Forbidden Love

Forbidden Love
by DyslexicParanoia
Language: Filipino
GENRE
Adult Romance • Drama
Interconnected KATROPA Series Copyright ⓒ DyslexicParanoia
Mas masarap daw talaga ang BAWAL.
***
SPECIAL CREDITS:
Wattpad Version
Book cover Graphic Designer: DyslexicParanoia

Book cover Illustrator: None
Book cover Editor: DPEditor Paolo
Content Editor: DPEditor Kyle
Assisting Editor: DPEditor Ceebz
Proofreader: PP SuperBakla
=================
Forbidden Love
Copyright ⓒ DyslexicParanoia (Angela Atienza)2013All rights reserved
DISCLAIMER
This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.
Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works

from or exploit the contents of this story in any way. Please obtain permission.
=================
PROLOGO

PROLOGO
"K-kuya..."
"Ssshhh... Huwag kang maingay, baka marinig ka nina Papa't Mama."
"Kuya sige pa please? "
"Oo, pero huwag kang maingay."
"K-kuya diinan mo pa..."
"Oo, sige."
"Oh my gosh! "
"Ssshhh... tahimik lang sabi."
"Ang galing mo kasi eh."
"Kapag hindi ka tumahimik huhugutin ko 'to sige ka."
"K-kuya bakit ba tayo nandito sa garahe, gusto ko sa kama, mas masarap, mas
kumportable."
"Gusto mo ba talaga tayong mahuli?"
"Kuya..."
"Baby girl..."
"Karl! Samantha! Anong ibig sabihin nito?"
"Mama? Papa?"
[Itutuloy]
=================
KABANATA 1
KABANATA 1
Samantha's P.O.V.
Life is a bitch and then you die.
Ilang lalake pa kaya ang magpapasasa sa aking katawan bago ko ma-meet ang true love
ko? Kung bakit naman kasi puro hipokrito ang mga lalakeng nakikilala ko. Pare-
parehong mahilig umiskor, pero ang gusto lamang seryosohi'y 'yung mga virgin.
Tangina lang ng double standard nila, pare-pareho silang walang kuwenta.
"Sam, libre ka ba mamaya?"
O well, ganyan naman lagi ang linya ng mga lalaking gustong umiskor sa akin.
"Bakit Travis? Ano na naman ang meron mamaya?"
"Meron akong dalawang tickets sa concert, gusto sana kitang isama."
O well, as if naman, 'yun talaga ang ending namin. Suhol lang ang concert, pero ang
totoo, gusto lang niyang umiskor afterwards.
"Ang galing mo talaga Samantha."
I know.
"Next time ulit ah."
Fuck you!
Fuck boys!
Fuck you sons of bitches!
***
"Ano ka ba Sam? Kailan ba darating ang milagrosang pagbabago mo? Para ka kasing
karinderyang bukas sa lahat ng gustong kumain!" Biro sa akin ng bakla kong
chiwariwariwap. He has his own way of slapping me with painful truths in a funny
way.
"Manahimik ka na ate Vi," Sagot ko, "Noranian ako kaya't Walang Himala!"
"Seriously Sam, bakit mo ba winawasak ang sarili mo? Ano ba talaga ang nangyayari
sa 'yo?"
"Matagal na akong wasak kaya't wala nang kailangang wasakin. Might as well enjoy
the ride."
"Hindi ka ba natatakot sa sexually transmitted diseases? Pa'no kung makatagpo ka ng

may sakit? Oh no!"
"O eh 'di dedo kung dedo."
I am not afraid to die. Kung pwede nga lang na mamatay na ako ngayon mismo'y
ipagpapasalamat ko pa sa Diyos. Wala naman kasing iiyak kung mawawala ako, walang
mag-aalala... walang makapapansin. Kung meron man, wala naman silang pakialam.
***
"Samantha, huwag na huwag mo akong tatalikuran kapag kinakausap kita! Saan ka na

naman nanggaling?!"
Naging ugali na ni Mama ang mapansin ang lahat ng kabalbalan ko. 'Yun lamang naman
talaga ang napapansin niya, yung palpak at mabaho sa aking pagkatao.
"Diyan lang, nakipagkantutan sa kanto." Sinulyapan ko ang lalakeng nakatayo sa

kanyang likuran. Si kuya Karl. Step brother ko. Anak ng step-father ko sa unang
asawa.
Sinampal ako ni Mama diretso sa aking kaliwang pisngi. Malakas, pero hindi na
masakit para sa 'kin. Manhid na ako. Pakiramdam ko nga, wala na ring epekto sa 'kin
kahit bugbugin pa niya 'ko.
"Hindi ko na alam ang gagawin ko sa 'yong bata ka!" Kunwari'y humahagulhol ito sa
dibdib ni kuya Karl.
Tssss... Drama. Tumalikod na ako.
Para naman kasing may pakialam siya sa 'kin. If I know. Nagkakaganyan lang siya
para lamang masabi niya sa ibang tao na mabuti siyang ina.
"Samanatha, pwede ba tayong mag-usap?" Hinabol ako ni kuya Karl. Sinundan niya ako
hanggang sa loob ng aking kuwarto.
"Tungkol naman saan? Gusto mo rin bang umiskor? Pasensya na, pero matuto kang
pumila."
"A-ano bang nangyayari sa 'yo? Nag-aalala lang nama--"
"Are you for real?!"
Natahimik siya.
"If you have nothing else to say, you better get out of my room before I literally
kick your ass off!" Dugtong ko.
"Sana maintindihan mo kung bakit ko napi---"
"Kung bakit mo napiling ilaglag ako? Kung bakit mas minabuti mong sabihin sa kanila
na tinukso kita? Kung bakit mas minabuti mong palabasin na isa lamang akong putang
inang malibog na babaeng pinilit ka lamang na gawin ang hindi mo gusto?"
Nanatili ang kanyang pananahimik, dahilan kung bakit lumapit na ako sa kanya't
walang pasabing sinampal ang kanyang kaliwang pisngi.
"Putang ina mo!" Bulyaw ko sa kanyang mukha. "Kailan mo naman kaya aaminin sa
kanila na ikaw talaga ang nagpasimuno ng lahat? Kaya mo bang aminin na, 'hey Ma,
hey Pa, I actually raped her when she was about 12? That I was the one who stole
her innocence? That I was the freaking one who devirginized her. That I was the one
who who taught her all the tricks!' But of course, suntok sa buwan na maamin mo ang
mga 'yon hindi ba?"
Nag-igting ang kanyang mga panga; hindi makatingin sa akin ng diretso.
"Get out of my room my holier than thou brother, umalis ka na bago ka muling
tuksuhin ng 'yong evil-slutty sister."
[Itutuloy]
=================
KABANATA 2
KABANATA 2
Karl's P.O.V.
"Karl, Ititigil mo ang kahibangang 'to o paghihiwalayin ko kayo." Pagbabanta ng

aking Papa.
"Mahal ko po siya Papa, hindi naman kami tunay na magkapatid ah."
"You'll leave my daughter alone or I will take her out of the country and make sure
you will never see each other, ever again." Dugtong ng aking step-Mother; ang Mama
ni Sam.
Hindi ko makakayang mawala sa tabi ko si Sam. Sa kanya na umiikot mundo ko.

Magugunaw ang mundo ko kung mawawala siya sa pag-ikot nito.
"Ikaw mismo ang lalayo kay Sam, o itaga mo sa bato. Hindi mo na siya makikita pa."
Galit na galit na pagbabanta ng Mama ni Sam.
"Pero..."
"Kailangan mo siyang saktan, Karl. Kailangan mong sabihin sa kanya na hindi mo

ginusto ang lahat ng ito. Kung hindi mo gagawin ito ay magpapatuloy din lamang ang
kahibangan niya. Kailangan niyong ihinto ito. Oo, hindi kayo magkadugo, pero sa
mata ng mga tao ay magkapatid pa rin kayo. Isa itong malaking iskandalo. Hindi ako
makakapayag na wasakin ninyong dalawa ang magandang pangalan at reputasyon ng
pamilyang ito." Utos ng Mama ni Sam.
Kailangan kong saktan si Sam? Iniisip ko pa lang na gagawin ko sa kanya ito ay

parang namamatay na ang isang bahagi ng pagkatao ko.
Shit. Bakit ba kasi sa dinamidami ng pakakasalan ni Papa ay ang Mama pa ni Sam.

Kababata ko si Sam, magkakilala na kami sapol pa sa pagkabata. Unang pagkakita ko
pa lamang sa kanya, alam ko nang siya ang nag-iisang babaeng mamahalin ko. Oo,
pitong taong gulang pa lamang ako noon, pero alam ko na. Alam ko na, na siya ang
gusto ko.
Biyuda ang kanyang Mama, at ang Papa ko naman ay annulled na sa aking Mama. Hindi
ko akalain na ang pinangarap ko ng maraming taon na mapasaakin si Sam ay iginuho na
lamang basta ng pagpapakasal nila.
Putang inang buhay. Putang inang buhay talaga.

"H-hindi ko po talaga gusto ang nangyari sa amin ni Sam, Papa, Mama..." Sinabi ko
sa harap ni Papa, Mama at Samantha ayon sa script na napagkasunduan. Nangiginig
ako. "Natukso lamang po ako, t-tinukso lang po talaga niya ako. Hinding-hindi na po
mauulit."
Shit. Ang hirap sabihin. Hindi lang dahil sa hindi ito totoo, pati na rin dahil
alam kong labis-labis na masasaktan si Samantha sa sinabi ko. Pero I have to make a
decision between, going ahead and fight for our love at hindi na siya makita pa, o
ang sumuko na lamang para hindi siya mawala sa aking paningin.
Mas minaramis ko ang huli.
***
Sa ngayon, hindi ko na sigurado kung alin ba ang mas masakit? Ang napalayo na ng
tuluyan ang loob niya sa akin o ang masaksihan ng dalawa kong mga mata kung paano
niya wasakin ang kanyang sarili.
"Sam, kumain ka na ba?" Kararating lamang niya galing iskwela. Pareho na kaming
nasa kolehiyo.
"Eh ano naman sa iyo?" Ni hindi niya ako tiningnan. Dirediretso lamang ang
paglalakad niya papuntang kuwarto.
"Nagluto ako ng dinner, halika, sabay na tayong maghapunan."
Tiningnan lamang niya ako ng matalim. Nakataas ang kilay.
"No thanks, lalabas ako with my boyfriend, do'n kami kakain sa labas at alam mo na,
magmo-motel na rin, which is the best part."
Shit. Ang sakit. Pero kailangan kong tiiisin. Mas mabuti na ang masaktan ako na
kapiling niya ang iba, kesa naman ang hindi na siya makita pa.
Noong una, ang buong akala ko, pinasasakitan lamang niya ako. Na sinasabi lamang
niya na magmo-motel sila o magse-sex para lang saktan ako. Nagkaroon ako ng
kaunting pag-asa na baka sakaling, mahal pa rin niya ako. Pero ang gatiting na pag-
asang ito ay tuluyan ng gumuho nang masakasihan ko mismo ang pakikiapag-talik niya
sa ibang lalake.
"Fuck me Chase!" Hiyaw niya habang tinitira siya nung si Chase na ka-date niya nang
patayo sa isang iskinita. Nakita ko 'yun nang minsang sinundan ko siya para malaman
ko kung totoo bang nakikipagtalik nga siya sa iba.
Totoo pala. I almost died.

Magdamag akong umiyak habang hinihintay ko na bumalik siya sa bahay ng gabing iyon.
Alas quatro na siya dumating, halos hindi na siya makalakad sa kalasingan.
Kasalanan ko ito. kasalanan ko kung bakit siya nagkaganito. Pero wala akong magawa
at wala pa rin akong magagawa hangga't nasa poder ako ng Papa ko at Mama niya.
Kaya nga ipinangako ko sa sarili ko na gagawin ko ang lahat para magtagumpay ako sa
buhay, para makaalis ako sa poder ni Papa... para makuha ko siya.
***
"Sir Karl, dumating na po pala kayo. Sandali po, tatawagin ko lamang ang Papa
niyo." Pagbati ng Nenita, ang Mayordoma sa bahay ni Papa.
Limang taon na rin ang nakalipas matapos kong makawala sa bahay na ito. Limang taon
na pag-titiis na hindi makita si Sam.
"O hijo, kamusta ang biyahe." Si Papa, habang itinutulak sa wheelchair ni Mama
Clara--ang Mama ni Sam. Na-stroke kasi siya noong kabilang taon. Hindi ako nakauwi
dahil sa kumpromiso ko sa Europa para sa aking negosyo.
"Mabuti." Malamig kong sagot.
"Nenita!" Pagtawag ni Mama Clara sa Mayordoma. "Pakikuha nga ng mga bagahe ng Sir
Karl niyo, dalahin niyo sa dating kuwarto niya."
"Huwag na." Malamig kong sinabi kay Mama Clara. "Wala na akong dalang bagahe, nai-
drop off ko na sa hotel na tutuluyan ko."
"Bakit naman nag-hotel ka pa eh welcome ka pa rin naman dito. Ipinalinis ko pa nga

ang dati mong kuwarto." Sagot ni Mama Clara.
Hindi na ako umimik. Namumuhi ako sa kanya. Siya kasi ang nagbawal sa mga katulong
na balitaan ako tungkol kay Sam. Siya naman talaga ang nag-umpisa ng lahat ng
kalechehang nangyari sa amin ni Sam. Siya ang nag-utos sa akin na sabihin ang
script na inihanda niyang sabihin ko kay Sam noon. At siya rin ang nag-brainwash
kay Papa na humadlang sa aming dalawa.
Bitch. Gold digging socialite witch. Para namang hindi ko alam na nagpakasal lamang
siya kay Papa noon para sa pera.
"Nasaan si Sam?" Pasikreto kong tanong kay Nenita.
Luminga-linga siya, mukhang ninerbyos.

"Naku Sir..." Lumilinga-linga pa rin, "Matagal na pong wala si Ma'am Sam dito.
Pinalayas po ni Ma'am Clara. Magdadalawang taon na po. Wala na nga po kaming balita
simula noon. Hindi namin alam kung nasaan siya."
Damn evil witch. Nasaan na kaya si Samantha? God! Where is my Sam?
"Ano ang nagyari?" Nag-aala kong tanong.
"Hindi po namin alam kung ano..." Lumilinga-linga pa rin, "Basta ang alam lang po
namin ay nagkasagutan silang mag-ina sa harap ng mga bisita. Nakainom si Ma'am Sam
at sinabihan niya si Ma'am Clara ng 'Wag mo akong pakikialaman kung ayaw mong
ibulgar ko sa lahat ng mga naririto ang lahat ng baho mo!' Pinalayas siya ora
mismo. Simula noon, wala na kaming balita sa kanya."
"Wala po ba kayong alam kaihit kaunti kung ano yung tinutukoy niya?"
Luminga-linga ulit si Nenita at lumapit siya para ibulong sa akin.
"May nabanggit si Tentay, yung dating labandera ritong pinalayas na rin ni Ma'am
Clara, na may suspetsa raw si Sam ni nilalason ng Mama niya ang Papa niyo. 'Yun daw
ang dahilan kung bakit parang unti-unting nanghihina at nagkakasakit ang inyong
Papa. Ganun din daw po kasi ang nangyari sa Papa ni Sam bago ito namatay."
Kinabahan ako sa sinabi ni Nenita. Sabay tanaw sa hardin kung nasaan naroon ang
Papa kasama ang impakta.
"I changed my mind," Ma-awtoridad kong sinabi sa hapagkainan kaharap ang Papa, ang
impakta at ang ilan sa mga nakatayong katulong. "I've decided na dito na ako
tutuloy. Kukuhanin ko na lamang ang mga gamit ko sa hotel. One more thing, I am
hiring a personal nurse for Papa."
Nakita ko kaagad ang kakaibang reaksyon ng impakta. Nakatingin lamang naman sa akin
si Papa.
"Simula ngayon. Ako na ang tututok at personal na mag-aalaga sa Papa ko." Diretso
ang tingin ko sa impaktang gulat na gulat.
"Are you saying you are staying here for good?" The nerve of this woman to even
ask.
"Yes. May problema ka ba dun?" Sinulyapan ko Nenita na bahagyang nakangiti.

Nakatayo ito sa likuran ng impakta. Hindi naman ito nakaimik.
Nakita ko ang pagkislap ng mga mata ni Papa.

[Itutuloy]
=================
KABANATA 3
KABANATA 3
Karl's P.O.V.
"Kuya? Anong ginagawa mo sa kuwarto ko?"
"Sorry Sam, hindi ko na kaya. I love you and I want you so bad."
Sinunggaban ko siya at pinaghahalikan.
"K-kuya... bitiwan mo ako. Hindi tayo puwede, magkapatid na tayo."
Hindi ko siya pinakinggan. Inangkin ko siya ng gabi ring iyon.
"Aray ko po kuyaaa! Ang sakit!"
"Sa una lang masakit Sam, kaunting tiis!"
"K-kuya masyado pa akong bata para dito."
"Shhhhh Sam, it's ok. Pareho lamang naman tayong bata pa."
"Kuya natatakot ako..."
"Huwag kang matakot," Sabay halik sa kanyang leeg, "Hindi kita pababayaan."
***
Kamusta na kaya si Sam? Nasaan na siya ngayon?

Diyos ko, tulungan niyo po akong mahananap siya. Alam kong mali ang ginawa kong
paraan ng pag-angkin sat ang pag-iwan ko sa kanya noon, pero ang lahat ng 'yon ay
pinagsisisihan ko na. Kung bibigyan niyo ako ng isa pang pagkakataon... kahit isa
lang. Hinding-hindi ko na siya iiwan. Hinding-hindi ko na siya pababayaan.
"Naku Karl," Si Onin, ang binabaeng bestfriend ni Sam, "Matagal na kaming hindi
nagkikita ni Sam. Huli ko siyang nakita, anim na buwan na ang nakalilipas," At
least makakakuha ako ng impormasyon kung anong nangyari sa kanya ng isa't
kalahating taon mula ng pinalayas siya sa bahay. "Oo, pinalayas siya ng Mama niya,
may natuklasan daw kasi siyang masamang balak ng Mama niya sa Papa mo para makuha
ang lahat ng ari-arian ng Papa mo. Ang kaso, wala raw siyang makuhang matibay na
ebidensya kaya't hindi niya maisuplong ang Mama niya."
"Wala ka bang ideya kung nasaan siya ngayon? Anong ginagawa niya? Trabaho?" Tanong
ko.
"Hindi ko alam kung nasaan siya, Karl. Nagpapalipat-lipat kasi siya. Malakas kasi
ang hinala niya na pinasusundan siya ng Mama niya. Hindi ko alam kung anong
ginagawa niya o kung ano ang trabaho niya. Nakatapos naman siya ng kulehiyo kaya
malamang naman siguro ay nakakuha naman siya ng maayos na trabaho."
Walang patawad ang impaktang 'yon. Hindi ko akalain na mayroon palang ganoong
kasamang ina. Na kahit ano ay gagawin, kahit sino ay kakantiin sa labis na pagka-
ganid sa pera. Hindi siya magtatagumpay. Itaga niya sa bato. Pagbabayaran niya ang
kanyang mga krimen. Pagbabayaran niya ang pagtatangka niya kay Papa. At
pagbabayaran niya nang pinakamahal sa lahat, ang ginawa niyang paghihiwalay sa amin
ni Samantha.
Lintek siya.
"Roman... Oh, Roman, yes! Yes! Yes!"
Ano yun? Disoras na ng gabi. Sumilip ako sa bintana. Para kasing naggagaling 'yon
sa labas.
Wala akong makita.
Lumabas na lang ako ng aking silid. Sinuyod ang mansyon at hinanap ang
pinanggagalingan ng tinig na iyon. Habang papalapit ako sa may kusina ay lalong
lumalakas ang mga impit na ungol.
"Oh, sige pa Roman..."
Fuck that witch, having sex with another man... a younger man, in my Father's
house?
"Ano Clara? Matagal pa ba bago tuluyang matigok ang matanda?" Sabi sa kanya nong
lalaking tinatawag niyang Roman
"Shhhh... huwag ka ngang maingay. Dumating na kasi si Karl. Nahihirapan na akong

makalapit. Huwag kang mag-alala, makakahanap din ako ng tiyempo."
Evil plan confirmed. Buti na lang dinala ko ang cellphone ko. I recorded the whole
conversation. And even video recorded their humping scene in the kitchen.
Putang ina mo Clara! Tapos ka nga ngayon.
[Itutuloy]
=================
KABANATA 4
KABANATA 4
Samantha's P.O.V.
"I'm not a Criminal Lawyer, Sam. But I can refer you to my uncle. He's my Dad's
cousin Atty. Vince Santiago."
This is Jon, Atty. Jonathan Romero, adopted son MBB ng bigating Judge Raul Romero.
One of my fuck buddies. We don't really meet up often, minsanan lang kapag we
needed "it" and we are both available. Ito ang in ngayon, friends with benefits.
Lalo na sa mga busy na taong tulad ni Jon na walang panahon sa formal boyfriend -
girlfriend relationships. Na-meet ko siya sa bar na pag-aari niya at ng isa pa
niyang kaibigan.
"Baka naman mahal maningil yan, wala akong ganoong kalaking pera."
"He's expensive alright, but you'll surely get what you paid for."
"Hindi mo ba ako pwedeng ilakad for discount? Tell him I'm a stripper. I can pay
him in kind you know."
"Do not ask me to do that, Sam. That's his services we are talking about. And don't
even dare offer that...you know." Natatawa siya, "He's a very consevative man with
a very feisty wife, baka lalo kang mapatrobol. Pahihiramin na lamang kita ng pera.
Magkano ba ang kailangan mo."
"Kung magkano ang singil ng Tito mo. 'Yun lang ang kailangan ko."
"Ok."
"Thanks Jon. Mabuti naman at may pakinabang ka rin pala sa aking walanghiya ka! Sa
laki ng kargada mo dapat nga sinisingil kita eh."
Humalakhak siya.
"Wala namang nangyari sa atin ngayon ah." Aniya.
Wala naman talaga. But, we almost did, ang kaso bigla siyang tumigil. Hindi niya
sinabi kung bakit. Pero malakas ang suspetsa ko na...may problema siya down there.
This is the first time this happened.
"Wala ka ba sa mood? So paano? Next time na lang ulit?" Tanong ko.
"Hindi, pagod lamang siguro ako..." Bulong niya." Pero, baka ito na ang huli natin,
Sam." Dugtong niya.
"Ha? Bakit? Let me guess, hmmm... In love ka na 'no? May girlfriend ka na ano?"
Nakangisi kong panunukso sa kanya.
"Hindi ah. Wala pa." Namumula siya.
"Wala pa?" Nakangisi pa rin ako.
"Tigilan mo ako nga Sam. So paano, aalis na ako. Tawagan mo na lamang ako tungkol
do'n sa perang kailangan mo. I really have to go."
"Ok. Thanks loverboy!"
Humalakhak siya at iniwan na ako... dito sa hotel room kung saan sana kami mag-aano
kaya lamang ay hindi natuloy.
My cellphone rang.
"Hello Sam!"
"What? May raket ba?" Sabay buga ko ng usok mula sa sigarilyo ko.
Tinawagan ako ni Bernie, ang baklang pimp ko sa sideline ko bilang... female
escort. May regular day job ako as a receptionist, pero hindi sapat ang kita kaya
napasabak ako sa sideline kong ito.
"Meron. Mukang madatung ito. Willing magbayad kahit magkano. Basta't ikaw daw ang
gusto niya. Ayaw ng iba. Binigyan na niya ako ng tip na sampung libo, babayaran ka
raw niya ng buo kapag nag kita na kayo. Puntahan mo raw siya sa address na ito...."
Isinulat ko and address. Wow. Kung ganun siya kalaki mag-tip, I'm sure mas malaki
ang bayad.
"Kailan daw?"
"Kung pwede daw ngayong gabi na."
Tingnan mo nga naman ang sinusuwerte. Kailangan ko din kasi ng pambayad sa renta sa
apartment ko bukas.
Isang high-end condo unit ang lugar. Wow, mukhang mayaman. Nag-doorbell ako, pero
walang sumagot. Pinihit ko na ang doorknob, bukas naman ito.
"Hello? Tao po." Unang dungaw ko.
Ang ganda sa loob. Mukhang mamahalin ang mga kagamitan.
"Pasok ka. Paki lock ng pinto!" Sabi ng tinig na nagmumula sa kung saan. Boses
lalaki.
Tumuloy naman ako at ini-lock ang pinto.
"Maupo ka muna."
Nasaan ba kasi ang may-ari ng tinig na iyon? Para naman siyang may mga mata sa
paligid. Naupo naman ako at nag-hintay ng dalawang minuto.
"Kamusta ka na, Samantha?"
Biglang sumulpot ang lalaking walang pang-itaas. Naka boxers lamang ito at mukhang
bagong paligo. Dumiretso siya sa island counter, binuksan ang isang bote ng liquor
at isinalin 'yun sa dalawang basong may yelo.
"K-kuya Karl?"
Imbis sumagot ay inaibot niya sa akin ang isang baso.
"Karl na lang. Hindi naman kita kaano-ano di ba?" Malamig niyang sambit. "And
besides, I did not send you here to be your brother..." Matalim ang tingin niya sa
akin, "I sent you here to fuck you."
Nagulat ako. Ibang-iba na kasi siya sa kuya Karl na nakilala ko.
"Ano? Magsa-shower ka ba muna, o magpapakantot ka na ngayon mismo?"
Holy shit. He's intimidating. Lalo siyang gumuwapo at lumaki ang katawan. Pero
nagbago na ang kanyang pag-uugali. Ang Karl na kilala ko at medyo takot sa akin.
Ang Karl na ito ay hindi.
"This is a mistake. I will just tell Bernie to return your money. Aalis na ako." At
humangos sa pinto.
Pero mabilis siya, iniharang niya ang sarili niya sa pinto at pagkatapos ay
itinulak niya ako sa dingding. Ikinulong niya ako sa kanyang mga bisig at tinitigan
ng nagbabaga niyang mga mata. Ang lakas niya... hindi ako makagalaw.
"Where do you think you are going, slutty sister?" Nakangisi siyang parang demonyo,
"Pumila naman ako ah?"
Yun lamang at hintak niya ako papuntang kuwarto. Nang nasa may pintuan na ay
binuhat niya ako. Nagpupumiglas ako, pero malakas siya. Inihagis niya ako sa kama
at agad na dinaganan. Hinawakan niya ang aking magkabilang braso at isiniksik ang
kanyang sarili sa gitna ng aking mga hita.
Hinalikan at diniladilaan niya ang aking leeg. At pagkatapos ay ipinagdikit niya

ang aking dalawang kamay sa ibabaw ng aking ulo para mahawakan niya ang mga iyon sa
pamamagitan lang ng kaliwa niyang kamay. Iginala niya ang kanan niyang kamay sa
aking dibdib, bewang, hita at doon sa aking kaselanan.
Nagpupumiglas pa rin ako nang pinunit niya ang aking panty, inilabas ang kanya at
walang patumanggang pinasok ang akin.
"Oh, fuck you Sam! You fucking slut!" Ungol niya habang bayolenteng
pinanghihimasukan ang aking pagkababae.
Naubusan na ako ng lakas kaya't huminto na ako sa pagpupumiglas. Parang bagkay na

lamang akong naghintay na matapos siya habang patuloy na umaagos ang aking mga
luha.
[Itutuloy]
=================
KABANATA 5
KABANATA 5
Samantha's POV
"Eto," Sabay hagis niya ng tatlong pack ng sampong libong tig-iisang libo sa mukha
kong basang basa na ng sariling luha. "Tatlumpong libong piso, sampung libo bawat
saksak sa p*ke mo. Thanks for your services."
Pinaghalo-halong sakit, galit at kahihiyan ang nararamdaman ko ngayon. Pero wala

ako magawa kundi ang akapin ang aking mga binti, habang pilit na ibinabaon ang
mukha ko sa pag-itan ng mga tuhod ko.
"Makakaalis ka na Samantha. Pakibilisan lang dahil may darating akong mga bisita.
Ayokong makita nilang nagtatago ako ng puta rito."
Napakalamig at napakalupit ng kanyang pananalita. Hindi na ako makapagsalita sa

sobrang sakit. Doble ang sakit dahil siya ang nagsasalita... ang lalaking labis
kong minahal.
Umalis siya sa kuwarto. Hindi ko alam alam kung saan siya nagtungo. Nanlalambot
man ay binilisan ko na ang pagbibihis at dali-daling umalis. Hindi ko dinala ang
bayad niya. Iniwan ko lang ito sa ibabaw ng magulong kama niyang naging saksi ng
kanyang pananamantala. Oo, kailangan ko ng pera para sa renta, pero hindi ko
kayang sikmurain ang bayad niya. Ang sama-sama niya, hindi ko akalain na magagawa
niya ang ganoong kalupit na pag-apak sa aking pagkatao.
Magdamag akong umiyak. Hindi ko alam kung ano tunay kong nararamdaman. Nasasaktan
ba? Nahihiya? Nagagalit? Parang gusto ko na lang na mawala ng parang bula, ang
tumigil na ang paghinga ko para matapos na ang lahat-lahat ng paghihirap ko.
“Sorry Samantha, huling palugit mo na ito.” Mataray na wika ng aking landlady, “Ang
usapan na natin noong isang linggo ay babayaran mo ako ngayon o ikaw na mismo ang
kusang aalis. May mga kausap na akong gustong rumenta ng apartment na yan, willing
silang magbayad ng tatlong buwan in advance. Kaya kung maari ay mag-impake ka na
ngayon kung hindi ka pa rin makakabayad ngayon.”
Wala akong pamabayad. Wala akong mahihiraman na hindi ko pa nahihiraman noon. Ni

wala nga akong perang pangtanghalian. Buwisit na buhay, bakit kasi hindi na lang
ako mamatay?
“Jon,” Tinawagan ko si Jonathan mula sa aking cellphone. Hindi ko na mapigilan
ang pag-iyak.
“O Sam, napatawag ka. Teka? Umiiyak ka ba?”
“Jon, hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Puwede bang humiram ulit ng pera?”
Meron na akong MGA utang sa kanya na hindi ko pa mabayad-bayaran.
“Magkano?” Medyo irita ang boses ni Jon. Iniisip siguro niya na kinukuwartahan ko
siya. Galit na galit pa naman iyon sa mga babaeng mukhang pera.
Hindi naman akong mukhang pera eh. Wala lang talaga akong pera.
“Mga 20,000 siguro.”
“Kailan mo kailangan?”
“Ngayon na sana, paalisin kasi ako sa tinitirahan ko kung hindi ako makakabayad
ngayon.”
“Ok. Kunin mo na lang sa sekretarya ko anytime today. I’ll be out of town for the
weekend.”
“Salamat Jon ha? Wag kang mag-alala babaya---”
Binabaan na niya ako ng phone. Nakaka-offend pero kailangan kung lunukin. Alam din
niya siguro na hindi ko na rin naman mababayaran ang lahat ng mga utang ko sa
kanya, kaya niya ibinaba bago ako mangako ulit.
*Kring* *Kring*
Si Bernie na naman.
“Hello Sam, tumawag si Mr. Montalban, naiwan mo raw ang bayad niya sa iyo.”
You mean Karl, Karl Montalban.
“Hindi ko naiwan. Iniwan ko talaga. Pakisabi mo sa kanya. P*tang ina niya. Isak-
isak kamo niya sa mukha niya ang pera niya.”
“Eh, paano yan, nag down na ulit siya sa akin. Mgakita daw kayo ulit sa Condo
niya.”
“Isoli mo, I am not going.”
“Ha? Naku girl, hindi na pwede, ipinangbayad ko na kasi sa mga bayarin dito.”
“Eh di magpadala ka ng ibang babae.”
“Eh ayaw nga ng iba, ikaw ang gusto.”
“P*tang ina Bernie, ayoko na nga sabi eh.”
Binabaan ko na ng telepono. Tarantadong bugaw. Pahamak sa buhay ko kahit kailan.
*Kring* *Kring*
Harrrrr. Bernie papatayin na kita!
“Ano?’
“Parang awa mo na Sam. Binabawi niya ang ibinayad niya eh wala akong maibigay.
Please naman, bayad mo na sa akin ito sa mga raket na ibinigay ko sa iyo noon!”
Bayad? T*nginang bugaw ito, hindi ba may cut naman siya sa lahat ng raket ko?
Hmmmm. Gamitin ko kaya ang pagkakataong ito para makaganti sa Karl na iyon.
T*ngina niya. Bakit pa nga ba ako magpapakamartir? Hindi naman ako pinapakain ng
pagpapakamartir?
“O sige na nga! Anong oras?”
[Itutuloy]
=================
KABANATA 6
KABANATA 6
Karl's P.O.V.
Mali ang ginawa ko. Maling mali. Kitang kita ko sa mukha niya na labis siyang
nasaktan. Hindi ko rin akalaing magagawa at masasabi ko ang mga ganoong kalupit na
bagay sa kanya.
Masyado kasi akong na-frustrate sa paghahanap sa kanya. Dalawang taon ko siyang

hinanap kung saan-saan. 'Yun ay matapos kong maipakulong ang Putang inang nanay
niya sa pagtatangka niya sa buhay ng aking Papa.
Kay tagal kong pinangarap na makita siyang muli. Na mayakap siya... na mahalikan.
At noong natunton ko na siya ay malalaman ko lamang pala na nagbebenta siya ang
sariling laman?
Galit na galit ako. Galit na galit ako sa ginawa niya sa kanyang sarili. Kaya ko
nagawa ang nagawa ko nang muli ko siyang nakita, kahit alam kong mali.
Hihigi ako ng tawad ngayon. Kung kailangan kong lumuhod sa harapan niya ay gagawin
ko. Salamat na lamang at pumayag siyang makipagkita sa aking muli.
"Sorry, naiwan ko pala ang bayad mo sa akin? Nasaan na?" Aniya habang ibinubuga ang
usok ng sigarilyong nakaipit sa kanyang kanang kamay.
Nagulat ako sa pag-iiba niya ngayon.
"S-sandali kukunin ko."
Kinuha ko ang pera at iniabot sa kanya. Kinuha naman niya iyon, binilang at
isinilid sa kanyang bag.
"Kung gusto mong gamitin ang pekpek ko ngayon, mas mataas na ang rate ko. 20,000 sa
bawat saksak, additional 10,000 kung gusto mong chupain kita, doble naman kung
gusto mong lunukin ko ang tamod mo. Take it or leave it."
Putang ina.
Gusto ko nang umiyak sa pinagsasabi niya. Hindi ako makagalaw.
"O ano? Magtitigan na lang ba tayo?" Tuloy tuloy ang kanyang paninigarilyo.
Lumapit ako sa kanya, kinuha ito at pinisa sa ash tray. I don't smoke. I don't want
to be around smokers as well.
"Bukas ang AC, I would appreciate kung hindi ka maninigarilyo." Lumakad ako
papalayo at umupo sa set ilang dipa ang layo sa harapan niya.
Nagkibit-balikat lamang siya, umupo sa tapat ko at nagdekwatro. Naka-mini skirt

siya kaya'y kitang kita ko na ang panty niya. Naiirita ako sa expression ng mukha
niya. Ang plano ko sa araw na ito ay ang humingi ng tawad sa kanya, pero sa inaasta
niya, ay hindi ko ito magawa. Halatang halata naman na nagtatapang-tapangan lamang
siya. Halatang-halata na gumaganti siya sa ginawa ko sa kanya nitong huli. Kaya't
sige... makikipaglaro ako sa larong gusto niya.
"I want all the services you can offer. Yes, I'd like to be sucked and I want you
to swallow everything."
Kitang kita ko sa mukha niya ang pagkagulat. Halatang-halata rin naman na pilit
niyang pinagtatakpan ang pagkagulat na ito.
Umupo ako ng patihaya sa sofa, at iniunat ko ang magkabilang braso ko sa sandalan

ng sofa.
"Can you suck me right now?" Sabay ngisi sa kanya.
Sandali siyang natigilan at pagkatapos ay lumapit na sa akin at lumuhod sa aking

harapan. Nakatitig siya sa aking mga mata maging habang ibinababa niya ang ang
garter sa harapan ng aking boxers shorts.
"Fuck!" I moaned.
Isinubo niya lahat at salitang dinidilaan ang aking balls. Ang sarap, pero halatang
hindi siya sanay. Hinawakan ko ang ulo niya, at iginiya siyang ilabas-masok ang
akin sa bibig niya, hindi ko na matiis ang hindi gumiling hanggang sa mairos ko ang
aking pagnanasa. Nilunok niya lahat, tulad ng napag-usapan.
I moaned and screamed.
Walang breaks, I fucked her right away. Do'n sa sahig. On top of her. Tahimik
lamang siya. Parang bankay na hinihintay na lamang na makaraos ako. Nakakawalang-
gana kaya't hinugot ko.
"I am not going to pay 20,000 kung ako ang tumtrabaho at para kang bangkay diyan! I
want to hear you react woman. 20,000 for hot and steamy quality sex. Take it or
leave it."
Sabay tindig ko ay umupo sa ottoman.
Nakita ko naman siyang tumayo at lumapit sa akin. Pabukaka siya umibabaw sa akin at
siya na mismo ang nagpasok ng ano ko sa kanya. Inginud-ngod niya ang mukha ko sa
kanyang dibdib sabay, gumiling at...
"Oh Karl!" She moaned.
Holy Shit.
Hinawakan ko ang balakang niya at dinama ang bawat paggiling niya. Sinapo ng mga
kamay niya ang aking mukha at saka ako hinalikan sa labi.
Tumingala siyang nakatirik ang mga mata at mas lalong tinindihan ang paggiling
niya. "Yes! Karl! yes, Yes, Yeeeesss!"
Holy crap! That was hot.
Hindi ko na maitago ang satisfaction ko. Maging ang hudyat na malapit na ako.
"Give it to me Karl, give it to me!" Hiyaw niya.
"Yes baby girl!" Sigaw ko pabalik, "Here I come..."
I moaned as I came.
"I really need more money, Karl," Aniya habang hinuhugot ang akin palabas sa kanya,
"Gusto mo bang gawin natin 'to all night?"
Tumango ako. Tulala pa rin sa sobrang galing niya.
"How much more can you afford then, you owe me 40,000 already."
"One million pesos, if you will stay with me all week."
[Itutuloy]
=================
KABANATA 7
KABANATA 7
Samantha's P.O.V.
I told him I will think about it. Tarantadong walanghiya, at talagang pinresyuhan
na ako. I earned 120,000 from him that night. How many rounds? Go figure. He paid
me in check dahil kulang daw ang cash niya.
Tangina niya. Gusto niya ako? Magbayad siya ng mahal.
I called Jonathan on the cellphone.
"H-hello?" Bungad niya.
"Jon, nkasingil ako ng mga pautang, gusto ko sanang bayaran yung mga inutang ko sa
iyo." Sabi ko agad.
"H-ha?" Parang hinigingal siya, "Ahhh, sandali lang Abby sheet aaahhh, m-may kausap
ako sa phone..."
Ops, wrong timing yata ako. Mukhang may kasama siya.
"Ops, sorry dude..."
"A-ah, hindi ano. W-wag na, w-wag mo ng bayaran. Hindi naman malaki yun. S-sa 'yo
na. Mas kailangan mo yun. S-sige bye."
Wow. Generous much. 32,000 ang utang ko sa kanya, hindi raw malaki? Oh well, barya
lamang naman talaga iyon sa kanya. Sino kayang Abby 'yun?
Aha! siguro yung ang bagong kinahuhumalingan niya kaya ayaw na nyang mag "ganun"
kami.
Oh, well, good for him. Thanks to Abby, mukhang bumabait na ang walanghiya.
Nag-ring ang cellphone ko. Unknown number calling...
"H-hello?"
"Hello Sam."
Si Karl? Paano niya nakuha ang number ko. "I got your number from Bernie. Ano?
Nakapag-decide ka na ba? Pupunta kasi ako ang isang linggo sa Macau, gusto kitang
isama."
"I don't want to lose my decent day job for a million pesos Karl."
"Bakit? Kikita ka ba ng isang milyon sa loob ng isang linggo sa trabaho mong iyan?"
I am only a darn starving receptionist. Of course not.
"Two million to quit your job and be with me for a week."
Wuuhoooww! Mukhang tumataas ang bid ah. Paglaruan ko kaya. Patataasin ko pa ng

kaunti.
"If I will lose my job, what will happen to me after a week, a bum?"
"Three Million."
Sheeet! Gaano na ba kabig-time ang Karl na ito. Alam kong mayaman ang pamilya nina
Karl kaya nga ang Papa niya ang napiling pakasalan ni Mama, but I doubt if he is
even using his Dad's money here. I think this is his own money.
"K-Karl.." Natutulala na ako sa mga pangyayari.
"Five Million. Final offer. Pero dahil mas mataas na, isang buwan na ang hihingin
ko. Isang buwan with me for 5 Million persos. Final offer. Take it or leave it."
What to do? What to do?
"Cash ba yan o Check? Ayoko ng check, hinohold ng bangko!"
"Cash."
Holy Shit. Chance ko na yatang maging milyunaryo sa pagpu-puta.
"I want 50% down before I quit my job." Mayabang kong pagde-demand.
"Sure."
Gumaganyan siya? Oh. My. Gosh. Big time na nga talaga ang rapist na 'to. Yes,
rapist.
"Meron lamang akong mga kundisyones." Dagdag niya, "Gagawin mo ang trabaho mo ng
walang reklamo. Kapag sinabi ko, gagawin mo. Wala kang karapatang magdahilan. Wala
kang karapatang tumanggi. Susundin mo lahat ang utos ko. Do this perfectly in one
month, I will pay you in full."
He hung up.
Hindi na ako naka-pengol. Binabaan na niya ako ng telepono. Poging bastos. Ang
rapist na manyak who ruined my life for divirginizing me at the age of 12. Talaga
nga yatang he wants to make sure that I will earn every cent he will pay me.
Pero ano nga ba ang presyo ng buhay, pagkababae at puso kong winasak niya?
Walang presyo yon. Hindi pwedeng bilhin ng pera ang walang presyo...
Pero putang ina niya! Lintek lang ang walang ganti. Gagamitin ko ang kabaliwan
niyang ito para durugin siya ng pinong-pino.
Buhay ko ang winasak niya? Buhay niya rin ang wawasakin ko.
[Itutuloy]
=================
KABANATA 8
KABANATA 8
Karl's P.O.V.
I will give up everything I worked hard for masiguro ko lang na matigil na siya
pagbebenta ng sariling laman. Kung kailangan ko siyang tutukan at bantayan bawat
oras ay gagawin ko. Kung kailangan ko siyang bitbitin kahit saan ako magpunta,
hindi ako magdadalawang isip, kahit pa ang dulot sa akin ng kanyang pag-uugali ay
puro sakit ng ulo at pagkayamot.
"Anong gagawin mo sa Macau?" Tanong niya habang nangche-check-in na kami sa

eroplanong sasakyan namin patungo sa nasabing lugar.
Hindi ako umimik. Nabubuwisit kasi (ako sa damit na pinili niyang isuot. Kahit kasi
anong gawin kong utos sa kaniyang palitan ng mas disente ang suot niya ay ayaw
niyang palitan. Paano ba naman akong hindi mabubuwisit? Halos kita na ang kaluluwa
niya sa soot-soot niya; bukas sa likod, bukas sa harap at kitang kita na ang
kanyang kuyukot sa iksi ng skirt niya. Pinagtitinginan tuloy kami ng mga putang
inang mga tao sa airport.
"Hoy! Kinakausap kita!" Sigaw niya habang patakbong hinahabol ang paglakad ko
papasok ng eroplano.
Hindi ko pa rin pinansin. Bahala siyang mamaos. Mainit ang ulo ko.
"Wow, business class pa talaga ang reservation mo ha? Bigatin ka na talaga siguro
ano? Ano ba ang negosyo mo? Legal ba yan? Baka naman drug trafficker ka o kaya
naman eh human trafficker... blah... blah... blah!"
Putang ina. Talak siya ng talak. Ang ingay! Hindi tuloy ako makapag-isip nang
maayos.
"Would you please shut up?!" Singhal ko sa kanya. Hindi na ako nakatiis. Nakukulili
na ang tenga ko sa kakatalak niya. Buwisit.
"Ay, ang sunget niya. Eh kung ayaw mo pala ng maingay, eh bakit bumayad ka pa ng
mahal para isama ako rito. Hoy Mr. Montalban, para sabihin ko sa iyo, mag-iingay
ako kung kailan ko gusto! Kung hindi mo ma-take, eh madali lang ang solusyon diyan,
magpapaiwan na ako bago pa makalipad ang eroplanong ito. Blah... Blah... Blah!"
Buwisit! Grabe talaga ang ingay ng babaeng ito. Kung hindi ko lang talaga ito
mahal, baka inihagis ko na ito sa bintana.
I need to find a diversion bago tuluyang masira ang araw ko sa bunganga niya.
Kinuha ko ang earphones at nakinig na lamang ng soothing music hanggang sa ako ay
mapaidlip.
"Hoy!" Sigaw niya sa tenga ko. Iniangat kasi niya ang earphones ko--napaiktad ako
sa ginawa niya. "Nag-landing na po tayo, dito mo na ba balak tumira? Blah...
Blah... Blah!"
Argh! Eto na naman po! Hindi ko alam na nakatulog na pala ako all throughout the
trip. Marahil ay dahil sa pagod din ako at dahil medyo hindi rin ako
napagkakatutulog lately.
"Wow, ang susyal naman ng hotel na ito." Nang at last ay nakapasok na kami sa suite
na aming tutuluyan for a week. "May jacuzzi pa talaga at hmmm ang bango-bango
dito!" Lumakad siya at sumilip sa may balcony, "Wow, ang ganda naman ng view.
Blah... Blah... Blah!"
Jeez. Wala na talaga akong masabi sa bunganga ng babaeng ito. Sa lahat na lang yata
ng gawin niya meron siya sasabihin. Sa kaliitliitang bagay, meron siyang opinyon.
"Hoy, kuya Karl," Huh! Tinawag na naman niya akong kuya? "Bakit ba ang tahitahimik
mo diyan? Kanina pa akong salita ng salita ah. Sa Pilipinas pa lang kinakausap na
kita, pero ayaw mo man lang mag-react. Anong drama natin dito, dedmahan Blah...
Blah... Blah."
"Kailan ba nasira ang preno ng bunganga mo Samantha?!" Nakakunot kong tanong sa

kanya habang nagsasalita pa rin siya tungkol sa kung ano-anong hindi ko na
maintindihan. "At saka pwede ba?" Dagdag ko, "Huwag na huwag mo nga akong matawag-
tawag na kuya. Hindi kita kaano-ano, hindi kita kadugo, ni hindi kita malayong
kamag-anak."
Natigilan siya sandali.
"So ano mo pala ako?" Nakataas ang isang kilay niya na lalo kong ikinabuwisit.
"You are my personal whore, no more, no less!" Malamig kong sagot. Ayoko sanang
sabihin yun, pero dahil hindi na ako makatiis sa sobrang inis ko sa kanya sa samo't
saring dahilan, ay sinabi ko pa rin. "Mahal ang bayad ko sa iyo, kaya kung ako sa
iyo, mag-uumpisa na akong magtrabaho. Why don't you freshen yourself up right now
so you can give me a good fuck habang pumapatak ang metro mo."
Natahimik siya, at poker faced na sinunod lamang naman niya ang mga sinabi ko.
Hindi ko alam kung na-offend ba siya o hindi sa mga sinabi ko. Sa ngayon ay wala
akong pakialam kung na-o-offend man siya o hindi. Mas mahalaga sa akin ang
mapatahimik siya habang tinatapos ko ang ilan sa mga kailangan ko sa presentation
ko para sa clienteng kakatagpuin ko bukas. Mabuti at proofreading na lamang ang
kailangan kong gawin sa mga slides na ginawa ng sekretarya ko.
"So, where do you want to fuck?"
Busy ako sa pagta-type sa laptop ko nang napalingon ako sa kanya. She's already
naked. Pinagmasdan ko muna siya mula ulo hanggang paa, bago ko napagdesisyunang
lapitan siya ng dahan-dahan.
Damn. She's hot.
Kulang na lang tumulo ang laway ko sa ganda ng hubog ng kanyang katawan, sa kinis
ng kanyang balat at sa ganda ng mala-anghel niyang mukha. Pero hindi ko pwedeng
ipahalata ang tindi ng pagkagusto ko sa kanya. Kailangan parang ordinaryo lamang
ang tingin ko sa kanya... na there is no special thing about her. Para naman bumaba
ng kaunti ang yabang niya. Ang taas eh, hindi ko maabot. Alam niya kasing maganda
siya.
Ang gusto ko talagang gawin sa kanya ay ang sambahin siya, at halikan siya mula ulo
hanggang paa. Ang iparamdam sa kanya na mahal na mahal ko siya, at kaya kong ibigay
ang lahat para mapaligaya ko lamang siya. Pero dahil sa inaasta niya ngayon, ewan
ko ba, hindi ko magawa.
Naiinis kasi ko sa kanya. Bigla na lamang kasi niyang dinakma ang harapan ko at
siya pa mismo ang dalidaling naghubad ng suot-suot ko, bago siya nagpasayaw-sayaw
na parang stripper.
Putang ina. Kung ang ibang lalake ay mag-e-enjoy na panoorin siya ng ganun. Ako,
hindi. Ayokong makita siya na umaastang kung sinong pok-pok. Naiinis ako.
Nayayamot. Nagagalit.
Kaya naman hindi na ako nakapag-pigil sa inis. Hinatak ko siya, binuhat at inihagis
sa kama. Gusto ko ng foreplay, pero hindi ko na iyon nagawa. Basta ko na lamang
siyang dinapaan at pinasok. Nakita ko ang pagngiwi niya. Alam kong hindi pa siya
handa.
"Don't. You. Dare. Do. Anything. I. Didn't. Ask. For." Galit na sinabi ko sa kanya
habang pinapasok ko siya ng madiin at pabigla bawat salita. Alam kong ako lamang
ang nag-e-enjoy. "Your dancing is terrible, I don't like it!"
Napansin kong halos hindi siya makagalaw. Mukhang nasasaktan talaga siya sa
ginagawa ko. Kaya bagama't hindi naman siya pumapalag ay hinugot ko ang 'ano' ko
bago ako umalis sa ibabaw niya at saka tumayo sa harapan ng kama.
"I don't like fucking a corpse!" Sigaw ko.
Nakita ko ang pagkagulat sa kanyang mga mata at saka bumangon, gumapang sa

kinaroroonan ko at saka isinubo ang 'ano' ako.
I screamed. Ang sarap.
Pagkatapos noon ay tumalikod siya at tumuwad. Hinawakan niya ang 'ano' ko at

iginiya sa 'ano' niya. Hinawakan ko naman ang balakang niya at saka inumpisahang
gumalaw.
Shit. Ang sarap. She moaned. I don't know if it's real... But it seems like it.
Napapakagat na lang ako sa aking ibabang labi habang pinagmamasdan ko ang galaw ng
kanyang balakang.
"Are you taking birth control pills?" Tanong ko habang tinitira pa rin siya sa
likod.
"Yes, why?" In between her grunts.
"I want you to stop taking it!" Utos ko.
"Ano? Mas gusto mong mag-condom?"

"No!" I groaned
"Depo?!"
"No!" I moaned.
"Then what?!"
Hindi ako sumagot. Nagko-concentrate kasi ako sa ginagawa namin. Sobrang sarap.
Siguro dahil mahal ko siya at siya lamang talaga ang gusto kong kapareha sa kama.
"Oh, fuck!" Gigil na gigil kong sigaw ng maramdaman kong malapit na ako.
"K-Karl, sasagutin mo ba ang tanong ko o hindi?"
"Twenty Million, Sam! Twenty doggone Million if you will mother my child!" I moaned
before I exploded in her.
Natigilan siya. Itinihaya ko siya, dinapaang muli at saka pinagmasadan ang kanyang
mukha.
"Do we have a deal?" Sabi ko.
Hindi siya makapagsalita.
"Ano? Pumapayag ka ba o hindi?"
"Like a babymaker?!" Nakakunot niyang tanong.
"Oo. Ano pa ba ang sa akala mo?"
Tinabig niya ako at bumangon. Dahil doon ay napaupo ako sa gilid niya. Parehas na
kami ngayong nakaupo sa kama.
"Bakit hindi ka na lang mag-asawa at siya ang anakan mo?" Walang ganang sabi niya.
Tangina! Eh ikaw nga ang gusto kong maging asawa. Pero hindi ko sasabihin 'yon. Not
until we settle our issues.
"Ayokong mag-asawa. Not until I found the one na karapatdapat na magdala ng

pangalan ko. Yung kagalang-galang..."
Gusto ko lamang namang mangyari ay ang magbago siya. Gusto kong bumalik siya sa
dati, 'yung bago kami nagkasira. 'Yung simple at mahinhing Samantha. 'Yung may
respeto sa sarili at mahal ako. 'Yun naman talaga siya dati, bago siya nagwala.
"Yung disente," Dagdag ko, "Yung may pagpapahalaga sa sarili, yung--"
"Yung hindi puta, pok-pok, slut, kaladkarin...Ano pa ba? Hmmm." Mataray na

pagsingit niya. "Kung ako sa iyo, hihintayin ko na lamang 'yung babaeng tinutukoy
mo, dahil kung ako ang aanakan mo, baka isumpa ka pa ng anak mo dahil sa dinami-
dami ng pipiliin mong maging ina niya, 'yung bayarang babae pa." Sabay alis niya sa
tabi ko at nagsimulang magbihis.
Putang ina. Ano bang pinagsasabi niya? Hindi iyon ang intensyon kong mangyari sa
pag-uusap naming ito.
Ang gusto ko lamang naman ay maalala niya kung sino at ano siya dati...
'Yung Samantha na minahal ko.
Mahal ko pa rin ang Samantha ngayon, pero naiinis ako sa kanya. Kumukulo ang dugo
ko sa pag-uugali niya.
"Huwag kang mag-alala." Naka-smirk na sinabi ko, "Kung papayag ka, hinding-hindi
niya malalaman na isang 'puta' ang kanyang ina." Diniinan ko talaga ang pagkakasabi
ko ng 'puta'.
Kitang-kita ko na bigla siyang nayanig sa sinabi ko. Lumalim at bumilis ang kanyang
paghinga.
"Ang makikilala niyang ina," Dinugtungan ko pa para lalo siyang magulat, "Ay yung
babaeng pakakasalan ko. Ano? Twenty million? O baka gusto mo pang pataasin? How
about Thirty?"
Hindi siya gumagalaw. Pero kitang kita ko ang panginginig ng kanyang katawan.
Nakatitig siya sa akin na parang gusto na niya ako saksakin.
Ang lalalim ng kanyang paghinga. Halatang-halata na pinipigilan niyang umiyak.
Sige. Umiyak ka Samantha. Para ma-realize mo na mali ang pinaggagawa mo sa sarili

mo. Mahal kita pero kailangan kitang turuan ng leksyon.
"Fifty!" Nakangising sabi niya.

Inaasahan ko na, na sa presyo niya ako pasusukuin. I can afford that, of course.
But that is not the point here...
"Malinis na babae ka ba para magdemand ng ganun kataas?" Ayokong sabihin iyon pero
sinabi ko pa rin sa sobrang inis.
Nagbabaga ang tingin niya sa akin. Just the way I like it. Ang magalit siya. Para
mailabas na niya ang lahat-lahat ng hinanakit niya sa akin. Para makapag-usap na
kami at ma-settle na ang hindi namin pagkakaunawaan.
"Kung ako lamang ang nakagalaw sa iyo, kahit triple babayaran kita..." Hirit ko
nang hindi na siya nakapagsalita.
Kailangan ko siyang mas galitin pa para sumabog na siya. Gusto kong sampalin niya
ako, suntukin, hampasin... Para mailabas na niya ang lahat-lahat ng hinanakit niya
sa akin. Nang sa ganun ay ako ang pagbuntunan niya ng lahat ng galit niya sa mga
nangyari sa kanya. Dahil ako naman talaga ang may kasalanan ng lahat-lahat. Ako ang
pinagsimulan ng kanyang pagkawasak.
"But fifty?" Dagdag ko, "Para sa isang babymaker na pinilahan na nga isang
batalyong lalake? I don't think so. Thirty! That's my final offer. Kung ayaw mo...
eh di huwag. I can tell you na mas maraming birhen diyan na papayag magpabuntis sa
akin nang libre."
Tumayo na rin ako at nagbihis.
"I'll give you 24 hours to decide, Samantha Cruz. Hindi kawalan sa akin kung hindi
ka papayag. Pero sa 'yo... Oo."
At iniwan ko na siyang parang istatwa sa suite namin.
I need to get out para makapagpahangin. Masakit din kasi sa dibdib ko ang mga
pinagsasabi ko sa kanya. Malabo pero sana pumayag siyang magpabuntis sa akin kahit
for a price.
Dahil sa ngayon...
'Yun lang ang naiisip kong paraan para ilayo siya sa pagpu-puta, para mas matagalan
siyang pumurmi sa aking tabi.
[Itutuloy]
=================
KABANATA 9
KABANATA 9
Warning: Strong language.
Samantha's P.O.V.
Hayup siya. Ang yabang-yabang. Kung pagsalitaan niya ako eh parang wala siyang
contribution sa pagkasira ng buhay ko.
Putang ina niya.
Walanghiya siya.
Hindi ako dapat umiiyak. Dahil ipinangako ko sa sarili ko na gagantihan ko siya.

Pero heto ako naiwan na namang luhaan... talunan. Wasak na nga ako, pero bakit
parang hindi pa siya nakukuntento. Ano pa ba ang kailangan niya sa akin?
Siguro nalaman na niya ang ginawa ng Mama sa kanyang Papa. At dahil doon... ako ang
ginagantihan niya ngayon. Pero ano naman ang kinalaman ko sa kasalanan ng demonya
kong ina? Gayung ako nga mismo ay isinusumpa siya sa pagpatay niya sa aking Papa.
Punyetang buhay.
Punyeta... ang buhay ko.
Bakit kasi hindi na lamang ako mamatay? Wala na rin naman akong dahilan para
mabuhay sa mundong ito.
Tuyot na siguro ang katawan ko sa kaiiyak ko ngayon. Hindi ko alam ang gagawin ko.
Ang sakit kasi.
Ang sakit-sakit, kasi si Karl ang nagsasabi sa akin ng ganung kasasakit na salita.
Buti sana kung sino lang pontio plato lang diyan ang umaapak ngayon sa pagkatao ko,
pero si Karl ito... ang una at nagiisang lalakeng minahal ko.
Shit.
Sana huwag na muna siyang dumating dito sa suite. Dahil hindi ko alam kung papaano
ko patatahanin ang sarili ko. Ang sakit na nga ng ulo ko sa kaiiyak ay tiyak mukha
na ring syomai sa pamamaga ang mga mata ko.
Dalawang oras din ang lumipas bago siya nakabalik sa suite. Mabuti naman. At least
ay nakapag-ayos ako ng aking sarili. Hindi niya pwedeng mahalata na nagtagumpay
siya sa pananakit sa akin. Pero paano ko ba maitatago ang pamumugto ng mga mata ko?
Aha! Shades.
Shades?
Papagabi na, magse-shades pa ba ako?
Kung tadtarin ko na lamang kaya ng eyeshadow ang talukap ko? Hmmm... hindi naman
kaya magmukha akong racoon?
Argh! Lintek. Bakit ba kasi napaka-iyakin ko pagdating kay Karl?
"Namamaga ang mga mata mo? Umiyak ka ba?"
Nakakainis. Iniiwasan ko na ngang mahalata niya, pero 'yun pa mismo ang ibungad
niya.
"Hindi, kinagat ako ng ipis." Nang-uuyam na sagot ko.
"Paano ka kakagatin ng ipis eh wala namang ipis dito." Tatawa-tawa niyang sagot na
para bang lalo pang nang-aasar.
Hindi na ako umimik. Ano pa ba ang masasabi ko eh nabuking na nga.
"Nakapagdesisyon ka na ba? O sasagarin mong pagisipan ng bente quatro oras?"

Napakakasuwal ng pagkakatanong niya, na para bang napakasimple lamang ng hinihingi
niya. Nakangising aso pa kaya't naasar ako.
"Sa iyo na yang thirty million mo. Ayokong magkaanak na iyo." Deretchahan kong
sagot.
Nakita kong napawi ang ngisi niya at napalitan iyon ng matalim na pagtitig sa akin.
Mabuti nga sa iyo. Tangina mo!
"Ayaw mong magkaanak sa akin, ang gusto mo sa iba?!" Nakabusangot ang mukha niya.
Aha! Huli ka! Eto na ang pinakahihintay kong pahihiganti.
"You got it. Mas mamatamisin ko pang magkaanak sa mga fuck buddies ko kesa sa iyo
'no?" Sabay halakhak ko at pagsindi sa sigarilyo
"F-Fuck buddies?" Gulat na gulat ang itsura mukha niya.
"Fuck buddies. Yung mga yunayari sa akin ng libre. Ikaw talaga, akala mo naman
lahat pinababayad ko. F.Y.I. ang may bayad lamang, yung mga walang halaga sa akin,
pero 'yung mga special guys sa puso ko, libre yun syempre."
I am laughing inside right now. Hindi maipinta ang pagmumukha niya. Mabuti nga sa
kanyang Tangina niya.
Ang sarap tumawa matapos ang isang oras na pag-iyak. Hindi ko kasi napigilan ang
pagtawa nung nag-walk out siya at ipinagbabalibagan ang kahit anong nakahara sa
daan niya.
Nawala siya ng ilang oras. Alas singko nung umalis siya, alas diyes na hindi pa rin
siya bumabalik. Mabuti na lamang at pwedeng umorder ng pagkain dito sa hotel, all
charged to his account, kung hindi, magakaka-hunger headache ako sa gutom.
Nakahiga na ako para matulog nang dumating siya. Nagpanggap akong tulog. Amoy alak
ang gago. Ang layo niya pero amoy na amoy ko. Naramdaman kong nagtungo siya sa
banyo at narinig ng pagbukas ng shower. Naramdaman ko rin ang mga yabag niya at mga
kaluskos na parang nagbibihis siya, at maya-maya lamang ay naramdaman ko na ring
lumubog ang kama sa side niya at narinig ang tunog ng paggapang niya.
"I am not paying you to sleep, bitch!" Bulong niya sa akin habang ipinupulupot ang
kanang braso niya sa katawan ko. Nasa kaliwang bahagi kasi ako ng kama--nakatagilid
patalikod sa kanya.
Walang pakundangan niyang pinaghahawakan ang mga dibdib ko, pababa doon sa flower
ko. Hindi ako gumagalaw.
"I want to fuck you now, do you hear me?" Pagalit niyang bulong sa kanang tenga ko
sabay hinalikan at dinilaan niya ang kanang bahagi ng leeg ko.
Nang hindi pa rin ako kumibo ay hinila na niya ako papatihaya at saka pinatungan.
Ipinagbahagi niya ang aking mga hita at saka sinalat ang aking kaselanan sa baba.
"Wala pala akong halaga kaya nagpapabayad ka sa akin ha?" Bulong niya habang parang
gutom na gutom na hinahalikan, dinidilaan at kinakagat ang magkabilang leeg ko.
"Puwes! Pagtrabahuhan mo ang bawat sentimong ibinayad ko sa iyo... puta!" Saka niya
biglang ipinasok ang gitnang daliri niya sa flower ko. Napadaing ako. Ang sakit.
Hindi pa kasi ako handa.
"Masakit ba? Well... that's good. Because you are here to pleasure me, not
yourself."
Mas tumindi ang pagdaing ko. 'Yung kanya na kaso ang ipinasok niya. Mas masakit
dahil hindi pa rin ako ready.
"Oh, shit! Sam!" He moaned. Sarap na sarap ang gago. Lumuhod siya nang pabukaka at
iniangat ang balakang ko, kaya naman nakaarko ang katawan ko--he's using his upper
body strength to carry my lower body.
Gigil na gigil siya na parang do'n niya ibinubunton ang lahat ng sama ng loob niya.
Hindi pa man din siya nakakaraos ay...
"Puta ka Samantha, kung bakit naman kasi sa dinami dami ng mga babae sa mundo ikaw
pa ang mahal kong babae ka!" Sigaw niya. Umiiyak. Sabay hugot sa ano niya at
humagulhol. "Sana yung iba na lang... sana iba na lang, hindi ikaw!"
Napaupo ako at pinagmasdan siya. Para siyang batang inagawan ng kendi. Lukot na
lukot ang kanyang mukha at humihikbi.
Pero teka...
Tama ba ang narinig ko?
Mahal daw niya ako?
Mukha siyang kawawa na parang kinurot niya ang puso ko. Dahilan kung bakit gumapang
ako papalapit sa kanya para yakapin siya. Inakap naman din niya ako pabalik at
itinuloy ang paghagulhol habang nakabaon ang mukha niya sa aking kaliwang leeg.
Nahihirapan ako sa pwestong iyon kaya't minabuti ko nang kumandong na nakabukakang
paharap sa kanya
"S-Sam."
Nagulat siya nung hinalikan ko ang jawline niya, pababa sa magkabilang leeg.
Itinulak kong bahagya ang balikat niya upang igiya siya pahiga. Humiga naman siya
at iniunat ang mga binti. Hinalikan ko ang kanyang dibdib, pababa sa kanyang puson,
mga singit bago ko pinahpyestahan ang kanyang sundalo
He moaned, gumapang paitaas bago ko siya sinakuan.

"Oh, Karl!" I screamed.
Naramdaman kong hinawakan niya ang magkabilang balakang ko at pinagmamasdan siya

habang pinanonood niya ang magkahugpong naming katawan. Nakita kong napapatingala
siya, napapapikit at saka siya yuyuko ulit para pagmasdan ang aming ginagawa.
"S-Sam?!" Bulong niya habang hinahalikan ko ang baba niya.
"Hmmm?" Hinalikan ko siya sa labi habang tuloy-tuloy ang paggiling ko.
"P-pwede ba tayong mag-usap ng maayos?"
"Sure..." Tumunghay ako, tumingala at dinama ang magkahugpong naming katawan. Shit
ang sarap. "Pero bukas na lamang kapag hindi ka nakainom."
"O-Ok..." He groaned.
"Masarap ba ako, Karl?" I grunted.
"S-Sobra Sam, Sobra.." Daing niya.
Dahil doon ay mas lalo akong ginanahan. Marami na akong naka-sex na lalake, pero
iba talaga kapag siya ang kapareha ko. Sagad sa kaluluwa ang kuryente. Siguro kasi
ay mahal ko siya... mahal ko pa rin talaga siya.
"I am coming, Karl... are you?"
"O-Oo... sabay tayo?!"
Tumango ako at heto na, mas lalo kong ninamnam ang bawat paggiling habang kapwa
namin nadidinig ang aming paghinga at pag-uugol.
"Sam!" Hiyaw niya.
"K-Karl!" Hiyaw ko pabalik.
We did came at the same time.
Dumapa ako para magkatapat ang aming mga mukha.
"Matulog ka na Karl, may appointment ka pa bukas sa kliyente mo... pagkatapos nun.

Sige. Mag-usap tayo."
Ngumiti siya at hinalikan ako sa noo. Hinalikan ko naman siya sa ilong. Natawa
siya. Natawa na rin ako. At saka namin minabuting matulog ng magkayakap.
[Itutuloy]
=================
KABANATA 10
KABANATA 10
Karl's POV
Sa wakas pumayag na siyang mag-usap kami ng maayos. Pero kailangan ko munang mag-
concentrate sa pakikipag-usap sa napaka-imporanteng kliyenteng ipinunta ko rito
para maisara ko na ang aming deal once and for all. Kalahating taon ko na rin
kasing tinatrabaho ito. Gusto ko sanang bumilis na ang oras. Pero ewan ba kung
bakit naman kung kailan gusto mo itong bumilis, ay siya namang parang pagbagal
nito.
Nang sa wakas ay naisara ko na ang deal, ay dali-dali na akong bumalik sa hotel.

Sobra ang excitement ko, kaya naman sobra din ang pagkadismaya ko nang hindi ko ko
nadatnan doon si Sam. Chineck ko ang kanyang mga gamit, nadoon pa naman. Lumabas
lang siguro sandali para mamasyal.
Tatlong oras na ang nakalipas, wala pa ring Samanthang dumarating. Doon na ako
nag-umpisang mag-alala. Lumabas na ako ng suite at hinanap siya sa mga common
places ng hotel na pwede niyang tambayan. Nagtanong na rin ako sa mga
receptionists, staffs at maging sa manager ng hotel. Pero ni isa sa kanila ay
walang nakapansin kay Sam.
Lintek na buhay. Parang wala na yata akong ginawa nitong nakakaraang taon kundi ang
hanapin siya. Nakakabagot na ah!
Sa sobrang inis ko ay bumalik na lang ako sa suite. Sambakol na ang mukha ko dahil
inis na inis na talaga ako. Inis na inis na ako sa paghalughog ng bawat sulok ng
mundo para lang hanapin siya.
“Saan ka nanggaling?!” Nakakunot kong bungad sa kanya matapos ang apat pang oras
ng paghihintay. “Madilim na ah.”
Nakita kong bubuka na ang bibig niya para siguro magdahilan ay inunahan ko na siya
para ibuhos ang sobrang pag-kabuwisit ko sa kanya. Kayo kaya ang paghintayin ng
pitong oras.
“Hindi kita binabayaran para maglakwatsa!”
Napansin ko ang pag-iba ng expression ng mukha niya. Kung kaninang pag-pasok ay

para siyang nalugi--ewan ko kung bakit, marahil ay sa pagod sa pag-lalakwatsa, ay
kumunot na rin ang noo niya at pinamay-awangan ako.
“Ako? Naglakawatsa? Mabuti nga sana kung ganun!” Sigaw niya.
“Puta! Kung hindi ka naglakwatsa eh saan ka nanggaling? Nanlalake ka na naman

ano?! Ibang klase ka rin naman, dumayo ka pa dito sa Macau and to my expense!” Mas
nilakasan ko pa ang boses ko.
“Alam kong PUTA ako! Pero kailangan mo ba talagang ipangalandakan yan parati sa
mukha ko?” Napapahikbi niyang sinabi.
Huh? Hindi naman yun ang ibig sabihin ko ah. Dahil nung sinabi ko yung, “Puta,”
that was just to express my disgust.
“Sorry PO senyorito” Umiiyak na siya, “Naligaw po kasi ang PUTANG ito kaya hindi
siya nakabalik agad. Kung gusto niyo, bawasan niyo na lang ang bayad niyo sa PUTANG
ito para hindi na kayo manghinayang sa binayad niyo!”
Nakita kong dumiretso siya sa closet kung saan naroroon ang kanyang mga gamit.
Kinuha doon ang messenger bag na kinalalagyang ng 2.5 milyong pisong cash na
ibinayad ko sa kanya at itinapon ang buong bag sa harapan ko.
“Eto na yung ibinayad mo! Sa iyo na lahat. Libre na lang yung nakaraang serbisyo
ko. Uuwi na ako sa Pilipinas!” Tuloy-tuloy ang patak ng luha niya.
Bumalik ulit siya sa closet at nag-umpisang mag-impake.
Shit. This can’t be happening!
“Sam... sandali.” Ipinulupot ko ang mga braso ko sa bewang nya mula sa likuran
niya at ibinaon ang mukha ko sa kanyang kaliwang leeg. Nadinig ko ang pag-
hagulhol niya. “I’m sorry Sam, nag-alala lang kasi ako. Pitong oras kasi kita
hinintay.”
Tahimik lang siya, pero humihikbi pa rin.
“Ano ba ang nangayari?” Iniharap ko siya sa akin at iniangat ang baba niya para
makita ko ang mukha niyang basang-basa ng kanyang mga luha. Pinunasan ko iyon sa
pamamagitan ng likod ng aking kanang kamay, “Bakit ka naligaw? Saan ka ba
nagpunta?”
“Gusto ko sanang pumunta sa mall para magpalipas ng oras, sumakay ako sa taxi, ang
kaso nung magbabayad na ako, nun ko nadiskubre na naiwan ko pala dito sa suite ang
wallet at cellphone ko. Dahil dun napilitan akong ibayad na lang dun sa taxi driver
yung hikaw ko. Ang kaso... nasiraan naman ang lecheng taxi niya nung pabalik na
kami kaya...”
“Kaya?”
“I walked 7 miles from there to here, ang masaklap pa, naligaw ako. Kung saan saan
ako napunta. Wala namang magpasakay sa akin kasi wala naman akong dalang iba pang
valuables na pwede kong ibayad. Puro blisters na nga itong paa ko oh.”
Ipinakita niya ang blisters niya sa magkabilang paa and ouch! Ang dami. Ang sakit
siguro nun. My poor Sam.
Inakap ko siya, mahigpit na mahigpit.
“Forgive me Sam. I’ll do anything, mapatawad mo lang ako.” Bulong ko sa tenga

niya.
“Hmp.” Nakanguso niyang itinulak ako ng bahagya. “Pakainin mo muna ako, Karl,
gutom na gutom na ako eh.”
“Ganun ba? Sige. Pero, gusto mo bang kumain sa labas o umorder na lang dito?”
“Utang na loob Karl, ayoko na munang lumabas, pagod na pagod na ako sa kalalakad.
Kung pwede umorder ka na lang dito. Maliligo lang muna ako.”
“Pwede naman kasi kitang buhatin dito sa likod ko kung gusto mong kumain sa
labas.” Nakangisi ako.
“Weh? Ano tayo? Mga Koreano sa Koreanovela? Wag na Karl, dito na lang.”
“Anong gusto mo?”
“Kahit ano Karl, kahit hindi masarap, basta’t nakakabusog.”
Natawa ako. Naalala ko tuloy noong mga bata pa kami. Noong magkapitbahay pa lang
kami... Noong bago pa magpakasal ang aming mga magulang. Madalas siyang pabayaan
ng Mama niyang nag-iisa sa bahay na wala man lang iniiwang pagkain para sa kanya.
Kaya naman nakasanayan ko na ang alukin siya ng pagkain. At kapag tinatanong ko
siya, ganun lagi ang sagot niya...
Kahit ano. Kahit hindi masarap. Basta’t nakakabusog.
"Kailangan mo ba ang serbisyo ko ngayon gabi?"
Katatapos lang naming kumain. Alam ko ang ibig niyang sabihin. Pero hindi na lang
ako nagsalita.
"Sobra kasi ang pagod ko ngayon Karl, pwede bang magpahinga muna ako kahit
sandali?"
Hindi ko alam kung ano ang meron sa sinabi niya pero parang kinurot niya ang puso
ko. Ibig sabihin pala, kahit pagod na pagod na siya ay ibibigay niya kung
hihingiin ko dahil pakiramdam niya ay obligasyon niya ang ibigay sa akin ang
kanyang sarili kahit hindi na niya kaya.
Nilapitan ko siya at sinapo ang kanyang mukha.
"Sam, take all the rest you need. I am not going to ask for it." Kinuha ko yung
bag na itinapon niya kanina na nakapatong lang sa side table ng kama. Iniabot ko
iyon at, "Heto. Sa iyo na ito. May utang pa nga akong kalahati hindi ba?"
Tiningnan lang niya iyon at pagkatapos ay ibinaling ang tingin sa akin.
"Huwag na Karl. Ayoko naman talagang magpabayad sa iyo. Pero sorry, hindi ko na
maibabalik yung ibinayad mo sa akin dati kasi ibinayad ko ng lahat yun sa mga
pinakakautangan ko."
Hindi niya kinuha ang bag. Iniwan niya akong tulala. Nagtungo na siya sa kama
para humiga. Mukhang pagod na pagod nga siya.
G*d! Paano ba ako mag-uumpisa? How can I make our situation straight?
Tinabihan ko siya sa kama. Tumagilid naman siya patalikod sa akin. Dahil dun,
ipinulupot ko ang aking braso sa kanyang bewang. At isinubsob ang mukha sa kanyang
batok.
"I love you, Sam." Bulong ko. Umiyak na ako. Hindi ko kasi alam kung paano ko
sisimulang ipaliwanag sa kanya ang puno't dulo ng aming hindi pagkakaunawaan.
Hindi siya umimik pero naramdaman ko na umiiyak din siya. Nadidinig ko ang mahinang
singhot niya.
"Huwag mong sabihin yan, Karl." Mahinang sagot niya, "Patapon ang buhay ko. Marumi
akong babae. Isa akong basura. Hindi mo dapat minamahal ang isang basura.”
[Itutuloy]
=================
KABANATA 11
KABANATA 11
Karl's P.O.V.
"Dahil sa matinding takot na ilayo ka niya nang tuluyan sa akin kaya ako naging
sunud-sunuran sa Mama mo, Sam. Hindi ko ginustong saktan ka, hindi ko ginustong
magkasira tayo, pero mas minabuti ko na iyon kesa sa, malayo ka sa akin. Wala akong
magawa noon dahil nando'n pa ako sa poder nila, kaya naman ginawa ko ang lahat para
umasenso ako para makawala ako ro'n... para makuha kita. Kasama sa plano ko ang
bumalik doon para kuhanin ka. Pero pagbalik ko, wala ka na."
Hindi siya umiimik. Nakatingin lamang siya sa labas ng bintana. Nilapitan ko na

siya roon, inakap ko siya mula sa likuran at ibinaon ang mukha ko sa kanyang kanang
leeg.
"Dalawang taon kitang hinanap, Sam. Sinuyod ko ang bawat sulok ng Pilipinas para
mahanap ka. Natagpuan din kita sa wakas, pero sobra akong nasaktan sa ginawa mo sa
sarili mo. Halos mabaliw ako nang malaman ko kung ano ang trabaho mo. Hindi ko
matanggap na sinira mo na ng tuluyan ang sarili mo. Iyon ang dahilan kung bakit
nagawa ko ang mga nagawa ko sa iyo, Sam. Mahal na mahal pa rin kita. Kahit kailan
ay walang sinumang babaeng pumantay sa iyo sa puso ko. Sana naman, mapatawad mo na
ako sa lahat ng mga pagkakamali ko."
Matagal bago siya nakapag-salita. Parang napakalalim talaga ng kanyang iniisip.
"Kailan tayo uuwi sa Pilipinas?" Hindi iyon ang inaasahan kong mga kataga sa kanya.
Isang linggo talaga ang plano kong paglalagi rito, dahil 'yun sa ang buong pag-
aakala kong aabutin ng pagsasara ng business deal ko sa kliyenteng kinatagpo ko
rito. Since napapayag ko naman ito sa unang araw pa lamang ng aking presentasyon,
ay wala na nga talagang dahilan pa para magtagal pa kami rito.
"Bakit? Gusto mo na bang umuwi?" Tanong ko habang hinahalikan ang kanyang leeg
pababa sa balikat.
"Kailangan kong maghanap ng bagong mapapasukan, Karl. Wala na naman tayong
kasunduan, hindi ba? Ibinalik ko na rin sa iyo ang pera mo. Wala na naman siguro
akong dahilan para manatili pa rito."
Ipinihit ko siya paharap sa akin. Iniangat ng kanang kamay ko ang kanyang baba
paharap sa akin, at saka ko hinalikan ang kanyang mga labi.
"Hindi mo na kailangang mamasukan, Sam. Kukunin na kita. Ako na ang bahala sa 'yo.
Matagal kong pinangarap at pinaghandaan ang pagkakataong ito, kaya't huwag ka naman
sanang hihindi."
Tiningnan niya ako sa mata sandali at pagkatapos noon ay bumitaw upang lumayo sa
akin.
"Hindi ako nababagay sa iyo, Karl. Hindi na ako ang Samantha na nakilala mo noon.
Ibaling mo na lang sa iba ang pagmamahal mo. Umuwi na tayo ng Pilipinas. Hindi ko
na kayang magtagal pa sa lugar na ito." Umalis siya sa harapan ko, nagtungo sa
closet at saka nag-umpisang mag-empake.
Sinundan ko siya at inakap ulit mula sa likuran. Dirediretso lamang siya sa

ginagawa niya, habang sinisimulan kong hagurin ng halik ang kanyang likod, kaliwang
leeg, batok at kanang leeg. Naramdaman ko namang natigilan siya nang lumandas ang
kanang kamay ko sa may puson niya, pababa sa kanyang kaselanan.
"K-Karl...." Daing niya habang pinapapak ko ang kanyang bulaklak. Nakaluhod ako
habang nakathiya naman siya sa sofa.
"Hindi na ako makapapayag na mawala ka pa sa akin Sam..." Bulong ko sa kaliwang

tenga niya, matapos ko siyang halikan paitaas hanggang aa nagkatapat na ang aming
nga mukha. "Mahal na mahal kita." Bulong ko naman sa kanan. "Sasama ka sa akin,
magpapakasal tayo at bubuo ng masayang pamilya..." Sabay tarak ko ng akin sa kanya.
Naramdam ko kagad ang init ng kanyang ibaba.
Umungol siyang sinasambit ang aking pangalan.
"Sam... pumayag ka na please? Tigilan na natin ang ating pagtitikisan. Masyado nang
matagal ang ipinagdurusa natin." Sa gitna ng bumibilis kong paghinga.
"K-Karl..."
"Say yes to me, Sam. Be mine, be my wife and be the mother of my children, please
Sam! Let's start all over again."
"K-Karl?..."
"Please say yes, Sam... Please. Say. Yes." Mas binilisan at diniinan ko kaya't kita
kong kagat-labing napapikit si Sam.
She did a very sexy moan.
"A-anong sagot mo Sam, gusto kong marinig ang sagot mo, please?" I could barely
utter the sentence straight.
"Y-Yes..." Mahina ang pagkakasabi niya pero dinig na dinig ko pa rin naman.
Nginitian ko siya at lalong ginalingan ang pagkilos ko. Kitang-kita ko ang

pagkataranta niya sa sensasyong ipinararamadam ko sa kanya. Kapwa na kami pawisan,
na siya namang lalong nakakapapatindi ng pagnanasa namin sa isa't isa.
"I love you, Sam." Bulong ko sa kanya habang dinadama pa rin ang naghuhugpungan
naming katawan.
"I love you too, Karl..."
Tila musika 'yon sa aking pandinig. Agad ko siyang siniil ng halik, na ginantihan
naman niya. At pagkatapos noon ay ibinaba ko ang aking halik sa kanyang baba.
Napatingala siya at umungot nang bumaba ang aking mga halik sa kanyang leeg.
"Ayan na ako, Sam!" I screamed.
"I'm waiting." Pinigilan ng makabilang kamay niya sa aking pwitan.
That was hot.
I did came to her in split seconds.
Humihingal akong sumubsob sa dibdib niya, habang nakatihaya pa rin siya sa sofa.
"Wala nang bawian 'yun Sam ha?" Nakangiti kong bulalas sa kanya.
Tumango lamang siya at ngumiti.
Umuwi kami sa Pilipinas nang araw ding iyon. Nahirapan akong kumbinsihin siya, pero
nang maglaon ay napapayag ko rin siyang doon na kami tumuloy sa bahay ng Papa...
ang bahay na tinutuluyan ko pansamantala... ang bahay na tinirahan namin dati
simula ng magpakasal ang aming mga magulang
"Good evening Senyorito..." Pagbati ng mga katulong sa akin, "Senyorita..." Bati

nila kay Sam. Nakita kong sumulpot si Nenita at sinalubong ng yakap si Sam.
"Kamusta ka na? Lalo ka yatang gumanda ha? Pero, parang nangayayat ka yata ng
husto!"
"Salamat Nenita," Nakangiting sagot ni Sam, "Hindi na kasi ako nakakatikim ng luto
mo kaya nangangayayat ako."
"Ikaw naman..." Parang kinikilig si Nenita sa sinabi ni Sam, "Binobola mo naman

yata ako eh." Sabay tapik sa braso ni Sam, "Akin na nga 'tong mga gamit mo at
dadalahin ko na do'n sa dati mong kuwarto." At kinuha na nga ni Nenita ang kanyang
mga gamit at saka umalis.
"Ang Papa?" Tanong ko sa isa pang katulong.
"Natutulog na po. Gigisingin ko po ba?"
"Ah, huwag na, pabayaan mo na siyang makapagpahinga. Magpapahinga na rin naman kami
eh." Sabay akbay ko kay Sam.
"A-Ang Mama?" Tanong ni Sam.
Hindi pa nga pala niya alam ang mga nangyari rito sa bahay. Hindi niya pa rin alam
na nakakulong na ang kanyang ina.
Hinatak ko si Sam sa Library, isinara ang pinto at saka isinalaysay sa kanya ang
lahat ng mga pangyayari. Akala ko ay magagalit siya sa ginawa ko sa kanyang Mama,
kaya't laking gulat ko nang...
"Salamat. Para naman mapagbayaran niya ang kawalanghiyaan niya. Naghahanap pa man
din ako ng abogado para makasuhan siya sa paglason niya sa Papa ko... mabuti na
lamang hindi ko na siya nadatnan dito."
"Mababaw lamang ang kasong naisampa ko sa kanya. Attempted murder lang ito para sa
pagtatangka niya sa buhay ng Papa, pero kung gusto mong bigyan ng hustisya ang
iyong Papa, kailangan natin siyang muling sampahan ng panibagong kaso. Gusto mo
ba?"
"W-Wala pa akong perang pangtustos sa abogado, Karl."
"Ano ka ba naman Sam. Simula ngayon, ang lahat ng akin sa 'yo na rin. Lalo pa't
pumayag ka nang magpakasal tayo. Ako na ang bahala sa gastos."
"T-Tungkol sa kasal, K-Karl... m-may kundisyon sana ako bago tayo magpakasal."
"A-Ano naman yun?" Kinakabahan ako.

Diyos ko, huwag naman sanang ipapagpaliban pa niya ito dahil hindi ko na kayang
mawalay sa kanya.
"I want a prenuptial agreement."
Natulala ako sandali.
"Para saan?" Nang mahimasmasan na ako.
"Ikaw lamang ang gusto kong pakasalan, hindi ang pera mo. Kaya kung gusto mo ako,
'yon lang ang kundisyones ko."
Hindi na ako nakapagsalita... tuluyan na nga yata akong napipi.
[Itutuloy]
=================
KABANATA 12
KABANATA 12
Samantha's P.O.V.
Hindi ko alam kung bakit nagmamadali siya. Ang gusto niya, magpakasal na kami agad-
agad. Wala daw siyang pakialam kung sa huwes o sa simbahan, basta't gusto na raw
niya kaming makasal sa susunod na linggo.
"Senyorito... may bisita po kayo sa labas." Sabi ng isa sa mga katulong habang
magkakasalo kaming naghahapunan
"Sino raw?" Malamig na sabi ni Karl bago sumubo ng isang kutsara.
"Ah, eh." Sabay sulyap sa akin ng katulong at pagkatapos ay tumungin ulit kay Karl.
"Ang pakilala niya po ay si Danica. Nobya niyo raw po siya."
Nobya? May nobya siya?
Napansin ko naman ang pagkagulat sa mukha ni Karl. Namumutla siyang napasulyap sa

akin at sa Papa niya. Umiwas naman kaagad ako ng tingin. Tumungo at tumingin sa
aking plato at nilaro-laro ang kubyertos.
Hindi pa ako nakaka-recover sa pagkagulat ay heto, may natanaw na akong isang

napakandang babaeng papalpit sa hapag-kainan at niyakap siya mula sa likuran. Hindi
ko naman maintindihan kung bakit parang hindi makagalaw si Karl. Nakaupo lamang
siya roon pero halata naman ang kaba sa kanyang mukha.
"Hun? What's taking you so long here? Akala ko ba isang buwan ka lamang dito sa
Pilipinas. Namimiss na kita eh umh." Hinalikan siya nito sa kanyang pisngi.
Pero hindi ba dapat, tumatanggi na siya o di kaya naman ay magpipilit na kumalas sa

mga yakap niya? Hindi ganoon nangyari. Nakaupo lamang siya roon. Hindi ko tuloy
maiwasang mapasulyap sa mga braso ng babaeng nakapulupot sa kanyang leeg. Kitang-
kita ko, sa kaliwang kamay nito ay may nakasuot na engagement ring?
"H-ha? K-kailangan kasi ako ng Papa rito."
Nakapako ang tingin niya sa akin habang sinasabi niya iyon. Hindi ko maipaliwanag
ang ekspresyon ng mukha niya.
"Ah..." Sabay kalas no'ng Danica sa kanya, tumunghay, lumakad nang kaunti papalapit
sa kanyang Papa at saka inilahad ang kanyang kanang kamay, "Hello po, kayo po pala
ang Papa ni Karl, ako nga po pala si Danica... Fiance niya."
What?!
Nakita ko namang tahimik na sumulyap sa akin ang Papa ni Karl, bago niya inabot ang
kamay ni Danica.
"Mabuti naman at napadalaw ka, hija." Sabi ng matanda.
"Naku opo, ito naman po kasing si Karl, araw-araw na lamang niya akong tinatawagan
para sabihin lang na mae-extend muna ang stay niya rito, ang kaso, miss na miss ko
na talaga siya kaya, heto ako. Ako na ang umuwi." Sabay bungisngis.
Araw-araw? Talaga lang ha?
Noon ko na tiningnan ng matalim si Karl. Halatang-halata naman ang pag-iwas niya sa

aking mga tingin.
What the fuck is this all about? Inalok niya ako ng kasal at iniuwi rito, pero yung
Danica na 'yun ang may sing-sing at ipinangangakandakan na engaged sila? At ang
masaklap pa, hindi man lang siya nagprotesta?
Eh tarantado pala 'tong lalakeng 'to eh. Pinaglalaruan ba niya ako? Whatever this
is... hindi ako makapapayag na ako ang magmukhang tanga.
"A-and she is?" Tanong nung Danica kay Karl habang itinuturo ako.
Hah! Mukha namang nataranta ang putang inang lalakeng ito.
"I'm Sam!" Ako na ang umepal na tumayo sa kinauupuan ko. Inilahad ko ang aking
kanang kamay, "I'm his... 'sister'!"
"Oh," Sabay abot niya sa kamay ko, "Ikaw pala si Samantha. I heard so much about
you. Nice to meet you, Sam." Nakabungisngis pa ang bruha.
She heard so much about me? Oh, really? Ano naman kaya ang ikinukuwento ni Karl sa
kanya, tungkol sa akin? Sinaksak ko ng isang matalim na tingin si Karl at saka
ngumisi.
"So, what have you heard about me?" Tanong ko kay Danica habang nakangising
sinusulyapan si Karl na halatang-halata na ngayong hindi mapakali.
"Na ikaw nga yung sister niya na kailangan niyang iligtas dito from self-
destruction." Ipinatong niya ang kanyang kaliwang kamay sa balikat ni Karl.
What the fuck?!
"Ok ka na ba?" Dugtong niya, "Sana naman ok ka na para makauwi na sa akin si Karl."
Sabay halik nito sa bumbunan nito, "Since magiging future sister-in-law na kita,
gusto kong malaman mo na, concerned din ako sa 'yo kaya pinapayagan ko siya na
samahan ka rito. Sana naman, tumigil ka na sa trabaho mo. Maganda ka at mukha ka
namang may pinag-aralan, kaya sana ay huwag ka ng bumalik sa gano'ng klaseng
trabaho."
What's this shit? Alam niya ang tungkol sa...
Putang ina!
I have heard enough. I need to get out of this shit. Ako? Ililigtas niya from self-
destruction? What the fuck is she talking about? Eh ang lalakeng 'yan nga ang
sumira ng buhay ko, tapos siya pa ang hero ngayon?
"Sam, saan ka pupunta?" Paghabol sa akin ni Karl, habang papalabas na ako ng gate
dala-dala ang aking mga bagahe "Ano naman ang pakialam mo kung saan ako pupunta?"
"Sam, please, magpapaliwanag ako." Sabay hila niya sa braso ko--hinatak ko naman
agad 'yun.
You had your chance asshole, pero tumunganga ka lamang doon kanina!
"Wala na akong pakialam sa paliwanag mo Karl. Kahit ano pa yang dahilan mo, sapat
na sa akin na malaman ko na pinaikot mo lamang ako, para ano? Ilagtas ako? Putang
ina mo!" Sabay duro ko sa nagpapaawang mukha niya. "At talagang ipangalandakan mo
pa talaga sa babaeng iyon kung anong putik ang kinasasadlakan ko ha?! So paano pala
ang pakilala mo sa akin sa kanya? Ang sister mong prostitute? I'm sorry Karl, but
this is my last straw. Huwag mo na akong susundan. Pabayaan mo na ako." Sabay
talikod at tuluyang lumakad na papalayo sa gate.
Alam kong sumunod pa rin siya, pero hulog ng langit ang taxi na paparating. Pinara
ko 'yon at nakasakay naman ako agad. Hindi na ako lumingon. Wala na akong pakialam.
I am so done with his bullshit.
***
"Merong opening sa opisina ng isa sa mga kasosyo ko. I think he is needing a

personal secretary." Sagot sa akin ni Jonathan, nang hiningian ko siya ng tulong
para makahanap kaagad ako ng trabaho. Pinuntahan ko na siya ng personal sa office
niya. "I'm sure papasa ka do'n," Tatawatawa siya, "Matandang biyudo 'yun na mahilig
sa magaganda."
"Loko ka! Hindi naman mabibingwit ang hinahanap ko. Ang kailangan ko, trabaho."
"Sandali." Sabay dampot niya ng telepono at nag-dial. "Hello?" Bungad niya sa kung
sino man ang sumagot ng telepono sa kabilang linya. "Mr. Jimenez please?" Aniya.
Nakatingin lamang ako sa napakaguwapong mukha niya--sayang nga lamang dahil malaki
ang sayad niya. "Si Jon ito." Napangiti siya, 'yung Mr. Jimenez na siguro 'yung
kausap niya. "Kailangan mo pa ba ng sekretarya?" Diretsahang tanong niya sa kausap
niya. "Oh really? O sige. Papupuntahin ko diyan 'tong kaibigan ko, referral ko ito
kaya kung pwede tanggapin mo na kaagad," Humalakhak siya, "O sige... bye.!" Agad
siyang tumingin sa akin pagkababa pa lamang ng telepono. "Pumunta ka na raw do'n
ngayon, eto ang address," May isinulat siya sa maliit na sticky note bago nito
iniabot sa akin. "Pagbutihin mo ha? Nakasalang ang pangalan ko sa 'yo." Nakangiti
siya
"Huwag ka mag-alala Jon. Pagbubutihin ko."
Maayos naman talaga akong magtrabaho. Ang problema ko lamang talaga ay kung paano
ako makakahanap ng trabahong may sapat na kita para naman matutusan ang lahat ng
aking mga pangangailangan. Ang nakakainis pa, hindi naman ako maluho, pero
nagigipit pa rin ako. 'Yung pambayad ko sa mga inuupahan kong apartment ang numero-
unong tumataga sa lahat ng kinikita ko.
Malaki ang opisinang pinuntahan ko. Isa pala itong advertising agency. Sa
pagkakasabi ni Jon na matandang biyudo ang magiging boss ko, ay ewan ko ba at
nakalikha kaagad ako ng imahe niya sa isip ko. Nasa isip ko, na isa siyang
matandang lalaki na kulubot na ang mukha, uugod-ugod ang lakad, at mabagal kumilos.
Kaya naman laking gulat ko nang nakita ko na siya sa kanyang opisina. Halatang may
edad na nga siya, dahil sa kulay ng buhok niya, pero mukha pa ring bata ang tindig
at mukha niya. At take note ha? Ang guwapo niya. As in.
"When can you start Miss Cruz?" Tanong niya habang binabasa ang resume na ibinigay
ko sa kanya. Siryoso ang ekspresyon ng kanyang mukha.
"As soon as possible po sir."
"May nabanggit ba sa iyo si Jon sa nature ng trabaho mo?"
"Wala po, sir."
"I see," Napakunot siya at saka tumayo sa kinauupuan niya. Nakapamulsang tumalikod
at pagkatapos ay saka muling humarap. "I am not going to sugar coat anything Miss
Cruz. Mas mabuti nang alam mo para hindi na masayang ang oras natin pareho. You are
my 37th secretary since I took over as the CEO of this company a couple of years
ago." Tiningnan niya ako nang matalim. Kahit ganun, ang guwapo pa rin talaga niya.
Ang galing niyang magdala ng suit. Bagay na bagay ito sa kanya. "Mataas ako
magpasuweldo kaya naman I demand quality work from my employees. I am a businessman
and I know what I want. Kaya kung palpak ang diskarte mo at mahina ang loob mo, I
am telling you right now, you are not going to last a day."
Napalunok ako. Ano yun, Death Threat? Pero hindi ako dapat magpa-apekto. Kailangan
ko ang trabahong ito.
"As my personal secretary, you will have to be with me wherever I go," Dagdag niya,
"Kaya kung may travel restrictions ka at hindi flexible, this job is not for you."
"Ayos lang po sa akin yun, sir." Bahala na!
Nagbuntong hininga siya at pagkatapos ay umupo ulit.
"Rekumendado ka ni Attorney Romero kaya I'll give you a shot, but you have to
understand why I have to lay down my cards first, para alam mo kung ano ang ine-
expect ko sa 'yo this early. Kung hindi mo na kaya ang trabaho, just let me know."
Ini-itsa niya ang resume ko sa isang tray at pagkatapos ay relax na relax na
sumandal at nag de quatro sa kanyang swivelling chair. "Wala ka bang tanong?"
"Ahm... meron po."
"Ano yun?"
"Magkano po ba ang suweldo ko."

Napangisi siya at tinitigan ako sa nakakailang na paraan. I am hoping na sana
lumampas naman ng konti sa 17,000.00 para naman mapagkasya ko sa upa at bills ko.
Kung hindi naman, magiging honest na lang siguro ako na tumanggi para makapaghanap
ako ng trabaho na may sapat na kita.
"I'll give you a fair wage of 25,000 on your first month. Kapag tumagal ka ng isang
buwan, I will move it up to 35,000 excluding bonuses. Kapag umabot ka ng 6 months,
which never happened in my entire career here, I'll raise it up to 50,000."
Nakangisi siya in such a way na parang nagdududa siya na kakayanin ko ang trabaho.
Pero wow naman. Hindi siya nagsisinungaling na mataas nga siyang magpasuweldo.
Siyempre payag na ako do'n! Ano pa ba ang mas hihirap pa sa dati kong trabahong
pagbebenta ng sariling laman? Ang pagtitiis sa pagmamaltrato ng mga customers na
ginawa lamang akong parausan?
Kahit ano, kaya ko. Basta't desente.
Kaya ko ito.
Kakayanin ko ito.
[Itutuloy]
=================
KABANATA 13
KABANATA 13
Samantha's P.O.V.
Totoo nga palang hindi madaling maging amo si Mr. Jimenez. Kapag may iniuutos siya
sa akin, kailangan gagawin ko agad. Kapag hindi ko ito natatapos, o kung hindi
pumasa ang trabaho ko sa standards niya, eh talagang kinagagalitan niya ako kahit
pa sa harapan ng iba pang mga empleyado. Pero dahil na rin siguro sa masalimuot na
pinagdaanan ko sa buhay, balewala na lamang ito. Kahit ipahiya pa nga niya ako, o
insutultuhin pa, balewala na lang sa akin. Wala rin naman kasing mangyayari kung
magpapakasensitibo ako.
He's such a workaholic, at dahil ako ang sekretarya niya, eh hindi ako pwedeng
magpahinga unless magpahinga rin siya. May mga pagkakataon na halos bumigay na rin
ang katawan ko sa sobrang stress at iba't ibang health issues. Madalas akong
malipasan ng gutom at napupuyat. Madalas din ako dapuan ng sipon, ubo at lagnat
lalo na kapag pumupunta kami sa iba't ibang lugar sa hindi kaaya-ayang panahon. Ang
isa pang problema sa kanya, he doesn't care kung may sakit ka, basta't kapag
kailangan ka niya, dapat magtatrabaho ka.
"Hoy Samantha!" Si Jobelle yun, isa sa mga Marketing Staff, "Bilib din ako sa
staying power mo. Tumagal ka kay Sir ng isang buwan?"
Nginitan ko lamang siya. Medyo masama kasi ang pakiramdam ko ngayon. Tatlong araw
ko na itong iniinda, simula nang dumating kami galing Malaysia.
"Ang sarap mong bigyan ng medalya Neng!" Sabi naman ni Pia, na sekretarya naman ng
Vice President ng kumpanya. "Pero dear, mag-pa-check up ka nga, ang laki na kasi ng
ibinagsak ng katawan mo simula ng nagtrabaho ka rito."
"Nung nag-umpisa ka dito, medyo may laman ka pa, ngayon, buto't-balat na ka na. Ok
ka lang? Nagpapakamatay ka ba?" Si Jobelle ulit.
Nakangiting umiiling-iling lamang ako sa kanila habang itinutuloy ko ang trabaho

ko. Kailangan ko kasing tapusin ang paperwork ko bago mag-lunch break ang boss ko,
kung hindi, tiyak malalagot na naman ako. Kailangan niya kasi mga papeles na ito sa
luncheon meeting niya.
"Miss Cruz! Will you come here?!" Galit na pagtawag ni Mr. Jimenez sa akin through
intercom. Napatingin din ang ibang empleyadong nasa malapit lang. Lahat sila,
tinapunan ako ng naaawang ekspresyon.
"Sir?" Bungad ko, pagkapasok na pagkapasok ko pa lamang sa opisina ng boss ko.
"Ano ito?!" Galit na galit na sigaw niya habang ipinapakita niya sa akin ang isang
asul na folder. Lumapit ako sa unahan ng lamesa niya, para mas makita ko nang
malapitan.
"H-hindi ko po alam, Sir?" Eh hindi ko naman talaga alam eh. Ano ba 'yun? Ngayon ko
nga lamanng nakita yun eh.
"Exactly! Hindi mo alam. Eh kasi, kanina pang umaga ito sa lamesa ko! Hindi mo man
lang chi-neck?! Take this!" Sabay tapon ng folder sa harapan ko, konti na lang
mahahagip na sana ng folder na 'yun ang mukha ko. "I want that done in 20 minutes."
Ha? Naku, eh may iba pa rin siyang ipinagagawa na kailangan kong matapos bago siya
mag-lunch time. Kalahating oras na lang, lunch time na niya.
"S-sir may isa pa po kayong report na ipinagagawa sa akin baka po hin---"
"Hindi mo na kaya?! Sabihin mo lang, hindi mo na ba kaya?!" Galit na galit ang

mukha niya.
Masama ang pakiramdam ko. Masakit ang ulo ko. Giniginaw ako. Nahihilo ako. Masakit
ang Tiyan ko. Nasusuka ako. Masakit ang kalamnan at kasukasuan ko.... Pero kaya ko
ito.
"K-kaya ko po, Sir."
"Then get out of my sight and do it!"
Ang lakas ng boses niya, I'm sure naririnig din ng iba ko pang mga kaupisina ang
pagbulyaw niya.
"Kailangan mo ba ng tulong, Sam?" Tanong ni Pia, habang hindi na ako magkanda-ugaga

sa mga kailangan kong tapusin in the next few minutes. "Salamat, Pia. Pero alam mo
naman na ayaw niya ng ganun. Kapag ako ang inutusan niya, ang gusto niya ako ang
gagawa.
"Grabe na talaga 'yang boss mo, isumbong mo na kaya sa Department of Labor and
Employment. Abusado naman masyado eh. Kahit nga ang boss ko, naawa na sa iyo. Siya
na nga ang minsang nasasabi sa akin na tulungan kita"
"S-salamat na lang talaga, Pia. Kaya ko na ito."
"Ano ba yan, Samantha?!" Habang hinahawakan niya ang leeg ako noo ko. "Inaapoy ka
ng lagnat ah. Nagpapakamatay ka ba? Kung nagpapakamatay ka, sabihin mo lang, may
alam akong malapit na train station diyan, magpasagasa ka na lang para matapos na
ang paghihirap mo."
Hindi na ako umimik. Kailangan ko kasi talagang tapusin ang ginagawa ko and I do
not have much time.
"Eh kaya naman pala hindi natatapos ang trabaho ng sektretarya ko, inaabala mo!"
Sigaw nang boss ko kay Pia, lalo na akong nataranta. Bumilis ang tibok ng puso ko
sa sobrang kaba, sinabayan pa ng sama ng pakiramdam ko. Hindi pa ako tapos, wala pa
nga ako sa kalahati. Tiyak masisigawan na naman ako. Para tuloy gusto ko nang
umiyak.
"Naku, Sir ha? Bintangero ka." Sagot naman ni Pia, "Ang sabihin niyo, hindi talaga
matatapos ang sekretarya niyo, dahil nakabaon siya sa isang tambak na trabaho na
dapat ginagawa ng tatlong tao." Nakataas ang isang kilay habang nakahalukipkip pa
siya na parang hindi natatakot sa boss ko, "Tapos gusto niyong tapusin niya ng
kalahating oras ang trabahong pang-kalahating araw? Bet ko kahit si Wonder Woman
hindi kaya 'yan no?" Sinenyasan ko na siya para tumahimik na, pero hindi niya ako
pinansin. "F.Y.I. lang po Mr. President slash CEO, kahit ipasesante niyo ako eh
kailangan ko na talagang sabihin ito... ilang araw na pong masama ang pakiramdam
niyang sekretarya niyo, inaapoy na nga sa lagnat ngayon o, tapos binubugbog niyo pa
sa trabaho. Hindi niyo ba nakikitang bumagsak na ang katawan niya simula ng
magtrabaho sa inyo. Bawal sa Labor code ang mang-abuso ng empleyado alam niyo ba
'yon? Hmp." At umismid pa talaga ang bruhilda haha!
Nagulat man ako sa pagtatanggol sa akin ni Pia, mas nagulat ako na wala mang lang
sinabi sa kanya ang boss ko. Nginisian lamang nito si Pia at saka bumaling lang sa
akin.
"Will you come to my office, Miss Cruz?" Kalmadong sinabi nito sa akin, "And you,
Miss Alvarez" Seryosong direkta niya kay Pia, "You better go back to your desk and
do what you're paid to do, bago kita tuluyang bigyan ng pink slip!" Ngumisi ulit
ito kay Pia at saka pumasok ulit sa kanyang opisina.
Napakagat naman ako sa kuko ko at sandaling sumulyap sa nakangising si Pia. Ibang

klase din ang babaeng yun, hindi natatakot masisante.
"Sit down." Habang itinuturo ng boss ko ang isa sa dalawang upuan sa harap sa
lamesa niya. Umupo naman ako.
Ilang saglit din ng katahimikan ang bumalot sa silid na iyon. Puro buntong-hininga
lamang niya ang naririnig ko habang nakikita ko ang pag-iling niya sa aking
peripheral vision. Nakayuko ako, hindi kasi ako makatingin sa kanya ng diretso. Sa
una kasing pagkakataon, hindi ko matapos-tapos ang ipinagagawa niya sa aking
trabaho.
"Hindi ka pa ba susuko?" Binasag na niya sa wakas ang katahimikan.
Umiling lang ako. Sumulyap sa kanya sandali at muling yumuko.
"I think you should quit." Malamig na sabi. "I don't think kaya ng katawan mo ang
demands ko sa trabaho mo rito."
"N-No sir. Kaya ko po ito. Wag niyo po sana akong sisantihin Sir. Tatapusin ko po
kaagad ang lahat ng pinapagawa niyo, pangako..."
Muli siyang nagbuntong hininga. At pagkatapos ay ngumisi.
"It's good to know na siryoso ka na talaga sa pagbabagong buhay mo... Samantha."
Ha? Samantha? This is the first time he ever called me by my first name. At ano
itong sinasabi niya? Anong alam niya tungkol sa akin. Walanghiyang Jonathan 'yun,
ano kaya ang sinabi niya. Siya lamang naman kasi ang suspect ko na posibleng
magsabi sa kanya ng kahit anong tungol sa akin. Sino pa ba?
"Hindi mo talaga ako namumukhaan don't you?" This time ay tatawa-tawa siyang parang
isang binatilyong kinikiliti.
Tiningnan ko siya, at saka dahan-dahang umiling.

Ano kayang sinasabi nito?
May kinuha siya sa drawer. Isa iyong litratong inabot niya sa akin. Kinuha ko iyon
at tiningnan. Litrato iyon ng isang lalaking balabas sarado, na may mahabang alon-
alon na buhok. It took me a minute or two to remember the man in the picture.
Mukhang pamilyar nga ang lalaking iyon.
OMG!
Alam ko na....
Naalala ko na...
Holy Shit!
***
He's moaning non-stop.
Grabe naman itong balbas sarado kong customer! Mukhang may edad na, ang lakas pa
rin ng resistensya at ang galing niya, pati tuloy ako nag-enjoy.
Sa unang tingin, akala ko ay pinuno siya ng isang kultong naligaw sa siyudad. Pero
ayon sa una kong bugaw na si Madame Purple, ay mayamang biyudo raw ito na sobrang
depressed sa biglaang pagkamatay ng kanyang asawa.
"Oh, grabe ka!" Napasigaw na ako at napahawak ng mahigpit sa unan ko. Paano ba
naman ay pinapapak niya ang ibaba ko habang sinusundot ng butterfinger niya ang
yungib ko. Ang sarap, grabe. Nasabunutan ko tuloy siya nang hindi oras, habang
iniaangat ko ang balakang ko at inginungudngod sa mukha niya ang kayamanan ko "Oh,
fuck!" Nang marating ko ang gloria--alam kong tumirik pa ang mga mata ko kasabay ng
paninigas ng buong katawan ko. Grabe talaga ang galing talaga niya.
"Heto." Malumanay niyang sinabi habang iniaabot niya ang limang-libong piso.
"H-huwag na." Matindi ang pangangailangan ko pero nakukunensya ako kasi... "Nag-
enjoy din kasi ako."
"Akala ko ba kailangan mo ng pambayad sa apartment mo?"
"Ah... eh... wag mo na intindihin yun. Uutang na lang ako sa kaibigan ko."
Dahil do'n, shit. Nakailang round pa kami sa motel na 'yon. Nagkakuwentuhan pa kami
in between. Ikinuwento niya ang sobrang pangungulila niya sa asawa niya at ang
pagmamahal niya rito kahit sandali pa lamang silang magkasama. Matagal na panahon
din daw siyang naging bachelor lamang hanggang ma-inlove na nga siya at nagpakasal
sila. Malaki rin daw ang agwat ng edad nila... kasing edad ko raw ang nasirang
asawa niya. Nasa honeymoon sila nang maaksidente sila--nakaligtas siya, namatay ang
asawa niya. It was a very sad love story, pati tuloy ako na-depress.
"Sayang, hindi man lang kayo nagkaanak." Sabi ko. "Pero, may anak ka naman siguro
sa iba ano?" Ang usisera ko talaga. Umiling lamang siya. Wala raw siyang anak o
kahit kamag-anak na kilala. Mag-isa na lamang daw siya sa buhay.
"Ihahatid na kita." Aniya habang nagbibihis kami.
"Naku, huwag na. Marami namang taxi riyan sa labas."
Pero nagpumilit siya. Inihatid pa rin niya ako. Ang kinalabasan nag-ano ulit kami.
Do'n naman sa apartment ko. Hindi na nga kami umabot sa kuwarto.
"Samanatha..." Ungol niya habang nag-uurong sulong ang harap niya sa yungib ko.
Nakatuwad ako sa ibabaw ng sofa, habang minamaneobra niya ako sa likod.
"Fidel..." Daing ko pabalik.
Itinuloy pa namin iyon ng ilang beses sa aking kama. Nagganun lamanng kami ng
nagganun hanggang mag-umaga. We can't get enough of each other, I don't know why,
pero nagustuhan ko talaga siya.
Umaga na nan umalis siya. Nangako pa nga siya na babalik siya kapag naayos na niya
ang sarili niya. But unfortunately, iyon na ang naging huli naming pagkikita.
Posibleng dahilan? Tuluyan na akong na-evict sa apartment ko; hindi kasi ako
nakabayad. Nagkasira naman kami noon ng unang bumugaw sa akin na si Madam Purple,
kaya nawalan na kami ng common contact.
Kundangan naman kasing puro sex lamang ang inatupag namin n'ong araw hanggang
madaling araw na yun. Hindi ko man lamang tuloy nakuha ang number niya.
***
Natulala ako sandali sa litrato at saka unti-inting tumingin sa kanya. Nakangisi pa

rin siya... nailang tuloy ako.
Siya ba yun? Oh no!
"Naalala mo na?"
Yumuko na lamang ako at hindi na umimik. Ito na siguro yung isa sa mga pagkakataong
gusto ko na lamang maglaho sa kinauupuan ko.
"Now," Dagdag niya, "I'll ask you again... Sumusuko ka na ba?"
Wala na akong magawa, kaya't umiyak na lamanng ako. Mukha yatang kahit anong gawin
ng isang katulad ko ay nakatatak na ang pagiging puta sa balat ko. Akala ko, ito na
ang pag-asa kong magbago ang takbo ng buhay ko. Ang malas ko naman.
"Sinisisante mo na ba ako?" Umiiyak kong tanong sa kanya.
"Oo." Nakabungisngis pa ito, "Dahil iuuwi na kita, pakakasalan at paliligayahin sa

kama ko araw at gabi!" Tumayo siya sa kanyang kinauupuan, lumapit sa akin, itinayo
akong pigil ang magkabila kong braso, at pagkatapos ay itinaas ng kanang kamay niya
ang baba ko bago niya sinabi ang, "Samantha Cruz...you're FIRED!" At saka niya
hinalikan ang aking mga labi.
[Itutuloy]
=================
KABANATA 14
KABANATA 14
Karl's P.O.V.
Isang buwan ko na rin siyang sinusundan at tinitingnan lang sa malayo malapit sa

bagong pinagtatrabahuhan niya o kaya naman ay sa apartment niya. Minsan ay
sinusuwerteng makita ko siya, minsan naman ay hindi. Kaya naman hindi ko malaman
kung saan-saan ba siya nagpupunta.
Ano na naman ba ito Samantha?
Natanaw ko kasi ngayon na nakaakbay na sa kanya ang putang inang matandang iyon na
parati niyang kasama. Napag-alaman kong iyon si Fidel Jimenez, singkwenta'y singko
anyos, Presidente at CEO ng pinagtatrabahuhan niyang kumpanya bilang sekretarya.
Kung hindi niya hinahawakan ngayon si Samantha, wala sanang problema. Pero lintek!
Akin si Samantha kaya huwag siyang mang-agaw ng hindi kanya.
"Karl, ano ba?"
Hinila ko ang braso ni Samantha bago pa siya nakasakay sa kotse ng matandang 'yun.
"Teka, sino ka ba?!" Maangas na tanong sa akin nung matanda.
"Ako ang Fiancé niya, ikaw? Sino ka?!" Buong yabang kong banat sa kanya. Mag-iingat
siya, dahil kahit magkasing tangkad lamang kami ay mas bata at mas malakas ako sa
kanya. Kayang-kaya ko siyang patumbahin.
"Is that true, Saman----"
"Hell no!" Sigaw ni Samantha sabay bawi sa braso niya. "He's just my step-brother!"
"Siya ba?" At nakangising tinignan ako ng matanda mula ulo hanggang paa--at
pabalik.
"Ako ba ang ano?!" Naiirita kong tanong sa Fidel Jimenez na yon.
"Ikaw ang walanghiyang nangmolestya sa kanya noong dose anyos pa lamang siya? Ang
puno't dulo ng pagkasira ang buhay niya!"
Natigilan ako. Ganoon na ba sila ka close ng lalaking ito para sabihin ang ganoong
kasensitibong impormasyon? Tiningnan ko si Samantha, nagbabaga ang kanyang mga
mata.
"Pabayaan mo na ako 'kuya' Karl. Hindi na ako babalik sa iyo!"
Eto na naman. Tinawag na naman niya akong Kuya!
"At kanino ka sasama? Sa gurang na 'to?" Dinuro ko si Fidel.
"Oo!" Buong tapang niyang ipinamukha sa akin.
Hindi ko iyon matanggap. Puta. Parang tinapakan na rin niya ang pagkalalaki ko ah.
Namoo ang poot sa dibdib ko. Ang tagal ko siyang hinanap. Kung ano-anong aberya ang
pinagdaanan ko para makasama ko siyang muli, tapos ganito?
"Bakit Samantha? Mas marami ba siyang pera?" Intensyon kong galitin siya. "Mas
magaling ba siya sa kama?" Instensyon kong insultuhin din ang matanda.
Nakita ko ang pagsulyap niya kay Fidel.

"Hindi ko kailangan ang pera niya, kagaya ng hindi ko kinailangan ang pera mo noon.
Kung meron man akong kinuha sa iyo, alam na alam mong pinagtrabahuhan ko ang mga
iyon." Kalmado ang pagkakasabi niya, "Gusto mong malaman ang totoo? Oo, mas
magaling siya sa iyo... mas sobrang mas magaling siya sa iyo sa kama." Sabay ngiti
kay Fidel na nginitian din siya pabalik. "Mas magaling siya sa iyo sa lahat ng
bagay. Kaya kung may awa ka pa sa sarili mo, wag na wag kang makikipagkumpitensya
sa kanya. Mas may edad nga siguro siya sa iyo, pero walang-wala ka pa sa
kalingkingan niya!"
Fuck! What the fuck is wrong with her.
Wala ito, pinasasakitan lang ako ng babaeng ito. Paano naman kasing mas gagaling pa
sa akin sa kama ang lalaking ito? Ang sabihin niya, baka hindi na tinatayuan.
Hindi ako susuko. Hindi ako nagtiis na malayo sa kanya ng mahabang panahon para
lang sumuko sa mga kasinungalingan niya. Mas magaling daw sa akin? Sinong niloko
niya? Yung gurang na iyon, kumakasa pa? Sinungaling! Susundan ko siya kahit saan
siya magpunta. At ipamumukha ko sa kanya na alam ko ang mga kasinungalingan niya.
***
"Hindi mo naman kailangang gawin 'yan Fidel." Tumatawa siya. Sinundan ko sila sa
isang posh restaurant. Trying hard naman masyado ang matandang iyon na umarkila pa
ng manghaharana kay Samantha. Lumang style na yan. Katulad niyang luma na rin.
Matanda, gurang... tuyo na.
"Will you marry me?!" Sabay abot ng diamond ring. 'Yan lang ba ang size ng bato? Eh
di hamak naman na mas malaki diyan ang binili ko kay Samantha ah. Tingnan ko nga
kung talagang kayang sikmurain ni Samantha ang maging asawa siya.
I doubt it.
Ako ang mahal niya.
Ako ang gusto niya.
Hindi siya.
Ginagamit lamang siya ni Samantha para pasakitan ako... para pagselosin ako. Hindi
totoo ang palabas na ito. Hindi totoo ang relasyon na ito.
"Yes." Sabay hagikhik.
She said what?

Yes?!
Anong kagaguhan ito? Hindi ito totoo... baka alam lamang niya na naririto ako at
sinusundan siya. Gusto niya lamang siguro akong pasakitan. Hindi niya talaga gusto
ang matandang amagin na yun!
Pero kailangan kong kumilos. Nakakapikon na eh.
"Ano ba Karl! Huwag ka namang manggulo dito!" Hiyaw sa akin ni Samantha habang nag-
uumalpas sa pagkaladkad ko.
Napansin ko naman na sinundan kami nung matanda hanggang sa parking lot. Nang dahil
doon ay huminto ako, hinila si Samantha papalapit sa akin, kinuha ko ang singsing
sa daliri niya at isinaksak iyon sa dibdib ng matanda.
"She is mine!" Singhal ko sa kanya at saka kinaladkad si Samantha pasakay sa kotse

ko at dali-daling umalis sa lugar na iyon.
"What the fuck is the matter with you?!" Sigaw ni Samantha habang sinasapak niya
ako habang nagmamaneho.
Sige lang Samantha. Saktan mo lang ako. Mas mamatamisin ko pa ang mabugbog mo kaysa
ang mawala kang muli sa buhay ko.
Hindi ako umiimik sa kabila ng pag-iyak, pag-sigaw at pag-wawala niya. Tiniis ko

ang pisikal na pananakit niya hanggang makarating kami sa townhouse na binili ko
talaga para sa bubuuin sana naming pamilya . Wala pang mga gamit ito sa loob kaya
naman parang napakaluwang ng espasyo. Malawak ang sukat ng buong property, kasama
ang lupa kaya naman malayo-layo kami sa mga kapitbahay.
Perfect. Magsisigaw man siya rito sa galit. Walang makakarinig.
"I hate you! I hate you!" Umiiyak na sigaw ni Samantha. Niyayabog niya ang dibdib
ko, sinasampal ang mukha ko at itinutulak ako palayo sa kanya. Hindi ako kumibo.
Pinabayaan ko lamang siya. "Ano pa ba ang kailangan mo sa aking hayup ka! Bakit
hindi ka na lang magpakaligaya kasama si Danica?" Sabay talikod at humarap sa
dingding para 'yon naman ang napagdiskitahan niyang sipain at tampalin, habang
nakayukong nakatungkod ang kanyang ulo sa pader.
"Tapos ka na ba?" Malumanay kong tanong. "Pwede na ba akong magsalita?"
"Para ano pa?" Humarap na siyang muli sa akin. "Wala na rin naman akong pakialam
kahit ano pa ang paliwanag mo 'kuya' Karl! Ang gusto kong magyari ay ang lubayan mo
na ako." Sabay kuha sa high-heeled shoes niya at magkasunod na ibinato sa akin.
Tumama ang isa sa dibdib ko, habang tumama naman ang heel nung isa sa lower lip
ko--dumugo kaagad ito. "I-I'm sorry..." Natataranta namang sambit niya habang
hahawakan na sana niya ang sugat ko. Pero bago pa umabot ang kamay niya sa labi ko
ay hinablot ko na ang kanyang kamay, hinigit siya papalapit sa akin at saka siya
hinalikan. Ramdam ko sa mga halik niya ang pananabik niya sa akin, pero bigla na
lamang niya akong itinulak at...
"Umuwi ka na sa nobya mo! Isoli mo na ako sa nobyo ko." Mahinahon niyang utas.
"Sam, hindi ko nobya si Danica. She's a delusional sick girl na anak ng isa sa mga
kasosyo ko sa Hong kong. Hindi ako kumontra sa mga pinagsasabi niya sa bahay noon
dahil ayokong doon pa siya sumpungin ng pagwawala sa bahay at mapahamak pa kayong
dalawa ni Papa. She is cilinically depressed and has violent tendencies. May muntik
na nga siyang mapatay noon dahil nabaril niya yung huling lalaking kinahumalingan
niya. Kung makikita mo rin ang wrists niya, marami iyong bakat ng paglalaslas...
She's crazy and suicidal. Hindi totoong tinatawagan ko siya araw-araw. In fact, I
never called her ever. Hindi ko alam kung paano niya nalaman ang tungkol sa iyo at
kung ano ang dati mong trabaho, but I swear I never told her that! The truth is,
nagtataka rin nga ako kung paano niya nalaman ang bahay ng Papa! Hindi ko alam kung
paano niya ako natunton. Please Samantha... please maniwala ka."
"At bakit naman ako maniniwala sa iyo?"
"Dahil 'yon ang totoo. Pero sige may aaminin ako sa iyong isa na dapat noon pa man
ay sinabi ko na sa iyo... siya at ang kunsintidor niyang Papa ang dahilan kung
bakit gusto ko nang magpakasal tayo kaagad. 'Yun ang totoong dahilan kung bakit
kita minamadali. Dahil gusto kong lubayan na niya ako."
Hindi siya umimik.
"At itong bahay na 'to," Dagdag ko. "Binili ko ito para sa atin Sam. At ito..."
Sabay dukot ko sa isang maliit na box at binuksan iyon sa harapan niya, "Ito ang
diamond ring na dapat suutin mo." Hindi ko na hinintay ang sagot niya. Isinuot ko
na ang singsing sa kaliwang palasingsingan niya. "Tatanggapin ko ang sinabi mong
mas magaling ang Fidel na iyon sa akin sa lahat ng bagay. Siguro nga, because I was
a jerk. Isa lang ang hindi ko matatanggap... hindi ko matatanggap kung sabihin mo
na mas higit ang pagmamahal niya sa iyo. Dahil mahal na mahal kita sa Samantha.
Kung sa kabila ng mga pinagdaanan natin ay siya pa rin ang pipiliin mo, mas mabuti
pang patayin mo na lang ako. Maari ngang hindi ako marunong magpakita ng
pagmamahal... pero ikaw lang!" Pumipiyok na ang boses ko, "Ikaw lang at wala ng
ibang kayang mahalin ang puso ko."
At tuluyan na ngang umagos ang mga luha ko habang napaluhod na ako sa kanyang
harapan. Unti-unti ko namang naramdaman ang kanyang mga kamay na sinapo ang aking
mukha at bahagyang hinihigit pataas--isang hudyat na gusto niya akong tumayo.
Tumayo naman ako, tinitigan ang kanyang mukhang basang-basa na ng mga luha. Hinipo
niya ng bahagya ang sugat ko sa labi at saka niya ito hinalikan.
"I love you, Sam." Basag ang boses ko. "Please marry me. Kung mawawala ka... that
will be the end of me. I swear... that will be the end of me."
[Itutuloy]
=================
KABANATA 15
KABANATA 15
Karl's POV
"I'm sorry, Karl. Siguro nga, mahal pa rin kita." Sabi niya, sabay hubad sa sing-
sing na isinuot ko sa kanya, kinuha ang aking kanang kamay at ipinatong iyon sa
aking palad. "Pero... mahal ko na rin si Fidel. He's been good to me, kaya... hindi
ko siya pwedeng iwanan ng ganun na lang. Nakapangako na ako sa kanya." Umiiyak
siya. Halatang nahihirapan ding sabihin ang mga pinagsasasabi niya. "At wala na
akong balak itong bawiin."
"P-pero Sam... mahal na mahal kita. Wag mo nam---" Pumipiyok kong sagot sa kanya na
hindi naman niya pinatapos.
"Sa iba mo na lang ibaling ang pag-mamahal mo, Karl." Biglang inihinto niya ang
kanyang pag-iyak, kasabay ng biglang panlalamig ng expression ng kanyang mukha, "Sa
dami ng pinagdaanan nating aberya at sa paulit-ulit na pamamagitna ng mga
humahadlang. Malinaw pa sa sikat ng araw na hindi talaga tayo para sa isa't isa.
Pabayaan mo ba ako. Isoli mo na ako kay Fidel. Sa kanya na ako. Hindi na ako
babalik sa iyo."
Para namang gumuho ang mundo ko. Hindi ko tuloy alam kung anong susunod na gagawin
ko. Wala naman akong magawa... alangan namang pilitin ko siya kung ayaw na niya sa
akin.
Kasalanan ko ito. Hindi ko siya pinag-ingatan. Hindi ko siya tinrato ng maayos.

Hindi ko naiparamdam ang pagmamahal na dapat ay noon ko pa ipinaramdam sa kanya.
Nasa akin na siya mula pa sa simula, pero dahil hindi ako marunong manindigan para
sa kanya, ay paulit-ulit ko siyang naiwawaglit... at ngayong nga'y tuluyan na nga
yatang mawawala na siya sa mga palad ko.
"Ikinasal na pala si Samanatha kay Fidel Jimenez?" Sambit ni Papa habang binabasa
ang announcements sa broad paper. Nag-aagahan kami ngayon ng magkasabay. Kailan
ko lang napag-alaman na mag-kakilala pala sila ng p*tang inang gurang na yon! Dati
raw silang magkasama sa Chamber noong mga panahong active pa si Papa sa aming mga
negosyo.
Hindi ako umimik. Pero kita ko naman sa gilid ng aking kanang mata na nakatingin
siya sa akin. Alam niyang naaapektuhan ako. Alam niyang nasasaktan ako. Pero para
naman siyang nag-tatangatangahan sa pag-astang walang nalalaman. Kung meron man
akong isa sa maraming maipipintas sa aking Papa... ito na yun. Mahilig siyang
magpahapyaw at magparinig na para bang hindi niya ako kayang kausapin ng
deretsahan.
"That will make Samantha wife number four, then."
Number 4? Ganun na karami ang naging asawa niya. Ang p*tang inang yon?! At isinama
pa talaga niya si Samantha sa listahan niya?!
"Gaano niyo siya kakilala?" Matamlay kong tanong kay Papa.
"I don't really know him personally. Ipinakilala lang siya sa akin ng isa sa mga
Board of Directors natin ten years ago."
"I see." Mahina kong sagot. Nakatungo lang ako at nilalaro ang pagkain ko.
Wala akong gana. Wala na akong gana sa kahit ano. Marami sa mga negosyo ko
overseas ang iginive-up ko na, wala na rin kasi akong ambisyon. Bahala na lang.
Itong local businesses na lang na dating pinapatakbo ng Papa ang itinutuloy kong
patakbuhin. I have enough stress thinking about how miserable I am, ayoko ng
dagdagan ang mga alalahanin ko.
"Ikaw ba? Kailan mo ba planong mag-asawa para mabigyan mo naman ako ng apo."
Hindi ako umimik. Nakaka-buwisit naman kasi ang tanong niya. Alanganin. Parang
nananadya; kaya umalis na lang ako, kesa naman alanganin ko rin siyang sagutin
"You are Karl, right?" Biglang bati sa akin ng isang pamilyar na mukha habang
papasok ako sa lobby ng building ng Real Estate company namin. "Hindi mo na ba ako
naalala?!" Nakangisi ito.
"Ikaw si..." Pinipitik ko ang kanang daliri ko habang pinipilit kong alalalahanin
kung sino siya. "Jonathan, right? We met at your mother's wake?"
Isinama kasi ako noon ni Samantha sa wake ng nagpakamatay na ina nitong si

Jonathan. Hindi rin naman sikreto sa akin ang namagitan sa kanilang dalawa; they
used to be... friends with benefits.
"Mabuti naman naalala mo pa ako. Kamusta?"
Hindi ako nakapagsalita, alam kong nahalata niyang lumamlam ang aking mga mata.
"Ano bang nangyari sa inyo?" Tanong niya. Alam kong sa amin ni Samantha ang
tinutukoy niya.
Nagkibit balikat lang ako.
"If this is breaking you I hope you are not taking this against me," Dugtong niya
na hindi ko naman masyadong maintindihan, "Hindi ko naman alam na nagkakalabuan
kayo noong mga panahong inirekumenda ko siya kay Fidel." Aha! At siya pala ang
dahilan ng pagkakakilanlan noong dalawa! "Hindi ko rin naman kasi alam na, dati na
silang magkakilala ni Fidel."
Huh?! So hindi pala siya ang naging tulay? Now, I am really confused. Hanggang
ngayon kasi ay hindi pa malinaw sa akin kung paano sila nagkakilala.
"Don't worry about it. It's not your fault." Sagot ko sa kanya ng may pekeng
ngiti.
Peke ang ngiti ko... kasi yun lang ang kaya kong ibigay sa ngayon. Ang totoo...
hindi ko na alam kung makakangiti pa ako ng totoo.
Hindi na siguro.
"Medyo diskumpyado ako sa Fidel Jimenez na yan," Sabi naman ng isa sa mga Board of
Directors ng aming kumpanya. Ito yung Board of Director na tinutukoy ni Papa na
nagpakilala sa kanya kay Fidel Jimenez ten years ago. Malakas ang pakiramdam kong
sinadya niyang magpaiwan after ng aming Board Meeting para kausapin ako. "Lahat ng
naging asawa niyan, namatay. Bukod doon sa ikatlong asawa, napaka-questionalble ang
pagkamatay noong dalawang nauna."
"A-anong ibig mong sabihin?"
"Eto, sa atin na lang dalawa ha?" Pabulong ang pagkakasabi niya, "Hindi naman
marangya ang pinagmulan ng Fidel na yan eh. Isa nga lang siyang Clerk noon na
nakursunadahan ng mas higit na nakakatandang amo niyang tagapag-mana ng lahat ng
ari-arian ng pamilya nila. Nagpakasal sila noon na walang pre-nuptial agreement.
The next thing we've heard, namatay ang babae. Nalunod daw diumano sa swimming
pool sa bahay nila."
"Ano naman ang questionable doon?"
"I knew his first wife personally. That woman was a swimmer during her younger
days. Kinlaro ng nag-autopsy sa kanya, na hindi siya na-stroke o inatake sa puso,
kaya't impossible yung haka-haka ng ibang tao na baka raw inatake sa puso o na-
stroke while swimming in the middle of the pool kaya hindi ito nakaahon at nalunod.
C'mon! Some people may be idiots to believe that ridiculous story, but I am not
one of them."
F*ck! Ano bang gustong iparating nitong kausap ko? Na dapat akong mag-alala?!
Aanhin ko pa ang pag-aalala kung wala na rin naman akong magagawa tungkol sa amin
ni Samantha?!
"The second wife, was an ordinary woman na diumano'y nakilala niya sa beerhouse.
The next thing I learned, ay pinakasalan na niya ang babaeng yun. Pero you know
what? Wala pang isang buwan ay nabalitaan ko, na humingi daw ng tulong ang babaeng
iyon dahil sa diumano'y seksual na pang-aabuso at pambubugbog ni Fidel sa kanya.
Walang naniwala sa kanya dahil na rin siguro sa pinag-mulan niya. Ilang buwan ang
nakalipas, bigla na lang inireport nitong si Fidel sa pulisya na kinidnap daw ang
asawa niya. Ang sa akin naman... kung talagang kinidnap? Eh bakit walang nahuling
mga kidnappers? Ang nakita na lang, ay ang bangkay ng asawa niya sa tambakan ng
basura, na tadtad ng galos at pasa sa katawan."
Hindi ako makapagsalita. Sa totoo lang, para akong nabibingi, na napipi, na

nanlalabo ang paningin.
"Diretsahin mo na ako." Sagot ko, na pilit itinatago ang panginginig, "Bakit mo

sinasabi ang mga ito sa akin?"
Alam ko naman kung bakit. Dahil hindi naman lingid sa kaniya ang naging relasyon
namin ni Samantha. Maaring concerned lang siya. Pero siyempre, gusto ko pa ring
marinig mula sa kanya ang motibo niya para sabihin sa akin ang ganoong kalalalim na
mga bagay tungkol sa p*tang inang gurang na yon!
"Concerned lang ako sa step-sister mo, o shall I say, dating nobya mo. Kargo ng
kunsensya ko, kung may mangyari sa kanya na wala man lang akong ginawa para sabihan
ang mga taong malalapit sa kanya. Dahil alam mo? Sa totoo lang? Kahit mukhang
aksidente ang nangyari sa ikatlong asawa niya, dahil na rin sa nag-agaw buhay din
noon si Fidel, ay hindi ko maiwasang mag-isip ng teyoryang may kinalaman din siya
sa aksidenteng iyon."
"Anong teyorya mo?"
"Bago kasi sila umalis papunta sa honeymoon nila sa ibang bansa, may isang
binatilyong nagsumbong sa isa sa nga katulong ni Fidel, na humingi raw ng tulong
sa kanya ang pangatlong asawa ni Fidel. Napag-alaman ko, na ang binatilyong iyon,
ay anak ng hardinero ni Fidel. Ayon sa binatilyo, nakita raw niya sa bintana ng
isang silid sa mansyon, na pinasasayaw daw ni Fidel ng walang saplot ang kanyang
ikatlong asawa, habang may nakasoot pa raw na blonde na wig. Alam daw naman ng
binatilyo na labag ito sa kalooban ng babae, dahil umiiyak daw ito. Bago raw
umalis ang mga ito papunta sa ibang bansa ay binulungan daw siya ng babaeng iyon ng
mga katagang 'tulungan mo ako' hindi naman daw niya inakalang, iyon na ang
kahulihulihan nilang pagkikita."
Napipi na naman ako. Ano pa ba kasi ang masasabi ko? Ano ba ang magagawa ko gayong
wala na akong karapatan kay Samantha? Malinaw na sinabi niya sa akin na mas
makabubuting hindi na kami magkita, kaya naman ni cellphone number niya ay hindi ko
alam. At kung sakali mang magkita kami para balaan siya, maniniwala ba naman siya?
"Pasensya ka na, Jonathan. Desperado lang. Kailangan ko lang makausap si

Samantha. May paraan ka ba para makausap siya?"
Pinuntahan ko na itong kaibigan ni Samanthang si Jonathan. Siya lang kasi ang
naiisip kong puwedeng makatulong sa akin.
"Bakit? Humahabol ka pa ba?" Tatawa-tawang tanong niya.
Hindi ako umimik. Umasa na lang akong mababasa niya ang labis na pag-aalala sa
aking mukha.
"Kung balak mong mang-agaw ng asawa ng may asawa, hindi kita matutulungan diyan
pare." Sinabi na niya nang mapansin niyang hindi ako makapagsalita. "May asawang
tao rin ako, at ako na ang nagsasabi sa iyo... ang sino mang magtangkang agawin ang
asawa ko, eh babalatan ko ng buhay!"
"Gaano mo ba kakilala si Fidel Jimenez?"
"Bakit mo naman naitanong?"
"Alam mo ba na ikaapat na niyang asawa si Samantha?"
"Oo."
"So siguro alam mo rin ang naging kapalaran ng lahat ng mga dati niyang naging
asawa."
Tiningnan lang niya ako ng salubong ang kilay at saka nangbuntong hininga.
"Yes." Sinabi niya sa wakas.
"So ano? Hindi ka man lang ba nagtataka na lahat sila, patay na?!"
Noon ko na nakitang nagbago ang ekspresyon ng kanyang mukha. Ang kaninang

nakangisi, ngayon ay nakasimangot na.
"There are things that are really not of my business. Fidel Jimenez is just my
business partner, no more, no less. Kaya nga hangga't maari, ay ayokong pakialaman
ang personal na buhay niya. Pero kung sinasabi mo sa akin ngayon, na nasa panganib
ang kaibigan kong si Samantha sa kamay niya, anong gusto mong gawin ko para sa
iyo?"
"Hindi rin ako sigurado, Jonathan. Ang alam ko lang... gusto kong mailayo si
Samantha sa panganib. Payag na nga ako kahit hindi na kami pwede magkasama,
basta't ligtas lang siya at humihinga pa." Alam kong nanlilingid na ang aking mga
luha. Bagama't pinipigilan ko ang mga ito sa pagpatak.
Nakita ko naman sa mukha ni Jonathan ang simpatiya para kay Samantha.
"I'll see what I can do, Karl. Ibigay mo sa akin ang numero mo. Tatawagan na lang
kita kung ano't ano pa man. Eto," Sabay abot niya ng kanyang business card, na
inabot ko naman. "Tawagan mo na lang ako kung may kailangan ka. I prefer na sa
cellphone mo ako tawagan. Kung si Fidel Jimenez kasi ang kakabanggain natin dito,
mas mabuting wala siyang nalalaman sa ugnayan natin."
"Salamat." Inabot ko sa kanya ang business card ko na inabot din naman niya.
"Tatanawin ko itong isang malaking utang na loob."
"Saka ka na magpasalamat kapag may nagawa na ako."
[Itutuloy]
=================
KABANATA 16
KABANATA 16
Samantha's P.O.V.
Strikto at ruthless maging boss si Fidel, pero mabait at malambing naman siyang
asawa. Halos lahat ng bagay ay napagkakasunduan namin, hindi tulad namin ni Karl
noon na wala nang ginawa kundi ang magbangayan. Mukhang tama nga ang naging
desisyon ko nang si Fidel and pinili ko, dahil kung si Karl siguro ang napangasawa
ko, pihadong araw-araw ang pagtaas ng presyon ko.
Lahat na yata ng pag-aalaga ay ginawa na sa akin ni Fidel, feeling ko tuloy, reyna

ako. Wala pang nag-alaga sa akin ng ganito... not even Karl.
"Fidel..."
"Yes?" Nakangiting sagot niya.
Nakaupo kami ngayon sa aming kama. Nagbabasa ako ng paborito kong nobela habang
abala naman siyang nagta-type sa laptop niya. Tsk. Workaholic talaga.
"Gaano mo na katagal dito si Leticia?"

Ang tinutukoy ko ang ang kanyang masungit na mayordoma.
"Gaano nga ba?" Tumingin siya sandali paitaas na parang nag-iisip, "Actually, hindi
ko alam... Mayordoma na kasi siya ng una kong asawa. Hindi ko na tinanggal, bilang
kortesiya. Bakit?"
"Wala lang. Para kasing, ayaw niya sa akin."
Tumawa naman si Fidel.
"Same here," Sagot naman ni Fidel, "I don't think she likes me either. " Alam ko
naman kasi na loyal 'yan sa una kong asawa. Hanggang ngayon, alam kong iniisip pa
rin niya na pinakasalan ko ang amo niya dahil sa pera. Hindi ko na lamang
pinapansin." Nakatutok pa rin ang kanyang mga mata sa laptop niya.
"Ang hirap hindi pansinin kung kasama ko siya dito araw-araw. Ewan ko ba, masama
talaga ang kutob ko sa kanya. Paano naman kasi, kung tingnan niya ako eh, parang
gusto na niya akong patayin."
Napansin ko na natigilan si Fidel. Isinara niya ang kanyang laptop, ipinatong sa

bedside table at saka tumagilid paharap sa akin.
"Bakit ganyan ka makatingin?" Tanong ko sa kanya. Kung makatingin kasi siya ay

parang may gusto siyang sabihin na hindi niya masabi-sabi.
"Parang ganyan din kasi ang sinabi ng mga nasira kong asawa matapos ang una."
Para naman akong binuhusan ng malamig na tubig.
"Ano ang sinabi nila sa iyo?"
"Na ganun nga, parang ganun nga makatingin sa kanila si Leticia."
"Oo, at saka pati yung hardinero mo, parang masama lagi ang tingin sa akin. Parang
nabubuwisit sila sa akin. Madalas ko nga silang nahuhuli na nagbubulungan, pero
kapag nakikita nila akong papalapit, bigla silang naghihiwalay. Halata ko naman sa
mga tingin nila na ako ang kanilang pinag-uusapan."
Napakunot-noo si Fidel na ngayo'y nakatingin na sa kawalan, na para bang may

malalim na iniisip.
"Hoy," Sabay alog ko sa kaliwang balikat niya. "Ang lalim naman yata ng iniisip mo.
Ano ba yan? Share ka naman dyan!"
"Pasensya na, may naalala lamang ako."
"Anong naalala mo?" Dumikit na ako sa kanya habang hinahalikan ko ang jawline niya.
Ginantihan naman niya ako ng smack sa labi.
"Pilit ko lamang inaanilalisa ang mga pangyayari sa buhay ko simula ng lumipat ako
sa bahay na ito. Simula kasi ng lumipat ako dito. Katakot-takot na kamalasan na ang
naranasan ko. Nando'n na yung, namatayan ako ng tatlong asawa kasama na yung bilis
ng turn-over ng mga naninilbihan dito."
Hindi naman inilihim sa akin ni Fidel na pang-apat na asawa na niya ako. 'Yung una
raw niyang asawa ay yung mabait niyang boss noon na nagkagusto sa kanya. Pareho raw
silang mga wala nang malapit na kamag-anak at mahal sa buhay, kaya't mabilis silang
nag-click. Minahal naman daw niya ito ng totoo, kaya nga halos mabaliw siya nang
mamatay ito. Ayon sa kanya. Namatay daw ito sa pagkalunod sa swimming pool. Wala
raw siya sa bahay ng mga panahon na iyon, kaya't hindi niya alam kung ano talaga
nangyari. Ang sabi ng mga katulong, baka inatake raw sa puso, ang ipinagtataka
naman daw niya eh wala naman daw sakit sa puso ang ex-wife niya na iyon. Ang totoo
pa nga raw, she was physically fit at mahusay lumangoy. Kaya nga hanggang sa ngayon
ay misteryo pa rin, maging sa kanya, ang tunay na dahilan ng pagkalunod niya.
'Yung second wife naman daw niya ay nakilala niya sa bar, though naiinis siya sa
common friends nila ng una niyang asawa, dahil sa press release ng mga ito na sa
beerhouse raw niya ito nakilala. Nilinaw naman niya sa akin. Sa bar daw talaga at
hindi sa beerhouse niya ito nakilala. Minamaliit lamang daw ito ng mga taong
nakapaligid sa kanya, lalo na 'yung mga hindi makatanggap na common friends nila ng
first wife niya, na nag-asawa siyang muli.
Kapares ko, ay nagreklamo rin daw ito sa kanya sa masamang pagtrato sa kanya ng
kanilang Hardinero at Mayordoma. May mga pagkakataon daw na feeling ng pangalawang
asawa niya, ay may pinaplano ang mga ito laban sa kanya. Bigla na lamang daw nawala
ang asawa niyang iyon. Akala niya, iniwan na siya, though nagtataka siya dahil wala
naman daw silang pinagtalunan. Isang linggo raw mula sa pagkawala nito ay may
tumawag sa kanya na halatang gumamit ng voice changer. Nagpakilala raw sa kanya ang
mga ito na kidnappers. Hiningian daw siya ng mga ito ng 400 million pesos kapalit
ng buhay ng asawa niya. Ang kaso, wala naman daw siyang ganoong kalaking halaga
mula sa sarili niyang pera. Ayaw naman niyang gamitin ang perang naiwan sa kanya ng
una niyang asawa. Ayon kasi sa kanya meron daw nawawalang anak ang una niyang
asawa, na matagal na nilang hinahanap. Dito raw niya balak ibigay ang lahat ng
naiwan ng kanyang unang asawa. Samakatuwid, hindi niya naibigay ang ganoong
kalaking halaga. Ilang araw makalipas noon, natagpuan na lamang daw ang walang
buhay na katawan ng kanyang pangalawang asawa sa tambakan ng mga basura.
May delikadesa. Iyan ang isa sa pangunahing katangian na nadiskubre ko kay Fidel.
Nalaman ko rin na kaya pala siya workaholic, ay para walang masabi ang mga
mapanghusgang mga taong nakapaligid sa kanya. Gusto niyang ipakita at patunayan sa
mga ito na pinaghihirapan niya ang kung ano mang karangyaang tinatamasa niya
ngayon.
Limang taon daw bago niya muling binuksan ang puso niya para sa ikatlo niyang
napangasawa. Ang pangatlo niyang napangasawa ay totoong stripper. Nakilala daw niya
ito sa isang nightclub. Kahit gano'n daw ang naging trabaho nito, ay tinanggap niya
ito ng buong-buo. Na-inlove daw siya sa ikatlo dahil napakabait at napakalambing
nito, 'yun nga lamang daw, sobrang iyakin daw ito at sentimental. Hindi daw niya
makalimutan noong gabi ng kanilang kasal, dalawang araw bago sila lumipad para sa
kanilang honeymoon. Sinayawan daw siyag muli nito at pagkatapos ay iniyakan daw
siya nito at saka paulit-ulit siyang pinasalamatan sa ginawa niyang pag-ahon sa
kanya sa madilim na balon na kinasadlakan niya. Hindi niya inakalang iyon na ang
huling pagsayaw niya sa para sa kanya. He was devasted when he lost her that quick.
"Kaya't pasensya na kung dito lamang tayo nag-honeymoon sa bahay. Natatakot kasi
akong may mangyaring muli. I want you to be my last, Sam. Mahal na mahal kita.
Hindi ako makapapayag na may mangyari sa iyong masama."
Grabe ang pag-aaruga niya sa akin, gano'n na rin sa pagbabantay. Kinuhanan pa

talaga niya ako ng private security para may mga nagbabantay sa akin kapag nawawala
ako sa kangyang piningin. At siyempre, tinupad din naman niya ang... dalhin ako sa
langit araw at gabi. Ang swerte ko. ANg swerte ko talaga sa kanya.
"Marami akong kaaway, Sam. Maraming galit sa akin." Habang magkayakap kaming
namamahinga. "Karamihan sa kanila ay ang mga kaibigan ng una kong asawa."
"Bakit naman?" Nakahilig ako sa kanyang balikat, habang nakasulyap sa napakaguwapo

niyang mukha.
"Marami sa kanila ang naniniwalang ako ang may kagagawan ng kanyang pagkamatay para
makuha ko ang kanyang kayamanan." Napansin ko na maluhaluha na siya. "Hindi ako
maglilihim sa iyo, Samantha... at sana ay hindi mo mamasamain kung sabihin ko na
minahal ko talaga ang una kong asawa, at hindi ko siya pinakasalan ng dahil sa pera
niya."
"Naiintindihan ko naman yun, Fidel. Mas gusto ko nga kapag nagku-kuwento ka sa

akin."
"Mas lalong dumami ang kaaway ko nang malaman ng mga dati niyang mga kasosyo na
lahat... hanggang sa huling kusing ay iniwan sa akin ni Ofelia."
"Ofelia ba ang pangalan niya?"
"Oo. Nagkalapit kami dahil nagpatulong siya sa akin noon na hanapin ang kanyang
nawawalang anak. Anak daw niya ito sa pagkadalaga. Kinuha raw ito sa kanya ng ama
ng anak niya habang nasa Ospital pa lamang siya. Halos nawalan na siya ng pag-asang
mahanap pa siya. At dahil wala daw siyang mapagkatiwalaan kundi ako, isinalin niya
sa akin ang lahat ng kanyang ari-arian para hindi mapunta kung saan-saan ang
kanyang mga pinaghirapan. Ipinangako ko naman sa kanya na hindi ko gagalawin 'yun.
Na oras na makita ko na ang kanyang anak, ibibigay ko ang lahat ng ito sa kanya."
"May development ba sa paghahanap mo?"

Umiling siya.
"Para kasi akong naghahanap sa karayom sa damuhan. Lalo na at tatlong impormasyon

at isang lumang litrato ng kanyang nobyo lamang ang aking batayan sa paghahanap."
"Pwede ko bang malaman, pero igagalang ko naman kung hindi."
"Sa 'yo ko lamang sasabihin dahil buo ang tiwala ko sa iyo. Unang impormasyon ko na
babae ang kanyang anak, pangalawa ang maliit na pulang birthmark daw nito sa
gitnang batok, at pangatlo ay ang pangalan ng kanyang nobyo."
"Anong pangalan?"
"Artemio Cruz."
Katahimikan.
Artemio Cruz?! Kapangalan ng Papa ko?
"O, bakit natahimik ka?" Aniya.
"Ah wala, naalala ko lang ang Papa ko. Kapangalan niya kasi yun nobyo ng unang
asawa mo."
Siya naman ang natahimik.
Nakabibingi ang katahimikang 'yon. Pareho kaming nag-animo'y estatwang hindi

makagalaw.
"Patingin ng batok mo, Samantha." Pagbasag niya sa katahimikang iyon-iginigiya niya

ako na tumagilid patalikod sa kanya.
Naramdaman ko, na hinawi niya aking buhok, at marahang hinaplos ang aking batok.
Ilang saglit pa'y nadinig ko na ang kanyang pagtangis.
"Hindi mo ba alam na may pulang birthmark ka sa batok, Samantha?" Sumisinghot-

singhot siya.
Maliit lamang daw ito at nasa gitna.
Maya-maya'y naramdaman ko ang pagbangon niya. Tinungo niya ang cabinet at may
kinuha sa wallet niya.
Litrato.
Iniabot niya iyon sa akin at...
"Ito ba ang Papa mo?"
Natulala ako. Parang nagblangko ang isip ko. Dahil oo, siya nga ang Papa ko. May
litrato rin nga ako na katulad nito. Ako naman ang umalis sa kama at kinalkal ang
mga gamit ko. Kinuha ako ang isang lumang photo album at ipinakita sa kanya ang
eksaktong kuha ng Papa na katulad ng sa kanya.
Noon na kami nagkatinginan at magkasabay na napaiyak. Ibig bang sabihin nito ay

hindi ko talaga tunay na ina ang walanghiyang si Clara? Iyon kaya ang dahilan kung
bakit parang basura lamang ang pagturing niya sa akin?
"Kailangan nating ipa-annul ang ating kasal, Samantha."
"Ha? Bakit?" Naiiyak kong tanong, "Hindi mo na ba ako mahal?"
"Hindi sa ganun," Umiiyak din siya, "Mahal kita. At dahil nga sa mahal kita kaya
kailangan ko itong gawin kahit labag ito sa aking kalooban. Kailangan kong gawin
iyon para mailigtas ka sa mapanghusgang mga mata. Sinabi ko na sa iyo, na marami
akong kaaway. Hindi ko alam kung bukas makalawa ay may magtangka sa aking buhay.
Ayokong dumating ang panahon na iyon na iisipin nila na kinuha mo rin lamang ng
basta-basta ang mga ari-arian ko at ni Ofelia. Kailangan nating ipawalang-bisa ang
ating kasal kasabay ng pagsalin ko sa pangalan mo ng lahat ng ari-arian ni Ofelia.
Kailangang malaman ng mga tao na ikaw ang nawawalang anak niya. Na wala silang
karapatang husgahan ka na tulad ng panghuhusga nila sa akin, dahil ikaw, at walang
nang iba, ang tunay at nag-iisang tagapa-mana ng lahat ng kayamanan ng mga De La
Vega!"
"D-de La Vega?"
"Oo. Naiintindihan mo ba ako?"
Umiyak na lamang ako. Naiintindihan ko naman. Ayoko lamang talaga na maghiwalay

kami. Mahal na mahal ko na si Fidel. At ngayong mas nakilala ko na siya ng husto,
ay lalo lang akong nabaon sa pagmamahal ko sa kanya.
"Huwag ka nang umiyak. Para sa ikabubuti mo ang sakripisyo kong ito. Sana naman ay
tanggapin mo." At pinahid niya ang aking mga luha. "Bukas na bukas din, ay magpa-
file na ako na annulment. Mahirap na itong ipagpaliban pa. Ayokong pagdaanan mo ang
mga pinagdaanan ko kung sakali mang mamatay ako ng hindi oras. Gusto kong
makasiguro na walang mananapak sa iyo, katulad ng pagyapak at pagsira nila sa
pagkatao ko. Ilalagay kita sa pedestal kung saan ka nararapat, Samantha. Tulad ng
alam kong gugustuhing makita ng tunay mong ina."
[Itutuloy]
=================
KABANATA 17
KABANATA 17
Samantha's P.O.V.
Iba pala talaga kapag may pera ka. Mas marami kang options. Mas marami kang kayang
gawin, at mas may mangyayari sa lahat ng gusto mong mangyari. Mas madali mong
maiisasakatuparan ang kahit ano mang naiisin mo, bayaran ang kabutihan ng mga taong
noong sa kawalan mo'y naging mabuti sa iyo, pati na rin ang gantihan ang lahat ng
tumarantado sa iyo.
It's payback time. Sa lahat ng taong naging mabuti, pati na rin sa lahat ng mga
nanakit sa akin.
Inuna kong paimbestigahan ang mga nagbabanta ng panganib sa amin ni Fidel. Ang mga
walanghiyang tunay na pumatay sa aking tunay na ina. Tama ang hinala namin ni
Fidel, at ngayon nga'y may mga ebidensya at nagsilabasang saksi na kami... na ang
taong nakilala namin sa pangalang, Director Edgar Toralba-isa sa mga Board of
Directors ng kumpanya ni Fidel, na dating karelasyon ng aking tunay na ina, ang
tunay na may pakana ng lahat. Kinumisyon niya ang Mayordoma sa bahay, pati na rin
ang Hardinero at ilang mga katulong, upang maisagawa ang lahat kanyang mga plano.
Ayon sa mga dating kasambahay ng aking tunay na Mama, nasaksihan daw nila, na si
Director Toralba mismo ang lumunod sa pool sa aking Mama. Siya rin ang nagpa-kidnap
at pumatay sa pangalawang asawa ni Fidel. Akala ko'y iyon na ang pinakakagulat sa
lahat ng ginawa niya. Mas nakakagulat pa pala ang nalaman kong... siya rin pala ang
gumamit kay Clara para patayin ang aking Papa, upang tuluyan na nila akong mailayo
sa aking tunay na ina.
Ang dahilan?
Pera. Kayamanan. Salapi.
Gusto niyang makuha ang lahat ng kayamanan ng tunay kong Mama. Ayon sa mga saksi at
dating katiwala ng aking tunay na Mama, siya rin pala ang nagtulak sa aking Papa
para layuan ang aking Mama noon. At dahil sa takot ng Papa na pagtangkaan nito ang
aking buhay, ay binitbit niya ako upang magpakalayo-layo, isang araw matapos akong
maipanganak.
Ngunit hindi nakuntento roon si Director Toralba. Ipinahanap niya ang aking Papa at
ginamit si Clara para akitin ito. At para tuluyan ng mabaon ang sikreto ng aking
pagkatao, ay unti-unti niyang nilason si Papa hanggang sa tuluyan na itong mamatay.
Mga hayup sila. Mas malala pa sila sa demonyo. Nararapat lamang sa kanila ang
dalhin sa pinakamalalim na parte ng impiyerno. Silang dalawa ang may kagagawan kung
bakit ako naulila... pagbabayaran nila ang lahat ng mga paghihirap ko.
Sa awa ng Diyos, ay hindi nagtagal ang kaso. Sa dami ng naglakas loob na tumestigo
laban sa kanila, hindi na sila nakalaban pa. Kapwa na sila ngayong mabubulok sa
bilangguan. Nakakatawa ngang si Clara, na nasa kulungan na noon pa sa kasong
isinampa ni Karl, ay panghabangbuhay nang magbabakasyon sa bilibid.
Mabuti nga sa kanya. Kulang pa nga 'yun eh. Kung ako ang masusunod, kung ano ang
inutang niya, 'yun din dapat ang pagbayaran niya. Pinatay niya ang Papa, hindi ba't
mas fair kung hindi na rin siya humihinga?
"Hindi mo pa rin ba kakausapin si..." Si Fidel, habang inginunguso si Karl na

naging dakilang stalker ko na simula nang malaman niyang napawalang bisa na ang
kasal ko kay Fidel.
Nakaabang ito ngayon sa labasan ng korte. Parati siyang naroon kahit hindi ko naman
siya pinapansin o kinakausap. Ilang beses ko na rin siyang itinaboy pero bumabalik-
balik pa rin ito.
"Wala naman kaming dapat pag-usapan." Malamig kong sagot sa kanya.
Napansin ko naman ang pag-buntong hininga ni Fidel habang nakatingin siya sa

malayo.
"Wala ka na ba talagang nararamdaman para sa kanya?"
"Ikaw na ang mahal ko, Fidel. Hindi na siya."
Nakangiting umiiling-iling si Fidel.
"Alam mong hindi na tayo pwede, hindi ba?"
"Paanong hindi naging pwede, Fidel? Yes, you were my step-father, but you are not
my father!" Nanggigigil kong sinabi sa kanya, "Ngayong wala na ang mga nanghuhusga
sa iyo, pwede naman tayong magpakasal muli, hindi ba?"
Matagal bago nakasagot si Fidel, na medyo ikinapikon ko.

"I loved your Mother, and I love her still. Hindi kaya ng kunsensya kong
consciously na tuhugin kayong mag-ina."
Naiiyak na ako. Anong ibig sabihin nun? Na hindi niya talaga ako mahal. Na ang Mama
ko lamang talaga ang minahal at mahal niya? Paano naman ako? Sino pala ako sa buhay
niya? Parausan din? Pampalipas oras? Ano pala ang ipinagkaiba niya sa lahat ng mga
lalaking katawan ko lamang ang habol sa akin?
"So, hindi mo pala ako mahal after all this time?" Tuluyan ng pumatak ang luha ko.
Mabuti na lang at narito na kami sa loob ng kotse. Magkatabi kaming naka-upo sa
likod habang ipinagmamaneho kami ng aming driver.
"H-hindi gano'n 'yun, Sam."
"Kung hindi ganun, eh ano?" Humahagulhol na ako.
"I want you to find the man who will love you as much as I loved your Mother. Mahal
kita, Sam. Pero hindi na sa paraang katulad ng dati. Para na kitang anak ngayon,
hindi ko--"
"Anak?!" Sigaw ko. Wala na akong pakialam kung naririnig man ng aming driver. "May
anak bang ikinakama?!" Hindi ko na mapagilan ang paghikbi ko.
"Alam mong wala nang nangyari sa atin pagkatapos kong malaman na ikaw ang anak ni
Ofelia, Samantha." Kalmado ang pagkakasabi niya na lalo kong ikinainis.
Ano yun? Nalaman lang niya na ako ang anak ng mahal niyang si Ofelia, nawala na
lamang na parang bula ang pagmamahal niya sa akin? Ganun ba 'yun?
"Berting!" Pagtawag ko sa driver.
"Ano po yun Ma'am?" Nakita kong sinilip niya ako sa rear view mirror.
"Ipara mo ang sasakyan, bababa ako." Malumanay ang pagkasabi ko.
"Po?"
"Ang sabi ko, ipara mo ang sasakyan, bababa ako." Kalmado pa rin, pero mas malakas
na ang pagkasabi ko.
"Eh..." Nakita kong sumulyap ito kay Fidel sa rear view mirror, na tuluyang
ikinainit na talaga ng ulo ko.
"Sinabi ng ipara mo, baba sabi ako eh!" Sumigaw na ako, ang bingi eh! Itinabi naman
niya ang sasakyan. Sa wakas.
"Samantha!" Si Fidel sabay hila sa kaliwang braso ko. Papalabas na sana ako ng
kotseng sinasakyan namin.
"What?!" Singhal ko sa kanya.
"Kailangan nating mag-usap."
"Wala na tayong dapat pag-usapan Fidel." Matalim ang titig ko sa kanya. "Salamat sa
lahat ng ginawa mo para sa akin at sa aking Mama. Pero simula ngayon, bahagi ka na
lamang ng nakaraan ko. Isa ka na rin lamang sa listahan ng mga lalakeng nagpasasa
sa katawan ko." Binawi ko ang kaliwang braso at saka tuluyang bumaba sa kotse.
"Good bye, Fidel. Have a good life." At buong puwersa kong ibinalibag ang pinto ng
kotse.
Putang ina niya!
Putang ina nilang lahat na mga lalake!
Pare-pareho talaga sila. Ito na ang kahuli-hulihang pagkakataong masasaktan nila

ako. At dahil hindi ko na kailangan ang mga pera nila para mabuhay ako, dudurugin
ko silang lahat sa mga palad ko.
"Ayyy bongga ka na talaga Samantha, hindi ka na Purita Mirasol, isa ka ng

mamahaling perlas!"
Kauna-unahan kong dinala sa bahay ko si Onin-ang bestfriend kong bading. Matagal-

tagal ko na rin siyang hindi nakita kaya naman miss na miss ko na siya talaga. Isa
siya sa mga taong gusto kong balikan para pasalamatan. Isa sa mga taong naging
mabuti sa akin noong mga panahong walang-wala ako. Siya ang pansamantalang kumupkop
sa akin noong pinalayas ako ni Clara. Sa kabila ng kahirapan niya, hindi niya
nakuhang magdamot sa akin. Panahon na para ako naman ang bumawi sa kanya.
"Gusto mo bang dito tumira?"
Hindi siya nagsalita. Tiningnan lamang niya ako na para bang hinihintay niyang
sabihin ko na nagbibiro lamang ako.
"Ano? Gusto mo bang dito tumira o hindi?"
"Gaga ka!" Nakapamewang at nakataas ang kilay na sagot niya sa akin. "Huwag mo nga
akong inookray! Anong gusto mo? Magli-live-in tayo? Maharot ka! Anong tingin mo sa
akin, tomboy?!" At nakahawak pa talaga siya sa kanyang flat na dibdib.
Napatawa naman ako sa lukaret na baklang ito. Ito mismo ang namimiss ko sa kanya,
ang pagtataray niyang nakakatawa.
"Loka! Huwag kang mag-alala, kung papayag kang dito tumira, bukod ang kuwarto mo."
"Bukod ba kamo? Eh paano kung gapangin mo ako."
"Hay nakoh! Kung ayaw mo eh di wag..." Nakahalukipkip at umiikot-ikot ang mata kong
sinabi sa kanya, "Kung mas type mo dun sa inuupahan mong mainit at malamok, that is
perfectly fine with me. Mas di hamak nga pala namang mas guwapo ang mga bungal na
tambay na lalaki do'n sa inyo, kesa sa mga machong empleyado ko." Sabay turo sa isa
sa mga guwapong security personnel na nakatayo sa may hardin.
"Ito naman," Sabay iniumpog niya ng balakang niya sa balakang ko, "Hindi ka na
mabiro. Kailan ba ako puwedeng lumipat?"
"Kung gusto mo ngayon na eh."
"Oy huwag naman, bigyan mo naman ako ng chance magpaalam sa mga amiga at minions ko
dun sa amin."
"Whatever..." Nakangiti kong sagot sa kangya.
Kita kong may sasabihin pa sana siya nang biglang lumapit sa amin ang isa sa mga
katulong.
"Senyorita, may naghahanap po sa inyo sa labas. Pinipigilan nga po siya ng security

pero nagwawala po eh. Kailangan daw po niya kayong makausap."
Sino naman kaya yun? Si Fidel? Pero bakit naman magwawala si Fidel para lang
makausap ako, eh samantalang siya pa nga ang iwas na iwas na kausapin ako lately.
Kinuha ko ang purse ko at saka hinila si Onin palabas. Plano rin kasi naming kumain
sa labas ngayon.
"Ohmeygash! Si Papa Karl." Bulong sa akin ni Onin habang papalapit kami sa gate.
"Anong kailangan mo?" Malamig kong tanong kay Karl na nasa labas ng bars ng gate.
"Sam... Sam please, kausapin mo naman ako oh. Pakiusap Sam, parang awa mo na."
Mukhang ewan ang lalaking ito. Taliwas sa Karl na kilala ko. Kapansin-pansin ang
laki ng ipinayat niya. Mukha ring haggard ang mukha niya. Hindi na ako nagtataka,
nabalitaan ko kasing pabagsak na ang lahat ng mga negosyo nila. At kung kani-kanino
na siya nanghihiram ng pera para maisalba pa ang kabuhayan nilang naghihingalo na.
Paano naman kasing may mararating ang mga negosyo ng gagong ito? Eh wala na itong
ginawa lately kundi ang sundan ako.
"O eto kinakausap naman kita ah? Ano bang ang kailangan mo?"
Hindi naman siya makapagsalita. Eh ano naman sa akin? Ang totoo niyan, wala na
talaga akong pakialam kung anong sasabihin niya.
Galit na ako sa lahat ng mga lalake, at kasama na siya roon. Actually, nasa number
one spot siya. Magpasalamat nga siya at hindi ko pa siya ginagantihan sa mga
katarantaduhang ginawa niya sa akin. Sa pag-wasak niya sa pag-kababae ko sa murang
edad, sa paglaglag at pang-iiwan niya sa akin noong mga panahong mahal na mahal ko
pa siya, 'yung pagtrato sa akin na parang basura dahil sa uri ng trabahong
nakapitan ko sa sobrang kagipitan, at higit sa lahat, ng paglagay niya ng presyo sa
pagkababae ko.
"Samantha... mahal na mahal kita. Mag-usap naman tayo, yung tayo lang."
"Mahal?!" Na sinundan ko ng halakhak. Napansin ko naman ang agarang panlulumo niya.

"Mahal nga ba o, may kailangan ka lang. Magkano ba ang kailangan mo?"
Nagulat siya. Pihadong hindi niya inaasahang mamumutawi sa bibig ko ang mga
katagang iyon. Mabuti nga sa kanya. Ganun din naman niya ako pagsalitaan dati ah.
Mas malala pa nga.
Hindi siya nakamimik. Parang iiyak na.
"O bakit? Akala mo ba hindi ko alam na desperado ka na rin sa pera? Anong plano mo?
Ang makuha ulit ako para mapasayo rin ang kung anong meron ako?"
"S-Samantha..." Kumapit siya sa bars ng gate at maluhaluhang tinitigan niya ako na

parang nagmamakaawa.
"Kung ako sa iyo." Mataray kong dugtong, "Susuko na ako. Mahirap ng ilaban ang wala
ng pag-asa. Mahirap ng sumugal sa walang kasiguraduhan. Pabayaan ng mamatay ang
naghihingalo, para que pa na ililigtas mo pa ang may sakit, nagsasayang ka lamang
ng oras at pagod sa mga bagay na mamatay rin naman." Ang tinutukoy ko ay ang mga
negosyo nilang palugi na. "Kung meron man akong isang pinagsisihan sa mundong ito,
ay ang minsang minahal kita, Karl. Hinding-hindi na akong magkakamaling muli, dahil
hinding-hindi na kita mamahaling muli."
"S-Samantha..." Lumuhod na siyang nakakapit pa rin sa bars ng gate. Tuluyan na

siyang umiyak na parang tanga.
Ewan ko ba. Pero wala na talaga akong amor sa kanya. Wala na rin akong pakialam sa
nararamdaman niya. Manhid na ako, and I like it this way.
"Alam mo? Heto..." Dinukot ko ang checkbook at ballpen sa purse ko, at inumpisahang
isulat ang pangalan ni Karl as payee, "Magkano ang kailangan mo? Limang milyon?
Sampong Milyon? Pero teka... papaano mo nga pala ako babayaran eh ayoko na naman sa
goods mo? Ah, sige, limos ko na lang." Kinumpleto ko na ang tseke na pinirmahan ko
for 10 Million at saka itinapon sa mukha niya.
Lalo siyang umiyak. Pero wala na akong pakialam. Bahala siya sa buhay niya. I had
enough of this drama, kaya naman nilingon ko na si Onin at hinatak na siya papasok
sa sasakyan. Hindi kami nag-imikan hanggang sa makarating kami sa restaurant.
"Hoy sister, ang matapobre mo na ha! Bakit naman ginanun mo si Papa Karl. Kawawa
naman, mahal na mahal ka pa naman no'n."
"Mahal? Huwag mo akong husgahan, pwede? Wala kang alam sa dinanas ko sa tarantadong
iyon."
"Wala lang. Naalala ko lamang kasi no'ng nawawala ka, kung saan-saan ka niya
hinanap. Kung ano-anong aberya ang pinagdaanan niya para lamang makita ka niyang
muli, kaya alam kong mahal na mahal ka niya. Pero kung hindi na mahalaga sa iyo
'yon dahil mayaman ka na, ikaw na ang bahala. Ang sa akin lang, sana huwag mong
pagsisihan ito balang araw. Mamaya niyan, magising ka na lamang isang umaga na kung
kailan gusto mo na siyang muli, wala na siya."
Aba, at kinukunsensya pa talaga ako ng baklang ito. Ah hindi! Wala naman kasing
alam si Onin sa pribadong buhay namin ni Karl. Hindi niya alam ang pananapak sa
akin noon ni Karl, kaya wala siyang karapatang husgahan ako sa ginawa ko.
Hindi niya alam... wala siyang alam.
[Itutuloy]
=================
KABANATA 18
KABANATA 18
Samantha's P.O.V.
Hah! Mukhang effective ang pagtaboy ko kay Karl. Dalawang buwan ko na siyang hindi
nakikitang sumusunod-sunod at nagbabantay na parang aso. Mukhang kuntento na yata
sa binigay kong halaga-though nakakapagtakang hindi pa ito nagki-clear sa bangko.
Hmmm... hindi pa niya siguro naika-cash o naidedeposito.
Hmp.
Pakipot pa. Kunwari pang ayaw sa pera, pero dinala naman niya yung tseke.
"O, eh kung nagpapasalamat ka at hindi ka na niya inaabangan, bakit nanghahaba ang

leeg mo diyan?" Si Onin, habang nag-aagahan kami sa Verranda. Napansin niya pala
ang pagtingin-tingin ko sa may gate.
"Naniniguro lang."
"Naniniguro? Naniniguro saan?" kunot-noo niyang follow-up. "Ang sabihin mo, nami-
miss mo siya at nagi-guilty ka sa huling ginawa mo sa kanya. Kunwari ka pang
hipokrita ka, nagpapaka mega kontrabida ka pa eh hindi naman bagay sa 'yo."
"Ikaw ha! Masyado mo naman yatang sinasamantala ang pribilehiyong pagsalitaan ako
ng ganyan ha. Anong hipokrita? Hindi ako hipokrita 'no? Wala kang alam sa lahat ng
kawalanghiyaang ginawa sa akin ni Karl, kaya wala kang karapatang husgahan ako no?"
"Alin ang hindi ko alam? Yung sineduce ka niya to have sex with him noong dose
anyos ka at trese siya dahil sa sobrang pagkagusto niya sa iyo?"
Huh? Paano niya nalaman yun?
"Alin pa?" Dugtong niya, "Yung kinailangan pa niyang gamitan ka ng pera niya, para
pumurmi ka na at tumigil sa pagpu-puta mo? Ano pa nga ba? 'Yung tinanggap ka pa rin
niya sa sobrang pagmamahal niya sa iyo, kahit kung sino-sino na ang sumawsaw diyan
sa pek-pek mo? Aba, Samantha, baka ikaw ang walang alam sa hirap ng dinanas niya sa
paghahanap sa iyo? Araw at gabi, araw-araw, as in araw-araw sa loob ng dalawang
taon, hinalughog niya ang buong Pilipinas para mahanap ka. Kami nga ni Nenita eh
sumuko na sa dediksyon niya, kaya noong bandang huli, siya na lang ang naghahanap
sa 'yo. Kahit may sakit, umaarya siya. Kahit nawawalan na siya ng lakas at pag-asa,
hinanap ka pa rin niya. Baka ikaw ang walang alam na halos ikamatay na niya ang
paghahanap sa iyo, lalo na noong tinamaan siya ng pulmunya dahil sa umula't umaraw
na paglalakbay niya kung saan-saan."
Hindi ako makapagsalita. Hindi ko alam kung bakit ang dami nitong nalalaman.
Ayokong makunsensya sa ginawa ko. Tama lang 'yun sa kanya dahil sinaktan din niya
ako sa ganoong paraan. Bahala siya sa buhay niya, wala na akong pakialam sa kanya.
Halos ikamatay? Bakit? Hiningi ko bang gawin niya 'yon para sa akin. Kung namatay
siya noon, kasalanan na niya yon. Bakit ako pa rin ang kailangang magkargo sa
pagkakapahamak niya dahil sa sarili niyan kagagawan?
"Eh ano naman sa akin? Ako ba ang humingi sa kanya na hanapin ako?"
"Alam mo ikaw? Nagkapera ka lang nag-iba na ang anyo mo!" Dagdag pa ni Onin. "Lalo
ka ngang gumanda pero bumaho naman ang pag-uugali mo. Mas mabuti ngang hindi na
magpumilit sa iyo si Karl, he deserves better than a total bitch you have evolved
into. Mas deserving niya yung babaeng masusuklian ang loyalty niya. Hmp. Makaalis
na nga dito sa magarang mansyon mo! Mas gugustuhin ko pang makasama ang mga
kapitbahay kong tsismosa at mababaho ang hininga, kesa naman sa isang taong hindi
ko na kilala. Hindi na kilala, Sam. Hindi na ikaw yung kaibigan kong mabait,
mapagmahal at mapagkumbaba. Baboo!" Sabay tindig at akmang aalis.
"Onin, sandali lang!" Hinila ko ang braso niya.
"O baket?" Nakahalukipkip niyang tinaasan ako ng kilay.
"Eh ano ba ang gusto mong gawin ko... eh si Fidel na nga ang mahal ko eh."
"Si Fidel? Sinong Fidel? 'Yung ex-husband slash step-father mong kinalimutan ka na
kasi mas mahal pala naman niya ang Nanay mo?"
Natameme ako. Lintek na bakla ito! Sagad sa buto kung pagsalitaan ako. Kung hindi
nga lamang ito ang pinakatotoong naging kaibigan ko. Tsk.
"Eh ano nga ang gusto mong gawin ko?"
Ayokong iwan ako ni Onin, siya na lamang ang nag-iisang itinuturing kong kapamilya
at pinakatunay na kaibigan.
"Bakit? Kung sasabihin ko ba, gagawin mo?"
"Ano ba yun?"
"Mangako ka muna na gagawin mo?"
"Ano nga?"
"Mangako ka muna!"
"Oo na, pangako na... ano ba kasi?"
"Gusto ko, puntahan mo si Karl at humingi ka ng tawad."
"Ano?! Ayoko nga!"
"Oy, nangako ka!"

"Ayoko nga sabi eh. Matapos ang ginawa ko sa kanya, I'm sure, ayaw na rin niya
akong makita pa. So, para que pa?"
"O di inamin mo rin na mali 'yung ginawa mo."
Oo na. Alam kong mali nga Pero ano pa ba ang magagawa ko, eh nangyari na nga!
"Iba na lang ang hilingin mo Onin. I'm sure hindi na ako mapapatawad no'n. Baka
mapahiya pa ako. Knowing him, maldito rin 'yun 'no!"
"Kung ayaw mo, wag mo! Adios!" Sabay talikod at walk out.
"Onin sandali!" Huminto ito sa paglalakad pero nakatalikod pa rin sa akin. "Oo na,
sige na, payag na ako. Pero samahan mo ako!"
'Yun lamang at nag-turn around siyang kuntodo bungisngis.
Dammit!
I don't really want to do this.
Panigirado akong gagantihan ako ng tarantadong 'yun sa gagawin kong ito. It's
either tatapak-tapakan ulit niya ako ng mga masasakit na pananalita o ipagtatabuyan
niya ako paalis.
Bahala na. Kung mangyari man 'yun, at least mawi-witness ni Onin na mali ang advice
niya, para naman pwede ko na siyang tanggalan ng karapatang sermonan ako tungkol
kay Karl.
"Ay Onin, Senyorita Samantha, kayo pala!" Bungad ni Nenita na siyang nagbukas ng
gate para sa amin. "Mukhang lalo kang gumanda ah!"
"Uy thank you!" Sabat ni Onin.
"Hindi ikaw," Sabi naman ni Nenita sa kanya, "Si Senyorita!"
"Gagang 'to!" Sabay palo ng pamaypay niya sa braso ni Nenita, "Malabo na ang mga
mata mo, magsalamin ka na nga!"
Nagtawanan lang sila. Ganun lang talaga sila magbiruan sapol sa mula.
"N-nandyan ba si Karl?" Nag-aalinlangan kong tanong kay Nenita.

Pagkatanong ko noon ay parang biglang nagbago ang expression ng mukha niya. Mula sa
masaya, ay biglang lumungkot.
"Oo, pero..." Sagot niya.
"Pero?" Tanong ko.
"Hindi ko alam kung gising siya. Gusto mo bang i-check ko?"
Hindi alam kung gising? Ala-una na ng hapon ah! Ibig sabihin ba noon eh tirik na
tirik na ang araw ay natutulog pa siya?
"Katanghaliang tapat natutulog siya?" Tanong ni Onin.
Hindi ko naman maipaliwanag ang expression ni Nenita. Ilang beses siyang nag-
buntong hininga na para bang may gusto siyang sabihin na hindi niya masabi-sabi.
"May karamdaman kasi si Senyorito." Malungkot at malumanay na paglalahad ni Nenita?

"Mag-dadalawang buwan na. Biglang-bigla na lang bumagsak ang kalusugan niya at
nagkaroon ng samo't saring kumplikasyon. Nakauwi nga ang Mama niya nang hindi oras
dahil sa pagkakasakit niya. Ang hirap pa, parang ayaw naman niyang tulungan ang
sarili niya. Parang ayaw niyang gumaling. Ayaw niyang kumain at inumin ang mga
gamot niya. Ayaw rin niyang lumabas ng kuwarto."
Nagkatinginan kami ni Onin. 'Yun ba ang dahilan kung bakit hindi na niya ako
sinusundan at binabantayan?
"Nag-umpisa 'yun noong kabilang buwan na umuwi na lang siyang basang basa ng ulan."
Dugtong ni Nenita. "Nang dahil doon, nagkapulmunya na naman siya. Dumagdag pa ang
ulcers niya at kung ano anong impeksyon. Simula noon, hindi na siya umalis ng
bahay. Ni ayaw magpadala sa Ospital kaya't dito na lamang siya pinupuntahan ng
duktor. Ewan ko ba, bigla na lamang siyang nawalan ng sigla. Umiiyak na nga ang
Mama niya para lang kumain siya, ang kaso, ayaw talaga, lalo tuloy lumalala ang
kalagayan niya."
Hindi ko alam kung ano nangyari sa akin, pero malakas ang pakiramdam ko na 'yung
araw na umuwi siya ng basang-basa ay 'yun ding araw na huling nagpunta siya sa
bahay. Umulan kasi ng araw na iyon. Oo, naalala ko. Lumakas nga ang ulan matapos
naming mag-usap ng araw na iyon.
"Pwede ba namin siyang puntahan?" Tanong ni Onin.
"Hindi ko alam, nandyan kasi ang Mama niya para bantayan at alagaan siya. Kung
gusto niyo, itatanong ko." Sagot ni Nenita.
Ang Mama ni Karl...
Ilang beses ko na rin siyang nakita, at 'yun ay noong mga bata pa kami. Buhay pa
noon si Papa ko, at magkasama pa ang mga magulang niya.
"Hindi ko na alam ang gagawin ko." Bumungad sa amin na umiiyak ang Mama ni Karl sa
kanilang salas. Kausap nito ang kanyang Papa na nasa wheelchair. Bakas sa kanilang
mukha ang matinding kalungkutan. "Hindi na naman niya ginalaw ang pagkain niya."
Nakatingin lamang naman sa kanya ang Papa ni Karl.
"Ah, eh, Senyor Juan, Senyora Aurora..." Pag-agaw ng pansin ni Nenita sa mga amo
niya. Tumingin naman ang mga ito. "May mga bisita po si Senyorito."
Kapansin-pansin ang pag-aliwalas ng mukha ng Papa ni Karl nang makita ako.
"Samantha." Nakangiting pagbati niya sabay pinagulong niya ang kanyang wheelchair
papalapit sa kinatatayuan ko. Namataan ko rin naman ang pagtayo ng Mama ni Karl at
pagkatapos ay lumakad kasunod niya.
"Samantha?" Aniya, "Ikaw na ba si Samantha na anak ni Artemio?"
Tumango ako. Hindi ko kasi akalaing naalala pa niya ako at ang Papa ko.
"Tingnan mo nga naman ang bilis ng panahon." Nakangiting dugtong niya, "Batang-bata
ka pa nang huli kitang makita ah. Ang ganda-ganda mo naman hija."
"Salamat po." Medyo nahihiya kong sagot.
"Kung si Karl ang ipinunta ninyo," Sabi ng Mama ni Karl, "Hindi ko sigurado kung
haharapin niya kayo. Ilang kaibigan na niya ang dumalaw dito pero hindi naman niya
hinaharap."
Sandaling katahimikan. Nagkakatinginan kami ni Onin.
"Nenita," Pagbasag ng Papa ni Karl sa katahimikan, "Puntahan mo nga si Karl at

sabihin mo na nandirito si Samantha." Sinabi niya iyon sa paraang parang sigurado
siya na ako lamang ang makapagpapalabas kay Karl sa kanyang lungga.
Sinunod naman kaagad ni Nenita ang utos ng amo niya.
"Halika hija," Pagyaya sa akin ni Tita Aurora, "Hijo." Sabi naman niya kay Onin.
"Maupo muna kayo."
"Ay... Tita... wag naman po kayong ganyan," Sagot ni Onin, "Hija rin po ako."
Napangiti lamang naman ang Tita Aurora kay Onin. Ang ganda pa rin niya. Siya talaga
ang kamukha ni Karl.
Hindi pa man din kami nakakaupo ay nakita na namin ang nagmamadaling pag-sulpot ni
Karl na sinusundan naman ni Nenita. Naka Pajama pa siya, at mas lalo ngang pumayat
kumpara noong huli kaming nagkita. Namumultla rin siya at malamlam ang mga mata.
Halatang may dinaramdam. Halatang may sakit.
"Sam?!" Maluha-luhang bungad niya na para bang ako lamang ang taong naroroon.
Bahagya ko naman siyang nginitian. "Sam..." At tuluyan na nga siyang umiyak habang
dali-dali niya akong nilapitan at niyakap ng mahigpit.
Hindi ko inaasahan na maiiyak din ako... hindi ko rin inakala na mapapayakap din
ako. Ang higpit ng mga yakap niya, nakakadarang rin ang pag-iyak niya. Hindi ko na
namalayan na umiiyak na rin pala ako.
Hindi ito ang inaasahan ko. Ang inaasahan ko ay susumbatan niya ako... na
susungitan niya ako... na gagantihan niya ako sa kamalditahang ginawa ko sa kanya,
o kaya naman ay palalayasin sa harap niya, lalo na't nandirito ako sa kanyang
teritoryo.
"Anong nangyayari sa iyo, Karl?" Naluluhang bulong ko sa kanya sa gitna ng aming

pagyayakapan.
"Namamatay," Bulong niya pabalik. "Namamatay sa pangungulila sa iyo."
At pagkatapos noon ay parang walang tao sa paligid na hinalikan niya ako sa labi.
"God! I miss you so much!" Bulong niya sabay yakap ulit sa akin.
No'n na ako nagsimulang humagulhol. Hindi ko akalain na ganito niya ako kamahal.
Hindi ko akalain na sa kabila ng ginawa ko ay gagantihan pa niya ako ng mainit na
yakap at halik.
***
"Huwag nang matigas ang ulo Karl, kumain ka na!" Sabay subo ko sa kanya ng isang
kutsarang sopas. Ngumanga naman siya at hinigop ang bawat kutsarang isinusubo ko.
Nakikita ko sa gilid ng mata ko na napapangiti ang Tita Aurora.
"Si Samantha lamang pala ang katapat mo." Biro nito, "Kung alam ko lamang na ganun,
matagal ko na siyang ipinasundo."
Pagkatapos niyang maubos ang kanyang pagkain ay pumayag na din siyang uminom ng
gamot. Aalis na sana ako para dalahin ang food tray nang hinila niya ako nang
bahagya sa kanang braso.
"Please stay, please don't leave me." Bumubukal na naman ang mga luha niya. "Dito
ka lang sa tabi ko Samantha? Huwag mo akong iiwanan."
"Pagabi na Karl, baka gabihin kami ni Onin sa daan."
"Sasama ako. Isama mo na ako, Sam..."
Napaluha na rin ako dahil walang tigil na pag-iyak niya. Para siyang isang batang
paslit na ayaw magpaiwan. Pero hindi ko siya sinagot, bagkus ay hinalikan na lamang
siya sa noo at ilong.
"Ok lang ba na hilingin ko sa iyo na dumito ka muna?" Pakiusap sa akin ni Tita

Aurora, pagkalabas na pagkalabas ko ng kuwarto ni Karl. "Kahit hanggang sa maka-
recover lamang siya." Umiiyak na siya. "Kung kailangan kong mag-makaawa sa iyo,
gagawin ko, gumaling lamang at bumalik ang dating sigla ng anak ko. Sa nakikita ko,
ikaw lamang ang natitirang pag-asa ko."
"Hindi niyo na po kailangang gawin yun, Tita. I'm staying." Nakangiti kong sinabi
sa kanya.
[Itutuloy]
=================
KABANATA 19
KABANATA 19
Samantha's P.O.V
Hindi ko na namalayan na napa-idlip na pala ako sa tabi Karl. Tumingin ako sa

relo, alas otso na pala. Naku, hindi pa pala siya nagdi-dinner. Tiningnan ko
siya, mukha namang tulog na tulog pa siya. Kaya naman lumabas na lamang muna ako
para ako na mismo ang mag-prepare ng hapunan niya.
"Si Karl? Gising na ba?" Tanong sa akin ni Tita Aurora, habang dala-dala ko yung
tray—pabalik na ulit ako sa kuwarto para pakainin siya.
"Tulog pa po siya nang iniwan ko siya kanina, pero gigisingin ko na po para

makakain na siya."
Tumango lamang naman si Tita Aurora, at sinundan ako sa pagpasok ko sa silid.

"Karl, it's dinner time." Malambing kong paggising sa kanya. Tinapik ko nang
bahagya ang kanyang pisngi. Hindi siya gumalaw. Mukhang malalim ang pagtulog.
"Karl, anak, gising na." Si Tita naman ang tumapik sa kaniya sa kabilang pisngi,
pero hindi pa rin siya gumagalaw.
Nagkatinginan kami ni Tita.
"Karl, gising na." Mas nilakasan ko ang pagtapik sa kanyang pisngi, at inalog ang
kanyang dibdib.
Hindi pa rin siya gumagalaw.
"Karl!" Pag-alog naman sa kanya ni Tita na may halong panic na.
Hindi pa rin siya gumagalaw.
Shit anong nangyayari?
"Karl?!" Yug-yug ko ulit. Hindi talaga siya magising. Tiningnan ko ang mukha
niya? Sobrang putla. Kinapa ko ang pulsuhan niya, wala akong maramdaman.
Pinakinggan ko ang dibdib niya, wala akong marinig na tibok!
Shit... is he dead?!
Grabe ang kabog ng dibdib ko. Halos hindi na ako makahinga sa sobrang lakas pag-
tibok ng puso ko.
Anong nangyayari? Patay na ba siya?
"Karl, anak ko!" Nagsimula ng umiyak ang Tita Aurora.
"Karl!" Sigaw ko at niyuyugyog siya ng paulit-ulit. Nagsimula na akong humagulhol.
Naramdaman ko ang paghagibis ni Tita papalabas.
"Tumawag kayo ng Ambulansya, bilis!" Sigaw niya sa kung sino.
At pagkatapos noon ay halos lumupagi na siya sa pag-iyak habang tintawag ang

pangalan ni Karl.
Waiting for the ambulance to arrive was the longest wait I ever had in my life,
though ang totoo, wala pang 10 minutes nang dumating ito. Sumama kami ni Tita sa
ambulansya, habang si Tito, Onin, Nenita at driver na si Mang Ted ay sumunod na
lamang sa amin gamit ang Van.
"I'm so sorry Mr. Montalban," umiiling na sabi ng doctor kay Tito Juan.
He was then declared DOA—Dead on Arrival.
Napahiyaw ang Tita Aurora na parang walang ibang tao roon. Gumulong na siya sa
sahig sa pagwawala habang hinahawakan siya ni Nenita at ni Onin para itayo. Ako
naman ay heto, nakatulala. Patuloy lamang sa pagpatak ang aking mga luha.
Wala na si Karl?
Parang hindi totoo. Ayaw talagang mag-sink-in sa akin na wala na nga siya. Bakit
ganun? Akala ko ba ok na siya no'ng makita niya ako. Ang saya-saya pa nga niya ng
malaman niyang nag-stay ako. Nagtatawan pa nga kami bago kami makatulog na
magkatabi kaninang papahapon.
***
"Sam, salamat ha?" Nakangiting sabi ni Karl. Nagpapapak kami ng grapes habang
nakaupo kami nang magkatabi sa kama niya.
"Salamat saan?"
"Sa pag-stay. Kahit alam kong, medyo labag sa loob mo. Pasensya na, na-miss lang
talaga kasi kita."
"Ok lang yun..." Sabay subo ko ng isang grape.
"Ako? Hindi mo ba ako na-miss?" Pa-charming pa ang ngiti niya.
Naalala ko tuloy kung gaano ako kinikilig kapag nginingitian niya ako ng gano'n
noon. Ganun din ang ngiti niya noon kaya hindi ako makatanggi-tanggi sa kanyang
paglalambing.
"Hindi! Bakit naman kita mami-miss, eh ang dami-dami mong atraso sa akin?"
Nanlumo ang mga mata niya.
"Hindi mo na ba talaga ako mahal?" Malungkot ang mga mata niya.

Ang totoo, hindi ko alam ang sagot. Nalilito pa rin kasi ako, kung siya ba o so
Fidel ang totoong mahal ko. Ang alam ko, mahal na mahal ko siya noon. Pero noon
'yun, iba naman kasi yung noon at ngayon. Marami na ang nangyari. Marami na ang
nagbago... lalong-lalo na sa akin.
"Kailangan ko ba talagang sagutin yan?"
Lalong nalungkot ang mukha niya, at saka nagbuntong-hininga.
"Si Fidel na ba talaga?" Mahinang tanong niya habang nakayuko. Hindi siya
tumitingin sa akin.
"Hindi ko rin alam, siguro. Pero wala na kami eh. Ayaw na niya sa akin. Mas
mahal niya ang Mama ko."
Hindi siya nakapagsalita kaagad.
"Kahit hindi mo na ako mahal, mahal na mahal pa rin kita Samantha. Ikaw lamang ang
nag-iisa sa puso ko. Wala nga akong naging girlfriend kundi ikaw. Sayang..."
Tumutulo na ang mga luha niya.
"Sayang at..." Nanginginig niyang dugtong, para namang bukal ang kanyang mga mata
sa walang tigil na pagtulo ng kanyang mga luha. "Sayang at hindi na pala tayo
pwede. Gayun pa man, ipinapangako ko pa rin sa iyo, na ikaw lang ang una't huling
babaeng mamalin ko."
***
Ang sakit.
Hindi ko maipaliwanag ang sakit.
Ang sakit-sakit na malaman na tama si Onin sa ganitong paraan. Ang sakit na kung
kailan na-realize ko na, na gusto ko na siyang muli, wala na siya. Buti sana, kung
umalis lamang siya sandali at babalik din ulit.
Pero hindi ganun.
Iniwan na talaga niya ako, at hindi na siya magbabalik pa.
Ano pa ang silbi ng pag-iyak ko, o kahit ang pagtawag ko sa pangalan niya, kung
hindi na naman niya ako naririnig?
Karl....
Karl....
Karl...
Bakit hindi ka na tumutugon? Dati rati naman, isang tawag ko lamang sa iyo?
Nandiyan ka na!
Karl...
Karl...
Karl...
Kelan ka ba babalik? Hindi ba, sabi mo mahal mo ako? Kung mahal mo ako... bakit
iniwan mo ako?
Parang gusto ko na rin yatang sumama sa kanya habang ibinababa na ang kanyang
casket. Hindi ko kasi alam kung paano na ako ngayong wala na siya.
Sana naririnig mo pa rin ako, para naman mabawi ko 'yung mga sinabi ko sa iyo na...
Hindi kita nami-miss.
At 'yung, hindi na kita mahal.
Dahil ang totoo...
Miss na miss na kita at...
Mahal...
Na mahal...
Na mahal...
Na mahal...
Kita.
Pero paano pa? Kung huli na? Huli na ang lahat. Hindi mo man lamang narinig bago
ka man lamang umalis. Hindi ko man lamang naiparamdam sa 'yo bago ka umalis.
"Samantha!" Isa malakas na pagtawag iyon na umalingaw-ngaw sa aking pandinig.

"Samantha, gising!"
Huh? Iminulat ko ang aking mga mata, at bumulaga sa akin ang nag-aalalang mukha
ni...
Karl?
"K-Karl?"
"Oo ako nga, ano ka ba Sam? Tinakot mo naman ako! Kanina pa kita ginigising, ayaw
mong magising. Akala ko tuloy nabilaukan ka na ng grapes na kinakain natin kanina.
ilang beses kita niyug- umh!"
Hinalikan ko na siya! Ang dami pang sinasabi, samantalang kanina ko pa siya

gustong sunggaban. He have no idea of what kind of a bad dream I have been through,
kaya humanda siya...
Lagot ang Karl na ito sa akin.
Dahil simula sa oras na ito, ay lulunurin ko siya sa pag-mamahal ko, pasasayahin ko

siya araw-araw, at aalagaan na parang wala nang iba pang pinakamahalagang tao sa
mundo.
[Itutuloy]
=================
KABANATA 20
KABANATA 20
Karl's P.O.V.
I never expected that passionate kiss. Sa pagkaka-alala ko kasi, ang sinabi niya sa
akin, hindi na niya ako nami-miss, at hindi na siya sigurado kung may nararamdaman
pa siya para akin. Kanina lang niya sinabi yun ah, wala pa ngang dalawang oras.
Malinaw pa sa isip kong, 'yun talaga ang sinabi niya bago kami nakatulog ng
magkatabi.
Umuungol siya habang hinahalikan pa rin ako. "I know you are not in your best shape
yet." In between her kisses, "But I'm dying to make love with you right now."
Habang sinasabi niya ang mga iyon ay iginiya niya ako para humiga- hinahabol pa rin
ng mga labi niya ang mga labi ko ng kanyang mga halik, at saka siya kumubabaw sa
akin, "You don't need to do anything... just allow me to love you, mahal ko."
Mahal ko? She called me, mahal ko? Woah! What is going on in here?!
Hindi ako makagalaw sa mga sumunod na pangyayari. Unti-unti niya akong hinuhubaran,
habang pinapasadahan niya ng mga labi niya ang bawat parte ng aking katawan.
Naghubad din naman siya, matapos niyang hubarin ang kahuli-hulihan kong saplot.
"Sam..." She's feasting on my big buddy, down there. Napapaangat ang puwitan ko sa
ginagawa niya. Sobrang sarap, grabe! Lalo pa at isa itong matinding surpresa para
sa akin. "Sam, what's happening?" Nalilito pa rin kasi ako kung bakit biglang-bigla
na lamang niya ako pinapaligaya.
Imbes sagutin ako ay tumunghay siya at saka gumapang paitaas para magkatapat ang
aming mga mukha. Hinalikan niya ako ng marahan sa aking mga labi, bago niya kinapa
ang aking amigo upang itinapat sa kanyang amiga.
Umungol siya nang umupo na siya para isagad ang pag-grand entrance ng aking
nagngangalit na kabarkada. "K-karl... I love you..." Daing niya habang inuumpisahan
na niya ang walang kasing sarap na pag-indayog niya. "I miss you so much..."
She loves me?! Akala ko ba hindi na niya ako mahal? She misses me?! Akala ko ba
hindi na niya ako nami-miss?!
"Samantha..." Ang lupit ng kanyang mga galaw, bagama't nanghihina pa ako sa aking
pagkakasakit, ay nadadarang na ako sa kanyang init. Babaliktad sana ako para ako
naman ang kumababaw, pero bigla niya akong itinulak pabalik sa aking pagkakahiga.
"Relax Mahal ko... Let me do all the work for now!" Pagkatapos niyang sabihin 'yun
ay mas binilisan at tinindihan niya ang kanyang paggiling. Halos ikabaliw ko naman
ang paglalakbay kong ito sa alapaap! "I love you... I miss you so much, Karl!"
Ayun na naman. 'yung I love you and I miss you niya, habang buong lambing na
binabanggit ang aking pangalan. Sa paraan pa lang ng pagkakasabi niya, init na init
na ako, ano pa kaya at heto nga at may kasama pang umaatikabong aksyon.
"Sam!" Hiyaw ko
Grabe siya, para akong aatakihin sa puso sa sobrang galing niya. Halos umikot naman
ang ulo ko sa sobrang sarap habang pinagmamasdan ko ang matinding pagbabanggan
namin sa ibaba.
"Karl, I love you so much..." In between her sexy-sexy moans.
"I love you too, Sam." Medyo napalakas na ang pag-ungol ko, habang ipinapagpatuloy
ko ang pagsalubong ko sa kanyang mga galaw.
"Oh Karl, oh! You feel too fucking good inside me!"
Ngayon nga ay animong nagpapaligsahan na kami sa lakas ng aming mga hiyaw. Kaya
naman hindi na nakapagtatakang, sinundan iyon ng mga katok mula sa labas ng silid.
"Karl, Samantha, are you all right?!" Boses ni Mama.
Oh no! Mabibitin pa yata kami. Naku, hindi pwede ito, malapit na ako!
"S-Sam, naka-lock ba ang pinto?" Bulong ko sa kanya. Hindi naman kami tumigil sa
aming ginagawa.
Umiling lamang si Sam, habang nakatingala at dinadama ang sarap ng aming ginagawa
What?! Hindi naka-lock?! Holy crap!
At that instant ay nasulyapan kong gumalaw na ang door knob... Oh shit! Papasok si
Mama, hubad na hubad pa naman kami ni Samantha. Pero kung mahuhuli man kami sa
aming ginagawa, una kong naisip na kailangan kong takluban ang kahubdan ni Sam.
Dahil do'n, ginamit ko ang aking lakas para bumalikwas at kubabawan siya. Pero
grabe si Sam, parang walang pakialam, ipinulupot pa niya ang kanyang mga binti sa
aking puwitan.
"Karl, Sam?!" At yun na nga po ang dramatic entrance ni Mama. "Susmaryosep!" Sabay
taklob niya sa kanyang mga mata gamit ang kanang kamay. Hindi naman siya umalis.
Nakatayo lamang siya do'n.
Tumingin ako kay Sam... walastik, parang walang pakialam, nakapikit pa rin siyang
dinadama ang ginagawa namin.
"Don't worry Tita," Nakapikit pa rin niyang sinabi kay Mama, "Pananagutan ko po ang
anak niyo." And she moaned as if my Mom wasn't there.
What?! Ako ang lalake pero ako pa raw ang pananagutan niya?! Bago 'to ah!
"Pakakasalan ko siya sa kahit saang simbahan at huwes!" Dugtong pa niya.
Ang weird ni Mama. Bagama't nakatakip ang mga mata niya, ay hindi naman siya
umaalis. Nando'n lamang siya at nakatayo sa may pinto.
"Ma, will you get out please?" Sabi ko na. Ang awkward kasi eh.
"Ah, eh. Ok. Sorry." Natataranta namang sabi ni Mama na para bang no'n lamang siya
natauhan sandaling pagkatulala. Nag peace sign pa siya bago lumabas at isinara ang
pinto.
Pagkalabas ni Mama ay narinig ko namang humagikhik si Sam. Napatawa na rin ako

pero... Damn! What could be more awkward than that?
Palibhasa nga'y hindi pa rin talaga ako nakakabawi ng lakas sa pagkakasakit, ay

madali akong naitagilid ni Sam, until she got herself on top of me again.
Grabe talaga ang galing ng babaeng ito, nakakasira ng ulo. Ito na yata ang
pinakamasarap naming pagtatalik. Ramdam ko ang pananabik niya sa akin... sana nga
lamang ay mararamdaman din niya ang pananabik ko sa kanya.
"Sam..." Malapit na ako. Grabe, hindi ako mapakali sa excitement ko. Mas lalo kong
nilakasan ang pagsalubong ko sa kanyang indayog.
"Karl, ang galing mo!" Daing niya habang papalapit na kami sa sukdulan. "Oh, Karl,
I love you..." Malakas na sigaw niya na alam kong maririnig ni Mama kung nasa labas
pa rin siya.
"I love you too, Sam." Bulong ko naman pabalik. "I love you too..."
And then we both came.
Wow!
That was amazing!
Tila naman gumanda ang pakiramdam ko dahil pinagpawisan ako ng todo.
"Seryoso ka ba sa sinabi mo kay Mama?" Tanong ko habang magkayapos kaming

nagpapahinga matapos ang walang kasing sarap na aksyon na ginawa namin kanina.
"Alin? 'Yung pananagutan kita?" Tatawa-tawa siya.

"Oo."
"Oo naman..."
"Seriously?" Hindi pa rin kasi ako makapaniwala sa mga nangyayari.
"Kung gusto mo nga bukas na bukas mismo magpakasal na tayo eh." Walang kagatol-
gatol niyang sinabi.
"Huwag mo akong bibiruin ng ganyan, Samantha. Alam mong seri--"
"Hindi nga ako nagbibiro. Kung gusto mo bukas kumuha na tayo ng lisensya! Umh."
Hinalikan niya akong muli sa labi. "Halika na at magbihis na tayo," Sabay hila niya
sa akin para bumangon, "Kailangan ko na kasing harapin ang mga magulang mo para
makapamanhikan na ako. Pasensya na, ako lang ang mamanhikan, ulila na ako eh!"
Tatawa-tawa siya.
This is turning out to be such a funny situation. Siya? Mamanhikan? Hindi ba dapat
lalaki ang namamanhikan?
I don't know what has gone into her. Whatever it is, I am absolutely loving it.
Simula nung ginising ko siya sa malalim na pagtulog, parang, nag-iba siya. No,
no... hindi pala exactly nag-iba, kundi, nagbalik. Nagbalik 'yung dating Samantha.
'Yung Samantha bago ang lahat ng mga problema namin. 'Yung Samantha na, kababata
ko. 'Yung Samantha 'ko' na malambing, maalaga, mabait at mahal ako.
***
Parang umiikot pa rin ang ulo ko sa bilis ng mga pangyayari. Kamakalawa lamang,
depressed ako at may sakit. Kinabukasan, nagkabalikan kami ni Samantha. Ngayon,
heto kami at nag-a-apply naman for Marriage License sa City Hall.
"Kailan niyo balak magpakasal?" Tanong nung Clerk sa amin.
"Anong pinakamalapit na araw na available?" Tanong ni Samantha
"Sa susunod na Martes."
"We'll take it." Sagot ni Samantha. "Pero pwede bang makiusap?" Tumingin sa kanya
ang Clerk-wari'y hinihintay ang kanyang sasabihin, "Kung sakali mang may hindi
matuloy sa mas malapit na araw, tawagan mo kami? Eto ang number ko." Sabay abot
niya ng kapirasong papel na sinulatan niya.
"Sure, pero..." Sagot ng Clerk, "Bakit ba kayo nagmamadali?" Tatawa-tawa ito? "May
humahabol ba sa inyo?"
"Hay naku, day!" Impormal na sagot ni Sam, "Kung hindi namin gagawin ito, baka
hindi na naman matuloy. Mahirap na, baka makawala na naman ang guwapong lalaking
ito sa kamay ko." Sabay yakap niya sa katawan ko. Napasulyap ang Clerk sa akin-
natatawa ng bahagya.
Guwapo raw ako?! This is kind of "positively" overwhelming. Mas sanay kasi ako na
ako ang humahabol at nanunuyo kay Sam, pero ang sarap pala ng pakiramdam kapag ikaw
naman ang sinusuyo ng mahal mo.
Sa dami ng pinagdaanan naming aberya, the hell with the overwhelming rush, and the
hell with what other people think sa pagmamadali namin ngayon. Wala silang alam sa
pinagdaanan namin ni Sam. Wala silang alam kung gaano katagal ang aming
ipinaghintay makarating lamang kami sa ganitong hantungan ng aming relasyon.
Masyado nang naging matagal ang aming pagdurusa, panahon na talaga sigurong
paspasan na namin ang pag-iisang laman at kaluluwa para naman sumaya na kami...
para lumigaya na kami.
"Sam..." Habang nagmamaneho ako pauwi pagkagaling namin sa City Hall.
"What?"
"May gusto akong hilingin bago tayo magpakasal..."
"Ano yun?"
"I want a prenuptial agreement."
Tiningnan niya ako na para bang nangungusap siya na... wala akong originality. 'Yun
din kasi ang hiniling niya nung una kaming nagplanong magpakasal.
"Magtigil ka nga Karl!" Singhal niya sa akin.
"O, bakit?"
"Wala kang originality," Sabi ko na nga ba't iyon ang iniisip niya.
"I'm serious Sam. I want it. I don't want to have anything to do with your--"
"The answer is no, Karl. I want you to have what I have, and own what I own."
Hindi na ako nakaimik. Is she serious?

"Bakit nga pala... hindi mo ikinash yung tseke? Baka ma-stale na 'yun, sige ka."
Alin? Yung sinupalpal niya sa mukha ko 2 months ago?
"I ripped it off that same day, Sam."
"Are you not mad of me for what I did?" Hindi siya nakatingin sa akin-nakatingin
lang siya sa daan-bagama't kita ko naman na naluluha siya.
"No," Sagot, "It served me right. Mas malala pa nga ang ginawa ko sa iyo no'n di
ba?"
"I'm so sorry, Karl." Umiiyak na siya. "There is no excuse for what I did." At saka
tuluyan na siyang humagulhol.
Dahil do'n ay humanap ako ng mapaparadahan. I need to get off the road to console
her.
"Tama na, Sam. Kalimutan na natin ang mga nakaraan. Hindi na natin mababago ang mga
yun eh." Niyakap ko na siya, humahagulhol pa rin. "Ang mahalaga... magkasama na
tayo ngayon. Learning from all our predicaments, mas malakas at matibay na tayo
ngayon. Mahal na mahal kita, Sam. Sana ay huwag na nating hayaan na paghiwlayin
tayo ng sakit ng ating nakaraan."
"Mahal na mahal din kita Karl." Ibinaon niya ang kanyang mukha sa aking leeg
kasabay ng mahigpit naming pagyayakapan. "At dahil pinatawad mo ako... may premyo
ka."
Uy, premyo? Ano kayang premyo ko?
"Anong premyo ko?" Nakabungisngis ako.
"Ang premyo mo, payag na akong anakan mo ako ng kahit ilan." Tumatawa-tawa siya,
"Kahit isang dosena!"
Wow! Super premyo nga!
Sobra ang saya ko. Hindi ko maipaliwanag ito. Salamat sa Diyos at nagbalik na siya
sa akin. At sa pagkakataong ito, ay hindi na mawawalay pa.
Sana hindi na ito matapos...

Sana parati na kaming ganito...
Maligaya.
[Itutuloy]
=================
EPILOGO
EPILOGO
"Sige hija, iri na!" Utos ng kumadrona.
Bumuwelo ng isang mahabang pag-iri si Sam.
"Ayan na. Nakikita ko na ang ulo niya. Hinga ng malalalim, sandali, sige, iiri mo
ulit."
Humiyaw si Sam, "Ang sakit! Hayup ka Karl ayoko na talaga!"
Natataranta si Karl. Hindi malaman ang gagawin. Hindi kasi niya inaasahang
mapapaanak ng mas maaga si Sam, kaya naman heto, dito na siya napaanak sa
pinagbabakasyunan nilang cottage sa Aklan.
"Weh?" Paismid na sinabi ni Onin, nakahalukipkip ito habang nagpapaypay, "Wala ka

ng credibility Neng! Hindi ba, yan din ang sinabi mo dun sa panganay, pangalawa at
pangatlo ninyo? Ibahin mo na kaya muna ang script mo this time para bumenta!
Nakakalurkey ka, kung bakit naman kasi nakapag-asawa ka lamang eh ,nalaktawan ka
lamang ng kaunti, buntis ka na agad."
"Tseh!" Singhal ni Sam kay Onin, "Bakit mo ba ako kinukontra? Eh kung ikaw kaya ang
manganak dito!"
"Sure! Eh kung idinudonate mo na lang kasi sa akin yang mayabong mong matris, I am
more than willing na magbuntis at umiri in your behalf 'no? 'Yung nga lang, kasama
si Karl sa donation. Hmp! Ang hirap naman kasi sa iyo, ang hilig mong mangalabit sa
asawa mo, tapos siya pa ang sisihin mo kung bakit buntis ka na naman! If I know,
wala pa ring isang taon ang batang yan, may kasunod na naman."
Hinagip ni Samantha ang pinakamalapit na throw pillow at ibinato na niya 'yon kay
Onin. Sumapol naman ito sa mukha nito.
"Manahimik ka na nga!" Bulyaw niya kay Onin, dumaing muli. "Karl ang sakit." Sabay
abot ng kamay niya kay Karl. Hinawakan naman ito ni Karl habang hinahaplos nito at
hinahalikan ang kanyang noo.
"O sige hija, konti na lang ito, pagkabilang ko ng tatlo, iiri mo ulit ha? O
sige... isa... dalawa... tatlo..."
Buong pwersang umiring muli ni Sam, na sinundan na naman ito ng pagsilang ang isang
sanggol na babae. Pinutol ng kumadrona ang umbilical cord nito, ibinaligtad at
pinalo ng bahagya sa puwitan. Para musika sa mag-asawa ang pag-iyak ng sanggol na
iyon.
Masaya sila. Sa wakas, ay nakababae na sila. Puro kasi mga lalaki ang tatlong
nauna-dahil na rin sa kasusubok nila na magkaanak nang babae-naging tig-iisang taon
na lamang ang agwat ng mga edad.
"Nasaan ang mga bata?" Tanong ni Sam kay Karl, matapos niyang mahimas-masan sa
panganganak. Katabi na niya ang nakabalot na sanggol na kagagaling lamang sa
kanyang sinapupunan.
"Huwag kang mag-alala Mahal. Kasama nila ang Mama, Papa at ang mga yaya sa kabilang
kuwarto."
"Ang ganda niya, Karl." Habang hinahaplos ni Sam ang maliit na mukha ng kanilang
unica hija.
"Mana sa iyo." Nakangiting sabi ni Karl.
Ngumiti lamang naman si Samantha sa kanya at saka magkasabay nilang pinagmasdan ang
bagong silang nilang supling.
"Karl..." Pagbasag ni Samantha sa kanilang pananahimik.
"Ano yun?" Nakangiting tugon ni Karl.
"Salamat ha..."
"Salamat saan?"
"Sa pagbibigay mo sa akin ng ganitong kasayang pamilya. Isang bagay na wala ako
noon."
"Mas ako ang dapat magpasalamat sa iyo, Sam. Kung hindi dahil sa iyo, hindi ako
magiging ganito kakuntento at kasaya sa buhay ko. Alam mo namang nag-iisang anak
din lamang ako kaya sobrang nagpapasalamat ako sa pagpayag mo na bumuo tayo ng mas
malaking pamilya. Sulit talaga... sulit talaga ang pagpupursigi kong mapasaakin ka.
Sulit ang mga paghihirap at pagdurusang dinanas natin noon."
Napangiti si Sam sa mga sinabi ng kaniyang buting Mister-na isa ring mabait at
mapagmahal na Ama ng kanilang mga anak.
"Huli na ba natin ito?" Nakangising tanong ni Sam.
"Kung ako ang tatanungin mo," Tatawa-tawang sagot ni Karl, "Gusto ko pa. Pero ikaw
ang inaalala ko, ikaw ang naghihirap magdala, magbuntis at manganak sa mga bata.
Nakukunsensya rin naman kasi ako na ang mag-punla lang ang contribution ko. Unfair
pa nga yun kasi ang sarap-sarap gawin no'n." Napapahalakhak na tinuran ni Karl,
"Nasa akin kasi ang sarap, nasa 'yo naman ang hirap, kaya naman, sa iyo ko na iiwan
ang pagdedesisyon tungkol doon. Ayoko rin naman kasi na masyadong maisangkalan ang
iyong kalusugan sa hirap ng pagbubuntis at panganganak ng dahil lamag sa gusto ko
pa."
"I guess we should play it by the ear then..."
"I guess..." Sabay hawak niya sa pisngi ni Sam. "Ang mahalaga, kahit ano mang
mangyari ay magkasama tayo at hindi na maghihiwalay pa."
Tumango si Sam.
"I love you, Karl."
"I love you too, Sam."
Na sinelyuhan nila ng isang matamis na halik.
[Katapusan]
=================
PASASALAMAT AT IMBITASYON
Maraming salamat po sa inyong pagsubaybay sa kapanapanabik na novellang FORBIDDEN

LOVE. Para po isa iba pang karagdagang impormasyon tungkol sa novellang ito, ay
maaari niyo pong bisitahin ang Official Webpage ng FORBIDDEN LOVE at ng KATROPA
SERIES sa URL na:
http://dyslexicparanoia.com/forbiddenlove
http://dyslexicparanoia.com/katropaseries
Para naman po sa mga updates tungkol kay DyslexicParanoia at sa iba pa niyang mga
istorya, ay malugod po namin kayong iniimbitahang makigulo sa kanyang Official
Facebook page sa URL na:
http://facebook.com/dyslexicparanoia
***
ABOUT THE AUTHOR
Angela Atienza (DyslexicParanoia), is a Filipino-American cross-genre writer and a

multimedia storyteller, who writes Novels and Novellas in English and Filipino. You
can also find her online at
http://dyslexicparanoia.com/about
=================
IMPORTANT ANNOUNCEMENT
This is a Copyrighted work. You cannot take, copy, use or reproduce any part or
whole of this work without obtaining consent from the original author. Be rest
assured that the author do not take this form of offense lightly; you can be sued
for Plagiarism, that can cost you money, peace of mind and public humiliation.
All soft copies that are made available by scrupulous groups and individuals are
incomplete, stolen and from illegal source. Please do not support this form of
thieving and disrespect.
***
ALL ABOUT VERSIONS
Wattpad Version (Limited Version)
Can be read from beginning to end but without the 5 or more bonus chapters.
***
On-site Version (Longer Version)
Can be read from beginning to end but without the 5 or more bonus chapters. Some
chapters are longer than the Wattpad version. May include illustrations, graphics,
audio and video.
***
Full Version (Complete Version)
Otherwise known as the Book Version or the Version intended for print publication.
This version is complete and has 5 or more bonus chapters.

Forbidden Love

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Forbidden Love

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Forbidden Love

Interconnected KATROPA Series Copyright ⓒ DyslexicParanoia

Mas masarap daw talaga ang BAWAL.

Book cover Graphic Designer: DyslexicParanoia

Copyright ⓒ DyslexicParanoia (Angela Atienza)2013All rights reserved

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works

Copyright ⓒ DyslexicParanoia (Angela Atienza)2013All rights reserved

"Ssshhh... Huwag kang maingay, baka marinig ka nina Papa't Mama."

"Kuya sige pa please? "

"Oo, pero huwag kang maingay."

"K-kuya diinan mo pa..."

"Oh my gosh! "

"Ssshhh... tahimik lang sabi."

"Ang galing mo kasi eh."

"Kapag hindi ka tumahimik huhugutin ko 'to sige ka."

"Gusto mo ba talaga tayong mahuli?"

"Karl! Samantha! Anong ibig sabihin nito?"

Copyright ⓒ DyslexicParanoia (Angela Atienza)2013All rights reserved

Life is a bitch and then you die.

"Sam, libre ka ba mamaya?"

"Bakit Travis? Ano na naman ang meron mamaya?"

"Meron akong dalawang tickets sa concert, gusto sana kitang isama."

"Ang galing mo talaga Samantha."

"Next time ulit ah."

Fuck you sons of bitches!

"Hindi ka ba natatakot sa sexually transmitted diseases? Pa'no kung makatagpo ka ng

"O eh 'di dedo kung dedo."

"Samantha, huwag na huwag mo akong tatalikuran kapag kinakausap kita! Saan ka na

"Diyan lang, nakipagkantutan sa kanto." Sinulyapan ko ang lalakeng nakatayo sa

Tssss... Drama. Tumalikod na ako.

"A-ano bang nangyayari sa 'yo? Nag-aalala lang nama--"

"Are you for real?!"

"Sana maintindihan mo kung bakit ko napi---"

Nag-igting ang kanyang mga panga; hindi makatingin sa akin ng diretso.

"Karl, Ititigil mo ang kahibangang 'to o paghihiwalayin ko kayo." Pagbabanta ng

"Mahal ko po siya Papa, hindi naman kami tunay na magkapatid ah."

Hindi ko makakayang mawala sa tabi ko si Sam. Sa kanya na umiikot mundo ko.

"Kailangan mo siyang saktan, Karl. Kailangan mong sabihin sa kanya na hindi mo

Kailangan kong saktan si Sam? Iniisip ko pa lang na gagawin ko sa kanya ito ay

Shit. Bakit ba kasi sa dinamidami ng pakakasalan ni Papa ay ang Mama pa ni Sam.

Putang inang buhay. Putang inang buhay talaga.

Mas minaramis ko ang huli.

"Nagluto ako ng dinner, halika, sabay na tayong maghapunan."

Tiningnan lamang niya ako ng matalim. Nakataas ang kilay.

Totoo pala. I almost died.

"Mabuti." Malamig kong sagot.

"Bakit naman nag-hotel ka pa eh welcome ka pa rin naman dito. Ipinalinis ko pa nga

"Nasaan si Sam?" Pasikreto kong tanong kay Nenita.

Luminga-linga siya, mukhang ninerbyos.

Damn evil witch. Nasaan na kaya si Samantha? God! Where is my Sam?

"Ano ang nagyari?" Nag-aala kong tanong.

Luminga-linga ulit si Nenita at lumapit siya para ibulong sa akin.

"Yes. May problema ka ba dun?" Sinulyapan ko Nenita na bahagyang nakangiti.

Nakita ko ang pagkislap ng mga mata ni Papa.

Copyright ⓒ DyslexicParanoia (Angela Atienza)2013All rights reserved

"Kuya? Anong ginagawa mo sa kuwarto ko?"

Sinunggaban ko siya at pinaghahalikan.

"K-kuya... bitiwan mo ako. Hindi tayo puwede, magkapatid na tayo."

Hindi ko siya pinakinggan. Inangkin ko siya ng gabi ring iyon.

"Aray ko po kuyaaa! Ang sakit!"

"Sa una lang masakit Sam, kaunting tiis!"

"K-kuya masyado pa akong bata para dito."

"Kuya natatakot ako..."