To Love and Die [completed]

by barbsgalicia

Desa Franco is a weak girl sa sariling paningin at sa piningin ng ibang tao. Ngunit
sa kabila ng kanyang pagiging tahimik at iyakin, she will do everything para lang
mahalin din siya ni Baron Medel, ang tattoo artist na nakikitira sa beach resort ng
kanilang pamilya. Mapalambot kaya ng kuting ang puso ng isang tigre? Hanggang saan
kaya niya kayang ipaglaban ang pag-ibig niya para kay Baron?

=================

To Love and Die

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.

All rights reserved. No part of this story may be reproduced in any form or by any
means without the prior consent of the author.

-----------------------------------------------------------------------------------
---------

To Love and Die is the story of Baron Medel, a character from my completed Wattpad
novel, Fall Again (click external link).

=================

Prologue

"Ano pa ba'ng meron kay ate Gwen? Siya lang ang palagi mong napapansin. Nandito rin
naman ako, Baron, eh."

Pinipit niya ang sigarilyo niya sa ash tray sabay hilot sa kanyang noo.

Alam kong badtrip na naman siya dahil sa ginawa kong pagtatapat ngayong gabi dito
sa tattoo shop nila, pero hindi ako titigil.

Kahit na hindi talaga ako sanay na nagsasalita nang ganito, pipilitin ko para lang
masabi ko na sa kanya nang harapan ang nararamdaman ko.

"Ano ba'ng pake mo?" Tumingin siya nang matalas sa 'kin. "Maraming meron sa kapatid
mo. T*ngina gusto mo ba isa-isahin ko pa?"

"Oo nga pala." Napayuko ako kasabay ng muling pagtulo ng mga luha ko.

Kumapit ako nang madiin sa suot kong mahabang palda kasi nanginginig na talaga ang
mga kamay ko. "Siguro may relasyon talaga kayo ng ate ko."

"Ano naman ngayon?"

"Mahal mo na ba siya? Kung sabagay...sexy kasi si ate, eh. Hot. Sobrang ganda. Ka-
edad mo pa. Samantalang ako? Simple, mahinhin, tahimik, clumsy pa. Hindi naman
talaga ako ang tipo mo ng babae."

"Buti naman alam mo." Parang natawa pa siya kaya napabalik ako ng tingin sa kanya.
"Hindi talaga ikaw ang tipo ko. Kaya pwede ba, tigilan mo na 'ko."

"Pero hindi ko na kayang tumigil. Gustong-gusto nga kita, Baron, e. Sobrang gusto
kita. Mahal na nga kita, e."

Napaatras ako sa gulat nang padabog niyang ibato ang mga gamit na pang-tattoo niya
sa mesa.

Sumugod siya sa 'kin at madiing inipit ang braso ko! "T*ngina nakukulitan na talaga
'ko ah. Ano ba'ng gusto mo, ha?"

Napa-aray ako sa sakit! Minura niya pa ako. Mas

lalo tuloy bumuhos ang mga luha ko.

Nakakatakot siya kapag ganito siya. Matangkad pa naman siya sa 'kin, kayang-kaya
niya akong paliparin. I'm just 5'2". Hanggang dibdib niya lang yata ako.

"P*ta ngayong tinatanong kita, ayaw mong sumagot. Ano'ng gusto mo?"

"I-ikaw. Ikaw lang naman ang gusto ko, e."

"Gusto mo 'ko?" Ngumisi siya. Pero ang mga mata niya nanglilisik sa inis. "G*go
ako, Desa. T*rantado ako, babaero ako, iba-ibang babae ang kinakama ko kada gabi,
gusto mo pa rin ako?"

Napa-pikit ako nang madiin dahil sa takot ko sa kanya, pero nagawa ko pa ring
tumango at ngumiti nang mapait.

Then I looked at him again. "Kahit ikaw pa ang pinaka-masamang tao sa buong mundo,
gugustuhin pa rin kita, Baron Medel."

"T*ngina, baliw ka ba? Masasaktan lang kita! Wala ngang nagtatagal sa 'kin dahil
mabilis akong magsawa sa babae. Baka mabuntis pa kita nang wala sa oras. Kaya
iwasan mo 'ko. 'Wag kang lalapit sa 'kin."

"Wala akong pakialam. Kung ikaw ang mananakit sa 'kin, handa akong masaktan.
Pinapayagan kita na sirain ako, Baron. Basta mahalin mo lang ako. Kaya ko rin
namang ibigay sa 'yo ang mga binibigay ni Ate Gwen, e."

Padabog niya 'kong binitawan sabay talikod.

Tumingala siya sa kisame sabay hawak sa itim niyang cap na baliktad ang
pagkakasuot. "Kaya mong ibigay ang mga binibigay sa 'kin ng kapatid mo?" Natawa
siya. "Hindi mo alam ang sinasabi mo."

"Alam ko."

"T*ngina naman, Desa." Tinapunan niya ulit ako ng masamang titig. "Ang bata-bata mo
pa. Inosente ka pa sa mga ganoong bagay."

"Bata? Hindi na ako bata. 22 na 'ko."

"Bata
pa rin 'yon. T*ngina para lang kitang kapatid, ah. Kuya mo na 'ko. Tsk. Pasensiya
ka na pero hindi ako pumapatol sa sobrang bata. Ayoko sa isip bata at asal bata.
Ayoko sa virgin. Ayoko sa 'yo."

Ang sakit. Ramdam ko naman talaga na ayaw niya sa 'kin, pero ang sakit pa rin
marinig galing mismo sa kanya. Ang bigat-bigat sa dibdib.

Napatakip na lang ako sa mukha ko para hindi niya ako makita na basang-basa ng
luha.

Lalo lang akong papangit sa paningin niya. Mas lalo lang niya akong hindi
magugustuhan.

Ano na bang hitsura ko ngayon. Siguro gulo-gulo na ang naka-tirintas kong buhok.
Mukha na naman siguro akong katulong kasi hindi naman ako nagme-make up talaga.
Pasalamat na lang ako at maputi ako.

Wala akong ayos sa mukha. Napaka-simple ko. Dagdagan pa ng suot ko na sobrang

simple rin. Isang puting palda na lagpas tuhod ang haba, at plain na t-shirt na
kulay dilaw. Boring ako sa paningin ni Baron Medel. Manang, walang dating. Ganon
ako sa kanya.

Bakit ba kasi kapatid lang ang turing niya sa 'kin? Dahil ba 22 lang ako at 29 na
siya?

Ako, boyfriend ang tingin ko sa kanya. Ako na nga ang nagtapat sa kanya kasi hindi
ko na kaya na hanggang tingin na lang ako sa kanya, hindi ko na kayang dinadaan-
daanan niya lang ako sa bahay namin. Pero, ganito pa ang natanggap ko.

Gustong-gusto ko siya, pero ang sakit kasi ayaw niya sa 'kin.

"Pwede ba, umuwi ka na," madiing utos niya bigla. "Bumalik ka na ron sa resort
dahil 'pag nakita ka pa ng Papa mo rito, papagalitan ka na naman no'n."

Pinahid ko agad ang mga luha ko, at inayos ang hitsura ko.

Diniretso ko

ang pagsasalita ko. "Okay lang naman sa 'kin kung mahuli niya akong pinupuntahan ka
rito sa shop, e. Kahit bawal, ayos lang. Dito lang ako kasi gusto kong hintayin ang
sagot mo sa 'kin."

"P*ta naman. Ang kulit-kulit mo!"

Nataranta na lang ako nang higitin niya na naman ako sa braso, pero sa pagkakataong
'to, hinila na niya ako palabas ng tattoo shop na pinagta-trabahuan niya.

"Umuwi ka na," sabi niya pa. "Hindi ko na matiis 'yang kakulitan mo. Ilang araw ka
na, at inis na inis na 'ko."

Pinilit ko namang bawiin ang braso ko.

Halos magwala na ako huwag niya lang akong paalisin. "Ayokong umuwi, Baron. Dito
lang ako sa 'yo. Baron kasi. Gusto kita!"

Parang wala siyang narinig.

Iyak na naman ako nang iyak kasi halos kaladkarin na niya ako palabas ng shop.
Tagumpay niya akong nailabas. Kamuntik pa siyang tumawag ng tricycle para isakay na
ako, pero padabog na akong kumalas sa pagkakahawak niya sa braso ko.

Halatang nainis siya sa ginawa ko dahil nanglisik na naman ang mga mata niya.

Hindi na ako nakapagsalita. Napayuko na lang ako at iyak nang iyak. Siya, alam kong
nakatingin pa rin siya sa 'kin. Naawa na ba siya sa 'kin?

"Tsk, umuwi ka na."

Naluha na naman ako. Hindi siya naaawa. Umiling-iling ako. "Ayaw."

"Isa, Desa! T*ngina umiinit na talaga ulo ko sa 'yo. Iiwanan kitang mag-isa rito sa
labas, gusto mo? Hahayaan kitang mabastos ng mga tambay, ano?"

Hindi ko napigilan at napahagulgol na naman ulit ako.

I covered my face para pigilan ang sarili ko.

Ayaw niya talaga sa 'kin. Wala siyang pakialam kung may mangyaring masama sa 'kin!

Hindi na ako tumingin pa sa kanya. Tumalikod na ako sabay takbo pabalik sa resort.

Wala na akong paki kung masagasaan ako o matapilok ako dahil nanglalabo ang mga
mata ko at parang bibigay ang mga tuhod ko. Nasasaktan ako sa kanya. Sinasaktan
niya ako! Ni hindi niya man lang nga ako hinabol, e!

PAGKARATING ko sa resort namin, dumiretso na agad ako sa loob ng bahay at nagkulong

sa kwarto.

Binuksan ko ang laptop ko at in-access ang blog na ginawa ko months ago dahil lang
sa sobrang pagmamahal ko kay Baron Medel.

I typed in my very first entry with tears rolling down my cheeks.

September 8

I'm Desiree Claud Franco, and I'm a worthless, jobless, hopeless romantic girl
who's deadly in love with a badass who doesn't love me back.

- D.C Franco

=================

Chapter 1

"DESA!"

"Opo, Mama! Palabas na po!"

Minadali ko na ang pagsusuklay sa tapat ng salamin. Hindi man lang ako nakapag-
patuyo ng buhok nang maayos pagkatapos maligo. Kailangan ko na kasing maghanda ng
almusal.

Sinuot ko ang paborito kong t-shirt, at naisipan ko ring mag-shorts. Hindi nga lang
ganoon kaiksi tulad ng mga sinusuot ng ate Gwen ko. Nahihiya kasi ako.
Makakasabay naming kumain si Baron ng almusal ngayon, kaya nag-polbo ako nang
kaunti sa mukha. Ganito lang ako. Hindi ako naglalagay ng kahit ano sa labi, kasi
natural na mapula naman ang mga labi ko. Buti na nga lang, e. At least, nababawasan
ang pagkaputla ng mukha ko. Pale white raw kasi ang kutis ko sabi ni ate Gwen.
Hindi katulad niya na maputi, pero mamula-mula.

Sa totoo lang, ang layo ng hitsura ko kay ate. May pagka-singkit si ate, mana kay
Mama. Ako naman, malalim ang mga mata ko. Madalas nga akong napag-kakamalan na may
lahing espansyol. Mahaba rin kasi ang pilik-mata ko. Ang ilong ko, sakto lang ang
tangos para sa akin.

"DESA!"

Nataranta na ako kasi boses na ni Papa ang narinig ko. Baka mapagalitan na naman
ako. Strikto ang parents ko, lalo na si Papa.

ISANG PALAPAG lang ang bahay namin. Dumiretso ako sa kusina na hindi kalayuan sa
kwarto ko para kumuha ng mga plato. Si Mama at si Papa pa lang ang nakaupo sa hapag
kainan. Inip ang hitsura ni Papa.

"Sorry po." Isa-isa kong hinain ang mga pinggan.

"Sige na," ani Mama. "Pagkatapos mo riyan, tawagin mo na rin ang kuya Baron mo sa
labas. Sabihin mo, kakain na."

'Kuya Baron' na naman.

Ayaw na ayaw ko kapag tinuturuan ako ni Mama na tawaging

kuya si Baron. Ginagawa niya kaming parang magkapatid. Lagi niyang sinasabi sa 'kin
na i-kuya ko 'yon dahil mas matanda raw sa akin.

"Narinig mo ba ang sinabi ng Mama mo, Desa?"

"O-opo." Nataranta na naman ako kay Papa.

Minadali ko na ang paghahain ko, tapos lumabas na ng bahay.

"Desa, tawagan mo rin pala ang ate Gwen mo. Alas-otso na bakit wala pa siya. Hindi
naman 'yon nagsabi na mago-overtime," pahabol ni Mama.

Hindi na ako nag-suot ng tsinelas. Gusto ko kasing maramdaman ng mga paa ko ang
lamig ng buhangin.

Sa tabing-dagat dito sa Batangas kami nakatira. Mayroon kaming resort. Ang Jupiter.
Ito ang negosyo nila Mama, at may tattoo shop din si Papa na nakapwesto ilang kanto
lang mula rito.

Tattoo artist kasi ang Papa ko - katulad ni Baron. Kaya magka-ibigan silang dalawa
dati pa.

Simple lang naman ang resort namin kung tutuusin. Pero kapag Summer, kami ang
palaging dinadayo kumpara sa ibang mga kahilera naming beach resorts.

May isang swimming pool kasi kami, at itsurang private ang resort namin kahit hindi
naman. Mayroon kaming hiwalay na gusali na nakatayo bandang gilid ng bahay namin.
May anim na kwarto roon - tatlo sa itaas, tatlo rin sa ibaba. Occupied lahat ang
mga 'yon kapag peak season.
SAKTONG paglabas ko ng bahay ay nakita ko agad si ate Hanna na naglilinis ng pool.
Siya ang assistant ni Mama dito sa resort. 25 years old na siya.

"Ate." Nilapitan ko siya. "Nakita mo po si Kuya Baron?"

Kailangan ko siyang tawaging 'kuya', kasi baka isumbong ako ni ate Hanna kay Mama.

"Ay, hindi ko napansin." Tumigil

siya sa paglilinis. "Hindi ba kasama ni Gwen?"

"Nakauwi na ba si ate Gwen? Wala pa po siya, e."

"Ah. E, baka nandon lang ang kuya mo sa isa sa mga kwarto. Tingnan mo na lang."

Sinunod ko siya. Wala kaming masyadong customers ngayon. September, e.

Napansin kong bahagyang nakabukas 'yong pinaka-dulong kwarto sa kaliwang gawi ko.
Baka naroon si Baron. Nakatambay siguro.

Sa bahay namin siya nakatira ngayon, e. Kaya nga ang saya ko.

Matagal ko nang kilala si Baron. High school pa lang ako. Palagi kasi siyang nagba-
bakasyon dito sa Jupiter kapag summer. Kinukuha siya ni Papa para mag-henna rito.
Nagtatayo sila ng maliit na pwesto malapit doon sa mga cottages namin.

Patok kasi si Baron sa mga babae. Bad boy kasi ang dating niya. Palaging ang haba
ng pila rito kapag siya ang naghe-henna. Pinipilahan talaga siya, kasi bukod sa
maangas niyang hitsura, totoong magaling siyang mag-drawing sa balat. Kaya nga
gusto ko siya.

Close si Baron at ang Papa ko, kaya naman hindi na iba ang turing nila Mama sa
kanya. Parang anak na. Isipin mo, may sarili pa siyang kwarto sa bahay namin. 'Yong
guest room namin, siya ang gumagamit kapag nandito siya.

13 years old pa lang yata ako crush na crush ko na si Baron Medel. Siya lang ang
lalaking nagustuhan ko.

Excited nga ako palagi kapag summer na dahil alam kong pupunta na siya rito sa
Batangas. Makikita ko na ulit siya. Kahit na hindi niya ako napapansin, kahit
simpleng bata lang lang ang tingin niya sa 'kin, okay lang. Makita ko lang siya,
ayos na.

Hindi ako rito sa Batangas nag-college, kaya may mga

summer na hindi ko siya nakikita. Doon kasi ako tumira sa Tita ko sa Maynila dahil
malapit doon ang university na pinapasukan ko.

Actually, mas gusto ko roon kay Tita. Mabait kasi sila sa akin. Hindi katulad dito,
ang aga-aga, gigisingin ka para lang utusang bumili ng pandesal. 22 na ako pero
hanggang ngayon inuutusan pa rin nila ako.

Kapag wala akong summer class, pinipilit kong umuwi rito sa Batangas. 'Yon lang ang
panahon na uuwi ako. Kapag pasko, doon pa rin ako kanila Tita. Mas masaya roon. Mas
mahal nila ako roon, e.
Ngayong graduate na ako, wala na. Dito na ulit ako kila Mama. Dalawang taon na.
Wala pa akong trabaho. Nahihirapan kasi akong makahanap.

Nitong summer nga sobrang lungkot ko kasi hindi nag-bakasyon dito si Baron. Ewan ko
kung bakit. Ayaw ko namang itanong kay Papa ang dahilan kasi hindi naman ako
malapit sa kanya. Madalas akong pinapagalitan non. Kahit kay Mama hindi ako ganoon
ka-open.

Buwan ng Mayo na non pero wala pa rin si Baron. Sabik na sabik ako sa kanya. Namiss
ko talaga siya. Sabi ko pa, 'pag nag-bakasyon talaga sa 'min si Baron ngayong taon,
oras na 'yon para magtapat na ako ng nararamdaman ko para sa kanya.

Tapos several weeks ago, nagulat na lang ako nandito na siya. Biglaan talaga! Hindi
pa ako makapaniwala nuong makita ko siya sa FRANCO, ang tattoo shop namin. Kausap
niya ang Papa ko.

Nalaman kong dito na pala siya sa amin titira. Naki-sosyo kasi siya sa FRANCO.
Sinara niya na 'yong tattoo shop niya sa Maynila. Kung bakit, 'yon ang hindi ko
alam. At wala na akong pakialam, kasi ang importante naman sa 'kin, dito na siya

sa amin nakatira.

MALAYO pa lang ako sa bakanteng kwarto ay naririnig ko na ang gwapong boses ni

Baron. Nandoon nga talaga siya sa loob.

May kausap siya sa cellphone. Mukhang mainit na naman ang ulo niya. Buti't medyo
nakabukas ang pinto kaya hindi ako nahirapang silipin siya sa loob.

Nakatalikod siya mula sa pwesto ko. Wala na naman siyang suot na t-shirt.

Lumapit ako nang maigi sa pinto para mas marinig ko ang sinasabi niya sa kausap
niya.

"Ang kinakagalit ko, bakit hindi mo man lang sinabi sa 'kin na umalis na pala ng
bansa si Leila?!" Sigaw niya sa kausap. Galit na naman siya. Saka sino naman kaya
si Leila.

"Kailangan ko pa bang itanong 'yon, Raquel!" dagdag niya pa. "Sabi ko, 'di ba,
balitaan mo ako kung ano'ng nangyayari sa kanya. Tsk, t*ngina naman, o! Kung hindi
pa ako tatawag, hindi ko pa malalamang wala na siya."

"Saang bansa siya pumunta?"

"Switzerland? Sino'ng kasama niya?"

"T*ngina, ano 'yon, don na siya titira?!" Napasabunot siya sa buhok niya.

Iniisip ko tuloy ngayon kung sino 'yung Leila. Siguro espesyal ang babaeng 'yon sa
kanya. Nakaka-inggit naman.

"P*ta hindi man lang ako nakapag-paalam!" Patuloy niya. "Kung alam ko lang na may
balak siyang umalis, hindi sana muna ako pumunta rito sa Batangas. Nakipag-kita pa
sana ulit ako sa kanya. Pwede ba, kung sakaling makausap mo siya, sabihin mong
tawagan naman ako. Tsk. P*t*ngina kasi!"

"Sige. Bumalik ka na sa shoot mo. Sa susunod, balitaan mo agad ako. 'Wag mong
kakalimutan!" Binaba niya ang tawag, walang ba-bye.
Binulsa niya ang phone. Namaywang

siya sabay tingala sa kisame at nagmura.

Problemado na naman siya. Napapansin ko 'yon sa kanya. Simula noong dumating siya
rito sa Jupiter, matamlay ang mukha niya. Palaging mainit ang ulo niya. Basta
malungkot siya. Minsan nakikita ko pa siyang umiinom ng beer mag-isa sa
dalampasigan.

Iniisip ko nga, siguro may hindi magandang nangyari sa kanya sa Maynila kaya siya
ganto rito.

Naaawa tuloy ako. Gusto ko siyang alagaan, gusto ko siyang pasayahin. Kaso, kay ate
Gwen naman siya lumalapit, e.

Hindi ko alam kung may relasyon na ba talaga sila o ano. Pero sana wala. Madalas
silang magkasama. Minsan nahuhuli ko pa silang nagkukulong sa isang kwarto. Napapa-
isip na lang ako kung ano'ng ginagawa nila sa loob. Naglo-lock kasi sila, e.

Ayoko kay ate Gwen, e. Naiinis ako sa kanya kasi nasa kanya na lahat. Siya na lang
palagi ang bida. Minsan nga ayoko siyang nakakasama kasi palagi akong nakukumpara
sa kanya. Bakit daw hindi kami magkamukha.

Isang beses sobrang nagselos ako sa kanya kasi nalaman kong nakaka-text niya na si
Baron. Nagkaka-usap pa sila sa phone. Inggit na inggit ako. Simula noon,
pinagdudahan ko na silang dalawa.

Hay. Bakit kasi nasobrahan sa gwapo itong si Baron? Ang dami ko tuloy kaagaw sa
kanya.

Oo, ilang taon ang tanda niya sa 'kin, bad boy siya, pero okay lang. I still like
him.

Bukod sa mga naglalakihan niyang mga muscles sa braso, matigas na abs, at malapad
na dibdib, gustong-gusto ko rin 'yung mga tattoo niya sa katawan.

Ang cool niya. Ang astig. Hindi naman talaga ako mahilig sa mga hitsurang bad boy
kasi alam kong mga loko-loko

sila, pero iba si Baron, e. Ang lakas ng dating niya sa 'kin.

Bago na nga ang hair style niya ngayon. Semi-mohawk na. Grabe, mas lalo siyang
pumogi. Bagay sa kanya kasi nakadagdag sa angas niya.

Last summer, mahaba pa ang buhok niya. Naka-half man bun pa nga siya palagi. Bagay
din sa kanya 'yung ganon. Pero mas gusto ko 'tong buhok niya ngayon. Kitang-kita ko
na kasi ang mukha niya. Lalo na 'yong mga mata niyang parang may eye liner, at mga
pilik-mata niya na mahahaba.

Gusto ko kapag wala siyang suot na t-shirt, tulad ngayon, kasi kita ko ang mga
tattoo niya. Parang naging canvas na nga ang katawan niya.

Mas dumami ang mga tattoo niya ngayon, e. Meron na rin siya sa magkabilang pulso
niya. Dati wala ang mga 'yon. Sa braso lang siya meron saka sa dibdib at likod.
Ngayon, mayroon na rin siyang tattoo sa buong leeg niya. Bago pa lang siguro kasi
medyo namumula pa ang balat niya.

Ang astig ng tattoo niya na 'yon. May kulay pa. Kaya kahit naka-tshirt siya ay
kitang-kita pa rin. Cool niya talaga.

Pero ang paborito ko talaga na tattoo niya ay 'yung nasa likod niya. Hebrew
characters iyon na nakasulat pababa sa spine niya. Ang Papa ko ang nag-tattoo nun
sa kanya. Pinanood ko sila nuong ginagawa 'yon sa balat niya, e. Kaya memorable.
Sobrang gwapo ni Baron habang tina-tattoo-an siya.

Nagmukha siya lalong bad boy dahil sa hikaw niya sa kaliwang tenga. Meron din siya
sa dila. Nakikita ko 'yon kapag sabay-sabay kami nila Mama na kumakain.

NATIGIL ako sa pag-iisip ko sa kanya nang biglang lumaki ang pagkakabukas ng pinto.

Gulat pa

akong napaatras kasi bigla siyang lumitaw sa harapan ko. Hindi ko napansing palabas
na pala siya.

Nagulat nga rin siya, e. Napahinto agad siya at kinunutan ako ng noo. "T*ngina ikaw
na naman?"

Yumuko ako.

Ayaw niya pa rin pala akong makita. Apat na araw ko na nga siyang hindi nilalapitan
mula noong nagtapat ako sa shop para lumamig na ang ulo niya sa 'kin.

"Ano na namang kailangan mo?" Dagdag niya pa. "Para kang aso, buntot ka nang
buntot, ano ka ba!"

"Tawag ka na po kasi nila Mama. Kakain na raw."

Hindi na siya nagsalita. Sinarado niya na lang 'yong pinto ng kwarto tapos
nilagpasan na niya ako.

"Baron."

Natigilan siya. Tinapunan niya ako ng seryosong tingin. "Ano?"

"Anong nangyari sa mukha mo? May sugat ka."

Nag-iwas naman siya ng tingin. "Ano naman sa 'yo kung may sugat ako?"

"Gusto mo gamutin ko 'yan para sa 'yo? Marunong ako."

Napangiwi siya. "'Wag na. Hindi ako interisado. Tsaka pwede ba, 'wag ka ngang
maging masyadong mabait. Hindi ako sanay na nakikipag-usap sa mga katulad mo."

"Gusto mo talaga 'yung mga babaeng magaslaw at nagmumura? Hindi kasi ako nagmumura,
e. Ayaw ni Mama. Pangit daw tingnan sa babae."

Napailing-iling siya, parang natatawa. "Ang bata mo pa talaga. Umiwas-iwas ka nga.

Masisira kinabukasan mo 'pag lumapit ka sa 'kin." Tumalikod na siya.

"Baron, teka!"
Nilingon niya ulit ako. "Ano ba?"

"Sino si Leila?"

Nangunot ang noo niya. Tumingin siya sa kwarto na pinang-galingan niya, tapos
binalik niya ang tingin niya sa 'kin. "Pinakinggan mo ang pakikipag-usap ko?"

Umiwas ako ng tingin. "Hindi ko naman sinasadya, e. Nagkataon lang na narinig ko."

"P*ta hindi ka dapat nakikinig sa usapan ng mga matatanda."

I looked back at him. "Pero matanda na rin ako."

Ngumisi siya. "Bata ka pa."

Tumalikod na ulit siya at akmang tuluyan nang aalis, pero tinawag ko ulit siya.
"Baron Medel!"

Napatingala siya sa langit bago lumingon sa 'kin. "Anak ng, bakit ba ang kulit
mo?!"

Nilapitan ko siya. "Nakalimutan mo kasing sagutin ang tanong ko, e. Sino si Leila?
Girlfriend mo ba siya?"

"Ano naman kung girlfriend ko siya?"

Nakaramdam ako ng kaunting selos. "Pero si ate Gwen? Ano mo siya? Girlfriend mo rin
siya? Madami kang girlfriends?"

Nagsalubong ang kilay niya, tapos humarap na siya sa 'kin nang tuluyan. Kinabahan
nga ako kasi parang nabadtrip ko na naman siya. Maayos naman ang pagkakatanong ko,
ah.

"Ang dami mong tanong!" Inis ang tono ng boses niya. "Kelan ka ba titigil, ha?"

"Kapag sinagot mo na ako."

"T*NGINANG 'YAN!"

"S-sorry." Napapikit ako nang madiin. "Gusto ko lang naman malaman, e."

"Tsk!" Napakamot pa siya sa ulo niya. "Hindi ko girlfriend ang ate mo. Babae ko
lang siya. Laruan ko. Ano, okay na?"

"E 'yung Leila? Laruan mo lang din ba siya?"

"T*ngina, ano?!"

"'Yung Leila. O siguro ex-girlfriend mo siya? Ginagawa mo bang rebound ang ate ko
kasi hindi ka maka-move on kay Leila? Narinig ko kasi kanina, e. Hinahanap mo siya
ron sa kausap mo."

Napaatras ako sa gulat nang bigla siyang lumapit sa 'kin. "Isa pang pangingialam
mo! 'Wag kang magsasalita na parang alam mo lahat, na parang kilala mo lahat! Kasi
wala kang alam!" Tinalikuran niya 'ko sabay pulot sa nadaanang sirang lata at buong
pwersang binato sa malayo. "T*ngina!"
=================

Chapter 2

NAPAPA-PIKIT pikit pa ako habang naglalakad papunta sa pintuan ng kwarto ko.

Antok na antok pa kasi ako. Si ate Gwen panay ang katok, ewan ko kung ano'ng
kailangan. Pagkabukas ko, tumambad siya sa akin na inip na inip ang hitsura.

Nakasandal na nga siya sa gilid ng pinto habang pinaglalaruan ang dulo ng kulay
light brown niyang buhok na hindi lalagpas sa balikat ang haba.

"Ate?" tanong ko na lang para bumaba na ang kilay niyang nakataas sa akin.

Tumuwid siya ng tayo, halatang iritable. "Ang tagal mo 'kong pagbuksan, ha."

"Sorry. Tulog kasi ako, e."

"It shows. Tingnan mo nga 'yang buhok mo, para kang tinamaan ng bagyo. Subukan mo
ngang mag-suklay."

Paano makakapag-ayos, e nataranta ako nuong ginising niya ako. Nahiya tuloy ako
kasi 'yung buhok niya ngayon, ayos na ayos.

"Tingnan mo nga kung ano rito ang mas bagay sa 'kin." Tinapat niya sa 'kin ang
dalang tablet.

Sinilip ko naman. Sa screen ng tablet niya ay may litratro ng kulay pink na

bistida. Bulaklakin iyon, at manipis ang strap.

"Ito ba mas okay," turo niya. "O ito," inilipat niya naman sa litrato ng parehong
bistida, pero kulay violet.

Napaisip ako. Pagkatapos, nag-angat ako ng tingin sa kanya. Kaunti lang ang tangkad
niya sa akin. "Lahat naman bagay sa 'yo. Kahit alin naman diyan, ate."

Totoo naman kasi. Lahat ng damit na suotin niya ay kaya niyang dalhin. Maganda kasi
siya, maputi, at seksi. Mas payat nang kaunti ang katawan niya kumpara sa akin.

Kaso, kahit na pinuri ko na siya, parang nadisappoint ko pa rin siya.

"Kahit kailan talaga, wala kang alam sa

fashion. Tsk." Umikot ang mga mata niya. "Bakit nga ba kasi tinanong-tanong pa
kita. Kay Hanna na lang nga talaga ako magtatanong. Buti pa 'yon, kayang mag-
suggest nang matino. My God, kanina ko pa kasi hinahanap 'yong babaeng 'yon, hindi
ko makita. Palaging nawawala!" At umalis na siya.

Sinara ko na lang ulit ang pinto ng kwarto at naupo sa paanan ng kama.

Bumuntong hininga ako at pinako ang tingin sa mga paa ko. Kapag kausap ko talaga si
ate Gwen, pakiramdam ko wala akong kwentang tao. Lagi akong mali at walang silbi sa
paningin niya.

Malay ko ba naman kasi sa mga bistidang pinakita niya? Hindi naman ako nagsusuot ng
ganon, at hindi ako interisado. Para sa 'kin, basta hindi t-shirt at pantalon,
maganda.

Mga bata pa lang kami ni ate Gwen hindi na talaga kami close. Hindi naman sa magka-
away kami, sadyang hindi lang talaga kami malapit sa isa't isa.

Pero inaamin ko, nai-inggit ako at nagseselos kay ate. Sobrang ganda niya kasi kaya
siya palagi ang napapansin. Sabi nila, maganda rin naman daw ako, basta ba huwag
akong didikit kay ate Gwen kasi nasasapawan daw ako.

Dati nga, naalala ko, sa J.S prom nuong high school. Sobrang lungkot ko talaga at
hiyang-hiya, kasi naman si ate sumama pa kila Mama sa pagsundo sa akin. Inasar ako
ng mga kaklase ko nong nakita nila si ate. Sobrang ganda raw. Ano raw nangyari sa
'kin. Ampon daw ba ako. Nasaktan ako, hanggang ngayon hindi ko makalimutan.

Hay, parang nagutom tuloy ako sa kaka-isip ko. Sumilip na lang ako saglit sa tapat
ng salamin para ipusod ang buhok ko at ayusin ang manipis kong bangs, tapos lumabas
na rin

ako ng kwarto.

***

WALA yatang ibang tao rito sa bahay kasi ang tahimik.

Madalas, kapag ganitong mga alas-tres ng tanghali, rinig ko agad ang T.V nila Mama
sa sala kapag lalabas ako ng kwarto.

Dumiretso na lang ako sa labas. Akala ko kasi nandoon sila. Pero kahit si ate Gwen
na kausap ko lang kanina'y nawalang parang bula.

Siguro hinahanap pa rin non si Ate Hanna. Madalas kasing mamasyal sa tabing dagat
'yon si ate Hanna kapag walang customers. Si Mama, ewan ko. Nag-grocery siguro. Si
Papa, nasa tattoo shop lang naman 'yon. Kasama siguro nito si Baron. Hindi ko pa
nga nakikita 'yon ngayong araw.

Bumalik na lang ulit ako sa loob ng bahay. Napansin ko 'yung bag at jacket ni ate
Gwen na nasa sofa. Naroon na rin ang tablet niya. May lakad siguro talaga si ate,
kaya ayos na ayos na naman ang hitsura.

Si ate kasi, pang-gabi ang pasok niya. Nagta-trabaho siya bilang Call Center agent.
Sa araw lang siya nandito. Minsan, hindi pa siya umuuwi kapag gagala sila ng mga
ka-opisina niya.

Naghanap na 'ko ng makakain sa kusina.

Ganito lang ang buhay ko sa bahay nila Mama araw-araw. Kakain, matutulog,
magbabasa, magsusulat, magi-internet.

Buti pa 'pag nandoon ako kila Tita. Ang dami kong nagagawa kasi nandoon ang mga
pinsan ko. Madalas kaming namamasyal o kaya'y nagkikwentuhan. Gusto ko na ngang
bumalik don, kaso, sayang naman kasi nandito sa amin si Baron.

Sakto dahil may natira pa palang pandesal kaninang umaga. Nakapatong lang sa mesa.
Kinuha ko 'yung peanut butter sa ref. Kumuha na rin ako ng platito at kutsilyo.
Pinalamanan ko lahat ang mga pandesal, at nilagay

sa puting platito.

Doon ako kakain sa kwarto kasi hindi naman talaga ako sanay na lumalagi rito sa
labas. Taong-kwarto ako.

Dala ko na ang miryenda ko. Saktong pagkagat ko sa isang pandesal na hawak ko sa

kabilang kamay ay may narinig ako na parang umuungol.

Mabilis akong napatingin sa pintuan dito sa kusina. Doon kasi nanggagaling 'yung
ingay. Sa laundry area namin naka-konekta ang pintong 'yon. Siguro naroon si ate
Hanna.

Walang katok-katok, sinipa ko ang screen door at lumabas, pero agad din akong
natigilan dahil sa naabutan ko.

Nabitawan ko ang mga hawak ko. Gumulong sa semento ang mga tinapay.

"O-oh my God, Desa!" Nataranta si ate.

Doon namanhid ang buo kong katawan.

Hindi ko alam kung paano ako aalis. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko.
Nanglalaki lang ang mga mata ko kay Baron na nahuli kong hinahalikan sa leeg si ate
Gwen. Nakapasok pa ang isa niyang kamay sa hanging blouse ni ate, at halos mag-
kiskisan na ang mga katawan nila.

Sa pagkataranta ni ate, naitulak niya si Baron sabay ayos sa damit niyang naka-
angat. Nakita na ang underwear niya. Si Baron, parang wala lang sa kanya.

Nangilid na ang luha sa mga mata ko. Ako na lang ang umiwas ng tingin. "S-sorry."

Pakiramdam ko'y tutumba ako ano mang oras. Nanghina ako. Halos buhatin ko na nha
ang sarili ko makabalik lang sa kwarto. Sapo-sapo ko ang dibdib ko kasi sobrang
sakit. Parang may nakadagan na malaking bato sa akin.

Sinara ko agad ang pinto ng kwarto ko at sumandal. My hands are shaking, at

kinakapos ako sa paghinga. Unang beses kong nakaramdam ng ganito.

Iniisip

ko kung ano 'yung nakita ko. Ang tagal magsink-in sa utak ko. Pilit kong pinag-
aaralan kung ano'ng ginagawa nilang dalawa, kaso kada isip ko mas lalong bumibigat
ang puso ko.

Walang gana ko na lang na sinandal ang ulo ko sa nakasarang pinto. Hinawakan ko

ulit ang dibdib ko kasi sobrang kumikirot na. Hanggang sa naramdaman ko na lang ang
pagtulo ng mga luha ko mula sa gilid ng mga mata ko. Madiin akong pumikit.

Unang beses kong makakita ng ganong eksena, at si Baron pa. Silang dalawa pa ni
ate. Hindi ko na napigilan, napaiyak na ako nang tahimik. I covered my face with my
hands. Ngayon lang tuluyang nanuot sa utak ko ang nakita ko.

NAPATAHAN na lang ako nang biglang bumukas nang malakas ang pinto kung saan ako
nakasandal. Kamuntik tuloy akong sumubsob sa sahig! Buti na lang nakapag-balanse
ako agad. Hinang-hina pa naman ang mga tuhod ko.
Nilingon ko kung sinong pumasok. At pinanglakihan na lang ako ng mga mata nang
makita si Baron sa pintuan, palapit sa akin! Ewan, pero parang umurong bigla ang
luha sa mga mata ko.

Padabog niyang sinara ang pinto habang nakatingin nang diretso sa akin. "T*ngina
bakit kasi litaw ka nang litaw! Hindi ka marunong kumatok. Nakaka-kita ka tuloy ng
hindi mo dapat makita."

Nahiya ako. Pinahid ko ang luha sa mga pisngi ko, at inayos ang bangs kong dumikit
na sa noo ko dahil sa pawis at luha. Bakit parang ako pa ang pinapagalitan niya?
Hindi ko naman kasalanan na makita sila, ah.

Nag-tsk siya, tapos naramdaman ko ang paglapit niya sa 'kin. Ang init ng singaw ng
katawan niya.

"May ipa-pakiusap ako sa 'yo," sabi niya.

Hindi

ko siya tiningnan.

"'Wag mong sasabihin sa Papa mo ang nakita mo kanina," patuloy niya. "'Wag kang
magsusumbong."

Doon na ako nag-angat ng tingin sa kanya. Mas iniisip niya pa ba 'yon? Ang akala
ko, pinuntahan niya ako rito dahil concerned siya sa 'kin. Hindi pala. Ginagawa
niya 'to para kay ate.

Ayaw niyang magsumbong ako kay Papa kasi alam niyang mapapagalitan si ate Gwen.
Baka mapalayas pa ito. Siguro gusto niya talaga si ate kasi mas concerned siya
rito.

"Pero masama 'yung ginawa niyo." Halos pumiyok pa ako. "Dapat lang na malaman 'yon
ni Papa."

Sumama lalo ang tingin niya. "Hindi 'yon masama."

"Masama 'yon!"

"Tsk, ang kulit. Hindi 'yon masama, masaya 'yon!"

"Masama!"

"Sige, ano, magsusumbong ka? T*ngina okay lang! Kayang-kaya ko namang humanap ng
ibang matitirhan."

Napaatras ako. Uminit na ulit ang sulok ng mga mata ko dahil sa sinabi niya.

Bakit siya ganito? Nagawa niya 'yong sabihin dahil alam niyang hindi ko kakayanin
kapag umalis siya at mawala rito sa bahay. Alam niyang hindi ko siya kayang
ipahamak kay Papa.

Napakagat na lang ako ng labi at bumalik sa pagkakayuko. "C-concerned ka talaga sa

ate ko. Nagawa mo pa akong takutin. Hindi mo naman siya girlfriend, 'di ba?"

"Sinagot na kita diyan sa tanong mong 'yan."

"Oo nga. Pero bakit niyo 'yon ginawa? Bakit mo siya hinahalikan? Hindi mo naman
pala siya girlfriend."
Narinig ko siyang natawa. "Ganyan ka ba talaga ka-inosente?"

Napakapit ako sa laylayan ng mahaba kong t-shirt. Nahiya ako.

"Tsk." Bumuntong hininga siya. "Normal sa 'kin 'yon, Desa. Ginagawa ko 'yon

sa kahit na sinong babaeng matipuhan ko. Hindi ko kailangang maging girlfriend ang
ate mo para magalaw ko siya."

Tumingin ako sa kanya. "Hindi naman 'yun ganon, ah?"

"Ganon 'yon!"

"Hindi ganon 'yon."

"P*t*ngina naman, o!" Inis siyang napakamot siya sa ulo niya. "Napaka-hirap namang
magpaliwanag sa katulad mo! Ang dami mong hindi alam, para 'kong nakikipag-usap sa
elementary. Normal ka pa ba?!"

Wala na, naiyak na ulit ako nang tuluyan. Tinakpan ko ang mukha ko para hindi niya
makita.

"Anak ng, iiyak ka na lang ba palagi? 'Wag mong masyadong dinaramdam 'yung nakita
mo kanina, wala lang 'yon."

"Para sa 'kin meron 'yon! Gusto kita, eh."

"T*ngina, bahala ka na nga!"

Lalo akong napaiyak sa mga kamay ko. "B-bakit ka ba ganyan sa 'kin?"

"Kasi ganito ako."

"Hindi mo ba kayang maging mabait kahit kaunti?"

"Mabait?" Natawa siya. "Walang mangyayari sa 'kin kung magiging mabait ako.
Sinabihan na kita, masama akong tao. Kayang-kaya nga kitang buntisin dito mismo sa
kwarto mo 'pag naasar na talaga 'ko sa 'yo."

Napaatras ako sa takot ko sa sinabi niya. Nanindig tuloy ang mga balahibo ko sa
braso. Hindi ko maisip na kaya niya 'yong gawin sa 'kin.

Bumuntong hininga na lang ulit siya. Parang kinalma niya ang sarili niya. "Basta,
'wag mong babanggitin sa Papa mo ang nakita mo kanina. Isikreto mo na lang."

Napansin kong tinalikuran na niya ako. Palabas na siya ng kwarto. Ayoko Tumakbo
agad ako patungo sa nakasarang pinto para harangan 'yon.

Nagulat nga siya sa ginawa ko kasi natigilan siya.

"May kapalit ang hindi ko pagsusumbong kay Papa," matapang na sabi ko kahit na may
luha pa sa gilid ng mga mata ko.

Ngumisi naman siya. "Matalino ka pala, 'no?"

Lumunok ako't tumingala nang maigi sa kanya habang humihinga nang malalalim.
Kinakabahan ako. At tumindi ang kaba kong 'yon nang lumapit siya sa 'kin. Amoy na
amoy ko na ngayon ang gamit niyang pabango. Lalaking-lalaki siya.
"Ano ba'ng gusto mo?" Ang diin ng pagkakatanong niya. Ang mga kilay niya pa,
magkasalubong.

"I-date mo 'ko," diretsong sagot ko. "Sa susunod na Sabado. Hindi ako magsusumbong
kay Papa at kakalimutan ko ang nakita ko kanina kapag tinupad mo ang gusto ko."

=================

Chapter 3

NAPALINGON ako sa glass door ng coffee shop nang muli iyong bumukas.

Akala ko si Baron na ang dumating. Nakakadismaya, hindi pa rin pala. Alas-tres na

ng hapon, wala pa rin siya.

Nalulungkot na 'ko. Ilang oras na 'kong naghihintay dito sa bagong bukas na

mumurahing coffee shop kung saan kami dapat na magkikita. Ala-una kaya ang oras na
sinabi ko sa kanya. Mukha na akong tanga.

Hindi naman sa naiinip ako. Kayang-kaya ko naman siyang hintayin kahit alas-otso pa
siya ng gabi dumating. Kaso, naiiyak ako kasi halata namang hindi na talaga siya
magpapakita.

Napangalumbaba na lang ako. Kulang na lang nga ay sumubsob na ako rito sa mesa sa
lungkot na nararamdaman ko ngayon. Kung sabagay, sino naman nga ba ako para siputin
ni Baron? E hindi niya nga ako type.

Kaninang umaga pa lang, naramdaman ko na talagang hindi siya tutupad sa usapan.

Maaga pa lang kasi wala na siya sa bahay. Gusto ko pa naman siyang makita para
ipaalalang may date kami, baka makalimutan niya kasi. Kaso, wala siya.

Hindi ko namang pwedeng itanong kila ate Hanna at kila Papa kung nasaan siya. Hindi
nga alam ni Papa na umalis ako ngayon. Hindi ako nagpa-alam. Kay Mama lang ako
nagsabi, at nagsinungaling pa ako. Sabi ko may titingnan akong job opening, kahit
na wala naman. Lagot ako kapag nahuli ako. Strikto 'yon, e.

Napasandal na lang ako sa malambot na upuan sabay tingin sa labas. Malapit lang ang
pwesto ko sa pinto. Sayang naman pala itong suot ko kung hindi makikita ni Baron.

Naka-maong na jumper ako. Mga dalawang inches above the knee ang haba ng palda
nito. Ang pangloob ko, fitted

three-fourths na stripes-stripes - kulay puti at pula. Round neck iyon at medyo may
kababaan ang leegan kaya kinailangan kong magsuot ng simpleng kwintas. Pinarteran
ko ang suot ko ng puting sandals na walang heels.

Nag-plantsa pa ako ng buhok. Sayang ang effort ko.

TULUYAN ko na lang na sinubsob ang mukha ko sa mesa.

'Di bale na kung pagtinginan ako ng ibang mga customers dahil mukha akong nalugi
rito. Pakiramdam ko nga anytime papaalisin na rin ako ng mga staff dito sa shop
kasi hindi naman ako umoorder ng maiinom. Nakatambay lang ako.

Naramdaman kong biglang may umupo sa bakanteng silya katapat ng akin. Tumalon ang
puso ko, akala ko si Baron na!

Kaso, pagka-angat ko ng mukha, hindi pala.

May ibang lalaking umupo sa upuan. Hindi si Baron, although may hikaw din ito sa
kaliwang tenga.

"Hi, miss," bati niya.

Kumunot naman ang noo ko sabay tingin sa paligid para hanapin kung saang mesa siya
nanggaling.

"Sorry, I don't usually do this, pero ang cute mo kase. Kanina pa kita tinitingnan.
Can I have your number?" Nilahad niya ang phone niya.

Bahagya naman akong napanganga.

Muli akong tumingin sa paligid. Joke ba 'to? First time kasi na may nanghingi ng
number ko. Pinagti-tripan niya yata ako.

Sumilip na lang ulit ako sa labas. Bakit parang inaasahan kong darating si Baron sa
mga oras na 'to at ililigtas ako mula sa lalaking 'to?

"Sige na, miss," muling salita ng lalaki dahilan para magbalik ako ng tingin sa
kanya. "Mabait naman ako." Ngumiti pa siya. "Hindi ako nangti-trip kung 'yon ang
iniisip mo. I just wanna have your

number. Gusto kong makipag-kaibigan."

Umiwas na ako ng tingin. Magalang naman ang panghihingi niya, mukha siyang seryoso,
pero hindi ako interisado.

"Sorry po. Hindi po ako nagbibigay ng number, e." Binitbit ko na ang itim na sling
bag ko't tumayo na.

Hinabol naman niya ako ng tingin. "'Po'? Ang bait mo naman. Sige, kahit pangalan mo
na lang, miss?"

Hindi ko siya pinansin. Dire-diretso na ako palabas ng coffee shop.

"Suplada naman," narinig ko pang bulong nito.

Napasimangot na lang ako. Hindi naman ako suplada.

SUMAKAY na ako ng tricycle pabalik ng Jupiter.

Sinandal ko na ang gilid ng ulo ko rito sa loob ng tricycle. Lantang-lanta ako.

Gusto ko na ngang makarating sa Jupiter agad kasi gusto ko nang magkulong sa kwarto
at umiyak. Ewan ko kung kaya kong makita si Baron ngayon. Nagtatampo ako kasi hindi
siya dumating.

***

HINDI ko na kinuha ang sukli ko sa driver. Dumiretso na ako papasok sa Jupiter.

Nakayuko lang ako habang naglalakad kasi wala talaga akong gana.
Nag-angat lang ako ng mukha nang marinig kong may mga babaeng nagtatawanan sa
pwesto ng mga cottages namin. Para silang kinikiliti na hindi ko maintindihan.

Tumigil ako sa paglalakad para panoorin silang mabuti. Hanggang sa bumagsak na lang
ang mga balikat ko.

Ah, kaya pala.

Nagtayo na naman pala si Baron ng henna station doon.

Gusto ko na talagang umiyak dahil sa ginagawa niya sa 'kin. Kaya pala hindi siya
sumipot sa usapan namin, abala pala siyang drawingan ang katawan ng mga babae niya.
'Yan. Ganyan ang gusto niya. 'Yung pinipilahan siya ng mga babae at pinag-aagawan

siya.

Napapikit na lang ako nang madiin. Parang ang saya-saya niya roon. Todo ang ngiti
niy, e. Palibhasa ang se-seksi ng mga nakapaligid na mga babae sa kanya. Kumbaga,
naka-jackpot siya. Nakalimutan na niyang naghihintay ako ron sa coffee shop at
mukhang tanga.

Bigla siyang napatingin sa gawi ko.

Kitang-kita ko ang mabilis na pagkawala ng ngiti sa labi niya nang mapansin akong
nakatayo rito. Sumimangot siya. Parang siya pa ang galit.

Doon na tuluyang tumulo ang luha sa isa kong mata na kanina ko pa pinipigilan.
Nakakasama siya ng loob.

Pinahid ko ang mata ko. Sinadya ko talagang ipakita sa kanya para malaman niyang
umiiyak na naman ako kasi nasasaktan ako, pagkatapos tumakbo na ako papasok sa
bahay.

***

HINDI ako sumabay sa kanilang mag-hapunan.

Kumuha ako ng sarili kong pagkain at doon kumain sa kwarto ko. Ayoko kasing makita
si Baron.

Bandang alas-nueve ng gabi, lumabas ako ng bahay dala-dala ang laptop ko. Doon na
ako tatambay sa lifeguard tower katulad ng madalas kong ginagawa kapag nagsasawa na
ako sa kwarto ko.

Naka-pajama lang ako at maluwag na spaghetti-strapped na pang-itaas. Wala na namang

masyadong tao sa dalampasigan kasi bawal ng lumangoy kapag ganitong oras. Ang buhok
ko, nakalugay lang kasi kakatapos ko lang mag-shower.

Ramdam na ramdam ko ang lamig ng buhangin habang naglalakad papunta sa pwesto ng

lifeguard. Parang kubo lang naman 'yon na mataas. Paakyat na sana ako sa hagdan na
gawa sa kawayan nang mapansin kong may tao na palang nakapwesto roon.

Napabuntong hininga na lang ako.

Si Baron pala.

Inunahan ako.
Ayaw ko siyang makita dahil masama pa rin ang loob ko sa hindi niya pagsipot, pero
parang pinapalapit pa rin ako sa kanya. May ilaw sa ibang parte ng dalampasigan
kaya naman naaaninag ko pa rin siya.

Naninigarilyo siya habang nakatingin nang malayo sa dagat. May bote ng alak pa sa
tabi niya.

"Pwesto ko 'yan," pagkuha ko sa atensiyon niya.

Nagbaba siya ng tingin sa 'kin nang may stick ng sigarilyo sa bibig. "May pangalan
mo ba? Wala akong nakita."

Yumuko na lang ako't yumakap nang madiin sa dala kong laptop. Sige na. Hindi na ako
makikipag-talo kasi alam kong masasaktan na naman ako. Ang sakit niya kasi parati
kung magsalita.

Tumalikod na lang ako. Sa ibang pwesto na lang ako tatambay.

Saktong pagkatalikod ko naman ay tumalon siya sa likuran ko mula sa lifeguard

tower.

Nataranta ako sa lakas ng impact kaya napaikot agad ako paharap sa kanya. Ang bigat
niya, napansin kong bahagya siyang lumubog sa buhanginan.

"O, ikaw na," iritableng sabi niya. "Baka umiyak ka na naman diyan. Iyakin."

Dinaanan niya na ako. Napapikit ako nang madiin nang maamoy ang singaw ng alak sa
katawan niya. Lasing siya. Lulugo-lugo rin kasi siya kung maglakad.

"Naghintay ako sa 'yo kanina," sabi ko. Tinapangan ko ang boses ko kahit na ang
totoo'y nanghihina ako dahil bumalik ang tampo ko.

Ang tagal bago siya nakasagot. "Naghintay?"

Saka lang ako umikot paharap sa kanya. Yakap-yakap ko pa rin ang laptop ko.

"Hinintay kita sa coffee shop. Hindi ka dumating sa usapan natin. Hindi mo ako
sinipot sa date natin."

Parang natawa naman siya. Muli siyang nanigarilyo.

Ang yabang pa ng pagkakabuga niya sa usok. "Ah. Ngayon ba 'yon?"

Nanginig ang kalamnan ko, parang bibigay ang katawan ko sa sinabi niya. Kung
maliwanag lang ngayon, malamang halatang-halata na niya ang matinding pagkunot ng
noo ko. Nakakainis, nakalimutan niya?

Tumingala siya sa langit at namaywang, tapos nilipat niya ang tingin niya sa 'kin.
"Bakit naghintay ka pa rin? Wala naman akong naa-alalang pumayag ako sa gusto mo."

Madiin akong napa-pikit. Ngayon lang ako nakaramdam ng ganitong klase ng inis.
"Umasa kasi akong darating ka! Kahit alam kong malabo, umasa pa rin ako."

Naramdaman kong naglakad na siya pabalik sa 'kin.

"'Wag kang uma-asa sa 'kin," matapang niyang sagot nang makatapat na siya. Amoy
alak talaga siya. "At saka hindi ako nakikipag-date! Hindi 'yon uso sa 'kin. Gusto
ko s*x agad. Hindi mo naman kaya 'yon, 'di ba?"
Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Ang talas talaga ng dila niya. "Kung hindi mo
talaga kayang maging mabait, sana naman maging sensitive ka sa feelings ko!"

"T*ngina ano'ng pake ko sa feelings mo?" Inis niyang initsa ang kapit niyang stick
ng sigarilyo sa buhanginan.

Doon na akong tuluyang naluha. "Bakit ba palagi ka na lang nagmumura?" I bit my lip
para pigilan ang sarili ko.

"Tsk." Kinamot niya ang ulo niya. "P*ta, umiiyak ka na naman? Hindi ko na alam
gagawin ko sa 'yo. Pwede bang maging matapang ka naman kahit minsan?!" Sigaw niya.

Lalo lang akong naiyak. "Ikaw kasi, e." Sinubsob ko ang mukha ko sa gilid ng
laptop. "Nasasaktan ako kasi ganyan ka sa 'kin."

"Ano ba'ng ginagawa ko sa 'yo, sige nga?"

"Gusto

ko kasi pansinin mo rin ako tulad ng pagpapansin mo kay ate. Gusto kong ngitian mo
rin ako tulad ng pag-ngiti mo sa mga babaeng nagpapa-tattoo sa 'yo. Gusto kong
kausapin mo ako nang maayos. 'Yung hindi mo ako sinisigawan o minumura."

"Ang dami mo namang gusto."

Tiningnan ko siya nang may luha sa mga mata ko. "Mahirap bang gawin? Mas madali
naman ang mga 'yon kaysa sa makipag-date sa akin, di ba?"

Tumalas ang tingin niya sa 'kin. "Alam mo ang kulit mo. Ayoko sa babaeng makulit."

Pinahid ko ang ilong ko. "S-sorry. Sorry na. Sorry kung makulit ako. Hindi na ako
magiging makulit ulit. Sa 'yo lang naman talaga ako ganito, e. Gusto kasi kita.
Kasalanan ko ba kung sobra kitang mahal?"

"Hindi mo 'ko mahal, Desa."

"Mahal nga kita!"

"Naguguluhan ka lang sa nararamdaman mo. Baka natutuwa ka lang sa 'kin. Marami

akong kakilalang ganyan."

"Bakit ba mas marunong ka pa sa 'kin?"

"Kasi mas matanda ako sa 'yo! At bakit ba ang tigas ng ulo mo?"

"Ako ang nakakaramdam nito, Baron. Puso ko 'to. Alam kong mahal kita, matagal na."
Kumapit ako sa braso niya. "Gusto kita, at gusto ko maramdaman ko rin kung paano ka
magmahal. Gusto kitang maramdaman."

"Ah, gusto mo 'kong maramdaman? Sige, pagbibigyan kita."

Laking gulat ko na lang nang ipitin niya ang mukha ko para halikan ako nang marahas
sa labi.

Pinanglakihan ako ng mga mata sa sobrang takot at kaba ko. Halos mabitawan ko pa
ang dala kong laptop! Ang lasa ng alak sa bibig niya, natitikman ko.

Pumikit na ako nang madiin. Sinubukan ko siyang itulak sa dibdib niya gamit ang isa
kong kamay, pero
sobrang diin ng pagkakapit niya sa mga pisngi ko. Ayaw niya akong bitiwan, hindi na
nga ako makahinga! Tinatakot niya ako! First time kong mahalikan ng lalaki sa labi!

Gumalaw ang bibig niya. Sinipsip niya ang ibabang labi ko. Doon ako lalong
kinabahan! Naiyak ako sa sobrang takot ko sa kanya. I tried again to push him away
pero hinawakan niya lang ang kamay ko. Napaiyak ako lalo! Ang higpit!

Napatili na ako nang bumaba ang halik niya sa itaas ng leeg ko. Tumayo lahat ang
mga balahibo ko! Ginamit ko na ang laptop ko para itulak siya sa dibdib. "T-tama
na!"

Halos matumba ako sa buhanginan nang marahas niya na akong bitiwan. Buti't
napakapit agad ako sa kawayan ng kubo.

I gasped for air. Para akong mauubusan ng hangin! Nakatulala lang ako sa
buhanginan, para akong na-trauma. Hindi ko maisip na nangyari 'to sa 'kin. Sapo-
sapo ko pa ang dibdib ko sa lakas ng tibok ng puso ko.

"Ano, masaya ka na?"

Gulat akong napatingin sa kanya. Nabingi yata ako sa lupit ng sinabi niya.

Pinunasan niya pa ang bibig niya gamit ang leegan ng t-shirt niya. Bumuhos lalo ang
mga luha ko. Para akong mahihimatay sa sakit ng puso ko ngayon.

"Naramdaman mo na ba 'ko?" Lumapit siya sa 'kin.

Umatras agad ako kasi natatakot na talaga ako.

"Hinalikan na kita, siguro naman matatahimik ka na? O baka naman gusto mo pa? Sige,
s*x tayo! Papakitaan kita!" Bigla niya akong hinila sa siko ko.

Napasigaw ako sa sobrang takot ko sa kanya. "'W-wag po!" Nanginginig ang boses ko
pati ang buo kong katawan.

Napaatras din naman siya gawa ng sigaw ko.

Hindi ko na mapigilan ang lakas ng pag-iyak ko. Napahagulgol na ako. Tinakpan ko na

ang bibig ko dahil ang lakas na ng mga hikbi ko. Kahit kailan hindi ako natakot sa
kanya, ngayon lang!

"A-ayoko na sa 'yo!" sigaw ko sa pagitan ng mga hikbi ko, sabay takbo.

Binunggo ko pa siya sa balikat niya, pero imbis na mapa-atras ko siya, ako pa ang
natumba sa lakas ng pagtama ko sa katawan niya.

Dahil wala na akong lakas, nawalan ako ng balanse at bumagsak sa buhanginan. Ang
sakit! Tumama pa ang siko ko sa isang basag na seashell. Napaiyak ako lalo. Ang
laptop ko, bumagsak din sa buhangin.

Kahit nanglalabo ang paningin ko, sinilip ko si Baron. Hindi niya man lang ako
tinulungan. Pinanood niya lang ako. Nakatingin lang siya pababa sa 'kin.

Nilunok ko ang hiya ko at binuhat agad ang sarili ko patayo. Pinulot ko ang laptop
ko sabay karipas ng takbo habang panay ang pahid sa mga mata ko.
=================

September 22, 3:10 PM

September 22, 3:10 PM

Masakit ang sugat sa siko ko, pero mas masakit ang nararamdaman ng puso ko.

Hindi ko pinapansin si Baron Medel simula noong gabing hinalikan niya ako nang
sapilitan. Yes, he kissed me. Lasing kasi siya, at nainis na naman siya sa 'kin.
Hindi ko matanggap! Ilang gabi na nga akong iyak nang iyak, at halos lagnatin na
ako.

That was my first kiss. Siya nga ang unang lalaking nakahalik sa 'kin, pero hindi
naman ako masaya. And that's because I was expecting my first kiss to be romantic
and sweet. Sinira niya ang fantasy kong 'yon, sinira niya ang idea ko ng first
kiss. Ngayon hindi ko na maibabalik kasi nangyari na. First kiss 'yon, e. Ang sakit
pa ng sinabi niya sa 'kin. He told me to have s*x with him. Balewala lang ba sa
kanya ang bagay na 'yon? Sa 'kin kasi, big deal 'yon. Kinikilabutan tuloy ako kapag
naaalala ko. Natatakot na ako sa kanya ngayon. He's the dangerous kind, at alam
kong kailangan ko na siyang layuan.

Hinihintay ko na magso-sorry siya sa 'kin, kaso matigas siya. Lagi niya lang ako
tinititigan 'pag nagkakasalubong kami dito sa babay. Ang lalim niya kung
makatingin, ewan ko kung bakit. Hindi naman siya ganoon makatingin sa 'kin dati.
Yumuyuko na lang nga ako para makaiwas.

Ayoko nga muna siyang pansinin, e. Gusto ko nang umiwas talaga para hindi na ako
masaktan. Kaso, paano ko naman gagawin 'yon? E nasa iisang bahay lang kami?

I'm depressed. Wala na 'kong gana. Gusto ko na lang umiyak araw-araw hanggang sa
makalimutan ko ang sakit. Buti pa nga 'tong sugat na natamo ko, itulog ko lang,
hindi ko na nararamdaman. Pero 'tong sakit ng puso ko? Hay. Si Baron kasi. Siya na
nga lang ang tanging nagpapasaya sa 'kin, tapos sinasaktan niya pa ako.

- D.C Franco

=================

September 22, 3:30 PM

September 22, 3:30 PM

Nga pala, kanina, saktong paglabas ko ng banyo matapos maligo, nasa tapat lang pala
si Baron ng pinto. Gagamit din yata siya ng C.R.

Nahiya ako, paano ba naman kasi nakababa siya ng tingin sa labi ko. Titig na titig.
Hindi ko alam kung bakit niya 'yon ginawa. Nakakailang kasi naaalala ko 'yong
ginawa niyang paghalik sa 'kin. Nag-'excuse me' na lang ako nang hindi tumitingin
sa kanya at umalis na. Ang cold ko.

P.S: Hindi niya rin nga pala ako sinipot sa dapat na date namin nong Sabado. Sama
niya. Hindi ko na talaga siya papansinin.

E, ano kaya kung ituring ko na talaga siyang 'kuya ko' lang?

- D.C Franco

=================

Chapter 4

"Desa. Hindi ka ba muna mag-aalmusal?"

"Tapos na po ako kanina, Mama." Hinanda ko na ang payong ko. "Kailangan ko po

umalis nang maaga kasi hahanapin ko pa po 'yong pag-aapplyan ko."

"Magpahatid ka na lang sa kuya Baron mo," sabat naman ni Papa.

Natigilan ako sa ginagawa ko't gulat na tumingin kay Baron na nakaupo sa hapag-
kainan. Nakatingin din naman siya sa 'kin.

"Baron, ihatid mo nga si Desa't baka maligaw. Tsaka mukhang lalakas pa 'yang ulan,"
patuloy pa ni Papa habang nakatingin sa gawi ng bintana ng bahay.

Na-tensed bigla ang mga kamay ko. "'W-wag na po, Papa. Kaya ko naman."

Laking gulat ko na lang nang uminom na ng tubig si Baron at mabilis na tumayo mula
sa pagkakaupo. Para bang expected na niya ang mangyayari.

"Tara," masungit na alok niya.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko nang daanan niya ako.

Tumindi ang kaba ko, mas matindi pa sa kabang nararamdaman ko dahil may job
interview ako. Teka. Ayokong ihatid niya 'ko. Iniiwasan ko na nga siya, e.

"Sige na, umalis na kayo. Baka mahuli ka pa," dagdag pa ni Papa.

Lumingon naman agad ako sa gawi niya. "Papa, 'wag na po. Kaya ko naman po talaga
pumunta mag-isa."

Tumapang ang tingin ni Papa sa 'kin. At kilalang-kilala ko ang tingin niyang 'yon.
Ayaw niya na hindi ko siya sinusunod. Wala na akong nagawa, tumango na lang ako.
"Opo."

Walang gana na akong sumunod kay Baron.

Nakayuko lang ako habang naglalakad. Bitbit ko ang clear folder case ko kung saan
nakalagay ang resume ko at ibang mga papeles.

Ano ba 'yan, hindi tuloy ako mapakali. Umiiwas na nga ako sa kanya, tapos ngayon

magsasama pa kami kasi ihahatid niya ako. Paano ko ba naman siya makakalimutan kung
ganito? Hindi ko pa rin nga siya pinapansin hanggang ngayon, e.

Nakakailang, ano ba 'to. Paano ako aasta habang magkasama kami? Kinakabahan ako
baka halikan niya na naman ako nang sapilitan. Pero hindi naman siguro. Kahit
masama ang loob ko, naniniwala akong hindi na niya uulitin 'yon.

Saka parang ang bait niya nga ngayon, e. Tingnan mo, pumayag pa talaga siya na
ihatid ako papunta sa banko kung saan may job interview ako. Ano kayang nakain
niya?

Bigla tuloy akong na-conscious sa hitsura ko. Maganda naman yata ang suot ko, e.
Sabi ni Mama kanina ayos naman daw.

Naka-itim na pencil cut skirt ako at see-through na long-sleeved na kulay pink. May
suot lang akong spaghetti-strapped sa loob. Naka-doll shoes din akong itim na
pointed ang dulo. Ang buhok ko, naka-half ponytail lang. Halos matakpan ng bangs
ang buo kong noo. Okay lang ba? Nailang ako, hindi ko naman kasi alam na may
maghahatid sa 'kin.

Ah, kinakabahan talaga ako. Para akong naiiihi, parang sumasakit pa ang tiyan ko.

PAGLABAS ko ng bahay, naabutan ko si Baron na nasa sa labas ng sasakyan niya at

inaayos ang mga gamit sa loob. Hindi man lang siya nagpapayong. May kalakasan pa
naman ang ulan.

Biglang nalipat ang atensyon niya sa 'kin. Tapos bumaba ang tingin niya sa mga hita
ko. Ang lagkit na naman ng titig niya.

Nahiya ako, tinakpan ko tuloy ng clear folder case ang legs ko. Ang ikli yata ng
paldang suot ko.

Sumimangot lang ako sa kanya.

Siya naman, ngumisi sabay balik ng atensiyon niya sa

ginagawa niya.

Binuksan ko na ang payong ko at ingat na ingat na naglakad papunta sa pwesto ng

sasakyan. Baka kasi matalsikan ng putik ang mga hita ko.

Doon dapat ako uupo sa likod, kaso bigla niyang tinapik ang nakasarang pinto sa
harapan.

"Sa harap ka umupo. Ayokong magmukhang driver mo."

Bumuntong hininga ako. Kung marunong lang akong mang-irap, baka inirapan ko na
siya.

Hindi ko talaga maintindihan ang timpla niya. Minsan okay siya, minsan demonyo
siya.

Ah hinayaan ko na lang ang pagsusungit niya. Sanay na ako. Kung pupunahin ko pa

'yon, masisira lang ang umaga ko. May job interview pa naman ako.

Meron pa nga siyang kasalanan sa 'kin, pero parang hindi niya naman naaalala. Bale
wala na naman sa kanya. Kung makaasta siya sa 'kin parang walang nangyari.
Nagkapeklat kaya ako sa siko dahil sa sugat na natamo ko sa kanya. Insensitive
kasi, hindi man lang ako tinulungan.

Sumakay na lang ako sa loob ng sasakyan. Tinupi ko ang basa kong payong at nilagay
sa paanan ko.

Pagkatapos, nagkabit na ako ng seatbelt habang pinapakiramdaman siya sa paglilinis

niya sa likod. Parang ngayon niya na lang yata ida-drive 'tong kotse niya. Hindi
niya naman kasi 'to dinadala sa FRANCO, e. Mabango naman dito sa loob. Amoy pabango
ng babae.

ILANG sandali lang ay sumakay na rin siya sa driver's seat. Ang lalim pa ng
paghinga niya habang pinupunasan ang patak ng ulan sa balat niya.

Ang aga-aga pero nakakunot ang noo niya. Sayang naman, bagong ligo pa naman siya.
Ang fresh ng hitsura niya, pero 'yong mukha niya pang biyernes santo na naman.

"Saan ka ba maga-apply?"

Tanong niya bago isinuot nang patalikod ang itim niyang cap.

Pinarter niya pa talaga niya 'yong kulay ng cap niya sa kulay ng shorts niya. Naka-
t-shirt siyang grey na fit sa mga braso at dibdib niya.

Hindi ko naman siya sinagot sa tanong niya. Kinuha ko lang 'yong maliit na papel
kung saan ko sinulat 'yong address ng banko mula sa clear case ko, at inabot sa
kanya.

Hindi ako nakatingin sa kanya nang kunin niya 'yon mula sa kamay ko.

Sinilip ko lang siya saglit para makita kung anong reaksyon niya. Ang sama ng
tingin niya habang binabasa ang nakasulat sa papel. Pati ba naman sa papel mainit
ulo niya?

"Banko? Hindi ko naman alam 'to," reklamo niya.

Napanganga ako sabay tingin nang buo sa kanya. Hala. E 'di mas lalo akong male-
late?

Ano ba 'yan. Gusto kong mapakamot ng ulo dahil sa kanya. Hindi ako pwedeng mahuli.
Nakakahiya, baka hindi pa ako matanggap.

Pinaandar niya pa rin naman ang sasakyan. "Magtatanong na lang tayo," patuloy niya.
"Ano'ng oras ba interview mo?"

Nilipat ko na ang tingin ko sa harapan. Himala, maayos siyang makipag-usap ngayon.

Kung kelan nagdecide akong hindi ko na siya papansinin.

"Tinatanong kita kung anong oras?" Ulit niya.

"9 po," tipid na sagot ko lang.

Napansin kong tumingin siya sa orasan dito sa loob. "Maaga pa. 'Di ka male-late."

Tumahimik na ulit ako. Diretso siya sa pagda-drive. Ni hindi ko alam kung saan ang
daan namin kasi sabi niya hindi niya naman alam 'yong banko. Mamaya iligaw niya pa
ako.

"Ano'ng trabaho aapplyan mo?"

'Di ko siya tiningnan nang muli siyang mag-bukas ng usapan.

"Teller po." 'Yon lang sagot ko.

"A 'yung taga-abot ng pera. Bakit, ano ba natapos mo?"

Bumuntong hininga ako. "Business ad po."

"Bente ka na, tapos ngayon ka lang naghahanap ng trabaho. Tinatamad ka?"

Ang yabang ng dating ng sinabi niya, ah. "Wala po kasing mahanap na trabaho,"
sinabi ko na lang ang totoo.

"Tsk. Bakit ka ba po nang po?"

Hindi na ako sumagot.

E kasi nga kuya ko siya. Mas matanda siya sa 'kin. Bata ako sa paningin niya.

Pero nagtataka talaga ako. Ang ayos ng pakikipag-usap niya sa 'kin ngayon. Hindi
niya ako tinatabla. May nakain talaga siya.

Hindi na rin siya ulit nangtanong. Ang tagal tuloy ulit naming tahimik.

Pinapanood ko lang ang ulan sa labas, saka kinakabisado ko kung saan kami pupunta.
Para mamaya 'pag uwi ko hindi ako mahihirapan.

Ang totoo, hindi ako masyadong maalam dito sa Batangas. Hindi kasi ako lumalabas ng
bahay. Wala naman kasi akong mga kaibigan dito, so sino ang kasama kong gagala?
Halos sa tita ko rin kasi talaga ako tumira. Si ate Gwen, 'yon, alam niya lahat.
Gala 'yon, e.

Hindi ako umiimik dito sa sasakyan ni Baron. Ang tahimik nga, wala man lang radyo.
Lalo tuloy akong natetense. Natetense ako sa idea na magkasama kami ngayon. Hindi
ko alam kung magiging masaya ako. Inis pa rin kasi ako sa ginawa niya.

Si Baron, hindi pa rin siya nagsasalita, pero nararamdaman kong panay ang sulyap
niya sa 'kin.

Nakaka-conscious.

May dumi ba ako sa mukha? Naglagay ako ng light make-up kanina kasi required daw
'yon 'pag may interview, kaya alam kong maayos naman ang hitsura

ko.

Maya-maya lang ay huminga siya nang malalim.

"Desa."

Tipid akong tumingin sa kanya. Hindi ako nagsalita.

Napansin ko lang na may dinudukot siya sa bulsa ng suot niyang shorts.

Kumunot ang noo ko nang makitang chocolate bar pala ang kinukuha niya.

Inabot niya 'yon agad sa 'kin nang hindi tumitingin. "O. Chocolate."

Takang-taka ako, hindi ko tuloy tinatanggap. Nakatitig lang ako sa binibigay niya.

Para saan naman 'yan.

Sumilip na siya sa 'kin. "Tsk. Sige na, tanggapin mo."

"Para saan po?"

"Kunin mo." Para siyang boss.

Huminga na lang ako nang malalim, tapos tinanggap ko na lang din, pero wala na
akong sinabi. Hindi ako nagthank you o ano.

Pinatong ko lang ito sa ibabaw ng clear folder case na nasa kandungan ko, tapos
tumingin na ako sa bintana sa gilid ko. Muli kong pinanood ang ulan.

Hindi ko na talaga naiintindihan. Nababalot tuloy ng kuryente 'tong mga kamay ko sa

sobrang tensed ko. Bakit ginagawa niya 'to.

Parang may dumaan na anghel. Matagal uling tumahimik sa loob ng sasakyan bago siya
muling nagsalita.

"Sorry."

Doon ako mabilis na napabalik ng tingin sa kanya. Bahagya pang napabuka ang bibig
ko.

Hindi naman na siya makatingin sa 'kin ngayon. Tutok na siya sa kalsada dahil dire-
diretso ang byahe, ang noo niya nakakunot na naman.

"Sorry...sa nangyari 'nong Sabado," dagdag niya. "Tsk, p*t*ngina kase, hindi na 'ko
nadala. Nangyari na 'to sa 'kin, hindi pa 'ko nagtanda."

Hindi ko nai-intindihan ang sinasabi niya. Bahagya na lang akong yumuko.

"At nakalimutan ko, iba ka nga

pala."

Nangunot noo ko sabay angat ulit ng tingin sa kanya. "Iba?"

Saglit siyang sumilip sa 'kin. "Hindi ka nga pala katulad ng ibang babae. Hindi ka
katulad ng kapatid mo. Hinalikan lang kita, umiyak ka na."

Napasimangot ako. Yumuko na lang ulit ako sabay tingin na muli sa bintana sa gilid
ko.

"Hinalikan lang?" mahinang sabi ko pero sapat na para marinig niya. "Siguro nga
wala lang 'yon sa 'yo. Pero sa 'kin, big deal 'yon. First kiss ko 'yon, kuya Baron.
Kinuha mo first kiss ko. Tinakot mo pa 'ko. Akala ko may gagawin ka nang masama sa
'kin."
Napansin ko ang agad na pagtitig niya sa 'kin.

Hindi ko alam kung saan ba siya nabigla - sa sinabi ko ba na first kiss ko siya? O
dahil kinuya ko siya?

E 'yon naman ang gusto niya, e. Bata naman talaga ako sa pangingin niya.

Natahimik na ulit siya. Para na siyang may iniisip na malalim. Siguro natatauhan na
siya sa ginawa niya sa 'kin.

Bumuntong hininga na lang ulit ako. Total, ang lalim na ng iniisip niya.

So, kaya niya pala akong binigyan ng chocolate ngayon? Magso-sorry kasi siya. Peace
offering? Kaya ba pumayag din siyang ihatid ako sa pagaapplyan ko ngayon?

"Tsk." Huminga siya nang malalim. "Sige na, malaki kasalanan ko. Hinayaan pa kitang
matumba sa buhanginan. Nasugatan ka?"

'Di ako sumagot. Bigla ko lang naalala 'yung sugat sa siko ko dahil tumama ako sa
basag na sea shell nong gabing 'yon. Feeling ko kumirot bigla ngayon.

"'Wag ka na magalit."

Hindi pa rin ako umimik. Pinabayaan ko lang siya.

"Oy, Desa."

Wala pa rin akong imik.

"Desiree."

Nanindig

balahibo ko dahil first time niya akong tinawag sa buo kong pangalan, pero pinili
ko pa ring hindi magsalita.

"T*ngina nakikipag-ayos na nga ako. Kung ayaw mo, 'di wag. Bahala ka. Hindi ako
namimilit."

'Di pa rin ako umimik. Nakakainis, para akong maiiyak na hindi ko alam. Siya pa ang
mainit ang ulo.

"Tsaka nakakapagod kaya 'yang ginagawa mo na ang tipid mong magsalita," dagdag niya
pa.

Doon na ako napatingin ulit sa kanya. "Kaya mo naman palang makipag-usap nang
maayos. Bakit hindi mo ginawa dati pa?"

Nagsalubong ang mga kilay niya. 'Yun lang, tapos hindi na siya ulit nagsalita.

Tingnan mo 'yan, ang bilis talaga mawala sa mood. Ayaw niyang nilalabanan siya.

Nagbaba na lang ako ng tingin sa chocolate ko. Binili niya lang yata 'to sa
tindahan sa kabilang resort, e. Hindi naman ako mahilig sa ganito.

"Thank you sa chocolate," I just said.

Kaso, hindi na talaga siya nagsalita. Nag-drive na lang siya. Ang higpit nga ng
kapit niya sa kambyo. Para siyang nanggi-gigil.
Hinayaan ko na lang. Ganyan na talaga siya, e. Wala na 'kong magagawa sa attitude
niya.

Kahit papaano naman ay gumaan na rin ang loob ko ngayon. Ang tindi ng ginawa niya
sa 'kin, pero at least nag-sorry siya. At binigyan niya pa ako ng chocolate.

No, hindi ako bumigay dahil sa chocolate niya. Bumigay ako dahil sa effort niya.
Nag-exert siya ng effort kahit papaano. Ibig sabihin, inisip niya rin ako, inalala
niya 'yung ginawa niya sa 'kin. At okay na sa 'kin 'yon. Okay na ako. Madali naman
akong i-please, e.

Humugot ako ng malalim na hininga sabay angat ng tingin sa harapan. "Sige na nga.
Bati

na tayo. Kahit 'di mo ako sinipot sa date natin."

Bigla siyang natawa nang mahina. "'Bati na'. Parang high school ang p*ta."

Napanguso ako ng labi. Hindi talaga siya nawawalan ng mura.

"At hindi talaga ako nakikipag-date, pasensya ka na," dagdag niya. "Aksaya lang
'yon sa oras. Tsaka, uso pa ba 'yon?"

"Para sa 'kin, uso pa 'yon."

"Bakit, anong taon ka ba pinanganak? Ang tradisyonal mo naman."

Tiningnan ko siya sabay simangot.

Sakto namang napatingin din siya sa 'kin.

Nagtama ang mga mata namin. Ang haba pala talaga ng pilikmata niya. At para siyang
may eyeliner kahit wala naman.

Biglang nawala ang ngiti sa labi niya. Nakakunot na ulit ang noo niya. At ewan ko
kung ako lang ba, pero parang napatitig siya sa mukha ko. Parang minemorize niya
ang mga mata ko, lalo na ang mga labi ko.

"Mukha ka palang pusa, 'no?" Puna niya.

"Pusa?"

Muli siyang sumilip sa 'kin. "A, hinde. Kuting ka lang pala kasi bata ka pa."

"22 na 'ko."

"Bata pa rin 'yon," laban niya nang hindi tumitingin. "Kuting ka lang para sa
'kin."

"Ikaw nga tigre ka, e. Palagi ka kasing galit. Nagmumura ka pa. Sa isang sentence
mo, mga limang mura. 'Yang noo mo laging nakakunot. May kasalanan po ba ang mundo
sa 'yo?"

Bigla niya akong tiningnan nang masama.

Umiwas na lang agad ako. Tigre talaga siya. Nagalit na naman.

Hindi na nga talaga ako magsasalita.

"Oy, kuting, 'di ka na galit?" siya ulit ang nagsalita.

I looked at him. "Bakit mo 'ko tinatawag na 'kuting'?"

"Wala. Gusto ko lang. 'Di ka na ba takot sa 'kin?"

"Takot

pa rin." Diniretso ko.

Tumigas ang panga niya. Na-badtrip na naman siguro siya.

E totoo naman, e. Okay na, pinatawad ko na siya kahit papaano kasi nag-sorry naman
siya. Pero may takot pa rin ako sa kanya.

"'Di na mauulit 'yon," sabi niya tapos naramdaman ko na lang na bumabagal na ang
andar ng sasakyan.

Napatuwid ako ng upo dala ng pagtataka ko. "Dito na?"

"Dito na."

Hala dito na?

Tumingin agad ako sa paligid.

Sa kanan ko ay nakita ko na agad ang banko kung saan ako magaapply bilang teller.
Hala dito na nga!

Nilipat ko ang tingin ko sa kanya. "A-akala ko ba hindi mo alam?"

"Magaling ako, e."

Pinigilan ko ang ngiti ko. Magaling daw siya. Siguro niloloko niya lang ako. Alam
niya naman talaga kung saan kami pupunta. Medyo malapit lang pala.

Nagtanggal na ako ng seat belt, at inayos ang payong at mga gamit ko.

Bumalik ang tensiyon sa mga kamay ko, pati ang nerbyos ko. Kanina nong kausap ko si
Baron, wala akong nararamdamang ganto e. Ngayon ito na naman. Kahinaan ko talaga
ang job interview. Ang lakas nga ng tibok ng puso ko ngayon.

Pinarada na ni Baron ang sasakyan. "Ano'ng oras kita babalikan?" tanong niya.

Gulat akong napatingin sa kanya. "S-sunduin mo rin ako?"

"Ipapasundo ka sa 'kin ni Rex kaya uunahan ko na. Anong oras?"

Napakagat ako ng labi. Sabagay. Ang Papa ko pa? Bantay-sarado 'yon sa 'kin, e. Saka
ang lakas non magdikta. Dinadala nito sa laki ng katawan at boses.

"Hindi ako sigurado," sagot ko na lang kay Baron. "Mga 10:30? Saglit lang naman
yata interview ko."

Parang natagalan siya sa 10:30 kasi sumama ang timpla ng mukha niya.

"Okay lang naman, kung hindi mo na ako balikan. Uuwi na lang ako mag-isa. Kaya ko."
"Tsk, oo na, 'wag kang mangonsensiya. Mag-aantay ako. Sige na, baba."

Tipid akong ngumiti sa loob-loob ko. Ang sungit niya, pero alam kong sinusubukan
niyang kausapin ako nang maayos.

Binitbit ko na sa balikat ko ang bag ko, tapos hinawakan ko na ang clear folder
case ko at ang chocolate na bigay niya, at ang payong sa kabilang kamay ko.

Akmang bubuksan ko na ang pinto nang mag-hoy siya.

Nilingon ko siya. "Ang pangalan ko Desa."

Gumalaw lang ang mata niya para tingnan ako. 'Yung mukha niya, matapang na seryoso.
"Alam ko, tsk."

"Bakit mo 'ko tinawag?"

Tumingin na ulit siya sa harapan. "Wala. Sige na, alis na."

Ang labo niya. Tumuloy na lang ako.

"Desa."

Kaso tinawag niya na naman ako, kaya nilingon ko ulit siya. "Baron Medel?"

Hindi naman siya nakatingin sa 'kin. "Galingan mo sa interview mo," sabi niya.
"'Wag kang iiyak don, kuting."

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 5

ANG TAGAL natapos ng interview ko. Halos mag-aalas dose na. Ang dami pala kasi
naming aplikante, at ang haba pa ng proseso. Pinag-exam pa kami. Ang daming exams!
Ginutom tuloy ako.

Una kong hinanap ang sasakyan ni Baron pagkalabas na pagkalabas ko ng banko. Kaso,
wala na ang sasakyan niya sa kaninang pinagbabaan niya sa 'kin.

Ah. Umalis na siguro siya. Hindi na 'ko hinintay non. Nainip na malamang, ang tagal
ko kasi sa loob.

Okay lang. Expected ko namang hindi talaga siya maghihintay. Ganon ang tipo niya e.
E wala naman akong number niya kaya hindi ko siya nagawang itext na matatagalan pa
ako.

Buti na lang tumila na ang ulan. Although medyo makulimlim pa rin. Sasakay na lang
ako ng jeep pauwi. Medyo nakabisado ko naman ang daan kanina. Isang diretso lang
naman pabalik sa hilera ng mga resorts.
'Yung interview ko? Maganda naman ang kinalabasan.

Ginalingan ko talaga kasi sabi sa 'kin ni Baron kanina galingan ko raw. Nagkaroon
ako ng lakas ng loob dahil sa kanya, e. Parang tumapang ako. Sana lang talaga
matanggap ako. Hindi kalayuan 'tong banko mula sa Jupiter kaya pabor sa 'kin.

HINANAP ko na lang 'yong sakayan ng jeep. Hindi naman pala kalayuan dito at may
waiting shed pa roon.

Bago pa ako makahakbang ay may humarang bigla sa 'kin na lalaki. Mag-isa lang ito.

Agad akong nag-angat ng mukha sa kanya para tingnan kung bakit niya ako
hinaharangan.

Ngiting-ngiti siya sa 'kin, hindi ko alam kung bakit. Nagtataka tuloy ako. Hindi ko
naman siya kilala, though parang pamilyar nga ang mukha niya.

"Ikaw." Galak na galak siya. "Ikaw 'yung

cute na babae sa coffee shop."

Bahagya akong napanganga. Naningkit ang mga mata ko pagkatapos.

Siya ba 'yung nanghingi ng number ko?

Hindi ako nakapag-react. Inayos ko lang ang bangs na halos nakaharang sa mga mata
ko para pagmasdan siya. Sinisiguro ko kasi. Siya ba talaga 'yon? Bakit parang ang
linis ng dating niya ngayon?

Tumingin ako sa damit niya. Nakasuot siya ng uniform ng banko. Hala. Bigla akong
napatingin sa pinag-applyan ko. Tapos sa kanya ulit.

Teka. Doon siya sa banko nagta-trabaho?

Nagbaba ako ng tingin sa suot niyang ID.

Grant Ortega ang pangalan niya. At tama, doon nga siya sa banko nagta-trabaho!

Natensed ako bigla. Ang malas naman! Kung sakali bang matanggap ako, e magiging
katrabaho ko siya? Teka, naiilang ako.

"Naaalala mo 'ko?" tanong niya habang turo-turo ang sarili niya. "Ako 'yung
nanghingi ng number mo."

Nahihiya lang akong tumango.

"Cute talaga," bulong niya. "Nag-apply ka sa 'min?" Nakatingin na siya sa clear

folder na yakap-yakap ko.

Mukha siyang bad boy, pero mabait naman ang tono ng boses niya.

Tumango lang ulit ako sa kanya. Hindi ko naman kasi siya kilala kaya hindi ko siya
kakausapin. Humigpit lang ang yakap ko sa case ko.

"Nice. Good luck, ah."

Tipid lang akong ngumiti. Dapat nga aalis na ako pero nagsalita na naman siya.
"Ang galing naman. Sabi ko na, e. Makikita ulit kita. Pinagtagpo tayo, 'no?"

Kumunot ang noo ko.

Ano'ng pinagsasabi niya? Ngiting-ngiti pa rin siya. Mukha siyang may gagawing
masama sa 'kin. Though may itsura naman siya. Ang pungay

ng mga mata niya. Para siyang inaantok. Ay hindi inaantok, para pala siyang adik.

Clean cut naman ang buhok niya. May pagka-light brown ang kulay non at may hair
wax. Halatang nagpatina lang naman siya.

Medyo malapad ang katawan niya, bakat ang mga muscles niya sa manggas ng uniform
niya, at may katangkaran din siya. Pero parang mas matangkad si Baron nang kaunti.
At mas gwapo si Baron, siyempre.

"So, ano? Ibibigay mo na ba sa 'kin number mo?" Kumindat pa siya. Kinilabutan ako!
Nagbibiro ba siya?

"Ay, by the way, I'm Grant."

Nabasa ko nga sa ID niya.

Makikipag-shake hands sana siya sa 'kin pero dinedma ko. Pilit lang akong ngumiti.
Napahiya ko ba siya?

Pinasok niya na lang ang mga kamay niya sa bulsa ng slacks niya. "Suplada naman.
Sige na nga, baka nabibigla ka sa 'kin. Isipin mo ang bilis ko. Kumusta naman
interview mo? Mahirap ba?"

Bakit kung makipag-usap siya parang close na kami? Hindi ko naman siya feel na
kausapin.

"Alam mo malakas ako sa management, e," dagdag niya pa. "Ilang taon na 'kong nagta-
trabaho diyan. Kung gusto mo, tutulungan kitang makapasok. Kakausapin ko sila na
tanggapin ka na."

Doon nagising ang diwa ko. Bigla akong naging interisado. "T-talaga? Ipapasok mo
'ko?"

Ngumiti siya nang mayabang. "Oo naman. Cute mo, e. Pero ano munang pangalan mo?"

Medyo napaatras ako ron. Bakit ang swabe niya kung magtanong?

"Ah. Ayaw mo pa ring sabihin sa 'kin?"

Sakto namang may naramdaman akong taong palapit sa likuran ko. Nilingon ko agad.

Hindi ko mapaliwanag ang tuwa ko nang makita si Baron na nasa likod ko. Hindi

pa pala siya umuuwi?

Tumabi siya sa 'kin. Badtrip ang mukha niya. "Tsk tagal mo. Kanina pa 'ko
naghihintay."

"Kuya mo?" biglang sabat ni Grant dahilan para mapabalik ako ng tingin sa kanya.

Nagulat naman ako nang bigla akong harangan ni Baron. Ang sama yata ng tingin niya
kay Grant.

Kinabahan ako kasi baka bigla niyang murahin si Grant kaya hinatak ko na siya sa
siko niya.

"T-tara na, kuya."

Buti't hindi na siya nagpasaway. Pinatong niya ang isa niyang kamay sa ulo ko para
tumalikod na't maglakad. Ginawa niya naman akong bata.

Hindi ko na nga nagawang sumilip kay Grant kasi si Baron parang nagmamadali.

"Sino 'yong kausap mo?" Ang sungit ng pagkakatanong niya nang makalayo na kami.

"Grant ang pangalan niya," sagot ko

"Sino siya?"

"Uh. Ewan ko. Nagtatrabaho sa banko."

"Ba't mo kinakausap? Kilala mo ba 'yon?"

"Hindi po."

"Hindi naman pala."

Bakit ang sungit niya? Parang kapatid niya talaga ako kung umasta siya.

Pinasakay na niya ako sa sasakyan. Medyo tago pala ang pinagtambayan niya kaya
hindi ko siya nakita kanina. Akala ko talaga umuwi na siya.

"Saan ka ba dapat kasi pupunta? 'Di ba nandito ako?" Nanermon pa rin siya
pagkasakay niya sa loob ng sasakyan.

"Hindi kasi kita nakita, e. Akala ko po umuwi ka na. Natagalan ang interview ko."
Inayos ko ang pagkakapatong ng mga gamit sa kandungan ko.

"Tsk. Sinabi na sa 'yong maghihintay ako. Kung 'di ako lumabas e 'di nagkasalisi na
tayo."

"Sorry po," sabi ko na lang.

Halata kasing mainit ang ulo niya. Siguro dahil ang tagal niyang naghintay sa 'kin.

Maikli pasensiya niya. Hindi ko naman kasi alam na nandito pa siya. Pwede naman
siyang mauna na sa paguwi kung gusto niya.

Nagumpisa na siyang magmaneho.

"'Wag kang makikipag-usap sa hindi mo kilala."

Tumingin ako nang nakasimangot sa kanya. Hindi pa rin siya titigil?

"Nagpakilala naman siya sa 'kin, e," dahilan ko.

"Hindi ganon 'yon! Ikaw, nilapitan ka lang, kinausap mo na agad."

Kumunot ang noo ko. "Bakit ka po galit?"

"Galit ba 'ko?"

"Mukha ka pong galit, e."

Umanghang lalo ang itsura niya. Ni hindi nga siya makatingin sa 'kin. "Hindi ako
galit, kuting."

"Badtrip ka lang? Palagi ka namang badtrip, e."

Hindi na siya sumagot.

Ako, napabuntong hininga na lang.

Para siyang si Papa kapag nakikitang may kumakausap sa 'kin na lalaki. Todo bantay.
May kasama pang sermon. Napagkamalan pa tuloy siya ni Grant na kapatid ko.

"Hindi ko naman siya masyadong kinausap," depensa ko na lang. "Saka hindi naman na
ako bata. Alam ko gagawin ko. At, pangalawang beses ko na kaya siya nakita."

Sumilip siya sa 'kin. "Pangalawa?"

"Oo. Una roon sa coffee shop. Hindi ka kasi dumating sa date natin. Nilapitan niya
ako non habang naghihintay ako sa 'yo. Hiningi niya number ko."

Tumalas ang tingin niya. "T*ngina binigay mo naman?"

"Hindi, ah."

"Buti naman. Lumayo ka ron."

"Bakit?"

"Kilala ko 'yong mga ganong tipo ng lalake. Pinagti-tripan ka lang non."

"Paano mo naman nalaman?"

"Basta alam ko! Ang bait kasi ng itsura mo. Mukha kang easy."

"Ano pong easy?"

"Tsk. Basta."

"Ano

nga pong easy?"

"'Wag kang makulit. Bawal makulit sa 'kin."

Napasimangot na naman ako. Pero maya-maya rin e nagsalita ulit ako.

"Pero parang mabait naman siya. Sabi niya pa nga tutulungan niya akong makapasok sa
banko e. Malakas daw kasi siya sa management. Magkakatrabaho na 'ko kung sakali."

Tumawa siya nang mayabang. "Naniwala ka naman agad?"

"Bakit naman po hindi?"

"Kunyari lang 'yon!"

Napatitig ako sa kanya. "Kilala mo ba siya?"

"Hinde."

"E paano mo nalamang kunyari lang 'yon?"

"Matanda na 'ko, marami na 'kong alam." Sumilip siya sa 'kin nang magkasalubong ang
mga kilay. "Magkabit ka nga ng seatbelt mo. Mamaya bigla kang tumalsik diyan.
Kuting ka pa naman."

Ngumuso ako.

Galit talaga siya. Pero, natutuwa ako kapag tinatawag niya akong kuting. Hindi
naman ako mahilig sa pusa, pero, ang cute kasi.

Sumunod na lang ako sa kanya't nagkabit ng seatbelt ko.

Binuksan naman niya ang bintana sa pwesto niya. 'Di ko alam ba't ang init ng ulo
niya. Kung tutuusin, saglit lang naman ang hinintay niya. Ako nga ilang oras
naghintay sa kanya nong Sabado, e.

Nagsindi siya ng sigarilyo habang nagmamaneho. Nilabas niya pa ang isa niyang kamay
sa bintana para roon papuntahin ang usok ng sigarilyo niya.

Bale, isang kamay na lang ang nakahawak sa manibela habang nagda-drive siya. Ang
cool niya panoorin. Naka-cap pa naman siya. May candy pa siya sa bibig habang
naninigarilyo. Pwede pala 'yon?

Pinagmasdan ko lang siya.

Pagbuga niya ng usok, don siya humarap sa bintana. Malakas ang hangin sa labas gawa
ng naguu-ulan, kaya may

pumapasok pa ring usok ng sigarilyo niya rito sa loob ng sasakyan.

Nauubo ako. Medyo nahihirapan kasi ako huminga kapag madaming usok.

Kinuha ko na lang ang panyo ko mula sa bag ko at tinakpan ang ilong ko.

Napansin niya ang ginawa ko. Sumilip siya sa 'kin. "Ayaw mo ng naninigarilyo?"

Umiling ako.

"Ano, may hika ka?"

Umiling ulit ako. "Wala. Ayoko lang po. Ang baho kase, e."

"Arte ang p*ta," pabulong na reklamo niya.

Pero ilang sandali lang ay bigla niyang hininto ang sasakyan sa tabi.

Nagtanggal siya ng seatbelt at binuksan ang pinto. "Ubusin ko lang 'to saglit.
Diyan ka lang, 'wag kang bababa."

Bumaba na siya ng sasakyan.

Sinundan ko naman siya ng tingin.

Hindi niya ba pwedeng itapon na lang? Si Papa nga kapag nagagalit si Mama sa
paninigarilyo niya, tinatapon niya na lang 'yong sigarilyo kahit madami pa, e. Si
Baron uubusin pa rin?

Pero at least, lumabas na lang siya para hindi ako mausukan. Concerned naman pala
siya kahit tigre siya.

Nalipat naman ang atensiyon ko sa phone niya na naka-mount sa pwesto niya. Bigla
kasing umilaw. May nagtext yata sa kanya.

Tiningnan ko maigi 'yung screen kasi ang ganda nong babae na wallpaper niya sa
phone. Ang tapang ng mukha, parang model. May nakasabit pang DSLR na camera sa leeg
nito.

'Yung mga tipo talagang babae ni Baron 'yung mga magaganda at sexy, e.

Naalala ko tuloy nong narinig ko siya na nakikipag-usap sa phone. Meron siyang

babaeng binabanggit, e. Nagalit pa nga siya sa 'kin nong tinanong ko kung sino.
Leila ang pangalan non, tandang-tanda ko pa.

Sabi

ko ireresearch ko kung sino 'yon, kaso palagi ko naman nakakalimutan. Hanggang

ngayon tuloy hindi ko alam kung sino si Leila sa buhay ni Baron.

Laking gulat ko na lang nang bigla nang bumukas ang pinto ng sasakyan.

Mabilis na sumakay si Baron. Kinunutan pa nga niya ako ng noo kasi nakatingin ako
sa phone niya.

"Ano'ng tinitingnan mo?" Nagsungit pa siya bago nagkabit ng seatbelt.

"Wala po. Ang bilis mo naman manigarilyo?" pag-iba ko sa usapan.

"Tinapon ko na lang. Nakakahiya sa 'yo."

Nagpigil ako ng ngiti. Parang si Papa kay Mama.

Nagmaneho na ulit siya.

Ako, tahimik lang. Naiisip ko ulit 'yong babae sa phone niya. Ang swerte nong girl.
Ginagawa pang wallpaper ni Baron ang picture niya.

Yumuko ako. Swerte din naman yata ako. Binigyan niya naman ako ng chocolate, e.

"O, kumusta interview mo? Umiyak ka?"

I looked up at him. Tutok siya sa pagda-drive nang isang kamay, hindi niya tuloy
nakitang nakanguso ako.

"Bakit naman ako iiyak?"

Natawa siya. "Iyakin ka, e. Kuting ka kase."

"Umiiyak lang naman ako kapag sinasaktan mo 'ko, e."

Hindi siya nakasagot. Tumahimik na siya.

Huminga na lang ako nang malalim sabay tingin sa bintana sa gilid ko. "Okay naman
interview ko," kwento ko makalipas ang ilang minuto. "Tatawagan na lang daw nila
ako. Sana matanggap ako."

"Bakit ka naman hindi matatanggap?"

Lumingon ako sa kanya. Naabutan ko siyang binabasa na 'yong text sa phone niya.

Ang tagal kong pinagisipan kung tatanungin ko ba siya tungkol don sa wallpaper, o
wag na lang. Pero sa huli, tinanong ko pa rin.

"Sino

'yang babae sa wallpaper mo?"

Halatang nagulat siya sa tanong ko kasi natigilan siya sa pagpipindot niya.

"Sinabi ko bang tingnan mo?"

"Napansin ko lang naman po, e."

Binalik na niya ang phone niya sa lagayan na nakamount sa harapan. Tapos bumuntong
hininga siya. "'Wag kang nangingialam sa mga gamit ko."

Umiwas ako ng tingin. Nahiya ako. Maayos naman ang tanong ko, pero nainis na naman
siya sa 'kin.

"Gusto ko lang naman malaman, e," bulong ko sa sarili ko. Alam kong narinig niya
'yon pero wala na siyang sinabi.

Hinayaan ko na. Tatahimik na lang din ako kasi baka magalit na naman siya. Baka
ayaw niya talagang sabihin sa 'kin.

Kinuha ko na lang 'yung chocolate na bigay niya mula sa bag ko. Kakain muna ako
kasi napagod ako sa dami ng tinanong sa 'kin sa interview. Gutom na rin ako.

Binuksan ko 'yong balot ng chocolate bar at kumagat nang kaunti.

Masarap pala 'to.

Napasilip ako kay Baron kasi naramdaman kong parang nakatingin siya sa 'kin habang
ngumunguya ako.

"Gusto mo?" Inalok ko sa kanya 'tong hawak ko. Baka kasi naiinggit siya.

Ngumisi naman siya bago umiling-iling. Bagay sa kanya kapag ngumingisi siya. Ang
cool kahit mayabang ang dating.

"Kuting ka talaga," asar niya.

"Bakit na naman?"

"Ang liit mong kumagat."

Tinitigan ko ang chocolate ko habang ngumunguya. E sa ganito ako talaga kumagat, e.

Lalaki naman kasi siya. Malamang saglitan lang 'to sa kanya.

***

NAUBOS ko na ang chocolate bago pa kami makauwi sa bahay.

Pagka-parada ni Baron ng sasakyan, bumaba na agad ako dala

ang mga gamit ko. Hindi man lang nga ako nagpaalam sa kanya. Dire-diretso ako
papunta sa bahay. Naiihi na kasi ako.

Saktong maghuhubad na ako ng sapatos sa bandang pinto nang mag-vibrate ang phone na
nasa bag ko.

Natigilan ako para kunin iyon at tingnan kung sino'ng nagtext. Unusual kasi, wala
naman akong katext.

Hindi naka-register 'yung number. Medyo na-excite ako. Baka 'yung sa banko 'to.
Tanggap na ba ako? Binuksan ko na agad 'yung message.

| hi, desiree claud franco. Alam ko na number mo ;)

Grant |

Kulang na lang ay mapaupo ako rito sa sahig na gawa sa kahoy.

Napapunas ako sa noo ko. Patay! Paano niya nalaman ang number ko?

"Hoy kuting."

Kamuntik akong mapatalon! Taranta kong tinago ang phone sa likod ko sabay ikot
paharap sa kanya.

Nakababa ang tingin niya sa 'kin. Magkasalubong pa ang mga kilay niya. "Tinago mo
pa! Nabasa ko naman."

Napanganga ako. "Bakit kasi nakikibasa ka? Phone ko naman 'to!"

"Desiree!"

Kinabahan ako sa suway ni Mama.

Lumingon agad ako sa kanya sa gawi ng pintuan. Nanglalaki ang mga mata niya sa
'kin. Galit 'yan kasi tinawag niya ako sa buo kong pangalan.

"Bakit ganyan ka makipag-usap sa Kuya Baron mo? Mas matanda 'yan sa 'yo."

Bumuntong hininga na lang ako sabay yuko. "S-sorry po."

Ayan, ako pa tuloy napagalitan. Napalakas kasi ang boses ko gawa nang nagulat ako
dahil binabasa ni Baron 'yong nasa phone ko.

"Sige na, pumasok na kayo rito. Manananghalian na," dagdag pa ni Mama. Tapos
bumalik na ito sa loob ng bahay.

Napasilip naman ako kay Baron. Feeling ko kasi nakatingin na naman siya sa 'kin.

At hindi nga ako nagkamali. Ang talas ng tingin ng mga mata niya.

Napagalitan na nga ako, inaaway niya pa 'ko.

"Nabasa ko 'yon, ah." Inis siya.

"Alin nabasa?"
"'Yung text nong Grant. Ba't niya alam number mo?"

"Hindi ko po alam."

"Binigay mo, 'no?"

"Hindi kaya!"

"Hindi raw." Ayaw niya pa maniwala. "Sige! Replyan mo 'yan! Wala akong pakelam!"

Nagdabog na siya papasok ng bahay. Kulang na lang manipa siya ng gamit. Pero at
least hindi siya nagmura.

TO BE CONTINUED

=================

September 25, 11:11 PM

September 25, 11:11 PM

Bati na nga kami ni Baron Medel. Nuong Wednesday, hinatid niya ako sa banko na pag-
aapplyan ko. Nag-sorry siya sa 'kin at binigyan niya pa ako ng chocolate!

Kaso, nuong tanghali rin ng araw na 'yon, na-badtrip na naman siya sa 'kin. May
nagtext kasi sa 'king ibang lalaki. Grant ang pangalan, at nagta-trabaho ito roon
sa banko. Ayaw niya maniwala sa 'kin na hindi ko naman talaga pinamigay ang number
ko.

Hindi naman sa naga-aassume ako, pero iniisip ko kasi kung bakit ganoon siya umasta
sa 'kin. Para siyang nagseselos, but I know malabo 'yon. Wala naman kasi siyang
gusto sa 'kin, e. Inis nga sa 'kin 'yon. Kaya bakit naman siya magseselos? Siguro
nga pinoprotektahan niya lang ako gawa ng bata pa ako.

Hindi ko naman nireplyan si Grant. 'Di ako interisado sa lalaking 'yon. Actually,
kagabi ko lang naisip na kaya siguro nito nalaman ang number ko e dahil nakita niya
'yon sa resume na pinasa ko sa banko. Nakakainis siya.

Hanggang ngayon mainit ang ulo ni Baron. Bihira ko pa siyang makita kasi lagi
siyang nag-uubos ng oras sa Tattoo shop. Pero kanina pagkauwi niya, kinausap ko
siya, at okay na ulit kami!

Tinanong ko kasi kung saan niya nabili 'yong chocolate na binigay niya sa 'kin.
Nasarapan kasi ako. May wafer sa loob.

Hindi niya ako sinagot nang matino nong nagtanong ako. Sabi niya lang sa 'kin
"diyan lang".

E hindi na ako nangulit kasi baka wala pa rin siya sa mood makipag-usap nang
maayos. Hinayaan ko na lang.

Na-surprise na lang ako nang bigla niya 'kong puntahan sa dalampasigan kanina
matapos naming maghapunan. Binigyan niya ulit ako nong chocolate!

Wala siyang sinabi pagkabigay niya. Basta inabot niya lang sa 'kin.
Okay lang 'yon. Mas lalo tuloy akong nahuhulog sa kanya dahil sa mga simpleng
efforts niya. Hindi ko naimagine na marunong pala siyang maging mabait talaga.
Hindi ko nga kinain 'tong chocolate, e. Nandito lang sa mesa ko. Itatago ko 'to.

Sana bukas pagkagising ko, mabait pa rin si Baron. Sana mabawasan na talaga ang
pagiging tigre na.

P.S: palagi na niya pala akong tinatawag na "kuting". Gustong-gusto ko 'yon!

- D.C Franco

=================

Chapter 6

KUMATOK na naman si Mama sa pinto ko.

"Opo! Lalabas na po!" Minadali ko ang pagtirintas sa buhok ko. Pagkatapos ay inabot
ko na ang itim kong sling bag, at mabilis na binuksan ang pinto.

"Ano ba 'yan, Desiree." Nakapamaywang pa si Mama sa 'kin. "Kanina pa naghihintay

ang kuya Baron mo sa labas."

Tumango na lang ako. "Opo. Sorry po. Ito na po."

"Bakit ba kasi ang tagal-tagal mong mag-ayos? Sa palengke lang naman ang punta
niyo," pahabol pa niya.

Hindi na lang ako umimik. Nilock ko na ang pinto ng kwarto ko at tumuloy na sa

labas.

Pinapabili kasi ako ni Mama ng mga gulay sa palengke. Hindi niya mautusan si ate
Hanna gawa ng marami itong customers na inaasikaso. Sabado kasi ngayon, puno ang
mga kwarto ng Jupiter. Hindi rin nga makaalis si Mama.

Laking tuwa ko na lang dahil nagprisinta si Baron na samahan ako sa palengke bago
pumunta sa shop ngayong umaga.

Hindi ako makapaniwalang ginawa niya 'yon. Actually, hindi ko alam kung bakit niya
ginawa 'yon.

Ang bilis namang pumayag nila Mama at Papa. Mas okay raw dahil may kasama ako,
hindi ako mababastos sa palengke. Pinagamit pa nga ni Papa kay Baron ang motorsiklo
namin.

Tuwang-tuwa talaga ako. Makakasama ko na naman siya. At aangkas pa ako sa motor na

siya ang nagda-drive. Parang kagabi lang nang bigyan niya ulit ako ng chocolate,
tapos ngayon magkasama naman kaming mama-malengke.

'Yon nga ang dahilan kung bakit ako natagalan sa pag-aayos ko sa kwarto.

Hinanap ko pa kasi sa drawer ko 'yong maayos kong shorts na maong. Ito ang suot ko
ngayon at 'yung pangtaas na binili sa 'kin ni Mama nuong nakaraang

linggo. Kulay puti ito na blouse na may pagka-off shoulder. Lace ang disenyo ng
laylayan nito.

First time kong magsuot ng damit na kaunting galaw ko lang ay kita na agad ang mga
balikat ko. Pero okay lang, sinuot ko na kaysa naman amagin na naman ito sa cabinet
tulad ng iba kong magagandang damit. Pinagsasabihan na ako ni Mama, sinasayang ko
lang daw ang mga binibili niya sa 'kin.

Naka-tsinelas lang ako kasi sa palengke lang naman ang punta namin. Hindi gaanong
malayo rito sa Jupiter, kaya nga magmo-motorsiklo lang kami.

Simpleng sling bag lang din ang dala ko. Ang laman lang nito e 'yong pera na
binigay ni Mama, listahan ng bibilhin naming gulay na hindi naman karamihan,
cellphone ko, at lip balm.

PAGLABAS ko ng bahay, nakita ko agad si Baron na nakatayo malapit sa motor ni Papa.

Naninigarilyo na naman siya. At wala pa siyang suot na t-shirt. Nakalantad lahat

ang mga tattoo niya sa katawan, pati na ang mga muscles at abs niya.

Hindi nga ako makatingin nang diretso sa kanya. Paano ba naman kasi, ang baba ng
bewang ng suot niyang maong na shorts. Kita ko tuloy 'yung garter ng briefs niya.
Kulay itim. Si Baron, ang laswa, hindi man lang nag-belt.

Pero sa totoo lang, sa bawat araw na nakikita ko siya, parang mas lalo siyang
nagiging gwapo at cool sa paningin ko.

Tulad ngayon. Weirdo pakinggan, pero ang pogi niya talaga manigarilyo. Naniningkit
pa ang mga mata niya sa tuwing nagi-inhale siya ng usok. Marami na 'kong nakitang
lalaki na naninigarilyo, lalo na nuong college ako, pero iba ang dating ni Baron.
He does it better.

Ang ganda pati ng suot

niyang cap ngayon. Camouflage ang disenyo. Ilang caps kaya ang mayroon siya sa
kwarto niya? At bakit palaging pabaliktad ang pagkakasuot niya?

HINAWI ko na lang ang bangs ko at naglakad na papunta sa kanya.

Medyo magulo ang pagkakatirintas ko sa buhok ko gawa ng minadali ako ni Mama. May
mga hibla tuloy na nahuhulog at humaharang sa mga pisngi ko.

Nang mapansin ni Baron na palapit na ako'y bigla niya akong sinenyasan na huminto
sa paglalakad.

Hindi ko alam kung bakit. 'Yon pala, uubusin kasi muna niya 'yong stick ng
sigarilyo niya. Minamadali niya talaga.

Pagkatapos, tinapon niya na 'yon agad sa buhanginan at saka ako sinenyasan na

tumuloy nang maglakad. Ang angas pa ng mukha niya habang pinapalapit ako gamit ang
kamay niya.

Natuwa ako. Concerned siya sa 'kin. Alam na niya kasing nababahuan ako sa usok ng
sigarilyo.
Tumuloy na rin ako sa paglalakad. Habang palapit ako sa kanya ay sinusuot niya
naman ang itim niyang t-shirt na nakasabit lang sa motor. Ang gwapo niyang
magbihis.

Biglang nalipat ang atensiyon niya sa balikat ko.

Napalunok ako sa lagkit ng tingin niya. Inayos ko na lang ang blouse ko para
matakpan ang balikat ko. Bumaba pala ang damit ko. Nailang ako, dapat yata hindi
ito ang sinuot ko.

Umiwas na siya ng tingin. Napangiti pa nga siya. "Marunong ka palang magsuot nang
ganyan."

"Pangit po?"

Natawa siya. "Ayos lang. Maganda."

Napakagat ako ng labi. Nagandahan siya sa suot ko?

"Turo mo kung saan 'yon. 'Di ko alam," sabi niya at sumakay na sa motor.

Tumango ako. "Malapit lang po 'yon."

'Yung

palengke ang tinutukoy niya. First time niya palang makakapunta roon. Akala ko
naisama na siya nila Mama dati. Ang lakas niya kasing magprisinta na samahan ako,
tapos hindi niya pala alam.

Umangkas na ako sa motor. Patagilid ang pagkakaupo ko.

Inabot niya agad sa 'kin ang helmet. "Ikaw magsuot."

Tinanggap ko 'yon at sinuot. Tapos nailang na ako kasi hindi ko na alam kung saan
ako hahawak. Nahihiya akong yumakap sa bewang niya, kaya sa balikat niya na lang
ako kumapit.

Laking gulat ko na lang nang abutin niya ang mga kamay ko para iyakap sa bewang
niya.

Nagpanic ako, napabawi ako ng mga kamay, pero hinila niya pa rin ang mga 'yon.

"Yumakap ka na, tsk. 'Pag nalaglag ka diyan hindi kita sasaluhin." Binuhay na niya
ang motor.

Pakiramdam ko naman ay biglang namula 'tong mga pisngi ko. Halatang-halata pa naman
kapag namumula ako gawa ng maputla ang kutis ko.

Bumilis din ang pagtibok ng puso ko, hala, sana hindi niya maramdaman. Naiilang
ako, feeling ko naninigas 'tong mga kamay ko. Hindi ako makapaniwalang nakayakap
ako kay Baron Medel.

Humigpit pa ang yakap ko nang paandarin na niya ang motorsiklo. Nagulat kasi ako.
Mas lalo ko tuloy naramdaman ang tigas ng tiyan niya. Wala man lang siyang taba.
Puro siya muscles. Lumunok ako. Nakakapa ko yata ang abs niya sa ilalim ng manipis
niyang t-shirt. At ang bango niya rin. Bagong ligo siya.

Napansin kong nagbaba siya ng tingin sa mga kamay kong nakayakap sa bewang niya.
Inayos niya ang mga 'yon. "Diyan lang, ah. 'Wag mong ibababa. Baka kung ano'ng
mahawakan mo." Natatawa-tawa pa siya.

Napayuko

na lang ako sa hiya ko. Si Baron!

***

WALA PANG 15 minutes ay nakarating na kami sa palengke. Pumarada kami malapit sa

entrance.

Agad kong hinubad ang helmet at ibinalik kay Baron.

Para akong hihimatayin, ang bilis niya palang magpatakbo ng motor. Racer ba siya
dati? Kapit na kapit tuloy ako sa kanya. Nananadya yata siya dahil nararamdaman
niyang natatakot ako. Next time hindi na ako papayag na umangkas sa kanya.
Ikakamatay ko siya, e.

Habang nag-aayos siya ay kinuha ko na muna 'yung listahan ng bibilhin mula sa bag
ko. Babasahin ko muna para kabisado ko na kung ano'ng bibilhin namin.

"Sa'n tayo?" Nagtanong na siya.

Binalik ko na 'yung listahan sa bag ko. "Basta sumunod ka na lang po sa 'kin."

Nauna na akong maglakad.

Pero nakakailang hakbang pa lang ako nang tawagin niya 'ko.

Nilingon ko siya.

"Halika muna rito." Pinalapit niya ako gamit ang kamay niya.

Sumunod naman ako. Tumapat ako sa kanya. "Bakit po?"

Umangas ang mukha niya. "Ano, nireplyan mo ba 'yong Grant na 'yon?"

Hindi ko alam kung matatawa ako o ano. Naaalala niya pa rin 'yon? Nagpigil na lang
ako ng ngiti. "Opo, nireplyan ko. Sabi ko 'hello'."

Kitang-kita ko ang pagtigas ng panga niya. "T*nginang 'yan. Talagang nireplyan mo

pa rin?"

"Sabi niyo po wala naman kayong pakialam kung replyan ko?"

"Tsk, bahala ka! T*ngina."

Iiwanan niya na dapat ako, pero inunahan ko siyang talikuran. "Joke lang po. Hindi
ko nireplyan." Naglakad na ako.

Natatawa ako sa loob-loob ko. Ang sarap niya palang biruin. First time kong gumawa
ng ganon.

Ilang

sandali lang ay humabol na siya sa 'kin. Halos unahan niya pa nga ako sa paglalakad
papasok sa palengke.
"Buti naman hindi mo nireplyan." Hindi siya nakatingin sa 'kin. "Pinaka-ayoko 'yong
may karibal ako, e."

Napahinto ako sa sinabi niya. "A-ano po?" Parang hindi ko kasi masyadong
naintindihan.

"Wala. Bingi ang p*ta. Bilisan mo!" Kinumpas pa niya ang kamay niya. "Ayoko ng
kasamang babagal-bagal."

Hindi ko na inintindi 'yung kaninang sinabi niya. Tumakbo na lang ako para
makahabol sa kanya, kasi naman, ang laki ng mga hakbang niya. Lalaki kase. 'Yung
lakad niya, jogging ko na.

Kumunot naman ang noo niya sa 'kin nang maabutan ko na siya. "T*ngina bakit ka
tumatakbo?" Naalibadbaran siya.

"Ang bilis mo kasing maglakad, e. Bagalan mo po, napapagod ako."

"Para ka talagang bata." Napailing-iling siya. "Dito ka nga sa tabi ko, baka bigla
kang mawala diyan."

Yumuko na lang ako.

Ako pa raw ang mawawala. E mas kabisado ko kaya 'tong palengke kumpara sa kanya.
Dapat nga siya ang sumunod sa 'kin kasi hindi niya naman alam dito.

HABANG naglalakad kami papunta sa palaging pinagbibilhan ni Mama, napapansin ko

siya na panay ang sulyap sa 'kin.

Nuong una hindi ko pinapansin.

Ano na naman kayang iniisip niya? Minsan naguguluhan na ako sa mga kinikilos niya.
Hindi ko kasi mabasa ang ibig sabihin ng mga tingin niya sa 'kin. Ang misteryoso ng
dating niya.

Naco-conscious na naman tuloy ako. Oily ba mukha ko? Medyo mainit kasi ngayong
araw.

Hindi na ako nakatiis. Tiningnan ko na siya. Ang bilis niyang nag-iwas ng mukha
nang magtama ang mga mata namin.

"Bakit po?"

Nagtanong na 'ko.

"Anong bakit?" Hindi na siya makatingin sa 'kin. Tutok na siya sa paglalakad.

"Bakit ka po tumitingin sa 'kin?" Kinumpleto ko.

Ngumisi siya. "May dumaang seksi. Don ako nakatingin, hindi sa 'yo."

Kumunot noo ko.

Doon ba? Feeling ko sa 'kin, e. Malakas kasi ang pakiramdam ko kapag may tumitingin
sa 'kin.

Ah pinabayaan ko na lang. Pero medyo nalungkot ako. Ang bilis ng mata niya 'pag may
seksing babae. Humahaba ang leeg. At kanina ko pa rin nga napapansin na may mga
babaeng tumitingin sa kanya. Kapansin-pansin naman kasi talaga siya, dagdagan pa ng
mga tattoo niya. Kita pa rin kahit na naka-t-shirt siya, lalo na 'yung sa leeg at
mga braso niya.

Nag-focus na lang ako sa paglalakad. Malapit na kami roon sa tindahan.

Ilang sandali lang ay naramdaman kong tumingin na naman siya sa 'kin. And this
time, alam kong sa 'kin na talaga siya nakatingin at hindi na sa ibang babae.

Hindi ko pinansin. Hinayaan ko lang.

"Hoy kuting." Hanggang sa nagsalita na siya.

Sabi ko na nga ba, nakatingin siya sa 'kin.

Lumingon na ako sa kanya. "Po?"

"Anak ng pating ang p*ta. Tumigil ka na nga sa kaka-po mo! Ayoko nang marinig
'yan."

Nagpigil ako ng ngiti ko. Kasi naman, pati pating dinamay niya sa inis niya.

"Sabi mo po kasi bata ako, e." Inasar ko na naman siya.

Na-badtrip 'yung mukha niya. "T*ngina isang 'po' mo pa sa 'kin hahalikan kita."

Pinaglakihan ako ng mga mata.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko, muntik pa akong mapatigil sa paglalakad para
tingnan kung may nakarinig sa sinabi niya. Ang lakas kasi ng boses niya.

Tinatakot niya na naman ako. Nilipat ko na lang ang tingin ko sa ibang direksyon
sabay ayos sa blouse ko. Kinabahan ako bigla.

May trauma ako sa halik. Alam niya namang hindi maganda ang naging karanasan ko sa
first kiss ko.

"Oy Desa biro lang. Baka matakot ka na naman sa 'kin."

Nagbalik ako ng tingin sa kanya. Nakasimangot na ako.

Siya naman, ngumisi lang nang makita ang mukha ko. Ang yabang ng dating niya 'pag
gumaganon siya.

"Kuting talaga." Pabulong-bulong pa siya.

Bigla niyang kinuha ang phone niya mula sa bulsa niya.

"Bago wallpaper ko. Tingnan mo." Inabot niya ang phone sa 'kin.

Kumunot naman ang noo ko habang tinatanggap 'yon.

Iba na? Hindi na 'yung magandang babae?

Pinailaw ko ang screen ng phone niya.

Hindi ko napigilan ang paglapad ng ngiti ko nang makitang picture na ng puting

kuting ang wallpaper niya. Nakaramdam ako ng kilig. Ako 'yung kuting, ah.

Binalik ko na sa kanya 'yung phone niya. Nakangiti ako. "Bakit mo pinalitan ng

kuting?"

"Wala. Trip ko lang." Pinasok niya na ulit ang phone sa bulsa niya.

"Pinalitan mo na 'yung babae. Ayaw mo na sa babae na 'yon?"

Tumahimik siya. Parang bigla siyang napaisip kung anong sasabihin niya.

Akala ko nga hindi na niya ako sasagutin. Parang ang lalim-lalim na naman kasi ng
iniisip niya. Kilala ko na siya. Kapag nakakunot ang noo niya nang matagal, may
iniisip siya.

Pero ilang sandali lang ay napansin kong dinukot niya ulit ang phone mula sa bulsa
niya.

Tinitigan niya ang sarili niyang wallpaper. "Ang cute ng kuting ko, 'no?"

Pinigilan kong mapangiti nang sobra. Ang cute niya rin. Hindi niya sinagot nang
diretso ang tanong ko, pero pinatalon niya pa rin ang puso ko.

Kinikilig ako sa mga asta niya. Umaamo na yata ang tigre.

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 7

NABILI na namin lahat ng nasa listahan ni Mama. Ang bilis namin. Kilala na kasi ako
ng tindera roon kaya inuna kami nitong asikasuhin.

Sinilip ko si Baron na katabi ko lang na naglalakad.

Natatawa ako sa hitsura niya. Badtrip na naman siya. Paano kasi, siya lahat ang
nagbuhat ng mga pinamili namin.

Sabi ko nga tutulungan ko siya, e ayaw niya naman. Limang supot ang dala-dala niya.
Ang cute niya. Ang dami niyang tattoo sa katawan, pero tagabuhat lang siya ng mga
upo, sitaw, at talong.

Nabigla na lang ako nang maglipat siya ng tingin sa 'kin. As usual, magkasalubong
na naman ang mga kilay niya.

"Ba't ganyan ka makatingin? Tinatawanan mo 'ko?" Inis na naman siya.

Pinigilan ko lang ang ngiti ko at umiling. "Hindi, ah."

Sakto naman na habang naglalakad kami palabas ng palengke ay may nakita akong
tindahan na puro cute ang naka-display.

May mga ipit ng buhok doon kaya na-engganyo akong puntahan.

"Punta tayo ron!" Hinila ko si Baron sa pulso niya.

Napamura pa nga siya kasi nagulat siya sa ginawa ko.

"Tsk. Ano ba 'yan?" Nagtanong pa siya.

"Gusto kong tumingin don."

Buti't pinayagan niya 'ko. Nakasunod lang siya sa 'kin. Pero parang tamad na tamad
siya.

NAMANGHA ako sa mga nakikita ko rito sa tindahan. Ngayon na lang kasi ulit ako
nakagala. Puro gamit na pangbabae ang nandito. Wala akong mga ganito sa bahay.

Una kong inabot 'yung ipit na may kulay violet na ribbon. Bagay siguro 'to kapag
nakatirintas ako.

Binalik ko rin naman agad 'yung ipit sa pinagkuhanan ko para tingnan naman 'yung
may kulay blue na ribbon.

Pinagmasdan

kong mabuti.

Hindi ko naman 'to magagamit kasi kaunti lang ang damit ko na kulay asul.

Binalik ko na lang din 'yon, tapos nalipat ang atensiyon ko ron sa isang headband.
Tenga ng bunny ang design nito. Kulay pink pa!

Kinuha ko 'yon para sukatin. Tapos tumingin ako sa maliit na salamin sa tindahan.
Inayos ko ang pagkakasuot. Ang cute nito, gusto ko 'to.

Tumingin ako kay Baron. "Bagay ba?"

"Oo, mukha kang 9 years old." Napailing-iling pa siya.

Ngumuso na lang ako, inaasar niya naman ako, e.

Tiningnan ko na lang ulit 'yong sarili ko sa salamin. Mukha ba talagang 9 years

old?

"'Yon, subukan mo 'yon." Tinuro ni Baron 'yung isang headband na nasa gilid. Tenga
naman ng pusa ang design non.

Natuwa ako. Gusto niya talaga 'yung mukha akong pusa.

Inabot ko na lang 'yung tinuro niya. Hinubad ko ang kasalakuyan kong suot na
headband, para i-try 'tong tenga ng pusa.

Tiningnan ko ulit ang sarili ko sa salamin. Hala, mas cute 'to!

Humarap na naman ako kay Baron. "Kuting?" Nakanguso pa ako.

Ngumiti siya. First time ko siyang nakita na ngumiti nang ganon katamis. Bagay pala
sa kanya. Gwapo.

"Masyadong cute. Hubarin mo 'yan." Nagpipigil siya ng ngisi niya.

"Mura lang 'yan, hija," sabat naman ng matandang tindera na nakatingin sa 'min.
"Bilhin mo na."

"Baket, magkano ba 'yan?" Si Baron na ang nagtanong. Tumingin ako sa kanya.

"Trenta lang," sagot ni lola.

"E eto, magkano 'to?" Tinuro ni Baron 'yung isang headband na may tenga rin ng pusa
pero disenyong tigre ang telang ginamit.

"Kwarenta."

"Bakit mas mahal? Pareho

lang 'yan, ah."

Hindi sumagot si lola.

Ako medyo kinakabahan na kasi ang anghang na naman ng mga salita ni Baron.

"Ito magkano 'to?" Tinuro naman niya 'yong ipit na tinignan ko kanina.

"Bente isang pares."

"E eto?" Inabot ni Baron 'yong malaking ribbon na kulay pula. Nagpapalipat-lipat
lang ako ng tingin sa kanilang dalawa.

"Bente isang piraso."

"'Pag dalawa?"

"Trenta."

"Ito, magkano 'to?" Tinuro naman niya ngayon 'yong isang supot ng goma sa buhok.

"Bente 'yan."

"Ito?" Nagturo na naman siya ng iba.

"Bente rin."

"E 'yon?" Iba na naman.

Parang naiinis na 'yung tindera. "Ano ba, hijo? Tanong ka nang tanong! Bibili ka ba
o hindi?"

"E ANG PAPANGIT NAMAN NG TINDA MO!"

Pinanglakihan ako ng mga mata! Sa gulat ko, nahampas ko siya sa braso niya. "B-
Baron!"

Hindi niya ako pinansin. Nagmura lang siya sabay talikod at galit na naglakad
palayo.

Nakakahiya! Hinubad ko na agad 'yong suot kong headband at binalik sa tindera. "S-
sorry po! Sorry po talaga." Nag-bow pa ako.

"Kapatid mo ba 'yon, hija? Hindi marunong gumalang sa matanda."

Nahiya ako lalo. Wala akong mukhang maiharap. Nag-sorry na lang ulit ako tapos
humabol na ako kay Baron.

Napatakbo na naman nga ako para lang maabutan siya.

"Uy, ano ka ba?" Inunahan ko siyang maglakad. "Bakit mo ginanon si lola? Bumalik
tayo, mag-sorry ka."

Tiningnan niya 'ko nang masama. "Bakit naman ako magso-sorry?"

"Sinigawan mo siya, e."

"P*t*ngina e sa nainis ako, e! Bawal na bang magtanong ng presyo ngayon?!"

"P-pero ang dami mo kasing tinanong.

Dapat gumagalang ka kay lola."

"Bakit mo siya tinatawag na lola? Ka-anu-ano mo ba 'yon?"

Napapahid ako sa noo ko. Diyos ko, anong klase ba siya?

Ang bilis-bilis naman uminit ng ulo niya. Tapos nahihirapan pa ako ngayon kasi ang
bilis niyang maglakad. Ayaw niyang tumigil. Napapatakbo na naman nga ako para lang
masabayan siya.

"Mag-sorry ka na lang sa kanya," sabi ko ulit.

"Ayoko."

"Baron!"

"Ayoko, Desa!"

"Baron naman."

"Tsk! Nagtatanong ako nang maayos sa kanya. Ano'ng tingin niya sa 'kin, walang
pangbili?"

Napabuntong hininga na lang ako.

Sige na, hindi na nga ako magsasalita. Ayaw niya namang magpatalo, e. Gusto niya,
siya palagi ang nasusunod. Konting ano lang sa kanya, galit na agad siya.

Tapos ngayon mas binilisan niya pa ang paglalakad niya. Hindi na ako nakasabay.
Hiningal na ako kaya huminto na muna ako para maghabol ng hininga.

Mamamatay ako rito kay Baron. Nakalimutan niyang may kasama siya.

Tingnan mo, dire-diretso pa rin siya. Isusumbong ko 'yan kay Mama mamaya.

Tumingala na muna ako sa langit para makalasap ng hangin. Ang lakas ng tibok ng
puso ko ngayon dahil sa pinag-gagagawa nito ni Baron. Para akong nakipag-karera.

Nagpahinga lang ako saglit. Tapos maya-maya lang ay naglakad na ulit ako para
sundan siya.

Nakakapit ako sa sling bag ko habang nakatingin nang diretso sa daan.

Ang dami kasing lalaki sa paligid. Malakas ang pakiramdam ko na tinitingnan nila
ako. Pati 'yung ibang babae nakatingin sa akin. Hindi naman ganoon kaikli ang
shorts ko, ah. At hawak ko rin ang blouse ko para hindi gaanong makita ang balat
ko.

"Hi, miss! Sexy mo naman!" At may tambay na ngang pumansin sa 'kin.

Sinasabi ko na nga ba, e.

Yumuko na lang ako at mas binilisan ang paglalakad. Kinakabahan ako. Si Baron kasi
iniwanan ako. Mababastos ako rito.

"Miss, kunin ko number mo." Humabol pa rin 'yung tambay.

Mas binilisan ko ang paglalakad ko kasi parang naramdaman kong nakasunod na ito sa
'kin. Marami namang tao, pero kinakabahan pa rin ako baka kung mapano ako.

"Facebook na lang, miss. Ano Facebook mo?"

Nataranta na lang ako nang biglang lumitaw si Baron mula sa kumpol ng mga tao.

Galit siyang lumapit sa banda ko. Para siyang manununtok! Dapat pipigilan ko siya
sa braso niya, pero nahuli ako. Sinugod niya 'yung tambay na nangungulit sa 'kin.
Hinila niya ito sa leegan ng t-shirt gamit lang ang isang kamay!

"FACEBOOK KO GUSTO MO?!" Tinulak niya pa ito sa dibdib!

Napaubo 'yung tambay at hindi na nito malaman ang gagawin. Tinulungan lang ito ng
iba nitong mga kasamahan para makatayo.

Mas lalo akong nagpanic! Hindi niya lugar 'to, mapapa-away kami!

Hinila ko na lang agad siya sa braso niya bago pa dumami ang mga taong nakatingin
sa 'min.

"H-halika na." Pilit ko siyang hinila palayo.

"Pumili ka ng babastusin mo, a!" Sinigawan niya pa 'yung tambay.

"Tama na, kuya." Ang lakas ng tibok ng puso ko. Ito ang unang beses na nakakita ako
ng nag-aaway.

Hinila naman ako bigla ni Baron sa siko ko. Kamuntik pa akong madapa nang madaliin
niya ako sa paglalakad palayo.

"P*t*ngina bakit ba kasi bigla-bigla kang nawawala! 'Di ba sabi ko, dito ka sa tabi
ko?" Nakasigaw

na naman siya.

"Ang bilis mo po kayang maglakad. Iniwan mo 'ko."

"Bakit hindi mo 'ko tinawag?"

Napanganga na lang ako.

"Tingnan mo, nabastos ka ron." Gigil na gigil siya. "Tsk ang iksi kasi ng suot mo!"

"Kaya ko naman po ang sarili ko," depensa ko. "Hindi ko nga pinapansin 'yung
tambay. Pinatulan mo naman agad."
Hindi na siya sumagot. Dire-diretso lang siya sa paghila sa 'kin hanggang sa
makarating kami sa pinagparadahan ng motor.

"Sa susunod hindi ka na pupunta rito!" Dinuro niya pa ako.

Yumuko na lang ako. Wala naman akong ginagawang masama, kung pagalitan niya naman
ako.

Sinabit niya ang mga supot sa manibela ng motor, tapos kinuha niya ang kaha ng
sigarilyo mula sa bulsa niya.

"Tsk. Yosi lang ako. Diyan ka lang. 'Pag nawala ka sa paningin ko, lagot ka sa
'kin." Lumayo siya nang kaunti. Doon siya tumayo malapit sa poste ng kuryente.

Wala na 'kong nagawa kung 'di ang panoorin na lang siya habang nagsisindi siya ng
naninigarilyo.

Bumuntong hininga ako. Bigla-bigla talaga siyang nagiging tigre. Hanggang ngayon
nga ang bilis pa rin ng tibok ng puso ko.

Sumama nga siya sa 'kin para hindi ako mabastos, kaso kamuntik naman kaming
mapaaway. 'Pag nalaman ni Papa 'to, lagot siya.

Tiningnan ko ulit siya. Seryoso siya sa paninigarilyo. Nakakunot pa ang noo.

Lumapit na lang ako sa kanya. Napatingin nga agad siya sa 'kin.

"'Wag kang lumapit," taboy niya pa. "Mauusukan ka."

"Okay lang." Tumabi ako sa kanya.

"Tsk. T*ngina bahala ka." Sumandal siya sa poste. Badtrip na badtrip talaga siya.

"Hayaan mo na 'yung

lalaki," sabi ko. "Wala naman siyang ginawa sa 'kin, e."

"Binastos ka. Wala ba 'yon?" Hindi niya ako matingnan.

Nagpakawala ako ng malalim na hininga. "Pero dapat hindi mo na sinaktan o

pinatulan. Pinabayaan mo na lang sana."

"Hindi ako 'yung tipong nananahimik lang."

"Pero baka mamaya gumanti 'yon sa 'yo."

"T*ngina wala akong pakelam! Magsama pa siya."

"Baron!" Sinimangutan ko siya. "Bakit ka ba ganyan?"

Napatingin siya sa 'kin, pero agad ding umiwas. Tinalikuran niya pa ako para roon
manigarilyo.

"P*ta bakit kasi ang sarap mong protektahan." May binulong siya.

Sinilip ko ang mukha niya. "Ha?"

"T*ngina, wala!"
"Bakit po ba palagi kang nagmumura?"

Nagbuga siya ng usok bago sumagot. "Wala. Gusto ko lang. 'P*t*ngina, t*ngina,
g*go'." Inisa-isa niya pa. "O, ano? Wala lang 'yon sa 'kin. 'Wag mo na ngang
pinapansin."

Hindi na ako nagsalita ulit.

Nasho-shock ako sa tabas ng dila niya. Pinanood ko na lang siya habang nakatalikod
siya sa 'kin at naninigarilyo.

"Masarap ba 'yan?" Ang sigarilyo niya ang tinutukoy ko.

Gusto ko lang ibahin ang usapan para mawala na init ng ulo niya.

Humarap naman siya sa 'kin. Saglit niyang tiningnan ang kapit niyang stick ng
sigarilyo. "Sakto lang."

"Bakit ka nagga-ganyan? Anong napapala mo?"

Tumingin siya nang diretso sa 'kin. "Wala. Pangpatanggal lang ng init ng ulo."

Ah, kaya pala. Ganon pala 'yon. Ayan, medyo kumakalma na ang pananalita niya.
Though nakakunot pa rin ang noo niya.

"'Yung mga kaklase kong babae nong college, nagga-ganyan din sila," kwento ko.
"Cool daw

kasi. Pero ako hindi ko sinubukan 'yan kahit gusto kong maging cool."

Nag-puff siya. "'Wag mong balaking subukan. 'Wag kang gumaya sa ibang babae. Ayos
na 'yang ganyan ka. Inosente."

"Minsan nga nacu-curious ako kung anong lasa." Nagkwento pa rin ako. "Pero hindi ko
pa rin ginawa. Ang pangit kasing tingnan. Saka alam ko kung ano'ng tama at mali.
Gusto mo ba sa babaeng naninigarilyo?"

"Sakto lang."

"Anong sakto lang?"

"Basta sakto lang."

"E ano mas gusto mo? Naninigarilyo o hindi naninigarilyo?"

Tumingin ulit siya sa 'kin. "Bakit ba ang dami mong tanong sa katawan?"

"Ano nga po?"

Kumunot ang noo niya. Napaisip pa siya. "Ayoko sa babaeng naninigarilyo."

"E 'di ayaw mo kay ate Gwen?" Sumandal na rin ako sa poste. "Naninigarilyo 'yun, e.
Nahuli ko siya isang beses sa gilid ng bahay."

Napangisi naman siya. "Sino ba nagsabing gusto ko kapatid mo?"

"E bakit ayaw mo sa mga babaeng naninigarilyo?"

Nagbuga siya ng usok bago sumagot. "Hindi sila masarap halikan." Diretsahan siya.

Napalunok tuloy ako. "H-halikan talaga?"

"Oo. Kaya ikaw 'wag kang maninigarilyo."

"Hindi mo 'ko papayagan?" Naka-angat ako ng mukha sa kanya.

Nagbaba naman siya ng mga mata sa 'kin. "Bawal 'yon sa kuting." Bigla pa siyang
napatingin sa labi ko.

Napakagat tuloy ako sabay tingin sa gilid. Ayan na naman siya.

"Tara na." Hinagis na niya 'yung sigarilyo niya kahit hindi pa ubos. Tapos bumalik
na siya sa pwesto ng motor.

"Hindi na mainit ulo mo?" Tanong ko habang nakasunod sa kanya.

'Di naman niya ako sinagot. Sumakay lang siya sa motor. Kinuha niya 'yong helmet
para ibigay sa 'kin.

Tinanggap ko naman at umangkas na sa likod.

"Baron Medel?"

"O?" Sinilip niya ako.

"Hindi na mainit ulo mo?"

Nag-tsk lang siya.

Bumuntong hininga ako. "Baron Medel."

"Ano ba?!"

"Favor?"

"O?"

"Pwede po ba, next time, bawasan mo ang pagiging tigre mo? Pag-aralan mong
kontrolin ang init ng ulo mo. Meron akong libro tungkol sa anger management. Gusto
mo ipahiram ko sa 'yo?"

"T*ngina e kung ikaw ang kontrolin ko? Tinuturuan mo ba 'ko?"

Umiling-iling ako. "Hindi po. E kasi napapaaway tayo, e."

"Tsk." Inayos niya ang pagkakasuot ng cap niya. "Sinabihan na kasi kita.
Mapapahamak ka lang sa tulad ko."

Sinuot ko muna ang helmet bago sumagot. "Hindi po ako mapapahamak kung babawasan mo
ang madalas na pag-init ng ulo mo."

Bumuntong hininga siya. "Ganito ako, Desa. T*rantado talaga 'ko. Nananapak ako,
nangbubugbog ako."

Hay.

Hindi na lang ako nanglaban. Sarado na naman ang isip niya, ayaw niya na namang
makinig.

Umayos na lang ako ng pagkakaupo at yumakap na sa bewang niya. Bahala na lang siya.
Basta ako nakiusap na ako.

Pinaandar na niya ang motor.

HANGGANG sa makauwi kami ng bahay, hindi kami nagpapansin. May mga pagkakataong
humihinto kami gawa ng trafik, pero hindi niya ako nagawang kausapin. May iniisip
na naman siguro siya.

Pagkaparada namin sa gilid ng bahay, nagtanggal na agad ako ng helmet at bumaba.

"Kuting?" Nakatingin siya sa 'kin habang inaayos ko ang nagulo kong buhok.

Tiningnan ko lang din siya. Pero hindi ako nagsalita.

Bumuntong hininga siya. "Tsk, t*ngina sige na. Susubukan kong bawasan ang pag-init
ng ulo ko para sa 'yo."

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 8

"BAKIT PO ang layo ng narating mo?" Nakababa ang tingin ko kay Baron na
kasalukuyang nakahiga sa buhanginan at nakahawak sa phone. Ang braso niya ang
nagsisilbing unan niya.

Sinilip niya ako. "Ba't nandito ka? Bumalik ka na ron. Gabi na, baka hanapin ka ng
Papa mo."

"Nakita kasi kitang umalis, e, kaya hinanap kita."

Hindi na ulit siya sumagot. Tutok ang atensiyon niya sa cellphone niya.

Nag-aalala lang naman ako sa kanya kaya ako sumunod.

Noong nakaraang linggo kasi, nakita ko 'yung inaway niyang tambay sa palengke na
pagala-gala rito sa mga resorts. May kasama itong ibang mga lalaki. Malakas ang
pakiramdam kong hinahanap nila si Baron para siguro gantihan.

Mabuti nga't hindi nila nakita si Baron dahil ilang araw na itong busy sa FRANCO.
Hindi ko rin nabanggit kay Baron na nakita ko 'yung naka-away niya. Baka uminit na
naman ang ulo, at patulan, e.

Nag-iimprove pa naman na siya. Isang linggo na ang nakalipas at ngayon, bihira na

talaga siyang mabadtrip. 'Yun nga lang hindi talaga nawawala 'yung pagmumura niya
at inis niya paminsan-minsan. Nature niya na talaga 'yon.
Kanina bigla siyang nawala matapos maghapunan. Kinabahan ako baka bumalik 'yung mga
tambay at makita siya, kaya hinanap ko agad kung nasaan siya.

Nandito lang pala siya sa medyo dulong resort. Hindi na masyadong matao rito.
Nakakagulat lang kasi dati rati, kapag umiinom siya, doon lang naman siya sa tapat
namin lumalagi.

"Bakit hindi ka sa Jupiter tumambay?" Nagtanong ulit ako.

"Naghahanap ako ng matinong signal." Hindi siya nakatingin sa 'kin nang sumagot
siya.

"Mas malakas dito kaya dito na lang ako. Tsaka ang ingay sa inyo."

Tumango-tango na lang ako. Ah, oo nga, ang daming customers ngayon sa Jupiter.
Weekend kasi. Kahit ako naiingayan dahil may nagka-karaoke pa roon. Hindi tuloy ako
makapag-blog.

"Pwede akong tumabi?" Tanong ko sa kanya.

Sinilip niya lang ako. "Bahala ka."

Hinubad ko ang tsinelas ko. Bahagya kong inangat ang laylayan ng suot kong purple
na pajama at umupo sa ibabaw ng tsinelas ko para hindi gaanong madumihan 'tong suot
ko. Ang dala kong laptop, nilapag ko sa

kabilang gilid ko.

Tiningnan ko si Baron na nasa tabi ko lang. May kaunting ilaw sa pwesto namin kaya
nakikita ko siya nang maayos. Nakaputing t-shirt lang siya at maong na shorts. Wala
siyang cap ngayon. Parang ang lambot-lambot nga tingnan ng buhok niyang itim na
itim ang kulay.

Tutok lang siya sa phone niya. Sa tabi niya ay may bote ng alak.

"Gusto mo?" Naisip ko siyang alukin ng dala kong pagkain.

Sinilip niya naman ako. Nakasimangot siya. "Ano 'yan?"

"Iced gems. O, kuha ka. Konti na lang."

Napaisip pa siya, pero ilang sandali lang din ay dumakot na siya sa plastic ng iced
gems ko. Kinain niya lahat ng nakuha niya.

Parang napangisi pa nga siya nang matikman na niya ang mga 'yon. "P*ta pang-bata
naman 'to."

Napanguso na lang ako sabay lipat ng tingin sa dagat. "Sarap kaya. Favorite ko 'to,
e."

"Favorite mo 'yan?"

Tumango ako.

"Sa'n nakakabili niyan? Bibili ako isang sako."

Nagpigil ako ng ngiti. Si Baron talaga. Minsan hindi ko alam kung seryoso na ba
siya o nagbibiro siya.
Tumingin na

ulit ako sa kanya. Nakatutok na naman siya sa cellphone niya.

"Sino'ng ka-text mo?" Kanina kasi sabi niya naghahanap siya ng signal.

"Nanay ko."

"Ka-text mo Mama mo? Mahilig siyang mag-text?"

"Tsk. Hindi nga nag-rereply."

Pinigilan ko ang ngiti ko. Inis kasi 'yung hitsura niya dahil hindi pala siya
nirereplyan ng Mama niya.

"Bakit? Ano bang pinag-uusapan niyo?" Curious ako.

Binaba na niya ang phone niya. Tumingin na siya sa mga bituwin sa langit, tapos
bumuntong hininga siya.

"Birthday non ngayon. Minsan na nga lang ako bumati hindi pa ako nirereplyan. Baka
hindi niya natatanggap text ko. T*ngina kasi 'yong signal."

Pati signal minura niya. May mga pagkakataong kasing humihina ang signal dito sa
amin.

"Happy Birthday sa Mama mo," sabi ko na lang. "Nasaan ba siya ngayon? Dapat
pinuntahan mo na lang siya."

"Wala. Nasa probinsya."

"Ah. Sino kasama niya ron? Papa mo at mga kapatid?"

Pansin kong napangisi siya. "Wala akong kapatid. Wala rin akong Tatay."

"Wala kang Tatay? Pwede ba 'yon?"

Doon na siya tumingin sa 'kin. Napako bigla ang mga mata niya sa balat ko. Naka-
puting sando lang kasi ako. May kanipisan ito at medyo bakat ang pagloob ko, pero
madilim naman na kaya walang makikita.

"Bakit ba palagi kang tanong nang tanong sa 'kin?" Hindi niya inalis ang tingin
niya.

Inubos ko muna ang iced gems ko at pinatong sa laptop ko ang wala ng laman na
plastic bago sumagot. "Wala lang po. Gusto ko lang malaman lahat tungkol sa 'yo."

Sinilip ko siya.

Nakatingin pa rin siya sa 'kin, pero ilang

sandali lang din ay umiwas na siya.

Inayos niya ang pagkakapatong ng ulo niya sa braso niya. "'Wag mo na 'kong
kilalanin. Hindi mo magugustuhan ang mga malalaman mo."

"Bakit naman po?"

"Basta." Pumikit na siya.

Napaisip ako. "Member ka ba ng gang? Ng frat? O ng sindikato? O nakapatay ka na ba,

o nang-rape ng tao?"

Tila natawa siya sa mga hula ko. Dumilat siya sabay lingon sa 'kin. "Ikaw kuting
ka, umuwi ka na. Nangungulit ka na naman."

Ngumiti ako nang matamis. "Ikaw, hindi ka pa uuwi?"

"Mamaya pa. Mauna ka na."

"E 'di mamaya na rin ako uuwi." Nilipat ko ang tingin ko sa dagat.

Rinig na rinig ko ang ingay ng naglalakihang mga alon. Ang lamig nga ng hangin
dito. Hinahangin ang buhok ko gawa ng nakalugay ako.

"Bumalik ka na. Iwan mo na 'ko."

Humigpit ang yakap ko sa mga tuhod ko. "Pero ayoko pang bumalik, e. Dito na lang
muna ako sa 'yo. Kwentuhan tayo."

"Umiinom ako. Ayoko nang may ka-kwentuhan."

Napatingin ako sa bote ng alak sa tabi niya na nakasuksok sa buhanginan.

"Ayaw mo ba non? Para nga hindi ka mabagot, e," sabi ko.

"Ayoko."

"Sige na po. Ako, minsan lang ako magkaroon ng kakwentuhan. Lagi lang kasi akong
nasa kwarto, e. Bored na bored na 'ko."

"Bakit ka kasi nagkukulong? May kapatid ka naman. 'Di ka makipag-kwentuhan sa ate

mo."

Pinatong ko ang baba ko sa mga tuhod ko. "Ayaw. Hindi naman kami close ni ate."

"'Di makipag-close ka. T*ngina ang laki ng problema mo."

Sinilip ko siya. "Hindi kasi kami nagkakasundo. Nagca-clash lang kami kapag
sinusubukan kong nakipag-close sa kanya.

Iba kasi siya. Iba ako."

Napatingin siya sa 'kin. "Oo nga, iba ka nga."

Matagal kaming nagkatitigan, bago siya umiwas.

"Pasalamat ka nga may kapatid ka," sabi na lang niya.

"Wala ka ba talagang kapatid?" paniniguro ko.

Natawa siya. "Anak ng pating mukha ba 'kong nagbibiro? Sinabi ng wala."

"E bakit wala ka ring tatay?" Nakatingin pa rin ako sa kanya habang pinagmamasdan
na niya ulit ang langit.

"E sa wala."
"Nasaan siya?"

Tumigas ang panga niya. "Malay ko."

"Hindi mo alam kung nasaan Papa mo?" Nakakunot ang noo ko.

Ang tagal bago siya nakasagot.

"Iniwan kame ng g*gong 'yon."

Nagulat ako sa sinabi niya.

Napaayos tuloy ako ng upo. Nag-indian sit na ako at bahagya humarap sa kanya.
"Hiwalay parents mo?" Hindi ako makapaniwala.

"Oo. T*ngina bakit ba ako nagkikwento sa 'yo."

Napakagat ako ng labi. "Hindi naman po ako madaldal, e. Secret lang lahat ng iki-
kwento mo sa 'kin. Promise!" Tinaas ko pa ang kanang kamay ko.

Napangisi naman siya. "Kulit ang p*ta."

"So, uhm. Ano pong nangyari? Bakit kayo iniwan?"

Pumikit siya at bumwelo bago sumagot. "Simple. Hindi niya mahal nanay ko."

"E 'di ba mag-asawa sila?"

"Bata ka pa talaga. Iba ang mundo mo. Hindi dahil nagsasama sila sa iisang bahay,
mahal na nila ang isa't isa. T*ngina hindi nga sila kasal. Ayaw ng g*gong 'yon na
pakasalan ang nanay ko."

Nakakaramdam ako ng lungkot sa sinabi niya.

"Bakit ayaw niyang pakasalan?" tanong ko.

Dumilat siya. Tiningnan niya ako. Iba ang dating ng mga mata niya ngayon. He's
serious. Para bang naalala niya bigla

ang nakaraan niya.

"Nabuntis lang niya nanay ko."

Buntis sa pagkadalaga?

Umiwas siya ng tingin. "Aksidente lang ako. Hindi niya na kayang mabuhay kasama
kame kaya iniwan niya na lang kame. Kup*l nga, e."

Napayuko ako.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko.

Ramdam ko kasi na ang lalim-lalim ng pinangga-galingan niya. Kaya ba lagi siyang

galit? Kaya ba kung umasta siya parang may kasalanan ang mundo sa kanya?

"Sana nga hindi na lang sila nagkakilala ng nanay ko." Nagpatuloy siya. "Nakasakit
pa siya."
Nalungkot naman ako. "Pero kung hindi sila nagkakilala, e 'di hindi ka nabuo. Wala
ka rito sa tabi ko ngayon."

"Hindi naman ako importante. Gabi-gabi dati, p*t*ngina sigawan silang dalawa. Gusto
nang umalis ng tatay ko, ayaw pumayag ng nanay ko. Nakakarindi na nga. Gusto ko
nang maghiwalay sila non t*ngina para matapos na. Nakakapagod silang pakinggan."

"Ilang taon ka nong iniwan kayo ng Papa mo?"

"11 yata, ewan ko. Hinabol siya ng nanay ko hanggang sa labas ng bahay namin.
Pinipigilan ko nanay ko, ayaw naman akong pansinin. Tsk, p*t*ngina badtrip 'yon.
Akala ko nga iiwan niya rin ako. Handa na kasi siyang sumama sa lalaking 'yon ang
p*ta, hindi naman siya mahal non. Nagpapakatanga lang siya. T*ngina talaga."

Tumahimik na ako.

Magso-sorry ba dapat ako kasi nagtanong-tanong pa ako?

Ngayon lang ako nakarinig ng ganitong kwento. 'Yong mga classmates ko nong college
masaya naman ang pamilya, e.

Ang bigat pala ng pagkabata nitong si Baron. Pero kahit papaano ay thankful ako
dahil naglalabas siya ng hinanakit niya sa 'kin. Akala ko kasi siya 'yung tipo ng
lalaki na malihim.

"Anong hitsura ng Mama mo?" tanong ko na lang makalipas ang ilang sandali.

"Maputi."

"Maganda siguro siya. May picture ka? Gusto kong makita." Curious kasi ako.

Inabot niya ulit ang phone niya. Nagpipi-pindot lang siya roon bago niya inabot sa
akin nang hindi nagsasalita.

Tinanggap ko naman agad.

Manghang-mangha ako nang makita ko ang solo picture ng Mama niya sa gallery niya.
Kamukha niya! Parang babaeng version ni Baron. Ang ganda! At ang bata pa nito!

"Para lang kayong magkapatid," puri ko pa.

"Maaga nabuntis e." Binawi na niya mula sa akin ang cellphone niya.

"Bakit hindi mo na lang siya sinasamahan ngayon?" Muli akong nagtanong.

"Kaya niya mag-isa." Pinasok niya ang phone sa bulsa niya. "Hindi niya 'ko
kailangan."

"Paano mo nasabi?"

"Nararamdaman ko lang." Inayos niya ang pagkakaunan sa kamay niya. "Simula nang
iwan siya ng tatay ko, nakalimutan niya na ring may anak siya."

"Hmm...hindi naman siguro ganon 'yon?"

Tumigas ang panga niya. "Pinabayaan niya 'ko. Kaya nga tingnan mo 'ko ngayon,
tarantado. Lumaki akong mag-isa. Wala 'kong magawa, nagloko na lang ako para may
saysay naman buhay ko."
Naaawa ako. Ganon pala ang nangyari sa kanya. I understand him more now. Mas gusto
ko tuloy siyang alagaan ngayon. Ako na lang ang magpapasaya sa kanya.

"Baron Medel?"

Mula sa pagkakatingin sa langit ay nilipat niya ang atensiyon niya sa 'kin.

"Hindi ba sumaya ang buhay mo? Kahit saglit lang? Kahit isang beses?" tanong ko.

Natigilan siya.

Kumunot ang noo niya. And that means malalim na naman ang iniisip niya.

"Sumaya saglit." Malayo na ulit ang tingin niya. "'Nong nakilala ko si Leila."

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 9

NANGHINA ang katawan ko. Para akong binagsakan ng malaking bato sa dibdib. Ang
sakit.

"Girlfriend mo ba siya?"

Ang lakas ng loob kong magtanong kahit na alam kong posibleng maiyak ako sa
isasagot niya. Matagal ko na talagang gustong malaman kung sino si 'yon si Leila.

Sumilip siya sa 'kin. Feeling ko inalam niya ang hitsura ko nang magtanong ako.

Ilang sandali lang naman ay ibinalik na niya ang tingin sa langit. "Hindi ko siya
girlfriend."

"Ex?"

"Hanggang best friend lang ako." Diniretso na niya.

Ang pait ng pagkakasabi niya kaya naramdaman kong malalim ang pagtingin niya kay
Leila. Naalala ko pa 'yung narinig ko siyang may kausap sa kwarto. Inis na inis
siya non. Akala ko tuloy ex niya si Leila at hindi siya maka-move on. Matalik pala
silang magkaibigan.

"Bakit hindi mo siya niligawan?" Nagtanong pa rin ako. Sinasaktan ko talaga ang
sarili ko.

Natawa siya nang mapait. "T*ngina tinatanong mo talaga 'yan?"

Tumango ako.
Huminga naman siya nang malalim. "Ayaw niya sa 'kin. May iba siyang gusto. Teacher
niya. Sila na nga."

Yumakap ako sa mga tuhod ko. Ramdam ko ang bigat ng mga salita niya. Parehas kami
ng nararamdaman. Minamahal namin ang tao na hindi naman kami mahal. Ayaw ni Leila
sa kanya. Buti pa ako gusto ko siya.

"Nasaan siya ngayon?" Narinig ko kasi dati umalis si Leila, e. Kaya nga hinahanap
niya ito roon sa kausap niya.

"Nasa Switzerland daw." Parang may sama ng loob siya.

"Ang layo naman," sabi ko na lang.

"Hindi man lang nga nagsabi sa 'kin na aalis. Badtrip."

Sinilip ko siya. Nalulungkot ako kasi kita

ko sa hitsura niya na iniisip niya ngayon si Leila. Naaalala niya ba ito? Ang
tamlay ng hitsura niya, e.

"Maganda ba siya?" Nakatingin pa rin ako sa kanya.

Ngumisi siya. "Oo."

Sumalakay ang mas matinding lungkot sa 'kin. Walang isip-isip, diretso talaga ang
sagot niya.

"I-ilang taon na siya?"

"29."

Magka-edad sila. Talo na naman ako. Bata pa ako. Kaya nga hindi niya ako
magustuhan.

"Nagtatrabaho na siya?"

"Photographer siya."

Napaisip ako ron. "Siya ba 'yung babae sa wallpaper mo dati?"

Tumingin na siya sa 'kin. "Tama na, kuting. Ayoko na siyang pag-usapan."

"Sagutin mo muna. Siya ba 'yung nasa wallpaper mo?"

Bumuntong hininga siya. "Kulit. Oo siya, tsk."

Sinubsob ko ang mukha ko sa mga tuhod ko.

Ang swerte talaga ni Leila. Bakit ganito, ang lungkot-lungkot ng pakiramdam ko

ngayon. Kanina okay pa ako habang nagkikwento siya tungkol sa pamilya niya. Pero
ngayon, nade-depress ako.

Nag-angat na ako ng mukha at tumingin na lang sa dagat. "Mahal na mahal mo siya?"

"Tumigil ka na. Hindi na kita sasagutin."

"Last na. Please?" Naiiyak ako. Naiiyak na ako. Gusto ko nang malaman lahat para
tapos na. Para hindi na ako magiisip.
Ang tagal naman bago siya nakasagot.

Sinilip ko na siya.

Saka lang siya nagpakawala ng malalim na hininga. "Wala akong ibang babaeng minahal
nang ganon. Seryoso ako sa kanya. Ititigil ko lahat ng kagaguhan ko para sa kanya.
T*ngina malas lang ayaw niya sa 'kin, mas pinili niya 'yong isa. May nagawa pa
akong katarantaduhan sa kanya, kaya nagalit siya sa 'kin."

"A-anong

nagawa mo?"

"'Wag mo nang alamin. Matatakot ka lang sa 'kin."

"Gusto kong malaman."

Matagal niya 'kong tiningnan nang masama. Akala niya siguro titigil na ako, pero
hindi ako nagpatinag. Hanggang sa siya na lang ang sumuko. Umiwas siya nang tingin
at umiling-iling.

"Muntik ko siyang mapagsamantalahan," amin niya. "Mali ako ron. Hindi ko pwedeng
idahilang lasing ako nong mga oras na 'yon."

Hindi ako nakapagsalita.

"Ngayon kahit anong gawin ko, kahit magpakamatay pa 'ko sa harapan niya, hindi ko
na siya makukuha," patuloy niya. "Umalis pa siya. T*ngina talaga."

Maiiyak na yata talaga ako. Namamanhid na ang buo kong katawan ngayon. Pinipigilan
ko na lang ngang tumulo ang luha ko.

Naiinggit ako kay Leila. Ngayon ko lang narinig si Baron na nagsalita ng mga
ganito. So, ganito ba magmahal ang isang Baron Medel? Sagad hanggang buto? Naiiyak
ako sa inggit ko.

Halatang mahal na mahal niya talaga ang best friend niya. Nakakaselos. Nalulungkot
ako. Sana ganito rin siya sa 'kin. Sana mahalin niya rin ako nang ganon. Gusto kong
maramdaman kung paano siya magmahal ng babae.

Tumingin na lang ulit ako sa dagat. "Ibig sabihin ba, hindi mo na magagawang
magmahal pa ng iba? Kay Leila ka lang kahit wala na siya rito? Kahit ayaw niya sa
'yo?"

Huminga siya nang malalim. "Ewan ko. Tsk, tumigil ka na. Ayoko na nga siyang
maalala. May iba na 'kong gustong alagaan ngayon."

Tinitigan ko siya. "Sino?"

Hindi niya naman ako sinagot. Wala siyang imik. Sa loob-loob ko, sana ako 'yon.

Pinatong ko na lang ang baba ko sa ibabaw ng mga tuhod ko. Hinang-hina

ang katawan ko, gusto ko na ngang umuwi para umiyak.

"Baron Medel." Hindi ako nakatingin.

Pansin ko lang na lumingon siya sa 'kin.

Pumikit ako sa sobrang lungkot ko. "Kung may babae ka ulit na mamahalin nang tulad
ng pagmamahal mo kay Leila...sana ako na lang."

Tumahimik ang lahat. Parang may dumaang anghel.

Pero ilang sandali lang din ay naramdaman ko siyang bumangon mula sa pagkakahiga sa
buhanginan.

Naupo siya sa tabi ko. Bumuntong hininga siya. "Desa. Kapag pumasok ka sa buhay ko,
hindi ka na pwedeng umalis."

Namanhid ang mga pisngi ko. Tumuwid ako ng upo at tinitigan siya. "W-wala naman
akong balak umalis."

Tinapunan niya ako ng seryosong tingin. "Gusto mo pa rin ba 'ko, sa kabila ng mga
narinig mo tungkol sa 'kin?"

Tumango ako. "Kahit ikwento mo pa lahat ng mga pangit na bagay tungkol sa 'yo,
magugustuhan pa rin kita." Muli kong niyakap ang mga tuhod ko.

Parang natatawa siya sa 'kin. "Kahit na aminin ko sa 'yong ginamit ko ang kapatid
mo para makalimutan si Leila? Magagalit ka sa 'kin, 'di ba? Tarantado kasi ako."

Hindi ako nakasagot.

Huminga siya nang malalim. "Didiretsuhin kita, Desa. Wala kang mapapala sa 'kin."

"May mapapala ako sa 'yo. Pinapasaya mo nga ako ngayon pa lang. Makita lang kita
masaya na 'ko."

Sinilip ko siya. Tumutungga na siya ng alak mula sa bote.

"Pero, ayaw mo naman sa 'kin, 'di ba, Baron Medel? Hanggang ngayon hindi ka pa rin
makaget-over kay Leila. Naiinggit ako." Binalik ko ang pagkakapatong ng baba ko sa
mga tuhod ko. "Sana ako na lang siya."

"'Wag mong sabihin 'yan." Nakatingin

na siya sa 'kin. "'Iba ka. Gusto ko 'yung iba ka."

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko ron.

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Nanglalaki ang mga mata ko. "G-gusto mo rin ba
ako?"

Tumitig siya sa 'kin.

Iba ang tingin ng mga mata niya ngayon. Malalim ang mga ito at seryoso.

Bigla na lang nalipat ang tingin niya sa mga labi kong bahagyang nakabuka.
Kinabahan ako. Bakit biglang nag-init ang mga pisngi ko?

Hindi ko inaasahan, dahan-dahan nang lumalapit ang mukha niya sa 'kin. Napabitiw
ako sa pagkakayakap sa mga tuhod ko.

"B-Baron..." Unti-unti akong umiiwas mula sa kanya, pero bigla niyang hinawakan ang
batok ko. Nanindig ang mga balahibo ko.
Pumungay ang mga mata niya hanggang sa naramdaman ko na lang ang pagdikit ng mga
labi niya sa 'kin.

Pakiramdam ko'y tumigil ang pagikot ng mundo. Huminto ang oras, bumagal ang
paggalaw ng langit, kumalma ang tubig sa dagat. Wala na akong ibang naririnig
ngayon kung 'di ang tibok ng puso ko, at ng puso niya.

Pumungay na rin ang nanglalaki kong mga mata.

Ito ba 'yon?

Ito ba ang tunay na pakiramdam ng first kiss?

Ganito ang iniimagine ko. Hahalikan ako ng lalaking mahal na mahal ko sa

dalampasigan, sa ilalim ng kumikinang na mga bituwin sa langit. Perfect ang lahat.
Gusto kong maiyak sa saya dahil binigay niya ang first kiss na iniimagine ko.

I tasted his lips. Lasa iyong alak. Pero ang lambot-lambot ng labi niya, at ang
nipis.

Kinabahan na lang ako nang biglang dumiin ang kapit niya sa batok ko. Hinigit niya
ako palapit.

Gumalaw ang bibig niya, at doon na ako napadilat.

Sinipsip niya ang ibaba kong labi na siyang nagdulot ng mas matinding kaba sa 'kin.
Natakot na ako! Para siyang nauuhaw. Ano'ng nangyayari sa kanya.

Inilag ko na ang mukha ko, pero mabilis siyang humabol at hinalikan nang matindi
ang gilid ng labi ko, papunta sa baba ko, tapos sa leeg ko. Sinipsip niya ang balat
ko. Nataranta ako!

Hinarang ko na ang kamay ko sa dibdib niya. "B-Baron, tigil."

Kaso hindi niya ako pinakinggan. Mas bumilis pa ang paghalik niya sa leeg ko.
Nabasa na nga iyon. At ngayon ay humawak na rin ang isa niyang kamay sa bewang ko
at halos idikit na niya ang katawan niya sa 'kin. Napapikit ako nang madiin.
Natatakot na ako, sunod-sunod na rin ang paghinga ko nang malalim. Hindi na ako
makahinga.

Tinulak ko na siya sa dibdib niya. "B-Baron, 'wag. Please po. 'Wag."

Saka lang siya natauhan.

Agad siyang dumistansiya at pumikit nang napaka-diin. "Shit. Sorry."

Dali-dali siyang tumayo. Hinilot niya ang noo niya habang nakapikit pa rin nang
madiin, parang hindi siya mapakali. "T*ngina, Desa, delikado ka talaga sa 'kin."

Nabalik ako sa realidad.

Kumunot ang noo ko. "A-ano?" Hindi ko alam kung narinig niya 'yon dahil parang
hangin lang ang lumabas sa bibig ko. Hanggang ngayon ang bilis pa rin ng tibok ng
puso ko.

"Kailangan mo nang lumayo sa 'kin, habang may oras pa," madiing dagdag niya.
"Pipigilan ko na rin ang sarili kong mahulog nang tuluyan sa 'yo. Dahil 'pag
inangkin kita, mapapahamak ka."
Inabot na niya ang bote ng alak, at iniwan na niya ako.

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 10

BAKIT pakiramdam ko pinapaasa lang ako ni Baron?

Hinalikan niya na naman ako, pero bigla niya akong sinabihang layuan siya.
Pagkatapos kong maramdaman ang feeling ng first kiss, matapos kong maisip na may
gusto rin siya sa 'kin, papalayuin niya lang ako dahil delikado raw ako sa kanya.

Hindi ko maintindihan. Bakit parati niyang sinasabi na mapapahamak ako sa kanya?

Ganoon ba talaga siya kasama para masira ang buhay ko? Hindi kasi ganoon ang tingin
ko sa kanya.

Alam kong may magbabago sa amin matapos niya akong sabihang layuan siya, pero hindi
ko inaasahan na ganito katindi.

Hindi ko na alam kung ano'ng nangyari. Hindi ako lumalayo katulad ng gusto niya.
Bakit naman ako lalayo? Ngayon pa na malakas ang pakiramdam kong gusto niya na rin
ako? Napatunayan ko 'yon dahil sa mga sinabi niya.

Hindi ako lumayo, pero siya naman ang umiiwas sa 'kin. Hindi ako manhid para hindi
maramdaman 'yon.

Katulad kagabi, nakasalubong ko siya sa labas, pero hindi man lang niya ako kinibo.
Ako na lang ang nahiya kasi nag-expect ako na ngi-ngisian niya ako tulad dati.

Tapos kanina, alam kong sinadya niyang bilisan ang pagkain ng hapunan dahil nakita
niyang parating na ako. Ayaw niya akong kasabay.

Ilang araw na siyang ganoon umasta sa 'kin. Hindi ko na tuloy magawang ngumiti.
Nalulungkot ako, at alam kong napapansin niyang matamlay ako. Nahuhuli ko siyang
tumitingin sa 'kin, e. Bakit ba kasi kailangan niya pang umiwas sa 'kin.

Napaparanoid na ako sa kakaisip. Ano kayang tumatakbo sa utak niya? Sabi niya pa
pipigilan niya ang sarili niyang mahulog nang tuluyan sa 'kin.

Ang sakit non. Wala akong ibang gusto kung di ang mahalin niya, pero nagpipigil pa
siya.

Ang simple lang naman ng mga bagay. Magmamahalan lang kami. Angkinin niya ako
hangga't kailan niya gusto. Pero bakit pagdating sa kanya parang ang komplikado? O
siguro nga iba ang mundo ko, katulad ng sinabi niya. Baka may mga alam siya na
hindi ko pa alam.

Gusto ko nga siyang kausapin ulit nang masinsinan. Gusto kong linawin ang lahat,
gusto kong itanong kung ano ba talaga ang nararamdaman niya para sa 'kin, kung
bakit kailangang mag-iwasan pa, pero hindi ako makakuha ng tyempo.
Bihira na kasi siyang lumagi rito sa bahay. Puro pagta-tattoo na naman ang ginagawa
niya. Kung pwede lang na puntahan ko siya sa FRANCO ay ginawa ko na. Kaso lagot
naman ako kay Papa. Bawal daw ako roon kasi puro lalaki silang tattoo artists doon.

Ilang gabi na nga akong iyak nang iyak sa kwarto. Namimiss ko 'yung dati. Namimiss
ko 'yung pinapansin niya ako kahit masungit siya. Ngayon, para na naman kaming
strangers. Astang stalker na naman ako na tinitingnan siya mula sa malayo habang
nagta-tattoo siya.

Okay na kasi siya, e. Okay na kami. Masaya na ako sa mga pinapakita niya sa 'kin at
sa mga simpleng efforts niya. Masaya ako kapag tinatawag niya akong kuting. Ngayon
wala ng tumatawag sa 'kin ng ganon. Nami-miss ko na.

"AY, may bago na pala tayong katulong?"

Nabigla ako kay ate Gwen. Agad ko siyang nilingon sa likuran ko. Palapit siya sa
'kin.

Huli na nga nang ma-realize kong ako pala 'yong tinutukoy niyang bagong katulong.
Naghuhugas kasi ako ng mga pinggan ngayon.

"Nasaan si Hanna?

Ba't ikaw gumagawa niyan?" Ang tapang niya talagang magsalita. Bagong ligo siya
ngayon. Naka-bathrobe lang siya at nakabalot ng tuwalya ang buhok niya.

"Nag-aasikaso ng mga customers si ate Hanna," sagot ko. "Ako na lang ang pinaghugas
ni Mama."

"Ah." Tumango-tango siya. "E nasaan ba si Mama?"

"Umalis sila ni Papa. Hindi ko alam kung saan sila pumunta."

"Talaga?" Parang na-excite siya. "Buti naman."

Nagtaka tuloy ako. Sinilip ko siya habang naghuhugas ako. "Bakit 'buti naman'?"

Tumaas ang kilay niya. "Wala lang." Lumingon-lingon siya sa paligid at mulinh
nagbalik ng tingin sa 'kin. "E si Baron ba, nakita mo?"

Namanhid ang mga pisngi ko nang marinig ang pangalan niya.

Agad kong binalik ang atensiyon ko sa paghuhugas ko. "H-hindi, e." Pinilit kong
ituwid ang pagsagot ko. "Bakit mo siya hinahanap?"

Huminga siya nang malalim. "Leche talaga 'yong lalaking 'yon, kanina ko pa
hinahanap, hindi nagpaparamdam. Tinetext ko, hindi naman nagrereply. Sabi niya sa
'kin ihahatid niya raw ako sa office ngayon, tapos wala naman siya."

Kamuntik kong mabitawan ang platong hawak-hawak ko. Nanghina ako bigla. "Ihahatid
ka niya?" Nakatingin na ulit ako sa kanya.

Nakangiti siya nang mayabang. "Oo. Nangako siya sa 'kin. 'Wag mo sasabihin kay
Papa, ha? Hindi non alam, e."

Hindi ko siya sinagot. Humapdi ang mga mata ko, parang gusto kong umiyak.
Iniiwasan ako ni Baron ngayon, pero si ate Gwen magagawa niya pang ihatid sa
opisina. Silang dalawa na naman ang palaging magkasama. Nalulungkot na talaga ako.

Akala ko pa aalis na si ate rito kasi wala na

sa kanya ang atensiyon ko, pero tumungkod pa talaga siya sa lababo at tumingin sa
'kin.

"May sakit ka ba? Bakit ang tamlay mo? Saka tingnan mo 'yang buhok mo. 'Di mo
ayusin 'yang half-ponytail mo, ang gulo." Parang naiinis siya sa hitsura ko.

Hindi na ako sumagot.

"Ilang araw ka ng ganyan, matamlay," tuloy niya pa rin. "Siguro nagpupuyat ka, 'no?
Kaka-tapat mo 'yan sa laptop mo, e. Isusumbong kita kay Mama."

"Hindi po ako nagpupuyat." Hindi ko siya tinitingnan.

"Joke lang 'yon! Ang seryoso mo masyado. Nabanggit pala sa 'kin ni Mama na may
inapplyan ka raw na trabaho. Ano, pasok ka na? May trabaho ka na?"

Bumuntong hininga ako. Pinaalala niya pa talaga. "Wala pa. Hindi pa ako
tinatawagan, e."

"Ah." Tumango-tango na naman siya. "Kapag matagal nang hindi tumatawag, wala na
'yan. Alam ko na lahat 'yang mga ganyan kasi marami na akong napasukang trabaho.
Hindi mo ba talaga nakita si Baron?" Ang bilis niyang mag-iba ng usapan.

Umiling lang ako. Kada banggit niya sa pangalang 'yon, nababalot ng kuryente ang
mga kamay ko.

Mas dumikit naman siya sa 'kin. "Desa. Hindi ka ba naho-hottan kay Baron?"

Napahinto ako sa paghuhugas ko.

Gusto ko siyang tingnan pero hindi ko magawa kasi umiinit ang sulok ng mga mata ko.
Baka makahalata siya.

"Kung sabagay, parang wala namang gwapo o hot sa paningin mo," patuloy niya. "Hindi
ka pa nga nagkaka-boyfriend. Malalagot ka kasi kay Papa. Si Baron, type ko 'yong
hayop na 'yon, e. Akin siya."

Pinigilan kong mag-react, pero sa loob-loob ko gusto ko siyang kontrahin. Ang sakit
sa lalamunan na magpigil ng luha.

Kaunti na lang talaga'y tutulo na ang mga 'to.

Alam ko naman talagang may something sa kanilang dalawa. Hindi na niya kailangang
ipamukha sa 'kin. Kahit kailan, palaging panalo si ate.

"Uy, 'wag mong sasabihin kay Papa 'yon, ha?" Pahabol niya. Nakasilip na siya sa
'kin. "'Pag sinumbong mo 'ko, lagot ka sa 'kin."

Nagtaka na lang ako nang bigla siyang tumuwid ng tayo habang nakatingin sa likuran
ko.

"Baron! A-andyan ka na pala."

Napaayos rin ako ng tayo sabay lingon.

Lalo akong nanghina nang makitang nakatayo na pala si Baron doon. Hindi nito
magawang tumingin sa akin. Kay ate lang nakatutok ang mga mata niya. Nakakaiyak
siya.

"Tara na," malamig na alok pa nito kay ate.

"Kanina pa nga kita hinahanap," sagot naman ni ate at lumapit na sa kanya. "Mag-
bibihis lang ako at magme-makeup. Saglit lang," dagdag ni ate at saka umalis
papasok ng kwarto.

Mabilis na lumipat ang tingin ni Baron sa 'kin. Pero ako naman ang umiwas. Ayokong
makita niya ang mga mata kong naluluha.

Pinatay ko na lang ang gripo at nilagay ang huling platong hinugasan ko sa lagayan.

Hindi na kaya ng dibdib ko. Bakit ganito ang nararamdaman ko. Ayokong itigil ang
pagmamahal ko sa kanya, I still want him, I still want to be with him, pero sobrang
nasasaktan na 'ko. Gusto ko lang naman makuha siya. Ramdam kong may pagtingin din
siya sa 'kin, pero bakit ngayon si ate Gwen ang gusto niyang samahan?

Sige na. Silang dalawa na ang magsama. Kung hindi si Leila ang kalaban ko, ang
sarili ko namang kapatid. Anong laban ko kay ate Gwen? Mukha ngang nagkakamabutihan
na naman

silang dalawa.

Pinapahulog niya lang siguro talaga ako sa mga simpleng bagay na ginagawa niya,
pero wala naman yata siyang balak mahalin ako nang tulad nang pagmamahal ko sa
kanya.

NAGLAKAD na rin ako paalis habang pinupunas ang mga kamay ko sa pajama ko. Nakayuko
lang ako.

Lalagpasan ko lang sana si Baron na hindi pa umaalis sa kinatatayuan niya, pero

bigla niya akong hinawakan sa siko ko.

"Desiree."

Tumulo ang luha ko nang banggitin niya ang buo kong pangalan. Bakit ang lakas-lakas
ng epekto niya sa 'kin. Kinikilabutan ako kapag buong pangalan ko ang tinatawag
niya.

"Tsk bakit umiiyak ka na naman?" tanong niya pa.

Umiling lang ako sabay bawi sa siko ko. Pinahid ko ang mga luha ko gamit ang leegan
ng bulaklakin kong t-shirt.

Ang akala ko papaalisin na niya ako pero laking gulat ko nang iangat niya ang mukha
ko gamit ang dalawa niyang daliri. Kinabahan nga ako baka biglang may makakita sa
'min dito sa kusina.

Bahagya pa siyang yumuko para matitigan ang mga mata ko. "Sino'ng nagpaiyak sa
'yo?"

"Ikaw." Diniretso ko talaga.

Natigilan siya. Ang mga kilay niya, nagsalubong. Pakiramdam ko alam na niya kung
ano'ng ibig kong sabihin.
Yumuko na lang ulit ako, kagat-kagat ang labi ko at umiiyak pa rin. "Paasa ka kasi,
Baron Medel."

"Puta, ano?!"

"Sabi ko, paasa ka!"

Halos umikot na lang ang paningin ko nang bigla niya ako akong higitin sa braso.
Hinila niya ako papunta sa laundry area, hindi ko nagawang pumalag!

Kasabay ng pagsara ng screen door ay ang pagsandal niya sa 'kin sa pader. Tumapat
siya sa 'kin. Naririnig

ko ang tibok ng puso ko ngayon. Patay pa ang ilaw, hindi ko siya makita nang
maayos.

"T*ngina, Desa, hindi kita pina-paasa!" Mahina ang boses niya pero gigil na gigil
siya.

Napapikit ako nang madiin. Ang sakit sa dibdib, mas lalo akong naiyak. "E ano 'tong
ginagawa mo sa 'kin?" Tinitigan ko na siya. Naaaninag ko na ang mga mata niyang
nanglilisik ang tingin sa 'kin.

"Umasa ako sa mga pinapakita mo sa 'kin, Baron, tapos bigla mo akong iiwasan at
hindi kikibuin. Bakit mo ba ako hinalikan? Wala lang? Trip mo lang ba?
Tapos...tapos ngayon kayo na naman ni ate. Ihahatid mo pa siya sa office." Tuloy-
tuloy ang pag-iyak ko, hirap na akong magsalita. Hindi ko na rin naiisip na baka
may makahuli sa amin dito.

"Sige. Lalayo na ako sa 'yo," patuloy ko pa at madiing pinahid ang mga luha ko.
"Iiwas na rin ako kung 'yon talaga ang gusto mo. Ayokong magalit sa 'yo, pero
kasi...kasi nahihirapan na talaga ako. Paasa ka kasi!" Umiwas na ako ng tingin.
Iyak lang ako nang iyak.

"Tsk. Tumingin ka sa 'kin."

Hindi ako sumunod. Hindi ko kaya. Nalulunod ako sa mga tingin niya. At alam kong
galit siya dahil sa tono ng pananalita niya.

"Puta, isa. Tumingin ka."

Natakot ako, sumunod na ako. Tiningnan ko siya sa mga mata. Seryoso ang mga iyon.
Katulad noong hinalikan niya ako.

"Hindi ako paasa," madiing ulit niya.

Nagpigil ako ng hikbi. "E bakit ka ganito?"

Saglit siyang pumikit nang madiin at muling tumingin nang matalas sa 'kin. "Akala
mo ba madali 'tong ginagawa ko? Akala mo masaya ako na iniiwasan kita? Para lang
alam mo, totoo lahat ng pinakita ko sa 'yo noon.

May mga bagay lang akong dapat unahin kaya t*ngina, hindi ko matuloy-tuloy 'tong
nararamdaman ko para sa 'yo!"

Doon ako napatahan. "N-nararamdaman?" Pumungay ang mga mata ko. "Sige po. Ano ba
talagang nararamdaman mo para sa 'kin? Gusto kong malaman."
Tinungkod niya ang isa niyang kamay sa dingding. Halos ikulong niya ako.
Nararamdaman ko na ngayon ang malalim niyang paghinga.

"T*ngina gusto kita," amin niya. "Hindi ko alam kung anong meron sa 'yo, pero p*ta
nahuhulog ako."

Namanhid ang mga pisngi ko.

Gusto rin niya ako. Napangiti ako nang mapait sa kabila ng mga bakas ng luha sa
mukha ko. He likes me too, kaya mas lalo akong hindi titigil. Mas lalo akong hindi
dapat lumayo.

Pinunasan ko na ulit ang mga mata ko gamit ang leegan ng t-shirt ko. Suminghot ako
at muli nang tumitig sa kanya. "G-gusto mo rin ako. Pero bakit mo 'ko pinapalayo sa
'yo? Bakit umiiwas ka?"

Ang tagal niyang nakatitig sa 'kin bago siya sumagot. "Dahil ayokong masaktan ka.
Masyado ka pang bata, Desa. Masyado kang inosente at mabait para sa 'kin."

"H-hindi ko pa rin maintindihan." Umiling-iling ako. "Gusto natin ang isa't isa
pero bakit ang hirap-hirap pa rin? Hindi ba pwedeng iyo na lang ako? Ayaw mo ba
non?"

"Gusto ko. T*ngina gusto ko! Ganon ka-simple at ganon din ka-komplikado."

Umatras na siya. Huminga siya nang malalim sabay suklay sa buhok niya. Parang hindi
na niya malaman ang gagawin.

Inayos ko naman ang bangs na nakasabog sa noo ko. "Paanong komplikado? Ipaliwanag
mo sa 'kin."

Tumingin muna siya sa gawi ng screen door para siguruhing walang makakahuli

sa amin, bago niya ako sinagot. "Hindi tayo bagay, Desa. Anghel ka, demonyo ako."

"E 'di magpapaka-demonyo rin ako para sa 'yo."

"Puta 'yun na nga ang ayokong mangyari - ang magbago ka nang dahil lang sa 'kin. At
sa tingin mo ba papayagan tayo ng Papa mo?"

Bumagsak ang mga balikat ko. Napayuko ako. Pasan ko na yata ang mundo.

Si Papa.

Oo, kahit anong gawin ko alam kong hindi 'yon papayag. Magwawala 'yon kapag nalaman
niya ang lahat ng ito.

So 'yun ba? 'Yun ba ang isa sa mga dahilan ni Baron kung bakit palagi niyang
sinasabing mapapahamak ako sa kanya? Bukod sa masamang tao siya at babaero siya,
ayaw din pala talaga ni Papa.

Alam niyang itatakwil ako ng pamilya ko 'pag nalaman nilang pumatol ako sa kanya na
gusto nilang ituring ko lang na kuya. Baka hindi na ako payagan ni Papa na lumabas
ng bahay kahit kailan.

"Naiisip mo na ba kung ano'ng mangyayari sa 'yo kapag inangkin kita?" seryosong

tanong niya.

"T-takot ka kay Papa?" 'Yon na lang ang nasabi ko.

Napamura siya nang malutong. "Desa, negosyo ng Tatay mo ang bumubuhay sa 'kin
ngayon. Kahit gaano ko ka-gustong mapa-sa 'kin ka, may mga bagay na hindi sumasang-
ayon. At puta, triple ang higpit non sa 'yo. Binalaan niya 'ko dati na 'wag na 'wag
mapapalapit ang loob sa 'yo. Alam niya kasing g*go ako. G*go ako, Desa."

Naiyak na naman ako. Tinakpan ko na ang mga mata ko.

Hindi ko na alam kung ano'ng mararamdaman ko ngayon. Hindi ko alam na binalaan siya
ni Papa. Kaya pala dati pa ay hirap na hirap na akong makuha ang pansin niya.

"P-patunayan mo na lang kay Papa na mali

siya. Na hindi mo ako masasaktan," sabi ko sa pagitan ng pagiyak ko.

"T*ngina hindi ko nga maipapangakong sa 'yong hindi kita masasaktan. Gusto lang
naman kitang protektahan. Hindi mo pa rin ba maintindihan?"

Sasagot pa sana ako pero biglang nag-ring ang phone niya.

Nagmura pa siya bago iyon mabilisang dinukot mula sa bulsa ng pantalon niya.
Tiningnan niya lang ang screen at agad iyong sinagot.

"Gwen."

Sumikip lalo ang dibdib ko.

Si ate. Hinahanap na siya ni ate.

"Tsk oo ihahatid nga kita. Maghintay ka na lang sa labas ng kotse. Papunta na 'ko."

Tumingin ako sa itaas para pigilan na ang mga luha ko. Ayoko nang umiyak. Ang
sakit-sakit na. Sobra na akong nahihirapan. Pakiramdam ko mahihimatay na lang ako
rito sa sobrang sikip ng dibdib ko.

Binalik na niya ang phone sa bulsa niya matapos makipag-usap. Tapos tiningnan niya
ulit ako.

Hindi ako umiwas. Pinakita ko talaga sa kanya ang mukha kong basang-basa na naman
ng luha at pinarinig pa sa kanya ang mga hikbi ko. Gusto kong maramdaman niya ang
sakit na nararamdaman ko. Gusto namin ang isa't isa pero hindi pwede. Anong klaseng
buhay ba naman meron ako!

Ang tagal niyang nakatitig sa 'kin bago siya umiwas para hilutin ang noo niya.
"T*ngina bakit ba napakahirap nito."

Pinanood ko lang siya habang natataranta na siya sa kakaisip kung ano'ng gagawin
niya sa 'kin. Ako, lumuluha pa rin ako.

Ilang minuto pa ay nagpakawala na siya ng buntong hininga, "tsk ah p*t*ngina bahala

na!" At laking gulat ko na lang nang higitin niya ako sa bewang ko.

Napatigil ako sa pag-iyak nang tumama ako sa katawan niya.

"Nawawalan ako ng lakas 'pag nakikita kitang umiiyak, alam mo ba 'yon?" Titig na
titig siya sa 'kin. "Pakiramdam ko trabaho kong patahanin ka."

Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at inangat ang mukha ko para makita ako
nang maayos. Why is he doing this. Tumatayo ang mga balahibo ko.
Hindi ako makagalaw. Kusang tumigil ang pagtulo ng mga luha ko at ngayon ay
nakatulala na lang ako sa mga mata niya. Ang init ng mga palad niya.

Pinagmamasdan niya ang luha sa gilid ng mga mata ko, hindi ko alam kung bakit. Ang
seryoso pa ng hitsura niya. Gusto ko kung paano niya ako tingnan. Sana lang walang
pumasok na tao rito. Kinakabahan kasi ako sa posisyon namin ngayon, para niya akong
hahalikan.

"Ano ba'ng ginawa mo sa 'kin?" Kapit niya pa rin ang mukha ko. Ang lalim-lalim ng
tingin niya. "Gusto mo ba 'kong mabaliw ng dahil sa 'yo? Kahit kailan hindi ko
naisip na matitipuhan kita - isang bata, inosente, at walang pakelam sa mundo basta
makuha niya lang ang gusto niya. Ano'ng klase ka ba?"

Bigla niya akong sinubsob sa matigas niyang dibdib. Niyakap niya ang braso niya sa
leeg ko. Ang higpit non na para bang bawal akong kumawala.

Hindi ko na tuloy alam kung ano'ng irereact ko. Ito ang unang beses na niyakap ako
nang ganito. Ang init niya, at ang bango ng t-shirt niya. Rinig na rinig ko na nga
ang tibok ng puso ko ngayon. At naririnig ko rin ang kanya.

"T*ngina sige na." Nagsalita siya sa gilid ng ulo ko. "Wala na rin akong pakelam sa
mundo. Wala na 'kong pakelam sa Tatay mo, o kung mapaiyak man kita, o kung masaktan
kita nang hindi ko sinasadya. Sasabak na 'ko. Akin ka na simula ngayon, Desa."

=================

October 10 3:10 AM

3am. Gising pa rin ako. Hindi ako makatulog, si Baron Medel kasi.

Sobrang pinasaya niya ako. Kagabi, umamin na siya sa 'kin na gusto niya rin ako. At
sabi niya pa, sa kanya na raw ako simula ngayon.

Ako na yata ang pinaka-masayang babae sa buong mundo dahil sa wakas, nagustuhan na
rin ako ng lalaking mahal ko. Dinala niya 'ko kagabi sa laundry area. Doon siya
umamin, at hindi niya talaga ako iniwan hangga't hindi niya ako napapatahan at
napapangiti. Iyak kasi ako nang iyak.

Dapat ihahatid niya si ate Gwen sa opisina, pero hindi na niya tinuloy. Ewan ko
kung anong dinahilan niya kay ate. Sabi ko nga sa kanya, okay na sa 'kin kung
ihatid niya si ate, basta ba last na 'yon. Kaso, ayaw na niya talaga. Mas gusto
niya raw akong makasama. Sobrang pinapakilig niya ako. Sa hitsura ni Baron, hindi
ko naisip na kaya niyang magpakilig nang ganon. Ang tapang kasi ng personality
niya.

Sabi niya rin iiwasan na niya si ate. Wala naman akong sinabi sa kanyang gawin niya
'yon. Siya lang ang nag-desisyon. Ang sarap niya palang magmahal. Nae-excite tuloy
ako sa mga kaya niya pang gawin para sa 'kin.

Sa ngayon, hindi ko pa naiisip sila Papa at ang ibang mga hahadlang sa 'min. Basta
masaya ako. Pinaalala naman sa 'kin ni Baron na kahit gustong-gusto niya, hindi
kami madalas na magkakasama dahil bawal daw. Naintindihan ko naman 'yon.
Naiintidihan ko ang sitwasyon namin. Hindi kami legal, e. Alam niyo, kahit naman
hindi niya ibigay lahat ng oras at atensiyon niya sa 'kin, kahit hindi ko siya 24/7
na makasama, okay lang. Marunong akong makuntento. Masaya na ako basta alam kong
gusto niya rin ako. Sabi ko nga sa kanya, madali akong i-please. Natuwa siya. Hindi
raw talaga ako katulad ng ibang babae.

Naging proud tuloy ako sa sarili ko. Nagpapasalamat ako na ganito ako. Bukas
excited akong bumangon dahil makikita ko na ulit siya.

Oo nga pala, hiningi na niya ang number ko. Sa wakas! Tapos kanina tinext niya ako.
First text niya 'yon sa 'kin. Sabi niya...

"Bawal magpuyat ang kuting ko."

- D.C Franco

=================

Chapter 11

LAGPAS alas-otso na nang matapos akong mag-ayos.

Pupunta ako sa banko ngayon. Tinawagan kasi nila ako kahapon, tanggap na ako!
Pinapapirma na nila ako ng job offer.

Hindi nga ako makapaniwala, e. Sa wakas may trabaho na rin ako.

Kay Baron ko sana unang ibabalita, kaso hindi ko siya nakita buong araw kahapon.
Tinext ko na lang siya, pero 'di naman nagreply. Busy siguro. Kay Mama ko na lang
unang sinabi ang good news. Tuwang-tuwa naman siya. Binilhan niya nga ako ng bagong
damit kagabi para raw may isusuot ako ngayon.

Sa lahat ng mga damit na binili niya para sa 'kin, itong suot ko ang pinaka-
nagustuhan ko. Bistida ito na maong ang tela.

Akala ko nuong una mainit sa balat, pero hindi naman pala. Presko nga kasi light
ang kulay ng maong nito, 2 inches above the knees ang haba, at sleeveless pa.
Papatungan ko na lang ng puting cardigan na hinalungkat ko pa sa damitan ko.
Magpuputing doll shoes na lang din ako mamaya para bagay.

Saktong inaayos ko ang hair clips sa magkabilang gilid ng buhok ko nang may kumatok
sa pinto ng kwarto ko.

Ah, si Mama siguro. Siya lang naman ang malimit kumakatok sa 'kin.

Nagmadali ako para pagbuksan siya. Pero pinanglakihan ako ng mga mata nang hindi si
Mama ang naabutan ko kung 'di si Baron.

Mula sa pagkakayuko ay nag-angat siya ng tingin sa 'kin sabay kagat sa ibabang labi
niya para magpigil ng ngisi.

Nakakapanghina siya!

"Pasok ako." Tinulak niya ang pinto at pumasok.

Kinagulat ko 'yun! "Hala, bawal! Baka makita ka nila Papa na pumapasok rito."

Mabilis niyang ni-lock ang pinto at sumandal roon.

Sinuklay niya pataas ang buhok niya. "Nasa labas sila Rex, may kausap. Gusto lang
kitang makita. Hindi kita nakita kahapon, e."

Nabanat ang mga labi ko sa lapad ng ngiti ko. "Gusto rin kitang makita."

He half-smirked at nagbaba ng tingin sa damit ko. Hinawakan niya at sinuri ang

tela. "Bago?"

Tumango ako. "Bili ni Mama. Maganda ba?" Pinlantsa ko ang ibabang parte gamit ang
mga palad ko.

"Maganda." Sumunod niya namang hinaplos ang dulo ng buhok ko.

"Lalo ka namang nagmukhang mabait diyan sa ipit mo," puna niya.

"Pangit ba?" Naka-hair clip lang kasi ako magkabilaan.

"Ayos lang, gusto ko. Congrats pala. May trabaho ka na."

"Thank you! Tinext kita kahapon e, hindi ka naman nagreply."

"Tsk magrereply na dapat ako. T*ngina wala pala akong load. O, para sa 'yo." May
binigay siya sa 'kin na naka-plastic.

Tinanggap ko. "Ano po 'to?"

"Regalo ko."

Gulat akong nag-angat ng tingin sa kanya. "R-regalo mo? Kasi natanggap na ako sa
trabaho?"

Hala na-excite ako!

Sinilip ko agad kung ano 'yong nasa plastic. Nagningning ang mga mata ko sa tuwa
nang makitang 'yung cat ears na headband ang nasa loob! Nilabas ko agad. "Wow! Sa
'kin 'to?"

Narinig ko siyang natawa sa reaksyon ko.

Manghang-mangha kasi ako, para akong bata. E sa hindi ko ineexpect na bibigyan niya
ako nito. Na-surprise talaga ako! Ito 'yung nasa tindahan sa palengke, e. Binili
niya talaga para sa 'kin. Ang sweet niya naman!

Tumakbo ako pabalik sa tapat ng salamin. Dali-dali kong inalis ang mga clips sa
buhok ko para isuot 'yung bagong headband na bigay niya.

Kahit

ako na-cute-an sa sarili ko. Bagay pala! Puti pa ang kulay nitong tenga, parang
anghel na pusa!

Galak na galak akong umikot paharap sa kanya para ipakita ang hitsura ko. "Meow!
Bagay ba?"

Ngumisi siya sabay iwas ng tingin. "T*ngina."

Oo ba ang ibig sabihin non?

Lumakad siya papunta sa 'kin. Ang cool ng dating niya sa suot niyang itim na sando
na may kaluwagan. Nakabalandra na naman ang mga tattoo niya sa braso at leeg.
Sumisilip din 'yung nasa dibdib niya.

Kinurot niya agad ang isa kong pisngi nang makatapat na siya sa 'kin. "P*ta ba't
ang cute mo?"

Feeling ko namula ang mukha ko, nakakahiya. First time niyang ginawa sa 'kin 'yon.
Para siyang nanggigil nang kurutin niya ako sa pisngi.

Matamis na lang akong ngumiti. "Bagay?"

"Bagay. Sa 'yo lang bagay 'yang ganyan. Kuhanan kita ng picture." Ang bilis niyang
nilabas ang phone mula sa bulsa ng shorts niya at tinapat 'yon sa 'kin.

Wala man lang 1,2,3, pinicturan niya agad ako. Hindi tuloy ako nakapaghanda.

"Patingin ako," sabi ko na lang sabay silip sa screen ng phone niya, pero nilayo
niya naman sa 'kin.

"Bawal. Akin lang 'to."

"Huh? E picture ko naman 'yan, ah?"

"Oo nga." Binalik na niya ang phone sa bulsa niya.

Hindi ko siya na-gets.

Nilaro niya na lang bigla ang tenga sa headband ko. "Nagustuhan mo 'to?"

Naninigkit ang mga mata ko sa sobrang ngiti ko sa kanya. "Nagustuhan ko nga sobra!
First time kong matuwa nang sobra sa regalo."

"Bakit first time?" Nakakunot ang noo niya.

"E kasi 'pag si Mama ang nagreregalo sa 'kin, hindi ako ganito kasaya.

'Yung ibang mga binibigay niya kasing damit, hindi ko naman tipo. Mga seksi, tulad
ng mga sinusuot ni ate Gwen. Ito gusto ko!" Kinapa-kapa ko ang headband ko.

Napapa-iling-iling na lang siya sa mga reaksyon ko. Ang gwapo niyang ngumiti.

"Ngayon na lang din ako ulit bumili ng gamit para sa babae," sabi niya.

"T-talaga? Hindi ka ba nahiya nong binili mo 'to? E headband 'to, e. Pusa pa."

"Nahiya. P*ta ako nga lang lalakeng nabili ron. Sino'ng hindi mahihiya?"

Kinagat ko labi ko para hindi ako matawa sa kanya. Cute kasi! Ang dami niyang
tattoo sa katawan tapos nabili siya ng headband.

"Teka. Doon mo ba 'to binili kay lola?" sumunod na tanong ko. Naalala ko kasi
bigla.

Ang bilis namang nabadtrip ng hitsura niya. "Tsk. Oo."

"Nakilala ka ba niya? Ano'ng sabi niya sa 'yo?"

"T*ngina ang sama nga ng tingin sa 'kin! Para 'kong nakapatay ng tao ang p*ta."
Hindi ko na napigilan ang bungisngis ko. "Iniimagine ko ang hitsura mo habang
nabili ka. Siguro hindi ka makatingin nang diretso sa mga mata ni lola, 'no?" Biro
ko pa.

Sumama ang titig niya sa 'kin. "Sinabi ko bang tawanan mo 'ko?"

Inis na 'yan. Nagpigil na ako. Kahit sa loob-loob ko gusto ko pa talagang tumawa.

"Pero thank you talaga," sabi ko na lang. "Na-appreciate ko. Susuotin ko 'to araw-
araw, kahit na nasa trabaho ako."

Parang biglang naging seryoso ang hitsura niya. "Ayoko."

"Huh? Ayaw mong suotin ko 'to araw-araw?"

"Ayokong suotin mo 'yan sa trabaho."

Ngumiti ako sa kabila ng seryosong mukha niya. "Bakit? Mukhang baliw?"

Kumunot ang noo niya. "Baka agawin ka sa 'kin. Ang cute

mo lalo 'pag naka-ganyan ka."

Bumilis ang tibok ng puso ko. Pulang-pula na naman siguro ang mga pisngi ko ngayon.
Unexpected kasi siya kung bumanat, e.

Sinuklay ko na lang ang buhok niya gamit ang mga daliri ko. "Sino namang mang-
aagaw?"

Inis na ang hitsura niya, ewan ko kung bakit. Ang bilis niyang mag-iba ng emosyon.

Bigla siyang tumalikod at tumungo sa gawi ng laptop table ko. Hinila niya ang silya
at naupo roon. Parang namomroblema siya, ang layo ng tingin niya.

Nagpakawala siya ng buntong hininga. "Magagalit ka ba sa 'kin 'pag sinabi kong

hiniling kong 'wag kang matanggap diyan sa banko?"

"A-ano po?" Parang nanghina bigla ang mga tuhod ko.

"Magagalit ka, 'no?" Hilot-hilot na niya ang noo niya.

"Bakit mo hiniling? Gusto ko na ngang magkatrabaho, e. Ayaw mo naman pala."

"Hindi sa ayaw kong magkatrabaho ka." Lumingon siya sa 'kin. Gamit ang daliri niya,
sinenyasan niya akong lumapit sa kanya.

Sumunod naman ako. Lumapit ako at tumayo sa tapat ng kinauupuan niya.

Hinawakan niya agad ang mga kamay ko. Tumingala siya sa 'kin, nakakunot pa rin ang
noo. "Tsk, sorry na."

"Hindi naman ako galit. 'Wag ka mag-sorry. Bakit ba ayaw mo akong matanggap don?"

"Ando'n kasi 'yong lalake mo."

"L-lalake ko?" Nagsalubong din ang mga kilay ko. "Wala naman akong ibang lalake."

"'Yung nanghingi ng number mo."

"Ah..." Tumango-tango ako. "Si Grant?"

Kulang na lang ay irapan niya ako.

Hindi ko naman alam kung matatawa ako sa inaasta niya o ano. Kasi naman, ako nga
hindi ko naisip na makakasama ko nga pala si Grant doon.

Nakalimutan ko na 'yun, actually. Pero siya, 'yon pa rin pala ang tumatakbo sa isip
niya.

"Ayokong lalapit ka sa kanya." Ma-otoridad ang pagkakasabi niya.

Ang tagal kong nakangiti bago ko nagawang sumagot. "Opo. Hindi ako lalapit sa
kanya."

"Seryoso ako, Desa."

"Wala naman akong sinasabing hindi ka seryoso, ah?"

Tumalas ang tingin niya. "Kahit kausapin ka niya, kahit magpakamatay siya sa
harapan mo, 'wag mo siyang papansinin."

'Di ko napigilan, natawa na 'ko. Binawi ko ang isa kong kamay mula sa pagkakahawak
niya para takpan ang bibig ko.

"T*ngina sige tawanan mo 'ko."

Pinigil ko na ang sarili ko. "Bakit ka kasi ganyan?"

"Seloso kasi ako!"

Natawa na naman ako. Wala pa nga akong ginagawa, nagseselos na agad siya.

Sinuklay ko na lang ulit ang buhok niya. Ang lambot ng buhok niya. "Seloso ang
tigre?"

Tiningnan niya ako nang masama. "Oo. At 'pag nagseselos ako, nanga-ngagat ako."
Bigla niyang inabot ang kamay kong nakahaplos sa buhok niya at akmang kakagatin
iyon.

"B-Baron!" Napatili ako sabay atras mula sa kanya. Hala, nanggi-gigil talaga!

Ngumisi lang naman siya. "Parang bata talaga. Tsk sige na, bilisan mo nang mag-
ayos. Hihintayin na lang kita sa sasakyan." Tumayo na siya.

Ako naman, nagtaka. "Hihintayin? Bakit, ihahatid mo 'ko sa banko?"

"Oo. Ayaw mo ba? Ako gusto ko, e."

Agad akong humabol at humarang sa kanya. "Gusto ko! Gusto ko rin! Pero, alam nila
Mama? Pumayag sila?"

"Kinausap ko na Mama mo kanina. Sabi ko, ako na maghahatid sa 'yo palagi. 'Wag ka
nang mag-alala, gumagawa ako

ng paraan para makasama ka."

Sa sobrang tuwa ko, napayakap ako sa bewang niya. "Thank you! Pinapasaya mo talaga
ako!"
Wala na akong masabi. Ibang klase siya! Binigyan niya ako ng regalo, tapos ngayon
naman, kinausap niya si Mama para sa 'kin. Hindi ko naisip na gagawin niya 'yon.

Ano kayang dinahilan niya kay Mama? Alam kaya ni Papa? Sigurado akong hindi niya
kayang kausapin nang ganon si Papa. Mas maluwag ang Mama ko kumpara kay Papa, e.

Hinaplos-haplos niya ang buhok ko. Tapos naramdaman ko na lang na humalik siya sa
tuktok ng ulo ko.

"'Yung sinabi ko, ah. 'Wag kang lalapit sa Grant na 'yon," paalala niya.

Tumingala ako sa kanya, nakayakap pa rin. "Opo. Mabait ang kuting, susunod siya sa
tigre."

Ngumisi lang siya habang nakapako ang tingin sa mga mata ko.

"Baron, okay lang ba sa 'yong ihatid ako ngayon?" tanong ko. "Wala ka bang gagawin
sa FRANCO?"

"Meron. Marami. Pero ikaw ang uunahin ko."

Ngumiti ako nang abot tenga at hinigpitan ang yakap ko sa bewang niya.

Siya naman, seryoso lang. Inayos niya lang ang cat ears na headband ko. Ang tagal
niya bago muling nakapagsalita. "'Wag ka nang pumunta sa banko. Dito ka na lang sa
'kin. Yakapin mo na lang ako."

Kinilig ako. Bumitiw na ako sa kanya, pero 'di siya pumayag, hinigit niya ako sa
bewang para muling yakapin nang sobrang higpit. Parang mababali nga ang mga buto
ko! Sinisiksik niya pa nang maigi ang mukha ko sa dibdib niya.

Medyo pumalag ako. "Uhm, Baron, hindi ako makahinga."

"Sabi ko kasi 'wag ka nang umalis."

"Pero hindi po pwede."

Don lang niya ako pinakawalan. "Sige, pahalik na lang ako."

"B-Baron!"

"Isa lang!"

Sumimangot ako.

"Tsk 'wag na nga! Buti nga nagpa-alam pa 'ko e!" Dismayado 'yung hitsura niya.
"Sige na, lalabas na 'ko."

Aalis na sana siya pero mabilis ko siyang hinila sa kamay para pigilan.

Saktong pagharap niya sa 'kin, agad akong tumingkayad and I gave him a chaste kiss
on the cheek.

TO BE CONTINUED
=================

Chapter 12

TAMAD lang niya akong tiningnan matapos ko siyang halikan sa pisngi. "Ano 'yong
ginawa mo?" tanong niya pa.

I bit my lower lip. "Kiss."

"T*nginang 'yan kiss na tawag mo ron? E inamoy mo lang ako e!"

Napasimangot ako. "Si Baron. Kiniss na nga kita."

"Pisngi lang 'yon. Wala bang mas wild?"

Feeling ko namula na naman 'tong mukha ko. Yumuko na lang ako. Pinlantsa ko ang
damit ko gamit ang mga palad ko.

Parang natawa naman siya sa naging reaksyon ko. Inangat niya ang mukha ko gamit ang
daliri niya. "Biro lang. Iiyak ka na naman. Tsk sige, kiss mo na lang ako rito sa
kabila para pantay." Turo-turo niya ang kabila niyang pisngi.

Napanguso na lang ako. "Baron."

"Bilisan mo, lalabas na 'ko." At pumikit pa talaga siya.

Wala na 'kong nagawa. Tumingkayad na lang ulit ako para bigyan siya ng simpleng
halik sa kabila niyang pisngi.

Pagkatapos non wala na siyang sinabi. Ngumiti lang siya nang nakakaloko at lumabas
na ng kwarto. Naiwan ako ritong rinig na rinig ang lakas ng tibok ng puso ko. Si
Baron mahilig sa kiss.

***

WALA PA YATANG isang oras ang ginawa kong pagpirma roon sa banko.

May mga kasabay nga ako sa loob. Mababait naman sila, nakikipag-kwentuhan sila sa
akin habang naghihintay kami. Pagtapos pumirma, nagdiscuss lang saglit tungkol sa
mga requirements tapos pinauwi na rin kami.

Buti na lang nga hindi ko nakita si Grant doon sa loob. Baka absent. Naalala ko
'yung sinabi ni Baron na 'wag akong lalapit don kay Grant. Susundin ko siya kasi
ayokong magalit siya. Halata pa naman sa kanyang ang bilis niyang magselos.

BITBIT

ko ang clear case ko at envelope na may lamang mga requirements habang naglalakad
ako papunta sa pinagpaparadahan ng sasakyan ni Baron.

Nakita ko agad siyang nakatambay roon sa kabilang gilid ng sasakyan. Pader na ang
kaharap non. Hindi niya nakikitang parating na ako. Buti na lang!

Dinadahan-dahan ko ang paglalakad ko para hindi niya ako mapansin. Yumuko pa ako
sabay diretso sa likuran ng sasakyan para magtago.
Isu-surprise ko siya.

Kinuha ko 'yung cat ears ko na nilagay ko sa loob ng bag kanina, at sinuot 'yon.
Inayos ko lang saglit ang buhok ko, tapos sinilip ko na siya mula sa likuran ng
sasakyan. Ulo ko lang ang nilabas ko.

"Meow!"

Bumalik agad ako sa pagtatago bago pa siya lumingon. Natatawa ako! Siguro hinahanap
niya ako.

Ang tagal, wala akong reaksyong narinig. Kaya sumilip ulit ako. "Psst. Tigre!"
Sabay tago ulit.

"Tsk kuting, 'wag kang makulit." Nainis agad siya.

Nagpigil na lang ako ng tawa para hindi niya ako marinig. Ano kayang hitsura niya?
Naninigarilyo siya, e.

Sinilip ko ulit siya. Pero laking gulat ko dahil wala na siya roon sa pwesto niya.
Hinabaan ko ang leeg ko kasi baka nagtatago lang, kaso wala talaga. Halos lumapit
na nga ako, e. Hala, ang bilis niya nawala?

Ah, baka nakulitan na.

Napagpasyahan ko na lang na pumasok na sa sasakyan, pero pagkatalikod ko, halos

mabitawan ko ang mga hawak ko sa gulat nang makitang nasa likuran ko na pala siya!
Nakatungkod pa ang isa niyang kamay sa kotse habang naninigarilyo.

"Sino'ng kalaro mo?" Magkasalubong ang mga kilay niya.

Ngumuso naman

ako para magpigil ng ngiti. "Ikaw. Surprise nga, e. Nakita mo 'ko?"

"T*ngina malamang!" Nakasigaw na naman siya. Pero ang bilis niya namang bumawi
dahil nakanakaw agad siya ng halik sa noo. "Patago-tago ka pa."

Pumungay ang mga mata ko. Marunong talaga siyang maging sweet.

"Suot mo 'yan don sa loob?" Nakatingin siya sa cat ears ko.

"Hinde," sagot ko. "Ayaw mo, 'di ba? Dito ko lang 'to sinuot, kasi magkasama na
tayo ulit."

Ngumisi siya sabay ayos sa cap niyang baliktad ang pagkakasuot. "Mamaya na tayo
umuwi. Tapusin ko lang 'to." Inangat niya ang stick ng sigarilyo. "Diyan ka lang.
'Wag kang makulit."

Hindi naman ako makulit. Sumandal na lang ako sa likod ng sasakyan. Niyakap ko ang
envelope at clear case na dala ko.

Sumilip ako sa kanya. Medyo nakadistansiya siya mula sa 'kin kasi alam niyang ayoko
sa usok. Pinanood ko lang siya habang naninigarilyo siya. Bakit kaya naniningkit
ang mga mata niya kapag nasa labi niya 'yong stick? Style ba 'yon? Gwapo niya kasi,
e.

"Nainis ka ba kasi nagtago ako?" tanong ko.

"Hinde." Nag-puff siya. "Ba't naman ako maiinis?"

"Uh, wala lang. Kasi parang seryoso ka. Makulit ba 'ko?"

"Makulit." Tapos tiningnan niya kung ano'ng reaksyon ko.

Sumimangot lang ako. Siya, wala, ngumisi lang, sabay kurot sa pisngi ko. Niloloko
niya na naman ako.

Nalipat naman bigla ang atensiyon niya sa dalawang babaeng dumaan. Kumakain ang mga
ito ng ice candy habang nagtatawanan.

Ang tindi makatingin nitong si Baron, palibhasa ang iiksi ng shorts nong dalawa.

Sinimangutan ko tuloy siya kahit hindi niya

ako nakikita. Kasama na nga niya ako, tumitingin pa siya sa iba.

"Kuting, gusto ko nong kinakain nila. Sa'n meron non?"

Ay, natawa na lang ako sa sarili ko. 'Yung ice candy pala ang tinitingnan niya.

Lumingon-lingon ako sa paligid. Nakita ko 'yong mini mart na may nakapaskil na sign
board, "ice candy for sale".

"Ayun, o!" Tinuro ko.

Tumingin siya, tapos bigla na niyang tinapon ang stick ng sigarilyo niya at
kinapitan ang kamay ko. "Tara, bili tayo." Hinila niya ako.

Nagpaubaya lang ako.

Hindi ko alam kung ano'ng irereact ko ngayong magka-holding hands kami habang
naglalakad. Ang init ng kamay niya. First time kong may maka-holding hands na
lalaki.

Nakayuko lang ako habang naglalakad. May mga nakakasalubong kasi kami na tumitingin
sa suot kong cat ears.

Pagkarating namin sa mini mart, tumuro agad si Baron sa bench sa tapat. "Umupo ka.
Hintayin mo 'ko."

Sumunod lang ako. Nilapag ko sa kaliwang gilid ko ang dala kong envelope at
pinatong doon ang bag ko.

Solo namin ang lugar. Walang nang ibang nabili, kami lang.

Hindi naman nagtagal si Baron. Ilang minuto lang ay bumalik na rin siya, may dalang
dalawang ice candy. Inabot niya ang isa sa akin. "O, ubusin mo 'yan."

Nagpigil ako ng ngiti. Siyempre naman uubusin ko. Bata talaga tingin niya sa 'kin.

Umupo na siya sa tabi ko. Tinungkod niya ang mga siko niya sa sariling mga tuhod
habang kumakain. Pati ba naman sa pagkain ng ice candy, ang cool pa rin niya?

Inumpisahan ko na ring kainin 'yung akin. Unang kagat pa lang, nagustuhan ko na.
Buko pandan flavor. "Mmm, sarap!" Medyo nabulol pa ako
kasi ang lamig sa bibig.

Nilingon niya ako. Nakangisi siya. "22 ka ba talaga? T*ngina para kang 10 years old
kung umasta."

"E ang sarap kasi e. Thank you, ah. Gusto ko 'to."

"'Wag mo sabihing paborito mo rin 'yan?"

Tuwang-tuwa akong tumango.

Napailing-iling siya. "Parang lahat naman paborito mo." Tumingin na ulit siya sa
unahan.

Sumilip ako sa ice candy niya. Grabe ang bilis niyang kumain, halos nakalahati na
niya!

"Ano nga ulit 'yung isa mo pang paborito?" sumunod na tanong niya.

"Alin?"

"'Yung pinatikim mo sa 'kin don sa tabing dagat. 'Yung pagkain ng bata."

Pagkain daw ng bata. "Iced gems tawag don."

"T*ngina iced ano?" sabay lingon nang nakakunot ang noo.

"Iced gems!" Natatawa ako. Lahat na lang may kasamang mura. "Bakit? Bibili ka?"

Binalik niya ang tingin sa unahan. "Bibilhan dapat kita kasabay niyang tenga ng
kuting, kaso 'di ko maalala kung ano'ng tawag don sa p*t*nginang pagkaing 'yon."

Nawala ang concentration ko sa pagkain sa ice candy ko kasi natatawa ako sa kanya.
"Dapat sinabi mo 'iced gems'."

"Hindi ko nga maalala! P*ta mukha kaya akong g*go kaka-describe ron sa tindera.
Sabi ko 'yung maliit na biskwit na may matamis sa tuktok. Hindi niya ako
naiintindihan. Ang tagal kong nage-explain don t*ngina! Buong buhay ko ngayon lang
ako nag-explain nang ganon."

Ang sarap ng tawa ko sa kanya. "Baron! Nakakatawa ka! Bakit galit na galit ka sa
tindera?"

"E hindi niya nabigay 'yung kailangan ko! Kung anu-anong pinaga-aabot niya sa 'kin
ang p*ta, hindi naman 'yon ang hinahanap ko. Ang linaw-linaw ng pagkakasabi

ko, maliit na biskwit. T*ngina magtinda na nga lang trabaho niya hindi niya pa
magawa nang maayos."

Hindi na talaga ako nakakain nang maayos. Tawa na lang ako nang tawa sa kanya.
Parang nawala na ang pagiging mahinhin ko.

Bigla niya naman akong sinamaan ng tingin. "Sige, tawa pa."

Tinakpan ko na ang bibig ko para magpigil. "Nakakatawa ka kasi."

"Nakakatawa? Seryoso ako, nakakatawa?"

Kumagat na lang ako sa ice candy ko. "Pwede mo naman po kasing itanong sa 'kin kung
ano'ng tawag don. Para hindi ka na nahirapan."

"Surprise nga."

"Siguro inaway mo na naman 'yung tindera, 'no?"

"Hinde. Nagpigil nga ako kahit na pikon na pikon na ako sa kanya."

Tingnan mo. Kilala ko na siya, mainitin ulo niya, e.

"Sa susunod bibilhan na talaga kita non," dagdag niya. "Ano uling pangalan non?"

"Iced gems."

"T*nginang pangalan 'yan."

Natawa na naman tuloy ako. "Mahilig ka talagang magmura? Dapat may parusa ka sa
bawat mura mo, e."

Tiningnan niya 'ko nang matalas. "Ako, paparusahan mo? Hindi ka ba natatakot sa mga
tattoo ko?"

Ngumiti ako nang malambing.

"T*ngina nagpa-cute pa," bulong niya sabay iwas ng tingin. "Sige, ayos lang,
parusahan mo 'ko. Anong parusa ba? Gusto ko kiss. Kada isang mura ko, isang kiss
galing sa 'yo."

"P-parusa ba 'yon?"

"Oo parusa 'yon. Ayoko na sa pisngi, ah. Gusto ko dito." Dinikit niya ang hintururo
niya sa labi niya.

Pakiramdam ko naman namula na naman ang mukha ko.

Bigla siyang naglipat ng tingin sa 'kin. Ang sarap ng ngiti niya, para siyang naka-
score. Sinimangutan ko

na lang siya.

"Biro lang," bawi niya. "'Di ka naman marunong humalik."

Nahiya ako.

Inabot ko na lang 'yung mga documents sa gilid ko. "Tingnan mo, oh. Ang dami kong
aasikasuhing requirements."

Napangisi siya. Alam niya kasing sinadya kong ibahin ang usapan.

"Ano, okay ka na ron banko? Kelan ka mag-uumpisa?"

"Next Monday. Kumpletuhin ko raw muna 'tong mga requirements, e. Papa-medical pa

nga ako. Ayoko, takot ako."

"Bakit natatakot ka?"

"E 'di ba kukuhanan ng dugo sa ganon? Takot ako sa injection."

Parang natawa siya. "Hindi ka pwedeng laging takot. Dapat maging matapang ka. Baka
pagdating mo ron, iiyak ka na naman."

Natahimik ako saglit.

"Hindi na ako iiyak. Andiyan ka, e," sabi ko.

Sinilip niya 'ko. "Pero hindi sa lahat ng oras kasama mo 'ko, Desa. Kaya matuto
kang 'wag maging iyakin. Lalo na ngayon, sigurado maraming hahadlang sa 'tin."

Tumango-tango ako at binaba ang tingin sa envelope ko. Susubukan kong maging
matapang simula ngayon. Dapat gayahin ko siya, walang kinakatakutan.

"Kinausap ka nong Grant?"

Binalik ko ang tingin ko sa kanya nang muli siyang magtanong. Nakangiti ako. Gusto
ko talaga 'pag nagseselos siya.

Sinilip niya ulit ako. Don ko lang nagawang sumagot. "Hindi, wala nga siya, e. Baka
absent."

"Buti naman. 'Yung pangako mo sa 'kin, ah."

Tumango ako. "Hindi kita pagseselosin. Promise, hindi ka mahihirapan sa 'kin."

Napangiti ko siya. Kinurot niya ang baba ko. Hindi niya kailangang magsalita.
Simpleng gestures niya lang, alam ko na kung ano'ng nararamdaman niya.

"Alam

mo excited akong magtrabaho," sabi ko. "Sa unang sahod ko, ililibre kita."

"'Wag na. Ipunin mo 'yang pera mo."

"Pero gusto ko. Gusto kong lumabas tayo. Hindi mo kasi ako sinipot sa date natin,
e."

'Yung reaksyon niya, parang gusto niyang sabihin sa 'king 'pinaalala mo pa'.

"Ide-date kita, Desa. Maghintay ka lang."

Napatuwid ako ng upo sa sinabi niya. "T-talaga? Ide-date mo ako? Akala ko ba hindi
ka nakikipag-date?"

"Akala ko rin, e."

Natawa ako. Bakit ganito siya, seryoso siya pero natatawa ako sa kanya.

"Kukuha lang ako ng tyempo," dugtong niya. "Makakahalata sila Rex 'pag pareho
tayong nawala sa bahay nang isang buong araw. Basta, lalabas tayo."

Nag-relax ako ng upo at sumipsip sa ice candy ko. "Naiintindihan ko. Kaya kong
maghintay. Kahit next year mo pa ako i-date, ayos lang sa 'kin."

"Sige, next year na lang."

Natawa na naman ako.

Tumingin siya sa 'kin. "Ang bilis mong patawanin, 'no?"

Sinilip ko siya habang binubuhol na niya ang balat niya ng ice candy.

"Ikaw lang nga nagpapatawa sa 'kin nang ganito," sagot ko. "Masaya ako sa 'yo,
Baron."

Napangisi siya, tapos pinako niya ang tingin niya sa lupa. Ang tagal bago niya
nagawang sumagot.

"Sana magtagal 'yang nararamdaman mo, Desa. Sana lang talaga maging masaya ka sa
'kin."

"Syempre magiging masaya talaga ako. Mahal kita, e. Ano'ng iniisip mo?" Nagtataka
kasi ako, bigla siyang sumeryoso.

Umiling lang naman siya. "Wala."

"Meron, e. Kilala na kaya kita. 'Pag kumunot ang noo mo nang ganyan..." Tinuro ko
ang noo niya. "...may iniisip

ka. Ano ba 'yon?"

Tumingin siya sa malayo sabay bumuntong hininga. "Wala. Naisip ko lang pano 'pag
bigla kang nagsawa sa 'kin."

"Sawa?" Tumagilid ako ng upo para mas makita siya. "Baron, hindi ako magsasawa.
High school pa lang ako gusto na kita. Kahit kailan hindi ako nakaramdam ng sawa sa
'yo."

Ngumiti lang siya, tapos nilabas niya ang phone niya mula sa bulsa niya. "Bago ulit
wallpaper ko, tingnan mo." Inabot niya sa 'kin ang phone.

Tinanggap ko naman. Binalewala ko na lang ang bigla niyang pag-iiba sa usapan.

Pinailaw ko ang screen ng phone, at napangiti na lang ako nang abot tenga nang
makitang picture ko na ang gamit niyang wallpaper. Ito 'yung kuha niya sa akin
kanina sa kwarto.

"Kilala mo 'yan?" tanong niya. "Hulog na hulog na 'ko sa babaeng 'yan. 'Pag 'yan
nawala sa 'kin, t*ngina makakapatay ako."

"Baron."

Napasilip siya sa labi ko, pero agad ding umiwas. Kinuha na niya ang phone mula sa
'kin at tumayo na. Tinapon niya na rin ang balat niya ng ice candy. "Tara, balik na
tayo sa sasakyan. May sasabihin ako sa 'yo."

Tumayo na rin ako. Binitbit ko ang mga gamit ko at tinapon ang balat ng ice candy
ko. Pagkatapos hinawakan na niya ang kamay ko. Magka-holding hands ulit kami
pabalik sa sasakyan.

Ano kayang nararamdaman niya kapag hawak niya ang kamay ko? Kasi ako ang saya ko
kapag hawak ko ang kamay niya.

PAGKABALIK namin, akala ko papapasukin na niya ako sa loob ng sasakyan, pero hindi.
Dinala niya ako sa gilid kung saan siya nakatambay kanina. Walang ibang nakakakita
rito dahil pader na nga ang katabi.

"Ano ba'ng sasabihin mo? Bakit kailangan dito pa?" tanong ko.
Hindi niya ako sinagot. Bigla niya na lang akong sinandal sa pinto ng sasakyan.
Mabilis niyang inangat ang mukha ko at walang pasabi akong hinalikan nang madiin sa
labi.

Papalag sana ako pero mas diniinan niya ang kapit sa mukha ko. Tumayo ang mga
balahibo ko sa braso.

Hindi ko malaman ang gagawin, napapikit na lang ako. Gusto ko siyang harangan sa
dibdib dahil baka may biglang makakita sa amin, pero nanghihina ako sa diin ng
halik niya, at may hawak pati akong mga gamit.

Ilang segundong magkadikit ang mga labi namin, bago siya tumigil. Dinikit niya ang
bibig niya sa ilong ko. "T*ngina kanina ko pa gustong gawin 'yon sa 'yo. Galit ka
ba?"

Umiling ako habang panay ang paghahabol ng hininga. Hindi ko kasi inaasahan ang
ginawa niya.

Humalik naman siya ngayon sa noo ko. Hawak-hawak niya pa rin ang mukha ko. "Tiisin
mo 'ko, Desa. T*rantado lang talaga ako, nanghahalik ako kung kelan ko gusto, pero
'pag seryoso ako, seryoso ako. At 'pag sinabi kong mahal kita, ibig sabihin non
handa akong pasayahin ka kahit buhay ko pa ang kapalit."

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 13

"BYE, Desiree! Ingat!"

Kumaway ako pabalik sa mga ka-opisina ko bago tuluyang sumakay ng jeep pauwi.

Hindi ako sanay na may tumatawag sa 'king 'Desiree'. Si Bataron lang at sila Mama
ang tumawag ng ganon sa 'kin. Sabi ko nga sa mga officemates ko, Desa na lang, kaso
gusto raw nila Desiree. Cute raw kasi. Hindi naman cute 'yon. Hinayaan ko na lang.
Baka kasi isipin nila ang arte ko.

Firsy day sa trabaho ko ngayon. Wala pa naman kaming masyadong ginawa. Training pa
lang kasi, kaya puro basa lang at kaunting discussion.

Nagpupuno pa naman ng pasahero 'tong jeep kaya naisip kong i-text muna si Baron na
pauwi na ako.

Kanina pa 'yon text nang text sa 'kin, nangungumusta. E hindi naman ako makareply
kasi nakabantay si Ms. Tracy, 'yung nagti-train sa 'min.

Kinuha ko ang phone ko mula sa bulsa ng kulay maroon kong knitted cardigan.
Dinaanan ko lang muna ulit ang mga texts ni Baron sa 'kin kahit na nabasa ko na ang
mga ito kanina, bago ako nag-type ng message ko para sa kanya. Sabi ko lang "pauwi
na po ako".
Saktong pagsend ng text ko, napuno na rin ng mga pasahero 'tong jeep, tapos umandar
na. Buti na lang makakauwi ako nang maaga ngayon. Siguro bago mag-ala sais ay nasa
bahay na ako.

"Hi, Desiree."

Mula sa pagkaka-tutok sa phone ko ay gulat akong lumingon sa lalaking katabi ko

dito sa jeep.

"G-Grant?" Nanglaki ang mga mata ko. Bakit nandito siya!

"Grabe ka naman maka-react. Parang hindi tayo magkasama sa trabaho."

"Bakit dito ka sumakay?"

Ngumisi siya nang mayabang. "Ano bang klaseng tanong 'yan? Public vehicle 'to,
siyempre sasakay ako. Bawal

ba?"

Umiwas na ako ng tingin sabay pikit nang madiin.

Hala ano ba 'to. Akala ko pa naman safe na ako dahil nagagawa ko siyang iwasan
kanina sa banko. Hindi rin siya nagkaroon ng pagkakataon na makalapit sa 'kin dahil
abala kami sa training. Tapos ito? Nakasabay ko pa siya sa jeep.

Na-tense ako, parang nanglalamig ang mga kamay ko. Si Baron. Naku magwawala 'yon
'pag nalaman niyang nakasabay ko 'tong si Grant. Lagot ako!

Bumaba na lang kaya ako ng jeep? Total nasa bukana lang naman ako naka-upo. Pwede
akong tumalon anytime.

"Sagot ko na pamasahe mo," biglang sabi ni Grant.

Nataranta ako! "U-uy, 'wag na! May pang-bayad naman ako." Pinasok ko ang phone sa
leather kong backpack at ilalabas na sana ang coin purse ko, pero inunahan niya
talaga akong magbayad.

"Manong, bayad. Dalawa."

Wala na 'kong nagawa. Hinang-hina na lang akong napasandal sa upuan.

Sa dinami-dami ba naman kasi na pwede kong makasabay, bakit siya pa? Sigurado akong
sinadya niyang dito rin sumakay sa jeep na 'to dahil nakita niyang nandito ako.
Kinakabahan na talaga ako!

Kinuha ko na lang ang panyo ko mula sa bulsa ko, at tinakpan ang ilong ko. Binaling
ko ang tingin ko sa labas para maramdaman niyang hindi ko siya kakausapin.

Hindi ako mapakali, naiilang ako. Parang nararamdaman ko kasing nakatingin siya sa
leeg ko habang naka-kapit siya sa hawakan sa itaas.

Naka-messy bun lang kasi ako ngayon kaya litaw na litaw ang balat ko. Kinikilabutan
ako sa tingin niya sa 'kin. Buti na lang hindi ako nag-palda. 'Yun pa naman ang
gustong ipasuot sa akin ni Mama kanina. Naka-dark skinny jeans lang ako ngayon.

"Mabaho ba 'ko?"

Sinilip ko siya. Inamoy niya pa ang manggas ng uniporme niya. "Ba't nagtatakip ka
ng ilong?"

Kinunutan ko siya ng noo. Ang papansin naman nito. Ayoko pa kapag nakikita ko 'yung
buhok niyang may kulay. Hindi naman bagay sa kanya. Parang ang tigas ng buhok niya.

Hindi ko siya pinansin. Muli ko na lang binuksan ang bagpack ko para silipin ang
phone ko. Wala pa ring reply si Baron sa text kong pauwi na 'ko. Kinakabahan ako sa
kanya. Ayoko pa naman kapag umiinit ang ulo niya.

"Tinext kita, ah?" Nagsalita na naman 'tong si Grant. "Natanggap mo ba? Hindi ka
naman nagreply sa 'kin."

Sinilip ko siya. Saktong nakatingin siya sa phone ko. Nakiki-basa pa talaga.

"Wala kasi akong load," sagot ko.

"Ang tagal na nong nag-text ako, hindi ka man lang nagka-load?"

Umiling ako. Hindi ko naman kailangang magsabi ng totoo sa kanya.

Ngumisi siya. "Gusto mo paloadan kita? Para may pang-text ka sa 'kin. Naghihintay
ako sa reply mo."

Tumingin ako sa ibang direksyon. "Sorry. Hindi rin kasi ako mahilig mag-text."

"Ah okay. Hindi rin naman ako mahilig mag-text, nakakatamad. Usually, tawag ang
ginagawa ko."

Ang yabang pa talaga. Marami siguro siyang load.

Tinakpan ko na lang ulit ng panyo ang ilong ko. Humawak ako sa gilid kasi nadadala
ako kapag nagpe-preno 'tong jeep. Tumatama tuloy ako sa braso niya.

"Taga-Jupiter ka 'di ba? Malapit lang din ako ron, e."

Nabigla ako sa sinabi niya. Napatuwid tuloy ako ng upo at takang-takang tumingin sa
kanya. "Ba't mo alam?"

"Siyempre. Ako pa?" Ang yabang ng ngiti niya.

"'Pag interisado ako sa babae, inaalam ko lahat tungkol sa kanya. Alam ko nga kung
saan ka nag-college. Hindi pala dito sa Batangas, 'no?"

Kinilabutan ako. Akala niya naman nakakatuwa 'yung sinabi niya. Nakakatakot kaya.
Para siyang stalker.

Mas lalo tuloy akong hindi mapakali. Sayang kasi hindi ako masusundo ni Baron
ngayon. Hindi raw pwede dahil mapansin ni Papa. 'Yan tuloy, nakasabay ko pa 'tong
Grant na 'to.

"Kumusta pala first day mo? Nakakapagod ba?" Nagtanong na naman siya.

Hindi siya nahihiya na siya lang ang nagsasalita rito sa loob ng jeep. Lakas-lakas
ng boses niya.

"Okay lang," sagot ko na lang.

"Training pa lang kayo, 'di ba?"

Tumango ako.

"Ganyan talaga, lahat nagu-umpisa sa training. Sabi ko nga kay Tracy ako na
magtuturo sa inyo. Total kabisado ko na lahat ng trabaho ron sa banko. Ilang beses
na rin akong naging employee of the month."

"Ah talaga. Ang galing mo naman," walang ganang sagot ko.

"Wala, e. Naga-galingan sila sa 'kin ron. Paborito ako ng mga boss."

Ang yabang talaga niya. Tapos Tracy lang tawag niya kay Ms. Tracy. Hindi siya
gumagalang.

Hindi ko na siya pinansin ulit. Nakatutok lang ang atensiyon ko sa labas ng jeep.

Tama nga ang sinabi sa 'kin kanina ni Eunice, ang ka-trabaho. Mahangin daw itong si
Grant. Feeling mataas daw palibhasa matagal nang nagta-trabaho sa banko. Marami nga
raw sa kanila ang may ayaw dito. Mister know-it-all daw kasi, pabida.

"Ayaw mo ba 'kong kausap? Naiilang ka?" Napansin na niya.

Hindi ako umimik. Ni hindi ako makalingon sa kanya kasi alam kong nakatitig

siya sa 'kin.

"Suplada ka talaga, 'no?"

Wala akong sagot.

Nakakainis, pinagtitinginan na kami ng ibang pasahero kasi ang kulit-kulit niya.

Tanong siya nang tanong.

"Bakit pala commute ka ngayon. Nong huling beses kitang nakita sa banko, sinundo ka
ng kuya mo."

Doon lang niya nakuha ang atensiyon ko. Tiningnan ko siya. "Hindi ko 'yon kuya." Si
Baron ang tinutukoy niya.

"Ah hindi ba? Pero tinawag mo siyang 'kuya' non. Ano siya, pinsan mo? Ang dami
niyang tattoo, mukhang takas sa kulungan. Hindi ka ba nahihiya 'pag kasama mo
'yon?"

Nanginig ang mga kamay ko. Grabe naman siyang magsalita! Kung marunong lang akong
magtaray, baka nakatikim na siya sa 'kin.

"Ano namang mali kung marami siyang tattoo?" Pinipilit kong magsalita nang
mahinahon.

"Wala naman," sagot niya, parang natatawa pa. "Sobrang dami lang. May space pa ba
sa katawan non? Ginawang canvas ang sarili."

Ang yabang! Sinimangutan ko na siya. "Bakit mo ba siya inaaway? Saka hindi ko siya
pinsan."

"Ano mo siya? Tito?"

"Boyfriend ko siya."
Nanglaki ang mga mata niya. Ang OA!

"Sh*t boyfriend mo 'yon?" Nakakaasar ang hitsura niya. "'Di nga? Tambay? Tsaka
parang ang tanda non sa 'yo?"

"Magka-edad kami. Mukha lang akong bata. Saka hindi siya tambay. May trabaho siya."

"Talaga? Anong trabaho niya?"

"Tattoo artist." Proud ako.

Natigilan siya, pero agad ding ngumisi. "Ah. Yabang, ah. Kaya pala ganon katawan.
Hindi naman kayo bagay. Ang bait ng hitsura mo. Tapos siya..."

"Ano siya?"

Umiwas na siya ng tingin, nakangisi pa rin. "Wala.

Nakakatawa lang. May boyfriend ka na pala."

Hindi ko na siya sinagot. Ang yabang-yabang niya. Kung makapagsalita siya tungkol
kay Baron akala mo perpekto siya. E mas mukha pa nga siyang tambay kaysa kay Baron.
Mukha lang siyang malinis dahil sa uniporme niya. Napaka-judgemental.

Ayoko pa naman ng may umaaway kay Baron. Kahit ganoon 'yon, pinapasaya ako non.
Kaya ipagtatanggol ko siya. Kahit magsinungaling pa ako, gagawin ko para sa kanya.

"Di bale boyfriend pa lang naman," pahabol pa nitong si Grant. "Maaagaw pa kita.
Mas lamang ako ron."

Nanindig ang mga balahibo ko sa sinabi niya. Maaagaw? Hindi naman ako interisado sa
kanya. 'Pag nalaman 'to ni Baron magagalit talaga 'yon.

Hindi na lang ako umimik. Sakto namang nag-vibrate ang phone sa bag ko. Hinalungkat
ko agad sa loob para kunin. Si Baron 'to sigurado ako. Baka nag-reply na siya.

Pagkahatak ko ng phone palabas ng bag ko, sumabay 'yung cat ears ko. Dala ko kasi.
Sakto pa talagang nalaglag sa kandungan ni Grant.

Kukunin ko na sana para ibalik sa loob ng bag ko, pero nakakainis naunahan niya
akong kunin! Hala magagalit lalo nito si Baron.

"Ang cute naman nito." Tinapat niya pa talaga sa mukha niya. "Ba't may ganito ka?
Suotin mo nga." Inabot niya sa 'kin. "Cute mo siguro lalo kapag naka-ganito ka."

"Ayoko." Babawiin ko na sana ang cat ears pero nilayo niya mula sa 'kin.

"Sige na, suotin mo na. Gusto kong makita hitsura mo."

"Bawal!" Sinubukan kong kunin muli pero inilag niya na naman. Pinagtitinginan na
talaga kami ng ibang pasahero rito, nakakahiya!

"Bakit bawal?"

nagtanong pa siya.

"Basta bawal."

"Kahit saglit lang?"

Naiinis na talaga ako sa kanya. Kalalaking tao, pakielamero. Ginamit ko na lahat ng
lakas ko para makuha 'yong cat ears ko. Wala akong pakialam kung tinamaan ng siko
niya 'yong katabi niyang ale. Nakaka-asar kasi.

Tinago ko na agad sa loob ng bag ko, sinama ko ang phone ko.

Natawa na lang nga siya sa 'kin, pero ramdam kong napikon siya. "Ang taray mo
naman, Desiree. Parang susuotin lang."

"Para ho!" Sigaw ko na sa driver.

"O, hindi pa 'to Jupiter, ah?" Gulat na reaksyon niya, pero hindi ko na siya
pinansin.

Hinawakan ko ang bag at agad na bumaba pagka-hintong pagkahinto ng jeep.

Oo, hindi pa rito ang Jupiter. Medyo malayo pa. Pero may tricycle rito na pwede
kong sakyan pauwi. Mas mahal nga lang ang babayaran. Okay lang, kaysa naman
makasama ko pa si Grant. Naiinis ako sa kayabangan niya.

Laking gulat ko na lang nang pagbaba ko, bumaba rin siya kasabay ko. Halos malaglag
ang panga ko. "A-ano ka ba? Bakit bumaba ka rin?"

"Hindi pa 'to Jupiter."

"Alam ko." At dumiretso na ako ng lakad papunta sa sakayan ng tricycle. Binilisan

ko ang paglalakad ko.

Akala ko titigilan na niya ako, pero ang lakas talaga ng loob niya at hinawakan
niya pa ako sa siko para paunahing pasakayin sa loob ng tricycle.

Dumoble ang kaba ko! Lalo na nang sumakay din siya at tumabi sa 'kin.

"Manong sa Jupiter. Special ride na," sabi niya pa sa driver.

Pinanglakihan ako ng mga mata. Ang bilis-bilis na ng tibok ng puso ko ngayon.

"Ano'ng ginagawa mo? Hindi ka naman taga-Jupiter."

"Hindi

nga. Ihahatid lang kita sa bahay niyo."

My jaw dropped. "H-hindi pwede. Bumaba ka na."

"Umaandar na, papababain mo pa 'ko? Gusto mo ba 'kong madisgrasya?"

"Hindi mo 'ko pwedeng ihatid sa bahay, Grant. Makikita ka ng boyfriend ko.

Susuntukin ka non."

Kumunot ang noo niya. "Makikita? Bakit, nasaan ba boyfriend mo? Nasa bahay niyo?"

Natahimik ako. Mas lalo ko tuloy narinig ang lakas ng tibok ng puso ko. Nakaka-inis
na talaga siya! Ang papansin!

Napasandal na lang ako sabay pahid sa noo ko. Tensyonado na talaga ako. Hindi ko na
alam kung anong gagawin ko. Bumaba na nga ako sa jeep, pero sumunod pa rin siya sa
'kin. Ang kulit-kulit niya!
"Tsaka bakit naman ako susuntukin ng boyfriend mo?" Dagdag niya pa. "Wala pa nga
akong ginagawa sa 'yo. Hindi pa nga kita kini-kidnap. Palaaway pala 'yon. Paano mo
nagustuhan 'yon?"

Gusto ko sana siyang sagutin sa panghuhusga na naman niya kay Baron pero bigla na
namang nag-vibrate ang phone ko. Kinuha ko agad mula sa bag. Mas lalo akong
kinabahan nang makita ang pangalan ni Baron na nagbi-blink sa screen.

Hala, ito na. Tumatawag na!

Sasagutin ko ba o hindi? Baka 'pag sinagot ko biglang sumabat 'tong si Grant sa

linya. Pero 'pag 'di ko naman sinagot, tiyak mag-aalala 'yon!

Ah bahala na! Sinagot ko na. Pinindot ko na ang answer key at tinapat ang phone sa
tenga ko. "H-Hello?"

"Kuting, hindi ako nakapag-reply agad. Nasa'n ka na?"

Tinakpan ko ang kabila kong tenga para mas marinig ko siya. Ang ingay kasi ng
motor. "O-okay lang. Uh, nakasakay na ako ng tricycle."

"Malapit ka na?"

Tumingin

ako sa daan. "Medyo malapit na."

"Sige, ingat ka. Nandito 'ko sa labas."

Tumalon ang puso ko! "H-ha?" Napasilip ako kay Grant na nakangisi sa 'kin. "B-bakit
po andiyan ka? Wala ka sa FRANCO?"

"Wala. Aabangan kita rito sa tapat ng Jupiter. Sige na, ingat ka." At binaba na
niya ang tawag.

Ako, natulala.

Patay na talaga ako!

Lantang-lanta akong napasandal sa upuan, hawak-hawak lang ang phone ko. Wala na.
Wala na talaga akong kawala. Bakit ba bigla akong pinahirapan?

Napayuko ako. Biglang lumamig ang pawis ko. Excited pa naman akong makita si Baron
ngayon, pero mukhang mapapainit ko yata ang ulo niya. Ito kasing si Grant bakit
nakikisali pa.

"O sino 'yon? Boyfriend mo?" Nagtanong pa talaga siya.

Sinilip ko siya. Nagsisindi siya ng sigarilyo.

Hay. Naninigarilyo rin pala 'to. Sa tabi ko pa talaga. Ayoko pa naman ng usok.
Tinakpan ko na lang ang ilong ko ng panyo ko.

"Hinahanap ka na niya?" dagdag niya.

Hindi ako sumagot. Tahimik lang ako hanggang sa palapit na kami sa hilera ng mga
resorts. Sa kada andar namin palapit sa Jupiter, mas lalong tumitindi at lumalakas
ang tibok ng puso ko.
Ayokong mag-isip ng idadahilan kay Baron. Ayokong magsinungaling. Sasabihin ko sa
kanya ang totoo, na sumabay lang talaga sa 'kin si Grant. Pero alam kong kahit na
anong sabihin ko, magwawala at magwawala pa rin 'yon. Sobrang seloso non, e.
Nangako pa naman ako sa kanyang hindi ko papansinin 'tong si Grant.

Malapit na kami. Inayos ko na ang bag ko sabay silip sa daan para tingnan kung nag-
aabang nga ba talaga roon si Baron.

Hiniling ko na sana wala siya, pero

bigo ako. Lumitaw siya bigla mula sa likuran ng sasakyan niya na kasalukuyan niyang
nililinis. Wala pa siyang suot na pang-itaas.

Napatingin nga agad siya sa gawi namin. Alam niya sigurong ako na 'tong sakay ng
tricycle. Kabadong-kabado na 'ko, 'wag na lang kaya akong bumaba?

"'Yan 'yong boyfriend mo, 'di ba?" Pinuna pa talaga ni Grant. "Naglilinis ng kotse.
Walang t-shirt? Buti pumapayag parents mong andiyan 'yan na naka-ganyan?"

Hindi ko siya pinansin. Lalo niya lang dinadagdagan ang tensiyon ko. Nag-para na
lang ako sa tricycle driver nang palapit na kami sa Jupiter.

Parang nakikipag-karera ang puso ko. Si Baron nakatingin sa amin. Sakto kasing
huminto ang tricycle sa harapan niya. Una pang bumaba 'tong si Grant dahil siya ang
nakaupo sa bukana.

Sumunod ako ng baba.

Nakayuko lang ako, hindi ako makatingin kay Baron. Kahit naman kasi hindi ko siya
silipin alam kong nanglilisik ang mga mata niya sa amin ni Grant ngayon.

"Ako na magbabayad, Desiree," biglang sabi ni Grant na nasa tabi ko lang.

Tumango lang ako.

"Wala bang thank you? Hinatid kita."

Kinunutan ko siya ng noo. Hinatid? Nakakainis siya, sumabay lang naman siya sa
'kin!

Nginitian niya lang ako at kinurot pa 'ko sa kanang pisngi. "Joke lang. Cute mo
talaga."

Pinanglakihan ako ng mga mata sa ginawa niya! Napatingin agad ako kay Baron. Hindi
na maipinta ang hitsura niya. Nagdidilim ang mga mata niya, ang naninigas ang panga
niya.

"Bye. Kita tayo sa trabaho bukas," paalam na ni Grant sa 'kin.

Nilingon niya pa si Baron at nginisian ito bago sumakay pabalik sa loob ng

tricycle. Ang lakas ng loob niya na gawin 'yon. Para siyang nanghahamon!

Napayuko na lang ako, akap-akap ang bag ko. Nakaalis na si Grant at lahat-lahat,
nakayuko pa rin ako.

Si Baron hindi pa siya nagsasalita, pero alam kong nakapako ang mga mata niya sa
'kin. Mas lalo tuloy akong kinabahan. Wala na 'kong magagawa. Mage-explain na lang
ako sa kanya mamaya 'pag lumamig na ang ulo niya.
Tumalikod na 'ko. Pero bago pa ako makahakbang papasok sa Jupiter ay narinig ko
nang sinipa niya ang plastik na balde!

"PUT*NGINA!"

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 14

HINDI ko siya kayang lingonin, natatakot ako!

Tumuloy na lang ako ng lakad papasok sa Jupiter. Alam ko ngang sumunod kaagad siya
sa 'kin dahil naramdaman ko ang bigat ng mga hakbang niya kahit pa buhanginan 'tong
dinaraanan namin.

"Desiree!"

Para na rin akong na-mini heart attack sa lakas ng boses niya! Hala baka mamaya
marinig kami nila Mama!

Mas binilisan ko pa ang lakad ko para hindi niya ako maabutan, yakap-yakap ko ang
bag ko. Kulang na lang nga ay tumakbo na ako nang tuluyan.

Wala akong naabutang ibang tao rito sa loob ng bahay. Di-diretso na sana ako sa
kwarto ko para magtago, pero laking gulat ko nang bigla akong kargahin ni Baron sa
bewang! Nagpumiglas ako! "B-Baron!"

Pinasok niya ako sa loob ng kwarto niya. Doon ako mas lalong nataranta! Sinara niya
ang pinto at sinandal ako roon.

Pumalag naman kaagad ako. Todo pihit ako sa door knob para makalabas. "'W-wag dito,
Baron. Baka mahuli tayo nila Mama."

"T*ngina wala akong pakelam! Dito ka!" Pinaharap niya ulit ako. Inagaw niya pa ang
dala kong bag at galit na initsa sa sahig.

Maiiyak na yata ako. Galit na galit ang mga mata niya! Ano ba'ng gagawin ko?
Tinungkod niya pa ang mga kamay niya sa nakasarang pinto para ikulong ako at hindi
makawala.

"Ano 'yong nakita ko, ha?!" sigaw niya.

Pumikit ako nang madiin. "P-please po 'wag kang sumigaw. Baka maririnig ka sa
labas, e. Mahuhuli tayo."

"T*ngina sagutin mo muna 'ko! Ano 'yong nakita ko, Desa!"

"'Wag kang sumigaw, 'wag kang sumigaw."

"Sh*t!" Bigla niya akong hinigit sa bewang at dinikit ang noo niya sa
noo ko. Nanginginig ang katawan niya. "Hindi ko mapigilan sarili ko. Put*ngina
bakit ka ba kasi nagpahatid sa kanya."

"Hindi naman po ako nagpahatid."

"E bakit kayo magkasama?"

I opened my eyes only to see him na nanggi-gigil ang mga ngipin sa galit. Pikit ang
mga mata niya at malalim ang bawat paghinga niya. Ramdam na ramdam ko 'yon dahil
magkadikit ang mga noo namin.

"Gusto mo bang makita kung paano ako magalit, ha?" dagdag niya pa. Humina na ang
boses niya, pero gigil an gigil pa rin ang pagsasalita niya.

"Kaya ko pong magpaliwanag," sagot ko naman. "Isusumbong ko sa 'yo ang ginawa

niya."

Binalik niya ako sa pagkakasandal sa nakasarang pinto. Muli niya akong kinulong sa
pagitan ng nakatungkod niyang mga kamay at matalas pa akong tinitigan sa mga mata.
"Sige, simulan mo na." Ang tapang ng boses niya.

Lumunok muna ako gawa ng nanunuyo ang lalamunan ko sa sobrang kaba ko, bago ako
nagumpisa.

"Baron, hindi ko naman kasi 'yon ginusto. Pauwi na ako e, tapos bigla siyang
sumabay sa 'kin sa jeep. Hindi ko napansin kaagad kasi nagte-text ako sa 'yo. Hindi
ko naman siya kinakausap nang matino kahit na tanong siya nang tanong sa 'kin."

"Bakit hindi ka bumaba?"

"Bumaba ako, bumaba po ako. Kahit nga wala pa sa Jupiter, bumaba na ako. Pero
hanggang sa tricycle sumabay pa rin siya at tinabihan pa ako. Hindi ko naman
ginusto, e. Wala na akong nagawa. Pinapababa ko siya dahil alam kong magagalit ka,
pero ayaw niya. Ang kulit ni Grant!"

"T*ngina niya."

Napayuko na lang ako. Pero agad din niyang inangat ang mukha ko. "Alam mo ba kung
ano'ng

nararamdaman ko ngayon ha, Desa?"

I nodded. "Opo. Nagseselos ka."

"T*ngina mas matindi pa ron! Gusto kong pumatay ngayon. Alam mo namang ayokong
makikita kang may kasamang ibang lalake. P*ta masakit ah!"

Hindi na ako nakasagot. Paano ko ba siya mapapakalma? Alam ko ngang gustong-gusto

na niyang magwala ngayon pero nagpipigil siya dahil ayaw niya ring marinig kami sa
labas. Mahina na nga ang boses niya, pero gigil na gigil naman siya.

"At bakit ganon siya umasta sa 'yo? Ano'ng gusto niyang palabasin? Ha?" dagdag niya
pa.

Uminit na ang sulok ng mga mata ko. Natatakot na talaga ako sa kanya. "Hindi ko po
alam." Inamin ko. "Wala naman akong sinabi sa kanyang umasta siya nang ganon. Bigla
na lang siyang naging ganon. Iniiwasan ko naman siya sa trabaho, e."
"P*ta parang wala ako sa harapan niya kanina. Ang lambing niya sa 'yo. Kinurot ka
pa niya sa pisngi. 'Di ba ako lang ang may karapatang gumawa non sa 'yo."

"O-opo. Nagulat din naman ako sa ginawa niya. Baron, 'wag ka nang magalit please."

Dinikit niya bigla ang katawan niya sa 'kin. Napapikit ako sabay lunok.

"T*ngina hindi niya ba alam na may boyfriend ka?" gigil na bulong niya sa gilid ng
mukha ko.

Pumungay ang mga mata ko. Ramdam na ramdan ko ang init ng hininga niya. "Alam niya.
Sinabi ko na boyfriend kita."

"E alam niya naman pala e!" Napaatras siya sa sobrang asar niya. Kulang na lang nga
ay suntukin niya ang pinto. "Alam niyang pagmamay-ari kita pero dikit pa rin siya
nang dikit, t*ngina!"

Tumalikod na siya mula sa 'kin at tumingala sa kisame. Pikon na pikon talaga siya.

"Bakit kase hindi mo agad sinabi sa 'kin na kasama mo 'yon? Tinawagan pa kita, 'di
ba?" pangingwestyon niya.

"Hindi ko kasi alam kung paano sasabihin sa 'yo," sagot ko naman. "Kinakabahan ako.
Alam kong magagalit ka."

"Magagalit talaga 'ko. Kung sinabi mo sana sa 'kin agad 'di nasalubong ko kayo.
Nasapak ko sana 'yong animal na 'yon bago pa siya makababa ng tricycle. T*ngina ako
pa kinalaban niya, ah!"

"Baron, tama na po."

"E g*go 'yon e!"

Yumuko ako't napakapit na lang sa laylayan ng cardigan ko. Hindi ko talaga siya
mapakalma. Nag-explain na 'ko pero ang init pa rin ng ulo niya kay Grant.

"Tsk kilala ko gumalaw ang mga lalake, Desa..." patuloy niya. Tiningnan ko siya.
Hinihilot-hilot na niya ang noo niya. "...At put*ngina alam kong may kaya pa siyang
gawin sa 'yo. Sinabi ko na kasing lumayo ka."

"Lumalayo naman ako, e. Pero siya 'tong nagpapa-pansin. Kinukulit niya ako."

Lumingon siya sa 'kin. "T*ngina sa'n ba nakatira 'yong g*gong 'yon? Gusto mo
bugbugin ko 'yon? Lulumpohin ko 'yon sa harapan mo para hindi na makadikit sa 'yo."

Tumakbo na ako palapit sa kanya kasi tumataas na naman ang boses niya. Hirap talaga
siyang mag-pigil. Hinaplos ko ang pisngi niya. "Sshh. Sumisigaw ka na naman."

Umiwas siya ng tingin sabay pikit. "T*ngina kasi e. Ikaw na nga lang ang
nagpapasaya sa 'kin, inaagaw ka pa."

Ngumiti ako nang mapait. Tapos niyakap ko siya sa bewang niya. Bale wala na sa 'kin
kung wala siyang suot na t-shirt ngayon, at nararamdaman ko ang init ng balat niya.

Ang bilis ngang kumalma ng katawan niya. Parang na-relax

ang mga muscles niya dahil sa yakap ko. Narinig ko pa siyang nagpakawala ng malalim
na hininga.
"'Wag ka na pong magalit, tigre ko," lambing ko habang nakasiksik sa gilid ng
dibdib niya. "Huminahon ka na please. Hindi naman ako magpa-paagaw, e. Promise
iyong-iyo lang ako."

Hinigpitan ko ang yakap ko. Nalulungkot nga ako kasi hindi niya naman ako niyayakap
pabalik. Galit ba siya sa 'kin?

Tumingala ako sa kanya. Pinilit kong ngumiti nang matamis, pero nanatiling seryoso
ang tingin niya sa 'kin.

Nagkagat na lang ako ng labi. "Baron?"

"Tsk. Hindi ako masaya ngayon, Desa." At pilit niyang tinanggal ang pagkakayakap ko
sa kanya.

Umupo siya sa gilid ng kama.

Sumikip ang dibdib ko sa pag-iwas na ginawa niya. Hindi ko na napigilan, naluha na

ako. Agad kong pinahid 'yon kasi ayokong makita niyang umiiyak na naman ako.

"P*ta ngayon ko lang naramdaman 'to." Kumuyom ang kamao niya. Tapos sinimulan
niyang suntok-suntokin ang kabila niyang palad. "Naiinggit ako kase mas madalas ka
niyang makikita. Magagawa niya ang gusto niya 'pag wala ako sa tabi mo. Talagang
makakapatay ako ng tao, t*ngina."

"Baron naman."

Tiningnan niya 'ko, ang talas. "Hindi mo 'ko sinagot kanina. Sa'n nakatira 'yong
Grant na 'yon?"

"Tama na po."

"Hindi ako mapakali e. Hindi ako matatahimik hangga't hindi ko nasasapak 'yong
kup*l na 'yon."

"'Wag ka nang ganyan. Kanina pa po kasi ako natatakot sa 'yo, e. Naiiyak na nga
ako." Tinakpan ko ang mukha ko at tumalikod na.

Wala na, tumuloy-tuloy na ang luha ko. Ayokong makita niya akong ganito. Ayaw
niyang umiiyak ako, e.

"Sorry

na, Baron, 'wag nang mainit ang ulo mo," paki-usap ko sa gitna ng pag-iyak ko.
"Promise mas lalayuan ko na siya ngayon, para hindi ka na magalit. Natatakot na
kasi talaga ako."

Pigil na pigil ako sa pag-iyak ko. Ilang minuto akong nasa ganitong ayos, hanggang
sa nagulat na lang ako nang maramdaman ko siyang lumapit sa 'kin.

Bigla niya akong niyakap nang sobrang higpit mula sa likuran. Siniksik niya pa ang
mukha niya sa leeg ko.

"Kuting, sorry."

Agad akong napatahan at natulala. Kalmado na agad ang boses niya, hindi na katulad
kanina.
"Halika nga, humarap ka sa 'kin." Pinaikot niya ako paharap sa kanya. Hinawakan
niya ang mukha ko para halikan ako sa ilong. "Sorry na."

Humalik naman siya ngayon sa noo ko tapos niyakap niya ako sa leeg. Sinubsob niya
ang mukha ko sa hubad niyang dibdib. "Sige na, hindi na, 'wag ka nang matakot.
Pasensiya ka na kung nagwala ako. Natakot lang naman ako. Akin ka lang kase, Desa."

Naluha na naman ako. Yumakap na rin ako sa bewang niya, tapos nag-angat ako ng
mukha sa kanya.

Naka-kunot pa rin ang noo niya, pero at least hindi na nanglilisik sa galit ang mga
mata niya.

"Sorry, Baron," sabi ko sa kanya. "Promise, umiiwas naman talaga ako sa kanya.
Hindi kita niloloko."

Pinahid niya ang luha sa gilid ng mga mata ko. "Ayos na, 'wag ka nang umiyak. Alam
mo namang kahinaan ko 'yan. Hindi na ulit ako magagalit nang ganon. Ayoko lang
kasing may dumidikit sa 'yong iba. Tahan na."

Ako naman ang pumahid sa mga luha ko. Nawala na ang kaba at takot ko. Ang sarap
niyang mag-alaga.

Inayos niya ang bangs na nakasabog sa

noo ko. "T*ngina hindi ko alam kung paano mo 'ko nagagawang kontrolin. Pagdating
talaga sa 'yo, nanghihina ako."

Sinandal ko ang noo ko sa dibdib niya. Ang lakas ng tibok ng puso niya.

Hinalikan niya naman ang tuktok ng ulo ko. Matagal kami sa ganitong posisyon bago
siya bumuntong hininga at nagsalita. "Desa."

"Po?"

"Papalagpasin ko 'tong ginawa niyang Grant na 'yan. Pero 'pag nalaman kong umasta
ulit siya nang ganon sa 'yo, t*ngina patawarin mo 'ko pero babasagin ko talaga
mukha niya. Hindi mo siya makikilala."

Tumingala ako sa kanya. "Sabi mo sa 'kin dati babawasan mo ang pag-init ng ulo mo?"

"Tsk iba naman 'to. Ikaw na ang pinag-uusapan dito. Malamang lalaban ako. Hindi ako
'yung tipo ng tao na tatahimik lang, tandaan mo 'yan."

Humalik lang ulit siya sa noo ko, tapos bumitiw na siya mula sa pagkakayakap sa
'kin. Tumungo siya sa damitan niya. Humila siya ng puting sando mula roon.

"T*ngina hindi tuloy ako natapos maglinis ng sasakyan," reklamo niya habang
nagbibihis.

Pinunasan ko ang mga pisngi ko, tapos nilapitan ko siya. "Tulungan kitang
maglinis?"

Tumingin siya sa 'kin. Ang bilis nawala ng kunot sa noo niya. "'Di na. Bukas ko na
lang itutuloy. Tinamad na 'ko." At umupo na ulit siya sa gilid ng kama. Ang lalim
pa ng pinakawalan niyang buntong hininga.

"Punta na lang tayo sa tabing dagat?" alok ko para tuluyang ibahin ang mood niya.
"Maaga pa naman. Libre kita ng fish balls?"
Sumilip naman siya sa 'kin at tipid na ngumiti. "Hindi ako mahilig sa fish balls,
pero gusto kitang makasama." Sinuklay niya pataas ang buhok niya.

Ngayon ko lang tuluyang napansing bagong gupit siya. Pareho pa rin ang istilo tulad
ng dati - medyo shaved sa magkabilang gilid at makapal sa gitna - pero mas malinis
ngayon. Lalo siyang gumwapo sa paningin ko.

"Tsk halika ka nga muna rito." Pinalapit niya ako sa kanya.

Sumunod naman ako.

Pinatayo niya ako sa pagitan ng mga hita niya. Tapos bigla niya akong niyakap sa
bewang. Nagulat nga ako, hindi ako sanay. Humalik pa siya sa tiyan ko at sinubsob
ang mukha niya roon.

Naglalambing ang tigre.

Hinaplos-haplos ko na lang ang buhok niya. "Hmm bakit po?"

Umiling-iling siya sa tiyan ko. "Wala. Na-miss lang kita."

Ang sarap ng ngiti ko. "Pero kanina magkasama tayo, 'di ba? Hinatid mo ako sa
trabaho."

"Kanina pa 'yon." At mas humigpit ang yakap niya. Parang nanghihina siya ngayon
dahil sa init ng ulo niya kanina.

Tumuloy na lang ako sa paghaplos sa buhok niya habang nakatitig pababa sa kanya.
Kawawa naman 'tong tigre na 'to.

"Desa."

Huminto ako sa paghaplos. "Po?"

Tumingala na siya, nakayakap pa rin. "Walang makaka-kuha sa 'yo mula sa akin. Hindi
kita papakawalan."

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 15

NAGBIHIS na muna ako ng pang-bahay bago pumunta kay Baron.

Hinihintay niya ako sa tabing dagat. Sabi ko sa kanya doon siya sa malayo pumwesto,
'wag sa Jupiter para hindi kami makita.

May dala na akong fish balls, nakalagay sa plastic cup. Sabi sa 'kin kanina ni
Baron ayaw niya nito pero dinamihan ko pa rin ang bili para bibigyan ko siya. Dapat
nga bibili pa ako ng gulaman para sa aming dalawa kaso mahihirapan na akong
bitbitin. Dala ko rin kasi ang notebook ko.

MALAYO pa lang kita ko na agad si Baron na nakaupo sa buhanginan.

Sa bandang dulong resort siya tumambay. Ang layo nga ng tingin niya sa dagat. May
iniisip na naman 'yan 'pag ganyan. Siguro hindi pa rin siya totally okay dahil sa
nangyari kanina.

PAGKARATING KO, umupo agad ako sa tabi niya.

Nilapag ko ang notebook sa kanang gilid ko, tapos inalok ko sa kanya ang fishballs.
"O, kain ka na."

Sinilip niya lang naman ang pagkain ko. "Ayoko niyan." At binalik na niya ulit ang
tingin niya sa dagat.

"Bakit? Masarap naman 'to ah."

"Wala, hindi ko lang trip ang lasa. Sige na, ubusin mo na 'yan. Babantayan kita
habang kumakain ka."

Babantayan daw. Napangiti na lang ako.

Sinimulan ko nang kainin. Gutom na ako, e. Napagod ako sa kaba ko at sa init ng ulo
ni Baron kanina. Saka hindi rin kasi ako nakapag-miryenda sa trabaho.

"Desa."

Saktong sumusubo ako ng fishball gamit ang stick nang tawagin niya 'ko. Pinapanood
niya pala ako habang kumakain. Nahiya tuloy ako. Tumigil na muna ako sa pagkain at
nag-focus sa kanya.

"Hmm?" Ngumunguya pa ako.

Sinuklay niya ang

gilid ng buhok niya sabay pakawala ng buntong hininga. "Simula bukas susunduin na
kita palagi sa trabaho mo."

Napahinto ako sa pag-nguya. "P-po?"

"Tsk, narinig mo naman ako, 'di ba?"

Bumagsak ang mga balikat ko. "P-pero Baron. Si Papa."

"'Wag mo muna siyang isipin."

"Pero magtataka po 'yon dahil hatid-sundo mo na ako. Pati si Mama, 'pag kinausap mo
ulit siya baka magtanong na siya kung bakit mo 'to ginagawa. Kinakabahan ako."

"T*ngina ayoko silang problemahin ngayon. Ikaw ang mas iniisip ko. Basta bukas
susunduin kita. Kahit na anong mangyari, 'wag na 'wag kang aalis sa banko hanggat
hindi ako dumarating. Naiintindihan mo?"

Napayuko na lang ako. Hindi ako sumagot.

Wala na siyang pakialam kung magtaka sila Papa, kung makahalata sila. Basta gagawin
niya ang lahat para hindi na ako madikitan ulit ni Grant. Ako ang natatakot para sa
kanya e. 'Pag nahuli kami, sigurado akong paghihiwalayin kami. At ayokong mangyari
'yon.

"Desa tinatanong kita."

Natauhan ako sa tapang ng boses niya. Tumango-tango na lang agad ako. "Opo,
naiintindihan ko. Hindi ako aalis bukas hanggat hindi ka dumarating."

Ramdam kong nakatitig pa rin siya sa 'kin. Tapos maya-maya lang, bigla niyang
nilapit ang ulo ko sa kanya at hinalikan ang gilid ng noo ko. "Ang higpit ko ba sa
'yo?" tanong niya.

Umiling ako. "Hindi po. Okay lang. Alam ko namang nagseselos ka lang." Sumubo na
ulit ako ng fishballs.

"Nagseselos talaga 'ko. Binabakuran ko lang kung ano ang akin." Binitawan na niya
ako at tumingin na ulit sa dagat. "Kung pwede lang na sumama 'ko sa trabaho mo,
put*ngina

gagawin ko para lang hindi ka na niya malapitan."

"Hindi mo naman po kailangang samahan ako. Kaya ko naman siyang iwasan at hindi
pansinin. Ang kulit niya lang talaga. Kung anu-anong pinagsasabi niya."

Tumingin siya sa 'kin. "Anong sinasabi?"

Natigilan ako. "W-wala po."

"Tsk ano nga?"

"Wala nga po." Sumubo ulit ako ng fish balls.

"T*ngina sige, 'wag mong sabihin sa 'kin."

Tiningnan ko na rin siya. "E kasi magagalit ka na naman, e."

"Hindi ako magagalit. Ano'ng mga sinasabi niya sa 'yo?"

Umiwas ako ng tingin. Niyakap ko muna ang mga tuhod ko habang kapit ang baso ng
fishballs. "Wala. Akala niya kapatid kita."

"O. Ano'ng sinagot mo?"

"Sabi ko hindi kita kuya. Boyfriend kita. Gulat na gulat nga siya, e. Hindi raw
tayo bagay."

Sinilip ko agad siya kung ano'ng magiging reaksyon niya. Wala naman. Ang sama na
lang ulit ng titig niya sa dagat. Ang panga niya, naninigas.

"Ano pa?" tanong ulit niya. "Ano, sinabi niya bang kayo na lang kasi hindi tayo
bagay?"

Pinatong ko ang baba ko sa mga tuhod ko. "Hindi po. Wala siyang sinabing ganyan."

Nagsisinungaling ako sa kanya. Hindi ko pwedeng sabihin ang exact words ni Grant
dahil alam kong magwawala na naman siya. Ito na nga lang ulit ang oras namin sa
isa't isa, ayokong masayang.
Bigla siyang bumuntong hininga. "Desa t*ngina alam ko namang hindi talaga tayo
bagay--"

"Bagay tayo," putol ko sa kanya. I looked at him again. "Bagay tayo, Baron. 'Wag
mong isipin ang sinabi ni Grant. Ako nga hindi ko iniisip, e. Papatunayan natin sa
kanilang lahat na para tayo sa isa't isa."

Tumuwid

na ako ng upo. Umiinit na naman ang ulo niya. Kailangan ko siyang mapakalma bago na
naman siya magwala.

"Bakit sabi mo kanina hindi mo trip ang lasa nitong fishballs?" pag-iba ko sa
usapan.

Tumingin naman siya sa mga mata ko, tapos sa fishballs ko. "Ewan. E sa hindi ko
trip e."

"E kikiam, kumakain ka?"

"Ayos lang."

"Tikman mo 'tong fishballs. Susubuan kita." Tumusok ako ng dalawang piraso gamit
ang stick, at tinapat sa bibig niya. "O dali, say 'ah'".

Kinunutan niya 'ko ng noo. "P*ta ginawa mo pa 'kong bata."

"Kunwari nga baby kita e."

"T*ngina. Ako, baby? Matanda na 'ko. Kayang-kaya na nga kitang buntisin."

"B-Baron!" hala, namula yata ako.

Buti hindi ko nabitawan 'tong sinusubo ko sa kanya dahil sa gulat ko sa sinabi

niya. Si Baron, ang bastos.

Natawa naman siya sa 'kin. At least nakita kong tumawa na siya. Okay na 'yon. Tapos
sinubo niya na rin ang fishballs. Natuwa ako kasi kumagat siya sa paglalambing ko.
Akala ko pag-uusapan pa rin namin ang nangyari kanina e.

Pinagmasdan ko siya habang ngumunguya siya at nilalasahan ang kinakain niya.

"O, 'di ba, masarap naman? Lalo na 'pag matamis ang sauce," sabi ko.

"Ayos lang. Masarap dahil ikaw nagpa-kain sa 'kin." At nagulat na lang ako nang
bigla niyang ituwid ang mga hita ko.

"Pahiga ako." Humiga siya sa lap ko. Nirelax niya pa talaga ang katawan niyang nasa
buhanginan.

Ako, natulala. Parang tumigil ang pagtibok ng puso ko dahil sa ginawa niya. First
time na may gumawa ng ganito sa 'kin, hindi ako sanay.

Naglalambing na naman siya. Wala siyang paa-paalam, gagawin niya

talaga ang gusto niya.

"Baron..."
Hindi niya ako tiningnan. Nag-krus lang siya ng mga braso at pumikit. "Napagod ako
kuting," sumbong niya. "Ang sakit ng ulo ko. T*nginang Grant kasi 'yan. G*go ang
p*ta."

Bumuntong hininga ako. Iniisip niya pa rin talaga 'yung kanina. Hindi ko naman siya
masisisi. Hindi madaling makalimutan ang nakita niya.

Nilapag ko na lang sa buhanginan ang plastic cup ng fishballs, tapos inumpisahan

kong haplosin ang buhok niya pataas.

"Idlip ka muna," payo ko sa kanya.

"Hindi ako inaantok. Gusto ko lang magpahinga at humiga sa 'yo." Dumilat siya para
tingnan ako. "Dito ka lang. Bawal ka umalis."

Nginitian ko siya. "Hindi naman talaga ako makakaalis. Bigat-bigat mo e. Pahinga ka

lang diyan. Ako naman magbabantay sa 'yo."

Pumikit na ulit siya. Gustong-gusto niya yata na hinahaplos ko ang buhok niya,
nare-relax siya.

"Bagay sa 'yo 'tong gupit mo," puri ko makalipas ang ilang sandali.

Ngumisi siya, nakapikit pa rin. "Pogi ko, 'no?"

Natawa ako. Kinurot ko siya sa ilong. "Mayabang din pala ang tigre."

Inabot niya naman ang kamay ko at marahang kinagat. Nanggi-gigil na naman siya.
"Binibiro lang kita," sabi niya. "Hindi ako mayabang."

"Alam ko po."

Kahit kailan hindi naging mahangin ang dating sa 'kin ni Baron. Hindi niya
kailanman inangat ang sarili niya.

Nagpatuloy na ulit ako sa paghaplos sa buhok niya. Pinagmamasdan ko na ang dagat.

Ang sarap ng ganitong pakiramdam - nakahiga siya sa kandungan ko at ang tanging

naririnig lang namin ay ang mga alon ng dagat. Hindi ako magtataka

kung makatulog 'tong si Baron. Nakaka-antok kasi ang tunog ng alon. Ang lamig pa ng
hangin na humahampas sa balat namin. Uulan siguro. Hinahangin nga ang buhok ko
ngayon. Naglugay na kasi ako kanina pagkabihis ko ng pang-bahay.

"Desa?"

Nagbaba agad ako ng tingin sa kanya. "Hmm?"

Natagalan bago siya nakasagot. "'Wag na tayong bumalik sa inyo. Dito na lang tayong
dalawa."

Ang sarap pakinggan. Napangiti ako. "Kung pwede lang po e," sagot ko sa kanya.
"Ayoko na rin bumalik sa 'min, Baron. Gusto ko kasama lang kita palagi. Sana
bumagal ang oras para matagal tayong naka-ganito."

Ang tamis ng ngiting pinakita niya habang nakapikit pa rin. Ako, hindi na rin
naalis ang ngiti sa labi ko.

BINUKLAT ko na ang dala kong notebook. Nilabas ko na rin ang ballpen mula sa bulsa
ng cotton shorts ko. Ang kaliwang kamay ko naman ngayon ang pinatong ko sa ibabaw
ng dibdib niya.

"Baron, ano buo mong pangalan?" tanong ko.

Dumilat siya para tingnan ako. Parang nagtaka siya. "Alam mo naman, 'di ba?"

"Oo nga. Baron Medel. 'Yun lang? Wala kang parang second name?" Nagsulat ako sa
notebook ko. "Ako may second name, e. Claud. Buo kong pangalan, Desiree Claud
Franco. Ikaw, wala?"

"Wala. Bakit, ano ba 'yang ginagawa mo?" Tumingala siya para tingnan ang notebook
ko.

"Nagfe-FLAMES," sagot ko.

Natawa siya. "T*nginang 'yan. Ano ka, high school?"

Sinimangutan ko siya kunwari. "Tina-try ko lang naman. Nakalimutan ko na nga kung

paano, e."

"Sige, tuloy mo lang 'yan. Siguraduhin mo lang na magkakatuluyan tayo diyan, ah.
'Pag hinde, t*ngina susunugin ko 'yang notebook mo."

Natawa

ako. Si Baron talaga. Pati notebook na hindi naman makakalaban, dinadamay niya pa.

"Magaling ka bang mag-drawing?" Iba naman ang tanong ko.

"Bakit?" Nakapikit na ulit siya.

"Wala, tinatanong ko lang. Kasi tattoo artist ka, e. Si Papa magaling mag-drawing
'yun, e. Magaling ka rin?"

"Oo. Gusto mo i-drawing kita? Nakahubad."

Nahiya ako. Napanguso na lang ako. Puro kalokohan naman siya, e.

Bigla niya akong sinilip. Ang sarap ng ngisi niya. Para na naman siyang naka-score.
Tapos kinurot niya ang baba ko. "Kuting ko."

"'Wag na lang drawing," sabi ko bigla sa kanya.

Pumikit na ulit siya. "O, ano na lang gusto mo?"

"Tattoo-an mo na lang ako. Dito o, sa bandang batok ko. May nakita akong magandang
design sa internet."

Napadilat ulit siya at tiningnan ako nang seryoso. "Bawal."

"Bakit bawal?"

"Pangit tingnan."

"E bakit ikaw?" Hinaplos ko 'yong tattoo niya sa dibdib na sumisilip dahil maluwag
ang sando niya. "Marami ka ngang tattoo e. Hindi naman pangit tingnan."

Tumalas ang tingin niya sa 'kin. "Ang kulit mo na naman. Sinabi ng bawal."
"E bakit kasi bawal? Hindi naman magagalit si Papa. Si Ate Gwen nga may tattoo sa
paa, nakita ko, hindi naman nagalit si Papa, e. Sige na, tattoo-an mo na 'ko."

"Si Rex hindi magagalit. Pero ako magagalit ako." Pumikit na ulit siya.

"Bakit? Sige na. Maliit lang naman."

"Masakit 'yon. Hindi mo kaya. Iiyak ka."

"Kaya ko!"

"Tsk ayoko ng makulit, Desa. Hindi kita papayagan kahit umiyak ka pa diyan."

Sumimangot ako. "Si Baron. Gusto ko nga, e. Ayaw mo naman."

Muli siyang

dumilat at tinitigan ako. "Ayoko kasing madumihan katawan mo. 'Wag kang tumulad sa
ibang babae. Gusto ko malinis ka. Naiintindihan mo na?"

Napakagat ako ng labi. Hala, namula yata ang mukha ko. Binalik ko na lang ang
atensiyon ko sa mga tattoo niya. Kinilig ako bigla. Ang alaga niya sa 'kin.

"Marami ka nang na-tattoo-an?" pag-iba ko na lang ulit sa usapan.

Hinahaplos ko naman ngayon ang mga tattoo niya sa braso. Ang lalaki. Masakit siguro
'to noong ginagawa pa lang.

"Marami na," sagot niya sa 'kin.

"Ilan?"

Ngumisi siya. "Siyempre hindi ko na mabilang."

"Pati mga babae, marami na rin?"

"Oo. 'Wag mo nang itanong kung ilan."

Nagpigil ako ng ngiti. "E ano nararamdaman mo pag nagta-tattoo ka sa katawan ng

babae?"

"Iba-iba. Alam mo hindi mo dapat tinatanong sa 'kin 'yan. P*ta baka kung ano'ng
marinig mo."

Nagsulat na ulit ako. Curious lang naman ako e. "Siguro marami ka na ring naging
girlfriends."

Natawa siya at nag-krus ulit ng mga braso. "Alam mo naman sagot diyan. Kilala mo
kung anong klaseng g*go ako."

"Oo. Babaero ka sabi mo e. E ilan sa kanila ang sineryoso mo?"

"Wala."

"W-wala?" Halos malaglag ang panga ko. "Madami, tapos walang seryoso? Ano'ng
ginagawa mo sa kanila kung hindi mo sila sineseryoso?"

"Kina-kadena ko sa kama tapos nakikipag-s*x ako hanggang sa mapagod ako."

Tinakip ko ang notebook sa mukha ko. "Baron!"

Tinawanan niya naman ako sabay alis ng notebook sa tapat ng mukha ko. "Biro lang.
Tanong ka kasi nang tanong. Sinasagot lang kita. Hindi ko ugaling maneryoso, Desa.
Ikaw pa

lang ang unang babae ko na sineseryoso ko."

Umabot hanggang tenga ang ngiti ko. Hala si Baron talaga.

"O, ano ng sagot diyan sa FLAMES mo?" biglang tanong niya.

Nalipat naman agad ang tingin ko sa notebook ko na kapit ko. "Ay, hindi ko pa
tapos." Inaabangan niya pala ang resulta. Akala ko wala lang sa kanya.

Itutuloy ko na sana ulit ang pagfe-FLAMES ko nang biglang mag-vibrate ang phone na
nasa bulsa ko. Dala ko kase baka bigla ako hanapin ni Mama. Dinukot ko agad para
tingnan kung sino'ng nagtext.

Number lang ang nakalabas, pero parang malakas ang kutob ko kung sino 'to. Sana
lang hindi siya.

Binuksan ko ang message. Nanghina ang mga kamay ko nang mabasa ang text na galing
kay Grant.

| hi desiree! Nasa bahay na ko. Dalhin mo ulit yung cute mong headband bukas ah?
Yung tenga ng pusa? Gusto kong makitang suot mo yon. Grant. |

Napapahid ako sa noo ko. Pinagpawisan ako nang malamig. Grant naman! Binibigyan
niya talaga ako ng problema.

Nagulat na lang ako nang biglang agawin sa 'kin ni Baron ang phone.

"Sino 'to?"

Nagpanic ako! "B-Baron!" Babawiin ko na sana agad mula sa kanya ang phone pero
bumangon na siya at nilayo ito mula sa 'kin.

"Baron, akin na po please." Ang bilis na ng tibok ng puso ko.

Hindi niya naman ako sinunod. "T*ngina may nililihim ka ba sa 'kin?" At tinapat na
niya ang phone sa kanya para basahin ang text.

Wala na 'kong nagawa.

Kitang-kita ko ang pag-iiba sa reaksyon niya. Nang-gigil na naman ang panga niya.
Sobrang diin pa ng pagkakakapit niya sa cellphone!

Nilipat niya bigla

ang tingin niya sa 'kin. Galit na galit ang mga mata niya.

Napalunok ako. "M-mali ka ng iniisip. Hindi ko sinuot 'yong headband kanina. Hindi
ko pinakita sa kanya. Nahulog lang kasi sa bag ko kaya niya nakita. Pinilit niya
nga akong suotin, pero hindi ko ginawa. Baron."

Hindi siya nagsalita. Binalik lang niya sa 'kin ang phone ko, tapos tumayo na siya
at nag-umpisang maglakad pabalik sa Jupiter.
Napatakip ako ng mukha. Wala na, galit na naman siya. Naiiyak na naman tuloy ako.
Ano ba naman kasi 'tong si Grant! Ang saya-saya namin ni Baron, sinisira niya!
Minsan na nga lang kami magsama ng ganito, e.

Tumayo na rin ako para humabol kay Baron. Dala ko ang phone ko, pati ang notebook
at ballpen ko.

"Baron!"

Ang layo na agad niya. Ang bilis niyang maglakad, para siyang susugod!

"Baron, promise hindi ko talaga sinuot 'yon kanina. Maniwala ka sa 'kin."

Hindi niya ako nililingon. Binilisan ko ang lakad ko para maabutan ko siya. Todo
tawag ako. Makakarating na lang nga kami ng Jupiter, hindi niya pa rin ako
pinapansin.

"Baron, galit ka ba sa 'kin?"

"Hindi ako sa iyo galit," madiing sagot niya naman nang hindi tumitingin.

"Kay Grant? 'Wag mo siyang susugurin ha."

"Baron." Hindi na niya ako naririnig. Naiiyak na 'ko. Dire-diretso lang siya, at
habol naman ako nang habol. "'Wag kang makikipag-away please. Mag-aalala ako sa
'yo, e. Gusto mo bang mag-alala ako?"

"Desa!"

Napahinto ako sa paghabol nang tawagin ako ni Papa na nakatayo sa tapat ng bahay
namin.

Kinabahan ako! Nanglaki ang mga mata ko sa kanya. "P-po?"

Pasimple kong sinilip si Baron. Parang wala lang sa kanya na nakita ni Papa na
hinahabol ko siya. Tuloy pa rin siya sa paglalakad.

"Pumasok ka na sa loob," utos ni Papa sa 'kin. "Tulungan mo si Hanna na ihanda

'to." Tinaas niya ang dala niyang dalawang supot.

"O-opo." Yumuko na lang ako at tumakbo na papasok ng bahay.

Si Baron, hindi siya pumasok. Sa labas siya ng Jupiter dumiretso. Gusto ko siyang
sundan! Nag-aalala ako, baka kung mapano siya.

TO BE CONTINUED
=================

October 19, 11:20 PM

October 19, 11:20PM

Next time babantayan ko na talaga si Baron.

Nag-aalala na ako, hanggang ngayon kasi hindi pa rin siya umuuwi. Anong oras na.
Hindi na ako mapakali, baka kung napano na siya.

Andito na nga ako sa sala nag-susulat para malaman ko agad kung dumating na siya.
Hindi kasi siya nagrereply sa akin e. Kanina pa ako text nang text. Panay na rin
ang tawag ko, pero kahit isa wala siyang sinagot. May isang beses pa na sinadya
niya talagang kanselahin ang tawag ko. Nag-busy tone agad e. Mas lalo tuloy akong
nangamba. Ayaw niya ba akong makausap? Gusto ko lang namang malaman kung nasaan
siya at siguraduhing nasa ayos siya. Naiiyak na naman tuloy ako.

Kilala ko na siyang magalit, pero hindi ko pa alam kung ano'ng kaya niyang gawin
para lang makaganti. Paano kung gawin niya talaga ang lahat para lang mahanap kung
saan nakatira si Grant, at bugbugin ito? 'Yon pa naman ang sabi niya sa 'kin na
gagawin niya kapag nangulit pa ulit si Grant. Babasagin niya na raw ang mukha non.
Paano kung gawin niya talaga 'yon? Knowing his personality, malabong hindi mangyari
'yon.

Pinagdadasal ko na lang na sana hindi niya malaman kung saan nakatira si Grant.
Kasi kung sakaling mahanap niya ito, mapapa-away talaga siya. Ayoko. Ayokong
masaktan siya nang dahil sa 'kin.

Baron, please umuwi ka na po. Nag-aalala na ang kuting mo sa 'yo e :(

- D.C Franco

=================

Chapter 16

"DESA. Hindi umuwi ang kuya Baron mo kagabi, ano?" biglang tanong sa 'kin ni Mama
na kasalukuyang nagbu-bukas ng pridyider.

'Di ako nakasagot kaagad. Kinabahan kasi ako. Bakit sa akin niya 'yon tinatanong?
"Uhm, hindi po yata siya umuwi," tipid na sagot ko na lang. Nasa gilid niya lang
ako. Nakaupo sa hapag kainan at umiinom ng tubig.

"Baka tumambay na naman sa ibang bahay," hula nito.

Bahagya ko siyang nilingon. "Hindi po ba sila nagpa-paalam ni Papa sa inyo 'pag

hindi sila uuwi?" pinilit kong maging kaswal ang tanong ko para hindi siya
makahalata. Dinamay ko pa si Papa.

"Hinde," sagot niya. "Matanda na 'yong kuya Baron mo. Hindi na niya kailangan pang
magpa-alam."

Bumuntong hininga ako at nangalumbaba sa mesa. "'Kuya' na naman. Hindi ko naman

siya kapatid," bulong ko sa sarili ko. Ayan na naman kasi siya sa pagturing niyang
anak kay Baron.

Bigla nang lumapit sa 'kin si Mama. Naglapag siya ng dalawang hiwa ng tinapay at
garapon ng palaman sa mesa.

"Mas matanda 'yon sa 'yo ng ilang taon, kaya dapat ituring mo siyang kuya,"
pangaral nito. Narinig niya pala ang sinabi ko.

"Ayaw mo ba non, may kapatid kang lalake?" dagdag pa niya.

Sinadya kong hindi sumagot. Mas lalo lang akong nalulungkot. Kahit kailan hindi ko
naimagine na kapatid ko si Baron.
"Nakababatang kapatid nga ang turing no'n sa 'yo. Dapat lang na galangin mo rin
siya at maging mabait ka sa kanya. Noong huling beses, narinig kong

sinigawan mo siya. Hindi kita pinalaking ganon ha, Desiree."

Nagulat ako sa isa niyang sinabi. Napatuwid tuloy ako ng upo sabay angat ng tingin
sa kanya. "A-ano po? Nakababatang kapatid?"

"Oo, hindi mo ba ramdam?" Nagpa-palaman na siya ng tinapay ngayon. "'Yon ang sinabi
niya. Kinausap niya 'ko na siya na raw ang maghahatid sa 'yo sa trabaho araw-araw.
Tinanong ko kung bakit. Sagot niya parang kapatid ka na raw kasi niya. Only child
'yan si Baron, naghahanap din ng kapatid 'yan. Pinayagan ko na. Mabuti na 'yong
safe kang makakarating sa trabaho mo."

Bumagsak ang mga balikat ko. Teka, parang nabingi yata ako sa narinig ko.

'Yon pala ang dinahilan niya kay Mama? Na nakababatang kapatid kasi ang tingin niya
sa 'kin? Takang-taka pa naman ako kung paano niya napapayag ng ganon-ganon lang ang
Mama ko.

"O dalhin mo na ito." Inabot na sa 'kin ni Mama ang ginawa niyang sandwich na
nakalagay na sa clear plastic. "Pumasok ka na't baka mahuli ka pa. Mag-jeep ka na
lang dahil wala naman pala ang kuya mo para ihatid ka."

Tamad lang akong tumango.

Inubos ko na ang tubig sa baso, at tumayo na habang pinapasok ang sandwich na

pabaon ni Mama sa loob ng dala kong leather backpack.

Bumalik ang lungkot ko.

Naalala kong oo nga pala, wala nga palang maghahatid sa 'kin ngayon. Hindi naman
kasi umuwi si Baron, e. Walang text, walang tawag, walang katok sa kwarto ko. Na-
late na nga ako ng tulog kagabi kakahintay sa kanya. Antok na antok tuloy ako
ngayon. Tinatamad akong

pumasok.

Ang totoo, gusto kong magtampo dahil sa ginawa niya, pero alam kong may sarili din
siyang dahilan. Inintindi ko na lang kahit na nakakalungkot.

Dire-diretso ako palabas ng bahay. Sayang, hindi makikita ni Baron, ang ganda pa
naman ng suot ko ngayon.

Binilhan ako ni Mama ng flared palda na bulaklakin. Pinartneran ko ng plain pull

over kong kulay baby pink. Naka-ballerina shoes akong light brown kasi bawal mag-
sandals sa trabaho. Dapat daw closed shoes.

Wala pa akong uniform, e. Baka next week ko pa makukuha. Kada araw tuloy nag-iisip
ako kung ano'ng susuotin ko. Hindi naman kasi ako magaling manamit. Si Mama lang
madalas ang nagpa-partner ng mga damit ko.

PAGLABAS ko ng Jupiter, hindi ko inaasahan ang naabutan ko.

Si ate Gwen, magka-usap sila ni Baron sa tabi ng bagong linis nitong sasakyan.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Gusto kong maging masaya dahil sa wakas, nandito na
si Baron, pero mas umaapaw ang pagkirot ng dibdib ko dahil nakita ko na naman
silang dalawa na magkasama.

Sabay pa silang napalingon sa 'kin.

Umiwas naman agad ako ng tingin. Papasok pa lang ako sa trabaho, pero parang gusto
ko nang umuwi. Ang sakit sa mata. Sana mali ang iniisip ko kung bakit sila
magkasama ngayon.

Napansin kong tinalikuran na ni ate si Baron at naglakad na papasok sa Jupiter.

Kakagaling lang nito sa trabaho. Siguro? Hindi ko alam kung ano'ng iisipin.
Nakabukas pa ang pinto ng passenger's seat. Hindi kaya

sinundo siya ni Baron mula sa opisina?

"Ano'ng almusal?" kaswal na tanong pa sa 'kin ni ate nang daanan niya 'ko.

"Tocino saka itlog," sagot ko naman sabay yuko.

Nawalan na 'ko ng gana. Hindi na nga sinasagot ni Baron ang mga tawag ko kagabi,
alalang-alala ako, tapos ganito pa ang maaabutan ko ngayon. Makikita ko pa silang
dalawa.
Nang makalayo na si ate mula sa 'kin, doon ko lang nagawang titigan si Baron sa mga
mata nito.

Pakiramdam ko maiiyak ako sa bigat ng dibdib ko. Ang mga kamay ko, namamanhid.

Umiwas naman siya ng tingin. Hindi niya siguro alam kung ano'ng sasabihin niya sa
'kin. Tinapik niya lang ang nakabukas na pinto. "Sumakay ka na." At naglakad na
siya paikot sa driver's area.

Ang tigas ng ulo ko, hindi ko siya sinunod.

Nanatili akong nakatayo rito. Pinako ko lang ang tingin ko sa mga sapatos ko habang
nakahawak sa straps ng bagpack na nakasuot sa likod ko.

Takang-taka siguro siya na hindi ako sumunod kasi napansin kong sinilip niya ako
bago siya sumakay sa sasakyan.

I glanced at him. 'Yung tingin niya sa 'kin, halatang gusto niyang itanong kung
bakit hindi pa ako umaalis sa kinatatayuan ko. Magkasalubong ang mga kilay niya, e.

"Desiree." Tinawag niya pa 'ko.

Kumirot ang dibdib ko, ba't ganon. Seryoso pa siya kasi tinawag na naman niya ako
sa buo kong pangalan. Kilala ko na siya.

Hindi pa rin naman ako naglakad. Nanatili ako sa pagkakatayo dito. Yumuko na lang
ulit

ako.

Ewan ko, nawalan talaga ako ng gana. Umuwi na lang kaya ako?

Nabigla na lang ako nang bumalik siya para lapitan ako. Ang bango niya. Parang
binuhusan ng pabango ang suot niyang plain black na v-neck shirt.

Marahan niya akong niyakap sa balikat at dinikit ang ilong niya sa buhok ko.
Huminga siya roon. "Sakay ka na. Ihahatid na kita."

Nadali niya ako sa lambing ng pagkakasabi niya. Lumambot ang mga tuhod ko. Kaya
naman nang alalayan na niya ako papunta sa sasakyan ay hindi na ako nagpa-kipot pa.
Nagpa-ubaya na ako. Hindi ko pala talaga siya kayang tiisin.

TAHIMIK AKONG nagkabit ng seatbelt pagkasakay na pagkasakay ko sa sasakyan. Ang bag

ko, pinatong ko sa gilid ko.

Ang lakas ng music na nangga-galing sa phone niyang naka-mount sa bintana. Lips of

an Angel ang kanta. Isa 'yon sa mga paborito ko.
Bukod sa music niya, nakuha din ang atensiyon ko ng tatlong pakete ng iced gems na
nakapatong sa ibabaw ng dashboard. Natulala ako ron. Ang daming iced gems, parang
sa isang pack, sampu ang laman. Saan niya nakuha ang mga 'to?

Nahimasmasan na lang ako nang bigla niyang kunin ang mga 'yon. Inabot niya sa 'kin
nang kaswal.

Tinanggap ko naman sabay tingin sa kanya. Nakakunot ang noo ko. Parang hindi kasi
magsink-in sa utak ko 'tong binigay niya. Ang daming iced gems. Sa akin ba 'to
lahat?

Pinatay na niya ang music.

"Sorry kagabe. Hindi ko na uulitin," sabi niya.

Ilang salita lang 'yon

pero ramdam na ramdam kong seryoso siya kahit pa hindi siya nakatingin sa 'kin.
Tutok kasi siya sa manibela. Para siyang batang napagalitan ng nanay.

Nagbaba naman ako ng tingin sa hawak kong mga iced gems. Ito naman pala ang peace
offering niya ngayon.

"Thank you dito," sabi ko. Na-appreciate ko naman, sadyang ang lungkot lang talaga
ng boses ko. "Ano'ng oras ka na umuwi?" tinanong ko na.
"Alas-kwatro." Binuhay na niya ang makina ng sasakyan.

Bumagsak na lang ang mga balikat ko. Alas-kwatro. Nilipat ko ang tingin ko sa
bintana sa gilid. "Inumaga ka na talaga ng uwi."

Hindi siya nag-react.

Hinintay ko naman munang umandar kami bago ako muling nagsalita. "Magkasama ba kayo
ni ate Gwen kagabi?"

Hindi ko maiwasang hindi itanong e. Hindi ko kasi ineexpect.

Ang buong akala ko, hinahanap niya si Grant para awayin o ano. Hindi ko na naisip
na posible palang magkasama sila ni ate, kahit na alam kong may trabaho si ate, at
alam kong nangako siya sa 'king iiwasan na niya ang kapatid ko. Expect the
unexpected talaga.

"Wala lang 'yong nakita mo kanina," sagot niya habang nagda-drive. "Hindi kami
magkasama kagabe."

"Sinundo mo siya sa office?"

"P*ta hinde. Naabutan niya lang ako kanina na tinatapos ang paglilinis ng sasakyan.
Kinausap niya 'ko."
"Ano'ng pinag-usapan niyo?"

"Wala. Nangumusta lang siya. Hindi ko naman sinagot nang matino. 'Di ako
interisado."

Kahit

papaano'y guminhawa ang pakiramdam ko. Mali pala ang iniisip ko. I then nodded pero
hindi pa rin ako tumitingin sa kanya.

Hindi na rin naman siya umimik. Ang tahimik niya. Mainit pa rin ba ang ulo niya?
Parang wala naman siyang balak ipaalam sa akin kung nasaan siya kagabi, kung bakit
hindi siya umuwi.

Tuloy lang siya sa pagma-maneho hanggang sa makalagpas kami sa hilera ng mga

resorts. Tapos bigla niya na lang itinigil ang sasakyan sa tabi. Napatuwid tuloy
ako ng upo. Inisip ko kung ano'ng meron at huminto kami. May nakakita ba sa amin?

Tinanggal niya ang seatbelt niya at marahang lumapit sa 'kin.

Inabot niya ang isa kong kamay. Nabigla nga ako. Hinalikan niya isa-isa ang dulo ng
mga daliri ko, tapos hinaplos niya ang kamay ko sa pisngi niya.

"Sorry." Nakapikit pa siya.

Nanglambot ako sa lambing ng hitsura niya.

"T*ngina ang dami kong kasalanan sa 'yo," dagdag niya. "'Yong kanina sa kapatid mo,
walang ibig sabihin 'yon. Iniiwasan ko na siya, maniwala ka. 'Yung kagabe, ayoko
lang talagang umuwi."

Dahan-dahan siyang dumilat. Ang bigat ng mga mata niya dahil sa antok. Tumitig siya
pataas sa 'kin. "Sorry? Kuting?"

Pumungay ang mga mata ko. Ang lambing niya.

The way siyang mag-sorry, para bang bigla kong nakalimutan ang lungkot at pag-
aalala na naramdaman ko kagabi.

Bumuntong hininga na lang ako, then I brushed my thumb on his cheek. "Pinag-alala
mo 'ko, alam mo ba 'yon?"

Kumunot ang noo niya.

"Alam ko."

"Hinintay kita kagabi, e. Hindi ako nakatulog. Iniisip kita, tapos hindi ka pa
nagpaparamdam. Nakalimutan mong nandito ako."

Bumitaw na siya at sinandal ang ulo at likod niya sa upuan. "Hindi ko nakalimutan."
"E bakit hindi mo 'ko sinasagot kagabi? Naiyak na kaya ako sa sobrang pag-aalala ko
sa 'yo. Tingnan mo pong ginawa mo sa 'kin oh." Tinuro ko ang mga mata kong halatang
puyat din.

Tipid naman siyang ngumiti sa 'kin. Nagagawa niya pa talaga ngumiti nang ganyan.

"Hindi ako sanay na may naghahanap sa 'kin 'pag gabi," sagot niya. "T*ngina ang
sarap mo palang mag-alala."

"Kaya sinasadya mong pag-alalahanin ako?"

"P*ta hinde. Ano'ng oras ka ba nakatulog kagabi?"

"Hmm...ewan ko po. Mga 2 o' clock siguro?"

Tumapang ang mukha niya. "Tamang oras ng tulog ba ng matinong babae 'yan?"

Napanguso ako. Pinagalitan pa 'ko. "E ikaw naman dahilan non, e. Naghihintay akong
mag-text ka sa 'kin kung nasaan ka, wala naman. Wala ka bang load?"

Umiwas siya ng tingin. "Ayokong mag-text. Mas lalo ka lang mag-aalala 'pag nalaman
mo kung ano'ng ginagawa ko."
"Gusto ko magte-text ka pa rin. Kahit maiksi lang. Para hindi ako napa-paranoid."

"'Wag ka nang mag-isip-isip, nagpalamig lang ako ng ulo kagabi. T*ngina kase."

"Bakit 'di mo na lang sinabi sa 'kin agad? Para hinayaan na lang muna kita.
Tinatawagan kita, ayaw mong sagutin? Binaba-baan mo 'ko."

"Tsk

baka kasi masigawan lang kita. Matakot ka na naman sa 'kin. Iiyak ka na naman."

"E natakot pa rin naman ako at umiyak, e. Akala ko kung napano ka na." Binalik ko
ang tingin ko sa bintana.

Pero agad niyang hinarap ang mukha ko pabalik sa kanya. "Sorry na nga kuting. Hindi
na nga uulitin."

Hindi ko mapigilang hindi mapangiti. Ang cute niya mag-sorry. Kahit sinong babae
papatawarin agad siya, e.

Ginulo-gulo ko na lang ang buhok niya. Medyo malamig pa 'yon. Bagong ligo siya.

"4am ka na naka-uwi. Ang tagal mo namang nagpalamig ng ulo?" tanong ko. "Hindi ba
'yon kaya ng isang oras lang?"

"E put*ngina nahirapan akong hanapin kung saan lungga nong g*gong Grant na 'yon.
Hindi ko naman nakita t*ngina. Pinagtataguan yata ako."

Napabuntong hininga ako. Tingnan mo siya. "Sabi na, e. Hinanap mo talaga kung saan
siya nakatira. Mahilig ka ba talaga sa gulo? Gustong-gusto mong napapahamak ka, e."

"Bibigyan ko lang ng isa t*ngina, para magtanda."

"Ano pong bibigyan ng isa?"

Tiningnan niya 'ko. Parang dismayado siya kasi hindi ko naintindihan ang sinabi
niya.

"Sasapakin ko," pag-linaw niya.

Sumimangot ako. "Ayoko nang makikipag-away ka."

Umiwas ulit siya ng tingin. "Hindi ko kaya. Kilala mo 'ko."

"Opo. Pero ayaw ko ng ganon."

"P*ta e sa ganon ako. Umpisa pa lang sinabi ko na sa 'yong g*go ako. Ano, ayaw mo
na ba sa 'kin?"

"Wala naman po akong sinabing

ganyan."

Napangisi siya sabay silip sa 'kin. "Buti naman. Subukan mo lang na ayawan ako..."

I smiled. "Bakit, ano pong gagawin mo?"

Kinagat niya ang ibaba niyang labi. "Bubuntisin kita para wala ka ng kawala."

Namula yata ang mga pisngi ko. Hindi ko ma-imagine ang sinabi niya. "Si Baron, puro
naman kalokohan. Basta ah, ayokong makikipag-away ka."

Ang sarap lang ng ngiti niya, kahit 'yung mga mata niya halatang antok na antok na.

"Pa-kiss na lang ako para hindi na mainit ulo ko." At nataranta na lang ako nang
ipitin niya ang mga pisngi ko at hilain palapit sa kanya para nakawan ako ng halik
sa labi.
Hindi ako naka-palag. Ang bilis niya kasing gumalaw! Ang tagal naming nag-kiss, mga
8 seconds. Nahirapan nga akong huminga.

Sinimangutan ko na lang siya pagkatapos. "Lasing ka?"

Napaiwas siya ng tingin. Guilty 'yan. Nalaman ko e. Lasang mint ang labi niya, pero
parang may bakas ng alak.

"Uminom ka kagabi, 'no?" usisa ko.

"Konti lang." Nagpalusot pa talaga.

"Konti? Kaya ka siguro inabot ng 4am."

Halos irapan niya ako. "Konti nga lang."

"Ikaw lang ulit uminom mag-isa?"

"May kainuman ako. Mga taga-kabilang resort."

"Kilala mo ba 'yong mga 'yon?"

Ang tagal bago siya nakasagot. Tapos tiningnan niya ako na takang-taka ang hitsura.
"Dapat ba kilala ko?"

Napanganga ako. "N-nakikipag-inuman

ka sa hindi mo kakilala? Mamaya diyan mapaano ka."

"Ayos lang 'yon, ganon talaga. Tsaka baka matulungan nila 'kong hanapin kung saan
nakatira 'yong kup*l mong ka-opisina."

"Si Baron..."

Hindi na siya sumagot. Hinilot-hilot na lang niya ang noo niya.

"Tapos ngayon masakit ang ulo mo. Umiinom ka kasi ng hanggang umaga e," sermon ko.

Ginalaw niya lang ang mga mata niya para silipin ako. "Sinabi ko bang pagalitan mo
'ko?"

"Matigas po kasi ulo mo. May hangover ka na tuloy."

"T*ngina, anong hangover? Saan mo natutunan 'yang salitang 'yan? Tsaka hindi uso sa
'kin 'yon."
Bumuntong hininga na lang ako. Ang gara nitong lalaking 'to. Nagkukunwari pa,
halata naman.

Nagtanggal ako ng seatbelt at nilapitan siya. Nasa kandungan ko pa rin ang mga iced
gems.

Ako na ang naghilot sa noo niya. Sinimulan ko sa gitna papunta sa gilid.

"'Yan, sarap." Feel na feel niya naman, nag-relax pa talaga ang mga balikat niya.
Nakakatawa siya.

"Next time bawal ka nang uminom nang hanggang umaga ah," sabi ko. "Babantayan na
talaga kita. Tingnan mo ngayon, antok na antok ka."

"Hindi ako inaantok."

"Hindi raw. Halata sa mga mata mo, o. Puyat ka. Gustong-gusto mo po talaga akong
pinag-aalala, 'no?"

Dumilat siya at ngumisi sa 'kin. "Siyempre. Minsan na nga lang may mag-alala sa
'kin."

Kinurot ko siya sa ilong niya. "Ay salbahe."

Bumalik na ako sa pagkakasandal sa upuan.

Sumilip ako sa orasan sa dashboard, tapos naglipat ng tingin sa kanya. "Uhm, 'di pa
po tayo aalis? Baka ma-late na ako sa trabaho."

Napatingin din siya sa orasan, tapos sa akin. "Papasok ka pa ba? 'Wag ka nang
pumasok."

Nginitian ko na lang siya. Naglalambing na naman. "Kailangan ko pong magtrabaho e.

Para sa future nating dalawa."

"T*nginang 'yan!" Natatawa-tawa siyang habang nagkakabit na ng seatbelt. "Kayang-

kaya naman kitang buhayin, Desa. Hindi mo kailangang magtrabaho."

Tumahimik ako. Ang sarap sa tenga ng sinabi niya. Kung mag-usap kami ngayon parang
wala kaming kakaharaping problema sa pamilya ko.

Naalala ko tuloy 'yong sinabi sa 'kin ni Mama kanina.

Tiningnan ko si Baron na pinapa-andar na ulit ang sasakyan. "Nakausap ko pala si

Mama kanina," sabi ko sa kanya.

"O, ano'ng meron?"

"Sinabi mo pala sa kanyang nakababatang kapatid ang turing mo sa 'kin?"

Natigilan siya bago niya ako sinilip. "Oo. Dahilan ko lang 'yon para pumayag siyang
ihatid kita araw-araw."

Bumuntong hininga ako. "Hindi kaya mas mahirapan tayo na maging legal? Naniwala
siya sa 'yo. Sinabi niya pa sa 'kin kanina na ituring kitang kuya dahil mas matanda
ka raw sa 'kin, at para may kapatid na raw akong lalake. Ayaw kitang maging kuya."

Napangisi siya habang tutok sa kalsada. "Hayaan mo na. Kinailangan ko lang ng

mabilis na dahilan - 'yung hindi siya magdu-duda. T*ngina kung ako lang, kayang-
kaya kong aminin sa kanya na may relasyon tayo. Pero

inisip kita. Ayokong mapahamak ka sa pamilya mo. Ayokong paghiwalayin nila tayo."

Tiningnan na niya 'ko. "Ako nang bahala rito, Desa, 'wag ka nang mag-alala. Alam
kong hindi ako katiwa-tiwala, pero pagdating sa bagay na 'to, pagkatiwalaan mo
'ko."

Yumuko ako sabay ngiti nang tipid. "Pinagkakatiwalaan naman kita, e."

"Buti naman."

Natatawa ako sa kanya. Parang dapat lahat ng gusto niya, masusunod.

Binaling ko na lang ang atensiyon ko sa mga iced gems sa kandungan ko. "Binili mo
ba lahat ng stocks ng iced gems sa tindahan?" tanong ko sa kanya nang hindi
tumitingin.

"Hinde. Nagtira ako ng isa. Naawa ako sa mga ibang bibili."

Ang sarap ng ngiti ko. Naawa pa talaga siya.

Tiningnan ko na ulit siya na nagmamaneho. "Thank you ulit dito, ah? Nagustuhan ko
'to! Pinasaya mo na naman ako."

"T*ngina e trabaho ko 'yon - pasayahin ka."

Lumapad ang ngiti ko. "Buti hindi mo nakalimutan kung ano'ng tawag dito?" biro ko.

Ngumiti naman siya nang mayabang. "Kelan ko ba nakalimutan ang tawag diyan?"

I pouted my lips. Kunwari pa siya. Samantalang dati gigil na gigil siya habang
kinikwento niya 'yung nangyari sa kanya sa tindahan.

Nagbaba ulit ako ng tingin sa mga iced gems. Binuksan ko 'yung isang pakete at
kumuha ng dalawang balot. "O, bibigyan kita nito."
"Ayoko na. P*ta ang dami ko ng nakain niyan kagabi."

Tiningnan ko siya. "Kumain ka?"

"Oo. 'Yan

pulutan namin."

Kumunot noo ko. "P-pulutan? Iced gems? Pwede ba 'yon?"

Ang sarap na naman ng tawa niya sa 'kin. Kinurot niya agad ako sa baba ko.
"T*nginang 'yan ang bilis mo namang maniwala."

Ngumuso na lang ako. Si Baron, gustong-gusto niya talaga akong inaasar.

Kumuha na lang ako ng dagdag na dalawang balot ng iced gems. "Magbabaon na lang ako
sa trabaho," sabi ko.

"Sige, pero bawal kang mamigay."

Sinilip ko siya. "Sa 'kin lang lahat 'to? Ang dami nito e."

Tumango siya. "Para sa 'yo lang. Tatlo 'yan para I love you." Sabay lingon niya sa
'kin at kindat.

Hindi ko napigilan ang kilig sa katawan ko.

Nginitian ko siya nang sobrang tamis. Ngayon ko lang siya narinig na nagsabi ng I
love you. Kahit hindi 'yon direkta, ang sarap pa rin pakinggan.

Lumapit na lang ako sa kanya para bigyan siya ng simpleng halik sa pisngi. "I love
you too."

Kitang-kita kong nabanat ang mga labi niya dahil sa lapad ng pag-ngisi niya.
Kinilig din siguro siya.

***

SAKTO lang ang dating namin sa banko. Mayroon pa akong 15 mins. bago mag-umpisa ang
trabaho.

"Nasa'n 'yong tenga ng kuting mo?" tanong sa 'kin ni Baron nang tumigil kami ng
lakad sa tapat ng pinapasukan ko.

"Iniwan ko po sa bahay," sagot ko.

"Buti naman. Ayoko nang dadalhin mo ulit 'yon dito ah."

Tumango na lang ako sabay yuko. Akala ko hindi na niya maaalala

ang tungkol don.

Hinawakan niya ang mukha ko para iangat 'yon. Alam kong hahalikan niya ako sa
pisngi dahil palapit ang mukha niya sa 'kin, pero mabilis akong napa-ilag.

Napansin ko kasi ang ilan kong mga kasamahan sa trabaho na nakatingin sa amin.
Papasok na sila. At kasama pa nila si Grant! Nakangisi ito sa akin.

"D-Desiree?" tawag ng ka-trabaho kong si Kara.

Doon na rin natigilan si Baron at lumingon sa kanila nang seryoso. Nang malaman
niyang may nakatingin pala sa 'min, saka lang niya binitawan ang mukha ko at
humakbang paatras.

Kitang-kita ko ang pag-babago sa hitsura niya nang makita niya si Grant. Ang sama-
sama ng tingin niya rito, at ang kamao niya, kumuyom bigla!

"Put*ngina." Ang lutong pa ng mura niya.

Hinawakan ko na agad siya sa kamay. "Baron..." Kinabahan ako e. Baka mamaya hindi
siya makapag-pigil at masapak niya si Grant dito mismo sa tapat ng banko.

Hindi naman siya kaagad nakinig sa 'kin. Nakatitig pa rin siya nang masama kay
Grant. Alam kong nanggi-gigil na naman siya dahil tumigas ang panga niya.

Sila Kara naman, nagpapalipat-lipat din ang tingin sa aming dalawa ni Baron.

Manghang-mangha ang mga mata nila. Feeling ko babatuhin nila ako ng mga tanong nito
mamaya. Halos i-head to foot pa nila si Baron. Litaw na litaw na naman kasi ang mga
tattoo nito sa braso at leeg.

"Uh, kita na lang tayo sa loob, Desiree," sabi na lang ng kasama nila Kara na si
Emily.

Ngumiti na lang ako nang tipid sa kanila at tumango.

Tumuloy na sila sa pagpapasok sa loob ng banko.

Si Grant, nakakainis ang yabang talaga ng dating niya! Nakapasok ang mga kamay niya
sa bulsa ng slacks niya, at nakangisi pa talaga siya habang nakatingin sa 'kin.

Si Baron tuloy nakasunod din ng tingin sa kanya habang naglalakad sila.

Hinawakan ko na lang nga ang pisngi niya para iharap ang mukha niya sa 'kin. Hindi
naman siya nagpaubaya at sumunod pa rin ng tingin kay Grant. Hinarap ko ulit ang
mukha niya sa 'kin.

"Sino pong mas gusto mong tingnan? Siya o ako?" tanong ko sa kanya.

Doon lang kumalma ang mga balikat niya. Tiningnan na niya ako, though galit ang mga
kilay niya.

"T*ngina makita ko lang 'yong hayop 'yon kumukulo na dugo ko."

Hinaplos ko ang pisngi niya. "Sshh. Ang boses mo. Baka po marinig ka nila."

Napa-tsk siya at pumikit nang madiin. "'Wag na 'wag kang lalapit don, ah?" bilin
niya pa.

"Opo. Iiwasan ko siya." I assured him.

Bumuntong hininga siya. Inipit niya ang ilang hibla ng nakalugay kong buhok sa
likod ng tenga ko. "Ako susundo sa 'yo mamaya."

"Opo."
"Hintayin mo 'ko. 'Wag na 'wag kang aalis hangga't hindi ako dumarating."

Tumango-tango ako. "Matulog ka na po muna para hindi na antok 'yang mga mata mo...

...hihintayin kita mamaya."

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 17

"HINIHINTAY mo boyfriend mo? Hindi na darating 'yon."

Nilingon ko si Grant na biglang sumulpot sa gilid ko. Grabe naman siya kung
magsalita. Sinimangutan ko nga.

"Mahuhuli lang siya," sabi ko sabay tingin ulit sa phone ko. "Wala pa naman akong
isang oras na naghihintay."

Totoo naman. Saglit pa lang akong naghihintay kay Baron dito sa waiting shed.
Magka-text nga kami. May pinatapos pa raw kasi sa kanya si Papa kaya hindi siya
agad nakaalis. Pero papunta na raw siya ngayon, hintayin ko raw siya.

E wala naman talaga akong planong umalis. Hihintayin ko siya rito kahit pa gabihin
ako.

Napansin ko naman 'tong si Grant na biglang namulsa at tumingala sa langit. "Alam

mo, ang matinong boyfriend, hindi pinaghihintay ang babaeng mahal niya. Teka..."
Nilingon niya 'ko. "...boyfriend mo nga lang ba talaga siya?"

Gulat akong napabalik ng tingin sa kanya. "Ano'ng ibig mong sabihin?"

Hindi naman niya nagawang sumagot dahil napansin niyang palapit sa 'min ang isa
naming ka-opisinang si Charm. Pauwi na ito galing banko.

"Uy, Grant!" tawag nito sa kanya. "Ikaw, ha. Dikit ka nang dikit kay Desiree, ha."

"Bakit, masama?"
Natawa si Charm. "'Di naman. Pero 'wag mo nang pormahan 'yan. Sabi nila Kara may
boyfriend na raw 'yan, e."

Nahiya ako. Si Grant naman, natawa na lang nang mayabang. "Hindi niya boyfriend
'yon," sabi niya pa. "Kapatid niya 'yon. Nakita ko do'n 'yon nakatira sa bahay
nila, e."

Napanganga ako. Parang nag-init ang mga tenga ko sa sinabi niya.

"Talaga, Desiree?" gulat na tanong tuloy sa 'kin ni Charm. "Sa inyo 'yon nakatira?
Pumapayag

parents mo?"

"Hindi, ah," depensa ko agad. "Hindi siya sa 'min nakatira at mas lalong hindi ko
siya kapatid." Binaling ko ang tingin ko kay Grant. Kinunutan ko siya ng noo.
"Sinungaling ka."

Nginisian niya 'ko. "Ako? Sinungaling? Totoo naman, 'di ba? Ba't di mo aminin?

"Hindi naman talaga."

"Come on. Nalaman ko sa mga tropa kong nakatira malapit sa resort niyo na doon
nakatira 'yong lalakeng 'yon sa bahay ninyo." Ngumisi na naman siya. "Ayaw pa
kasing aminin."

Napanganga na naman ako. Bakit niya ba inaalam ang mga ganoong bagay. Kalalaking
tao, ang tsismoso.

"Naku, Desiree, iba na 'yan," pang-aasar ni Charm. "Akala ko ba boyfriend lang? E

parang live-in partners na kayo ah." At napa-bungisngis siya.

Yumuko na lang ako at pinasok ang phone sa bulsa ko. Hindi ko naman kailangang
magpa-apekto dahil hindi naman totoo ang mga sinasabi nilang dalawa ni Grant.

"O, sige na, aalis na 'ko," paalam na ni Charm.

"Uwi ka na?" tanong naman ni Grant.

"Hindi pa. May dadaanan pa ako saglit, tapos uuwi na. Desiree, mag-ingat ka diyan
kay Grant, ha?" biglang payo niya sa 'kin. Napatingin tuloy ako sa kanya. "Loko-
loko 'yan, eh. Hindi 'yan titigil hangga't 'di niya nakukuha ang gusto niya. E
mukhang gusto ka niya. Kaya ingat ka." At bumungisngis na naman siya bago naglakad
paalis.

Kinabahan tuloy ako bigla.

Hindi naman ako manhid para hindi maramdaman ang gusto ni Grant. Sobrang obvious
niya, nakakainis na nga. Pero hindi ko masyado naintindihan si Charm. Parang may
alam siya tungkol kay Grant na hindi ko alam.

"Narinig mo'ng sinabi niya?" tanong ni Grant

sa 'kin nang makalayo na si Charm.

Tiningnan ko lang siya.

"Alam nilang lahat doon na hindi ako tumitigil hangga't hindi ko nakukuha ang gusto
ko," patuloy niya.

Nagsalubong ang mga kilay ko. "Hindi kita maintindihan. May boyfriend na nga ako.
Bakit ba ganyan ka pa rin?"

Humakbang siya palapit sa 'kin. Umatras naman kaagad ako. Napangisi na lang siya
sabay kagat ng labi dahil sa pag-iwas na ginawa ko.

"Alam mo, Desiree. Ako kasi 'yung tipo ng lalake na nag-eenjoy kapag pinapahirapan.
Parang 'yung ginagawa mo sa 'kin ngayon. Gusto ko 'yong pakiramdam na hinahabol
kita hanggang sa mapa-sa 'kin ka. At alam mo kung ano 'yong nakakadagdag saya?
'Yung may nagmamay-ari sa 'yong iba."

Tumayo ang mga balahibo ko.

The way siyang magsalita, parang may masamang tumatakbo sa isip niya. He thinks
he's cool but he's not. Ang creepy niya. Para siyang 'yong mga secret murderers na
nababasa ko sa mga libro.

"Kaya kung ako sa 'yo, 'wag mo nang hintayin boyfriend mo. Sumama ka na sa 'kin,"
dugtong niya pa.

"Ba't naman ako sasama?"

"Dala ko kotse ko ngayon, e. Bagong linis. Sigurado akong mas gugustuhin mong
sumakay sa sasakyan ko kaysa sa bulok na sasakyan ng boyfriend mo."

Kumunot noo ko. "Hindi bulok ang sasakyan ni Baron, 'no. At bagong linis din 'yon."

Ngumisi siya. "Okay. Pero gusto ko kasi ako na maghahatid sa 'yo pauwi." Bigla niya
akong hinawakan sa siko ko.

Tinapangan ko ang sarili ko at binawi agad 'yon. "Nababaliw ka na ba? Bakit naman
ako magpapahatid sa 'yo? E susunduin nga ako ni Baron."

"Hindi ka na susunduin

non, maniwala ka sa 'kin. Tara na." Hinawakan niya ulit ako sa siko at hinila.

Papalag na sana ulit ako pero napapigil na lang ako ng hininga dahil hindi ako
nakawala. Ang higpit na ng kapit niya! Kinabahan ako, alam kong hindi ako
makakawala.

Sinimulan niya akong hilain. Pero nanglaban ako. "Grant! Hindi ako sasama!
Magagalit si Baron, a-ano ka ba!"

"Hindi naman niya malalaman kung hindi mo sasabihin."

Mas lalo akong kinabahan. "G-gusto mo pa akong magsinungaling sa kanya?" Nawalan

ako bigla ng lakas kaya mas madali niya akong nahila.

"Bakit, nagsisinungaling ka naman na talaga, 'di ba? Mga babae, ang daming arte."
Pabulong-bulong pa siya.
Binigatan ko na ulit ang sarili ko at sinubukang bawiin ang siko ko. "Ayoko sumama
sa 'yo!"

Nilakasan niya pa ang paghila. "'Wag ka na ngang pakipot! Ihahatid ka na nga!"

"Ayoko nga!" Binawi ko ang siko ko pero hindi pa rin ako nagtagumpay.

Halos mapatalon na lang ako sa gulat nang biglang may humintong sasakyan sa tapat
namin. Sasakyan ni Baron!

Bumaba agad siya at sumugod para hilain ako palayo kay Grant. Napatili nga ako! Ang
sakit kasi, pwersado niya akong hinila. Ang sakit sa braso dahil hindi rin agad ako
nabitawan ni Grant, para akong napilayan!

"PUT*NGINA MONG G*GO KA, ANO BA'NG GUSTO MO!" Dinuro niya si Grant at akmang
susugurin na pero humarang kaagad ako sa kanya.

"Baron, Baron, 'wag. 'W-wag po dito." Uminit na ang sulok ng mga mata ko. Kinabahan
kasi ako, ang lakas ng sigaw niya, hindi ito katulad ng dati niyang mga pagsigaw.

"Ano'ng gusto ko?"

Nilingon ko si Grant

nang sumagot pa ito. Nakakainis, ang yabang pa talaga ng dating niya. Nakangisi pa
kay Baron.

"Girlfriend mo gusto ko..." patuloy niya.

"T*ngina!" Susugod na naman si Baron pero pinigilan ko ulit ang katawan niya. Halos
yakapin ko na nga siya.

"Please po, 'wag," I begged. 'Wag kang makikipag-away. H-halika na. Umuwi na tayo.
Hayaan mo na siya."

Medyo nahihiya na 'ko kasi alam kong pinagtitinginan kami ng mga taong napapadaan.
Si Baron parang wala naman siyang naririnig. Nanginginig na ang katawan niya sa
galit. Ang mga mata niya namumula.

I caressed his cheek para pakalmahin siya. "U-wi na po tayo. Natatakot na ako."

Iba kasi ang galit niya ngayon. Napaka-wrong timing ng dating niya, ito pa ang
naabutan niya. Gigil na gigil na siya. Alam ko ngang nagpipigil lang siya dahil
nandito ako at nakaharang.

"Sige lang, Desiree. 'Wag mo siyang harangan," utos pa ni Grant.

Tiningnan ko ito nang masama. "Tumigil ka na, Grant. Hindi ka na nakakatuwa!"

Ngumisi lang siya kay Baron. "Alam mo pare, sasama na sana si Desiree sa 'kin
ngayon. Ang tagal mo kasing dumating. Type ko girlfriend mo. Maganda siya at
mukhang masarap. Agawin ko kaya siya sa 'yo. May magagawa ka?"

Namanhid na lang ang buo kong katawan nang halos itulak ako ni Baron palayo para
sugurin na si Grant. Wala na, ang bilis! Hindi na siya nakapag-pigil. Para siyang
tigre na ngayon lang nakawala sa hawla!

Buong pwersa niyang sinuntok si Grant sa panga! "PUT*NGINA MO UMAYOS KA NG

PAGSASALITA MO!"
Hindi ko na nagawang sumigaw. Napatakip na lang ako

sa bibig ko. Gusto kong umiyak sa nakita ko, pero parang na-stuck ang luha ko sa
gilid ng mga mata ko.

Si Grant tumalsik sa kalsada. Sinipa pa ito kaagad ni Baron sa tiyan! "G*GO KA!
T*ngina mo maghanap ka ng ibang babaeng makukuha mo! 'Wag si Desa dahil put*ngina
mo, akin siya!" At tinadyakan niya ulit ito sa sikmura.

Napaiyak na ako nang tuluyan sa sobrang takot ko. Tinakpan ko ang mukha ko. "B-
Baron, tama na po!"

Hindi ko na siya kayang tingnan. Natatakot na ako sa kanya. Bigla siyang nag-iba.
Hindi na siya ang Baron ko.

"T*ngina hinding-hindi mo maa-agaw sa 'kin si Desa. Put*ngina subukan mo lang!"

"OH MY GOD!"

"GRANT!"

Inalis ko ang pagkakatakip sa mukha ko dahil narinig kong biglang sumigaw sila
Kara. Kilala ko na ang boses nila.

Tiningnan ko sila sa kabila ng panglalabo ng mga mata ko. Natigilan sila sa

paglalakad nang makita ang kalagayan ni Grant.

Takot na takot naman akong naglipat ng tingin kila Grant.

Parang biglang bumagal ang lahat. Kitang-kita ko na ngayon kung paano inuulanan ni
Baron ng mga suntok si Grant sa mukha at katawan. Nakapatong pa siya rito para
hindi ito makaalis.

Mas lalo akong naiyak dahil duguan na ang ilong at bibig ni Grant. Hindi ito
makalaban! Ni hindi nito magawang magsalita! Nanghihina ako sa nakikita ko. Ayoko
ng nakakakita ng maraming sugat. Si Baron panay ang mura at suntok. Sunod-sunod!
Ibang-iba siya. Hindi ko na siya makilala!

Bigla nang may dumating na ilang mga kalalakihan mula sa malayo. Ang dami ng
nagsisilapitan. Pati mga guards namin sa banko sumugod na rin. At lahat sila, ang
babagal

ng mga takbo sa paningin ko. Halos lahat sila natataranta, sumisigaw. Nababasa ko
ang mga sinasabi nila. 'Tama na. Tama na.'

Muli akong napatakip sa mukha ko dahil hindi ko na kaya. Takot na takot na ako.
Unang beses kong makakita ng ganitong eksena, wala akong magawa. Hindi ako ang
binubugbog pero parang ako ang nanghihina at mawawalan ng malay.

Nang alisin ko ulit ang pagkakatakip sa mukha ko, naging normal na ang galaw nila.
Naawat na ng mga guards si Baron, pero panay pa rin ang palag nito para saktan pa
si Grant na nakahandusay na sa sahig.

"Awat na brad, awat na," pigil ng mga lalaki sa kanya.

Pero ayaw niyang makinig. Nagwawala pa rin siya at minumura si Grant. Halos mahubad
na nga ang puti niyang sando sa kaka-palag niya. Ang cap niya, nalaglag na kanina
pa sa semento.
Gusto ko siyang lapitan, pero takot ako. Natatakot ako baka ako ang masuntok niya.
Ngayon pa nga lang, ayaw niyang magpa-awat.

Tiningnan ko si Grant. Nakakaawa ang itsura niya. Parang hindi lang isang tao ang
bumugbog sa kanya. Hindi naman pala kasi niya kayang lumaban. Inaalayan na siya
nila Kara at Emily ngayon.

"Grant, Grant! Kaya mo bang tumayo?" tanong pa nila Emily.

Nagulat ako nang maglipat ng tingin sa 'kin si Kara. Ang putla niya at naiiyak din.
"Ano ba 'yang boyfriend mo, Desiree! Basagulero!" singhal niya sa 'kin.

"Pagsabihan mo nga 'yan!" dagdag pa ni Emily. "Tingnan mong ginawa kay Grant!"

Tinamaan ako.

Tagos sa buto.

Yumuko na lang ako at umiyak nang tahimik.

Alam kong mali na maramdaman ko 'to dahil boyfriend ko si Baron. Pero bakit parang

nahiya ako bigla dahil sa ginawa niya? Nakita pa talaga ng mga ka-opisina ko.

Hindi na ako makagalaw sa pwesto ko. Naninigas ako, at namamanhid. Ang luha ko,
dire-diretso.

Nabigla na lang ako nang hilain na ako ni Baron sa kamay. Halos yakapin niya ako
para pasakayin na sa loob ng sasakyan.

Wala akong maramdaman. Ang bibig ko nanunuyo dahil 'yon ang gamit ko sa paghinga.
Naninikip ang dibdib ko. Tarantang-taranta ang pakiramdam ko feeling ko kailangan
kong tumakbo at magtago.

Ang susunod ko na lang na napansin, nakasakay na rin si Baron sa loob at binubuhay

na ang makina ng sasakyan.

Nanginginig ang katawan niya dahil sa ginawang pakikipag-away.

Ganito na lang ba? Aalis na lang kami nag ganon-ganon na lang? Hindi man lang siya
humingi ng tawad sa mga tao roon.

Niyakap ko na lang ang bag ko at umiyak. Pero hindi ko pinaparinig sa kanya.

Natatakot ako sa kanya. Ganito pala siya makipag-away.

Pinaharurot niya ang sasakyan. Napadiin agad ako ng yakap ko sa bag ko. Ang bilis,
para akong tatalsik! Dire-diretso siya hanggang sa makalayo kami sa pinangyarihan
ng away, tapos bigla niyang hininto ang sasakyan. Halos sumubsob pa nga ako sa
dashboard, mabuti na lang nakakapit agad ako.

Lumapit siya sa 'kin.

"Desa--" hahawakan niya sana ang pisngi ko pero mabilis akong umilag.

Sinubukan niya uli akong haplosin pero tinaboy ko na ang kamay niya.

Napaatras na lang agad siya at galit pang hinampas ang manibela. "T*ngina galit ka
sa 'kin."
Hindi ako sumagot. Ang sakit sa dibdib. Yukong-yuko lang ako at umiiyak.

Inis

na inis siya. Hindi siya mapakali sa upuan niya. "Desa naman. 'Wag ka namang
ganyan."

"Sabi ko kasi 'wag kang makikipag-away."

"P*ta sinubukan ko namang pigilan!"

"Pero hindi ka pa rin po nagpa-pigil."

"E put*ngina ano'ng gusto mong gawin ko, ha?!"

"D-dapat po pinabayaan mo na lang."

"Pinabayaan?! T*ngina naman Desa! Ganyan ka ba talaga ka-bait? Hindi mo naman ako
inisip t*ngina!"

"Bakit mo po ako sinisigawan?" mas lalo akong naiyak.

Nasaktan ako. Binitbit ko ang bag ko at mabilis na bumaba ng sasakyan. Magji-jeep

na lang ako pauwi. Hindi niya naman kayang pigilan ang galit niya.

Sumunod naman kaagad siya sa 'kin. Padabog niyang sinara ang pinto ng sasakyan at
hinabol ako.

Hinila niya ako paharap sa kanya sabay yakap nang mahigpit sa katawan ko. "P*ta
'wag kang umalis."

Pinilit ko namang kumawala. "Bitaw!"

Umiling siya sa leeg ko.

"Bitaw na kasi!"

"Ayoko."

"Baron!"

"Ayoko, Desa!"

"Uuwi na 'ko mag-isa. Natatakot na 'ko sa 'yo, e."

Bumitaw siya. Tinalikuran niya 'ko at gigil na gigil na sumipa ng bato sabay
sabunot sa buhok niya. "T*NGINA!"

Nagulat ako sa lakas at lutong ng mura niya. Mas lalo tuloy akong naiyak.

"H-hindi kita makikala kanina. Sino ka na?" sabi ko pa habang humihikbi.

Napasabunot na naman siya sa buhok niya. "P*ta naman, Desa, 'wag mo 'kong
gantuhin."

"Hindi ikaw ang tigre ko."

"SH*T!"

Nagulat na lang ako kasi bigla niya akong hinila sa kamay.

"B-Baron!"

"T*ngina hindi ka uuwi mag-isa. Dito ka sa 'kin!" Dinala

niya ako pabalik sa sasakyan at pilit akong pinasakay sa loob.

Ang bilis niyang umikot at sumakay sa driver's area. Hinampas niya pa agad ang
manibela at bumulong ng gigil na mura.

Yumuko na lang ako at hininaan ang pag-iyak ko.

Hindi na siya nagsasalita ngayon pero alam kong nakatingin siya sa 'kin.
Pinagmamasdan niya ako na umiiyak.

Ilang sandali lang ay narinig ko siyang bumuntong hininga. Tapos bahagya siyang
lumapit sa 'kin.

"Desa--"

Hindi ko siya kinibo.

"Kuting."

Wala akong narinig.

Bumuntong hininga ulit siya. "Tingnan mo...may sugat ako."

Biglang kumalma ang boses niya, malambing na.Napatingin tuloy ako sa kamao niya na
pinapakita niya sa 'kin. Ang dami niyang galos.

I looked up at his face. 'Yung hitsura niya, parang nanghihingi siya ng awa sa
'kin. Ngayon dinadaan niya ako sa lambing. Ano'ng klase ba siya.

Muli akong nagbaba ng tingin sa kamao niya. Nagkasugat tuloy siya, tsk. Ang tigas
kasi ng ulo e..

Pinahid ko ang mga mata at pisngi ko, tapos binuksan ko ang bag ko para kuhanin ang
panyo ko. Pinunasan ko ang kamao niyang puno ng galos at pasa. Hindi ko alam kung
tama ba 'tong ginagawa ko, o kung mawawala ba ang hapdi na nararamdaman niya.

"Tingin ka sa 'kin," utos niya bigla.

Hindi ko ginawa.

I don't think kaya ko siyang titigan nang ganito kalapit. Naaalala ko lang kasi ang
mga mata niya kanina habang sinasaktan niya si Grant. Pulang-pula ang mga iyon,
nanglilisik sa galit. First time ko siyang nakita na ganoon. Ayaw ko nang maulit.
Nakakatakot siya.

"Kuting.

Tingin ka sa 'kin."

Sinilip ko lang siya saglit, tapos nagpatuloy na ulit ako sa ginagawa ko.

"Tsk galit ka talaga sa 'kin," he then concluded.

Tumulo ulit ang luha ko. "Galit ako kasi hindi mo 'ko sinunod."

Bigla niya nang binawi ang kamay niya. Lumayo siya at tumitig sa bintana sa tabi
niya.

"Hindi mo ba narinig ang mga sinabi niya? P*ta Desa, natapakan ako. T*ngina ang
kapal ng mukha niyang sabihing aagawin ka niya. Put*ngina niya."

Sumandal na lang din ako. Huminga ako nang malalim at pinahid ang pisngi ko.

"Naiintindihan naman po kita," sagot ko sa kanya. "Nasaktan ka sa mga sinabi niya.

Pero hindi lahat kailangan mong daanin sa away at suntukan."

"T*ngina ano ba dapat ginawa ko?"

"Dapat po hinayaan mo na lang, ikaw lang 'tong mapapagod at masasaktan. Pinatulan

mo pa. Nakalimutan mo pong nandoon ako. Nakikita kita." Yumuko ako.

"O ano'ng gusto mong mangyari ngayon?"

Gulat akong napatingin sa kanya. Nakatingin na rin pala siya sa 'kin. Kasing tapang
ng boses niya ang tingin ng mga mata niya.

"W-wala naman po akong ibang gustong mangyari e," natatakot na sagot ko. "Ang gusto
ko lang, matuto kang 'wag makipag-away. Tingnan mo, iba na ang tingin sa 'yo ng mga
ka-opisina ko, at hindi ko na mababago ang impresyon na iniwan mo sa kanila."

Umiwas siya ng tingin sabay buntong hininga.

Ilang sandali lang ay lumapit ulit siya sa 'kin. Gulat na gulat ako nang hilain
niya ang mukha ko para halikan ako nang madiin sa labi.

Napasabunot agad ako sa buhok niya sabay iwas ng bibig. "B-Baron--"

Dinikit niya ang noo niya sa noo ko pagkatapos. Nagpakawala siya ng malalalim na
hininga habang nakahawak pa rin sa mga pisngi ko. "Kinakahiya mo na ba 'ko?"

Pumikit ako at umiling.

"Ayaw mo na sa 'kin?"

Umiling ulit ako.

"Sorry. Hindi ko kaya 'tong pinapakita mo sa 'kin. 'Wag ka nang magalit."

Huminga ako nang malalim. "Mangako ka muna sa 'kin na hindi mo na uulitin 'yon.
Hindi ka na makikipag-suntukan."

"Tsk hindi ko kaya, Desa."

"Kaya mo."

"Hindi ko kaya. T*ngina kulang pa nga 'yong ginawa ko sa g*gong 'yon."

Inalis ko na ang pagkakawak niya sa mukha ko. Dumistansiya ako mula sa kanya at
kinapitan ang bag ko.

"Sige. Hindi na po muna kita papansinin," sabi ko sa kanya nang hindi tumitingin.
"Hindi kita papansinin hangga't hindi ka nangangako sa 'kin na hindi ka na
makikipag-away ulit."

Binuksan ko ang pinto ng sasakyan at muling bumaba.

Labag sa loob kong gawin 'to. Alam kong hindi ko kayang hindi siya pansinin, pero
kailangan. Hindi naman ako concerned dahil nasaktan si Grant. Sa kanya ako mas nag-
aalala kasi kung hindi niya babaguhin ang attitude niyang 'to, kung hindi niya
maco-control ang sarili niya, hindi lang galos sa kamao ang matatanggap niya.

Hindi ko muna siya papansin kasi gusto kong ma-realize niya ang mga ginawa niya.

Kailangang matuto ng tigre ko.

TO BE CONTINUED...

=================

Chapter 18

PARA AKONG lantang gulay nang makauwi ako ngayon galing sa trabaho. Namumugto ang
mga mata ko. Umiyak ako sa bangko kanina, may hindi kasi magandang nangyari.

Pagkarating ko rito sa Jupiter, naabutan ko pa sila Papa na nag-iinuman malapit sa

mga cottages namin. Parang ang aga naman yata nilang mag-inuman. May kasama siyang
tatlong mga kaibigan, at syempre, si Baron.

Napatigil pa nga ako sa paglalakad nang mapansin kong nakasunod siya ng tingin sa
'kin. Titig na titig siya. Ang lungkot pa ng mga mata niya.

Hindi ko na lang pinansin. Muli akong yumuko at tumuloy ng lakad papasok sa bahay.
Sana hindi niya napansing galing ako sa iyak. Hindi maganda ang araw ko ngayon,
hinang-hina ako. Ginabi pa ako ng uwi. Mag-a-alas siyete na.

WALANG tao sa bahay pagkapasok ko. Ang tahimik nga. Baka umalis na naman si Mama.
Dumiretso na lang ako sa kwarto para magbihis at magpahinga na.

Nilapag ko agad ang bag at cellphone ko sa kama bago tumungo sa damitan ko. Feeling
ko magte-text na naman 'yon si Baron sa 'kin. 'Yung tingin niya kasi sa 'kin kanina
parang gusto niya na naman akong lapitan at kausapin.

Hindi ko pa siya pinapansin buhat ng gulpihin niya si Grant kahapon.

Kanina hindi ako nagpahatid sa kanya sa bangko, at hindi rin ako nagpasundo. Sabi
ko 'wag na muna. Wala naman siyang nagawa, sumunod na lang siya. Nakakapanibago
nga, na hindi siya nanglaban. Tahimik lang talaga siya.

Pero kagabi text 'yon nang text hanggang madaling araw. Pansinin ko na raw siya,
hindi raw siya makatulog kaka-isip sa 'kin. Ayaw niya raw matapos ang araw na
malungkot ako at galit sa kanya.

Honestly, naaawa na ako sa kanya kagabi pa. Hindi ko naman talaga siya kayang
tiisin, pero kasi, kailangan niyang ma-realize ang mga bagay-bagay. Hindi ako galit
na galit, gusto ko lang siyang matuto. Kahit ako naman, hindi rin nakatulog kagabi
kaka-isip sa kanya at sa nangyari.

NAG-UMPISA na akong magbihis. Hindi ko naiwasang hindi tingnan ang mukha ko sa

salamin. Grabe, halatang-halata pa rin ang pamamaga ng mga mata ko kahit na
naghilamos na ako kanina sa bangko bago umuwi.

Umiyak ako, e. Napagalitan kasi ako ng management kanina. Kinausap nila ako bago
ako umuwi. Wala, nalaman nila ang nangyari kahapon sa waiting shed.

Hindi naman sa naninisi ako, pero malakas ang kutob kong sinumbong ako nila Kara.
Ang one-sided kasi ng sermon sa 'kin kanina. Dinidiin nila si Baron. Hindi raw
edukado. Bakit daw bigla-bigla na lang susugod at sasaktan ang isa sa mga top
employees nila.

Siyempre nasaktan ako para kay Baron. Kahit na alam kong kahit papaano'y may mali
siyang ginawa, kinampihan ko siya.

Nagpaliwanag ako sa kanila. Naiyak na nga ako sa kalagitnaan, nakakahiya. Sabi ko

si Grant naman talaga ang nagsimula ng gulo. Nabastos ako at si Baron, kaya hindi
nakapag-pigil ang boyfriend ko.

Masyado lang silang apektado kasi malakas yata ang pamilya nila Grant don sa
management ng bangko. Naisip ko nga kung shareholder ba sila Grant o ano. Tapos
hindi pa nakapasok si Grant ngayon. Dinala pa nga raw sa ospital kagabi dahil ang
daming pasa sa mukha at pumutok pa ang labi.

Naawa rin naman ako sa kalagayan niya, pero kasi, kasalanan niya naman 'yon.

Grabe

tuloy kanina, sa akin nabuhos ang sermon ng management. Akala ko mawawalan na ako
ng trabaho. Akala ko sisisantehin na ako agad-agad. Kung tutuusin kasi, kayang-kaya
naman nilang gawin 'yon sa 'kin. Trainee pa lang ako, e. Wala pa 'kong
napapatunayan.

Pero buti na lang sa bandang huli, inintindi na lang ako ng management. Pero 'wag
na raw sanang mauulit. Nangako na lang ako sa kanila na hindi na talaga mauulit.

Wala akong balak sabihin kay Baron 'tong nangyari. Hindi ko sasabihin sa kanyang
napagalitan ako. Mag-aalala lang kasi 'yon. Baka sisihin niya pa ang sarili niya.
Ayoko. Ako na ang mamo-mroblema rito. Kaya ko na 'to.

SAKTONG pagtapos kong magbihis, tumunog ang phone ko.

Alam ko na, si Baron 'yong nagtext. Wala namang iba.

Tumungo 'ko sa kama para kunin ang phone ko. Hindi nga ako nagkamali ng kutob, alam
na alam kong magte-text talaga siya sa 'kin.

Binuksan ko agad ang message niya.

|Konti lang iinumin ko. Hindi ako maglalasing.|

Napangiti ako nang mapait.

Si Baron talaga.

Napailing-iling na lang ako at initsa ang phone pabalik sa kama. Hindi ko ulit siya
nireplyan; naglakad lang ako papunta sa gawi ng mesa ko.

Nakakatawa, wala naman akong sinasabi, tapos magte-text siya ng ganon. Sanay naman
akong nakikita sila madalas nila Papa na nagi-inuman sa labas. Saka hindi naman
'yon ang gusto kong gawin niya. Hanggang ngayon 'di pa siya nagsasabi sa 'kin na
hindi na niya uulitin ang pakikipag-away niya.

Siguro hindi niya talaga kaya. Lumaki kasi siyang ganon.

Hindi naman sa binabago ko kung ano siya. Wala akong karapatang

gawin 'yon. Umpisa pa lang alam ko ng ganon siya, at tinanggap ko 'yon. Ang akin
lang, ayokong lagi niyang dinadaan sa basag-ulo ang lahat kasi wala naman siyang
mapapala. Hindi naman maaayos ng pakikipag-suntukan ang gulo. Sa huli, siya lang
din ang masasaktan.

He needs to learn how to control his anger. Kung pwede namang idaan sa pakikipag-
usap o hindi pagpansin, e 'di ganon na lang. I guess mas matured 'yon tingnan? I
don't know. Hindi naman kasi kailangan laging lalaban. Ang bilis-bilis niyang
magalit, to the point na wala na siyang pakialam sa mga taong nakapaligid sa kanya.
Hindi niya naiisip na may mga natatakot na, na may mga nasasaktan na.

UMUPO na ako at binuksan ang laptop. Magbo-blog na lang ako.

Wala akong ganang maghapunan dahil sa lungkot ko. Ayoko na ngang pumasok bukas,
nahihiya na ako.

Sila Kara kasi hindi rin ako pinapansin. Walang kumakausap sa 'kin kanina.
Pinaliwanag ko naman sa kanila ang totoong nangyari, kaso sarado na ang mga isip
nila. Inintindi ko na lang. Ilang araw pa lang nila kasi akong kakilala,
samantalang si Grant, matagal na nilang kaibigan. Malamang talaga mas kakampihan
nila 'yon kahit na ito pa ang mali.

Ang hirap lang ngayon, na bago lang ako sa trabaho tapos may issue na agad ako.
Wala nga akong kasabay nag-lunch kanina. Humiwalay ako kasi hindi naman nila ako
inalok na sumabay sa kanila. Ayaw na yata nila sa 'kin. Loner na naman ako pati sa
trabaho. Baka bukas ganito na naman. Ang bigat na sa pakiramdam.

PINANGLAKIHAN na lang ako ng mga mata nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko.

Si Baron pumasok, walang katok-katok!

Taranta akong napatayo. Bumilis ang tibok ng puso ko.

Ni-lock niya ang pinto sabay lakad palapit sa 'kin.

Yumuko lang ako at kumapit sa sandalan ng upuan. Kinakabahan ako na nandito siya sa
kwarto ko, samantalang kasama niya si Papa kanina; baka makahalata 'yon.

Napansin kong naglapag siya ng malaking plastic sa mesa ko.

Sinilip ko 'yon. 'Yung iced gems pala na binigay niya sa 'kin kahapon.

"Naiwan mo sa kotse," sabi niya.

Kinagat ko ang ibaba kong labi."Uh, thank you." Hindi ko magawang tumingin sa
kanya. Namamaga nga kasi mga mata ko, mahahalata niya.

Bumuntong hininga lang ako. "Uhm, labas ka na. Lalabas na rin ako. Baka mahuli pa
tayo ni Papa."

Akmang lalagpasan ko na siya pero bigla niya akong hinawakan sa magkabilang balikat
para pigilan ako. "Usap muna tayo."

Umupo siya sa kaninang kinauupuan ko. Nataranta nga ako kasi sinama niya pa ako.
Nawalan ako ng balanse, napakandong tuloy ako sa isang hita niya, nakakailang!

Tatayo sana agad ako, pero 'di siya pumayag. Yumakap siya sa nang mahigpit sa
bewang ko para hindi ako makaalis.

"Baron--" tanging reaksyon ko na lang.

Humalik siya nang matagal sa balikat ko. Amoy na naman siyang alak.

"Desa bati na tayo." Pinatong niya ang baba niya sa balikat ko.

Naglalambing na. Ginaya niya pa ang linya ko. Tiningnan ko siya. Ang pungay ng mga
mata niya, halatang kulang sa pahinga.

"'Wag ka na magalit sa 'kin. Pansinin mo na 'ko."

Bumuntong hininga ako sabay yuko. Pinaglaruan ko ang laylayan ng puting silk shorts
ko. "Pinapansin naman kita, ah."

"T*ngina

hindi kaya."

"Oo."

"Hinde. Tsk 'di ka nga nagpahatid sa 'kin kanina."

"'Di ba sabi ko 'wag na muna?"

"'Di mo rin ako nirereplyan. Ang dami ko ng text sa 'yo." Ang lungkot ng boses
niya. "Ayaw mo na ba sa 'kin?"

"Gusto."

"Bakit natitiis mo 'kong hindi pansinin?"

Tinamaan ako roon. Akala niya naman madali sa 'kin 'tong ginagawa ko.
Bigla niyang inabot ang isa kong kamay. Pinisil niya. "T*ngina kase, miss na kita."

Tumagos sa buto ko. Ramdam na ramdam ko ang sinabi niya. Tagos sa 'kin 'yong
lungkot niya.

I looked at him. Ngumiti ako nang mapait.

Tumitig naman siya sa mga mata ko. "Ba't namamaga 'yan? Umiyak ka na naman. Dahil
na naman sa 'kin?"

Tumingin agad ako sa ibang direksyon. Sabi na, imposibleng hindi niya mahahalata at
hindi siya magtatanong. Wala akong balak sabihin sa kanya ang nangyari sa 'kin sa
bangko kanina, kaya hindi na lang ako sumagot.

Bigla niya namang hinawakan ang baba ko para iharap ang mukha ko sa kanya.

"Sorry na. Alam ko na kasalanan ko. Hindi ko na uulitin." Huminga siya nang
malalim. "Nangako ako sa 'yo dati na babawasan ko na pag-init ng ulo ko, pero
put*ngina hindi ko naman magawa."

I bit my lip. "Nagagawa mo naman. Minsan lang, nakakalimutan mo at nagwawala ka

nang sobra."

"Tsk alam ko." Nakakunot ang noo niya. "Susubukan kong hindi na makipag-away ulit."

"Susubukan mo?"

"Susubukan ko. Hindi ko kayang mangako. Basta pipilitin kong hindi na makipag-away.
'Wag ka lang magalit. T*ngina mas gugustuhin ko ng magmukhang mahina kesa mawala ka
sa 'kin."

Umiwas ako

ng tingin. "Hindi naman porque hindi lumalaban, mahina na. Hindi naman sa ganon
nasusukat 'yon. Saka hindi naman ako galit as in galit talaga. Siyempre hindi ko
naman kayang magalit sa 'yo. Gusto lang kitang matuto."

"Alam ko na. Sorry," sabi niya sa 'kin.

Tumango-tango ako.

"Hindi ko na uulitin," dagdag niya pa.

Ngumiti na ako sa kanya. 'Yung ngiting matamis. Sinuklay ko pa ang buhok niya.
Sapat na sa 'king nag-sorry siya nang ganito at nagsabing pipiliting hindi na
makipag-away.

"Okay na," sabi ko. "Bati na tayo. Ayoko nang pag-usapan ang nangyari. Sorry na
rin, kasi natakot na naman ako kahapon at umiyak. Hindi kita nagawang lapitan
agad."

Inipit niya ang ilang hibla ng buhok ko sa likod ng tenga ko. "Wala kang kasalanan
don. Normal na matakot ka, g*go kasi 'tong mahal mo."

Ngumiti ako, tapos bigla ko na lang naalala ang sugat niya sa kamao.

Inabot ko agad ang kamay niya para tingnan 'yon. Halatang-halata pa rin ang mga
galos niya. "Masakit pa?"
"Ayos na. Wala lang naman 'yan."

Wala lang daw. Samantalang kahapon ito ang ginamit niya para makuha ang atensiyon
ko. Akala ko pa naman sobrang sakit.

"Gamutin natin. May medicine kit ako rito." Tatayo na sana ako mula sa kandungan
niya, pero ayaw niya. Humigpit ang yakap niya.

"'Wag na. Mawawala rin 'yan. Sanay na 'ko," sabi niya pa.

"Kiss ko na lang para gagaling na kaagad?" lambing ko na lang.

Ang sarap naman ng ngisi niya sa 'kin. "Sige nga."

Hindi ako nagbibiro, hinalikan ko talaga ang kamao niya na para bang gagaling agad
'yon sa isang halik ko

lang. "Mamaya lang magaling na 'yan," pagbibiro ko pa.

Natawa lang siya, tapos tinuro niya ang labi niya. "Dito naman."

Nginusuan ko siya sabay sampal nang malambing. "Ayan ka na naman."

"Biro lang." At humalik na naman siya sa balikat ko.

Naglalambing na naman siya. Inaamoy niya pa ang manggas ng dilaw kong t-shirt.

"T*ngina na-miss talaga kita. Inaantok ako, 'di mo 'ko pinatulog."

Hindi talaga siya nawawalan ng mura kahit sa simpleng sentence niya. Sinilip ko
siya. "Na-miss din kita," sabi ko.

"Parang isang taon mo 'kong hindi pinansin tsk. P*ta 'wag mo nang uulitin 'yon ah?"

Tumango ako.

"Mangako ka sa 'kin."

Kinagat ko ang labi ko para magpigil ng ngiti. Ako naman ngayon ang mangangako. Si
Baron talaga.

"Tsk, kuting! Mangako ka sa 'kin!" Nainis na siya.

"Oo, promise, 'di ko na uulitin." Natatawa-tawa pa 'ko. Ang cute niya kasi maghanap
ng lambing.

"Totohanin mo 'yan, ah? 'Wag mo nang uulitin. T*ngina papatayin mo 'ko nang maaga,
e."

Pinigilan ko ulit ang tawa ko. Masaya na ulit siya dahil kaya na niyang magbiro.
Hindi katulad kagabi at kanina na para siyang pinagsakluban ng langit at lupa.

Bigla naman siyang napalipat ng tingin sa laptop ko. Nag-lock kasi 'yon nang kusa
kaya nakuha ang atensiyon niya.

"Ano'ng ginagawa mo?" Nakatingin siya sa laptop ko.

"Wala. Nagbo-blog."
Binalik niya ang tingin niya sa 'kin. "May ganon ka pala. Pabasa ako." Hahawakan na
sana niya ang mouse pero mabilis kong pinigilan ang kamay niya.

"Hala, bawal!"

"Baket?" Nakakunot ang noo niya.

"Wala lang. Basta bawal. For my eyes only lang 'yan."

Sumama ang tingin niya. "E nasa internet 'yan, 'di ba? T*ngina may tinatago ka ba
sa 'kin?"

"W-wala ah!" Hindi na ako makatingin sa kanya.

E kasi nakakahiya. Nasa blog ko nakasulat lahat ng mga kakiligan ko sa kanya simula
dati, at lahat ng mga ginagawa niya sa 'kin. Ayokong mabasa niya. Baka pagtawanan
niya 'ko.

"Hahanapin ko 'yang blog mo. Babasahin ko," banta niya pa talaga.

Napanguso na lang ako. "Ang daya mo."

Nginisian niya lang naman ako. Salbahe talaga.

"T-teka...ba't pala nandito ka? 'Di ba nag-iinuman kayo nila Papa sa labas?"
Naalala ko lang kasi bigla. "Baka hanapin ka na non."

Umanghang ang hitsura niya. "Tumakas lang ako saglit. T*ngina 'di ako mapakali
hangga't 'di tayo nagkaka-ayos, e. Nagdahilan lang ako kay Rex, sabi ko punta 'kong
banyo."

Hinaplos-haplos ko ang mga tattoo niya sa braso habang naka-kandong pa rin sa hita
niya. Naka-itim na sando lang kasi siya ngayon.

"Ikaw talaga," sabi ko. "Mamaya sumunod si Papa at mahuli kang nandito sa kwarto
ko."

"Ano naman?"

Natigilan ako at tumitig sa kanya. "E 'di malalaman niya ang tungkol sa 'tin."

"Tapos?"

Bumagsak ang mga balikat ko. "Anong 'tapos'? Hindi ka ba natatakot kay Papa?"

"Hinde."

"May baril kaya 'yon."

"Pakelam ko. T*ngina niya barilin ko pa siya."

Napanganga ako at napahampas sa braso niya. "Ikaw! Close mo kaya 'yon si Papa!"

Natawa naman siya sa 'kin sabay nakaw ng halik sa pinsgi ko. "Biro lang." Tapos
inalalayan na niya ako patayo. Pati siya tumayo na rin. "Sige na, lalabas na ulit
ako. Hinahanap na siguro 'ko ron. Babalikan kita mamaya dito 'pag lasing na Papa
mo."
Ang sarap ng tawa ko sa kanya. May balak pala siya, ha. Natawa rin naman siya sa
sarili niya, pagkatapos pinakialaman niya 'yong mga iced gems ko sa mesa.

"Ano'ng ginagawa mo?" tanong ko.

Kumuha siya ng tatlong balot ng iced gems at pinakita sa 'kin. "Pulutan." Tapos
naglakad na siya palabas.

Napasapo na lang ako sa noo ko. Ako yata ang mamamatay nang maaga dahil sa mga
kalokohan nitong si Baron Medel.

TO BE CONTINUED...

=================

Chapter 19

"BAKIT ba? Ano'ng meron diyan sa Maynila?"

Bubuksan ko na sana ang pinto ng kwarto ni Baron, pero hindi ko natuloy dahil may
kausap pa yata siya sa cellphone. Sumilip na lang ako sa bahagyang nakabukas na
pinto para makita siya. Nakatalikod siya mula sa pwesto ko.

"T*nginang 'yan. Ba't di ka na lang sa iba?" sabi niya sa kausap.

"Ewan...Hindi ko pa alam kung kelan ulit ako makakabalik diyan. Baka nga hindi
na..."

"...P*ta ayoko kasing umalis dito sa Batangas. May inaalagaan ako rito. Iiyak 'yon
'pag umalis ako."

Napangiti ako sa kilig. Alam kong ako ang tinutukoy niya sa kausap niya. Tuluyan na
'kong pumasok sa loob ng kwarto. Medyo nilakasan ko ang pagkakasara sa pinto para
makuha ko ang atensiyon niya.

Mabuti naman at ang bilis niyang napalingon sa 'kin. Kita kong nagulat siya sa
pagdating ko, pero agad din siyang ngumiti. Ang pogi! Ngumiti rin ako.

"Tawag ka ulit mamaya," pagpa-paalam na niya sa kausap niya at nilapag ang phone sa
ibabaw ng kanyang damitan.

"Pinapabalik ka na sa Maynila?" tanong ko sa kanya habang nakasandal sa nakasarang

pinto. May dala akong iced gems na tinatago ko sa likod ko.

Umiling naman siya sabay lakad palapit sa 'kin.

Hinalikan niya ako sa tuktok ng ulo ko bago niya ni-lock ang pinto. "Hindi ako
babalik don."

"Kasi iiyak ako?" Nakatingala ako sa kanya.

"Oo. Baka hanapin mo 'ko." Kumunot bigla ang noo niya. "Ba't pumunta ka rito? Akala
ko tulog ka na. Gabi na."

"Kaya ba hindi mo na ako binalikan? Kasi akala mo tulog na 'ko?"

Tumango siya tapos tinungkod niya ang isa niyang

kamay sa pinto sa likuran ko. Medyo nailang nga ako kasi wala siyang suot na t-
shirt. Ang lapit niya pa naman sa 'kin. Bagong ligo nga siya, ang bango niya, pero
halatang naka-inom siya.

"'Di na kita inistorbo," dahilan niya.

"Hinihintay nga kita, e. Hindi ako natulog. Nag-laptop lang ako. Sabi mo kasi
babalik ka. E ang tagal mo naman. Gusto pa kita makita kaya pinuntahan na lang kita
rito. Ngayon lang kayo natapos mag-inuman nila Papa?"

"Kanina pa. Mga alas-onse." Hinaplos niya ang buhok kong nakaipit sa likod ng tenga
ko. "Akala ko tulog ka na. Kung alam ko lang 'di sana pinasok na kita sa kwarto mo
kanina pa. Lasing pa naman na Papa mo. Maso-solo na kita."

Nagpigil ako ng tawa. "Ikaw, puro ka talaga kalokohan."

Ngumiti lang siya. "Walang nakahuli sa 'yo sa labas?"

"Wala. Tulog na sila. Nagdahan-dahan ako papunta rito. Ang galing ko, 'no?"

Tinawanan niya 'ko. Ang pogi niya 'pag tumatawa siya. Maganda kasi ang ipin niya.

"Sino 'yung kausap mo kanina?" tanong ko.

"Ah 'yon. Wala 'yon." Tumuwid na siya ng tayo sabay nakaw ng halik sa noo ko.
"Kakilala ko lang, tumawag. Tinatanong kung kelan ako babalik."

"Bakit daw? Miss ka na niya?"

"T*nginang 'yan, hinde!" Natawa siya at napa-iling iling. "Gusto lang magpa-tattoo
sa 'kin."

"O, ayaw mo?"

"P*ta nakakatamad namang bumalik don para lang tattoo-an siya. Tsaka ayaw nga kasi
kitang iwan dito."

Ang sarap ng ngiti ko sa kanya. "Okay lang naman sa 'kin kung pupunta ka ron para
mag-tattoo. Pero saglit lang, ha? Babalik ka rin agad dito sa 'kin."

Ngumisi siya. "Papayagan mo 'ko?

Babae 'yong ta-tattoo-an ko. Si Raquel...kaibigan ni Leila."

"A-ah..." Tumingin ako sa ibang direksyon sabay kagat sa labi ko. Ngayon ko na lang
ulit narinig sa kanya ang pangalang Leila.

Napatawa naman siya. "Kaya nga hindi ako babalik don, 'di ba?" Sinilip niya pa ang
mukha ko. "'Wag ka nang mag-alala. Dito lang naman ako sa 'yo."

Binalik ko na ang tingin ko sa kanya. Ngumiti ako nang mapait. "Hindi na pala kita
papayagang pumunta ron sa Maynila."

"Hindi naman talaga ako aalis." Pinang-gigilan niya ang pisngi ko. "Dito ka muna sa
kwarto ko? Na-miss kita, at napagod akong makipag-inuman sa Tatay mo. Ayos lang
ba?"
Ngumiti na ako nang malapad. "Ayos lang." Tapos tinungo ko na ang kama niya para
maupo roon.

"Mag-suot ka muna ng t-shirt," sabi ko pagkaupo ko sa gilid ng kama. Palagi na lang

siyang nakahubad.

Napakamot naman siya sa ulo niya. "Tsk, ayoko. Init."

"Mainit? E bagong ligo ka lang, 'di ba?"

"Mainit pa rin." Nakakunot ang noo niya habang palapit sa 'kin.

"Ah...kasi lasing ka."

"P*ta hindi ako lasing. Konti lang naman ininom ko. Pinaubos ko lahat kay Rex para
siya ang malasing."

Tinawanan ko siya habang paupo siya sa tabi ko. "Bakit kasi nilasing mo pa si Papa.
Pwede naman tayo magkita nang patago kahit 'di siya lasing. Tapos bukas magkakasama
tayo ulit. Ihahatid mo ako sa bangko."

"P*ta bitin naman 'yon! Gusto ko magkasama tayo palagi."

"Ako rin, gusto ko."

"Teka t*ngina maaga ka nga pala bukas, hindi ka ba aantukin?"

Nagpakawala ako ng malalim na hininga. "Aantukin siguro. Pero okay lang."

"Ngayon

ka lang pwedeng magpuyat, ah? Kasi na-miss kita, gusto kitang nandito. Pero sa
susunod bawal na. Hindi na kita papayagan."

Ngumiti ako nang matamis at tumango-tango. Tapos hinaplos ko ang gilid ng buhok
niya. Ang pogi ni Baron Medel 'pag naka-sideview. Ang tangos kasi ng ilong niya.

"Kumusta ka pala sa trabaho ngayong araw?" Biglang tanong niya sa 'kin.

"Nakalimutan kong itanong kanina."

Medyo natigilan ako pero 'di ako nagpahalata. Nginitian ko lang ulit siya nang
matamis. "Okay naman."

"Walang nangyari? Ano'ng sabi nila sa 'yo?" parang 'di siya makapaniwala sa sagot
ko.

"Wala namang nangyari."

"E bakit ka ginabi ng uwi kanina? Akala mo hindi ko mapapansin, ah."

"Uhm, ano kasi. Na-extend 'yung training namin. Tapos nahirapan akong sumakay
pauwi." Gawa-gawa na lang ako ng kwento. Sana hindi niya mahalatang
nagsisinungaling ako.

"Tara, kain na lang tayo ng iced gems." Pag-iba ko na lang agad sa usapan at
pinakita sa kanya ang isang balot ng iced gems na dala ko.

"T*nginang 'yan! Iced gems na naman?"

"Ayaw mo na?"

"Baka gusto mo naman akong pakainin ng iba?"

Ang sarap ng tawa ko sa kanya. "E iced gems lang meron tayo ngayon, e."

Napakamot na lang siya sa ulo niya.

"Hati na tayo rito sa isa, ah," sabi ko pa.

Na-badtrip na naman 'yung mukha niya. "P*ta tinipid mo pa!"

Nataranta ako, tinakpan ko agad ang bibig niya. "Sshh, 'wag kang sumigaw. Baka
mamaya marinig ka nila Mama."

Umirap siya. "Tsk e katiting lang 'yan." Bumulong siya nang gigil.

"Ganon talaga. Ayaw kong ubusin agad lahat. Bigay mo 'to, e. Dapat i-treasure.

Papa-abutin ko 'to hanggang pasko."

Napangisi siya. "Siguraduhin mo lang. Paano tayo maghahati diyan? Ang konti lang ng
laman niyan."

"Susubuan kita." At binuksan ko na ang balot.

"Alam ko na," sabat naman niya sabay agaw sa 'kin ng iced gems.

"Ano'ng gagawin mo?"

"Basta." Kumuha siya ng isang pirasong iced gem mula sa balot.

Natawa na lang ako kasi ang kinagat niya lang e 'yung icing sa tuktok, tapos 'yung
biskwit na natira, inabot niya sa 'kin. "O, ito sa 'yo. Pantay hatian natin, ah."

Pantay daw! Hindi ko alam kung sisimangutan ko siya o tatawanan ko.

"Ang daya. 'Yung icing nga 'yung favorite ko, e."

Tinawanan niya 'ko. "Gusto ko rin 'yung matamis. Tama na 'to sa 'yo..." inalok niya
sa 'kin 'yung biskwit. "...kuting ka pa lang naman, e."

"'Pag kuting dapat biskwit lang?"

"Oo. Bulinggit ka pa kasi. Sakto lang 'yan sa 'yo."

Nginusuan ko siya.

Nakakatawa kasi ginaya niya rin 'yung facial expression ko. Nahampas ko tuloy siya
sa dibdib. "Bakit mo 'ko ginagaya?"

"Wala. Ang hilig mo kasing ngumuso. T*ngina ewan ko ba kung inaakit mo 'ko o ano.
'Pag hinalikan naman kita, papalag-palag ka naman."

Kinagat ko labi ko. Bakit parang may sama ng loob siya?

"Siguro 'yung icing lang talaga parati mong kinakain sa iced gem, 'no?" Biro ko na
lang. "Tinitira mo 'tong biskwit."
"T*ngina, ano 'ko? Bata?"

Natawa na lang ako kasi parang guilty naman siya. Kinuha ko na lang din 'yung
biskwit ng iced gem mula sa kanya at kinain. Sayang naman kasi.

"Gusto ko susubuan kita." Inagaw ko na 'yong balot ng iced

gems.

Pagkatapos, tumayo ako sa harapan niya. Pinapwesto niya naman ako sa gitna niya.
Hawak niya pa ang balakang ko.

Dumukot na ako ng isang pirasong iced gem at sinubo sa kanya.

Feel na feel niya naman. Pumikit pa siya at saka ngumanga. Kaso agad ding umanghang
ang itsura niya at sinamaan ako ng tingin habang ngumunguya. "Isa lang? P*ta
damihan mo naman."

"Ilan gusto mo?"

"Marami. Mga dalawa."

Natawa ako sa kanya. "Akala ko pa naman ang layo ng dipirensya."

Tumawa na lang din siya, tapos bigla niya 'kong hinigit para mas mapalapit sa
kanya.

"Bilis." Pumikit na ulit siya at ngumanga.

Natatawa ako. Dumukot na ako ng dalawang piraso at shinoot sa bibig niya. Nginuya
niya agad.

"Sarap?" Nakangiting tanong ko.

'Yung hitsura niya naman, parang bored na siya sa pagnguya. "Nakakaumay na ang
p*ta."

Tinawanan ko na lang siya tapos ako naman ang kumain ng iced gems. Sinunod-sunod ko
na ang subo, para 'yung tira, kanya na. Alam ko namang mas malakas siyang kumain
kaysa sa 'kin, e.

Ilang sandali lang ay biglang nag-ring ang phone niya na nakapatong sa damitan.

Lumingon ako ron, tapos nagbalik ng tingin sa kanya. "Baka 'yung magpapa-tattoo sa
'yo 'yung tumatawag."

"Tsk hayaan mo siya. Titigil din 'yan."

Bumuntong hininga na lang ako sabay sipsip ng iced gem.

"O, bakit lumungkot ka?" tanong niya habang pinaglalaruan ang dulo ng buhok ko.

"Wala lang."

"Alam kong meron. Bakit nga?"

Tinitigan ko siya sa mga mata. "Wala. Natatakot lang ako."

"Saan?"
"Baka kasi isang araw mawala ka na lang

bigla. Tapos malalaman ko nasa Maynila ka na pala at hindi na babalik dito. Ayokong
mangyari 'yon."

Nagpakawala rin siya ng malalim na hininga. "Sinabi ko nang hindi kita iiwan."

Tumango-tango ako at muling sumipsip ng iced gem. "Sorry. Napapa-isip lang naman
ako."

"Halika nga. Lapit mo mukha mo sa 'kin." Sinenyas niya pa ang daliri niya.

Nagulat naman ako. "Bakit?"

"Basta. Lapit."

Sumimangot ako. "Iki-kiss mo na naman siguro ako."

"T*ngina hinde! Tsk bilis, lapit."

Sumunod na lang ako. Nilapit ko ang mukha ko sa kanya. Medyo natigilan na lang ako
ng pahirin niya ang labi ko.

"Ba't ang dungis ng bibig mo? Salita ka nang salita, may dumi ka naman."

Napaiwas ako nang bahagya at pinunasan ang bibig ko. Pero parang wala namang dumi.
"Wala naman, ah?"

"Meron. Ayan, o. Galing sa iced gems mo. Tsk, ano ba'ng ginagawa mo sa sarili mo?
Hindi naman kita pinapabayaan, ah?"

Nabanat ang labi ko sa lapad ng pagngiti ko. "Niloloko mo lang yata ako, e?"

"Hinde! T*ngina lumapit ka kasi nang maayos. 'Di ko matanggal lahat."

Sumunod ulit ako, tapos nataranta na lang ako nang bigla niya akong higitin sa
batok para halikan nang madiin sa labi.

Napa-atras agad ako kasi natawa ako. "Sabi ko na! Mahilig ka talaga sa kiss."

Ngumisi siya. "Ganyan gagawin ko sa 'yo kapag malungkot ka at masyadong nag-iisip."

Napakagat na lang ako ng labi.

"Desa, 'pag sinabi kong hindi kita iiwan, hindi kita iiwan."

Tumango-tango ako. Pagkatapos napapigil na lang ako ng hininga nang bigla na siyang
tumayo at hinila nang

mabilis ang mukha ko para muli akong halikan.

This time hindi na ako nakaiwas. Bigla niya kasing ginalingan ang paghalik, nagulat
ako! Tuloy, bumigay ang mga tuhod ko. Nabitawan ko pati 'yung iced gems; nahulog sa
sahig. Humawak na lang agad ako sa mga balikat niya para kumuha ng suporta. Ano'ng
nangyari sa kanya, bigla siyang nanghahalik ng ganito.

I murmured his name para malaman niyang nabibigla ako, pero hindi siya tumigil.
Niyakap niya lang ako sa bewang para umalalay.

Pinilit ko na lang na ilayo ang labi ko. Lumasap kaagad ako ng hangin gamit ang
bibig ko. "H-hindi ako makahinga."

Natawa siya sa 'kin. "T*ngina hindi ka na agad makahinga? Wala pa nga akong
ginagawang matindi." At hinalikan niya ulit ako nang madiin sa labi.

May bakas ng alak ang bibig niya. Itinulak ko siya para makatakas, pero agad din
niya akong pinaharap at niyakap.

"Walang aalis." He cupped my face again at hinalikan ako sa labi.

Teka, nakainom kasi siya.

Napapikit na lang ako nang madiin at napahawak sa balikat niya. Umalalay naman ulit
siya sa bewang ko. Alam na niya ang epekto ng halik niya sa 'kin. Alam niyang
nanghihina ako. Palaging na lang ganito ang nararamdaman ko sa tuwing hinahalikan
niya 'ko. Para akong malalagutan ng hininga.

Nataranta na lang ako nang biglang pumasok ang dila niya sa loob ng bibig ko. Ang
bilis! Tumayo ang mga balahibo ko sa braso. Napasabunot ako sa buhok niya.

Tumaas pa ang isa niyang kamay papunta sa likod ng ulo ko. Ngayon hindi na talaga
ako makakawala sa kanya. Hawak na hawak na niya ako.

Biglang lumipat ang halik niya sa gilid ng labi

ko, tapos bumaba sa leeg ko. Tumindi ang pagkakasabunot ko sa kanya. Kinakabahan na
ako. "B-Baron..."

Saglit naman siyang tumigil. "T*ngina nawawalan ako ng kontrol." At muli niya akong
hinalikan nang marahas sa labi bago ko pa magawang magsalita.

Napayakap na rin ako sa leeg niya kasi babagsak na naman ako sa sahig. Parang
habang tumatagal, mas tumitindi ang paghalik niya! Hindi ko nga siya masabayan kasi
hindi naman ako marunong.

Ang susunod ko na lang na naramdaman, naglalakad na kami. Umaatras kami habang

hinahalikan niya pa rin ako nang matindi. He keeps tilting his head, at nahihilo na
ako kung saan ko ipipilig ang mukha ko - kung sa kaliwa o sa kanan. Ang bilis
niyang humalik, para siyang natataranta at nagmamadali! Gumagapang pa ang kamay
niya sa tagiliran ko! Dire-diretso kami sa paglalakad nang mabilis paatras hanggang
sa bigla akong nauntog nang malakas sa pader! "A-aw!"

"Sh*t!" Agad naman siyang tumigil sa paghalik at mabilis akong niyakap sa leeg.
Hinalik-halikan niya pa ang gilid ng ulo ko. "Sorry, sorry."

Hindi ko naman alam kung masasaktan ako o matatawa sa nangyari.

Kinapa-kapa ko ang ulo ko. Ang sakit ng pagkakauntog ko, rinig na rinig ko 'yong
pagtama ko sa sementong pader. Ang lakas, nag-echo sa buong kwarto. Nagkabukol yata
ako.

"Masakit?" tanong pa niya sa 'kin habang hinahaplos na rin ang likod ng ulo ko.

Umiling naman ako. "Hindi, ayos lang." Pero ang totoo, masakit talaga. Nagising ang
diwa ko, naluha pa 'ko.
Hinalik-halikan niya na lang ulit ang gilid ng ulo ko habang nakayakap pa rin nang
mahigpit sa leeg ko. "Sorry.

Hindi ko sinasadya."

Tumango ulit ako. "O-okay lang."

Bumitiw naman na siya sa 'kin at tumalikod. Inis siyang napasuklay sa buhok niya
bago namaywang at tumingala sa kisame. "Ah t*ngina! Hindi talaga 'ko sanay humawak
ng inosente!" Dismayado siya.

"O-okay lang naman ako," sabi ko na lang habang kapa-kapa pa rin ang ulo ko.
"Masakit, pero okay lang."

"Sorry." Napasuklay na naman siya sa buhok niya. "P*ta nawala ako bigla sa sarili.
Muntik ko nang matuloy-tuloy t*ngina."

Bumuntong hininga siya. Hindi na siya makatingin sa 'kin. "Tsk tulog ka na.
Ihahatid na kita sa kwarto mo."

Nagulat ako. Akala ko ba dito muna ako? "Ayoko pa bumalik sa kwarto ko."

"Matutulog ka na. Gabi na."

"Hindi pa 'ko inaantok."

"May pasok ka pa bukas, Desa."

"Sabi mo gusto mo pa akong mag-stay dito? Baron."

"Bawal ka na rito. Halika na." Nilapitan na niya 'ko tapos sapilitan akong hinila
dire-diretso palabas ng kwarto niya.

Gusto ko pa sanang pumalag, kaso ayokong gumawa ng ingay sa labas at baka magising
sila Mama.

Binigatan ko na lang ang katawan ko para malaman niyang labag sa loob ko 'tong
ginagawa niya sa 'kin.

***

PAGKAHATID niya sa 'kin dito sa kwarto ko, lalabas na sana agad siya.

"Good night. Tulog ka na," sabi niya pa.

Pero bago pa siya makahakbang ay mabilis ko siyang niyakap sa mula sa likuran.

Ramdam ko ngang natigilan talaga siya.

"'Wag ka munang umalis," lambing ko. "Gusto pa kitang makasama, e."

Hinawakan niya ang mga kamay kong nakayakap sa kanya, tapos ang kabila niyang kamay
ay tinungkod

niya sa nakasarang pinto. "'Di na pwede, Desa."

"Bakit?"

"T*ngina tingnan mo nga 'yong nangyari kanina. Nasaktan ka tuloy."

"Okay lang naman, e. Hindi naman ako masyado nasaktan sa pagkaka-untog ko. Dito ka
muna."

Bumuntong hininga siya. "Hindi na nga pwede, kuting. 'Wag kang makulit. Matulog ka
na."

"Please?" Siniksik ko pa ang mukha ko sa likod niya. "Dito ka na lang kaya matulog?
Tabihan mo 'ko. Bantayan mo 'ko."

Natawa siya. "P*ta naririnig mo ba 'yang sinasabi mo?"

Tumango ako.

"Hindi ako pwedeng matulog dito sa kwarto mo. Mahuli pa tayo ni Rex."

"Bakit? Takot ka sa kanya? Ako hindi ako natatakot. Hindi naman tayo magpapahuli,
e."

"Hindi ako takot. T*ngina sino'ng nagsabing takot ako sa kanya?"

"E 'di dito ka na sa 'kin."

"Hindi tayo pwedeng magtabi, Desa. P*ta baka kung ano lang magawa ko sa 'yo sa
kama."

Muli kong siniksik ang mukha ko sa likod niya. "Malaki tiwala ko sa 'yo. Alam kong
wala kang ibang gagawin sa 'kin."

"Put*nginang 'yan! 'Pag dating sa bagay na 'yan Desa, 'wag na 'wag mo 'kong
pagkakatiwalaan."

"May tiwala pa rin ako."

Natawa siya. "Hindi mo 'ko kilala pagdating sa ganito. T*ngina kayang-kaya kitang
paiyakin sa kama. Isusumpa mo 'ko."

Kinilabutan ako, pero hindi ako nagpa-apekto. Bumitiw ako sa pagkakayakap sa kanya
at lumipat sa harapan niya.

Tulad kanina, hindi pa rin siya makatingin sa 'kin.

"Wala kang gagawing masama sa 'kin, 'di ba?"

Sinilip niya 'ko, nakakunot ang noo. "Ganyan ba talaga kalaki tiwala mo sa g*gong
boyfriend mo?"

Tumango-tango

ako nang nakangiti.

"Kahit hinalik-halikan kita kanina?"

Tumango ulit ako.

Napahilot naman siya sa noo niya. "T*ngina mas madali pang hindi makipag-away kesa
tabihan ka sa pagtulog. Magkakasala pa 'ko nito put*ngina naman o!"

Natatawa ako sa kanya, pero pinipigilan ko. Ang cute-cute niya. Napapakamot pa siya
sa ulo niya.
"Gusto kasi kitang makasama nang matagal," lambing ko na lang.

"Tsk gusto ko rin naman." Inirapan niya 'ko, tapos nagpakawala siya ng buntong
hininga na ang ibig sabihin ay suko na siya.

Tumalikod na siya at tumungo sa kama ko. Yes! Dito siya sa 'kin!

Umupo siya sa gilid ng kama saglit, bago tuluyang humiga. Nag-krus siya ng mga
braso. Diretsong-diretso ang katawan niya, nakakatawa!

Ni-lock ko naman muna ang pinto, pagkatapos sumunod na rin ako sa kanya.

Humiga ako sa kabilang side ng kama. Tumagilid ako at humarap sa kanya. Ang sakit
kasi ng likod ng ulo ko gawa ng pagkakauntog ko kanina.

Pinagmasdan ko ang mga tattoo niya sa braso. "Baron?"

"Ano?"

Natawa ako. "Tulog na tayo, ha?"

Hindi niya na ako sinagot.

Maya-maya lang, nagtaka na lang ako kasi pinagkukuha na niya 'yong mga unan ko.
Hinaharang niya sa gitna naming dalawa.

Bahagya tuloy akong napabangon. Takang-taka ang hitsura ko. "Ano'ng ginagawa mo?"

"Naglalagay ng harang."

"Para saan?"

"Diyan ka lang sa pwesto mo." Tinuro niya 'ko. "Bawal kang tumawid sa 'kin." Tapos
humiga na ulit siya. Tinalikuran niya pa talaga ako.

Natatawa ako! Ako pa talaga ang pinagbawalan niyang tumawid sa mga unan. Wala naman
akong gagawin sa kanya. Si Baron talaga.

Sinilip ko siya. Para siyang naninigas sa pwesto niya. Sobra niya namang
pinapahirapan ang sarili niya.

"Good night, tigre," sabi ko na lang tapos humiga na ulit ako.

Hindi naman siya sumagot.

Hinayaan ko na lang. Nagbalot na ako ng kumot at pumikit.

Ilang sandali lang naman ay napamulat din agad ako dahil si Baron, bigla niyang
hinagis ang mga unan sa gitna namin! Tapos lumingkis siya sa 'kin!

Pinanglakihan ako ng mga mata at nanigas sa kinahihigaan ko. "B-Baron!"

Humalik siya sa pisngi ko sabay siksik sa leeg ko. "Wala akong gagawing masama.
Matutulog lang tayo. Good night. Mahal kita."

TO BE CONTINUED
=================

October 22, 7:00 AM

October 22, 7:00 AM

Iiklian ko lang dahil may pasok pa ako mamaya.

Gusto ko lang i-share ang kasiyahan ko dahil kagabi, first time naming nagtabi ni
Baron Medel sa pagtulog. Ang lambing niya, buong gabi siyang nakayakap sa 'kin.
Hindi ko na tuloy kinailangang magkumot nuong madaling araw dahil katawan niya pa
lang, parang blanket na - ang init. At ang bango.

Ang ganda tuloy ng gising ko kanina, dahil pagmulat pa lang ng mga mata ko, siya na
kaagad ang nakita ko. First morning together kumbaga. Ang pogi niya nga lalo kapag
bagong gising, e. 'Yung mapungay pa ang mga mata niya at gulo-gulo ang buhok? Hay.

Nakakatawa nga lang, ngiting-ngiti ako sa kanya pagkagising at may kasama pang
'good morning', pero nakasimangot naman siya sa 'kin. Tinanong ko kung bakit. Sagot
niya, hindi raw kasi siya nakatulog nang maayos dahil ang likot-likot ko. Para raw
akong kiti-kiti kung matulog!

Tawa ako nang tawa habang nakahiga ako sa braso niya at nakatingala sa kanya. Hindi
ko naman alam na malikot akong matulog. Pero pansin ko nga 'yon, na kapag
nagigising ako sa umaga, tanggal na 'yung punda ng unan ko.

Nag-sorry na lang ako sa kanya kanina kasi hindi siya nakapag-pahinga nang maayos
nang dahil sa 'kin. Bumawi na lang ako. Sabi ko magkwentuhan muna kami, 'wag muna
siyang umalis kahit na kaunti na lang ay alam kong magigising na si Mama para
maghanda ng almusal.

Ang dami nga naming napagkwentuhan. Mostly about sa childhood namin. Tuwang-tuwa
ako sa kanya nuong ang pinag-uusapan namin ay kung ano 'yong gusto namin paglaki
nuong mga bata pa kami. Sabi ko sa kanya, dati, gusto kong maging nurse. Pero hindi
ko pinursue nong tumanda na 'ko kasi na-realize kong takot pala ako sa dugo.

I then asked him kung ano naman ang kanya. Sagot niya ba naman sa 'kin, "PORN
STAR"!

At seryoso pa talaga ang pagkakasabi niya. Hindi siya mukhang nagbibiro! Napasiksik
tuloy ako ng mukha sa gilid ng dibdib niya sa hiya ko. Siya kasi, ang bastos. Akala
ko pa naman sasagutin niya ako nang matino. Tinawanan niya lang naman ako sa naging
reaksyon ko. Kuting pa raw talaga ako.

Pero alam niyo, masaya ako kahit puro kalokohan ang pinagki-kwento niya sa 'kin
kanina. Hindi ko pa nga makalimutan, pinaglalaruan ko ang mga labi niya habang
nakahiga kami kanina. Tinutusok-tusok ko iyon at hinihimas gamit ang hintuturo ko -
ang lambot kasi at ang nipis. Tapos bigla niya na lang kinagat ang daliri ko gamit
ang mga labi niya. Ayaw niya pa ngang pakawalan hangga't hindi ko raw siya kini-
kiss sa pisngi. Ang kulit-kulit!

Si Baron, ang sarap niyang mang-gigil at manglambing. 'Yung tipong hindi ka

makakatanggi. Ang hilig pa niyang mangagat. Madalas niyang kinakagat ang kamay ko.
Tigre talaga. Hay. Mahal na mahal ko talaga siya.

P.S: first time pala naming nagpalitan ng diretsahang 'I Iove you' kagabi :)

- D.C Franco

=================

November 9, 12:15 AM

November 9, 12:15 AM

Monthsary namin ni Baron ngayon!

October 9 nong umamin siya sa 'kin na gusto niya rin ako, kaya dineclare ko na lang
na 9 ang monthsary namin. Natawa siya sa 'kin nong sinabi ko 'yun sa kanya kahapon.
Parang bata raw ako kasi may pa-monthsary-monthsary pa. Ayaw niya raw ng ganon,
pero sa huli, pumayag na lang din siya.

May regalo nga ako sa kanya. Noong isang araw binilhan ko siya ng dog tag.
Pinaukitan ko pa ng mga salitang "kuting" at "tigre". Unang kita ko pa lang sa dog
tag na binili ko alam kong bagay na bagay sa kanya. Sana nga magustuhan niya, e.

Ibibigay ko 'to mamaya. Magde-date kasi kami. Nangako siya sa 'kin na kakain kami
sa labas pagkasundo niya sa 'kin sa trabaho. Kakain daw kami ng pizza. Ngayon ko
lang nalaman na mahilig pala siya sa pizza.

Sobrang excited na nga ako. Nilagay ko na agad sa bag ko 'yong dog tag na regalo ko
para hindi ko maiwan. First date kasi namin 'to ni Baron, kaya hindi ako mapakali.
Sana lang tumila ang malakas na pag-ulan bukas, para mas masaya ang pag-celebrate
namin.

Alam niyo hindi ako makatulog ngayon. Ano'ng oras na. Isip kasi ako nang isip kung
ano'ng mangyayari sa date namin. At siya rin alam kong gising pa siya. Kani-kanina
lang kasi tinext niya ako. Sabi niya:

| Papatunayan ko na ako lang sa'yo. Hinubog mong buhay ko ng pag-ibig mo. |

Ang sarap ng tawa ko! Alam kong kinuha niya lang 'yon sa kanta, pero pakiramdam ko
namula pa rin ako sa kilig. Nag-reply agad ako sa kanya ng "'di ba kanta 'yan?"

Ang bilis naman niyang sumagot ng:

| Puta ba't mo alam? Dapat hindi mo alam! Tsk! Narinig ko lang 'yon kanina. Maganda
ba? Ganyan nararamdaman ko ngayon sa 'yo. Matulog ka na, gabi na. |

Hanggang ngayon 'pag naaalala ko ang text niya, natatawa ako. Ang cute niya kasi!
Akala niya hindi ko malalamang kanta 'yung tinext niya sa 'kin. Nainis pa siya
dahil alam ko. Nakakatawa talaga. Sa sobrang pagka-cute ko kay Baron, nakakalimutan
kong palamura siya at maraming tattoo sa katawan.

Hay. Ang saya-saya ko ngayon. At alam kong siya rin. Happy monthsary sa 'min :)

- D.C Franco
=================

Chapter 20

1, 2, 3! Sabay sugod ko sa malakas na ulan papunta sa laging pinagpaparadahan ni

Baron ng sasakyan.

Wala ngang silbi ang pagpa-payong ko. Nababasa pa rin ako, lalo na ang mga hita at
sapatos ko.

Pagkarating ko sa lote, pinagdarasal kong sana makita ko na si Baron dito, pero

hindi pa rin talaga. Ang hapdi na ng mga mata ko gawa ng nangingilid na mga luha.
Nakaka-ilang balik na kasi ako rito kaso parati akong bigo. Hindi ko alam kung ano
na'ng nangyari kay Baron at hanggang ngayon hindi pa rin siya dumarating. Alas-
nueve na ng gabi! First monthsary date pa naman namin ngayon.

Walang masisilungan dito kaya no choice, tumakbo na lang ulit ako pabalik sa tapat
ng banko kung saan ako naghihintay kanina. Sumugod ulit ako sa ulan habang
pinapahid ang mga mata ko.

Tinupi ko kaagad ang payong at niyakap ang sarili ko nang makasilong na ulit sa
maliit na bubong sa tapat ng pinagta-trabahuhan ko. Nangininig ako sa lamig dahil
ang ikli ng palda ng uniporme ko. Nakakadagdag pa sa lamig ang medyo basa ko ng
buhok. Dumidikit na ang bangs ko sa noo ko.

Tumingala ako sa langit habang nangangatog. Habang lumalakas ang ulan at ang pag-
kulog ay mas lalong tumitindi ang lungkot at pangamba ko.

Nag-aalala ako kay Baron. Kilala ko 'yon, hindi niya ako paghihintayin dito nang
ganito katagal nang walang matinding dahilan, lalo na't monthsary namin at may
plano kaming kumain sa labas. Ewan ko pero kanina pa talaga ako kinukutuban nang
masama. Hindi ko na nga naiisip na ang tagal ko nang naghihintay sa kanya rito.
Nagsimula ang pakiramdam kong 'to nuong nawala ang cellphone ko kaninang hapon.

Oo, nawala! Alam ko talaga dala ko 'yon dahil na-text

ko pa si Baron kaninang tanghalian para bilinan na 'wag magpapalipas ng pagkain.

Pero kanina nuong uwian ko na, pagkahalungkat ko sa bag ko, wala na ang phone ko!

Hinanap ko na sa lahat ng sulok ng staff room, pero hindi ko nakita. Kabadong-

kabado ako kasi bigay 'yon sa 'kin ni Mama nuong graduation ko, tapos nawala ko
lang. Papagalitan ako non malamang.

Ayaw ko namang mangbintang, pero sa tingin ko ay pinagka-kaisahan lang talaga ako

ng mga ka-opisina ko. Sila lang naman ang pwedeng pumasok-pasok sa staff room.
Paanong mawawala ang phone ko nang parang bula. Tinanong ko sila Emily kanina kung
napansin ba nila, pero tinarayan pa nila ako at sinabing iniiwan ko raw kasing
bukas ang bag ko. E hindi naman!

Nuong mga oras na nawalan ako ng gamit, kinutuban na ako. Pakiramdam ko may masama
pang mangyayari bukod sa pagkawala ng phone ko. At meron nga! Hindi pa dumarating
si Baron. Ayokong mag-isip ng kung anu-ano, kaso 'di ko naman mapigilan. Sobrang
nag-aalala ako. Dumodoble pa ang kaba ko kasi gabi na, alam kong hinahanap na ako
nila Mama. Malakas pa naman ang ulan. I'm sure kanina pa rin nila ako tinatawagan.

Wala akong way para tawagan si Baron at alamin kung nasaan na siya dahil wala ang
phone ko. Hindi naman ako pwedeng tumawag sa bahay, mahuhuli kami! Ayoko ring umuwi
na lang kasi baka mamaya, bigla namang dumating si Baron. Nangako pa naman ako sa
kanyang maghihintay dito.

Hinigpitan ko ang yakap sa sarili ko.

Nanginginig ako sa lamig! Parang sumasama na nga ang pakiramdam ko. Ang sakit pa
naman ng kaliwang braso ko ngayon. Si Baron kasi pinang-gigilan na naman

ako kaninang umaga. Binati ko siya ng Happy Monthsary, pero imbis na batiin niya
'ko pabalik, kinagat niya ako sa braso ko. Napadiin, ang sakit! Naglalambing na
naman kasi siya. Nagkapasa nga ako, hindi ko na lang sinabi sa kanya. Ganon talaga
'yon 'pag nanggi-gigil. Hilig mangagat.

Humakbang ako paatras nang biglang humampas ang malakas na hangin. Ito 'yung klase
ng ulan na kahit magpayong ka, wala pa ring silbi. Nababasa ako kahit naka-silong
ako. Ang liit kasi nitong bubong kung saan ako nakasilong.

Sa kada sasakyang dumadaan ngayon, natataranta ako dahil akala ko si Baron na, pero
hindi talaga. Hindi na ako mapakali sa kaka-isip. Mas niyakap ko nang mahigpit ang
sarili ko at sumandal sa naka-kandadong pinto ng banko.

Pumikit ako.

Naiiyak ako sa lungkot. Hindi ko pa nabibigay ang dog tag na regalo ko para kay
Baron. Sobrang excited pa naman ako kagabi. Ini-imagine ko na kung ano'ng magiging
reaksyon niya kapag binigay ko ang regalo ko. Nai-imagine ko na rin kung gaano kami
kasaya sa first date namin. Kung ano'ng hitsura niya kasi alam kong hindi niya
ugaling makipag-date. Pero wala, hindi na naman kami natuloy. Pero okay lang.
Naiintindihan ko kung hindi talaga, basta ngayon, gusto ko lang na magkita kaming
dalawa.

Dito lang ako. Hindi ako uuwi. Hihintayin ko si Baron dahil alam kong darating
siya.

May naaninag na akong ilaw ng parating na sasakyan, pero hindi ako dumilat. Ayokong
mabigo 'pag nalaman kong hindi naman si Baron 'yon. Baka maiyak na ako.

Pero bumusina ito! Agad akong napadilat at napatuwid ng tayo! Ang dugo ko, tila
nagising! Pinunasan ko ang mukha ko at inayos ang hitsura ko.

May pumaradang sasakyan sa tapat ko. Si Baron! Sasakyan na ni Baron!

Hindi ko maipaliwanag ang sayang nararamdaman ko ngayong nasundo niya na rin ako sa
wakas! Sabi ko na, e, darating pa rin siya!

Bumaba na siya, nagmamadali at naka-payong. Ako naman ay tumakbo na para salubungin

siya kahit pa mabasa ako ng ulan. Pero napatigil din ako kaagad nang mapagtanto
kong hindi si Baron ang palapit sa 'kin.

"P-Papa?"

Nalukot ang mukha ko sa takot. Para akong sinimento bigla sa kinatatayuan ko! Hindi
ako makakilos! Halos mabitawan ko pa ang basang payong na hawak ko. Ang mga luha
ko, kusang namuo sa paligid ng mga mata ko. Si Papa nga.

Nagmamadali niya akong pinayungan. "Sakay. Bilis!" At inalalayan niya ako papasok
sa sasakyan.

Nasa punto ako ngayon na ayokong sumakay dahil alam ko na kung ano'ng mangyayari sa
'kin. Pero wala akong choice, pinapag-madali na ako ni Papa dahil lumalakas ang
hampas ng ulan.
Kung nakakamatay lang ang kaba, baka kanina pa ako nailibing. Para bang pati mga
buto ko ngayon ay nanglambot! Gusto ko na lang mawalan ng malay bigla!

Bakit si Papa ang sumundo sa 'kin? Tuloy, parang nagdugtong-dugtong ang mga kwento
sa utak ko. Nahuli na ba nila Papa ang relasyon namin ni Baron? Kaya ba siya ang
sumundo sa 'kin ngayon at hindi si Baron? Pinagbawalan niya na ba ito na
makipagkita sa 'kin? Sasakyan pa ni Baron ang gamit niya. Ano 'to!

Naisip ko naman na kanina lahat ng posibleng mangyari, pero hindi ito sumagi sa
isip ko. Naiiyak ako sa takot! Hindi na ako mapakali, panay pa ang paglinga-linga
ko sa labas dahil baka narito lang si

Baron.

"Bakit hindi ka pa umuuwi?" maanghang na tanong ni Papa sa 'kin nang makasakay na

rin siya sa loob ng sasakyan.

Hindi ako nakasagot. Yumuko lang ako at napakapit sa laylayan ng palda ko.
Nanginginig ako. Hindi ko alam ang isasagot ko sa kanya. Tila nablangko ang utak
ko, eh.

Pinaharurot na niya kaagad ang sasakyan pagkakabit niya ng seatbelt. "Alalang-alala

ang Mama mo sa 'yo, Desa! Bakit hindi ka umuwi. May hinihintay ka ba, ha?"

Umiling-iling ako. "W-wala po, Papa."

"Eh bakit hindi ka umuwi?! Wala ka bang pera pamasahe?!"

Hindi ako sumagot. Natatakot ako kay Papa. Galit siya, at kilala ko siyang magalit.
Naninigaw talaga siya at masakit siyang magsalita.

"Tingnan mo, para kang basang sisiw," patuloy niya pa. "Nagpaulan ka na lang din,
'di sana tinuloy-tuloy mo na! Nagpunta ka na sana sa sakayan ng jeep at umuwi.
Hindi ka nag-iisip, Desa! Ano'ng oras na, o! Aatakihin na Mama mo kaka-isip kung
ba't wala ka pa. Tawag kami nang tawag sa 'yo, ah!"

"S-sorry po."
"Magpaliwanag ka sa Mama mo mamaya!"

Tumango ako. "O-opo."

Ayoko nang umuwi.

Lagot ako nito. Sigurado akong papagalitan din ako ni Mama. Mataray din 'yon 'pag
galit. Naiiyak na naman ako. Nakikita ko na kung ano'ng mangyayari sa 'kin mamaya
sa bahay. Tapos si Baron, iniisip ko pa kung ano'ng nangyari sa kanya.

Buti na lang tumigil na rin sa pagsermon si Papa. Dire-diretso lang siya sa

pagmamaneho hanggang makarating kami sa Jupiter.

PINAYUNGAN niya agad ako pagkababa ko ng sasakyan.

Yakap-yakap

ko ang bag ko habang kapit ang payong ko gawa ng nangangatog ako sa lamig.
Nanginginig nga ang panga ko.

"RINA, RINA!" sigaw ni Papa kay Mama habang palapit kami sa bahay. "O, nandito na
anak mo!"

Nag-angat ako ng tingin sa tapat ng bahay namin. Nag-eexpect ako na makikita ko si

Baron na nakatayo roon at naghihintay sa 'kin. Malaman ko lang na safe siya,
mapapanatag na rin ako. Pero wala siya. Hindi niya ako sinalubong.

Saktong lumabas na si Mama ng bahay, nagmamadali. Sinalubong niya kami ni Papa.

"Ano'ng nangyari sa 'yo? Ha?!"

Yumuko lang ako. Matapang ang boses ni Mama. Tama ako, pagagalitan na naman ako.

"Desiree! Tinatanong kita? Saan ka galing?" Inangat niya ang mukha ko para tingnan
ko siya.

Nataranta naman siya nang makapa niya ang noo ko. "Diyos ko! Mainit ka! Ano ka ba
naman, Desiree! Halika, pumasok ka na."

Halos buhatin ako ni Mama papasok sa bahay habang kinukuha ang mga dala ko.

"Hanna! Hanna!" pasigaw na tawag pa nito.

Agad namang lumapit si ate Hanna sa amin. "A-ano pong nangyari?"

"Itabi mo ito," inabot ni Mama rito ang mga gamit ko. "At dalian mo, kumuha ka ng
paracetamol. Nilalagnat si Desa. Magdala ka na rin ng pagkain." Tarantang-taranta
si Mama. Si ate Hanna rin tuloy nataranta ng sunod.

Sa totoo lang, hindi ko na maisip ang sama ng pakiramdam ko ngayon. Gulong-gulo ako
sa mga nangyayari. Obviously, wala si Baron dito sa bahay. Nasaan ba siya at si
Papa ang sumundo sa 'kin gamit pa

ang kotse niya? Sinasaktan na ako ng ulo at dibdib sa kakaisip. Sobrang nangangamba
pa ako kasi feeling ko alam na ni Papa ang tungkol sa amin.

PINAUPO agad ako ni Mama sa gilid ng kama pagkapasok namin sa kwarto.

Pagkatapos ay tumungo siya sa cabinet para kuhaan ako ng pangpalit. Inabot niya na
rin ang tuwalya ko.

Tinulungan niya 'kong magbihis, habang patuloy pa rin ang pagpupunas sa basa kong
mga hita at braso.

"Basang-basa ka, diyos ko!" Hanggang ngayon ay natataranta pa rin siya.

Mas lalo naman akong nilamig dahil puting spaghetti-strapped top ang pinasuot sa
akin ni Mama. Hinagod-hagod ko ang mga braso ko para mainitan ako. Tumatayo ang mga
balahibo ko. Patay naman ang electric fan, pero nilalamig pa rin ako. At ang bigat
ng mga mata ko, parang ang init.
"Kukuha ako ng jacket, sandali."

Tumayo na ulit si Mama. Ako naman ay humiga na sa kama at lumingkis sa isa kong
unan. Ang lamig ng mga paa ko.

"Kumain ka muna bago ka magpahinga," sabi ni Mama habang abala sa paghalungkat sa

cabinet ko. Marahil napansin niya ang ayos ko.

"'Wag na po Mama," sagot ko naman. "Hindi ako gutom."

Totoo naman. Wala akong ganang kumain. Gusto kong malaman kung nasaan si Baron.

"Hindi pwede," laban naman ni Mama na pabalik na ulit sa 'kin, dala ang dilaw kong
jacket. "Kumain ka para makainom ka ng gamot. Ano ba kasing pumasok diyan sa isip
mo at hindi ka umuwi sa oras? Nagpa-basa ka pa sa ulan!"

Hindi na ako sumagot.

Inalalayan niya ako para bahagya akong bumangon. Sinuotan niya ako ng jacket.
Makapal na ito pero parang kulang, ang lamig pa rin.

Habang nagsusuot ako, napapatingin

ako sa nag-aalalang mukha ni Mama. Gusto ko nang itanong sa kanya kung umuwi na ba
si Baron dito. O kung hindi pa man, baka alam niya kung nasaan ito. Kaso natatakot
akong magtanong kasi baka makahalata siya. Baka kwestyunin niya ako kung bakit
hinahanap ko si Baron, at baka magkaroon pa siya ng ideya kung bakit hindi ako
nakauwi nang maaga ngayon.

Nakita kong papasok na si ate Hanna rito, may dalang pagkain. Bitbit niya rin sa
balikat niya ang bag ko.

Inalalayan ako ni Mama na sumandal, tapos inabot niya ang mangkok na may sabaw na
dala ni ate Hanna pati na ang kutsara. "O, kumain ka na."
Yumuko lang ako. "Ayoko po, Mama."

"Kahit kaunti lang. Hindi mo kailangang ubusin."

Umiling ako. "Busog po ako."

"Paano ka nabusog?" Tumaray na naman ang boses niya. "Saan ka ba kasi galing? Saan
ka kumain?"

"B-basta busog po ako."

"Desiree! 'Wag ngang matigas ang ulo mo! Kailangan mong kumain para may laman yang
tiyan mo at para makainom ka ng gamot. Gusto mong magtuloy-tuloy 'yang sakit mo?"

"Ako na lang po mamaya. Matutulog na po ako."

"Hindi ka pa pwedeng matulog. Tinapat na niya ang kutsarang may sabaw sa bibig ko.
"O, kumain ka."

Umiwas ako. "Mama. Ako na lang po mamaya."

"Desiree naman!"

"Kaya ko na po, Mama." At humiga na ulit ako at nagtalukbong ng kumot.

Ramdam ko namang natahimik si Mama sa pag-iwas na ginawa ko. Ilang sandali lang ay
hinaplos-haplos na lang niya ang buhok kong nakasilip sa labas ng kumot.

"Ano ba kasing nangyari sa 'yong bata ka?"

Hindi ako sumagot. Hindi ako sanay na inaalagaan niya nang ganito.
"Bakit hindi

ka umuwi kaagad? Kung na-stranded ka, sana nagtext ka sa 'kin o sa Papa mo para
nasundo ka nang mas maaga. Alalang-alala ako sa 'yo. Anong oras na, hindi ka pa
dumarating. Tawag ako nang tawag, hindi mo sinasagot. Nasaan ba ang cellphone mo?"

Wala pa rin akong sagot. Nakatalukbong lang ako ng kumot.

"Hindi ko na alam kung paano ka kokontakin. Dapat nga ipapasundo na kita sa kuya
Baron mo..."

Napadilat ako. Parang may kuryenteng biglang bumalot sa katawan ko nang marinig ko
ang pangalan niya. Nanindig ang mga balahibo ko.

"...ang kaso hindi namin alam kung nasaan siya," patuloy ni Mama. "Hindi rin nito
sinasagot ang mga tawag ko. Kaya ang Papa mo na lang ang inutusan ko para sundoin
ka."

Tumulo na lang ang luha ko nang hindi ko sinasadya. Bakit parang may tumusok bigla
sa puso ko? Hindi pala talaga siya nagpaparamdam kahit kila Mama.

"Ang sabi sa 'kin ng Papa mo, nagmamadali raw umalis sa shop ang kuya Baron mo
kanina. Hindi niya alam kung saan papunta. Basta nagmamadali raw. Ang kutob nga ng
Papa mo baka lumuwas na naman ng Maynila dahil may natanggap daw iyong tawag kanina
tapos natarantang umalis ng FRANCO. Pinagtataka lang namin, bakit hindi nagdala ng
sasakyan."

Tumuloy-tuloy na ang mga luha ko. Mabilis kong tinakpan ang bibig ko para hindi
marinig ni Mama ang mga hikbi ko. Namamanhid ang buo kong katawan.

Lumuwas ng Maynila? Hinde! Imposible! Hindi 'yon gagawin ni Baron nang hindi
nagpapa-alam sa 'kin. Alam niyang iiyak ako!

Pero bigla ko ngang naalala na kamakailan lang ay may nagpapabalik sa kanya sa

Maynila. Pero nangako siya sa 'kin, e. Nangako siyang hindi ako iiwan dito sa
Batangas.

"Ayaw mo na ba talagang kumain?" muling tanong ni Mama.

"Desiree?"

Umiling-iling lang ako sa ilalim ng kumot, nagpipigil ng mga hikbi. Sana umalis na
muna si Mama kasi ang sakit na ng lalamunan ko kakapigil sa iyak ko.

Narinig ko na lang siyang nagpakawala ng malalamin na hininga, patunay na suko na

siya. "O, siya, sige, magpahinga ka na. Kung magutom ka bigla, katukin mo ako sa
kwarto para mapaghandaan kita ng pagkain. 'Wag ka na munang pumasok bukas.
Magpahinga ka."

Naramdaman ko na siyang tumayo mula sa kama. Inayos niya ang kumot para mabalutan
ang buo kong katawan, at saka umalis. Pero ilang sandali lang din ay agad kong
pinahid ang mga mata ko at hinila pababa ang pagkakatalukbong ng kumot sa 'kin.
Tinawag ko si Mama na malapit na sa pintuan.

"M-mama? P-pwede ba akong makitawag sa phone niyo?"

Nilingon niya ako, nagtataka ang hitsura. "Bakit, nasaan ba ang cellphone mo?"

Napayuko ako. "W-wala po kasi akong load." Nagsuningaling ako.

"Sige, sandali at kukuhanin ko," agad na sagot naman niya. "Sino ba'ng tatawagan
mo?"

Si Baron. Susubukan ko siyang kontakin. Hindi ako matatahimik dito hangga't hindi
ko nalalaman kung nasaan talaga siya. Kung totoong lumuwas siya ng Maynila, kahit
masama ang pakiramdam ko ngayon, luluwas din ako para sundan siya roon.

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 21

NABIGLA AKO ng gising nang maramdamang may nakahalik nang madiin sa labi ko.
Lasa pa lang ng bibig niya, kilala ko na. Napasabunot ako sa buhok niya sabay
bangon nang bahagya. "B-Baron..."

Agad niya namang dinikit ang noo niya sa noo ko sabay hinga nang malalim. "Happy
monthsary."

Hindi ko mapigilang hindi maging emosyonal sa bulong niya. Tuluyan na akong

bumangon. "S-saan ka nagpunta?" nangilid agad ang luha sa mga mata ko.

"Sorry hindi ako nakarating sa date natin. 'Wag kang magalit sa 'kin." Hinang-hina
ang boses niya.

"Saan ka nga nagpunta? Sabihin mo sa 'kin." Hinaplos ko ang pisngi niya. Pero
laking pagtataka ko nang iiwas niya ang mukha niya at umaray pa.

Kinutuban ako. Marahan ko siyang tinulak at dali-daling bumangon ng kama para

buksan ang ilaw. Kamuntik pa nga akong mawalan ng balanse.

Nanglalabo pa ang paningin ko nang tingnan ko siya. At halos bumigay na lang ang
mga tuhod ko sa naabutan kong hitsura niya sa kama ko! Namimilipit siya sa sakit,
at ang mukha niya, puro galos at pasa!

"A-anong nangyari sa 'yo?" nagmadali akong tumakbo pabalik sa kanya sa kabila ng

kabang nararamdaman ko. Napa-away na naman siya!

Umupo ako sa gilid ng kama at nanginginig na hinarap ang mukha niya sa 'kin. Umiwas
nga ulit agad siya malamang dahil nahapdian siya sa hawak ko.

Hindi ko matingnan nang diretso ang mukha niya. Putok ang gilid ng labi niya at
nagdudugo! Ang dami niyang pasa sa mukha, ang pinaka-malaki ay ang nasa gilid ng
kaliwa niyang mata. Kulay ube na iyon. Halos hindi na nga makamulat ang namumula
niyang mga mata! Sa hitsura

niya, sigurado akong hindi lang isang tao ang bumugbog sa kanya.

May kutob ako kung sino'ng may gawa sa kanya nito, pero hindi ko agad nabanggit
dahil nalipat ang atensiyon ko sa balikat niya na kanina niya pa takip-takip.

Pilit kong inalis ang kamay niya roon. "A-ano 'to?" tinanong ko pa sabay kapa rin
sa parteng iyon. Napa-aray pa nga siya! Tapos pinanglakihan na lang ako ng mga mata
nang makitang may punit ang damit niya, may dugo roon at may dugo na rin sa palad
ko! Dali-dali kong itinaas ang manggas ng itim niyang t-shirt. Mayroon siyang
malaking hiwa sa balikat! "Baron!"

Nanghina ang sikmura ko sa dami ng dugong nakikita ko. Hindi ko tuloy alam kung ano
na'ng hahaplusin ko, kung ang mukha niya bang puno ng pasa o ang sugat niya. Hindi
ako mapakali sa kung ano'ng gagawin!

Nakapikit lang naman siya at hindi nagsasalita. Basta namimilipit siya!

"D-dadalhin kita sa ospital!" Akmang patayo na ako, pero hinawakan niya agad ako sa
pulso.

"'Wag na. Kaya ko."

Nangilid ang luha sa mga mata ko nang magbalik ako ng tingin sa kanya. "Ano ka ba.
May sugat ka! Kailangan mong madala sa ospital!"
Umiling siya. "Mababaw lang 'to. Kaya ko."

"Baron naman! 'Wag na ngang matigas ang ulo mo! Hindi mo naman kaya, eh."

Hinila niya ako pabalik sa pagkakaupo sa kama. Yayakapin niya dapat ako pero hindi
ako nagpaubaya. "Bawal ang yakap. Pupunta tayo sa ospital ngayon."

Umiling-iling ulit siya, hindi siya makamulat.

Sinimulan ko na siyang alalayan patayo. Naiiyak na ako sa sobrang pag-aalala ko.

"Please naman Baron. Sumunod ka na sa 'kin."

"Ayoko."

"Baron! Nag-aalala

ako sa 'yo, eh! Bakit ba kasi hindi ka na lang dumiretso sa ospital. Tingnan mo ang
lagay mo, oh."

Pinilit niya akong tingnan. "Gusto na kasi kitang makita."

Napapikit ako nang madiin. "Dapat kitang madala sa ospital para malinis 'yang sugat
mo. Halika na."

Muli lang naman siyang umiling. "Ayoko."

"Baron naman!"

"Pagod na 'ko, Desa. Hindi ko na kaya. Pwede bang dito na lang tayong dalawa."

Bumagsak na lang ang mga balikat ko.

Pinagmasdan ko siya. Nakaramdam ako ng awa. Matapang siya, at ito ang unang beses
na nakita ko siyang ganito. Hinang-hina siya. Halata sa itsura niyang hindi na niya
kayang maglakad o kahit tumayo man lang. Actually iniisip ko kung paano niya pa
nagawang makauwi rito. Pinipilit niya na naman ang sarili niya.

Pinahid ko na lang ang mukha kong nanglalamig, at saka tumayo. Tumungo ako sa
cabinet ko para kuhanin doon ang medicine kit. Hindi ako masyadong marunong gumamot
ng ganoong kalaking sugat, pero kakayanin ko. Hindi pwedeng hindi ko 'yon
malilinis!

Pagbalik ko sa kama dala ang kit ko, namimilipit pa rin siya. Umupo ulit ako sa
tabi niya. Pinaayos ko siya ng higa sa kama ko. Malamig naman ang panahon, pero
parang init na init siya. Baka dala ng suot niyang maong na pantalon.

"Hubarin mo 'to para magamot kita nang maayos." Tinulungan ko siyang hilaan pataas
ang t-shirt niya.

Napaiwas na lang ako ng tingin sabay pikit nang makitang may isa pa pala siyang
hiwa sa kaliwang tagiliran! Nagdudugo rin iyon, pero hindi kasing dami at kasing
lalim ng hiwa sa balikat niya.

"Ano'ng klaseng mga tao ba ang gumawa nito

sa 'yo. May balak ba silang patayin ka!"

Halata naman kasing sinubukan nilang pagsasaksakin si Baron. Sobra ang takot ko
ngayon. Hindi ko yata kayang isipin na muntik ng mawala sa 'kin ang lalaking 'to.
Muli kong tiningnan ang katawan niya. Nanginginig ang labi ko, parang hindi
kakayanin ng sikmura kong gamutin siya, pero kailangan ko 'tong gawin. Kailangan
niya 'ko, eh.

Nilaglag ko ang t-shirt niya sa sahig. Nangingitim ang ibang parte ng katawan niya.
Halatang pinaghahampas siya ng kung anong matigas na bagay sa dibdib at tiyan.
Hindi ko mapigilang hindi mapaiyak sa hitsura niya ngayon. Kaya pala kanina pa siya
namimilipit. Walang patawad ang gumawa nito sa kanya!

Taranta ko nang binuksan ang medicine kit para maghalungkat ng gamot. Hindi ako
mapakali sa kung anong gamot ang unang ilalagay. Dapat yata punasan ko muna ang
sugat niya ng basang tela para malinis. Tama!

Madali kong nilapag ang kit na nasa kandungan ko sa kama, tapos tumayo na ako. Pero
mabilis rin niya akong hinila sa kamay, na para bang ayaw niya akong mawala sa
paningin niya.

"'Wag ka na kasi umalis."

Lumuhod ako sa sahig sa gilid niya at hinaplos ang kanyang buhok. Naglalambing na
siya.

"Hindi ako mawawala nang matagal. May kukunin lang ako sa labas. Saglit lang,
babalik agad ako, ha? 'Wag kang masyadong gagalaw." Nanginginig pa ang boses ko,
tapos hinalikan ko siya nang marahan sa ulonan at kumaripas na ng takbo palabas ng
kwarto.

PATAY NA PATAY lahat ng mga ilaw sa labas.

Dali-dali lang akong humila ng bimpo sa maliit na cabinet sa labas ng kwarto nila
Mama. Iniiwasan kong

gumawa ng kahit na anong ingay. Pagkatapos binasa ko ang bimpong iyon sa banyo.
Tinaas ko ang sleeves ng suot kong jacket para hindi mabasa. Kumuha na rin ako ng
tabo na may tubig.

Binibilisan ko lahat ng mga galaw ko dahil alam kong naghihintay sa 'kin si Baron.
Mas lalo siyang manghihina kung hindi magagamot agad ang mga sugat niya.

Inaamin ko, hindi pa gaanong maganda ang pakiramdam ko ngayon. Pero mas kailangan
ni Baron ang pag-aalaga ko. Nabugbog siya, at halos masaksak pa! Alam ko naman kung
sino'ng may gawa nito sa kanya, eh. Si Grant! Siya lang ang alam kong may galit kay
Baron. Ginagantihan niya ito!

NAGMADALI NA akong bumalik ng kwarto. Sinigurado kong na-lock ko ang pinto bago
tumakbo papunta kay Baron.

Sumilip pa muna ako sa orasan ko. Ala-una na pala ng madaling araw. Ang tagal
tiniis ni Baron ang mga sugat niya kung ganoon.

Nilapag ko na ang tabo sa sahig at piniga ang basang bimpo. Sobrang nanginginig ang
kamay ko habang dinadampi ang bimpo sa sugat sa balikat niya. Natatakot ako baka
madiinan ko at masaktan siya. Ngayon pa nga lang, eh, napapa-ilag na siya.

Nang malinis ko na ang mga dugo sa balikat niya, doon ko napansing may kalaliman
ang sugat niya. Matulis ang kutsilyong ginamit. Bumaliktad na naman tuloy ang
sikmura ko. Ang dalas ko nang napapa-pikit dahil nanghihina ako.
"Baron, malalim 'to. Kailangan mo talagang madala sa ospital."

Umiling-iling lang naman ulit siya, tapos mas lalong namilipit. Dumiin ang kapit
niya sa sikmura niya. Hay ano ba'ng nararamdaman niya.

Nilublob ko ang bimpong puro dugo sa tabong may tubig,

pagkatapos bahagya ko siyang pinatihiya para makita kung ano bang hinahawakan niya
sa tiyan niya. Pagtihaya lang nga ang gagawin niya pero parang hirap na hirap na
siya. Naghahabol siya ng hininga sa kaunting paggalaw niya.

"Ano'ng masakit?" Dahan-dahan kong inalis ang pagkakatakip niya sa sikmura niya.

I looked up at him dahil hindi niya ako sinasagot. Basta nakapikit lang siya nang
madiin. Halatang sobrang sakit ng nararamdaman niya. Kahit kailan hindi ko siya
nakitang ganito. Ni hindi ko na maipinta ang mukha niya.

Hinaplos-haplos ko na lang ang tiyan niya. "A-ano'ng gagawin ko para mawala ang
sakit? Hmm?"

Umiling siya sabay dilat. Nakapungay ang mga mata niya. "Basta 'wag ka nang lalabas
ulit ng kwarto. Dito ka lang sa tabi ko." At namilipit na naman siya.

Pinigilan ko ang luha ko sa pagtulo. Naaawa na talaga ako sa kanya. Bakit ganito pa
rin siya sa 'kin kahit na nasasaktan na siya. Parang takot na takot siya.

"Ano nangyari sa tiyan mo? Ha?" gusto kong malaman.

Hindi niya naman ako sinagot kaya kinuha ko ang atensiyon niya. "Baron?"

"Pinagsisipa nila 'ko. Ayaw nila 'kong tigilan."

"N-nila?" Pumiyok pa ako. So tama nga ako. "Ilang tao ang gumawa nito sa 'yo? Si
Grant ba ang nagpasimuno?"

Tumango siya. "Apat sila. T*ngina sinubukan kong protektahan sarili ko pero p*ta
ang dami nila. Pinagka-isahan nila 'ko."

Hindi ko na napigilan, tumulo na ang luha ko. Para siyang nagsusumbong sa 'kin sa
paraan ng pagsasalita niya. He doesn't deserve this kind of pain.

Nagagalit tuloy ako kay Grant ngayon! Galit ako dahil ginawa niya 'to kay Baron!

Hindi man lang siya lumaban nang patas! Nagsama pa talaga siya ng kakampi!
Pinagkaisahan nila si Baron!

Pinahid ko na ang mga luha ko at dumampot na ng gamot at bulak mula sa medicine

kit. Inumpisahan kong gamutin ang sugat niya sa balikat.

Panay ang singhot ko dahil naiiyak talaga ako sa inis ko. Si Grant ay isang demonyo
para gawin 'to!

"Alalang-alala ako sa 'yo kanina," kwento ko sa kanya habang nagpapahid ng gamot.

"Malakas ang kutob kong may nangyaring masama sa 'yo. Hindi kita matawagan, nawala
ang cellphone ko sa bangko kanina."

"Hawak ni Grant ang cellphone mo."

Natigilan ako at natulala sa kanya.

Ang tagal bago nag-sink in sa utak ko ang tunay na nangyari kaya nawala ang
telepono ko. Tama nga ang kutob ko, ang mga ka-opisina ko ang kumuha ng phone ko!
Ang sama nila!

Nagpakawala ako ng buntong hininga. "I-I'm sorry. Hindi kasi ako nag-iingat. Dapat
hindi ko iniiwan ang phone ko sa bag ko. Sorry. Nangyari pa tuloy 'to sa 'yo."

"Wala ka namang kasalanan."

Pumikit ako nang madiin.

Alam ko na ngayon, na marahil ginamit ni Grant ang phone ko para mag-text kay Baron
ng kung anu-ano. Marahil sinabi nitong hawak niya ako. Kaya pala sabi ni Mama ay
natatarantang umalis si Baron ng FRANCO kanina. Iyon pala 'yon.

Nabalik ako sa huwisyo nang abutin ni Baron ang pisngi ko para haplusin. Agad ko
namang pinahid ang mga pisngi ko at nginitian siya nang matamis. "O-okay lang ako,"
sabi ko pa.

Tapos tinuloy ko na ulit ang pagga-gamot sa balikat niya. Hindi na ako mapakali
kasi dumudugo pa rin kahit na nililinis ko na. Tinapalan ko na lang iyon

ng bandage para matigil ang pagdugo. Sana tama itong ginagawa ko. Kinakabahan ako
baka magka-impeksyon. Ayaw niya naman kasing magpadala sa ospital para magamot nang
maayos.

Pagtapos ko sa balikat niya, ang sugat naman sa tagiliran niya ang sinunod kong
gamutin. Muli kong kinuha ang basang bimpo para punasan ang mga dugo roon. Halatang
umilag siya sa mga saksak sa kanya kaya siya nakakuha ng ganitong mga sugat.

"Mamaya lulutuan kita ng noodles. Para mainitan 'yang tiyan mo. Saglit na lang ito,
Baron." Tinapos ko ang pagpupunas at binalik sa pagkakalublob sa tubig ang bimpo.

Nakapikit na siya ngayon. Alam kong inaantok na siya dala ng pagod.

Napansin ko ang kamao niya, may mga galos din iyon. Patunay na nakipaglaban siya
pero hindi niya talaga kinaya ang dami nila Grant. Panay din ang pagsulyap ko sa
balikat niya. Baka kasi matanggal ang bandage na nilagay ko, o baka dumudugo na
naman ang sugat niya.

Pagkatapos kong magamot ang tagiliran niya, lumapit ako ng upo sa dibdib niya. Ang
mukha niya naman ngayon ang lalagyan ko ng gamot. Sobrang dami niyang pasa! 'Yung
dugo sa labi niya, nanuyo na.

Habang ginagamot ko ang mga galos sa mukha niya, napansin kong nakatitig siya sa
'kin. Namumula ang kanan niyang mata gawa ng malaking pasa sa gilid noon.

"'W-wag mo 'kong tingnan nang ganyan," nahihiyang sabi ko.

Naiilang kasi ako. Ang lalim niya kung makatingin sa 'kin. Para bang ang daming
tumatakbo sa isip niya ngayon na ayaw niyang sabihin.

"Sorry," biglang salita niya na lang.

I bit my lower lip. "Bakit sorry?"

"Kasi t*ngina hindi na naman

natuloy date natin."

Mapait akong ngumiti. "'Wag mong isipin 'yon. Ang importante nandito ka na sa akin
ulit. Kanina pa ako kinakabahan kung nasaan ka."

Pumikit siya nang madiin at umayos ng higa. "Sorry pinag-alala kita. Put*ngina kase
ng g*gong Grant na 'yon. Tinawagan ako, gamit niya number mo."

Natigilan ako sa ginagawa ko. Tiningnan ko siya na nakatingin din sa mukha ko.

"A-anong sinabi niya sa 'yo?" usisa ko.

Saglit siyang pumikit. "Pagsasamantalahan ka raw niya kapag hindi ako pumunta
kaagad sa dating perya. T*ngina nataranta ako. Parang nagdilim bigla paningin ko.
Pagdating ko ron, hinahanap kita pero p*ta wala ka."

Ako naman ang napapikit nang madiin.

Hindi ko masikmura na may taong kayang gumawa ng ganoong kasamaan.

Hinaplos-haplos ko na lang ang buhok niya. "Sorry." Sobrang nagi-guilty talaga ako.
Alam kong hindi mababago ng sorry ko ang nangyari sa kanya.

Feeling ko lang kasi kasalanan ko lahat. Kung hindi ko pinabayaan ang phone ko na
makuha ng iba, hindi ito mangyayari sa kanya. Sa kagustuhan niyang maligtas ako,
siya ang napahamak.

Nabigla na lang ako nang dumampi ang daliri niya sa ibaba kong labi.

Tiningnan ko siya.

"May kasalanan ako sa 'yo," nanghihinang sabi niya.

"A-ano'ng kasalanan?"

"Nakipag-away na naman ako. Pinigilan kong hindi lumaban para matupad ang pangako
ko sa 'yo, pero hindi ko kaya. Nakipaglaban pa rin ako."

Namuo muli ang luha sa gilid ng mga mata ko. "B-Baron, bakit..." Lumapit ako sa
kanya at humalik sa gilid ng labi niya. Ang luha ko, kaagad na tumulo sa pisngi
niya.

Nakakainis na mas lalo ko siyang minamahal dahil ganito siya. Sobra-sobra siyang
magmahal!

Humaplos naman bigla ang kaliwa niyang kamay sa buhok ko. Nataranta ako! Hindi niya
pa dapat ginagalaw iyon! Dumistansiya na agad ako at pina-relax ang kamay niya sa
kama.

"Dito lang, please? Baka matanggal ang bandage mo. Hindi ko alam kung tama ang
pagkakalagay ko." Sinilip ko pa ang braso niya para i-check.

"Bakit mainit ka? May sakit ka ba?" Puna niya.

Napakagat ako ng labi. Tapos umiling ako at suminghot. "W-wala. Medyo nilalamig
lang ako gawa ng ulan. Gamutin na ulit kita." Tinuloy ko ang paglalagay ng gamot sa
gilid ng mata niya gamit ang cotton buds. Hindi na nawala ang panginginig nitong
kamay ko.
"Ang dami mong pasa. Mga ilang araw siguro bago gumaling ang mga ito," pagsasalita
ko na lang nang hindi tumitingin sa mga mata niya.

"Desa--"

Saglit ko lang siyang sinilip, pero hindi ako huminto sa paglalagay ng gamot.

"Palambing ako."

Ngumiti ako nang mapait. "Sige po. Ano'ng gusto mo?"

"Pwede bang umalis ka na sa trabaho mo?"

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 22

SAKA LAMANG ako natigilan at napatuwid ng upo.

Sinubukan kong magsalita, pero para bang bigla akong nawalan ng boses sa sobrang
pagkagulat sa sinabi niya. Bahagya lang akong napa-nganga.

Siya naman, hindi niya inalis ang tingin niya sa mga mata ko.

"Galit ka...sa gusto kong mangyari?"

Bumagsak na ang mga balikat ko. Pagkatapos ay napaiwas ako ng tingin.

Alam ko naman kung bakit niya ako gustong paalisin sa trabaho. Naiintindihan ko.
Sadyang hindi lang talaga ako makapag-react.

Nanginginig ang kamay niya nang iharap niya ang mukha ko pabalik sa kanya.

"Baron..." ang tanging nasabi ko.

"Ayaw mong umalis?" diretsong tanong niya sa 'kin.

Napakagat lang ako ng labi sabay haplos sa kamay niyang nasa pisngi ko.

"Binalaan ako ng put*nginang Grant na 'yon," kwento niya. "Sinabi niya sa 'king
bantayan kita nang maigi. 'Wag daw kitang hahayaan na mawala sa paningin ko.
T*ngina alam kong may gagawin siyang masama sa 'yo. Hindi pa siya kuntento sa
ginawa niya sa 'kin...

...Desa, hindi kita mababantayan nang maayos kung nandon ka pa rin sa bangko kasama
niya."

Nagkalakas ako ng loob na tingnan siya diretso sa mga mata.

"Ayokong may mangyari sa 'yong masama. T*ngina kahit ilang beses niya 'kong
ipabugbog ayos lang, 'wag na 'wag ka lang niyang idadamay. Ako na lang, 'wag na
ikaw...

...hindi ko kakayanin 'pag may ginawa siyang masama sa 'yo. Ayokong mapahamak ka ng
dahil lang sa 'kin. Simula noong naging tayo, inalay ko na ang sarili ko sa 'yo.
Nangako ako na gagawin ko lahat 'wag ka lang masaktan."

Kumapit ulit siya sa sikmura

niya. Ako naman, napayuko.

Ganito pala talaga siya magmahal. Natatakot siya sa kung ano'ng pwedeng mangyari sa
'kin. Ngayon ko lang siya nakitang ganito na sobrang seryoso sa gusto niyang
ipagawa sa 'kin.

"Alam ko kung ano'ng kaya niyang gawin sa 'yo," dagdag niya pa. "At put*ngina
makakapatay ako kung sakaling matuloy niya 'yon. T*ngina Desa alam mong akin ka
lang. Walang ibang pwedeng mag may-ari sa 'yo."

Tiningan ko na ulit siya, only to find out na nakatingin pa rin pala siya sa 'kin.
Kahit na hindi niya gaanong mamulat ang mga mata niya, kitang-kita ko ang
sinseridad sa mga iyon.

Hindi ko alam kung ano'ng eksatong mga sinabi sa kanya ni Grant para maging ganito
siya sa 'kin ngayon. Basta isa lang ang alam ko, kung ayaw niya akong mapahamak,
mas lalong ayaw ko na ring maulit sa kanya itong sinapit niyang 'to. Kung kaya
niyang gawin lahat para sa 'kin, kaya ko ring gawin lahat para sa kanya.

At isa pa, natatakot din ako sa pwedeng mangyari sa 'kin. Alam ko sa sarili kong
mahina ako. At kailangan ko si Baron para maging matapang.

Nagpakawala na lang ako ng buntong hininga at saka tumango-tango. "Pag-iisipan ko

nang mabuti kung paano ako makaka-alis."

At laking gulat ko na lang nang hilain niya ako para yakapin. Napaatras naman ako
kaagad, "B-Baron, 'yung sugat mo."

Pero hindi niya ako pinakinggan. Sinubsob niya ako sa hubad niyang dibdib at
niyakap sa leeg gamit ang braso niyang walang sugat.

"Pasensiya ka na kung ganito kabigat ang hinihiling ko sa 'yo."

Pumikit ako. "A-ayos lang."

"Gusto lang naman kitang protektahan.

Pagbigyan mo sana 'tong g*gong mahal na mahal ka."

Tumango-tango ako sa ilalim nang mainit niyang yakap.

"T*ngina kung pwede lang kasi kitang itago sa kwarto ko habang buhay para walang
makasakit sa 'yo, para walang maka-hadlang sa 'ting dalawa."

Muli akong tumango. "Gagawan ko ng paraan. Magre-resign ako."

Pagkatapos ay kumawala na ako mula sa kanya. Inexamine ko ang sugat sa labi niya.
Nanunuyo at namuo na ang dugo roon.

Pagkatapos hinaplos ko ang buhok niya. "'Wag ka nang mag-aalala, ha? Aalis ako ron
sa bangko."

Ngumiti siya. At sa ngiti niyang 'yon naramdaman ko na kahit papaano'y napanatag

siya.

"Gutom ka na ba? Magluluto ako ng noodles, sandali." Marahan ko siyang hinalikan sa

ilong, tapos tumayo na 'ko.

Inabot ko ang tabong may tubig na nasa sahig bago naglakad palabas ng kwarto.
Malapit na nga ako sa pinto nang bigla akong tawagin ni Baron.

Nilingon ko agad siya. "May iba ka pang gusto?"

Hindi siya sumagot agad. Hiniga niya nang maayos ang ulo niya sa unan at pumikit.
"Wala. Basta bumalik ka lang kaagad."

Ngumiti ako nang mapait tapos nagpatuloy na sa paglabas. Parang nagiging triple ang
pagiging malambing niya kapag masama ang pakiramdam niya.

DUMAAN PA muna ako sa banyo para labhan itong bimpo na panay dugo.

Hindi pwedeng mahalata ni Mama na namansahan ito, dahil tiyak na magtatanong iyon.
Kung itapon ko naman itong bimpo, hahanapin niya. Si Mama 'yung tipo ng nanay na
kabisado lahat ang mga damit dito sa bahay, kahit na simpleng panyo naaalala niya.

Medyo namo-mroblema ako ngayon kung anong idadahilan

ko kila Mama sa pag-resign na gagawin ko. Kailangan mabuo ko nang malinis ang
kwento sa utak ko.

Malakas ang kutob kong magagalit si Mama. Baka nga hindi ako payagan non, eh.
Sasabihin non, sobrang hirap maghanap ng trabaho kaya bakit pa ako aalis. Tapos
bibilangin niya lahat ng mga damit na binili niya sa 'kin, at pagaasikasong
ginagawa niya sa umaga bago ako pumasok. Kilala ko na 'yon si Mama. Pero basta,
gagawin ko kung ano'ng dapat kong gawin. Pero hindi ko muna siguro iisipin ngayon
kung paano, basta kailangan ko munang alagaan si Baron.

MATAPOS KONG maisampay ang bimpo, dumiretso na ako sa kusina.

Wala akong oras magluto talaga, kaya kumuha na lang ako ng cup noodles. Dalawa ang
kinuha ko kasi nakaramdam na rin ako ng gutom. Naalala kong hindi pa nga rin pala
ako kumakain.

Nilagyan ko na lang ang mga cup noodles ng mainit na tubig galing sa termos, tapos
dinala ko na kay Baron. Susubuan ko na lang siya kasi mahina pa siya. May dala rin
akong tubig at gamot para sa sakit ng katawan.

Akala ko nakatulog na siya nang makabalik ako sa kwarto. Pero nang makalapit na 'ko
sa kanya, nagmulat agad siya ng mga mata.

Ngumiti naman ako nang tipid. "Kain na tayo."

"Hindi ka pa kumakain?" Nakasilip siya sa dalawang cup noodles na nasa tray na dala
ko.

"Uh, k-kumain na kanina. Pero nagugutom ulit ako, saka gusto kitang sabayan."

Nilapag ko muna ang tray malapit sa salamin ko. Tapos hinubad ko ang suot kong
jacket kasi medyo nakakaramdam na ako ng init. Sinabit ko lang 'yon sa salamin
tapos umupo na ako sa gilid ng kama, sa tabi niya.

"Sandali

lang, ha? Hindi pa luto 'yung noodles, eh." Sinuklay ko ang gilid ng buhok niya.

Nakatingin lang naman siya sa 'kin. Pagod na pagod ang mga mata niya, parang
malapit na namang bumagsak.

"Naghintay ka ba nang matagal sa 'kin kanina?" biglang tanong niya sa 'kin.

Napalunok ako. Hindi ako pwedeng magpahalata. "Uhm, h-hindi, saglit lang. Umuwi na
rin ako kaagad nong feeling ko, wala ka na."

"Sorry. Sinubukan kong makapunta kaagad sa 'yo, kaso put*ngina--"

"Baron," pagputol ko sa kanya. "Okay lang. 'Wag mo nang isipin 'yon. Next time na
lang tayo magde-date."

"Pero tsk, monthsary natin."

Ngumiti ako sa kanya. Tapos bigla kong naalala - 'yung dog tag!

"Ay, may ibibigay pala ako sa 'yo." Nagmadali akong tumayo para puntahan kung
nasaan ang bag ko.

Hinalungkat ko sa loob noon ang plastic na may lamang dog tag, tapos bumalik agad
ako sa tabi niya. Inalalayan ko siya na bahagyang bumangon para masuot ko sa kanya
ang regalo ko.

"Ayan, bagay na bagay sa 'yo!" Masayang sabi ko pa.

Tiningnan niya naman agad ang dog tag pagkasuot na pagkasuot ko. Binasa niya pa ang
naka-ukit roon, tapos ngumiti siya nang malapad. Kahit na may sugat siya sa labi ay
nagawa niya pa ring bigyan ako ng matamis na ngiti.

"Nagustuhan mo ba? Excited akong ibigay 'yan sa 'yo, eh."

Nagbalik siya ng tingin sa 'kin. Iba ang ngiti niya ngayon, naramdaman kong na-
appreciate niya ang bigay ko.

"Halika ka nga rito." Sinenyasan niya akong lumapit sa kanya.

Sumunod naman ako. Nilapit ko ang mukha ko sa kanya. Kinikilig ako.

Bigla niya akong hinalikan sa labi,

tapos dinikit niya ang pisngi niya sa pisngi ko. Nakakapit siya sa batok ko. Ramdam
na ramdam ko nga ang init ng paghinga niya ngayon.

"Kuting ko," he breathed.

Ang sarap sa pakiramdam ng bulong niya. Inaangkin niya talaga ako. Hinaplos ko siya
sa likod ng ulo niya.

"Sobrang nagustuhan ko," sabi niya. "Iingatan ko 'to."

Napangiti ako. Hindi siya mahirap pasayahin.

Humalik siya sa pisngi ko, tapos nabigla na lang ako nang isiksik niya ang mukha
niya sa leeg ko. "T*ngina Desa mahal na mahal kita...

...payag akong magpabugbog araw-araw, basta ba pag-uwi ko, ikaw ang gagamot sa
'kin."

Sumimangot ako at marahan siyang tinulak palayo. "Huwag ka ngang nagbibiro ng

ganyan. Hindi okay 'tong nangyari sa 'yo, ha. Gusto mo ba 'kong mamatay sa sobrang
pag-aalala sa 'yo?"

Ngumisi lang naman siya sabay sandal ng ulo niya sa headboard. "Basta, mahal kita."

Ngumiti na lang din ako. "I love you, too. O sige na, kain ka na para makapag-
pahinga ka na." At inabot ko na ang cup noodles pati na ang kutsara't tinidor mula
sa tray.

Tinulungan ko siyang makasandal nang maayos sa headboard ng kama. Grabe, hinang-

hina talaga siya. Kahit ganito lang ang gagawin niya, nahihirapan pa siya.

Sinimulan ko na siyang pakainin. Hinipan ko muna ang sabaw sa kutsara bago tinapat
sa bibig niya. "Dahan-dahan, ha, mainit."

Ang sarap alagaan ni Baron. Buti na lang at hindi matigas ang ulo niya ngayon. Ang
amo-amo niya, tinatanggap niya lahat ng sinusubo kong sabaw sa kanya.

"Alam mo bang muntik na akong lumuwas ng Maynila?" kwento ko sa kanya habang

pinapakain siya.

Nangunot nga agad ang noo niya, eh, at hindi tinanggap ang sumunod kong sinusubo.

"Bakit? Ano'ng gagawin mo ron?"

Binalik ko ang kutsara sa cup. "Kinutuban kasi sila Mama na baka lumuwas ka ng
Maynila kaya ka biglang nawala. Susundan na sana kita roon kung na-contact lang
kita gamit ang phone ni Mama. Akala ko kasi iniwan mo na 'ko."

Saglit siyang pumikit. "tsk sinabi ko nang hindi kita iiwan dito."

Tumingin ako sa ibang direksyon. "Alam ko. Natakot lang naman ako at nag-aalala."

"Desa, kung sakaling babalik ako ng Maynila, isasama kita. Hindi ka pwedeng
mahiwalay sa 'kin."

Isang matamis na ngiti ang isinagot ko sa kanya. Tapos nagsalok na ulit ako ng
sabaw ng noodles.

"Kain ka na ulit."

"Ikaw, bakit hindi ka kumakain?"

"Mamaya na ako. Ikaw muna. 'Pag naubos mo na 'to, ako naman ang kakain. Kaya dapat
maubos mo 'to, ha?"

Bigla siyang napangisi. "P*ta ba't ang sarap mo mag-alaga."

Ngumiti lang ako tapos sinubuan ko na siya. Eh ang sarap niya rin kasing alagaan,
eh.
Hindi ako pumayag na hindi niya maubos ang cup noodles niya. Pagkatapos niya
kumain, inubos ko na rin ang noodles ko tapos pinainom ko na siya ng gamot.
Pinahiga ko na rin siya nang maayos sa kama ko.

"Tabi tayo?" tanong niya sa 'kin habang kinukumutan ko siya.

Tumango naman ako. "Tabi tayo." Tabi ulit tayo.

Pagkatapos ay pumwesto na ako sa kanang gilid niya. Pinaisod ko lang siya nang
kaunti para may espasyo ako. Hindi ako pwede sa kabilang side ng kama dahil
matatamaan ko ang mga sugat niya.

Tinabihan ko na

siya at sumandal sa headboard.

"Ano'ng nangyari diyan?" Bigla siyang tumuro sa pasa sa kaliwang braso ko. Patay,
napansin niya.

Tinakpan ko na lang ng nakalugay kong buhok. "Uhm, kinagat ng tigre."

Nagusot ang mukha niya. Parang late nag-sink in sa utak niya na siya ang gumawa
nito sa 'kin.

"Nagka-pasa ka, 'di mo sinabi sa 'kin," sabi niya pa.

"Okay lang. Hindi naman masakit 'yan, eh." I lied. Masakit talaga, naninigas nga
'tong kaliwang braso ko kanina pa.

"Sorry na. Napapa-sobra panggi-gigil ko sa 'yo," tapos laking gulat ko na lang nang
bigla niyang ihiga ang ulonan niya sa itaas ng dibdib ko.

"B-Baron..." Nakaramdam ako ng pagka-ilang. Parang namula na parang kamatis itong

mga pisngi ko. Naka-puting sando lang kasi ako ngayon. Manipis ang tela nito.

Hinaplos ko ang buhok niya. "Mangangalay ka. Higa ka nang maayos," dahilan ko
kunwari.

Kaso umiling-iling siya sa dibdib ko. "Gusto ko dito." At pinatong niya pa ang
braso niya sa ibabaw ng tiyan ko.

Syempre wala na akong nagawa. Hindi ko naman kayang hindian si Baron sa oras na
maglambing na siya sa 'kin. Ganito talaga siya. Hinayaan ko na. Nagpatuloy na lang
ako sa paghaplos sa buhok niya para makatulog na siya nang mahimbing.

"Desa-"

Sinuklay ko pataas ang buhok niya para masilip ang kanyang mukha. "Hmm?"

Mas lalo naman siyang sumiksik sa ibabaw ng dibdib ko. "Kahit ilang beses niya pa
'kong ipabugbog, hindi ka pa rin niya makukuha. Hindi ako papayag. Mababaliw ako
'pag nawala ka sa 'kin."

Halos mapunit ang labi ko sa lapad ng pagngiti ko.

Hay, Baron, bakit ka ba ganito magmahal. You're such a great lover.

Niyakap ko na lang siya sa kanyang leeg, tapos hinalikan ko siya nang matagal sa
tuktok ng ulo niya. "Hindi niya 'ko makukuha. At mas lalong hindi ako mawawala sa
'yo. Tulog ka na diyan, babantayan kita. Pag nagpa-galing ka agad, iki-kiss kita
nang marami."

And again, I kissed the top of his head.

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 23

"KAYA mo ba?"

"Syempre kaya ko! Kargahin pa kita, gusto mo?" mayabang na sagot sa 'kin ni Baron
habang ina-alalayan ko siya pababa ng tricycle.

Hay, tingnan mo 'to. Nagagawa pang mag-biro sa kabila ng kalagayan niya ngayon.

Galing kami ng ospital. Sinamahan ko siyang magpagamot nang maayos.

Paano ba naman kasi, kaninang umaga pagkagising ko, sobrang taas ng lagnat niya!
Tarantang-taranta ako kasi ang hirap niya pang gisingin, natakot ako baka kung ano
nang nangyari sa kanya. Kamuntik ko na tuloy gisingin sila Mama para magsabi.
Mabuti't nagising na rin naman siya, pero sobrang hinang-hina talaga siya kanina.

Sa tingin ko ay nagka-impeksyon ang mga sugat niya, ewan ko. Pinilit ko siyang
madala na sa ospital kasi alalang-alala na talaga ako.

Kasi naman siya, eh. Hindi nagsasabi, nilalagnat na pala. Kung hindi pa ako
naalimpungatan, hindi ko pa malalaman. Napasugod tuloy kami sa E.R. Tinahi ang mga
hiwa niya, at ginamot 'yung mga pasa at galos niya. Puro band-aid tuloy siya sa
mukha ngayon.

Kanina nga gulat na gulat si Mama nang magising ito at nakita kami ni Baron na
paalis.

Nanghina rin siya sa hitsura ni Baron. Ano raw ang nangyari at nabugbog ito. Dapat
nga gigisingin pa niya si Papa sa sobrang taranta niya, pero pinigilan ko na lang.
Sabi ko huwag na kasi baka lumaki pa ang gulo kapag nalaman nitong napa-away si
Baron.

Nagpalusot na lang din ako kay Mama para hindi ito magduda kung bakit kami
magkasama ni Baron. Sabi ko naabutan ko si Baron sa tapat ng bahay na bugbog-
sarado. Tinutulungan ko lang.

Buti na lang naawa si Mama kaya pinayagan na

niyang ako na ang magsugod kay Baron sa ospital. Tinulungan na lang ako ni ate
Hanna na tumawag ng tricycle kasi hindi naman ako marunong magmaneho ng sasakyan.

"'Wag mo na 'kong alalayan Desa tsk, kaya ko naman," biglang utos sa 'kin ni Baron.
Akay-akay ko kasi siya ngayon habang naglalakad kami papasok ng Jupiter.

Tiningnan ko siya nang malungkot. "Nagkukunyari ka na naman. Hindi mo nga kaya, eh.
Ni hindi ka nga makalakad nang maayos ngayon, oh."

"Maayos naman lakad ko, ah?" May gana pa siyang magkunot ng noo.

"Maayos ba 'yan? Ika-ika ka nga maglakad. Hindi mo kasi sinabi sa 'kin na may
malaki ka pa lang pasa sa binti. Hindi tuloy natin nagamot kagabi."

"T*ngina malay ko ba."

"Dapat kasi sinabi mo sa 'kin na hinampas ka rin diyan nila Grant para natingnan ko
kagabi kung ano'ng nangyari."

"Tsk oo na, 'wag mo na 'kong pagalitan." Napakamot pa siya sa ulo niya.

Kanina ko pa kasi 'yon sinasabi sa kanya. Sobrang nanghina kasi ako nuong nakita
kong kulay ube na ang malaking pasa niya sa hita. Parang ako ang hihimatayin imbis
na siya!

Kanina nga pagka-bangon niya ng kama ko, akala ko talaga tutumba siya sa sahig.
Hinang-hina siyang maglakad! Sa totoo lang, ngayon, nahihirapan akong alalayan
siya. Ang bigat-bigat niya kasi. Sa laki ba naman niya. Tapos todo ingat pa ako
kasi baka matamaan ko ang mga sugat niyang bagong tahi pa lang. Medyo mainit pa
siya ngayon. Nilalagnat pa rin, pero hindi na katulad kanina.

PAGKAPASOK namin sa loob ng bahay, sakto walang tao. Nakahinga ako nang maluwag.

"Namalengke siguro sila Mama," sabi ko

sa kanya.

"Ayos. Tayong dalawa lang. Maso-solo kita."

Natawa ako sabay kurot sa ilong niya. "Ayan ka na naman. Maging good boy ka nga
muna kahit ngayon lang, kita mong may sakit ka, eh."

"Wala naman akong sakit. T*ngina wala nga akong nararamdaman."

"Siyempre! Naturukan ka ng anesthesia, eh. Wala ka talagang mararamdaman."

"Hindi dahil don! Tsk, magaling na talaga ako!" May kasama pa siyang irap.

"O 'wag ka sumigaw. Ba't ka ba sumisigaw." Napabuntong hininga ako. "Sige na nga.
Magaling ka na. Wala ka ng sakit."

Inalalayan ko na siya papunta sa hapag kainan.

Humila ako ng silya para paupuin siya. Kailangan na niyang kumain para makainom
siya ng gamot at makapag-pahinga. At sigurado akong gutom na siya. Ako kasi gutom
na ako. Paano ba naman, ang tagal namin sa ospital. Ala-sais kami umalis ng bahay,
ngayong alas-nueve lang kami nakauwi.

"Saglit lang, ha? Maghahanda ako ng pagkain." Nilapag ko ang sling bag ko sa
katabing silya at saka dimiretso sa gawi ng kalan.
Tiningnan ko kung may iniwang almusal si Mama.

Sakto, may goto sa caldero at may nilagang itlog pang nakahalo! Mukhang masarap,
lalo na't luto ni Mama.

Binuksan ko na muna ang kalan para initin ang pagkain. Mas masarap kasi ang goto
'pag mainit.

"Ano'ng almusal?" tanong ni Baron sa 'kin. Halatang gutom na.

Sinilip ko siya. "Goto. Kumakain ka ba non?"

"Oo. Pero gusto ko susubuan mo ulit ako."

Ngumiti ako. "Naglalambing ka na naman sa 'kin?"

Tumango siya. "Dapat alagaan mo 'ko kasi may sakit ako."

Nagpigil ako ng tawa. "O, akala ko ba

magaling ka na?"

Ang tagal niya naman bago nakasagot. Nag-iisip 'yan ng palusot 'pag ganyan.

"Hindi pa pala ako magaling. Masama pa pakiramdam ko. Ang sakit ng mga tahi ko."

Sabi na, eh.

Napailing-iling na lang ako habang natatawa. Hindi siya consistent sa mga dahilan
niya sa 'kin.

"Alam mo," sabi ko. "Kahit naman masama o hindi masama ang pakiramdam mo, aalagaan
pa rin kita." Sabay kuha ko ng malinis na kutsara para gawing panghalo.

"Pero mas gusto ko pa rin 'pag ako nag-aalaga sa 'yo," sagot naman niya. "Trabaho
ko 'yon. Kuting kasi kita."

Ngumiti ako nang abot tenga. "Aalagaan na lang natin ang isa't isa. Oh, kakain ka
nang madaming goto, ha? Para makainom ka ng gamot."

"Kakain ako nang madami. Paborito ko 'yan. Tsaka susubuan mo 'ko."

"Opo, susubuan kita. Pero dapat bilisan natin kumain, kasi baka maabutan tayo nila
Mama."

"T*ngina ano ngayon kung maabutan niya tayo?"

Natigilan ako at muli siyang nilingon. "E 'di mabibisto niya tayo."

"Ilo-lock na lang natin 'yung pinto para walang sagabal."

Natawa na naman ako sa kanya. "Salbahe ka talaga. May balak ka pang hindi papasukin
sila Mama. Magagalit 'yun."

"Para nga mas matagal tayong makaka-kain nang sabay! Tsk 'wag na nga! Ayaw mo
naman!"

"Gusto ko po. 'Wag ka sumigaw."

Kasi naman kung magsalita siya para siyang walang sakit. Kanina pa siya ganyan -
mainit ang ulo. Feeling ko dahil masama talaga ang pakiramdam niya, hindi niya lang
pinapahalata sa 'kin.

Nagpatuloy na lang ako sa paghahalo rito sa goto. Kaunti na lang ay kukulo na ito.

"Kuting--"

Halos

mapatalon na lang ako sa kinatatayuan ko nang biglang humawak ang mga kamay niya sa
bewang ko. Nasa likuran ko na pala siya!

Kamuntik ko na tuloy mahulog 'tong kutsara sa may goto. Nanindig ang mga balahibo
ko, kasi naman, parang ang lagkit ng hawak niya. Naramdaman ko dahil manipis lang
naman itong kulay pink kong blouse.

Nilingon ko siya. "Ikaw talaga! Bakit ka tumatayo? Mabibinat ka, eh."

"Panoorin kita maghanda ng pagkain natin."

Bumagsak ang mga balikat ko. 'Wag na."

"Gusto ko dito."

"Baron. Upo ka na lang don. 'Wag ka naman galaw nang galaw kasi baka bumuka 'yang
mga tahi mo. Tsaka mahina ka pa, eh."

"Ayaw mo ba 'ko rito?" bigla siyang yumakap sa bewang ko mula sa likuran.

Pasimple akong umiwas, baka kasi mamaya biglang dumating sila Mama at makita pa
siyang nakayakap sa 'kin.

"Bakit ayaw mo magpayakap?" pangingwestyon niya.

"G-gusto ko naman, kaso baka may makakita sa 'tin, eh."

"Wala namang tao. Tayong dalawa nga lang dito. Pwede kong gawin ang kahit na ano'ng
gusto ko sa 'yo."

"Baka biglang dumating sila Mama."

"P*ta hindi 'yan. Tuloy mo na 'yang ini-init mo, papanoorin kita. Bilis."

"Baron, upo ka na ron, please? Ang tigas naman ng ulo mo."

"Papanoorin nga kita! 'Di ba ganon 'yon pag mag-asawa? Magkasama 'pag nagluluto?"

Hindi ko napigilan ang ngiti ko. Kinilig kasi ako!

Inabot ko na lang ang likod ng ulo niya para guluhin ang buhok niya. "Pero hindi pa
naman tayo mag-asawa, eh."

Hinawi niya ang nakalugay kong buhok para masiksik niya ang mukha niya sa gilid ng
leeg ko.

"Gusto mo pakasalan na kita?"

Napapikit ako nang madiin. Bakit ganoon, parang tumayo ang mga balahibo ko sa likod
dahil sa seryoso ng pagkakasabi niya.

Nilingon ko siya. Sobrang lapit pala ng mukha niya sa 'kin, para na kaming
maghahalikan.

I then smiled very sweetly. "Gusto ko. Kaso parang...kuting pa ako?"

Humalik siya sa pisngi ko sabay kalas ng yakap. Nagpakawala siya ng buntong

hininga. "Sige, hihintayin muna kitang maging pusa. 'Yung wild na pusa."

Natawa ako sa kanya. "Ikaw, puro ka talaga kalokohan. May wild ka pang nalalaman.
Upo ka na nga ron."

Humalik lang siya sa tuktok ng ulo ko, tapos bumalik na siya sa silya niya.

Sinundan ko nga siya ng tingin. Hirap na hirap talaga siyang maglakad. Sobrang
alalay niya sa sarili niya habang paupo siya.

Pero hindi ko maiwasang hindi ngumiti ngayon. Na-imagine ko nga kasi kung paano
kapag mag-asawa na kami ni Baron. Palagi na kaming magkasama. Tabi kami sa
pagtulog, at hindi na namin kailangang magtago pa kila Papa. Magiging malaya na
kami at mas masaya.

Binalik ko na ang atensiyon ko sa pag-iinit. Saktong kumulo na ang goto. Kumuha na

ako ng mga mangkong at kutsara, at nagsandok.

Matapos kong magsandok ay dinala ko na agad sa mesa. Kumuha na rin ako ng baso ng
tubig bago ako naupo sa tabi niya.

"Sige na, kumain ka na. Tapos iinom ka na ng gamot para hindi agad kumirot 'yang
sugat mo," sabi ko.

Nakatingin naman siya sa 'kin. "Sabi mo susubuan mo 'ko?"

Napatigil ako sa pagha-halo ng goto ko. Ay oo nga pala, susubuan ko siya kasi
gustong-gusto niya 'yong inaalagaan siya.

Inabot ko ang kutsara niya. Nagsalok ako ng goto. Hinipan ko muna nang maraming
beses bago ko tinapat sa bibig niya.

Hinigop niya naman kaagad. "Ah sarap put*ngina!"

Nataranta ako sa lutong ng mura niya! Agad kong tinakpan ang bibig niya. May
tumalsik pa tuloy na mga butil ng kanin galing sa kutsara sa pagmamadali ko! "Ano
ka ba 'wag kang magmura. Nasa hapag kainan ka."

"E ang sarap, e!"

"Dapat ba may kasama talagang mura?"

Inirapan niya 'ko. "Nasarapan lang, e." Pabulong-bulong pa siya.

Napailing-iling na lang ako. Parang lahat na lang ng reaksyon niya dapat may
kasamang mura. Nakakatawa.

Nagsalok na ulit ako ng goto. "O, kain na ulit."

Pagkatapos niyang tanggapin ang sinusubo ko, ay bigla niya namang inagaw ang
kutsarang hawak ko. "Ikaw naman."

Akmang susubuan niya ako pero umiwas ako, "a-ako na. Hindi mo pwedeng igalaw nang
igalaw 'yang kamay mo."

"Sige na, isa lang. Lambing ko na 'to."

As usual, hindi na naman ako nakahindi sa kanya. Tinanggap ko ang sinusubo niya sa
'kin pagkatapos ay ngumiti ako nang matamis sa kanya.

"T*ngina nagpa-cute ka pa, ah."

Mula sa pag-ngiti ay napanguso ako. Hindi naman ako nagpapa-cute ah?

Kinuha ko na ang kutsara mula sa kanya para makapag-patuloy na ako sa pagpapa-kain

sa kanya.

Sana hindi muna dumating sila Mama para ma-enjoy namin ni Baron ang almusal namin.
First time kasi naming magsabay kumain nang ganito.

"Desa?" tawag niya sa 'kin nang makalahati na niya ang pagkain niya.

Sinilip ko siya. "Po?"

"Hindi ka ba pagagalitan sa trabaho dahil 'di ka

nagpa-alam na papasok ngayon?"

Medyo natigilan ako.

Ang totoo kasi, hindi naman talaga ako pinapasok ni Mama ngayon gawa ng masama nga
ang pakiramdam ko kagabi.

Eh hindi naman alam ni Baron 'yon dahil hindi ko inamin sa kanyang may sakit ako.
Ang akala niya, kaya hindi ako pumasok ngayon e dahil sinamahan ko siya sa ospital.
Well, parte na rin naman iyon.

Inabot ko na lang muna ang baso ng tubig para painumin siya, at saka ko siya
sinagot. "Pagagalitan siguro. Kaso wala naman akong phone para pangtext, eh.
Makikihiram na lang ulit ako kay Mama mamaya. O patext na lang ako sa 'yo?"

Umiwas siya ng tingin. "T*ngina wala na. Sumakabilang-buhay na telepono ko."

Natigilan ako sa paghahalo sa goto. "N-nasira?"

"Tsk nabasag nong hinampas ako ni Grant ng tubo. Put*nginang g*gong 'yon!"

"Oh sshh..." Hinaplos ko agad siya sa pisngi niya para kumalma siya. Nanigas na
naman kasi ang panga niya.

Kahit na ultimo ako ay nainis sa sinabi niya. Dumiin nga ang kapit ko sa kutsara.
Hindi ko maimagine na nagawa nilang hampasin ng tubo si Baron, samantalang wala
itong kalaban-laban sa kanila! Kaya pala kagabi ay halos mangitim na ang katawan ni
Baron.

Nabalik na lang ako sa huwisyo nang iipit ni Baron ang ilang hibla ng buhok ko sa
likod ng tenga ko.

"'Wag mo nang isipin," payo niya. "Makaka-ganti rin ako sa kup*l na 'yon."
I looked at him. Sinuklay ko ang gilid ng buhok niya. "'Wag mo nang gantihan,
please? Baka kung mapaano ka na naman, eh."

"Hindi lang ako handa kagabi. Sa susunod put*ngina niya kahit balahibo niya hindi
makakadikit sa 'kin.

Babasagin ko mukha niya tulad ng ginawa niya sa telepono ko."

"Baron naman. 'Wag na kasi. Hindi ko na kakayanin 'pag nabugbog ka ulit.

Ipapagdasal ko na lang 'yong si Grant. Naniniwala ako sa karma."

Hindi niya naman na ako kinibo. Sa reaksyon niya pa lang alam kong wala siyang
balak na sundin ako.

"Uy, Baron?"

Hindi niya pa rin ako pinansin.

Hinarap ko na ang mukha niya sa 'kin. "Baron? 'Wag mo nang gagantihan, ha?"

Tipid lang siyang tumango sabay abot sa kutsara at sumubo.

Hay. Hindi ako kampante. Mukhang wala talaga siyang balak na pabayaan na lang si
Grant.

Siya lang naman ang iniisip ko. Puro sila gantihan. Baka sa susunod hindi na siya
makailag sa mga saksak ng grupo ni Grant at tuluyan na siyang mawala sa 'kin. Hindi
ko 'yon kakayanin.

"Kelan ka pala aalis sa trabaho mo?"

Natigilan ako sa sumunod niyang tinanong.

Ilang segundo pa ang lumipas bago ko siya nagawang sagutin.

"Uhm, kakausapin ko muna si Mama mamaya. Magsasabi ako na magre-resign na 'ko."

"Ok. Ano'ng idadahilan mo?"

Napaisip ako.

Actually hindi ko pa talaga nabubuo ang kwento sa utak ko. Mas inisip ko kasi siya.

"Ano, sasabihin ko na hindi ko gusto ang trabaho roon. Nakakapagod," sagot ko na

lang."

Bahagya siyang lumapit sa 'kin. "Gusto mo samahan kitang kausapin Mama mo?"

"W-wag na. Kaya ko na mag-isa."

"Hindi ka matatakot?"

Tiningnan ko siya, tapos umiling. "Hindi ako matatakot. Matapang na ako."

Tila natawa siya sa 'kin. "Talaga, matapang ka na? T*ngina samantalang kanina
parang ikaw pa 'yung mahihimatay habang

tinatahi 'tong mga sugat ko."

Nginusuan ko siya. Si Baron! "Hindi mo na talaga makalimutan 'yung nangyari sa
ospital kanina."

Mas lalo siyang natawa. Sa lahat ng may sakit, siya itong malakas mang-alaska.

"Put*ngina kasi sana nakita mo talaga hitsura mo kanina. Hirap na hirap ka habang
ginagamot ako. Akala ko nga iiyak ka pa ron ang p*ta!"

"Ang sakit kaya. Tinusukan ka ng anesthesia malapit mismo sa sugat mo."

"T*nginang 'yan! Paano ka nasaktan, hindi naman sa 'yo ginawa?"

Ngumuso ako ulit. "Wala. Feeling ko lang po masakit. Hindi ka ba nasaktan?"

"Nasaktan. Pero kaya ko 'yon. Parang kagat lang naman ng langgam."

Ay ang yabang. "Ako hindi ko kaya, eh. Umikot nga sikmura ko, eh."

"Tsk sa susunod talaga hindi ka na pwedeng sumama sa 'kin sa ospital. P*ta baka
himatayin ka pa, mag-aalala pa 'ko sa 'yo."

"Pero 'di ba babalik pa tayo ron kasi tatanggalin 'yang mga sinulid sa tahi mo?"

"Ako na lang mag-isa babalik. Bawal ka nang sumama. Hintayin mo na lang ako rito.
T*ngina mas kinakabahan ako sa 'yo, hindi sa sugat ko e."

"Gusto ko sumama."

Tiningnan niya 'ko nang masama.

Ngumiti lang naman ako. "Sige na? Promise hindi na 'ko kakabahan. Hindi na hihigpit
ang kapit ko sa 'yo, saka hindi na ako manginginig."

Napa-iling iling na lang siya. "Minsan ang tigas din ng ulo mo."

"So isasama mo na ako pagbalik mo sa ospital?"

Hindi niya ako nagawang sagutin dahil bigla naming narinig ang boses nila Mama mula
sa labas. Nawala ako sa sarili!

Taranta akong napatayo, kulang na lang nga ay tumumba itong silya ko. Pakiramdam ko

ay nahuli na kami ni Baron kahit na hindi naman!

"'W-wag kang magpapahalata," kinakabahang bulong ko pa kay Baron sabay abot sa

mangkok, baso, at sling bag ko.

Dinala ko agad sa lababo ang pinagkainan ko bago pa kami maabutan ni Mama na

magkatabi ni Baron.

"Oh, mabuti't nandito na rin kayong dalawa. Kumusta ka, Baron?" Sakto ang pagpasok
ni Mama sa bahay.

"OH MY GOD! Ano'ng nangyari sa 'yo?" Si Ate Gwen.

Kasabay na rin pala siya ni Mama.

Hindi ko alam kung bakit parang automatic akong nainis sa pagkarinig ko sa boses
niya.

Kung kanina ay ang lakas ng kabog ng puso ko dala ng kaba ko, ngayon naman ay
nanginginig ang mga kamay ko gawa ng inis. Bakit sumingit na naman siya sa eksena.

Mula sa pagkakatapat sa lababo ay hinarap ko sila.

Kakalapag lang ni ate ng bag niya sa mesa. Humila siya ng silya at talagang umupo
pa siya sa tabi ni Baron!

Nagsalubong ang mga kilay ko. Parang gusto kong hilain si Baron ngayon palayo kay
ate. Nakakainis. Tinabihan pa talaga, at 'yung hitsura niya ngayon, parang
concerned na concerned siya kay Baron.

"My God! Sino'ng bumugbog sa 'yo?" Hinarap pa talaga niya ang mukha ni Baron sa
kanya. Hinahaplos niya ang mga band aid nito sa mukha.

Wala na. Nakaramdam na ako ng matinding selos. Ayaw kong may humahawak na iba sa
mukha ni Baron. Gusto ko ako lang.

"Napag-tripan marahil ng mga tambay diyan sa ibang resorts," si Mama ang sumagot
habang pinapasok ang mga biniling karne sa ref.

"Ipa-Barangay natin!" ideya naman ni ate. "'Di ba Mama malakas si Papa sa barangay?
Sabihan mo si Papa!"

"Tsk, 'wag na," apila ni Baron sabay layo nang bahagya mula kay ate.

"Ano'ng 'wag na? Tingnan mo nga 'yang hitsura mo? Ilang tahi 'yan?" Tinuro pa ni
ate ang sugat ni Baron sa balikat dahil naka-sando lang ito. "Uminom ka na ba ng
gamot mo? Kailan ka babalik sa ospital? Sasamahan kita!"

"After 2 weeks pa kami babalik." Ako na ang sumagot.

Hindi ko napigilan, eh. Hindi ko nagugustuhan na nag-aalala siya ng ganoon kay

Baron na para bang siya ang girlfriend. Tapos nagprisinta pa siyang sasamahan si
Baron sa ospital. Eh ako nga dapat ang kasama ni Baron.

Ang bilis namang naglipat ng tingin ni ate sa 'kin.

Sa talas pa lang ng mga mata niya ay halata kong nainis siya sa pagsabat ko.

"Oh, bakit nandito ka? Ano'ng drama mo at hindi ka pumasok?"

"Nako, masama ang pakiramdam niyan."

Pinanglakihan ako ng mga mata sabay tuwid ng tayo! Tiningnan ko agad si Mama para
pigilan itong magpatuloy kaso hindi ito nakatingin sa gawi ko!

"Sobrang taas ng lagnat kagabi. Inaapoy!" patuloy pa talaga niya. "Paano ba naman
kasi, nagpaulan! Kung hindi pa nga 'yan sinundo ng Papa mo, hindi pa 'yan uuwi.
Gabing-gabi na 'yan dumating dito sa bahay."

Pakiramdam ko ay huminto sa paggalaw lahat ng nasa paligid ko. Nilaglag ako ni

Mama!

Si Baron tuloy, biglang lumingon sa akin! Magkasalubong ang mga kilay niya at
nangingigil ang mga labi! Ang sama pati ng tingin niya sa 'kin. As in sobrang sama!
Yumuko na lang agad ako sabay lunok. Wala na. Nalaman na niyang nagsinungaling ako.

Lagot ako nito.

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 24

NAG-WALK OUT si Baron!

Hindi ko pa nga agad mapapansin kung hindi ko pa narinig na muntik nang matumba
'yung upuan dahil sa pagdadabog niya. Pati tuloy sila Mama nagulat!

Pasimple na lang akong napahaplos sa batok ko habang siya naman ay gigil na gigil
na naglakad patungo sa kwarto niya.

"Ano'ng nangyari don?" reaksiyon pa ni ate.

"Tinopak marahil," sagot naman ni Mama.

"Hoy Desa, may boyfriend ka na, 'no?" Napatingin ako kay ate nang magbalik siya ng
atensiyon sa 'kin. "Kaya ba hindi ka umuwi kaagad kagabi? Naku, Mama! Maniwala ka
sa 'kin, nakikipag-kita 'yan si Desa sa boyfriend niya 'pag gabi. Isumbong mo 'yan
kay Papa."

"Wala kaya akong boyfriend!" Hindi ko napigilang sagutin siya, nakakainis kasi!

Inubos ko na lang ang tubig sa baso ko at tumakbo na rin papunta sa kwarto dala ang
sling bag ko.

"Oh tingnan mo, Mama, nag-walkout. Guilty 'yan!" pahabol pa talaga ni ate.

Hindi ko na siya pinansin! Inis ako sa kanya. Palagi na lang siyang ganoon. Ang
hilig gumawa ng kwento tapos magsusumbong kay Papa. Sumbungera talaga siya kahit
noon pa.

HABANG patungo ako sa kwarto, nadaanan ko pa si Baron sa kwarto niya.

Nakabukas ang pinto kaya nakita ko siyang nakaupo sa gilid ng kama.

Huminto nga ako para mapansin niya 'ko. Kaso ang bigat sa pakiramdam kasi nilingon
niya lang ako. Ang sama pa rin ng tingin niya.

Umiwas na lang agad ako at dumiretso na ng lakad papasok sa kwarto ko. Kailangan
kong mag-sorry sa kanya. Ayokong matapos ang umagang 'to na galit siya sa 'kin.

KINUHA ko lang sa kwarto ko ang cat ears na bigay ni Baron

tapos lumabas na rin agad ako.

Sinuot ko 'tong headband bago pumasok sa kwarto niya nang walang katok-katok.
Mabuti't hindi ako napansin nila ate.

I immediately locked his door pagkapasok ko at sumandal sa nakasarang pinto.

"Meow!" Pagkuha ko sa atensiyon niya.

Ang kaso, tiningnan niya lang ako. Ni hindi nga siya nabigla na nandito na ako sa
kwarto niya, at bale wala rin sa kanya na suot ko 'tong tenga ng kuting na bigay
niya.

May hawak na siya ngayong stick ng sigarilyo. Tinataktak niya sa kaha. Hay, may
sakit na nga siya nagagawa niya pang manigarilyo.

Bumuntong hininga ako. "Baron...sorry na."

Hindi niya 'ko pinansin. Umirap pa talaga siya sa 'kin sabay balik ng atensiyon
niya sa sigarilyo niya.

Mahaba-habang suyuan yata ito.

Nilapitan ko na siya. Tumayo talaga ako mismo sa tapat niya. Inagaw ko ang hawak
niyang sigarilyo at pinatong sa cabinet bago ko inangat ang mukha niya paharap sa
'kin. "Tigre..."

Umiwas siya, pero mabilis ko ring hinarap pabalik ang tingin niya. "Tigre kasi..."

"Tsk ano ba?"

Nalungkot ako sa panglalamig ng boses niya. Hindi pa siya tumitingin sa mga mata
ko.

"Sorry na," ulit ko na lang. "'Wag ka na magalit."

Inis niya uling inalis ang pagkakahawak ko sa mukha niya. "Mamaya mo na 'ko
kausapin. T*ngina masisigawan lang kita. Lumabas ka na."

Kinakabahan na ako kasi ang cold niya talaga, pero hindi ako sumuko.

Muli kong hinawakan ang magkabilang pisngi niya at inangat paharap sa 'kin.
Hinalikan ko pa siya nang matagal sa noo niya. "Sorry na, please? Ano gagawin ko
para

hindi ka na magalit sa 'kin?"

Saka lang niya ako tiningnan nang diretso sa mga mata. Magkasalubong pa rin ang mga
kilay niya. "Alam mo ba kung ano'ng kasalanan mo sa 'kin?"

Kinagat ko ang ibaba kong labi at saka tumango. "Alam ko." Para akong batang
napagalitan.

"Bakit mo ginawa 'yon?" Seryoso talaga ang boses niya. "Tinanong pa kita kagabi,
'di ba? Tinanong ko kung may sakit ka ba dahil mainit ka. T*ngina ano'ng sinagot mo
sa 'kin?"

Umiwas ako ng tingin.

"Tumingin ka, kinakausap kita. Ano'ng sinagot mo sa 'kin kagabi?"

Bumitiw na muna ako sabay buntong hininga. Umupo ako sa kanang tabi niya at niyakap
siya sa leeg. Sinubsob ko pa ang mukha ko sa braso niya.

"Sabi ko wala akong sakit," sagot ko. "Baron...sorry na. Ayaw ko na ganito ka sa
'kin."

"Tinanong din kita kung naghintay ka ba sa 'kin nang matagal. Ano'ng sinagot mo?"

"Baron-" mas sinubsob ko ang mukha ko sa braso niya.

"'Wag mo 'kong daanin sa ganyan. Ano'ng sinagot mo sa 'kin kagabi?"

Nalungkot ang mukha ko. "Sabi ko umuwi ako kaagad."

"Ano ngayon ang kasalanan mo sa 'kin?"

Nahihiya akong nag-angat ng tingin sa kanya. Pinatong ko pa ang baba ko sa balikat

niya. "Nagsinungaling."

Tiningnan niya rin ako, nakakunot pa rin ang noo. "Tama ba 'yung ginawa mo, ha?"

Umiling-iling ako. Tapos mas hinigpitan ko ang yakap ko sa leeg niya. "Sorry na.
'Wag mo na 'kong pagalitan."

"Tapos ngayon put*ngina maglalambing ka sa 'kin."

"Baron. Eh kaya lang naman ako nagsinungaling kasi ayaw kitang mag-alala, eh. Ayaw
na kitang mamroblema kasi napahamak ka na nga."

"Ayokong nagsisinungaling

ka sa 'kin."

Tumango-tango na lang ako. "Hindi ko na uulitin."

Siya mismo ang nag-alis ng pagkakayakap ko sa kanya.

Walang gana siyang napasuklay sa buhok niya bago nagpakawala ng buntong hininga.
"Naghintay ka pala nang matagal sa 'kin. Nagpaulan ka pa at nagkasakit. Hindi mo
man lang sinabi. Gustong-gusto mo talaga 'kong nababaliw sa pag-aalala sa 'yo,
ano?"

"Hindi naman, eh." Yumuko ako. "Okay lang naman din kasi talaga ako kagabi. Nawala
na rin naman kaagad ang sama ng pakiramdam ko."

"T*ngina kasalanan ko ba't nagkasakit ka."

"Baron, hindi!" Hinaplos ko agad ang pisngi niya. "Hindi mo naman kasalanan, eh.
Ginusto kong maghintay sa 'yo kahit na malakas ang ulan. Saka si Grant naman talaga
may kasalanan ng lahat. Siya ang dahilan kung bakit hindi mo 'ko napuntahan."

Wala siyang imik. Bigla lang niyang binagsak ang katawan niya sa kama. Ginawa niya
pang unan ang kanang braso niya.

Nagpakawala na lang ako ng buntong hininga. Alam ko kung ano'ng tumatakbo sa isip
niya. Lalo na ngayong nakatulala siya sa kisame. Sinisisi niya talaga ang sarili
niya sa pagkakasakit ko.
Hinubad ko na muna ang headband ko at pinatong sa gilid ng kama kasama ang bag ko,
tapos tinabihan ko na siya. Dumapa ako at pinatong pa ang baba ko sa gilid ng
dibdib niya.

"'Wag mo na isipin 'yon," sabi ko. "Lagnat lang naman 'yon, eh. Ang importante
ngayon, napagamot na kita."

Hindi niya ako pinansin.

Nag-aalala na ako kasi iba siya ngayon. Nage-expect ako na magwawala siya dahil
galit siya, pero ngayon, sobrang seryoso niya. At ang lamig niya.

Marahil dahil may sakit siya at wala siyang ganang sumigaw.

"Baron, papalakihin pa ba natin 'to? Sorry na," salita ko na lang ulit.

Nagbaba na siya ng tingin sa 'kin.

Ang tagal niyang nakatitig bago niya nagawang magsalita.

"Ayoko nang uulitin mo 'yung ginawa mo, Desa."

I nodded. "Hindi ko na uulitin."

"Sabihin mo sa 'kin lahat. Kahit ano pa 'yan. 'Wag mo 'kong ihiwalay sa mundo mo."

Muli akong tumango tapos bahagya akong umangat para mahalikan siya nang marahan sa
labi. "Sasabihin ko sa 'yo lahat. Lahat-lahat."

"Mangako ka sa 'kin."

"Promise." Ngumiti ako, tapos hinalikan ko ulit siya sa labi. "Sorry. Bati na tayo,
ha? I love you."

Hindi man lang siya ngumiti, pero madiin siyang humalik sa noo ko. "Mahal din
kita." Tapos ni-relax na niya ang ulo niya at saka pumikit.

Pinatong ko na lang ulit ang baba ko sa dibdib niya. Napansin ko nga ang suot
niyang dogtag na niregalo ko. Pinaglaruan ko iyon habang siya ay nagpapahinga.
Bagay na bagay talaga sa kanya ito.

"Baron?" Tawag ko makalipas ang ilang sandali.

"Mmm?" Hindi siya dumilat.

"May sasabihin ako sa 'yo."

"Ano?"

Humiga na muna ako sa dibdib niya at hinaplos ang mga tattoo niya sa parteng iyon.
"Alam mo, nagselos ako kay ate Gwen kanina."

Naramdaman ko siyang nagbaba ng tingin sa 'kin. "Bakit? Iniiwasan ko naman siya

kanina."

Tumango ako. "Oo nga. Nagselos lang ako kasi ayaw kong may ibang umaakto sa 'yo ng
ganon, eh. Hindi ka naman niya boyfriend pero nagpapaka-sweet siya sa 'yo. Dikit pa
siya nang dikit. Naiinis ako."
Narinig ko siyang

tila natawa. "Nahalata ko nga. Sumabat ka pa sa kanya. Pero gusto ko 'yon. 'Yung
nagseselos ka."

I looked up at him. "Bakit?"

"Kasi ibig sabihin non pinapantayan mo 'tong pagmamahal ko sa 'yo."

"Eh inaangkin mo kasi ako, kaya dapat akin ka lang din."

Ngumiti siya sa 'kin. "Sa 'yo lang naman ako. Hindi ako magpapa-agaw. Hayaan mo na
'yon si Gwen. Tapos na 'yung sa 'min."

"Naging kayo ba ni ate?"

Bumuntong hininga siya, parang nawalan ng gana. "Paulit-ulit naman, Desa. 'Di ba
sinagot ko na 'yan dati?"

"Hmm oo nga. Baka lang kasi may hindi ka pa sinasabi sa 'kin...tungkol sa inyo ni
ate?"

Tinitigan niya 'ko. Seryoso siya. "T*ngina mukha ba 'kong may tinatago sa 'yo?"

Ngumiti na lang ako at umiling-iling. Tapos siniksik ko ang mukha ko sa gilid ng

dibdib niya. "Sorry. Hindi ko na itatanong ulit."

"Dapat lang. Ayoko ng makulit." Muli siyang nagpakawala ng buntong hininga. Then I
felt his muscles relaxed. "Inaantok ako, kuting."

Bahagya akong umangat para haplosin ang gilid ng buhok niya. "Inaantok ka? Ang aga
kasi nating nagising, eh. Tulog ka na muna diyan."

"Tatabihan mo 'ko?"

"Hmm...saglit lang. Kasi lalabas na rin ako. Maaga pa, baka mapansin ni Mama na
nandito ako sa kwarto mo."

Sinilip niya ako saglit. "T*ngina wala akong pakelam sa Mama mo. Gusto ko tabihan
mo 'ko."

Ngumiti ako. "Hintayin na lang kita na makatulog bago ako lalabas."

"Walang lalabas." Yayakapin niya dapat ako gamit ang kaliwa niyang braso pero
laking gulat ko na lang nang magmura na naman siya at napa-aray pa! Ang bilis
niyang napakapit sa

tahi niya sa balikat.

Nataranta naman ako ng bangon. Tiningnan ko agad ang tahi niya, baka kung ano nang
nangyari. Napwersa siguro nang subukan niya 'kong yakapin.

"'Wag ka kasing galaw nang galaw," pag-aalala ko. "Hindi mo pa kaya, eh. 'Pag
bumuka 'tong sugat mo, babalik na naman tayo sa ospital, sige ka."

Kumunot ang noo niya. "Gusto nga kitang yakapin."

"Ako na lang ang yayakap sa 'yo." Na ginawa ko naman. Kumapit na lang siya sa braso
kong nakapatong sa dibdib niya.

"T*ngina kelan ba 'ko gagaling? Ang hirap naman nito. Hindi kita malambing."

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. "Hindi ka pa nga umiinom ng gamot mo. Nakalimutan
mo. Paano ka gagaling niyan?"

"Ayoko uminom."

"Ay ang tigas talaga ng ulo niya. Nandito sa bag ko 'yung gamot mo. Kukuha na lang
ako ng tubig sa labas."

"Ayoko." Niyakap niya 'ko sa leeg gamit ang kanan niyang braso para 'di ako
makaalis.

"Ayaw mo gumaling? Paano kita maki-kiss nang madami niyan?"

Parang bigla siyang nabuhayan ng dugo! Tinulak-tulak niya pa agad ako palayo. "O
sige bilis, kumuha ka na ng tubig."

I pouted my lips. "Pagdating talaga sa kiss, ang bilis-bilis mo. Tinulak mo pa

'ko."

Natawa siya. "Biro lang. Dito ka na ulit sa 'kin." Hinila niya 'ko pabalik. "Kiss
mo na lang ako dito kahit isa lang." Pinisil niya ang ibabang labi niya.

"Hindi ka pa magaling. 'Wag kang madaya."

"Kahit isa nga lang!"

Pinutol ko ang pagsigaw niya by kissing him on his lips. Magwawala na naman kasi
siya. Ramdam ko nga agad 'yung pagrelax ng mga muscless niya sa braso nang dumikit
na ang labi ko.

Ang bilis naman niya dahil kumapit kaagad ang kanan niyang kamay sa batok ko.
Diniin niya ang labi ko sa kanya! Nawalan tuloy ako ng balanse, hindi ko
sinasadyang mapa-patong sa ibabaw niya.

Inalalayan ko agad ang sarili ko dahil baka madaganan ko ang tahi niya sa
tagiliran. Ang akala ko nga papakawalan na niya ako nang subukan kong ilayo ang
sarili ko, pero hindi. Hinabol niya ang bibig ko kaya halos sumubsob na naman ako
sa ibabaw niya.

Doon lang siya tumigil.

Bigla siyang nagbaba ng titig sa dibdib ko na nakadikit sa kanya, tapos ngumiti

siya nang pilyo. "Nice."

Napanganga ako sabay palo sa bibig niya. "Bastos!"

Ang sarap naman ng tawa niya sa 'kin. "T*ngina ba't mo kasi dinidikit sa 'kin
'yan?"

Pakiramdam ko'y namula 'tong mga pisngi ko sa hiya. "Hindi ko naman dinidikit, eh.
Ikaw kasi. Hinihila mo ako sa batok."

"P*ta kasalanan ko pa? E t*ngina kanina mo pa 'yan dinidikit, nararamdaman ko!"

"H-hindi ah!"
"Tss. Ayaw mo pang aminin na inaakit mo 'ko gamit 'yan. Kunyari ka pa."

"Hindi naman talaga!"

Ni-relax na niya ulit ang ulo niya at pumikit. Pero hindi pa rin nawawala ang ngisi
sa labi niya. "Gusto ko na dinidikit mo sa 'kin 'yan, pero pasensiya ka na, hindi
mo 'ko basta-basta makukuha."

"B-Baron!" Napalo ko naman siya sa dibdib niya. Siya pa pala itong pa-hard to get!

Mas lalo naman siyang ngumisi, dahilan para mapansin kong medyo natatanggal na pala
'yung bandaid malapit sa gilid ng bibig niya.

"Ayan tingnan mo, bumibigay tuloy 'yang band-aid mo. Ang kulit-kulit mo kasi."
Sinubukan kong ayusin 'yung band

aid kaso ayaw nang dumikit ulit. Sa kaka-ngisi niya 'to, eh, tsk.

"Palitan na lang natin. Meron ako rito," sabi ko sabay bangon para buksan ang bag
ko.

Madami akong baon na band aid para dito sa makulit na tigreng 'to. Iba-ibang
designs pa nga ang dala ko, e. Pinili kong kunin 'yung kulay pink at may disenyong
stripes-stripes.

Tinanggal ko na muna nang tuluyan 'yung bandaid sa mukha niya, saka ko binuksan
'tong pink kong bandaid.

Pinapanood niya lang naman ako. "Ano 'yan?" tanong niya pa.

"Band aid."

"'Yan ang ilalagay mo sa 'kin?"

Tumango ako. "Ayaw mo?"

"Pink? T*nginang kulay 'yan! Lalaking-lalaki ah!"

Hindi ko napigilan ang tawa ko! "Ang cute kaya. Pink."

"Anak ng pating ang p*ta! Ikaw lang naku-cute-an diyan! Wala ka bang iba? Tsk
put*ngina naman ang dami kong tattoo tapos ang bandaid ko, pink?!" Napakamot siya
sa ulo niya.

Ang sarap ng tawa ko! Sarap pala niyang asarin.

Hindi ko na pinalitan ng iba 'tong band-aid, nabuksan ko na rin kasi e. Tinuloy ko

na ang paglagay sa sugat niya. "Okay lang 'yan," sabi ko. "Mas pogi ka nga sa
bandaid mo, eh. Saka favorite color ko kaya ang pink."

"Hindi nga halata. Pati 'yang damit mo pink. Puro ka pink! Siguro pati panty mo
pink."

"Uy hindi ah! Itim kaya panty ko."

Kung hindi pa siya tumawa nang malakas, hindi ko pa mare-realize ang kahihiyang
lumabas sa bibig ko! Nagtakip agad ako ng bibig!
"Sarap, itim. Patingin nga." At inabot niya ang garter ng shorts ko!

"Baron!" Nagpanic ako sa pagbangon sa kama. Kamuntik pa akong mawalan ng balanse

pagkatayo ko!

Si Baron naman, pinilit ding bumangon! "Patingin ako!" Hinigit niya ulit ang garter
ng shorts ko!

Impit akong napatili! "Baron, bawal! Joke lang 'yun, joke lang 'yun!"

"Bawal joke sa 'kin. Pasilip ako."

"B-bawal!" Pilit ko nang inalis ang kamay niya sabay karipas ng takbo paalis.
"Bastos ka talaga! Ayoko na nga sa 'yo!"

Pero bago pa ako makarating sa pintuan, nakahabol na agad siya sa 'kin! Yumakap pa
siya nang mahigpit sa leeg ko. Nagpigil ako ng hininga.

"Desiree," biglang bulong niya sa tenga ko.

Kinilabutan ako. Ba't ganon, nag-iba bigla ang tono at dating ng pagsasalita niya.
Hindi tulad kanina na makulit.

Dahan-dahan akong umikot paharap sa kanya. Nakapikit siya habang naghahabol ng

hininga. Taas-baba pa ang mga balikat niya. Naawa ako.

I caressed his cheek. "Ayan. Napagod ka, 'no? Ang kulit mo kasi, humabol ka pa.
Hindi mo naisip ang mga sugat mo at 'yang pasa mo sa hita."

Dumiin ang pagkaka-pikit ng mga mata niya. He held my face at huminga siya sa gilid
ng mukha ko. "Nataranta ako. Sabi mo kasi ayaw mo na sa 'kin."

Parang nanghina ang mga buto ko sa lungkot ng pagkakasabi niya. Ang seryoso niya,
hala. Eh joke lang naman 'yun.

"Baron. Nagbibiro lang ako non," sabi ko.

Dumilat na siya. Nakakunot ang noo niya sa 'kin. "Alam ko." Tapos bigla siyang
ngumisi.

Kinabahan ako sa way ng pag-ngisi niya. Alam kong may kalokohan na namang tumatakbo
sa isip niya. At hindi nga ako nagkamali! Bago pa ako makapagsalita ay hinigit na
niya pababa ang gilid ng shorts ko! Si Baron!

Nagtakip agad ako ng mukha sa sobrang hiya!

"Nakita ko na, kuting. Itim nga."

TO BE CONTINUED

=================
November 27, 9:15 PM

November 27, 9:15 PM

Magaling na si Baron. Natuyo na ang mga sugat niya, at malaking peklat na lang ang
naiwan sa balikat at tagiliran niya.

Magta-tatlong linggo na rin kasi ang nakakalipas mula nuong mabugbog siya ng grupo
ni Grant. At magta-tatlong linggo na rin pala akong walang trabaho.

Oo, hindi na ako pumapasok. Nagsabi ako sa management ng bangko na magre-resign na

ako, kaso ayaw naman nila akong payagan. Hindi raw pwedeng basta-basta aalis.
Kailangan raw munang makahanap ng kapalit ko lalo na ngayong kulang sila sa tao.
Nalungkot ako non kasi ayaw ko na talagang magtrabaho sa kanila. Takot na ako, eh.
Kaya ang ginawa ko, hindi na lang talaga ako pumasok nang tuluyan. AWOL daw ang
tawag don, nabasa ko sa internet. Hindi pa naman nila ako hinahanap. Buti nga't
wala rin akong phone ngayon, eh, wala silang way para matawagan ako.

Hindi pala alam ni Mama ang ginawa kong pag-a-AWOL. Ang buong akala niya, maayos
ang pagre-resign ko sa trabaho.

Ayaw pa nga akong payagan ni Mama nuong una. Sayang daw. Magpa-isang taon daw muna
ako. Gayahin ko raw si ate Gwen na ilang taon ang tinatagal sa trabaho. Binalewala
ko ang pagkukumpara niya sa 'kin kay ate at pinilit ko pa rin ang gusto ko.
Napaiyak na nga ako. Sabi ko ayoko na talaga roon sa bangko kasi nakakapagod at
hindi ko gusto ang mga kasamahan ko. Lahat na ng maisip kong dahilan, sinabi ko na.

Sa bandang huli, napapayag ko rin si Mama. Kaso nagtampo naman siya. Hindi niya ako
masyadong pinapansin. Actually hanggang ngayon hindi niya ako kinikibo. Inintindi
ko na lang.

Alam kong disappointed siya sa 'kin.

Buti na lang nasa tabi ko palagi si Baron.

Mas tumatatag ang relasyon namin ngayon. At sobrang masaya kami.

Hindi ako nagsawa na alagaan siya hanggang sa gumaling siya. At siya naman, todo
suporta at bantay siya sa lahat ng mga ginagawa ko. Noong gabing nagsabi na ako kay
Mama na magre-resign na ako sa trabaho, naroon lang si Baron sa labas ng kwarto -
binabantayan ako. Gusto niya pa ngang sumama sa loob pero sabi ko 'wag na kasi
makakahalata si Mama. Tapos nuong nagsabi na rin ako sa management ng bangko na
aalis, kasama ko rin siyang nagpunta. Hindi niya ako hinayaang mawala sa paningin
niya kasi baka raw biglang sumulpot si Grant at kunin ako. Inamin niya sa 'king
takot daw talaga siya sa pwedeng gawin sa 'kin ni Grant.

Sobrang alaga at possessive ni Baron. Wala akong masabi sa kanya. Kaso minsan lang
talaga ay nasosobrahan ang pagiging pilyo niya.

Naalala ko tuloy nong sinilip niya ang panty ko. Hiyang-hiya talaga ako non! Akala
ko nga may iba pa siyang gagawin sa 'kin, pero buti wala na. Pinalabas niya na rin
ako non ng kwarto niya kasi baka raw hindi siya makapag-pigil; baka mahubaran niya
raw ako. Saka may gagawin daw siya, hindi niya naman sinabi sa akin kung ano.

Tapos simula nong nangyari sa kwarto niya, araw-araw na niyang tinatanong sa 'kin
kung ano'ng kulay ng panty na suot ko. Tapos tatawanan niya 'ko kapag umaamin ako
sa kanya. Ang lakas niyang mang-asar. Parang minsan nga feeling ko nakakalimutan na
niyang kuting niya 'ko.
At bukod sa pagiging pilyo, ang kulit-kulit din niya! May isang araw na sobrang
taas ng energy niya, kinukulit niya ako nong nasa tabing dagat kami. Kagat siya
nang kagat sa braso ko, panay tusok niya pa sa kili-kili ko. Ewan ko ba kung ano'ng
meron sa kili-kili ko at gigil na gigil siya. Minsan inaamin ko na napapagod ang
katawan ko kasi ang gaslaw niya. Lalo na kapag yakap siya nang yakap sa 'kin. Ang
higpit pa naman niyang mangyakap, nahihirapan ako minsang huminga at nanghihina ang
mga buto ko. Tapos ang hilig niya pang magnakaw ng halik. Gustong-gusto niya talaga
'yung hindi ako nakakalaban. Hay.

Pero kahit ganon 'yon si Baron, mahal ko 'yon. Sobra. Hindi ko nga naimagine na
ganoon pala siya kakulit. Dati kasi noong hindi pa kami, parang ang seryoso
niya...parang ang laki ng galit niya sa mundo kasi palagi siyang nakasigaw. Pero
nuong nakikilala ko na siya, hindi pala. May ibang side pala siya sa likod ng mga
naglalakihang tattoo niya. Hindi ko alam kung ganoon din ba siya sa ibang tao, o sa
akin lang.

Kanina pala pinasok niya 'ko saglit dito sa kwarto. Nagsabi lang siya na may
ibibigay daw siya sa 'kin bukas. Pero dapat daw matulog ako nang maaga ngayon.
Ginawa niya pa akong bata na dapat matulog sa tamang oras para makakuha ng treat.
Si Baron talaga.

Pero ang sweet niya kanina. Nag-goodnight kiss siya sa 'kin sa pisngi at saka sa
lips :)

- D.C FRANCO

=================

Chapter 25

"UMALIS po sila Mama?" tanong ko kay Ate Hanna habang pinupunasan ang nabasa kong
mga braso.

Naabutan kasi ako ng malakas na ulan sa labas. Kakabalik ko lang ngayon ng bahay.

"Oo, may pupuntahan lang daw," sagot naman ni ate.

Hindi siya tumitingin sa 'kin dahil abala siya sa pag-aayos ng mga resibo sa mesa.

"Kaka-alis lang nila?" Sumunod kong tanong.

"Kanina pa. Sa'n ka ba galing? Hinanap ka ni kuya Rex kanina bago sila umalis."

"Tumambay lang diyan sa tabing dagat. Umulan na nang malakas kaya bumalik na 'ko.
Bakit daw po ako hinanap ni Papa?"

"Ay hindi ko alam, eh. Baka may iuutos sa 'yo."

"Ah..." Hinigpitan ko ang yakap sa laptop ko habang nagpa-pagpag ako ng paa sa

basahan. "Tayong dalawa lang dito sa bahay?"

"Hinde. Andyan ang kuya Baron mo sa kwarto niya. Kaka-uwi lang din galing shop."

Hala na-excite ako bigla! Pero siyempre hindi ako nagpahalata kay ate Hanna.
Ngumiti lang ako nang pasimple.
Nandito pala siya, buti na lang! Gusto ko siyang makita, eh. Hindi ko pa kasi siya
nakikita ngayong araw. Tinanghali ako ng gising kanina. Paglabas ko ng kwarto, wala
na siya. Nasa FRANCO na.

Dumiretso na agad ako sa kwarto ko. Excited ako!

Sakto lang din na umalis sila Mama at Papa ngayon. Pwede akong makipag-kita kay
Baron. Okay lang kahit andiyan si ate Hanna, hindi niya naman kami mapapansin kasi
busy 'yon. May mga customers din kasi kami gawa ng Sabado ngayon.

PAGKAPASOK ko sa kwarto, natigilan agad ako dahil may pink na paper bag na
nakapatong doon sa kama.

Napaisip pa ako kung sino ang naglagay non

doon, hanggang sa naalala ko 'yung sinabi ni Baron kagabi. May ibibigay nga pala
siya sa 'kin ngayon! 'Yan na siguro 'yon!

Excited kong pinatong ang dala kong laptop sa desk bago ako tumungo sa kama para
umupo sa gilid non.

Sa labas ng paper bag ay may nakadikit na papel.

"Para sa kuting."

Napaka-ikli lang naman ng nakasulat pero sapat na para kiligin ako nang sobra-
sobra! Walang duda, galing nga talaga ito kay Baron!

Sinilip ko na agad kung ano'ng nasa loob ng paper bag. At kulang na lang ay
mapatili ako sa tuwa nang makitang box ng bagong cellphone ang naroon!

Dali-dali kong nilabas ang kahon at binuksan na para bang ngayon lamang ako
nakatanggap ng regalo.

Hindi ako namamalik mata, at alam kong hindi rin ako nananaginip. Isang bagong
cellphone nga ang natanggap ko galing kay Baron!

Nagningning ang mga mata ko! Hindi ako mapakali sa paghawak, ang ganda kasi! Ang
laki ng screen! First time kong nakahawak ng ganito kalaki na cellphone!

Sinubukan kong buksan 'tong phone kasi halata namang naisalpak na ang battery nito.
Tapos natawa na lang ako sa kilig dahil picture ni Baron ang gamit na wallpaper.
Nag-picture pa talaga siya! Sa C.R pa 'to, eh.

Ang saya ko! Kapit-kapit ang bago kong phone, kumaripas ako ng takbo palabas ng
kwarto ko para puntahan si Baron.

WALANG katok-katok, pinasok ko siya sa kwarto niya.

Naabutan ko siyang nakatagilid ng higa sa kama. Hindi niya ako nakikita, pero alam
kong naramdaman niyang nandito ako. Ang lakas ba naman ng pagkakasara ko sa pinto
niya, eh.

Mabilis ko siyang tinabihan sa kama at niyakap siya

nang mahigpit sa bewang mula sa likuran.

Sinubsob ko ang mukha ko sa likod niya. "Thank you! I love you!" Ang saya-saya ko,
hindi ko maitago!

Kumapit naman kaagad siya sa braso kong nakayakap sa kanya. "Para saan 'yang 'thank
you'?"

Umangat ako para silipin ang mukha niya. Tinapat ko sa kanya ang kapit kong phone.
"Dahil dito."

Nagpigil siya ng ngiti sabay pikit. "Hindi sa 'kin galing 'yan."

"Sa 'yo kaya! Kunwari pa!" Pinailaw ko ang screen ng phone. "Ito, oh! Picture mo pa
nga ang wallpaper."

Tiningnan niya rin naman ang screen, tapos halos mabanat na lang ang labi niya sa
lapad ng pag-ngiti niya. "Ah ako ba 'yan?"

Masaya akong tumango-tango. "Ikaw 'to!"

Pinatihaya ko siya ng higa. Bahagya akong pumatong sa kanya at niyakap siya nang
mahigpit. "Thank you! Nagustuhan ko 'to! Buti na lang, may cellphone na ulit ako!"

Yumakap din naman siya sa 'kin. Pinatong niya ang isa niyang kamay sa likod ko.
"Ang dali mo talagang pasayahin. May kasama pa 'yan, ah. 'Di mo nakita?"

Napabangon ako sa ibabaw niya sa pagkabigla. "Hala meron pa? Hindi ko nakita. T-
teka, babalik ako. Titingnan ko."

Akmang aalis na ako sa ibabaw niya kaso pinigilan niya 'ko sa pamamagitan ng
paghawak sa braso ko. "Mamaya mo na tingnan. Baka magalit ka sa 'kin 'pag nakita mo
kung ano 'yon."

Lumuhod ako sa kama, sa tabi niya. "Bakit, ano ba 'yon?"

Ngumisi siya. "Secret."

Nagtampo ako ng hitsura kunwari. Kilala ko na ang ngisi niyang ganyan. Anong
kalokohan na naman kaya ang ginawa nitong tigre na 'to.

Tiningnan ko na lang ulit ang bago kong

phone. Manghang-mangha kasi ako.

Napapangiti pa nga ako kapag nakikita ko 'tong picture niya rito. 'Yung effort niya
talaga na mag-picture pa sa c.r, eh. Wala pa siyang t-shirt dito sa picture.
Kitang-kita mga tattoo niya sa katawan.

"Ang pogi ko diyan, 'no?"

Natawa ako. Tumango-tango na lang ako nang hindi tumitingin sa kanya. "Pogi nga
sobra, eh."

"Kita mo 'yang ngiti ko diyan?"

I glanced at him sabay tango. "Oo."

"Bubuhayin ka ng ngiting 'yan."

Para akong 13-years old na kinilig! Nakurot ko tuloy ang ilong niya. "Ikaw talaga!"
Natawa na lang siya. Ewan ko kung dahil sa 'kin o dahil na-kornihan siya sa
kaninang biro niya.

"Pero pogi ka talaga dito sa picture," sabi ko. "Iki-kiss ko 'to lagi bago ako
matulog."

"Tss. Tapos ako hindi mo iki-kiss?"

Tumingin ako sa kanya, nakangiti. "Iki-kiss din. Nagagaya mo na pagsasalita ko,

hindi mo napapansin?"

Kumunot ang noo niya sabay iwas ng tingin. "Kasalanan mo. Ikaw lang kasi laman
nitong isip ko tsk."

Ngumiti ako nang inosente.

"Psst, ano'ng kulay niyan." Nakatingin na pala siya ngayon sa maong kong shorts.

Napatingin din tuloy ako ron. Pag-angat ko ng mukha, naka-nguso na ako sa kanya.
Alam ko na ang tinutukoy niya. Ang panty ko na naman!

"Itim 'yan?" Napapangising pang-aasar niya pa talaga.

"Hindi itim!"

"Ano?"

Ngumuso ulit ako. "Secret. Baron kasi! Ayan ka na naman!"

"Nagtatanong lang!" Tingnan mo, siya pa galit.

Nagpigil na lang ako ng ngiti at binalik ang atensiyon ko sa bigay niyang phone.
"Nagustuhan ko talaga 'to. May pang-text na ako sa 'yo. May

bago ka ring phone?" tanong ko.

"Meron. Parehas tayo."

Pinanglakihan ako ng mga mata sa tuwa! "Talaga? Magkaka-text na ulit tayo sa gabi!
Ang saya ko, Baron!"

"T*ngina para ka talagang bata. Cellphone lang 'yan."

"Pero bigay mo 'to. Kaya importante sa 'kin. Basta nagustuhan ko talaga."

Ngumiti siya nang pagka-gwapo gwapo sa 'kin. "Buti naman. Masaya rin ako kasi
napasaya kita." Tapos ginawa niyang unan ang kanan niyang braso. "Akala ko mamaya
mo pa 'yan makikita. Wala ka kasi sa kwarto mo kanina, pinuntahan kita."

"Nasa tabing dagat ako, nagsusulat. Hindi ko naman alam na uuwi ka nang maaga.
Alas-kwatro pa lang."

"Malakas ang ulan tapos nasa labas ka. Gusto mong magkasakit?"

"Kaya nga pumasok na ako nong lumakas na ang ulan, eh."

"Sino na'ng tao sa labas? Andiyan na Mama mo?"

"Wala pa. Ay oo nga pala, 'no, umalis nga pala sila!" Na-excite ako sa ideyang
biglang pumasok sa isip ko. "Tara! Sakto malakas ang ulan!" Hinila ko ang laylayan
ng sando niya.

"Bakit, ano gagawin natin?"

"Hmm ano ba'ng ginagawa 'pag malakas ang ulan?"

"Nagse-s*x."

Sa bigla ko, napahila ako ng unan at nahampas sa mukha niya! "Baron! Bastos ka
naman, eh! Hindi 'yun!"

Tinawanan na naman niya ako nang malakas. Nang-aasar na naman. "T*ngina, bakit may
iba pa ba?" tanong niya pa talaga. "'Yun lang alam kong ginagawa 'pag malakas ang
ulan at malamig. Nagse-s*x. Ah f*ck sh*t t*ngina sarap non!"

Hinampas ko na naman siya ng unan. "Baron!"

Hindi siya nasasaktan, tawa lang siya nang tawa!

"Ang saya-saya mo masyado, sige

ka, mamaya iiyak ka," pananakot ko na lang.

Humina na bigla ang pagtawa niya. "Biro lang. Sige na, hindi na s*x. Ano ba kasing
gustong gawin ng kuting ko 'pag umuulan?" Nilaro niya ang dulo ng naka-half
ponytail kong buhok.

Ngumiti naman ako nang malapad. "Maligo sa ulan!"

"T*nginang 'yan! Anong maligo sa ulan? Ano tayo? Bata?"

Nayamot siya! Natawa tuloy ako!

Pero hinila ko pa rin siya sa sando niya at pinilit na bumangon ng kama. "Sige na,
ligo tayo sa ulan! Please!"

"Tsk ayoko. Ikaw na lang mag-isa kung gusto mo." Pumikit na siya.

"Baron! Dali na! Habang wala nga sila Mama, eh. Tapos swimming na rin tayo sa
dagat. Hindi pa tayo nakakapag-swimming na magkasama."

Ayaw na niya akong pansinin. Sinasadya niya talagang bigatan ang katawan niya para
hindi ko siya mahila patayo ng kama.

"Baron!" Sa braso ko na siya hinihila. "Ang bigat mo. Tara na, ligo na tayo! Mamaya
titila na 'yan, eh."

"Ayoko."

"Please?"

"Ayoko, Desa."

"Please, please!"

"Ayoko maligo. Malamig!"

Doon ko lang siya binitawan kasi natawa ako. "Ah kaya ba ayaw mo maligo? Takot ka
sa tubig, 'no?"

"G*go, hinde!"

Napaatras ako. "Hala bakit mo 'ko minumura?"

Bigla siyang bumangon ng kama at niyakap ako sa bewang, natatawa siya. E nakaluhod
ako sa kama ngayon kaya sakto ang pagsubsob ng mukha niya sa itaas ng dibdib ko.

"Biro lang, nabigla lang ako. Hindi kasi ako takot sa tubig."

Sinilip ko ang mukha niya habang nakayakap siya sa 'kin. "Eh ba't ayaw mo maligo sa
ulan? Takot ka sa tubig, eh."

"Tsk hindi nga!"

"Takot ka! Sabagay, tigre ka kasi. Ang mga tigre takot sa tubig." Tinawanan ko
siya.

Kaso bigla niya akong sinamaan ng tingin. Inabot niya pa ang kamay ko at kinagat
ako sa pulso! Ang sakit! Ang talas talaga ng ngipin niya!

Tinakpan ko na lang agad ang bibig ko para pigilan ang lakas ng sigaw ko. "M-
masakit!"

Kinagat niya naman ako ngayon sa braso ko! "B-Baron!" Napasabunot ako sa buhok
niya.

"T*ngina, ano? Tatawanan mo pa 'ko?" Hawak-hawak niya nang madiin ang kamay ko.

Umiling-iling na lang ako, natatawa. "Hindi na, hindi na!"

"P*ta 'pag tinawanan mo pa 'ko, kakagatin ulit kita!"

"Hindi na nga, eh. Ligo na kasi tayo sa ulan. 'Wag ka nang matakot sa tubig."

"T*ngina hindi nga ako takot sa tubig!"

"E 'di ligo na tayo."

Bumuntong hininga siya sabay irap. "Tsk yakapin mo muna ako. Gusto ko mahigpit."

"Naglalambing na naman?" tanong ko sabay yakap sa leeg niya.

Pumulupot naman agad ang mga braso niya sa bewang ko para mas dumiin ang yakapan
naming dalawa. Ito na naman siya sa higpit ng yakap niya na nakakabali ng mga buto.
Amoy-amoy niya pa ang itaas ng dibdib ko.

"Ligo na tayo sa ulan?" tanong ko.

"Kiss muna."

"Ang dami mo namang request?"

Hindi niya ako sinagot. Tumingala lang siya sa 'kin sabay pikit.

Napangiti ako kasi binasa niya pa talaga ang labi niya. Ang nipis-nipis non kaya
hindi ko rin napigilan na hindi siya i-kiss sa lips.
"Sige na, labas ka na," sabi niya pagkatapos. "Bilisan mo. Pag nahabol kita t*ngina
yari ka sa 'kin."

Nataranta ako sa banta niya! Naihagis ko tuloy ang bago kong phone sa kama, sabay
baba at takbo palabas ng kwarto niya!

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 26

BUTI NA LANG wala na si ate Hanna sa kusina. Malaya akong nakasugod sa malakas na
ulan sa labas!

Hindi na ako nagsuot ng tsinelas. Mabilis akong tumakbo papunta sa dulong mga
resorts. Sobrang lakas ng ulan! Ang bilis tuloy nabasa nitong t-shirt ko gawa ng
manipis lang naman ito.

"KUTING!"

Tumigil ako sa pagtakbo sabay lingon kay Baron na nakasunod sa likuran ko.
Pinunasan ko pa ang basa kong mukha para makita siya nang malinaw.

Nakakatawa ang hitsura niya! Magkakrus ang mga kamay niya at nangangatog siya sa
lamig! Pero ang pogi niya pala kapag basa siya. 'Yung buhok niya kasi, bumagsak.

Tumakbo ako pabalik sa kanya. "Nilalamig ka?"

Umanghang ang hitsura niya. "T*ngina hindi ba halata! Tsk ayoko na, tara na, balik
na tayo. Ang lakas nitong ulan, magkakasakit ka!"

"Hala kakalabas pa nga lang natin! Halika! Punta tayo ron sa dulo." Hinila ko siya
sa kamay niya.

"Desa! 'Pag ikaw nagkasakit ka talaga!"

"Hindi ako magkakasakit. Tara na! Takot ka kasi talaga sa tubig kaya ayaw mo, eh."

"P*ta sige asarin mo na naman ako. Ba't ikaw, takot ka rin sa tubig, ah! Kuting ka
kaya!"

"Hindi ako takot sa tubig, 'no! Naliligo ako araw-araw kahit kuting ako."

"T*ngina bakit ano'ng tingin mo sa 'kin, hindi naliligo araw-araw?!"

Ang sarap ng tawa ko sa kanya! Ngayon na lang yata ulit ako natawa ng ganito
kalakas! Kaso ang bilis niya namang napikon sa tawa ko. Akmang susugurin niya pa
ako!

Buti na lang nakatakbo agad ako palayo! Mas lalo akong natawa sa kanya kasi nainis
'yung hitsura niya nong hindi niya 'ko nahuli.

"T*ngina

naman, kuting, para namang bata, e! Papahabulin mo ba talaga 'ko?!"

Medyo malayo na 'ko sa kanya nang tumigil ako at tumango-tango. Yakap-yakap ko ang
sarili ko.

Siya naman ay inis na napahilamos sa basang-basa niyang mukha. "Babalik ka rito o

babalik ka rito?!"

Umiling-iling ako, natatawa. "Wala naman akong choice sa mga sinabi mo, eh!

"Tsk put*ngina naman! Kuting, isa!"

"Dalawa!" pang-aasar ko.

Nakakatawa 'yung pikon na pikon na siya pero nagagawa niya pa rin akong tawagin na
kuting.

"T*ngina ang kulit talaga! Bumalik ka na rito!"

Muli akong umiling-iling, "'pag nahabol mo 'ko, ibig sabihin mahal mo 'ko. 'Pag
hindi mo 'ko nahabol, ibig sabihin takot ka talaga sa tubig!"

Napatili na lang ako kasi dali-dali niyang hinubad pataas ang sando niya at sumugod
sa 'kin! Nataranta ako! Hindi ako nakatakbo kaagad kaya naman hindi siya nahirapang
mahuli ako!

"B-Baron!"

Kinarga niya ako sa bewang at dinala sa dagat! "Sino'ng takot sa tubig, ha!"

"I-ikaw! Ikaw!"

"Ah ganon! Yari ka talaga sa 'kin. T*ngina makulit ka ah."

"J-joke lang pala, joke lang! Baron!"

Nagpupumiglas ako pero ayaw niya na talaga akong pakawalan! Para akong bata na
nagpapa-padyak ng paa! Eh ang lakas niya, kayang-kaya niya ako!

"Gusto mo mag-swimming, 'di ba. O, ayan." Initsa niya ako sa dagat! Hindi ako
handa, napasukan ako ng tubig sa ilong!

Pagkaahon ko tuloy, ubo ako nang ubo. Tapos itong si Baron ay tinawanan pa talaga
ako! Ang sama ng ugali!

"S-sakit sa ilong!" Nauubo-ubong sumbong ko.

Hindi naman siya naawa sa 'kin. Niyakap niya pa

talaga ako at dinala sa mas malalim na bahagi ng dagat!

"Baron, ayaw ko dito! Delikado!" malakas kasi ang alon gawa ng umuulan. Baka kung
mapaano kami! Kaso itong si Baron ay parang walang narinig!

Diretso siya sa pagdala sa 'kin sa malalim. Palibhasa ay matangkad siya. Ako hindi
ko na abot! Nakayakap na lang ako sa leeg niya. Kaya ko naman sanang lumangoy, pero
nagulat ako kasi bigla niya akong pinabitaw sa kanya at nilublob niya ang ulo ko sa
tubig!

Ilang segundo akong nagpupumiglas sa ilalim bago niya ako pinaahon! Naghabol ako ng
hininga! Tawa naman siya nang tawa sa 'kin pagkatapos! Salbahe talaga!

"N-nakainom ako...ng tubig..." Ubo ako nang ubo. Naluha nga ako kasi ang sakit sa
lalamunan, at ang sakit sa mata.

Bigla niya na lang akong niyakap nang mahigpit. Pero tawa pa rin siya nang tawa sa
'kin.

"A-ang sama mo," naiiyak ako.

"Akala ko matapang ka? Ikaw pala 'tong takot sa tubig." At tumawa na naman siya.
Ang saya-saya niya masyado, pagkatapos niya 'kong lunurin!

"Iiyak ka na?" pang-aasar niya pa talaga sa 'kin.

Sinubukan ko siyang tingnan nang masama kahit na ang hirap dahil sa buhos ng ulan.
"Bad boy ka talaga!"

Tinawanan niya lang ulit ako. "Ano, ayaw mo na sa 'kin?"

"Ayaw na!"

Ngumisi siya, tapos laking gulat ko nang hawakan niya ang mukha ko para siilin ang
labi ko ng halik!

Pinalo ko agad siya sa balikat kasi wala na naman siyang pasabi, hindi naman ako
nakahinga!

Tumawa ulit siya pagkatapos. "Ayaw mo na talaga sa 'kin?"

Umiling-iling ako. "A-aya--"

Hindi niya ako pinatapos, muli niya akong

hinalikan sa labi! Saktong nakabuka pa naman ang bibig ko kaya naipasok niya ang
dila niya. At hindi pa siya nakuntento ron! Nilubog niya pa talaga kami sa ilalim
ng tubig habang nagkahalik!

Hindi na naman ako handa kaya nagpumiglas ako! Wala akong hangin! Todo tulak ako sa
kanya sa ilalim pero ayaw niyang pakawalan ang bibig ko! Halik-halik niya ako kahit
na halos malunod na naman ako!

I tried to open my eyes kahit na mahapdi para lang tingnan siya. Nakapikit siya
nang madiin at mukhang wala pa talaga siyang balak na pakawalan ako. Kaunti na lang
ay makakasinghot na ako ng tubig dagat!

Pagka-ahon namin, mabilis akong kumalas sa kanya at tinalsikan siya ng tubig sa

mukha. "M-may balak ka bang patayin ako!" sigaw ko sa kanya habang nauubo.

Pero imbis na mag-alala siya, tinawanan niya na naman ako! Ang lakas ng tawa niya!
"Pinapatay ba kita? T*ngina minamahal nga kita!"

Tinalsikan ko ulit siya ng tubig sa mukha. "N-nahirapan ako huminga!"

Tumawa ulit siya, pagkatapos ay niyakap na niya ako sa bewang ko. Doon ko naramdama
ang panginginig ng katawan naming dalawa.

Siniksik niya pa bigla ang mukha niya sa gilid ng leeg ko. Sunod-sunod ang paghinga
niya nang malalalim doon.

"Ayan, napagod ka sa kakatawa mo, ano?"

Hindi niya naman ako sinagot. Mas sumiksik lang siya sa leeg ko. "Kuting..."

Hala nag-iba bigla ang boses niya. Sumeryoso!

Napayakap tuloy agad ako sa leeg niya. Nauubo pa rin ako. "Bakit, nilalamig ka na?"

Umiling-iling siya sa leeg ko. "Wala. Masaya lang ako ngayon."

I smiled sweetly at hinigpitan ang yakap sa kanya. Halos magpabuhat

na naman nga ako sa kanya. "Masaya rin naman ako," sagot ko.

"Hinde, iba 'yung saya ko. Ngayon lang ako tumawa nang ganito."

Ewan ko pero biglang kumalma ang pakiramdam ko sa kabila ng malalaking alon dito sa
dagat at malakas na ulan. Para bang naging safe ako kahit na alam kong delikado
itong pwesto namin sa dagat, at kahit na ang dami ko ng nainom na tubig alat.

Inangat ko ang mukha niya paharap sa 'kin. Nahihirapan akong tingnan siya nang
diretso gawa ng alon at ulan, pero sigurado akong napaka-seryoso ng mukha niya.

Nginitian ko siya. "O, bakit seryoso ka na? Kanina lang ang kulit-kulit mo.
Nilulunod mo pa 'ko."

Inayos niya ang bangs na nadikit na sa noo ko. "Wala. Naisip ko lang na masyado mo
'kong pinapasaya."

"Ayaw mo ba non?"

"Gusto ko. Tsk natatakot ako baka biglang matapos na lang 'to."

Ngumuso ako. "Uy 'wag ka ngang magsalita ng ganyan. Tinatakot mo naman ako, eh.
Hindi naman matatapos 'tong saya natin, 'di ba?"

Umiling-iling siya. Seryoso na talaga siya. "Hinde. Hindi matatapos. Palagi tayong
magiging masaya."

Muli niyang inayos ang buhok ko sabay buntong hininga. "Gusto ko ganito lang tayo.
Ayokong mawala ka sa 'kin, Desa. Sinanay mo kasi akong maging ganito - masaya. P*ta
naa-adik ako."

Inayos ko ang pagkakasuot ng dog tag sa leeg niya. "Hindi naman ako mawawala sa
'yo. Kahit na ano'ng mangyari, tayo pa ring dalawa."

He then kissed my forehead. Ang tagal. Nakayakap pa siya sa leeg ko para siguro
hindi ako mangatog sa lamig. Gusto ko 'yung ganitong posisyon namin. Parang may
sarili kaming mundo dito sa dagat. 'Yung kaming dalawa

lang. 'Yung malayo sa ibang tao.

"Ang tagal kong naghintay sa Maynila. Nandito lang pala ang magpapasaya sa 'kin,"
he then whispered.

Naintindihan ko agad ang ibig niyang sabihin. "Si Leila. Si Leila 'yung hinihintay
mo sa Maynila?"

Kumalas siya ng yakap para tingnan ako. Tumango siya. "Pero wala na 'yun.
Kinalimutan ko na siya. May kuting na 'ko, e."

Pinunasan ko ang mukha kong nahampasan ng alon saka ako ngumiti sa kanya. Ang tagal
kong nakangiti bago ko siya tinawag. "Baron?"

Humalik naman muna siya sa balikat ko. "Po? Kuting?"

"Hmm paano mo naramdaman na mahal mo na pala ako?"

Kumunot ang noo niya. "Ano'ng paano naramdaman? T*ngina pinapaliwanag pa ba 'yon?"

Tumango ako. "Oo. Paano mo na-realize? Ako kasi na-realize ko na mahal na kita
nuong nakakaramdam ako ng lungkot 'pag tapos na ang Summer. Kasi ibig sabihin non
babalik ka na ng Maynila. Matagal na naman bago ulit kita makita. Eh ikaw? Paano mo
na-realize na mahal mo na ako?"

"Ah 'yon." Kumunot ulit ang noo niya. "Wala. Naramdaman ko na lang."

"Paano nga? Kwento mo."

"Tsk iba ka kase, 'di ba sinabi ko na sa 'yo 'yon? Basta pagkatapos nong una kitang
mahalikan, 'yun na. Biglang naiinis na 'ko 'pag hindi kita nakikita sa isang araw.
Parang gusto kong magwala kapag wala ka. Tapos 'di mo pa 'ko pinapansin non kasi
galit ka sa ginawa ko. T*ngina pikon na pikon kaya ako...

...Minsan gusto kong marinig boses mo kaso t*ngina hindi ko pa naman alam number
mo. Tsaka p*ta nagselos ako sa tukmol na Grant na 'yon. Hindi ka pa akin non pero
t*ngina nagseselos ako. Pakiramdam ko kasi parang

dapat akin ka lang."

Natawa ako sa kanya. Napahigpit tuloy ako ng yakap sa leeg niya. Ganon pala ang
nasa isip niya nuong mga panahong 'yon.

"Bakit mo naitanong?" he then asked.

"Uhm wala naman. Gusto ko lang malaman."

"Wala raw. Tsk nagdu-duda ka siguro."

"Uy hindi ah!"

Ang totoo kasi talaga ay naalala ko lang dahil nabasa ko kanina 'yung mga unang
blog entries ko. Wala pa siyang gusto sa 'kin non, at inis na inis pa siya 'pag
nakikita ako. 'Yung blog ko ang patunay na nag-iiba si Baron. Sobrang layo na niya
roon sa tattoo artist na dati'y tinatanaw ko lang.

Ngumiti na lang ako at sinuklay ang basa niyang buhok. "Alam mo ganon din
naramdaman ko dati," sabi ko. "Nagseselos ako palagi kapag may mga babaeng nagpapa-
tattoo sa 'yo. Pati kay ate Gwen. Selos na selos talaga ako sa kanya. Sana nga
mawala na siya sa bahay, eh."
Bigla siyang tumitig sa 'kin nang seryoso. Parang may naisip siya. "Paano kung tayo
na lang ang mawala sa bahay niyo?"

Natigilan ako. "H-ha?"

Umiwas siya ng tingin sabay buntong hininga. Tapos tumingin ulit siya sa 'kin.
"Desa...'pag pumunta ba 'ko ng Maynila, sasama ka sa 'kin?"

"Oo naman. Magba-bakasyon tayo? Doon tayo magpa-pasko? Gaano katagal?"

"Matagal. Baka nga habang buhay na."

Kumunot ang noo ko. "H-hindi na tayo babalik dito?"

Bumuntong hininga ulit siya. "'Pag sumama ka kasi sa 'kin don, hindi na kita
ibabalik dito. Wala na 'kong balak. Doon ka na sa 'kin titira para wala nang maka-
hadlang sa 'ting dalawa, at para makasiguro akong hindi ka mawawala sa 'kin."

"Ilalayo mo 'ko sa pamilya

ko?"

Hinaplos niya agad ang pisngi ko na basa. "Ayaw mo ba? Kaya naman kitang buhayin.
Mas malaya tayo ron. T*ngina ayoko nang ganitong nagtatago tayo palagi. Ayoko na
hindi ko maipagsigawan sa buong mundo na akin ka. Si Gwen p*ta kaya hindi ako
nilulubayan non kasi hindi niya alam na may nagmamay-ari na sa 'kin."

Yumuko ako. Pero agad niya ring inangat ang mukha ko. "Ayaw mo?"

"DESA! DESA!"

Hindi ako nakasagot! Nataranta kasi ako bigla sa sigaw na narinig namin mula sa
malayo. Si ate Hanna 'yun! Sure akong si ate 'yun!

Napabitaw tuloy ako kay Baron! "S-si ate! Hinahanap na tayo!"

Nawala ako bigla sa sarili! Lalo na nang maaninag ko si ate Hanna na nasa malayo at
palingon-lingon sa paligid. Bumilis ang pagtibok ng puso ko! Lagot na, lagot na!
Baka makita kami!

Lalangoy na sana ako pabalik pero si Baron, hinabol pa talaga ako ng yakap, at
hinalikan sa balikat. "Desa..."

Eh hindi na ako mapakali! Napailag tuloy ako sa kanya. "B-balik na tayo.

Kinakabahan ako."

"Hindi mo 'ko sinagot."

"M-mamaya. Mamaya pag-uusapan natin, ha? Pupuntahan kita sa kwarto mo. Halika na,
baka mahuli tayo." Hinaplos ko ang pisngi niya at nag-umpisa nang lumangoy pabalik.

Bakit ganito, iba ang pakiramdam ko. Iba ang kaba ko. Hindi pa naman kami nakikita
ni ate pero ang kabog ng puso ko, para bang nabisto na kami. Sana hindi siya
makahalata, lalo na't pareho kaming basa ni Baron ng tubig.

PAGKARATING ko sa buhanginan, tumakbo na agad ako papunta kay ate Hanna.

Alam ko namang nakasunod lang sa 'kin si Baron. Napansin ko pa siya kanina na

dinampot ang sando niya.

"A-ate Hanna!" pagtawag ko.

Nilingon naman agad ako ni ate na nakapayong. "Naku, Desa! Saan ka galing! Malakas
ang ulan! Hinahanap ka ng Papa mo!"

Dumoble ang kaba ko! "B-bakit po ako hinahanap?" sabay sulong ko sa payong niya.

"Basta. Kanina ka pa hinahanap!"

Mas lalo akong hindi mapakali sa 'basta' ni ate. Lalo akong natakot! Parang ayoko
na tuloy umuwi! Yakap-yakap ko ang sarili ko ngayon, nakakaramdam na ako ng lamig.
Sumasabay pa sa kaba ko.

***

"SAAN KA GALING?" 'Yan ang bungad na sigaw sa 'kin ni Papa nang makarating na kami
ni ate Hanna sa tapat ng bahay.

Sa boses niya pa lang ay alam kong mainit ang ulo niya. Hindi nga ako nakasagot.
Katabi niya pa naman si Mama ngayon na ilang araw na rin akong hindi gaanong
pinapansin. Matapang ang mga tingin nila sa 'kin at halatang kanina pa nila ako
inaabangan.

"Ano, naligo ka sa dagat?" singhal pa ni Papa. "Malakas ang ulan hindi mo ba

nakikita? Hindi ka na naman nag-iisip!"

Yumuko na lang ako, nangangatog. "S-sorry po."

"Pumasok ka na at magbihis! May bisita ka, kanina ka pa hinihintay. Manliligaw mo

raw."

Napatuwid ako ng tayo dala ng matinding gulat. Pinanglakihan pa ako ng mga mata.
Manliligaw?

Napalipat ako bigla ng tingin sa pintuan ng bahay namin.

Mula roon ay lumabas si Grant na napaka-angas ng hitsura! Ngumisi pa talaga ito sa

'kin na para bang ang dami-dami niyang alam na hindi ko alam.

"Hi, Desiree. Na-miss mo 'ko?"

TO BE CONTINUED

========

Author's Note:

No update this weekend.

=================
Chapter 27

PARA AKONG magco-collapse ano mang oras dito sa kinauupuan ko.

Katabi ko ngayon si Grant sa sala. Hindi nga ako mapakali! Pinagpapawisan ang mga
kamay ko kahit na hindi naman ako pasmado.

Ewan ko ba kasi kay Papa kung bakit kailangan niya pang papasukin ang lalaking 'to
dito sa bahay at paghintayin hanggang sa makapaligo at makapag-bihis ako. Kung alam
niya lang kung gaano ka-demonyo 'tong katabi ko!

Nasa tapat namin ni Grant si Papa ngayon. Nakaupo ito sa sofa sa harapan at
nakatingin sa amin na para bang siya ay isang imbestigador at kami ang mga suspek
sa isang krimen.

Seryosong-seryoso ang hitsura ni Papa. Hindi ito nagsasalita, pero sa tingin pa

lang ng mga mata niya ay alam kong matinding pag-uusisa ang naghihintay sa aming
dalawa.

Nakakainis kasi itong si Grant! Ang lakas ng loob na sabihing manliligaw ko siya
kahit na hindi naman! Sigurado akong may binabalak na naman itong hindi maganda.
Demonyo talaga! Akala niya ba hindi ko pa nakakalimutan ang ginawa niya kay Baron?

At si Baron nga pala, dumadagdag pa siya sa kaba ko ngayon.

Mas lalo akong hindi mapakali rito dahil alam niya ang kalokohan nitong si Grant.
Si Mama kasi! Kinwento agad na may manliligaw ako pagkarating na pagkarating ni
Baron dito sa bahay galing sa ulanan.

Magkatabi na silang dalawa ni Mama doon sa may hapag-kainin, katapat ng pwesto

namin. Naroon din si Ate Gwen. Pero parang wala naman itong pakialam sa nangyayari.
Tulala lang ito at parang namumutla.

Si Mama, abala sa paghahanda ng hapunan, samantalang si Baron naman ay hindi na

kumukurap sa lalim ng pagkakatingin sa amin ni Grant.

Nanglalamig na nga ang mga kamay ko sa kaba sa pwede niyang gawin.

"Ano nga uling pangalan mo?" biglang tanong ni Papa.

Doon lang nabalik ang atensiyon ko sa kanilang dalawa.

"Grant, ho," kumportableng sagot naman nitong katabi ko.

Naramdaman ko pang sumilip siya sa 'kin, pero hindi ko siya pinansin. Nakayuko lang
ako at nakakapit sa mga tuhod ko. Isang maling salita niya lang talaga ay hindi ako
magda-dalawang isip na itulak siya paalis ng bahay.

"Grant." Si Papa. "Alam mo bang hindi ko pinapaligawan kahit kanino 'yang si Desa?"

"Ganon ho ba? Pero seryoso naman ho ako sa anak niyo."

Napakuyom ako ng kamao sabay pasimple ng lingon kay Baron. Naiiyak ako sa inis!
Kitang-kita ko ngayon ang pagtigas ng panga ni Baron. Halos madurog niya na nga ang
baso sa sobrang higpit ng pagkakakapit niya roon. Kinakabahan ako, baka hindi siya
makapag-pigil at suntukin niya si Grant sa harapan nila Mama.

"Seryoso ka sa kanya?" usisa pa ni Papa.

"Oho, seryoso ako. Lalo na nong nalaman kong wala palang boyfriend 'tong si Desa."

Bigla akong napapigil ng hininga. Sinamaan ko siya ng tingin, pero imbis na umiwas
ay talagang nginisian niya pa 'ko. Gusto kong tapakan ang paa niya ngayon! Sinasabi
ko na nga ba, gusto niya akong ibisto kila Papa!

"Wala namang boyfriend 'yang anak namin." Si Mama ang sumabat habang naghihiwa ng
gulay sa mesa. Napatingin tuloy ako sa kanya. "Bantay-sarado kasi 'yan ng Papa
niya, at nitong kuya Baron niya."

Napayuko ako dala ng panghihina, samantalang itong si Grant ay parang mas nabuhayan
pa.

"Kuya? Ah may

kapatid ho palang lalaki si Desa?" Halatang-halata na inaasar niya ako, nakakainis!

"Naku, hindi niya kadugo 'tong si Baron," sagot ni Mama. "Pero parang kapatid na
rin ang turing ni Desa sa kanya."

"Ah...parang kapatid..." tumingin si Grant sa 'kin na may kasama pang patango-

tango.

"Matagal mo na bang kakilala ang anak ko?" Si Papa ulit ang nagsalita.

"Hindi naman ho masyado. Actually, tulad ng sinabi ko sa inyo kanina, kasamahan ko

siya sa bangko." Bigla ulit siyang tumingin sa 'kin. "Kaso hindi na siya
pumapasok."

"Nag-resign na 'yan sa trabaho," sagot ni Papa.

"Nag-resign?" umarteng gulat pa talaga itong si Grant! Sinilip niya nang mas maigi
ang mukha ko. "Nag-resign ka na pala? Hinahanap ka kasi ni Ma'am at ng mga
kasamahan natin don. Bigla ka na lang daw kasing hindi pumasok, wala ka naman daw
pinasang resignation letter."

Tumalon ang puso ko sa kaba! Lalo na nang marinig kong napatigil si Mama sa
paghihiwa. Hindi ko siya magawang silipin dahil alam kong mataray ang tingin niya
sa 'kin ngayon. Nabisto niya ang tungkol sa pag-alis ko sa trabaho. Grant kasi!

Napapikit na lang ako nang madiin, tapos tiningnan ko si Grant. "Ano ba'ng sinasabi
mo? Nagpa-alam kaya ako kay Ma'am."

He smirked at me. "Talaga? Parang hindi kasi ganon ang kwento sa 'kin."

"Hindi ka ba nag-resign nang maayos, Desiree?" Si Mama, mataray ang boses!

Sinilip ko lang siya saglit, tapos bumalik sa pagkakayuko. "N-nagpaalam naman po

ako nang maayos."

"Nag-aalala na po ang management sa kanya. Actually pinapahanap

siya sa 'kin, kaya rin ho ako nagpunta rito," sabat pa talaga nitong si Grant.

Kumulo ang dugo ko! Napakasinungaling niya talaga! Hindi na ako nakatiis. Tama nang
nailaglag na niya ako ng isang beses.
Tumayo na ako mula sa sofa. "Saglit lang po Papa," paalam ko at saka hinila 'tong
lalaking 'to palabas ng bahay.

Hinayaan kami ni Papa. Pero si Baron napansing kong patayo rin siya. Alam kong
susunod 'yan sa 'min pero sana 'wag dahil makakalahalata si Papa. Inis na inis lang
kasi ako rito kay Grant!

HALOS ITULAK ko si Grant palabas ng bahay namin.

Wala akong pakialam kung umaambon pa at mabasa ako. Hinampas ko agad siya sa braso,
nanginginig nga ako! Alam kong hindi ako matapang para gawin 'to pero kasi sobrang
nakakainis na siya!

"Ano ka ba!" gigil ko. "Ano ba talagang gusto mong mangyari!"

Gusto kong sumigaw pero hindi pwede dahil maririnig kami sa loob. Nanggi-gigil ako,
gusto ko siyang itulak sa pool!

Ngumisi lang naman itong si Grant sa 'kin. "Anong 'anong gusto kong mangyari'?
Nililigawan nga kita."

"'Wag ka ngang sinungaling! Umuwi ka na. Hindi mo naman talaga ako nililigawan,
eh!"

"E 'di liligawan na kita."

Saglit akong pumikit nang madiin at saka tumitig nang masama sa kanya. "Bakit mo ba
'to ginagawa? Tigilan mo na kami. Nakaganti ka na, 'di ba? Napabugbog mo na si
Baron. Sobra-sobra na nga ang ginawa mo sa kanya. Na-ospital siya, alam mo ba 'yon?
Ano pa bang gusto mo?"

"Ikaw." Pinisil-pisil niya pa ang labi niya habang nakangisi. "Hindi pa kasi kita
nakukuha."

Kinilabutan ako!

Siya naman ay biglang natawa. "Alam

mo, parang may kulang lang kasi, eh. Parang hindi sapat 'yung pangbubugbog ko sa
syota mo. Parang gusto ko sa 'yo naman." Kinurot niya pa ang pisngi ko pero inis ko
lang na tinaboy ang kamay niya. Amoy sigarilyo ang mga daliri niya, ang baho!

Muli siyang natawa sabay pasok ng mga kamay niya sa sariling mga bulsa at
nagpakawala ng buntong hininga. "Hay, ang sarap mo talagang pagtripan."

Napatuwid ako ng likod. "A-ano?"

Umiling-iling siya, natatawa pa rin. "Desiree Claud Franco. Sa tingin mo ba patay

na patay talaga akong makuha ka?"

Napakuyom ako ng kamao. Napakayabang!

Muli siyang natawa. "Well, actually, nong una type naman talaga kita. Gusto kita
kasi cute ka. Akala ko madali kitang makukuha. Hindi pala. At ang g*go kasi niyang
syota mo, hindi marunong alamin kung sino'ng kakalabanin. Kaya siya ang sisihin mo
kung bakit gusto na lang kitang pagtripan ngayon."
"Kasalanan mo naman kung bakit siya ganon," depensa ko. "Lapit ka kasi nang lapit
sa 'kin, sinabi nang bawal nga!"

"Siya ang may kasalanan kasi wala siyang tiwala sa 'yo." Umiling-iling na naman
siya. "Tsk, tsk. Sayang nga eh, umalis ka na sa bangko. Pinaalis ka niya, 'no?"

"Ano naman sa 'yo?"

Binasa niya ang labi niya. "Binalaan ko kasi 'yon.
mapipigilan niya 'ko sa mga gusto kong gawin. Alam
gawin sa 'yo. Ang hina mo pa naman. 'Pag pinahawak
makaka-palag. Magagawa ko ang lahat ng gusto ko sa
malagkit sa mga hita ko. "Lahat-lahat."
Nagwala nga ang loko. Akala niya
niya kasi kung ano'ng kaya kong
kita sa mga tao ko, hindi ka na
'yo." Tumingin siya nang

Nanindig ang mga balahibo ko sa braso!

"Demonyo ka pala talaga. Hindi ko alam kung baliw ka ba, adik sa dr*gs, o ano!"

Humakbang siya palapit sa 'kin. Umatras naman kaagad ako.

"E ano naman kung nagdu-dr*gs nga ako. May pangbili naman ako. Gusto mo ipasubok ko
pa sa 'yo? May dala ako ngayon, ano?"

Natakot ako pero nagawa ko pa ring tapangan ang mukha ko. "Hindi ko maisip na may
taong tulad mo na nakapa-sama."

"Wow. Kung makapag-salita ka naman sa 'kin parang ang bait-bait mo at wala kang
ginagawang masama ngayon."

Napaatras ako. Pero hindi ako nagpatinag, sinamaan ko pa rin siya ng tingin.
"Bakit, wala naman talaga. Hindi ako katulad mo."

"Talaga? Parang ayoko yatang maniwala. Kasi may nalaman ako, eh." Pangisi-ngisi
siya sa 'kin. "Alam mo kanina nasa tapat ako nitong Jupiter tapos nakita ko
magulang mo. Tinanong ko kung dito ba nakatira si Desiree Claud Franco. 'Yung
mukhang anghel na may boyfriend na maraming tattoo. Sagot sa 'kin ng Papa mo, anak
niya raw 'yung Desiree pero wala ka naman daw boyfriend. Napaisip tuloy ako ngayon.
Kasi ang alam ko may boyfriend ka. Ibig sabihin ba non hindi kayo legal? Nililihim
niyo relasyon niyo? Ang galing niyo para hindi kayo mahuli, samantalang nakatira
lang kayo sa iisang bahay."

Pumikit ako sabay pahid sa noo ko. Sa ginawa niya, para niya na rin akong sinumbong
kay Papa!

Mas dumikit naman siya sa 'kin. "Ay sorry. Hindi ko pa naman nabubuko ang sikreto
mo, 'di ba?" Napansin kong nagbaba siya bigla ng tingin sa labi ko. "Ano kaya kung
pumunta ka sa bahay ko?"

Hinaplos niya pa ang buhok ko. Nanindig na naman tuloy ang mga balahibo ko!

Tinulak

ko siya palayo kahit na hindi ko naman siya nagawang pagalawin kahit kaunti. "At
bakit naman ako pupunta sa bahay niyo? Eh masamang tao ka! At adik pa!"

Ngumisi na naman siya at umarteng parang nag-iisip. "Hmm. Bakit nga ba? Ah...baka
kasi kapag hindi ka pumayag sa gusto ko, ipapabugbog ko ulit 'yung lalaking mahal
na mahal mo. At sa pagkakataong 'to, sisiguraduhin kong hindi na siya makakauwi
nang buhay sa 'yo. O 'di naman kaya, para mas masaya...
...sasabihin ko na lang sa Papa mo ang sikreto niyo."

Gusto ko na siyang itulak sa swimming pool, kung hindi ko lang narinig na lumabas
na sila Papa ng bahay.

"DESA!"

Umikot agad ako paharap para tingnan siya. Ang akala ko nga siya lang ang naroon,
pero nasa likod niya lang pala si Baron. Mas lalo akong pinagpawisan nang malamig!

"Bakit ba diyan pa kayo sa labas nag-uusap?" sermon ni Papa. "'Di ba sinabi kong
dito kayo sa loob ng bahay?"

"P-paalis na rin po si Grant, Papa."

Bigla namang umakbay itong si Grant sa 'kin. Agad tuloy akong napalipat ng tingin
kay Baron, nanglalaki ang mga mata at sobrang kinakabahan!

"Oho, sir, uuwi na 'ko," sagot nitong si Grant. "Pumayag na rin naman 'tong si Desa
na makipag-date sa 'kin. Sana ho ayos lang din sa inyo. Susunduin ko na lang siya
rito. Sige ho, mauna na 'ko." At naglakad na ito paalis na para bang wala talaga
itong kinakatakutan!

Ako naman ay naiwang tulala rito sa kinatatayuan ko.

Kung kanina ay napipigilan ko pa ang pag-iyak ko, ngayon ay parang hindi na. Rinig
na rinig ko na ang tibok ng puso ko sa sobrang kaba ko.

Ako? Pumayag na makipag-date?

Wala akong sinabing ganoon!

"DESIREE!"

"P-Po?" Taranta akong napatingin kay Papa.

"Sumunod ka sa 'kin sa kwarto. Mag-usap tayo." Sabay pasok nito pabalik sa bahay.

Wala na, nabasa na ang gilid ng mga mata ko ng luha.

Alam ko na. Alam na alam ko na. Papagalitan ako! Ayaw na ayaw ni Papa na nakikipag-
date ako sa kahit na sino!

At itong si Baron na nakatayo sa pintuan namin, alam kong sobrang sama ng tingin
niya sa 'kin ngayon.

Naramdaman ko pa siyang lumabas na ng bahay. Pumikit nga agad ako dahil alam kong
dadaan siya sa gawi ko.

"Date pala ah. T*ngina sige mas galitin niyo pa 'ko!" At dumiretso na siya ng
lakad.

Doon na tuluyang tumulo ang mga luha ko. Ramdam ko ang lalim ng galit niya. Gusto
ko siyang lingunin dahil alam kong iba ang iniisip niya ngayon, kaso narinig ko na
naman ang galit na pagtawag ni Papa sa buo kong pangalan.

Wala akong choice, kailangan kong sumunod. Pinahid ko ang mga mata ko at hinang-
hina na pumasok ng bahay.
***

KABADONG-KABADO ako habang nakasandal rito sa nakasarang pinto ng kwarto nila Papa.

Nasa tapat ko si Papa. Malalim ang titig nito sa 'kin habang magka-krus ang mga
braso.

Hindi pa man nga siya nagsasalita, parang alam ko na kung ano'ng mga sasabihin
niya. Kinakabahan ako. Kilalang-kilala ko siyang magalit. 'Yung huling beses na
ginanto niya ako ay 'yung nahuli niyang may kinakausap akong lalaki mula sa
kabilang resort nuong high school pa ako.

At ngayon alam ko, papagalitan niya ulit ako dahil nagpapaligaw ako, at pinapapunta
ko pa talaga rito.

At ang mas matindi, ang akala niya pa ay pumayag talaga akong makipag-date sa Grant
na 'yon. Magwawala siya. Sigurado akong pagbabawalan na niya akong lumabas simula
ngayon.

"Desa."

Kinagat ko ang ibaba kong labi. "P-Papa?" hindi ako makatingin. Nakayuko lang ako
at nakakapit sa laylayan ng shorts ko.

"May relasyon ba kayo ni Baron?"

Pinanglakihan ako ng mga mata sabay angat ng tingin sa kanya. "P-po?"

Nabingi yata ako bigla. Hindi 'yon ang tanong na inaasahan ko mula sa kanya.

"Hindi mo ba narining ang sinabi ko? Tinatanong ko kung may relasyon ba kayong
dalawa."

Yumuko ulit ako. Kasabay ng pamamanhid ng katawan ko ay ang pamumuo ng mga luha sa
gilid ng mga mata ko. Wala na, alam na ni Papa. At hindi ko na alam kung anong
gagawin ko. Hindi ko alam ang isasagot ko, nangininig ang labi ko.

"Parang napapansin kong madalas kayong magkasama," dagdag pa ni Papa. "Nalaman ko

pa sa Mama mo na hatid-sundo ka ni Baron dati sa trabaho. Totoo ba 'yon?"

"H-hindi po." Nanginginig ang mga kamay ko.

"'Wag mong subukang magsinungaling sa 'kin, Desa."

Hindi ako nakasagot. Hindi na ako makapag-isip ng tama. Pakiramdam ko'y kapag
sumagot pa ako ng kahit na ano ay mas mabubuko lang ako.

"Madalas ng wala si Baron sa FRANCO. Pinupuntahan ka ba niya dito?"

"Hindi po, Papa." Humigpit ang kapit ko sa shorts ko. Naiiyak na talaga ako."

"Ayoko nang malalaman na nagkakasama kayong dalawa."

Gulat akong tumingala sa kanya. I tried to speak pero walang boses na lumabas sa
bibig ko. Papa.

"Simula ngayon lalayuan mo na si Baron."

Yumuko kaagad ako dahil tuluyan na akong naluha. Ang sakit-sakit sa dibdib! Para
akong dinaganan! I bit my lower lip para pigilan ang sarili ko sa sobrang emosyon
na nararamdaman ko ngayon. Hindi, hindi 'to pwedeng mangyari! Hindi ko kayang
layuan si Baron!

"Narinig mo ba 'ko, Desa?"

Hindi ko nagawang sumagot. Hindi ko kaya.

"Bakit hindi ka sumasagot? May gusto ka ba sa kanya?"

Umiling ako kahit labag sa loob ko. Pipinipigilan kong pumikit dahil alam kong 'pag
ginawa ko 'yon, didire-diretso na ang mga luha ko. Pigil na pigil na ako, sobrang
sakit na sa lalamunan.

"Lumayo ka sa kanya, naiitindihan mo?" patuloy pa niya. "Hindi mo siya lubos na

kilala. Mapapahamak ka sa g*gong 'yon. Baka isang araw nga malaman ko na lang na
nabuntis ka na pala niya, kaya lumayo ka...

...T*rantado 'yong si Baron. Maraming babae 'yon sa Maynila. Alam na alam ko. Hindi
non kayang mabuhay ng walang babae. 'Wag mong isipin na gusto ka niya, dahil
malamang wala lang 'yong ibang mabiktima rito sa Batangas kaya ikaw ang
pinupuntirya. Tsk binalaan ko na 'yong g*gong 'yon na 'wag kang lalapitan, pero
t*ngina ang tigas talaga ng ulo!"

Hindi ko na kayang pigilan ang sarili ko. Sasabog na ako sa sobrang paninikip ng
dibdib ko. Tumalikod na ako, ayoko na. Lalabas na nga sana ako ng kwarto, pero bago
ko pa mabuksan ang pinto ay tinawag ulit ako ni Papa.

Nanigas ako pero hindi ako lumingon.

"Seryoso ako sa pinapagawa ko sa 'yo," madiing salita niya. "Layuan mo siya. Sa

oras na makita kong magkasama kayong dalawa, o kahit magka-tinginan man lang
kayo...sinasabi ko talaga sa 'yo, Desiree, papalayasin ko si Baron dito sa bahay at
papabalikin ko ng Maynila."

TO BE CONTINUED

===============

Author's Note:

Trust Desa.

=================

Chapter 28

"Ano, kelan date niyo? May balak ka bang sabihin sa 'kin o wala?"

'Yan ang maanghang na bulong sa 'kin ni Baron nang tabihan niya 'ko ngayon habang
nagdi-disenyo kami ng Christmas tree.

Lumakas tuloy ang pagtibok nitong puso ko. Binilisan ko na lang ang pagsabit ng
Christmas ball at lumipat sa ibang pwesto.
Ang kaso, sumunod din siya sa 'kin! "T*ngina sige 'wag mo 'kong pansinin. Nakaka-
ilang araw ka na sa 'kin, ah!"

Naglipat agad ako ng tingin kay ate Hanna na kasama rin naming nagdi-disenyo.
Feeling ko kasi narinig niya ang sinabi ni Baron. Pero buti na lang ay hindi ito
umimik.

Bumuntong hininga na lang ako at lumayo para kumuha kunwari ng iba pang pang-
disenyo mula sa malaking kahon. Narinig ko ngang nag-tsk si Baron at bumulong pa ng
mura. At ang ibig sabihin non ay napipikon na naman siya.

Masakit sa dibdib 'tong ginagawa ko - ang iwasan siya at hindi pansinin, pero wala
akong magawa. Hindi ko pa kasi siya nakakausap tungkol sa paglayo na pinapagawa sa
'kin ni Papa. Hindi ako makahanap ng tyempo, naiinis na nga ako! Wala naman talaga
akong balak na iwasan siya nang matagal. Ang plano ko talaga ay kausapin siya at
ipaliwanag sa kanya ang bagong sitwasyon namin ngayon. Kaso ang hirap tumakas sa
paningin ni Papa!

Ngayon ngang magkasama kami ni Baron, hindi ko naman siya magawang pansinin o
tingnan man lang. Pinapanood kasi kami ni Papa ngayon na nasa may hapag kainan
lang. Isang maling galaw ko lang ay alam kong mawawala nang tuluyan sa 'kin si
Baron.

Si Mama kasi, pinatulong pa sa amin si Baron na isabit ang mga Christmas balls sa
itaas na parte nitong Christmas

tree. Uminit na naman tuloy ang mga mata ni Papa. Bantay-sarado ako lalo. Ang
hirap-hirap gumalaw.

Kung pwede nga lang ay kanina pa ako bumalik sa kwarto dahil nagkakaroon lang ako
ng kasalanan dito kay Baron sa ginagawa kong hindi pagpansin sa kanya. Kaso si Mama
naman ang magagalit sa 'kin. Bumabawi ako sa kanya ngayon dahil nga nalaman niyang
hindi ako nagresign nang maayos sa trabaho.

Si Grant kasi! Kasalanan niyang lahat 'to. Ako ang namomroblema sa mga kalokohang
pinaggagawa niya. Salo ko lahat ng bigat dahil hindi pa naman alam ni Baron ang mga
nangyayari.

Totoo ang sinabi ni Baron sa 'kin kanina. Nakaka-ilang araw na ako sa kanya. Simula
nuong gabing kinausap ako ni Papa ay hindi ko pa siya nagagawang lapitan para
magpaliwanag.

At saka isa pa, bihira na rin siyang lumagi dito sa bahay. Ang hula ko'y
tinatabunan siya ni Papa ng maraming trabaho sa FRANCO para mawalan siya ng oras na
puntahan ako rito.

Kagabi ko lang nga ulit siya nakita nong hapunan na. Nilapitan niya 'ko nang
pasimple kagabi para sabihing puntahan ko siya sa kwarto niya at kunin ang phone
kong naiwan ko ron. Pero napansin ko kasi si Papa na nakatingin sa aming dalawa
kaya umiwas na kaagad ako.

Alam kong gigil na gigil siya non dahil hindi ko siya pinansin. Ang akala ko nga
magwawala siya dahil mukhang nakainom siya kagabi.

Tapos ngayon tinatanong niya sa 'kin kung may balak ba akong sabihin sa kanya kung
kailan ang date namin ni Grant. Siyempre may balak naman ako. Ang hirap dahil
gustong-gusto ko nang sabihin sa kanya na nagsisinungaling lang si Grant, at may
mas malaki kaming problema
na dapat harapin, pero hindi ko magawa. Nahihirapan na ako.

Nakakainis palagi kasing nakamasid sa akin si Papa! Dati naman hindi niya nagagawa
'yon. Pero ngayon ewan ko parang lahat ng kinikilos ko alam niya at pinapanood
niya.

Oo, siguro nga takot ako. Takot ako dahil ayokong mawala si Baron dito sa bahay.
Ayokong pabalikin siya ng Maynila. Dahil kapag nangyari 'yon, imposible na kaming
magkita at magkasama pa. Kaya titiisin ko muna 'tong hirap na 'to habang hindi pa
ako nakakahanap ng tyempo kung paano siya makakausap. Alam kong maiintindihan niya
'ko kapag nalaman na niya ang sitwasyon namin. Kailangan niya lang magtiwala sa
'kin.

Nuong gabi na kinausap ako ni Papa, naisip ko kung mas tama ba kung umamin na lang
ako. Kung mas makakabuti ba kung sinabi ko na lang na may relasyon nga kami ni
Baron.

Kaso naisip ko rin, 'pag ginawa ko 'yon, papalayasin pa rin naman ni Papa si Baron
at papabalikin ng Maynila agad-agad. Mas mapapa-aga pa ang paghihiwalay naming
dalawa kung sakali. Hindi pa ako handa! At least ngayon may oras pa akong gumalaw.
May oras pa akong kausapin si Baron at planuhin kung ano'ng gagawin namin. Nabigla
rin kasi talaga ako sa pag-confront sa 'kin ni Papa non. Hindi ko inasahan na ganon
ang sasabihin niya. Ang akala ko'y pagagalitan niya ako dahil kay Grant.

Sa totoo lang natataranta na ako ngayon sa kaka-isip. Hindi na nga ako makatulog
nang maayos. Nagpatong-patong ang mga problema ko. Andiyan ang pang ba-blackmail ni
Grant, at pagbabanta ni Papa. Gusto ko ring kausapin si Papa tungkol sa mga
kalokohan ni Grant pero hindi ko pa priority

'yun ngayon. Basta ngayon ang importante ay kaming dalawa ni Baron. Hindi kami
pwedeng magkahiwalay.

At isa lang ang naiisip kong paraan para matupad 'yon: Tatakas kami papuntang
Maynila.

"DESA, paki-hanap nga 'yung malaking anghel. Lagay natin sa tuktok," biglang
pakisuyo ni ate Hanna.

Doon lang ako nahimasmasan at nabalik sa realidad.

"A-ah sige." Hinalungkat ko agad ang malaking kahon na puno ng Christmas decors
para hanapin 'yung anghel na sinasabi niya.

Nakakalungkot na malapit na ang pasko at saka pa kami binagsakan ng problema ni

Baron. Excited pa naman sana ako dahil may plano ako para sa amin ngayong darating
na pasko, tapos ganito. December 1 na December 1 pero heto't lugmok ako.

Pagkakita ko sa anghel na sinasabi ni ate Hanna, pinunasan ko na agad ng basahan

ang mga alikabok dito at inabot kay ate.

Kaso hindi niya naman tinanggap. "Ay kay kuya Baron mo na lang ipalagay. Mas abot
niya 'yung tuktok, eh."

Napalunok ako sabay tingin kay Baron. Sakto namang nakatingin din pala siya sa 'kin
na para bang hinihintay niyang iabot ko sa kanya ang anghel.
Gusto ko. Gusto kong ako ang mag-abot sa kanya. Pero sa gilid ng mga mata ko ay
naaaninag ko si Papa na pinapanood kami. Kaya umiwas na lang ako ng tingin. Kay ate
Hanna ko pa rin inabot ang hawak ko.

"I-ikaw na lang po magbigay sa kanya," sabi ko.

"Ha?" Nagkunot siya ng noo. "Eh magkatabi lang naman kayo bakit hindi pa ikaw ang
mag-abot?"

Yumuko na lang ako at kunwaring inayos ang ibang mga disenyong nakasabit sa
Christmas tree.

"Hay si Desa, ang daming arte. Ako

na nga lang ang maglalagay sa tuktok!" Hinila niya ang kalapit na upuan at
tumungtong doon.

Si Baron naman, biglang lumayo sa 'kin.

Parang may kumurot sa dibdib ko. Alam ko, sinadya niyang lumipat sa ibang banda ng
Christmas tree dahil nainis siya sa ginawa ko. Sana naman 'wag niya akong gantihan.
Kaya ko naman ipaliwanag sa kanya lahat eh. Hindi lang talaga ako makatyempo sa
ngayon. Hinatayin niya lang ako. Wala akong balak na hindi siya pansinin nang
matagal dahil hindi ko rin 'yon kaya.

Palihim ko siyang tiningnan ngayon habang nagsasabit siya ng mga Christmas balls.
Nalulungkot ako, miss na miss ko na siya. Gusto ko na siyang yakapin at sabihing
magiging maayos din ang lahat. Na gagawa ako ng paraan para makaalis kami rito at
hindi na paghiwalayin pa.

Galit ang mukha niya ngayon, ang panga niya naninigas. Gigil na gigil na talaga
siya. Hindi na ako magugulat kong sipain niya na lang bigla 'tong Christmas tree.

Mas lalo pa siyang nagmukhang maangas dahil sa suot niyang itim na t-shirt. Nagulat
na lang ako bigla siyang naglipat ng matapang na tingin sa 'kin. Umiwas naman
kaagad ako at binalik ang atensiyon ko sa ginagawa ko.

"Tsk p*ta naiinis na talaga 'ko," bulong na naman niya.

Napakagat na lang ako ng labi. Alam kong para sa 'kin 'yon.

"Desa-"

Nilingon ko agad si Papa. "P-po?"

"Hayaan mo na sila Hanna riyan. Tulungan mo ang Mama mo ritong maghain ng hapunan."

"O-opo." Iniwan ko ang ginagawa ko at pumunta sa kusina.

Naghugas na muna ako ng mga kamay bago tumulong kay Mama sa paghahanda ng mga plato
sa mesa.

"Baron,

maupo ka na rito. Kakain na," pagtawag naman ni Mama matapos naming maghain.

"Hanna, tawagin mo si Gwen," utos naman ni Papa.

Sumunod kaagad sila. Si Baron naghugas na muna ng kamay, tapos nagulat na lang ako
dahil sa katapat na silya ko pa talaga siya mismo umupo. Hindi roon ang pwesto
niya. Kay ate Gwen 'yon.

Si ate tuloy nong dumating ay bahagyang nagulat. Pero hindi na ito nagsalita. Doon
na lang ito naupo sa katabing silya ni Baron. Magkatabi pa tuloy sila.

Yumuko na lang ako habang nagsasandok ng pagkain. Hindi ako makagalaw ng normal
dahil nararamdaman kong nakapako na naman ang tingin ni Baron sa 'kin. Kailangan
kong pigilan ang sarili ko na tingnan din siya dahil malalagot kaming dalawa.

"Gwen, iabot mo nga 'yang kanin," biglang utos ni Papa kay ate.

Sumunod naman si ate.

"Bakit matamlay 'yang hitsura mo," puna ni Papa habang tinatanggap ang mangkok ng
kanin. "May sakit ka ba?"

Napatingin tuloy ako kay ate Gwen. Umiling lang ito. Pero oo nga, napapansin kong
ilang araw na siyang tahimik at malungkot. May iba sa kanya. Baka napagalitan din
siya ni Papa.

"Bakit pala hindi ka pumasok ngayon?" Sumunod na tanong ni Papa kay ate. "Ano'ng
oras na nandito ka pa. 'Wag mo sabihin sa 'king umalis ka na rin sa trabaho mo."

Natigilan ako sa pagsubo.

Ang sakit. Alam kong ako ang pinapatamaan ni Papa.

"Hindi ako umalis," sagot naman ni ate. "Naka-leave lang ako. Napapagod ako."

"Mabuti naman," sabi ni Papa.

"Hindi magre-resign sa trabaho 'yang si Gwen." Si Mama naman na nasa tabi ko ang
nagsalita. "'Yan na lang ang inaasahan

ko rito. Hindi ako bibiguin niyan."

Ewan ko, biglang uminit ang sulok ng mga mata ko. Kinailangan ko tuloy na yumuko
ulit. Bakit ganon, kung magsalita sila parang hindi nila ako kasama ngayon. Naiiyak
ako. Ang hirap na nga ng pinagdadaanan ko, ganyan pa sila kung magparinig sa 'kin.
Para bang wala akong ginagawang tama sa paningin nila.

"Desa."

Tipid kong nilingon si Papa sa gilid ko. "Po?"

"Tumawag daw 'yung mangliligaw mo kanina. Bakit alam niya ang numero nitong bahay?"

Nagkagat ako ng labi. "Hindi ko po alam." Bumalik ako sa paghahanda ng isusubo ko.

"Tumawag? Anong sinabi?" Si Mama ang sumabat.

"Ewan," sagot ni Papa. "Si Hanna ang nakasagot sa tawag kanina. Hanna, anong sinabi
nong Grant?"

Tumigil naman si ate Hanna sa pagtitimpla ng juice at saka sumagot. "Magde-date raw
po sila ni Desa bukas. Pupunta raw siya dito nang ala-sais para sunduin si Desa."
Nagulat na lang kaming lahat ng padabog na tumayo si Baron mula sa pagkakaupo!
Halos matumba tuloy ang mga baso sa mesa!

Napapikit ako nang madiin. Nagwala na naman siya.

Si Mama naman napatayo rin. "Oh, Baron, saan ka pupunta? Maghapunan ka muna."

Hindi sumagot si Baron. Nagdadabog lang ito! Sinilip ko siya. Palabas siya ng
bahay, at halos mawasak pa ang pinto nang buong pwersa niya rin iyong isinara!

Si Papa ang bilis na naglipat ng tingin sa 'kin. Alam ko ang tinging 'yon kahit
hindi siya magsalita.

Yumuko na lang ako. Tapos ilang sandali lang ay tumayo na rin ako dala ang plato
ko. "Mamaya na lang po ako kakain."

"Bakit na naman?" pangingwestyon ni Mama.

"Sumakit po ang tiyan ko."

Hindi na sila umimik pagkatapos kaya tumuloy na ako sa paglagay ng pinagkainan ko

sa lababo. I'm sure pagsasabihan ako ni Mama dahil nagsasayang ako ng pagkain, pero
ano'ng magagawa ko. Eh sa nawalan ako ng gana.

Naiiyak na ako, hindi ko na kayang ganito! Ang bigat-bigat na sa dibdib dahil

lumalala na ang galit ni Baron sa 'kin. Kailangan ko nang pilitin na makausap siya
nang patago.

Pumunta ako sa kwarto ko. Nagkunwari akong pumasok doon sa pamamagitan ng pagsasara
nang malakas sa pinto. Pero ang totoo, sisimple lang talaga ako ng punta sa kwarto
ni ate Hanna.

Kinakabahan ako, pero kailangan ko 'tong gawin para sa amin ni Baron. May bintana
sa kwarto ni ate Hanna na pwede kong daanan para makalabas ng bahay. Alam kong
kabaliwan 'tong gagawin kong paglusot doon sa bintana, pero bahala na!

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 29

BUMILANG ako hanggang tatlo sabay talon sa bintana!

Ang sakit! May mga halaman pala si Mama rito sa pinagbagsakan ko. Dumulas ang isa
kong paa sa paso, dumiretso tuloy ako ng sadsad sa buhanginan! Ang hapdi nga
gumasgas ang siko ko. Sigurado akong mahabang sugat ang natamo ko, pero ayos lang!

Tumayo na kaagad ako kahit na masakit pa ang pang-upo ko dala ng pagkaka-bagsak.

Pinagpag ko ang shorts ko at saka dali-daling tumakbo papunta sa dalampasigan bago

pa ako mahuli nila Papa na tumakas sa bintana. Takip-takip ko ang sugat ko sa siko
habang tumatakbo, mahapdi talaga. Nagdudugo nga yata.

Pagdating ko sa hilera ng mga kubo, parang gusto ko nang isigaw ang pangalan ni
Baron para lang mas madali ko siyang makita, kaso hindi naman pwede. May mangilan-
ngilang taong nakatambay sa tapat ng mga resorts. May kadiliman pa kaya mas lalong
hirap akong makakita nang maayos.

Palingon-lingon na nga ako sa paligid na parang baliw mahanap lang si Baron.

Napatili na lang ako nang biglang may humigit sa siko ko! "Mag-usap tayo, t*ngina!"

Napa-aray ako sa sakit dahil naipit ni Baron ang bago kong sugat! Ang hapdi! Ang
bilis niya pang kumilos, hindi na ako nakapalag! Hinila niya agad ako papunta sa
hindi gaanong matao na lugar. Nanggi-gigil siya, natatapilok na nga ako, at naiiyak
dahil ang diin ng kapit niya sa 'kin. Lalong humahapdi ang sugat ko!

Sinubukan kong bawiin ang siko ko, pero ayaw niya 'kong pakawalan. Tinatawag ko rin
ang pangalan niya kaso hindi niya ako pinapakinggan. Dire-diretso lang siya sa
paghila sa 'kin hanggang sa makarating kami sa tapat ng isang

resort na walang tao.

Buong pwersa niya 'kong pinasok sa isang cottage. "T*ngina, ano! Tayo pa ba ha?!"

Namanhid ang dibdib ko sa sigaw niya. Ang bilis tuloy na nangilid ng luha sa mga
mata ko. "B-Baron-"

"P*ta oo o hindi lang ang isasagot mo!"

"O-oo, tayo pa rin. Makinig ka mu-"

"E put*ngina ba't hindi mo 'ko pinapansin!"

Napapikit ako sa gulat. Ang akala ko nga susuntukin niya pa ang dingding na gawa sa
kawayan.

Bigla niya lang akong sinandal doon at dinikit sa 'kin ang katawan niya. Madilim
pero kita ko ang panginginig ng mga balikat niya. "Inis na inis na 'ko, Desa! P*ta
hindi mo na 'ko kinausap simula nong puntahan ka nong g*gong Grant na 'yon!
Manliligaw mo na pala siya ngayon, at makikipag-date ka pa sa kanya. T*ngina
pinagseselos mo ba 'ko?!"

Kasabay ng pagtulo ng luha ko ay ang agad na paghawak ko sa mga pisngi niya. "Sshh,
'wag kang sumigaw, 'wag kang sumigaw." Iiiwas niya dapat ang mukha niya pero
hinigpitan ko ang pagkaka-kapit doon. "Wala ka bang tiwala sa 'kin?"

Tumigas ang panga niya. "Meron, pero put*ngina kasi!"

"Hindi totoo ang mga sinabi ni Grant," agad na siwalat ko. "'Wag kang maniwala sa
kanya. Gumagawa lang siya ng kwento. Hindi totoong nililigawan niya 'ko, at mas
lalong hindi totoong makikipag-date ako sa kanya. Sinisira niya lang tayong dalawa.
Pero Baron, makinig ka sa 'kin. May mas matinding problema tayo kaysa kay Grant..."

Suminghot ako bago nagpatuloy.

"...B-Baron, si Papa. May alam na si Papa tungkol sa 'tin. Binigyan siya ng ideya
ni Grant. Kinausap niya 'ko, ngayon pinapalayo na niya ako sa 'yo..."

Dumire-diretso ang luha ko. Niyakap ko siya nang mahigpit sa bewang, 'yung tipong
hindi siya makakawala. "...Natakot ako. Hindi niya raw ako pwedeng mahuli na
kinakausap ka o kahit tingnan ka man lang dahil 'pag nangyari 'yon, papalayasin ka
raw niya sa bahay at papabalikin ng Maynila. Ayoko! Ayokong mahiwalay ka sa 'kin!"

"T*ngina!" Bigla niya 'kong nilayo mula sa kanya at akmang aalis.

"S-saan ka pupunta?"

"Haharapin ko na tatay mo. T*ngina hindi niya 'to pwedeng gawin sa 'tin!"

Nataranta ako! "'W-wag!" Agad ko siyang hinarangan at niyakap sa bewang para

pigilan. Tumingala ako sa kanya, my tears are rolling down my cheeks. "'W-wag mo
'yun gagawin. Please, 'wag. Paghihiwalayin niya tayo. Marami siyang sinabi sa 'kin
laban sa 'yo. Baron, hindi mo kilala magalit si Papa. Ilalayo niya 'ko sa 'yo, baka
nga itago niya pa ako, at hindi na tayo kailanman magkikita!"

"E put*ngina ano'ng gusto mong gawin ko! Tiisin ang ganito? 'Tong walang pansinan?
Sa tingin mo kaya ko 'yon?!" Gigil siyang napasabunot sa buhok niya.

Umiling-iling ako, umiiyak pa rin. "H-hindi, Baron. Hindi natin kailangang magtiis.
May naiisip akong paraan para hindi nila tayo mapaghiwalay.

...Itanan mo na 'ko. Dalhin mo 'ko sa Maynila."

Natigilan siya at napatingin sa 'kin. Sa hitsura niya pa lang alam kong nabigla
siya sa desisyong ginawa ko.

Kumalas naman ako ng yakap at inabot ang isa niyang kamay para ihaplos sa pisngi
ko.

"Sasama na ako sa 'yo. Kahit saan mo 'ko dalhin sasama ako. Ipagpapalit ko lahat.
Iiwan ko sila Mama, basta 'wag lang tayong magkahiwalay. Basta 'wag ka lang

mawala sa 'kin. Mahal na mahal kita, Baron. Mahal na mahal kita!" Muli ko siyang
niyakap nang mahigpit sa bewang. Umiyak ako sa dibdib niya.

Niyakap niya rin naman agad ako sa leeg ko. Sobrang higpit. "T*ngina Desa 'wag mo
'kong hinahamon ng ganito. Hindi ako tatanggi p*ta itatanan talaga kita."

"Ayokong tumanggi ka. Wala na 'kong pakialam sa pamilya ko. Itakwil na nila ako
kung gusto nila, basta sasama ako sa 'yo. Ikaw ang gusto ko, hindi sila."

Humigpit ang yakap niya. Parang mababali na naman nga ang mga buto ko.

"Sige..." Bumuntong hininga siya. "Sige aalis tayo. Itatakas kita rito sa lugar na
'to." Bumitiw siya pagkatapos para ikulong ang mga pisngi ko sa mga palad niya.
Tinitigan niya ako nang maigi sa mga mata. "Hindi tayo magkakahiwalay,
naiintindihan mo ba? Dadalhin kita sa Maynila. Itatago kita ron, hindi tayo
mahahanap ng mga magulang mo."

Tumango-tango ako. "Pero, Baron, kailangan na nating maka-alis kaagad. Todo bantay
na kasi sa 'kin si Papa. Pinapanood niya lahat ng kilos ko. At si Grant!"
Kinilabutan ako nang maalala ko lahat ng mga sinabi ng demonyong 'yon sa 'kin.
"Baron si Grant, binlackmail niya 'ko!"

"Bakit, ano'ng sinabi sa 'yo ng g*gong 'yon?"

Pinahid ko ang nanglalabo kong mga mata. "Ang sama niya. Gusto niya 'kong pumunta
sa bahay niya. Kapag hindi ko raw 'yon ginawa, ipapabugbog ka ulit niya at
sisiguraduhing hindi na makakabalik sa 'kin nang buhay, at isusumbong niya pa ang
relasyon natin kay Papa."

Napapikit siya nang madiin. Ang mga braso niya, biglang nanginig! "Put*ngina talaga
nong g*gong 'yon. Humanda siya sa 'kin." Pagkadilat niya, nag-alala

ako kasi namumula na ang mga mata niya. "'Wag na 'wag kang sasama sa kanya.
Babantayan kita sa lahat ng oras para hindi ka niya makuha."

Hinaplos ko agad siya sa pisngi. "H-hindi ako sasama sa kanya."

He cupped my face again. "Mag-ayos ka na ng mga gamit mo. Sa oras na makahanap ako
ng tyempo, tatakas tayo."

Tumango-tango ako. "Mag-aayos na 'ko."

"Tsk t*ngina hindi lang ako makahanap ng oras ngayon. Hayop 'yang si Rex, kaya pala
ang daming pinapasang kliyente sa 'kin."

"Kasi may alam na siya," sabi ko. "'Yan din ang kutob ko kaya bihira kang lumagi sa
bahay. Ayaw niya na nagkikita tayo. Kanina nga pinapanood niya tayo. Kaya hindi
kita magawang pansinin. Alam mo ba lumusot ako sa bintana para lang sundan ka
ngayon. Nahulog nga ako. Tingnan mo, oh, nagkasugat ako." Pinakita ko sa kanya ang
mahaba kong gasgas sa may bandang siko.

Kitang-kita ko ang pag-aalala sa mga mata niya. Nilapit niya ang siko ko sa kanya
at hinipan ang sugat. "Mahapdi ba?"

"Mahapdi. Naipit mo pa kanina nong hinila mo 'ko papunta rito."

"Tsk sorry. Gagamutin ko sa bahay."

"Paano? Hindi ka na makakapasok nang basta-basta ngayon sa kwarto ko. At hindi na

rin ako makakapunta sa kwarto mo."

Nagpakawala siya nang malalim na hininga.

Tapos nabigla na lang ako nang ilapit niya ang siko kong may sugat at hinalikan
iyon. Ang tagal. Naglipat siya ng tingin sa 'kin pagkatapos. "Hinalikan ko na lang.
Gagaling na dapat 'yan."

Imbis na mapangiti ako sa lambing niya ay naluha lang ulit ako. Tumingkayad agad
ako at niyakap siya nang mahigpit sa leeg. "Miss na miss kita! Sobra-sobra!"

Yumakap

din naman agad siya sa katawan ko sabay halik sa gilid ng noo ko. "Ako, tingin mo
ba hindi kita namiss? Alam mo ba'ng pakiramdam ko nong hindi mo 'ko pinapansin?"

I nodded. "S-sorry."

"P*ta muntik na 'kong mabaliw!"

Hinigpitan ko ang yakap ko. "Hindi ko ginustong hindi ka pansinin. Gustong-gusto na

nga kita makausap para masumbong ko na sa 'yo lahat-lahat. Pero hindi ako makakuha
ng pagkakataon. Si Papa kasi laging nakatingin. Sorry."

"Sorry din tsk. Nagwala agad ako kahit hindi ko pa naririnig ang mga dahilan mo."
"Naiintindihan ko naman. Kung ako rin bigla mo na lang hindi papansin, ganyan din
mararamdaman ko. Pero kanina nong nagdabog ka, kinabahan ako. Si Papa kasi
tiningnan ako nang masama pagkaalis mo, akala ko kung ano'ng gagawin niya sa 'kin."

"T*ngina hindi ko kasi mapigilan sarili ko. Pikon na pikon kaya ako sa tuwing
nakikita kita at hindi mo 'ko tinitingnan. Gusto kong magwala 'pag kinakausap kita
tapos lumalayo ka bigla. Nakakabaliw t*ngina! Kagabi hindi ako makatulog, gustong-
gusto na kitang pasukin sa kwarto mo at itanong kung ano'ng nangyayari."

Kumalas ako ng yakap para tingnan siya sa mga mata. "Sorry, kung alam mo lang din,
gustong-gusto na rin kitang puntahan sa kwarto mo. Hindi lang ako makalusot kasi si
Papa sa sala na natutulog 'pag gabi. Hindi ko alam kung paano kita makakausap, wala
ang phone ko sa 'kin."

"Sinadya kong hindi ibalik ang phone mo sa 'yo kasi gusto kong ikaw mismo ang
kumuha non sa kwarto ko. Pero p*ta hindi mo 'ko pinupuntahan! Tsk!" Inis siyang
napasuklay sa buhok niya. "Duwag na kung duwag pero put*ngina natakot

talaga ako. Akala ko ayaw mo na sa 'kin, at mas gusto mo nang sumama ron sa
tarantadong adik na 'yon."

"Hindi mangyayari 'yon." Sinuklay ko ang buhok niya. "Kahit kailan hindi ko
gugustuhing sumama kay Grant. Sa 'yo lang ako sasama."

Bumuntong hininga siya bago tumango-tango. Hinigit niya 'ko sa bewang para halikan
sa noo, tapos tiningnan niya 'ko. Pinahid niya ang luha sa gilid ng mga mata ko.
"'Wag ka nang umiyak. Alam ko na lahat. Hindi mo na kailangang problemahin 'to nang
mag-isa."

Tumango ako.

"Desa...gusto ko maging matapang ka. Lalo na ngayong mas humirap na ang sitwasyon
natin. Gusto kong lakasan mo palagi ang loob mo."

Tumuwid ako ng tayo at pinahid din ang mga mata ko. Tinapangan ko ang mukha ko at
saka tumango-tango. "Magiging matapang ako. Para sa ating dalawa. Hindi na ako
iiyak, promise."

Hinigit niya agad ako sa bewang para halikan ulit sa noo. "T*ngina mahal na mahal
kita. Hindi ka nila malalayo sa 'kin."

Ang sarap pakinggan.

Para bang nawala lahat ng takot ko. Ngumiti ako at saka tumingala sa kanya. "Hindi
tayo magkakalayo."

"Hindi tayo magkakalayo." Hinawi niya ang hibla ng buhok na dumikit sa basa kong
pisngi. Nanginginig ang kamay niya. "Sige na. Bumalik ka na sa bahay. Baka makita
ka ni Rex, ano pa'ng gawin non sa 'yo. Ayokong mapahamak ka nang dahil sa 'kin."

Tumango ako. "Kailangan ko pala ang cellphone ko. Magtawagan tayo kapag tatakas na
tayo."

"Sige. Gagawa ako ng paraan para mai-bigay 'yon sa 'yo." Inabot niya ang kanan kong
kamay para halikan nang madiin. "Sige na, bumalik ka na. Mag-iingat ka. 'Wag mo
'kong

pag-aalalahanin."
Tumango-tango ulit ako at lalabas na sana ng cottage pero bigla niya akong
hinawakan sa batok. Pagkaharap ko sa kanya, saktong hinawakan niya ang mukha ko
para halikan ako nang madiin sa bibig.

Bumigay agad ang mga tuhod ko sa ginawa niya. Napasabunot tuloy ako sa buhok niya
para hindi ako tuluyang bumagsak sa sahig nitong cottage. "A-akala ko ba babalik na
'ko," I gasped.

Hindi siya nagpaawat. He aggressively moved his lips at kinain ang bibig ko na para
bang ngayon niya lang ako nahalikan. O na para bang huling beses na niya akong
mahahalikan. Namamanhid ang katawan ko sa tuwing hinahalikan niya ako ng ganito.
Para akong lumulutang sa ere.

Pinaatras niya ako hanggang sa mapasandal ulit ako sa kawayang dingding. His kisses
deepened at pinasok niya pa ang dila niya sa bibig ko! Naubo ako! Doon ko na siya
hinarangan sa dibdib palayo. Agad akong naghabol ng hininga pagkakalas na pagka-
kalas ng mga labi namin. "W-wag kang ganyan."

Inipit niya naman agad ako sa dingding at dinikit ang noo niya sa noo ko. "T*ngina
namiss kong gawin 'yun sa 'yo."

Napapahid ako sa noo ko. "B-baka biglang may makakita sa 'tin."

Umiling-iling siya sabay dikit lalo ng katawan niya sa 'kin. "Wala. Walang tao.
Desa..." Hinaplos niya pagkatapos ang pisngi ko at humalik sa noo ko. "...may
ipapagawa ako sa 'yo."

Ewan ko kung bakit pero kinabahan ako. Tumingala ako sa kanya. Nakapikit siya at
pasimpleng naghahabol ng hininga.

"A-ano 'yon?" tanong ko.

Bumuntong hininga siya nang ilang beses bago muling nagsalita. "Bukas ng hapon,
'wag kang lalabas ng kwarto mo. Kahit na ano'ng mangyari, 'wag na 'wag kang
lalabas. Mag-lock ka ng pinto."

Ah. 'Yon lang pala. Akala ko naman kung ano.

Tumango na lang agad ako. "Sige. Pero bakit?"

Doon lang siya dumilat, pero hindi niya inalis ang pagkakakapit niya sa pisngi ko
at pagkakadikit ng katawan niya sa katawan ko.

"Kasi ayokong sumipot ka sa date niyo ni Grant," amin niya. "Hindi kayo pwedeng
matuloy."

Hindi na ako nagulat sa dahilan niya. Kilalang-kilala ko na siya - ang seloso kong
tigre.

Ngumiti na lang ako at tumingala para magdampi ang mga labi namin. "Kung 'yon ang
gusto mo, susundin ko. Hindi ako lalabas ng kwarto para hindi kami matuloy ni
Grant," I breathed against his soft, warm lips.

Hinawakan niya naman na ngayon pati ang kabila kong pisngi at marahan akong
hinalikan sa ilong ko, tapos sa bibig ko, tapos sa leeg. Napakagat na lang ako ng
labi pagkatapos dahil bigla niyang ibinaba ang isang strap ng pangtaas ko.

Kinagat niya sabay sinipsip ang balat malapit sa kanang collarbone ko! Tumayo tuloy
ang mga balahibo ko sa leeg! "B-Baron, ano'ng ginagawa mo?"
Tumigil siya para lumipat sa kabilang parte. "Mina-markahan ang teritoryo ko."

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 30

BAKIT BA hindi pa rin nawawala 'tong mga markang nilagay sa 'kin ni Baron?

Pagkauwi ko pa lang kagabi sinimulan ko nang is-isin 'to, pero ayaw naman mawala!
Halatang-halata pa naman dahil ang dami. Si Baron kasi nilagyan pa ako pati sa
gilid ng leeg ko at mga balikat. Sa tuwing haharap tuloy ako sa salamin tulad
ngayon, nasasagwaan ako kasi parang puro ako kagat ng lamok. Malaking lamok.

"DESA! DESA!"

Kamuntik na lang akong mapasigaw sa gulat nang biglang kalabogin ni ate Hanna ang
pintuan ko! Parang tumalon ang puso ko sa kaba!

Sa boses niya palang parang may nangyaring masama. Nagmadali tuloy akong lumapit sa
pinto, pero hindi ko binuksan. "A-ate, bakit po?"

"Desa?" Halos sipain na niya ang pinto. "Desa! Lumabas ka dali! Dali! Bilisan mo!"

"H-ha? Bakit po, ano'ng nangyari?" Kinabahan na talaga ako. Gusto ko siyang
labasin, pero hindi naman pwede.

Nangako kasi ako kay Baron na hindi lalabas ng kwarto ko kahit na ano'ng mangyari.
Lalo na ngayong mag-aalas singko na. Baka maabutan pa ako ni Grant sa labas!

"Desa?" Hindi pa rin tumigil si ate Hanna sa pagkalabog sa pinto ko. "Uy lumabas ka
nga!"

"Ate, hindi ako pwedeng lumabas. M-may...ano...m-may ginagawa po ako. Bakit po ba?
May nangyari bang masama?"

"Meron! Naku, napadaan ako sa kabilang resort ngayon-ngayon lang. 'Yong mangliligaw
mong si Grant, nabugbog!"

Pinanglakihan ako ng mga mata sabay takip sa bibig ko. Si Baron! Si Baron kaagad
ang unang pumasok sa utak ko!

Hindi na ako nakapag-isip nang maayos, binuksan ko na ang pinto para harapin si ate
Hanna. "S-sino pong bumugbog?"

Si ate naman hindi nakasagot kaagad. Hinihingal ito at namumutla. "H-hindi ko na

nakita. Ang daming tao sa labas! Basta sigurado akong ang mangliligaw mo 'yun!
Grabe, nakakatakot! Nasilip ko eh, basag na basag ang mukha!"

Napapahid ako sa noo ko. "S-sila Papa? Nasaan po sila Papa?"

"Umalis sila ni ate. Dinala si Gwen sa ospital kasi kanina pa raw suka nang suka."

Parang kusang kumilos ang mga paa ko nang malaman kong wala sila Papa. Buti na
lang!

Madali akong humila ng turtle neck na pull-over mula sa cabinet ko. Sinuot ko 'yon
bilang pamatong dito sa manipis kong sando, tapos dinampot ko ang phone ko mula sa
kama at saka kumaripas ng takbo palabas ng kwarto.

Tinawag pa nga ako ni ate Hanna para sabihing 'wag akong magtatagal sa labas, pero
hindi ko na siya pinansin.

Hindi na kasi ako mapakali! Si Baron! Kailangan ko siyang makita. Malakas ang kutob
kong may kinalaman siya sa nangyari kay Grant. Nag-aalala ako sa kanya! Ayoko
siyang mapahamak ulit!

TODO PAHID ako ng noo ko habang nagmamadaling naglalakad palabas ng bahay. Malamig
naman ang hangin pero pinagpapawisan ako nang sobra-sobra!

Iba ang pakiramdam ko ngayon. Lalo na nang maisip ko ang posibleng dahilan kung
bakit ako ayaw akong palabasin ni Baron ng kwarto. Diyos ko, sana lang talaga
walang nangyaring masama sa kanya!

HINDI PA ako tuluyang nakakalabas ng Jupiter pero kitang-kita ko na kaagad ang dami
ng mga taong nagkukumpulan sa kabilang resort.

Natigilan tuloy ako. Gaano ba kalala ang nangyaring suntukan at ganito karami ang
nakiki-tsismis?

Sumingit na ako papunta

sa pinaka-unahan para makita kung ano na'ng nangyayari. Inaasahan kong makikita ko
si Grant na nakahandusay sa buhanginan, pero wala siya roon. Parang tapos na ang
eksena.

Napatanong na lang tuloy ako sa katabi ko ritong babae na medyo may katandaan na.
"A-Ale, ano po'ng nangyari rito?"

Umasim ang mukha nito. "Nako! Hindi ko nga nakita lahat ang pangyayari! Basta ang
alam ko lang may nagbugbugan. Muntik pa raw ngang may masaksak! Grabe talaga ang
mga kabataan ngayon!"

"N-nasaan po 'yung nabugbog?"

"Dinala na yata sa ospital. Narinig ko hindi na raw makatayo."

Napalunok ako. "E-eh 'yung nangbugbog ho? Nasaan? Alam niyo ho ba?"

"Ay hindi ko napansin. Teka aalamin natin." Madali niyang kinalabit ang lalaking
malapit sa tabi niya. "Nakita mo ba kung nasaan 'yong bumugbog? Tumakas ba?" tanong
niya rito.

"Wala na, 'neng," sagot naman sa 'kin nong lalaki. "Dinala na sa barangay."

Nanglaki ang mga mata ko! "B-barangay ho?"

"Oo. Eh loko-loko eh! Dito pa nakipag-away. Tingnan mo 'yang bakod, oh. Sirang-
sira. Tsk, tsk."
Napatingin din naman ako roon sa tinuro niya. 'Yung mababang bakod na gawa sa
kawayan, parang dinaanan ng matinding bagyo. Nawasak!

Nanunuyo ang labi ko nang magbalik ulit ako ng tingin sa mga kausap ko. "Kuya
kilala niyo ho ba kung sino 'yung bumugbog? Natatandaan niyo po ba ang hitsura?"

Napaisip muna ito bago ako sinagot. "Hindi ko kilala eh. Pero pamilyar ang mukha
non. Taga dito lang 'yon. Maraming tattoo sa braso--"

Tumakbo na agad ako paalis! Hindi ko na pinatapos si kuya sa pagsasalita.

Tama na. Nakuha ko na ang

sagot na gusto ko. Maraming tattoo sa katawan. Diyos ko, si Baron nga talaga! At
dinala na siya sa barangay ngayon! Gusto niya ba 'kong mamatay sa pag-aalala!

Nagmadali akong pumara ng tricycle. Inutusan ko agad ang driver na ihatid ako nang
mabilis sa barangay. Nanginginig ang mga kamay ko, hindi ako mapakali!

Habang hinahataw ng driver ang pagpapatakbo, sinusubukan ko namang tawagan si Baron

gamit ang phone na dala ko. Kaso nakakainis, hindi niya ako sinasagot! Hindi niya
ba dala ang telepono niya? O sadyang ayaw niya akong sagutin? O baka naman kung ano
na'ng ginagawa sa kanya sa barangay!

Napahilamos na lang ako sa mukha ko.

Ano ba 'to, napaparanoid ako! Kahit na may mga ebidensya na akong nakuha at kahit
malakas ang kutob ko, hinihiling ko pa rin ngayon na sana hindi si Baron ang
bumugbog kay Grant. Na sana wala siyang kinalaman sa nangyari. Na sana nagta-
trabaho lang siya sa FRANCO ngayon at hindi totoong dinala siya sa barangay. Sana
lang talaga!

PAGKAHINTO ng tricycle, bumaba na kaagad ako at nag-abot ng bayad. Pinagpapawisan

ang mga palad ko.

May mangilan-ngilang tao sa pintuan ng barangay, at ang ibig sabihin nito ay may
pangyayari nga talaga sa loob.

Mas lalo tuloy lumakas ang kaba ko. Nanginginig ang mga paa ko habang palapit ako
nang palapit sa pintuan. Parang gusto ko ngang 'wag na lang tumuloy, pero kailangan
ko rin namang malaman kung nasa loob nga ba talaga si Baron.

Sumingit ako sa mga nagtsi-tsimisan na mga tao at pumwesto mismo sa bukas na

pintuan.

Bumigat ang dibdib ko nang makitang naroon nga sa loob si Baron.

Indenial

pa 'ko, ayoko pang tanggapin na siya ang nakikita ko ngayon. Pero hindi, eh. Siya
talaga. Kilalang-kilala ko ang mga tattoo niya sa braso. Pinapalibutan siya ng
ilang mga lalaki na taga-barangay. Nakatayo na siya ngayon at parang paalis na.
Tapos na ba?

"B-Baron?" Pumiyok pa ako.

Taranta naman siyang napalingon sa gawi ko.

Kitang-kita ko ang pagkagulat sa mukha niya. Hindi siya makapaniwalang nandito ako.
Pero agad din naman siyang nagkunot ng noo, tapos umiwas siya ng tingin. Napapahid
pa siya sa noo niya.

Ako naman, wala na 'kong nasabi. Nakatingin na sa akin lahat ang mga tao rito.
Hinuhusgahan ba nila ako dahil kilala ko ang taong pinagtsi-tsismisan nila ngayon?
Napakasama nila! Eh hindi naman nila alam ang tunay na kwento!

Nagsimula nang maglakad si Baron papunta sa akin. Naghintay lang ako habang
nakatulala sa kanya. Hindi na niya magawang lumingon sa direksyon ko.

Nang makatapat na siya sa 'kin, itatanong ko pa lang sana sa kanya kung ano'ng
nangyari, pero nabigla na lang ako dahil ang bilis niya akong hinigit sa braso
paalis!

Dinala niya 'ko sa bakanteng lote sa gilid kung saan walang mga taong mapanghusga.
"Tsk ano'ng ginagawa mo rito? 'Di ba sabi ko sa 'yo, kahit na ano'ng mangyari, 'wag
na 'wag kang lalabas ng kwarto mo?" Hindi siya makatingin sa mga mata ko. "P*ta
ba't hindi mo 'ko sinunod?"

Napakagat ako ng labi. "Kaya mo 'yon pinagawa sa 'kin, kaya ayaw mo 'kong palabasin
ng kwarto kasi may pinaplano ka pala laban kay Grant."

"T*ngina alam ko naman kasing hindi mo 'ko papayagan! At ayokong makita mo ang
gagawin ko sa g*gong 'yon. Matatakot

ka na naman."

"Pinag-alala mo 'ko, alam mo ba 'yon?"

Napapikit siya nang madiin. "'Yan na nga ang ayokong mangyari. P*ta bakit mo ba
kasi nalaman!"

"Kinatok ako ni ate Hanna. Sinabi niya sa 'kin na nabugbog si Grant, at nag-alala
na agad ako sa 'yo kasi baka nadamay ka at napahamak ka na naman!"

"Gumanti lang ako! Para sa pangba-blackmail niya sa 'yo, sa pangbabasyos niya, at

para hindi matuloy ang date niyo. Kulang pa nga 'yon. T*ngina kung hindi ako
inawat, nasaksak ko pa 'yong animal na 'yon!"

Bumagsak na lang ang mga balikat ko.

Nagpakawala ako ng buntong hininga.

Sige na. Hindi na 'ko magsasalita. Ayokong magkatampuhan na naman kaming dalawa
dahil dito sa pakikipag-away niya. Nag-aalala lang naman ako, eh.

Bumuntong hininga na lang ulit ako sabay suksok ng phone ko sa bulsa ng suot kong
shorts. "Halika nga rito." Hinila ko siya sa kamay at pinaupo sa malaking bato.

Nagpaubaya naman siya. Hinang-hina na naman ang katawan niya.

"Patingin nga ako kung may pasa ka na naman." Inangat ko ang mukha niya paharap sa
'kin.

May galos siya sa gilid ng kanan niyang mata, pati na rin sa labi. "Hmm marami ka
na namang sugat, oh."
"Magagalit ka ulit sa 'kin?"

Para siyang nanghihingi ng lambing. Tiningnan ko siya sa mga mata niya. Kaso umiwas
kaagad siya. Hindi niya pa rin talaga ako magawang tignan pabalik.

Bumuntong hininga na lang ako at niyakap siya leeg. Pinagpahinga ko ang ulonan niya
sa tiyan ko.

"Hindi naman ako galit, eh," sabi ko at sinimulang haplosin ang buhok niya. "Nag-
aalala nga ako sa 'yo. Tarantang-taranta

ako nong nalaman kong may nangyari na naman. Baka kasi kung mapaano ka ulit.
Kinabahan pa ako nong malaman kong dinala ka rito sa barangay." Nagbaba ako ng
tingin sa kanya. "Ano'ng ginawa nila sa 'yo sa loob? Sinaktan ka ba nila?"

Umiling siya sabay yakap sa bewang ko. "Wala silang ginawa. Ang dami lang nilang
tanong."

"Anong tanong?"

"Ano raw nangyari ba't ko binugbog."

"Ano'ng sinagot mo? Uminit na naman ba ang ulo mo roon sa loob?"

Umiling ulit siya. "Sinabi ko ang totoo. Na binabastos ng g*gong 'yon ang mahal ko.
Pupuntahan daw nila si Grant para imbestigahan."

Para akong nabunutan ng tinik sa dibdib. "Mabuti naman." Hinigpitan ko ang yakap sa
leeg niya. "Okay ka lang? Masakit ba sobra ang mga sugat mo? Bibili ako ng band-aid
sa tindahan."

"'Wag na. Wala lang 'to. Sanay naman ako."

"Sana hindi muna umuwi kaagad sila Papa mamaya. Para magamot ulit kita sa kwarto
ko. Nag-aalala ako sa mga pasa mo, eh."

"Bakit, nasaan sila Rex?"

"Sabi ni ate Hanna umalis daw. Dinala raw si ate Gwen sa ospital. Nakalimutan ko
kung bakit. Nawala kasi ako sa sarili kanina. Puro ikaw ang nasa isip ko. Pero buti
na lang nga wala sila eh. Nakatakas ako para hanapin ka. Wala bang ibang ginawa si
Grant sa 'yo?" Inangat ko ulit ang mukha niya paharap sa 'kin.

Akala ko sa pagkakataong 'to, titingnan na niya 'ko sa mga mata ko, pero wala pa
rin talaga.

"Bakit hindi ka tumitingin sa 'kin?" tinanong ko na.

Bumalik siya sa pagkaka-subsob sa tiyan ko, tapos umiling-iling siya. "Wala.

Nahihiya lang ako sa 'yo."

Nabigla ako. Sinubukan kong silipin ang

mukha niya. "Nahihiya? Bakit nahihiya?"

"Kasi nahuli mo 'kong nakipag-away. Tsk ayoko ngang malaman mo." Mas sumiksik siya
sa tiyan ko. Para siyang nagtatago.
Bumagsak na lang ang mga balikat ko. Hinaplos ko ulit ang buhok niya. "Ikaw talaga.
Okay na 'ko ngayon kasi nakita kong hindi ka naman gaanong nasaktan sa pakikipag-
away kumpara noong unang beses. 'Wag ka nang mahiya."

Nakakatuwa 'tong si Baron. Ang tapang-tapang niya sa ibang tao, pero pagdating sa
'kin kaya niyang mahiya.

Hinalikan niya bigla ang tiyan ko, tapos nagulat na lang ako nang tumayo na siya.
"Nakapag-ayos ka na ba ng mga gamit mo?" tanong niya pa.

"Oo. Kagabi pagkauwi ko, 'yun na agad ang ginawa ko."

"Mabuti." Hinawakan niya ang kamay ko at bigla na akong hinila para maglakad.
"Aalis na tayo ngayong gabi."

Gulat akong huminto sa paglalakad. "N-ngayong gabi na?"

Nilingon niya 'ko, seryoso ang hitsura. "Oo. T*ngina alam kong gaganti na naman sa
'kin 'yong g*gong Grant na 'yon. Ilalayo na kita rito bago ka pa niya idamay. At
para makatakas na rin tayo sa tatay mo."

Lumapit siya sa 'kin. Natigilan na lang ako kasi pinatong niya ang noo niya sa
kaliwang balikat ko.

Para siyang naubusan ng lakas. Unang beses niyang maglambing sa 'kin nang ganito.
Nakakapanghina.

"Baron?" Pumungay ang mga mata ko.

"Sasama ka naman sa 'kin, 'di ba?" tanong niya.

Pumikit ako sabay tango. "Sasama ako. Siyempre sasama ako sa 'yo."

Nag-angat siya ng mukha sa 'kin. Inamoy niya ang pisngi ko pagkatapos inayos niya
ang ilang hibla ng buhok ko na nahulog mula sa pagkaka-pusod.

"Aalis na tayo ngayong gabi. Maghanda ka na. Tatawagan kita kung saan tayo
magkikita."

Tumango ulit ako. "Pero paano 'pag nandoon na sila Papa sa bahay mamaya? Paano tayo
makakatakas?"

"'Wag mong isipin. Ako ang poproblema ron. Basta maghanda ka na. Tingnan mo lagi
ang phone mo kasi tatawagan kita. Naiintindihan mo?"

Tumango na lang ulit ako. Napaka-seryoso niya. Parang hindi na talaga siya
mapipigilan sa desisyon niya.

Well, ako rin naman. Handa na ako. Tatakas na kami ngayong gabi.

Hinawakan na ulit niya ang kamay ko. Hinalikan niya 'yon bago ako hinila ulit para
maglakad na. Nararamdaman kong natataranta siya. Ang kamay niya kasi na nakahawak
sa 'kin, nanginginig.

SUMAKAY kami ng tricycle pabalik ng Jupiter.

Buong byahe nakayakap lang ako sa braso ni Baron. Kinakabahan kasi ako. Pero dahil
nangako ako sa kanya, tatapangan ko ang loob ko. Kahit na ano'ng mangyari, aalis
kami ngayong gabi. Tatakas kami, at wala ng magiging hadlang sa amin. Magiging
masaya na kaming dalawa. 'Yun lang naman talaga ang gusto namin eh - ang magawa
naming ibigin ang isa't isa nang malaya.

***

PAGDATING namin sa resort, todo dasal na ako na sana hindi pa bumabalik sila Papa.
Para naman magamot ko muna ang mga sugat ni Baron.

Pinauna akong maglakad ni Baron para kung sakali, hindi raw kami mahalata na
magkasamang umuwi.

Sinunod ko naman siya. Nauna ako at nagkunwaring walang kasama. Kaso lumakas na
lang bigla ang tibok ng puso ko nang marinig kong parang may nagsisigawan sa loob
ng bahay namin! Nataranta agad ako! Boses ni Papa 'yun, nagwawala!

Tapos naabutan ko pa si ate Hanna na tila nag-aabang sa tapat ng bahay. Nag-panic

agad ito nang makita kami! Bigla itong kumaripas ng takbo papasok ng bahay! "Kuya
Rex! Kuya! Nandito na po si Baron!"

Ang bilis! Si Papa nagmadaling lumabas ng bahay kasunod sila Mama at ate Gwen.
Namumula ang mga mata nito sa galit!

Agad namang humarang sa 'kin si Baron para protektahan ako. Akala ko doon na
matatapos 'yon, pero si Papa biglang sinapak si Baron!

"B-Baron!" Mabilis akong lumuhod kung saan siya tumilapon. Bumuhos agad ang mga
luha ko!

"G*GO KA TALAGA!" bulyaw pa ni Papa! "PINATIRA KITA RITO SA BAHAY, ITO PA'NG
IGAGANTI MO SA 'MIN?!"

"Rex! Tama na!"

Hindi pinakinggan ni Papa ang sigaw ni Mama. Sumugod ulit ito at pilit itinayo si
Baron sa pamamagitan nang paghila sa leegan ng sando nito! "PUT*NGINA ANO,
PAPAKASALAN MO SI GWEN, O PAPATAYIN KITA?!"

Tila tumigil sa pag-ikot ang mundo ko.

Nabingi yata ako.

Nilingon ko si Papa na binitawan na si Baron ngayon para kaladkarin ang umiiyak na

si ate Gwen. Hinarap niya ito sa 'min. "Sige, Gwen! Sabihin mo sa t*rantadong
lalaking 'yan ang inamin mo sa 'min kanina!"

Nanginginig ang labi ko nang maglipat ako ng tingin kay ate. Hindi na siya makilala
dahil basang-basa ng luha ang mukha niya.

"B-Baron," hagulgol ni ate. "Buntis ako. Ikaw ang ama."

TO BE CONTINUED
=================

Chapter 31

"A-ARAY KO, BARON! M-makukunan ako sa ginagawa mo! Bitiwan mo 'ko, masakit na!"

"Wala akong pakelam kung nasasaktan ka! T*ngina mas sinasaktan mo 'ko, Gwen! Hindi
ko alam na sinungaling ka pala! Bawiin mo'ng sinabi mo kila Rex kanina!"

'Yan ang narinig kong sigaw ni Baron kay ate Gwen habang nagba-bangayan sila ngayon
sa kusina. Ang lakas ng boses nila palibhasa walang ibang tao rito sa bahay. Umalis
sila Mama, dinala si Papa sa ospital dahil tumaas ang presyon gawa ng nangyari
kanina.

Hindi ko nga alam kung paano ko nakakayang pakinggan sila Baron ngayon samantalang
parang dinudukot na ang puso ko sa sobrang sakit dahil hindi ko alam kung kakayanin
ko ba 'pag narinig ko ang totoo mula sa kanila.

"Hindi ako nagsisinungaling, Baron!" Laban ni ate Gwen. "Totoo ang sinabi ko kila
Papa. Sa 'yo naman talaga 'tong dinadala ko!"

"'Wag kang gumawa ng kwento! T*ngina iniipit mo ba 'ko?"

"Bakit ka ba ganyan? May nangyari naman talaga sa 'tin, 'di ba?"

"Tsk! Oo, may nangyayari sa 'tin noon. Pero put*ngina paano kita mabubuntis eh
sinabi mo sa 'kin dati na may iniinom kang proteksyon! T*ngina ako ba pinagloloko
mo?"

Tumayo ang mga balahibo ko sa braso. Napayakap na lang ako sa mga tuhod ko at mas
lalong napaiyak nang tahimik.

"H-hindi talaga ako umiinom ng pills. Wala akong kahit na anong iniinom."

"Put*ngina naman!"

"Bakit, Baron? Bakit ba nagmamalinis ka pa? Kasalanan mo rin naman 'to, ah! Hindi
mo winithdraw! Aminin mong ginusto mo naman talaga 'kong buntisin!

"'Wag mo nga 'kong sinisisi!"

"A-aray ko!"

"Tsaka ilang buwan na nong

huling beses kitang ginalaw. Paano 'ko masisigurong akin talaga 'yan!"

"Sa 'yo 'to! Magta-tatlong buwan na 'kong buntis, Baron! Hindi ko pa masisiguro
kung hindi pa 'ko nahimatay sa opisina at sinugod sa ospital. Sinubukan ko namang
itago, eh, dahil natakot ako kung aakuin mo ba o hindi. At saka ano ba'ng akala mo?
Na nakikipag-s*x ako sa kung sino-sino at hindi ko kilala kung sino'ng ama nitong
dinadala ko. Ano'ng tingin mo sa 'kin? P*kpok?"

"Bakit, hindi ba?!"

Isang makakas na sampal ang narinig ko! Baron. Doon na ako napatahan mula sa pag-
iyak. Pinunasan ko agad ang mukha ko gamit ang leegan ng suot kong pangtulog at
saka binuhat ang sarili ko patayo.

Sinilip ko sila mula sa pader na pinagta-taguan ko.

"G*go ka!" Malutong na mura pa ni ate habang nakakapit sa tiyan niya. "Ganito lang
ang hitsura ko, Baron, pero hindi ako katulad ng iniisip mo! 'Wag mo 'kong
husgahan! Hindi naman ako nagpa-pagalaw sa kung kani-kanino lang. Ikaw lang naman
ang huli kong naka-s*x, eh, kaya sigurado akong iyo 'to! Nakakainis ka, isusumbong
kita kila Papa! Sasabihin kong ayaw mong tanggapin 'tong anak mo!"

Napapigil na lang ako ng hininga nang daanan na ako ni ate habang nagmamadali
pabalik ng kwarto niya.

Takip-takip niya ang mukha niya at naka-kapit sa tiyan niya, hindi niya napansing
nandito lang ako, nagtatago sa pader malapit sa kusina.

Sumunod na dumaan si Baron. Agad siyang natigilan nang makita akong nakatayo rito.

"D-Desa-"

Sa kabila ng panglalabo ng mga mata ko gawa ng pag-iyak, nakaya ko siyang tingnan.

Nanglalaki ang mga mata niya sa 'kin,

hindi siya makapaniwalang narinig ko lahat. Na narinig kong siya nga ang ama ng
pinagbubuntis ni ate.

Ang tagal naming nagkatinginan hanggang sa ako na lang ang unang umiwas. Tumakbo
ako pabalik ng kwarto ko.

SINUBUKAN kong pagsarhan siya ng pinto, pero bigo ako. Malakas siya! Naitulak niya
agad ang pinto para sapilitang makapasok dito sa loob.

Tumalikod na lang agad ako para pahirin ang mga luha ko at punasan ang basa kong
mukha. Hindi ako pwedeng umiyak. Hindi ako iiyak. Hindi ako iiyak.

Kaso bigla siyang yumakap nang mahigpit mula sa likuran ko. Tulad kanina, kumirot
na naman ang dibdib ko. Pinipigilan ko nga pero parang bubuhos na naman ang mga
luha ko.

Siniksik niya pa talaga ang mukha niya sa leeg ko. "Kuting, mahal na mahal kita.
Bakit ka tumakbo? Ayaw mo na ba 'kong makita? Ayaw mo na ba sa 'kin?"

Yumuko ako. Kamuntik tumulo ang mga luha ko pero pinigilan ko. Sinabi nang hindi
ako pwedeng umiyak. Bawal. Nangako ako sa kanya na magiging matapang at hindi na
iiyak.

Tinanggal ko ang pagkakayakap niya sa 'kin para maka-ikot ako paharap sa kanya.

Inayos ko ang naka-pusod kong buhok bago 'ko ngumiti nang abot-tenga. "Hello!"
Kumaway pa 'ko. "Bakit sinundan mo pa 'ko? Ah! Siguro na-miss mo 'ko, 'no? Ikaw
talaga!" At pumeke ako ng masayang tawa.

Kumunot naman ang noo niya. Takang-taka siya sa ginawa ko, hindi siya
nakapagsalita.

"Hmm patingin nga ako ng mga pasa mo." Sinilip ko ang mga 'yon. "Naku, hindi mo
naman ginamot. Baka lumala. Teka, kukunin ko lang ang medicine kit ko. Gagamutin
kita."
Akmang pupunta na 'ko sa gawi ng cabinet

pero hinawakan niya 'ko sa kamay. "Desa naman-"

Nilingon ko siya at ngumiti ulit nang matamis. "Bakit? Saglit lang naman ako
mawawala, eh. Kukunin ko lang."

Pumikit siya nang madiin. "Tsk 'wag kang ganyan."

"Okay lang naman ako, ah? Sandali lang. Kukunin ko nga ang medicine kit ko para
magamot na kita, eh." Binawi ko ang kamay ko at pumunta na sa pwesto ng cabinet.

Nanginginig ang mga kamay ko habang kinukuha mula roon ang medicine kit. Pakiramdam
ko ay magco-collapse ako ano mang oras. Namamanhid ang katawan ko sa ginagawa kong
pagpa-panggap na okay lang ako. Na hindi ako nasasaktan sa mga narinig ko kanina.

Pagkabalik ko kay Baron, hinila ko na agad siya para paupoin sa gilid ng kama.

Taranta kong binubuksan ang medicine kit nang pigilan niya na naman ang mga kamay
ko. "Tama na. Mag-usap na muna tayo."

Binawi ko agad ang mga kamay ko. "Masakit ba 'yang suntok sa 'yo ni Papa? 'Yan ang
una kong gagamutin, ha?" ngumiti ako sabay kuha ng bulak at gamot mula sa kit.

"Tsk." Napasuklay siya sa buhok niya. "Desa naman. 'Wag ka namang ganito."

"Ah, nagugutom ka siguro? Tamang-tama! May iced gems pa 'ko rito. 'Yung bigay mo.
Sandali ha? Kukunin ko." Nginitian ko ulit siya nang malapad bago binalik ang gamot
sa kit at tumayo mula sa kama.

Pinigilan niya pa nga ako, pero mabilis ko lang na inalis ang pagkaka-kapit niya sa
siko ko. Nanginginig ako. Dumiretso ako sa desk ko para kumuha ng iced gems mula sa
drawer.

Pagka-harap ko pabalik sa kanya, naabutan ko siyang hindi mapakali at tungkod-

tungkod ang mga siko sa sarili niyang mga tuhod.

Binalewala

ko 'yon kahit masakit, at excited akong tumakbo pabalik sa kanya. "Ito na ang iced
gems natin!"

Napapikit siya nang madiin. "Desa...tumigil ka na."

"Susubuan kita ha? 'Di ba gusto mo 'pag sinusubuan kita?" Binuksan ko ang balot ng
iced gems at dumukot ng isang piraso. Tinapat ko 'yon sa bibig niya. "Oh, tigre,
say 'aah'."

Kaso hindi siya ngumanga. Nakatingin lang siya sa 'kin. Basa na ang gilid ng mga
mata niya.

"Ayaw mo ba nitong iced gems?" tanong ko. "Sige na, subo mo na 'to."

Hindi siya nagsalita.

"Ay oo nga pala! Bitin nga pala sa 'yo ang isang piraso. Sige, gagawin kong
dalawa!" Dumukot ulit ako ng isa pang iced gem mula sa balot at tinapat pareho sa
bibig niya. "Ayan, dalawa na. Kainin mo na, tigre."
Pero hindi niya pa rin sinubo. Ayaw niyang magsalita. Nakatingin lang siya sa 'kin.

"Kainin mo na. Please? Tigre?"

Hindi talaga siya umiimik. Namumuo na ang luha sa mga mata ko, hindi ko na naman
siya makita nang maayos.

"Baron? Bakit ba ayaw mong kainin? Kainin mo na! Sinusubuan na nga kita eh! Bakit
ba ayaw mo pa rin!" Hindi ko na napigilan! Sumabog na ang mga luhang namumuo sa mga
mata ko!

Binitawan ko ang iced gems at nagtakip agad ng mukha sabay talikod mula sa kanya.
"S-sorry! Sorry, Baron, h-hindi ko mapigilan."

Pilit niya naman akong pinaikot paharap sa kanya. Niyakap niya 'ko nang mahigpit at
sinubsob ang mukha ko sa dibdib niya. "Sige na...iiyak mo na. Pinapayagan na kitang
umiyak kasi alam kong sobrang nasasaktan kita ngayon."

Parang sensyales ang sinabi niya, agad na bumigay ang sistema ko. Nilukot ko ang
damit

niya at doon humagulgol sa dibdib niya. "S-sorry umiiyak na naman ako. Sinusubukan
kong maging matapang. A-akala ko kaya ko. Akala ko kaya kong balewalain lahat, na
umarteng masaya pa rin tayo, pero hindi. Ang sakit! Ang sakit-sakit! Nasasaktan
ako, Baron!"

Hinigpitan niya ang yakap niya at hinalikan ako nang madiin sa ulonan ko. Mas lalo
tuloy akong napahagulgol! Hindi na ako makahinga. Sobrang naninikip ang dibdib ko,
para akong aatakihin sa puso!

Tumingala ako sa kanya. Wala na akong pakielam kung ano'ng hitsura ko dahil basang-
basa ng luha ang mukha ko ngayon. "N-narinig ko lahat ang pinag-usapan niyo ni ate
kanina."

Nilapit niya ang mukha ko para mahalikan ako sa noo. "Desa...'yung nangyayari sa
'min ni Gwen, bago pa maging tayo non. Hindi ko na ulit ginalaw ang kapatid mo
pagkatapos. Tapat ako sa 'yo, Desa."

Pumikit ako dahilan para mas lalong bumuhos ang mga luha ko. "A-alam ko 'yon. Kaya
kong tanggapin na may nangyari sa inyo ng sarili kong kapatid. Ang hindi ko kaya ay
'yong nabuntis mo siya at magkaka-anak kayong dalawa." Diniin ko ang bibig ko sa
dibdib niya para pigilan na ang sarili ko sa sunod-sunod na paghikbi.

Sinubukan ko ulit siyang tingnan kahit nanglalabo ang mga mata ko. "T-totoo, 'di
ba? Totoong ikaw ang ama ng pinagbubuntis ni ate. N-narinig ko, eh."

Umiwas siya ng tingin. Naiyak ako lalo. Hinarap ko ang mukha niya pabalik sa 'kin.
"Baron? 'Wag kang umiwas. T-totoo, 'di ba?"

Pumikit siya, tapos tumango. "Oo. Posible."

Natawa ako!

Natatawa ako!

Tinawanan ko lang siya hanggang sa nawala

na 'ko sa sarili at napaupo na lang ako sa sahig. Oo raw. Posible raw.

Lumuhod naman agad siya sa tabi ko't pilit na inangat ang mukha ko paharap sa
kanya. "Tsk Desa, 'wag mo 'tong gawin sa sarili mo. Kasalanan ko 'to, kasalanan ko
lahat 'to. Tumayo ka."

Tumawa na naman ako sabay pahid sa mga luha ko. Para akong baliw na tumatawa habang
nagpupunas ng mukha! "A-ayos lang ako." Tumango-tango ako sa kanya. "'Wag mo 'kong
alalahanin. Kaya ko 'tong lagpasan. Okay lang ako...masakit lang talaga."

Niyakap ko ang mga tuhod ko, at sa ganitong posisyon ako umiyak nang umiyak habang
tumatawa paminsan-minsan. Grabe 'to parang pinipiga ang puso ko sa sakit!

"Desa-"

Humikbi ako. "N-noong una ayoko pang maniwala, pero totoo pala. B-Baron ang hirap
tanggapin na nakabuntis ka at hindi ako 'yon, na magkakaroon ka ng anak pero hindi
ako ang ina, na ikakasal ka sa ibang babae. Napaka-unfair. Napaka-unfair talaga!"
Nag-angat ako ng mukha para tingnan siya. "P-paano na tayo? Magta-tanan pa tayo,
'di ba? Sabi mo dadalhin mo pa 'ko sa Maynila. Paano na tayo magiging masaya kung
magkakaroon ka na ng anak sa ate ko?"

Hinang-hina na lang siyang napaupo sa sahig at sumandal sa gilid ng kama.

"T*ngina." Inipit niya ang pagitan ng mga mata niya na para bang may pinipigilan
siyang tumulo. Pagkatapos hinila niya 'ko para pumwesto sa gitna ng mga hita niya.

"Kuting-" Niyakap niya 'ko sa leeg at humalik sa ulonan ko. Nanginginig ang katawan
niya, hanggang sa narinig ko na lang siya na biglang suminghot.

Agad akong napatahan para mag-angat ng tingin sa kanya.

Kumirot ang dibdib ko nang makitang may luhang tumutulo galing sa mga mata niya.
Nanuyo ang labi ko. "B-Baron?"

Umiwas naman agad siya ng tingin sabay tago ng mukha niya sa leegan ko. Mabilis na
nabasa ng luha ang balat ko. Hindi ko na alam ang ire-react ko. Umiiyak siya.
Umiiyak siya habang nakayakap sa 'kin.

"B-Baron-" Hinaplos ko ang buhok niya, nanginginig ang kamay ko. "T-tahan na."

Mas sumiksik naman siya sa leeg ko. Rinig na rinig ko ang sunod-sunod na pagsinghot
niya. "Kuting 'wag mo 'kong iiwan. Ikaw lang nagpapa-saya sa 'kin. Alam kong walang
kapatawaran 'tong nagawa ko, pero parang-awa mo na...

...'wag kang makikipag-hiwalay sa 'kin."

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 32
"Hindi ka na nagsalita?" Tiningnan ako ni Baron.

Para ko kasing nalunok ang dila ko, wala akong masabi. Wala akong maisagot sa
kanya. Magka-titigan lang kaming dalawa ngayon. Namumula ang mga mata niya gawa ng
pag-iyak.

"Kuting?"

Hindi pa rin ako nakapag-salita, hanggang sa siya na lang ang sumuko at nag-iwas ng
tingin.

Nanghihina niyang isinandal ang ulo niya sa gilid ng kama at saka nagpakawala ng
malalim na hininga. "Sige. Hindi mo na kailangang sagutin. Alam ko na."

Tumulo ang luha ko. Yumakap ako sa kanya't sumandal sa dibdib niya. Umiyak na naman
ako. Naiinis ako kasi gusto ko naman talaga siyang sagutin, pero ang dami-dami ng
'what ifs' na tumatakbo sa utak ko ngayon.

"Sorry." Hinaplos niya na lang ang likod ko. "Sorry kung sobrang nasasaktan kita
ngayon. Kung nahihirapan ka kaya mas gugustuhin mo na lang na hiwalayan ako."
Suminghot siya. Umiiyak pa rin siya. "Desa, hindi ko 'to ginusto. Hindi ko
sinadyang iparamdam sa 'yo lahat ng 'to. Pasensiya ka na kung g*go ako, at
nadadamay ka pa sa paniningil sa 'kin ng mga katarantaduhang ginawa ko noon."

Nilukot ko ang damit niya para itakip sa mga mata ko.

"T*ngina pinilit ko namang magbago. Sinubukan kong baguhin sarili ko para kahit
papaano bumagay ako sa 'yo. Para hindi ka mahiya 'pag kasama mo 'ko, para hindi
kita masaktan at mapa-iyak. Akala ko magiging ayos na lahat. Akala ko, sa wakas,

magiging masaya na 'ko, pero put*ngina dumating pa 'to. Naiipit ako sa nangyari sa
ate mo, Desa. Ayoko siyang panagutan kasi alam kong pag ginawa ko 'yon, ikaw ang
mawawala sa 'kin."

Pinahid ko ang mga luha ko pagkatapos ay lumuhod sa gitna niya. Nilapit ko agad
siya para isandal ang ulonan niya sa dibdib ko.

Ang bilis niya namang yumakap sa bewang ko. Narinig ko na naman siyang sumisinghot.

"Sshh. 'Wag ka nang umiyak. Tahan na." Hinaplos ko ang buhok niya.

Naiintindihan ko siya. Kahit na sobrang nahihirapan at nasasaktan ako ngayon, hindi

ko magawang magalit sa kanya kasi alam kong hindi naman talaga niya ginusto 'to.
Pareho lang naman kaming naiipit.

Pinatong ko ang baba ko sa taas ng ulo niya. "Bakit ba kasi kailangan pang mangyari
sa 'tin 'to, Baron." Niyakap ko siya sa leeg. "Bakit nasasaktan pa tayo. Sana hindi
na lang talaga ikaw ang ama ng pinagbubuntis ni ate. Nagagalit ako sa kanya kasi
nang dahil sa kanya, nagulo tayo."

Hindi siya nagsalita. Naririnig ko lang siya na umiiyak sa dibdib ko.

"Ayokong mawala ka sa 'kin," dagdag ko, lumuluha pa rin. "Pero parang 'yun na nga
talaga ang mangyayari ngayon. Kung magkaka-anak na kayo ng ate ko, at ipapakasal pa
kayo ni Papa, hindi na tayo pwede. Hindi na talaga tayo pwede. Sobrang sakit
tanggapin p-pero 'yon ang totoo."

"Ayoko kay Gwen, ikaw lang ang gusto ko. Kahit na anong pilit ang gawin niya at ng
mga magulang niyo, hindi
ko siya papanagutan."

"Mapapatay ka ni Papa."

"Wala akong pakelam. T*ngina magkamatayan na."

"Baron-"

Tumingala siya sa 'kin. Basang-basa ng luha ang mga mata niya. "Kuting, mahal mo pa
ba 'ko?"

Nabigla ako. "B-bakit mo tinatanong sa 'kin 'yan?"

"Wala." Suminghot siya. "Gusto ko lang marinig...na mahal mo 'ko."

Pinatong ko ang noo ko sa noo niya, at pumikit. "Mahal kita. Hindi naman magbabago
'yon. Kahit na nasasaktan ako ngayon sa sitwasyon, mahal na mahal pa rin kita."

"Mahal din kita. Sa 'yo lang ako naging masaya. Desa, gusto kong matuloy pa rin
tayo sa pagpunta sa Maynila. Gusto pa rin kitang itakas...pero alam kong hindi ka
na sasama sa 'kin. 'Di ba? Hindi ka na papayag."

Muling bumuhos ang mga luha ko, kinailangan kong ilayo ang mukha ko sa kanya.
"Baron naman-"

"Ayos lang. Hindi mo na ulit kailangang sagutin. Alam kong ayaw mo na sa 'kin kasi
ganito ako. Wala naman talaga 'kong kwentang tao."

Pinalo ko siya sa balikat. "T-tumigil ka. 'Wag mong sabihin 'yan."

Pumikit siya sabay harap sa gilid. "T*nginang buhay kasi 'to. Pinanganak pa 'ko
kung ganito lang din mararanasan ko. Palagi na lang akong iniiwan, palagi akong
inaayawan."

"Hindi 'yan totoo. Nandito ako, ang kuting mo. Kahit kailan hindi naman kita
inayawan."

"Pero iiwan

mo 'ko."

"Ano bang magagawa ko?" Napatakip na 'ko ng mukha. "W-wala naman akong choice. Wala
nga akong laban, eh. Gusto kitang makasama habang-buhay, Baron. 'Yon lang naman ang
pangarap ko. Pero paano pa? Ayokong bumitaw, pero hindi ko naman kakayanin na
makita kayo ni ate rito sa bahay na palaging magkasama. Hindi ko kaya na mapapanood
ko kayo na sabay na mag-aasikaso ng kasal niyo, na sabay mag-aalaga ng anak niyo.
H-hindi ko kaya, Baron. Para niyo na rin akong pinatay."

Inalis ko ang pagkakatakip sa mga mata ko. Hinarap ko ang mukha niya sa 'kin.
"Mahal kita, at kung tatanungin mo 'ko, gusto kong lumaban. Gusto kong kumapit at
'wag bumitaw, p-pero naiisip ko...hanggang kailan?"

"Desa-" tumulo ang luha niya.

"Sobrang sakit na kahit na pagbali-baliktarin ko, hindi na talaga tayo pwede. Hindi
ka na magiging akin nang buong-buo. Palagi na 'kong may kahati sa 'yo. Kahit na
anong piga ko sa utak ko ngayon, wala na 'kong lusot na maisip, nahihirapan na 'ko.
Kahit na ang pagtakas papuntang Maynila ay kinakatakot ko na. Kasi hindi naman ako
makakasigurong hindi tayo hahabulin ng ate ko at ng magiging anak niyo. Nasasaktan
akong isipin pero 'yun na talaga. Hindi na tayo magiging masaya."

Yumakap siya nang mahigpit sa 'kin. Umiyak siya sa dibdib ko. Mas lalo rin tuloy
bumuhos ang mga luha ko.

Wala na, iyak na kami nang iyak.

Sinubsob ko ang bibig ko sa ulonan niya para mapigilan ko ang sarili ko sa

paghikbi. "M-mahal na mahal kita, Baron."

Mas humigpit ang yakap niya. Nanginginig ang mga balikat niya at halos ibigay na
niya lahat ng bigat niya sa 'kin.

Hindi ko na rin magawang patahanin ang sarili ko. Nababasa ko na ng luha ang buhok
niya. Bakit pa kasi kailangang mangyari 'to. Hindi ba pwedeng maging masaya na lang
kami?

"Sorry." Suminghot siya. "Sorry, ako ang sumira sa relasyon natin. Hindi ko
sinasadya, Desa...

...sige. Hiwalayan mo na 'ko."

Agad akong napatahan.

Tumingala naman siya sa 'kin at hinaplos ang pisngi ko. "Tatanggapin ko. Titiisin
ko 'to kaysa naman makita kitang nahihirapan nang ganito. Mahal na mahal kita,
Desa. Ako na'ng sasalo sa lahat ng sakit. Hindi na kita idadamay pa."

Nabigla na lang ako nang kumalas na siya ng yakap sa 'kin.

Pinunasan niya ang mga mata niya tapos walang-alinlangan niya 'kong binuhat para
ihiga sa kama. Hindi niya man lang ako hinayaan na makapag-salita.

Inayos niya ang mga unan ko, at kinumutan pa ang katawan ko.

"Tulog ka na, gabi na. Bawal magpuyat ang kuting ko." Nginitian niya 'ko nang
mapait bago hinang-hinang naglakad palabas ng kwarto.

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 33

Ito na yata ang pinaka-malungkot na umaga ko.

Ngayon ko lang naramdaman 'yung pagkagising ko, napaiyak na lang agad ako na para
bang nanaginip ako ng napaka-masama.

Sana nga ganon na lang. Sana panaginip na lang ang mga nangyayaring 'to - para
hindi totoong nabuntis ni Baron si ate, para hindi totoong magkakahiwalay na kami.
Kaso hindi, eh. Totoo lahat ng ito. Wala na kami ni Baron, at magkakaroon na siya
ng anak sa sarili kong kapatid.

Nakakawalang-gana na tuloy. Kanina nga kinatok na ako rito ni ate Hanna dahil mag-
aagahan na raw. Nagising ako, pero hindi ko siya sinagot. Hindi rin ako lumabas ng
kwarto. Nanghihina ako, para akong nilalagnat.

Tumagilid ako ng higa sa kama. Nakita ko 'yung paper bag na nakapatong sa mesa ko.

Doon nakalagay 'yong cellphone na binigay sa 'kin ni Baron. Naalala ko, sinabi niya
sa 'king may ibang laman pa nga pala 'yon. Hindi ko pa nagagawang tingnan kung ano.

Binuhat ko ang sarili ko patayo para kunin 'yung paper bag. Umupo ako sa gilid ng
kama pagkatapos at saka sinilip kung ano pa'ng nasa loob.

Napangiti na lang ako nang mapait.

Isang pack ng tatlong itim na panties ang binigay niya. Imbis na matawa ay naluha
na lang ako. Hay, si Baron talaga.

Siguro kung nakita ko 'to kaagad, tatawanan ko lang siya at aasarin na ang pilyo-
pilyo niya talaga. Pero ngayong ganito na ang sitwasyon namin, iba na. Magiging
memorya na lang 'to para sa 'kin. Mami-miss ko 'yung kulitan naming dalawa.

Binuksan ko ang balot para kunin 'yung isang panty. Natatawa ako habang lumuluha
kasi lace pa talaga ito. Alam na alam

niya pa ang sukat ko. Loko-loko talaga.

Tumingala ako sa kisame sabay pahid sa mga luha ko. Mas lalo akong nalulungkot
ngayon. Gusto ko ulit siyang makitang tumawa lalo na kapag sinisilip niya kung
ano'ng kulay ang suot kong panty, kapag inaasar niya ako. Ewan ko kung makikita ko
pa ulit siyang ganon. Hindi ko alam kung maririnig ko pa ulit siyang tumawa nang
malakas. Kapag sinabi ko sa kanya ang tungkol dito sa binigay niya, hindi ko na
maisip kung ano'ng magiging reaksyon niya. Aasarin niya ba 'ko? O iiyak ulit siya?

Ayoko na ulit siyang makitang umiyak nang katulad kagabi. Nagi-guilty ako,
pakiramdam ko, kasalanan ko kung bakit niya nararamdaman 'yon.

Nakakalungkot na parang kahapon lang ay naghahabulan pa kami sa ulanan at

nagkulitan sa dagat, tapos ngayon, wala na kami. Iniisip ko kung bakit sa dinami-
rami ng mga magkasintahan sa buong mundo, kami pa ang nakakaranas nito. Bakit
kailangan pa 'tong mangyari sa 'min.

BIGLANG kumatok si Mama sa pinto.

Madali kong pinasok ang mga panties sa paper bag, tinabi ito, at bumalik ng higa sa
kama.

Saktong pagtalukbong ko ng kumot ay pumasok si Mama. "Ginising ka na ni Hanna,

hindi ka pa tumayo. Kakain na."

Nagpahid ako ng mga mata gamit ang leegan ng pangtulog ko, bago hinila pababa ang
kumot na nakatakip sa mukha ko. "Ayoko pong kumain, Mama."

"Bakit? Puyat ka? Anong oras ka ba natulog kagabi?"

Umiling-iling lang ako.

"Bumangon ka na riyan."

"Mamaya na lang po ako. Inaantok pa po ako."

"Sumabay ka na, pwede ba? 'Wag mo ng dagdagan ang init ng ulo ko dahil sa
pagkabuntis ng ate mo. At hinahanap

ka na ng Papa mo kanina pa. Baka magwala na naman 'yon 'pag pinaghintay mo."

Hindi na 'ko nagulat sa sinabi niya. Lagi namang nagwawala 'yon si Papa. Pero
naapektohan ako sa init ng ulo ni Mama. Naramdaman kong ang bigat-bigat dito sa
bahay dahil sa nangyari kay ate. Lumalabas ang katarayan ni Mama.

Bumangon na lang ako.

Nahihiya nga ako, hindi ako makatingin sa kanya. Namumugto kasi 'tong mga mata ko.
Hindi nga ako gaanong makamulat habang tinitiklop 'tong kumot.

"Ano ba naman 'tong pagkain sa sahig mo, Desa. Bakit naman nagkalat!" Pinulot niya
ang mga natapong iced gems.

Hindi ko na kasi 'yon nagawang linisin kagabi. Sayang nga, natapon ko lang. Bigay
pa naman 'yon sa 'kin ni Baron.

"Ako na po'ng maglilinis diyan, hayaan niyo na," sabi ko na lang.

"Linisin mo kaagad at baka langgamin. Hay, Desa. Ka-babae mong tao, ang kalat-kalat
ng kwarto mo. Sige na, bilisan mo na rin diyan."

Nagsuklay lang ako ng buhok matapos magligpit ng pinaghigaan, tapos sumunod na rin
ako kay Mama palabas ng kwarto.

NAG-UUMPISA na sila Papa na kumain ng agahan nang dumating kami.

"O, wala pa rin si Baron?" Humila ng silya si Mama at naupo.

"Kinatok ko na, ayaw talagang lumabas," sagot ni ate.

"Tawagin mo ulit. Sabihin mo, siya na lang ang kulang."

Agad namang sumunod si ate. Dati rati'y ako ang pinapatawag nila kay "kuya" Baron
kapag mag-aalmusal na. Ngayon si ate na.

Nagkunwari na lang akong walang pakialam. Umupo ako sa silyang katabi ng kay Mama
at inabot ang bowl ng sinangag na kanin.

Bumalik si ate Gwen sa pwesto nito sa tapat ko, pero hindi

niya kasama si Baron.

"Ano, ayaw kumain?" Si Papa ang nagtanong kay ate.

"Hindi raw siya sasabay. Masama ang pakiramdam."

"Masama ang pakiramdam? E 'di mas lalong dapat kumain para makainom ng gamot,"
sabat ni Mama.
"Tsk, ayaw ngang makinig. Hindi talaga ako pinapansin."

"Namo-mroblema na ako, ang titigas pa ng ulo niyo, ha! Ako na'ng tatawag." Tumayo
si Mama at tumungo sa kwarto ni Baron.

Masama ang pakiramdam niya. Kasalanan ko 'yon. Siguro hindi siya nakatulog kagabi.
Kung pwede lang na ako ang sumundo sa kanya, para maalalayan ko siya. Gusto pa
naman non 'pag inaalagaan.

Pagbalik ni Mama, kasama na nito si Baron. Hindi na ako nagtaka na napasunod siya
ni Mama. Kahit dati pa kasi ay napapansin ko na talagang mataas ang pag-galang niya
sa Mama ko.

Pinigilan ko ang sarili kong tingnan siya pagkadating niya kahit na gustong-gusto
ko. Baka kasi maluha na lang ako bigla rito. Unang araw pa lang pero miss ko na
siya.

Doon siya umupo sa tabi ni ate. Alam kong wala siyang choice dahil 'yon na lang ang
bakanteng silya, pero ang sakit pa rin sa mata. Hinanda pa ni ate ang plato niya at
sinandukan siya ng pagkain.

Nahuli kong napatingin siya sa 'kin dahil sa ginawa ni ate, pero ako na ang nag-
kusang umiwas ng tingin at yumuko.

"Desa, kumuha ka na ng ulam mo, para mukakuha na rin si Baron." Inabot sa 'kin ni
Papa ang plato ng pritong itlog at tocino. Tinanggap ko 'yon at naglagay sa plato
ko.

"May paracetamol ako sa kwarto, Baron," sabi naman ni Mama. "Magpakuha ka na lang
dito kay Hanna mamaya."

"Ako na'ng kukuha mamaya, Ma." Si

ate Gwen. "Papainumin ko si Baron pagkatapos kumain at aalagaan para gumaling

kaagad."

Para akong harap-harapang sinaksak ni ate. Naramdamang kong kumirot talaga ang
dibdib ko.

"Siya nga pala, Baron," dagdag ni Mama. "Nagsumbong sa 'kin si Gwen kanina. Hindi
ko nagustuhan ang ginawa mo sa kanya kagabi, ha."

Pasimple kong sinilip si Baron para makita ang reaksyon niya. Hindi ko inaasahang
nakatingin na pala siya sa 'kin. Umiwas na lang ulit kaagad ako.

"Ano'ng ginawa? Wala akong ginawa sa kanya," walang ganang sagot niya kay Mama.

"Sinigawan mo raw siya kagabi. 'Wag mo namang ginaganon si Gwen. Mamaya makunan
'yan, kawawa ang magiging anak niyo. Hindi ako pabor sa pagbubuntis na 'yan, para
lang alam mo, pero wala na tayong magagawa. Andiyan na 'yan. Alagaan mo na lang si
Gwen. Hindi madali ang pagbubuntis. 'Wag mo na uling sisigawan ang mapapangasawa
mo."

Hindi ko na magawang sumubo ng pagkain. Namanhid na ang mga kamay at pisngi ko.
Mapapangasawa raw. Natatawa ako.

Inabot ko na lang ang pitsel at nagsalin ng tubig sa baso. Nagpipigil na lang ako
ng iyak, bakit ba kasi sumabay pa 'ko.
"Desa, baka naman sumunod ka sa yapak ng ate mo?" biglang sermon ni Papa. "Baka
isang araw malaman na lang namin, buntis ka na rin."

"'Wag mo nang ibuntong ang galit mo kay Desa, Rex," pagtatanggol ni Mama. "Kayong
dalawa, kailan niyo ba balak magpakasal?"

"Baka pagkapanganak na lang po ng baby namin ni Baron, Ma," sagot ni ate.

"Hinde," apila ni Papa. "Anong pagkapanganak pa? Kailangan niyong maikasal sa huwes
bago lumobo 'yang tiyan mo, at bago makatakas si Baron sa

responsibilidad niya."

"Hindi naman ako tatakasan ni Baron, Pa."

"Paano mo nasabi? E ang daming babae niyang kupal na 'yan. Baka nga may ibang anak
pa 'yan sa Maynila."

"Rex, ang bibig mo, ano ka ba. Kumakain tayo."

"Asikasuhin niyo 'yang kasal niyo, Gwen. Malilintikan ka talaga sa 'kin. Nakakahiya
ka. Nagpa-buntis pa-buntis ka riyan."

"O-oo. Aasikasuhin ko. At nandito rin naman si Baron para tulungan ako habang
inaalagaan ang magiging anak namin. 'Di ba, Baron?"

"Patulungin niyo na rin si Desa sa pag-aasikaso sa kasal niyo. Tutal, wala naman
'tong pinagkaka-abalahan dito. D-DESA!" biglang napatayo si Mama sa gulat.

Pati si Baron napatayo rin.

Ako naman, hindi ko pa mama-malayang umaapaw na pala ang tubig na sinasalin ko sa

baso kung hindi pa nabasa ang damit ko.

"Ano ka ba namang bata ka! Magpunas ka, magpunas ka!"

Saka lang ako tumayo. "S-sorry po." Tumulo ang luha ko. "Ang tanga-tanga ko kasi.
Sorry. M-magbibihis lang po ako." Tumakbo ako papunta sa kwarto.

Nag-lock ako at umupo sa silya sa mesang pinaglalagyan ng laptop.

Sobrang sakit!

Pagkayuko ko, tumulo agad ang mga luha ko sa mga hita ko. Hindi ako humihikbi, ni
hindi ako sumisinghot, pero ang mga luha ko dire-diretso sa pagtulo, parang nag-
uunahan. At ang mga kamay ko, namamanhid.

Gusto kong kalimutan, pero nagre-replay sa utak ko ang pinag-usapan nila kanina.
Kailangan na raw nilang makasal bago lumaki ang tiyan ni ate. At pinapatulong pa
nila akong mag-asikaso. Nakakatawa talaga sila!

Napakuyom ako ng mga kamao habang nakatitig sa mga tuhod

ko. Ganitong klaseng sakit ba ang mararamdaman ko araw-araw? Kasi kung oo, ayoko
nang lumabas ng kwarto, ayoko nang magpakita sa kanila.

Nangyayari na ang kinakatakutan ko. Palagi ko na silang makikita na ganoon. At

kapag naikasal na sila at lumabas na ang anak nila, ano na'ng mangyayari sa 'kin?
'Yung mga salita pa ni ate kanina, para siyang nang-aasar. Naiinis ako sa kanya.
Pinahid ko ang basa kong mga pisngi. Hindi ko nagugustuhan ang pumapasok sa utak ko
ngayon. Naiisip kong umalis. Naiisip kong lumayas sa bahay na 'to para hindi ko na
ulit silang makitang ganon. Para hindi na ulit ako makarinig ng ganoong mga usapan.
Para makalayo ako sa kanilang lahat. Kasi masakit, sobra! Akin si Baron, pero
parang sa isang iglap lang ay naangkin na agad siya ni ate.

Biglang nag-ring ang cellphone ko na nandito sa mesa.

Napatahan ako.

Si Baron 'to, sigurado ako.

Inabot ko ang phone at tiningnan ang screen. Si Baron nga. Alam ko naman kung bakit
niya ako tinatawagan ngayon.

Pinahid ko ulit ang mga luha ko bago ko sinagot ang tawag, pero hindi ako
nagsalita. Hinintay kong siya ang mauna.

"Kuting?"

Naluha ako sa simpleng tawag niya pa lang. Tinakpan ko ang bibig ko ng damit ko
para hindi niya 'ko marinig.

"Hello?" Bumuntong hininga siya. "Desa?"

Suminghot ako at pinilit na maging kaswal. "H-hello! Tumawag ka pa talaga. Hindi ka

na kumain ng almusal mo?"

"Umalis ako. Nag-alala ako sa 'yo. Gusto kitang sundan diyan."

Pumeke ako ng ngiti. "'Wag na, ano ka ba. Okay lang naman ako. Natapunan lang naman
ako ng tubig, wala 'yun. Magpapalit na lang ako ng damit."

style="text-align:left;">"Tsk Desa naman."

"Okay lang talaga ako, 'wag mo na 'kong isipin."

"Sorry." Ang tamlay ng boses niya. "Sorry sa nangyari kanina. Alam kong nasaktan ka
na naman. Wala man lang akong nagawa. Kung hindi lang ako nahihiya sa Mama mo,
sinagot ko na si Gwen at si Rex. T*ngina nila."

"Wala 'yun. Inaasahan ko na naman talagang mangyayari 'yon." Pumeke ako ng tawa.

"Sa susunod, hindi na 'ko sasabay kumain sa inyo," sabi niya. "Para hindi na mapag-
usapan ang tungkol sa bata at sa kasal."

"Sumabay ka, ano ka ba. Ako na lang ang lalayo. Ako naman talaga ang hindi
kailangan don. Ay hindi! Kailangan niyo pala ako. Tutulong nga raw pala ako sa pag-
aasikaso sa kasal niyo."

"'Wag ka ngang ganyan."

Hindi na 'ko nakasagot. Napakapit ako sa dibdib ko. Ang sakit na magpigil ng iyak.
Parang 'di ko na kaya.

"Desa?"
Kinalma ko ang sarili ko at pinilit na ngumiti. "P-po?"

"Akala ko nawala ka na."

"Hindi. Nandito lang ako. Naririnig kita."

"Umiiyak ka."

"H-hindi, 'no." Pinigilan ko ang paghikbi ko. "Hindi ako umiiyak. N-nasa kwarto ka
na ba?"

"Wala."

"E nasaan ka?"

"'Wag mong ipunta sa 'kin ang usapan."

Natahimik ako.

"Desa, gusto kitang makita ngayon. Sobrang nasasaktan ka na ng dahil sa 'kin. Gusto
kitang patahanin. Gusto kitang yakapin. Magkita tayo, ayos lang ba?"

"Mahuhuli nila tayo."

"Pupuntahan kita diyan sa kwarto mo. Abangan mo 'ko."

"Baron, 'wag na. Sinabi na ngang baka mahuli ka ni ate. Dapat nga nagpapahinga ka
na lang ngayon. Okay lang naman ako, eh."

"Bakit ka ba nagpapanggap?"

Hindi ulit ako nakasagot. Kinagat ko ang ibaba kong labi at umiyak nang tahimik.

"Nalulungkot ako sa pinapakita mo, Desa, alam mo ba 'yon? Ako, aaminin ko sa 'yong
durog na durog na 'ko ngayon."

Tinakpan ko ang mga mata ko. "A-ayos lang naman talaga ako, eh. Ikaw nga nilalagnat
ka pala. Magpagaling ka, ha? Gusto sana kitang aalagaan kaso...may iba ng mag-
aalaga sa 'yo."

"T*ngina ayoko sa kanya. Ikaw lang pwedeng mag-alaga sa 'kin." Ang tagal bago niya
nasundan ang sinasabi niya. "Miss na kita."

Mapait akong napangiti.

"Miss mo na rin ba 'ko?" dagdag niya.

Pumikit ako nang madiin. "Oo nga pala, kanina ko lang nakita 'yung isa mo pang
regalo sa 'kin."

"'Di mo sinagot ang tanong ko."

"'Yung kasabay nong cellphone?"

"Desa-"

"Panty pala 'yon! Kulay itim pa. Ang kulit-kulit mo talaga! Kaya mahal na mahal
kita, eh."
Tinakpan kong maigi ang bibig ko. Naiyak ako lalo sa sinabi ko. Hindi ko na tuloy
napigilan ang mga hikbi ko.

"Pupuntahan na kita diyan, pabalik na 'ko ng bahay."

"'W-wag na."

"Hintayin mo 'ko. 'Wag kang maglo-lock ng pinto."

"Okay nga lang ako."

"Kuting naman!"

"Baron...s-siguro mas magiging madali 'to para sa 'ting dalawa kung hindi na tayo
mag-uusap."

Tumahimik sa linya niya.

"Huwag kang mag-aalala, hindi naman ako galit sa 'yo. Kahit na ano'ng mangyari,
ikaw pa rin ang lalaking mahal na mahal ko. Kailangan ko lang gawin 'to kasi
sobrang nasasaktan na ako. Nahihirapan akong tanggapin ang mga nangyayari. 'Wag mo
na 'kong tatawagan ulit. 'Wag mo na 'kong lalapitan. Hangga't maaari, layuan na
natin ang isa't isa." Tinapos ko ang tawag sabay subsob sa mesa at dito umiyak nang
umiyak.

TO BE CONTINUED

***

Author's Note: Hanggang chapter 40 lang ang TLAD, and then epilogue. Salamat sa
lahat ng mga nagbabasa at sumusuporta!

=================

Chapter 34

"O, saan ang punta mo?"

"Sa tabing dagat lang po," sagot ko kay Mama habang nagsu-suot ako ng tsinelas.

"Umuwi ka kaagad. Malapit na mag-hapunan. Pagkarating nila Baron, kakain na tayo.

Sinamahan lang niya magpa-check up ang ate Gwen mo sa ospital. Pauwi na rin ang mga
'yon."
Tumango lang ako at umalis na.

Hindi ko alam kung bakit kailangan ko pang marinig ang bagay na 'yon. Sige na,
magkasama na naman silang dalawa.

UMUPO agad ako sa buhanginan pagkarating ko sa tabing dagat.

Ngayon na lang ulit ako nakalabas ng bahay. Simula noong huling beses kong nakausap
si Baron sa phone, palagi na 'kong nagkukulong sa kwarto. Ayokong makakita ng tao.

Monthsary nga namin ngayon.

December 9. Dalawang buwan na sana kami. Hindi pa kami ganoon katagal tulad ng iba,
pero sobrang lalim na ng pagmamahal namin sa isa't isa.

Sayang. Pinatikim lang kami ng kasiyahan, tapos binawi rin kaagad. Ngayon hindi na
talaga kami nag-uusap at nagkikita. Tinupad niya ang paki-usap ko. Ilang araw na
kaming ganito - walang usap-usap, walang pansinan.

Inaamin kong hindi madali. Ang hirap umiwas lalo pa't nasa iisang bubong lang kami.
Kahit na anong gawin ko, nagkikita't nagkikita kami. Akala ko nga makakatulong
'tong ginagawa kong paglayo para mas matanggap ko ang mga pangyayari, pero parang
mas lalo akong nahihirapan. Hindi ako sanay na wala siya. Walang akong makausap,
wala akong masandalan. Isang tao lang ang nawala, pero parang buong mundo nawala

sa 'kin.

Minsan, naghihintay ako sa tawag o good night texts niya. Inaabangan ko siya na
pumasok sa kwarto ko kapag gabi. At saka ko lang maaalala na oo nga pala, ako nga
pala ang nagsabi sa kanyang 'wag na akong kakausapin.

Hirap akong makatulog sa gabi. Iniisip ko kasi kung kumusta ba siya, kung ano'ng
ginagawa niya, kung naglalasing ba siya, o baka mamaya'y nakikipag-away na naman
siya. Kapag galit kasi 'yun, hindi niya napipigilan ang sarili niya. Alam kong wala
na 'kong karapatan na alamin ang mga ginagawa niya dahil ikakasal na sila ni ate,
pero hindi ko pa rin mapigilan. Miss na miss ko na siya kahit ilang araw pa lang
kaming hiwalay. Hindi matanggap ng utak at puso ko na wala na kami.

Nilabas ko ang phone ko mula sa bulsa ng puti kong shorts.

Hindi pa ako nagpapalit ng wallpaper. Ayokong burahin 'tong picture ni Baron, kasi
kapag namimiss ko siya, tinitingnan ko lang 'to, at inaalala ko lahat ng mga
masasayang nangyari sa 'ming dalawa. Ang picture na 'to ang patunay na naging
masaya kami. Nakakatawa lang na sinabi niyang bubuhayin daw ako ng ngiti niya rito
sa picture, pero ngayon, itong ngiting 'to ang pumapatay sa 'kin. Sobrang miss ko
na kasi siya. At hinahanap-hanap ko na ang kakulitan at paglalambing niya.

Niyakap ko na lang ang mga tuhod ko at pinagmasdan ang mga alon sa dagat.

"Desa, tawag ka na sa loob."

Nagulat ako sa biglang pagdating ni ate Hanna, pero hindi ko pinahalata.

"Bakit po, kakain na?" tanong ko na lang. "Andiyan na sila ate Gwen?"

"Oo, kararating lang. Pinapatawag ka na ng Mama mo sa 'kin."

"Ah. Sige, susunod na lang po ako." Hindi ko siya tinitingnan.

"Malungkot ka na naman?" puna niya.

Hindi ako sumagot. Pinatong ko lang ang baba ko sa mga tuhod ko.

"Alam ko kung bakit." Bigla siyang umupo sa tabi ko. Bumuntong hininga siya. "Dahil
kay kuya Baron, 'no?"

Ikinabigla ko 'yon. Tumuwid ako ng upo sabay kunot-noong tumingin sa kanya. "H-ha?"
Ngumiti siya nang mapait. "Halata naman. Hindi ko sigurado kung ano'ng eksaktong
namamagitan sa inyong dalawa, pero alam kong meron."

Hindi ako nagsalita. Nakatingin lang ako sa kanya. Ilang sandali lang ay naglipat
din siya ng tingin sa 'kin.

"Ayos lang naman kung hindi mo aminin sa 'kin," sabi niya. "Pero halatang-halata
ko."

Binalik ko ang tingin ko sa dagat.

Bakit ganito, hindi ako nakakaramdam ng takot o kaba ngayong alam pala ni ate Hanna
ang tungkol sa amin. Siguro dahil kahit alam niya, balewala na rin kasi wala na rin
naman kami ni Baron.

"Nakikita ko kasi kayo na madalas na magkasama," patuloy pa niya. "Saka minsan,

dati, tinatanong ka sa 'kin ni kuya Baron."

Tiningnan ko ulit siya. "Tinatanong?"

Tumango siya. "Oo. Minsan, 'pag naa-abutan niya 'ko rito sa labas, tinatanong niya
kung nasaan ka, kung kumain ka na raw ba, o kung lumabas ka raw ba ng bahay, mga
ganon."

Sinubsob ko ang mukha ko sa mga tuhod ko kasi nalungkot ako. Si Baron talaga. Hindi
ko alam na ginagawa niya pala ang mga bagay na 'yon.

"Okay lang 'yang malungkot at umiyak," sabi niya pa. "Kung ako rin ang nasa
sitwasyon mo, umiyak na lang din ang magagawa ko."

Nag-angat ako ng mukha at muli siyang tiningnan. "Ano po ba'ng alam niyo sa
sitwasyon ko?"

Ngumiti siya sabay ayos sa

buhok niyang naka-ponytail. "Para namang hindi tayo nakatira sa iisang bahay."
Natahimik ako.

"Matagal ko nang nahahalata ang tungkol sa inyo ni kuya Baron, nananahimik lang
ako. Wala naman kasi akong karapatang mangialam. Mundo niyo 'yan, eh. Nakasiguro
lang ako sa hula ko nong nakita ko kayong tumakbo para maligo sa ulan."

Nakita niya pala kami non. Akala ko pa naman wala siya.

"Hindi ko na kayo tinawag non, alam ko na kasi," patuloy niya. "Hinayaan ko na lang
kayo, tutal, wala naman sila Papa mo. Pero naguluhan ako non, kasi biglang may
manliligaw ka pala."

"Si Grant," sagot ko. "Hindi ko naman 'yun manliligaw. Masama ugali non. Pinagti-
tripan niya ako."

"Naku, halata naman. Ayoko sa lalaking 'yon. Mahangin ang dating. Nong nakita ko
ngang nabugbog 'yon diyan sa kabilang resort, nataranta ako pero parang okay lang
sa 'kin."

Hindi na ulit ako nagsalita.

"Desa, alam mo nong nagwala ang Papa mo at nalaman kong nabuntis pala ni kuya Baron
ang ate mo, hindi ako matahimik. Ikaw agad ang pumasok sa isip ko. Sabi ko, 'naku!
Kawawa si Desa!'"

Ngumiti ako nang mapait.

Ang tagal bago ko siya nagawang sagutin. "Sana nga po hindi na lang si Baron ang
ama ng dinadala ni ate."

"Sana nga." Huminga siya nang malalim. "Pero ang alam ko...siya talaga, eh. Sorry
ha?"

Uminit ang sulok ng mga mata ko. Tiningnan ko siya. "Paano mo nasabi?"
Tumingin din siya sa 'kin. Malungkot ang mga mata niya. "Kinausap ko kasi si Gwen,
eh. Nito lang, pagkatapos nung nabasa

ka ng tubig habang nag-aalmusal tayo at tumakbo ka pabalik ng kwarto mo. Tinanong

ko siya kung kay Baron ba talaga 'yung dinadala niya. Sabi niya oo raw, kay Baron
daw talaga. Wala naman daw iba."

Tumulo ang luha ko. Sinubsob ko agad ang mukha ko sa mga tuhod ko para hindi makita
ni ate. Narinig ko na 'to, pero bakit ang sakit pa rin.

"Naiyak pa si Gwen non habang magka-usap kami," patuloy niya. "Ayaw daw kasi siyang
panagutan ni Baron. Nagagalit daw sa kanya kasi akala nito nagsisinungaling siya.
Eh natatakot siya sa Papa niyo kapag tinakbuhan siya ni kuya Baron." Bumuntong
hininga siya. "Hanggang ngayon nga hindi ako makapaniwala. Hindi ko naman kasi alam
na may nangyayari pala sa kanila ni kuya Baron. Kasi nga ang napapansin ko, kayo.
Pero dati nakikita ko ring madalas magkasama si Gwen at kuya Baron, pero hindi ko
naiisip na ganon."

Hindi na ako makasagot. Umiiyak na 'ko, 'di ko na mapigilan.

"Nakapag-usap na ba kayo? Ni kuya Baron?"

Nag-angat na ako ng mukha. Pinahid ko ang mga luha ko at tumango.

"Ano'ng sabi niya?"

"W-wala na kami ni Baron, ate Hanna, eh." Mas lalo akong naiyak.

Natahimik naman siya.

Ang tagal bago siya muling nakasagot. "Ikaw ang nakipag-hiwalay?"

Napaisip ako. "Parang napag-desisyunan na lang naming dalawa. Wala na rin naman
kasing patutunguhan. Hindi na kami pwede, eh."
"Sabagay. Ang hirap naman kasi ng nangyari sa inyo. Parang walang lusot. Magkapatid
pa kayo ni Gwen. Ang pangit tingnan. Siguro kung hindi siya, at ibang babae, baka
mas magiging madali pa. Pero parang

hindi rin pala."

Natahimik siya saglit bago nagpatuloy sa pagsasalita. "Galit ka ba kay kuya Baron?
Kasi nakabuntis siya ng iba?"

Agad akong umiling. "Hindi niya naman ginusto 'yon. Ayoko siyang sisihin. Mahal na
mahal ko kasi siya. Saka matagal na 'yung nangyari sa kanila ni ate, hindi pa kami
non. Malas lang kasi ngayon pa nalaman ni ate na buntis siya. Kung kailan masaya
kami ni Baron." Natawa ako nang mapait.

"Ah."

Natahimik na ulit siya.

"Alam mo, kung nalulungkot ka ngayon, siguro mas nalulungkot si kuya Baron," sabi
niya.

Tiningnan ko siya habang may luha sa gilid ng mga mata ko. "Naiisip ko rin 'yan."

"Kasi, 'di ba, naghiwalay na nga kayo sabi mo, tapos kailangan niya pang pakasalan
si Gwen dahil nabuntis niya. Ba't kasi ganon sila kuya Rex. Kailangan pang
ipakasal. Kawawa naman si kuya Baron, mukha namang labag sa loob niya."

"Alam mo palaging naglalasing 'yon si kuya Baron nitong mga nakaraang araw," dagdag
niya. "Nuong isang gabi nga, nadatnan ko siyang nakahiga sa tabi ng swimming pool.
Nakatulog. Lasing na lasing kasi."

Nalungkot ako. "Hindi niya na naman inaalagaan ang sarili niya. Bumalik na naman
siya sa pag-inom inom niyang ganyan."

"Ah, tumigil na ba siya dati?"

Tumango ako.

"Alam mo, ikaw nga sana ang gigisingin ko non para tulungan si kuya Baron. Kaso,
nakita na kaagad kami ni Gwen. Siya tuloy ang nagdala kay kuya Baron sa kwarto.
Sayang, nakakainis, dapat ikaw 'yun."

"Ayaw mo kay

ate Gwen?"

Napaisip siya. "Hindi naman sa ayaw. Naiinis lang ako minsan kasi palagi niya 'kong
inuutusan. Hindi ko naman trabaho 'yon. Ang trabaho ko, asikasuhin ang mga
customers niyo, hindi plantsahin ang mga bistida niya."

Natawa na lang ako kasabay ng pagtulo ng luha ko.

"Ate, gusto ko nang umalis sa bahay. Gusto kong lumayas." Niyakap ko nang mas
mahigpit ang mga tuhod ko.

"Naku, Desa! Naku, 'wag na 'wag mong gagawin 'yan."

Suminghot ako. "Eh kasi ang hirap, eh. Nakikita ko silang dalawa na palaging
magkasama. Tulad ngayon, sinamahan daw ni Baron si ate Gwen na magpa-check up sa
ospital. Masakit, ate. Nahihirapan ako. Pinipilit kong maging okay, pero ang hirap.
Nagpapanggap na lang ako na kaya ko, pero ang totoo, unang araw pa lang bumigay na
sistema ko." Humikbi ako. "Ayoko na ngang lumabas ng kwarto, eh. Hindi ko alam kung
hanggang kailan ako magiging ganito, kung hanggang kailan ko kakayaning tiisin
'tong nangyayari."

"Napapansin ko nga, nakakulong ka na lang palagi sa kwarto mo. Palagi kang

malungkot kaya nga hindi ko na natiis at nilapitan na kita kahit na hindi naman
talaga tayo malapit sa isa't isa." Saglit siyang nanahimik. "Kung aalis ka, saan ka
naman pupunta?"

"Ewan ko. Baka kila Tita. O kung saan na lang ako mapadpad."

"Naku, baliw ka. Sa tingin mo matutuwa si kuya Baron diyan sa naiisip mo? Ngayon pa
nga lang na nandito ka sa resort, nilulunod na niya ang sarili niya sa alak."
Mas lalo akong naiyak. Tinakpan ko na ang mukha ko ng mga kamay ko. "Hindi ko na
alam gagawin ko, ate Hanna."

Hinagod niya bigla ang likod ko. Mas lalo tuloy akong naiyak.

"Sige, iyak

ka lang," sabi niya pa. "Minsan maganda rin 'yung nailalabas natin 'yung
nararamdaman natin."

Kahit papaano naman, nagpapasalamat ako't nandito si ate Hanna. Parang nagkaroon
ako bigla ng kakampi, nagkaroon ako ng kausap. Mabait naman pala siya. Hinusgahan
ko siya noon, ang akala ko kasi isusumbong niya ako kila Papa.

Kung alam ko lang na ganito pala siya, sana noon pa lang ay nakipag-kaibigan na
agad ako sa kanya.

Pinahid ko na ang mga luha ko. Sinuklay ko ang nakalugay kong buhok, at mapait
siyang nginitian. "Thank you, ate, ha."

Ngumiti rin siya sa 'kin. "Wala 'yun."

"Hinde. Thank you po talaga, kasi naiintindihan mo 'ko."

"Syempre naman. Babae rin naman ako, at nagkaroon din ako ng boyfriend noon. Kaso
nga lang hindi kami legal. Ano ba 'yan, naiiyak din tuloy ako dahil sa 'yo."
Kunwari niya pang pinahid ang gilid ng mga mata niya. "Tumahan ka na nga!"

Natawa na lang ako habang lumuluha.

"Tawag na kayong dalawa. Kakain na."

Sabay kaming natigilan ni ate nang may tumawag sa 'min.

Si Baron.

Ang bilis namanhid ng mga kamay ko.

Nilingon siya ni ate Hanna, pero ako, hindi ko nagawang gumalaw dito sa pwesto ko.
Nakatulala lang ako.

Tumingin sa 'kin nang matagal si ate, bago ito tuluyang tumayo at pinagpag ang
pajama niya. "Una na 'ko. Mag-usap kayong dalawa. Ako na'ng bahala kila Mama mo,"
bulong niya sa 'kin sabay alis.

Mag-usap? Hindi pwede. Mas mahihirapan ako kapag ginawa ko 'yon.

Hindi ako nagpaiwan nang matagal dito. Pinasok ko ang phone sa bulsa ko, at tumayo
na rin para bumalik ng bahay.

Hinanda ko ang sarili ko dahil alam kong mada-daanan ko si Baron. Hindi pa rin kasi
siya umaalis sa kinatatayuan niya. Ang lungkot-lungkot pa nga ng tingin niya sa
'kin.

Tipid na lang akong ngumiti sa kanya. "Hello po."

Lalagpasan ko na dapat siya, pero bigla niyang hinawakan ang kaliwa kong kamay
pagka-daan ko. Pinisil niya lang 'yon at binitawan din nang wala man lang sinasabi
sa 'kin na kahit na ano. Ni hindi niya ako tiningnan.

Ang bigat. Ang bigat-bigat sa pakiramdam. Tumulo na lang nga ang luha ko nang
magpatuloy akong maglakad pauwi. Sobrang miss ko na siya. Happy monthsary, Baron.

TO BE CONTINUED

=================
Chapter 35.1

"Kuting, buksan mo na 'to." Kumatok ulit si Baron sa pinto ko. "Mag-usap na tayo.
Hindi ko na kaya."

Nanatili akong tahimik, hindi rin ako gumalaw. Nakaupo lang ako rito sa sahig at
nakasandal sa nakasarang pinto.

"Kuting? Sige na naman, buksan mo na."

Rinig na rinig ko ang bawat salita niya mula sa labas. Pati ang paghinga niya,
naririnig ko na, para bang nakadikit na ang bibig niya sa pinto. Sa tuwing
nagsasalita siya, parang maiiyak na naman ako, lalo na kapag nagma-makaawa na siya
sa 'kin na papasukin ko na siya. Alas-dos na ng madaling-araw pero hindi pa rin
siya napapagod.

"Desa?" Kumatok na naman siya. "Papasukin mo na 'ko. Gusto na kitang maka-usap."

Niyakap ko ang mga tuhod ko. Kaunti na lang, bibigay na 'ko. Mas nangingibabaw ang
pagmamahal at awa ko sa kanya. Gusto ko na siyang pagbuksan ng pinto, gusto ko na
siyang harapin at yakapin nang napaka-higpit, pero alam kong 'pag ginawa ko 'yon,
mas pahihirapan ko lang ang sarili ko.

"Buksan mo na 'to."

"Kuting?"

"Papasukin mo na 'ko." Humihina na ang pagkatok niya. "Hindi mo na ba 'ko mahal?

Kasi ako mahal na mahal pa rin kita. Kausapin mo na 'ko, nagmamakaawa na 'ko."

"Desa-"

"Ayaw mo na ba talaga...sa 'kin?"

Wala na akong narinig mula sa kanya pagkatapos non. May kumalampag na lang sa
pinto.

Ang akala ko nga umalis na siya. Kaso nakarinig pa ako ng buntong hininga galing sa
kanya.

"Kuting..." matagal bago niya nadugtungan ang pagtawag niya. "...hindi ko alam na
hindi ka pala masaya na ako ang unang lalaking nakahalik sa 'yo."

Nagtaka ako sa sinabi niya. Napakunot

ako ng noo. Kailan ko 'yun sinabi sa kanya?

"Hindi ko alam na sobrang natakot ka nung sinabi kong makipag-s*x ka sa 'kin sa

tabing dagat. Kinikilabutan ka pala sa 'kin. Hindi ko alam na gusto mo 'kong
iwasanan no'ng mga panahon 'yon pero nahihirapan ka kasi magkasama lang tayo sa
iisang bahay...

...pasensiya ka na kung hindi ko nagawang humingi ng tawad no'n, at no'ng hindi

kita sinipot sa date. Kung alam mo lang, gustong-gusto kong mag-sorry. Kaso,
nahihiya ako sa 'yo. Binilhan na lang kita ng chocolate. Hindi ako sigurado kung
mahilig ka sa ganon, pero sinubukan ko pa ring ibigay sa 'yo no'ng unang beses
kitang hinatid sa bangko...
...natuwa naman ako kasi nasarapan ka pala. Tinago mo pa talaga 'yung pangalawang
chocolate na binigay ko." Natawa siya. "Para ka talagang bata."

Nanglaki naman ang mga mata ko. Hindi ko alam ang mga sinasabi niya.

"Desa." Bumuntong hininga siya. "Ikaw pa lang yata ang babaeng nagsabi na masarap
akong magmahal. No'ng gabing umamin ako sa 'yo na gusto kita, ang totoo natakot ako
no'n. Kasi hindi ako sigurado kung mapapasaya ba kita, o kung magiging masaya ka ba
sa 'kin. Natakot ako baka masaktan lang kita. Pero sumugal ako. Kasi no'ng unang
araw pa lang na kinulit mo 'ko sa FRANCO, alam kong nagsisimula na 'kong mahulog sa
'yo. Pinilit kong layuan ka para hindi ka mapakamak sa isang tulad ko, kaso
t*ngina, 'di ko pala kaya."

Tumulo ang luha ko.

"Ikaw lang din ang unang nag-alala sa 'kin dahil gabing-gabi na at hindi pa ako
umuuwi. Natuwa ako ron, kuting. Kuting. Hindi ako magsasawang tawagin kang
kuting...

...pasensiya ka na pala,

kung hindi natuloy ang date natin no'ng unang monthsary. Kasalanan ko 'yon. Hindi
ko alam na sobrang excited ka pala no'ng gabing 'yon. 'Tong dog tag na binili mo at
pinaukitan mo pa, nagustuhan ko. Kahit na ano namang ibigay mo sa 'kin,
magugustuhan ko."

Saglit siyang natahimik. "Miss na kita, Desa. Pasensiya ka na kung sobrang kulit
ko, at madalas kitang kinakagat at pinanggi-gigilan. Masaya lang kasi ako 'pag
magkasama tayo. Sa 'yo lang ako naging masaya nang ganito...

...'yung sinabi ko pala na gusto kong maging pornstar paglaki, biro lang 'yon. Ang
cute mo kasi kapag inaasar kita at ngumunguso ka. D.C Franco."

Napatayo na 'ko. Alam ko na kung sa'n niya nakuha ang mga sinasabi niya. Pinunasan
ko ang mga pisngi ko at pinagbuksan na siya ng pinto.

Nakaupo siya sa sahig. Nang mapansin niya 'ko'y agad siyang tumayo at pumasok dito
sa loob sabay yakap nang mahigpit sa 'kin! Sa sobrang sabik niya, nawalan kami ng
balanse't napasandal sa pader sa gilid!

Hindi ko natiis, niyakap ko rin siya. "B-binasa mo ang blog ko?"

"Sorry." Humigpit ang yakap niya sa 'kin. "Hindi ko na kasi kaya. T*ngina miss na
miss na kita. Lahat na ng tungkol sa 'yo, hinanap ko na."

"Baron-"

Hindi niya dapat nabasa 'yon. May mga nakasulat doon na hindi niya na dapat pang
malaman.

"Ang tagal mo 'kong pagbuksan ng pinto, kuting." Sinubsob niya ang mukha niya sa
leeg ko. Amoy alak siya. "Naghihintay ako sa labas."

Pumikit ako. "Hindi ka na dapat nagpupunta pa rito. Hindi mo na dapat ako

kinakatok. Nag-usap na tayo, 'di ba? Bawal na tayong magka-sama. Baka mahuli ka pa
nila

ate na nandito, eh."

"Wala 'kong pakelam sa kanila." Kumalas siya ng yakap.

Hinawakan niya ang mukha ko at hinalikan ako nang madiin sa labi. Napasinghap ako't
napasabunot sa buhok niya.

Mali 'to, pakiramdam ko'y nagkakasala ako dahil bumibigay ako sa simpleng halik
niya.

"Aalis tayo," hinihingal niyang bulong sa gilid ng bibig ko pagkatapos. "Tatakas

tayo papuntang Maynila ngayon."

Sa pagkabigla ko'y hindi ako nakapagsalita. Napatulala lang ako sa kanya.

"Hindi kita kayang mawala sa 'kin, Desa. Aalis na tayo. Sasama ka sa 'kin,
naiintindihan mo?" Binitawan niya 'ko't mabilis siyang pumunta sa gawi ng cabinet.

Nilabas niya ang mga damit kong nakasampay doon at pinag-iitsa lahat sa kama!

Doon lang ako natauhan!

Madali ko siyang nilapitan para pigilan. "Baron...a-ano ka ba."

"Ayokong pakasalan ang kapatid mo. Ayokong panagutan ang dinadala niya. Ikaw lang
ang gusto ko, Desa. Tatakas na tayo. Nasa'n ang bag mo?"

Nanglamig ang mga kamay ko. "Alam mo na ang sagot ko tungkol dito, 'di ba?"

Hindi niya na 'ko sinagot. Kumuha na naman siya ng mga damit mula sa cabinet at
pinatong sa kama. Dire-diretso siya, para siyang wala sa sarili!

"Nasaan ang bag mo?" ulit pa niya.

"Baron...hindi pwede."

Tumingin siya sa paligid. Ang bilis niyang nakita ang malaki kong bag sa gilid ng
kama na matagal ko nang naihanda. Kinuha niya 'yon at ipinatong sa kama.

"Tumigil ka na." Nanginginig ako nang hawakan ko ang mga kamay niya. "Hindi tayo
pwedeng umalis. Hindi na nga tayo pwede, Baron, eh."

Parang wala na

naman siyang narinig. Pinagtatanggal niya pa talaga ang mga damit ko mula sa
hanger.

"Baron." Napapahid na 'ko sa noo ko.

"Pwede pa tayo! Tatakas tayo rito. Dadalhin kita sa Maynila at magiging masaya na
ulit tayo ro'n."

"Paano tayo magiging masaya? Sinabi ko na nga sa 'yong hahabulin ka ni ate at ng

magiging anak niyo 'pag umalis tayo. At si Papa. Mapapatay ka ni Papa, Baron!"

"T*ngina sinabi ko na nga ring wala na 'kong pakelam sa kanila!"

Napaatras ako sa sigaw niya.

"P*ta hirap na hirap na 'ko, Desa. Ikakamatay ko 'pag nagpatuloy pa tayong ganito.
Sa 'yo lang ako. Hindi ako bibitaw!" Isinuksok na niya ang mga damit ko sa loob ng
bag.

At hindi pa siya tapos. Bumalik pa talaga siya sa gawi ng cabinet para kunin ang
mga natitirang damit ko roon.

Nanghina na 'ko. Dahan-dahan na lang akong napaatras hanggang sa mapaupo ako sa

paanan ng kama. Napahilot ako sa noo ko. "Tama na, Baron. Mas lalo akong
nahihirapan sa ginagawa mo ngayon. Pagod na 'ko, tama na." Tumulo na ulit ang mga
luha ko.

Natigilan naman kaagad siya.

Ang tagal niyang tumitig sa 'kin bago niya nagawang ipatong ang mga kapit niyang
damit sa kama.

Lumapit siya at hinang-hinang lumuhod sa harapan ko. "Kuting?"

Tiningnan ko siya. "Mali 'to, eh."

Yumuko siya. "Sorry."

Suminghot ako. "Hindi na nga tayo pwedeng umalis."

Malungkot siyang tumango. Hinalikan niya ang mga tuhod ko, at inabot ang mga kamay
ko para halikan din ang mga 'yon. "Sorry. Hindi ko lang kasi matanggap na wala ka
na sa 'kin. Nahihirapan ako."

Sinubsob niya ang mukha niya sa mga

hita ko. "Alam kong hindi ka na sasama sa 'kin sa Maynila, pero ewan ko ba't
sinubukan ko pa rin, pinipilit ko pa rin. Wala na 'kong maisip na ibang paraan.
Handang-handa na 'kong takbuhan ang responsibilidad ko sa kapatid mo, makasama ka
lang."

Tumingala ako sa kisame. Hindi ko na mapigilan ang pagtulo ng mga luha ko. Sobrang
sakit na sa dibdib.

Naaawa ako sa sitwasyon namin, lalo na sa kanya. Hindi na niya matiis. Hindi niya
na rin kinakaya, tulad ko. Nag-usap na kami na hindi na magkikita, pero heto't nasa
piling na naman kami ng isa't isa.

"Nanghihina na 'ko, Desa," sabi niya pa. "Hinahanap kita, akala ko tayo pa rin."

Pinahid ko na lang ang mga luha ko, pagkatapos hinaplos ko ang buhok niya. Hinintay
kong mawala ang tensiyon sa mga balikat niya at kumalma siya. Nakasubsob pa rin
siya sa mga hita ko, pero sana hindi siya umiiyak.

Ang tagal namin sa ganitong ayos, bago siya nag-angat ng mukha para muli akong
tingnan. "Miss na kita."

Nginitian ko siya nang mapait. "Miss na rin kita." Hinawakan ko ang pisngi niya.
"Sobrang miss ko na ang tigre ko. Hirap na hirap na rin ako. Ang lungkot-lungkot ko
na."

"Alam ko. Pasensiya ka na kung mas lalo kitang pinahihirapan dahil sa inasal ko
kanina." Bumuntong hininga siya at pinahid ang ilalim ng mga mata ko. "Sige na,
tahan ka na. Ayoko nang makita kang umiiyak."
Pumikit ako, hindi ko mapigilan.

"Sshh, 'wag ka nang umiyak." Pinunasan niya ang luha kong kakatulo lang. Inayos
niya pa ang buhok kong sumabog na sa mga pisngi ko. "Tahan na, kuting."

Pinilit kong kalmahin ang sarili ko. Pinahid ko ang mga mata ko, at nagpakawala ng
buntong hininga. Dumilat ako. Nakangiti na siya nang mapait sa 'kin.

"Masaya 'ko, kasama kita ngayon." Inipit niya ang ilang hibla ng buhok ko sa likod
ng tenga ko. "Masaya ka rin ba?"

Tumango ako.

"Na-miss mo 'ko?"

Tumango ako.

"Mahal mo pa rin ba 'ko?"

Tumango ulit ako. Pakiramdam ko'y maiiyak na naman ako.

Hinawakan ko na lang ang kamay niya, at hinalikan 'yon. "Gusto na kitang makasama
ulit, tulad ng dati. Gusto ko nang maibalik 'yung dati. Palagi na 'kong umiiyak.
Ayoko na, pagod na 'ko."

Bumuntong hininga siya. At mula sa pagkakaluhod ay bigla na siyang tumayo.

Itinabi niya ang mga damit na nasa kama, at umupo siya sa tabi ko.

"Halika dito sa 'kin." Pinahiga niya 'ko't pinaunan ang ulo ko sa mga hita niya.

Ewan ko, pero parang biglang gumaan ang pakiramdam ko. Napatahan ako nang tuluyan.
Lalo na nang simulan niyang haplosin ang buhok ko. Para niya akong pinapatulog.
Pinapakalma niya 'ko.

"Tahan ka na, nandito na 'ko. Babantayan na muna kita para hindi ka na umiyak."
Humalik siya sa noo ko.

TO BE CONTINUED

***

Author's Note: Sorry, had to divide this scene into two updates so I can edit
better. I'll post the second part as soon as I can. Thanks!

=================

Chapter 35.2

NGUMITI AKO sabay pikit, humihikbi pa rin. "Miss na kita sobra," sabi ko sa kanya.
"Ako rin." Bumuntong hininga siya. "Ayoko na 'tong pinapagawa mo sa 'kin. 'Wag mo
na uuliting pagbawalan ako na makipag-usap sa 'yo. Hindi ko kaya."

Dumilat ako. Nakatitig siya nang malungkot sa 'kin.

"Ginawa ko lang naman 'yon para maging mas madali para sa 'king tanggapin na wala
na tayo," sagot ko.

"Ayoko no'n. Mas lalo akong nanghihina 'pag hindi mo 'ko kinakausap." Pinunasan
niya ang natitirang luha sa gilid ng mga mata ko. "Sabi sa 'kin ni Hanna hindi ka
raw lumalabas ng kwarto. Hindi ka kumakain. Iyak ka lang daw nang iyak."

"Hindi ko maiwasan, eh. Nasasaktan kasi ako."

"Bihira na nga 'kong sumabay sa kanilang kumain," sagot niya. "Para hindi na mapag-
usapan ang tungkol sa bata. P*ta nagsasawa na 'ko."

"Napapansin ko 'yun. Pero masakit pa rin, lalo na 'pag nalalaman kong magkasama
kayo ni ate."

Kumunot ang noo niya. "Nahihirapan akong humindi sa kanya. Sa tuwing tinatanggihan
ko siya at sinisigawan, kumikirot ang tiyan niya. Natatakot ako baka kung mapano
ang dinadala niya. Ayokong madamay ang bata sa gulo namin."

"Concerned ka." Ngumiti ako nang mapait. "Hindi kita masisisi. Anak mo 'yun."

Umiwas siya ng tingin.

"Maselan ba ang pagbubuntis ni ate?"

Tumango siya. "Sabi ng doktor niya bawal daw siyang ma-stress. Ginagamit niya nga
'yun para makonsensiya ako. 'Pag sinisigawan ko siya, ini-isa isa na niya sa 'kin
lahat ang mga sinabi ng doctor. T*ngina lalo tuloy

umiinit ulo ko sa kanya tsk."

Sinuklay ko ang gilid ng buhok niya. Umaanghang na naman ang pananalita niya.
"Pinapahirapan ka ni ate. Naiinis ako," sabi ko na lang. "Sinamahan mo siyang
magpa-check no'ng araw ng monthsary natin?"

Pumikit siya sabay tango. "Pinasama 'ko ng Mama mo. Pinilit kong makauwi kaagad
kasi gusto kitang makita. Alam kong wala na 'kong karapatang batiin ka, pero gusto
pa rin kitang makita. Kahit makita lang."

"Nagkita naman tayo no'n."

"Kasama mo si Hanna. Umiiyak ka. Nag-uusap na kayong dalawa?" Tumingin siya sa

'kin.

"Mabait siya. Naiintindihan niya 'ko. Alam niya nga ang tungkol sa 'tin, eh.
Nahahalata niya pala."

Nagpatuloy siya sa paghaplos sa buhok ko. "Akala ko kakausapin mo 'ko no'ng iniwan
na niya tayo, pero nag-hello ka lang sa 'kin. Gustong-gusto kitang yakapin no'n,
Desa...kung pwede lang."

"Akala ko nga rin kakausapin mo 'ko no'n, eh." Hinawakan ko pisngi niya. "Malalim
ang mga mata mo. Nagpupuyat ka, 'no?"

Nagpakawala siya ng buntong hininga. "Hindi ako nakakatulog nang maayos. Palagi
kitang iniisip."

"Hindi mo naman inaalagaan ang sarili mo, eh. Magkaka-sakit ka na naman niyan, sige
ka. Sabi sa 'kin ni ate Hanna, palagi ka raw naglalasing. Nakita ka pa niyang
nakatulog sa gilid ng pool. Gusto mo ba 'kong mag-alala?"

"Kaya nga ako naglalasing, kasi alam kong mag-aalala ka. Baka sakaling lapitan mo
na 'ko at kausapin."

Napanganga ako. "S-sinasadya mo?"

Pumikit siya. "Gusto ko lang naman na alagaan mo ulit ako."

"Baron-"

/>

"Sorry." Dumilat siya. "Kung pagbabawalan mo 'ko ngayon, susundin kita. Hindi na
ulit ako maglalasing. Pinagbabawalan mo na ba 'ko?"

Hindi ako sumagot. Umiwas lang ako ng tingin.

Bakit ganito siya kung magsalita? Alam na alam niyang bibigay ako sa paglalambing
niya. Kapag pinagbawalan ko siya, mas lalo lang kaming hindi makaka-move on sa
paghihiwalay namin. Mas lalo naming hindi matatanggap.

"Hindi ka na naman sumagot." Bumuntong hininga ulit siya. "Sige, ayos lang."

Binalik ko ang tingin ko sa kanya. "'Wag mong pabayaan ang sarili mo," sabi ko na
lang.

Tumango lang naman siya. "'Pag ayaw mo, hindi ko gagawin." at nagpatuloy siya sa
paghaplos sa buhok ko.

Nakakaramdam na ako ng antok dahil sa ginagawa niya sa 'kin. Madaling-araw na rin

kasi.

Ang tagal naming natahimik, ninanamnam ko ang ginagawa niya, bago siya muling
nagsalita.

"Desa, minsan pinagsi-sisihan ko kung ba't bumalik pa 'ko rito sa Batangas.

Nabuntis ko pa tuloy ang kapatid mo. Parang mas lalong gumulo buhay ko. Pero
naalala ko, kung hindi nga pala ako bumalik rito, hindi magiging tayo."

Napangiti ako ron.

Inabot ko ang kamay niya't hinaplos ko sa pisngi ko. "Ako masaya ako na pumunta ka
ulit dito sa 'min." Matagal ko siyang tinitigan. "Baron sana hindi mo na lang
talaga nabuntis si ate, 'no? Naiisip ko na sana hindi na lang ikaw ang ama non.
Kaso sabi sa 'kin ni ate Hanna, sabi raw sa kanya ni ate Gwen, ikaw daw talaga."
Nalungkot siya. Ang tagal niya tuloy bago nakasagot. Parang ang lalim

ng inisip niya.

Laking pagkabigla ko na lang nang halikan niya 'ko sa labi.

Napapikit ako nang madiin sabay suklay ng mga daliri ko sa buhok niya. Dumiin pa
ang halik niya. Ginalaw niya ang bibig niya at sinipsip ang ibaba kong labi! Uminit
ang mga pisngi ko! "Hmm...B-Baron-"

Bigla niya 'kong binuhat na parang bagong kasal. Hindi siya tumigil sa paghalik sa
'kin. Hiniga niya ako nang maayos sa kama ko, at nataranta na lang ako ng pumatong
siya sa ibabaw ko!

Napakagat ako ng labi sabay lingon sa gilid. "A-anong ginagawa mo?" Ito ang unang
beses na pumatong siya sa 'kin.

Hindi niya ako sinagot sa tanong ko. Bigla na lang niyang hinalik-halikan ang leeg
ko! Tumindig ang mga balahibo ko sa braso! Marahan ko siyang tinulak sa dibdib
niya. "Baron, 'wag."

"Sshh..." At hinarap niya ang mukha ko para halikan ulit ako sa labi, mas madiin
ngayon.

Hindi ko napigilan ang sarili ko, napayakap ako sa kanya at sinuklian ang masasarap
na halik na binibigay niya sa 'kin. Sinabayan ko siya. Bumabaon ang mga kuko ko sa
likod niya dahil sa kakaibang pakiramdam na binibigay niya sa 'kin. Napasabunot pa
ako sa kanya. Mali 'to. Alam kong mali 'to.

"Mahal kita," bulong niya at bumaba ulit ang halik niya sa leeg ko.

Ang akala ko simpleng halik lang. Pero bigla niyang kinagat at sinipsip ang balat
ko!

Gulat akong napadilat. "Baron a-ayoko niyan." Minamarkahan niya na naman ako!
Hindi naman siya tumigil, at bumaba pa talaga siya sa bandang collarbone ko.

/>

Napapikit ulit ako at napasabunot nang mas madiin sa kanya. "'Wag mo 'kong
markahan. M-mahirap matanggal 'yan, eh".

Wala pa rin siyang narinig. Binaba niya pa talaga ang manipis na strap ng pangtulog
ko, at kinagat at sinipsip ang balat ko sa itaas ng aking dibdib! Ewan ko kung
ano'ng nangyari sa 'kin, napa-angat ako ng balakang! Para akong nakuryente dahil sa
ginawa niya!

Lumipat siya sa kabilang parte ng dibdib ko.

Binaba niya rin ang strap ko roon at akmang mamarkahan na 'ko pero mabilis ko na
siyang hinarangan sa dibdib. "T-tama na." Ang lalalim ng paghinga ko, kabadong-
kabado ako.

Mabuti't tumigil na rin siya.

Pinatong niya ang noo niya sa noo ko, at sa ganitong posisyon siya naghabol ng
hininga.

Nakapikit lang naman ako. Ang init na ng pakiramdam ko ngayon, ewan ko kung bakit.
Hinawakan ko ang pisngi niya. Ang init din niya.

Dumilat ako. "Bakit mainit?"

Nginitian niya lang naman ako at humalik sa noo ko. Dumistansiya na siya pagkatapos
para hindi na niya ako gaanong madaganan. Tinungkod niya ang mga siko niya sa kama.

Nagkatitigan kami, at saka siya nagbaba ng tingin sa strap ng damit ko na binaba

niya. Tinaas niya lang ulit 'yon pati na ang sa kabila. "Sorry."

Tiningnan ko naman ang itaas ng dibdib ko. "Nilagyan mo na naman ako ng marka."
"Sana hindi matanggal agad," sagot naman niya.

Sinimangutan ko siya.

Ngumiti lang ulit siya at muli akong hinalikan sa labi. Pumikit ako. Kumapit ako sa
magkabilang pisngi niya.

/>

Hindi ko talaga mahindian pag hinahalikan niya 'ko. Na-miss ko siya na ganito sa
'kin. Parang ayoko na ngang pakawalan ang bibig niya. Napaiwas lang ako nang tumama
ang suot niyang dogtag sa leeg ko.

Nilayo ko ang mukha ko para hawakan at tingnan ang kwintas niya.

"Bakit?" tanong niya sa 'kin kasi nakangiti ako sa dogtag.

"Wala," sagot ko sabay tingin sa kanya. "'Wag mo 'tong huhubarin, ah?"

"Hindi ko 'yan hinuhubad. Kahit kasama ko kapatid mo, suot ko 'yan."

"Baka makita ni ate ang naka-ukit?"

Umiling siya. Tapos sinuklay niya ang bangs ko pataas. "Hindi niya naman alam kung
sino 'yang kuting at tigre."

Pinaglaruan ko ang kwintas niya. "Ako lang ang tatawagin mong kuting, ha? Kahit may
anak na kayo ni ate, at kahit kasal na kayo." Nalungkot na naman ako.

Tumango naman siya, at inamoy ang pisngi ko. "Desa, tandaan mo, kahit na magka-anak
ako sa iba, ikaw pa rin ang mahal ko. Ikaw lang ang kuting ko. Hindi magbabago
'yon."

Ngumiti ako.
"Masaya 'ko kasi naramdaman kong may nagmahal sa isang g*gong tulad ko," dagdag pa
niya.

"Masarap ka namang mahalin, eh," sagot ko. "At hindi ako nagsi-sisi na ikaw ang
pinili kong magustuhan. Iba siguro ang tingin ng mga tao sa 'yo, pero ako, para sa
'kin, perpekto ka. No'ng naging tayo, nakilala ko ang totoong ikaw, at nagustuhan
ko 'yon. Nagustuhan ko lahat ng tungkol sa 'yo. Alam ko naisulat ko 'yon sa blog
ko, ewan ko kung nabasa mo rin?"

Tumango siya. "Nabasa ko lahat ng sinulat mo.

Pina-ulit ulit ko pa. Kaya nga nandito ako ngayon. Mas lalo kong hindi matanggap na
wala na tayo."

"Hindi mo na dapat binasa 'yun. Nakakahiya."

"Ayos lang. Nagustuhan ko ang mga nakalagay don. Mahal na mahal mo talaga 'ko."

Nginitian ko ulit siya. "Lahat ba ng sinabi mo sa labas ng kwarto kanina, totoo? Na

nagugustuhan mo na rin ako simula pa no'ng umamin ako sa 'yo sa FRANCO?"

Um-oo siya.

Lumapad ang ngiti ko. Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya.

"Baron...sana dumating ang panahon na pwede na ulit tayo. Kahit na alam kong
malabong mangyari 'yon."

"Darating 'yon. Umaasa ako." Marahan niya 'kong hinalikan sa labi. "Inaantok ka na
siguro?"

Napansin niya sigurong kanina pa mabigat 'tong mga mata ko.

"Medyo," sagot ko.

"Gusto mo nang matulog? Alis na 'ko?"

Umiling ako sabay hawak sa t-shirt niya. "Ayaw. Pwede bang dito ka muna sa 'kin
ngayon? Ilang gabi na kasi akong hirap makatulog. Hinahanap-hanap ko lambing mo.
'Wag ka umalis, dito ka muna."

Tumango naman siya at ngumiti nang tipid. "Sige."

Umalis na siya sa ibabaw ko at humiga sa tabi ko. Nagulat na lang ako nang bigla
niya akong alalayan para ako naman ang pumatong sa ibabaw niya!

"Baron?"

"Higa ka sa 'kin," sabi niya.

Nailang ako, lalo na nang dumikit na ang katawan ko sa kanya. Niyakap niya pa 'ko
sa bewang para hindi ako malaglag sa ibabaw niya.

Alam kong mali 'tong ginagawa namin. Hindi na dapat kami umaakto nang ganito, pero
hindi niya mapigilan ang sarili niya. At hindi ko rin mapigilan. Totoong
nangungulila na 'ko sa kanya, at kahit ngayong gabi lang, gusto ko siyang makasama
nang ganito.

Humiga na ako sa dibdib niya. Nirelax ko ang katawan ko.

Ang sarap sa pakiramdam ng ganitong pwesto. Malapad ang katawan ni Baron, saktong-
sakto ako. At ang init niya pa, hindi ko na kailangang magkumot.

Sinilip niya bigla ang mukha ko na nakaharap sa gilid.

Tiningnan ko rin siya. "Hmm?"

Umiling naman siya. "Tulog ka na diyan. Babantayan kita." Hinawi niya ang bangs ko
para halikan ako sa noo. "Good night. Mahal na mahal kita."
Ngumiti lang ako at saka pumikit.

Kung katulad pa rin kami ng dati, siguro'y napakasaya ko dahil nandito siya't
babantayan akong matulog. Pero ngayon, iba na ang nararamdaman ko. Nalulungkot na
'ko...kasi alam kong bukas pagka-gising ko, hindi ko na ulit siya makakasama.

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 36

| Bumalik na ko sa kwarto. Hindi ko mapigilang di maiyak habang pinagmamasdan kang

matulog. Mahal na mahal kita. Wag ka nang iiyak ulit, kuting |

'Yan ang text sa 'kin ni Baron kaninang umaga.

Pagkagising ko, wala na siya. Malungkot na naman tuloy ako dahil balik na naman
kami sa dati. Kung pwede lang sana na dito na lang siya sa kwarto ko araw-araw,
tabi na lang kaming matulog gabi-gabi, pero siyempre hindi naman 'yun pwede.

Nireplyan ko siya sa tinext niya. Sinabi ko lang na 'wag na siyang malungkot dahil
napasaya niya naman ako kagabi. Mahimbing ang tulog ko. Na-miss ko ngang makatulog
nang gano'n. Ang laki ng papasalamat ko't binantayan niya 'ko. Hanggang ngayon nga,
pakiramdam ko'y nasa ibabaw niya pa rin ako. Parang naaamoy ko pa rin ang bango ng
damit niya.

Ang totoo, magkatext kami ni Baron bago siya pumasok sa FRANCO kaninang umaga.

Pinaloadan niya pa 'ko para raw makapag-reply ako. Kahit sa ganoon lang ay masaya
na 'ko dahil nakakausap ko siya. Binilinan niya 'ko na kumain sa tamang oras, at
'wag palaging magkukulong dito sa kwarto. Nakakatuwa na kahit ganito ang sitwasyon
namin, hindi siya nagbago sa 'kin. Siya pa rin ang maalaga kong tigre.
Nalungkot nga lang ako nitong hapon kasi naman si Mama, may sinabi na naman sa 'kin
na nakakainis. Nawalan na naman tuloy ako ng ganang kumain ng hapunan. Nagkulong na
naman ako rito sa kwarto.

Pinasok nga ako kanina ni ate Hanna para piliting sumabay na sa kanila sa pagkain,
pero umayaw lang ako. Kinwento ko sa kanya ang dahilan, at nalungkot din

siya. Nakita niya pa rito sa kama ang mga damit ko na inempake ni Baron kaninang
madaling araw. Gulat na gulat siya nang malamang may plano pala kami ni Baron na
tumakas, at muntik pa iyong matuloy kagabi.

'Wag daw. Malaking gulo raw iyon. Baka mapatay na raw talaga ni Papa si Baron. At
ako, baka masaktan din daw ako ni Papa.

Eh, alam ko naman 'yun, eh. Kaya nga hindi na ako pumayag sa plano ni Baron. Kahit
na gusto ko, alam kong mas ikakapahamak lang naming dalawa 'yon. Bukod sa hindi ko
alam kung may kasigiraduhan ba ang kasiyahan namin kung sakaling aalis kami,
sigurado akong masasaktan siya ni Papa. At ayokong mangyari 'yon.

BIGLANG nag-ring ang phone na nasa ulonan lang ng kama kung saan ako nakahiga
ngayon.

Si Baron 'to. Siguro nakauwi na siya galing FRANCO.

Sinagot ko na agad ang tawag nang hindi tinitingnan ang screen. "Hello?"

"Kuting."

Napangiti niya na agad ako. Tumagilid ako ng higa sa kama at yumakap sa isa kong
unan. "Hello. Nakauwi ka na?"

"Kakauwi lang."

"Ah. Pagod ka? Marami kang ginawa sa shop?" Narinig ko kasing parang binagsak niya
ang katawan niya sa kama niya.
"Marami," sagot naman niya bago bumuntong hininga. "G*go si Rex, eh. Maagang umuwi.
Iniwan sa 'kin lahat ng trabaho." Saglit siyang natahimik bago muling nagsalita.
"Kuting dito ka sa 'kin? Gusto ulit kitang mayakap tulad kaninang madaling araw.
Pagod ako. Palambing ako sa 'yo?"

Tipid akong napangiti. Nami-miss ko na naman siya dahil sa pagsasalita niyang

ganto. "Hindi

naman ako pwedeng pumunta diyan sa 'yo, eh," sabi ko na lang. "Magpahinga ka na
lang diyan. Gusto mo, tulog ka na?"

"Maaga pa." Lumungkot ang boses niya. "Ano'ng kinain mo ngayong hapunan?"

Hindi ako nakasagot agad. "Uhm hindi pa ako kumakain. Ikaw, kumain ka na?"

"Tsk, bakit 'di ka pa kumakain? Lagpas alas-otso na. 'Di ba, sabi ko, kumain ka sa
tamang oras?"

Pumikit ako at nagpakawala ng malalim na hininga. "Ayaw ko kumain, eh."

"Bakit? Magugutom ka niyan. Gusto mo ba'ng magkasakit. Kumain ka na ro'n. Bilis."

"Ayaw." Hinigpitan ko ang yakap sa unan ko. "Wala akong gana."

"May nangyari na naman ba, ha?"

Hindi na muna ako sumagot.

"Desa?"

"Wala po," sagot ko na. "Ayoko lang talagang kumain."

"Gusto mo na naman akong nag-aalala, kuting, ah."

Napakagat ako ng labi. "Baron...alam mo pala, kanina may kinwento sa 'kin si ate
Hanna."

"Sige, ibahin mo na naman ang usapan."

Natahimik ako.

"Kilala kita. Alam ko 'pag may hindi ka sinasabi sa 'kin." Bumuntong hininga siya.
Natagalan bago siya muling nakapagsalita. "O, ano'ng kinwento sa 'yo ni Hanna?"

"Tungkol kay Grant," sagot ko.

"Mmm ano'ng tungkol sa kanya?"

"Nakibalita raw si ate Hanna sa kabilang resort kaninang tanghali tungkol sa

lalaking nabugbog kamakailan lang. Sabi, hinuli raw ng mga pulis si Grant kagabi
lang. Gumagamit daw kasi ng dr*gs. Alam mo ba'ng tungkol don?"

"Hindi," mabilis niyang sagot. "Wala na 'kong

balita sa kanya matapos no'ng huling beses ko siyang nabugbog."

"Ah."

"Dapat lang naman 'yun sa kanya. Kup*l siya," dugtong niya.

Tumango na lang ako kahit na hindi niya naman ako nakikita. "Hindi na nga ako
nagulat no'ng kinwento sa 'kin ni ate Hanna kanina, eh. No'ng huling nakausap ko
kasi si Grant sa labas ng bahay no'ng nagpunta siya rito, halos aminin na niya sa
'kin na gumagamit talaga siya ng ganon. Buti na lang nabisto na siya. Para akong
nabawasan ng problema, Baron."

"Mag-iingat ka pa rin. Tuso 'yong g*gong 'yon, baka kung mapaano ka na naman."
Nagpakawala siya ng buntong hininga. "Pwede mo na bang sabihin sa 'kin ngayon kung
bakit wala ka na namang ganang kumain?"
Napapikit ako. Akala ko hindi na niya ako tatanungin tungkol don.

"Si Mama kasi." Iki-kwento ko na.

"Ano na namang sinabi niya sa 'yo?"

"Simulan ko na raw tumulong sa pag-aasikaso sa kasal niyo. Hindi raw kasi gaanong
makakatulong si ate dahil sa maselan nga ang pagbubuntis non. Bawal daw mapagod.
Ngayon pa nga lang daw, hindi na makapasok si ate sa trabaho, at nagiging emosyonal
na rin daw." Nalungkot na naman ako. "Baron, ewan ko kung ano'ng klaseng sakit ba o
panghihina ang nararamdaman ni ate Gwen para hindi niya makayanang asikasuhin nang
buong-buo ang kasal niyo, basta ang alam ko, ayokong tumulong sa inyo. Sobra na nga
ang paghihirap ko dahil ikakasal ka sa kanya, tapos dinadagdagan pa nila. Ang
lungkot-lungkot ko na."

"Tsk 'wag kang tumulong. Pabayaan mo'ng Mama mo, lalo na 'yang si Gwen. T*ngina
niyang

kapatid mo, hindi ko alam kung paniniwalaan ko pa siya. Sinasabi niyang nahihirapan
siya sa pagbubuntis niya, pero nagagawa niya naman akong puntahan sa shop."

Kinagulat ko 'yon. Napadilat tuloy ako. "P-pinupuntahan ka niya?"

"Palagi, tsk. Kanina dumaan na naman siya, may dala pang pagkain para sa mga
kasamahan ko. Pinagkalat niya ro'n na nabuntis ko siya at ikakasal na kaming
dalawa. P*ta hindi ko na naman nga napigilan sarili ko, nasigawan ko na naman siya.
Kung hindi nga lang siya buntis baka nakaladkad ko pa siya palabas ng FRANCO
t*ngina."

Hindi na ako nakapagsalita. Parang sa isang iglap lang ay bumagsak ang sistema ko.

Si ate. Lahat na lang talaga ginagawa niya. Sa kanya na nga si Baron, pinagkakalat
niya pa, at mukhang kinakaibigan niya pa ang mga kasamahan ni Baron sa shop.

Minsan tuloy hindi ko maiwasang hindi isipin na baka sinasaktan at inaasar niya
lang kaming lahat dito. 'Pag hindi na talaga ako nakatiis, aalis na talaga ako.
Hindi na nila ako makikita kahit kailan, nakakainis!

"Desa? Andiyan ka pa?"

Tahimik lang ako.

"Kuting?"

"Baron, lalayas na 'ko rito."

"Ano?"

Pumikit ako nang madiin sabay subsob ng mukha ko sa unan.

"Ano'ng sinabi mo?" ulit pa niya.

"W-wala po." Bumuntong hininga ako. "Sabi ko, inaantok na po ako. Pwede na ba 'kong
matulog?"

"Tsk hindi pwede. Kumain ka muna."

"Ayoko kumain. Mas lalo akong nawalan ng gana dahil sa kinwento mo. Naiinis ako kay
ate."

"Kumain

ka. Dadalhan kita ng pagkain diyan. Hintayin mo 'ko."

"'Wag na. Baka mamaya, mahuli ka pa ni ate. Nandito siya sa bahay, hindi siya
pumasok."

"Desa, kumain ka nga. Anong gusto mo, magalit ako sa 'yo?"

Napakagat ako ng labi.

Bakit ganon. Bakit ako naapektohan? Tumayo ang mga balahibo ko dahil sa banta niya.

"Kuting?"

Bumuntong hininga na lang ulit ako. "Okay. Kakain na po ako."

"Sorry. Hindi ko ginustong takutin ka. Nag-aalala lang kasi ako. Pinapabayaan mo'ng
sarili mo. Ayokong manghina ka, lalo na ngayong hindi kita maa-alagaan. 'Wag mo na
munang isipin si Gwen. Mas lalo ka lang malukungkot. Kumain ka na, ha?"

Tumango ako. "Opo. At ikaw, kumain ka na rin."

"Tapos na 'ko. Napadaan ako kila Rex kanina. Nag-iinuman sila diyan sa labas.
Pinakain nila 'ko. Ikaw, kumain ka na."

"Kakain na nga."

"Lalabas ako ng kwarto ko maya-maya. Sisilipin ko kung kumakain ka ba talaga."

Mapait akong napangiti. "Kakain ako, 'wag kang mag-alala. Ite-text na lang kita,
hindi mo na kailangang lumabas."

"Gusto rin kitang makita. Hindi pa kita nakikita ngayong araw. Sige na, lumabas ka
na diyan. Kumain ka na. Bye." Binaba na niya ang tawag.

Wala na kami, pero ewan ko kung bakit ang sarap-sarap niya pa ring sundin. Ang
bilis kong tumiklop kapag alam kong magagalit siya. Ang bilis kong um-oo kahit na
dapat humihindi ako. Iba pa rin talaga ang epekto niya sa 'kin.

***
DALA KO ang phone

ko nang lumabas ako ng kwarto.

Tahimik ngayon sa bahay, parang hindi magpa-pasko. Ang tunog lang galing sa mga
Christmas lights namin na nakasabit ang naririnig ko. Hindi ko alam kung nasaan si
Mama at si ate Hanna, siguro nasa labas.

Iisipin ko pa lang sana kung nasa kwarto ba si ate Gwen, pero naabutan ko na agad
siya na mag-isang kumakain dito sa mesa.

Hay. Paano naman kaya ako gaganahang kumain nito. Nandito pa talaga siya. Posible
pala 'yung pakiramdam na makita ko pa lang siya, naiinis na 'ko, 'no?

"Sasabay ka?" bigla pa talaga nitong tanong sa 'kin nang makita ako.

Hindi ako sumagot. Dumiretso lang ako para tingnan kung ano'ng ulam.

"Hindi ka pa ba kakain?" dagdag pa niya. "Aba, hindi na kita nakikitang kumakain,

ah? Nagpapakamatay ka yata."

Bumuntong hininga lang ako. "'Wag mo na 'kong isipin. Kumain ka na lang diyan dahil
kailangan mo 'yan para sa baby mo." Kumuha ako ng plato at kutsara.

"Galit ka rin ba dahil nabuntis ako?" tanong niya. "Kasi lahat sila galit sa 'kin,
eh. Si Mama at si Papa. Kahit nga ang ama nitong dinadala ko, galit sa 'kin."

Hindi ko siya sinagot. Nagsandok lang ako ng pagkain sa plato, at dinala sa mesa.

"Wow, bago phone, ah! Kelan mo binili?" Bigla niyang kinuha ang cellphone ko na
kapit-kapit ko!

Pinanglakihan ako ng mga mata! Taranta kong nilapag ang plato at kutsara sa mesa
para agawin ang phone mula sa kanya. Makikita niya ang wallpaper ko!
"Ate, akin na 'yan!"

"Wait lang. Titingnan

ko lang naman kung anong features."

"B-bawal! Akin na!"

Pero nilayo niya lang ito at tumayo pa talaga para hindi ko makuha! Kinakabahan na
'ko. Alam kong kung sakaling mabuko niya ko'y hindi ako makakalaban sa tapang niya!

"Ibalik mo na sa 'kin," muli kong paki-usap. ''Wag mong pakelaman!"

"Bakit ba ayaw mong ipahiram? Titingnan ko lang naman!" At bigla na lang siyang
natigilan.

Kitang-kita ko ang biglang pamumuti ng kamay niyang nakahawak nang madiin sa phone
habang titig na titig doon.

"Ate-" sinubukan ko uling bawiin pero umatras lang siya sabay lipat ng tingin sa
'kin.

"Ano 'to, Desa?" Nakataas na ang isang kilay niya. "Bakit picture ni Baron 'tong
wallpaper mo?"

Nanghina ang mga tuhod ko. Napakapit ako sa kanto ng mesa.

Dahan-dahan naman siyang lumapit sa 'kin. Hinarap niya ang mukha ko sa kanya. "May
gusto ka ba sa kanya?"

Hindi ako sumagot. Umiwas lang ako ng tingin.

"May gusto ka ba sa mapa-pangasawa ko, ha!"

Pumikit ako. Aamin na lang sana ako para matapos na, dahil tutal, nahuli na rin
naman niya 'ko. Kaso bago pa ako makapagsalita ay bigla niya na lang akong itinulak
sa balikat! Nagulat ako! Parang naalog ang ulo ko!

"Sht! Tinatanong kita, Desa!"

Ang malas, bigla pang tumunog ang phone ko! Mas lumakas ang pagtibok ng puso ko,
lalo na ng tingnan pa talaga ni ate kung sino'ng nagtext! Nagpanic ako! Hindi
pwedeng madamay si Baron! Dapat ako lang 'to! Dapat isipin ni ate na ako lang ang

may gusto kay Baron!

"Diyan ka lang! 'Wag mo 'kong lalapitan!" Hinarang niya sa 'kin ang kamay niya nang
subukan ko siyang dikitan.

"Wala kang mababasa riyan." Naiiyak na 'ko.

Bigla na lang siyang natawa pagkatapos.

Natawa siya kasabay ng pagkapit niya sa tiyan niya. Parang namimilipit na siya.
"'Kain ka na. Mahal na mahal kita'." Ilang beses niyang binasa 'yon bago siya
naglipat ng tingin sa 'kin. Kitang-kita ko ang panginginig ng labi niya at ang luha
sa gilid ng mga mata niya. "'Mahal na mahal kita', ha, Desa?! Mahal na mahal pala,
ah!" Sabay bato niya sa phone ko sa sahig!

Nanglaki ang mga mata ko! Pupulutin ko na sana agad 'yon pero ang bilis niya 'kong
nahigit sa braso! "Akala ko mahinhin ka! Ang landi mo naman pala!" Tinulak niya 'ko
nang malakas! Tumama ang likod ko sa lababo! Napasigaw ako sa sakit!

"May relasyon kayo ni Baron? Ha?!" tinulak niya na naman ako sa balikat! "May
relasyon kayong dalawa at tinatago niyo saming lahat!"

Hindi ako makaiyak! Mas nangingibabaw ang takot ko sa mga pwede pang mangyari!

"Kaya pala ayaw niya 'kong panagutan! Kasi nandiyan ka! Pinipigilan mo siya!
Nakakainis ka!" Sinampal niya 'ko nang malakas!

"GWEN!"

Dumating bigla si Baron at humarang sa gitna namin.

Niyakap niya 'ko sabay duro kay ate! "T*ngina mo, 'wag si Desa! Dahil kahit na anak
ko 'yang dinadala mo, hindi ako magdadalawang-isip na saktan ka!"

Napaatras agad si ate't mas napahawak sa tiyan niya. Natulala ito sa amin habang
nanginginig.

Sakto namang biglang pumasok sila Mama at Papa, natataranta!

"Ano'ng nangyayari rito?" Nagmadaling lumapit si Mama kay ate. Hinaplos niya ang
tiyan nito. "Ano'ng ginawa sa 'yo, ha?"

Nanggi-gigil kaming tinuro ni ate. "M-mama, Pa, may relasyon silang dalawa! Inaagaw
ni Desa sa 'kin si Baron!"

Napanganga ako. Kinapitan naman agad ni Baron nang mahigpit ang kamay ko.

Si Mama, lumipat ang matalas na tingin sa 'min. "Totoo ba 'yon, Desa, Baron?"

Wala ni isa sa amin ang nakasagot kaagad. Hanggang si Papa na lang ang nagsalita.
"Karina..." matigas na tawag nito kay Mama.

"...kunin mo'ng baril ko sa kwarto."

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 37

"REX! Tumigil ka nga!"

"Hindi mo ba 'ko narinig, Rina? Sinabi na'ng kunin mo'ng baril ko!"

"P-Papa!" Kumapit ako nang mahigpit kay Baron. Napaiyak na 'ko sa sobrang takot
dahil wala na, ito na 'to, at wala na 'kong ibang magagawa. "S-sorry po. Totoo pong
may relasyon kami. Mahal ko po si Baron, 'wag mo siyang sasaktan, Pa! Mahal po
namin ang isa't isa!"

"Puny*ta!" Sumugod si Papa papasok ng kwarto! Alam kong hindi siya nagbibiro,
totoong kukunin niya ang baril niya!

Gusto ko siyang habulin para pigilan pero bigla akong niyakap ni Baron! "Kahit na
anong mangyari 'wag na 'wag kang bibitiw sa 'kin. Naiintindihan mo? 'Wag kang
bibitiw." Dinukot niya ang susi ng sasakyan mula sa kanyang bulsa at sinimulan
akong hilain palabas ng bahay!

Hindi na 'ko nakapag-isip nang diretso! Basta ang alam ko wala na kaming ibang
choice kung 'di ang umalis bago pa kami tuluyang paghiwalayin ni Papa! Sasama na
'ko kay Baron kahit saan!

"Sa'n kayo pupunta?" Habol ni Mama! "Baron! Sa'n mo dadalhin si Desa!" nahigit nito
ang kamay ko, pero pinilit kong kumawala!

"M-mama hayaan mo na po kami! Sorry po, sorry po!"

"Hindi ka aalis dito! Rex! Rex, sila Desa!"

Bumuhos na lalo ang mga luha ko. Tarantang-taranta na 'ko sa takot! "P-please,
Mama! Payagan niyo na 'kong sumama sa kanya!"

"Hindi pwede!" Muli niya 'kong nahawakan! Ang diin, ang sakit! "'Tumigil ka!
Magagalit ang Papa mo! Nakainom pa naman 'yon. Desa!"

Para naman akong lantang gulay nang pilit akong agawin ni Baron palayo kay Mama!
Ang sakit ng braso

ko sa lakas ng hila niya! Kahit si Mama ay muntik nang mawalan ng balanse!

"Baron! Bitiwan mo si Desa!" Humabol pa rin si Mama sa 'min nang makalabas kami ng
bahay.
"Mahal ko si Desa!" sigaw ni Baron. "Pasensiya na kayo!"

"Hindi mo siya kailangang ilayo sa 'min! Baron! Mapapatay ka ni Rex!"

Nag-umpisang magkumpulan ang mga tao sa tapat ng bahay nang lumabas kami. Ang akala
ko'y tuluyan na kaming makakatakas nang makalayo na kami kay Mama, pero halos
umikot na lang ang paningin ko nang maabutan kami ni Papa! Buong pwersa ako nitong
hinigit palayo kay Baron!

"Puny*ta, Desiree! Ang tigas ng ulo mo!"

Hindi niya na nagawang kunin ang baril niya dahil hinabol niya kami, pero alam kong
sasaktan niya pa rin kami! At hindi ako nagkamali dahil nang mahila niya ko'y agad
niyang sinapak si Baron sa panga!

Nataranta ako! "Baron!"

"Rex! Tama na!"

Sumubsob si Baron sa buhanginan! Humampas pa ang likod nito sa isang upuan!

Tatakbo na dapat ako papunta sa kanya pero nahigit ulit ako ni Papa sa braso! "A-
aray! Papa!"

"Sasama ka sa lalaking 'yan, ha! Pumasok ka ro'n sa loob!"

Basang-basa ng luha ang mukha ko nang mag-angat ako ng mukha kay Papa. "H-hayaan
niyo na po kami. Mahal na mahal ko siya. Sorry po kung nakipag-relasyon ako sa
kanya. Paalisin niyo na lang po kami!"

"Manahimik ka! Rina! Ipasok mo si Desa sa loob!"

Ang bilis ni Mama na lumapit para kunin ako! Hindi ako pumayag! Nagpupumiglas ako
para makawala ako! "Baron! Baron!"

"Desa, tumigil ka na!"

Hinawakan ni Mama ang mga kamay ko.

"Mama!" Nagmakaawa ako. "Si Baron! Si Baron!"

"Halika na! Nagwawala na'ng Papa mo!"

"Ayoko po!"

Kitang-kita kong pilit pang tumayo si Baron para labanan si Papa, pero naunahan
siya nito at muli siyang nasapak nang malakas sa mukha! Napasigaw na naman ako!

"Papa, tama na po!" Pinilit kong kumawala para protektahan si Baron, pero ayaw
akong bitiwan ni Mama! Iyak na ako nang iyak! "Papa! T-tama na!"

Tinawag pa ni Papa ang apat na lalaking kainuman niya na nanunood sa'min ngayon.
Initusan niya ang mga itong hawakan si Baron sa magkabilang braso para hindi
makapalag! Mas lalo akong nanghina! Pagtutulungan nila si Baron! Mga lasing pa
naman sila! "Papa!"

Magkasunod na sinuntok ni Papa si Baron sa sikmura! Naubo si Baron!

"Putr*gis ka, Baron! Ang buong akala ko hindi na totoo ang nabalitaan ko tungkol sa
inyong dalawa ni Desa! T*ngina, totoo pa rin pala! Sinabi ko nang layuan mo siya!
Hindi ka pa nakuntento sa isa! Parehong anak ko pa ang dinali mo! Dem*nyo kang
hay*p ka!"

"Hindi ko gusto si Gwen!" Laban ni Baron! "T*ngina siya lang ang nagpupumilit na
ako ang nakabuntis sa kanya!"

"Put*ngina nagdadahilan ka pa!"

Sinuntok na naman siya ni Papa sa tiyan!

Halos mapaluhod na si Baron habang kapit-kapit siya ng mga lakaki! "S-Si Desa ang
gusto ko. Put*ngina Rex, paalisin mo na lang kami!"

"Paalisin kayo? Ito ba talaga ang igaganti mo pagkatapos kitang tulungan at

patirahin dito sa bahay, ha! Binuntis mo ang panganay ko, at

ngayon naman tatangayin mo'ng bunso ko! Wala kang utang na loob, ah!"

"Rex! Itigil mo na 'yan!" si Mama. "Paalisin mo na lang si Baron!'

"P*ta ano ba'ng gusto niyong gawin ko?" Duguan na ang mata ni Baron. "Lumuhod sa
harapan niyo para lang ibigay niyo sa 'kin si Desa? T-t*ngina gagawin ko!"

Nakatikim na naman siya ng sapak sa mukha!

"Papa! Tama na po!" Sinubukan ko uling makatakas!

"Desa, ano ka ba! Pumasok na tayo sa loob!"

Umiling-iling ako kay Mama. "Si Baron, Mama! Pigilan mo si Papa! Please pigilan mo
po siya! Sobra na pong nasasaktan si Baron!"

Hindi ako makapaniwalang nangyayari 'to sa 'min! Para akong nananaginip! Kanina'y
magka-usap pa kami, pero ngayon ay posible na kaming magkahiwalay! Hindi 'to pwede!
Lalaban kami, lalaban pa kami!

Muli na namang nakatikim ng sapak si Baron! Napasigaw na naman ako! Hindi siya
makalaban! Kapit-kapit siya ng mga kainuman ni Papa! Pumapalag siya, alam kong
gusto niyang lumaban para sa 'ming dalawa, pero hindi siya makawala! Panay na nga
ang sipa niya, pero walang silbi!

"'Wag ka nang magpapakita sa pamilya ko! Layuan mo si Desa at si Gwen!" Sinuntok na

naman ni Papa si Baron sa sikmura! "Lumayas ka rito bago pa kita mapatay, g*go ka!"

"T-t*ngina aalis talaga 'ko! Pero isasama ko si Desa!"

"Tarant*do ka talaga!" Sinapak ulit siya ni Papa sa mukha! Pumutok na yata ang labi
niya!

Hindi ko na kaya! Hindi na 'to patas! Ginamit ko na ang buo kong lakas para
makawala at makalapit sa kanya! Nahigit pa ako ni Mama, pero kumalas ako

kaagad at mabilis na tumakbo papunta kay Baron!

"Desiree!"

Yumakap ako sa kanya, iyak ako nang iyak! "Baron! N-nandito na 'ko, nandito na
'ko."

"'W-wag ka na uling bibitiw sa 'kin," tanging sabi niya lang habang panay ang ubo.
Hirap na hirap na siya.

Tumango-tango naman ako at humigpit ng yakap sa kanya. Binitiwan na siya ng mga

naka-kapit sa kanya kaya't napahiga na siya sa buhanginan. Namilipit siya sa sakit!
Nakakapit siya sa sikmura niya.

Hinaplos-haplos ko ang mukha niya. Nanginginig ako! Basag na basag ang mukha niya,
hindi ko alam kung saan ako kakapit!"B-Baron, kaya mo pa ba? T-tatakas tayo, 'di
ba? Tatakas tayo." Nanglalabo na ang paningin ko dahil sa mga luha ko. Ang sakit na
rin ng dibdib ko, nahihirapan na 'kong huminga.

Pumikit siya nang madiin, at kumapit sa 'kin para subukang buhatin ang sarili niya
patayo. "T-tatakas tayo. Kumapit ka sa 'kin."

"Sasama ka talaga sa kanya, ha, Desa!"

Hindi ko na pinansin si Papa. Wala na 'kong pakiealam. Basta aalis kami ni Baron!

"Put*ngina paghiwalayin niyo 'yang dalawang 'yan!"

Laking gulat ko na lang nang lumapit na naman sa 'min ang mga lalaki para paglayuin
kami! Hinila nila ako palayo kay Baron, pero hindi ako pumayag! Yumakap ako nang
mas mahigpit kay Baron na nakahandusay ngayon sa buhanginan, at yumakap din siya
nang mahigpit sa 'kin!

"B-Baron!"

"'W-wag kang bibitiw, 'wag kang bibitiw!"

Mas hinigpitan ko ang yakap ko sa kanya, pero mas lumakas din ang hila nila sa 'min
palayo sa isa't isa!

"Baron!

Ayokong malayo sa 'yo! Ayoko! Mahal na mahal kita!" Kumapit na 'ko sa damit niya
para hindi ako tuluyang mahila.

Nanghihina na ko. Ang lakas ng mga humihila sa 'kin palayo. Ang sakit na rin ng
katawan ko dahil bumabaon ang mga kuko ni Baron sa likod ko!

"Desa! Tumigil ka na!" sigaw ni Mama na hindi ko pinansin! "Ano ka ba!"

Dumudulas na kami ni Baron sa isa't isa! Pero ayaw niya pa rin akong bitawan! Yakap
na yakap siya sa 'kin! "D-Desa 'wag kang bibitiw."

Nahihirapan ako sa posisyon namin dahil nakahiga siya. Natatakot ako baka hindi ko
na talaga kayanin at mapabitaw na lang ako sa kanya.

"T*ngina niyo talagang dalawa!" Si Papa na ang lumapit at halos buhatin na niya ako
mailayo lang kay Baron!

Wala na 'kong nagawa! Sa lakas at laki ni Papa ay napabitaw na ako kay Baron!
"Baron!" Kumapit pa siya sa pulso ko para hindi ako tuluyang mawala sa kanya, pero
pati 'yon ay pinaglayo pa ni Papa!

"Ah t*ngina! Desa!" sigaw ni Baron!

"Ilayo niyo na 'yan!" Utos ni Papa sa mga naka-kapit kay Baron! "Bugbugin niyo pa
kung kinakailangan!"

Nagpumiglas ako! "P-Papa, 'wag! 'Wag niyo na siyang sasaktan!" Wala na 'kong nagawa
pagkatapos. Kinaladkad na 'ko ni Papa papasok ng bahay!

Sigaw ako nang sigaw! Tawag ako nang tawag sa pangalan ni Baron habang pinagsisipa
pa siya sa sikmura bago hinila paalis! Sinisigaw niya rin ang pangalan ko sa kabila
ng mga sapak na natamo niya. Nagwawala siya, nagpupumiglas! Gusto pa 'kong habulin
ni Baron pero wala na siyang magawa! Hanggang sa tuluyan na siyang nailayo ng mga
tao. Iyak ako nang iyak! Hindi pwede 'to! Mawawala na nang tuluyan sa 'kin si
Baron! Hindi dapat kami bumitiw sa isa't isa!

Nang maipasok na 'ko nila Papa sa loob ng bahay ay isang malakas na sampal ang
binigay niya sa 'kin!

Sumubsob ako sa sahig! Doon kusang tumigil sa pagtulo ang mga luha ko. Para akong
nabingi sa lakas ng sampal na natanggap ko. Ni hindi ako nakapagsalita.

"Ganyan ba'ng pagpapalaki namin sa 'yo, ha, Desa! Nakita mo'ng ginawa mo sa labas?
Nakakahiya ka! Ikaw pa'ng kumakapit sa lalake!

...Sinabihan na kita, 'di ba? Na layuan mo si Baron. Ngayon iiwan mo kami't sasama
ka sa g*gong 'yon! Baket, sa tingin mo ba kaya ka niyang buhayin?!"

Sunod-sunod na huminga si Papa nang malalalim. "Ayusin mo'ng mga damit mo! Dadalhin
ko kayo ni Gwen sa lola niyo para hindi na kayo malapitan ng tarantadong 'yon!"

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 38

RINIG NA RINIG ko ang walang tigil na pag-iyak ni ate Gwen mula sa kwarto nitong
ospital.

Ayoko nang itanong kila Mama kung ano'ng nangyari, dahil alam ko na.

Wala ni isa sa'min kagabi ang nakapansing dinudugo na pala si ate habang
nagkakagulo kami sa labas ng bahay. Sinugod agad namin siya rito sa ospital.
Hindi ako masamang kapatid, dahil kahit galit ako sa kanya, naawa pa rin ako, at
pinagdasal ko na sana maging maayos ang lagay niya. Hanggang ngayon 'di ko
makalimutan ang hitsura niya kagabi. Tahimik lang siyang umiiyak habang dinudugo na
siya. Ni hindi niya kami tinawag para humingi ng tulong, hindi siya sumigaw, hindi
siya nagwala. Parang hinayaan niya na lang na makunan siya. Kung hindi pa nga siya
nakita ni ate Hanna, hindi pa namin malalaman lahat.

Ngayong nawala na ang anak nila ni Baron, parang mas lalong bumigat ang loob ko.
Nagpatong-patong ang mga iniisip ko; ang gulo-gulo na ng nangyayari sa pamilya ko.

Kung alam ko lang na sa ganito lang din pala mapupunta ang lahat, sana noon pa
lang, umamin na kami ni Baron sa relasyon namin. Baka natanggap pa kaming dalawa. O
kaya'y dati pa kami tumakas. Ngayon, galit na sa 'kin ang pamilya ko, nawala pa sa
'kin si Baron.

NAPATAYO na lang ako nang lumabas na si Mama mula sa silid ni ate. Namumula ang mga
mata nito, halatang galing din sa iyak.

"Umuwi na tayo," sabi nito sa 'kin. "Kailangan kong kumuha ng mga damit para kay
Gwen. Ikaw, maiwan ka sa bahay. Ipapa-bantay kita ro'n kay Hanna."

Nauna na itong naglakad. Sumunod lang ako nang nakayuko.

Hindi kami nagki-kibuan ni Mama. Alam kong

galit siya sa 'kin dahil sa nangyari kagabi. Tapos nakunan pa si ate. Sigurado
akong ako ang sinisisi nila dahil sa pagkawala ng baby. Pero kung galit sila sa
'kin, masama rin naman ang loob ko dahil sa ginawa nila sa 'min, lalo na sa pangbu-
bugbog ni Papa kay Baron.

Ngayon nga hindi ko alam kung ano na'ng kalagayan ni Baron. Kung binugbog pa ba
ulit siya ng mga kainuman ni Papa, o ano. Wala sa 'kin ang phone ko, baka kinuha ni
Papa, ewan ko. Hindi ko tuloy matawagan si Baron.

Naiiyak na lang nga ako, iniisip ko, walang magdadala sa kanya sa ospital, walang
gagamot sa mga pasa niya, walang mag-aalaga sa kanya. Baka magka-impeksyon ang mga
sugat niya. Ni hindi ko alam ngayon kung nasaan ba siya. Wala pa naman 'yong ibang
matutulugan dito sa Batangas. Hindi 'yun naisip nila Mama, eh. Hindi nila naisip
ang pwedeng mangyari kay Baron matapos itong mabugbog.

Nakarating kami ni Mama ng Jupiter nang wala pa ring pansinan.

Pinag-tinginan na lang nga agad ako ng ibang mga tao rito. Ang daming tsismosa sa
lugar na 'to. Sigurado akong pagkatalikod ko, pagbubulungan nila ako tungkol sa
iskandalong ginawa ko kagabi. Pinabayaan ko na lang sila.

"Simulan mo nang mag-ayos ng mga gamit mo." Dumiretso si Mama sa kusina pagkapasok
namin ng bahay. "Ihahatid ka ng Papa mo sa lola mo bago mag-pasko."

Walang gana akong naupo sa isa sa mga silya malapit sa kanya. Uminit na agad ang
sulok ng mga mata ko. Masyado na talaga nila akong sinasaktan. Hindi ako
makakapayag na mailayo nila ako nang tuluyan kay Baron. "Ma, ayoko kay Lola."

"Magtigil ka na, Desiree, ha." Kumuha

ito ng maiinom sa ref. "'Yon ang gusto ng Papa mo, sundin mo na lang para matapos
na'ng lahat 'to."

"Ayoko po. Baka pwede niyong kausapin si Papa. Kay tita na lang ako. Ayoko kay
lola, ang layo ng Cebu."

"Mas mabuti na 'yon. Para hindi ka na malapitan ni Baron."

Nag-umpisa na 'kong maluha. "Mama naman. Hindi naman ako close kay lola."

"O, eh, sa'n mo gusto, sige nga! Sa tita mo sa Maynila? E 'di nagkita na naman kayo
ni Baron? Pwede ba, Desiree, 'wag mo nang galitin ang Papa mo, at kilala mo naman
'yon. Do'n ka na magpa-pasko sa lola mo. Maiiwan na muna si Gwen sa 'min dahil
hindi nito kinaya ang nangyari sa kanya." Pinatong nito ang pinag-inumang baso sa
mesa at saka umalis para pumasok sa kwarto ni ate Gwen.

Humabol naman kaagad ako kahit na naiinis ako dahil pagdating kay ate, napaka-
maintindihan nila. Sa akin, parang wala silang pakialam. Hindi lang naman si ate
ang nasaktan, ako rin naman, ah.

Pinaghiwalay nila kami ni Baron. Nilayo nila sa 'kin ang nag-iisang tao na
nakakapag-pasaya sa 'kin. Ni hindi nila naisip kung ano'ng mararamdaman ko. Tapos
ngayon, dadalhin pa nila ako kay lola para tuluyan na kaming hindi magkitang
dalawa. Ayoko! Hindi ko talaga kakayanin kapag tinuloy itong gawin sa 'min nila
Papa.

"Ma, ayokong pumunta kila lola. Sige na, kausapin mo si Papa." Umiiyak akong naupo
sa kama ni ate. "Gusto ko pong makasama si Baron."

"Tumigil ka."

"Sige na po. Payagan niyo na lang akong sumama kay Baron sa Maynila. Hayaan niyo na
lang po kaming dalawa. Matanda na rin naman po ako. Kaya ko na'ng sarili ko."

"Naririnig mo ba'ng sinasabi

mo, ha, Desa?" Nilingon niya 'ko habang binubuksan ang cabinet ni ate. "Ano,
magsasama kayong dalawa sa Maynila? Kaya nagagalit ang Papa mo sa 'yo, eh. Hindi ka
kasi nag-iisip! Para kang hindi pinag-aral!"

"Pero mahal ko po talaga siya."

Pinatong niya sa kama ang mga kinuha niyang damit ni ate Gwen. "Naiintindihan mo ba
kung ano'ng ginawa ni Baron sa pamilya natin? O gusto mong ipaintindi ko pa sa 'yo?
Nagkagulo-gulo tayong lahat dito nang dahil sa kanya. Nabuntis niya ang ate mo,
lihim siyang nakikipag-relasyon sa 'yo, halos makapatay na ang Papa mo sa galit, at
ngayon gusto mo pa ring ituloy ang pagsama mo sa kanya? Bakit, Desa, mauubusan ka
ba ng lalaki?"

Para niya na rin akong sinampal sa sakit ng sinabi niya. Parang hindi niya 'ko
anak. Mas lalo tuloy akong napa-luha. Ang sakit-sakit na ng dibdib ko. Para bang
kahit na anong sabihin ko, hindi niya ako maiintindihan.

"Hindi naman alam ni Baron na nabuntis niya si ate no'ng naging kami," paliwanag ko
na lang.

"Tumigil ka na riyan at napapagod na 'ko," sermon niya pa. "Ang sakit-sakit na ng

ulo ko, Desa, ha! Wala pa tayong tulog pare-pareho. Puro pa problema! Nakunan ang
ate mo. Ang laki pa ng babayaran natin sa ospital ngayon, tapos ang iniisip mo pa
riyan ay ang lintek na pagmamahal mo kay Baron. Pumirmis ka, ha. Pumirmis ka."

"Hindi naman po kasalanan ni Baron lahat, eh."

"'Wag mo na siyang ipagtanggol." Bumalik siya sa gawi ng cabinet. "Mabait si Baron

kung sa mabait. Pero tingnan mo ngang ginawa niya sa 'yo? Binago ka niya, Desa.
Hindi ka naman ganyan sa amin ng Papa mo dati, ah. Hindi ka marunong sumuway at
magsinungaling

sa 'min. Pero ngayon, nagagawa mo na. Masamang impluwensiya sa 'yo si Baron. Kung
anu-anong tinuturo niya sa 'yo. Tama lang na layuan mo siya."

"Hindi po gano'n si Baron, Mama."

"Tumahimik ka na."

"Hindi naman po talaga siya gano'n, eh!"

"Desiree!"

"Bakit ba lagi na lang masama ang tingin niyo sa kanya! Ayaw niyo siyang bigyan ng
pagkakataon na patunayang mabuting tao siya. Na matino siya."

"Sa ginawa niyang 'to sa inyong dalawa ni Gwen, paano pa 'ko maniniwalang matino
siya? Aba, Desa, mabuti ang pakikitungo ko sa kanya. Tinuring ko siyang parang anak
ko na rin, pero anong ginanti niya sa 'tin? Ito? Gulo sa pamilya. Aba mahiya naman
siya!"

Napatakip na 'ko ng mukha. Naiinis na 'ko! Pinipilit ko pa ring lumaban para sa

aming dalawa, pero bakit ba hindi nila ako maintindihan!

"Umiiyak ka ng ganyan dahil lang sa kanya?" sermon pa niya.

Suminghot ako sabay punas sa ilong ko. "Hindi niyo naman po kasi ako naiintindihan
eh. Hindi niyo alam ang nararamdaman ko!"

"Huwag mo 'kong taasan ng boses! Alam ko 'yang nararamdamam mo. Dumaan din ako sa
ganyan. Pero mali 'yan. Bata ka pa, sinasabi ko sa 'yo. 'Wag kang magpaka-baliw
nang ganyan!"

"Mahal ko po si Baron, Mama. Napapasaya niya 'ko. Siya lang ang nagmamahal sa
'kin."

Galit niya 'kong nilingon. "Bakit? Hindi ka ba namin mahal ng Papa mo? Ng ate Gwen
mo?"

"Hindi." Umiwas ako ng tingin. "Hindi ko po nararamdaman."

"Ano'ng sinabi mo?"

"Palagi na lang si ate ang napapansin niyo. Palagi na lang siya ang iniintindi
niyo. Hindi niyo naiisip na nagseselos ako sa atensiyon at pagmamahal

na binibigay niyo sa kanya. Ako, ni hindi niyo inalam kung ano ba talagang gusto
ko. Si Baron na nga lang ang hinihiling kong makasama, pero nilayo niyo pa. Ayaw
niyo 'kong maging masaya. Wala naman talaga kayong pakelam sa 'kin."

"Hindi ko matanggap na lumalabas ang mga salitang 'yan sa bibig mo, Desa." Hinarap
na niya 'ko. "Ano'ng sinasabi mong wala kaming pakialam. Nang dahil lang kay Baron
ganyan ka nang mag-isip tungkol sa sarili mong pamilya? Nilayo namin siya sa 'yo
dahil masama siyang impluwensiya! Ngayon pa nga lang, eh, tingnan mo! At binibigay
naman namin ang mga gusto mo ah. Pinag-aral ka pa namin sa maganda eskwelahan sa
Maynila. Ang ate Gwen mo nga dito lang nagtapos sa Batangas. Tapos sasabihin mong
wala kaming pakialam sa 'yo?"

"Hindi lang naman po 'yun, eh. Marami pa! Kahit kailan 'di ko naramdamang mahal
niyo 'ko. Naiisip ko nga na baka hindi niyo naman talaga ako anak."

Sumugod sa'kin si Mama at gigil akong sinampal! "Sa'n mo natutunan ang mga salitang
'yan, ha? Kay Baron?!"

Padabog ko siyang iniwan at lumabas ng kwarto.

Masakit ang sampal niya sa'kin, pero mas masakit ang nararamdaman ng puso ko
ngayon. Kahit na ano'ng sabihin ko, hindi niya talaga ako mai-intindihan dahil
sarado ang isip niya!

"D-Desa?"

Saglit akong natigilan nang makasalubong ko si ate Hanna.

Mas lalo akong naiyak nang makita ko siya. Agad akong tumakbo papunta sa kanya para
yakapin siya nang mahigpit. Iyak ako nang iyak sa balikat niya.

Hinila niya naman ako at pinapasok sa loob ng kwarto niya. Doon niya ako pinatahan.
"May nangyari na naman ba? Umiiyak ka na naman."

Tumango-tango ako.

Hinaplos niya ang balikat ko. "Mapapagod ka na niyan. Hindi ka na tumigil sa kaka-
iyak mula pa kagabi. Nasa'n sila Mama mo? Nasa ospital pa?"

"A-ate ayoko na po talaga rito. Hindi na ako masaya kila Mama. Nasaan po si Baron?
A-alam niyo ba kung saan siya dinala kagabi? Hindi ko alam kung nasaan ang phone
ko. Hindi ko siya matatawagan."

"Wala akong balita sa kanya." Nalungkot ito. "Inalam ko na nga rin kagabi pa sa mga
katabi nating resorts kung saan siya dinala, pero wala akong impormasyon na
makuha."

"Gusto ko siyang makita, ate. Gusto ko siyang makausap. Dadalhin ako ni Papa kila
lola para tuluyang mailayo sa kanya." Hinawakan ko'ng kamay niya. "Ate, please,
pwede mo ba 'kong tulungan na mahanap si Baron?"

TO BE CONTINUED

=================

Chapter 39

Author's Note: Trust me. Try to understand the situation, try to understand the
characters.
***

MISS NA MISS ko na si Baron. Ilang araw na'ng nakalipas pero hanggang ngayon wala
pa rin akong balita sa kanya.

Tinutulungan na 'ko ni ate Hanna na mahanap siya, pero wala pa rin. Kung pwede lang
nga akong makaalis dito sa bahay, ako na mismo ang pumunta sa mga clinics at
ospital para alamin kung doon ba siya nagpunta.

Sabi sa 'kin ni ate Hanna, may kutob daw siyang baka bumalik na sa Maynila si
Baron. Bigla kasing nawala ang kotse nito rito sa Jupiter. Samantalang nuong umuwi
kami ni Mama galing ospital, nakita ko pa 'yong nakaparada sa labas.

Posible naman ang sinabi sa 'kin ni ate Hanna, pero alam kong hindi magagawa sa
'kin ni Baron 'yon. Hindi niya 'ko iiwan dito.

Ayokong mawalan ng pag-asa na magkakasama pa kaming muli, pero bakit ang tadhana na
mismo ang sumisigaw sa 'king tama na? Na pinatikim lang naman ako ng saglit na
kaligayahan at hindi naman talaga kami para sa isa't isa?

Bukas na kasi ang alis namin ni Papa. Dadalhin na niya ako kay lola sa Cebu. 'Pag
natuloy 'yon, hindi na talaga kami magkikita pa ni Baron. Hindi na kami magiging
masaya pa.

SUNOD-SUNOD ang pag-katok sa pinto ng kwarto ko. Dahil doon kaya ako napabangon ng
kama.

Gabing-gabi na. Sino pa ba'ng gigising sa 'kin nang ganitong oras.

Pagkabukas ko ng pinto, tumambad sa 'kin si ate Hanna na tila hindi mapakali.

Hinila niya agad ako palabas ng kwarto bago pa 'ko makapagsalita. Nabigla ako. "S-
saan po tayo pupunta?"

"Sshh, 'wag kang maingay,"

natatarantang bulong niya. "Baka magising sila Mama mo."

Dinala niya 'ko sa gawi ng side table sa sala. Madilim dito dahil patay ang ilaw at
tanging ang mga christmas lights lang ang nagsisilbing liwanag. Inabot niya sa 'kin
ang naka-angat na landline phone. Nanginginig ang kamay niya

"May gustong kumausap sa 'yo," sabi niya. "Hinaan mo lang ang boses mo. Baka may
makarinig sa 'yo."

Doon lumakas ang kabog ng dibdib ko. Agad kong tinanggap ang telepono at idinikit
sa tenga ko. "H-hello?"

"Kuting?"

Napatakip ako sa bibig ko! "B-Baron?" Tumingin ako kay ate Hanna na ngayo'y
nakangiti sa 'kin habang sinesenyasan ako na 'wag maglakas ng boses.

Biglang tumulo ang luha ko. "Baron, n-nasaan ka? Ilang araw na 'kong walang balita
sa 'yo. Alalang-alala na 'ko, iniisip ko kung ayos ka lang. Ayos ka lang ba, ha?"

Natataranta ako, parang gusto ko siyang tadtarin ng mga tanong ngayon, pero
kailangan kong maging kalmado dahil baka magising ko sila Papa.

"Ayos na," sagot niya. "Nandito pa 'ko sa Batangas."

Ngumiti ako nang mapait habang lumuluha. "Akala ko bumalik ka na sa Maynila. M-

magaling na ba ang mga sugat mo? Nagpa-ospital ka na ba?"

"Nagpagaling na 'ko. Sorry, hindi kita agad nabalikan. Nahirapan akong kumilos
dahil sa ginawa ni Rex. Kumusta ka diyan? Sinaktan ka ba nila? Hindi kita
matawagan, nasa'n ba phone mo."

"Wala na'ng phone ko. Nakay Papa, ayaw niyang ibigay sa 'kin. Baron, gusto kitang
makita. Ilalayo na ako nila Papa. Bukas ng gabi dadalhin niya na 'ko sa lola ko sa
Cebu. Hindi na tayo ulit magkikita pagkatapos no'n."

"Put*ngina."

Rinig kong bulong nito. "Desa makinig ka sa 'kin." Mas luminaw ang boses niya sa
telepono. "Kukunin kita diyan. Sabay tayong babalik ng Maynila. Sasama ka pa rin ba
sa 'kin?"

Lalo akong naluha nang tahimik. Tumango-tango ako. "O-oo, Baron. Sasama pa rin ako
sa 'yo." Sabay tingin ko kay ate Hanna.

"Ihanda mo na mga gamit mo. Pupuntahan na kita diyan ngayon."

"W-wag!" Nataranta ako! "'Wag kang pupunta rito, baka bigla kang makita. Mainit ang
pangalan mo rito, Baron. Sinabihan ni Papa ang mga tao na 'wag na 'wag kang
papatungtungin dito. Baka mabubugbog ka na naman. A-ako na lang ang aalis. Tatakas
ako, pupuntahan kita."

"Tsk Desa, hindi pwede. Baka mapahamak ka pa."

"H-hindi! Mag-iingat ako, promise!"

"Ayoko. Ako ang susundo sa 'yo diyan."

"'Wag nga, eh. Hindi ko na kakayanin kapag nabugbog ka pa ulit nila Papa. Ako na'ng
aalis. Hindi naman nila ako mahuhuli. O kaya magkita na lang tayo sa isang lugar.
Sisipot ako."

Ang tagal nitong sumagot.

"Baron?"

Bumuntong hininga ito bago nagsalita. "Saan tayo magkikita? 'Yung hindi ka
mahihirapang puntahan?"

Ang bilis kong naka-isip ng lugar! "Natatandaan mo 'yung coffee shop kung saan kita
inayang makipag-date dati? Do'n. Do'n na lang! Magkita tayo ro'n."

"Sige, pupunta na 'ko ron ngayon. Hihintayin kita."

Ngumiti ako kahit na lumuluha ako. "Darating ako, promise." Suminghot ako.

"Desa, mahal na mahal kita. Pagkatapos nito, magiging masaya na tayo. Hindi na tayo
magkakahiwalay. Tayong dalawa na ulit."

Tumango-tango ako. "Opo. Magiging masaya na tayo. Hindi na nila ako malalayo sa
'yo."

"Mag-iingat

ka sa pag-alis mo. Hindi ko mapapatawad ang sarili ko 'pag may nangyaring masama sa
'yo."

"Walang mangyayaring masama sa 'kin. Mag-iingat ka rin. I love you! At miss na miss
na kita!"

"Sige na. Ibaba mo na 'to, baka may makarinig pa sa 'yo. Hihintayin kita. Mahal na
mahal kita."

"Mahal na mahal din kita." At dahan-dahan ko nang binaba ang tawag.

Pagkatapos, mabilis kong niyakap si ate Hanna. Niyakap ko siya nang napaka-higpit!
"Ate, thank you! Thank you!"

Tinapik-tapik niya naman ang likod ko. "Aalis pa rin kayo?"

Kumalas ako ng yakap. Tiningnan ko siya kahit na hindi ko gaanong makita ang mukha
niya "Oo, ate. Aalis kami." Hinawakan ko ang mga kamay niya. "Ate, tulungan mo
'kong makatakas. Hindi pwedeng magising sila Papa. Hindi nila ako pwedeng mahuli.
Tulungan mo ako, please? Huli na 'to."

"Sigurado ka na ba diyan?"

Tumango-tango ako.

"Sige." Bumuntong hininga siya. "Sana lang tama itong naging desisyon mo."

At muli ko na naman siyang niyakap. "Thank you talaga, ate!"

"S-sige na. Ayusin mo na'ng mga gamit mo. Tutulungan kitang makaalis habang tulog
ang Mama't Papa mo."

Tumango lang ulit ako at bumalik na ng kwarto.

BINUKSAN ko agad ang ilaw ko para kunin ang naka-empake ko ng bag.

Hindi ko maipaliwanag ang pakiramdam ko ngayon. Parang biglang naging klaro ang
utak ko sa gusto kong gawin. At 'yun ay ang makasama si Baron habang buhay.

Masama na akong anak kung sa masama, pero gusto ko lang sundin kung saan ako
magiging masaya. Alam ko, balang araw, mapapatawad din ako nila Mama sa pag-iwang
gagawin ko sa kanila

ngayon. Alam kong maiintindihan din nila ako. Kung hindi man, ayos lang din. Ayoko
lang kasi na dumating ang araw na magsisi ako dahil hindi ko ginawa ang lahat, na
hindi ako lumaban para sa aming dalawa, na nagkaroon ako ng pagkakataon pero
pinalagpas ko pa.

Sabihan na nila akong suwail na anak, itakwil man nila ako, o ipamukha sa 'king
naghahabol ako kay Baron, okay lang. Mahal ko lang talaga.
Ayokong malayo sa kung anong nagpapasaya sa 'kin. Ayoko nang bumalik sa mga
panahong malungkot ako at walang saysay ang buhay ko. Ngayong nakausap ko na si
Baron at tuloy na kami sa pagtakas, pakiramdam ko'y nabawasan ang bigat sa dibdib
ko. Nakalimutan ko nga lang sabihin sa kanya ang nangyari sa anak nila ni ate Gwen.
Mamaya ko na lang ipapaliwanag sa kanya kapag nagkita na kami. Nakauwi na rin dito
si ate sa bahay. At kaya na niyang makipag-usap ngayon kumpara no'ng unang mga
araw.

NAGBIHIS lang ako nang mas maayos na damit at nag-jacket. Pagkatapos, lumabas na
rin ako ng kwarto dala ang malaki kong bag pack na puno ng damit.

Nag-aabang si ate Hanna sa 'kin sa pintuan ng bahay. Dahan-dahan akong naglakad

papunta sa kanya para hindi ako makagawa ng anumang ingay.

Pakiramdam ko, napaka-swerte ko dahil walang kahirap-hirap akong nakalabas. Patakbo

akong hinatid ni ate Hanna hanggang sa tapat ng Jupiter.

Niyakap ko siya nang mahigpit bago ako umalis. "Ate. Salamat. Hindi mo alam kung
gaano kalaking tulong ang ginawa mo para sa 'kin at para kay Baron. Hindi kita
makakalimutan."

Hinaplos niya ang nakalugay kong buhok. "Ano ka ba, kung magsalita ka parang hindi
na tayo magkikita. Sige

na, umalis ka na, naghihintay na sa 'yo si Baron."

Kumalas ako ng yakap at tumango-tango. Hindi na ako naiiyak. Masaya na ako, kahit
na kinakabahan ako.

"Mag-iingat ka, ha?" payo pa ni ate. "Madilim ang kalsada, baka kung mapaano ka."

"Opo ate. Thank you po."

"O, ito ang number ko." Inabutan niya 'ko ng maliit na papel. "Tawagan mo 'ko kapag
nakarating na kayo sa pupuntahan niyo."

Tinanggap ko agad ang papel at sinuksok sa bulsa ng maong kong shorts. "Thank you
talaga ate. Bantayan mo pong maigi sila Mama, ha? Alagaan mo sila. Lalo na si ate
Gwen. Sana gumaling na siya."

Tumango siya. "Ako na'ng bahala sa kanila. Sige na, umalis ka na."

Kumaway na 'ko sa kanya at saka tumuloy sa pagtakbo paalis.

Wala nang balikan 'to. Ilang sandali na lang ay magkikita na kami ni Baron.
Kinakabahan ako sa bagay na ginawa ko sa pamilya ko, pero mas matindi ang tuwang
nararamdaman ko dahil makakasama ko na ang taong mahal ko. Hindi na kami
magkakahiwalay pa.

WALA AKONG nasakyang tricycle dahil madaling araw na, kaya nilakad ko na lang mula
Jupiter hanggang sa coffee shop na pagki-kitaan namin ni Baron.

Malayo pa lang ako ay natanaw ko na agad siya!

Nakasandal siya sa sasakyan niya at naghihintay sa 'kin. Nagalak ako! Dumating nga
talaga siya! Kumaway pa 'ko sa kanya para malaman niyang nandito na 'ko. Ang sarap
naman ng ngiti niya nang makita ako!

Mas binilisan ko tuloy ang pagtakbo ko papunta sa kanya. Gustong-gusto ko na siyang

mayakap! Miss na miss ko na talaga siya!

Patawid na 'ko, pero laking pagtataka ko nang bigla siyang nataranta at sinenyasan
ako na huwag tumuloy sa pagtawid.

Bumagal bigla ang pagkilos niya, bumagal ang paghinga ko, bumagal lahat, hanggang
sa masilaw na lang ako sa tindi ng liwanag ng sasakyan na palapit sa 'kin.

"DESAAAA!"

***

Hindi ko alam kung gising na ba ako, o tulog pa rin.

Kung totoo ba 'tong nakikita ko, o nanaginip lang ako.

Wala akong ibang maramdaman kung 'di ang pagkirot ng mga hita ko, at ang likidong
tumutulo sa noo ko.

Naa-aninag ko ngayon si Baron. May mga katabi siyang hindi ko kakilala. Umiiyak pa
siya habang panay ang pagtawag sa pangalan ko.

Gusto kong haplusin ang pisngi niya. Gusto kong suklayin ang buhok niya at sabihin
sa kanya na dumating ako, na magkakasama pa rin kami habang buhay, na mahal na
mahal ko siya at sobrang saya 'ko dahil naging parte siya ng buhay ko...pero hindi
ko na kaya. At sa mga sandali na nakakayanan ko pa siyang tingnan ay tila nag-
flashback sa utak ko lahat ng mga masasayang alaala naming dalawa.

TO BE CONTINUED

Author's Note 2: Last chapter na ang susunod na update. Maraming salamat.

=================

Chapter 40

"Gusto ko lang makausap si Desa!"

"Sinabi na ngang hindi pwede, Baron! Gusto mo na ba talagang mapatay ka ni Rex, ha?
Binantaan ka na niya, 'di ba? Bawal mo nang lapitan si Desa. Umalis ka na. Layuan
mo na ang anak namin."

"Nagma-makaawa na 'ko sa inyo. Gusto ko lang talaga siyang makausap. Kahit saglit
lang."

"Umalis ka na! Bumalik ka na lang ng Maynila. Hindi mo ba nakikita ang kalagayan ni

Desa ngayon? Tingnan mo nga siya! Baron, ikamamatay ka ng anak ko!"

"Alam kong ako ang sinisisi niyo dahil sa nangyari sa kanya. Pero hindi ako aalis
hanggat hindi ko siya nakakausap. Ito na lang ang hinihiling ko sa inyo. Hindi niyo
na 'ko pinagbigyan sa una kong paki-usap, at tinanggap ko 'yon. Ito na lang.
Payagan niyo na lang akong makausap siya."

"Napaka-tigas talaga ng ulo mo, ano? Parating na si Rex. Makikita ka no'n dito.
Gusto mo yatang magkagulo na naman? Hindi ka na nadala sa nangyari sa anak niyo ni
Gwen, at diyan kay Desa. Ano, ayaw mo na ba talaga kaming patahimikin?"

Sunod-sunod ang bangayan. Doon ako tuluyang nagising mula sa pagkakatulog.

Pinilit kong idilat agad ang mga mata ko kahit na ang hirap dahil may malaki akong
sugat sa gilid ng mata. Napansin ko sila Mama, ate Hanna, at Baron na nasa pintuan
ng silid ko rito sa ospital.

"B-Baron?"

Mabilis siyang napalingon sa 'kin at pinanglakihan ng mga mata. "Desa."

Nilapitan na niya agad ako. Sinubukan siyang pigilan ni Mama pero tinaboy lang niya
ang kamay nito.

"Baron!" singhal ni Mama. "Sinabi nang bawal kang lumapit!"

Pero hindi nakinig si Baron. Tumuloy pa rin siya sa paglapit sa kama kung saan ako
nakahiga. Gusto ko siyang salubungin at yakapin dahil ngayon ko na lang ulit siya
nakita mula no'ng magising ako, pero hindi ko kaya. Hindi na ako makalakad dahil sa
nangyaring aksidente, at naka-semento pa ang kanang kamay ko.

Hihilain pa dapat siya ni Mama palayo sa 'kin. Buti na lang pinigilan ito ni ate
Hanna at kinausap.

Humalik na lang agad si Baron sa noo ko nang tagumpay na siyang nakalapit.

Natataranta siya, alam niyang saglit na lang niya 'kong makakausap. "Kuting.
Pasensiya ka na, ngayon lang kita nadalaw."

Ang bilis tumulo ng luha ko. Makita lang siya, parang sasabog na ang dibdib ko. "A-
akala ko hindi na tayo magkikita. Pero Baron, bawal kang maabutan ni Papa."
Tiningnan ko ang malaki niyang pasa sa gilid ng mata. "Baka mas malala na diyan ang
magawa niya sa 'yo 'pag nahuli ka niyang nandito."

"Hindi ko kayang hindi ka makita." Nanginginig siyang humalik sa pisngi ko. "Desa,
sinabi sa 'kin ng Mama mo na itutuloy pa rin nila ang pagdala nila sa 'yo sa Cebu.
Kuting, 'di ko kaya. Iniisip ko pa lang na malalayo ka na nang tuluyan sa 'kin,
nababaliw na 'ko."

Pumikit ako dahilan para tuluyan na 'kong mapaiyak. "A-ayoko ring sumama sa kanila.
Pero, Baron, wala na 'kong magawa. Mas mahina na 'ko ngayon. Hindi na ako
makalakad."

"Kinausap ko ang Mama mo." Hinaplos niya pataas ang bangs ko. "Desa ginawa ko
lahat. Pinaglaban ko ang nararamdaman ko para sa 'yo. Naki-usap na 'ko sa kanyang
'wag ka nang ilayo at dalhin sa lola mo; na ibigay

ka na lang sa 'kin. Ako na'ng mag-aalaga sa 'yo hanggang sa makalakad ka. Pero ayaw
niya 'kong pagbigyan. T*ngina gusto na niya 'kong lumayo sa 'yo at sa pamilya niyo.
Ayoko, Desa. Alam mong hindi ko kaya. Ikaw na lang bumubuhay sa 'kin, hindi ka
pwedeng mawala."

"Baron!" sigaw na naman ni Mama. "Tama na 'yan. Tatawagan ko na si Rex. Umalis ka

na!"

Kinakabahan na 'ko kasi walang ibang naririnig 'tong si Baron. Nakatutok lang siya
sa 'kin.

Hinaplos niya pa nga ang pisngi ko at hinalikan ako sa labi. "Sabihin mo sa 'kin
kung ano pa'ng dapat kong gawin. Nauubusan na 'ko, Desa. Sabihin mo sa 'kin kung
paano pa kita makukuha sa kanila."

"H-hindi ko na rin alam, Baron," umiiyak na sagot ko. "Sorry. Sorry kung wala na
rin akong magawa. Kinausap ko na rin sila Mama. Pinilit ko na sila. Pero mas lalo
na nila tayong hindi matanggap ngayon. Galit na galit sila dahil sa nangyari sa
'kin. Hinding-hindi ka raw nila mapapatawad."

Napatingala siya sa kisame. Pagbaba niya ng mukha sa 'kin, pulang-pula na ang mga
mata niya. "Desa, hindi ko 'to kaya."

Bigla niya na lang dinikit ang bibig niya sa pisngi ko. Naririnig ko siyang
sumisinghot. "Kung anu-ano ng paraan ang naisip ko para lang hindi ka nila malayo
sa 'kin," bulong niya. "Kung pwede lang na itakas kita rito sa ospital, t*ngina
ginawa ko na. Pero hindi pwede. Kuting, no'ng gabing sinugod kita rito sa ospital,
takot na takot ako, akala ko mawawala ka na sa 'kin. Tumawag ako kay Rex para
manghingi ng tulong. Nahirapan ang doktor sa 'yo, ang tagal mong magising. Hindi na
'ko mapakali,

gusto kong sigawan ang doktor kung bakit walang nangyayari sa ginagawa niya sa 'yo.
Kung alam mo lang, ilang beses akong nagdasal no'ng gabing 'yon na sana magising ka
na. Nangako ako sa sarili ko na hindi na ulit kita hahayaang mapahamak ng dahil sa
'kin. Ayoko na uling makita kang nag-aagaw buhay. Kaya kahit na gustong-gusto na
kitang itakas dito, hindi ko magawa." Tumulo ang luha niya sa pisngi ko.

Pumikit na ako nang madiin para pigilan ang sarili kong mas mapaiyak. Namamanhid
ang mga pisngi ko, ayoko siyang nakikita na nagkaka-ganito. Nasasaktan din ako
dahil alam kong wala na 'kong magagawa ngayon para sa aming dalawa. Ni ang yakapin
nga siya, hindi ko na magawa.

"Desa, mahal kita." Hinawakan niya ang kaliwa kong kamay at hinalikan 'yon. "Mahal
na mahal kita."

Nagulat na lang kaming lahat nang biglang bumukas ang pinto. Napapigil ako ng
hininga!

"Ayan na ang Papa mo, Desa!" bulalas pa ni Mama!

"Anak ng!" reaksyon naman agad ni Papa ng makita si Baron. Sumugod ito kasama ang
isang kaibigan at hinila si Baron palayo!

"P-Papa!" Gusto kong bumangon!

"T*ngina, sandali lang!" Buong pwersang nagpa-palag si Baron hanggang sa makawala

siya. "Hindi pa kami tapos mag-usap ni Desa!" Pinilit niyang makalapit ulit sa
'kin.

"Baron, a-alis ka na." Hinawakan ko ang daliri niya, iyak ako nang iyak, natatakot
ako. "Masasaktan ka ulit ni Papa, alis ka na. Hindi na kita mapo-protektahan."

Pero hindi niya 'ko pinakinggan. Mabilis pa siyang dumukot sa bulsa niya. Naglabas
siya mula roon ng isang bracelet. Kahit na hinihila
na ulit siya ni Papa palayo ay nagawa niya 'yong isuot nang mabilisan sa kamay ko.
"D-Desa, 'wag mo 'kong kakalimutan. 'Wag mong kakalimutan lahat ng masasayang
nangyari sa 'ting dalawa. Kasi ako hindi ko 'yun makakalimutan. Ipagsisigawan ko sa
buong mundo na ikaw ang babaeng nagpasaya at kumumpleto sa 'kin."

"Baron-" bumuhos ang mga luha ko, hindi na ako makapagsalita.

"Puny*ta, Baron!" Hinila na naman siya ni Papa.

"Sandali lang, Rex! T*ngina!"

"Umalis ka na, g*go ka!"

"Desa, mahal mo 'ko, 'di ba?" Pinisil niya ang kamay ko. "Sabihin mong mahal mo 'ko
bago tayo magkalayo."

Tumango naman ako at pilit hinawakan ang kamay niyang dumudulas na mula sa pagkaka-
kapit sa 'kin. "M-mahal na mahal kita, Baron. Hindi kita makakalimutan. 'Pag
nakalakad na 'ko ulit, pupuntahan kita." Kamuntik pa 'kong malaglag sa higaan sa
kaka-kapit sa kamay niya, mabuti't mabilis akong nalapitan ni Mama.

"Desa!" sigaw nito. "Baron, mapapahamak na naman si Desa! Umalis ka na kasi!"

Walang naririnig si Baron. Pumapalag pa rin siya hanggang sa hindi na lang siya
nakalaban dahil pati ang kasamang lalaki ni Papa ay nakihila na rin.

"P*ta! Desa!" Sigaw na lang niya. "Pinapangako ko, hinding-hindi na 'ko magmamahal
ng ibang babae. Ikaw lang! Sa 'yo lang titibok 'to!" Tinuro niya ang kaliwa niyang
dibdib habang pilit siyang hinihila nila Papa palayo.

"Put*ngina, Baron! Sinabi nang umalis ka na!"

"Desa mahal na mahal kita! Magpagaling ka! Pilitin mo'ng sarili mo'ng makalakad
ulit! Magkikita pa tayo!

Pangako, 'pag maayos na lahat, babalikan kita! Babalikan kita! Mahal na mahal
kita!"

Tuluyan na siyang kinaladkad nila Papa. Kahit na nailabas na siya ng kwarto, rinig
na rinig ko pa rin ang bawat sigaw niya, ang bawat mura niya, ang bawat
pagpupumiglas niya.

Pumikit na lang ako. Pumikit ako nang madiin para hindi ko na siya makitang
nagkaka-gano'n. Kung pwede lang nga na takpan ko na rin ang mga tenga ko para hindi
ko na marinig ang mga mura niya at pagtawag niya sa pangalan ko, ginawa ko na rin.
Tigre ko.

***

Pinahid ko ang luhang biglang tumulo mula sa kaliwa kong mata.

"Desa? Uy, andiyan ka pa? Okay ka lang?" tanong ni ate Hanna mula sa kabilang linya
ng telepono.

Suminghot ako. "S-sorry po. Okay lang ako, ate."

"Naku, umiiyak ka na naman. Napa-alala ko na naman ba sa 'yo 'yong nangyari sa

ospital noon? Sorry."

"Okay lang po." Muli kong pinahid ang mata ko sabay sandal sa kinauupuan ko rito sa
bahay ng lola ko. Nagpakawala ako ng malalim na hininga. "Nakakatawa, ate, 'no?
Mahigit limang buwan na mula no'ng nagkahiwalay kami ni Baron, pero parang kahapon
lang nangyari lahat. Ang bilis ko pa rin maiyak 'pag naa-alala ko. Sobrang sakit pa
rin."

Bumuntong hininga siya. "Desa, dapat kinakalimutan mo na muna 'yun, eh.

Pinapahirapan mo lang ang sarili mo. Dapat, mas pagtuonan mo muna ng pansin 'yang
pagpa-pagaling mo. Para makalakad ka na ulit."

"Nakakalakad na naman na 'ko, ate. 'Yun nga lang, kailangan may saklay."

"Tingnan mo. Hindi mo pa rin kaya. Sige ka, 'pag nalaman ni Baron na hindi ka
nagpapagaling, magagalit

'yun."

Ngumiti lang ako nang mapait. Ginagamit niya na naman ang pangalan ni Baron.

"Alam mo ate, miss na miss ko na siya," sabi ko na lang. "Hanggang ngayon, hindi ko
matanggap na wala na talaga siya sa buhay ko. Hinihintay ko pa rin siyang bumalik.
Hinihintay ko siyang dalawin ako kahit na alam kong imposible kasi hindi niya naman
alam kung nasaan ako rito sa Cebu."

"Hindi mo pa rin ba siya nakakausap? Wala ka pa ring cellphone diyan?"

"Wala pa ate, eh. Dito nga lang kita sa landline nakakausap. Eh kung nakabisado ko
lang sana ang number ni Baron, pagdating ko pa lang dito kila lola, tinawagan ko na
siya. Hindi ko na rin alam kung buhay pa ba laptop ko. Hindi naman kasi pinadala sa
'kin 'yun nila Mama. Para tuloy akong preso dito kila lola."

"Pero 'di ba, sabi mo, mabait naman sa 'yo diyan ang lola mo?"

"Oo, ate. Mabait naman si lola. Hinanapan niya pa nga 'ko ng therapist para mas
mapabilis daw ang muli kong paglalakad. Saka pinapayagan ka pa niyang tumawag dito
sa 'kin, 'di ba?"

"Oo nga, eh. Long distance nga 'to, eh. Buti hindi ako pinapagalitan ng bago kong
amo."

Natawa na lang ako. Tapos, napatingin ako sa binigay na bracelet ni Baron na

hanggang ngayon e suot-suot ko. Isa itong napaka-gandang charm bracelet na may mga
nakasabit na disenyo ng tigre at pusa.

"Ate?" Hindi ko inalis ang tingin ko sa bracelet. "Wala ka na po ba talagang balita

tungkol sa kanya?"

"Kay Baron? Naku, Desa, wala na talaga, eh. Sinabi ko naman na sa 'yo, simula no'ng
iniwan ko ang trabaho ko sa Jupiter, wala na rin akong naririnig tungkol kay Baron.
Basta,

no'ng bago ako umalis, nabanggit lang sa 'kin ng Mama mo na nagpupunta nga raw don
si Baron para alamin kung nasaan ka diyan sa Cebu. Minsan nga raw, nagwawala pa,
ayaw umalis hangga't 'di nakukuha ang gusto. Pagkatapos no'n, wala na talaga akong
balita." Saglit itong natahimik. "Gustong-gusto mo pa rin talaga siyang makasama,
'no?"
Napangiti ako nang malungkot. Parang maluluha na naman ako. "Opo. Baliw na ba 'ko?"
tanong ko. "Alam mo, kahit wala na kami, parang meron pa ring parte sa 'kin na
gustong lumaban para sa 'ming dalawa? Minsan pa nga po, pakiramdam ko, binabantayan
niya 'ko kahit na magkalayo kami. Walang araw na hindi siya sumagi sa isip ko.
Umiiyak pa ako parati 'pag gabi. Lagi kong naa-alala 'yung mga masasayang nangyari
sa 'ming dalawa. Naa-alala ko 'yung tawa niya, 'yung pagkunot ng noo niya, saka
kung pa'no siya manghingi ng lambing. Pero siyempre, inaalala ko rin kung kumusta
na ba siya ngayon. Kung inaalagaan niya ba ang sarili niya, o baka nilulunod na
naman niya ang sarili niya sa alak dahil nawala na 'ko sa kanya. Kilala mo naman po
'yun. Naglalasing 'yon 'pag malungkot."

"Naku, oo nga! Dati sa tabi ng pool pa 'yon nakatulog, ngayon baka sa ilalim ng
tulay na." Tumawa siya. "Uy, joke lang. Pinapatawa lang kita."

Natawa na lang din ako. "Sana okay lang siya, ate, 'no? Hindi ko kasi siya
nabilinan bago kami nagkahiwalay no'ng araw na 'yun, eh. Hindi man lang kami
nakapag-usap nang matagal. Hindi kami nakapag-paalam nang maayos sa isa't isa. Kung
alam ko lang po talaga na gano'n ang mangyayari, hindi na sana ako nagising mula sa
aksidente."

"Uy! Desa, 'wag kang ganyan!

Kasalanan 'yan, ikaw talaga."

"Hirap kasi tanggapin, ate, eh." Nalungkot na ako. "Ang hirap tanggapin na nauwi
lang sa ganito lahat ng paghihirap naming dalawa. Gusto kong magalit kila Mama no'n
kasi ayaw nila kaming pagbigyan. Ginawa na namin ni Baron lahat pero ayaw talaga
kaming pagbigyan."

"Pero, 'di ba, okay na kayo nila ate Rina ngayon? Kahit papaano, may naidulot din
namang matino 'yong paghihiwalay niyo ni Baron. At least, nagkaka-intindihan na
kayo ng mga magulang mo ngayon."

"Opo. Okay na naman kami nila Mama. Pero hindi maa-alis sa 'king magtanim ng galit
dahil sa ginawa nila sa 'min ni Baron."

"E ang ate Gwen mo? Nakausap mo na?"

"Nakausap ko po siya isang beses dito sa landline kasi wala sila Mama sa bahay.
Kinakausap niya naman na ako, kaso halatang ilang. Pero alam ko, okay na siya
ngayon. Ako na lang naman po 'yung hindi okay, eh." Tumawa ako kunwari.

"Hay, Desa, ikaw talaga. Palagi mong pinapa-lungkot ang sarili mo. Magpagaling ka
na lang diyan. Mas kailangan mo 'yan, eh."

Napatuwid na lang ako bigla ng upo nang mapansing palapit sa 'kin si lola.

"Desa, halika na," tawag nito sa 'kin. "Magmiryenda na muna tayo sa labas. Mamaya-
maya darating na rin ang Mama't Papa mo para dalawin ka."

Bahagya kong nilayo ang telepono mula sa tenga ko. "O-opo, lola. Magba-bye lang po
ako kay ate Hanna." Nilapit ko ulit ang phone sa bibig ko. "Ate, saka na po ulit
tayo mag-usap. Tawag na ako ni lola, eh. At mamaya po, darating dito sila Mama.
Magbabakasyon sila saglit."

style="text-align:left;">"Ah, o sige. Kailangan ko na ring umalis kasi may trabaho

pa 'ko. Ingat ka palagi diyan, ha? At magpagaling ka na, para 'pag nakakalakad ka
na, makakapunta ka na sa Maynila. O sige na, bye." Binaba na nito ang tawag.

Binaba ko na rin ang telepono.

Tapos, inabot ko ang mga saklay ko para makalakad. Inaabangan naman ako ni lola
kasi sasabayan niya 'ko papunta sa labas ng bahay.

Minsan, 'pag nakakasama ko 'tong si lola, na-aalala ko 'yung sinabi niya sa 'kin
dati no'ng nalaman niya ang nangyari sa pamilya ko sa Jupiter at ang tungkol kay
Baron.

Sabi niya, siguro hindi raw talaga kami para sa isa't isa ni Baron. Ang dami raw
kasing humahadlang sa aming dalawa, eh. Ang dami raw may ayaw, at may mga
nasasaktan pang iba. Isa na ro'n si ate Gwen. Kaya sabi niya, siguro raw mas tama
na rin na nagkahiwalay na kami. Hindi na raw kasi Pag-ibig ang tawag do'n kapag
masyado ng maraming nasasaktan.

Gusto kong intindihin si lola no'ng sinabi niya sa 'kin 'yon. Gusto kong sumang-
ayon sa kanya. Pero naisip ko, hindi, eh.

Wala naman kasing kahit na sino sa atin ang pwedeng magsabi kung ano ba talaga ang
Pag-ibig. Lahat kasi tayo may kanya-kanyang depinisyon sa bagay na 'yon. Iba ang
Pag-ibig para kay lola, para kila Mama at Papa, iba rin kay ate Gwen, iba para kay
Baron, at mas lalong iba para sa 'kin.

Para sa 'kin, ang Pag-ibig ay 'yung wala kang pakialam kung ano'ng mawawala sa 'yo,
basta mapasaya mo lang ang taong mahal mo. 'Yun bang ibibigay mo lahat para sa
kanya. 'Yung kahit sobrang sakit na, durog na durog ka na, at parang wala ng pag-
asa, kakayanin mo pa rin para sa inyong dalawa.

Para sa 'kin, kung hindi ka handang mamatay para sa kanya, hindi ka totoong
nagmamahal.

Napatingin ulit ako sa bracelet ko.

Alam kong hindi pa tapos ang lahat sa amin ni Baron. Naniniwala akong ginawa kami
para sa isa't isa. Umaasa pa rin kasi ako sa sinabi niya noon na kapag maayos na
ang lahat, babalikan niya 'ko. Babalikan niya 'ko kasi mahal na mahal niya 'ko.

Kaya kahit magkalayo kami ngayon, o kahit ilang taon pa kaming hindi magkita, hindi
siya mawawala sa puso't isip ko. Siya lang ang mamahalin ko - ang makulit, seloso,
at malambing kong tigre.

***

NEXT UPDATE: EPILOGUE

=================

Epilogue
ANG pinaka-hindi ko malalimutang alaala namin ni Baron e 'yung unang beses ko
siyang nakatabi sa pagtulog.

'Yun din kasi 'yun first time na nagpalitan kami ng diretsahang I love you, at
'yung first time na nakita ko siyang bagong gising. 'Yun din 'yung araw na biniro
niya 'ko na pinangarap niyang maging pornstar, na hanggang ngayon, kahit magiisang
taon na ang lumipas, 'pag naa-alala ko sobrang natatawa pa rin ako.

Kahit nga 'pag nasa trabaho ako rito sa Cebu at biglang sumagi sa isip ko ang
sinabi niyang 'yon, hindi ko mapigilang hindi mapangiti mag-isa.

Naa-alala ko pa kasi no'n, habang nakahiga ako sa braso niya pagkagising,

pinaglalaruan ko ang labi niya. Ang nipis-nipis kasi, at ang lambot. Tinutusok-
tusok ko ng hintuturo ko, tapos nataranta na lang ako kasi bigla niyang inipit ang
daliri ko gamit ang bibig niya!

"Baron! A-aray, aray, bitiw na!"

Pero umiling lang siya. Tinuro niya pa ang pisngi niya. Nanghihingi na naman siya
ng kiss!

Hinalikan ko na lang agad siya sa pisngi. Akala ko papakawalan na niya ang daliri
ko, pero hindi pa rin! Sumenyas pa siya ng isa pa. Isa pa raw kiss.

"Ang daya mo." Ngumuso ako. "Kiniss na nga kita, eh. Bitiw na!"

Kaso tinuro niya lang ulit ang pisngi niya. Nagpapalambing talaga 'to, kaya sige,
kiniss ko na ulit siya. At sa wakas binitiwan niya na rin ang daliri ko. Ang sarap-
sarap pa ng ngiti niya sa 'kin pagkatapos.

Pinalo ko nga nang malambing ang bibig niya. "Ikaw! Bakit ang hilig-hilig mong
mangagat? Tigre ka talaga."

Kinunutan niya 'ko ng noo. "T*ngina

gusto mo kagatin pa kita sa lahat ng parte ng katawan mo!" At hinila niya pa talaga
ang kamay ko para kagatin din 'yon!

Napatili tuloy ako sa gulat! Pero tinakpan ko rin agad ang bibig ko kasi baka
marinig ako nila Mama.

"'Ge, sigaw pa. 'Pag nagising Mama mo, pareho tayong yari."

"Ikaw kasi!"

Tinawanan niya lang naman ako, at bigla pa akong tinusok sa tagiliran! Napasipa
ako! "U-uy, 'wag diyan!"

Mas natawa tuloy siya! "Ah! Malakas pala kiliti mo, ah!" Tinusok niya ulit ako sa
bewang!

Napasipa na naman ako at napahagikgik ng tawa! "B-Baron, 'wag! Ang kulit mo!"

Pero naaliw na siya sa 'kin! Bumangon pa talaga siya mula sa pagkakahiga para mas
makiliti niya 'ko sa bewang! Tawa naman ako nang tawa, pero pigil na pigil!

"Naninipa ka pa, ah!" sabi niya pa, tumatawa rin!

"A-ayoko na, ayoko na." Tinulak ko na siya palayo sa 'kin. Naghabol agad ako ng
hininga.

Tumigil na rin naman siya, pero hinabol niya pa ako ng tusok sa kili-kili. E may
kiliti rin ako ro'n, kaya impit na naman akong napatili!

Tinawanan niya na naman tuloy ako. "T*nginang 'yan! Kahit saan na lang may kiliti
ka!" Natuwa na naman siya, pinagpatuloy niya 'kong kilitiin!

Napadapa na 'ko sa kama. May sound effects pa talaga siya na parang ginagawa niya
'kong baby! Konti na lang nga malapit na 'kong malaglag dahil sa kakasipa ko.

"T-tama na, ayoko na. Baka marinig tayo sa labas!" Todo ilag at sipa ako sa kanya,
pero tawa pa rin ako nang tawa.

"O sige,

tama na. Pakagat na lang ulit ako." Bigla niyang tinaas nang kaunti ang damit ko at
kinagat ako sa tagiliran!

"B-Baron!" Napasubsob ako ng mukha sa kama. "Nanggi-gigil ka na naman! 'Wag po

diyan!"

Tumawa lang siya. Tapos naramdaman ko ang bigat niya sa likod ko. E wala siyang t-
shirt. Parang may inaabot siyang kung ano sa mesa sa gilid nitong kama.

"Ba't may ganito ka rito?" biglang tanong niya. "Meron ka?"

Nilingon ko agad siya para makita kung ano ba 'yong tinutukoy niya. Nakita kong
kapit-kapit niya ang pakete ko ng napkin! Nanglaki ang mga mata ko, sabay bangon!
"Uy, 'wag mo 'yan pakelaman!" Sinubukan kong kunin mula sa kanya, kaso nilayo niya
agad!

Ngumisi pa siya sa 'kin. "Meron ka pala ngayon?"

"W-wala, ah!"

"E ba't may ganto ka?"

"W-wala lang. Diyan ko lang sa mesa nilalagay. Akin na nga!" Sinubukan ko uling
kunin, pero mas nilayo niya.

"Nahihiya ka sa 'kin, kuting?" Ang sarap ng ngisi niya.

Sinimangutan ko nga. "Hindi, ah!"

"E ba't namumula ka?"

Nahampas ko siya sa braso! "Hindi ako namumula! Wala naman talaga ako ngayon, eh.
Ang gulo-gulo mo talaga. Akin na kasi 'yan!"

"Ayoko. Patingin muna ako nito."

"Bawal!

"'With wings for ultimate protection'." At binasa niya pa talaga! Nakakahiya! Bigla
pa siyang tumingin sa 'kin. "Kuting, para sa'n ba talaga 'yung wings?"

Napasapo ako sa noo ko. Diyos ko po! "Bawal mo 'yun alamin. Pang-babae lang 'yan,
eh. Hindi mo naman maiintindihan."

"E gusto

ko malaman. Ba't may pa-wings-wings pa? Parang nasa langit ba pakiramdam 'pag may
wings?"

Natawa ako sa kanya. Nahampas ko na naman tuloy siya sa braso. "Ang kulit-kulit mo
talaga. Hindi gano'n 'yon!"

"Para sa'n nga? Alam mo, hindi ko pa talaga nakikita hitsura nito, eh. Patingin,
ah." Nagulat na lang ako, bigla siyang kumuha ng isang napkin mula sa balot at
binuksan 'yon!

"Hala, sayang!" Kukunin ko na dapat pero nilayo niya na naman! "Uy, 'wag, sinayang
mo naman!"

"Bakit, magkano ba 'to? Bibilhan na lang kita ng marami." Binuklat na niya 'yung
napkin!

Napatakip na lang ako ng kumot sa mukha ko. Grabe, ang kulit niya!

"Ah, ito ba 'yung wings?"

Sumilip ako. Pinaglalaruan niya nga talaga 'yung wings!

Imbis na mainis, natawa na lang ako sa mga kalokohan niya.

"Oo na po, 'yan 'yung wings," sabi ko na lang. "Akin na, nakita mo na, eh."

Kaso, 'di niya 'ko pinagbigyan. Pinagmasdan niya pa talagang mabuti 'yung napkin na
nakabuklat. "Wings ba talaga 'to!"

"Wings nga po 'yan."

"T*ngina pa'no naging wings 'to!"

Napalakas ang tawa ko! "Baron!"

"Hindi naman 'to wings! Maka-imbento lang ang p*ta." Bigla na siyang humiga ulit sa
kama. Pinatong niya pa 'yung nakabuklat na napkin sa ilong niya! "Ang bango pala
nito."

Pinanglakihan ako ng mga mata! Hala, loko-loko talaga! "Ano ka ba, hindi inaamoy
'yan! Pangit tingnan!"

"Ang bango, eh."

Sumasakit ulo ko rito sa lalaking 'to! Tumatawa ko na lang na tinanggal 'yung

napkin

na nasa ilong niya.

Nabadtrip pa nga 'yung hitsura niya. "Tsk, bakit ba! Inaamoy lang eh!"

"Bawal 'to amuyin. Ang gulo-gulo mo. Para kang bata na sumanib sa katawan ng
matanda. Sinayang mo 'to, oh."

"Baket? Pwede mo pa namang gamitin 'yan?"

"Hindi na po 'to pwede gamitin. Madumi na 'to. Hinawakan mo na, eh."

"T*ngina para mo na ring sinabing madumi ako, ah?"

Natawa ako lalo! Malambing ko na lang na kinurot ang ilong niya. "Kulit-kulit!
Hindi po 'yun ang ibig kong sabihin."

Inirapan niya lang naman ako. "Bibili ako ng maraming ganyan."

"Ano naman gagawin mo sa ganto. Hindi ka naman babae."

"Aamuyin ko. Pangpatulog."

"Baron!" Nahampas ko siya ng unan sa mukha! "Hindi nga kasi inaamoy 'to!" Tinawanan
ko siya.

Napikon naman agad siya, inagaw niy sa 'kin 'yung unan na pinanghampas ko, at
initsa sa malayo! Tapos tinusok na naman niya 'ko sa tiyan! Nataranta na naman
kalamnan ko!

"T*ngina bakit mo 'ko tinatawanan, ha!"

Napahiga agad ako sa kama at nagsisi-sipa! "Joke lang, joke lang! Ayaw ko na ng
kiliti! Nanghihina ako!"

"Tinatawanan mo 'ko?" Sunod-sunod niya 'kong pinagtutusok sa tagiliran! Alam ko

pinang-gigigilan niya na naman ako!

Tawa naman ako nang tawa, nagpupumiglas pa! "Hindi na nga! Ayoko na! Baron!"

"P*ta ang lakas ng kiliti mo, kuting. Saan ka pa may kiliti? Dito?" Kiniliti niya
'ko sa talampakan! E mas malakas ang kiliti ko ron!

Nag-panic tuloy ako ng ilag, nalaglag ako sa kama! Nauntog

ako sa sahig!

Ito namang magaling na tigre, imbis na maawa sa 'kin at tulungan ako, tinawanan pa
'ko! "Kuting ba't nandiyan ka sa sahig?" tanong niya pa talaga. "Diyan ka
matutulog? 'Wag diyan matigas diyan." Ang sarap ng tawa niya.

Napanguso ako. "Salbahe ka."

Tumawa lang ulit siya, tapos tumayo na rin siya para buhatin ako mula sa sahig.
"T*ngina, sobra ka palang makiliti. Ang likot! Para kang bata na sumanib sa katawan
ng matanda." Initsa niya 'ko sa kama.

Natawa na lang ako kasi ginaya niya pa talaga ang linya ko kanina.

Humiga na ako nang maayos. Kinalma ko ang sarili ko at naghabol ng hininga. Grabe,
ang kulit niya kasama. Kakagising ko lang pero pagod na agad ako.

Humiga na rin naman ulit siya rito sa kama. Umunan pa siya sa tiyan ko.

Napangiti ako. "Ay, naglalambing na naman siya, o." Ginulo-gulo ko ang buhok niya.

"Napagod ako," sabi niya.

"Ikaw pa ang napagod? Dapat nga ako, kasi ang lakas mo mangiliti."

Natawa naman siya sa 'kin. "Ganyan ka pala 'pag nakikiliti? Nawawala pagiging
mahinhin mo. T*ngina sarap mo lalong pang-gigilan. Para kitang baby."

Baby daw. Kinilig tuloy ako.

Pero ang totoo siya nga 'tong parang baby sa'ming dalawa. Lagi kasing nanghihingi
ng lambing. Para na tuloy akong may anak dahil sa kanya.

Inabot niya naman bigla ang kamay ko. Hinalikan niya 'yun. Tapos nilayo niya. Tapos
nilapit niya ulit para halikan, tapos nilayo niya na naman. Tapos hinalikan niya
ulit, at muling nilayo.

Natawa tuloy

ako. "Pinaglalaruan mo naman kamay ko, eh."

Ngumiti lang siya nang gwapo, at tinakip na ang kamay ko sa mga mata niya. Huminga
siya nang malalim. "Kuting, inaantok ako."

"Inaantok? Kakagising lang natin, inaantok ka na ulit?"

"T*ngina hindi naman ako nakatulog. Likot mo kasing katabi tsk. Kuting ka na, kiti-
kiti ka pa."

Ayan na naman siya sa inis niya kasi hindi ko raw siya pinatulog kagabi.

Sinuklay-suklay ko na lang ang buhok niya. "Sige na nga, tulog ka na nga diyan.
Gumising ka na lang agad kasi mamaya, magigising na rin si Mama para maghanda ng
almusal. Saka papasok pa 'ko sa trabaho. Dami na rin naman nating napag-kwentuhan
kanina, eh. 'Di ba? Pornstar?"

Ngumisi lang siya. Tapos naramandan ko nang nag-relax ang katawan niya. Bumigat na
rin ang ulo niyang nakaunan sa tiyan ko.

Pinagmasdan ko lang siya habang nagpapahinga siya. Nakapungay ang mga mata ko.
"Baron?"

"Hmm?"

"Kunwari po nawala ako sa 'yo, ano'ng gagawin mo?"

Sinilip niya 'ko. Nakakunot ang noo niya. "Ayoko niyan. Hindi ko iniisip 'yan."

"Kunwari nga lang, eh. Kunwari nagkahiwalay tayo. Kunwari nawala ako sa 'yo. Ano'ng
gagawin mo? Hahanapin mo ba 'ko, o hindi?"

Bumangon siya mula sa pagkakaunan sa tiyan ko.

Tumabi siya sa 'kin at tinapat ang mukha niya para matitigan ako nang malalim. "Ano
sa tingin mo'ng sagot ko?"

Matamis akong ngumiti. "Hahanapin."

ANG SARAP lang talagang alalahanin ng araw na 'yon. Ang sarap balik-balikan kung
gaano kami kasaya no'ng mga sandaling 'yon, kung gaano kalakas ang tawa namin.
Pero malungkot isipin na hanggang ganto na lang ako ngayon - hanggang pag-alaala na
lang sa kanya, hanggang pangarap na lang na madadagdagan pa ang mga gano'ng
masasayang sandali naming dalawa.

Akala ko kasi magkikita pa kami, eh. Akala ko maaayos na. Naghintay ako at umasa...

...pero hindi na ulit kami nagkita.

END OF BOOK 1

=================

A.N: Companion Novel & Sequel

Hello, lovers and friends!

Merry Christmas! Ang tagal kong hinintay ang araw na 'to para mai-bigay sa inyo ang
Christmas gift ko. Sa lahat ng mga nagmamahal sa kuting at tigre natin, para sa
inyo 'to!

Following the end of To Love and Die, I will write two (2) more TLAD-related
novels:

1. A companion novel

- the story of To Love and Die, except told in Baron Medel's perspective (yes, male
pov).

Same storyline obviously, but rest assured, you're going to get something new, such
as kutingxtigre scenes that weren't told in the first book. Hindi lahat ng scenes
sa TLAD, nandito. You may think na para din naman itong To Love and Die, well yes,
but not really. May mga bago (new kilig scenes, a new character). And, since this
companion novel will be in Baron's POV, expect na mas makikilala niyo siya this
time. Medyo magiging mature lang nang kaunti ang language, because, hey, you know
our Baron, right?

2. A Sequel

- Need I say more? This is, obviously, the continuation of To Love and Die. Nagkita
nga ba ulit si Baron at Desa? Magkakatuluyan na ba sila this time?

And there you go! Dalawang novels 'yan para sa inyo! Ito ang epekto sa 'kin ni
Baron, eh. *laughs* Yea, I love Sir Levi, but I love our bad boy more! Kung kay Sir
Levi, open letter lang ang nagawa kong isulat, para kay Baron, kaya kong magsulat
ng dalawa pang kwento!

Though let me just tell you something important about these upcoming stories, guys.
Perhaps kasi some of you are already itching to read the sequel. But please, please
allow me to write and finish the companion novel first (the story of TLAD, but told
in Baron's perspective). Kailangan 'to, e. Kailangan ito ng sequel, kailangan natin
'to. The sequel won't be effective without the companion novel being written first.
Basta, trust me on this. So, companion novel muna, then sequel. I hope I made
myself clear here.

Also, I can't promise na makakapag-regular updates ako sa companion novel, since I

will be VERY busy next year preparing for my wedding. I wish that's okay? Please
understand, he he. But, I will really, really try to post an update kung kaya. May
mga messages akong natanggap saying na kahit once a month lang daw ang update, okay
lang, basta meron. I hope totoo 'yon, kasi kumakapit ako ro'n.

So, that's it! Sana napasaya ko kayo ngayong pasko! Maraming maraming salamat sa
lahat ng mga umasa na magkakaroon ng sequel to TLAD. Hindi niyo alam kung ga'no ako
kasaya kapag nakakabasa ng mga sweet messages from you, asking me to write a book
2. At sa mga nawalan naman ng pag-asa at nagbitaw sa 'kin ng mga masasakit na
salita, still, thank you, because you just proved to me kung sino lang talaga 'yung
mga may tiwala sa 'kin at sa kung ano pa'ng kaya kong gawin para kila Baron at
Desa. Well, if you really do know me as a writer, alam niyong hindi ko tatapusin
ang isang kwento sa gano'ng estado. I made a promise to myself that I will always
give my readers satisfying endings (satisfying, ha? Not happy endings lol).

So! Companion novel plus sequel para sa inyong lahat! MERRY CHRISTMAS AND A HAPPY
NEW YEAR! Enjoy the rest of the day, guys! I LOVE YOU ALL!

To more stories and love! Love, Barbs :)

=================

Companion Novel: Behind the Tattoos

To Love and Die: Behind the Tattoos

Basagulero, tarantado, babaero - 'yan ang tingin ng karamihan sa tattoo artist na

si Baron Medel. But he is more than that. He's more than just the bad boy. Because
behind his tattoos is a man willing to give his all for his one true love. ***This
is NOT a sequel to To Love and Die. This is a companion novel - the story of TLAD,
except told in Baron Medel's perspective.***

To start reading the story, click the external link, or go to my works and select
"TLAD: Behind the Tattoos".

=================

Sequel: To Live for Love

Hello, lovers and friends

The sequel to To Love and Die (TLAD) is finally out. To start reading the story,
click the external link (http://my.w.tt/UiNb/c8987rRstz), or go to my works and
select "To Live for Love."

Just be reminded, though, that you need to read TLAD as well as the companion
novel, TLAD: Behind the Tattoos, to better understand the sequel. Also, note that
some content in the story may NOT be suitable for readers below 18 years old or for
readers that are not open-minded.

Official Twitter hashtag: #TLFL

Follow me on Twitter: @dearbarbs

And on Instagram: darlingbarbs

A.N (Dec.28, 2016):

I'll post the Prologue as soon as I can. Thank you.