The Rozovsky Heirs 4: MIKHAIL SAGE

By: Warranj

Fandom: Unknown

Summary: Namuhay ako ng payapa at tahimik sa isla buong buhay ko. Tinanggap kong
hanggang doon na lang ako at hindi na naghahangad pang makalaya at magkaroon ng
buhay na pinapangarap. Kaya naman nang magtama ang mga mata namin sa unang
pagkakataon, hindi ko inasahan na siya ang gugulo sa tahimik kong mundo. Hindi ko
ipinagdasal ang isang katulad niya. Pero habang tumatagal, napagtatanto ko na siya
pala ang hiling ko sa May Kapal. Ang rumaragasang alon ng dagat at huni ng mga ibon
ang tanging gusto kong marinig habang nabubuhay ako. Hindi ang nakabibinging tunog
ng putok ng baril. Mga batang naglalaro sa dalampasigan at naghahabulan ang siyang
nais kong makita sa bawat araw. Hindi ang mga dugong gumagapang mula sa katawan ng
mga tao. Gusto kong itanong sa sarili ko... siya pa rin ba ang nais ko makasama
hanggang sa huling hininga ko?

Published: 2022-02-15

VIP STORIES

Date: 2023-01-07

1. Wicked Men Series 2: Mikhail Sage

This is a work of fiction. Names, characters, business, events and incidents are
the products of the author's imagination. Any resemblance to actual persons, living
or dead, or actual events is purely coincidental.

Kabanata 1

May ngiti sa labi kong pinagmamasdan si Andrei at Olivia habang nagpapalitan ng

wedding vows nila. Pansin ang matinding kasayahan sa mga mata nila, lalo na kay
Andrei. Ni minsan sa ilang taong paninirahan niya rito sa isla, hindi ko siya
nakitang ganito kasaya.
“I remember back then, whenever we’re fighting and I knew how angry you were at me,
hindi na ako napapakali. That’s when I realized that I already found the woman who
can tame the monster in me. One glare from you and my knees are already shaking...”

Nagtawanan ang mga taong nakakasaksi ng pag-iisang dibdib nila. Maging ako ay
napapailing na lang rin sa kalokohan ni Andrei.

“I am more scared of you, my love, than those assholes I have fought before.”

Muling umunat ang mga labi ko habang titig na titig kay Andrei. Hanggang ngayon,
may nararamdaman pa rin ako para sa kaniya. Ilang taon ko rin inalagaan ito at
kahit naiintindihan ko siya na may iba siyang babaeng minamahal, hindi pa rin
madali pakawalan ang nararamdaman ko para sa kaniya.

Lahat ng karakter na gugustuhin ng babae sa isang lalaki ay pinanghahawakan niya

na. Gwapo, matikas, mabait at puno ng respeto sa kahit sinong tao ang makaharap
niya. Nito ko na lang rin nabalitaan na nagmula pala siya sa pamilya ng mga mafia
kung tawagin.

“Bagay na bagay silang dalawa. Halatang ipaglalaban nila ang isa’t isa ano man ang
mangyari.” wika ni Tatay na nakaupo sa tabi ko.

Imbitado kaming pamilya sa kasal. Nahihiya nga kami dahil si Andrei pa mismo ang
tumawag kay Tatay para sabihin ang tungkol dito. Lahat ng kasuutan namin ngayon ay
sa kaniya nanggaling. Wala kaming ginastos.

At isa pa, halos karamihan sa mga naririto ay halatang may sinasabi sa buhay.
Karamihan rin ay mga lalaking Russo. Mga lalaking kulay abo ang mga mata.

“Maswerte sila sa isa’t isa. Napakabuting lalaki ni Andrei. Nasisiguro kong ang
babae ay mabait rin.” mahinang sabi naman ni Nanay.

Tumikhim si Tatay. “Ikaw ba, anak, ay ayos na?”

Nilingon ko si Tatay, nagtataka sa tanong niya. Kumurap kurap ang mga mata ko.
“Paanong ayos na po?”

Bumuntonghininga siya. “Alam kong may nararamdaman ka para kay Andrei kahit na
hindi mo sabihin sa amin ng nanay mo. Halata ‘yon, anak.”

Natigilan ako. Ni minsan sa ilang taon ay hindi ako nagsabi sa kanila ng tungkol sa
nararamdaman ko para kay Andrei. Sinarili ko ‘yon dahil alam ko naman na wala akong
mapapala kahit pa bahagya rin akong umasa na maibabalik ni Andrei ang nararamdaman
ko.

“Ayos lang po ako, Tay. Matagal na naman po ‘yon at paghanga lang naman talaga ang
nararamdaman ko para sa kaniya.” pagdadahilan ko para hindi na humaba pa ang
usapan.

“Mabuti kung gano’n. Ayaw kitang masaktan hangga’t maaari.”

Nasaktan na po, ‘Tay.

Tumingin ako sa kaliwa. Napako ang mga mata ko sa may bandang dulo. Nakita ko mula
roon ang pagtayo ng isang matangkad na lalaki, umalis habang may kausap sa cell
phone.

Ibinalik ko ang atensyon kina Andrei at Olivia at nakinig sa mga sinasabi nila.
Pero ilang sandali lang nang muli na naman akong mapatingin sa kaliwang dulo nang
makita ang pagbalik nung lalaking tumayo kanina.

Maputi, salubong ang makakapal at itim na itim na kilay na para bang galit. Tila
may unos na bumabalot sa madidilim niyang mga mata at literal na nakakailang ang
dating niya hindi ko man siya kilala.

Kung tutuusin ay nakakatakot na ang presensya ni Andrei. Ang lalaking ito ay mas
doble. Para siyang isang halimaw na nagtatago sa gwapong mukha. Klase ng halimaw na
walang sinasanto gaano ka man magmakaawa na pakawalan ka.

May hawig sila ni Andrei. Nasisiguro ko na kamag anak niya ito dahil halatang may
dugong banyaga rin.
Hindi sinasadyang dumapo ang mga mata niya sa akin. Nagkatitigan kami ng ilang
sandali bago ako naunanng nagbawi. Ramdam ko ang pagkapaso ko sa klase ng tingin na
iginawad niya. Masiyadong malalim, nagbabaga.

Hindi ko kayang tagalan.

Lumipas ang buong maghapon. Hindi katulad sa mga naunag kasal na napuntahan noon,
ang kasal nina Andrei ay bahagyang seryoso. Siguro ay dahil na rin sa karamihan sa
mga bisita ay banyaga.

“Mauna na kami, Andrei at Ma’am Olivia. Salamat po sa pag imbita sa amin.” si Tatay
nang personal kaming lumapit sa kanila.

May kausap silang matanda kanina malapit sa dalampasigan. Hinintay pa namin silang
matapos bago kami lumapit.

“Olivia na lang po. Maraming salamat rin po sa pagdalo n’yo.” mahinahong sagot ni
Olivia bago ngumiti.

Nagkatinginan kami. Napakaganda niya sa suot niyang puting bestida na marahang

hinihipan ng hangin. Matalim rin ang mga mata niya, halatang wala siyang
inuurungan. Gano’n pa man, halata pa rin ang paging mabait niya.

Ngumiti ako sa kaniya. Maging siya ay gano’n rin ang ginawa.

“Salamat, Mang Isko at Aling Vilma,” si Andrei saka ako binalingan. “Sa’yo rin,
Almira.”

Tumango ako. “Walang anuman. Congratulations ulit sa inyo.”

“Thank you.” sabay na sagot ni Olivia at Andrei.

Tuluyan na kaming nagpaalam. Napag alaman naming mananatili pa silang mag-asawa ng

ilang araw dito bago lumipad patungong ibang bansa para sa honeymoon nila.
Nagkaroon rin kami ng pagkakataon na makilala si Ayla, ang anak nila. Napakagandang
bata. Kamukha ni Olivia pero ang kulay ng mga mata ay nakuha kay Andrei.

Papalayo na kami nang restaurant nang muli makita ko ang paglingon nung lalaking
masama ang tingin sa akin kanina sa kasal. Nakatayo ito sa dalampasigan habang
nakaharap ang katawan sa karagatan, malayo kina Andrei. Tila siya galit sa akin
dahil mukha siyang iritado.

Pero bakit naman siya maiirita gayong wala naman akong ginagawa sa kaniya?
Tumitingin lang naman ako. Masama ba siyang tingnan?

“Inaantok na ako. Magpapahinga lang ako sandali at matutulog na.” sabi ni Tatay
dahilan para bawiin ko ang paninitig doon sa lalaki.

“Ako rin. Nabusog ako doon sa kasal. Sobrang dami ng pagkain.” si nanay naman.

Medyo malayo na kami nang muli akong lumingon sa kinaroroonan ng lalaki. Gano’n na
lang ang pagkalabog ng puso ko nang makitang nasa direksyon ko pa rin ang gawi ng
mga mata niya. Mabilis akong nagbawi ng tingin, tila may naghahabulan sa dibdib ko.

“Sino ba ang tinitingnan mo roon, Almira? Parang hindi ka mapakali.” sita ni Tatay
sa akin at lumingon pa sa likod.

“Wala po, Tay. Akala ko lang po ay may tumawag sa akin.” pagdadahilan ko.

Kinaumagahan ay maaga akong nagising para pumasok na sa trabaho. Sa bagong bukas na

coffee shop sa kabilang isla na ako nagtatrabaho. Pag-aari rin ‘yon ni Andrei.
Inilipat niya ako roon dahil hindi hamak na mas madali lang daw ang trabaho doon.

Pumayag ako. Baka mas malimitahan ang pagkakasalumuha ko sa mga taong magagaspang
ang ugali na akala mo nabili na ang pagkatao ng mga isang kagaya ko. Masiyadong
mababa ang tingin nila sa mga serbidora. Iilan lang ang may respeto.

“Magandang umaga!” nakangiting bati ko kay Jennifer, isa sa mga kasamahan ko sa

restaurant na nalipat rin dito.

“Magandang umaga, Almira! Maaga ka, ah.”

Inilapag ko ang bag sa loob ng staff room. Nag aayos na siya ng buhok sa tapat ng
mahabang salamin kaya naman tumabi na rin ako sak kaniya.

“Maaga rin kasi akong nagising kaya naisip kong pumasok na. Isa pa, kapag ganitong
tag init ay marami na kaagad turista umaga pa lang.”

“Kung sa bagay. Muntik ko na nga maiwan ang hairnet ko kanina. Nakalabas na ako ng
bahay nang maalala ko. Mabuti na lang talaga at naalala ko.”

Ngumiti ako sa kaniya sa repleksyon ng salamin. “Kung sakaling nalimutan mo, may
extra pa naman akong hairnet at puwede kitang pahiramin muna.”

Nagsimula na rin akong mag ayos. Ang sabi ay kailangan daw kahit may kaunting
kolorete sa mukha kaya napabli pa ako sa drug store nang minsang nagpunta si Nanay
sa siyudad.

Kaunting liptint lang ang inilagay ko sa labi at pisngi ko. Hindi na ako naglagay
pa ng para sa pilik mata dahil sadyang makakapal at mahahaba na ang mga ito. Ang
sabi ni Jennifer ay maglagay rin daw ako ng foundation pero dahil morena ang kulay
ko ay hindi ko mawari kung ano ba ang nababagay sa akin.

Hindi ba at mayroon pang mga shade iyon?

Nang matapos ayusin ang mukha at lagyan ng hairnet ang nakapuyod na buhok,
ipinatong ko ang kulay light brown na apron sa puting long sleeve ko at brown
slacks na suot ko.

Kaunting baby cologne at lumabas na ako ng staff room. Si Jennifer ang nag ayos ng
mga gamit sa kitchen. Ako naman ang naglinis at nag-mop sa dine-in area. Nang
matapos ay naglakad ako patungo sa double glassdoor para baliktarin ang karatula
nito na nasa ‘closed’ pa rin.

Saktong pagkalapit ko rito at astang ipipihit na ang karatula nang makita ko ang
malaking pigura sa harapan ko.

Nagtama ang mga mata namin, tila iritado na naman siya kagaya nang una ko siyang
makita. Ngayon ay salubong na naman ang mga kilay niya at para bang walang maganda
para sa araw na ito kahit na nagsisimula pa lang naman ang umaga.

Huwag ko kaya pihitin ang karatula. Sarado kami buong araw, sir.

Lalo siyang bumusangot nang makitang hindi ko pa rin binubuksan ang pinto. Maging
ang karatula ay nananatili pa ring closed. Nga lang, baka mamaya ay makarating kay
Andrei itong ginagawa ko lalo na at siguradong kamag anak niya ang lalaking ito.

Bumuntonghininga ako saka pinihit ang karatula. Maging ang lock ng handle ay inalis
ko na rin at buong lakas hinila papasok ang may kabigatang pintuan.

“Good morning, sir. Welcome.” pilit akong ngumiti kahit pa pakiramdam ko ay gusto
niya na akong singhalan sa tagal kong binuksan ang pinto.

Tinitigan niya lang ako bago naglakad papasok at nilampasan na ako. Yumakap sa
ilong ko ang amoy ng mamahaling pabango niya. Pabango na ang sarap amuyin kahit
maya’t maya.

Sinundan ko siya ng tingin. Naglalakad siya at mukhang sa dulo siya pupwesto.

Pansin na pansin siya dahil sa tangkad niya. Mas matangkad ata siya ng kaunti kaysa
kay Andrei.

Nahagip ng mga mata ko si Jennifer na nasa counter at pinupunasan ang ilang gamit
doon. Iminumwestra ng nguso niya ang bagong dating na para bang kuryoso rin siya.

Nagkibit balikat ako at muling tiningnan ang unang customer. Nakaupo na ito sa
dulo, salubong pa rin ang kilay niya na para bang aburido siya. Pero aaminin kong
ang gwapo niya kahit tila siya laging iritado.

“Lapitan mo na, Almira!” mahinang sabi ni Jennifer.

Sa mga oras na ito ay parang gusto kong makipagpalit sa kaniya ng trabaho.

Kadalasan kasi ay siya ang gumagawa ng mga kape at ako ang nagse-serve. Marami
naman kaming empleyado dito kaya lang ay mamayang tanghali pa ang iba.

Bumuntonghininga ako at kinuha na ang menu. Hindi ko maintindihan kung bakit para
akong sasalang sa isang interogasyon habang papalapit ako sa kaniya.

Nasa lebel ng mesa ang direksyon ng mga mata niya. Matiim, malamig at nababalutan
ng dilim.

Tumayo ako sa harapan niya. Unti-unti siyang nag angat ng tingin. Napalunok ako
nang mag tama ang mga mata namin.

Inianbot ko ang menu sa kaniya. “Can I get your order, sir?”

Kinuha niya ang menu nang hindi inaalis ang tingin sa akin. Nang ibaba niya ang
tingin dito ay saka lang ako nakahinga nang maluwag. Isang pasadahan at ibinalik
niya na ‘yon sa akin.

“Espresso.”

Ang ganda ng boses niya. Malalim at namamaos na para bang kagigising lang.
Nababahiran rin ng awtoridad na kapag may sinabi siya, kailangan sundin kaagad.

“Breakfast, sir? Baka po may gusto kayong idag-”

Nag angat siya ng kilay. “I would have ordered a breakfast if I wanted it.”

Hindi kaagad ako nakasagot, napahiya sa kaniya. May punto naman siya kung tutuusin.
Pero kailangan niya ba talaga akong barahin? Puwede naman sabihin sa maayos na
paraan.

“Nag-o-ooffer lang po, sir. Pasensiya na po.” sabi ko at tumalikod na, hindi na
nagpaalam sa kaniya.

Nakaramdam ako ng pagkainsulto. Ang ayos naman ng pagtatanong ko sa kaniya, bakit

parang galit siya? Gano’n naman talaga dapat ang tanong sa lahat ng customer lalo
na at kape lang ang in-order niya.

Nakakainis.
“O, bakit parang naiinis ka, Almira?” bungad sa akin ni Jennifer pagkapasok ko sa
kitchen.

“Hindi naman. Isang espresso ang order nung customer.”

“Iyong gwapo? Ang alam ko ay pinsan ‘yon ni Sir Andrei.”

Kamag anak nga talaga kung gano’n. Kaya magkamukha. Pero sa ugali, hindi hamak na
mas ayos kay Andrei. Kahit nung bagong salta pa lang siya dito noon, mabait na siya
at marunong makisama. Itong pinsan niyang ito ay parang galit lagi sa mundo.

Wala pang ilang minuto ay lumabas na ako ng kitchen bitbit ang tray kung saan
naroon ang tasa ng kape at isang basong tubig para sa masungit na pinsan ni Andrei.

Nga lang, natigilan ako nang makitang hindi lang siya ang naroon kung hindi apat pa
kalalakihan. Isa na si Andrei at ang kambal niya doon. Pinagdikit nila ang dalawang
mesa at nakapaikot doon. Tila nagliit ang mga upuan dahil sa malalaki silang tao.

Abala sila sa pag uusap ngunit napahinto nang dumating ako.

“Good morning, Almira.” bati ni Andrei.

Ngumiti ako sa kaniya. “Magandang umaga rin sa’yo, Andrei.”

“Your uniform suits you. Mas gumanda ka.”

Ramdam ko ang pag iinit ng aking pisngi, binalot ng matinding hiya dahil halos
lahat sila ay sa akin nakatingin.

“Salamat,” mahinang sagot ko bago bumaling sa pinsan niya na walang emosyon at

titig na titig sa akin. “Here’s your coffee, sir.”
Astang ilalapag ko na ang tray sa mesa nang biglang dumulas ang tasa ng mainit na
kape dahilan para matapon ang laman nito sa mismong hita nung pinsan ni Andrei.

“F*ck!” mariing sigaw nito at mabilis na napatayo habang nakatungo sa ngayon ay

basa nang pantalong nito.

Nanglaki ang mga mata ko, ang dugo ay tila bumagsak lahat sa talampakan ko.
Natataranta, binuhusan ko ng tubig na dala ko ang hita niya para mabawasan ang init
na siguradong nararamdaman niya ngayon.

“Oh, no. You are in trouble, miss.” rinig ko na sabi nung isa sa mga kasama niya.

Nanginig ang labi ko at walang pag aalinlangan na kinuha ang panyo sa bulsa ng
apron ko at lumuhod sa sahig para punasan ang basang pantalon niya.

“Sorry, sir. Sorry talaga. Hindi ko sinasadya. Dumulas kasi. Sorry, sorry!” dali-
dali ang ginawa kong pagpupunas sa basa niyang hita.

Nagawa ko pang kumapit sa likod ng tuhod niya para huwag mabuwal mula sa
pagkakaluhod. Patuloy pa rin sa ginagawang pagpupunas, hindi sinasadyang nasagi ng
kamay ko ang matigas na umbok sa gitna ng mga hita niya dahilan para matigilan ako.

May humalakhak sa paligid.

“Damn. Someone is having a hard on.”

Awtomatiko akong napahinto sa pagpupunas, tigagal. Marahan ko siyang tiningala at

nakitang nakatungo siya sa akin habang titig na titig, ang mga panga ay umiigting.

Naging marahas ang bawat paghinga ko. Ang mga mata ay hindi sinasadyang bumalik sa
gitna ng mga hita niya. Pakiramdam ko ay nanuyo ang lalamunan ko nang makita ang
umbok doon.

Kahit inosente at wala pang karanasan ay alam ko na kaagad kung ano ang bagay na
nasanggi ng kamay ko.
“Get up,” malamig na utos niya dahilan para i-angat kong muli ang tingin ko sa
kaniya. Madilim ang mga mata niya at tila nagbabaga sa apoy. “Or you want me to
f*ck your brains out?”

“Mikhail!” dinig kong sita sa kaniya ni Andrei.

Tila ako binuhusan nang malamig na tubig sa naging tanong niya. Marahas akong
tumayo, tumingkayad at walang salita siyang sinampal sa pisngi dahilan ng pagpaling
ng mukha niya sa gilid.

“Bastos!” sigaw ko at marahas na itinapon sa kaniya ang hawak na panyo. “Malapnos

sana ‘yang balat mo!”

Dali-dali akong tumakbo palabas ng coffee shop, nagniningas ang dibdib sa galit.
Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs: Mikhail Sage

Kabanata 2

Pakiramdam ko ay umakyat na lahat ng dugo ko sa aking ulo dahil sa galit na

nararamdaman. Mainit ang mga pisngi ko at ang mga mata ko ay tila sumisingaw.

Halos lumubog na ang mga paa ko sa buhanginan sa rahas ng paglalakad ko. Mabigat sa
pakiramdam pero nagsisikap akong makaalis sa lugar na ‘yon.

Mabilis akong napalingon nang may humaklit sa aking siko dahilan ng pagkakatigil
ko. Ang nag-aalalang mukha ni Andrei ang bumungad sa akin.

Mataman siyang nakatitig sa akin, ang buhok ay marahang hinihipan ng hangin.

“I’m sorry about Mikhail.”

Natawa ako. Mikhail pala ang pangalan niya. Kung anong ikinaganda ay siyang sama
naman ng ugali niya.

“Pinsan mo?”

Tumango siya. Maingat niyang binitawan ang siko ko.

“Magkaiba kayo ng ugali.”

“I was also like him before I met Olivia, Almira. Believe me. Ako na ang humingi ng
paumanhin sa sinabi niya sa’yo.”

“Bakit ikaw ang kailangan humingi ng sorry kung puwede namang siya? Huwag mo akuin
ang kasalanan niya.”

Umiling siya. “He doesn’t know how to apologize. It’s not included to his
vocabulary.”

Mukhang kahit ipilit ko na ang pinsan niya dapat ang humingi ng dispensa sa akin ay
imposible rin mangyari. Sa itsura nung Mikhail na ‘yon, tila walang pakialam sa
paligid niya. Hindi marunong magpakumbaba at walang inuurungan.

Gano’n ba talaga kapag may sinasabi sa lipunan? Bakit naman si Andrei ay naiiba?
Pero ang sabi niya ay katulad rin siya ni Mikhail bago pa niya makilala si Olivia.

Ang mahalaga ay ang kasalukuyan. Nagawa niyang baguhin ang sarili niya mula sa kung
ano man siya dati. Iyong Mikhail, mukhang wala nang pag-asa.

“Sige, Andrei. P-Puwede bang sa tanghali na lang ako bumalik sa shop? Ako na ang
magsasara ng-”

“Take this day to rest, Almira. I’ll make sure you will still get your salary for
today. Don’t worry.”
Hindi na ako umangal pa dahil literal na ayaw ko rin pumasok na ngayong araw. Baka
mamaya ay naroon pa si Mikhail at hindi na ako makapag trabaho sa inis sa kaniya.

“Bakit narito ka na, Almira? Kakapasok mo lang, ah.” si Nanay pagkalapag ko ng bag
sa lumang sofa namin.

Nagpahid siya ng mga basang kamay sa suot niyang daster habang hinuhugasan ang
bigas sa kaldero at nilingon ako.

“Nagsara ngayong araw ang coffee shop, nay. Bukas ulit ang pasok namin. Nagkaroon
kasi ng kaunting problema.” palusot ko.

Hindi ko puwedeng sabihin sa kaniya ang nangyari dahil siguradong marami lang
siyang magiging tanong sa akin. Kapag pa naman nagsimula ang bibig niya ay wala na
rin tigil.

“Pahinga lang po ako saglit, nay.”

Balak kong umidlip at baka sakaling mawala ang inis ko. Pero ilang oras na akong
nakahiga sa kama ay hindi pa rin ako dinadalaw ng antok.

Paulit ulit na sumasagi sa isip ko ang madidilim at matatalim niyang mga mata
habang nakatitig sa akin. Aaminin kong sa kabila ng inis na nararamdaman ko sa
kaniya ay humahanga ako sa kagwapuhan niya.

Mas mapanganib ang datingan niya kaysa kay Andrei. Tipo ng taong kapag ginawan mo
ng mali ay triple ang ganting ibibigay sa’yo.

Masamang biruin. Masamang kaaway.

Pero sandali. Bakit ba iyon ang iniisip ko? Hindi ba at galit nga ako sa kaniya?
Galit ako dahil binastos niya ako. Hindi ko naman sinasadyang masagi ang umbok sa
gitna ng mga hita niya. Hindi ko rin sinasadyang balikan ng tingnan.

Ang laki naman kasi.

Ang mga katulad niyang lalaki ay siguradong hindi nawawalan ng pangpalipas oras
kaya naman gano’n na lang ang salitang binitawan niya sa akin.

“𝘎𝘦𝘵 𝘶𝘱 . 𝘖 𝘳 𝘺𝘰𝘶 𝘸 𝘢𝘯𝘵 𝘮 𝘦 𝘵𝘰 𝘧𝘶𝘤𝘬 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘣𝘳𝘢 𝘪𝘯 𝘴 𝘰𝘶𝘵?”

Nagkiskisan ang ngipin ko nang maalala ang sinabi niyang ‘yon. Parang ang dali lang
para sa kaniya na... kung sa bahay. Bakit pa nga ba ako magtataka? Sa gwapo at
kisig niyang ‘yon, nasisiguro ko na hindi siya nawawalan ng babae.

Ipapaputol ko ang daliri ko sa kamay kapag mali ako. Syempre, hindi mapuputol ang
mga daliri ko dahil tama ako.

Lumipas na lang ang buong maghapon at hindi talaga ako nakatulog kakaisip sa
kaniya. Imbes na mahiga ay naglinis na lang ako ng bahay kahit na hindi naman
magulo. Ang nakaayos na sofa ay muli kong ginulo para may magawa at ayusin ulit.

Nagdadalawang isip ako kung papasok ako kinabukasan. Pero dahil kailangan ko
magtrabaho para makatulong sa mga magulang ko ay pumasok pa rin ako.

Isa pa, nakakahiya kay Andrei. Baka isipin niya ay inaabuso ko ang kabaitan niya.
Hindi na naman siguro babalik pa ang pinsan niya doon. Matapos ang nangyari,
siguradong iiwas na siya.

Sana nga, Almira.

“Ano’ng nangyari at bigla ka na lang umalis kahapon?” tanong ni Jennifer

pagkarating ko.

Palagi siyang nauunang pumasok kaya hindi na ako nagtataka na naabutan ko siya.

“Wala naman. Nagkaroon lang ng aksidente doon sa mga customer ko kahapon.”

“Iyong gwapong pinsan ni Sir Andrei? Lahat daw ‘yon ay pinsan niya pwera ang isa na
kapatid niya. Bakit?”
“Natapunan ko kasi ng mainit na kape sa hita.”

Nanglaki ang mga mata niya at hinarap ako mula sa pag-aayos ng gamit sa locker.

“Patay ka! Edi, nagalit? Naku sa itsura pa naman no’n mukhang matindi magalit.
Nakasimangot nga pag labas, e. Nauna siya sa mga pinsan niya.”

“Lagi naman talaga siya nakasimangot sa tuwing makikita ko siya.”

Pumalatak siya at ibinalik ang atensyon sa ginagawa.

“Sa itsura pa naman no’n, Almira, mukhang mabagsik. Mga tipong hindi ka sasantuhin
at ibabalibag ka sa kama.”

Nag init ang pisngi ko sa sinabi ni Jennifer, ngumuso. “Bakit naman iyan ang
napansin mo? Pangbabalibag pa talaga sa kama ang naisip mong halimbawa.”

Humagalpak siya ng tawa. “Sa gwapo ba naman no’n, Almira. Jusmio! Sa liit mong
babae ay siguradong wasak ka doon. Aba’y siya pinaka matangkad sa kanilang
magpipinsan.”

Tinakpan ko ang mga tainga dahil sa mga salitang naririnig kay Jennifer. Palibhasa
ay may asawa na kaya naman bali wala na lang sa kaniya ang magbiro ng gano’n.

“Magandang umaga, sir!”

Inakala kong hindi ko na makikita pa si Mikhail sa coffee shop pero tumalikod lang
ako sandali sa counter para ayusin ang mga gamit doon ay natanaw ko na kaagad
siyang naglalakad patungo sa pwesto niya kahapon.

Bumilis ang pintig ng puso ko, ang hininga ay halos habulin na.
“Jennifer, ikaw na lang ang kumuha nung order!”

Nilingon niya ang gawi ni Mikhail na nakatungo sa cell phone niya, salubong na
naman ang mga kilay.

“Bakit ako? Ikaw na! Huwag ka matakot kasi malay mo hihingi na ng sorry sa’yo
iyan.”

“Hindi naman ako natatakot. Kasi baka mamaya ay magkaroon na naman ng dahilan para
magtalo kami lalo na’t nasampal ko siya.”

Bumuntonghininga siya. “Bakit naman kasi sinampal mo? Ikaw pala dapat mag-sorry.”

“Bakit ako? Siya na nga nangbastos!” angil ko habang pasimpleng pinagmamasdan ang
gawi ni Mikhail.

“Sige parehas na kayo. Lakad at lapitan mo na! Baka naghihintay na ‘yan ng

waitress.”

Mukhang hindi rin talaga papayag si Jennifer na siya ang kumuha ng order no’n kaya
naman kahit napipilitan ay lumapit na ako.

Maingat ang bawat hakbang ko papalapit. Nananatili siyang nakatingin sa cell phone
niya, matiim ang titig.

Para akong masusuka sa kaba. Hindi ko maintindihan kung bakit gayong siya naman
talaga ang may kasalanan kung bakit ko siya nasampal.

Inilapag ko ang menu sa harapan niya nang walang sinasabi. Alam kong mali ang
pakikitungo ko dahil kahit ano’ng mangyari, customer pa rin siya dito. Pero hindi
ko makuhang magsalita nang maayos sa kaniya.

Mula sa hawak na cell phone ay unti-unting gumapang ang matatalim niyang mga mata
sa mesa kung saan naroon ang menu.
Tamad siyang nag angat ng tingin sa akin. Gusto kong kilabutan nang muling magtama
ang mga mata namin. Masiyadong nanunuot.

Umiling siya at ibinagsak muli ang tingin sa cell phone niya na para bang wala
siyang pakialam sa presensya ko.

Nagtagis ang bagang ko.

“Don’t you have other crew?” tanong niya.

“Ako lang, sir. Ayaw mo po ba sa akin?” diretsong tanong ko. Hindi alam saan kumuha
ng lakas ng loob.

Muli niya akong tiningnan, ang sulok ng labi ay tumaas.

“If yes, would you do something about it? Would you get out of my sight?”

Bumilis ang paghinga ko, nakakaramdam na naman ng iritasyon para sa kaniya.

Mukhang nahalata niya ang inis na bumabalot sa akin dahilan para tumaas ang gilid
ng labi niya.

“Wala po kayong choice, sir. Ako lang po ang mayroon ka ngayon.” pilit
pinagtatapang ang boses na sagot ko at diretso siyang tiningnan.

Nagkibit balikat siya at muli akong inignora bago ibinalik ang tingin sa cell phone
niya. Naghintay ako ng ilang segundo na nakatayo sa harapan niya pero hindi na siya
nag angat pa ng mga mata.

Tikom ang mga labi, tumingala ako sa kisame at bumuntonghininga. Nag magbaba ako ng
tingin sa kaniya ay marahas kong kinuha ang menu at ibinagsak ‘yon sa harapan niya.

“Ganiyan ka ba talaga ka batos sa kapwa mo tao? Ang tagal ko nang nakatayo dito
pero parang wala kang nakikita!” sigaw ko, hindi na napigilan pa.
Hindi ako bayolenteng tao pero pagdating sa kaniya ay tila ako nag-iiba.

Ni minsan ay ngayon lang ako napahiya ng ganito.

Maiintindihan ko pa sana kung may nagawa akong mali sa kaniya pero wala naman!

“Bring me another crew and I’ll order-”

“Ako nga lang ang magsisilbi sa’yo-”

“I don’t like you,” malamig na sagot niya at tiningnan ako sa mga mata. “Understand
now?”

Kumibot kibot ang labi ko. “Ikaw na nga ang may kasalanan sa akin ikaw pa itong may
ganang magalit-”

“You fucking slapped me, remember?”

“Dahi binastos mo ako! Kung makapagsalita ka ay akala mo-”

Hindi ko na naituloy pa ang sinasabi ko nang marahas siyang tumayo at marahan akong
itinulak sa pader sa gilid ng mesa hanggang sa ituon niya ang mga kamay roon at
ikulong ako.

Halos maglapat nang mabuti ang pader at likuran ko sa tindi ng pagkakasandal ko

doon. Nasa itaas ng ulo ko ang isang kamay ni Mikhail, ang isa ay nasa tabi ng
mukha ko na para bang hindi ako pakakawalan kahit pa anong piglas ko. Nakatingala
na ako sa kaniya dahil literal na malaki ang tangkad niya sa akin.

“I hate loud women,” aniya sa malamig na boses. “The day has just started and there
you are, shouting at me for nonsense reason.”

Pakiramdam ko ay lalabas na ang puso ko sa nerbyos dahil sa lapit naming dalawa. Sa

kabila no’n ay diretso ko pa rin siyang tinitigan sa mga mata.
“Nonsense reason? Ikaw na nga itong nangbastos sa akin-”

“Did I fuck you for real?” ngumisi siya. “It’s just a question. You took it for
serious, huh?”

“Kahit pa hindi ka serysoso, mali pa rin ‘yon!”

“Or maybe, you really want me to do it, yeah?”

Nagkiskisan ang ngipin ko sa galit. “Kapal ng mukha mo-”

Gano’n na lang ang panglalaki ng mga mata ko nang itagilid niya ang ulo at siilin
ako nang marahas na halik sa labi. Literal akong hindi nakagalaw, ang puso ay halos
magwala na sa pagtibok nang mabilis. Maging ang kuryente ay nagsiklaban sa mga ugat
ko dahilan nang mabilis na pagdaloy nito sa aking katawan.

Kusa siyang humiwalay at tinitigan ako, ang mga kulay abo niyang mga mata ay halos
magkulay itim na sa dilim noon.

“That’s for slapping me yesterday. No one has ever done that to me,” bulong niya sa
namamaos na boses. “Only you.”

Hindi ako nakasagot, ang isip ay dinadala pa rin ng hipnotismo ng mga halik niya.
Mula sa gilid ng mukha ko ay napansin ko ang pagbaba ng kamay niya.

Halos mapakislot ako nang maramdaman ko ang pagpasok ng kamay niya sa ilalim ng
suot kong apron at marahang hinaplos ang pagkababae ko.

Tila ako mauubusan na ng hininga nang matapon ang kakaibang sensasyon sa sikmura ko
dulot ng naging haplos niya roon.

Mas lalo niya pang inilapit ang sarili sa akin, ang labi ay nasa bandang tainga ko
na. Ang mainit at malamyos na dampi ng kaniyang hininga ay literal na pinapataas
ang balahibo ko.
“And that’s for touching me down there,” bulong niyang muli, ang labi ay dumadampi
na sa tainga ko. “We’re now even.” Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 3

“That’s actually a dangerous move but whatever you want. We all know your
capability when it comes to that.”

“I’ll fly back to Moscow the day after tomorrow. You sure you don’t want to come
with me, Admur?”

“Still have to go back to Manila, Stas.”

Naririnig ko ang usapan nina Andrei at ang mga pinsan niya sa dulo ng coffee shop.
Hindi ko alam kung bakit dito sila madalas na tumatambay gayong nung mga nakaraan
naman ay hindi. Tanging ang walang hiyang si Mikhail lang ang laging narito dahilan
para magpalipat ako ng shift.

Imbes na sa pang umaga ako ay lumipat na ako sa panggabi para na rin makaiwas kay
Mikhail kung sakaling mapadpad na naman siya dito tuwing umaga.

Pero kahit ata magpalipat ako sa gabi ay nakikita ko pa rin siya. Minsan ay sa
hapon siya pumupunta. Mabuti na lang at marami na kaming crew sa hapon at hindi ko
na kailangan pang sadyain siya para lang kuhanin ang order niya.

Ilang araw na ang lumipas pero sariwa pa rin sa akin ang nangyari nung umagang ‘yon
kung saan hinalikan niya ako at hinaplos... sa pinaka pribadong parte ng pagkababae
ko.

Oo at hindi siya ang unang halik ko kung hindi si Andrei. Halik na ako mismo ang
umatake. Maaaring kahit sa kabila ng pagiging mahiyain ko, hindi ko itatanggi na
minsan sa buhay ko, naging agresibo at desperada ako.

Pero nang halikan ako ni Mikhail, pakiramdam ko ay ‘yon ang una. Maging ang ginawa
niyang paghaplos sa akin. Wala pang nagtangkang gumawa sa akin ng gano’n lalo na at
hindi pa naman ako nagkakanobyo.

Gano’n pala ang pakiramdam. Hindi ko man gusto ang ginawa niya, aaminin ko na
matindi ang kuryente at sensasyon na idinulot ng haplos na ‘yon.

Naagaw ang atensyon ko sa pagbukas ng pintuan. Mula sa mga display na nasa counter
ay nakita ko ang pagpasok ni Olivia. Nagtama ang mga mata namin.

“Hi, Almira!” nakangiting kaway niya sa akin.

Ngumiti ako pabalik. “Hello, Olivia.”

Nilampasan niya ako at nagdiretso patungo sa mesa kung saan naroon sina Andrei.
Tumayo pa ito at sinalubong ang asawa.

Hindi sinasadyang napatingin ako sa gawi ni Mikhail. Nakasandal ito sa upuan,

magkakrus ang mga braso habang nakatitig sa akin at pinaglalaruan ang ibabang parte
ng kaniyang labi.

Inirapan ko siya.

Tumungo ako at nagpatuloy sa ginawa nang magtawag si Olivia ng staff. Nilingon ko

si Imee, isa sa mga crew.

“Almira, puwedeng ikaw muna ang kumuha ng order sa table nina Sir Andrei? Pupunta
muna ako ng banyo dahil ang sakit ng tiyan ko. Salamat!”

“Teka-”

Hindi na ako nakaangal pa nang dire diretso siyang pumasok sa loob ng kitchen
dahilan para maiwan akong walang pagpipilian. Muli akong bumaling sa gawi ng mesa
nila Andrei. Tila sila may mga pinag uusapan na importante dahil seryoso ang
ekpresyon ng mga mukha nila.

Kailangan ko puntahan. Hindi puwedeng paghintayin ko sila dahil lang sa ayaw ko

makita nang malapitan si Mikhail.

Bitbit ang menu, tinungo ko ang mesa ng mga Rozovsky ngunit ang direksyon ng mga
mata ay na kay Olivia at Andrei lang. Hangga’t maaari ay ayaw kong tingnan itong si
Mikhail.

Wala pa man akong nasasabi ay ngumiti na si Olivia sa akin at iniabot ang menu mula
sa kamay ko. Mula sa cell phone ay nag angat ng tingin sa akin si Andrei. Ngumiti
rin siya.

Pilit kong hindi tinitingnan sa gawi ng tatlo pang lalaki sa gilid ko kahit pa
ramdam ko ang mabigat na titig nila sa akin.

Ang kapatid ni Andrei ay nagawa ko rin tingnan dahil nasa bandang kanan lang ito ni
Andrei. Mabuti na lang at nasa laptop nakatuon ang mga mata nito.

“Look at this, Mikhail,” sabi nito at iniabot ang laptop sa gawi ni Mikhail na
hindi ko pa rin tinitingnan. “They have a new hide out in Moscow.”

“I’ll take Cafe Americano, Almira. That’s all.”

“They can build a lot of hide out anywhere they want but I will stil find them.”

“Almira?”

“Ha?” Napakurap kurap ako nang tawagin ako ni Olivia. “Ano ‘yon?”

Ngumiti siya bago pasimpleng tumingin sa gawi ni Mikhail. Maging ako tuloy ay
gano’n rin ang ginawa.

Nakahinga ako nang maluwag nang makitang hindi sa akin kung hindi sa laptop
nakatuon ang mga mata ni Mikhail. Pero ang katabi niya ay sa akin nakatitig habang
may mapaglarong ngisi sa labi niya.

“You’re lucky his skin didn’t get burnt from that coffee.” patutsada niya.

Nag-init ang pisngi ko nang tingnan nila akong lahat pwera kay Mikhail. Alam ko na
ang insidente nung nakaraan ang tinutukoy nila.

“Huh? Bakit, ano’ng nangyari?” tanong ni Olivia.

“Tumapon ang dalang kape ni Almira sa hita ni Mikhail.” si Andrei ang sumagot sa
asawa.

“Naku!Hindi naman siguro sinasadya.”

“You have a careless employee here, Olivia.” seryosong sabi ni Mikhail habang ang
mga mata ay nasa laptop pa rin.

Mabilis na nagsalubong ang mga kilay ko at kunot-noo siyang tiningnan.

“Careless? Aksidente nga, hindi ba? Bakit naman kita tatapunan? May mapapala ba ako
kung sasadyain ko ‘yon?” hindi na nakapagpigil pang tanong ko sa mariing boses.

“A swift touch and a closer view of my crotch, I guess?” Iniangat niya ang mga mata
sa akin saka tumaas ang gilid ng labi na para bang inaasar niya pa ako.

Pakiramdam ko ay sinisilaban na naman ang pisngi ko sa iritasyon para sa kaniya.

Lalo pa nang matawa ang lalaki na nasa tabi niya.

“Shut it, Mikolos,” sita ni Andrei doon sa tumatawa. “Ikaw rin, Mikhail. Tigilan mo
na. I know Almira. She’s different.”

“You obviously know this woman personally, Andrei.” tanong nung Mikolos.
“I am friends with her parents. Simula nang manirahan ako dito sa Romblon ay
magkakilala na rin kami ni Almira.”

Nakaramdam ako ng pagkailang nang maalalang nakita ako ni Olivia na hinalikan noon
si Andrei. Si Andrei na rin mismo ang nagsabi no’n. Naaalala rin kaya ni Olivia ang
tungkol doon sa tuwing makikita niya ako? Sana ay hindi na.

Tanging ngiti lang ang isinagot ko kay Andrei nang muli niya akong tingnan. Nang
sipatin ko si Mikhail ay nakahilig na ang batok nito sa sandalan ng upuan habang
pikit ang mga mata. Madali kong napansin ang haba ng pilik mata niya.

“Kukunin ko na ang order mo, Almira.” magalang na sabi ko.

Tumango siya at tipid na ngumiti. “Thank you.”

Lumisan ako ng tahimik. Pagkabalik ko sa mesa ay wala na si Mikhail. Pasimple kong

iginala ang tingin at nakita siya sa isang sulok at may kausap sa cell phone.
Nakasilid ang isang kamay niya sa bulsa ng pantalon na suot niya.

Hindi sinasadyang lumingon siya sa gawi ko at nagtama ang mga mata namin. Nailang
ako sa intensidad noon at kaagad nag-iwas ng tingin.

Dumami pa lalo ang customer sa coffee shop kaya naman naging abala na ako. Nagtagal
ang mga Rozovsky doon na para bang mayroon talaga silang importanteng pinagmi-
meeting-an.

Ala sais na nang umalis sina Andrei. Mag-isang naiwan si Mikhail sa mesang ‘yon
habang nakatutok pa rin sa laptop. Sumapit na ang gabi ay naroon pa rin siya. Doon
na rin siya kumain ng hapunan. Um-order siya ng spinach apple salad na si Imee ang
nagsilbi.

Ginagawa ko talaga ang lahat huwag lang siyang pagsilbihan dahil siguradong mag-
aaway na naman kami kung sakali.

Alas nueve na nagsasara ang coffee shop. Ako ang naatasan na magsara nito dahil
kumpara sa ibang kasamahan, ako ang may pinakamalapit na uuwian. Ilang minuto lang
ng biyahe sa bangka ay nakakarating na ako sa bahay.
“Hindi pa rin ba siya aalis?” bulong ko sa sarili habang tinitingnan si Mikhail na
nasa mesa pa rin at tutok sa laptop habang nakapangalumbaba at salubong ang mga
kilay.

Bumuntonghininga ako. Kung hindi ko siya sasabihan ay baka abutin pa kami ng bukas
dito. Alangan namang isara ko ang shop na nasa loob pa siya.

Naglakad ako palapit sa kaniya, maingat ang bawat kilos.

“Magsasara na kami...” sabi ko.

Mahina ata ang boses ko dahil hindi siya gumawa ng reaksyon. Ni hindi sumagot.

Hirap naman kausap nito.

Huminga ako nang malalim. “Sabi ko magsasara na kami. Hindi mo ba ako naririni-”

“Silence,” putol niya sa akin sa malamig na boses. “Give me five more minutes.”

Masiyadong seryoso ang tono ng boses niya kaya naman wala akong nagawa kung hindi
ang tumahimik. Naroon talaga sa ere niya ang awtoridad. Na kapag nagsalita siya,
hindi mo puwedeng suwayin... hindi mo puwedeng baliin.

Iginala ko ang mga mata sa buong paligid, nag-iisip ng gagawin habang hinihintay na
matapos ang limang minuto niya.

“Give me coffee.” rinig kong sabi niya na nakapagpahinto sa akin.

“Kape? Akala ko ba limang minuto ka na lang dito? Ba’t nanghihingi ka pa ng kape?”

iritadong tanong ko.

“Still have to finish this so go and get me a coffee now.”

“Makautos ka. Tapos na ang trabaho ko kaya wala na rin kape.”

“A little more minutes won’t hurt you. I’ll triple your salary for today.”

Bumuntonghininga ako. Bakit ba kasi dito niya tinatrabaho ang kung ano man ginagawa
niya sa laptop? Puwede namang kung saan na lang siya nagtitigil ngayon.

“Espresso?” tanong ko, madaling kausap.

Tahimik siyang tumango. Isang beses pa akong nagbuntonghininga bago tumalikod at

nagtungo sa counter. Ilang minuto lang at nakabalik na ako sa mesa niya at buong
ingat na inilapag ang tasa, nag-alala na baka makadisgrasya na naman ako.

Iniwan ko na siya doon at bumalik sa counter. Nagpadala ako ng text kina Nanay para
sabihing over time ako sa trabaho.

Umub-ob ako sa counter at hindi namalayang nakatulog na. Nang mag angat ako ng
tingin sa wall clock ay alas onse na ng gabi!

Marahas akong tumayo at sinilip si Mikhail. Naroon pa rin ito sa posisyon niya bago
ko siya iwan.

“Mikhail!” tawag ko sa kaniya at malalaki ang hakbang na tinungo siya. “Maghahating

gabi na! Ang sabi mo limang minuto lang!”

Ni hindi niya ako tiningnan kahit halos mag histerikal na ako.

“I’m done,” tipid na sagot niya saka isinara ang laptop. Tumayo siya dahilan para
tingalain ko siya. Tiningnan niya ako. “Where do you live?”

“Sa kabilang i-isla. Bakit?”

Tumango siya at pinasadahan ng dila ang ibabang parte ng kaniyang labi.

”Let’s go.”

Pagkasabi niya no’n ay nilampasan niya na ako at naglakad palabas ng shop. Sinundan
ko siya ng tingin pero diretso lang siya at tila walang pakialam sa paligid.

Bumuntonghininga ako saka umiling at mabilis na iniligpit ang tasa na ginamit niya.
Ilang minuto lang at lumabas na ako para isara ang shop. Naabutan ko si Mikhail na
nakatayo sa harap ng dagat, nakapamulsa na tila ba isang hari na nagmamasid sa
kaharian niya.

Matapos isara ang shop ay nagtungo na ako sa mga bangkang naghihintay ng pasahero.
Medyo marami pang turista sa isla kahit na maghahating gabi na.

Nilagpasan ko si Mikhail dahil siguradong hindi naman kami magsasabay. Itinupi ko

ang dulo ng pantalon hanggang sa tuhod at lumusong na sa dagat.

“Uuwi ka na, Almira?” tanong ng bangkero na kaibigan ni Tatay.

“Opo, medyo ginabi na po.” sagot ko.

Umakyat ako sa kahoy na siyang magiging daan paakyat sa bangka. Sanay naman ako sa
ganito pero sa minamalas na pagkakataon, dumulas ang paa ko sa kahoy. Inaasahan ko
nang babagsak ako sa tubig pero bago pa man mangyari ‘yon ay may sumalo na sa akin.

Ganoon na lang ang bilis ng tibok ng puso ko nang lumingon ako at makita si
Mikhail, buhat ako sa mga bisig niya habang malamig na nakatitig sa akin.

Sinasalamin ng kulay abo niyang mga mata ang dilim ng langit at karagatan.

“Now tell me you’re not careless.” malalim ang boses na aniya, ang tono ng pang-
aasar ay yumayakap doon.

Ngumiwi ako. “Aksidente!”

“Tss. Whaever.”

Nanglaki ang mga mata ko nang hindi niya na ako binitawan pa at lumusong na rin sa
dagat. Walang kahirap hirap niya akong iniupo sa loob ng bangka. Hindi nagtagal at
sumunod na rin siya bago naupo sa tabi ko.

Pasimple ko siyang tiningnan pero malamig lang siyang nakatitig sa dagat, walang
ekpresyon ang gwapong mukha.

Sandali. Nasaan ang laptop niya? Dala niya ‘yon kanina nang lumabas siya, ah.

Hindi ko na itatanong. Baka sabihin ay usisera ako.

Kaming dalawa lang ang pasahero ng bangka. Tahimik ang paligid, tanging ang tunog
ng motor ng bangka at alon ang naririnig.

Sinulyapan ko ulit si Mikhail pero wala pa rin nagbabago sa ekpresyon niya.

“S-Salamat pala sa pag tulong kanina.” sabi ko, hindi sigurado kung dinig niya ang
boses.

Iritado man ako sa kaniya, hindi pa rin maiaalis na tinulungan niya ako kanina at
dapat ko ipagpasalamat ‘yon kahit pa labas sa ilong.

Mukhang narinig niya naman ako dahil tumango siya ngunit hindi na nagsalita pa.

“Ikaw, hindi ka ba hihingi ng tawad sa ginawa mo sa akin?” tanong ko, hindi na

nakatiis.

Tumaas ang makapal niyang kilay at tiningnan ako mula sa gilid ng mga mata niya.
Mas lalong na depina ang ka-gwapuhan niya dahil sa naging galaw niyang ‘yon lalo pa
at marahang hinihipan ng pang gabing hangin ang itim niyang buhok.
“Which one?”

Which one? Hindi niya na kaagad naaalala ang ginawa niya?

“Iyong ginawa mong p-paghalik sa akin!” Nagsisimula na namang mag init ang mga
pisngi ko lalo pa at mariin niya akong tinititigan habang nagsasalita ako. “At
‘yung pag h-haplos mo sa a-ano ko!”

Sa ekpresyon ng mukha niya ay para bang nakakatamad pakinggan ang mga pinagsasabi
ko. Na para bang wala namang halaga ang mga salitang lumalabas sa bibig ko.

“Hindi t-tama ‘yon!” dagdag ko pa.

“While touching and staring at my crotch was fine, is that it?”

“Aksidente nga!” mariing sabi ko, nag iingat na marinig kami ng bangkero.

“Accident my fucking ass.”

Muli niyang ibinaling ang mga mata sa dagat.

“Mahirap ba mag-sorry?!”

Ang sabi ni Andrei, hindi kasama sa bokabularyo ni Mikhail ang humingi ng tawad
pero nagbabakasakali ako. Baka sakaling mawala ang iritasyon ko para sa kaniya.

Pero parang malabo.

“Kissing and touching you, both gave me pleasue. So yeah, no apologies from me.”
Warranj Patreon
The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 4

“I apologize that your daughter had to come home late. I asked her to give me more
time until I finished my work inside the coffee shop.”

Hindi nakapagsalita ang mga magulang ko nang walang salitang ihatid ako ni Mikhail
sa tapat ng bahay namin. Nasaktuhan na naroon sila sa labas at nagkakape habang
naghihintay sa akin.

Maging ako ay tila nawalan na ng dila, hindi inaasahan na kakausapin niya ang mga
ito para sabihin kung bakit ako nahuli ng uwi. Kahit pa hindi naman na kailangan
dahil nagpadala ako ng text sa kanila kanina.

“A-Ayos lang po! N-Nagsabi naman po sa amin si Almira t-tungkol roon.” sabi ni
Nanay, nauutal.

Hindi ko siya masisisi. Masiyadong madilim ang mga mata niya. Hindi rin siya
ngumingiti kaya naman literal na nakakatakot siyang tingnan.

Tumango si Mikhail, wala pa rin emosyon ang mukha.

“I should get going. Good night.” aniya at tinalikuran na kaming lahat, ni hindi na
tumingin sa akin.

Sinundan ko siya ng tingin. Pabalik siya sa bangka. Saka ko lang napansin na naroon
pa pala ang sinakyan namin at tila naghihintay pa.

Sandali. Saan siya pupunta? Hindi ba siya doon tutuloy kina Andrei? Ang buong akala
ko ay doon siya pupunta kaya nga kami sabay sa bangka, hindi ba?

Ba’t parang babalik siya sa kabilang isla?

“Siya ang dahilan bakit nahuli ka ng uwi, Almira?” tanong ni Tatay, naniniguro.

Nilingon ko siya. “Opo. Maghapon siya doon sa laptop niya, parang may tinatrabaho.”

Tumango siya. “Mukhang malayo ang isang ‘yon kay Andrei. Siya sige at pumasok ka
na. Kumain ka na rin. Nariyan na sa mesa ang kakainin mo.”

Kung sa pisikal na itsura, hindi nagkakalayo si Andrei at Mikhail. Parehas gwapo at

makisig. Nga lang, hindi hamak na mas seryoso si Mikhail. Ni hindi ngumingiti.

Pero kung ugali ang pagbabasehan, siguro nga ay malayo sila sa isa’t isa. Mabait si
Andrei. Si Mikhail... hindi ko alam. Hindi siguro.

Kahit tinulungan niya ako kanina nang madulas ako sa sampahan ng bangka, o kahit pa
ang inihatid niya ako dito, bastos pa rin siya dahil sinadya niya akong haplusin sa
pribadong parte ko na ‘yon.

“Bakit ko ba iniisip hanggang ngayon ang bagay na ‘yon? Ano naman kung magkaiba
sila ni Andrei?” wala sa sariling bulong ko habang sinisipa ang maliliit na bato sa
dalampasigan.

Papunta ako ngayon sa bahay nina Andrei. Birthday ni Olivia at nag-iimbita sila.
Bukas ay babalik na sila ng Maynila.

Maging ang mga pinsan niya kaya ay babalik na rin?

Bumuntonghininga ako. “Bakit ko ba itinatanong? Ewan ko sa’yo, Almira.”

Malayo pa lang ay natatanaw ko na si Andrei na nasa harapan ng bahay niya. May

kausap siya sa cell phone pero ang mga mata ay nasa akin. Kumaway siya at ngumiti.

Kumaway ako pabalik. Sariwa pa sa ala-ala ko ang mga panahon na lagi akong
nagpupunta sa bahay niya para pagsilbihan siya. Kahit ramdam kong ayaw niya, na
naiilang siya. Alam ko naman na hindi niya ako gusto, at nagpapasalamat ako na
hindi siya nagbigay ng kahit anong dahilan para umasa ako.
Sa ibang lalaki siguro, kung alam q gusto sila ng isang babae, kahit hindi gusto ay
paaasahin.

Nga lang, mas lalo ko naman siyang minahal sa gano’ng pag-uugali niya.

“Almira, mabuti at nakarating ka,” salubong ni Andrei sa akin. “Nasaan ang mga
magulang mo?”

“Si Tatay ay nasa pwesto sa palengke at may inaayos. Si Nanay ay nahihiya dumalo.”

Nagkamot siya sa gilid ng kilay. “Aling Vilma talaga,” aniya at natawa. “Well, come
in. We don’t have any visitor aside from you.”

Natigilan ako. “A-Ako lang? Hindi ba nakakahiya?”

Natawa siya. “Walang nakakahiya. We only have my brother and cousins here. Uuwi na
rin sila bukas kasabay namin.”

Aalis na rin si Mikhail kung gano’n? Mabuti naman.

“Sige. Pasensya na at hindi ako nakabili ng regalo.”

Ngumiti siya — sa mga dahilan kung bakit ako nahulog sa kaniya. Aaminin kong
hanggang ngayon ay may nararamdaman pa rin ako kay Andrei. Ngunit hindi na ‘yon
kagaya ng dati. Kaunti na lang. Mauubos na rin.

Gano’n naman ata talaga. Kapag tanggap mo ang isang pangyayari, mas madali kang
makakaabante.

Sa bungad pa lang ay natanaw ko na ang mga pinsan niya. Isang mukha kaagad ang
hinanap ko, wala siya roon.

“Hey, coffee girl!” natatawang bati sa akin nung isang lalaki na may hawak na beer.
“Shut up, Mikolos! She has a fucking name.”

Humalakhak ‘yong Mikolos. Sa pagkakatanda ko siya rin ang nang-aasar sa akin nung
nakaraan sa shop.

“I’m suck with names, brother,”aniya at ngumisi sa akin. Itinaas niya pa ang hawak
na bote ng alak. “What’s your name again?”

“Almira.” sagot ko.

Tumango siya. “Join us and have some fun.”

Tipid na ngiti lang ang isinagot ko may Mikolos. Ang iba pang kasama nila doon ay
hindi ako binati na para bang hindi ako nakikita.

Ayos lang naman. Baka sadyang suplado sila.

“Hi, Almira! Narito ka na pala. Sakto dahil kakatapos ko lang magluto.” si Olivia
na lumabas mula sa kusina.

Ngumiti ako. “Happy birthday, Olivia. Pasensya na wala akong regalo para sa’yo.”

“It’s alright! Don’t mind it. I prefer you being here rather than receiving any
gifts from you,” nakangiting sagot niya. “Halika. Kumain ka muna. Andrei, sasabay
na ba kayo?”

“Later, baby.” malambing na sagot ni Andrei.

Nagkabit balikat siya saka ako tiningnan.

“Wala akong ibang bisita kung hindi sa mga magpipinsan na ‘yan at ikaw.”
“Nasaan si Ayla?”

“Oh! She’s sleeping. Napagod sa pakikipaglaro sa ama niya,” sagot niya. ”Come here.
Dito ka na maupo.”

Masiyado akong inasikaso ni Olivia. Lahat ng pagkain ay idinulot niya sa akin

dahilan para makaramdam ako ng hiya. Hindi siya nauubusan ng kwento sa akin at
nagpapasalamat ako doon dahil kung walang aasahan sa akin.

Sa gitna ng pag-inom ko ng lemon juice ay sandali akong natigilan nang makita ang
paglabas ni Mikhail mula sa isang pintuan.

Kaagad na nagtama ang mga mata namin. Hawak niya ang isang cell phone sa kabilang
tainga at tila may kausap.

“Mikhail, kain na!” anyaya ni Olivia sa kaniya.

Tanging tipid na tango lang ang isinagot ni Mikhail at nilampasan kami. Kagaya nung
mga nakaraan, yumayakap sa pang amoy ko ang pabango niyang ang sarap amuyin kahit
paulit ulit.

“How’s Alona?” dinig kong tanong niya nang dumaan siya sa gilid ko.

Alona? Pangala ng babae. Baka nobya niya.

“Andrei told me what happened between Mikhail and you. Ako na ang humihingi ng
dispensa.” pukaw ni Olivia sa atensyon ko.

Ngumiti ako. “Ayos lang.”

Kahit hindi.

“Alam mo, lahat naman silang magpipinsan ay masusungit at tila laging iritado. When
I met Andrei, he was also intimidating and snob. But then he became playful as the
time passed by,” kwento niya sa akin. “Sa kanilang magpipinsan, si Mikhail ang para
sa akin ay pinakamasungit. Bihira ngumiti, bihira magsalita. Masiyadong tipid.”

Bastos rin. Nanghihipo tapos hindi marunong humingi ng tawad. May kaunting bait rin
naman.

Sige na nga.

Natapos rin kami ni Olivia sa pagkain. Niyaya niya ako sa sala kung saan naroon ang
mga lalaking Rozovsky. Kaagad na tumama ang mga mata ko kay Mikhail.

Diretso lang siyang nakatingin sa bote ng alak sa harapan habang nakasalampak sa

sofa. Magkakrus ang mga braso niya sa ibabaw ng dibdib, ang mga hita ay nakabukaka
na para bang ayaw niyang magpaupo sa tabi niya.

“Dito ka na lang sa tabi ni Mikhail, Almira.” suhestyon ni Olivia.

Tatanggi na sana ako at sasabihin na sa iba na lang ako uupo pero wala nang espasyo
sa ibang sofa.

Umuwi na lang kaya ako? Kaya lang ay baka isipin nilang eat and run lang ang ginawa
ko dito.

“S-Sige.”

Tikom na tikom ang mga labi ko nang maglakad ako patungo sa gawi ni Mikhail. Kung
hindi ako magpapasingtabi sa kaniya, siguradong hindi niya aayusin ang pagkakaupo
niya. Hindi ako makakaupo.

“Excuse me...” mahina ang boses na sabi ko.

Tamad niyang iniangat ang madidilim na mga mata sa akin. Nag-angat siya ng kilay.

“What?”
Sungit naman talaga.

“Makikiupo,” sabi ko.

Tumingin siya sa tabi niya. Bumuntonghininga siya at umayos ng upo, hindi na ulit
ako tiningnan pa.

Kinuha ko ang pagkakataon na ‘yon para maupo. Tikom na tikom ang mga hita ko para
maliit na espasyon lang makain ko. Isa pa, kaunting likot lang ay siguradong
magdidikit na ang mga hita namin.

“Would I witness a dog and cat fight here?” may himig pang-aasar na tanong ni
Mikolos.

“Mikhail isn’t in the mood so I bet not.” sabi nung isa na hindi ko alam ang
pangalan.

Walang naging sagot si Mikhail sa kanila. Tahimik lang ito kaya naman mas lalo
akong nakaramdam ng pagkailang.

“Do you drink, Almira?” tanong ulit ni Mikolos.

Umiling ako. “Hindi. Hindi pa ako nakakatikim ng alak.”

“What?” humalakhak ito. “Your life must be boring.”

Nag-init ang pisngi ko, napapahiya. Kailangan ba ng alak para maging nakakasabik
ang buhay ng isang tao?

“She’s different from the girls you know, Mikolos. Quit it.”

“The more she needs to drink now! Kahit isa lang para makatikim ka, Almira.”
“Huwag mong pilitin, Mikolos.” segunda ni Olivia.

“Aww. Kill joy.”

Nakaramdam ako ng pagkapahiya. Sa tono ng boses ni Mikolos, parang nangdidiri siya

sa babaeng ni ang pagtikhim ng alak ay hindi pa nagagawa.

Siguro ay dahil na rin sanay silang mga babaeng palaban sa lahat ng bagay. Babaeng
kabaliktaran ko.

Kung tutuusin, ako lang naman talaga ang naiiba sa kanila.

“S-Sige. Isa lang n-naman.” napipilitang sabi ko.

“Tss...”

Mabilis akong napatingin sa gilid ko nang marinig ang reaksyon na ‘yon mula kay
Mikhail. Tamad siyang nakatingin sa harapan, nakapangalumbaba at tila iritado.

“That’s my girl!” sabi ni Mikolos dahilan para mapatingin ako sa kaniya.

Iniaabot niya sa akin ang isang basong maliit na may lamang kulay kahoy na likido.

“Don’t drink, Almira. Mapapagalitan ka ni Mang Isko niyan.” sita sa akin ni Andrei.

“It’s just one shot, Constantine. Walang nalalasing sa isang inom lang.”

“Fuck you, Mikolos.” malutong na mura ni Andrei sa kaniya.

Para mahinto na ay kinuha ko ang maliit na baso mula kay Mikolos at pikit mata
itong tinungga.

Halos kilabutan ako nang malasahan ko ang pait nito at ang paggapang ng mainit na
likido sa aking lalamunan pababa sa sikmura ko.

“Damn! You are not a virgin anymore when it comes to alcohol.” Malakas na tumawa si
Mikolos na ikinamulat ko.

Umiiling si Andrei nang tingnan ko. Si Olivia ay tila humihingi na pasensya habang
ang dalawa pang lalaki ay parang walang pakialam sa nangyayari.

Huli kong tiningnan si Mikhail. Salubong na salubong ang mga kilay niya, mas lalong
nagmukhang iritado.

Sabi nila, kapag natikman daw sa unang pagkakataon, hahanap hanapin na daw.

Ang isang beses na pag inom ay nasundan pa nang marami. Nalibang ako, iyon ang
totoo. Kahit na hindi nakakasabay sa kwentuhan nila, pakiramdam ko ay kapantay ko
silang lahat.

Paulit ulit na rin akong sinita nina Andrei at Olivia pero tanging ngiti lang at
isinasagot ko at nagpapatuloy pa rin.

Kanina pa wala si Mikhail sa tabi ko. Umalis ito para lumabas dahil may kausap sa
cell phone niya. Nabawasan ang pagkailang ko nang mawala ang presensya niya at mas
gusto ko ‘yon.

“L-Lalabas muna ako, Andrei at Olivia.” paalam ko, nakakaramdam na ng pagkahilo

nang tumayo.

Mainit na rin ang balat ko at sa bawat pagsasalita ko, naaamoy ko ang alak mula sa
aking hininga.

Tumayo rin ang mag-asawa.

“Ihahatid ka na namin, Almira.” boluntaryo ni Olivia.

Ngumiti ako. “Kaya ko pa. Ayos lang. Gusto ko lang ng s-sariwang hangin.”

Ang totoo, gusto kong lumabas dahil ramdam ko ang pagbaliktad ng sikmura ko at ang
kagustuhan kong sumuka.

“S-Sige...”

Hindi na ako nagpaalam pa sa ibang naroon dahil abala naman sila sa pag-uusap.
Mabilis akong naglakad palabas at lakad-takbong dumiretso sa madilim na dagat.

Sa dalampasigan pa lang ay umalon na ang sikmura ko dahilan ng pagkakayuko. Itinuon

ko ang mga kamay sa siko at walang habas na nagsuka.

Nanglabo ang mga mata ko dahil sa luhang umalpas dahil sa pagsusuka. Habol ko ang
hininga, umayos ako ng tayo nang maramdaman ang kaunting ginhawa.

“That’s what you get for being stubborn.”

Lumingon ako nang marinig ang boses na ‘yon. Nakatayo si Mikhail sa likuran ko,
iritadong nakatingin sa akin.

Hindi ako sumagot nang maramdaman ko na naman ang pag-aalboroto ng sikmura ko.
Yumuko akong muli at sumuka, hindi na nailang pa kahit alam ko na nasa likuran ko
si Mikhail.

Ramdam ko ang paghawi ng buhok ko mula sa likod at tila ba hinahawakan para

makasuka ako nang maayos. Nang guminhawa ang sikmura ay tumayo ako at nilingon si
Mikhail na hawak ang dulo ng mga buhok ko.

Binitawan niya ‘yon, dikit na dikit ang makakapal na kilay.

“You’re stupid to follow whatever my cousin asked you to do,” magaspang niyang
sinabi na ikinalaki ng mga mata ko. “A fucking naive.”
Ngumuso ako. “Ayaw ko lang naman mapahiya-”

“You are not obliged to please him. Next time, don’t drink if you can’t handle the
result.”

Tumalikod siya at walang salitang naglakad palayo sa akin.

“S-Saan ka pupunta?”

Huminto siya, ilang hakbang pa lang ang distansiya sa akin.

“Will get you water.” Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 5

Literal na nananakit ang mga ulo ko sa mga sandaling ito. Kung puwede lang sanang
hindi pumasok ay ginawa ko na. Pero kagaya ng lagi kong sinasabi sa sarili ko, ayaw
kong isipin ni Andrei na inaabuso ko sila.

Ang alam ko ay nakaalis na sila patungong Maynila ayon na rin kina Tatay. Nagpaalam
daw ito sa kaniya bago umalis. Kasama rin daw ang mga pinsan kaya nasisiguro na
maging si Mikhail ay umalis na rin.

Bumagal ang paglalakad ko sa buhanginan, nakatungo habang hawak sa strap ang bag na
nakasukbit sa balikat.

May kabaitang taglay siya, aaminin ko na. Kahit may pagkabastos ay hindi ko
inaasahan na sasamahan niya ako sa dalampasigan kahapon habang kinakalma ko ang
sarili mula sa tama ng alak.

Totoong ikinuha niya ako ng tubig. Pagkatapos no’n ay walang salita na siyang
tumayo sa tabi ko. Malayo naman sa akin. Ni hindi na nagsalita hanggang sa
nagpaalam na akong uuwi na.

Hindi ko nagawang magpasalamat. Isa sa mga pagkakamali ko gaano man ako kairitado
sa kaniya.

Mabigat ang katawan ko nang itulak ang double glass door ng shop, ang mga mata ay
nakapako sa sahig.

“Magandang hapo-” nahinto ang malamyang pagbati ko nang pagkatapos ko mag angat ng
tingin ay si Mikhail kaagad ang bumungad sa akin.

Nasa dating puwesto siya, seryoso at tutok na naman sa laptop niya.

Sandali. Narito pa rin siya? Akala ko ay kasabay niya na umuwi sina Andrei at ang
iba pa nitong mga pinsan?

“Huy, Almira! Na-estatwa ka na diyan?” si Imee na nasa counter at tila may

isinusulat nang lingunin ko.

Kumurap kurap ang mga mata ko bago sinulyapan ang gawi ni Mikhail.

Nagpaiwan ba siya? Pero bakit?

“Magandang h-hapon.” bati ko kay Imee nang muli ko siyang tingnan.

Ngumiwi siya. “Bakit mukhang wala kang tulog? Tingnan mo ‘yang mga eyebag mo!”

Hindi ako sumagot at nag-iwas lang ng tingin. Ayaw ko sabihin sa kaniya na

sinubukan kong mag-inom kahapon at nalasing ako. Kahit sina Tatay ay hindi rin
alam. Mabuti na lang at tulog na rin sila nung umuwi ako.
“Mag-aayos lang ako sandali.” sabi ko at nilagpasan na siya.

Tama si Imee na mukha akong nangangalumata dahil hindi naman talaga ako nakatulog
nang maayos kagabi. Bukod sa masakit ang ulo ko ay aaminin ko na naiisip ko rin ang
ginawang pagkuha ni Mikhail ng tubig para sa akin.

Simple lang kung tutuusin pero iba ang epekto sa akin.

Pero bakit nga ba narito pa rin siya? Hindi ba dapat at kasama niya na sina Andrei
sa pag-alis? Kung sa bagay. Ano ba ang alam ko?

Dahil tinatamad ay hindi na ako masiyadong nag-ayos pa ng itsura. Itinali ko lang

ang mga buhok at lumabas na.

“Almira, ikaw na ang kumuha ng order nung pinsan ni Sir Andrei. Kanina kasi ay
nilapitan ko pero sinabi niyang mamaya na raw siya o-order.” sabi ni Imee habang
inaayos ang pera sa kaha.

Hindi gaya nung una, ayos na sa akin ang lapitan si Mikhail para kuhanin ang order
nito. May pakiramdam akong hindi na mauulit ang naging pagtatalo namin dahil na rin
sa ilang beses na pag-uusap ng kalmado.

“Sige. Lalapitan ko na.” tamad na sabi ko.

Kinuha ko ang menu at mabigat ang katawan na naglakad palapit sa gawi niya. Mukha
na naman siyang may sariling mundo kasama ang laptop niya.

“Magandang hapon, sir. Gusto n’yo na po um-order?” tanong ko, malamya ang boses.

Umangat ang madidilim na mga mata ni Mikhail ngunit kaagad rin namang ibinalik sa
laptop niya.

“Coffee.” tipid na sagot niya.

Kape na naman. Nag tanghalian na ba ito? Hindi bali na nga. Baka kapag tinanong ko
siya ay sabihan pa akong nakikialam.

“Espresso po?”

Tumango siya.

“Wait lang...” Napapikit ako nang maramdaman ang pagpintig ng ulo ko sa sakit.
Marahan kong minasahe ang sentido at huminga nang malalim. Nagmulat ako at
tiningnan siyang muli. “Wait lang po.”

Tumalikod na ako.

“Hangover?”

Huminto ako sa paghakbang nang marinig ang tanong niyang ‘yon. Sa laptop pa rin
siya nakatingin kaya baka naisip ko na hindi naman ako ang kausap niya.

Kaya lang ay ako lang naman ang narito.

“Ako po ba ang kausap mo?” tanong ko.

“Unless you’re seeing somebody else that I can’t see.”

Ngumiwi ako sa pangbabara niya, hindi siya gustong patulan.

“Hangover ba ang tawag sa pagsakit ng ulo?” tanong ko. “Baka nga po.”

Nang hindi siya sumagot ay tumalikod na ulit ako para kuhanin ang order niya.

“Give me cold water, too.”

Muli akong huminto nang ihabol niya ‘yon. Bahagya ko siyang nilingon pero sa laptop
pa rin siya nakatingin.

“Sige po.”

Medyo nakakapagtaka lang dahil sa ilang beses na pagtitigil niya dito at pagkuha ko
sa mga order niya, hindi siya kailanman um-order ng malamig na tubig. Palaging
walang lamig ang ibinibigay ko sa kaniya dahil ‘yon ang gusto niya.

Naiinitan siguro. Hindi rin. Magkakape nga, e.

Kaagad rin ako bumalik para ibigay ang order sa kaniya. Nang ilalapag ko na ang
tray sa ibabaw ng mesa ay nakita ko roon ang isang capsule ng gamot. Kulay asul na
may halong berde ‘yon at parang silicone.

“Drink that. It will help you feel better.”

Dumulas ang mga mata ko kay Mikhail nang sabihin niya ‘yon. Bahagyang umawang ang
mga labi ko.

“Bakit may dala kang gamot?”

“Just drink it,” masungit na sagot niya. “Now.”

Nagbaba akong muli ng tingin sa gamot at kinuha ‘yon.

“Doon ko na iinumin sa kitchen. Naroon ang tubig-”

“There’s your water in front of you.”

Kumunot ang noo ko nang mapatingin sa baso ng tubig na kinuha ko para sa kaniya.
“Sa’yo iyan, hindi ba?”

“You know I don’t drink cold water.”

“Bakit malamig ang ipinakuha mo-”

“It’s for your head ache. Stop asking questions now and drink the fucking
medicine.”

Ngumuso ako nang mahimigan ang iritasyon sa boses niya. Gano’n pa man ay hindi ko
mapigilan ang makaramdam ng paghaplos sa puso ko dahil sa ginawa niya.

Nagdala siya ng gamot para sa akin? O, talagang mayroon na siya nito? At ang
tubig... malamig ang ipinakuha niya kasi ako pala ang iinom.

Oo sige na. Mabait ka na. Kaunti lang.

Binuksan ko na ang gamot at ininom ito. Ilang lagok lang rin ng tubig ay natapos na
ako. Tiningnan ko si Mikhail, abala pa rin sa ginagawa. Sa mga oras na ito, parang
gusto kong tingnan niya ako.

“Dadalhan kita ng bagong tubig, iyong hindi malamig.” kalmadong sabi ko.

Tumango siya.

“Salamat pala...”

Isang tango lang ulit ang isinagot niya, bigo na makita ang mga mata niyang
nakatuon sa akin.

Pagkatapos ay bumalik at ibigay ang tubig niya ay naging abala na ako sa iba pang
customers. Kagaya ng inaasahan, puno na naman ang coffee shop. Mabuti na lang at
bahagyang guminhawa ang pakiramdam ko dahil na rin sa gamot na ibinigay sa akin ni
Mikhail.
Habang hinihintay ang order ng customer malapit sa main door ay tumingin ako sa
gawi ni Mikhail. Nakatuon ang mga siko nito sa mesa, sa isang kamay ay hawak ang
cell phone at tila may kausap. Nasa screen pa rin ng laptop nakatutok ang mga mata
niya nang hindi sinasadyang mag-angat siya ng tingin sa akin.

Hinayaan ko ang sariling makipagtitigan sa madidilim niyang mga mata. Hindi

makuhang magbawi dahil tila ako hinihigop ng mga ‘yon.

“Seafood agli olio, miss...”

Iyon lang ang naging dahilan para mabawi ko kay Mikhail ang atensyon ko. Tiningnan
ko ang customer at ngumiti sa kaniya.

“Anything else, ma’am?”

Lumipas nang mabilis ang maghapon at naghari na ulit ang buwan sa langit.
Nagsiuwian na ang ibang kasamahan ko, ako na lang ang naiwan.

Si Mikhail at isang lalaki na lang ang naiwan sa coffee shop. Nagbibilang ako ng
pera sa kaha nang biglang lumapit ang lalaki sa counter.

Kumurap kurao ako nang ngumiti siya sa akin, itinitipa ang mga daliri sa mesang
yari sa marble.

Sa tingin ko ay hindi nalalayo ang edad niya sa akin. Hindi siya mukhang taga
probinsya. Matangkad, maputi at malaki ang katawan niya. Nasisiguro ko na isa rin
siya sa mga turista.

“Yes po, sir?” magalang na tanong ko sa kaniya.

“Magsasara ka na?”

Tumango ako. “Ilang minuto pa po.”

“Gano’n ba? Puwede ba kitang hintayin at yayain lumabas?”

Umahon ang kaba sa dibdib ko dahil sa paraan ng pag ngisi niya.

“Pasensya na po pero hindi po puwede.”

“Why?” sarkastiko siyang natawa. “Mabait naman ako. Diyan lang tayo sa kabilang bar
lalabas-”

“Pasensya na po talaga. Hindi po ako sumasama sa mga hindi ko kilala-”

“Well, I’m Sherwin. And you are?”

Hindi ako sumagot at nagkunwaring abala sa ginagawang pagbibilang ng pera.

Kung hindi ko lang alam na puro kape ang ininom niya, iisipin kong lasing siya kaya
ganito na lang siya kung umasta.

Gusto niya pala ng babaeng mailalabas. Bakit hindi siya sa bar nagtungo?

“Tinatanong kita kung ano ang pangalan mo...”

Gumapang ang takot paakyat sa dibdib ko nang mahimigan ko ang tila pagkaubos ng
pasensya sa boses niya.

Marahas niyang hinampas ang kamay sa counter dahilan para mapapitlag ako.
Nanglalaki ang mga mata ko siyang tiningnan.

“Tinatanong kita kung ano’ng pangalan mo! Ba’t hindi ka sumasago-”

Dumoble ang takot sa dibdib ko, ang puso ay halos magwala na nang makita si
Mikhail... may hawak na baril kung saan nakatutok sa likod nung lalaki.

“She doesn’t want to tell you her name...” mahina ngunit mariin na tanong ni
Mikhail, idiniin pa ang nguso ng baril sa likod nung ulo ng lalaki. “Why force
her?”

B-Bakit... B-Bakit may b-baril siya?

“Sino ka ba? Bakit n-nakikialam ka? At bakit may b-baril ka? I-Ipinagbabawal ‘yan,
ah!”

Halos magbuhol buhol ang mga salita sa dila nung lalaki, ang kulay ng mga labi ay
namumutla na rin habang mabilis ang paghinga.

”Isusumbong kita sa mga p-pulis!” dagdag pa nito.

Tumaas ang sulok ng labi ni Mikhail. Natural na madilim na ang mga mata niya. Pero
hindi ko akalain na mas may ididilim pa ang mga ito ngayon. Para siyang isang
mabangis na halimaw... kagaya sa impresyon ko sa kaniya nung unang beses ko siyang
makita.

Marahas. Mapanganib.

“You think cops will scare me?” matunog siyang ngumisi, puno ng sarkasmo.

“H-Huwag mo akong saktan! Wala naman a-akong ginagawa sa k-kaniya. Maawa ka sa

aki-”

“Fresh out.” sagot ni Mikhail, tila isang mabangis na tigre.

Suminghap ako, pinuno ng hangin ang aking dibdib dahil para na akong hihimatayin
ano mang oras.

“M-Mikhail...” tawag ko, hindi na mahanap ang boses.

Unti-unting gumapang ang kulay abo niyang mga mata sa akin.

Hindi ko nagawang magsalita. Tila mga taling nagbuhol buhol ang mga tanong sa utak
ko kung bakit narito siya sa harapan ko, may hawak na baril at para bang handa
kumitil ng buhay nang walang kahirap hirap.

“Are you afraid of blood, Almira?” tanong niya sa malamig na tono.

Lumunok ako, tila nanglalaki na ang ulo sa nasasaksihan sa mga oras na ito.

“Answer me...” segunda niya nang hindi ako sumagot.

Umigting ang perpektong hubog ng mga panga niya habang titig na titig sa akin.
Parang kahit na ako ay hindi niya magagawang santuhin kung hindi ako sasagot
kaagad.

Isang beses akong tumango dahil ‘yon ang totoo. Takot ako sa dugo. Kaunti man o
marami, para akong mawawalan ng malay kapag nakakakita nito.

Umangat ang gilid ng labi niya, matunog na ngumisi. Hindi ko maintindihan kung
bakit may bahid ‘yon ng galit.

Bahagya akong nakahinga nang alisin niya ang mga mata sa akin at itinuon ito sa
kung saan. Mas lalo niya pang idiniin ang nguso ng baril sa ulo ng lalaki habang
patuloy na naggagalawan ang mga buto sa panga niya.

“You’re lucky she’s afraid of blood...” bulong niya rito at bahagyang inilapit ang
bibig sa likod ng tainga nito. “Run.” Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 6

Ilang araw na ang lumipas pero paulit ulit pa rin sumasagi sa isip ko ang naging
eksena ng gabing ‘yon. Ang galit at dilim sa mga mata niya, ang tila isang halimaw
na walang sinasamba at ang baril na kayang kumitil ng buhay sa isang kalabit lang.

Ano’ng klaseng tao si Mikhail?

Mayroon na akong mga naririnig na balita noon tungkol kay Andrei at sa pamilya
nito. Ubod ng yaman at karamihan sa mga negosyo ay mga ilegal. Sa pagkakaalam ko
rin ay sila mismo ay mga Mafia kung saan puro labag sa batas ang gawain.

Hindi ako kailanman natakot kay Andrei dahil ni minsan ay hindi siya nagpakita ng
rason para katakutan siya.

Maaaring si Mikhail ay kabilang sa kanila. Hindi imposible. Siya na ginawan ako ng

mali, bakit hindi ko rin magawang matakot sa kaniya?

Suminghap ako at pinuno ng hangin ang aking dibdib habang hawak ang walis tingting.
Kakatapos ko lang maglinis sa tapat ng bakuran namin. Day off ko sa coffee shop
kaya naman inubos ko ang buong araw sa paglilinis.

Wala sina Tatay at Nanay. Nagtungo sa kabilang isla para kuhanin ang bagong lambat
na in-order.

Hindi sinasadyang napatingin ako sa gawi ng bahay nina Andrei.

“Nasaan kaya si Mikhail ngayon?” wala sa sariling tanong ko.

Simula nung gabing ‘yon ay hindi na siya bumalik pa ng coffee shop. May isang
linggo na rin ang nakalilipas. Inihatid niya ako sa bahay noon kagaya nung una pero
wala siyang imik. Natatandaan ko pa na salubong rin ang mga kilay niya noon, tila
galit.

Hindi na rin ako nangiming kausapin siya. Nung mga sandaling iyon, wala akong ibang
nararamdaman kung misteryo para sa kaniya.
“Umalis na rin siguro,” dagdag ko pa.

Naglakad ako patungo sa bahay nina Andrei, bitbit pa rin ang walis tingting. Nang
makarating sa gate ay binuksan ko ito.

Ni minsan sa ilang taon na paninirahan niya dito ay hindi niya nilagyan ng kandado
ang gate niya. Masiyado siyang tiwala na walang mangangahas na gumawa ng kalokohan
sa kaniya. Kung sa bagay, pakiramdam ko ay wala namang uubra sa kaniya.

Pumasok ako sa loob ng gate. Kagaya ng nakasanayan, nagsimula akong walisin ang
ilang tuyong dahon na nakakalat doon.

“At sa habang panahon, ikaw ay makasama. Ikaw na lang ang siyang kulang-”

Mula sa pagkakayuko ay napahinto ako sa pagkanta nang marinig ang kalabog ng

pintuan mula sa loob ng bahay ni Andrei. Nilingon ko ang entrada, sarado naman ito.
Pero nasisiguro ko na may ingay na nanggaling mula sa loob.

Napatuwid ako ng tayo nang ang tila lagaslas naman ng tubig ang narinig ko. Bumilis
ang tibok ng puso ko nang maisip na may tao nga sa loob.

“Nariyan kaya sina Andrei? Pero ang sabi ni Tatay ay nasa Russia daw ito kasama ang
mag-ina niya.”

Mahigpit ang naging hawak ko sa walis at naglakad patungong entrada. Kung may
masama loob man sa loob, walang magagawa ang walis ko.

Iginala ko ang mga mata sa paligid. Nakakita ako ng medyo matabang kahoy na
nakasandal sa pader. Dahan-dahan at walang ingay ko ‘yong kinuha bago bumalik sa
main door.

Dinala ko ang kamay sa door knob. Kumalat ang lamig sa palad ko nang makitang bukas
‘yon.
“May t-tao nga.”

Lumunok ako, natapon ang kaba sa dibdib ko. Lumingon ako sa labas at nakitang
walang ibang tao sa paligid. Kung may maling nangyayari man sa loob, ako lang ang
makakakita.

“Bahala na.”

Walang ingay kong pinihit ang seradura at itinulak ito. Bakante ang sala, tahimik
na mas nagbigay dahilan para manglamig ako.

Dumiretso ako papasok sa kusina. Wala rin tao doon. Sinundan ko ang tunog mula sa
lagaslas ng tubig. Dinala ako noon sa kwarto ni Andrei.

Sandali. Mukhang sa banyo niya nanggagaling ang lagaslas ng tubig. Kung gano’n ay
may tao nga? Sino? Si Andrei ba?

Binabalot ng kuryosidad, naglakad ako patungo sa kwarto niya. Kumatok ako ng

tatlong beses.

“Andrei?” tawag ko. “Nariyan ka ba?”

Wala akong narinig na sagot. Huminto ang lagaslas ng tubig dahilan para mapaatras
ako.

Humigpit ang hawak ko sa kahoy. Malakas ang pakiramdam na may masamang nangyayari
sa likod ng pinto na ito. Hindi na nagdalawang isip pa, patulak kong binuksan ang
pintuan at humakbang papasok.

Walang tao sa loob nang igala ko ang mga mata. Ilang hakbang ang ginawa ko paabante
nang biglang bumukas ang pintuan ng banyo.

Gano’n na lang ang panglalaki ng mga mata ko nang lumabas ang malaking bulto ni
Mikhail.
Kaagad nagtama ang mga mata namin. Mamasa masa pa ang buhok niya, ang ilang butil
ng tubig ay mabagal na gumagapang sa nakalantad niyang dibdib. Tanging itim na
slacks lang ang suot niya. Walang saplot sa itaas at nakayapak ang mga paa.

“M-Mikhail...”

Bahagyang nagsalubong ang mga kilay niya habang titig na titig sa akin.

“You’re trespassing.” bungad niya kaagad sa akin.

Hindi ako nakasagot. Sa halip ay mariin akong nakatitig sa kaniya na para bang
hindi pa ako makapaniwala na nasa harapan ko siya.

Isinandal niya ang hubad na likod sa pader saka pinagkrus ang mga braso sa ibabaw
ng dibdib. Hindi sinasadyang bumaba ang mga mata ko sa tiyan niya. Impis na impis
‘yon. Naroon ang mga muscles at maging ang mga ugat pababa ay pansin na pansin.

Lumunok ako.

“Eyes up, Almira,” pukaw ni Mikhail sa akin dahilan para kaagad ako mapatingin sa
mukha niya. “What are you doing here?”

“Napadaan lang a-ako. Nakarinig ako ng ingay kaya a-akala ko may tao...” nauutal na
sagot ko dahil sa talim ng mga mata niya. “May tao nga.”

Tumungo ako, hindi sinasadyang napatingin sa mga kamay niya. Namumula ang mga buto
sa kamao niya, parehas na tila namamaga.

“Ano’ng nangyari sa mga kamay mo?” tanong ko nang tingnan siyang muli.

Tumaas ang kilay niya. “Why do you care?”

“Tinatanong ko lang dahil mukhang namamaga!” nakangusong sagot ko. “Saka bakit
narito ka sa bahay ni Andrei? Matagal ka na ba dito? Hindi na kita n-nakikita sa
coffee shop.”
Umangat ang gilid ng labi niya, nahahaluan ng sarkasmo.

“Missed me?”

“Hindi. Tinanong ko lang.”

Umalis siya mula sa pagkakasandal at mabagal na naglakad palapit sa akin. Unti-unti

akong umatras hanggang sa maramdaman ko na ang mini table sa likuran ko.

Mabilis kong nalanghap ang pabango niya nang ilang sentimetro na lang ang layo niya
sa akin. Titig na titig kami sa mga mata ng isa’t isa pero ang totoo ay gusto ko
nang magbaba ng tingin. Pakiramdam ko para akong kandila na unti-unting nauupos...
at siya ang apoy.

Dumulas ang mga mata niya sa kamay ko. Kinuha niya ang kahoy na naroon, tinitigan
iyon saka ngumisi. Sa tuwing ginagawa niya ang gano’ng klase ng ngisi ay para akong
nagliliyab. Hindi ko alam kung saang parte ng katawan ko.

Alam ko man pero... hindi ko magawang aminin. Ayaw ko.

Ibinalik niya ang kulay abong mga mata sa akin. “Fierce.”

“Akala ko kasi m-masamang tao ka-”

“I am,” napapaos ang boses na sabi niya. “Hell is empty because all the devils are
here. One of them is in front of you.”

Gusto kong kilabutan sa tono ng boses niya. Tila isang mabangis na lobo na ano mang
oras ay sasakmalin na ako.

Inihagis niya ang kahoy sa kung saan nang hindi inaalis ang mga mata sa akin.
Itinuon niya ang mga kamay sa drawer, sa magkabilang gilid ko.
Inilapit niya ang sarili sa akin, ang distansya ng mga mukha namin ay kakaunti na
lang. Pigil na pigil ang hangin na dumadaloy sa aking dibdib, pinipilit kong
suklian ang bawat titig niya sa akin.

“M-Mikhail-”

“You wanna know what the devil wants to do with you right now?” tanong niya sa
malalim na boses habang unti-unti pang inilalapit ang mukha sa akin. Nag-iwas ako
ng tingin, ang tungki ng matangos niyang ilong ay humaplos sa pisngi ko. “He wants
to taste you, Almira.”

Lumunok ako, biglang nanuyo ang lalamunan. May kung anong kumiliti sa bandang puson
ko, ang mga balahibo ay literal na nagtaasan sa lalim at gaspang ng boses niya.

Nagagalit na dapat ako sa kaniya sa mga oras na ito. Pero aaminin kong wala akong
lakas na gawin ‘yon dahil tila ba nasasabik rin ako sa ideyang ‘yon. Pakiramdam ko
ay bigla akong sumailim sa mga mahika niya at wala akong magagawa kung hindi ang
magpadala sa kaniya.

”And you won’t have any fucking choice but to let him...”

Nilingon ko siya. Kasabay ng pagtama ng mga mata namin ay ang pagsiil niya nang
marahas na halik sa labi ko.

Mabilis akong napahawak sa matitigas niyang mga braso. Wala mang karanasan sa
agresibong klase ng halik ay sinubukan kong sabayan ang bawat galaw niya.

Ibinuka ko ang bibig nang maramdaman ang pagpasok ng dila niya roon. Marahas niya
akong iniupo sa ibabaw ng mesa at mas hinalikan nang malalim at puno ng alab.

Gumapang paitaas ang kamay niya at mahigpit na hinawakan ang mahaba kong buhok.
Hinila niya ito kasabay ng paghiwalay ng mga labi niya sa akin.

Awtomatiko akong napatingala, hinihingal. Bumaba ang mga labi niya sa panga ko
paibaba sa aking leeg. Bawat halik na iniiwan niya ay tinutupok ako sa apoy ng
kamunduhan.
Bumagsak ang ulo ko patalikod at mariing napapikit nang maramdaman ang pagkakahila
niya sa suot kong duster. Lumantad ang dibdib ko, dumaan ang lamig doon.

“Ah!”

Gano’n na lang ang pagkislot ng katawan ko nang maramdaman ang init ng bibig niya
sa aking dibdib. Nagmulat ako ng mga mata at nagbaba ng tingin sa kaniya.

Nakayuko siya, kalebel ang aking dibdib. Nakapikit ang mga mata niya, ang mahabang
pilikmata ay nag-iiwan ng anino dahil sa pagtama ng sikat ng panghapong araw sa
amin.

Matapos pagsawain ang sarili sa aking mga dibdib ay itinaas niya ang laylayan ng
duster ko dahilan para lumantad ang underwear ko.

Lumuhod siya sa harapan ko. Nag angat siya ng tingin sa akin, mas lalong dumilim
ang mga mata na nababahiran na rin ng matinding pagnanasa.

Walang salita niyang hinila ang underwear ko hanggang sa umabot ito sa aking
talampakan. Ibinuka niya ang mga hita ko at ipinosisyon ang sarili.

“Mikhail!” histerikal na sigaw ko nang maramdaman ang labi niya sa aking

pagkababae.

“Ahh!”

Kumuyom ang mga kamay. Kasabay ng pagtingala ko ay ang pagpikit ng mga mata ko.
Wala sa sariling dinila ko ang mga kamay sa buhok ni Mikhail. Sa bawat haplos ng
mainit niyang dila ay siyang paghigpit ng kapit ko sa mga buhok niya.

Inilabas-masok niya ang dila, iniikot ito at halata ang panggigigil sa ginagawa.
Sinabayan rin ito ng daliri niya at pakiramdam ko ano mang oras ay mauubusan na ako
ng lakas.

“M-Mikhail,” nanginginig ang boses na tawag ko habang nananatiling nakatingala at

pikit ang mga mata.
Sa bawat haplos ng dila niya ay ang pagtindi ng sensasyong nabubuo sa kaibuturan
ko. Pakiramdam ko ay may sasabog at hindi ko magawang ipaliwanag kung ano ‘yon.

“Come in my mouth, Almira,” dinig kong sabi Mikhail. Ang timbre ng boses niya ay
nagbigay dahilan para mas lalo kong maramdaman ang bagay na nagwawala sa kaloob-
looban ko. “Let it go.”

Naging hudyat ang mga salita niya para pakawalan ko ang kakaibang sensasyon na
ngayon ko lang naramdaman sa buong buhay ko.

Humigpit ang hawak ni Mikhail sa magkabilang hita ko. Ang dila ay lalo pang idiniin
sa parteng iyon na mas lalong nagpabaliw sa akin.

Unti-unting pinakawalan ng mga kamay ko ang buhok niya nang humupa ang apoy sa
katawan ko. Nanghihina, isinandal ko ang likod sa pader habang pinagmamasdan si
Mikhail na ngayon ay nakatayo na sa harapan ko.

Muli niyang itinuon ang mga kamay sa magkabilang gilid ko. Inilapit niya ang mukha
sa akin at pinatakan ako ng halik sa gilid ng aking labi bago nangingisin akong
tinititigan sa mga mata.

“Innocent Almira... no more.” Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 7

Tulala ako pagpasok sa coffee shop kinabukasan. Simula nang makilala ko si Mikhail,
pansin ko na hindi na ako nagkakaroon pa nang maayos na tulog.

Ngunit iba kagabi. Magdamag akong nagpabaling baling sa kama, iniisip ang
kamunduhang bumalot sa amin sa nagdaang hapon.
Sa tuwing maiisip ko, palaging nagtataasan ang mga balahibo. Ramdam ko ang
matinding kiliti sa bandang ‘yon. Maging ang mga halik at haplos niya sa katawan
ko, pakiramdam ko ay naroon pa rin sa balat ko.

Paulit ulit kong itinatanong sa sarili ko kung bakit ako pumayag. Kung bakit ko
hinayaan na mangyari sa amin ang bagay na ‘yon. Hindi ko siya nobyo. Wala kaming
kahit na anong relasyon o pagkakaintindihan.

Inis pa nga kami sa isa’t isa dahil sa pangyayari noong una kaming magkakilala.

Ang totoo ay hindi ko rin alam. Ang kaya ko lang sagutin sa mga sandaling ito ay
matindi ang nararamdaman kong tensyon kay Mikhail sa tuwing magkakaharap kami.
Matindi ang pisikal na atraksyon ko para sa kaniya.

Kung nakakahiyang para sa isang babae ang magnasa sa isang lalaki, siguro nga ay
nakakahiya ako. Iyon lang ang naiisip kong sagot kung bakit nangyari ang bagay na
‘yon sa aming dalawa. Na hindi lang lalaki ang puwedeng pagnasahan ang isang babae.

Tama na, Almira. Huwag ka na magpaliwanag. Aminin mo nang gusto mo rin talaga ang
ginawa sa’yo ni Mikhail.

Bumuntonghininga ako habang nakapangalumbaba sa counter. Kakatapos ko lang mag-

serve ng order sa isang customer kaya ngayon ay bakante ako. Mas gusto ko pang may
ginagawa, nang sa gano’n ay hindi ko naiisip ang nangyari sa amin ni Mikhail.

Bakit kaya gano’n? Hindi ko naramdaman ang ganoong atraksyon para kay Andrei.
Ginusto ko siya pero sa tuwing nagkakalapit kami, walang kakaibang tensyon. Hindi
katulad ng kay Mikhail — para kaming parehas nagliliyab sa tuwing magdidikit kami.

“Kung sa bagay... hindi rin naman nagbigay motibo si Andrei para makaramdam ako sa
kaniya ng gano’n.”

Mula sa pangangalumbaba ay napatuwid ako ng upo nang makita ang pagpasok ni Mikhail
sa pinto ng coffee shop. Diretso ang mga mata niya. Hindi man salubong ang mga
kilay niya ay mukha pa rin siyang galit — na natural na ata sa kaniya dahil sa
dilim ng mga mata niya.
Gwapong gwapo siya sa suot na itim na polo shirt at maong na pantalon. Medyo hapit
‘yon sa katawan niya. Ang ilang ugat sa braso ay bakat at pansin na pansin sa
mapuputi niyang balat.

Sinundan ko siya ng tingin. Inakala ko na hindi niya ako mapapansin lalo na at nasa
gilid ako nang bigla siyang lumingon sa gawi ko.

Halos magwala ang puso ko nang tumaas ang sulok ng labi niya habang nakatingin sa
akin. Bago pa ako makagawa ng reaksyon ay binawi niya na ang tingin niya at
nagdiretso sa paglalakad papasok.

“Uy, narito ulit ang pinsan ni Sir Andrei. Ang tagal rin niya hindi nagpunta dito,
ano?” Si Imee na kalalabas lang ng kitchen.

Nilingon ko siya at tipid lang na nginitan. Sumunod si Jennifer hawak ang mga
styrofoam cup na ginagamit sa frappe.

“Naku! Ang sungit naman niyan. Kapag kinukuha ko ang order ay tanging iling lang
ang isinasagot. Ayaw daw pero kapag itong si Almira na ang kukuha ay may o-orderin
naman pala.” busangot na sabi ni Jennifer.

Sinulyapan ako ni Imee, nangingisi. “Baka type ka niyan, Almira? Sobrang gwapo.
Gwapo rin si Sir Andrei pero tingin ko mas gwapo iyan. Nakapanood ka na ba ng mga
pelikula na mga taong may lahing lobo ang bida?” Humagikhik siya. “Iyong male alpha
kung tawagain nila? Nakapanood ako nung nakaraan, sobrang gwapo nung bidang lalaki!
Parang iyang pinsan ni Sir Andrei, madilim ang mga mata. Hindi kaya isa siyang
taong lobo?”

Umikot ang mga mata ni Jennifer. Maging ako ay natawa rin sa mga pinagsasabi ni
Imee.

“Iyan ang napalala mo kakapanood ml ng ganiyan? E, kung sabihin ko ‘yan sa kaniya

para lapain ka niya?” nakangiwing asik ni Jennifer.

“Ay okay lang! Mukhang masarap manglapa. Iyong isang hagod pa lang ng dila,
makakalimutan mo na kaagad ang pangalan mo sa sarap.” Humagikhik si Imee.

Nag-iwas ako ng tingin, ang pisngi ay tila inaapoy. Pumihit ako paharap sa labas at
nagkunwaring abala sa pag-aayos ng mga gamit na naroon.

Mabilis na bumalik sa ala-ala ko ang gwapong itsura ni Mikhail habang nakaluhod at

sinasamba ang parte sa gitna ng mga hita ko.

Ang pagdidikit ng mga kilay niya, ang pagpaling ng mukha niya sa bawat halik na
ginagawa niya at ang mga labi niyang halos bumaliw sa akin.

“Kuhanin mo na ang order no’n, Almira.” pukaw ni Jennifer sa kamunduhang bumabalot

sa isip ko.

“Ah, o-oo. Pupuntahan ko na.”

Pinagpag ko ang apron na suot at kinuha ko ang menu na nasa ibabaw ng counter.
Hindi masiyadong matao kaya naman kaagad ko siyang nakita. Sa dating puwesto siya
nakaupo.

Wala siyang laptop ngayon. Nga lang, sa cell phone niya naman siya nakatuon at
mukhang doon naman abala.

Mas mabilis ang takbo ng puso ko ngayon habang papalapit. Nang nasa harapan niya na
ay tahimik kong inilapag ang menu sa mesa. Gumapang ang mga mata niya doon.

Ibinaba niya ang hawak na cell phone sa mesa at kinuha ang menu. Pinasadahan niya
ito ng tingin, salubong ang mga kilay.

“Sit down.”

Kumurap ako. “Ha?”

“Sit beside me.”

Nasa harapan niya ang isang upuan. Bakit sa tabi niya ako uupo? At saka, bakit niya
ako pauupuin?
“Hindi puwede. Nasa trabaho ako.”

“Hmm. Should I call Andrei then and tell him that I want you to sit beside me?”

Ang demanding ng tono niya, nababahiran ng kapangyarihan. Dapat ako makaramdam ng

inis para sa kaniya pero parang hindi ko magawa.

Hinila ko ang upuan sa harapan niya. Malalalim siyang bumuntonghininga, hindi pa

rin inaalis ang mga mata sa menu.

“Beside me, Almira.”

Ngumiwi ako. Hindi ko inasahan ang ginawa niyang paghila sa silya mula sa isang
mesa na siyang nahawakan rin ng isang lalaki.

“Ako ang u-unang nakakita dito!” sabi nung lalaki.

Napatayo ako dahil nakakaamoy ako ng gulo.

Mula sa menu ay tamad na nag-angat ng tingin sa kaniya si Mikhail. Nagdilim ang

mukha nito.

“I touched it first,” malalim ang timbre ng boses ni Mikhail nang sabihin niya
‘yon. “Go and fucking get another chair for you.”

Lumunok ang lalaki habang titig na titig kay Mikhail. Nagbaba siya ng tingin sa
upuan bago walang sabing tumalikod, nagmamadali pa.

Nilingon ko siya at sinundan ng tingin. Lumabas na ito ng coffee shop. Sumimangot

ako nang tingnan muli si Mikhail. Nagtama ang mga mata namin. Inosente siyang
nakatingin sa akin na akala mong hindi nangsindak ng customer.

“Tinakot mo naman ‘yung tao!” mahina ang boses na asik ko.

Ngumisi siya. “I don’t have to scare people just to follow me, Almira. Fear comes
out naturally when they see me.”

Kung sa bagay, sa paraan pa lang ng tingin niya ay nakakatakot na. Tipong mahirap
titigan dahil literal na matatalo ka lang. Kapag nagsalita siya, maramdaman ang
matinding awtoridad at kapangyarihan mula sa kaniya.

“The chair is waiting for you.” pukaw niya sa pagkakatulala ko.

Kumurap kurap ako at tiningnan ang bakanteng upuan sa harapan ko. Abala na ulit si
Mikhail sa menu, tila ba may hinahanap na wala naman doon.

Naupo na ako sa tabi niya. Lumingon pa ako sa counter at nakita roon sina Imee at
Jennifer na nakatingin sa gawi ko, tila inaasar ako base na rin sa tingin na
ipinupukol nila sa akin. Umiling lang ako bilang sagot.

“What’s your specialty here? I can’t find anything that piques my interest.” aniya
habang pinapasadahan pa rin ng tingin ang menu.

“Ano ba’ng gusto mo? Pasta? May salad rin kami. Lahat naman masarap.”

“What do you prefer?” nag angat siya ng tingin sa akin.

“Bakit ako ang tinatanong mo?”

Hindi siya sumagot. Sa halip ay mariin niya lang akong tinitigan sa mga mata
dahilan para mailang ako. Hindi ako nag ayos ng mukha kanina. Hindi naglagay kahit
kaunting make up dahil na rin sa antok na nararamdaman.

“You didn’t get enough sleep.” seryosong sabi niya.

Paano niya naman nasabi ‘yon? Hindi kaya pansin dahil sa eyebags ko?
Kinapa kapa ko ang ilalim ng mga mata.

“Hindi naman. Sadyang ganito na ang mga mata ko-”

“Liar. Your eyes did not look that way yesterday,” ngumisi siya. “Did my tongue
leave you at trouble?”

Namilog ang mga mata ko. Ramdam ko ang pag-aapoy ng aking pisngi, hindi inaasahan
na diretso niya akong ipapahiya.

“Huwag kang maingay. Baka may makarinig sa’yo!” asik ko at inilapit pa ang mukha sa
gawi niya. “Baka kung ano ang isipin nila!”

Mas inilapit ni Mikhail ang sarili niya sa akin. Bahagya niyang itinabingi ang ulo,
ang labi ay malapit na sa bandang tainga ko. Halos magtaasang ang mga balahibo ko
nang maramdaman ang dampi ng hininga niya gilid ng aking leeg.

“That’s a secret only the two of us can know.”

Unti-unti niyang inilayo ang sarili sa akin. Naglapat ang mga mata namin saka
ibinigay ang menu sa akin.

“Serve me anything you want,” may pinalidad niyang sabi. “Get something for
yourself, too. Eat with me.”

“Naka duty ako. Hindi puwede iyang gusto mo.”

Tumaas ang kilay niya habang ang kamay ay mahinang tumatapik sa mesa. Sa paraan ng
tingin na ibinibigay niya sa akin, para bang sinasabi niya na huwag ko na siyang
subukan.

“Try me then.”

Hindi na ako nagtaka pa nang mangyari nga ang gusto niya. Sinabi ng manager namin
sa restaurant na gusto raw ako makasama ni Mikhail sa mesa. Naging tampulan tuloy
ako ng tukso nina Imee. Sa huli, wala na akong nagawa.

Dinalahan ko si Mikhail ng pasta at salad. Simpleng sandwich lang sa akin dahil

busog pa naman ako.

Tahimik lang kami nung kumain. Hindi siya nagbukas ng tema, gano’n rin ako. Palagi
kong napapansin ang namamaga niyang mga kamao. Hindi na nakatiis pa, nagtanong ako
sa gitna ng pagkain namin.

“N-Napaano ‘yang mga kamay mo?”

“Punched alot of assholes.” sagot niya matapos uminom ng tubig, ang mga mata ay
nasa harapan.

“Nakipag away ka?”

“Part of my life.”

Ano ang ibig niyang sabihin? Paanong parte na ng buhay niya ang pakikipag away?
Pero sandali. Hindi ba’t Mafia siya? Hindi pa sigurado pero inaasahan ko na. Lalo
na nung gabing may tinutukan siya ng baril.

“Bakit?” iyon na lang ang naitanong ko.

Tiningnan niya ako sa malamig na paraan. Gusto ko pagsisihan kung bakit tinanong ko
pa. Sana ay nanahimik na lang ako.

“You are not allowed to know.”

Tumango ako, hindi na nagsalita pa. Ang mga kagaya nila ay nasisiguro kong pribado.
Hindi ko lang talaga napigilan ang sarili lalo na at mukhang sariwa pa ang pamamaga
sa mga buto ng kamay niya.

Mabilis na lumipas ang maghapon. Ako ulit ang naiwan sa gabi at nakatokang magsara
ng coffee shop. Si Mikhail na lang ang naiwang tao sa loob.

Hindi siya umalis sa maghapon. Lalabas lang sandali habang may kausap sa cell phone
at kaagad rin namang bumabalik.

“Hindi ka pa uuwi? Sarado na ang shop.”

Naisara ko na lahat ng pintuan at bintana, maging ang mga blinds ay naibaba ko na

rin. Patay na rin ang ilang ilaw at ang nasa bandang gawi na lang ni Mikhail ang
bukas.

Tumayo siya. Dahil sa tangkad niya sa akin ay kinailangan ko pa siyang tingalain.

Nagbaba siya ng tingin sa akin. Ang repleksyon mula sa dim light ay tumatama sa mga
mata niya.

“After you.”

Sinadya niya bang magpaabot ng gabi dito para masabayan ako? Saan ba siya uuwi? Sa
bahay ba nina Andrei?

Tumango ako at tumalikod na, hindi na nagtanong pa. Nakakailang hakbang pa lang ako
nang hawakan niya ako sa aking siko at hilahin pabalik sa kaniya.

Kusang tumuon ang mga palad ko sa dibdib niya. Nag angat ako ng mga mata,
nagtitigan ng ilang segundo bago ko naramdaman ang paglapat ng labi niya sa akin.

Nanigas ang katawan ko sa biglaan niyang pag-atake. Gumapang ang mga kamay niya sa
bewang ko, marahang humahaplos doon. Ang mga halik niya ay agresibo, mapaghanap.

“Part your lips, Almira,” bulong niya sa pagitan ng mga labi namin.

Tila alipin ang mga labi ko, mabilis na sumunod sa gusto niya. Ibinuka ko ito.
Kaagad kong naramdaman ang pagpasok ng mainit niyang dila sa bibig ko, naghahamon.

Awtomatikong bumaba ang mga kamay ko sa bewang niya, mahigpit na napakapit sa

laylayan ng polo shirt. Mabilis akong dinala ni Mikhail sa mundo ng temptasyon.
Tinugon ko ang bawat halik niya, ibinabalik ang init na ipinaparamdam niya sa akin.

Naramdaman ko ang pag upo niya sa mesa. Ibinuka niya ang mga hita at marahan akong
hinila patungo sa gitna ng mga ito.

Ipinulupot ko ang mga kamay paikot sa batok niya at mas inilapit ang sarili.
Mabigat ang bawat paghinga niya, sinasabayan ang akin.

Bumaba ang mga labi niya sa panga papunta sa leeg ko. Tumingala ako, napapapikit at
nagpapaubaya sa nais niyang gawin. Ang mga kamay niya ay marahang humahaplos sa mga
dibdib ko.

“Ah, Mikhail,” nanghihina ang boses na tawag ko.

“Can you feel it, Almira?” napapaos na tanong niya habang patuloy sa paghalik sa
aking leeg. “The tension we’re both creating whenever we’re this close...”

Akala ko, ako lang ang nakakaramdam.

“O-Oo.”

“It’s fucking killing me.”

Sa gitna ng paghalik niya sa aking leeg ay unti-unting pagkalas niya sa butones ng

suot kong long sleeve. Tila siya isang eksperto na sa isang pitik lang ng mga
daliri, wala na akong saplot.

Pinaglandas niya ang mga kamay niya sa hubad kong dibdib. Isang singhap ang
kumawala sa akin nang sakupin ng mainit niyang labi ang tuktok ng dibdib ko.

Pinanood ko siyang manggigil doon. Bawat galaw ng dila ay tila nasasabik,

naghahanap at hindi mapakali. Kinagat ko ang labi, ramdam ang matinding apoy na
unti-unting tumutupok sa akin.
Habang sabay na pinaglalaruan ng kamay at dila niya ang dibdib ko, ang isang kamay
niya ay gumapang sa pantalong ko at tinanggal iyon mula sa pagkakabutones. Para
bang sanay na sanay na siya dahil kung ako ay dalawang kamay pa ang ginagamit sa
pagtatanggal ng butones, siya ay isa lang.

Tumayo siya mula sa pagkakaupo sa mesa at hinawakan ako sa bewang. Saglit na

nagtama ang mga mata namin. Doble ang dilim no’n, mapungay.

Pinagpalit niya ang posisyon naming dalawa. Ako na ngayon ang nakasandal sa haligi
ng mesa. Titig na titig sa mga mata ko, hinila niya pababa ang suot kong pantalon
kasabay ng pagluhod niya.

Hinalikan niya ako sa aking tiyan, ang labi ay mabagal na naglandas pababa sa aking
puson. Tumingin siya sa mga mata ko. Gano’n na lang ang pag init ng pisngi ko nang
hilahin niya ang garter ng underwear ko gamit ang kaniyang ngipin habang titig na
titig sa akin.

“M-Mikhail...” mahina ang boses na tawag ko sa kaniya, ang tuhod ay literal na

nawawalan na ng lakas.

Hindi niya tuluyang inalis ang underwear ko. Hanggang ibaba lang ito ng mga binti
ko na tila ba sinadya niya. Tumayo siya, hindi ako nilulubayan ng mga mata niya.

Walang salita niya akong pinihit patalikod dahilan ng pagkakatuon ng mga palad ko
sa mesa. Pinaghiwalay niya ang mga binti ko, limitado lang dahil sa underwear
nakasuot roon.

“Bend over.” utos niya at bahagyang itinulak ang likod para yumuko.

Lumunok ako nang halos sumayad na ang pisngi ko sa bilog na lamesa. Ang lamig no’n
ay kumalat rin sa dibdib ko pababa sa aking tiyan. Ang mga kamay ko ay nakakapit na
sa haligi nito, aamining mataas ang antisipasyon para sa susunod na mangyayari.

“Ah!”

Gano’n na lang ang tindi ng pagkapit ko sa haligi ng maramdaman ang paghagod ng

dila ni Mikhail sa parteng iyon mula sa likuran ko, pinaghiwalay pa lalo ang mga
binti ko.
Halos dumugo na ang labi ko mula sa pagkakakagat habang dinadama ang bawat paghagod
ng labi at dila niya roon. Maging ang daliri niya ay hindi rin nagpahuli na siyang
naging dahilan para maramdaman ko ang pagyanig sa kaloob looban ko.

Kung hindi nahawakan ni Mikhail ang bewang ko, nasisiguro kong bumagsak na ako sa
sahig dahil sa panglalambot.

“Brace for another mind blowing orgasm,” dinig kong sabi niya.

Hindi ko na nagawa pang intindihin ‘yon dahil tila nawawala na ako sa sarili. Tunog
ng kalansing ng belt at ang pagbukas ng zipper ang narinig ko.

“M-Mikhail...” tawag ko nang maramdaman ang kaniya sa parteng ‘yon.

Alam kong magiging masakit dahil unang beses ko ito. Pero sa mga oras na ito, wala
akong maramdaman na pag aalinlangan.

Naging marahan ang pagpasok niya. Pumikit ako nang mariin dahil sa sakit na
naramdaman. Sumilip ang luha mula sa gilid ng mga mata ko dahil sa matinding kirot.

“You’re a virgin,” aniya kasunod ang isang malutong na mura. “Just as I thought.”

Hindi ako sumagot, ang sakit sa bandang iyon ay masiyadong matindi dahil ramdam ko
ang kalakhan niya.

Marahang humaplos ang mga kamay niya sa magkabila kong bewang, tila pinakalma ako.

“Stay still, Almira. I won’t move right away.”

Hindi ko alam kung mawawala ba ang sakit kung hindi siya gagalaw.

Sinubukan ko.
“I said don’t fucking move!” mariing ang boses niya, nakakagulat na may bahid ‘yon
ng pag-aalala.

Hinila niya ako patayo dahilan para mawala ang kalakhan niya sa akin. Nagkaharap
kaming dalawa. Tinitigan niya ako, ang mukha ay nagdilim ng tumama ang mga mata
niya sa mga luha sa pisngi ko.

Pinangko niya ako at walang salitang inihiga sa isang malaking couch na naroon,
sapat lang para sa aming dalawa. Kinubabawan niya ako, yumuko at pinatakan ako ng
halik sa aking noo.

Kahit na kaunting liwanag lang ang mayroon kami ay kitang kita ko ang mga tila
namamagang ugat sa mga braso niya na siyang lantad sa bawat galaw niya.

Ipinosisyon niya ang sarili sa mga paanan ko. Hinawakan niya ang magkabilang likod
ng binti ko at isinampay ang mga ‘yon sa magkabilang balikat niya.

Nagbaba ako ng tingin sa parteng ibaba niya. Nanglaki ang mga mata ko nang makita
kung gaano iyon nagmamalaki. Hindi ko mawari kung paanong nagkasya sa akin ‘yon
kanina.

“Ready?” tumaas ang sulok ng labi ni Mikhail dahilan para tingnan ko siya sa mukha.
“This will be hard.”

Nanuyo ang lalamunan ko. Hindi niya na hinintay pa ang sagot ko at marahas nang
pumasok sa akin. Bahagya akong napasigaw sa kirot na kaagad ko rin naman
nakasanayan.

Pinaikot ni Mikhail ang mga kamay sa magkabila kong hita at gumalaw sa agresibong
paraan. Nauubusan na ako ng lakas, ang ulo ay halos lumaylay na sa couch. Ang
mahabang buhok ay sumasayad na sa sahig dahil sa rahas ng bawat pagpasok niya.

“Fuck!” nangigigil na mura niya, ang ugat ay halos bumakat na rin sa leeg niya.

Lalong bumilis ang bawat galaw niya. Hindi ko na alam kung ang sakit na
nararamdaman ko ngayon ay dahil ba sa sensasyon na dulot ng marahas na galaw niya
sa ibabaw ko.
Inalis niya ang mga binti ko sa ibabaw ng mga balikat niya at mas umibabaw sa akin.
Hinawakan niya ang magkabila kong bewang at mas diniinan pa ang bawat pagpasok.

“Ah! Mikhail!”

“Cum with me, Almira.” aniya sa napapaos na boses.

Ilang marahas na galaw pa mula sa kaniya ay sabay na nanginig ang mga katawan
namin. Ang bilis ay unti-unting bumagal hanggang sa maramdaman ko ang init sa
kaloob looban ko. Ilang mura ang kumawala mula sa kaniya bago siya nanghihinang
bumagsak sa ibabaw ng dibdib ko.

“Damn it.” bulong niya habang ang mukha ay nasa dibdib ko.

Mabigat ang bawat paghinga ko, ramdam ang matinding pagkapagod.

“I am your first. Should I thank you?” marahan siyang natawa, walang bahid ng pang-
iinsulto.

Hindi ako sumagot. Nag angat siya ng tingin sa akin. Tinitigan niya ako sa mga
mata, may kung anong emosyon doon. Sa sobrang pagkapagod ay hindi ko na magawang
pangalanan ‘yon.

Bahagya niyang itinaas ang sarili at nilapatan ang labi ko ng isang halik. Muli
niya akong tinitigan.

“No thank you for now,” bulong niya. “We will do it again. You will experience it
again... only with me.” Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 8

Ilang araw akong hindi nakapasok sa trabaho. Masama ang pakiramdam ko, literal na
nilalagnat. Hindi maintindihan nina Nanay kung ano ang pinagmulan pero ako... alam
ko.

Sinabi ko na napagod lang ako sa trabaho. Pero ang totoo, nabigla ang katawan ko
nung gabing ‘yon. Hindi ko inaasahan ang sakit sa bandang ‘yon na tatagal ng ilang
araw. Hindi ko akalaing iindahin ko.

Gano’n ba talaga? Magkakalagnat matapos ‘yon? Hirap akong maglakad at maging sa pag
ihi ay gano’n rin. Gusto ko sana itanong kay Nanay ang tungkol doon, kung gano’n ba
talaga ang nararanasan matapos ang gawin ang bagay na ‘yon.

Pero siyempre ay hindi maaari. Baka kapag sinabi kong may nangyari sa amin ni
Mikhail, himatayin siya. Si Tatay ay siguradong magagalit rin sa akin. Kahit pa
nasa tamang edad ako, mali pa rin na hinayaan kong may nangyari sa amin lalo na at
wala naman kaming relasyon.

Kakakilala pa lang namin. Ilang beses pa lang nagkita pero ayun at daig ko pa ang
babaeng kaladkarin dahil sa nangyari. Ni hindi ako pumalag. Hinayaan ko ang
sariling magpadala sa apoy ng pagnanasa sa kaniya.

Sa kabila no’n, wala akong nararamdaman na pagsisisi. Ginusto ko ang bagay na ‘yon.
Hindi niya ako pinilit. Mali man kung iisipin, kung sakaling tanungin ako kung
gugustuhin ko mangyari ulit ‘yon sa pagitan namin, gano’n pa rin ang magiging
desisyon ko.

Mula sa pagkakahiga sa kama ay nakita ko ang pagpasok ni Nanay sa kahoy na pintuan.

Medyo maayos naman na ang pakiramdam ko kumpara nung mga nakaraang araw. Hindi pa
nga lang ako pinapasok ni Tatay dahil baka mabinat daw ako.

Hindi ko lang rin inaasahan na tatawag pa siya kay Andrei para sabihin na hindi ako
nakakapasok. Ayaw niya kasing kung ano ang isipin nito. Tuloy ay nag chat pa siya
sa akin kagabi para kumustahin ako.

“May bisita ka, Almira.” seryoso ang mukha na sabi ni Nanay.

Kumunot ang noo ko. “Bisita po?”

Inisip ko baka sina Jennifer at Imee ang tinutukoy ni Nanay. Nakaramdam ako ng tuwa
sa puso dahil naalala nila ako. Kahit pa araw-araw naman nila ako kinukumusta sa
text. Hindi rin talaga siguro sila sanay na hindi ako nakikita.

“Lumabas ka na, anak. Huwag mo paghintayin ang bisita mo.”

Tumango ako at pilit na bumangon kahit medyo mabigat pa ang katawan ko. Lumabas na
rin si Nanay. Hindi na ako nag aksaya pang magpalit ng damit. Tanging pajama at
malaking puting t-shirt lang ang suot ko.

Kahapon pa ang huling ligo ko. Hindi pa naman siguro ako mabaho. Malamang naman ay
hindi ako aamuyin nina Imee.

Pero sandali. Wala ba silang pasok? Hindi naman nila day off.

Ah, siguro ay naka lunch break lang.

Binuksan ko ang pintuan ng kwarto at lumabas na. Maliit lang ang bahay namin kaya
naman ilang hakbang lang ay nasa sala na ako.

Tila gusto kong tumakbo pabalik sa kwarto nang maabutan ko si Mikhail na nakatayo
sa sala. Nakapaloob ang mga kamay niya sa bulsa ng pantalon habang tinitingnan ang
litrato ko na nakasabit sa kahoy na dingding.

Lumingon siya sa gawi ko. Nagliparan ang mga paru-paro sa tiyan ko nang magtama ang
mga mata namin.

“M-Mikhail...” tawag ko.

Ano’ng ginagawa niya dito?

Marahan siyang nagbuntonghininga at tuluyan na akong hinarap. Naglakad siya patungo

sa gawi ko. Lalo akong nahirapan igalaw ang mga paa ko. Tila ba nabaon na sa
simento.

Walang imik si Mikhail nang huminto sa harapan ko. Titig na titig siya sa akin.
Hindi naman salubong ang mga kilay kagaya ng dati pero malalim pa rin ang paraan ng
pagtitig niya.

“B-Bakit...” napapakurap na tanong ko. “...ka narito?

Hindi siya sumagot. Sa halip ay dinala niya ang kamay niya sa pisngi ko na para
bang pinapakiramdam ‘yon.

“What happened?” tanong niya matapos ibaba ang kamay.

“Saan?”

“Bakit ka nagkasakit?”

Ngumuso ako. Sasabihin ko ba ang dahilan sa kaniya? Huwag na lang. Baka marinig pa
ni Nanay at kung ano ang isipin. Dire-diretso pa naman ang bibig nitong si Mikhail.

“Nagta-Tagalog ka pala?”

Nagsalubong na ang mga kilay niya. “My mother is a Filipina. Hindi ako purong
Russo.”

Tumango ako. Ang totoo ay alam ko naman na ‘yon. Iniiba ko lang ang usapan dahil
nagtataka ako kung bakit siya narito. Ayoko rin talaga sagutin ang tanong niya kung
ano ang nangyari sa akin.

“Care to answer me now? What happened to you?”

Wala pa rin pala akong ligtas.

“Wala naman. Lagnat laki lang.”

Bumusangot siya. “What the fuck is that?”

“Lagnat! Fever! Hindi mo alam?”

“Tss. I know what lagnat or fever is. Bakit may laki?”

Hindi ko napigilan ang matawa sa ekpresyon ng mukha niya. Tila siya iritado dahil
hindi niya kaagad naiintindihan ang sinabi ko. Halata naman sa kaniya na madaling
uminit ang ulo niya kaya naman hindi na ako nagtataka na simpleng ganito na lang ay
naiirita na siya.

“Huwag mo na pansinin ‘yon. Bakit ka nga narito?”

Huminga siya nang malalim. “You have been absent for days.”

“Nagkasakit nga dahil-”

“Dahil?”

Ngumuso ako, nag-iwas ng tingin sa kaniya. Mukhang wala akong lusot sa kaniya pero
hindi ko talaga sasabihin.

“Dahil sa akin?” segunda niya.

Mabilis akong nag-angat ng tingin sa kaniya, nanglalaki ang mga mata. Biglang
nanuyo ang lalamunan ko nang makita ang pang-aasar sa mga ngisi niya.

Pigil ang aking hininga, bahagya siyang yumuko palapit sa akin na astang may
ibubulong sa tainga ko.

“Am I that huge?” napapaos ang boses na tanong niya. Pumikit ako nang mariin.
Simpleng boses ay naghahatid ng kiliti sa sikmura ko. “Had to ask you this through
soft whisper. Your mother is just around.”

“Kaya lumayo ka na para hindi ka niya makita. Baka kung ano ang isipin niya.”

Bahaw siyang natawa. Pansin ko na simula nang may gawin kami sa bahay ni Andrei ay
hindi na siya gano’n kasungit sa akin. Nga lang, madalas ay sarkastiko siya kung
kausapin ako. Gano’n na talaga siguro siya. Ang sabi nga ni Olivia ay ito ang
masungit sa lahat ng magpipinsan.

“Answer my question first, woman. Am I that huge?”

“Mikhail!”

Muli siyang natawa. Umayos siya ng tayo at diretso akong tinitigan sa mga mata.

“Don’t worry. I already know the answer to that.”

Ngumiwi ako. “Alam mo naman na pala nagtatanong ka pa.”

Tumaas ang sulok ng labi niya. “I want to hear it coming from your own lips.”

Sinamaan ko siya ng tingin. Mukha namang walang epekto sa kaniya kahit magmukha pa
akong galit. Nginingisian niya lang ako. Sabagay. Hindi naman rin kasi ako totoong
nagalit.

“Let’s have lunch.”

Umiling ako. “Wala akong gana.”

“Pilitin mo. Haven’t seen you for the past few days and you already look thin.”

Nagbaba ako ng tingin sa katawa ko. Sakto lang naman ang kapayatan ko pero dahil
malaki ang suot na t-shirt ay mas lalong nagmukhang payat.

“Oversized kasi ang t-shirt ko kaya akala mo lalo akong pumayat.”

Bumaba ang mga mata niya sa katawan ko saka tumango tango.

“Let me see you without that shirt on then,” mahinahong bulong niya na para bang
ang simple lang ng hiling niya. “Wanna see if you look thinner just because of
that.”

Umiling ako, napapahingang malalim. Sa huli, wala akong nagawa kung hindi ang
pumayag na kumain kami ng tanghalian sa labas. Nakakasupresa pang ipinagpaalam niya
ako kay Nanay.

Nakakatawa lang dahil poker face siya nung humingi ng permiso kay nanay. Hindi
mukhang napipilitan pero hindi lang rin talaga bagay sa kaniya ang magmukhang
magalang.

“Saan ba tayo kakain? Sa kabilang isla pa?” tanong ko, mabagal ang lakad.

Medyo masakit pa rin sa bandang iyon pero kaya naman. Nga lang, hindi maiwasan
makaramdam ng kirot dahil para itong nabugbog.

Sinulyapan ako ni Mikhail habang naglalakad kami sa dalampasigan. Tumingin siya sa

mga binti ko, nangingisi.

“Sorry for that. I am just too big for you.”

Tila may nagsiga ng apoy sa mga pisngi ko. “Ang laking tao mo, Mikhail. Tingnan mo
naman ako kumpara sa’yo.”

Natawa siya, kagat ang ibabang labi. “Yeah. My sweet little island girl.”

Nakaramdam ako ng kiliti sa tiyan ko sa naging paraan ng pagtawag niya sa akin.

Sinulyapan ko siya ngunit nasa daan na ang mga mata niya.
Tumingala ako nang makarinig ng ingay mula sa helicopter. Nasa malayong direksyon
iyon ng dagat, patungo sa gawin namin.

“Saan mo ba g-gusto kumai-”

Hindi ko na naituloy pa ang sinasabi ko nang sunod-sunod na putok ng baril ang

tumama sa buhanginan!

“Fuck!” malakas na sigaw ni Mikhail.

Natuon ang mga mata ko sa helicopter kung saan tanaw ang isang lalaki na nakatayo
sa gilid no’n, nakaitim at ang kislap mula sa baril ay pansin na pansin.

“M-Mikhail-”

Marahas niya akong hinila payuko sa buhanginan. Sabay kaming dumapa rito habang ang
tama ng baril ay patuloy pa rin sa pagsabog sa buhanginan.

Pumikit ako nang mariin, inilagay ang mga kamay sa ibabaw ng ulo sa takot na baka
tamaan ako.

“Don’t move!” sigaw ni Mikhail.

Sinubukan ko imulat ang mga mata ko. Gano’n na lang ang kalabog ng puso ko nang
makita siyang bumunot ng baril mula sa bewang niya at itinutok ‘yon sa direksyon ng
helicopter.

Nanginig ang mga kamay ko nang makita ko ang pagdaplis ng baril sa balikat niya.
Kumalat ang sariwang dugo sa puting t-shirt niya.

“Mikhail, ‘yung b-balikat mo!” nauubusan ng hangin ang dibdib na sabi ko.
Hindi niya ako pinansin. Patuloy pa rin siya sa pagpapaputok ng baril na siyang
bumibingi na sa akin. Nagpatuloy ang palitan ng putok mula sa helicopter at kay
Mikhail.

Tumingin ako sa paligid at halos ang ilan sa kapit bahay ay nagtatakbuhan.

“Almira, anak!” sigaw ni Tatay astang lalapit sa akin.

“Tay, diyan ka lang!!!” sigaw ko.

Napatingin ako sa gawi ni Mikhail nang marahas niya akong i-angat mula sa
pagkakadapa sa buhanginan. Hinila niya ako patakbo patungo sa bahay namin habang
patuloy pa rin sa pagsaboy ang mga buhangin dahil sa putok ng baril.

“Run faster, Almira!” sigaw Mikhail.

“Anong n-nangyayari? Bakit may b-barilan-”

“Just run!”

Habang tumakbo ay hindi pa rin tumitigil si Mikhail sa pagbaril sa gawi ng

helicopter. Pilit niya akong sinasangga mula sa mga putok, maswerteng hindi na ulit
siya tinatamaan.

Ano ba ang nangyayari? Bakit may ganito? Bakit tila pinupuntirya kami? Si Mikhail?

Sinalubong ako nina Tatay at Nanay, ang mga mata ay punong puno ng pag-alala.

“Please get inside.” utos ni Mikhail sa mga magulang ko, kalmado ngunit halata ang
pagiging alerto.

Iniupo niya ako sa sala, hawak sa magkabilang braso. Tumama ang mga mata ko sa
balikat niyang halos mapuno na ng dugo.
“M-Mikhail, m-may tama ka ng bari-”

“I’m fine. Don’t leave your house until it’s already safe outside,” tumingin siya
sa gawi ng mga magulang ko. “Please always lock the door. I’ll make sure you will
be fine here.”

“Ano ba ang nangyayari, Sir Mikhail?” may pag-aalala sa boses ni Tatay.

“Can’t give you answer right now. I have to go.”

Bumaling si Mikhail sa akin. Yumuko siya at pinatakan ako ng halik sa noo.

“Please take care of yourself.”

Isang beses niya pa akong tinitigan sa mga mata bago mabilis na tumalikod. Malalaki
ang hakbang niya patungo sa pintuan. Natanaw ko ang pagbunot niya ng isa pang baril
mula sa likod ng pantalon niya hanggang sa tuluyan na siyang nakalabas.

Nagkatinginan kami nina Tatay. Rinig pa rin ang malalakas na putok ng baril dahilan
para mas lalong kumalabog ang puso ko.

Tumayo at tumakbo patungo sa bintana kung saan tanaw si Mikhail.

“Almira!” pasigaw na tawag ni Tatay.

Sumilip ako at nakita si Mikhail na tumatakbo patungong dalampasigan, patuloy pa

rin sa pakikipagbarilan. Ilang beses siyang gumulong ngunit sa bawat pagbagsak ay
bumabangon siya kaagad.

Kumuyom ang mga kamao ko, matindi ang kagustuhan na lumabas para tulungan siya pero
alam kong lalo lang siya mapapahamak kung lalabas ako.

Tumakbo siya patungo sa yate na pag-aari ni Andrei. Tinalon niya ‘yon at wala ilang
sandali lang nang umandar ‘yon palayo sa isla.
Natanaw ko siya sa gilid, nakatutok pa rin ang baril sa gawi ng helicopter habang
patuloy sa pagputok. Bumilis ang kalabog ng puso ko, tila masusuka nang makitang
nagliliyab na ang helicopter sa ere.

Isang malakas na putok ng baril pa ang kumawala mula sa gawi ni Mikhail nang
biglang sumabog ang helicopter. Marahas habang nagliliyab sa apoy ang naging
pagbagsak nito sa gitna ng karagatan, nagkalat ang pira-pirasong parte nito.

Isang patak ng luha ang naglandas sa pisngi ko habang tinatanaw ang papalayong yate
kung saan naroon si Mikhail. Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 9

Naging usap usapan sa isla ang nangyaring gulo nung nakaraang araw. Maging ang mga
turista sa kabilang isla ay naalarma rin lalo na at kitang kita kung paanong
sumabog ang helicopter sa ere. Dinig rin doon ang mga putok ng baril kaya karamihan
sa kanila ay mabilis na nag-alisan.

Paulit ulit akong tinatanong nina Tatay kung may ideya ako sa nangyari. Wala akong
isinagot dahil wala rin naman akong alam kung bakit. Isa lang ang konklusyon na
pumasok sa mga isip namin.

Kaaway ni Mikhail ang mga sakay sa helicopter na ‘yon.

Sinubukan hanapin ang mga katawan nila sa dagat nung araw rin na ‘yon. Isa lang ang
nakita. Hindi na rin nakilala pa dahil halos luray-luray na ang mga parte ng
katawan niya. Maging ang mukha ay masiyadong nawarak.

“Malamang na kaaway ni Sir Mikhail ‘yon kung sinasabi mo na siya ang puntirya ng
mga ‘yon. Ang tagal na natin nakatira sa islang ito pero wala naman nangyayaring
gulo.” sabi ni Imee.
Nasa counter kami lahat. Wala masiyadong tao sa coffee shop. Sa kabilang restaurant
ay hindi rin gaano. Apektado ang pagdagsa ng turista dahil sa nangyaring gulo.

Bumuntonghininga ako, walang naisagot. Tumingin ako sa sulok kung saan palaging
nakapwesto si Mikhail sa tuwing narito siya.

Kumusta na kaya siya? Saan siya dumiretso pagkagaling dito sa isla? Ang tama niya
ng baril, kumusta na?

Aaminin ko na matinding pag-aalala ang bumabalot sa akin ngayon para sa kaniya.

Alam ko na walang dahilan para mag-alala ako. Hindi si Mikhail ang klase ng tao na
kailangan saklolohan base na rin sa personalidad niya. Makakaya niyang itawid ang
sarili niya. Hindi ko lang rin mapigilan lalo na at kitang kita ko kung paano siya
tinamaan ng bala.

Takot ako sa dugo. Pero mas lalo akong natakot nang makita ko na siya ang nasaktan.

“Kasi nga hindi ba at may tsismis na hindi ordinaryong tao sina Sir Andrei?” si
Imee.

“Ano, may powers sila?” nang-aasar na tanong ni Jennifer.

“Gagi, hindi! Mga kabilang daw sila sa sindikato tapos puro kamag anak rin nila ang
kasali. Mga russo rin! Hindi kaya isa si Sir Mikhail doon? Tapos may kaaway talaga
siya kaya siya sinundan dito.”

Iyon rin ang iniisip ko. Alam ko na may mga ilegal silang gawain pero... gaano ba
ka-ilegal? Ano ang mga ginagawa nila? At saka... normal na ba talaga sa kanila ang
makipagbarilan? Ang pumatay?

“N-Napaano ‘yang mga kamay mo?”

“Punched alot of assholes.”

“Nakipag away ka?”

“Part of my life.”

“Bakit?”

“You are not allowed to know.”

Hindi sinasadyang naglaro sa isip ko ang maiksing usapan na ‘yon sa pagitan namin
ni Mikhail.

Kaya namamaga ang kamao niya no’n ay dahil nakipag away siya. Hindi ko puwede
malaman. May punto naman siya. Wala akong karapatan magtanong. Hindi porque may
nangyari sa amin ay itatanong ko na ang tungkol sa mga bagay na labas naman ako
kung tutuusin.

“Huy, Almira! Tulala ka na diyan. Malungkot ka, ano?” pukaw ni Jennifer sa atensyon
ko.

Nilingon ko siya saka bumuntonghininga. Umiling ako.

“Hindi naman. Nakakatakot lang talaga ang nangyari nung araw na ‘yon. Lalo na at sa
harap ko pa mismo naganap.”

“Magkasama kayo ni Sir Mikhail noon?”

Tumango ako, hindi na nag-abala pang dagdagan ng detalye dahil siguradong

magkakaroon lang sila ng maraming tanong. Wala ako sa tamang wisyo makipag usap
ngayon. Mabuti na lang rin at may mga bagong customer na dumating dahilan para
maging abala na kaming lahat.

“How are you, Almira? We heard what happened.” marahang tanong ni Olivia mula sa
kabilang linya.

Nag video call siya sa akin. Magkatabi sila ni Andrei, nangangamusta sa nangyari.
“Ayos lang naman ako. Wala namang nasaktan sa amin.” tipid akong ngumiti.

“I’m sorry about that trouble. Hindi namin inaasahan na mangyayari ‘yon. I hope you
are all fine there.” may bahid ng pag-aalala ang boses ni Andrei.

“Huwag mo kaming alalahanin. Maayos ang lahat dito,” paniniguro ko. “Si M-Mikhail,
kumusta siya? Siya ang tinamaan ng bala, Andrei.”

Nagkatinginan ang mag-asawa. Tila sila may pinag-uusapan na sila lang dalawa ang
puwede makaalam. Natanaw ko ang pagtaas baba ng dibdib ni Andrei bago ako tiningnan
sa screen.

“He’s fine. He is in Russia.”

Nakahinga ako nang maluwag sa kaalamang ayos siya. Kahit naman nagkaroon kami ng
hindi pagkakaintindihan noon ay aaminin kong nabura na ang lahat ng ‘yon simula
nang may mangyari sa amin.

“Mabuti at m-maayos na siya.”

Pansin sa mga mata ni Andrei na may gusto siyang sabihin sa akin pero nag-
aalinlangan. Alam ko dahil gano’n rin ang itsura niya sa tuwing ipinaparamdam ko sa
kaniya noon na gusto ko siya. May alinlangan, may gustong sabihin pero hindi
magawang bitawan ng mga bibig niya.

Kagaya ng dati, hindi ko siya pipilitin. Hihintayin ko siyang kusang magsabi.

Lumipas ang mga araw, linggo at buwan ngunit hindi ko na nakita pa ulit si Mikhail
na bumalik sa isla. Islang beses akong nagbaka sakali na makikita ko siya doon sa
bahay ni Andrei ngunit wala. Palaging tahimik.

Naglilinis ako sa bakuran ng bahay niya tuwing wala akong pasok. Umaasa ako na
makakarinig ulit ako ng kaluskos o lagaslas ng tubig mula sa loob pero niloloko ko
lang ang sarili ko.
“Napapansin ko na ilang araw ka nang matamlay, Almira. May problema ba?” Si Nanay
habang isinasalansan namin ang mga tuyong isda sa ibabaw ng bilao.

“Wala naman po.”

“Kilala kita, anak. Huling beses na nakita kitang ganiyan kalungkot ay dahil
nalaman mong ikakasal na si Andrei.”

Ngumiwi ako. “Wala na po ‘yon. At saka hindi po ako malungkot. Wala lang po ako sa
mood ngayon.”

Hindi ko puwede sabihin sa kaniya na si Mikhail ang dahilan kung bakit ako tila
matamlay ngayon. Totoo nga ata ang sinasabi nina Imee na kung sino ang lalaking
nakauna sa’yo, magkakaroon ka ng nararamdaman para doon.

Wala naman silang alam sa nangyari sa amin. Napag usapan lang din nila at sakto
lang na naalala ko si Mikhail.

Kung palagi ko siyang iniisip, ibig sabihin ba ay may nararamdaman na ako para sa
kaniya? Posible ba ‘yon? Hindi naman ata. Nagkataon lang na hanggang ngayon...
iniisip ko pa rin kung kumusta na siya.

“Sige. Kahit na may pakiramdam na ako kung bakit ka nagkakaganiyan, hindi kita
kukulitin. Mag-ingat ka lang. Hindi biro ang mga lalaking napipili mong
magustuhan.” makahulugang sabi niya.

Doon pa lang, alam ko nang may ideya na siya kung bakit ako ganito. Lalo pa at bago
nangyari ang gulo noon, magkasama kami ni Mikhail. Nagpunta pa siya sa bahay para
alamin kung bakit hindi ako nakakapasok noon.

“Paano, Almira? Mauna na ako.” sabi ni Kuya Lotus, isa sa mga barista ng coffee
shop.

Sa gitna ng pagpupunas ng mga lamesa ay nilingon ko siya. Kakalabas niya lang ng

staff room, isinusukbit ang strap ng bag sa balikat.

“Sige, kuya! Kaya ko na po. Ingat po pag uwi.”

“Ikaw rin. Ibaba ko na itong blinds para mabawasan ang ginagawa mo. Mabuti at wala
na rin gaanong tao. Tag ulan naman kasi.”

“Oo nga, kuya. Salamat po.”

Muli siyang nagpaalam bago tuluyan nang lumabas ng shop. Matumal ang kita nitong
mga nakaraang araw dahil na rin tag ulan kaya wala masiyadong turista. May iilan pa
rin namang pumapasyal kahit papaano.

Sa gitna ng pagpupunas ng mesa ay hinubad ko ang suot na apron at ipinatong ko ito

sa sandalan ng silya. Kinalas ko ang tatlong unang butones ng suot kong puting long
sleeve at bahagyang ibinuka ang kwelyo para makaramdam ng pagkaalwan. Maging ang
buhok ko na nakakulong sa hairnet ay pinalaya ko na at hinayaang lumadlad sa aking
likuran.

Kinuha ko ang trapo para magpunas ulit nang sandali akong matigilan. Nanigas ang
katawan ko nang maramdaman ang pagpulupot ng matitikas na bisig paikot sa tiyan ko.

Halos lumundag ang puso ko nang humigpit ang pagkakayakap sa akin mula sa likuran.
Ang pagsiklab ng kung ano sa aking tiyan ay tila naging pamilyar na nang maramdaman
ko ang paggapang ng mainit na labi sa gilid ng aking leeg.

“I missed you.” malalim ang boses na bulong niya sa tainga ko. Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 10

Sa boses pa lang, alam kong siya ‘yon. Sa amoy ng mamahiling pabango na nanunuot sa
ilong ko, hindi ako puwedeng magkamali.

Huminga ako nang malalim at mariing pumikit — pilit kinakalma ang nagwawalang puso.
Hindi ko maintindihan kung bakit ganito na lang ang pananabik na nararamdaman ko
ngayong narito siya at nakayakap mula sa likuran ko.

Nagmulat ako ng mga mata at marahang pumihit para harapin siya. Sa kabila ng
madilim na paligid at tanging dim light lang ang mayroon, pansin pa rin ang dilim
ng mga mata niya habang nakatitig sa akin.

“M-Mikhail...” tawag ko sa mahinahong boses.

Lumunok ako. Nababalutan ng samu’t-saring emosyon ang mga mata niya, malayo sa mga
matang natititigan ko noon. Madilim pa rin, tila hindi marunong maawa pero may
kakaiba. Hindi ko mapangalanan. O, baka nag iilusyon lang ako.

Mula sa bewang ko, gumapang paitaas ang kamay niya hanggang sa makarating ito sa
aking pisngi. Humaplos ang hinlalaki niya sa aking labi. Titig na titig kami sa
isa’t isa, parehas may gustong sabihin ngunit halatang hindi magawa.

“Did you miss me?” napapaos ang boses na tanong niya.

Kung ‘yon ang ibig sabihin kung kaya’t lagi akong tila wala sa sarili kakaisip sa
kaniya... kung kumusta na siya matapos ang nangyari noon... maaaring oo.

Tumango ako, hindi na nag-alinlangan pang magsinungaling dahil wala rin namang
dahilan.

Umigting ang panga niya, nagdilim ang mukha.

“Fuck.”

Kung mayroon akong napapansin sa kaniya matapos ang ilang buwan na hindi ko siya
nakita, iyon ay mas lalo siyang gumwapo. Mas nagmukhang mapanganib.

Mas naging matikas ang katawan niya, halatang inalagaan mabuti. Noon ay hindi
gaanong pansin ang balbas na bumabalot sa mga panga niya. Ngayon ay halata na. Mas
bagay. Mas nagmukha siyang makapangyarihan. Mas lalo ko siyang hinangaan.
Dinala ko ang kamay sa panga niya, marahan itong hinaplos. Ang maliliit na balbas
ay kumikiliti sa palad ko. Sa bawat paghagod ng kamay ko, mas lalong tumatalim ang
mga mata niya.

Hindi ko napaghandaan ang naging sunod na galaw niya. Hinawakan niya ang
magkabilang likod ng tuhod ko at marahas akong binuhat. Awtomatikong yumakap paikot
sa bewang niya ang mga binti ko, ang mga kamay ay nasa batok niya.

Isinalya niya ako sa pader kung saan hindi abot ng dim light. Sa posisyon naming
dalawa, higit na mas mataas ako sa kaniya. Agresibong lumapat ang mga labi niya sa
akin. Sinuklian ko ‘yon at nakipagtunggali sa kaniya. Marahas ang bawat paghinga
namin, tila naghahabulan. Para bang wala nang bukas.

“Told myself that I would set myself apart from you but fuck, who am I kidding?”
aniya sa pagitan ng mga labi namin bago matunog na ngumisi.

Masiyado akong naliliyo sa sensasyon na dulot ng mga halik niya na hindi ko na

magawa pang intindihin ang mga sinasabi niya.

Kumawala ang mga labi niya at gumapang pababa sa panga ko. Iginilid ko ang leeg
para mas mahalikan niya ako nang mas maayos.

“Good girl.” dinig kong bulong niya.

Hindi ko alam kung nasasabik lang ba ako sa kaniya na maging ang timbre ng boses
niya ay naghahatid ng kuryente sa akin.

Mula sa panga ay dumausdos pababa ang labi niya patungo sa leeg ko. Dahil nakabukas
na ang unang tatlong butones ay mas madali niyang nalapatan ng halik ang dibdib ko.

“Ah, Mikhail,” nanghihinang tawag ko sa kaniya habang mahigpit ang pagkakayakap

paikot sa leeg niya.

Hindi ako nag-aalala na baka mabitawan niya ako. Sa liit ng katawan ko kumpara sa
kaniya, kayang kaya niya ako buhatin kahit gamit lang ang isang kamay.
Naramdaman ko ang paglalaro ng dulo ng dila niya sa collarbone ko. Umakyat iyon
patungo sa leeg ko hanggang sa muli niyang ibalik ang labi sa mga labi ko at siniil
ako ng marubdob na halik.

“As much as I want to take you here, my cousin already warned me to stop making
this a motel,” aniya matapos putulin ang halik namin at titigan ako sa mga mata.
Namumungay ang mga ito, mas lalong binuhay ang pagiging kulay abo no’n. “And you
deserve a bed.”

Hindi niya na ako hinintay pang magsalita. Maingat niya akong ibinaba mula sa
pagkakasalya niya sa akin sa pader at hinawakan ako sa kamay.

“Saan tayo p-pupunta?” tanong ko nang hilahin niya ako palabas ng main door ng
coffee shop.

Nanglalambot pa ako, ang isip ay wala pa sa wisyo at nasa mundo pa ng apoy kasama
siya.

Hindi niya ako sinagot. Lumabas kami ng coffee shop at lumiko sa kaliwang banda.
Wala nang tao sa baybaying dagat dahil ramdam sa malamig na simoy ng hangin ang
nagbabadyang ulan.

“Saan ba tayo pupunta, Mikhail?” tanong ko, walang magawa kung hindi sabayan ang
malalaki niyang hakbang dahil hawak niya pa rin ako sa kamay.

Natawa ako. Parang kailan lang ay palagi kaming nag-aaway na para bang ayaw namin
sa pagkatao ng isa’t isa.

“Just follow me.” may awtoridad na sagot niya.

Hindi na ako nagsalita pa. Kaya naman nang makita ko ang magkakatabing villa ay
nagkaroon na kaagad ako ng ideya.

Pinihit niya ang seradura ng pintuan. Ang liwanag mula sa lampshade ang kaagad na
bumungad sa akin pagkapasok. Hinila akong muli ni Mikhail, tila nagmamadali.

Isinara niya ang pintuan, narinig ko ang pagkaka-lock niya roon. Iginala ko ang mga
mata sa kabuan pero hindi na ako nagkaroon pa ng pagkakataon para suriin ‘yon nang
kabigin niya ako sa bewang.

Marahas akong napapihit paharap sa kaniya. Siniil niya ako ng mainit na halik
dahilan para mapayakap ang mga kamay ko sa kaniyang leeg bilang suporta.

Muli niya akong pinangko, ang mga binti ko ay nakayakap paikot sa bewang niya
habang nararamdaman ko ang paglalakad niya.

Humigpit ang hawak ko sa kaniya nang maingat niya akong ilapag paupo sa couch. Sa
gitna ng paghahalikan namin ay naramdaman ko ang pagkalas niya sa butones ng
pantalon ko at swabe itong pinadulas paalis sa mga binti ko.

Kumalat ang init sa pisngi ko nang mariin niya akong tinitigan sa mga mata pababa
sa aking katawan. Umangat ang sulok ng labi niya.

“You look hot with that white button down shirt and black underwear,” aniya na mas
lalo kong ikinahiya. “But I think bottomless looks more good on you.”

Mabagal niyang pinaglandas ang palad sa binti ko at iniangat ito. Lumunok ako nang
yumuko siya at patakan ito ng mararahang halik pataas.

Umabot ang mga labi niya sa mga hita ko. Halos habulin ko ang hininga nang makita
kung gaano siya kaseryoso sa ginagawa. Para bang kahit na sino ay walang puwedeng
umabala sa kaniya.

Marahas niyang pinaghiwalay ang mga hita ko at yumuko sa parteng gitna. Hindi na
napigilan pa, lumiyad ako nang maramdaman ang labi niya sa bahaging iyon kung saan
may saplot pa rin.

“Ah, Mi...khail...” halinghing ko.

Sa bawat paghagod ng mga labi niya, para akong dinadala sa ibang dimensyon kung
saan kaming dalawa lang ang naroon... habang pinalilibutan nang naglalagablab na
apoy.

Mahigpit akong napakapit sa buhok niya nang hawiin niya ang underwear ko sa gilid
at halikan na ang mismong parte na ‘yon.

Dumiin ang pagkakasandal ng ulo ko sa couch, nakapikit nang mariin habang

hinahayaan siyang dalhin ako sa sensasyon na tanging siya lang ang nakapagdala sa
akin.

Bumilis ang bawat galaw ng labi at dila niya, maging ang daliri ay sumabay rin para
mas lalo akong alisin sa katinuan.

Unti-unti siyang bumagal, salungat sa kagustuhan ko lalo pa at nararamdaman kong

malapit na ako sa dulo.

“M-Mikhail,” ungot ko nang huminto siya.

Salubong ang kilay ko nang tumunghay para tingnan siya, hinihingal. May
nakakalokong ngisi sa labi niya.

“Hold it,” aniya. “I want us to come together.”

Hindi pa ako nakakaapuhap ng isasagot nang pangkuin niya ako na tila ba bago kaming
kasal. Marahas niya akong inihagis sa kama na naroon. Tumunghay ako, itinuko ang
mga siko sa matres at pinagmasdan siya.

Nakatayo siya sa dulo ng kama. Mula sa batok ay hinila niya ang suot na itim na t-
shirt at iniitsa ito sa kung saan. Hindi niya inaalis ang tingin sa akin habang
kinakalas ang sinturon ng pantalon niya.

Nanuyo ang lalamunan ko nang buksan niya ang butones ng maong niyang pantalon at
hubarin ito.

Ngayon ko lang siya nakikitang naghuhubad sa mabagal na paraan. Para bang sinasadya
niya ipakita sa akin kung gaano siya kaperpekto bilang isang lalaki.

Hindi ko maiwasan puriin ang tiyan niya. Lapat na lapat ito at tanging muscles lang
ang makikita. Maging ang v-line niya ay kaaya aya tingnan para sa akin. Walang
tulak kabigin. Hindi nakakasawang pagmasdan.
Namilog ang mga mata ko nang tuluyan niya nang hubarin ang boxer brief niya. Natuon
ang mga mata ko sa parteng gitna niya.

Hindi ako makapaniwala... na ganoon ‘yon kalaki. Parang hindi kaya hawakan ng isang
kamay ko. Nakita ko naman na noong unang beses na may nangyari sa amin pero iba pa
rin ngayon.

“Love the view, baby?” tanong niya na umagaw sa atensyon ko mula doon.

Nakaangat ang sulok ng labi niya habang mabagal na naglakad palapit sa akin. Para
siyang isang griyego na nilikha para paibigin ang lahat ng kababaihan sa
sanlibutan.

Sumampa siya sa kama at lumapit sa akin. Hinila niya ako sa magkabilang balakang
dahilan para mapahiga ako. Walang salita niyang hinawi paalis ang underwear ko.
Maging ang polo ko ay marahas niyang kinalas dahilan ng pagtatalsikan ng mga
butones sa iba’t ibang direksyon.

Yumuko siya at inabot ng mga labi ang aking dibdib. Pinaglaro niya ang dulo ng dila
sa tuktok ng mga ito hanggang sa magsawa.

“I’m fucking imagining this for the past months, Almira,” madilim ang boses na
aniya at iniangat ang sarili. “Get ready to feel the pain of pleasure.”

Ipinosisyon niya ang sarili. Kasabay ng marahas na pagpasok niya sa akin ay ang
pagsigaw ko... at ang malakas na pagdagundong ng kulog sa labas.

Kusang kumapit ang mga kamay ko sa likod niya. Sa bawat pagpasok niya ay siyang
pagbaon ng mga kuko ko sa balat niya.

“Fuck!” mariing sigaw niya habang patuloy sa marahas na galaw.

Nililipad ng malakas na hangin ang kurtina sa bintana. Nang kumidlat at magkalat ng

mabilisang liwanag sa kinaroroonan namin ay saka ko lang nakita ang malaking
salamin sa kisame.
Kitang kita ko ang bawat pag galaw ni Mikhail sa ibabaw ko. Mabilis, walang
sinasanto, agresibo at nagliliyab. Muling kumidlat. Sa pagkalat ng liwanag sa
madilim na lugar ay natanaw ko ang malaking tattoo niya sa likod.

Tigre.

Humigpit ang kapit ko sa kaniya nang maramdaman ang muli kong paglapit sa dulo.

“Ah...” hinihingal na halinghing ko.

“I’m near. Come with me.”

Bumilis lalo siya. Yumakap na siya sa akin, ang katawan ay halos lapat na lapat na
sa akin. Mas lalong lumakas ang bawat daing ko dahil sa pinaghalong sakit at
nakababaliw na sensasyon na bumabalot ngayon sa buong pagkatao ko.

Sabay na nanginig ang katawan namin. Ang mabilis na galaw ay unti-unting bumagal.
Malulutong na mura ang kumawala sa mga labi niya na sinasabayan ko ng halinghing.

Humupa ang apoy. Tuluyan niya nang ibinagsak ang katawan sa akin at isinubsob ang
mukha sa gilid ng aking leeg. Hinihingal, niyakap ko siya. Pinaglandas ko ang palad
sa malaking marka ng tigre sa maputi niyang likod.

“Mikhail.. ”

“We will talk later. I promise to answer all your questions, Almira,” marahang
bulong niya sa leeg ko. “I need you to get some rest first.” Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 11
Madaling araw na nang nakatulog ako. Hindi nakuntento sa isang beses na pagtatalik
si Mikhail. Paulit ulit niya akong inangkin at walang naging pagtutol mula sa akin.
Nagpaubaya ako hangga’t gusto niya, hindi nakaramdam ng pagsisisi.

Napagod, oo. Pagod na pagod.

Nagmulat ako ng mga mata, ramdam ang matinding panghihina ng katawan ko lalo na sa
bandang gitna ng mga hita ko. Medyo mahapdi rin ang parteng ‘yon. Pakiramdam ko ay
masiyadong naunat dahil sa laki ng sa kaniya.

Namamangha pa rin ako sa tuwing naaalala ako.

Sa gitna ng dilim, natanaw ko si Mikhail na nakatayo sa tapat ng bintana at tila

pinagmamasdan ang ulan. Nakasuot na siya ng pantalon niya ngunit wala pa rin saplot
sa itaas, ang mga kamay ay nakasilid sa bulsa.

Mabilis na kumidlat kasabay ng malakas na kulog dahilan para magliwanag ang

direksyon niya. Muli kong nasilayan ang malaking mukha ng tigre sa kaniyang likod.

“Mikhail...” tawag ko at marahang naupo pasandal sa headboard ng kama.

Mabagal niya akong nilingon at sandaling tinitigan. Ang madilim na paligid at ang
paminsan minsan na liwanag mula sa kidlat ay mas lalong nagbibigay talim sa mga
mata niya.

Katulad ng tigre sa likod niya, para bang nakahanda ang mga pangil niya na sakmalin
ako ano mang oras.

Tuluyan na siyang pumihit paharap sa gawi ko at mabagal na naglakad. Lumunok ako

nang maaninag ang talim ng mga mata niya na tila ba galit siya. Pero bakit? Wala
naman akong ginawa na mali sa kaniya.

Naupo siya sa gilid ng kama, paharap sa akin. Humigpit ang hawak ko sa puting kumot
na nakatapis sa katawan ko.

“How are you feeling?” tanong niya sabay baba ng tingin sa katawan ko. “Sore?”

“Ayos lang. Kaya naman.”

Tumango siya. “I’ll make you feel better.”

Bago pa ako makapagtanong sa ibig niyang sabihin ay maingat niya na akong pinangko
kasama ang puting kumot na nakabalot sa akin. Kusang pumulupot ang mga kamay ko
paikot sa leeg niya. Mataman ko siyang tinitigan ngunit diretso lang na nakatuon
ang mga mata niya sa harapan.

Walang kahirap hirap niyang pinihit ang doorknob ng banyo sa kabila ng katotohanang
buhat-buhat niya ako. Sinipa niya ang pinto paloob kasabay ng pagpasok namin.

Swabe niyang pinadulas ang puting kumot mula sa katawan ko at hinayaan iyong
bumagsak sa sahig. Hindi ko alam kung dapat pa ba akong mahiya na nakikita niya ang
hubad na katawan ko gayong ilang beses naman nang may nangyayari sa amin.
Natuon ang mga mata ko sa bathtub kung saan may ilang talutot ng pulang rosas ang
nakalutang sa tubig. Maingat niya akong ibinaba paupo doon, ang maligamgam na tubig
ay mabilis na yumakap sa hubad kong katawan.

Nag angat ako ng tingin kay Mikhail. Nakatayo siya sa harapan ko. Titig na titig
siya sa akin, walang emosyon ang mukha habang kinakalas ang butones ng kaniyang
pantalon. Nagbaba ako tingin nang lumantad sa akin ang boxer brief niya dahilan
para makita ko na kaagad ang bakat niya roon.

Ang ganda ng mga biyas niya. Mahahaba at balbon. Pansin rin ang ilang ugat na tila
ba buhay na buhay at nagtatago sa loob ng boxer brief niya.

Nanuyo ang lalamunan ko nang harap harapan niyang hubarin ito. Maliwanag masiyado
sa loob ng banyo kaya naman malinaw kong nakikita kung gaano siya kaperpekto sa
parteng ‘yon.

Hindi naman ito nakatayo ngayon pero... bakit malaki pa rin?

“Still not tired of staring at it?” aniya dahilan para mabilis kong alisin ang
tingin sa bandang ‘yon.

Narinig ko ang malalim na pagtawa niya, may kalakip na panunukso. Umapaw ang tubig
nang bigla siyang pumwesto kasalungat ko.

Muli ko siyang tiningnan. Nakalahad ang mga braso niya sa magkabilang gilid ng
bathtub habang nakamasid sa akin. Ang mga binti niya ay ramdam ko sa bawat gilid ng
mga hita ko. Kaunting haplos ng mga balat namin ay para akong sinisilaban.
“Come here...” marahan ang boses na sabi niya.

Hindi kaagad ako tumalima at tinitigan pa siya. Pansin ang kulay pulang pilat sa
kaliwang balikat niya. Nasisiguro kong iyon ang naging tama ng baril sa kaniya
noon.

“I’m not going to touch you if that’s what you are thinking.”

Ngumuso ako. “Hindi naman ‘yon ang iniisip ko.”

Maingat akong gumalaw palapit sa puwesto niya. Patalikod akong naupo sa harapan
niya. Marahan niyang iniyakap ang mga kamay paikot sa dibdib ko.

Napapikit ako nang mariin nang maramdaman ang nakakakiliting sensasyon nang
humaplos ang balat niya sa mga tuktok nito.

“What are you thinking then?” napapaos ang boses niya, tila ba nang aakit.

Nililis niya ang buhok mula sa gilid ng leeg ko at inilipat ‘yon sa kabila. Pigil
ang aking hininga nang maramdaman ang mainit na dampi ng mga labi niya roon.

“Iniisip ko kung... kumusta ka na? Ang s-sugat mo, ayos na ba?”

“Healed.”

Ang sabi niya ay puwede ko itanong sa kaniya ang lahat ng gusto kong malaman. Pero
pakiramdam ko ay hindi ko pa gustong malaman. Gusto ko pa siyang manatiling
misteryo sa paningin ko. Pakiramdam ko, hindi ako magiging handa.

“Hindi ka na dapat pa nadamay ng araw na ‘yon.”

Mukhang kahit hindi ko itanong, siya na rin ang kusang magsasabi.

“Hindi naman ako nadamay. Walang n-nangyaring masama sa akin.”

Naramdaman ko ang pag angat ng dibdib niya tanda ng pagpapakawala niya ng malalim
na hininga.

“You were almost shot in the head if I didn’t pull you down with me,” nagtatagis
ang bagang na sabi niya. “I would fucking burn them through the fires of hell if
something bad happens to you.”

Hinahaluhan ng lason ang bawat salita niya. Mga tinik na tila ba nakayap sa
kaniyang dila. Bumundol ang kaba sa puso ko nang maramdaman kung gaano siya ka-
kalmado habang sinasabi ang mga katagang ‘yon.
Para bang normal na lang sa kaniya ang gumawa ng isang bagay na hindi aakalain na
magagawa ng isang tao.

“S-Sino ang mga taong ‘yon, Mikhail?” hindi na napigilan pang tanong ko. “Ikaw ba
ang s-sadya nila?”

“Yes.”

“B-Bakit?”

“I killed someone who was important to them.”

Tumigil ang pagdaloy ng hangin sa aking dibdib. Hindi ako nakagalaw, tila naging
paralisado na ang katawan.

“B-Bakit mo p-pinatay?” tanong ko, sinikap maging kalmado ang boses.

“I can hear fear through your voice, baby girl.”

Hindi ako nakasagot. Alam ko na kahit anong pilit ko na itago ang takot na
humahalik sa boses ko, hindi ko pa rin mapipigilan.
“A-Anong...” lumunok ako. Tumigil sa paghaplos sa aking dibdib ang mga kamay niya.
Sa kabila ng mainit na tubig na yumayakap sa aking katawan, hindi pa rin maiwasan
ng mga palad at talampakan ko ang manglamig. “Anong k-klaseng pagkatao ang mayroon
ka, Mikhail?”

“Someone you would never want to be part of your life,” marahan at madilim ang
boses na bulong niya sa gilid ng tainga ko. “But there’s no way you can still avoid
the devil, Almira. I’ll find, take and make you mine... in every unholy possible
way.” Dumulas ang mainit niyang labi sa gilid ng aking leeg dahilan para kusang
pumikit ang mga mata ko. “You will be fully mine. Heart. Body... and soul.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 12

Masama ang tingin na ipinupukol sa akin ni Nanay. Madaling araw na akong nakauwi
mula sa villa ni Mikhail. Pasado alas kwatro na. Doon pa lang rin kasi tumila ang
ulan.

Inaasahan ko nang sarado pa ang bahay kapag dumating ako. Balak sana sila kausapin
ni Mikhail para na rin humingi ng dispensa na inumaga ako ng uwi. Hindi na nga lang
nagkaroon ng pagkakataon.

Pero paano ba humingi ng dispensa ang isang Mikhail? Mukhang hindi siya ‘yong tipo
ng lalaki na marunong humingi ng sorry. Hindi ba’t iyon nga ang naging dahilan para
magsabong kaming dalawa nung una kaming magkita?

“Almira!” pukaw ni Nanay sa atensyon ko, mataas ang boses.

Nag angat ako ng tingin sa kaniya. “Na-lowbat po kasi talaga ako kaya hindi po ako
nakapagtext sa inyo-”

“At ang polong suot mo? Ano’ng palusot ang ibibigay mo sa akin? Na sa sobrang lakas
ng hangin at ulan ay nasira kaya polo ni Sir Mikhail ang suot mo?!”
Paano niya nalaman na kay Mikhail itong suot kong polo? Tulog pa naman sila nung
dumating ako kaya hindi niya nakita kung sino ang kasama ko.

Ito naman kasing si Mikhail. Pati damit ko ay sinira. Pagkatapos ay polo niya ang
ipapasuot sa akin na halos hanggang tuhod ko na.

Hindi ako nakasagot.

“Ikaw, Almira, hindi kita pinagbabawalan na magkaroon ng nobyo pero sinasabi ko

sa’yo na hindi basta-basta ang mga lalaking nagugustuhan mo...” malamig na sabi ni
Nanay. “Sa itsura pa lang ni Sir Mikhail, mukhang gulo lang ang dadalhin niyan sa
buhay mo.”

Alam ko po. Hindi ako tututol sa bagay na ‘yan. Lalo pa at siya mismo ay inamin na
siya ang tipo ng lalaking hindi ko gugustuhin maging parte ng pamilya ko.

Pumapatay siya ng tao. Oo at hindi ko pa naman nakikita. Hindi ko pa nasasaksikhan.

Pero ang eksena nung tinutukan niya ng baril ang lalaking nagtangkang mangbastos sa
akin, at kung paano siya makipagbarilan sa mga kaaway niya ay sapat na para
paniwalaan ko siya.

Gusto kong matakot. Pero bakit hindi ko maramdaman? Gusto kong mag-alala sa
kalalagyan ko oras na hayaan ko ang sarili na tuluyan nang mahulog sa kaniya...
kung hindi pa ba.

Ngayon pa lang, dapat lumalayo na ako. Pero iisipin ko pa lang, tumututol na ang
puso ko.

Mabuti na lang at wala akong pasok ngayong araw na ito. Maganda na rin ang panahon
at hindi na kagaya kahapon na magdamag umulan.

Lumabas ako ng bahay. Tumingin ako sa gawi ng bahay ni Andrei dahil alam kong doon
tumuloy si Mikhail pagkahatid sa akin.

Tumunog ang cell phone na hawak ko. Nagbaba ako ng tingin dito at nakitang may text
mula sa isang estrangherong numero.
What are you looking at?

Napakurap kurap ang mga mata ko matapos mabasa ang text na ‘yon. Ano’ng sinasabi
niya? Sino ba ito?

Tumunog ulit ang cell phone ko. Galing ulit sa parehas na numero.

You look like a lost kitten, Ma Belle.

Ma Belle? Sino ‘yon? Wrong number ata ito.

Nagtipa ako ng sagot para sa kaniya.

Ako:

Wrong number po ata kayo. Hindi po ako si Ma Belle.

Nakatitig sa cell phone, halos mabitawan ko ito nang malakas itong mag ring.
Tumatawag iyong may ari ng numberong nagtext.

Sandali akong nagkaroon ng alinlangan kung sasagutin ko ang tawag o hindi. Sa huli,
tinanggap ko ito at inilagay ang cell phone sa tainga.

Hindi kaagad ako nagsalita, hinihintay na mauna kung sino man ang nasa kabilang
linya.

“I miss you already.”

Namilog ang mga mata ko nang mahimigan ang boses mula sa kabilang linya. Mabilis
akong napatingin sa bahay ni Andrei.
“Mikhail!”

Matunog siyang ngumisi. “Hmm. Surprised?”

“P-Paano mo nalaman ang numero ko?”

“I have my ways.”

Paano nga? Imposible namang tiningnan niya sa cell phone ko. Hindi naman sa ang
itsura ng tao na nakikialam ng gamit ng iba. Ah, baka itinanong niya kay Andrei?

“Kay Andrei mo ba nalaman?” hindi pa rin tumitigil na tanong ko.

“No need to ask for your number, Ma Belle. I know everything about you.”

Ngumuso ako nang mahimigan ang pagsusuplado sa boses niya. Sumimangot rin ako nang
mapagtanto ang itinawag niya sa akin.

“Almira ang pangalan ko, Mikhail. Hindi Ma Belle.”

Mabagal akong humakbang patungo sa dalampasigan, dinadama ang malamig na simoy ng

pang umagang hangin. Hinubad ko ang suot na tsinelas at pinaglandas ang mga
talampakan ko sa pinong buhangin.

Natawa si Mikhail. “Ma Belle means My Beautiful in French, Almira.”

Kumurap kurap ang mga mata ko, nakaramdam ng kiliti sa tiyan.

My beautiful? Tinawag niya ako sa gano’ng paraan? Maganda ako para sa kaniya, kung
gano’n?

“Hindi ka naman French. Russo ka kaya dapat iyon rin ang lengwahe mo.”
Muli siyang natawa. “Alright. I’m more fluent in Russian language. Should I use it
more often than English and Filipino then? Magkaintindhan kaya tayo?”

Natawa ako. “Hindi na lang pala ako magsasalita. Sige, mag Russian ka na rin kung
gusto mo. Basta sasabihin mo sa akin kung ano ang ibig sabihin no’n.”

“я люблю тебя, детка.”

Nagsalubong ang mga kilay ko sa kakaibang lengwahe na sinabi niya. Iyon ba ang sa
Russia na salita?

Huminto ako sa paglalaro ng buhangin. “Anong sabi mo? Anong language ‘yon,
Mikhail?”

“Russian.”

“Ano’ng ibig sabihin?”

“Secret.”

Ngumuso ako. “Sabi ko kapag may ibang lengwahe ka na ginamit, sabihin mo sa akin
ang ibig sabihin.”

“Come here and I’ll tell it to you personally.”

“Nasaan ka ba? Nasa bahay ni Andrei?”

“Yeah.”

Tumingin ako sa banda roon. Wala akong makita na Mikhail na nasa paligid. Kaya niya
siguro ako tinatanong kanina kung ano ang itinitingin tingin ko sa bahay ni Andrei.
Nasa isang lugar siya kung saan hindi ko siya nakikita. Pero ako... nakikita niya.
“Isasara ko lang ang bahay.”

Mabuti na lang at wala sina Nanay at Tatay. Kapag nagkataon ay mahihirapan akong
magpaalam kay Nanay kung saan ako pupunta. Hindi naman niya sinabing ayaw niya kay
Mikhail. Pero alam kong may pag-aalinlangan rin siya.

Pagkatapos maisara ang bahay ay naglakad na ako patungo sa bahay nina Andrei. Bukas
na ang gate pagdating ko. Maging ang main door ay nakaawang na rin kaya naman hindi
na ako nag alinlangan pang pumasok.

“Mikhail?” mahinahong tawag ko habang papasok. Iginala ko ang mga mata sa sala.
Walang tao at masiyadong tahimik. “Nasaan na ‘yun?”

“Looking for me?”

Bago pa ako makapihit sa likuran ko kung saan nanggaling ang boses ay naramdaman ko
ang paggapang ng isang kamay paikot sa aking tiyan. Mabilis akong napalingon at
naabutan si Mikhail na nakatitig sa akin.

Awtomatikong napahawak ang mga kamay ko sa matitikas niyang braso. Medyo basa pa
ang buhok niya at mukhang bagong ligo lang.

“Saan ka nanggaling?”

“I didn’t go anywhere.”

“Bakit hindi kita nakita kaagad pagpasok ko?”

“Maybe because you’re too focused on seeing me right away. Too excited to see my
face.”

Ngumiwi ako. “Yabang.”

Natawa siya. Ngayon ko lang siya nakitang ngumiti ng natural. Maganda ang ngipin
niya, pantay-pantay at maputi pa. Mabuti na lang rin at maayos naman ang ngipin ko.
Hindi nakakahiya sa kaniya.

“Kumain ka na ba?” tanong ko para ibaling ang atensyon niya sa iba.

Masiyado niya kasi akong tinititigan at pakiramdam ko ay mauupos na ako. Lalo pa at

puno ng intensidad ang mga mata niya.

“Not yet. Waiting for you.”

Kumurap kurap ang mga mata ko saka natawa. “Sabay ba dapat tayong kakain?”

“Sabay na simula ngayon.”

Aaminin ko... mas lalo siyang nagiging kaakit-akit kapag nagsasalita ng Tagalog.

“May trabaho ako kaya imposible ‘yang sinasabi mo.” sabi ko.

“Nothing is impossible for me, Almira. We will eat together. Before you go to work,
while at work and before you go home.”

“Kahit sa trabaho, sabay pa rin tayo kakain?”

Bumuntonghininga siya. “Do I have to repeat myself again?”

Dominante siya kung tutuusin. Tipong kapag may sinabi, kailangan mo sundin. Ayaw
niya nang paulit ulit siya. Isang salita lang, dapat kuha mo na kaagad.

Naiintindihan ko. Iba-iba naman kasi ang mga tao lalo pa at sa ibang bansa lumaki
si Mikhail.

“Gets ko na, Sausage.”

Kumurap ang mga mata niya, nagsalubong ang mga kilay na tila ba hindi niya
naintindihan ang sinabi ko. O, ang itinawag ko sa kaniya.

Palihim akong natawa.

“Sausa—what?”

“Sausage. Kasi hindi ba at Sage ang pangalawang pangalan mo? Sausage kasi...”
Kinagat ko ang labi, nag-iwas ng tingin sa kaniya.

Bakit ko ba kasi naisip ang tawag na ‘yon sa kaniya? Nagkataon kasi na tugma ang
pangalawang pangalan niya sa ano niya.

Bumuntonghininga ako.

“Kasi?” segunda niya sa akin.

“Kasi sausage. Nickname mo tapos ‘yung ano mo...”

Naningkit ang mga mata niya. “Does this thing in between my thighs looks like a
fucking sausage to you? And do you even know how small sausage is compared to
mine?”

Malaking sausage. Puwede naman ‘yon. Nagkataon lang naman talaga na sakto ‘yung
pangalan niya doon. Bakit parang nagagalit siya.

“Have you already forgotten that thing amazed you everytime you see it?” dagdag
niya pa bago bahagyang yumuko at inilapit ang bibig sa tainga ko. “Do you want to
feel and measure it? Let me see if it would fit in your hand.”

Literal na nagtaasan ang balahibo ko nang hawakan niya ang isang kamay ko at walang
kahirap hirap na ipinasok sa loob ng pantalon at mismong brief niya.
Namilog ang mga mata ko nang kumalat sa aking palad ang init matapos niya ipatong
ang kamay ko sa malaking umbok niya roon.

“Tell me if you want to feel him when he’s proudly awake. You know I won’t mind.”

Nakita at naramdaman, ilang beses na. Pero ang mahawakan ng ganito, hindi pa.
Ngayon pa lang. At hindi ko inaasahan na ganitong kaba at sensasyon ang maghahari
sa akin.

Kahit hindi na gisingin, malaki na. Wala naman kasi ako sinabing maliit. Masama
pala asarin itong si Mikhail.

Nananatiling nasa tainga ko ang labi niya. Sa bawat pagdampi ng hininga niya ay
lubos akong nakikiliti.

Sinubukan kong igalaw ang kamay, ramdam ang biglaang paninigas no’n. Gising na
siya.

Mahinang halinghing ang pinakawalan ni Mikhail, halinghing na halatang nagpipigil.

“Fuck.” mariing mura niya.

Suminghap siya. Inalis ko ang kamay mula doon at binawi ito mula sa loob ng
pantalon niya.

Nagkatinginan kami. Mapungay ang mga mata niya habang titig sa akin. Ngumuso ako
matapos makita ang pag-angat ng sulok ng labi niya.

“Measurement.

Ngumuso ako. “Sausage ka pa rin. Giant edition.”

Sa kabila ng pagiging suplado, hindi niya na napigilan pa ang matawa.

“Damn you.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 13

Nagdikit ang mga kilay ko nang makita si Mikhail at Tatay na nag-uusap sa

dalampasigan. Tila seryoso ang mga ito habang si Tatay ay tumatango pa.

Ano ang pinag-uusapan nila? At saka bakit sila nag-uusap? Bakit rin narito si
Mikhail?

“Nanay...” tawag ko habang inaayos ang butones na puting polo ko. “May itatanong po
ako.”

Hinigpitan ko ang pagkakatahi sa mga butones na ito dahil baka mamaya ay makalas na
naman sila ng walang kahirap hirap. Pero baka kahit anong tibay nito, isang haklit
lang ni Mikhail ay maghahagisan na naman sila.

Sandali. Bakit ba ‘yon kaagad ang nasa isip ko? Bakit parang naghahanda ako? Umaasa
ba akong may mangyayari ulit?

Malala ka na, Almira Eloise.

“Alam ko ang itatanong mo. Kung bakit magkausap ang Tatay mo at si Sir Mikhail.”
malamig ang tono niya, nahahaluan pa ng sarkasmo ang boses.

Naiinis pa rin ata siya sa akin dahil sa polo ni Mikhail ang suot ko noong
nakaraang gabi. Hindi naman na nasundan pa ang pag-uusap namin tungkol doon pero
ramdam kong naiinis pa rin siya sa akin.
“Bakit po?”

“Hindi ko rin alam. Basta sumulpot na lang si Sir Mikhail sa labas ng pintuan natin
at sinabing gusto makausap ang Tatay mo,” bumuntonghininga siya. “Iba talaga ang
dating niya kumpara kay Andrei, Almira. Boses pa lang at paraan ng pagsasalita,
halatang hindi siya basta-basta. Ang totoo ay natatakot ako sa kaniya.”

Natawa ako saka hinarap si Nanay. Inaayos niya ang gamit sa loob ng bag ko, bagay
na nakasanayan niya na simula ng magtrabaho ako.

“Bakit naman po? Mabait si Mikhail, Nay. Mukha lang talagang hindi dahil laging
seryoso ang ekpresyon ng mukha.”

“Paano mo naman nasabing mabait? Sandaling panahon pa lang naman kayo nagkakilala.”

Basta lang. Kahit iritado ako sa kaniya noon ay naramdaman ko naman na may
kabaitang taglay siya. At isa pa, ilang beses niya nang ipinakita sa akin ‘yon.

“Hindi kaya action star siya, nak? Ang galing niya rin makipag barilan. Aba’y
dalawang kamay pa. Para akong nanonood ng action movie noon sa kabila ng takot na
naramdaman ko.”

Ngumiwi ako sa naging pahayag ni Nanay. Pero tama naman siya sa sinabi niya dahil
masiyadong malakas ang dating ni Mikhail nung mga sandaling ‘yon. Lalo pa nung
isang beses niyang binaril ang helicopter bago ito sumabog.

Nakakatakot pa rin sa tuwing naiisip ko pero... hindi ko siya iiwasan. Gaano man
siya kasamang

“Ang dinig ko pala ay may kumuha doon sa bangkay nung lalaking natagpuan sa dagat.
Hindi ba at nailibing ‘yon ng baranggay kahit hindi kilala. Ngayon ay nawawala na
daw sa sementeryo.”

Mabilis kong nilingon si Nanay. “May ideya po ba sila Kapitan kung sino ang
kumuha?”
Umiling ito. “Wala. Hinayaan na lang rin nila dahil wala rin namang pagkakakilanlan
doon sa bangkay.”

Wala sa sarili kong ibinalik ang tingin sa gawi nina Mikhail, ang isip ay
naglalakbay kung sino ang posibleng kumuha sa bangkay na ‘yon.

Hindi kaya pamilya?

Tumingin si Mikhail sa gawi ko. Umayos ako ng tayo nang makitang titig na titig
siya sa akin. Kahit medyo malayo ay pansin ang pagiging madilim ng mga mata niya.

Hindi nagtagal at sabay silang naglakad ni Tatay papunta sa gawi ko. Seryoso si
Tatay pero hindi naman siya mukhang galit.

“Papasok na po ako, Tay.” sabi ko nang tuluyan na silang makalapit sa amin habang
ang mga mata ay na kay Mikhail.

“Sige, mag-ingat ka.” Tipid na ngumiti si Tatay sa akin bago nilingon si Mikhail.
“Maraming salamat sa pakikipag-usap mo sa akin, Mikhail. Ikaw na ang bahala sa
dalaga ko.”

Bahala? Bakit? Kung makapagsalita itong si Tatay ay akala mo namang mag-aasawa na

ako.

Tumango si Mikhail. “Salamat rin po.”

Ang galang.

“Ano’ng pinag-usapan n’yo ni Tatay?” tanong ko kay Mikhail habang nasa bangka na
kami.

Ang sabi niya ay sa coffee shop siya magtitigil. Hindi ko alam kung ano gagawin
niya doon maghapon.

“I just apologized that you came home late the other night.”
“T-Talaga? Anong sabi niya? Saka ano’ng idinahilan mo kung bakit madaling araw na
akong nakauwi?”

Nakatitig siya sa kawalan. Ang hangin ay marahas na nililipad ang buhok niya. Hindi
pa gaanong mataas ang sikat ng araw kaya naman hindi pa masakit sa balat.

Dumapo ang mga mata niya sa akin. “Told him that you were too sore to even walk.”

Sinamaan ko siya ng tingin. “Umayos ka!”

Umangat ang sulok ng labi niya. “I’m serious. Told him that something happened to
us.”

Nanglaki ang mga mata ko. Hinampas ko siya sa braso dahilan para mapatingin sa amin
ang bangkero. Tila walang pakialam si Mikhail dahil hindi pa rin nawawala ang ngisi
sa labi niya.

“You can even ask your father if you want.”

Lumunok ako. Sa kabila ng nakakalokong ngisi sa mga labi niya ay hindi ko maiwasan
ang isiping baka nga sinabi niya kay Tatay na may nangyari sa amin nung gabing ‘yon
kaya madaling araw na ako nakauwi. Hindi imposible dahil kapag sinabi niya,
ginagawa niya.

“I don’t fool around, remember?”

Nalaglag ang panga ko. “Hindi nga? S-Sinabi mo nga?”

Ayaw ko pa rin maniwala. Gusto ko pa rin ipilit sa utak ko na nagbibiro lang siya
at inaasar niya lang ako.

“I did. Didn’t I tell you that I’m going to take you in every possible way I know?
That includes informing your father that you are already mine.”
Hindi ako nakasagot. Umawang ang mga labi ko lalo pa nang makita ko kung paanong
ang ngisi sa labi niya ay unti-unting naglaho. Dumilim ang mga mata niya kasabay ng
paggagap ng kamay niya sa akin.

Bumaba ang tingin ko doon, literal na walang masabi. Nagsikip ang dibdib ko, hindi
alam ang dapat na maramdaman.

Kaya ba gano’n na lang ako kung ibilin ni Tatay sa kaniya?

“Binibili mo ba ako sa Tatay ko?” bago pa ako makapag isip ay iyon na kaagad ang
lumabas sa bibig ko.

Tumaas ang kilay niya. “You are priceless. I don’t think any amount of money could
buy you.”

“Pero bakit ang dating sa akin ay parang hiningi mo na ako sa Tatay ko? At siya ay
madali akong ibinigay sa’yo?”

“What else do you expect from a father who just discovered that his only daughter
gave her virginity to that certain man? If he could just asked me to marry you, he
would.”

K-Kasal kaagad? Bakit narito na kami sa ganitong tema? Ni wala nga kaming relasyon.
Nababaliw na itong si Mikhail. Pati Tatay ko, wala na rin sa hulog.

Hindi ako nag-iinarte. Kung totoo man sinabi niya kay Tatay ang tungkol sa bagay na
‘yon, hindi ko magawang mahanap ang rason. Hindi ko magawang paniwalaan na gusto
niya na akong bakuran kaya niya ginawa ‘yon.

Alam kong wala siyang kinatatakutan. Pero hindi ba at masiyadong magulo ang
sitwayson namin ngayon? Bakit niya sasabihin ang isang bagay sa mga magulang ko
kung alam niya namang wala kaming relasyon. Ano na lang rin ang iisipin nina Tatay?

At bakit pumayag siya kaagad? Tinakot ba siya ni Mikhail? Hindi naman siguro.
Hindi ako nagsalita hanggang sa makarating kami sa mismong dalampasigan. Bumaba ako
ng bangka nang hindi nagpapatulong sa kaniya. Iniiwasan ko rin siyang tingnan dahil
literal na magulo ang isip ko.

Binilisan ko ang bawat hakbang sa buhanginan. Hindi pa man nakakalayo, naramdaman

ko na ang kamay niya sa braso ko. Huminga ako nang malalim at salubong ang kilay na
nilingon siya.

Matalim ang mga mata niya, tila kaya akong hiwain sa simpleng pagtitig niya.

“Papasok na ako-”

“Let’s establish some things here, Almira,” putol niya sa akin sa seryosong tono.
“Are you just after the fucking and the pleasure I give you?”

Nagsalubong ang mga kilay ko. “Ano’ng sinasabi mo diyan?”

“You got mad after I told you that I informed your father about what happened to
us.”

“O, e ano ba ang gusto mong maramdaman ko? Matuwa ako na alam nilang may nangyari
na sa atin gayong wala naman tayong relasyon-”

“The reason why I fucking told him about that is because I want to have a
relationship with you! I secured you first by telling them that you are already
mine,” mariing sabi niya habang nagtatagis ang mga bagang. “Just in case you’re not
aware.”

Gusto niyang magkaroon kami ng relasyon? Tama ba ako ng narinig? Aaminin ko na

mayroong pagkakataon na iniisip ko na baka hanggang sa kama lang talaga ang
relasyon namin ni Mikhail. Sa itsura niya, hindi siya ang klase ng lalaki na
marunong sumeryoso ng babae sa kabila ng katotohanang hindi siya mapaglaro.

Paano kung pampalipas niya lang ako ng oras? Paano kung wala lang siyang magawa
kaya siya narito kasama ko? Paano kung gusto niya lang pagsawaan ang katawan ko?

Pero ano ba ang katawan mo kumpara sa mga babaeng siguradong nakakasalamuha niya?
Wala kang binatbat kumpara sa mga babaeng nasa lebel niya, Almira.

Ano’ng dahilan, Mikhail, at gusto mong magkaroon tayo ng relasyon? May g-gusto ka
na rin ba sa akin? Gusto mo na rin ba ako ng higit pa sa... ginagawa natin sa kama?

Lumunok ako nang humakbang si Mikhail palapit sa akin. Dinala niya ang kamay sa
pisngi ko at hinagod paitaas ang mga buhok na nakaharang doon. Titig na titig siya
sa mga mata ko, walang bahid ng kahit anong pagbibiro.

“You shouldn’t begin something you can’t finish,” bulong niya sa madilim na boses.
“If you think that this is just all for fun, then think again...” Mas lalong
umigting ang panga niya habang patuloy pa rin sa paghaplos sa aking pisngi.
“There’s no escape from this, Ma Belle. You can no longer escape from me.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 14

Hindi ko makuhang pansinin si Mikhail. Hindi naman ako galit sa kaniya pero
pakiramdam ko ay padalos dalos siya. Kahit sinong nasa tamang pag-iisip ay hindi
sasabihin sa ama nung babae ang kalokohang ginawa nila.

Gusto niya ako? Gusto niyang magkaroon kami ng relasyon? Bakit? May nangyari lang
sa amin... gusto niya na kaagad akong matali sa kaniya?

Saka ano na lang ang iisipin ni Tatay ngayong nalaman niyang may nangyari na sa
amin ni Mikhail? Oo nga at nasa tamang edad na ako para gawin ang mga gano’ng
bagay. Pero alam nilang bago pa lang kaming magkakilala ni Mikhail.

Isa pa, bakit parang hindi man lang siya nagalit? Hindi ba ang normal na reaksyon
ng isang ama kapag nalaman na may ginawang kalokohan ang anak niya kasa ang isang
lalaki ay ang magalit? Itong si Tatay, ibinilin pa ako kay Mikhail.

“Huy! Lapitan mo na si Sir Mikhail. Kanina pa ‘yun doon at walang pagkain. Panay
rin ang tingin dito sa counter.” bulong sa akin ni Imee.
Inaayos ko ang mga pera sa POS machine. Kumunot ang noo ko at pasimpleng sinilip si
Mikhail. Aksidenteng nagtama ang mga mata namin. Madilim ang kaniya, tila iritado.
Nag-iwas akong muli ng tingin at ipinagpatuloy ang ginagawa.

“Sino ba kasi nagsabi na tumambay siya dito maghapon? At saka, ilang beses na
siyang nilapitan ni Jennifer. Bakit hindi pa siya um-order doon?”

“Sus! Para namang hindi mo alam na sa’yo lang kumukuha ng order ‘yan. At saka bakit
ka nagrereklamo na nandito siya buong maghapon? Baka nakakalimutan mo na pinsan
niya ang may ari nito.”

Real talk naman ‘to.

Bumuntonghininga ako at tiningnan ang kaibigan. “Hindi naman ako nagrereklamo.

Sinasabi ko lang na bakit tumatambay sa shop ng buong maghapon tapos ayaw naman um-
order kapag lalapitan ng iba.”

“E, ikaw nga gusto ‘te! Paulit ulit? Unli ‘yarn?”

Ngumuso ako. Binitawan ko na ang mga baryang hawak at nag spray ng alcohol sa
kamay.

“Lalapitan ko na! Iihi lang ako sandali.”

“Hindi rin talaga matiis. LQ ka, ano?”

“Walang gano’n. Hindi naman kami.” sabi ko at nilampasan na siya.

Pagkatapos ibaba ang pantalon ko ay naupo ako sa bowl. Bumuntonghininga ako at

itinuon ang siko sa ibabaw ng aking hita. Nagpangalumbaba ako.

“Paano kung pinagtitripan niya lang ako at hindi niya naman talaga ako gusto
makarelasyon? Baka mamaya ay sinabi niya lang talaga kay Tatay para masira ako.
Tapos... tapos... bigla siyang lalayas at mawawala ulit nang matagal.”
Marahas kong kinamot ang ulo ko. Iyon naman talaga ang iniisip ko — na baka hindi
siya seryoso sa sinasabi niyang pakikipagrelasyon. Tipong gusto niya lang ako
paasahin dahil bakit parang ang bilis niya naman magkagusto?

Kahit ano pang pag-iisip ang gawin ko, alam kong hindi rin ako makakakuha ng sagot.

Lumabas na ako ng banyo matapos maghugas ng kamay. Kinuha ko ang menu na nasa
ibabaw ng counter at nagtungo na sa gawi ni Mikhail. Malayo pa lang ay tanaw ko na
siyang nakikipag-usap sa cell phone niya.

May ka-video call.

Nag angat siya ng tingin sa akin. Tinitigan niya ako, kulang na lang ay lapain ako
sa dilim at talim ng mga mata niya.

Ibinaba ko menu sa mesa.

“Sit beside me.” utos niya.

“May trabaho pa ako.”

Umigting ang panga niya habang nakikipagtitigan sa akin. Hindi ako nagbawi. Umiling
siya saka bumuntonghininga at itinuon ang mga mata sa screen ng cell phone niya.

“I’ll call you late-”

“Wait, is that Almira?”

Napakurap kurap ako ng mahimigan ang boses ni Andrei. Dumungaw ako sa cell phone ni
Mikhail. Nakita ko doon si Andrei, gwapong gwapo sa suot na itim na sweat shirt.
Nakarolyo hanggang ibaba ng siko ang mga manggas nito.
Ngumiti ako. “Hi, Andrei!”

Ngumiti siya pabalik. “Hi! Kumusta?”

“Ayos naman ako. Ikaw? Kayo ni Olivia?”

“As good as you. Mukhang nahiyangan mo diyan sa coffee shop. You look beautiful.”

Lumawak ang ngiti sa labi ko. Nahagip ng mga mata ko si Mikhail na lalong lumalim
ang busangot sa mukha. Inignora ko ‘yon at ibinalik ang tingin kay Andrei.

“Sala-”

“I’ll call you again later, Andrei.” putol ni Mikhail sa sinasabi ko at pinatay na
ang tawag.

Ibinaba niya ang cell phone. Nagkatinginan kaming dalawa. Hindi ko alam kung ano
ang problema niya at kanina pa siya tila iritado sa akin. Ako nga ang dapat mainis
niya dahil ibinuko niya ako kay Tatay.

“Ano’ng problema mo? Nakikipag usap pa ako kay Andrei-”

“At sa akin ay hindi mo makuha ang ngumiti?”

Ang lakas talaga lalo ng dating nito kapag nagsasalita ng Tagalog.

“Bakit naman kita ngingitian kung wala namang dahilan para ngumiti ako?”

Nangliit ang mga mata niya. “Should I need to tell you that you look beautiful
today just for you to smile at me?”

Hindi ako nakasagot. Nagagalit ba siya?

“As far as I can remember, I keep on telling you that almost everyday.”

“Oo nga! Wala naman ako sinabi na kailangan mo akong sabihan na maganda ako para
ngitian rin kita-”

“Then fucking smile for me!”

Natahimik ako. Hindi naman malakas ang boses niya. Mahina nga kung tutuusin pero
masiyadong mariin. Ang customer sa katabing table niya ay napatingin sa amin.

“Hindi ba at siya ‘yong babaeng humalik doon sa crush mo na may lahinh Russo?”

“Sinong crush?”

“Iyong may ari ng coffee shop na ito. Andrei ang pangalan, hindi ba?”

Sabay kaming napatingin ni Mikhail sa gawi ng dalawang babaeng nag-uusap sa

katabing table niya. Nanglaki ang mga mata ko nang makitang nasa amin ang direksyon
ng mga mata nila. Mabilis rin silang nagbawi nang maabutan ko sila at bumulong
bulong.

Bumilis ang tibok ng puso saka napapalunok na nilingon si Mikhail. Mula sa mga
babae ay mabagal niyang itinuon niya ang mga mata sa akin, mas lalo ‘yong nagdilim.
Tumaas ang sulok ng labi niya, ang magandang hubog ng panga ay sumasabay sa pag-
igting.

“You two have kissed, huh?” malalim ang boses na aniya, tila nang-aasar pero naroon
ang galit. “And it was you who initiated it.”

“H-Hindi naman sa ganoon.”

Ano ba ang sasabihin ko? Totoo naman na ako ang unang nanghalik kay Andrei pero
nadala lang ako ng emosyon ng mga sandaling ‘yon! At isa pa, matagal na ‘yon.
Nakaraan na.
Saka bakit parang nagagalit nga siya?

“M-Matagal na ‘yon. Hindi pa s-sila nagkakabalikan ni Olivia.”

Tumaas ang kilay niya, tila walang pakialam sa rason ko.

“That makes it easy for you to smile at him. You like my cousin?”

Hindi ako nakasagot. Kinapa ko ang sarili ko kung may nararamdaman pa ako kay
Andrei. Ang totoo niyan, matagal ko na siyang hindi naiisip. Simula nang may
mangyari sa amin ni Mikhail, siya na rin palagi ang tumatakbo sa isip ko.

Kaya hindi na. Wala na akong gusto kay Andrei.

“Fuck. So what if you like him? I’m done here.”

Bago pa ako nakapagsalita ay tumayo na siya mula sa mesa at nilampasan ako.

Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa makalabas siya ng pintuan. Nabangga niya pa
sa balikat ang isang lalaki na papasok rin ngunit tila walang pakialam. Ni hindi
man lang humingi ng paumanhin.

Kumaliwa siya, mukhang doon sa villa niya ang punta. Nagbuga ako ng hangin at
sinulyapan ang dalawang babae na nagtsi-tsismisan.

Matapang nila akong pinagmamasdan ngayon. Umiling ako saka iniwanan na sila.

Inabala ko ang sarili sa counter sa mga sumunod na oras. Hindi na bumalik pa ulit
si Mikhail sa coffee shop. Pilit kong iniisip kung bakit tila mas lalo siyang
nagalit nang malaman na hinalikan ko si Andrei.

Hindi ako makapag concentrate sa trabaho kakaisip sa kaniya. Lalo pa kapag naaalala
ko ang galit sa mga mata niya nang tanungin niya ako kung gusto ko si Andrei.
“Wala naman pala siyang pakialam kung may gusto ako kay Andrei, e. Bakit ko ba siya
iniisip?”

Pero masiyado akong tinalo ng isip ko. Nang sumapit ang break time ay nagdesisyon
akong lumabas. Kadalasan ay sa kitchen lang ako namamalagi kapag may bakanteng
oras.

Natagpuan ko na lang ang sarili ko na tinutunton na ang daan patungo sa villa ni

Mikhail.

Huminto ako sa tapat ng pintuan. Hindi ko alam kung bakit pa ako nagpunta dito.
Mayroon sa akin ang gustong magpaliwanag na wala lang ang halik na namagitan sa
amin ni Andrei. Na wala na akong nararamdaman ngayon para sa pinsan niya.

Kakatok na sana ako nang makitang bahagyang nakaawang ang pintuan. Isinilip ko ang
mga mata, madilim masiyado sa loob kaya wala akong natatanaw kung hindi ang mga
couch.

“Nandito kaya siya?”

Ang sabi niya, kung hindi sa bahay ni Andrei, dito siya nagtitigil. Depende raw sa
kung... nasaan ako.

Hindi na ako kumatok pa. Dahan-dahan kong itinulak ang pintuan papasok. Maingat
kong iniapak ang mga paa ko habang iginagala ang mga mata. Napansin ko ang suot na
puting t-shirt ni Mikhail kanina. Nakasampay ito sa isang single couch.

Nandito siya kung gano’n.

Nagpatuloy ako paghakbang nang maramdaman ko ang marahas na paghaklit sa kamay ko.
Awtomatiko akong umikot pabalik. Nanglaki ang mga mata ko nang mabilis akong
naisalya ni Mikhail sa pader sa gilid ng pinto.

Itinaas niya ang dalawang kamay ko, nakatuon sa pader habang ang mga kamay niya ay
nakahawak rin dito. Lumunok ako matapos maglapat ang mga mata namin, ang paghinga
ay agresibo dahil sa naging galaw niya.
Wala siyang saplot kung hindi ang pantalon na maong. Nakayapak lang rin siya, tila
isang diyos na bumaba sa lupa.

“Why are you here?” malamig ang boses na tanong niya.

“G-Gusto kitang m-makausap.”

“About what?” Dinala niya ang labi sa gilid ng leeg ko at nilapatan ‘yon ng mainit
na halik. “Hmm? What is it that you want to talk about?”

Suminghap ako. “Iyong narinig mo k-kanina, matagal nang nangyari ‘yon, Mikhail.”

Hindi siya kaagad sumagot. Napapikit ako nang maramdaman ang paghagod ng dila niya
pababa sa aking leeg.

“I want to punish you so bad, Almira.”

“B-Bakit? Wala naman akong g-ginawang masama sa’yo.”

Pahirapan na para sa akin ang maituwid ang mga salitang ‘yon. Ang bawat halik na
pinakakawalan niya sa leeg ko ay literal na nagpapawala sa katinuan ko. Hindi pa
nakakatulong na hindi ko siyang magawang hawakan dahil ang mga kamay ko ay
nakasalya sa pader sa bandang itaas ng ulo ko.

“You made me jealous. Isn’t that enough reason for me to punish you?”

Dumaudos pataas ang labi niya paakyat sa aking panga. Itinagilid ko ang ulo para
mas madali niya akong mahalikan.

“Nakaraan na ‘yon, Mikhail — ah!”

Mariin niyang kinagat ang gilid ng leeg ko. Hindi naman ‘yon masakit pero ang
pinaghalong kiliti at pagkabigla ay naghatid ng matinding sensasyon sa akin.
“I. Don’t. Care.” madilim na sagot niya at nagpatuloy sa paglalandas ng kaniyang
dila sa panga ko. “I’ll make sure that you would never have the chance to encounter
him again. Mark my fucking words.”

Nanuyo ang lalamunan ko nang maramdaman ang umbok sa gitna ng mga hita niya.
Tumatama ito sa pagkababae ko dahilan para mas lalo kong idiin ang katawan ko sa
pader.

“Imposible ‘yan. Boss ko si Andrei-”

“Nothing is impossible for me, Ma Belle,” bulong niya sa malamig na tono. “Guess
what? I’m the new owner of that coffee shop... and even this whole island you’re
living in. I own them all.”

Mabilis akong nagmula ng mga mata sa kabila ng pagkaliyong nararamdaman dulot ng

mga halik niya.

Nagtama ang mga mata namin.

“Ano’ng s-sinabi mo?”

Ngumisi siya. “You seem surprised. Don’t you want me to be your new boss?”

“N-Nagbibiro ka lang, hindi ba?”

Siniil niya ang mga labi ko nang mainit na halik. Mabilis akong dinala no’n sa
kawalan dahilan para makalimutan kung ano ang itinatanong ko sa kaniya.

“Not part of my vocabulary.” bulong siya sa pagitan ng mga labi namin.

Lumalim ang bawat halik niya. Binitawan niya ang mga kamay ko. Awtomatiko itong
pumulupot sa batok niya. Naramdaman ko ang pagtatanggal niya sa kaniyang belt,
nagmamadali.
Marahas niyang winasak ang butones ng pantalon ko. Narinig ko ang pagtama no’n sa
sahig. Ibinaba niya ito kasabay ng underwear ko hanggang sa aking hita.

Iniangat niya ang isang binti ko kasabay ng mas lalong pagdiin niya ng katawan ko
sa pader. Nagmulat ako ng mga mata at nagbaba ng tingin. Bago ko pa matingnan ‘yon
nang maayos ay naramdaman ko na ang pagpasok niya sa akin.

“Ah!” halinghing ko at wala sa sariling napatingala.

Humigpit ang hawak ko sa batok niya nang rumahas ang bawat pagpasok niya sa akin.
Halos manakit ang likod ko bawat paghampas nito sa pader dahil sa pagiging agresibo
ng mga galaw niya. Para siyang mabangis na tigre na hayok na hayok lapain ang
biktima niya.

Kawawa ako palagi sa kaniya pagdating sa ganito. Pero ayos lang. Nagugustuhan ko
kung gaano siya ka-dominante.

Ramdam ko ang paglapit ko sa dulo.

“Mikhail...” tawag ko sa kaniya habang habol-habol ang aking hininga.

Halos marating ko na ang dulo nang marahas niyang alisin ang pagkalalaki niya at
tumigil sa paggalaw. Nagmulat ako ng mga mata, nagsalubong ang mga kilay nang
maabutan siyang nakatitig sa akin habang may ngisi sa mga labi.

“Ba’t ka tumigil?!”

Lumalim ang ngisi niya. “Tell me. Are you just after the pleasure I give you?”

“Hindi! Syempre, hindi!”

“Why don’t you want to be in a relationship with me then? Do you prefer my cousin
than me?”

“Nababaliw ka na kung iniisip mong may gusto pa rin ako sa pinsan mo sa kabila ng
katotohanang ibinigay ko sa’yo ang sarili ko!”

“Uh-huh. I need an assurance, Almira. Be in a relationship with me.”

Sumimangot ako. Kating kati naman ito makipagrelasyon sa akin. Bibitinin pa ako.
Puwede namang pagkatapos na lang namin pag-usapan ‘yon.

“Bakit ba gustong gusto mo magkaroon tayo ng relasyon-”

“Why not? Ikaw, bakit ayaw mo?”

“May gusto ka ba sa akin?”

Tumaas ang kilay niya. “What a dumb question you got there, Ma Belle.”

“Anong dumb doon? Tinatanong lang kita dahil baka mamaya ay sex lang naman ang
gusto mo-”

“The tables have turned that fast, huh?” sarkastiko siyang natawa. “I was the one
who told your father about what happened to us, remember? Now tell me I ain’t
serious about you and I’m just after sex.”

Ngumuso ako at inirapan siya. Nag-aalala lang naman ako na baka niloloko niya lang
ako at iwan niya ako kapag sakaling pumayag na ako sa gusto niya.

“Do you like me?” tanong niya dahilan para tingnan ko siya ng tuwid sa mga mata.

“Bakit sa tingin mo pumapayag ako na paulit ulit may mangyari sa atin?”

“Ah, my baby wants me to read between the fucking lines, huh? Why can’t you just go
straight to the point?”

Nagkamot ako ng ulo. Mainit na ang katawan ko pero pakiramdam ko ay wala itong
sinabi sa init ng mga pisngi ko.

“Oo na nga! Nag-aalala lang naman ako na baka mawala kang bigla kapag pumayag ako
sa relasyon na gusto mo-”

“Gusto ko lang?” nakakalokong tanong niya.

Ngumuso ako. “Gusto ko rin!”

Malalim siyang natawa. Dinala niya ang kamay sa pisngi ko at marahan ‘yong
hinaplos. Inilapit niya ang labi sa akin at pinatakan ako ng matamis na halik sa
labi.

“Aalis man ako, magpapaalam ako sa’yo...” bulong niya habang ang noo ay nakasandal
sa noo ko. “At siguradong babalik rin. Palagi akong babalik sa’yo, Almira.”

“Bakit? Hindi mo ba ako puwedeng isama sa kung saan ka man pupunta?”

Hindi ko alam kung bakit lumabas ang tanong na ‘yon sa bibig ko. May pakiramdam
akong personal na rason ang dahilan ng pag-alis niya sa hinaharap. Aaminin kong
kuryoso ako sa mundo niya. Kahit alam kong magiging dahilan ‘yon para matakot ako.

“I can’t bring you with me. You can’t live in my world-”

“Nang magdesisyon kang makipagrelasyon sa akin, doon palang ay dapat alam mo nang
pinapapasok mo na ako sa buhay mo. Dinadala mo na ako sa mundo mo.”

Huminga siya nang malalim saka umiling. “This is the safest place for you...”
Hinalikan niya ako sa pisngi. Tumungo ako, ayaw nang makipagtalo pa. “I can’t risk
you, Almira.”

Hinawakan niya ang baba ko at iniangat ang ulo ko. Naglapat ang mga mata namin.

“Stop bothering yourself about my dark world. We will create our own world here
where you can be safe in my arms.” malambing ang boses na bulong niya bago muling
pumasok sa akin sa marahas na galaw. “Punishment is done. You are officially mine.”

The Rozovsky Heirs: Mikhail Sage

Kabanata 15

Panay ang sulyap ko kay Mikhail habang naglalakad kami patungo sa palengke. Wala
akong pasok ngayon kaya naman nagprisinta ako kina Nanay na ako muna ang magtitinda
sa pwesto.

Hindi ko naman siya pinilit na sumama. Kaya lang, maaga siyang tumawag para tumawag
at itanong sa akin kung may pasok ako. Nang sabihin ko na wala at kung ano’ng plano
ko, sinabi niyang sasamahan niya ako.

“Wala ka namang alam sa pagtitinda ng isda. Ano’ng gagawin mo doon? Tutunganga sa

akin?” tanong ko saka nag angat ng tingin sa kaniya.

“Teach me how to do your job then. I can easily learn.” supladong sagot niya.

Ngumuso ako at itinuon na ang mga mata sa daan. “Huwag na. Baka malansahan pa ‘yang
kamay mo. Mukha pa namang hindi ka nakakahawak ng sariwang isda.”

“Tss. You think too high of me.”

Natawa ako nang mahimigan ang iritasyon sa boses niya. Ang sungit na naman! Aga-
aga.

Pero parang nasasanay na rin ako sa tuwing sinusungitan niya ako. Hindi ata
kumpleto ang araw ko kapag hindi siya nakikitang nagsusuplado. Nang pumayag akong
makipagrelasyon sa kaniya, tinanggap ko nang hindi ordinaryong lalaki ang magiging
nobyo ko.

Hindi siya masiyadong malambing sa salita. Pero gusto niyang palagi nakadikit sa
akin. Kapag may pasok ako sa coffee shop, maghapon rin siya doon. Parang
binabantayan ako palagi.

Inakala kong nagbibiro lang siya nang sabihin niyang siya na ang may ari ng coffee
shop. Maging ang magkabilang isla ay binili na rin niya kay Andrei. Palagi kong
iniisip kung bakit niya kailangan gawin ‘yon.

“Stop bothering yourself about my dark world. We will create our own world here
where you can be safe in my arms.”

Hindi ko nakakalimutan ang mga salita niyang ‘yon. Ibig sabihin ba ay mananatili na
siya dito sa isla? Kung hindi man, baka magiging mas madalas na. Kapag iniisip ko
pa lang na palagi ko na siyang makakasama, nasasabik na ako.

“Laki ka kasi sa yaman. Siyempre hindi ka maalam sa mga ganitong gawain.”

“You are already rich, too.”

Natawa ako saka wala sa sariling napatingin sa buhanginan. “Saang banda? Kung
makapagsalita ka akala mo naman pag-aari ko na itong buong isla-”

“It’s yours.”

Mabilis akong napatingin sa kaniya, magkasalubong ang mga kilay. Nilingon niya rin
ako, walang bakas ng kahit anong emosyon sa kaniyang mukha.

“Ano’ng sinasabi mo?”

Tumaas ang gilid ng labi niya saka ako marahang inilapit sa kaniya. Binitawan niya
ang kamay ko at inilipat ang kamay niya sa bewang ko.

“I’m yours. So technically, everything I own is already yours too, Almira. Whatever
you ask, rest assured that I will give it to you. And don’t worry, I know how to
clean and cut a fish. Hindi ako tutunganga lang sa’yo mamaya.”
Sandali! Sandali! Ano’ng sinasabi niya na akin itong isla? Sa dami ng litanya niya
parang iyon lang ang narinig ko.

Huminto ako sa paglalakad. Maging siya ay napatigil rin. Tamad niya akong
tiningnan.

“Anong sinasabi mo na akin itong isla?”

Bumuntonghininga siya na para bang nakakapagod para sa kaniya ang magpaliwanag.

“I asked Andrei to transfer this island to your name. Basically, this is already
yours.”

Umawang ang labi ko. Hindi ko nagawang makapagsalita. Pakiramdam ko ay nagbibiro

lang siya pero hindi ba at wala nga sa bokubularyo niya ‘yon?

Narinig ko ang bahaw na tawa niya. Nagsalubong ang mga kilay ko nang makita ang
pang-aasar sa ekpresyon ng mukha niya.

Sinasabi ko na nga ba! Niloloko niya lang ako! Ano ba ang inaasahan mo, Almira? Na
ibibigay niya nga sa’yo ang islang ito? Porque naging kayo lang ay asyumera ka
naman!

Kinabig ako ni Mikhail. Bahagya siyang yumuko, itinagilid ang ulo saka ako
pinatakan ng halik sa gilid ng aking labi.

“I’ll give the legal documents of ownership to you once I have it.” bulong niya na
ikinalaki ng mga mata ko.

Totoo nga!

“B-Bakit?” tanong ko nang umayos siya sa pagkakatayo.

Tinaasan niya ako ng kilay saka umiling, tila ba ayaw na akong sagutin. Hinawakan
niyang muli ang kamay ko at hinila na ako para muling maglakad.
“Sausage! Bakit ibinigay mo sa akin itong isla na ito? Nababaliw ka na ba?”

“You tell me, Almira. Bakit masiyado mo akong binabaliw sa’yo?” bumuntonghininga
siya. “And will you please stop calling me that damn sausage?”

Nanulis ang nguso ko, nag-init ang pisngi at hindi na nakasagot dahil sa matinding
kilig.

Nababaliw ka na sa akin, Rozovsky?

“Women are fucking pain in the ass. You are the perfect example of that,” bulong
niya. Mas malinaw kong naririnig ngayon dahil hindi na gaano mabilis ang lakad
namin hindi kagaya kanina. “But you are the pain I would love to endure.”

Nang tanungin ako nina Tatay at Nanay noon kung sigurado ba ako na gusto ko
makipagrelasyon noon kay Mikhail, walang alinlangan akong sumang-ayon. Kahit pa
palagi niya akong binabalaan na hindi siya mabuting tao, pakiramdam ko ay kaya kong
tanggapin ‘yon.

Gusto kong malaman kung ano’ng klase ng mundo ang mayroon siya. Tinatanong ko ang
sarili ko kung handa ba ako... wala pa akong sagot na makapa sa puso ko. Ang
mahalaga lang muna sa akin ay masaya ako kapag kasama ko siya.

Saka ko na iisipin ang kapahamakan na kakaharapin ko dahil nahulog ako sa kaniya.

Mabilis na naubos ang mga tinda naming isda sa palengke. Karamihan sa kanila, si
Mikhail ang dahilan kung bakit napabili. Nananaig ang itsura niya kanina sa buong
palengke. Matangkad, maputi at pagkatapos ay gwapong gwapo sa kupas na pantalon at
itim na t-shirt.

Ang ilan sa kanila ay kinakausap pa siya. Pero bilang suplado si Mikhail, hindi
niya sinasagot ang mga ito.

“Galing mo kanina. Parang sanay na sanay ka. Hindi kaya dati kang mangingisda sa
unang buhay mo bago ka naging Mafia?”
Kauuwi lang namin galing sa palengke. Sinabi niyang dito na kami sa villa niya
dumiretso dahil mas malapit kesa sa bahay ni Andrei. Wala namang kaso sa akin.

“Mafia... what’s your definition of that word, Almira?” tanong niya sa malamig na
tono.

Naupo siya sa couch na naroon, ang batok ay nakasandal sa head rest. Habang ako,
nasa harapan niya at inaayos ang nagulong buhok dahil sa lakas ng hangin.

“Hmm, mga grupo ng lalaking nakikipag away?” sagot ko, hindi na sinabi pa ang
tungkol sa paggawa ng mga ilegal na bagay.

“If only being a Mafia is that simple.”

“Bakit? Ano ba ang ginagawa ng mga Mafia?” sinubukan kong itanong. Kung hindi naman
niya ako sasagutin ay ayos lang rin.

“Worst than you could ever imagine.”

Tumango tango ako, hindi na nagsalita pa at huminga nang malalim. Nagtama ang mga
mata namin.

“Come here...”

Dalawang beses niyang tinapik ang hita niya. Kaagad akong tumalima at naupo sa
kandungan niya. Ipinaikot niya ang kamay sa bewang ko, ang mukha ay nakatuon sa
aking likod.

“Huwag mo ako amuyin, Mikhail. Malansa pa ako.”

“Hmm. I also smell like you. Wanna take a bath with me?” malambing at nang-aakit na
tanong niya. Humagikhik ako nang isiniksik niya ang mukha sa gilid ng aking leeg.
“So we can both smell like sex and orgasm.”
The Rozovsky Heirs: Mikhail Sage

Kabanata 16

Tahimik kong pinapakiramdaman sa aking likod ang ragasa ng tubig mula sa shower.
Ang paghagod ng bath scrub sa aking balat ay nagbibigay ginhawa sa akin. Masiyadong
marahan, tila ba nag-iingat.

“Turn around...”

Parang isang hipnotismo ang boses ni Mikhail. Isang salita lang mula sa kaniya ay
kaagad akong susunod. Walang pag-aalinlangan. Gaya ng kung paano ko ipinaubaya sa
kaniya ang sarili ko nang paulit ulit.

Pagkaharap, kaagad kong ipinaikot ang mga kamay sa batok niya. Titig na titig siya
sa mga mata ko, namumula iyon at bahagya nang mapungay dahil na rin sa matagal na
pagkakababad sa tubig.

Ang mga patak ng tubig ay sumasabit sa makakapal at mahaba niyang pilik mata,
nalaglag sa bawat pagkurap niya.

“Are you for real?” tanong niya sa mabagal at malalim na boses.

“Huh?” Natawa ako. “Mukha ba akong alien sa paningin mo?”

“No. But you honestly look like a goddess.”

Sinamaan ko siya ng tingin. Sa gano’ng paraan ay maitatago ko ang kilig na

nararamdaman.

Umangat ang sulok ng labi niya, nahalata ata ang reaksyon ko.

Humagod ang mga kamay ko sa likod niya. Gano’n rin siya sa magkabilang balakang ko.

“Mayroon silang pinaniniwalaan na diyosa sa isla na ito, Olivia ang pangalan.”

Tumaas ang isang kilay niya. “A goddess?” ngumisi siya. “Is Andrei that crazy about
his wife that he invented a goddess here and named it after Olivia?”

Natawa ako. “Sira. Totoo nga! Lagi siyang nagtatago diyan sa mga batuhan. Madalas
kapag kasama si Andrei sa pangingisda, palaging maraming huli sina Tatay. Kapag
hindi kasama, walang huli. Kaya iniisip nilang may gusto ‘yong diyosa kay Andrei.”

“Tss. What a shitty belief you all have then,” supladong sagot niya at umirap pa.
Salubong ang kilay niya nang titigan ako sa mga mata na para bang may bigla siyang
naisip. “Or maybe you are that goddess who likes Andrei?”
Ako naman ang sumimangot ngayon. “Mukha ba akong diyosa ng isla-”

“Yes. That’s what I thought of you the first time I laid my eyes on you.”

Kapag ito talagang si Mikhail ang bumabanat, natatameme ako.

Nanulis ang nguso ko. “Wala naman na akong gusto sa pinsan mo. Dati pa ‘yon,
matagal na panahon na.”

“Hmm. What made you like him?”

Nagdadalawang isip ako kung dapat ko siyang sagutin. Masiyadong madilim ang mga
mata niya pero pansin ang pagiging interesado sa kung ano man ang sasabihin ko.
Para bang masiyadong importante.

“Mabait siya. Lagi niya akong tinutulungan at maasikaso rin,” natawa ako. “Kapag
nariyan siya, parang walang puwedeng gumalaw sa akin—”

“He was just pretending. Kabaliktaran niya ang lahat ng sinabi mo.”

Mahina akong humalakhak. “Hindi ako naniniwala. Sinisiraan mo lang si Andrei. Ikaw
talaga, pinsan mo pa naman ‘yon.”
“That’s the fucked up thing. You like my cousin-”

“Hindi ko na nga siya gusto.”

“Sino’ng gusto mo kung ganoon?” tumaas ang kilay niya.

Umikot ang mga mata ko. “Nagtatanong ka pa talaga. Sino ba ang kasama ko ngayon?”

“Words, Almira. I always want to hear the words.”

Bumuntonghininga ako. Wala talaga akong magawa kapag ipinilit niya na ang isang
bagay.

“I-Ikaw ang gusto ko, Sausage.”

Sinamaan niya ako ng tingin.

“Best way to ruin the fucking moment.”

Halos mapatalon ako nang humaplos ang kamay niya sa pisngi ng puwetan ko at
tampalin ‘yon. Mas lalong namungay ang mga mata niya, mas lalong nagmukhang kaakit
akit.
Natawa ako. “Bakit ba? Ako lang naman nakakarinig na gano’n ang tawag ko sa’yo. Isa
pa... hindi naman totoo na s-sausage ka.”

Bumaba ang tingin ko sa kalakhan niya. Simula kanina nung may mangyari sa amin
hanggang ngayon ay hindi pa rin ito lumalambot. Buhay na buhay pa rin, maging ang
mga ugat ay bakat na bakat at para bang galit sila sa akin.

Tila kusang nagkaroon ng buhay ang mga kamay ko at marahan itong hinawakan.

“Almira...” tawag ni Mikhail, bagamat may pagbabanta ang boses ay ramdam ko ang
pagpipigil.

Hindi ako sumagot. Sa ilang beses na may nangyari sa amin ay ngayon ko lang ito
nahawakan nang maayos. Iyong una ay nung bigla niyang ipinasok ang kamay ko sa
brief niya dahil tinawag ko siyang sausage. Mabilis kang ‘yon.

Ipinaikot ko ang mga daliri roon, napanguso nang hindi man lang mag-abot dahil sa
laki niya.

Mahaba at malaki na, mataba pa. Masiyado namang pinagpala itong si Mikhail.

“What are you doing?”

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya, mabigat na ang mga talukap. Salubong ang kilay
niya, mukhang galit kahit na alam kong hindi naman.

“Nakalimutan ko lang kung gaano ka kalaki.”

Biglang tumaas ang sulok ng labi niya. “Did you?”

“O-Oo.”

Nagbaba ako ng tingin doon. Medyo namumula iyon lalo na si pinakabungad. Nagpatuloy
ang kamay ko sa paghagod.

“You’re killing me.”

“Ano’ng pakiramdam, Mikhail?”

“Heaven...”

“Kagaya rin ba ng pakiramdam ko sa tuwing hinahalikan mo ako sa parteng iyon?”

“What do you feel whenever I eat you there?”

Masiyadong bulgar ang pinag-uusapan naming dalawa. Dapat ay nahihiya na ako pero
parang gusto ko lang ipagpatuloy. Totoo nga ata na kapag palaging ginagawa ang
bagay na ‘yon, nauubos na rin ang hiya.

“M-Masarap. Para akong nasa ibang dimensyon. Para akong mawawala sa katinuan.”

“The same feeling goes to me.”

Tiningala ko siya. ”Kailangan ko rin ba g-gawin ang ginagawa mo sa akin palagi?”

Nagdilim ang mga mata niya. “No.”

“B-Bakit? Paano mo maramdaman ang nararamdaman ko sa tuwin ginagawa mo sa akin-”

“You don’t need to do that to satisfy me. Your moans are enough. No need for a more
intense deed.”

Ngumuso ako, tila nabigo. Nagbaba ako ng tingin doon, muli itong hinagod.

“Stop teasing me, Almira.”

Hindi ako sumagot at ipinagpatuloy lang ang ginagawa. Ilang malulutong na mura ang
pinakawalan niya, ramdam ang pagtatagis ng bagang.

“Fuck.”

Gano’n na lang ang panglalaki ng mga mata ko nang marahas niya akong pihitin paikot
at idiin sa pader na nababalutan ng itim na tiles, ang noo ko ay nakasandal rin
dito.

“Hands up.” malamig ang boses na utos niya.

Kaagad ko itong sinunod. Kasabay ng pagtuon ng mga kaamay ko sa pader ay siyang

pagpasok niya sa aking mula sa likuran.

“M-Mikhail,”

“Let me make you feel how huge I am for you, Almira, and it’s okay if you forgot it
again after we do this. I’m willing to make you remember,” bulong niya sa likod ng
tainga ko at marahas na gumalaw sa aking likuran. “Always.”

Isang beses pa ulit akong inangkin ni Mikhail sa loob ng shower room bago kami
natapos. Kung hindi ko pa siya aawatin ay baka magka-pulmonya na kami.

Nauna siya sa aking lumabas ng shower. Ilang minuto pa bago ako sumunod. Naalala ko
na wala akong ibang damit dahil hindi ko naman inasahan na dito kami didiretso ni
Mikhail sa villa niya.
Lumabas ako ng banyo na tanging puting towel lang ang nakapulupot sa katawan. Wala
siya sa kwarto.

“Nasaan ‘yun?”

Lumabas ako ng kwarto. Wala rin siya sa maliit na sala kung kaya naman dumiretso
ako sa kusina. Naabutan ko siyang nakatalikod malapit sa sink, tanging ang pantalon
lang ang suot at walang pang itaas. Tanaw na tanaw kung gaano kagandang ang hubog
ng katawan niya. Maging ang mga muscles ay nasa lugar lahat. Lalong nagmukhang
kaakit akit dahil sa malaking tattoo ng tigre sa pinakagitna ng likod niya.

Bahagya kong itinago ang sarili sa gilid ng doorway. Tila siya may kausap dahil na
rin sa cell phone na sa tapat ng tainga niya.

“How’s Alona?” dinig kong tanong niya.

Alona? Sino ‘yon? Parang narinig ko na ang pangalan na ‘yon?

“Hmm. I missed her.”

Nagsalubong ang mga kilay ko sa mga salitang sinabi niya. Ang pait ay mabilis na
natapon sa dibdib ko.
Baka naman may totoong nobya siya sa malayo at ginagawa niya lang talaga akong
pampalipas oras? Kung hindi, bakit may Alona siyang sinasabihan ng nami-miss niya?

Awtomatiko bumagsak ang mga balikat ko dahil sa sariling naiisip. Tumungo ako sa
mga paa at huminga nang malalim.

Kung tutuusin ay hindi naman talaga imposible ang naiisip ko. Wala pa akong alam
tungkol kay Mikhail. Pangalan pa lang ata. Ni hindi ko alam kung ilang taon na
siya! Basta ang alam ko, may relasyon kami. Bakit umaasa pa akong seryoso siya sa
akin?

Binilhan ka na nga ng isla, Almira! At isa pa, kung may gusto kang malaman tungkol
sa kaniya, puwede ka namang magtanong! Hindi si Mikhail ang tipo ng lalaki na
mauunang magsabi sa’yo ng mga personal na bagay tungkol sa kaniya kung hindi ka
lang rin magtatanong!

“I’ll call you later.”

Mabilis na pumintig ang puso ko nang makita ang mga paa ni Mikhail sa harapan ko.
Nang mag angat ako ng mga mata ay naabutan ko siyang titig na titig sa akin,
kabababa lang ng cell phone mula sa tainga niya.

Tumaas ang kilay niya, ngumuso ako.

“Wala akong damit.” sabi ko, nawala bigla sa mood.

“I placed a new white shirt on the bed. Hindi mo nakita?”

May nakita ako. Pero hindi ko naman alam na para sa akin ‘yon.

“Nakita ko. Hindi ko kasi alam. Paano ang underwear ko?” Nagtama ulit ang mga mata
namin.

Parang hindi ata ako masasanay sa mga titig niya kahit pa palagi namang nakikita.
Parang palagi akong napapaso.

“You won’t be needing that.”

Imbes na matawa ay bumuntonghininga lang ako at tumalikod na. Naglakad ako palayo
at iniwan na siya.

Isusuot ko na lang ang damit kanina at uuwi na. Literal na nawala ako sa mood at
kahit naman hindi aminin sa sarili, isang dahilan lang ang naiisip ko.

Bumalik ako sa kwarto. Tiningnan ko ang t-shirt na nasa ibabaw ng kama niya at
inirapan ‘yon. Tinuntong ko ang single couch kung saan naroon ang mga damit ko
kanina.

Kinalas ko ang tuwalya, hinayaan itong bumagsak sa mga paanan ko. May malaking
salamin sa harapan kaya nanan kitang kita ang hubad kong katawan.
Inabot ko ang itim na short at astang yuyuko na para isuot ito nang maramdaman ko
ang marahang paghaplos sa parteng gitna ko.

Awtomatikong pumikit ang mga mata ko sa sensasyon na idinulot noon sa akin. Ramdam
ko ang paglapat ng mga labi niya sa likuran ko, pinapatakan ako nang magagaan na
halik.

“My baby is throwing a silent fit.” aniya sa malalim na boses.

Hindi ako sumagot. Nagpatuloy ang paghaplos niya doon. Halos bumaluktot ang mga
daliri ko sa paa dahil sa kiliting dulot noon. Bahagyang lumiyad ang likod ko, ang
ulo ay napapasandal na sa balikat niya.

Dumulas ang mga labi niya sa gilid ng leeg ko, ang mga daliri ay patuloy na
tumatrabaho.

“I can feel the cold, Almira. What’s wrong?” tanong niya.

“S-Sino si... ah!” halinghing ko nang maramdaman ang biglang pagpasok ng daliri
niya doon. “Sino si A-Alona?”

Matunog siyang ngumisi sa gilid ng leeg ko. Naging marahas ang pagpasok ng mga
daliri niya kasabay ng pagbilis ng aking paghinga.

“Are you jealous?”

Hindi ako nakasagot. Gusto kong mahiya na sa ganitong pagkakataon niya ako
tinatanong kung nagseselos ako. Kung sa normal na sitwasyon, hindi ako aamin na
nagseselos ako. Pero ngayong binabaliw na naman niya ako, walang alinlangang kong
sasabihin ang totoo.

“Tell me you’re jealous.”

“Oo. N-Nagseselos ako.”

Hindi pa nakuntento, ang isang daliri ay naging dalawa. Mas lalong naging marahas
at agresibo ang bawat pasok ng mga ‘yon, tila nanggigigil.

“Why are you jealous? Are you finally in love with me?” bulong niya.

“Hindi ba at iyon nga ang dahilan kung bakit ako pumayag makipagrelasyon sa’yo?”

Mahirap para sa akin ang maitawid ang mga salitang ‘yon lalo na at masiyado akong
naliliyo dahil sa ginagawa niya.

“I didn’t believe in love, Ma Belle,”

Ang isang kamay niya ay marahang hinila ang buhok ko dahilan para mas lalo niya
akong mahalikan sa gilid ng aking leeg. Umakyat ang mga labi niya sa panga ko, ang
mga daliri ay patuloy pa rin sa paggalaw sa parteng ‘yon.

Hindi siya naniniwala sa pagmamahal? Bakit siya nakipagrelasyon sa akin, kung

gano’n? Para paglaruan?

Nawalan na ako ng pagkakataon na itanong ang mga bagay na ‘yon nang maramdaman ang
pagsabog sa kaloob-looban ko.

“M-Mikhail!”

Nanginig ang mga tuhod ko, nawalan ng lakas dahil sa sensasyon pinakawalan. Yumakap
ang isang kamay niya sa bewang ko, sinasalo ako kung sakaling bumagsak ako sa sahig
dahil sa panghihina.

Mabigat ang talukap ng mga mata ko nang magmulat. Nagtama ang mga mata namin ni
Mikhail sa salamin na nasa harapan. Masiyadong madilim ang sa kaniya. Titig na
titig siya sa akin mula sa repleksyon namin.

Sa ayos naming dalawa, sa higpit ng pagkakayakap niya sa akin, tila ako isang bihag
niya na walang balak pakawalan gaano man ako magmakaawa.

“I thought love isn’t for me because I was incapable of loving anyone before,”
bulong niya habang nakatitig pa rin sa akin sa salamin. “Not until I met you. You
easily changed the game.”

Itinaas niya ang kamay na siyang ginamit niya sa pagpapaligaya sa akin at dinala
iyon sa tapat ng bibig ko.

“Taste yourself, Almira,”

Lumunok ako at awtomatikong pinagparte ang mga labi ko. Marahang niyang ipinasok
ang dalawang daliri sa loob ng aking bibig at pinasayad ‘yon sa dila ko.

Ngumisi siya. “Good girl,” malalim ang boses na aniya saka ako muling hinalikan sa
panga. ”Now let me introduce you to Alona.”

The Rozovsky Heirs: Mikhail Sage

Kabanata 17

Ang buong akala ko, ipapakilala lang sa akin ni Mikhail ang Alona na ‘yon sa
pamamagitan ng video call. Pero heto kami ngayon, nakasakay sa isang helicopter
matapos sumakay ng yate.

Umiling ako. Paulit ulit ko na siyang tinatanong kanina kung saan kami pupunta pero
hindi niya ako sinasagot. Kung magtatanong ulit ako, hindi niya rin ako
maiintindihan dahil sa lakas ng ingay ng helicopter. Kahit may suot na headphone ay
baliwala rin.

Sino ba kasi ‘yon Alona na iyon? Oo at nagseselos nga ako sa kaniya lalo pa at
sinabi ni Mikhail na nami-miss niya ito pero kailangan ba talaga makilala ko pa
siya ng personal? Gano’n ba siya ka-importante? Kaano-ano ba siya ni Mikhail? Hindi
kaya dati siyang asawa nito? Tapos in good terms naman sila?

Nakadungaw ako sa may bintana, pinagmamasdan ang mga isla sa ibaba. Naramdaman ko
ang paggapang ng kamay ni Mikhail sa hita ko. Nakakainis lang na tanging ang puting
t-shirt niya pa rin ang suot ko. Ni wala akong suot na underwear. Binigyan niya
lang ako ng itim na boxer short tapos ay hinila niya na ako paalis.

Nagbaba ako ng tingin sa kamay niya. Gumagapang na ito sa ilalim ng t-shirt ko.
Tinampal ko ‘yon. Kunot noo siyang lumingon sa akin. Inirapan ko siya na ikinatawa
niya.

Nakakahiya itong si Mikhail. Dito pa talaga ako hihipuan sa mismong helicopter.

Kung umasta ay akala mo wala kaming ibang kasama. Nasa unahan ang driver nitong
sasakyan, kami ni Mikhail ay nasa likod. Maliit lang ang espasyo kaya kaunting
galaw ay siguradong mapapansin kami.

Hindi na nawala sa labas ng bintana ang mga mata ko nang mapalitan na ng mga gusali
ang kanina ay puro isla na natatanaw ko.

Binalot ng pagkasabik ang puso ko.

Maynila na ito, hindi ba? Ni minsan ay hindi ko pa naranasan ang tumungtong sa

siyudad na ito. Isa ito sa mga pangarap ko dahil ang sabi nila, narito raw ang
buhay. Ang makarating daw dito ang isa sa mga paraan para makaahon sa hirap.

Napahawak ako kay Mikhail nang maramdaman ang pag-gewang ng helicopter. Pakiramdam
ko ay unti-unti kaming bumabagsak pero parang wala namang pakialam si Mikhail.

Saka ko lang napagtanto na maaaring lalapag na kami nang makita ang isang malawak
na rooftop. Ilang sandali pa at tuluyan na lumapat ang helicopter sa simento.

Tinanggal ni Mikhail ang headphone niya. Gano’n rin ang ginawa niya sa akin bago
niya pinagsalikop ang mga kamay namin. Bumukas ang pintuan sa gilid niya. Nauna
siyang bumaba. Kusa akong sumunod dahil hawak niya ang kamay ko. Hindi niya na ako
hinintay pa at binuhat na pababa sa simento.

Buhay pa rin ang makina ng helicopter kaya halos mabingi ako sa ingay nito.
Sumasabog rin ang mga buhok ko sa lakas ng hangin.

Wala sa sarili akong napatingin rito. Nahagip ng mga mata ko ang nakasulat sa
gilid.
M.S. Rozovsky.

Kaagad kong hinimay sa isip ko ang maaaring ibig sabihin no’n. Hindi kaya Mikhail
Sage Rozovsky?

Posible.

Sumakay kami sa isang elevator. Ni minsan ay hindi pa ako nakakasakay sa ganito.

Nakikita ko lang sa internet pero hindi ko pa naranasan kahit na isang beses. Si
Mikhail ang nagpaparanas sa akin ng lahat.

Napakapit ako sa braso ni Mikhail nang maramdaman ang pagbaba ng elevator.

Tiningnan niya ako.

“Your first time?” tanong niya.

Alanganin akong tumango, nakaramdam ng hiya dahil sa katotohanang ang pagsakay sa

mga ganito ay normal na lang sa kanila. Samantalang ako ay baguhan pa lang. Literal
na ignorante.

Binawi ni Mikhail ang pagkakahawak sa kamay ko. Sa halip ay ipinulupot niya ito sa
bewang ko at marahan akong hinapit palapit sa kaniya.

“Don’t worry. You are safe here.” malambing na sabi niya sa akin.

Muli akong tumango. “S-Saan ba tayo pupunta?”

“In my place. I’ll let you meet Alona, right?”

“Sino ba kasi ‘yon? Bakit kailangan personal ko pa siyang makilala? Hindi ba

puwedeng sa video call na lang?”

Natawa siya. “Your first meet up with her has to be personal. Para umamo sa’yo.”
Umamo? Bakit? Ano’ng klase ng tao ba ‘yung si Alona? Nangangagat ba siya? At bakit
ko naman kailangan umamo sa kaniya?

Imbes na magtanong ay nanahimik na lang ako. Tumigil ang elevator. Kasabay nito ay
ang pagbukas at ang pagbungad sa akin ng isang malawak na sala. Salamin ang bawat
haligi at tanaw ang naglalakihang gusali sa labas.

Nalaglag ang panga ko. Masiyadong marangya ang paligid. Malayong-malayo sa lugar na
nakasanayan ko kung saan puro dagat ang nakikita at ang mga bahay ay yari lang sa
kahoy.

Ang sahig na inaapakan ko ngayon, mahihiya ang suot kong tsinelas. Hinila ko ang
kamay ni Mikhail. Tiningnan niya ako, nagtatanong ang mga mata.

“Nasaan t-tayo?” tanong ko at inilibot ang mga mata.

Hinarap niya ako, kunot ang noo. “You seem scared.”

“Hindi n-naman. Bago lang kasi sa akin ang mga ganitong lugar.”

Marahan siyang huminga nang malalim at inakbayan ako. “Don’t worry. We are in my
penthouse.”

Namilog ang mga mata ko. “B-Bahay mo ito?"

Tumango siya. Inilibot kong muli ang mga mata. Bahay pala ito? Bakit parang mukhang
hotel? Iyong katulad ng mga nakikita ko sa internet? May bahay pa lang halos kasing
lebel na ng mga ulap sa taas?

“Bahay natin.”

Hindi ko inintindi ang sinabi niya, abala pa rin ang isip kung bakit nasa itaas ang
bahay niya.
“Bakit nandito sa itaas? Ilang floor ang bahay mo kung gano’n? Itong buong building
ba ang bahay mo?”

Umawang ang bibig niya, tila ba hindi inaasahan ang naging sagot ko. Hindi nagtagal
at humalakhak siya. Ngumuso ako dahil pakiramdam ko ay inaasar niya ako.

Hinila niya ako palapit sa kaniya at niyakap nang mahigpit, may kasamang gigil.

“God. My baby is really innocent.”

Hindi ko siya niyakap pabalik, nakasimagot. “Nagtatanong ako nang maayos, Mikhail.”

“Hmm. Sasagutin rin naman kita nang maayos,” sabi niya. “This is a condominium,
Almira, and I own the whole building.”

“Ang dami mo namang ari-arian,” wala sa sariling sabi ko nang bahagya akong kumalas
mula sa pagkakayakap niya. Iginala ko ang mga mata ko. “Suwerte ng mapapangasawa
mo.”

“Swerte mo.”

Huminto ang mga mata ko sa kaniya. May ngisi sa kaniyang labi, nang-aakit na naman.
Umiling ako at bumuntonghininga. Nagbaba ako ng tingin sa sarili ko.

“Tingnan mo nga itong ayos ko. Mukha akong katulong sa bahay mo dahil sa damit ko.”

“No one cares with your clothes, Almira. You can even walk around here without
anything.”

Inirapan ko siya. “Paghuhubad na naman nasa isip mo.”

Humalakhak siya at muli akong hinatak palapit sa kaniya. Dumulas ang kamay niya sa
ilalim ng t-shirt ko patungo sa gitna ng aking mga hita. Hinaplos niya ito, ang
isang kamay niya ay nasa likuran ko.
“I actually missed being inside you...” bulong niya sa akin. “See that balcony over
there?”

Kusang natuon ang mga mata ko sa malawak na balkonahe kung saan siguradong
matatanaw kung gaano kataas itong gusali na ito.

“I’m gonna fuck you hard there, Almira. Tonight.”

Mabilis ko siyang hinarap. ”Anong tonight? Kailangan ko rin umuwi sa bahay. Hindi
ako nagpaalam kina Tatay.”

Ngumisi siya. “I already called them before we went here. Sinabi kong bukas na kita
iuuwi.”

“At pumayag naman?”

“F’course.”

Napailing ako. Pakiramdam ko ay tuluyan na akong ipinaubaya ng mga magulang ko sa

kaniya.

Niyakag ako ni Mikhail patungo sa sala. Naupo ako sa kulay itim na couch, tikom na
tikom ang mga hita at binti. Pakiramdam ko ay isa akong langaw sa lugar na ito. Sa
ayos ko, imposible na bumagay ako.

Isang matandang lalaki ang lumabas mula sa kung saan. Nakasuot ito ng itim na long
sleeve at itim na pantalon. Walang emosyon ang mukha niya, tila hindi marunong
ngumiti. Sa tingin ko ay may lahi rin siyang banyaga. Tumungo ito kay Mikhail na
ngayon ay nakatayo sa harapan niya, tila nagbibigay galang.

“Good afternoon, Mr. Rozovsky.” diretso ang boses nito nang bumati kay Mikhail at
muling tumunghay.

Tumango si Mikhail. Nakikita ko ang paggalaw ng bibig niya pero hindi ko naman
naririnig ang sinasabi. Pansin ko lang ang pagkaalerto nung matandang lalaki sa
harapan niya. Para bang hindi niya nais malampasin ang kung ano mang sinasabi ni
Mikhail.

Tumango tango ito. Umalis na hindi kalaunan. Ngunit bago ‘yon ay isang mabilis na
sulyap ang ibinigay niya sa akin.

Sino kaya siya? Hindi kaya katulong dito? Pero hindi siya mukhang katulong. Baka
tauhan ni Mikhail? Kanang kamay?

Habang tahimik na nagmamasid sa paligid at hinihintay si Mikhail na maupo sa tabi

ko, unti-unti kong naiisip na masiyadong malayo ang agwat ng buhay namin sa isa’t
isa. Maraming babae ang nasa kaparehas ng estado niya.

Bakit ako pa ang napili niya?

Mas maganda ka sa kanila, Almira. Iyon na lang ang isipin mo. Kumbaga sa isda,
sariwa ka pa. Pero kapag inaraw araw ka ni Mikhail, magiging bilasa ka rin.

Napatuwid ako ng upo nang makita si Mikhail na patungo na sa gawi ko. Titig na
titig sa akin ang matatalim niyang mga mata na para bang palagi akong may
nagagawang kasalanan.

Naupo siya sa harapan ko, nakatuon ang isang tuhod sa sahig. Hinawakan niya ang
aking mga kamay.

“You okay?” tanong niya.

Tumango ako. “Ayos lang. Sino ‘yung kausap mo kanina?”

“He’s George, a trusted person.”

“Ah. Nasaan na si Alona?”

“Papunta na.”
Kung gano’n ay hindi dito nakatira si Alona. Hindi siya babae sa buhay ni Mikhail.
Hindi rin asawa. E, ano? Matalik na kaibigan? Kapatid?

Ayan ang napapala mo, Almira. Inuuna mo pa kasi ang pagbukaka kaysa ang magtanong
tungkol sa kaniya. Wala ka tuloy alam tungkol sa kaniya.

Ngumuso ako sa bulong ng isip.

“What’s running on inside that pretty head of yours?” pukaw ni Mikhail sa atensyon
ko.

“Wala naman. N-Naisip ko lang na baka... a-asawa mo ’yung si Alona at i-papakilala

mo ako sa kaniya.”

Ngumisi siya. “That’s savage. The last time I checked, I only committed myself to
you.”

“Kung gano’n, sino nga si Alona sa buhay mo-”

“Mr. Rozovsky...”

Parehas kaming lumingon sa likuran ni Mikhail nang marinig ang tawag na ‘yon. Halos
bumaba ang dugo ko sa paanan nang makita si George na nakatayo, hawak-hawak ang
tali ng isang malaking tigre na ngayon ay masamang nakatitig sa akin.

Hinarap akong muli ni Mikhail at ngumisi. Tumayo siya at tinunton na ang gawi nung
tigre.

Diyos kong mahabagin! Bakit may tigre dito?!

Naupo si Mikhail sa harapan nito. Hinaplos niya ang pisngi nito na para bang sanay
na sanay na siyang gawin ‘yon. Tila ba hindi natatakot na baka sakmalin siya no’n.
Tumayo si Mikhail. Kinuha niya ang dulo ng tali mula kay George at pinalitan ito sa
pwesto niya. Sabay na naglakad sa marahang galaw si Mikhail at iyong tigre patungo
sa gawi ko.

Halos maestatwa na ako sa kinauupuan ko. Ang mga palad at talampakan ay nanglalamig
na lalo pa at matalim ang pagkakatitig ng kulay asul na mga mata nito sa akin.

Nanuyo ang lalamunan ko habang papalapit sila, mabilis ang pulso at ang hininga ay
nagkanda buhol-buhol na.

“M-Mikhail...” naluluha nang tawag ko, humihingi ng saklolo.

Ilang sentimetro na lang ang layo ng tigre sa akin nang huminto ito. Maging ang
mukha nito ay ilang dangkal na lang ang distansya. Si Mikhail ay walang reaksyon na
nakatayo at nakatitig lang rin sa gawi ko.

“Almira, meet Alona.” sabi niya sa malalim na boses.

Malakas na dumagundong ang atungal ng tigre sa mismong mukha ko, ang naglalakihan
at matatalim na pangil ay pansin na pansin.

Bago pa man ako nakagawa ng reaksyon ay naramdaman ko na ang pagbagsak ko sa couch

at ang tuluyang pagkawala ng malay ko.

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 18

Unti-unti kong iminulat ang mga mata. Dilim ang kaagad na bumungad sa akin.
Inilinga ko ang paningin. Itim na kurtina ang nakabalot sa buong paligid. Sinubukan
kong alalahanin ang nangyari kung bakit ako napunta dito.

Dinala ako ni Mikhail sa bahay niya. Pagkatapos ay may sumulpot na tigre at

ipinakilala niya sa akin bilang si Alona.

Suminghap ako. Paanong si Alona ay isang tigre? Sandali. Ibig sabihin... hindi tao
ang pinagseselosan ko?

Bumangon ako. Mabilis. Gano’n na lang ang panglalaki ng mga mata ko nang makita si
Alona sa gilid ng kama, nakahiga sa sahig habang matalim na nakatitig sa akin!

Sumigaw ako.

Tila naalerto si Alona sa naging sigaw ko at marahas na tumalon paakyat sa kama.

Mabilis ang paghinga ko, hinihingal lalo na nang dumamba siya sa mismong dibdib ko.
Muli siyang umatungal, ipinapakita sa akin ang matatalim niyang pangil.

“Alona!” sigaw ni Mikhail na humahangos papasok ng kwarto.

Unti-unti akong umatras kahit pa naging mahirap ‘yon para sa akin. Literal na mas
malaki siya sa akin kung katawan ang pag-uusapan. Ang mga paa niya ay mabigat rin
at pakiramdam ko ay hindi na ako makakahinga.

Sinubukan kong titigan si Alona sa asul niyang mga mata. Imposibleng makalabas ako
ng buhay dito oras na maisipan niya ako gawing hapunan.

Itinikom ni Alona ang bibig at inilapit ito sa akin. Saktong nakalapit na rin si
Mikhail sa direksyon namin at mabilis na hinawakan ang tali ni Alona sa leeg.

“Get off her, Alona.” may awtoridad sa boses ni Mikhail.

Tipo ng boses na siya lang ang makakayahan makapagpaamo sa ganitong kabangis na

hayop.

Nilingon siya ni Alona at muling umatungal. Ngunit sa pagkakataon na ‘yon, umalis

siya mula sa pagkakadamba sa akin at bumaba ng kama.

Pinagmasdan ko siyang ihaplos ang mukha sa hita ni Mikhail na para bang bigla
siyang naging isang maamong tupa. Masama itong tinitigan ni Mikhail hanggang sa
unti-unting nahiga si Alona sa paanan niya.

Hindi kumakalma ang puso ko sa pagtibok habang pinagmamasdan si Alona kahit pa

tahimik na ito na nakasalampak sa sahig.

Nilagpasan siya ni Mikhail at mabilis na dumalo sa akin. Dinala niya ang kamay sa
pisngi ko at mariin akong tinitigan.

“You okay?”

Sinamaan ko siya ng tingin. “Okay? Paano ako magiging okay kung halos muntik na
akong lapain niyang tigre mo!”

“She’s not going to hurt you-”

“Galit na galit nga, hindi ba? Paano mo nasabing hindi niya ako sasaktan? Sinabi
niya sa’yo? Nagkakaintindhan kayo?”

Nagsalubong ang makakapal niyang kilay, ang mga linya sa noo ay naglabasan.

“You think I’m a fucking animal who can understand them?”

“Eh, sabi mo hindi niya ako sasaktan, hindi ba? Paano mo nga nasabi? Halos dambahin
niya na nga ako! At saka bakit ba tigre iyang alaga mo? Hindi na normal ‘yan,
Mikhail!”

“And what is normal for you, huh? To pet a dog or cat? Tss.”

Inirapan niya ako. Umikot rin ang mga mata ko at masamang tiningnan si Alona.
Nakapikit na ito at ngayon ay tila wala siyang pakialam kung maingay ako. Para bang
alam niyang magagalit si Mikhail sa kaniya oras na sungitan niya ulit ako.

“Uuwi na ako!” singhal ko kay Mikhail.

Astang bababa na ako ng kama nang mabilis niya akong hilahin pabalik dahilan para
muli akong bumagsak pahiga. Itinuon niya ang mga kamao sa magkabilang gilid ko
habang seryosong nakatitig sa akin, ang mga mukha namin ay halos magdikit na.

“You will not leave this place alone, Almira. And why are you even mad at me?
Shouldn’t you be happy that Alona isn’t a woman? You have no reason to feel jealous
for fuck’s sake!”

Natahimik ako sa dagundong ng boses niya, nanghaba ang nguso at nag-iwas ng tingin
sa kaniya.

Oo nga. May punto naman siya. Natakot ako, e. Unang beses ko pa lang nakakita ng
tigre. Palaging isda ang nasisilayan ng mga mata ko. Masisisi niya ba ako kung
ganito na lang ang reaksyon ko? Paano kung hindi makinig sa kaniya iyang tigre niya
at lapain ako?

Bumuntonghininga si Mikhail nang hindi ako magsalita. Tumungo siya sa balikat ko.
Hindi nagtagal at iniangat niya ang mukha at tinitigan ako. Malamlam ang mga mata
niya.

“You think I would let you get hurt in any possible way? Alona is important to me
for I already have her since she’s still a baby. She even saved my life from a
possible death but if she dares to hurt you, I won’t think twice of killing her.”

Mas lalo akong walang naisagot. Tiningnan ko si Alona na tuluyan na atang natulog
sa sahig. O, maaaring nakikiramdam lang sa paligid.

“Mikhail,”

Awtomatiko akong napatingin sa pintuan nang makita ang pagpasok ng isang babae
doon. Matangkad siya, maganda at mukhang katulad rin ni Mikhail ang lahi. Walang
emosyon ang mukha niya habang nakatitig sa akin. Masiyadong malamig ang mga mata.

Sino siya?

Tiningnan ko si Mikhail. Masiyadong malalim ang klase ng titig na ipinupukol niya

sa akin, hindi pa rin ako pinapakawalan.
“What do you need, Innessa?” tanong ni Mikhail nang hindi inaalis ang mga mata sa
akin.

Inessa?

“You have a call from your father.”

Bumuntonghininga si Mikhail. “Don’t leave. This will be quick.”

Umalis na siya sa pagkakakulong sa akin matapos sabihin ‘yon. Tinalikuran niya ako
at hinarap ‘yong Innessa. Iniabot nito ang cell phone kay Mikhail.

Naglakad palayo si Mikhail, ang cell phone ay nasa tainga na. Lumingon pa ito sa
gawi ko bago tuluyang lumabas. Naiwan ako at iyong Innessa.

Tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa. Malamig pa rin ang mga mata niya, tila ba
hinusgahan na ako sa isip niya kahit hindi naman niya ako kilala.

Masiyado siyang maganda kung tutuusin. Nakasuot ng itim na bestida na hapit sa

magandang hubog ng katawan nito. Nga lang, hindi maamo ang mukha niya at para bang
nakahanda manuwag sa kahit na anong pagkakataon.

Kahit na sino pa ang kaharap.

Hindi kaya ito talaga si Alona at sinabi lang ni Mikhail na iyong tigre ‘yon? Baka
Innessa naman talaga ang pangalan nitong tigre at si Alona itong babae.

Tumigil ka na nga, Almira. Ano naman ang mapapala ni Mikhail kung lolokohin ka
niya?

“Who are you?” tanong niya sa seryosong tono habang malamig pa rin ang titig sa
akin.
“A-Almira...”

“What are you doing here?”

Dapat ko ba sagutin ang tanong na ‘yon? Hindi niya ba alam na may relasyon kami ni
Mikhail?

“Nobyo ko si Mikhai-”

“Stay away. You’re only a distraction to hi-”

Hindi niya na nagawa pang maituloy ang sinasabi niya nang mabilis na bumangon si
Alona at sumugod papunta sa kaniya. Marahas itong dumamba sa kaniyang dibdib at
umatungal.

“Get off me, Alona!” sigaw ni Innessa nang bumagsak siya sa sahig.

Pero tila mas naging agresibo pa si Alona at mas diniinan pa ang pagkakadamba sa
kaniya. Ang atungal ay lalong lumakas. Hindi ako nakagalaw para tulungan si Innessa
dahil siguradong wala rin naman akong magagawa.

Pumasok si Mikhail. Kaagad dumapo ang mga mata niya kina Alona at Innessa.
Bumuntonghininga siya at kalmadong pinuntahan ang alagang tigre. Hinawakan niya ito
sa tali sa mismong leeg at walang salitang hinatak.

Mabilis na tumayo si Innessa. Gumapang ang takot sa dibdib ko nang makita kong
bumunot ito ng baril mula sa ilalim ng bestidang suot niya at tinutukan si Alona!
Kung gaano kabilis ang pagkuha niya ng baril ay siyang bilis rin ng pagkakatutok ng
baril ni Mikhail sa kaniya!

“Not my fucking tiger.” kalmado ngunit nagtatagis ang bagang na salita ni Mikhail.

Maging si Alona ay tila gusto na namang sunggabang si Innessa. Pansin ang matinding
galit dito habang nakalabas ang ang mga pangil.
Halatang matindi ang pagmamahal ni Mikhail kay Alona. Pero bakit kapag ako ang
sinaktan nito, hindi siya magdadalawang isip na kitilin ang buhay ng alaga?

“Kailan ba aamo sa akin iyang tigre mo?” malamig na tanong ni Innessa bago
iritadong ibinaba ang hawak na baril at tumalikod.

“Not by chance. I did not raise her to like everyone around her.”

Nilingon ako ni Mikhail. Umiling ako at bumuntonghininga. Pakiramdam ko ay masiyado

nang marami ang nangyari ngayong araw na ito.

“G-Gusto ko nang umuwi...” mahina ang boses na sabi ko.

Tiningnan ako ni Alona ngunit hindi naman gumawa ng kahit anong reaksyon.

“George,” tawag ni Mikhail habang nasa akin ang mga mata.

Pumasok iyong George, isa pa rin walang emosyon ang mukha. Bakit ba ang seryoso
nilang lahat dito? Ganito ba talaga ang mga Russo?

Walang salitang kinuha ni George ang tali mula kay Mikhail. Sumunod si Alona habang
inaakay siya nito palabas ng pintuan.

Naglakad si Mikhail palapit sa akin at iniabot ang kamay niya. Tiningnan ko ‘yon
bago muling ibinalik ang nag-angat ng tingin sa kaniya.

“We’ll go home.”

Bumuntonghininga ako at tinanggap na ang kamay niya. Inalalayan niya akong makababa
ng kama. Lumabas kami ng kwarto. Naabutan namin si George at Innessa na nasa
gitnang bahagi ng sala, nakatayo sa harapan ng isa’t isa at tila nag-uusap.

Sabay silang tumingin sa gawi namin.

Inilibot ko ang mga mata sa paligid. Madilim na sa labas at tanaw na ang maliwanag
na buwan sa likod ng mga nagtataasang gusali hindi kalayuan.

“Wait for me here...” bulong ni Mikhail sa akin.

Tumango ako at hinayaan siyang magtungo sa gawi nina George. Habang pinagmamasdan
silang magkakaharap at nag-uusap na tanging sila lang ang nakakarinig, gano’n na
lang ang panglalaki ng mga mata ko nang makita ang ilang kalalakihan na bumababa sa
salamin na dingding gamit ang harness.

“M-Mikhail...” tawag ko dahilan para lingunin nila akong tatlo.

Itinuro ko ang gawi sa likuran nila. Kasabay ng paglingon nila doon ay ang
pagkabasag ng mga dingding at ang pagliparan ng mga bubog sa buong paligid dahil sa
pamamaril ng mga tao na nasa labas!

“Fuck!!!” sigaw ni Mikhail at mabilis na gumulong kasama sina Inessa at George

palayo.

Maging si Alona ay umiwas sa gawing ‘yon. Hindi ko alam kung paanong mabilis akong
naabot ni Mikhail at hinila palayo doon. Nakita ko pa ang pagtalon ng mga
kalalakihan sa mismong balkonahe at pumasok sa loob habang sunod-sunod na nagpaulan
ng mga bala.

Tumayo si Innessa at George mula sa pagkakadapa at tumakbo para magtago sa kaniya

kaniyang lugar. Parehas silang bumunot ng mga baril at walang takot na pinaputukan
ang mga naroon sa tuwing nakakahanap ng tiyempo.

Itinago ako ni Mikhail sa gilid ng isang matabang poste.

“Stay here, Almira. Shout for my name when someone is coming to you.”

Lumunok ako, mabilis ang paghinga at ang mga kamay ay nanginginig. “Saan ka p-
pupunta? Natatakot a-ako, Mikhail.”
Hinaplos niya ang pisngi ko at mariin akong tinitigan sa mga mata.

“This will be quick. Don’t worry.”

Yumuko siya at nilapatan ako nang mabilis na halik sa aking labi. Isang beses niya
pa akong tiningnan bago tumalikod at bumunot ng baril sa likod na t-shirt niya.

Sinubukan kong isilip ang mga mata. Tanaw si Mikhail na walang takot na
nakikipagbarilan sa mga taong naroon katulong sina Innessa at George.

Puro nakasuot ng itim ang mga lalaking kalaban nila. Nababalutan rin ng itim na
tela ang mukha at ang mga katawan at ubod rin ng laki.

Sino sila? Bakit nila ginagawa ito? Kaaway na naman ba ito ni Mikhail?

Sa tuwing nagkakaroon ng pagkakataon ay nagtatago sina Mikhail para iwasan ang

putok ng mga baril mula sa mga kaaway. Pansin na pansin kung gaano siya kahusay sa
pag-iwas sa mga tama ng bala na paparating sa gawi niya. Maging si Innessa at
George ay gano’n rin, halatang mga eksperto.

Hindi nagtagal at ang barilan ay nauwi na rin sa pisikalan. Sumugod ang isang
lalaki kay Mikhail. Mabilis itong nahawakan ni Mikhail sa leeg at ibinalibag
pabaliktad sa sahig. Hindi niya na ito binigyan pa ng pagkakakataon na makabangon.
Inapakan niya ang gilid ng mukha nito at walang pag-aalinlangan na binaril ito sa
leeg ng dalawang beses.

Pumikit ako nang mariin nang makita ang pagtalsik ng mga dugo sa paligid. Ang
sikmura ay biglang namilipit.

Nang imulat ko ang mga mata ay sumalubong sa akin ang isang lalaki na nakatutok na
rin ang baril sa akin. Bago pa man ako makasigaw at makahingi ng saklolo ay nakita
ko na ang marahas na pagdamba ni Alona doon sa lalaki dahilan para bumagsak ito sa
sahig.

Nanglaki ang mga mata ko nang lapain ito ni Alona sa mismong leeg. Malakas na
sumigaw ang lalaki.
Awtomatikong bumaling si Mikhail sa gawi ko. Bumaba ang tingin niya kay Alona at sa
lalaki.

“Mikhail, behind you!” sigaw ni Innessa dahilan para mawala ang atensyon ni Mikhail
sa akin.

Saka ko lang napagtanto ang isang lalaki na nasa likod niya. Nagawa nitong hawakan
si Mikhail sa leeg na tila ba sasakalin. Naging mabilis ang galaw ni Mikhail at
malakas na siniko ang lalaki sa dibdib. Nabitawan siya nito dahilan para kumawala
siya mula sa pagkakahawak nito sa kaniya.

Umikot si Mikhail at nang itutok niya ang baril dito ay nag-iwas na ako ng tingin.
Kusang dumapo ang mga mata ko kay Alona.

Halos magtaasan ang balahibo ko nang makita ang paglabas ng mga laman mula sa tiyan
ng lalaki habang ang mga pangil ni Alona ay patuloy sa pagbaon doon.

Nag-angat ng tingin si Alona sa akin habang nilalapa ang lalaki sa sahig. Ramdam ko
ang pagbubuhol ng aking hininga sa brutal na eksena na ‘yon.

Sa kabila ng takot na nararamdaman ay hindi ko maipagkakaila na iniligtas niya ang

buhay ko.

Ang tunog ng baril at sunod-sunod na pagkabasag ng salamin ay unti-unting humina

hanggang sa tuluyan nang nawala.

Pinagmasdan ko si Alona na kalmadong naglakad patungo sa mismong sala, tila sawa na

sa naging hapunan niya. Sa mabagal na paraan ay sinubukan kong umalis mula sa
pagkakatago sa poste.

Lumunok ako, nanuyo ang lalamunan nang makita ang nagkalat at duguang katawan sa
paligid. Nag-angat ako ng tingin kay Innessa at George na parehas nakatayo at
bahagyang hinihingal sa gilid.

At nang ituon ko ang mga mata sa gitna ay natanaw ko si Mikhail na nakatayo sa

likod ng isang lalaki, ang braso niya ay nakapulupot sa leeg nito habang ang baril
ay nakatutok sa mismong sentido.
Lumapit si Alona sa gawi nila. Nagtama ang mga mata namin ni Mikhail. Puno iyon ng
galit, paghihiganti at poot. Sa dilim ng mga mata niya, walang puwang ang awa.

“Close your eyes, Almira.” madiin at malalim ang boses na utos niya.

Sa kabila ng pagwawala ng aking puso dahil sa kaba at takot ay ipinikit ko ang

aking mga mata. Kasabay no’n ay ang pag ugong nang malakas na putok ng baril at ang
atungal ni Alona.

Iminulat ko ang mga mata. Sa nanglalabong paningin ay natanaw ko ang lalaking hawak
ni Mikhail kanina, duguan. Nakasalampak na ito sahig, walang malay... habang
nilalapa ni Alona.

The Rozovsky Heirs: Mikhail Sage

Kabanata 19

Tila lampasan ang tingin ko sa sahig habang nakaupo sa couch na nababahiran ng

dugo. Matapos ang mga brutal na eksenang nasaksihan ay kanina ay para na rin akong
nawala sa wisyo.

Hindi sinasadyang dumapo ang mga mata ko sa isang duguan na lalaki. Hinihila ito ng
isa sa mga tauhan nina Mikhail. Ilang sandali lang matapos ang gulo ay may dumating
na isang grupo ng kalalakihan. Lahat ay pormal ang ayos. Lahat seryoso ang
ekpresyon ng mukha. Nasisiguro kong mga Russo rin sila dahil sa itsura.

Halos karamihan sa mga nakakakalat, luray-luray ang katawan dahil kay Alona. Nang
tingnan ko ang tigre ay nakahiga lang ito sa sulok. May bahid pa ng natuyong dugo
sa bibig nito.
Wasak ang bahay ni Mikhail. Maging ang salamin na yari sa dingding ay malaki ang
pagkakabasag. Kung sakaling tatayo sa mismong dulo at nagkamali ng galaw,
siguradong babagsak ang katawan sa lupa.

Mahigit sa sampung kaaway ang narito sa teritoryo ni Mikhail. Masiyadong marami

kung tutuusin. Malalaki ang katawan, tila sanay na sanay sa pisikalan. Pero sa
maiksing sandali, nagawa niya ‘yon patumbahin sa tulong na rin nina Innessa at
George.

Mga inakala kong simpleng tao pero halatang hindi rin basta-basta.

“Where are we going to throw these bodies, Mr. Rozovsky?” sabi nung isang
unipormadong lalaki na lumapit kay Mikhail.

Pasimple kong tiningnan ang gawi niya. Kababalik lang nito mula sa isang tawag sa
cell phone kaya naman ako lang mag-isa ang nasa sala. Si Innessa at George ay
parehas na wala. Ang alam ko, kinausap ni George ang management ng gusali dahil
naalarma raw ang mga taong narito sa building dulot ng nangyaring gulo. Akala nila
ay may terorista.

“Bring them back to Moscow. Throw their lifeless bodies in Solntsevo District. Make
sure Luciano Mikhailov will see them.” malamig ang boses ni Mikhail nang sabihin
‘yon.

Tumungo ang lalaki at tumalikod na. Bumaling sa akin si Mikhail. Mabilis akong nag-
iwas ng tingin at itinuon na lang ito muli sa sahig.

Hindi nagtagal at nakita ko ang paglapit niya mula sa gilid ng mga mata ko. Inakala
kong sa tabi ko siya uupo. Gano’n na lang ang matinding pag-iwas ng tingin ko nang
sa mismong harapan ko siya pumwesto.

Walang nagsalita sa aming dalawa, nagpapakiramdaman. Hinawakan niya ang kamay ko.
Dinala niya ito sa labi niya at marahang pinatakan ng masuyong halik.

“I know you’re mad,” napapaos ang boses na sabi niya, malayo sa matigas at malalim
na tono niya sa tuwing ang kausap ang mga tauhan. “Please say anything.”

Lumunok ako, ramdam ang bikig sa aking lalamunan pero pinili ko ang huwag maiyak sa
mismong harapan niya.

Hindi ako dapat umiyak kung nakakakita man ako ng mga duguang katawan. Hindi dapat
ako natatakot na nasasaksihan ko siyang walang awang pumapatay. Umpisa pa lang ay
sinabi niya na sa akin na hindi siya mabuting tao. Una pa lang ay ipinakilala niya
na sa akin ang sarili niya kahit na alam ko na wala pa ‘yon sa kalahati ng mga
dapat ko malaman.

Binigyan niya ako ng pagkakataon iwasan siya pero hindi ko ginawa. Hinayaan ko pa
rin ang sarili ko na mahulog sa kaniya. Isinuko ko ang sarili sa kaniya.

“Hindi naman ako nagagalit,” sabi ko at sa wakas ay tiningnan na siya. “Natakot

lang ako sa mga nasaksihan ko.”

Ang sabi niya noon ay ayaw niya ako isama sa mundong mayroon siya. Nagpumilit ako
at sinabing nakahanda ako kung ano man ang madidiskubre ko.

Pero parang gusto kong pagsisihan. Sana ay hinayaan niya na lang ako sa isla.
“It was a mistake bringing you here.” sagot niya.

Parehas kami ng iniisip kung gano’n.

“I’m sorry if you had to witness that, Almira, but this is what I do. I fight with
enemies with intensity and brutality. I kill people without guilt. I had to do what
I did earlier for me to protect you.”

Alam ko. Naiintindihan ko. Pero ang sarili ko, hindi. Pakiramdam ko, hindi ito ang
buhay na gusto kong maranasan sa hinaharap.

Ayoko ng magulo.

Ayoko magising sa ingay ng putok ng baril.

Ayokong makakita ng mga duguang katawan.

Gusto kong umiwas na. Baka hindi pa huli ang lahat. Pero paano ko ba sisimulan?

Hindi na ako nagkaroon pa ng pagkakataon na sagutin siya nang biglang pumasok si

Innessa. Sa likod niya ay naroon ang isang magandang ginang. Matalim ang mga mata
nito, primadona at elegante. Sa paraan ng paggalaw ng mga mata niya, siguradong
hindi siya isang maamong tupa.

“I told you to stop messing with the Bratvas, Mikhail! Are you really going to kill
yourself?!” sigaw nito sa mataas na tono habang patungo sa gawi namin.

Lumingon si Mikhail at mabilis na tumayo. Humarap ito sa ginang.

“Chto Ty Zdes' Delayesh, Mama?” [What are you doing here, Mama?”]

Hindi ko naintindihan ang sinabing ‘yon ni Mikhail. Nasisiguro ko na ang sariling

lengwahe nila sa Russia ang ginamit niya.

“Ya zdes', chtoby prikazat' tebe prekratit' svyazyvat'sya s Luciano!” [I'm here to
order you to stop messing with Luciano!]

“Zachem mne ostanavlivat'sya? On ubil moyego luchshego druga!” [Why would I stop?
He killed my best friend!]

“On prosto tvoy drug! Khvatit byt' geroyem i tratit' svoyu zhizn' na nego!” [He is
just your friend! Stop being a hero and waste your life for him!]

Lalo akong nahilo sa mga salitang naririnig. Marahas na bumuntonghininga si Mikhail

at hinarap si Innessa. Nag igting ang mga panga niya.
“Why do you have to call my mother? She’s already out of this, Innessa!” sigaw
niya, ang boses ay tila kulog na dumagundong sa buong lugar.

Kung gano’n ay Mama niya ito? Wala akong makitang pagkakatulad sa mukha nila.
Marahil ay ang ama niya ang kamukha niya.

“I did not tell her! She was asking me where you are and it just happened that
she’s already on her way here!” balik na sigaw ni Innessa.

Hindi sinasadyang gumapang ang mga mata ng mama ni Mikhail sa akin. Nangliit ito,
lalong tumalim. Ang sabi ni Mikhail ay may lahing pinay ang mama niya. Hindi
halata. Lamang ang pagiging banyaga.

“And who is this lady, Mikhail?” tanong niya habang nasa akin pa rin ang mga mata.
Hinagod niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa.

Yumuko ako, mas iniipit pa lalo ang pagkakaipit ng mga binti. Sa tingin pa lang
niya ay para niya na akong hinuhusgahan.

Hinarap ako ni Mikhail. Tinitigan niya ako sa mga mata. Wala akong naging reaksyon
hanggang sa tingnan niya muli ang ina.

“She’s Almira. My woman.”

“Your woman? What do you mean your woman?” salubong ang kilay na tanong ng ina
niya.
“What are the definitions of those words for you, Mama?” halata ang iritasyon sa
boses ni Mikhail. “My girlfriend. I’m in a relationship with her. Do you get it
now?”

Umawang ang labi ng mama niya. Muli akong tinitigan nito hanggang sa humagalpak
siya ng tawa. Pakiramdam ko ay iniinsulto niya ako. Masiyado ‘yong dinig.

“Your girlfriend?” Muli itong natawa. “Since when did you take relationships for
serious? And are you sure she is your girlfriend? I almost thought that she’s a
maid here-”

“I don’t want to here any insulting words for her!”

“You cannot order me what to do, Mikhail! What to say, more so!” sigaw pabalik ng
ina ni Mikhail at tiningnan akong muli. “This woman...” Marahan siyang naglakad
palapit sa akin. Ang bawat pagtama ng takong sa marmol na sahig ay nagpapabilis ng
tibok ng puso ko. Iniharang ni Mikhail ang kamay niya rito para huwag akong
malapitan ng tuluyan. “She’s going to be a huge distraction for you. You are
already at the top but believe me, son, you will fall down because of her. Mark my
words.”

Nanuyo ang lalamunan ko nang mas tumalim ang tingin ng ina ni Mikhail sa akin.

Tumungo akong muli. Pigil ko ang hininga, ramdam ang kagustuhan na umalis na dito
lalo na at harapang ipinamumukha sa akin ng mama niya na hindi niya ako gusto para
sa anak niya. Na magiging sagabal lang ako kay Mikhail. Na ako ang hihila rito
pababa kahit na hindi ko naiintindihan kung sa paanong paraan mangyayari ‘yon.
“I won’t fall down, mother...” sagot ni Mikhail na ikinaangat ko ng tingin sa
kaniya. Nakatitig siya sa akin, puno ng emosyon ang mga mata. “Behind every
successful man — there is a woman. I’ll make sure I will stay on top... with her.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 20

Hinila na ako ni Mikhail paalis ng condo niya kahit naroon pa ang Mama niya sa
harapan namin. Ni hindi ko na nagawa pang ipakilala o depensahan ang sarili ko sa
mga paratang nito sa akin. Kung sa bagay... ano ba ang alam ko? Ni hindi ko nga
alam kung ano ang pinag-uusapan nila.

Ang naintindihan ko lang ay magiging dahilan ako para bumagsak si Mikhail mula sa
tuktok. Kung sa paanong parang ay hindi ko maintindihan. Wala akong maintindihan.
Kahit pa ang sarili ko.

Sumakay kami ulit ni Mikhail sa helicopter. Tahimik ako sa biyahe. Bukod sa hindi
naman kami magkaintindhan dahil sa ingay ng makina ay wala rin akong gustong
sabihin sa kaniya.

Nasa labas lang ng bintana ang paningin ko kahit walang makita dahil sa dilim ng
paligid.

Naramdaman ko ang paggagap niya sa kamay ko. Sinikap kong hindi siya tingnan at
itinuon lang ang atensyon sa kawalan.

Sa isang iglap, bigla akong nagkaroon ng pag-aalinlangan sa puso ko. Alam kong
higit na sa pagkagusto ang nararamdaman ko para sa kaniya. Mahal ko na siya — kung
hindi pa ba halata ‘yon. Nga lang, hindi ko alam kung sapat bang dahilan ‘yon para
tanggapin at maging kumportable sa mundo na mayroon siya.

Pagkalapag ng helicopter malapit sa port ay sumakay ulit kami sa yate na pag-aari

ni Andrei. Hindi ko alam kung kay Andrei pa ba ito o baka kay Mikhail na rin. Hindi
na ako magugulat kung sa kaniya na.
Naupo ako sa kama sa mismong cabin. Si Mikhail ay nasa deck. Simula nang bumaba at
tumungtong kami dito ay hindi pa kami nag-uusap.

Patuloy na umuugong sa pandinig ko ang boses ng Mama niya. Kung paano ako
inalipusta nito sa harapan mismo ni Mikhail. Unang kita pa lang, ayaw niya na
kaagad sa akin. Kung sa bagay. Sa ayos ko kanina, paano niya nga naman ako
magugustuhan?

Nasisiguro kong ang mga kapantay nila sa mundong ginagalawan nila ang siyang
nanaisin niya rin para sa anak.

Mula sa gilid ng mga mata ko ay nakita ko ang pagpasok ni Mikhail sa cabin. Tumayo
siya sa harapan ko. Hindi ko pa rin itinutuon ang mga mata sa kaniya.

“Let’s talk...”

Nanatili akong tahimik. Ayaw ko talaga siyang kausapin. May karapatan naman siguro
ako, hindi ba?

Naupo siya sa mismong harapan ko, ang isang tuhod ay nakaluhod sa sahig. Hinawakan
niya ang aking kamay.

“I’m sorry about my mother.”

Huminga ako nang malalim. Hindi rin talaga uubra na mananatili akong tahimik dito
lalo pa at masiyado niya akong tinititigan.

“Ayos lang. Hindi naman ako nagulat na ayaw niya sa akin,” natawa ako na may halong
pagkabasag ng boses habang nakatingin sa bintana. Gano’n pa man ay sinikap ko pa
rin ang magmukhang kalmado. “Sino ba naman ang gugusto sa akin-”

“Ako.”

Hilaw akong natawa, hindi magawang kiligin sa sinabi niya.

“Hindi lang ikaw ang kailangan ko pakisamahan ngayong may relasyon tayo, Mikhail.
Maging ang pamilya mo-”

“I will be the only one that you need. You won’t have to feel bothered that they
don’t like you. Ako lang ang pakikisamahan mo.”

Hindi gano’n ang patakaran sa isang pagsasama lalo pa at parehas kaming seryoso sa
isa’t isa. Gusto kong matanggap rin ako ng Mama niya... ng pamilya niya. Ngunit sa
estado ko, masiyadong imposible.

Huminga ako nang malalim.

“Matutulog muna ako. Inaantok na ako.” sabi ko at tumayo na para iwasan siya.

Narinig ko ang buntonghinga niya. Sinikap ko ang huwag siyang lingunin kahit pa
tila isang magnet ang mga mata niya habang ako ay bakal — tila ako hinihigop.

Nang mahiga ay pinilit kong ipikit ang mga mata at bumuo ng tulog. Hindi kaagad
nangyari ‘yon dahil tila ako hinahabol ng mga nangyari kanina.

Pakiramdam ko, ang paglayo sa kaniya ang tanging magliligtas sa akin sa mundong
mayroon siya.

“We’re here.”

Nagising ako sa mararahang haplos ni Mikhail sa aking pisngi. Namulatan ko siyang

titig na titig sa akin, malamlam ang madidilim na mga mata. Bumangon ako at
tumingin sa bintana. Nasisilayan ko na ang kabahayan sa dalampasigan.

Bumaba ako ng kama, muli siyang iniwasan. Bago pa man ako makaalis palayo ay
nahigit niya na ang kamay ko. Awtomatiko akong napaikot pabalik. Nagtama ang mga
mata namin.

“You do know that you can’t leave this yacht without us talking, right?” malamig
ang boses na sabi niya. “Stop ignoring me.”

“Nag-uusap naman tayo, hindi ba? Ano ba ang gusto mong sabihin ko? At saka
pinapansin naman kita.”

“Are we okay?”

“Oo naman-”

“And you expect me to believe that shit?”

Nagsalubong ang mga kilay ko. “Nagtatanong ka. Sinasagot lang kita!”

Tumaas ang sulok ng labi niya. “There you go, baby. Show me your fangs...”
Humakbang siya palapit sa akin, kinain ang maliit na distansya namin. Hinapit niya
ako sa bewang, bahagyang yumuko at ang labi ay marahang gumapang sa aking panga.
“Bite me through your words. Tell me what you fucking want.”

Suminghap ako habang pinapakiramdam ang mararahan niyang halik sa aking panga
pababa sa aking leeg.

“A-Ayoko na, Mikhail. Gusto ko na makipaghiwalay sa’yo. B-Break na tayo-”

“Are you sure?”

Gumapang ang kamay niya sa ilalim ng oversized t-shirt ko. Kaagad niyang nahanap
ang aking dibdib. Kusa akong napapikit sa sensasyon na dulot nang mainit niyang
palad.

“Are you sure you wanna end this thing between us?”

Imbes na sumagot o tumango man lang ay isang ungol pa ang pinakawalan ko. Mas
naging magpahanap ang halik niya habang ang kapit ko sa gilid ng t-shirt niya ay
humihigpit.
“Break my fucking ass,” napapaos ang boses na bulong niya at inatake ako ng halik
sa aking labi. Hinapit niya ako sa bewang, halos mag-isa na ang aming katawan.
Pinakawalan niya ang labi ko at pinaglandas ang sa kaniya patungo sa aking tainga.
“I am your future, Almira. That’s the truth you have to accept...”

Hindi ko inasahan ang biglaan niyang pagbuhat sa akin at marahas akong ibinalibag
sa kama na naroon. Hinila niya ang suot na t-shirt mula sa batok niya at initsa ito
sa kung saan.

Bahagya akong bumangon, nakatuon ang mga siko sa mattress habang pinagmamasdan
siyang lumapit sa akin. Sumampa siya sa kama, ang madidilim na mga mata ay hindi
ako nilulubayan.

Gumapang siya sa aking ibabaw, mas lalong tumalim ang tingin. Itinuon niya ang mga
kamao sa magkabilang gilid ko at inilapit ang mukha sa akin.

Kusa akong napapikit nang mabagal niyang paglandasin ang dila sa aking panga
paakyat sa tainga ko. Ramdam ko ang pagsiklab ng kuryente sa aking sikmura.

“I already let you follow me to the danger,” bulong niya sa malamig na boses, puno
ng pagbabanta. “You don’t have any other choice but to stay...“ marahan niyang
kinagat ang ibabang parte ng tainga ko na nagpapikit sa akin dulot ng kakaibang
sensasyon. “You won’t ever escape me.” Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 21

Gusto ko naman na talagang makipaghiwalay sa kaniya. Na ayaw rin. Kapag naghiwalay

kami, paniguradong hahanap hanapin ko siya lalo pa at nasanay na akong kasama ko
siya palagi sa araw-araw.
Pero kung mananatili naman ako sa relasyon namin, nasisiguro kong marami pang
eksena na katulad ng nangyari nung isang araw ang magaganap sa hinaharap.

Isa pa, ramdam ko sa sarili ko na hindi rin naman talaga ako makakawala sa kaniya
kahit pa sabihin kong ayaw ko na. Bukod sa hindi ako kapani-paniwala, masiyado
akong nagiging mahina at marupok sa isang haplos niya pa lang.

Kung sabihin ko kaya sa kaniya na huwag na siya maging Mafia? Pero hindi naman ata
‘yon ganoon kadali. Nagbasa ako ng tungkol sa kanila, ilan lang ang naintindihan.
Sa pagkakaintindi ko, may mga posisyon sila diyan.

Ano kaya ang posisyon ni Mikhail?

“May laman na ba iyang tiyan mo, Almira Eloise?”

Mabilis na nawala ang atensyon ko sa pritong itlog na kanina pa tinititigan matapos

marinig ang tanong ni Nanay.

“Hindi pa po ako kumakain kaya wala pang laman, Nay.”

Nagkatinginan sila ni Tatay na siyang nakaupo sa harapan ko. Bumuntonghininga si

Tatay.

“Ang sinasabi ng Nanay mo ay kung buntis ka na ba?”

Nanglaki ang mga mata ko sa tanong na ‘yon ni Tatay. Alam ko naman na hindi na
lingid sa kanila na may nangyayari sa amin ni Mikhail. Hindi ba at siya pa nga
mismo ang nagsabi kay Tatay? Hindi na rin sila nagtatanong pa sa tuwing gabi o
madaling araw na ako umuuwi dahil kinakausap rin sila ni Mikhail.

“Sana naman ay maranasan namin ang ihatid ka sa altar, ano? Matanda ka na at alam
mo na ang tama, anak. Hindi kami humahadlang dahil aaminin kong pansin na pansin sa
mga mata mo na malalim na ang nararamdaman mo para kay Sir Mikhail. Umaasa kami na
sana ay gano’n rin siya sa iyo.”

Bumuntonghininga ako at tipid na ngumiti. Wala akong ideya kung bakit biglang
nasabi ni Tatay sa akin ang tungkol sa bagay na ito. Mukha bang hindi ako
seseryosohin ni Mikhail? Iyong tipo ng babae na hindi ihaharap sa altar at
pakakasalan?

Lumabi ako.

Kita mo na, Almira. Pakikipaghiwalay na ang gusto mo, hindi ba? Bakit ngayon ay
umaasa ka pa sa isang kasal?

“Hindi po ako buntis, Tatay.”

Wala nang sinabi si Tatay hanggang sa magpaalam akong aalis na ng bahay. Paglabas
ay lumingon ako sa gawi ng bahay ni Andrei. Doon siya dumiretso pagkatapos niya ako
ihatid sa bahay nung isang araw. Pero nagtext rin naman siya na hindi niya ako
maihahatid sa coffee shop ngayon dahil may aasikasuhin saglit.

Hindi ko sinagot.
Napakurap kurap ako nang makita ang isang truck na tumigil sa bakanteng lote
malapit sa bahay ni Andrei. May bumaba na mga lalaki at isa-isa rin ibinaba ang mga
hollow blocks doon.

“Mukhang may bagong lilipat dito, ah.” wala sa sariling bulong ko.

Isang beses ko pang tiningnan ang bahay ni Andrei, nagbabakasaling makikita si

Mikhail. Nang walang mapala ay nagdesisyon na akong sumakay sa bangka at tuluyan
nang pumasok ng trabaho.

Huwag ka na mag-inarte, Almira. Ngayon pa lang na hindi mo nakikita si Mikhail ay

hinahanap mo na siya. Paano pa kapag natapos na kayong dalawa?

Buti na lang hindi rin siya pumayag.

“Bakit naman kasi hindi mo ako binalaan tungkol sa pinsan mo? Masiyadong mapang-
akit.”

Natawa si Andrei na siyang ka-video call ko ngayon. Wala masiyadong tao sa coffee
shop kaya maraming libreng oras.

Si Olivia ang unang tumawag sa akin, nangangamusta. Kalaunan ay nagpaalam dahil

kailangan daw siya ni Ayla kaya si Andrei na ngayon ang kausap ko.
“Nagpaakit ka naman?” ngumisi siya na siyang ikinahaba ng nguso ko. “But seriously,
Almira, I did not expect that you would fall for the kind of him. I mean, I thought
you like the gentle type?”

Sa hindi mabilang na pagkakataon ay bumuntonghininga ako. Ipinaikot ko ang stool na

inuupan, tinalikuran ang counter.

“Gentle type? Kagaya mo?”

“Well, I ain’t gentle. Mikhail and I are just the same but he’s much more
aggressive than me.”

“Hindi gano’n ang nakita ko nung mga panahon na narito ka. Malayong malayo kayo ni
Andrei-”

“Depende sa taong kaharap ko ang pag-uugali ko. You don’t deserve my rudeness so
yeah.”

Tipid lang akong ngumiti, walang maisagot dahil ang isip ko ay masiyadong abala kay
Mikhail.

“But admit it, falling in love with that devil was easy for you. Ilang linggo pa
lang, kayo na kaagad.”

Nanghaba ang nguso ko. “Inakit nga kasi ako!”

Narinig ko ang paghalakhak ni Olivia mula sa paligid ni Andrei.

“Madali kang naakit kasi sobrang gwapo naman talaga ni Mikhail. Sa kanilang
magpipinsan, silang dalawa ni Andrei ang pinakagwapo para sa akin.”

Ngumisi si Andrei habang nakatingin sa kung saan. “I’m more handsome than Mikhail,
baby.”

“Oo naman, siyempre. Pero para kay Almira, mas gwapo si Mikhail kaysa sa’yo. Am I
right, Almira?”

Tama naman si Olivia. Gwapo si Andrei at Mikhail pero kung tititigan mabuti, mas
madilim ang datingan ni Mikhail. Isa sa mga dahilan para mahulog ako sa kaniya.

“Mas gwapo si Mikhail. Gwapo ka rin naman.”

Malakas na humalakhak si Andrei. “Really, huh? You would say that after crushing
hard on me?”

Ngumiwi ako. Hindi na ito nahiya sa asawa niya. Kung sabagay. Mukhang wala na rin
naman kay Olivia ang mga ganoong biruan. Lalo pa at alam niya kung gaano siya
kamahal ni Andrei.
Napansin ko ang pagkakatuwid ni Andrei mula sa pagkakaupo at tila ba nakatangin sa
likod ko.

“Ano’ng nangyari sa’yo?” tanong ko sa kaniya.

Bago pa man siya makasagot ay may humablot na ng cell phone ko mula sa aking kamay.
Mabilis akong lumingon sa likod at nakita si Mikhail na dikit na dikit ang kilay
habang nakatingin sa screen.

“I’ll give your face a double punch when I see you.” malamig ang boses na sabi
niya.

Humalakhak si Andrei, tila hindi man lang nabahala sa sinabi ng pinsan niya.

“Possessive motherfucker. I’m out. Bye, Almi—”

Hindi na nagawa pang buuin ni Andrei ang pamamaalam sa akin nang patayin na lang
‘yon basta ni Mikhail. Tila nag-aapoy ang mga mata niya nang balingan ako. Inirapan
ko siya at tumalikod.

Pumasok siya sa loob ng counter. Siyempre. Siya na ang may ari nitong coffee shop
kaya kahit magpagala gala siya dito ay walang sisita sa kaniya.

“You’re still talking to him.” bungad niya sa akin.

Tingnan mo ito. Kakadating lang iyon kaagad ang bungad. Hindi man lang tanungin
kung kumain na ako.

“Si Olivia ang unang tumawag!” inirapan ko siya ulit.

“Quit rolling your eyes on me. Huwag mo akong unahan ng galit.”

Sinamaan ko siya ng tingin. “At ikaw dapat ang magalit? Ano naman ang dahilan mo?
Kasi kausap ko si Andrei?”

Bumusangot siya. “Why are you even mad at me anyway? Is it because I cut your
fucking conversation with my cousin?”

“Alam mo, ikaw? Mukha ka nang Andrei!” Inilapit ko ang mukha sa kaniya habang
masama pa rin ang tingin. “Halos araw-araw na nga may nangyayari sa atin pagkatapos
ay iisipin mo pa rin na may gusto ako sa pinsan mo!”

Nagtama ang mga mata namin. Matalim pa rin ‘yon pero unti-unting lumamlam nang
makitang matalim pa rin ang titig ko sa kaniya.

Tumikhim siya at nag-iwas. Huminga siya nang malalim at muli akong binalingan.

“Why do you look mad then?”

“Kakadating mo lang kasi pero selos kaagad ‘yang nasa isip mo! Hindi mo man lang
ako tanungin kung kumain na ba ako.”

Ngumuso siya, nagpipigil ng ngiti. “You seem different today, Ma Belle.”

Bumuntonghininga ako at tinalikuran na siya. Pumasok ako sa kitchen. Walang tao

doon dahil lahat ng kasama ay nag day-off. Iyong iba naman ay naka leave. Mabuti na
lang at walang tao masiyado kaya hindi ako nahihirapan. Pa isa-dalawa lang ang
customer na dumadating.

“Nagugutom na ako. Ayaw ko ng ulam dito sa kitchen.”

“Hmm. I got you something.”

Nilingon ko siya. Naabutan ko siyang isinasara ang pintuan. Bumaba ang mga mata ko
sa hawak niyang paper bag.

“Ano ‘yan?”

Marahan siyang naglakad patungo sa gawi ko. Inilapag niya ang paper bag sa mesa sa
harapan ko. Mabilis na umatake sa ilong ko ang mabangong aroma ng pagkain.

Ngumiti ako.
“I went to the city early this morning. Thought of buying you some lunch before I
went home.”

Binuksan ko ang paper bag. May ilang disposable tupperware doon na naglalaman ng
pasta at karne na medyo mamula-mula pa at may mga dahon sa ibabaw.

“Mukhang masarap...” sabi ko, ngiting-ngiti.

“My baby looks happy now. Mood swing, huh?”

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. Nakataas ang gilid ng labi niya habang titig na
titig sa akin.

“Thank you sa pagkain.”

Nagkibit balikat siya at umikot para lapitan ako. Awtomatikong pumulupot ang mga
kamay ko sa kaniyang leeg habang ang kaniya ay nasa magkabilang bewang ko.

Mariin niya akong tinitigan sa mga, ang mukha namin ay halos kaunti na lang ang
pagitan mula sa isa’t isa. Seryoso siya ngunit hindi naman mukhang galit.

“I can feel that you are now hesitant with our relationship since that incident
happened. It was also the exact emotion I felt when I realized that I am already
falling for you...” amin niya sa sinserong tono. “But I still took the risks
despite the truth that your life will be in danger if you also fall for me. Call me
selfish but I badly want you for myself, Almira.”

Hindi ako nakasagot, hindi rin inaasahan ang pagiging seryoso ng ekpresyon niya.
Diretso at walang paligoy ligoy ang bawat salita niya. Walang puwang ang
pagsisinungaling at pangloloko.

“I want you to love me so hard that you will also find it hard to stop. Hindi
puwedeng ako lang ang lulubog. Maging ikaw rin. Tayong dalawa.”

Hindi sa lahat ng pagkakataon ay nakakakita ako ng emosyon sa mga mata niya.

Madalas ay blanko. Tila ba walang pakialam sa paligid. Pero ngayon ay parang gusto
ko malunod. Masiyadong mabigat.

Dinala niya ang kamay sa pisngi ko, ang hinlalaki ay humahaplos sa ibabang parte ng
aking labi habang titig na titig sa mga mata ko.

“I will do everything to protect you, Almira...” bulong niya sa akin. “Even if it

caused my life.”

Umiling ako. “Hindi mo ba puwedeng itigil na lang ang kung ano mang ginagawa mo?
Mamuhay na lang tayo dito sa isla ng tahimik. Iyong walang gulo.”

“I’m afraid that I have to refuse that offer for now. But once everything cools
down, I’ll try to consider that...” Inilapit niya ang labi sa akin at siniil ako
nang marahang halik habang ang kamay ay nakawahak sa aking panga. “I’ll leave for
Russia tonight after I send you home.”
Mabilis akong humiwalay sa kaniya pagkarinig noon. Nagsalubong ang mga kilay ko.

“Ano’ng gagawin mo doon?”

“Vengeance.”

Umiling ako. “Hanggang kailan ka maghihiganti, Mikhail?”

“Hanggang sa mapasa-kamay ko na ang katarungan na kailangan ko.”

Wala akong naiintindihan sa mga sinasabi niya. Bakit niya kailangan ng katarungan?
Para sa kaniya ba? Para sa ibang tao? Sa pamilya?

“It’s hard for you to understand it but my Consigliere got killed by an opponent.
Those people who attacked us the other day were part of them. He was a dear friend
and not just some random person.”

Muling dumaan ang apoy sa mga mata ni Mikhail, nagbabaga. Pansin ang matinding
galit hindi man makita sa reaksyon ng mukha niya. Ngunit sa pag-igting ng kaniyang
panga at pagdidikit ng mga labi ay halatang hindi siya basta nagbibiro.

Bagsak ang balikat, huminga ako nang malalim at diretso siyang tinitigan sa mga
mata.
“Mag-ingat ka. Bumalik ka rin kaagad.”

Tumango siya. “I’ll be back to you as soon as I’m done.”

Hinalikan ko siya sa labi. Humigpit ang hawak niya sa magkabilang bewang ko kasabay
ng paghalik niya sa akin pabalik. Mas agresibo.

Marahan niya akong inihiga sa ibabaw ng lamesa. Narinig ko ang pagkakabagsak ng

paper bag sa sahig. Nawalan na ako ng pakialam nang maramdaman ko ang bigat ng
katawan ni Mikhail sa ibabaw ko.

Marahas ang naging palitan namin ng halik, ang mga kamay niya ay isa-isang
binubuksan ang butones ng long sleeve ko. Mabuti naman at hindi niya na sinira.
Wala akong ipapalit kung sakali.

Humaplos ang mga kamay ko sa likod niya, napapapikit lalo na nang maramdaman ko ang
labi niya sa aking panga pababa sa leeg.

Gumapang ang mga kamay niya sa ilalim ng bra ko. Bumaon ang aking mga kuko sa
kaniyang likod na nababalutan pa ng t-shirt matapos niyang dilaan ang dibdib ko.

“Mikhail, ah!”
Sandali niyang pinagsawa ang sarili sa mga dibdib ko hanggang sa maramdaman ko ang
halik niya sa aking tiyan. Bumababa ang labi niya sa puson ko hanggang sa kalasin
niya ang butones ng aking pantalon.

“Hello? May tao ba dito? Oorder ako.”

Nanglaki ang mga mata ko nang marinig ang boses ng isang babae mula sa labas.

“May customer, Mikhail!” aligagang sabi ko.

“Let her.”

Tila siya walang pakialam kung may tao man sa labas. Hinila niya ang suot kong
pantalon at underwear hanggang sa gitna ng aking hita. Maging ang belt niya ay
walang salita niyang kinalas. Inalis niya sa pagkakabutones ang pantalon at bahagya
itong ibinaba ng katulad sa akin. Hindi na nga maayos ang sa kaniya dahil tila siya
nagmamadali at hindi na makapaghintay.

“Damn it. I’m always this horny for you.” nanggigigil na sabi niya.

Natawa ako. Ngunit kaagad rin naputol ang tawa na ’yon nang marahas siyang pumasok
sa akin.

Wala man lang babala.

“Fuck!” mura niya habang agresibo ang pag galaw.

Humigpit pa lalo ang kapit ko sa kaniya. Siguradong kahit nakasuot siya ng t-shirt
ay ramdam niya ang pagbaon ng mga kuko ko.

Hindi ko na nagawa pang kontrolin ang bawat ungol na kumakawala sa aking bibig. Sa
bawat pagpasok ni Mikhail ay tila ako dinadala sa ibang dimensyon na kaming dalawa
lang ang puwedeng makarating.

“Mikhail, m-malapit n-na...”

“I know. Come with me, baby.”

Naging hudyat ang mga salita niyang ‘yon para makarating ako sa tuktok. Triple ang
naging rahas ng mga galaw niya, mahigpit ang kapit sa akin, sabay na nagpapalitan
ng mga halinghing. Naramdaman ko ang pagkalat ng init sa kaloob-looban ko hanggang
sa unti-unting bumagal ang galaw niya.

Maingat niya akong ibinangon paupo sa mesa, hindi niya pa rin tinatanggal ang sa
kaniya.

Parehas kaming naghahabulan ng hininga. Namumula pa ang balat niya at may kaunting
pawis sa noo. Iniipit niya sa aking tainga ang ilang takas na buhok mula sa
pagkakaipit ko, titig na titig sa aking mga mata.
“I’ll see you again in two months,” sabi niya bago ako pinatakan ng magaan na halik
sa aking noo. “I love you.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 22.

Nalukot ang mukha ko nang dumaan si Jennifer sa aking harapan bitbit ang isang bowl
ng adobo. Umismid ako at tinakpan ang aking ilong. Nahagip ko ang pagtingin ni Imee
sa tabi ko na kumakain.

“Ano’ng nangyayari sa’yo?” tanong niya.

Umiling ako. “Ang baho nung adobo ni Jennifer.”

Tiningnan niya ito. Maging si Jennifer ay napahinto sa pagsandok sana ng kanin sa

rice cooker nang marinig ang sinabi ko.

“Huy, hindi ito panis. Kakaluto lang nito kaninang umaga,” aniya at inamoy ang
ulam. “Amuyin mo pa.”

Mabilis kong sinangga ang bowl nang ilapit niya ito sa akin. Tinakpan ko ang ilong
at pigil ang naging paghinga.

“Nababahuan na nga ako inilapit mo pa talaga!” nakangiwing sabi ko.

Kinuha ni Imee ang adobo at inamoy ito. Nagsalubong ang mga kilay niya.

“Hindi naman, Almira. Mabango dahil amoy na amoy ang dahon ng laurel. Baka iba ang
naaamoy mo?”

Umiling ako, siguradong iyon ang salarin kung bakit tila parang babaliktad na ang
sikmura ko. Nang maramdaman ang paglapot ng laway at ang pag-akyat ng pait sa aking
lalamunan ay mabilis akong tumayo. Tumakbo ako patungong lababo at doon sumuka.

Kumalat ang kirot sa aking sikmura. Lalo na at pakiramdam ko ay wala akong maisuka
kung hindi laway.

“Hala, Almira! Ano’ng nangyayari sa’yo?” boses iyon ni Imee na siyang nasa likod ko
at hinahaplos ang aking likod.

Hinawakan naman ni Jennifer ang buhok ko para makaduwal ako nang maayos.

“Mukhang may ideya na ako sa nangyayari sa’yo, Almira. At kung bakit ganiyan mo na
lang kaayaw ang amoy ng adobo.”

May ideya na rin ako. Lalo pa at isang buwan na akong hindi dinadatnan. Regular
naman ako kung magkaroon pero hindi ngayon.

Nang maramdaman ang bahagyang pagkalma ng aking sikmura ay nanghihina akong umayos
ng tayo. Inalalayan ako nina Imee at Jennifer patungo sa malapit na upuan. Ilang
beses akong huminga nang malalim at pinahiran ang pawis sa aking noo gamit ang
palad.

“Kailangan ko bumili ng p-pregnancy test.” matapang ang tono na sabi ko.

Isang linggo noon matapos magpaalam ni Mikhail na tutungo siya ng Russia ay

pinagdudahan ko na ang sarili ko. Alam ko na may mali sa akin. Nagiging antukin ako
at maselan sa mga amoy. Madalas rin ako kung sikmurain at panakitan ng ulo kahit
wala namang dahilan.

Hindi ako nagsabi kay Nanay sa posibilidad. Alam kong inaasahan na nilang
mabubuntis ako pero pakiramdam ko ay wala akong lakas ng loob para sabihin sa
kanila ang totoo kung sakaling buntis nga ako.

“Si Sir Mikhail ba?” tanong ni Jennifer.

Natawa ako, may halong takot para sa sarili at sa maaaring resulta.

“Wala namang iba.”

Bumuntonghininga siya. “Nasaan ba siya? Kung sakaling buntis ka, kailangan niya
malaman.”

Matagal pa bago siya bumalik. Wala rin akong pagpipilian kung hindi ang hintayin na
lang siya dahil kahit sa cell phone ay hindi ko na siya matawagan. Walang kahit
anong komunikasyon simula nang umalis siya.

“Umalis sandali para sa n-negosyo. Babalik rin naman.”

Huminga nang malalim si Imee. “Ako na ang bahalang bumili ng pregnancy test ngayon.
Hinatayin n’yo na lang ako dito at magpahinga ka, Almira. Namumutla ka.”

Hindi ko na nagawa pang sumagot sa sinabing ‘yon ni Imee. Nagmamadali na siyang

lumabas ng kitchen. Naiwan kaming dalawa ni Jennifer. Tahimik lang ako, ayaw
magbukas ng tema. Mukhang nahalata niya naman dahil hindi na rin siya nagsalita pa.

“Hindi na ako nagugulat pa sa balita mong ito, Almira. Inaasahan ko na.” Si Nanay
habang hawak ang pregnancy test ko.

Positive ang resulta. Maging ako ay inaasahan na rin ‘yon dahil sa tuwing may
mangyayari sa amin ni Mikhail ay wala naman kaming proteksyon na ginagamit para
hindi ako mabuntis.

“Ano ang balak mo ngayong wala si Sir Mikhail? Hihintayin mo ba siyang makabalik
bago mo sabihin? Hindi mo ba puwedeng tawagan?”

Dinig ang pagkadismaya sa boses ni Tatay. Hindi ako makatingin sa kaniya dahil
aaminin ko na nahihiya ako. Baka isipin niyang na-disgrasya lang ako ni Mikhail. Na
hindi naman ito seryoso sa akin. Na hanggang kama lang ako.

“Wala po kaming komunikasyon ni Mikhail ngayon, tay. Kaya maaaring pag bumalik na
siya, doon niya pa lang rin malalaman.”

“Kung babalik pa. Paano kung hindi na?” Si Nanay ang sumagot ngayon.
Nang mag-angat ako ng tingin sa kaniya ay pansin ang lungkot sa mga mata niya
habang nakatitig sa pregnancy test.

“Babalik si Sir Mikhail. Bago siya umalis patungong Russia ay kinausap niya ako.
Kahit ano ang mangyari ay babalik raw siya. Alam kong may isa siyang salita.
Maraming beses ko nang napatunayan ‘yon.” wika ni Tatay.

Narinig ko ang paghikbi ni Nanay at tila nauupos na kandila na napaupo sa silya.

Inilapag niya ang pregnancy test sa ibabaw ng mesa at inihilamos ang palad sa
kaniyang mukha.

“Matanda ka na, Almira. Wala namang kaso sa akin kung mabuntis ka. Nag-aalala lang
ako na baka hindi ka na balikan ni Sir Mikhail-”

“Babalik po siya, Nanay. Matapos ang dalawang buwan ay sinabi niyang babalik na
siya dito. Maghintay lang po tayo. Sa ngayon po ay gusto kong alagaan ang sarili ko
para na rin sa magiging anak namin.”

Ngunit ang dalawang buwan ay naging apat. Apat na buwan na walang paramdam sa
kaniya. Apat na buwan akong nangangapa, nagtatanong sa sarili ko kung may aasahan
pa ba ako? Kung may Mikhail pa ba na babalik sa akin.

Paulit ulit na sumasagi sa isip ko kung hanggang doon na lang ba kami. Kung tapos
na ba ang relasyon namin nung mismong araw na magpaalam siya sa akin? Ni hindi niya
alam na buntis ako. Wala man lang siyang ideya na magkakaanak na kami.

“Halata na ‘yang tiyan mo, Almira. Sigurado ka ba na hindi ka pa magpa-file ng

leave?” si Jennifer habang nagliligpit kami sa counter.

Sarado na ang coffee shop at kaming dalawa ang nakatoka para magsara.

Tumungo ako sa maumbok kong tiyan. Halata na ‘yon sa suot kong puting long sleeve.
Masikip na rin ang pantalon ko at sa tingin ko ay kailangan ko nang magpalit ng
leggings para medyo kumportable.

“Unang pagbubuntis mo. Medyo maselan iyan kaya kailangan ay doble ingat ka.” dagdag
pa ni Jennifer.

“Salamat pero nag-iingat naman ako. At isa pa, kailangan ko pa kumayod para na rin
makapag-ipon ako. Hindi basta ang gastos sa panganganak.”

“Ang yaman-yaman ni Sir Mikhail. Barya lang sa kaniya ang magiging gastos...” sagot
ni Jennifer. “Ang tanong lang ay nasaan na siya. Ilang buwan na ang nakalipas,
Almira, ah.”

Natigil ako sa pag-aayos ng mga styro cup. Sandali akong natulala sa kawalan,
ramdam ang pagkatapon ng pait sa aking dibdib. Sa tuwing maaalala o hindi kaya ay
babanggitin siya sa akin, hindi ko maiwasan ang masaktan at makaramdam ng galit.

Kung ayaw niya na, sana ay magpaalam siya sa akin nang maayos. Hindi ‘yun paaasahin
niya ako na babalik pa siya sa akin.

“Wala rin akong balita. Hayaan mo na. Huwag na natin pag-usapan pa ang isang
multo.” Pinilit ko ang matawa kahit pa nag-iinit na ang sulok ng mga mata ko.

Marahas na bumuntonghininga si Jennifer. “Wala akong alam sa kung ano man ang
naging usapan n’yo pero sana ay bumalik pa rin si Sir Mikhail sa’yo.”

Hindi ko na hinayaan pa ang sarili na umasa sa mg gano’ng salita. Lalong umasa,

lalong masasaktan.

Matapos isara ang coffee shop ay sabay na kaming nagtungo sa dalampasigan. Medyo
marami pa ang turista lalo na sa bar na katabi ng coffee shop.

Sa gitna ng paglalakad ay hindi sinasadyang bumangga ako sa isang lalaki. Nang

tingnan ko siya ay nakayuko siya, suot ang isang itim na sumblero kaya naman hindi
ko nakita ang mukha.

“Sorry...” makapal ang boses na aniya bago dire diretso na akong nilampasan.

Sinundan ko siya ng tingin pero mabilis siyang humalo sa karamihan. Hindi ko na

inintindi pa ‘yon at sumakay na sa pang pasaherong bangka. Ilang sandali pa akong
naghintay na mapuno ito kaya naman medyo natagalan sa pag-alis.
Pagkadaong ng bangka sa dalampasigan ay nagpaalalay ako sa bangkero na sa pagbaba.
Hindi ako puwedeng basta na lang magpadalos dalos lalo pa at nasa unang trimester
pa lang ako. Ang sabi ng doktor na tumingin sa akin noon sa bayan ay kailangan ko
mag-ingat sa bawat kilos ko.

Gusto na nga ni Tatay na tumigil na ako sa pagtatrabaho pero sayang ang kikitain ko
pa sa mga susunod na buwan. Kusa naman akong titigil kung hindi ko na kaya.

Sa paglalakad sa buhanginan ay napalingin ako sa dagat nang dumaan ang isa pang
bangkang de motor. Maliwanag ang gawi nila kaya naman nahagip ng mga mata ko ang
lalaking nakabangga kanina sa akin. Nasa akin direksyon ng mga mata niya. Dahil sa
bilis ng bangka ay nawala rin kaagad siya sa paningin ko.

Huminga ako nang malalim at ipinagsawalang bahala na ang bagay na ‘yon. Siguro ay
naalala niya lang ako bilang nakabangga niya kanina.

Pero sandali lang kaming nagkabanggan, ah. Namukhaan niya na kaagad ako?

“Kumain ka na diyan, anak. Paborito mo ‘yang ulam.” salubong sa akin ni Nanay

pagkauwi ko ng bahay.

Ngumiti lang ako at tumango. Kumain na rin ako kaagad at naligo pagkatapos.
Pagkahiga sa kama ay kinuha ko ang cell phone sa tabi ng aking unan. Tinitigan ko
ang picture namin ni Mikhail na magkatabi. Seryoso siya habang ako ay malawak ang
ngiti. Naalala kong sapilitan pa ang nangyari para lang pumayag siya na mag-selfie
kami.

“Kailan ka ba babalik? Magkaka-anak na tayo. Ayaw mo bang tanggapin ito kung

sakali? Sige. Basta ipapaalam ko pa rin sa’yo.”

Sinubukan kong tawagan ang numero niya pero unattended pa rin ito. Kagaya nung mga
nakaraang buwan, muli akong nakatulog dahil sa matinding pag-iisip sa kaniya.

Kinabukasan ay tanghali na akong nagising. Pang gabi naman ako kaya hindi ko
kailangan magmadali.
“Pasok na po ako...” paalam ko sa mga magulang.

“Huwag mo kakalimutan inumin ang mga vitamins mo. Hindi ka puwedeng makaligta
diyan.” pahabol pa ni Nanay.

Hindi kagaya kahapon ay marami ang mga turista ngayon sa coffee shop. Mabilis akong
nakaramdam ng pagod kaya naman madalas rin na sinasalo nina Imee at iba pang kasama
sa trabaho ang dapat ay gawain ko.

Sumapit ang gabi. Tinulungan ako ng isa sa mga crew na maglinis at magsara ng shop.
Nagpaalam siya sa akin habang ako ay nakatayo pa sa tabi ng mga mesa at inaayos ang
nagulong buhok.

Bumigat ang pantog ko dahilan para pumunta ako sa banyo at umihi. Nang matapos ay
lumabas na ako. Saka ko lang napagtanto na hindi naisara ang blinds ng bintana
malapit doon.

Hinawakan ko ang handle nito. Astang ibababa ko na ang blinds nang sumilip ako at
makita ang isang lalaki na nakatingin sa gawi ko. Nagtatago siya sa puno ng niyog
hindi kalayuan sa akin. Ang ulo niya lang ang nakikita ko. Kaunting liwanag lang
rin ang tumatama sa direksyon niya kaya naman hindi ko siya gaanong masilayan.

Nakasumblerong itim... katulad ng kagabi?

Halos mapatalon ako nang marinig ang kalampag sa gilid. Napabuntonghininga na lang
nang makitang bumagsak sa sahig ang walis tambo.

Ibinalik ko ang tingin sa labas ng bintana. Wala na roon ang lalaking nakatingin sa
akin kanina.

Naging agresibo ang tibok ng puso ko, nanglalamig ang mga palad lalo na at parang
kagabi ko pa siya nakikita.

Nakabangga. Sa bangka at ngayon ay sa likod ng puno.

Imbes na takutin pa ang sarili ay umalis na ako ng coffee shop. Madali akong
sumakay ng bangka. Wala pang ilang minuto ay bumaba na ako ng dalampasigan.
Sa gitna ng paglalakad sa madilim na buhanginan ay ramdam kong may sumusunod sa
akin. Napahinto ako at lumingon. Walang nakita.

Iginala ko ang mga mata pero walang katao tao. Tahimik masiyado at ang kabahayan ay
medyo malayo pa kung tutuusin. Kung may mangyayari sa akin, walang makakaalam.

Nagtuloy ako sa paglalakad at nilakihan na lang ang bawat hakbang. Mas binilisan ko
pa ang tempo nang muli kong maramdaman na may sumusunod sa akin. Lumingon ako ulit
at naaninagan ang isang lalaki na mabilis nagtago sa isang bangka na nasa
buhanginan.

Hindi ako huminto sa paglalakad. Gano’n na lang ang pag-irit ko nang sakto
paglingon ko sa dinadaanan ay siyang pagbangga ko sa isang katawan.

Bumungad sa akin ang kulay abo na mga mata na tinatamaan ng liwanag ng buwan.

“M-Mikhail!”

Kusang humawak ang kamay niya sa aking likod, salubong ang makakapal na kilay
habang nakatingin sa likuran ko.

“What’s wrong?”

Tila biglang naglaho sa isip ko ang naramdaman na takot nang makita sa mismong
harapan si Mikhail. Pakiramdam ko ay magiging ligtas na ako ngayong narito na siya.

“Why do you look scared, Almira?” tanong niya pa habang palinga-linga sa paligid.

Huh? Natatakot ba ako? Saan? Kailan? Hindi ko matandaan.

Ang naaalala ko lang... nagtatampo ako sa kaniya.

Nilagpasan ko na siya, malakas ang loob dahil alam kong susundan niya ako. Narinig
ko pa ang marahang buntonghinga niya.

Nga lang, hindi niya ako sinabayan sa paglalakad. Sa anino namin sa buhanginan,
nakasunod lang siya sa likuran ko.

Malapit na ako sa bahay nang bigla niyang hawakan ang kamay ko at hilahin ako
palihis doon na para bang hindi niya pa ako gusto pauwiin.

Sinamaan ko siya ng tingin. Diretso lang ang mga mata niya sa dinadaanan, tila
walang pakialam.

Ngayon ay nandito na kami sa bahay ni Andrei. Salubong na salubong ang mga kilay ko
nang pumihit paharap sa kaniya. Isinasara niya pintuan.

Humarap siya sa akin, seryoso ang ekpresyon ng mukha. Apat na buwan... bakit mas
lalong gumwapo ang isang ito? O, masiyado ko lang talaga siyang na-miss?

“I deserve an explanation!” asik ko.

Hindi ko alam... na kapag nagtatampo ako ay magagawa kong mag-Ingles. Seryoso ba

‘yan, Almira?

Bumuntonghininga siya habang marahang naglalakad palapit sa akin.

“Yes, baby. You deserve it.”

Nang makarating sa harapan ko ay awtomatikong pumulupot ang mga kamay niya sa aking
bewang. Marahan niya akong hinila palapit.

“But let me hug you first...”

Hinayaan ko siyang yakapin ako. Huminga siya nang malalim. Napapikit ako nang
maramdaman ang pamilyar na init ng kaniyang katawan. Isiniksik niya ang mukha sa
gilid ng aking leeg. Sa bawat paghinga niya sa balat ko ay nagdudulot rin sa akin
ng ibayong kuryente.

Yumakap ako pabalik.

“Damn. I’m finally home,” napapaos na bulong niya at mas lalo pang humigpit ang
pagkakayakap sa akin. “I miss you my baby momma.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 23

Bahagya kong itinulak si Mikhail nang marinig ang naging paraan ng pagtawag niya sa
akin. Salubong ang kilay ko nang magtama ang mga mata namin. Ang kaniya naman ay
nakataas, tila nagtataka sa naging asal ko. Gano’n pa man ay may ngisi sa kaniyang
labi na para bang natutuwa pa.

Tingnan mo itong Russo na ito. Apat na buwan nawala tapos dadaanin lang ako sa
ngisi. Alam naman niyang kahinaan ko ‘yang ngisi niya.

Huwag natin kakalimutan, Almira, na nagtatampo ka sa kaniya. Dapat galit ka!

“Anong baby momma? Bakit ganiyan ang tawag mo sa akin? At saka bakit ka ba
nandito?”

Lalong lumalim ang ngisi niya. Mas lalo rin gumwapo. Nag-iwas ako ng tingin dahil
ang totoo, gusto ko na siyang halikan sa mga oras na ito.
Hindi naman talaga ako nagtatampo.

“Bakit ako narito?” sarkastikong tanong niya. “Didn’t I tell you that I would be
back?”

Sinamaan ko siya ng tingin.

“Oo! Pero ang sabi mo ay dalawang buwan! Apat na buwan na ang lumipas!”

Kinagat niya ang ibabang parte ng kaniyang labi. Lalo ‘yong namula. Halatang
nagpipigil siya ng ngisi. Lumalim ang busangot sa mukha ko nang muli niya akong
hawakan sa kamay at marahang hilahin palapit sa kaniya.

“I won’t leave you again,” bulong niya at ll niyakap ako ulit. “Huwag ka nang
magalit.”

Hindi ako yumakap pabalik. Paanong hindi na siya aalis ulit? Dito na siya
mananatili sa isla?

“Hindi ka na a-aalis?”

“Unless you will ask me to leave your island then I have no choice,” natawa siya.
“This paradise is yours now, remember?”
Salamat sa pagpapaalala pero nakalimutan ko na nga. Masiyadong hindi kapani-
paniwala para matandaan ko pa.

Pero bakit ko naman siya paaalisin? Gusto ko nga buong buhay ko, kasama ko na siya.

“Paano ‘yung mga kaaway mo?”

Humigpit ang yakap niya sa akin. “Let’s not talk about them anymore...” Bumaba ang
kamay niya sa aking tiyan at marahang humaplos. “I finally got you pregnant, huh?”

Ngumuso ako. “Paano mo nalaman? Masiyado na ba halata ang tiyan ko?”

“I was told weeks ago that my woman has a baby bump.”

Sino ang nagsabi? Ang buong akala ko ay kaya niya lang nalaman na buntis ako ay
dahil medyo halata na ang umbok ng tiyan ko.

“Paanong...” Humiwalay ako mula sa pagkakayakap niya. Tinitigan ko siya sa mga

mata. “Sino ang nagsabi sa’yo?”

Imbes na sagutin kaagad ay inalalayan niya ako patungo sa couch. Naupo siya roon.
Marahan niya akong hinila paupo rin sa kandungan niya.
Ipinulupot niya ang mga kamay sa bewang ko, ang baba ay nakapatong sa aking
balikat.

“Would you get mad if I tell you that you were surrounded by my men for the last
couple of months?”

Namilog ang mga mata ko at marahas siyang nilingon.

“Ano’ng ibig mong sabihin? May n-nagbabantay sa amin?”

Tumango siya, malalim ang pagkakatitig sa akin.

“Had to make sure you and your family would be safe from my enemies.”

Umiling ako. “B-Bakit? I-Idadamay ba nila kami?”

“Possible. They will definitely strike me down my weak spot, Almira...” aniya
habang seryoso ang ekpresyon. “You are my weakness, and I bet they already know
that.”

Ano ang mangyayari kung gano’n? Mapapahamak ba kami? Kasama ba kami ng mga magulang
ko sa gagantihan nila?
“Nothing bad will ever happen to you if that’s what you are worrying right now. I
have already taken everything under my control before I go back here.”

Iniiwas ko ang tingin sa kaniya. Gusto kong itanong kung ano ba ang ginawa niya sa
apat na buwan na nawala siya. Ang alam ko lang ay maghihiganti siya. Pero sa
paanong paraan?

Huwag mo nang alamin, Almira. Siguradong ang nasaksihan mo noon sa condominium niya
ay wala pa sa kalingkingan ng mga ginagawa niya.

Hinaplos niya ang tiyan ko, puno ng pag-iingat dahilan para bumalik ang atensyon ko
sa kaniya. Nagsimulang gumapang ang labi niya sa gilid ng aking leeg. Kusa akong
pumikit, aminadong masiyadong nangulila sa mga halik niya.

“Kaya mo rin ba nalaman na buntis ako? Dahil sa mga tauhan mo na nagbabantay sa

amin?”

“Hmm.”

Kaya siguro ngayon lang rin nalaman ni Mikhail ang tungkol sa pagbubuntis ko ay
dahil ngayon lang naman nahalata ang aking tiyan.

“Ayos lang sa’yo, Mikhail, na m-magkakaanak na tayo?”

“The fuck is that question?” napapaos na bulong niya habang patuloy sa paghalik sa
gilid ng aking leeg. “I almost threw the bomb I was holding in my house that moment
I was told that you are pregnant.”

Ngumuso ako. “Sa dami ng puwede mong ihagis, bomba pa talaga.”

Humalakhak siya, ang labi ay nasa balikat ko na. “I was checking bombs that time,
Almira.”

Siyempre, para sa mga kaaway ang bomba. Hindi na ako magtatanong pa.

Mula sa aking bewang ay gumapang ang isang kamay niya sa gitnang ng aking mga hita.
Sa kabila ng suot na pantalon ay naramdaman ko ang init ng palad niya.

“I want you,” bulong niya sa tainga ko, ang dampi ng hininga ay pinapatayo ang mga
balahibo ko. “Is it allowed?”

“Nagtanong ako sa doktor, p-puwede naman daw...”

Matunog siyang ngumisi. “Why did you ask?”

Nag-init ang pisngi ko, nanulis ang nguso. “Siyempre. Alam ko naman na hindi mo ako
titigilan kapag bumalik ka.”
Muli siyang natawa at mas isiniksik pa ang mukha sa gilid ng leeg ko. Parang gigil
na gigil siyang halikan ako sa parteng ‘yon mula pa kanina.

“Your fault. Can’t resist your charm.”

Nangingiti kong ipinatong ang kamay ko sa ibabaw ng kamay niya na nasa aking tiyan.
Nagbaba ako ng tingin doon at bumuntonghininga.

“Namiss kita, sausage...”

Sabi ko na nga ba. Hindi naman talaga ako nagtatampo. Sabi ko na nga ba ulit,
marupok ako pagdating sa kaniya.

Bumuntonghininga siya na para bang wala naman siyang magagawa kahit na ayaw niya na
gano’n ang tawag ko sa kaniya.

“It was nothing compared to how bad I am missing you even right now that you are
already in my arms,” sagot niya. “You have no idea, Almira.”

Tumayo ako mula sa pagkakaupo sa kandungan niya habang hawak ang kaniyang kamay.
Marahan ko itong hinila. Titig na titig siya sa akin at tumindig na rin.

“Patunayan mo...” sabi ko habang naglalakad paatras.

Umangat ang sulok ng labi niya. “My pleasure.”

Nang mismong sandali na ‘yon ay may namagitan sa amin. Sinabi niyang gusto niya
kaming magpunta sa ospital kinabukasan para ipatingn ako ulit sa doktor. Gusto
niyang marinig ang mga importanteng impormasyon tungkol sa pagbubuntis ko.
Nagkataon na may schedule ako sa pagbalik doon kaya walang magiging kaso.

“Ang sabi mo ay marami kang tauhan na nagbabantay sa amin, hindi ba?”

Parehas kaming nakahiga sa kama, tanging puting kumot lang ang nakabalot. Ang
dibdib niya ang nagsisilbing unan ko habang siya ay nakaakbay sa akin at marahang
pinaglalaruan ang buhok ko.

“Isa siguro doon iyong lalaki na palagi kong nakikita at parang sumusunod sa akin
nitong nakaraan.”

Natigilan siya sa ginagawa. “What?”

Tiningala ko siya. Nagtama ang mga mata namin at kitang kita kung paanong binalot
ng dilim ang pagiging abo noon.

“Hindi mo ba tauhan ‘yon?”

Nagsalubong ang mga kilay niya. “They would never let you find out about their
presence. That’s what I ordered them.”

Nagsimulang bumilis ang tibok ng puso ko. Kung hindi niya tauhan ang lalaki na
‘yon, sino siya? Bakit parang lagi niya akong minamanmanan? Nagkataon lang ba? O
sinasadya?

“Nagkabanggan kami kagabi. Pagkatapos ay nakita ko siya sa isang bangka nung

nakauwi na ako. Nakatitig siya sa gawi ko. Sunod ay nung nakita mo ako kanina na
parang takot na takot. Pakiramdam ko kasi ay may sumusunod sa akin.”

Umigting ang panga niya, tumalim ang mga mata. Sandali siyang tumitig sa kawalan
bago ako muling tiningnan.

“Did you recognize his face?”

Umiling ako. “Laging nakatago ang mukha niya sa itim na sumblero. Ang naalala ko
lang, parang may tattoo siya na hugis bituin sa batok niya.”

Pumikit nang mariin si Mikhail, mas lalong nagsigalawan ang mga buto sa panga.

“Fuck.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 24

Buong buhay ko ay ngayon pa lang ako makakasakay ng kotse. Tanging bangka at jeep
lang ang nasasakyan ko. Bangka kapag nasa isla, jeep kapag tutungo ng bayan.
Helicopter at yate, si Mikhail ang nagparanas sa akin.

At ngayong nasa harapan ko ang isang itim na kotse, hindi ko mapigilan ang humanga.
Halatang mamahalin at hindi biro ang presyo. Kung sa bagay. Kung ang pagbili nga ng
isla ay baliwala lang sa kaniya. Ang ganitong sasakyan pa kaya?

Sabi ni Andrei noong huli kaming mag-usap, sa isang pitik lang daw ay nailipat na
sa bank account niya ang presyo ng islang binili sa kaniya ni Mikhail. Ganoon
kadali.

Binuksan ni Mikhail ang pintuan sa harapan ko. Nanatili akong nakatayo, titig na
titig lang sa sasakyan. Tumaas ang kilay niya, marahil ay nagtataka sa reaksyon ko.

“You don’t wanna get in?” tanong ni niya at astang isasara na ang pinto.

Mabilis kong pinigilan ang kamay niya. Ngumiti ako. “Hindi! Nagagandahan lang ako
sa kotse mo. F-First time ko makakasakay. Pasensya na. I-Ignorante.”

Hindi siya nakasagot at tinitigan lang ako. Bumuntonghininga siya makailang sandali
at hinila ako para yakapin.
“It’s alright. Every person has their first time. This car is already yours, too.”

Natawa ako at ngumuso. “Lahat na lang nang sa’yo ay sa akin rin. Hindi naman
kailangan, Mikhail. Hindi ako naghahangad ng luho.”

“I already told you before, Almira. I am willing to give you the world if you would
just asked me to.”

Ngumiti ako at hinarap siya. “Iyang sausage mo lang, sapat na sa akin.”

Humalakhak siya. Napapansin ko na simula nang magkaroon kami ng relasyon ay madalas

na siyang kung ngumiti. Pero mas madalas pa rin ang pagiging seryoso at madilim ng
mukha niya.

“Kaya ka nabubuntis, e.”

Namilog ang mga mata ko at hinampas siya sa braso. Tila wala lang naman sa kaniya
‘yon dahil ngingisi-ngisi pa siya na para bang nakakatawa ang reaksyon ko.

“Kasalanan mo kung bakit ako nabuntis! Palagi mo na lang akong pinanggigigilan!”

umismid ako, kunwari ay nagsusungit.

Pinagkrus ko pa ang mga kamay sa ibabaw ng aking dibdib para isipin niyang totoo.
“Fine. Hindi na kita panggigigilan sa susunod.”

Ngumiti ako at isinabit ang braso sa kaniya. Tumaas ang kilay niya.

“Joke lang! Ito naman hindi na mabiro.”

Ngumisi siya. Bahagya siyang yumuko at itinagilid ang ulo bago ako pinatakan ng
halik sa gilid ng aking labi.

“Hindi ko rin naman kaya.”

Humagikhik ako at tumingkayad para halikan siya sa labi.

“Ayan, sakto na. Sumala kanina, e.”

Muli siyang natawa. Mukhang masaya siya ngayon. Hindi kaya dahil nasasabik na siya
sa kung ano man ang sasabihin ng doktor? Puwede na rin daw kasi makita ang gender
ng magiging anak namin. Iyon siguro ang dahilan kung bakit kanina pa siya
nangingiti.

“I see. You starting to get naughty, huh?”

Kinagat ko ang labi at ngumisi balik sa kaniya.

“Learn from the expert nga daw.”

Umiling na lang siya habang natatawa at maingat na akong inalalayan pasakay ng

kotse niya. Hindi ko alam ang tamang pagpuri sa loob nito dahil hindi ko naman alam
ang tawag sa mga nakikita ko. Basta ang naiintindihan ko lang ay mabango ang loob
pagpasok ko pa lang. Pulos itim rin ang nakikita ko sa paligid at walang ibang
kulay na humahalo.

“Nakikita n’yo po ang bilog na ito? Iyan po ang ari niya. Lalaki po ang anak
ninyo.” sabi nung babaeng nag-ultrasound sa akin habang ipinapakita ang nasa
monitor.

Mula roon ay tiningnan ko si Mikhail. Titig na titig siya sa monitor na para bang
pinagmamasdan niyang mabuti ang itsura ng anak kahit pa malabo ‘yon.

“Is he fine?” tanong niya nang hindi inaalis ang tingin doon.

“Okay naman po. Normal ang heart rate ng baby n’yo. Huwag lang po natin bibigyang
ng stress si Mommy para po relax lang rin ang bata sa sinapupunan niya.”

Hinawakan ni Mikhail ang kamay ko. Tinitigan niya ako sa mga mata. Huminga siya
nang malalim, tila biglang naging seryoso sa kabila ng tuwang nararamdaman niya.

“That’s my goal. To never give her any reason to feel stress. Though I know it is
beyond the bounds of possibility.”
Lumunok ako, hindi nagawang makapagsalita lalo pa at may ibang taong nakikinig sa
amin. Alam ko na hindi niya maiiwasan ang bigyan ako ng dahilan para ma-stress
dahil siya mismo ay kadikit na ang gulo. Ang tanging magagawa ko na lang ay
intindihin siya at kumalma sa mga panahong alam ko na maging ako ay naiipit na.

Siya ang pinili ng puso ko. Ayaw ko man sa klase ng mundo na mayroon siya, wala
akong magagawa kung hindi ang tatagan ang sarili ko. Alam kong mas mahihirapan ako
kung pipilitin kong iwasan siya kung alam ko naman na halos araw-araw ko siyang
hinahanap.

Matapos ang naging appointment sa doktor ay bumalik na kami ng isla. Hindi ko alam
kung kanino niya iniiwan ang kotse niya pero mayroon siyang pinag abutan ng susi
bago kami sumakay ng yate.

“Nagugutom ako, Mikhail,” sabi ko nang makababa kami ng dalampasigan.

Humawak siya sa aking bewang. Marahan kong hinahaplos ang maumbok na tiyan dahil
ramdam ko ang pagkalam nito kanina. Mas halata na ang pagkabilog nito dahil sa suot
kong bestida. Kapag naka-uniform kasi ay medyo naiipit sa pantalon.

“What do you want to eat? I’ll cook for you.”

Sandali akong nag-isip. “Gusto ko nang adobong atay. Kumakain ka ba no’n?”

Nagsalubong ang mga kilay niya nang tingnan ako. “What the fuck is that?”
“Atay ng manok! Masarap kaya ‘yon-”

“No. Not healthy for our baby.”

Ngumuso ako. “Bakit naman hindi healthy? Ang sarap kaya ng atay lalo pa at babad na
babad sa calamansin at toyo ‘yung-”

“You’ll eat vegetables, Almira-”

“Hindi naman ako kambing-”

“So I am a goat then?”

Natawa ako nang muli ko siyang lingunin. “Mahilig ka sa gulay?”

“Absolutely.”

Kaya rin siguro ang ganda ng katawan niya ay dahil mahilig siya sa gulay. Pansin ko
nga noon sa coffee shop kapag um-order siya ay puro vegetables salad lang.
Sa huli, dumiretso kami sa bahay ni Andrei. Ipinagluto niya ako hindi lang ulam na
may gulay. May karne rin at salad. Hinayaan niya akong ubusin ang lahat dahil
pakiramdam ko ay hindi ako nabubusog.

“Oo nga pala. May ideya ka ba kung sino ‘yung sumusunod sa akin noong nakaraan?”

Mula sa pag-inom ng tubig sa baso ay natigilan siya. Isang beses pa siyang lumagok
at ibinaba ang baso sa ibabaw ng mesa.

Isinandal niya ang likod sa silya at tinitigan ako.

“He is one of the Bratvas.”

Kumunot ang noo ko. “Ano ‘yon?”

“It’s a crime organization. They are one of the most powerful Mafia in Russia.”

Humigpit ang hawak ko sa tinidor, ramdam ang pagtaas ng aking balahibo.

“Sila rin ba ‘yong k-kaaway mo?”

Tumango siya, titig na titig sa akin na para bang inaabangan niya ang reaksyon ko.
“Yes.”

“Ibig sabihin ay k-kilala na nila ako, Mikhail. Paano kung may gawin ‘yong lalaking
sunod nang sunod sa akin? Paano kung s-saktan niya ako—”

“Not possible. Hawak na siya ng mga tauhan ko simula kaninang umaga.”

Napakurap kurap ako. Ganoon kabilis? Kagabi ko lang nabanggit ang tungkol doon at
ngayon ay nahuli na ito?

Kung sakaling nagpatuloy pa rin siya sa pagmamanman sa akin, hindi malabong saktan
niya nga ako. Alam nilang may kuneksyon ako kay Mikhail kaya pati ako ay idadamay.

“After this, I’ll send you home. You have to rest—”

“Ikaw? Saan ka pupunta pagkahatid mo sa akin?”

Nasisiguro ko na may lalakarin siyang importante matapos niya ako ihatid sa bahay.
Sa tuwing magkasama kami, mas gusto niyang maghapon-magdamag kaming magkasama lalo
na at wala namang siyang importanteng gagawin.

Malakas ang pakiramdam ko na may kinalaman ito sa lalaking sumusunod sa akin.

“Have to teach that asshole some lesson.”

Walang salita ang kaagad na namutawi sa mga labi ko. Nagbaba ako ng tingin at
huminga nang malalim.

“Gusto kong s-sumama—”

“No.”

Nag-angat ulit ako ng mga mata at tiningnan siya na seryosong seryoso.

“Isama mo ako. Isa lang naman siya roon at ang mga tauhan mo, hindi ba? Naroon ka
rin kaya walang mangyayari na masama sa akin.”

“It is dangerous for you—”

“Naging delikado na ang buhay ko simula nang mahalin kita, Mikhail. Isama mo na
ako...” seryosong sagot ko. “Hayaan mo akong mas m-makilala ka pa.”

Umigting ang panga niya habang pinagmamasdan ako. Tila siya isang mabangis na
halimaw dahil sa paraan ng tingin niya sa akin. Para bang gusto niya akong bulyawan
pero hindi magawa sa kung ano mang dahilan.
“Fine. I’ll let you come with me,” pilit na sagot niya. “But if you know you’re
about to see anything that would stress you out, turn around...” bumuntonghininga
siya. “I don’t think you are now ready to fully see the evil in me.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 25

Lubog na ang araw nang muli kaming sumakay ni Mikhail ng yate. Alam kong hindi
magandang ideya na sumama ako sa kaniya lalo na at kapahamakan lang ang dulot noon
sa akin. Malakas ang loob ko dahil nariyan siya. Dahil kasama ko siya at hindi niya
ako pababayaan.

Nakahawak ang mga kamay ko sa barandilya habang pinagmamasdan ang madilim na

karagatan. Masiyadong kalmado ang paligid. Ang sabi nila, kapag daw tahimik, may
nakaambang panganib.

Hindi naman siguro. Sadyang tahimik lang naman talaga lalo na at gabi.

Naramdaman ko ang mga kamay ni Mikhail paikot sa aking tiyan. Ngumiti ako at
isinandal ang ulo sa dibdib niya.

“Get inside. Mahahamugan ka.” marahang bulong niya sa akin.

“Magkakaroon na tayo ng anak, Mikhail. May naisip ka na bang pangalan? Gusto kong
ikaw ang magbigay sa kaniya.”

“Hmm. I have already thought about that when I was away from you,” mahina siyang
natawa. “I know what you are thinking right now. Yes, I’m excited.”

Humalakhak ako. Iniisip ko na baka hindi siya sabik sa anak namin dahil sa
nangyayari pero heto siya at may naisip na palang pangalan. Nasasabik pero hindi
halata.

“Ano’ng pangalan ang naisip mo? Saka panglalaki rin ba ang naisip mo kahit hindi ka
pa naman sigurado sa kasarian?”

“I have prepared names for both gender. Since we’re having a boy, I want Nikolai
for him.”

Tumango tango ako. “Nikolai...”

“That’s a Russian name.”

“Maganda. Hindi siya common sa mga lalaki. Ano’ng ibig sabihin ng pangalan na
‘yon?”

“Victory.”
Hindi ako sumagot. May pakiramdam akong tungkol sa sitwasyon niya ngayon ang
tinutukoy niya. Bakit may kuneksyon sa anak namin?

“She’s going to be a huge distraction for you. You are already at the top but
believe me, son, you will fall down because of her. Mark my words.”

Muling naglaro sa isip ko ang mga salitang ‘yon ng Mama niya nang unang beses
kaming magkakilala nito. Maging ang galit niya para sa akin ay naaalala ko pa.

“Mikhail...”

“Yes, baby?”

“Puwede ba akong magtanong?”

“You are already asking.”

Ngumiwi ako. “Ah, gano’n? Sige. Huling sex na natin ‘yung nangyari kanina—”

“Hindi mo kaya. Your doctor said that your sex drive will be different during your
pregnancy. You sexual desire will be heightened,” humigpit ang yakap niya mula sa
aking likod. “Can’t fucking wait.”
“Iyan lang naman ata ang naintindihan mo sa sinabi ng doktor.”

Humalakhak siya. “Silly. But about your question, fire away.”

Bumuntonghininga ako. “Ang sabi ng Mama mo noon, ako ang m-magiging dahilan para
bumagsak ka mula sa tuktok. Ano ang i-ibig niyang sabihin?”

“Does her words bother you?”

“Natural lang naman siguro dahil ina mo siya at bilang nobya mo, gusto ko na
makasundo ang lahat sa miyembro ng pamilya mo.”

Hindi siya kaagad sumagot. Bigla akong nakaramdam ng pagsisisi na sinabi ko pa

‘yon. Ramdam kong hindi magiging pabor sa akin at sa relasyon namin ni Mikhail ang
pamilya niya.

“You won’t be needing them, Almira. Hindi mo kakailanganin bumuo nang magandang
relasyon sa pamilya ko.”

“Pero bakit nga? Dahil mahirap ako?”

“Yes,” diretsong sagot niya dahilan para matapon ang pait sa aking dibdib.
Wala man lang preno itong sausage na ito.

“You have to be powerful like us for her to like you.”

Malungkot akong natawa, hindi na sumagot pa dahil madali kong naramdaman ang
pagkahabag para sa sarili.

“Sorry na. Ito lang ako.”

Marahas siyang bumuntonghininga at pinihit ako paharap sa kaniya. Salubong ang

kaniyang kilay, madilim ang mga. Siguradong iritado na naman siya sa akin.

“None of them could dictate me what to do. I have set my own rules and all of them
should follow it. I don’t care if they are my family. They must respect my
decisions...” malamig ang boses na aniya, puno ng awtoridad, habang titig na titig
sa aking mga mata. “They must respect you.”

“Bakit parang takot na takot ang lahat sa’yo, Mikhail? Maging sina Innessa at
George ay pansin kong ilag sa’yo.”

Iiniipit niya ang ilang hibla ng aking buhok sa aking tainga sa marahang paraan.
Kung hindi ko lang siya kilala, nasisiguro ko na makaramdam ako ng takot sa bawat
galaw na ipinapakita niya.
“I fear no one, Almira.”

Ngumuso ako. “Alam ko naman. Hindi ka nga takot pumatay ng tao.”

“My enemies dig their own grave in front of me. I’m just making it easier for
them.”

Kapag si Mikhail ang nagsasalita, para bang kahit na ang mga maling gawain ay
nagiging tama na rin para sa mga mata ko. Pakiramdam ko, ang makita siyang
pumapatay ay makakasanayan ko na rin. Ang takot ko sa dugo... kalaunan ay
paniguradong magiging normal na rin.

“May isang tao akong kinatatakutan,” pukaw niya sa atensyon ko.

Kumurap kurap ako. Sabi na nga ba at mayroon. Lahat naman ng tao ay may
kinatatakutan kahit gaano pa sila katapang.

“Sino?”

“Ikaw.”

Tila nag-apoy ang pisngi ko dahil sa init noon. Sinamaan ko siya ng tingin at
ngumuso. Umangat ang gilid ng labi niya habang pinagmamasdan ang reaksyon ko.
“Natatakot kang hindi makapasok ‘yang sausage mo sa akin?”

Umalingawngaw ang halakhak niya sa gitna nang madilim na karagatan. Hinalikan niya
ako sa noo bago mahigpit na yumakap sa akin, ang baba ay nasa ibabaw ng aking ulo.

“You can say that,” bulong niya. Ang lamig ng boses ay humahalo sa marahas na
haplos ng hangin. “But I’m more afraid to lose you, Almira...” Huminga siya nang
malalim. “I have never been this scared about losing someone.”

Hinaplos ng mga salitang ‘yon ang puso ko. Alam kong marami akong pagdadaanan na
sakit dahil sa pagmamahal ko sa kaniya. Tama si Nanay noon. Hindi basta-basta ang
lalaking napili kong mahalin. Dapat ngayon pa lang ay nagsisimula na akong ihanda
ang sarili ko.

“Po-protektahan mo naman ako, hindi ba?”

“Even if it cost my life.”

Hindi na ako sumagot. Sa kung ano man dahilan ay ramdam ko pagbigat ng presensya
naming dalawa.

Parang may mali.

Parang may magiging mali.

Inakala ko na sa port kami dadaong kagaya ng dati. Kaya naman gano’n na lang ang
gulat ko nang makarating kami sa isang isla pa na malayo sa amin. Nasa pinakagitna
ito ng dagat. Maliit lang at may tila bahay na nakatirik sa gitna. May ilang yate
na nakapaikot at nasisiguro ko na ang mga tauhan ni Mikhail ang may gamit noon.

Inalalayan akong bumaba ni Mikhail sa maliit na dalampasigan. Niyakap ko ang sarili

habang inililinga ang mga mata sa ilang puno na nakapaligid sa bahay. Medyo luma na
kung titingnan, para bang matagal nang nakatayo.

Sa dami ng puwedeng pagtirikan ng bahay, bakit sa gitna pa ng karagatan? Puwede

naman basta may sariling yate. Pero nakakatakot pa rin.

Gumapang ang kamay ni Mikhail sa bewang ko. Iginiya niya ako papasok. Nagpatianod
lang ako at huminga nang malalim.

Kusang bumukas ang pintuan. Dalawang lalaki na nakapang opisina ang bumungad sa
amin. Mukhang may dugong banyaga base na rin sa pisikal na itsura.

Tumungo sila kay Mikhail. Nilampasan lang sila nito habang hila-hila ako, tila ba
wala siyang pakialam sa presensya ng mga ito. Nilingon ko sila at saka lang sila
tumunghay nang makalagpas na kami.

Dumapo ang mga mata nung isang lalaki na may edad sa akin. Parang si George ang
datingan niya.

Sinubukan kong ngumiti nang matipid. Wala akong natanggap pabalik.

“Watch your steps, Almira,” masungit na sita sa akin ni Mikhail na ikinatingin ko
sa dinadaanan namin.

Medyo mahaba ang hallway na nilalakaran namin. Sa dulo ay may kulay itim na pinto.
Nang makarating ay hinawakan ni Mikhail ang seradura at pinihit ito para bumukaw.

Kaagad akong napasinghap nang makita ang isang lalaki na nakatayo sa gitna ng
bakanteng kwarto. Sa gitna at may mahabang mesa at mga silya. Nakataas ang mga
kamay niya, nakatali ng lubid habang nakatungo. Wala itong suot na t-shirt. Tanging
pantalon lang. Sa paligid ay naroon ang limang lalaki na katulad ng sumalubong sa
amin ni Mikhail kanina.

Nagbigay respeto sila kay Mikhail. Pansin ko na ni isa sa kanila ay hindi

tumitingin sa mga mata niya. Masiyadong mailap.

Unti-unting nag angat ng tingin ‘yong lalaki sa matalim na paraan. Dugong banyaga
rin sa kabila ng itim na mga mata. Matangkad at malaki ang pangangatawan. May mga
sariwa siyang sugat at pasa sa mukha.

Sa ilang beses na nagkabanggan, nasisiguro na ang mga mata niyang ‘yon ang naalalaa
ko.

Si Mikhail ang una niyang tiningnan... bago ako. Umangat ang sulok ng labi niya.
Tila nagtaasan ang mga balahibo sa aking batok dahil sa dilim ng mga ngisi niya.

"Poor girl. She didn't know her life will be in danger because of you."
Matunog na ngumisi si Mikhail.

"Poor you. Your life is now in danger for messing with my girl."

"So the news is true, huh? You're now going down with an island girl? Luciano will
be damn happy to see your downfall-"

"I'll watch yours first."

Inalis ni Mikhail ang kamay mula sa bewang ko at pinagapang ito sa aking kamay.
Marahan niya akong hinila pasunod sa kaniya nang magsimula na siyang maglakad.

Hinila niya ang isang silya na nakapaloob sa mesang naroon. Inalayan niya akong
maupo doon. Lumunok ako nang maupo rin siya sa tabi ko at tamad na itinuon ang
batok sa sandalan. Hawak niya pa rin ang aking kamay.

"So tell me. What did Luciano ask you to do?" tanong ni Mikhail niya habang ang mga
mata ay nakapikit.

Natawa iyong lalaki. Pinagmasdan ko siya at nakita ang tattoo sa dibdib niya.
Kagaya rin ito nung tattoo na nakita ko sa batok niya. Tila ba isang simbolo.

"What? He has nothing to do with me being here-"

Hindi niya na naituloy pa ang sinasabi nang paputukan siya ni Mikhail sa binti
dahilan nang malakas na paghiyaw nito. Ni hindi ko man lang siya nakitang bumunot
ng baril sa sobrang bilis ng galaw niya.

Maging ang katotohanan na nagawa niya itong asintahin sa binti habang nakapikit ay
literal na nagpabilib sa akin. Kahit pa tila may naghahabulan na sa dibdib ko sa
sobrang kaba.

"Fuck you, Rozovsky!" sigaw nito, namimilipit sa sakit.

Nagmulat si Mikhail, sa lalaki kaagad nakatuon. Kalmado ang ekpresyon ng mukha niya
pero ang mga mata ay tila mga mata ng agila dahil sa talim.

"I don't have much patience for conversations like this. Get straight to the point,
motherfucker."

Binitawan ni Mikhail ang kamay ko at tumayo. Hindi niya ako tinitingnan na para
bang wala ako rito.

Unti-unting siyang lumapit sa gawi nung lalaki. Matalim siya nitong tinitigan sa
kabila ng takot sa mga mata nito. Paniguradong alam niya kung gaano ka-halimaw ang
lalaking papalapit sa kaniya.

Naupo si Mikhail sa ibabaw ng mesa, nakasilid ang isang kamay sa bulsa ng pantalon
habang nakaharap sa lalaki. Ang baril ay swabeng ipinapaikot sa daliri na para bang
isa itong laruan.
"What did he ask you to do with my girl?"

Hindi sumagot 'yung lalaki. Panay ang lunok nito lalo pa sa paraan ng pagsasalita
ni Mikhail.

"Almira," tawag niya sa akin.

Napakurap kurap ako. "Huh?"

Bahagyang itinagilid ni Mikhail ang ulo sa gawi ko ngunit hindi naman nagpang abot
ang mga mata namin.

"Is this the guy who kept on following you for the past nights?"

Pigil ko ang aking hininga. Nagtama ang mga mata namin nung lalaki at kulang na
lang ay lamunin niya na ako ng buhay.

"Iyong t-tattoo niya sa dibdib, ganiyan rin ang nakita ko sa batok niya." sagot ko.

Ibinalik ni Mikhail ang tingin sa lalaki.

"Now tell me. Why were you following her?"

"I wasn't following her! It's just an accident that we always bumped into each —
ah, fuck!!!"

Mabilis na nangisay ang lalaki nang may itutok si Mikhail sa dibdib nito. Parang
may kaugnay sa kuryente. Lupaypay ito, nanghihina habang mabilis ang pagtaas-baba
ng kaniyang dibdib. Natigil lang 'yon nang ilayo ni Mikhail ang bagay na 'yon mula
sa katawan nito.

"Stop giving me dumb answers if you still want me to prolong your life," malalim
ang boses na sagot ni Mikhail. "Not planning to do it anyway so you have no
choice."

"Mister Rozovskiy, u menya yego telefon, zvonit Luchano." [ Mr. Rozovsky, I have
his phone and Luciano is calling. ]

Matunog na ngumisi si Mikhail, tila ba isang magandang balita ang sinabing 'yon ng
isa sa mga tauhan niya.

Iniabot nito ang cell phone kay Mikhail. Bumalik siya sa pagkakaupo sa mesa at
iniharap ang cell phone sa gawi niya.

Nakita ko ang isang matanda na sa tingin ko ay may edad lang ng kaunti kay Tatay.
Itim na itim ang mga kilay nito, makapal at kahit na kalmado ang ekpresyon ay
mukhang hindi rin gagawa nang mabuti. Literal na nakakailang ang presensya niya,
tipo nang taong hindi mo gugustuhin kalabanin dahil hindi rin naman uubra.
Bahagyang umawang ang labi nito.

"Surprised to see me, Luciano?" Si Mikhail, tila nakangisi pa.

"You son of a fool!"

"Your man didn't do his job well. Should replace it with a better one."

Hindi sumagot 'yung Luciano. Kung tama ako ng pagkakaalala, iyon rin ang pangalan
na binanggit ng Mama ni Mikhail noon. Ito ba ang kaaway niya?

"You think you are better than me just because you caught him-"

"I am always better than you. How hard is it for you to admit that you are nothing
compared to me?"

"Svoloch!" [ Bastard! ]

Hindi sumagot si Mikhail at tumayo na mula sa pagkakaupo. Hinarap niya ang lalaki
na hiningingal pa rin hanggang ngayon. Gumagapang na ang dugo sa sahig dahil sa
tama ng baril sa hita niya.
Isang tauhan ang muling lumapit sa kaniya at iniabot ang isang swiss knife. Kinuha
niya ito nang hindi tinitingnan. Iniharap niya ang camera sa likod ng cell phone sa
gawi ng lalaki.

"Watch this carefully, Luciano," malamig na sabi ni Mikhail at ginuhitan ang pisngi
ng lalaki gamit ang kutsilyo.

Napuno ng sigaw ang buong kwarto. Pakiramdam ko ay hindi na ako humihinga habang
pinagmamasdan siyang halos manghina na sa kabrutalang ginagawa ni Mikhail.

“Fuck you, Rozovsky! I swear I will see you in hell!" sigaw nito, namimilipit na sa
sakit.

"You are already in hell just in case you don't know."

Sa bawat pagbaon ng kutsilyo sa pisngi niya ay ang pagtulo nang napakaraming dugo
mula rito. Napalunok ako nang makitang hugis bituin rin ang iginuhit ni Mikhail sa
pisngi niya. Katulad na katulad ng nasa tattoo ng lalaki.

"Your organization will soon come to an end, Luciano. I'm gonna make sure I will
burn you all to ashes..."

Iniabot kay Mikhail ang isang lighter at walang pagdadalawang isip na binuhay iyon
at inilapit sa pisngi nung lalaki.
"Just like this."

Naghari muli ang malalakas na sigaw nung lalaki.

"After of what you did to my son, I fucking swear that I'll kill everyone you love,
Mikhail Rozovsky. Even that woman behind you, I will kill her and the baby she's
carrying-"

"Wrong choice of words, old hag."

Hindi ko na nagawa pa ang kumurap nang kalabitin ni Mikhail ang gatilyo ng baril at
tamaan ang lalaki sa dibdib... kung saan naroon ang mismong puso nito.

Lupaypay ang ulo ng lalaki, duguan mula sa mukha hanggang sa mismong binti. Halos
hindi na siya makilala dahil sa mga sugat nito.

"Watch him rot in hell, Luciano," sabi ni Mikhail. "You're next."

Nanuyo ang lalamunan ko nang tumalikod na siya at magtama ang mga mata namin.
Walang salita akong tumayo at sinalubong siya. Hinawakan niya ang kamay ko. Tahimik
niya akong hinila palabas ng bahay na 'yon. Lumingon ako at nakitang maging ang mga
tauhan ay palabas na rin.

Sumakay kami ng yate. Sandali niya itong pinaandar. Tila hinahabol pa rin ang
hininga ko dahil sa nasaksihan pero ramdam kong hindi na ako gaanong natatakot.
Malayo sa mga emosyon na naghari sa akin nung una ko siyang masaksihan sa ganoong
sitwayson.

Nagsimulang umandar ang yate ng mga tauhan. Sumunod ang sa amin ni Mikhail. Bumalik
siya sa direksyon ko. Nananatili pa rin akong nakatayo.

Nang marating niya ako ay kaagad niyang hinawakan ang magkabilang bewang ko at
mariin akong tinitigan sa mga mata.

"Do you still love me?" diretsong tanong niya sa akin.

Kumunot ang noo ko, nagtataka. "Oo naman."

Pansin ang pagkabuhay ng mga mata niya matapos ang naging sagot ko.

"Will you marry me then?"

Umawang ang labi ko. "A-Ano?"

Nalaglag ang aking mga panga nang ilabas niya mula sa bulsa ang isang singsing na
tila yari sa mamahaling bato ang nasa gitna.

"Please say yes, baby. Let me make you my own Rozovsky."

Sunod-sunod na umalpas ang luha mula sa mga mata ko. Tila sandali kong nakalimutan
ang mga brutal nasaksihan kanina.

Tumango ako, patuloy pa rin sa pag-iyak.

"Oo. P-Papakasalan kita..."

Ngumisi si Mikhail. Inabot niya ang kamay ko at isinilid sa aking daliri ang
singsing. Kinabig niya ako palapit sa kaniya at bahagyang yumuko.

Kasabay ng paglapat ng mga labi niya sa akin ay ang malakas na pagsabog mula sa
aking likuran. Nang lingunin ko 'yon ay natanaw ko ang bahay na nagliliyab at
nilalamon na ng itim na usok at malalaking apoy.

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 26

Namuhay ako ng payapa at tahimik sa isla buong buhay ko. Tinanggap kong hanggang
dito na lang ako at hindi na naghahangad pang makalaya at magkaroon ng buhay na
pinapangarap.

Kaya naman nang magtama ang mga mata namin sa unang pagkakataon, hindi ko inasahan
na siya ang gugulo sa tahimik kong mundo. Hindi ko ipinagdasal ang isang katulad
niya. Pero habang tumatagal, napagtatanto ko na siya pala ang hiling ko sa May
Kapal.
Ang rumaragasang alon ng dagat at huni ng mga ibon ang tanging gusto kong marinig
habang nabubuhay ako.

Hindi ang nakabibinging tunog ng putok ng baril.

Mga batang naglalaro sa dalampasigan at naghahabulan ang siyang nais kong makita sa
bawat araw.

Hindi ang mga dugong gumagapang mula sa katawan ng mga tao.

Nakatayo hindi kalayuan mula sa kaniya, gusto kong itanong sa sarili ko... siya ba
talaga ang nais ko makasama hanggang sa huling hininga ko?

Ang sagot ay kaagad ko rin nahanap. Sa kabila ng panganib na dala niya sa buhay ko,
sa kabila ng katotohanang iisa na ang mundong gagalawan namin kung saan maaari
akong mamatay, nakahanda pa rin akong sumugal.

Alam kong hindi siya mabuting tao. Pero para sa akin, mabuti siya. Pakiramdam ko ay
ligtas ako lagi sa mga kamay niya.

Wala akong ideya kung bakit ko siya mahal. Pero sigurado ako sa nararamdaman ko.

“Tuloy na na talaga, Almira? Puwede ka pa namang umatras.” bulong ni Nanay sa tabi

ko.

Pasimple akong natawa, ang paningin ay na kay Mikhail. Titig na titig siya sa akin,
walang ngiti sa mukha pero binabalot nang matinding emosyon ang mga mata. Si Andrei
ay nasa tabi niya at nakangisi sa akin. Pakiramdam ko ay inaasar niya ako.

“Hindi ba talaga darating ang mga magulang ni Sir Mikhail, anak?” si Tatay.

Huminga ako nang malalim. Sinabi ni Mikhail na ang kasal na ito ay para lang sa
aming dalawa at ng mga magulang ko. Hindi niya na inimbitahan pa ang mga magulang
niya dahil alam naman namin parehas na tututol sila sa akin. Hindi niya na rin
kailangan pa aminin mismo sa akin ‘yon dahil alam ko naman na.
“Hindi po, Tay. Medyo abala po kasi sa mga negosyo.” pagdadahilan ko kahit pa
malayo sa katotohanan.

“Mas importante pa ba ang negosyo kaysa sa kasal ng kanilang anak? Hindi ka ba nila
gusto?”

Pakiramdam ko ay nagbara ang aking lalamunan sa naging tanong na ‘yon. Ang hirap
magsinungaling sa mga taong mas kilala ka pa higit na sa sarili mo.

“Huwag na po natin intindihin ‘yon. Ang mahalaga naman ay narito si Mikhail at

nakahanda akong pakasalan. Hindi ba at iyon lang naman ang gusto n’yo?”

Bumuntonghininga sila parehas. Ramdam kong mabigat ang kalooban nila sa kasal na
ito sa kabila nang maayos na pagpaalam namin ni Mikhail.

Tumingin ako sa paligid. Iilan lang ang mga naroon. Bukod sa iilang kapitbahay
namin ay naroon rin sina Imee, Jennifer at ang mga pinsan ni Mikhail.

Kumpleto sila. Si Andrei at Olivia. Iyong kapatid niya na si Thelonious at Soraia.

Maging si Stas at ang magandang babae na kasama niya ay nakatitig rin sa akin pero
walang emosyon ang mukha. Sa pagpapakilala nila kanina sa akin, Sofia ang
natatandaan kong pangalan niya. Iyong Mikolos ay naroon rin ngunit walang kasama.
Nakangisi rin ito sa akin at tila ba may nakakalokong naiisip.

Itinuon ko ang mga mata sa harapan. Kaunti na lang ay mararating ko na si Mikhail.

Ilang hakbang na lang. Hindi rin ako nilulubayan ng mga mata niya na para bang ako
lang ang nakikita.

“Here comes your bride, pussy whipped.” dinig kong sabi ni Andrei habang nakangisi.

Sinamaan ni Mikhail ng tingin si Andrei. Humakbang siya palapit sa amin. Iniabot ni

Tatay ang kamay ko sa kaniya at huminga nang malalim.

“Ikaw na ang bahala sa anak ko, Mikhail. Alagaan mo sana siya at hangga’t maaari...
protektahan mo.”
Tinitigan ni Mikhail si Tatay, seryoso ang mga mata.

“I’m not good in making promises but I will do everything just to keep your
daughter away from danger.”

Buong respeto na yumakap si Mikhail sa mga magulang ko bago ako tuluyang hinarap.
Humigpit ang hawak ko sa kamay niya, nagkatitigan kami na tila ba may pinag-uusapan
na kaming dalawa lang ang makakaindi sa isa’t isa.

“Are you already sure about this, Ma Belle? You know I’m not forcing you to marry
me.”

Natawa ako. “Ngayon mo pa talaga ako tinanong niyan. Kung sakali bang tumakbo ako,
pakakawalan mo ako?”

Nagkibit balikat siya. “It depends on how fast you can run from me.”

“E, mabagal akong tumakbo.”

“Hindi ka makakawala kung gano’n.“

Nagtawanan ang mga nasa paligid. Maging ako ay ganoon rin samantalang siya ay
seryoso lang na nakatitig sa akin.

Umiling ako. “Hindi rin naman ako kakawala. Walang pilitan na nangyari, Mikhail.
Alam mong ginusto ko rin ito.”

Unti-unting umangat ang sulok ng labi niya. Kinabit niya ako palapit sa kaniya at
siniil ako ng halik sa labi.

“Damn you, Mikhail. Marry her first!” sita ni Andrei sa kaniya.

Natigilan si Mikhail bago ako tinitigan sa mga mata. Natawa siya, nakasandal ang
noo sa akin.

“Sorry.” bulong niya, nakangisi.

Nagsimula na ang seremonyas. Mabilis rin naman natapos. Dumiretso kami lahat sa
restaurant na pag-aari pa rin ni Andrei dahil doon ginanap ang reception.

“Alam ko na talagang magkakatuluyan kayo. Ramdam kong malakas tama ni Mikhail kahit
na hindi pa man kayo.” sabi ni Olivia habang nasa iisang mesa kami.

Tipid lang akong ngumiti. “Masiyadong mabilis ang lahat. Hindi ko inasahan na dito
kami mauuwi.”

“You love him?” tanong ni Sofia.

“Hindi ako magpapakasal kung hindi ko mahal.”

“Love can be really deadly. Take care.” malamig ang boses na sagot niya.

“Sofia, baka hindi niya alam.” sabi ni Soraia.

Wala sa sariling sinulyapan ko si Olivia. Biglang napalitan ng pagkaseryoso ang

ekpresyon ng mukha niya. Silang dalawa lang ni Andrei ang nakakaalam na nakapasok
na ako sa klase ng mundo na mayroon sila.

“I don’t think so. Who in the right mind would marry someone without knowing what
kind of person that is?” natawa siya. Sa tono pa lang ng boses niya ay halatang
marami na siyang alam. “Right, Almira?” Ngumisi siya.

Nakipagtitigan ako sa kaniya. “Kung gano’n ay kilala mo rin ang lalaking kasama mo
ngayon?”

Matunog siyang ngumisi. “F’course.”

Tumingin ako sa gawi ni Mikhail kung saan kasama niya ang mga pinsan. Naabutan kong
nakatitig sa akin ang madidilim niyang mga mata habang umiinom mula sa baso niya.
Sumimangot ako nang makitang alak ‘yon.

Ang aga-aga iyon kaagad ang iniinom.

Tumaas ang sulok ng labi niya. Hindi nagtagal at iniwan niya ang mga pinsan kahit
nagsasalita pa si Andrei at naglakad na palapit sa akin.

Sinubukan siyang tawagin ni Andrei pero hindi niya ito pinansin.

Pinanood ko siya hanggang sa pumwesto siya sa likuran ko at marahang ipaikot ang

braso sa aking leeg.

“You finished?” bulong niya sa tainga ko. “We have to go home. Hindi ka puwedeng
mapagod.”

Impit na ngiti ang pinakawalan nina Olivia at Soraia. Habang si Sofia ay nakatitig
lang sa amin at walang emosyon ang mukha.

“Go ahead, Almira. Madaling mapagod ang mga buntis. Been there.” sabi ni Olivia.

“Have to agree with Olivia. Kambal pa nga.” Si Soraia.

Tumango ako at tipid na ngumiti. “Salamat sa pagdalo niyo. Narito pa naman kayo
bukas, hindi ba?”

“Yup. We’ll be here until tomorrow.” sagot ni Olivia.

Tumango ako. “Magkita na lang tayo ulit bukas.”

Matapos magpaalam sa lahat maging sa mga magulang at kaibigan ko ay umalis na kami

ni Mikhail. Inakala kong sa villa niya kami didiretso dahil iyon ang malapit.
“Saan tayo pupunta?” tanong ko nang papasakay na kami ng sarili niyang yate.

Lahat silang magpipinsan ay may kaniya-kaniya nang yate. Hindi ko alam kung kailan
pa nagkaroon ng bago si Mikhail pero ang dating gamit niya ay na kay Andrei na.

“Huwag mo sabihin na doon pa rin tayo pupunta sa bahay nina Andrei? Nakakahiya,
Mikhail.”

Tinaasan niya ako ng kilay bago ako nginisian.

“Relax.”

Hindi na ako nangulit pa at hinayaan na lang siya sa kung saan niya ako gustong
dalhin. Hawak niya ang kamay ko sa buong biyahe, tahimik lang ako at nakikiramdam
sa kaniya.

“Alam ba ng p-pamilya mo na naikasal ka na sa akin?” tanong ko, hindi na nakatiis

pa.

Nilingon niya ako. Marahang hinihipan ng hangin ang buhok niya, ang mga mata ay
bahagyang naninigkit dahil sa sikat ng araw. Pansin na pansin kung gaano katingkad
ang pagiging abo noon.

“They knew.”

“Nagalit ba sila?”

“Their anger is invalid. I’m not a kid anymore to obey whatever they ask me to do.”

Huminga ako nang malalim at nag-iwas na ng tingin.

“Kung sana ay makapangyarihan rin ako katulad n’yo. Iyong puwede mong maipagmalaki.
Sana ay kaya ko rin lumaban at hindi iyong kailangan mo ako lagi protektahan-”
“I’m not complaining. You’re not born with blood in your hands but I was. I’m
capable of protecting you, Almira. Hindi mo kailangan matutong lumaban para
protektahan ang sarili mo. Ako ang gagawa no’n para sa’yo.”

Hindi ko maintindihan ang sarili kung bakit kailangan ko makaramdam ng awa. Buong
buhay ko naman ay dito na ako sa isla nanirahan. Aaminin kong wala akong kakayahan
lumaban lalo na sa marahas na paraan. Pagdating sa pisikalan ay wala akong
binatbat.

Sa mga sandaling ito, bigla kong hiniling na sana ay kaya ko rin. Sana ay may
kakayahan rin ako protektahan si Mikhail laban sa mga kaaway niya. Maging para sa
sarili ko.

Pero alam kong malabo.

Bumaba kami ng dalampasigan. Hawak ang aking kamay ay binaybay namin ang puting
buhangin. Nilampasan namin ang bahay nina Andrei na ikanilingon ko kay Mikhail.

“Saan ba talaga tayo pupunta?” tanong ko dahil ang bahay na lang naman nina Andrei
ang naisip kong dahilan kaya kami narito. “Mikhail!”

Sinulyapan niya ako, nangingisi.

“My wife can’t wait anymore, huh?”

Itinuon niyang muli ang atensyon sa dinadaanan. Hindi na ako nagkaroon pa ng

pagkakataon na sumagot nang lapitan namin ang gate ng bagong tayong bahay doon.

“Ano’ng ginagawa mo? Bakit mo binubuksan ‘yan? Baka may makakita sa’yo!” sabi ko at
luminga.

Hindi siya sumagot at tuluyan nang inalis ang padlock nang marangyang gate. Noon pa
lang ay hindi ko na mapigilan ang humanga sa bahay na ito habang itinatayo.
Masiyadong malaki at maganda. Yari sa salamin ang bawat dingding na nababalutan ng
puting kurtina kaya hindi kita ang itsura ng loob.

Inaabangan ko nga kung sino ang bagong titira kaya naman nagtataka ako habang
pinagmamasdan si Mikhail ngayon na para bang siya ang may ari ng bahay na ito.

“Huwag mong s-sabihin na...”

Pasimple niya akong sinulyapan. Umangat ang gilid ng labi niya habang hinihila na
ako papasok.

Umawang ang mga labi ko, mabilis ang tibok ng puso. Lalo pa nang ipasok niya ang
susi sa doorknob ng main door at itulak ‘yon pabukas. .

Kaagad na yumakap sa ilong ko ang mabangong amoy ng mga bagong kagamitan. Halos
lahat ay kulay puti na hinaluan ng tila mamahaling kahoy.

Binitawan ni Mikhail ang kamay ko. Hindi ko na ‘yon nagawa pang pansinin dahil tila
ako bata na ngayon lang nakakita ng paraiso.

Narinig ko ang pagsara ng pintuan at ang pagkalat ng liwanag sa buong lugar.

Pumihit ako paharap sa gawi ni Mikhail. Hawak niya ang isang remote control. Unti-
unting bumubukas ang mga naglalakihang kurtina dahilan nang tuluyang pagtagos ng
sikat ng araw sa mga dingding na yari sa salamin.

Bumungad sa akin ang tanawin sa labas. Ang kalmadong pagyakap ng alon sa

dalampasigan, ang pagsasayaw ng mga dahon ng puno ng niyog at mga ibon sa
himapapawid. Lahat ay nasisilayan ko magmula sa pwesto ko.

Yumakap si Mikhail sa likod ko. “Welcome to our home.”

Natawa ako, nakatulala pa rin; literal na hindi makapaniwala.

“Atin ito?”
“Uh-huh. My wedding gift for you.”

“Sa’yo pala ito-”

“Sa atin, Almira.” pagtatama niya sa akin.

Pumihit ako paharap sa kaniya at ipinaikot ang mga kamay sa kaniyang leeg.

“Ang ganda, Mikhail.”

“You deserve this. Your family deserve this.”

Malawak ang pagkakangiti ko sa kaniya at tumingkayad para halikan siya sa labi.

“Salamat. Hindi mo alam kung gaano ako kasaya.”

Bata pa lang ay pangarap ko nang magkaroon nang maayos na bahay para na rin sa mga
magulang ko. Gusto kong maranasan nila na matulog sa maalwan na kama. Hindi
palaging sa papag.

Siniil niya ako nang masuyong halik sa labi.

“I still have another gift for you.”

“Mayroon pa?” Natawa ako. “May clue ba?”

Ngumisi siya. “Not really sure if you would like it. That’s the clue.”

Kumurap kurap ako. Mayroon ba siyang ibinigay na hindi ko nagustuhan? Parang wala
naman.
Hindi niya na ako hinintay pang sumagot at muli akong hinawakan sa kamay. Nagsimula
siyang maglakad paakyat sa hagdan, hila-hila ako.

Pagkarating sa pangalawang palapag ay pumasok kami sa isang kwarto. Kung gaano

kaganda sa sala ng bahay na ito ay doble nang sa kwarto.

Dumiretso ako malapit sa balkonahe. Bukas na ang mga kurtina kaya naman malayang
pumapasok ang hangin.

Sanay na akong dagat ang nabubungaran pag gising pero iba ang pakiramdam kapag nasa
ganitong bahay ako.

“Hindi ako makapaniwala na dito na tayo titira. Maganda ang bahay na kalalakihan
mo, Nikolai.” bulong ko sabay hinaplos ang maumbok na tiyan.

Napansin ko ang presensya ni Mikhail sa gilid ko. Nilingon ko siya. Kusa akong
nagbaba ng mga mata nang makita ang isang itim na box na hawak niya.

“Here...”

Kunot ang noo ko siyang tiningnan. “Ano ito?”

Hindi siya sumagot kaya naman kinuha ko na ang box mula sa kaniya. Medyo mabigat
iyon. Marahan ko itong binuksan at ganoon na lang ang panglalaki ng mga mata ko
nang makita ang isang maliit na baril doon.

Nanuyo ang lalamunan ko nang pag angatan ng tingin si Mikhail. Seryoso siyang
nakatitig sa akin.

“M-Mikhail...”

“I honestly don’t want to see you holding a gun. But being my wife only means that
your life is and will always be in danger.”

Nanginig ang mga kamay ko nang muli akong magbaba ng tingin sa baril. Hinaplos ko
ito, tila may kung anong kuryente ang gumapang sa mga ugat ko.

Para bang... matagal ko na dapat itong hinawakan. Para bang matagal ko na dapat
natutunan ang paggamit nito.

Hinawakan ni Mikhail ang likod ko at marahan akong kinabig palapit sa kaniya. Hindi
ko pa rin magawa ang magsalita. Hindi ko pa rin mahanap ang tamang reaksyon.

“I know I promised your family that I will always protect you even if it cost my
life...” malalim ang boses na bulong niya, tila ba ipinapaintindi sa akin mabuti
ang bawat sinasabi niya. “I will fulfill that, Almira. No matter what happens. I’ll
keep that promise. But I still need you to be ready just in case I won’t be beside
you anymore.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 27

“Take it easy, Mikhail. Your wife is still pregnant.”

Binalot nang matinding init ang pisngi ko sa tinuran na ‘yon ni Mikolos. Nasa
coffee shop kaming lahat, nagpapaalam para sa pag-alis namin ni Mikhail.

Matapos ang kasal ay nagplano siyang magbakasyon kami sa ibang bansa para daw sa
honeymoon. Hindi ko alam kung kailangan pa ‘yon samantalang buntis na nga ako.
Bibiyahe kami patungong Manila kung saan naroon ang pribadong eroplano na pag-aari
niya.

Ayaw kong maniwala nung una na may sarili siyang eroplano pero hindi na dapat ako
nagdududa pa. Masiyado siyang mayaman.

“Shut up. I’m not like you.” sabi ni Mikhail habang hawak ang aking kamay.
Natawa sina Andrei at ang ibang mga pinsan. Maging sina Olivia ay hindi na rin
napigilan pa ang matawa.

“Not like me? What am I?”

”A walking dick, man.“ Si Andrei.

Mas lalong lumakas ang tawanan. Ngayon ko lang naisip na kapag magkakasama pala
silang magpipinsan, hindi maiiwasan ang ganitong usapan. Normal na nga ata para sa
kanila ang ganito.

Ako lang ang hindi sanay.

“We’ll get going before you all corrupt Almira’s mind—”

“Her mind is already corrupted, Mikhail. Buntis na nga, e.”

Nagkatinginan kami ni Mikhail. Tumaas ang gilid ng labi niya.

“She’s still innocent for me.”

“What a fucking whipped.” si Stanislav ang nagsabi no’n.

“And you’re not?” balik ni Thelonious sa kaniya habang nakangisi.

Itinaas lang ni Slav ang gitnang daliri niya sabay tingin kay Sofia na abala lang
sa cell phone nito at tila walang pakialam.

Hindi nagtagal at tuluyan na kaming nagpaalam. Sumakay kami ng yate at nagdiretso

na patungong Calatrava kung saan naghihintay ang kotse niya. Papasibol pa lang ang
araw dahil ginusto ni Mikhail na maaga kaming umalis.

“How’s our baby? Moving a lot?” tanong niya habang nasa biyahe na kami patungong
Tablas.

“Medyo. Kagabi ay malikot siya. Gigisingin sana kita para iparamdam sa’yo kaya lang
ay masiyado nang malalim ang tulog mo.”

Hawak ang isang manibela, inabot niya ang tiyan ko at marahan itong hinaplos.

“Sana ay ginising mo ako.”

“Hayaan mo na. Marami pa namang pagkakataon para maramdaman mo siya.”

Binigyan niya ako ng isang mabilis na sulyap at tipid na nginitian.

“I hope so.”

Ngumuso ako. “Oo naman. Alam mo mas mararamdaman mo pa nga siya kapag tumungtong na
siya ng anim na buwan pataas.”

Hindi na siya sumagot pa at nagpatuloy na lang sa pagmamaneho. Kinuha niya ang

kamay ko at mahigpit itong hinawakan.

“Don’t change his name, hmm? Nikolai suits him...” sabi niya, ang hawak sa aking
kamay ay humigpit. “He’s my biggest victory from all of my fights, Almira. You two
are my victory.”

Nawala ang ngiti sa labi ko. Pakiramdam ko ay masiyadong mabigat ang dating ng mga
salita niya. Hindi ko nagugustuhan. Nag-iwas ako ng tingin at itinuon ito sa labas.

“Bakit ko naman babaguhin? Kapag naipanganak ko na siya, ikaw pa mismo ang

magsasabi sa anak natin na iyon ang pangalan niya,” seryosong anas ko. “Nasa tabi
naman siguro kita kapag ipinanganak ko si Nikolai, hindi ba?”

Ilang segundo bago siya nakasagot dahilan para lingunin ko siya. Tumingin rin siya
sa akin at tipid akong nginitian.
“Of course.”

Bumuntonghininga ako at isinandal na lang ang batok sa headrest. Ipinikit ko ang

mga mata dahil may kalayuan ang biyahe mula Calatrava hanggang Tablas.

Hindi pa inaabot ng ilang minuto ang pagkakapikit ko nang maramdaman ko ang

pagbilis ng galaw ng kotse kumpara kanina. Marahan akong umayos ng upo at nilingon
si Mikhail.

Umiigting ang panga niya habang panay ang tingin sa side mirror ng sasakyan.

“Anong nangyayari? Bakit ang bilis mo magpatakbo?” tanong ko at lumingon sa likod.

“We’re being followed.”

Tila nagkaroon ng karera sa dibdib ko matapos niya sabihin ‘yon. Tiningnan ko siya,
pansin ang dilim sa kaniyang mukha at ang matinding galit.

Nang lingunin ko ulit ang likuran ay saka ko lang napansin ang ilang kotse na nasa
likuran namin.

“Tauhan ba sila ni L-Luciano, Mikhail?” nanginginig ang boses na tanong ko.

Tumango siya, mas lalong pinabilis ang pagmamaneho. Walang sasakyan sa unahan namin
kaya naman malaya siyang nakakapagpatakbo nang marahas.

Iginila ko ang mga mata sa paligid. Puro matatarik na talampas na ang nakikita ko.
Sa paligid ay ang malawak na karagatan ng Romblon.

Halos mapatalon ako nang makarinig nang sunod-sunod na putok ng baril mula sa aming
likuran.

“Fuck!” sigaw ni Mikhail at mas pinadoble ang pagharurot ng kotse.

Hindi tumigil ang pagputok ng baril. Tumungo ako, ang mga kamay ay nakatakip sa
ulo. Pumikit ako nang mariin, hindi na makahinga nang maayos dahil sa takot at
nerbyos.

Habang nakatungo ay nilingon ko si Mikhail. Hawak ang isang kamay sa manibela,

kinuha niya ang isang baril mula sa likod at mabilis na kinasa ’yon. Bumaba ang
salamin ng bintana sa gilid niya. Sandali niyang binitawan ang manibela at sumilip
sa bintana bago ilang beses na kinalabit ang gatilyo.

“Mikhail!” sigaw ko nang bahagyang mawalan ng kontrol ang kotse at gumewang.

Mabilis niyang nahawakan ang manibela at muli itong minaniobra. Hindi tumigil sa
pagpapaputok ang mga nasa likod at ramdam kong tinatamaan na ang likod ng kotse
namin.

“Ano bang gusto nila!!!” histerikal na sigaw ko.

“They want me gone,” mariing sagot ni Mikhail at nilingon ako. Halos manglaki ang
mga mata ko nang iabot niya sa akin ang baril. “Here. Shoot however you want.
Distract them.”

“H-Hindi ako m-marunong, Mikhail!”

“I know but we have to take the risk. We have to survive no matter what it takes
us, Almira. I have to make sure you and our son will survive from this. Go and
shoot!”

Nanginiginig ang mga kamay ko nang abutin ang baril sa kaniya. Humigpit ang hawak
ko dito at nanglalabo ang mga matang tiningnan si Mikhail. Mula sa daan ay nilingon
niya ako.

“You can do it. I trust you.”

Lumunok ako at tumango. Kusang bumaba ang salamin ng bintana sa aking gilid.
Pumasok ang malakas na hampas ng hangin. Kagabi ay bahagya akong tinuruan ni
Mikhail na humawak ng baril. Paano magkasa at magpaputok. Hindi ko pa gaanong
naiintindihan pero wala akong magagawa kung hindi ang subukan ito ngayon.

Unti-unti kong inilabas ang mga kamay hawak ang baril. Maging ang aking ulo ay
idinungaw ko rin. Tanaw ko ang maraming kotse na nakasunod sa amin. Hindi na
nagdalawang isip pa, sunod-sunod kong kinalabit ang gatilyo. Sa kabila ng
nararamdaman na takot at walang humpay na pagtangis, hindi ko naiwasan ang ngumisi
nang makita ang pagtama ng bala sa isang lalaking nakalabas nang bahagya ang
katawan. Bumaliktad ito dahilan para mahulog mula sa kotse.

Nang makita ang paglabas ng nguso ng baril mula sa bintana ng isa pang kotse ay
mabilis akong bumalik sa pwesto ko at hinihingal. Nagkatinginan kami ni Mikhail.

“You hit one of them?” tanong niya.

Tumango ako.

“Surprising.”

Naging mas madalas ang pagpapaputok sa amin. Halos mapasubsob kami sa unahan nang
marahas na bungguin ang likuran ng kotse.

Ikinasa ko ang baril at muli sumilip para paputukan sila. Sa bawat pag tuon ng
baril sa direksyon ko ay mabilis akong nakakaiwas at nakakapagtago.

Naging triple ang bilis ng pagmamaneho ni Mikhail. Mahigpit ang hawak niya sa
manibela. Malayo pa lang ay tanaw ko ang isang intersection. Astang pipihit na si
Mikhail sa gawing ‘yon nang makita ang pagsalubong ng dalawang itim na kotse sa
gawin namin na para bang kanina pa kami hinihintay!

Kaagad kaming pinaulanan ng bala ng mga ito. Pilit kaming yumuko lalo pa nang ilang
tama na ng baril ang sumasalubong sa salamin sa harapan namin.

“Damn it. The airbags aren’t working.” sabi niya matapos may hampasin na kung ano
sa mismong harapan ng kotse. Nilingon niya ako. “Do you trust me?”

Kumunot ang noo ko. Sa kabila ng takot at pagkagulo na nararamdaman ay tumango ako.
Hindi tumigil ang putok ng mga baril. Maging sa gilid ni Mikhail ay basag basag na
rin ang salamin. Mabuti na lang at nagagawa niyang umiwas kaagad.

Huminga siya nang malalim, ang mga buto sa panga ay naggagalawan.

“Whatever happens, always remember that I love you. I love you and our son, Almira.
Please live for me.”

Ramdam ko ang pagtarak ng punyal sa aking dibdib sa mga naging kataga niya.
Magsasalita pa sana ako nang marahas niyang ipinihit ang kotse patungo sa dulo ng
talampas.

“M-Mikhail...” nanglalamig ang mga palad ko lalo pa nang makita ang dagat na siyang
nakapalibot sa amin, naghihintay na lang ng pagbagsak namin.

Hindi ko na nagawa pang intindihin ang sinasabi niya nang kasabay na paghulog ng
kotse niya mula sa talampas ay ang pagkalas niya ng seatbelt at ang mabilis na
pagyakap niya sa akin na para bang sinasanggahan ako sa malupit na dadanasin namin.

Tila ba tumigil ang oras.

Wala na akong naintindihan pa sa mga sumunod na nangyari. Ang tanging alam ko na

lang ay ang paghawak ni Mikhail sa ulo ko at ang paglapat ng labi niya sa akin.
Humigpit ang hawak ko sa kaniya. Nagtama ang mga mata namin.

Tipid siyang ngumiti.

Sumayad ang kotse sa batuhan. Kitang kita ng mga mata ko kung paanong marahas na
humampas ang ulo ni Mikhail sa salamin at ang pagsubsob niya sa unahan.

“Mikhail!”

Kasabay ng pagpikit ng mga mata niya ay ang marahas na pagbulusok namin pababa sa
tubig. Tumama ang ulo ko sa bakal ng kotse hanggang sa tuluyan na kaming nilamon ng
dagat.
Kumalat ang sakit sa aking katawan ngunit sinikap kong kayanin lalo pa at nakikita
ko si Mikhail na walang nang malay at ang sariwang dugo mula sa kaniya ay humahalo
na sa tubig.

Pilit kong binuksan ang pintuan. Naging mahirap ‘yon dahil sa pwersa ng tubig. Nang
magtagumpay ay lumangoy ako palabas at buong lakas na hinila si Mikhail palapit sa
akin.

Ramdam ko ang matinding bigat niya. Sinubukan kong tapikin ang kaniyang pisngi
ngunit hindi siya nagmumulat ng mga mata. Awtomatikong umusbong ang bikig sa aking
lalamunan sa nakikitang sitwayson niya.

Hinawakan ko nang mahigpit ang katawan niya at buong lakas na lumangoy paalis doon.
Sa lakas ng pwersa ng tubig at bigat ni Mikhail, ramdam ko ang matinding pagod na
naghahari sa buong katawan ko.

Pilit kong isinisiksik sa kukote ko na makakaligtas kami ni Mikhail dito. Na

makakaahon kami sa dagat at madadala ko siya sa pinakamalapit na ospital.
Masasaksihan niya pa akong manganak at tatanda nang magkasama kagaya ng gusto niya.

Ngunit sa bawat pagkawag ng mga paa at kamay ko ay ang paghahari nang matinding
pagod sa akin. Ramdam ko ang pagkaubos ng hangin mula sa aking dibdib at ang
kakayahan na makalangoy pa nang mas malayo. Tiningnan ko si Mikhail. Wala pa rin
nagbabago. Nakapikit pa rin siya at walang malay.

Ang maisip pa lang iniligtas niya ako huwag lang kami mapahamak ng anak namin ay
winawala na ako sa katinuan. Hindi ko matatanggap... na nang dahil sa akin ay may
mangyayari sa kaniya.

Kasabay ng paghinto ng mga paa ko sa pagkawag ay ang pagsasara ng mga mata ko.

Bago pa man ako tuluyang kinain ng dilim ay nakita ko pa ang paglutang ni Mikhail
sa tubig at ang tuluyang pagbitaw ng mga kamay ko sa kaniya.

“Mama!”
Marahas akong nagmulat ng mga mata nang marinig ang boses na ‘yon ni Nikolai.
Bumangon ako, ramdam ang matinding pawis sa aking leeg. Naabutan ko ang anak na
nakatayo sa gilid ko at ang kulay abo na mga mata ay nakatitig sa akin.

“Nananaginip ka na naman po ba?” marahang tanong niya sa akin.

Pilit akong ngumiti, ramdam ang malakas na kalabog ng puso ko. Hinawakan ko ang
kamay niya at umiling.

“Hindi naman. Kanina ka pa gising?” tanong ko.

Tumango siya. “Kukunin ko po sana ‘yong laruan ko kaso nakita po kitang umiiyak
habang nakapikit. Kagaya po ulit ng dati.”

“Wala ‘yon. Lalabas na rin ako at magluluto ng almusal natin.”

Tumango siya at malambing na yumakap sa akin.

“Hintayin po kita sa labas, Mama.”

Isang ngiti lang ang iginawad ko bago siya tuluyang tumalikod. Nang makalabas siya
ng kwarto ay kusang gumapang ang luha sa pisngi ko.

Nagbaba ako ng tingin sa kamay, partikular sa wedding ring na naroon. Tahimik akong
humikbi habang tinititigan ito.

“Mikhail...”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 28
Tinanaw ko si Nikolai na naglalaro sa dalampasigan. Kalaro niya ang anak ni Imee na
halos kasing edaran niya lang rin. Halata ang saya sa mukha niya na para bang hindi
na siya maghahangad pa ng materyal na bagay. Ilang taon niya nang naging kalaro ang
mga alon ng dagat. Natutunan niya na itong mahalin sa paglipas ng panahon.

Naningkit ang mga mata ko nang ituon ang paningin sa papalubong na araw. Kagaya ng
mga nakalipas na linggo, buwan at taon, palagi pa rin akong nalulungkot sa tuwing
pagmamasdan ang paglubog nito sa likod ng karagatan.

Ibig sabihin, natapos na naman ang isang buong araw at dadating na naman ang
panibagong kinabukasan. Aasa na naman akong babalik siya. Na makikita ko siya kahit
pa paulit ulit nang isinasampal sa akin ng tadhana na wala na siya. Na kinuha na
siya sa akin nang mismong panahon na ‘yon.

Tinitigan ko ang ang araw. Bahagya kong itinakip ang likod ng palad sa mga mata
nang masilaw ako. Sa pagitan ng mga daliri ay nanglalabo ang paningin kong
pinagmasdan ang asul na langit. Bahagya akong gumalaw mula sa pagkakahiga nang
yumakap sa akin ang alon ng dagat.

Mabagal kong inilinga ang ulo. Wala akong ibang nakikita kung hindi ang asul na
karagatan, puti at pinong buhangin kung saan ako nakahiga at ilang kabahayan mula
sa mga gilid.

“Ayun siya, Ernesto! Diyos ko kwawa naman at baka napaano na!”

“Mag-isa lang ba siya?”

“Oo! Mukhang inanod ng dagat patungo dito!”

Natanaw ko ang ilang mga tao na papunta sa gawi ko, nagmamadali at ang pag-aalala
ay bakas sa kanilang mukha.

“Miss, ayos ka lang?”

“Ano’ng nararamdaman mo?” tanong nila.

“Anong n-nangyayari? N-Nasaan ako?” napapaos ang boses na tanong ko, ramdam ang
panunuyo ng aking lalamunan dahil sa matinding pagkauhaw.

“Inanod ka ng alon papunta dito sa isla ng Talisay,” sabi nung isang matandang
babae. “Aba’y nagdadalang tao ka! Ano ba ang nangyari sa’yo, ineng?”

Tinitigan ko siya. Tila mga alon na rumagasa sa isip ko ang mga naging eksena bago
ako nawalan ng malay. Ang mga kotse na humahabol sa amin, ang mga putok ng baril,
ang pagkalaglag namin mula sa talampas...

“Si Mikhail po?” tanong ko at unti-unting bumangon mula sa pagkakalugmok sa

buhanginan. “Nasaan po si Mikhail?!”

Sinubukan akong awatin ng isang matandang babae sa aking balikat. Luminga linga ako
ngunit wala akong nakikitang Mikhail sa paligid.

“Nasaan po si Mikhail?” Nagsimula nang mabasag ang boses ko at tiningnan ang ilang
tao na nakapaikot sa akin.

“Sinonh Mikhail, ineng? Ikaw lang mag-isa ang nakita namin kanina dito. Wala kang
kasama-”

“Hindi po. Kasama ko po ang asawa ko! Magkasama po kami kanina!” histerikal na
sagot ko ngunit umiling lang sa akin ang mga matatandang naroon.

Tumungo ako sa buhanginan. Pinilit kong balikan muli ang mga kaganapan sa isip ko.
Napapikit ako nang mariin nang maalala ang pagkakabitaw ko sa kaniya habang nasa
ilalim ng dagat at ang tuluyang pagkakahiwalay namin.

Nanginig ang aking mga balikat, ang mga kamao ay kumuyom sa buhanginan. Sunod-sunod
ang naging pagpatak ng luha sa pisngi ko at tumunghay. Pinilit kong tumayo mula sa
pagkakaupo, hindi iniinda ang mga matang pinagmamasdan ako.

Ilang hakbang pa ang ginawa ko hanggang ang tubig ay nasa binti ko na. Ang tahimik
na pag iyak ko ay unti-unting naging histerikal. Iginala ko ang mga mata sa malawak
na karagatan, mabilis ang paggalaw ng dibdib.

“Mikhail!!!” buong pusong sigaw ko, umaasang maririnig niya ako at makikita ko
siyang muli.

Ang kulay abong mga mata ni Nikolai at ang pagyugyog sa aking balikat ang siyang
bumuhay sa akin mula sa pagbabalik tanaw tatlong taon na ang nakalilipas.

“Uwi na po tayo, Mama? Tinatawag na po tayo ni Lola.” aniya.

Huminga ako nang malalim at umayos ng upo. Tipid akong ngumiti, hindi ipinapahalata
na muli na naman akong kinain ng nakaraan.

Sa tuwing maaabutan niya akong natutulala, palagi kong sinasabi na may naaalala
lang akong eksena sa isang pelikula dahilan para malungkot ako. Nang sa gano’n ay
hindi na siya magtanong pa dahil hindi niya rin naman maiintindihan ‘yon.

“Sige. Pagkatapos ay maligo ka na dahil ang asim mo na,” sabi ko at itinaas ang
braso niya para amuyin siya sa kili-kili. “Ashim talaga!”

Humagikhik siya lalo pa nang kilitiin ko na siya.

“Mama naman, e!”

Sa bawat pag unat ng mga labi niya, sa bawat pagkurap ng kaniyang mga mata, wala
akong ibang nakikita kung hindi si Mikhail.

Minsan ay tinatanong ko ang langit. Nakatadhana bang maging halos iisa lang ang
mukha nila para hindi ako masiyadong malungkot sa pagkawala ng ama niya? Para ang
pangungulila ay maibsan sa tuwing pagmamasdan ang sariling anak?

Hindi ko alam. Pakiramdam ko ay kabaliktaran ang nangyayari. Sa tuwing tititigan ko

si Nikolai ay palagi ko pa rin naaalala ang sakit na dulot ng pagkawala ni Mikhail.

Hanggang ngayon... hindi pa rin ako makapaniwala na wala na siya. Ayaw kong
maniwala.

Magkahawak ang mga kamay namin ni Nikolai papasok sa malaking bahay — isa sa mga
ala-ala na iniwan sa akin ni Mikhail bago nangyari ang trahedya.

“Naku, ang batang ito! Basang basa ka na naman. Halika at magpalit ka na ng damit
at baka magkasakit ka.” salubong sa amin ni Nanay sa pintuan pa lang.

Kumapit si Nikolai sa kamay ni Nanay. Nilingon niya ako. Nginitian ko siya.

“Sige na, Nikolai. Magpalinis ka na sa lola mo. Mag-hahain na rin ako.”

Tumango siya. “Sige po, Mama.”

Umakyat sila ni Nanay ng hagdan. Hinayaan kong bukas ang pintuan dahil mamaya lang
ay siguradong narito na rin si Tatay. Nagpaalam siyang aayusin ang isang bangka na
nagkaroon ng mga sira. Hindi pwedeng ipagpaliban dahil gagamitin iyon ng kapit
bahay bukas sa paglaot.

Sa paglipas ng panahon, ang pagpapa renta ng mga bangka at sariling pwesto sa

palengke ang naging hanap buhay namin.

“Take this money and start a new life, Miss Almira.”

Tinitigan ko ang hawak na sobre ni George. Ilang linggo matapos ang nangyaring
aksidente ay walang Mikhail na bumalik. Umasa ako pero dumating na lang ang isang
umaga na ang tauhan niya ang bumungad sa akin.

“I won’t accept that, George. I’m not after your money. I want to see Mikhail! Why
are you even here?”

Naalala ko noon ang sinabi ni Mikhail na hindi marunong magsalita at makaintindi ng

Tagalog si George. Kahit highschool lang ang natapos ko ay maalam naman ako sa
pagsasalita no’n.
“I’m here because you need money so you and your family can start again. Mr.
Rozovsky will never go back here again for he is already dead.”

Ramdam ko ang punyal na tumarak sa dibdib ko. Umiling ako, sunod-sunod na umalpas
ang mga luha mula sa aking mga mata.

“N-No. That can’t be true. He’s not dead. If he really is, bring me to him and-”

“You are not welcome to his world, Miss Almira. You have no choice but to accept
the reality and believe the truth. Take this money. It’s the only help his family
can offer you. You are carrying a Rozovsky after all.” sabi niya at nagbaba ng
tingin sa tiyan ko.

Kahit na paulit ulit nang sinasabi sa akin na wala na si Mikhail ay hindi ko pa rin
magawang maniwala. Kahit na sina Andrei pa mismo ang nagsabi na wala na siya.

“I’m sorry, Almira. After he was rescued that day, he was already lifeless. Maging
ikaw ay hinanap ng mga tauhan niya pero hindi ka na nakita pa.” sabi ni Andrei nang
minsang mag-usap kami sa coffee shop.

Dumating sila ni Olivia, ako mismo ang sinadya. Nauna lang si George ng ilang araw
bago sila dumating. Walang pinagkaiba ang mga litanya nila. Aaminin kong umasa ako
na iba ang sasabihin ni Andrei. Na hindi naman talaga patay si Mikhail.

Umiling ako, tahimik na humihikbi hanggang sa mag-angat ako ng tingin sa kaniya.

“Hindi ba ako puwedeng m-magpunta kung saan siya naroon? Gusto ko siyang m-makita,
Andrei.”

Nag-iwas siya ng mga mata. Nang tingnan ko si Olivia ay tahimik lang siyang
nakamasid sa gilid.

“Matagal nang nailibing si Mikhail, Almira.” sagot ni Olivia at tinitigan ako sa

mga mata.

Lumakas ang hagulgol ko. “Bakit ngayon n’yo lang sinabi sa akin kung ganoon?! Asawa
niya ako! May karapatan akong makita siya buhay man o patay!”
“We were honestly thinking if we should let you know what happened to him knowing
your situation. You are pregnant and stressing you out is the last thing we want to
happen-”

“Mas lalo akong mahihirapan kung wala akong alam at palagi akong nangangapa kung
kumusta na kaya si Mikhail!” pasigaw na putol ko kay Olivia.

Nagkatinginan silang mag-asawa. Umiling si Andrei at pagod na nagbuntonghininga.

“I’m sorry, Almira. Kung sakaling dalhin ka man namin doon, wala rin kasiguraduhan
na tatanggapin ka ni Tita Mariana. Your life would be even in danger once you step
in Moscow. Naroon ang mga kaaway ng asawa mo.”

“Natutulala ka na naman. Naaalala mo na naman siya?”

Isang hawak sa aking balikat ang nagpatuwid sa akin mula sa pagkakatayo. Humugot
ako nang malalim na hininga at nilingon ang pinanggalingan ng boses na ‘yon. Nakita
ko si Tatay na ngayon ay naglalakad na patungong kusina.

“Kain na po, Tay.” sabi ko, iniiwasan na sagutin siya dahil alam kong mauuwi n
naman ako sa tahimik na pag-iyak.

Sa tuwing kakausapin niya ako, hindi ko mapigilan ang hindi umiyak dahil iba ang
pakiramdam kapag ang mismong ama mo ang umalo sa’yo.

Narinig ko ang malalim niyang buntonghinga habang pabalik sa hapagkainan.

Naramdaman ko ang pagtapik niya sa aking balikat... hindi na nagsalita pa.

Pagkatapos kumain ay umakyat na kami ni Nikolai sa kwarto. Kahit malaki ang bahay
at maraming bakanteng kwarto ay mas gusto kong tabi kami palagi sa pagtulog. Iyong
kwarto namin ni Mikhail noon, iyon rin ang gamit namin ni Nikolai ngayon.

“Dobbiamo portarla via da questo posto, Stella!”

“Ma lei è nostra figlia! Non posso permettermi di lasciarla, Lorenzo!”

“It’s either we’ll bring her somewhere else and live or let her be with us and
die.... you choose!”

Ang sunod-sunod na putok ng mga baril ang at ang malakas na iyak ng sanggol ang
gumising sa diwa ko. Napabalikwas ako ng bangon, marahas ang pagtaas-baba ng aking
dibdib.

Wala sa sarili akong napalingon sa bintana kung saan isinasayaw ng panggabing

hangin ang puting kurtina. Malamig naman ngunit nang dahil sa panaginip na ‘yon ay
masiyado akong pinagpapawisan.

Hindi ko maintindihan kung bakit nitong mga nakalipas na buwan ay madalas akong
nakakapanaginip ng mga putok ng baril. Marahil ay dahil hanggang ngayon, naiisip ko
pa rin si Mikhail. Nakapako pa rin ako sa nakaraan naming dalawa.

Ang hindi ko lang maintindihan ay kung bakit ang isang babae at lalaki na tila mag-
asawa ay kasama rin sa panaginip ko. Hindi lang may ilang beses ko silang nakikita
ngunit hindi ko naman sila kilala.

Bukod sa banyagang mga itsura at ibang lenggwahe, palaisipan sa akin kung sino
sila?

Hindi na ako nakatulog pa nang maayos. Pagsapit ng alas kwatro ng umaga ay

nagdesisyon akong lumabas na at magtungo sa palengke para mamili ng mga pagkain
para sa bahay.

Tulog na tulog pa si Nikolai at kadalasan ay alas siyete na kung nagigising. Bago

pa man mangyari iyon ay siguradong nakabalik na ko.

Tahimik akong nagmamasid sa karagatan habang sakay ng motor boat. Wala na ang
dating palengke na pinagtitindahan namin at nalipat na sa kabilang isla na hindi na
kabilang sa pag-aari namin ni Mikhail. Kailangan pang sumakay ng bangka bago
makarating doon.

Sa gitna ng pagtitig sa tanawin ay hindi sinasadyang dumapo ang mga mata ko sa

isang lalaki na nakatayo sa dalampasigan.
Tumuwid ako sa pagkakaupo, ang puso ay tila naghahabulan. Mabilis ang galaw ng
bangka at kahit na malayo ang lalaki ay hindi ako maaaring magkamali. Alam na alam
ko ang tindig niya.

“Mikhail!” buong lakas na sigaw ko at tumayo pa.

“Ay, ineng! Baka mahulog ka! Maupo ka—”

“Mikhail!” muling sigaw ko, hindi pinansin ang sita nung isang matandang pasahero.

Nakita ko ang pag-angat ng ulo ni Mikhail sa gawi ko. Pero dahil malayo ay wala
akong ideya kung sa akin nga siya nakatingin.

“Manong Rufo, pakibaba na po ako.” wala sa sariling sabi ko kahit pa imposible lalo
pa at malayo kami sa dalampasigan.

“Naku, Almira. Sa kabilang isla pa tayo dadaong.”

Hindi ko na nagawa pang sumagot nang tuluyan nang lumagpas ang bangka sa direksyon
kung nasaan si Mikhail.

Hindi ako puwedeng magkamali. Kilala ko ang itsura ng asawa ko kahit pa nasa
malayo. Siya ‘yon. Buhay siya!

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 29

Pagkarating sa sumunod na isla ay nagpababa na ako. Muli akong sumakay ng

panibagong bangka na siyang maghahatid sa akin sa kung saan ko nakita si Mikhail.
Alam kong siya ‘yon. Hindi ako puwedeng magkamali dahil kahit sa malayo ay
makikilala ko siya. Sa tindig at bulto pa lang ng katawan, hindi na mapagkakaila.

Noon pa man, kahit paulit ulit na sinasabi sa akin ni Andrei na wala na siya, hindi
ko pa rin magawang maniwala. Ramdam kong buhay siya. Ni minsan, hindi ako nagduda.

Hindi ko na hinintay pang dumaong ang bangka malapit sa dalampasigan at tumalon na

sa tubig. Malalaki ang hakbang kong sinuong ang hanggang binting tubig habang
iginagala ang mga mata sa paligid.

Bumilis ang tibok ng puso ko nang hindi ko na makita si Mikhail. Wala na halos tao
sa malawak na dalampasigan kung hindi ako na lang. Lakad takbo ang ginawa ko, hindi
pa rin nawawalan ng pag-asa.

“Mikhail!” tawag ko.

Ilang beses ko pang tinawag ang pangalan niya kahit pa hindi ko na siya nakita —
umaasa na maririnig niya ako kung sakaling nakalayo na siya.

“Ate, sino po ang hinahanap mo?” tanong ng isang binata na lumapit sa akin, sa
kamay niya ay isang timba na may lamang isda.

“May nakita ka bang lalaki na mukhang banyaga? Matangkad siya at maputi.”

hinihingal na tanong ko.

“Matangkad at maputi... ah! Iyong lalaki ba na nakatayo dito sa dalampasigan

kanina, ate?”

Tila ako nabuhayan ng loob sa naging sagot na ‘yon ng binata.

“Oo! S-Siya nga!”

“Kanina pa nakalabas, ate. Parang magkasunuran lang kayong dalawa. Doon po siya
dumaan.”
Sinundan ko ng tingin ang itinuturo niya. Mga bahayan iyon kung saan puwedeng
lumabas patungong bayan. Kung magkasunuran lang kami ay siguradong wala na siya
dahil ang tagal ko pang naghanap sa kaniya dito sa dalampasigan.

Sa kabila ng nabuhay na pag-asa ay kaagad rin akong nanglumo dahil sa katotohanang

maaaring hindi ko na siya abutan.

Nagbaka sakali pa rin akong puntahan ang mga gawing iyon pero kagaya ng inaasahan,
wala akong napala.

Bagsak ang balikat ko nang umuwi sa bahay. Sari-saring tanong ang bumabalot sa isip
ko.

Ano’ng gingawa ni Mikhail dito sa Romblon? Bakit hindi niya ako pinuntahan? Kami ng
anak namin? Hindi niya man lang ba isipin ang magpakita sa akin at kumustahin ako
matapos ang ilang taon? Pinalabas ng lahat na wala na siya. May alam ba siya doon?
Ginusto niya rin ba ang ipaalam sa akin na wala na siya?

Bakit? Sa ano’ng dahilan?

“Akala ko ay namalengke ka, Almira? Nasaan ang mga pinamili mo?” bungad sa akin ni
Nanay.

Mula sa pagkakayuko sa mga paa ay nag-angat ako ng tingin sa kaniya. Pansin ang
pagkakasalubong ng mga kilay niya na tila ba nagtataka sa inaasal ako.

“Ano’ng nangyayari sa’yo at mukha kang pinagsakluban ng langit at lupa?” tanong

niya.

Umiling ako. “Buhay po si Mikhail.”

Natigilan siya. Mas lalong nagdikit ang mga kilay niya at tila hindi rin inaasahan
ang sinabi ko
“Nahihibang ka na ba, anak? Matagal nang patay ang asawa mo-”

“Nakita ko pa siya sa dalampasigan sa kabilang isla. Hindi po ako puwedeng

magkamali-”

“Nasisiguro kong kamukha lang siya ni Mikhail, Almira. Imposible iyang sinasabi mo!
Maraming magkakamukha sa mundo kaya tigilan mo nang bumuo ng pag-asa diyan sa isip
mo,” mataas ang tono ng boses niya saka ako tinalikuran. “Ilang taon na pero
ikinukulong mo pa rin ang sarili mo sa pangungulila sa kaniya-”

“Nay, hindi naman po kasi madali ang kalimutan ang lalaking naging parte na ng
buhay mo. Hindi rin po ako naniniwala na patay na siya-”

“Hindi ba at ipinakita na sa’yo ang larawan ng puntod niya? Kitang kita mo naman!”
nanglalaki ang mga mata niya nang harapin ako, mabilis ang paghinga.

Nag iwas ako ng tingin, hindi na gusto pa siyang sagutin lalo pa at nakikita ko ang
galit na nabubuhay sa kaniya. Sa edad niya, hindi na siya dapat pang nakakaramdam
ng ganoong emosyon.

“Almira, simula nang mamatay si Mikhail ay para ka na rin namatay kasama siya. Oo
at hindi ka nagkukulang sa anak ninyong dalawa pero ikaw mismo.... basag na basag
ka.” nanginig ang boses niya hanggang sa marinig ko ang hagulgol niya.

Tumayo ako para lapitan siya at yakapin. Humagulgol siya sa balikat ko. Hinaplos ko
ang likod niya, hindi na nagsalita pa.

“Gusto ko lang naman maging masaya ka ulit kagaya ng dati, anak. Gawin mong
inspirasyon si Nikolai. Tanggapin mo nang hindi si Mikhail ang lalaking nakatadhana
para sa’yo.”

Pero kahit ata ano pa ang sabihin niya at ng mga tao sa paligid ko ay hindi ko
magagawang tanggapin na wala na siya.

Hindi ko nakita ang bangkay niya. Tanging puntod lang. Puwedeng pekein ‘yon. I-ukit
ang pangalan niya sa bato para palabasin na patay na siya. Pero kung sakali man na
buhay nga siya... bakit kailangan sumang ayon ni Mikhail?
Tanghali na at ako lang mag-isa sa kwarto. Nasa labas si Nikolai kasama si Nanay.
Tiningnan ko ang orasan sa dingding at nakitang umaga na sa Russia ngayon. Puwede
ko nang tawagan si Andrei.

Pagdating sa Messenger kung saan kami madalas mag video call noon ay kaagad ko
siyang tinawagan. Iniharap ko ang screen sa aking mukha at hinihintay siyang
sumagot.

Apat na ring lang at nasilayan ko na kaagad ang mukha niya. Nakasandal siya sa
headrest ng kama, lantad ang hubad na dibdib habang gulo-gulo ang buhok.

Kung noon ay nakakaramdam ako ng hiya sa tuwing makikita siyang walang damit pang
itaas, ngayon ay bali wala na lang sa akin.

“Morning! What’s up?” napapaos ang boses na bati niya saka ngumiti.

Tipid lang akong ngumiti pabalik. “Magandang umaga. Pasensya na sa abala. Nagising
ata kita.”

“No, not really. Gising na rin ako bago ka pa tumawag...” aniya at kinusot ang
kaliwang mata. “Napatawag ka?”

Hindi kaagad ako nakasagot nang tumingin siya sa gilid niya. Umangat ang sulok ng
kaniyang labi.

“Morning, baby.”

Inilahad niya ang isang braso bago ko nakita si Olivia na nakatapis lang ng puting
kumot. Yumakap ito kay Andrei at ginawang unan ang dibdib nito. Tumingin siya sa
camera at ngumiti. Kahit bagong gising, maganda pa rin siya.

“Good morning, Almira.” bati niya sa akin.

Tumango ako. “Good morning. Pasensya na at napatawag ako.”

“It’s fine. Anything we can help?”

Huminga ako nang malalim at tiningnan silang mag-asawa. Wala akong balak na
magpaliguy ligoy pa dahil isa lang naman ang sadya ko sa pagtawag na ito.

“Nakita ko si Mikhail kaninang u-umaga. B-Buhay siya, hindi ba?”

Pansin na pansin kung paanong umawang ang labi ni Andrei matapos ko sabihin ‘yon.
Maging ang paggalaw ng adam’s apple niya ay malinaw kong napagmasdan. Pati si
Olivia... gano’n rin ang reaksyon. Halata ang gulat.

At hindi ‘yon ang inaasahan ko. Hindi ba kung malinaw para sa kanila na patay na si
Mikhail, tatawanan lang nila ako at iisipin na nababaliw na ako? Kagaya na lang ng
reaksyon ni Nanay.

Bakit parang nagulat pa sila na alam ko? Na nakita ko ito?

Nanikip ang dibdib ko, ang bikig sa lalamunan ay mabilis na umusbong. Kung totoo
man ang hinala ko... na may alam sila sa katotohanan... na hindi totoong namatay
ang asawa ko... hindi ko makuha ang dahilan kung bakit.

Kaibigan nila ako, hindi ba?

“Pakiusap naman, sabihin n’yo na sa akin ang totoo. Nakita ko siya dito sa isla!
Hindi ako puwedeng magkamali!” nagsimula nang maging histerikal ang boses ko.

Nagkatinginan si Andrei at Olivia. Umiling si Andrei.

“You’ve got it all wrong-”

“Andrei...” tawag ni Olivia sa asawa. Muling nagtama ang mga mata nila. “She
doesn’t deserve this.”

“Alin ang hindi ko deserve, Olivia? Ano ang dapat kong malaman?!”
Dumapo ang mga mata nila sa akin. Umiigting ang mga panga ni Andrei, napapahilamos.
Huminga siya nang malalim, dinig na dinig ‘yon mula sa kabilang linya.

“Tita Mariana will surely kill me for this but fuck it. My wife is right. You don’t
deserve this pain anymore...” nagtatagis ang bagang na aniya at kinagat ang ibabang
labi. Mariin niya akong tinitigan sa mga mata. “Mikhail is alive, Almira. You both
survived from that accident three years ago.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 30

Masama ang naging titig ko kay Andrei, hindi makapaniwalang sa ilang taon na
lumipas ay nagawa niyang ilihim sa akin ang isang bagay na karapatan kong malaman.

Sa lahat ng tao... bakit siya pa?

“Alam mo ba, Andrei, ang pakiramdam na mawalan ng isang tao na minamahal? Hindi
siguro. Kasi kung alam mo, hindi mo magagawang maglihim sa akin.” malamig na sabi
ko habang titig na titig sa kaniya.

Panay ang pagtulo ng luha mula sa mga mata ko. Umiling si Andrei, tila problemado.

“I just thought that it’s the safest thing to do, Almira. Bukod sa magkakagulo lang
kapag dinala kita sa Russia dahil kay Tita Mariana, hindi rin magiging ligtas para
sa inyo ni Nikolai. Mas mabuti nang wala kang naging alam-”

“At hayaan akong dalhin ang sakit dahil sa paniniwalang wala na si Mikhail? Andrei,
pinagkaitan mo ang anak ko na makilala ang ama niya-”

“Almira, you don’t understand,” putol sa akin ni Olivia. “Ang ina mismo ni Mikhail
ang nagdesisyon na huwag nang ipaalam sa’yo na buhay ang asawa mo. It’s for your
own good. Believe me. It would be very dangerous for you to go near them. Iniisip
lang rin namin ang sitwasyon n’yo ng anak mo.”

Nakukuha ko naman ang punto nila. Sa dami ng masamang nangyari sa amin ni Mikhail
noong magkasama kami, sa dami ng naging kaaway niya na nasaksihan ko, hindi na ako
nagdududa pa na marami na rin ang gustong humabol sa akin. Marami na rin ang
gustong patayin ako. Kami ni Nikolai.

Alam kong isa na doon si Luciano.

“Kung hindi ko pa sinabi sa inyo na nakita ko siya dito sa isla, hindi n’yo pa rin
sasabihin sa akin ang totoo, hindi ba?” wala sa sariling tanong ko.

Narinig ko ang buntonghinga ni Andrei. “I’m sorry but we care about you, Almira.
Mas gugustuhin namin ang magsinungaling sa’yo kaysa ang malaman mo ang totoo na
magiging dahilan para ikapahamak n’yo.”

Ang sabi ni Mikhail noon... gagawin niya ang lahat para protektahan ako. Isa ba sa
mga solusyon niya ang magpanggap na patay na siya? Makapangyarihan siya, hindi ba?
Iyon na lang ba ang tanging paraan niya? Ang taguan ako?

“Kung plano naman pala nila ang ilihim sa akin na buhay siya, ano’ng ginagawa niya
rito sa Romblon? Sa mismong isla pa malapit sa amin? Alam niyang posible niya akong
makita dito at malaman ko ang totoo, Andrei. Bakit pa siya nagpunta dito?”

Muling nagkatinginan ang mag-asawa. Si Olivia ang unang nagbawi at itinuon ang mga
mata sa akin. Sumunod si Andrei, madilim ang ekpresyon ng mukha.

“Find it out for yourself, Almira.”

Pinuno ko ng hangin ang aking dibdib habang inaalala ang naging usapan namin na
‘yon ni Andrei. Nakatitig ako sa labas ng taxing sinasakyan namin ni Nikolai.
Literal na bago sa paningin ko ang Maynila. Ito ang pangalawang beses na nakarating
ako dito. Una ay noong isinama ako ni Mikhail. Dahil sakay ng helicopter ay hindi
ako nagkaroon na tsansa na makita ang buong paligid.

Malayong malayo sa isla na kinalakihan. Nagtataasan ang mga gusali at marami rin
tao sa paligid. Karamihan ay nakasuot ng pang opisina.
“Mama, nagugutom na po ako. Malayo pa po ba tayo sa pupuntahan natin?” tanong ni
Nikolai.

Ang sabi ng driver na maghahatid sa amin sa lokasyon na ibinigay sa akin ni Andrei

ay malayo pa daw kami. Puwede naman kami bumaba dito at kumain sa karinderya.

Kaya lang ay uso ba dito ang ganoon? Puro naglalakihang establisyamento lang ang
nakikita ko at walang mukhang karinderya. May dala naman kaming pera at puwedeng
kumain sa mamahalin kaya lang ay nag-aalala ako na kailanganin namin ito sa mga
susunod na araw.

Lalo pa at walang kasiguraduhan ang magiging sitwasyon namin oras na marating na

namin ang bahay ni Mikhail. Ano man ang mangyari, nagsabi si Andrei na puwede
naming tuluyan ang condo niya dito sa Maynila para hindi kami mahirapan ni Nikolai.

Pero kung sakali ba... kakailanganin pa namin ‘yon? Nasisiguro ko na oras na makita
kami ni Mikhail, doon na rin niya kami patutuluyin sa bahay niya. Hindi lang talaga
ako sigurado sa magiging reaksyon niya. Magiging masaya ba siya? Malamang ay
magagalit dahil ayaw niya nga magpakita sa amin, hindi ba? Pero ano pa man, ang
mahalaga lang sa akin ay makita siya ulit ng personal.

“Medyo malayo pa daw, anak. May biscuits pa ako dito. Gusto mong ‘yon muna ang
kainin mo-”

Hindi ko na naituloy pa ang sinasabi ko nang sunod-sunod na putok ng baril ang

yumakap sa aking pandinig dahilan para mapahinto ang kotseng sinasakyan namin.
Mabilis kong niyakap si Nikolai at inilapit sa akin. Kitang kita kung paanong ang
bawat salamin ng sasakyan ay nagkaroon ng mga lamat dahil sa mga tama ng baril!

Iniyuko ko ang ulo ni Nikolai.

“Mama! Ano po ‘yon?!” puno ng takot ang boses niya nang yumakap sa akin.

Hindi ko na nakuha pa ang sumagot. Marahas na bumukas ang pintuan ng sa gilid ng

driver. Sumulpot doon ang isang lalaking puro itim ang suot at maging ang mukha ay
nahaharangan rin ng itim na tela at tanging mata lang ang kita.
Itinutok niya ang baril sa driver.

“Huwag po-”

Hindi na ito natapos sa pagsasalita nang walang awa niyang kalabitin ang gatilyo.
Nagtalsikan ang dugo sa bintana sa harapan. Pilit kong itinago ang mukha ni Nikolai
sa dibdib ko para hindi niya masaksihan ang gano’ng eksena.

Ano na naman ba ito?

Nagtama ang mga mata namin nung lalaki. Lumunok ako nang matanaw kung gaano iyon
katalim. Ibinaba niya ang baril at binuksan ang pinto sa gilid ko. Isang lalaki pa
na katulad niya ang dumating. Marahas niya akong hinila. Nadamay si Nikolai sa
akin. Nang lingunin ko ito ay nakahawak na rin sa kaniya iyong isa pang lalaki.

“Mama! Ano pong ginagawa nila? Saan po nila tayo dadalhin?” humahagulgol na tanong
ni Nikolai habang nakatitig ako sa lalaki.

Itim ang kulay ng mga mata niya pero nasisiguro kong banyaga ang mga ito.

“Magiging maayos rin ang lahat, Nikolai. Huwag kang matakot. Nandito si M-Mama.”
sabi ko sa nanginginig na boses.

Pilit kong pinagtatapang ang tono ko dahil ayaw kong dagdagan pa ang takot at kaba
na nararamdaman niya ngayon.

Saka ko lang napansin na hindi lang iisang lalaki ang umaaligid sa amin. Lima.
Lahat sila ay puro nakaitim.

Si Luciano kaagad ang naisip ko na maaaring may pakana nito. Hindi pa rin ba siya
tapos? Sa dami ng pagkakataon na puwede niya akong balikan, bakit ngayon pa talaga
na alam ko nang buhay si Mikhail? Alam niya rin kayang buhay ito umpisa pa lang? O,
isa rin siya sa mga napaniwala?

Ano ang kailangan niya sa akin? Bakit sa ilang taon na nakalipas, ngayon niya pa
ako babalikan?
“After of what you did to my son, I fucking swear that I’ll kill everyone you love,
Mikhail Rozovsky. Even that woman behind you, I will kill her and the baby she’s
carrying.”

Naglaro sa isip ko ang mga salitang ‘yon ni Luciano nang magkausap sila ni Mikhail
sa cell phone nung kitilin niya ang buhay ng isa sa mga tauhan nito.

Humigpit ang hawak ko kay Nikolai.

Hindi kaya... ang anak ko ang pakay nila?

Sa kabila nang matinding takot na nararamdaman ay hindi ako nagpumiglas. Malaki ang
tyansa na masaktan kami kung manglalaban ako. Isa pa, sa dami nila ay wala akong
magagawa.

“Mama... natatakot po a-ako.” humihikbing wika ni Nikolai.

Huminga ako nang malalim, nagtagis ang bagang. Madilim na ang paligid at ang ilang
tao na nakakasaksi sa nangyayari ay halata ang pag-aalala pero mas pinili na lang
na huwag makialam. Lalo pa at armado ang mga lalaking may hawak sa amin.

Bumukas ang isang itim na van sa harapan namin. Bumungad sa akin ang isang lalaki
na katulad nila, nag-aabang.

“Derzhi ikh krepche.” [ Hold them tight] sabi nung lalaking may hawak sa akin sa
kakaibang lenggwahe. “Ne obizhay mal’chika.” [Don’t hurt the boy]

Ilang beses ko nang narinig si Mikhail na nagsalita ng Russian at nasisiguro ko na

may pagkakatulad ito sa lenggwahe na naririnig ko ngayon.

Kinuha ng lalaki ang mga kamay ko at inilagay ‘yon sa aking likuran saka itinali.
Itinulak ako nito papasok. Napaluhod ako sa sahig ng van habang ang mukha ko ay
napasubsob sa couch.
“Mama!” malakas na iyak ni Nikolai.

Ganoon na lang ang pamimilog ng mga mata ko nang makita ang pagbagsak ng lalaking
nasa harapan ko, ang sariwang dugo ay umaagos mula sa noo kung saan may tama ng
bala. Bumagsak ito padapa, ang duguang mukha ay ilang sentimetro na lang ang layo
mula sa akin.

Mabilis akong lumingon. Nagsalubong ang mga kilay ko nang makita ang isang
matangkad na lalaki, nakasuot ng itim na leather coat at kagaya ng mga kalalakihan
kanina ay may harang rin ang mukha.

Walang kahirap hirap niyang pinagbabaril ang mga lalaking kumuha sa amin hanggang
sa ang lalaking nakahawak na lang kay Nikolai ang naiwan. Nabitawan niya ito nang
marahas siyang kabigin ng lalaki at ikulong paikot sa bisig nito. Naglabas siya ng
swiss knife at walang hirap na ginilitan ang kalaban. Nabahiran ng dugo ang kamay
niya.

“Merda!” [ Shit! ]

“Mama, ayos ka lang po?” humihikbi na sabi ni Nikolai.

Tinulungan niya akong tumayo. Nagbaba ako ng tingin sa kaniya at niyakap siya.
Nagtama ang mga mata namin nung lalaki nang mag-angat ako ng mukha. Tanging mga
mata niya lang rin ang nakikita ko.

Kulay berde.

“Abbi cura di te.” sabi niya. [ Take care ] “Ti tengo d’occhio, Lucia.”

Nalukot ang mga kilay ko nang marinig ang mga salita niya. Maging ang naging tawag
niya sa akin. Tumingin siya kay Nikolai. Yumakap ang anak ko sa aking binti na tila
ba natatakot sa lalaking kaharap.

“Sino ka? B-Bakit mo kami iniligtas?”

Hindi siya sumagot at sa halip ay nakipagtitigan lang sa akin. Tumingin siya sa

gilid ko. Itinaas niya ang baril at itinutok sa bandang ‘yon. Lumingon ako, nakita
ang pilit na paggalaw ng isa sa mga lalaking kalaban at tila bumubunot ng baril.
Bago pa man niya magawa ay muli nang tumama ang bala sa kaniya ng lalaking nasa
harapan ko.

Muli ko itong hinarap. Isang mabilis na tingin pa ang iginawad niya sa akin bago
tuluyang tumalikod. Nakakailang hakbang na siya nang magsalita ako.

“Isa ka rin ba sa mga t-tauhan ni Luciano? Kung oo, bakit mo kami tinulungan?”

Iyon lang ang tanging naiisip ko. Parehas silang mga nakaitim kaya may posibilidad
na tama ako ng hinala.

Huminto iyong lalaki at bahagyang inilingon ang ulo sa gilid niya. Walang sagot na
namutawi mula sa kaniya at nagpatuloy na sa paglalakad.

Sumakay ito sa isang itim na kotse at pinaharurot paalis sa lugar na ‘yon. Hinabol
ko ito ng tingin palayo hanggang sa hindi sinasadyang tumama ang mga mata ko sa
sasakyan na padaan sa harapan ko.

Sa kabila ng bilis no’n ay hindi nakaligtas sa paningin ko ang mukha ng tao sa

likod ng papasarang salamin ng bintana.

“G-George...” Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 31

Tumigil kami ni Nikolai sa isang parke para magpahinga. Bumili na rin ako nang
maayos na pagkain dahil alam kong nanghina siya sa lahat ng nasaksihan. Simula pa
lang ‘yon ng patikim tungkol sa mundo na mayroon siya at wala akong magagawa para
kontrolin ‘yon.
Puwede kong piliin na manahimik na lang kami sa isla at doon mamuhay pero alam kong
hindi ‘yon ang gusto ko. Isa pa, ramdam kong kahit nasaan kami... may kaakibat na
gulo.

“Sino po sila, Mama? Bakit po nila tayo ginawan nang masama?” tanong ni Nikolai.

Huminga ako nang malalim. Nasisiguro kong tauhan ni Luciano ang mga nagtangka sa
amin. Malakas ang pakiramdam ko na si Nikolai ang sadya niya. Pero bakit ngayon
lang? Bakit kung kailan haharapin ko na si Mikhail?

Bantay niya ang mga galaw ko. Simula pa noon.

Ang hindi ko lang maintindihan ay kung sino ang lalaking nagligtas sa amin... at
kung bakit naroon si George sa mismong lugar na ‘yon?

Hindi kaya alam ni Mikhail ang nangyayari sa amin at ipinadala niya si George para
iligtas kami? Hindi niya kami puwedeng sagipin dahil ipinapaniwala niyang patay na
siya.

Hanggang kailan ka maglilihim, Mikhail?

“Hindi ko rin alam, Nikolai. Nagtataka rin ako kung sino sila.”

“Baka po may nagawa tayong mali sa kanila, Mama?”

Umiling ako. “Wala akong matandaan na ginawan nang masama. Sadyang may mga ganoong
tao lang talaga.”

Humikbi siya. Nilingon ko siya at kinabig palapit sa akin. Hinaplos ko ang likod
niya habang pinapakinggan ang sunod-sunod na hagulgol niya.

Masiyado ka pang bata para maranasan mo ang mga ganitong bagay, Nikolai.

“Kung buhay lang po sana si Papa, siguradong hindi po natin ito mararanasan, Mama.
Lagi niya tayong ililigtas.”
Hindi ako nagsalita at huminga lang nang malalim. Alam niyang wala na ang ama niya
kaya hindi ko rin alam kung ano ang magiging reaksyon niya oras na magharap sila.

Gulo lang ang naging dala ng ama mo sa buhay ko, Nikolai. Sa buhay natin. Pero sa
kabila no’n ay hindi ako nagsisisi. Naranasan ko ang sumaya kahit na sandali.
Nagkaroon ako ng isang ikaw.

“Saan po ba talaga tayo pupunta, Mama?” tanong niya na pumukaw sa atensyon ko.

“May pupuntahan tayo na importanteng tao, Nikolai,” sagot ko. “Kaya mo pa ba ngayon
o gusto mong umuwi muna tayo sa bahay ni Tito Andrei mo?”

Sandali siyang nag-isip. “Wala naman na po sigurong gagawa ulit sa atin nang
masama?”

Ilang sandali pa bago ako nakasagot... ako mismo ay hindi sigurado.

“W-Wala na, anak.”

Nang sandali rin ‘yon ay umalis na kami at bumiyahe patungo sa village kung saan
naroon daw ang bahay ni Mikhail. Naging mapagmatiyag ako sa paligid habang lulan
kami ng taxi. Hindi malabong mangyari ulit ang insidente kanina pero sana naman ay
hindi na.

Madilim na ang langit nang huminto ang taxi sa tapat ng isang malaking bahay.
Iginala ko ang mga mata. Mataas ang gate nito na para bang sinadya para huwag
makita ng mga taong nasa labas kung ano ang mayroon sa loob. Gayon pa man, nagagawa
ko pa rin matanaw ang ilang bahagi nito.

Bumaba na kami ni Nikolai. Malamig ang simoy na dulot nang panggabing hangin pero
hindi kasing lamig ng sa isla. Nang tingalain ko ay wala akong makita kahit na
isang bituin.

Uulan pa ata.
Hawak ang kamay ni Nikolai ay maingat ang bawat hakbang ko patungo sa gate. Malakas
ang pintig ng puso ko, ramdam ko sa aking dibdib. Wala akong ideya sa kung ano man
ang maaaring naghihintay sa amin oras na makita ko si Mikhail.

Bahala na.

“Kaninong bahay po ito, Mama?” tanong ni Nikolai.

“Makikilala mo rin mamaya.”

Pinindot ko ang doorbell na naroon. Walang nagbukas sa mga sumunod na minuto.

Inulit ko ito hanggang sa umugong ang gate at iniluwa ang isang matangkad at
unipormadong lalaki. Nasisiguro kong gwardya siya dahil sa klase ng uniporme na
suot niya.

“Magandang gabi po.” magalang na bati ko sa kaniya.

Salubong ang kilay niya bago kami mabilis na pinasadahan ng tingin. Sa galaw pa
lang ng mga mata niya, halatang mahirap siyang pakiusapan.

“Anong kailangan mo?” matigas ang boses na tanong niya.

“Uh, itatanong ko lang po sana kung n-narito si Mikhail?”

Hindi siya sumagot at tinitigan lang ako sa malalim na paraan. Tumuwid siya ng
pagkakatayo at bahagyang humakbang para ilabas ang sarili.

“Sino ka? At ano ang kailangan mo sa kaniya?”

Lumunok ako. Mas lalong lumakas ang ihip ng hangin, ang ilang hibla ng buhok ko at
tinatangay na. Nanatiling diretso ang tingin ko sa lalaki.

“Almira po ang pangalan ko. Asawa po ako ni Mikhail.”

Kasabay ng paglabas ng mga katagang iyon mula sa aking bibig ay ang malakas na pag
ugong ng kulog sa kalangitan.

Kumunot ang noo nung gwardya. Sandali lang rin ‘yon at kaagad rin nawala.

“Pasensya na pero matagal nang patay si Sir Mikhail. Ilang taon na ang
nakalilipas-”

Umiling ako dahilan ng pagkakaputol ng mga salita niya.

“Buhay po siya. Nakita ko po siya sa Romblon at sinabi rin po sa akin ng pinsan

niya na buha—”

“Sinabi nang matagal na ngang wala si Sir Mikhail! Baka namamalik mata ka lang!”

Marahas na bumuhos ang ulan. Hindi ako natinag ang nanatiling nakatayo sa harapan
ng gwardya. Titig na titig ako sa kaniya kahit pa ang aking mukha ay nagsisimula
nang mabasa.

Humigpit ang hawak ko sa kamay ni Nikolai. Nang lingunin ko siya ay diretso rin
siyang nakatitig sa lalaki. Alam kong nagsisimula na siyang magkaroon ng mga
katanungan para sa akin. At alam kong mamaya ay magagawa kong sagutin iyon sa
harapan mismo ng ama niya.

“Hindi po ako namamalikmata lang. Kilalang kilala ko po siya-”

Nagkamot siya sa ulo, tila naiinis na sa akin. “Ang kulit mo naman, Ma’am! Kapag
hindi ka umalis ay mapipilitan akong gamitan ka ng dahas.”

Hindi ako nakaramdam ng takot sa pagbabanta niya. Mas mabuti pa nga sigurong saktan
niya na lang ako at mawalan na ng buhay nang sa gano’n ay matapos na ang pait na
nararamdaman ko. Pero hindi puwede. Hindi ko puwedeng basta sayangin ang buhay ko
dahil may umaasa pa sa akin.

“Mama, uwi na po tayo. Nilalamig na po ako.”

Nagbaba ako ng tingin sa anak kong nakakunyabit sa suot kong palda habang basang
basa na rin ng ulan.

Lumuhod ako sa harapan niya at hinubad ang suot kong jacket. Ipinatong ko ‘yon sa
katawan niya kahit pa duda akong makakatulong ‘yon para maibsan ang lamig na
nararamdaman niya.

Idinantay ko ang mga kamay sa balikat niya. Luminga linga ako at nakakita ng
malaking puno. Itinuro ko ‘yon.

“Nakikita mo ang puno na ‘yon, Nikolai?” tanong ko sa tatlong taon gulang na anak.

Sinundan niya ng tingin ang itinuturo ko bago siya tumango.

“Opo, Mama.”

“Sumilong ka muna doon. Makikipag usap lang sandali si Mama pagkatapos ay aalis na
rin kaagad tayo.”

Kumurap kurap ang mga mata niya. “Sino po ba ang ipinunta natin dito? Bakit po
ninyo binabanggit ang pangalan ni Papa?”

Hindi kaagad ako nakasagot. Huminga ako nang malalim at tinitigan ang kulay abo
niyang mga mata. Naglalambitin sa mahahaba niyang mga pilik mata ang patak ng ulan.

“Ang P-Papa mo, Nikolai.”

Nanglaki ang kulay abo niyang mga mata. “Buhay po si Papa, Mama?”

Imbes na diretsong sagutin ang anak ay ngumiti lang ako.

“Sumilong ka na doon. Babalik rin kaagad ako.”

Halata ang pag aalinlangan sa ekpresyon ng mukha niya. Sa huli, tumango siya at
naglakad na patungo sa lilim ng malaking puno.

Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa makarating siya doon. Kumaway siya sa akin,
gano’n rin ang ginawa ko pabalik. Nang masiguro na ayos na siya doon ay tumayo na
ako at hinarap muli ang buong mansyon.

Masama pa rin ang tingin sa akin ng gwardya. Lumunok ako at naglakad pabalik.

“Pakiusap po. Hindi po ako narito para manggulo. Gusto ko lang po makita si
Mikhail-”

“Kulit mo, ma’am! Kahit ano pa ang gawin mo ay walang Mikhail na lalabas sa’yo dito
dahil matagal na siyang patay!” sigaw niya.

Tahimik akong tumangis, hindi magawang matanggap na ito ang kahihinatnan ko para sa
kagustuhan na makaharap ang sariling asawa.

Hanggang kailan ipagkakait sa akin ng mundo ang karapatan ko sa kaniya?

“Kuya, sige na naman. Alam ko po na buhay siya dahil nakita ko siya mismo sa
Romblon-”

Hindi ko na natapos pa ang sinasabi ko nang malakas niyang isara ang gate na yari
sa bakal. Umugong ito sa tainga ko kasabay ng muling pagkulog na sandaling
nagpabingi sa akin.

Hindi ko na nakita pa ang gwardya. Lalong bumuhos ang malakas na ulan. Naglakad ako
patungong gate at kinalampag ito. Ramdam ko ang matinding paninikip ng aking dibdib
at ang kagustuhan na sumabog. Mula sa tahimik na pagtangis ay hindi ko na napigilan
pa ang humagulgol.

Hindi ko matanggap na matapos nang pinagdaanan namin ni Nikolai ay ito lang ang
mapapala namin.
“Mikhail! Lumabas ka riyan! Alam kong buhay ka! Pakiusap, harapin mo ako! Kahit
hindi ka na magpaliwanag kung bakit mo kinailangan magpanggap na patay , ayos lang!
Basta makita lang kita nang malapitan!” sigaw ko, ang mga salita ay halos magkanda
buhol-buhol na sa dila ko habang humagulgol. “Mikhail!!!”

Lumakas ang ulan at patuloy na pagkulog ang tanging sumabay sa pag iyak ko. Paulit
ulit kong kinalampag ang gate pero tila sila mga bingi na walang naririnig.

Gano’n na lang ang pagkalabog ng dibdib ko nang umugong ang gate. Kasabay ng pag-
atras ko ay siyang pagbukas nito. Isang matangkad at magandang babae ang lumabas,
nakasuot ng itim at makintab na roba. Tila siya isang modelo. Ang taas ay hindi
nalalayo kay Mikhail. Na kapag idinikit sa akin, nasisiguro ko na hanggang balikat
lang ako. Sa tabi niya ay isang kasambahay na pinapayungan siya.

Malayong malayo ang itsura ko sa kaniya. Masiyado siyang maganda at sopistikada.

Inosente siyang nakatingin sa akin ngunit halatang nagtataka.

“Excuse me. May I know who you are?” magalang na tanong niya sa akin. May respeto.
“Are you looking for someone?”

Sino siya?

“Nandito ako dahil hinahanap ko si Mikhail...” diretsong sagot ko, walang emosyon.

Napatuwid siya ng tayo. Nagkatinginan sila nung kasambahay na kasama niya at tila
ba nag usap sa mga mata. Nilingon niya ako.

“No Mikhail is living here-”

“Ngayon naman ay walang Mikhail na nakatira? Ang sabi ng gwardya ay patay na raw si
Mikhail. Ikaw naman ay sinasabi mong walang Mikhail na nakatira na para bang hindi
mo kilala!” pasigaw na sabi ko, nakalimutan nang kumalma dahil pakiramdam ko,
kaunti na lang ay mauubos na ako.

Hindi siya nakaimik. Sa reaksyon niya palang na ‘yon ay nasisiguro ko nang

naiintindihan niya ang ibig ko sabihin. Na may itinatago siya.
Tumungo ako, muling humagulgol. Ni hindi ko na inisip ang kahihiyan na natatamo ko
sa ginagawa. Ang importante lang sa akin ay makita siya.

“Pakiusap, gusto ko lang makita ang asawa ko...”

Inihilamos ko sa mukha ang nangungulubot na palad dahil sa pagkakababad sa ulanan

at doon ay sinalo ang mga luha.

“Vera,”

Mabilis akong nag angat ng tingin nang marinig ang pamilyar na boses na ‘yon.
Gano’n na lang ang pagdaloy ng kuryente sa dibdib ko nang makita si Mikhail na
nakatayo sa gilid ng babae habang malamig na nakatitig sa akin.

“M-Mikhail,” tawag ko sa nanginginig na boses.

Sinubukan kong lumapit sa kaniya pero kaagad niyang naiharang ang kamay niya na
para bang sinasabi niyang huwag ko silang lalapitan. Na para bang nag-aalala siyang
may gagawin akong hindi maganda sa babaeng katabi niya at gusto niya itong
protektahan.

Natapon ang pait sa dibdib ko.

“Mikhail-”

“Who are you?”

Tila ako napipi sa mga narinig na salita na lumabas sa bibig niya. Umawang ang labi
ko, ang mga tuhod ay nanghina. Sa unang pagkakataon sa loob ng tatlong taon na
inasam kong marinig muli ang boses niya... ito ang maririnig ko?

Sino ako?

Iyong lalaking pinag alayan ko ng buong buhay ko at mas kilala pa ako kaysa sa
sarili ko... paanong hindi na ako kilala?

Ano’ng nangyayari?

Sarkastiko akong natawa. “Sino a-ako? Matapos mong magkunwaring patay na sa

nakalipas na mga taon, iyan ang sasabihin mo sa akin? Hindi ba dapat at magulat ka
na nakikita mo ako ngayon? Kasi alam kong buhay ka!”

Hindi gumawa ng kahit anong reaksyon ang mukha niya. Nananatili lang siyang
nakatitig sa akin, malamig ang mga mata. Sinasabayan ang lamig na dulot nang
malakas na ulan.

Pakiramdam ko ay ibinalik ako sa panahon na unang kita ko pa lang sa kaniya ay

kaagad na akong nakaramdam ng kakaiba dahil sa paraan ng pagtitig niya sa akin.

“I don’t know you.”

Nagtagis ang bagang ko, hindi maintindihan kung bakit nagkukunwari siyang hindi
niya ako kakilala.

Matapos magpanggap na patay ay ito naman ngayon?

“Hindi na umubra ang paglilihim mo na patay ka na kaya nagkukunwari kang walang

maalala?” natawa ako. “Isa kang malaking gago!”

Naglabas ng baril ang gwardya, ikinasa ito at itinutok sa akin. Lumalim ang tingin
ko sa kanilang lahat. Partikular kay Mikhail.

“Hindi ko na makuha pa ang matakot sa tuwing may baril na nakatutok sa akin,”

malungkot akong natawa. “Sinanay mo ako sa ganiyan, hindi ba? Ikaw mismo ang
nagpakilala sa akin ng armas na ‘yan, Mikhail. Nakalimutan mo na rin?”

Walang nanaig na salita mula sa kaniya. Bahagya niyang itinaas ang kamay at ibinaba
ang baril ng gwardya na nakatutok sa akin.
“Mama!” dinig kong tawag ni Nikolai bago mabilis na yumakap sa binti ko.

Hindi ko inalis ang tingin kay Mikhail. Nagbaba siya ng tingin kay Nikolai. Maging
iyong babae ay nasa anak ko na rin ant atensyon.

Nagsalubong ang mga kilay ni Mikhail habang titig na titig sa kaniya.

“Ito na si Nikolai...” sabi ko ngunit nanatili lang siyang nakatitig sa bata. “Ang
anak natin.”

Halata sa reaksyon ng mukha niya ang naguguluhan na para bang wala na siyang
naiintindihan. Hindi ito ang inaasahan ko mula sa kaniya. ‘Di ba dapat ay magulat
siya na nasa harapan niya kami matapos niya magtago ng ilang taon? Bakit parang
hindi niya kami kilala? Lalo na ako?

“M-Mikhail, it’s already raining...” sabi nung babae at hinaplos siya sa braso. “We
have to get inside.”

Binalingan ni Mikhail iyong babae at malalim na tinitigan. Naggalawan ang buto niya
sa panga at huminga nang malalim.

“Let them in...”

“But they are strange-”

“Just do what I say.” matigas at walang emosyon na sabi ni Mikhail bago ito
tumalikod.

Naglakad siya papasok. Umawang ang bibig nung babae saka salubong ang kilay akong
tiningnan.

Kumunot ang noo ko sa iniasta ni Mikhail. Bakit ganoon na lang niya ako tratuhin na
parang hindi niya nga ako kilala? Ano ba talaga ang nangyayari?

Baka naman galit lang siya sa akin dahil narito ako sa harapan niya? Si Nikolai,
bakit tiningnan niya lang na para bang hindi niya ito kadugo?

Huminga nang malalim iyong babae bago nilingon ‘yung gwardya.

“You already know what to do.”

Isang mabilis na tingin pa ang ibinato sa akin nung babae bato tuluyang pumasok
kasama ang kasambahay na nagpapayong sa kaniya.

Masama ang naging tingin nung gwardya sa amin ni Nikolai.

“Pumasok na kayo!”

Sinamaan ko rin siya ng tingin pabalik. Humakbang ako papasok, damay si Nikolai sa
galaw ko. Bago pa man kami makapasok ng gate ay isang kasambahay pa ang lumabas
para salubungin kami.

Wala siyang naging imik habang papasok kami malawak na bulwagan. Ang daming
katanungan sa isip ko pero literal na hindi ko alam kung ano ang uunahin.

Bakit tila walang maalala si Mikhail? Bakit mukhang hindi niya kami makilala ni
Nikolai? Ang babaeng kasama niya at tinawag niyang Vera, sino siya? Ano’ng papel
niya sa buhay ng asawa ko?

Pagkapasok sa malaking sala ay natanaw ko si Mikhail na siyang papaakyat ng hagdan.

Nasa likod niya iyong Vera.

Mula sa kung saan ay natanaw ko ang paglabas ni Alona na ilang taon na rin akong
walang balita. Hawak ng isang lalaki ang tali niya habang papunta sa gawi ko.

Nagtama ang mga mata namin ni Alona. Humigpit ang hawak sa akin ni Nikolai,
nasisiguro kong natatakot siya sa presensya ng tigre.

Huminto ako sa paglalakad.

“Tayo na po. Baka po kung ano gawin sa inyo ng tigre.” bulong nung kasambahay sa
akin pero hindi ako natinag.

Hinayaan kong lumapit sa aki si Alona. Matalim ang titig nito sa akin, tila
nakahanda akong sunggaban ano mang oras.

“M-Mama...” tawag ni Nikolai.

Huminto si Alona sa harapan ko, nakipagtitigan. Pigil ko ang aking hininga. At nang
ihaplos niya ang ulo sa aking binti nang paulit ulit ay tumaas ang sulok ng labi
ko.

“Alona...” sabi ko at hinimas ang ulo niya. “Ang laki mo na lalo.”

“You knew her...”

Nag-angat ako ng tingin nang marinig ang mga salitang ‘yon. Nakita ko si Mikhail na
nakaharap sa gawi ko, bahagyang salubong ang mga kilay habang titig na titig sa
akin. Maging si Vera ay nakatingin rin sa amin ni Alona, nanglalaki ang mga mata.

“Minsan na rin niyang inilagtas ang buhay ko, Mikhail. Nakalimutan mo na rin?”
seryosong sagot ko. “Ano’ng nangyari sa’yo?”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 32

Sa isang bakanteng kwarto kami pinatuloy ng kasambahay nina Mikhail. Matapos ng

eksena kanina kay Alona ay ipinalayo na ito sa akin sa pamamagitan ng utos ni Vera.
Pansin ko na sa pamamahay na ito, siya ang makapangyarihan. Habang si Mikhail ay
tahimik lang akong pinagmamasdan at bihira kung magsalita.
Magulo ang isip ko. Hindi ko lubos na maunawaan kung bakit ganoon na lang ang
pakikitungo niya sa akin.

Paanong nangyari na hindi niya ako makilala? Nagkaroon siya ng amnesia? Kung
babalikan ng isip ko ang nangyaring aksidente mahigit tatlong taon na ang
nakalipas, naaalala kong humampas ang ulo niya sa salamin nung sumayad ang kotse
niya sa batuhan. Maging nung bumagsak kami ng tubig ay naulit pa ‘yon.

Hindi kaya iyon ang dahilan para makalimot siya? O, maaaring nagkukunwari na naman
para protektahan kami? Pero kahit saang anggulo, hindi ko magawang matanggap ang
dahilan na ‘yon.

Sa kapangyarihan na mayroon siya, iyon na lang ba ang paraan niya para iligtas kami
sa kung ano mang kapahamakan?

“Mama... buhay po si Papa?” pukaw ni Nikolai sa atensyon ko.

Mula sa pagkakatayo sa harapan ng bintana habang tinatanaw ang marahas na buhos ng

ulan, binitawan ko ang itim na kurtina at hinarap ang anak.

Nakaupo ito sa dulo ng kama habang nakatitig sa akin. Malamlam ang mga mata niya.
Medyo basa pa ang buhok mula sa pagligo. Mabuti na lang at hindi nabasa ang ilang
damit na dala namin. Pagkapasok sa kwarto na ito ay kaagad ko siyang pinaliguan
para hindi magkasakit.

“Oo, Nikolai. Buhay ang Papa mo.”

“Pero ang sabi n’yo po ay patay na siya, hindi po ba?”

Bumuntonghininga ako at lumapit sa gawi niya. Naupo ako sa harapan niya at marahang
hinaplos ang kaniyang mga pisngi.

“Iyon rin ang ang akala ko. Sa mga nakalipas na taon ay ‘yon ang ipinamukha nila sa
atin.”

“Sino pong sila?”

Sa dami ng taong naglihim sa akin ng katotohanan, aaminin ko na gusto kong magtanim
ng galit para sa kanila. Kahit pa kina Andrei at Olivia. Sila na lang ang mga taong
pinagkakatiwalaan ko pero nagawa pa nilang ipagkait sa akin ang tungkol kay
Mikhail.

Pero wala nang dahilan. Ang importante na lang sa akin ngayon ay buhay siya. Na
kahit isang beses, hindi ko pinagdudahan na wala na siya.

“Basta. Huwag mo nang isipin pa ‘yon. Ang mahalaga ay buhay ang Papa mo-”

“Pero bakit parang hindi niya po ako kilala? Hindi po ba dapat ay matuwa siya na
nagkita na kami? Ayaw niya po ba sa akin?”

Ramdam ko ang kurot sa puso sa huling tanong ni Nikolai. Hindi ko siya masisisi na
ganoon ang iniisip niya sa sariling ama. Ako man ay nasaktan sa paraan ng tingin
niya sa anak namin. Para bang hindi siya naniniwalang anak niya ito.

Huminga ako nang malalim at hinila si Nikolai para yakapin.

“Sa tamang panahon, ipapaliwanag ko sa’yo ang lahat. Sa ngayon, huwag mo na lang
pansinin ang paraan ng pagtitig niya sa’yo. Huwag na huwag kang magtatanim ng galit
sa kaniya, Nikolai.”

Naramdaman ko ang pagtango niya. “Hindi po, Mama.”

Lumipas ang ilang minuto at hinayaan ko munang mahiga si Nikolai sa kama hanggang
sa nakatulog na ito. Wala pa kaming kinakain na hapunan pero hindi ako nakakaramdam
ng gutom.

Pero paano si Nikolai? Hindi naman ako puwedeng lumabas doon sa kusina nila at
sabihing kailangan ko ng pagkain kahit para sa bata lang.

Natawa ako sa naisip. Ako ang asawa ng may ari ng bahay na ito pero parang
kailangan ko pa manglimos ng pagkain sa kanila.
Bumuntonghininga ako habang pinagmamasdan si Nikolai na natutulog. Nag-angat ako ng
tingin nang makarinig ng tatlong sunod-sunod na katok mula sa labas. Tumayo ako
mula sa pagkakaupo at marahang naglakad patungo sa pintuan.

Maingat ko itong binuksan. Bumungad sa akin ang kasambahay na siyang naghatid sa

amin dito sa kwarto. Sa mga kamay niya ay naroon ang tray na naglalaman ng mga
pagkain.

“Ma’am, hapunan po.”

Tipid akong ngumiti, lihim na nagpapasalamat na may pagkain na dumating.

“Pasok po kayo.”

Niluwagan ko ang pinto. Humakbang siya papasok at inilapag ang tray sa ibabaw ng
center table na naroon. Sinundan ko siya.

“Salamat po. Sino po ang nagpadala niyan?”

Nag angat ng tingin iyong kasambahay at hinarap ako.

“Si Sir Mikhail po.”

Bumuntonghininga ako at yumuko. Tiningnan ko siyang muli at tila yumakap ang takot
sa mga mata niya.

“Iyong babae po na kasama niya, sino po ‘yon?”

“Si Ma’am Vera po.”

“Kaano-ano po siya ni Mikhail?”

Hindi siya kaagad sumagot. Naging malikot ang mga mata niya. Yumuko at muling
nagtaas ng tingin sa akin.

“Ang alam ko po, fiancée po siya ni Sir Mikhail. Iyon po ang pagkakaalam ko. Bago
lang rin po kasi ako dito, ma’am.”

Natapon ang pait sa dibdib ko, napatuwid mula sa pagkakatayo. Tila binalot ng lamig
ang mga talampakan at palad ko.

Fiancée? Ikakasal na silang dalawa? At ako na asawa, basura na? Hangga’t may bisa
ang kasal naming dalawa, wala siyang karapatan magpakasal sa ibang babae.

Imbes na sagutin ang kasambahay ay tanging ngisi lang ang ibinigay ko sa kaniya.
Muli siyang nag-iwas ng tingin.

“Lalabas na po ako.” sabi niya at naglakad na patungong pinto.

“Sige. Pakisabi sa Sir Mikhail mo, salamat...” wika ko dahilan ng pagkakahinto niya
sa paghakbang. “Pinapasabi kamo ng asawa niya.”

Hindi na siya lumingon pa at nagtuloy na lang sa paglabas ng pintuan. Bago pa man

niya tuluyang ilapat ang pintuan ay nag-angat pa siya ng tingin. Kasabay ng
pagtatama ng mga mata namin ay ang malakas na pagdagundong ng kulog sa paligid.

Tuluyan niya nang inilapat pasara ang pintuan. Ramdam ko ang pagsiklab ng kung ano
sa puso ko. Kirot, sakit, hindi ko alam. Pero nasisiguro kong naroon ang galit.

Sarkastiko akong natawa. “Fiancée? Hangga’t hindi ako namamatay, Mikhail, hindi ka
puwedeng magpakasal sa iba.”

Kung idadahilan mo sa akin na hindi mo ako maalala, pwes ipapaalala ko sa’yo na ako
ang babaeng pinakasalan mo bago mo ako nakalimutan.

Hindi ko muna ginalaw ang pagkain at hinintay na lang si Nikolai na magising. Sabay
na lang kami mamaya.
Naupo ako sa sofa na naroon. Hinanap ko ang pangalan ni Andrei sa Messenger at
walang pagdadalawang isip na tinawagan siya sa pamamagitan ng video call.

Ilang ring lang ay nakita ko na ang mukha niya. Sa itsura pa lang ng paligid niya,
nasisiguro ko na wala siya sa bahay nila. Seryoso ang ekpresyon ng mukha niya na
tila ba nag-aabang sa kung ano mang sasabihin ko.

“What happened?”

Pinuno ko ng hangin ang dibdib at tuwid siyang tinitigan sa mga mata.

“Narito kami sa bahay niya,” diretsong sagot ko. “Ano’ng nangyari sa kaniya,
Andrei?”

Mariin niya akong tinitigan. “I told you to find it out for yourself-”

“Sagutin mo ako nang maayos, Andrei. May amnesia o nagpapanggap lang?”

Bumuntonghininga siya. “He has selective amnesia, Almira. Ilang araw matapos ang
aksidente n’yo, nagising siyang walang naaalala, hindi matandaan kung ano ang
nangyari. I tried to tell him what happened. We were actually shocked when we heard
him asking who you are.”

Selective amnesia?

“Ano ‘yon, Andrei? Ipaliwanag mo sa akin mabuti. Gusto kong maintindihan.”

“He only remembers some parts of his life. Bukod sa’yo at sa nakaraan n’yong
dalawa, hindi niya rin naaalala noon kung saan siya nakatira. He even forgot how to
use a fucking gun.”

Walang salita ang namutawi sa bibig ko. Ibig sabihin ay totoong nakalimot nga siya?
At kasama ako sa mga nakalimutan niya?
Masiyado talaga kung magbiro ang tadhana. Sa dami ng puwedeng makalimutan, ako pa
talaga.

“Ilang taon na rin ang nakalipas, wala ba siya naaalala kahit na kaunti?”

“That I don’t actually know,” umiiling na sagot ni Andrei. “Hindi na kami madalas
nagkakausap. Busy with our own lives.”

“Duda ako, Andrei, na wala pa siyang naaalala na kahit ano. Ano ang ginagawa niya
sa Romblon kung ganoon?”

Muli siyang nagpakawala nang malalim na buntonghininga.

“Olivia and I both think that maybe your husband is already starting to collect the
fragments of his shattered memories. And you’re one of those pieces, Almira.
Maaaring hindi ka pa nakakaalala... pero nagsisimula na.”

“Iyong babaeng kasama niya dito, kilala mo?”

Nagsalubong ang mga kilay niya. “Who?”

“Vera ang narinig kong pangalan niya.”

Sandali siyang natigilan na tila ba nag-iisip. Napatuwid siya ng upo nang ibalik
niya ang mga mata sa akin.

“Vera Anastasia Volkov, you mean?”

Umiling ako. “Hindi ko alam kung iyan ang tunay niyang pangalan. Vera lang ang
narinig ko, Andrei. Sino ba siya? Kilala mo? Ang sabi ay f-fiancée daw siya ni
Mikhail.”

Muling nagtagis ang bagang ko nang sabihin ang huling mga kataga.
“If we’re talking about the same Vera here, then she’s surely the daughter of one
of the notorious crime organization in Russia,” may diin sa bawat salita ni Andrei
habang titig na titig sa akin. “She’s Mikhail’s ex girlfriend, Almira. She’s also
the reason why Mikhail killed Luciano’s only son.”

Mabilis na nagsalubong ang mga kilay ko sa mga impormasyon na inilalaglag ni

Andrei.

Kung ganoon ay isa rin mafia si Vera? Pero sandali... hindi ba at ang sinabi ni
Andrei ay ang matalik niyang kaibigan ang dahilan kung bakit siya naghihiganti kay
Luciano? Dahil pinatay ito ng anak niya?

Ano’ng kinalaman ni Vera? Ano ba talaga ang totoo?

“Andrei, ang sabi ni Mikhail noon ay ang kaibigan niya ang dahilan bakit niya
pinatay ang anak ni Luciano. Na sila ang nauna at gumaganti lang si Mikhail.”

Umigting ang panga niya, napapahilamos ang palad sa mukha at pagod akong tiningnan.

“You still have a lot of things to discover but yeah. That’s partly true...” sagot
niya sa malamig na boses. “But then Vera is the main reason why there is a bad
blood between these two organizations. She cheated on Mikhail and had a
relationship with Luciano’s son...” may pinalidad na wika niya. “The war is all
about betrayal, Almira.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 33

“But then Vera is the main reason why there is a bad blood between these two
organizations. She cheated on Mikhail and had a relationship with Luciano’s son...”

Mahigpit na kumuyom ang mga kamao ko habang wala sa sariling nakatitig sa kawalan.
Kanina pa natapos ang pag-uusap namin ni Andrei pero hindi pa rin nawawala sa isip
ko ang mga rebelasyon niya. Paulit ulit na para bang isang sirang plaka.

“The war is all about betrayal, Almira.”

Sarkastiko akong natawa sa mga huling kataga ni Andrei... at galit para kay
Mikhail. Kung ganoon pala ay nagsinungaling siya sa akin. Sinabi niyang ang matalik
na kaibigan niya ang dahilan kung bakit siya gumaganti kay Luciano. Iyon pala ay
dahil kay Vera.

Si Vera ang pinagmumulan ng lahat ng galit ni Mikhail. Siya ang ugat ng gulo ng
dalawang organisasyon. At ngayon ay magkasama pa sila sa iisang bahay? Ikakasal pa?

Kalokohan. Hindi ko siya hahayaan ikasal sa iba hangga’t nabuhuhay ako. Hindi rin
naman ‘yon pupuwede dahil labag ‘yon sa batas. Alam kong makapangyarihan sila at
magagawa nilang suwayin ang kahit na ano pa man pero hindi pa rin ako papayag.

At saka hindi ba at niloko siya nito? Kasama rin ba ‘yon sa mga bagay na hindi niya
naalala?

Marahil. Kung naaalala niya at may ideya na siya, siguradong hindi niya hahayaan na
dito tumira ang Vera na ‘yon.

Sunod-sunod na putok ng baril ang narinig ko. Mabilis akong napatayo at luminga.
Malakas pa rin ang ulan, maging ang kulog ay sumasabay rin doon.

Sinulyapan ko si Nikolai. Mahimbing pa rin itong natutulog. Natahimik at nawala ang

ingay mula sa putok ng mga baril.

Hindi maiwasan na bumilis ang tibok ng puso ko. Naglakad ako palapit sa pintuan.
Dinala ko ang kamay sa metal na seradura. Kumalat ang lamig nito sa palad ko at
pinihit ito.

Marahan kong hinila ang pinto habang nakatungo. Nang mag-angat ng mga mata ay
bumungad sa akin ang may kadilimang pasilyo. Isang dim light lang ang mayroon at
hindi iyon sapat para bigyang liwanag ang buong lawak nito.

Lumabas ako, nagbabakasaling may makikitang tao pero wala. Kahit mga kasambahay ay
hindi ko nakikita. Maaga pa naman. Imposibleng natutulog na kaagad sila.

Nakarating ako sa pasimano ng hagdan. Iginala ko ang mga mata sa unang palapag.
Isang chandelier lang ang nakabukas sa mismong gitna ng sala. Bukod doon ay wala
na.

Mabilis na dumaan sa sala ang liwanag mula sa kidlat. Ilang segundo lang at
dumagundong naman ang malakas na kulog. Nanatili akong nakatitig sa ibaba, hindi
nagawang matinag.

Sunod-sunod na putok ng baril ang muling narinig ko. Lumingon ako sa bandang kaliwa
sa ibaba dahil doon nanggagaling ang ingay.

Bakit may putukan? May gulo ba? Kung mayroon man, sana ay nagkagulo na rin dito sa
loob ng bahay. Kaso ay wala. Tahimik ang paligid na para bang wala namang
nangyayari.

Gumalaw ako mula sa kinatatayuan at maingat na bumaba ng hagdan. Pinaglandas ko ang

mga kamay sa barandilya.

Pagsayad ng mga paa ko sa sahig ay sinundan ko ang pinanggagalingan ng putok.

Masiyadong malaki ang bahay na ito at may posibilidad na maligaw ako. Sinusunod ko
lang rin ang bulong ng isip kung saan dapat ako lumusot.

Nakarating ako sa isang sliding door kung saan tanaw ang malawak na pool area.
Malakas pa rin ang ulan at nawala na ang tunog ng baril. Wala rin ako nakikitang
tao o kakaiba sa gawing iyon. Kahit saan ako tumingin, walang mali.

“Saan galing ang mga putok ng baril?” bulong ko sa sarili, malakas ang loob na
walang gulo na nangyayari sa mga oras na ito.

Ilang sandali pa akong nanatiling nakatayo doon, nagmamasid. Nang wala nang mapala
ay tumalikod na ako.

Ganoon na lang ang panglalaki ng mga mata ko nang bumungad sa akin si Mikhail na
nakatayo sa harapan ko. Walang bahid ng kahit anong emosyon ang mukha niya, madilim
ang mga mata habang titig na titig sa mga mata ko.
“M-Mikhail...” tawag ko, mabilis ang tibok ng puso.

Ilang taon akong nangarap na sana ay makaharap ko ulit siya nang ganito kalapit.
Kahit pa sinasabi nila sa akin nang paulit ulit na wala na siya, hindi pa rin ako
tumitigil sa pagbuo ng imahinasyon na magkikita ulit kaming dalawa.

Sa kahit na anong asperto, sitwasyon o lugar. Kahit sa paanong paraan pa...

magkikita ulit kami.

Hindi ako binigo ng tadhana. Nagkita ulit kami. Nagkaharap. Kahit pa hindi niya na
ako nakikilala.

Walang salitang namutawi sa bibig niya. Malalim ang bawat titig niya sa akin na
para bang pinag-aaralan niya ang bawat parte ng mukha ko. Tila sinasaulo.

Dinala niya ang kamay sa pisngi ko. Mariin akong napapikit sa init na dulot ng mga
palad niya. Para akong ibinalik sa mga panahon na kakakilala pa lang namin.

Pigil ang aking hininga, ramdam ko ang paghaplos ng hinlalaki niya sa aking labi.
Nagmulat ako, nagtama ang mga mata namin.

Nagliwanag ang kulay abo niyang mga mata dahil sa kidlat mula sa labas. Mas lalo
kong nasilayan kung gaano ito kadilim... kung gaano ito kalalim.

“Your lips...” bulong niya sa napapaos na boses. “They feel familiar.”

Hindi ako nakasagot, hinayaan lang ang sarili na pagmasdan siya. Nagpatuloy siyang
damahin ang labi ko. Wala siyang narinig na kahit anong salita mula sa akin. Hindi
ko siya pipilitin na alalahanin ako.

Nasisiguro kong kusa niya akong maaalala at hindi kailangan pilitin. Nakakalimot
ang isip. Hindi kailanman ang puso.

Mula sa paninitig sa aking labi ay nag angat siya ng tingin sa mga mata ko. Sinakop
ng isang kamay niya ang aking pisngi. Itinagilid niya ang ulo at walang salitang
siniil ng halik ang labi ko.
Kusang pumulupot ang mga kamay ko sa batok niya at sinuklian ang lalim at diin ng
mga halik niya. Ramdam ko ang pagsiklab ng kuryente sa aking dibdib. Maging ang
pagkabuhay ng mga paru-paro sa aking sikmura ay muli kong naramdaman matapos ang
ilang taon na pananahimik.

Marahan niya akong isinalya sa sliding door habang patuloy akong sinisiil ng mainit
na halik. Ang kamay niya ay nasa bewang ko, ang isa naman ay patuloy sa paghaplos
sa aking pisngi.

Unti-unting bumagal ang halik niya hanggang sa tuluyan na itong huminto. Kusang
naghiwalay ang mga labi namin. Tumungo ako, hinahabol ang hininga. Sumayad ang labi
niya sa aking noo, bawat pagdampi ng mainit niyang hininga ay nagagawang pabilisin
ang tibok ng puso ko.

“Having you this close feels familiar, too...” muling bulong niya na ikinaangat ko
ng tingin sa kaniya. Naglapat ulit ang mga mata namin, mas lalo siyang nagmukhang
seryoso. “Who really are you that my mind dared to forget?” Pinatakan niya ako ng
halik sa labi, sandali lang iyon at puno ng gaan. “Sino ka sa buhay ko?”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 34

Nagsukatan kami ng titig ni Mikhail. Nananatili pa rin nakadikit ang likod ko sa

sliding door. Habang siya, nakatayo pa rin sa harapan ko at halos wala nang
distansiya.

Aaminin kong iba pa rin sa pakiramdam ang matitigan niya sa madilim na paraan kahit
pa nakasanayan ko na ito noon. Sa ilang taon na lumipas na hindi ko siya nasilayan,
tila bago sa akin ang lahat.

“Wala kang maalala pagdating sa akin?” tanong ko habang titig na titig sa mga mata
niya. “Kahit kaunti?”
“I’m having flash backs these past few weeks. I’m in an island with a woman. She’s
faceless though...” he sighed, his teeth slightly pulling his lower lip. “Are you
that woman?”

“Ako lang ang babaeng nakasama mo sa isla, Mikhail. Walang duda. Ako ‘yon.”

Itinuon niya ang mga palad sa sliding door, tila ako ikinukulong. Bumaba ang
madidilim niyang mga mata. Hindi nagtagal at umayos siya ng tayo para abutin ang
kamay ko. Hinaplos niya ang wedding ring namin na hindi ko inalis sa daliri ko ni
minsan. Mariin niya ‘yong tinitigan.

Binawi ko ang kamay mula sa pagkakahawak niya. Walang salita kong hinubad ang
singsing at ibinigay ‘yon sa kaniya. Walang emosyon ang mukha niya nang kunin niya
ito.

“Nariyan ang initials nating dalawa at kung kailan tayo ikinasal. May pruweba kung
sakaling magduda ka.”

Hindi gumawa ng kahit anong reaksyon ang gwapo niyang mukha. Sa lumipas na mga taon
ay walang nagbago sa kaniya bukod sa mas lalo siyang naging gwapo. Mas lalo siyang
nagmukhang mapanganib.

“We are married...” bulong niya habang nakatitig pa rin sa singsing.

“Hanggang ngayon. Kasal pa rin tayo hanggang ngayon, Mikhail...” may diin na sabi
ko. “Kaya hindi ka puwedeng magpakasal sa iba.”

“Not planning to.”

Walang balak? Fiancée niya nga si Vera, hindi ba?

“Sino si Vera kung ganoon?”

Nag-angat siya ng tingin sa akin. Tinitigan niya ako sa mga mata, matalim at
seryoso ang mga ito.
“An enemy...”

Inabot niya ang kamay ko at marahang isinuot ang singsing pabalik sa aking daliri.
Pakiramdam ko ay bigla akong ibinalik sa araw ng pag-iisang dibdib namin.

“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ko. “Paanong kaaway? Hindi ba at fiancée mo
siya? Dito na nga siya nakatira-”

“I’m no one’s fiance. I am already taken by the woman in that certain island,
right?” humakbang siya palapit sa akin hanggang sa wala na kaming distansya mula sa
isa’t isa. “And that woman is no other than you.”

Pigil ko ang aking hininga nang lumapat ang kamay niya sa bewang ko. Idinikit niya
ang noo sa aking noo habang titig na titig sa mga mata ko.

“I can’t remember you yet...” bulong niya sa akin, ang tungki ng mga ilong namin ay
halos na nagtatama na sa sobrang lapit namin. “But the feeling you’re giving me
right now tells me that I already know you for too long.”

“Hanggang saan ang maayos na ala-ala mo, Mikhail?”

“Vengeance. Anger for the person who killed my Consigliere.”

Kung ganoon ay naaalala niya ang bagay na ‘yon. Pero naaalala niya rin kaya na si
Vera ang ugat ng gulo na mayroon sila ni Luciano ngayon?

“Death for Vera Anastasia Volkov.”

Umawang ang labi ko sa naging huling kataga na ‘yon ni Mikhail. Mariin siyang
nakatitig sa akin, tila pinagmamasdan ang reaksyon ko.

“Bakit? Ano’ng kasalanan ni Vera?” tanong ko, nagkunwaring wala pang alam sa bagay
na ‘yon.
Umiling siya saka bumuntonghininga. Tumungo siya ng ilang sandali bago muling nag-
angat ng mga mata sa akin. Sa itsura niya, halatang ayaw niyang pag-usapan namin
ang tungkol kay Vera.

Hindi ko siya pipilitin. Alam kong may tamang panahon para pag-usapan ‘yon. Pero
aaminin kong gumaan ang puso ko nang marinig mula sa kaniya na gusto niyang mamatay
si Vera. Sa mga oras na ito, nasisiguro kong hindi niya nalimutan ang ginawang
pangloloko sa kaniya ng dating kasintahan.

Ang tanging nasa isip ko na lang ay kung bakit narito si Vera... at kung ano ang
plano niya rito.

“I badly want to remember you, Almira...” aniya habang ang labi ay dahan-dahan
dumadausdos pababa sa panga ko. “Make me remember how fucking crazy I was for you
before.”

Kusang pumikit ang mga mata ko nang maramdaman ang pagdampi ng mainit niyang
hininga sa aking katawan. Pumulupot ang mga kamay paikot sa kaniyang leeg at
kinagat ang aking labi.

Hindi ko lubos inakala na muli kong maramdaman ang mga halik at haplos niya sa
katawan ko. Pakiramdam ko ay nagsisimula pa lang ulit kami.

“Show me the reasons why your arms suddenly feels like home...”

Dumausdos ang labi niya sa aking leeg patungong collar bone ko. Dumiin ang yakap ko
sa kaniya, ang mga kuko ay bumabaon na sa kaniyang balat. Mahinang halinghing ang
kumawala sa lalamunan ko nang paglandasin niya ang mga palad sa umbok ng dibdib ko.

Sa isang mabilis na galaw ay nagawa niyang ipaloob ang kamay sa gitnang bahagi ng
mga hita ko. Halos bumaluktot ang mga daliri ko sa paa nang maramdaman ang mga
daliri niya doon at malayang humahaplos.

“Tell me you have the full control over me before,” napapaos na bulong niya habang
patuloy sa paghalik. “Coz I won’t believe you if you would say no when all I want
to do right now is to worship you.”

“M-Mikhail...” tawag ko, hinahabol na ang hininga dahil sa pinaghalong apoy at

kuryente na dulot ng mga halik niya.
“Yes, baby?”

Ipinasok niya ang daliri sa pagkababae ko. Tumingala ako, mariing pumikit nang
maghari ang sensasyon sa buong pagkatao ko.

“Ah! Mikhail!”

Mula sa mabagal at maingat na galaw ng mga daliri niya ay naging mabilis ito at
mapaghanap. Ibinalik niya ang labi sa mga labi ko at marahas akong hinalikan habang
ang mga daliri ay sumasabay rin sa pagkilos sa ibabang bahagi.

“Damn it! This is better than my flash backs, huh?”

Mas lalo pang humigpit ang kapit ko sa kaniya nang maramdamang nalalapit na ako.
Kasabay ng malakas kulog ay ang pag-abot ko sa dulo. Literal akong nanginig sa mga
daliri niya. Kung hindi lang niya ako hawak ay siguradong bumagsak na ako sa sahig.

Mabilis niyang inalis ang daliri sa bandang iyon nang hawakan niya ang likod ng mga
tuhod ko at pangkuin ako paalis doon.

Maingat niya akong inihiga sa ibabaw ng counter malapit doon. Madilim at tanging
ang paminsan minsan na kidlat lang nagbibigay liwanag sa amin. Sandali kong
nasilayan ang lalim ng mga mata niya habang nakatitig sa akin. Hinawakan niya ang
kamay ko at dinala sa tapat ng dibdib niya kung saan naroon ang kaniyang puso.

“This can feel you,” aniya sa seryosong tono. “Please help me remember the woman I
fell in love with.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 35
Marahang hinila ni Mikhail ang suot kong pantalon at hinayaan itong mahulog sa
sahig. Doble ang naging dilim ng mga mata niya habang nakatitig sa akin.
Pinaglandas niya ang daliri sa gitnang bahagi na ‘yon kung saan natatakpan ng
puting underwear. Halos kumulot ang mga daliri ko sa paa dahil sa kiliti at
kuryente na dulot noon.

Nakipagsukatan ako ng titig sa kaniya. Lumipas man ang ilang taon, wala pa rin
nagbago sa aming dalawa. Hindi niya man ako naaalala, ang paraan ng paghalik at
paghaplos niya sa akin ay walang pagbabago. Naroon pa rin ang apoy. Mas pinag-alab.
Mas higit ang pananabik.

Hinaplos niya ang hita ko. Nagtaasan ang aking mga balahibo dahil sa pagkarahan
noon. Ramdam ko ang unti-unting pagkabasa ng pagkababae ko sa bawat pagsayad ng
daliri niya roon.

“M-Mikhail...” naghihirap ang tono ng boses na sabi ko.

Hinawakan niya ang magkabilang bewang ko at marahas akong hinila palapit sa kaniya.
Ramdam kong kaunti na lang ay mahuhulog na ako mula sa ibabaw ng counter pero alam
kong hindi ‘yon mangyayari lalo na at nakaharang siya sa akin.

Itinaas ni Mikhail ang dalawang binti ko at mas ibinuka ito. Halos umangat ang
likod ko mula sa pagkakahiga nang yumuko siya at paglandasin ang dila sa aking
pagkababae.

Wala akong ibang nakapitan kung hindi ang buhok niya. Sa kabila ng suot na
underwear ay ramdam na ramdam ko ang init ng kaniyang dila.

Pilit kong pinagdidikit ang mga binti ko sa kabila ng katotohanang nasa pagitan
noon ang mukha niya. Pakiramdam ko ay sa ganoong paraan lang ako makakakuha ng
lakas dahil unti-unti na akong nanghihina. Nga lang, masiyadong mahigpit ang
pagkakahawak ni Mikhail sa mga binti ko.

“Mikhail, please...”

“Please what?”
“Wala akong m-makapitan.”

Narinig ko ang matunog niyang ngisi. “Better. I want you to feel helpless right
now, Almira.”

Nagpatuloy sa paghagod ang dila niya. Ramdam kong malapit ko na ulit marating ang
dulo ngunit bago pa man mangyari ‘yon ay umahon na siya at tinitigan ako sa mga
mata, mapang-asar.

Ngumuso ako. “Bakit ka tumigil?”

“Save it. I want your next orgasm to be mind blowing.”

Buong rahas niyang pinunit ang underwear ko dahilan para manglaki ang aking mga
mata. Tumaas ang labi niya habang nakatitig sa pribadong parte na ‘yon. Muli niya
itong hinaplos, puno ng ingat na tila ba isa itong mahalagang bagay.

“A fucking gem. Can’t believe I have missed this throughout the fucking past
years...” nag-angat siya ng mga mata sa akin. Puno iyon ng pagnanasa. “I am such a
lucky bastard to own this, huh?”

Hindi ako sumagot. Nakipagtitigan lang ako sa mga mata niya. Sa simpleng paraan ng
paglapat ng mga mata niya sa akin ay tila dinadala na ako sa ibang dimensyon.

Hinawakan niya ang mga kamay ko at maingat akong hinila paupo. Nasa pagitan siya ng
mga hita ko, ang magaspang na tela ng pantalon ay bahagyang humahaplos sa
pagkababae ko. Wala pa man ay para na akong nababaliw sa paghihintay na muling
maramdaman ‘yon.

Gumapang ang mga kamay niya sa bewang ko. Awtomatikong pumulupot ang mga kamay ko
sa kaniyang batok. Siniil niya nang mainit na halik ang labi ko. Sandali lang ‘yon
at kaagad na itong iniwan para halikan ako sa panga pababa sa aking leeg.

Itinabingi ko ang ulo, nakapikit ang mga mata.

“I want to fuck you all night,” napapaos na bulong niya sa akin habang patuloy sa
paghalik. “Would you let me?”
“Hindi nagpapaalam sa akin ang dating Mikhail.”

“Sa susunod, hindi na.” Matunog siyang ngumisi. “I’m just making sure you won't get
scared of me...” Marahan niyang kinagat ang balikat ko na ikinahigpit ng
pagkakahawak ko sa kaniya. “Every part of your body will be sore until you beg me
to carry you coz you won’t be able to walk.”

“Hindi mo gagawin ‘yan.”

“Trust the man who’s been celebating since he got out from the hospital. That’s
already fucking years ago.”

Kung ganoong ay walang nangyayari sa kanila ni Vera? Sinabi niyang hindi dito
nakatira ang babae pero hindi pa rin maiaalis sa isip ko na baka sa mga nakalipas
na taon na hindi niya ako naalalaa, may nangyayari.

“Brace yourself, Almira.” madiing bulong niya bago ako hinawakan ang puwetan ko at
marahas akong iniangat.

Kusang pumulupot ang mga binti ko sa bewang niya. Siniil niya ako nang mainit na
halik sa labi habang nararamdaman ko ang paggalaw namin.

Mas mapaghanap ang bawat halik niya sa mga oras na ito, tila parehas kaming
nasasabik sa isa’t isa.

Buhat niya pa rin ako hanggang sa umakyat kami ng hagdanan, hindi pa rin napuputol
ang paghahalikan. Pagkarating pa lang ng pangalawang palapag ay isinalya niya na
ako sa pader sa hallway. Mas lalo niya akong iniangat hanggang sa ang ulo niya ay
nasa lebel na ng dibdib ko.

Kahit sa dilim ng lugar at kaunting liwanag na mayroon kami, nagawa ko pa rin

masilayan ang mga ugat sa kamay at braso niya na tila ba buhay na buhay habang
walang kahirap hirap akong iniaangat.

Ibinalik niya ang labi sa akin bago ako inalis mula sa pagkakasalya sa pader.
Ramdam ko ang dila niya sa loob ng aking bibig, pilit nanghihimasok. Nagwawala.
“Fuck. Kissing you like this makes me already want to come in my pants.” bulong
niya sa pagitan ng mga labi namin.

Sinipa niya ang isang pintuan pabukas. Sinipa niya rin ito pabalik nang makapasok
kami. Ilang malalaking hakbang lang mula sa kaniya at naghiwalay na ang mga labi
namin. Kasabay noon ay ang paglapat ng likod ko sa kama dahil sa pagbalibag niya sa
akin.

Bahagya akong bumangon at itinuko ang mga siko sa mattress. Hindi ko na nagawa pang
pagmasdan ang kwartong kinaroroonan namin dahil sa kaniya lang mismo nakatuon ang
atensyon ko.

Titig na titig ako sa kaniya habang pinagmamasdan siyang maglakad palapit sa akin.
Mula sa batok ay hinila niya ang suot na itim na t-shirt. Bumungad sa akin ang
katawan niya na tila ba mas naging perpekto pa sa lumipas na mga taon. Maganda
naman na ang katawan niya noon... pero mas lalo ngayon.

Saka ko lang rin napansin ang tattoo niya sa braso na wala naman dati. Isang
tigre... na nakapulupot sa katawan ng isang dragon.

Ang tunog ng bakal ng sinturon ang pumukaw sa atensyon ko mula sa tattoo. Nagbaba
ako ng tingin at nakitang kinakalas na ni Mikhail ang sinturon niya hanggang sa
tuluyan na itong hilahin paalis sa pantalon niya.

Wala sa sarili kong kinagat ang ibabang labi nang masilayan ang ilang ugat na para
bang buhay na buhay sa bandang puson niya.

“Eyes up...” malalim ang boses na sabi ni Mikhail. Nagtamang muli ang mga mata
namin. “Move forward.”

Para akong isang alipin na sunud-sunuran sa kaniya. Wala pang ilang segundo ay nasa
dulo na ako ng kama, nakaluhod sa harapan niya habang siya ay nakatayo.

Tiningala ko siya. Madilim ang mga mata niya habang nakatitig sa akin. Nagkaroon ng
sariling buhay ang mga kamay ko at dinala ito sa dibdib niya. Marahan kong hinaplos
ito pababa.
Narating ko ang butones ng pantalon niya. Muli ko siyang tiningnan.

“Do whatever you want.” sabi niya na para bang alam niya kung ano ang tumatakbo sa
isip ko.

Nakaramdam ako ng pagkasabik. Itinuon ko ang mga mata sa butones ng pantalon niya
at kinalas ito. Pinaghiwalay ko ang dalawang hangganan. Bumungad sa akin ang ilang
pinong balahibo sa bandang puson niya.

Mas lalo akong nasabik. Sa napakaraming beses na may nangyari sa amin noon ay hindi
niya ako hinayaan na gawin ito. Siya lagi ang dominante. Sunud sunuran ako palagi.
Wala akong reklamo doon.

Hinila ko pababa ang zipper ng pantalon niya. Nahigit ko ang hininga nang dumaplis
ang mga daliri ko sa pagkalalaki niya. Nanuyo ang lalamunan ko habang tinititigan
ito. Masiyadong nagmamalaki. Hindi pa rin talaga ako nasasanay kahit na ilang beses
ko na itong nakita at naramdaman noon.

Hinaplos ko ito at nag-angat ng tingin kay Mikhail. Pansin ang pag-iigting ng mga
panga niya habang nakatitig sa ginagawa ko. Ramdam ko rin ang pagbigat ng kaniyang
hininga na para bang nagpipigil.

“Puwede kong gawin?” tanong ko sa kaniya.

“Did I already ask you to do that before?” puno ng awtoridad ang boses niya.

Umiling ako. “Ito ang unang beses na gagawin ko ito.”

“Why?” tanong niya, ang kamay ay humihimas sa aking dibdib. Walang kahirap hirap
niyang napakawalan ang mga ito mula sa suot kong bra. “Why do you want to do it?”

“Gusto ko maranasan. Wala naman sigurong masama dahil... asawa kita.”

Tumaas ang sulok ng labi niya. “Fire away. Just don’t bite it.”
Natawa ako. Itinuon kong muli ang mga mata sa pagkalalaki niya. Nagsawa sa
paghaplos, hinawakan ko garter ng brief niya at unti-unti itong hinila pababa
hanggang sa itaas ng hita. Sapat lang para mapakawalan ko ang kabuuan niya.

Mariin kong nakagat ang labi nang harap-harapang pumitik sa akin ang kalakihan
niya. Buhay na buhay, mamula mula ang ulo habang ang pinakatuktok ay medyo basa
rin. Maging ang mga ugat doon ay tila ba namamaga.

Hinaplos ko ang tuktok kung saan may kaunting basa. Narinig ko ang mariing ungol ni
Mikhail. Nang tingnan ko siya ay nakatingala na siya habang mariin pa rin sa pag-
igting ang mga panga.

Sinakop ng kamay ko ang pagkakalaki niya pero hindi naging sapat. Pakiramdam ko ay
lumiit ang kamay ko nang hawakan ko ‘yon. Hindi kaya ng isa lang. Kailangan dalawa.

Marahang nag-angat baba sa paghaplos ang mga kamay ko habang nakatingala sa kaniya.
Nagbaba siya ng tingin sa akin. Kasabay ng pagtatama ng mga mata namin, inilapit ko
ang bibig sa pagkalalaki niya at pinaglandas ang dila sa tuktok noon.

“Damn it!” malutong na mura niya, ang kamay ay mabilis na napahawak sa likod ng ulo
ko.

Nakaramdam ako ng pagkakuntento sa nakikitang reaksyon niya. Para bang tama ang
ginagawa ko.

Unti-unti ko ‘yong ipinasok sa bibig ko, ramdam ang init doon. Sa bawat paglabas-
masok noon sa aking bibig ay siya ring paghigpit ng kapit ni Mikhail sa akin.

Hindi ako eksperto sa ganito kaya naman nakuntento na ako sa mabagal na galaw.
Punong puno ng kamunduhan ang mga mata ni Mikhail habang nakatitig sa akin.

“Baby, I’m not gonna cum in your mouth,” bulong niya, tila nahihirapan. “I don’t
want that.”

Siya na ang kusang humugot paalis ng pagkalalaki niya mula sa aking bibig. Tuluyan
niya nang hinubad ang saplot niya sa katawan. Siniil niyang muli ng halik ang labi
ko habang unti-unti akong umaatras pabalik sa kama. Kinubabawan niya ako, ang mga
hubad naming katawan ay magkalapat na.
Dinama ng mga palad ko ang likod niya habang ang kaniyang labi ay bumababa sa aking
leeg. Pagkarating sa dibdib ay mabilis niyang pinaglandas ang dila sa umbok noon.

“Ah!” mahinang ungol ko nang maramdaman ang nakakalasong kuryente dulot ng naging
galaw niyang ‘yon.

Pinagsawa niya ang sarili sa aking dibdib bago umangat mula sa pagkakadagan sa
akin. May kung ano siyang inabot sa ibabaw ng bed side table niya.

Nagsalubong ang mga kilay ko nang makita ang isang itim na kurbata sa kamay niya.

“Para saan ‘yan?”

Umangat ang gilid ng labi niya. “Up for a little bit of spice?”

Hindi pa man ako nakakasagot ay itinaas niya na ang dalawang kamay ko. Ganoon na
lang ang panglalaki ng mga mata ko nang mahigpit niyang itali ang mga ito sa kanto
ng kama.

“Mikhail!” tawag ko. “Bakit mo ako tinali?”

“Feel the pleasure of holding on to nothing as I fuck your brains out.”

Hindi niya na ako hinintay pang sumagot at itinaas na ang dalawang binti ko.
Isinampay niya ang mga ito sa kaniyang balikat bago ipinosisyon ang sarili.

Halos mapasigaw ako nang marahas niyang ipasok ang sarili. Humigpit ang hawak niya
sa magkabilang bewang ko habang naglalabas masok. Hindi ko na alam kung saan ko
ipapaling ang ulo. Nakakadagdag prustrasyon pa na hindi ko siya magawang kapitan!

“M-Mikhail...” tawag ko, hinihingal dahil halos sumayad na ang ulo ko sa headboard
dahil sa rahas ng bawat pagpasok niya.
“Harder, baby?” napapaos na tanong niya.

Triple ang naging bilis at agresibo ng bawat galaw niya. Pulang pula na ang leeg
niya pababa sa kaniyang dibdib habang mariing nakatitig sa akin.

Sa gitna nang mga galaw niya ay nagawa niyang kalasin ang tali dahilan para
maramdaman ko ang panghihina ng mga bisig ko.

Hindi pa man ako nakakabawi ng lakas nang iangat niya ako at ilipat paibabaw sa
kaniya. Siya na ngayon ang nakahiga habang ako ay nakaupo sa pagkalalaki niya.

“Ride on me. Give me a good fuck.” aniya sa pugtong hininga.

Ipinosisyon ko ang mga binti, mas lalo itong ibinuka habang ang mga kamay ay nasa
likuran ko, nakatuon sa mga hita niya.

Unti-unti kong itinaas-baba ang sarili mula sa pagkalalaki niya, ang mga kamay niya
ay nakahawak sa aking bewang at tila ginagabayan ako.

“Ah, shit. This is much better.”

Napuno ng mga halinghing namin ang buong kwarto. Ang mabagal na galaw ko ay naging
marahas na rin. Wala akong magawa kung hindi ang tumingala habang mariing
nakapikit, dinadama ang nalalapit na pagkarating sa tuktok.

“M-Mikhail... malapit n-na...”

“I know. Come with me, Almira.” hinihingal na sagot niya.

Naging hudyat ang mga salita niyang iyon para tuluyan ko nang marating ang dulo.
Hinayaan ko ang sariling bumagsak sa dibdib niya at mahigpit na kumapit sa kaniya.

Ipinagpatuloy ni Mikhail ang galaw, mas marahas... mas mabilis. Sa huling tatlong
pagpasok niya, ramdam ko ang pagkalat ng init sa aking kaloob looban habang
pinapakinggan ang sunod-sunod niyang mura.

Ang apoy ay unti-unting humupa. Nanatili ako sa ibabaw niya. Pumulupot ang mga
kamay niya sa bewang ko at mahigpit akong niyakap. Naramdaman ko ang paglapat ng
labi niya sa ibabaw ng aking ulo bago hinaplos ang mahabang buhok ko.

“We’ll talk later...” bulong niya sa akin. “I want to meet my son first.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 36

“No man after me?”

Umiling ako sa tanong na ‘yon ni Mikhail. Nakahiga ako sa dibdib niya habang siya
ay marahang hinahaplos ang buhok ko. Ilang beses pang may nangyari sa amin at
aaminin kong medyo nasasaktan na ako s bandang iyon.

Nagdesisyon kaming mamaya na magtungo sa kwarto kung nasaan si Nikolai. Sinilip ko

ito kanina at nakitang tulog pa rin.

Hindi ko inaasahan na ganito ang magiging estado namin ni Mikhail matapos nang muli
naming pagkikita.

Ang inaasahan ko, magiging malamig siya sa akin dahil hindi niya ako kakilala. Sa
inaasta niya, parang kilala niya na ako. Parang natatandaan niya na ako.

Pero hindi ba at sinabi niyang nagkakaroon na siya ng mga flashback? Nga lang ay
wala akong mukha roon.

“Hindi kailanman ako nagkaroon ng iba maliban sa’yo kahit pa palagi nilang sinasabi
na patay ka na.”
Nagdikit ang mga kilay niya. “Sinong sila?”

“Si George at Andrei. Pero umamin naman si Andrei na nagawa nilang ilihim ang totoo
sa akin para na rin sa kaligtasan ko-”

“Why? Are you in danger?”

Wala nga talaga siyang naaalala.

“Simula nang makilala at mahalin kita, Mikhail, naging kaakibat ko na rin ang
panganib.”

Hindi siya nagsalita. Iniyakap ko ang mga bisig sa dibdib niya at marahang pumikit.
Ramdam ko ang pagiging panatag ngayong nasa tabi ko na ulit siya. Nakakatawa lamg
na siya mismo ang panganib pero kapag kasama ko siya, ramdam kong ligtas ako.

“I’m sorry. I don’t know if that word still means anything to you but I really am.
May I know, baby, who told you that I’m still alive?”

“Si Andrei rin ang nagsabi. Ayaw niya pa umamin nung una pero kasi nakita kita sa
Romblon. Ikaw ‘yon nasa isla, hindi ba?”

Hindi siya kaagad sumagot. Nag angat ako ng tingin sa kaniya at nakitang nakatuon
ang mga mata niya sa kawalan, nag-iigting ang mga panga.

“It was me. I told you I am having flash backs these past few weeks where I was in
an island with a woman...” sabi niya. “Would you mind if I ask you to go back to
Romblon? Tayo ng anak natin.”

Kumunot ang noo ko, hindi maiwasan mabigla sa gusto niya. “Bakit kailangan natin
bumalik doon?”

Ibinalik niya ang tingin sa akin. Madilim ang mga ito at tila ba may malalim na
iniisip.
“I just want to collect the fragments of my memories. Going back there will surely
help me remember everything about you.”

Umayos ako ng upo at hinarap siya. Mataman siyang nakatitig sa akin. Hindi ko alam
kung bakit iba ang pakiramdam ko sa gusto niya. O, masiyado lang siguro akong
naghihinala. Pero ano’ng dahilan para maghinala ako?

Pakiramdam ko kasi... may iniiwasan siya.

“Pero paano si Vera-”

“What about her?”

Bumuntonghininga siya, tila hindi na gusto pang pag-usapan ang tungkol doon.

“Kung hindi mo siya fiancée, ano’ng dahilan at narito siya, Mikhail?”

“She’s a doctor. She’s the one who took care of me after that accident...”

Tumango tango ako. Nabanggit na sa akin ni Andrei ang tungkol doon. Na ito ang nag-
aalaga kay Mikhail dahil iyon rin ang gusto ng Mama niya. Pero gusto ko pa rin
marinig mula sa kaniya ang katotohanan.

“They thought all my memories are wiped out. I found out that Vera keeps on making
me drink some medicine to make my brain stop from recovering. My cousins knew that
it’s just a selective amnesia. It just so happened that my mind can’t remember you.
Huminto sa panahon na hindi pa kita nakikilala.”

Pakiramdam ko ay nagbuhol-buhol na sa utak ko ang bawat rebelasyon niya. Kung

ganoon, ang buong alam ni Vera ay wala siyang naalala. At paano niya nalaman na
pinaiinom siya ni Vera ng ibang gamot para huwag siya makaalala? Nahuli niya ba?

“Iyong tungkol kay Vera, paano mo n-nalaman?”

Huminga siya nang malalim. Kinabig niya ako palapit sa kaniya at iniangat paharap
sa kaniya. Awtomatikong bumuka ang mga hita ko. Ramdam ko ang kuryente na dumaloy
sa mga ugat ko nang sumayad ang pagkababae ko sa ibabaw ng matigas niyang tiyan.
Hinila niya ang puting kumot na nakatakip sa dibdib ko dahilan para lumantad ang
hubad kong katawan.

“I already knew that she’s up for something the moment I saw her in the hospital.
Have to tell you the truth but she’s my woman from the past. She cheated on me with
Luciano’s son, you know Luciano?”

Tumango ako. “Siya ang lagi mong kaaway noon. Siya rin ang dahilan kung bakit tayo
naaksidente, hindi ba?”

“Yes. It was just fine that she went to that bastard even if we’re still together.
I didn’t actually give a fuck. What made me want to kill them all is when they
killed Lukas, my Consigliere and my most trusted person.”

Kung ganoon ay tama talaga ang kwento ni Andrei.

“Hindi ka naghihiganti... dahil niloko ka ni Vera?”

Tumaas ang sulok ng labi niya at dinala ang kamay sa dibdib ko. Tinitigan niya ito,
mariin. Marahan niya itong hinaplos bago ako muling tiningnan sa mga mata.

“She’s not even worth it. What I had for her before was pure lust. Ang kaibigan ko
lang ang gusto kong ipaghiganti.”

Huminga ako nang malalim. “Bakit nila pinatay ang kabigan mo, Mikhail?”

“He was the one who found out that Vera was cheating on me with Luciano’s son. She
asked the bastard to kill Lucas for she’s afraid I would know the truth right
away.”

Natakot si Vera malaman ni Mikhail ang tungkol sa kalokohan niya kaya ipinapatay
niya ang kaibigan nito? Bakit niya ginawa kung gano’n? Bakit kailangan magloko kung
takot naman pala sa magiging kapalit?
“Bakit narito si Vera kung gano’n?”

“Luciano ordered her to be here and be a spy. It’s part of their plan. He is
blaming Vera for his son’s death. Hindi siya puwede tumanggi dahil alam niya hawak
siya nito sa leeg.”

Umiling ako, hindi makapaniwala sa mga naririnig. “Paano mo nalalaman ang lahat ng
iyan?”

“I have my eyes on them. I need to pretend that I can’t still remember anything
from the past. That I’m still vulnerable. I have to catch them on act, Almira...”
aniya sa malalim na boses habang nakatitig sa akin. “If it ever happens that I
treat you rude, know that she’s around...” Dumukwang siya palapit sa akin at
pinatakan ako nang mariing halik sa labi. Itinuon niya ang noo sa akin at tinitigan
ako. “We have to be careful. I have to protect you and our son.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 37

Naging palaisipan sa akin kung bakit sa dami ng doktor na puwedeng mag-alaga kay
Mikhail, si Vera pa talaga.

Wala bang iba?

“Malapit si Mama at Vera. Since they knew that I can’t remember anything, they took
that advantage to control me.”

“Wala bang ideya ang Mama mo sa ginawa ni Vera sa’yo? Na niloko ka niya?”

Tumaas ang sulok ng labi niya habang isinusuot ang pantalon. Malapit nang sumikat
ang araw. Bago pa man magising si Nikolai, nagdesisyon kaming magtungo na doon.
“None. I don’t like sharing stories with her. Maging kay Papa ay hindi ako
nagsasabi. But I know he already knew it. Can’t hide anything from him.”

Tumayo ako mula sa kama at huminga nang malalim. Naglakad ako malapit sa malaking
vanity mirror at tinitigan ang sarili ko. Medyo mahapdi ang gitnang bahagi ng mga
hita ko dahil tinotoo ni Mikhail ang sinabi niyang hindi niya ako titigilan.

Isa pa sa mga senyales na pilit kong binabaliwala pero nagsusumiksik pa rin sa isip
ko. Kung hindi niya ako naaalala, normal lang ba na makipagtalik siya nang paulit
ulit sa isang babae na ni ang itsura ay hindi niya magawang mahagilap sa isip niya?

“Hindi ba nagsasabi ang Papa mo sa Mama mo?” wala sa sariling tanong ko habang ang
isip ay abala sa kung saan.

“No. They’re not the typical couple.”

Nilingon ko siya. Naglalakad na siya palapit sa akin, ang mga mata namin ay
magkalapat. Matiim siyang nakatitig. Ganoon rin ako sa kaniya.

Hindi mo pa ba talaga ako naaalala, Mikhail?

Niyakap niya ako sa bewang, ang baba ay nasa ibabaw ng balikat ko — bagay na
palaging ginagawa niya sa akin noon.

“What did you tell our son during the time I was gone?”

“Sinabi kong patay ka na.”

“Uh-huh. Did he ask for the reason why?”

“Aksidente. Hanggang doon lang. Hindi ko na sinabi pa ang ibang bagay dahil
masiyado pa siyang bata para maintindihan ‘yon.”

Humarap ako sa salamin. Nagtama ang mga mata namin sa repleksyon.

“Si George pala, kumusta na?”

Nagtaas siya ng kilay. “Why are you asking about him?”

“Gusto ko lang malaman.”

“He’s taking care of the other business.”

Tumango ako. “Bago kami magpunta dito ni Nikolai, may humarang na mga sasakyan sa
amin. Balak kaming ilipat sa ibang kotse pero may tumulong sa amin. Hindi ko
kilala. Naiiba ang salita kesa sa inyo. Umalis rin kaagad at pagkatapos ay nakita
ko si George. May pakiramdam akong si Luciano ang may pakana noon.”

Ramdam ko ang paninigas ng katawan ni Mikhail. Sinubukan ko pag-aralan ang reaksyon

niya ngunit hindi ko magawa. Wala akong mabasa. Masiyadong madilim ang mga mata
niya.

“Namukhaan mo sila?” tanong niya hindi kalaunan.

Umiling ako. “Nababalutan ng itim na tela ang mga mukha nila.”

Umigting ang panga niya, tila malalim ang iniisip dahil hindi na rin sumagot.
Umayos siya ng tayo at pinaharap ako sa kaniya. Mariin niya akong tinitigan sa mga
mata, nababakasan ng galit.

“Stay focus and alert.”

Iyon lang ang sinabi niya sa akin bago kami lumabas ng silid niya. Tinunton namin
ang kwarto kung saan naroon si Nikolai. Nang marahan kong buksan ang pinto ay
natanaw ko siyang matuwid na nakatayo sa bintana habang nakatingin sa labas. Nasa
likod ko si Mikhail at nakasunod lang.

Nilingon ko siya. Nasa kay Nikolai ang direksyon ng mga mata niya.
“Nikolai...” mahinahon na tawag ko.

Lumingon siya sa gawi ko at kaagad na ngumiti. “Mama...”

Gumalaw ang mga mata niya sa likuran ko. Nawala ang ngiting iyon sa labi niya.
Sinulyapan ko si Mikhail at mataman siyang nakatitig sa anak niya.

Huminto ako. Nagpatuloy sa paglalakad si Mikhail patungo kay Nikolai. Nang nasa
harapan na siya ng bata ay tiningala siya nito. Naupo si Mikhail sa harapan niya.
Naglebel ang mga mata nila.

Pakiramdam ko ay nakatingin ako sa iisang tao. Halos wala silang pinagkaiba

pagdating sa itsura. Para silang nananalamin.

Natawa si Mikhail habang titig na titig sa anak. Ginulo nito ang buhok ni Nikolai
at mabilis na kinabig para yakapin.

“You look exactly just like me.”

Tumingin sa akin si Nikolai, nagtatanong ang mga mata. Tumango ako at ngumiti. Tila
ba ‘yon lang ang hinihintay niya para yakapin pabalik ang sariling ama.

“Kilala mo na po ako?” tanong ni Nikolai habang ang mga bisig ay nakapaikot sa leeg
ni Mikhail. “Natatandaan mo na po ako?”

“My victory...” bulong ni Mikhail sa kaniya. “It’s not important if I can already
remember you or not yet. You are my son and that’s what only matters right now.”

Mas lalo pang humigpit ang yakap ni Nikola sa kaniya. Nahigit ko ang hininga nang
makita ang paggapang ng luha sa mga pisngi niya.

“Hindi na po kami maiiwan mag-isa ni Mama? Palagi ka na po naming kasama?”

Hindi nakasagot si Mikhail. Nag-iwas ako ng tingin dahil malakas ang pakiramdam ko
na marami pa kaming pagdadaanan para magkasama ng tuluyan.

Marami pang kaaway. Nasa paligid lang. Hindi pa nakakaalala si Mikhail at marami
pang dapat na punan sa isip niya.

Kung hindi pa nga ba talaga.

“I won’t make any promises right now, son. But when everything is already good for
your Momma and I, I’ll give you a complete family. For now, I only need you to be
safe...” bulong niya kay Nikolai sa malalim na boses. Puno iyon ng sinseridad.
“Trust me, Nikolai. I’m doing this for the both of you.”

“May tiwala po ako sa’yo, P-Papa...”

Tiningnan ko si Mikhail. Pumikit siya nang mariin matapos marinig ang paraan ng
pagtawag sa kaniya ni Nikolai. Umigting ang panga niya at mahigpit na niyakap ang
anak.

Alam ko kung gaano kasabik si Nikolai sa ama kaya naman madali lang para sa kaniya
ang tanungin ito. Wala na rin masiyadong tanong dahil bata pa siya at hindi rin
niya maiintindihan masiyado ang sitwasyon.

Inaya kami ni Mikhail na bumaba sa dining area para kumain ng almusal. Nag alala
akong makahalata ang mga taong narito pero sinabi niyang puro kasambahay lang ang
makakasama sa amin. Ang sabi rin niya ay hindi darating si Vera dahil may lakad daw
ito.

Malakas ang pakiramdam niyang may kinalaman kay Luciano ang lakad nito.

“Gusto mo nitong itlog?” tanong ko kay Nikolai habang nasa hapagkainan kami.

Tumango ito at kaagad kong nilagyan ng pritong itlog ang plato niya. Nahagip ng mga
mata ko si Mikhail na titig na titig sa amin, partikular kay Nikolai. May paghanga
sa mga mata niya.

Ngumiti ako. “Bakit?”

Umiling siya. “Nothing. It just that time flies so fast and he’s already three
years old...” huminga siya nang malalim. “Do you still have his baby pictures?”

“Oo. Nakatago sa bahay.”

Tumango siya. “Give me a copy, please.”

“Sige. May dala ako diyan sa wallet. Ibibigay ko na lang-”

“Sage?”

Napalingon ako sa likuran nang marinig ang boses na ‘yon. Napatuwid ako ng upo nang
matanaw si Vera na kapapasok lang sa entrada ng dining area. Nagtama ang mga mata
namin. Pansin kung paanong bigla iyong tumalim.

Sage? Iyon ang tawag mo sa asawa ko?

“What are you doing here, Vera? I thought you have some important things to attend
to.”

“Done. I decided to check on you here since you are with some other people.” sagot
ni Vera habang nakatitig sa akin.

Siya ang unang nagbawi at naglakad patungo sa gawi ni Mikhail. Hinarap ko siya at
madiin rin siyang nakatitig sa akin na para bang sinasabi niyang sumunod ako sa
agos.

“Did you already drink your medicine?”

Gustong umikot ng mga mata ko nang marinig ang maarte niyang boses na para bang
sinasadya pang palambutin dahil kausap niya si Mikhail.
Naupo ito sa silya sa tabi ni Mikhail. Itinuon ko ang mga mata kay Nikolai na
nakatitig sa kanila at tila ba nagtataka sa inaasal nilang dalawa.

Hinaplos ko ang pisngi niya para agawin ang atensyon niya mula kina Vera. Ngumiti
ako.

“Doktor siya ng Papa mo.” mahinang bulong ko.

Tumango siya at hindi na nagsalita pa. Nagpatuloy kami sa pagkain at umastang wala
sila sa harapan namin.

“I talked to Tita Mariana. She’s asking about you. You’re not answering her calls.”
dinig kong sabi ni Vera.

Kung ganoon ay malapit nga sila ng Ma ni Mikhail. Parehas kasi ng ugali.

“I don’t have anything to say to her. No reason for me to answer her calls.” tamad
na sagot ni Mikhail.

“Sage, that’s your mother.”

Humigpit ang hawak ko sa bread knife sa lambing ng boses niya. Kung magsalita,
akala mo kung sinong maamo samantalang mangloloko naman siya.

Pasimple akong nag-angat ng tingin kay Mikhail. Titig na titig siya sa akin ngunit
kaagad rin nag-iwas nang tingnan ako ni Vera.

“What’s your plan towards them? You are not sure if she’s telling the truth that
she’s your wife. As far as I know, you did not involve yourself into any
relationship after we broke up.”

“Bakit kayo naghiwalay?” hindi na napigilan sabat ko.

“None of your business.” Umiirap na sagot ni Vera.

“Siguro nagloko ka, ano?” Tumaas ang sulok ng labi ko. Tumalim ang titig sa akin ni
Mikhail na para bang gusto niya akong tanungin kung bakit ko sinabi ‘yon.

Hindi ko siya pinansin.

“Excuse me?” taas kilay na tanong ni Vera.

Tumaas ang sulok ng labi ko. “Biro lang. Iyon naman kasi palagi ang issue sa mga
relasyon, hindi ba-”

“You have no rights to talk to me that way. Who do you think you are-”

“Asawa ng lalaking kaharap mo.”

Natawa siya. “You’re hallucinating-”

“Stop it. I don’t want to hear your argument.”

Muling umikot ang mga mata ni Vera lalo na nang marinig ang galit sa boses ni
Mikhail nang sabihin ‘yon. Padabog na tumayo si Vera paalis sa upuan.

“I’ll just wash my hands, Sage. There are bacterias spreading around the house.”
aniya at tiningnan ako na para bang ako ang tinutukoy niyang baktirya.

Pagkatalikod ni Vera ay umiling si Mikhail habang nakatitig sa akin. Hindi ko

maintindihan ang sarili kung bakit tila gustong sumabog ng dibdib ko sa mga oras na
ito. Na para bang hindi ako mapapakali kapag hindi ako nakaisa kay Vera.

Hinaplos ko ang kamay ni Nikolai na tahimik lang sa pagkain habang pasulyap sulyap
kay Mikhail.

“Tumalikod ka, Nikolai.” sabi ko at tumayo mula sa upuan.

Sumunod siya at bahagyang itinabingi ang katawan patalikod sa gawi ni Vera.

Binitbit ko ang bago at nagtungo sa water dispenser. Pinindot ko ang kulay pula at
isinalok ang baso para sa paglabas nang mainit na tubig. Nang mangahalati ay inalis
ko na ito at nagtungo sa gawi ni Vera na na nakatayo sa harapan ng lababo at
naghuhugas ng kamay.

Pinilit kong huwag sulyapan si Mikhail kahit pa ramdam ko ang mabigat na titig niya
sa akin.

Nang makarating sa tabi ni Vera ay kaagad kong isinaboy ang mainit na tubig sa mga
kamay niya. Mabilis siyang napaatras kasabay ng pagsigaw niya.

“Fuck!” Binalingan niya ako, matalim ang titig sa akin. “What the hell do you think
you are doing?”

Ngumisi ako at bahagyang sumandal sa haligi ng lababo.

“Kailangan mo nang mainit na tubig para mawala ang baktirya sa mga kamay mo. Hindi
uubra ang malamig.”

Nagtagis ang bagang niya, triple ang naging talim ng mga mata.

“You bitch!”

Iniangat niya ang kamay niya at astang sasampalin ako nang mabilis kong nahablot
ang kutsilyo sa ibabaw ng lababo. Itinutok ko ito sa leeg niya dahilan para
mapaatras siya.

Nanglaki ang mga mata niya, mabilis ang bawat paghinga. Humakbang ako paabante
habang mahigpit ang pagkakahawak sa kutsilyo. Kaunting pagkakamali sa galaw ay
bubutas na ang dulo nito sa leeg niya.

Hindi maalis ang ngisi sa labi ko habang pinagmamasdan siyang mapuno ng takot ang
mga mata.
“Itatarak ko muna sa lalamunan mo ang kutsilyong ito... bago kita hayaang ilapat
‘yang palad mo sa pisngi ko.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 38

Nakita ko kung paanong minasahe ni Mikhail ang sentido niya habang nakapikit.
Nagtatagis rin ang ang bagang niya. Nakatutok pa rin ang dulo ng kutsilyo sa leeg
ni Vera. Nang pagapangin ko ang mga mata sa babae ay matalim pa rin siyang
nakatitig sa akin.

Alam kong hindi gusto ni Mikhail na narito ako at kinakalaban si Vera. Hindi ko
nakakalimutan ang paalaa niya na kailangan naming mag-ingat dahil narito ito dahil
kay Luciano. Hindi ko lang nagawang pigilan ang sarili ko.

Ang totoo, gusto kong iturok ang kutsilyo na ito sa leeg niya para na rin gumanti
sa mga pinaggagawa nito kay Mikhail. Lalo na dahil inaalisan niya ng karapatan ang
asawa ko na makaalala para lang sa utos ni Luciano.

Takot ako sa dugo noon pero simula nang makilala ko si Mikhail ay unti-unti na rin
ako nakasanay. Na sa klase ng mundo at buhay na mayroon siya, normal na lang ang
makakita ng dugo. Normal na lang ang makasaksi nito na gumagapang mula sa kung saan
man parte ng katawan.

"You'll take that knife away from my neck or you'll die?" nangdidilat ang mga mata
ni Vera nang sabihin 'yon.

Natawa ako. "Ang lakas ng loob mo sabihin sa akin 'yan gayong isang maling galaw ko
lang, alam mo na ang kalalagyan mo."

Hindi siya nakasagot. Pansin ang matinding pagtatagis ng bagang nia dahil na rin sa
paggalaw ng mga buto sa kaniyang panga.
"You let a squammy enter your house, Sage. I'm afraid this woman would take
advantage of you. She's telling us that she is your wife but where's the proof—"

"Wala akong kailangan patunayan sa'yo. At hindi pa ba pruweba ang anak namin—"

"Bring Nikolai to his room." putol ni Mikhail sa sinasabi ko habang ang isang
kasambahay ay nasa tapat niya.

"Opo, Sir Mikhail."

Sinulyapan ko si Mikhail at naabutang mariin siyang nakatitig sa akin. Tumayo si

Nikolai, hawak siya sa kamay ng kasambahay. Nilingon nito ang ama.

"Paano po si Mama?" tanong nito nang hindi pa rin ako tinitingnan kagaya ng bilin
ko sa kaniya kanina.

Kung mayroon man isang bagay na hinahangaan ko pagdating kay Nikolai, marunong
siyang sumunod sa kahit na anong sabihin gaano man siya nakakaramdam ng takot.
Pakiramdam ko, magandang simula na rin para masanay na siya sa klase ng mundo na
kalalakihan niya.

"Ayos lang ako, Nikolai. Pumasok ka muna sa kwarto." kalmadong sabi ko.

Bahagya niyang itinagilid ang ulo sa gawi ko ngunit hindi ako tuluyang tiningnan.
Muli niyang binalingan si Mikhail at malamig itong tinitigan bago tuluyan nang
nagbawi.

Nang wala na si Nikolai ay tumayo na si Mikhail. Marahas na naglikha ng ingay ang

ginawa niyang pag atras sa upuan niya. Titig na titig ako sa kaniya habang
papalapit na siya sa gawi namin ni Vera.

Mariing magkalapat ang mga mata namin, tila ba palihim na nag-uusap. Hindi na ako
nagulat pa nang ibaba niya ang kamay ko na may hawak na kutsilyo at marahang hinila
si Vera palayo sa akin.
"I don't tolerate that kind of behavior in my house."

Arte lang, Almira. Huwag kang magpapadala sa mga salita niya. Kailangan n'yong
magpanggap.

Nahagip ng mga mata ko kung paanong tumaas ang gilid ng labi ni Vera habang hawak
siya ni Mikhail sa braso na para bang nagwagi siya dahil siya ang kinakampihan ni
Mikhail. Pinilit kong huwag pansinin 'yon at binalingan si Mikhail.

"It's either you follow my rules... or you get the fuck out of my house. Choose."

Alam ko naman na pagpapanggap lang ang ginagawa namin ngayon pero hindi ko maiwasan
ang mairita sa paraan ng pananalita niya. Parang totoo.

Pero hindi ba at doon naman siya magaling? Ang magpanggap? Hindi nga lang umuubra
sa akin kahit noon pa.

"Wala akong pakialam sa mga batas mo. Hindi ko rin naman gugustuhin ang manatili
dito kasama ang malansang babae na-"

"You are the one who lives in the island, right? Who among the—"

"That's enough, Vera," sita ni Mikhail sa kung ano mang panglalait ang sasabihin ni
Vera habang nakatitig sa akin. "I'm giving you a day to think—"

"Hindi na kailangan. Aalis na kami ng anak mo. Nagpunta lang naman kami dito para
tingnan kung buhay ka pa talaga. Mukhang maayos ka naman, wala nga lang maalala..."
sabi ko at tinaasan ng kilay si Vera. Nangliit ang mga mata ko at ilang sandali
siyang tinitigan bago tiningnan si Mikhail. "Hindi ka na sana makaalala pa."

Sinadya kong sabihin iyon dahil sa katotohanan na pinaiinom siya ni Vera ng gamot
para hindi na ito makaalala.

Sana tamaan siya.

Tumalikod na ako at naglakad palayo sa kanila. Ramdam ko ang paninikip ng dibdib ko
dahil sa matinding galit kay Vera. Alam kong sa mga oras na ito ay wala pa akong
magiging laban sa kaniya. Ang sabi nina Mikhail at Andrei, anak ito ng isa rin
mafia. Hindi na ako magtataka kung marami rin itong alam sa pakikipaglaban.

Hindi ko alam kung sa paanong paraan pero sisiguraduhin ko na sa susunod na

paghaharap naming dalawa, matatapatan ko na siya.

Mas hihigit pa.

Binuksan ko ang pinto ng kwarto at naabutan si Nikolai na nakaupo sa dulo. Tumayo

siya pagkakita sa akin at sinalubong ako ng yakap. Huminga ako nang malalim at
niyakap siya pabalik.

“Mama, ayos ka lang po?” tanong niya sa akin.

“Ayos lang ako. Aalis na tayo ngayon.”

“Po? Saan po tayo pupunta?” aniya at bahagyang kumalas sa pagkakayakap sa akin para
tingalain ako. “Kasama po natin si Papa?”

Wala akong sagot sa una niyang tanong dahil ang totoo, wala rin akong ideya kung
saan kami tutungo pagkaalis dito. Kung uwuwi na lang kaya kami ng Romblon—

Napatuwid ako ng tayo nang maalalang puwede kaming tumuloy sa condominium ni Andrei
lalo na at may pahintulot niya naman iyon.

Tama. Mas malapit kay Mikhail, mas maganda. Hindi rin kami uuwi ng Romblon hangga’t
hindi siya kasama. Iyon rin naman ang gusto niya.

Bumukas ang pintuan. Lumingon ako at nakita ang pagpasok ni Mikhail. Maingat niyang
isinara ito at kinain ang distansya namin. Niyakap niya kami ni Nikolai.

“Nasaan si Vera?” tanong ko.

Hinarap niya ako. Tiningala ko siya at pansin ang dilim sa mga mata niya. Tila na
isang mabangis na lobo.

“She’s in the garden. Her hand somehow got burnt…” Umangat ang sulok ng labi niya.
“Good job, baby.”

Natawa ako. “Sayang nga dahil hindi ata ganoon kainit ang tubig na ‘yon.”

“Next time I’ll make sure all the waters here will be as hot as the fires of hell.
You are free to burn all the enemies into ashes if it’s needed, Ma Belle.”

Natigilan ako.

Ma Belle… isa sa mga naging tawag niya sa akin noon. Posible bang nagkataon lang na
tinawag niya ulit ako sa ganoong paraan… o, baka naman naaalaa niya na talaga ako?

“Aalis na kami ni Nikolai. Mayroon na kaming tutuluyan-”

“Where?”

“Sa condo ni Andrei. Bago kami nagpunta dito ay sinabi niyang puwede kami tumuloy
doon kung sakaling hindi mo kami tanggapin.”

Umiling siya, nagdilim ang mga mata na para bang hindi niya nagustuhan ang naging
sagot ko.

“No. Innessa is on her way here. She’ll pick you up and bring you to a safer
place.”

Kung ganoon ay may alam rin si Innessa.

“Bakit hindi na lang doon sa condo ni Andrei-“

“Why there? I can provide a better place for you and our son.”

Tumaas ang sulok ng labi ko.

Tunog nagseselos ka, Mikhail. Naalala mo na rin bang selos na selos ka noon sa
pinsan mo? O, pagkakataon lang ulit?

“Sige. Kung saan ka mas panatag.” sabi ko at hindi na isinatinig pa ang tumatakbo
sa isip.

May tamang panahon para doon. Kailangan ko pa nang ebidensya na maging ako ay
pinagsisinungalingan niya sa katotohanan.

“I’ll update you from time to time. Inessa will be with you.”

Tumango ako. “Uuwi ba tayo ng Romblon?”

“Yes.”

“Kailan?”

“As soon as possible.” seryosong sabi niya.

Dinala niya ang kamay sa pisngi ko at pinatakan ako nang mariing halik sa labi.
Sandali lang ‘yon bago siya yumuko sa harapan ni Nikolai at naupo. Naglebel ang mga
mata nila.

“I can’t be with you for now but I promise, well go back to our home together. For
now, I want you to take care of yourself. Protect your mother.”

Tumango si Nikolai kahit pa alam kong hindi niya gaanong naiintindihan ang sinasabi
ng ama. Yumakap siya sa leeg ni Mikhail at pumikit.
“Nangako ka po. Tuparin mo po sana.” puno ng respeto na sagot niya.

“This is the first time I made a promise. Rest assured that I’ll keep it.”

Matapos nilang mag-usap ay kinailangan na rin namin umalis dahil hindi puwedeng
maghinala si Vera.

Tahimik kaming nakalabas ng bahay. Walang tao kung hindi ang gwardya lang. Hindi na
lumabas pa si Mikhail at hinatid lang ako ng tanaw. Nasa pagtatagpuan na raw si
Innessa at hinihintay na lang kami.

Inisang lingon ko pa siya bago tuluyang lisanin ang bahay. Titig na titi siya sa
akin bago ako tinanguan ng isang beses.

Bumuntonghininga ako. Hindi rin ligtas para sa amin ni Nikolai ang manatili pa sa
bahay niya. Delikado lalo na para sa anak naming dalawa.

Medyo malayo pa ang nilkas namin ni Nikolai bago kami nakarating sa isang itim na
kotse. Bukas na ang pinto ng passenger side. Maging sa back seat ay bukas na rin.

Natanaw ko si Innessa sa driver’s seat at seryoso ang ekpresyon ng mukha. Ilang

taon na rin simula nung huli ko siyang makita. Iyon pa ‘yung nagkaroon ng gulo sa
condo ni Mikhail noon.

Inalalayan kong makasakay si Nikolai sa backseat. Nang masigurong maayos na siya ay

ako naman ang naupo sa tabi ni Innessa. Tahimik lang siya pero pansin kung gaano
siya kadelikado dahil na rin sa talim ng mga mata niya.

Alam kong ayaw niya sa akin kaya naman isang surpresa ang malaman na ipinagkatiwala
kami sa kaniya ni Mikhail. Maaaring ganoon lang talaga siya makitungo sa ibang tao.
Lalo pa at alam kong kabilang siya sa organisasyon ni Mikhail.

“Narito ka ba kasama namin pra protektahan kami?” tanong ko habang nagsisimula na

siyang buhayin ang makina ng sasakyan.

Sinulyapan niya ako, matalim at malalim ang bawat tingin na ipinupukol niya sa
akin. Hindi ‘yon nagtagal at itinuon na ang atensyon sa harapan.
“I don’t have a choice. Mikhail ordered it. If something bad happens to you and
Nikolai, he would surely kill me…” bumuntonghininga siya kasabay ng paghigpit ng
hawak niya sa manibela. “But we can’t save you from danger all the damn time,
Almira. You have to learn how to fight and protect yourself. You can’t just wait
for us to rescue you in times you are in the dead end. As the wife of the mafia
boss, you have to be brave and surpass your weaknesses…” Nilingon niya ako, mabigat
ang bawat titig. “You can’t always be a damsel in distress. You have to be the
queen who knows how to fight instead.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 39

May kalayuan ang naging biyahe namin ni Innessa. Wala akong alam sa mga lugar dito
sa Maynila kaya naman hindi ko rin matukoy kung nasaan kami.

"Kaninong bahay ito, Innessa?" tanong ko nang huminto kami sa isang hindi
kalakihang bahay pero pansin ang ganda nito mula sa labas.

Kulay itim ang pintura, bubong at mga poste, lahat ay nababahiran ng itim. Kahit na
sino ang makakita ay makakaramdam ng takot sa ayos ng bahay lalo na at mukhang nung
sinauna pa ito pero sa kabila no'n ay hindi ko maiwasan ang humanga.

"This is Mikhail's play room," sagot ni Innessa. "This is where he usually bring
his women."

Mula sa bahay ay mabilis kong nilingon si Innessa. Sinamaan ko siya ng tingin. Mula
sa daan ay bumaling siya sa akin. Umangat ang gilid ng labi niya pagkakita sa
masamang tingin ko.

"Tss. He usually brings his enemies here. One of his hideouts."

"Hideout ulit? Ilan ba ang ganito niya? Parang may ilan na rin akong napuntahan
noon."

"Lost count. But yeah, his hideouts are everywhere."

Narinig ko ang pagbukas ng mga lock ng pintuan. Nilingon ko si Nikolai at tahimik

lang siyang nakatitig sa akin. Bata pa lang ay nakikita na kung gaano kadilim ang
bawat parte ng mukha niya.

"Ayos ka lang, anak?" tanong ko.

Tumango siya sa akin. "Ayos lang po ako, Mama. Dito po tayo titira?"

"Pang samantala lang habang hinihintay natin ang Papa mo. Uuwi tayong tatlo ng
Romblon."

"Sige po. Mas gusto ko po doon sa isla, Mama. Ayaw ko po dito."

"He has no choice. He has to get used to this kind of world," singit ni Innessa
dahilan para sulyapan ko siya. "Time will come, Mikhail will go down to his
position and as his only son, he has to replace him to be the boss. But that would
take a lot of things to happen. Let's go."

Bumaba na ng kotse si Innessa. Matalim ang mga mata niya nang tumingin sa paligid.
Nakahawak kaagad siya sa baril na nakasukbit sa gilid ng pantalon niya na para bang
handa na oras na may kaaway.

"Mabait po ba siya Mama?" pukaw ni Nikolai sa atensyon ko.

Nang tingnan ko siya ay nasa kay Innessa ang direksyon ng kulay abo niyang mga
mata. Hindi naman siya mukhang natatakot dito. Lamang ang pagiging seryoso.

"Mukha lang siyang masungit pero mabait siya, Nikolai. Siya ang puprotekta sa
atin-"
"You can't always be a damsel in distress. You have to be the queen who knows how
to fight instead."

Natigilan ako nang maalala ang sinabing 'yon ni Innessa kanina. Hindi ko lubusang
maisip sa kung sa paanong paraan ako lalaban. Kagaya ba nila na magaling sa
pisikalan? Marunong humawak ng baril at kumitil ng buhay?

Paano?

"Pinagkakatiwalaan siya ng Papa mo kaya kailangan rin natin magtiwala sa kaniya,

Nikolai. Bumaba na tayo."

Binuksan ko na ang pintuan. Una akong bumaba bago inalalayan si Nikolai. Sumunod
kami kay Innessa na ngayon ay nasa gate na.

Itinulak niya ito at pumasok. Tahimik lang kami ni Nikolai sa likuran niya hanggang
sa makarating kami sa main door. Natigilan si Innessa habang nakatitig sa kadena at
padlock doon.

"Fuck." mura niya.

"Ano'ng problema?" tanong ko, palipat lipat ng tingin sa kaniya at sa kadena.

"I forgot to tell Mikhail that George is the one who hold the fucking keys of this
house."

"Paano tayo makakapasok niyan?"

Umiling siya. "No choice. Cover Nikolai's ears."

Hindi ko pa man naitatanong kung ano ang ibig sabihin niya doon ay nakita ko na ang
pagbunot niya ng baril mula sa gilid ng bewang niya.

Mabilis kong iniangat ang mga kamay ko at tinakpan ang mga tainga ni Nikolai.
Kinasa ni Innessa ang baril, itinutok sa mismong pinagdudugtungan ng padlock at
kadena bago kinalabit ang gatilyo.

Napakurap ako sa lakas ng ingay no'n. Awtomatikong kumalas ang kadena at mabilis na
ibinagsak ang bigat nito sa sahig.

Sinipa ni Innessa ang pintuan papasok. Doon ko lang binitawan ang mga tainga ni
Nikolai. Nagbaba ako ng tingin sa kaniya. Tipid lang siyang ngumiti sa akin na para
bang walang nasaksihan na kung ano.

Tinakpan ko man ang tainga niya, alam kong narinig niya pa rin ang putok ng baril.

Inaakala kong marangya ang itsura ng loob ng bahay pagkapasok namin. Maluwag ngunit
walang kagamitan. Isang malaking sofa, lamesa at mga upuan lang ang nakikita ko.

Pasalyang naupo si Innessa sa couch, ang mga paa ay itinaas sa ibabaw nang maliit
na mesa bago ako binalingan.

"There's a room in the left corner. The appliances there are complete so you won't
get bored. Take a rest while I order food for us."

Huminga ako nang malalim. "Si Mikhail, anong plano niya?"

Nagkibit balikat siya. "We have to stay here for the mean time. He'll be here as
soon as he fixes everything there."

Hindi na ako sumagot at tumango na lang. Nilingon ko ang hagdan. Marahan kong
hinila si Nikolai pasunod sa akin.

"I'll call you once the food is ready." dinig kong sabi ni Innessa.

"Sige. Pagpapahingahin ko muna ang bata."

Tama si Innessa nang sabihin niyang kumpleto ang gamit sa kwarto. Malayong malayo
sa sala na tila ba abandonado.
"Kaninong bahay po ito, Mama?" tanong ni Nikolai nang alalayan ko siyang maupo sa
gilid ng kama.

Naglakad ako patungo sa bintana. Saradong sarado ito at natatakpan pa ng kurtina.

Ibinalumbon ko ito at binuksan. Kaagad na yumakap ang mainit na singaw hangin sa
mukha ko.

"Sa Papa mo ito." sagot ko kay Nikolai habang ang mga mata ay gumagala sa kabuuan
ng lugar.

"Marami po palang bahay si Papa. Pero mukha po itong haunted house."

Natawa ako.

"Marami nga," nilingon ko si Nikolai at naabutan siyang nakatitig sa mga paa niya
habang winawagayway niya ito. "Pagod ka na ba? Matulog ka na muna. Mamaya ay kakain
tayo."

"Ikaw po?"

Naupo ako sa tabi niya at hinaplos ang kaniyang pisngi. "Mahihiga rin ako sa tabi
mo."

Tumango siya. Inalalayan ko siyang mahiga sa kama. Sumunod ako sa kaniya

pagkatapos. Magkaharap kami, titig na titig siya sa akin.

"Masamang tao po ba si Papa?"

Hindi ako agad nakasagot. Wala akong ideya kung bakit niya naitanong 'yon gayong
hindi naman nagpakita ng karahasan si Mikhail sa kaniya.

"Sa mga kaaway, masamang tao ang Papa mo, Nikolai. Pero pagdating sa atin, siya ang
pinakamabait."
Bahagyang umunat ang mga labi niya sa isang maliit na ngiti. Ipinikit niya ang mga
mata habang ako ay nananatiling nakatitig sa kaniya.

Bumabalik ang isip ko kay Mikhail. Hindi ko alam kung ano ang balak niya kay Vera
ngayon. Wala akong ideya kung paano niya huhulihin sa akto ang babae.

Hindi ko namalayang nakatulog na rin ako. Kung hindi ko pa naramdaman ang tila ba
haplos sa mga binti ko, hindi ako maaalimpungatan.

Ganoon na lang ang pagpitik ng takot sa puso ko nang matanaw ang ilang kalalakihan
na nakapalibot sa akin. May isang humahalik sa binti ko, ang iba ay nasa mga gilid
ko at marahang hinahaplos ang ibang parte ng katawan ko!

Bumangon ako at umatras, halos sumayad na sa head board ng kama ang likdo.

"Sino kayo?!" nanglalaki ang mga matang tanong ko sa kaniya.

Katulad nung nakaraan, mga lalaking nakaitim at nababalutan ang mukha ang bumungad
sa akin.

Hinila nung lalaki sa paanan ko ang aking binti dahilan para marahas akong mapahiga
muli sa kama. Narinig ko ang tawanan nila. Hinawakan nung mga lalaki sa gilid ko
ang aking mga kamay na tila ba pinipigilan ako sa pagpupumiglas.

"Bitawan n'yo ako! Sino kayo!" Tumingin ako sa gilid at nakitang bakante na ang
tabi ko. "Ang anak ko, ano'ng ginawa n'yo sa kaniya?!"

Wala pa rin akong narinig na sagot mula sa kanila. Tumungo ang lalaki sa paanan ko
at pinaglandas ang labi sa mga binti ko. Buong lakas akong nagkakakawag mabawi lang
ang binti mula sa lalaki ngunit masiyadong mahigpit ang pagkakahawak niya sa akin.

Maging ang mga lalaki sa gilid ko ay nagsimula rin haplusin ang aking dibdib
dahilan para magningas ang galit sa buong pagkatao ko.

Buong lakas kong binawi ang kamay ko mula sa pagkakahawak nung isang lalaki sa
aking kaliwa, sinasamantala ang pagkakataon na abala siya sa paghalik sa leeg ko.
Ramdam ko ang sakit dahil sa pwersang pinakakawalan at nang magkaroon ng
pagkakataon dumulas sa pagkakahawak niya ay pilit kong hinablot ang lamp shade sa
gilid ko at marahas 'yong inihampas sa ulo niya.

Binalot nang malakas na ingit niya ang buong kwarto bago sumubsob ang ulo sa kama.
Nahagip ng mga mata ko ang baril na nakasuksok sa gilid ng bewang niya at mabilis
itong hinablot.

Naagaw no'n ang atensyon nilang lahat. Naramdaman ko ang pagluwag ng hawak sa akin
nung isa pang lalaki. Kinuha ko ang pagkakataon na 'yon para hilahin ang kamay ko
at gumulong paalis ng kama.

Bumagsak ako sa sahig ngunit kaagad rin nakabangon. Pasugod na sila sa akin kaya
naman agad kong itinutok ang baril sa isa sa kanila habang umaatras at masama ang
pagkakatitig sa kanila.

Tila ba hindi sila nabahala na may hawak akong armas kaya naman nagpatuloy pa rin
sila sa paglapit sa akin. Lumunok ako at walang salita na kinalabit ang gatilyo sa
kabila nang walang kasiguraduhan kung tatama ito sa kanila.

Tumaas ang gilid ng labi ko nang bumagsak sa sahig ang isa sa kanila. Umalpas ang
dugo sa dibdib nito. Nagkatinginan ang mga lalaki. Sinamantala ko 'yon para umatras
hanggang sa maramdaman ko na ang pinto sa likuran ko.

Nakatutok pa rin ang baril, hinawakan ko ang seradura sa likod ko at pinihit ito.
Hindi na gumalaw ang mga lalaki na para bang naghihintay na lang sila sa susunod na
mangyayari. Nakita ko pa ang isa sa kanila na ngumisi at puno ng sarkasmo.

Bumukas ang pintuan. Pumihit ako para sana lumabas na nang bumunggo ako sa isang
dibdib. Nag angat ako ng tingin at nakita ang matangkad na lalaki, doble ang laki
ng katawan kaysa sa mga lalaking nasa loob kanina.

Ngumisi siya bago itinaas ang kamay at marahas na inilapat ito sa pisngi ko.
Awtomatikong tumagilid ang mukha ko, ramdam ang paggapang nang mainit na likido sa
gilid ng aking mga labi.

Bumigat ang paghinga ko. Kumuyom ang aking kamao kasabay ng pagtatagis ng bagang
ko.
"Poluchit' yeye." (Get her) dinig kong sabi nito sa ibang lenggwahe.

Nag-angat ako ng tingin at bago pa man makagawa ng reaksyon o kahit na anong galaw
ay may pumitik na ng baril mula sa kamay ko dahilan para mabitawan ko ito.

Titig na titig ako sa lalaki habang naramdaman ang pagkakagapos ng mga kamay ko
mula sa likuran.

"Neudivitel'no, chto Mikhail tak bez uma ot tebya." (No wonder Mikhail is crazy for
you) sabi niya at hinaplos ang pisngi ko.

Marahas kong iniiwas ang mukha. Itinulak ako ng lalaki sa likuran ko palabas. Halos
sumubsob ako sa sahig. Mabuti na lang at nagawa kong makuha ang balanse ko.

Iginala ko ang mga mata. Nagkiskisan ang mga ngipin ko nang makit si Innessa at
Nikolai na nasa isang sulok, kagaya ko ay mga nakagapos rin ang mga kamay at may
kaniya-kaniyang bantay.

"Mama!" sigaw ni Nikolai sa akin.

Gustuhin ko man siyang daluhan ay hindi rin posible dahil sa nakatali ang mga kamay
ko. Tinitigan ko lang siya. Sa ganoong paraan ay umaasa ako na makukuha niya ang
ibig ko sabihin. Na magiging maayos rin ang lahat kahit pa walang kasiguraduhan.

Madilim ang pagkakatitig ni Innessa sa akin. Nagtatanungan kami sa isip kung ano
ang nangyari. Kung paanong narito ang mga taong ito na nasisiguro kong mga tauhan
ni Luciano. Paano nila nalaman ang lugar na ito? Ako ba ang pakay nila?

"Uberi mal'chika otsyuda." (Get the boy out of here) sabi nung lalaking sumampal sa
akin kanina sa maawtoridad na tono.

"Luciano prislal tebya syuda?" (Did Luciano send your here?) tanong ni Innessa sa
malamig na boses at nananatiling kalmado.
"Ne vashe delo, capo." (None of your business, capo.)

Naramdaman ko ang malakas na pagsipa sa likuran ko dahilan para bumagsak ako sa

sahig. Naunang tumama ang mukha ko. Mariin akong pumikit nang kumalat ang kirot sa
ulo ko.

“Vy vse budete kak mertvyye, yesli Mikhail uznayet, chto vy sdelali s yego
sem’yey.” (You all will be good as dead if Mikhail finds out what you did to his
family) walang emosyon na sabi ni Innessa kahit pa wala akong naiintindihan.

Binalot ng lamig ang buong pagkatao nang makita ang pagtutok ng baril nung lalaki
kay Innessa. Alam kong hindi uso sa kanila ang magbiro at sa mga oras na ito,
sigurado akong bilang na lang ang oras niya.

Hindi kababakasan ng takot si Innessa habang masamang nakatitig doon sa lalaki nang
marahas na bumukas ang pintuan dahilan para mapatingin kaming lahat doon.

Suno-sunod na nagpasukan ang mga armadong lalaki na nakasuot rin ng itim ngunit
hindi katulad ng mga kasama namin, walang harang ang mga mukha nila kaya naman
madali kong napansin na mga banyaga rin sila.

Inakala ko pa na kasamahan ito ng mga taong nanakit sa amin ngunit ganoon na lang
ang pagiging alerto ko ng sabay-sabay silang mag angat ng baril at paputukan ang
mga nauna naming kasama.

Nagkatinginan kami ni Innessa. Bakas ang pagkalito sa mukha niya. Nang muli kong
tingnan ang paligid ay bagsak na ang mga tauhan sa likuran ko. Tumakbo papunta sa
akin si Nikolai. Maging ang mga bantay nila ni Innessa ay nakasalampak na rin sa
sahig.

Ano ba ang nangyayari? Sino ang mga dumating nito? Hindi ba sila tauhan ni Luciano
lahat? Kung oo, hindi nila papatayin ang isa’t isa.

Ang mga wala nang malay na katawan ay paulit ulit pa rin binabaril ng mga bagong
dating. Tila hindi makuntento sa isang tama ng baril lang.

“Ayos ka lang, Nikolai?” tanong ko.

Lumunok siya at isang beses lang na tumango. Nang mag angat ako ng mga mata ay
nakita ko ang mabagal na pagpasok ng isang lalaki, sa isang kamay niya ay baril
habang may nakaipit na sigarilyo sa pagitan ng mga labi. Ang edad ay tila naglalaro
lang sa edad namin ni Mikhail.

Matangkad siya, maganda ang pangangatawan, maputi ang balat at kulay kahoy ang
buhok.

Nagtama ang mga mata namin. Nagsalubong ang mga kilay ko nang maramdam na pamilyar
siya sa akin at parang nakita ko na siya noon.

“Pieces of shit.” (Pezzi di merda) mariing bulong niya bago hinithit ang sigarilyo
saka ito inilayo sa bibig niya at itinapon sa kung saan ang upos nito.

Itinagilid niya ang ulo at ibinuga ang usok sa hangin bago walang salitang binaril
ang lalaki sa harapan ko na siyang nakahandusay at astang babangon pa.

Bumulwak ang dugo mula sa bibig nito. Binalingan ko si Nikolai at seryoso siyang
nakatitig sa lalaking duguan sa harapan namin. Hindi man lang kumukurap.

Nilingon nung lalaki si Innessa. Masama ang tingin nila sa isa’t isa.

“I can’t believe Rozovsky trusted you to protect these two. Debole.” (Weak)

“What?” salubong ang mga kilay na tanong ni Innessa, hindi pa rin makagalaw dahil
sa pagkakatali ng lubid.

“Almira!”

Mabilis akong sumulyap sa bungad ng pintuan nang makita si Mikhail doon,

humahangos.

“Papa!” sigaw ni Nikolai.

Inilang hakbang niya ang distansya namin bago kami sabay na niyakap. Sandali lang
‘yon at kaagad rin humiwalay para kalasin ang mga tali namin.

“Ano’ng ginagawa mo dito?” tanong ko sa kaniya.

“Innessa called me before this happened. She knew something around was wrong.”

Tiningnan ko si Innessa. Kasalukuyan na siyang kinakalasan nung lalaki habang

masama pa rin ang pagkakatitig dito.

“Fuck it.” mura pa ni Mikhail.

Madilim ang mga mata niya at pansin ang matinding galit. Tuluyan niya nang nakalas
ang mga tali. Kinuha niya si Nikolai at kinarga sa mga bisig nito bago kami sabay
na tumayo.

Kumalabog ang puso ko nang makita ang lalaking tumulong sa amin kanina na nakatayo
sa likod ni Mikhail, nakatutok ang baril sa ulo nito dahilan para hindi ito
makagalaw.

“M-Mikhail...” tawag ko sa kaniya.

Hindi gumalaw si Mikhail, ang mga mata ay pansin na tumitigin sa gilid niya. Gayon
pa man ay hindi makikitaan ng takot ang ekpresyon ng mukha niya.

Patuloy sa paggalaw ang mga buto sa panga nung lalaki habang mahigpit ang
pagkakahawak sa baril. Madilim ang mga mata at pansin ang talim.

“Protect your family...” malamig ang boses na sabi nung lalaki. “If you failed,
I’ll make sure my bullets will rip your fucking brains off.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 40

Nanatiling walang kibo si Mikhail habang ang lalaking tumulong sa amin ay nakatutok
pa rin ang baril sa ulo niya. Tila ba nakikiramdam sa kaniya ngunit kahanga hanga
na wala akong nakikitang takot sa mga mata niya.

“Protect your family. If you failed, my bullets will rip your fucking brains off.”

Wala siyang balak patayin si Mikhail sa mga sandaling ito. Ngunit nagbabanta siya,
at hindi ko maintindihan kung bakit. Kakampi ba siya? Mukhang hindi. Halatang hindi
rin siya kakilala ni Mikhail.

Sino siya kung ganoon? Bakit niya kami iniligtas?

Nahagip ng mga mata ko ang mabilis na pagkilos ni Innessa. Sa ilang segundo ay nasa
likod na siya nung lalaki, nakatutok na rin ang baril sa ulo nito.

Natawa iyong lalaki nang maramdaman ang nguso ng baril sa ulo niya.

“Spara, debole.” (shook me, weak)sabi nito sa ibang lenggwahe.

Kumunot ang noo ni Innessa. “He’s not one of us, Mikhail.”

“Of course I ain’t one of you,” sabi nung lalaki at kasing bilis ng kidlat na
inabot mula sa likod ang baril ni Innessa sa marahas na paraan at hinila ang kamay
nito.

Kumurap lang ako at nakasalampak na kaagad sa sahig si Innessa. Sa gilid niya ay

nakaluhod ang isang tuhod nung lalaki habang ang baril ay nakatutok sa noo niya.

Pumihit si Mikhail paharap sa kanila at pinagmasdan ito sa tahimik na paraan.

Mabigat ang bawat paghinga ni Innessa habang masama ang pagkakatitig doon sa
lalaki.

“If you want to win a war, you must stay alert and focus on the goal of winning.
You are not a capo to accept defeat just like this...” puno ng awtoridad na sabi
nung lalaki kay Innessa na tila ba hinahamon siya. “Fight.”

Kitang kita kung paanong nagtagis ang bagang ni Innessa at marahas na tinabig ang
baril na nakatutok sa noo niya. Ipinulupot niya ang mga binti paikot sa leeg nung
lalaki at bumangon para iuntog ang noo nito sa noo nung lalaki.

“Merda!” sabi nung lalaki.

Astang susuntukin siya ni Innessa nang mabilis niyang masalo ang kamao nito saka
nginisian.

“Not again, baby.”

Ipinaikot niya ang braso mismo ni Innessa sa leeg nito at sinipa ang likod dahilan
para bumagsak padapa si Innessa. Naupo iyong lalaki sa likod ng puwetan ni Innessa
na tila ba nagpapahinga lang. Pinaglaruan niya pa ang hawak na baril at pinaikot
ito sa daliri niya.

“You need more practice, capo.” tamad na sabi nung lalaki bago natawa. “I can teach
you if you want.”

“Shut up and get off me! I promise to kill you once I get a hold of you, asshole!”
sigaw ni Innessa sa kaniya ngunit tila baliwala lang.

Patuloy pa rin siya pagpapaikot ng baril sa kaniyang daliri habang pinagmamasdan si

Innessa na pilit kumakawala.

Malakas ang pakiramdam ko na hindi masamang tao ang lalaking ito. Pero sino siya?
Saan siya nanggaling? At higit sa lahat, bakit niya kami iniligtas ni Innessa
kanina? Sino siya?

“Who are you?” malamig ang boses na tanong ni Mikhail.

Ilang hakbang ang ginawa niya palapit sa likod nung lalaki. Hindi ako makaramdam ng
kaba o takot na baka may gawin siya kay Mikhail. Nasisiguro ko na maging ang asawa
ko ay ramdam kung may mali sa taong nasa harapan namin.

“You don’t wanna know.”

Inilabas ni Mikhail ang baril mula sa likod ng pantalon na natatakpan ng puting t-

shirt niya. Niyakap ko si Nikolai na nakatingin lang sa ama at walang kahit na
anong emosyon ang mukha.

Tumayo siya sa likod nung lalaki, tahimik lang. Natawa ang lalaki na tila ba nang-
aasar.

“Point the gun on me, Rozovsky. What are you still waiting fo-”

“Are you an alliance?”

“Your alliance?” matunog itong ngumisi bago tumayo mula sa pagkakaupo sa puwetan ni
Innessa at hinarap si Mikhail. Madilim ang mga mata niya habang titig na titig kay
Mikhail. “I’m no one’s alliance aside from your wife.”

Umawang ang mga labi ko lalo pa nang seryoso akong tingnan nung lalaki? Bakit ako
nadamay? Hindi ko naman siya kilala. At lalong hindi kami magkakampi.

Mula sa gilid ng mga mata ni Mikhail ay tiningnan niya ako.

“You know him, Almira? Perhaps someone you had in the past while I was gone?”

Kumurap kurap ang mga mata ko kasabay ng matunog na ngisi nung lalaki.

“Stronzo geloso...” (Jealous asshole) sabi nung lalaki.

“I can understand you, motherfucker.” sagot ni Mikhail habang nasa akin ang mga
mata, matalim at tila nang-aakusa.

“Hindi ko siya nakilala, Mikhail. Ito ang unang beses na nakita ko siya-”

“Second time, Lucia.”

“Her name is Almira. Not Lucia, idiot.” si Innessa na nakatayo sa gilid nung lalaki
habang masama ang tingin dito.

“Yeah? That’s not what I know.”

Pero sandali. Paanong pangalawang beses na kaming nagkita? Kailan ang una? At bakit
Lucia ang tawag niya sa akin?

“Nagkita na tayo noon?” tanong ko habang nakatingin doon sa lalaki.

Bumusangot si Mikhail, tila ba hindi niya gustong nagtanong pa ako.

“I was the one who saved you and your son from a bunch of assholes who tried to
ambush you.”

Namilog ang mga mata ko nang maalala ang nangyari noon bago kami makarating ni
Nikolai sa bahay ni Mikhail. Oo at may nagligtas nga sa amin. Siya iyon? Hindi ko
nagawamg makita ang mukha niya dahil nababalutan ito ng itim na tela noon.

“I-Ikaw ‘yon?”

Ngumisi siya. “No other than.”

“You two have already met before?” tanong ni Mikhail sa malamig na tono.

“Oo. Naikwento ko sa’yo na may nagligtas sa amin noon nang atakihin kami ng mga
tauhan ni Luciano at may magligtas sa amin ni Nikolai. Siya pala-”
“B-Back up...”

Sabay sabay kaming napatingin sa likuran ko nang marinig ang boses na ‘yon. Natanaw
namin ang isa sa mga kalalakihan kanina na hawak ang cell phone kahit pa halos
duguan na ang mukha, tila may kausap.

Marahang naglakad si Mikhail palapit doon sa lalaking nagsasalita. Dahil

nakatalikod sa amin ay hindi niya alam na papalapit na ito sa kaniya.

Tumayo si Mikhail sa tabi nito.

“We n-need b-back up-”

Marahan niyang ipinihit ang ulo sa gawi ni Mikhail, marahil ay naramdaman ang
presensiya nito. Bumalatay ang takot sa mga mata nito lalo pa nang iangat ni
Mikhail ang baril at itutok sa kaniya.

“Pozhaluysta...” (Please)

Iniapak ni Mikhail ang sapatos sa bibig nito. Pilit ‘yon inaalis nung lalaki pero
duda akong magagawa niyang tanggalin ito.

Tinakpan ko ang mga mata ni Nikolai na nakatingin sa gawi nila pero kaagad niya
itong inalis na para bang gusto niya masaksihan ang gagawin ng ama.

Isang kalabit ng gatilyo at sumirit ang dugo ng lalaki dahil sa tama nito sa noo.
Bumuntonghininga si Mikhail at hinarap ako. Mataman siyang nakatitig sa akin,
inirapan ako hindi kalaunan.

Kumunot ang noo ko. Problema nito?

Binuhat niya si Nikolai at nilampasan ako. “We’ll go to Romblon.”

“Mikhail, the chopper is already waiting.” sabi ni Innessa.

Isang tango lang ang sinagot ni Mikhail bago kinuha ang kamay ko at hinila ako
pasunod sa kaniya. Sinulyapan ko iyong lalaki at nakitang kay Innessa siya
nakatingin.

“Uuwi na tayo ng Romblon, Mikhail?” tanong ko habang pilit na binibilisan ang

hakbang ko.

“You heard me right.”

“Bakit ang sungit mo?”

Hindi siya sumagot. Nang makalabas na kami ay sumunod si Innessa at iyong lalaki.
May sariling kotse na dala si Mikhail kaya sa tingin ko ay doon na kami sasakay.

Astang tutungo na si Innessa sa kotse niya nang hatakin siya nung lalaki sa siko na
ikinalingon niya.

“What?!” angil ni Innessa.

“Your car breaks aren’t working. If you still want to live, you can ride in mine.”

Natahimik si Innessa at kunot noong tiningnan ang kotse niya.

“What-”

Hindi niya na naituloy pa ang sinasabi nang makita iyong lalaki na naglalakad na
patungo sa sariling kotse nito.

“Are you just going to stand there? Or you also want to come with him?” pukaw ni
Mikhail sa atensyon ko na ngayon ay nakatayo sa gilid ng passenger seat.
Naningkit ang mga mata ko sa matalim na ekpresyon ng mukha niya. Mukhang may ideya
na ako sa iniaasta ng sausage na ito. Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 41

Gabi na nang nakarating kami ni Mikhail sa isla ng Romblon. Lugar kung saan kami
nagkakilala. Kung saan kami nahulog sa isa’t isa. Kung saan kami at ikinasal at mga
alon na naging saksi ng paghihiwalay namin.

Lumipas ang ilang taon, hindi ako sumuko at nanatiling umasa na buhay siya. Na
babalik kami sa lugar na ito nang magkasama.

Buhat si Nikolai na tulog na balikat niya, bumaba kami ng yate ngunit nananatili
siyang nakabusangot. Hindi niya ako pinapansin magmula pa kanina buhat nang umalis
kami ng Maynila. Hinahayaan ko siya.

Sa ilang taon na magkarelasyon kami noon, alam ko kung kailan siya may toyo at
wala. Alam ko kung kailan siya nagseselos o hindi.

At ngayon, taas noo kong sasabihin na nagseselos siya.

Naningkit ang mga mata ko nang dire diretso siyang maglakad patungo sa bahay na
ipinagawa niya sa akin noong bagong kasal kami.

Bumagal ang lakad ko, napapaangat ang sulok ng labi.

Hindi mo pa ako naalala, hindi ba? Pero ang bahay na ipinagawa mo sa akin at alam
mong tinutuluyan ko, naaalala mo?

Nilingon ako ni Mikhail, salubong ang mga kilay. Nang makitang hindi ako gumagalaw
mula sa kinatatayuan ko, lalong lumalim ang simangot sa mukha niya.

Hilaw akong natawa bago nagpatuloy sa paghakbang.

“Kumalma ka, Rozovsky.” sabi ko at nilampasan siya.

Kagaya ng inaasahan, halos panawan ng ulirat si Nanay pagkakita kay Mikhail. Maging
si Tatay ay ganoon rin at hindi makapaniwala na nasa harapan nila ang taong inakala
nilang patay na.

“Mahabang paliwanag po. Mamayang hapunan po ay ikukwento namin. Magpapahinga po

muna kami.” sabi ko nang mapansin ang tanong sa mga mata nila.

Hindi nagsasalita si Mikhail. Nakatingin lang siya sa mga magulang ko, walang
emosyon ang mga mukha. Tila walang alam.

Hindi ako naniniwala.

Binuksan ko ang kwarto. Narinig ko ang mga yabag niya sa likuran ko. Huminto ako sa
hamba ng pintuan at hinayaan siyang pumasok. Pinanood ko siyang maingat na inihiga
si Nikolai sa kama.

Pinagkrus ko ang mga kamay sa ibabaw ng dibdib ko. Nang maiayos ang anak namin ay
nag angat siya ng tingin sa akin, madidilim ang mga mata.

Ngumisi ako. Hindi ko alam kung bakit sa tuwing magseselos siya kahit na noon, mas
lalo siyang nagiging gwapo sa paningin ko.

Umayos siya ng tayo mula sa pagkakayuko kay Nikolai. Naglakad siya palapit sa
akin... mabagal ang bawat hakbang... hindi inaalis ang matatalim na titig siya sa
akin. Para siyang isang lobo na nakahanda nang manakmal ano mang oras.

Huminto siya sa harapan ko, ang mga kamay ay itinuon sa pader sa bandang itaas ng
ulo ko. Titig na titig siya sa akin. Hindj ako nagbabawi.
“Anong problema mo?” diretsong tanong ko.

“Do I look like I have one?”

“Hindi ba?” bahaw akong natawa, may halong sarkasmo. “Kanina ka pa walang kibo.”

“Am I supposed to open my mouth and talk to you every fucking time?”

Tumaas ang kilay ko. “Huwag mo akong daanin sa pamimilosopo mo. Nagseselos ka?”

“Tss.”

“Mahirap aminin?”

Dumiin ang bawat titig niya sa akin. Lalong lumalim ang ngisi sa mga labi ko sa
nakikitang reaksyon niya.

Kinagat ko ang ibabang parte ng aking labi bago dinala ang kamay sa kaniyang panga
at hinaplos ito. Naggalawan ang mga buto roon na para bang nagpipigil siya ng kung
ano.

“May dapat bang pagselosan?” pang-aasar ko.

“Ask yourself. Is there a reason for me to feel jealous?”

“Mayroon... kahit na wala. Nagseselos ka sa isang lalaki na hindi ko naman

kakilala-”

“The way you stared at him was different and looks special-”

“May mas espesyal pa ba sa klase ng pagtingin ko sa’yo? Sa ilang taon na lumipas at

wala ka, hindi kailanman ako tumingin sa ibang lalaki...” marahang sabi ko habang
ang kamay ay naglalandas na dibdib niya. Umigting pa lalo ang mga panga niya,
ipinapakita sa akin kung gaano iyon ka-depina. “Ngayon pa ba na nakakasama na ulit
kita?”

Mabagal na gumapang ang kamay ko sa tiyan niya pababa sa kaniyang umbok ng

pantalon. Itinikom niya ang mga labi, mariin. Sinundan niya iyon ng tingin. Mabagal
kong hinaplos ang bagay na ‘yon sa gitna ng mga hita niya.

Gising.

“Normal lang siguro ang magkaroon ng interes na kilalanin siya dahil ilang beses
niya na kami iniligtas. Maging ikaw ay dapat magpasalamat sa kaniya.”

“Won’t happen.”

Nagkibit balikat ako. “Kung hindi mo gustong pasalamatan, huwag mo na rin

pagselosan.”

Pinagkalas ko ang butones ng pantalon niya gamit ang isang kamay. Mas lalong
lumawak ang ngisi ko nang mapagtagumpayan iyong mabuksan.

Maingat kong ipinasok ang kamay lo sa loob ng brief niya. Wala sa sarili kong
nakagat ang ibabang labi nang maramdaman kung gaano iyon kainit sa palad ko.

Nagtaas ako ng tingin kay Mikhail. Nakatitig siya sa kamay ko, pansin ang malalim
na paghinga niya habang naggalawan ang mga panga.

Nagtama ang mga mata namin. Sa pagitan ng pagtititigan namin ay marahan akong
lumuhod. Dalawang kamay kong ibinaba ang maong na pantalon niya hanggang sa gitna
ng mga hita niya. Isinabay ko na roon ang brief niya.

Bumungad sa akin ang kalakihan niya. Namumula, bahagyang namamasa ang dulo at ang
mga ugat ay bakat na bakat.

Hinawakan ko ‘yon, dalawang kamay ulit dahil hindi kaya ng isa. Magkalapat pa rin
ang mga mata namin, pansin ang tripleng dilim noon lalo na nang dahan-dahan ko
ipinaloob ang bagay na ‘yon sa bibigi ko.
“Ah, fuck!” mahina ngunit mariin na mura niya.

Itinuon niya ang mga palad sa pintuan, nakatingala habang mariing nakapikit ang mga
mata. Hinayaan kong maglabas masok ito sa bibig ko hanggang siya na mismo ang
gumagalaw.

Kusa niya ‘yon hinugot at hinila ako patayo. Pumasok kami sa banyo. Naupo siya sa
takip ng toilet bowl. Nakuha ko kaagad ang gusto niya.

“Pleasure me...” aniya sa napapaos na boses.

Hindi ako sumagot. Dahil nakasuot ng bestida ay madali kong natanggal ang underwear
ko at tinapakan ito. Humakbang ako palapit sa kaniya.

Pabuka akong naupo sa harapan niya. Itinutok ko ang sarili sa tapat niya at
sinakyan ito. Mahinang halinghing ang sabay na kumawala mula sa amin.

Hawak niya ako sa magkabilang bewang ay nagtaas baba ako. Kahit na kailan ata ay
hindi ako masasanay sa laki ng sa kaniya. Sa ganitong posisyon ay mas lalo kong
naramdaman ito.

Ipinaikot ko ang ang kamay sa braso niya para huwag mabuwal sa pwesto. Namumula na
ang balat niya mula sa mukhan hanggang sa leeg. May kaunting pawis na rin sa noo
niya habang matalim nakatitig sa akin.

“You are not allowed to look at any man aside from me, Almira...” sabi niya sa
maawtoridad na boses. “I will be the only one you will look at in this lifetime.
Stare, moreso.”

Tumaas ang gilid ng labi ko, patuloy pa rin sa paggalaw. Sa bawat paglipas ng
segundo, lalong humihigpit ang kapit njya sa bewang ko. Ramdam kong nalalapit na
siya. Habang ako, nagpipigil dahil hindi ako dapat ang mauna.

“Bago mo ako latagan ng mga batas mo, gusto kong sabihin mo sa akin ang totoo.”
“What truth?”

Sinadya kong bilisang ang bawat galaw ko, sumasabay sa ritmo ng pulso ko. Kinabig
ni Mikhail ang likod ng batok ko at hinila ito palapit sa kaniya. Siniil niya ako
nang mainit na halik. Sinuklian ko ‘yon.

“What truth do you want to know, baby? Hmm?” tanong niya sa pagitan ng mga halik
namin.

Pinilit kong ilayo ang labi mula sa kanjya. Isinandal ko ang noo sa noo niya,
marahas ang paghinga.

“Naaalala mo na ako.” diretsong sabi ko, hindi iyong isang tanong.

Sinakop ng palad niya ang pisngi ko at muli akong inatake ng halik. Halos sa bibig
niya na ako humihinga dahil sa rahas ng bawat galaw ko. Para bang wala lang sa
kaniya ang sinabi ko.

Huminto siya, ang labi ay pinagpang sa pisngi ko habang nakapikit. Pinaglandas niya
ang tungki ng ilong sa panga ko bago marahang nagmulat at tinitigan ako.

“Matagal na, Almira. Matagal na kitang naaalala...” sagot niya at hindi ko na

nagawa pa ang magulat.

Inaasahan ko na.

Dumiin ang pagkakayakap ko ss batok niya, patuloy pa rin sa pag angat-baba.

“Bakit ka nagsinungaling sa akin?” walang emosyon na tanong ko.

Dinala niya ang labi sa gilid ng aking keeg at puno ng senswalidad akong hinalikan
doon.

“Let me explain... But please let me have my fucking orgasm first.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 42

Matapos magtalik ay naligo na rin kami ni Mikhail. Una siyang lumabas kaysa sa
akin. Naiwan ako sa banyo, tulala habang nasa ilalim nang marahang lagaslas ng
tubig mula sa shower.

Ngayong nakumpirma ko na totoong naaalala niya na ako, isang tanong lang ang
mayroon ako ngayon para sa kaniya: Sa anong dahilan at kinailangan niya ulit
maglihim sa akin?

Wala akong maapuhap na sagot sa isip ko dahil ang totoo, kahit na alam ko nang
naaalala niya na ako ay iba pa rin ang pakiramdam na sa kaniya mismo nanggaling ang
katotohanan.

Gusto kong magalit sa kaniya. Pero bilang kilala ko siya, alam kong may malalim
siyang dahilan na maihahain sa akin.

Pinatay ko ang shower. Hinila ko ang puting tuwalya mula sa towel rack at
ipinulupot ito sa basa kong katawan. Hindi na ako nag abala pang tuyuin ang sarili.
Ang patak ng tubig mula sa buhok ay marahang gumagapang sa dibdib at likod ko.

Binuksan ko ang pintuan at lumabas. Naabutan ko si Mikhail. Nakatalikod siya at

nakaharap sa nakabukas na bintana. Tanging pantalon lang ang suot niya, ang
maiksing buhok ay bahagya pang magulo. Sa balikat niya ay nakasampa si Nikolai,
tulog pa rin. Marahil ay nagising ito kanina.

Hindi naman ako naglikha ng kahit na anong ingay pero tila ba naramdaman niya ang
presensiya ko nang maingat siyang lumingon sa gawi ko.

Nagtama ang mga mata namin. Mariin ko siyang tinitigan bago ako nagdesisyon na
maglakad patungo sa walk in closet at iwan siya roon.
Kasalukuyan akong nagsusuot ng underwear nang bumukas ang pintuan. Mula sa malaki
at malawak na salamin ay nakita ko ang pagpasok ni Mikhail. Inalis ko ang tingin sa
kaniya at tinitigan ang sarili ko na para bang wala siya rito.

Dinampot ko ang bra sa ibabaw ng drawer. Isinuot ko ito. Marahan siyang humakbang
palapit sa akin. Huminto siya sa likuran ko, saktong pinagdidikit ko na ang hook ng
aking bra. Inabot niya ito at siya na mismo ang nagkabit.

Naramdaman ko ang paglalandas niya ng ilong sa buhok ko mula sa likod. Naglapat ang
aming mga mata sa repleksyon namin sa salamin.

Madilim ang kaniya. Matalim ang akin.

Marahan niyang ipinulupot ang mga kamay sa tiyan ko habang pinapatakan ako nang
maliliit na halik sa ibabaw ng aking balikat.

“Isa ba akong kaaway para sa’yo at kailangan mo akong paglihiman ng tungkol sa

sarili mo?” tanong ko sa malamig na tono. “Sa huling pagkakatanda ko. Asawa mo ako,
Mikhail. Kakampi mo.”

Naramdaman ko ang pagpapakawala niya nang malalim na bumuntonghininga. Ganoon pa

man ay hindi siya gumawa ng ingay.

“I just want you to be safe as I do my plan against Vera. I won’t be able to move
knowing that you’re near me, Almira.”

“Kailan mo pa ako naaalala?”

“The day you saw me here and you tried to chase me. I can already remember you
during that time.”

Nagtagis ang bagang ko. Kung ganoon ay nakita niya ako? Alam niyang hinabol ko siya
kaya siya nagmadaling umalis?
“It was a wrong move to go here and watched you even from afar. Alam kong may
posibilidad na makita mo ako pero tumuloy pa rin ako. I was just missing you so
bad. I wanted to meet our son but my plans kept on holding me back.”

“Hindi mo ako puwedeng iwasan at baliwalain dahil lang sa ayaw mo kaming mapahamak
ng anak mo. Parte na kami ng buhay mo at ilang ulit ko ba sasabihin sa’yo ang bagay
na iyan?” matis ang boses na tanong ko. “Ano’ng plano mo at nagpatuloy ka sa
pagsisinungaling?”

Huminga siya nang malalim at pinihit ako paharap sa kaniya. Madiin ang klase ng
titig ko sa kaniya habang siya ay malamlam na tila ba nakikiusap na pakinggan ko
siya.

Hinawakan niya ako sa magkabilang balikat.

“I had to push you and Nikolai away and make you go back here until I finish my
plan. There’s a huge possibility that something bad might happen to you if you
chose to stay in that house, Almira...” Hinaplos niya ang pisngi ko pero nanatili
pa rin matalim ang tingin ko sa kaniya. “I know how brave you are as a woman but
Vera can kill you easily. Makes me wonder why she didn’t hurt you when you pointed
a knife on her neck.”

Hilaw akong natawa. “Sinasabi mo bang mahina ako?”

Bumuntonghininga siya. “Compared to Vera, yes. She’s good in martial arts-”

“Wala akong pakialam kung magaling siya sa kahit na ano. Lahat ng bagay natutunan,
Mikhail. Nasisiguro ko sa’yo na dadating ang panahon na matatapatan ko siya at
hindi mo na ako mamaliitin.”

Tinabig ko ang mga kamay niya mula sa mga balikat ko at tinalikuran siya. Narinig
ko ang mariin niyang pagmumura. Hindi ko ‘yon pinansin at nagtuloy sa cabinet para
kumuha ng damit ko.

“I am not belittling you, Almira. Sinasabi ko lang ang maaari niyang gawin sa’yo
kapag hindi tayo nag ingat—”

“Sinabi mong mahina ako-”

“Because you fucking asked me and I was just being honest here!”

Alam ko. Hindi lang talaga maganda ang dating sa akin na maikumpara kay Vera.
Matindi ang galit ko para sa kaniya at hindi maganda sa pakiramdam marinig ang
katotohanan na wala akong binatbat sa kaniya.

Hindi kaagad ako nagsalita. Isinuot ko ang isang sweat short at malaking t-shirt.
Nilingon ko si Mikhail at mataman siyang nakatitig sa akin.

Nilampasan ko siya. Muli akong nakarinig ng mura mula sa kaniya. Hinawakan niya ako
sa siko at hinatak palapit sa kaniya. Tinitigan niya ako.

“Hindi ako habang buhay ganito, Mikhail. Magagawa ko rin protektahan ang sarili ko
at hindi na kakailanganin pa ng tulong mo-”

“Why are you so suddenly eager to be on our level?”

Binawi ko ang braso mula sa pagkakahawak niya.

“Masama ba kung nanaisin ko matuto lumaban? Hindi mo kami habang buhay

mapuprokektahan, Mikhail. Baka sa susunod na makaranas ulit tayo ng trahedya,
mawala ka na naman na parang bula...” Umiling ako, nasasaktan pa rin sa tuwing
maaalala ang nangyari noon. “At kami ng anak mo, maghihintay na naman kung babalik
ka pa ba o hindi na. Baka sa susunod, nasa ilalim ka na talaga ng lupa.”

Hindi na ako nagtangka pang kausapin siya. Ganoon rin siya sa akin. Dumiretso na
ako sa kama at tumabi kay Nikolai. Naramdaman ko ang paglundo ng kutson at
nasisiguro kong si Mikhail ang may gawa noon.

Hindi ako nagagalit sa kaniya. Naisipi ko lang na tama si Innessa. Hindi ako
puwedeng habang buhay na mahina lalo na at asawa ako ni Mikhail. Kalakip niya na
ang panganib. Damay kami ni Nikolai.

Sa mundong mayroon siya, malabong makaligtas kami kung siya lang mag-isa ang
lalaban.
Naramdaman ko ang kamay niya sa bewang ko. Huminga ako nang malalim at hindi na nag
abala pang lingunin siya. Pumikit ako at marahil sa pagod ay madali akong
nakatulog.

Nagising ako nang makarinig nang mahihinang kaluskos. Tumingin ako sa gilid at
nakita roon si Nikolai na natutulog pa rin.

Si Mikhail, wala.

Bumangon ako, iginagala ang mga mata sa buong paligid ngunit hindi siya makita.
Nang tingnan ko ang orasan na nakasabit sa pader ay nalaman kong ala una na nang
madaling araw. Sa bed side table ay mayroong tray ng pagkain pero hindi ko na
nagawa pang intindihin. Abala ang isip ko kung saan naroon si Mikhail nang ganitong
oras.

“Hindi kaya nasa banyo lang?” wala sa sariling bulong ko.

Tumayo ako mula sa kama at naglakad palapit ng banyo. Tahimik at halatang walang
tao. Lumabas ako ng kwarto. Madilim na ang buong bahay at ang lamp shade na lang
ang bukas sa sala.

Pagkababa ng hagdan ay dumiretso ako sa kusina, nagbabakasakali na naroon si

Mikhail ngunit wala pa rin.

Mabagal ang bawat hakbang ko nang muling makarinig ng kaluskos mula sa paligid.
Awtomatiko akong napalingon sa gilid.

Muli akong nakaramdam. Nasundan pa ng ilang kaluskos ang tahimik na paligid. Ramdam
ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko habang naglalakad papunta sa pinto sa likod.

Binuksan ko ‘yon. Sumambulat sa akin ang malakas na hangin na normal lang sa isla
tuwing sasapit ang gabi. Lumabas ako at tumingin sa kaliwa.

Napabuntonghininga ako nang makitang isang pusa lang ang naroon at naglilikot ng
plastik.
“Ikaw lang pala...” sabi ko.

Pumihit ako patalikod at astang papasok na pabalik sa loob nang mayroon akong
maaninag mula sa gilid ng mga mata ko. Hawak nang mahigpit ang seradura ay lumingon
ako.

Tila ako na estatwa nang makita ang lalaking tumulong sa amin ni Innessa. Nakatayo
ito, hawak ang isang baril. Sa paanan nito ay naroon ang isang lalaki na pilit
inaalis ang paa nung lalaki na nakaapak sa kaniya.

B-Bakit siya narito sa isla? Sinundan niya ba kami?

Nag angat ng tingin sa akin iyong lalaki. Sa gitna ng dilim ay nakita ko ang
pagtaas ng sulok ng labi niya.

“Lucia...”

Bakit palagi mo ako tinatawag sa ganoong pangalan? Posible bang nagkakamali ka lang
ng dinig?

Hindi ko alam kung ano ang nagtulak sa akin para lapitan siya sa kabila ng mga
katanungan sa isip ko.

“Anong ginagawa mo dito? Sinusundan mo ba kami?” bungad ko sa kaniya.

Matunog siyang ngumisi, tila ba hindi iniintindi ang mga tanong ko.

“You can say that, sorella.” (sister)

“Sino ka ba talaga? Bakit palagi kang sumusulpot sa tuwing may kapahamakan at

sangkot ako?”

“I live in this world to watch and protect you.”

Impit ng tila ba nasasaktan ang pumukaw sa atensyon ko. Nagbaba ako ng tingin sa
lalaki. Walang maskara. Kita ang banyagang mukha.

“See this man. He was a spy sent by your enemies.”

Nagtama ang mga mata namin nung lalaking nakasalampak sa lupa.

“Si Luciano ba ang naghatid sa’yo dito para magmanman?” tanong ko.

“He won’t understand you, Lucia. He’s a Russian-”

“Almira ang pangalan ko at hindi Lucia. Ilang beses mo dapat malaman ‘yon?”

Matunog siyang ngumisi. “That’s not what I heard. Here, take this...”

Awtomatiko akong nagbaba ng tingin nang kuhanin niya ang kamay ko at ipahawak sa
akin ang baril. Ramdam ko ang pagbaba ng dugo sa talampakan ko habang pinagmamasdan
ang maliit na armas na tila ba kinasanayan ko nang makita at mahawakan.

“Kill him.”

Hindi ko maintindihan kung bakit imbes na matakot ay naging isang paanyaya ang
sinabi niyang iyon sa akin.

Dahan-dahan niyang binitawan ang baril sa kamay ko, ipinagkakatiwala na. Tikom na
tikom ang labi ko habang unti unting iniaangat ang baril at itinutok ito sa lalaki.
Nanglaki ang mga maya niya. Pansin ang matinding takot sa ilalim ng madilim na
kalangitan. Ang liwanag ng buwan ay bahagyang tumatama sa mga mata niya.

“Ne ubivay menya. YA skazhu tebe, kto poslal menya syuda.” ( Please don’t kill me.
I'll tell you who sent me here.) sabi nito sa pamilyar na lenggwahe.

“It’s easy to create lies just to escape, moron.” sagot nung lalaki. “Go. Shoot
him. Mercy doesn’t run in our blood.”
Bakit tila nagagawa niyang basahin ang nasa isip ko? Sa paraan ng bulong at
pananalita niya, para bang madali para sa akin ang sundin siya. Para bang
nakatadhana ako para gawin ito. Na para bang ito rin ang gusto ko.

“Almira...”

Astang kakalabitin ko na ang gatilyo nang marinig ang boses na ‘yon. Kasabay ng
pagpihit ko sa kanan ay siyang pagtutok ng baril na hawak ko kay Mikhail.

Madilim ang mukha niya, ang mga mata ay tila isang delubyo. Bumaba ang mga mata
niya sa hawak kong baril. Saka ko lang napagtanto na ang puting t-shirt na suot
niya ay namamantsahan ng dugo... at sa isang kamay niya ay naroon rin ang isang
baril na tila ba kakatapos lang gamitin.

“A-Alessandro?”

Sabay-sabay kaming lumingon sa kabilang gilid nang makita si Tatay na nakatayo

ilang metro ang layo sa amin. Nakatitig siya sa lalaki sa tabi ko, namimilog ang
mga mata at ang bibig ay nakaawang.

Kumunot ang noo ko. Kilala siya ni Tatay?

Matunog na ngumisi ang lalaki.

“Well... Hello there, Mang Isko.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 43
“Kilala mo po siya, Tay?” salubong ang mga kilay na tanong ko.

Nagpalipat lipat ng tingin si Tatay sa amin nung lalaki na tinawag niyang

Alessandro. Nakarinig ako ng kasa ng baril mula sa likuran na ikinalingon ko doon.
Nakita ko si Mikhail na ilang metro na lang ang layo sa akin, nakatungo habang
malamig na nakatingin sa lalaki sa paanan namin.

“You forgot to pull the trigger, moron.” aniya sa malalim na boses at kinalabit ang
gatilyo.

Tumalsik ang dugo ng lalaki sa binti ko. Tiningnan ko ‘yon saka baliwalang nag
angat ng tingin kay Mikhail. Madilim siyang nakatitig kay Alessandro na may ngisi
sa labi.

“Your wife is the one who's holding the gun-”

Gumalaw ako mula sa kinatatayuan nang marahas na isalya ni Mikhail si Alessandro sa

pader at tutukan ng baril sa sentido nito.

“You have no rights to drag my woman in this and make her kill someone! She’s not
like me-”

“Well, apparently, she is. She’s one of us, Rozovsky.”

Nagsalubong ang mga kilay ni Mikhail habang mariin pa rin ang pagkakasalya kay
Alessandro.

“Anong sinasabi mo?” kunot ang noo na tanong ko. “Anong isa ako sa inyo?”

Patagilid akong tiningnan ni Alessandro. Umangat ang sulok ng labi niya bago dumapo
ang mga mata sa gawi ni Tatay.

“A little bit of help here, Mang Isko?” natatawang sabi niya na tila ba
nakikipaglokohan lang siya sa amin.
Nilingon ko si Tatay. Pansin pa rin ang gulat at takot sa mga mata niya habang
nakatingin sa amin. Hindi nagtagal at humakbang na siya patungo sa gawi namin.

“Baka puwedeng sa loob na tayo mag-usap...” sabi ni Tatay bago isinilip ang mga
mata sa paanan namin. “At sana ay hindi abutan ng dilim ang katawan na iyan dito.”

“There are other two at the side,” malamig ang boses na sabi ni Mikhail saka
binitawan si Alessandro. “My men with Innessa will be here.”

“Innessa, huh? Can’t wait.”

Natatawang inayos ni Alessandro ang kwelyo ng leather jacket na suot niya bago ako
tiningnan at kinindatan. Gumapang ang kamay ni Mikhail sa bewang ko at kinabig ako
paalis doon.

Wala sa sarili akong sumunod lalo pa at abala pa rin ang isip ko sa mga sinasabi ni
Alessandro.

“How dare you point the gun on me?” nagtatagis ang bagang na bulong ni Mikhail sa
akin.

“Hindi ko sinasadya.” sagot ko, wala pa rin sa sarili.

“But I admit you look fucking hot and sexy whenever you’re holding a gun. Makes me
want to bang you from behind.”

Umikot ang mga mata ko dahil sa litanya niya. Hindi ko makuhang sakyan siya dahil
na rin sa kung ano anong tanong ang pumapasok.

“Kilala mo ba siya, Mikhail?” tanong ko.

“That bastard? No. Seems like your father knows him.”

Pero paano siya nakilala ni Tatay? Paano nakilala ni Tatay ang ganoong klase ng
tao? Sa itsura at mga galawan pa lang ni Alessandro, nasisiguro ko na hindi sila
nagkakalayo ni Mikhail.

Hindi kaya isa ring miyembro ng organisasyon si Alessandro?

“He’s an Italian mafia. That I know for sure.”

Italian mafia... sa anong paraan ako naging kunektado sa kaniya?

Pumasok kami sa sala. Naroon na si Nanay, nakaupo sa sofa habang nakatitig sa akin.
Nagsalubong ang mga kilay ko nang makita ang pamumula at pangingilid ng luha sa mga
mata niya.

Mabilis akong kumalas sa pagkakahawak ni Mikhail at nilapitan si Nanay. Ipinaikot

ko ang kamay sa likod niya.

“Nay, bakit? May problema po ba?”

Dinala niya ang kamay niya sa pisngi ko at maraha itong hinaplos. Titig na titig
siya sa akin, puno ng lungkot ang mga mata.

“Alam kong darating ang panahon na ito, Almira. Hindi lang ako makapaniwala na
narito na at hindi na maiiwasan pa.”

Nagdikit ang mga kilay ko, hindi siya maintindihan.

“Ano bang sinasabi ninyo-”

Hindi ko na nagawa pang ituloy ang sinasabi nang makita ko ang pagpasok ni Tatay ay
Alessandro. Nilingon siya ni Mikhail, nagdilim ang mga mata nang magkatinginan
sila.

“Kung uunti-untiin pa natin ay mas lalo lang siyang maguguluhan, Vilma. Malalaman
niya rin naman ang katohanan ayaw man natin. Wala tayong pagpipilian dahil hindi
naman atin si Almira.”
Tuluyan na akong bumitaw kay Nanay at tumayo. Naglakad ako sa tabi ni Mikhail
habang kaharap sina Tatay at Alessandro.

“You can give me the responsibility to tell her the truth. You know I won’t mind.
Less hassle for us.” sabi ni Alessandro.

“Sandali. Ano po bang nangyayari, Tay? May inililihim ba kayo sa akin?” tanong ko,
nagsisimula nang mairita.

“Your life, sorella... it is just a whole lie.” sabi ni Alessandro.

“Ako na ang magsasabi, Alessandro. Huwag nating biglain ang kapatid mo, pakiusap-”

“Kapatid?! Anong kapatid?” napalakas ang boses na tanong ko kay Tatay nang sabihin
niya ‘yon.

Bagsak ang balikat niya nang maupo siya sa sofa sa tabi ni Nanay. Nagkatinginan
kaming dalawa ni Mikhail. Kagaya ko ay salubong rin ang kilay niya at tila ba
marami na rin tanong sa isip.

“Mahigit isang taon ka pa lang nang dalhin ka dito ni Stella at Lorenzo, Almira.
Ang tunay mong mga magulang...”

Ramdam ko ang kung anong pumitik sa ulo matapos sabihin iyon ni Tatay. Literal na
hindi ako nakagalaw sa kinatatayuan ko habang ang mga palad at talampakan ay
mabilis na nanglamig.

Dinig ko ang naghahabulang tibok ng puso ko habang nakatitig kay Tatay na siyang
nakatingin rin sa akin.

“Kami lang ang nagpalaki sa’yo pero hindi ka sa amin nanggaling. Ganoon pa man ay
itinuring ka namin na tunay na anak, Almira.”

Hindi na namalayan pa, naglandas ang luha sa mga pisngi ko habang nakatingin kina
Nanay na siyang hindi maituon ang mga mata sa akin.

A-Ampon ako? Paanong nangyari?

“Matagal ko nang kaibigan ang tunay mong ina. Mga dalaga pa lang kami ay magkasama
na kami dito sa Romblon. Dito niya rin nakilala ang ama mong si Lorenzo. Isa siyang
Italiano, anak. Nasaksihan ko ang lahat sa kanilang dalawa bago sila umalis at
tuluyan nang nanirahan sa Italy.”

Hindi ako nagsalita. Walang masabi lalo pa at para bang nagbuhol buhol na ang isip
ko sa dami ng rebelasyon na sumasabog sa mismong harapan ko. Maging ang tuhod ko ay
nanghihina at tila nawawalan na ng lakas.

Naramdaman iyon ni Mikhail at hinawakan ako sa bewang para sana iupo ako sa sofa
pero umiling ako. Tulala pa rin ako sa mga inakala kong totoong magulang ko, hindi
makagawa ng reaksyon.

“Iisang mundo ang ginagalawan ni Lorenzo at Mikhail, Almira. Kaya naman nang
malaman ko noon na nahuhulog ka na sa kaniya, hindi ko maiwasan ang ihalintulad ang
kapalaran mo sa’yong ina.”

“In short, you and Mamma both fell in love with mafia bosses.”

Mabilis kong nilingon si Alessandro nang sabihin iyon. Nakasandal siya sa hamba ng
pintuan, nakatuon ang ang isang paa habang pinapaikot ang baril sa daliri niya.

Kung ganoon ay parte rin ng isang organisasyon ang pamilya ko. Pero bakit kailangan
nila akong ipamigay sa kinikilala kong mga magulang ngayon?

“At ikaw... k-kapatid kita?”

“One and only, sorella.” ngumisi siya.

“May mga kaaway ang Papá mo noon. May banta ang buhay n’yo kung kaya’t kinailangan
kayong paghiwalayin na magkapatid.” sabi ni Tatay.
“I was also raised in a different family. Unlike you, they took me early as soon as
I'm already capable to fight.”

Ibinigay ako sa ibang tao dahil sa banta ng isang kaaway. Hindi ko alam kung
magagawa kong tanggapin ang dahilan na ‘yon. Maaaring oo dahil hindi lingid sa
kaalaman ko kung gaano kadelikado ang isang buhay kapag nasa mundo ka ng mga
katulad ni Mikhail. Bilang isang ina, ako man ang nasa lugar ng tunay kong mga
magulang, ganoon rin siguro ang gagawin ko.

Pero bakit hindi ko pa rin matanggap? Bakit pakiramdam ko, hindi ko kayang
tanggapin?

“Bakit ka narito kung ganoon?” tanong ko kay Alessandro na hanggang ngayon ay hindi
ko mapaniwalaan na kadugo ko.

“I’ll let our parents answer that question. For now, I’m informing you that I have
to bring you back home and meet them-”

“Ayoko. Hindi ako sasama sa’yo-”

“I’m giving you no choice, sorella. You need to come with me.” matigas na sabi niya
bago umalis sa pagkakasandal sa pader at tumayo ilang metro ang lapit sa akin. Ang
ekpresyon ng mukha ay mas lalong nagdilim. “You are Lucia Moretti after all...”

Marahan akong nilingon ni Mikhail. Nagtama ang mga mata namin. Mariin niya akong
tinitigan na para bang maging siya ay hindi makapaniwala sa rebelasyon na ‘yon. Na
hindi ako ang babaeng inaakala niyang nakilala niya. Maging ako ay gusto rin
tanungin ang sarili ko kung kilala ko ba talaga kung sino ako?

“You are the burning diamond of the Sicilian Mafia.” may diin na sabi pa ni
Alessandro.

The Rozovsky Heirs: Mikhail Sage

Kabanata 44

Tulala akong nakatanaw sa madilim na karagatan. Ang repleksyon ng liwanag ng buwan

sa tubig ay tila nagsisilbing gabay sa mga alon sa dapat nilang patunguhan.

Ramdam ko ang paninikip ng aking dibdib. Masiyadong mabigat at para bang hindi ako
makahinga. Kumuyom ang mga kamao ko, nagkikiskisan ang mga ngipin.

“Sa tingin mo ba ay nagsasabi ng totoo si Alessandro?” tanong ko kay Mikhail na

siyang tahimik lang rin sa tabi ko.

Matapos ang naging rebelasyon ay nagpaalam ako na lalabas lang para magpahangin.
Alam kong delikado lalo pa at alam naming may mga nagbabantay sa amin. Hindi
tumitigil si Luciano sa pagpapadala ng mga tauhan niya para manmanan kami.

Gusto kong tanungin si Mikhail kung bakit kailangan niya pang patagalin ang giyera
sa pagitan nila ni Luciano pero alam kong may plano siya na hindi ko dapat
pangunahan.

“I would say no but your parents’ words are already the proof...” sagot niya.
“Danger runs in your blood, Lucia.”

Lucia. Maging ang pangalan ko ay isang kasinungalingan.

“You were born to hold a gun and be the queen of your own empire.”

Umiling ako. “Hindi ko pa magawang tanggapin, Mikhail. Inaamin ko na gusto kong

makarating sa lebel ninyo pero hindi ko hinihiling na maging kapantay n’yo. Ayos na
sa akin na matutong lumaban para protektanan ang sarili ko at ang anak natin.”

“Looks like you won’t have any choice but to learn how to fight. It is required
when you are part of a huge criminal organization...” Naramdaman ko ang paglingon
niya sa akin dahilan para tingnan ko rin sjya. “Sicilian Mafias are the strongest
and most cruel group in Italy, Lucia.”

“Huwag mo akong tawagin sa pangalan na iyan, Mikhail. Hindi ako sanay.”

Nakita ko ang paglapit niya sa akin at pagpuwesto sa likod ko. Niyakap niya ako
mula doon, ang mga kamay ay nasa ibabaw ng aking tiyan bago itinuon ang baba sa
ibabaw ng aking balikat.

“Well, I must agree. Almira is way hotter than your original name...” bulong niya
sa tainga ko. “The same name I will be moaning when we make love.”

Sa kabila nang magulong pag-iisip ay hindi ko napigilan ang matawa.

“Puro ka kalokohan. Pero bakit parang wala lang sa’yo ang tunay kong katauhan,
Mikhail? Ako nga ay hindi ko matanggap.”

Naramdaman ko ang malalim niyang pagbuntonghininga, ang yakap sa bewang ko ay mas

lalong humigpit.

“You’ll eventually accept it, Ma Belle. Just give yourself enough time. As for your
first question, I am surprised. Until now. Didn’t know that the woman I love is on
the same world where I am. Isn’t that what you wanted?”

Bumuntonghininga ako. “Hindi ko alam. Masiyado pang magulo ang isip ko. Pakiramdam
ko, hindi ko kayang harapin ang tunay kong mga magulang. Naiintindihan ko naman ang
dahilan kung bakit kailangan nila akong iwan kina Nanay. Masiyadong delikado ang
mundo na mayroon kayo, Mikhail.”

“Dangerous as you could have ever imagined. I have a rough childhood, Almira. I’ve
been through the mad fires of hell before I reached the top.”

Alam ko. Nararamdaman ko. Hindi ka magiging ganiyan kahusay sa pakikipaglaban kung
wala kang mapait na karanasan. Kung hindi ka nagdaan sa hirap.

Kung sakaling harapin ko ang mga magulang ko, ano ang magiging papel ko sa pamilya
namin? Mayroon akong ideya sa isip ko pero maging ako ay alanganin pa doon.

“Your wish has been granted, baby. You will be greater than Innessa and Vera...”
malalim at napapaos ang boses na bulong niya sa akin. “And I bet you will be
greater than all the mob queens I know.”
Umangat ang gilid ng labi ko sa sinabing ‘yon ni Mikhail. Hindi ko alam kung bakit
ang mga salitang iyon ay naghatid ng pagkasabik sa puso ko. Marami akong takot at
pangamba na nararamdaman sa mga oras na ito matapos ang rebelasyon ni Alessandro.
Pero aaminin ko na naglalakbay na rin sa isip ko ang magiging kinabukasan ko oras
na humarap ako sa tunay kong mga magulang.

Hindi ko alam. Nakakabaliw kung iisipin.

“Ano’ng plano mo kay Vera, Mikhail?” tanong ko habang naglalakad kami pabalik sa
bahay.

Matagal pa bago sumapit ang umaga. Nagsidatingan na rin ang ilang yate sakay sina
Inessa at ilang tauhan ni Mikhail para ayusin ang mga bangkay sa bakuran ng bahay.
Kailangan nilang bilisan dahil mamaya lang ay gising na ang mga mangingisda para
pumalaot.

“She surely got the idea by now that I can already remember. That I’m with you. She
placed tracking devices on my clothes which I discovered months ago. This has been
escalated to Luciano the reason why his men are everywhere.”

Nilingon ko siya. “Bakit hindi mo pa tapusin, Mikhail? Para matahimik na tayo.

Ayokong dumating sa puntong pati ang anak natin ay madamay.”

Nagtiim bagang siya habang nakatitig sa dinadaanan namin.

“That’s what I’m planning once I get back to Moscow. This should be done a long
time ago but I was taking it slow for I was worried they might harm you and our
son.”

“Babalik ka ng Russia? Isama mo ako.”

Nilingon niya ako, nagtaas ng kilay bago ngumisi.

“You are brave to ask me that because you know how powerful the people are behind
you. But no, my wife. Stay here with Nikolai.”
“Matagal ko nang gusto sumama sa’yo. Nagkakaroon palagi ng dahilan para hindi
mangyari.”

“I can’t risk you again, Almira. Time will come, when everything is in favor on our
ends, you will go to war with me. I promise you that.”

Hindi na ako sumagot pa. Wala naman naging desisyon si Mikhail na kapahamakan ang
dulot sa akin. Minsan, ako lang talaga ang matigas ang ulo at mahilig makialam.

Nakarating kami ng bahay. Sa bakuran pa lang ay nakita na namin si Alessandro na

nakatayo sa harapan ni Innessa habang nakasandal ito sa pader. Nakatuon ang mga
kamay ni Alessandro habang titig na titig kay dito.

Napahinto kami ni Mikhail. Bahagyang tumaas ang kilay ko nang makita ang pagdiin ni
Innessa sa hawak na baril kung saan nakatutok sa mismong dibdib ng... kapatid ko.

Hindi ko pa rin magawang ipasok sa kukote ko na kapatid ko siya. Hindi kami

magkamukha. Sino ba sa aming dalawa ang mas matanda?

“I said get off me or I’ll shoot my bullet across your freaking skull!”

“Go on, capo. Shoot me. If you kill me, you won’t be able to experience the
pleasure I can give you...” bulong ni Alessandro ngunit narinig rin naman namin. “I
still have to moan your name, Innessa.”

Bumuntonghininga ako habang naririnig ang kabulgaran ni Alessandro. Sa sobrang

pagkakatuon ng atensyon nila sa isa’t isa ay hindi na nila kami napapansin.

“Anong capo, Mikhail? Palagi kong naririnig na tinatawag niya si Innessa sa ganoong
paraan.”

Sinulyapan niya ako at kinabig sa bewang. “The head of the soldiers, Almira. The
captain. That’s what Innessa is.”

Tumango tango ako. Paano naman nalaman ni Alessandro kung anong posisyon ni
Innessa? Nito lang naman sila nagkakilala at hindi pa nga magkasundo. Maging si
Mikhail ay halatang kilala niya at alam ang ginagawa.

Mukhang matagal na siyang nagbabantay. Malaman ko rin ang lahat sa tamang oras.

“You will only moan my name because you're gonna beg me to let you live for I will
surely kill you right now-”

“Oh yeah?” matunog na ngumisi si Alessandro. “I can hear doubt from your voice-”

“Diyos ko po, Almira! Mikhail!”

Sabay-sabay kaming napatingin sa itaas nang marinig ang histerikal na boses na iyon
ni Nanay. Umalon ang puso ko sa kaba nang mapagtanto na mula iyon sa kwarto kung
saan naroon si Nikolai.

Unang tumakbo si Mikhail na kaagad kong sinundan. Naramdaman ko ang pagsunod nina
Innessa at Alessandro sa amin.

Sana ay walang nangyaring masama kay Nikolai.

Inilang hakbang lang ni Mikhail ang hagdanan. Bukas na ang pintuan pagkarating
namin. Halos manglaki ang mga mata ko nang makita ang duguang kama. Sa gitna noon
ay itim na kahon. Sa tabi ay isang putol na kamay na napupuno rin ng sariwang dugo.

Iginala ko ang mga mata at nakita si Nikolai at Nanay na magkayakap, bahagyang

nakahinga nang maluwag nang makitang ayos lang sila. Si Tatay ay titig na titig
doon.

Sinulyapan ko si Mikhail. Madilim ang mga mata niya at tiim bagang na lumapit sa
kama. Bahagya siyang tumungo, itinuon ang mga palad sa kutson at tinitigan ang
kamay na naroon.

“привет?” (Yes?)

Napalingon ako sa gawi ni Innessa nang marinig ang boses niya. May kausap siya sa
cell phone, seryoso ang ekpresyon ng mukha. Maging si Alessandro ay mataman rin
nakatitig sa kaniya.

Kitang kita kung paanong nagsalubong ang mga kilay ni Innessa. Ang mga mata ay
tumalim.

“какая?!” (What?!)

Nakaawang ang bibig, dahan-dahan niyang ibinaba ang cell phone habang nakatitig sa
gawi ni Mikhail.

“Mikhail...” tawag niya.

“Fire away.” sabi ni Mikhail na ikinalingon ko sa kaniya.

Nananatili pa rin nakatuon ang mga kamay niya sa kama, ang mga mata ay titig na
titig sa pugot na kamay.

“Your father... he’s dead.”

Pasimple akong nahigit ang hininga sa narinig. Kitang kita kung paanong ang mga
kamao ni Mikhail ay kumuyom kasabay nang mariin na pagpikit ng mga mata niya.

“Fuck.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 45

Tanaw ang kumpol ng ulap mula sa pribadong eroplano na sinasakyan ko, ramdam ko ang
pinaghalong kaba at pag aalinlangan sa puso sa mga nakaambang mangyayari sa mga
susunod na sandali.

Hanggang ngayon, malaking katanungan pa rin sa isip ko kung tama bang pumayag ako
sa pakiusap ni Alessandro na sumama sa kaniya sa Italia. Puno ako ng pag-
aalinlangan dahil pakiramdam ko, hindi ako handa sa magiging reaksyon ng tunay kong
mga magulang oras na makita nila ako.

Ang sabi niya, mula pagkabata ay mayroon nang mga matang nagmamasid sa akin,
binabantayan ang mga kilos ko na siyang nakakarating sa mga tunay kong magulang.
Ipinamigay man nila ako, sinubukan pa rin nila akong protektahan kahit sa ganoong
paraan man lang.

Marami akong katanungan sa isip pero hindi ako magawang sagutin ni Alessandro. Ang
sabi niya, ang mga magulang na lang namin ang bahalang sumagot sa akin.

“Mama, bakit hindi po natin kasama si Papa? Kailan po ba siya babalik?” tanong ni
Nikolai na pumukaw sa atensyon ko mula sa pagmamasid sa labas ng bintana.

“Hindi ko rin alam kung kailan babalik ang Papa mo, Nikolai. Susulpot na lang basta
iyon kaya huwag ka na mag-alala.”

Simula nang mabalitaan namin na patay na ang ama niya, na pag-aari nito ang pugot
na kamay na ipinadala, wala kaming ibang naisip kung hindi si Luciano ang may
kagagawan noon. Ito lang ang may kakayahan pumatay sa pamilya ni Mikhail. Siya lang
ang may dahilan. Ngayon ay naroon si Mikhail sa Russia para sa ina niya. Para
malaman ang kung ano ang nangyari.

Wala kaming komunikasyon. Naghihintay lang rin ako kung kailan siya babalik. Pero
hindi kagaya noon, hindi ako nakakaramdam ng lungkot na naroon siya. Nag-aalala
ako, normal na iyon. Ngunit malaki ang tiwala ko sa kaniya.

Sinulyapan ko si Alessandro na nasa kabilang direksyon ng mga upuan katapat namin.

Magkakrus ang mga braso niya, nakapikit at tila ba natutulog. Alam kong nakapikit
lang siya at nakikiramdam.

“You need anything, sorella?” tanong niya nang hindi gumagalaw.

Sabi ko na at malakas talaga ang pakiramdam niya.

“Wala naman. Malayo pa ba tayo?”

Hindi ko na halos mabilang kung ilang oras na kami sa himpapawid. Diretso ang
biyahe namin at naaalala kong gabi kami umalis ng Pinas. Tanghali na at nasa biyahe
pa rin kami.

Hanggang ngayon, namamangha pa rin ako na may sarili at pribadong eroplano na pag-
aari sina Alessandro. Hindi ko lubos maisip kung gaano kayaman ang mga Moretti. Ang
tanging alam ko lang, makapangyarihan sila kagaya na rin ng sinabi ni Mikhail.

Nagmulat ng mga mata si Alessandro at nagbaba ng tingin sa relo niya, ang mga kilay
ay dikit na dikit. Tumingin siya sa akin hindi kalaunan.

“We’ll be landing in Catania Airport in no time, sorella.”

Sorella. Sinabi niyang mas matanda ako sa kaniya ng isang taon. Sanggol pa lang
siya nang magkahiwalay kami. Dahil siya ang lalaki ay siya ang mas naunang binawi.
Siya ang unang sinanay humarap sa kaaway.

Kailan ako?

Hindi nagtagal at bumaba ang eroplanong sinasakyan namin sa isang airport. Sa

bungad pa lang ay ilang tauhan na ang nakaabang sa amin. Puro lalaki, walang
emosyon ang mukha at diretso lang na nakatitig sa kung saan na para bang
ipinagbabawal sa kanila ang makipagtitigan sa tao.

Isang itim at mahabang sasakyan ang naghihintay sa amin. Kung hindi ako nagkakamali
ay Limousine ang tawag doon. Sa gilid ng nakabukas na pintuan ay naroon ang isang
matandang lalaki.

Nagtama ang mga mata namin. Wala rin siyang emosyon sa mukha, aakalain galit pero
marahil ay ganoon lang talaga siya.

“Buon pomeriggio. Bentornata signora.” (Good afternoon. Welcome back, madame)

Hindi ako sumagot dahil hindi ko naman siya naintindihan. Una akong pumasok kasama
si Nikolai sa loob nang marangyang sasakyan. Magarbo na ang itsura ng mga kotse ni
Mikhail na nasasakyan ko noon pero iba ito.

Sunod na pumasok si Alessandro. Isinara nung lalaki ang pinto ng kotse. Bago iyon
ay nagkatinginan pa kami nung lalaki.

“That’s Romeo, Dad’s secretary,” sabi ni Alessandro na parang nahalata niya ang
pagtatanong sa mga mata ko. “And he welcomes you back.”

“Hindi naman signora ang pangalan ko.”

Natawa siya. “Signora means Madame. In time, you’ll learn to speak our language.”

Hindi ako sumagot. Pero pakiramdam ko, mas madaling aralin ang lenggwahe nila kesa
ang kina Mikhail.

Halos kalahating oras ang itinagal namin sa biyahe. Hindi pa rin pumapasok sa isip
ko na wala na ako sa Romblon kung saan ako lumaki at narito na sa bansang nararapat
para sa akin.

Alam kong nagdesisyon ako nung una na hindi na sila gusto pang makaharap. Pero
habang lumilipas ang araw, hindi ako pinapatahimik ng mga katanungan sa isip ko.
Mga tanong na alam kong nangangailangan ng kasagutan.

Huminto ang saksayan sa harapan ng isang malawak at malaking bahay. Kusang bumukas
ang matayog na itim na gate ngunit wala namang tao roon.

Unti-unting pumasok ang kotse. Awtomatiko akong napabaling sa paligid, namamangha.

Malawak na hardin, tila isang paraiso at sa gitna ay may malaking fountain. Isang
eskultura ng anghel na may hawak na banga kung saan doon lumalabas ang tubig.

Sa malayo ay natatanaw ko ang isang mansyon. Naiintindihan ko kung bakit kailangan

pa gumamit ng sasakyan papasok. Masiyado pa itong malayo mula sa mismong gate.

“Ready?” tanong ni Alessandro.

Hindi ako sumagot. Matinding kaba ang nararamdaman ko pero hindi ko na kailangan pa
ipahalata ang bagay na ‘yon.

Huminto ang kotse sa harapan nang mansyon. Tinulungan ni Alessandro si Nikolai

makababa. Tahimik kong iginala ang mga mata. Tila ba walang tao pero ramdam kong
mayroon.

Hindi sinasadyang napatingin ako sa isang direksyon, natanaw ko doon ang isang
lalaki na nakasuot ng itim katulad nung mga tauhan ni Alessandro noon. Itinuon ko
ang mga mata sa isa pang lugar at nakakita pa ulit ng katulad nito na tila ba
nagtatago.

“Snipers are everywhere.” sabi ni Alessandro.

“Bakit?”

“Just in case enemies attack us, we are always ready for war...” sabi niya. “You
should be too, Sorella. In time.”

Ibinalik ko ang tingin sa mga lalaking nakita ko at wala na sila doon.

“Let’s go.” dagdag pa ni Alessandro na pumukaw sa atensyon ko.

Hinawakan ko nang mahigpit ang kamay ni Nikolai na tahimik lang na nagmamasid sa

paligid. Sumunod kami kay Alessandro.

Bumukas ang magarbong pintuan. Naunang pumasok si Alessandro at lumiko sa kung

saan. Kusa akong napahinto sa bukana hawak si Nikolai ng pintuan habang tinatanaw
ang marangyang hagdanan na tila ba yari pa sa sinaunang panahon.

Pababa roon ay isang matandang lalaki na nakabihis ng pormal. Hawak sa isang kamay
ay inaalalayan niya ang isang ginang na sa ayos pa lang ng pananamit ay karespe-
respeto na.
Sabay nilang iniapak ang mga paa sa marmol na sahig at tumayo doon para tingnan
ako. Nagtama ang mga namin nung ginang. Sa mga sandaling ito, para akong
nakikipagtitigan sa matandang bersyon ko.

Ngumiti siya sa akin. “Lucia...”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage — 46

Kabanata 46

Wala akong makapa na emosyon sa puso ko habang tinititigan ang dalawang tao na sa
tindig at itsura pa lang ay sumisigaw na ng kapangyarihan.

Dapat ba akong maging masaya dahil nakaharap ko na sila na siyang tunay kong mga
magulang? Magagalit ba ako dahil sa katotohanan na ipinaalaga nila ako sa iba imbes
na kupkupin ako? Pero hindi ba at naiintindihan ko ang rason nila kung bakit nila
nagawa ‘yon? Kailangan nila akong ilayo sa kapahamakan.

Itapon mo na ang pangalawang rason, Almira.

Nagsimula na silang humakbang patungo sa gawi ko. Ganoon rin ang ginawa ko habang
hawak si Nikolai sa kalawang kamay. Sa gitna ng bulwagan ay nagtagpo kami at
huminto sa harapan ng isa’t isa.

Itinuon ko ang paningin sa banyagang matandang lalaki. Kulay berde ang mga mata
niya at kamukhang kamukha ni Alessandro. Walang bakas ng kabaitan sa itsura niya
kahit pa nakangiti siya sa akin ngayon.

“Mia Lucia...” (My Lucia) bulong niya sa makapal at malalim na boses.

Hindi ako sumagot. Pinagapang ko ang mga mata sa matandang babae sa tabi niya na sa
itsura pa lang ay hindi maipagkakailang iisang dugo ang nananalaytay sa amin.
Pansin ang pangingilid ng luha sa mga mata niya habang nakangiti sa akin. Walang
salita siyang lumapit at ikinulong ako sa mga bisig niya.

Pumikit ang mga mata ko, ramdam ang kurot sa puso ko dahil sa naging pagyakap niya.
Huminga ako nang malalim, hindi magawang ipaikot ang mga bisig pabalik sa katawan
niya.

“I understand if you can’t hug me back right now, Lucia. I know it would take a lof
of time for you to accept and welcome us to your life...” bulong niya sa matigas na
Ingles. Ang sabi ni Alessandro ay may lahing Pinay daw ang ina namin at sa totoo
lang ay hindi iyon halata sa itsura niya. “I am just so happy that I now have the
chance to hug my only daughter.”

Nagmulat ako ng mga mata nang maramdaman na maging ang ama ko ay nakiyakap na rin
sa amin. Huminga ako nang malalim at natagpuan si Nikolai na mariin kaming
pinagmamasdan.

“We know you have questions in your head. We have answers for that, Lucia.” sabi ng
tunay kong ama.

Muli akong nagpakawala nang buntonghininga saka tumayo.

“I’m h-happy to meet you.” tanging nasabi ko na lang.

Hindi ako sigurado kung nakakaintindi sila ng Tagalog kaya mas minabuti ko na lang
na magsalita ng Ingles.

Kumalas sila parehas mula sa pagkakayakap sa akin. Nagkatinginan sila, pansin ang
tuwa sa mga mata bago ako muling binalingan. Para bang hindi nila inaasahan ang
naging sagot ko na ‘yon.

“Non è arrabbiata con te se è questo che stai pensando.” (She ain't mad at you if
that's what you're thinking.) dinig kong sabi ni Alessandro na ikinalingon ko sa
kaniya. Prente siyang nakaupo sa couch habang nakasandal ang batok sa upuan at
nakapikit. “Mamma can understand Tagalog, sorella. Whichever language you are
comfortable to use is fine.”

Tiningnan ko ang tunay kong ina. Nakangiti siya sa akin bago tumango.
“Nakakaintindi ako. Ako na ang bahalang magpaliwanag sa ama mo kung ano ang nais
mong sabihin.”

Sinulyapan ko ang ama ko. Umiiling siya habang napapabuntonghininga at nangingiti.

“In our thirty years of being married, it’s a shame I still don’t know how to speak
Tagalog aside from mahal kita,” aniya habang nakatingin sa akin. Hindi kalaunan at
bumaba ang mga mata niya sa gawi ni Nikolai. Muli siyang ngumiti. “Ah, finally got
the chance to meet my only grandson.”

Tumungo siya at binuhat si Nikolai na tahimik at seryoso lang na nakatitig sa

kaniya. Walang kababakasan na kahit anong emosyon sa mukha niya na tila ba hindi
nagtataka kung sino ang mga taong kaharap. Bago pa man kami tumulak patungo dito ay
sinabi ko na sa kaniyang kikilanin namin ang iba pa niyang lolo at lola.

“You have the eyes of the Rozovskys, huh? Your gray orbs hold cruelty and madness.
A ruthless leader in the making...” bulong niya, nakangiti ngunit naroon ang lamig
sa tono ng boses niya. “I wonder which organization you are going to rule in the
future.”

“Lorenzo, that’s too early for him. Let him enjoy his childhood...” sabi ni Stella
at saka kinuha si Nikolai mula sa kaniya. Ngumiti siya at hinalikan ito sa pisngi.
“Apo."

Matunog na nagbuntonghininga ang ama ko. “We will, Stella. But we also need him to
learn how to fight and defend himself from the enemies. We failed to do that to our
children the reason why we needed to leave them somewhere far from us.”

Naiintindihan ko ang gusto nilang iparating at ako man ang magdedesisyon, gusto ko
rin maagang matuto si Nikolai kung paano protektahan ang sarili niya. Sa mundo na
mayroon kami, iyon lang ang tangi niyang pagpipilian.

Nagtungo kami sa hapagkainan makalipas ang ilang sandali. Hindi ko mapigilan ang
makaramdam ng paghanga sa napakalaking bahay pero aaminin ko na masiyadong mabigat
at malungkot ang aura noon.

Tahimik at diretso ang tingin ng mga kasambahay na para bang pinagbawalan silang
tumingin sa mga tao. Naglalakihan ang mga chandelier na nakasabit sa kisame at
napapaligiran na napakaraming painting sa pader.
Alam kong sa bawat parte ng bahay na ito at mayroong nakabantay hindi ko man sila
nakikita.

Nararamdaman ko.

Naupo ako sa kanang gilid. Katabi ko si Stella at Skyler. Sa harapan ko ay si

Alessandro at sa gitna ay naroon si Lorenzo. Tahimik kami habang ang mga kasambahay
ay naglalagay ng pagkain sa harapan namin — mga pagkain na malayo sa
pagkakakilanlan ko.

Mayroon rin mga mahahabang kandila sa ibabaw ng mesa. Sa pagitan ng mga apoy ay
nabanaag ko ang blangkong mga mata ni Alessandro na nakatitig sa akin.

“You must be wondering why all throughout your life, we finally decided to let you
discover our existence just recently...” sabi ni Lorenzo na ikinatingin ko sa
kaniya.

“Here, Lucia. Try this caprese chicken. It’s my specialty.” pukaw ni Stella sa
atensyon ko.

Sinasalinan niya ako nung ulam sa plato ko. Mabango ang aroma pero hindi ko
magawang magutom. Nang sulyapan ko si Nikolai ay tahimik na itong kumakain ng
spaghetti. Mabuti ay mayroon sila noon dito. Medyo sosyal at kakaiba nga lang ang
itsura hindi katulad ng nakasanayan namin sa probinsya.

“The truth is, we didn’t have plans of letting you know about us because we know
that you are in a safe place where you can live a peaceful life with Isko and
Vilma.” patuloy ni Lorenzo pero nanatili akong nakatitig kay Alessandro.

“What?” bulong niya sa walang boses, marahil ay nagtataka bakit ko siya

tinititigan.

Hindi ako sumagot at sa halip ay binalingan na si Lorenzo. Mula sa pagkain ay nag

angat siya ng tingin sa akin at tipid na ngumiti.

“You are surely a Moretti but we don’t want you be part of us,” sabi niya habang
diretsong nakatitig sa akin. “We don’t want you to be part of the organization.”

“Is it evitable?” tanong ko.

Kumuyom ang mga kamao niya habang nakatitig sa kawalan. Nag-angat siya ng tingin sa
akin.

“No, it isn’t for you are married to a Rozovsky.”

“Maaari mong isipin na wala kaming kwentang mga magulang dahil hindi na namin
ninais pa ang makilala ka ng personal kahit gaano namin kagusto. Sinong mga
magulang ba ang may nais malayo sa sariling anak, hindi ba?” malungkot na natawa si
Stella. Hindi na ako nagbaka sakali pang lingunin siya. “But that’s the only way we
know to keep you out of danger, Lucia.”

“But you married the danger himself.” sabi ni Lorenzo at alam ko na kaagad na si
Mikhail ang tinutukoy niya.

“Mula nang maliit ka, nakuntento na kaming nasa malayo at pinababantayan ka lang.
There were so many moments that we managed to save you from accidents. Remember
when you almost fell from the breakwater and a guy saved you? I think you were
grade four by that time. He’s one of our men. He’s now dead. Got killed by an enemy
during a fight...” kwento ni Stella. “Another one is when you were in high school.
Somebody tried to harass you. One of our soldiers did the revenge for you, my
daughter.”

Tama siya nang may sumubok manamantala sa akin noong high school ako. May sumagip
sa akin pero hindi ko nakilala. Kinabukasan, nabalitaan kong namatay na iyong
nagtangka sa akin.

“Pinatay n’yo?” tanong ko nang walang tinitingnan sa kanila.

“I was the who killed that bastard, sorella...” sabi ni Alessandro na ikinasulyap
ko sa kaniya. Ang anino ng marahang paggalaw ng apoy mula sa kandila ay nagsasayaw
sa mukha niya. Uminom siya ng alak mula sa wine glass niya habang nakangisi. “Can’t
show you his body for it’s already years and years ago.”

Tahimik akong huminga nang malalim.

“But then we can’t stay our silence when we found out that you married Mikhail
Rozovsky. He’s not an enemy. He is not your enemy but his family is.”

Sa mga salita pa lang ni Lorenzo, alam ko na marami na siyang nalalaman tungkol kay
Mikhail.

“What do you know about him?” tanong ko.

Nagpakawala siya ng hininga at mataman akong tinitigan.

“Everything, Lucia. We knew everything...” sagot niya, walang halong biro ang tono
ng boses.

“Nasa peligro ang buhay ninyong mag-asawa, hija...” sabi ni Stella na ikinalingon
ko sa kaniya. “Ang ina niya mismo ang magiging kalaban n’yo.”

Ni isang beses simula ng dumating ako dito ay hindi ako nakaramdam ng matinding
kaba para sa kung saan. Ngayon pa lang dahil sa mga salitang lumabas sa bibig niya.

Ang ina ni Mikhail? Paanong iyon? Dahil ba sa ayaw nito sa akin kaya namin ito
makakalaban? Pero matagal na naming alam ‘yon. Hindi ba’t nananahimik na ito
ngayon?

“Nagkakamali kayo. Si Luciano ang kalaban ni Mikhail at hindi si Madame Mariana.”

tanging nasabi ko.

Nagkatinginan silang tatlo na tila ba nag-uusap sa mga isip nila. Iginala ko ang
mga mata at inihinto kay Stella nang magsalita siya.

“Don’t call her Madame for she’s nowhere near us, Lucia...” aniya sa malamig na
tono, wala na ang kanina ay lambing. “We need you to prepare for the worst.”

“I am not doubting the capability of your husband when it comes to winning but we
have to make sure that the war won’t cause you and Nikolai any damages...” si
Lorenzo “I have to meet and talk to him soon.”
“He’s in Russia.” maiksing sagot ko, naguguluhan pa rin ang isip sa mga sinasabi
nila na para bang may kung anong plano ang umiikot sa mga ulo nila.

“I’m sure you are already missing him.” panunudyo ni Alessandro habang nakangisi na
sinagot ko lang nang mariin na titig.

“We’ll fly to Moscow tomorrow night...”

Mabilis akong napalingon kay Lorenzo nang sabihin niya iyon. Lalong bumilis ang
tibok ng puso ko matapos makita ang madilim na ekpresyon ng mukha niya.

Literal na nakakapatindig balahibo ang dating ng itsura niya. Puno ng awtoridad ang
kulay berdeng mga mata, malaking pangangatawan at timbre ng kaniyang boses.

Pupunta kami ng Moscow? Bakit? Sa anong dahilan?

“We will attend Viktor Rozovsky’s wake, Lucia...” dagdag pa ni Lorenzo na tila ba
sinagot ang mga tanong ko sa isip. “At least get to meet your father in law before
his murderer buries him under the ground.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 47

Marahang ipinagapang ang kulay pulang lipstick sa aking labi. Mariin kong
pinagmamasdan ang repleksyon sa salamin at maging ako ay humahanga dahil tila ibang
tao ang nakikita ko.

Nakapuyod ang tuwid at mahaba kong buhok ko, mataas at hapit na hapit dahilan para
ang mga mata ko ay bahagya rin maningkit. Pinaghalong brown at itim ang eyeshadow
ko na mas nagbigay ekpresyon sa aking mga mata. Itim na bestida na siyang hapit sa
aking katawan at umaabot hanggang sa itaas ng tuhod ko, perlas na hikaw at mataas
na takong ng sapatos, hindi ko na makita pa ang dating Almira pagdating sa pisikal
na ayos.

“È molto bella signora.” (she’s very beautiful, madame.) puri nung baklang nag-
aayos sa akin na siyang kasama pa namin mula Italy hanggang dito sa Russia.

“Ovviamente è mia figlia.” (Of course, she’s my daughter.) sagot ni Mama.

Hanggang ngayon, hindi ko pa rin magawang sanayin ang sarili ko na tawagin si

Stella sa ganoong paraan. Pero bilang respeto, sinimulan ko na rin.

At hanggang ngayon, hindi pa rin ako makapaniwala na narito kami sa isang hotel sa
Moscow kagaya ng plano nina Papa na magtungo sa burol ng ama ni Mikhail. Nung una
ay inakala kong nagbibiro lang siya. Nakalimutan kong hindi sila marunong noon.

Gamit ang pribadong eroplano nila ay nakarating kami dito sa bansang ito nang
walang kahirap hirap. Parang kailan lang ay halos pilitin ko sina Andrei at Mikhail
na isama ako dito pero palagi silang may dahilan. Hindi ko akalain na pamilya ko
mismo ang magdadala sa akin dito.

Walang kaalam alam si Mikhail na narito ako sa teritoryo niya.

Natapos ang pagpapahid ng lipstick sa aking labi. Lumayo ang mga taong nag-aayos sa
akin habang pinagmamasdan ako. Mula sa repleksyon ay natanaw ko ang paglapit ni
Mama sa akin, puno ng paghanga ang mga mata niya.

Angat na angat rin ang ganda niya sa itim na bestida. Katulad ko, mga naglalakihang
perlas rin ang hikaw at kwintas niya. Nakataas ang buhok niya at nakabalunbon sa
maayos na paraan. Walang makikita ni isang piraso ng buhok na nakatayo o nakatakas
mula sa pagkaaayos nito.

Ipinatong niya ang mga kamay sa ibabaw ng aking mga balikat. Ngumiti siya sa akin.

“You look exactly just like me when I was your age...” sabi niya sa akin bago
huminga nang malalim. “Are you ready?”

Hindi ako nakasagot kaagad. Ako man ay gustong itanong sa sarili ko kung handa na
ba ako sa pupuntahan namin. Hindi dapat ako makaramdam ng takot lalo pa at alam
kong naroon si Mikhail. Pero ang kaalaman na naroon rin si Marianna na siyang
kumitil sa buhay ng sarili niyang asawa... at tila isa rin sa mga kaaway ni Mikhail
ay literal na nagbibigay pag-aalinlangan sa akin.

Nung gabi rin mismo na malaman ko ang pagpatay ni Marianna kay Viktor Rozovsky ay
natuklasan ko rin na siya ang may kagagawan kung bakit kami naaksidente ni Mikhail
noon sa dagat.

Gusto niya akong mamatay. Maging si George ay isa rin sa mga tauhan ni Mariana na
siyang bantay ni Mikhail. Kaya siya naroon sa lugar kung saan kami unang iniligtas
ni Alessandro ay dahil tauhan nila ang mga taong dapat ay kukuha sa amin.

Gusto niyang siguraduhin na makukuha nila kami ni Nikolai. Malas lang nila dahil
naunahan sila ng kapatid ko.

Ngunit nakakagalit sa paraan na sariling pamilya ni Mikhail at taong

pinagkakatiwalaan ang siyang tumatraydor sa kaniya.

“I can feel your anxiety from here, Lucia...” agaw ni Mama sa atensyon ko. Hinaplos
niya ang aking pisngi habang nananatili pa rin nakatayo sa likod ko. “You don’t
have to be scared. We are powerful than them. You are now ten times powerful than
the evil who keeps on trying to kill you...” Huminga siya nang malalim at nagtaas
noo. Tumaas ang gilid ng labi niya. “Chin up, daughter. The show is just about to
start.”

Elegante siyang naglakad palabas ng kwarto. Naiwan ako doon na sinusundan siya ng
tingin. Ibinalik ko ang mga mata sa salamin at tinitigan ang sarili.

Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan ko bago tumayo.

Sa paglabas ko ng kwarto ay natanaw ko sina Papa at Mama kasama si Alessandro.

Buhat niya si Nikolai na nakatitig lang sa kaniya at nakikinig sa kung ano man
sinasabi nito.

Lahat sila ay nakasuot ng kulay itim. Masiyadong pormal at hindi maikakala ang
kapangyarihan taglay. Sabay-sabay silang napatingin sa akin.

Dalawang babae ang lumapit sa akin. Binuksan nila ang isang box. Lumantad doon ang
itim na salamin na napapaligiran ng tila mga mamahaling bato sa paligid nito.
Kinuha ng isa pang babae ang salamin at walang salita itong isinuot sa akin.

Tumungo sila at umalis. Nahagip ng mga mata ko ang pagtaas ng gilid ng labi ni
Alessandro.

“More like Lucia Moretti. I prefer you that way, sorella.”

Hindi ako sumagot at naglakad lang palapit sa kanila. Tipid na ngumiti si Papa, may
paghanga rin sa mga mata niya. Ibinaba ni Alessandro si Nikolai. Tumakbo ang anak
ko palapit sa akin. Nakasuot ito ng itim na amerikana kagaya ni Alessandro.

Humawak siya sa kamay ko at tiningala ako.

“Ang ganda-ganda mo po, Mama.” sabi niya sa akin na sinagot ko lang ng ngiti.

“We have to leave now. Are you ready, Lucia?” tanong ni Papa.

Pinuno ko ng hangin ang aking dibdib saka tumango.

“I am...”

Napapaligiran kami ng ilang tauhan palabas ng prestihiyosong hotel. Nauuna si Papa

at Mama. Sa likod ay kami ni Alessandro habang hawak ko sa kamay si Nikolai.

Apat na itim na kotse ang nakatigil sa harapan namin. Bukas ang pintuan nung
pangalawa, naroon ang ilang tauhan at naghihintay. Pumasok roon si Papa at Mama.
Bumukas rin ang mga pinto ng ikatlong kotse. Sa passenger seat ay pumasok si
Alessandro. Sa backseat ay inalalayan kaming makapasok ni Nikolai.

“You okay there?” tanong ni Alessandro nang hindi kami nililingon.

“Ayos lang.”
Pagkasagot ko ay umandar na ang mga kotse ayon na rin sa pagkakasunod sunod nito.

“Mama, totoo po bang makikita natin si Papa?” tanong ni Nikolai sa mahinang boses.

Tumango ako. Hindi ko na gusto pa sabihin na maging ang lolo niya ay makikita niya
doon. Hindi ko gustong kilalanin niya iyon bilang kadugo niya. Paano niya
kikilalanin ang isang tao na masahol pa sa demonyo?

Ilang minuto ang naging biyahe bago huminto ang sasakyan sa harap ng isang malawak
na lugar. Maraming sasakyan sa labas. Ganoon rin ang mga unipormadong tauhan na
alam kong nasa ilalim ng kapangyarihan ni Mikhail... o hindi.

Pansin ang pagiging alerto nila pagkakita sa mga dumating na kotse.

“We’re here.” anunsyo ni Alessandro.

Madilim ang lugar mula sa labas. Tila walang tao ang nasa loob at hindi rin mukhang
lugar para sa isang namatay. Narito ba talaga ang ama ni Mikhail?

Mula sa kinauupuan ko ay tanaw ang malakas na pagbuhos ng ulan. Narinig ko ang

pagbibitaw ng magkakasunod na mura ni Alessandro na para bang hindi niya gusto ang
naging pag ulan.

“We’ll go down first, Lucia. One of our men will fetch you here.” sabi ni
Alessandro habang inaayos ang kwelyo ng leather jacket na suot niya.

Bumukaw ang pintuan ng kotse nina Mama. Nakaabang na sa labas ang dalawang tauhan
nila, may hawak na mga payong. Sumunod si Alessandro at nagtungo sa gawi nila. Mas
lalong naging alerto ang mga tauhan ng mga Rozovsky pagkakita sa pamilya ko.

Napatuwid ako mula sa pagkakaupo nang makita ang paglabas ni Mariana at Vera. Ang
mga mata ay nakatuon na rin sa gawi ng pamilya ko, marahil ay nagtataka kung sino
sila. O, maaaring kilala na ngunit nagtataka kung ano ang ginagawa dito.

Bumilis ang tibok ng puso ko nang mula sa kumpol ng mga tauhan ay sunod na lumabas
si Mikhail. Madilim ang mga mata nito, walang kababakasan ng awa. Nababahiran ng
poot at matinding galit.

Bumukas ang pintuan sa gilid ko. Nilingon ko ito at nakita isa sa mga tauhan ng
pamilya ko. Bitbit niya ang payong habang nag-aabang sa akin.

Kinuha ko ang senyales na iyon para magsimula nang bumaba. Nauna si Nikolai. Nang
nasa labas na ito at nag-aabang sa akin ay iniapak ko ang paa na nababalutan ng
itim na sapatos sa basang simento. Naglikha ng tunog ang pagtama ng matulis na
takong roon kasabay nang malakas na pagpatak ng ulan.

Tumayo ako at hinawakan si Nikolai sa kamay. Sa mabagal at maingat na paraan ay

humakbang kami. Kusang naghiwalay ang mga tauhan namin sa paglapit ko na para bang
alam nilang paparating na ako.

Nahati sila sa gitna. Sa unahan ay naroon ang pamilya ko at nakatayo ilang metro pa
ang layo kina Mikhail. Naghiwalay sina Mama at Papa, alam na dadaan ako.

Hawak sa kamay si Nikolai ay maingat ang bawat hakbang ko. Kasabay ng pagtatama ng
mga mata namin ni Mikhail ay siyang pagtutok ng kabilaang mga armas sa akin.

Hindi ko iyon pinansin at nagpatuloy sa paghakbang. Pansin ang matinding gulat sa

mga mata ni Mikhail. Maging si Mariana at Vera ay kunot na kunot ang noon habang
nakatitig sa akin. Nasisiguro kong hindi pa nila ako nakikilala pwera kay Mikhail.

Napatunayan ko iyon nang magsimula siyang gumalaw at humakbang patungo rin sa akin.
Gamit ang isang kamay ay sinenyasan niya ang mga tauhan nila dahilan para ibaba ng
mga ito ang mga armas na nakatutok sa akin.

Sa mismong gitna ay nagtagpo kami ni Mikhail. Kusang pumulupot ang kamay niya sa
bewang ko at siniil ako nang mainit at malalim na halik. Yumakap ang isang kamay ko
sa likod niya at sinuklian ang halik niya.

Nagtagal ng ilang segundo ang paglalapat ng mga labi namin bago kami kusang
humiwalay sa isa’t isa. Nagtamang muli ang mga mata namin. Inalis ko ang suot na
salamin at mariin siyang tinitigan. Umangat ang sulok ng labi niya, pansin ang
matinding paghanga.

“Almira...”
Dinala ko ang kamay sa pisngi niya at hinaplos ito sa marahang paraan. Inilapit ko
ang labi sa tainga niya hindi kalaunan.

“Lucia, Mikhail. Iyon ang itawag mo sa akin.” bulong ko sa kaniya.

Matunog siyang ngumisi.

“Whatever you want, baby.” sagot niya at marahang ipinagapang ang labi sa aking
panga.

Naglapat ang mga mata namin ni Mariana. Nanglilisik ang tingin nito sa akin, halata
ang mabigat na paghinga base na rin sa paggalaw ng dibdib at mga balikat niya.
Maging si Vera ay halos pinapatay na rin ako sa mga titig niya.

Ngumisi ako.

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 48

Naramdaman ko ang presensya ng pamilya ko mula sa aming likuran. Sa harap mismo ni

Mariana at Vera ay sabay namin kinain ang distansya patungo sa kanila. Kami ni
Mikhail ang nasa unahan, hawak niya ang bewang ko. Habang si Nikolai ay buhat niya
sa mga bisig niya.

Diretso ang tingin ko kina Mariana, sinisiguro na wala silang makikita na kahit
anong emosyon mula sa mukha ko.

Nagtatagis ang bagang, matalim ang mga mata at nakakuyom ang mga kamao, iyon ang
una kong napansin kay Vera.
Huminto kami sa harapan nila. Malamig kong tinitigan si Mariana.

“Chto eto znachit, Mikhail?” (What’s the meaning of this, Mikhail?)

“Eto Lucia i yeye sem'ya, Mama. Ndrangeta.” (This is Lucia and her family, Mama.
The Ndrangeta.)

“YA znayu, chto eti mogushchestvennyye lyudi, stoyashchiye za toboy, — Ndrangeta.

Pochemu oni s etoy devushkoy s ostrova?” (I know that these powerful people behind
you are the Ndrangeta. Why are they with this island girl?)

Ni isa ay wala akong naintindihan sa mga sinabi ni Mariana. Pero base sa reaksyon
ng mukha niya ay alam kong nagagalit siya. Naroon rin ang gulat. Marahil ay
nagtataka siya kung bakit ako narito kasama ang mga bigating tao na ito.

“Why do you think?” tanong ni Mikhail sa seryosong tono ngunit bakas roon ang
pagiging sarkastiko.

Lumipat ang mga mata ni Mariana sa akin. Tumaas ang gilid ng labi ko sa kaniya.

“Priyatno videt' vas snova, Madam Mariana...” (It’s nice to meet you again, Madam
Mariana) sabi ko sa salitang Russian na itinuro pa sa akin ni Alessandro kagabi
para sa pagkikitang ito. Inilapat ko ang tingin kay Vera at tila mga tinik ang
klase ng titig niya sa akin. Lumalim ang ngisi ko. “Hi, Vera.”

“We’re not yet done.”

Matunog akong ngumisi. “I’m always ready for you.”

Pinagkrus niya ang mga kamay sa ibabaw ng kaniyang dibdib at nginisian ako pabalik.

“Good. You never know when the enemy will attack you.” may pagbabantang sabi niya.

“You’ll run over my dead body before I let you kill my wife, Vera.” si Mikhail ang
sumagot para sa akin.
Nawala ang ngisi sa labi ni Vera matapos iyon sabihin ni Mikhail. Dumilim ang mukha
niya at tumalikod nang nagtatagis ang bagang.

“We’re not here for war. We are here to condole with you and Mikhail for the loss
of your head. My daughter is also part of your family, I guess.” Si Papa ang
nagsalita noon, puno ng awtoridad ang boses. “She has the rights to be here.”

Napatuwid sa pagkakatayo si Mariana. “Your d-daughter?”

“Yes. Our blood runs through her veins. I hope you don’t see it as a problem.” Si
Mama naman ang sumagot ngayon, kalmado ngunit bakas ang matinding galit.

Mas lalo kong tinitigan si Mariana. Mula sa pagkakatitig sa pamilya ko ay itinuon

niya ang mga mata sa akin.

“I d-don’t. She is always w-welcome to this family.”

Matunog na ngumisi si Mikhail. Lahat kami ay alam na kasinungalingan ang sinabi

niyang iyon. Nga lang, bakas ang takot sa mukha niya.

“You sound unsure, Madame.” pasaring ni Alessandro.

“No, of course not. Let’s go inside.”

Tumalikod na si Mariana, natataranta. Nagkatinginan kami ni Mikhail ngunit walang

salita ang namutawi sa labi namin.

Ni hindi niya man lang kinilala si Nikolai bilang apo niya. Gaano ka kasama,
Mariana? Kung sa bagay. Mismong ang asawa mo nga ay nagawa mong patayin. Hindi na
rin ako magugulat kung pati ang mismong anak mo ay papatayin mo.

Tila isang lumang simbahan ang pinasukan namin. Nangunguna si Mariana habang sa
paligid ay ilang mga tauhan nila na kaagad nang nakatutok ang baril sa amin ng
pamilya ko. Itinaas ni Mariana ang kamay niya dahilan para magbaba ng armas ang mga
ito.

Sa dulo ay natanaw ko si Vera na nakatayo habang masama ang tingin sa akin.

Nilagpasan ko siya at itinuon ang atensyon sa nakabukas na kabaong.

Nahigit ko ang hininga habang naglalakad kami.

“I saw some snipers outside the place. They are yours?” bulong ni Mikhail sa akin.

Tumango ako bilang sagot.

“Hmm. I knew it. Did I already tell you how fucking gorgeous your are right now?”

Ngumisi ako. “Hindi mo na kailangan sabihin. Nakikita ko sa mga mata mo.”

“Fuck. Even the way you talk is making me horny. But I still prefer my Almira who
loves to bend over the table.”

“Nasa burol tayo ng ama mo, Mikhail. Iisang tabi mo muna iyang pagnanasa mo sa
akin.”

Bahaw siyang natawa. Napatingin ang ilang mga tauhan nila sa kaniya na ikinailing
ko.

“Si signora.”(Yes, madame)

Sinamahan kami ni Mikhail na makarating sa kabaong ng ama niya. Naiwan si Mariana

sa tabi ni Vera habang nakatitig sa akin. Inignora ko sila hanggang sa makarating
kami kay Viktor Rozovsky.

Ngayon ay alam ko na kung saan nakuha ni Mikhail ang pisikal na ayos niya. Mula sa
kilay, ilong at labi, hindi maipagkakailang na mag-ama sila.
Payapa itong nakapikit, nababalutan nang makintab ang buong katawan habang nakasuot
ng pormal. Napapalibutan ng bulaklak ang buong kabaong niya na malayo sa
nakasanayan kong itsura sa Pinas.

“Pour soul.” dinig kong sabi ni Mama.

“Paano siya namatay, Mikhail?” tanong ko sa mahina at kalmadong boses.

“One of the house helps poisoned him. Turned out that she’s under Luciano. Siya rin
ang pumutol sa kamay ni Papa at ibinigay iyon kay Luciano.”

Nagkakamali ka. Ang Mama mo ang gumawa ng lahat ng inaakala mong kagagawan ni
Luciano o ng ibang tao.

“Nasaan na ang katulong na iyon kung ganoon?”

“Under the ground.”

“Sino ang pumatay sa kaniya?”

“Si Mama.”

Hindi na ako sumagot at tinitigan na lang ang ama niya. Gusto kong tanungin si
Mikhail sa kung ano ang susunod niyang magiging plano pero alam kong hindi ito ang
tamang lugar para doon. Napapaligiran kami ng kaaway at ng mga taong palihim siyang
kinakalaban. Kailangan naming mag ingat at umastang pakikiramay lang ang sadya
namin dito.

Kinuha ko si Nikolai mula sa pagkakabuhat ni Mikhail.

“Nikolai, siya ang ama ng Papa mo.” sabi ko sa anak na walang emosyon na nakatitig
kay Viktor Rozovsky.

“Lolo ko po siya?” tanong niya. “Bakit po siya namatay?”

“Sabihin na lang natin na oras niya na.” sabi ko, pinapasimple ang ekplenasyon.

Hindi sumagot si Nikolai. Kinuha siyang muli ni Mikhail sa akin.

“When are you going back to Italy? I thought you don’t want to meet them?”
patungkol niya sa tunay kong mga magulang.

“Kailangan. Hanggang kailan ka dito?”

“Two to three days. I just need to finish something.”

Kung ako ang tatanungin, mas gusto kong manatili ka muna dito para mabantayan ang
galaw ng mga tao sa paligid mo. Talasan mo pa ang pakiramdam mo, Mikhail.

Tumango ako at dinala ang kamay sa pisngi niya. Alam ko sa mga nangyayaring ito ay
hindi nagiging madali para sa kaniya ang tanggapin lalo pa at sinabi niyang mas
malapit siya sa ama niya.

“Ayos ka lang?”

Huminga siya nang malalim. “This is inevitable.”

Walang salita ang namutawi sa mga labi ko. Hindi nagtagal at naramdaman ko ang
haplos sa aking kamay. Lumingon ako sa gilid at nakita si Mama.

“We have to go.” aniya sa makahulugang titig.

Tumango ako. Nakita ko si Alessandro sa likod ni Mikhail at may ibinubulong.

Umigting ang mga panga niya habang nakatitig sa akin. Tumango ako hinfi kalaunan.

Sabay-sabay kaming naglakad patungo kina Mariana at Vera na magkatabi pa rin. Totoo
nga ang sinasabi ni Mikhail kung ganoon. Masiyado itong boto kay Vera na kahit alam
niyang niloko na ang anak niya ay ayos lang.
“My poydem. Spasibo za razmeshcheniye nas.” (We'll be going. Thanks for
accommodating us.) Si Papa ang nagsalita noon.

Magsasalita pa sana si Mariana nang tumalikod na si Papa. Ganoon rin ang ginawa
namin at hinayaan siyang habulin kami ng tingin.

“I’ll see you again soon.” si Mikhail nang ihatid kami sa mismong kotse namin.
Hinalikan niya sa noo si Nikolai bago dumukwang at pinatakan ako ng halik sa labi.
“I love you.”

Dinala ko ang kamay sa pisngi niya at hinaplos ito.

“I love you. Pumasok ka na sa loob.”

Tumango siya. Mabilis siyang nagpaalam sa pamilya ko. Pormal silang nag-usap usap
at alam kong masusundan pa iyon.

Pagkasara ng kotse ay inihatid kami ni Mikhail ng tingin hanggang sa mag umpisa ng

umandar ang mga sasakyan namin. Mula sa salamin sa labas ng bintana ay nakita ko
ang malakas na pagsabog ng mga kotse malayo kina Mikhail. Kabilang sa mga sasakyan
na iyon ang kina Mariana at Vera.

“Boom.” natatawang bulong ni Alessandro.

Hindi pa kami tuluyang nakakalayo nang huminto ang isang kotse sa harapan ni
Mikhail. Bumaba roon ang isang lalaki, nasa mga kotseng nasusunog ang atensyon.
Ilang segundo lang at itinuon niya ang mga mata sa gawi ng kotseng sinasakyan
namin. Malayo man, pakiramdam ko ay nakikita niya akong nakatitig sa kaniya.

“Ilya Mikhailov...” mahinang sambit ko.

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 49

“Use your dominant hand when shooting. It is always accurate and more stable. The
same goes when you’re shooting a person...”

Sa likod ko ay naroon si Alessandro, ginagabayan ako at ang mga kamay ko sa tamang

porma sa paggamit ng baril. Titig na titig ako sa hugis tao na target. Sa gitna ay
ang kulay pula na kailangan tamaan ng bala.

Pang ilang subok ko na kaya naman halos butas-butas na rin ang katawan nito. Pwera
sa bandang gitna. Ayos lang. Hindi magtatagal at magagawa ko rin itong puntiryahin.

“Always check your target. Remember to keep the center of the bullseye of your
target in line with the muzzle when your arms are extended.”

Hindi tumitigil si Alessandro ng pagpapaalala sa akin ng mga dapat gawin. Pursigido

rin talaga siyang turuan ako sa mga bagay na kailangan ko matutunan.

Tamang hawak sa baril ay kinalabit ko ang gatilyo. Umalingawngaw muli ang malakas
na ingay sa tainga ko sa kabila ng earmuffs na suot.

Muntik nang tinamaan ang kulay pulang target na siyang ikinangisi ni Alessandro.
Tinanggal ko ang earmuffs at nilingon ang kapatid.

Kaunti na lang.
“Good job. You’re almost there. A few more practice and you can already pass as a
sniper.” pang-aasar niya sa akin.

Natawa ako, naiiling. Alam ko naman na malayo pa bago ko matutunan ang tamang
paggamit ng baril. Noong una, ang akala ko ay basta marunong ka kumalabit ng
gatilyo, puwede na. May alam ka na. Marami pa palang dapat matutunan. Sa pag-a-
assemble pa lang ng baril ay halos manakit na ang ulo ko.

Pero habang tumatagal, nasisiyahan na ako.

“Isa na lang...” sabi ko sa kapatid.

“Okay. Do I still need you to guide you from behind?”

Umiling ako. “Ako na lang.”

Isinuot ko ulit ang proteksyon sa tainga. Ikinasa ko ang baril, iniayos ang sarili
sa tamang porma at iniangat ang dalawang kamay habang hawak ang baril.

“Keep your dominant eye on the front sight, Almira.” dinig kong paalala ni
Alessandro sa kabila ng harang sa tainga.

Matapos titigan nang mabuti ang target mula sa likod ng salamin na suot at
kinalabit kong muli ang gatilyo. Ngumisi ako nang makita ang pagtama sa mismong
pula sa gitna. Ibinaba ko ang hawak na baril at tinanggal ang earmuffs mula sa mga
tainga.

Kaagad akong natigilan nang maramdaman ang yakap mula sa aking likuran.

“Bullseye.”

Maingat kong inilapag ang baril sa ibabaw ng mesa at pumihit paharap nang marinig
ang boses na iyon. Namilog ang mga mata ko nang makita si Mikhail na titig na titig
sa akin habang may ngisi sa kaniyang labi.

“Mikhail!”

Iniyakap ko ang mga kamay paikot sa kaniya. Halos umangat na ang mga paa ko sa
simento nang yakapin niya ako pabalik. Dahil sa kawalan namin ng komunikasyon ay
hindi ko alam na pupunta siya dito.

Matapos ang naging pagbisita namin sa kanila sa Moscow ay wala na akong naging
balita tungkol sa kaniya. Ang alam ko lang ay matindi ang naging galit ni Mariana
matapos pasabugin ang mga sasakyan nila.

Nasisiguro ko na sa mga sandaling ito ay alam na nila ang gustong ipahiwatig ng

pamilya ko.

“Kakadating mo lang? Nakita ka na ba nina Papa? Alam ba nilang dadating ka?”

“I don’t think we can enter this place without their approval.” sabi niya at
pinatakan ako nang magaan na halik sa aking labi.

“We? Sinong kasama mo?”

Hawak ako sa bewang ay bahagya kong inilihis ang ulo para tumingin sa likod niya.
Natanaw ko si Innessa na nakatayo ilang metro ang layo sa amin, nakakunot ang mga
kilay habang si Alessandro ay nasa gilid niya at nakakaloko siyang pinagmamasdan.

Ibinalik ko ang mga mata kay Mikhail. Titig na titig pa rin ito sa akin na para
bang sinasaulo ang bawat parte ng aking mukha.

“Bakit kayo naparito?”

“If you and Nikolai were in Romblon, then I won’t be here. Plus your father wants
to talk to me. Maging ako ay gusto rin siyang makausap.”

Tumango ako. Dinala niya ang kamay sa aking pisngi at hinaplos ito.

“You’re already learning how to fire a gun.”

Tumango ako. “Oo. Ang sabi ni Mama ay ayos lang na matuto ako nito pati na rin ang
pakikipaglaban ng pisikalan para na rin ma-protektahan ang sarili ko.”
“I’m sorry if I won’t be able to protect you all the time. Kung ako ang tatanungin
ay mas gusto kong manatili ka sa dating ikaw, Almira.”

Hindi rin ito ang buhay na gusto ko para sa akin. Sa aming tatlo. Nag-uumpisa pa
lang ako pero heto at naghahangad na akong matapos. Sa kabila ng lahat ng ito, ang
simpleng buhay sa isla ang siya pa rin inaasam ko.

Huminga ako nang malalim at diretso siyang tinitigan sa kulay abo niyang mga mata.

“Pero sa mundo at sitwasyon na mayroon tayo, hindi ako puwedeng maging mangmang
habang buhay. Hindi ako puwedeng umasa na lang sa’yo at hintayin ka kung kailan mo
kami maililigtas.”

Imbes na sumagot ay kinabig niya para halikan sa aking noo ay niyakap.

“Once we reached the finish line of this war, promise me that we’ll go back to the
life I want us to have.”

“Nakahanda ka ba, Mikhail?”

Matagal bago siya nakasagot. Kung sakaling iiwan niya ang buhay na mayroon siya
noon, sino ang papalit sa kaniya? Siya lang ang nararapat. Hindi ang ibang tao na
pilit umaagaw ng kapangyarihan niya.
“I am. As long as you’ll sleep every night without any worries that something might
happen around the people you love, then I’m ready to drop my power and leave my
empire.”

Walang salita ang namutawi sa mga labi ko. Sa mga sandaling ito, hindi pa kami
puwedeng magdesisyon para sa magiging hinaharap namin.

“Nararamdaman ko na malapit na rin matapos ang lahat ng ito, Mikhail.” bulong ko sa

kaniya.

Humigpit ang hawak niya sa akin at huminga nang malalim.

“Looking forward to it.”

Ilang sandali pa ang itinagal namin doon bago kami pumasok sa loob ng bahay —
kasama si Innessa at Alessandro na laging nakadikit sa kaniya.

Ipinatawag kami ni Papa at Mama sa opisina nito. Nauna kaming pumasok ni Mikhail.
Sumunod ang kapatid ko at si Innessa.

Sa gitna ay may mahabang mesa. Nakaupo roon si Mama at Papa na seryosong nakatingin
sa kahoy na mesa. Bumaling sila parehas sa amin. Ibinuga ni Papa ang usok mula sa
tobako niya habang mariing nakatitig kay Mikhail.

“I’m glad you arrived safe, Mikhail.” sabi ni Papa sa pormal na tono.
Alam kong noong unang beses silang magkaharap ay iyon pang burol ng ama niya.
Ngayon pa lang sila magkakaharap at magkakausap nang maayos.

“Yes, Sir. Thank you.”

“Have a seat.” utos ni Papa.

Tipid na ngumiti sa amin si Mama. Naupo kami sa tapat niya, sa kaliwang gilid ni
Papa. Sinundan ko ng tingin sina Inessa at Alessandro. Tila sila nagbabangayan
dahil kunot na kunot ang noo ni Innessa habang may sinasabi si Alessandro.

“Is she your girlfriend, Alessandro?” tanong ni Mama.

Mabilis na napalingon si Innessa kay Mama at umiling.

“Non siamo signora.” (We’re not, ma’am)

“Oh, you know how to speak Italian?”

“Si.” (Yes) walang emosyon na sagot ni Innessa.

“We’re really compatible.” Si Alessandro na mukhang hindi titigil hangga’t hindi
nababangasan ni Innessa.

Inirapan siya ni Inessa at naglakad patungo sa isang upuan. Bago niya pa man mahila
iyon para makaupo ay naunahan na siya ni Alessandro.

Nagkatinginan kami ni Mikhail. Nasa mesa nakatuon ang mga mata niya, naiiling.

Nang makaupo na sila parehas ay saka nagsimulang magsalita si Papa na ikinatuon ng

atensyon namin sa kaniya.

“You surely are wondering why all throughout Lucia’ existence, this is the only
time we let her know about our presence, Mikhail...” panimula niya habang malamig
na nakatingin sa asawa ko. “That’s because we knew that her life is already in
danger. We honestly waited for you to end the war all by yourself but it seems like
you don’t really know who your enemies are.”

“Luciano Mikhailov is the only threat I have-”

“You are not sure about that.” putol ni Papa sa kaniya.

Nakita ko kung paanong napatuwid ng upo si Mikhail habang titig na titig sa mga
magulang ko.

“What do you know?” tanong niya, palipat lipat ng tingin kina Mama at Papa.
“Totoo nga talaga ang kasabihan na mahirap hanapin ang totoong kaaway lalo na kung
nasa paligid mo lang ito...” sabi ni Mama. “Kung parte ito ng pamilya mo, lalo na.”

“Years ago, we found out that it was your mother who wanted my daughter dead. She
knew that you were already losing your focus on your own organization and Lucia
being the only reason for that...” dagdag pa ni Papa. “Fortunately, Alessandro was
there to save her sister when she lost her consciousness under the ocean.”

Mabilis akong napatingin sa gawi ni Alessandro. Tumaas taas ang kilay niya habang
nakatingin sa akin.

“I-Ikaw ang nagligtas sa akin noong mga panahon na ‘yon?”

Ngumisi siya. “You’re most welcome, sorella.”

Ilang taon naging palaisipan sa akin kung paano ako napadpad sa dalampasigan ng
ibang lugar. Inisip kong tinangay ako ng alon pero hindi pa rin ako magawang
makumbinse.

“Those men who followed and tried to kill you were already dead. Thanks to my
shooting skills.” dagdag niya pa sa mapaglarong tono.

Nginiwian siya ni Innessa saka inirapan.

“Wait. I think you’ve got it all wrong. It was Luciano who asked his men to kill
us-”

“I only hold facts, Rozovsky. You thought you have your mother on your side? Then
you must watch her carefully including your brother.”

Salubong ang kilay ni Mikhail nang tingnan ako. Halata sa kaniya na wala talaga
siyang nalalaman — na tanging si Luciano lang ang alam niyang kalaban niya.

“Did you already know about this, Ma Belle?” tanong niya sa akin.

Tumango ako. “Nagsanib pwersa ang Mama mo at si Luciano para pabagsakin ka,
Mikhail. Lahat ng nangyayari sa atin nitong mga nakaraan, Mama mo ang may
kagagawan. Maging ang taong inaakala mong kapatid mo sa sarili mong ama ay isang
kasinungalingan.”

“Ilya?” umigting ang panga niya.

Tumango ako. “Hindi siya isang Rozovsky, Mikhail. Anak siya ng Mama mo kay Luciano.
Alam iyon ng Papa mo. Pati na rin ang plano nilang pabagsakin ka, kamkamin ang
lahat ng nasasakupan mo sa organisasyon pati na rin ang palitan ka sa posisyon mo,
alam lahat ng Papa mo kaya siya pinatay ng sarili mong ina.”

Tila isang bomba ang sumabog sa mismong harapan ni Mikhail matapos ko sabihin iyon.
Bumagsak ang mga balikat niya habang nakatitig sa kawalan, walang masabi. Nagdilim
ang mukha niya, ang kidlat ay tila dumaan sa kaniyang mga mata habang umiigting ang
panga.
“I asked you to be here for us to talk about the plans we have to do to eliminate
your enemies. Our enemies rather... ” sabi ni Papa na ikinatuon ng atensyon sa
kaniya ni Mikhail. Idinuldol ni Papa ang upos ng tobacco niya sa ash tray at puno
ng dilim na tinitigan si Mikhail sa mga mata. “We will be your alliance in this
war, Rozovsky. My organization will be right behind you as you finish them.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 50

“Ilya is two years older than me. We’re actually close to each other the reason why
I can’t believe what your father told me earlier.”

Kanina pa wala sa sarili si Mikhail matapos namin mag-usap nina Papa sa opisina
niya. Alam kong hindi basta basta at mahirap paniwalaan o tanggapin ang mga
rebelasyong nalaman niya pero wala siyang pagpipilian.

Ang itinuturing niyang pamilya, kalaban ang tingin sa kaniya.

Nakahiga kami sa kama, ang ulo ko ay nasa braso niya. Marahan niyang hinahaplos ang
buhok ko habang nakatitig sa mataas na kisame ng kwarto ko.

“We used to train and fight together. Lahat ng nalalaman ko, alam niya. Ganoon rin
siya sa akin. He is more than a brother to me...” bigo ang boses na sabi niya. “All
throughout my life, I thought he is a Rozovsky.”
Inihilig ko ang ulo sa balikat niya at niyakap siya nang mahigpit. Ako man ay hindi
inaasahan ang mga nalaman kay Papa noong una akong makarating dito. Ni hindi ko
alam na may kapatid si Mikhail. Hindi siya mahilig magkwento tungkol sa pamilya
niya. Kahit mag-asawa kami ay may mga bagay pa rin siyang inililihim sa akin.

“One thing I noticed while growing up aside from my parents had never treated each
other like couples is father didn’t treat Ilya as his son, too...” litanya niya.
“Made me wonder why he chose me instead of Ilya being the head of our organization.
It should be him for he is older than me.”

Sa litrato ko pa lang nakita si Ilya. Isang beses sa personal noong nagtungo kami
ng Russia. Sa malayo pa. Wala silang pagkakaparehas ni Mikhail. May hawig ito kay
Mariana at nasisiguro ko na ang mas higit na kamukha ni Luciano.

Sa kulay pa lang ng mga mata ay magkaiba na sila. Abo ang kay Mikhail, kulay kahoy
naman ang kay Ilya.

“What I can’t accept is that my own mother wants me dead. It made me realize why I
never see the love in her eyes during her marriage with father...” bumuntonghininga
siya. “Her presence means betrayal. Baka noon pa lang, si Luciano na talaga. Noon
pa lang, plano na nila ang pabagsakin ako.”

Dinig ko ang sakit at poot boses ni Mikhail. Kahit na sino ay masasaktan kapag
nalaman mong sarili mong pamilya ang humihila sa’yo pababa. Sa mga oras na ito,
wala akong gusto kung hindi ang iganti siya sa kanila pero alam kong mas higit
siyang may kakayahan kaysa sa akin.

Isa pa, mayroong plano si Papa na kailangan namin sundin.

“I have been starting to fail our illegal businesses for the past months, Almira. I
am getting out of focus for I already want to live a peaceful life with you wherein
you and Nikolai can be safe. Mother and I had alot of argument regarding that.
She’s always blaming you why I am being like this.” amin niya sa akin. “Is it bad
if I just want to be a better man for you? A better father to Nikolai?”

“Hindi iyan maiintindian ng Mama mo dahil aminin man
yaman at kapangyarihan. Mas pipiliin niya iyon kaysa
dugo,” diretsong sabi ko. Nag angat ako ng tingin sa
galit sa kaniyang mga mata. “Noon pa man, tanggap ko
mo kailangan higitan ang sarili mo dahil sobra-sobra
natin o hindi, sakim siya sa
sa sarili niyang laman at
kaniya at pansin ang apoy ng
na kung ano at sino ka. Hindi
ka para sa akin, Mikhail.”

Nilingon niya ako at mariing tinitigan. Sa isang iglap ay tila ba kumislap ang
lungkot sa mga mata niya.

“I have already seen this coming...”

Umangat ang dalawa kong kilay. “Ang alin?”

“That you are the only person who will stand beside me until the end...” malungkot
siyang ngumiti. “The bonus part is even your family is also with me.”

Dinala ko ang kamay sa pisngi niya at hinaplos ito nang marahan habang titig na
titig sa mga mata niya.

“Sabi nga noong ikasal tayo, till death do us part, hindi ba? Kasama mo ako
hanggang dulo, Mikhail. Gaano man kahirap at kadugo ang pagdadaanan natin, nasa
tabi mo ako.”
Inilapit niya ang mukha sa akin at pinatakan ako ng halik sa aking labi.

“No until death do us part for us, Almira...” napapaos ang boses na bulong niya.
“For I will surely follow you into the dark.”

Matunog akong ngumisi. “Sa langit ako, sa impyerno ang bagsak mo.”

“Yeah? Then I’ll start doing good deeds from now on so I’ll end up being with you
in heaven, too.”

Mas lalo akong natawa. Kahit papaano ay gumagaan ang sitwasyon namin kahit na
sandali lang.

“Pero duda akong sa langit ang bagsak ko. Baka kagaya mo, sa ibaba rin ako.
Magkasama pa rin tayo.”

Huminga siya nang malalim at mahigpit akong niyakap.

“Even if it’s in the fires of hell, I don’t mind as long as I’m with you, Almira.”

Siguro, sa dami ng iniisip, hindi namin namalayan na parehas na kaming nakatulog.

Sa unang pagmulat ko, naabutan ko pa siyang nakayakap sa akin habang ang labi ay
nakalapat sa aking noo. Sa ganoong tanawin ay muli akong niyakap ng antok.
Sa muling paggising ko ay wala na siya sa tabi ko.

“Mikhail?” tawag ko habang pinagmamasdan ang puwang sa tabi ko.

Bumangon ako. Kaagad akong napalingon sa gawi ng center table malapit sa pintuan
nang makita ang isa sa mga tauhan nina Papa. Nakatalikod ito sa gawi ko. Base sa
hawak niyang tray, naglalapag ito ng mga pagkain doon.

Sa hugis ng katawan niya, alam kong babae siya. Hindi na rin nakakapagtaka dahil
halo ang kasarian ng mga sundalo dito sa mansyon.

“Who asked you to be here?” tanong ko sa wikang Ingles dahil halos lahat ng mga
tauhan ng Moretti ay purong banyaga.

“Mr. Rozovsky asked me to get you a dinner.” aniya sa malaking boses habang
inilalagay ang pitsil ng tubig sa tabi ng isang bowl.

Si Mikhail?

Tumaas ang kilay ko, sandaling tumahimik.

“Where is he?”
“He’s with your father.”

Tumayo ako, sa kaniya nakapako ang tingin. Lumapit ako sa gawi niya. Lahat ng
tauhan na narito ay malaya kong nakikita ang mukha. Ngunit may ilan rin sa kanila
ang may harang ang mukha at tanging mga mata lang ang kita. Kagaya na lang nitong
kasama ko sa kwarto na nakasuot pa ng itim na sumblero.

Tinapunan ko ng tingin ang mga pagkain na naroon. Lahat ay mukhang masarap ngunit
hindi ko magawang makaramdam ng gutom.

Lumapit ako sa tabi nung babae, nakatungo pa rin sa mga nakahain sa ibabaw ng mesa.
Inabot ko ang baso, tahimik niya itong sinalinan ng tubig.

Marahan akong suminghap, kaagad natigilan nang maamoy ang pamilyar na pabango.
Humigpit ang hawak ko sa baso, bumibilis na rin ang tibok ng puso.

Nagtagis ang mga bagang ko nang ibaba niya ang pitsel sa mesa matapos mapuno ng
tubig ang baso ko. Nananatili akong nakahawak roon, nakikiramdam.

Naging malikot ang mga mata ko. Tinalikuran niya ang mesa. Sa isang mabilis na
kurap ay nasa likuran ko na siya, mahigpit na nakapaikot ang braso sa aking leeg.

Matunog akong ngumisi, pilit kinakalma ang sarili dahil alam kong walang maidudulot
na maganda kung pangungunahan ako ng takot.
“Vera...” madiing tawag ko, nagkikiskisan ang mga ngipin s galit.

Humigpit ang pagkakapulupot ng braso sa leeg ko. Hindi nagtagal at ang malamig na
nguso ng baril ay siyang humalik sa aking sentido.

“You should be grateful I am the one who served your last dinner, Almira. But on
the second thought, you won’t be able to eat it anymore for this will be the last
seconds of your life,” mapang asar siyang natawa at mas idinuldol pa ang nguso ng
baril sa aking sentido. “Die.” Warranj Patreon

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 51

Pinilit kong maging kalmado sa kabila ng katotohanang may baril na humahalik sa

aking sentido. Mabigat ang bawat paghinga ko, ang mga mata ay nakatuon sa mesa.

“Paano ka nakapasok dito sa teritoryo ng pamilya ko?” tanong ko sa malamig na

boses.

Natawa siya, puno ng sarkasmo. “You think so weak and lowly of me, don’t you?”
Idiniin niya pa lalo ang nguso ng baril sa gawing iyon. “I’m not just a woman,
Almira. I am better than those women you knew. Definitely better than you.”

Natawa ako, nakaramdam ng iritasyon dahil sa taas ng tingin niya sa sarili niya.
“Hindi ko iniisip na mahina at mababa kang uri ng babae, Vera. Iyon talaga ang
tingin ko sa’yo.”

“Bit—”

Kakabuka pa lang ng bibig niya nang mabilis kong i-untog ang likod ng ulo ko sa
mukha niya. Bahagyang lumuwag ang pagkakasakal niya sa akin na sinundan ko nang
malakas na pagsiko sa dibdib niya.

Kinuha ko ang pagkakataon na ‘yon para harapin siya at salubungin ng suntok ang
kaniyang bibig. Nabitawan niya ang hawak na baril habang napapaatras.

“Shit!” mura niya.

Wala pa akong alam sa pisikal na pakikipaglaban dahil hindi pa naman ako natuturuan
ni Alessandro pero bahala na.

Sa mga sandaling ito, hindi ko na kakailanganin pa magkaroon ng kaalaman pagdating

sa bagay na ‘yon. Nasa panganib na ang buhay ko at kailangan ko na lang maging
mabilis. Kailangan kong maunahan si Vers sa bawat galaw niya.

Tumayo si Vera. Nahagip ng mga mata ko ang
Astang yuyuko siya para damputin iyon nang
at muli siyang pinatamaan ng sutok. Madali
sa mukha ko bago ako buong rahas na sinipa
kirot sa sikmura ko.
baril na malapit lang sa paanan niya.
mabilis akong sumugod papunta sa kaniya
siyang nakaiwas. Lumipad ang suntok niya
sa aking tiyan dahilan para kumalat ang
Tumama ang likuran ko sa mahabang picture shelves na naroon. Nahagip ko ang puting
vase sa tabi ko at malakas iyong ipinalo sa ulo niya.

Gumapang ang kaunting dugo mula roon pero hindi niya ‘yon binigyan pansin. Sa halip
ay tila ba mas lalo pa iyon nagbigay dahilan sa kaniya para atakihin akong muli ng
magkakasunod na suntok.

Nagawa kong salagin ang mga iyon gamit ang kamay at braso. Masiyadong mabilis si
Vera sa paggalaw, tila ba isang eksperto na rin sa pakikipaglaban. Tama si Mikhail,
wala akong binatbat sa babaeng ito. Pero hindi iyon ang dapat kong itatak sa isip
ko sa mga sandaling ito. Kailangan ko lumaban sa kahit na anong paraan.

Hindi ko inasahan ang naging suntok niya sa sikmura ko. Nakaramdam ako ng pagkaliyo
at bago pa man makaatras ay hinaklit niya na ako at binuhat para ibalibag.

Tumama ang buong katawan ko sa sahig at nagpagulong gulong. Nagdilim ang paningin
ko. Hindi niya na ako binigyan pa ng pagkakataon na damdamin ang kirot sa bawat
katawan ko nang maaninag ko siyang papasugod na sa akin.

Pilit akong tumayo at buong lakas na sinangga ng mga kamay ang magkakasunod na
suntok at sipa niya. Nagawa kong mahagip ang binti niya at buong lakas itong hinila
dahilan para gumulong rin siya sa sahig. Bago pa man siya makabangon ay nahagip ko
na ang kutsilyo sa ibabaw ng center table.

Kaagad niyang nasangga ang akmang pagtarak nito sa leeg niya dahilan para bumaon
naman ito sa braso niya. Mariin siyang sumigaw lalo pa nang dumanak ang dugo mula
doon. Binunot niya ang kutsilyo at inihagis iyon sa kung saan.
Magkakasunod na suntok at sipa ang pinakawalan ko. Hindi niya nagawang salagin ang
nahuling dalawa dahilan para bumagsak siya sa couch. Malakas niya akong hinila na
naging sanhi para bumaliktad ako at mahulog sa likod ng couch.

Tumalon siya mula roon at inupuan ako sa ibabaw ng aking tiyan. Hindi na ako
nakabwelo pa nang magkakasunod na atake ng suntok ang bumungad sa akin.

Ramdam ko ang paggapang nang mainit na likido sa gilid ng labi ko at ang kirot sa
bawat parte ng aking mukha. Nagawa kong saluhin ng kamay ang kamao niya Parehas
nanginginig ang mga kamay namin dahil sa pwersang pinakakawalan.

“You have Mikhail but you will never be better than me.” nagtatagis ang bagang na
sabi niya habang ang dugo mula sa ulo ay kumalat na sa gilid ng mukha niya.

“Kung sa pakikipaglaban, aminado akong wala akong panama sa’yo. Pero pagdating sa
kapangyarihan, hindi mo kami mauungusan...” sabi ko, madiin at puno ng galit ang
tono ng boses. “Hindi ka lalabas ng buhay sa lugar na ito, Vera. Nagkamali ka ng
teritoryong sinugod.”

Iniumpog ko ang noo sa mukha niya. Nahagip ko ang isang piraso nang malaking bubog
na malapit sa akin at itinarak iyon sa pisngi niya. Sumigaw siya kasabay ng pagsapo
niya sa kaniyang mukha. Kinuha ko ang pagkakataon na ‘yon para itulak siya at
umalis sa pagkakadagan niya mula sa akin.

Saktong pagtayo ko ay hinila niya ako sa bewang. Pagpihit ko paharap sa kaniya ay

sinalubong niya ako ng suntok. Yumuko ako para makailag. Nagawa kong mahawakan ang
magkabilang gilid ng bewang niya at isinalya siya sa pader. Hawak siya sa kaniyang
leeg ay paulit ulit kong iniuntog ang ulo niya roon.

Buong pwersa niyang pinatama ang tuhod sa aking sikmura na ikinaatras ko. Sumugod
siya sa akin at pinaulanan muli akong suntok. Sa pangalawang pagkakataon ay nagawa
niya akong ibabawan. Bawat suntok na pinakakawalan niya ay maswerteng nasasangga
ko.

Nang magkaroon ng pagkakataon ay buong lakas ko rin siyang sinuntok sa leeg na

ikinaluwag ng pagkakadagan niya sa akin. Bumangon ako at itinulak siya sa sahig. Sa
mga sandaling ito, ako naman ang nakaupo sa ibabaw ng tiyan niya.

Kagaya ng ginawa niya sa akin ay sunod-sunod rin ang suntok na ipinataw ko sa buong
mukha niya. Ipinaikot niya ang isang hita niya sa leeg ko dahilan para masakal ako.

Pilit kong inaalis ang pagkakasakal niya sa akin nang makita ko ang swiss knife na
nakasukbit sa bulsa ng leather jacket na suot niya. Marahas kong itinarak iyon sa
dibdib niya at kitang kita kung paanong sumirit ang dugo mula roon.

Ang kaninang kontroladong sigaw ay buong lakas nang kumawala sa lalamunan niya.
Kinuha ko ang pagkakataon na iyon para umalis mula sa pagkakadagan mula sa tiyan
niya at tumakbo kung saan naroon ang baril niya.

Mabilis ang bawat paghinga, dinampot ko iyon sa sahig at itinutok sa gawi niya.
Nakita ko siyang pilit ibinabangon ang sarili, halos gumapang na. Panay ang patak
ng dugo mula sa dibdib niya habang nakatuon ang mga palad sa sahig at masamang
nakatingin sa akin.

“You don’t h-have the means to kill a person, Almira. You can’t k-kill me-”

Kinalabit ko ang gatilyo. Umalingawngaw ang ingay. Tumama iyon sa kaniyang balikat.
Kumuyom ang mga kamao niya, halatang nagpipigil na gumawa pa ng kahit anong ingay.
Umalpas ang dugo sa balikat niya. Hindi iyon kita sa damit na suot niya dahil
purong itim ang mga iyon. Tanging ang pagtulo na lang nito sa sahig ang siyang
basehan ko.

Dinig na dinig sa buong kwarto ang bawat paghakbang ko. Wala akong planong ibaba
ang baril ko kahit pa alam kong wala na siyang magiging laban sa akin sa klase ng
sitwasyon na mayroon siya.

Ni kaunting awa ay hindi ko magawang maramdaman para sa kaniya. Sa tuwing naaalala

ko ang mga ginawa niya noon sa asawa ko, lalo akong nagkakaroon ng lakas ng loob na
tapusin na siya.

“Kaya kitang patayin, Vera,” sabi ko at huminto sa mismong harapan niya. “Sa dami
ng ginawa mong kasalanan kay Mikhail, kulang pa ang buhay mo bilang kapalit.”

Muli akong humakbang at nagtungo sa likod niya. Hindi siya gumalaw sa kinaroroonan
niya na para bang nakikiramdam siya sa akin. Na para bang alam niya na ang
kahahantungan niya.

Doble ang naging alerto ko. Alam kong ang katulad niya ay hindi papahuli ng buhay.
Kailangan kong makasiguro.

Idinikit ko ang nguso ng baril sa likod ng ulo niya.

“Sa ganitong paraan man lang, maipaghiganti ko ang mga ginawa n’yo sa asawa ko...”
sabi ko, nagtatagis ang bagang. “Hindi ako ang mamamatay sa sarili kong teritoryo,
Vera.”
Kasabay nang marahas na pagbukas ng pintuan ay siyang pagkalabit ko sa gatilyo.
Umalingawngaw muli ang putok ng baril sa buong kwarto.

Ibinaba ko ang baril. Nagtama ang mga mata namin ni Mikhail. Puno iyon ng dilim at
takot na tanging siya lang ang nakakaalam ng dahilan. Bumaba ang mga mata niya kay
Vera na nakahandusay na sa paanan ko, ang dugo ay gumagapang na sa aking
talampakan.

Huminga siya nang malalim at naglakad palapit sa akin. Walang naging emosyon ang
mukha ko habang pinagmamasdan siya, tahimik lang rin akong nakatitig sa kaniya.

Naupo siya sa harapan ni Vera at pinulsuhan ito. Ramdam ko ang panginginig ng mga
kamay ko, maging ang panglalamig ng aking mga palad ay hindi rin nakaligtas sa
akin.

Tumayo si Mikhail at kinuha ang baril mula sa akin. Isinukbit niya ito sa likod
niya bago ako kinabig at niyakap. Nanatili akong hindi gumagalaw. Nahagip ng mga
mata ko ang nagmamadaling pagpasok ng pamilya ko sa entrada pero hindi ko na ‘yon
nagawa pang bigyan pansin.

“Let’s clean your wounds.” marahang sabi ni Mikhail na siyang tangi kong
naintindihan.

— to be continued

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 52

Hindi ako sumunod sa gusto ni Mikhail na linisin ang mga sugat sa mukha ko.
Pakiramdam ko pa nga ay namanhid na ito habang pinagmamasdan si Vera na wala nang
buhay sa paanan ko.

Alam kong ginusto ko ang patayin siya. Matindi ang galit ko para sa kaniya at
nararapat lang iyon matapos ang lahat ng ginawa niya kay Mikhail. Hindi ko lang
maiwasan ang makaramdam ng kakaibang emosyon sa puso ko dahil sa kaalamang
nakapatay ako ng tao sa unang pagkakataon.

Hindi rin lingid sa kaalaman ko na nagsisimula pa lang ako. Na sa mundo na mayroon

kami, normal na ang kumitil ng buhay.

“She disguised and made herself look like she’s one of your soldiers.” sabi ni
Innessa habang nakaupo sa harapan ni Vera at tinitingnan ang bawat suot nito.

Hindi na ako nagulat pa sa impormasyon na ‘yon. Iyon rin ang naisip kong dahilan
kung bakit siya nakapasok. Napansin ko na kaagad ang suot niyang damit na hindi
nalalayo sa mga tauhan dito sa mansyon.

“We have a tight security. Paano siya nakalusot dito?” tanong ni Mama.

Nakapaikot kami sa bangkay ni Vera. Tahimik ako mula pa kanina, magulo ang isip. Si
Mikhail ay nasa tabi ko habang sina Alessandro at Papa ay pansin ang matinding
galit sa mga mata.
“Inside job. One of our people let her in.” matigas ang boses na sabi ni Papa.

“Or not,” segunda ni Alessandro. “He might be a spy from the enemies.”

Nagkatinginan si Innessa at Mikhail. Kung totoo man na may ibang tao ang nakalusot
sa kanila para magmanman, walang duda na madaling nakapasok si Vera dito.

“Raduna tutti i soldati fuori.” (Gather all the soldiers ouside) sabi ni Alessandro
habang may kausap sa cell phone.

Dumapo ang mga mata niya sa akin. Umigting ang panga niya, pansin ang matinding
galit. Huminga siya nang malalim at nag-iwas ng tingin.

“Let’s just all meet outside.” aniya at tuluyan nang tumalikod.

Sumunod si Innessa sa kaniya. Dumalo sa akin sina Mama at Papa. Hinaplos niya ang
pisngi ko, may bahid ng pag-alala ang mga mata.

“Please take a rest, Lucia. Our family doctor is already on his way here.”

Umiling ako. “Ayos lang ako, Mama. Gusto ko po sumunod sa labas at malaman kung
sino ang maaaring kasangkot ni Vera para makapasok siya dito.”
Napatingin siya sa gawi ni Mikhail na siyang nasa tabi ko. Sa huli, wala na rin
nagawa pa sina Mama at lumabas na rin. Astang susunod na ako nang mahigpit akong
hawakan ni Mikhail sa kamay. Blangko ang mukha ko nang lingunin ko siya. Titig na
titig siya sa akin, tila maraming gustong sabihin.

“Lumabas na tayo.”

Huminga siya nang malalim at sumunod na lang rin kalaunan. Pagdating sa bakuran ay
nakalinya na ang lahat ng tauhan. Sa harap nila ay naroon ang walang buhay na
katawan ni Vera. Pinasadahan ko sila nang mabilis na tingin. Tuwid at diretso ang
paraan ng tingin nila, tila ba ipinagbabawal sa kanila ang tumitig sa nakakataas sa
kanila.

Ang ilan rin sa kanila ay katulad na katulad ng suot ni Vera. Huminto sina Mama at
Papa sa mismong gitna rin, tahimik na nagmamasid sa mga nasasakupan. Si Alessandro
at Innessa ay nag-uusap. Ngayon ko lang sila nakita na ganoon kaseryoso.

Hawak ni Mikhail ang bewang ko nang tumayo kami sa tabi nila. Nilingon ako ng
kapatid ko. Nagtama ang mga mata namin. Naroon pa rin ang matinding galit.

“Are you okay?” tanong niya na sinagot ko lang ng isang tango.

Bumuntonghininga siya, halatang nagtitimpi. Naramdaman ko ang pagbitaw ni Mikhail

sa bewang ko. Nang tingalain ko siya ay naabutan ko siyang pinagmamasdan ang mga
tauhan.

“An enemy dared to enter our territory. You are here to secure the whole place. To
protect us... and yet, this still happened...” litanya ni Alessandro habang
marahang naglalakad sa harapan ng mga tauhan. “Anyone of you know how this woman?
Oh, let me rephrase my question. Who among you let this bitch enter our territory?”

Walang sumagot ni isa sa kanila, diretso lang na nakatitig sa kawalan. Sa higpit ng

seguridad dito, imposible talagang makapasok nang basta-basta si Vera depende na
lang kung may tutulong sa kaniya mula dito.

Nakita ko ang paggalaw ni Mikhail at naglakad patungo sa gawi ng isa sa mga tauhan.
Napatuwid ako mula sa pagkakatayo nang kuhanin niya ang baril mula sa likod ng t-
shirt niya. Huminto siya sa harapan nung lalaki.

Hinaklit niya ang kwelyo ng suot nitong jacket na para bang may tinitingnan siya.

“I already have the answer for that, Alessandro,” sabi ni Mikhail sa madilim na
tono.

Bumilis ang tibok ng puso ko nang walang salita niyang ikinasa ang baril at
itinutok ito sa noo nung lalaki na ngayon ay malikot na ang mga mata. Pansin ang
matinding takot.

Kinalabit niya ang gatilyo. Bumagsak iyong lalaki sa damuhan. Tumalikod si Mikhail
at hinarap kami.

“He got the tattoo symbol of Luciano’s organization. I guess we’re being tracked
right now.” sabi ni Mikhail at lumapit muli sa akin.

“Merda!” (shit) mura ni Alessandro.

Nagkatinginan kami ni Mikhail. Umiling siya. Walang salita ang namutawi sa amin.
Hinila ng isa sa mga tauhan ang bangkay nung lalaki at itinabi ito kay Vera.

“Burn their bodies. Before that, I want you to cut their heads and send them to
Russia. It’s nice for them to receive that during their meal.” malupit na sabi ni
Papa.

Dalawang tauhan ang lumapit kina Vera at sa katabi niyang lalaki bago ito walang
katakot takot na pinutulan ng ulo.

“Make sure you’ll put those bloody heads in a nice gift box. Tie it with a black
ribbon, too.” Si Mama, nangingiti ngunit halata ang pagkikiskisan ng ngipin sa
galit.

Hindi nagtagal at binuhusan ng gas ang katawan nina Vera. Hawak ni Alessandro ang
nakasinding lighter at inihagis ito. Kasabay ng pagtalikod ko ay ang pagkalat ng
init sa paligid at paglagablab ng apoy.

“Magpapahinga muna ako...” sabi ko kay Mikhail at bumitaw mula sa pagkakahawak

niya.

Ramdam ko ang mga titig nila sa akin. Dire diretso ang lakad ko at walang tiningnan
na kahit isa sa kanila. Pumasok ako sa kwarto, hindi sinasadyang napatingin sa mga
dugo sa sahig. Huminga ako nang malalim at nagtungo sa banyo. Hinubad ko ang mga
saplot at nagtungo sa ilalim ng shower.
Binuksan ko ito hanggang sa ang malamig na dampi ng tubig ay yumakap sa hubad kong
katawan. Nakatungo, pinagkrus ko ang mga braso sa tapat ng aking dibdib at huminga
nang malalim.

Gusto kong itanong sa kanila, sa mga taong kasama ko, kung ganito rin ba ang
naramdaman nila nung una silang makapatay ng tao? Normal lang ba na makaramdam ng
takot sa puso ko? Hindi ko ito gawain pero alam kong ginusto ko ang patayin si
Vera.

Pero pakiramdam ko, ang laki ng kasalananang nagawa ko. Kasalanan ang pumatay pero
wala akong gustong pagsisihan. Ngunit gusto ko rin kwestyunin ang sarili ko... ito
ba talaga ang klase ng buhay na gusto ko? Ang buhay na gusto kong kalakihan ni
Nikolai?

Mula sa gilid ng mga mata ko ay nakita ko ang pagbukas ng sliding door. Pumasok
doon si Mikhail, wala na rin saplot katulad ko.

Yumakap siya mula sa aking likuran, ang mga kamay ay humahaplos sa tiyan ko.

“You’ll get used to it...” napapaos ang boses na bulong niya sa tainga ko, alam
kung bakit ako nagkakaganito.

Tumingala ako sa bumabagsak na tubig mula sa shower at isinandal ang ulo sa dibdib
niya.

“Ganito ka rin ba nung unang beses kang makapatay, Mikhail?”

Hinaplos niya ang dibdib ko, marahan at puno ng ingat.

“I was sixteen when I first killed an asshole. I was also like you for the first
few days. No one couldn’t even talk to me. But eventually, it came to my
realization that killing is what my life all about.”

Hindi ako sumagot. Kailan dadating ang araw na magagawa ko rin tanggapin ang bagay
na nagawa ko? Iyong hindi ko kailangan makunsensiya at makaramdam ng takot?

Kailan ako masasanay?

Patuloy siya sa ginagawang paghaplos sa katawan ko hanggang sa makarating ang mga

kamay niya sa gitnang bahagi ng mga hita ko. Napapikit ang mga mata ko nang bahagya
niyang ipasok ang daliri doon at ipinaikot ikot iyon sa loob.

“But this isn’t the life I want you and Nikolai to have,” dagdag na bulong niya sa
akin. “You deserve a peaceful one. Hindi ganito, Almira.”

Napapikit, nakagat ko ang labi nang tuluyan niya nang ipasok ang mga daliri ilabas
pasok ito sa marahas na paraan. Mas lalo kong idiniin ang pagkakalaylay ng ulo ko
sa gilid ng leeg niya.

Yumuko siya at hinalikan ako sa panga pababa sa aking leeg. Impit na ungol ang
kumawala sa akin nang doble ang naging bilis ng paggalaw ng mga daliri niya.
Marahas akong humarap sa kaniya at ipinulupot ang mga kamay sa kaniyang leeg.
Tumingkayad ako at siniil ng halik ang kaniyang mga labi.
Walang salita niya akong binuhat na tila bago bago kaming kasal at lumabas ng
banyo. Inihiga niya ako sa dulo ng kama. Kusa kong ibinuka ang mga hita ko at
bahagya itong iniangat hanggang sa ang mga tuhod ay umabot na sa dibdib ko.

Lumuhod si Mikhail sa harapan ko. Dinilaan niya ang mga daliri at inihaplos iyon sa
pagkababae ko bago marahas na ipinasok ang sa kaniya.

“Ah!” halinghing ko nang maramdam ang pagkasagad noon.

Nagtama ang mga mata namin habang gumagalaw siya sa ibabaw ko. Sa bawat kilos niya
ay nadedepina ang laki ng mga braso niya at ang ganda ng tattoo na naroon. Isang
mabangis na tigre kung saan nakayakap ang malaking dragon.

Hindi pa nakuntento, iniunat ni Mikhail ang mga binti ko at siya mismo ang naghawak
noon. Isinampay niya ito sa kaniyang balikat. Ang isang kamay niya ay abala sa
paghaplos sa aking dibdib.

“Mikhail!”

Sa bawat segundong lumilipas ay nagiging doble ang rahas ng mga galaw niya. Sa mga
sandaling ito ay pansamantalang nawala sa isip ko ang kaganapan kanina at tanging
ang makamundong pagnanasa na lang ang naiiwan.

Iniangat niya ako mula sa pagkakahiga habang patuloy sa paggalaw. Kumapit ako sa
leeg niya at sinasalubong na rin ang bawat pagpasok niya.

“Come with me...” hinihingal na sabi niya.

Tumango ako, ramdam ang paghahalo ng pawis at tubig sa katawan ko. Maging ang
basang buhok ko ay nakadikit na rin sa aking likod at leeg.

Humigpit ang hawak ko sa kaniya tanda ng nalalapit kong pagdating sa dulo. Naging
senyales iyon sa kaniya para mas bilisan pa lalo ang galaw niya.

“M-Mikhail!” Lumaylay ang ulo ko kasabay ng nanghihina kong halinghing, patuloy pa

rin sa pagsalubong sa kalakhan niya.

“Fuck!” mura ni Mikhail, triple ang naging bilis at rahas.

Ramdam ko ang pagkalat ng init sa aking kaloob looban. Sabay kaming bumagsak sa
kama, siya sa ibabaw ko. Parehas naghahabol ng hininga.

Naglapat ang mga mata namin, hinalikan niya ako sa aking labi. Inalis niya ang
ilang buhok mula sa mukha ko habang titig na titig sa akin.

“I hope you somehow forget what happened earlier through this,” sabi niya sa
seryosong tono. “Everytime that nightmare tries to fill your mind, please tell me.
I’ll make you forget about it in any way I can. In any position rather.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 53

“I don’t think we still have the time to train you, Lucia. War is already
approaching.”

Tama si Alessandro. Noong gabi pa lang na sumugod si Vera dito ay alam naming
nagsimula na ang gyera sa pagitan namin nina Mariana, Ilya at Luciano. Lalo pa at
matagal na nila kaming namamanmanan dahil sa tauhan nilang nagawang pumasok at
magkunwaring kaisa ng Ndrangheta.

“She doesn’t need it. As long as she knows how to use a gun, it’s enough. Besides,
she defeated Vera who we know was good in physical fights.” sagot ni Innessa at
kinalabit ang gatilyo.

Mabilis niyang tinamaan ang target, walang kahirap hirap. Sumunod na bumaril si
Alessandro bago si Mikhail. Ganoon rin ang resulta. Sisiw na lang sa kanila ang
bagay na ito.

Huminga ako nang malalim at inasinta ang pulang target. Nang nasa tamang posisyon
na ang katawan at mga kamay ay kinalabit ko na rin ang gatilyo. Nagkatinginan
kaming lahat nang tumama iyon sa mismong target.

“Good job, sorella...” bati ni Alessandro sa akin. “You learned so fast.”

Nang si Mikhail ang tingnan ko ay may ngisi na sa labi nito. Kahit walang sabihin
ay alam kong humahanga rin siya.
Maaga kaming lahat sa shooting range na narito lang sa loob nang malawak na
bakuran. May ilang araw na nang sunugin ang katawan ni Vera at simula noon ay bumuo
na ng plano sina Papa at Mikhail na unti unti nang isagawa ang pag-ubos sa miyembro
ng organisasyon ni Luciano.

“You know leaving the organization ain’t possible, son. You kill to join, you die
to leave. Unless Nikolai is already a grown up man and can take the higher
position, then that’s the only way you can step down from being the highest.” sabi
ni Papa kay Mikhail nang minsang nasa hapunan kami.

Seryoso si Mikhail na gusto niya nang bitawan ang organisasyon. Kung maaari nga
lang ibigay na ito kay Ilya ay gagawin niya. Pero hindi ‘yon ganoon kadali lalo pa
at hindi niya maatim na isang kadugo ni Luciano ang papalit sa kaniya.

Wala siyang pagpipilian kung hindi ang ipagpatuloy ang buhay na sinimulan niya.
Habang ako at si Nikolai ay nasa tabi niya. Nga lang, hindi na dapat kami umasa pa
sa isang buhay na tahimik.

“We have already destroyed Luciano’s gambling businesses and all his drug deals
with the other organizations around the global. Our men have also killed his wife
this morning. I bet he is already mourning as of the moment.”

Mula sa patio kung saan pinagmamasdan ko si Mikhail na sa pag-a-assemble ng mga

baril ay dumating si Papa kasama si Mama. May ngisi sa mga labi niya na para bang
isang karangalan para sa kaniya ang mga impormasyon.

Napaayos ako mula sa pagkakaupo. Ganoon rin sina Mama at Papa na pumwesto sa
mismong tapat namin. Ipinagkrus ni Mama ang mga binti niya habang diretsong
tinitigan si Mikhail. Si Papa naman ay sumisimsim ng alak mula sa kopitang dala.
“May asawa pa po si Luciano?” tanong ko kay Mama.

Tumango siya. “Yes. Olga Mikhailov, the legal wife.”

Mabilis kong tiningnan si Mikhail. He was just looking at his gun without any hint
of surprise on his face.

“Alam mong may asawa pa siya?” tanong ko sa kaniya.

“His relationship with my mother is the only thing I wasn’t aware of...” sabi niya
saka ikinasa ang baril.

Itinuon niya ito sa itaas kung saan may ibon. Kinalabit niya ang gatilyo dahilan
nang mabilis na pagbagsak nito sa lupa. Huminga siya nang malalim pagkatapos at
ibinaba ang baril sa mesa. Nag-angat siya ng tingin kina Papa.

“My mother and Ilya are for surely being used by Luciano to drag the organization
down and take what is mine.” malamig na sabi niya.

“Have to agree with that aside from Ilya being used by his father...” sagot ni Papa
at humithit mula sa tobacco. “Ilya and Luciano are using your mother to bring you
down.”

Hindi ako nakasagot, napapaisip. Kung ganoon ay isa rin si Marianna sa mga
nabibilog ni Luciano? Inaakala niyang kakampi niya si Ilya pero ang totoo ay isa
rin sa mga kalaban.
“That’s how powerful you are, Mikhail. Many want to have the power you hold.” si
Mama.

“I don’t want this power anymore, Ma. I just want to have a peaceful life with
Almira and Nikolai.”

“Only that it’s not possible for power accompanied by danger run in your blood...”
si Papa muli ang nagsalita. “Now be ready. I’m sure Luciano is already gathering
his troops against us.”

Nagkatinginan kami ni Mikhail na kaagad rin pinutol ng ingay mula sa cell phone
niya. Kinuha niya iyon sa ibabaw ng mesa at tinitigan ang screen. Nag angat siya ng
tingin sa aming lahat... lalo na sa akin.

“Mother is calling.”

Suminghap ako at wala sa sariling tiningnan sina Papa. Walang emosyon ang mga mukha
nila na para bang inaasahan nang makakatanggap ng tawag si Mikhail mula kay
Marianna.

“Answer it. Whatever she says, play with it.” bilin ni Papa sa kaniya.

Sinagot ni Mikhail ang tawag at itinapat ang cell phone sa tapat ng tainga niya.
“мама...” (mother)

Nanahimik siya sa mga sumunod na segundo. Tahimik lang akong sumusulyap sa mga
magulang ko pero tulad ko, nag-aabang rin sila sa sasabihin ni Mikhail.

“V chem prichina?” (What’s the reason?) aniya habang pansin ang pag igting ng
kaniyang panga. “Ya skazhu yey.” (I’ll tell her)

Ibinaba niya ang cell phone at pinatay ito hindi kalaunan. Nag mag angat ng tingin
ay pansin ang apoy ng galit sa mga mata niya. Mas lalo itong nagdilim nang titigan
niya ako.

“She’s inviting us for dinner tomorrow night.”

“Tayo ba talaga o ikaw lang?” tanong ko.

“Tayong dalawa. She wants to talk to you.”

Kumuyom ang mga kamao ko sa sinabi niya. Bakit bigla-biglang mag iimbita si
Marianna at gusto pa akong kausapin? Sa anong dahilan?

“Do you believe that it’s her only reason why she wants you to be there?” Si Mama,
pansin na rin ang galit sa mga mata ngunit nananatiling kalmado.
Umiling si Mikhail. “She’s already declaring for war.”

“You have to attend that dinner with my daughter, Mikhail...” puno ng awtoridad na
sabi ni Papa. “Make sure she’ll stay alive or else, I am the one who’s going to
drag you to hell.”

Mula sa mga magulang ko ay tiningnan ako ni Mikhail. Huminga siya nang malalim,
titig na titig sa mga mata ko.

“Won’t even think twice of laying my life for her. If she dies, I die too. That
simple.”

Naghatid kurot sa puso ko ang sinabi niyang ‘yon. Hindi ko alam kung bakit tila
nasasaktan ako gayong palagi niya namang sinasabi ang mga bagay na ‘yon sa akin. Na
kung mawawala ako, sisiguraduhin siyang sasamahan niya ako.

Sa mga sandaling ito, hindi na uubra ang ganoon. Kung may mangyari man, isa sa amin
ang kailangan mabuhay para kay Nikolai.

Pero bakit ko ba kailangan isipin na may mawawala? Alam kong nalalapit na ang
totoong paghaharap namin ng mga kaaway pero hindi ba dapat at isipin kong lahat
kami ay mabubuhay at hindi hahayaang matalo? Kami ni Mikhail, wala ni isa sa amin
ang kailangan mamatay.

Nang gabi ring iyon ay naghanda kami ni Mikhail para sa paglisan patungong Russia.
Tutuloy kami sa isang hotel bago dumiretso sa kanila. Susunod sina Inessa at
Alessandro maging ang buong tauhan ng Ndrangheta. Hindi kami basta puwedeng sumugod
doon na kaming dalawa lang. Teritoryo man ni Mikhail ang lugar na ‘yon, naroon pa
rin ang lahat ng kaaway niya.
Ang malala, nasa mismong mansyon nila.

“Will you be okay?” tanong ni Mama habang nasa kwarto ako.

Lumabas si Mikhail para may kausapin sa cell phone. Nakaupo ako sa harap ng vanity
mirror at nag-aayos. Sa likod ko ay naroon si Mama, hinahagod ang mahaba kong
buhok.

“Ayos lang po ako. Alam kong matatapos rin ang kaguluhan na ito.”

She lef out a deep sigh. “In my decades of being married to your father, maraming
pagkakataon na natakot ako para sa buhay ko. Mas higit na para sa kaniya. Kapag
nawala ako, alam kong kakayanin niya ang mabuhay dahil malakas at matapang siya.
Pero kung siya ang mawawala, paano na ako? Ramdam kong hindi ko kaya ng wala siya.
Sa napakaraming pagkakataon na iyon, pinatunayan niya sa akin na hindi ko kailangan
mangamba. Na wala sa aming dalawa ang kailangang magpaalam sa isa’t isa dahil
parehas kaming tatayo nang magkasama...”

Bawat salita niya, tumatagos sa puso ko. Pakiramdam ko, gusto niyang iparating sa
akin na hindi ako dapat matakot. Na kailangan ko magtiwala kay Mikhail na
malalagpasan namin ito.

“The same thing goes with you and your husband, Lucia. You have to trust him for
trust can make every battle successful. Sa kapasidad ng asawa mo, alam kong
mananalo kayo...” ngumiti siya at hinaplos ang pisngi ko sa marahang paraan.
“Besides, we are with you. You’re not going to this war alone.”
Tipid akong ngumiti. “Makikita ko po ba kayo doon?”

“Secret.” ngumiti siya saka kumindat.

Sakay ang pribadong eroplano ni Mikhail ay nagtungo kami sa Moscow. Ilang oras ang
naging biyahe at literal na pagod nang makarating sa hotel. Gustuhin ko man
magpahinga ay hindi ko magawa dahil masiyadong maraming bagay ang tumatakbo sa isip
ko.

At aaminin kong matinding kaba ang nararamdaman ko.

Nakatayo sa tabi ng salamin na dingding, pinagmamasdan ko ang magandang siyudad ng

Moscow. Tanghali na at ilang oras na lang ay maghahanda na kami para sa pagtungo sa
mansyon nila. Hindi ko alam pero ramdam kong hindi ako mapakali. Hindi ko rin
mawari kung para saan. Kung bakit.

Ramdam ko ang pagpulupot ng mga bisig mula sa aking likuran. Tanaw ang repleksyon
ni Mikhail sa salamin na dingding, walang saplot sa pang itaas at tanging itim na
slacks lang ang mayroon. Amoy na amoy ang natural na bango niya dahil kakatapos
lang maligo.

Hinawakan ko ang mga kamay niya na nasa ibabaw ng aking tiyan. Isinandal ko ang
likod ng ulo sa gilid ng kaniyang leeg at huminga nang malalim.

“I’ll get your pregnant again once everything is done.” bulong niya sa tainga ko.
Malungkot akong ngumiti. “Walang problema sa akin, Mikhail. Matapos na lang sana
ang gulong ito.”

Pinatakan niya ako ng halik sa aking pisngi, tila nangangako.

“We will finish this tonight, Ma Belle. I promise you. Babalik tayo nang tahimik sa
Romblon.”

Naalala ko bigla sina Nanay. Huling usap namin ay kagabi pa. Maayos naman daw sila
ni Tatay. Nga lang, hindi niya naiwasan ang mapaiyak dahil namimiss na nila kami ni
Nikolai. Gusto ko na rin talaga bumalik doon. Iba ang buhay sa isla, mas nanaisin
ko kaysa sa ganito.

Tumunog ang cell phone ni Mikhail dahilan para humiwalay siya mula sa pagkakayakap
sa akin. Pumihit ako paharap sa kaniya. Pinanood ko siyang kunin ang cell phone
niya sa ibabaw ng bed side table.

“It’s your brother,” sabi niya at sinagot ang tawag habang nakapameywang.
“Alessandro...”

Tumahimik sandali ang paligid. Kitang kita kung paanong sa paglipas ng segundo ay
nagbabago ang ekpresyon ng mukha niya. Mula sa pagiging kalmado ay pansin ang
pagsasalubong ng makakapal na kilay at lumingon sa akin.

“What?”

Kumunot ang noo ko at naglakad palapit sa kaniya. Umawang ang labi niya, bumilis
ang tibok ng puso ko. Unti-unti niyang ibinaba ang cell phone habang titig na titig
sa akin.

Sa bawat klase ng tingin na ipinupukol niya sa akin ay hindi ko maiwasan ang

lamunin ng kaba.

“Ano’ng nangyari? Si Nikolai kumusta?” mabilis ang paghinga na tanong ko, ang anak
kaagad ang naisip.

“He is fine. But it’s not about our son, Almira. It’s about your parents in
Romblon.”

Lalong inatake ng nerbyos ang buong pagkatao ko.

“B-Bakit? Ano’ng nangyari kina Nanay, Mikhail?”

Sa halip na sumagot kaagad ay mariin niya lang akong tinitigan na para bang
tinatanya niya pa ang emosyon ko.

“Sumagot ka, Mikhail! Ano’ng nangyari sa mga magulang ko?!”

Gumalaw ang Adam’s apple niya tanda na kaniyang paglunok. Tumimgin siya sa gilid at
mabigay ang bawat paghinga.
“They’re already dead.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 54

Sunod-sunod ang naging pag iling ko bago hilaw na natawa. Sa kabila no’n ay
masiyadong mabilis ang tibok ng puso ko sa pinaghalong takot, gulat at higit sa
lahat ay galit.

“Hindi totoo ‘yang sinasabi mo, Mikhail! Nakausap ko lang kagabi sina Nanay!
Papaanong wala na sila?!” histerikal na ang boses ko, matalim na rin ang titig sa
kaniya.

Sinubukan niya akong hawakan sa aking braso pero marahas kong tinabig ang kamay
niya. Huminga siya nang malalim habang titig na titig sa akin.

“Kapatid mo mismo ang nagbalita, Almira. Do you think he would make fun or lie
about that matter? Mga magulang mo ang pinag-uusapan dito.”

Nanghina ang mga tuhod ko. Unti-unti ay bumagsak ako paupo sa kama habang
napapatulala. Mabilis na umapaw ang luha sa mga mata ko hanggang sa mag-unahan na
ang mga ito sa pagbagsak sa pisngi ko.

Nanginginig ang mga kamay ko, hindi lubusan maipasok sa isip ang mga narinig. Alam
ko na hindi magbibiro ng ganoong kasensitibo si Alessandro. Kaya lang... paanong
nangyari?

“Marami silang bantay doon, Mikhail. Hindi ko m-maintindihan kung paano sila
namatay nang ganoon na lang?”

“Sumama ang nanay mo sa pangingisda at ang ilang pang kasamahan ni Tatay Isko. They
were all shot to dead while they’re in the middle of the sea. Pinasabog rin ang
bangka kaya ni isa ay wala rin nakaligtas sa kanila.”

Pumikit ako nang mariin matapos marinig ang matinding sinapit ng mga magulang ko.
Yumuko ako, ang mga siko ay nakatuon sa ibabaw ng hita habang sapu-sapo ang mukha.

Hindi na nakayanan pa, histerikal akong humagulgol. Nanumbalik sa isip ko ang mga
masasayang ala-ala namin noon mula pa pagkabata ko. Hindi man sila ang tunay kong
mga magulang, ipinaramdam pa rin nila sa akin na dugo nila ang nananalaytay sa
akin. Minahal nila ako na para bang kanila ako. At hindi ko matanggap na sa ganoong
ka-brutal sila binawian ng buhay.

“The bullet that was recovered from your father’s forehead found out that it’s from
the Bratva’s. They have this bullet made and specialized for their organization.”

Kumuyom ang mga kamao ko, ramdam ang pag-aapoy ng galit sa buong pagkatao ko. Hindi
ko maintindihan kung bakit ang mga taong walang kalaban laban ay kailangan idamay
ni Luciano.

“Nasisiguro kong maging ang Mama mo ay may kinalaman dito, Mikhail,” nagtatagis ang
bagang na sabi ko. “Imposibleng wala.”
Hindi siya nakasagot. Nanginginig ang mga kamay ko, gustong ibuhos ang matinding
galit na lumalason sa natitirang katinuan ko. Kahit anong pilit ko sa sarili na
kumalma, hindi ko magawa.

Tumunog muli ang cell phone ni Mikhail. Hindi na ako nag aksaya pa ng oras na
tingnan siya. Mabilis ang bawat atake ng paghinga ko, sumasabay sa galit na
nararamdaman.

“Andrei...”

“Where’s Almira?” dinig ko ang boses ni Andrei mula sa kabilang linya.

“She’s here.”

Bago pa man ako mag-angat ng mga mata ay naglakad na palapit sa akin si Mikhail.
Ini-lebel niya ang cell phone niya sa mukha ko at doon ko nasilayan si Andrei.

Nagtama ang mga mata namin. Madilim man ay kitang kita doon ang lungkot. Base sa
paligid niya, nasisiguro kong nasa isla siya... at alam niya na.

“Ikaw na muna ang bahala sa kanila, Andrei.” sabi ko.

Tumango siya. “Take care. We’ll wait for you and Mikhail.”
Ilang sandali pa akong nakipagtitigan sa kaniya bago tumayo at naglakad patungo sa
malaking cabinet na naroon sa kwarto. Narinig ko pa timbre ng mga boses nila pero
hindi ko naintindihan pa ang naging usapan nila.

Wala akong ibang gusto ngayon kung hindi ang magbihis na para sa okasyon na
kailangan puntahan.

Gusto ko nang matapos ang lahat ng ito.

Hinubad ko ang itim na roba at hinayaan itong bumagsak sa paanan ko. Sa harap nang
malawak na salamin ay natanaw ko ang paglapit ni Mikhail sa gawi ko, ilang metro
ang layo sa akin at mariin lang na nagmamasid.

“Magbihis ka na.” malamig na sabi ko.

Isinuot ko ang itim na bestida na umaabot ang haba hanggang sa mga binti ko. Hapit
ito sa aking katawan at may mahabang hiwa sa gilid. Ipinuyod ko ang mahabang buhok
at pinalibutan ang leegng kwintas na yari sa mga perlas. Itim na sapatos na may
katamtamang taas ng takong ang huli kong isinuot.

Habang nagpapahid ng pulang lipstick sa labi ay natanaw kong muli si Mikhail.

Inaayos niya ang kurbata sa ibabaw ng puting long sleeve. Nakasabit sa isang braso
niya ang itim na coat.

Inabala ko ang mga mata sa sariling repleksyon. Medyo mugto pa ang mga mata ko pero
sa tingin ko ay matatakpan iyon ng kolorete.
Hindi nagtagal at lumapit si Mikhail sa harapan ko. Nagtama ang mga mata namin.
Lumuhod siya gamit ang isang tuhod. Mula sa salamin ay tanaw ko ang paglalagay niya
ng isang itim na thigh garter sa hita ko. Isinukbit niya ang maliit na baril doon
at isang swiss knife bago nag-angat ng mga mata sa akin.

“The gun is already loaded.”

Tumayo siya, naglebel nang muli ang mga mata namin. Itinagilid niya ang ulo at
inilapit ito sa akin. Siniil niya ako ng halik sa labi, madiin ngunit puno ng pag-
iingat.

“Do whatever pleases you...” sabi niya sa akin at nakuha ko kaagad ang ibig niyang
sabihin. “Kill if you want.”

“Paano kung mismong ang ina mo ang patayin ko... ayos lang sa’yo?”

Ilang segundo ang lumipas at hindi siya nakasagot. Alam kong mahirap para sa kaniya
ang magdesisyon dahil baliktarin man ang mundo, kadugo niya pa rin si Marianna.
Dito pa rin siya nanggaling.

“Go on. I’m not going to stop you.” sabi niya na hindi ko na sinagot pa.

Ako mismo sa sarili ko ay hindi rin alam kung magagawa ko bang patayin ang sarili
niyang ina. Sa sobrang galit sa ginawa nila sa mga magulang ko, hindi imposible.
Pero hangga’t maaari, ayaw ko.
Alas singko ng hapon ay umalis na kami ng hotel. Sumakay kami sa backseat ng isang
puting kotse. Tauhan ni Mikhail ang siyang driver no’n. Sa buong biyahe ay wala
akong ibang naiisip kung hindi ang mga magulang ko sa Romblon. Gusto kong umuwi
doon at asikasuhin sila. Pero bago ang lahat, alam kong kailangan muna namin
tapusin ang gulo dito.

May kalayuan ang biyahe mula sa hotel hanggang sa mansyon nina Mikhail. Halos isang
oras rin. Suot ang salamin ay marahan ko itong hinubad habang bumubukas ang matayog
na gate na tila ilang dekada na simula nang itayo roon.

Pumasok ang kotse sa bakuran. Tumingin ako sa paligid, hindi na nagulat pa sa lawak
nito na kagaya sa mga Mansyon ng Moretti. Nga lang, mas malaki ang kina Mikhail.
Tatlong palapag at literal na malawak. Sa tingin ko ay may ilang hektarya rin ang
kabuuan ng lugar na ito.

Huminto ang kotse. Wala na akong maramdaman na kaba sa kabila ng katotohanan na

narito na kami.

Tahimik akong bumaba at marahang iginala ang mga mata. Sa isang sulok sa malayo ay
natanaw ko ang isang lalaking nagtatago sa mga dahon ng puno. Sa itsura at ayos pa
lang, alam ko nang sa amin siya.

Gumapang ang kamay ni Mikhail sa bewang ko.

“Nasaan ang mga tauhan n’yo?” tanong ko.

Nagsimula na kaming maglakad papasok sa mansion.

“Hiding.”

Hindi ako nakasagot at nanahimik na lang. Sinubukan kong makiramdam habang ang mga
mata ay pasimpleng nagmamasid.

Kung ibang tao lang ako at walang nalalaman sa tunay na pagkatao ng mga taong
narito, nasisiguro kong makakaramdam ako ng takot sa klase ng awra na mayroon ang
lugar na ito. Hindi natural. Hindi ordinaryo. Alam nang may masamang mangyayari.

Bumukas ang naglalakihang mga pintuan na yari sa kahoy. Sa likod ay naroon ang
dalawang banyagang kasambahay. Tumungo sila sa amin kahit pa hindi sila tumitingin
sa mga mata namin.

Dire-diretso ang naging hakbang namin ni Mikhail. Sa bawat pagpasok namin ay

natatanaw ko kung gaano karangya ang mansion na mayroon sila. Tila yari sa ginto
ang mga kagamitan. Nagtataasan rin ang mga chandelier at masiyadong maliwanag ang
loob na tila ba walang mga demonyo ang nakatira.

Pasimpleng gumalaw ang mga mata ko nang makita si Marianna na maingat na bumababa
doon. Nagngingitngit ang kalooban ko habang tinatanaw siyang tila kalmado lang sa
mga nangyayari.

Sa tabi niya ay naroon si Ilya. Kagaya ni Mikhail ay pormal na pormal rin ito
habang ang mga mata ay nakapako sa dinadaanan.

Tumigil kami Mikhail sa dulo ng hagdanan, diretsong nakatitig sa kanila. Mula sa

mga baitang ay nag angat sila ng tingin. Unang nagtama ang mga mata namin ni
Mariana.
Gusto kong mairita sa naging pag ngisi niya. Hindi ko maintindihan kung para saan.
Sa kadahilanan ba na nagawa nilang idamay at patayin ang mga magulang ko sa isla?

Humigpit ang hawak ko kay Mikhail nang ilipat ko ang mga mata kay Ilya. Mula kay
Mikhail ay tiningnan niya ako. Walang emosyon sa mukha niya, malamig rin ang paraan
ng pagtingin. Ito ang unang beses na maghaharap kami. At ngayon pa lang, ramdam ko
nang marami siyang kayang gawin para lang sa kapangyarihan.

“Good evening. Thank you for accepting my invitation.” magiliw na sabi ni Marianna.

Kung hindi ko lang alam kung anong klase siya ng tao, iisipin kong mabait siya at
magagawa kong makasundo. Pero noon pa man unang kita namin, alam ko nang ayaw niya
sa akin.

Hinayaan ko siyang lumapit sa akin at halikan ako sa pisngi. Kating kati ako
bunutin ang kutsilyo sa hita ko at itarak ito sa mismong leeg niya pero alam kong
hindi ‘yon ang dapat.

“It’s nice to meet you again, Almi-”

“Lucia...” putol ko sa kaniya.

Natawa siya, ramdam ko ang pang-aasar doon.

“Does it change anything?” tanong niya. “You are still the wife of Mikhail.”

Ngumiti ako pabalik, may halo na rin sarkasmo.

“A lot has change.”

Nagkibit balikat siya at marahang hinaplos ang aking pisngi.

“Well then, I’m excited to see those changes in you.”

Ngumisi ako. “Don’t worry. You will surely witness it.”

Matapos niyang yumakap sa akin ay nagtamang muli ang mga mata namin ni Ilya.
Lumapit siya sa akin, bahagyang tumungo para halikan ako sa pisngi.

“It’s nice to finally see the weakness of my brother.”

Nagtagis ang mga bagang ko. Pasimple kong sinulyapan si Mikhail at diretso lang
itong nakatitig sa akin. Nag-uusap ang mga mata namin, tila ba sinasabi niyang
sakyan ko kung ano ang sinasabi ng kapatid niya.

“And it’s also nice to meet his brother. I didn’t know that he has one until
today.”

“I actually like to keep it as a secret.”

“Why? Being a Rozovsky should make you proud.” sabi ko, idinidiin ang bawat salita.

Alam naming may ideya na sila sa mga nagiging kilos namin noong nakaraan pero
lingid sa kaalaman nilang kilala na namin kung sino talaga sila.

Matunog siyang natawa bago ko naramdaman ang halik na iginawad niya sa gilid ng
leeg ko. Nasa kabila iyon at alam kong sa talim ng mga mata ni Mikhail, nagawa
niyang makita ‘yon.

Bastardo!

“I don’t think so,” sagot niya saka umayos mula sa pagkakatayo. “Our pleasure to
meet you, Lucia Rozovsky.”

Isang kilay lang ang pinaangat ko bilang sagot. Gumapang ang kamay ni Mikhail sa
bewang ko habang nakaharap kay Marianna at Ilya na nakatingin lang sa amin habang
may mga ngisi sa labi.

“Shall we go to dining area now? We have prepared everything special for you...”
usal ni Marianna habang ngiting ngiti. “Let’s go, Ilya.”
Nilagpasan na nila kami. Tahimik kaming sumunod ni Mikhail sa kanila, ilang metro
ang pagitan.

“He deserves a bullet on his head for kissing you on your neck.” mariing bulong sa
akin ni Mikhail.

“Iyan rin ang naiisip ko.”

Sa isang mahabang mesa ay nakalatag ang napakaraming pagkain. Ilang kasambahay rin
ang nakatayo sa gilid, mga nakatungo at nag-aabang ng utos.

Pinaghila ni Ilya si Marianna ng upuan na tila yari rin sa ginto dahil sa itsura at
kulay. Sa mismong gitna ito pumwesto. Si Ilya ay nasa kaliwang gilid niya. Kami ni
Mikhail ay sa tapat ni Ilya naupo.

Katahimikan. Wala ni isang nagsasalita. Tila lahat ay nakikiramdam.

Nagsalin ang isang katulong ng wine sa mga kopitang nasa harapan namin. Kulay pula
‘yon, kulay ng dugo. Pinanood kong bumagsak iyon hanggang sa mag angat ako ng mga
mata kay Ilya. Naabutan ko siyang nakatitig sa akin.

“I invited the two of you here to talk about the things from the past. I have done
so many things that is totally against of you, Mikhail and Lucia.”

Gusto kong matawa sa mga salitang binibitawan ni Marianna. Masiyadong labas sa

ilong at halatang napipilitan. Ano man ang rason kung bakit niya ito ginagawa, alam
kong ang kalabanin pa rin kami ang magiging resulta no’n.

“The food looks great. Did you cook all of these, Marianna?” tanong ko habang ang
mga mata ay nasa pagkain, sinasadya siyang bastusin.

Natawa siya. “Marianna? Why don’t you call me Mama since I am your mother in law?”

Itinuon ko ang mga mata sa kaniya saka nagtaas ng kilay.

“Let’s leave the formality and the lies here. You don’t want me to call you that
way as you don’t want me for Mikhail, right?” Matamis akong ngumiti sa kaniya. “So,
did you cook all of these? Or do you even know how to cook?”

Nawala ang hilaw na ngiti sa labi niya. Sandali kong napansin ang pagtalim ng
kaniyang mga mata. Nang tingnan ko si Ilya ay malamig ang pagkakatitig nito sa
akin.

Si Mikhail ay nasa plato lang nakatuon ang atensyon ngunit alam kong malakas na
nakikiramdam sa paligid.

“I c-cooked some of these food,” sabi ni Mariana saka huminga nang malalim at tuwid
na naupo. “Rest assured that you will like them all-”

“Can you also assure me that these food aren’t mixed with some deadly poison?”
Natawa siya. “I don’t think poisons can end your life. I mean, you are hard to
kill-”

“Based on your experience, huh?”

Inaboy niya ang wineglass sa harapan at sumimsim doon. Masiyado ‘yong marahan na
maging ang tunog ng orasan ay nagagawa kong marinig.

“I don’t know what you are talking about, Lucia. What I meant by you are hard to
kill is because you came from a powerful and influential family. I’m sure you are
being guarded by men with great skills.”

Tumaas ang kilay ko, halos magkiskisan na ang mga ngipin sa matinding galit.
Iniisip niya bang wala pa rin alam si Mikhail sa mga pinaggagagawa niya simula pa
noon?

“Hindi rin...” sabi ko habang bagal na itinatapik ang daliri sa ibabaw ng mesa.
“May nakakalusot pa rin...kahit pa may mga bantay.”

Nag angat ako ng tingin sa kaniya. Matamis siyang ngumiti.

“I almost forgot that you grew up in the Philippines and you knew very well how to
speak Tagalog. Marunong pa rin naman ako kahit buong buhay ko ay dito na ako sa
Russia nanirahan.”
Wala akong pakialam.

“Care to tell us what this dinner meeting is all about?” Si Mikhail, mukhang hindi
na makapaghintay.

“You’re getting impatient, brother...” Si Ilya habang nakangisi kay Mikhail. “Can’t
stand to share the same table with us?”

Mala demonyong ngumisi pabalik si Mikhail.

“Nobody wants to share the same table with a traitor, yes?”

Tumalim ang mga mata ni Ilya. Sabay at mabilis silang bumunot ng baril ni Mikhail
at tinutukan ang isa’t isa habang magkaharap at nakatayo.

Kalmado kong tinitigan si Marianna. Halata ang pagiging aligaga niya base na rin sa
likot ng mga mata niya.

Matunog akong ngumisi.

“Gentlemen, please calm down. We’re not here to fight. Ilya, put your gun down!”
suway ni Marianna kay Ilya.
Ang anak na inaakala niyang kakampi niya, hindi niya alam ay siya ring susuwag sa
kaniya.

Ilang segundo pa bago ibinaba ni Ilya ang baril niya. Nag-angat ako ng tingin kay
Mikhail. Patuloy sa pag igting ang panga niya habang madilim ang mukha. Sa ganitong
estado niya, alam kong mahirap na para sa kaniya ang kumalma.

Tumayo ako at ibinaba ang baril niyang nakatutok pa rin kay Ilya. Hinarap ko sila
ni Marianna.

“Thanks for the dinner but we’re leaving. We are not here to fix things between us.
You have already inflicted damages, Marianna. Face the consequences.”

Tumalikod na ako. Ganoon rin si Mikhail. Walang salita ang namutawi kina Marianna
at Ilya habang naglalakad kami sa malawak at maliwanag na bulwagan.

Tahimik kami ni Mikhail. Muling nakikiramdam. Natatanaw ko na ang labas nang

marahas na nagsara ang engrandeng pintuan sa mismong harapan namin.

Huminto kami. Namatay ang mga ilaw. Binalot ng dilim ang buong paligid at halos
wala nang liwanag na masilayan.

Kasabay nang marahang pagpihit namin ni Mikhail sa likod ay siyang muling pagkalat
ng liwanag sa buong bulwagan.

Hindi na ako nagulat pa nang makita ang napakaraming mga tauhan na nagkalat sa
harapan namin, lahat ay may baril na hawak at siyang nakatutok sa amin.

Sa dulo ay siyang pagdating ni Ilya at Marianna, diretso ang mga tingin sa amin
habang taas ang mga noo.

Matunog na ngumisi si Mikhail, nakakaloko. “You think we came here unprepared,

mother?”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage

Kabanata 55

Palihim na kumuyom ang mga kamao ko nang makita kung sino ang bumababa mula sa
engrandeng hagdanan. Nanatili kami ni Mikhail na nakatayo sa pintuan, mas lalong
naging alerto nang iapak na ni Luciano ang mga paa niya sa huling baitang.

Isang tobacco ang nakaipit sa mga labi niya nang humarap siya sa gawi namin at
marahang naglakad. Huminto ito sa gitna nina Ilya at Marianna.

Ilang beses ko na siyang nasilayan ss litrato. Totoo ngang sa kabila ng katandaan

niya ay makisig pa rin siya. Matangkad, may kalakihan ang katawan at puti na ang
lahat ng buhok. Kagaya ni Mikhail ay nakasuot ito ng pormal.

At kung tititigan mabuti, mapapansin ang pagkakahawig nila ni Ilya.

“We finally see each other again, Mikhail. It’s been awhile,” sabi nito sa makapal
na boses bago ibinuga sa hangin ang usok mula sa labi. Dumapo ang mga mata niya sa
akin at ngumiti. “Hello, Miss Rozovsky.”

Hindi ako sumagot. Nanatili akong nakatitig sa kaniya, seryoso at malamig. Walang
kababakasan ng kahit anong emosyon. Hindi na ako nagugulat pang narito siya kasama
namin.

“Are you happy to see me, Luciano?” tanong ni Mikhail, walang bahid ng takot o kaba
ang boses.

“Of course! This will be a great night for me! This... is the night I’m gonna
witness... your downfall.”

Hilaw na natawa si Mikhail, tila ba nang-aasar pa. Binalingan ko si Marianna.

Nakatitig siya sa sariling anak. Kung tama ako ng napapansin, naroon ang pag-
aalinlangan sa mga mata niya. Tila ba iniisip niya kung tama ba ang ginagawa niya
sa mga oras na ito.

Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko para sa kaniya. Galit para sa pangtatraydor

niya sa sarili niyang anak. Awa dahil nagkamali siya ng mga taong kinampihan. Mga
taong sa huli, ilalaglag rin siya sa laylayan ng kamatayan.

“You must be dreaming, Luciano. Someone must wake you up right now...” balik ni
Mikhail sa kalmadong paraan. “How many times did you try to bring me down? We have
already lost count.”

Kitang kita kung paanong umangat ang sulok ng labi ni Luciano.

“You think so highly of yourself, huh?” natatawang sagot ni Luciano. “The sun will
never rise on both of you again. Mark my words.”

“Tell that to yourself, old hag.”

Matapos sabihin ni Mikhail ang mga katagang iyon ay muling namatay ang mga ilaw
dahilan ng biglaang pagdilim sa paligid. Naramdaman ko ang paggalaw niya sa tabi ko
at tila may ipinagulong sa sahig patungo sa mga kalaban.

Kumalat ang malawakang usok. Ilang ungot na tila ba nahihirapan rin ang naglaro sa
tainga ko.

Naramdaman ko ang pag hawak ni Mikhail sa kamay ko. Hindi ko man siya nakikita ay
alam kong malapit ang mukha niya sa akin.

“Stay alive for me.” bulong niya sa akin bago ako hinila papasok sa bulwagan.

Binitawan niya ang kamay ko. Bumukas ang ilaw, mausok pa rin. Napalunok ako nang
makita si Mikhail sa likod ng isang nakaitim na lalaki, hawak niya ito mula sa leeg
kasabay ng pagkalabit niya sa gatilyo.

Bago pa man ako makagalaw ay naramdaman ko na ang pagkakasakal ng isang braso sa

mismong leeg ko rin. Pilit ko itong tinatanggal ngunit masiyadong mahigpit ang
pagkakaipit niya sa akin. Kasabay ng pagtutok niya ng baril sa may bandang sentido
ko ay ang marahas na pagharap ko sa kaniya.
Hinila ko ang kamay niya at ipinilipit iyon. Napasigaw siya sa sakit na idinulot
noon dahilan para mawalan siya ng kontrol sa baril na hawak niya. Nabitawan niya
iyon na kaagad kong nasalo. Walang kasing bilis kong itinutok ang nguso ng baril sa
ulo niya at ipinutok ito.

Bumulagta siya sa sahig. Isang lalaki ang sumugod sa akin habang nakaamba ang
kutsilyo. Nagawa kong sanggahin ang siko niya kung saan siya may hawak at buong
lakas itong binaluktot patalikod. Kasabay ng pagtunog ng mga buto niya ay ang impit
niyang sigaw.

Ginamit ko ang paa para tamaan siya sa may binti. Awtomatiko siyang napaluhod
dahilan para mawalan siya ng kontrol sa hawak na kutsilyo. Kinuha ko ito at marahas
na itinarak at ibinaon sa mismong lalamunan niya hanggang sa lumaylay na siya sa
paanan ko.

Napalingon ako sa gilid nang marinig ang sigaw doon. Namataan ko ang tatlong lalaki
na papasugod rin sa gawi ko. Binitawan ko ang lalaking hawak at kinuha ang
kutsilyong nakabaon sa lalamunan niya.

Inihagis ko iyon sa gawi ng isang lalaki at swerteng tumama sa mismong mata niya na
ikinahinto niya. Kinuha ko ang isa pang baril na nakatago sa hita ko at sabay na
itinutok ‘yon sa mga papasugod sa akin. Kinalabit ko ang gatilyo ng dalawang baril.

Pakiramdam ko ay nakikisama sa akin ang sitwasyon dahil kahit hindi pa naman ako
eksperto sa pagbaril ay nagagawa ko silang asintahin.

Hinanap ng mga mata ko si Mikhail at nakitang nakikipaglaban iyon sa ilang

kalalakihan. Nakita ko ang isang lalaki na nakatutok ang baril sa kaniya habang
lumalapit. Walang alinlangan ko itong binaril dahilan ng pagbagsak nito ilang metro
ang layo kay Mikhail.
Napatingin siya sa likod niya bago sa akin. Ngumisi siya.

“Thanks, baby.” aniya dahilan para hindi niya mailagan ang suntok na paparating sa
kaniya.

Umiling ako matapos niyang balikan ng tadyak ang lalaki dahilan para mapaluhod ito.
Kinuha niya ang kwelyo ng suot nitong jacket at walang awang iniangat ang tuhod
niya para salubungin ang mukha no’n.

Marahas akong napaatras nang may yumakap muli sa leeg ko at hilahin ako dahilan
para mapahiga ako sa sahig. Isang babae ang dumagan sa akin bago ako sunod-sunod na
pinaulanan ng suntok sa mukha.

Sinangga ko ng kamay ang paparating niyang suntok at buong lakas na hinawi ang
isang kamay niyang nakasakal sa may bandang leeg ko. Napasubsob siya sa akin.
Kinuha ko ang pagkakataon na ‘yon para ipitin ang katawan niya sa pamamagitan ng
mga binti ko na iniyakap ko paikot sa likod niya saka buong pwersang gumulong
patungo sa ibabaw niya.

Itinutok ko ang baril sa noo niya at walang takot itong pinaputok. Sumabog ang dugo
sa paligid. Maging ang kamay ko ay nabahiran na rin.

Ang tunog ng mga nabasag na salamin ang siyang pumukaw sa atensyon ko. Mabilis
akong napalingon sa mga dingding na yari sa salamin nang pumasok doon ang mga
tauhan ng Ndrangheta.

Kaniya-kaniya sila ng paputok ng baril kasabay naman ng pagpasok nina Alessandro at

Innessa sa main door.
“Sorry we’re late. The traffic was a bit heavy.” kaswal na sabi niya bago ipinorma
ang kamay at walang habas na nagpaputok sa lahat.

“On your back, Almira!” sigaw ni Inessa na ikinalingon ko sa likod ko.

Dalawang lalaki ang papasugod sa akin. Dali-dali akong tumayo. Sabay ko rin silang
pinaputukan ng baril habang umaatras. Hindi ko na alam kung sino pa ang tinatamaan
ko dahil habang lumilipas ang bawat segundo ay mas dumadami ang umaatake sa amin.
Wala akong ginagawa kung hindi ang kalabitin ang gatilyo at magpaputok.

Sa bawat pag atras ko ay naramdaman ko ang pagtama ng likod ko sa isang katawan.

Lumingon ako at nakita sina Mikhail, Alessandro at Innesa. Magkatalikuran kaming
lahat habang walang tigil sa pagbaril.

Nagsalubong ang mga kilay ko nang maubusan ng bala ang dalawang baril na gamit ko.

“Here, take this.”

Mabilisang iniabot sa akin ni Mikhail ang isang baril habang patuloy sa pag-asinta.

Sa bawat pagtalksik ng dugo mula sa kalaban, pakiramdam ko ay nalalapit na ang

dulo. Sa bawat pagbagsak nila sa harapan namin, pakiramdam ko ay makakarating na
kami sa katapusan.
Hindi na ako makapaghintay pa na makalabas mula rito at mayakap ulit si Nikolai.
Matapos lang ito, babalik kami sa tunay na buhay.

Hinanap ng mga mata ko sina Marianna, Ilya at Luciano ngunit hindi ko na sila
makita pa. Sa isang pihit ng mga mata sa kaliwang banda sa dulo ay natanaw ko si
Marianna na tumatakbo habang papalabas ng pintuan.

Umalis ako papalayo kina Mikhail at mabilis na sinundan ang direksyon ni Marianna.
Nang makalabas ng pintuan ay natanaw kong isa itong malawak na swimming pool.

Iginala ko ang mga mata. Nakita kong tinutulungan ng isa sa mga tauhan nila si
Marianna na umakyat sa mataas na bakuran. Tila ba tatakas.

Nagtagis ang bagang ko. Saktong pagdapo ng mga mata ng tauhan niya sa akin ay
siyang pagbaril ko sa kaniya na ikinahulog niya pabaliktad. Nabitawan niya si
Marianna na ikinairit nito.

Bumagsak ito sa simento na nalalatagan ng bermuda grass. Unti-unti siyang bumangon

habang hinahaplos ang likod na tila ba nasasaktan.

Mabagal akong naglakad palapit sa kaniya, hindi gumagawa ng kahit anong ingay. Asta
siyang tatayo ulit nang iapak ko ang mismong takong sa kamay niya na nakatuon sa
simento.

Umirit siya sa sakit na sinabayan pa nang malululutong na mura. Marahas siyang

pumihit paharap sa akin. Pansin kung paanong namilog ang mga mata niya pagkakita sa
akin.
“Saan ka pupunta?” malamig na tanong ko.

Marahas niyang inalis ang kamay mula sa pagkakaapak ko. Tumayo siya, pinipilit pa
rin magmukhang elegante kahit pa kitang kita na ang takot na namumuo sa ekpresyon
ng kaniyang mukha.

“Tatakas ka?” tanong ko at mabagal na umabante sa gawi niya. “Tatakasan mo kami

matapos ng mga gulong ginawa mo sa buhay namin ni Mikhail?”

Natawa siya. “You keep on blaming with your baseless accusations-”

“Alam kong ikaw ang may pakana ng aksidente namin ni Mikhail noon, Marianna.
Ginamit mo rin ang pansamantalang pagkawala ng ala-ala niya para mailayo siya sa
amin ng anak niya...” Muli akong humakbang palapit sa kaniya. Umabante siya
hanggang sa bumunggo na ang likod niya sa pader. Matunog akong ngumisi. “Alam ko
rin na ikaw ang pumatay kay Viktor Rozovsky... na may relasyon kayo ni Luciano at
higit sa lahat... anak mo si Ilya sa kaniya.”

Binalot ng pamumutla ang buong mukha niya, siguradong hindi inaasahan na alam ko
ang katotohanang iyon.

“That’s not true-”

“At sa tingin mo hindi iyan alam ng asawa ko?” ngumisi akong muli. “Nakipagsanib
pwersa ka kay Luciano para pabagsakin si Mikhail. Anong klaseng ina ka? Sarili mong
dugo at laman, ipagkakanulo mo-”
“Shut up! Everything that is happening... is all your fault! Kung hindi ka dumating
sa buhay niya, hindi mawawala ang atensyon niya sa organisasyon! Hindi siya
mawawalanh ng interes sa mga negosyo namin at higit sa lahat, mananatili kaming
nasa itaas!"

Umiling ako, hindi makapaniwala sa mga salitang binibitawan niya.

“Dahil sa kasakiman mo sa kapangyarihan ay nagawa mong traydurin ang sarili mong

anak? Nasaan na ngayon ang mga pinili mong kampihan? Bakit nag-iisa ka na lang?”
natawa ako. “Iniwan ka?”

Naging hudyat iyon para makita ko ang matinding galit sa mukha niya. Binunot niya
ang baril mula sa likuran niya at itinutok ito sa akin. Kinalabit niya ang gatilyo
na mabilis kong nailagan.

Hinawakan ko ang braso niya at marahas itong hinila para pilipitin. Sinipa ko siya
sa likod. Dahil sa edad niya ay madali siyang nawalan ng balanse. Humawak siya sa
damit ko bilang suporta na naging sanhi para parehas kaming mahulog sa swimming
pool.

Sabay kaming lumubog sa tubig. Sinamantala niya ‘yon para ikulong ang leeg ko sa
mga kamay niya at higpitan ang pagkakasakal doon.

Sunod-sunod ang naging pag ubo ko sa ilalim ng tubig lalo pa at hindi niya ako
hinahayaang umahon. Masiyado rin mahigpit ang pagkakahawak niya sa leeg ko at alam
kong sa mga oras na ito ay may balak na siyang tapusin ako.

Tumigil ako sa panglalaban at nagkunwaring wala nang lakas. Unti-unting pumikit ang
mga mata ko at hinayaan ang katawan na magpalutang lutang hanggang sa isipin niyang
wala na akong malay.

Nagbilang ako ng hanggang lima hanggang sa maramdam ko ang mabagal na pagkalas ng

mga kamay niya sa aking leeg.

Malakas ang pakiramdam kong nasa harapan ko pa rin siya at nakatitig sa akin.
Kinuha ko ang pagkakataon na ‘yon para idilat ang mga mata ko kasabay ng paglipad
ng kamao ko sa pisngi niya.

Umahon kami sa tubig habang ang braso ay nakapaikot sa leeg niya. Mabilis ang bawat
paghinga niya, tila kinakapos na ng hangin.

“Nakalimutan mo atang laki ako sa isla at kaya kong hindi huminga sa tubig kahit pa
ilang minuto ang bilangin.”

Siniko niya ako sa aking dibdib. Ininda ko ang kirot na kumalat doon ngunit hindi
hinayaang lumuwag ang pagkakasakal ng braso sa kaniyang leeg. Bagkus ay mas lalo ko
pa itong hinigpitan.

“Gaano ka kawalang puso para patayin ang mga magulang ko? Mga taong walang kalaban
laban lang ba ang kinakaya mo?”

“It’s not my order to kill them! And why are you still being dramatic over those
people who weren’t your real parents? They were just pieces of trash-”

Sa galit dahil sa mga salitang binibitawan niya at pangbabastos sa mga magulang ko

ay mas lalo ko siyang sinakal gamit ang aking braso.

“Ikaw ang basura, Marianna. Hindi na ako magtataka pa kung si Mikhail mismo ay
gusto ka nang patayin. Wala kang kwentang ina-”

“Do you think my son can kill me?” mapang asar siyang natawa. “He grew up following
my rules, Almira. His respect for me is to the roof-”

“You are not sure about that, mother.”

Sabay kaming napalingon sa entrada nang marinig ang boses na ‘yon. Naroon si
Mikhail, nakatayo habang malamig na nakatingin kay Mariana. Nakatutok ang baril sa
gawi ng sariling ina at tila ba naubusan na ng awa.

Wala akong ideya sa itinatakbo ng isip niya ngayon. Ni hindi ko alam kung magagawa
niya ngang kitilin ang buhay ng sariling ina. Sa karakter niya, alam kong hindi
imposible. Lalo pa sa estado ng galit niya ngayon.

“S-Son, bring your g-gun down.” nanginginig ang boses ni Marianna.

“Come here, Almira.” tawag ni Mikhail sa akin.

Hinanap ko ang baril na hawak ni Marianna kanina. Naroon ito sa simento na

pinagbagsakan niya kanina. Nilingon kong muli si Mikhail at nakatutok pa rin ang
baril niya rito.
Kinuha ko ang pagkakataon na may bantay si Marianna at lumangoy patungo sa gawi ng
baril. Umahon ako, may kabigatan dahil sa suot na bestida. Kinuha ko ang baril at
hinubad ang mga sapatos dahil sagabal lang ang mga ‘yon.

Itinutok ko na rin ang baril kay Marianna habang naglalakad patungo sa direksyon ni
Mikhail. Kusang pumulupot ang kamay niya sa bewang ko, ang mga mata namin ay sa ina
niya nakatuon.

“Are you seriously choosing that woman than your own mother-”

“My own mother who fucking betrayed me? Yes. I will definitely choose the woman who
stayed by my side since the very beginning.”

Umiling si Marianna. “You are really out of your mind, Mikhail Sage! No wonder Ilya
is better than you!”

Kinalabit ko ang gatilyo, sinadyang patamaan ang gilid niya na ikinasigaw niya.
Nagtalksikan ang tubig sa paligid niya, senyales na hindi ko nagustuhan ang mga
salitang namutawi sa mga labi niya.

“Nasaan na ang anak na ipinagmamalaki mo kung gano’n?” taas kilay na tanong ko.
“Tawagin mo siya. Sabihin mong iligtas ka niya mula sa amin.”

Matunog na ngumisi si Mikhail. “Calm down, baby. Her words don’t hurt me.”
“I swear to all the gods of hell, Almira.... that I’ll kill you once I-”

“I’ll blow your head off first, mother.”

“Give me the honor to kill your useless mom, son. It would be satisfying to see her
fresh blood mixing with water.”

Mabilis akong napatingin sa gilid nang marinig ang boses ni Mama. Nanglaki ang mga
mata ko nang makita siyang eleganteng naglalakad papasok. Itim na bestida, nakataas
ang buhok, sa kamay ay naroon ang isang baril.

Nakatingin siya kay Marianna, nakataas ang gilid ng labi. Sabay naming ibinaba ang
baril namin ni Mikhail nang si Mama naman ang mag-angat at itutok ‘yon kay
Marianna.

“I will make you pay for trying to kill my daughter for so many times, Marianna...”
nanginginig ang boses ni Mama sa galit habang sinasabi ‘yon. “I will make sure
you’ll end up drowning in the scorching fires of hell for killing my poor friend
who did nothing against you.”

Hindi maiwasan pagharian ng galit at lungkot ang buong puso ko nang maalala si
Nanay... na nasisiguro kong walang kalaban laban nang patayin sila ni Tatay.

“Would you mind, Mikhail?” tanong ni Mama.

Hinawakan ni Mikhail ang kamay ko at hinila na ako paalis sa pwesto namin.

“Go ahead, Ma. Kill her with brutality.” malamig na sagot niya at nilagpasan na
namin ang gawi ng swimming pool.

“You don’t want to watch?” si Mama.

“I’m afraid that if I stay here longer, I would use my own bullet to kill her...”
sagot ni Mikhail at nilingon ang sariling ina para titigan ito sa mga mata.

Nang tingnan ko si Marianna ay titig na titig rin ito kay Mikhail, tila
nagmamakaawang iligtas siya sa kabila ng ginawa niyang pangmamaliit dito. Sa kabila
ng lahat ng kasalanan niya dito.

“Do me a favor, Mama Stella...” bumalot muli ang malamig na boses ni Mikhail sa
madilim na gabi.

“Anything, son.”

“Don’t leave her still breathing.”

Tuluyan na akong hinila ni Mikhail paalis sa pool area. Wala pang ilang segundo
nang magkakasunod na putok ng baril ang umalingawngaw mula roon. Sinulyapan ko siya
at ni isang emosyon ay wala akong nakikita mula sa kaniya.
Gaano man kasama si Marianna, alam kong mayroon pa rin parte kay Mikhail ang
nasasaktan lalo pa ngayon alam niyang wala na ang ina niya. Nga lang, may mga
sitwasyon o tao na kailangan nang tapusin bago pa man muling makapaghasik ng gulo.

Sa kaso ni Marianna, gano’n ang posibleng mangyari.

Pagkarating sa malawak na bulwagan ay halos bagsak na ang lahat ng tauhan nina

Luciano. Tanging ang mga Ndrangheta na lang ang naiwan. Natanaw namin sina Innessa
at Alessandro na papaakyat sa hagdan.

“Luciano and Ilya are on the rooftop. They are planning to escape!” sigaw ng
kapatid ko.

Mariing nagmura si Mikhail at malalaki ang mga hakbang na nagtungo sa hagdan kasama
ako.

“Alessandro, nariyan si Mama. Sino ang kasama niya? Si Nikolai, nasaan siya?”

“Don’t worry about her. She is guarded by our men. Nikolai is now heading to Spain.
Andrei Rozovsky is waiting for him.”

Lito kong tiningnan si Mikhail. “Spain?”

Tumango si Mikhail. “That’s the safest place for our son. Your home in Catania is
being attacked by the Bratva’s. But don’t worry. The Ndrangheta’s are already
winning.”
Kahit papaano ay nakahinga ako nang maluwag na ligtas ang anak naming dalawa. Hindi
ko alam kung ano’ng gagawin ko oras na malaman ko na may nangyaring masama kay
Nikolai.

“Mabuti at naroon si Andrei.”

“He volunteered and just want to repay me for saving his family before in the hands
of his enemy.”

Habang papalapit sa rooftop ay naririnig ko ang malakas na ugong ng helicopter.

Pagbukas nina Alessandro at Innessa ng pintuan ay mas lalong lumalim ang ingay.

“Faster! You idiot!”

Ang mga sigaw na iyon ni Luciano ang naririnig ko nang makarating kami sa mismong
palapag. Yumakap sa amin ang malakas na ihip ng hangin.

Sabay na nagtaas ng baril sina Mikhail at Alessandro. Sabay rin pinaputukan ang
helicopter dahilan para magpagewang gewang ito hanggang sa magsimula nang mag apoy.

Dali-daling lumingon sa gawi namin si Ilya at Luciano. Kitang kita kung paanong
nanglaki ang mga mata nila.
Hindi nagtagal at sumabog ang helicopter sa mismong ere hanggang sa bumagsak sa
kapatagan. Literal na malayo sa amin. Mabuti na lang at walang mga bahay sa gawing
iyon. Walang madadamay kung sakali.

Humakbang si Alessandro at Innessa, ganoon rin kami ni Mikhail. Humigpit ang

pagkakahawak ko sa baril. Umabante si Ilya, tila nakahandang protektahan ang ama
laban sa amin.

Ilang metro ang layo sa isa’t isa nang magharap harap kami.

“The demons of hell are already waiting to meet you, Luciano...” malamig na sabi ni
Mikhail. “You can choose which bullet among these guns you want to rip your brains
out.”

Sabay-sabay kaming nag angat ng baril at itinutok iyon sa kanila ni Ilya. Bakas na
ang takot sa mukha nilang dalawa pero nananatili pa rin pinapatapang ang bawat
galaw.

Humalakhak si Luciano. Si Ilya ay hindi gumagalaw habang nakaposisyon na rin ang

baril.

“You think you can scare me with those guns, Rozovsky?”

Napaatras ako nang makita ang pag-akyat ng ilang mga tauhan pa ni Luciano sa haligi
ng mismong rooftop at pinaligiran kami.
“Fuck.” bulong ni Innessa.

Matunog na ngumisi si Luciano. “I was born and raised holding that. I’ve been shot
for so many times but where I am right now? Still alive and kicking...” madrama
siyang bumuntonghininga. “These men are my last card but I’ll make sure they will
be able to end your lives here.”

“Wrong. You are the one who’s going to join your son Misha under the ground. Isn’t
that exciting?” kalmado pa rin si Mikhail.

Napawi ang ngiti sa mga labi ni Luciano nang mabanggit ang anak nitong pinatay noon
ni Mikhail.

“You bastard! How dare you mention the name of my son! Shoot them!” sigaw ni
Luciano sa mga tauhan niya na tila ba iyon na ang pumutol sa pisi ng pasensya niya.

Bago pa man nakagalaw ang mga tauhan ay nagkaniya kaniya na kami ng kalabit sa mga
gatilyo namin. Hindi pa nakuntento, sumugod ang karamihan sa kanila habang hawak
ang ilang armas sa kamay.

Kinuha ko ang nakatagong swiss knife sa hita ko at ibinato iyon sa lalaking

paparating sa gawi ko. Sa likod ko ay isang lalaki ang tumalon patungo sa akin.
Nagawa niya akong ibagsak sa simento habang nasa ibabaw ko siya at may hawak na
kutsilyo. Buong pwersa kong pinigilan ang kamay niya dahil kaunti na lang ay
tatarak na sa mga mata ko ang talim noon.

Masiyado siyang malakas kung kaya naman dalawang kamay ko na ang pumipigil sa
kaniya. Mabilis ang bawat paghinga ko, ramdam na matatalo na ako ng lakas niya nang
bigla lumaylay ang ulo niya sa dibdib ko. Nabitawan rin niya ang hawak na kutsilyo
na ikinatingin ko sa gilid.
Natanaw ko si Innessa na nakatingin sa akin habang may hawak-hawak na lalaki.
Binaril niya ito sa ulo bago tumango sa akin.

Tumayo ako at kaagad na hinanap si Mikhail. Naglalaban sila ni Ilya. Parehas

magaling, walang nagpapatalo.

“Lucia, behind you!” sigaw ni Alessandro na ikinapihit ko sa likod.

Isang lalaki ang nakatutok sa akin ang baril ngunit kaagad rin naman bumulagta.
Nang tingnan ko kung sino ang bumaril ay nakita ko si Mikhail na nakatingin sa gawi
ko bago bumalik sa pag atake ng suntok kay Ilya.

Natanaw ko si Luciano na tila tatakas base na rin sa pagtawid niya sa bakod ng

rooftop. Malalaki ang hakbang kong tinunton ang gawi niya. Hinila ko ang coat niya
at marahas siyang hinaklit dahilan para mapaatras siya at mapaupo sa simento.

Salubong ang kilay niya akong nilingon. Humalakhak siya nang makita ako... na para
bang isa lang ako biro sa kaniya.

Iniangat ko ang kamay at tinutukan siya ng baril sa mismong mukha.

“I see. Mikhail’s helpless wife and a damsel in distress knows now how to fight,
huh?” ngumisi siya, nakakairiti ang itsura. “But still, you are nothing compared to
Vera-”
“Vera? The woman I just killed? How am I being nothing against her then?” taas
kilay na tanong ko.

Hindi siya nakasagot sa mga sumunod na segundo ngunit kaagad rin namang nakabawi.

“You just got lucky that you defeated her. But in terms of who Mikhail loved more,
you can’t beat her-”

Pinaputukan ko ang kamay niya dahilan ng impit niyang pagsigaw sa sakit. Kitang
kita kung paanong gumapang ang dugo mula sa mga daliri niya. Sinamaan niya ako ng
tingin. Astang babarilin ko siyang muli nang putulin ako ng mga salita niya.

“Go on! Shoot me! So we can all explode and die here. At least we’ll all die
together.”

Nanglaki ang mga mata ko nang buksan niya ang coat at makita ang dalawang aktibong
bomba na nakadikit doon. Panay ang tunog nito na ikinaakyat ng matinding takot sa
puso ko.

“Shoot me!!!” sigaw ni Luciano.

Wala sa sarili kong naibaba ang baril. Ginamit niya ang pagkakataon na ‘yon dahilan
para itutok sa akin ang baril niya at kalabitin ang gatilyo noon. Mula sa likuran
ay naramdaman ko ang paghila sa akin paalis doon hanggang sa magpagulong gulong
kami.
Hawak ako sa kamay ay bumangon si Mikhail para sana barilin si Luciano.

“Huwag!” sigaw ko na ikinatingin niya sa akin habang salubong ang mga kilay. “May
bomba sa katawan niya.”

Tumingin siya sa gawi ni Luciano. Marahas na ibinalibag ni Alessandro si Ilya sa

gawi nito, halos duguan na ang mukha at hindi na makilala. Astang babarilin na ni
Innessa si Luciano nang mabilis nitong hinila ang katawan ni Ilya para harangan
siya. Tumama ang bala sa dibdib ni Ilya.

Nanglalaki ang mga mata ni Ilya.

“P-Papa...” tawag niya kay Luciano.

“Useless bastard!” galit na sabi ni Luciano habang nakatingin kay Ilya na para bang
hindi niya ito anak.

Tuluyan nang bumagsak sa sahig si Ilya hanggang sa nawalan na ng malay.

“There’s a bomb on his clothes, Innessa! Don’t shoot him!” sigaw ni Mikhail.

Napatingin sila ni Alessandro sa gawi namin. Tumango ako bilang pag sang-ayon.
Narinig namin ang malakas na halakhak ni Luciano.
“See? You can’t just kill me. I die, you all die.”

Naglakad siya palapit sa amin, marahan. Hawak sa kamay niya ang isang baril habang
ipinapakita ang coat niyang may dalawang bomba na nakadikit.

“How about I shoot myself so we all gonna die now and end this shit? I don’t have
my wife and son anymore. There’s no more reason to live in this fucked up world.”

Binalot ng takot ang puso ko nang tutukan niya ng baril ang mismong bomba sa bewang
niya.

“Since when did you care about your family, Luciano? You only care about money and
power.” si Mikhail.

Hilaw na natawa si Luciano bago ang tila lungkot ay mabilis na naghari sa mukha
niya.

“The war between us only started when you killed my son, Mikhail. I am also a
father who mourns for his late child. I had so many plans for him but you ruined
it.”

“It was your son who started the war, Luciano. If he didn’t kill my Consigliere,
you wouldn’t be involved in a war with me.”

“You think that consigliere’s life was way important than my son? You must be out
of your mind-”

“He was a friend, Luciano. This vengeance is mainly for him.”

“Whatever! If you want to meet him again, then wait till you’re already back to
ashes...” Kinasa niya ang baril at muli itong itinutok sa bomba. “Are you ready to
experience hell through me?”

Mabilis na ang bawal paghinga ko. Kung ito man ang magiging huling sandali ng buhay
naming apat, masaya akong lumaban kami hanggang sa huling hininga namin. Sa mga
oras na ito, wala akong ibang hinahangad kung hindi ang may mag-alaga kay Nikolai
hanggang sa lumaki ito.

Iyon lang.

“Good bye my dearest enemies! See you down there!” tumatawang sabi niya saka
kinalabit ang gatilyo.

Pigil ang aking hininga, nagsalubong ang mga kilay ko nang hindi ito pumutok na
para bang wala na siyang bala pa.

“No! No! This can’t be!” galit na sigaw ni Luciano habang paulit ulit na kinakasa
ang baril.

Malalim ang boses na natawa si Mikhail.

“There’s a car waiting for us outside. We can’t take the stairs to leave so we have
to jump from here. Can you do it, sorella?” pabulong na tanong ni Alessandro sa
likod ni Mikhail.

Dali-dali akong tumango sa kaniya, hindi pinapansin ang ilang bahid ng dugo at
sugat sa mukha niya. Maging si Innessa ay ganoon rin.

“Seems like you’re the only one who is going to enjoy your own flames, Luciano...”
mapang asar na wika ni Mikhail habang nagsisimula na kaming umatras nang hindi
inaalis ang tingin kay Luciano.

Abala pa rin ito sa pagkakasa ng baril niya at tila ba nawawala na sa katinuan.

“I’ll count one to three and when I say jump, you all jump.” mando ni Alessandro.

Nasa parte na kami ng rooftop kung saan mababa na lang ang harang at madali nang
tumalon sa ibaba. Hindi man kataasan ay siguradong makakaramdam pa rin ng sakit sa
katawan oras na bumagsak dahil apat na palapag rin ang mansyon nina Mikhail.

Hinawakan ni Mikhail ang kamay ko tanda nang nalalapit naming pagtalon.

“Kiss my mother for me, Luciano.” sabi niya bago itinutok ang baril sa gawi ni
Luciano.
Nanglalaki ang mga mata nito nang mag angat ng tingin sa amin, huli na bago pa
makagawa ng reaksyon dahil kinalabit na ni Mikhail ang gatilyo.

“Jump!” sigaw ni Alessandro.

Kasabay nang malakas na pagsabog ng bomba ay siyang mabilis na pagharap namin sa

labas at walang alinlangang tumalon. Ramdam ko ang pagkalat ng init ng apoy mula sa
likuran ko.

Sabay-sabay kaming bumagsak sa simento. Kumalat ang kirot sa buong likod ko. Kaagad
namang nasalo ng kamay ni Mikhail ang ulo ko bago pa man ito pumalo doon.

Muling sumabog ang rooftop, ang apoy ay mabilis na kumalat. Dumaan sa harapan namin
ang dalawang armed pick up truck.

“Get inside the car!” sigaw ni Papa ang bumalot sa pandinig ko kasabay pa ng sunod-
sunod na pagsabog sa buong mansyon. Tila ba nagkalat ang bomba doon.

Tinulungan ako ni Mikhail bumangon sa kabila ng kirot ng katawan ko. Sa unang armed
truck sumakay sina Alessandro at Inessa, sa mismong likuran. Sa pangalawa kami ni
Mikhail.

Habang papalayo ay parehas kaming nakatanaw sa mansyon na unti-unti nang nilalamon

ng apoy.

Hawak ang aking kamay ay kinabig ako ni Mikhail dahilan para mapatingin ako sa
kaniya. Siniil niya ng halik ang labi ko, lasa ang kalawang na nasisiguro kong dugo
mula sa labi ng isa’tisa.

Isinandal niya ang noo sa mismong noo ko. Pumikit siya bago nagpakawala nang
malalim na hininga, tila ba napapagod na pero naroon ang saya.

“You did a great job, baby,” bulong niya sa akin habang ang kamay ay nakahawak sa
aking batok. “It’s finally over.”

The Rozovsky Heirs 4: Mikhail Sage — Final Chapter

This is the final chapter of Mikhail and Almira before the Epilogue. I’m really
grateful to all of you for giving me the chance to try and write this kind of genre
for the first time. Marami akong naramdaman na emosyon habang sinusulat sila, higit
na roon ang excitement at kaba sa maaaring kalabasan nito noong bago pa lang.
Marami pa rin ako dapat matutunan sa ganitong klase ng tema at kahit papaano,
masaya akong naibahagi ko sa inyo ang lahat ng gusto kong mangyari sa kwentong ito.

Andrei, Olivia, Mikhail and Almira will always have a special place in my heart.
Lalong lalo na sina Mikhail at Almira. Sana ay suportahan n’yo pa rin ako kapag
nasimulan ko na sina Alessandro at Innessa.

Maraming Salamat, Sausage Fam! <3

Final Chapter
Sumisid ako sa ilalim ng dagat, napangiti nang makita ang hubad at perkpekto niyang
katawan. Yumakap ako sa kaniya at umahon. Nagtama ang mga mata namin, sabay na
natawa.

Hinagod ko ang basang buhok habang nakalutang sa hanggang dibdib na tubig.

Ipinaikot niya ang mga kamay sa bewang ko. Bahagyang naningkit ang mga mata ko
habang pinagmamasdan ang papalubog na araw sa likuran niya. Kulay kahel na ang
langit, maging ang tubig ay ganoon na rin. Hindi magtatagal ay maghahari na ang
dilim.

Itinuon ko ang mga mata kay Mikhail. Titig na titig siya sa akin, mariin at puno ng
emosyon. Marahang gumagapang ang tubig sa mukha niya, ang ilan ay naglalambitin pa
sa kaniyang mahahabang pilikmata. Sa tagal namin nakababad sa dagat, pulang pula na
rin ang mga labi niya.

Ipinulupot ko ang mga kamay sa batok niya. Mas lalo naman niya akong hinila
palapit.

“Bakit?” tanong ko, nangingiti.

“I just realized that it’s been years since I first saw you here. I was already
fascinated by your pretty face despite you rolling your eyes on me,” aniya saka
tumaas ang gilid ng labi. “Ilang taon na ang lumipas pero hindi pa rin nagbago ang
paghanga ko sa’yo. Gandang ganda pa rin ako sa’yo.”

Natawa ako. “Nakita mo pa lang inirapan kita noon? Palagi ka kasi nakasimangot
noon. Parang galit sa mundo.”

“I was, Almira. I hated the kind of life I have before. I hated it more when I fell
in love with you. The thought that we couldn’t have a peaceful and normal
relationship because of who I am left me fucking frustrated. It suddenly made me
wish to have a life where all I could do is to make you happy...and not to worry
about the safety of the people you love.”

Tipid akong ngumiti habang titig na titig sa kulay abo niyang mga mata, na ngayon
ay tila sinasalamin na rin ang pagiging kulay kahel ng kalangitan.

“Kung ibabalik man tayo sa umpisa at papipiliin ako kung hahayaan ko bang mahulog
ang sarili ko sa’yo sa kabila ng buhay na mayroon ka, ang mahalin ka pa rin ang
magiging desisyon ko. Paulit ulit kitang pipiliin, Mikhail. Hanggang sa tadhana na
mismo ang magsawang papiliin ako.”

Hindi siya sumagot. Nakuntento na siyang nakatitig sa akin sa mga lumipas na

segundo, tila ba sinasaulo ang bawat parte ng mukha ko.

“What made you fall in love with me?” napapaos ang boses na tanong niya.

“Gwapo ka. Sobrang gwapo.”

Humalakhak siya, natural ang saya sa mga mata.

“Too straightforward, huh?”

Natawa ako. “Nagpapakatotoo lang. Iyon naman talaga ang unang magiging dahilan para
magkagusto ka sa isang tao. Sunod ang ugali.”
“I’m a short tempered and hot headed guy, no one likes those attitude.”

Nagkibit balikat ako. “Ayos lang. Hindi naman umuubra sa akin ‘yang init ng ulo mo.
Takot ka pa rin sa akin.”

Humagalpak siya lalo ng tawa bago ako mas kinabig pa papalapit sa kaniya. Niyakap
niya ako, tahimik naman ako habang ngiting ngiti.

“You become really conceited now, my wife.” bulong niya sa akin.

“Matagal na. Na-enhance lang ngayon.”

“Hmm. After of what you did back then in facing the Bratva’s, you honestly have the
rights to be arrogant. Still makes me leave in awe whenever I remember those scenes
where you fought so good...”

Ngumisi ako. Ilang buwan na rin simula nang mangyari ang gulong ‘yon pero hanggang
ngayon ay sariwa pa rin sa akin ang bawat detalye. Ako man ay hindi makapaniwalang
nagawa kong lumaban at ipagtanggol ang sarili ko sa kabila nang wala akong sapat na
kaalaman sa pakikipaglaban.

Pero tama nga siguro sila. Oras na galit na ang manaig sa puso mo, hindi mo na
kakailanganin pa ng pagsasanay... lalo pa at wala na rin kaming sapat na panahon
no’n. Kahit papaano, bilib ako sa sarili kong hindi ko na hinintay pang saklolohan
ng iba para lang makaligtas. Ganoon pa man, nagpapasalamat pa rin ako kay Mikhail,
Innessa at Alessandro sa mga pagkakataong nakabantay sila sa akin sa mga sitwasyon
na dehado na ako.
Kung nabubuhay lang sana sina Tatay at Nanay, siguradong bibilib sila sa akin oras
na malaman nilang kaya ko nang ipagtanggol ang sarili ko.

“Kung papipiliin ka, Mikhail, mas gusto mo bang marunong na akong lumaban? O
katulad pa rin ng dati na kakailanganin pang daluhan para lang mailigtas ang
buhay?”

Hindi siya kaagad nakasagot hanggang sa maramdaman ko ang paghinga niya nang
malalim.

“I admire you now for learning how to defend yourself alone, Almira. I won’t have
to worry about your safety anymore. Even without me, I know you’ll survive. But the
selfish part of me wants you to stay as a damsel in distress...” malalim siyang
natawa. “I always, always, love the feeling of you needing me. I like it so much
when you depend yourself on me for that’s the only time I can see my worth as a
person. That’s the only moment I can feel worthy of your love.”

Hindi ko alam kung bakit literal na nakaramdam ako ng pagkahabag sa kaniya dahil sa
mga sinabi niya. Sa ilang taon naming pagiging mag-asawa, palagi akong humahanga sa
kaniya dahil sa lakas at paninindigan niya sa bawat desisyon niya sa buhay at para
sa pamilya namin.

Maraming pagkakataon na halos talikuran na siya ng mundo, traydurin ng sarili

niyang pamilya, mawalan ng ama’t ina, pero ni isang beses ay hindi ko siya nakitang
umiyak o naglabas ng sama ng loob sa akin. Ako na lang mismo ang nakakaramdam sa
tuwing alam kong masiyado nang mabigat para sa kaniya ang isang sitwasyon.
Nakukuntento na siya sa mga pagyakap ko...at sa bawat pagtanggap niya sa mga bisig
ko, nararamdaman kong nagagawa niyang ilabas ang mga hinanakit niya...sa paraang
hindi na kakailanganin nang luha at ano mang salita.

Higit sa kanino pa man, siya ang pinakamatapang na taong nakilala ko. Sa

pakikipaglaban man, pagharap sa mga kaaway o pagiging matatag sa bawat hamon ng
mundo, nanatili siyang nakatayo.

Bahagya akong humiwalay mula sa pagkakayakap niya at tiningnan siya sa mga mata.

“Matutunan ko man ang lahat ng uri ng pakikipaglaban, Mikhail, palagi pa rin kitang
hahanapin at kakailanganin. Kapag nasa tabi kita, saka ko lang nararamdaman na
malakas ako. Ikaw at si Nikolai lang ang nagbibigay lakas loob sa akin. Ang
pagmamahal ko sa inyong dalawa ang pinakahigit sa lahat.”

Tipid siyang ngumiti. Kinabig niya ako palapit pa lalo sa kaniya hanggang sa
patakan niya ako ng halik sa aking noo.

“Mahal na mahal kita, Almira.”

Natapon ang kilig sa sikmura ko, tila kinukuryente.

“Nakakakilig talaga kapag Tagalog.”

Humalakhak siya saka ako muling niyakap.

“Mas nakakakilig kung pakakasalan mo ulit ako.”

Kumurap kurap ang mga mata ko, nawala ang ngiti sa labi.

“A-Ano?” tanong ko, hindi sigurado kung tama ba ang narinig.

Muli akong lumayo mula sa kaniya at kunot noo siyang tinitigan sa mga mata.
Nakataas ang gilid ng labi niya. Mula sa bewang ko ay inalis niya ang kamay at
iniangat ito sa tubig. Naagaw ng isang singsing na may malaking bato sa gitna ang
atensyon ko.

“Will you accept this second engagement ring and marry me again?” tanong niya sa
marahang boses. “Let’s do it in the church this time...with your family in Italy
and Nikolai of course.”

Natawa ako, hindi alam ang dapat na maging reaksyon. Gulat, tuwa at kilig ang
naghalo halo sa puso ko.

“Seryoso ka?”

“You know I never joke around. Is it a yes?”

“Nagmamadali?” Muli akong natawa nang kinagat niya ang ibabang labi at tila naiinip
pa sa sagot ko...na para bang tatanggi ako. “Siyempre naman. Kahit saang lugar,
Mikhail, pakakasalan kita. Kahit sa ilalim pa ng dagat.”

Ngumisi siya, lalo gumwapo. Isinuot niya ang singsing sa daliri ko. Hindi ko
maiwasan ang mapangiti nang makita ang ganda no’n.
“No wedding under the water, my wife. But sex? Fucking yes.” sabi niya na
ikinaangat ko ng tingin.

Bago ko pa naintindihan ang ibig niyang sabihin ay nagawa niya nang kalasin ang
tali ng puting bikini na suot ko mula sa aking leeg.

Napalunok ako nang marahan niya ‘yong hinubad paalis sa dibdib ko at itinago ito sa
bulsa ng itim niyang board shorts.

Yumakap ang lamig ng tubig sa dibdib ko ngunit kaagad rin naman napawi nang ilapat
ni Mikhail ang kamay niya roon at haplusin ito.

Awtomatiko akong napakapit sa mga balikat niya nang maramdam ang init ng palad niya
na naglalaro rito.

Wala sa sarili akong napatingala sa langit na nagsisimula nang dumilim. Ang liwanag
ng buwan ay sumasalamin na sa mga mata ko.

Mariin kong nakagat ang labi dulot ng sensasyong namumuo sa aking puson. Maging ang
kuryenteng unti unti nang gumagapang sa mga ugat ko ay nagsisimula na akong alisin
sa katinuan.

Sa ilalim ng tubig ay naramdaman ko ang kamay niya sa pribadong parte ko na ‘yon.

Madali niya itong naipasok sa manipis na bikini at halos napalakas ang pag ungol ko
nang humagod ang daliri niya doon.
Mabuti na lang at walang makakakita o makakarinig sa akin kahit pa sumigaw ako.
Naging pribado na ang islang ito simula nang bumalik kami dito. Tanging ang dating
mga naninirahan na lang ang naiwan.

Maging ang isla kung saan nakatirik ang coffee shop at ano pang dating pag-aari ni
Andrei, at kung nasaan kami naroon ngayon ay sarado na rin at hindi na binuksan pa
sa publiko. Ang mga dating kasamahan sa trabaho kagaya nina Jenniffer at Aimee ay
binigyan ng malaking halaga ni Mikhail para makapaghanap ng bagong trabaho o hindi
kaya ay makapagsimula ng bagong buhay.

Gusto kong manatiling pribado itong isla para na rin sa ala-ala nina Nanay. Wala
akong pinagsisisihan sa desisyon na ‘yon dahil iyon rin naman ang gusto ni Mikhail.

“Why are you still so tight even if I do you everyday?” bulong niya sa akin habang
ang mga daliri ay abala roon.

Mabilis ang bawat paghinga ko lalo pa nang dalhin niya ang labi sa aking dibdib at
paglaruan ang tuktok no’n gamit ang kaniyang dila.

Mas lalong humigpit ang pagkakahawak ko sa balikat niya nang isagad niya ang daliri
sa bandang iyon at binilisan ang bawat galaw.

“Mikhail!” nanghihinang sigaw ko nang tuluyan na akong manginig sa mga bisig niya.

Umahon siya mula sa pagsamba sa aking dibdib, may tagumpay na ngisi sa mga labi
nang tingnan ako. Habang ako, tuluyan nang nilamon ng makamundong pagnanasa para sa
kaniya.
“Sa ibang lugar natin ituloy...” paghahamon ko.

Lalong lumawak ang ngisi niya. “You have some place in your mind?”

Inilapit ko ang bibig sa tainga niya habang ang mga kamay ko ay humahagod sa
kaniyang batok.

Bumulong ako. Matunog siyang ngumisi.

“Just like the old days, huh?”

Nagmamadali niyang isinara ang pintuan ng coffee shop bago ako inatake nang malalim
na halik. Marahas niya akong isinalya paitaas sa puting pader, ang dibdib ko ay
halos kapantay na ng mukha niya.

Nakayakap ang mga binti ko paikot sa bewang niya. Habang ako, nakatungo at
sinusuklian ang pagiging agresibo ng bawat paghagod ng labi niya sa akin.

Hinila niya ang suot kong bikini na ikinalantad ng dibdib ko, hindi na nagawa pang
hubarin nang maayos. Tila kami parehas na hinahabol, ayaw magsayang ng segundo.

“Goddammit! You are always making me horny from then until now,” hinihingal na
bulong niya sa pagitan ng mga labi niya.
Matapos sa aking labi ay gumapang ang halik niya sa panga ko pababa sa aking
dibdib. Muli niyang pinagsawa ang sarili doon, salitan ang kamay at labi sa
paglalaro. Hindi ko na malaman kung saan pa ako kakapit, naliliyo sa pagnanasang
nararamdaman.

Patalikod na lumapat ang palad ko sa pader habang ang isang kamay ay mas lalo pang
isinusubsob ang mukha niya sa aking dibdib.

Walang salita niya akong binuhat paalis sa pagkakasandal sa pader at iniupo sa

ibabaw ng coffee table na naroon. Nakatuon ang mga palad sa ibabaw ng mesa,
pinanood ko siyang iluhod ang isang tuhod sa sahig at paghiwalayin ang mga hita ko.

Isinampay niya ang isang binti ko sa kaniyang balikat bago inilapat ang labi sa
aking pagkababae.

“Mikhail!” sigaw ko nang maramdaman ang init ng dila niya roon na mas lalo akong
binaliw nang paulit ulit niyang ipaikot ang dulo sa mismong gitna.

Wala sa sarili kong dinala ang kamay ko sa buhok niya at mahigpit iyong kinapitan
habang ang ulo ay halos nakalaylay na patalikod.

Hindi pa nakuntento sa dila, ipinasok niya ang daliri at sabay na gumalaw doon.
Halos malasahan ko na ang dugo sa labi ko sa tindi ng pagkakakagat ko rito.

Sa bawat hagod ng mga labi at dila niya, sa bawat paglabas pasok ng kaniyang
daliri, ay ang tuluyan kong pagdating sa dulo.
Kinailangan pa akong hawakan ni Mikhail sa magkabilang bewang ko para bigyang
suporta dahil halos mapahiga na ako sa maliit na mesa.

Hindi pa man nakakabawi sa pagkahingal ay tumayo na si Mikhail sa harapan ko nang

may ngisi sa mga labi. Pinanood ko siyang hubarin ang board short niya hanggang sa
ilantad no’n ang sa kaniya. Ngumisi ako nang makita kung gaano kalaki ‘yon. Buhay
na buhay at tila sawa na handa na akong lingkisan.

“Sausage...” bulong ko habang nakatitig doon at kagat ang ibabang labi. “Giant
edition.”

Humalakhak siya. “Damn you.”

Inilapit niya ang sarili sa akin, ang dulo no’n ay halos kumiliti na sa gitna ko.
Bumangon ako paupo, mas lalong nagdikit ang mga ito. Ganoon pa lang ang ginagawa ay
tila na naman ako maliliyo sa kuryenteng dulot no’n.

Hinawakan ko ito, hindi pa rin mag-abot ang mga daliri ko. Pinaglaruan ko ito at
hinaplos, inihagod sa akin.

Narinig ko ang halinghing niya, tila nanghihina.

“I can’t wait anymore, Almira,” bulong ni Mikhail sa hirap na boses. “Please let me
cum inside you.”
Humalakhak ako. Mula sa pagkakaupo sa mesa ay ibinaba ko ang mga paa sa sahig.
Tumalikod ako at bahagyang iniyuko ang katawan ko, ang mga kamay ay nakayakap sa
palibot ng mesa.

Naramdaman ko ang pagpasok niya mula sa likod ko na siyang ikinapikit ko nang

mariin. Humawak siya sa magkabilang bewang ko. Nagsimula siya sa marahang galaw
hanggang sa mag umpisa itong maging marahas.

Humigpit ang kapit ko sa haligi ng mesa. Maging ang hawak niya sa mga bewang ko ay
tila mag-iiwan na ng mga marka

“Let’s come together.” sabi niya pagitan ng mga halinghing namin.

Ilang marahas at agresibong galaw pa mula sa likuran ko ay naramdaman ko na ang

pagkalat ng init sa kaloob looban ko. Sunod-sunod ang murang pinakawalan ni Mikhail
habang ako ay halos mawalan na ng lakas.

Tuluyan ko nang ibinagsak ang sarili ko padapa sa mesa, hinihingal. Naramdaman

pagdampi ng mga labi niya sa aking likuran, pinapatakan ako nang mararahang halik.

Hinawi niya ang buhok ko at hinalikan ako sa aking batok. Hindi nagtagal at
gumapang na ito sa gilid ng aking leeg hanggang sa makarating sa pisngi.

Nananatili akong nakapikit habang kinakalma ang paghinga. Naramdaman ko ang pagtuon
ng baba niya sa aking balikat at huminga nang malalim.
“I love you...” bulong niya, rinig ang sinseridad doon. “I will always love you...
until I die...and even in the life after that.”

Ngumiti ako. “Paano kung sa susunod na buhay, hindi na ikaw ang para sa akin?”

“Reincarnation is real. I will do everything, even the impossible, just for our
universe to collide with each other again... just for us to meet again.”

Tuluyan nang umapaw ang tuwa sa puso ko. Ako man ay nakahandang gawin ang lahat
maging kami lang ulit sa susunod na buhay.

Sa kahit na anong paraan, sa kahit na anong pagsubok at problema, siya lang ang
gusto kong makasama. Siya lang ang gusto kong mahalin.

Siya lang palagi.

“Mahal na mahal rin kita, Mikhail Sage.” malambing na bulong ko. “Kayo ng anak
natin... walang hangganan.” Warranj Patreon

Mikhail Sage — Wakas Part 1

Wakas Pt. 1
The door went open that made me turn around to see who it was. I saw Aserny,
father’s consigliere. Just like the usual, he’s all serious and stern. It’s as if
he was ruled out to smile at anyone.

“Tvoy otets poprosil tebya poyti s doktorom meditsiny.” (Your father asked you to
come with me)

My brows furrowed as I inserted my black shirt on my neck and pulled the hem down
my small body. I glanced at the wall clock and saw that it’s almost midnight. I
just got home from Andrei’s house minutes ago before taking a bath. We’ve been
playing the whole day and my body felt really tired right now.

“Pochemu?” (Why?)

He didn’t answer. The way he stared at me was like I wasn’t allowed to ask any
question. That I won’t have a choice but to follow whatever father asks him to do.

I breathed a sigh and finally walked towards him. He let me go out before he closed
the door of my room. I raised my eyes and looked at him.

He’s really tall, body masculine and firm. My head leveling his waist. How I wish I
could be as tall as him when I grow up but I know that will be a long way to go. I
was just seven years old for hell’s sake.

He led the way. I thought we would be heading towards father’s main office but was
surprised to see him leading the way to the secret passage where only father and
his men are allowed to go.
Arseny opened the door. It’s my first time being here. It made me ask myself why my
presence is needed here. Or why father wanted me to be here.

As soon as the door opened, I slowly stepped in and saw a wounded man standing in
the middle. He was tied on his arms and lips, too.

I wonder what he did to experience this in the arms of my father.

Father was sitting on the table in front of the man, his back was facing me while
playing the gun on his hand. His men were also standing on the side, waiting for my
father’s order.

They never set their eyes on me even if I’m already inside.

“Father...” I called out. “Ty sprashival menya?” (You asked for me?)

It took him seconds before he stood up from the table and turned around to face me.

He suddenly threw the gun he was holding on my end. Good thing my reflexes are fast
I caught it immediately. Confused, I looked at it and bore my eyes on my father.

“Chto ya budu delat' s etim?” (What am i going to do with this?)

“Pristreli yego...” he said. (shoot him) “Gde ugodno.” (Wherever you want)

“Father-”

“сейчас!” (Now!)

I almost jumped out when his loud voice thundered in the whole room. His men
suddenly raised their guns and pointed it towards me as if they won’t think twice
of killing me if I won’t follow Father’s order.

I raised my gun and pointed it towards the unknown man. I have never done this
before. I have never kill anybody. Father said I was born with blood in my hands. I
was born to rule the organization someday. But before that, I have to be the
strongest. I have to take the fear out of my system and be the king of my own
kingdom.

There’s no place for cowardness.

I pulled the trigger. The gun explodes in my hand.

My eyes opened. The sunlight peeking through the glasswall almost blinded me. Hindi
ko alam kung bakit ang pangyayari na ‘yon ay madalas kong napanaginipan. It’s been
more than twenty years since that thing happened and the scenes are still vivid in
my head. It’s as if the universe is trying to make me always remember why I was
born in this world. What my purpose is rather.
Bakit kailangan ipaalala kung hindi ko naman nakakalimutan? Thinking about it every
time only makes me remember that this is not the kind of life that I want to have.

I’m tired of running illegal businesses, hold different ammos and kill people.
Money doesn’t make me happy.

Simple life is.

Tuluyan na akong bumangon mula sa pagkakahiga. As I was walking towards the

bathroom, I took my boxer brief along the way and went straight to the shower. I
opened it and the cold water ran down my body.

I flatly leaned my palms against the tiled wall as I feel the water droplets
hitting my back. It’s somehow relaxing me from all the stress I am dealing these
past few weeks.

“Ya prosto rad, chto my podruzhilis’ Mikhail.” (I’m just glad we became buddies,
Mikhail.) “Spasibo, chto doverili mne vse, chto znali.” (Thank you for trusting me
with everything you know)

From the amber liquid inside the bottle of whiskey, I anchored my eyes to Maxim, a
close friend and my consigliere. He was sitting on the visitor’s chair of my
office. We were talking about the status of our gambling business when he brought
those words up.

“Ty stanovish'sya dramatichnym.” I smirked. (You are getting dramatic)

He chuckled and shook his head. He finished the liquor from his glass as my eyes
remained staring at him.

“YA znayu, chto tebya ne zadel tvoy razryv s Vera. YA prosto dumal, chto byt’
obmanutym ne normal‘no.” (I know you are not affected by your break up with Vera. i
just thought being cheated on isn't okay.)

A chuckle broke out of my throat. “Ona mozhet trakhnut’ vsekh parney, kotorykh
zakhochet, i mne vse ravno.” (She can fuck all the guys she want and I still don't
care.)

Maxim told me that he caught my girlfriend... or not really... just a past time,
being with Luciano’s son, a rival in the illegal business world. Wala akong
pakialam kung tutuusin. I never had feelings for that woman. Only that my mother
was so into her and she thought we could pass as a good couple someday.

Tss. Couple my ass. I don’t even find that woman really attractive. She’s pretty
but not pretty enough for me to glorify her.

“Prosto beregi sebya, Seydzh. Okruzhayushchiye zaviduyut vam. Ne slishkom

doveryayte. ostavaysya d'yavolom.” (Just take care of yourself, Sage. People around
are envy of you. Don’t trust too much. Stay being the devil you are.)

My hands that were leaning against the cold tiled wall clenched upon remembering
those last words Maxim told me.

That same night, he was killed by Luciano’s son. Days after that, I planned my
revenge and killed him, too.
That created a war between Luciano and I... and I intend to win this fight no
matter where it takes me.

“Glad that you came. Your mother told me that she doesn’t know where you are.”
Andrei said that moment I arrived in the island where he will be getting married
with Olivia.

I sat on the chair inside the coffee shop along with my other cousins. Kadarating
ko lang mula sa Maynila para sa kasal na ito at sa totoo lang, hindi ko gustong
dumalo. I don’t like witnessing cliche weddings for I don’t believe in love. Hindi
magtatagal, maghihiwalay rin ang dalawang ito at sayang lang ang mga ginastos para
sa pagpapakasal.

“I was in my penthouse in Manila. I have been staying there for weeks already.”
tamad na sagot ko habang nakatingin sa kawalan.

I saw a woman who entered the glass door. Based on the clothes she wears, she’s a
staff here. Nakaipit ang buhok niya ngunit ang ilang hibla ay bagsak na sa pisngi
niya. It’s giving her a dramatic look.

She doesn’t look like a pure Filipina. Parang may lahing dayuhan pero rin ako
sigurado dahil sa kulay ng balat niya na may pagkamorena.

Her height was short, body slim and looks very weak. Tila ba isang salya ko lang sa
pader ay kaagad na siyang manghihina.

Ngumisi ako sa naisip.

“Ty smotrish' na Almira?” Andrei asked. (Are you looking at Almira?)

I gave him a side glance and he was looking at the woman who just went inside the
counter. Tiningnan niya ako pagkatapos at tinaasan ng kilay.

“She’s not like those women, Mikhail.” the way he said it was like he’s giving me a
warning. “She’s different.”

“All women are the same, Andrei-”

“She’s not. I know her.”

Hindi ako naniwala sa kaniya. Wala rin naman akong interes kung naiiba man ang
babaeng ‘yon sa mga nakilala ko noon. Wala rin akong interes sa kaniya kahit pa
aaminin kong ang natural na ganda niya ang umagaw sa atensyon ko noong sandaling
‘yon.

I have secretly proven to myself that she’s really different from all the women I
met in the past. Mukhang mahinhin at walang laban pero kapag umandar na ang bibig,
dire-diretso na.

“Get up. Or you want me to fuck your brains out?”

Her black almond eyes narrowed in anger ass soon as I dropped those words. She
accidentally spilled the hot coffee on my thighs and I swear to hell that it hurts
so bad.

I could have let it go and move on after she apologized but why the hell did she
have to kneel down and wipe me on that part!

I don’t easily get aroused no matter how seductive a woman can get. Kaya naman
matinding iritasyon ang bumalot sa akin nang makaramdam ako ng sensasyon dahil sa
simpleng haplos lang ng kamay niya sa akin. Iyon pa lang ay para na akong inaalis
sa katinuan.

“Bastos!” sigaw niya.

Despite the slap I got from her, I couldn’t help but to notice how she became even
more beautiful and seductive the moment she turned angry. Para siyang isang diyosa
na naghahasik nang matinding galit niya sa mga nasasakupan. Habang ako, gusto na
lang matulala at titigan siya buong araw.

“Malapnos sana iyang balat mo!”

She immediately turned her back on me and walked out of the coffee shop. Titig na
titig ako sa kaniya hanggang sa makaalis siya. Iritado ako pero... mas lamang ang
kagustuhan na makita pa siya nang mas matagal.

Palagi.
Now I have the reason to stay in this island for the mean time. Warranj Patreon

Mikhail Sage — Wakas ll

Wakas Part ll

Since that encounter with the island girl, or Almira as what Andrei called her, she
never dared to leave my mind no matter how I tried to ignore her.

There’s nothing special about her — at least that’s what I want to believe. Pero
sino ba ang niloloko ko? Unang kita ko pa lang sa kaniya, gusto ko na lang siya
hilahin sa tabi ko at titigan hanggang sa magsawa ako.

But then it was not the case. Hindi nakakasawa ang ganda na mayroon siya. Hindi ko
pa nga siya nakikitang ngumingiti at tanging ang galit na ekpresyon pa lang niya at
nasasaksihan ko, pero heto ako at wala nang ginawa kung hindi ang isipin siya.

“You shouldn’t have talked to her that way. Mabait na babae si Almira.” It was
Andrei during our beer session one night outside his beach house.

Ayaw kong pag usapan namin ang tungkol kay Almira. I don’t want him to think that
I’m having this fucking interest towards that woman within just that quick
encounter.
He knows that women don’t easily catch my attention no matter how pretty they are.
Pero malakas ang pakiramdam ng isang ito at hindi na ako magtataka kung mahahalata
niya ako.

“I didn’t do anything...” I said while watching the dark sea in front of us. “Is
she already hurt by those words? Slishkom melkiy.” (Too shallow)

“I told you, she’s not those kind of women you have met before. But you had a hard
on, huh?” he laughed.

Nilingon ko siya at sinamaan ng tingin. The asshat was smirking at me.

“She got your interest, yes?” he added.

See? Malakas talaga ang pakiramdam niya. Hindi na rin ako magtataka dahil mula pa
mga bata ay kami na palagi ang magkasama. Only that he and his brother had to stay
in this country for good. We seldom see each other. Kapag nagagawi lang ako dito sa
Pinas.

I sighed while shaking my head. “You nosy fucker. Shouldn’t have helped you save
your family that night.”

His laughter thundered all over the place. Umiling akong muli at itinuon ang
atensyon sa madilim na paligid.

“That’s imposible. Alam mong hindi mo ako matitiis. But I’m serious here, Mikhail.
If you like Almira, please be gentle to her.”

Nilagok ko ang natitirang beer at pinaglapat ang mga labi.

“I don’t know how to be gentle.”

“Well at least you try to...” he said with finality.

I did try to. Within the days that I found myself being in the coffee shop despite
the truth that I have nothing to do there, I discovered how fierce and strong her
personality can get.

I had no idea why Andrei kept on telling me that I should be gentle with her. Is
she sensitive? Madali ba siyang umiyak? Perhaps... get easily hurt?

I don’t think that’s the case for whenever she sees me, she keeps on rolling her
eyes on me. Akala mo kung sinong malaking babae at kayang kaya ako.

Wait till I get ahold of you, baby. Your body will surely be in pain once I drag
you in the dark. You will soon scream my fucking name in pleasure.

“Hindi ka ba hihingi ng tawad sa mga ginawa mo sa akin?” tanong niya nang isang
gabi ay magkasabay kaming umuwi sa kabilang isla.
Sinadya ko talagang manatili sa coffee shop kahit na wala akong ginagawa. I made it
look like I was working on something about business but the truth is... I was
playing a game to ease my boredom of staying there for too long.

Kung bakit masiyado akong binabaliw ng ganda niya, hindi ko na alam. It was like
she’s the first girl that I have seen that pretty. Pang ilan na siya kung tutuusin.
Hindi na nga mabilang.

I just thought that she’s different. Her beauty is damn exceptional.

“Which one?” I asked while my eyes focused on the dark sea.

Pati sa pagsakay sa bangka ay sinadya ko rin sabayan siya. If Andrei would find out
what I was doing, the asshole would surely mock me.

“Iyong ginawa mong paghalik sa akin! At iyong paghaplos mo sa a-ano ko!”

I was suppressing myself to smirk. I wanted to remain strict in front of her so she
won’t think that she can just play around me.

And why would I regret kissing you? Why would I regret touching you down there? If
I only have the choice, I would surely do it again to you. Right now.

Kissing her feels like I have never kissed anyone throughout my life. Having her
lips pressed against mine made me value the meaning of kiss.
Ang akala ko noon, ang paghalik sa labi ng isang babae ay normal na lang. When I
got to taste Almira’s lips, that’s the only time I felt something sparks in my
stomach.

Sounds so gayish but yeah, fucking butterflies were all over me during that time.

“I met a girl here, man. She’s kinda fierce yet soft. She’s really pretty I
couldn’t take my eyes off her whenever she’s around...” I said while staring at
Maxim’s picture on my phone.

That was taken inside a bar in Moscow nights before he was killed. Sa tuwing
maalala ko, hindi ko magawang tanggapin. Kinakain pa rin ako ng matinding galit ko
para sa mga Mikhailov.

“I already want to go back in Russia but I’m afraid I might want to see her again.
Got it so bad, huh?” I chuckled and shook my head. I averted my eyes on the bright
moon that looks huge above the sea. “I have to stop myself even before it gets
worst. A woman like her doesn’t fit in my world.”

Kakasabi ko lang na iiwasan ko na siya pero heto at nasa coffee shop na naman ako
para makita siya. Funny thing was I let her see a little bit of me. It made me want
to rewind the time and undo what I have done just to erase the fear in her face.

“You’re lucky she’s afraid of blood,” I whispered to the man who tried to harass
her. My hand was holding a gun pointing on the back of his head. “Run.”

Hindi ko alam kung ipagpapasalamat ko bang naroon ako at nagawa kong masaksihan ang
ginawa nito sa kaniya... o, magsisisi dahil hindi ko nagawang pigilan ang sarili ko
gawin ang bagay na hindi niya dapat makita.

I thought she would get afraid of me after that night. Hindi ko inakalang mas lalo
kaming maglalapit nang higit pa sa inaasahan ko.

“You wanna know what the devil wants to do with you right now? He wants to taste
you, Almira,”

I want to push her away for I know that I will only bring danger to her life. Pero
ako mismo, gustong suwayin ang sarili ko na iwasan siya. Ako mismo, gustong
magkumahog palapit sa kaniya.

“And you won’t have any fucking choice but to let him.”

An innocent island girl like her never knows brutality. She only wait for the sun
to rise and set. She only wants to hear the sound of the calm waves crashing
against the shore.

The kind of life the fits in her.

But she let me enter her peaceful world.

Ako na walang kakayahan ilayo ang sarili ko sa kaniya kahit pa subukan ko. Na isang
haplos lang mula sa kaniya, para na akong mababaliw.
Ako na panganib lang ang dala sa buhay niya. Warranj Patreon

Mikhail Sage — Wakas lll

Wakas Part lll

I found myself wanting to be with her everyday. She’s the reason why I stayed on
that island despite the truth that I have so many businesses to take care of in my
own country. Seeing her beautiful face was addicting. It made me want to have a
glimpse of her smile... every fucking single day.

Sa kabila ng katotohanang gusto ko siyang iwasan dahil na rin sa hindi siya

nabibilang sa mundo na mayroon ako, natagpuan ko pa rin ang sarili kong gustong
nasa tabi niya palagi.

That night when she gave herself to me, it made me ask myself what had gotten into
her mind why she did that. I was her first and I have never appreciate a woman’s
virginity not until I had her.

Was it pure lust? Does she like me? Hindi naman imposible, hindi ba? Sa mga babaeng
kagaya niya na dito na nagkamuwang at lumaki, wala sa isip nila ang kamunduhan.
Kaya nasisiguro kong... gusto niya rin ako katulad ng pagkagusto ko sa kaniya.

Go on, fucker. Insist that she likes you, too. Paano kung ikaw lang naman ang may
gusto sa kaniya?
That’s not a problem. I have time to stay here a little bit longer and be with her
before I go back to my fucked up world. Siguro naman, sa mga sandali na palagi
kaming magkasama, mahuhulog na rin siya sa akin?

Sinabi ko noon na hindi ko siya gustong mapasama sa buhay na mayroon ako kaya iiwas
ako sa kaniya hangga’t maari. I have to admit that it’s somehow getting hard as the
time passes by. Pahirap nang pahirap iwasan siya lalo pa at aminado akong unti unti
na rin akong nahuhulog sa kaniya.

“Run faster, Almira!”

“Mikhail, ano’ng nangyayari-”

“Just run!”

Pero nang makita siyang umiiyak at punong puno ng takot matapos hindi inaasahang
lusubin ng mga kaaway ko ay muling nag apoy ang kagustuhan kong iwasan siya... at
hindi na muling magpakita sa kaniya.

“On uzhe znayet, gde ty pryacheshʹsya.” (He already knows where you’re hiding)

It was George. Matapos ang nangyaring gulo sa isla ay dumiretso ako sa penthouse
dito sa Maynila para na rin gamutin ang naging tama ko sa balikat. There’s already
so much blood lost since then.
“Ya ne pryachus.” (I’m not hiding) malamig na sagot ko habang na kay Alona ang
atensyon ko.

A male nurse was cleaning my wound. Alona was glaring at him, fangs out as if he’s
ready to devour this guy. Kung wala lang ako dito ay siguradong kanina pa walang
buhay ang taong ito.

“You have been spending most of your time in that island, sir. There were conflicts
on our illegal drug businesses and-”

“Is the problem already solved?” I cut him off without looking into his eyes.

Nakatayo lang siya sa harapan ko mula pa kanina. Simula nang bumaba sa posisyon ang
ama ko ay si George na ang naging katiwala ko sa lahat ng mga desisyon at plano ko
sa mga ilegal na negosyo namin.

“Yes, Sir Mikhail.”

“Then there’s no reason for you to tell me about it. You will just bring the
problem in my table if you can’t solve it anymore, George. Prove to me that you’re
worth your position.”

After Maxim died, he was appointed by the organization to be the next consigliere.
Nga lang, hindi ko maintindihan kung bakit tila mabigat ang loob ko sa kaniya.

“Masasama po kayong tao?”

Naagawa ng tanong na ‘yon ang atensyon ko mula sa malalim na pag-iisip. Nilingon ko
ang nurse sa tabi ko at may takot sa mga mata niya habang nakatitig sa akin. Sa
amin ni George.

Tumaas ang sulok ng labi ko.

“What are you gonna do about it?”

He swallowed. Alona growled and suddenly got up from lying down the floor. Mas
lalong namutla ang lalaki nang makita ang mabangis na tigre. Umiling ako.

Hindi na ako nagtataka pa na nakakaramdam siya ng takot... at iniisip niyang

masamang tao kami. Some of the illegal firearms and packs of drugs were scattered
in the long table nearby. I was certain that he had already seen it.

Binawi ko ang braso mula sa kaniya at tumayo na.

“Ang daming droga at armas dito. Ipinagbabawal iyan!"

“Go ahead and tell the authorities, boy,” baliwalang sabi ko habang naglalakad na
paalis sa sala. “Only if you can go out of here still breathing.”

Just before I turned to enter my office, a loud gun shot along with Alona’s
merciless growl thundered in the whole penthouse.

The same day, I went to Russia to do my revenge against Luciano. Hindi ako
natutuwang maging ang buhay ni Almira ay nalagay sa kapahamakan nang dahil sa
kaniya. It’s what made me angry even more.

Since Luciano and I both declared a war between us, we haven’t still seen each
other. Hindi pa kami naghaharap at puro mga tauhan lang namin ang palaging
naglalaban.

I just thought that it’s best to face him and kill him at the same time. Unang
kita, patay kaagad.

For now, I just wanna play with him.

Sa tamang pagkakataon, magkakaharap rin kami. I’ll give him time to enjoy life but
once I got a hold of him, I’ll make sure his blood will run in my hands.

I’m gonna make sure he’ll face the fires of hell.

During my stay in Russia, I couldn’t help but to think of Almira. I even keep on
looking at her picture on my phone that I secretly captured while we’re together.

Iiwas ako — iyon palagi ang sinasabi ko sa isip ko. Pero heto ako at sakay na ng
eroplano, pabalik na sa isla.
Pauwi na sa kaniya.

Dumiretso ako sa coffee shop dahil alam kong naroon pa siya. It’s closing time and
I know she’s the one who closes it.

Hindi nga ako nagkamali. Sa entrada pa lang ay tanaw ko na siya, nakatalikod habang
inilaladlad ang hanggang bewang na buhok. I literally stopped outside the main
door, already contented watching her tilt her head, exposing her sexy neck.

Tang ina. Sa paanong paraan kita maiiwasan kung ganiyang ayos mo ang sasalubong sa
akin? Kung sa ganiyang galaw mo pa lang ay tila na ako winawala sa katinuan.

Sa paanong paraan, Almira?

“I missed you...”

“M-Mikhail...”

The feeling of her warm body against me feels like home. Halata ang gulat niya lalo
pa at hindi niya naman talaga inaasahan na darating ako. Ilang beses kong pinigilan
ang sarili ko noon na huwag magparamdam sa kaniya dahil ang totoo, hindi ko gustong
paulanan niya ako nang maraming tanong sa kung ano ang nangyari noon.

At sa unang pagkakataon, nakaramdam ako ng takot na oras na malaman niya ang totoo,
ayawan niya na ako.

Pero puwede namang gawaan ng paraan.

“May nangyari po sa amin ng anak n’yo, Mang Isko.”

I watched how Almira’s father’s reaction turn from being happy to serious. Mabilis
na nawala ang ngiti sa mga labi niya kanina nung yayain ko siya dito sa
dalampasigan para kausapin.

I already expected this. Alam kong magagalit siya. He might even punch me. Walang
magulang ang matutuwa kapag nalaman na ang anak nila ay nakipagtalik sa lalaking ni
hindi nito karelasyon.

“Naiintindin ko po kung magagalit kayo sa akin pero hindi n’yo po ako magagawang
palayuin sa kaniya.”

Nag iwas ng tingin si Mang Isko. He achored his eyes on the pristine blue water and
breathed out like he is suddenly being in trouble.

“Nakakamangha po ang tapang n’yo para sabihin sa akin ang tungkol sa bagay na ‘yan,
Sir Mikhail. Ano po ba ang gusto n’yong mangyari?”

Bumuntonghininga ako, isinilid ang mga kamay sa bulsa at itinuon ang mga mata sa
asul na dagat.
“Gusto ko po ang anak n’yo, Mang Isko. Ano man po resulta ng nangyari sa amin,
handa po akong panagutan siya.” sabi ko at nilingon siya.

Naabutan ko siyang nakatingin sa akin.

“Wala pang karanasan ang anak ko sa pakikipagrelasyon, Sir Mikhail. Ikaw pa lang
kung sakali. May naririnig po ako tungkol sa kung ano’ng klase ng tao kayo nina
Andrei...”

Natigilan ako sa sinabi niya.

Does he know? Is he aware of the kind of world Andrei and I have? Sa paanong paraan
niya nalaman?

“Nakikita ko kay Almira na may pagtingin rin siya sa inyo. Hindi rin po ako
hahadlang. Ang tanging hiling ko lang po ay sana pakaingatan n’yo siya. At kung
maaari, mahalin nang tapat.”

Lihim na ngiti ang kumawala sa labi ko nang marinig ang mga salitang ‘yon. I
already have his blessings now, right? Ibig sabihin... wala nang dahilan pa para
makawala si Almira sa akin.

Lumingon ako sa kung saan naroon siya. I saw her looking at me. Marahil ay
nagtataka siya kung bakit kami magkausap ng ama niya.
Tumaas ang sulok ng labi ko.

This might be a selfish decision. This will be so selfish of me knowing the danger
that awaits her once I let myself be in s relationship with her but it is what it
is.

Fuck the danger. I’m gonna protect you whatever it takes us anyway. Pero hindi na
kita pakakawalan pa. Warranj Patreon

Ayoko.

Mikhail Sage — Wakas Part lV

Wakas Part IV

They say that when you devirginized a woman, her world will suddenly revolves
around you. Tipong ikaw na lang ang nakikita at literal na hahabulin ka. I was
expecting it to happen with Almira. Umasa akong hahabulin niya ako matapos may
mangyari sa amin.

I would say that it’s a fucking myth.

Ako ang habol na habol sa kaniya. Ako ang gusto palagi ng atensyon niya. I was her
first but the way she was acting towards me felt like he was not affected by that
truth! Na para bang kahit na may nangyari sa amin at ako ang nakauna sa kaniya,
literal na wala siyang pakialam.
It feels like she was the one who devirginized me!

“Are you listening, fucker? Kanina ka pa tingin nang tingin sa kung saan. Are you
looking at Almira?” tanong ni Andrei mula sa video call namin.

Hindi lang malakas ang pakiramdam ng isang ito. Tsismoso rin talaga.

“What were you saying again?” I sighed and lazily bore my eyes on him.

I was still stealing glances from Almira. Sumusulyap rin siya sa akin pero hindi
naman ako nilalapitan. I have been waiting for her to come here since I went here.
Bakit parang ayaw niya? Hindi niya man lang ba naisip na baka nagugutom na ako at
kailangan ko nang um-order?

Shut up, Mikhail. You have been asked by one of the staffs about your order but you
refused!

Of course. It should be Almira who must take my order and nobody else.

“You’re out of focus again, Mikhail. Ganiyan kalala ang tama mo kay Almira.” puna
ni Mikhail.

Tuluyan nang nawala si Almira sa paningin ko dahilan para bumuntonghininga ako.

Kung bakit naman kasi tumawag pa itong si Andrei. Hindi ko tuloy mabantayan nang
maayos si Almira.

“Why are you so nosy?” naiiling na tanong ko sa pinsan.

He laughed. “Why are you so indenial? Mahirap ba aminin na gusto mo siya?”

“Tss.”

I rolled my eyes and accidentally saw Almira walking towards my direction. My body
slightly straightened from sitting when I saw how serious her beautiful face is.

She placed the menu on my table without saying anything. Gusto kong mairita sa
paraan ng pakikitungo niya sa akin ngayon. I expected her to be clingy right after
something intimate happened to us. Right after I fucking told her that I want to
have a relationship with her!

Tang ina! Masiya ba akong mabilis doon?

“Sit beside me.” I commanded.

“May trabaho pa ako.”

See? She’s really cold!

I tried to calm myself down and did not let irritation control my sanity. Tiningnan
ko si Andrei sa screen at nakitang tamad siyang nakatingin sa gawi ko.

“I’ll call you later-”

“Wait! Is that Olivia?”

My brows furrowed when Almira peeked at my phone. What’s more surprising was she
smiled at Andrei!

Ako na kanina pa nagpapapansin sa kaniya ay hindi niya magawang ngitian! How dare
her smiled at him that easy?

“Ano’ng problema mo? Nakikipag usap pa ako kay Andrei-”

“At sa akin ay hindi mo makuha ang ngumiti?”

I can’t believe a woman would make me this angry just because of jealousy! Sa mga
nauna kong relasyon, ni isa sa kanila ay hindi ko pinagtuunan ng pansin. I didn’t
even mind if Vera cheated on me. Pero itong si Almira, simpleng pag ngiti kay
Andrei ay tila ba gusto ko nang sumabog.
“Bakit naman kita ngingitian kung wala namang dahilan para ngumiti ako?” mataray na
sagot niya sa akin.

My eyes narrowed into slits. “Should I need to tell you that you look beautiful
today just for you to smile at me?”

“As far as I can remember, I keep on telling you that almost everyday.”

“Oo nga! Wala naman ako sinabi na kailangan mo akong sabihan na maganda ako para
ngitian rin kita-”

“Then fucking smile for me!” I shouted those words that made her shut up.

Sinabi kong hindi ako magpapadala sa iritasyon ko pero hindi ko na napigilan pa. I
didn’t care if there were people around us. I’m jealous and I can’t fucking help
it!

Pero hindi ko alam na ang selos na ‘yon ay mas lalo pang madadagdagan nang marinig
ang mga bulungan ng tao sa paligid.

“Hindi ba at siya ‘yong babaeng humalik doon sa crush mo na may lahing Russo?”

“Sinong crush?”
“lyong may ari ng coffee shop na ito. Andrei ang pangalan, hindi ba?”

My jaw clenched. I anchored my eyes on Almira and she looked bothered.

Kaya naman pala gigis na gigis nang makita si Andrei at todo ngiti pa, nagkaroon
naman pala ng nakaraan. How dare Andrei not tell me about this?

“M-Matagal na ‘yon. Hindi pa sila nagkakabalikan ni Olivia.” she sounded so worried

while explaining.

Nawalan ako ng pakialam pakinggan ang paliwanag niya. Masiyado akong nagngitngit sa
katotohanang naghalikan silang dalawa. I know that it’s already from the past but
the fact that she still smiles that way at Andrei made me feel threatened.

Paano kung gusto niya pa rin ang pinsan ko?

“I want to buy your coffee shop, fucker,” malamig na sabi ko nang dumating ako sa
villa matapos namin magtalo ni Almira. “Even this island.”

Natawa si Andrei. “You’re kidding me-”

“You know I don’t joke around. Sell your properties here. I’ll triple the payment.”
Hindi siya nakasagot, titig na titig lang sa akin pero sa ekpresyon ng mukha niya,
alam kong oras na bumuka ang bibig niya ay kalokohan lang ang lalabas.

Humalakhak siya.

“Is this about Almira?”

Sinamaan ko siya ng tingin. “You two have kissed before, huh?”

His eyes blinked, surprised that I knew. “Well, that was in the past! Hindi pa kami
nagkakabalikan ni Olivia. And it’s not that the kiss lasted long!”

“She initiated it?”

“She did. She liked me back then-”

“Until now.”

“No, not anymore. She was just touched by the way I treated her, Mikhail. Kaya
akala niya, gusto niya ako. A woman like Almira needs to be treated gently. Being
harsh towards her was the last thing she wants. Maybe you can try it.” he laughed.
Seems like she’s only soft when it comes to Andrei. Pagdating sa akin ay hindi ko
siya makitaan ng pagiging malambot. She may look like a kitten but I can feel that
she’s more than that.

Maybe a tigress with sharp fangs and long claws.

“Just sell me your properties. You asked me before what I want in return after I
helped you save your family in the arms of Anton dela Fuente. This is what I want.”

He rolled his eyes as if he suddenly had no choice. “Fuck you. Itira mo ang rest
house ko diyan! I will need it when we have our vacation there!”

The edge of my lips raised in success. “Send the goddamn papers to me just in case
Almira asks for a proof.”

“Tss. Whipped.”

My brow raised. “Don’t ever show her your face again. Huwag ka na rin pupunta
dito.”

He laughed. “That’s not possible-”

“I’ll make it possible. Trust me.”

I ended the call.

That same day, I asked my people to ban Andrei’s name on the whole place of
Romblon. Warranj Patreon

Mikhail Sage — Wakas Part V

Wakas Part V

Being in a relationship with Almira has become life changing for me in every
aspects. It’s even hard to believe that I fell in love with her that fast. Pero
hindi ko na kailangan pang pagdudahan ang sarili ko tungkol sa nararamdaman ko para
sa kaniya. She’s everything that only matters to me. Not even the money, power and
success.

Only her.

Ang totoo niyan, gusto ko nang iwan ang buhay na mayroon ako at manatili na lang sa
mundo niya. Gusto kong bitawan lahat para sa ikatatahimik ng relasyon namin. No
more illegal businesses. No more organization to rule.

Just this peaceful island and her.

As much as possible, even if I can protect her from danger, I know puting her life
at risk will be inevitable. Na kahit gaano ko pa siya protektahan, dadating ang
panahon na mapapahamak pa rin siya. At gawin ko man ang lahat... hindi ko pa rin
hawak ang kapalaran niya.

Naming dalawa.

Pero naisip kong hindi pa ako tapos sa misyon kong ipaghiganti ang pagkamatay nang
matalik na kaibigan laban kay Luciano. Maybe after I finish him and his
organization, I can already have the kind of life I want to have with the woman I
love.

“Hide everything. I’ll be there in a bit.”

“Why need to hide? You always come here seeing these things,” George sounded like
contradicting my order. “Unless you are with someone.”

Kung hindi ko lang magagamit ang talino niya at galing sa pagdedesisyon, nunkang
gawin ko siyang sunod na mataas sa akin. I must admit that despite his age, he is
still good in martial arts. He is best in making strategies.

Kaya sige. Kahit pakialamero, ayos na rin sa akin.

I sighed. “I’m with my woman.”

“Vera?”
That made me frown. “Do you think I still need to ask you to hide those fucking
illegal things if it’s Vera? Don’t forget that she’s also one of us.”

Everyone knew before that Vera and I had a thing. Pero marami rin naman ang
nakakaalam kung gaano ako ka hindi seryoso rito. Why would George even think that I
am with that woman when he knew that she cheated on me?

“I’m sorry. Consider your order done, sir.”

“Ready Alona. I will be needing her.”

Pagkatapos ng tawag na ‘yon ay bumaling ako sa likod nang makita si Almira na

papalabas na ng kwarto niya. Magandang maganda sa suot na bestida.

Kung hindi ko lang gusto patunayan na wala siyang kailangan pagselosan pagdating
kay Alona ay hindi ko siya dadalhin pa sa penthouse.

Pakiramdam ko, habang tumatagal ay unti-unti na siyang nakakapasok sa mundo ko...

at nawawalan na ako ng kontrol.

“M-Mikhail...”

Lihim akong napangisi makita kung paanong mamutla at kainin ng takot si Almira nang
lapitan siya ni Alona. I know she was expecting that she would meet a female.
She indeed met a female. A female tiger.

Nilapitan ko si Almira na wala nang malay habang nakahiga sa couch. Alona was still
glaring at her. Kahit kanino ay hindi siya naging maamo. Kahit sa pamilya ko pa. I
am the only one who can tame her. I am the only master she follows.

“Now, Alona, I want you meet this woman. Her name is Almira. Aside from me, you
need to follow her orders as she will be your master, too.” I said the moment I
squatted in front of Almira.

Alona growled as if she understand what I said. Hinaplos ko ang ulo niya at tumayo
na. I carried Almira through bride style and walked towards my room.

Maingat ko siyang ibinaba sa kama. I stared at her pretty face after and removed
some of her hair from her face.

“Did Alona scare you too much? I’m sorry. She’s just like that when it comes to a
stranger. But she’s a friend good, Ma Belle. She once saved my life when years
ago...” I smiled and slouched a bit to kiss on her sweet lips. “I’m sure she will
do the same for you.”

“Mikhail,”

Naagaw ng tawag na ‘yon ang atensyon ko. I turned my head back and saw Inessa, one
of the best captain who rule out the Dmitriev family and their soldiers.
She’s close to Maxim and I. Definitely a sister to us. Kami palagi ang magkakasama
nung nabubuhay pa ang matalik na kaibigan.

“You brought a stranger.” she anchored her eyes on Almira who’s still unconscious.

Bumuntonghininga ako. I stood up and walked towards her.

“I own this place. I’ll bring whoever I want-”

“You will only risk her life.”

“I’m here to protect her-”

“A damsel in distress? Paano siya kapag nawala ka?”

“I’m not going anywhere.”

Natawa siya, puno ng sarkasmo. “Luciano knows where you have been staying for the
past months. Hindi magtatagal at siguradong idadamay nila ang babaeng ‘yan-”
“She has a name, Inessa. Do you really think I haven’t thought about it before I
let myself be in a relationship with her? You knew how hard I tried to avoid her-”

“You didn’t try hard enough then. Nagpadala ka pa rin sa emosyon mo.”

My jaw clenched. I glared at her and she was coldly staring at Almira. Nilingon ko
ang nobya at tahimik rin itong tinitigan habang wala pa rin malay.

“I can’t lose her, Inessa. I’m already too much in love with her.”

She sighed. “Idinagdag mo pa ‘yan sa mga taong kailangan kong protektahan.”

“Kahit huwag mo na protektahan ang iba. Siya na lang.”

Umpisa pa lang, alam ko nang hindi tama ang hayaan ang sarili mahulog sa isang
katulad niya. A man like me should fall for a woman who is also like me. Who is as
dangerous as me. Pero habang tumatagal at ipinagsisiksikan ko ‘yon sa sarili ko,
mas lalo akong hinihila ng nararamdaman ko para kay Almira.

I told myself that I would protect her against danger no matter what it takes me.
Palagi ko rin iniisip kung ano kaya ang posible niyang maging reaksyon oras na
masilayan niya ang klase ng mundo na mayroon ako. Iyong harap-harapan.

Matatakot ba siya sa akin? Kung oo, iiwasan niya ba ako? Iiwan?

Ni hindi ko inasahan na ng mga sandali rin na ‘yon ay masasagot ang mga tanong ko.
The moment she saw me holding a man while pointing a gun on his head, I suddenly
wanted to make her turn around so I could hide. So she won’t be able to see the
gruesome thing I was about to do.

“Close your eyes, Almira.” I could taste the anxiety in my tongue upon seeing her
reaction.

Just before she did it, I saw how fear consumed her whole being.

The moment I pulled the trigger and saw her almost jump in fright, the fear of
losing her started to fill my heart knowing that she might decided to leave me
anytime soon. Warranj Patreon

Mikhail Sage — Wakas VI

Wakas Vl

I stayed inside the car, waiting for my people to finish their tasks. Hearing loud
gunshots and painful groans gave me pleasure for this is what I planned for the
past days.

Revenge.

Hindi ko nagustuhan ang ginawang pag atake ni Luciano sa penthouse noon sa Pinas.
Kung ako lang ang naroon ay ayos lang. Almira was with me and it made me feel
emotions I didn’t know I was capable of feeling.

Fear was on top of them.

Everytime I think that she was already on the verge of dying that day, it still
gave my heart hollowness and excruciating pain I couldn’t still forget even until
now. Kung hindi dahil kay Alona, nasisiguro kong isa na rin si Almira sa mga
bangkay na kabilang sa mga kaaway na nanglusob sa amin noon.

Hindi ko rin maiwasan sisihin ang sarili ko. Kung hindi ko siya dinala doon ay
hindi siya mapapahamak. Pero kagaya nga ng sinabi ni Inessa, alam na ni Luciano
kung saan ako naglalagi. Kaya naman maging ang mga galaw ni Almira ay nasisiguro
kong alam niya na rin.

I have to be extra careful. I have to double my protection when it comes to her.

When it comes to her family.

I know she’s starting to feel hesitant towards me. She even wanted to break up with
me! Inasahan ko na pero hindi ko akalain na magiging masakit para sa parte ko.
Almira was the first one who dared to break up with me and the feeling was fucking
annoying!

Alam kong hindi ako karapat dapat para sa kaniya pero nakahanda rin naman ako gawin
ang lahat bumagay lang sa kaniya. Hindi kami puwedeng matapos lang sa ganoon. I
have already invested so much feelings for her. Hindi ako papayag na hanggang dito
na lang kami. Ang dami ko pang plano para sa aming dalawa.

Isa na doon ang pakasalan siya.

My thoughts were halted when a dead body fell down on the window of our car. Tumaas
ang sulok ng labi ko nang makita ang wasak na mukha ng isa sa may mga mataas na
posisyon sa organisasyon ni Luciano dahil sa tama ng baril. Unti-unti itong
bumabagsak dahilan para ang sariwang dugo niya ay mag-iwan ng bahid sa salamin.

Sunod-sunod na putok pa ng baril ang umalingawngaw sa pandinig ko. Nahagip ng mga

mata ko ang paglabas ni Luciano, nagmamadali kasama ang ilang tauhan niya.

“Drive...” I commanded to the man in the driver’s seat.

Umandar ang sasakyan sa mabagal na paraan, sapat lang para masundan sina Luciano.
As the car got nearer, I rolled the window down. Inilabas ko ang nguso ng baril at
itinutok ito sa mismong likod nito.

Sa likod na lang muna. I will give you a gruesome kind of death that you won’t be
able to forget even when you’re already dead. For now, let me play with you.

I pulled the trigger and the bullet went to his back. Mabilis siyang napaluhod at
tumingin sa gawi ko. Bago pa man sumara pataas ang salamin ng sa gilid ko ay
nagtama na ang mga mata namin. The edge of my lips curled up when anger sucked his
eyes out.

“Rozovsky!!!” he shouted.

Just before the window totally close, multiple gunshots hit the people he’s with.
Bumagsak ang lahat. Siya lang ang naiwang nakaluhod. Sa huli, isang tama pa ng
baril ang sinalo ng balikat niya.
I chuckled. “I’ll see you again, old hag.”

Matapos ang naging gulo namin ni Luciano na ‘yon ay uuwi na dapat ako pabalik kay
Almira pero sa dami ng naging problema sa negosyo ay palagi itong nauudlot.

“Vy uvereny, chto vse yeshche mozhete spravitʹsya s nashimi delami?” (Are you sure
you can still handle our businesses?)

It was Ilya, my brother.

Naupo siya sa silya sa tabi ko. He took the bottle of whiskey in front of me and
pour a little amount of it on his glass. Nilagok niya ito pagkatapos.

Huminga ako nang malalim.

“YA mogu. No ya bolʹshe ne khochu.” (I can, but I don’t want it anymore.)

“khm. prichina, po kotoroy matʹ zlit·sya.” (the reason why mother is pissed)

Nilagok ko ang huling alak sa baso. I had a heated argument with mother earlier.
Ang biyahe ng mga ilegal na armas patungo rito sa Pinas ay muntik nang maharang ng
mga awtoridad. Those firearms were supposed to be delivered to the corrupt
politicians. Mabuti na lang rin at nagawan ng paraan ni Papa at mabilis itong
naihatid sa dapat kalagyan.

Sa sobrang abala ko sa sariling paghihiganti kay Luciano at kaiisip kay Almira,

aaminin kong nawawala na rin ako sa konsentrasyon.

Aaminin kong hindi na rin talaga ito ang buhay na gusto ko.

“Yesli ya zabludilsya i nikto ne so vsem razberet·sya, ty mozheshʹ sestʹ na moy

tron i poka bytʹ korolem.” (If I got lost and no one’s going to handle everything,
you can sit in my throne and be the king for the mean time.)

Unlike those brothers who treat each other like enemies, I believe Ilya and I are
the opposite. Simula pagkabata, magkasundo na kaming dalawa at palaging magkasama
sa lahat ng bagay. He never makes me feel like he’s the eldest. Para lang kaming
magkaibigan at pantay ang agwat. We always share with each other everything we
know.

Walang lamangan.

I honestly thought that he would get mad at me when the organization decided and
pointed me to rule everything after father stepped down. Si Ilya ang panganay
kaya’t nararapat lang na siya ang magpalakad sa lahat ng kunektado sa organisayon
namin.

But then the people appointed me. Wala akong pinagpilian kung hindi ang sumunod.

“Ty govorishʹ tak, kak budto ukhodishʹ. Ty?“ (You talk as if you’re leaving. Are
you?)

Am I? I just really want to live a simple life with Almira.

“Ona beremenna, Mr. Rozovsky...” (She’s pregnant.)

Awtomatiko akong napahinto sa bombang pinagmamasdan nang sabihin ‘yon sa akin ng

isa sa mga tauhan kong nagbabantay kina Almira. Kung hindi nakapagpigil ay baka
naitapon ko na ito dahil sa hindi inaasahang balita.

I may not be there to protect her and her family but my people are. Always.

I lifted my gaze. “Kakiye?” (What?)

He gave me a brown envelope. I can feel my heart beating wildly inside my chest as
if it’s about to burst out. Gusto kong tawanan ang sarili ko nang manginig ang mga
kamay ko habang binubuksan ito.

Holding guns and bombs never made my hands tremble but this fucking envelope did!

Nang tuluyan ko na itong mabuksan at kunin ang nasa loob, literal na natapon ang
saya at pagkasabik sa buong pagkatao ko nang makita ang larawan ni Almira sa
dalampasigan.
Her baby bump was already obvious even while wearing her uniform. She was staring
at the ocean, eyes a bit narrowed and long hair being blown by the wind.

My own goddess.

“Ma Belle...” I whispered while caressing her picture as if she’s really in front
of me. “I miss you. We’re having a baby now, huh?”

The thought that she’s carrying my child brought me happiness and fear. I’m happy
because I’ll be having a baby with the woman I love.

Afraid because of the danger that awaits him. Hindi ko alam kung maaari ko siyang
mailayo sa mundong mayroon ako.

Kung ako ang tatanungin... imposible. Ngunit susubukan ko. Nasisiguro kong hindi
rin ‘yon ang gusto ni Almira na iparanas sa kaniya.

Kinabukasan rin ay lumipad ako pauwing Romblon. Wala nang dahilan pa para manatili
akong malayo sa kaniya lalo pa ngayong nagdadalang tao siya.

I know Luciano is cooking another revenge for me for he’s been silent for the past
month. Walang sawang paghihiganti hanggang sa kaming dalawa na mismo ang magharap.
I have to make him suffer. I already started it by bringing his businesses down.
Isusunod ko ang organisasyon at ang pamilya niya.

Huli siya.
Easy death will never be an option here.

“Nagkabanggan kami kagabi. Pagkatapos ay nakita ko siya sa isang bangka nung

nakauwi na ako. Nakatitig siya sa gawi ko. Sunod ay nung nakita mo ako kanina na
parang takot na takot. Pakiramdam ko kasi ay may sumusunod sa akin.”

Inaakala kong sa pagbalik ko muli sa kaniya ay magiging tahimik ang mga susunod na
araw kasama si Almira. Pero matapos niya sabihin ang tungkol sa lalaking sumusunod
sa kaniya ay kaagad kong nakumpirma na isa ito sa mga miyembro ng organisasyon ni
Luciano.

“Isama mo ako. Isa lang naman siya roon at ang mga tauhan mo, hindi ba? Naroon ka
rin kaya walang mangyayari na masama sa akin.”

“It is dangerous for you-”

“Naging delikado na ang buhay ko simula nang mahalin kita, Mikhail. Isama mo na
ako...” seryosong sagot ko. “Hayaan mo akong mas m-makilala ka pa.”

Wala na akong nagawa pa nang ipagpilitan sa akin ni Almira ang sumama sa gagawin
kong pakikipagkita sa tauhan ni Luciano.

Noon pa man ay inaasahan ko nang magiging bantay sarado ni Luciano pati ang galaw
ni Almira. I didn’t just expect it that it would happen now that she’s pregnant.
The very reason why I have to stay with her. Bahala na muna ang organisasyon at mga
negasyo. Ilya was there to take care of it anyway. What important is my family and
their safety.

After letting her witness my brutality towards the guy that had been following her
for the past days, after killing him right before her eyes, I have to admit that I
still feel afraid that she will change her mind and she will no longer accept me.

“O-Oo. Pakakasalan kita...”

Pumikit ako nang mariin, nakaramdam ng ginhawa sa puso ko matapos niya isagot ang
mga katagang ‘yon. Right after that brutal scene she just witnessed, I asked her to
marry me.

Sa takot na baka iwan niya ako oras na masaksihan ang mga bagay na ‘yon ay kaagad
na akong nagdesisyon na ayain siyang pakasalan ako. I asked my men to buy me a
ring. Kahit anong disenyo, ang mahalaga ay may maisuot ako sa daliri ni Almira.

That moment I inserted the ring in her hand, I felt the fear and anxiety slowly
leaving my heart.

Sa wakas. Wala ka nang kawala. GWarranj Patreon

Mikhail Sage — Wakas Vll

Wakas Vll

The loud thud of the bottle crashing against the wall filled the whole room. I
watched how the amber liquid slowly crawling on the black marbled floor.

“You must be out of your mind! You are not going to marry that kind of girl,
Mikhail Sage!” sigaw ni Mama nang sabihin ko sa kaniyang magpapakasal na kami ni
Almira.

Huminga ako nang malalim, ayaw siyang patulan. I went back to Moscow to tell them
about the news. I didn’t expect them to be on my wedding day but as my parents,
it’s my responsibility to inform them about it.

But I don’t need their blessings. I’ll marry Almira with or without their approval.

“Believe me, mother, I can.”

“Pustʹ vash syn delayet chto khochet. on uzhe staryy, Marianna.” It was father.
(Let your son do whatever he wants. He’s already old, Marianna.)

“Once he marry that woman, everything in this organization will fall down, Viktor!
Mark my words!” she yelled.

“Did my organization fall down the moment I married you? You were once just like
that girl, Marianna. You were also weak and helpless when we decided to tie the
knot. Have you already forgotten that?”
Mother was speechless. Dumilim ang mga titig niya kay Papa, puno ng lamig at tila
ba hindi asawa ang pinagmamasdan. Tila ba isang estranghero sa kaniya ang lalaking
pinakasalan kahit hanggang ngayon.

When I learned how to fuck a girl at the age of fourteen, I bear in mind that I
would never let myself enter a relationship for love isn’t real.

My parents proved that to me. Growing up, I never got the chance to witness their
love for each other. Halatang nagpakasal lang dahil sa pera. Dahil sa
kapangyarihan.

I told myself that I would never be like my father who let himself trapped in a
marriage he didn’t like. Why need to marry a woman if you can just fuck them
anytime you want? Mahirap pakisamahan ang mga babae. Kaunting pagkakamali,
palalakihin. Gusto palaging sinusuyo at hindi ako ipinanganak sa mundo ito para
gawin ‘yon.

Hinding hindi ako magpapakasal. Hinding hindi ako mag-aasawa. I would never
imprison myself inside a fucking marriage for women are only pain in the ass.

But who am I kidding? Where I am right now? Sino’ng ayaw magpakasal at ikulong ang
sarili sa isang pagsasama?

Sa araw na ito mismo, kinain ko ang lahat ng sinabi ko. Dahil sa mga sandaling ito,
wala akong ibang gusto kung hindi ang hilahin si Almira palapit sa akin.
Why is she even walking too slow?

“ty vyglyadishʹ ochenʹ vlyublennym v svoyu budushchuyu zhenu.” (you look very much
in love with your future wife) It was Andrei, my best man.

I don’t have a choice. Siya lang naman ang kalapit ko sa lahat.

“I am.” I said while staring at Almira.

She was extra beautiful today on that white gown, like a goddess of all the
goddesses. Kulang ang salitang mahal ko siya para ilaraw ang nararamdaman ko para
sa kaniya. I am more than crazy for this woman I would fucking lay my life down for
her.

“Are you already sure about this, Ma Belle? You know I’m not forcing you to marry
me.”

Kalokohan. Kung sakaling tinanggihan mo ako nung hapon na niyaya kitang pakasalan
ako, siguradong ipipilit ko pa rin ang sarili ko sa’yo hanggang sa pumayag ka na.

I can accept if the world decided to turn its back on me. But not you. No
rejections from you.

“Ngayon mo pa talaga ako tinanong niyan. Kung sakali bang tumakbo ako, pakakawalan
mo ako?”
I shrugged my shoulders, suddenly got offended by her question. I know it’s just a
joke but it honestly brought a little anxiety to me.

Bakit? May balak ka nga?

“It depends on how fast you can run from me.”

“E, mabagal akong tumakbo.”

Ngumisi ako. Look how this woman try to play with me through her words. Ang galing
mang-asar, masiyado rin magaling maglambing. She can easily wrap me around her
fingers.

Ang liit na babae, ang daming alam na kalokohan.

“Hindi ka makakawala kung gano’n.”

“Hindi rin naman ako kakawala, Mikhail. Walang pilitan na nangyari. Alam mong
ginusto ko rin ito.”

That was a relief. Kahit pa alam kong hindi siya napilitan dahil mahal niya rin
naman ako, iba pa rin pala ang pakiramdam kapag sa mismong araw ng kasal n’yo mismo
niya sinabi ‘yon.
I was the happiest man alive that day. Ngayon ay naiintindihan ko na si Andrei kung
bakit tila siya masayang masaya nung ikasal sila ni Olivia. He was smiling the
whole day and I even mocked him for he looked like a crazy fool. Didn’t expect that
I would be like him, too.

“Kung sana ay makapangyarihan rin ako katulad n’yo. Iyong puwede mong maipagmalaki.
Sana ay kaya ko rin lumaban at hindi ‘yong kailangan mo akl protektahan.”

Here we go again. I have to admit that I really hate it whenever she talks about
being like us. That she want to be strong and powerful as I am. Bagay na ayaw ko.
Hinding hindi ko gugustuhin na maranasan niya at ng magiging anak namin ang buhay
na mayroon ako.

Kahit pa alam kong imposible.

“I’m not complaining. You’re not born with blood in your hands but I was. I’m
capable of protecting you, Almira. Hindi mo kailangan matutong lumaban para
protektahan ang sarili mo. Ako ang gagawa no’n para sa’yo.”

Iyon ang palagi kong isinisiksik sa isip ko. Na palagi akong nasa tabi niya ano man
ang mangyari. Na magagawa ko siyang protektahan sa kahit na anong paraan. Kahit pa
ako man sa sarili ko ay dudang magagawa ko ang bagay na ‘yon lalo pa sa sitwasyon
na mayroon ako ngayon.

“I know I promised your family that I will always protect you even if it cost my
life...” I said after giving her my gift which is a gun.
Alam kong hindi porque may baril ay magagawa niya nang protektahan ang sarili niya.
It will be a long way to go before she finally learns to defend herself. But then
if the situation leaves her no choice and this gun will be her only chance to
survive, it will gonna be a big help.

“I will fulfill that, Almira. No matter what happens. I’ll keep that promise. But I
still need you to be ready just in case I won’t be beside you anymore.”

Hindi ko akalain na ang mga salitang binitawan ko sa kaniya ang siyang magiging
huli bago nagdesisyon ang tadhanang subukin kami.

“We’re being followed.”

Gaano man kasanay sa mga ganitong pangyayari ay hindi ko maiwasan ang makaramdam ng
matinding takot nang makita ang mga kaaway na sumusunod sa amin sakay nang maraming
kotse.

Luciano is on it again. Sa dami ng pagkakataon na puwede siyang umatake muli,

ngayon pa talaga kung kailan wala akong pagpipilian. The only choice he gave us was
to fucking embrace death.

It would be fine if I am the only one who’s going to die. Pero kung pati si Almira
at ang magiging anak namin, aaminin kong walang namamayani sa akin ngayon kung
hindi takot para sa mag-ina ko.

“Here. Shoot however you want! Distract them!” I yelled while my eyes was focus on
the road.
Kinuha ni Almira ang baril. Ramdam ko ang matinding takot niya sa kahihinatnan
namin lalo pa at parehas naming alam na wala siyang kaalaman sa paggamit nito.

Sa mga oras na ito, wala akong ibang hiling kung hindi ang sana ay makaligtas siya
sa pangyayaring ito.

If the price for saving them and our son is that the demons will drag me down and
burn me into the fires of hell, then I am ready to give my soul. Wholly.

Ang buhay ko, kapalit ang buhay ng mag-ina ko.

“Whatever happens, always remember that I love you. I love you and our son, Almira.
Please live for me.”

The situation was living me with no choice but to maneuver the steering wheel
towards the edge of the clip. Alam kong malayo sa posibilidad na makaligtas si
Almira sa sunod-sunod na tama ng baril. Ngunit kung babagsak kami sa gitna ng dagat
ay alam kong malaki ang tsansa na mabuhay siya dahil kakayanin niya ang lumangoy.

Mapagod man siya, alam kong pipilitin niya pa rin ang magpatuloy. I know how brave
she is and she will fight for her life. For our son. For us.

Mawala man ako, alam kong makakaya niya.

I controlled the steering wheel towards the edge of the cliff and stepped on to the
gas. I readied myself for our downfall. Nang mahulog ang sasakyan ay wala na akong
ibang nasa isip kung hindi ang protektahan si Almira at makaligtas siya sa
bangungot na ito.

I unfastened my seatbelt and slouched towards her to embrace her body tightly. I
even kissed her on the lips for it might be the last time I would feel it against
mine.

I love you, Almira. I’m glad that spend the last minute of my life with you. Please
know that meeting you, falling in love with you and marrying you... are the best
thing that ever happened to me. Take care of our son. Remember me through him.

You made my life worth living, Ma Belle.

The car hit the giant rocks that made my head bump into the glass. Almira’s voice
shouting for my name while crying were the last thing I witnessed before my
consciousness fall into the dark abyss. Warranj Patreon

Mikhail Sage — Wakas Vlll

Mikhail Sage — Wakas Vlll

Mikhail Sage

I have never imagined myself marrying anyone in my life. Growing up, all I just
ever wanted was power and wealth. To be on top. To be the king of my own empire.
For I know that love isn’t for me. It will only destroy me.
Love and mercy, when combined, destruction.

But Almira easily changed the game. I didn’t know that I would be this submissive
when it to comes her. I didn’t know that I would let her destroy my plans.
Pakiramdam ko, baliwala ang kapangyarihan at yaman dahil ang presensiya niya lang
ang tanging mahalaga sa akin.

She is the only reason why I wanted to have a simple life and give up everything.
Live in a peaceful island where our love grows. Raise a family with her.

That’s all that matters to me. But it seems like it was not meant to happen. Right
away.

“Where am I?”

I roamed my eyes around. The walls were white, the ceiling was blank and all I
could see was Vera standing beside me.

“Why are you here? What happened?”

I tried to get up but my body was too sore. It’s as if I fell from somewhere and
received the greatest downfall of my life.
“Don’t move, Sage. Stay still-”

“Answer me. Why are you fucking here?”

Why am I in the hospital? Bakit narito si Vera? The last time I remember, I was in
Romblon to attend Andrei and Olivia’s beach wedding.

“You met an accident, Sage. Your car bumped into another. You were drunk and-”

“I ain’t fond of drinking, Vera. There’s no way I’ll get drunk!” sigaw ko na
ikinatahimik niya.

She stepped back. I brutally removed all the wires that were connected to me. She
tried to stop me but I did not let her.

“Sage, please-”

“Aren’t we already over? Why the hell are you here with me-”

I couldn’t be able to continue whatever I was talking when I felt my head aching as
if someone was cracking it with an axe.

“I told you to stop moving! You are still weak, Sage! Get some rest first!”
I clutched my head, my fingers raking my hair with frustrations. Pumikit ako nang
mariin, pilit iniisip kung bakit tila may kulang. Tila may mali.

Waking up in this hell hole isn’t right. It feels like I wasn’t supposed to be
here.

After Andrei’s wedding... what happened?

“You have been home for months after Andrei’s wedding. You met an accident while on
Tverskaya Street. That’s all.” said Vera.

Something is missing in her story. Why is she even here with me? I am loathing her
to death for killing my friend and she knew it. Anong klase ng lakas ng loob ang
mayroon siya para lumapit sa akin at umastang maayos kami dahil lang sa naaksidente
ako?

“I ain’t a reckless driver. How did it happen?”

Nagkatinginan si Mama at Vera na ngayon ay narito pa rin at hindi pa umaalis. She

was trying to take care of me and I let her. I know that she’s up to something and
I will surely figure it out soon.

“Just some stranger, son. The man is already dead. Don’t worry our people already
took care of him.”
Some stranger, huh?

“I wanna attend on his funeral if there is any. Or did you just bury him under the
ground?”

My mother chuckled. “Well, the latter of course. Unless you want me to dig his
grave up?”

Tiningnan ko siya sa mga mata. The smile on her face slowly vanished upon seeing
how cold and serious the way I looked at her.

“Why not? Would love to see him there.”

Natahimik si Mama. Masiyado ko siyang kilala para maniwala sa mga kwento niya.
Maybe I did meet an accident. Pero hindi nakabangga ng isang tao. Walang namatay.
Walang ibinaon sa ilalim ng lupa.

“Mikhail, ah!”

I hungrily kissed a woman on her lips. She was moaning with the pleasure I was
giving her. Her voice crying and shouting for my name sounded like music to my
ears.

I wrapped my arms around her tiny waist, guiding her as she pumped her cunt in and
out of my erection. The end of her soft and long hair was tickling my legs for she
was arching her back while holding my shoulders as her support.

“You like it, Ma belle?” I whispered while kissing her jaw down her smooth neck.
“I’m near.”

“Ako rin.”

“Come with me then—”

A loud gunshots cut my words of pleasure. Mabilis na nawala ang kamunduhan sa akin
at ang mga mata ay iginala sa paligid. I tried to search where the gunshots might
come from but found nothing... or no one.

“M-Mikhail...”

I looked at the woman in front of me and her mouth was pooling with her own blood.
Namilog ang mga mata ko kasabay ng pagbulusok ng takot sa aking dibdib.

My hand that was on her back suddenly felt wet. Sinubukan kong alisin ito sa likod
niya para tingnan. Immense fear embraced me when I saw my palm being covered by her
blood.

Just before it all sink into my brain, the woman fell on me and totally lost her
consciousness.
Marahas akong bumangon, ang butil ng pawis ay sunod-sunod na namuo sa aking noo.
Darkness was all over me. Moonlight was somehow passing through the glass window,
illuminating the edge of my bed.

Tumungo ako at sinapo ang aking ulo. Pumikit ako nang mariin, pilit na binabalikan
ang mga detalyeng masiyadong malabo para sa akin.

That dream. It played in my mind again. The same woman. The same scenario. Every
night. Who is she? Why do I keep on dreaming about her?

Marahas akong bumuntonghininga at inalis ang puting kumot na nakasaplot sa kalahati

ng aking katawan. Tumayo ako. Sa dulo ng aking kama ay naroon ang isang malaking
salamin.

I stood in front of that mirror, the moonlight shining upon me. My dark eyes
glimmering with blankness. My soul is searching for answers.

My gaze dropped down my body, particularly on my bare chest. There was a small
roman tattoo on the right side.

Goddess of the sea — that’s what it means.

My fingers touched it, caressing it gently like there were the answers I’m looking
for.
Why do I have this mark? I don’t remember myself having this before.

Sinubukan kong hanapin sa isip ko ang sagot ngunit nabigo lang ako dahil masiyado
itong nanakit.

“Fuck.” I cursed while clutching my head.

Nang hindi pa ito bumuti ay nagdesisyon akong lumabas ng kwarto at dumiretso sa

kusina. I took a glass of water and sip from it. Coldness stripped to my throat
down my stomach.

Kinuha ko ang cell phone. I dialled Andrei’s number. Since the accident where I got
involved months ago, I never had the chance to see him again. Heard he’s busy with
businesses in the Philippines.

“Mikhail, Kak dela?” (Mikhail, what’s up?)

I walked towards the open balcony. Cold air blasted on my face. Tanging puting
boxer brief lang ang suot ko kaya naman mas ramdam ko ang lamig ng hangin.

Leaning my hands against the handrail, my eyes wandered all over the view in front
of me.

“I just want to ask about something, Andrei.” sagot ko.

“Fire away.”

I exhaled. “There is this woman whom I keep on dreaming about. Her face is blurry.
All I could remember was her soft voice.”

Andrei didn’t speak on the line right away that made me think that he wasn’t there
anymore.

“Did you somehow remember calling her in her name?”

“Aside from Ma Belle, I didn’t call her anything else. Obviously, that’s an
endearment.”

I keep on wondering what else I have suffered during that accident aside from
bruises and fractured arms. Bakit pakiramdam ko ay may iba pa at hindi iyon
sinasabi sa akin nina Mama? Ang hirap kapag pakiramdam mo, lahat ng tao sa paligid
mo ay magagawa kang lokohin.

“This is the only time I had the urge to ask you this, Andrei. Feels like I can’t
trust everyone here around me. What happened to me? What happened during your
wedding?”

I heard him sigh. “Tita Mariana didn’t tell you about your amnesia?”
Napatuwid ako mula sa pagkakatayo. “Amnesia?”

“Don’t tell your mother about this, Mikhail, but you are suffering from selective
amnesia. You can’t remember anything from scenes after my wedding in Romblon.”

No words rushed down my lips. I tried to remember everything my mother told me

about what happened during the accident. Alam ko nang umiiwas siya sa totoong
nangyari sa akin pero hindi ko akalain na ang pagkakawala ng ala-ala ang isa sa mga
iyon.

I suddenly wonder what she’s really up to with Vera. Why does she have to hide me
having this fucking amnesia? Anong ayaw niyang malaman ko?

“I promised your mother that I won’t tell you about this, Mikhail. Kaya iniiwasan
ko rin ang kausapin ka dahil alam mong sa’yo ako papanig. You know how your mother
works.” Andrei uttered.

The woman I keep on dreaming about, is she part of my life?

“The woman in my dreams, is she connected to me?”

He sighed. “I’m sorry, man, but I can’t tell you any information that can trigger
your brain. Kailangan mong makaalala ng kusa. If you force to remember whoever that
woman is, there’s a possibility that your memories won’t come back anymore.”

And I don’t want that. I have to remember and collect the fragments. I have to know
why I keep on dreaming about that woman almost every night.
It made me damn curious. Because in those dreams, it seems like I am very much in
love with her.

Ma Belle...

“Seems like your mother and Vera are trying to play with you, Mikhail.” ang boses
na iyon ni Andrei ang pumukaw sa atensyon ko.

Humigpit ang pagkakahawak ko sa barandilya, nagtatagis ang bagang habang matalim na

nakatitig sa kawalan.

The edge of my lips raised, trying to suppress the anger that’s starting to consume
me.

“Game bloody on.”

VIP STORIES