Race's Obsession

Author's note:

This story is a work of fiction.

Names, characters, some places, events and incidents are product of the author's
imagination and are used fictitiously. Any resemblance to any events, places or
persons (living or dead) is entirely
coincidental.

Plagiarism is a crime.
Do not distribute, publish, transmit, display or create secondary works from this
story in any way. Please obtain permission from or at least give credit to the
author.

All Rights Reserved 2016 © jos-iah

----------------------------
----------------------------
----------

Race's Obsession 1: HIS written by jos-iah

Prologue

"Andrea, where are you? I'm already here!" inis na sinabi ko sa kabilang linya.

[Sorry nagCR lang ako. Pababa na ko.]

"Sige. Bilisan mo, ha?"

[Okay, okay.]

I hung up the phone and waited for her at the carpark of the Mall. Nagkahiwalay
lang kami dahil ang tagal n'yang mamili. Kanina pa kami kaya pagod na ako
kakalakad. Makikisakay lang ulit ako sa kotse nila kaya kaylangan ko s'yang
hintayin. Kahit kaylan talaga ang tagal ng babaeng iyon e.

"Miss?"

I checked out this man in front of me. He's with his black coat. Too formal and
looks like some kind of corporate men. "Yes po?" Matangkad s'ya at moreno. Habang
tinitigan ko s'ya, napansin ko na hindi naman siguro nalalayo ang edad ko sa kanya.
May be early twenties?

I looked around. Wala naman ibang masyadong tao ang nandito. Nasa tapat lang naman
ako ng glass-window-door sa ground floor ng Mall. Hindi naman ako masyadong nag-
aalala dahil may iilan namang tao.

"Sumama po muna kayo sa'kin."

"Ha?" Agad na tanong ko. Bakit naman ako sasama sa kanya di ba?

"Saglit lang po Miss."

Magalang s'ya ha? Pero bakit nga ba?

I looked around again. This man can't force me to go with him. It's either I shout
for help or he'll leave me alone.

Napatalon ako ng bigla n'ya akong hawakan sa braso. I knitted my brows and stepped
backward. Seriously? What this man needed from me?

"Saglit lang po talaga Miss. Kakausapin lang po kayo ng boss ko."

Nagtaas ako ng isang kilay. Sinundan ko ng tingin ang tinuturo n'ya. Isang itim na
BMW.

"At may mga CCTV's po rito. Kung may gagawin man akong masama sa inyo, panigurado
pong mahuhuli ako." Nakangiting paliwanag n'ya.

Hihintayin ko pa bang may gawin s'yang masama? May CCTV nga, napahamak naman ako.

"E, iyong boss mo?" turo ko sa kotse. Anong kaylangan sa'kin ng boss n'ya?

"Ha? Hindi po kayo sasaktan nu'n." natatawang sinabi n'ya pero seryoso pa rin ang
mukha. "Kakausapin lang daw po n'ya talaga kayo."

"Bakit?" Kilala ko ba ang boss daw n'ya na iyon?

Nagkibit s'ya ng balikat. "Halika na po?"

I absentmindedly nodded. Nauna s'yang naglakad sa akin papunta kung nasaan ang itim
na BMW. Sumunod ako. Napaatras ako ng lumabas ang isa pang lalaking nakaitim na
suit mula sa driver seat. Binuksan n'ya ang backseat.

Lumingon ulit ako sa paligid. Ligtas pa rin naman siguro ako?

"Pasok na po sa loob Miss." sabi ng lalaking nagbukas ng pinto.

Hindi ko pa matanaw kung may tao sa loob. Medyo madilim kase at nasa tapat pa ako
ng driver seat.

Nagdalawang isip ako hanggang sa maisip kong wag na lang. Ano nga ba itong ginagawa
ko.

"H-Ha? Hindi na. Pasok na ako sa loob." Tinuro ko ang loob ng Mall at akmang aalis
pero may pumigil sa'kin.

"Miss, sige na po. Sandali lang naman po siguro. Baka po mapagalitan kami."
Natatarantang pakiusap ng lalaking kumausap sa'kin kanina.

Kinagat ko ang labi ko. Sandali lang naman di ba? Wala naman siguro silang gagawing
masama.

"Promise?" Paninigurado ko.

"Promise po!" Sabay pa silang nagsalita habang nakataas ang mga kanang kamay.

Tumango ako at lumapit sa backseat. Sinilip ko muna iyon para makasigurado. Nandito
nga ang boss daw nila. Nasa dulo s'ya at sa kabilang bintana nakatingin. Huminga
ako ng malalim bago pumasok sa loob.

"Wag na po..." pigil ko sa kanila ng akmang isasara ang pinto ng sasakyan. "Okay
lang po." pilit akong ngumiti kahit abot-abot ang kaba ko.
Parehas silang tumango. Tumayo lamang sila sa tapat ng sasakyan, nagbabantay. Wala
naman siguro talaga silang gagawin sa'kin.

Huminga ulit ako ng malalim bago humarap sa boss nila. Nanlaki pa ang mga mata ko
ng makitang nakatingin na pala s'ya sa akin at nakalapit na. One ruler apart?
Madilim kaya naman kaylangan ko pang titigan ang mukha n'ya pero hindi ko iyon
ginawa. Malalaman ko rin naman kung kilala ko s'ya. Hindi ko na kaylangang titigan
s'ya ng ganitong kalapit.

"Hi."

My skin tingled because of his deep voice and it's not familiar.

"Did I scare you?"

I slightly parted my lips to breath properly. Bakit hindi ako makahinga ng maayos?
Bukas naman ang pinto sa gilid ko.

"Ha?..." pinaglaruan ko ang mga daliri ko. "B-Bakit naman ako matatakot?"
Bakit ako nanginginig!

Sa gilid ng mata ko, nakita ko s'yang umiling. Huminga rin s'ya ng malalim bago
nagsalita. "How are you?"

Inangat ko ang ulo ko para tingnan s'ya pero agad din akong umiwas. "Do I know
you?"

"Why don't you look at me? Malay mo kilala mo pala ko."

Umilling ako. "Your voice isn't familiar." Pero sinunod ko pa rin ang sinabi n'ya.
Mataman ko s'yang tinitigan. I tilted my head so that the light from an open door
beside me would pass his face.

Slowly, my jaw dropped and I immediately closed it tight. I'm not good in
describing but I could say that this one is perfect. There's no such thing as
perfect, I know. Pero anong tawag sa kanya?

Is it even possible? Me? In front of this drop dead handsome guy? It's forbidden!

"So? Do you know me?" he smiled, showing his perfect teeth.

Umiwas ako ng tingin. "Hindi e."

Tumango s'ya. "I know... But you're Kate Ancerine."

And he knows me!?

Tinitigan ko ulit s'ya. I really don't know him. I guess, it's the first time I saw
him because for sure I'm having a hard time getting him out of my mind if I already
met him before. So how does he know me?

"Don't look at me that way... My heart's beating more faster."

My jaw almost drop again but instead I gritted my teeth. Sa sinabi n'yang iyon,
doon ko lang nalaman na dahil rin sa hindi normal na pagtibok ng puso ko kaya hindi
ako makahinga ng maayos.
Jeez...
"Joker ka pala." Nasabi ko. Nagiging heavy kase ang atmosphere. And I can't take it
if it continue.

"I'm not. I don't even know how to make jokes."

Shiiiiit! What does he mean?

"B-Bakit nga pala? May sasabihin ka raw kaya ako nandito di ba?" pagwawala ko sa
naunang usapan. Pakiramdam ko hindi maganda iyon.

"Yeah. I just want to talk to you." Simpleng sagot n'ya.

"Bakit? Kilala mo ba ko? Ibig kong sabihin, bakit? Magkakilala ba tayo?"

Naguguluhang tanong ko. Ewan ko nga ba kung bakit masyado akong kinakabahan.

Bahagya s'yang tumawa. Tawa ba iyon? Para kaseng music, ang lamig. So different. I
can even almost see sparks in his eyes when he chuckles.

Huminga s'ya ng malalim, nagdadalawang isip kung magsasalita o hindi. Ghad! I just
want to stare at him all day.

"Paano mo nalaman ang pangalan ko? Stalker?" Biro ko.

His lips parted and smiled after a while. Mababaliw yata ako sa bawat pag ngiti
n'ya.

"Ha?" Gulat na tanong ko ng tumango s'ya.

"I'm your stalker, admirer as well." Seryoso at medyo nahihiyang sinabi n'ya.

W
H
A
T
?

I was stunned for a moment. It's so difficult to process his words. Oh damn! What
should I say? What must I say? I opened my mouth and was just about to say
something when I heard Andrea's voice.

"Kate?" Sigaw n'ya si di kalayuan.

I panicked a bit, don't know why. "Ah, sige. Nand'yan na si Andrea. Bye!" Palabas
na ako ng hawakan n'ya ang braso ko.

His warm palm!

"Pwede ba ulit tayong magkita?" What a cool voice!

Hindi kaagad ako nakasagot. Iyong kamay n'ya kase!

Tumango ako. Dahan-dahan n'ya akong binitawan pero mas ikinagulat ko ng hawakan
n'ya ang panga ko.

Breath Kate... Breath.

Mas lalong bumigat ang paghinga ko dahil sa kakaibang kuryente mula sa paghaplos
n'ya sa'kin.
Mas kita ko sa ganitong kalapit ang pagkaperpekto n'ya. Ang paghinga n'ya, ramdam
ko rin sa mukha ko.

Unti-unting lumapit ang mukha n'ya sa'kin. Para akong napako, nakatingin lang ako
sa kanya at hindi ako makagalaw. Pumikit ako ng maramdaman ang malambot n'yang labi
sa pisngi ko.

Hindi kaagad ako nakadilat kahit bahagya na s'yang lumayo. Nakangiti s'ya sa akin
ng idilat ko ang mga mata ko.
Brain process... Brain processing... Brain processed! HE KISSED ME? OH MY HE KISSED
ME!

First time ko 'to! First time! Kahit sa pisngi lang iyon, big deal pa rin para
sa'kin! First time ko nga!

"Bye!" Agad na akong lumabas. Hindi ko na s'ya hinintay na magsalita o ano.

Nilampasan ko lang ang dalawang lalaking nakasuit, hinayaan naman nila ko.

Inhale. Exhale.

God! I can't believe it!

Hinanap ko si Andrea, nasa tapat s'ya ng itim na VIOS. Mabuti na lang at medyo
malayo kami sa kung nasaan ang BMW.

Lumapit ako sa kanya. Nakatapat ang cellphone n'ya sa tainga, nang makita ako ay
agad iyong binaba.

"O sa'n ka galing? I've been calling you for minutes."

"Ha? Wala, naglibot lang." Mabilis ko s'yang hinila papasok sa loob ng sasakyan
nila. Sa backseat kami.

"Naglibot? Sa parking?" Natatawang tanong n'ya, hinayaan ko na lang.

Lumilipad ang utak ko dahil sa nangyari. Bakit ko hinayaang mangyari 'yon? Ni hindi
ko s'ya kilala. Hindi ko alam ang pangalan n'ya. Hindi ko alam kung paano n'ya
nalaman ang pangalan ko. Kung totoo bang stalker ko s'ya! Kanina lang kami nagkita!

Kilala n'ya ako, sa pangalan ko lang. Iyon lang! At hinayaan ko na s'yang halikan
ako!? Sa pisngi lang iyon pero iba iyon para sa'kin! First time ko! First time lang
kami kanina nagkita ng lalaking iyon! At hinayaan ko s'yang halikan ako!?

Oh stupid! Stupid Kate.

Chapter 1

Crush and admirer

"Sabay ka na ba sa'kin?"

Nilingon ko si Andrea at agad ko ring ibinalik ang atensyon sa mga gamit ko. Isa-
isa ko iyong inilalagay sa bag. "Hindi na muna. May group project pa kami." Sinabit
ko sa balikat ang bag at binuhat ko naman ang dalawang libro.

"Ganoon ba. Sige mauna na ako?"

Tumango ako bago naunang lumabas ng classroom. Hindi kami magkaklase, hinintay n'ya
lamang ako. Nahuli ako dahil sa pag-aayos ng mga gamit ko. May iilan pa namang
naiwan sa classroom.

"Ingat ka." sabi ko bago lumiko para sa locker room.

Nang makarating doon ay umirap ako sa kawalan ng makita ang ilang bulaklak at mga
'love letters' doon. Pero hindi ko alam kung bakit iyon tinatawag na love letter
kung wala naman akong nararamdamang love. Siguro dahil iyon sa nararamdaman ng
sender towards their receiver?

Sinusubukan ko namang magbasa kung minsan, kung hindi ako busy. Kahit pa alam kong
kacornyhan lamang iyon. I still appreciate their efforts, though para sa'kin
kaduwagan ito dahil hindi nila magawang magpakilala sa'kin.

Maingat kong inilagay ang dalawang libro doon at kinuha ko naman ang isang
gagamitin ko para sa group project namin mamaya. Matapos ko iyong gawin ay
isinarado ko na ang locker ko.

"Ang ganda naman n'yan." puna ng isang estudyante sa hawak kong bulaklak.

Dinungaw ko iyon bago nagkibit ng balikat. "Gusto mo?"

Nangingiti s'yang tumango. Inihiwalay ko ang isa at inabot sa kanya.

"O talaga? Ayos lang?" Di makapaniwalang tanong n'ya habang inaabot ang isang
piraso ng bulaklak.

"Oo naman."

"Salamat. Buti ka pa ang daming nagbibigay sa'yo nito, no?"

Ngumiti na lamang ako. Kung sana ay gusto ko nga, napipilitan lang naman akong
tanggapin.

"Sige mauna na ko."

"Sige."

Umalis na ako para pumunta sa likod ng school. Tahimik akong lumabas ng gate kahit
nagkakaingay na ang ibang estudyanteng nag-uuwian na rin.

"Kate!" tawag ni Abigail, isa sa mga classmates ko.

Lumapit ako sa kanila. Tatlo pa lamang silang nandito.

"Nasa'n ang iba?" tanong ko habang inilalapag sa kahoy na lamesa ang mga dala ko.

"Papunta na rin. Ngayon pa lamang ang dismiss-an nila Roger at Ren." si Abby.

"Si Klein?" Umupo ako sa tabi ni Elizear. Sa harap naman namin si Abby at Patricia.

"Di raw makakapunta. Hahabol na lang daw."

Tumango ako. Palagi naman iyong ganoon kapag schoolworks.

"Sa'n na naman galing 'yan?" nakangiting tanong ni Elizear habang ini-isa-isa ang
mga bulaklak.
"Sa'n pa ba? Ang dami n'yang admirers, no! Yayaman na nga 'yan kung ibebenta n'ya
lahat ng binibigay sa kanya." biro ni Abby.

Natawa lamang kami. Kung pwede ko lamang talaga itong ibenta. Pero hindi naman ako
ganoon.

"Wag nga ako." nahihiyang sinabi ko sa kanila. "Simulan na lamang natin ito ng
matapos na."

Nakangiti silang tumango. Si Elizear naman ay seryosong pinaglalaruan ang mga

bulaklak.

Nagsimula akong magbasa ng libro para sa project namin pero kulang ang information.

"Okay ka na?" bulong ni Elizear.

Binalingan ko s'ya at ang laptop n'ya. "May nahanap ka na?"

Umiling s'ya. "Ikaw na ang gumamit." aniya at inilapit sa akin ang kanyang laptop.

Tatanggi sana ako pero nahagip ko ang tingin ng dalawa sa'min. Nakangising aso sila
kaya tahimik ko na lamang na kinuha ang laptop.

"Baka nakakaabala tayo rito?" pagpaparinig ni Patricia.

"Ha? Baka sila nakakaabala sa'tin?" dugtong naman ni Abby.

Napairap ako sa kawalan. Ano bang problema ng dalawang ito?

"Tumigil nga kayo!" Si Elizear.

"Asus!" Si Abby at Patricia.

Magsasalita pa sana si Elizear ng dumating si Roger kasama si Ren.

"Sorry we're late." Tumabi sa'kin si Ren. Si Roger naman ay sa tabi ni Abby.

"On time lang." sagot ko.

Ngumiti ang dalawa sa'kin, hindi ko na pinansin. Hindi ko alam kung anong trip
nila.

"Oh Ren, ikaw na ang mag-encode." Inabot ko kay Ren ang laptop pero pinigilan ako
ni Elizear.

"Akin 'yan. Ikaw na Kate."

Mas lalo tuloy nag ngising-aso ang dalawa dahil doon.

"Sayo nga lamang daw kase Kate. Wag ng ibigay sa iba." tukso ni Abby.

Sana lamang talaga may magawa kami ngayon at huwag puro pang-aasar.

"Magbabasa ako ng libro, para dagdag information."

"Ako na mag-eencode." malamig na sagot ni Elizear.

"Tulungan kitang magbasa."

Tumango ako kay Roger. Nagdalawang-isip pa si Ren kung tatayo s'ya o hindi kaya ako
na ang tumayo para makalapit kay Roger.

"Dito ka na Kate. Tayo na lamang ang magbasa ng book."

Napangiwi ako sa sinabi ni Ren. Sanay na naman ako sa kanya. Hindi lamang talaga
ako natutuwa.

"Hoy Ren! Ipapaalala ko lamang sayo, may girlfriend ka na! Kaya tigilan mo si Kate.
Kaya laging ang init ng ulo sa kanya ni Klein dahil sa'yo!" sigaw ni Abby habang
nakaturo pa ang ballpen kay Ren.

Bumagsak ang balikat ko nang maisip na baka kaya hindi pumunta rito si Klein dahil
sa'kin. Normal kase na ganyan si Ren, kahit kanino.

"Bakit? Wala naman akong ginagawang masama, a?" depensa ni Ren.

"Kayo ni Elizear d'yan ang magresearch at mag encode. Kami ni Roger sa book." sabi
ko sa kanila para mawala na ang usapang iyon.

"Kami naman ni Abby sa main visual. Kaylangan 'yon para mas maayos ang
presentation."

Tumango na lamang ako. Nagsimula na ulit akong magbuklat ng libro kahit alam kong
nakatingin silang lahat sa'kin.

"Dito ka na." Tumayo si Roger at iginiya sa'kin ang upuan sa tabi ni Patricia.

Tumango ako at tahimik na umupo roon.

"Bakit hindi pumunta si Klein?" biglang tanong ni Abby.

"Ewan ko doon. Tinext ko s'ya kanina. Sabihan na lamang daw s'ya kung anong
maitutulong n'ya." paliwanag ni Ren.

"May namumuong selos." biro na naman ni Patricia.

Ilang ulit kong binasa ang dalawang sentences pero walang pumapasok sa utak ko!
Kaylangan pa naman namin itong matapos agad. Kung bakit kasi mga ganyan sila. Hindi
ko naman sila close friends, schoolmates at classmates lang talaga. Kaya hindi ko
maunawaan kung bakit nila ako inaasar ng ganyan.

"Bakit naman magseselos? Wala namang dapat ikaselos." singit ni Elizear.

Tama s'ya. Wala naman talaga. Ilang beses ko na ring iniiwasan si Ren at ang
pagiging malambing n'ya. Alam kong hindi iyon tama lalo't alam kong may girlfriend
s'ya.

"Tama na 'yan guys! Wala tayong matatapos. Kaylangan ko ring makauwi ng maaga."

"Idistribute na lamang natin ang mga task. Kanya-kanya na tayo ng gawa, bukas ko
kukunin. Si Elizear at Kate na ang bahala mag-encode bukas." paliwanag ni Roger
dahil s'ya rin naman ang leader namin.

Sumang-ayon ako sa kanya at ganoon din ang iba. Si Ren naman ay halatang napilitan
lang na sumang-ayon. Hindi dapat s'ya umaarte ng ganyan!

Tumayo ako at mabilis na inayos ang gamit ko ng hatiin na sa'min ang mga gagawin.
Kaylangan ko na rin kaseng umalis.
"Mauna na ko guys."

"Sabay na ako." biglang tumayo si Elizear.

Hinayaan ko na lamang s'ya. Mabilis n'yang inayos ang kanyang mga gamit bago
sumunod sa'kin sa paglalakad.

"Ingat kayo guys!" si Patricia.

Kumaway ako sa kanila at ngumiti. "Bye."

"Pasensya ka na kanina." Panimula ni Elizear habang naglalakad kami palabas ng

school.

"Para sa'n?" nakangiting tanong ko.

"Sa kanina, ewan ko kase kay Ren. May girlfriend na pero ang sweet n'ya sa'yo."

Pinilit kong ngumiti. Bumalik na naman ang topic na ito.

"Ganoon naman talaga s'ya, kahit kanino. Kaya sanay na ako." sinabi ko ang totoo.

"Oo pero iba ang sweetness n'ya sa'yo. Mas sweet pa yata kaysa kay Klein."

"Hindi naman. At saka umiiwas na rin ako. Ayokong nagagalit sa'kin si Klein." Hindi
man n'ya pinapakita o sinasabing galit s'ya sa'kin pero ramdam ko. At para makaiwas
sa gulo, iiwasan ko si Ren.

"Hindi mo naman gusto si Ren di ba?" nakangiti pero may pagkabitter na tanong n'ya.

Nagsalubong ang kilay ko. "Bilang kaybigan, gusto ko s'ya. Hanggang doon lang
iyon."

"Sure?" Huminto pa s'ya para masigurado.

Bahagya akong natawa. "Oo naman. Saka, hindi si Ren ang tipo ko. Sa dami kong
admirer, ang dami ko ring choices." kibit-balikat na sagot ko.

"Ikaw talaga." biro n'ya pero totoo ang sinabi ko.

I'm not really friends with them. Dahil sa school project na ito kaya kami
nagkasama-sama. And if Elizear wants to cross his limit which he is obviously
trying to do now, he bettet fuck off kung ayaw n'yang mawala ang sandaling
pagkakaibigan namin.

"Pero tama ka." tumatangong sinabi n'ya. "Maganda ka, matalino at mabait."

Uminit ang pisngi ko. Tingin ko nga ay tama ang hinala ko. Umiling ako sa kanya
bago binilisan ang paglakad.

Lumingon muna ako sa paligid kung may sasakyang daraan. At nang wala naman,
naghanda na akong tumawid. Pero halos mapaupo ako sa gulat ng biglang may sasakyan
sa gilid ko ang lumabas kasabay ng napakalakas na pagbusina.

"Kate!" sigaw ni Elizear at agad akong dinaluhan. Hinawakan n'ya ang siko ko para
i-check ako. Saglit pa akong natulala sa sasakyang nasa harapan namin. Isang pulang
kotse pero hindi ko alam kung anong model iyon. Ngayon lang kase ako nakakita ng
ganyan pero sigurado akong sports car iyan.

"Ano ba ha? Gusto mo ba s'yang patayin?" sabay turo ni Elizear sa sasakyan pero
hindi man lang bumababa ang driver o ang sakay nito.

"Elizear." kinuha ko mula sa kanya ang libro at bulaklak na nabitawan ko kanina.

"Bakit hindi ka bumaba d'yan? Hindi ka man lang ba magsosorry? O sinadya mo 'yon!"

Hinawakan ko na ang braso n'ya para pigilan s'ya. "Elizear tama na. Hindi naman ako
nasaktan."

Lumapit sa'min ang security guard ng school para paalis kami sa daraanan ng kotse.

"Elizear tama na. Maayos naman ako." Pilit ko pa rin s'yang hinihila. Baka mapaaway
pa kami sa driver n'yan.

"KAN 18. Tandaan mo ang plate number Kate, irereport natin."

Napatalon ako ng biglang sunod-sunod na bumusina ng malakas ang kotse. Mas lalo
akong nataranta ng gumalaw iyon paabante.

"Oo, tara na!" nanlalaki ang mga mata ko sa hinihilang si Elizear at sa kotseng
patuloy sa pag-abante.

Nang nasa gilid na kami kasama ng security guard ay bigla iyong humarurot ng takbo.
KAN 18.

Napabuntong hininga ako ng makalayo iyon. Sobrang kinabahan ako ro'n.

Ilang sandali pa ay hinawakan ni Elizear ang magkabilang siko ko. "Ayos ka lamang
ba?"

Wala sa sarili akong tumango. Sigurado naman ako kanina na walang sasakyang daraan
bago ako tumawid. Muntik na ako kanina. Ang bilis pa naman ng kotseng iyon.
Panigurado, nahilo ang sakay noon sa lakas ng pagpreno.

"Akala ko nakauwi na kayo?"

Napatalon ako ng magsalita mula sa likuran namin si Ren.

"Ang OA, Kate. Gulat na gulat?" biro ni Roger.

"Siguro may ginagawa kayong masama kaya ka ganyang magulat?"

Nagsalubong ang kilay ko dahil sa sinabi ni Patricia. Tiningnan ko si Abby at

nagtaas lamang s'ya ng kilay sa'kin.

"Tigilan n'yo nga 'yan. Muntik ng masagasaan kanina si Kate ng kotse." paliwanag ni
Elizear, mainit pa rin ang ulo dahil sa nangyari.

Lahat sila nagulat pero mas ikinagulat ko ang biglaang paghawak ni Ren sa
magkabilang balikat ko. Napaatras pa ako dahil akala ko yayakapin n'ya ako.

"Are you okay? May masakit ba?"

Ngumiwi ako sa reaksyon n'ya. "O-Okay lang ako. Hindi naman ako nasaktan."

"Ehem."

Parehas kaming lumingon kung sino iyon. Agad kong hinawi ang kamay ni Ren at lumayo
sa kanya.

"Klein." tawag ko.

Hindi n'ya ako tiningnan pero nakataas ang isang kilay n'ya.

"Tapos na ba kayo?" isa-isa n'ya kaming tiningnan. Tumigil s'ya kay Ren at bumagsak
ang paningin n'ya sa dala kong bulaklak na pabagsak ko ng hawak ngayon.

"Oo, si Ren magbibigay ng parts mo. Kaylangan na rin iyon bukas." paliwanag ni
Roger bago bumaling sa'kin.

Tumango si Klein. "So, tara na?" tanong n'ya kay Ren. "O baka may gagawin pa kayo?"
at ngayon ay nasa akin na ang atensyon n'ya.

"Wala na. Pauwi na kaming lahat." kampanteng sagot ko. Wala naman akong ginagawang
masama.

Walang pasabing tinalikuran kami ni Klein. Sumunod naman sa kanya si Ren.

"Ano Elizear? Sasabay ka ba sa'min?" tanong ni Abby medyo irita.

Lumingon sa'kin si Elizear. Alam ko ng ibig n'yang sabihin pero hindi ako kumibo.

"Sasabay na ako kay Kate."

Nanlaki ang mga mata ko. Hindi naman kase talaga s'ya sumasabay sa'kin. Silang
tatlo palagi nila Patricia ang magkakasabay since magkakalapit lang sila ng bahay.

"Ano? Ang layo ng bahay nila sa'tin. Saka magkaiba pa ng daan." si Patricia.

Nagcross arms naman si Abby at mukhang naiinis na. Naiintindihan ko, bestfriend
n'ya si Elizear kaya ganoon.

"Kung nag-aalala ka sa kanya dahil sa nangyari kanina, nandito ako. Sasabayan ko

s'ya." si Roger.

"Ayan na. Ano tara na?" iritadong tanong ni Abby. Siguro ay gusto na rin n'yang
makauwi.

"Sige na Elizear. Sumabay ka na sa kanila. Kay Roger na ako sasabay." sabi ko kahit
hindi rin naman ako sanay na sumasabay si Roger sa'kin.

"Sige mag ingat kayo. Roger."

"Oo. Para ka namang boyfriend. Admirer ka rin ba n'ya?" natatawang sinabi ni Roger.

"Tama na nga 'yan, Roger. Sasabay ka ba sa'kin o hindi?" medyo naiinis na tanong
ko. Nakakainis kase talaga ang mga panunukso nila. Mabuti sana kung totoo, hindi
naman.

Tinalikuran ko sila, nabadtrip na ako kaya hindi ko na rin nagawang magpaalam pa sa

kanila.
"Ang ganda mo kase. Ang dami tuloy nagkakagusto sa'yo."

Umirap na lamang ako sa sinabi ni Roger. Nagkunwari akong walang narinig dahil sa
ingay ng tricycle.

"Crush mo ba si Elizear?"

Umirap ako bago bumagsak sa kanya ang pangingin ko. "Ano?"

"Ang dami kaseng nagkakagusto sa'yo. Kahit isa ba wala kang gusto sa kanila?"

Hinawakan n'ya ang bulaklak na dala ko kaya agad ko iyong inilayo sa kanya. Dahil
lang ba maraming may gusto sa'kin, dapat isa na rin sa kanila ang magustuhan ko?

"Duwag silang lahat." Dahil hindi nila ako magawang harapin ng harap-harapan.

"Ayaw mo ng duwag?"

"Sino ba naman ang may gusto sa duwag, di ba?"

Bakit ba palagi na lamang bumabalik sa ganito ang usapan? Palaging tungkol sa'kin.

"Ang gusto mo iyong matapang?" nakangiting tanong n'ya.

"Depende 'yon. Baba!" Bahagya ko s'yang tinulak dahil nasa tapat na kami ng bahay
nila. Napakamot pa s'ya sa ulo n'ya ng mapansing nandito na nga kami.

"O Manong, dalawa po." sabay abot n'ya ng pera sa driver.

"Wag na! Kaya kong magbayad ng pamasahe ko."

"Alam ko, pero minsan lang naman ito." kumindat s'ya sa'kin at pinisil ang ilong
ko. Agad ko namang hinampas ang kamay n'ya dahil halos mapaluha na ako sa sakit.

"Bye!" sabay takbo n'ya sa bahay nila.

Diretso ulit ang tricycle. Sanay na ako. Madalas kay Andrea ako sumasabay, pero
malayo pa rin ang bahay namin. Hinahatid lang n'ya ako. Pero s'yempre, nakakahiya
rin kapag madalas na.

Nadaanan ko ang bahay nila Andrea. Dadaan muna sana ako pero naisip kong marami pa
akong kaylangang gawin at saka baka wala rin s'ya ngayon sa bahay nila.

Ilang minuto pa ay nasa tapat na ako ng bahay namin.

"Salamat po." sabi ko sa driver bago bumaba. Hinintay ko iyong makaalis bago
lumapit sa bahay namin.

Hindi pa ako nakakalapit ay napansin ko na ang itim na sasakyan. Tinagilid ko ang

ulo ko para pagmasdan iyon, parang pamilyar. Isang BMW.

Tinted iyon kaya hindi ko makita kung may tao sa loob. Diretso akong naglakad
palapit sa gate namin. Kinuha ko ang susi sa bag ko para mabuksan iyon. Wala pa
kase sa loob si Mama, paniguradong nasa trabaho pa.

"Excuse me, Kate?" mababang tono ng boses ang narinig ko mula sa likuran ko.

Isang napakagandang babae. Tingin ko ay ka-edad n'ya ang mama ko pero nakaganda ng
babaeng ito. Halata sa kanya ang pagiging sopistikada. Ang mahaba n'yang buhok ay
nakasalikop. Mas tumingkad ang kaputian n'ya sa suot na cream colored dress with
thin black belt. May suot s'yang sunglasses na tinanggal n'ya para pagmasdan akong
mabuti. Sa likuran n'ya ay isang lalaking nakablacksuit, may dalang payong kahit
hindi na naman masyadong mainit.

"You are Kate, right?"

Tumango ako, kahit hindi ko alam kung paano n'ya ako nakilala.

Chapter 2

Second time

"Yes po?"

"Can you go with me?"

"Po?" Naguguluhan ako. Bakit ako sasama sa kanya? Hindi ko s'ya kilala.

Lumapit s'ya sa'kin at marahang hinawakan ang braso ko. "Please. Please come with
me."

Nagsalubong ang kilay ko. "S-Sandali lang po. Bakit po? Bakit po ako sasama sa
inyo? Hindi ko po kayo kilala."

Natigilan s'ya sa sinabi ko. Hindi ba halatang hindi ko s'ya kilala?

"I'm sorry." Binitawan n'ya ako. "I'm Cara Neumann. Race's mom." sabay lahad n'ya
ng kamay n'ya.

Nagtataka ko iyong tiningnan. Sino si Race?

Hilaw akong ngumiti. Sigurado bang ako talaga ang Kate na tinutukoy nito? Baka
naman nagkakamali s'ya.

"Please Kate. Race needs you. Sumama ka sa'kin." pagmamakaawa n'ya. Kita ko sa mga
mata n'ya ang matinding pag aalala, siguro dahil sa tinutukoy n'yang Race o ano pa
man. I know nothing!

"Pero wala po akong kilalang Race."

Umawang ang bibig n'ya. "Huh? You don't know my son? Pero tama itong address."
sumulyap s'ya sa bahay namin. "At ikaw si Kate Ancerine, right?"
Buong pangalan ko na iyon at alam pa n'ya ang address ng bahay namin. Pero sino si
Race?

"And pinakita n'ya sa'kin ang picture mo, kaya alam kong ikaw ang Kate na tinutukoy
n'ya."

"Pero wala po talaga akong kilalang Race." Ngayon ko nga lang narinig ang pangalang
iyon.

Umiling s'ya. Pansin ko ang pagkislap sa gilid ng mga mata n'ya dahil sa
nagbabadyang luha. Nalilito ko iyong tiningnan, hindi malaman kung para saan iyon.

"Please, sumama ka sa'kin. My son wants to see you."

Mariin n'yang hinawakan ang kamay ko at hinaplos ito. Sumulyap ako sa kasama n'yang
bodyguard na tahimik lamang.

Parang nangyari na ito dati at sa tingin ko, wala rin naman silang gagawing masama
sa'kin?

Nilingon ko ang bahay namin bago ulit itinuon ang pansin sa kanya. "Sige po."
Tumango ako.

Nakangiti s'yang ngumiti at bigla akong niyakap. "Thank you so much. Let's go?"

Nagulat ako sa ginawa n'ya. Wala pa rin akong ideya kung ano ang nangyayari.

Hinila na n'ya ako palapit sa BMW, pamilyar talaga ito sa'kin. Pinagbuksan kami ng
guard na kasama ng mommy daw ni Race ng pinto ng kotse sa backseat. Pinagkibit ko
na lang ng balikat ang pag iisip tungkol sa sasakyang ito. Sa dami ba naman ng mga
sasakyang nakikita ko araw-araw, malamang ganun nga lang iyon.

"Salamat talaga, iha." nakangiting sinabi n'ya at hinawakan ulit ang kamay ko.

Pinagmasdan ko ang loob ng sasakyan. Iba ang pakiramdam ko rito. Hindi naman dahil
sumama ako rito, dahil siguro sa kotseng ito?

Umikot ang bodyguard para sa front seat. Sinilip ko sa rearview mirror ang driver
na hindi ko napansin kanina.

Nagsalubong ang kilay ko. Pamilyar din s'ya sa'kin! Ano ba talagang nangyayari? Ito
ba iyong tinatawag nilang deja vu?

Ipinilig ko ang ulo ko. Wala lang ito. Pero teka, bakit nga ba ako sumama ng basta-
basta sa kanila? Ang dami ko nga palang gagawin!

Kinuha ko ang cellphone sa bag ko. "Tatawagan ko lang po ang Mama ko, sasabihin ko
pong gagabihin ako sa pag uwi." pagpapaalam ko.

"I can talk to her o sabihin mo na lang na sumama ka sa'kin." suhestiyon na simula
pa lang ay tinanggihan ko na.

Magagalit si Mama kapag nalaman n'yang hindi ko naman kilala pero sinamahan ko
agad.

Dinial ko ang number ni Mama. Ilang sandali lang ay sinagot din n'ya.

[O, napatawag ka? May problema ba? Nakauwi ka na ba?] Sunod-sunod na tanong niya.
"Ah, Ma, may gagawin pa po kase ako, gagabihin po ako ng uwi."

[Ganun ba? Sinong kasama mo, si Andrea ba?]

"A, o-opo."

[O, sige. Basta mag iingat ka.]

"Opo."

Hinintay kong patayin ni mama ang tawag ko. Bumagsak ang balikat ko dahil sa
ginawang pagsisinungaling. Ipapaliwanag ko na lang sa kanya kapag nagkausap na kami
ng maayos.

"Okay lang ba sa mama mo?" nakangiting tanong ng magandang babaeng ito. Naiilang
tuloy ako sa kanya.

"Opo, sandali lang naman po siguro tayo r'on, di po ba?"

Hindi kaagad s'ya nakasagot pero tumango rin at ngumiti. Magtatanong pa lang ako
kung saan kami pupunta ng huminto kami sa tapat ng hospital.

"Bakit po tayo nandito? Nandito po ba si Race?" tanong ko kahit posibleng oo ang

sagot. Pinuntahan nga n'ya ako para kay Race di ba?

"My son is here."

Bumaba s'ya mula sa pintong binuksan ng guard, sumunod ako. Bakit nandito si Race?
Doctor ba s'ya rito? Pero iyong Race, kaedad ko rin kaya s'ya?

Pagpasok pa lang namin ng hospital, bukod sa guard na kasama namin ay may dalawa
pang lalaking nakablacksuit ang sumunod sa amin. Pagkalabas naman ng elevator ay
may dalawa na naman.

Malapit na akong magpanic dahil sa nangyayari. Iniisip ko kung bakit nga ba ang
bilis kong sumama sa kanila. Huminga ako ng malalim at aatras na sana ng huminto
ang Mommy ni Race sa tapat ng isang exclusive room.

Hinawakan n'ya ang balikat ko. "Sandali lang."

Tumango ako at hinayaan s'yang maunang pumasok sa loob. Hindi n'ya gaanong sinara
ang pintuan.

"Miss, saan po kayo pupunta?" pigil sa'kin ng guard na kasama namin kanina.

Kaylangan kong umalis dito. Hindi ko talaga alam kung bakit ko ito ginagawa.

"Ano kase, CR lang." pagdadahilan ko. Nakakatakot kase na sa'kin silang lahat
nakatingin. Wala akong nakikitang ibang tao rito. Alam kong bigating tao ang
sinamahan ko kaya mas lalo akong hindi naging komportable.

"Leave me alone!"

Napatalon ako dahil sa pagsigaw na iyon mula sa loob ng kwarto. Nagsiayos sa

pagkakatayo ang mga lalaking ito kahit na maayos naman ang tindig nila kanina pa.

Sa sigaw na iyon mas lalo kong napagtantong hindi talaga dapat ako sumama rito.

"Miss." pigil ulit sa'kin ng isang guard ng akma akong aalis. "Hahanapin po kayo ni
Madame Cara."

"CR lang talaga ko." halos manginig na ako dahil sa atensyon nilang lima.
Pakiramdam ko isang pagkakamali ko lang, sasaktan nila ako. Napakaseryoso ng mga
mukha nila.

Lumabas ang isang nurse mula sa loob, nanginginig din sa takot.

"Ikaw po ba ang tinutukoy ni Madame?" tanong n'ya sa'kin. "Pumasok ka na sa loob."

umalis rin s'ya agad pagkasabi noon.

Papasok ako sa loob?

"I said leave me alone! Iwan n'yo na ko!" sigaw ulit galing sa loob.

"Race, I just want to--"

"Just leave me! That's what I what you to do now!"

Sobrang bilis ng pintig ng puso ko. Bakit ganun s'ya makasigaw sa mommy n'ya? At
sigurado ba silang kaylangan ako ng lalaking iyon? Bakit ganun s'ya? Sinisigawan
n'ya ang mommy n'ya, ako pa kaya.

"Sige na po, Miss. Pumasok na po kayo sa loob." sabi noong lalaking kasama namin
kanina.

May narinig akong kung anong nabasag sa loob. Agad akong pumasok doon dahil sa pag
aalala kung ano na ang nangyayari. Lima ang guards nila pero wala silang magawa sa
nangyayari sa loob.

Nakaupo ang isang lalaking nakasuot ng hospital gown sa kama. Hindi n'ya namalayan
ang pagpasok ko dahil sa marahas n'yang paghiga habang salo ang noo n'ya. Humiga
s'ya na nakakunot ang noo.

Nagkatinginan kami ni Madame Cara. Should I really have to call her Madame? I don't
know.

"Race." tawag n'ya sa anak. Narinig ko pa ang marahas na pagbuntong hininga ni

Race, mariing nakapikit pa rin ang mga mata.

"Just leave!" sigaw n'ya na nagpadagdag sa kaba ko.

"She's here."

Ginapangan ako ng kaba dahil sa sinabi n'ya. Lalo na nang nagdalawang tingin sa
akin iyong Race. May sasabihin yata s'ya pero naiwan lang na nakaawang ang bibig
n'ya ng makita ako.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Nanlalamig ako at ang hirap lumunok.

Nanginig ang labi n'ya. "Kate." dahil sa paos nyang boses ay nangilabot ako.

He knows me.

Inilahad n'ya ang kamay n'ya, iminumuwestra sa aking lumapit roon. Nagsalubong ang
kilay ko, binalingan ko si Madame na nag aalangan sa akin. Tipid s'yang ngumiti at
tumango sa'kin.

"Kate..." muling tawag ni Race.

Kahit nag aalangan ako ay lumapit ako sa kanya at inabot ang kamay na nakalahad.
Medyo magaspang iyon pero napakalambot pa rin.

"You are really here." hindi makapaniwalang sinabi n'ya.

Tiningnan ko ang mga kamay naming magkahawak. Pansin ko na tinanggal n'ya ang
dextrose na nakakabit sa kanya. Binalingan ko rin ang vase na nabasag sa tabi ng
kama n'ya at ang dextrose at hose na nasa sahig.

Hinigpitan ni Race ang paghawak sa kamay ko dahilan para mapabalik ang atensyon ko
sa kanya.

Gulo ang buhok n'ya, malalim ang maiitim na mga mata. Perfect thick eyebrows. Tama
lang ang tangos ng ilong. Mapupula ang labi at medyo putla ang kulay. Naniningkit
iyon habang nakatingin sa akin... and his sexy adam's apple.

Nagsalubong ang kilay ko, he looks familiar. Tinagilid ko ang ulo ko para
alalahanin ang mukha n'ya. Mataman din n'ya akong tinitigan. Para bang kinakabisado
ang bawat parte ng mukha ko.

"I went to their house para pakiusapan s'yang pumunta rito. Uuwi rin s'ya mamaya."

"No." maagap na sagot ni Race sa sinabi ng mommy n'ya.

Nagsalubong ang kilay ko. Anong ibig n'yang sabihin, na hindi n'ya ako papayagang
umuwi?

"But Race..."

Tumikhim sya. "Please stay." at hinaplos n'ya ang kamay ko.

"Bakit?" lumabas sa bibig ko. "Hindi kita kilala." nakangiting sinabi ko, natatakot
na baka magwala s'ya kung hindi n'ya magugustuhan ang anumang sasabihin ko.

Nagtiim bagang s'ya at pilit na ngumiti. "Stay."

Kumawala ako sa pagkakahawak sa kanya pero hindi n'ya iyon binitawan. Nag aalala
akong lumingon kay Madame Cara. I don't know if I'm worried or scared. What's wrong
with him?

"E-Excuse po Ma'am, pero kaylangan ko na pong umalis."

Hindi pa ako tapos magsalita ay pinigilan na ako ni Race. "No, please." Hindi
mawala ang mga mata nya sakin. Kanina lang ay takot ako sa kanya pero ngayon ay
hindi ko na mabasa kung anong nasa isip nya.

Hinawakan ko ng isa pang kamay ko ang kamay n'ya para bitawan n'ya ako. Mabilis
s'yang umiling, nagmamakaawa ang mga mata.

Anong gagawin ko? Ni hindi ko nga sila kilala pero ginagawa ko ito. Dapat hindi na
ako sumama.
Lumapit sa'kin si Madame Cara. "Kate, please stay. Kahit sandali lang."

"Pero po kase..." naramdaman ko ulit ang pagpisil ni Race sa kamay ko.

"Please, promise. Sandali lang." tumanggo si Madame Cara para ipakitang seryoso
sya.

Mariing akong napapikit. Naiinis ako dahil nandito ako sa sitwasyong ito. Pero mas
naiinis ako sa sarili ko dahil hinayaan kong mangyari ito.

"I'll just talk to his doctor." pagpapaalam ni Madame Cara.

Pinanood ko s'yang lumabas. Nakaramdam ako ng kaba ng kaming dalawa na lang ang
nandito.

"Wag ka munang umalis, please."

Napatitig ako sa mga mata n'ya at sa noo n'yang may bandage. Pilit akong ngumiti at
tumango. Alam kong ramdam nyang ayaw kong mag stay dito pero ipinipilit nya. "Basta
'wag ka lang magwawala ulit." sabi ko ng hindi nakatingin sa kanya. Nag iingat pa
rin ako sa pagsasalita ko. Kung magwawala s'ya rito ay hindi na ako magdadalawang
isip na tumakbo paalis.

Pumasok ang dalawang nurse. Inayos nila ang mga nabasag. Ikinabit din nila ang
dextrose kay Race.

"Race." tawag ko ng hawiin n'ya ang kamay ng nurse para sana ikabit ang hose ng
dextrose.

Bumagsak ang mga tingin n'ya sa akin. Agad akong nag iwas ng tingin dahil sa paraan
n'ya ng pagtitig. Kahit hindi naman ako sobrang lapit sa kanya, pakiramdam ko
nakikita ko ang sarili ko sa mga mata nya.

Hinayaan n'ya ang mga nurse na ikabit ang dextrose. Umalis din sila agad pagkatapos
maglinis ng mga nabasag.

"You don't know my Mom, pero sumama ka pa rin sa kanya."

Nakaupo ako sa upuan sa tabi ng kama n'ya. Hawak pa rin n'ya ang kamay ko kahit sa
totoo lang ay naiilang na ako. S'ya ang tanging tao na pinakamatagal na humawak ng
kamay ko. Ayaw n'yang bumitaw na para bang once na gawin n'ya iyon ay tatakbo ako
palayo.

Nagkibit balikat ako sa sinabi n'ya. Ayaw ba n'ya na sumama ako sa mommy n'ya?

"This was the second time. Sana ay hindi na maulit... Don't just go with someone
you barely knew." seryosong sinabi n'ya na ipinagtaka ko.

Second time?

"How did even Mom knows you?" bulong n'ya sa sarili.

"Pinakita mo raw ang picture ko sa kanya dati?" patanong kong sinabi pero sigurado
akong iyon ang sinabi ng mommy n'ya sa'kin kanina.

Nagulat s'ya sa sinabi ko. Well, mas gulat ako. Paano ako nagkaroon ng picture sa
kanya? Is he one of my admirer? Or stalker?
Ipinilig ko ang ulo ko. Ang assuming ko. Imposibleng maging admirer lalong stalker
ko ang isang ito. Sa itsura n'yang iyan, it's obvious na hindi tulad ko ang gusto
nya.

"Have you eaten already?" tanong n'ya na ako dapat ang nagtanong dahil s'ya ang
pasyente rito.

Tumango ako. "Ikaw?"

Hindi s'ya sumagot at nag iwas ng tingin. So, hindi pa s'ya kumakain.

Nanlaki ang mga mata n'ya at mas hinigpitan ang paghawak sa'kin ng tumayo ako at
akmang aalis, para sana maghanap ng pagkain n'ya.

"You need to eat. Wala ka bang pagkain dito?"

Kumalma s'ya dahil sa sinabi ko. I wonder kung paano ako aalis dito kung palagi
s'yang ganyan. Siguro kapag nakatulog na lang s'ya.

"Sandali lang." sabi ko habang inaalis ang kamay n'ya.

Tumitig s'ya sa akin, binabasa kung ano ang nasa isip ko bago ako binitawan. Pwede
na akong umalis. Pero hindi ko gagawin. Paniguradong magwawala s'ya. Wala pa ang
mommy n'ya at posibleng pilitin n'yang tumayo. At hindi ko alam kung bakit n'ya ito
ginagawa.

May nakita akong instant noodles malapit sa sink. Kinuha ko iyon, may mainit na
tubig dito kaya hindi ko na kaylangang lumabas. Kumuha ako ng malamig tubig galing
sa water dispenser. Inilagay ko iyon sa lamesa malapit sa kanya. Pinaghiwa ko na
rin s'ya ng mansanas. At habang ginagawa ko lahat iyon ay seryoso s'yang nanonood
sa'kin.

"Ready?" nakangiting tanong ko sa kanya. Tumango s'ya, tinulungan ko s'yang makaupo

ng maayos.

Tinapat ko sa kanya ang instant noodles na niluto ko. Medyo nailang pa ako kung
dapat ko ba s'yang subuan o s'ya na lang.

"Feed me, please." pakiusap n'ya.

Nagdalawang isip pa ako. Pero para maiwasan na ang mga titig n'ya ay pumayag ako.
Tinapat ko sa kanya ang kutsarang may sabaw. Umuusok pa iyon dahil sa init.
Nagsalubong ang kilay ko ng titigan n'ya lang iyon, ayaw n'yang hipan.

What?

Bumaling s'ya sa'kin, ipinilig ko ang ulo ko at ako na ang humipan doon.

Seryoso s'yang nakatingin sa'kin, sa labi ko. Kahit hindi ako sigurado kung mainit
pa ang sabaw ay ibinigay ko na sa kanya.

"I like it."

Ngumiti ako. "Instant lang 'yan."

Hinipan ko ulit ang isa pa at ibinigay sa kanya. Pinapanood ko s'yang kumain.

Napaano kaya s'ya? Bakit s'ya nandito sa hospital. At saan n'ya nakuha ang sugat
n'ya na mukhang sariwa pa.
Gumalaw ang kamay n'ya habang hinihipan ko ang mainit na sabaw sa kutsara.
Nabitawan ko iyon ng ilagay n'ya ang kanyang kamay sa lower back ko. Mabuti na lang
at sa mangkok bumagsak ang kutsara.

Nilingon ko ang braso n'ya, bago s'ya. Parang wala s'yang ginawa. Nakatingin lang
s'ya sa pagkaing hawak ko, naghihintay na pakainin ko pa s'ya.

Mariin akong napapikit bago ulit s'ya pinakain. Hindi ko na talaga alam kung ano
ang nangyayari. Kung bakit ko ito ginagawa sa kanya at kung bakit ko s'ya
hinahayaang gawin ito.

Chapter 3

Forgotten

Tapos ko ng pinakain si Race ng bumalik ang mommy n'ya. Nakatulog na rin s'ya kaya
naman kanina ko pa talaga hinihintay ang pagbalik ni Madame Cara, para makauwi na
ako.

"How is he?"

Tumayo ako. "Okay na po. Kumain na rin po s'ya." sagot ko.

Bumaba ang tingin n'ya sa kamay ni Race na nakahawak pa rin sa'kin.

"Kaylangan ko na pong umalis."

"Ganun ba. Okay, I'll tell to our driver."

"Naku hindi na po. Magtataxi na lang po ako." maagap na sagot ko.

Pilit s'yang ngumiti dahil sa pagtanggi ko. Binalingan ko ulit si Race. Mahimbing
ang tulog n'ya kaya agad kong inalis ang kamay ko. Pero laking gulat ko ng habulin
n'ya ito. Bumilis pa ang tibok ng puso ko ng diretso n'ya akong tiningnan.

"Balik ka bukas?"

Natigilan ako, hindi malaman kung anong isasagot. He's not my responsibility and
it's not my obligation anyway.

"Please?" pinisil n'ya ang kamay ko. Bumaling ako kay Madame Cara.

"Race, she can't always be here."

"Please," hindi pa rin naaalis ang tingin n'ya sa'kin.

Huminga ako ng malalim. "Marami kase akong ginagawa sa school." At iyon ang totoo,
hindi ko pa nagagawa ang para sa group presentation namin.

"Please, divide your time. You can come here during your free time... But I want
you to be free tomorrow." seryosong sinabi n'ya. Kung hindi lang s'ya ganyan ay
baka nainis na ako. Bakit parang may responsibilidad ako sa kanya?

"Sorry..." mahinang sinabi ko, hindi malaman kung anong salita ang dapat kong
gamitin para maintindihan nya ako.

Pinisil n'ya ang palad ko at kinagat ang labi n'ya. Nag iwas s'ya ng tingin na para
bang pagod s'ya. "Then you're not leaving tonight."

Nalaglag ang panga ko. Seriously?

Sinubukan kong alisin ang kamay n'ya pero mas humigpit ang paghawak n'ya doon. Ayaw
ko namang maging marahas dahil sa kalagayan n'ya.

"Race!" saway ng Mommy n'ya.

Umiling s'ya. "You're not leaving unless you promise me you'll be back tomorrow, if
you're free." hindi pa rin s'ya makatingin. Salubong ang kilay n'ya at desidido
s'ya sa sinabi.

Huminga ako ng malalim. I don't know him, okay. I don't know them. Sinilip ko ang
wrist watch ko. 8:20 pm. Kaylangan ko ng makauwi!

"Fine." Fine dahil wala akong magagawa.

Bumaling s'ya sa'kin at pinisil ang likod ng palad ko. "Promise?"

Kinagat ko ang labi ko, napansin ko rin ang pagkagat n'ya ng labi kaya binitawan ko
ang akin. "I'm not sure." Dahil hindi talaga ako sigurado.

"Please."

Halos umikot na ang mata ko, mabuti na lang napigilan ko. Kung hindi lang ganyan
ang kalagayan n'ya.

"Race, let's not pressure her. It's a big favor--"

"Big?" Race interrupted her Mom pero sa'kin nakatingin.

"Nag aaral ako. Marami rin kaseng--"

"Fine..." tumango s'ya at tumalikod sa'min pero hindi pa rin binibitawan ang kamay
ko at mas lalong humigpit ang paghawak doon.

Sinubukan kong bumitaw pero ayaw n'ya. Binalingan ko si Madame Cara na wala ring
magawa. Mukhang nag iingat sa mga gagawin at sasabihin dahil nag aalala sa anak.

"Race..." tawag ko.

Mariin s'yang pumikit at huminga ng malalim. "Just promise."

Ilang sandali kong tinitigan ang mukha n'yang nakabusangot, which I find cute.
Nagsalubong pa ang kilay ko dahil pamilyar talaga s'ya sa'kin.

Kinagat ko ang labi ko. "Promise." nakayukong sinabi ko.

Bumaling s'ya sa'kin kaya nag iwas ako ng tingin. "Babalik ako rito bukas, kung may
free time ako."
Umiling s'ya. "I want you to make sure that you have free time tomorrow. I'll
expect you to be here tomorrow."

Mataman kong tinitigan ang pagod n'yang mga mata. Kaylangan na rin n'yang
magpahinga muna.

Tumango ako. "Promise."

Tinitigan n'ya ako. Pilit s'yang ngumiti, para bang hindi sigurado kung tutuparin
ko ang pangako ko. I'm not good at promises but I'll try this one. Sisiguraduhin ko
'yan sa mga mata n'yang mukhang nag aalalangan sa'kin.

"Pahatid ka na sa driver namin."

Umiling ako dahil kanina pa lang na sinabi iyon ng mommy n'ya ay tumanggi na ko.

"It's late. Let our driver drive you home."

Tumango na lang ako para matigil na ito. Kaylangan ko na talagang makauwi.

Sumulyap s'ya sa kamay namin kaya ganun din ang ginawa ko. Pinisil n'ya iyon bago
binitawan. Hinawakan n'ya ang baywang ko, inalalayan ang likod ko. Bahagya n'yang
inangat ang ulo n'ya, parang may sasabihin sa'kin kaya ako na ang yumuko para hindi
na s'ya mahirapan.

Pero laking gulat ko ng halikan n'ya ako sa pisngi. Bahagyang naghiwalay ang mga
labi ko sa gulat. Tumayo ako ng maayos bago s'ya tinitigan, pagod pa rin ang mga
mata.

Para namang nagliwanag ang utak ko nang maalala ko s'ya. Iyong lalaking humalik sa
pisngi ko sa carpark ng mall. Two months ago.

***

Habang nasa backseat ako ng sasakyan nila pauwi ay tulala ako. Nilibot ng mga mata
ko ang buong kotse. Hindi ako sigurado kung ito nga ba ang kotseng iyon kaya
tinanong ko ang driver.

"Uhm, natatandaan n'yo po ba ko?" Hindi ko alam kung paano magsisimulang magtanong.
Baka naman kase hindi na n'ya ako natatandaan.

"Opo Ma'am. Bakit natatandaan n'yo pa po ba ko? Iyong kumausap po sa inyo dati sa
mall para makausap ng boss ko?" natatawang sinabi n'ya.

Medyo nailang pa ako sa pagtawag n'ya sa'kin ng ma'am at sa pag 'po' n'ya.

"Si Race po iyon di po ba?"

"Opo." tumango s'ya at sinilip ako sa rearview mirror ng nagtraffic.

Uminit ang pisngi ko. Dalawang beses na n'ya akong nahalikan at sa magkabilang
pisngi pa!
"Ano po bang nangyari sa kanya?"

Sumilip ulit s'ya sa'kin. "Di pa po nasabi sa inyo? Naaksidente po kanina e."

Nagsalubong ang kilay ko. Aksidente? Kawawa naman pala s'ya.

"Bakit po? At anong aksidente?" Nagtataka lang talaga ako. Wala naman kase silang
sinabi sa'kin kanina. Siguro dahil hindi ako nagtanong tulad ng ginagawa ko ngayon.

Ngumisi s'ya sa'kin. "Tanungin n'yo po si Sir Race."

Nagkibit balikat na lamang ako. Hindi ko alam kung matatanong ko s'ya. Ni hindi ko
nga alam kung sigurado bang makakabalik ako bukas. Oo... nagpromise ako pero hindi
ko pa rin naman alam kung anong mangyayari bukas.

"Salamat po." sabi ko ng makarating kami sa tapat ng bahay namin.

"Sige po. Sunduin po kita bukas."

"Huh? Bakit po?" inayos ko ang sarili ko para sana makababa na.

"Babalik po kayo sa hospital di ba? Sinabi po ni Madame Cara na sunduin kayo, utos
daw po ni Sir Race." nanliit ang mga mata n'ya sa'kin. "Wag n'yo pong sabihing
hindi kayo babalik?"

Napaawang ang bibig ko. Ganito ba sila kasigurado na bumalik ako bukas. Paano naman
ako. Paano kung may importante akong gagawin bukas.

Umiling s'ya. "Naku Ma'am. Wag ganun, magagalit po si Sir Race."

Umirap ako sa kawalan dahil sa sinabi n'ya. Magagalit s'ya? Paano ako? Kung hindi
ako makakapunta bukas magagalit s'ya. Bakit ako hindi nagagalit sa mga nangyayari.

Binuksan ko ang pintuan at agad ng bumaba. May sasabihin sana si Manong driver pero
sinarado ko na ang pinto.

"Ma'am, kilala ko po si Sir Race. Magagalit po iyon kung hindi kayo pupunta." habol
n'ya ng bumaba sa sasakyan.

What!?

Masama na ang tingin ko ng lingunin ko s'ya. Wala akong ibang sinabi at pumasok na
sa loob. This is ridiculous! Kung paano ako napasok dito ay talagang nakakatawa.
Bakit ako? Coincidence ba lahat ito.

Tulog na si Mama. Dumiretso ako sa kusina para uminom ng tubig. Busog pa ako dahil
kumain ako kanina, nagpadala ng fast food si Race. Habang kumakain ako ay nakatitig
s'ya sa akin. Good thing hindi naman ako nailang kaya sinulit ko ang pagkain.
"Ano ba naman 'yan Kate. Ngayon nga natin icocompile lahat." pagalit na sinabi ni
Roger habang hawak ang ibang papers na pinasa ng groupmates namin.

"Pasensya na talaga." Wala akong ibang madahilan, hindi ko naman pwedeng sabihin sa
kanila ang nangyari.

"Pero kaylangan na 'yang matapos ngayon." si Abby.

Nasa cafeteria kami ngayon. Si Ren at Klein lang ang wala pero nakapagpasa na sila
ng task nila.

"Gawin mo na rin ngayon. Bukas na ang submission." sabi ng katabi kong si Elizear.

Tumango ako kahit hindi ko alam kung matatapos ko ba iyon ngayon. Sinubukan ko
namang gawin kagabi pero walang pumapasok sa utak ko. Palagi ko pang nararamdaman
ang malambot na labi ni Race sa magkabilang pisngi ko. Kahit pa ilang buwan na ang
unang halik n'ya. Shit! Unang halik?

"Tulungan kita, mamayang dismissal." si Elizear.

Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Roger at pagsinghap ni Abby.

Binuksan ko ang locker ko para kunin ang ibang gamit sa next subject. Dahan-dahan
ko iyong binuksan dahil alam kong may bubulaga na naman sa'kin. Tumambad na naman
ang mga letters at ilang tatlong piraso ng rosas na hindi ko alam kung paano
nalagay sa loob. Ginagawa na nila itong mailbox.

"O, letters from Ren?"

"Yup. He miss me agad." dinig ko ang boses ni Klein. Magkalapit lang kase ang
locker namin.

"Aw sweet." sabi ng kasama n'ya na pamilyar lang sa'kin pero hindi ko kilala.

"Of course." naglakad sila at nadaanan ako habang inaayos ang mga letters, iuuwi ko
ulit ito sa'min.

"Ang dami mo namang letter sender, Kate."

Tipid akong ngumiti dahil naiilang ako kay Klein. At hindi ko alam na kilala pala
ako nung kasama n'ya.

"Si Kate pa ba? Crush iyan ng lahat. Pero kahit marami s'yang suitors, wala rin.
May iba na yata s'yang gusto." nakangising sinabi ni Klein at may halong pagkainis.

"O? Sino?" gulat na tanong ng kasama n'ya habang pabalik balik ang tingin sa'min.

Umirap si Klein bago tumalikod. "I don't know. But I guess, mas gusto n'ya iyong
mga nakatali na." sinabi n'ya iyon habang naglalakad palayo, at sumusunod sa kanya
ang kaybigan n'ya.

Nagtaas ako ng isang kilay. I have a clue. May idea ako kung anong ibig n'yang
sabihin. At kung tama man ay nagkakamali s'ya. Saka ko na lang s'ya kokomprontahin
kapag diretso na n'yang sinabi sa'kin.
"Tapos na ba ang klase mo?"

Pinakita ko kay Elizear ang dala kong libro. "Last subject pa. Ikaw?" tanong ko
habang naglalakad kami papunta sa hallway classroom ko.

Hindi kaagad s'ya nakasagot kaya tiningnan ko s'ya.

"Akala ko kase tapos na lahat ng klase mo. Magkacut sana ako para matulungan ka sa
work project."

Tumigil ako sa paglakad. "Ar!" tawag ko sa pangalan n'ya.

Ngumiti s'ya, dahil siguro sa tinawag ko sa kanya. Hindi ko kase masabi noon ng
maayos ang pangalan n'ya kaya Ar o Ar-ar ang tawag ko sa kanya.

"Bakit naman? Wag ganun." frustrated na sinabi ko.

"Bakit naman? Gusto nga kitang matulungan... Dahil ba sa nangyari kahapon kaya
hindi mo iyon nagawa. Are you traumatized?"

Agad akong umiling. Kinalimutan ko na rin naman ang nangyaring iyon. "Hindi
naman... Pero hindi mo na kaylangang magcut ng klase para lang tulungan ako. Part
ko iyon sa project natin kaya ako ng bahala roon." nagsimula na akong maglakad.

"Gusto ko lang makatulong, at makasigurado na magagawa mo iyon ngayon. Para ito sa

grade natin." seryosong sinabi n'ya pero may iba akong naramdaman doon. I know it's
not just our grade.

Huminto ako sa tapat ng classroom ng last subject ko. "Gagawin ko. Pumasok ka na sa
klase mo. Magpapatulong ako kay Andrea. Idadaan ko na lang iyon mamaya sa bahay
nila Roger. O kaya isesend ko na lang through email." sabi ko bago s'ya tinalikuran
para sa classroom namin.

Naabutan kong nakatingin sa'kin si Abby pero agad ding umiwas. Lumapit ako sa upuan
sa tabi ni Andrea. Magkaklase kami sa klaseng ito dahil parehas kaming Business Ad.

"Sabay ka ba sa'kin mamaya?"

"Pwede ba?"

"Uhm, may pupuntahan kase ako after school. Pero kung gusto mo ihahatid muna--"

"Wag na! May gagawin pa rin kase ako." Magpapatulong nga sana ako pero ayoko namang
makaabala.

Tumango s'ya. "Balita ko muntik ka na raw masagasaanan ng kotse kahapon?"

"Oo. Pero hindi naman ako nasaktan."

"Mag ingat ka na lang next time."

Paminsan-minsan akong napapatingin kay Abby na nasa kabilang row. Ganun din s'ya.
Hindi ko lang maintindihan kung bakit parang naiilang s'ya sa'kin.

5:30 na natapos ang klase namin. Sinalubong kaagad ako ni Roger para sana kunin
sa'kin ang pinapagawa n'ya.

"Hindi ko pa kase nasisimulan."

"Tara. Tulungan na kita."

Akala ko magagalit s'ya. Nagkibit balikat ako at sumunod sa kanya.

"Sa library tayo."

Tumango ako. Papunta kaming library ng masalubong namin si Elizear at Patricia.

"Nasa'n si Abby, Kate?"

"Nasa classroom pa. Nagmamadali lang ako para sa presentation natin."

"Di ba sabi ko tutulungan kita?"

"Abby, nandyan ka na pala. Ano tara na?" tanong ni Patricia sa nasa likuran namin.

Nilingon namin si Abby na diretsong lumapit kay Elizear.

"Hindi na, Elizear. Tutulungan na ako ni Roger." sagot ko habang nakatingin kay
Abby na nanonood sa'min.

"Si Andrea?" nagtatakang tanong n'ya.

"May pupuntahan pa raw s'ya."

Tumango si Elizear. "Kanino ka sasabay sa pag uwi?"

Nagsalubong ang kilay ko. Hindi naman s'ya dati ganito.

"Sa'kin ulit s'ya sasabay Elizear.Mauna na kayo, naghihintay na sila sa'yo." sabay
turo n'ya kay Abby na nasa likuran ni Elizear.

"Sige na. Kaylangan na namin itong simulan. Tara na Roger."

"Mag iingat ka." mahinang sinabi ni Elizear.

"Mag ingat kayo." sabi ko sa kanila bago tuluyang umalis doon.

Sa library kami gumawa ng output. Sinimulan na rin n'ya ang pagcocompile para
matapos na. Dalawang oras kami roon. Sumabay na kami sa pag alis ng ilang mga
estudyante. Ilang oras lang ay isasara ang na library.

"Gusto mong kumain muna tayo?" tanong niya habang nag aayos kami ng mga gamit.
"Hindi na. Sa bahay na lang, may research pa akong gagawin."

"O? Bakit hindi mo na lang sinabay sa ginagawa natin kanina?"

Lumabas na kami ng library at nagsimulang maglakad palabas ng school.

"Ginabi na nga tayo e. Sa bahay ko na lang iyon gagawin. Tara na?"

"Sigurado kang hindi na muna tayo kakain? May malapit na Bar-B-Q restaurant dito."
alok n'ya.

"Hindi na talaga."

Naghintay kami ng tricycle. Mabuti na lang at may dumating agad. Pagod na ako pero
kaylangan ko pa talagang tapusin ang research paper ko para sa isa ko pang subject.

"Ma'am Kate."

Papasok na ako sa tricycle pero dahil sa tawag na iyon ay hindi ko nagawa. Parehas
kaming lumingon sa kanya ni Roger.

"Ma'am?" takang tanong ni Roger habang nagpapalit palit ang tingin sa'min. "Sino
s'ya Kate?"

"Ano pong ginagawa n'yo rito?" nagtatakang tanong ko sa driver ni Madame Cara at ni
Race.

"Hindi po talaga kayo pupunta?" frustrated na tanong niya.

Kahit pagod na ako at mabagal ng magfunction ang utak ko ay pinilit kong mag isip.
Nang nagawa ko ay agaran akong nagpanic.

Shucks! I've forgotten. Nakalimutan kong puntahan si Race at ang promise ko!

Chapter 4

Touch
"Kate, sino 'yan? At sa'n ka pupunta? Gabi na."

Naguguluhan akong tumingin sa driver na nasa harapan namin. "Pwede po bang bukas na
lang? Gabi na po at may kaylangan pa akong gawin."

"Pero Ma'am, hinihintay na po kayo ni Sir Race." sa tono pa lang ng boses n'ya,
alam kong may hindi magandang ginawa si Race.

I shouldn't care. But damn I made a promise. Alam ko, napilitan lang ako sa promise
na iyon. But I still did.

"Kate, sino ba 'yan? Tara na."

"Ma'am Kate..."

Huminga ako ng malalim. "Sige na Roger. Mauna ka na, may kaylangan lang akong
gawin."

"Huh?" naguguluhang tanong n'ya.

Naguguluhan din ako!

"Sige na. Uuwi rin ako pagkatapos."

"Kilala mo ba 'yan?"

Tumingin ako sa driver. Hindi ko alam ang pangalan n'ya but I know I'm safe. Ang
sabi ni Race ay wag akong basta-basta sasama sa mga hindi ko kilala. Pero kilala ko
na itong driver nila.

"Okay lang ako Roger. Sige na."

Kahit ayaw n'ya ay pinilit ko na s'yang sumakay sa naghihintay na tricycle. Ngumiti

ako sa kanya para siguraduhing maayos lang ako.

"Mabuti na lamang po pinasundo kayo sa akin ni Madame Cara. Nag aalala na po s'ya
kay Sir Race." panimula ng driver habang nagd-drive.

"Bakit po? Ano pong nangyari sa kanya?" tanong ko habang chine-check ang cellphone
ko.

Mama:

Kate, umalis ako ng bahay. Nagkasakit ang tito mo kaya kaylangan ko s'yang
puntahan.

Nakailang tawag si Mama sa'kin pero hindi ko nasagot. Nakasilent kase kanina habang
nasa library kami.

"Hindi ko po alam. Pero nag aalala po si Madame Cara kaya pinasundo ka na n'ya
sa'kin. Pero hintayin ko na lang daw po kayong matapos sa klase n'yo."

Tumango ako. Ano kayang nangyari kay Race. Nagwala na naman ba s'ya? Bigla tuloy
akong kinabahan. Nakakatakot kase s'ya paggalit. Ang layo n'ya sa kalmadong s'ya
noong una ko s'yang nakita sa Mall.

"Kate." bigla akong niyakap ni Madame Cara ng makita ako. Nasa tapat s'ya ng kwarto
ni Race, balisa kasama ang mga guards n'ya. "Ginabi ka."

"May tinapos lang po ako... At nawala rin po kase sa isip ko. Sorry."

Umiling s'ya. "Sige na. Pumasok ka na sa loob."

Ginapangan ako ng kaba. Bakit ako lang, di ba pwedeng samahan muna n'ya akong
pumasok.

"Kanina pa s'ya naghihintay. Sinabi kong ipapasundo kita pero tumanggi s'ya. Baka
raw busy ka sa school. But I'm so worried kaya I told Ber na hintayin kang matapos
sa school."

Tumango ako. Kung hindi n'ya iyon ginawa ay talagang hindi ako makakapunta.

Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan. Nakayuko s'yang nakaupo sa kama habang
pinaglalaruan ang mga dalari. Magulo ang buhok at mukhang may malalim na iniisip.
Nag angat s'ya ng tingin at umaliwas ang mukha ng makita ako. Agad akong naguilty
dahil naghintay pa s'ya sa akin.

"Sorry ngayon lang ako." sinarado ko ang pintuan sa likod ko habang nakatingin sa
kanya, tinitimbang ang reaksyon n'ya.

Tumango s'ya at tinapik ang kama sa tabi n'ya, para dun ako umupo.

Hindi s'ya nagsalita kaya hindi ko pa malaman kung galit s'ya o ano. Natigilan ako
ng makita ang dextrose na tinanggal na naman n'ya. Agad s'yang nag iwas ng tingin
ng mapansing nakatingin ako roon.

Here we go...

Nilagay ko ang bag sa sofa at agad kinuha ang mga unan at kumot na siguro'y hinagis
n'ya at pinagpagaan ko iyon bago ibinalik sa kama. Itinayo ko ang stand ng
dextrose. Inayos ko rin ang ilang mga gamit na nasa sahig.

"You don't have to clean my mess."

I know. But I feel like I should.

Tumigil ako sa sinabi n'ya. Huminga ako ng malalim. Nagwala na naman kase s'ya
kanina. Kung hindi n'ya iyon ginawa, malamang hindi ko na kaylangang magligpit.
Kung hindi ko s'ya pinaghintay. Pero alam ko rin namang hindi ko ito obligasyon.
Hinding hindi.
"I'll call a service to clean that."

Umiling ako at pinagpatuloy ang pagliligpit. "No... Hindi dahil may maglilinis ay
magkakalat ka na kung gusto mo."

Umawang ang labi n'ya. Umirap ako sa kawalan. Pagod na ako at imbis na nagpapahinga
ako sa bahay namin ay nagliligpit pa ako ng mga kalat dito.

"How's school?" tanong n'ya habang inaayos ko ang mga unan.

Hindi ko s'ya sinagot. Kung anuman ang kaylangan kong gawin dito ay tatapusin ko
na. Hindi ko na naman magagawa ang dapat kong gawin pag nag stay ako rito.

Patuloy lang ako sa pag aayos ng kama n'ya habang nakaupo s'ya roon. Gusto ko lang
maiwasan ang mga titig n'ya.

Tumigil ako ng hawakan n'ya ang kamay ko. Napansin ko ang tape na ginamit sa
pagkabit sa kanya ng dextrose na nasa likod pa rin ng palad n'ya.

"Bakit kaylangan mo pang tanggalin pati ang dextrose mo? Hindi ka ba nasasaktan sa
t'wing ginagawa mo 'yan?" inis na tanong ko.

Umawang ulit ang bibig n'ya. "You care?"

Nabigla ako doon. Siguro nga I care pero sino ba naman ang hindi mag aalala sa
ginagawa n'ya di ba? Umirap ako bago pumunta sa pintuan.

"Kate." tawag n'ya.

"Magpapatawag ako ng nurse. Ipapakabit natin ang dextrose mo." Mabuti na lang
napigilan ko ang pag irap sa kanya.

Sinabi ko sa isang guard na tumawag ng nurse. Si Madame Cara naman ay may kausap sa
cellphone kaya hindi ko na inabala.

"Bakit?" Lumapit ako sa kanya para alisin ang tape na iyon sa kamay n'ya. "Bakit ka
nagwawala? Naninira ka pa ng gamit." Hindi s'ya sumagot kaya tiningnan ko na s'ya.

Natauhan ako sa mga sinasabi ko. Nakaramdam na naman ako ng takot sa mga titig
n'ya. Bakit ko nga ba s'ya sinesermunan? Mommy nga n'ya walang magawa. Naiinis lang
talaga ako.

"Sorry. I thought you're not coming."

Umiwas ako ng tingin at binitawan s'ya. Kahit tinapik n'ya ang kama sa tabi n'ya
para roon ako maupo ay hindi ko na pinansin. Sa upuan sa tabi ng kama ako umupo.
Mas mabuti pa lang hindi ako tumitingin sa mga mata n'ya para hindi ako natatakot.

"Sinundo ako ng driver n'yo."

Nagtiim bagang s'ya. Napansin ko pa ang pagkuyom n'ya ng kamao.

"Bakit?" takang tanong ko sa reaksyon n'ya.

"How's your school?"

"H'wag kang magalit kay Kuya Ber o sa mommy mo kung pinasundo ako sa school. Hindi
naman ako naabala, hinintay n'yang lumabas ako sa school." Sinabi kase ni Madame
Cara na ayaw ni Race na ipasundo ako dahil baka busy. Well, busy talaga ako at
naabala ako ngayon. Ayaw ko lang na ituon pa n'ya ang galit n'ya sa driver nila.

Kumunot ang noo n'ya. "And you know his name?"

Kumunot din ang noo ko. "Your mom said." sagot ko.

Pumasok ang nurse, nag aalangan pang lumapit kay Race kaya nginitian ko sila para
sabihing okay lang. Umupo ako sa sofa habang pinapanood sila. Nakaupo lang din sa
kama si Race habang nakatingin sa'kin. Nagkunwari akong nakatingin sa ginagawa ng
mga nurse.

"S-Sir, h-hindi po mabuting lagi n'yong tinatanggal ang dextrose n'yo."

Nagtaas ako ng kilay. Hindi ko alam kung para saan ang panginginig n'ya, sa kaba at
takot kay Race, o dahil nastarstruck s'ya.

"Uhm, miss kaylangan po n'yang magtake ng medicine ngayon." sabi ng lalaking nurse
na nakatayo ngayon sa harapan ko. Abala pa rin ang babaeng kasamahan n'ya kay Race.

Tumango ako at bumaling sa mukhang galit na namang si Race, siguro ayaw n'ya lang
talagang ipakabit ang dextrose. Baka tanggalin n'ya ulit iyon bukas?

"Kumain ka na ba?" tanong ko sa kanya. He needs to eat first before taking his
medicine.

Sandaling nawala ang galit n'ya. "How 'bout you?"

Nalaglag ang panga ko. Ako nga ang nagtatanong di ba? Nag iwas ako ng tingin. Bigla
kong naramdaman ang pagkalam ng sikmura ko.

"Let's have dinner together."

Tumango ako bago hinarap ulit ang nurse na kumausap sa akin. "Papainumin ko s'ya
mamaya. Pakiiwan na lang ng gamot n'ya."

Kinuha n'ya sa dalang tray ang gamot ni Race. "Heto po."

Inabot n'ya iyon sa'kin, akmang aabutin ko ng nagsalita si Race.

"Put it on the table." mariing sinabi n'ya.

Naikabit na ang dextrose. Galit pa rin si Race ng humiga s'ya sa kama. Agad ko
s'yang dinaluhan para matulungan sa paghiga.

"Maiwan na po namin kayo." pagpapaalam ng babaeng nurse na hindi makatingin sa

amin, kay Race.

"Tell them to bring dinner for us here."

Hindi ko alam kung bakit n'ya inuutusan ng mga ganun ang nurse. Pati ang kalat n'ya
kahapon ay nurse rin ang nagligpit. At itong kwarto n'ya, malaki pa sa kwarto ko.
Parang nasa isang suite sa hotel. Grabe lang talaga.

"Sana wag mo ng tatanggalin iyang dextrose mo." pagod na sinabi ko dahil pagod na
talaga ako.

"You care for me?" wala sa sariling tanong n'ya.

Nagsalubong ang kilay ko at hindi ko kaagad iyon nasagot. Bakit ba lagi n'ya iyang
tinatanong?

"How's school anyway?" he asked instead.

Lumapit ako sa sofa ng maalala ang research ko. Kinuha ko ang mga gamit para kahit
papaano ay may magawa ako para sa research paper. "Hectic ang schedule ko."

"Sorry, kung pinilit kitang pumunta rito."

Hindi na ako sumagot. He should be. Nahihirapan tuloy ako sa schedule ko.

"What is that?" tanong n'ya sa mga papel na hawak ko. Shit. Nasa bahay ang laptop
ko.

"Para sa research paper ko."

Dumating ang pagkaing hinihingi n'ya. Iyong si Kuya Ber ang nag abot sa akin ng
lumapit ako sa pinto.

"Salamat po? Nasa'n si Madame Cara?"

"Umuwi po muna s'ya. Kaylangan po n'yang magpahinga. Ihahatid na lang po kita sa

inyo."

Mahina lang kaming nag uusap sa pintuan dahil baka mainis si Race kung maingay
kaming mag uusap.

"Can you go out now?" baritonong tanong n'ya, though sounds demanding and annoyed.

Nakaupo na s'ya ngayon. Si Kuya Ber naman ay agad na namutla. Tumango s'ya bago
lumabas.

"Ako ba ang lalabas?" takang tanong ko.

Umiling s'ya na naiinis. "Tsk. I'm hungry." umirap s'ya sa kawalan at sumandal sa
headboard ng kama.

Ako naman ngayon ang nainis. Kung makaasta akala mo utusan n'ya ko.

Inayos ko ang kanin at steak. Pinagtimpla ko na rin s'ya ng iced tea. Pati ang
sarili ko dahil kanina pa ako inuuhaw.

"Kumain ka na at uminom ng gamot pagkatapos." masungit na sabi ko ng nilagay ang

pagkain sa harapan n'ya. Nakaupo na kase s'ya kaya nilagay ko na dun.

"Join me."

Syempre naman. Gugutumin ako kung hindi pa ako kakain.

Kinuha ko ang pagkain na para sa akin. Umupo ako sa sofa ng dun na makakain.

"Let's it here."

Hindi ko naiwasan ang pagtaasan s'ya ng isang kilay. Gusto n'yang sumampa rin ako
sa kama n'ya at doon kumain.

"Please."

Nairita ako sa sinabi n'ya, hindi ko na lang pinahalata. Tinuruan ako ni Mama na
dapat behave ako sa harapan ng pagkain kaya kaylangan kong pigilan ang inis ko.

"Kate... please."

Hindi ko s'ya pinansin, nagkunwari akong walang naririnig. Inabala ko ang sarili ko
sa pagkain. Kaylangan kong matapos ngayon din ang research ko.

Ingay ng aircon at ng kubyertos na gamit ko ang maririnig na ingay dito. Sinulyapan

ko s'ya, mukhang walang balak kumain. Nakatitig s'ya sa'kin at pinapanood akong
kumain. Hindi ako naiilang pero naiinis ako.

Tumayo ako dala ang pagkain ko palapit sa kanya. Nagulat pa s'ya sa ginawa ko. Di
ba ito naman ang gusto n'ya? Pasalamat s'ya mabait ako.

Inalalayan n'ya ang pagkain ko. Sumampa ako sa kama, sa harapan n'ya. Tumikhim s'ya
kaya napatingin ako sa hita ko. Nakaindian seat ako sa harapan n'ya kaya agad ko
iyong tinakpan ng kumot. Nawala sa isip kong nakaskirt ako! Well, I'm with my
cycling, anyway.

"Do you want more?" tanong n'ya ng maubos ko na ang pagkain.

Umiling ako. "Konti lang akong kumain pag dinner."

"Sayang naman ang pagkain. Ubusin na natin." nakangiting sinabi n'ya.

Maraming beses na akong humanga sa ilang mga lalaki. Lalo na sa school namin pero
iba ang isang ito. Aminado akong humahanga ako sa kanya pero hindi ko alam kung
bakit hindi ako naiilang. Lalo na ngayong kaharap ko pa s'yang kumain. Ni hindi ko
pa kaylanman nasubukang kumain sa kama ng ganito.

Ipinilig ko ang ulo ko dahil sa mga iniisip ko. "Kumain ka ng marami. At kung may
matira, ibibigay natin kina Kuya Ber."

Umigting ang panga n'ya. Padabog n'yang kinain ang lahat ng pagkain n'ya. Pinanood
ko lamang s'ya habang salubong ang kilay n'yang inuubos lahat iyon. Nag aya pang
ubusin daw namin, kulang pa yata 'yan sa kanya e.

"Done." padabog n'yang binitawan ang kubyertos at sumandal sa headboard.

To be honest, medyo natatakot na rin ako sa kanya. Ang dalas n'yang magalit ng
walang dahilan. Hindi kaya may mental disorder s'ya kaya nandito sa ospital?

Bumaba ako sa kama at inayos ang pinagkainan namin. Kumuha ako ng isang basong
tubig at inabot sa kanya ang gamot n'ya.

Umiinom s'ya ng gamot pero nakatitig sa akin. Umiwas agad ako. Gabing gabi na
mukhang hindi ko na naman yata magagawa ang school works ko.

"Sinong kasama mo kanina?"

"Huh?" gulat na tanong ko. Napatingin pa ako sa paligid, baka hindi ako ang kausap
n'ya. Pero kaming dalawa lang naman ang nandito. Grabe talagang manakot ang isang
ito.

"Iyong kasama mo kanina. Gabi na kayong lumabas ng school n'yo. What did you do?"

Nalaglag ang panga ko. For sure, si Roger ang tinutukoy n'ya. Pero paano n'ya
nalaman?
Umiling at umirap s'ya sa naging reaksyon ko. Nagkibit balikat ako. "Si Roger iyon,
classmate ko. Tinulungan n'ya akong tapusin ang project namin na hindi ko nagawa
kagabi dahil pumunta ako rito." sabi ko habang kinukuha ulit ang mga gamit ko sa
sofa para sa research. Inemphasized ko pa ang salitang 'pumunta ako rito'.

"And who's the guy..." agad s'yang umiling. Para bang ayaw na iyong banggitin pa.
"Is that another project?"

"Yup. Pero individual works na ito." bored na sagot ko. Gusto ko ng umuwi.

"Wanna use my laptop."

Nag angat ako ng tingin sa kanya. Kinuha n'ya ang laptop sa kabilang table.

"Pwede?" Now, pwede na akong magstay muna rito. Kung sa bahay ko ito gagawin, mag
isa lang ako at paniguradong aantukin ako.

"Of course."

Lumapit ako sa kanya dala ang bag ko at umupo sa upuan, sa tabi ng kama n'ya.
Hinarap ko sa akin ang laptop habang nagbubukas pa iyon.

"Password." nakangiting sinabi ko ng hingin ang password ng laptop. Tinaasan ko

s'ya ng isang kilay ng tumitig lamang s'ya sa'kin. Pasalamat din s'ya gwapo s'ya,
ang creepy n'ya talaga e.

Magtatype na sana s'ya para sa password pero hindi n'ya tinuloy. Kinuha n'ya iyon
at nilagay sa lap n'ya bago nagtype. Para namang matatandaan ko ang password sa
bilis n'yang magtype.

Ngumuso ako habang nagsisimula ng magsearch. Hanggang ngayon hindi ko pa rin

maintindihan kung bakit ako nasa sitwasyong ito.

"Pwede?" sabay tapat ko sa kanya ng flashdrive ko para doon na iyon i-save.

Tumango lamang s'ya, nakatitig pa rin sa'kin. Tinakpan ko ang bibig ko ng hindi ko
na naiwasang mapahigab. Kanina pa talaga ako napapagod.

Kinusot ko ang mata ko. Inilagay n'ya ang takas kong buhok sa likod ng tainga ko.
Halos mapatalon ako ng dumampi ang kamay n'ya sa pisngi ko.

"It's cute."

Nag angat ako ng tingin. Nakangiti s'ya, ito ba ang unang beses na nakita ko s'yang
nakangiti ng ganito? Naalala ko tuloy iyong sa parking, nakangiti rin s'ya noon
pero madilim nga lang noon.

"My touch do makes you blush." That's a statement and confirmation from him.

Mas lalo yatang uminit ang pisngi ko. Bahagya s'yang tumawa kaya napatitig na
talaga ako sa kanya. That really sounds like a music.

Chapter 5:

Please
Para akong zombie habang naglalakad sa corridor ng school. Papunta na ako sa next
class ko. Ginabi na ako ng uwi kagabi pero ayos lang. Hindi na ako masyadong nainis
dahil tinulungan naman ako ni Race sa research paper ko, na naipasa ko na kanina.

"Kate, sino ba talaga yun?"

Umirap ako sa kawalan. Kanina pa n'ya ako pinipilit tungkol diyan. Hindi ko alam
kung paano sasabihin sa kanya. I don't have to explain him a thing pero alam kong
kaylangan din. Siya ang kasama ko kagabi, kung may nangyaring masama sa'kin,
konsensya n'ya. Kahit pa hindi ko naman s'ya sisisihin dahil kasalanan ko.

"Wala yun Roger. Driver iyon ng friend ko, kinaylangan ko s'yang bisitahin sa
hospital." naiiritang sagot ko. I'm not friends with Race, wala lang talaga akong
maidahilan.

"Friend? Sino, si Andrea? At ng ganung oras?"

Ikot ng ikot ang mga mata ko dahil sa pagkairita. "Wala nga iyon. Saka tapos na ang
group project natin. Hindi mo na ako kaylangang pagalitan."

Umawang ang bibig n'ya dahil sa sinabi ko. Natauhan naman ako. Tinulungan n'ya ako
kahapon kaya kahit papaano ay may utang na loob ako sa kanya.

"I'm sorry. Puyat lang siguro ako, ginabi na kase ako ng uwi." mahinahong paliwanag
ko.

Tumango s'ya. "Sorry din. Nag aalala lang talaga ako."

Okay, nag aalala lang s'ya. Hindi naman sa nagmamalaki pero marami ng nagsabi sa
aking nag aalala sila para sa'kin. And most of them were guys, my suitors. Pero
hindi ko suitor si Roger.
"Kate, sino ba talaga ang pinupuntahan mo sa ospital? Ilang araw ka ng sinusundo ng
sasakyang iyan." tanong ni Patricia habang nakatingin sa itim na sasakyan sa harap
namin.

Palagi lang nilang napapansin na sinusundo ako nito. Pero tulad ng sinabi ko kay
Roger noon, na kaybigan ko ang pinupuntahan ko, iyon din ang sinasabi ko sa kanila.

Si Andrea ang bestfriend ko at sa kanya ko gustong ikwento ang lahat ito. Iyon nga
lang, ilang araw na kaming hindi nagkakasabay sa pag uwi. Sa school naman ay palagi
rin kaming busy. Gusto kong ikwento sa kanya ng maayos dahil paniguradong
maghihisterikal iyon.

"Sugar papa?" bulong ni Klein na narinig naming lahat.

Uminit ang pisngi ko. Never sumagi sa isip ko na ganyan ang iniisip n'ya!

"Klein naman. Hindi ganun si Kate." pagtatanggol sa'kin ni Ren na hindi ko

nagustuhan. I know I should be lucky na pinagtanggol n'ya ako pero hindi pa rin!
Lalo lang magagalit sa'kin si Klein.

"Oh really? Paano ka naman nakakasiguro?" nakacross arms na tanong n'ya.

Magsasalita sana ako ng marinig kong nagsalit si Kuya Ber sa likuran ko. "Ma'am
Kate tara na po?"

"See? Ma'am ang tawag sa kanya. Hindi naman babe, darling, sweetheart o--"

"Ren!" saway ko. Nakakahiya kay Kuya Ber!

Hindi ko naman sila masisisi. Ilang taon lang siguro ang tanda sa'min ni Kuya Ber,
kaya ganyan silang makahusga. Pero mali pa rin!

"Kuya Ber, tara na ho!" agad ko silang tinalikuran. Tumawid ako sa kabilang kalsada
kung nasan ang BMW. Hindi ko na hinintay si Kuya Ber, pumasok na ako sa loob at
padabog na sinarado ang pintuan.

This should be the last! Hindi naman talaga ako dapat pumupunta sa hospital na
iyon. Kahit ang mama ko nagtataka na. Ilang beses na akong nagsinungaling sa kanya.
Mabuti na lang talaga hindi s'ya masyadong strict at busy s'ya sa trabaho.

"Ma'am Kate, ayos lang po kayo? At ano pong ibig sabihin ng--" tanong ni Kuya Ber
habang nagd-drive.

"Wala!" nagulat kaming dalawa sa pagsigaw ko. "Wala po." mahinahong sinabi ko.
Hindi ako dapat sa kanya nagagalit, dun dapat sa Race na iyon.

Ilang araw na akong pabalik-balik sa ospital. Hindi naman dapat di ba? Naging
mabait lang ako noong una at inabuso naman. Akala mo naman kase kasalanan ko kung
bakit s'ya nasa ospital na iyon.

"Good evening po Ma'am." sabay na bati ng dalawang lalaking bantay ngayon ni Race
ng makita ako.

Iniwasan kong umirap kahit naiinis na ako. Ilang beses ko ng sinabi sa kanila na
huwag na akong tawaging 'ma'am' pero hindi naman nakikinig. Para akong nagsasalita
sa hangin. Sinabihan ko na rin si Kuya Ber, nakalimutan lang siguro n'ya kanina.
Mabuti nga na 'Ma'am' ang tawag n'ya sa'kin kanina sa harap ng mga schoolmates ko.
Baka lalong kung ano pa ang isipin nila.

Hindi na ako kumatok, diretso na akong pumasok sa kwarto ni Race. Agad kong naamoy
ang pamilyar n'yang shower gel o perfume. Umiling ako, naligo na naman s'ya ng
ganitong oras.

"Kate." nakangiting tawag n'ya.

Hindi ako sumagot. Padabog kong nilagay ang bag ko sa sofa at umupo.

"What's wrong? Is there any problem?" Feeling close na kaagad siya.

Masama ko na s'yang tiningnan. Pangalawang beses na n'ya itong naligo ng ganitong

oras. 6:00 pm na. Ibig sabihin maayos na s'ya, kaya hindi ko na kaylangang isipin
ang kalagayan n'ya kung ipakita ko mang galit ako.

"Kaylan ka lalabas dito?" tanong ko na lang. Pag labas n'ya rito, maayos na.

Ngumiti s'ya. "Tomorrow morning. Kanina sana pero..." nagkibit balikat s'ya at
hindi na tinuloy. Ang saya n'ya samantalang inis na inis na ako rito.

Kate don't look on his eyes. Baka magdalawang isip na naman ako sa sasabihin ko.
Galit ako okay! Galit ako kaya hindi ako magpapadala sa kakaibang ngiti n'ya.

"Good."

Kumatok ang isang nurse. Dala na naman n'ya ang dinner namin ni Race. Nakakalakad
na s'ya ng maayos kaya rito na kami kumakain sa maliit na table.

"How's school?" palagi iyan ang tanong n'ya kapag wala kaming mapag usapan, kapag
tahimik ako.

Wala naman kase akong homework ngayon kaya wala na rin kaming pwedeng mapag usapan.
Naisip ko kase na since nakikinabang s'ya sa pagpunta ko rito dapat may mapala rin
ako. Kaya nagpapatulong ako sa kanya ng mga homeworks ko. Pero hindi na ngayon,
dapat ko na itong tigilan.

"Fine." bored na sagot ko.

Inabala ko ang sarili ko sa pagkain. Alam kong pinapanood n'ya ako pero ipinagkibit
balikat ko na lang. I'll talk to him after this. Ayokong magalit sa harapan ng
pagkain. At mas lalong ayokong magalit sa kanya. Baka kapag nainis ko s'ya bigla na
lamang n'ya akong ipapatay sa mga guards n'ya. True enough na gusto kong malaman
n'ya na hindi na ako natutuwa sa set up na ito. Pero gusto kong pag usapan iyon ng
maayos since alam kong may kasalanan din ako.

"Tapos ka na?" sabay turo ko sa pinagkainan n'ya.

Tumango s'ya at pilit na ngumingiti sa'kin, tinitimbang pa ang mood ko. Kinuha ko
iyon at nagligpit.

"Hmm... Kate." tawag n'ya ng makabalik s'ya sa kama.

Nagtaas ako ng kilay at inabot sa kanya ang gamot. Nagdalawang isip pa s'ya kung
iinumin iyon o hindi. Para bang mas gusto muna n'yang mag usap kami.
Don't worry Race, talagang mag uusap tayo.

Pero kaylangan pa ba? Lalabas na s'ya bukas kaya hindi ko na rin kaylangang pumunta
pa rito bukas. Hindi na nga siguro kaylangang pag usapan pa.

"Kate." tawag ulit n'ya ng umupo ako sa sofa.

Itinuon ko na ang pansin ko sa kanya. Sa buhok n'yang medyo magulo at medyo basa
pa, sa madidilim n'yang mga mata, at sa hospital gown na hindi ko alam kung paano,
pero bagay na bagay sa kanya.

"Hindi ka na pupunta rito bukas..."

Tumango ako at napangiwi. I know, hindi mo na kaylangang sabihin. Pero at least,

malinaw n'yang sinabi. Hindi na n'ya kaylangang magwala sa tuwing hindi ako
makakarating.

"Sa bahay na lang, pwede?"

Laglag ang panga ko. Tama ang narinig ko di ba? Pero teka, anong sa bahay na lang?
nila?

"Ano? Nagpapatawa ka ba?" bahagya akong tumawa para mawala ang pagkainis ko pero
mas lumala pa yata.

"I, kase... please?"

Tuluyan na akong napairap sa kawalan. "Please? Alam mo bang naiirita na ko sa

t'wing sinasabi mo 'yan?"

Nalaglag ang panga n'ya. Hindi na talaga ito mapipigilan. I have the right di ba? I
have the right to speak!

Tumayo ako. "Hindi ko alam kung paano ako napunta sa ganitong sitwasyon. Kung bakit
ako pumapayag--"

"Because you care fo me--"

"What?" gulat na tanong ko, somehow parang tinamaan ako pero hindi pa rin! "Care?
Oo, siguro. Naaawa ako sa'yo. Pero hindi care na iinisip mo. At kung bakit ako
sumasama kahit ayaw kong pumunta rito? Kase natatakot ako. Natatakot ako sa'yo at
kung ano mang kapangyarihan ang mayroon kayo!" Yeah, that's it.

"Kate..." bumaba s'ya sa kama at lumapit sa'kin. Agad akong umatras.

Totoo na natatakot ako kaya napipilitan akong sumama rito, sa kapangyarihan nila.
Dahil pakiramdam ko hindi mabuting kalabanin ko sila. Napakababaw ng dahilan ko at
ngayon lang ako natauhan. Ayaw ko naman na sanang makipag away pa sa kanya pero
iyong sinabi n'ya... na sa bahay na nila ako pupunta? No way! Grabe na yun!

"Huli na 'to. Hindi na ako pupunta sa bahay n'yo kung iyon ang gusto mong
mangyari!"

Gulat na gulat pa rin s'ya sa mga sinasabi ko. "I-I thought..." mariing s'yang
pumikit at umiling. "Akala ko takot ka sa'kin, sa'min?"

Natigilan ako, hindi malaman kung anong sasabihin. Maling ideyang sinabi ko sa
kanya 'yon. Paniguradong gagamitin n'ya yun laban sakin.
"Kate--"

Umiling ako. "Tama na 'to. Wala naman akong kasalanan kung bakit ka nandito sa
ospital. Bigla-bigla ka na lang sumusulpot at may ganito... Tapos na ang kalokohang
ito, Race. Tapos na. Maayos ka na kaya hindi ko na kaylangang gawin pa ito."
mahinahong sinabi ko.

"Kung maaksidente ba ulit ako..."

"Hindi! Hindi na!" dahil alam ko kung anong ibig n'yang sabihin. Kung gusto n'yang
magpakamatay, bahala s'ya sa buhay n'ya. At kung gusto n'ya ng tagapag-alaga habang
nasa ospital s'ya, iba na lang, wag ako.

Kinuha ko ang bag sa sofa ko at lumabas.

"Kate!" tawag n'ya na binalewala ko.

Sa tuwing lumalabas ako ng pintuan ay hinahayaan lamang ako. Pero iba ngayon dahil
narinig nila ang pagsigaw ni Race.

"Bitawan n'yo ako!" sigaw ko sa dalawang guards na hawak ang braso ko. Nagtataka
ang mga mukha nila pero pilit akong pinipigilan.

"Get your hands off her!" mas malakas na sigaw ni Race na umalingawngaw sa buong
hallway. Wala naman ibang tao ang nandito. Presidential room kase yata itong room
ni Race.

Agad nila akong binitawan. Galit ako kanina at alam kong dahil lang iyon sa halo
halong emosyon at pagod. Pero mas galit ngayon si Race. Nanginig ang tuhod ko,
hindi ko lang pinahalata.

"Bring her home." mas mahinahong sinabi n'ya ng hindi nakatingin sa'kin, pero bakas
sa salubong n'yang kilay ang pagkainis.

"Tara na ho Ma'am Kate." sabi ni Kuya Ber na nakatulala sa'min, hindi malaman kung
anong dapat n'yang gawin.

"No! You drive for her." turo n'ya sa isa sa mga guards n'ya.

Nagsalubong ang kilay ko. Bakit iyon pa? Mas panatag na ako kay Kuya Ber.

"Si Kuya Ber na lang." malamig kong sinabi at tinalikuran s'ya. Hindi gumalaw si
Kuya Ber. I know! Si Race ang susundin n'ya.

"No Ber!" sigaw n'ya na nagpatigil sa'kin. "You're not going to drive her home
anymore!"

Nanggigigil na talaga ako sa inis ko sa kanya. Ang gulo ng utak n'ya. Hindi ko
malaman kung ano rin ang ikinagagalit n'ya. Kung bakit ang gulo gulo ng utak n'ya.

"I'm gonna take taxi, then." tumalikod ako ngunit bago pa ako makahakbang ay may
humila sa braso ko. "Ano ba!?" It's Race.

"It's late. Delikado na kung--"

Umirap ako. Really? Mas delikado nga yata ako sa pinasok kong ito. "Then let Kuya
Ber drive for me. Magaan na ang loob ko sa kanya."
Mas lalo s'yang nagalit. Pinakita ko sa kanya na mas galit ako at ako lang dapat
ang may karapatang magalit dito. Huminga s'ya ng malalim bago ako binitawan at
tumango. "Take care."

"Kate, ano bang nangyari? Bakit bumalik na naman s'ya sa dati?" tanong ni Kuya Ber
habang nakatingin sa kalsada. Siguro pumapayag lang s'yang tawaging akong Kate kung
kaming dalawa lang.

Hindi ako sumagot. Nakacross arms ako at sobrang busangot dito sa backseat. Naiinis
ako sa sarili ko dahil naguguluhan ako. Tama naman ang ginawa ko pero parang
nagigiulty ako. Di ba tama naman iyon? Dapat lang na malaman n'yang hindi ko gusto
ang mga nangyayari at napipilitan lang ako.

Dapat pala hindi ko na lang pinatulan ang galit ko. Dapat hinayaan ko na lang para
tahimik. Pero kung hindi ko yun ginawa, paniguradong pipilitin na naman n'yang
pumayag ako. Gamit na naman ng mahiwagang 'please' n'ya.

"Oh my ghad!" tuwang tuwa si Andrea sa kung sino mang katext n'ya. Napapasulyap na
nga sa kanya ang ibang tao rito sa cafeteria sa t'wing kinikilig s'ya.

"Sino ba kase 'yang katext mo?" Uminom ako sa softdrinks ko.

Napawi ang ngiti n'ya. "Huh?" Bumaling ulit sa cellphone at balik ngiti. "Secret."
At para na naman s'yang uod na binudburan ng asin.

Nanliit ang mga mata ko. "Ewan ko sa'yo, Andrea. Iyan bang katext mo ang dahilan
kung bakit hindi na tayo nagkakasabay sa pag uwi?"

"Huh? E, di ba may sumusundo sa'yo?"

"Paano mo nalaman?"

"Ikaw din pala may secret e. Sino 'yan, ha? Who's that guy possessing your oh-so-
high standard, huh?" sya naman ang nanliliit ang mga mata sa'kin.

"Ano? Wala 'yun."

Kinuwento ko sa kanya lahat. Simula noong una pero hindi ko na sinabi ang tungkol
sa kiss at sa nangyari sa carpark.

"Hmm, cool." tumatango-tangong sinabi n'ya habang nakikinig sa'kin.

"Anong cool dun? Creepy kamo."

"Pamysterious effect pa, ha? It's either trip ka n'ya or worst, gusto ka lang n'ya
as personal nurse... Oh wait, may be I should say. Gusto ka n'ya as personal nurse
or WORST, trip ka n'ya."

Natahimik ako at saglit na nag isip. Nurse? Personal nurse? Wala nga akong balak na
magtrabaho sa mga ospital. Makakita lang ako ng dugo, bumabaligtad na ang sikmura
ko. At trip? Sa dami ng pwedeng pagtripan ako pa talaga? Ano 'yun, pati si Madame
Cara, sinasakyan ang kakaibang trip ni Race?

"Ano? Di ka ba nahihilo kakairap mo d'yan?" natatawang tanong n'ya. "Pero at least,

may lalaki ka nang pinansin ha? Kahit sa ganung paraan. At alam mo kung bakit?"
natatawa pa rin s'ya. Dala na rin siguro ng sobrang kilig sa katext.

Nagsalubong ang kilay ko. "Bakit?"

Tumawa na naman s'ya. "Nang dahil sa mahiwagang please."

Chapter 6

Race

"Okay ka na?" nakangiting tanong ni Elizear.

Tumango ako at binalikan ulit ang libro sa harapan ko. Nandito kami sa library
ngayong vacant ko, vacant din daw n'ya. Nagself study lang ako dahil sabi ng isang
classmate ko ay may quiz kami sa isang subject.

Hindi naman kase ako nakakapakinig ng maayos sa discussion ng instructor namin nung
mga nakaraang araw. Kaya ngayon kaylangan kong maghabol kahit araw-araw naman akong
pumapasok.

Ginugulo pa rin ang utak ko ni Race, ayaw ko na lang masyadong isipin. Guilty ako.
Guilty ako sa pang aaway ko sa kanya. Kahit alam ko namang wala akong mali, yun ang
alam ko.
"Salamat ha? Pero hindi mo naman ako kaylangang tulungan dito." sabi ko habang
binabalik ang libro.

"Ayos lang yun... Buti pala naging groupmates tayo, no?"

Lumabas kami ng library, nakasunod lang s'ya sa'kin. Siguro pupunta na rin sa sunod
n'yang klase.

"Bakit?"

"Kase kahit papaano, naging close tayo. Dati hindi mo naman ako pinapansin." medyo
nahihiyang sinabi n'ya.

Tipid akong ngumiti. I know this one. Alam na alam ko. He's making his move to me.
No Elizear. Very very no.

"Friends?" sabay lahad ko ng kamay sa kanya. Bahagya pa s'yang nagulat at

natunganga sa kamay ko. Friends Elizear, friends.

"Uh..." kinuha n'ya ang kamay ko. Nanlamig iyon kaya agad ko ring binawi ang kamay
ko. "Friends."

"Good. Magkaybigan na tayo. Friends. Nothing more, nothing less." maliwanag na

sinabi ko pero mukhang naguluhan s'ya.

Pumasok na ako sa classroom ko, last period. Nakita ko si Abby pero hindi si
Andrea. Alam ba n'yang may quiz ngayon? Bakit wala pa s'ya?

Umupo ako sa tabing upuan ni Andrea na bakante ngayon. Sa kabilang row naman ay
pansin ko ang pagtitig ni Abby sa'kin. Hindi naman kami masyadong close. Dahil lang
talaga naging groupmates kami sa isa naming subject kaya kahit papaano ay nakilala
ko s'ya. Maayos naman s'ya noong una, mabilis ring nagbago.

"Hi."

Napatalon ako sa biglaang pag upo ng lalaking ito sa tabi ko. Umirap ako ng ngumiti
s'ya.

"Sungit."

Hindi ko pinansin. Kinuha ko ang lecture ko at binasa iyon para sa quiz.

"Free ka ba this weekend?"

Masama ko s'yang tiningnan. Ang alam ko lang ay kaklase ko s'ya, iyon lang. At
anong pumasok sa utak n'ya para ayain ako ngayong weekend. I know, wala pa s'yang
sinasabi pero ganun din yun.

"Aayain sana kitang--"

See?

"Bakit hindi ka na lang bumalik sa tamang upuan mo?"

Nagkibit balikat s'ya. "I knew it, alam kong susungitan mo ko. Pero since, nandito
na susubukan ko ulit... I'm Dref."

Naglahad s'ya ng kamay, tinitigan ko iyon.

"Sa totoo lang, isa ako sa mga nagpapabigay ng flowers at naglalagay ng letters sa
locker mo."

Hindi na ako nabigla kahit hindi ko naman alam noon. Nakatuon pa rin ang pansin ko
sa notebook ko, na hindi ko maintindihan dahil sa maingay na ito.

"Nagbakasali pa naman akong papansinin mo na ko. Napapansin ko kase na bukod kay

Arcel, may ibang lalaki ka na ring pinapansin."

Sinarado ko ang notebook ko at mas masama s'yang tiningnan. Napangiwi s'ya sa

reaksyon ko at nag iwas ng tingin.

"Kung wala kang mas mahalagang sasabihin, please..." Hindi ko naituloy. I

remembered Race because of the fucking please.

"Pasensya na." tumayo s'ya at bumalik na sa upuan n'ya. Pumasok ang instructor
namin at agad na sinimulan ang quiz.

Ilang beses kong ipinilig ang ulo ko. Oo na di ba? Guilty na ako sa pang aaway ko
kay Race kahit alam ko namang hindi dapat. Pero fine, kasalanan ko na okay? I'm to
blame. Kaya tantanan na ko ng lintik na Race na 'yan. Kahit ngayon lang muna, for
Godsake! Long quiz namin ngayon. Nagreview pa ako tapos ganito.

"Ms. Ancerine, are you okay?" biglang tanong ng prof namin.

No, I'm not.

Tumango ako. Pinilit kong intindihin ang binigay na quiz. Pilit kong sinagutan
lahat at satisfied naman ako sa mga naging sagot ko.

"Kate..." palabas na ako ng classroom pero dahil sa tawag ni Abby ay tumigil ako.

Masayahin s'ya noong unang nakakasama ko s'ya. Pero ngayon, palaging pilit ang
ngiti n'ya at parang naiilang.

"P-Pwede ba tayong mag usap?"

Tumango ako at lumabas ng classroom, sumunod s'ya. Sa gilid lang ng classroom namin
kami nag usap.

"Tungkol saan?" dahil wala akong ideya kung ano ang gusto n'yang sabihin. Tapos na
ang group project namin, nagawa ko iyon ng maayos kaya wala naman kaming pwedeng
ibang pag usapan.

"K-Kay Elizear..."

Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya. Anong tungkol kay Elizear? Anong tungkol sa
bestfriend n'ya?

"Kase, kaya lang naman s'ya lumalapit sa'yo... dahil--"

"Kate!"

Parehas kaming napalingon sa tumawag sa'kin. Nakasabit ang bag n'ya sa isang
balikat at nakangiti sa'min.

"Roger." sabi ko.

"Pauwi ka na? May... susundo ba ulit, sayo?"

Agad akong umiling. Wala na. Wala ng Race.

Malaki ang ngiti n'ya sa pag iling ko. "Pwede ba ulit tayong magsabay?" lumingon
s'ya kay Abby at balik sa'kin.

"Uh, okay. Mag uusap lang muna kami ni Abby."

"Hindi na... Kaylangan ko na kaseng umuwi."

Hindi pa ako nakakapagsalita ay tumakbo na s'ya palayo. Ano kaya iyong sasabihin
n'ya?

"Ano ba dapat ang pag uusapan n'yo?" tanong ni Roger habang nakatingin din sa
tumatakbong si Abby.

Nagkibit balikat ako. "Tungkol kay Elizear."

"Elizear?" ulit n'ya habang sinasabayan na ako sa paglakad.

Tumango ako. Naabutan pa namin si Abby at Elizear na nag aabang din ng tricycle.

"Uwi na kayo?" tanong sa'min ni Elizear.

Tumango ako. "Oo, sabay na kami. " sagot ni Roger.

"Wala... Wala na bang susundo sa'yo?" tanong ni Elizear.

"Wala na. Nakalabas na ng ospital si, ang kaybigan ko."

"Tara na Elizear!" tawag ni Abby na nakasakay na sa tricycle.

Nagdalawang isip pa si Elizear. Nakahanap ng tricycle si Roger kaya wala na s'yang

nagawa. Pumasok s'ya sa tricycle at umalis.

Lumingon ako sa paligid. Hindi naman sa nageexpect pa ako. Nakapag usap na kami ni
Race na hindi na ako pupunta sa kanya, lalo na kung sa bahay nila. Nauna akong
pumasok sa loob ng tricycle. Tulala ako habang nakatingin sa daan.

"Manong dalawa ho." sabay abot ni Roger ng pera sa driver.

Kumuha ako ng pambayad sa bag ko at inabot sa kanya.

"Ano ka ba Kate, okay lang." natatawang sinabi n'ya.

Kinuha ko ang kamay n'ya na ikinagulat n'ya. "Kunin mo 'to o hindi na ulit ako
sasabay sa'yo." mariing sinabi ko.

Wala sa sariling kinuha n'ya ang pera ko. Hindi pa n'ya namalayang nasa tapat na
kami ng bahay nila kaya ako pa ang pumara.

"Dito na lang po s'ya, Manong."

"Uh, sige Kate. Ingat ka... Kita na lang ulit tayo sa monday."

Tumango ako sa kanya. Bumaba s'ya, hinintay pang makaalis ang tricycle bago pumasok
sa loob ng bahay nila.
"O, Kate kumain ka muna." sabi ni mama kinabukasan.

Napuyat ako kagabi sa hindi ko malamang dahilan. Alam ko pala, hindi ko lang
matanggap. Tinanghali ako ng gising. Ala una na akong nagising pero inaantok pa rin
ako kaya naman naligo na ako.

"Nauna na akong kumain. Napuyat ka yata?" tanong ni mama habang nanonood ng tv sa

sala.

Umupo ako sa kusina para makakain. Kinagat ko ang labi ko. "Opo. N-Nakakapagod po
kase sa school."

Sa isang hotel nagtatrabaho si mama. Saturday ang day off n'ya, Sunday naman ay
family day kaya hindi s'ya pumapasok at ngayon ko dapat sabihin sa kanya ang
tungkol kay Race. Pero nagdadalawang isip ako kung sasabihin ko pa ba. Wala na rin
naman iyon.

"Ganun ba. E, ilang beses ka na rin kaseng ginagabi ng uwi. Sa'n ba kayo nagpupunta
ni Andrea?" tanong ulit n'ya ng nakatitig sa tv.

Huminga ako ng malalim. Gusto ko talagang sabihin kay mama. Baka kay Andrea pa s'ya
magtanong at malaman n'yang nagsisinungaling ako. Pero ayaw ko munang pag usapan
ngayon si Race.

Mabilis kong tinapos ang pagkain ko. Hinugasan ko muna ang pinggang ginamit ko bago
tumabi kanya. Abala s'ya sa panonood pero kaylangan ko nang sabihin sa kanya.

"Ma..."

"Tapos ka nang kumain?" tanong n'ya pero nasa tv pa rin ang atensyon.

Tumango ako. "Ma, kase..."

Biglang tumayo si mama dahil sa biglaang pagring ng telepono. Tumayo ako para sana
sagutin iyon pero nauna na si mama.

"Hello."

Pinanood ko s'ya. Sumulyap s'ya sa akin at bahagyang tumalikod. Siguro ay mahalaga

iyong pag uusapan nila kaya bumalik muna ako sa kwarto ko.

Kinuha ko ang bag na ginagamit ko sa school. Mag aaral na lang muna ako. Para naman
mawala ang mga iniisip ko. Mamaya ko na lang siguro sasabihin kay mama ang totoo.

Umupo ako sa maliit kong study table at nagsimulang mag aral.

Minulat ko ang mga mata ko dahil sa ingay na nanggagaling sa labas. Nakatulog pala
ako! Hinawakan ko ang balakang ko dahil sa sakit. Ilang oras din pala akong
nakatulog dito ng ganito ang ayos.

Tumakbo na ako palabas ng marinig ko na naman ang pagkatok sa pintuan sa labas.

Pati na rin ang pagsigaw ng 'tao po'.

"Ma?" kumatok ako at sumilip sa kwarto n'ya. Pumunta rin ako sa cr at kusina pero
wala s'ya. Sa sala naman, patay na ang tv.

Bumalik ulit ako sa kusina at tiningnan ang mga notes na nakadikit sa ref.

Kate, may pupuntahan lang ako. Tulog ka kaya di na kit ginising. Bakit hindi ka sa
kama mo nahiga?... Ingat ka.

Saan naman kaya pumunta si mama? Dahil kaya iyon sa tumawag sa kanya kanina?

Bago pa ako makapag isip ay tumakbo na ako sa pintuan. Kulang na lang sirain na
nang kung sinuman ang pintuan namin dahil sa pagkatok. Pero teka? May gate kami,
kaya bakit...

"Kuya Ber?"

Pilit s'yang ngumiti. "Kate, pinapunta kami rito ni Madame Cara. Sumama ka raw
sa'min."

Binalingan ko ang dalawang kasama n'yang lalaking nakasuit. Hindi ko talaga gusto
ang aura ng mga men in black na ito.

"Kuya Ber, nag usap na kami ni Race--"

Tumango s'ya. "Hindi pa s'ya umuuwi. Umalis s'ya ng ospital nung gabi ring umalis
ka. Hindi pa s'ya umuuwi sa bahay nila. At sinabi ni Madame Cara na sinabi raw ng
mga kaybigan ni Race na nandun ulit s'ya."

Salubong ang kilay ko. Thursday night? Umalis si Race ng ospital at hindi pa umuuwi
ngayon? Bakit nila hinayaang umalis? At nasaan s'ya ngayon?

"Nasa labas po ng bansa si Madame Cara simula pa noong Miyerkules. Ngayon lang n'ya
nalaman ang nangyayari."

"B-Bakit po kayo nandito?" tanong ko kahit alam ko na kung bakit. Pero bakit pa
rin. Bakit ako na naman.

"Kate, kaylangan mong sumama sa'min. Magreracing na naman s'ya. Hindi pa s'ya
ganung maayos." puno ng pag aalala si Kuya Ber.
"Ayoko Kuya Ber. Umalis na kayo." akmang isasara ko ang pinto pero pinigilan n'ya.

"Kahit ngayon lang Kate. Babalik na rin si Madame Cara kasama si Don Vaughn. Mag
usap kayo pagbalik nila pero sa ngayon, puntahan mo muna si Race. Baka maksidente
na naman s'ya."

Huminga ako ng malalim. Wala akong kasalanan dito, okay? Si Race ang matigas ang
ulo. Nadadamay lang ako at hindi ko alam kung bakit.

"Magpapalit lang po ako ng damit--"

"Wag na Kate. Ayos na 'yan."

Minuwestra n'ya sa akin ang daan. Umirap ako sa kawalan bago nilock ang pinto ng
bahay namin at nauna ng naglakad.

"Hindi n'yo na dapat inakyat ang gate namin." galit na sinabi ko.

Binukas ng isa namang lalaking nakaitim na suit ang backseat at padabog akong
pumasok.

Pumasok si Kuya Ber at ang isang goon sa front seat. Nakaconvoy sa'min ang isa pang
itim na sasakyan. Akala mo naman lalaban ako sa kanila. Ang dami pang guards na
kasama.

Shit. "Kuya Ber naiwan ko yung cellphone ko. Baka hanapin ako ni mama!"

Sinilip n'ya ako sa salamin kahit nagmamadali na s'ya sa pagdrive. "Nagmamadali

tayo. Kung gusto mo, papahiramin na lang muna kita para--"

"No!" agad na apela ko. Ayoko nga! Magtataka iyon kung kaninong number ang gamit
ko. Baka paulit ulit pa n'ya iyong tawagan para makasiguro.

"Saan po ba tayo pupunta?" bakas pa rin sa boses ko ang pagkairita.

"Kayo lang po ang pupunta dun. Hindi po kami pwedeng makita ni Sir Race."

"Ha? Bakit? At ako lang?"

Hindi ako nahirapang hanapin ang lugar na sinabi ni Kuya Ber. Siya ang naghanap ng
taxi'ng sinakyan ko papunta kung nasaan daw si Race. Nakakatawa lang dahil ako nga
ang nagsabing hindi na ako pupunta sa kanya at heto ako ngayon, naghahanap pa sa
kanya.

Nagkakagulo ang mga tao sa lugar na itong medyo liblib. Alas kwatro na. Nakatalikod
sila sa akin. Naagaw ng taxi'ng sinakyan ko ang atensyon ng iba sa kanila. Iyong
mga nasa unahan ay abala pa rin sa kung anong pinagkakaguluhan nila. Naghihiyawan
pa ang iba at may hawak na hotdog balloon. May iilan pang mamahaling sasakyan ang
nagkalat sa paligid.

"Woohooo!" sigaw nila.

Hinintay kong umalis ang taxi bago ako lumapit sa mga taong iyon. Hilo pa ako dahil
sa mabakong daang dinaanan namin papunta rito.

"Hi miss."

Hindi ko pinansin ang lalaking iyon. Sa dami kase ng tao rito, babae't lalaki,
hindi ko na alam kung sino ang tinutukoy n'ya.
"Miss..." sinundan n'ya ako at tumayo sa daan ko.

"Hi!" naglahad s'ya ng kamay. Tinitigan ko iyon at biglang nag ingay na naman ang
mga tao. Kasabay ng pagbuhay ng makina ng ilang sasakyan.

"Anong meron?" turo ko sa mga nagkakagulong tao.

Nagkamot s'ya ng ulo ng gamit ang kamay na binalewala ko. "Race." kibit balikat na
sagot n'ya.

Si Race? Nandito nga s'ya.

"Car race."

Umawang ang bibig ko. Ano ba talaga? May car race pala rito kaya ganoon. Si Race?
Nasa'n s'ya? Dito ako pinapunta ni Kuya Ber kaya malamang nandito rin s'ya. Ang
sabi ni Kuya Ber ay magrerace ulit si Race. Pero hindi nya nababanggit dati sa
ospital na nagreracing sya.

Lumapit ako sa mga nagkakagulong mga tao. Karamihan ay kabataan ang nandito,
kaedaran namin.

"May hinahanap ka ba?" tanong ng nakabuntot na lalaking ito. Matangkad s'ya kaya
kaylangan ko pang tingilain. Hindi ko matanaw rito si Race kaya siguro madali
s'yang mahahanap ng isang ito.

"Pwede mo bang... hanapin si Race?" tanong ko habang pinipilit na makasingit. Medyo

nilakasan ko pa ang boses ko dahil sa grabeng hiyawan.

Lumingon sa'kin ang ibang nasa harapan ko na nakarinig sa'kin. Karamihan ay babae.

"Ano? Sigurado ka ba?" natatawang tanong ng lalaking kausap ko.

Parang hindi na ako sigurado dahil sa titig ng mga ito sa'kin. Nagkaroon ng konting
daan dahil sa pagtunganga nila sa'kin kaya nakisingit na ako.

Halos malaglag ang panga ko sa sobrang gaganda ng mga sports car dito. Isa-isa ko
iyong tiningnan, gray, white black, yellow hindi ko nga lang mapangalanan dahil
wala akong alam sa ganito. Pero naagaw ang pansin ko ng kulay pulang sports car. At
ang plate number nito. KAN 18.

"Sigurado ka ba sa binanggit mong pangalan, miss?" tanong ng isang sexy'ng babae

sa'kin. Sexy dahil halos lumabas na ang cleavage n'ya.

Nagtataka ko s'yang tiningnan. Umawang ang bibig ko para magsalita pero hindi ko na
nagawa dahil sa hiyawan ng mga tao.

"I LOVE YOU VON!" kanina ko pa naririnig ang sigaw na iyon ng mga tao, mostly
girls.

"Benz!" tawag ng lalaking kausap ko sa kung saan.

Nilingon kami ng lalaking nakasuot ng pulang jacket. May hawak s'yang helmet.

"Aven, sino 'yan. Chic."

Umiwas ako ng tingin ng lumapit s'ya sa'min. Lumapit sa kanya ang babaeng nagtanong
sa'kin kanina, pilit na inilalapit sa kanya ang dibdib. Umirap ako sa kawalan.
Seriously?

"Excuse me." marahang inilayo n'ya ang babae at nakangising tumingin sa'kin. "Miss
beautiful, mukhang naliligaw ka?" Tinitigan n'ya ako from head to foot.

Naliligaw nga siguro ako dahil sa suot ko. Pero alam kong nandito ang hinahanap ko,
ramdam ko. At di hamak na mas maayos ang suot kong pambahay kaysa sa suot ng
karamihan sa babae rito.

"Tingin ko... Hinahanap n'ya si Von." sabi nung Aven na kausap ko kanina. Tumango-
tango pa sya.

Nagtaka ako. "Race. Si Race ng hinahanap ko."

Nalaglag ang panga ng Benz na ito at tinitigan ulit ako, mula ulo hanggang paa.
Akmang lalapit sa'kin ang babaeng iyon pero pinigilan ni Aven. "Really? Anong
pangalan mo?" nakangising tanong ni Benz.

"Kate."

"Oh! So ikaw si Kate? Iyong nabanggit ni Tita Cara?"

Nagtaas ako ng kilay. Paano nila nakilala ang mommy ni Race?

Humalaklak s'ya, ganun din si Aven. Natahimik lang sila ng talikuran ko na sila
para harapin ang mga sasakyang pinagkakaguluhan ng mga tao.

"Von! Nandito si Kate!"

Chapter 7

Serious and cold

Saglit akong natigilan sa pagtitig kay Race, na nakatayo sa tapat ng isang sports
car, tulad ng apat pa na sa tingin ko ay kasali sa larong ito. Pero mas tumagal ang
pagtitig ko sa kotseng katabi n'ya, sa plate number noon at pabalik sa kanya.

KAN 18?

Bahagyang umangat ang labi n'ya, nagtataka kung bakit ako nandito. Nagtaas s'ya ng
kilay at ngumisi ng makabawi. Tinitigan n'ya ako mula ulo hanggang paa. Naconcious
tuloy ako sa pambahay na suot ko.

"Ready!" sigaw ng isa sa mga lalaking nasa pagitan ng dalawang sasakyan at may
hawak na red flag. Nasa harapan ng bawat sasakyan ang mga babaeng nakashorts at bra
lang. Pero sa kotse ni Race ay dalawa ang babae.

Kotse n'ya 'yun? Ibig sabihin...

Akmang papasok na sa loob si Race kaya tumakbo ako palapit sa kanya.

Tumigil s'ya at bumagsak ang tingin sa kamay kong nasa braso n'ya. Binitawan ko
s'ya. "Hindi pwede."

Seryoso ang mukha n'ya. Hindi ko s'ya napigilang pumasok sa loob dahil sa pagiging
seryosong iyon. Umalis ang mga babaeng nasa harapan. Umandar ang sasakyan ni Race,
ganun din ang apat pang sasakyan at huminto sila sa tapat ng puting linya kung saan
sila magsisimula.

"Ready, set--"

"RACE!" sigaw ko. Nakasuot ng helmet ang lahat ng kalaban n'ya samantalang s'ya ay
hindi.

Sa lakas ng hiyawan ay narinig pa rin ang pagsigaw ko. Nakuha ko ang atensyon
nilang lahat. Biglang nawala ang nakakabinging hiyawan. May ilang sumisigaw pa pero
tumigil ng mapansin ang biglang katahimikan.

Damn! I don't need their attention. Ni hindi ko alam kung narinig ako ni Race. Na
paniguradong hindi kaya lumapit ako sa sasakyan n'ya at kinatok iyon.

Ilang beses pa akong kumatok ng malakas. Dahan-dahan n'yang ibinaba ang salamin,
seryoso at nakangising tumingin sa'kin.

"Bumaba ka d'yan."

Nagtaas s'ya ng kilay. "Why?"

Nagsalubong naman ang kilay ko. Anong why ang tinatanong nito? Bakit nagtatanong
pa? Bakit hindi na lang bumaba? Alam naman n'yang hindi pa s'ya maayos. "Tigilan mo
'to! Bumaba ka na lang d'yan."

Ngumisi s'ya, may halong pait. "Leave me..." Mula sa mga mata ko ay bumaba ang
tingin n'ya sa mga labi ko. "Let's start this fucking shit!" sigaw n'ya habang
nakatitig sa'kin.

Nagulat pa ako sa pagsigaw n'ya kaya umayos ako ng pagkakatayo.

"Race!" tawag ko ulit ng itinaas n'ya ang salamin.

Shit!

Tumakbo ako sa harapan para pigilan s'ya. Ibinuka ko ang mga braso ko para
ipakitang hindi ko s'ya hahayaan sa gagawin n'ya. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko
sa kaba. Sports car ito, alam ko. Paniguradong titilapon ako kapag nabunggo ako
nito. Natatakot ako at naguguluhan. Patuloy kong tinatanong ang sarili ko kung
bakit ko ito ginagawa pero mas nananaig sa'kin na gawin ko lang ito.

"Who's that girl?"

"Baliw ba yan?"

"Tinawag n'yang... si Von?"

Dinig kong bulungan ng mga tao. Pero hindi ko inalis ang tingin ko kay Race. Tinted
ang sasakyan n'ya pero alam kong nakatingin s'ya sa'kin. Tulad ng lahat ng taong
nandito.

Sobrang kahihiyan na ito kaya kaylangan ko ng lubusin.

"Miss, umalis ka na d'yan." sabi ng lalaking may hawak na red flag at tagabigay ng
go signal. Binalewala ko iyon.

"Get lost bitch!" sigaw ng ilang mga babae. Hindi ko pa rin pinansin.

"Bitch!" sigaw ng isa mga babaeng nasa gilid ng kotse ni Race sabay hila sa braso
kong nakalahad.

Kahit ayaw ko s'yang pansinin ay hindi ko napigilan. Ramdam ko ang kuko n'ya sa
braso ko. Akmang itutulak ko s'ya pero kusa na s'yang lumayo ng umandar paabante
ang kotse ni Race.

Familiar. Iyon lang ang masasabi ko. Pamilyar ito sa'kin. Same situation, same car
and I again.

"Damn girl! Umalis ka na nga d'yan!" sigaw ng lalaking kalaban ni Race na nakasakay
sa kulay gray na sports car, mukhang hindi natutuwa sa ginagawa ko.

Ako rin, hindi ako natutuwa sa ginagawa ngayon ni Race.

"Let her Grey!" sigaw ni Benz na nakangisi.

Napatalon ako sa biglang pagbusina ni Race. "Get out my way!" sigaw n'ya ng ibinaba
ang salamin.

"No! You get out there!" balik sigaw ko.

"In the count of three, get out my way or I'll drive towards you!" mas malakas na
sigaw n'ya.

Anong nangyari sa kanya? Parang hindi s'ya ang Race na nakilala ko. Kung
nakakatakot s'ya noon dahil sa dilim ng ekspresyon n'ya, mas nakakatakot s'ya
ngayon.

Nanginig ang tuhod ko pero pinilit ko pa rin. "I-In the count of three, get out
there or... or else I'll..." Ano nga ba? "Basta! Tigilan mo na 'to!"

Inalis n'ya ang kamay n'yang nakalabas sa bintana at sinarado iyon. Umandar na
naman ang kotse n'ya. Masyado na iyong malapit sa'kin kaya ng bahagya na naman
s'yang umusad ay dumikit na iyon sa'kin.

"Arrgghh!" sigaw ko sa sobrang frustration. Umupo ako at tinakpan ang mukha ko.

This is too much! Nakakahiya na itong ginagawa ko at nakakainis itong si Race. Sa

tingin ba n'ya gusto ko itong ginagawa ko? Kung hindi lang ako pinapuntahan ng
mommy nya. Kung hindi lang nila ako ginulo na naman. Tapos ganyan pa s'ya?

Narinig ko ang malakas na pagsara ng pintuan ng kotse. "Kate!" sigaw n'ya habang
papalapit sa'kin.

Agad ko s'yang tinulak ng hawakan n'ya ang braso ko kaya napaupo s'ya sa sahig.
Gulat s'ya sa ginawa ko, ganun din ang mga taong nanonood sa paligid. Unti-unting
napalitan ng pag aalala ang mukha n'ya.
Pag aalala, really? Kumibot ang labi n'ya, akmang magsasalita pero agad na akong
tumayo at tumakbo palayo. Mamatay ka.

Guilty ako nung nag away kami ni Race dahil kahit papaano ay mabait s'ya sa'kin.
Naiinis lang naman ako dahil pakiramdam ko ay obligasyon ko s'ya. Pero ngayon,
hindi na ako guilty. Deserve n'yang awayin ko s'ya. Baliw nga yata ang isang iyon
sa sobrang tindi ng mental disorder.

Ang sama ng tingin sa'kin ng mga tao habang tumatakbo ako palayo. Alam kong
nakakahiya iyong ginawa ko at gusto ko ng saktan ang sarili ko dahil doon.

Ginala ko ang paningin ko para maghanap ng masasakyang taxi. Medyo tagong lugar
ito. Kakaylanganin ko pa yatang lakarin ang mapuno at bako-bakong daan bago
makalabas dito at makahanap ng taxi.

Galit kong sinisipa ang maliliit na batong dinaraan ko. Malapit ng dumilim kaya
good luck sa'kin. Paniguradong mamaya pa matatapos ang karerang iyon. Pwede akong
maghintay para makisabay, iyon ay kung may gustong magsabay sa'kin. Pero ayokong
abutin ng dilim dito!

Sa gilid ng mata ko ay napansin ko ang pagsunod sa'kin ng isang sasakyan. Saglit ko

lang iyong nilingon. Sa kulay pa lang alam ko na.

"Hop in." walang emosyong sinabi n'ya. Bwisit. Bakit pa s'ya sumunod? Magkarera na
s'ya dun kung gusto n'ya.

"Malapit ng magdilim, sumakay ka na." wala pa ring emosyon.

Irap ako ng irap sa kawalan. Lumayas ka na Race. Tigilan mo na ko at pangako,

titigilan ko na rin ito. Ang pagiging uto-uto sa inyo!

"Bakit ka ba kase rito dumaan? Ang hirap tuloy magdrive!" ngayon naman ay bakas na
sa boses n'ya ang pag kainis.

Huminto ako para tingnan s'ya. Magulo ang buhok n'ya at inis ang mukha. Dito naman
kami dumaan kanina ng taxi ha? May iba pa bang daan bukod sa mukhang gubat na ito?

Bumaba s'ya ng sasakyan at lumapit sa'kin. "Tara na."

Nagtaas ako ng isang kilay. Asa ka namang sasakay ako d'yan. Tinitigan ko ang
kotseng iyon. "Ito iyon di ba? Yung kotseng muntik na akong masagasaanan?" tanong
ko.

Umawang ang labi n'ya at ilang sandali lang ay salubong na naman ang kilay dahil sa
galit. Umikot s'ya para sa front seat at binuksan iyon.

Naghintay s'yang lumapit ako doon pero pinagpatuloy ko ang paglalakad. No thanks
Race. Baka utang na loob ko pa iyon sa kanya.

"Fuck!"

Nilingon ko s'ya para alamin kung anong nangyari pero bago ko pa iyon nagawa ay
binuhat na n'ya ako.

"R-Race, anong ginagawa mo?"

Hindi ko magawang magpumiglas sa kanya. Seryoso at maingat s'ya sa paglalakad sa

mabakong daan.
"Race ano ba!" sigaw ko ng nasa front seat na ako ng kotse n'ya. Mabilis n'yang
naikabit sa'kin ang seatbelt. "Ano ba!?" tinulak ko s'ya para sana makalabas ako
pero agad n'yang sinarado ang pinto.

Bago ko pa man matanggal ang seatbelt ay nakapasok na s'ya sa driver seat. Agad
n'yang binuksan ang makina.

"Race bababa ako! Buksan mo itong pinto!" tinanggal ko ang seatbelt at pilit na
binubuksan ang pinto.

Binuksan n'ya ang makina at pinaandar iyon. Patalon talon pa kami dahil sa mabakong
daan.

"Race, itigil mo 'to. Ano ba!?"

"I'm sure you went here for me. Kaya bakit gugustuhin mong umalis?" sabi n'ya ng
hindi ako nililingon.

Saglit akong natahimik. Oo, pumunta ako rito dahil sa kanya. Pero dahil sa
kahihiyang iyon ay nagsisisi na ko.

"Oo!... Pero hindi! Itigil mo 'to at bababa na--" muntik ng tumama ang mukha ko sa
harapan ng kotse dahil sa nakakabwisit na daanang ito. Bakit ko pa kase tinanggal
ang seatbelt.

Narinig ko ang mahina n'yang pagmura bago hininto ang sasakyan. Masama ko s'yang
tiningnan. Seryoso ang mga mukha n'ya kaya agad akong nag iwas. Sinubukan kong
buksan ang pinto pero nakalock pa rin. Halos mapatalon naman akong ng makita ang
napakalapit na mukha ni Race sa'kin.

Natigilan ako habang kinakabit n'ya ang seatbelt sa'kin na salubong ang kilay.

"Ba-bababa na ko."

Hindi s'ya kumibo. Pinaandar n'ya ang kotse kaya kumapit na lang ako sa seatbelt.
Seryoso ang tingin n'ya sa kalsada na para bang matutunaw ng tingin n'ya ang mga
bato.

"Umalis ka raw nung Thursday sa ospital. Di ka pa umuuwi sa inyo." sabi ko ng hindi

nakatingin sa kanya. Para akong nagsalita sa hangin dahil hindi s'ya umimik.

Hindi na s'ya si Race. Iyong Race na nakilala ko kahit na nakakatakot at madalas na

seryoso ang mga mata hindi ganyan. Ngumingiti at masaya sa harapan ko. Walang
kahirap hirap nga n'yang nakuha ang loob ko. Iyon siguro ang dahilan kung bakit
pabalik-balik ako sa ospital. Kaya ko namang tumanggi kung ayaw ko na talaga. Pero
naging magaan ang loob ko kay Race kaya pumayag din ako sa ganoong set up. Hindi ko
na lang kinaya na iba pala ang nagiging tingin ng iba sa'kin dahil doon, sa
pagsundo ni Kuya Ber. At isa pa, ilang beses na rin akong nakapagsinungaling sa
mama ko.

Lumingon na lang ako sa bintana, sa madilim na kalsada. Magsisingungaling na naman

ako ngayon sa Mama ko. Iyon ay kung nakauwi na s'ya. Pero saan kaya pumunta si
Mama?

Nakalabas na kami sa mabatong daang iyon. Nasa highway na kami.

"Ibaba mo na ko rito. Magtataxi na lang ako pauwi." mahinahong sinabi ko. Mukhang
bumalik ang unang Race na nakilala ko. Iyong pagsigaw pa lang n'ya kikilabutan ka
sa takot. Lalo na pag nakita mo na ang malalalim n'yang mga mata.

Hindi na naman s'ya sumagot. Halos lamigin na ako rito dahil sa panlalamig n'ya.
Mali bang inaway ko s'ya noon? Mali nga siguro dahil nabalewala iyon, nandito na
naman ako sa tabi n'ya. Kaya balewala iyon at nasayang pa ang pagtatalo namin dahil
naging ganito na naman s'ya. Mas lalo tuloy akong nagiguilty.

Hindi na ako kumibo dahil daan papunta sa'min ang tinatahak n'ya. Ayaw ko na ring
magtanong kung alam ba n'ya ang daan papunta sa'min dahil panigurado namang oo.

"B-Bakit tayo nandito?" tanong ko ng huminto kami sa tapat ng isang restaurant.

Tulad noong una, nag iingat ako sa mga salita ko dahil baka bigla na lang s'yang
magwala pag hindi n'ya magustuhan ang mga sasabihin ko.

Tahimik n'yang tinaggal ang seatbelt at lumabas ng hindi ako nililingon. Pinanood
ko s'yang dumaan sa harapan ko. Napatalon pa ako ng bigla n'yang binuksan ang pinto
sa gilid ko.

"Let's have dinner." sabi n'ya na madilim pa rin ang ekspresyon.

Umatras s'ya para bigyan ako ng espasyo. Tahimik akong bumaba at hinintay s'ya.

"Let's go." isang beses lang s'yang lumingon sa'kin bago naunang pumasok sa loob.

Huminga ako ng malalim at sumunod. Mas lalo akong nilalamig sa pakikitungo n'ya
sa'kin. Di bale na, uuwi raw ang mommy't daddy n'ya kaya siguro naman maaayos na
nila ito.

Kilala rito si Race kaya iginiya kami sa table na madalas n'yang inuupuan. Malapit
lang sa school namin ang restaurant na ito pero isang beses pa lang akong
nakakapunta rito. At ayaw ko ng alalahanin ang araw na iyon.

"Anong gusto mong kainin?" tanong n'ya habang nakatingin sa menu. Hindi ko ginalaw
ang menu sa harap ko.

Hindi kaagad ako nakasagot kaya nag angat s'ya ng tingin. Wala naman talaga akong
balak sumagot. Pero... Umangat ang labi ko para sana sabihing s'ya na ang bahala
pero nauna na s'yang tumawag ng waiter at um-order ng para sa'ming dalawa.

Tahimik kaming kumakain, napakaformal na hindi ko manguya ng maayos ang kinakain

ko. Hindi ito ang unang beses na sabay kaming kumain pero iba ito. Bukod sa wala
kami sa ospital at nandito kami sa mamahaling restaurant, tahimik lang s'ya,
kinakabahan naman ako. He's so serious and cold.

Kinuha n'ya ang cellphone n'ya sa bulsa, siguro ay may tumatawag. ''Excuse me."
malamig pa ring sinabi n'ya.

Tumango ako pero hindi naman n'ya nakita dahil hindi naman s'ya lumingon sa'kin.
Bahagya lang s'yang lumayo, sapat na para hindi ko marinig kung anuman ang
sasabihin n'ya.

"Kate?" tawag ng pamilyar na boses ng babae galing sa likod ko.

"Andrea!" tumayo ako para salubungin s'ya at ang kasama n'ya. Niyakap ko si Andrea
at nagbeso. Beso lang din sana sa lalaking kasama n'ya pero niyakap n'ya ako.
Nakauwi na pala s'ya.

Tumikhim ang lalaki sa gilid namin kaya nakuha n'ya ang atensyon naming tatlo.
Bumilis ang tibok ng dibdib ko. Di ko malaman kung dahil sa kaba o ano. Ang dilim
ng tingin n'ya na hindi ko nagawang ngumiti para sana ipakilala ang mga kasama ko.

"Von!?" gulat na tawag ni Andrea. Von na naman?

Nagkatingin kami ni Race at balik s'ya kay Andrea. Tinaasan n'ya ito ng isang kilay
at si Arcel, ang pinsan ni Andrea.

"Magkakilala kayo?" tanong sa'min ni Andrea.

"Oo... Pero--" Hindi s'ya si Von, s'ya si Race. Iyon sana ang sasabihin ko pero
pinutol ako ni Race.

"We're having dinner." sabay lahad n'ya sa table namin.

"Oh? And I thought, sa'kin ka lang talaga sasamang kumain sa labas. Except kay
Andrea of course." biro ni Arcel at nagtataka, ni hindi s'ya makatingin ng diretso
sa'kin.

Mas lalong dumidilim ang titig ni Race kaya hindi na ako nag abala pang tingnan
s'ya.

"Ah, ngayon lang naman... Uuwi rin ako pagkatapos nito."

"Gusto mong hintayin ka na--"

"I'll drive her home." mariing sinabi ni Race bago umupo sa table namin.

"Uy Kate. Magkakilala kayo n'yan?" sabay turo n'ya kay Race na seryosong umiinom ng
tubig.

"Ah, o-oo."

"Paano? Bakit? Kaylan?... Basta, ikwento mo sa'kin. " bulong n'ya.

Tumango ako at ngumiti sa kanila. Niyakap ulit ako ni Andrea bago umalis. Nanlamig
na naman ako ng harapin ko si Race. Umupo ako sa harapan n'ya pero hindi ko na
ginalaw ang pagkain ko.

"Are you done?"

"O-oo."

Tumawag s'ya ng waiter para kunin ang bill at ilang sandali lang ay lumabas na
kami. Mabilis s'yang naglakad para buksan ang front seat.

"Uhm, magtataxi--"

"Get in." diretsong tumingin s'ya sa mga mata ko. Same Race pero hindi.

Tahimik akong pumasok sa front seat. Tahimik din s'yang pumasok sa driver seat at
nagdrive. S'ya yung dating Race sa carpark, komportable ako sa kanya. S'ya iyong
Race na kinatakutan ko sa boses pa lang, lalo na sa lalim ng titig n'ya. Pero hindi
na s'ya iyong dating Race na nakapalagayan ko ng loob. Iyong Race, kahit papaano ay
nag uusap kami at nagngingitian. Tinutulungan pa ako sa mga homeworks ko.

Kasalanan ko nga ba o talagang may mental disorder ang isang ito kaya pabago-bago
ng mood?
Chapter 8

Nothing special

Nang matanaw ko na ang bahay namin ay ginapangan na ako ng kaba. Ayaw kong magkita
si Race at si Mama.

"Pa'no mo nalamang..." hindi ko na rin tinuloy. Malamang alam n'ya na rito ako
nakatira. Iniisip ko pa rin kung isa ba s'ya sa mga admirer or stalker ko. Pero sa
inaasta n'ya ngayon, parang hindi naman.

Nagmadali akong lumabas at naabutan ko pa s'yang nasa labas na. Siguro ay para
pagbuksan ako.

"P-Pasok na ko."

Hinintay ko s'yang sumagot. Nang tumango s'ya ay dumiretso na ako para sa gate
namin. Naiilang ako at hindi ko alam kung bakit. Kung dahil ba sa away namin sa
ospital o dahil sa nangyari kanina. Pero hindi, sa tingin ko dahil sa pagiging
seryoso at panlalamig n'ya.

"U-Umuwi ka sana sa bahay n'yo." nasabi ko pa kahit nagmamadali na ako sa pagsasara

ng gate. Baka kase nasa loob na si mama.

Patalikod na ako ng hawakan n'ya ang kamay kong nakahawak sa gate namin. This same
and weird feeling again. Saglit pa akong sumilip sa bahay dahil baka makita kami ni
mama. Ayaw kong kung ano ang isipin n'ya tungkol sa'kin.

"Ihatid mo ko sa'min." seryosong sinabi n'ya sa mga mata ko.

Bahagyang umawang ang labi ko kaya naagaw nito ang atensyon n'ya.

"A-Anong... Ngayon?" Gusto kong sabunutan ang sarili ko. Ano 'yun, pumapayag ako na
ihatid s'ya?

Umiling s'ya. "Not now, gabi na." Bumaba ang tingin n'ya sa mga kamay namin kaya
agad ko iyong binawi.

"Hindi ka uuwi ngayon sa bahay n'yo?" medyo napataas ang tono ng boses ko. "Sa'n ka
pala tumutuloy?"

Sumilip s'ya sa bahay namin. What? Naalala ko na naman si mama. Baka maabutan n'ya
si Race!

"Sige na pasok na ko sa loob."

"Who's with you tonight?"

Nagtaas ako ng isang kilay. No Race. Hindi mangyayari iyang iniisip mo.

"M-Mama ko. S-Sige na. Baka makita ka pa n'ya."

Nagsalubong ang kilay n'ya. Kumibot ang labi n'ya, may gustong sabihin pero hindi
ko na hinayaan. Tumalikod na ako.

"Tomorrow morning then."

Pumihit ako para tingnan s'ya. "Huh?"

"I wanna go home tomorrow morning and I want you with me."

"Pero--" hindi ko naituloy na pigilan s'ya. Mabilis s'yang tumalikod papunta sa

kotse n'ya.

Saglit akong natulala sa sinabi n'ya. Gusto kong umayaw. Hindi kaagad n'ya binuksan
ang makina ng sasakyan n'ya. Kahit anong gusto kong kausapin s'ya, pinigil ko na
lang ang sarili ko. Pumasok ako sa loob ng bahay ng hindi s'ya nililingon pero
narinig ko ang pag alis n'ya.

"Ma?" tawag ko. Tahimik pa rin mukhang hindi pa umuuwi si mama.

"Hello Ma?" tawag ko sa kabilang linya ng ilang beses lang bago sagutin ni mama.

[Kate?]

Umupo ako sa kama ko. "Nasa'n po kayo?"

[Pauwi na ako. Bibilhan na kita ng dinner, tapos na kase ako.]

"Hindi na po Ma. Tapos na po ako."

[O? Kumain ka sa labas?]

Hindi kaagad ako nakasagot. Madalas kapag ginagabi ng uwi si mama sa labas talaga
ako kumakain o di kaya nagpapadeliver ako. Hindi naman kase ako marunong magluto.
Nagsawa na rin ako sa kakaprito.

[Uwi ka na?] boses ng lalaki ang narinig ko sa background ni mama. Hindi iyon
pamilyar sa'kin dahil medyo malayo ang boses.

"Ma, sino 'yun?"

[Ah, w-wala. Sige pauwi na ko.]

Binaba na n'ya ang tawag. Lumabas ako ng kwarto ko para sa cr. Saglit akong naligo
at nagpahinga na.

Sanay na ako na madalas wala sa bahay si mama. Pero ngayon kase madalas na s'yang
ginagabi. Ang alam ko pa naman 5:00 pm lang ang out n'ya sa trabaho n'ya.

Kahit hinihila pa ako ng kama ko kinabukasan ay pinilit ko pa ring bumangon na.

Nakakainis kase si Race! Paano kung bigla na lang s'yang pumunta rito at makita
s'ya ni mama. Sasabihin ko bang kaybigan ko, e alam naman ni mama na si Arcel lang
ang naging kaybigan kong lalaki.

Dapat pala binigay ko sa kanya ang cellphone number ko. Pero teka nga, talaga bang
papayag ako sa gusto n'yang mangyari?

Napaupo ulit ako sa kama ko habang nag iisip. Pwede ko naman s'yang balewalain.
Kung pupunta s'ya rito at makita si mama, ipapasabi ko na lang na hindi ko s'ya
kilala at isa lang s'ya sa mga secret admirer ko.

Tama iyon nga. Ngayon pa talaga gumana ang utak ko.

Nasa kalagitnaan ako ng pag iisip ng biglang nagring ang cellphone ko. Unregistered
number kaya hindi ko sinagot. Hindi ko basta-basta sinasagot ang mga ganung tawag.
Kadalasan kase ay mga admirer or worst stalker ko lang iyon. At naiinis ako kapag
sinasagot ko ang tawag nila. Feeling kase nila may chance na. Geez.

Dumiretso ako sa cr at naligo para naman mawala na ang pagkaantok ko. Pero
binilisan ko rin para maabutan si mama. Hindi ko alam kung anong oras na s'yang
nakauwi kagabi. Wala s'yang trabaho every weekend pero madalas din s'yang wala.

Patuloy pa rin sa pagring ang cellphone ko hanggang sa matapos ako. Kaya naiirita
kong iyong sinagot iyon. I guess I should change my number again. Tinapos ko muna
ang paglalagay ng lotion bago iyon pinagkaabalahan.

"What!?" pambungad ko para naman maturn off ang sinumang admirer kong ito. I know,
masyado na akong assuming. But you can't blame me, nasanay lang talaga ako.

Hindi kaagad nagsalita ang nasa kabilang linya. Tiningnan ko pa ang cellphone ko.
Papatayan ko na sana kung hindi ko lang narinig ang mabigat n'yang pagbuntong
hininga. "I'm outside your home, waiting for you."

Napatalon ako sa nakakapangilabot na boses. Sinilip ko ulit ang cellphone ko.

Unknown number.
"Excuse me--"

"It's me... Race."

Tuluyan ng nagtindigan lahat ng balahibo ko. He's here! Outside!

Fuck. "S-Stay outside. Just stay." mariing sinabi ko bago binaba ang tawag.

Namamadali na ako pero gulong-gulo ako sa paghahanap ng damit na susuotin. Pwede

namang simpleng t-shirt at shorts lang. Pero makikita ko ang parents n'ya. I saw
how formal and intimidating her mom was, lalo na siguro ang dad n'ya. Wait, anong
iniisip ko.

Ipinilig ko ang ulo ko. I'm in a hurry! Sinuot ko na lang ang sleeveless floral
blouse at white shorts and flats. Not so formal.

"Kate?" tinitigan ako ni mama mula ulo hanggang paa. "May lakad ka?"

Tumango ako at bumaling sa mga paper bags na nasa sofa at inaayos n'ya.

"Oh! This all for you."

Nagsalubong ang kilay ko. It's not the first time, third time this month actually.
At ayokong laging nag aabala si mama na bilhan ako ng kahit ano dahil ayaw kong
magipit kami. But I'm in a hurry kaya hindi ko na pinansin.

"Church lang po." inayos ko ang sling bag ko sa balikat at humalik sa pisngi ni
mama. "Bye ma!"

"Breakfast anak... at church?"

Nasa pintuan na ako ng pasadahan ulit ni mama ang suot ko. I know. Not for church.

"Yup." Agad na akong umalis. Nasa gate na ako at kita ko na nasa gilid lang ang
kotse ni Race. Sumilip ulit ako sa bahay para makasigurong hindi ako sinundan ni
mama o di kaya ay nakasilip.

This ain't good. After kong kausapin ang parents ni Race, dapat tapos na rin ito.
Period.

Napatalon ako ng makita ko si Race na nakasandal na sa harapan ng kotse n'ya. Nasa

bulsa ang mga kamay at tiningnan ako from head to foot na talaga namang nagpanginig
sa'kin.

Blue v-neck at faded pants, brown boots. Yun lang pero naiintimidate ako sa kanya.

Lumapit ako sa front seat at bago ko pa iyon mabuksan ay nagawa na n'ya para
sa'kin.

Hindi ako lumingon sa kanya ng pumasok ako sa loob. Ang awkward at hindi ko alam
kung bakit.

"Good morning." blangko ang emosyon n'ya habang seryosong nagd-drive. I don't think
it's really a good morning for him.

Umiwas ako ng tingin. "Morning."

"Thanks for this."

Do I have a choice? Of course Kate! Hindi ko lang talaga alam kung bakit ko na
naman ginagawa ito. For the second time!

"Can't stay long." Ayaw kong magsinungaling na naman kay mama kaya gagawin ko ang
sinabi ko. Pupunta ako ng simbahan. Hindi nga lang ako magtatagal dahil sa suot ko.

Tumikhim s'ya. "Sure."

May pinindot si Race na kung ano kaya bumukas ang napakalaking gate sa harapan
namin. Nandun ang itim na sasakyan nila at isa pang kulay grey. I really don't know
how to name them. Next time, pag aaralan ko.

Mabilis pero swabe ang galaw ni Race ng umikot para pagbuksan ako ng pinto.

"Can I.." nag iwas s'ya ng tingin at binigyan ako ng space. Gusto kong sabihin sa
kanya na pwede na akong umuwi since naihatid ko na s'ya.

Narinig ko ang pagsarado n'ya ng pinto ng tumalikod na ako para pagmasdan ang
malathemepark house nilang bahay.

"Let's go." sabi n'ya at nauna ng maglakad.

Half run na ang ginawa ko dahil sa laki ng hakbang n'ya. Muntik na rin akong madapa
sa paglalakad sa hagdan nila. Tss.
"Good morning Sir Race." nakayukong bati ng anim na katulong na nakahilera. Tinaas
ni Race ang kanang kamay n'ya kaya tumigil sila sa pagbati. Pansin ko pa ang
panginginig ng ilan sa kanila at napapalitan ng pagtataka ng makita ako sa likod ni
Race.

Yumuko rin ako sa kanila at tipid na ngumiti. Humarap sa'kin si Race na salubong
ang kilay.

"Kaylangan ko ng umalis... may lakad ako." nag iwas ako ng tingin. Halos malula ako
sa laki at lawak ng sala nila.

"Where? I'll drop you."

Magsasalita pa lang ako ng marinig ko ang pamilyar na boses ni Madame Cara.

"Race!" Lumapit ang mommy n'ya at yumakap pero hindi man lang s'ya yumakap pabalik.

"Kate?" nagbalik-balik ang tingin n'ya sa'ming dalawa ni Race. Hindi ako gumalaw,
nanatili ako sa likod ni Race at tipid na ngumiti.

Napatalon ako ng yakapin din ako ng mommy ni Race.

"Uhm, h-hinatid ko lang po si Race." sabi ko habang nakatingin kay Race na nanonood
sa'min.

"Oh?" mommy n'ya.

Tumango ako at nahagip ng paningin ko ang lalaking kanina pa pala nakatayo sa

harapan. He's so intimidating too. Kahit hindi ko tanungin, alam kong daddy ito ni
Race. Their family's intimidating. Sa paraan ng pagtitig niya at sa tindig n'ya, he
almost seems like Race.

Masyado silang formal kahit nasa loob lang ng bahay. Ngayon pa lang ako natauhan na
hindi bagay ang suot ko rito. Kahit pa wala namang mali sa suot ko. Gusto ko na
lang umalis.

"We're hungry." putol ni Race sa titigan namin ng daddy n'ya bago naglakad papasok.

"Let's go Kate." aya ni Madame Cara na gustong-gusto kong tanggihan. I need to go.

Nalaglag ang panga ko sa lawak ng dining room nila at sa haba ng lamesa. Nandun ang
tatlong katulong nila na naghihintay siguro ng utos.

Nasa kabisera ang daddy ni Race, sa kanan ang mommy n'ya. Sa kaliwa ay si Race at
sa tabi n'ya ako.

Pinanood ko si Race habang tahimik s'yang naglalagay ng pagkain sa pinggan ko. Kung
tulad ito nung nakaraang linggo baka pinigilan ko na siya. Pero sobrang naiilang
ako na hindi ako makagalaw ng maayos.

"Konti lang." bulong ko sabay bagsak ng tingin sa pagkain. Nakangiti ang mom n'ya
sa'kin samantalang ang daddy n'ya ay mataman kaming pinapanood. Damn.

Nasanay akong ginagawa n'ya ito tuwing kumakain kami sa ospital. Madalas ko s'yang
tanggihan pero ngayon ay hindi ako makaangal. Kung dahil ba sa parents n'ya na nasa
harapan namin o dahil may nagbago na kay Race ay hindi ko alam.

Tumikhim ang dad n'ya. "So... where have you been staying?" tanong n'ya kay Race.
"You're not in your condo nor in your suite."

Tahimik akong kumain. Wala dapat ako rito, right?

"Friends." sagot n'ya habang abala sa pagkain.

"And you're Kate?"

Muntik na akong mabilaukan. Mas nakakatakot pa yata ito kay Race. Kahit papaano,
alam kong may mental disorder si Race sa tindi ng pagiging bipolar. Pero itong dad
n'ya, wala pa akong masabi.

"O-Opo."

Tumango s'ya at pinagmasdan ako. Tuluyan na akong nawalan ng gana. Bakit ba kase
ganun silang tumingin ni Race? Tagos hanggang kaluluwa. Para bang isang tingin lang
nila sa mga mata mo alam na kaagad nila kung ano ang iniisip mo.

Nanliit ang mga mata n'ya. "You were with Race those days his not--"

"Dad!" umalingawngaw ang boses ni Race. Ako pa ang kinabahan para sa kanya. Paano
n'ya nagagawang sumigaw sa harap ng daddy n'ya ng ganun. I mean, nakakatakot ang
pagiging seryoso ng dad n'ya though almost the same sila. May be like father like
son talaga.

Pero ayaw ko talaga ng ganito lalo na pag nasa harapan ng pagkain.

Hinawakan ni Madame Cara ang kamay ng daddy ni Race.

"Hindi po. Nagkita lang po kami kahapon dahil pinuntahan ako ni Kuya Ber para--"

"What!?" sigaw ni Race na nagpatalon sa'kin.

Damn! Nasa harapan kami ng pagkain!

"Mom?"

"I'm worried my dear, and I--"

"But you don't have to do that!... And Kuya Ber? He went into your house?" galit na
tanong n'ya sa'kin.

Marahan akong tumango bago ko narinig ang malutong n'yang pagmura.

"Fuck!"

Napapikit ako at yumuko. "Nasa harapan tayo ng pagkain." Namutla ako dahil sa
nasabi ko. Iyon ang iniisip ko kaya hindi ko na napigilan. Gusto ko na lang tuloy
maglaho dahil sa kahihiyan.

Kumalma si Race at nag iwas ng tingin. "Sorry... Let's eat." buntong hininga n'ya.

Nagulat ako sa sinabi n'ya pero hindi na ako nagtangka pang tingnan s'ya.

Mahinang humalaklak ang daddy ni Race kaya nag angat ako ng tingin sa kanya. Just
like Race's laugh, sounds like music. Para bang napakaimposibleng paniwalaan na
tumatawa ang mga katulad nila.

Umiling s'ya at ngumuso. Si Madame Cara naman ay nakangiti sa akin.

"Sorry for being rude. By the way, he's my husband, Race's dad, Vaughn Neumann."

Ngumisi ako. I don't know that's rude. Ayos lang naman na hindi na ako ipakilala.
Nothing special, right? Pero hindi ko sila masisisi kung masyado silang formal.

Bumaba ang tingin ko sa mga kamay ni Mr. Neumann. Too formal.

"Let's eat." mas mariing sinabi ni Race habang nakaharap sa pagkain n'ya, bago ko
pa man maabot ang kamay ng daddy n'ya.

"K-Kate po. Kate Ancerine."

Nagtaas s'ya ng kilay. Siguro dahil hindi ko pa inaabot ang kamay n'ya. He's so
really intimidating. It's so rude of me kung hindi ko pa iyon tanggapin.

Ngumiti ako kay Madame Cara at aabutin na sana ang kamay ni Mr. Neumann. Ngunit
biglang hinawakan ni Race ang kamay ko na nagpatalon sa'kin. Nakataas ang isang
kilay n'ya ng ibinaba n'ya iyon.

What?

Kinilabutan ako sa malakas na pagtawa ng daddy n'ya. Hindi na naiwasan ng mga

katulong ang tumingin sa kanya. Si Madame Cara naman ay mahinhing tumatawa. What's
wrong?

Madilim ang tingin sa'kin ni Race bago bumaling sa daddy n'ya kaya natigil ito sa
paghagalpak.

"Let's eat, let's eat." sabi n'ya ng hindi pa rin naalis ang ngiti.

Tahimik ulit kaming kumain. Pinilit kong maging normal kahit pakiramdam ko lahat
sila pinapanood ang bawat galaw ko.

"So..." tumikhim si Mr. Neumann. "How are you related to Mr. Ance?"

Nagsalubong ang kilay ko. Who's Mr. Ance?

"I'm mean, Mr. Ancerine?" he added.

Tuluyan na akong nabilaukan kaya uminom ako ng tubig.

Shit.

Seryoso at nagtataka ang tingin sa'kin ni Race. Si Madame Cara naman ay nag aalala
akong pinanood. At si Mr. Neumann, nakataas ang isang kilay sa reaksyon ko.

Fuck! Fuck! Fuck!

"Mr. Ancerine?" ulit n'ya.

Ngumisi ako. "N-No. I d-don't know him." nag iwas ako ng tingin.

"Really? Maliit lamang ang bilang ng pamilya ng mga Ancerine. How come you don't
know him?"
I know. Inabala ko ang sarili ko sa pagkain, nagkunwaring walang narinig. Mas
mabuti na iyon kaysa magsinungaling pa ako.

Mr. Ancerine? Of course kilala ko. It's either tito Klausus pero wala s'ya rito sa
bansa. Kaya surely, he's referring to him. Mr. Kyle Ancerine. The hell I care!

Wala akong ideya kung paano n'ya nakilala ang Mr. Ance na iyon at wala akong balak
na alamin pa. Ayaw kong magtanong pa s'ya kung ano ang relasyon ko sa taong iyon.

Chapter 9

Alibi

"Race, hindi pa maayos ang lagay mo and you're still on that racing again?" ani
daddy ni Race sa kanya. Nasa loob pa sila ng dining area para raw mag usap saglit.
Narinig ko pa iyon bago kami tuluyang makalayo ni Madame Cara sa kanila.

"I'm fine dad."

"Thanks..." panimula ni Madame Cara ng makarating kami sa malawak nilang sala.

"Salamat dahil nandito na ulit ang anak ko."

Ngumiti ako. Nawawalan ako ng salitang isasagot.

"I really know it's because of you."

"At sabi po ni Kuya Ber, pag uusapan natin ang tungkol dito. Ayaw ko pong masali sa
gulong ito."

"I'm really sorry. Hindi ko alam kung paano ka nakilala ng anak ko and you don't
know him as well. But Kate..." hinawakan n'ya ang kamay ko at marahan itong
pinisil. "My son changed alot because of you."

Nagsalubong ang kilay ko. Paanong nagbago dahil sa'kin? Siguro kase, serious and
cold na s'ya ngayon? Hindi tulad noong una kaming nagkita na seryoso s'ya at medyo
nakakatakot dahil sa madilim n'yang ekspresyon pero nakakasalamuha naman ng maayos.
Nurses at mga guards lang naman ang natatakot sa kanya noon sa ospital. Ako hindi
na, dahil nga mabait naman s'ya sa'kin. Pero anong nabago kay Race?

"Of course dad!" sigaw ni Race na nagpatalon sa'kin.

Binawi ni Madame Cara ang kamay n'ya at tumayo para salubungin si Race at ang
asawa.
"Nakapag usap na kayo ng dad mo?"

Tumango si Race na nakatingin sa'kin. "Let's go?"

Tumayo ako. Ayaw ko pang umalis ng hindi napag uusapan ang lahat ito. Kaya nga ako
sumama para mapag usapan iyon.

Lumabas na rin si Mr. Neumann na malaki ang ngisi sa'kin.

Paano ko ba sasabihin sa kanila na ayaw ko na sa nangyayaring ito.

"Alis na kayo?" tanong ni Mr. Neumann na nasa akin pa rin ang tingin.

Hindi sumagot si Race. Nauna na s'yang lumabas na hindi man lang nagpapaalam. So
cold.

"O-Opo. Alis na po kami."

"Take care Ms. Ancerine."

Natigilan ako sa tinawag sa'kin ni Mr. Neumann. Hindi ko iyon nagustuhan. "Kate na
lang po."

Tumango s'ya. "Tito. Call us tito and tita."

Nalaglag ang panga ko. What? I mean, bakit?

Hinawakan ni Madame Cara ang braso ko. "I know you really don't want to do this
all. But anything for our son, Kate. Anything for him."

"Maayos na po si Race. Pumayag po ako sa gusto n'yong puntahan s'ya para makauwi
rito. I feel guilty nung inaway ko po s'ya kaya ko iyon ginawa."

Parehas silang tumango sa sinabi ko. Sana lang talaga ay naiintindihan nila.

"Alis na po ako."

Naabutan kong naghihintay sa'kin si Race. Nasa driver seat na s'ya at binuksan n'ya
ang front seat. Hindi n'ya ako nilingon kahit na nung makasakay na ko at makabit ko
na ang seatbelt.

"Drop mo na lang ako sa may simbahan." sabi ko para mawala ang nakakabinging
katahimikan.

"What are you going to do there... I'll wait you, then. Drive you home."

"Hindi na." mabilis na sagot ko. "Medyo matatagalan ako sa simbahan."

"I'll wait you."

Nakakailang na talaga ang sobrang pagiging seryoso n'ya. Gusto ko na lang bumalik
iyong dating Race para kahit papaano ay gumaan ang loob ko sa kanya.

"Hindi na talaga at isa pa, hindi na ako sasama sa'yo o kahit anong--"

Napasalo ako sa noo sa biglaan n'yang pagpreno.

"And you'll go with Kuya Ber instead? Sasama ka lang kung s'ya?" mariing tanong
n'ya habang nakakuyom ang kamao sa manibela.

"H-Huh?"

Huminga s'ya ng malalim at mariing napapikit. "I'll drive you home after church."
Hindi na s'ya nagtanong kung ayos lang ba sa'kin. Buo ang loob n'ya ng pinaandar
ulit ang sasakyan.

Anong masama kay Kuya Ber? Nagagalit ba s'ya dahil doon? Dahil si Kuya Ber ang
naghatid sa'kin kahapon sa track and field nila kahit sinabi na n'yang hindi na ako
ipagd-drive ni Kuya Ber? Wala namang masama dun. At bakit hindi na lang s'ya
magpasalamat dahil sa ginawa ko? O baka hindi talaga s'ya magpapasalamat dahil ayaw
n'ya sa ginawa kong pagpunta dun kahapon at sa pakikialam ko. Geez. Naalaaa ko na
naman ang kahihiyang iyon.

Mabilis akong bumaba ng nasa tapat na kami ng simbahan. Maraming tao dahil linggo.
Hindi naman talaga ako madalas magsimba. Siguro kung magyayaya si Andrea o di kaya
ay kung pipilitin ako ni mama.

"Okay na ko rito Race. Pwede ka ng--" sabi ko ng mapansing lumabas na rin s'ya.

"Don't hurt my ego." mariing sinabi n'ya.

Natigilan ako. Marahan akong tumango bago lumapit sa simbahan. Hindi ako pumasok sa
loob kaya nakampante na ako sa labas. Marami rin namang tao ang nandito.

Yumuko ako at tahimik na nagdasal. Not to ask for anything. I just wanna say my
thanks to Him for everything.

Kumirot ang puso ko. Kahit sabihin kong wala na akong mahihiling sa ngayon, alam ko
sa sarili ko kung anong gusto ko. Pero hindi ko pipilitin, hindi ko pipiliting
mabuo ang pamilya ko. Masaya na kaming dalawa ni mama.

"Ang gwapo n'ya."

"Oo, grabe!"

"He looks familiar."

Hindi ko naiwasang dumilat dahil sa usapan ng mga babaeng iyon na malapit sa akin.
Para silang uod na binubuhasan ng asin.

Umiling ako at bumalik sa pagdarasal.

"He's a car racer, I know."

Grabe dito pa talaga sa harapan ng simbahan sila nagkaganyan. Bakit kaya hindi sila
pumasok sa loob at magbawas ng kasalanan nila. Tss.

"Von. Right Von the Racer!"

Agad na nagbukas ang mga mata ko. Napatalon ako ng mapansin ang nakacross arms na
si Race sa gilid ko at seryosong nakatingin sa loob ng simbahan. Akala ko umalis na
s'ya. Binalingan ko ang mga babaeng malapit sa'min. Isa lang ang nag iwas ng tingin
sa kanila.
"You're done?" tanong ng katabi ko.

Kahit hindi pa talaga, tumango na ako. Nakakabadtrip ang mga babaeng iyon. Hindi na
nahiya. Hindi man lang tiniklop ang mga bibig nila sa harapan ng simbahan.

"Girlfriend?"

"No. Walang girlfriend si Von."

Dinig ko pa bago ako tumalikod sa kanila. What's with Von and Race, by the way? Ang
mommy't daddy n'ya, Race ang tawag sa kanila. Ganun din ang mga guards nila, si
Kuya Ber.

Tumikhim s'ya sa likod ko kaya tumigil ako ng malapit na kami sa kotse n'ya.

"M-Magtataxi na lang ako pauwi. Pwede ka ng--"

"Fuck. Don't step on my ego." nag igting ang panga n'ya at nalilito ako kung ano
ang mali sa sinabi ko.

"Race, kakatapos lang nating magdasal." inis na sinabi ko dahil sa mura n'ya. "I
mean, ako." I don't think nagdasal din s'ya kanina.

Nag iwas s'ya ng tingin. "I prayed too. Sorry."

Salubong ang kilay ko ng tumango ako at naglakad papunta sa kotse n'ya. Malalaki
ang hakbang n'ya kaya naunahan n'ya akong buksan ang pinto sa front seat pagkatapos
patunugin ang kotse.

Sumakay ako ng hindi s'ya tinitingnan o kahit 'thank you'. Hindi ako makarecover
dahil sa pagmumura n'ya. Pati na rin ang pagsigaw n'ya sa harap ng pagkain.
Malayong-malayo sa tipo kong lalaki. Wait.

Ilang beses kong ipinilig ang ulo ko. Ano ba 'tong iniisip ko.

"Home?" tanong n'ya ng buksan ang engine.

Umiling ako. "Sandali lang." Kinuha ko ang cellphone sa bag ko at tinawagan si

mama. Gusto kong wala s'ya sa bahay kung ihahatid ako ni Race.

[Kate.]

"Uhm Ma, nasa bahay ka pa po?"

[Oo. Aalis ako mamayang 6:00. Ipagluluto na kita ng dinner... Bakit?]

"Ah, wala po."

[Magsisimba ka?]

"T-Tapos na po. Dumaan lang ako."

[Sinong kasama mo?]

Sumilip ako kay Race na hindi na pinaandar ang kotse n'ya at nanood na lang sa'kin.
"Si A-Andrea po." Kinagat ko ang labi ko. I lied again.

[Sige. Umuwi ka bago ako umalis ha?]

"O-Opo."

Gusto ko sanang tanungin kung saan na naman s'ya pupunta at hindi ako kasama pero
ayaw kong patagalin ang tawag.

"Andrea?" nakataas ang isang kilay sa'kin.

Nagsalubong ang kilay ko. Hindi s'ya dapat nakikinig sa usapan ng may usapan. Pero
hindi ko s'ya masisisi, nasa loob kami ng isang sasakyan.

"Friend ko. Iyong nakita natin kahapon sa restaurant. She called you Von, right?"
Akala ko ay masasagot ang tanong ko about Race and Von thingy.

Umirap s'ya. "Do I look like her?"

Umirap din ako kahit hindi n'ya kita dahil nakatuon na s'ya sa bintana. Kaysa naman
sabihin ko kay mama na s'ya ang kasama ko. "Ihatid mo na lang ako sa bahay nila.
Hindi muna ako uuwi sa bahay."

"Why?"

Para makauwi ako sa bahay mula kina Andrea at para makausap ko pa si mama. I miss
her at gusto kong sumama sa lakad n'ya ngayon.

"Diretso lang ang daan. Medyo malapit lang iyon sa bahay namin." pagbabalewala ko
sa tanong n'ya. Rather than lying again, Kate.

Napakapit ako sa seatbelt sa biglaan n'yang pagmamaneho. Madalas pa s'yang

magcounter flow pero swift lang. Swift and safe pero hindi ko pa rin maiwasang
kabahan.

"C-Can you please s-slow down." sabi ko sa gitna ng panginginig. Alam kong sports
car ito pero wala namang race kaya bakit kaylangang magmadali.

Papasok na kami sa village namin. Nanlaki ang mga mata ko ng makita kong nakatitig
na s'ya sa'kin habang nagd-drive. Kinakabahan akong tumingin sa daan. But damn!
S'ya ang may hawak ng manibela kaya s'ya dapat ang tumingin sa daan!

"Race!" nanginginig na sigaw ko habang matindi ang kapit sa seatbelt.

Bumakas ang ngiti sa labi n'ya. Hindi ko alam kung masaya s'ya sa reaksyon ko
ngayon o talagang iniinis n'ya lang ako. Pero bakit nga ba n'ya ako iinisin?

Bumagal ang pagtakbo n'ya at unti-unting naging normal. Pero hindi pa rin ako
bumibitaw sa seatbelt dahil baka bumilis ang takbo n'ya.

"Who is that Andrea anyway?" tanong n'ya ng malampasan ang bahay namin. Sinilip ko
muna iyon bago sumagot. Kung manggagaling sa bayan, mas mauuna ang bahay namin
kaysa kina Andrea. Baligtad naman kung sa school manggagaling, mas malayo sa'min.
Tahimik ang bahay pero alam kong nasa loob pa si mama.

"She's my friend. Bestfriend actually." sagot ko na nakatingin sa mga kamay n'yang

nakahawak sa manibela. Kaylangan kong bantayan ang pagd-drive n'ya.

"You're making friends with those kind of girls?" mariing tanong n'ya kaya mas lalo
kong binantayan ang pagbabantay sa pagd-drive n'ya.
What's wrong with Andrea? What's wrong with him?

"Bakit hindi? Magkakilala kayo di ba? And she even called you Von? No... halos
lahat yata. Sino ka ba talaga?" nalilitong tanong ko. Is he really Von or Race?

"Call me Race, anytime."

Nagtaas ako ng isang kilay kahit hindi naman s'ya sumusulyap sa'kin. Iyon naman
talaga ang tawag ko sa kanya. Mas cool kase iyon.

Magtatanong sana ako kung bakit Von ang tawag ng iba sa kanya pero tumigil na ang
sasakyan. Nanlaki ang mga mata ko ng matanaw ko ang bahay nila Andrea. How did he
know that this is her house?

"I'll tell you, just don't ask anyone about it." sabi n'ya na ngayon ay nakatingin
na sa'kin. "I'm the one to tell you." That's a command at hindi ko na kaylangang
magreklamo. Kahit naman gusto kong malaman, hahayaan ko na lang. I'm not interested
anyway.

"Fine." Kinalas ko ang seatbelt at akmang bababa pero hinawakan n'ya ang braso ko.

What again!?

Nakakunot ang noo ko ng dungawin ko ang kamay n'yang nasa braso ko. Kahit anong
pilit kong umiwas sa mga mata n'ya ay hindi ko magawa. May kung ano sa'kin na gusto
iyong titigan kahit wala akong nababasang kahit ano.

Huminga s'ya ng malalim bago ako binitawan at nag iwas ng tingin. Pinanood ko
s'yang gulong gulo sa sarili at hawak ang manibela. So weird of him.

Tumikhim ako bago nagsalita. "Excuse me." mabilis na akong bumaba bago pa man n'ya
ako mapigilan. Baka kung saan naman n'ya ako maisipang dalhin.

Hindi ako papasok sa loob ng bahay nila Andrea, ni hindi ko nga alam kung nand'yan
ba s'ya ngayon sa loob. Hinintay kong umalis ang sasakyan ni Race pero hindi pa
n'ya binubuksan ang makina. Wala akong makita kung ano ang ginagawa n'ya dalhin
sobrang tinted iyon.

Pwede akong magpretend na rito talaga ang sadya ko pero ayaw ko namang abalahin
ngayon si Andrea. Paniguradong magtatanong iyon kung bakit kaylangan ko pang gawin
ito.

Nagwave ako para sabihing umalis na s'ya. Nasa harapan na ako ng gate pero hindi pa
rin talaga gumagalaw ang sasakyan n'ya. Ano pa bang hinihintay nito?

Pumihit ako para harapin ang gate at silipin kung sino ang tao sa loob. Madalas na
kase ngayong may lakad si Andrea kaya posibleng wala s'ya ngayon.

"Sino 'yan?" sigaw ng isang pamilyar na boses galing sa loob ng bahay. Bumukas ang
pinto. Si tita Anne, mommy ni Andrea.

Hinarap ko ulit si Race para magwave. Sumunod naman s'ya at agad ng umalis.

"Tita!" tawag ko. Sana lang talaga wala rito si Andrea. Kaylangan ko na kaagad
umuwi.

"Kate? O bakit?" tanong n'ya habang binubuksan ang gate.

Nagmano ako sa kanya. "Ah, nand'yan po ba si Andrea?"

"Naku wala. May lakad daw s'ya ngayon e. May gagawin ba kayo?"

"Wala naman po." nahihiyang sinabi ko dahil wala naman talaga.

"Pasok ka muna sa loob. Tawagan mo sabihin mong nandito ka."

Mabilis akong umiling. "Hindi na po. Bukas na lang po sa school."

"Sigurado ka? Nag abala ka pang pumunta rito."

"Okay lang po tita. Alis na rin po ako." Gusto kong magbonding kami ngayon ni mama.
Monday na naman bukas at mas lalo kaming magiging busy.

"Hindi ka muna papasok sa loob?" sabay muwestra n'ya sa loob.

Umiling ako. "Salamat na lang po... Sige po, mauna na ko."

"O, sige mag ingat ka."

Tumango ako. Naghintay ako ng tricycle at ganun din si tita.

"Ay naku! Sandali, may niluluto nga pala ako!"

"Ha? Sige po, ayos na po ako rito. Pasens'ya na po sa abala." Nakakahiya.

"Naku wala iyon. Sige maiwan na kita. Sasabihin ko na lang kay Andrea na napadaan
ka."

Gusto ko sana s'yang pigilan pero nagmadali na s'yang pumasok sa loob. Wala na
akong palusot kay Andrea kaya ikukwento ko na sa kanya bukas.

Luminga ako sa paligid para maghanap ng tricycle. Ilang minuto lang siguro meron
na. Tatawagan ko muna pala si mama.

Hindi sinasagot. Siguro marami pang ginagawa sa bahay. Kung hindi ako inabala ng
Race na iyon sana natulungan ko si mama. Mamaya na lang siguro pag balik ko sa
bahay.

"What the!?" sigaw ko ng biglang huminto sa gilid ko mula sa likuran ang isang
sasakyan. Umirap ako dahil sa kulay noon.

Bakit bumalik s'ya?

Naglakad ako palayo sa bahay nila Andrea habang naghihintay ng tricycle. Hindi
pwedeng may makakita sa'min dito. I know, wala kaming ginagawang masama. Wala lang
naman.

"Andrea huh?"

Tiningnan ko s'ya sa nakabukas na bintana. Nakangisi s'ya pero halata ang

iritasyon.

"Bakit ka bumalik?" tanong ko, patuloy pa rin sa paglakad at sinusundan naman n'ya
ako.

"What's about Andrea?" tanong din n'ya. Bakit ba kanina pa s'ya Andrea ng Andrea?
May gusto ba s'ya sa bestfriend ko?
"What's about with Andrea?" balik tanong ko, nalilito kung ano nga ba ang tungkol
kay Andrea.

Padabog n'yang sinarado ang pintuan ng kotse n'ya. Huminto ako sa paglakad at
hinarap s'ya na nakasandal dun at nakacross arms. Bakit ganyan ang mukha n'ya?
Galit na ewan.

"Where do you really wanna go." nagsalubong ang kilay ko. "You make this as an
excuse, na pupuntahan mo ang bestfriend mong si Andrea but you didn't even enter
their house. So sa'n ka talaga pupunta?" he asked as if he has the right to ask me
those questions.

"Wait, wait. Ano?" nalilito ako. "Pero... Fine, wala sa bahay nila si Andrea."
sabay turo ko sa di kalayuang bahay nila Andrea. "Kaya umalis na lang ako." kibit
balikat ko.

Mas lalo s'yang ngumisi pero may iritasyon pa rin. What? "Why don't you ask her
first if she's home before going straight to their house?... It's just your alibi,
isn't it?"

"Alibi?"

"Yup."

"Alibi saan?" Alibi para hindi s'ya makita ng mama ko.

"I'll bring you home now." That's a command again. Umayos s'ya ng pagkakatayo.
Binuksan ang pinto ng front seat.

No way!

"What? At bakit?" bahagya akong tumawa para mawala ang pagkainis.

"Kung uuwi ka na, ihahatid kita. Kung may pupuntahan ka pa, sasamahan kita. Kung
may alibi ka pa, 'wag mo ng ituloy." mas mariing utos na nagpatunganga sa'kin.

Chapter 10

Greek god
"Hindi ka kase pwedeng makita ni Mama. " nakayukong sinabi ko. Ramdam ko ang
matalim n'yang titig sa'kin kaya agad din akong nag angat ng tingin, sa takot na
baka hindi na naman s'ya nakatingin sa kalsada.

"Bakit?" kunot noong tanong n'ya.

"Dahil... hindi naman n'ya alam ang tungkol dito. Ang tungkol sa'yo."

"Why? Bakit hindi mo sinasabi?"

Bakit pa? Ano bang meron sa'min?

Pinanood ko s'ya habang nagd-drive. Seryoso s'ya at nakasalubong ang kilay. Hindi
ko talaga malaman kung kaylan s'ya galit at hindi. Mas madalas kase na galit s'ya
at wala sa mood.

"Hindi naman n'ya kaylangang malaman... Hindi rin naman magtatagal ito... di ba?"
Hiningi ko ang opinyon n'ya kahit hindi na kaylangan. Dahil gagawin ko talaga.

"You sure you're asking me?" bumaling s'ya sa'kin ng ilang segundo. Bumalik din ang
tingin sa daan ng makita ang pag aalala ko. Hindi ko na maiiwasang maparanoid dahil
sa pagd-drive n'ya. "It's a no, Kate." dagdag n'ya na nagpasalubong ng kilay ko.

What does he mean no?

"I won't let this chance slip off my hands again." mariing sinabi n'ya.

Chance? Again?

Bago pa ako makapagtanong ay nagtanong din s'ya. "Ito ba ang unang beses na
magdadala ka ng lalaki sa bahay n'yo if ever? I mean, did your parents already met
a friend of yours? Boys."

Umiling ako. "Hindi. Si Arcel, kilala na s'ya ni Mama. S'ya lang ang kilala n'yang
kaybigan kong lalaki." I said matter of fact.

His jaw clenched. "Who's Arcel?"

"Iyong lalaki kahapon sa restaurant. Iyong kasama ni Andrea."

"That boy who locked you on his arms." A firmed statement. Mas lalong dumilim ang
ekspresyon n'ya. Kung makatingin s'ya sa daan parang may malaking kasalanan ito sa
kanya. Unti-unti rin akong kinakabahan dahil baka makalimutan n'yang magdrive ng
normal at biglang mag high speed. Sports car pa naman ito.

"Saan tayo pupunta?" tanong ko ng bigla n'yang niliko ang sasakyan.

"I'll bring you home... Don't worry, I'll just drop you and I'll go. Just make sure
you're staying home."

Tumango-tango ako sa unang sinabi n'ya. Pero sa huli, bigla akong napairap, hindi
ko na lang pinatulan. Talaga namang mags-stay lang ako sa bahay. Iyon ay kung hindi
ako maisasama ni mama sa lakad n'ya. At hindi ko na iyon kaylangang ipagpaalam o
sabihin pa sa kanya.
Mabilis kong tinanggal ang seatbelt ko. "Thanks." sabi ko kahit hindi naman s'ya
tumitingin sa'kin.

"You have an hour vacant for tomorrow after lunch. Let's eat together tomorrow."
sabi n'ya, hindi pa rin sumusulyap sa'kin.

Tumango ako at sinarado ang pinto. Saglit akong natigilan bago nagsink in sa'kin
ang sinabi n'ya. Akmang bubuksan ko ang pinto para kontrahin s'ya pero mabilis na
iyong umalis. What was that? Lunch with him tomorrow? At paano n'ya nalamang vacant
ko?

"Ma, hindi na tayo nakakapagbonding. Di po ba day off mo ngayon? Anong gagawin mo

sa hotel?" tanong ko habang nakaupo sa sala at panay ang pindot sa remote para
maghanap ng magandang panoorin.

Ilang sandali bago s'ya nakasagot.

"Pasens'ya ka na anak. Nagiging busy kase ngayon sa hotel."

Nagsalubong ang kilay ko bago nagpasyang patayin na lang ang tv. "Nangangailangan
po sila ng tao? Ma, high end hotel iyon. Chain of hotels. Paano nangyaring day off
mo na nga papapuntahin ka pa dun." natatawang sinabi ko pero hindi natuwa si mama.

"Hindi ko nagustuhan ang sinabi mo. Sinasabi mo bang nagsisinungaling ako? Na may
tinatago ako?"

Mas lalo akong nagtaka sa sinabi at naging reaksyon ni mama. Ayokong isipin but
she's defensive, right? Tinikom ko ang bibig ko dahil napansin kong hindi talaga
maganda ang pagkakasabi ko.

Tumayo ako at lumapit sa kanya. "Sorry po ma."

Huminga s'ya ng malalim bago tumango. Siguro ay nabigla lang din s'ya. "Alis na ko.
Ilock mo ang pinto at bintana at 'wag mong basta bastang buksan." Tumango ako.
Hinawakan n'ya ang braso ko at hinalikan ako sa pisngi. "Pasens'ya na talaga.
Babawi ako sa susunod." sabi n'ya bago pumihit para sa pintuan.

Hinatid ko s'ya hanggang sa gate. Nagsalubong ang kilay ko dahil may tricycle na
kaagad na naghihintay kay mama. Mas lalo akong nagtaka ng sabihin n'ya sa driver na
sa labasan lang s'ya. Kung pupunta kase s'ya sa hotel. Pwede naman kaseng
magpadiretso na s'ya sa bayan. Mas mabilis s'yang makakahanap doon ng taxi'ng
sasakyan n'ya papuntang hotel.

Pinagkibit balikat ko na lang iyon at pumasok na sa loob. Mag isa na naman ako.
Gusto ko sanang papuntahin dito si Andrea para makapagmovie marathon kami kaya lang
ay may pasok na bukas.

Nakahiga ako sa aking kama ng biglang nagring ang cellphone ko. Unknown number na
naman pero hindi ito iyong number na ginamit ni Race. I really should change my
number na. Nakatatlong tawag iyon at hinayaan ko lang. Sinasabayan ko na lang ng
kanta ang ringtone ko.

The way you move is

like a full-on rainstorm
And I'm a house of cards
You're the kind of reckless
That should send me runnin'
But I kinda know that
I won't get far
And you stood there
in front of me
Just close enough to touch
Close enough to hope you couldn't see
What I was thinking of

Unknown number:

It's Arcel. Sorry hindi kaagad ako nakapagpakilala.

Umupo ako sa kama at nagtype ng reply.

Ako:

Oh? Kamusta?

I quickly saved his number. Ganun din ang number ni Race.

Arcel:

Fine... missing you so much. Nagpalit ka na naman ng number.

Ako:

Miss na rin kita. :) Kaylangan e. Hindi na rin kita nasabihan. Busy ka.

Humiga ako at mabilis din s'yang nakapagreply.

Arcel:

Hindi ako busy basta ikaw. Kung wala ka lang kasama kahapon, nakapagbonding sana
tayong tatlo ni Andrea.

Arcel:

Sino yung Von?

Ako:

Pwede naman ngayon. Nasa bahay lang ako, wala si mama.

Gusto ko sanang ayain din n'ya si Andrea pero paniguradong magtatanong iyon tungkol
kay Race. Nakakahiya kay Arcel kapag nalaman n'ya.

Ako:

Just a... friend.

Arcel:

Kasama ko ngayon si daddy dito kina tito. Para sa field study ko.

Ngumiti ako at mas lalong naging excited. Ibig sabihin dito s'ya mags-stay.

Ako:

Ilang months?

Arcel:
2 or 3? Depende basta maipasa ko lang iyon.

So matatagalan s'ya rito. Siguro doon s'ya ulit pansamantalang titira sa tito n'ya.

Bago ako makapagtype ay nagtext ulit s'ya.

Arcel:

Pwede ba akong tumawag?

Mabilis akong nagreply.

Ako:

Sure. :)

"Kate..." medyo paos ang boses n'ya.

"Arcel." tawag ko rin sa pangalan n'ya habang nakatingin ako sa kisame.

"Grabe namiss talaga kita."

"Alam ko, kakasabi mo lang." tumawa ako.

Maituturing ko ring bestfriend si Arcel. Boy bestfriend though hindi na s'ya boy
tulad ng iniisip ni Race. Matured na s'ya kaya palagay na rin ang loob ko sa kanya.
Hindi nga lang kami sobrang close tulad ni Andrea.

"Can I... visit you tomorrow? Lunch."

"Sure. Libre mo ha?" tawa ko.

"Oo naman. Secret natin kay Andrea." Tumawa rin s'ya sa kabilang linya.

"Ano? Magtatampo iyon." Tumayo ako para pumunta sa kusina. Ginugutom na ako at
kakain na ako para maaga na akong makatulog.

"Hindi yun. Nilibre ko na s'ya kahapon... Sayang talaga may kasama ka."

Ngumiwi ako ng maalala si Race. Kung wala s'ya, ang saya siguro naming tatlo
kahapon. For sure, busy na naman si Andrea. Ano kayang pinagkakaabalahan ng isang
iyon.

Niloud speaker ko ang cellphone para makagalaw ako ng maayos sa kusina.

"Sayang talaga. E di ang saya n'yo?" Makulit si Andrea, lalo na pag kasama namin
ang pinsan n'ya na madalas kaming ilibre.

"Oo, mas masaya sana... kung kasama ka. Pero umalis din s'ya, sumama sa boyfriend
n'ya."

Natigilan ako at bahagyang tumili. "Boyfriend?" Wala akong alam!

"Oo, napagkamalan pa nga akong third party. Nakakatawa yung reaksyon ng boyfriend
n'ya ng makita akong nakaakbay kay Andrea." Humahagalpak na s'ya ganun din ako
habang iniisip ang pangyayaring iyon. Pero sino ang boyfriend ni Andrea? I'm
clueless!
"Kate!"

Nilingon ko ang tumawag sa'kin habang naglalakad ako sa school kinabukasan.

"Elizear."

Sinabayan n'ya na rin ako sa paglakad. Paakyat na kami sa building.

"Hmm, kumusta ang weekend mo?"

Sandali akong tumigil at bumaling sa kanya. Hindi ko alam kung totoo ba itong
iniisip ko but I feel like he really likes me too. Tulad ng ibang lalaki rito sa
school.

"Fine. Sige ito na ang classroom ko." sabay turo ko sa classroom sa harapan namin.

Tumango s'ya. "Lunch later? My treat."

Mabilis akong umiling. "Hindi na. Kasabay ko si Arcel at Andrea." Agad kong tinikom
ang bibig ko dahil sa naging sagot ko. Ganito kase ako sa tuwing alam kong gumagawa
ng moves ang mga lalaki sa'kin. Hindi naman kami dati ganito ni Elizear, dahil lang
talaga sa group project namin kaya kahit papaano ay naging maayos kaming dalawa.

Nahihiya s'yang yumuko. "Ganun ba."

"Ah, pasensya na. Sige pasok na ako." Ayaw kong sabihing next time dahil ayaw ko
rin naman s'yang paasahin. Hindi ko s'ya itatrato tulad ng iba dahil kahit papaano
ay may pinagsamahan kami pero ayaw ko s'yang bigyan ng maling pag asa. At kung
sakaling aamin s'ya sa'kin, iiwasan ko s'ya.

Natanaw ko si Roger sa loob. Classmates kami ngayon. Umupo ako sa upuan ko at

napansin ko s'yang lumapit sa'kin. Napangiwi ako sa biglaang pagsakit ng puson ko.
Di kaya?...

"Nagkita kami kanina ni Andrea. Sabihin ko raw sa'yo na hintayin ka n'ya mamayang
lunch break sa cafeteria."

Tumango ako at pinanood s'yang umupo sa tabi ko. "Bakit hindi na lang s'ya
nagtext?" Sinulyapan ko ang cellphone ko. Ngumiwi ako ng makita ang text ni Race.
'Good night' kagabi na kanina ko lang nabasa at 'Good morning' ngayong umaga.
Walang text ni Andrea. Pero may 'good morning :)' din galing kay Arcel.

"Nagkasalubong kase kami kanina... Nakabalik na pala si Arcel galing Maynila?"

"Oo. Dito s'ya sa Hermosa mag aaral para sa field study n'ya."
Sandali s'yang natahimik. "So... wala na namang makakalapit sa'yong ibang lalaki
bukod sa... kanya?"

Nag angat ako ng tingin sa kanya. "Ano? Bakit naman?" natatawa kong tanong.

"Di ba ganun naman talaga si Arcel sa inyong dalawa ni Andrea? Lalo na sa'yo."
mahinang sinabi n'ya na para bang naiilang.

I admit it. Totoong ganun sa amin si Arcel. Pero dahil lang naman iyon sa mga
pamysterious na mga admirer ko at ni Andrea. Hindi naman talaga sa ayaw n'yang may
ibang lalaki sa paligid namin. Protective lang talaga si Arcel.

"Hindi naman ganun. Pero hindi ko s'ya masisisi, bestfriends kaming tatlo." kibit
balikat ko.

"Baka pati ako hindi na rin makalapit sa'yo?" tanong n'ya at bahagyang tumawa pero
pansin ko ang pamumutla n'ya.

"Hindi naman." simpleng sagot ko.

Ilang sandali lang ay dumating na ang professor namin. Bumalik s'ya sa upuan n'ya.
Paminsan-minsang sumusulyap sa'kin.

"Kate!" tawag ni Arcel. Kapapasok n'ya pa lang sa cafeteria. Kumaway ako sa kanya
kahit medyo nahihiya ako dahil nasa aming dalawa ang atensyon ng lahat dito.

"Wala pa si Andrea?" Tinapik n'ya ang balikat ko bago umupo sa tabi ko.

Nagkibit balikat ako. "Obviously Arcel."

Ginulo n'ya ang buhok ko. Natatawa akong umiwas. "Arcel ano ba! Ang tagal kong
nagsuklay."

"Wag ka ng magsusuklay. Balita ko mas dumami raw ang mga praning mong admirers?"

"Anong praning praning ka d'yan?" Marahan ko s'yang tinulak.

Umiling s'ya. "Basta... Well I'm here again kaya medyo, medyo lang naman...
mababawasan na 'yan."

Natatawa akong tumingin sa braso n'yang nasa balikat ko. Roger's right.

"Oy, kayong dalawa! Bakit hindi pa kayo bumibili ng pagkain?" sigaw ni Andrea ng
umupo sa tapat ko. Nilagay n'ya ang bag n'ya sa tabing upuan.

Inalis ni Arcel ang braso n'ya. "Magpapalibre ka na naman?"

"Anong masama? Ang tagal mo ring nawala?"

"Sige na Arcel, bumili ka na." nakangiting sinabi ko. Kinuha ko ang wallet sa bag
ko. "Heto, si Andrea na lang ilibre mo."
Kumunot ang noo n'ya at umiling. "Same old Kate, huh." Ginulo n'ya ang buhok ko at
tumayo para sa pagkain namin.

"Sure ka ayaw mo!" pahabol kong sigaw.

"Yup!" nakatalikod na s'ya at kumaway papunta sa counter.

Naagaw ni Andrea ang atensyon ko ng tumikhim s'ya. "So?"

Nagtaas ako ng isang kilay at inunahan s'yang magsalita. "May boyfriend ka?"

Nalaglag ang panga n'ya sa biglaan kong tanong. Sa reaksyon pa lang n'ya, alam ko
na.

"Andrea sino? Bakit hindi mo sinasabi sa'kin? Kung hindi pa dumating si Arcel,
hindi ko malalaman." mahinang sinabi ko na may halong pagtatampo. Kase naman, we're
bestfriends tapos hindi ko alam?

Ngumisi s'ya at lumaki ang ngiti. "Busy ka kase, madalas na rin akong busy."

"Dahil sa kanya?"

Tumango s'ya at unti-unting pumula ang pisngi. Damn, she's inlove! "One week pa
lang naman since nung sinagot ko s'ya."

"So who's the lucky guy? Dito rin sa school natin? Bakit hindi mo sinasabi!"
Luminga ako sa paligid para hanapin ang mystery boyfriend n'ya. Kung dito iyon nag
aaral, for sure nasa paligid lang.

"Hindi s'ya rito sa school. Sa exclusive school s'ya. Only school for boys."
Ngumiwi ako dahil kinikilig s'ya habang sinasabi iyon. Para bang nakapasok na s'ya
dun, bagay na imposible dahil nga school for boys iyon.

"And the name?" I asked out of curiosity.

"Aston. Aston Martin."

Umiling ako. Ang saya n'ya ha. And Aston Martin, the first time I heard his name.

"He's a racer and I loved his car, damn much."

Nagtaas ako ng isang kilay. Racer. Biglang bumilis ang tibok ng dibdib ko.
Humahataw at kaunti lang iisipin kong may sakit na ako.

Nanliit ang mga mata n'yang tumingin sa'kin at humilig palapit habang nasa baba ang
dalawang kamay. "Friend s'ya ni Von."

Nagsalubong ang kilay ko. Von as in Race? Oh my...

"Bakit kasama mo si Von last Saturday night? S'ya din ba ang tinutukoy mong creepy
guy sa hospital?"

Nanlaki ang mga mata ko at agad akong tumayo. Shit I forgot again! Kinuha ko ang
bag ko.

"Kate? Saan ka pupunta?" tanong ni Arcel, dala ang tray ng pagkain namin.

"Just a..."
"Ano Kate? Lbm?" natatawang sinabi ni Andrea. Wala sa sarili akong tumango at
pumihit para sa exit ng cafeteria. "Sorry guys."

"May cr dito!" sigaw ni Andrea. Hindi ko na inisip kung ano ang iisipin ng ibang
tao. Kaylangan ko lang makaalis. Nakalimutan kong may maglalunch kami ngayon ni
Race. Hindi ko gusto ang idea pero hindi ko naman s'ya napigilan kahapon.

Kinuha ko ang cellphone sa bag. Walang text n'ya. Seryoso kaya iyon? Well, oo lagi
s'yang seryoso.

"Kate, saan ka pupunta?" tanong ni Patricia habang hawak ang braso ko. Mapula ang
mga pisngi n'ya at wagas ang ngiti.

"Lalabas? Vacant." simpleng sagot ko, di na mapakali. Parehas kaming lumingon sa

grupo ng mga babaeng nasa harapan ng gate. Mga pula rin ang pisngi nila at halos
may makita na akong sparks sa mga mata nila.

"Anong meron?" naglakad ako palapit sa gate. Itetext ko ba si Race kung nasaan
s'ya? Paano kung niloloko lang pala ako ng isang iyon?

"The Greek god is here!" sabay tili ni Patricia at hindi ako natuwa dun. Ang sakit
sa tainga.

"Alis na ko." sabi ko, not minding of the greek god they're talking about. Err.

Dinial ko ang number ni Race habang palabas ako ng gate. Sasabihin ko sa kanyang
maglalunch ako with my friends. Niloloko lang siguro n'ya ko. Bakit hindi pa s'ya
nagtetext kung ganun?

Nagpasya akong bumalik sa loob habang nagriring pa ang cellphone ni Race. Ang ingay
dito.

"That's Von! The Greek god's son. Von Neumann!" tili ng isang schoolmate ko na
halos himatayin na.

Huminto ako sa paglakad at pilit na nakisiksik sa mga naninisay na mga babae.

"I have to get his number!" tili ng isa pa na nasundan ng marami. Geez,
nakakabingi.

"Hello." paos na sabi ng nasa kabilang linya. Kahit mahina iyon at nakakabingi ang
tili sa paligid ko, narinig ko iyon. At para bang pagod s'ya.

Nanlaki ang mga mata ko ng matanaw ko kung sino ang pinagkakaguluhan ng mga ito.
Nalaglag din ang panga ko dahil sa presensya n'ya. All black. Black t-shirt, black
jacket, black pants, black shoes. Nakasandal s'ya sa pinto ng driver seat ng red
sports car n'ya. Nakatalikod s'ya sa'min, tamad na hawak ang cellphone'ng nasa
tainga. He's. Here.

Kaya naman pala nagkakaganito ang mga babaeng ito. Pero parang wala lang iyon sa
kanya.

Parang nagslow motion ng unti-unti s'yang humarap sa'min. Siguro narinig n'ya sa
background ko ang tilian ng mga babae na dinig ko rin sa background n'ya. Mas
malakas nga lang sa'kin dahil katabi ko sila.

Naging mahina ang mga tili, pilit na nila iyong pinipigilan. Tulala silang lahat at
halos sumabog ang pisngi sa pagkapula. Pakiramdam ko nga, isa na rin ako sa kanila.
Mainit ang pisngi ko at tulala na rin ako sa kanya. Pero hindi ako makangiti.
Narinig ko ang pagsinghap n'ya sa kabilang linya. "Let's go?"

Chapter 11

Red

Naramdaman ko ang panlalamig ng kamay ko. Humakbang s'ya pero mabilis na akong
lumapit sa kanya. Napansin kong natigilan lahat sa ginawa kong paglapit sa kanya.

"You're late." seryosong sinabi n'ya. Walang bakas ng galit o iritasyon. Blangko
lang.

"I know. Tara na!" Hindi ko naiwasan ang inis ko. Diretso ako sa front seat at
pumasok doon. Mabilis kong kinabit ang seatbelt habang naghihintay sa kanya.

Kagat ko ang labi ko ng pumasok na s'ya, nagpipigil ng inis. Hindi ko na sinubukan

pang sumulyap sa mga schoolmates ko na nasa kabilang kalsada.

"Ano pang hinihintay mo!?" sigaw ko na nagpaawang sa bibig n'ya. Agad naman n'yang
pinaandar ang kotse. "Hindi ka na dapat pumunta dun! O kung pupunta ka, dapat
nagtext!" iritadong sinabi ko, diretso ang tingin ko sa daan.

"What's wrong?" mahinahong tanong n'ya. Mas lalo akong nainis dahil malinaw na wala
s'yang alam. Hindi n'ya alam kung anong iskandalo ang ginawa n'ya dahil sa pagpunta
sa school.

"Wala! Wala naman! Nagkakagulo lang naman ang mga schoolmates ko dahil sa'yo!"

"Naisip ko kase na baka busy ka pa kaya hindi kita tinext...Are you jealous?"

Instinct na napalingon ako sa kanya. Nanlaki ang mga mata ko ng mapansing sa'kin
s'ya nakatingin imbis na sa kalsada!

"God! Sa kalsada ang tingin!" sabay turo ko sa kalsada. Mabilis naman n'yang
sinunod. "And jealous!? Bakit naman 'yan pumasok sa isip mo?" Para akong baliw na
sumisigaw rito. Ngumuso s'ya, nagpipigil ng tawa!

"May ginawa ba akong masama? Sinundo kita dahil may usapan tayong maglalunch."
malungkot ang boses n'ya at ngumuso ulit. Ewan ko lang kung malungkot ba talaga
s'ya. Para kasing gusto n'yang tumawa.

"You have my number. You should have texted me na lang. Hindi iyong basta basta
kang pupunta ng walang pasabi. Ayaw ko ngang may ibang makakita na kasama kita!"
padabog kong sinabi. May idadagdag pa sana ako pero pinigilan ko na ang sarili ko.

Madilim na naman ang aura ni Race. Nasobrahan yata ako sa mga sinabi ko. Mas lalong
nagflex ang muscles n'ya at lumitaw ang ugat sa kamay n'ya habang nagd-drive. Did I
pushed the button?

Mali ba na nagalit ako dahil ayaw ko talaga sa nangyaring iyon? Ano na lang kaseng
iisipin ng ibang tao di ba? Nakita pa nila akong sumakay sa kotse n'ya.

"Where do you wanna eat?"

Napalunok ako. Seryoso na talaga s'ya. Pinaghintay ko pa naman s'ya kanina.

"Sa... bahay n'yo na lang?" nahihiyang suggest ko. Tulad ng sabi ko, ayaw kong may
ibang makakita sa'min. Ang OA ko lang talaga pero pakiramdam ko kase si Race iyong
tipo ng tao na big deal sa ibang tao kapag may iba s'yang kasama.

"Why?" mariing tanong n'ya.

"Siguro naman may pagkain sa inyo, di ba? May sarili kayong cook. Dun na lang
tayo." sabi ko, binabalewala ang pagswing ng mood ko.

"Cause you don't want others to see you with me?" tanong n'ya na may kasiguraduhan.
Diretso pa rin ang tingin sa kalsada pero pakiramdam ko malayo naman ang iniisip
n'ya.

Umiling ako. "No... I don't want others to see you with me." mahinang sinabi ko.

Kinagat n'ya ang labi n'ya. Wala sa sariling kinagat ko rin ang labi ko habang
nakatingin sa labi n'ya.

"But there's no..." natigilan s'ya ng makitang kagat ko ang labi ko habang
nakatingin sa kanya. Umawang ang bibig n'ya.

Nag iwas ako ng tingin ng maramdaman ang pag init ng pisngi ko. "Sa da-daaan ang
tingin."

Shit! Nanginginig na naman ako! Mahinahon naman ang pagmamaneho n'ya pero
pakiramdam ko aatakihin ako sa sobrang paghataw ng puso ko.

"Magandang tanghali po Sir Von." bati ng mga katulong nila ng makarating kami sa
kanila.

Umangat ang gilid ng labi n'ya. Nagsalubong naman ang kilay ko. Nung pumunta ako
rito Race ang tawag nila kay Race. Ngayon Von?

"Nasa'n ang dad mo?" tanong ko habang tumitingin sa paligid. Umigting ang panga
n'ya sa naging tanong ko. Pinagkibit balikat ko na lang."At ang mommy mo?"

Umiling s'ya at dumiretso sa dining area nila. Dalawa lang kaming kakain pero ang
daming pagkaing nakahain.

"Work." sagot n'ya.

Malungkot din pala rito sa bahay nila dahil wala ang parents n'ya. Ganun din sa
bahay, madalas ako lang. Pero hindi naman ganitong kalaki ang bahay namin at wala
kaming katulong.

Lumapit ako sa upuang ibinigay ni Race. Masyadong malaki ang lamesang ito para sa
aming dalawa. Pinanood ko s'ya habang nilalagyan n'ya ng pagkain ang pinggan ko.
Kakaibang kuryente ang nararamdaman ko sa tuwing nagtatama ang siko n'ya at braso
ko. Nagtaas s'ya ng isang kilay ng bahagya akong lumayo.

"Hmm. Wala kang pasok?" basag ko sa katahimikan. Naisip ko rin kase na imposibleng
parehas kami ng schedule. Ang sabi ni Andrea, kaybigan daw ng boyfriend n'yang si
Aston si Race. Ibig sabihin, exclusive school for boys din si Race.

"Hindi ako pumasok ngayon." sagot n'ya. Hindi ko maiwasang mapansin ang bawat
simpleng kilos n'ya. Kung paano n'ya hiwain ang steak ng walang kahirap hirap.
Smooth lahat ng galaw n'ya at hindi mo mapapansin na nakatitig ka na sa bawat galaw
n'ya.
Nagtaas s'ya ng isang kilay sa'kin. Umiwas ako at hindi nagpahalata na pinapanood
ko s'ya. Hindi ko naman ito pansin nung mga nakaraang araw. Pero ngayon, hindi pa
rin ako makapaniwalang nasa harapan ko s'ya.

"Bakit?" Sumubo ako ng pagkain. S'ya naman ngayon ang nakatitig sa'kin.

"I wanna have this lunch with you."

Lumunok ako at pinagpatuloy ang pagkain. Wala lang iyon.

"McLar University?" Iyon lang naman kase ang nag iisang school for boys dito. Meron
ding exclusive school for all girls na McLar University rin. Pero hindi ko naman
pinangarap na makapasok dun. "Dun ka nag aaral?"

Marahan s'yang tumango habang nakatingin sa mga mata ko. "H-How did you know?"

Nagkibit balikat ako. "Andrea." sagot ko.

Nagsalubong ang kilay n'ya at umigting ang panga. Ayaw kong isipin pero, may galit
ba s'ya kay Andrea?

Mariin akong napapikit ng maalala ko si Andrea at Arcel. Iniwan ko sila ng walang

paalam. Uminom ako ng tubig. Naiinis na naman ako at hindi ko alam kung bakit.
Siguro dahil sa sakit sa tiyan ko? o puson? Kanina ko pa ito nararamdaman e.

"Pwede bang sa susunod, wag kang basta basta pupunta sa school?" Naisabibig ko ang
iniisip ko.

"I don't care what others would think seeing me with you Kate."

Nagsalubong ang kilay ko. "Pa'no naman ako?" Umiling ako at tinapos ang pagkain ko.
Naiinis ako ng walang dahilan. Baliw yata ako.

"What do you mean, pa'no ka?" takang tanong n'ya.

Umiling ako. "Wala. Hindi ka ba naiilang? Baka kung anong isipin nila." Ako lang
siguro ito. Hindi ko masisisi ang sarili ko na palaging isipin ang sasabihin ng
ibang tao. Minsan na kaming usap usapan dahil sa gulo ng pamilya ko.

"Hindi ka ba naiilang sa tuwing kasabay mo akong kumain?" tanong n'yang hindi ko

naintindihan dahil ang layo sa sinabi ko. Tiningnan ko ang pagkain kong malapit ng
maubos.

"Huh?"

Nag iwas s'ya ng tingin. Nagsalubong ang kilay ko ng mapansin ang pamumula ng
tainga n'ya... at ng pisngi. "My friend just told me... Kung nahihiya o naiilang
raw ang babaeng kumain kapag pinapanood s'ya ng isang lalaki. That means, she likes
the guy... Pero hindi ka naiilang sa tuwing pinapanood kitang kumain. Ilang beses
na. So, that means..."

Tinikom ko ang bibig kong nakaawang pala habang pinapanood ang paggalaw ng labi
n'yang basa. Ipinilig ko ang ulo ko. Kaylan pa ako natutong mag isip ng mga ganito?

"Hindi totoo 'yan." Dahil naiilang ako sa tuwing pinapanood n'ya ang bawat kilos
ko. Hindi lang sa pagkain. Pero kung naiilang ako, ibig sabihin gusto ko s'ya?
Gusto ko ba s'ya? Hindi naman a.
"Hindi ka naiilang? You mean..."

"Pwede bang tapusin na muna ito." tukoy ko sa pagkain.

Nakangiti s'yang tumatango. Natulala naman ako sa pagngiti n'ya. Nagtaas s'ya ng
isang kilay kaya agad akong umiwas. Napairap ako sa kawalan. Humahataw na naman ang
puso ko at hindi ko malaman kung bakit napapadalas ito.

Mabilis kong tinapos ang pagkain ko. Naiinis ako dahil pumayag na naman ako sa
gusto n'ya. Pero sa tuwing nakikita ko ang mukha n'ya, hahataw na naman ng malupit
ang puso ko. Tapos maiinis ako kase pakiramdam ko, madali n'ya akong napapasunod sa
gusto n'ya.

"I'm done."

Tumango s'ya at uminom ng tubig. Tapos na rin s'ya. Sinilip ko ang wrist watch ko.
May 30 minutes pa bago ang next class ko.

"Hey!" sigaw n'ya ng naglakad ako palayo. Napatalon ako sa gulat ngunit mas nagulat
ako ng buhatin n'ya ako bago ko pa s'ya malingon.

"R-Race." Shit. Hindi ko na mahabol ang paghinga ko. Siguro nga may sakit na ko?

"Don't move." mariing sinabi n'ya na diretso ang lakad.

"What!? Ano ba! Ibaba mo nga ako!" Pinilit kong magpumiglas pero natigilan ako
dahil sa tigas ng braso n'ya. Nahirapan ako sa paglunok ng marealize kong nasa
harap ko ang dibdib n'ya. Kahit na may suot s'yang damit, bakas pa rin ang hubog
nito.

"Now I know why you're acting weird." bulong n'ya sa sarili. "Mad, calm, mad,
calm."

"Race ano bang sinasabi mo?" mahinang bulong ko. Tinakpan ko ang mukha ko ng kamay
dahil sa hiya. Pinapanood kami ng mga katulong nila habang umaakyat kami ng hagdan!
Mabuti na lang walang masyadong tao rito. At iyong mga maids nila, hindi naman
mapapansin ang cycling ko. Bakit ba kase bigla akong binuhat ni Race ng ganito?

Pero...

Pumikit ako ng nilagay ko ang kamay ko sa batok n'ya, sa takot na baka malaglag ako
habang humahakbang s'ya sa hagdan. Iisipin ko na lang na hindi ko ito ginawa.
Dinilat ko ang isang mata ko ng tumigil s'ya sa paghakbang.

"And sweet." ngiti n'ya.

Nagsalubong ang kilay ko. Handa na akong sigawan ulit s'ya pero humakbang na ulit
s'ya. Tahimik ako at hindi gumalaw hanggang sa makarating kami sa taas.

"Race, hindi na ko natutuwa! Ibaba mo na ko!"

Hindi s'ya nakinig. Balik sa pagiging blangko ang ekspresyon n'ya ng binuksan ang
pinto ng isang kwarto.

Halos malaglag ang panga ko sa pagkamangha sa ganda at laki ng kwartong ito.

"Ano? B-Bakit nandito tayo?" tanong ko ng marahan n'ya akong pinaupo sa paanan ng
malaking kamang ito. Nakatingala ako sa kanya. Nakatayo naman s'ya sa harap ko.
Ayaw kong mag isip ng masama pero iyon lang ang pumapasok sa isip ko!

"Red days, huh." nagtaas s'ya ng isang kilay. Nagsalubong ang kilay ko at ilang
sandali ay bigla akong tumayo.

Tinulak ko s'ya at umikot ako para sa malaking salamin n'ya. Para akong naubusan ng
dugo ng makita ko ang mantsa sa skirt ko. Mariin akong napapikit at ng dumilat ako,
nakataas ang isang kilay sa'kin ni Race.

Napalunok ako ng mapansin ang unti-unting pamumula ng pisngi ko. Shit, nakakahiya!

"I-I'm sorry."

Nakayuko akong naglakad at iniwasan s'ya. Tatlong hakbang palang ay pinigilan na

n'ya ako. Mariin akong pumikit at huminga ng malalim. Bago ko pa s'ya maharap ay
marahan n'ya akong hinila papasok sa cr.

"Race." Almost whisper na iyon dahil sa kahihiyan. Ngayon lang ito nangyari sa'kin.
Kahit hindi ako regular, never ko naman naranasan ang ganito. I'm a girl scout.
Lagi akong ready pero ngayon, I'm not prepared.

"It's okay. Maligo ka na muna. I'll ask Manang Lily para dalhan ka ng..." tumikhim
s'ya, mas lalong uminit ang pisngi ko. Hindi n'ya masabi. "Uhm, sasabihin ko na."

Tumango ako. Lumabas s'ya at nilock ang pinto pero dinoble check ko iyon. Narinig
ko ang pagsara ng pinto, siguro ay bumaba na s'ya.

Pinagmasdan ko ang sarili ko sa salamin. Mukhang hindi na ako makakapasok.

Nakakahiya talaga. Bakit ngayon pa. At kay Race pa talaga?

Napatalon ako ng biglang may kumatok ilang sandali kaya pinatay ko muna ang shower.

"Kate?" Si Race pala. Hindi ko napansin ang pagpasok n'ya.

"Y-Yes?" sigaw ko sa kanya na nasa labas ng pinto ng cr.

"Here's the things you will be needing. I'll left it here... I'll just go
downstairs."

Tumango ako kahit hindi naman n'ya nakikita. Nahihiya pa rin ako.

"Thanks."

Narinig ko ang mga yabag n'ya at ang pagbukas sara ng pinto.

Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan, ilang minuto ng matapos ako.

Nakita ko ang mga gamit sa coffee table. Kumpleto ito, damit na pambabae. Kinuha ko
ang shorts, panty at ang napkin at bumalik sa cr.

Ngumiwi ako dahil hindi bagay ang shorts na ito sa long sleeves uniform ko. Hindi
ko na sana papalitin ang top pero hindi talaga bagay kaya napilitan na akong suotin
din ang sleeveless blouse. Hindi naman ako maselan sa mga ganito. Pero kanino kaya
ang mga ito? Imposible namang sa mommy n'ya.

Inayos ko ang sarili ko bago ako lumabas. Tahimik pa rin dito sa bahay nila. Dahan-
dahan akong bumaba sa engrande nilang hagdan.

"Miss Kate--"
"Kate na lang po." sabi ko sa isang katulong na sa tingin ko ay pinakamatanda sa
kanila.

Umiling s'ya. "Ay, baka po magalit si Sir Von." nagsalubong ang kilay ko. "May
kausap lang po s'ya sa telepono. Hintayin n'yo raw po s'ya."

Ngumiwi ako dahil sa mga 'po' n'ya. At ano naman kung magalit si Race? Iyon din
siguro ang dahilan kung bakit hindi rin ako sinusunod nila Kuya Ber.

"Bagay po sa inyo ang damit ni Ma'am Erisse."

"Erisse?"

Tumango s'ya. "Sige maiwan na kita. Tawagin mo lang ako kung may kaylangan ka."
nakangiting sinabi n'ya.

Nakangiti rin akong tumango at umupo sa sofa. Sino kaya si Erisse?

Umiling ako sa bawat alok n'ya at hinintay s'yang umalis. Agad kong dinampot ang
bag ko. Nandito kaya si Kuya Ber ngayon? Late na ako sa next class ko kaya hindi na
ako papasok sa dalawa ko pang subjects. Magpapahinga na lang muna ako sa bahay.

Nagmadali akong lumabas ng bahay nila. May isang katulong ang nakakita sa'kin at
ngumiti lang. Pero ang dalawang guards na nakabantay sa gate ay pinigilan ako. Ayaw
nila akong palabasin ng walang utos daw ni Race. Paano ko s'ya mahaharap e hiyang
hiya na nga ako sa nangayari.

Umayos sa pagkakatayo ang guards na ito ng matanaw ang kotse ni Race na papalapit.
Bumukas na rin ang gate pero hindi pa rin ako makatingin sa kanya.

"Wanna go home?... ng hindi nagpapaalam sa'kin?"

Nilingon ko s'ya, nasa likod ko na pala. Pero hindi pa rin ako makatingin ng
diretso sa kanya. I know it's rude na biglang umalis ng hindi nagpapaalam pero
nahihiya talaga ko sa nangyari.

Tinalikuran n'ya ako at binuksan ang front seat. Tahimik akong pumasok sa loob.
Ramdam ko na naman ang pagiging malamig n'ya.

"Sorry. Nahihiya kase ako sa nangyari." panimula ko habang nagd-drive na s'ya.

"That's a normal thing. Sanay na ako dun."

Nagsalubong ang kilay ko. Sanay s'ya?

"Mas mabuti ngang sa'kin nangyari kaysa sa iba... Pero kung mahihiya ka sa'kin
dahil d'yan at iiwan mo ako ng hindi nagpapaalam... No Kate." mariing sinabi n'ya.
Hindi s'ya sumusulyap sa'kin, seryoso pa rin.

Siguro dahil dito kaya nagswing ang mood ko kanina. Pero ngayon, ayaw ko muna iyong
patulan at mainis. Tama naman kase s'ya, dinala n'ya ako rito at hindi talaga
magandang tingnan ang ginawa ko.

"I'm sorry."

Tumango s'ya. "Just don't leave me, Kate... without any words."
Chapter 12

Relief

Ganoon tumakbo ang nakalipas na dalawang linggo. Pumayag ako sa kagustuhan ni Race
na magsasabay kami every lunch. Pero kung minsan ay sa cafeteria ako kasama si
Andrea at Arcel. Napansin ko kase na hindi pumapasok si Race sa klase n'ya para
lang makapagsabay kami ng lunch. At depende rin sa schedule namin para hindi
mabitin sa oras.

Naguguluhan pa rin ako sa mga nangyayari. At ayaw ko ng pigain pa ang utak ko para
alamin kung ano ito. Dahil sa totoo lang, kahit ilang beses kong itanggi, gusto ko
ang set up na ito.

"So anong meron kayo?"

Ibinalik ko ang tingin ko kay Arcel. Nakangiti s'ya habang naghihintay ng sagot ko.

"Sinabi ni Andrea na kaybigan s'ya ng boyfriend n'ya. Kung hindi dahil doon, iba na
ang iisipin ko." dagdag nya.

Nagsalubong ang kilay ko. "Anong ibig mong sabihin?"

Nagkibit balikat s'ya. "Alam mo naman, ayaw kong may ibang lalaking umaaligid
sayo."

Bahagya akong natawa sa sinabi n'ya. "Ano? Bakit si Andrea may boyfriend na?"

Still the same protective Arcel I've known.

Nanliit ang mga mata nya sakin. "You want to have a boyfriend?"

"What? Wala akong sinabi ha!"

Tumawa kaming dalawa, may ilang tao rito sa cafeteria ang napapatingin sa amin.
Umiling s'ya at pinadulas ang libro kong nasa ibabaw ng table papunta sa kanya.
Kumuha s'ya ng isang letter dun, na kinuha ko kanina sa locker ko.

"Ano bang ginagawa mo sa mga ito?" tanong n'ya habang isa-isa iyong binubuklat.

"Inilalagay ko sa isang box sa drawer ko, minsan nagbabasa." kibit balikat ko.

"Kate, I want to be straightforward. I like you, really. No... I think I'm starting
to love you. You're different in your own ways. It's pathetic but this is the only
thing I know for you to know about my feelings for you. Truly yours, Your Secret
Admirer..."

Tumawa ulit kami pagkatapos nya iyong basahin. Ilang beses akong umiling dahil sa
kabaliwan ng sumulat noon. But there's no difference. Same lang din sa ibang
letters na nabasa ko na.

"See? All your admirers are all creepy. Ako ang natatakot para sayo."

Tumango ako. "And so, thank you." sarcastic na sagot ko.

"Welcome." natatawang sagot nya.

Sandali s'yang tumahimik bago ulit nagsalita. "And I think that Von or Race, is as
well as creepy too. Usap usapan na sa school ang pagsundo nya sayo."
Nawala ang ngiti ko sa sinabi n'ya. Napalitan iyon ng ngiwi. Kahit simula pa lang
na nakilala ko si Race, doon sa carpark, alam ko ng creepy sya. Pero sa tingin ko
rin, ganun talaga s'ya.

"He's not my admirer Arcel."

"How'd you know?... He's the most creepy admirer or stalker of yours. He's too
desperate about that thing in the hospital."

Sandali akong natahimik sa sinabi n'ya. Nakipagtitigan ako sa mga mata n'ya. Wala
akong ibang mahanap na salita. He's never this serious whenever we're talking about
guys around me. Tulad kanina ng binasa nya ang isa sa mga letters. Pero ngayon,
para bang binabalaan nya ako na iba si Race at dapat na alam ko iyon.

Pinanood ko s'ya ng ibinalik nya ang letter sa libro at ibinalik iyon sa table ko.
Huminga ako ng malalim para magsalita. Umawang lang ang bibig ko hanggang sa
marinig ko ang boses ni Andrea.

"Arcel, nandito ka na naman? Akala ko busy ka sa field study mo?" Umupo sya sa
gitna namin ni Arcel. Hindi ko maiwasang mapatitig sa mapupulang n'yang pisngi.
Madalas na syang ganyan, blooming.

"Busy ka kase. Paano na si Kate?" sabay tingin sakin ni Arcel at ngiti kaya ngumiti
rin ako.

"Magiging busy rin naman s'ya mamaya. Nasa labas si Race."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi n'ya. Patayo na ako pero hinawakan ni Arcel ang
kamay kong nasa table.

"Nasa labas lang sya Kate, bakit ka naman magmamadali ng ganyan?"

Salubong ang kilay ni Andrea'ng tumingin sa'min ni Arcel. Ako man ay naguguluhan
kay Arcel. Pinipigilan ba nya akong puntahan si Race ngayon? Ayos lang naman sa
kanilang noong mga nakaraang araw, a?

"Baka kase... mainip sya?" nagtatakang sagot ko. Hindi ko maintindihan kung bakit
sya ganyan ngayon. Alam naman na nila ang sitwasyon namin ni Race.

Tumawa si Andrea kaya nawala ang pagtitig ko kay Arcel. Marahan ko ring binawi ang
kamay ko sa kanya.

"Kasama n'ya ngayon si Aston, nakita namin si Race sa Berlinetta Hotel. At sabi ni
Race, wag ko raw sabihin na nasa labas na s'ya. Baka raw busy ka pa." paliwanag
n'ya bago uminom sa dala nyang softdrinks.

"Saan kayo galing?" tanong ko.

Nagkibit balikat si Andrea. "Kumain lang kami doon ni Aston."

Hindi ko pa nakikita ang boyfriend nyang si Aston at hindi ko alam na ganun pala si
kaclose ni Race. Gusto ko sanang magtanong kung anong ginagawa dun ni Race pero
nagsalita ulit si Andrea.

"Pero ewan ko dyan kay Von, ang init ng ulo sa'kin. Hindi naman s'ya ganoon dati
sakin. Simula lamang noong sa restaurant Majesty Hotel? Noong nagkita tayong apat?"

"You mean, matagal na kayong nagkikita?" tanong ko. Hindi mawala sa isip na nasa
labas na si Race at naghihintay sakin.

"Yup. He's a good racer. Pero ingat ka doon, he's a flirt."

May kung anong biglang namuo sa lalamunan ko kaya inubos ko ang tubig sa baso ko.

He's a flirt.

He's a flirt.

He's a flirt.

"Is he flirting with you?" tanong ni Arcel at agad akong umiling. Humilig pa sya sa
lamesa para tanungin iyon.

"No."

"Good. Alam mo namang ayaw kong sumasama ka sa kanya di ba? Pero ang sabi ni Aston
hayaan na raw. Hindi naman daw kase ikaw ang type ni Von." si Andrea.

Shit. Shit. Shit.

Kung normal lang ang lahat, matutuwa ako sa mga sinasabi nila. Pero alam kong may
hindi na normal na nangyayari kung bakit ko ito nararamdaman.

"Hindi naman talaga." pilit akong ngumiti.

At hindi ko alam kung bakit pero unti unting bumibigat ang dibdib ko. Naalala ko
noong sinabi ni Andrea na pumayag sya sa set up namin ni Race para raw matulungan
ni Aston si Race. Ayon daw kay Aston, Race was having his bad time simula ng umuwi
s'ya rito galing New York.

Mas mabuti raw na nandyan ka para kahit papaano ay madivert ang atensyon ni Race.
Iyong problema n'yang iyon din daw ang dahilan kung bakit sya naaksidente.

Iyan mismo ang sinabi noon sakin ni Andrea, sa pagkakatanda ko ay nitong linggo
lang din. May part ko na natutuwa dahil kahit papaano ay natutulungan ko si Race sa
problema n'ya. At may part na iniisip na ginagamit nya lang ako. Pampalipas oras
para makalimutan ang problema n'ya sa nyang galing New York. Naisip ko na baka isa
ako sa mga babaeng nilalandi nya para madivert ang atensyon nya at mawala ang mga
problemang iniisip.

Pero hanggang ngayon nagtataka pa rin ako kung bakit ako. Kung paano ako nakilala
ni Race at dinala ako sa ganitong sitwasyon.

"Kaya mas mabuti sigurong 'wag ka ng lumapit sa kanya?" si Arcel. "I hate the idea
that he probably only wants to screw with you."

"Arcel!" saway ko. Hindi ko nagustuhan ang sinabi nya. Mag-iisang buwan pa lamang
kaming magkakilala ni Race pero kahit kaylan hindi ko naisip na ganoon s'ya.

"Pero Kate, tingin ko tama si Arcel. Sa mga kinuwento ni Aston, tingin ko ganoon
talaga s'ya."

"Paano?" nalilitong tanong ko.

"He grew up in westernized life. Si Benz ang madalas na magbiro sa amin kung ano si
Von sa ibang bansa. At hindi mo naman maiisip na bigla bigla na lamang mawawala ang
nakaugalian nya di ba?"
Hindi ko maintindihan ang gustong iparating ni Andrea. Kung hindi ko sya
bestfriend, iisipin kong sinisiraan nya sakin si Race. At kung wala syang
boyfriend, iisipin kong ginagawa nya ito dahil isa sya sa mga babaeng nababaliw kay
Race.

Ipinilig ko ang ulo ko dahil sa mga iinisip ko. Concern lang sila para sakin.

"Kate, you should get rid of him." malambing na sinabi ni Arcel.

Tumango ako bago tumayo. Inilagay ko ang bag sa balikat ko at kinuha ko na rin ang
libro ko. "Susubukan ko. Sige." Mabilis akong naglakad palabas ng cafeteria. Mariin
kong ipinikit ang mata ko habang naglalakad palabas ng school.

Kung totoo mang ganun si Race, ano naman di ba? Sapat na iyon para layuan ko talaga
sya. Pero hindi ko maintindihan kung bakit nahihirapan akong tanggapin na ganun
sya.

"Sorry." sabi ni Elizear habang hawak ang siko ko. Kung hindi dahil dun ay baka
bumagsak na ako sa lupa dahil sa pagkakabunguan namin.

Normal na sa amin ang magkasalubong dito kahit na dati ay hindi ko naman sya
gaanong napapansin.

"Sorry din." sagot ko at bahagyang lumayo sa kanya.

"Okay ka lamang?"

Tumango ako. "Oo naman. Sige mauna na ako." Dalawang hakbang at naramdaman ko ang
kamay nya sa braso ko. Kung normal na araw talaga, kung hindi mabigat ng ganito ang
dibdib ko, siguradong itutulak ko sya palayo sakin. Tulad ng sinabi sakin ni Arcel.
I shouldn't care less, especially when it comes to guys and their intentions.

Pero hindi ganoon ang ginawa ko. Pagod ko lamang s'yang tiningnan at s'ya na mismo
ang nagtanggal ng kamay nya sa'kin. Mabilis akong tumakbo para puntahan ang taong
dahilan ng paninikip ng dibdib ko. At kung bakit ganito ako naapektuhan sa sinabi
ng dalawang bestfriends ko ay hindi ko na alam.

Nang makarating ako sa labas ng school ay nakita ko ang pamilyar n'yang kotse. So
it's a Porsche. Hindi ako sigurado kung nakikita na n'ya ako. Hindi kaagad sya
bumaba tulad dati, siguro dahil kausap nya si Aston sa loob. Sinabi ko sa kanya na
huwag syang lalabas ng kotse nya hanggang hindi ako dumarating. Para hindi na
magkagulo ang mga schoolmates ko, mostly girls. Naisip ko lang kung gusto kaya nya
iyon? Na nagkakagulo ang mga babae sa kanya? Since he used to live in westernized
kinds of living.

"Kate."

Hindi ko kaagad nilingon ang pamilyar na boses ni Elizear. Huminga ako ng malalim
at mariing napapikit bago sya hinarap. Sandali syang lumingon sa kotseng nasa
kabilang kalsada bago nagsalita.

"Kilala mo ba s'ya?"

Hindi ako sumagot. Nakatitig ako sa kanya. I don't even know who he really is. Race
or Von.

"Ang sabi ni Abby, you're dating him?"

No. I don't know if that was a date. We are just simply eating lunch and sometimes
dinner too.

Sandali n'yang pinagmasdan ang mukha ko bago ulit nagtanong. "Are you okay?"

"She's not okay." Napatalon ako sa mariing tono ng boses na nanggaling sa likuran
ko. Hindi ko na kaylangang harapin dahil alam ko kung kanino iyon galing.

Marahang hinawakan ni Elizear ang braso ko dahil sa pagkagulat ko. Agad kong
inilayo ang sarili sa kanya bago pa man ako mailayo ni Race.

"Kate! Hoy bitawan mo s'ya!" sigaw ni Elizear habang hila ako ni Race papunta sa
kotse nya.

Nasa gitna kami ng kalsada ng huminto si Race at binitawan ako. Tiningnan nya ako
gamit ang mga matang una kong nakita noon sa hospital.

Mariin s'yang pumikit bago nagsalita. "Tell me to go eat lunch with you or I'll
fucking ruin his goddamn face."

Bigla akong natauhan sa sinabi n'ya. Hirap akong lumunok bago bumaling kay Elizear
na papalapit sa'min.

"Elizear no!" sigaw ko na nagpatigil sa kanya. Ni hindi ko alam kung bakit sya
nakikialam sa'kin ngayon.

"Try to curse in front of me again and you'll never experience to have lunch with
me ever." mas mariing sinabi ko bago sila tinalikuran at dumiretso sa front seat ng
sasakyan nya.

"Sorry." panimula n'ya habang nagd-drive papasok sa exclusive village nila. "I'll
try not to curse in front of you again."

Umiwas ako at tumingin sa bintana. I have nothing about bad words. Madalas akong
nagmumura sa isip ko. Hindi lamang talaga ako sanay na may sumisigaw noon sa
paligid ko. Lalo na dahil naaalala ko ang nag-iisang tanong matagal ko ng minumura
sa utak ko.

"It's Friday." Hindi sya pumupunta every Friday and Wednesday kapag lunch time
dahil iba sa schedule ko. Tulad ng sinabi ko sa kanya, ayaw kong maapektuhan ng
pagkikita namin ang pag-aaral namin.

"We don't have classes. Kaya sinundo na kita." sagot n'ya habang seryosong
nakatingin sa kalsada. Pansin ko na guilty s'ya dahil sa ginawang pagmumura kanina.
Pero hindi s'ya naguilty ng sinabing sasaktan si Elizear.

"Where's Aston?" tanong ko habang tinitingala ang malaking gate nila at

kasalukuyang bumubukas. It seems like Aston, knows most of the things about him.

Nilingon ko s'ya ng hindi n'ya tuluyang pinasok sa loob ang kotse at huminto.

Salubong ang kilay n'ya at tila pinroseso pa ang tanong ko. "I never did introduce
him to you."

Tumango ako. "He's Andrea's boyfriend. And she's my bestfriend."

Mataman n'ya akong tinitigan bago pinaandar ang kotse. Pumasok kami sa loob at
sinabayan ko s'ya ng tanggalin nya ang seatbelt n'ya pero mabilis syang nakaikot
para pagbuksan ako ng pinto.
Diretso kami sa loob ng bahay, sa dining area at sa kitchen. Sa counter table kami
kumakain dahil masyadong malaki ang dining table nila para sa aming dalawa.

"Magandang tanghali po Sir Von, Miss Kate." bati ng mga katulong.

"What's with Andrea and the guy she's with the last time we saw them in the
restaurant?" tanong n'ya habang seryosong nakatingin sa pagkaing inilalagay n'ya sa
pinggan ko.

"Enough." sabi ko kaya tumigil na sya sa paglalagay ng pagkain doon. "Do you like
Andrea?" naitanong ko ang bagay na iniisip ko at sana ay mali.

"What?" may iritasyon sa tono ng boses n'ya at parang may nakakatawa sa sinabi ko.
"What the he--what are you talking about Kate?" pinilit nyang maging mahinahon ang
boses.

Huminga ako ng malalim at pilit ding huminahon. "Since that night. Simula ng makita
natin sila na magkasama ni Arcel, palagi ka ng naiirita kay Andrea. Isang beses mo
pang sinabing hindi ako dapat nakikipagkaybigan sa kanya." salubong ang kilay
n'yang nakikinig sa'kin. "Are you jealous seeing him with some other guy?" And that
words of mine hurts me in a way I don't know why.

"Wh-What?" tumingin s'ya sa pagkain bago bumalik ang tingin sa'kin. "Nasa harap
tayo ng pagkain. Gusto mong magalit ako ngayon?"

Huminga ulit ako ng malalim, ang hirap kumuha ng hangin ngayon dito. Kinuha ko ang
mga kubyertos at hinarap ang pagkain. "No. But you don't have to get mad." nagtaas
ako ng isang kilay. "Unless."

Sinimulan ko ang pagkain. Narinig ko ang maharas n'yang pagbuntong hininga bago
pinilit ang sariling kumain. Tahimik at walang nagtangkang magsalita hanggang sa
nauna s'yang matapos. Tumayo s'ya, hawak ang baso n'ya habang nakasandal sa counter
at nanonood sa'kin.

Agad akong tumayo ng matapos akong kumain. Hindi ko s'ya nilingon hanggang sa
makapunta ako sa sala nila at umupo sa sofa.

"Kate it's not what you think!" sigaw n'ya ng sundan ako.

Binigyan ko s'ya ng masamang tingin pero mas masama ang tingin n'ya sa'kin ngayon.
"Then what?"

Ginulo n'ya ang buhok bago lumapit pa sa'kin. Hindi s'ya umupo, nanatili s'ya sa
harapan ko. "Who's the guy with him anyway?"

Nagsalubong ang kilay ko. "Si Arcel?"

"Yeah. That guy who embraced you."

"Their cousins." sagot ko.

Sandali s'yang natigilan. Narinig ko na naman ang paghinga n'ya ng malalim. A

sighed of relief? I don't know.

Pinanood ko s'yang umupo sa tabi ko. Pilit s'yang ngumiti kahit pagod ang mga mata.
"So that is. I'm sorry."

"Sorry for what?"

Ang siko n'ya ay nasa tuhod samantalang nakasalikop ang mga daliri. Nakatingin s'ya
sa marmol nilang sahig. "Aston is my friend and I've known his girlfriend just for
days. And that night in that restaurant, I thought she's cheating on my friend.
That's why I hated her."

Hindi ko alam pero bigla kong ibinuga ang hangin na kanina ko pa pala pinigilan. At
iyon ang matatawag kong sighed of relief. Para bang nabawasan ng kaunti ang anumang
nakadagan sa akin ngayon.

"I'm sorry for judging your bestfriend." sabi n'ya na ngayon ay nakatingin na sa
akin.

Tumango ako. "Sorry din, for judging you."

"And I thought you're jealous."

Gusto kong iwasan ang mga mata n'ya pero hindi ko ginawa. Totoo. Nakaramdam ako ng
selos na hindi inaasahan. Hindi ko na tatanungin ang sarili ko kung bakit. I hate
it but I guess, I'm starting to like this guy in front of me.

"I just don't like it when you're mad at my bestfriend. Hindi rin kase n'ya
maintindihan kung bakit ka ganoon sa kanya."

Tumango s'ya. Ilang sandali kaming binalot ng matinding katahimikan. Magsasalita

sana ako at magtatanong kung sino talaga s'ya. Kung bakit Von ang tawag ng iba sa
kanya at Race. Though, ako na lang yata ang tumatawag sa kanya ng Race ngayon. Pero
nauna s'yang magsalita.

"Who's that guy? Shouting at me to let go of you?"

Hindi ko agad nakuha ang sinabi n'ya. Hanggang sa maalala ko si Elizear. "Classmate
ko sa isang subject."

"And?"

Nilingon ko ulit s'ya. Seryoso s'yang nakatingin sa'kin, naghihintay ng idudugtong

sa sinabi n'ya.

"And?" tanong ko rin dahil hindi ko na alam kung ano ang gusto n'yang sabihin ko.

Umangat ang labi n'ya pero hindi na rin itinuloy ang anumang sasabihin. Sa tuwing
tumatagal ang titigan naming dalawa, mas lalong humahataw ang puso ko. Halos hindi
ko na makontrol. Kabisado ko na nga ang bawat detalye sa mukha n'ya na kahit anong
oras akong pumikit, madali ko pa rin s'yang maaalala.

"I want to know you Race." mataman n'ya akong tinitigan. "Know things about you.
What's with Race and Von and why I'm here." kibit balikat ko. "How we've made it
here."

Dahil gusto kong alamin ang lahat sa kanya, sa taong unti unti ko ng nagugustuhan.
Sa taong unang nagparamdam sakin ng ganito. I want to know what's different from
him to make me fall for him this slowly but I know will surely be deeply.

Chapter 13

Date
"My name Race comes from grandfa. He loves racing. He taught me many things about
racing when I'm still in New York. And until I came back here, I'm still into
racing."

Ginaya ko ang ginagawa n'ya. Sinipa ko rin ang tubig hanggang sa makarating sa
gitna. Medyo malamig ang tubig sa pool nila kaya narerelax ang paa at binti kong
nakalulublob dun.

"Until now?" tanong ko.

Tumingin s'ya sa'kin at umiling. "Nope. Since that day you came in our racing area.
Kung hindi ka dumating, for sure hanggang ngayon nandoon pa rin ako." ngiti nya.
Hindi ko na alam kung paano ko ipapaliwanag ang pagkakahumaling ko sa kanya.

"If that so, bakit Von ang tawag sa'yo ng mga tao sa racing area n'yo? Bakit hindi
Race?" takang tanong ko habang pinagmamasdan ang binti kong nasa ilalim ng tubig.

"They used to. But just about a week. I stopped them from calling me Race." seryoso
s'ya habang pinapanood ang binti kong gumagalaw sa tubig. Pinanood ko rin ang mga
paa n'ya. At nang muli ko syang tingnan, nakatingin na sya sa'kin. "I hate my
grandfa and I don't want to remember him... and the name he gave me."

Wala akong ideya kung anong nangyari sa kanila ng lolo n'ya. Ayaw ko na ring
magtanong dahil masyado ng personal. Siguro dapat hindi ko na rin s'ya tawaging
Race. Von na lang.

Tumingin din ako sa mga mata n'ya. Pilit akong ngumiti ng maalala ko ang araw na
iyon. "Bakit ka nga pala nasa ospital?" pag iiba ko sa usapan.

Nag iwas sya ng tingin at pilit din na ngumiti. "Remember my car?"

Tumango ako. "Iyon di ba ang muntik ng makabundol sa'kin?" Nanlaki ang mga mata ko
ng marealize na. "O baka sinasadya mo talaga?"

"What? No. Gusto lamang talaga kitang gulatin noong time na iyon. I felt so
frustrated back then."

Gulatin? Para saan? At frustrated?

Sinundan ko s'ya ng tingin ng tumayo s'ya. Nakadungaw s'ya sa'kin at ako naman ay
nakatingala sa kanya. "Bakit?"

"Because of that guy, that Elizear." hinintay n'ya ang magiging reaksyon ko. At
naghintay ulit ng itatanong ko. Pero sandali ko munang inalala kung ano ang ginawa
namin ni Elizear nung araw na iyon para gawin nya panggugulat daw na iyon.

"Matagal na kitang sinusundan Kate." seryosong sinabi n'ya habang nakatingin sa

pool. "At iyon ang unang araw na nakita kitang may kasamang lalaki."

Sandali akomg tumanganga. Marahan akong tumayo kaya napatingin s'ya sa'kin. Ibig
sabihin, hindi n'ya alam iyong mga panahong palagi kong kasama si Arcel.

"Sinusundan mo ako? Since when?" natatawang tanong ko. Hindi lang talaga ako
makapaniwala.

"A year?"
"Ano?" Hindi ko na napigilan ang sarili kong matawa. Hindi naman siguro sya ang
tanging taong sumusunod sakin, more safe to say, in-istalk ako. Pero karamihan sa
mga iyon ay schoolmates ko, kaya hindi ako makapaniwalang ganun din si Race.

"Anong nakakatawa?" seryosong tanong n'ya at iritado. "You guys think that's
ridiculous?" Hindi natutuwa sa pagtawa ko. Pero hindi ko lang talaga mapigilan kaya
tinikom ko ang bibig ko.

Normally, kapag pinag uusapan ang mga stalkers ko, kinakabahan na ako. Pero ngayon,
sobrang saya ko na hindi malaman kung bakit.

Race Neumann? or Von? Stalker ko? I mean sinusundan ako for a year? It's not yet
safe to say na stalker ko sya dahil imposible pa iyon at mahirap paniwalaan.

"Huh?" tanong ko, natatawa pa rin.

"I even told about you to my friends, and they ended up, laughing at me. What's
wrong with that?" Umiiling ako sa mga sinasabi n'ya at sa pagbabago ng mood n'ya.

Damn mental disorder of this man!

"Is there anything wrong if I follow the girl I love?"

Nawala ang ngiti ko. Nanatiling nakaawang ang bibig ko habang nakatitig sa kanya.
Tama ba ang narinig ko?

Hindi like.

Kundi love.

Oh God!

May nararamdaman s'ya para sa'kin?

"Love?" nanginig ang boses ko. I want to take his word as some kind of jokes pero
ayaw ko. Gusto kong totoo iyon. Bagay na hindi ko mahanapan ng dahilan kung bakit.

Nag-iwas s'ya ng tingin at naglakad papasok sa bahay nila. Sandali pa akong

natulala. Kinalma ko muna ang sarili ko bago s'ya sinundan. Hindi naman n'ya
nasagot ang tanong ko kung bakit s'ya naaksidente.

"Von!" tawag ko sa kanya. Sandali akong tumigil dahil hindi ako sanay na tawagin
s'yang Von. Naaalala ko iyong mga babae sa racing track na tumatawag saking bitch.

"What did you call me?" tanong n'ya na bumalik para tanungin ako.

Tinagilid ko ang ulo ko. "Von?"

Nanliliit ang mga mata n'ya akong tiningnan bago umiling. "I told you to call me
Race everytime."

"Huh?" nalilitong tanong ko. "Pero ang sabi mo naaalala mo ang grandfa mo--"

"Exactly. My grandfa is so important to me, ayaw ko naman s'yang kalimutan. I'm

just mad at him. And you calling me Race makes me forget my madness for him."

Tulala pa rin ako sa kanya. Gusto kong tanungin ang sarili ko kung anong ibig
n'yang sabihin. Pero hindi na kaylangan, sinabi n'ya kaninang mahal n'ya ako. Iyon
ang gusto kong ipaulit sa kanya ngayon para maliwanagan ako sa mga sinasabi n'ya...
sa bawat sinasabi n'ya.

"So keep calling me Race. That name means so much to me. As well as how you mean
everything to me."

"Race!" sigaw ko na nagpasalubong sa kilay n'ya. Hindi iyon sigaw na galit. Sigaw
iyon na gusto ko s'yang tumigil sa mga sinasabi n'ya at ipaliwanag na lang sakin ng
maayos kung bakit n'ya iyon sinasabi sa'kin. Nalilito ako at ang paghataw ng puso
ko ay hindi nakakatulong para makapag isip ako ng maayos.

"Kate." mahinahong tawag n'ya sa pangalan ko.

"Why? How?" umiling ako, don't know how to say. "How did you know that you love me?
When it all started?"

Pinagmasdan ko ang paggalaw ng labi n'ya pero hindi na naman s'ya tumuloy. Lumapit
s'ya sa center table at kinuha ang bag at libro ko. "I'll bring you home."

Naglakad ako palapit sa kanya para sana pigilan s'ya. Gusto kong malaman. Gusto na
kita Race. At gusto kong makasiguro na totoo ang mga sinasabi mo.

Nahulog mula sa libro ko ang ilang letters na nakaipit dun. Yumuko s'ya para kunin
ang iba. Mabilis akong naglakad at kinuha iyon lahat sa kanya. Nahihiya akong
makita n'ya ang mga love letters na ibinibigay sa akin.

"Nabasa ko na lahat 'yan Kate." sabay talikod n'ya sa akin.

Gulat ako ng sinilip ko ang hawak kong mga letters. Pakiramdam ko ay namutla ako.
Kaylan n'ya binasa? Siguro nung maiwan ko s'ya kanina sa kusina? Agad kong ibinalik
ang mga papel sa libro at sumunod kay Race na dala ang bag ko.

"Why are you keeping all those fuc--,sick letters?" tanong n'ya habang nagd-drive.

Humigpit ang pagkakahawak ko sa librong nasa lap ko. "Sayang kase ang efforts
nila." And I'm explaining like he's my boyfriend.

And my thought made me blushed.

What the!

"Effort? You're calling them effort?"

Hindi ako sumagot. Ayaw kong makipagtalo. Parehas sila ni Arcel. Pero si Andrea,
okay lang sa kanya dahil cool daw. Kahit ginagawa nilang mailbox ang locker ko ay
ayos lang. Kung minsan pa nga ay may nakapaglalagay pa ng bulaklak. And I'm not
surprise, dahil ang sabi ni Andrea, malamang daw na may kapit sa school ang
naglalagay noon. Akalain mong nasa akin ang susi ng locker ko pero nakakapaglagay
pa ng bulaklak at kung minsan ay nakadikit lang doon.

"Look Kate." sabi n'ya. "That's not what you call effort. If they really do wants
you, they should do things near to impossible."

Nagsalubong ang kilay ko. I want to ask him. Just like you? Just like how you do
things near to impossible. That's why we're both here? Gusto ko iyong tanungin
pero hindi ko kaya. Ayaw kong mag assume ng sobra-sobra kahit pa sa totoo lang ay
umaasa na ako.

At ito ang unang beses na umasa ako ng ganito!

Hindi huminto ang kotse kung saan madalas itong humihinto sa tuwing hinahatid o
sinusundo ako ni Race, di kalayuan sa bahay namin dahil ayaw ko pa ring makita ni
mama si Race. Dumiretso iyon sa tapat mismo ng bahay namin, na hindi ko pa
mamamalayan kung hindi ako tinawag ni Race.

"Kate we're here."

Tumango ako, hindi pa rin makarecover sa mga nalaman ko ngayon.

"I let you do all your things inside your school. Because I want you to have your
own life inside. But now that I know about those sick suitors of yours?" Umiling
s'ya at pilit na ngumisi. "Not anymore Kate. It takes two years for me to have
enough courage to do this all and to be on this."

Tulala na naman ako sa mga mata n'ya habang iniisip ang mga sinasabi n'ya. Kung
minsan para s'yang nagsasalita ng riddles at napakahirap intindihin ng bawat
sinasabi n'ya. I don't know if it's because of his eyes, whenever I used to look at
when he's speaking or because of the fast beating of my heart while I'm staring
with his dark-hypothizing eyes.

I guess both?

"I'm sorry if I need to be more possessive to you this time."

Pumikit ako habang sinasabi n'ya iyon gamit ang malamig n'yang boses. Pinakiramdam
ko ang paghinga n'ya na tumatama sa pisngi at panga ko dahil sa sobrang lapit.
Kinagat ko ang labi ko dahil pakiramdam ko, gusto ng lumabas ng puso ko at tumalon
na lang ng mag isa.

"Race." hindi ko nakilala ang boses ko. Mas mariin kong ipinikit ang mga mata ko
dahil sa labi n'yang nasa gilid ng ulo.

He's kissing the side of my head! Smelling my hair!

Oh God!

Sobrang laki ng ngiti ko habang gumugulong ako sa kama ko. Isang beses ko pa ulit
na binasa ang message sa'kin ni Race bago ako naghanap ng pwedeng isuot bukas.

Race:

Gonna take you for a date tomorrow. Good night.

Sumasakit na ang muscles sa pisngi ko dahil sa kakangiti. I'm overreacting! Hindi

dapat ganito. I know malaki ang pinagkaiba ni Race sa ibang mga lalaking nakilala
ko. Kaya rin siguro ganito ako.

Bumalik ako sa kama at tinakpan ang mukha ko ng unan. Dun ako sumigaw para hindi
marinig ni mama bago ako tumayo at naghanap ng pwede kong isuot bukas.

Kinuha ko sa drawer ang mga damit na binili sa akin ni mama. Bukas pa ng 5:00 ako
susunduin ni Race, wala na si mama rito bukas. At masyado akong excited kaya ngayon
palang ay ihahanda ko na ang susuotin ko bukas.

Ayos na siguro itong skirt at...

Kinuha ko ang brochure galing sa paper bag na nasa gilid ng drawer ko. Berlinetta
Chain of Hotels. Ito iyong hotel na pinagtatrabahuhan ni Mama. Dito ko rin nakilala
ang daddy ko.

Damn! I don't want to remember.

Maraming experience si Mama sa hotel na ito na ayaw n'yang iwan. Ayos lang naman
iyon sakin. Magrereklamo pa ba ako kung iyon ang trabahong bubuhay sa aming dalawa.

"Saan tayo pupunta?" tanong ko habang nasa Porsche kami ni Race.

"Honestly, I have no idea." diretsong sagot nya.

Nagsalubong ang kilay ko. Inaya n'ya ako sa date na ito, tapos wala s'yang plano
kung saan kami pupunta?

"Ano bang ginagawa mo kapag may date ka?" sumilip ako sa bintana, dahil sa totoo
lang disappointed ako na inaya n'ya ako pero wala s'yang sure plan for today. Kung
alam ko lang, sana inaya ko na lang si Arcel at Andrea, iyon ay kung hindi sila
busy.

Nagkibit balikat s'ya. "Never been in a date." sagot n'ya, diretso ang tingin sa
kalsada.

Nagtaas ako ng kilay. Never been? Bakit ang hirap paniwalaan? Hindi naman sa
nanghuhusga ako pero hindi ba nya iyon nagagawa sa America? Liberated doon lalo na
ang mga lalaki. At ang tulad ni Race, paano nya nakukuha ang mga babae dun? Never
dumaan sa date?

"What are you thinking?"

"Wala naman."

Nanlaki ang mga mata ko ng huminto kami sa tapat ng building ng Berlinetta Hotel.
Hindi kaagad ako nakagalaw. Napatalon pa ako sa gulat ng binuksan ng valet ang
pinto sa gilid ko. Seryoso ang tingin sakin ni Race ng inabot n'ya ang susi sa
valet para dalhin sa parking.

"Are you fine here?" tanong ni Race ng mapansing tulala akong nakatingin sa
salaming pintuan ng building.

Kinagat ko ang labi ko. "Uh, yeah." Kahit na sa totoo lang ay hindi ako sigurado.
Isang beses pa lang akong nakapunta rito at hindi na ako nagtangka pang bumalik
dito. Kahit pa rito nagtatrabaho si mama.

"Let's go." hinapit ni Race ang baywang ko at sabay kaming pumasok sa loob.

Gusto kong tumanggi pero nahihiya naman ako sa kanya. Siguro wala syang ibang
maisip na pwede naming puntahan. Kung pwede lang sana sa Mall na lang. Pero kung
date ito para sa isang Race Neumann, hindi na ako magtataka. Kilala ang
Berlinetta'ng isa sa mga high end hotel sa bansa.

"Welcome po Sir Ra-- Von." bati ng ilang empleyado rito. Nagsalubong ang kilay ko
dahil kilala nila Race. Siguro madalas sya rito.

Bahagya silang yumuko kay Race. Naglakbay ang tingin nila sa kamay n'yang nasa
lower back ko. Kahit nagtataka ay ngumiti rin sila sakin.

Nandito kami para magdinner kaya dumiretso kami sa restaurant ng hotel na ito na
nasa ibaba ng lobby. Habang naglalakad kami pababa sa malawak na staircase kung
nasaan ang open restaurant hindi ko maiwasang mamangha sa ganda ng hotel. Halos
kulay orange ang paligid dahil sa chandeliers na nasa itaas. Kita ko mula rito ang
mga kumakain sa ibaba. Karamihan ay foreigner at hindi basta-bastang mga tao.

Hinatid kami ng usher sa dulong part ng restaurant. Si Race na ang hinayaan kong
umorder ng pagkain namin. Nakakalula naman kase ang halaga ng pagkain dito, parang
ginto.

"It's like those normal dinner." mahinang sinabi ko habang abala ako sa pagkain.
Ang pinagkaiba lang ay wala kami sa bahay nila ngayon.

Nag angat s'ya ng tingin sa'kin. "Huh?"

"Tulad lang ito kagabi. I mean, ano ba ang date para sa'yo?" wala sa sariling
sinabi ko.

Hindi ko alam kung bakit bigla akong nawala sa mood ko. Siguro dahil sa lugar na
ito. Dito ko una at huling nakita ang daddy ko. Luminga ako sa paligid, kung
magkikita kami rito ni mama, paniguradong magugulat iyon na makita ako rito, sa
lugar na ito.

"I just wanna be with you, that's all." simpleng sagot n'ya na ngayon ay nakatingin
na naman sakin. "What's your ideal date, then?"

Nagkibit balikat ako. Wala naman. Wala akong ideal na date. Hindi lang talaga ako
makapaniwala na simpleng date lang hindi s'ya marunong dumiskarte. Well bakit nga
ba kaylangan pang mag effort. Anong meron?

Tss. Nakakawalang gana. Bakit pa kase nandito kami sa lugar na ito.

"Did I, Did I disappoint you?"

Nag angat ako ng tingin sa kanya. Sa kakaibang ilaw sa lugar na ito hindi ko na
talaga malaman kung paano ko ilalarawan ang lalaking ito. Masyado na yatang masama
na tititigan s'ya ng ganito. Para bang pwede akong kasuhan dahil krimen na ang
pagtitig sa kanya.

Marahan akong umiling sa tanong n'ya. "No." sagot ko. You never did disapppoint me
Race.

Damn that face man! Hindi lang yata ako makapaniwalang nakakipagdate ako sayo kaya
ako ganito. Kahit pa sabihing ilang beses na tayong sabay kumain.

"Is this your first date?"

Mabilis akong umiling. "No, pero ito ang totoo."

Umigting ang panga nya at nagsalubong ang kilay ng hindi naiintindihan ang huling
sinabi ko. "Madalas kaming lumabas ni Arcel. Date raw iyon. Friendly date kaya ito
ang totoong date." sagot.

Binitawan n'ya ang hawak na kubyertos at humilig sa lamesa. "With him and Andrea?"
tumango s'ya. "That's just really a friendly date."

"Hindi. Nagseset sya ng date dati. Every weekends, kung ako o si Andrea ang idedate
nya." Tumango ako ng maalala iyon. Noon yun ng hindi pa nagpapaMaynila si Arcel.
Para raw makatipid sya kase kung kaming dalawa ang lagi nyang kasama, baka raw
maghirap sya. Kahit pa sinasabi naming kami ang magbabayad. Pero hindi na raw date
kapag nagbayad ang babae.

"She's cousin with her right? So probably that's not just a friendly date with
you." bulong nya sa sarili habang hinaharap ang pagkain.

Nagsalubong ang kilay ko. Bestfriend ko si Arcel kaya friendly date iyon.

"What's wrong with a simple date, anyway?" mataman n'ya akong tinitigan. Kahit na
lunod na ako sa mga mata n'ya, nakipagtitigan din ako. "I'm not even courting
you... yet."

Oh damn Race Neumann!

Chapter 14

Tomorrow

"Salamat." sabi ko ng huminto kami sa tapat ng bahay namin. Wala pa si mama dahil
tumawag s'ya sa'kin na gagabihin daw sya. Hindi ko na sinabing wala pa rin ako sa
bahay.

"Can we... go out again, tomorrow?"

Ngumiti ako at umiling. "Off ni mama bukas. Next time na lang."

Tinanggal ko ang seatbelt ko. Totoong off ni mama bukas pero nitong mga nakaraang
araw hindi na rin kami masyadong nakakapagbonding. Nagtataka nga ako kung bakit
dalawang araw ang off nya, weekends pa kung kaylan madalas busy sa hotel. Pero
ngayon siguro nga busy na talaga sila dun kaya hindi na kami nakakapagbonding.

Binuksan ko ang pintuan pero bago pa ako makababa ay pinigilan na ako ni Race.
Dinungaw ko ang kamay nyang nasa braso ko bago ako nag angat ng tingin sa mga mata
nya.

"Race..."

Mariin s'yang pumikit at umiling. Hawak n'ya ang siko ko at ang kaliwang kamay ay
naglakbay sa likod ng leeg ko. Hindi na naman ako makahinga ng maayos dahil sa
lapit ng mukha nya sakin at sa marahang paghaplos nya. Bago ko pa sya mapigilan ay
lumapat na ang malambot nyang labi sa labi ko. Mabilis lang iyon at ramdam ko pa
ang hininga n'ya sa ilong ko. Hindi ko magawang dumilat. Gusto kong pakiramdaman
ang halik na iyon.
"I hope you let me meet your parents... so I can court you officially.'' Isang
beses pa nya akong dinampian ng halik bago ko naramdamang lumayo s'ya. Dahan-dahan
akong nagmulat ng mga mata. Kahit na medyo madilim hindi ko pa rin maiwasang
mamangha sa mga mata nyang mapungay na sa ngayon.

Hindi na ako nagtangka pang magsalita. Bumaba na ako ng kotse n'ya bago pa ako
tuluyang mawala sa sarili ko. Sa paraan ng pagtitig nya sakin, alam kong parehas
kami ng nararamdaman ay ayaw kong umabot iyon sa bagay na pagsisisihan ko sa huli.

Hindi ako lumingon sa kanya. Diretso akong pumasok sa loob ng bahay namin. Tutal
naman ay nagpasalamat na ako sa kanya kanina bago pa nya ako mahalikan.

Shit. Ngayon lang pumasok sa utak ko na hinalikan nya ako. Hindi lang basta sa
pisngi... sa labi! That's my first kiss and this time sa lips na!

Sumandal ako sa likod ng front door namin habang hawak ang labi ko. Narinig ko ang
pag alis ng kotse nya pero hindi pa rin ako makagalaw sa kinatatayuan ko.

"I hope you let me meet your parents... so I can court you officially."

At totoo ba iyon? Gusto nya raw makilala ang parents ko? Para ligawan ako?

Hindi naman ako inosente. Alam kong sa mga pinapakita ni Race sakin noon pa, alam
kong may nararamdaman sya para sakin. At iniisip rin ng iba na nanliligaw na sya,
ganun din ako. Pero hindi pa pala, gusto muna nyang makilala ang parents ko?

Umayos ako sa pagkakatayo para sana pumunta na sa kwarto ko ng narinig ko ang

sasakyan sa labas. Sinilip ko iyon sa bintana sa pag aakalang si Race iyon pero
hindi. Isa iyong itim na sasakyan. Pamilyar iyon sa akin pero hindi ito ang kotse
nila Race.

Binuksan ko ang pinto at lumabas para salubungin iyon. Bago ko pa man tuluyang
nabuksan ang gate ay lumabas na si mama sa front door ng sasakyan. Mabilis n'yang
sinarado ang pintuan kaya hindi ko na nakita kung sino ang driver.

"Kate!" tawag nya na medyo nanginginig pa ang boses.

"Ma..." tawag ko rin, nagtataka sa reaksyon nya at kung sinuman ang naghatid sa
kanya.

Lumapit sya sa akin, niyakap at hinalikan ako. Hindi pa rin mawala ang tingin ko sa
kotse at sa driver na hindi ko makita dahil tinted ang salamin.

"Tara na sa loob."

Hinayaan ko si mamang hilahin ako sa loob. Pinanood ko ang nanginginig nyang kamay
habang sinasarado ang gate. Tulala pa rin ako sa kotse.

"Ma, sino po ang naghatid sa inyo?" tanong ko ng makapasok kami sa loob.

Ngayon ko lang nakitang may naghatid sa kanya. Dati kase ay nagtataxi s'ya. O kung
minsan pag umuuwi sya nasa kwarto ako.

"Ah, sasakyan iyon sa hotel. Nagpahatid lang ako... Kumain ka na ba?"

Marahan akong tumango bago nagpaalam na papasok na sa kwarto ko. Naligo ako bago
nahiga sa kama ko. Tulala ako sa kisame habang binabalikan ang nangyari kanina sa
loob ng Porsche ni Race. Sa tuwing naaalala ko yun lalong bumibilis ang tibok ng
dibdib ko.
Pinaglalaruan ko ng daliri ang labi ko ng biglang tumunog ang cellphone ko.
Gumapang ako para kunin iyon sa drawer na nasa gilid ng kama ko.

Sobra-sobra ang ngiti ko ng makitang galing iyon kay Race.

Race:

Thanks for tonight.

Ilang beses akong nagpapadyak sa kama ko habang yakap ang cellphone ko. Bakit
ganito?

Ako:

Welcome.

Nagbrowse ako sa facebook para hanapin ang account nya. Ni-save ko ang profile
picture nya para gawing picture sa contact ko. Eiffel Tower ang background n'ya.
Kahit na may suot s'yang coat na abot sa tuhod ay pansin pa rin ang pagiging
maskulado nya.

Tumunog ulit ang cellphone ko para sa isa pang text.

Race:

Not busy for tomorrow... hope you too.

Kinagat ko ang labi ko. Nag iisip pa ako ng irereply ng tumunog ang ringtone ko.
Akala ko ay si Race.

The way you move is

like full on rainstorm...

Hindi ko na hinintay na matapos ang kanta, sinagot ko agad.

"Arcel." ngiti ko.

[Hi.] paos ang boses nya, siguro'y nakahiga na rin. [How's your date?]

Sa totoo lang, disappointed ako sa date na iyon pero dahil sa paghalik sakin ni
Race, masasabi kong iyon ang best date ever. Pero syempre hindi ko sasabihin kay
Arcel.

"Fine." sabay kagat ko sa labi ko. That was really the best date of mine. Well,
first date ko yun except sa friendly date namin ni Arcel.

[You enjoy it?]

Tumango ako. Last part only dahil hindi ko nagustuhan ang lugar na pinagdalahan nya
sa akin. Hinalikan nya ako at hindi ko alam kung bakit hindi ko s'ya simanpal.
Totoong nagustuha ko iyon kaya nga hindi ko na sya napigilan. Ayaw ko lang na mag
isip s'ya na ayos lang iyon sa akin at baka iba na ang isipin sakin.

[Can I have the day tomorrow with you then?]

Naisip ko ulit si mama. Hindi ko naitanong kung busy sya bukas. "Hindi ko pa alam.
Baka kase ayain ako bukas ni mama." Hindi na ako sigurado dahil ilang beses na
kaming hindi nakakapagbonding kaya binibilhan nya na lang ako ng kung ano.
[Oh. Okay, text me kung wala kayong lakad bukas. Kung wala, let's go out or
magmovie marathon tayo dyan sa inyo?]

Tatanungin ko sana kung hindi ba sya busy sa field study nya. Pero hindi naman
siguro sya mag aaya kung busy sya di ba?

"Okay. Isama mo si Andrea."

[Hindi sya pwede bukas. You know, love life.]

Bahagya akong natawa. Ano kayang itsura ni Aston at nainlove dun si Andrea. "Okay."

[Good night.]

"Good night."

[I miss you.]

Humalakhak ako kaya natawa rin sya. "I miss you too."

Tinapos ko na ang tawag. Pinagpatuloy ko ang pagstalk kay Race sa facebook ng

biglang tumunog na naman ang cellphone ko sa tawag n'ya.

The way you...

[Sinong kausap mo?]

Hinawakan ko ang batok ko dahil naramdaman ko ang pag angat ng mga balahibo ko.
Bakit ba ganun na lang ang epekto sakin ng paos nyang boses. Hindi naman ako ganito
kay Arcel.

Hindi kaagad ako nakasagot. Siguro kanina pa sya tumatawag ng kausap ko si Arcel.
"Si Arcel."

Pinaglaruan ko ng daliri ang labi ko habang pinapakinggan ang paghinga n'ya sa

kabilang linya. Kahit iyon ay may epekto sakin.

[What's was your talk about?]

Hinawakan ko ulit ang batok ko. Para talaga akong nakukuryente dahil sa lalim ng
boses nya.

"Hmm. He asked me to go out tom--"

[And?]

Umupo ako sa kama at hinaplos haplos ang likod ng leeg ko. Ayaw tumigil ng
pagtindig ng balahibo ko. Dahil din yata sa paghalik nya sakin kanina kaya ako
nagkakaganito.

"And... sabi ko hindi pwede dahil may lakad kami ni mama bukas."

Narinig ko ang malalim nyang paghinga at halos dumugo na ang labi ko sa pagkagat.
Hindi ko na maitago ang ngiti ko.

Damn Race! Ano ba itong ginagawa mo sakin!

[You're staying home all day tomorrow?]

Nagsalubong ang kilay ko. Kung sasabihin n'yang aalis kami bukas pag hindi natuloy
ang lakad namin ni mama bukas, unfair para kay Arcel.

Kinagat ko ang labi ko. "Yup."

[Okay then. See you on monday.]

Tumango ako. "Okay."

[Good night.]

At kahit ang 'good night' ni Arcel hindi ako naapektuhan ng ganito!

"G-Good night." Agad kong pinutol ang tawag at humiga sa kama.

Hindi na ito tama! Ang bilis ng tibok ng dibdib ko. Mag iisang buwan pa lamang
simula ng una kaming magkakilala ni Race. Except na lang dun sa nangyari sa Mall na
almost three months ago na. Mali ito dahil masyadong mabilis. Gusto ko s'ya,
sigurado na ako dun. At ayaw kong humigit pa. Nakakatakot na hindi ko alam kung
bakit at ano ang dapat kong ikatakot.

"May lakad ka ba ngayong araw Kate?" tanong ni mama ng lumabas ako sa kwarto ko.

Iyon din sana ang itatanong ko sa kanya pero sa ayos pa lang nya, alam kong may
lakad sya.

Lumapit ako sa lamesa at tinusok ang hotdog ng tinidor. "Masyado ka ng busy Ma. Ang
tagal na nating hindi nakakapagbonding." hindi ko naitago sa boses ko ang
pagtatampo.

Lumapit na rin sakin si mama at hinaplos ang balikat ko. "Pasensya ka na."

Tumingala ako sa kanya. Nag aalala ang mukha n'ya at parang bang may gustong
sabihin. Pilit syang ngumiti bago umupo sa tapat ko.

Ayaw ko na rin naman syang ipressure kung para din naman iyon sa amin. I'm so proud
of her dahil nagagawa nya akong buhaying mag isa.

Abala ako sa pagkain ng biglang hawakan ni mama ang kamay ko. This time sigurado na
akong may bumabagabag sa kanya.

"Kate..."

"Ma, may problema po ba?" Ibinaba ko ang tinidor na hawak ko at ibinigay kay mama
ang buong atensyon ko.
Huminga s'ya ng malalim. Uminom sa basong nasa harapan nya bago nagsalita. "Kate...
Matagal na panahon na."

Nag iwas ako ng tingin. Alam ko na kung anong gustong n'yang sabihin. Pinisil nya
ang likod ng palad ko kaya napatingin ulit ako sa kanya.

"Ma..." mahinahong tawag ko dahil nagsisimula ng mamuo ang luha nya.

"Kate hayaan mong magpaliwanag ang dad--"

Binawi ko ang kamay ko sa kanya at tumayo. "Ma!"

Tumayo na rin s'ya at lumapit sa'kin. Ilang beses akong umiling para huwag na nyang
ituloy ang anumang sasabihin pero nagpatuloy sya.

"Kate gustong gusto ka n'yang makasama." Umatras ako pero pinigilan nya ako at
hinawakan ang braso ko. Hindi na ako nagpumigilas dahil sa mga luha n'ya. "Makipag
usap ka sa kanya. Kaya nyang ipaliwanag ang lahat."

"No ma! Ayoko!" Umiling ako at mabilis na pinunasan ang luha ko. "S'ya ba ang
naghatid sayo kagabi, Ma? S'ya rin ba ang dahilan kung bakit madalas na kayong
busy, ha Ma?"

"Kate, daddy mo sya!"

"Hindi Ma! Simula ng tinalikuran n'ya tayo--"

"Hindi nya tayo tinalikuran!"

"Then what? Di ba umalis sya? Iniwan nya tayo dahil sa pera? Nagkikita na naman
kayo! Tinalikuran nya tayo at kinalimutan mo na ang ginawa nyang iyon dahil
nakikipagkita ka na sa kanya, Ma!" Ayaw kong sumigaw pero hindi ko mapigilan ang
sarili ko. Ganun na lang ba yun? Pagkatapos ng ilang taon babalik sya. Kung kaylan
kaya na namin.

"Makinig ka Kate. May dahilan ang Dad mo kung bakit nya iyon nagawa. Hindi lamang
dahil sa pera. Ginusto ko rin iyon!"

Huminga ako ng malalim, pilit na pinapakalma ang sarili. Pinunasan ko ang luha ko.
"Magpapahinga lang po muna ako." Hindi ko na hinintay ang sasabihin ni mama. Kaysa
magsigawan kami ay nagkulong na lamang ako sa kwarto. Alam ko namang aalis din sya
ngayon.

Siguro nga nandito na ulit sa bansa. Kung sya nga ang naghatid kay mama kay gabi,
paniguradong nakabalik na sya. Mabuti na lang talaga na hindi sya bumaba at
nagpakita sakin.

Umalis s'ya ng nabuntis nya si mama. Ayaw ng pamilya nya kay mama kaya iniwan nya
kami. Kase mas mahalaga sa kanya ang pera ng pamilya nya. Hindi nya kayang
talikuran ang pera para sa amin. Grade 7 ako nung una at huli kaming nagkita.
Pinaliwanag naman sa akin ni mama ang lahat pero iba ang paniniwala ko sa sinasabi
nya.

Si Tito Klaussus ang nakikila ko noon dahil sya lang ang kapatid ni daddy. At sya
lang din ang naiwan dito sa Pilipinas.

"Hindi tanggap ni Papa ang mama mo. Ilang beses syang tinakas ng daddy mo pero mama
mo na rin ang nagdesisyon." sabi ni Tito Klaussus habang nakasalikop ang mga daliri
sa ibabaw ng lamesa.
"Ano pong desisyon?" tanong ko, nakatitig sa kanya. Ang sabi ni mama ay halos
magkahawig sila ng daddy ko.

"Graduating ang mama mo. May pangarap sya sa buhay. Gusto nyang matanggap sya ni
Papa." umiling sya at ngumiti. "Pero ang daddy mo, hindi nakapaghintay. Naisip
nyang kung mabubuntis ang mama mo, wala ng magagawa si Papa... Pero mas lalong
nagalit si Papa. Kaya mama mo ang nagdesisyon na maghiwalay na sila."

"At pumayag si daddy?" mabilis na tanong ko.

"Hindi sya pumayag. Pero dahil may pangarap ang mama mo, isa na ang palakihin ka.
Gusto nyang patunayan kay Papa na karapat dapat sya sa daddy mo."

Umiling ako, walang naiintindihan. "So pumayag si daddy? Iniwan nya kami? Kung
talagang mahal nya si mama hindi sya papayag kahit anong mangyari!" mariing sabi
ko.

"Ang daddy mo na ang nakakaalam. May usapan sila ng mama mo. Pinagbigyan lang nila
ang gusto ni Papa dahil alam nilang wala silang magagawa."

Kinagat ko ang labi ko at nagpunas ng luha. "Wala akong pakialam Tito Klaussus.
Kung talagang mahal nya si mama, ipaglalaban nya."

Kahit ilang beses na rin iyong nasabi sakin ni mama, iba pa rin ang pinaniniwalaan
ko. Lalo na nung sinabi ni Tito Klaussus na pinakasalan ni lolo si daddy sa isang
Amerikana at nagkaanak sila. Ilang buwan pa lang simula ng pinanganak ako, wala ng
perang dumarating sa'min. Ang sabi ni mama siguro raw ay pinigilan ni lolo. Mas
lalo akong nainis sa pamilya nila. Kay daddy lalo na kay lolo.

Nagkulong ako sa kwarto. Halos dalawang oras akong umiiyak. Alam kong pipilitin ni
mama na tanggapin na si daddy. Pero paano yun kung may pamilya na syang iba.

The way you move is

like a full on rainstorm
And I'm a house of cards
You're the kind of
reckless that should
send me runnin...

"Hello." Tumikhim ako. "Arcel."

[Kate? You okay?]

Kinagat ko ang labi ko. "O-Oo naman."

[Uh, nasan ka?]

"Bahay." tamad na sagot ko.

[Nasa labas ako.]

Mabilis akong umupo sa kama ko. He's outside? Tiningnan ko ang cellphone ko, tapos
na ang tawag. Wala naman s'yang text kanina na pupunta sya. 'Good morning' lang
galing kay Race ang message ko ngayong umaga.
Hindi ko na tiningnan ko ano ang itsura ko, nagmadali na akong lumabas. Hindi ko
alam kung anong oras s'ya naghihintay.

"Arcel!" tawag ko pagkalabas sa front door ng bahay. Ngumiti s'ya at kumaway

sa'kin.

"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko habang pinagbubuksan s'ya ng gate.

"Nakita ko kase ang mama mo kanina sa bayan." sabi n'ya. "Hindi ka n'ya kasama kaya
naisip kong..." nagkibit balikat s'ya at ngumiti.

"Ganun ba? Tara pasok ka."

"Okay ka lang ba?" ipinilig n'ya ang ulo para tingnan akong mabuti. "Umiyak ka ba?"

Tumango ako at hinarap na ang bahay. "Wala 'to. Tara na."

Nauna akong pumasok sa loob. Sumunod naman s'ya, nagtataka pa rin at tinitimbang
ang reaksyon ko.

"Anong nangyari?" tanong n'ya ng maupo sa sofa.

"Wala." nakangiting sinabi ko at dumiretso sa kusina. Naramdaman ko naman ang

pagsunod n'ya. "Anong gusto mo? Nagbreakfast ka na ba?"

"Tapos na." ginilid n'ya ang ulo at mataman akong tiningnan. "You're nothing really
okay. Anong problema?"

Huminga ako ng malalim. Bumagsak ang balikat ko. "It's dad." Naglakad ako pabalik
sa sala.

"Dad mo? Bakit? Nandito na s'ya." Sumunod s'ya sa'kin at tinabihan ako sa sofa.

Tumango lamang ako bilang sagot. Alam n'ya at ni Andrea ang kwento ng buhay ko.
Kaya naman naiintindihan n'ya kung bakit ako nagkakaganito.

Naramdaman ko ang braso n'ya sa balikat ko. Tiningnan ko iyon bago ako bumaling sa
nag aalala n'yang mga mata.

"Buti pala pumunta ako rito." sabi n'ya at inilapit ang mukha ko sa dibdib n'ya.

"Bakit ka nga pala nandito?" tanong ko habang nilalanghap ang amoy n'ya. Gusto-
gusto ko ito noon, pero ngayon ang amoy ni Race ang mas kinahuhumalingan ko.

"Ang sabi ni Andrea puntahan daw kita. Makikipagkita tayo sa boyfriend n'ya."

Lumayo ako sa kanya ay mag angat ng tingin. "Really?"

Tumango s'ya, nakangiti. "Really. Ano, gusto mo na bang makita ang nagpaibig sa
bestfriend mo at pinsan ko?"

Tumingala ako sa kisame, kunwaring nag isip. "Hmmm. Sure!"

Chapter 15

Enjoy

"Mamaya pa naman iyon. Movie marathon tayo?"

Tumango ako sa kanya. Hinayaan ko s'yang maghanap ng movie habang nag iisip ako
kung ano ang itsura nung Aston. Ang sabi ni Andrea, kaybigan iyon ni Race at racer
din. Posible kayang isa iyon sa mga nakita ko noon sa racing track nila. O baka
naman kilala na rin n'ya ako dahil sa kahihiyang ginawa ko noon.

Tatlong movie lang ang pinanood namin. Isang oras pa ang haba ng isang love story.
Hindi naman boring dahil natatawa kami ni Arcel sa tuwing masyado ng sweet ang
eksena. Si Arcel na rin ang nagpresintang magluto dahil wala naman akong alam sa
kusina. Kung hindi s'ya dumating, malamang na ang tirang pagkain kaninang umaga ang
kakainin ko.

"Ano? Alis na tayo?" tanong ni Arcel ng matapos ako sa paghuhugas ng pinggan.

Tumango ako. "Maliligo lang ako." Dumiretso ako sa kwarto ko at iniwan s'ya sa
salang nanonood ng tv. Sanay na naman s'ya rito.

"Saan ba tayo magkikita-kita?" tanong ko habang tinutulungan n'ya akong magsuot ng

helmet.

"Ang sabi ni Andrea, may makikipagkita raw sa'tin na nakamotor din sa bayan.
Ituturo sa atin ang daan."

Tumango ako at kumapit sa kanya para makasakay sa motor. Saan naman kaya kami
magkikita-kita at kaylangan pang may magsundo? Hindi ba pwedeng ibigay na lamang
ang address? Pero isa lang ang alam ko, na hindi ito idea ni Andrea. Mas gugustuhin
pa noon sa malapit na lugar para hindi hassle. Mas lalo tuloy akong nacurious kay
Aston.

"Okay ka lang?" bulong ni Arcel habang mabilis ang takbo ng motor.

"Oo naman. Kahit naman matagal na akong hindi nakasakay sa ganito sanay na ako."
tawa ko.

Naalala ko pa noong una n'ya akong isinakay dito. Tatlo kami nila Andrea. Halos
maiyak pa ako dahil sa pagkalula pero nasanay na din ako.

Pagkarating namin sa bayan ay nakita namin ang dalawang lalaki na nakatayo sa tapat
ng dalawang motor malapit sa coffee shop. Lumapit kami sa kanila. Tinanong nila ang
mga pangalan namin at ng sagutin ay ipinasunod nila kami sa kanila.

Medyo malayo ang byahe. Diretso ang daan hanggang sa lumiko kami para sa isang daan
na mapuno. Sa dulo nito ay natanaw ko ang isang lugar na pamilyar sa akin. Pero iba
ang daan na tinahak namin. Kumpara sa mabakong daan noon. Ito siguro ang daang
tinutukoy noon ni Race.

Pero bakit kami nandito?

"Bakit tayo nandito?" tanong ko kay Arcel ng tulungan n'ya akong bumaba sa motor.
Tumawa si Arcel habang tinutulungan akong hubarin ang helmet. "Hindi mo ba
itatanong kung anong lugar ito?"

Nakapunta na kase ako rito Arcel kaya ganoon.

"Racing area?" sabi ko at nilingon ang paligid na tulad pa rin dati. Maraming
nagkalat na mga sasakyan.

"Tara na." sabi ng isa sa mga lalaking sumundo sa amin. Sumunod kami sa kanila. Mas
lalong dinig ang ingay ng mga tao habang papalapit kami.

Nakaramdam ako ng panlalamig ng maalala ang nangyari noong unang punta ko rito. Mag
iisang buwan pa lang yata iyon pero sana hindi na nila ako natatandaan.

"Ang daming tao." sabi ni Arcel, hawak ang baywang ko at nakikisingit kami sa dami
ng mga tao.

Nang makalabas kami ay natanaw ko si Andrea, nakaupo s'ya sa isang medyo mahabang
bench, kasama ang isang lalaki.

"Kate!" tumayo s'ya at niyakap ako, ganun din si Arcel. Natigil sila ng tumikhim
ang lalaki sa likuran at agad nitong hinapit ang baywang ni Andrea. This must be
Aston Martin.

"Oh, kilala mo na s'ya di ba? He's my cousin, Arcel... Kate, he's Arcel." ngumiti
s'ya ng malapad kaya hindi ko rin naiwasan ang pagngiti.

"So Kate huh?" naglahad ng kamay sa'kin si Aston. "It's good to finally met you."

Tinanggap ko ang kamay n'ya. Agad ko ring tinanggal ng tumikhim si Arcel.

Nagsalubong ang kilay sa kanya ni Aston.

"Boyfriend mo?"

Umiling ako. "He's my bestfriend."

Tumango s'ya matamang tinitigan si Arcel. Magkasingtangkad sila pero mas seryoso
ang mukha ni Aston kumpara kay Arcel.

"Bakit nga pala kami nandito? Sa bayan na lang sana tayo pumunta." sabi Arcel.
Lumingon din ako sa paligid. Maingay katulad dati, nakatingin ang iba sa amin.
Napansin ko pa ang babaeng humigit sa braso ko noon. Umirap s'ya ng magtama ang
tingin namin.

"Gusto ko kaseng manood ng race. Exciting 'to!" tuwang-tuwang sinabi ni Andrea.

"Nakapunta ka na rito noon di ba?" tanong sa'kin ni Aston. Tumango ako.

"You've been here?" tanong ni Arcel. Bago pa ako makasagot ay hinawakan n'ya ang
baywang ko. Bigla kaseng nagkagulo ang mga tao at nabubunggo pa kami ng ilan.

"Ow!" sabi ni Aston, nakadungaw sa kamay ni Arcel at nakataas ang isang kilay.

"Magsisimula na yata." sabi ni Andrea. Nilingon naming lahat ang mga sasakyang
nagdatingan. Katulad dati, huminto sila sa puting linya kung saan magsisimula ang
karera.

"Sayang, hindi na sumasali si Von." bulong ni Aston pero tingin ko ay sinadya n'ya
iyong iparinig sa amin.

"Nandito pala s'ya." sabay turo ni Andrea sa likuran namin.

Mabilis ko iyong nilingon. There's Race, walking towards our direction. Same old
cold and serious Race.

"Akala ko hindi ka na papasyal dito." sabi ni Aston ng makalapit na sa amin si

Race. Pansin ko ang pag iwas ni Andrea. Hindi ko pa pala naikwento sa kanya ang
dahilan kung bakit malamig ang pakikitungo sa kanya ni Race.

"Protective cousin... and protective bestfriend too, I guess."

Hindi ko naintindihan ang sinabi ni Aston kaya nilingon ko si Race. Seryoso s'yang
nakatingin sa kamay ni Arcel na nasa baywang ko pa rin pala. Para akong binuhusan
ng malamig na tubig ng nag angat ng tingin sa'kin si Race.

"R-Race..." pasimple kong inalis ang kamay ni Arcel, na hindi naman n'ya napansin.

"Oh! Hi!" biglang lumitaw galing sa likod ni Race si Benz. "The Princess is here."
sabay kindat n'ya sa'kin. Ngumiti ako kahit hindi ako sigurado kung ako ang tinawag
n'yang Princess at kung man, hindi ko alam kung bakit.

"Why you even here?" malamig na tanong ni Race. Halos hindi ko s'ya nakilala sa
lamig ng boses n'ya kahit madalas naman s'yang ganun.

"I invited them, gusto kong manood ng race kasama sila." taas noong sinabi ni
Andrea. "And I introduced Aston to them." bumagsak ang tingin ko sa kamay n'yang
nakahawak kay Aston, na nasa baywang n'ya.

Madilim pa rin ang tingin ni Race ng mag angat s'ya ng tingin sa'kin. Ayos naman
kami kahapon, a? Bakit ganyan na naman s'ya? Siguro dapat na akong masanay.

"You didn't invite her?" tanong ni Benz kay Race. "Oh well, ikaw bakit ka nandito?
Akala namin hindi ka na papasyal."

Lumingon ako sa paligid. Halos lahat yata sa'min nakatingin. May ilang sumisigaw sa
pangalan ni Race as Von. Pero ang iba ay nanonood lang talaga sa'min.

"Benz, tara na!" sabay tapik ng isa pang lalaking lumapit sa'min. Sa pagkakatanda
ko, s'ya iyong Aven.

"Kate!" tawag n'ya ng makita ako. Tumingin s'ya kay Race, nagdalawang isip kung
maglalahad ng kamay pero piniling huwag na lang.

Ngumiti ako sa kanya. "Hi."

"I'll join the race, Benz." sabi ni Race bago tumalikod sa amin. Nabasa ko sa likod
ng pulang varsity jacket n'ya ang pangalang Von.
Nagsigawan ang mga tao ng lumapit s'ya.

"Sigurado ba 'yun? Nasa'n ang kotse n'ya?" takang tanong ni Aven.

Ngumisi sa'kin si Benz. "I'll lend him my car for today. Hindi na muna ako sasali.
Matatalo lang din ako kung s'ya ang kalaban ko." sabi n'ya bago sumunod kay Race.
Sa likod ng jacket n'ya ang pangalang Cedez.

"Oh!" wala sa sariling sinabi ni Aven. "Sige Kate, mauna na kami." hinarap n'ya si
Aston. "Ikaw Aston, di ka sasali?"
Nagkibit balikat si Aston. "Sana..." bumaling s'ya sa'kin. "Kaya lang dumating si
Von. And I guess he missed racing."

"Huh?" takang tanong ni Andrea. "Sayang. Kaya ko pa naman sila pinapunta rito para
panoorin ka."

Nagkatinginan kami ni Arcel. Mukhang hindi n'ya gusto sa lugar na ito. "If that so,
I guess we have to go?" tanong n'ya kay Andrea.

"Huh? Ayaw n'yo bang manood?" takang tanong ni Andrea.

"Don't you want to watch Von race?" tanong naman sa'kin ni Aston.

Gusto ko sana kaya lang ay mukhang ayaw naman n'ya ako rito. Tulad noong unang araw
na nagpunta ako rito.

"Gusto mo bang... manood?" alangang tanong ni Arcel. Tipid akong ngumiti sa kanya.
Kasabay noon ang mas malakas na pagsigaw ng mga tao. Ang nakakabinging sigawang
iyon na naman.

"VON!"

"He's gonna race again."

"Finally!"

"I missed him!"

"Hindi na... Andrea, mauna na kami."

Sumimangot s'ya. "Sigurado kayo?"

Tingin ko hindi s'ya sasama sa'min dahil kay Aston. Bonding pa naman sana namin
ito.

Umakbay sa'kin si Arcel. "Sige, alis na kami."

Ngumiti ako. Tumango sa'min si Aston bago kami tumalikod sa kanila. Sinulyapan ko
ang mga sasakyang kasali sa karera. Hindi ko alam kung alin d'yan ang kay Benz na
gagamitin ni Race.

Sa sobrang dami ng tao ay hindi namin alam kung paano kami makakalabas dito lalo
na't patuloy pa rin sa pagsigaw ang mga taong ito.

Hirap kami sa paghawi ng mga tao ng biglang lumala ang pagsigaw nila. Tinakpan ko
ng dalawang kamay ko ang mga tainga ko. Grabe ang mga ito kung makasigaw.

"Let's go." mariing sinabi ni Arcel, mahigpit na hawak ang baywang ko at inilalayo
ako sa mga taong nagkakagulo.

Sa sobrang dami ng tao, naramdaman ko pa rin ang marahas na pag alis sa kamay ni
Arcel sa baywang ko. Bago ko pa malingon kung anong nangyayari ay may marahas na
ring humila sa'kin.

"Kate!" tawag ni Arcel. Biglang natigil ang sigawan ng mga tao. Lahat sila ngayon
ay nanonood sa'min.

"R-Race..." tawag ko habang hinihila n'ya ako palayo kay Arcel pero hindi man lang
s'ya lumilingon.

"Kate!" naramdaman ko ang kamay ni Arcel sa braso ko pero sandali lamang iyon dahil
pinigilan s'ya ni Benz at ni Aston kahit pareho silang nagtataka.

"My car's safe." ngisi ni Benz kahit na nagtataka.

"Kate." nag aalalang tawag ni Andrea. Bago ko pa s'ya matawag pabalik ay marahas na
akong hinila ni Race. Huminto kami sa tapat ng isang itim na sports car. Binuksan
n'ya ang front seat noon at pilit akong pinasakay.

"Kate!" dinig kong sigaw ni Arcel bago padabog na naisara ni Race ang pinto.

Nang umikot s'ya at sumakay sa driver seat ay rinig ko na naman ang hiyawan. Pero
karamihan ay kalalakihan na.

"Let's start!" sigaw n'ya bago sinarado ang pinto.

"R-Race... a-anong ginagawa mo?" sobrang bilis ng tibok ng dibdib ko sa kaba. Pero
hindi man lang ako nilingon ni Race. Kinabit ko ang seatbelt bilang paghahanda sa
mangyayari.

Ilang beses s'yang bumusina bilang go signal. Sa side view mirror ay kita ko si
Arcel na pinipigilan pa rin ni Aston at Benz. Si Andrea naman ay mukhang
kinakabahan.

Nagwave ng flag ang lalaking nasa harapan bago pumwesto sa gilid. Ang dalawang
babaeng nakared na bra at faded micro mini shorts ay nag aalangang umalis.
Nagtataka rin silang nakatingin sa sasakyan namin habang naglalakad palayo.

"R-Race, ano bang ginagawa mo? Let me--" hindi ko na naituloy ng bigla s'yang
humarurot. Halos maiwan ko na ang kaluluwa ko sa kung saan. Humihiwalay na sa
katawan ko!

Mariin akong nakapikit at nakakapit sa seatbelt. Ngayon ko lang ito naranasan at

hindi ko alam kung makakasurvive ako. Kahit naman noon, naranasan ko ng magdrive ng
ganito si Race pero iba ito!

Iminulat ko ang mga mata ko. See? Sobrang seryoso ngayon ni Race. Tila wala s'ya sa
sarili habang nagd-drive. Pinilit kong tingnan ang daan na sa sobrang bilis ay
hindi ko mapagmasdan ng maayos. Mukhang kami yata ang nauuna dahil wala akong
nakikitang ibang kotse sa harapan namin. Bukod sa isa pang itim na kotse na nasa
likuran namin pero malayo namin.

"Oh God!" sigaw ko ng bigla kaming lumiko. Anong klaseng racing field ito? Hindi ko
alam na may ganito sa lugar namin.

200 mph? Oh God please!

Ilang beses akong umiiling. Totoo bang nangyayari ito? Hindi na ako makahinga ng
maayos.

Race, ano ba itong ginagawa mo?

Ganito ba talaga silang magrace? Pero bakit pa n'ya ako sinama rito? Mapapatay n'ya
lang ako sa kaba at takot.

"Why don't you open your eyes so you can enjoy." malamig na sinabi n'ya. Hindi pa
nga ako sigurado kung narinig ko nga ba s'yang nagsalita o kasama lang ito sa
panaginip ko.

"R-Race..." tawag ko sa pangalan n'ya na halos tangayin ng kung ano. "Please."

"Open your eyes Kate." malamig pa rin ang boses n'ya.

"No Race." sabi ko pero dinilat ko pa rin ang mga mata ko. "Please stop it!"

"Just enjoy it." sabi n'ya. "You want it right? You want to enjoy watching here."

Bahagya s'yang bumagal. Pigil ang hininga ko ng nagdrift s'ya para lumiko at saka
nagdrive ulit ng mabilis.

Oh god!

"Race please!"

Natigilan ako ng maramdaman ko ang kamay n'ya sa gilid ng mata ko. Ni hindi ko
mapigilan ang nagbabadyang luha dahil sa kaba.

"Trust me, Kate." malambing na ang boses n'ya. Nang tingnan ko s'ya ay malamig pa
rin ang aura n'ya at salubong ang kilay na nakatingin sa'kin.

Pero teka...

"God Race! Sa daan!" I hysterically shouted while pointing at the road. Mabilis
naman s'yang sumunod pero hindi pa rin nawawala ang bilis na takbo ng sasakyan.

"I thought you're busy today... with that bestfriend of yours?" he mocked but I
can't properly understand him.

"Please Race. Just stop the car!" sigaw ko.

"We're in the middle of the game." kalmado s'ya samantalang halos mahimatay na ako
rito. Mabuti pa nga yatang mahimatay muna ako e.

"Bakit mo kase ako dinala rito!?" mas malakas na sigaw ko to lessen the
nervousness.

"You brought me here." simpleng sagot n'ya.

Ako? Ako pa talaga ang nagdala sa kanya rito?

"You said you're busy but you went out with that guy. I followed you and
surprisingly, you two went here." he said annoyed. "Never thought he's your
mother."

Magsasalita pa lamang ako ng mapansin ko ang gray na sasakyan sa likod namin.

Malapit na iyon sa amin dahil hindi na gaanong mabilis ang patakbo ni Race. Malapit
ng dumilim kaya delikado na kung itutuloy pa ito.

Muli s'yang nagdrift, akala ko ay liliko s'ya pero bigla s'yang huminto. At hindi
ko na napigilan ang pagsigaw dahil tatama ang kotseng nasa likuran namin.
Nakaharang kami sa daan samatalang diretso ang kotseng iyon.

Mariin akong pumikit, katapusan ko na.

"What's wrong Race!?" sigaw ng isang pamilyar na boses.

Nakatakip ang mga tainga ko ng nagmulat ako ng mga mata. Nakababa ang salamin sa
gilid ni Race. Nakahinto na rin sa gilid n'ya ang sasakyang nasa likuran namin
kanina. Just meters away.

"You're gonna win this game, Grey. Tell them we have to go!" sigaw n'ya bago
sinarado ang pinto. Bago pa ako makapagtanong ay pinaandar na n'ya ulit ang
sasakyan diretso sa kabilang kalsada kung saan mas matataas ang mga talahib.

"S-Saan tayo pupunta?" tanong ko ng napansin na diretso ang sasakyan kanina. Hindi
na gaanong mabilis ang takbo ng sasakyan n'ya kaya medyo nababawasan na rin ang
kaba ko.

"You should have told me you wanted to go here. I can whenever you want." bulong
n'ya pero s'yempre dinig ko.

"N-Nag away kase kami ni Mama at... busy na naman s'ya."

Hininto n'ya ang sasakyan at sandali kaming natahimik. Ramdam ko ang titig n'ya
pero hindi ako nag angat ng tingin.

"And you called that guy to come in your house?"

"Hindi ko tinawagan si Arcel! Pumunta lang s'ya sa bahay."

"What did you do while he's inside... for about, hours?" tanong n'ya, hindi pa rin
nakatingin sa'kin.

Kumurap-kurap ang mga mata ko dahil sa tanong n'ya. "A-Ano? Wala!" Bakit parang may
mali sa tanong n'ya? At bakit kaylangan kong magpaliwanag na parang boyfriend ko
s'ya?

Boyfriend ko s'ya? Err...

Ngayon ay tumingin na s'ya sa'kin. Those dark eyes.

"Kumain lang kami! S'ya ang nagluto and nagmovie mara--" nanlaki ang mga mata ko
dahil tinakpan ng labi n'ya ang labi ko.

W-What?

Hinahalikan n'ya ako?

Sa sobrang gulat ko ay mabilis s'yang nakapasok. I let him enter my mouth, swiftly.
I let him explore everything inside, fiercely. I let him conquer and owned
everything as I slowly getting out of my own mind, passionately.

Chapter 16

Unexpected Visitor
Tulala ako sa harapan ng field sa school, nakaupo sa isa sa mga benches.
Nagpapractice ang ilang member sa cheering squad para sa nalalapit na basketball
game ng school.

Tatlong araw na simula ng nangyari iyong sa track and field. Kumain kami ng dinner
ni Race at pagkatapos ay hinatid n'ya rin ako sa bahay. Tinawagan ko si Andrea at
Arcel para sabihing ayos lang ako at nakauwi na.

Pinaglaruan ko ang labi ko.
na, but the way Race kissed
meron kami but I don't want
At ngayon malinaw na sa'kin
kanya.
Ngumuso ako para mapigilan ang pagngiti. Tatlong araw
me is still fresh. Hindi malinaw sa'kin kung anong
it to last. Nababaliw ako sa tuwing naiisip ko si Race.
kung bakit ganito ang paghataw ng puso ko dahil sa

"Kate." tawag ni Abby. Hindi ko napansin na nakatayo na s'ya sa harapan ko. "Pwede
ba tayong mag usap?"

Kahit nagtataka sa pagiging seryoso n'ya ay tumango ako. Gumalaw ako sa upuan ko
para sabihing umupo s'ya doon. "Ano 'yun?"

Umupo s'ya at pinaglaruan ang mga daliri. Ilang sandali s'yang tahimik bago huminga
ng malalim. "Tungkol kay Elizear."

Tumango ako. What's with Elizear? Naalala ko noon na gusto n'ya rin akong makausap,
tungkol din iyon kay Elizear.

"Ano 'yun?" tanong ko ulit, nakaharap sa field.

"K-Kung anuman ang pinapakita n'ya sa'yo ngayon, wala lang iyon."

Ngayon ay binigay ko sa kanya ang buong atensyon ko. Wala akong naintindihan sa
sinabi n'ya. "Anong ibig mong sabihin?"

"Kate, nung time na naging groupmates tayong lahat... Sorry, pero pinaglaruan ka
namin."

Nagsalubong ang kilay ko. Paanong pinaglaruan?

"Sinabi ko kay Elizear na kung magagawa n'yang mapansin mo, may prize s'ya na
magugustuhan n'ya." sabi n'ya. "Sobra kaseng ang hirap mong abutin para sa mga
lalaki dito sa school. Hindi ko naman alam na mapapansin mo pala si--"

Pinigilan ko s'ya. "W-Wait, sandali. Hindi kita maintindihan. Ang naiintindihan ko

lang, pinaglaruan n'yo ko?" takang tanong ko. "You mean, nagkaroon kayo ng deal ni
Elizear na dapat mapansin ko s'ya?"

Marahan s'yang tumango. Ewan ko kung anong mararamdaman ko. Iyong mga panahon pala
na nakikipagkaybigan ako sa kanila, pinaglalaruan lang nila ako.

"Pero hindi ka talaga gusto ni Elizear. Laro lamang iyon."

Tumayo ako, medyo naiinis kahit wala naman sa akin ang bagay na iyon. "Ayos lang."
sabi ko at naglakad palayo sa kanya.

Nakasalubong ko si Elizear na palapit sa'min. Hindi ko s'ya pinansin. Kaya naman

pala nakikialam na s'ya sa akin dahil sa larong iyon. Pero atleast, wala talaga
s'yang nararamdaman para sa akin.

Tinawag n'ya ang pangalan ko pero hindi ako lumingon. Narinig kong nilapitan s'ya
ni Abby kaya dumiretso na ako sa next class ko.

"Talaga? Grabe naman pala ang mga iyon." sabi ni Andrea, classmate ko s'ya ngayon
at wala pa naman ang prof namin kaya nagawa kong ikwento sa kanya ang tungkol sa
bagay na iyon.

"Hayaan mo na sila. Wala lang naman iyon sa'kin." kibit balikat ko. Iniisip ko na
lang si Race para hindi ako mabadtrip. Tatlong araw na at hindi ko pa rin s'ya
nakikita. Nagtext s'ya na magiging busy s'ya sa school kaya hinayaan ko na.

"Kahit na! Grabe ha, ikaw pa talaga ang napili nilang paglaruan?" inis na sinabi
n'ya. "Ano naman kung hindi mo pinapansin ang mga lalaki dito sa school?"

"Hayaan mo na nga kase." sabi ko.

Tumango s'ya hanggang sa dumating ang prof namin. Pasimple kong sinisilip ang
cellphone ko para sa text galing kay Race. Pero hindi pa rin s'ya nagtetext. Si
Arcel ang madalas kong katext o katawagan. Mabuti nga't hindi na s'ya galit sa
nangyari noong nakaraang linggo.

"Kate!" naglalakad ako papunta sa library. Pero bago ko pa malingon si Elizear ay

natigilan ako ng yakapin n'ya ako. Mabilis n'ya akong naiharap sa kanya at
natigilan na ako. "Sorry. Laro lamang iyon sa amin ni Abby pero hindi ko alam na
ganito."

Inangat ko ang kamay ko at pilit s'yang inilayo sa'kin. "Ano ba!?"

"Kate, gusto kita. At hindi na iyon laro sa'kin."

Umatras ako ng isang beses palayo sa kanya. Seryoso ang mga mata n'ya pero wala
akong ibang nararamdaman sa pag amin n'ya. Wala sa sarili akong tumango at
tumalikod sa kanya. Pero agad n'yang hinawakan ang siko ko.

"Kate."

"Elizear, please." sabay bawi ko sa braso ko.

Ginulo n'ya ang buhok n'ya at mariing pumikit bago ulit akong tiningnan. "Dapat
talaga noon ko pa sinabi sa'yo pero..." huminga s'ya ng malalim. "Maniwala ka Kate.
Gusto na kita at hindi iyon laro."

"Look Elizear." mariing sinabi ko. "Wala akong pakialam kung seryoso ka o laro lang
iyan. Alam mo naman na hindi ko basta-basta pinapansin ang mga lalaki rito di ba?
So what now if you confess? That's nothing to me. I'll forget about your game with
Abby, so better forget about your feelings... and please, wag mo na akong
lalapitan." Umirap ako bago s'ya tinalikuran, good thing hindi na s'ya sumunod.

Ngayon may dahilan na ako para layuan ni Elizear. Hindi na siguro s'ya bubuntot sa
akin at makikialam.

Kinabukasan ay hindi pa rin nagpaparamdam si Race. Nagtanong na ako kay Andrea

dahil baka may alam si Aston pero wala rin naman daw itong sinasabi tungkol kay
Race.

"Baka naman nanawa na sa'yo?" sabi ni Andrea, habang naglalakad kami papunta sa
locker room.

Hindi ako sumagot dahil kumirot ang puso ko. Posible nga kaya?

Nakasalubong namin si Abby pero hindi ko na pinansin. Kahit naman noon ay hindi ko
s'ya pinapansin. May binulong si Andrea tungkol sa kanya na hindi ko nasundan.
Lumapit ako sa locker room para kunin ang gamit ko.

"Nanawa na rin yata ang mga admirers mo?" tanong ni Andrea ng mapansin na malinis
ang locker ko. Wala ng kahit isang letter.

Nagkibit balikat ko. "Good for me." Since Monday, wala pa akong nakikitang letter
sa locker ko. Mukhang sabay-sabay na nanawa silang lahat... tulad ni Race. Si
Andrea din ay hindi na nakakatanggap dahil alam na ng lahat na may boyfriend s'ya.

"Oh! Kate I have to go!" ngisi ni Andrea, hawak ang cellphone. "Nand'yan na ang
driver ko." tukoy n'ya kay Aston.

Umawang ang bibig ko para magsalita pero agad na s'yang tumakbo palayo. I guess I'm
going home alone again.

"Hi Kate!" biglang sumulpot ang lalaking ito. Classmate ko s'ya sa isang subject
pero hindi ko na matandaan. Nilagpasan ko s'ya pero sumunod s'ya, dala ang bulaklak
na hawak n'ya.

"Hey, ang sungit pa rin... Ibibigay ko lang naman sana ito sa'yo."

Huminto ako, inilahad n'ya sa akin ang bulaklak pero tinitigan ko lamang iyon.

"Anong kaylangan mo?" seryosong tanong ko. Humalakhak s'ya kaya naglakad na ako
palayo, pero lumapit s'ya.

"Kunin mo lang 'to." sumusunod pa rin s'ya sa'kin kaya binilisan ko ang paglakad.
Half-running na ako ng matanaw ko ang gate ng school.

"Hindi ka ba nagtataka kung bakit wala ka ng letters?"

Huminto ako sa sinabi n'ya. Nakangisi s'ya sa akin at hindi nagbago ang seryoso
kong mukha.

"Nakita ko ang ginawa kanina ni Elizear. Iniisip siguro n'ya na dahil wala ng
nagbibigay ng stupid letters sayo ay wala ka na ring suitors."

Nagcross arms ako at mataman s'yang tinitigan. So?

"I think, you should thank me for that. Malinis na ang locker mo just because of
me." kibit balikat n'ya. Inabot n'ya sa akin ang bulaklak. Hindi ko sana iyon
tatanggapin pero nagsalita ulit s'ya. "O baka gusto mong bumalik sila? I have the
power to do that. My Auntie's the dean of this school." pagmamayabang n'ya.

Tiningnan ko ang hawak kong bulaklak at ang card na nakaipit doon. Dref Laderas.

Oh I remember him. At ano naman ngayon kung pamangkin s'ya ng dean?

"You should have one suitor alive than variety of imaginary suitors."

Umirap ako sa sinabi n'ya. Imaginary, really?

Tumango ako. "Mas gusto ko nga iyon."

Tumango rin s'ya at ngumisi sa sinabi ko.

"I would prefer to have those imaginary suitors than..." tinitigan ko s'ya mula ulo
hanggang paa. "you." Ibinalik ko sa kanya ang bulaklak at naglakad palabas ng gate.

Unfortunately, sumunod s'ya.

"Ihahatid kita."

Huminto ako para harapin s'ya. "Excuse me?"

"Ihahatid kita." kibit balikat n'ya. Ang yabang.

Umirap ako ngunit bago pa ako makalayo ay hinila n'ya ang braso ko. "Ano ba!?"
pilit akong nagpumiglas pero hindi s'ya bumitaw. Hinila n'ya ako palapit sa kotse
n'ya. "Ayaw ko!"

Binuksan n'ya ang front seat pero agad ding sinarado ng natangka akong tumakas.
Marahas n'ya akong tinulak kaya napasandal ako sa kotse n'ya. Tinulak ko s'ya pero
agad n'ya akong kinulong.

I clenched my fist. Galit ako, naiinis at the same, natatakot ako. Dumidilim na sa
paligid, may ilang estudyante pero walang nakakapansin sa amin, unless may pupunta
sa parking.
May ibang tumitingin pero walang pakialam.

"Ihahatid lang naman kita. Anong masama?" bulong n'ya sa tainga ko. Kinilabutan ko.
Ang kanang kamay n'ya ay nasa ibabaw ng kotse at ang kaliwa ay nasa gilid ng
baywang ko, nakahawak din sa kotse.

"Layuan mo ko." mariing sinabi ko. Hinding-hindi ko ipapakita sa kanya na natatakot

ako.

"Bakit ba kase masyado kang mailap?" bahagya s'yang tumawa, mas lalong lumalapit sa
akin. "Dahil ba sa racer na iyon? Kate, hindi s'ya ang tipo ng lalaki na gugustuhin
mo."

Pilit kong inilayo ang mukha ko sa kanya at tiningnan s'ya ng masama. Anong alam
n'ya tungkol kay Race? Sa pagkakataong ito, s'ya ang hindi mabuti sa akin.

"I don't know him okay? Pero naramdaman ko lang."

Umirap ako at buong lakas s'ya tinulak. Napaatras s'ya at bago pa s'ya makalapit sa
akin ay may tumulak na sa kanya. Hindi ko kaagad napansin kung sino iyon dahil
sinuntok n'ya si Dref.

"The fuck!" sigaw ni Dref habang pinupunasan ang na likod ng palad ang labi n'ya.

"Tara na Kate!" sabay hila sa'kin ni Roger palayo.

"R-Roger?"

Hindi s'ya lumingon. Huminto kami sa tapat ng tricycle na naghihintay pero hindi
kaagad ako sumakay.

"Sige na Kate. Kaylangan na nating umalis dito." hinawakan n'ya ang baywang ko at
giniya papasok sa tricycle. Pumasok ako at sumunod s'ya.
"S-Salamat." sabi ko ng magsimula ng umandar ang tricycle.

"Wala 'yun, nakita ko lang. Si Dref pala 'yun." pilit s'yang ngumiti pero nanginig
s'ya. Siguro natakot s'ya dahil si Dref iyon. Alam siguro n'ya na pamangkin si Dref
ng deans.

"Sorry kung nadamay ka pa. Hindi ko rin alam kung bakit n'ya iyon ginagawa."

"Kahit naman siguro sinong makakita ganun ang gagawin." seryosong sinabi n'ya,
nakatingin sa mga mga mata ko.

Tumango ako kahit sa totoo lang, walang pakialam kanina ang ilang nakakita sa amin.
Siguro dahil na rin si Dref iyon. "Salamat pa rin... Hindi, hindi ka pa ba bababa?"
takang tanong ko dahil hindi huminto ang tricycle sa tapat ng bahay nila.

Umiling s'ya. "Ihahatid muna kita."

Hindi na ako nagsalita. Kahit pagkatapos ng mga nangyari, iniisip ko pa rin si

Race. Kung bakit hindi s'ya nagpaparamdam.

"Salamat Roger." sabi ko ng nasa harap na kami ng bahay namin. Ang tricycle naman
ay naghihintay kay Roger.

"Walang anuman. Mag iingat ka na lang sa susunod. Pasok ka na." inilahad n'ya ang
bahay namin, tumango ako at ngumiti sa kanya.

"Salamat talaga. Kung wala ka dun, hindi ko alam kung anong gagawin sa'kin ni
Dref.''

Kahit na medyo madilim na ay kita ko ang pag ngiti n'ya. Kahit pa nakikita ko rin
sa mata n'ya ang takot sa kung anong gagawin sa kanya ni Dref.

Pumasok ako sa gate. Pinanood kong umalis ang tricycle bago pumasok sa pinto ng
bahay namin. Hindi ko alam kung nandito na si mama. Pero dahil sa lutong pagkain na
nasa kusina, alam kong nandito na s'ya. Masyado iyong marami pero wala akong ganang
kumain.

Hindi pa kami nagkakausap ni mama ng maayos. Nagdadalawang isip ako kung kakatok
ako sa pinto n'ya. Pero baka pagod na rin s'ya kaya ipagpapabukas na lamang.

Pumasok ako sa kwarto ko. Wala pa ring kahit anong text o tawag si Race. Wala naman
akong karapatang maghanap ng kahit ano sa kanya dahil hindi ko alam kung anong
meron kami. Pero kung totoo mang trip n'ya lang ako, at ngayon nananawa na s'ya...
Masakit pa rin.

Arcel:
Kumusta? Sorry, busy na ako ngayon sa field study.

Iyon ang text ni Arcel kanina na hindi ko pa narereplyan.

Ako:
Okay lang ako. Busy na rin... Goodnight.

Tinanghali ako ng gising kinabukasan kaya hindi na ako mapakali. Hindi na rin naman
ako aabot sa first class ko kaya, hindi na rin ako masyadong nagmadali. Nakalimutan
din yata ni mama na gisingin ako.

Suot ko ang uniform ko ng lumabas ako ng kwarto dala ang bag ko. Naamoy ko na ang
niluluto ni mama sa kusina.
"Good morning, Ma." sabi ko ng makarating ako sa sala. Hindi ko alam kung bakit
nandito pa s'ya kahit tanghali na.

Inaayos ko ang mga gamit sa bag ko ng narinig kong bumukas ang pinto sa kwarto ni
Mama. Salubong ang kilay ko habang hinihintay na lumabas s'ya sa sala, nagtataka.
Nang nakita kong si mama iyon at bagong gising ay nanlaki ang mga mata ko.

"Ma!" tawag ko.

Ngumiti s'ya pero agad iyong naglaho ng tumayo ako para pumunta sa kusina. Sino ang
nagluluto.

Natigilan ako ng makita kung sino iyon. Nakatayo s'ya sa at mukhang alam na papasok
ako. Noong una ay wala akong nararamdaman, tulala lang ako hanggang sa dumating si
mama.

"K-Kate." nanginig ang boses ni mama kasabay ng pag nginig ng buong katawan ko. So
this is it. This is really happening? Ano ba ang dapat kong maramdaman sa mga
ganitong pagkakataon?

I can't believe it!

I shallowed the lump in my throat as I clenched my fist. "So..." tumikhim ako. "We
have an unexpected visitor." nagbalik-balik ang tingin ko kay mama at sa kanya.
Pero parehas silang tulala. Lumapit ako sa ref at kumuha ng malamig na tubig. Wala
pa ring kumibo sa kanila hanggang sa kumuha ako ng baso sa cupboard at nagsalin ng
tubig.

Seryoso akong nakatingin sa kanila habang umiinom ng tubig. Lalo na sa lalaking

ito. Pangalawang beses ko pa lang ngayon na makikita s'ya. Walang pinagbago kaya
madali ko s'yang namukhaan. Kahit ano namang pilit ko na kalimutan na lang s'ya,
hindi ko magawa.

Padabog kong nilagay sa sink ang baso. "Not so a good morning for me." I murmured.
"Alis na ko, Ma." kahit labag sa kalooban ko ay lumapit ako kay mama para halikan
s'ya. Umiwas ako ng tingin ng mapansin ang nagbabadyang luha n'ya.

"Kate..." mariing tawag sa'kin ng lalaking iyon. Hirap akong lumunok, hindi ako
sanay na tinatawag n'ya ako sa pangalan ko. "Anak..." at mas hindi ako sanay sa
isang iyon. Halos bumaligtad ang sikmura ko.

Umiling ako at naglakad sa sala. Mabilis kong kinuha ang bag ko ngunit bago pa ako
makalapit sa pinto ay hinawakan n'ya ang kamay ko. Agad ko rin iyong hinawi.

"Don't-you-dare-touch-me." mariing sinabi ko habang nasa ere pa ang kamay ko.

"Kate." umiwas ako dahil sa mga luha ni mama, na nasa likuran ng lalaking ito.
"Talk to us. Talk to him."

"I don't even know who you are." seryosong sinabi ko sa kanya at akmang tatalikod
ng nagsalita s'ya.

"Anak."

"Don't call me that!" sigaw ko na ikinagulat nila na hindi dapat. They should
expect a wrath from me for this. "I am not your daughter." mariing sinabi ko,
trying to hold back the tears.
Damn it! I'm not going to cry in front of him.

"Kate!" lumapit sa akin si mama. Bago pa n'ya mahawakan ang braso ko ay umatras
ako.

"Bakit ka nandito?" seryosong tanong ko sa mga mata n'ya. "You're not suppose to be
here."

"Kate please. Let me explain. Go on ask me everything, I'll answer you honestly."
akmang hahawakan din n'ya ako pero umatras ako.

"Really?" I asked sarcastically. Mabilis s'yang tumango.

"Well Mr. you're years late." taas noo akong tumingin sa kanya. Hindi-hindi ako
bibigay. Hindi ganoong kadali na babalik lang s'ya kung kailan n'ya gusto. Kung
kaylan maayos na kami.

"Kaylan ka pa dumating?" tanong kong walang emosyon. I remember how Race keeps his
expression empty.

"Kagabi Kate." si mama ang sumagot. "Hindi ko nasabi sa'yo nung dumating ka
dahil... hindi pa kami handa."

"Hindi pa s'ya handa." ulit ko nakatingin sa lalaking ito. "Because he knows he did
something wrong. Why? Is your conscience haunting you?"

"Kate." malamig na tawag n'ya. There's no way for me to respect such man of him.

"Ang akala ko ay nakaalis ka na ngayong umaga. Hindi ganito ang plano namin na
pagkikita n'yo." sabi ni mama. I'm not mad at her. Sa totoo lang, naaawa ako sa
kanya dahil masyado n'yang mahal ang taong ito kaya ganung kadali sa kanyang
magpatawad.

"I know." tumalikod ako sa kanila para sa pinto. "I always expected unexpected
things too." huling sinabi ko bago umalis ng bahay.

Chapter 17

Fiancee

Dahil late na rin naman ako, hindi na ako pumasok sa school. At alam ko rin na
lalong masisira ang araw ko kung makikita ko si Dref.

Wala akong mapupuntahan. Hindi ko naman pwedeng sabihin kay Andrea na huwag na
s'yang pumasok dahil lang hindi ako papasok. Lumagpas na ang tricycle sa school
pero hindi ko pa rin alam kung saan ako pupunta hanggang sa tumunog ang cellphone
ko. Sumakay ako sa taxi kahit wala akong pupuntahan.

"A-Arcel." my voice cracked.

"Kate! You okay?"

"Oo naman. Kumusta?" masayang tanong ko.

"Fine. I just called to check if you're already at school?"

"Bakit?"

"Nothing. Can I catch you after school? I missed you."

Bahagya akong tumawa sa sinabi n'ya pero ramdam ko pa rin ang bigat.

"You can, right now." biro ko kahit na sa totoo lang ay gusto ko na s'yang makita
ngayon. Gusto ko ng taong makakausap ngayon.

"What? You're not at school? I'm having my breakfast here at the Cafe."

"Saan?" tanong ko, lumilingon sa paligid. Nasa bayan na pala ako.

"Sa bayan."

"I'm on my way." mabilis na sinabi ko.

"Wait, what?... Anyway, it's near the, Berlinetta." humina ang boses n'ya ng
banggitin n'ya ang pangalan ng hotel. Alam din n'ya ang tungkol dun. Pero ayos
lang, wala na naman. Nandito na ang lalaking iyon at nagkita na ulit kami. At isa
pa, hindi ako sa hotel na iyon pupunta.

"Okay." I answered and quickly hung up the phone.

Nang makababa ako sa taxi at makapagbayad sa driver ay naglakad ako palapit sa

Cafe. Natanaw ko ang hotel pero hindi ko na pinagtuunan ng pansin. Dumiretso ako sa
Cafe at dun nakita ko si Arcel. Tumayo s'ya at gulat ng makita ako.

"Kate!... I thought you're joking."

Tipid akong ngumiti at umupo sa tapat n'ya. Mataman akong tiningnan ni Arcel kaya
agad din akong umiwas. I can't look straight into his eyes. Alam kong busy s'ya
ngayon sa field study n'ya at ayaw ko ng dagdagan ang problema n'ya.

"Kate." nag alalangang tawag n'ya. Kahit anong pilit kong hindi ipahalata, hindi ko
magawa. Nakipagkita rin ako sa kanya para may makausap.

Tipid akong ngumiti ng hawakan n'ya ang kamay kong nasa mesa. "He's here. Exactly
in our house, actually." bahagya akong tumawa.

Nagsalubong ang kilay n'ya. "You mean, your--"

I cutted him off. "Please Arcel. He's not, he's nothing to me but a mess."

"W-What happened? I mean, how about your mom? Are they fine now?"

Umiling ako at agad na pinunasan ang luhang lumandas sa pisngi ko. I can't take it.
Tinakpan ko ang mukha ko kahit pa nakita na ni Arcel ang luha ko. Naramdaman ko
s'yang tumayo at umupo sa tabi ko. Without any words, he held me for an embrace.

"Sssh. I'm not asking you anything again, okay? I just want to know, if you're
fine?" punong-puno ng pag aalala ang boses n'ya. At mukhang nag aalalangan din sa
mga salitang sasabihin n'ya.

"I'm sorry." nag angat ako ng tingin sa kanya at pinunasan ang luha ko. "Hindi ko
lang mapigilan." pilit akong ngumiti. Hindi ko dapat pinapakita sa kanya na ganito
ako, mag alala lang s'ya.

Dumiretso ako sa pagkakaupo at ang kamay ni Arcel ay nanatili na lamang sa likod ng

upuan ko. "Hindi pa ako nag aalmusal." kibit balikat ko.

"Oh! What do you want?" tanong n'ya, tinatantya ang reaksyon ko.

"Hindi ako nag almusal dahil late na ako sa school, hindi dahil nasa bahay s'ya. At
hindi ako pumasok sa school dahil late na rin naman ako sa first class ko. Papasok
ako mamaya." ngumiti ako kay Arcel. "That man has nothing to do with this. He's
nothing to affect me of anything."

Tipid na ngumiti si Arcel. Siguro napansin n'ya na ayaw ko na iyong pag usapan at
dahil gusto ko iyong balewalain, ganun din ang ginagawa n'ya. Bahagya akong tumawa
ng guluhin n'ya ang buhok ko.

"Arcel!" tawa ko.

Natigilan kami sa pagtawa ng may tumikhim sa likod namin at ang pagtawag ng

pamilyar na boses sa pangalan ko. "Kate."

Dahan-dahan ko iyong nilingon. It's Race with his maroon v-neck and black pants and
his same dark eyes. "Race." tawag ko at tumayo sa harapan n'ya, ganun din si Arcel.

"Let's go." mariing sinabi n'ya. Nawala ang ngiti ko dahil doon. Mataman n'ya akong
tinitigan at si Arcel. Isang beses s'yang tumingin sa'kin bago tumalikod.

Pinanood ko ang likod n'ya habang lumalabas s'ya sa Cafe. Tulala ako. Ano 'yun?
Hindi s'ya magpaparamdam ng ilang araw tapos ngayon gusto n'ya na sumunod ako sa
kanya?

"Don't mind him, Kate. Let's sit." sabi ni Arcel.

Wala sa sarili akong tumango at umupo. Iniisip ko si Race. Ilang araw lang kaming
hindi nagkita pero parang ang laki na ng pinagbago n'ya. Pero s'ya pa rin naman
iyong dating Race. Same fierce and intimidating Race.

"Anong gusto mo?" tanong ni Arcel ng mapansin na tulala ako. Nag angat ako ng
tingin at kumurap-kurap. It's so rude of me kung basta ko na lang iiwan si Arcel
dahil kay Race.

"Frappe." sagot ko.

Tahimik na kami ni Arcel hanggang sa maubos ang kape ko. Wala na kaming naging pag
uusap dahil naging busy s'ya sa cellphone n'ya. Sa tingin ko'y kaylangan na rin
n'yang bumalik para sa field study n'ya.

"Sorry talaga ha? Okay ka lang ba rito? Papasok ka rin di ba?" sunod-sunod na
tanong n'ya dahil sa pagmamadali.

"Okay lang ako rito. Hindi ko rin naman alam kung makakapasok pa ako." sabi ko na
nakangiti sa kanya.

"Sure ka? I can drive you to your school?"

"Hindi na talaga Arcel. Nagmamadali ka, dito na muna ako." hinawakan ko rin ang
kamay n'yang kanina pa nakahawakan sa akin simula ng magpanic s'ya dahil sa
pagmamadali.
"Okay." tumayo s'ya at hinalikan ako sa noo. Kahit nagulat ako sa ginawa n'ya ay
ngumiti pa rin ako. Nakakapanibago lang kase na ang tagal na simula nung huli
kaming naging ganito. Kahit pa halos isang buwan na rin simula ng bumalik s'ya.

Nang makaalis na si Arcel ay naalala ko na naman kung bakit ako nandito. Hindi na
dapat s'ya bumalik. Maayos na kami at guguluhin lang n'ya kami dahil sa pagbabalik
n'ya.

Ilang minuto rin ako sa Cafe bago ako nagpasyang umalis na. Ayaw kong umuwi sa
bahay. Ayaw ko ring pumasok muna sa school dahil nandun si Dref. Wala naman akong
dapat ikatakot sa kanya pero ayaw ko palang talaga s'yang makita. Malas yata ang
araw na ito para sa akin.

I saw Race's car in the curb. I know it's his dahil sa plate number. Bumukas ang
pinto sa driver seat ng siguro ay makita akong lumabas ng Cafe. And it's really
Race.

Ngumiti ako sa kanya pero walang nagbago sa seryoso n'yang mukha. At sa tingin ko
nga ay iritado pa. Hindi na yata ako masasanay sa pagkabipolar ng isang ito.

Tamad s'yang umikot sa passenger seat ng kotse n'ya at binuksan ang pinto bago
tumingin sa akin.

Cold glare. Kaya kahit nagtataka ay sumunod ako. Tahimik kong kinabit ang seatbelt
hanggang sa makaikot s'ya sa driver seat.

"S-Saan tayo pupunta?" naiilang na tanong ko. Kung hindi ganyan ang pinapakita
n'ya, normal lang sana. Pero saan nga ba kami pupunta? Kanina pa s'ya naghihintay
sa akin simula ng umalis s'ya sa Cafe.

"I went in your school and--"

"Hindi ako pumasok." pagpapatuloy ko. Medyo nainis na naman ako dahil sa nangyari
sa bahay.

Bumaling s'ya sa akin at tiningnan ko rin s'ya. Baka kase hindi na naman s'ya
nakatingin sa daan.

"I left for New York that's why I haven't seen you for days."

Natigilan ako sa sinabi n'ya. New York? Pumunta s'yang New York? Pero akala ko ba
ayaw n'yang bumalik dun dahil sa lolo n'ya.

"Nagkaayos na kayo ng lolo mo?" wala sa sariling tanong ko.

Sandali s'yang natahimik. "Nope... I just made things clear with them." saglit
s'yang sumulyap sa akin. Hindi na katulad kanina dahil ang tingin n'ya ngayon, may
halo ng pag aalala at sinseridad. "And I made sure of things."

Tumango ako kahit wala naman akong naintindihan sa sinabi n'ya. Lalo na sa reaksyon
n'ya ngayon. Ano kayang nangyari sa kanila ng lolo n'ya?

Natanaw ko ang pamilyar na gate nila. Agad naman iyong bumukas para makapasok kami.
Nakangiti ang mga katulong n'ya sa amin. Ako lamang ang ngumiti sa kanila dahil
hindi naman sila pinansin nitong kasama ko. Masyadong masungit ang isang ito.

Diretso ang lakad n'ya, nakasunod lamang ako sa kanya. Tumigil lamang ako ng
nagsimula na s'yang humakbang paakyat ng hagdan. I'm not sure if I should follow
him up there o magstay na lang sa sala.

"Let's go." malamig na sinabi n'ya. Tumango ako at sumunod ulit sa kanya.

Sa totoo lang ay naiinis ako sa kanya dahil ilang araw s'yang hindi nagparamdam.
Yes, he said he went on New York pero hindi man lang s'ya nagsabi? Not that we have
whatsoever thing for me to know his every whatnots pero nag alala kaya ako. Iniisip
ko na baka nga totoo ang sinasabi ni Andrea at Arcel. And now, here I am, following
him.

Pumasok s'ya sa loob ng isang pamilyar na kwarto. Uminit ang pisngi ko ng maalala
ang nangyari noon. Hinintay n'ya akong pumasok bago sinarado ang pinto.

Lumunok ako. Hindi ko alam kung bakit biglang naggreen ang utak ko.

"Here." malalim na sinabi ni Race. He almost choked. Inilahad n'ya ang kama n'ya
kung saan may iilang paper bag.

Nagtataka ko s'yang tiningnan.

"I bought those all for you. Hope you like it." malamig pa rin ang boses n'ya habag
mataman akong tinitingnan.

"Oh." Ang tanging nasabi ko. Gusto kong malaman kung may problema ba s'ya. Kung
anong meron at bakit ganyan s'ya. He seems so sweet and cold at the same time.
Dahil kaya ito sa nangyari kanina? kay Arcel?

"Go on check them all."

Umupo ako sa paanan ng kama at pinagmasdan ang mga paper bag bago s'ya. "Masyado
yata itong marami."

Tumango s'ya. "That's all for you. Sorry for not leaving any words when I left."

So it's his way of apologizing. Giving material things. A part of me saying I don't
need it and don't accept his apology. But then, hindi rin naman n'ya kaylangang
magsabi sa akin kung anuman ang gusto n'yang pumunta o kung saan man s'ya pupunta.

I'm about to say it's okay when his phone rang. Kinuha n'ya iyon sa bulsa n'ya. A
girl's voice echoed in the room.

"Race!" she giggled.

Parehas kami ni Race na nagkatinginan. He is facing his phone and me kaya hindi ko
makita ang mukha ng babae. Wala sa sarili kong kinuha ang isang bag at tiningnan
iyon.

Pwede naman kase muna s'yang lumabas para makapag usap sila ng maayos. Just hearing
some girl calling him makes my heart hurt. At hindi na ito makakabuti.

"Vaughn, Erisse." mariing sinabi n'ya. On the corner of my eye, I can see his eyes
looking straight at me instead of the girl he is talking.

That Erisse name sounds familiar.

"Oh well, I'm still wondering why. I'm used on calling you Race, we. What's up to
you? And hey! Look at me!" that Erisse scolded him.

"Just tell me what you want Erisse."

"What? I called you because you just went there without me knowing it! Race I told
you I'm coming with you!"

"I have important things to do." simpleng sagot ni Race. Well, hindi na ako aasa.
Hindi ko alam kung 'ano o sino' ang importanteng bagay na iyon. One thing is for
sure. Hindi ako yun.

Right?

"So your fiancee isn't important now!" the girl shouted annoyed.

Mabilis kong nilingon si Race. Nanlaki rin ang mga mata n'ya. I'm suddenly
wondering how I looked like now. Sana lang ay hindi n'ya napansin ang kakaibang
sakit na nararamdaman ko ngayon.

Just a simple words and it almost broke my whole world!

Hirap akong lumunok habang nanginginig ang mga kamay ko sa pagkuha ng mga paperbag.
Hindi iyon halos magkasya sa kamay ko pero pinipilit ko kaya't nabibitawan ko pa
ang iba.

"Erisse--"

"I talked Grandfa and his disappointed too. We talked about this but you--"

"I'll talk to you later." after that, napansin ko s'yang lumapit sa akin. Kinuha
n'ya ang tatlong paper bag na hindi na magkasya sa kamay ko.

"I'll help you. Are you going already?"

Huminga ako ng malalim bago s'ya hinarap. No excuses? No explanation? Narinig ko

lang naman na may fiancee s'ya tapos ganito lang? Wala lang?

What the hell are you expecting Kate!

Nag iwas ako ng tingin at tumango. Bakit hindi ko agad nalaman ang bagay na iyon?
Masyado na ba talaga akong nagiging tanga rito?

"I'll take this." sabi n'ya at inagaw sa akin ang lahat ng paperbag.

Hindi ako kumibo. Nanlalamig ang kamay ko hindi dahil sa aircon kundu dahil sa
galit na nararamdaman ko. I felt insulted perp anong pruweba ko? Wala! Dahil simula
pa lang, ginusto ko na ito! Desisyon ko ito!

Nagmartsa ako palabas ng kwarto at mabilis na bumaba ng hagdan. Tahimik sa iba at

wala ni isang katulong. Nang dumaan ako sa sala ay saka ko lamang naalala kung sino
ang Erin! S'ya iyong tinutukoy ng matandang katulong dito at sa kanya ang damit na
hiniram ko. S'ya rin iyong tinutukoy ni Race kung bakit sanay s'ya sa mga bagay
tungkol sa menstrual cycle ko!

Lumabas ako sa malaki nilang bakuran. Ang dalawang guard sa tarangkahan ay

nakatingin sa akin. Parehas silang nagtataka. Sa gilid naman ay nakita ko si Kuya
Ber na lumapit sa bandang likuran ko.

"Kate!" tawag ni Race. Agad akong huminto sa paglalakad.

Hindi ko alam kung anong dinadrama ko at ayaw ko ng malaman pa n'ya iyon. Gusto ko
na lamang umalis dito!
"Kate!" his behind me. Unti-unti akong humarap sa kanya pero hindi ko pa rin s'ya
magawang tingnan. Pakiramdam ko ay ako lamang ang may kasalanan sa lahat ng ito at
wala akong karapatang magalit.

Dinala ni Kuya Ber ang mga paperbag sa backseat ng kotse ni Race bago tumayo
malapit sa pintuan ng bahay.

"What's wrong?" malambing n'yang tanong.

Kinuyom ko ang kamao ko at mariing pumikit. See? He didn't even know what's wrong
here! Kasalanan ko talaga!

"Please Race." my voice broke. I cleared my throat before speaking again. "I just
wanted to go home."

"Kate." mahinang tawag n'ya. Alam ko na alam na n'yang may problema ako. At tama
s'ya, problema ko ito kaya akin na lang.

Nilagpasan ko s'ya ngunit bago ko pa ako makalayo ay naramdaman ko ang palad n'ya
sa braso ko.

"It's about Erisse right? You want to talk?"

Of course!

Muli ko s'yang hinarap. Halos mabuwal ako sa takot na nakita ko sa mga mata n'ya!

Lumingon ako sa paligid. I badly wanted to talk about it at ayos lang sa akin kahit
dito pa kami mag usap.

Tipid akong tumango. "Here."

Huminga s'ya ng malalim at hinawakan ang dalawang kamay ko. Agad ko iyong binawi. I
need to concentrate!

Mariin s'yang pumikit. Iniwas ko na agad ang tingin ko bago pa s'ya dumilat.

"Ask me questions."

No. Gusto ko na lang sabihin n'ya kung anong gusto n'yang sabihin. Pero ayaw ko ng
guluhin pa ang isip n'ya.

"Who was that Erisse." nanghina ang boses ko sa pagbanggit ng pangalan ng babaeng
iyon.

"My cousin." mabilis akong napatingin sa kanya. "She's my only cousin and only
niece of my Mom."

Alam kong dapat na maayos na ang pakiramdam ko. Pero hindi ko magawa. Something's
still bothering mo.

Race waited for me to speak. Binalewala ko ang naging sagot n'ya at itinuon ang
pansin sa salitang nagpahirap sa akin ng ganito.

"What about a..." I looked straight into his expecting eyes, the fear is still
visible. "fiancee?"

Tumitig s'ya sa akin. He opened himself to me. Ngunit hindi ko s'ya mabasa. Bukod
sa takot na parehas naming nararamdaman.

He hesistantly nodded. "Yes, I have a fiancee."

Chapter 18

End

That's silly of me to think he feels something for me. Andrea was right. Tama s'ya
sa mga sinabi n'ya tungkol kay Race. Masyado akong umasa. Kahit hindi pa ako
sigurado sa kung anong nararamdaman ko para sa kanya, alam kong masyado na akong
umaasa. Ngayon ako itong nasasaktan. Ang mas nakakainis pa, wala akong pwedeng
sisihin kundi ang sarili ko.

Tipid akong ngumiti at tumango. "I wanna go home."

"Ihahatid na kita." his eyes were full of concern and sympthay. Hindi ko magawang
magalit sa kanya dahil doon.

Sabay kaming naglakad pabalik sa sasakyan n'ya. Tahimik lamang kami. Mataman kaming
pinanood ni Kuya Ber na habang papalapit.

"Aalis na kami, Kuya Ber." sabi ko at tipid na ngumiti.

Tumango lamang s'ya at bumaling kay Race, na seryosong nakatingin sa akin. Ni hindi
s'ya nag angat ng tingin kay Kuya Ber. Binuksan n'ya front door, pumasok ako sa
front seat. Pagkatapos n'ya iyong isara ay umikot s'ya para sa driver seat.

Tahimik kami buong byahe. Walang umiimik. Gusto kong magsalita. Gusto ko pang
magtanong. Pero para saan pa? Ngayong alam ko na ang totoo, siguro naman ay
titigilan na n'ya ang kalokohang ito. I have had enough time for this and I don't
have anymore.

Sa harap ng bahay namin ay naroon ang pamilyar na itim na Zubaru. Nanikip ang
dibdib ko at ayaw ko na lamang bumaba. Ilang sandali pa akong nanatili doon bago ko
naramdaman ang mainit na palad ni Race sa likod ng palad ko. He squeezed it which
makes my heart hurt more. Hindi ko alam kung nasasaktan ako dahil sa taong nasa
bahay namin ngayon o dahil sa katotohanang nalaman ko kay Race. Maybe both?

"Please," he sounds so broken yet cold. "don't worry about it. I told you, it takes
years for me to do this and I won't let this slip my hands off."

Nalilito akong bumaling sa kanya. "You mean, being engaged? Marrying that girl?"
Whoever that girl was.

Umiling s'ya at mariing pumikit. "It's..." He's having a hard time talking about
this. "Let's talk about it some other time."

"No!" agad na sagot ko. Mas marahas sa nais kong maging kalamado lamang. "Let's
stop it Race. Simula pa lang hindi ko alam kung bakit mo ito ginagawa. Kung bakit
ko ito ginagawa. You're engaged! I know we're not doing anything wrong but..." I
breath and sighed. I just want to be calmed. There's no need for me to be this
emotional!

His hold on me tighter, and his look intensified. "And you're crying because?"

Gulat ako sa tanong n'ya. I tried to get my left hand back but he won't let me.
Inangat ko ang kanang kamay ko para punusan ang luha ko ngunit bago ko pa iyon
magawa ay pinigilan na ako ng kaliwang kamay n'ya, stopping me from wiping the
tears.

"Tell me, why are you crying?"

Pilit kong inagaw ang dalawang kamay ko. Mas lalong dumiin ang pagkakahawak n'ya sa
akin. I closed my eyes to stop the tears but it only flew down continously on my
cheeks. I stubbornly shook my head. "Let me go."

He did. He let me go but before I knew it, he locked me in his arms. My sniff
mufled on his chest. Halos hindi ako makahinga but I find this comfortable. "I'm
sorry."

Pilit ko s'yang inalayo sa akin. I quickly bit my lower lip after I heard my
disgusting sobs. I can't handle it anymore.

We stayed in that position for a minutes, or may be hours? I don't know. Basta ang
alam ko lang ay komportable ako, panatag. I felt protected, pero mali. This is all
wrong. He's engaged, getting married. Kung kanina lang ay alam kong wala kaming
ginagawang masama, ngayon ay alam ko na. Biglang pumasok sa isip ko ang mga
magulang n'ya. Paano nila iyon nagawa? Are they all having fun of me? Sure as hell
na alam nila ang tungkol sa Erisse na iyon at sa fiancee ni Race. Bakit nila
hinayaang ipakilala ako ni Race sa kanila. Oh God! I know, walang masama doon pero
iba pa rin e! Mali talaga.

Bumitaw sa akin si Race at mataman akong tinitigan. His eyes were red. Halos
madurog ang puso ko sa nakikita ko. He is the same vulnerable Race in the hospital
again. But not frightening. Halos madurog ang puso ko at gusto kong sabihing
magiging maayos ang lahat ng ito. But we both know the truth. The only way to make
everything right is us, to stop it all.

"I swear I'll fix this all." his voice was soothing. Pero sa tuwing naiisip ko ang
katotohanan ay parang pinipiga ang puso ko.

Umiling ako ng akma n'yang pupunasan ang luha ko. I cried it, so I better wipe it
myself. "Let's stop it Race. Whatever you call it, please. It'll get us to nowhere,
to nothing."

He breathe harshly and cupped my face. I looked everywhere but his eyes. "Tell me.
Kate, tell me. I'll ask you once." mariin s'yang pumikit at muling huminga ng
malalim. Seeing him like this, shatter me into pieces. "But please tell me the
truth. Promise me."

I bite my lip and nodded, hoping he'll let go of me after this.

"Do you love me?"

Biglang tumigil ang luha ko. I held my breath stared back at him blankly. Hanggang
sa unti-unting nagsink sa akin ang tanong n'ya.

Do I?
"Kate." he choked, the corner of his eyes glittering because of the forming tears.

Oh God no!

Pumikit ako upang hindi makita ang nagbabadya n'yang luha. Hinawakan ko ang kamay
n'ya na nagsisimula ng manlamig. Umiling ako sa sarili ko. I shook my head several
times hoping I could get rid of this situation...of his question. "Hindi Race.
Hindi ko alam kung bakit ito nangyayari, o kung bakit mo 'yan natanong but I'm not
Race. I'm not." I was surprised I delivered those words without hesitation. May be
because I wasn't looking into his eyes?

Halos manghina ako ng bawiin n'ya ang mga kamay n'ya. Nang nagmulat ako ng mga mata
ay sa bintana sa gilid n'ya na s'ya nakaharap. The side of his right cheek is
slightly wet. May be he tried to wipe the tears before I could see it. But there's
still the evidence.

"Now, why are you crying?"

His body stiffened. Bigla kong naramdaman ang pagiging malamig n'ya. The same cold
and serious him. He's so near but he seems like untouchable. So far from my reach.

"I'm sorry." I shivered in the coldness of his voice. Not the vulnerable Race
anymore. "You're right. We should stop this."

Hindi ko alam kung anong nangyari pero kakaiba ang naramdaman ko sa dibdib ko. Wala
sa sarili ko iyong hinawakan. It hurts. Masakit pero hindi ko alam kung saan
nanggagaling ang sakit. It's from within but where exactly that feeling coming
from?

Tumango ako sa sarili ko at tahimik na kinalas ang seatbelt. I knew it will come to
an end. And here's the end.

"Thanks. Thanks for everything. Bye!" I finally said and hurriedly went out. Nasa
gilid ako ng gate namin. I waited for him to go. And after he did, I burst out into
tears.

I'm really no good at promises. I know very well the right answer for his question
but I know very much how to make white lies. It's for the good of
everyone...hopefully mine too.

***

"Kate ano bang nangyari? Are you okay there?" nag aalalang sigaw ni Andrea.

Tahimik akong umiiyak sa loob ng CR nila, trying so hard not to to let one sob
reach her. This is unexpected. Hindi ko inaasahang mangyayari ito. Hindi ko
inakalang magkakaganito ako dahil lang doon. Or to be specific- because of Race.

"Kate, you sure you're okay?"

Marahas kong pinunasan ang luha ako at huminga ng malalim. "Y-Yes of coure!"

"No you're not! Come on open this door. I'm sure your Mom has a reason!"

Sa sinabi n'yang iyon ay mas lalo lamang akong naiyak. Syempre! Hindi ko pwedeng
sabihin sa kanya na umiiyak ako dahil kay Race. Kanina ko nga lang nalaman ang
nararamdaman ko para sa kanya. Kung hindi n'ya pa tanungin. But it was all wrong.
Kung minsan ay mas mabuti pa talagang magsinungaling kaysa magsabi ng totoo. Kaya
lang ay hindi naman maiiwasang masasaktan ka. So you better choose. It's either you
hurt someone or you'll hurt yourself. And in my situation, it's good I chose the
latter.

"Alam ba nilang nandito ka?" tanong ni Andrea ng sa wakas ay lumabas ako ng CR. My
eyes
were red and tears are continue on flowing. Hindi ko lang talaga alam kung paano ko
ito pipigilin.

Hinawakan n'ya ang balikat ko at inalalayan akong pumasok sa kwarto n'ya. Wala
ngayon ang parents n'ya kaya mabuting ayusin ko na ang sarili ko bago pa sila
dumating.

Pagkahatid sa akin ni Race ay tinawagan ko si Andrea. Nasa school pa s'ya noon pero
ng narinig n'ya ang paghagulgol ko sa kabilang linya ay gumawa s'ya ng excuse para
makalabas ng school. Sinabi n'yang pupuntahan ako sa bahay pero agad akong
tumanggi. Dumiretso ako sa bahay nila. Ayaw kong umuwi sa bahay. Ayaw kong makita
ako ng mga magulang ko sa ganitong kondisyon. Ayaw kong isipin nila na dahil sa
kanila, na apektado rin ako kahit papaano. Gusto kong isipin nila na wala na talaga
akong pakialam kung anong gawin nila sa buhay nila. Lalo na ng lalaking iyon.

Umiling ako sa tanong n'ya at umupo sa kama. "Please don't tell them." don't even
tell him.

It's if he cares still.

"But I'm sure they knew. Hindi ka pa pumasok. Sinabi sa'kin ni Roger ang nangyari
kagabi."

Nilingon ko s'ya na ngayon ay nakaupo sa tabi ko. "He did?"

Tumango s'ya at nakitaan ko ng galit ang mga mata. "That bastard! Ang kapal ng
mukha n'ya para gawin iyon sayo!"

Kinagat ko ang labi ko ng marealized na si Dref ang tinutukoy n'ya. Ayaw ko ng

isipin kung paano s'ya magrereact kapag nalaman n'yang si Race ang dahilan kung
bakit ako nagkakaganito ngayon. O baka naman masyado lang nagsunod-sunod ang
problema ko kaya ako nagkakaganito?

Sana nga e. Sana nga.

"Just because Auntie n'ya ang dean? Hindi naman yata tama iyon! Alam mo bang
sinuntok n'ya si Roger kanina?"

Nanlaki ang mga mata ko. Naalala ko ang takot kay Roger kagabi ng malaman n'yang si
Dref ang sinuntok n'ya.

"Takot na takot nga si Roger! Ni hindi n'ya nasabi ang ginawa ni Dref sayo!
Pinigilan din n'ya ako dahil natatakot s'yang mawala sa pagiging scholar! That Dref
feel like he can manipulate all just because of his dean Aunt!"

Bigla akong nakaramdam ng awa kay Roger. Nadamay pa tuloy s'ya. Hinawakan ko ang
braso ni Andrea para s'ya naman ngayon ang pakalmahin ko. "It's fine, I'm fine.
Huwag mo na lang sabihin kahit kanino." Nanlaki ang mga mata n'ya sa sinabi ko.
Tumango ako para sabihing iyon talaga dapat ang gawin namin. Ang manahimik tulad ng
gusto ni Roger. Para hindi na s'ya madamay. "Don't even tell it to Aston and to his
friends."
"You mean Race?"

Agad akong umiwas ng tingin. Hearing his name feels like his really away now from
me...far far away. Tumango ako ng nakadungaw sa sahig.

"Okay, but what about your parents? Sigurado ka bang dito ka muna?"

"Hmm." tumango ako. "Wala lang akong dalang damit."

Tumango s'ya at tumayo. "Walang problema sa mga damit, akong bahala. Magpahinga ka
na lang muna. You already had too much for today."

She's right. Too much para sa araw na hindi pa nga natatapos.

Kinabukasan ay suot ko ang uniform ni Andrea. We are at same size though mas
matangkad ako kaya masyadong maiksi sa'kin ang skirt n'ya. Nahihiya man ako ay wala
na akong magawa. Wala na akong ibang mapupuntahan. Andrea is my bestfriend except
from Arcel. At ayaw ko namang abalahin pa si Arcel lalo na't alam kong abala s'ya
ngayon para sa field study n'ya.

"We didn't know you're here. Ginabi na rin kase kami ng uwi." sabi ni Tita Anne
habang nag aalmusal kami. Tito Drew looks at me seriously.

Kumpara kay Tita Anne ay mas istrikto ang daddy ni Andrea. S'ya ang madalas
magbawal sa kanya. Kahit madalas n'yang sinasabi na naiinis s'ya sa daddy n'ya
dahil doon. Iba pa rin ang nararamdaman ko. Pakiramdam na parang gusto kong malaman
kung ano ang pakiramdam ng may istriktong tatay, o kahit ng may ama.

But then unfortunately, wala ako nun. Yeah, mahirap paniwalaan pero totoo iyon. I
don't have a father kaya nagagalit ako sa taong nasa bahay namin ngayon at
sinasabing tatay ko s'ya. Si Mama lang ang magulang ko. A mother and father to me,
I never wish for anything.

"Uh--"

"Yes, Mom! I missed her e. Tagal na rin naming hindi nakapagsleep over." agad na
sinabi ni Andrea. I know she's sensing her being-strict-man Daddy again.

"So you mean, hindi na ulit s'ya matutulog dito mamaya?" Tito Drew asked though it
sounds like a command.

Uminom ako ng tubig at biglang nawalan ng gana. I really like her dad pero kung sa
ganitong pagkakataon, na wala akong ibang matutuluyan ay hindi ako pwedeng humanga
sa pagiging istrikto n'ya.

"Why dad? Ayos lang naman iyon. You know they are bestfriends ever since." Tita
Anne laughed.

Tito Drew narrowed his eyes at me. Binitawan ni Andrea ang kubyertos at pinanood
ang ama. "It's a talk... Your dad was in your home?"

There's something in my throat pero hindi ako makagalaw para kunin ang baso ng
tubig. Tita Anne's smile immediately faded. Yumuko ako at tumango. As the strict
father he is, sana ay hindi n'ya ako paalisin dito. Alam nila ang sitwasyon ng
pamilya namin dahil sa pagiging bestfriend ko kay Andrea. Kaya siguro naman kahit
papaano ay maiintindihan nila ako.
"How are you?" Tita Anne's concern face makes me feel uncomfortable.

Umiyak ako kagabi dahil kay Race, hindi dahil sa problema ng pamilya ko. Ngayon na
unti-unting tumatatak sa akin kung ano ang nangyayari, gusto ko na lang kalimutan
ulit. I want to pass. Hindi naman siguro pwedeng araw-araw akong umiiyak dahil sa
problema di ba?

"Dad, Mom, can we not talk about it right now. She's not feeling--"

"I'm fine Andrea." I tried to smile at them. "I'm fine." Ayaw ko lang na kaawaan pa
nila ako. Hindi iyon makakatulong kung gusto ko na lamang kalimutan ang mga
nangyayari.

"We understand you and your situation Kate." Tito started. Ngayon pa lang ay alam
ko na kung ano ang gusto n'yang sabihin. Bilang ama na hinahangaan ko, pinakinggan
kong mabuti ang sinabi n'ya. "Pero hindi namin ito gusto. You're here because you
want to get rid of your parents. Why not talk sincerely to them? Kung si Andrea ang
nasa sitwasyon mo, hindi ako matutuwa kapag nalaman kong magtatago s'ya sa bahay
n'yo. Maybe I'll feel grateful for taking care of my daughter but not always, Kate.
I'll let them my daughter but eventually, I want them to tell her what the good
daughter must do. As what I'm saying now. Talk to them Kate. Huwag mong pahabain
ang galit na nararamdaman mo kung maari mo ng tapusin ngayon."

Of all the things he said, hindi ko alam kung bakit pero si Race ang nasa isip ko.
I feel like he's my home. I feel like if only he's here with me, the problems won't
bother me anymore. But he wasn't. He wasn't because we ended everything about us
lastnight.

---

Hey guys! I just have noticed the reads were getting higher but number of votes
remained still. I promise I'll continue this till the end but please let me feel
how you find my story. Hit the vote if it deserve or comment your ideas about
it! :) Feel free to speak your thoughts. I know that would be a big help for me to
finish this. Haha Drama. :) Love you guys.

Chapter 19

Baby Kate

"Kate, pasens'ya ka na kay dad ha? Alam mo naman iyon."

Tipid akong ngumiti kay Andrea. Naiintindihan ko naman ang daddy n'ya.
Nakakalungkot lang na hindi ko na alam kung saan ako pupunta mamayang uwian. Her
dad won't let me to stay in their house again. Pinayuhan n'ya ako at sinabing umuwi
na ako sa amin. Madali lamang naman iyon e. Madali lang kung hindi ako pipilitin ni
Mama na kausapin ang lalaking iyon, kung hindi ko s'ya makikita sa bahay at kung
hindi na lang kami magpapansinan. Pero mahirap iyon, mahirap dahil alam ko na
pipilitin nila ang mga sarili nila. Iyon ang dahilan kung bakit s'ya bumalik di ba?
Habang naglalakad kami ay pansin ko ang tingin ng ibang mga estudyante sa amin.
Sanay na ako doon pero dahil sa tingin nila ngayon ay naaalala ko ang ginawa ni
Dref. Pero wala akong ibang maramdaman. Simple lang naman ang buhay ko noon, ngayon
naman ay nagsunod-sunod ang mga problema.

Wala akong kibo ng pumasok ako sa first class ko. Mag uusap na lang ulit kami ni
Andrea pagkatapos. Hindi ko alam kung paano tumakbo ang oras. Lumipad ang utak ko
sa mga problema ko kaya lalong sumikip ang dibdib ko. At sa lahat ng problemang
iyon, kay Race ako mas naapektuhan. Natapos ang oras at napansin ko na lamang na
naglalakad ako palapit sa locker room.

Sobrang dami kong iniisip na hindi ko na alam kung ano ang uunahin ko. Tipid akong
ngumiti sa malinis kong locker. Tama si Dref, wala na nga talagang kahit isa ang
naglalagay ng letter sa akin. Mabuti iyon dahil hindi na muna ako uuwi sa bahay.
Kung maglalagay sila ay hindi ko alam kung saan ko iyon dadalhin lalo't hindi ko pa
rin alam kung saan ako matutulog ngayong gabi.

"Hi Kate!" Dref's smirk blocked my way out of the locker room. Ang ibang dumadaan
ay nage-excuse pa sa kanya pero hindi nila pinipilit na umalis. Umirap ako dahil
doon.

So what if he's a nephew of our school's dean?

Nanliit ang mga mata ko sa kanya. Papunta na ako ngayon sa cafeteria for lunch
break pero hinaharang pa n'ya ako. Alam kong naghihintay na sa akin ngayon si
Andrea.

"What now?"

Tumawa s'ya kaya napalingon sa kanya ang ilang estudyante. Nang nakitang wala akong
reaksyon ay muli s'yang nagseryoso.

"Hindi ka pumasok kahapon. Don't you miss me?" kumindat s'ya at sobra-sobra ang
pigil na ginawa ko huwag lang s'yang sukahan sa mukha.

And I forgot, I only ate bread for breakfast dahil sa lecture ng daddy ni Andrea.

"Of course," I said and he raised his eyebrow. Hindi pa naman ako tapos. "no."

Sa pagkamangha n'ya sa sagot ko ay agad ko s'yang tinulak. Diretso ang lakad ko

hanggang sa hilahin n'ya ang braso ko. Mabilis ko iyong binawi at masama s'yang
tiningnan.

Marami na nga akong problema, nakikidagdag pa ang baboy na ito! Well, hindi naman
s'ya ganoong kalaki. Matangkad kase s'ya at chubby at medyo singkit pa ang mga
mata.

"You think nakalimutan ko na ang ginawa mo sa'kin?" he asked, looking dangerous

now.

Well, I've been in danger this past few days until now.

Nagcross arms ako at tinaasan s'ya ng kilay. "You think nakalimutan ko na ang
ginawa mo sa akin?"

S'ya ang may ginawang masama. Mabuti nga at nandoon si Roger. S'ya pa itong
kinatatakutan ni Roger ngayon dahil sa iskolar n'ya na baka mawala! Kung alam ni
Roger na si Dref iyon ay hindi ko na alam kung tutulungan pa n'ya ako. Probably the
reason why no one tried to help me that night!
"Well, I tried to kiss you? You're such a tease that's why." he said casually.

Lumingon ako sa paligid ngunit nawala na ang mga tao. Syempre, lunch break ngayon.
Hindi naman siguro nila uubusin ang oras nila sa panonood sa kung anong gagawin
sa'kin ni Dref. Huminga ako ng malalim at kinuyom ang kamao.

"And who told you, you could just kissed me that fast?" I asked bravely. I almost
feel empty kaya hindi na ako nakakaramdam ng kaba sa kanya.

"And who told you to let that animal Roger to punch me?"

Nagtaas ulit ako ng kilay. Ngayon ko lamang napansin na may pasa pa rin sa gilid ng
labi n'ya. "That one!" tinuro ko iyon, mocking him.

Nainis s'ya dahil doon kaya hinawakan n'ya ang kamay ko. Mabilis ko naman iyong
nabawi bago pa n'ya baliin.

"You deserved that." matapang na sinabi ko. Kung makaasta s'ya akala mo sila ang
may ari ng eskwelahan e dean lang naman ang tita n'ya.

He clenched his jaw and leaned closer to me but I didn't step back. One wrong move
and his balls will surely be deflated.

"And the poor boy deserves that too." he nodded on my back and smirked.

Nagsalubong ang kilay ko at nilingon ang likod pero wala namang ibang tao. "What do
you mean?

"I mean, the poor boy who doesn't know how to stuck his nose to himself, deserves
that."

Nanliit ang mga mata ko sa ngisi n'ya. "I said what do you mean?!"

He stepped back and spread his arms, his smirk still plastered on his face. "What I
mean, is in the rooftop." he pointed on the ceiling without breaking eye contact
with me.

I clenched my jaw and fists. I badly wanted to punch his face and lock him in the
locker room!

His laughed echoed in the hallway. Nilampasan n'ya ako at nagpatuloy sa

paglalakad. "And Kate?"

Nilingon ko s'ya na ngayon ay nakaharap sa akin. "What!?"

Ngumisi s'ya sa pagsigaw ko. Baliw! "We have a family dinner date this evening."

Nagcross arms ako at masama s'yang tiningnan. Pakialam ko?

"Let's just have our own dinner date tomorrow night."

Nagsalubong ang kilay ko. Ang dalawang kamay ko ay bumagsak sa gilid ko. Bago pa
ako makapagsalita ay kumaway s'ya at tumalikod sa akin.

"Bye, baby Kate!"

Halos madurog ang ngipin ko sa pagkuyom. Anong trip ng isang iyon? Talaga bang
nagkalat na ang mga may mental disorder na lalaki sa mundo? At ako pa talaga ang
ginugulo nila? At sino naman ang nagsabing papayag akong makipag-date sa kanya? The
hell!

Mula sa inis ko kay Dref ay nakaramdam naman ako ng matinding lungkot dahil kay
Race, in our situation. Ano nga bang sitwasyon namin? ko? Ako lang yata itong may
problema dahil s'ya, maayos naman.

He has his fiancee and he's saying sorry to me for ruining my life and his. I know
he once said that he loves me. That shocked me too much, really. Pero ngayon ay
naisip ko na. What do you expect to someone who has mental disorder? Tss.

Ipinilig ko ang ulo ko at naglakad na papunta sa cafeteria. Pansin ko na kaagad na

maraming tao. Sana lang ay nandun pa talaga si Andrea para naman hindi kami mawalan
table.

Ngunit isang hakbang pa ay huminto na ako. I suddenly remembered Dref's words.

"What I mean, is in the rooftop."

Hindi ko talaga alam kung ano ang ibig n'yang sabihin dahil mas naiinis ako sa
presensya n'ya. Pero si Roger ang pinag uusapan namin.

"And the poor boy deserves that too."

Agad akong tumakbo pabalik sa building. Nakasalubong ko pa si Abby at Elizear pero

hindi ko na lang pinansin. Wala na rin akong pakialam kung naghihintay sa akin
ngayon si Andrea at umuusok na sa galit. What if Dref did something wrong to Roger?
It's my fault!

Hinihingal ako ng makarating sa rooftop pero walang ibang tao roon. Pinunasan ko ng
palad ang pawis ko. Gusto ko ng mapanatag pero kinakabahan pa rin ako.

Naglakad ako palabas at pababa na ng hagdan ng marinig ko ang kalampag mula sa nag
iisang kwarto rito. Ang alam ko ay tambakan iyon ng mga sirang gamit. Tinitigan ko
ang berdeng pintuan. Another thud ay tumakbo na ako palapit doon. Buong lakas kong
tinulak ang pintuan ngunit sumakit lamang ang braso ko dahil sarado iyon.

"Is someone there?"

Silence. Walang ibang sumasagot. Takot ako sa multo. Madalang ang mga estudyanteng
nagpupunta sa lugar na ito dahil masyadong nakakatakot ang nag iisang kwartong ito.
Pero alam kong nasa loob sila at si Roger. Syempre, ito ang tamang lugar para
saktan ang sinumang gusto nila ng walang makakakita.

Ilang beses akong kumatok hanggang sa narinig ko ang pagbukas ng pinto. Sumilip ang
isang lalaking pamilyar sa akin pero hindi ko kilala. He smiled and looked at me
from head to foot.

"Kate!" At kilala n'ya ako! "You're here! Such a pleasure!" inabot n'ya ang kamay
n'ya. Inirapan ko lamang iyon.

"What are you doing here?" seryosong tanong ko.

"Here?"

I heard another thud mas malinaw ngayon. Maging ang pag-ungol ng halos hindi ko
makilalang boses ni Roger ay dinig na dinig ko.

"Chris!" isa pang lalaki ang sumilip. "Kate!"

Nanliit ang mga mata ko sa kanila. Alam ko namang kilala ako rito sa school. Pero
huwag ko lang malalaman na isa sila sa mga nagbibigay ng letter noon sa akin kundi
susunugin ko talaga ang mga iyon.

Bumukas ng malaki ang pinto at isa pang lalaki ang nakita ko. Pamilyar s'ya sa akin
dahil varsity s'ya ng school. Humakbang ako ng isang beses, determinadong tingnan
ang ginagawa nila sa loob ng marinig ko ang yabag mula sa hagdan.

It's Dref Laderas. Casual s'yang tumatakbo papaakyat, he's dirty smirk never left
his face. Nagulat s'ya ng makita ako at agad ding nakabawi. Lumaki ang ngiti n'ya
at lumingon sa tatlong lalaki na alam kong kasabwat n'ya.

"You're here too? But you weren't invited. How come?"

Mas lalo akong nainis sa mga sinabi n'ya. Kung makipag usap s'ya sa akin akala mo
wala silang ginagawang masama.

"Kate!" Roger's weak voice made me turned back but this three idiot are blocking my
way in.

"Ang bilis n'yo naman! Hindi n'yo man lang ako hinintay." tumatawang sinabi ni Dref
sa tatlo. Ngumisi sila sa kanya, but the two look at me like they just saw a gold.
The varsity player keeps on smirking, he looks like Dref. Kaya lang ay mas tone ang
body n'ya dahil sa pagiging varsity player.

"Let me in!" I shouted at them. The varsity player shrugged his shoulders while the
two opened their mouth in awe, amused by my sudden rage. Well, hind iyon bigla
dahil kanina pa ako nanggigigil sa kanila. Kung wala lang sa likod ng pinto na 'yan
si Roger ay hindi ko sila haharapin. Alam kong kasalan ko ang nangyayari sa kanya
kaya hindi pwedeng pabayaan ko s'ya.

Marahas akong umikot para harapin si Dref. "I said let me in!" mas malakas na sigaw
ko.

Ngumisi s'ya at tumango. "I can't believe you can be more beautiful when you're
mad. Okay boys, you heard her, let her in."

Inirapan ko s'ya bago humarap sa tatlo na nakatabi na ngayon. The door was open for
me. Nagdalawang isip akong pumasok pero ng makita ko ang nakahigang si Roger ay
tumakbo na ako papasok.

"Roger!" lumuhod ako sa harapan n'ya, hindi alam ang gagawin. Wala s'yang dugo o
kahit pasa sa mukha pero alam kong binugbog s'ya ng mga iyon. Ni hindi s'ya makaupo
ng maayos ng tulungan ko s'ya!

"What did you do to him!" sigaw ko sa apat. Dref is inside too while the three
remain by the door.

What a damn question dahil obvious naman ang ginawa nila.

"I told you he deserves it!"

"Ang sama n'yo!" ang tanging nasabi ko. Tumawa lamang sila. Tinulungan kong tumayo
si Roger, ngumiwi ako dahil sa bigat n'ya. Hinayaan kami ni Dref na makalabas pero
ang tatlo ay hindi umaalis sa pwesto nila.

"Let us go!"
"Boys, let them go. Masyado n'yo s'yang ginagalit." Dref mocked. Kung pwede ko lang
ihagis sa kanya si Roger ay ginawa ko na.

Tumabi ang tatlo at hinayaan kaming makaraan. Sa hagdan ay pahirapan kaming bumaba.
Hindi ko alam kung paano namin nagawa pero nakarating kami sa school clinic. Agad
naman s'yang tinulungan ng naka-assigned na nurse.

"Anong nangyari sa kanya?" tanong n'ya.

Umawang ang bibig ko at handa ng isumbong sa kanya lahat ng inis ko para naman
mabawas ang bigat sa dibdib ko pero sinira iyon ni Roger.

"Na-Nadulas lang po ako sa hagdan." pilit n'yang sinabi.

Nanlaki ang mga mata ko sa kanya. He's eyes pleading at me, begging me not to say
anything about that. Umirap ako sa kanya at nagcross arms. Alam kong kaya lang s'ya
natatakot magsumbong ay dahil sa iskolar n'ya. Ngayon ko lamang nalaman na may mga
tao pa lang tulad ni Dref sa school na ito.

Dapat talaga ay magsama sila ni Race na ay mental disorder. At bakit ba lagi na

lang nasisingit ang lalaking iyon. He ended everything on us. We ended everything
on us. Sa sobrang dami kong problema ay hindi ko na dapat s'ya isipin. Ang tapos ay
tapos na!

Chapter 20

Hard-headed

Dumating sa clinic ang ilang mga kaybigan ni Roger, kasama na rin doon sina Abby at
Elizear. Hinayaan ko sila doon. Nang lumabas ako ay hindi na ako nagulat kay
Andrea. She looks worried at me.

"What happened? May isang student ang nagsabi sa akin na nasa clinic ka raw."

"It's not me." inis na sabi ko, probably still about Dref. "Si Roger ang napahawak.
And that--"

"Si Dref, right? Wala namang ibang gagawa sa kanya noon. Ano bang nangyari?"

"I saw them in the room at the rooftop. Kung hindi ako dumating ay baka kung
ano.pang malala ang ginawa nila."

"Have you reported it to the--"

"That one! Roger don't want to tell it to anyone. Surely because of his
scholarship. Gosh! I don't want to be a dean's lister anymore kung ganoon lang din
ang mangyayari!"

Lalong lumungkot ang mukha ni Andrea pero tulad ko ay wala rin s'yang magagawa. "I
can't blame him, though. Mahalaga iyon sa kanya."

"Iyon nga ang problema. Hindi ko malaman sa Dref na iyon kung bakit hindi na lang
n'ya tigilan si Roger. Ako naman ang dahilan kung bakit s'ya sinuntok nung tao."
Nanliit ang mga mata sa akin ni Andrea at bumulong. "Don't you think he's obsess to
you too? S'ya ang dahilan ng biglaang pagkawala ng mga suitors mo, right?"

Umirap ako sa inis at nagkibit balikat. "Oo, pero kung s'ya lang din pala ang
matitira. Kahit huwag na lang!"

Napansin kong nagsilabasan na ang mga estudyante. Hindi pa ako kumain ng lunch at
hindi na rin ako pumasok pa sa klase ko. Mas minabuti kong bantayan si Roger dahil
kasalanan ko naman. Ngayon ay uwian na at hindi ko alam kung saan ako tutuloy.
Isang beses akong sumulyap kay Andrea bago naglakad palayo ng clinic.

Mabilis n'ya akong pinigilan at hinawakan ang braso ko. "Something's wrong with
you. Masyado ka yatang, badtrip?"

Medyo marahas kong inalis ang kamay n'ya na nginiwian lang n'ya. "Of course! Ang
dami ko na ngang problema, nakikisabay pa ang Dref na iyan!" and syempre, isama mo
pa ang isang lalaking may mental disorder.

Until now I can't believe how he made me like a fool. I mean, he really make me a
fool of myself. He has a fiancee and still, I let him make me feel like he feels
something for me.

Kasalanan ko rin naman kase! Simula pa lamang ay hinayaan ko na s'yang gawin akong
tanga by letting him to do what he wanted. Of all people, bakit kase ako pa!

Halos madapa ako ng biglang hilahin ni Andrea. "Come one, I've already fixed this.
I really feel sorry about that kaya naghanap ako ng paraan kung paano makakabawi."

Habang hinihila n'ya ako ay bigla akong kinabahan. Si Race ang unang pumasok sa
utak ko. I know they are not that closed. Pero kung gusto ni Andrea na iparating sa
kanya ang sitwasyon ko. Aston is still my bestfriend's boyfriend, na bestfriend
naman ni Race.

Tumigil kami sa labas ng gate ng school. I feel bad for not telling Roger I'm
already going.

"Let's wait for him."

"Wait for whom?" takang tanong ko.

Pumarada ang isang pamilyar na motor. Ngumiti sa amin si Arcel. Hinila ako ni
Andrea palapit ng bumaba s'ya sa motor at tinanggal ang suot na helmet.

"Arcel!" nakangiting tawag ko.

"Hi!" ngumiti s'ya pero ang mukha n'ya ay puno ng pag aalala.

Nagsalubong ang kilay ko at hinarap si Andrea. "Bakit nandito ka? Hindi ba busy ka
sa field study mo? Siguro magpapalibre na naman sa'yo ang isang ito, no?"

Lumaki ang ngiti ni Andrea. Si Arcel naman ay bahagya lamang ang ginawang pag
ngiti. Napatingin ako sa braso n'yang umakbay sa akin.

"I don't how you do this pero bestfriends mo kami, hindi lamang si Andrea. What she
knows about you, I should too."

Umiwas ako ng tingin at masamang tiningnan si Andrea. Sinabi na naman n'ya kay
Arcel ang problema ko. Ayaw ko na ngang abalahin ang tao dahil alam kong busy sa
pag aaral.
"Wala na akong ibang maisip na pwedeng makatulong sayo. You don't want to go to
your home yet at ayaw ko namang hayaan kang matulog sa kalsada."

"She's right, Kate. And I'm really thankful na ako ang tinawagan n'ya, not some
phsycho out there."

Kumirot ang puso ko sa sinabi n'ya. Kahit hindi n'ya banggitin ang pangalan ay alam
kong si Race ang tinutukoy n'ya. Thankful din ako dahil hindi s'ya ang sinabihan ni
Andrea. At napakaimposible rin yata na kausapin s'ya ng bestfriend ko. At kung
mangyari man, baka tumulong lang s'ya dahil naaawa s'ya sa akin not because he
care. Because if he really did care for me, he shouldn't made me fool. He shouldn't
keep his most secret to me. At ngayon ay ako itong nasasaktan.

"You mean, Aston's bestfriend Von? Why him? Paano ako makakasiguro na tutulungan
n'ya ang bestfriend natin? And the last time Aston talked about him, he said Von's
not having a good days. Kaya hayaan na lamang natin s'ya."

Tumango ako sa mga sinabi n'ya kahit na hindi naman iyon tumagal sa isip ko.

"Gosh!" bahagyang sigaw ni Andrea. Sabay kami ni Arcel na lumingon sa likuran

namin. Katulad ni Andrea ay nagulat din ako sa nakita. Pero unti-unti iyong
napalitan ng inis at galit.

"What's wrong?" tanong ni Arcel, nakatingin sa papaalis na sasakyan ng grupo nila

Dref.

Mabuti na lamang na aalis na sila. Hindi ako mag aalala sa ngayon kung may gagawin
sila kay Roger, na sakto namang papalabas ngayon ng school gate, kasama si Ren at
Klein.

"Nothing." umirap sa akin si Andrea. Mabuting alam n'ya na hindi na dapat n'ya
sabihin kay Arcel ang tungkol kay Dref.
"Mauna na rin ako. Magkikita kami ni Aston d'yan sa BBQ. S'ya na ang bahala d'yan
sa problema mo." aniya bago tumakbo palayo.

Hindi ko na s'ya nagawang pigilan dahil hinila na rin ako ni Arcel palapit sa motor
n'ya. Agad akong huminto sa pagtataka. "Bakit?"

"We're going home." kibit balikat n'ya.

"Huh?"

"You can stay in my Tito's home for awhile hanggang sa maayos mo ang problema sa
parents mo. Andrea told me her dad don't want you to stay there."

"Oo, pero hindi ba nakakahiya naman sa tito mo?"

Tipid s'yang ngumiti. "I've already told him. Pumayag s'ya at bukas ng umaga ay
papaMaynila rin s'ya."

Tumingin ako sa lupa at sandaling nag isip. He's my bestfriend at katulad ni Andrea
ay gusto n'ya lamang akong tulungan. I don't know why pero parang naiilang ako. At
kung hindi ako papayag ay saan naman ako pupunta ngayon? Shallow my pride and go
back home? No way!

"It's fine, Roger! May mga tao kase talagang walang utang na loob." boses iyon ni
Klein. Agad ko s'yang hinarap. Nasa gilid na lang pala namin sila, naghihintay ng
tricycle. Ren is helping Roger to walk.
Umirap sa akin si Klein. Tipid na ngumiti si Roger at si Ren ay umiwas ng tingin.
At least ngayon, hindi na s'ya masyadong magpi-feeling closed lalo at nandyan si
Klein. At siguro rin ay dahil kay Arcel.

"What happened to him?" tanong ni Arcel.

Umiwas ng tingin si Roger. Nanlaki naman ang mata ko sa biglaang tanong ni Arcel.
Ayaw kong malaman n'ya kung anong nangyari kay Roger dahil malalaman din n'ya ang
tungkol kay Dref.

Nagcross arms si Klein ng mapansin ang reaksyon ko. Agad namang sumagot si Roger
kaya nawala ang pangamba ko.

"Wala ito. Naaksidente lamang."

Ayaw ko lang talagang palakihin pa ang gulo tungkol kay Dref. Kapag nangyari iyon
ay baka si Roger na naman ang mas maapektuhan.

"Yes. May isang tao kase s'yang tinulungan. Unfortunately, that person is so
ungrateful." nagtaas ng kilay sa akin si Klein, hindi ko na lamang pinansin.
Masyado nang marami ang problema ko para dumagdag pa s'ya.

"Ayan na ang tricycle. Kate mauna na kami, and Arcel." naiilang na tumango si Ren
kay Arcel bago n'ya isinakay si Roger sa tricycle. Nang nakaalis iyon ay sila naman
ang sumakay sa sarili nilang tricycle.

"Uso na ba ngayon sa school na iyan ang mga bully?"

Napatingin ako kay Arcel sa tanong n'ya. Hindi ko alam kung kilala n'ya si Dref.
Hindi ko rin naman kase s'ya kilala noon. Napapansin ko s'ya pero wala akong
masyadong alam sa kanya, not until what happened that night.

"Let's go? Don't worry about it. Hindi rin naman ako papayag na palagi ka sa bahay.
You need to fix things with your parents."

"Arcel, please not now. Payag na ako. Doon na muna ako mags-stay sa inyo pero
please, huwag mo munang ipilit ang tungkol sa mga magulang ko. Lalo na sa lalaking
iyon."

Kinuha n'ya ang isang helmet at isinuot sa akin. "You're being hard-headed."

Malaki ang bahay ng tito ni Arcel, just like a mansion with wide yard. Minsan na
rin kaming nakapunta noong mga bata pa kami. At halos wala iyong pinag iba. Siguro
ang nagbago lang ay masyado na itong tahimik, hindi tulad noon. Ang sabi kase ni
Arcel ay may kanya-kanya na rin daw pamilya ang mga pinsan n'ya sa Maynila. Kaya sa
katulong naiiwan ang bahay na ito dahil madalas ding nasa Maynila ang tito n'ya. At
ngayon ay sya ang tumutuloy dito dahil sa field study n'ya... at ako dahil sa
parents ko.

I know I shouldn't be doing this. Pero masisisi ba nila ako? Masyadong biglaan ang
pagpaplano nila para kausapin ako. I mean, ilang taon na rin ang lumipas pero hindi
pa rin pala ako handa. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam kung anong dapat
kong gawin. Pero alam ko rin namang darating ang araw na mababago ang lahat. Hindi
pa lang talaga ako handa. I need to think more.

Chapter 21
Comfortable

Naging maayos kami ni Arcel. Hinahatid n'ya ako sa pagpasok at s'ya na rin ang
sumusundo sa akin dahil madalang naman ang tricycle papunta sa kanila. Nakakahiya
iyon, alam ko. Kaya nga ngayong ikatlong araw ko na sa kanila ay hindi ko alam kung
paano sasabihing ayaw ko na. Maybe I need to swallow my pride just for now.
Nakakahiya naman kase sa kaybigan ko. Though, he never said anything about me
staying here, nakakahiya pa rin na poproblemahin pa n'ya ako kung busy rin s'ya.

Hindi pa ako tinetext ni Mama. But Andrea said na hinahanap n'ya ako. Sinabi na rin
n'ya na sa isang kaybigan namin ako. Ayos naman siguro iyon sa kanya dahil hanggang
ngayon ay hindi pa nila ako pinupuntahan sa mansyon.

Maybe I can go back home if that man isn't there anymore. S'ya naman ang dahilan
kung bakit ko ito ginagawa ngayon.

Naglalakad ako sa openfield ng school ng naramdaman ko ang pagvibrate ng phone ko.

Andrea:
I really hate Von!

Napahinto ako sa text n'yang iyon. Race's face flashed on my mind and the familiar
pain ached. Kahit anong iwas ko, hindi ko pa rin maitatanggi na sobra ang epekto
n'ya sa akin.

Nagdalawang isip ako kung magtatanong ako kung anong problema kay Race. Baka kase
anong isipin n'ya if I ask what about him. Pero dahil bestfriend ko si Andrea,
siguro naman ay hindi s'ya mag iisip ng kung ano. So I texted her.

Ako:
Why?

Patuloy ako sa paglakad at hinihintay ang reply n'ya ng biglang sumulpot sa harapan
ko si Elizear. He's looking at me sincerely, I stop on my place.

Nagtataka ko s'yang tiningnan. "Yes?"

"Kate, baka pwede tayong mag usap? About doon sa--"

"Deal? Deal n'yo ni Abby?" I added. Wala namang ibang dahilan para lapitan n'ya
ako. "Ar, really wala na iyon. It's not a big deal for me. Masyado akong maraming
iniisip ngayon para pagtuunan pa ng pansin ang simpleng laro n'yo. Huwag n'yo na
lamang sanang ulitin."

Bahagya s'yang yumuko at tumango. "I'm sorry."

"Okay." bored na sagot ko. Akmang maglalakad na ulit ako ng may humawak sa braso
ko. Elizear is on my left side kaya hindi pwedeng s'ya ang humawak sa akin. Mabilis
kong hinila pabalik ang braso ko. Dref's laughter echoed on my ear after that.

"Hi baby." tinaasan n'ya ng kilay si Elizear na agad namang lumayo. Sa likod ni
Dref ay ang tatlo pa n'yang mga kaybigan.

Ngumiwi ako sa sinabi ni Dref. His words almost made me puke on his face. "Ano na
namang kaylangan mo?"

Ngumisi s'ya sa akin, ganun din ang kaybigan n'yang varsity player. Iyong Chris at
isa pa ay malaki ang ngiti sa akin. "Well, I wanna say sorry dahil hindi natuloy
ang dinner date natin."

Nanliit ang mga mata ko. Sa tuwing naiisip ko ang sinabi n'yang iyon noong araw na
binugbog nila si Roger ay kinikilabutan ako. "Why, thank you. Ang saya nga e."

Hindi naman nawala ang ngisi n'ya. Umirap ako sa kanilang lahat pero ang dalawa ay
mas lalo lamang lumaki ang mga ngiti.

"Pinopormahan ka ba ng Elizear na iyon?" tumango s'ya sa direksyon kung saan

naglaho si Elizear.

"No! And don't you dare do to him what you did to Roger." mariing sinabi ko. Ayaw
kong may iba pang madamay dahil sa panggugulo nila sa akin. Maayos para sa akin na
hindi na nila masyadong ginugulo si Roger. Siguro dahil umiiwas iyong huli pero
komportable ako na hindi na s'ya madadamay dahil sa akin.

Tumawa s'ya at ang dalawa ay nakitawa rin. Pero iyong varsity player ay nagtaas
lamang ng kilay.

"Kate!" pamilyar na boses ni Arcel ang narinig ko mula sa likuran. Agad na natigil
ang mga ito sa pagtawa.

"Arcel," tawag ko nang nalingunan s'ya.

"May..." Ngumiti s'ya sa akin at salubong ang kilay sa mga lalaking kasama ko.
"Problema ba rito?"

Tipid akong ngumiti ng hawakan n'ya ang baywang ko at inilapit sa kanya. Ang mga
mata nila Dref ay agad iyong sinundan. Nakangisi ang varsity player ngunit si Dref
ay nagdilim ang tingin sa amin.

"Arcel!" bati noong varsity player. Si Chris at ang isa pa ay nanonood na para isa
itong pelikula.

Napansin ko agad na hindi kilala ni Arcel ang mga ito. Simula ng mag-aral s'ya sa
Maynila ay hindi na rin n'ya halos kilala ang mga tao rito.

"Tara na, Arcel. Hayaan na natin sila." hinila ko ang braso n'ya pero nagtataka pa
rin s'yang nakatingin sa apat. Nagsalubong pa ang kilay n'ya dahil sa sinabi ko.

"Arcel!" ulit ni Dref. Tinitigan n'ya ang kaybigan ko mula ulo hanggang paa bago
kinuyom ang kamao.

Mas lalo kong hinigpitan ang paghawak sa braso ni Arcel. Baka mamaya ay s'ya naman
ang pagtripan ng mga ito. "Arcel let's go! I wanna go home."

Bumaling sa akin si Dref. Ang ngisi n'ya ay mabilis na bumalik. "I can always drive
you home, Kate."

"And why? Sino ka ba?" tanong ni Arcel, suddenly sounded pissed off.

"Dref Laderas, man. At your service." patuyang sinabi n'ya, holding his hand out.

"Dref, hayaan na natin... sa ngayon."

Inirapan ko ang varsity player ng tumango sa akin. Ang dalawa ay parang natulala
na, tila nakakita ng mga sikat na artista.

"Sino ba ang mga iyon?"

"Don't mind them. Mga wala lamang magawa." inis na sinabi ko. Diretso ang tingin ko
sa kalsada kahit alam kong paminsan-minsan s'yang tumitingin sa akin.

I remember Race when he's driving and I'm here in the front seat...

"They are the bully?"

Imbis na sagutin ang tanong n'ya ay iniliko ko ang usapan namin na kanina ko pa
pinag iisipan. "Can you bring me to our home?"

Bumagal ang patakbo n'ya at tumingin sa akin. Noong una'y parang hindi n'ya ako
naunawaan. Ilang sandali lamang ay ngumiti rin. "Sure, of course. I'm not pushing
huh? But I want you to be okay with your parents. The mansion is still welcome for
you."

Ngumiwi ako sa sinabi n'ya. Wala pa naman talaga akong balak na umuwi sa bahay.
Gusto ko lamang alamin kung ano na ang sitwasyon doon. Ngayong sinabi n'ya, sana
nga ay ayos na ang sitwasyon doon. Dahil hindi mangyayaring papayag ako na kausapin
ang lalaking iyon.

"Arcel, dito muna ako. Ayos lang ako." sabi ko ng nakababa sa motor n'ya. Sa
harapan lang ay bahay namin na tahimik pa lamang ngayon.

"Sigurado kang ayaw mong samahan kita sa loob?"

Umiling ako. "Hindi na. Pero, pwede bang kapag hindi naging maayos, sa inyo muna
ako?"

Busangot ang mukha n'ya bago ngumiti. Marahan n'yang hinawakan ang balikat ko.
"Make it fix Kate. Parents mo sila, hindi naman yata tama na lagi mo na lamang
silang iwasan."

Ngumuso ako at umiwas ng tingin. Nang marahan akong tumango ay bahagya n'yang
ginulo ang buhok ko. Hinampas ko ang kamay n'ya dahil doon.

"But don't worry. Lagi kang welcome sa bahay... So dito lang muna ako, ha?
Hihintayin ko kung anong mangyayari?"

Dumidilim na sa paligid. Kaya dapat na gawin ko na ito ng mabilis. Masyado ko nang

naaabala si Arcel. May pasok pa s'ya bukas ng umaga.

Marahan akong tumango bago pumasok sa loob ng bahay. Tahimik at bukas na ang ilaw
sa labas at pati sa sala. Wala na rito ang sasakyan ng lalaking iyon kaya kahit
papaano ay gumaan ang loob ko na magiging maayos ito.

Marahan akong kumatok, ang mga kamay ko ay nanlalamig. May kasalanan ako kay Mama.
Dapat na intindihin ko muna s'ya bago ako magalit. Sa aming dalawa, alam kong s'ya
ang higit na nahihirapan sa sitwasyong ito. Dahil sa ginagawa ko ay para ko na rin
s'yang pinapapili sa dalawang taong mahalaga sa kanya. I know I'll understand if
she won't choose me pero hindi ko alam kung kakayanin ko iyon. Kaya hangga't maaga
ay gusto ko na itong ayusin.

I'm expecting mom to open the door for me pero hindi iyon ang nangyari. The man I
hated the most opened it. The man I hate doing things for me did open the door for
me.

Gulat s'ya ng makita ako. Wearing his white shirt and plain shorts, he awkwardly
smiled at me. Umawang ang bibig n'ya para magsalita, hindi ko na iyon hinayaan.
Humakbang ako at agad naman s'yang umatras. I didn't say anything, just entered the
house.

Saktong paglabas ni Mama mula sa kusina, suot ang pulang apron. Nanlaki ang mga
mata n'ya sa akin at sa lalaking nasa likod ko. Nanginig ang tuhod ko ng mabilis na
namuo ang luha sa mga mata n'ya.

"Ma," nanginig ang boses ko.

Mabilis s'yang nakalapit sa akin at niyakap ako. Napaatras ako dahil doon pero
pinilit ko namang makatayo at yakapin s'ya pabalik.

"Anak, patawarin mo kami."

Parang may kung anong humawak sa puso ko sa paghikbi ni Mama. Pakiramdam ko ay

kasalanan ko ang lahat. Kasalanan ko nga yata talaga.

"Ayos ka lamang ba doon sa kaybigan mo?" tanong n'ya ng humiwalay sa akin ngunit
ang mga kamay ay nasa braso ko.

Huminga ako ng malalim upang mapigilan ang sarili sa pag iyak. She didn't know I am
staying with Arcel. Of course Andrea couldn't say that. Hindi sila papayag kahit pa
bestfriend ko si Arcel at baka pilitin pa akong umuwi. Kung mangyari iyon ay baka
lumala lamang ang pagtatalo namin.

"Halika, nagluluto ako ng hapunan." hinila ako ni Mama pero agad kong binawi ang
kamay ko. The look on her face wants me to change my decision. Pero dahil sa
lalaking kasama namin ngayon ay napapasama ang loob ko.

"I'm not staying here, Ma. I just wanna check if you're--"

"Your Mom isn't fine Kate. Huwag naman sana natin s'yang pahirapan."

Something snapped at me. May kung ano na nagpainit ng dugo ko. I closed my eyes to
calm myself pero hindi ko rin nagawa. Masama ang loob ko ng akmang haharapin ko
s'ya. Pinigilan lang ako ni Mama kaya kahit papaano ay pinilit ko ang sarili kong
kumalma.

"I never wanted my mother to suffer. You, of all people wanted that." kahit kaharap
ko si mama ay hindi ko s'ya tiningnan. Her firm hold on my arms wanting me to stop.

"Kate, please. Mag usap kayo ng dad mo."

Mabilis akong umiling sa sinabi n'ya. It's not my decision to make. Anak lang ako
at kung anuman ang desisyon nila ay dapat kong tanggapin. Iyon nga lang ay alam
kong magiging mahirap.

"What about you ma? Nag usap na kayo? What's your decision? Have you forgiven him?
Kaya ba s'ya nandito? Paano iyong pamilya n'ya?"

"Kate, stop it." the man behind me said. Siguro ay napansin din n'ya ang sakit na
dumaan sa mukha ni mama ng banggitin ko ang tungkol sa ibang pamilya n'ya. "Let's
talk about this. Ask me any question and I'll answer you honestly."

Another hurtful words, not because of him. But because of him. Race...
Iyan din ang sinabi n'ya. Sinunod ko. Nagtanong ako at sa huli ay halos pagsisihan
ko na nagtanong pa ako dahil sa sakit ng katotohanan. Pero kung hindi ko ginawa,
siguro hanggang ngayon ay ginagawa n'ya pa rin akong tanga.

Ganoon ba talaga? Ganoon ba talaga silang mga lalaki? Hindi ba nila kayang umamin
at magsalita kahit hindi sila tinatanong? Bakit kaylangan pang tanungin kung alam
naman nila ang sagot?

Huminga ako ng malalim at taas noo s'yang hinarap. He's really looked like a real
father. Pero syempre, looks can be deceiving. He maybe a father but not really. He
never became one for me.

"Then let's talk, right here, right now. I'll ask you questions? Then what?
Mababago ba noon ang mga nangyari? I know you're here because your conscience is
hunting you. You think you have responsibilities left here."

"Kate," ani mama.

Mas nilakasan ko ang loob ko para sabihin sa lalaking ito ang lahat ng hinanakit
ko. He wants talk? Then here's what he wanted.

"Guess what? You don't have to. Your responsibilities were years late. Kaya pwede
ka ng umalis. Hindi ka na namin kaylangan!"

"Kate!" sigaw din mama at mabilis akong hinawi. Halos mabuwal ako sa gulat dahil
doon. "Tumigil ka na! Bakit ba hanggang ngayon ay hindi mo maintindihan na walang
may gusto ng mga nangyari? You know how much I've been miserable because of him!
Ngayon na nandito s'ya Kate gusto mong itaboy ko s'ya? Tell me! Anong kasalanan
n'ya sa'yo? Dahil lumaki kang walang tatay? Bakit Kate, kulang pa ba ang pagmamahal
na ibinigay ko sa'yo?"

Umawang ang bibig ko dahil sa galit niya. Kung kanina ay handa s'yang magpasensya
sa akin, ngayon ay naglaho lahat iyon. She's in too much anger I suddenly did not
know why we are fighting. "Ma, it's not like that."

He held my mother and tried to calm her down. Mom held on to his arms weakly.
"Kate, tigilan na natin 'to. He is your dad. Kahit anong gawin mo Kate, daddy mo
s'ya."

Namuo ang luha sa gilid ng mga mata ko. Tumingala ako upang pigilan iyon bago kami
nagkatinginan ng lalaking ito. Halos mawala ang lahat ng lakas ko. He looks like
me! Kahit kaylan ay hindi ko pinagmasdan ng matagal ang litrato n'ya rito sa bahay.
At pangatlong beses pa lamang namin itong nagkita. Ngayon ko lamang s'ya
napagmasdan ng ganito.

I almost melted. Almost, like I wanted to bend on my knees and say sorry to them.
Pero masyado ng matigas ang puso ko, na kahit ang bibig ko ay pinigpigilang
magsalita. Pakiramdam ko ay pagsisihan ko lamang ang sasabihin ko.

Umiling ako sa kanilang dalawa bago sila tinalikuran. Nagpapanik si mama ng tinawag
ako pero mabilis na akong lumabas ng pinto.

Hindi naman kase iyon ganoong kadali. Paano na nga lamang ba iyong pamilya n'ya?
Gugulo lamang ang buhay namin dahil sa pagpunta n'ya rito. Totoong maayos na kami
ni mama kahit alam naming may kulang. Pero ano na lamang ang sasabihin ng daddy ni
daddy? Guguluhin ulit nila si mama. Si Tito Klaussus ang gusto kong kausapin
tungkol dito. Atleast s'ya, tinuturing akong parang tunay na anak kahit
napakadalang naming magkita.
Paglabas ko ng bahay ay tumulo ang luha ko. Mabilis ko iyong pinunasan bago pa
makita ni Arcel. Nakayuko akong lumabas ng gate. Laking gulat ko nang bumaba s'ya
sa sasakyan at nasa harapan ko na agad. Pero mas ikinagulat ko yata ng tawagin n'ya
ang pangalan ko.

"Kate."

His worried tone makes me looked up at him. May kung anong bumara sa lalamunan ko.
It feels like a long days since we last met. Parang napakatagal kahit na wala pa
namang isang linggo. I feel bad inside our home. Pero ngayong nandito s'ya sa
harapan ko, weird but this is what feels home.

"W-Where's Arcel?" umiwas ako nang akmang hahawakan n'ya ang pisngi ko. Mabilis
kong pinunasan ang luha ko ng marinig ang tawag ni mama.

"Kate!" kalalabas lang n'ya ng front door. Kasunod n'ya ang lalaking iyon.

"Let's go!" naglakad ako palapit sa front seat at pumasok. Hindi naman s'ya
nagtanong at pumasok na rin. Kinabit ko na agad ang seatbelt.

Paalis na kami ng nakalabas sila mama ng gate. Hindi ko na pinigilan ang luha at
paghikbi ko. Because I know now, I have him here. Kahit wala s'yang sabihin, kahit
hindi s'ya magsalita, his presence makes me feel comfortable. And that's enough for
me.

Chapter 22

Fight

Hindi s'ya kumibo hanggang sa makarating kami sa basement ng isang hotel. Kahit
anong pigil ko sa mga luha ko ay hindi ko magawa. Noon, okay lang na galit ako sa
lalaking iyon dahil nand'yan naman si mama. Pero ngayon na pati s'ya ay galit sa
akin, masakit pala talaga. Siguro nga iba talaga ang pakiramdam kapag pamilya na
ang nakasamaan mo nang loob.

"Let's go?" Race's soothing voice makes me looked up at him. Kahit sa dilim ay
kitang-kita ko kung gaano kaamo ang mukha n'ya. He's giving me sympathy that all my
anger to him instantly vanished.

"I wanna go home." I said in a soft voice almost a whisper. "Dalhin mo ako sa bahay
ng kaybigan ko please."

His eyes narrowed. I saw his anger surfaced pero agad din iyong nawala ng mariin
s'yang pumikit. Tinanggal n'ya ang seatbelt n'ya. Bago pa ako makatanggi ay
natanggal na rin n'ya ang sa akin. "Let's go."

"Race please," my voice shook. "Pagod na ko. Gusto ko na lamang--"

Hindi n'ya ako pinatapos. Bumaba s'ya ng sasakyan at umikot. Binuksan n'ya ang
pinto sa gilid ko. His sympathy is still there, nahaluhan nga lamang ng inis na
hindi ko alam kung dahil saan. At isa pa, hindi ko naman kaylangan ang awa n'ya sa
ganitong bagay. Yes, I feel comfort with him, pero baka mas lumala lamang ang
problema ko dahil s'ya ang kasama ko.

"Let's go Kate." he warned.

He stepped aside at hinayaan akong bumaba sa sasakyan. Sinarado n'ya ang pinto at
marahang hinawakan ang baywang ko. Natigilan ako dahil doon.

"Race," I tried to put his arms off me pero mas lalo lamang humigpit ang hawak n'ya
sa akin. I closed my eyes when he leaned closer. Mas inilapit n'ya ang katawan n'ya
sa akin. Umatras ako, causing him to corner me with the car on my back.

His forehead touched mine as both of his hands held my face. His thumb gently
caressed my cheeks, probably wiping the almost dried tears. Hindi ko maitatanggi
ang comfort na ibinibigay n'ya sa akin. All my worries and sadness are gone. Kahit
sa madilim na parte ng basement na ito, my heart is celebrating how happy I am.

Pero mali ito. All parts of me are against my heart. Lahat sila ay sinasabing mali
ang puso ko, na hindi tama ang ginagawa kong pagsunod sa nararamdaman nito.

Nanghihina kong hinawakan ang mga braso ni Race. Our breath are fighting for the
same air. Marahan n'yang inalis ang forehead sa akin and his soft lips substitute
it.

Masyadong mabilis ang mga pangyayari. If Race hypnotized me or what, hindi ko na

alam. Basta bigla na lamang na nasa elevator kaming dalawa. Him holding my waist
and my hand. Alam kong nakatingin s'ya sa akin, watching me intently. Pero kahit
isang sulyap ay hindi ko s'ya pinagbigyan. He often kissed the side of my head, as
if all the pain could be gone by that.

Imposible pero totoong ang presence n'ya ang nagpapagaan ng loob ko. Knowing that
my parents are worrying for me and here I am, feeling comfortable, not minding
about the outside world. I hate myself for that.

Pumasok kami sa isang suite. It's too big than normal, with a living and dining
area and a kitchen. From here, with huge glass window, I can see how high we are
right now. Some places are lighted below ngunit karamihan ay madilim dahil mga
bundok at kapatagan na iyon. May dalawang pinto akong napansin sa may hallway, na
tingin ko ay kwarto. Binuksan ni Race ang pinto sa kaliwa. Mas malaking kwarto ito.
His room in their mansion is huge and wide too. Pero ito ay mas malaki kumpara
doon. It almost the size of our house itself!

Iginiya ako ni Race sa isang malaking king size bed. Umupo ako roon at marahang
hinawakan ang napakalambot na mattres. Tahimik s'yang nakatayo sa harapan ko.
Pinaglaruan ko ang mga daliri ko dahil sa sobrang katahimikang bumabalot sa amin.
My heart is beating fast than usual I'm afraid he might hear it.

Narinig ko ang paghinga n'ya ng malalim bago naglakad papunta sa isa pang pinto-
his walk-in closet. Nang bumalik s'ya ay hawak n'ya ang puting t-shirt at itim na
boxer shorts. Marahan n'ya iyong inilagay sa tabi ko.

"You can use the bathroom if you want to change." yumuko s'ya at ipinatong ang
kaliwang kamay sa gilid ng kama. Ang kanang kamay ay hinawakan ang dalawang kamay
kong nasa hita.

Nag angat ako ng tingin sa kanya. His eyes are hypnotizing. Gusto kong haplusin ang
mukha n'ya. Gusto ko s'yang yakapin. Gusto kong maging masaya kasama s'ya. Sobrang
pagpipigil ang ginawa ko sa sarili para huwag iyong gawin. I don't want to be
selfish. Ayaw ko.

"Everything will be okay." his left hand moved to hold my waist. Pumikit ako ng
lumapat ang labi n'ya sa noo ko. "Sleep well. Good night."

Para akong binawian ng lakas ng tumayo s'ya at naglakad palayo. "R-Race!"

Lumingon s'ya sa akin. Binalingan ko ang napakalaki n'yang kama. Gusto kong itanong
kung saan s'ya matutulog pero umurong yata ang dila ko.

"I'll sleep in your room. Call me if you need anything."

Umawang ang bibig ko. Mabagal na nagprocess sa utak ko ang sinabi n'ya. Mas lalong
bumilis ang tibok ng puso ko na hindi ko na alam kung paano iyon sasabayan. My
room! Did I hear him right? Sinabi n'yang room ko? "G-Good night."

Tumango lamang s'ya at dumiretso sa pinto. Nang wala na s'ya sa paningin ko ay agad
kong binuga ang hangin na hindi ko alam na pinipigilan ko. Tipid akong ngumiti sa
hindi malamang dahilan. Kinuha ko ang puting damit n'ya at ang boxer doon. It
smells like him. Ngayon pa lamang ay gusto ko na s'yang makita.

The next morning, magaan ang pakiramdam ko pero may kung anong pumipigil sa akin na
maging masaya. Umikot ako sa malambot na kama at niyakap ang unan na kaamoy ni
Race. I almost forgot what happened last night and whu I am here. Nang tumama ang
sikat ng araw sa akin ay biglaan akong napatayo.

I'm late!

Suot ang tshirt at boxer ni Race ay lumabas ako ng kwarto. Naamoy ko agad ang kung
anumang niluluto mula sa kusina. Dumiretso ako roon and I saw Race with his white
tshirt and khaki shorts. Kinagat ko ang labi ko sa suot n'yang asul na apron.

"Good morning." ang niluto n'ya ay inilagay n'ya sa counter. Pinanood ko s'yang
hubarin ang apron. Habang ginagawa n'ya iyon ay hindi nawala ang tingin n'ya sa
suot ko. Lumapit s'ya sa akin at hinalikan ang noo ko. Agad akong umiwas. I didn't
check my face before going out of the room! "Let's eat?"

"Uhm, I can't. Late na ako para sa school."

Nagsalubong ang kilay n'ya. The side of his mouth quirked up. "It's Saturday today,
Kate." sabay hawi n'ya sa buhok kong nakatabing sa mukha ko.

"Oh!" nanginginig kong inayos ang sarili kong buhok. Hindi ko man lang natingnan
ang sarili ko sa salamin dahil akala ko late na ako sa school. Tapos malalaman ko
Saturday pala ngayon!

Tinulungan ko s'yang dalhin ang pagkain sa dining table. He gestured me to seat. He

seated on the chair adjacent to me. S'ya na ang naglagay ng pagkain sa pinggan ko.
Hinintay ko s'yang matapos na magsalin ng juice bago ako kumain.

Tulad kagabi ay tahimik kaming dalawa. Halos mabingi ako sa ingay ng mga kubyertos.
Diretso lamang ang pagkain ko, ni minsan ay hindi ko s'ya sinulyapan kahit alam
kong panay ang tingin n'ya sa akin.

Tapos na akong kumain at hinihintay na lamang s'yang matapos. I finally looked up

at him when his hand covered mine. "Are you free tonight?"

"A-Anong nangyari kay Arcel? Bakit wala na s'ya kagabi?" I asked him instead.
Bumaba ang tingin n'ya sa kamay naming dalawa. "You slept with him during those
three days I was gone." hindi iyon tanong. That's he's statement like he knows
exactly what the truth is.

Huminga ako ng malalim, feeling like I need to explain to him. "I told you, nag
away kami ni nama. I stayed with Andrea pero hindi rin pumayag ang daddy n'ya.
Kaya--"

"You stayed with that guy instead?" sinulyapan n'ya ang pagkain namin. Mariin
s'yang pumikit bago binitawan ang kamay ko at tumayo.

Tumayo na rin ako at sinundan s'ya sa sala. "Arcel is my bestfriend. Ayos lang
naman sa kanya dahil--"

"Of course it's fine with him." he chuckled bitterly before turning to face me.
"Kahit sino ay papayag Kate. And what? You two only in that huge house?"

Lumunok ako at kinagat ang labi ko. Bakit pakiramdam ko ay may iba s'yang ibig
sabihin doon? "They have maids and--" tumigil ako ng umiling s'ya.

"He's still a man Kate. And we both know he feels something for you more than just
a friend."

"Ano bang ibig mong sabihin?" I asked a bit pissed off and confused." And what's
wrong with you now? Tinatanong ko lamang naman kung nasaan si Arcel? Hindi ko naman
sinabi sayong pumunta ka sa bahay namin para tulungan ako. Nagtataka rin ako kung
bakit ka nandoon. And I told you to bring me to...!"

"You know I won't do that!" sigaw n'ya na nagpagulat sa akin. "Bring you in that
man's place? No Kate! Kaya nga ako bumalik dahil doon!" mabilis ang paghinga n'ya
habang pinipigilan ang sarili.

He's really confusing. Eversince!

"I don't want you here Race." I softly said, lying to him and to myself. Hurting
the both of us as well. "We're done right? Alam nating dalawa na kung anuman ang
meron tayo ay wala na iyon. You're engaged for--"

Sa isang malaking hakbang ay lumapit s'ya sa akin at ikinulong ako sa mga braso
n'ya. I tried to let go but his arms were firmed. Lumandas ang mga luha ko ng hindi
ko namamalayan.

Race is my comfort. But now, my comfort is causing me to feel this pain. He's
giving me burden. Siguro nga ay ganoon talaga. Nothing is permanent in this world.
One minute you're comfortable and happy, the next minute you're not anymore.

"Please Kate." he begged. "Let me fix this myself. Let me love you alone. You don't
feel the same? It hurts but it's fine. Just let me love and fight for you Kate."

Tumigil ako sa pagpupumiglas. His words hit me like a bullet. Tumagos sa akin kahit
hindi ko naman lubos na nauunawaan.

Hinarap n'ya ako at marahang hinawakan ang kamay ko. His eyes were red, pleading
with unsaid words. "Please Kate."

I looked straight into his eyes. He's the same Race I've known. But something's not
the same anymore. Hindi sa kanya kung hindi sa akin- my feelings for him. Alam ko
na meron na talaga akong nararamdaman para sa kanya. And I know this is wrong pero
may magagawa pa ba ko? Mas lalo lamang lumalala ang nararamdaman ko dahil sa mga
ginagawa at sinasabi n'ya.

Umupo s'ya sa sofa at hinila ako roon. Napasinghap ako ng paupuin n'ya ako sa hita
n'ya. I wriggled and his chin on my collarbone stops me from doing so. Ang braso
n'ya ay mahigpit na nakapulupot sa baywang at tiyan ko. Pinagmasdan ko ang kamay
n'yang pinglalaruan ang mga daliri ko. Ang isa naman ay hawak ang baba ko, pilit na
pinapatingin sa kanya. Hindi ako sumunod. Nanatili ang titig ko sa mga kamay namin.
Gamit ang isa ko pang kamay, sinubukan kong ayusin ang t-shirt na suot ko na
bahagyang umangat. Ngunit agad n'ya iyong hinuli at iyon naman ang pinaglaruan.
Huminga s'ya ng malalim ng hindi talaga ako tumingin sa kanya. Pigil ang paghinga
ko nang ibaon n'ya ang mukha sa leeg ko.

Kung alam ko lamang na ganito, sana ay nag ayos muna talaga ako sa CR bago
nagpakita sa kanya!

We stay silent for a minute. Ramdam ko ang pagiging komportable n'ya. Kahit
nakabaon ang mukha n'ya sa leeg ko ay nakakahinga s'ya ng maayos. Samantalang ako
itong hindi makahinga ng maayos. Ni hindi ako makagalaw dahil sa kinauupuan ko.

"W-Where did you go? And why are you back?" basag ko sa sobrang katahimikan. Hindi
ko lamang talaga makayanan ang sobrang pagwawala ng puso ko.

"New York. And I told you why I'm back." his voice muffled on my neck. "I can't
take seeing you with some other guy, baby."

I gasped and calmed myself. "Arcel is no another guy."

"You say so." he softly whispered. "I missed you so much."

"R-Race, you know it's wrong. Hindi tama itong--" natigilan ako ng naglakbay ang
kamay n'ya sa exposed legs ko. He's making various shapes while I'm slowly losing
myself.

"I know what is right and I'll make us right, baby. Don't worry about it."

Kinagat ko ang labi ko ng mas lalong n'yang inangat ang suot kong shirt, showing
his black boxer more. Parehas naming pinapanood ang paggalaw ng kamay n'ya. Mariin
akong pumikit ng maramdaman ang labi n'ya sa leeg ko.

Anong oras na ba at nag-iinit ako ng ganito?

"Erisse has arrived today with our Grandfa." napadilat ako dahil doon. Agad din
akong pumikit because of the wet kisses his giving to me, from my neck up to my
earlobe. "I already told them about you. I want you to go with me in the party and
meet them." his voice is getting more husky as I'm feeling more hotter.

He chuckled on my response.
Gosh! That's the only response I could give him! A moan!

Hinawakan n'ya ang baba ko. This time, hindi na ako tumanggi. I looked in his eyes
and saw various of emotions. The desire, affection, and lust. But also, I noticed
his restraint. Too much restraint. Napangiti ako dahil doon.

"Race," halos sampalin ko ang sarili ko dahil sa naging tono ko.

"I love you baby." he licked his lips and before I knew it, he invaded mine.
Conquer everything until I have nothing to surrender.
-----

Fast Update? Hit Vote.

Chapter 23

Party

I keep on staring in my reflection in the mirror. The girl looks like not me. She
looks more matured but something's whirling around her, within me.

Sa sobrang kaba ay kinagat ko ang labi ko. Ngunit agad ko ring binitawan sa takot
na magulo ang lipstick. Dinungaw ko ang mga kamay kong pinagpapawisan na rin.

My heart is beating fast na gusto ko na lamang maglaho para makaalis dito. I am at

Berlinetta Hotel. Hindi ko alam na rito ako dinala ni Race. Ngayong umaga ko lamang
nalaman ng tanungin ko kung saan gaganapin ang party'ng sinasabi n'ya.

Kung hindi ko alam na nakauwi na ngayon ang lalaking iyon at nasa bahay na namin,
ay paniguradong hindi ako sasama kahit anong pagpumilit ni Race. I kept on avoiding
this hotel dahil dito kami unang nagkita noon nang lalaking iyon. Ngayon naman ay
gusto kong biglang mawala rito dahil sa party'ng tinutukoy ni Race.

He said his grandfa will come. Even that Erisse. Dahil doon ay hindi ko maiwasang
kabahan sa hindi ko rin malamang dahilan.

The door suddenly opened, revealing the most handsome man I've ever seen in my
entire life. Maybe I'm exaggerating but Race is really captivating in his formal
attire. With his three-piece suits and clean cut hair, he looks familiar. Not just
the Race I've known. Para bang bago pa lamang noon sa Mall ay nakita ko na s'ya. He
really looks familiar somewhere in my past pero hindi ko na maalala kung saan.

He smiled on my reflection. Hindi ko magawang ngumiti pabalik ng lumapit s'ya sa

akin. I watched as his hands circled my waist and slowly put his chin on my bare
shoulder.

"You're so beautiful, baby."

We stare at each other in the mirror. His hands moved and captured both my hands
before crossing his arms with mine.

"There's nothing to be nervous about." he said as his lips traveled from my

shoulder up to my earlobe.

Nagtindigan ang mga balahibo ko dahil sa kiliti. Halos manginig ang tuhod ko sa
bawat galaw ng labi n'ya at pinagmamasdan s'yang nakapikit habang ginagawa iyon.
"D-Do you think I should come? I--"

"Yes, of course. The party is for you."

"Mine?" I asked confused.

Ibinalik n'ya ang mga mata n'yang namumungay na ngayon sa repleksyon namin sa
salamin. "Yes, yours." muling naglakbay ang mga labi n'ya sa balikat ko kaya hindi
ko na naiwasang kagatin ang labi ko. "I want grandfa to meet you and so he's coming
here. He's not been here for two years now. The hotel prepared the party for his
coming."

"You mean, your grandfa own this hotel?" I asked shocked.

He nodded, still busy on ny shoulder.

"And the party is for him, not mine." sabi ko para maliwanagan s'ya. Baka dahil sa
ginagawa n'ya sa akin ngayon kaya hindi na n'ya alam ang sinasabi.

Muli s'yang tumingin sa repleksyon namin sa salamin. Hinawakan n'ya ang baba ko
para maharap sa kanya. He let go of my arms and turned me to him. His left hand
held my waist and pushed me closer while the other one held my chin, forcing me to
look into his eyes. "I invited my grandfa to meet you. I told you I went in New
York right? I haven't talked to him for two years even if we were both in New York.
But because I told him to go meet you, he came here. So technically, the party is
for you. You should be there."

Tipid akong ngumiti. Todo-todo ang kaba ko na wala na akong iba pang masabi.
Lumapit s'ya at akmang hahalikan ako. Agad kong inilayo ang mukha ko. Nang
nagpatuloy s'ya ay hinawakan ko na ang mukha n'ya para pigilan.

Nagsalubong ang kilay n'ya. "What's wrong?"

"You can't kiss me. You'll ruin the lipstick, baka magalit pa iyong make-up
artist."

Mas lalong nagsalubong ang kilay n'ya. Akmang hahalikan ako ngunit muli akong
umiwas.

"Race!"

"Fine."

Tumango ako at humiwalay na sa kanya ngunit laking gulat ko ng mabilis n'ya akong
halikan sa labi.

"Race!" natatawang sinabi ko.

"What? The lipstick is still fine." seryosong naman s'ya kaya tumango na lamang ako
at umiling.

The party is so extravagant na parang ang hirap paniwalaan na para lamang iyon sa
isang tao. Kahit pa sinabi ni Race na para sa akin ang party'ng ito, ang lolo pa
rin n'ya ang iniisip ko. All the employees here respect him that they made all of
this just for him.

Two years daw s'yang hindi bumisita rito. At pakiramdam ko ay lahat ng pagrespesto
nila sa kanya sa loob ng dalawang taon na iyon, ay ibinuhos lahat sa gabing ito.

My eyes were roaming around while the party is going on, ngunit kahit sinong tao na
makakapagsabi sa aking s'ya na ang lolo ni Race ay hindi ko makita. I wonder how he
looks like, even that Erisse. How they think of me? That Race did go travel just to
talk to him about this. Iniisip ko pa lamang ang mga posibleng iniisip nila sa akin
ay kinakabahan na ako.

Naramdaman ko ang kamay ni Race sa hita ko. Nag-angat ako ng tingin sa kanya at
s'ya naman ay tinaasan ng kilay ang pagkain sa harapan ko, na hindi ko pa
nagagalaw. "Relax. They'll be here in a minute now. Go eat your food."

Tipid akong ngumiti. May iilan kaming kasama sa table pero marami pa rin ang
bakante. Most of them are familiar siguro dahil sa pagiging sikat nilang
businessman pero wala akong kilala. Ngunit base sa pag-uusap-usap nila Race, ang
alam nila ay para talaga ang party'ng ito sa pagdating ng lolo n'ya. Iyon nga
lamang ay hindi nawawala ang nagtataka nilang tingin sa akin. Probably wondering
who I am, hindi lamang makapagtanong.

"You think they'll come? The party started half an hour ago." nag-aalalang kong
sinabi. Hindi dahil baka hindi sila dumating kundi dahil sa napapansin ko rin ang
pagkabalisa ni Race. Ilang beses na s'yang sumimsim sa kanyang wine. At kung hindi
na n'ya kaya ang pagkabalisa ay hinahawakan na lamang ang kamay ko.

Tipid s'yang ngumiti sa akin. That's one of his genuine smile but I know
something's wrong. Bago pa n'ya ako nasagot ay isang matinis na boses ang tumawag
sa kanya. Hindi n'ya iyon nilingon, bagkus ay inayos n'ya ang kanyang necktie.

Ako ang lumingon sa babae na palapit na sa amin ngayon. Wearing his emerald gown,
she looks like a princess. With her curly blonde hair. Halos lahat ng mata ay nasa
kanya. Walang kibo si Race ng lapitan s'ya nito at mula sa gilid ay niyakap.
Hinalikan n'ya rin si Race sa pisngi.

Umiwas ako ng tingin at binalingan ang kasama ng babae. Halos malaglag ako sa
kinauupuan ko. Hindi ko na kaylangang magtanong dahil sa itsura pa lamang at sa
tindig ay ito na ang lolo ni Race. And he doesn't look that old! His eyes directed
at me. May iilang bumabati at kumakamay sa kanya ngunit hindi talaga nawawala ang
tingin n'ya sa akin.

Behind him is Madame Cara and Sir Vaughnn. May isang grupo pa ng pamilya silang
kasama. Nang nakita ko si Aston at kamukha n'ya iyong isa pang lalaki ay nakumpira
kong parents n'ya iyon. Lumapit silang lahat sa table namin. Ang lolo ni Race ay sa
kabisera. Sir and Madame Neumann seat opposite to us and the girl, na tingin ko ay
si Erisse ay katabi ngayon ni Race.

Umupo ang parents ni Aston sa katabi nila Mr. Neumann. Nabigla rin ako ng makita
roon si Aven, Grey at Benz. Siguro ay magulang din nila ang mga katabi nila, na
kanina pa namin kasama rito.

May dalawa pang bakanteng upuan. Iyong isa pang kabisera at katabi noon.

Walang pormal na pagbati. Hindi ina-nounce ng MC na nandito na sila. Ang totoo nga
ay parang bumigat ang atmosphere dahil sa pagdating nila, probably Race's grandfa.
Ang nakakapagtaka lamang ay bakit sabay-sabay silang dumating.

Race's hold on my hand tighten. Kaunti lamang ay hihilahin ko na s'ya palabas dito.
Tutal naman ay parang parehas kaming ayaw na rito. At ngayon ay lahat sila sa aming
dalawa na nakatingin. Sa sobrang tahimik ng paligid ay mukhang lalong hindi na ako
makakakain. Tanging iyong Erisse lamang ang nangahas na magsalita.

"It's great!," isang beses s'yang pumalakpak. "After two years we're all together
again. Because of this bastard." napansin kong siniko n'ya si Race pero hindi man
lang gumalaw si Race.

Dahil lang doon ay muling tumugtog ang classic background music. Nagsimula ang
usapan maging ng nasa iba pang table. Wala rito sila Bea o kung sino pa man.
Tanging malalaking tao sa larangan ng business industry lamang kaya hindi ko alam
kung kaya kong mag stay rito.

"It's good your back Papa." ani Mr. Neumann. Ngumiti s'ya ngunit halata pa rin ang
kaba. Si Madamme Cara naman ay tumango lamang bago bumaling sa akin. She smiled
sweetly kaya pinilit ko na ang sarili kong ngumiti.

I looked at Race's friends, lahat sila ay ngumiti sa akin, as if cheering for

something. Except from Aston na ngumiwi sa akin. He's with his phone. Naisip kong
baka katext n'ya si Andrea. Gusto ko sanang sabihin sa kanyang huwag sabihin sa
bestfriend ko na nandito ako. Kaya lamang ay hindi ko alam kung paano iyon gagawin.
Halos parehas kami ni Race na natulala na rito.

I tried to get my right hand back from Race's tight hold to get water. Pero mas
lalo iyong humigpit. Salubong ang kilay n'ya ng tumingin sa akin. He warned me with
his eyes as if I would run if he let go of my hand. Ngumiti ako sa kanya bago
kinuha ang baso ng tubig sa harapan ko, gamit ang kaliwang kamay. Nang nakita n'ya
ang ginawa ko ay mariin s'yang pumikit at huminga ng malalim.

Nagtama ang paningin namin ng lolo n'ya. He looks the same as Race. Parehas na
parehas na parang s'ya mismo ang Dad ni Race. Sir Vaughnn and Race look the same
too pero sa grandfa n'ya ay nakikita ko na kung ano ang itsura ni Race pagtumanda.

He's still with a good posture. There's a bags under his eyes and his hair is a bit
gray. Bukod doon ay walang pinagbago. Hindi talaga s'ya ganoong katandang tingnan.

"I assume you're Kate Ancerine?"

Mabilis kong ibinalik sa mesa ang baso. Nagsalubong ang kilay ko dahil sa
apelyidong binanggit n'ya. Tumuwid ako ng upo bago tumango sa kanya. "Yes po."

Sumulyap sa akin si Erisse. Mataman n'ya akong pinagmasdan at si Race bago umiling.
Maingay akong lumunok dahil doon.

"What's your relation with my grandson, Race?"

"Grandfa!" sa wakas ay nagsalita si Race. Hindi ko nga lamang maintindihan kung ano
ang kinagagalit n'ya sa sinabi ng lolo n'ya.

"What Race?" umiwas si Race dahil sa tawag sa kanya ng lolo n'ya. "Isn't that a
question I should ask her?"

Lumingon ako sa paligid. Lahat naman sila ay abala sa pagkain at sa pakikipag-usap.

Pero alam ko na ang atensyon nila ay nasa sa amin at sa lolo ni Race.

"We'd talked about this Grandfa. I answered you already." mariing sinabi ni Race.

"But it's a different thing. I want to know, what are you to her."

"Yeah right Race, I mean Von." Erisse said in sarcastic tone. "We want to know."

Lumunok ako at nakipagtitigan sa Grandfa ni Race ngunit agad din akong umiwas. Kung
anuman ang gusto n'yang palabasin, ayaw ko ng alamin. Alam kong may mali rito at
iyon ang gusto kong malaman.

Nilingon ako ni Race. Nagkatitigan kaming dalawa. I know the answer. Alam ko kung
ano ang dapat kong sabihin sa tanong na iyon. Pero pinigilan ko ang sarili ko dahil
nalilito pa rin ako. At may kung anong pumipigil sa akin na kahit anong isagot ko
ay magiging mali.

"We shouldn't make this party. Tingin ko dapat ay ginawa natin itong pribado. It's
a family matter."

"It's fine Grandfa! Enjoy naman ang pagkain." biro ni Benz.

Masama s'yang tiningnan ng kanyang ama kaya agad na yumuko.

"We can still enjoy the food here, even the rooms for free." ani Grandfa at mataman
akong tiningnan.

Race's arms encircled on my waist. I shifted uncomfortably knowing that everyone is

looking at us. "Eat please." he whispered.

Tumango ako at binalingan ang pagkain na paniguradong malamig na. Pero wala akong
ganang kumain. Gusto ko na lamang umalis dito.

Narinig ko ang paghinga ng malalim ni Race. Kinuha n'ya ang kubyertos sa pinggan ko
at ginalaw ang pagkain.

Nanlaki ang mga mata ko at agad na hinawakan ang kanyang kamay upang pigilan.
"Race!"

Nagkatitigan kaming dalawa. Malamig at seryoso ang tingin n'ya sa akin. "Eat then.
It's a food right?" mariing bulong n'ya.

Sa kahihiyan ay kinuha ko na ang kubyertos mula sa kanya. Akmang isusubo ko iyon ng

magsalita ang Grandfa ni Race.

"Her family owns this anyway."

"Grandfa!" Race shouted.

Nanlaki ang mata ni Sir Vaughnn dahil doon. Si Madame Cara naman ay nangungusap sa
akin ang mga mata. Binitawan ko ang kutsara ng mas inilapit ako ni Race sa kanya.

"Why Von? It's really their hotel. Your fiancee Kayla's hotel."

"Erisse, stop it now." banta ni Race.

Yumuko ako dahil sa kahihiyan. In the way they all look at me, alam ko ng hindi
lihim sa kanila ang tungkol sa fiancee ni Race. At ngayon sigurado na akong hindi
ko alam kung bakit ako nandito!

"Zandrou!" one familiar voice speaks from our behind.

Mabilis na tumayo ang lolo ni Race, named Zandrou. Nilapitan n'ya ang sinumang
tumawag. Sinundan namin s'yang lahat, bukod kay Race na tila nanigas na sa
kinauupuan.

"Kyle!"

My eyes widened in surprise. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Seeing that
man with my mother, right here, right now is very confusing. Naglakbay ang tingin
nila sa bawat kasama namin sa table. Iminuwestra ni Sir Zandrou ang dalawang
bakanteng upuan bago sila lumapit doon. Nagtataka ang mga mata ko ng sulyapan ko si
Sir Zandrou na muling umupo.
"Mr. and Mrs. Ancerine!" bati ng daddy ni Grey sa kanila. Sunud-sunod silang bumati
habang nararamdaman ko ang mas lalo pang humihigpit na paghawak sa akin.

"Mr. Ance!" bati ng dad ni Race. Tumango lamang si Madame Cara at pansin ko na ang
pag-aalala sa kanyang mukha.

Sinulyapan ko si Race na nakatingin ngayon sa akin. Halo-halong emosyon ang naroon

sa kanya. Kung takot man ang isa sa nakikita ko ngayon, tingin ko ay dapat lang
n'ya iyong maramdaman kung totoo ang hinala ko. Pero kung totoo man, bakit s'ya
matatakot kung ginusto n'ya ito? Kung alam n'ya ito?

"Kate!" Mama's voice made me looked back at them. Parehas silang gulat ng makita
ako.

Wala sa sarili akong tumayo. Alam kong mahigpit ang hawak sa akin ni Race pero
hindi siguro n'ya inasahang magiging marahas ang pagtayo ko.

If Race planned this so I can fix my problem with my parents, hindi na dapat s'ya
nakialam. Ang pinagtataka ko ay kung bakit magkakilala sila ni Sir Zandrou. Alam
kong magkakilala si ssir Vaughnn at
ang lalaking iyon. Hindi ko lamang alam na ganoon din pala ang lolo ni Race.

"Kate!" Race warned with a panic.

"Excuse me po." agad akong tumalikod ngunit tumigil dahil sa pagpigil ng kamay ni
Race sa braso ko.

May isang grupo pa ng pamilya ang dumating. Namangha ang mga tao sa pagdating nila
lalo na ng lumapit sila sa table namin.

"Von!" the girl wearing a white cocktail dress with sequence called him. Her
straight black hair iss down onto her lowerback. Lumapit s'ya kay Von ngunit ng
makitang hawak ang braso ko ay mabilis na nawala ang ngiti n'ya. Nagtaas s'ya ng
kilay sa akin. Hindi ko naman maiwasang mapatitig sa maamo n'yang mukha dahil
pamilyar s'ya sa akin.

"Kayla, come here." ani noong isang matandang kasama n'ya. He looks seriously at
each of the table behind us. Umawang ang bibig ko ng makita na si Tito Klaussus ang
isa sa kanila. Pero hindi ko iyon masyadong pinagtuunan ng pansin.

Nanlaki ang mga mata ko kay Race at doon sa babae ng may marealized. This girl,
she's Race's fiancee! Halos bumuwal ako sa sobrang panghihina. Race's hand landed
on his side when I harshly let go of my arm.

Akmang lalapit iyong Kayla sa mga kasama ngunit ng may napansin sa table namin ay
muling sumilay ang ngiti sa labi n'ya. "Daddy!" agad s'yang tumakbo at lumapit
kay...

daddy?

"I missed you, Dad!" sabay yakap n'ya sa lalaking iyon na nakatayo na rin.

I looked into my Mom and just like me, she froze in her feet too. Everything
stopped. Pero ang tibok ng puso ko ay hindi tumigil kahit saglit.

Chapter 24
Families

Race's tried to get my hand back. Umiwas ako, hindi pa rin natatanggal ang tingin
sa nangyayari sa harapan ko.

I bite my lip to control my emotions. To control myself from crying. Hindi ko

inaasahan na magiging ganito ang buhay ko. Kung akala kong masyado ng madrama noon,
mas malala pa ngayon.

Lumingon ako sa paligid at ilang beses na kumurap. Walang media, pero ang mga taong
narito ay sapat na para kumalat ang isyung ito sa lahat.

"I'm not expecting it." baritonong boses mula sa likuran ko.

Now that he's more closer to me, I can see him clearly. I can recognize him very
well that it hurts me. Tito Klaussus looks at me in sympathy. I guess I really need
that right now, but not from people who's here. Hindi ko kaylangan ng awa ng kahit
na sinong taong narito.

Taas noo akong lumapit kay Mama. She's the one who's hurting here the most. I'm the
only one left for her. I need to be strong for her. Kung parehas kaming manghihina
ay matatalo kami.

"Ma," hinawakan ko ang braso n'ya. She held my hand and nodded at me with a fake
smile.

Mas lalong sumiklab ang galit ko, knowing that she already knew. Hindi na ito
sikreto sa kanya pero kita ko pa rin ang sakit sa mga mata n'ya. Masama ang tingin
ko kay Dad. Yes, he's my dad. Hindi ko na iyon maitatanggi. He's my dad but he's
doing this to me, to my mom, hurting us.

Kayla raised his brow at me habang nakayakap pa rin kay Daddy. I never experienced
that. I never experienced having my father on my arm. At hindi ko na rin iyon
hihilingin ngayon. I can live better without it. Ngayon na bumalik s'ya ay gumulo
lamang ang buhay namin.

"Tita Rhia! It's nice to meet you." Kayla said with a wide smile. "You must be
Kate?"

Hindi ko s'ya sinagot. I stared at her and noticed that same eyes as mine, though
hers are highlighted by her eyebrows. We're at the same height. I just don't know
who's elder in the two of us. Hindi s'ya nabanggit sa akin noon ni Mama. And
knowing now, that I have a step sister and who's Race's fiancee hurts more than
anything else.

"We really should make this dinner private." ani Sir Zandrou.

Lahat ng nasa table nila ay nakatayo na, shock by the newcomers. Tanging si Sir
Zandrou lamang yata ang inaasahan ang pagdating nila.
"Ma," I whipered to her. She looked at me sincerely. Umiling ako sa kanya. I know
how much she's hurting right now. "Let's go home, Ma."

"I know this is going to happen. But I wasn't expecting it to be like this." ani
noong matandang Ancerine. Their name almost wants me to vomit. Nakakainis isipin na
dala ko ang pangalan ng pamilyang kinamumuhian ko.

"Everyone surprised?" ani Mr. Zandrou. Nag angat ng tingin sa kanya ang nagtatakang
si Race. Or no, halos lahat ng nasa table ay nagtataka sa kanya.

"Papa?" Race's dad asked.

"Oh well, it's very difficult for me to decide it all. I still need an advice and
opinion. We all need. And who could give that? Of course, the one who's involve
here. The Ancerines right?" ani n'ya at sumulyap sa amin ni Mama.

Sinulyapan ko si Daddy kasama si Kayla. He's looking at my Mom. Nang tumingin s'ya
sa akin ay hindi ko na naiwasan ang pagkamuhi ko sa kanya. Seeing how happy Kayla
right now in his arms makes me feel bad. And it will worst more once I see him with
Race. Which will happen sooner.

Kinagat ko ang labi ko at kinurap ang nagbabadyang luha. My eyes landed on Race,
who's looking at me with the same sincerity my Mama is giving me now.

"I reserved a room for all of us. We could have dinner there instead and talk about
the matter privately."

Tumango ang grandfa ni Race sa sinabi ng matandang Ancerine. May tatlong waiter ang
lumapit at iginiya ang mga kasama namin sa table. Ang emcee ay nagsalita sa harap,
excusing the Cervantes and its family for the 'matter'. Hindi na ako nagtaka na
kasama sa family na iyon ang mga Ancerine. Of course, it is because of Kayla being
Race's fiancee.

Apat ang elevator ng hotel. The Cervates and Ancerine used different elevators. Sa
isa pa ang mga kaybigan ni Race. While my Mama and I used the last one. Laking
gulat ko ng pumasok din doon si Race kasama ang isa pang hotel staff na maghahatid
sa amin sa sinasabing room.

Hindi iyon pinansin ni Mama. She's silent. Pero ang bilis ng tibok ng puso ko ay
hindi matahimik. Tahimik din s'ya sa likuran namin ngunit ramdam ko ang titig n'ya.
If my mother wasn't here, I'd go face and shout at him.

"Understand your Dad, Kate." bulong ni Mama. Sa sobrang tahimik sa loob ay alam
kong dinig iyon ng dalawang lalaking kasama namin.

"When did you know about this? About--" huminga ako ng malalim, hindi maituloy ang
anumang tungkol kay Kayla sa harapan n'ya.

"Your Dad told me years ago. That same day na bumalik s'ya para makilala ka."

Yumuko ako at mariing pumikit. That same day. That same day, I hated him so much.
Hindi ko alam na sa araw na iyon ay nahirapan din ang Mama ko sa pagdating n'ya. I
should've been there when she heard the news about my father's other daughter.

"Hindi na rin iyon nakakapagtaka pa, anak. Your dad is married--"

"Kung ganoon ay bakit pa s'ya bumalik?" medyo napataas ang boses ko na nakalimutan
kong may iba pa kaming kasama rito.
"Kate," Race's calm and composed voice made me realized what I said.

Nagtatakang tumingin sa kanya si Mama, bago sa akin. "Apo ka ni Mr. Zandrou?"

Nilingon ko si Race ng tumango s'ya kay Mama. Nang nagtama ang paningin namin ay
agad akong umiwas.

"Yes Ma'am." inilahad n'ya ang kamay n'ya kay Mama. "Race Neumann."

Umiwas ako ng tingin ng tinanggap iyon ni Mama. I wonder what will be her reaction
if she knows what's between I and Race. Ayaw ko na ring malaman pa n'ya iyon. Lalo
lamang gugulo ang lahat.

Bumukas ang elevator. Naunang lumabas iyong hotel staff. Sumunod kami sa kanya. Sa
likuran namin si Race. Sa totoo lamang ay ayaw ko ng sumama pa rito kung hindi
lamang dahil sa Mama ko. I don't want to leave her alone with that family na minsan
na s'yang minaliit. This is ridiculous. Kung bakit kaylangan pa n'yang sumama, ni
hindi nga s'ya magawang samahan ng lalaking dahilan kung bakit kami nandito ngayon.

We entered an exclusive room. The lights are dim. There's a long table enough for
us all underneat an extravagant looking chandelier. Pagpasok pa lamang sa loob ay
ramdam na ang kakaibang atmosphere. The seats are almost complete. Tulad din kanina
ang ayos ng upo nila. Ngunit ngayon ay nakahiwalay na ako kay Race. I'm with my
Mom, beside her is my Dad. The elder Ancerine and Cervantes are both at the end of
the long table. Katapat ni Daddy si Tito Klaussus, sa tapat naman ni Mama ang
tingin ko'y asawa ni Tito. And across me is Kayla and beside her is Race.

It hurts alot. Kakaibang sakit ang nararamdaman ko dahil sa mga nangyayari na hindi
ko na alam kung ano ang dapat kong unahin. I can't remember I did something bad in
my past to make this happen to me. Bukod sa galit ko para sa dad ko ay wala na
akong iba pang naalalang maling ginawa ko. If I did something bad to my friends or
classmates or schoolmates, sorry pero wala talaga akong natatandaan.

"So," panimula ng matandang Ancerine. "Let's all eat?" he gestured to the food that
was just served by the waiters.

"Let's go!" ani ni Benz. Agad naman s'yang siniko ni Aven. Si Grey naman ay umiling
na lamang.

"Papa, I think we should settle everything first now. Masyado ng bumibigat ang
atmosphere rito!" bahagyang tumawa si Tito Klaussus pero ramdam ko na hindi rin
s'ya komportable.

"Of course! Because I, myself don't know why the mistress is here."

Umawang ang bibig ko sa sinabi n'ya. My head snapped fast at him. Nagtaas s'ya ng
kilay kay Mama at sa akin.

"Papa please." ani daddy, holding my mom's hand on the table.

"It's fine Kyle. I actually told him to go here." ani naman ni Mr. Zandrou.

I saw how Race looked at him dangerously too. Kayla caressed his arms and whispered
to her. I quickly looked away when our eyes met.

"Let's settle it all then."

Umupo ng maayos si Race sa sinabing iyon ng matandang Ancerine.

"So Race, son, what is it your Grandfa told me you're backing out on your marriage
with my daughter?"

Maging ako ay hindi na naging komportable doon. I looked at my father's father.

They don't look the same. Tito Klaussus got most of his features than father. He
always looked dangerous and humorous as well. Tila lahat ng masamang bagay na
iniisip n'ya ay biro lamang sa kanya. He's the reason why my family is broken. He
is the reason why my parents separated. S'ya ang gumulo ng lahat at tila hanggang
ngayon ay s'ya pa rin ang sisira ng lahat.

Inalis ni Kayla ang kamay n'ya sa braso ni Race. Hurt crossed her face while she
looked to the elder Ancerine. Si Erisse naman ay napansin kong umirap sa kawalan na
katabi ngayon ni Madame Cara.

"I talked about it with my grandfa and I'm planning to talk to you--"

"When?" old Ancerine cutted him off. "If your grandfa didn't tell me about it and
to join this little party, we wouldn't know son."

Race looks at me. Walang emosyon akong tumingin sa kanya. Abot-abot ang kaba ko.
I'm confused on what we really have, on what we really are. Ngunit kung anuman ang
plano n'ya na magiging dahilan ng lalong pagkagulo ng pamilya ko, mabuting huwag na
n'yang ituloy.

"Sir, I think we really should talk about it privately."

Nagtaas ng kilay ang matandang Ancerine ngunit bago pa s'ya makasagot ay nagsalita
ang daddy ni Race.

"Yes Sir, my son is right. We should talk about the matter in private. Only my
family and yours."

"You're right there." ani n'ya at sumulyap sa amin ni Mama. "Only family members
should be here."

"Papa please. They are my family too." ani daddy.

"And she's your daughter too?" tanong n'ya, mataman akong tinitingnan.

"Yes Pa, she is--"

"Look Kayla! You have a sister. A bastard--"

"Papa!" sabay na sigaw ni Tito Klaussus at Daddy.

Marahan kong kinuha ang baso sa harapan ko at uminom doon. I feel empty. Wala akong
nararamdaman sa kahit anong sinasabi n'ya. But I can feel how much I wanted to
depend myself. Huminga ako ng malalim upang pigilan ang sarili.

"They are belong to the family Karry. The world for your family is too small my
grandson Race got confused." ani Sir Zandrou, may malalim na pakahulugan. Which is
not that deep for me.

Nakuha ko ang atensyon nilang lahat ng tumayo ako. This is not a dinner anymore.
Kung magtutuloy pa ito ay alam kong hindi na maganda ang kalalabasan. Kaya mabuting
umiwas na bago pa lumala ang lahat.

"Ma, let's go?" mahinahon kong sinabi kay Mama.

Inaasahan kong tatanggi s'ya sa akin kaya laking gulat ko ng tumango.

"No Kate, I'll bring you home." ani daddy. May binulong sa kanya si Mama na
inilingan lamang n'ya. "I'm bringing you home with me."

"You have your legitimate daughter here Kyle. Don't be so hard to her."

Sinulyapan ko si Kayla na masama ang tingin sa akin. Race's friends are busy with
their phones but I know how attentive they are on what's happening here, na tila
sila-sila rin ang magkakatext sa cellphone.

"Papa please, Kate also is Kyle's daughter." si Tito Klaussus.

"I don't care! I won't accept her as--"

"It's fine Sir." sagot ko ng hindi ko na kinaya. Mama held my hand but that didn't
stop me. "I never wanted your acceptance anyway. I'd rather go live my life with my
mother alone than to be with someone who likes ruining lives on their own will."

Nanlaki ang mga mata n'ya sa akin. He looks at me in condemn and can't even utter a
word. Completely shocked by my response.

"How ungrateful!" Kayla exclaimed. Even Erisse is looking at me the same way she
did. Race's friends eyes now are on me. While the couples in our table shook their
heads at me.

"Excuse me," isang beses kong sinulyapan si Race bago tuluyang lumayo roon. I heard
my parents' and Tito Klaussus' called but I didn't bother looking back.

Paglabas ng kwartong iyon ay hinihingal ako. I didn't want to leave my mom alone
with them. Ngunit kung gugustuhin n'ya ay susundan n'ya ako. I can't take hearing
that man's words as if we ruin their life when it's the other way around.

Bago ako makalapit sa elevator ay narinig ko ang tawag ni Race. Hindi ko iyon
pinansin. Lumapit ako sa pinto ng elevator at pinindot ang button sa gilid. Mariin
akong pumikit dahil kaylangan ko pa iyong hintayin.

"Kate please!"

"Don't, you dare come near me." mariing sinabi ko, still facing the elevator door.

"Kate I swear this was just about my family. I didn't know my grandfa invited your
parents and most of all I didn't know your family is coming--"

"They are not my family Race." mabilis ko s'yang hinarap.

He was shocked seeing me in tears. He tried to reach for me but I didn't let him.
Marahas kong pinunasan ang luhang iyon, inis na hindi ko iyon magawang pigilan sa
harapan n'ya.

"So you know my parents all this time? You know about my father's family. You know
about Kayla and I and yet, you're still playing with--"

"I am not playing with you Kate!" I stepped backward when he stepped forward. He
shook his head in frustration. "Just let me explain please. Talk to me and I
promise to answer all your questions."
His same words. Ayaw ko ng magtanong. Kung sana ay noon pa n'ya sinabi sa akin ang
totoo. Mariin akong pumikit at umiling. Narinig ko ang pagbukas ng elevator sa
likuran ko, mabilis ko iyong hinarap. "I don't have any questions Race. Excuse me,
and please, just please, let's stop it." and I stepped inside the elevator and
faced him.

He's hesitating whether to follow me or not. I gave him a warning look before the
elevator closed between us. Sa loob ay hindi ko na napigilan ang sarili kong
umiyak. Pilit ko iyong pinigilan sa takot na may ibang makakita sa akin. Ilang
sandali lamang ay nakarating ako sa lobby ng hotel. Dumiretso muna ako sa CR para
ayusin ang sarili ko. There's some people inside na galing din sa party. Lahat sila
ay nanunuring nakatingin sa akin ngunit walang nangahas na magtanong.

I was fixing myself when they went out. Kasabay noon ang pagpasok ni Kayla.
Napatalon ako sa gulat ng marahas n'yang sinarado ang pinto.

"How dare you!"

Hinarap ko s'ya at sumandal sa sink ng lumapit s'ya sa akin. She's in too much
anger. Nabigla ako roon ngunit anuman ang balak n'yang gawin ay handa akong
lumaban.

"You're a bastard bitch...!"

My hand moved forward and stopped mid-air. Her face moved sideward as if I hitted
her. Pasalamat s'ya na napigilan ko pa ang sarili kong saktan s'ya.

"How dare you!" muling sinabi n'ya ng makabawi. "First, you and your mother got my
Dad! You insisted him to go back here! And second you seduced Race to have your
revenge with us! I'm sure you know he's engaged with me!"

Pinanliitan ko s'ya ng mata habang hinihingal sa lahat ng sinabi. May isang babaeng
galing sa isang cubicle na diretsong lumabas ng CR.

"First, I didn't ask for your father to go back here. I grew up without him and
definitely not wanting him in my life. Secondly, I did not seduce Race. I know him
before I know about you. Maybe it's the other way around." mapait akong tumawa,
feeling the hurt Race causes to me more than anything else. "And lastly, I don't
need a revenge for anything. I don't even care if you're engaged with Race."

"Really?" Erisse entered the room. Tulad ni Kayla ay masama ang tingin n'ya sa
akin. "Now you know, would you leave Race this time?"

Her question stopped me for a moment. Nang malaman ko ang tungkol doon ay umiwas
ako. I tried pero kapag nandyan na si Race ay biglang naglalaho ang mga
pinaglalaban ko. But it's different now.

"She's your sister."

Umirap si Kayla sa sinabi n'yang iyon. Hindi ko nga lamang alam kung bakit parehas
s'yang umirap sa amin. I understand her, I guess. She don't want me to be her
sister.

"Will you leave Race now? knowing he's engaged with your step sister?" Erisse asked
calmly but firmly. "You should know what is the right thing to do. You should know
how not to ruin both are families."

I bite my lip and nodded absent-mindedly. "Of course I will. I will leave him. I
will leave Race." I said and walked out of the door, leaving them both shocked with
my words.

Chapter 25

Black

I was rushing out of the building. Ilang mata ang nagtatakang nakatingin sa akin.
Kahit isa sa kanila ay hindi ko sinulyapan. What I wanted to do now is to get out
of this building.

Funny how it feels like a de javu. Ganito rin ito noon. The last time na umiiyak
ako palabas ng lugar na ito was already years ago. Sino ba naman ang makakapagsabi
na mas malala pa doon ang mangyayari ngayon? Mas masakit ngayon at mas matindi pa
sa lahat. It almost makes me want to kill myself so I won't feel the pain anymore.

Isang beses kong pinunasan ang luha ko. Before I realized it, I'm already out of
the building. Sa di-kalayuan ay napansin ko ang mga nakablack na lalaki. Nag iwas
ako ng tingin ng tumingin sila sa direksyon ko, hoping I could get taxi right now.

Ang sakit na nararamdaman ko ay sandaling natakpan ng takot. Those men in black

frightened me though I'm not sure why. Siguro ay kasama rin sila sa mga bisita sa
party. But the way they looked around and guard the black van beside them curioused
me alot.

Sinundan ko ang tingin ng isa sa kanila. Tinanguan n'ya ang kung sinumang nasa
kabilang kalsada and there I saw another car, with only two men in black.

Kinilabutan na ako. I uncomfortably looked around hoping for any taxi to pass by.
Hindi ko na alam kung saan nanggagaling ang kaba at takot ko. Ni hindi ko naman
kilala ang mga lalaking iyon. They're weird and creepy yes, but they aren't after
me I guess?

Minutes passed but still, no taxi. Nilingon kong muli ang mga lalaking iyon.
Another black car, which I think came out of the basement of this building parked
in front of the van. Nagsikilos ang mga lalaki at iyong dalawang nasa kabilang
kalsada ay sumakay ng kotse.

My eyes went wide opened when I saw a man from the new-arrived car carrying a girl
on his arms. Pinagbuksan sila ng pinto para sa van at doon ipinasok ang babae.
Ngunit bago iyon ay napansin ko ang mukha mg kawawang babae. Hindi ako madaling
makatanda ng mukha lalo na kung bagong kakilala ko pa lamang but I'm sure na siya
iyon. That girl, I just met her tonight. She's I think a girlfriend of one of
Race's friends na ipinakilala n'ya sa akin kanina lamang sa party. I was
preoccupied that time dahil sa kaba sa magiging party. Pero hindi ako pwedeng
magkamali. It's even her dress and hair!

The car from the other road turned on the engine and drove fast. Akmang lalapitan
ko ang van to help the poor girl when I noticed a two other men. They have
handcuffs behind them and a tape on their mouth and they're unconscioused. Dala
sila ng mga lalaking iyon at pilit na ipinasok sa loob ng compartment ng kotse.
Napatalon ako ng malakas nila iyong isinara.

My heart is beating really fast. Nakakatakot at nakakakaba. My knees are shaking

and my palms are starting to get wet. Huminga ako ng malalim to calm myself. I need
to save them all!

When both of the vehicle turned their engines on ay napanick na talaga ako. I was
about to go and shout for help when someone's hand held my forearm. Instinct ko na
ang kumilos at agad kong itinulak ang lalaking iyon. Nagsalubong ang kilay ko ng
malakas s'yang tumawa.

"You okay?" he asked still trying to calm himself from whatever made him laugh.
"You don't remember me?"

Mataman ko s'yang pinagmasdan. Marahan akong tumango ng mamukhaan s'ya. "Grey

right?"

"Yes," Sumulyap s'ya sa likuran ko at doon ko muling naalala ang mga nakita ko. But
it's too late. Wala na silang lahat.

"The girl!" I shouted to Grey while pointing to the direction the kidnappers went
on.

"Who?" he asked confused.

"The girl and I think the two men are her bodyguards. We need to save them from the
kidnappers!"

I was in panicked but Greg remained still. "You mean Stacey Yanes?"

Natigilan ako sa sinabi n'ya. Marahan akong tumango, suddenly remembering that the
girl's name was Stacey and the guy with her earlier named Clifford.

"Yes! And I think that Clifford man was with her. Let's call him and tell him about
his girlfriend!" Again, I was about to go back to the building, forgetting about
what happened earlier inside when Greg stopped me.

"I'll bring you home."

Napatingin ako sa kamay n'yang nasa braso ko. Binitawan n'ya iyon bago itinuro ang
kotseng nakapark sa likuran n'ya. "W-What? B-But how about the girl?"

"That's family issues. We should not interfere."

"But issues?" I asked confused. "What if they hurt them? And how did you know?"

Tinagilid n'ya ang ulo n'ya sa mga tanong ko. He's serious like I thought, he'd
answer my questions but he just shook his head, no ."Do you want to talk to Race?
For sure he's gonna follow you now. Para saan pa ang pagwa-walk-out mo kung
magpapahabol ka rin di ba?"

Umaeang ang.bibig ko sa sinabi n'ya. "It's not my intention to walk out at

magpahabol!"

"Then get inside the car before Race comes out." Hindi n'ya hinintay ang anumang
sasabihin ko. He just walked to his car and went inside the driver seat.

Umirap ako sa pagkagentleman n'ya. Mabuti pa si... Oh stop! I don't want to think
about him.

Nasa gilid na ako ng kotse n'ya ng maisip ko na wala nga pala akong mapupuntahan. I
can't go home now. I don't want to. I'm not ready to face my parents yet. O kung
uuwi man doon ang daddy ko. I want to comfort mom but what if she insists me to
forgive my father? Iyon ang hindi pa ako handa sa ngayon.

Greg opened the passenger door and looked up at me. "What now? You really wanted to
talk with him? Or you want Race to drive you home instead?"

Sa inis ko sa pagkakabanggit n'ya sa pangalan ni Race ay sumakay na ako sa kotse

n'ya at padabog na sinara ang pinto. I hate it! Nakakainis isipin na ganoon ang
tingin n'ya sa akin. He thinks I still want Race after what happened. Maliwanag
naman ang mga nangyari kanina. Race really did break my heart and continue on doing
so. And Greg thinking that I still wanted Race after that causes me to get mad.
Siguro oo, hindi ko iyon maitatanggi. I still want Race but it feels different
kapag alam din ng ibang tao. Iyon bang naiiinis ako na mas alam pa nila kung ano
ang nararamdaman ko when I don't even know it myself.

Ganoon din kaya ang tingin ng ibang tao? Maybe why Erisse confronted me in the
bathroom. Dahil alam n'ya na gusto ko pa rin si Race after all the issues between
us. Siguro nababasa n'ya na kaya kong baliwalain lahat just for Race?

Pero hindi ako ganoon! I'm not selfish! At si Race nga hindi ako kayang ipaglaban.
He secreted me everything. Kung sana ay sinabi na n'ya sa akin noon lahat ng
nalalaman n'ya, hindi na sana ganitong kasakit. Mas masakit kase nung malaman kong
alam n'ya pero hindi man lang n'ya ipinaalam sa akin. Mas marami pa s'yang alam
tungkol sa pamilya ko kaysa sa'kin.

"Oh really!" Greg's sarcastic voice made me turned back to reality. In front of us
is a clear highway.

"What?"

"You said you hate him. I'm sure as hell it's Race so really? You do?"

Umiwas ako ng tingin at nagcross arms. I didn't know I said that out loud! "What
else did I say?"

He chuckled and shook his head. Hindi naman kami close di ba? Amg natatandaan ko
lamang ay sa racing track ko s'ya nakilala. Pero never naman kaming nagclose para
tawanan n'ya ako ng ganyan. Ngayon na lamang kami nagkausap. At isa pa ay hindi ko
rin alam kung bakit ako biglang sumama sa kanya.

"And don't curse in front of me." I told him instead dahil hindi na n'ya ako
sinagot. Siguro naman ay wala na akong ibang sinabi bukod sa I hate Race. Atleast
kung sabihin man n'ya kay Race, he'll know how much I really hate him for what he
did.

"Akala ko ay kay Race lang applicable ang rules na 'yan?"

Nagsalubong ang kilay ko at sinamaan s'ya ng tingin. Hindi n'ya iyon napansin dahil
diretso ang tingin n'ya sa kalsada. "What rules?"

"About cursing and while eating?"

Ngumuso ako ng maisip na naikwento na rin iyon sa kanila ni Race. Ngunit agad din
akong nainis. Bakit sa kanila open s'ya? Samantalang sa'kin hindi.
Oh well, what am I to him anyway?

"Oh damn that's fuck then. No cursing while eating? Hindi ba ang hirap no'n?"

Mas lalong nagsalubong ang kilay ko sa kanya. Kinuyom ko ang kamao ko para pigilan
ang sariling saktan s'ya. "Stop this car if you'd just continue on cursing!"

He raised his right hand and put it back on the steering wheel. "Fine, hindi na! I
just want you to be comfortable enough bago kita hinatid sa inyo. I don't want you
depressing yourself and do suicide after."

"Hindi ko iyon gagawin!" mabilis kong sinabi. "And I don't want to go home yet."

"Oh? So you want to stay in a hotel? with me?" bago pa ako makapagsalita ay
pinigilan na n'ya ako. "Where are you staying tonight then?"

"On my friend's house. I'll tell you the way." halos bulong na sinabi ko. I can't
go to Andrea dahil sa daddy n'ya. Ayaw ko namang magtalo sila dahil sa akin. Si
Arcel na lamang ang alam kong pwede kong mapuntahan sa ngayon.

"his name?,"

"Arcel," takang sagot ko.

"Oh! Your bestfriend/lover."

Mabilis akong lumingon sa kanya but still his attention is on the road. "He is my
friend and not a lover!"

"You say so."

Ilang sandali lamang ay nasa harapan na kami ng malaking bakuran ng mansyon nang
Uncle ni Race. Kung tutuusin ay malapit lang naman ito sa hotel. Dahil siguro sa
kwentuhan namin ni Greg kaya parang naging mahaba ang byahe.

"Salamat!" I smiled at him and unfastened my seatbelt. Bumaba ako ng sasakyan at

napansin kong bumaba rin s'ya.

"Do you think someone is there?" his hands was both on his pocket while looking at
the mansion. Mataas ang gate ngunit kita naman ang nasa loob.

The place is really quiet I wonder if Arcel was home. Or maybe if there is really
someone inside.

"Oo naman. You can go now. I'll text Arcel so he'll know I'm here."

Nagkibit balikat s'ya ngunit hindi pa rin bumalik sa sasakyan. "Call him now. I'll
go when I make sure you're safe."

Nanliit ang mga mata ko s'ya. We're not really close. Gusto ko s'yang tarayan pero
dahil s'ya ang naghatid sa akin dito ay pinigilan ko ang sarili kong magmataray.
"Does Race tells you to do this? To drive me home and, and make sure I'm home?"

Napansin ni Greg ang panliliit ng boses ko. Mataman n'ya akong pinagmasdan bago
umiling. "I drove you here because I know how much Race cares for you. Hindi kami
ganito ni Race," he gestured his two finger with a piece sign. "But I, I don't want
to say the word but, really, I pity you for what happened."

Umiwas ako ng tingin at maingay na lumunok.

Of course. But I don't need everyone's pity!

Naramdaman ko ang biglaang simoy ng hangin kaya't niyakap ko ang sarili ko. Greg
quickly removed his coat and gently put it on my shoulders.

"Hey I'm fine! You don't have to."

"Just call that friend of yours."

Muli akong sumulyap sa mansyon. And I know by now na wala sa loob si Arcel. "I
will. Umalis ka na bago pa tumuloy ang ulan."

He looked up at the sky and to me. "You sure you're fine here?"

Mabilis akong tumango at ngumiti sa kanya. Kahit sa totoo lamang ay natatakot akong
maiwang mag isa ngayon dito lalo at gabing gabi na.

Tumalikod na s'ya at binuksan ang pinto ng sasakyan. I remembered something so I

called him. Nilingon n'ya ako at nagtaas ng kilay.

"Pwede bang huwag mo ng sabihin kay Race na nandito ako? He don't need to know.
Ayaw ko ng madamay pa sa gulo nila." I smiled again, trying to hide the pain I'm
getting from my own words.

Tumango lamang s'ya. Isang beses ko ulit s'yang tinawag bago pa s'ya makapasok sa
loob.

"Thanks again," nagsalubong ang kilay n'ya kaya't ngumiti ako. "For the pity of
course. But you actually don't have to."

Tinalikuran ko s'ya at hinarap ang mansyon. Kinuha ko ang cellphone ko sa pouch at

dinial ang number ni Arcel. I think he gets what I mean. And after that his car was
gone with him.
Huminga ako ng malalim sa tahimik at malamig na palagid. Bago pa ako maabutan ng
ulan dito ay kaylangan ko ng tawagan si Arcel.

Nakakainis mang isipin pero wala akong natanggap na kahit isang tawag kay Race.

"Kate?" Arcel answered his phone.

I cleared my throat before answering back. "Arcel!"

"It's already late. Bakit ka napatawag? May problema ba?"

I faked a laugh para naman hindi n'ya mapansin. "Wala naman. Are you home?"

"No, but I'm on my way. May inasikaso lang tungkol sa field study ko."

"Oh, that's great. I'm here in front of the mansion."

"What? Bakit ngayon mo lang sinabi? Kanina ka pa? What really happened? Wait, I'll
be there in a minute."

"Arcel no! Please don't be in a hurry, I'm fine here." nag-aalalang sinabi ko,
natatakot na baka kung ano pang mangyari sa kanya.

"I'm fine. Hintayin mo lamang ako d'yan." and he cancelled the call.
Kinagat ko ang labi ko sa pag aalala sa kanya. Dapat kase ay hindi ko na sinabing
nandito ako. Pauwi na rin pala s'ya. I know he's tired from his study at pag uwi
n'ya sa bahay ay poproblemahin pa n'ya ako.

Napansinghap ako ng maramdaman ang patak ng ulan sa katawan ko. Tumingala ako sa
langit at tuloy-tuloy iyon sa pagtama sa mukha ko. I embraced Greg's coat to
myself. Umupo ako sa may pathway at inipit ang pouch ko sa aking tiyan upang hindi
mabasa. But of course, that would be of no used. Sobrang lakas ng ulan na maging
ang coat ay ramdam kong basang basa na.

Now I still wonder what I did wrong in my past. Minsan nga lamang dumating ang
problema sa buhay ko pero kapag nand'yan na ay sobra-sobra naman.

First, my family. Second is Race. Naiintindihan ko s'ya. For such a short time I've
known him, alam komg may reason s'ya kung bakit n'ya ito nagagawa sa akin. Sabi nga
nila, everything has a reason. Hindi ko nga lamang alam kung matatanggap ko ba kung
anuman ang dahilan n'ya. And besides, I don't want to be involved with his life
anymore. Imagining my life without Race and my family really hurt more than
anything else. I know I can still fix my problem with my parents. But with Race? I
don't know anymore. Or maybe yes, I know. He's enagaged and getting married. The
worst part is with my half sister. And that's also the worst reason why I shouldn't
be with Race.

Mahina akong tumawa sa sarili ko. It's fine. Wala naman sigurong masamang tumawa.
Nababaliw na yata ako.

A light from the car almost blinded me. Tipid akong ngumiti upang iparating kay
Arcel na ayos lang ako kahit ganito. Yes, I'm fine. Feeling all the problems in the
world and with this raging rain. I'm really fine.

Seeing his silhoutte makes me sob. Kinagat ko ang labi ko upang pigilan ang
sariling umiyak pero hindi ko na kinaya. Hinayaan ko ang luha kong dumaloy sa mukha
ko kasabay ng patak ng ulan. Arcel walked to me. I runned to him and immediately
hugged him. His warm body gives me warmth. He hugged me back and that gave me
enough comfort. But that comfort is different. It feels like not from him, not from
Arcel but from him.

Isang hikbi ang pinakawalan ko habang yakap s'ya ng mahigpit. He patted my head and
caressed my shoulder before whispering. "I'm sorry baby."

Quickly, after hearing his words, I let go of his arms and pushed him away. Now I
can see him this close, both are eyes were wide opened in shock.

"R-Race," my voice broke as well as my heart too. Again, the feelings inside me
rose up. Emotions and feelings are starting to build up but the anger is dominant.

He tried to reach for me but I stepped backward. Greg's coat landed on the wet road
but I don't care anymore. I don't care of everything. I don't care about how I feel
for him. I just wanted him out of my life!

"Baby...!"

"Don't," I clenched my fist and looked at him in condemn. My eyes were raging in
anger. Galit ako hindi dahil sa mga ginawa n'ya. Galit ako dahil sa sarili ko,
because after what happened, I can still feel the love I have for him. And I would
be totally damn once he knew that. "Stay away from me."

My vision blurred. If it's because of the rain or my tears itself, I don't know.
The last thing I saw was Race's trying to reach for me before I felt my face landed
on his broad chest. And everything turns black.

----

I've noticed that this story has more readers among the others so let's focus on
here instead. But of course your motivation through votes will help alot to finish
this story than expected. :)

Hit vote for fast updates.

jos-iah

Chapter 26

Burden

I'm still in a dazed when I opened my eyes the next morning. I stared blankly to
the familiar ceiling above me, hanggang sa unti-unting pumasok sa utak ko ang mga
nangyari kagabi. Again, the pain resurfaced again that I wanted to get back to
sleep and forget about everything.

Nilingon ko ang night stand at nakita na alas-diyes na ng umaga. Umupo ako sa kama
at pinagmasdan ang guest room ng mansyon nila Arcel. Gamit ang tsinelas na pambahay
ay tumayo ako at naglakad palabas ng pinto. Tahimik kong sinarado ang pinto sa
likuran ko. A silent hallway greeted me.

Sandali akong natigilan ng maalala ang mga nangyari kagabi pagkatapos akong ihatid
ni Grey dito. I don't remembering seeing Arcel last night. And I'm not even sure if
it's him that I saw or Race?

Sinulyapan ko ang pamilyar na.t-shirt ni Arcel at ang jersey shorts n'ya. I can
still remember the cold I felt lastnight because of the rain. The light from the
car, a man's embraced and the way he said sorry.

Posible nga bang si Race iyon? The how did I got here?

Umiling ako sa sarili ko at tinungo ang hagdan pababa sa sala. I need to answer my
own questions with Arcel. I'm sure na nandito s'ya.

I'm on the middle of their antique staircase when I noticed them two Race and Arcel
were seating on both of the sofa, acrossed each other and a center table between
them. Nang mapansin ako ay mabilis silang tumayo at tumingala sa akin.

"Kate," they both called in chorus.

Arcel is on his gray shirt and PJ while Race is wearing a white shirt and faded
jeans and a slipper. Slowly, I stepped down the stairs. Each of my steps feels
heavy because of their stares.
"Are you feeling fine?" Arcel quickly walked to me. Hinawakan n'ya ang magkabilang
braso ko bago hinipo ang aking noo. "Nilalagnat ka!"

Umawang ang bibig ko at hinipo ko na rin ang sarili. I'm burning pero hindi naman
ganoon kalala. Ni hindi ko nga iyon masyadong maramdaman.

"You should get rest." Race said, sternly looking at me and to Arcel's arm on my
forearm.

"What are you doing here?" I asked a bit harsh. I just want to know if I'm dreaming
about what happened lastnight under the rain or not.

"You were unconscioused with him when I got here, Kate. What happened?"

Blanko kong pinagmasdan si Arcel. So I was unconcioused lastnight. Kung nandito si

Race, ibig sabihin ay hindi panaginip ang nangyari kagabi. Totoong sinundan n'ya
ako.

"I-I was so tired I guess."

Race moved forward. Tumigil s'ya ng harapin ako ni Arcel, blocking my view of him.
Tiningnan ko si Arcel na halong pag-aalala at inis ang ipinapakita sa akin.

"You need more rest, Kate. Go back upstairs and I'll bring you your food and
medicines."

"I can take care of her." Race butted in.

Parehas kami ni Arcel na lumingon sa kanya. He's serious and calm. Mataman n'ya
akong tinitigan kaya't nag-iwas ako ng tingin. I've made up my mind lastnight. At
kung gusto kong tuparin lahat iyon, dapat ay ngayon pa lamang matutunan ko ng
iwasan s'ya. He should affect me no more.

"She's here with me. She went here so surely she wanted me to take care of her
instead." Arcel said in a serious tone I never heard him say before. Kinagat ko ang
labi ko dahil alam ko kung gaano n'ya kaayaw si Race.

"It's a misunderstanding and I guess we need to talk about the matter." Race said,
still looking straight to me. I'm trying hard not to look in eyes. Only to his
forehead or chin.

"I want to stay here." I said in a low voice. So low, it doesn't sound like me.
"And we have nothing to talk about."

Tinalikuran ko sila but Race's voice stopped me. He sounded so tired and weary. I
bit my lip to control myself from facing him and giving him comfort. I need to stop
myself!

"I'll let you rest here. But we will talk whenever you're ready to talk things."

"It's fine, man! I can always take care of her."

Hindi pinansin ni Race ang mga sinabi ni Arcel. Before I knew it, he's already in
front of me but didn't reach for me. His eyes were bloodshot and the bags under his
eyes are telling me how his night became lastnight. "I'm sorry baby. We will talk
when you're fine okay?"

"Just go man!" Arcel harshly pushed him. Agad akong pumagitna sa kanilang dalawa.
Race looks so lazy and tired that he almost landed on the floor. Ngunit ang mga
mata n'ya ay hindi naalis sa akin.

"Arcel, please!" I begged so they won't start any fight in front of me. "And please
Race, leave me here now."

"We will talk." he stated. I didn't answer and looked away. "We will talk baby." he
said with finality.

Wala na akong nagawa kundi ang tumango. Isang beses n'ya akong pinagmasdan bago
diretsong lumabas ng sala. I followed him with my eyes walking away. It's literally
hurting me. Him walking away, bakit ganoon na lamang lagi ang sakit sa tuwing
nakikita ko s'yang naglalakad palayo sa akin. Like it's already a message I should
have known for a long time ago, na hindi na dapat ako nasaktan kung noon pa man ay
inunawa ko na ang lahat.

"Kate," suddenly Arcel's voice became gentle again. Nagsalubong ang kilay n'ya ng
muling hipuin ang noo ko. "You should really take a rest."

Tumango ako sa kanya at lumapit sa sofa na inupuan ni Race. Inalalayan n'ya akong
umupo roon. I closed my eyes and leaned my head on the backrest.

"Please, stay in your room."

Umiling ako at idinilat ang mga mata sa kaybigan ko. Hindi naman sobrang masama ang
pakiramdam ko. I just feel tired and all. "What happened lastnight?"

Nagsalubong ang kilay n'ya at nanliit ang mga mata sa akin. Umupo s'ya sa tabi ko.
"I should be the one asking that Kate. What happened lastnight? You called me and
said you were here. And then I saw you unconscioused on that man's arm under the
rain. He's actually about to get you inside his car but I stopped him of course."

Kung hindi pala s'ya kaagad nakarating ay baka si Race ang kasama ko ngayon, bagay
na ayaw ko munang mangyari. Kinagat ko ang labi ko sa mahabang paliwanag n'ya. But
not the answer I want to know. "So you brought me here? To the guest room?"
sinulyapan kong muli ang sarili ko bago tumuwid sa pagkakaupo. "And wh-who changed
my clothes?"

Umirap si Arcel sa kawalan at hinawakan ang noo na para bang isang napakahirap na
tanong ng mga tanong ko. "Him. I tried to get you on his arms but he won't. He
said, he'll you bring you with him instead back to the hotel with him if i didn't
let him do things for you."

Again, I bit my lower lip and guility looked at my friend's frown face. Umiwas ako
ng tingin habang iniisip ang posibleng ginawa ni Race upang palitan ako ng damit.
Agad akong umiling upang ialis iyon sa isipan ko.

"Where did he sleep then?"

"On his car probably, or didn't sleep at all. Kaninang umaga ay nagpumilit ulit
s'yang pumasok to check on you. But of course, I didn't let him to go upstairs so I
guarded him here."

Hinawakan ko ang braso ni Arcel. He looked at me with his eyes still furrowed. I
smiled at him sweetly. "Thanks for letting me stay here."

"Wala iyon. Now tell me what really happened lastnight. I already told Andrea that
you're here."
Huminga ako ng malalim at pinaglaruan ang mga daliri ko. What happened lastnight,
was probably one of the worsest happening in my life. And the rest will just about
to happen. At hangga't kaya ko ay iiwas ako roon upang hindi na ulit ako masaktan
ng ganito. And when I said, I'll stay away from it, I'm referring to Race. He's
like the main reason why this all is happening to me. Surely, he's out of my
problem with my family. But the world became too small for the two of us, both are
family get involved.

Napansin ni Arcel ang pagdadalawang isip ko na magkwento. Hinawakan n'ya ang

balikat ko at tipid na ngumiti. "It's fine if you're not ready to tell me yet. Nag-
aalala lamang talaga ako sayo."

Umiling ako sa kanya. I know he's just concern as being my friend. At dahil nandito
naman ako sa kanila, dapat din naman sigurong sabihin ko sa kanya kung ano ang
problema.

"I met my parents in Race's granfa's party." panimula ko, and he gave all his
attention to me. "Not just them but also, my father's family."

I remembered Kayla's eyes same as mine. Kinagat ko ang labi ko upang pigilan ang
anumang emosyon. Pero mas mahirap kung pipigilin ko. Maybe I should tell it to
Arcel to lessen the burden I am feeling right now. The burden my family itself is
giving to me right now. Isa pa ang isang tao na espesyal na para sa akin.

"I knew it! You shouldn't be trusting that Race! All this time, surely alam n'ya
ang tungkol sa family n'yo. Iyon ang dahilan kung bakit ka n'ya pilit na
pinapapunta sa hospital." galit na sinabi ni Arcel ng maikwento ko sa kanya ang
lahat. I don't know if it's all pero sinabi ko sa kanya ang lahat ayon sa point of
view ko.

Yumuko ako at muling pinaglaruan ang daliri. I'm not sure, pero dahil nga sa mfa
nagyayari ay maaaring iyon ang dahilan ni Race. Imposible naman kase na bigla na
lamang n'ya akong gusto. He must've known about my family first before he got into
me.

"What if he has other reasons? O ano nga ba ang dahilan n'ya? If he's bound to
marrry my half-sister, then why...!" isang hikbi ang ginawa ko na lalong nagpadilim
ng galit ni Arcel.

"At hindi ka dapat umiiyak dahil sa kanya." sandali s'yang tulala sa akin at
marahas na tumayo ng may maisip na kung ano. "Don't me tell you're already falling
for that guy? Kate, he's engaged to your sister!" he shouted as if I didn't know
that yet.

"Alam ko!" ngumiwi ako sa naging sakit ng ulo ko. Binalewala ko iyon to reason out
myself to my friend. "Pero hindi ko iyon alam before. Kung alam ko edi sana umiwas
na kaagad ako!"

Natigilan si Arcel at marahas na sinuklay ang buhok gamit ang kanyang palad. "So
you really fell for him."

Kinagat ko ang labi ko. Muling nararamdaman ang panibagong sakit habang unti-unting
tinatanggap ng sistema ko ang katotohanan. Katotohanang sobrang sakit para
paniwalaan. "I am still." I whispered.

Natulala si Arcel sa sinabi ko. He stared at blankly with that hurt written on his
face. Ngayon ko lamang napag-isip-isip ang sinabi noon ni Race. That Arcel probably
has a feeling for me more than just a friend. Muli kong kinagat ang labi ko ng
makita ang sakit na dumadaloy sa kanya dahil sa mga sinabi ko.
"I'm sorry," I sobbed again.

Lumuhod s'ya sa harapan ko at pinunasan ang luhang tumutulo sa akin. Ngayon lang
nangyari ito sa aming dalawa ni Arcel. Dala na rin siguro ng mga nangyari kagabi at
dahil s'ya lamang naman ang tanong mapagsasabihan ko sa ngayon. Kung nandito si
Andrea ay paniguradong ganito rin ako sa kanya.

"You don't deserve him Kate. Ikaw na rin ang nagsabi, mas gugulo ang pamilya n'yo
kapag nalaman nila kung anuman ang meron kayo ni Race. Tigilan mo na ito ngayon pa
lamang. I'll help you. I'll help you to get rid of him."

Pinunasan ko ang sariling luha at nag-angat ng tingin sa kanya na namumula na ang

mga mata sa ngayon. "I don't know Arcel. I don't know what to do anymore."

Pinagmasdan n'ya ang mga mata ko bago lumapit sa akin at mahigpit akong niyakap. I
sobbed continuosly and didn't bother if I'm wetting his shirt.

From the very first time, pamilya na ang pino-problema ko. Maybe I rarely showed to
others pero kung alam lang nila kung gaano ko kagustong mabuo ang pamilya ko. If
only they knew how badly I wanted to have a father on my side. And now, why does
Race has to be connected with my family? Why is it him, of all people, is engaged
to my half-sister. Of all people, why he have to hurt me like this. Is this his
intention or what? May ginawa ba akong mali sa kanya? Because I know I'm not. I
didn't! Simula ng makilala ko s'ya, s'ya lamang naman itong palaging nagpapalito sa
akin. He's sweet and showy and then cold. Hindi ko s'ya maintindihan kaya hindi ko
rin maintindihan kung bakit nangyayari ito sa amin.

If he's bound to marry my sister, bakit pa s'ya naging ganoon sa akin? He should
have treated like a sister-in-law or better not. Mas mabuti iyon kaysa naman
pinakita n'ya na may something sa aming dalawa tapos malalaman ko pa na engaged na
s'ya. At ang talagang pinakamalala sa lahat, at pinakamasakit, sa half sister ko
nga!

See? Hindi naman talaga dapat problema ang family ko. So what if my father's family
were back? So what if I have a half sister and so what if she's engaged. Ang
problema kase, bakit kay Race pa! Why the world became so small that it feels like,
it's my own burden? Bakit pakiramdam ko ako lamang ang nakakaramdaman ng ganitong
sakit dahil sa mga nangyayari ngayon?

Chapter 27

Last

Naging mabilis ang araw. Mabilis dahil malayo ako sa mga taong nagbibigay sa akin
ng sakit sa dibdib. Dalawang araw na ang lumipas simula nang huling araw kong
nakita si Race.

Umiling ako sa sarili ko dahil hanggang ngayon ay s'ya pa rin ang naiisip ko.
Ganoon nga siguro talaga. Mahirap kalimutan ang taong naging espesyal na sa buhay
mo. Mahirap baguhin ang nakasanayan lalo na kung hindi mo alam kung paano
magsisimulang magbago.

Nakakatawang isipin na ako na nga itong lubos na nahihirapan sa sitwasyon, ako pa

ang umiiwas at kaylangang magbago. Sila naman itong nanggugulo sa buhay ko kaya
bakit kaylangang ako pa rin ang mag-adjust at umunawa sa mga nangyayari?

"Iha, are you feeling fine now?" nag-angat ako ng tingin kay Uncle Simon, uncle ni
Arcel. Umuwi s'ya noong araw din na tumuloy ako rito. He said he really want to
stay here kaya lamang ay malungkot kung mag-isa s'ya.

Tipid akong tumango sa kanya bago uminom ng tubig. "Yes po. Salamat po talaga sa
pagpapatuloy n'yo sa akin dito."

Mahina s'yang tumawa. Tinapik n'ya ang balikat ni Arcel na nakaupo sa kanyang
kanan. "It's fine! Kaybiga ka naman nitong pamangkin ko." at makahulugan s'yang
tumingin sa pamangkin.

"Salamat pa rin po. And I'm not going to stay here naman po for so long."

"Ano ka ba, iha? Kahit ilang araw kang mag-stay dito ay ayos lang. Mabuti nga at
nandito ka dahil iyang si Pinang ay gustong-gusto rito." tukoy n'ya sa matandang
kasambahay na nanonood ngayon sa aming kumain. Tipid s'yang tumango kay Uncle
Simon. "Ayaw naman kase ni Arcel na magpadala pa ng kasambahay dito at dahil
nandito ka naman ay dito ko na ulit s'ya dinestino."

Tumango ako kay Uncle at tipid na ngumiti kay Arcel. Nginuso n'ya ang pagkain ko na
kakaunti pa lamang ang bawas. Hanggang ngayon ay wala pa rin akong ganang kumain.
Si Manang Pinang nga lamang ang nagpupumilit sa akin na kumain lalo na noong
dumating s'yang maysakit pa rin ako. Pero ngayon naman ay totoong maayos na ang
pakiramdam ko.

"Sir Simon!," pumasok ang isa pang kasambahay na si Mary, na kasamang dumating dito
ni Manang Pinang. Bahagya s'yang yumuko sa amin bago bumaling sa akin. "May mga tao
po sa labas at magulang daw po ni Miss Kate."

Lumunok ako sa sinabi n'ya at muling uminom ng tubig. Parehas na tumingin sa akin
si Uncle Simon at Arcel. Kinagat ko ang labi ko dahil hindi ko alam kung ano ang
gagawin ko. Should I face them or what? Pakiramdam ko kase ay hindi pa sapat ang
dalawang araw para kausapin na sila ngayon. Lalo at alam ko naman kung bakit sila
nandito.

"Ayaw kong makialam, ha iha? But I think you should go and talk to them. Sila na
mismo ang pumunta para kausapin ka. I don't know what's your problem with your
parents, but it would be better if you'll talk things with them."

Mataman akong tiningnan ni Arcel. Marahan akong tumango at pinunasan ang bibig
gamit ang table napkin.

Sabay kaming tatlo na lumabas ng sala at hinarap ang mga magulang ko. Si Mama ay
matamang tiningnan si Arcel. Ang alam ko ay hindi naman n'ya masyadong kilala si
Arcel but I know na alam n'yang isa s'ya sa mga bestfriends ko.

With her is my father of course. He looks at me sincerely pero istriktong

nakipagtitigan kay Uncle Simon.

"Ma, this is my bestfriend's uncle, Uncle Simon. Sa kanya itong mansyon na ito." I
said to them.

"Mano po tita, tito." ani Arcel at parehas na nagmano sa mga magulang ko.
Samantalang ako ay hindi na gumalaw sa kinatatayuan ko.

"Nice to meet you, and thank you for letting my daughter stay here." my dad said to
Uncle Simon and held his hand.

"That's nothing. She's a friend of my niece." Uncle smiled. "So, we should let you
talk first?"

Tumango lamang si daddy at mataman akong tiningnan, tila tinatant'ya ang magiging
reaksyon ko. Tumango ako kay Arcel at sabay sila ni Uncle na umalis upang hayaan
ako sa mga magulang ko.

Umupo si daddy sa sofa at si mama. Iminuwestra nila sa akin ang sofa sa harapan
nila at doon ako naupo. Sandali kaming tahimik ng tumikhim si daddy.

"I hope they are treating you right here?" he asked seriously.

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Pinigilan ko ang sarili kong umirap dahil sa
tanong n'ya. Ano ba kaseng klaseng tanong iyon di ba? Pag-iisipan pa ba nila ng
masama ang tanging tao na tumutulong sa akin ngayon?

"Kasama namin si Andrea. S'ya ang nagturo sa amin sa bahay na ito." ani mama.

Nilingon ko ang bulwagan ng bahay kung saan nagpunta sila Arcel. Bakit hindi
nagpakita sa akin si Andrea? Siguro ay iniisip n'yang magagalit ako dahil sinabi
n'ya. Hindi ko naman s'ya masisisi at isa pa ay wala ring magagawa kung patuloy
kong iiwasan ang mga ganitong bagay. Walang mangyayari kung patuloy akong
magtatago.

"Kate, hindi naman sa nag-iisip ako ng masama tungkol sa kaybigan mo, pero hindi
naman yata maganda na makitira ka kasama--"

"Arcel is my bestfriend, Ma. He's one of my trusted friend. You should be thankful
he's here to help me."

"Kate, your mom is right. Why don't you go home instead of staying here?"

Mapait akong tumawa at umirap sa kawalan. Kung magsalita s'ya ngayon ay para bang
walang malaking problema sa pamilya namin. O ako nga lamang talaga itong iniisip na
problema iyon? "Kung hindi mo po alam, si Arcel ang isa sa mga taong kasama ko
noong bata pa ako. Noong mga panahon na tinutukso ako ng mga kapwa kong bata dahil
wala akong ama."

Mariin s'yang pumikit at umiling. "Kate, that was years ago. I'm here now."

"Why exactly? Bakit ka nandito, kasama ang pamilya mo na nagtakwil sa mama ko?"

"Kate!" Mama hissed, her eyes warning me. "Nag-aalala lamang kami, isang anak ng
kilalang businessman ang na-kidnap nung mismong gabing iyon."

Nag-iba ang reaksyon ko dahil doon. Ngayon ko na lamang ulit naalala ang tungkol sa
bagay na iyon. Nakakapagtaka lamang na wala pa ring kahit isang balita ang
lumalabas tungkol sa kanya.

"My Papa, your grandfa wants to see you. He wants to talk to you, Kate."

Blangko akong tumingin sa kanya. That man wants to talk to me? Really? "He do now?"

"Kate, hindi lamang siguro naging maayos ang pagkikita n'yo nang lolo mo. Pero
totoong gusto ka n'yang makausap."

"He wanted to talk about some matter, Ma." halos bulong na sinabi ko ng maisip na
nandito sila because of Race and Kayla's relationship. "They were here because they
wanted too. Not because of me."

"Talk to my father, Kate. Sigurado ako na pagkatapos nito ay magiging maayos na ang
lahat."

Umiwas ako ng tingin at ilang beses na kinurap ang mga luhang nagbabadya. Sinabi
n'ya lamang iyon, but I know very well na hindi madaling maayos ang lahat. Kung
mangyari man ay hindi gaanong kadali at paniguradong matatagalan.

"I don't know. I don't want to see him yet, again." I said quietly, talking about
someone. I'm not ready to face him again. Hindi pa maayos ang problema ko sa
pamilya ko. At ayaw kong lumala pa iyon dahil sa kanya, o dahil sa akin. "I'll
think about it."

"But they're not planning to stay here for long. They'll go back to States after
settling things here."

Nag-angat ako ng tingin sa seryosong mukha ng ama ko. I bit my tounge, stopping
myself from asking anything else. Though, I badly wanted to know. I want to know
who else is going with them if they leave.

"Is that all you've came in here for? To insist me to talk a man who became the
main reason why this is all happening to me?"

"Kate, he is still my father. Stop saying anything about him." my father, sternly
said making me think for a moment.

"Umuwi ka na rin anak sa bahay." Mama said sincerely. Kung malapit ako sa kanya
siguradong hinawakan na n'ya ako. "Mas makakabuti kung sa bahay ka na lamang."

Umiling ako at umiwas ng tingin, desididong hindi ako sasama sa kanila ngayon. "I
feel more better here, Ma. And I need to think more." tumayo ako at ganoon din ang
ginawa nila.

I know I'm being rude to my parents, especially to my Mama. Pero pakiramdam ko kase
mas maguguluhan lang ako kung sasama ako sa kanila. Lalo pa ngayon na alam ko na
kung ano ang koneksyon ni Race sa pamilya ng ama ko. His grandfa and my father's
father must be a best of friend to make an agreement such that. Kung sasama ako sa
mga magulang ko ngayon ay may posibilidad na magkita kami ni Race at Kayla. And
that's the last thing I wanted to see now, Race being with Kayla.

Hindi ako napilit ng mga magulang ko na sumama sa kanila. Hinatid ko sila hanggang
sa labas ng gate ng mansyon kung saan nakapark ang kotse ni dad. Isang beses akong
niyakap ni mama bago sumakay. Yakap na muntik ng magpabago ng desisyon ko. Napansin
din siguro nila na mas mabuting huwag akong pilitin kaysa lumala pa ang problema
namin. Pagkaalis ng sasakyan ay ang biglaan namang paglitaw ni Andrea.

"Pasens'ya na kung sinabi ko kung nasaan ka, ha?" tipid s'yang ngumiti sa akin.

"Wala iyon, naiintindihan ko." naglakad kaming dalawa pabalik ng mansyon, ngunit
hindi mawala ang panunuri ng mga mata n'ya sa akin.

"Ayos ka lamang ba? Is it about your family or Race?"

Huminto ako sa tanong n'ya at hinarap s'ya. "Parehas?"

"Alam mo, sa pagkakakilala ko sa'yo kung noon nangyari ang pagdating ng family ng
daddy mo, hindi ka magiging ganyan." ani n'ya. "For sure, you'd just shrugged it
off 'cause you don't care. May isang bagay kaseng dahilan kung bakit ka nahihirapan
ngayon di ba?"

Pinagsalubong ko ang kilay ko para ipakitang hindi ko s'ya naiintindihan. Kahit sa

totoo lamang ay alam ko kung ano o sino ang tinutukoy n'ya.

"Arcel told me earlier. Don't deny it. Kahit naman ako ay maiinis kapag nalaman
kong engaged si Aston sa half sister ko."

Umirap ako dahil kay Arcel. Bakit kase kinuwento pa n'ya? Pero kung sa bagay,
magpinsan sila at magkakaybigan kaming tatlo. "Why Aston? Your situation differs to
me. Boyfriend mo si Aston at iba ang sitwasyon n'yo sa amin ni Race."

"So you're telling now that there's something between you and Von?"

Natigilan ako at sandali s'yang tinitigan. "I don't know. Wala?"

Umiling s'ya sa akin. "That's impossible! Imposibleng wala! You were often out with
him. At hindi ka magkakaganyan kung wala, Kate!"

Umawang ang bibig ko sa sinabi n'ya at lumingon sa paligid. Mabuti naman, na wala
si Arcel or si Uncle sa paligid. "Why? What's wrong with me?"

"Tulad nga ng sinabi ko kanina, hindi ka magkakaganyan kung dahil lang sa pamilya
mo. You're like that dahil nalaman mo ang tungkol kay Race at sa half sister mo!"

"Andrea, it's not like that! It's not because he's engaged to Kayla, my half
sister. Niloko n'ya rin ako! All this time na magkasama kami ay hindi n'ya sinabi
ang na alam n'ya ang tungkol sa family ko."

"Exactly!" she shouted, putting both of her hands up in the air, like it's been so
hard for her to explain things to me. "What if it's not your half sister? What if
it's another girl? Hindi ba masasaktan ka rin naman dahil nga engaged na s'ya but
still he courted you?"

"He didn't court me, Andrea." Siguro nga ay nabanggit n'ya noon pero hindi naman
n'ya nagawa. He said, he'd ask permission from my parents first and he wanted to
meet them, iyon naman pala ay kilala na n'ya. "At hindi ako nasasaktan."

Nanliit ang mga mata ng kaybigan ko sa panliliit din ng boses ko. Nagcross arms
s'ya at tinaasan ako ng kilay. "Surely, you're not hurting. Hindi talaga! I told
you before, Race is something. Sinabi ko naman sa'yo na si Benz na mismo ang
nagkwento ng mga ginagawa ni Race sa New York!"

Mariin akong pumikit. "Andrea please. Alam ko na iyan. Kaya nga nangyayari ito
sa'kin ngayon di ba?"

She bit her lip and looked at me apologetically. "Sorry."

Marahan akong tumango at kinalma ang sarili. Hindi naman ako naiinis sa kanya.
Naiinis ako dahil totoo ang mga sinabi n'ya. Kung sana simula pa lamang ay pinag-
isipan ko na ang mga bagay-bagay ay hindi sana nagkaganito.

"You're not needed here!" dinig kong sigaw ni Arcel.

Sumilip ako sa bintana ng kwartong tinutuluyan ko ngunit wala naman akong ibang
nakita. Sa sobrang tahimik ay dinig ko ang usapan sa ibaba. It can't be Andrea or
Uncle dahil kanina pa sila umalis.

"I want to talk to her." I heard Race's muffled voice downstairs.

Mabilis akong tumakbo palabas ng kwarto at nagmamadaling bumaba ng hagdan. And

there I saw Race and Arcel again. Parehas silang natigilan ng makita ako. Si Race
ang unang lumapit sa akin.

"Kate,"

"Race," I whispered, suddenly feeling the fast beats of my heart again.

"Look Kate, you don't need to talk to him if you don't want to."

Hindi ko pinansin si Arcel. My senses are all back to Race. Pinanood ko s'yang
humakbang palapit pa sa akin. Unlike me, na naging maayos naman nitong mga
nakaraang araw, s'ya ay halatang hindi. His stubble is growing and his hair is
messy. Hindi ko nga lamang malaman kung bakit ganito pa rin ang nararandaman ko sa
kanya. It seems like he's been more attractive when stress.

"Kate," Arcel warned when Race gets more closer to me.

"It's fine Arcel, I want to talk to him." I said without breaking eye contact with
Race. But I don't want him to think that everything is fine now just because I
wanted to talk to him. "But this will be the last."

I saw how Race's adam's apple moved because of my words. Hindi ako nagsisi dahil
totoong gusto kong ito na ang maging huli. I want to know if I affect him the way
he's doing to me.

Mabigat ang mga paa ni Arcel ng iwan kaming dalawa ni Race sa sala. Doon pa lamang
ako umiwas ng tingin kay Race. Ngayon na kaming dalawa na lamang ang nandito ay
bigla akong nakaramdam ng takot. Takot sa kung anuman ang maaring mangyari. Takot
na baka sa isang pagmamakaawa n'ya lamang ay bumigay ako.

"Kate,"

"Don't tell me to ask questions and you'll answer it all. I just want you to tell
me everything you know that I also needed to know." nilingon ko ang sofa. Gustuhin
ko mang umupo roon ay hindi ko magawang igalaw ang mga paa ko para makalapit.

"I'm engaged," and he chose to start it the hard way. Just great Race! "with your
half sister. That was two years ago. My grandfa and your grandfa had a talked about
it."

Umiwas ako ng tingin, gustong sabihin na huwag na n'yang banggitin ang tungkol sa
pamilyang iyon. Ngunit hindi na ako nagsalita. Hahayaan ko muna s'ya.

"I've known your father since then. Your father's family is related to my grandfa's
business in New York. And your mom, lately ko lamang nalaman na s'ya ang tinutukoy
ni grandfa. He said Mr. Ance has other daughter to his first girlfriend, who's also
working at the hotel. I thought the lady is on the higher position knowing he's
related to Mr. Ance. Kaya laking gulat ko ng malamang isa s'yang simpleng
empleyado. Mr. Ance owns the Berlinetta hotel, my grandfa is just a business
partner. The only partner he has here in the country."

Nabigla ako sa sinabi n'yang iyon pero hindi ko pinahalata. That hotel? Isang
tanong ang pumasok sa utak ko. Tanong na para sa mama ko. Does she knows about that
too?

"On that party, I wasn't expecting your parents, neither all the Ancerines. My
grandfa planned that all. I told him about you and I, Kate."

Umiwas ako ng tingin, still trying to stop myself from asking questions. Ano bang
meron kami?

"He knew from the start that I don't want to be engaged with Kayla. The reason why
we haven't had a talked for so long. But I know my grandfa too well. I know he's
doing the right thing."

"So you're telling me that he's right. That we should really stop whatever we
have?" kinagat ko ang labi ko. Of course, hindi na dapat iyon tinatanong pa Kate!

"No, Kate!" he stepped forward, I stepped backward. "He knows I want you eversince
that day in your school program. I love you eversince Kate and that's the reason
why I hated my grandfa for arranging the engagement for me without my consent."

Umawang ang bibig ko. My breath get caught, it's getting hard to breath. I'm not
sure if he did answer my questions in mind. But his words left me another and new
questions. Like, what school program? Engagement without his consent? Me being the
reason eversince? What?

What Race? I still have questions in mind!

Chapter 28

Demon

I was preoccupied for a moment. Sandali kong inisip ang mga sinabi n'ya ngunit lalo
yata akong naguluhan. Nang naramdaman ko ang kamay n'ya sa braso ko ay agad akong
umiwas.

Salubong ang kilay n'ya sa naging reaksyon ko. "Kate,"

"Wh-What about your engagement with my, my sister?" nanghihinang tanong ko.
Nanghihina dahil sinabi n'ya nang mahal n'ya ako. Nanghihina dahil alam ko kung
anong pwedeng panibagong gulo ang maaaring mangyari kung aaminin ko rin sa kanya
ang nararamdaman ko.

"I called it off years ago, Kate. Exactly the day they announced in public that I'm
engaged. But they don't want to listen. They asked me for a time to think about
everthing."

"So, you're not engaged with her anymore?" mas lalong bumilis ang tibok ng dibdib
ko dahil sa sarili kong tanong.

Umiling s'ya at mataman akong tiningnan. "I was never engaged to anyone Kate. It
was a deal between my grandfa and yours, but I never really agreed."

Umiwas ako ng tingin at lumunok, kasabay ng pagtanggap ng sistema ko sa mga sinabi

n'ya. To tell you the truth, gumaan ang pakiramdam ko dahil doon. But by thinking
about Kayla's feeling ay muli akong nanlumo. "What about Kayla?"

"She knows everything. We've been a good friends in New York. But she knows
everything. She even helped me to enlighten myself, but really Kate, you're all I
want."

Huminga ako ng malalim, pilit na pinipigilan ang sayang nararamdaman ko. I said, it
should be the last, pero hindi ko naman inaasahan na ganito ang mga sasabihin n'ya.
I'm expecting a words from him like we should stop everything now. But no, instead,
he confessed everything and even told how much he loves me from the start.

Nang muli n'yang hawakan ang magkabilang braso ko ay hindi na ako lumayo.
Napansinghap na lamang ako sa marahan n'yang haplos. I looked back straight into
his eyes. I missed him so much. Kung bakit kaylangang maging ganito kami ay hindi
ko na maintindihan.

Should I confess my feeling for him too? Kung alam naman pala ng mga pamilya namin
na ayaw n'ya ng engagement na iyon, bakit pa kami nahihirapan ng ganito? We can
tell them right now how we feel for each other. Pero sinong niloko ko? They know
from the start that Race is not into that engagement. Ano na lamang ang sasabihin
nila pag nalaman nilang ako ang dahilan noon? What would they say? Anong sasabihin
ni Kayla, ng mga lolo namin, ng dad at mama ko?

"Kate," hinaplos n'ya ang mukha ko. Napapikit ako dahil sa lambot ng mga kamay
n'ya. "tell me how you feel about me."

Nang muli akong dumilat ay kakaibang Race ang nakita ko. It's like he's open now.
He opens himself to me. Those eyes were pleading to me to tell him the truth, to
tell him how I feel with his touch, with him being this close. Nakipagtitigan ako
sa kanya, like our eyes were having their deep conversations.

What should we do Race? How can we fight? Or are we really able of fighting anyone
for what we feel? What if we lose? What if we ended up losing each other?

Kinagat ko ang labi ko. I cleared my throat and say, "Race, I-I think I," I'm
falling deeply to you. Please don't leave me alone.

Both of his hands now cupped my face. Tila ba nababasa at alam na n'ya kung anuman
ang gusto kong sabihin, naghihintay na lamang na bigkasin ko iyon. It's in his
eyes. I know I'll break him if I didn't tell him the truth now.

"I'm scared Race." I voiced out my feeling.

Mariin s'yang pumikit at umiling. "Dont. I promise. This is my chance and I'm not
going to let anyone, nor any circumtances between us. I promise that, baby."

Isang hikbi ang pinakawalan ko. Bago ko pa mapunasan ang mga luha ko ay nagawa na
iyon ni Race. He hugged me so tight I can feel his fast heartbeats. O akin iyon? I
hugged him back, silently cursing myself.

Sinasabi ko na nga ba! Hindi ko s'ya kayang tinisin. Handa na ba akong ipaglaban
kung anong meron kami? Paano ba lumaban kung naguguluhan pa rin ako?

Bumitaw ako sa yakap n'ya. Hinarap ko s'ya at masuyong hinaplos ng kanyang mukha.
Napailing ako sa kanya. Nakakamangha na halata namang naging stress s'ya nitong mga
nakaraang araw pero tila mas lalo lamang s'yang naging attractive.

I opened my mouth to say the words. I knew it from the start. I knew it very well,
and I'm sure now that I'm ready to tell it to him. Whatever might be the
consequences are. "Race, I--"

"Von!" Erisse's voice made us snapped our head to her direction. Sa likod n'ya ay
si Arcel na mukhang pinipigilan s'yang makapasok.

Binitawan ko si Race ngunit bago pa man ako tuluyang makalayo ay pinulupot n'ya ang
kanyang kamay sa aking baywang. Salubong ang kilay n'ya sa ng sulyapan ko.

"You two! What do you think you're doing?" galit na galit na lumapit sa amin si
Erisse.

Race immediately put me behind him, though I don't want to. I want to know why
Erisse is here and what she is up to. Hinawakan ni Arcel ang braso ni Erisse pero
agad din s'yang nagpumiglas.

"Erisse, what is it?" Race asked sternly.

Mukhang natauhan doon si Erisse at kahit papaano ay kumalma. She looked over Race's
shoulder and to me. "Our family is in chaos now. I don't understand, grandfa. Why
now he's suddenly with you? Like, it's fine with him if you left Kayla over that
girl? They are sisters for Pete's sake, Von!"

Salubong ang kilay sa akin ni Arcel. Dumating na rin si Mary at Manang Pinang
ngunit maging sila ay wala ring magawa.

"So you've came here because of that?" tanong ni Race na nagpalaglag ng panga ni
Erisse. Para bang hindi s'ya makapaniwala na babalewalain s'ya ng ganoon ng pinsan.
"For sure grandfa has his own mind. He knows what he is doing. He knows how much I
love Kate and it's not going to be good for him if he interfere again."

Kinagat ko ang labi ko at umiwas ng tingin sa parehong tingin na ibinibigay sa akin

ni Erisse at Arcel. Kahit pala ipagsigawan ni Race ang nararamdaman n'ya sa akin sa
harap ng maraming tao, ay hindi pa rin ganoong kasaya. Dahil alam ko na may mga tao
pa rin kaming nasasaktan. I'm not selfish. Ayaw kong maging masaya kung nasasaktan
ang iba. Pero bakit, pakiramdam ko walang ganoon para sa akin. Pakiramdam ko ay ako
lamang itong may paki sa nararamdaman nila.

"Her grandfa is in the hospital." Erisse said calmly but firmly. "He had a fight
with grandfa. He's not expecting grandfa to turn the engagement off with just like
that. And Kayla is in so much pain. She wanted to see both of you but I said, I'll
talk to you first."

Mas lalong nanikip ang dibdib ko. Nitong nakaraang mga araw lamang ay masama ang
loob ko sa lolo ni Race dahil sa ginawa n'ya sa party. Pero ngayon naman ay hindi
ko alam kung bakit n'ya iyon ginawa. The engagement was now off. Katulad din pala
s'ya ni Race sa pagkabipolar.

But then, how about my grandfa? Siguradong nag-aalala na sa kanya ang dad ko, at si
Tito Klaussus. They are still my family. My conscience will surely hunt me if
something bad happened to them.

And Kayla, kahit alam kong alam na n'ya na ayaw ni Race sa engagement, masakit pa
rin iyon sa part n'ya. They were engaged for two years. She must loves Race that
much to stay with him.
Huminga ako ng malalim at hinawakan ang kamay ni Race sa baywang ko. Akmang aalisin
ko iyon ng mas lalo n'ya akong nilapit sa katawan n'ya. Nag-angat ako ng tingin sa
kanya and his eyes were warning me. "No."

Tipid akong tumango bagi yumuko.

"We don't have to do this if you don't want to." ani Race, hawak ang kamay ko at
ang isang kamay n'ya ay nasa manibela.

We are driving his car to the hospital. Erisse left after I decided that I'm going
to face my family, my grandfa and Kayla. Nagpaalam kami kay Arcel ngunit halata sa
mukha n'ya ang pagkadismaya sa mga nangyayari.

"I want to talk to them." mahinang sinabi ko.

"We'll talk to them."

Umiling ako at binalingan s'ya, na seryosong nakatingin sa kalsada. "Kaya ko na

Race. It's going to be the first time, I'd go and talk to them. It's a family
matter Race."

Huminga s'ya ng malalim at umiling. Hinarap n'ya ako ngunit ng nakita ang takot ko
dahil hindi s'ya nakatingin sa daan ay muling ibinalik ang tingin sa kalsada. "I
know what they're going to tell you. And I'm not going to let them throw you all
the blame."

"But I am, indeed." umiwas ako ng tingin. He tightened his hold on my hands. I
looked down at both of our hands. It seems like they're not going to let go
whatever happens. Pero natatakot pa rin ako sa mga posibleng mangyari.

"Kate, no." Race said, his voice sounded hurt for the words I said to myself. But
really, I am indeed a blame. Kasalanan ko naman talaga.

Lahat sila lumingon sa amin ni Race habang naglalakad sa malawak na hallway ng

ospital. Kayla is with a lady, she looks so sophisticated and looked like her. Doon
ko nakumpirma na s'ya marahil ang mommy n'ya. Sa tabi nila ay si Tito Klaussus na
marahang umiling sa akin. Across them is my parents, looking as sad as me. Ngunit
kita ko sa mga mata nila ang pagkadisappoint and the same time, ay pang-unawa.

Mabilis na humiwalay si Kayla sa mommy n'ya at tumayo ng makita kami. "How dare
you!"

"Kayla!" my dad warned. Lahat ngayon sila ay tumayo sa biglaang paglapit sa amin ni
Kayla.

Race positioned me behind him again, ngunit hindi ako umatras. I deserve their
rage. Kung anuman ang galit nila sa akin ngayon ay nararapat lang iyon. Pero hindi
na nila ako mapipigilan. I love Race and there's nothing they can do about it.

"They told me about you but I didn't expect you to do this. Just, how dare you! You
know he's engaged with me and we are half sisters! Don't you have any bones in your
body? Aren't you feel ashamed of yourself, you dirty bitch!"

We saw it all. We saw how dad's big hand landed to her face, it quickly turned red.
Nanlaki ang mga mata ko roon. Ngunit mas nagulat doon si Kayla. He's looking to our
father with her big eyes.

"Kyle!" Kayla's mom shouted. "She's our daughter, your daughter!"

"They are both my daughter, Ayla! But she grew up with me and I'm not expecting her
to be that harsh to her!" dad shouted too, only my mama is stopping him to come
closer to Kayla.

"Let's stop it. Papa, isn't feeling well and surely, he's hearing your rant inside
of his room." ani Tito Klaussus, nagbalik-balik ang tingin n'ya sa aming lahat.

"And you did hurt me because of that girl?" Kayla said crying while her mom is
trying to stop her. "First, her mom, and second Von! They want you for themselves
dad! And now, she wants my fiancee. It's full of revenge against me and my mom!"

I understand Kayla. Alam ko kung bakit s'ya nagkakaganyan. Sa loob ng dalawang taon
ay ngayon n'ya lamang masasabi ang hinanakit n'ya. Pero hindi ako gumaganti! Galit
ako sa pamilyang ito, oo pero kahit kaylan ay hindi ko naisip na gantihan sila at
sa ganito pang paraan.

"Stop it now Kayla. You know everything too well." our dad said to her.

"No! I don't know! I don't know how all of you here could do this to me!" and he
runned away crying.

Kinagat ko ang labi ko ng sadya n'ya akong binunggo matapos akong tingnan ng
masama. Mabuti na lamang na hawak pa rin ako ni Race.

"Understand your daughter, Kyle." Tita Ayla said, looking at my father

apologetically. Bahagya rin s'yang yumuko sa mama ko bago sa akin. "It's hard for
her, thinking a mother and her daughter took her father and fiancee away from her."

"They're not taking me away, Ayla. And you know about the engagement too. Sir
Zandrou already explained everything."

"But it's not that easy to accept Kyle. So please, understand my daughter." and she
followed Kayla out of the hospital.

Natahimik kaming lahat ng umalis sila. Compared to Kayla, her mom seems to
understand it all. Hindi naman kase n'ya ako sinigawan at ang mama ko tulad ng
inaasahan kong gagawin n'ya. Awa na lamang siguro ang nararamdaman n'ya para kay
Kayla. Maingay akong lumunok at kinurot ang sarili. Naaawa rin ako kay Kayla, but
I'm not letting that pity to let go of Race. No way.

"Go inside and talk to your grandfa, Kate." Tito Klaussus broke the silence. He
smiled at me reassuringly.

Akmang maglalakad ako palapit sa pinto ng pinigilan ako ni Race. "I'll go inside
with you."

Mabilis akong umiling. I know my grandfa heard everything inside. Kung may galit
man s'ya sa akin, I want that only for myself. And besides, it's the right time to
tell him all my frustration to this family. "I'm fine Race."

"Let her Race." Dad said, walking to us. "I also want to talk to you."

Dahil doon ay wala na s'yang nagawa. Hinayaan na nila akong makapasok sa loob.
Hindi na ako kumatok dahil alam kong hinihintay na rin naman n'ya ako. At hindi ako
nagkamali, pagpasok ko sa loob ay nakaupo s'ya sa kama, leaning on the headboard.

"You must be Kate." panimula n'ya.

Tumango ako at sinara ang pinto sa likuran ko. Akmang lalapit ako sa kanya ngunit
pinigilan n'ya ako.

"Don't come near me." he said with his hands in the air as if shooing me away. "I'm
not ready to accept a bastard yet."

Napasinghap ako roon, nagsisisi kung bakit hinayaan ko ang sarili kong mag-isa rito
kasama s'ya. I've known him for a long time ago. It must be the second time we meet
but I know him too well. I know how monster he can be.

"They said you want to talk to me."

"Yes, I am. I want to talk to the small girl Kyle claiming as her daughter. Are you
really her daughter?"

Matalim ko s'yang tiningnan. "My mother isn't what you think."

Humalaklak s'ya at totoong nangilabot ako roon. He looks so weak and fragile but
his laugh saying otherwise. Tila isang pagkakamali ko lamang ay kaya n'yang tumayo
mula sa kama at saktan ako.

"It's your own thinking dear." mataman n'ya akong tiningnan

bago nagseryoso. "Do you know what you are doing? Do you really want to take a man
who's bound to marry your half-sister? It seems like your mother didn't make you
grew the right way."

Kinuyom ko ang kamao ko at isang beses na humakbang. One more step and I'm on the
end of his bed. "Stop saying that to my mother. Pinalaki n'ya ako ng maayos at
hindi ko na kaylangang gawin ang paghihiganting iniisip n'yo. You don't know how
much thankful I am na hindi ako lumaking kasama n'yo. Or else I'd adopt what kind
of human you are."

He looked at me dead in the eyes. Siguro ay hindi n'ya inaasahan na sasagutin ko

s'ya ng ganoon. "You can tell me how demon I am. But can't you see you actually
inherit my blood? You're no longer differ from me. Only demons can do what you're
doing to your sister!"

Mas lalong umalab ang galit ko doon. Anong karapatan n'yang ihalintulad ako sa
kanya? "Race loves me even before the engagement. You made the agreement with his
grandfa yourself! It's not Race and Kayla. It's you and Sir Zandrou!"

Sa pagkakabanggit ng pangalan ni Sir Zandrou ay mas lalong namula ang kanyang mga
mata. He moved to his seat and gave me deadly stares. "The man who don't know how
to keep his words. Listen carefully little girl, Race have to marry my
granddaughter and not a sick fool girl like you. The Neumann knows very well than
to go against me!"

Isang beses akong humakbang ng itinuro n'ya ako. Nanlalaki ang mga mata ko habang
pinapanood siyang bumababa sa kama. Sandali akong nagsisi sa mga sinabi ko. He's
sick Kate for God's sake!

Hindi kinaya ng mga binti n'ya ang biglaang pagtalon sa sahig. Napaluhod s'ya at
agad ko namang dinaluhan. "Get out of here!"

Sa isang marahas na tulak ay napaupo ako sa sahig. His look frightened me. My knees
trembled in fear. Bumukas ang pinto. Ang nag-aalalang si mama at Tito Klaussus ang
dumating. Agad na dinaluhan ni tito si grandfa.

"Take those bitches out of my sight!"

Parehas kami ni Mama na napasinghap sa salita n'ya. Tinanguan kami ni Tito Klaussus
bago ako hinila ni mama palabas ng kwarto.

Chapter 29

Leave

Tuluy-tuloy ang buhos ng luha ko ng lumabas kami ng silid. Ilang beses ko iyong
pinunasan sa pag-aalalang mapansin pa ni Race. Kaya't laking pasasalamat ko na wala
s'ya rito. Wala rin ang daddy ko kaya marahil ay nag-uusap pa sila ngayon. Bigla
akong nangamba sa anumang maaring pag-usapan nila.

"Pagpasensyahan mo na ang lolo mo Kate." Mama said when we're both sitting on the
long chair outside the room.

Nagtataka akong tumingin sa kanya. "Why Ma? He's so cruel. Bakit hindi n'yo
magawang magalit sa kanya? All this time, I thought he's change but no ma. S'ya pa
rin iyong taong sumira ng buhay natin."

Umiling si mama at hinawi ang takas sa buhok kong nakatabing sa aking mukha. "He's
still the father of your dad. Oo, naging masama s'ya sa atin. But that doesn't mean
we will treat him the same way he's doing to us. Hindi ba mas maganda kung
ipapakita natin sa kanya na mali ang pagkakakilala n'ya sa atin?"

Marahan akong tumango bago s'ya niyakap. The old Ancerine is really wrong about
what he thinks of my mother. Napakabuting tao ng mama ko na hindi ko alam kung
paano n'ya nagagawang magpatawad ng ganoong kabilis.

"Nag-uusap pa rin ang dad mo at si Race. Tell me, paano kayo nagkakilala ng
lalaking iyon?"

Humiwalay ako sa kanya at pinaglaruan ang aking mga daliri. It's going to be weird
kung sasabihin ko ang tungkol sa ospital. "Sa mall po. Kasama ko noon si Andrea.
Though, he said before that he already saw me in our school."

Hindi kaagad sumagot si mama. Nang nag-angat ako ng tingin sa kanya ay seryoso
s'yang nakatingin sa akin. "Alam n'yo ba kung anong ginagawa n'yo ngayon anak?
Hindi sa ayaw ko sa mga gusto mo, pero paano si Kayla?"

Umiwas ako ng tingin. Hindi ko rin alam e. Hindi ako kaseng bait ni mama na
magpaparaya. Saka sinubukan ko naman, pero kung si Race na mismo ang nagpaparamdam
sa akin kung gaano n'ya ako kamahal, iiwas pa ba ako? I don't want to leave him
fighting for the two of us.

"Gusto ko po si Race, Ma. And I swear, if only I've known from the start that he's
engaged and to my sister, I know I'd stay away from him."
"And it's late now? Hindi mo na kayang lumayo?"

Muli akong umiwas ng tingin. Kaya kong lumayo. Kaya ko pa. Pero hindi ko alam kung
hanggang saan ako tatagal. At isa pa ay wala naman ng dahilan para lumayo pa. Kahit
anong mangyari ay hindi na siguro magbabago ang pananaw sa akin ng sarili kong
pamilya. My grandfa won't accept whatever happens.

"Ma," I held her hands and looked up in her eyes. "Sorry po sa mga nangyari ha?
Sorry kung naging matigas ang ulo ko. Hindi ko lamang po kase maintindihan kung
bakit kaylangan pa nilang bumalik. Can't you see ma? They are ruining our family
again."

Huminga s'ya ng malalim at pinisil ang kamay ko. "You should talk to your dad after
Race. Pangako anak, maipapaliwanag n'ya sa iyo ng maayos ang lahat."

"And his family will continue on breaking us?"

Ngumiti s'ya at umiling. "Talk to your father."

Magsasalita pa lamang ako ng maramdaman ko ang pagvibrate ng cellphone ko. Hindi

naman ito masyadong nabasa noong naulanan ako kaya nagagamit ko pa rin. Nang
nakitang si Arcel iyon ay mabilis kong binasa.

Arcel:
Call me when everything's fine.

"Ma, sandali lamang po."

Nang tumango s'ya ay naglakad na ako sa may hallway. Diretso ang lakad ko habang
dina-dial ang number ni Arcel. Isang ring lang ay agad n'ya iyong sinagot.

"Kate,"

"Maayos naman ang lahat." agad kong sinabi. Narinig ko ang pagbuntong hininga n'ya,
hindi nga lamang ako sigurado kung para saan iyon. "Arcel, sorry nga pala sa lahat
ha?"

Muli s'yang napabuntong hininga. "You don't have to. Naiintindihan ko. Just always
remember that I'm always here for you."

Tumango ako at tipid na ngumiti. "Salamat talaga." naglaho ang ngiti ko ng makita
si Kayla na mag-isang papalapit sa akin.

"Can we talk?"

Tinikom ko ang bibig ko at marahang tumango sa kanya.

"Who's that Kate?"

"I'll call you later." sagot ko at agad na pinutol ang tawag. "What do you want?"

Mapait s'yang tumawa bago ako pinagmasdam mulo ulo hanggang paa. "Don't be so bitch
here. You might be the eldest but you're nothing compared to me."

Muli kong itinikom ang bibig ko. So ako pala ang mas matanda sa aming dalawa. Sa
pagkakaalam ko ay ang mga mas nakakatanda ang nagpaparaya sa mga nakakabata. Should
I do the same thing here? Pero hindi basta-bastang bagay ang pinagtataluhan namin
ngayon. It's Race and I love him!
"I better get going then." tinalikuran ko s'ya ngunit ang matulis n'yang kuko ay
mabilis na bumaon sa braso ko. Napangiwi ako sa sakit at agad s'yang hinawi.

"We have to talk!" she firmly said, making her eyes stared widely at me.

"It's either about Race or our father, go on." panghahamon ko.

Again, she laughed bitterly. She pretended looking around, her hair is moving with
her head. I scrunched my nose up in the way she held her Louis Vuitton bag in her
forearm. She looks like a spoiled brat. "Dad, will always remain my dad. And you
will remain that way, because my dad is married to my mother."

Umiwas ako ng tingin habang kinakalma ang sarili. Ngayon na alam kong ako ang mas
matanda, naiintindihan ko kung bakit s'ya ganyan. At isa pa ay hindi ko s'ya
masisisi kung lumaki s'ya kasama ang matapobreng matanda iyon.

"And what about Race then?" nagtaas ako ng kilay ng mapansin ang nagbabadyang luha
n'ya. "He's been forcefully engaged to you." I saw it. Mabilis kong ipinikit ang
mga mata ko. Hindi ko s'ya pipigilang gawin iyon. Mas lalong hindi ko s'ya
sasaktan. My eyes were remained close but her hand never landed on my face.

"What are you doing, Kayla?" Race's growl made me open my eyes. Doon ko nakita na
hawak n'ya ang braso ni Kayla bago iyon marahas na binitawan.

Sinundan ng tingin ni Kayla ang braso ni Race na nasa baywang ko. Ilang beses
s'yang kumurap doon. Gulat s'ya biglaang pagdating ni Race. Maging ako man ay
nagulat. I thought he's with dad, but no, he's alone.

"She's not the type you should love Von! What would the media say if they know that
our engagement was off because of that girl? Because of my half-sister?!"

"Stop it now Kayla. You shouldn't be acting that way. I understand you but you know
everything from the start. And if it's the media you're thinking about, leave them
all to me."

Umiling si Kayla at tinapunan ako ng masamang tingin. Nagsisimula na muling mamuo

ang mga luha n'yang pilit n'yang pinipigilan. Umiwas ako ng tingin sa kanya, naaawa
sa parehas naming sitwasyon ngayon.

"You're one of my good friend Kayla. We shouldn't be fighting for this." Race
calmly said, tila nahihirapan na rin sa mga nangyayari. Siguro ay talagang naging
mahalaga rin sa kanya si Kayla at ayaw n'yang masira ang anumang samahang meron
sila.

"But I want to fight for you! Von, you know how much I love you more than just a
friend!"

Kinuyom ko ang kamao ko ng tuluyan ng tumulo ang mga luha n'ya. Race looked
directly to her eyes. Kita ko ang sakit na nararamdaman n'ya para sa kapatid ko.

May iilang tao ang napapatingin na sa amin. Hinawakan ko ang kamay ni Race na nasa
baywang ko. Mabilis n'ya akong nilingon, ganoon din si Kayla.

"I think, you two should talk privately." I suggested to them, without any hard
feelings. Gusto ko lamang talagang mapag-usapan nila ito ng maayos.

Matamang tiningnan ni Kayla si Race, waiting for him to agree. Nang tumango si Race
sa kanya ay umaliwalas ang mukha ngunit agad ding naglaho. "We will talk with her
on my side."
"Race," I called, pansin ko pa rin ang masamang tingin ni Kayla. "I'm okay. You
should really talk, only the two of you."

"Stay with me." Race warned.

Huminga ako ng malalim, akmang magsasalita ng magsalita si Kayla. "Let her Von! I
really want to talk to you privately. We should settle everything, please?"

"We should not talk then. I love Kate, and we don't have anything to settle about."

Laglag ang panga ni Kayla sa sinabi ni Race. Muli ay matalim n'ya akong tinitigan
bago ako tinuro. Akmang lalapitan n'ya ako ng harangin s'ya ni Race. "That girl
changed you! You're not the same Race anymore. I thought playing girls would always
be your nature. So surely, she's just another girl right?"

"No Kayla, you know that. And it's Von."

"This is ridiculous!" she laughed bitterly, firmly tugging her hair. "She's just
another girl I know and she's obviously just using you to get even with my family!"

Mas lalong dumami na ngayon ang nakatingin sa amin. At ang umiiyak na si Kayla ay
hindi magandang tingnan. Masama ang tingin ng mga tao sa akin na tila ba ako ang
may kasalanan kung bakit s'ya umiiyak. Siguro nga ako talaga, pero hindi ko naman
iyon ginusto.

Pilit ko ng inalis ang kamay sa akin ni Race. Mas lalo lamang din iyon humihigpit
sa bawat pagpumiglas ko.

"Kate," he warned again.

Nag-angat ako ng tingin sa kanya na salubong ang kilay sa akin. Tila ba hindi
nagugustuhan ang ginagawa ko. Si Kayla naman ay masama rin ang tingin sa akin,
naghihintay na makaalis na ako sa harapan nila.

"Race please, talk to her alone. I really am fine. I'll wait on you." tipid akong
ngumiti sa kanya upang ipakita na ayos lang talaga. Pero sa totoo lamang ay ayaw ko
naman s'yang iwan kay Kayla. Masyado kaseng matatalim ang tinging ibinibigay sa
akin ng mga tao kahit hindi pa naman nila alam kung ano ang totoong nangyari. O
kung malaman man nila, paniguradong mas lalong sasama ang tingin nila sa akin.

Race looked at me intently, weighing my reaction. "Stay with your mom."

I smiled up at him. I nodded and with that, he losened his hold to me. Umirap sa
akin si Kayla ng nakitang tuluyan na akong humiwalay kay Race. Without looking back
at Race ay tinalikuran ko na sila. I want to go back to my mama pero ang mga tao ay
nakaharang sa daraanan ko. They all gave me dagger look like this is all because of
me. Umiwas na lamang ako at nagpasya na lumabas ng ospital. I also wanted to be
alone, to think about everything. Kahit ilang beses kong pagbigyan ang sarili kong
mag isip ay hindi pa rin malinaw ang lahat. Palagi pa ring may mga bagay na
manggugulo.

Nasa labas na ako nang ospital ng biglaang may isang kamay ang humila sa braso ko.
Nanlaki ang mga mata ko sa hinihingal at bahagyang pawisang si Race. The look in
his eyes makes me want to melt in my place. Nagtataka ko s'yang tiningnan.
Sinubukan kong alisin ang mahigpit n'yang pagkakahawak sa braso ko. Ngunit sa isang
mabilis na kilos ay naikulong na n'ya ako sa kanyang mga balikat, at tumama ang
mukha ko sa dibdib n'ya. Sobrang bilis ng tibok noon ay bigla akong nakaramdam ng
takot sa kung anuman ang nangyayari.

"Race," I tried to look up at him but his hugged only tightened more. Sa gilid ay
napansin ko ang mga panibagong taong nanonood sa amin. "Race, what's wrong?"

He let go of me and held both of my shoulders, firmly and slowly shaking me. The
fear in his eyes, confused me alot. "Where are you going? I told you to stay inside
with your mom. You can't leave me now after all this thing, Kate."

Umawang ang bibig ko at salubong ang kilay, nagtataka sa kanya. "Uh, uhm..."

Lumingon s'ya sa paligid bago ako hinila palapit sa mga nakapark na sasakyan.
Nilingon kong muli ang ospital, looking for Kayla but she's nowhere.

"W-Where's Kayla?" Hindi sa gusto ko pa s'yang makita. Nagtataka lamang talaga ako
kung nasaan s'ya. Nakapag-usap na ba kaagad sila ng ganoong kabilis? "I left you
with her so you could talk, right?"

Sa harap ng kanyang sasakyan ay muli n'ya akong nilingon. His thick brows were
furrowed, looking dangerously at me. "I agreed but I didn't tell you to use that
moment to leave me."

Again, my mouth parted. If not because of his frown, I might think he's having
prank here. "W-What?"

He breath heavily and cupped my face before calming himself. Hinawakan ko ang mga
kamay n'yang iyon ng maramdaman ang panlalamig nito. "Don't leave alone, Kate. You
don't have to go to that sick friend of yours. I can always take good care of you.
I can always fight for the both of us. Just please, please baby, don't leave me
alone."

I bit my lower lip and slowly nodded, suddenly understanding him, understanding
why. "I'm not going to leave you Race."

He sighed a relief but he's eyes remained serious, as if challenging me. "Promise
me."

"I promise." I breath. As long as you're here with me. I promise. Kahit sariling
pamilya ko pa ang kakalabanin ko. I promise Race. "So, where's Kayla?"

Ngayon naman ay s'ya ang umiwas ng tingin. "I thought you'd gonna leave so I left
her there."

Hindi naman nga ako aalis e! Oh my Race!

Bago pa ako makapagsalita ay hinila na n'ya ako sa front seat ng sasakyan.

Nagtataka man ay sumakay ako doon. Kinabit n'ya muna seatbelt ko bago sinara ang
pinto at umikot para sa driver seat.

"Where are we going?" takang tanong ko ng makaalis na kami sa ospital.

Isang beses s'yang sumulyap sa akin. Saglit na tumigil ang sasakyan para sa U-turn.
He smiled at me and kissed my forehead before stepping on the gas again.

"Race?" I demanded.

He held my hand and passionately kissed it. Kinagat ko ang labi ko ng maramdaman
ang pagtaas ng balahibo sa aking batok.
"Race, where are we going?" I asked again.

"To where it all started baby." he said so deep and hoarse but still sweet. The way
he said those confusing words made my heart beats louder and faster.

where it all started?

"Where?" my voice became slow and almost a whisper.

Again, he just glanced at me and smiled before focusing on the road. But not
without pressing my hand every seconds. I mirrored the smirk on his face. Though
his face remained hard as stone, the smile on his lips, made him looked indeniably
handsome.

Oh this really greek-god-son-bipolar-racer-confusing-man beside me! I love him so

much!

Where do you think is the place where it all started? Hmm, be your guess guys!
Hahaha! Lovelots to all of my readers, voters and commenters. I appreciate it so
much! :D

All love.

jos-iah

Chapter 30

Her

Habang lumalapit kami sa lugar ay lalo akong nagtataka. Ilang beses ko s'yang
sinulyapan, hoping he'll finally tell me where we are really going. Ngunit diretso
ang tingin ni Race sa daan, tila ba malalim ang iniisip. It didn't worry me that we
might get into an accident because by the way his eyes sparkled, I know we're safe.
Hindi ko lamang talaga maiwasan ang magtaka.

"You're smiling," I said to him. "Mind sharing me your thoughts?"

He glanced at me, smirked and shook his head, no. I sighed and looked back at the
window and to the familiar road to our school. Maybe I can go to school tomorrow.
Hindi naman pwedeng dahil may problema ako sa pamilya ay papabayaan ko na rin ang
pag-aaral ko.

Slowly, each lamp on the sides of the road, lights up. Papalubog na ang araw, sa
tulong ng kulay kahel na langit ay nalibang naman ako kahit papaano. The car halt
in front of the main gate of the school. Nilingon ko si Race ng muli ay mariin
n'yang pinisil ang kamay ko.

"We're here." he smiled to me.

I looked back at the school I'm currently studying in and to Race. I'm totally
confused when he's all smiling, looking at the gate of our school longingly as if
reminiscing things.

"Let's go?" he asked with a raised brow after he noticed my weird stare at him.

Marahan akong tumango. He went out of the car so fast he's already on the side of
the car, opening the door for me.

May iilan pang estudyante, ngunit kaunti lamang sila para mapansin pa kami. Well,
who am I kidding? When you're with someone like Race, you're really meant to
attract everyone's attention. Most girls silently squealed, or atleast they tried
to make it silent as they can.

Hawak ang baywang ko ay sabay kaming lumapit ni Race sa gate ng school. The guard
looked at us knowingly. Bago pa kami makalapit ay pinigilan ko si Race.

"What are we doing here? You mean the place where it all started right? When you
said a place, you're not talking about our school, don't you? And started what?" I
asked continuosly, expectantly looking around.

He smiled at me, one of his rarely smiles I'd pay thousands just to see over and
over again. "You're so cute," and he pinched the bridge of my nose.

Mabilis akong umiwas, takang-takang tumingin sa kanya. What really he is up to? If

he's referring about us? I hope he's not talking about this school, right? Or is it
possible? Na rito talaga nagsimula ang lahat?

Oh wait!

Muli ay tiningnan ko s'ya. My eyes were wide, my lips were smiling, but my eyes
remained confused. "Or don't you dare say it's about that day? When your car almost
hit me! In that road!" I pointed to the road in front of us.

Now, he's the one who looked confused. Saglit n'yang pinagmasdan ang kalsadang
tinuturo ko bago muling bumaling sa akin. The smile on his face was no longer
there, only the sour grim. He held my hands and seriously looked into my eyes. "I
didn't mean to hit you or what. That's not my intention. I told you, I got pissed
off seeing you with some other guy."

Marahan akong tumango habang inaalala ang araw na iyon. "Elizear is just my
schoolmate."

"He's one of your admirer, Kate." he stated. Bago pa ako makapagreact ay agad na
n'ya akong hinila papasok sa loob ng school.

Tumango lamang s'ya sa guard ako naman ay tipid na ngumiti, nagtataka kung bakit
hinahayaan n'ya lamang pumasok si Race na hindi naman estudyante rito.

"Race, it's starting to dark here. Maybe we can just go here some other time?"
suhestiyon ko, nakatingin sa malawak na field ng eskwelahan.

"We are already here."

His right, pero hindi ba dapat doon lang kami sa labas ng school? Doon nagsimula
ang lahat di ba? Or wait...

"What about the basement in the mall?" I asked while he continue on walking
straight, carefully dragging me behind him.

Bago ko pa mamalayan ay nasa harap na kami ng pinto ng auditorium. Nagtataka ko

s'yang tiningnan ng akmang bubuksan n'ya iyon. Nanlaki ang mga mata ko dahil hindi
iyon nakasara. Knowing that the school will close by a minute now.

"Race, what are you gonna do?" I asked, holding his arm and stopping him from
entering the room.

"It's not in the Mall's basement. Though that place is one of the special but I
told you, this is where all everything started."

Inside is a dark room with an empty chairs. The aircon was no longer on but the
cold remains. In front of us is a stage covered with a huge red curtains.

Race walks with me near the stage. Habang papalapit ay hindi ko maiwasang magtaka.
The smile on his face is back. Staring seriously in front of us, holding my hand so
tight but gentle, I can't help but feel so awe.

We occupied the seats on the next row. He put my hand on his lap and gently
squeezed it with both of his hands.

"Race?" I called him again, wondering what is happening.

"Two years ago," he started, still staring on the curtains. His voice sounds so raw
and deep, like he just woke up from a long sleep. "I saw you here, in that stage
performing. I watched you in awe. Your every moves made my heart beated than
normal. I was so starstruck, I've said to myself that you'll going to be mine
whatever happens."

Tikom ang bibig ko habang sinasabi n'ya iyon. I like dancing. I even sing if I
wanted to. Sa ilang beses ko ng nagperform sa stage na iyan ay hindi ko alam kung
alin doon ang tinutukoy n'ya.

Race Von Neumann's PoV

"Go Princess! My Princess!"

I stared dangerously at the guys on my sides. They don't know how much my stares
could send them all to hell. They are all preoccupied watching the girl on the
stage. With her every sexy moves, the crowd will get wilder and wilder.

I lazily played the pencil I was holding. I can hear its sound everytime its end
part hits the surface of this wooden chair covered with a white material clothing.
I narrowed my eyes back at the girl on the stage. She is obviously hypnotizing
everyone here, with her precious smiles. She looks innocent but I know that she
knows how much she can make all the men here flock to her feet.

She's not dancing alone. She's with two other girls but I know for sure, she's the
Princess, all the guys are shouting for.

She walks near the edge of the stage, looking everyone straight in the eyes. One by
one, she looks at the pannel in front of her. One by one, she looked at every
judges and guesses before her eyes landed on mine. I prepared myself for this. I've
made sure she'd get sight of me. I made sure, her eyes would remain to me. It does,
she really stared dumbfounded at me, suddenly don't know what she's doing anymore.

But the sudden jump of my heart to nowhere surprised me, big time. It continue on
beating fast and loud, I'm afraid everyone might hear it. I sighed when she tore
her eyes off me. With a flying kiss, she ended their performance and went back on
the backstage.

"I love you Princess!" the guys behind me shouted. I tried to look back at them but
I didn't want to be obvious so I just shrugged them off.

I firmly closed my eyes when my fast heartbeats didn't calm. I saw her smile behind
my eyes, the most precious smile I've ever seen. I swear I'll pay billions just to
see those smiles again.

"So stunning, isn't she?" one of the judges, a man in his early thirties, whispered
to me.

I barely nodded before drinking on the bottled water in front of me. So much.

"All her schoolmates are praising her, dreaming of her. Mostly boys." he heartedly
laugh.

I swallowed the lump on my throat and again drink on my water. Boys.

This event is really not for the dance contest. It's an annual celebration of this
school for their Foundation Day. And the girl, that Princess, together with two
other girls, that was just their special presentation as an opening of the event.
And I have to say that that was really special. So special I want to take her with
me, make her dance in front of me, with only me and her alone, in my place.

"And her name is Princess?" my voice crook.

The man glanced at me and back to the speaking emcee. "No, but she's a princess
here so I guess so."

My brows furrowed in confusion. "A relative of the school's owner then?"

"She's just really known here for her innocent beauty. Except from the fact that
she's so kind and talented. Wouldn't have guess why guys want her." the other man
on my left butted in. He looks same my age.

I put my fist under the table and clenched it tight. Guys, huh? It would be better
if they're not belong to those guys.

It's supposed to be my grandfa's event. He should be the one seating where I am

now. But he's too busy preparing for our migration to New York. I don't know want
he wants there. Yes, he was born and raised there. But I don't know why he suddenly
wants to live there with me, for good. I grew up in New York and here in the
country. I hardly know where I really wanted so I often travel from there to here.

But now, I guess something, someone rather makes me change my mind now. I want to
stay here. I want to be here until I get her into my arms.

I shook my head and sighed heavily. What kind of attraction is this?

"Kate Lopez Ancerine. Daughter of Mr. Kyle Ancerine and Tina Lopez." the private
investigator frowned at the paper he was reading. "Mr. Ancerine as in, Mr. Ance."

I briefly nodded, though my mind is occupied. I know Mr. Ance but didn't know he
has other daughter and that was Kate.

"Continue," I said, glancing at the people inside this secluded coffee shop.

He continue on reporting details about that Princess. I thought Princess was her
name. Remembering how people in her school, mostly guys used to call her Princess,
made a foreign reaction in my stomach.

"Race you need to go back with me in New York. Our business needed you there."
Grandfa sternly said to me.

"Grandfa I'm fine here. Aven is here and he already showed me the racing field they
have here." I excused but the truth is, I have other reason. I don't mind about my
passion on racing or his business anymore. What I wanted is her. I've made up my
mind and that is I'm staying here until I get her.

"The best racing fields and cars are on New York, Race. You don't suit what they
have here."

I looked away and looked down at the skyscraper facing the building where I am in.
I bought this condo unit for myself. So my parents won't know what I'm up to and
why I became so busy about some things. So they won't know about the private
investigator working for me.

My grandfa tapped me on the shoulder. His gray hair is reminding me of his age, of
the time when I was little and he's just starting to teach about his passion,
vintage racing cars. He taught me how to drive cars, from the slowest to the
fastest, the classic to the vintage. He has lot of its collection in New York.

"What's with Mr. Ance?" I asked my parents, one day when I went home in our
mansion. They are both seated comfortably on the sofa acrossed me, while I'm all
uncomfortable hearing about her family.

"It's not Mr. Ance but Mr. Ancerine himself, the old Mr. Ancerine."

I knitted my brows in confusion. "Why Mr. Ance anyway?" her dad.

"It's a family matter, hiding his name from someone." my dad answered. "But anyway,
as what I've told you son, the old Mr. Ancerine wants to see you. Your grandfa and
him had talk, I believed it's business matters he wants to discuss with you."

I blankly nodded to my father. It's been a year since I last saw my grandfa. He
failed to insist me on going with him back in New York. I became so busy knowing
things about Kate, I almost forgot my responsibility to our company and businesses.

"I'll travel to New York then. But I'll go back here right after we settle
everything there." It's not the business that makes me want to travel back in New
York. It's her family name, it's her ancestor. And I want to meet him.

"No, grandfa!" I shouted, my grandfa was shocked. He never saw me this mad. "You
know I won't do that! I'm marrying no one!"

"What Race? It's for our business. We have a talked about this two years ago. You
agreed with the engagement."

I looked away. It's been two years since I left the Philippines. I don't have any
news about her anymore. It's going to be hard if I continue hiring investigator
when I'm here with my grandfa. I don't want him to about that things.

"I agreed because I thought..." I trailed off. I thought, they said she's the only
heiress of the Ancerine. I thought it was
her but no, it's Kayla, her half sister.

During that night, that engagement party, I'm expecting to see her. I thought her
family is now fine. That Mr. Ancerine finally accepted them but no. I just
travelled from Philippines and the engagement party surprised me. I tried to talk
to grandfa after that but he said it was fine. That I'm young and he'll give me
some time to think about it. What he don't know, is that my mind is already fixed.
I already have plans in mind. Plans I don't know how to start when my life is
starting to be damn.

"You still don't like Kayla? She's such a nice lady. Look, you're engaged with her
but she do understand your nature with women. She still there for you."

"I love someone else grandfa." I said almost a whisper but the determintion on my
voice was evident.

"Which one? The whores you met in the club? Race, those type of girls are just for
fun not for--"

"No grandfa! Kate is not that type of girl. I do love her eversince and nothing you
or everyone says can change my decision. I want my engagement with Kayla off."

Grandfa froze for a moment. We always had an argument about this matter but he
never heard say this one. He's not expecting me to say those words again. That I
want the engagement off.

"Race, you can't do this. Don't let your emotions rule you." he barely said those
words.

"I already let my emotions ruled me grandfa. I respect your decisions a year ago. I
didn't want to offend you in front of many people so I let you with that. I let you
believed and everyone that I agreed with the engagement. But no grandfa, let's stop
this bullshit. I want the engagement off!"

Grandfa's hand flew and stop mid-air. I can see how his eyes turning red. He
clenched his palm and firmly closed his eyes controlling himself before looking
back at me. "Who? Who is the girl, Race?"

I looked straight into his eyes, ready to face the consequences. Ready to face the
new chapter of my life, the new difficult but special part of my life. "Kate. Kate
Lopez Ancerine."

This time, his brows furrowed so deep and utter the word so low. "Ancerine?"

"Yes, the first daughter of Mr. Ance. Kayla's elder half sister."

"W-What? He has other daughter?"

I nodded, yes. But I don't know about all of their issues yet. Only that the old
Ancerine don't want her mom for Mr. Ance. I don't even know things about her mom
yet. "I met her in the school you were invited at. The one where you sent me as the
representative of our company."

My grandfa looked me straight in the eyes. I couldn't see what he was thinking but
he nodded at me, unable to form any words because of what I've said.

Chapter 31

Kiss

I let go of the air I was holding. Pinagmasdan ko ang mga kamay ni Race na
nakahawak sa mga kamay ko. Seryoso ang mga mata n'ya habang sinasabi iyong lahat sa
akin. Ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala. Tila
napakaimposible.

Sinulyapan ko ang stage sa harapan namin. Lihim akong napangiti ng maalala ang araw
na iyon. Natatandaan ko nga iyon. That man made my heart beated fast, sobrang
nabigla ako noon ng magtama ang paningin namin. I'm used to the attention
especially when I'm on the stage. Pero may iba sa kanya noon na biglang nagpakaba
sa akin. I suddenly became conscioused of my moves. Mabuti na lamang na huli ko na
s'yang napansin dahil na rin sa dami ng mga tao.

I can still remember how girls on the back stage talked about it. Halos isang buwan
yata s'yang usapan sa buong school. Pero walang nakaalam kahit na isa kung ano ang
pangalan n'ya. The information spread about him is that he's a represetative from a
company na guest ng eskwelahan. He only seen in school that day, most of the girls
regretted not approaching him that same day.

Kagat ang labi ko ay nag-angat ako ng tingin kay Race. Sobrang bilis ng tibok ng
dibdib ko. Parang kaylan lang ay nasa stage ako at s'ya ang nakaupo rito. Ngayon ay
magkasama kami and he's holding my hand so tight yet gentle.

"You're that guy?" I breath.

Tipid s'yang tumango. The smile in his eyes. I can't help but smile back.

"How come you don't know Andrea and Arcel, if you had hired a private investigator
to," I didn't continue. Naramdaman ko ang pag-init ng pisngi ko. Nahihiya dahil
doon. Sandali kong inisip ang mga posibleng ginagawa ko noon habang lihim n'ya
akong pinapasundan.

"I think I remember the investigator reporting about your close friends. But I
don't really focused on them."

Umiwas ako ng tingin ng maalala ang mga nangyari sa kanila ng kanyang lolo. "Sorry,
for what I've than to you and to your grandfa."

"Kate," he said immediately and gently held my chin. I looked up into his eyes,
full of sincerity. "It's not your fault. It's no one's fault okay? Not even my love
for you."

"D-Do you, do you really love me?" kinagat ko ang labi ko sa sarili kong tanong.
Ang akala ko ay magagalit s'ya dahil doon.

He chuckled before shaking his head and leaning forward to kiss my forehead. "I
understand your doubt. I haven't made everything yet to make you believe how much I
really love you."

Ngayon ako naman ang umiling. Hinawakan ko ang kamay n'yang nasa baba ko. "You do,
Race. I know. I can feel it. Hindi lang talaga ako makapaniwala na--"

"I want to kiss you." he blunted out.

Umawang ang bibig ko sa sinabi n'yang iyon. Sandaling parang biglang hindi ko alam
kung ano ang sinabi n'ya. Bumaba ang tingin n'ya sa labi ko bago muling nag-angat
ng tingin sa mga mata ko.

"Please Kate."

Tinikom ko ang bibig ko at maingay na lumunok. Hindi ko alam kung bakit pero parang
gusto kong sampalin si Race dahil sa mga ginagawa n'ya. Sobrang bilis na nga ng
tibok ng dibdib ko, mas pinapalala pa. Kung gusto n'ya akong halikan ay bakit hindi
na lang n'ya gawin? Nagtatanong pa!

What Kate!? I mentally slapped myself instead.

"Baby," now that his voice is hoarse, I nodded and bit my lip. Huminga s'ya ng
malalim. Ako naman ay biglaang natigil sa paghinga ng hawakan n'ya ang labi ko,
freeing it from my firm bite.

Bago pa ako muling makapag-isip ay naramdaman ko na ang labi n'ya sa labi ko. I'm
floating. I'm flying. Sobrang taas na nakakalula. He sensually bit my lower lip
before I felt his tounge enter me. May kung ano akong naramdaman sa aking sikmura.
This is not the first time. But the way he kisses me now, this is the first time.
So ecstatic, addicting that I want to learn his moves.

With my eyes closed, I held his face with both of my eyes. Ngunit kahit ganoon ay
nakikita ko pa rin ang mukha n'ya. Kabisado ko ang bawat detalye. He deepened his
kiss. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. I kissed him back and tried to flip my
tounge as how he do it.

"Fuck Kate!" he grunted out.

Nanlaki ang mga mata ko dahil doon lalo na ng humiwalay s'ya sa akin. His hands
remain on my face but my hands fell on my lap.

"Oh God sorry! I didn't mean to curse." he looked apologetically at me.

Ngunit hindi iyon ang pinagtataka ko. He broke our kiss because I kissed back!?

"You don't like the kiss?" I asked so soft. Parehas kaming nagulat sa sarili kong
tanong.

Umawang ang bibig n'ya. He serioulsy looked at my lips before taking a deep breath.
"Baby,"

"You don't like it? You don't want me kissing you back?"

God Kate! What are you saying? What's wrong with you now!?

His hold on my face tightened. He leaned me forward, ganoon din ang ginawa n'ya.
His lips again landed on my lips, but it's more harsh this time. There's still his
gentle but more sensual now. He kissed me possesively. Ilang beses s'yang bumitaw,
na tila ba may kung anong pumipigil sa kanya. Ngunit sa tuwing bumabalik ang labi
n'ya sa labi ko ay para namang ayaw na n'yang tigilan.

When I tried to kiss him back again, he grunted and muttered muffled words between
our kisses. We kissed for a more few seconds when he suddenly let go of me. Parehas
kaming hinihingal habang nakatingin sa isa't isa. Tumitig s'ya sa mga labi ko.
Ganoon din ang ginawa ko. I stared at his swollen lips. It's so red, no, his face
is whole red!

Ilang sandali ay bigla s'yang tumayo at marahas na sinuklay ang buhok gamit ang
kamay. Tumayo rin ako at akmang hahawakan s'ya pero isang hakbang s'yang umatras.
Nang nakita ang pagkabigla ko ay muling humakbang palapit sa akin. I didn't try to
reach for him again. Nalilito ako sa nangyayari sa kanya.

"Race,"

Umiwas s'ya ng tingin at muling bumaling sa akin. Ako naman ang napaatras ng makita
ang kakaibang dilim sa mga mata n'ya. Ngunit hindi takot ang nararamdaman ko. It's
different and I can't name it.

Sa isang mabilis na kilos ay hinawakan n'yang muling ang mukha ko. Again, he kissed
me greedily. I didn't kiss back. I let myself feel his every kiss. Ilang sandali
lamang ay muli s'yang bumitaw.

"Race, what's wrong?" I bite my lower lip. The voice doesn't sound like me!

"Kate!" he groaned and kissed me again... and let go.

Salubong na ang kilay ko dahil sa pagtataka sa kanya. "Race...!"

Before I could say any words ay hinawakan n'ya ang braso ko at hinila ako. Nasa
gitna kami ng auditorium ng tumigil s'ya at muling humarap sa akin. With a frown on
his face, he moves forward and kissed me again!

Sa pagkakataong iyon ay tinulak ko na s'ya. Napaatras s'ya at marahas na sinuklay

ang buhok bago ako niyakap ng mahigpit. Sobrang higpit na ramdam ko ang mabilis na
tibok ng dibdib naming dalawa.

"I'm sorry baby. I'm trying," he said between his heavy breath. "But I can't
resist. I'm putting too much restraint, baby. I'm sorry."

Niyakap ko rin s'ya ngunit mas lalo akong nagtaka sa mga sinasabi n'ya. Hindi ko
s'ya mantindihan. Tila ba kanina pa n'ya pinipigilan ang sarili sa kung anumang
bagay at dahilan. Lumayo s'ya sa akin at dinampian ng halik ang noo ko.

"Are you okay?" nag-aalalang tanong ko.

"Yes, but no." his brows furrowed to his own answer. Muli ay hinila n'ya ako
palabas ng auditorium. "We need to stop and get out of this, or else we'll going to
become a parents this young."

Muntik na akong madapa sa sinabi n'yang iyon. I can't say he's joking. Sa bawat
diin ng mga salita n'ya at tila ba hirap na hirap s'ya ay alam kong hindi s'ya
nagbibiro. Habang hila n'ya ako ay hinawakan ko ang labi ko. I can still feel it
burning. Mainit din ang pisngi ko at nang pumasok na sa utak ko ang huling sinabi
ni Race ay mas lalo lamang iyong uminit.

God Race! That was just a kiss! Parents!? What?

Hanggang sa makalabas kami ng school gate ay hindi ako nililingon ni Race. Mabuti
nga iyon kaysa naman makita n'ya ang pamumula ng mukha ko. Mas lalo lamang yata
akong namumula sa tuwing nakikita ko ang pamumula rin ni Race. His ears and his
nape. And even from the side view, I can see how his face burned red!
Nagtatakang sinundan kami ng tingin nang guard. Tumango lamang s'ya sa amin bago
tipid na ngumiti. Race opened the door for me. Nagtama ang paningin namin ng
nakaupo na ako sa loob. He bit his lip and closed the door before getting inside
the driver seat.

Buong byahe ay tahimik kami. Ang tanging maingay lang naman ay ang mabilis pa ring
tibok ng dibdib ko. My fist turns into a ball. Hindi naman ako dapat nakakaramdam
ng ganito ngunit dahil sa kinikilos n'ya ay kinakabahan din ako. I'm tensed! We
both are.

I don't know if Race is oblivious of what is happening. Malalim ang iniisip n'ya,
salubong ang kilay at mariing nakahawak sa manibela. Hindi ako sigurado kung alam
n'ya kung saan kami papunta.

"Uhm," I cleared my throat and continue, "Race, it's not the right way to
Arcel's--"

"You'll stay with me from now." he snapped.

Umiling ako sa sarili bago bumaling sa kanya. "We can't, especially now. Race, I
think we should keep everything slow and--" his touch on my hand stops me. Ngunit
mabilis n'ya rin iyong binawi na para bang biglaang napaso.

"You'll going to stay with me."

Minutes passed and we're already inside the elevator to his condo unit. Tahimik
kaming dalawa. Parehas kaming nasa magkabilang sulok ng elevator. I watch his
adam's apple moves from his every hard swallow. Kinurot ko ang sarili kong kamay at
mas lalong hindi naging komportable. Pakiramdam ko ay hindi na dapat ako sumama sa
kanya ngayon. Gustuhin ko mang sabihing huwag na lamang ako rito ay hindi ko
magawa. His seriousness now is telling me not to.

Umawang ang bibig ko sa lawak ng condo unit n'ya. Tinikom ko rin iyon ng sulyapan
n'ya ako. He stares at me darkly, dangerously. There's something in his eyes that
shook my knees. Umiwas ako ng tingin at bahagyang naglakad sa loob. Looking around,
I pretended to be wandering his place. But the truth is I can't process anything
with those deep stares he's giving to me now.

"You have clothes inside."

Nilingon ko s'ya na ngayon ay nakatayo sa labas ng isang kwarto. Holding the door
handle, he jerked his chin inside.

"Oh!" Maingay akong lumunok ng maisip na rito nga talaga ako matutulog ngayon. "My
clothes?"

He nodded at me and open the door wider. Pumasok ako sa loob at s'ya na rin mismo
ang nagsara noon. Sumandal ako sa nakasarang pinto at mariing pumikit.
Pinakiramdaman ko ang mabilis na tibok ng dibdib ko at ang nanginginig na tuhod.

I really hate it when he's serious and cold. It's like he's passionate and gentle
yet so harsh. It seems like he doesn't care but I feel that he do.

Opening my eyes, I gaped at the large king size bed in front of me. There's a sofa
on the side, and a night stand on the other. From the half open gray curtains, I
can see the lighted city below. I walked near the two adjacent door. I open the
right one, his walked in closet. There's a two big wardrobe inside. Ang sabi n'ya
ay may damit ako rito. Hindi ko alam kung nasaan kaya parehas kong binuksan ang
dalawa. I don't even know how come I've got my own clothes here.
The first one is all for Race. Napasinghap ako ng makita ang mga pangbabaeng damit
sa isa pa. From a dress, jeans, sweaters, PJs and all and undewears! All for a
woman! Kinagat ko ang labi ko habang hinahawakan ang malambot na silk ng isang
tela. Mabilis ko rin iyong binitawan at umatras ng isang beses.

Don't tell me that's all from his mistresses! Hindi pwede kay Erisse iyan! Kayla..?

Naramdaman ko ang kirot sa puso ko. Mabilis akong lumabas ng kwartong iyon at
padabog na isinara ang pinto.

He can't seriously make me wear one of those dress!

Huminga ako ng malalim at kinalma ang sarili. Of course old habits die hard.
Imposible namang dahil lang nakilala n'ya ako ay makalimutan na n'ya kung ano s'ya
noon. His friends told it to Andrea. How he is in New York, and Andrea's right, he
won't change with just like that.

Marahas kong pinunasan ang luhang dumaloy sa mukha ko. I understand. I love him. He
said he loves me too. He understands my problem with my family. He didn't let me
go. I should understand him too. I should do the same.

Sa paanan ng kama ay napansin ko ang nakahanger na damit. Nilapitan ko iyon at

inangat upang tingnan. It's a white long sleeves polo, a slacks, and a gray coat...
and a, uhm a... boxer.

Hindi na ako nagdalawang isip pa. Kinuha ko ang long sleeves polo at boxer.
Dumiretso ako sa CR dala iyon at nagkulong sa talaga namang napakalawak at laking
banyo.

I was done with all of my things when I went out the comfort room. With a towel on
my hand, I dried my dampened hair. Natigilan ako ng mapansin si Race na nakaupo sa
sofa. Parehas kaming nabigla sa presensya ng isa't isa.

He's half naked. He's still with his slacks. Ang coat at long sleeves na suot n'ya
ay maayos na nakasampay sa likod ng sofa. There's something crosses his blank
expression when he looks at me. Pinaglaruan ko ang mga daliri ko sa paa ng
tinititigan n'ya ako mula ulo hanggang paa. I mirrored his action and looked down
at myself. His long sleeves is too big for me. The hem landed right above my knees.
And only my fingers is visible because of the sleeves. I didn't bother rolling it
up since it's too cold here in his room.

Muli akong nag-angat ng tingin sa kanya. Umawang ang bibig n'ya ngunit muling
tinikom. He glanced at the clothes on the end of his bed.

"S-Sorry if I used your clothes." mabilis kong sinabi at bahagya ng lumapit sa

kanya. He watched my every steps as I pretended to be drying my hair with the towel
again.

"I said you have your clothes here. It's inside the closet." he gestured to the
closed walk-in closet.

Another sting hurts my heart again. Umiwas ako ng tingin at lumapit sa gilid ng
kama, kung nasaan ang isang malaking salamin. "I'm not going to wear any of your
girl's clothes, Race." I said unbelievably cold. I watched as Race walked from my
behind.

"What?" he said, staring in my reflection.

Umiling ako sa kanya, "Just lend me your clothes for now."

Quickly, his hand on my shoulder makes me turn to him. His other hand rested on my
other shoulder. Mataman n'ya akong pinagmasdan bago tumango. "You can always wear
my clothes whenever you want. It fits you actually." he tried to smile but I can
sense something is wrong with him. He knitted his brows and put both of his hands
to my face. "And those clothes are for you. What girls?"

I seriously looked back to his eyes. Naramdaman ko ang pag-init ng pisngi ko sa

sinabi n'ya. "T-That's not your exes'?"

"Exes?" he laughed nervously. "Of course not. I brought those dress that same day
we meet again in the mall."

My eyes were wide. He's too close. "You look nervous." I pointed out. "Those dress
aren't your...?"

His punishing kiss stops me. Now, I'm the now who is nervous. Or maybe the both of
us. Hindi ko alam kung saan nanggagaling ang emosyon n'ya ngayon. He seems like a
volcano whose been sleep for so many long years. Like something causes him to jolt
awake and he can do nothing but to be this harsh.

"Race," my voice sounds so low and almost a moan between his kisses. Napansinghap
ako ng maramdaman ang malambot na kama sa likuran ko. And he used that opportunity
to enter my mouth.

My hands move to his bare shoulder and chest. My own touch causes me to shiver. I
want to stop him, no, I want this to continue. But also I want to stop him. I don't
even know if I'm pushing him away or closer to me. I don't know if I really wanted
him or not. But I think the latter. Instinctively, I put my arms around his nape
and deepened his kiss. I kissed him back but immediately, he put my arms above my
head, pinning me both his hands.

Something in my stomach moves because of his eyes. Now I can confirm what he have
there. Ang emosyon na kanina pa n'ya pinipigilan ngunit tingin ko ay nawala na ang
pagpipigil n'yang iyon ngayon. The lust, the passion, the desire. Lahat iyon ay
nagpatindi ng tibok ng puso ko.

He kissed me again, like he's mentally counting before pulling back. He looked down
at me before closing his eyes firmly.

"Race," I bit my lip because of the moan escaped.

Sa isang mabilis na galaw ay lumayo s'ya sa akin at tumayo. Umupo ako sa kama at
pinanood s'yang gulong-gulo sa sarili.

"Race?"

He breath heavily and bent down to cup my face. "Listen, baby. We shouldn't be
doing this. I shouldn't be doing this. I don't have exes okay? Those dress are
really for you, bought for you and not for others." hinihingal na sinabi n'ya.

Marahan akong tumango. He kissed me again, and pulled away. He muttered words
before walking out of the room.

And all I did was to blink rapidly at the closed door, dumb-founded.

Man of mental disorder!

Chapter 32

Control

"I'll pick you after school."

Mabilis kong inilingan ang sinabi ni Race. Binalingan ko ang school uniform nila na
suot n'ya. Nang nag-angat ako ng tingin sa kanya ay naghihintay s'ya sa kung anong
sasabihin ko.

"Hindi na kaylangan Race. You also have class and I don't think our schedule
would--"

"I'll pick you up." he again insisted, ignoring what I said.

"Race, I can always--"

"You're gonna be late." he jerked his chin to the direction of the school's main
gate.

Huminga ako ng malalim at marahan na lamang na tumango. So I guess I have no say

with this? Akmang bubuksan ko ang pinto ng muli ko s'yang sinulyapan. "But you
don't have to pick me right after my class if you're still busy in your school. I
can wait."

He looked at my smile seriously. Halos ngumiwi na ako sa titig n'ya pero pilit ko
pa ring pinakita ang ngiti ko sa kanya. Ayaw ko naman kaseng isipin n'ya na
responsibilidad n'ya ang pagsundo sa akin.

Nakahinga ako ng maluwag ng tumango s'ya. Ngunit agad ding tumigil ang paghinga ko
ng lumapit s'ya at dinampian ng halik ang noo ko. "Take care." with his left hand,
he opened the door on my side.

Tulala ako sa malawak na field ng school habang iniisip ng mabilisan ang mga
mangyari sa buhay ko. I quickly shook my head before any thoughts cross my mind.
Bakit ko pa ba kaylangang balikan ang mga nangyari iyon? Nandito na rin naman.
Paniguradong hindi na ako titigilan ng mga nangyayari ngayon. Saka ko na lamang
iisipin kapag nand'yan na ulit sila sa harapan ko.

But I can't resist thinking about Race of course...

S'ya ang gumising sa akin kanina dahil napuyat ako sa kakaisip sa mga kinikilos
n'ya. At siguro ay nasanay na rin ang katawan ko na hindi gumigising ng maaga para
sa school.

My uniforms was already in his room when he woke me up. He said that's from our
house. Hindi na ako nag-abala pang magtanong kahit nagtataka rin ako kung paano
n'ya iyon nakuha. Of course, he went to our house. Pero gusto kong malaman ay kung
nandoon ba si mama o ang daddy ko ng pumunta s'ya sa bahay.

But I chose not to ask. Kahit ang lolo ko ay hindi ko na muna itinanong. Nag-aalala
rin naman ako sa kanila. Hindi ko lamang magawang i-open kay Race ang topic na
iyon.

"Usap-usapan nga na naglayas na raw. Nahirapan na rin siguro sa mga magulang n'ya."
I heard one of my girl classmate say.

Dinungaw ko ang gawa ko at ang field sa harapan. Nagkunwaring abala ako sa

pagpipinta habang nakikinig sa ibang kaklase kong nag-uusap sa pag aakalang ako ang
pinag uusapan.

"The article said she's a runaway Princess. It's all over the news!"

"Sobrang strict kase ng parents!"

Maingay akong lumunok at pilit na tinatapos ang pagpipinta. It's for our arts and
designs. Our teacher instruct us to paint the scenery of the field before leaving
us by ourselves here. Kaya kaming lahat ngayon ay naka-indian seat. We are divided
in to two groups. The girls is on the left side while the boys are meters away from
us but still facing the field.

Hindi pwedeng ako pinag uusapan ng mga ito. Kahit kaylan ay never ko pang naranasan
na pag-usapan dito sa school dahil sa kahit ano. Well except when it's about Race.
Except when it's about my locker and my suitors. Pero ang mga ganitong bagay ay
hindi talaga. Lalo na kung alam nilang naririnig ko. Hindi naman lihim sa iba na
separated and parents ko.

"Remember her when she's still studying here?"

Dahil doon ay nakahinga ako ng maluwag. Surely hindi talaga ako ang pinag uusapan
nila.

"Wala pa nga s'yang one month dito. Hindi yata nagustuhan dito kaya lumipat agad."

"No I think it's her parents. The perks of being a Yanes."

Sa pagkakataong iyon ay lumingon na ako grupo ng mga kaklase kong nag-uusap-usap.

Hindi naman nila napansin ang paglingon ko dahil abala rin sila sa pagpipinta
habang nagkukwentuhan.

Yanes. The tall brown eyes, fair skin and long brown haired girl crossed my mind.
I'm not sure if she's the same girl my classmates are talking about. Pero wala na
akong iba pang kilalang Yanes.

I cleared my throat and turned my body towards them. That got one of my classmates'
attention. "Stacey Yanes? S'ya ba ang tinutukoy n'yo?"

One of them smiled at me and nodded. "Oo. Kilala mo s'ya? Nagtrasfer s'ya noon dito
pero lumipat din agad."

They waited for my answer. Marahan akong tumango pero hindi na sinabi kung saan ko
s'ya nakilala. I only met her in that party. Hindi ko naman natatandaan na nag-aral
s'ya rito sa school namin.

Kinagat ko ang labi ko habang iniisip ang mga nakita ko noong gabing iyon. She was
unconscioused when those men took her. Clearly, that's a kidnapped. Kung bakit
hindi ganoon ang nababalita tungkol sa kanya ay hindi ko alam. Bakit naman iisipin
ng mga magulang n'ya na naglayas s'ya? Alam ba nila o hindi? I am the only one who
saw the seen though it seems like Grey have an idea about what's happening that
night too. Should I tell to the authority what I saw? Paano na lamang ang babaeng
iyon kung hindi ko gagawin?
"She's the real Princess." pamilyar na boses ni Klein ang narinig ko. Nag-angat ako
ng tingin sa kanya na nakatayo ngayon sa harapan namin, blocking the scenery in
front of us. Her arms were crossed over her chest with a raised eyebrow. "Umalis
s'ya sa kanila dahil strict ang parents. Atleast, marunong s'yang mag-isip. Maybe
she thinks her own parents are of no good to her. So she chose to stay away, than
doing pathetic things."

Ang classmate kong mas malapit sa akin ay bahagyang tumawa sa sinabi n'ya. "Ano
bang sinasabi mo Klein? Tama ba ang maglayas dahil lang strict ang parents?"

"Hindi ko iyon gagawin!" one of our classmates added. "Ang swerte kaya ni Stacey sa
mga magulang n'ya."

Sang-ayon ako sa kanila pero hindi na lamang ako nagsalita. Muli kong hinawakan ang
paint brush at inayos ang pagpipinta. Hindi ko nga lamang magawang tapusin dahil
nakaharang si Klein.

Klein laughed sarcastically. "Atleast, she didn't bring another problem to her own
family and to others."

"Huh?" my classmates asked her confused. Nag-angat akong muli ng tingin kay Klein
na ngayon ay nakataas ang kilay sa akin.

"What I mean is, hindi s'ya tulad ng iba d'yan. Ginagawang dahilan ang problema
n'ya sa sariling mga magulang kaya nanggugulo sa ibang pamilya. She knows she has
an invisible magnet that can attract men. Kaya ginagamit iyon para makuha ang
lalaking hindi naman kanya."

Now I know what she meant. Nandito s'ya para guluhin ako. Ako ang pinapatamaan
n'ya. Si Ren lang naman ang alam kong dahilan kung bakit s'ya nagkakaganyan sa
akin. Pero ano pa bang problema n'ya? Ni hindi ko na nga pinapansin ang boyfriend
n'yang iyon.

Natahimik ang mga kaklase ko, dahilan para maisip ko na alam na rin siguro nila ang
nangyayari ngayon sa pamilya ko. But of course, they won't talk about it around me.
Si Klein lang naman ang mahilig magparinig. Hindi na rin nakakapagtataka na kumalat
na kaagad ang balita rito sa school.

Tahimik akong tumayo at pinagpagan ang palda. Dala ang gamit ko ay akmang
tatalikuran ko na sila ng pinigilan ako ng kamay ni Klein.

"Sa'n ka pupunta Kate? Hindi ka pa naman tapos ha?" dumungaw s'ya sa gawa ko na
nasa kamay ko at hindi pa nga tapos.

Mataman ko s'yang tiningnan at ang kamay n'yang nasa braso ko. Nagtaas s'ya ng
kilay doon at nakangising akong binitawan.

"O baka naman tinatamaan ka sa mga sinasabi ko?" mataray na tanong n'ya ng hindi
ako kumibo.

Ang mga kaklase kong nagkukwentuhan ay tumayo na rin at iniwan sa damuhan ang
kanilang mga gamit. Ang ilan naman ay nakatingalang nanonood sa amin.

"Klein, ano bang sinasabi mo? At bakit naman tatamaan si Kate?" bahagyang tumawa
ang isa sa mga kaklase ko pero halata ang panginginig ng boses n'ya. Of course, I
know they knew what Klein is trying to pull in here.

"Klein please. I have no time for this." walang emosyong sinabi ko. Ayaw kong
magsimula nang ano pang gulo. Alam kong kung anuman ang nalalaman nila ay hindi pa
lahat iyon. Posibleng masama ang tingin nila sa akin dahil sa mga nangyayari. Kung
ipipilit nila iyon sa harapan ko, dapat lang naman na ipagtanggol ko ang sarili ko
at para na rin malaman nila kung ano ang totoo. Pero gayunpaman, hindi ko naman
kaylangang ipaliwanag sa kanilang lahat ang mga nangyayari sa buhay ko.

Muling tumawa si Klein, this time, kitang kita na ang galit n'ya para sa akin. "You
make this yourself. Kaya bakit ka iiwas? Kung ayaw mo pala, bakit mo inagaw ang
fiancee ng sarili mong kapatid."

I clenched my jaw and fist so tight. Nagpanting ang tainga ko sa pagkakarinig ng

mga salitang iyon. But still, I need to control myself. Wala silang alam.

"Klein!" one of my classmate protested.

"Why? Totoo naman ha? Dito pa lamang sa school, lahat na nang lalaki ikaw ang
gusto. So you used whatever witchcraft you have to get into your half-sister's
fiancee!"

I see red and black. Mas lalong kumuyom ang kamao ko dahil sa pagpipigil na saktan
s'ya. Being one of the model here in school helps me to gain control.

"Klein, tama na 'yan. Bakit mo ba 'yan sinasabi kay Kate?" my classmate steps
between us. Seriously, hindi ko alam kung bakit s'ya nandito. She is not our
classmate, we are having our class activity here and surely, she has her own class
too.

Sa iritasyon ay inirapan ni Klein ang kaklase ko. Umatras ang kaklase ko at

hinawakan ang braso ko para ilayo kay Klein. Sa isang marahas na paraan ay hinawi
ni Klein ang kamay n'ya at itinulak palayo, dahilan para mabitawan ko ang mga gamit
ko. Mabuti na lamang na nasalo ang kaklase ko ng isa sa pa naming kaklase bago pa
s'ya bumagsak sa damuhan.

"Huwag kang makialam dito!" Klein turns to me and steps forward. "Show it Kate!
Stop acting like an angel princess! Show to us what kind of bitch you have there!"

Narinig ko ang pagsinghap ng mga kaklase ko. Isang beses akong humakbang na
ikinalaki ng mga mata n'ya. Sa totoo lamang, s'ya ang tanging namahiya sa akin ng
ganito, lalo na rito pa school. Who would dare doing this to Kate Ancerine? Who
would dare doing this to a respectable me? Hindi naman sa pagmamayabang pero
masyado akong mabait sa lugar na ito para pakialam ng ibang tao. I never
experienced to be bullied. Except when I was at pre-school where a child would mock
about me living without my father.

"Why are you doing this?" I coldly said, trying to mimick Race when he's serious.

Klein nervously laughed, hindi inaasahan na magsasalita ako. She didn't expect the
kind Kate to talk back. "Why? Of course! Para malaman nila na hindi iyan ang
totoong ikaw! Isa kang malanding--" my hands on the air stops her. Nanlalaki ang
mga mata n'yang nakatitig sa kamay kong nasa ere. Napasinghap din ang mga kaklase
ko sa gulat.

Klein should be thankful na napigilan ko ang sariling saktan s'ya. "Stop it now
Klein. I guess I know now why you are doing this. It's Ren right?"

Isang beses s'yang umatras ng ibinababa ko na ang braso ko. "Why? Are you after
him? Hindi pa ba sapat ang mayaman na racer na iyon?"

"What if yes?"
I see fear in her eyes. Hindi ko maiwasang mapangiwi dahil doon. Iniisip ba talaga
n'ya na gusto ko ang boyfriend n'yang iyon?

"Don't you dare Kate." she gritted her teeth.

Umirap ako sa kawalan at huminga ng malalim. "Seriously, I didn't know I can magnet
men around. You actually gave me confidence by telling I do. Atleast I know that's
not witchcraft. It's my talent I guess? And face of course."

"Ang yabang mo!"

"Ang you didn't deny it!" nakatawang sinabi ko. I didn't mean to annoy her pero
iyon ang nangyayari ngayon. Well, she started this.

"Girls tigilan n'yo na 'yan." my classmates again butted in.

Tumango ako sa kanila at umatras na. It's a waist of time. She's just jealous but
sadly, there's nothing to be jealous about. Hindi ako interesado sa boyfriend n'ya!

"Bakit ba ang bait ng tingin n'yo sa kanya!" sigaw ni Klein sa mga kaklase ko
habang tinuturo ako. "She's not an angel, alam n'yo 'yan! Usapan na sa school ang
pang-aagaw n'ya sa fiancee ng sarili n'yang kapatid. Half sister n'ya iyon!"

"Mind your own life Klein." kalmadong sinabi ko kahit sa totoo lamang ay isang isa
na lang s'ya. "Hindi mo alam kung ano ang totoo. Wala kang alam kaya bakit ka
makikialam di ba? Bakit hindi mo na lamang ayusin ang problema mo sa boyfriend mo
kaysa nakikialam ka sa buhay ko? I appreciate your concern, but really, I don't
need your opinion."

"I'm not giving you concern! Kung sa bagay, tama naman sila. Like mother, like
daughter."

Isang dalawang malaking hakbang ay nasa harapan na n'ya ako. Handa na ang kamay
kong saktan s'ya kung hindi lamang ako pinigilan ng kaklase ko.

"Kate, tama na."

Sinulyapan ko lamang s'ya bago muling bumaling kay Klein na umatras mula sa akin.

"Girls, what's happening here?" isang pamilyar na boses ang narinig ko sa likuran,
kasabay noon ang isang kamay na humila sa akin palayo kay Klein.

Sinulyapan ko si Dref kasama ang basketball player n'yang kaybigan. Marahas kong
inagaw ang braso ko sa kanya na dahilan para tumawa s'ya.

"What? Ina-awat ko lamang kayo. I'd like to watch a catfight but I don't want it to
be you, Kate."

Hindi ko pinansin ang mga sinabi n'ya. Muli kong hinarap si Klein na muli na namang
umatras. Ako naman ang lumapit sa kanya. "Take back your words." sa lamig ng boses
ko ay natahimik din si Dref.

"N-No. T-Totoo naman a? Ikaw..." my steps forward stop her from speaking more.

"Take it back."

"Kate, tama 'yan." Dref said, pero ngayon ay walang halong biro ang boses n'ya.
Tila alam na kung ano ang pinag-aawayan naman ni Klein at ayaw na lamang palakihin
ang gulo. But it's too late now. She already pushed through her limits. "Sige na
Klein, umalis ka na."

Klein looked so thankful with Dref's words. She absent-mindedly nodded before
turning her back. Mariin akong pumikit at huminga ng malalim para pakalmahin ang
sarili. Isang beses akong humakbang para sundan s'ya. "Klein,"

At iyon ang pagkakamali ni Klein. She should have go when Dref told her to. But no,
nagtataka s'yang humarap sa akin. I swear I tried to. I tried to stop myself. But
what she said keeps on echoing on my ear. Dalawang malaking hakbang at sa isang
mabilis na kilos ay tumama ang palad ko sa pisngi n'ya. Her hair moves with the
action. The sound when my palm and her face touched makes everything around us
turns silent and still.

"You've said too much." I said.

Umawang ang bibig n'ya at muling tinikom. Holding the side of her face with both of
her hands with a forming tears on the side of her eyes, she walked away fast.

Nang muli kong hinarap sila Dref ay seryoso s'yang nakatingin sa akin, tila hindi
makapaniwala sa ginawa ko. Hindi lamang s'ya at ang kaybigan n'ya o ang mga kaklase
ko. Ngayon ko lamang napansin na marami na rin palang tao sa paligid at lahat sila
ay nakita ang ginawa ko.

Tahimik kong nilapitan ang mga gamit ko bago naglakad palayo sa kanilang lahat.

So much for controlling yourself Kate.

Diretso akong naglakad papunta sa CR. Matapos kong maghugas ng kamay at mag-ayos sa
sarili ay lumabas na rin ako. Nagkulong lang ako sa classroom namin, waiting for
the guidance to call me pero wala naman. I texted Andrea pero hindi s'ya
nagrereply. When it's time to go, lumabas ako ng silid at diretsong lumabas ng
building. Pansin ko ang pagtingin ng ilang mga estudyante sa akin. Normal naman
iyon, may iba nga lamang ngayon.

"Kate, sabay ka na sa'kin?"

Hindi ko alam kung gaano ako katagal na tulala sa kalsada ng magsalita si Roger.
Nabigla pa ako sa kanya. I want to talk to him and ask how he is. Pero may kung
anong bumabagabag sa akin na hindi ko magawang magsalita. Tipid na lamang akong
tumango sa kanya. Isang tricycle ang huminto sa harapan namin.

"Tara na?" ani n'ya, matamang nakatingin sa akin.

Muli ay tumango ako, akmang sasakay na ng tawagin ako ng boses na nagpagising sa

halos natutulog kong diwa.

"Kate," he called my name with authority.

Race stood tall beside me. The way he looks at me. Tingin ko ay hindi ko talaga
magagaya ang tingin n'yang iyon.

"Race,"

"Let's go." he gestured to his car parked on the other side of the road.

Sinulyapan ko si Roger. Tipid akong tumango sa kanya bago lumapit kay Race. He held
my waist so tight while escorting me to his car. I can sense his anger. Hindi ko
alam kung bakit, but I put my arm around his waist too and leaned my head on his
shoulder. He stiffened for a moment, sighed and we both walked to his car.

This man deserves a fight, too.

Chapter 33

Jealous

"So where were you supposed to go? With that guy, really?" bakas sa boses n'ya ang
pagkainis.

I didn't answer him, though. Nanatili akong nakatingala sa kanya. Salubong ang
kilay n'yang nakadungaw sa akin bago umiling at umupo sa kabilang sofa. The coffee
table of his living room is separating us. Nanatili akong nanonood sa kanya habang
hinuhubad n'ya ang kanyang sapatos. I'm waiting for him to take off his socks too
but he didn't.

Nang natapos s'ya ay muli s'yang tumingin sa akin. Kinagat ko ang labi ko at hindi
maiwasang mapangiti ng mapait. Ngayon lang pumasok sa utak ko ang nangyari kanina,
ang mga sinabi ni Klein.

Kung hindi ko alam ang totoo, tiyak na sobrang sakit ang mararamdaman ko. But Race
already told me everything. He loves me even before his engagement with Kayla. But
of course, I can't tell it to everyone. I can't explain it to them so they will
stop misjudging us. Hindi ko na rin naman iyon kaylangan pang gawin. What important
is what we have now. It's only between me and Race. It's not the other people's to
care about. To pry about.

"I'm serious Kate," he said through gritted teeth.

Nag-angat ako ng tingin at hindi ko namalayan na nakatitig pala ako ng matagal sa

medyas n'ya. He's with his white long sleeves now. Ang kanyang coat ay maayos na
nakalagay sa backrest ng sofa. While I'm still on my school's uniform. Tinatamad pa
akong gumalaw.

Tipid akong ngumiti sa kanya. Hindi pa rin talaga s'ya nagbabago. Ang hilig n'ya pa
ring sumimangot. Hinaplos ko ang tela ng paldang suot ko. I wanted to touch his
brow so it won't furrowed that way.

"Kate," he arched his brow. He looked at me, warningly. "What are you planning to
do with that guy?"

Umawang ang bibig ko at muli kong itinikom. I was preoccupied earlier. Sa totoo
lamang ay nawala sa isip ko na susunduin n'ya ako. Nawala rin sa isip ko na hindi
na nga pala ako tumutuloy sa bahay namin.

"Look," Race took a deep breath and sighed. "I'm not pressuring you to tell me why
but..."

"Will you take off your socks?" I whispered while looking down to his feet and up
to him again. "I want to see your barefoot."
Umawang ang bibig n'ya at mas lalong nagsalubong ang kilay. Nagtataka s'yang
tumingin sa akin bago dahan-dahang hinubad ang parehas na medyas. Tipid akong
ngumiti sa kanya. Kinagat ko ang labi ko upang pigilan ang sarili sa pag ngiti. His
feet are so sexy. I don't know how and why but I really find his barefeet sexy.

"Kate," Race called, now with flat tone.

"I'm sorry," seryosong sinabi ko at huminga ng malalim. He deserves an explanation

after all. It's obvious that he's pissed about what happened earlier. At ako naman
itong natutuwa pa sa paa n'ya ngayon. "The truth is I forgot that you're coming to
pick on me."

"Something happened." he stated. Akmang tatayo s'ya pero agad n'yang pinigilan ang
sarili. Napansin ko ang pagkuyom n'ya ng parehong kamao sa kanyang hita.

Umiwas ako ng tingin sa kanya. Mukhang hindi ko na kaylangang sabihin ang

nangyayari kanina sa school. Halata namang alam n'ya.

"I don't know everything." he said as if reading my mind. "I just know that your
schoolmate approach you..."

Umiling ako at mariing pumikit. Huminga ako ng malalim bago tumayo para sana
lumapit sa kanya. Pero nang napansin ko ang pagkabigla n'ya at pag atras sa kanyang
upuan ay nagdalawang isip ako. Nagsalubong ang kilay ko sa kanya. "You don't want
me near you?"

He was shocked that I know. Well, I just noticed. "It's not that Kate. It's
just..."

Tumango ako sa sarili ko dahil nakatingin s'ya sa kamao n'ya. Muli akong umupo at
kinuha ang throw pillow na nasa tabi.

"Kate,"

Nag-angat ako ng tingin sa kanya na ngayon ay nakatingin na rin sa akin. The topic
about the school suddenly faded. Tila mas naging abala s'ya ngayon sa pag-iisip
kung bakit ayaw n'ya akong tumabi sa kanya. O kung bakit pinipigilan n'ya ang
sariling lumapit sa akin.

And I think I know why...

Muli akong tumayo at diretso ng lumapit sa kanya. I notice him hold back his
breath. Kinagat ko ang labi ko ng nakalapit na ako sa kanya. Bahagya s'yang lumayo
upang bigyan ako ng espasyo sa sofa. But that's not what I'm planning. Slowly, I
sat on his lap instead. I felt him stiffened but he touched my waist once I'm
seated on his lap. He also held both of my legs to the side. Tipid akong ngumiti sa
kanya at hinawakan ang kanyang pisngi.

Mariin s'yang pumikit. He leaned his forehead to mine and sighed heavily. "Baby, I
want you near but..."

"I trust you Race."

Dumilat s'ya at nag-angat ng tingin sa akin. Marahan akong tumango sa kanya. He

then stared into my lips. Ganoon din ang ginawa ko. Ibinalik ko ang tingin ko sa
mga mata n'ya bago dahan-dahang hinalikan ang gilid ng kanyang labi. Nang muling
nagtama ang paningin namin ay naramdaman ko ang pag-init ng pisngi ko at nakaramdam
pa ng hiya. I put my arms around his nape and hide my face on his neck, blushing
furiously.

"Is this your month?" he asked and pulled my waist closer to him.

"Why?" I asked confused, my chin is on his shoulder blade.

"You're acting different today. I thought you have period?" and he slightly slapped
the side of my butt.

Napasinghap ako dahil doon at natatawang hinampas ang kanyang braso. "Race!"

I heard him chuckle. Mas lalong ko s'yang niyakap nang niyakap n'ya rin ako. We are
silently laughing and smiling for some reason. Nanatili kaming ganoon habang unti-
unting nawala ang ngiti sa labi ko. I also felt him stop from smiling on my
shoulder.

"What happened?" he asked and I know right away what he meant.

"What 'what happened'?" I pretended not to know but he's too determined to know
what was really happened.

"In your school, Kate. Who was that girl who talked to you? You really seem lost
when I saw you with that guy."

Huminga ako ng malalim at mas lalong ibinaon ang sarili sa leeg n'ya. "I wanna
sleep."

Huminga rin s'ya ng malalim. Naramdaman ko ang pagtango n'ya sa balikat ko. He
didn't move. Nanatili ulit kami sa ganoong sitwasyon. I closed my eyes and tried to
have a sleep but I can't.

"I understand her," I started. "I understand them. It's a normal thing if they
would think of me that way. Kayla is still my half-sister after all."

He pulled me closer even more. We're so close there's no space between us left and
I can feel is body against me. Ibinaon n'ya ang mukha n'ya sa leeg ko at dahan-
dahang idinampi ang labi n'ya roon. Kinagat ko ang labi ko at humiwalay sa kanya.
But of course he didn't let me. Our face is only inches away. Hinawakan ko ang
magkabila n'yang pisngi at tipid na ngumiti sa namumungay n'yang mga mata.

"I want to give it a try Race. I also wanted to fight for the two of us."

He seems so shocked on what I've said. Nagsalubong ang kilay ko dahil doon. Hindi
n'ya ba inaasahan na kaya ko ring lumaban para sa aming dalawa?

"You don't have to. I can always fight for the both of us. All you have to do is
stay with me and let me love you."

"Am I not allowed to love you back?"

Ngayon ay hinawakan na rin n'ya ang mukha ko. "I am the happy man if you do. But
really, don't push yourself."

I bite my lip and look straight into his eyes. I didn't know saying those words was
this hard. I am. I love him. Hindi ko lamang talaga maintindihan kung bakit
nahihirapan akong sabihin iyon sa kanya. But still, they said action speaks louder
than words.

Slowly, I let my lips touch his. I kissed him with the simplest kiss I know. But I
make sure he'll gonna feel what I feel for him. I want him to feel that I feel the
same for him. But when he kissed back and gently bit my lower lip, I can say that
what I feel for him is nothing compared to the feelings he has for me.

This man deserves all the love. Am I really the right person for him? He loves me
even though he isn't sure if I can do the same. He fights for me when I don't even
know how.

"Baby," he said panting and let go of my lips.

Tipid akong ngumiti sa labi n'ya habang hinahabol ko pa ang hininga ko. I want to
try how much restraint he has. Pinigilan ko na lamang ang sarili ko. Alam kong
parehas kaming hindi pa handa sa kung anumang posibleng mangyari.

"I slapped the girl." nakangiting sinabi ko. I feel bad about it earlier pero
ngayon ay hindi na. Kung makikialam ako sa buhay ng ibang tao, sisiguraduhin kong
handa ako sa kung anumang pwedeng gawin nila sa akin. Dapat ay ganoon ang inisip ni
Klein bago s'ya nagpadala sa galit n'ya sa akin.

"It's not about hurting others, Kate." he said a bit disappointed. Ngumuso ako
dahil doon. He kissed my pouted lips and I smile again.

"I'm sorry then."

But he shook his head. "But I'm not telling you to let others hurt you either."

---

"I always wanted to have this kind of talk with you." my dad said, looking straight
in front of us.

Yumuko lamang ako at bahagyang iginalaw ang paa, ang dalawang kamay ko ay
nakapatong sa surface ng bench na inuupuan namin.

Maagang natapos ang klase namin ngayon dahil may program na pinagkakaabalahan ang
mga faculty member. I was about to call Race's number when I saw my dad leaning on
his Zubaru outside the school. Then he approached me and asked for a talk, and so
here we are.

"H-How's mom? and granda?... and Kayla?"

"They are fine, iha. You don't have to think much about the burden of our family."

"Are they still mad at me? Grandfa and Kayla?" nag-angat ako ng tingin sa kanya na
ngayon ay matamang nakatingin sa akin. "Are you?"

He barely shook his head. It's hard for him. Magkapatid kami ni Kayla. He thinks
what I'm doing with Race is wrong. Hindi n'ya lamang ma-point-out dahil hindi naman
kami ganoong ka-close. He's still my father of course. But if you meant to want
other's sympathy and understanding, you shouldn't point our their wrongdoings. Act
as if you're on their side. At iyon ang tingin kong ginagawa n'ya ngayon.

"I and Race had a talked. He told things I needed to know. It's his opinion, his
side. What about you?"

Umiwas ako ng tingin at muling iginalaw ang mga paa. "We have the same perspective
on this situation. Now, if you're here to tell me how wrong whatever we are
doing..."
"Kate," he called when I stood up. Tumayo rin s'ya at hinawakan ang braso ko.
Masama ko iyong tiningnan kaya agad naman n'yang binitawan. "It's not what I mean."

"Then what?" nagtaas ako ng kilay at muling umiwas ng maramdaman ang kirot sa
dibdib ko. "Kayla is your daughter..."

"And so you are Kate. You are both--"

"And she lives with you!" hindi ko naiwasan ang pagtaas ng boses ko ng hinarap
s'ya. It's my only escape, shouting all my frustration. "She grew up with you. You
saw what she had grown up to be. And I know how much a parents wished the best for
their children. I know, because my mom is. She wished everything to me. She tried
to give me everything. And where she is now? She isn't here but I know she's
supporting me to everything I want. Because she is my parent, my mom."

"Kate, anak."

Isang beses akong umatras. Umiling ako sa sarili ko at marahas na pinunasan ang
luhang dumaloy sa mukha ko. I tried to act numb. I tried to act like I don't care
at all. Pero hindi ko pala kaya. Nasasaktan ako. Nagseselos ako. Naiingit ako kay
Kayla. Alam kong mali pero ito talaga ang nararamdaman ko. She's so lucky.

Let's say she'd going to tell me she's not the lucky one here but me because I have
Race now. I know Race worth so much. Pero iba pa rin kase. Nakuha at naranasan ni
Kayla ang lahat nang bagay na gusto ko sa buhay. Hindi ko naman talaga pinlano na
agawin sa kanya si Race. At wala akong inagaw. Kung pang-aagaw man ang tawag doon,
then be it. I'm happy with that. Atleast, I got what she once had.

But it's not a competition! Race is not! Bakit pakiramdam ko ngayon gusto ko ng
agawin lahat kay Kayla. I want to experience what she had experienced. To know how
would it feel having a complete family and having Race on my side as well. I want
to know how happy would I feel.

Before I knew it, I'm already locked in his arms, sniffing like a cry baby. Hindi
ko alam na ganito kasaya. So this is the feeling having a father's arms around you?
So maybe this is what I wanted all along? For a so long years, I wished to have a
father on my side when I cried.

"You are my daughter. You know how it been difficult for me living away from you
and your mom. But if you think I deserve more of the difficulties, then I will be
happy to accept it. All I want is your forgiveness my daughter. Forgive me if I was
weak enough to be a father to you."

Again, I sniff and sob but I didn't stop myself. Really, it's been my dream. Funny
how I wanted to cry in my father's arm. I should have dreamt with his arms not
crying but really, this is what I wished for. Seeing some children with their
father whenever they fall on their knees from running, or whenever they can't buy
the candy they want because they have too much to eat. Or whenever they mom scolded
them for not putting back their toys on where it should be.

Really, they were crying all those time but I envied those moment they shared with
their father. Hindi nila alam kung gaano iyon kahalaga para sa akin.

And now that I'm experiencing it, I finally found the happiness and contentment I'm
searching for years. I finally found the forgiveness my family wanted all along.

Chapter 34
Burned

"Mabuti nga iyon sa kanya. Masyado na s'yang insecure sa iyo!" ani Andrea habang
naglalakad kami sa open field ng school. Hindi ko naman kinuwento sa kanya ang
nangyari sa amin ni Klein. Pero s'yempre, kalat na iyon dito sa school.

"Ang pinagtataka ko lamang ay kung bakit hindi pa rin ako pinapatawag sa guidance
office."

Huminto si Andrea at ganoon din ako. Parehas kaming napaisip. Posible kayang may
iniisip ng parusa ang school para sa akin?

Pinagmasdan ko si Andrea na nakanguso at nakatingin sa malayo habang nag-iisip.

Masaya ako na sinusuportahan n'ya ako tungkol kay Race. Kinuwento ko sa kanya na sa
condo ni Race na ako tumutuloy. Though, sa part na iyon n'ya ako medyo hindi
suportado, naiintindihan ko naman. Iyon nga lamang ay ilang ulit na n'ya akong
tinanong kung sigurado na ba ako kay Race. Bagay na alam naman n'ya ang sagot kahit
hindi pa s'ya nagtatanong.

"Kate," tawag ni Ren na ngayon ay nakatayo na pala sa harapan namin.

Napansin ko ang pagcross ng arms ni Andrea. Isang beses s'yang humakbang palapit
kay Ren at ako naman ay nanatili lamang. Pansin ko rin ang pagtigil ng ilang mga
estudyante upang panoorin kami. S'yempre ay nagtataka sila. Alam nilang si Ren ang
isa sa mga dahilan kung bakit kami nag ayaw ni Klein. May nagsasabi pa nga na kaya
ko s'ya sinampal ay dahil kay Ren.

"Pwede ba tayong mag-usap?"

"Of course, pwede. Pero dito sa harapan ko. Ayaw kong kung ano ang isipin ng iba
kapag nakita kayong magkasama at kayong dalawa lamang." si Andrea ang sumagot.

Huminga ng malalim si Ren bago tumango. Isang beses s'yang humakbang palapit sa
akin ngunit agad na humarang ang braso ni Andrea. Salubong ang kilay n'ya sa
kaybigan ko. Nang nakita ang nakataas na kilay ni Andrea ay wala rin s'yang nagawa.
"About what Klein did, ako na ang humihingi ng pasens'ya. Nagseselos lang siguro."

Hindi ko maiwasan ang mapangiwi dahil doon. Si Andrea naman ay sarcastic na tumawa.

"Bakit naman magseselos? Wala namang gusto sa'yo si Kate, unless ikaw ang may gusto
sa kanya kahit may girlfriend ka na?" mataray n'yang sinabi.

Napailing si Andrea ng mamula si Ren. Ako naman ay mariing napapikit at napabuntong

hininga. Of course.

"Pasens'ya na talaga kay Klein. Kinausap ko na s'ya. Sinabi ko na humingi s'ya ng

sorry sa'yo dahil sa--"

"Hindi na kaylangan Ren." agap ko. "We all know Klein. Mas hindi n'ya ikatutuwa
kung ipipilit mong manghingi s'ya ng sorry sa akin. And besides, I hurt her, and
that's what I feel sorry about."

Race is right. It's not about hurting others.

Isang malakas na halakhak ang umalingawngaw mula sa likuran ko. Sabay-sabay kaming
lumingon sa pamilyar na boses na iyon. Umirap ako bago nagtaas ng kilay sa kanya.
"Why feel sorry? His girfriend is one hell of a bitch." maangas na sinabi ni Dref.

Isang beses na humakbang si Ren. Tinaasan lamang s'ya ng kilay ni Dref ay wala ng
nagawa.

"Mauna na ko Kate." he said and walked away.

"Bakit mo naman iyon sinabi?" tanong ko agad kay Dref na ngayon ay nagtaas na naman
ng dalawang kamay.

"Totoo naman ang sinabi n'ya." sabi ni Andrea na ngayon ay nasa harapan na namin ni
Dref. Ngumisi sa kanya si Dref na agad ding napalitan ng ngiwi. "Pero ano bang
ginagawa mo rito? Bakit ka ba nakikisali sa usapan ng may usapan?"

"Well," kibit balikat n'ya. "I just wanna see Kate."

Mabilis s'yang tinulak ni Andrea dahilan para mapaatras s'ya. "Tigilan mo na si

Kate. Akala mo ba nakalimutan ko na ang ginawa mong pambabastos sa kanya?"

"Andrea tama na 'yan." awat ko pero hindi ko mapigilan ang braso n'yang parehas na
hawak na ngayon ni Dref dahil sa pagpupumiglas.

"What? Tapos na iyon. Maayos na kami ngayon ni Kate." natatawang sinabi ni Dref
habang pinipigilan si Andrea na saktan s'ya.

Ngumiwi ako at pilit na pinipigilan si Andrea pero mas lalo lamang yata s'yang
nainis sa pagtawa ni Dref. Umiling ako dahil panibagong gulo na naman ito at
nanonood pa sa munting away nila ang ilang mga schoolamates namin.

"Kate should be thankful to me dahil hindi na s'ya ipapatawag sa guidance office."

Ako lamang ang nakarinig sa sinabi ni Dref dahil abala pa rin si Andrea sa kanya.
Akmang pipigilan ko ulit sila ng isang braso ang pumulupot sa baywang ni Andrea at
ang isang kamay ay tumulak kay Dref palayo.

"Hey!" ani Aston.

Nanlalaki ang mga mata ni Andrea na tumingin kay Aston na ngayon ay masama ang
tingin kay Dref.

"What!? Sino ka ba?" sigaw ni Dref bago tinitigan si Aston mula ulo hanggang paa.
Nang napansin ang suot ni Aston na school uniform ay pinamutlaan s'ya ng mukha.
Bagay na hindi ko alam kung bakit.

"I'm Aston Martin, her boyfriend. And you?" maangas na sinabi ni Aston ngunit bakas
sa boses ang pagkairita.

"Don't mind him babe." mabilis na nakawala si Andrea kay Aston at tinulak si Dref.
Agad naman s'yang pinigilan ni Aston. "Pakialamero lang talaga 'yan!"

"Andrea," mahinang tawag ko dahil sa sama ng tingin na ibinibigay sa kanya ngayon

ni Aston na hindi n'ya pansin dahil nakatuon ang atensyon n'ya kay Dref.

Bumaling sa akin ang kaybigan ko at hinila ang braso ko. "Tara na Kate. Lumayo ka
na sa lalaking iyan."

Pero hindi ako nagpahila sa kanya. Pakiramdam ko lamang na hindi dapat ako sumama
sa kanya ngayon.
"Ano na Kate? Let's go away from that man!"

"Andrea," baritonong boses ni Aston. Nagtatakang nag-angat ng tingin sa kanya si

Andrea. Tila ngayon lang n'ya napansin ang pagkairita sa mukha ni Aston kaya
marahan n'yang binitawan ang braso ko. "Let's go."

Wala nang nagawa ang kaybigan ko kundi ang sumabay kay Aston na mahigpit ang
pagkakahawak ngayon sa baywang n'ya. Parehas kami ni Dref na nagkatitigan. Nagkibit
balikat s'ya sa akin at ako naman ay napabuntong hininga.

"Shold I say sorry for that?" sarcastic na tanong ni Dref pero tila kinakabahan pa
rin dahil kay Aston.

Umirap ako sa kanya at dalawang beses na humakbang. Nang akmang susunod s'ya ay
tumigil ako para harapin s'ya. "Susundan ko sila, so please?"

Hindi ko na nalaman kung saan pumunta ang dalawa. Pero alam kong nandito pa rin
sila sa loob ng campus. Kung bakit nakapasok si Aston dito, suot pa ang uniform
nila ay hindi ko na alam. Tinext ko si Andrea na kaylangan ko pang um-attend sa
last class ko ngayong araw. Hindi naman s'ya nagreply kaya hinayaan ko na lamang
silang dalawa.

"Dad?" sagot ko sa tawag ni daddy ng matapos ang klase namin. Nakailang missed call
din s'ya na hindi ko nasagot dahil nakasilent ang phone ko. "Sorry po ngayon lang
natapos ang klase ko."

Kulay kahel na ang langit at ang field ay puno na ng mga estudyanteng magsisipag-
uwian. Ngayon ay hindi ako sigurado kung nandito pa rin sila Andrea.

"I'm here outside of your school."

Sa sinabi n'yang iyon ay nagmadali na akong naglakad. Dala ko pa ang ilang libro ko
na hindi ko na naidaan sa locker room. "Po? Why?"

Kung para sunduin ako, I should text Race then.

"Let's have dinner together? With your mom?"

Tumango ako sa sarili ko at bumagal ang lakad ng napansin si Andrea at Aston na

nakaupo sa isa sa mga bench. Nakatalikod sila sa akin kaya't hindi nila namalayan
na papalapit ako.

"Uhm, sige po. Palabas na ako. I'll just talk to Andrea."

"Sure, take your time."

Binaba ko ang aking cellphone at inilagay sa bulsa ng skirt ko. Dahan-dahan akong
lumapit sa kanila at ngayon ko lamang napansin na seryoso silang nag-uusap.

"Von is a good man. Nakikita namin kung gaano s'ya kaseryoso sa bestfriend mo." ani
Aston habang pinaglalaruan ang buhok ni Andrea.

Ang akala ko ay tungkol sa nangyari kanina ang pinag-uusapan nila. Akala ko ay

pagtatalunan pa nila iyon. Bakit naman kaya biglang tungkol sa amin na ni Race?

"Old habits die hard. Paano kung laro pa rin para sa kanya ang bestfriend ko?"
tanong naman ni Andrea.

Hindi na ako gumalaw sa pwesto ko. Alam kong mali ang makinig sa usapan ng iba.
Pero dahil kami naman ni Race ang pinag-uusapan nila, siguro naman ay walang
masama. At isa pa ay gusto ko ring marinig ang opinyon nila. Kung minsan kase ay
naiiba ang opinyon nila kapag nasa harapan ako. Syempre alam kong ayaw lang nilang
masaktan ang loob ko. Truth hurts sabi nga nila. But still, I wanted the truth.

"What do you mean? Matagal na naming kaybigan si Von. We know him too well."

"What if nag-iba na ang trip n'ya? Kung dati gusto n'ya ang mga easy-girl at iyong
madali n'yang nakukuha, paano kung nachallenge lamang s'ya sa bestfriend ko? Hindi
ba ganoon naman ang karamihan sa mga playboy? Nagsawa na sila sa mga dati nilang
ginagawa kaya naghahanap ng challenge?"

Huminga ako ng malalim at mariing pumikit. Hindi ko alam na magiging ganito kasakit
ang opinyon ng bestfriend ko.

"We actually have thought about that before. It's Grey's opinion that maybe, Von is
doing this to get even with his grandfa..."

Hindi iyon magagawa ni Race.

"Alam namin kung gaano kaayaw ni Von sa engagement na iyon. But I don't think so.
Race respects his grandfa too much to think of doing such thing."

But what if he is? What if he planned this all.

"Siguraduhin mo lamang Aston ha? Paano kung hindi naman pala talaga seryoso si Von
kay Kate? Imposible namang bigla na lamang s'yang magbago ng ganoon. Once a
playboy, always a playboy."

Aston pulled Andrea closer to him. "Don't say such thing about my bestfriend."

"It's my bestfriend too. Her relationship with her father's family is not getting
any better. What if your playboy bestfriend left my bestfriend with all of this?
Ayaw kong mangyari iyon sa kaybigan ko."

Mabilis kong pinunasan ang patak ng luha sa aking pisngi. I know those were just
their opinion. Pero hindi ko pa rin maiwasang masaktan. Paano nga kung tama sila?

Umiling ako sa sarili ko at huminga ng malalim. Tuluyan na akong lumapit sa kanila

na parehas nilang ikinabigla. "Nandito pa pala kayo. Pauwi na ko. Dad is already
outside."

Nagtataka silang tumingin sa ngiti ko. Nagtaas ako ng kilay para mas paniwalain
sila na kadarating ko lamang.

"Y-Yes, hinihintay ka namin. Gusto sana naming dalawin kayo ni Von sa condo n'ya."
tumayo si Andrea at ganoon din si Aston na matamang nakatingin sa akin. "Your dad?"

Tumango ako sa kanila, pilit na nilalabanan ang ngiti na nagiging ngiwi. "We will
having a dinner with my mom."

"Hindi ka susunduin ni Von?" tanong ni Aston.

Umiling ako sa kanya at hindi na naiwasan ang pag ngiwi. Hinatid ako rito ni Race
at pagkatapos noon ay hindi pa s'ya nagtetext sa akin. Usually, he would call or
text and ask me if I already ate my lunch. Class dismissal na rin ay hindi pa s'ya
nagtetext.
"Oh well then, sa susunod na lamang kami pupunta sa condo ni Von." ani Andrea na
agad kong tinanguan.

"How's your school?" dad asked while driving.

Diretso ang tingin ko sa kalsada. Kahit lumilipad na ang utak ko sa kung saan ay
pinilit kong sagutin ang tanong n'ya. "Fine. Malapit na rin po ang graduation."

Napansin ko ang pagtango n'ya. "I see. Where do you wanna go after your study?"

Ngayon ay binalingan ko na s'ya. "I'm not really sure." Dahil hindi pa talaga ako
sigurado sa ngayon.

"If you want, you can go with me in New York." he said hesistantly.

Nagsalubong ang kilay ko. Marami akong gustong itanong na hindi ko alam kung paano
sisimulan. We all know na hindi ako pwedeng sumama sa kanya. Masyadong gugulo ang
lahat kung gagawin ko iyon. My grandfa and Kate wont consider me living with my
father.

"Can we drop by in our home? I want to change clothes first." sabi ko at dinungaw
ang school uniform na suot ko.

Most of my things are already in Race's place. Pero may iilan namang naiwan sa
bahay. Although I have a spare key to his condo, hindi rin naman ako pwedeng basta
na lamang pumunta roon. Especially now that I'm with my dad. It's like me and Race
are a lived-in partner. Ayaw ko mang isipin pero ayaw kong iba ang isipin sa akin
ng mga magulang ko dahil doon. I'm actually planning of going back home when things
starts getting better.

"Okay. Tell Race personally that we'll having a dinner."

Kumurap-kurap ako sa pagkalito. "We're going in our home dad, not in Race's condo."

"Yes, indeed. And he's in our home, you don't know?"

Umawang ang bibig ko bago ko iyon muling itinikom. Palapit na kami sa bahay kaya
hindi na ako muling nagtanong pa.

Of course, I don't know! What is he doing there?

Natanaw ko ang isang puting pick up sa tapat ng bahay namin. Nagpark si daddy sa
likuran noon. Nagtataka kong pinagmasdan ang pick-up ng makababa ng sasakyan. It's
a Ford Ranger. Ang pinagtataka ko ay hindi naman ganito ang hilig na sasakyan ni
Race.

"Go on change inside. I'm gonna answer this call." ani daddy habang tinuturo ang
tumutunog n'yang cellphone.

Tumango na lamang ako bago dumiretso sa loob ng gate namin na nakabukas ng malaki.
Bukas din ang pinto kaya pumasok na ako sa loob. If dad hasn't told me that Race is
here, malamang na kinakabahan na ako ngayon. Dahil posibleng isipin ko na nalooban
na kami.

I thought my mom is here, pero wala. Nanlaki ang mga mata ko sa isang lalaking may
hawak na malaking kahon galing sa kwarto ko. Bahagya s'yang yumuko sa akin bago
diretsong lumabas ng bahay.
Nagmamadali akong pumasok sa kwarto ko. And there I saw three other men, Ber is one
of them. Bumaling silang lahat sa akin ng mapansin ako.

"Kate," tawag ni Kuya Ber habang maingat na inilalagay ang mga damit ko sa isang
maleta.

"A-Anong gagawin n'yo d'yan? Bakit kayo nandito?" sabay turo ko sa ilan pang mga
kahon na sa tingin ko ay mga gamit ko ang laman.

"Inutos sa amin si Sir Von na ilipat ang lahat ng mga gamit mo sa condo n'ya."

"W-What?" inis na tanong ko,ang mga kamao ko ay nakakuyom sa biglaang pagkairita.

"Why? Where is he?" akmang kukunin ko ang cellphone sa bulsa ng muling sumagot si
Ber.

"Nasa likod-bahay."

Muli akong nagtaka pero hindi na nagdalawang isip na sundan si Race sa likod ng
bahay namin. Malalaki ang hakbang ko habang kuyom pa rin ang kamao. Hindi ko alam
kung bakit n'ya ito ginagawa ng hindi ko alam!

Pagkalabas sa likod ng bahay namin ay naamoy ko na agad ang usok. Maliit lamang ang
likod-bahay namin. Ginagamit lang na sampayan ng mga damit. Sa ilalim ng maliit na
puno ng mangga ay natanaw ko si Race na diretsong nakatayo at nakadungaw sa mga
papel at kung ano pang nasusunog sa may paanan ng puno.

Kinalma ko muna ang sarili ko bago lumapit sa kanya. Huminga ako ng malalim at
laking gulat ng mapansin kung ano ang mga bagay na iyon na unti-unti ng nagiging
alikabok.

"Race!" sigaw ko at bahagya s'yang hinawi para mas makita ang mga nasusunog na
papel at stuff toys.

"I burned them." mahinahong sinabi n'ya na para bang wala lamang sa kanya kung ano
ang ginagawa n'ya.

"What are you doing?" malakas na sigaw ko ng harapin s'ya. "Bakit mo sinunog ang
mga iyan?"

"You don't have to keep them all Kate." mariing sinabi n'ya na inilingan ko lamang.

"They have value to me."

"Value? Those were from your suitors Kate. And as your boyfriend, I don't want you
giving value to those things from now on."

Boyfriend. That word echoed in my ears. Pilit ko munang inalis sa isip ko ang
epektong idinulot noon sa sistema ko.

"Still, hindi mo dapat iyon ginawa ng hindi ko alam."

"You don't have to feel sorry about those stuffs. Those men who gave that to you
should be lucky enough you have kept their things for so long. Now their time is
over."

Umiling ako at mariing pumikit. Nang naramdaman ang kamay n'ya sa braso ko ay
mabilis akong umiwas at umatras.

"You care for those things?" he asked with blank tone.

Nang muli akong dumilat ay seryoso na s'yang nakatingin sa akin. Kinuyom ko ang
kamao ko upang muling palakasin ang loob. Wala akong masabi kaya tumango na lamang
ako.

"And so you care for those who gave that to you."

"Race I told you, I value them. It's their efforts and..."

"I told you too, that that's not an effort Kate. If you don't like them then don't
accept their gifts and letters. Easy as that."

Muli akong umiling at huminga ng malalim. Sinulyapan ko ang mga kawawang stuff toys
at kahon ng letters na tanging alikabok na lamang ngayon.

"Unless, you like them all." he said with finality.

Masama na ang tinging ibinigay ko sa kanya ngayon pero tila wala lamang sa kanya.
Para bang ako pa ngayon ang may kasalanan dahil sa mga iniisip n'ya. I once again
looked disappointedly and rolled my eyes at him before turning on my back.

This racer with a mental disorder never failed shaking my world. Just who would
have thought someone like him is existing huh?

Chapter 35

Family First

"Kate!" Race called pero hindi ko s'ya pinansin.

Diretso akong pumasok sa loob ng bahay at sa kwarto ko. Nakita ko ang isang guard
ni Race na dala na ang isang maleta palabas ng kwarto. Itinapat ko ang kamay ko sa
maleta upang pigilan s'ya.

"Stop it there!" utos ko at sinulyapan si Kuya Ber na inaayos ang mga gamit kong
nasa kama. Lumapit ako sa kanya at marahas na inagaw ang mga damit bago pa n'ya
iyon mailagay panibagong sa maleta.

"Kate," Race warns. His jaw tightens and he deadly looked at me.

Umirap ako sa kanya bago ibinalik sa cabinet ang mga damit ko. Ngunit bago ko pa
iyon maibalik lahat ay may umagaw na sa mga damit. Masamang tingin ang ibinigay ko
kay Kuya Ber na tila nahihirapan din sa sitwasyon.

"What?" singhal ko. Hindi s'ya sumagot. Sinundan ko ang tingin n'ya. Race is
frowning at me. Agad akong umiwas at pilit na inagaw ulit kay Kuya Ber ang mga
damit.

"Pasens'ya na po Miss Kate. Sumusunod lang po kami sa utos." Kuya Ber said
apologetically. Tuluyan n'yang naagaw sa akin ang mga damit pero hindi naman s'ya
kaagad gumalaw dahil sa titigan namin ni Race na nakatayo malapit sa paanan ng kama
ko.
Ako ulit ang umiwas. Binalingan ko ang isa pa sa mga lalaki na papalabas na dala
ang isang maletang pinigilan ko kanina.

Of course! Bakit nga ba nila ako susundin!?

"I said stop it!" sigaw ko na ikinagulat ng lalaki. Tumigil s'ya sa harapan nang
pinto at nagbalik-balik ang tingin sa amin ni Race.

Umirap ako sa kanilang tatlo at tuluyan ng naubos ang pasens'ya. "Kung hindi n'yo
ko susunduin, mabuti pa magsilayas kayong lahat dito. This is our house and this is
purely tresspasing. You're even taking all my things!"

"Kate," Race called in a gentle tone. Humakbang s'ya palapit sa akin, ang mga mata
ay nangungusap. Nagsalubong ang kilay ko sa takot na nakikita ko sa kanya.

"Race hindi tama ito." mariin ngunit mahinahong sinabi ko.

Tumango s'ya kay Kuya Ber at sa kasama nitong lalaki at sabay silang tahimik na
lumabas ng kwarto. Nang tahimik na sumara ang pinto ay muli kong binalingan si
Race.

This man standing in front me. Gusto n'yang dalhin ang lahat ng gamit ko sa condo
n'ya? Paano kung totoo ang sinabi nila Andrea? Paano kung trip n'ya lamang ako
ngayon at darating ang time na mananawa at mapapagod na s'ya sa sarili n'yang laro.
Makukuha ko pa ba ang mga gamit ko? Of course not! Kung totoo man ang mga bagay na
iyon, I don't want to see him anymore! Hindi ko gugustuhing makita pa s'ya kung
totoo iyon.

But Kate, you're not sure! Hindi iyon magagawa ni Race. The still properly working
part of my mind reminded me.

I know. Kaya nga hindi ko na kaylangan pang malaman kung alin ang totoo sa ngayon.
I trust Race at ginusto ko rin ang mga bagay na ito. Kung masaktan man ako ay
kasalanan ko rin iyon.

But this thing? Kahit saang bandang tingnan ay mali ang ginagawa n'ya. He's
invading my privacy. He's making a decision for me without my consent.

"These are my things Race. And you're taking it all in your place without my
permission?"

Isang beses s'yang humakbang. I didn't step backward but he stopped in his place.
He might have seen how serious I am right now. He better not push me to my limits
kung ayaw n'yang palakihin pa ang gulong ito.

"Because I know you wouldn't agree. I just want you to live with me permanently."

Umiling ako sa kanya, hindi ko maiwasan ang mapangiti ng mapait.

Permanently.

What if umayaw s'ya?

He wouldn't do that.

"Race you know the reason why I'm staying with you for awhile now. Well, maayos na
kami ng dad ko. Kahit mamaya lamang ay pwede na akong bumalik dito kaya hindi mo na
kaylangang dalhin pa ang lahat ng mga gamit ko."
He took a deep breath and sighed. He looks tired. He tried to reach for my arms.
Iniwas ko ang braso ko kaya wala na s'yang nagawa. His hand lazily landed on his
side. "I can talk to your parents. I can tell and ask them to let you leave with
me."

"No!" I shouted in frustration. "Race no. I thank you for everything but this? Race
it doesn't look right anymore. We're too young and--"

"Is it because of those stuffs?" he asked through gritted teeth. "Because I burned
them all? You value them right? Are you this mad because I burned those things from
your men?"

Salubong ang kilay kong pinanood ang pagkuyom ng kamao n'ya. He's not shouting, but
his voice is reverberating in each corner of the room. He's in rage but still
controlling himself. He wouldn't hurt me kaya hindi naman ako natatakot sa kanya.

Huminga ako ng malalim at mariing pumikit. It's not about the burning stuffs. Maybe
a bit of it but not entirely. It's because of what I heard on Andrea and Aston's
talk. I'm afraid they are right. I'm afraid this is all just a play for him.

"Men?" bahagya akong tumawa pero walang halong humor. Naiinis ako. Naiirita. "Men."
nag-angat ako ng tingin sa kanya at sinalubong ang dilim ng tinging ibinibigay n'ya
sa akin. "You know what? Let's just talk about it some other time. My dad is
waiting for me outside."

"Kate," the dark aura around him suddenly gone. Nang akmang lalabas ako ng silid ay
mabilis n'yang hinawakan ang braso ko. Sinulyapan ko ang kamay n'yang nanlalamig.
He looks torn. His brows furrowed. He looks regretful and afraid.

Huminga ako ng malalim. I really want to talk to him. I want to make things clear
between us. Pero hindi sa ngayon, my dad is waiting for me. Hinawakan ko ang kamay
n'ya sa braso ko at sinubukang alisin iyon. He's hold on me tighten. Napasinghap
ako ng mabilis n'ya akong niyakap. I tried to let go but his wrap on me tighten
even more.

"I'm sorry baby." his voice. He sounds so broken that I feel like my heart broken
into pieces too.

I'm mad and just hearing him sounds so broken melts my madness away. Hindi ito
mabuti. Paano namin maaayos ang relasyon naming dalawa. Paano kami maliliwanagan
kung ano talaga ang meron kami kung palagi kaming nanghihina sa tuwing humihina ang
isa't isa.

"Race please. I need to go now." I gritted my teeth just so to stop myself from
sounding so broken too.

"You can't leave me Kate." aniya na. Pinilit ko muling makawala pero ayaw n'ya
namang bumitaw. "You don't dare."

"My dad is waiting Race." I answered with a whisper though I know his words has
deeper meaning. I don't also want to go Race. Pero kung kaylangan, may magagawa pa
ba ko?

"I am really sorry." he whispered to my ear again.

Binalewala ko ang biglaang pagtaas ng mga balahibo ko sa batok. Tumango ako at

tuluyan ng lumayo sa kanya. Kung hindi ko iyon gagawin ay baka si daddy na ang
pumasok dito dahil sa tagal kong lumabas.
Lumapit ako sa mga damit kong nagkagulo na sa ibabaw ng kama. Kinuha ko ang isang
simpleng long sleeve floral dress bago lumabas ng kwarto. Wala na sila Kuya Ber sa
loob ng bahay. Dumiretso ako sa CR at mabilisang nagbihis at nagtoothbrush.

Nang bumalik ako sa kwarto ay naabutan kong maayos na tinitiklop ni Race ang mga
damit kong nasa kama. Nagtama ang paningin namin. Hindi ko na iyon pinatagal at
humarap na ako sa harapan ng salamin para magsuklay. I can see him watching my
every moves, seizing me up. Ako naman ay nakatingin sa damit na tinitiklop n'ya.
Halatang hindi n'ya alam kung ano ang ginagawa. Kinagat ko ang labi ko upang
mapigilan ang sarili sa pag ngiti dahil doon.

Nakakalito man s'ya minsan ay hindi ko pa rin maiiwasan na mas madalas n'ya akong
napapasaya sa mga simpleng bagay. He makes me feel uneasy and comfort as well.

"You can live it there." sabi ko ng hinarap s'ya. "Aayusin ko na lamang kapag
nakauwi na ako."

Dinungaw n'ya ang damit at maingat iyong ibinalik sa kama. "I'm sorry."

Now I don't know what he feels sorry about.

Nagsalubong ang kilay n'ya sa akin at tumayo. "You'll stay in my place tonight. We
still need to talk."

Sinulyapan ko ang mga damit sa kama at ang ilang mga gamit kong nagkalat at nasa
mga kahon. So sinong mag-aayos n'yan habang hindi pa ako umuuwi?

Tumango na lamang ako at kinuha ang white sling bag na ginagamit ko sa tuwing
aalis. He opened the door for me and we both went out of our house.

Sa labas ay nakita kong kabababa pa lamang ni daddy ng kanyang cellphone. Ngumiti

s'ya sa amin at nagtatakang tumingin kay Kuya Ber at sa dalawang lalaking nasa
harapan ng pick up, tila ngayon lang n'ya napansin.

"I thought you're taking her things?" tanong n'ya kay Race.

Umiwas ako ng tingin sa kanilang dalawa at nauna ng lumapit sa mga sasakyan.

"She's not ready yet, Tito." Race answered in a flat tone.

Sinulyapan ko si daddy ng nasa harapan na ako ng front seat ng Zubaru. He tapped

Race on his shoulder before following me. Tipid akong ngumiti kay Race ng seryoso
s'yang tumingin sa akin bago pumasok sa front seat.

Hindi naman masyadong nagtanong si daddy habang nasa byahe kami. Kung anuman ang
mayroon sa kanila ni Race ay mukhang maayos naman. Siguro ay talagang ganoon na
sila kahit noon pa man sa New York. Lalo na dahil sa naging relasyon ni Race kay
Kayla.

Napabuntong hininga ako ng maisip ang posible pa ring problema ng pamilya namin.
Siguro ay hindi ko na lamang muna masyadong pag-iisipin ang meron sa amin ni Race.
Even how badly I wanted to make ours clear, I also wanted to fix this thing with my
family.

"You okay?" dad asked and once glanced at me. Siguro ay dahil sa pagbuntong hininga
ko. "If you're tired we could settle another dinner some other time."

Umiling ako at tumuwid sa pagkakaupo. "Hindi na po. I'll rest after dinner na
lamang po."
Hindi na ako nagtaka ng pumasok ang kotse ni dad sa basement ng Berlinetta Hotel.
Tulad kay Race ay nagsalute din sa kanya ang mga on-duty guards doon. Kahit sa
lobby ay panay din ang bati sa kanya ng mga empleyado. Ang mapanuri at nagtatakang
tingin nila ay hindi rin nawala sa akin. Isang waiter ang lumapit sa amin ng
makarating kami sa restaurant. Iginiya n'ya kami sa isang pribadong silid doon.

"Race told me that you own this hotel?" panimula ko ng nakaupo na kami. Hindi ko
lamang napigilan ang kanina ko pa gustong itanong.

Mataman n'ya akong tiningnan bago tumango. "It's actually from the Neumann's. I
bought this when they were planning to migrate abroad. And we secreted it from your
grandfa of course." bahagya s'yang tumawa.

Ngumiti ako ngunit ngiwi lamang ang kinalabasan noon. "Why?"

"Why?" he asked a bit confused and then smile, "Well he wouldn't like it especially
that he wanted me also to just live abroad for good."

Umiling ako sa kanya. Hindi iyon ang ibig kong sabihin. "Why still bought this
place if he wouldn't agree? Why then?"

Tipid s'yang ngumiti sa akin bago huminga ng malalim. Nang dumaan ang sakit sa
kanyang mga mata ay agad akong umiwas ng tingin. Kahit nagkaayos na kami ay hindi
ko pa rin maiwasan ang mga hinanakit na nararamdaman ko sa tuwing nakikita s'ya.

"Because I wanted to. I couldn't just live abroad without making sure you and your
mom would going to be be fine here."

"So alam ni mama? She knows all along that you own this hotel? That's why she
prefers to work here than anywhere else."

He sighed heavily again. "I told her years after. When this place is completely on
my name. Before your grandfa ever finds out."

He's waiting for my reaction. Madalas s'yang ngumiti para siguro pagaanin ang
sitwasyon. Ngunit hindi ko tinago ang panlalamig ng tingin ko sa kanya. I blankly
stared at him for a moment before answering. "You had bought this hotel because you
wanted to. Tito Klaussus told me that grandfa was the reason why you have to left
mama and I..."

"Kate, your mom also agreed. She understands the situation." he said when I'm still
have something to say.

"Because she has no other choice. If only you're brave enough to fight for us." I
said in a more colder tone I probably had adopted from Race. "You once defied him
by buying this hotel. So why not continue defying him all the way? If you truly
cared for us? And not for your family's name, fame and money?"

"Kate!" medyo tumaas ang tono ng boses n'ya. Siguro ay nabastos ko s'ya sa mga
sinabi ko. But I don't know. I just want to tell it all to him. I don't know how
long my mom can tell him everything. And so while I feel empty, I want to tell him
all I wanted to say.

It's been really my dream. And I'm also really happy I finally have it. Pero bakit
ganito pa rin ang nararamdaman ko? I'm fooling myself if I'd say what I heard on
Andrea and Aston has nothing to do with this. Dahil sa totoo lamang ay pakiramdam
ko iyon nga ang dahilan kung bakit ako nagkakaganito ngayon.
Paano nga kaya? Paano kung panandalian lang ang lahat ito? Race and my dad? There
is a hundred percent chance that I might lose them again if I didn't hold them even
tighter. Pero paano kung sila na mismo ang gustong lumayo? What if it's just really
a play for Race? And what if dad can't go against grandfa's will again and turn
back from us? Paano na nga lamang di ba?

"Everything really happens for a reason anak. And I've learned from my mistakes. I
want to make things right on how it should be. If you just let me to the right
things on my own will this time." he said full of sincerity only a father with a
heart can do.

I didn't answer him though. Nang natanaw ko si mama na pumasok at iginiya ng

kaninang waiter ay uminom ako ng tubig.

"Nandito na pala kayo."

Tipid akong ngumiti at tumayo upang magmano sa kanya. Dad kissed her on the
forehead before she sat down beside him.

"The food will be here in a minute." ani daddy.

Tahimik na kaming kumain ng dumating ang pagkain. Madalas kong panoorin ang mga
magulang ko na mukha namang maayos na ngayon. Natatakot akong isipin na mawawala
ulit sa amin si daddy. If it would hurt me, how more my mom. Ayaw ko ng maranasan
pa n'ya ang mga naranasan n'ya noon. Though my dad said she understand the
situation, we still both know how my mom suffered because of that.

"Hindi na ako masyadong nakakauwi sa bahay. Gusto ng daddy mo na iwan na ang bahay
na iyon." ani mama habang kumakain kami.

"You want to leave the house?" I asked the question to my mom. Doon na ako lumaki
at ayaw naman sanang iwan iyon. Pero kung iyon ang gusto n'ya ay ganoon na rin ako.

"She is staying here in my penthouse." dad answered for her. "And when everything
is settled, I also want you to go with us in New York."

"You'll go with him in New York?" I asked mom again. Hindi s'ya sumagot. Tila
nahihiya sa akin sa kung anumang dahilan. "Mom you can't. We can't. His family is
leaving there too and that old sick..." kinagat ko ang labi ko bago pa man ako
makapagsalita ng masama.

Nakita ko kung gaano tumingin si mama sa pagkain. Napansin din iyon ni daddy.
Siguro ay alam din n'ya kung gaano ginagalang ni mama ang mga pagkain sa hapag.

Huminga ako ng malalim at umiling. Bakit ba kase masyado akong naapektuhan tungkol
kay Race na pati lahat ng frustration ko ay sa pamilya ko natutuon? Shouldn't I
settle my family's issue first before anything else? Hindi ba dapat ay pamilya muna
ang mauuna?

Kasabay ng pagmulat ko ng mga mata ay s'ya namang pagbukas ng marahas ng pinto.

"So family night huh?" Kayla said bitterly, giving deadly looked to all of us
three.

"Sir pasens'ya na po." ani ng waiter na sinusubukan pigilan si Kayla ngunit marahas
s'ya nitong itinulak.

"Kayla stop it now." ani ng mommy n'ya na hindi rin napigilan si Kayla.
Tumayo si mama at daddy sa biglaan nilang pagpasok. Ganoon din ang ginawa ko at
pinagmasdan ang halatang lasing na si Kayla.

So I guess I really should settle my family's problem now? Starting tonight?

Chapter 36

Sacrifice

"Kayla! What is this?" dad sternly asked placing me and my mom behind him.

"What dad?" Kayla laughed bitterly. Her face is flushed probably from too much
alcohol. "It's a family dinner right? Am I not part of the family?"

"Kayla daughter please," her mom said trying to stop her ngunit ilang beses na
nagpupumiglas sa kanya ang anak.

"And you're drunk!?"

Napakurap-kurap si Kayla sa sigaw ni daddy. Matalim ang tingin n'ya sa akin bago
taas noong tiningnan ang daddy. Isang beses s'yang humakbang palapit sa amin na
agad namang pinigilan ni dad.

"Go back to home now Kayla." dad demanded while holding Kayla's both arms.

"No dad," she shook her head stubbornly. "I wanna join your small family
gathering."

"Kayla." dad said and looked up over Kayla's shoulder. "What is it Ayla? You let
your daughter get drunk and went here?"

Umawang ang bibig ni Tita Ayla at umiling. "No Kyle! I saw her already wasted in
the bar and..."

"Stop it now mom!" Kayla shouted over her shoulder. Nagpumiglas s'ya sa hawak ni
daddy at masama kaming tiningnan ni mommy. Hindi naman s'ya nagtangka pang lumapit
sa amin kaya hindi na s'ya pinigilan pa ni daddy. "No need to explain. I just came
here to really greet your small reunion..."

Her face is really red and her mascara is a little bit ruin. She obviously cried
alot before on going here. But the confidence she has now, in the way she looks at
me, it's as if she has gotten another courage.

"...And also my dear sister," she's swaying but managed to handle herself and
looked at me with raised chin. But really, she can't intimidate me in her state
right now. "Just want you to give my congrats for taking my father from us. And
also, to inform you that Von," she laughed to herself and sway again. Her mom tried
to hold her but she stop her. "Race, yeah Race, is sooner going to be mine. And no
one of you can do anything about it. Not you, not Race, not his grandfa. Not
anyone!"

"Kayla let's go!" ani ng mama n'ya at pilit na ibinababa ang kamay ni Kaylang
nakaturo sa amin.

"Take her now Ayla!"

Kayla laughed again and let her mom dragged her out. Kasabay na rin nilang lumabas
ang guard sa pinto.

"You okay?" dad asked both of us.

Marahan akong tumango bago muling umupo. I blankly stared in front of me. I don't
feel like eating anymore. I lost my appetite. Kayla's last words remained on my
mind.

"Race, is sooner going to be mine. And no one of you can do anything about it. Not
you, not Race, not his grandfa. Not anyone!

What she meant by that is I don't know. Pero hindi ko maiwasan ang mangamba. Race
loves me so much. I can feel that. Pero mas lalo lamang nadadagdagan ang takot ko
sa mga sinabi ni Kayla. Those 'what if's' keep flashing on my mind again.

What if it's just a play for him?

What if he's just using me to get even with her grandfa?
What if it's just his show?
What if he gets tired of me?
What if...?

"You can stay with us Kate. Hindi mo naman kaylangang palaging manatili kay Race."
ani mama ng maihatid na nila ako sa harapan ng hotel.

Dahil dito lamang din naman sila nags-stay ay hindi na nila kaylangan pa ng
sasakyan. But dad requested for one of the hotel's car para maihatid ako sa condo
ni Race.

I'm having a dilemma. I want to stay with my parents. After all this time ay ngayon
na lamang kami nagkasama-sama. Though, hindi pa rin ako mapapanatag hanggang hindi
pa nagkakaayos ang buong pamilya namin. And also, I want to stay with Race at the
same time. Kahit naman may nagtatampo ako sa kanya ay mahal ko pa rin s'ya. Siguro
ay hindi ko na lamang muna iisipin ang mga bagay na wala pa. Tutal naman ay hindi
ko na rin maiiwasang masaktan. Kahit saan naman yatang bagay masasaktan pa rin tayo
kahit anong iwas ang gawin natin.

"Miss Kate."

Sabay-sabay naming nilingon ang pamilyar na boses. Kuya Ber slightly bowed to us.
Nagtataka akong tumingin sa kanya bago sa likuran n'ya. But Race is nowhere. I only
see the familiar BMW parked on the curb.

"Kuya Ber!" nakangiting bati ko, gulat sa biglaan n'yang pagdating.

"Inutusan ako ni Sir Von na sunduin ka."

Umawang ang bibig ko at tiningnan muli ang BMW. Tinikom ko ang bibig ko upang
pigilan ang sariling magtanong kung nasaan si Race. Instead, I turned to my parents
and awkwardly smiled at them.

"So you have a driver." ani daddy at hinarap ang isang hotel driver. "We're fine.
You can go now. Thanks."

Mama hugged me tightly. "Take care iha. Sabihin mo kay Race na pwede ka ng tumira
kasama namin?"

Tipid na lamang akong tumango bago binalingan si daddy. Tumango lamang ako sa kanya
ngunit laking gulat ko ng yakapin din n'ya ako ng mahigpit.
Nagsalubong ang kilay ko dahil sa pagtataka. Kanina pa sila ganyan even before
Kayla walked in. "You look bothered." I said to the both of them after the hugged.

Sandali silang nagkatitigan. Dad shook his head and mama forced a smile to me and
locked me in her arms again. "It's for a family, anak."

"Go on! Race is probably waiting for you." ani daddy at bahagyang tinapik ang
balikat ni Kuya Ber. "Drive safely huh?"

"Yes Sir."

Marahan akong tumango sa kanila bago sumunod kay Kuya Ber. Lumilipad pa rin ang
isip ko sa kung anumang problema ng mga magulang ko. Well, our family is in too
much problem right now. But whatever is bothering my parents doesn't feel good for
me.

And grandfa, hindi naman nila binuksan ang topic tungkol sa kanya. Only dad said is
that he's out of the hospital now.

Tipid na ngumiti sa akin si Kuya Ber ng pagbuksan n'ya ako ng pinto sa backseat.
Tipid din akong ngumiti sa kanya bago pumasok doon. The scene in the mall's
basement flashback on me. But no, it's not Race that I see inside.

Her arms and legs are crossed. She glanced once at me and raised her brow. "Let's
go."

Agad naman s'yang sinunod ni Kuya Ber at pinaandar ang sasakyan. While I'm trying
to meet his gaze in the mirror. My eyes were asking for something, for someone.

"He asked Kuya Ber to drive you to his apartment. Sumama lamang ako dahil gusto
kitang makausap." Erisse said not even looking at me.

"Where is he?"

Ngumisi s'ya bago umirap sa akin. "You don't know? Of course, he wouldn't tell you.
But anyway, I'm here because as I've said, I want to talk to you."

"About what?" I asked right away being defensive. I know she's like Kayla.

Kung anuman ang meron sila, hindi ko na iyon alam. Basta ang alam ko lamang ay
parehas silang tutol sa amin ni Race. Masyado ng maraming nangyari ngayon araw na
ito at lahat iyon ay sinasabi sa akin layuan ko si Race. That he's not for me. Kaya
sana lamang talaga ay hindi na ako maapektuhan pa ng kung anumang sasabihin n'ya.

"Don't be so bitch to me. I'm his cousin after all. I care for him too much and
besides, Tita Cara also know about this talk."

Tita Cara? "Then what is it?"

Sa harapan ng building ng condo ni Race ay bumaba kaming parehas ni Erisse. Kuya

Ber is standing just in front of the car. Medyo tahimik naman ang paligid dahil
anong oras na rin naman.

"Sa totoo lamang, your family is good. Your father's side. Everything is really
good even during the engagement but not until my cousin Von wants an out." she
started with her arms crossed looking straight to me. "There's where everything
good starts messing up. And up until now, your family is messing us up."
Umiwas ako ng tingin. I caressed my shoulder because of the cold night breeze. My
long sleeve dress isn't helping enough to block the coldness. I don't know what
Erisse is trying to say here. Kahit naman ako, noon pa man ay ginugulo na ng sarili
kong pamilya, hanggang ngayon. So we're fair at that.

She sighed and unfold her arms. "Tita Cara and Tito Vaughn really wants you for
him. Pero may mga bagay na hindi lamang dahil gusto mo ay mangyayari. You need to
work hard."

"Alam mo hindi na kita maintindihan. Are we talking about Race here or some random
people?" I'm tired and just wanted to take a rest. Kung alam ko lamang na ganito at
wala naman pala si Race, sana ay doon na lamang din ako sa hotel nagstay.

"So I guess you don't know? Your parents are having an argument with your grandfa.
You know very well the reasons why. You're one of course. So technically, it's my
cousin's problem too."

"What do you mean? Is it still about their engagement?" inis na tanong ko.

Why they like standing between me and Race?

Bahagya s'yang tumawa. "That fact wouldn't change Kate. Von is my family and his
parents are concern too, especially our grandfa!"

"Bakit ba kase hindi mo ako diretsuhin?"

"Because I don't know either what to say." umiwas s'ya ng tingin, tila nahihirapan
nga kung ano ang sasabihin.

Well, she's not the only one! Baka mas lalo lamang ako hindi makatulog dahil sa
usapang ito.

"But, I want you to make sure if you really love Von?" she asked, unbelievably
soft. "He's doing everything for this. For you. And that's why I hated you so!..."

Nanlaki ang mga mata ko sa biglaang pagsigaw n'ya. On my peripheral view, I saw
Kuya Ber moved to his place, sensing the sudden tension. Erisse's eyes are turning
red. Dahil sa liwanag na nanggagaling sa lamp posts ng hotel ay kita ko iyon.

Pero wala naman akong ginagawa sa kanya! S'ya nga itong ang daming sinasabi.

"...Siguraduhin mo lamang na hindi masasayang ang lahat ng sakripisyong gagawin

n'ya para sa relasyon n'yo!" she finally said and turned her back to me.

Kumurap-kurap ako at ipinilig ang ulo sa mga sinabi n'ya. "Wait...!"

"Let's go Kuya Ber!"

Kuya Ber opened the backseat for her. Mabilis s'yang pumasok doon.

"Mauna na po kami." Kuya Ber said to me before getting inside the driver seat.

Kahit tuluyan na silang nawala sa paningin ko ay nakatulala pa rin ako. Ano ba

kaseng ibig n'yang sabihin doon? Anong sakripisyo ang sinasabi n'ya na gagawin ni
Race.

Muli kong naramdaman ang malamig na hangin. Hinawakan ko ang dibdib ko ng

maramdaman ang biglaang pagbilis ng pintig noon. Something about what Erisse said
scares me. Natatakot ako sa kung anumang posibleng gawin ni Race.
Erisse said he's going to do this for our relationship. Was that mean that whatever
I'm thinking about him is wrong? That this is not a game for him? That he's
serious? If not, then why make some sacrifices for the sake of our relationship
right?

Huminga ako ng malalim at napabuntong hininga. Ngunit hindi ko pa rin mapakalma ang
dibdib ko. I looked inside the building and saw that the on-duty guards were
looking at me. So I decided to go inside since it's too cold here.

Gamit ang spare key sa unit ni Race ay binuksan ko ang pinto. I turned the lights
and he's obviously not here. I decided to have a bubble bath. Habang nasa bathtub
ay hindi ko maiwasang mag-isip.

Bakit ba ang daming problema na kaylangan naming harapin ni Race? Is it a sign that
we're not really meant for each other? Pero kung s'ya talaga ang mahal ko, may
magagawa pa ba ko? I know, I can feel he loves me too. He even said it. I just have
some trust issues at kahit na madalas akong magdoubt sa kanya ay alam kong
masasaktan pa rin ako ng sobra kung hindi man totoo ang pinapakita n'ya sa akin.

Race might be sometimes, or often cold and serious but I know he can't do that to
me.

Wearing Race's white bathrobe na lampas na sa tuhod ko, ay lumabas ako ng CR. The
room feels empty, so quiet and lonely. Kahit kapag nandito si Race at hindi naman
kami masyadong nag-uusap ay hindi naman ganitong kalungkot.

Nilapitan ko ang mahogany table at kinuha ang suklay. Sa tabi noon ay isang
malaking salamin. I lazily brushed my hair while thinking of him.

Nasaan na kaya s'ya? He's not texting me yet. Ayaw ko na rin namang tawagan dahil
baka maabala ko pa. Isn't it because of what happened earlier? Hindi naman kase
tamang basta na lamang n'yang pakialam ang mga gamit ko.

I barely brushed my hair when the door opened. Nagkatitigan kami ni Race sa
salamin. He's still with his school uniform. Though wala na ang leather coat.
Tanging white long sleeves at slacks na lang and a black socks. He looks so tired
and sleepy. He's hair is kind of mess too.

Tipid akong ngumiti sa kanya, feeling sorry about what I've said to him earlier. He
sighed and smile too but that didn't reach his eyes. Binitawan ko na ang suklay at
ibinalik sa lalagyan. Tahimik akong umupo sa kama at nag-indian seat. Marahan kong
inilagay ang comforter sa mga hita ko.

Still it's quiet. His heavy breathing is all that I can hear. There's an invisible
connection between our eyes. Tila nag-uusap kami dahil doon. Pag-uusap na kahit
kaming dalawa ay hindi iyon maunawaan.

I watched him as he slowly walked near me. He undone two of his buttons. Lumapit
s'ya sa gilid ng kama at kinuha sa table ang suklay na gamit ko kanina. Umupo s'ya
sa gilid ng kama at sa likuran ko. Marahan akong pumikit ng maramdaman ang paggalaw
ng suklay sa buhok ko. He's slowly brushing my hair, gently and softly. While his
other hand is on my shoulder.

"Race," I called after a long silence. "I'm sorry about earlier."

Narinig ko ang pagbalik n'ya ng suklay sa table. His arms circled on my waist and
his chin rested on my shoulder. I tilted my head to give him more space.
"I love you so much baby."

His words caught my breath. I fiddled with my finger, wanting to say that same
words. But I can't. My mouth suddenly feels dry, not allowing me to say any words.

His legs moved. He placed them on the sides of my legs too. Napasinghap ako ng
humiga s'ya sa kama kasama ako. We're both facing the bed face first. His hands
remain on my waist while his legs are around my butt, locking me around him. I
don't mind the pressure he's giving though. It feels comfortable. Anywhere near him
this close is so comforting. And I know we both needed this comfort with each
other.

Bahagya kong inangat ang ulo ko at hinarap s'ya. Now we're facing each other but
his eyes were closed. His brows are furrowed and lips closed tightly.

"Race,"

I thought he's already asleep but he opened one of his eyew and closed it again.
"Hmm?"

"You're not going to change your clothes?" I whispered, feeling sleepy too.

He shook his head, no. "I'm tired."

I sighed and reached for his face. I caressed the growing stubble, his nose, his
brows eyes and his lips. "Let me change you then."

He opened one out his eyes again and lazily smiled. "Not quite the right time
baby..."

I tried to let go to go and change him but he's hold on me tighten, pulling my body
against him.

"You're going to kill me in restraining. And if I lose, hindi sila matutuwa kapag
nagkababy kaagad tayo."

"Race!" natatawang sigaw ko, pero inaantok na rin talaga ako kaya hinayaan ko
lamang s'ya.

"I had a talked with Erisse." I tell him.

His both of eyes opened with questioning look. "I didn't know. What did she tells
you?" he asked but I know na alam n'yang hindi sasabihin sa akin ni Erisse kung
anuman ang problema.

"Sacrificing? What sacrificing you're gonna do she's talking about?..."

He didn't answer.

"Race please, no secrets." I sighed.

He closed his eyes again and moved closer to me. We can feel both our breathings.
"I know. But let this one please? I want to keep this secret from you for now
please. This is the last secret I'm going to keep I promise."

"Race," I sighed again.

"I love you so much baby." he said and nuzzled on my neck.

Mariin akong pumikit at hinayaan na lamang s'ya. He's so tired. We are both. Ang
mahalaga ngayon ay alam kong mahal n'ya ako. And nothing could change that fact.

Chapter 37

As If

Days passed and still, hindi ko pa rin alam kung ano ang problema. Kung anuman iyon
ay malalaman ko rin. I respect Race's decision. At isa pa ay madalas na s'yang busy
nitong nakaraang araw. Si Kuya Ber na nga rin ang sumundo at naghatid sa akin
kahapon. At ngayong araw ay ganoon din. I ate dinner with my parents lastnight too
kaya pagdating sa condo ni Race ay parehas kaming tulog na.

"Anong party?" takang tanong ko kay Andrea habang isa-isang ibinabalik ang mga
libro.sa locker ko.

"I don't know. It's an event Aston told me at sa Berlinetta ang venue."

I waited for her to place her own books in her locker. Ilang araw na lamang at
hindi na namin iyon kakailanganin. The graduation is on next week. Kaya naman lahat
ay busy na ngayon. Iyon din ang dahilan kung bakit nagdadalawang isip si Andrea na
sumama sa party daw na iyon.

"Hindi mo alam?" she asked while we are now walking our way out of the school's
building.
"Should I?"

"Of course! Aston said that most of the well-known names in the business will be
there. If Aston is there, surely Von will be there too right?"

Nagkibit balikat na lamang ako. Siguro naman ay sasabihin sa akin ni Race ang
tungkol diyan. And I don't think that's necesarry. Even my parents are not telling
it to me so.

"O hayan na ang sundo mo." I gently poked her side and watched as Aston approached
us.

Tipid akong ngumiti ng pumula ang pisngi ng kaybigan ko. At umiwas rin ng
maghalikan sila sa harapan ko!

"Hi Kate!" Aston said and I was caught off guard when he gently held my waist and
our cheeks touched.

"Babe why don't you tell him about the party tomorrow?" ani Andrea ng nasa gilid
n'yang muli si Aston, ang braso ay nakapulupot sa kanyang baywang. "Race is coming
too right?"

We both anticipated for his answer. Ngunit mataman lang s'yang nakatingin sa akin.
And I know right away that there's really something going on. Or probably Race
already told him not to tell me either.

"Race is coming, yes." he said softly but firmly. "Let's go?"

Tumango si Andrea sa kanya at bumaling sa akin. "Una na kami ha? See you in the
party. And ayan na rin ang sundo mo!" sabay turo n'ya sa kung sinumang nasa likuran
ko.
Marahan akong tumango at ngumiti sa kanila bago mabilis na nilingon ang nasa
likuran ko. My shoulders fell and sighed. It's Kuya Ber, smiling at me. Ang akala
ko pa naman ay s'ya na ang susundo sa akin ngayon. Maybe he's really busy in their
school.

I watched Aston's car went on before turning to Kuya Ber and smiled. "Where's
Race?"

"Pasens'ya na hindi ko alam. Tinawagan n'ya lamang ako kanina at sinabing sunduin
ulit kita."

Tumango na lamang ako at naglakad palapit sa BMW. He quickly opened the door for
me. Tahimik ako buong byahe habang hawak ang cellphone ko. The only message I got
from Race was this noon, saying I should eat my lunch. Ngunit hapon na at wala pa
s'yang ibang text.

"Do you think he's busy with his school too?" I asked Kuya Ber, while I'm still
looking on my phone thinking if I should text him or what.

"Siguro..." he answered.

I looked up at him and meet his gaze on the rearview mirror.

He cuts our gaze and look back on the road. "...Kung hindi ay tiyak na s'ya ang
maghahatid at susundo sa iyo."

Tipid na lamang akong ngumiti. Pero kahapon ay hindi n'ya ako hinatid at sinundo.
Kahit kanina, dala naman n'ya ang sasakyan n'ya. Dati nama ay nagagawa n'ya pa
akong ihatid at isundo kahit parehas kaming pumapasok. So I guess he's really that
busy?

Huminga ako ng malalim at nagpas'ya na mag-iwan na lamang ng text sa kanya.

Me:
I'm on my way to your condo.

Sa harapan lang ng building ako ibinaba ni Kuya Ber. Tahimik na akong umakyat at
pumasok sa loob. I'm hoping to see him inside pero wala. Just like yesterday, I'm
alone here again.

Pakiramdam ko ay sobrang pagod ko kahit wala namang masyadong ginagawa sa school.

Pagkatapos kong magbabad sa bathtub ay nahiga ako sa kama suot ang white sando at
pajama ko. My mind is blank while I'm staring at the ceiling. Tila ba sobrang
daming bagay na gusto kong isipin pero kahit isa ay walang pumapasok sa utak ko.

I'm on the middle of my sleep when I feel like someone is watching me. Dahan-dahan
kong iminulat ang mga mata ko. Una kong napansin ang ilaw na nakabukas na ngayon.
Hindi pa naman madilim ng nahiga ako kanina kaya hindi ko muna iyon binuksan.

Sa paanan ng kama ay nakaupo si Race. Katatapos lang n'yang maligo. Suot ang white
shirt and his PJ, he looks so fresh and ready to sleepy.

"Race," my voice is husky from the sleep.

Nagtindigan ang mga balahibo ko ng marahan n'yang haplusin ang binti ko. Kahit sa
suot kong pajama ay ramdam ko pa rin ang matinding epekto n'ya sa sistema ko. Umupo
ako sa kama upang maiiwas ang binti ko sa kanya. Ngunit mabilis naman s'yang
lumapit at hinawi ang buhok na nakatabing sa mukha ko.
"Are you hungry?"

Sa tanong n'yang iyon ay saka ko lamang naramdaman ang pagkalam ng sikmura ko.
Tumango ako sa kanya at sinulyapan ang nakabukas na bintana. Madilim na at ilang
oras din pala akong nakatulog.
Umawang ang bibig ko para sana tanungin kung bakit ngayon lang s'ya dumating.
Ngunit napahikab ako kaya tinakpan ko ang bibig ko. Laking gulat ko ng tumayo s'ya
at binuhat ako mula sa kama.

"Race!" natatawa at gulat na sigaw ko ng dalhin n'ya ako palabas ng kwarto.

Pasimple ko s'yang inamoy. Pero atleast ngayon ay hindi na ako insecure sa amoy
n'ya dahil iyon din ang ginagamit ko. He bought me my own toiletries but I'm still
using his. Ang nakakapagtaka lamang ay kung bakit hindi n'ya ako tinatanong tungkol
doon. He could probably smell himself to me.

"I ordered pizza." aniya at marahan akong iniupo sa sofa. "Will tha be okay for
dinner?"

Tumango ako sa kanya na nakatayo ngayon sa harapan ko. "Hindi ka pa rin

nagdidinner?"

He bent and leaned to kiss my forehead. "It's because you're not eating either."

The door bell rings. Ngumiti s'ya sa akin bago kinuha ang kanyang wallet na nasa
coffee table. Sa tabi noon ay cellphone at susi ng kanyang sasakyan.

So hindi rin s'ya kakain kung hindi ako kakain? Hindi naman kase ako sinabihan nina
daddy na magdinner kami kaya hindi na ako nakakakain. Isa pa ay nakatulog din ako.

Habang abala si Race sa kadarating lang na pizza ay kinuha ko ang cellphone n'ya. I
want to see if he got my message earlier. Wala rin naman masama dahil ayos lang
naman sa kanya kung tinitingnan ko ang cellphone n'ya. Besides, he's doing the same
thing to me. Ang dami nga n'yang binurang number ng mga lalaking groupmates ko
dati. Ang tagal ko na rin kaseng hindi nagpapalit ng simcard lately.

Bago ko pa macheck ang mga message n'ya ay tumunog ang cellphone para sa panibagong
message. Kayla's name appeared under her number. I accidentally touched it, the
message opened.

Kayla:
Thanks for the time. See you tomorrow. :)

Ito na nga ba ang kinakatakot ko. Bago ko pa maproseso ang mensahe ay lumapit si
Race sa harapan ko. Tumingala ako sa kanya. He didn't get the phone but I absent-
mindedly gave it to him.

"Kayla texted you." I tell him.

Mataman n'ya akong pinagmamasdan habang kinukuha iyon.

"Where's the pizza?" I asked him and looked away.

He didn't answer. Akmang yuyuko s'ya sa akin ngunit agad na akong tumayo.

"I'm really hungry." I said, my voice is a bit shaky. "Nakatulog kase ako kanina."

It is Kayla. His fiancee. His ex-fiancee. So nagkikita pala sila ng hindi ko alam.
Ano naman kaya ang posibleng ginagawa nila? And when I thought he's busy from his
school...

"Kate," he called from my behind. Tutal naman ay mahina lamang ang boses n'ya ay
nagpanggap na lamang ako na hindi s'ya narinig.

Sa kusina ay natanaw ko sa counter ang pizza, fries at coke. Marahan akong umupo sa
high chair at kumuha ng slice ng pizza. Akmang kakagatan ko iyon ng tumayo si Race
sa gilid ko, both of his hands are griping the edge of the table. Nag-angat ako
tingin sa kanya at inabot ang pizza. Salubong ang kilay n'ya at nagbalik-balik ang
tingin sa akin at sa pizza.

"You don't want?" I offered him again the pizza.

Huminga s'ya ng malalim bago iyon tinanggap at umupo sa upuan. Muli akong kumuha ng
isa pang slice para sa sarili. Tahimik ko iyong kinagatan. I know he's looking at
me pero masyadong masakit ang kirot ng dibdib ko na hindi ko na s'ya magawang
tingnan ngayon.

"You sure that's enough for tonight?" he asked.

I glanced at him once. Ngumiwi ako sa isang kagat na tira ng pizza'ng hawak ko.
Samantalang s'ya ay nakakadalawang kagat pa lamang yata.

Hindi ko alam na naubos ko na pala kaagad iyon ng gaanong kabilis!

Marahan akong tumango habang kumukuha ng isa pang slice. My mouth is full kaya
hindi na ako nagsalita.

"Kate,"

I didn't look at him. I just continue on eating my pizza.

"Kate, it's not what you think."

Kayla? Of course it's not what I think. Hindi ko nga alam kung ano nga ba ang dapat
isipin ngayong nalaman ko na nagkikita sila. Behind my back? Unless they're keeping
something right?

I didn't say anything though. Siguro naman ay sapat ng dahilan na puno ang bibig ko
kaya hindi ako makasagot.

Nang naubos ko ang pizza at akmang kukuha ng panibago ay hinawakan n'ya ang kamay
ko. Matalim ko s'yang tiningnan ngunit hindi n'ya ako binitawan. Gamit ang kabilang
kamay ay akmang kukunin ko ang pizza ng nilayo naman n'ya ito sa akin. Muli ay
matalim ko s'yang tiningnan.

"Please," he looks so tired, kaya kahit papaano naman ay naawa ako.

Kinuha ko na lamang ang softdrinks at ininom iyon. Ngunit ng pumasok sa isipan ko

ang posibleng dahilan kung bakit s'ya dalawang gabi ng umuuwing pagod ay bigla
akong nainis. Marahas kong binawi ang kamay ko pero masyadong mahigpit ang hawak
n'ya kaya hindi ko mabawi.

I see fears when I looked into his eyes. He mirrors what I feel. Natatakot din ako.
Takot na nakakapaghina kaya hindi na ako nagpumiglas. Marahan kong ibinalik ang
softdrinks sa table at pinagmasdan iyon. "Is this your secret? Is she your secret?"

Hindi s'ya sumagot. Nang binalingan ko s'ya ay salubong ang kilay n'ya sa akin.
Binitawan n'ya ang kamay ko at ipinatong na lamang ang kamay sa likod ng kamay ko.
Hindi ko inalis ang kamay ko at iyon na lamang ang pinagmasdan. His hand covered my
hand perfectly. As if they were made for each other. As if.

"She's not my secret Kate."

"So I am?" I coldly asked and once glanced at him.

"What?" he laughed nervously as if he just can't believe I said that.

Ano bang nakakagulat doon? He's seeing his ex-fiacee while I'm living with him. So
surely, one is a secret relationship. If she's not, then probably I am right?

When I thought I was wrong and he's serious. So there's really a reason here to be
doubted about.

"... No Kate. You know you're not."

"Then explained it to me. Why keep on seeing her?" umiling ako sa sarili kong
tanong. "You know I would understand if you really needed to see her for some
reasons. I know you're still friends with her. But behind my back? Race it doesn't
seems right."

Kalmado ang boses ko ngunit hindi ko maiwasan ang panginginig. The pain is again
resurfacing. Ang takot ko na baka laro nga lamang ito sa kanya, at ngayon nga ay
baka nanawa na s'ya. Natatakot ako na baka hindi ko kayanin.

"Kate," he squeezed my hand. "I really don't want to secret it to you but I swear,
I promise I'll tell it to you. Maybe tomorrow night?"

Masama ko s'yang tiningnan. Mapait akong ngumisi sa kanya. Tomorrow night? So hindi
nga n'ya sasabihin sa akin ngayon kung anuman iyon?

"What am I to you then huh?" I asked him directly.

"My girlfriend." he answered right away. "You're my girlfriend right? I love you
Kate."

Umiwas ako ng tingin ng akmang hahaplusin n'ya ang mukha ko. And Kayla is his
fiancé ganoon ba? Hindi ko na lamang masabi dahil masyasdo ng masakit kung
ipapamukha ko pa iyon sa sarili ko.

"Do I have the right to question you even?"

"Y-Yes," his voice croak. "Yes, anything but Kate please understand--"

"I am trying to understand. Kaya nga hindi na kita pinapakailaman. Ayaw ko naman na
sanang magtanong pero ikaw iyang nangungulit!" marahas akong tumayo. Humarang s'ya
sa akin kaya ko s'ya tinulak dahilan para mamantsahan ang puting damit na suot
n'ya. Maliit lang naman.

"Kasalanan mo 'yan." sabi ko at dumiretso sa sink.

"Kate please." aniya habang naghuhugas ako ng kamay.

Mula sa likuran ko ay yumakap s'ya sa akin, ang dalawang braso ay dumaan sa ilalim
ng dalawang braso ko at itinapat sa gripo. Mariin ang pagkakahawak ko sa kamay n'ya
dahil sa inis habang hinuhugasan na rin iyon. Nang natapos ako ay hinarap ko s'ya
at marahas na tinulak. He steps back once pero agad ding lumapit sa akin. My wet
hands on his chest stop him from coming closer.
"Race layuan mo ko!" inis na sigaw ko at sinulyapan ang kahon ng pizza na nakatakip
na sa ngayon.

"Kate please,"

"Please what?!" muli ko s'yang tinulak gamit ang mga palad ko. Ilang ulit ko iyong
ginawa hanggang sa natuyo na iyon kakapunas sa damit n'ya. Ang likod ng mga palad
ko naman ang pinunas ko sa dibdib n'ya.

Ngumuso s'ya ng makita ang ginagawa ko. His brows are knitted and eyes still
pleading. Hinawakan n'ya ang dalawang kamay ko. Umirap ako ng muli iyong mabasa
dahil sa mga kamay n'ya. Muli ko s'yang itinulak at habang ginagawa iyon ay
pinupunasan ko na rin ang mga kamay n'ya sa sarili n'yang damit. Tutal naman ay
ayaw n'ya akong bitawan.

"Race ano ba?" sigaw ko dahil ayaw talaga n'ya akong pakawalan at pilit pang
ikinukulong. Natigilan lang ako ng makita ang sinseridad sa mga mata n'ya.

Slowly, he guided my hands to his face. We looked into each others eyes for a
minute or two.

"Are you really not ready to tell me things?" I asked him softly.

He just nodded and licked his lips. Umiwas kaagad ako ng tingin. Problema nito?
Nang-aakit pa nakitang naiinis na nga ako.

"Then let me go and let's not talk about this for now." I said and get back my
hands. Ngunit muli n'ya akong pinigilan sa pag-alis.

Nagtaas ako ng kilay sa kanya at pinagcross ang arms. "So you're ready? Tell
everything to me then."

"Kate," bumagsak ang balikat n'ya.

Nang humakbang ako ay hindi na n'ya ako pinigilan. Our shoulders passed when I
walked passed him. Dumiretso na ako sa kwarto at dumapa sa kama.

I should feel angry and whatsoever. Pero hindi ko alam kung bakit panatag na ako
ngayon. Race makes me feel enough. Sapat na ang pinaparamdam n'ya sa akin para
malaman kong ako lamang ang mahal n'ya.

I heard the door open and close. Pumikit ako ng mariin at mas niyakap ang unan. He
turned off the lights. Naramdaman ko ang paggalaw ng kama sa likuran ko. Race's
hugged me from behind. I closed my eyes tightly when I felt his bare chest.

"Race!" I said a bit annoyed but can't help the comfort he is giving to me. I moved
to the middle of the bed to give him more space.

"Do you have plans for tomorrow?" he asked, his breath fanning my neck.

"No," I gruffly said.

"Will you please just stay here tomorrow 'till I come home?"

"So you have your own plans for tomorrow?" my eyes were already closed. "Why?"

"Please."
"What about the party? Andrea told me?"

"Trust me please."

I barely nodded and answered him with a hum.

What more to do than to trust him right? He's an obsess racer with a mental
disorder after all.

Chapter 38

Promise

Nang gumising ako kinabusan ay wala na si Race sa tabi ko. I finished all my
morning rituals first before getting out of the room. Sa hallway pa lamang ay
naamoy ko na ang kung anumang niluluto mula sa kusina. Ngunit sandali pa akong
napatitig sa pintuan na nasa tapat ng kwarto ni Race. He said before that this is
my room pero kahit isang beses ay hindi pa naman ako nakapasok doon. S'yempre dahil
palagi n'ya akong pinapatulog sa kwarto n'ya kaya nasanay na rin ako.

I saw Race preparing our breakfast. Umiwas ako ng tingin ng makitang hanggang
ngayon ay wala pa rin s'yang damit pang-itaas. Tanging pajama lamang n'ya ang
kanyang suot.

"Baby,"

Napatalon ako sa gulat ng tawagin n'ya ako. Kinurap-kurap ko ang mga mata ko at
maingay na lumunok.

Lumapit s'ya sa akin at hinawakan ang baywang ko bago ako hinalikan sa noo. "Good
morning."

"Morning," halos bulong ko. Kahit anong iwas ko ng tingin ay hindi ko pa rin
maiwasang sulyapan ang katawan n'ya.

His body looks so matured. Even with clothes on, he is really looking mature. Hindi
ko lamang alam na ganito pala iyon without his clothes.

God! Kaylan pa ako natutong mag isip ng ganito?

"Just a morning?" Race asked, pulling me back to the earth. "Not good?"

Hindi ko pinansin ang sinabi n'ya. Naupo na ako habang naghahain s'ya ng pagkain
namin. Inilagay n'ya ang dalawang pinggan sa harapan at sa tabi ko. Mula sa
likuran ay niyakap n'ya ako.

"We're fine now right?" he asked softly. "I told you I'll tell it to you today.
Later tonight."

Tumango na lamang ako. Sa totoo lamang ay wala naman na akong balak pang alamin
iyon. Kung iyon ang sinasabi ni Erisse na sakripisyong gagawin n'ya, nakaka-curious
man ay wala naman sigurong masama. I don't think Kayla is a threat into our
relationship. She may like Race too much but Race is not to her. Race is mine. Mine
alone.
"Don't you have clothes here anymore?" I asked him instead.

That's the reason. Him being half-naked here.

I heard him chuckle. He kissed the side of my head before seating on the chair
beside me. "I'm fine baby. Are you?" natatawang sinabi n'ya.

Pilit kong pinigil ang sariling makitawa at masama s'yang tiningnan. "Make sure to
tell me everything tonight."

"Sure!"

Sa buong maghapon ay magkasama kami ni Race sa condo n'ya. Nagmovie marathon din
kami. Movies na hindi ko masyadong maintindihan dahil sa kalandian n'ya. At isa pa
ay mas gustong horror ang panoorin. Ako pa ang pagbibintangang pervert s'ya nga
itong palaging nakayakap.

This is one of my best life's experience. I feel happy and contented. Simple lamang
pero masaya ako. I guess, everywhere with this man is going to be happy. I find in
him the contentment I am looking for. But of course, I still needed my parents.

At s'yempre, darating din ang time na matatapos iyon. Bago mag-alas-sais ng gabi ay
gumayak na si Race para sa party. Wearing a black tuxedo, he looks more mature than
ever. I can't help but feels so proud of having him.

"I want you to go with me." he said while I'm making his necktie. I learned this
because of Arcel. Hindi ko na lamang iyon sasabihin sa kanya. I don't want to spoil
his mood before he go to that event.

"But you won't." I smirked at him.

Sa totoo lamang ay kahit ayain n'ya ako, hindi ako sasama. The first and last I
went to that party, everything didn't end too well. Ngumiwi ako habang inaalala ang
gabing iyon. I really felt so bad that night. The most pain and heartache I ever
felt. At ayaw ko na iyong mangyari. Since we have a talked, I'll just wait for him
to tell me what the matter is.

"It's not like I won't." ngumuso s'ya dahil sa ngisi ko. "It wouldn't be good if
you're there."

Nagtaas ako ng kilay sa kanya habang hawak na n'ya ngayon ang mukha ko. Mariin
s'yang pumikit ng mas lalo ko pang tinaas ang kilay ko.

Bahagya akong natawa sa kanya at lumayo. Nakakatawa lamang talaga ang reaksyon
n'ya. He looks so torn because of whatever. Para bang masyasdo n'yang pinoproblema
ang mangyayari sa party. Siguro dahil na rin sa puro businessmen lang naman ang
nandoon. Kung sasama ako ay baka mabagot lang ako lalo na kung may ibang kumausap
sa kanya. Bagay na hindi imposibleng mangyari.

"I'm fine here Race!" ngumiti ako sa kanya. "You look so problematic about the
party and I don't want to join your misery."

Natigilan s'ya sa sinabi ko at mataman akong pinagmasdan. Tila ba may kung ano sa
sinabi ko na totoo at tinamaan s'ya.

"What?" seryosong tanong ko ng mapansin ang pagiging seryoso n'ya. Well, palagi
naman s'yang seryoso. "Is there something wrong on what I say?"

Umiling s'ya at lumapit sa akin. Hinawakan n'ya ang magkabilang balikat ko at

diretsong tumingin sa mga mata ko. "I'm willing to sacrifice everything for you. If
I have to give up everything just so we could stay together, I will baby."

Blangko akong tumingin sa seryoso n'yang mga mata.

"Stay here 'till I home, promise?"

Tumango ako at tipid na ngumiti sa kanya, "promise."

Umalis na rin s'ya ilang sandali lamang. Ang sabi n'ya susunduin s'ya ni Kuya Ber
sa ibaba dala ang limousine nila. Habang ako naman ay naiwang mag isa sa harapan ng
malaking TV.

Race's words often confused me. Kahit noon pa man. Kaya kung minsan ay napapaisip
ako kung dapat ko pa ba iyong pansinin. And besides, whatever is bothering him, he
will tell it to me later tonight. And that's his promise.

It's 7:00 already when I finished my bath and the telephone rings. Mabilis akong
tumayo upang sagutin iyon.

"Yes?"

"Good evening Ma'am. I'm Miss Lorie, the receptionist. There's a man wants to see
you in the lobby."

Man? It couldn't be Race. Nakaalis na s'ya at unit n'ya ito kaya bakit naman s'ya
maghihintay sa akin sa lobby kung pwede naman s'yang umakyat.

"Will you please ask his name?" pakiusap ko, nagtataka sa kung sinong posibleng
puntahan ako rito at kung kaylan pa wala si Race.

"He said the name Arcel and that he needs you down here. If you don't know him
Ma'am we can..."

"No, it's fine." putol ko sa kanya. "He's my friend. Please tell him I'm on my way
down. Thank you."

Wearing a pair of night shirt and shorts, ay bumaba nga ako sa lobby. Arcel never
been this demanding. And what's the matter of going here at this time?

"Arcel," I called him whose seating on one of the sofa in the lobby.

Ngumiti lamang s'ya sa akin. Naupo naman ako sa tabi n'ya.

"Why are you here?"

"Is it bad visiting you now?"

Nagtaas ako ng kilay sa kanya at bahagyang natawa. "What? That's not what I mean.
Masama rin bang magtanong?"

Ngumiwi ako ng seryoso lamang s'yang tumingin sa akin. Umiwas ako at huminga ng
malalim bago muling nagsalita. "Sorry for what happened before. If I've been a
bother to you and left without any words."

"Hey!" aniya at marahang tinapik ang balikat ko. "Forget it. I'm fine. I'm willing
to help you in anyways. Don't speak as if I'm your ex-boyfriend and we're having a
heart-to-heart talk here."
Tumawa na rin ako sa sinabi n'ya at gumaan ang pakiramdam. Ang akala ko naman kase
ay galit s'ya sa akin.

"So why are you really here? Except from visiting me?" muli kong dinungaw ang
tuxedo'ng suot n'ya. "Came from a business meeting?"

"Business party actually. And I'm wondering why you aren't there? Race is there,
he's not with you. Pero dahil wala ka doon ay hindi na ako nagtanong sa kanya. I
decided to check on you myself."

"You want to go upstairs then?"

Umiling s'ya, "No. Baka kung ano pang isipin ng boyfriend mo..."

Sandali akong napatitig sa kanya. Masaya ako na tanggap na n'ya. Pero sa totoo
lamang ay hindi ko naman alam kung kaylan ko naging officially boyfriend si Race.
He's not even officially courting me either.

And you're living with him anyway.

I know.

"...You didn't answer me. Bakit hindi ka n'ya kasama?"

"Because that's a business party? Mabo-bore lang ako doon."

"But your whole family is there."

Natigilan ako sa sinabi n'ya. My dad owns the hotel so surely he is going there and
grandfa is a businessman too. Pero bakit naman hindi sinabi sa akin nila mama ang
tungkol doon?

"Andrea is with Aston. So I don't see the reason why you're not with Von. You
looked perfectly fine tonight."

"Do you know what that party is about?" hindi ko naiwasan ang panlalamig sa boses
ko. May kung ano sa event na iyon na hindi tama at ngayon ko lamang iyon
napagtanto. "Except from business?"

Nagsalubong ang kilay sa akin ni Arcel. "No? Only that it's your grandfa's party
too. About the hotel probably? I remember Uncle Simon telling me about turning over
of the hotel."

Turning over of the hotel? Berlinetta? Kanino naman kaya iyon ibibigay ni daddy.
Bakit nga ba kase wala man lang sa kanila ang nag-aya sa akin doon. Bigla tuloy
akong nacurious.

"It's fine. I'll ask Race about it na lang. Let's go upstairs?" tumayo ako at
ganoon din si Arcel. Ngunit umiling s'ya sa akin.

"No, I'm not going in that man's place."

At akala ko ay ayos na s'ya.

Tumango na lamang ako at nagpasyang samahan muna s'ya rito. Hindi rin nama kase ako
pwedeng umalis kaya dito na lamang muna kami.

"Kate!" sigaw ni Erisse na nagmamadaling maglakad palapit sa amin. She is wearing

an emerald coctail and silver stilletos. Her hair is in a curl and his holding a
pouch in her hand. She's obviously not belong here. Hindi naman kase rito ang party
kaya bakit nandito sila?

"Erisse," gulat na tawag ko sa kanya. "What are you--"

"What are you doing here?!" she asked Arcel while pointing her new manicured hands
to him. Sa likuran n'ya ay si Kuya Ber na may hawak na malaki at malapad na kahon.

"Who are you?" takang tanong naman ng kaybigan ko.

"Not important." aniya at hinila ang braso ko. "Let's go upstairs Kate. You need to
get dress right now!"

"Hey!" sabay pigil ni Arcel sa kanya. "Kate, who is she?"

"Arcel, she's a cousin of Race. Magkakilala ba kayo?" takang tanong ko sa kanilang

dalawa na parehas na hawak ang magkabilang braso ko.

Erisse answered yes and Arcel said no. Ano ba talaga?

"He's rude for not saying sorry after bumping with me. So now let's go and not
waste our time with him."

Dahil sa sapilitang paghila sa akin ni Erisse ay walang nagawa si Arcel. Ilang

beses s'yang hinampas sa braso upang bitawan ako at sinabihang huwag sumama. Pero
tingin ko ay parehas silang matigas ang ulo at ayaw magpatalo. Si Kuya Ber naman ay
tahimik na nakasunod sa amin.

"What is this Erisse?" kalmadong tanong ko habang nakaupo sa sofa. Tila wala na
lamang sa kanya ang nangyari at ang mga sinabi n'ya sa akin.

Si Arcel ay nakaupo sa kabilang sofa, sa gilid n'ya ay si Kuya Ber.

"Where is your room?" Erisse asked, now holding the large box from Kuya Ber.

Sinulyapan ko ang dalawang lalaki bago itinuro sa kanya ang pinto. Bahagyang
nakaramdam ng hiya dahil sa pagtira rito at may sarili pa akong kwarto. Well, they
might think it's Race's guest room. Little did they know we are sleeping in one
bed.

"Let's go then." aniya at pumasok sa kwarto ni Race at hindi sa kwartong itnuro ko.

What's the sense of asking where my room is then?

Mabilis ko s'yang sinundan sa loob. She's not like the Erisse I know. I can see to
her now how much he cares for Race. Ngunit ang hindi ko maunawaan ay kung bakit
n'ya ako pinipilit na pumunta sa party na iyon.

Wearing the white cocktail, na laman pala ng malaking kahon kasama ang stilletos at
ilang accesories ay lumabas ako ng kwarto. Erisse did my make up and she's really
good on this.

Nagkibit balikat na lamang ako ng umawang ang bibig ng dalawang lalaki ng makita
ako. Kahit ako ay halos hindi makilala ang sarili. I think I look more
sophisticated and elegant for the party. And I don't even know why I have to wear a
white cocktail full of accesories. It's a simple dinner party right?

"Kuya Ber get the limousine ready. Bababa na rin po kami." utos n'ya na agad
sinunod ni Kuya Ber.
She's really so bossy and demanding.

"You're going to the party?" Arcel asked still scrutinizing me. Looking me up and
down.

Marahan akong tumango at pinaglaruan ang buhok ko. Dahil nagmamadali ay itinali na
lamang iyon ni Erisse at inilagay sa balikat ko. But still, she made it perfect
like I went to a parlor for this.

"Yes, of course." mataray na sagot ni Erisse. "And you will be her escort for now.
Hear me? For now."

Sa limousine ay panay ang bulong ni Arcel dahil sa mga sinasabi ni Erisse. Tingin
ko ay nabunggo kanina ni Arcel ng hindi sinasadya si Erisse sa hotel. Kaya ngayon
ay tila sila mga bubuyog kakabulong sa isa't isa. Napapangiti na lamang ako sa
kanilang dalawa, ngunit hindi ko maiwasan ang kabahan sa kung anumang mangyayari sa
party.

"Race told me to stay in his condo. He promised me he'll tell me what this party is
about and besides, I don't feel like going there." marahang sinabi ko kay Erisse.

Mataman n'ya akong tiningnan bago huminga ng malalim. "I don't know if my great
cousin really knows what this event is all about. I don't even know what they all
think this party is for. But Kayla told me."

Umiwas ako ng tingin. I suddenly remember her message to Race. Hindi pa rin naman
kase mababago ng mga nangyari ang mga pinagsamahan nila. And I think Erisse is a
friend to Kayla too.

"Don't worry, I'm not really friends with her. She's so much spoiled and I hated
that. Ako lamang dapat ang mas spoiled sa aming dalawa." mataray na sinabi n'ya.

Napansin ko ang pagngiwi ni Arcel dahil doon. "Then what is this party about?"

Umirap sa kanya si Erisse at ako ang hinarap. "I'm not yet sure if Kayla's telling
the truth. I don't want to be crowned as a great story-teller here. Also, I wanna
know what my cousin is going to do. I guess this is the night your relationship
will going to be tested."

Kung sana ay diretso na lamang n'yang sinasabi sa akin ang lahat, edi sana ay hindi
ko na kaylangan pang mag-isip ng ganito. Nadadagdagan lang tuloy ang kaba ko. Pero
ang mas inaalala ko ngayon ay ang sinabi ni Race na huwag akong aalis. I even
promised to him.

Now I broke the promise. Sana lamang talaga ay importante ang party na ito. If not,
then I should start now how to say sorry to Race. Kakailangan ko pa tuloy s'yang
lambingin. S'ya nga itong gustong-gusto kong nanlalambing sa akin.

Oh Race, what are you doing to me? Making me fall for you even more deeper? You
don't even hear me saying the magic words.

----

Hi guys! Just want you to know that this story is going to end after a few
chapters. Maybe 2 or 3 more? Lol. Hope you support it till the end. Thank you all!

Lovelots!

jos-iah

Chapter 39

Couple

Media and reporters. Sobrang dami nila na halos mabulag ako sa bawat flash ng
camera. Lalo na dahil sakay kami ng isang limousine.

Sa entrance ng hotel ay naroon si Aven. Nang nakita kami ay agad na nagbeso sa

akin. "You made it here!"

Ngumiti lamang ako pabalik sa kanya, naiilang pa rin sa bawat camera'ng nakatutok
sa amin at sa iba pang taong dumarating.

"I made it for her." sabi ni Erisse ng ipunulupot ni Aven ang braso sa baywang
n'ya.

Ngumiwi si Arcel. Kung dahil sa sinabi n'ya o dahil sa pagiging sobrang lapit ng
dalawa sa isa't isa ay hindi ko na alam. Ang kanyang braso na nasa aking baywang ay
mas lalong humigpit.

"Do you think your cousin will going to be happy about this?" ngumisi si Aven sa
amin ni Arcel.

Well...

"Sure not." sagot ni Erisse at dinungaw ang braso ni Aven sa baywang n'ya.

Sa 4th floor ng building ginanap ang event. Pagpasok pa lamang namin ay pumasok
kaagad sa isip ko ang nangyari noong huling party. Kinabahan ako dahil doon. Seeing
respectable men and women around, the classic and luxurious things that made the
venue. This party must be so important than the last one.

"It's better if you're going to get yourself ready." sabay siko sa akin ni Erisse.

Nag-angat ako ng tingin kay Aven na nakangisi sa akin at kumindat pa. I shyly
smiled at him before he jerked his chin to the tables on the hall.

Isa-isa ko iyong tiningnan ngunit ang mas nakaagaw ng pansin ko ay ang table sa
gilid at malapit sa platform. It must be the presidential table. Napako ang
paningin ko sa dalawang taong nakasuot ng puti. On their table they are the only
one wearing white.

Race is on a white tuxedo now

while Kayla is wearing white cocktail dress with a v-line, showing off her
cleavage. Ngayon ay tila alam ko na kung bakit ganitong damit ang pinasuot sa akin
ni Erisse. Ang tanging hindi ko maintindihan ay kung bakit nakapulupot ang braso ni
Kayla sa braso ni Race while she's smiling back at the people on their table. Si
Race naman ay kausap si grandfa na nasa kabisera.

My heart is slowly shattering, breaking. I can feel it. I can hear it. They table
is so loud. Maingay silang nag-uusap na tila ba ang tagal na simula noong huli
silang nagkita-kita. O tila ang tagal na simula ng nagkausap sila ng ganito.

My eyes darted to my parents. Nakangiti silang nakikipag-usap sa kanila. Kayla's

mom is there too, besise her daughter. Tito Klaussus, Race's parents but not his
grandfa. Wala rito si Sir Zandrou, bagay na nakakapagtaka.

Habang lumalapit kami doon ay pansin ko na ang bawat paglingon sa amin ng mga tao.
Si Tito Klaussus ang unang nakapansin sa amin sa table nila. He mouthed my name and
that's when everyone starts looking on us.

Even him. I didn't dare looking at him though. But I can see Kayla giving me and
Erisse a deadly looks. She should be very happy now. No doubt.

Pinanood kong pinaghila ni Aven ng upuan si Erisse sa tabi ni Madame Cara bago
umalis. Sinundan ko s'ya ng tingin ng umupo s'ya sa kabilang table, kung nasaan ang
iba pa nilang kaybigan at ang parents nila. Andrea waved her hand at me, she's
wearing a blue cocktail dress. Sa tabi ay si Aston na tumango lamang sa akin. I
barely smiled back at them when my whole system is shaking. Bahagya kong itinaas
ang kamay ko para kumaway din sa kanila.

"Kate," Arcel called, his hand on my waist pulled me closer to the chair he pulled
for me, beside mama.

"Kate." my mom barely called me.

Hindi muna ako naupo upang humalik sa kanya. My dad smiled at me kaya naman lumapit
na rin ako at hinalikan s'ya sa pisngi. Nang napansin kong nakatingin silang lahat
sa akin ay huminga ako ng malalim at isa-isa silang nilapitan.

"You're so gorgeous, iha." Madame Cara praised me.

"Thank you po." I forced a smile at nilapitan ang iba pa.

Tito Klaussus smiled at me lazily. Hinawakan n'ya ang magkabilang pisngi ko at s'ya
ang humalik sa pisngi ko. Naiilang akong ngumiti kay Tita Ayla at s'ya na ang
humawak sa kamay ko upang palapitin sa kanya. Iniwasan ko si Kayla na nakataas ang
kilay sa akin at si Race na nakatitig sa baso ng wine sa harapan n'ya. His knuckles
are turning white because of his tight grip on the glass. Hindi na ako magugulat
kung mabasag iyon sa kamay n'ya.

Nilapitan ko si lolo na marahas na tumikhim. Alam ko namang galit pa s'ya sa akin

pero lalakasan ko na ang loob ko. Akmang aabutin ko ang kamay n'ya ng iniwas n'ya
iyon at kinuha ang baso ng wine sa harapan n'ya.

"This should be done before any drama starts." aniya at binalingan si Race.

Hindi ko tuloy naiwasan na sulyapan s'ya. At halos mahingna ang tuhod ko sa talim
ng tinging ibinibigay n'ya sa akin.

Ako pa ba ang may kasalanan dito?

Umiwas na lamang ako ng tingin at lumapit kay Arcel. Umupo ako sa upuang inalok
n'ya at s'ya naman ay naupo sa bakanteng upuan sa tabi ko. Mas mabuti na dahil
hindi namin katapat sina Race. Pero dahil nasa kabilang side sila ng table ay
nagkakakitaan pa rin kami.

"Why unexpected visitor is here anyway." grandfa added and looked in grimace to me
and to Erisse. It's either hindi n'ya iyon napansin o ayaw lamang pansinin.
"Papa," Tito Klaussus gently called.

Umirap lang sa kanya si lolo bago binalingan si Race.

"I didn't know she is coming." Race said in a deep throaty voice and once again
glanced at me. His look could melt an iceberg.

Kung hindi lamang hawak ni Arcel ang baywang ko ay baka nahulog na ako sa
kinauupuan ko.

What does he mean by that?!

"I invited her." matapang na sinabi ni Erisse ngunit kahit isa sa amin ay wala
s'yang tiningnan. "She's supposed to be here right?"

Nang nag-angat s'ya ng tingin sa akin ay halos mabasa ko kung anong iniisip n'ya.

Trust him. Trust my cousin.

Pero hanggang saan ba dapat ang tiwalang ibibigay sa bawat tao. Hindi ba dapat ay
may limitasyon. Kung ganoon ay paano ko malalaman kapag sobra na ang tiwalang
ibinibigay ko?

"Of course not!" my grandfa blunted.

"Papa, please." my dad said.

Hindi ko na nilingon si grandfa kaya hindi ko na nakita ang reaksyon n'ya. Madame
Cara and Sir Vaughn are looking at me with a force smile. But I can feel their
emphaty.

"You didn't tell me about this." I whispered to my mom at alam kong narinig iyon ni
daddy dahil nakamasid s'ya sa akin.

Hinawakan ni mama ang kamay kong nasa ibabaw ng mesa. "Gustuhin man namin pero iyon
ang sinabi ng lolo mo."

Nalilito akong nag-angat ng tingin sa kanila at bahagyang nainis dahil hanggang

ngayon ay sinusunod nila ang taong iyon.

"Kate..." naputol ang anumang sasabihin ni daddy ng nagsalita ang MC sa harapan.

Lahat sila ay nilingon iyon. Ganoon din ang ginawa ko. But my eyes landed on Race's
still fiery eyes. Nanginig ang tuhod ko at maingay akong lumunok. I can almost read
his mind. I broke my promise to him by going here.

Pero kung hindi pa ako pinilit ni Erisse ay hindi ko pa malalaman kung ano ang
nangyayari rito. Yes, he promised to tell me everything tonight. At hinihintay ko
pa ring matupad ang pangakong iyon. He better explained it to me from small details
to everything. Hindi n'ya alam kung gaano ako nasasaktan sa nakikita ko!

Kayla's arm is still on him. May binulong s'ya kay Race kaya s'ya ang nilingon
nito. Ngumiti lamang si Kayla sa talim ng titig ni Race. Umiwas ako ng tingin ng
ngumisi s'ya sa akin. Everyone in the table is looking at me. Tila alam kung ano
ang nararamdam ko ngayon.

Pero wala naman. Wala kahit isa sa kanila ang nakakaalam kung ano ang pakiramdam.
Kung alam nila ay bakit nila ito hinahayaang mangyari? They all know my
relationship to Race and his past with Kayla. Kaya bakit ganito?

Tingin ko tuloy ay mali ang desisyon kong sumama rito. Kung sana ay nanatili na
lamang ako sa condo ni Race at naghintay sa kanya.

At magmukhang tanga doon?

The MC is continue on speaking. Gusto ko sanang tingnan iyon ngunit hindi ko

magawa. Ni hindi ako makahinga ng maayos dahil sa titig ni Race. Kung lilingunin ko
ang stage ay magtatama lamang ang paningin namin. Maging si Arcel ay ganoon din
yata ang nararamdaman. Mas lalo akong nilalamig dahil doon. Pakiramdam ko ay gusto
kaming tunawin ni Race dahil lang sa titig n'ya!

My throat feels dry. Nanginginig ang kamay ko ng kinuha ang basong nasa harapan ko
at sumimsim doon.

"Kate!" mariing sinabi ni Arcel at akmang pipigilan ako ngunit nakatikim na ako.

Bahagya akong naubo dahil sa lasa ng alak. Napakatanga ko na pati sa pagkuha ng

tamang baso ay nagkamali pa ako!

"Kate," nag-aalalang sinabi ni mama, while caressing my bareback.

"Here," inalok sa akin ni Arcel ang baso ng tubig at agad ko iyong ininom upang
mapalitan ang lasa ng alak sa dila ko.

Nag-aalala ring napatingin sa akin si Erisse at ang parents ni Race. Si daddy naman
ay wala na sa tabi ni mama at nasa harapan na pala. Narinig ko na lamang ang boses
n'ya.

"You okay?" marahang tanong ni Arcel at hinawi ang takas na buhok sa mukha ko.

Tumango ako sa kanya at nanginginig na ibinalik ang baso ng nagtama ang paningin
namin ni Race. "Yeah, I'm okay."

Tiningnan ko si daddy sa harapan. Ngunit kahit anong iwas ko ay napapatingin pa rin

ako kay Race. Ilang beses ko ng kinurot ang sarili ko para pakalmahin ang sarili
pero wala pa rin. Mas lalo akong umiwas ng tingin at napansin si Tito Klaussus na
kanina pa yata nakatingin sa akin.

Tipid s'yang ngumiti sa akin at ganoon din naman ako. Tinapik n'ya ang balikat ni
Race at may binulong sa kanya kaya saglit na nawala ang tingin n'ya sa akin. Kami
naman ni Kayla ang nagkatitigan. Nakangisi s'ya sa akin pero hindi pa rin mapanatag
dahil sa kung ano.

"She's a total bitch. Don't mind her." sabi ni Erisse ng mapansin ang pag-iwas ko
ng tinggin kay Kayla. "For sure, she's so afraid right now. One swift move and you
can get Von back from her."

Siguro nga ay tama s'ya. Pero hindi ko alam kung may karapatan akong gawin iyon.
Let's just think na wala ako rito. Tutal naman ay hindi nila inaasahang lahat na
pupunta ako rito. Kahit si Race ay nagulat din. Kaya naman hindi ako manggugulo.
Sabi nga ni lolo, better get this done before any drama starts.

Sa likuran ni Erisse ay napansin ko ang isa pang table. Both men and women are
looking so respectable. But on their table, my eyes locked on the lady wearing a
pastel dress. She looks young, beautiful and sexy even in her age. Her smile
reminds me of someone.
Bumulong s'ya sa lalaking katabi. The eyes of that man confirmed all my thoughts.
Ang nakakapagtaka lamang ay kung bakit ang saya nilang tingnan ngayon. Not the look
of must be grieving parents for their lost daughter.

"Excuse me," sabi ko sa kung sinumang makakarinig sa akin dahil abala sila sa
pakikinig kay daddy. Tumayo ako at hindi inalis ang tingin doon sa babae.

I think she's heading for the comfort room kaya madali ko s'yang nasundan. Her
moves look so prim. Naabutan ko s'yang nahuhugas ng kamay sa sink bago kinuha ang
lipstick sa kanyang mamahaling bag. She gently coloured her lips with it.

Dahan-dahan akong lumapit sa kanya at naghugas ng kamay. Nang napansin ang pagtitig
ko ay ngumiti s'ya sa akin at ibinalik ang lipstick sa bag.

"Hi," tipid akong ngumiti, hindi alam kung paano sasabihin ang nakita noong gabing
iyon kay Stacey. Sigurado akong s'ya ang mommy n'ya.

"Hello dear." She smiled back at me. "You remind me of my daughter."

"Stacey," I whispered.

Akmang hahawakan n'ya ang mukha ko ngunit dahil sa sinabi ko ay natigilan s'ya at
isang beses na umatras. "You know her?"

"I think everyone does. And it's in the news. That she--"

"She's on a vacation." she cutted me off. "In Paris."

"Vacation?" takang tanong ko. "But the news said--"

"Oh don't mind the media. It's their job making up a stories."

But what about what I saw that night?

Umawang ang bibig ko upang magsalita pero mabilis na s'yang lumabas. Ngunit hindi
nakatakas sa akin ang sakit na dumaan sa mga mata n'ya. She's missing her daughter
and I know that she's not gone for a vacation. Marahil ay alam na nila kung anong
nangyayari kay Stacey. Pero bakit kaylangan pa iyong pagtakpan?

"Kate,"

Halos mapatalon ako sa pagkabigla ng makita si Tito Klaussus na naghihintay sa

labas ng CR. "Tito,"

"Pwede ba tayong mag-usap?"

Matagal na rin ng huling nakiusap s'ya sa akin upang makausap tungkol sa mga
magulang ko. At ngayon ay tila nararamdaman ko na kung tungkol saan ang sasabihin
n'ya. It's Race I know.

"So I guess your parents aren't telling you yet?"

Pinagmasdan ko ang platform sa harapan at pinanood si daddy at grandfa. "Ang alin

po?"

"That you're living with them in New York." at inilagay n'ya ang basong dala sa
bilog na mesang nasa harapan namin.

Nasa bandang sulok kami ngunit kita naman namin ang mga nangyayari. At tulad kanina
ay tila tahimik pa rin sa mesang iniwan namin. And Race is slowly sipping on his
glass of wine, looking coldly to the men in front.

Umiwas ako ng tingin ng lumingon s'ya sa direksyon ko. Diretso akong tumayo bago
sinagot si Tito Klaussus. "Yes, but I'm thinking about it."

"Your opinion doesn't matter anymore Kate. I heard next weekend is your
graduation?"

"Hindi po ako bastang sasama sa kanila. Especially that grandfa is there." halos
bulong ang huling sinabi ko.

"Papa is staying here, with Kayla and her mom."

Naguguluhan akong nag-angat ng tingin kay Tito.

"Papa owns this company now." diretso ang tingin n'ya sa harapan. "This party is
for that. After this you can live in New York with your parents. You can have a
better life there. A happy complete family."

Nakipagtitigan ako sa kanya ng tumingin s'ya sa akin. "So this party is only for
the turning over of the hotel's ownership?"

Kung ganoon ay ano ang kinalaman dito ni Race?

"It's more than that." Tito said in a deep and serious tone. "I know you're a good
daughter Kate. And I know how much you wanted to have a complete family. So I'm
expecting you to choose your parents over anything else."

Mas lalo akong naguluhan sa sinabi n'ya. Ang unang pumasok sa isip ko ay si Race.

"It's because my son, Kyle," sabi ni lolo sa lahat habang ang kamay ay nasa balikat
ni daddy. "is going to live in New York with, uhm with his family."

Umiling ako sa sarili ko at kay Tito Klaussus. "Hindi po nila ako basta mapipilit
dahil lang gusto nila." At hindi dahil inutos ni lolo.

Sa inis ko dahil sa plano nilang pag-alis ay iniwan ko doon si Tito. Bakit sila
nade-decide ng hini ko alam? Nasa gitna na ako ng carpet papunta sa mga table ng
hinawakan ni Tito ang braso ko.

"Kate," isang beses s'yang sumulyap sa harapan at nanatili na rin sa tabi ko. "Stay
here."

Nang lumingon ako sa harapan ay napansin ko ang masamang titig sa akin ni lolo.
Iminuwestra n'ya ang kamay n'ya sa gilid at sabay na tumayo si Race kasama si Kayla
at magkahawak ng kamay. Natigilan na rin ako sa kinatatayuan ko at piniling manood
mula rito.

"You all know this couple right?" grandfa asked the crowd.

Couple.

"Well, us we all know they were engaged two years ago. And this party..."

Ngayon na nasa harapan na silang dalawa ay agad na nagtama ang paningin namin ni
Race. Sobrang bilis ng tibok ng dibdib ko na hindi ko alam kung maririnig ko pa ang
sasabihin ni lolo.
"... is for you to know, that their relationship is getting more stronger and they
will getting married at the right time!" kasabay noon ay ang malakas na palakpakan
ng mga tao.

Ngunit tulad ko ay tila tumigil din ang table nina mama at ang table kung nasaan
ang mga kaybigan ni Race at si Andrea.

Kayla smirked at me triumphantly while lolo is daring me to counter his words. Muli
kong ibinalik ang tingin ko kay Race. He's looking questioningly to my grandfa and
he's eyes were pleading, saying something in random when looked back at me.

What?! What? What? What? Anong nangyayari rito?

Nanginig ang tuhod ko. Ang akala ko ay babagsak ako ngunit agad akong hinawakan ni
Tito.

"I-I don't understand." my voice shook. I bit my tounge but it continue on

trembling.

"Kate, this is what Papa wants."

Mabilis ay lumayo ako kay Tito at pilit na inalalayan ang sarili. "You know this?"

Marahan s'yang tumango at mataman akong tiningnan. "You deserve a whole happy
family Kate."

And not Race. Ganoon ba? Kaylan lang s'ya, ganoon?

Nang muli akong tumingin sa harapan, lahat ng tao ay sa amin na nakatingin, sa

akin. Kayla is holding Race's arms now out of the platform. Si Andrea ay nakatayo
na at ganoon din si mama. Nang humakbang palapit sa direksyon ko si Race ay kusang
umatras ang mga paa ko. Natigilan s'ya sa ginawa ko.

"Kate," tawag ni Tito ng tuluyan ko na silang tinalikuran.

I don't know how I made it out. Mabilis kong pinara ang unang taxi'ng nakita ko.

"Kate!" I heard Race's voice behind me.

Mabilis akong sumakay ng taxi at sinara ang pinto. "Let's go please!" humahagulgol
na pakiusap ko sa driver. Ni hindi ko alam kung kaylan ako nagsimulang umiyak!

Ngunit bago pa kami makaalis ay bumukas ang pinto sa gilid ko. Race bent down and
held my arms. "Kate please,"

Bumukas din ang pinto sa gilid ko at pumasok doon si Arcel. Sa harapan ng hotel ay
nakita kong nandoon sila mama at daddy. Pati na rin si Andrea.

"Let go of her!" galit na sigaw ni Arcel at pilit na inaalis ang kamay ni Race sa
akin.

"No! Kate please, let me explain."

Niyakap ko ang sarili at ilang beses na umiling. Sobrang sakit ng kirot ng dibdib
ko na kahit ang pagyakap ko sa sarili ay balewala. "I d-don't understand. Let me
think first, please." my voice shook again.

"God no Kate! I promised right? I'll explain it to you please don't leave."
Dahil doon ay masama ko s'yang tiningnan. My sight blurred because of my tears but
I can see Race's eyes turning red clearly. "I don't need your promise right now."

Sandali s'yang natigilan dahil sa sinabi ko. Marahan kong inalis ang braso n'ya sa
akin ngunit hindi s'ya bumitaw.

Diretso akong tumingin sa kanya. Kahit masakit ay pinili kong patigasin ang loob
ko. This is al I can do not to let any pan from resurfacing. "Please Race, just
please."

But the pain is still there, breaking my heart as if my heart itself couldn't take
the pain anymore.

Just how could they all do this to me?

Chapter 40

Thank you for reading! This is the last chapter.

--------

Chance

"Kate, nandito ang parents n'yo." sabi ni Arcel pagkatapos n'yang kumatok at
pumasok sa kwarto.

Hindi ako gumalaw. Mabigat ang pakiramdam ko at itong dress na hanggang ngayon ay
suot ko pa rin, ay mas nakakadagdag lang sa bigat. Mariin akong pumikit at ibinaon
ang mukha sa yakap na unan. My eyes hurt, the evidence that I cried alot lastnight.

I'm still lucky that Arcel was there in the party. Nang umalis kami sa hotel ay
hindi ko alam kung saan ako pupunta. Not in Race's condo neither in my parents,
when I wanted to think about everything myself.

Papikit na ang mga mata ko noon ng maramdaman kong binubuhat ako ni Arcel papasok
sa kanilang mansyon. I didn't protest. Masyado na akong pagod para umakyat ng mag-
isa. Sa kwarto ay hinayaan na n'ya ako. Ngunit hindi ako kaagad nakatulog. Ang
hirap hanapin ng antok lalo na dahil ang daming tumatakbo sa utak ko. Sa sobrang
dami ay iniiyak ko na lamang ang lahat. At ngayon ngang masakit ang mga mata ko,
wala akong ideya kung anong oras na ako nakatulog.

I heard him sighed and the door closed. Still, I didn't move on my place. Kung
hindi ako pumunta kagabi sa party, magkasama pa rin kaya kami ngayon ni Race? Iiyak
pa rin ba ako ng ganito? Paano n'ya ikukwento sa akin ang lahat ng iyon?

"Kate!" kasabay ng malakas na pagbukas ng pinto ay ang boses ni Andrea.

Mabilis akong napalingon sa kanya dahil sa pagtataka.

Nang nakita n'ya ako ay bahagya s'yang natigilan. "Kate,"

Tipid akong ngumiti at pinunasan ang luha gamit ang likod ng aking palad. Umupo ako
sa kama at ganoon din ang ginawa n'ya. "Hi."

"Hindi na kita tatanungin kung ayos ka lang. Alam namin ang sagot."
Blangko ko s'yang tiningnan. Pumasok sa isip ko ang itsura n'ya kagabi sa party.
"You were at the party. Alam mo rin ba ang tungkol doon?"

Nagtataka s'yang tumingin sa akin bago umiling. "Wala namang nakakaalam. Everyone
was so surprised. Tingin ko ay usapan iyon ng pamilya sa pamilya."

"My family and Race's?" my voice is hoarse.

One minute, her eyes were full of concern. Mataman n'ya akong pinagmasdan bago
biglaang tumayo. "Tama ako di ba? I really don't trust Von all this time. Maybe I
can sometimes see his sincerity for you, then what happened now? I told you, once a
playboy, always a playboy!"

Kinagat ko ang labi ko at pinaglaruan ang comforter. "You think he's playing with
Kayla too?"

If they were meant to be, who am I to interfere right? Every man has a fling before
they enter a serious relationship anyway.

"No!" Andrea said, still standing and hysterically waving her hands. "They were
engaged for I don't care how many years now. Do you think he's playing with her?
No! He's just playing with you. Aston told it already. He's probably just using
you!"

Umiwas ako ng tingin at mas kinagat ang labi ng dumaloy ang luha sa pisngi ko.
Mabilis ko iyong pinunasan pero agad namang napansin ni Andrea.

'Oh God, I'm sorry." aniya at lumuhod sa kama upang lumapit sa akin. "Sorry, sinabi
ko naman kase sa'yo noon e. Hindi ka lamang nakikinig."

"I know," bahagya akong tumawa. Pero sa pagpupumilit ko na magpanggap na okay lang
ay mas lalo akong nasasaktan. "But, Race was shocked lastnight too."

Humiwalay s'ya sa pagkakayakap sa akin at umirap. "Stop it now Kate. Everyone was
shocked, even your parents and his parents. Kahit na tingin ko ay alam naman nilang
lahat. Siguro ay gulat s'ya dahil hindi n'ya inaasahang sasabihin iyon ng lolo,
knowing that you were there."

Marahan akong tumango ngunit muli kong naramdaman ang kirot. Sa bawat pagpapanggap
ko talaga na ayos na ay mas lalong sumasakit.

"Kate mas mabuti kung hayaan mo na lamang. Ako ang naiinis kapag pinagmumukha ka
nilang tanga!"

About Race? Ganoon din ba ang tingin n'ya sa akin? What if I talked to him? I want
to know his side. He wants to tell me something lastnight. Dapat ba ay pinayagan ko
s'yang makausap ako?

Para ano? Para gumawa s'ya ng sariling kasinungaling kapag tinupad na n'ya ang
pangako n'yang sasabihin sa'yo ang lahat? Mabuting huwag na!

Huminga ako ng malalim at marahang tumango. Gusto kong sumang-ayon sa sarili ko

pero mabigat pa rin ang nararamdaman ko. Siguro naman kase ay hindi ganoong kadali
na balewalain ang lahat di ba? So I guess I need to endure this pain. For so how
many long, may I ask?

"Believe us Kate, we didn't know." Mama cried. Sa tabi n'ya si daddy na punong-puno
rin ng pag-aalala.
Nag-angat ako ng tingin kay Arcel na nakatayo sa gilid nila. Si Andrea naman ay
nakaupo sa tabi ko. Pinaglaruan ko ang laylayan ng damit ni Arcel na pinahiram sa
akin, kasama ang jersey shorts na ito.

"That party was supposed to be only for the turning over of the hotel." dad said
firmly, as if the firmness of each of his words would make me believe them that
easy.

"Tito Klaussus knew." I whispered.

Nagkatitigan silang dalawa. Si mama ay tila gulat dahil doon. Si dad naman ay
napailing na lamang. "He warns me about the party, but I didn't know..."

"He said we're living in New York too?" I asked them. Si Andrea at Arcel na parehas
na nakayuko ay nag-angat ng tingin sa akin. "Right after my graduation?"

"We have to migrate there. We needed to." dad said.

"Why?" I asked coldly, I once again feel empty. Kung kagabi ay tutol ako sa
sinasabing iyan ni Tito. Now, there's nothing for me to be worried about. Wala
naman akong ibang maiiwan dito kundi ang mga kaybigan ko. And I'm sure they'd
understand if I have to leave the pain here. "Except from it's a command from
grandfa."

"He owns the hotel now Kate. He promised me he'll never bother us again. Kate, he's
actually giving me a chance to live with you and your mom now."

"What about them? He, Kayla and her mom."

"Mananatili sila rito Kate, dahil sa hotel." sagot ni mama at lumungkot ang mukha.
"Dito ikakasal si Kayla."

I know she's going to say that. I prepared myself. Pinilit kong iwasan ang sakit
pero tumama pa rin sa akin. Sobrang sakit at hanggang ngayon ay wala akong pwedeng
sisihin kung hindi ang sarili ko.

Umawang ang bibig ko para magsalita pero isang hikbi ang kumawala. Umiling ako sa
sarili ko at mariing kinurot ang sarili.

Bakit naman ako iiyak sa harapan ng mga magulang ko? Dahil sa sarili kong
pagkakamali?!

Ang kamay ni Andrea ay hinaplos ako. Inangat ko ang braso ko para iiwas sa kanya.
Tipid akong natawa sa sarili dahil sa sakit. Sakit na mas lalong tumitindi dahil sa
awang ibinibigay nila sa akin.

"Race," nanginig ang boses ko dahil sa pagbanggit ng pangalan n'ya. His name is
like a millions of dagger now directed into my heart, aiming to broke it into a
million more pieces. "He grew up in New York. What if..." What if he follows me
there? So insane of me to think he'll do that!

"Hindi na s'ya maaaring pumunta roon." agad na sagot ni Mama. Hinawakan ni daddy
ang kamay n'ya at ilang sandali silang nagkatitigan.

"It's their family issues." dad added. "But that's for sure, hindi na s'ya maaari
pang makabalik sa New York."

Ilang araw na rin at ganito pa rin ang nararamdaman ko. O kung bakit umaasa pa
akong mawawala ang sakit ay hindi ko na alam. I'm staying in one of the hotel's
room now. Hindi naman kami magtatagal doon. Lalo na dahil bukas ay graduation ko
na.

It's been days at kahit ang anino ni Race ay hindi ko pa nakikita. I don't know if
that's a good or bad idea. Mas mabuti nga sigurong huwag na lamang kaming magkita.
Even how badly I wanted to talk to him, alam kong hindi ko pa rin kayang marinig
ang bawat sasabihin n'ya. Kahit ang makita s'ya ngayon ay hindi pa ako handa.
Mabuti na lamang pala na hindi tuluyang nailipat sa condo n'ya ang mga gamit ko.
Kung hindi ay baka wala na akong gamit na naimpake kagabi.

Siguro nga ay hanggang dito na lamang kami. I haven't told him what I feel for him
yet. And I should keep it here now in the deepest part of my heart. Atleast ngayon
ay nasa akin pa rin ang pride ko. Pwede s'yang tumawa dahil ang dali n'ya akong
naloko. Pero hindi n'ya pwedeng ipagmalaki na nakuha n'ya ako. Pwede kong sabihin
na kaybigan lang ang turing ko sa kanya since I never said him the magic words.
S'ya nga itong paulit-ulit iyong sinasabi. Of course, for his own show.

Pero kahit anong sabihin ko ay may part pa rin sa akin na nagsisisi. I should've
told him. It's his fault if his conscience would hunt him for hurting an innocent
girl like me. I'm too naive I didn't know he has a hidden agenda. If I should have
known, I should have stopped the pain stabbing me around now.

"Baby Kate!"

Hindi ko pinansin ang tumawag. Diretso akong lumabas ng school gate. Napairap na
lamang sa kawalan dahil wala pa si daddy para sunduin ako. Sa ilang araw n'ya iyong
ginagawa ay palagi naman s'yang late.

"Hey! Aalis ka na ang sungit mo pa rin." nakangising sinabi ni Dref.

Nagtaas lang ako ng kilay sa kanya at sa pamilyar na kotse n'yang nakapark sa gilid
ng kalsada. If I know, d'yan s'ya nagpapark para madaling makapagcutting sa class.

"How are you?"

Nagulat ako sa sinceriy ng tanong n'ya. Tila ba alam kung anong pinagdadaanan ko.

"I heard about what happened to you and that famous racer." he narrowed his eyes to
me. "And your half-sis."

Harapan na akong umirap sa kanya. Akmang tatalikuran s'ya ng hinawakan n'ya ang
braso ko. Masama ko iyong tiningnan kaya agad s'yang bumitaw.

"I'm serious Kate. Hindi lamang siguro halata pero seryoso ako sa'yo."

And I thought he was serious too.

"Pwede ba Dref? Tigilan--"

"Ang akala ko kase ay seryoso na ang sa inyo ni Von, kaya hinayaan kita sa kanya."

Nanlaki ang mga mata ko sa kanya, hindi makapaniwala sa kung anumang gusto n'yang
sabihin. "Dref hindi mo ako hinayaan sa kanya. No one does! It's my choice okay?"
inis na sinabi ko at tinalikuran s'ya.

Siguro naman ay mapapansin ako ni daddy na naglalakad kapag dumaan s'ya.

"Kate, aalis na kayo bakit hindi mo pa ako pakinggan? Von already proved himself to
you. Isn't it time for you to give others a chance now?" sigaw n'ya na nagpahinto
sa akin.

Pero hindi naman ako interesado sa kung anumang sinasabi n'ya. Napansin ko lamang
ang pagtingin sa amin ng ilang mga estudyante. I know even before that he likes me.
Pero ibang klase lamang itong confession na ginagawa n'ya ngayon. At bakit n'ya
kinukumpara ang sarili kay Race? Race is different. So much different.

"No." a deep and throaty voice halts me from taking a steps this time.

Simpleng salita at nagwala na ang buong sistema ko. Kahit hindi ko lingunin ay alam
kong natigilan din si Dref. Kita ko iyon sa anino n'yang nasa gilid ko. Sa likuran
n'ya ay anino rin ng isa pang lalaki.

Just his shadow and my heart is beating this fast! Hindi ko nga lamang alam kung
natutuwa iyon o ano. Dahil ba sa sobrang tuwa kung bakit mas lalong kumikirot ang
dibdib ko at dahil sa mas matinding sakit.

"No chance for you and there's definitely no for others." Race said with finality.

Maingay akong lumunok at kinalma ang sarili. Nang napansin ko ang paglingon ni Dref
ay lumingon na rin ako sa kanila.

Race is wearing their school uniform. He deserves to be a model of their school

though his shirt is a bit crumpled now and his hair is kind of dishelved. He's
looking passed Dref's shoulder and to me. The bags under his eyes mirrored mine. I
just don't understand what is there for him to have lacked of sleep. He should be
perfectly fine now. Or maybe, his conscience won't let him sleep. The reason why
he's here probably?

"V-Von," Dref called uneasy. But Race didn't even glanced at him.

Umiwas ako ng tingin ng naramdaman ang panghihina ng tuhod ko. I looked around but
dad's car is still nowhere. Ang tanging nakita ko lamang ay ang kotse ni Dref.
Without even thinking ay naglakad ako palapit doon. I walked passed Dref's freezing
figure. Race moves to his feet when noticed me approaching but he didn't take a
step closer.

Diretso ang tingin ko sa kanya. I can almost see the hope in his eyes. It quickly
faded when I walked passed him. Ang akala ako ay ganoon lang kadali. But his warm
hand held my arm. Mariin akong pumikit ng halos hindi kayanin ang mabilis na pintig
na dibdib ko, halos hindi ako makahinga.

"Baby, please..."

Mabilis ko s'yang hinarap at marahas na inagaw ang braso ko. "Don't. Really, stop
calling me that, Von."

Namilog ang mga mata n'ya at isang beses na humakbang. "Does the time isn't enough
for you to think? Are you still mad at me? Kate, let's talk before they could even
take you away from me."

Shattering. Breaking. Iyon ang tanging nararamdaman ko ngayon sa puso ko. At naaawa
ako doon, pero si Race ay tila walang awa. Patuloy pa rin sa pagdurog ng puso ko.

"It's my decision Von..."

He's hurting whenever I'm calling him in that name. I just don't get the reason
why.
"...I will decide when to talk to you or not. Ako ang nasaktan kaya ako ang
masusunod kung kaylan ako makikinig sa paliwanag mo. It's always been my choice and
I wouldn't waste my choice anymore, ever again!"

"I didn't mean to hurt you, baby."

Mariin akong pumikit at muling dumilat. Kung bakit parehas kaming nasasaktan? Ewan
ko. Ako lamang naman dapat ang nasasaktan dito. It's his decision after all. "You
already did and you keep on doing it. Kaya paano mo nasasabing hindi mo sinasadya,
ha?"

"Kate please,"

"And please," I sighed but pain became more heavier. "panindigan mo ang mga naging
desisyon mo." tinalikuran ko s'ya at lumapit sa kotse ni Dref. Sa likod noon ay ang
kotse ni Race. Tila automatic na kumilos si Dref dahil sa tingin ko. Sandali silang
nagkatitigan ni Race bago sumunod sa akin.

Tahimik kami buong b'yahe. Hindi nagsasalita si Dref kaya tahimik lang din ako.
Kahit na alam kong hindi papunta sa bahay namin ang dinaraanan namin ay ayos lang.
Ayaw ko rin namang sabihing sa hotel dahil ayaw ko muna ring pumunta roon.

Huminto kami sa tapat ng isang pamilyar na gusali. Nagtataka kong tiningnan si Dref
at nanlaki ang mga mata sa kung sino ang nasa harapan namin. "Dref what is this?
Bakit dito mo ako dinala?"

Muli kong sinulyapan si Race na nakatayo sa gilid ng porsche n'ya. Ang mga kamay ay
nasa bulsa ng naglakad sa harapan ng kotse n'ya at sumandal doon. Ang tingin ay
hindi nawawala sa akin.

"Remember when I told you that I'm taking you to our family dinner?" seryosong
sinabi ni Dref, nakatitig sa manibela. "I was serious. Hindi lamang natuloy dahil
pinigilan n'ya ako."

Sinundan ko ang tingin n'ya. Agad na umiwas dahil si Race iyon.

"I want you Kate, pero sino ba naman ako para kalabanin ang isang Von Neumann? And
iyong locker mo? S'ya ang nag-utos sa akin na alisin lahat iyon. 'Make sure to shoo
her sick suitors away.' That's what he exactly told me. Iyon din naman ang gusto
kong mangyari kaya sinunod ko na."

"You said I don't deserve him! So what is this now?" bago pa s'ya makapagsalita ay
lumabas na ako ng sasakyan n'ya.

Race quickly took his hands out of his pocket and advanced to me. I shook my head
to him and he stop on his place.

"Stay there or I swear!" banta ko at pinara ang paparating na taxi. I pointed at

him ng akmang lalapit s'ya sa akin. "Huwag mo kong subukan Race!"

Umiling s'ya sa akin, the fear in his eyes is visible. Umiling din ako sa kanya at
binuksan ang pinto ng taxi pero mabilis ay napigilan n'ya ang braso ko. It's my
instinct. I didn't mean to, but my hand quickly landed on his face. As fast as my
action, his face turns red quickly.

Parehas kaming nabigla sa ginawa ko. He slowly turned his face to me. That look in
his eyes, as if telling me he deserves what I did.
Umiling ako at umiwas ng tingin. Mas dumodoble ang sakit na nararamdaman ko sa
sakit na nakikita ko sa kanya. I didn't mean to. Hindi ko sinasadya.

I want to say sorry but I refused. I want to lock him in my arms, feel him against
me but I don't. I can't. Instead, I turned my back and get inside the taxi, feeling
the new form tears flow down my cheeks to my chest, burning every inch of me.

Epilogue

My pleasure

It's been five years. It's so nice to be back. This is a home. Pero may kulang pa
rin sa puso ko at alam ko kung ano iyon, rather sino iyon.

Galing sa NAIA ay nagpadiretso ako sa taxi kung saan ako dapat pumunta. I missed
him so much at hindi ako makakatagal ng ilang araw rito ng hindi s'ya nakikita.

Ang sabi nila, hindi raw lahat ng iniiwan kapag binalikan ay iyo pa rin. But, I'm
hoping that he is still mine. Race is different. Alam ko iyon kahit noon pa man.
May part ko na nagsisisi dahil iniwan ko s'ya. Pero alam kong marami rin kaming
natutunan dahil sa pag-alis ko.

Mabilis akong bumaba ng taxi ng makarating sa building ng condo ni Race. Sobra ang
binayad ko sa driver dahil sa sobrang saya. The guard greeted me, ganoon din ang
receptionist. But I have no time greeting them back. Tipid lang akong ngumiti bago
umakyat sa malawak na hagdan at sumakay ng elevator.

Halong kaba at saya ang nararamdaman ko. I can't wait to see him again. I can't
wait to be in his arms again.

I'm in front of the door to his unit when I froze in my place. I don't have the
spare key anymore. Nang umalis kami ay wala akong nabawi kahit isa sa mga gamit ko.
Shakily and breathlessly, I raised my right hand and knocked twice.

I waited but still no answer. Ginamit ko na ang doorbell at muling naghintay pero
wala pa rin. Kahit isang number ng mga kaybigan n'ya ay wala ako kaya wala rin
akong mapagtanungan. I can't tell Andrea or Arcel that I'm already here dahil si
Race talaga ang una kong gustong makita.

Wala naman kase akong ibang balita kay Race. His name never heard in New York. My
parents barely talked about him in front of me. My dad and his grandfa are partners
in business pero madalang ko namang makita si Sir Zandrou. Sa limang taon ko doon
ay isang beses ko lamang s'yang nakausap. That's just about welcoming me. The way
he looked at me, he looks so disappointed. Maybe because of what happened to me and
Race. Pero hindi ko pa rin alam. Surely, he knows about his grandson's own
engagement. Kung bakit wala s'ya noong party'ng iyon ay hindi ko na nalaman pa.

Dalawang oras akong naghintay sa labas ng condo n'ya pero wala. Naupo na ako sa
gilid ng pinto dahil sa sakit ng paa ko sa suot kong heels. I spent my time
reminiscing of our past here in his condo. Mapait na lamang akong napapangiti sa
tuwing naaalala kung ano ang kinahinanatnan namin ngayon. Kung ano na kami ngayon.

Bagsak ang balikat ko ng lumabas ng building. Huminga ako ng malalim at napangiwi

sa usok ng mga sasakyan. This still doesn't feel like home. And I'm here because I
wanted to go back home!

Ilang sandali pa akong nakatayo roon bago naisip na puntahan s'ya sa mansyon nila.
I immediately called for a taxi. Muli akong nabuhayan habang nasa b'yahe papunta
roon.

Huminto ang taxi sa harapan ng isang pamilyar na gate. Katulad pa rin ito noong una
at huling punta ko rito. They are really taking good care of the house. Another
memories from the past flooded my mind. I can't help myself but smile, remembering
the first time I went in here. Ngunit sa huli ay isang mapait na ngiti muli ang
nagawa ko.

I've been reminiscing about this all in New York. Hindi ko akalain na pagbalik ko
rito ay aalalahanin ko pa rin pala ang mga iyon. At mas matindi ang epekto sa puso
ko dahil nakikita kong muli ang mga lugar na naging parte ng nakaraan namin.

The huge gate suddenly opened. I stepped to the side and watched as the new car
model heading out of the wide yard.

Tumigil iyon siguro dahil nakita ako. Maingay akong lumunok at pinaglaruan ang mga
daliri.

Madame Cara with her all white ironed dress went out of the car. Nanlalaki ang mga
mata n'yang nakatingin sa akin, tila hindi makapaniwala sa nakikita.

Tipid akong ngumiti at nagkibit balikat. Bumukas ang pintuan sa driver seat at si
Kuya Ber naman ang bumaba. Tipid akong ngumiti sa kanilang dalawa. Nang humakbang
palapit sa akin si Madame Cara ay lumapit na rin ako at sinalubong s'ya.

"Kate?" she asked still not believing what's in front of her.

Marahan akong tumango ng tinitigan n'ya ako mula ulo hanggang paa.

"Oh God! It's you! You're back!" masayang sinabi n'ya at mahigpit akong niyakap.

I feel so welcome dahil sa yakap na iyon, pero meron pa rin talagang kulang.

Ang interior ng bahay ay wala ring pinagbago at masasabi kong mas lalo lamang iyong
gumanda. And the antique furnitures are still there.

"How are you?"

Nilingon ko si Madame Cara na nakaupo sa sofa sa harapan ko. Sa gitna namin ay ang
center table. Hinintay kong mailagay ng kasambahay ang juice bago nagsalita.

"I'm fine." kinagat ko ang labi ko. I don't want to make this acquaintance long. I
just want to see Race now. "I'm here to see him?"

Mataman n'ya akong tiningnan. I don't have to say Race's name to make myself clear.
Alam kong alam n'ya. Kahit yata sino rito kapag sinabi ko iyon ay kilala na kung
sino ang tinutukoy ko.

She smiled genuinely at me. Pinanood ko s'yang tumayo at tumabi sa akin. She held
my hand and squeezed it tight. "I'm so glad you're here. You don't know what my son
had been through. All this years, Kate he's longing for you."

My heart sinks. Alam ko namang hindi lamang ako ang nahirapan. But seeing the
sorrow a mother has in her eyes because of her suffering son, mas nakakabigat iyon
ng pakiramdam. I saw that look many times since we left. My mother's sadness
because of me makes me always wanted to hide them the pain I'm enduring. I want to
be alone with the heartache and pain. Ayaw ko nang idamay pa sila sa mga
nararamdaman ko.
"Sa totoo lamang po, I'm waiting for him. " tipid akong ngumiti, remembering the
days in New York where I'm often waiting for him to suddenly came out from nowhere,
pero wala. "So I've decided that maybe it's my turn? That I should try to work this
out myself. Gusto ko lamang po s'yang makausap."

"Just a talk?" takang tanong n'ya. There's a glimpse of hope in her eyes na
nagpalito sa akin. "Kung makakapunta lamang s'ya doon, alam kong gagawin n'ya
Kate."

Marahan akong tumango sa kanya. "My parents told me that Race can't go back to New
York again. It's fine Madame. I've learned so many things being alone without him."

"Call me Tita please. I told you before." tipid s'yang ngumiti ng tumango ako.
Ilang sandali s'yang nakatitig sa akin bago binitawan ang kamay ko at umiwas ng
tingin. "If you're back because you wanted to see him, you shouldn't be here then."

"Ano pong ibig n'yong sabihin? I'm from his condo pero wala naman po s'ya doon. So
I thought that maybe,"

Muli n'ya akong nilingon. Tears forming in the corner if her eyes. "The reason why
Race didn't follow you there. It's his grandfa, iha. Before that party, nag-usap
silang dalawa. If my son doesn't really want to marry Kayla, then he should make
sure what's between you two is serious. Nagkaroon ng alitan ang grandfa mo at ang
grandfa ni Race. They are no longer a business partners. Lahat ng ari-arian ng
daddy mo ay kinuha ni Mr. Ancerine. Kapalit noon ay titira kayo sa New York at
mananatili naman sila rito upang ipakasal si Race at Kayla..."

She wiped her own tears. Wala akong ibang ginawa kung hindi ang panoorin at
pakinggan s'ya, slowly digesting all the information.

"... Nakialam na si Papa dahil alam n'yang hindi tama. And also Race pleaded him to
make a ways not to let your family send you away. Hanggang sa nagkaalitan nga ang
mga lolo n'yo. Papa almost lost everything because of his argument with your
grandfa. It's fine with him. They had a deal that if my son lose you, Papa will no
longer recognize Race as his grandson. You know how much my son loves his grandfa
right?" she smiled again but her tears are countering her own smile.

Mukhang alam ko na kung anong nangyari.

She took a deep breath and continue. " Bumalik s'ya sa New York sa pag-aakalang
maaayos na ni Race lahat dito. He trusts my son's decision." she looked at me
straight in the eyes. There's the disappointment and sadness directed to me. "But
you left him. You left my son."

Tumitig ako sa kanya habang pinapakiramdam ang unti-unting pagkadurog ng puso ko.
It's been broken for how many times now at hindi ko alam na posible pa palang mas
madurog iyon.

"Race was left by two important persons in his life." she finally said as my eyes
mirrored the tears in her eyes.

Umiwas ako ng tingin at sinubukang punasan ang luha na patuloy sa pagdaloy. Kahit
ang mga luhang ito, ang akala ko ay mauubos sila sa loob ng ilang taon kong pag-
iyak ng mag-isa, pero hindi rin pala. Tila araw-araw ay nararamdaman ko ang
panibagong sakit.

How could I do that to him? He did nothing wrong but lovine me. All he is asking
for me is trust pero hindi ko pa nagawa. Bakit kase nagpadala ako sa emosyon ko?
Bakit hindi ko s'ya kinausap ng maayos? Bakit hindi ako nagpapigil na umalis noong
nagmakaawa s'ya sa akin!

All this years, ang akala ko ay ako lamang ang higit na nasasaktan. I'm so selfish
for thinking of myself! Sarili ko lamang talaga ang iniisip ko! Race did everything
to show me how much he loves me. And all I did is to doubt his love! How could I?

"Hindi na s'ya umuuwi rito. Nagkikita kami kung maaari, pero hindi na rito sa
bahay."

Hindi ko na s'ya magawang titigan ng matagal. Sobrang sakit ang nakikita ko sa

kanya at alam kong kasalanan ko iyon. I broke their family. I ruined them. It's all
my fault. Race's don't deserve me. He shouldn't be loving me. Hindi sana ito
mangyayari sa pamilya n'ya.

My throat feels dry. Tinitigan ko lamang ang baso ng juice. I don't have any
strength to reach for it. I deserve to suffer anyway.

"I know you know where to find him." muli n'yang kinuha ang mga kamay ko at
nagmamakaawang tumingin sa akin. "Bring my son back. Please Kate, bring Race back
to us."

I forced a smile and sobbed. Marahan akong tumango sa kanya, determine to change
everything. I want to make everything right.

Si Kuya Ber ang naghatid sa akin kung saan alam naming lahat kung nasaan si Race.
Diretso na n'ya akong hinatid sa lugar na iyon. Hindi na kami dumaan sa mabatong
lugar. Though I have memories there too, there's no time for me to reminisce. I
want a real memory.

I don't even know if Kuya Ber is talking to me. Tumatango lamang ako sa kanya
habang mas bumibilis ang tibok ng puso ko. Hinawakan ko ang dibdib ko at
pinakiramdam iyon. Kahit pala nakakatakot kung minsan ang mabilis na pagtibok nito
ay nakaka-miss pa rin. Isang tao lamang naman kase ang nakakagawa nito sa akin. At
s'ya ang sobra kong nami-miss.

Mabilis akong bumaba ng sasakyan, forgetting saying my thanks to Kuya Ber. Sa

harapan ko ay isa na namang pamilyar na lugar. Sobrang dami pa rin ng tao. They are
wearing red and black printed shirt. May iba namang naiiba ang kulay pero mas
marami pa rin ang mga nakapula. May hawak din silang mga hotdog balloons. May ilan
pa sa gilid na masayang nagbibilang ng pera sa pustahan. They are all teenagers.
Limang taon na ang lumipas pero pakiramdam ko ay kahapon lang ako napunta rito.

Ilang beses kong pinunasan ang mukha ko upang burahin ang mga bakas ng luha. I
combed my hair with my barehands and tugged my top down. Nang napansin ko ang suot
kong white ripped shorts ay gusto ko na lamang umatras. What if Race don't want me
with this kind of dress?

Umiling ako sa sarili ko at dumiretso na. Nakihalubilo ako sa maraming tao at

pansin ko ang malaking pinagbago ng lugar na ito. Mas maganda na s'ya at tila
naaalalagaan ng maayos. Hindi tulad dati, madali ko ng nakikita ang nasa harapan ko
ngayon. If it's because of my heels or I gained height, I don't care by now.

"Kate?" manghang boses ni Andrea ang una kong narinig. Bago ko pa s'ya mahanap ay
hinila na n'ya ako palayo sa mga nagkakagulong mga tao. "Ikaw nga! Kaylan ka pa
dumating?"

Hindi ko s'ya masagot dahil ang higpit ng yakap n'ya. Sa likuran n'ya ay nakita
kong nasa isang waiting shed silang lahat. Mukhang malaki na nga talaga ang
pinagbago ng lugar na ito.

Lahat ng kaybigan ni Race ay namamanghang nakatingin sa akin. I even saw Arcel with
them.

"Kate!" Erisse squealed. Halos hindi ko makilala dahil sa short hair n'ya. He's
wearing a jeans and a loose shirt. Not her type of dress before.

Yumakap na rin s'ya sa akin. Si Andrea ang unang humiwalay. She's wearing a shorts
and a red crop top shirt.

"Hindi namin alam na darating ka." tipid na ngumiti sa akin si Arcel at tumango.

I awkwardly smiled to all of them. My eyes were searching for that particular
person, pero wala.

"Let go of her. She's here for Von." ngumisi sa akin si Grey, kinagat ko naman ang
labi ko sa kahihiyan.

"You've changed," sabi ni Aven habang tinititigan ako mula ulo hanggang paa.
"alot."

Lahat sila ay natigilan dahil doon, mataman akong tinitingnan kaya yumuko ako.
Ilang sandaling ganoon hanggang sa muling nag-ingay ang mga tao. This feels like a
dejavu.

"Von!"

"Oh God! Von!"

"I love you Von! Fight! Fight! Fight!"

Mabilis kong nilingon ang nasa likuran ko at tila kanina pa s'ya nakatingin sa
akin. I changed alot? No, Race changed alot. Mas tumangkad s'ya ngayon. Halos
mabuwal ako sa kinatatayuan ko ng mabilisang pumintig ang puso ko. Pakiramdam ko ay
tumigil lahat, kaming dalawa lamang ang narito. Wearing a red racing suits, paired
with shoes, gloves and a helmet on his arms, he really looks like a model. A greek
god's son for real.

Humakbang s'ya palapit sa akin. Umawang ang bibig ko para sana magsalita ng
nilampasan n'ya ako. Muli kong narinig ang ingay ng mga tao. Salubong ang kilay ko
ng sinundan s'ya ng tingin na kasama na ngayon ang mga kaybigan namin.

"Here." inabot n'ya kay Aston ang hawak na helmet. "Let's get this going."

Kinagat ko ang labi ko ng nagtindigan ang mga balahibo ko sa boses n'ya. Mas naging
matured na iyon. So manly.

"Sure!" sagot nilang lahat at sabay-sabay na naglakad palapit sa mga nakapark na

sasakyan.

Si Race ay lumapit sa kulay pulang sasakyan. Ngunit tulad dati ay wala s'yang suot
na helmet tulad ng iba. Ang helmet n'ya ay iniwan ni Aston sa bench ng waiting
shed. Mabilis ko iyong kinuha at sinundan s'ya.

"Here," sabi ko bago pa s'ya makapasok sa loob ng sasakyan.

Malamig n'ya akong tiningnan at ang helmet sa kamay ko bago akmang papasok sa loob.
"Please, you need this."

Muli ay tinitigan n'ya lamang ako. Mas malamig pa sa tinging ibinibigay n'ya sa
akin noon ng nagtangka akong pigilan s'yang kumarera. Ilang taon na rin talaga ang
lumipas.

"Itutuloy ba?" tanong ni Aven, na ngayon ay nag-aabang sa labas ng kotse n'ya.

"Of course. The last time she went here, I won." sabi naman ni Grey at kumindat sa
akin.

"Not this time." Race said over his shoulder.

"Race please let's talk." pagmamakaawa ko. I can't wait for this race to finish
before I could talk to him.

"No." he said, directly looking at me.

Umawang ang bibig ko dahil doon, gulat sa pagiging pranka n'ya. "No?" takang tanong
ko.

"No."

"Let's talk." mariing sinabi ko.

Umiling lamang sya at muling hinarap ang sasakyan.

"Let's have a race. Kung manalo ako, we will talk." mapanghamong sinabi ko.

Hindi ko alam kung paano iyon nangyari. Alam kong maingay pa rin ang mga tao sa
paligid pero tila lahat ng mga kaibigan namin ay narinig ako. Gulat sila sa sinabi
ko. Kahit sila Arcel at Andrea. Hindi ko pa naman kase nasasabi sa kanila ang
tungkol dito sa tuwing nagkakausap kami sa video calls.

Nagtaas ng kilay sa akin si Race, parehas na nanghahamon at nagtatanong.

I didn't bother explaining him though. "Deal?"

"Which car?" he asked, looking around the parked cars.

Binalingan ko ang kotse n'ya. Pero s'yempre, hindi pwedeng iyon.

"Mine!" sigaw ni Grey. Lumapit s'ya sa akin at ibinigay ang susi. "You have your
own deal? Pero kapag nanalo ka, sa akin ang bet."

Si Andrea, Arcel at Erisse ay pare-parehong nag-aalala para sa akin. Ang mga

kaibigan naman ni Race ay nakangisi at tila namamangha sa mangyayari. Ang mga tao
ay sandaling natigilan, naguguluhan sa nangyayari.

Mahigpit ang hawak ko sa manibela habang pinagmamasdan ang babaeng taga-bigay ng go

signal sa harapan. She's wearing only a bra and a micromini shorts. She playfully
winked in the direction of Race and seductively bit her lip. Ilang ulit kong
pinatunog ang horn ng sasakyan dahilan para mapatalon s'ya sa gulat at umirap pa sa
akin.

Nang humanda na s'ya at iwinagayway ang hawak na flag ay kinabahan na ako. My goal
here is to bring Race back to us. Kaya kaylangan kong manalo. It's more than a talk
I'm planning to do.
"Go!"

I stepped on the gas and fly.

Race is fast, hindi na iyon mababago. Pero nagagawa ko naman s'yang sabayan. I'm
used to this. Alam ko na kung paano gawin pero ang mabilis na tibok ng dibdib ko ay
nagpapakaba sa akin.

Nalampasan ko si Race, ngunit sandali lamang iyon. Nang humarurot s'ya ay sobrang
layo na n'ya. Tila ba nang-aasar lang. Mas binilisan ko at tinodo na ang speed.
Natanaw ko na ang sasakyan n'ya pero agad akong kinabahan. Hindi ko pa kabisado ang
track na ito at ayaw kong may mangyaring masama sa akin bago pa man kami makapag-
usap.

Nasa harapan ko na si Race. Nasa kalagitnaan kami ng bigla s'yang nagdrift. Mabilis
kong tinapakan ang preno ng humarap ang kotse n'ya sa akin. Sobrang nahilo ako sa
matinding force sa pagpreno.

Hinihingal ako habang pinapanood s'yang lumabas ng sasakyan at sumandal sa harapan

ng kanyang kotse. Lumabas na rin ako at hinubad ang helmet n'yang suot ko. Our cars
are just meters away.

Sandali kaming nagkatitigan bago ako humakbang palapit sa kanya. He's watching me,
scrutinizing me na tila ba hindi n'ya ako napagmasdan ng maayos kanina.

"Stay there," he coldly said.

Hindi ako nakinig. Diretso akong lumapit sa kanya. "Race, I want to talk to you."

"I won." he declared.

Salubong ang kilay ko na lumingon sa paligid. "We're not even reaching the finish
line yet."

"I won Kate."

Maingay akong lumunok ng mapansin na may iba s'yang tinutukoy. Marahan akong
tumango bilang pagsang-ayon. "You won, yes. I'm here. Can we talk now?"

"Come closer."

Hindi ako nagdalawang-isip. Lumapit ako sa kanya ng mas naramdaman ang saya sa puso
ko. I looked straight into his cold eyes.

"Kiss me."

Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ko na maitanggi ang kakaibang saya sa puso ko.
Without any hesitation, I cupped his face and gave him a gentle peck on the lips.
He didn't move, didn't even blink.

"Kiss me too Race," I asked breathing heavily. Salubong ang kilay ko ng umiling
s'ya.

"I won, you lose. You want a talk, I need this."

Kinagat ko ang labi ko at ipinulupot ang braso sa leeg n'ya. I kissed him
passionately, the same way he's kissing me years ago. I kissed him with the way he
taught me. Naramdaman ko ang mga kamay n'ya sa baywang ko. Ilang sandali ay
hinihingal na ako ng pilit n'ya akong inilayo sa kanya.
I closed my eyes when his hand touch my face. This is a home. This is my home.

"Marry me,"

Mabilis akong dumilat at napansin ang red velvet box na hawak n'ya. Sa loob noon ay
isang kumikinang na diamond ring.

"Race," He's actually ready for this!

"Marry me." he demanded, full of authority. Hindi pa man ako sumasagot ay kinuha na
n'ya ang kamay ko at isinuot doon ang singsing.

"Race..."

He kissed me. He kissed me so hungrily, harshly, deeply and so passionately. I

kissed him back and lost all my senses. Naramdaman ko na lamang ang malamig na
metal ng inihiga n'ya ako sa harapan ng kotse n'ya. Doon ko lamang namalayan ang
bawat patak ng ulan na tumatama sa mukha ko at ang basang katawan ni Race. Ngunit
hindi ko maramdaman ang lamig dahil sa init ng katawan n'ya.

He didn't stop giving me wet kisses. I didn't stop moaning in pleasure too. I'm
holding his head, tugging his hair, pulling him more closer. Nang dumausdos s'ya
pababa ay napasinghap ako sa gulat.

"Oh God Race!" tanging nasabi ko ng mapansin kung anong balak n'yang gawin. Ni
hindi ko alam kung kaylan n'ya ako hinubaran. I'm totally naked, lying on the hood
of his car, widely open in front of him while he's still fully clothes! Really!?

"Fuck!" napamura na lamang ako ng gawin n'ya ang misyon n'ya doon. Oh God! How can
it be! This feels so good!

Nang hindi ko na kinaya ay hinila ko ang buhok n'ya pabalik sa akin. He runned his
tounge from down my body up to my mouth.

"Race," I breath. "What if, someone might--"

He groaned. "Sure they love their own life more than this."

And a different pain hurts me when he slowly and gently entered me. We are cursing
in random words while breathing unsteadily.

"Know how it feels being a prison in my heart, baby." and he thrust even more
deeper, the pleasure feels almost impossible.

"My pleasure," I agreed to his words as the foreign pleasure is slowly sending as
back to the earth.

I made it. I brought him back to us, to me.

E N D

Author's Note

Thank you so much for the reads, votes and comments. I appreciate it alot.
Race's Obsession Book 2 already posted! :)

- http://www.wattpad.com/story/106466688?
utm_content=share_writing&utm_medium=link&utm_source=android

Here are some of my stories:

My Bestfriend's Brother

-http://www.wattpad.com/story/69166794?
utm_content=share_writing&utm_medium=link&utm_source=android

My Possessive CEO

- http://www.wattpad.com/story/82297470?
utm_content=share_writing&utm_medium=link&utm_source=android

The Heartless Kidnapper (HeartlessSeries#1)

- http://www.wattpad.com/story/87765180?
utm_content=share_writing&utm_medium=link&utm_source=android

The Heartless Carnapper (HeartlessSeries#2)

- http://www.wattpad.com/story/87765180?
utm_content=share_writing&utm_medium=link&utm_source=android

Lucifer's Heaven

- http://www.wattpad.com/story/103879037?
utm_content=share_writing&utm_medium=link&utm_source=android

Please visit my profile to check it. Votes and comments will be all appreciated. :D