Wrath of his Revenge (Completed)

by greatfairy

"Why Adrianna? You can't bear the pain anymore? Good... Because that's what I
really wanted from the very start... ang masaktan ka."-Ashton Benedict

Ashton Benedict Levine and Adrianna Colleen Pelaez story.

Cover Illustration by Aziltash. Thank you!

♥♥♥
©2016 by greatfairy

=================

Synopsis

Kapalit ng kabayaran ng utang ng kanyang inang nalulong sa sugal ay pinili ni

Adrianna na lumayo sa pinakamamahal niyang si Benedict. Ang akala niya ay
tatanggapin at mamahalin na siya ng kanyang ina dahil sa ginawa niyang
pagsakripisyo ngunit taliwas ito sa kanyang inaasahan. Ayaw pa rin sa kanya ng
kanyang ina dahil isa siyang "unwanted child" para sa kanya.

Sa muling pagtagpo ng kanilang landas ni Benedict ay hindi niya inaasahang nagbago

na ito. Hindi na ito ang tulad ng dati na baliw na baliw sa kanya. Alam niyang
kasalanan niya kung bakit ito nagbago at gagawin niya ang lahat para makuha ang
kapatawaran nito. Nakahanda siyang tanggapin ang bagsik ng kanyang paghihiganti...

*****

DISCLAIMER:

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.

All rights reserved. No part of this story may be reproduced, distributed, or

transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or
other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the
author.
PLAGIARISM IS A CRIME!

Cover Illustration by Aziltash.

greatfairy

=================

Chapter 1

YANA

"Love please? Mamaya na ako uuwi. Dito muna ako please? Mga 30 minutes pa, sige
na."

Napairap ako ng ngumuso na naman ito na parang nagpapaawa. Batid niyang hindi ko
siya matitiis pag ganitong ginagamitan na niya na naman ako ng pagpapa-cute niya.
Pero ngayon kailangan ko na talaga siyang ipagtabuyan pauwi bago pa kami maabutan
ni Mama dito sa bahay.

"Tigilan mo ako Benedict. Hindi yan uobra sa'kin ngayon. Kanina pa naubos ang 30
minutes mo. Umuwi ka na. Ano nalang ang sasabihin ni Tita na ginagabi ka nang
umuwi. Halos dito ka na nga tumira sa bahay!"

Bumagsak ang balikat nito at dumaan ang lungkot sa kanyang mga mata. Bigla naman
akong nakonsensya. Pero hindi talaga puwedeng magtagal pa siya dito sa bahay.

As much as I wanted him to stay pero baka maabutan pa siya ni Mama at magalit na
naman ito sa'kin. Ayaw na ayaw 'non na lumalapit ako sa mga lalaki. Hindi nga niya
alam na may boyfriend na ako. Lihim lang ang relasyon namin ni Benedict.

"Okay." Anito at kumibit ng kanyang balikat saka dinugtungan ang kanyang sinabi.

"Basta ba sumama ka nalang sa bahay. Hindi pa nga ako umaalis namimiss na kita eh."
Nagmamaktol na untag nito na ikinatambol ng dibdib ko. Pag humirit siya ng ganito
ang hirap niyang tanggihan. Gustong-gusto ko ring makasama siya sa lahat ng oras
dahil sa totoo lang namimiss ko rin siya kahit kasama ko pa siya. Ganun ko siya
kamahal, or more like ganun namin kamahal ang isa't isa. Nahihirapan kaming pareho
na malayo sa isa't isa.

Hindi ko alam kung ikabubuti ko ba o ikakasama itong pagmamahal ko sa kanya.

Pakiramdam ko kasi mababaliw kami pareho sa pagmamahal namin sa isa't isa.
"Hindi pa ho tayo mag-asawa Mister. Darating din tayo diyan, huwag magmadali. Umuwi
ka na bago ka pa maabutan ni mama." Natatawang saad ko sa kanya.

"Eh di pakasal na tayo bukas na bukas din, para palagi na nating masolo ang isa't
isa." Walang kaabog abog na wika nito na animo'y bibili lang ng bagong gamit.

Nagpuppy eyes din ito sa harap ko na ikinalunok ko. Niyakap niya ako mula sa likod
at hinalikan sa puno ng tenga ko.

Napapikit ako sa kakaibang sensasyong idinulot ng kanyang ginawa. Parang may

kuryenteng dumaloy sa buo kong katawan.

"Why can't I get enough of you Yana?" He whispered huskily behind my ears. Bumaba
ang halik nito sa batok ko.

Napapikit ulit ako ng mariin. Hindi ito ang tamang oras ng ganitong bagay para sa
aming dalawa. Nakaramdam ako ng excitement ngunit kinakabahan din. Dalawa lang kami
dito sa kuwarto ko at wala kaming ibang kasama sa bahay. I know where we'll lead if
I let myself drown in his kisses.

Kahit nakaw na sandali lang Yana.

Napairap ako sa bulong ng malanding bahagi ng utak ko.

The next thing I knew, he laid me down in my bed and started kissing me again.

"B-benedict." Hirap na hirap na saad ko. Para akong nalulunod sa halik niya. Nag-
iinit din ang pakiramdam ko. His soft lips against mine is too intoxicating.
Nakakabaliw. Nakaka-addict. Nakaka-arouse.

"Hmmm?" Anito na nakapikit habang nilalamon ang aking mga labi patungo sa aking
baba at leeg. Bumaba ang kamay nito sa aking dibdib at pinisil pisil iyon.

I bit my lower lip to suppress a moan but I failed. Nakakaliyo at nakakapang-init

ang kanyang mga halik. Awtomatikong napakapit ako sa kanyang batok ng binalikan
nito aking labi at siniil ng halik. Malalim. Masarap. At nakakapanghina.

"I love you so much Adrianna." Anito sa gitna ng aming paghahalikan.

"M-mahal din kita. M-mahal na mahal." Hirap na hirap na sagot ko dahil parang
kinakapos ako ng hininga.

Napangiti ito at kitang-kita ko ang pagkislap ng kanyang mga mata. Siniil niya muli
ako ng halik bago tuluyang umalis sa ibabaw ko.

Inilahad niya ang kanyang kamay para tulungan akong makabangun. Inayos nito ang
nagusot kong damit pantulog ng tuluyan na akong makaupo.

"As much as I wanted to take you right now, I won't. I can wait for the right time
Love. I can wait until you're ready. I love you more than anything else in this
world. And I will do everything just to be with you... forever." Seryosong pahayag
nito ngunit may bahid ng paglalambing.

Hindi ako sumagot bagkus ay yumakap ako sa kanya.

Mahal na mahal na mahal din kita Benedict. Ikaw lang at wala nang iba. Nagawa kong
maglihim kay Mama sa sobrang pagmamahal ko sa'yo. Mababaliw ako pag magkahiwalay
tayo.

We stayed in each other's arms for I don't know how long. Naramdaman ko nalang na
hinalikan niya ako sa tuktok at niyakap ng mahigpit bago ako nilayo sa kanyang
katawan.

"Uuwi ka na?" Patanong na saad ko but it sounded like a command. Gusto ko na siyang
umuwi dahil lumalalim na ang gabi. Baka dumating si Mama mula sa casino at maabutan
pa siya dito. Isa pa, gusto ko na rin siyang makapagpahinga. Gusto ko na rin siyang
makapagpalit ng damit dahil naka school uniform pa siya.

"Are you sure you want me to go home?" Tanong nito na parang nanunudyo. Saka ko
lang narealize na nakakapit pala ako sa braso niya kaya tinampal ko siya na
ikinatawa niya.

"Umuwi ka na nga. May pasok pa tayo bukas. Baka ma late pa tayo pareho." Tinulak
tulak ko siya pero lalo lang siyang tumawa.

"Sigurado ka ba talaga Love?" Nakataas ang kilay nito at may pilyong ngiti sa
kanyang mga labi.

"Oo kasi! Matutulog na ako oh." Humika-hikab pa ako para makumbinsi ito.
Napabuntong hininga siya at parang nalungkot.

"Babantayan nalang kaya kita habang wala pa si Tita." Suhestiyon nito.

"Hindi na ako bata. I'm already 18 years old Mister!"

"Kahit na. Baka pasukin ka pa dito habang wala ako." Anito na parang ayaw talagang
umalis.
"Ashton Benedict Levine!" Napabuntong hininga na naman ito. Batid niyang pag
tinatawag ko siya buo niyang pangalan ay naiinis na ako.

"Babantayan nalang kita hanggang sa makatulog ka na. Please Love? Aalis din ako pag
nakatulog ka na. Pangako." Seryosong pagmamakaawa nito.

Napailing nalang ako at bahagyang tumango. He's too persistent at ang hirap niyang
tanggihan. Alam ko naman na kahit pauwiin ko siya ay hindi pa rin ito uuwi.
Tatambay lang ito sa sasakyan niya sa harap ng kabilang bahay at magbabantay.

"Basta umuwi ka agad at magpahinga ah? Baka magkasakit ka pa sa sobrang pagpupuyat

mo sa kakabantay sa'kin."

Nagliwanag naman ang mukha nito na parang nanalo sa lotto.

"Alright. Matulog ka na Love. Babantayan kita." Malambing na saad nito. I don't

know why but when he said that I felt my eyes getting heavy hanggang sa napahikab
ako.

"Good night Love." He said after he tucked me in. Hinalikan niya ako sa labi na may
tunog kaya pareho kaming natawa.

"Good night." Wika ko at ipinikit ang aking mga mata. Naramdaman ko ang marahang
paghaplos nito sa aking buhok na lalong ikinaantok ko. Hindi ko namalayan nang
tuluyan ng kinain ng dilim ang diwa ko.

Napabalikwas ako ng gising sa isang magara at malamig na silid. Ngunit kahit na

naka full pa yata ang aircon ay ramdam ko pa rin ang pagtagatak ng pawis ko sa
aking noo.

Panaginip.

Panaginip na naman.

Palagi nalang akong nananaginip ng nakaraan.

Nakaraan na gustuhin ko mang balikan ay imposible.

Gustuhin ko mang ibalik ang lahat ay hindi na maaari. Gustuhin ko mang itama ang
pagkakamali ko ay huli na ako.

I am six years late to correct my mistakes. And I am six years late to ask for his
forgiveness.
Ang mga masasayang alala namin sa nakaraan ay sa panaginip nalang ngayon. Kaya kung
minsan gusto ko nalang matulog habang buhay. Kasi sa panaginip kasama ko siya.

Sa panaginip nahahawakan ko siya.

Sa panaginip nayayakap ko siya.

Sa panaginip nahahalikan ko siya.

Sa panaginip masaya kami sa piling ng isa't isa.

Napabuntong hininga ako nang maramdaman ko na naman ang pag-iinit ng sulok ng aking
mga mata. Niyakap ko ang sarili ko at hinayaan na tumulo ang mga luha ko.

I cried silently in this cold room.

Ngunit napakislot ako ng marinig ang baritono at malamig na boses mula sa pinto.

"I'm not paying you to sleep in my room Miss Pelaez." Anito sa malamig na boses.

I composed myself and wiped my tears without his knowing.

"P-pasensya na po S-sir. H-hindi ko po namalayan nakatulo-"

"I do not accept apology. Do your work or else-" He trailed off na animo'y
nagbabanta kaya mabilis akong tumayo kahit bigla na namang sumama ang pakiramdam
ko.

Ramdam ko ang malamig na titig nito na sinusundan ako kaya mabilis akong tumungo sa
kusina at nag-umpisang magluto ng hapunan niya.

You asked for this Yana kaya huwag kang susuko. Mapapatawad ka rin niya in no time.

Napangiti ako ng mapait.

Kailan kaya darating ang araw na 'yon?

Kailan kaya darating ang araw na mapapatawad niya ako?

__________greatfairy
=================

Chapter 2

YANA

"N-nakahanda n-na po a-ang h-hapunan niyo S-sir," nakayukong wika ko. Ramdam ko ang
malamig na titig na ipinupukol niya sa'kin.

"Leave," maiksing wika nito na parang nagpapaalis lang ng katulong.

Sabagay... Katulong na nga lang pala ako sa buhay niya. Ano pa nga bang aasahan ko?
Hindi na siya katulad ng taong nakilala ko noon. Nakalimutan kong isa nalang pala
akong utusan niya ngayon or more likely isang alipin.

Noon nararamdaman ko ang pagmamahal niya sa paraan ng kanyang pagtitig.

Noon palagi niya akong pinapangiti kapag may problema ako.

Noon niyayakap niya ako sa tuwing umiiyak ako.

Noon para akong babasaging kristal kung ituring niya.

"Do I have to repeat my self Miss Pelaez? Leave!" maanghang na wika niya na
ikinapiksi ko.

Mabilis akong tumalikod sa kanya.

Tanga ka nga talaga Adrianna.

Noon ayaw na ayaw niyang mawala ako sa paningin niya pero ngayon... para akong
basura na pinandidirihan niya. Ni halos ayaw niya akong tingnan.

Ganun na ba kasukdulan ang pagkamuhi niya sa'kin?

Unti-unting bumalong ang mga luha sa aking mga mata hanggang sa nag-uunahan na
silang bumagsak. Ang sakit. Ang sakit-sakit sa dibdib. Para itong tinatarak ng
paulit-ulit. Wala akong ibang sinisisi kung bakit nangyayari ito kundi ang sarili
ko. Kasalanan ko ang lahat ng ito.

Kung sana nagpakatatag lang ako noon.

Kung sana pinagkatiwalaan ko lang siya noon.

Kung sana hindi ko nalang siya iniwan sa ere.

Kung sana hindi ko nalang siya ipinagpalit sa pera.

Kung sana maibabalik ko lang ang oras, gagawin ko para lang hindi ko na siya
nasaktan.

Dinala ako ng aking mga paa sa terasa ng kwarto ko. Tanaw ko mula dito ang maliit
na kubo sa gitna ng malawak na garden. Biglang bumalik ang lahat sa aking isip.
Saksi ang garden na ito sa mga masasayang sandali na magkasama kami noon. Dito kami
bumuo ng pangarap na para lang sa aming dalawa. Pangarap na imposible ng mangyari
pa dahil ngayon ay isa na lamang iyong ala-ala.

Pinunasan ko ang aking mga luha ngunit wala rin naman palang silbi. Pakiramdam ko
habang pinapahid ko ang aking mga luha ay mas lalo lamang akong naiiyak. It never
occured in my imagination that we will go through this kind of situation.

Sa laki ng mansyong ito ay hindi mo iisiping kami lang dalawa ang nandito.
Pinagbakasyon niya ang lahat ng kawaksi at naiwan sa akin ang lahat ng gawain.
Araw-araw ay naglilinis ako ng buong mansyon at sa lawak nito ay hindi ko matapos-
tapos. Gusto niya talagang pahirapan ako. And I know I deserve to be treated that
way. Pero kahit ganun ay masaya pa rin ako kasi nakikita ko siya araw-araw. Malaya
ko siyang napagmamasdan at minsan ay may pagkakataon pa akong nakawan siya ng halik
kapag natutulog siya.

Kinuha ko ang aking diary sa kwarto ko. Nagpapasalamat ako dahil imbis na sa
servants quarter niya ako ilagay ay dito niya ako pinatuloy sa isang guest room.
Kahit papa'no ay naramdaman kong may puwang pa rin ako sa puso niya. Sana.

Bumalik ako sa terasa at umupo sa gilid ng isang paso. Mahilig sa bulaklak ang
mommy ni Benedict kaya bawat terasa ay may mga paso ng iba't ibang klase ng
bulaklak.

Day 8

Nakatulog ako sa kuwarto niya sa sobrang pagod ko. Buong araw akong naglinis ng
mansyon at sinadya kong huling linisan ang kanyang kwarto para kahit pagod na pagod
na ako ay hindi ako mawawalan ng lakas dahil kuwarto niya ang nililinisan ko. Pero
hindi ko pala namalayan na sa sobrang pagod ko ay nakatulog ako sa kama niya.
Grabe. Ang bango bango kasi ng buong kuwarto niya, para akong nahipnotismo.
Naabutan niya tuloy ako at pinagalitan na naman. Pero hindi bale, nayakap ko naman
ang unan niya.

Itiniklop ko ang manipis na notebook ko na ginawa kong diary. Thirty pages lang din
ito. Sakto lang sa bilang ng araw ng pananatili ko dito. Iyon ang kasunduan namin,
magtatrabaho ako sa kanya ng isang buwan na walang pasuweldo. Ayos lang sa'kin
dahil free naman ang pagkain at tinutulugan ko. Wala rin naman akong luho sa
katawan kaya wala ring problema. Hindi na rin ako bumibili ng mga bagong damit.
Para ano pa?

Niyakap ko ang diary ko at sumandal sa pader. Ang bilis namang tumakbo ng mga araw.
This is my eighth day with him and I only have twenty-two days left pero parang
wala namang nagbago sa pakikitungo niya sa'kin. Ganun pa rin. Mas malamig pa sa
matigas na yelo.

Magagawa ko pa kayang maangkin ang kapatawaran niya sa loob ng dalawampu't dalawang

araw?

Sana nga.

Pilit kong isinasaksak sa utak ko na wala na siyang nararamdaman sa'kin ngunit iba
ang isinisigaw ng aking dibdib. I'm hypocrite if I say I'm not hoping for it.
Minsan kasi masaya ring umasa at magpakatanga. Atleast nababawasan ang sakit at
lungkot na nararamdaman ko.

Tumingala ako sa kalangitan. Bilog na bilog ang buwan at marami ring bituin na
nagkikislapan. Minsan naisip ko na sana naging buwan nalang ako para mabigyan ko ng
liwanag ang kadiliman.

Napangiti ako ng mapait. Bakit ba lahat ng gusto ko sa buhay ay puro nalang sa

ilusyon ko?

Lumaki ako ng walang ama at isinumpa ako ng sarili kong ina. Buong buhay ko ay
ginawa ko ang lahat para mahalin niya ako ngunit nabigo ako. Isa lang akong
pagkakamali at basura para sa kanya. Hindi niya matanggap na wala siyang nakuhang
pera matapos magpabuntis sa isang matandang mayaman. Namatay daw kasi ang aking ama
dahil nalugi ang kanilang negosyo. Kinuha lahat ng bangko ang ari-arian nila at
nakulong ang kanyang anak at asawa.

Inirehistro ako ni Mama sa apelyido ng aking ama dahil ayaw niyang dalhin ko ang
kanyang apelyido. Sabagay, hindi nga pala niya ginustong maisilang ako sa mundo.
Pero kahit ganun ay mahal na mahal ko pa rin ang aking Mama dahil binuhay niya ako
at pinalaki.

Nang dumating si Benedict sa buhay ko ay para akong nakaahon mula sa pagkakalugmok.

Napangiti ako ng maalala ko ang nakaraan namin. Siya ang nagsilbing tagapagtanggol
ko noon, sandalan at naging kaibigan. Hindi ko akalaing nahulog kami sa isa't isa
kahit bata palang kami noon.

Palagi niya akong sinosorpresa noon at pinaramdam niya sa'kin na ako ang
pinakaimportanteng babae sa mundo. Palagi niyang ninanakaw ang wallet ko noon at
nilalagyan ng pera at palihim na ibinabalik. Akala ko noon si Mama ang naglalagay
kaya napakasaya ko pero nahuli ko siya nang minsang ibinalik niya ito sa aking bag.
Ayaw daw niyang nahihirapan ako kaya ginawa niya iyon. Prinsesa daw kasi ako ng
buhay niya.
Ngunit ng dahil sa katangahan at isang pagkakamali ko ay nawala sa'kin ang
pinakamamahal ko. Scratch that. Hindi pala siya nawala dahil iwinala ko siya.
Napakatanga ko. Sinaktan ko at iniwan ang kaisa-isang tao na walang ginawa kundi
mahalin ako ng higit pa sa buhay niya.

Kaya ngayon titiisin ko ang lahat para sa kanya. Kinuha ko ang solong litrato niya
na nakaipit sa diary ko. Pinikit ko ang aking mga mata at hinalikan ito.

"Mahal na mahal kita Benedict... Mula noon hanggang ngayon" bulong ko.

Napangiti ako sa gitna ng aking pagluha. Nahalata kaya ni Benedict na nawawala ang
isang litrato niya sa sala?

BLAG!

Napatigil ako ng marinig ang malakas na pagkalabog ng pinto ng kwarto ko. Napatayo
ako lalo na ng marinig ko ang malakas na sunod-sunod na pagkalabog nito.

BLAG! BLAG!

__________greatfairy

=================

Chapter 3

YANA

Mabilis kong itinago ang diary ko at tinungo ang pinto. Ramdam ko ang panginginig
ng tuhod ko sa sobrang kaba ngunit nagawa ko pa ring buksan ang pinto.

"Anong---uhmm" nabigla ako ng sinalubong niya ako ng isang mapusok na halik. Pilit
nitong binubuksan ang aking bibig ngunit hindi ako natinag. Halos matumba ako ng
bigla niya akong hinatak papasok sa kanyang kuwarto at pabalibag na isinarado ang
pinto.

He pushed me harshly towards his soft king sized bed then he started to unbuckle
his belt.

I can see nothing but purely lust and anger in his hazel brown eyes.

He crawled to the bed and pinned my both hands to the headboard with his left hand.
I didn't even noticed how he managed to took all my clothes. The next thing I knew,
I am just wearing the last piece of clothe that covers my sensitive parts.

I can feel his weight on top of me. He started to kiss me savagely while his other
hand made its way to my breast.

Mabilis.

Marahas.

Mabagsik.

At puno ng pagnanasa ang kanyang mga mata.

"Everything about you is mine! Your body and soul. No one could ever touch you like
this but me," he said while nibbling my neck.

Nag-iinit ang buong katawan ko sa kanyang ginagawa. Pero nagitla ako ng tumigil ito
ng bahagya.

"Say it."

Tiningnan ko ang ang walang emosyon nitong mga mata.

"Say it!"

"I-i'm all y-yours. I'm all yours Benedict."

Yun lang at ipinagpatuloy niya ang kanyang ginagawa.

Pumipisil pisil.

Humahaplos.

Sa bawat parte ng katawan ko.

He made his way down to my core. I felt a pain when he slid his one finger in it.

Wala man lang bahid ng pagmamahal habang ginagawa niya iyon. He's way far
different from the man I used to love before.
"You're wet." He said nonchantly.

He continued stroking his finger to my wetness. My knees started to tremble when I

feel something building up inside of me.

I felt the lust to get more than of this. I want more.

"Beg Adrianna. You want more? Beg for it!"

"Please?" I said almost pleadingly. Hindi ako makapaniwalang magagawa ko ito para
sa makamundong pagnanasa.

Just when I was about to come for my first orgasm he removed his finger out of my
core.

I stared at him unbelievably.

Sinuot niya ang mga damit niyang hinubad kanina. He acted as if nothing happened.

"S-san ka pupunta?"

"None of your damn business!"

"Benedict!"

"Cut the crap Adrianna! You're nothing but my mere slave! Got that?" Ngumisi siya
ng puno ng pang uuyam.

"I will make you feel what I felt when you chose to hurt me! I loved you before.
Damn! I even gave my whole life to you but the hell did you do? Huh? You ruined me!
You ruined me Adrianna!" sigaw niya kaya napapiksi ako.

"Benedict." The only word I could utter.

"Brace yourself Adrianna! Brace yourself because I will let you taste the wrath of
my revenge!" he said furiously before leaving me dumbfounded.

My tears started to fall. I felt a pang on my chest.

Ang sakit.

Ang sakit sakit palang malaman na kinamumuhian ka ng taong mahal mo.

Niyakap ko ang aking dalawang tuhod at ipinatong ang aking baba. Saganang umaagos
ang mga luha sa aking mga mata. Maliwanag pa sa sinag ng buwan ang kanyang sinabi.

Paghihiganti. Yun lang ang pakay niya at wala ng iba. Kung sa ganitong paraan ko
makakamit ang kapatawaran niya, I am very much willing to endure the pain.

Sana lang ay darating ang araw na babalik ang dating Ashton Benedict na nakilala
ko. Yung mapagmahal at mapag-aruga na Benedict. Yung ibibigay lahat sa babaeng
mahal na mahal niya. And when that time comes, sana ako pa rin ang babaeng iyon.
Ngunit alam kong malayong mangyari pa 'yon. That makes my chest tighten. Ngayon
pang hindi lang pala alipin ang turing niya sa'kin kundi isang maruming babae at
parausan.

Ibang-iba ang paraan ng paghalik niya sa'kin kanina. Noon para akong mahalagang
kayaman sa kanya na kinaiingatan niya. He used to kissed me passionately with so
much love. Ngunit kanina parang dinudurog niya ang labi ko sa halik niya. Galit na
galit siya.

Sa dinami ng pinagdaanan ko sa loob ng anim ng taon ay hindi ko maiwasang tanungin

ang sarili ko.

Wala na ba talaga akong karapatang sumaya?

Ngunit sa tuwing bumabalik sa isip ko ang pang-iiwan ko kay Benedict noon ay para
akong sinampal ng paulit-ulit. Oo nga pala. Kasalanan ko pala ang lahat. Siguro ito
na ang kabayaran ng lahat ng kasalanan ko. Siguro ito na ang parusa sa'kin ng Diyos
at wala akong magagawa kundi ang tanggapin ito...

Na wala na akong karapatang sumaya kahit kailan.

Pinahid ko ang aking mga luha at dahan-dahang isinuot ang ang aking mga saplot.
Nanunuot ang lamig ng aircon sa aking balat ngunit hindi ko alintana. Parang
kaysarap sa pakiramdam. Nakakaramdam ako ng ginhawa.

Tahimik akong lumabas ng kanyang kuwarto at tinungo ang akin. Wala ng bakas ng
kanyang presensya ang buong mansyon. He left.

Naiwan na naman ako ditong mag-isa. Gabi-gabi siyang umaalis at hindi ko

namamalayan ang kanyang pag-uwi. Palagi akong pagod sa kakalinis ng buong mansyon
araw-araw kaya mabilis akong nakakatulog. Minsan nakakatulugan ko pa ang damit kong
suot-suot sa paglilinis buong araw. Mabilis akong mapagod kahit konting kilos lang.

Naisipan kong buksan ang cellphone ko dahil isang linggo ko na itong hindi
nabubuksan magmula nung tumakas ako ng ospital. Hinintay kong umilaw ito at lumabas
ang mga icons.
Bernadette:

Bessy asan ka na ba? Bakit ka tumakas ng ospital?!!! Goodness! Daddy is freaking

out!

Bessy mababaliw na ako sa kakaisip kung nasan ka! Gosh! Hindi ka pa okay!

Bessy naman huwag mo kaming pag-aalahanin ng ganyan. Tutulungan ka ni Dad, we will

do everything para gumaling ka. Huwag ka namang sumuko.

Please keep safe kung saan ka man ngayon. Huwag mong kalimutan inumin ang mga gamot
mo.

Tumulo ang aking mga luha nang mabasa ang ilan sa mga mensahe ng bestfriend ko.
Sixty-three messages lahat ito. Pinatay ko nalang ulit ito bago pa tumawag si
bessy. Ayaw kong malaman niya kung nasaan ako. Nahihiya na ako sa kanya at sa
pamilya niya. Ang bait-bait ng mga Ramos sa'kin dahil kinupkop nila ako at tinuring
na isang pamilya magmula ng mamatay si Mama dahil sa malalang sakit na minana ko na
rin.

I'm sorry bessy, ayaw ko nang maging pabigat sa inyo. Tanggap ko na ang kapalaran
ko. Ang gusto ko lang gawin ngayon ay makahingi ng tawad sa taong higit na nasaktan
ko noon bago pa mahuli ang lahat.

Ang akala ko noon mamahalin na ako ni Mama pagkatapos kong bayaran ang mga utang
niya pero hindi pala. Ginawa ko naman lahat. Mas pinili ko siya kaysa sa pagmamahal
ko kay Benedict.

Si Benedict. Tumulo na naman ang aking mga luha ng maalala ko ang ginawa ko.
Pinagpalit ko siya sa kalahating milyon para mabayaran ko ang lahat ng utang ni
Mama. Hindi ko inakalang mababago ng kalahating milyon ang buhay ko. Ang buhay
naming lahat...

__________greatfairy

=================

Chapter 4

Glimpse of the Past.

YANA

"Ano?! Wala kang pera?! Wala kang silbi!" nanggagalaiting bulyaw ni Mama sa'kin.
"Pinambayad ko po kasi sa miscellaneous sa school Mama--"

"Huwag mo akong matawag-tawag na Mama! Wala kang silbi! Palamunin! Ilang beses ko
nang sinabing itigil mo na ang put*ng-inang pag-aaral na 'yan at magtrabaho pero
hindi ka nakinig!" Napaiyak ako sa tinuran ni Mama.

"Huwag kang iiyak-iyak sa harapan ko! Lumayas ka at maghanap ng pera! Huwag na

huwag kang babalik na walang dalang pera, naiintindihan mo?!"

"Naintindihan mo ba Adrianna?!!!"

"O-opo. Opo."

Lumabas ako ng bahay na hindi alam kung saan pupunta. Naka-school uniform na ako
pero nagdadalawang isip ako kung papasok pa ba ako. Saan ako kukuha ng pera? Ubos
na ang laman ng wallet ko. Seventy pesos na lang ang natira. Siguradong naghihintay
na rin sa'kin si Benedict sa eskuwelahan. Hindi ako nagpapasundo sa kanya kasi
hindi siya puwedeng makita ni Mama.

Hayy... Ano bang gagawin ko? Papasok ba ako o hindi?

Sa huli ay napagdesisyunan ko nalang pumasok. Mamaya nalang siguro ako maghahanap

ng paraan para magkapera. Narinig kong patung-patong na ang utang ni Mama kaya
siguro mainit ang ulo niya kanina.

Hahakbang na sana ako paalis sa harap ng bahay ng makasalubong ko ang isang galit
na galit na ale.

"Regina!" malakas na sigaw nito at nilagpasan ako. Kasunod nito ang tatlo pang ale.
Nataranta ako ng malakas nilang kinalabog ang pinto.

"Regina! Bayaran mo ang utang mo kung hindi ipapa-barangay kita!"

"Regina lumabas ka diyan!!!"

Bumukas ang pinto at hinarap sila ni Mama.

"Ilang beses ko ba dapat sabihin sa'yong wala pa akong pera? Pambihira ka naman
Luding! Babayaran naman kita huwag kang mag-alala!"

"Aba't! Ikaw pa ngayon ang matapang?! Ikaw na nga ang may utang ikaw pa ang
nagtatapang-tapangan! Bayaran mo ang utang mo kung hindi ipapakulong kita! Tingnan
natin kung hanggang saan ang tapang mo!" galit na bulyaw ng babae at umalis kasama
ang mga alipores niya.

Napatda ako ng bahagya sa aking narinig ngunit nagawa ko pa ring ihakbang ang aking
mga paa. Parang sirang plaka na bumabalik sa isip ko ang sinabi ng ale.

Ipakukulong niya si Mama.

Hindi.

Hindi maaaring makulong si Mama. Kailangan kong gumawa ng paraan para mabayaran ang
lahat ng utang niya. Pero paano?

Napabuntong hininga ako. Hindi ko namalayang dinala na pala ako ng aking mga paa sa
tapat ng university. Malapit lang kasi ito sa bahay. Walking distance lang.

TSUP!

"Ayy! Palaka!"

"Pft!"

"Benedict naman eh! Bakit ka ba nanggugulat?" napahawak ako sa aking dibdib. Muntik
ko pang mabitawan ang librong hawak ko dahil bigla nalang akong hinalikan ni
Benedict sa labi.

"Sorry, Love. Hindi ko napigilan eh. Payakap nga." Hindi pa man ako nakasagot ay
niyakap na niya ako ng mahigpit. Napapikit ako ng maamoy ko ang kanyang pabango.
This is my safe haven. My paradise. In his arms.

"Kanina pa kita hinihintay dito. Bakit ang tagal mo? Hmm?" tanong nito at
naramdaman kong hinalikan niya ako sa ulo.

"Sorry. Na late ako ng gising eh" pagdadahilan ko pero ang totoo maaga pa talaga
akong nagising kanina. Marami lang akong ginawa sa bahay.

"Sorry, Love. Napuyat ba kita kakatext ko sa'yo kagabi?" namumungay na tanong nito.
Guilt is written all over his face.

"Hindi naman. Napasarap lang kasi ang tulog ko eh. Tsaka huwag mo nalang isipin
yun, okay?" Tumango ito at niyakap na naman ako.

"I missed you," bulong nito na ikinalambot ng puso ko. Ngunit ng marealized kong
marami palang nakatingin sa'min ay mabilis akong kumalas sa yakap niya.
"I think we need to go Benedict, mali-late na ako" wika ko.

"Alright. Ihahatid na kita sa classroom mo, Love," malambing na saad nito at

hinawakan ang aking kamay. Hindi ko nalang pinansin ang mga mapanghusgang tinging
ipinupukol sa'kin ng ibang mga estudyante. Simula nang tinanggap ko si Benedict sa
buhay ko ay tinanggap ko na din ang katotohanang kalaban ko ang mundo. At wala
akong pakialam dun, ang mahalaga ay masaya ako kapag kasama ko ang taong
pinakamamahal ko.

"Susunduin kita mamayang lunch break, okay?" Tumango ako at ngumiti kay Benedict.
Pareho kasing three hours ang vacant namin mamaya kasama ang lunch break kaya
palagi kaming magkasama tuwing kakain.

"Okay." Napapikit ako ng halikan niya ako sentido at pinisil ang aking baba bago
ito umalis. Nasa kabilang building kasi ang klase niya.

Hinintay ko munang mawala sa paningin ko ang likod ni Benedict bago ako pumihit
papasok ng room. Ngunit isang malakas na sampal ang sumalubong sa'kin pagharap ko.

PAK!

"Ang lakas naman ng loob mong landiin ang future husband ko!"

Napaawang ang aking mga labi sa sinabi ni Trixie. Future husband?

"Anong--"

"Magkano ba ang kailangan mo para hiwalayan si Ashton? I'm pretty sure, ginagamit
mo lang siya at pineperahan," mapang-uyam na wika nito.

"Hindi ko alam ang pinagsasabi mo Trixie. Mahal ko si Benedict," matatag na sagot

ko ngunit tinawanan lang niya ang aking sinabi. Maya-maya'y may kinuha ito sa loob
ng kanyang bag.

"Kalahating milyon kapalit ng paglayo mo kay Ashton. Alam kong hindi ka tatanggi
dahil kailangan na kailangan mo 'yan ngayon." Mabilis itong tumalikod pagkatapos
niyang sabihin iyon habang ako ay naiwang tulala.

Buong klase ay lutang ang aking utak. Tao lang ako at may kahinaan din, and I
admit, nae-engganyo akong gamitin ang tsekeng ibinigay sa'kin ni Trixie. Siguro
tama nga ang sinasabi nila na sa oras ng kagipitan ay hindi mo maiiwasang kakapit
ka sa patalim kahit na ang kapalit nito ay ang pagkawasak ng pagkatao mo.

Gusto kong sumbatan si Trixie at ipamukha sa kanya na walang katumbas ang

pagmamahal ko kay Benedict ngunit parang may bumubulong sa'kin na tama nga naman
siya. Kailangan na kailangan ko ngayon ng pera dahil ayaw kong makulong si Mama.

"Love? May problema ba? Kanina pa kita napapansin simula nang sinundo kita sa klase
mo. Ang tahimik mo. I'm worried."

Natigilan ako ng hinawakan ni Benedict ang aking kamay. Kakatapos lang naming
kumain at kasalukuyan kaming nagpapahinga sa favorite spot namin dito sa loob ng
university.

"W-wala naman."

"Are you sure? Hindi ako naniniwala. Kanina ko pa napapansin, something's bothering
you. Is it your Mom again?"

Napabuntong hininga ako at isinandal ang aking ulo sa kanyang balikat habang
nilalaro nito ang aking kamay.

"Naisip ko lang kasi... hanggang kailan natin itatago kay Mama itong relasyon
natin? Paano kung paghiwalayin niya tayo. Paano kung--"

"Shh... Enough about that, Love. Kahit anong mangyari, hinding-hindi ako mawawala
sa'yo, tandaan mo 'yan. Huwag mo nang isipin yan at huwag kang malungkot."

Kinuha nito ang kanyang gitara at nagsimulang kumuskos. Palagi niya itong ginagawa
sa tuwing nalulungkot ako.

Lift your head, baby, don't be scaredOf the things that could go wrong along the
wayYou'll get by with a smileYou can't win at everything but you can try.

Napangiti ako ng mapait sa aking isip. Tamang-tama talaga ang kanta sa sitwasyon ko
ngayon.

Baby, you don't have to worry'Coz there ain't no need to hurryNo one ever said that
there's an easy wayWhen they're closing all their doorsAnd they don't want you
anymoreThis sounds funny but I'll say it anyway.

Sana ganun lang kadali ang lahat. Sana sa isang kisap lang ay mawawala lahat ng
problema ko. Sana nakikiayon nalang sa'kin ang tadhana.

Girl I'll stay through the bad timesEven if I have to fetch you everydayWe'll get
by with a smileYou can never be too happy in this life.

Tumulo ang aking mga luha. Paano ko kaya maatim na iwanan ang lalaking walang
ginawa kundi ang pasayahin ako? At handa siyang gawin ang lahat para sa'kin.
In a world where everybodyHates a happy ending storyIt's a wonder love can make the
world go roundBut don't let it bring you downAnd turn your face into a frownYou'll
get along with a little prayer and a song.

Kung puwede ko lang talaga talikuran ang lahat at piliin ang kaligayahan ko. Ngunit
hindi ko iyon kaya, masasaktan si Mama.

Let me hear you sing it

In a world where everybodyHates a happy ending storyIt's a wonder love can make the
world go roundBut don't let it bring you downAnd turn your face into a frownYou'll
get along with a little prayer and a song.

Minsan naisip ko, sana hindi nalang ako si Adrianna Colleen Pelaez. Sana isa lamang
bangungot ang lahat ng ito.

Lift your head, baby, don't be scaredOf the things that could go wrong along the
wayYou'll get by with a smileNow it's time to kiss away those tears goodbye

Too doo doo...Let me hear you sing itToo doo doo...

Ngunit mapaglaro talaga ang tadhana. Ayaw niya talagang pasayahin ako. Pinili kong
saktan siya at iwanan kasabay ng pagkawasak ng aking pagkatao at ang pagkamatay ng
aking puso...

__________greatfairy

=================

Chapter 5

YANA

Malakas na tunog ng alarm clock ang gumising sa'kin hudyat na alas singko na ng
umaga. Ininda ko ang pananakit ng katawan ko at sapilitang bumangon. Kailangan ko
nang umpisahan ang paglilinis para matapos ko ito bago magdilim mamayang hapon.
Sinuklay ko muna ang aking buhok bago lumabas. Suot-suot ko pa rin ang aking damit
pantulog.

Anong oras kaya umuwi si Benedict? Hindi ko narinig ang tunog ng sasakyan niya
kagabi.

Tanga. Paano ko maririnig eh sa sound proof nga pala ang bawat silid dito sa
mansyon.
Tahimik kong tinahak ang pinto palabas ng kuwarto ngunit napatigil ako nang
mapansing nakatiwangwang ang pinto sa katabing guest room.

May bisita ba si Benedict?

Ngunit ang nakakapagtataka ay maingay sa loob. Bakit kaya iniwang nakabukas to?

Wala sa sariling naglakad ako palapit sa pinto.

"Oh f*ck! You're so good!"

"Oh Ashton!"

Napatakip ako sa aking bibig. Pakiramdam ko tumigil ang pagtibok ng puso ko.
Napaurong ang aking mga paa at nanginginig ang mga tuhod kong bumalik sa sariling
kuwarto.

Akala ko wala nang sasakit sa pakiramdam na kinamumuhian niya ako yun pala mas
masakit na nakahanap siya ng kaligayahan sa kandungan ng ibang babae.

Ito na ba? Ito na ba ang sinasabi niyang pahihiganti? Alam kong hindi dapat pero
bakit pakiramdam ko ay pinagtaksilan ako? Bakit pakiramdam ko ninakawan ako ng
pinakamahalagang bagay sa mundo?

Malakas na hikbi ang kumawala sa aking bibig. Pakiramdam ko may nakatarak na punyal
sa aking dibdib, at sa bawat paghinga ko ay lalo itong bumabaon. Napakasakit. Gusto
kong sumigaw at magwala pero hindi puwede. Gusto kong manampal ngunit wala akong
karapatan.

Binuksan ko ang drawer at kinuha ang coin purse ko bago tinungo ang pinto.

Dahan-dahan akong bumaba ng hagdan para hindi makalikha ng anumang ingay. Naririnig
ko pa rin ang malakas nilang ungol ngunit nagawa ko pa ring makarating sa
pinakahuling baitang ng hagdan. Hinayaan kong tumulo ang aking mga luha. Hindi ko
pinansin ang guwardyang nagtatanong kung bakit ako umiiyak at kung saan ako pupunta
bagkus ay dire-diretso akong lumabas ng mansyon.

Sumakay ako ng jeep pagkalabas ko ng subdivision. Masyado pang maaga kaya kukunti
lang ang pasahero. Nagtaka pa ang isang babae ng makitang lumuluha ako. Inabot ko
sa kanya ang pamasahe ko at inabot niya din ito sa tsuper ng jeep.

Hindi ko alam kung bakit dito ako dinala ng aking mga paa ngunit natagpuan ko
nalang ang aking sarili sa harap ng city jail.
Gusto ko siyang makausap.

"Pasensya na Ma'am pero mamaya pang alas otso ang visiting hours," mahinahong wika
ng mamang pulis. Kumunot din ang noo nito at tiningnan ako mula ulo hanggang paa.
Marahil ay nagtataka kung bakit nakapantulog ang ayos ko.

"Pero Sir may trabaho po ako mamaya, bawal po akong lumabas at saka kahit sampung
minuto lang naman po ay ayos lang sa'kin." Napabuntong hininga ang mamang pulis at
tiningnan ako na parang naaawa.

"Pagbibigyan ko kayo ngayon Ma'am pero sa susunod ay dapat sa tamang oras kayo
dumalaw." Tumango ako at sumunod sa kanya. Pinaupo niya ako sa upuang kahoy na
nakapagitna sa isang mesa. Hinintay kong kunin niya ang aking sadya. Pinikit ko ang
aking mga mata nang bigla na namang rumehistro sa utak ko ang imaheng nakita ko
kanina.

Sarap na sarap si Benedict habang subo-subo ng seksing babae ang kanya. Pareho
silang hubo't hubad at mukhang nakalimutan pa nilang isarado ang pinto. Kung
nakalimutan nga ba o sinadya talagang iwan na nakabukas ang pinto para makita ko.

"Anong kailangan mo?" Napaangat ako nang marinig ko ang kanyang boses.

"Maupo po muna kayo." Padabog itong naupo sa kabilang upuang kaharap ko.

"A-ate..."

"Huwag mo akong matawag-tawag na ate dahil kahit kailan ay hindi kita itinuring na
kapatid!" malamig na wika niya. Inaasahan ko nang maririnig ko ito mula sa kanya
pero masakit pala pag sinabi niya talaga ng harap-harapan.

"Anong kailangan mo? Sabihin mo na dahil ayaw kong sayangin ang oras ko sa
bastardang katulad mo," madiin at walang ganang wika pa nito.

"A-ate Andrea... m-magkapatid pa rin tayo..."

"Hindi! Wala akong kapatid! Ang lakas ng loob mong sabihin yan! Ang p*tanginang
nanay mo ang dahilan kung bakit nagpakamatay si mommy!" Dinuro-duro niya ako at
tumayo. Napatayo na rin ako kaya mabilis na lumapit ang pulis.

"A-ate..."

"Lumayas ka sa harapan ko at huwag na huwag ka nang magpapakita kahit kailan!"

malakas na bulyaw nito habang akay siya ng pulis papasok ng selda. Nanghihinang
napaupo ako pabalik.
Ang akala ko magbabago na ang tingin niya sa'kin pero hindi pala. Hanggang ngayon
hindi pa rin niya tanggap na may kapatid siya. Hindi ko naman siya masisisi. Sino
ba ang gugustuhing magkaroon ng kapatid sa labas?

Alam kong tinatabunan lang ni ate Andrea ng galit ang tunay niyang nararamdaman.
Nakita ko sa kanyang mga mata na nasasaktan pa rin siya. Sa unang tingin ay alam
kong mapagkamalan kaming mag-ina, magkahawig kami ng hugis ng mukha. Nagkaiba nga
lang sa kulay ng mga mata. Almost 20 years ang agwat ng aming edad.

Bagsak ang balikat na nilisan ko ang kulangan. Hindi ko alam kung saan ako pupunta.
Kung uuwi ako ng mansyon baka nandun pa rin ang babae ni Benedict.

Sinulyapan ko ng huling tingin ang kulungan bago tumawid sa kabilang kalsada para
mag-abang ng jeep.

I'm sorry ate Andrea. Kahit galit ka sa'kin ay ate pa rin ang turing ko sa'yo.
Siguro nga hindi na muna ako magpapakita sa'yo para hindi ka na masaktan pa. Alam
kong sa tuwing nakikita mo ako ay bumabalik sa'yo ang bangungot na idinulot namin
ni Mama sa buhay ninyo.

Bakit ba lahat nalang ng tao na malapit sa'kin ay nasasaktan ko ng hindi sinasadya?

Una si Mama, alam kong namatay siya na may sama ng loob sa'kin. I'm an unwanted
child pero napilitan siyang buhayin ako. Sunod ay si Benedict. Ipinagpalit ko siya
sa pera. Sinaktan ko siya at dinurog. At ang inaakala kong tatanggap sa akin bilang
kapatid ay nasasaktan rin pala sa tuwing nakikita niya ako. I'm the living proof of
her father's infidelity.

Sa huli ay naisipan ko nalang umuwi ng mansyon. Napagtanto kong wala pala ako
karapatang masaktan sa nakita ko. Isa lang akong hamak na muchacha sa bahay na yun.
Pagkababa sa harap ng entrance ng subdivision ay naglakad ako papasok.

Tatlong kanto pa ang tatahakin ko para marating ang mansyon kaya medyo malayo pa
ang lalakarin ko. Ayos lang naman dahil maaga pa. Wari ko'y alas sais pa lamang ng
umaga.

Nasa gitna ako ng paglalakad ng biglang may marahas na pagpreno ng sasakyan.

Napaangat ako ng tingin at mula doon ay lumabas si Benedict na galit na galit.

"WHERE THE HELL HAVE YOU BEEN WOMAN?!" nanggagalaiting bulyaw nito at hinatak ako
papasok ng sasakyan. Muntik pa akong mauntog sa windshield dahil sa marahas niyang
pagpasok sa'kin.

Hindi ako agad nakasagot dahil hindi ko alam ang sasabihin ko. Sasabihin ko bang
nakita ko sila ng babae niya sa guest room na hubo't hubad kaya umalis ako?

"F*CK! SPEAK UP! SAAN KA GALING?!" Napakislot ako sa sumunod niyang tanong
pagkatapos niyang umikot sa driver's seat.
Pero tama ba ang nakikita ko sa kanyang mga mata?

Nag-aalala siya sa'kin?

__________greatfairy

=================

Chapter 6

YANA

Day 9

Maaga akong nagising para sana masimulan ko nang maaga ang paglilinis ng mansyon
ngunit hindi ko inaasahang makikita ko si Benedict at ang babae niya sa katabing
guest room. Subo-subo ng babae ang kanyang pagkalalaki habang pumipikit si Benedict
at umuungol. Nanginig ang aking katawan at ang sakit-sakit ng dibdib ko. Pakiramdam
ko inooperahan ako sa puso na walang anaesthesia. Umalis ako ng mansyon at pumunta
ng kulungan para dalawin si ate Andrea. Gusto kong magsumbong sa kanya. Gusto kong
sabihin sa kanya na nasasaktan ako. Ngunit sana pala hindi nalang ako dumalaw sa
kanya. Imbis na kausapin at aluin ako ay itinaboy pa niya ako. Ayaw niya raw akong
makita at hindi niya ako itinuturing na kapatid. Ang sakit pala na ang kaisa-isang
pamilya na meron ako sa mundo ay hindi ako matanggap. Kinamumuhian niya ako. Umuwi
nalang ako sa mansyon kahit labag sa kalooban ko. Baka kasi pag makita ko ang babae
ni Benedict ay hindi ko mapigilan ang sarili kong sabunutan siya at habulin ng
itak. Nagulat ako ng makasalubong ko ang sasakyan ni Benedict sa gitna ng
paglalakad ko sa loob ng subdivision. Galit na galit siya ngunit hindi nakatakas sa
paningin ko ang nakita kong pag-alala sa kanyang mga mata. Napakasaya ko. Hindi ko
akalaing mag-aalala siya sa'kin. Para akong nasa cloud nine. Sana bumalik na ang
dating siya.

Hindi mapuknit-puknit ang ngiti sa aking mga labi. Napakasaya ko ngayong araw.
Hindi niya ako pinagtrabaho kaya buong hapon akong nagpahinga. Siya rin ang nagluto
ng almusal at pananghalian. Gusto ko sana siyang tanungin kung nasa'n na ang babae
niya pero pinigilan ko ang aking sarili. Baka magalit pa siya at magbago ang timpla
ng kanyang modo, mahirap na.

Alam kong malaki ang galit sa'kin ni Benedict ngunit hindi ko mapigilan ang sarili
kong umasa na may puwang parin ako sa puso niya. Ang sarap sa pakiramdam na nag-
alala siya sa'kin nang mawala ako kanina.

Mahinang katok ang nagpabalik sa aking diwa. Mabilis kong itinago ang aking diary
at binuksan ang pinto. His manly scent filled my nose when I opened the door. Isang
bagong bihis na Benedict ang sumalubong sa'kin pagbukas ko ng pinto. Nakasuot siya
ng gray t-shirt na pinatungan ng itim na leather jacket.
"Dinner is ready. Kumain ka na," walang emosyong sabi nito at tumalikod. Mukhang
aalis.

"T-teka... S-saan ka pupunta? H-hindi mo ba ako sasabayang kumain?" lakas-loob na

tanong ko. Tumigil ito sa paglalakad ngunit hindi lumingon.

"You sounded like a nagging girlfriend Miss Pelaez. Baka nakalimutan mo kung ano ka
sa pamamahay na ito. You're delusional."

I bit my lower lip to suppress a gasp. Bumagsak ang aking balikat nang tuluyan na
siyang nakababa ng hagdan. Ang akala ko sasabayan niya akong kumain tulad kanina.
Akala ko nagbabago na siya.

Bumaba nalang ako ng hagdan at tinungo ang kusina. Kahit hindi niya ako kasabay
ngayon ay masaya pa rin ako kasi siya ang nagluto. Ito ang kauna-unahang
pagkakataon na ipinagluto niya ako simula ng magkaroon kami ng kasunduan.

Napangiti ako ng makitang paborito ko pala ang niluto niya. Hipon na pinakuluan sa
sprite at adobong pusit. Hindi parin pala niya nakakalimutan. I used to love prawns
and always will be.

"Ano bang meron sa hipon at paborito mo yan, love? Is that even a healthy food?"

"Eh ikaw? Ano bang meron sa'kin at nagustuhan mo ako?"

"I don't know. But my life will never be complete without you."

"Eh di ganun din. Hindi din kompleto ang buhay ko pag walang hipon at pusit."

Napangiti ako nang maalala ko ang mga araw na 'yon. Simula noon ang paborito kong
ulam ay naging paborito na rin niya. Minahal niya ang lahat sa'kin. Ang lahat ng
mga hilig ko ay kinahiligan niya na rin. Hanggang ngayon ganun pa rin kaya siya?

Hindi ko alam kung ano ang kahahantungan ng kasunduan naming ito pero umaasa akong
mapapatawad rin niya ako. Sana lang.

Pagkatapos kong kumain at magligpit ng pinagkainan ay dire-diretso akong bumalik ng

kwarto. Wala naman akong ibang gagawin kundi ang magmukmok.

Anong oras na naman kaya darating si Benedict?

Saan kaya siya pumupunta sa tuwing umaalis siya?

Malamang sa babae niya.

Wala sa sariling napatitig ako sa kawalan. Siguro dapat ko na ngang tanggapin ang
kapalaran ko. Siguro dapat ko nalang tanggapin na pagdudusahan ko ang mga kasalanan
ko hanggang sa aking huling hininga.

Batid ko na ngayon kung gaano kalalim ang sugat na idinulot ng pang-iiwan ko sa

kanya noon kapalit ng pera. Napakalupit talaga ng tadhana. Hindi ka niya hahayaang
maging masaya. Nabayaran ko nga ang utang ni Mama noon pero nawala naman sa'kin ang
lalaking tanging minahal ko.

Humiga ako sa kama kahit hindi pa man ako inaantok. Halos buong araw kasi akong
natulog kanina. Sumasagi sa isip ko ang nangyari kaninang umaga at hindi ko
mapigilang mapangiti ng mapait.

Makalipas ang ilang oras ay nakatunganga pa rin ako. Pagtingin ko sa trapezoid na

orasan ay alas onse na pala ng gabi. Pinikit ko ang aking mga mata at pinilit ang
sariling makatulog ngunit hindi ko magawa. Pabaling-baling lamang ang aking katawan
sa kama.

Napabuntong hininga nalang ako.

Bumangon ako at tinungo ang silid ni Benedict. Kumuha ako ng isang unan niya at
bumalik din agad ng kwarto. Siguro naman makakatulog na ako nito. Napangiti ako
nang tuluyan ko nang mayakap ito. Para ko na ring kayakap si Benedict nito. His
pillow smells so like him.

Hindi ko na namalayan kung anong oras ako nakatulog basta tuluyan nang nahulog ang
diwa ko sa karimlan.

Nagising ako nang maramdaman kong may mainit na hinininga na dumadampi sa ilalim ng
aking tenga. Para akong nakikiliti dahil dito. Dahan-dahan kong iminulat ang aking
mga mata at muntik ma akong mapasigaw nang bumungad sa akin ang mukha ni Benedict.

"B-benedict..."

"Anong g-ginagawa mo?"

"Shh..."

"B-benedict... Hmm-" Hindi ko na nagawang magsalita nang sinakop nito ang aking mga
labi. Naaamoy ko ang alak sa kanyang hininga ngunit hindi nakabawas 'yon sa mainit
na dulot ng kanyang mga halik.

"Akin ka lang Adrianna. Akin ka lang..." He groaned. Desperado ang paggalaw ng

kanyang mga labi, hindi katulad noong isang araw. Naliliyo na ako sa sobrang sarap.
His lips traced my jaw line down to my neck. Sinipsip niya ito na parang uhaw na
uhaw. Siguradong mag-iiwan ito ng marka. I arched to give him more access to my
neck. Hindi nakapatay ang lampshade kaya nang mapadako ang mata ko sa katabi nitong
alarm clock ay nakita kong alas tres na pala ng madaling araw.

Nakaramdam ako ng excitement ng unti-unti nito ibinaba ang manipis na sleeveless na

pantulog ko. Hindi ako nagsusuot ng bra sa pagtulog kaya tumambad agad sa kanya ang
aking dibdib. Nakaramdam ako ng hiya kanya mabilis ko itong tinakpan na agad din
naman niyang napigilan.

"Don't-"

"You are so beautiful Adrianna. So beautiful... And you are only mine..." he
declared huskily. Kitang-kita ko pa ang pagkislap ng kanyang mga mata. At kung tama
bang nakikita ko na...

May pagmamahal ang bawat titig niya...

__________greatfairy

=================

Chapter 7

SPG.

YANA

"Benedict--" Hindi ko napigilan ang sarili kong umungol nang sinimulan ulit nitong
angkinin ang aking mga labi. Kinuha niya ang pagkakataong iyon para ipasok ang
kanyang dila. His tongue playfully roamed my mouth, and I love the way he does it.

Nagsimulang maglakbay ang kanyang mga kamay sa aking katawan hanggang sa natumbok
nito ang aking kaliwang dibdib. Napapapikit ako nang marahan niya itong hinimas.
Maya-maya'y iniwan nito ang aking mga labi at tinungo ang aking leeg pababa sa
kanan kong dibdib. Para akong dinala sa ibang dimensyon nang sakupin niya ito.
Napaliyad ako nang ilang beses. He teasingly suck my nipple while his hand plays
with the other. I've been longing for him to touch me this way. May halong pag-
iingat at pagmamahal.

Muntik pa akong mapamura nang iniwan nito ang aking dibdib at bumaba sa aking tiyan
ang kanyang mga labi. Hindi ko na alam kung paanong nangyari ngunit nahubad na rin
pala niya ang aking pajama at underwear. He stopped for a moment and stared at my
nakedness. Namula ang aking mukha ngunit hindi ko nagawang itago.
"Beautiful..." Nang-iinit ang aking pisngi sa kanyang sinabi. There is something
about his stares that's unfathomable. Or maybe I am just thinking the other way
around dahil sa sumunod niyang sinabi na tumusok sa dibdib ko.

"I wonder how many assholes have gone here." Parang punyal ang kanyang mga salita
na paulit-ulit na sinasaksak ang aking dibdib. I bit my lower lip to hold back my
tears. Hindi ako kumurap kahit naghubad siya sa aking harapan... leaving him naked
just like me. I know he has well-toned body every woman could die for, pero sa
pagkakataon ito ay wala akong pakialam. Paulit-ulit na umuukilkil sa utak ko na isa
lamang akong maruming babae sa kanyang paningin.

He positioned himself on top of me and started to kiss me again. Savagely. May

bahid ng pagmamadali ang bawat kilos niya. Napasabunot ako sa kanyang buhok ng
bumaba ang kanyang halik sa aking tiyan at pababa sa aking pagkababae. Hindi ko na
napigiling mapaungol lalo na ng halikan niya ako doon. Nabalot ng kakaibang
sensasyon ang aking katawan. His tongue seemed to be expert on this. Ito rin kaya
ang ginagawa niya sa ibang babae? Napakasakit palang isipin na hindi lang ako ang
babaeng sinasamba niya ng ganito.

It's killing me to realize that other women have shared this kind of intimacy I
share with him. God knows he is the first and only man to touch me.

Ilang sandali pa ay naramdaman ko ang panginginig ng aking binti. Something inside

of me build up and about to explode. My second orgasm. Napapikit ako ng tuluyan na
itong lumabas and I was surprised when he licked my juices.

Gumapang paitaas ang kanyang mga labi. My hands automatically circled his nape when
he reached my lips. Nalasahan ko pa ang aking sarili sa kanyang bibig. He colonized
my mouth powerfully. I can feel his hardness poking my tummy. He's huge!

Bigla akong nataranta ng hinawakan niya ito at ikiniskis sa aking lagusan. There's
a feeling in me wanting him to be inside of me. Pero makakaya ko kaya? This is my
first time for Pete's sake!

"Aaaaah!"

Nanlaki ang aking mga mata ng bigla niya itong ipasok kaya napasigaw ako sa sakit.
Tumulo ang aking mga luha. Natigilan naman siya at pagkuwa'y tiningnan ako sa mga
mata.

"Y-you didn't tell me...I-i'm s-sorry... I t-thought--" He trailed off. His voice
sounds with guilt. I know he thought I'm not pure anymore. Contrary to what he just
discovered.

"I-ikaw lang ang lalaki sa buhay ko Benedict." Umiwas siya ng tingin. Tinukod niya
sa magkabilang gilid ko ang kanyang braso para suportahan ang kanyang bigat.
Hindi muna siya gumalaw ng mga isang minuto. When I finally adjusted to his
hugeness, I told him to go on.

"Move."

Napapipikit ako nang magsimula siyang gumalaw sa ibabaw ko. Sa una ay masakit
ngunit pagkalipas ng ilang sandali ay naramdaman ko ang kakaibang sensasyong dulot
ng aming pagniniig. Panaka-panaka niya ring hinahalikan ang tungki ng aking ilong
at mga labi habang palalim ng palalim ang kanyang pag-ulos.

"Oh shit! You're so tight!" Pabilis ng pabilis ang kanyang galaw. Napaliyad ako at
hindi ko alam kung paano ngunit natagpuan ko ang aking sariling sinasabayan ang
kanyang paglabas-masok sa loob ko. Nagpabaling-baling sa magkabilang direksyon ang
aking ulo.

"B-benedict!"

"Yana!"

We both screamed each other's name when we reach the climax. Just then, I felt a
hot liquid filled my feminity. He just turned me into a woman. Bumagsak siya sa
gilid ko pagkatapos niyang bunutin ang kanyang pagkalalaki. Tahimik akong tumagilid
at humarap sa kabilang direksyon. Napangiti ako. Isa ito sa mga pinangarap ko, ang
maibigay ko ang sarili ko sa kanya. Naalala ko tuloy ang mga panahong inaalo ako ni
Bernadette nang malaman ko ang tungkol sa sakit ko.

"Bessy pag wala na ako, puwedeng itabi niyo ako sa libingan ni Mama?"

"Ano bang pinagsasabi mo Adrianna Colleen! T*ngina bessy! Hindi ka puwedeng mamatay
okay? Mabubuhay ka pa. We're here for you."

"Nararamdaman ko bessy. Nararamdaman kong malapit nang maupos ang kandila ng buhay
ko."

"Puwede ba bessy?! Huwag kang susuko okay? Hindi ka puwedeng mamatay na virgin.
Naku! Papayag ka bang mamatay na hindi natitikman ang pinakamasarap na biyaya na
ibinigay sa'tin?!"

Mariin kong kinagat ang aking mga labi para pigilan ang hikbing gustong kumawala sa
aking lalamunan. Ano kaya ang magiging reaksyon ni bessy pag malaman niyang
natikman ko na ang pinakamasarap na biyaya na sinasabi niya?

Dahil sa pagod ay mabilis akong dinalaw ng antok. Ang huling naalala ko lang ay ang
mainit na bisig na bumalot sa aking katawan bago kinain ng dilim ang aking
paningin.
Nagising ako na wala nang Benedict sa tabi ko. Pagtingin ko sa orasan ay alas onse
na pala ng umaga. Gutom na gutom na ako. Nararamdaman ko rin ang panginginig ng
tuhod ko sa sobrang gutom. Mabilis akong bumangon ngunit napaigik ako nang
maramdaman ko ang masakit sa aking gitna.

Dahan-dahan akong gumalaw para makabangon ng tuluyan mula sa kama. Nasulyapan ko pa

ang pulang mantsa sa bedsheet bago tinungo ang pinto. Halos hindi ko na rin
mapaikot ang door knob dahil parang wala akong lakas.

Mahigpit ang kapit ko sa gilid ng hagdan para hindi ako mahulog habang pababa.
Paika-ika rin ang aking paglalakad sanhi ng pananakit sa gitna ng aking mga hita.
Konting-konti nalang at mararating ko na ang dulo nito. Pakiramdam ko lumulutang
ako sa sobrang pagkahilo. Halos magdiwang ako ng marating ko na ang kusina ngunit
bumagsak ang aking balikat nang madatnang wala palang pagkain. Hindi nagluto si
Benedict tulad kahapon. Binuksan ko ang refrigerator at kinuha mula doon ang
natirang ulam kagabi saka isinalang sa microwave. Mabuti nalang at may natira ring
kanin sa rice cooker kagabi kaya pinagtyagaan ko na lamang.

Sunod-sunod ang ginawa kong pagsubo. Gutom na gutom talaga ako. Halos hindi ko na
rin nagawang nguyain lahat bagkus ay nilulunok ko nalang sa pagmamadaling malagyan
ng laman ang aking tiyan. Mabuti nalang at hindi ako nabubulunan.

Unti-unting bumalik ang aking lakas nang mabusog ako. Pagkatapos kong ligpitin ang
pinagkainan ko ay tumungo ako sa sala. Tahimik ang buong kabahayan.

Pumasok kaya ng maaga si Benedict sa trabaho niya?

Malamang.

Malungkot akong pumanhik pabalik ng kwarto para mag-ayos na sarili. Nanghihina pa

rin ako pero mawawala rin siguro ito mamaya.

Napatigil ako sa paglakad pagkarating ko sa harap ng pinto ng kuwarto. Biglang

sumakit ang aking tiyan sa hindi maipaliwanag na paraan.

"A-aaaah!"

Marahas kong itinulak ang pinto sa sobrang pamimilipit ko sa sakit. Pakiramdam ko

tinatadtad ang aking lamang loob.

Umikot ang aking paningin kasunod ng malakas na pagbagsak ko sa sahig. Hanggang sa

hindi ko na alam ang sumunod na nangyari.

__________greatfairy
=================

Chapter 8

YANA

Nagising ako sa isang malamig na silid. Nararamdaman ko din ang matigas na

dinadantayan ng aking likod. Nang ilibot ko ang paningin ko ay napagtanto kong
nandito pala ako sa kwarto ko. Pero bakit nakahiga ako sa sahig?

Bumangon ako at umupo sa dulo ng kama. Napatingin ako sa nakaawang na pinto kaya
biglang bumalik sa isip ko ang lahat. Kumain ako sa kusina at umakyat dito.

Hinimatay ba ako?

Pagtingin ko sa orasan ay alas tres na pala ng hapon. Alas onse palang kanina ah.
Ganun ba katagal nawala ang diwa ko? Pinakaramdaman ko ang aking tiyan kung masakit
pa rin pero hindi na pala. Sinalakay ng kaba ang aking dibdib. Sana hindi muna
ngayon. Sana kakayanin ko pa.

Pa ika-ika akong pumasok sa banyo para maglinis ng katawan. Hindi pa ako nakakaligo
simula nang gumising ako kaninang umaga. Salamat sa Diyos at nawala rin ang
pananakit ng aking tiyan nang magpakamalay na ako.

Bumaba nalang ulit ako pagkatapos kong
puwedeng magpagutom dahil nati-trigger
tinitingnan ang toasted bread sa aking
dito kaya napagdesisyunan kong lumabas
nagbabantay dito.
magbihis para magluto ng miryenda. Hindi ako
nito ang sakit ko. Napabuntong hininga akong
harapan. Nakakalungkot na wala akong kausap
ng gate at bigyan ng miryenda ang guwardyang

"Kuya Noel, magmiryenda po muna kayo."

"Naku, salamat Yana. Tamang-tama parang kumakalam ang sikmura ko." Ngumiti ako at
binigay pati ang juice na isang baso. Walang alam si kuya sa set up namin ni
Benedict. Ang alam lang niya ay katulong ako dito.

"Ah kuya, matanong ko lang po. Ano oras ba umalis si Sir Benedict kanina?"

"Maaga pa eh. Siguro mga alas sais. Nagtataka nga ako masyado siyang maaga kanina.
Di ba kadalasan alas otso ang alis nun?"

"Ganun ba. Siguro marami lang talagang trabaho sa opisina, kuya. Salamat po pala."

Magiliw akong ngumiti at nagpaalam kay kuya. Siguro hindi muna ako maglilinis ng
mansyon ngayon. Hindi naman siguro magagalit si Benedict. Sasabihin ko nalang
siguro na masakit ang aking-- Bigla nag-init ang aking pisngi nang maalala ang
nangyari sa amin kaninang madaling araw.

Umakyat nalang ako ng kwarto at kinuha ang aking diary. Napatingin ako sa kama at
naalalang hindi ko pa pala napapalitan ang bed sheet kaya kinuha ko muna ito at
nilagay sa laundry basket. Kumuha din ako ng bagong kapalit.

Day 10

Ito ang araw na pinaka-espesyal sa lahat dahil sa wakas ay naibigay ko ang aking
sarili sa lalaking pinakamamahal ko. Wala akong pinagsisihan na ibinigay ko ang
sarili ko kay Benedict bagkus ay napakasaya ko. Minsan kong pinangarap na magkaanak
kami pero hanggang pangarap lang siguro talaga yun. Sapat na sa aking naiparamdam
ko sa kanya ang init ng aking pagmamahal. Mahal ko siya. Mahal na mahal. Kahit anim
na taon na ang lumipas ay walang nagbago at dadalhin ko iyon hanggang kamatayan. At
kahit abot langit ang pagmamahal ko sa kanya ay huli na ang lahat, nagbago na siya.
Hindi na niya ako mahal. Masakit pero kailangan kong tanggapin. I don't deserve his
love after all. Sinaktan ko siya at pinaasa. Sana makatagpo siya ng babaeng handa
siyang ipaglaban sa lahat. Sapat na sa aking makita siyang masaya... kahit sa
piling pa ng iba.

Kinagabihan ay nagluto ako ng adobong manok. Siguradong pagod at gutom si Benedict

pagkagaling niya sa trabaho. Maaga pa naman siya umalis kanina. Alas siyete ng gabi
nang matapos akong magluto. Humiga ako sa sofa na nasa sala para hintayin ang
kanyang pagdating. Ano oras kaya siya uuwi? Binuksan ko na lamang ang TV para
maaliw ako habang naghihintay.

Ilang beses akong humikab habang nakahiga. Dinadalaw na ako ng antok pero hindi pa
rin dumadating si Benedict. Pagtingin ko sa chime clock ay pasado alas otso na.
Bakit hindi pa rin siya dumadating?

Malalim na buntong hinga ang kumawala sa akin. Nag-overtime lang siguro sa opisina.
Siguro nga.

Ngunit mukhang wala talaga siyang balak na umuwi. Pasado alas diyes na ng gabi ay
wala pa ring bakas ni anino niya. Napagdesisyunan ko nalang kumain. Hindi ko
puwedeng pabayaan ang sarili ko lalo na at unti-unti na naman akong nanghihina.

Mulat na mulat ang aking mga mata habang nakatihaya sa kama. Antok na antok na ako
ngunit hindi ko magawang makatulog. Gusto kong makita si Benedict. Namimiss ko
siya.

Bakit ganun? Epekto ba ito ng nangyari sa amin kaninang medaling araw? Ganito din
kaya ang naramdaman niya noong iniwan ko siya? Nami-miss ko siya ngunit wala akong
magagawa kundi ang maghintay.

Minsan gusto kong sisihin ang tadhana. Napakalupit. Bakit ganun? Bakit kayhirap
abutin ng mga gusto ko? Pakiramdam ko iniwan ako ng lahat. Walang kakampi at kaawa-
awa.
Hindi ko namalayan kung anong oras ako iginupo ng antok. Nagising na lamang ako na
tirik na ang araw kinabukasan.

Pagkatapos maligo at magligpit ay agad akong tumungo ng kwarto ni Benedict ngunit

ganun na lamang ang pagkagulat ko nang madatnang bukas at walang bakas ni anino.
Ganun pa rin ang ayos ng kanyang kama.

Hindi ba siya umuwi?

Bumaba ako at tinanong si kuya guard kung nakauwi siya kagabi ngunit hindi daw.
Hindi na ako nag-abalang mag-usisa pa at sinimulan na lamang ang paglilinis ng
mansyon.

***Dalawang linggo na ang nakalipas ngunit walang bakas ni Benedict na umuwi ng

mansyon. Minsan nagngingitngit ang kalooban kong tawagan ang opisina niya para
magtanong ngunit pinapangunahan ako palagi ng takot.

Araw-araw ay wala akong ginagawa kundi ang maglinis ng mansyon at maghintay ng

kanyang pagdating. Ilang beses na din ako nahihimatay sa kusina, sa kwarto, sa sala
at minsan ay sa banyo. Sa kabutihang palad ay nagigising pa ako at nawawala agad
ang pananakit ng aking tiyan.

Nauubusan na ako ng pag-asa. Anim na araw na lang natira sa kasunduan namin.

Kailangan ko siyang makausap.

Kailangan kong sabihin sa kanya na mahal na mahal ko siya at pinagsisihan ko ang

araw na iniwan ko siya.

Gusto kong malaman kung sapat na ang pagsisilbi ko para makamit ang kanyang
kapatawaran.

Kinulayan ko ng pulang-pulang lipstick ang aking labi para hindi agad mabura.
Masyado nang halata ang aking pagkaputla. Nilugay ko na rin ang manipis kong buhok.
Nakapagdesisyon na akong puntahan siya ng opisina. Kailangan ko itong gawin habang
may natitira pa akong oras.

"Kuya Noel, kayo na muna ang bahala sa mansyon. Ihahatid ko lang ito kay Sir
Benedict sa opisina." Itinaas ko ang paper bag na naglalaman ng agahan para kay
Benedict.

"Walang problema, Yana. Ang ganda natin ngayon ah," nakangiting puna nito sa ayos
ko.

"Naku kuya, hindi mo na kailangang sabihin yan, matagal ko nang alam 'yan," biro ko
na ikinatawa naming pareho.
"Agahan ba 'yan ni Ser? Baka mapagkamalan ka 'dung asawa ni Ser, totoo naman kasi
ang sinsabi kong maganda ka. Hindi ka nga bagay na katulong eh. 'Nung una nga akala
ko gerlfren ka ni Ser Benedict." Namula ako sa sinabi ni kuya kaya umiwas ako ng
tingin.

"Ikaw talaga kuya, nambola ka pa. Sakto lang sa pamasahe ang pera ko sa bulsa kaya
mauna na ako." Napatawa naman si kuya at umiling-iling.

"Sige, mag-ingat ka nalang diyan Yana."

Sumakay agad ako ng jeep pagkalabas ko ng subdivision. Muntik pa akong nakatulog sa

sobrang bagal ng usad ng traffic. Butil-butil tuloy ang pawis ko pagkakababa ko ng
Levine Corporation. Pagkatapos ng maikling interogasyon sa guwardiya ay dire-
diretso akong pumasok ng elevator papanhik. Muntik pa akong matumba nang umandar
ito. Nasa ikalabing-apat na palapag ang kanyang opisina kaya natagalan din ako sa
elevator. Hilong-hilo ako pagkalabas ko mula dito.

Kinalma ko ang aking sarili bago tahakin ang malawak na lounge. Nagtaka ako nang
madatnang walang katao-tao ngunit naalala kong lunch break nga pala.

Minsan na akong nakapunta dito kaya alam ko ang opisina ni Benedict. Kumatok muna
ako ng dalawang beses bago buksan ang pinto ngunit huli na para pagsisihan ko ang
aking ginawa.

Malakas na singhap ang kumawala sa aking bibig kasabay ng pagkadurog ng aking

puso...

__________greatfairy

=================

Chapter 9

YANA

Pareho silang napatigil sa paghahalikan nang marinig ang aking pagsinghap. Mabilis
na tumayo sa Benedict kaya muntik na silang magkauntugan ni Trixie.

Si Trixie.

Tama. Si Trixie. Ang babaeng bumili ng pag-ibig ko kay Benedict, anim na taon na
ang nakaraan.

"Anong ginagawa mo ditong malandi ka?!" Nanlilisik ang mga mata nitong nakatingin
sa'kin. Nanginginig din ang aking mga kamay kaya napahigpit ang hawak ko sa paper
bag.

"A-ah..." Bigla akong napatda. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Napatingin ako kay
Benedict ngunit nakahalukipkip lang ito at walang emosyong nakatingin sa'kin.

"Ano?! Hindi ka makasagot! Ang lakas ng loob mong istorbohin kami!" Halos lumitid
ang ugat nitong lumapit sa'kin at malakas akong sinampal.

PAAAK!

Tumabingi ang aking mukha sanhi ng kanyang magkasampal. Naramdaman ko ang paghapdi
ng aking balat dulot nito. Masakit. Na halos gusto kong umiyak at magpa-alo kay
Benedict ngunit pinigil ko ang aking sarili. Tumingala ako para pigilan ang pagturo
ng aking mga luha.

"P-pasensya na. H-hindi ko a-alam na-"

PAAAK!

Hindi pa ako nakatapos ng sasabihin ko nang muli niya akong sinampal sa kabilang
pisngi.

"Umalis ka ditong malandi ka!" galit na bulyaw nito sa'kin.

"Enough Trixie!" Pareho kaming napatingin kay Benedict nang magsalita ito. Hindi ko
mawari kung ano ang nasa isip niya. Diretso lamang ang kanyang tingin ngunit
nakakatalinhaga.

"Seriously, Ashton? Are you seeing this woman again, after all those years?!" hindi
makapaniwalang untag ni Trixie. Para niya rin akong pinapatay ng kanyang tingin.

"Just leave us for a while, Trixie. I'll handle her myself."

"What?! Tapos ano? Lalandiin ka niya habang wala ako? You've got to be kidding me!"

"You don't have to worry, she's nothing, okay?"

Napaiwas ako ng tingin nang hinawakan nito si Trixie sa braso. Naramdaman ko naman
ang pamilyar na sakit. Ngunit mas masakit na marinig na wala lang ako sa kanya.
Wala na talaga...

Napabuntong hininga ang babae tanda ng pagsuko ngunit hindi nito inaalis ang tingin
sa'kin na parang binabalaan ako.
"Babalik agad ako," anito at sinakop ang mga labi ni Benedict. Sa sobrang gulat ko
ay hindi ko nagawang umiwas ng tingin. Napatulala ako habang pinagsasaluhan nila
ang isang mapusok na halik. Para akong tinakasan ng diwa.

I don't know how I managed to watch over them, torridly kissing, while my heart is
bleeding in pain. I gulped to suppress a gasp.

Isang malademonyong ngiti ang iginawad sa'kin ni Trixie pagkakalas ng halik.

"I'm watching you," anito bago tuluyang nagmartsa palabas ng pinto. Just then I
realized na kanina pa pala ako nagpipigil ng hininga.

Mahabang katahimikan ang namayani pagkasarado ng pinto. Ramdam ko ang kanyang titig
na humahalukay sa buong sistema ko. Eversince his stares used to have that kind of
effect on me.

Napayuko ako habang kagat-kagat ang aking mga labi. Ngayon ko lang napagtanto na
huli na pala para sa'kin ang lahat. His heart already belonged to somebody else. I
thought all the while, I still have a place in his heart but I was wrong. Siguro
nga parti lahat ng paghihiganti niya ang mga nangyari.

"What do you want?" Muntik na akong mapatalon sa gulat ng bigla siyang magsalita.
Bigla ay parang nakalimutan ko ang aking pakay. My mind turned into blank.

Get back to your senses Yana!

Parang gusto kong pagsasampalin ang sarili ko sa mga oras na ito. Bakit ba
napakahina ko pagdating sa kanya?

Unti-unti kong inangat ang aking mukha at itinaas ang paper bag na hawak ko.

"D-dinalhan kita ng a-agahan..."

"I can't remember I asked you to bring me something for lunch, Miss Pelaez."
Malamig at puno ng awtoridad ang kanyang boses. I feel like a child being scolded.
Kung kanina ay malakas ang loob kong kausapin siya, ngayon ay parang gusto ko nang
lamunin ako ng sahig.

"A-ano k-kasi...a-ah... ahm--"

"My time is more precious than anything else, Miss Pelaez. You can leave with your
waste because I don't need it." Napatda ako sa aking narinig. Pakiramdam ko
pinagsasaksak ang aking dibdib ng paulit-ulit. Hindi pa man ako patay ay pakiramdam
ko nalagutan na ako ng hininga. He really has changed, big time.
"Puwede ba tayong mag-usap?" buong tapang kong tanong kahit na ang totoo ay para
akong matutumba anumang oras. Halo-halo ang aking nararamdaman. Hindi ko na alam
kung anong mas masakit na bahagi ng aking katawan. I am physically and emotionally
hurting...

"You could just have wait me in my house, Miss Pelaez," he said sternly, giving me
a goosebump.

"A-akala ko kasi hindi ka na uuwi. D-dalawang linggo ka na kasing--"

"You are not suppose to meddle with my whereabouts, you knew that," putol niya sa
sasabihin ko.

"I-i'm s-sorry... G-gusto ko lang s-sanang pag-usapan ang tungkol sa'tin."

"Us? What about us, Miss Pelaez?" napapikit ako ng maramdaman ko ang kanyang
hininga sa aking likod.

"Y-yung n-nanyari... sa'tin," I was surprised to hear him chuckled...

sarcastically.

"Just because we had sex doesn't mean we are already an item. But, I'm glad you
came, maybe you realized now where your place is... after you saw the kiss." Ramdam
ko ang pag-init ng sulok ng aking mga mata. His words are too much to take. Ngunit
pilit kong pinatatag ang boses ko.

"Mahal pa rin kita Benedict, mahal na mahal..." I felt him stiffened pero
ipinagpatuloy ko ang aking pagsasalita.

"Oo... panalo ka na Benedict. Nasasaktan na ako... Are you satisfied now?" Hindi ko
na napigilan ang pagtulo ng aking mga luha. Buong tapang ko siyang hinarap kahit
nag-uunahan sa pagtulo ang traydor kong mga luha.

"Well... I'm not surprised to know that you're happy seeing me in pain. I deserve
those pains, anyway."

Mabilis akong tumalikod pagkatapos kong sabihin 'yon. Nanlalabo ang aking mga mata
dulot ng masagana kong luha. Hindi ko inalintana ang pagbubulungan ng mga
nakakasabay kong empleyado sa elevator. Ang sakit... Napakasakit.

Pagkalabas ko ng elevator ay nakasalubong ko si Trixie. She's grinning from ear to

ear when she saw me in tears. Marahas kong pinahid ang aking mga luha gamit ang
aking daliri ngunit wala yatang kapaguran ang mga mata ko sa kaiiyak.
"Puwede ba tayong mag-usap?" matatag na wika ko. Once and for all, kailangan kong
tapusin ang lahat ng ito.

"What for Adrianna? You already made a choice six years ago. Bakit bumalik ka pa?"
galit na saad nito.

"Huwag kang mag-alala, Trixie. Hindi pa napapako ang pinangako ko sa'yo noon. Gusto
lang kitang makausap kung maaari."

Tanggap ko na, kahit masakit. Ang akala ko sapat na ang pagmamahal ko para
mapahilom ang sugat na idinulot ko sa loob ng anim na taon. But I realized his
wound has already healed... by somebody else. Bakit ba hindi ko agad naisip na
naghihiganti lang pala siya? Ganun pala ang lasa ng paghihiganti, mapait.

Sa isang coffee shop kami nagtungo malapit sa Levine Corporation. Sebonne's Place.
The place is soothing and relaxing but it didn't even changed the way I feel right
now. Halatang pangmayaman ang lugar. Hindi naman nakakagulat, dahil sa may-ari. The
place is owned by a famous businessman, Brent Sebastian Hidalgo and his wife,
Yvonne.

"Wala akong balak umorder dahil wala akong pera."

"Oh... I know Adrianna. Halata naman sa itsura mo. Don't worry I'll pay for you."
Trixie and her signature grin.

"Hindi na ako magpaligoy-ligoy pa. Ingatan mo siya Trixie. Mahalin mo siya higit pa
sa pagmamahal na kaya kong ibigay sa kanya. He deserved to be loved, deeper than
anything else. Huwag kang mag-alala hindi mo na ako makikita kahit kailan. Just
make him happy. Salamat."

Mabilis akong tumayo at walang lingon-lingong lumabas ng coffee shop na 'yon.

Leaving Trixie with her mouth half open.

Hindi ko alam kung bakit sa kabila ng lahat ay nagawa ko pang umuwi ng mansyon. May
anim na araw pa naman akong natira dito. Maybe I should just have to stick to
reality. Ang pagbayaran ang kasalanang nagawa ko. Dire-diretso akong pumasok sa
gate at hindi pinansin ang sunod-sunod na tanong ni Kuya Noel kung bakit ako
umiiyak.

Nasa bungad palang ako ng pinto ng mansyon nang bigla kong naramdaman na parang
hinahalukay ang aking sikmura. Mabilis akong tumakbo sa kusina at sumuka sa lababo.
Lahat ng kinain ko kanina ay iniluwa ko.

Nanginginig ang katawan ko pagkatapos kong magmumog at maghilamos. Napagdesisyunan

kong pumanhik sa kuwarto para magpahinga ngunit nasa unang baitang palang ako ng
hagdan nang umikot ang aking paningin.
I didn't know what happened next after I passed out.

__________greatfairy

=================

Chapter 10

YANA

Naalimpungatan ako nang maramdaman ko ang pangangalay ng aking likod dulot ng

matigas na dinadantayan nito. Napabalikwas ako nang maalalang nasa hagdan pala ako.

Hinimatay na naman ba ako?

Pinakaramdaman ko ang aking sarili dahil naalala kong idinuwal ko pala kanina ang
lahat ng kinain ko.

Nilukob ng kaba ang aking dibdib. This is really getting worse. I wonder if this is
already a sign for me to give up. But I can't. I just can't give up without gaining
Benedict's forgiveness. I will never give up. I need to talk to him. Ayaw kong
dalhin sa kamatayan ko ang pagkamuhi niya sa'kin.

Diyos ko po! Bigyan Niyo pa po ako ng konting oras.

Nanghihina akong tumayo at inilibot ang aking paningin nang maramdaman kong may
nakatingin sa'kin.

At hindi nga ako nagkamali.

I froze when I finally meet his eyes. Nakapamulsa ang kaliwa nitong kamay habang
nakasampay naman sa kanan ang hinubad nitong suit. Mahirap hulaan ang tumatakbo sa
kanyang isip. Walang emosyon ang kanyang mukha at malalim na nakatitig sa'kin.

Gusto kong magsalita ngunit parang umurong ang aking dila nang maalala ko ang
nangyari kanina sa kanyang opisina. Mukha yatang nadagdagan pa ang kanyang galit
dahil sa ginawa kong pagpunta doon.

"What are you trying to prove this time, Miss Pelaez?" I literally jumped on my
feet when he suddenly spoke. Rumehistro ang pang-uuyam sa kanyang mukha. I
shivered.

"Do you think you can fool me this time? Do you think maaawa ako sa'yo na maabutang
nakahandusay sa hagdan? I'm sorry Miss Pelaez but I know exactly how good you are
as a con artist." Durog na durog na yata ang puso ko. Hindi ko na alam kung alin
ang masakit. Ang sakit niyang magsalita na parang wala manlang kaming pinagsamahan
noon.

"H-hindi ko alam ang p-pinagsasabi mo. H-hindi ako nag-iinarte," matapang kong
sagot. Bakit ganun? Bakit parang wala na talaga akong halaga sa kanya kahit bilang
kaibigan lang?

"Really?" Ngumiti siya ng sarkatisko. Napapikit ako nang mag-umpisang uminit ang
sulok ng aking mga mata.

"Once and for all, sagutin mo ako Benedict... wala na ba talaga akong halaga
sa'yo?" Lakas loob na tanong ko sa gitna ng aking pagluha. Ngunit parang
pinagsisihan kong itinatanong ko pa.

"Are you asking me the value of a trash? What do you think Miss Pelaez? May silbi
ba ang basura?" Para akong nalulunod sa kanyang tinuran. Ang sakit, sakit na.
Napahawak ako sa gilid ng hagdan dahil para akong matutumba sa sobrang panginginig
ng aking tuhod.

"Tama na. Pakiusap, tama na Benedict. Ang sakit, sakit na! Ano bang dapat kong
gawin para mapatawad mo ako?"

Dumilim ang kanyang mukha at marahas na lumapit sa'kin. Halos mapapiksi ako nang
mariin niya akong hinawakan sa panga.

"Why Adrianna? You can't bear the pain anymore? Good... Because that's what I
really wanted from the very start... ang masaktan ka." Madiin ang bawat salita niya
na parang naipon lahat ng galit niya at ngayon lang nailabas. Marahas niyang
binitawan ang aking panga kaya pumaling ang aking ulo. Ganun pa man ay nagawa ko pa
ring magtanong.

"Masaya ka bang makita akong nasasaktan at nahihirapan?"

"Yes," walang kagatol-gatol na sagot nito na ikinadurog ng ang aking puso.

Pakiramdam ko wala na akong puwang sa mundo.

"O-okay. Kung iyon ang makakapagpasaya sa'yo, wala na akong magagawa. Pero tandaan
mong mahal na mahal kita Benedict... at sana kung darating man ang araw na hindi mo
na ako makitang nahihirapan ay mapatawad mo pa rin ako. Siguro sa mga oras na iyon
durog na durog na ako at hindi na kayang lumaban pa..." wika ko at niyakap siya ng
mahigpit. I am expecting him to get off my grip but he didn't. Wala siyang kibo at
hinayaan lamang akong nakayakap sa matipuno niyang katawan.

"Sumusuko na ako Benedict. Tanggap ko nang dadalhin ko ang galit mo sa'kin habang
buhay. Siguro iyon na ang kaparusahan ko sa nagawa ko noon na pinagsisisihan ko
ngayon. Iyon lang ang alam kong paraan para makita mong nahihirapan ako... wala
akong ibang hangad kundi ang maging masaya ka. Paalam." Tuluyan akong tumalikod
kahit nanlalabo ang aking paningin. Ang sikip-sikip ng dibdib ko na parang
pinapalibutan ng tinik. Nakita kong nataranta si Kuya Noel nang makita akong luhaan
ngunit itinaas ko lamang ang aking kamay para patigilin siya.

Wala sa sariling naglakad ako palabas ng subdivision. Wala akong ibang hangad
ngayon kundi ang lumayo muna sa mansyon na iyon. Sasagap muna ako ng hangin na
mahihinga.

Pinagtitinginan ako ng mga taong nadadaanan ko. Marahil ay nagtataka sila kung
bakit impit akong umiiyak.

Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng aking mga paa. Naglakad lang ako nang
naglakad. Para akong nilulutang ng hangin at wala na akong nararamdaman. Kusa ring
tumigil sa pagtulo ang aking mga luha.

Hindi ko alam kung bakit parang hindi napapagod ang aking mga binti. Siguro ay
inabot na ako ng limang oras sa paglalakad sa lansangan at gabing-gabi na rin.
Madalang nalang din akong makasalubong ng mga tao.

Mga sampung minuto na siguro akong nakaharap sa kulay pulang gate ngunit hindi ko
pa rin magawang magdoorbell. Nagulat din ako nang matagpuan ko ang aking sarili na
nakatayo sa harap nito.

Dahil wala naman akong lakas ng loob na magpakita sa kanila ay sumandal na lamang
ako ngunit hindi ko namalayang nasagi ng ulo ko ang door bell kaya biglang bumukas
ang gate at iniluwa nito si Bernadette na nakasuot ng pantulog.

"B-bessy..." Basag ang aking boses. Hindi ko din alam kung may lumabas na tinig sa
aking bibig ngunit marahil wala dahil hindi ko naman narinig. Nanlaki ang kanyang
mga mata at tiningnan ako mula ulo hanggang paa.

"Bessy?! Oh my God! Bessy, ikaw nga!" Nagmistula akong lantang gulay nang hinigit
niya ako sa isang mahigpit na yakap, na hindi ko magawang gantihan dahil ngayon ko
lang naramdaman na wala na pala akong lakas.

"Bessy naman eh... Sa'n ka ba galing? Bakit ngayon ka lang nagpakita?" Umiling ako.
Ayaw kong magsalita. Naramdaman ko ang pagtulo ng kanyang mga luha sa aking
balikat. Umiiyak ang bestfriend ko.

"Bakit ganyan ang itsura mo? Ang putla-putla mo Bessy!" Impit itong umiyak
pagkatapos ng yakap. Hinawakan niya ako sa braso at sinipat ang buo kong katawan.
Hindi ko alam kung ano nangyayari sa'kin ngunit hindi ko maalis ang tingin ko sa
kawalan, na parang may kasiya-siyang bagay doon.

"Bessy, magsalita ka naman..." Wala akong maramdaman. Hindi ko alam kung bakit. Ang
gaan din ng katawan ko na parang isa akong papel.
"Adrianna Colleen! Magsalita ka naman, ano ba!" Parang wala rin akong naririnig.
Nakakagaan sa pakiramdam na wala kang nararamdaman. Sana habang buhay na lamang
akong ganito.

"Daddy! Mommy!" Hinatak ako ni Bernadette sa loob ng kanilang bahay. Para rin akong
batang akay-akay ng kanyang nanay.

"Ano ba 'yan anak? Gabi na nag-iingay ka pa. Bakit ka ba sumisigaw--"

"Adrianna?!" Nanlaki ang mga mata ni Tita Yvette habang pababa ng hagdan. Ganun din
si Tito Bernardo na kasunod nito.

"Mahabaging Diyos! Adrianna! Ikaw nga! Bakit ganyan ang itsura mo? Saan ka galing?
Bakit ngayon ka lang nagpakita? Bakit ka tumakas ng ospital?" Sunod-sunod na tanong
nito ngunit hindi ko na nagawang sumagot nang bigla na namang umikot ang paningin
ko at bumaliktad ang sikmura. Hindi ko na rin nagawang tumakbo dahil hindi ko na
napigilan ang pagduwal ko sa gitna ng kanilang sala.

"Adrianna!/Bessy!"

Magkasabay-sabay na sigaw ang huli kong narinig bago ako natumba sa sahig at
nawalan ng malay...

__________greatfairy

=================

Chapter 11

YANA

"Dad, please? Do something! You know I can't lose her. We can't lose her."

"Calm down, sweetie. You have to be strong for your bestfriend if you really want
to help her get through with this."

"Kung bakit kasi tumatakas-takas pa siya. Si Bessy talaga, ang hilig niyang pag-
alalahin ako. Daddy, please help her. Please help my bestfriend..."

"Shh... we will do everything to save your bestfriend, sweetie. For now, she need
to undergo several tests. Kailangan din niyang mag-undergo ng optical colonoscopy
para malaman natin kung gaano na kalala ang colon cancer niya."

"Will she survive Dad?"

"I don't know sweetie. Only your bestfriend can tell kung kakayaning niya pang
lumaban. Just pray for her. Pero sana nga kayanin niya, maaaring magsagawa kami ng
biopsy sa kanya on the process."

Nagising ako nang marinig ko ang dalawang boses na nag-uusap. Gusto ko sanang
sumingit sa kanilang usapan ngunit pinili kong manahimik. May parte sa aking nagi-
guilty sa ginawa kong pagtakas 'nung nakaraang buwan. I know my bestriend is
worried sick about me, at natutuwa ako na nagkaroon ako ng kaibigang katulad niya.
Siya at ang pamilya niya ang naging karamay ko simula nang mamatay si Mama.

Tito Bernardo, her dad, was my doctor too. Nanlumo ako noong nalaman kong stage 3
na ang colon cancer ko noon kaya mas pinili kong tumakas at magpakita kay Benedict.

"What? Nagbibiro ka lang diba Dad? Adrianna is healthy. Hindi ako naniniwalang may
cancer siya!"

"I'm sorry sweetie, pero yun ang findings namin. And... sweetie... y-your
bestfriend may or may not survive in five years time interval. Masyadong
complicated ang colon cancer dahil mabilis lang kumalat ang mga cancer cells sa
katawan ng isang tao."

"No! Hindi totoo 'yan dad! My bestfriend is not sick!"

Napahikbi ako nang maalala ang mga sandaling iyon, dahilan para makuha ko ang
kanilang atensyon.

"Oh my God! Gising ka na Bessy? Kamusta na pakiramdam mo? Masakit pa ba tiyan mo?"
alang-alala na tanong ni Bessy. Bakit ko ba nakalimutang may mga tao pa palang
pinagpahalagahan ang existence ko sa mundo?

"A-ayos lang Bessy. S-salamat..."

"Saan ka ba kasi nagpuntang babae ka? God! Bessy! Alam mo namang maselan ang
kondisyon mo pero tumakas ka pa ng ospital. Bessy naman! Hindi ka ba nag-iisip?
Higit tatlong linggo kang nawala!"

Napabuntong-hininga na lamang ako nang mag-umpisa na naman magsermon ang bestfriend

ko.

"S-sorry..."

"Sorry na naman. Ewan ko sa'yo Bessy. Kung hindi ka lang maysakit ang sarap mong
batukan! Hay naku! Tatandang dalaga ako sa kakakunsumisyon sa'yo!"
Napangiti ako nang magsalubong ang kanyang mga kilay at halos umusok na ang ilong
sa inis. Napakasuwerte ko at nagkaroon ako ng kaibigang katulad niya. Maaalalahanin
at mapagmahal.

"Siguro ay iwan ko muna kayo. Kailangan mong magpalakas Adrianna. Marami ka pang
pagdadaanang mga tests. Delikado sa'yo ang pagpapagod" singit ni Tito Bernardo.

"Sige po. Salamat po Tito.."

"Parte ka na ng pamilya namin iha at sa totoo lang, hindi ko nagustuhan ang ginawa
mong pagtakas. Hindi ko alam kung ano na ngayon ang kalagayan mo. Gaya nga ng sabi
ko, kailangan naming magsagawa ng mga tests sa'yo."

"P-pasensya na po, Tito--aaahhhh!"

Napasigaw ako nang biglang sumakit ang tiyan ko na parang ginagalugad sa loob.

"Aaaahhh!"

"Bessy!"

"Aaaahhh!"

"Dad! Anong nangyayari kay Bessy?!"

Batid ko ang pagkataranta nila ngunit walang pagsidlan ang sakit na nararamdaman
ko. Para akong inooperahan habang gising. Napakasakit.

"Daddy! Please do something!"

Ang huling naalala ko lang ay ang malakas na iyak ni Bernadette at ang pagturok
sa'kin ng karayom bago kinain ng dilim ang aking paningin.

Nagising na naman ako ngunit puting kisame ang una kong nasilayan. Naramdaman ko
ding may humahawak ng mahigpit sa aking kamay.

Si Bessy.

"Gising ka na," hilam sa luha ang mga mata nito.

"Bakit ka umiiyak? Hindi pa naman ako nilalamayan ah," biro ko ngunit lalo siyang
napasimangot.
"Pakurot nga Bes, isa lang," anito.

"Aww!"

"Ayan! Kanina ko pa gustong gawin yan eh. Alam mo nakakainis ka na, hindi na talaga
ako natutuwa. Nagagawa mo pang magbiro ng ganyan. Bessy naman, bakit kasi hindi ka
manlang nag-ingat?"

"Ang kulit. Sorry na nga." Ngumuso ako. Babangon sana ako ngunit nanghihina ang
aking katawan.

"Hindi mo pa inaamin sa'kin. Saan ka ba kasi talaga naglagi sa loob ng tatlong

linggo?" Bigla akong natahimik. Anong sasabihin ko? Ayaw kong pag-isipan ng masama
ni Bessy si Benedict.

"Ano? Natahimik ka. Huwag mong sabihing nasa dati niyong bahay kasi araw-araw akong
pumupunta dun."

"K-kay Benedict."

"WHAT?!" Napatayo ito at hindi makapaniwalang nakatingin sa'kin. Bernadette has

always been a true bestfriend to me at hindi ko magawang magsinungaling sa kanya.

"Di nga Bessy? Yung Benedict na mayaman na ex mo?" Tumango ako kaya nanlaki ang
kanyang mga mata at napatutop sa sariling bibig.

"Teka... Paano? Wait-- alam ba niya ang tungkol sa sakit mo? Anong nangyari? Sa
kanya ka tumira? Kayo na ba ulit?" Umiling ako.

"Mahabang kuwento, Bes at tsaka tinatamad pa akong magkuwento. Puwede mo ba muna

ako samahan sa labas?" Napabuntong-hininga ito at tiningnan ako ng masama.

"Ewan! Nakakainis ka talaga. Basta magkukuwento ka pagbalik ko. At saka hindi kita
masasamahan, pupunta ako ng mall, bibili ng mga damit mo. Pero hindi ibig sabihin
nun tatakas ka na naman habang wala ako. Pipiktusan talaga kita, makikita mo,"
banta nito habang magkasalubong ang mga kilay. Bumukas ang pinto at pumasok ang
isang babaeng nurse.

"Eto na pala si Nurse Ella, siya nalang ang sasama sa'yo. At simula ngayon siya na
rin ang magiging nurse mo."

"Good afternoon, Ma'am Adrianna," nakangiting bati nito.

"Good afternoon din, Yana nalang, naiilang ako eh." Ngumiti naman ito at tumango.
"Oh siya, Nurse Ella, bantayan mong mabuti yan, baka tumakas na naman."

Napatawa kaming pareho sa tinuran ni Bessy. Pagkatapos magbeso ay marami pa muna

itong ibinilin bago tuluyang umalis. Kaya kahit nanghihina ang aking katawan ay
nagawa ko pa ring tumawa ng totoo.

"Nurse Ella, puwede mo ba akong samahan sa garden ng hospital? Gusto ko lang

makalanghap ng hangin."

"Okay, pero kaya mo bang bumangon?"

"Oo naman." Nanghihina akong bumangon at lumipat sa wheel chair na inihanda ni

Nurse Ella.

Lumabas kami ng pribado kong silid habang tulak-tulak ni Nurse Ella ang wheel
chair. Mainam na may stand na nakakabit dito kaya hindi na niya kailangang bitbitin
ang dextrose ko.

"Ahm... Nurse Ella--"

"Ella nalang Yana, hindi naman nagkakalayo ang mga edad natin eh," anito.

"O-okay... Ella, puwede ba tayong dumaan muna sa chapel?"

"Oo naman, malapit naman sa garden 'yon... Sandali, malapit na nga tayo oh."

Pinili naming sa likod pumwesto para madaling makalabas. Isa pa, mahirap para kay
Ella na nagtutulak ng wheel chair. Maraming mga nagdadasal sa loob ng chapel.
Marahil ay ipinagdarasal nila ang mga mahal nila sa buhay.

Ako kaya may nagdarasal din para sa kaligtasan ko bukod kay Bessy?

Diyos ko po, alam kong marami akong pagkakamali na nagawa. Ngunit nagpapasalamat pa
rin ako na hinayaan Niyo akong masilayan ang mundo. Naranasan kong magpamahal at
kung paano masaktan. Naranasan kong maging masaya, magpakumbaba at magsakripisyo ng
sariling kaligayahan. Sana ay sapat na iyon para tanggapin Niyo ako sa kinaruruonan
Niyo. Kayo na po bahala sa'kin. Maraming salamat po!

Gumaan ang pakiramdam ko nang idilat ko ang aking mga mata. Ngunit hindi ko
inaasahan ang nakikita kong babaeng tumayo mula sa pagkakaluhod at dali-daling
lumabas ng chapel habang umiiyak.

Si Ate Andrea.
Anong ginagawa niya dito? Nakalaya na pala siya? Pero bakit siya umiiyak? Ang
daming tanong sa isipan ko.

"Ella, puwede ba nating sundan ang babaeng 'yon?"

"Huh? Bakit? Anong meron--"

"Please mamaya ka nalang magtanong."

"O-okay."

Alanganing pang sumunod si Ella ngunit pagkalaon ay dire-diretso naming sinundan

ang tinahak ni Ate Andrea. At hindi ko inasahang sa harap ng emergency room kami
napunta.

Kumunot ang aking noo nang mamukhaan ang mga naroon. Kung hindi ako nagkakamali ay
mga Mijares ito. Pero bakit? Kailan pa sila nagkasundo ni Ate Andrea?

Maya-maya'y iniluwa ng pinto si Tito Bernardo at hinarap si Ate Andrea. Maraming

sinasabi si Tito ngunit iisa lang ang tumatak sa isipan ko.

May anak si Ate Andrea?

"Kailangan niyong pirmahan ang waiver na 'to Misis. Nagkaroon ng internal bleeding
ang ulo ng pasyente dulot ng malakas na pagkakabagok nito at may nakita rin kaming
mga bubog sa kanyang mga mata. Kaya kailangan niyang sumailalim ng dalawang
operasyon. And we need an eye donor as soon as possible."

Napatakip ako sa aking bibig. Paano nagkaroon ng anak si ate? Hindi ba't nakulong
siya?

Ibig bang sabihin ba nito ay may pamangkin ako?

May pamangkin akong nangangailangan ng mga mata...

Ito na ba ang paraan para matanggap ako ni Ate Andrea?

Hindi ko na alam ang gagawin sa aking natuklasan ngunit iisa lang tumatatak sa
puso't isipan ko.

Kailangan ng pamangkin ko ng mga mata.

Kailangan niya ako...

A/N: Next update will be tomorrow.

__________greatfairy

=================

Chapter 12

YANA

"Nababaliw ka na ba Bessy?! God! Habang buhay kang mabubulag pag binigay mo yang
mga mata mo!" naghihysterical na saad ni Bessy. Hindi na ako nagulat na ganito ang
kanyang reaksyon. She has always been a protective friend over me.

"Pero kailangan niya ako Bessy sa madaling panahon. Nakapagdesisyon na ako at ito
lang ang alam ko para may magawa naman akong tama sa tanang buhay ko."

"Wow! So gusto mong magpakabayani sa pamangkin mong ngayon mo lang makikilala? Ang
daming pera ng mga Mijares, Bessy. I'm sure magagawan nila yun ng paraan. Hindi ko
alam kung saan parti ng katawan mo nanggagaling yang pagkamartir mo. Pero sana
naman kahit minsan matuto kang maawa sa sarili mo."

Napahikbi ako nang walang lingun-lingong lumabas ng private room si Bessy at

pabalang na sinarado ang pinto.

"Pasensya ka na sa bestfriend mo Yana, nagtatampo lang yun. Alam mo naman kung

gaano ka kahalaga sa kanya."

Alam nila ang tungkol sa koneksyon ko sa mga Pelaez, noon pa man.

"Alam ko naman po Tito. Pero hindi na po magbabago ang desisyon ko." Napabuntong
hininga naman si Tito Bernardo at kitang-kita ko rin ang pagtakas ng butil ng luha
mula sa mga mata ni Ella kahit tahimik lang ito sa tabi.

"Kung ganun kakausapin ko muna si Dr. Ocampo at si Mrs. Pelaez. Pero hindi ibig
sabihin 'non ay maibibigay mo sa kanya ang mga mata mo. Kailangan nang magsagawa ng
optical colonoscopy sa'yo para matukoy ang kondisyon mo. At may posibilidad na
hindi ka maaaring magdonate ng mga mata kung kumalat na sa ibang bahagi ng katawan
mo ang cancer cells."

Tumango ako sa mahabang paliwanag ni Tito Bernardo. Determinado na akong ibibigay

ko sa kanya ang aking mga mata.
"Tito, maaari ko bang makita ang pamangkin ko?"

"Sure. Basta huwag ka lang masyadong lalapit sa kanya. Ah... Nurse Ella, bihisan mo
si Adrianna ng hospital gown para makapasok ng ICU."

"Opo."

"Excuse me. I have to attend to my other patients."

"Sige ho."

Nang lumabas si Tito ay nagpalit ako ng berdeng hospital gown at nagsuot ng face
mask. Nilagyan din ako ng puting net sa ulo.

"Yana, sigurado ka na ba sa desisyon mo?"

"Ito lang ang alam kong tama, Ella. Kaya hindi na magbabago," determinado kong
sagot.

Tahimik naming tinahak ang direksyon papuntang ICU. Napapagitnaan ito ng dalawang
pasilyo kaya sa kabila kami dumaan para hindi makita ng mga Mijares.

Tanggap ko na ang maaari kong kahahantungan. Nais ko lang maiparamdam kay Ate
Andrea na kahit hindi niya ako tanggap ay may puwang parin siya sa aking dibdib.

Marahang sinarado ni Ella ang pinto pagkapasok namin. Nagulat ako dahil inaasahan
kong bata pa ang anak ni Ate Andrea ngunit hindi pala. Parang kasing edad ko lang
siya o mas matanda lang ako ng ilang taon. Nanganak ba si Ate Andrea bago siya
nakulong?

Nisyel Love Borora.

Napakaganda ng pangalan niya na nakasulat sa patient's information. Parang piniga

ang aking puso nang makita ang iba't ibang makina na nakakabit sa kanyang katawan.
Kahit nakabalot ng puting tela ang kanyang ulo at may mga sugat siya ay maalintana
paring napakanda niyang babae. Napakaamo ng kanyang mukha.

Pamangkin, sana kumapit ka. Maraming nagmamahal at naghihintay sa'yo na gumising

ka. Napakasuwerte mo. Sana ingatan mo ang aking mga mata. Ngayong nakita na kita ay
hindi na ako magdadalawang isip na ibigay ang mga ito sa'yo. Siguro ay napakabait
mo kaya ang daming nagmamahal sa'yo. Batid kong napakahalaga mo rin sa mga Mijares.

Tinanguan ko si Ella na akayin palabas ang aking wheel chair. Nakaramdam ako ng
ginhawa pagkalabas namin ng ICU. Siguro ay nakahanap ako ng kakampi sa katauhan ni
Nisyel. Masarap sa pakiramdam iyong alam mong may silbi ang buhay mo dahil sa ibang
tao.

"Magpahinga ka na Yana, napakaputla mo na." Tumango ako at humiga sa hospital bed.

Mga ilang sandali pa ay bumukas ang pinto at iniluwa nito si Tito Bernardo at si
Ate Andrea.

"Gusto ka raw kausapin ni Mrs. Pelaez." Pag-iimporma ni Tito.

"Salamat po, Doc."

"Walang anuman, Mrs. Pelaez. Iwan ko muna kayo."

Pareho naming tinanguan si Tito, ganun din si Ella na nagpaalam na lumabas muna.
Isang nakakabinging katahimikan ang namayani bago niya nagawang magsalita. Batid
naming pareho na hindi naging maganda ang huli naming pagkikita.

"May sakit ka pala..." anito at hindi makatingin ng diretso.

"Matagal na ate."

"Mahal na mahal ko ang anak ko, pero hindi mo kailangang ibigay sa kanya ang mga
mata mo. Hahanap kami ng ibang paraan."

"Hindi na po magbabago ang desisyon ko."

"Bakit napakabait mo pa rin pagkatapos ng lahat ng ginawa ko sa'yo?"

"Naiintindihan naman kita, ate."

"Ang anak ko, parang ikaw rin." Taimtim akong nakinig nang mag-umpisang tumulo ang
kanyang mga luha.

"Napakabait niya rin at napakamasayahing bata. Kaya hindi na ako nagulat na nabihag
niya ang puso ng isang Mijares. Pero napakasama kong ina dahil tinutulan ko ang
kanyang kasiyahan. Kung hindi dahil sa'kin ay wala sana siya sa ospital na 'to."
Walang humpay sa pagtulo ang kanyang mga luha. Malayong-malayo sa Ate Andrea na
huli kong nakausap. She looks vulnerably frustrated.

"Magpakatatag ka ate, hindi siya mawawala sa'yo. May awa ang Diyos."
"Salamat. Maraming salamat, Adrianna. Patawarin mo ako kung hindi agad kita
nagawang tanggapin sa buhay ko."

"Hindi mo kailangang humingi ng tawad ate. Pareho lang tayong biktima ng mga
pangyayari noon sa ating mga magulang."

At sa unang pagkakataon ay binalot ng mainit na damdamin ang aking dibdib nang

niyakap ako ni Ate. Napakasaya ko.

Agad akong isinailalim sa iba't ibang test. Si Bessy naman ay hindi nagpakita.
Marahil ay nagtatampo pa rin siya. Alam kong hindi niya ako matitiis at pasasaan pa
at matatanggap niya rin ang desisyon ko.

Hindi man ako napatawad ng lubusan ni Benedict ay nabawasan naman ang bigat na
nararamdaman ko sa aking dibdib. Tanggap ko na ang kapalaran ko. Mahal na mahal ko
siya at ipinapanalangin kong sana maging masaya na siya sa piling ni Trixie. Hindi
ko na rin naman sila guguluhin pa habang buhay. Nararamdaman kong malapit ko nang
makasama si Mama.

Napatigil ako nang bumukas ang pinto at pumasok si Tito Bernardo. Malungkot ang
ekspresyon nito. Batid kong tutol din siya sa desisyon ko tulad ni Bernadette.

"Kamusta po?"

"Hindi na ako magpaligoy-ligoy pa iha, pero hindi ka puwedeng maging donor ng

pamangkin mo."

Biglang umurong ang pag-asang bumalong sa aking dibdib. Pakiramdam ko binagsakan

ako ng langit at lupa.

"B-bakit naman po, Tito?"

"Metastatic na ang cancer mo iha. Apektado na ang ilang bahagi ng liver mo... pati
na rin ang utak mo."

Malakas na singhap ang kumawala sa'kin kasunod ay ang pag-uunahan ng pagbagsak ng

aking mga luha.

"Tito..." kaya pala hinang-hina na ako.

"As soon as possible kailangan mong undergo ng surgery at chemotherapy. Pasensya na

Adrianna pero hindi talaga puwedeng pagbigyan ang kahilingan mo."

Bumukas ang pinto at pumasok si Bessy na umiiyak.

"Nakahanap na ako ng eye donor ng pamangkin mo, Bessy. Hindi naman ako papayag na
hindi mo makikita ang kagandahan ko araw-araw 'no. Kaya magpakatatag ka. Kahit para
nalang sa'kin, please?"

"K-kaya ka ba nawala?"

"Oo. Gumawa ako ng paraan na hindi matutuloy ang pagdodonate mo. Napakasaya ko na
nakahanap agad ako pero naglaho lahat ng lumabas ang resulta ng mga tests sa'yo.
Hindi naman pala matutuloy talaga ang pagdodonate mo."

"S-sino ang kapalit kong donor kung ganun?"

"A patient recently passed away."

"Isang babaeng nagngangalang Kristel Joy Atilano. Pumirma siya sa eye bank na
idodonate niya ang kanyang mga mata pag nawala siya."

A/N: Next update on Monday. Shout out kay Admin Bernadette na sinasagot lahat ng
tanong ko tungkol sa medical terms kahit busy siya. Salamat!

__________greatfairy

=================

Chapter 13

ASHTON

"Ang aga mo naman, anak."

Napatigil ako sa harap ng kwarto ko at binalingan si Mommy na kakalabas lang ng

kanilang kwarto kasama si Dad.

"Hayaan mo na yan Hon, he's obviously excited to see his girlfriend," si Dad at
inakbayan si Mommy. They look like a perfect couple at their age.

"Bakit hindi ka muna mag-almusal?"

"No, Mom. Kakain din kami ni Yana. Dadaanan ko pa sa flower shop ang in-order kong
bulaklak."

"You're glowing, son. I'm really happy you met someone like her. Dalhin mo kaya
dito si Yana mamayang gabi para makapagdinner naman tayo kasama ang girlfriend mo."

"I think that's impossible, Dad. Hindi puwedeng magpagabi si Yana eh." I sighed.
Matagal ko na ring gustong makasali sa dinner ang Yana ko with Mom and Dad pero
hindi puwede.

"Why? Is it because of her mother again? I told you son, you should woo her mother
para malaya na kayo ng girlfriend mo."

"I don't think I can do that right now, Dad. Darating din tayo diyan. Ayaw ko lang
magkasira silang mag-ina dahil sa'kin. For now, I'm contented and definitely happy
that I have Yana. I can always wait for the right time, when it comes to her. Kapag
nakagraduate na siya, I will tell the whole world that I have the most wonderful
girlfriend."

"I see. You really have grown up, son. I'm very happy, right Hon?" Dad smiled with
amazement in his eyes.

"Oo na, basta huwag mong paiyakin ang girlfriend mong 'yon, anak. Masyado siyang
maganda para umiyak."

"I will never do that, Mom. You knew how much I love her."

"Oh siya, sige. Umalis ka na. Happy anniversary, anak. Please send my kisses to my
future daughter-in-law."

Daughter-in-law.

Sounds good.

"Thanks Mom, thanks Dad. I have to go."

"Alright. Happy anniversary to both of you, son." Dad said and waived goodbye.

I'm really happy to have them as my parents. Nadagdagan pa ng Yana ang buhay ko.
Wala na talaga akong hahanapin pa. Napakasaya ko lalo na't isang taon na kami
ngayon ng mahal ko. God! I really miss her. Hindi ko kasi muna siya inistorbo ng
text kagabi para maaga siyang makatulog at gumising ng maaga. Antukin pa naman ng
mahal kong 'yon. Kung puwede ko lang sana siyang tawagan gabi-gabi pero hindi
puwede. Naririnig kasi ng Mama niya pag may kausap siya sa cellphone, at ayaw kong
mapagalitan siya.

Kahit nahihirapan ako sa komplikasyon ng relasyon namin ay napakasaya ko pa rin.

She's more than enough reason for me to be happy. Kahit sa school ko lang siya
palagi nasosolo, ayos lang. Handa akong tiisin ang lahat para sa babaeng
pinakamamahal ko.
I smiled when I finally saw her. I thought mali-late siya sa usapan namin. Himala,
ang aga naman yata ng mahal ko. Is she too excited to see me as well?

Bumaba ako ng sasakyan bitbit ang bulaklak at dahan-dahan siyang nilapitan.

Nakatalikod siya sa direksyon ko kaya hindi niya ako nakikita. I felt my heart
beats erratically while I am getting closer to her. Ganito ang epekto niya sa'kin.
Nagiging abnormal ang tibok ng puso ko pag nandiyan siya. At siya lang ang tanging
nakakagawa nito sa'kin. Siya lang.

Pagkalapit ko sa kanya ay mabilis ko siyang niyakap mula sa likod. God! Nakakaadik

talaga ng amoy ng mahal ko.

"Good morning, love. Happy first anniversary..." I lovingly said behind her ears. I
felt her stiffened kaya lalo akong ginanahang yakapin siya ng mahigpit. I know I
have an effect on her, especially when we are this close.

Pinaikot ko siya paharap sa'kin at hahalikan na sana siya sa labi pero nagulat ako
sa nakita ko.

"Hey, love... What's wrong? Bakit namamaga ang mga mata mo? Did you cry? Sinong
umaway sa'yo? Please tell me..." Natataranta ako. Hindi ako sanay na ganito siya.
Hinawakan ko ang kanyang mukha ngunit kumunot ang noo ko nang iniwas niya ito.

"Ayoko na." Iyon ang unang lumabas sa kanyang mga bibig.

"Love? Hey... What's wrong? Tell me..."

"L-let's break up. Ayoko na Benedict. Sawa na ako sa relasyon natin. Hindi na kita
mahal," dire-diretsong wika niya na ikinatarak ng punyal sa aking dibdib.

"Love naman... Magbiro ka lang ng iba, huwag lang yan--"

"Ayoko na sabi eh!" Gumuho ang aking mundo nang isinigaw niya iyon sa pagmumukha
ko. T*ngina! Ang sakit!

"Love, nagbibiro ka lang di ba?"

"Mahirap bang intindihin 'yon? Ayoko na sabi eh!" Binalot ng kaba ang aking dibdib
nang marealized kong parang hindi nga siya nagbibiro.

"Love, tama na please? Hindi na ako natutuwa sa biro mo..." I said desperately and
tried to hold her face but she avoided me.
"Simula sa araw na ito, tapos na tayo. Sawa na ako sa'yo at hindi na kita mahal!" I
felt my heart literally ripped into pieces hearing those words from her. Mabilis
itong tumalikod kaya dali-dali kong binitawan ang bitbit kong bulaklak at hinabol
siya. Niyakap ko siya ng mahigpit mula sa likod.

"Love please... I can't. Tell me, may nagawa ba akong mali? Itatama ko na,
please... huwag ganito oh..."

The thought of her leaving me like this is too painful and unbearable. Hindi ko
kaya. Mahal na mahal ko siya.

"Hindi na kita mahal," matatag na wika niya. Napakasakit. Ano bang nagawa kong
mali?

Napakasaya ko na first anniversary namin pero t*ngina lang! Nakakag*go!

"Love... ayoko. Gagawin ko lahat para bumalik ang pagmamahal mo sa'kin. Huwag mo
lang akong iwan ng ganito. Hindi ko kaya... Please tell me, saan ako nagkulang?
Pupunan ko lahat ng 'yon, Love. I love you so much, Adrianna. Please... hindi ko
kaya..."

Lumuhod ako sa harapan niya at niyakap ang kanyang mga binti. Kahit hindi na niya
ako mahal, ayos lang sa'kin. I will make her fall in love with again if that's what
it takes her not to leave me. Mababaliw ako.

"Kung talagang mahal mo 'ko. Palalayain mo ako, Benedict."

Right there and then, she left me in tears. T*ngina! Nakakag*go! Ginawa ko naman
lahat. I love her very much. Siya lang naman ang babaeng minahal ko ng ganito ah.
Wala akong ibang minahal, siya lang. Para akong tinakasan ng kaluluwa. Ang sakit,
sakit.

Pero hindi ako sumuko. Araw-araw ko siyang inaabangan at sinusuyo kahit palagi niya
akong iniiwasan. Ilang beses ko ding nakitang tinapon niya ang mga bulaklak na
ibinibigay. Hindi ko alam kung bakit bigla 'tong nangyari sa relasyon namin. Parang
kailan lang ang saya-saya namin. Parang kailan lang mahal na mahal niya ako.
T*ngina! Gulong-gulo ang aking utak hanggang sa isang araw naabutan ko siyang
kayakap ng ibang lalaki kaya hindi ko napigilan ang sarili kong suntukin siya.

"Benedict, ano ba?"

"F*ck Adrianna! Siya ba ha? Siya ba ang dahilan kung bakit mo ako iniwan?!"

"Wala kang karapatang saktan si Fred, kaibigan ko lang siya."

"Kaibigan huh? Tell me Adrianna, bakit mo ako iniwan?" Hinawakan ko siya sa braso
pero iwinaksi niya ako.

"Tama na Benedict. Tanggapin mo nalang ang katotohanang wala na tayo."

"Damn it! Ganun lang yon kadali sa'yo?! Hindi ko matanggap Adrianna! You f*cking
leave me without a reason so don't come back with an excuse!"

Ininom ko ang huling patak ng alak mula sa kopita. Six years had passed but
everything seems so fresh to me. Ang sakit pa rin sa tuwing naaalala ko ang lahat
ng nangyari. I was totally wrecked that time.

"O-okay. Kung iyon ang makakapagpasaya sa'yo, wala na akong magagawa. Pero tandaan
mong mahal na mahal kita Benedict... at sana kung darating man ang araw na hindi mo
na ako makitang nahihirapan ay mapatawad mo pa rin ako. Siguro sa mga oras na iyon
durog na durog na ako at hindi na kayang lumaban pa..."

Pilit bumabalik sa utak ko ang huli niyang sinabi bago siya umalis. I don't
understand myself. Bakit ako nasasaktan? She deserves all the pain. Kulang pa 'yon
sa ginawa niya sa'kin. Kulang pa.

I stood and made my way down. The house feels empty. Bukas pa babalik ang lahat ng
mga katulong na pinagleave ko.

Hindi ko maintindihan ang nangyayari sa sarili ko nang mga sumunod na araw. Why am
I missing her? No. I shouldn't be.

Pumasok ako ng opisina na magulo ang isip. May parte sa akin na gusto siyang
makita. After all, hindi pa naman tapos ang kontrata niya.

Pero sumuko na siya.

Ganun lang siya kadaling sumuko. Hindi pa rin talaga siya nagbabago. She is the
same Adrianna who ruined my life six years ago.

I decided to use the public elevator this time. Pumuwesto ako sa pinakalikod para
hindi mapansin ng mga empleyado. Most of them don't know me personally because I'm
a private person. I do not show off myself to ordinary employees.

Maraming pumasok, isa na dun si Trixie na busy sa kakausap sa kanyang cellphone.

"Yes, yes. Papunta na ako ng office niya. Of course, I will be his future wife...
Yung Adrianna na 'yon, gagawan ko ng paraan para makaalis siya sa puder ni Ashton.
Hindi ko nga alam kung bakit pa bumalik ang malanding 'yon. Ang laki kaya ng
ginastos ko sa utang ng sugarol niyang ina para lang hiwalayan niya si Ashton six
years ago. Oh sure... dapat lang 'no."
Dumilim ang aking paningin ng marinig ko lahat ng 'yon. Parang gusto kong pumatay
sa mga oras na ito.

P*tangina!

"SO IT'S ALL BECAUSE OF YOU ALL ALONG?! F*CK YOU TRIXIE!!!"

__________greatfairy

=================

Chapter 14

ASHTON

"You fooled me all these years! How dare you, bitch!"

"A-a-ashton..."

Wala na akong pakialam sa nangyayari sa paligid. Kinaladkad ko siya palabas ng

elevator. My body is trembling in rage. Wala akong pakialam kahit babae pa siya.
Ayaw ko sa lahat ang pinaglalaruan ako. T*ngina!

"TELL ME EVERYTHING I NEED TO KNOW... EVERYTHING... NAIINTINDIHAN MO?" I

unconsciously balled my hand into fist in so much anger. Horror is evident all
over her face.

"A-ashton... N-nasasaktan a-ako..."

"F*ck! Wala pa 'yan sa ginawa mong pambibilog ng ulo ko. T*ngina Trixie! I trusted
you!"

Tumulo ang kanyang mga luha pero hindi ako natinag.

"A-ashton..."

"SABIHIN MO ANG TOTOO BAGO PA MAGDILIM ANG PANINGIN KO AT MAPATAY KITA!"

"Oo na! Binayaran ko ang utang ng nanay niya para hiwalayan ka niya!"

"Damn it, Trixie! So you fvcking bribe her with your money?!"
"P-pero g-ginawa ko lang naman 'yon dahil mahal kita Ashton!"

"Hindi kita mahal! At kahit kailan hindi kita minahal at mamahalin bilang babae!
Get lost!"

"A-ashton... Don't...please... Hindi ka mahal ng babaeng 'yon, dahil kung mahal ka

niya sana ipinaglaban ka niya! Ako lang ang nagmamahal sa'yo ng totoo... Ako lang—"

"Shut the fvck up and leave!!!"

"A-ashton—"

"I SAID, LEAVE!!!"

I groaned frustratedly. I never thought she could do that to me. I was a fool jerk
for believing her lies for six fvcking years. Damn it!

Si Adrianna.

I need to find her. I need to ask her the truth. Kahit inamin na sa'kin ni Trixie
ang totoo, I am still puzzled and my mind is full of questions.

Did Adrianna left me six years ago because of Trixie's bribery? Or is it because
she doesn't love me anymore just like what she said before.

A familiar pang of pain crashed my chest again. The same pain I felt when she broke
me six years ago. Muntik na akong mamatay ng mga panahong iyon. If it is not
because of Mom and Dad, I am buried six feet below the ground by now. I was so
devastated back then that I chose to end my life by stabbing myself with a knife.
But maybe destiny is not letting me die without a fight, so I started again... And
that is how I turned to be what I am right now. Better and stronger than before.

But I'm not stupid to realize that I still love her. I still love her very much. At
hindi ko matanggap na mahal na mahal ko pa rin siya sa lahat ng ginawa niyang
panggag*go sa akin noon.

I thought I had already get over her, but I didn't. And I don't know how I managed
to live for six years without her. Or maybe I just had no choice but to live with
the pain. Kahit anong gawin ko, siya pa rin talaga. And that thought is killing me.

I never wasted the chance to get even with her the moment she barged at my office
three weeks ago. Sinadya kong pahirapan siya at pagselosin. Nagdala ako ng iba't
ibang babae sa bahay para makita niya na wala na siyang epekto sa'kin. I want her
to realize what she had lost before.
Gusto ko siyang sumbatan ngayon. Bakit niya ako nagawang ipagpalit sa pera? Bakit
hindi niya ako nagawang ipagpalaban? Did she really loved me?

I need to talk to her right now.

"Postpone all my appointments today," I told my secretary while heading at my

private lift.

Dali-dali akong lumabas ng opisina at tinungo ang aking sasakyan.

Magtutuos tayo ngayon Adrianna.

I parked my car in front of their house. Ganun pa rin ang itsura nito, pinagtagpi-
tagpi na plywood. I knocked twice but the door didn't open up. I knocked again and
this time, mas matagal. Ngunit katulad kanina ay wala pa rin.

"Iho matagal nang walang tao diyan," napalingon sa aleng biglang nagsalita.

"Excuse me?"

"Simula nang mamatay si Regina at inilibing, hindi na umuuwi dito si Adrianna eh.
Paminsan-minsan nalang, bumibisita."

"What?! Namatay ang nanay niya?"

"Ay, hindi mo ba alam? Naku, iho. Magli-limang taon nang patay si Regina."

I was stunned with the revelation. I didn't know her mom has passed away. Simula
nang hiwalayan niya ako noon ay wala na akong naging balita sa kanya dahil sa
Australia ko ipinagpatuloy ang pag-aaral ko.

"May ideya ba kayo kung nasaan na siya ngayon?" I asked referring to Adrianna.

"Hindi ko alam iho eh, siguro sa kaibigan niya."

I decided to visit some of her classmates before. Natatandaan ko pa ang ilan sa

kanila.

"Pasensya na Ashton, wala na akong balita sa kanya."

Pinuntahan ko ulit ang ilan sa kanila pero ganun din ang sagot sa'kin. In the end,
I decided to hire a private investigator.

***

"P-pasensya na boss, wala pa rin kaming lead sa kanya. Pinapasundan ko naman palagi
sa mga tauhan ko ang mga naging kaklase niya noon pero wala pa rin talaga."

"Fvck! Then double your time, assholes!"

Pabagsak kong ibinaba ang telepono. It's been almost two years, pero hindi ko pa
rin siya mahanap. Pinagsisihan ko ang araw na hindi ko siya sinundan nang umalis
siya ng mansyon.

I am getting frustrated. Habang tumatagal ay lalo akong nasasabik na makausap siya.

Where are you Adrianna?

Umuwi ako ng mansyon na bagsak ang balikat. The house still looks empty kahit
kasama ko naman ang walong kawaksi. Nasa Australia na naglalagi sila Mommy at Daddy
dahil sila ang umaasikaso ng aming negosyo doon. Simula nang pinabalik ko silang
lahat dito ay hindi ko sila pinapapasok sa kwarto ni Adrianna.

I immediately throw myself into bed, the moment I entered her room. Dito na ako
palagi natutulog, and this has been my safe haven eversince she left. Halos ayaw ko
ngang papalitan ang bedsheet para lang maamoy ko ang kanyang amoy. I really miss
her kahit galit ako sa kanya.

Nasaan ka kaya ngayon, Adrianna? Iniisip mo rin kaya ako?

I roamed my eyes around the room and sighed. I really feel empty. Minsan ko na ring
tinanong ang sarili ko. Tama ba ang ginawa kong pagpapahirap sa kanya?

Definitely. Tama lang 'yon sa ginawa niyang pagwasak sa pagkatao ko noon.

Napadako ang tingin ko sa mahogany na vanity table. Wala sa sariling bumangon ako
mula sa kama at binuksan ito. I don't know why, but there is something that pushes
me to do it.

Sa paghahalungkat ko ay nakakita ako ng lumang cellphone. Sinubukan kong buksan

pero nakapatay, kaya kinuha ko na rin ang kasama nitong charger at ini-plug sa
outlet. Hinayaan ko nalang muna na magcharge ang cellphone niya.

Isasarado ko na sana ito nang mapatingin ako sa lumang kwaderno. Out of curiosity,
I took it out of the drawer and laid back to the bed again.
Pagbukas ko palang ng pahina ay narealize kong kay Adrianna pala ito. Base na rin
sa sulat kamay niya.

But I was taken a back when I realized what I am holding right now...

It's a journal.

Adrianna's journal.

×××××××××××

Hihihi. Ang cute ng bago kong profile pic, parang ako. *wink* Psst! I-follow niyo
naman ako sa twitter. Thank you!

__________greatfairy

=================

Chapter 15

ASHTON

Day 1

Sana hindi magagalit si Bessy pag madiskubre na niyang tumakas ako ng hospital.
Batid kong hindi niya ako papayagan kung magpapaalam pa ako sa kanya. Naaawa at
nahihiya na ako sa kanya. Alam ko namang nahihirapan na siyang alagaan ako. Masakit
man, pero kailangan kong tanggapin ang kapalaran ko. And this time, I have to make
things right, at humingi ng tawad sa taong nasaktan ko ng lubos. Naglakas loob
akong puntahan sa opisina niya si Benedict. Humingi ako ng tawad ngunit hindi niya
ako pinakinggan. Naiintindihan ko naman siya, sa laki ba naman ng kasalanan ko sa
kanya. Masaya ako dahil tinanggap pa rin niya ako at pinayagang makasama siya sa
iisang bubong kahit isang buwan lang. Kontento na akong masilayan siya araw-araw
kahit katulong lang ako sa kanyang mansyon. Nararamdaman kong galit pa rin siya sa
ginawa ko sa kanya noon, pero ayos lang. Handa akong magtiis at gagawin ko ang
lahat para mapatawad niya ako. Buong-puso ko siyang pagsisilbihan kung
kinakailangan.

Day 2

Nalaman kong pinagleave pala lahat ni Benedict ang mga kawaksi dito sa mansyon sa
loob ng isang buwan. Kaya pala ang tahimik kahapon at walang katao-tao. Tanging ang
driver lang na guwardiya din sa labas na si Kuya Noel ang ibang tao na narito.
Sinadya niya kayang pagbakasyunin ang kanyang mga kawaksi para maiwan ang lahat ng
gawain sa'kin? Masyadong malaki ang mansyon pero kakayanin ko. Kung kinakailangan
kong gumising ng madaling araw palagi ay gagawin ko.

Day 3

Napagod ako kahapon sa paglilinis kaya tirik na ang araw nang gumising ako.
Nabulyawan tuloy ako ni Benedict. Nagulat nga ako eh. Ibang-iba na talaga siya.
Hindi na siya ang lalaking minahal ko noon. Marami nang nagbago sa kanya, bukod sa
paglaki ng kanyang at katawan ay lalo rin siyang gumwapo sa aking paningin. Marahil
nagbago na rin ang kanyang nararamdaman para sa'kin. Wala akong nakikitang
pagmamahal sa kanyang mga mata sa tuwing magtatagpo ang aming paningin. Hindi naman
ako nagulat, sa laki ng kasalanan ko sa kanya. Kung sana naging matatag lang ako
noon at ipinaglaban siya. Kung sana hindi ko nalang tinanggap ang alok ni Trixie na
hiwalayan siya kapalit ng pagbayad niya ng utang ni Mama. I was torn between my
mother and Benedict. Kung ipinaglaban ko si Benedict, marahil ay nakulong si Mama.
Hindi ko kakayanin 'yon. Si Mama nalang ang natira kong pamilya. Pero bakit ang
daya ng panahon? Kasi kahit anim na taon na ang lumipas ay mahal na mahal ko pa rin
siya. Mahal na mahal...

Day 15

Hindi ko namalayang hinimatay pala ako sa loob ng banyo na nasa kuwarto ni

Benedict. Iyon kasi ang huli kong nilinis sa araw na ito. Basang-basa ang katawan
ko nang nagising ako. Mabuti nalang at hindi ako nadatnan ni Benedtict dahil
hanggang ngayon ay hindi pa rin siya umuuwi. Ito na rin ang ikalimang araw na hindi
siya umuwi magmula nang may nangyari sa amin. Hindi ko alam kung bakit hindi siya
umuuwi. Siguro may problema sa kompanya niya. Nami-miss ko na siya, sobra.

Day 23

Hanggang ngayon hindi pa rin umuuwi si Benedict. Sobra na akong nag-aalala sa

kanya. Kahit sobrang pagod na pagod na ang katawan ko sa kakalinis ng buong mansyon
ay hindi ko pa rin magawang makatulog. Hinimatay ako kanina sa sobrang pananakit
ng tiyan. Bakit kasi nakalimutan kong dalhin ang mga gamot ko nang tumakas ako?
Wala pa man akong pambili dahil ang masyadong mahal. Sana paggising ko bukas ay
narito siya, dahil kung wala pa rin ay pupuntahan ko siya sa kanyang opisina.

"FVCK!"

Naibato ko sa pader ang lumang journal ni Adrianna. My body is trembling in fear.

Parang gusto kong i-untog ang ulo ko sa pader ng paulit-ulit. P*tangina!

Why is these all happening?

Bakit ngayon ko lang ito nahanap? Ang g*go ko! Napakag*go ko!

Mabilis kong kinuha ang cellphone ko at nagdial. Nanginginig din ang mga kamay ko.
My vision is blurry because of my tears.

[B-boss..]

"Halughugin ang lahat ng ospital ngayon din!"

[Alin ang uunahin namin Bos--]

"T*ngina! Pagsabayin niyo! If you need to hack the hospital's database, gawin niyo!
I need to know her location right away!"

[Areglado po Boss--]

Pinutol ko agad ang tawag at pinulot ang journal na naihagis ko. Napansin ko rin
ang litrato kong nakaipit dito. Wala sa sariling niyakap ko ito. Bakit ang laki
kong tanga? T*ngina!

Hinding-hindi ko mapapatawad ang sarili ko pag may nagyaring masama sa kanya. It's
been fvcking two years! Bakit ngayon ko lang naisipang buksan ang p*tanginang
drawer na 'yan?! I'm such a jerk!!!

"What are you trying to prove this time, Miss Pelaez?"

"Do you think you can fool me this time? Do you think maaawa ako sa'yo na maabutang
nakahandusay ka sa hagdan? I'm sorry Miss Pelaez but I know exactly how good you
are as a con artist."

"H-hindi ko alam ang p-pinagsasabi mo. H-hindi ako nag-iinarte."

Parang gusto kong ibitin patiwarik ang sarili ko sa pagkakataong ito. Nabulag ako
ng galit at poot. Sinakop ng ideya ng paghihiganti ang aking pagkatao. Wala akong
inisip kundi ang maghiganti sa kanya. Parusa na ba ito sa'kin? Sinaktan ko siya at
pinahirapan ngunit ngayon ko lang napagtanto na triple pala ang sakit na dulot nito
sa'kin.

Kailangan ko siyang makita. Wala akong sinayang na oras na sagutin ang cellphone
ko nang tumunog ito.

[Nasa Suarez Medical Center po si Ma'am Pelaez Boss.]

Mabilis pa sa alas kuwatrong lumabas ako ng kuwarto at nilisan ang mansyon. I drove
fast as I could. I can't wait to see her. I can't wait to see my Adrianna.

Please wait for me, Love. I'm sorry. I'm really, really sorry for what I've done.
Tatanggapin ko kung hindi mo man ako mapapatawad. I don't deserve your forgiveness
anyway.

Wala kong pakialam kahit hindi ko nai-park ng maayos ang sasakyan pagkarating ng
ospital. Bahala na kung ma-tow ito, ang mahalaga makita ko agad si Adrianna. Makita
ko agad ang mahal ko..

"Ka-anu ano po kayo ng pasyente, Sir?"

Uminit ang ulo ko nang iyon ang isinagot ng babae sa information imbis na sabihin
ang room number ni Adrianna. T*ngina! Nananadya ba siya? Hindi niya ba nakikitang
nagmamadali ako?

"Asawa niya ako."

Pinakalma ko ang aking sarili dahil baka ma-bad shot pa ako at palabasin. Hindi
naman ako takot. Ayaw ko lang maabala pa ako. Gusto ko nang Makita si Adrianna ko.

"R-room 284 p-po."

Malalaki ang mga hakbang kong tinungo ang kwarto niya. My heart is pounding too
fast while I'm getting nearer. Hindi ko alam kung ano ang sakit ng mahal ko at kung
bakit narito siya. Hindi naman nakasulat sa journal niya pero halatang may
pinagdadaanan siyang sakit.

I was about to knock when the door opened, and a nurse came out. Nagulat pa ito
nang makita ako at puno ng pagtataka ang kanyang mga mata.

"Yes. Sir?"
"I need to see my wife. I need to see my Adrianna." Nanlaki ang kanyang mga mga
mata at biglang natulala kaya kinuha ko ang pagkakataong iyon na itulak ang pinto
para lumuwag ang pagkabukas.

"Adrianna!"

"Adrianna—"

"Sino ka? At ano ang ginagawa mo dito sa kwarto ng bestfriend ko? Bakit mo siya
kilala?"

Hindi ko pinansin ang sunod-sunod na tanong ng babae na nakaupo sa couch dahil

bigla akong napako sa aking kinatatayuan.

"A-adrianna.. L-love..." Bumagsak ang aking mga luha nang masilayan ang kanyang
mukha. Nanginginig ang mga tuhod kong nilapitan ang kanyang kama.

"L-love... N-nandito n-na a-ako.." Parang tinarakan ng libo-libong punyal ang aking
dibdib. Seeing her like this is killing me. Ang payat-payat na niya at maputla. A
white cloth is covering her head while she is peacefully sleeping. Pero halata ang
paghihirap sa kanyang mukha

"I-ikaw ba si B-benedict?"

"L-love, naririnig mo ba ako? It's me. P-please wake up.." Kinuha ko ang kanyang
kamay at hinalikan ng paulit-ulit.

"Kanina pa 'yan nakatulog, mamaya-maya siguro gigising na rin 'yan. Ikaw ba si

Benedict?" Binalingan ko ang babaeng nakaupo sa couch.

"How did you know my name?"

"So, ikaw nga. I'm Bernadette, her bestfriend. Palagi kang bukambibig ng kaibigan
ko." Hindi ko alam kung may isisikip pa ang dibdib ko ngayon. Ang alam ko lang, ang
sakit, sakit na makita siya sa ganitong kalagayan. Mas masakit pa sa pang-iiwan
niya sa akin noon.

"H-how is s-she?"

"Katatapos lang ng chemotherapy niya last week. Hindi kasi kinaya ng surgery dahil
kumalat na ang cancer cells sa katawan niya."

"C-cancer?"
"Hindi mo nga pala alam. May colon cancer ang kaibigan ko, matagal na. Na diagnosed
siya three years ago." Tuluyang gumuho ang aking mundo. Para akong inilibing na
buhay dahil hindi ako makahinga. What have I done?

"Oh, Bessy gising ka na pala." I immediately shifted my gaze to Adrianna and true
to her words, gising na nga siya. Halata sa mukha niya ang pagkagulat nang makita
ako.

"Bhe-bhenhedict.."

"Shh.. H-huwag ka munang magsalita, L-love.." I held her hand tightly. Sinusubukan
niyang hawakan ang aking mukha kaya kusa ko itong dinala sa aking pisngi.

"Bha-kit kha.. umhi-iyaaahk?"

"Love, please... h-huwag ka munang magsalita, okay?"

"Aaaaaaaaahhhhhhhhhh!!!!!" Nataranta ako nang bigla siyang sumigaw at namilipit sa

sakit.

"A-adrianna!"

"B-bessy!"

"What the f*ck is happening?"

"Aaaaahhhh!!!!"

"F*ck! Love... please hold on.." May pinindot si Bernadette sa gilid at

nagsipasukan ang mga nurse at doctor. Parang dinudukot ang aking dibdib na
nakikitang namimilipit siya sa sakit at nahihirapang huminga.

"Aaaahhhhh"

"ADRIANNA" Lalo akong nataranta nang bigla itong nawalan ng malay.

Napasabunot ako sa aking buhok. Nanginginig ang katawan ko sa sobrang takot.

Bumalik lahat sa isip ko ang mga sinabi ko noon sa kanya.

"Tama na. Pakiusap, tama na Benedict. Ang sakit, sakit na! Ano bang dapat kong
gawin para mapatawad mo ako?"

"Why Adrianna? You can't bear the pain anymore? Good... Because that's what I
really wanted from the very start... ang masaktan ka."

"Masaya ka bang makita akong nasasaktan at nahihirapan?"

"Yes."

"O-okay. Kung iyon ang makakapagpasaya sa'yo, wala na akong magagawa. Pero tandaan
mong mahal na mahal kita Benedict... at sana kung darating man ang araw na hindi mo
na ako makitang nahihirapan ay mapatawad mo pa rin ako. Siguro sa mga oras na iyon
durog na durog na ako at hindi na kayang lumaban pa..."

"Sumusuko na ako Benedict. Tanggap ko nang dadalhin ko ang galit mo sa'kin habang
buhay. Siguro iyon na ang kaparusahan ko sa nagawa ko noon na pinagsisisihan ko
ngayon. Iyon lang ang alam kong paraan para makita mong nahihirapan ako... wala
akong ibang hangad kundi ang maging masaya ka. Paalam."

"Code blue!"

"Code blue!"

Nagmamadali ang kilos ng bawat isa kaya lalo akong sinilaban ng kaba.

Binalot ng tension ang buong silid at pinalabas kami. Pero nanlaki ang aking mga
mata nang mahagip ng paningin ko ang defibrillator monitor.

"ADRIANNA! NO!!!"

My body suddenly froze when I saw the flatline... The next thing I knew, my world
collapsed.

__________greatfairy

=================

Finale

ASHTON

Ang sabi nila mapaglaro ang tadhana. Bibigyan ka niya ng pagkakataong ngumiti,
tumawa, at magmahal. Ipapakita niya sa'yo ang iba't ibang mukha ng pag-ibig.
Tuturuan ka niyang maging malakas, marupok, at higit sa lahat ay tuturuan ka niyang
magalit. Ipaparanas niya sa'yo lahat ng kagandahan ng pag-ibig... pero sa huli
sasaktan ka lang pala. Sisirain ka niya at wawasakin ang pagkatao mo. It will push
you to your limits. It will bend and strenghten your heart. In the end, you will
learn how to live with it.

Ang pagsisisi ay laging nasa huli. Cliche but it happens in reality. Bakit
naimbento pa ang salitang "pagsisisi" sa mundo? Most people who don't deserve pain
are ones who are hurt the most. Ang saklap, pero totoo.

We fall inlove in the most unexpected time. We depend our happines to someone we
love. And when everything fvcked up, we blame the destiny. Not realizing that we
are the ones to blame for our own misery. Happiness is a choice, therefore, how we
live our life is our choice as well. Life is not all about destiny, it's all about
your choices.

Never make a decision when you're in the peak of your emotion. I now understand
what it means. I let my anger eat my whole being all those years.

My mind was invaded with the idea of inflicting the same pain I used to experience
before. I thought revenge would heal my wounds, but it didn't. In fact, it just
worsen the pain. Sa bawat sakit na idinulot ko, triple ang balik nito sa akin. I
tasted the wrath of my own revenge.

I'm just a human. I'm not perfect, I hurt people, especially the one I love the
most. I always keep that in mind. But at this moment I realized, I can be perfect.
If only I just chose to be. I can be perfect for her, I can be perfect for my
Adrianna.

But I'm a jerk! A totally fvcked up jerk. I chose to hurt her back. I chose to
inflict my revenge on her; when in fact, she doesn't deserve it at all.

If only I could turn back the time, but I fvcking can't. I am left with this
unbearable pain I have to live with. There's nothing I can do but to pray for her
survival. The fact that I have the money but cannot save her life is painful.

Pero siguro tama nga ang sinasabi nila na hindi natutulog ang Diyos. Nakikita at
nararamdaman Niya ang lahat. He knows exactly what a contrite heart desires. I can
give up everything, maligtas lang ang pinakamamahal ko.

I know I am the least person that deserves God's favor. Sa lahat ng mga kasalanan
at pagkakamali ko pero hindi Niya ako pinabayaan. Maybe this is His way to make me
realize that His love is beyond compare. And I was too blind to realize it. Even if
I have everything in this world, still, its not enough. Not enough to make me happy
when all I want is the one I love, Adrianna.

Milagro. Iyon lang ang kinapitan ko. Milagro galing sa Itaas. And I am thankful He
heard me. He listened to my plea. He gave me a second chance to correct my
mistakes. He gave me second chance to make this woman, happy.

Adrianna. She deserves the world. I will give everything that I have to her. I
can't bear to lose her. Mamamatay ako. Napakalaki ng kasalanan ko sa kanya pero
nakahanda akong itama ang lahat. Hindi ko sasayangin ang pagkakataong ibinigay
sa'kin para makasama siya.

I have the lifetime to regret everything that I've done to her. I will patiently
wait for her forgiveness, even if it takes a lifetime.

I caress her cheek. Kahit maputla siya, hindi pa rin nagbabago. Nahuhulog pa rin
ang loob ko sa kanya sa tuwing tinititigan ko siya. Nakakabaliw pala magmahal pero
masarap sa pakiramdam. Parang lumulutang ako sa ulap, hindi ko maintindihan.
Napapangiti ako na wala sa sarili.

Manipis na ang kanyang buhok. Halos makalbo na siya, epekto ng chemotherapy. Pero
wala akong pakialam kahit malagas pa ang pinakahuling hibla ng kanyang buhok. Ang
mahalaga ay nandito siya, nahahawakan, nayayakap at nahahalikan ko. Hindi niya ako
iniwan sa kabila ng lahat.

One month. It's been one month since that day. The day I thought I would totally
lose her. The day I thought everything is too late for us. Pero hindi. Hindi siya
sumuko. Lumaban siya. At habang buhay kong ipagpapasalamat 'yon sa Diyos.

"Umiiyak ka na naman." I smiled. Gising na naman ang mahal ko.

"Sorry, Love. I can't help it, sobrang ganda mo kasi." Lumabi siya at tiningnan ako
ng masama. Beautiful.

"Hindi mo ako madadala sa pang-gu-good time mo, mister. Alam ko namang pangit ako
kasi wala na akong buhok!"

"May sinabi ba akong pangit ka? Ikaw kaya ang pinakamagandang babae sa paningin
ko." I held her hand and kissed the back of it.

"Ewan ko sa'yo! Huwag ka nga umiyak. Mukha kang bakla!"

"What?! Ako? Bakla? Gusto mo ba patunayan ko sa'yong hindi ako bakla?" Her cheeks
flashed red. I chuckled. She's too adorable when she's blushing.

"Ang dami mong alam, Benedikto ka... Kailan ba ako lalabas dito?"

"Love, kailangan mo munang magpalakas. Hindi tayo puwedeng lumabas hangga't hindi
pa natatapos ang mga tests sa'yo."

"Pero--"

"No more buts, okay? Please listen to me just this time, Love. You know I can't
risk your safety. I hope you understand that." She sighed in defeat. Alam kong
nabo-bored na siya dito sa ospital kaya nga hindi ko siya iniiwan. Pinauwi ko muna
sina Daddy at Mommy dito para magtake over sa negosyo. Marami naman kaming
mapagkakatiwalang tauhan sa Australia.

Kapag magkaroon na siya ng lakas para bumiyahe, dadalhin ko si Adrianna sa Amerika.

Doon ko itutuloy ang pagpapagamot sa kanya hanggang sa tuluyan siyang gumaling.

"Sige na nga. Basta dito ka lang palagi ah? Baka umuwi ka 'don sa babae mo kasi
nakakapagod akong alagaan."

"What?!" Hindi ko napigilang magtaas ng boses. Umandar na naman ang insecurities ng

mahal ko.

"Kita mo na? Ikaw pa 'tong galit. Guilty ka 'no?" I sighed. Palagi nalang kami
nagtatalo sa insecurities niya.

"Love, wala akong babae, okay? Ikaw lang. Hindi kita ipagpapalit kahit makalbo ka
pa habang buhay." Unti-unting umangat ang sulok ng kanyang labi at lumapad ang
kanyang ngiti. Hanggang sa naging isa na itong malutong na tawa.

"Pft! Hahahaha..." It feel so good to see her laugh. Nakakagaan sa pakiramdam.

"Ang corny mo talaga kahit kailan, Benedikto!" Hinuli ko ang mga kamay niya at
hinalikan. Hinding-hindi ako magsasawang patawanin siya.

"Magpalakas ka na kasi, Love. Nang maitali ko na ang sarili ko sa'yo. Tapos

bubuntisin kita, taon-taon." I meant it.

"Ewan ko sa'yo, mais ka!"

Napangiti ako. Ang sarap niyang titigan sa tuwing namumula siya. Lahat yata ng
anggulo ng babae 'to ay kinababaliwan ko.

Kahit isang buwan na ang nakalipas ay hindi siya nagtatanong tungkol sa nakaraan.
Kung paano ko siya natunton dito sa ospital. Tinanggap niya ako ng buo na parang
walang nangyari. Minsan natatakot ako sa kung ano ang nasa isipan niya. Masyadong
malihim at mabait si Adrianna kaya minsan nakakabahala rin.

Pero ang mahalaga ay ngayon at kung anong meron kami. Habang buhay akong babawi sa
kanya. Habang buhay kong pagbabayaran ang mga kasalanan ko sa kanya. Habang buhay
ko siyang pagsisilbihan...

Hindi ako naniniwala sa forever na sinasabi nila dahil lahat ng bagay may
katapusan. Pero nangangako akong mamahalin ko siya hanggang sa maubos ang lahat ng
bukas...
__________greatfairy

=================

Epilogue

4 years later...

ASHTON

"Ano to? Kailan ka pa nagsimulang uminom nito? Seriously, Adriana?!" I stared at

her unbelievably. Ang buong akala ko kaya hindi siya nabubuntis ay dahil sa sakit
niya noon. The doctor said maliit lang daw ang tsansang mabuntis siya dahil sa
epekto ng colonoscopy na isinasagawa sa kanya yearly to monitor her condition.

"E-eh... Ka-kabibili ko palang naman niyan ka-kaninang umaga. H-hindi ko pa naman

n-naiinom." My jaw tightened. Tinapon ko sa kung saang direksyon ang botelyang may
lamang pills.

"So kung hindi ko pa 'yon nakita, iinomin mo? God! Anong gusto mong mangyari
Adrianna?!"

"E-e-eh..." Kung sa ibang pagkakataon lang siguro nayakap ko na siya. Para siyang
bata na naghahanap ng palusot. And it frustrates me. Ayaw niya bang mabuntis?

"God! Mag-asawa tayo Adrianna. Natural lang mabubuntis ka. Ayaw mo bang ipagbuntis
ang anak ko? Tell me, Adrianna... Galit ka pa rin ba sa'kin?"

Umiling-iling siya at yumuko. Hindi ko tuloy napigilang magtaas ng boses.

"Then, why--"

"Dahil takot ako! Natatakot ako Benedict..." Natigilan ako nang tumulo ang kanyang
mga luha.

"Inherited ang cancer ko noon... Pa'no kung mamanahin rin niya? Paano kung.... n-
natatakot ako..." Biglang lumambot ang aking dibdib kaya mabilis ko siyang niyakap.

"Shh... Sorry, Love... Sorry..." Hinalikan ko nang paulit-ulit ang kanyang ulo.

"N-natakot ako..."
"Shh... Hindi ka dapat matakot. Nandito ako, Love. Hindi kita pababayaan... hmm?
Hindi ko kayo pababayaan ng magiging baby natin..." I held her face and kissed her
fully in the lips. Suddenly I was hit with the same feeling everytime I kiss her. I
just can't get enough. Baliw na baliw na ako sa babaeng 'to na ngayon ay asawa ko
na.

Pinagtagpo ko ang aming mga ilong pagkatapos ng halik. Hinawakan ko ang magkabilang
ibaba ng kanyang tenga.

"Gagawin ko ang lahat para lumaking healthy ang magiging baby natin. Alisin mo ang
takot na 'yan sa dibdib mo, Love... It won't happen, okay?" I smiled when she
nodded her head. She looks lovely as ever.

"S-sorry... Hindi ko na uulitin, promise." I chuckled when she raised her right
hand like a child.

"Mahal na mahal na mahal kita. God! Baliw na baliw na ako sa'yo, Love," I said
lovingly and wrapped my arms around her, tightly.

"I love you too, Benedikto!" She exclaimed and we both laugh.

***

"Love, puwede ba akong pumunta kila Nisyel? Namimiss ko na ang kambal na krayola
eh," I stopped closing my buttons for a while and stared at my lovely wife.

"Why? Kakagaling lang natin sa kanila last week, di ba?"

"'Yon nga eh, last week pa 'yon. Bigla ko silang namiss eh. Sige na please--"

"It's a no. If you really want to go there, bukas nalang, Love. Sasamahan kita."

"Malapit lang naman ang bahay nila pamangkin ah, papasama nalang ako kay Kuya Noel,
please?" I gulped hard. My wife is too irresistible but I can't let her wander
around without my presence. Napaparanoid ako sa tuwing napapalayo siya sa paningin
ko at hindi ko nasisiguradong ligtas siya. Kabilin-bilinan ng doktor na bawal
siyang ma-stress at mapagod.

"Love, please... Huwag mo na akong pilitin. I won't change my mind."

"Hindi naman ako maglilikot 'don ah."

"No."
"Bibisita lang talaga ako. Uuwi ako kaagad."

"No."

"Madali lang talaga, mga dalawang oras lang ako 'don... sige na--"

"Enough, Adrianna! Dito ka lang sa bahay at hindi ka aalis!"

I immediately kissed her and left our room. For I know, magdadrama na naman siya
para payagan ko. Hindi na natuto. Minsan na siyang nag-collapse sa sobrang pagod.
Buong araw ba namang kinarga at nakilapaglaro sa mga anak ng pamangkin niya. Kaya
ayaw ko siyang lumalabas na hindi ako kasama. Ayaw ko rin naman siyang ipagkatiwala
sa mga bodyguard. Ang tatanga ng mga 'yon.

"Kuya Noel, huwag niyong hahayaang makalabas ng gate si Adrianna. Maliwanag ba?"

"Maliwanag po Ser."

I sighed and started the engine of my car. Nakokonsensya akong iniwan ko si

Adrianna na hindi kami maayos. Siguradong nagtatampo na naman 'yon. Mamaya ko
nalang siya susuyuin.

Hindi ko alam kung nakailang buntong hininga ako bago marating ang opisina. Parang
may humihila sa'kin pabalik sa mansyon. I sighed for the nth time. I decided to
call her but she's not picking up her phone. I dialled again for 6th time pero
ganun pa rin. Nagtatampo talaga siya.

Sa huli ay tinawagan ko na lang ang telepono sa bahay para tanungin si Manang Esme.

"Si Adrianna po, Manang Esme?"

[Hayun, kakaakyat lang ng kwarto niyo, anak. May kinuha lang yata sa refrigerator.
Namumula nga mga mata niya. Tinanong ko nga kung anong nangyari, hindi naman
sumasagot. Nag-away ba kayo?]

"Tampuhan lang po, Manang."

[Kaya pala ang tamlay ng kilos niya.]

"Sige ho, Manang. Bantayan niyo nalang na hindi makalabas ng bahay."

"Sige, anak. Huwag mong patagalin ang tampuhan niyo ng asawa mo."
I tried to focus on the disbursement papers na kailangan kong pirmahan pero
lumilipad ang utak ko. Hindi ako mapakali. After a while, I decided to go home.
Iniwan ko nalang sa sekretarya ko ang lahat at binilinang kay Daddy nalang
ipapirma. Kahit sino naman sa amin ay signatory ng checks. Dad is the non-executive
president of the company.

Pagdating sa bahay ay ibinilin ko kay Kuya Noel na i-garahe ng maayos ang sasakyan
at nagmamadaling pumasok.

"Manang, ang asawa ko po?"

"Oh, anak, ang aga mong umuwi. Nandun ang asawa mo sa kwarto niyo. Hindi nga
lumalabas kanina pa."

Mabilis akong umakyat ng kwarto. Bubuksan ko na sana ngunit naka-locked. Kumatok

ako ng limang beses pero walang sumagot.

"Love? Buksan mo 'tong pinto."

Binalingan ko si Manang na nakasunod pala.

"Manang, pakikuha ng duplicate nito."

"Sandali, anak. Kukunin ko."

"Love? Please open up..."

"Adrianna, open the door..."

"Love?"

"Eto, anak." Kinuha ko kay Manang ang susi at dali-daling binuksan ang pinto.

"Love?"

"Adrianna..."

"Love? Where--- fvck!"

"Adrianna!" Binalot ng kaba ang aking dibdib nang maabutang nakabulagta sa sahig
ang aking asawa.
Dali-dali ko siyang binuhat at dinala sa sasakyan.

This is not happening! Oh God! Sana hindi nalang ako pumasok kanina.

"Kuya Noel, pakibilisan naman! Baka kung anong mangyari sa asawa ko!"

"O-opo Ser."

Bumabalik na naman sa isip ko ang mga panahong naabutan ko siyang nakahandusay sa

hagdan na inakala kong nag-iinarte lang siya. Yun pala ay may dinadala siyang
sakit. Oh God! Please... not this time. Ayaw ko pa siyang pakawalan. Gusto ko pa
siyang makasama hanggang pagtanda.

"Love? Please wake up..." Kandong-kandong ko siya dito sa backseat. Ayaw kong
magdrive dahil baka lalo kaming mapapahamak sa sobrang pagkataranta ko.

****

"How's my wife, doc? Is she okay? Bumabalik ba ang sakit niya? Hindi ba't maayos na
ang resulta ng huling colonoscopy niya?" sunod-sunod na tanong ko sa doktor. I'm
scared of what might his answer, but I have to be strong for my wife.

"Calm down, Mr. Levine. Your wife is very well fine." Kumunot ang noo ko nang
ngumiti pa ang doktor.

"Then why did she pass out?"

"You're wife is pregnant, Mr. Levine."

Matagal bago rumehistro sa utak ko ang sinabi ng doktor. Bumilis ang tibok ng puso
ko.

"Are you serious?"

"Dead serious, Mr. Levine. Actually, gising na ang asawa mo. Puwede mo na siyang
puntahan. Siguro nahilo lang siya kaya hinimatay."

I don't care if look like a gay right now, but I let my tears flow freely from my
eyes. I'm so damn happy! Oh God! Thank you for this gift.

Lalong bumilis ang tibok ng puso ko nang maabutan ko ang asawa kong nakahiga sa
hospital bed.
"Love?" Umangat ang tingin nito pagkarinig niya sa'kin.

"Benedict..."

"Oh God! Thank you. You're safe."

"Benedict..."

"You're pregnant. I already knew it, Love." She smiled. Inalalayan ko siyang
bumangon at niyakap ng mahigpit.

"I'm sorry about this morning, okay? Ayaw ko lang mapagod ka."

"Sorry din, pinapasakit ko ulo mo."

"You're not. Kahit kailan hindi ka magiging pasakit sa ulo ko. I love you so much,
Adrianna."

Hindi ko alam kung ano ang nagawa ko para biyayaan ako ng ganito. Eversince, I
landed my eyes on this woman, siya lang ang pinangarap ko. Call it obsession, but I
love her... more than anything else. Sa kanya lang umiikot ang mundo ko. Sa kanya
lang...

Nang dahil sa pag-ibig, naranasan kong maging masaya at masaktan. Naging biktima
ako ng pagkakataon at tadhana. Nang dahil sa pag-ibig bumaliktad ang aking mundo.
Nagpagulong-gulong at ilang beses na nasugatan.

But...

I will always be the happiest victim of love because of my wife...

A/N: Pakibasa po ng next page. Hihi...__________greatfairy

=================

Reader's Corner

Maraming salamat at narating mo ang maluwalhating ending ng kuwentong ito, although

puro iyak-iyak effects lang ito. Ibang-iba ito sa The Untouchable Beast na puro
tawa lang at kilig.

Gagawa po ako ng special chapter kung madami magre-request.

Sana po suportahan mo ang story na ito sa #Wattys2016 kasi isinali ko po ito. Bali
tatlo po ang isinali ko, The Untouchable Beast, Wrath of his Revenge, at The
Scorned Lover, na susunod kong gagawin.

Maraming, maraming salamat po ulit sa mga sumuporta at sumubaybay nito hanggang

wakas. Kung napapansin niyo po, pasulpot-sulpot po ako sa comment box at nagrereply
sa mga mensahe niyo. Pasensya na po sa mga hindi nareplayan, marami po kasi akong
nirereplayan sa iba kong story, may mga private messages din. Tumatambay din ako sa
facebook group at nakikichika sa mga readers sa GC.

Silent reader din po ako since 2014, and then I only started writing last November
2015, with only nine (9) followers at that time, nung isinulat ko ang The
Billionaire's Kryptonite. Kaya sa mga silent readers diyan, sana magparamdam din
kayo sa'kin. O simply, vote each chapter kung nahihiya magcomment. Pero sana wag
mahiya kasi dyosa ako at mabait. (Made in styro ang bangko ko kaya magaan at
madaling buhatin) Hehe. I love you all!

Facebook Page: FairydiseFB group: FAIRYNATICSTwitter: tatakgreatfairyIG:

greatfairy

CREDITS:

@Aziltash for the book cover.

SOUNDTRACKS:

1. With a Smile by Eraserheads.2. The Reason - Westlife version

('Yan ang mga kantang naging inspirasyon ko sa pagsusulat nito. Estimated, 400
times ko siya ini-play at walang sawa. Hahaha. Weird, pero daming pumapasok sa utak
ko sa tuwing pinapakinggan ko ang mga kantang 'yan.)

See you on my social media accounts guys! Ciao!

P.S. If you have time please visit the following profiles and read their works.

YumiAriellaZuzetteAchuChu163

TheFearlessBitch

Sila po ang gumawa ng fanfic ng TUB. Salamat po!

__________greatfairy
=================

Special Chapter

YANA

"Mommy, can I bring my helicopter?" Napalingon ako sa anak kong nagmamakaawa ang
mga matang nakatingin sa'kin. Hawak-hawak nito ang bagong remote controlled na
helicopter na laruan. Binili pa iyon ni Benedict sa ibang bansa.

Nilapitan ko siya at lumuhod para magka-level ang aming mukha.

"Sure, baby. Pero mag-promise ka muna na hindi ka maglilikot 'don."

"Promise, Mommy. I'll behave. I love you Mommy... and Daddy, too." Napangiti ako.
My son is so sweet. Mukhang namana niya ito sa kanyang ama.

"I love you too, baby... so much." Niyakap ko siya at hinalikan sa noo. He's
turning five years old next month. Pero masyado siyang matalino para sa kanyang
edad.

"Sige na baby, tawagin mo na si Yaya Luz mo na aalis na tayo."

"Yes, Mommy!" Nagpatiuna naman ito palabas ng kwarto namin ng daddy niya. He is
obviously excited to see his dad. Ilang araw na kasi silang hindi nagkikita dahil
palaging late na umuuwi si Benedict these past few days. Marami kasing nakatambak
na trabaho nang umalis siya ng bansa noong nakaraang dalawang lingo.

Sa tuwing umuuwi ang kanyang ama ay tulog na ito. Maaga ko pa kasi siyang
pinapatulog para hindi siya masanay kagaya ng ibang mga bata na nagbababad sa TV.
Sinisigurado kong bago mag-alas otso ng gabi ay tulog na siya. Kaya naman pagdating
ni Benedict ay hahalik nalang ito sa kanyang anak at magpapahinga. Pagdating ng
umaga naman ay maaga pang pumapasok ang huli kaya hindi siya naaabutan ng kanyang
anak.

Nagsuot lang ako ng fitted jeans at isang simpleng pink na blouse. Ayaw kong maka-
agaw ng atensyon ng mga empleyado sa opisina ni Benedict kung magsusuot ako ng mga
magarbong damit na pinamili niya at minsan pinamili rin ni Mommy. Palagi niya kasi
akong pinamimilhan ng damit sa tuwing nangingibang bansa sila ni Daddy. Laruan
naman sa kanilang nag-iisang apo.

True to his words, bumawi nga si Benedict. Hindi ko din alam kung saan siya
bumabawi. Kailan man ay hindi ako nagalit sa kanya sa kabila ng mga pinagdaanan
namin. Siguro dahil na rin sa sobrang pagmamahal ko sa kanya, o sadyang nahubog
lang ng karanasan ang aking pang-uunawa simula pagkabata.
Hinayaan ko na lamang siya sa kanyang ginagawang pag-aalaga sa'kin. Kahit ano naman
kasi ang gagawin ko ay siya pa rin ang nasusunod. Ultimo langaw ay ayaw niyang
dumapo sa aking katawan.

Ang akala namin ay hindi na ulit ako mabubuntis pagkatapos kong ipanganak si baby
Axell. Naging maselan noon ang pagbubuntis ko at kinailangan kong mag-bed rest ng
ilang buwan. Todo alaga naman sa'kin si Benedict at iniwan pansamantala kay Daddy
ang kompanya para alagaan ako. Hanggang ngayon hindi pa rin maiwasang tumalbog ng
dibdib ko sa tuwing naaalala ko ang mga panahong iyon.

Masyadong maselan ang epekto ng mga treatment sa cancer ko noon kaya naman inakala
ng mga doctor na hindi na ako mabubuntis. Infertility kasi ang kadalasang epekto ng
radiation sa katawan, bukod pa sa nalagas ang aking buhok. Ilang taon din ang
lumipas bago bumalik sa dating haba ang aking buhok, pero nag-iba ang kulay nito.
And dating itim na itim kong buhok ay naging blonde na ngayon. Ang sabi ni Benedict
ayos lang naman dahil bumagay lang ito sa kulay ng aking balat.

Ang pagdating ni Axell Brixton sa buhay namin ay isang malaking himala na ibinigay
ng Diyos. At ngayong madadagdagan na naman ng isa ay sobrang saya ko. Hindi na ako
makakapaghintay na malaman ito ni Benedict. Kagabi ko pa sana sasabihin ito sa
kanya pero hindi ako sigurado kaya kinompirma ko agad kanina. Agad akong nagpabili
ng pregnancy test kay Luz kaninang umaga pagkaalis ni Benedict. Ilang araw ko na
kasing nararamdaman ang pagkahilo, though hindi naman ako nasusuka. Naalala kong
one month na pala akong delayed kaya malakas ang kutob kong buntis ako, at hindi
nga ako nagkamali.

"Mommy! Let's go! I miss Daddy na!" Natigilan ako nang marinig ang masiglang boses
ng aking anak.

"Sandali! Andyan na..."

Nilagay ko sa loob ng pink kong clutch bag ang PT saka nakangiting lumabas. Like my
son, I'm too excited to see his daddy too.

Habang nasa daan kami lulan ng kotse papuntang opisina ay daldal ng daldal si
Axell. Ibinibida niya kay Kuya Noel at Yaya Luz niya ang kanyang laruan.

"I will tell Daddy to buy me a car, too. You don't need to drive us anymore, Kuya
Noel kasi ako na ang magda-drive sa amin ni Mommy."

Napalingon si Luz at napatingin naman si Kuya Noel sa rear view mirror ng sasakyan.
Nasa passenger seat kasi si Luz at kami naman dito ni Axell sa backseat. Si Kuya
Noel ang pinagkakatiwalaan ni Benedict na ipagdrive kami ni Axell sa tuwing may
pupuntahan.

"Bakit? Ayaw mo na bang ipagdrive tayo ni Kuya Noel?" tanong ko at ginulo ang
kanyang buhok.
"Mom, Kuya Noel is always driving for us. He should rest too."

Napailing ang dalawang sa front seat at napangiti. Kahit paulit-ulit nalang ang
dinadaldal ng anak ko ay parang hindi nakakasawa pakinggan. Nakakaaliw kasi ang
kanyang kakulitan.

"Pero hindi ka pa big boy, baby. Paglaki mo, puwede na." Ngumuso naman ito sa
sinabi ko pero pagkuwa'y nagliwanag din ang kanyang mukha.

Napakasuwerte namin ni Benedict na nagkaroon kami ng isang Axell. He's too sweet
and independent. Minsan nagugulat nalang si Luz na tapos na itong maligo. Hands on
ako sa pagbabantay kay Axell pero kung minsan ay si Luz na ang nagpi-prepare ng mga
kakailanganin niya. Masyado kasing makulit si Axell at nakakapagod bantayan at ayaw
ni Benedict na napapagod ako kaya kumuha siya ng yaya. Kung tutuusin kaya ko naman
siyang alagaan kaya lang nagagalit si Benedict sa tuwing kokontrahin ko ang kanyang
desisyon.

"Hello, po!" Nabaling ang lahat ng atensyon sa amin ng mga empleyado sa malakas na
boses ni Axell. Napangiti sila at naaaliw na tiningnan ang aking anak.

"Hi, baby Axell!"

"Hi!"

"Hello, little boss!"

Napailing na lamang ako sa mga isinasagot ng mga empleyado. Halos lahat ng mga
empleyado ay kilala na kami. Paano'y palagi kaming ibinibida ni Benedict sa kanila.

Magkahawak-kamay kaming pumasok sa private lift. Kasunod si Luz na dala-dala ang

bag ni Axell na may lamang damit at laruan. Madali kasi siyang pinagpapawisan pag
naglalaro kaya kailangan may dalang extrang damit para sa kanya kahit saan kami
pupunta.

"Hi po, Mrs. Ignacio! Where's daddy?" masiglang tanong ni Axell.

"Ayy! Palaka!"

Nagulat ang assistant ni Benedict kaya napahawak ito sa kanyang dibdib. Tutok na
tutok kasi ito sa kanyang ginagawa pagkarating namin.

"Jusmiyo! Ginulat mo naman ako, bata ka. Andyan sa loob si Sir." Ngumiti ako at
tumango.
"Pasensya na po, Mrs. Ignacio."

"Hayy... Wala 'yon Ma'am Adrianna. Andyan si Sir sa loob. Kakatapos lang ng board
meeting niya. Actually, kakapasok niya lang."

"Daddy!"

Naunang pumasok si Axell sa loob. Nagpasalamat muna ako ako kay Mrs. Ignacio bago
pumasok. Binilinan ko na rin si Luz na makipag-usap muna sa mga empleyado para
hindi siya ma-bored sa kahihintay.

"Daddy! I miss you!"

"I miss you too, son. Where's your Mom?" Nakakandong na Axell sa kanyang daddy ang
nabungaran ko. Tumikhim ako para makuha ang kanilang atensyon.

"There you are!" Pinababa ni Benedict si Axell sa kanyang kandungangan at dire-

diretsong tumayo. Sinalubong niya ako ng isang mahigpit na yakap.

"Hmmm... heaven," bulong nito sa puno ng aking tenga. Bumaba ang kamay nito sa
aking pang-upo ko kaya tinampal ko siya sa braso.

"Maghunus dili ka, nasa harap tayo ng anak mo!" He chuckled... a music to my ears.
Ginawaran niya ako ng isang mabilis na halik sa labi bago ako pakawalan.

Maya-maya'y binuksan nito ang flat screen TV AT kinuha nito ang kanyang cellphone
sa ibabaw ng kanyang table at nag-dial.

"Mom, huwag na kayong dumiretso sa bahay. Nandito sila sa office. "

"Yes, kararating lang... Thanks, Mom. Ingat." Hinapit niya ako sa bewang pagkatapos
ng tawag at ninakawan na naman ng halik.

"Pupunta sila ni Mommy dito?" tanong ko at humilig sa kanyang balikat. Parehong na

kay Axell ang aming mga mata na ngayon ay tutok na tutok na sa TV.

"Yup. Hihiramin muna nila ang kanilang apo, which is a blessing in disguise kasi
masosolo kita." Namula ang aking mukha kaya pinaningkitan ko siya ng mata.

"Ang pilyo mo talaga kahit kailan, Benedikto. Sayang naman. Akala ko magkakasabay
tayong tatlo kakain ng lunch." Nagdala kasi ako ng pang-lunch naming tatlo.

"Nah. Next time, Love. Gusto muna kitang masolo ngayon. Buti nga naisipan mong
pumunta dito. Kanina pa kita iniisip, if you know what I mean." He winked at me.
Napakagat ako sa ibabang labi para pigilan ang pagngiti.

Maya-maya'y dumating nga ang mga magulang ni Benedict para hiramin ang kanilang
apo. Tuwang-tuwa naman ang anak ko dahil magpapabili na naman ng bagong laruan.
Mukhang nakalimutan na nga kami ng daddy niya sa sobrang excitement.

"Masyado mong inii-spoil ang anak natin. Di kaya lumaking maluho 'yan?" Puna ko sa
kanya. Kakaalis lang nilang tatlo at naiwan kaming dalawa. Hinila niya ako paupo sa
kanyang kandungan at ipinulupot ang kanyang braso sa aking bewang.

"Our son deserves everything, Love. And I believe na lalaki siyang mabait lalo na
at ikaw ang ina niya. Besides, unico hijo siya kaya maluho talaga 'yan, Love."
Napangiti ako nang may bigla akong maalala.

"Eh paano naman ang isang 'to?" turo ko sa tiyan ko.

"Huh?"

Kinuha ko ang clutch bag ko at ibinigay ito sa kanya.

"What am I gonna do with this?" kunot-noong tanong nito.

"Eh di buksan mo nang malaman mo." Naguguluhan man ay sumunod naman ito.

Walang ibang laman ang clutch bag ko kundi cellphone at PT lang kaya madali niya
itong nakita. Napaawang ang kanyang bibig habang hawak-hawak nito ang PT.

"Oh? Natahimik ka?" tukso ko at ngumiti. Nagpabalik-balik ang tingin nito sa hawak
niyang PT at sa'kin.

Hindi nakatakas sa paningin ko ang pagtutubig ng kanyang mga mata. Walang anu-anong
tumayo ito at niyakap ako.

"Oh God! You're pregnant!" Napatili ako nang bigla niya akong binuhat at inikot-
ikot sa ere.

"YES!!!" Nagsisigaw ito sa sobrang tuwa.

"Benedict, ibaba mo na ako. Mahihilo ako sa ginagawa mo eh!" Parang ahas na

lumingkis ito sa'kin pagkatapos niya akong ibaba.

"Sorry, Love. I just can't help it. I'm so damn happy! Oh God! I really thought
lalaking unico hijo ang anak natin." Nagkatitigan kaming dalawa at parehong
nakangiti. Kahit ako ay hindi rin makapaniwalang mangyayari ito sa amin. Pero
siguro ito na yung ibinigay na gantimpala ng Diyos sa aming buhay.

"I love you so much, my Mrs. Levine... more than any words can say," he said
lovingly and captured my lips.

Kusang pumikit ang aking mga mata nang maramdaman ko ang kanyang mainit na labi.
Mahal na mahal ko din siya. Hindi ko pinagsisihan na nagpaalipin ako sa kanya noon
dahil ngayon naiintindihan ko na kung bakit nangyari ang lahat ng iyon. Ito ang
plano ng Diyos sa amin. Sinubok man kami ng panahon pero sa huli ay nahubog ang
katatagan ng pagmamahal namin para sa isa't isa.

I know there will be goosebumps along the way, pero nangangako ako sa sarili kong
hindi ko na siya bibitawan pa kahit anong mangyari...

××××××

Advertisement:

These are my new on-going stories:

1. Stalking Agent Pilak2. The Scorned Lover

Susubok po ako ng iba na namang genre. Please add them in your library. Updates
will be this weekend.

Thank you very much!

__________greatfairy