Under His Hoodie

Simula
"Hellary, binabalaan kita. Banggain mo na lahat ng estudyante rito sa
Elron High basta wag lang ang lalaking nakasuot ng gray hoodie jacket,"
paalala muli ni Hera.

I nodded my head. Ilang beses na bang pinaalala ni Hera 'yan? Simula

nang pumasok ako sa Elron High ay lagi niya nang pinapaalala sakin yan.
I've been studying here for almost two years pero hindi ko pa nakikita
ang lalaking tinutukoy niya na nakasuot ng hoodie jacket.

On the second thought, sobrang lawak naman ng Elron High. Kaya imposible
'kong makita ang lalaking tinutukoy ni Hera. At kung makikita ko man ang
lalaking 'yon, iiwasan ko siya. Kakaripas ako ng takbo.

Sabi ng mga estudyante, partcularly to those students na napagtanungan

ko, ang lalake na nakasuot ng abong hoodie jacket ay isang myth.
Misteryoso ito sa mata ng lahat. Ang rason? Ayon sa sabi-sabi, ang kung
sinong lumapit dito o makipag-usap ay habang buhay mamalasin sa pag-ibig.

Marami na raw itong nabiktima ayon sa kanila. At lahat daw ng nakausap ng

lalaking 'yon ay minalas sa pag-ibig. Kung hindi niloko ng jowa, ay hindi
naman nililigawan ng kahit sino. Pero para sakin? Hindi ako naniniwala sa
myth, myth na iyan!

Hindi ba pwedeng hindi lang talaga sila maganda kaya hindi sila
nililigawan? Precisely yes.

But I wonder what he looks like. Sabi ng mga nakakita ay nakasuot ng gray
hoodie jacket. Tapos balot na balot ang ulo ng hoodie, ibig sabihin
nakatakip ang mukha. I'm really curious about his face. Lahat naman
siguro.

Sabi nila, kung si Eros also known as Cupid/Kupido ay God of Love, ang
misteryosong lalaki naman ay God of Bad luck in Love.

But for me? I don't believe that. Mga baliw ang naniniwala sa mga
ganiyan. Hindi dahil sa hindi ko pa ito nakikita o nararanasan, dahil na
rin sa hindi naman talaga makatotohanan ang bagay na pinaparatang nila sa
tao.

"Binabalaan kita, Hellary. Ayokong maging malas ka sa pag-ibig. Kaya

might as well, avoid the Mysterious Hoodie Guy, naiintindihan mo?" Untag
ni Hera.

Tumango ako, not very interested. Ayaw kong tumandang dalaga, but I don't
also belive the myth. Pinasa-pasa na ang myth na yan sa mga labi ng mga
estudyante rito, ibig sabihin ay may mga nabago na sa istorya o kaya
naman ay yung iba ay hindi naman talaga totoo.

"Got it. Lalayuan ko siya katulad ng gusto mo," ani ko. But the truth is,
I'm still not convinced.
Tumawa si Hera at malakas na hinampas ang braso ko, "Buti naman! Nako,
Hell, ayokong tumanda kang dalaga!"

Inikot ko ang mata ko. Ewan ko ba, I find the myth not realistic nor
toxic. Ang sakit sa ulo ng mga istoryang wala namang ebidensya. Puro
hypothesis. Walang matinong conclusions with enough evidences.

Hindi ba nagkataon lang talaga na bad luck sila sa pag-ibig? Ako ang
naawa para sa lalaki. Sinisisi nila.

"Anong oras na, Hell. Baka hinahanap na ako ni mommy at daddy sa bahay.
Isipin nanaman ng mga 'yon, lumalandi ako rito sa school imbis na nag-
aaral!" She said in panic voice.

Tumango ako at tinaboy siya, "I still have things to do here. Kailangan
ko itong tapusin ngayon para bukas."

Tinuro ko ang laptop sa kaniya.

"What!? Sa bahay nyo na gawin yan!"

Natahimik ako sa kaniyang sinabi. Napansin naman 'yon ni Hera kaya

natahimik siya.

"I-I'm sorry Hell. Nakalimutan ko!" Aniya.

Alam ni Hera ang problema ko sa bahay. She's not my bestfriend for

nothing. Lahat ng problema ko sa buhay ay sinasabi ko sa kaniya. She's
the only one I can talk to when it comes to problems.

Alam ni Hera na I'm not in good terms with my step-father. I don't know.
Basta ayoko lang talaga sa step-father ko. Pakiramdam ko kasi ay parang
mas prioritize ng mommy ko ang step-father ko kesa sakin.

Sinusumpa ni Mommy si Daddy dahil sa pangangaliwa nito dahilan ng

pagkakahiwalay nila. Sinama ako ni Mommy sa kaniya, all those things
happened back then when I was still seven years old. Noon ay wala pa
akong ka-alam alam sa bagay na 'yon pero nang magdalaga ako ay alam ko
na.

Bumalik si Daddy right after my sixteenth birthday. Nagbago na si Daddy.

Nagtino na siya sa nakalipas na taon. Nakikipagbalikan siya kay Mommy
pero mas pinili ni Mommy ang step-father ko.

She chose my step-father over the real one.

Dahil do'n ay nagalit ako kay Mommy. Madalas niya ring mas pagsilbihan
ang step-father ko kaysa sakin. Kaysa sa kadugo niya.

Kaya ayokong umuwi ng maaga kasi madadatnan ko nanaman sila sa bahay. I

want to make them feel that I'm not happy about their relationship. To
make them feel, I don't like the idea of their relationship.

"Ayos lang, Hera, I understand." Ani ko at ngumiti.

Tumango siya at niyakap ako. "Sorry talaga. Kailangan ko na talagang
umuwi, I can't wait you any longer," she said in pleasing point.

I smiled warmly, para ipakitang ayos lang talaga. "Hindi pa naman

madilim. Kaya ayos lang."

Sumilip siya sa bintana ng clasroom, "4:30 na kaya! Malapit nang

dumilim."

"Ayos lang kung dumilim. Hindi naman ako takot sa multo." Wala ring
namang multo rito sa Elron High.

"Okay! Bahala ka! I'll go na. Basta kapag nakauwi ka na text me para
hindi ako mag-alala."

Tumango ako, "Okay."

Umuwi na nga si Hera. Naiwan ako kasama ng laptop. Muli kong tinuloy ang
pagty-type ng report para bukas. Kumakalam na ang sikmura ko pero
kailangan kong tapusin ito ngayon din.

Pagkatapos ng ilang oras ay natapos din ako. Malakas akong humikab at

nag-unat. Sinilip ko ang labas at gano'n na lamang ang paglaki ng mata ko
nang makitang sobrang dilim na.

Halos wala na nga rin ako makitang estudyante. Nagkibit balikat na lamang
ako dahil kahit papaano ay maliwanag naman sa hallway dahil may mga
nakabukas na ilaw naman.

Wala rin namang magte-tempt na rape-in ako dahil full security ang
mamahaling school na ito.

Sinimulan ko ng ligpitin ang gamit ko. Sinara ko na ang laptop at nilagay

sa lalagyanan. Pagkatapos ay sinukbit ko ang bag ko sa aking balikat at
lumabas na ng classroom.

I locked the room first. Medyo nahirapan pa ako.

Napatalon ako sa gulat nang may marinig akong mga yapak sa hallway.
Nilingon ko ang buong palapag ng fourth floor para makita kung saan
nanggaling 'yon. Sobrang tahimik. Kahit na anong ingay ay libre mong
maririnig.

Niliitan ko ang mata ko. Nakakita ako ng anino sa dulo ng hallway.

Hindi kaya?

I found myself running towards the shadow. Kakasabi ko lang na iiwasan ko

ang taon yon pero I'm so curious! Gusto kong makita kung totoo ba ito.
Gusto kong makita ang sikat na 'myth' na sinasabi nila gamit ang mismong
mata ko.

I ran as fast as I could.

Yabag ko lamang at ng anino mula sa di kalayuan ang naririnig.

I'm now soaking wet. Butil-butil na ng pawis ang lumalandas sa aking noo.
But I don't care, I want to see that mysterious guy with my bare eyes!

Nakita kong lumiko ang anino papunta sa fifth floor. Sinundan ko ito,
hindi alintana ang kadiliman. Sa fourth floor area lang pala ang may
ilaw, sa bandang dito ay walang liwanag.

Huminto ako sa pagtakbo sa harap ng pinto. Pinakiramdaman ko ang paligid.

Tanging ang malalalim kong paghinga at mabilis na tibok ng puso ko lamang
ang naririnig.

Hindi ako maaring magkamali, dumiretso ang anino papuntang roof top.

Dahan-dahan kong binuksan ang pinto. Only to see the back of his gray
hoodie. Nakatalikod ito habang nakatingin sa tanawin.

My heartbeat doubled. Nanginig ang kamay ko sa naiisip. So he's true..

The myth was true.

Gamit ang natitirang lakas ay naglakad ako patungo sa lalaki. "H-Huy!"

Hindi ito nagsalita. Kaya naman ay wala sa sariling hinarap ko ito sa

akin at gano'n na lamang ang pagbilog ng mata ko. And my jaw dropped on
what I saw.

Nagsalubong ang kilay ko matapos ng ilang sandali. "MANNEQUIN!?"

Pabalang kong hinagis ang mannequin sa sulok. So it's not true then. The
myth wasn't true.

Tumalikod ako at umambang aalis na. I waisted my time running all the way
here, tapos wala lang pala akong mapapala. Siguro ay guni-guni ko lamang
ang anino na 'yon, pero paano ang mga yapak? Saan nanggaling yon?

Hindi kaya...

"What can I do for you, lady?" I heard a voice. It was cold, it's enough
for you to shivered.

I slowly turned myself. Dahan-dahan, slow motion. Tinitimbang ang maaring

mangyari.

And once my eyes landed on his, my heartbeat gone wild. When I heard his
voice, it gaves me so much coldness. Pero nang makita ko ang mukha niya
ay para akong naestatwa.

A god.

He's not a human but a god!

A god in disguise!

"Why are you stunned?" He chuckled very soft, chilling.

His gray eyes turned to my body, matapos ay sa mukha ko. Sinubukan kong
hanapin ang boses ko, "T-Totoo ka?"

His face turned dark. "If I were you, you'll leave this place."

Nakikipagusap ako sa kaniya, at gano'n rin siya sakin. Mamalasin na ba

ako sa pag-ibig? Ugh, Hellary hindi naman totoo yon!

"S-So you're real.."

A guy—scratch that, a god, wears a gray hoodie. Nakataklob sa ulo niya

ang head hoodie.

Nilandas niya ang daan patungo sa direksyon ko. Hindi ako nakapag-react
dahil sa bilis ng pangyayari.

Dilat na dilat ang mata ko, he tilted his head. "Hindi ka aalis?"

"T-Totoo ka? T-the myth?"

He chuckled.

Under the hoodie, kitang-kita ko ang perpektong mukha niya sa tulong ng

liwanag ng buwan. The shape of his face was perfectly curved. His lips
were bloody red, that fits his skin tone, so white as the snow. His eyes
were deep gray, paired with thick eyed-brow that perfectly arched.

A god.

What a god!

"I'll give you a chance lady. I'll let you run away. Bago ko sirain ang
buhay mo."

Nanliit ang mata ko, "I-It's not true! Hindi totoong kapag kinausap ka
nila ay mamalasin sila sa pag-ibig!"

Natahimik siya, "It's true. Kaya umalis ka na rito at gusto ko nang

magpahinga."

Mas nanliit ang mata ko. "You sleep here?"

I heard him cursed. "Damn it. Umalis ka na rito habang nagti-timpi pa

ako!"

Nilibot ko ang paningin ko sa roof top. There's a sofa from afar. Malaki
'yon. "D'yan ka natu----"

Bago ko pa sabihin ang nais kong sabihin ay hinawakan niya na ang panga
ko at siniil ng halik sa labi.
Ngayon ko lang naisip na sana pala...

Sinunod ko nalang ang sinabi niya.

----

New story everyone! Kindly support this story. Don't forget to vote.

BRATMIND

Ps. I started writing this story year 2018-2020 (Present). I was 15 years
old back then when I started this and now I am two years older.

I just noticed that there was a mistake from the chapter 1 that I wasn't
really awared of at the very start, given that I was only immature when I
started writing this. But it was already removed so don't worry po.

There are typos and wrong grammars po sa mga susunod pang mga kabanata at
I'll try to edit those after finishing this novel. Hindi naman siguro
gano'n kalala hehe.

Enjoy reading! Thank you!

Chapter 1
Dilat na dilat ang mga mata ko. Walang kurap-kurap, titig na titig ako sa
mukha ni hooded guy. Nakapikit siya. Parang dinadama niya ang labi ko.

Is this really happening!?

Bakit...

Ang labi ko..

Ang unang halik ko!

B-Bakit..

BAKIT NAPUNTA SA KANIYA!

Buong tapang kong tinulak ang lalaking ito. Hindi sapat iyon para maalis
siya sa pwesto niya. Lalake siya, mas malakas siya.

Naka-awang ang kaniyang labi habang amuse na amuse na pinapanood ako.

Nakangisi siya, tuwang-tuwa sa galit ko.

Nagdidilim ang paningin ko. Madilim na nga dito, mas nagdidilim pa. Kaya
naman ay dinampot ko ang kung anong madampot ko at walang kapuso-pusong
hinampas ito sa kaniya.

"Fuck! Fuck!" Aniya habang iniinda ang sakit.

"How dare you steal my first kiss! Hayop ka!" Patuloy ako sa paghampas ng
matigas na bagay sa kaniya.
Siya naman ay nakaraharang ang braso niya upang pangsangga sa bawat palo
ko. That kiss didn't happen. Oh my god!

Nawala na yung kinaiingatan kong unang halik na dapat ay ibibigay ko

lamang sa isang taong tinitibok ng puso ko..

Hindi ko na ito maibibigay kay Neo. Paano na ito!?

"Calm down! Calm, down okay!?"

"Anong calm down-calm down ka diyan! Kinuha mo ang first kiss ko! Kinuha
mo! Para kay Neo lang yon!"

He growled a laughter. "At sa tingin mo magugustuhan ka ni Neo?"

Dahil doon ay napahinto ako sa pagpalo sa kaniya. Tawang-tawa pa rin siya

sa sinabi ko.

Bigla akong natulala.

Hindi niya napansin na nakababa na pala ang hoodie head sa ulo niya.
Kitang-kita ko ang kabuuan ng mukha niya. He looks..admirable.

Maaliwalas ang kaniyang mukha. Lalo na't wala na ang sagabal sa ulo niya.
His hair cut made him look neat and clean. Ang pantay-pantay na ngipin
niya ay hinayaan niya akong makita ito dahil sa malakas niyang pagtawa.

He's indeed..

A god.

My eyes can't take off of his face. May ganito pala kaputi na tao? Daig
niya pa si Snow White sa sobrang puti. Siguro'y pinaglihi siya sa nyebe.

Nakakabilib.

Hindi ko tuloy napansin na nakanganga ako habang pinagmamasdan siya.

Heck, even his laugh sounds music to my ears.

Bigla akong bumalik sa reyalidad nang magsalita siya, "Bakit ka

nakanganga diyan?"

He looks so serious. Ngayon pa lang ay masasabi ko nang ang ganda ng mata

niya. Para siyang naka-eyed liner pero hindi naman. Isama pa ang mahaba
niyang pilik mata at matangos na ilong.

"Hey I'm asking you."

Napatalon ako sa gulat, "A-Ah. A-Ano nga ulit yon?"

He chuckled. Pinitik nito ang noo ko. "Aray!"

And because of that, muli kong naalala ang kasalanan niya sakin. Walang
pangundangan ko siyang hinampas ng hawak kong hindi mawari kung ano.
"Fuck!!"

"Akala mo makakalimutan ko na! Dream on!" Ani ko, walang tigil siyang
pinaghahampas.

"Look! I'm sorry!"

"Look, I'm sorry." I mimicked while making a face.

"Can you please stop? Damn!!" Aniya.

"Can you please-"

"KAPAG HINDI KA TUMIGIL HAHALIKAN ULIT KITA!"

I stopped.

Parang nag-echo sa utak ko ang huling sinabi niya.

"U-U-Ulit?"

He smirked. Tumaas ang kaliwang kilay niya at tumango. Tila nanghahamon.

He brushed up his hair and licked his lowerlip using his tongue. Dahil
doon ay mas nadepina ang kulay ng kaniyang labi.

"I won't hesitate to kiss you again, lady."

"P-Putangina..seryoso ka?"

"I'm dead serious."

Nanlaki ang mata ko at wala sa sariling tumakbo papunta sa pintuan ng

roof top. Rinig na rinig ko ang malulutong niyang halakhak habang
bumababa ako ng hagdanan.

Nagawa niya nga akong halikan nung una, hindi rin malabong halikan niya
ulit niya ako!

**

Kinabukasan, my mind is pre-occupied by that hooded guy. Lutang ako

habang nagtuturo ang professor sa harapan. Alam ko rin sa sarili ko na
kilo-kilo ang eyebags ko ngayon na pwede na sigurong ibenta sa market.

Hindi ako nakatulog kagabi nang dahil sa lalaking 'yon!

Bago pumasok ay nakita ko ang repleksyon ko sa salamin ng coffee shop na

nadaanan ko. Namumula ang mata, tapos yung ilalim ng mata ko ay itim. I
sighed. Grabe ang iyak ko kagabi. Hindi talaga ako makapaniwala na yung
reserved first kiss ko ay nakuha nang iba.

Dapat kay Neo 'yon. Kay Neo Trillajes lang.

Wala na.

Nakuha na.

Wala na akong magagawa.

"Miss Angeles get out of my class kung hindi ka makikinig sa klase ko!"

"Ay pepe mo!"

Napatakip ako ng bibig dahil sa nasabi ko. Kitang kita ko ang pagsalubong
ng kilay ni Mrs. Makatarungan at ang pamumula ng kaniyang mukha.

Lagot!

"GET OUT OF MY CLASS!"

Nagmamadali kong dinampot ang bag ko. Nadaanan ko si Hera na naga-alalang

nakatingin sakin. I smile to assure her that I'm fine.

Pagkalabas ko ng room ay napa-faced palm na lamang ako. Nakakahiya!

Dumiretso ako sa library. Siguro dito na lamang ako magpapalipas. I

texted Hera na sa library nalang ako puntahan after Mrs. Makatarungan's
class.

Nagtungo ako sa pinakadulong table. Nilapag ko ang bag ko sa katapat na

upuan. Malalim akong bumuntong hininga. That kiss bothered me so much.
Ang sakit sa panga ng malas na yon!

Ang tanga mo 'rin kase, Hellary. Pinapaalis ka na nga, hindi mo pa

sinunod. Anong nangyari? Edi na-sample-an ka?

Sa inis ko ay pinukpok ko ang ulo ko ng paulit-ulit. "Bobo mo, Hellary.

Dapat kasi sinunod mo nalang siya! Ayan tuloy! Nawala na yung first kiss
mo! Ano nalang sasabihin sayo ni Neo? Na yung future girlfriend niya ay
malandi!" I said while tapping my head.

"Pfffffft."

Nahinto ako sa pagpukpok ng sarili ko. May narinig akong tumawa!

Dahan-dahan akong lumingon, sapat na iyon para makita ang taong hindi ko
inaasahan.

Prenteng-prente siyang nakaupo sa upuan habang nakasandal ang kanyang

batok sa kamay niya. Nakapatong ang kaniyang paa sa table. Nakangisi siya
habang kagat ang ibabang labi.

"K-Kanina ka pa riyan?"

Umayos siya ng pagkakaupo. Nangalumbaba siya gamit ang dalawa niyang

kamay. Naglalaro ang ngiti sa labi niya habang nakatitig sakin. Ang
gwapo!
"Kanina pa."

Natawa siya sa reaksyon ko na parang batang natatae. Ibig sabihin..nakita

niya ang ginagawa ko kanina? Hala ka, Hellary. Nakakahiya!

Namula ang mukha ko. Pero bakit hindi ko siya napansin? Ughh. Siguro'y
lutang nanaman ako kakaisip sa halik na 'yon.

"N-N-Nakita mo?"

Muli niyang kinagat ang labi niya at dahan-dahan siyang tumango.

Napa-faced palm na lamang ako. Nakakahiya! Nakita niyang kinakausap ko

ang sarili ko kanina!

"Anong nangyari sa mukha mo?" Tanong niya.

"Ano pa, edi napuyat sa ginawa mo!"

Muli ko nanamang naalala ang nangyari kagabi. "Dahil sayo---"

"Ssssssssssshhhh! Get out of the library!" Nanlilisik na wika ng

librarian. "Dahil sayo ako'y matapang?Char. Get out!"

"Sorry po." Ani ko at tumayo. Samantalang nagpipigil naman ng tawa si

hooded guy.

Lumabas na ako, sumunod naman siya. Akala ko susunod rin siya papuntang
cafeteria pero tumalikod siya habang nakapatong ang kamay niya sa likod
ng kaniyang ulo.

Malakas ang loob niyang lumabas dahil class hours ngayon. Walang mga
estudyante ang gumagala. At pansin ko rin na naka-hoodie pa rin siya
ngayon. Hindi niya ba nilalabhan yan?

Inirapan ko siya kahit alam kong hindi niya makikita. Basta ako, kakain
nalang ako sa cafeteria. Hindi rin pala ako nag-breakfast kanina dahil
nagmamadali akong umalis sa bahay para hindi makasalamuha ang step-father
ko together with my mom.

Umorder ako ng carbonara at orange juice. Maybe I would not eat later for
snacks. Carbonara is enough to fulfill my needs. It's my favorite food.
Naalala ko no'n palagi akong nilulutuan ni mommy tuwing birthday ko ng
carbonara, but things has changed when she seperated with my dad and
found another man.

May mga bagay kasi talagang kapag iniwan mo ay hindi na katulad ng dati
kapag binalikan mo.

Nakakatakot yung gano'n.

Iniwan mong nasasaktan, binalikan mong maayos na at walang kahit na anong

iniindang sakit mula sayo.
Pagkatapos kong kumain ay tumambay muna ako sa garden ng Elron High. It's
restricted. Bawal pumasok ang kung sinong estudyante rito but I don't
care. Wala namang nakabantay.

Humiga ako sa damuhan. Hindi ko na ininda kung madumi ang hinigaan ko.
Basta para sakin ay nakaka-relax ang amoy ng paligid. Ang preskong hangin
mula sa mga puno, ang humahalimuyak na bangong taglay ng mga bulaklak.

Sinandal ko ang aking ulo sa wrist ko. Pinanood ko ang mga ibon sa
kalangitan. They soar high above the earth, high above troubles and
doubts, high above nasty people who made fun of other people just because
they're poor and had commited mistakes.

Minsan hiniling ko na sana ay isang ibon na lamang ako. Lumilipad ng

walang problema, masayang nagpapatangay sa hangin. High above problems,
high above mistakes.

When I was a child, I also dream of becoming an abstract painting. Yung

kahit magulo ang pagkakapinta ay pilit pa ring iintindihin ng mga tao
malaman lang ang nakatagong ibig sabihin nito.

Gusto ko 'yon. Gusto kong intindihin ako ni mommy, gusto kong malaman
niyang gusto kong magbalikan sila ni daddy. At nais ko ring malaman niya
na hindi ko gusto ang relasyon nila ng step-father ko.

Pero lahat ng iyon ay hindi mangyayari.

My mom would not even want to hear me out.

She doesn't care about me.

She doesn't care about me.

Malabo.

Bumuntong hininga ako't pumikit. Dinama ko ang sariwang hangin galing sa

mga puno na humahampas sa mukha ko. I did the inhaled and exhaled
exercise. I texted Hera na sa garden nalang ako sunduin at hindi na sa
canteen.

Hindi ito nagreply dahil malamang ay tutok ito sa klase.

Siguro'y sa antok ay hindi ko namalayan na umidlip na pala ako. Nagising

nalang ako nang magvibrate ang phone ko.

Napabalikwas ako ng bangon. Madilim na ang kalangitan. Wala na ring

estudyante sa paligid. Tanging huni lamang ng mga insekto.

Nanlaki ang mata ko nang marealize kong hindi ako nakapasok sa mga klase
ko at nakatulog ako buong araw!

Oh my god.
Agad kong dinukot ang cellphone ko, sapat na iyon para makita ang message
ni Hera.

Hera:

Uy Hell pasensya na ngayon ko lang nakita ang message mo. Dead batt ako
eh, 'di ko nacharge kagabi. Nasa bahay na ako, sana nakauwi kana sainyo.
Mwa.

Napalo ko nalang ang tuktok ng ulo ko. Nagtipa ako ng reply kay Hera.

Ako:

Ayos lang. I'm fine. I'm otw home.

Inayos ko na ang sarili ko. Sinukbit ko na ang bag ko sa braso ko. May
mga ilaw pa rin naman ang campus ngunit iilan lang. Hindi ko alam pero
nakaramdam ako ng takot kaya napayakap ako sa sarili ko lalo na't biglang
lumamig ang hangin.

Nagtaasan ang mga balahibo ko sa batok.

Hindi kaya...may multo talaga rito sa Elron High?

"Boo!"

"AHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH!"

Nakarinig ako ng malulutong na halakhak. Ako naman ay gulat na gulat

dahil may humila ng paa ko at paglingon ko ay tumambad sakin ang mukha ni
Hooded guy. May hawak itong flashlight na nakatapat sa kaniyang mukha.

Tawang-tawang siya habang nakaturo sa mukha ko.

Pero nakaramdam ako ng kakaiba sa sarili ko. Napahawak ako sa dibdib ko.
Bumilis ang aking paghinga at parang pinipilipit ang dibdib ko. Panay ang
buka ng bibig ko upang makasagap ng hangin.

Natigil sa pagtawa si Hooded guy.

Chapter 2
"Okay ka na?" He asked.

Inayos ko ang sarili ko. Patuloy pa rin ang pag paypay niya sakin. The
Hooded guy is kneeling down in front of me, holding a scratch of
something. Tumayo ako na agad naman niyang inalalayan. His eyes is
intently bore to my face.

Kinabahan ako.

Masyado kaming malapit sa isa't isa. I find this scene awkward. Hawak-
hawak niya ang siko ko, ramdam na ramdam ko ang katawan niya na parang
yumayakap sakin. And the way he touches my elbow is so fragile.

"Ayos na ako. Thankyou." Wika ko.

Lumayo ako sa kaniya. Muntik na akong matalisod ng isa pang upuan dito sa
roof top dahil sa pag-atras ko. Agad akong napahawak sa dibdib ko.

"I was scared. Akala ko kung ano na," he mumbled.

"Your fault." Tinaasan ko siya ng kilay, "Kasalanan ng pusa mo."

His lips twitched. Mas humigpit ang kapit ko sa sarili ko. Damn, ngiti pa
lang iyon pero nakakatunaw na ng tuhod!

"Hindi ko alam na allergic ka pala sa pusa." Nung ginulat niya ako kanina
ay may bitbit siyang puting pusa. Agad akong inatake ng allergy, my skin
became red and I panted for air pero naagapan naman dahil dala ko ang
gamot ko.

"Ngayon alam mo na."

Ngumisi siya, showing his perfect teeth and his charismatic smile. Ilang
segundo akong natulala. Bumalik lamang ako sa kasalukuyan nang nilahad
niya ang kaniyang kamay sa harapan ko.

"Nazareth."

Tinignan ko lamang ang kaniyang kamay at tinaasan siya ng kilay.

"Hellary."

Umawang ang kaniyang labi at humalakhak. He playfully looked down and

slowly bore his eyes to my face. "Ang suplada mo."

"Wag kang umastang parang wala lang. May atraso ka sakin!" I said,
greeted teeth.

"I know, I know." Aniya habang nakataas ang dalawang kamay. "That's why
I'm gonna pay you up."

"Paano? Aber?"

"Tutulungan kita mapalapit kay Neo." He announce proudly, he even winked

at me.

Bigla akong nabuhayan. The nerves all over my body screams in happiness.
Tutulungan niya akong mapalapit kay Neo? Oh my gosh. That can be a big
help! All over my life, he never noticed me. Suplado siya, I don't care
dahil iyon nga ang nagustuhan ko sa kaniya.

I remember when I was in grade 8, sa ibang school pa ako nag-aaral non.

Sinubukan ko magpapansin kay Neo. It's rare that he's not with friends.
All alone sitting under the tree while reading a book. I grabbed the
oppurtunity.

Holding two egg sandwiches, for me and for him, I went where he was
sitting. Grabe ang kalabog ng dibdib ko ng mga oras na yon. My hands were
shaking, sweating at the same time. That was my first time to talk to
him.

Nang mismong nasa tapat niya na ako ay parang wala lang sa kaniya ang
presensya ko.

My mind was full set, nagkakabuhol-buhol ang isip ko. I knew that he
already felt my prescence, pero hindi manlang siya nag-angat ng tingin.
Inayos ko ang sarili ko bago nilahad ang dalang sandwich.

"N-Neo, s-sandwich p-p-para s-sayo.." I said, shaking.

He didn't even dare to looked up. He just waved his hand, telling me to
leave. He ignored my sandwich. He ignored my effort. Mostly, he ignored
me. I ran. Umiiyak. That was very bad memory. Nasaktan ako ng sobra no'n.

I'm so much aware that he's like that. Suplado kung tawagin. Daig pa ang
babae sa sobrang sungit.

Pero kapag mahal mo, hindi ka mapapagod diba? Mahal ko si Neo. Kahit ako
lang naman ang nagmamahal sa aming dalawa. Ang makita siya sa malayo ay
sapat na sakin. Nagmukmok ako ng ilang buwan sa kuwarto ko dahil nasaktan
ako. Pero makalipas ng ilang buwan ay balik na muli ako sa sarili ko.
That was the last time I came to talked to him. Mas pinili kong sumulyap
sulyap nalang mula sa malayo.

Pero ang mas nagpawasak ng puso ko ay ang malaman na lilipat si Neo ng

ibang school. Agad naman akong sumunod kaya naman ay nandito na ako
ngayon sa Elron High.

"Paano kung hindi niya ako magustuhan? Paano kung hindi niya ako type?"

He eyed me using his expressive eyes, "Trust me on this."

I don't know what gotten into me but I fell in his words. Parang sinasabi
nitong kailangan ko lang talagang magtiwala sa gusto niya. Na ang bawat
salitang sasabihin niya ay talagang mangyayari.

Tumango ako. Inabot ko ang aking kamay sa kaniya. Tinignan niya ito pero
binalik rin ang tingin sa akin.

"Then it's a deal."

My bare hand touches with his. Sumeryoso ang kaniyang mukha habang
nakatitig sa akin. "Deal."

**

In the next day, sobrang busy ko sa pag catch-up dahil nga hindi ako
nakapasok sa klase ko kahapon the whole day. I'm busy doing up my
assingments that will pass later to Chemistry. Nakasimangot ako habang
nakapangalumbaba sa table.
Hinampas ni Hera ang balikat ko dahilan para bumalik ako sa ulirat. I'm
quite sleepy. Anong oras na rin ako nakauwi kagabi dulot ng nangyari.

"Tapusin mo na yang assignment!"

"Hera may tanong ako."

Tinaasan niya ako ng kilay. "Ano yon, Hell?"

"Totoo ba talaga yung myth?" I asked doubtly.

Nagtaka si Hera sa tanong ko. "Bakit mo natanong?"

"K-Kasi..."

Nanlaki ang mata ni Hera. Her lips parted at napahawak sya dito. "Don't
tell me nakita mo sya!? Or worst.."

Dinuro niya ang mukha ko using her over-reaction face, "Nakausap mo

sya!?"

"H-Hera.."

"Oh my gosh kang bilat ka!"

"Aray!"

Tumayo siya at lumayo sakin. Parang nandidiri. "Baka mahawaan mo ako ng

malas, Hell."

"N-No! H--"

I was about to explain my side but the bell rang. Mabilis kong hinagilap
ang gamit ko. Si Hera naman ay mabilis pa sa alas-kwatrong nawala sa
paningin ko. Abnormal kahit kailan.

Nang sumapit ang break time ay agad kong dinampot ang bag ko. Pagkalabas
ng prof. ay agad rin akong sumunod. Hera called me out but I refused to
look back. May mahalaga pa akong kailangang puntahan.

My footsteps lingered all over the building. Hingal na hingal ako nang
buksan ko ang pintuan ng rooftop. Ni hindi na ako makahinga sa sobrang
pagod. The wild wind greeted me. Dahilan para magulo ang buhok ko.

Hinanap ng paningin ko si Nazareth. My eyes landed on the God sleeping

peacefully. Nakahilig ito sa sofa. Sobrang amo ng mukha habang nakapikit.
I can't stop myself staring at him with full of compliments inside my
head. Siguro sanay na syang pinupuri ang itsura nya. And I'm insecure
with his white skin, daig pa ako sa sobrang puti. Hindi sa hindi ako
maputi, I have pale skin, unlike him na parang mas matingkad.

"Are you done?" He whispered huskily. Napatalon ako sa pagkakatayo ko.

Inayos ko ang sarili ko. Saktong dumilat ang mata niya. Ngumisi siya at
umayos ng pagkaka-upo. His hair is a little bit messy, what makes him
more hotter. Napanganga ako nang mapansin na naka-uniporme siya. It suits
him well. Parang anghel na nagsuot ng uniporme.

But where's his hoodie?

"What time is it?" He asked.

Agad kong tinignan ang oras sa suot kong Rolex. "Three on the afternoon."

Tumango siya. Hinilamos niya ang kaniyang kamay sa kaniyang mukha dahilan
para mapaatras ako ng kaonti. "I'm still sleepy, miss.."

Tumaas ang kilay ko. "Sinisisi mo ba akong napurnada ang pagtulog mo?"

Nagsalubong ang kilay niya. After a minute, he chuckled like what I said
was very funny. He playfully stand where he was sitted. Bakas pa rin ang
ngiti sa kaniyang labi nang salubungin niya ang mata ko.

"Pasensya na. Nakatulog ako habang hinihintay ka." Aniya. "Did you bring
foods with you?"

"Wala."

He groaned. "Ah shit. I'm hungry."

Inirapan ko siya't nilabas ang sandwich sa bag ko na nanggaling pa sa

cafeteria. His eyes twinkled. Agad niyang nilantakan iyon kaya
napasimangot ako. Wala pang ilang minuto ay ubos na iyon. Hindi talaga
halatang gutom siya 'no?

Nilahad niya ang kamay niya sakin na tila nanlilimos. Nagtataka ko naman
siyang tinignan.

"Water."

Sinamaan ko siya ng tingin. "Buy by yourself."

He pouted. Pinagdikit niya ang kaniyang palad, "Please?"

Napapikit ako hindi dahil sa inis kundi sa pagtitimping baka isako ko

itong lalakeng ito. Why he's like that!

"Fine." Kinuha ko ulit sa bag ko ang dalang bottled water. Inabot ko iyon
sa kaniya and he fastly grab it.

After drinking, pinunasan niya ang labi niya gamit ang kamay. Dumipina
ang kulay nito't naging sobrang pula. Iniwas ko ang tingin ko rito.

"So, what are you doing here, lady?" He asked like there's no pact
between us.

"Sabi mo tutulungan mo akong mapalapit kay Neo!"

Kumunot ang kaniyang noo. Pero bumalik din ito sa dati. "Oo nga pala!
Nawala sa isip ko!"

"I don't care. So what's the plan?"

"Suplada." He mumbled.

"May sinasabi ka?"

"Wala." He chuckled. "Ang unang plano ay kailangan ka niyang mapansin."

"Ni hindi niya ako tinignan--"

"Kailangan ka niyang mapansin sa ibang paraan." Seryoso niyang wika.

"Paanong paraan? Maghuhubad ako sa harap niya gano'n ba?"

"Fcksht." He uttered. "I won't let you do that!" Naiinis niyang wika.

"Kung iyon lang ang paraan, why no--"

Salubong ang kilay niyang hinawakan ang balikat ko. "I. Won't. Let. You.
Do. That." Kinagat ko ang labi ko dahil masyado siyang seryoso.

"I respect girls kaya hindi kita hahayang gawin ang bagay na 'yon.
Nirerespeto kita bilang babae, might as well respect yourself."

Natamaan ako sa sinabi niya. I tried to laugh but it turns out very
awkward. Natamaan ako sa sinabi niya dahil iyon naman talaga ang totoo.
Para lang mapansin ng taong gusto ko, hindi ko napapansin na hindi ko na
pala nirerespeto ang sarili ko.

"I-I'm just k-kidding.."

Nanatili ang mata niya sakin. Unti-unti ay lumambot ang hawak niya sa
balikat ko hanggang sa alisin niya na ito. In just a snap, muling bumalik
ang ngiti niya. "Let's get started."
Chapter 3
I prepared myself. I need to do this. I need to win this. The only thing
that I wanted right now—his eyes. I want his eyes on me. Kailangan kong
mapansin niya muna ako bago ang lahat.

I wonder if I'll succeed, but the Hooded Guy told me it's going to be
okay. Kailangan ko lang talagang magtiwala sa kaniya.

Nang sumunod na araw ay hinanda ko na ang sarili ko. I skipped class for
this. Nasa roof top ako kasama ni Nazareth. He's boredly looking at me
while chewing a food. Pinanood niya akong palakad-lakad sa harapan niya.

I really don't know if his plan will work. I'm risking myself, I'm
risking my love for Neo. Kase kung hindi ito magtatagumpay ay
paniguradong lulugmok ako sa lupa.
But he said I need to keep my faith, everything will go to their rightful
places. Pero hindi ko talaga maiwasan na mag-isip ng negatibo. What ifs.
So many what ifs.

Pero meron rin sa sulok ng utak ko na nagsasabing magtatagumpay akong

makuha ang atensyon niya.

"Nahihilo ako sayo, miss. Can you calm yourself down?" He said.

Tinignan ko siya ng masama. "Then don't look at me."

Nagpatuloy ako sa ginagawa. Ngumuso siya pero hindi pa rin inaalis ang
tingin sakin. Humor is evident in his eyes, like I'm doing something
stupid in front of him.

"You'll succeed on this, lady."

Huminto ako sa paggalaw at nilingon siya. Tumaas ang kilay niya nang
magtama ang tingin namin. He playfully touches his lips using his index
finger. Amuse na amuse sakin.

"How can you say so?"

"You don't trust me?"

Hindi ako nagsalita. Nakatitig lamang siya sakin, waiting for me to

answer his question. "Paano kung hindi pa rin niya ako mapansin?"

"Edi hindi." He said without a point.

Muli ko siyang sinamaan ng tingin. He just chuckled because of my blast

anger. "If he won't lay his eyes on you, then he lost a diamond."

Napakurap-kurap ako. His lips formed into a smile. Parang nagkabuhol-

buhol ang kalamnam ko nang magtitig ang aming mata, "Every girls in the
world cost a diamond. Cannot easily reach, cannot easily touch."

He smiled sincerely. "You're a diamond, Hellary.."

When I first deposed my eyes on his, my heartbeat gone wild. And God
knows I'm feeling it right now! Parang may humawak sa aking puso dahil sa
sinabi niya. Na lahat ng babae ay isang diyamante. Na isa akong
diyamante.

And how he pronounced my name was like music to my ears.

Kinagat ko ang ibabang labi ko, "Thankyou."

He respect girls very much. Nazareth is a man. He earned my respect as

girl. He deserves to be loved. Hindi sa hindi deserve ng iba ang mahalin,
he just deserves to be loved because of his respect to girls. —In this
era, wala nang lalake sa mundo na halos lumuhod upang magbigay ng respeto
sa mga babae.
Maliban sa kaniya.

Time flies so fast. Break time na. My chest was pounding abnormally.
Nanginginig ang kamay ko habang pinapaunod ko si Neo kasama ng mga
kaibigan niya. They're all laughing because of something, including Neo.
He's so handsome with his smile. Nawawala ang kaniyang mata kapag
ngumingiti siya. Though mukha talaga syang suplado kahit naka-ngiti.

Somehow, medyo gumaan ang pakiramdam ko dahil sa ngiti niya. Pero muling
bumalik ang kaba ko dahil sa gagawin ko. Tumingala ako sa rooftop, I saw
Nazareth smiling playfully while waving at me. Tila nang-aasar. Inirapan
ko siya.

Hinanda ko na ang sarili ko. Papalapit na sila. Huminga ako ng malalim at

binuga ang naipon na hangin.

Amidst of my trembling hands and pounding chest, nilandas ko ang daan

patungo sa kinaroroonan ni Neo. They're all laughing.

Nang makaharap ko si Neo ay tinitigan ko siya sa mata with my teary-eyed.

He looks confused with my presence, I can see it in his eyes.

Nanginig ang kamay ko nang malakas itong dumampi sa pisngi niya.

Ako lang ba, o para talagang huminto ang paligid na tila may dumaan na
anghel? Ang bakas na ngiti ni Neo mula sa pinaguusapan nila kanina ay
biglang naglaho. Sa isang pitik, ang tawanan ng mga kaibigan niya'y
biglang nawala kasabay ng hangin.

God, please don't punish me after this! I'm just desperate to be notice
by my crush! Pangako, pagkatapos nito'y magro-rosaryo ako ng ilang beses!

"Ang kapal ng mukha mo lokohin ang kapatid ko! You fcker!" I said,
greeted teeth. Oh dear God. "After tasting her, naghanap ka agad ng iba?
How dare you! You're a devil in disguise!"

I saw his face turned into something else. Ang kaninang maamo niyang
mukha ay parang binudburan na ngayon ng galit. Namumula ang mata habang
nakaigting ang panga. His face is still looking the other side, kaya
libre kong napagmamasdan ang kanyang panga.

Slowly, dahan-dahan siyang lumingon sakin—bakat na bakat ang palad ko sa

kaniyang pisngi.

And when his eyes met mine, halos gumulong ang puso ko papuntang large
intestine sa sobrang kaba. He's freaking mad! Sobrang galit! Maski ang
mga kaibigan niya'y gulat na gulat sa ginawa ko. Hindi sila makapaniwala
na yung tinitingalang basketball player ng Elron High ay sinampal ng
babae.

"What the fuck?!"

Napaatras ako sa takot. Pero nanatili pa rin ako sa posturang matapang. I
kept my head up. Not letting him affect me psyhically but deep within me,
I'm shaking badly because of his anger!

"Fuck you!"

My hand is about to land on his face again but he caught me. Mahigpit ang
hawak niya rito. Napamura ako sa sakit. He tighten up his grip on my
wrist, with total anger on his face.

"I don't even know your fucking sister," He whispered with anger. Nanliit
ang kaniyang mata. "Or you're just making a scene to be notice by me?"

Hindi ako nakapagsalita sa sinabi niya. Pilit kong tinatanggal ang kamay
niya sa wrist ko. Pero sobrang higpit ng kamay niya na panigurado'y magi-
iwan ng bakas.

"Bitiwan mo 'ko."

"Remember this day," matalim pa rin ang titig niya. "Mark your calendar.
Because this day, you're busted, attention seeker."

Then he left me with my heart, shattered into pieces.

Chapter 4
Naalala ko noong grade six ako, tinanong kami ng adviser namin. Even
though her subject was not about the words of God, she was still making
her way to share it to us. Every friday, before the class ends, imbis na
puro lessons ang ituro niya ay tungkol naman sa mga salita ng Diyos.
Inspirational words. Encouragement words.

My teacher asked, in our young age and  young mind, what was love? It
seems random and clichè question.

Open na ang utak ko tulad sa mga bagay na iyon. Alam ko ang pagkakaiba ng
pagmamahal sa paghanga. Nagtaas ng kamay ang isa sa mga kaklase ko.

"Love is sacrifice."

That's what God did. He sacrificed his self for the people who are
sinners. He sacrificed his self because of love on people who are
sinners. Sabi ko sa sarili ko, gano'n pala katibay at katatag ang pag-
ibig Niya? Na kahit makasalanan ka ay hindi siya mapapagod patawarin ka,
kasi nga mahal ka Niya.

Because of love you can do everything. Mahirap man o madali. Masakit man
o masarap. Kailangan mo pa 'ring magsakripisyo para sa happy ending na
hinahangad mo.

Just like what I did. Nilakasan ko ang loob ko na harapin si Neo.

Sinampal ko siya sa harap ng kaibigan niya at sa harap ng maraming tao
tulad ng nais ni Nazareth. He wanted me to let Neo hate me to death.
That's what he said. Gusto niyang kasuklaman ako ni Neo sa umpisa para
mahalin niya rin ako sa huli.
Tinanong ko ang sarili ko. Worth ba itong ginawa ko? Mahahalin niya rin
ba ako tulad ng pagmamahal ko sa kaniya? Makikita niya na ba ang
presensya ko? Kulang nalang tuldukan ko ang noo niya gamit ang hintuturo
at sabihing, "Hoy! My name is Hellary Angeles at hindi lingid sa kaalaman
mo, I exist!"

Warak na nga ang puso ko dahil hindi niya ako pinapansin, tapos mas
dinurog niya pa. Wala na bang mas sasakit pa? Kung meron, paki-inform ako
para ihanda ko ang puso ko.

It's not love if it doesn't break your heart.

Ilang araw na akong hindi pumapasok. Ilang araw na akong nagmumukmok sa

kwarto ko. Hindi naman ako kinakatok ni mommy dahil nga wala rin siyang
pakealam sakin. What to expect from her? Mabuti na nga lang at dinadalhan
ako ng pagkain ni Manang Rosalinda.

Kamusta na kaya sa labas? Si Hera? Napailing ako. Kung makapag-isip naman

ako akala mo ilang taon nang nakakulong sa kulungan.

Tamad akong bumangon. Sa likod ng makapal na kurtina na tumatakip sa

bintana ay pilit pumapasok ang liwanag. Kahit umaga na madilim pa rin ang
kwarto ko. Yeah, emo as what they say.

Dumiretso ako sa whole body mirror. Napapikit ako. I look like a mess!
Kaya naman nagdesisyon na akong maligo. Papasok ako ngayon. Walang
mangyayari kung patuloy akong magmumukmok sa kwartong 'to.

Pagkatapos ko maligo ay nagsuot ako ng uniform. I putted my hair into

messy bun. Naglagay ako ng liptint para magkakulay naman ang maputla kong
mukha. I'm done.

Pagkatapak ko ng paa sa classroom ay agad umalingawngaw ang boses ni

Hera. Nagtitili siya nang makita niya ako. I smiled. Naagaw tuloy ang
atensyon ng mga kaklase ko at lumapit din sakin para tanungin kung bakit
ang tagal kong absent.

"Ilang araw kang absent ah. Anong nangyare, girl?" Tanong ng class
president namin.

"Nagkasakit lang." I smiled awkwardly.

"Sino ba naman ang hindi magkakasakit matapos mo sampalin si Neo?" A

model-like girl walks infront of me. Nahawi ang mga kaklase ko nang
naglakad siya sa harap ko.

Natahimik ang buong klase. I felt Hera pinching my wrist. I looked at

Hera and back to the girl who just entered the scene. She's Suzzaine
Alberzon. She's one of the most popular here in Elron High. With her
angelic face and model-like body, madami ang nagkakarandapa sa kaniya. At
alam ng buong campus na may gusto siya kay Neo.

Her perfect eye-brow raised up. Naglakad siya palapit sakin. "I'll ask
you, bitch." Sambit niya. "Why did you slap my prince?"
Prince? Oh my God po. Don't make me laugh.

"It doesn't concern you, Suzzaine."

Kita kong nagngitngit ang ngipin niya sa galit. "Why. Did. You. Slap.
Him." She loss her temper, bigla niya akong kinwelyuhan. "Answer me or
I'll make your whole school year miserable!"

Pabalang kong inalis ang kamay niya sa collar ng uniform ko. Tinitigan ko
siya sa mata at hindi nagsalita.

She laugh sarcastically when she notice that I'll not answer her
question. "So feisty."

Mabilis na dumapo ang palad niya sa mukha ko. "That's for hurting my
prince." She slap me one more time. "That's for not answering my
question."

Napapikit ako nang muling maglanding ang palad niya sa mukha ko. May
takas ng luha ang tumulo sa mata ko. It damn hurts. Pero wala akong
magawa dahil ginusto ko ito. Wala akong magawa kase ako si Hellary. Yung
babaeng pilit na nagmamatapamg pero wala namang maibubuga. Yung babaeng
pilit pinapakita na malakas siya pero mahina naman pala.

"Papansin kang babae ka. Wag kang umasa na mapapansin ka ni Neo!"

Nakayuko ako. Pilit na pinipigilang umiyak. "Look at yourself. You look
disgusting! Gross!"

Tumakbo ako paalis ng classroom. Sobrang bigat ng pakiramdam ko. Panget

ba talaga ako? Hindi ba talaga ako maganda? Siguro alam ko na ang sagot.
Kasi kung maganda talaga ako, hindi ako magkakarandapa para lang mapansin
ni Neo. Am I really that disgusting?

"Hellary!" Narinig ko pa ang boses ni Hera ngunit hindi ako lumingon.

Diretso lang ako sa pagtakbo. Mabilis akong umakyat papunta sa roof top.
Nandoon ang taong dapat sisihin sa lahat ng ito. Tunay siyang malas! Fuck
him! Naiiyak ako na nagagalit.

Nang buksan ko ang pintuan ng roof top ay napatalon si Nazareth sa gulat.

Kung nasa mood ako ngayon ay paniguradong pagtatawanan ko siya pero
hindi. Mabilis kong nilandas ang pagitan sa aming dalawa.

"Kasalanan mo 'to!" My tears started to fall. "Kung hindi dahil dyan sa

walang kwenta mong plano hindi ako magaganito!"

He just looked at me.

"Damn you, Nazareth! You're a big curse! Mas pinahirapan mo pa ang buhay
ko." I sobbed. "Totoo pala amg sabi nila na malas ka."

I looked at him with total anger, "You are a big curse. Wag na wag ka
nang magpapakita sakin." Pinunasan ko ang luha sa mata ko.
"You done?" He said playfully. Bakas ang tuwa sa mukha niya. "I'm a
curse." He chuckled like what I said is a big joke. "A big curse."

Kinurot niya ang pisngi ko at ngumiti na tila amuse na amuse siya sa

galit ko. "Ang cute mo pala magalit, Hellary."

Sinamaan ko siya ng tingin. "Mukha ba akong nakikipagbiruan sayo, huh?"

Sumimangot siya. "Suplada mo, miss." He chuckled once again. "Lady, my

shoulder is free to lean on." He said. My eyes widen when he hugged me.
"Cry more until your heart doesn't hurt anymore."

Nang sabihin niya 'yon ay muli nanamang sunod-sunod na tumulo ang luha
ko. He patted my back. "He don't deserve you, Hellary. You deserve
someone better than him. You deserve someone who will love you the way
you love him." Napapikit ako.

Parang sumaksak sa dibdib ko ang sinabi niya. "You don't deserve that
guy. You deserve someone like me." Nagtaasan ang balahibo ko sa katawan.
"No other than but a man like me."
Chapter 5
Natigilan ako ng ilang segundo. My chest is pounding so fast. Nagkabuhol-
buhol ang mga paro-paro sa tyan ko. I also felt my face heated up. Did I
heard him right? With full force, I push him.

Nakangisi niyang pinanood ang mukha ko. Pasimple akong umiwas ng tingin
at pinunasan ang takas na luha. Hindi pa rin nawawala ang init na
nararamdaman ko sa aking mukha.

And when he realized that my face is heated up, he growled a laughter

making my face more red. Kagat-labi niya akong pinagmasdan. "Damn. You
misinterpret me, lady."

What?

"What I mean was, you deserve someone like me. Tall, white, handsome,
sexy, and well," He stopped. "Do you want to see my bird, lady?"

P-putangina?

"B-Bird?"

Tumango siya. "My buddy. It's huge and flappy. It's dangerous so don't
touch him. Baka magalit." Ngumiti siya at kumindat.

Napatakip ako sa mukha ko. Oh my God. Did I just imagine it right? Ano
bang bird ang tinutukoy niya? Malaki ang ibon niya? Delikado't bawal
hawakan dahil baka magalit?

"B-Bastos!"

Humagalpak siya ng tawa habang nakaturo sakin. Nakahawak pa siya sa

kaniyang tyan at may paghampas pa ng kamay sa hangin. He's making fun of
me, isn't he? Iisa lang ba ang tinutukoy niya o talagang magkaiba ang
nasa isip namin? Hindi ba ano yung tinutukoy niya?

"What? Paano ako naging bastos?" He stop laughing. Kinagat niya ang
ibabang labi niya dahilan para mas pumula ito. Iniwas ko ang tingin ko
roon. "Ano bang naisip mo?"

Hinampas ko siya sa dibdib dahilan para bumulwak ulit siya ng tawa. His
chest was so massive! Pasimple kong tinignan ang braso niya. It's firm
and massive. Naggy-gym ba siya?

"Pinaglalaruan mo 'ko."

"Hindi ah." He eyed me with his gray eyes, "So..."

"So?"

"Gusto mo bang makita ang ibon ko?"

"A-Ayoko." I said.

"Bakit?" He chuckled. "Mapapaamo mo naman siya, basta wag mo lang

hihimasin dahil baka magalit."

"A-Ano bang klaseng ibon yan? Parang wala namang ganiyan."

Ngumuso siya, "Meron."

"What bird?"

"My bird."

"I know it's your bird! Anong klaseng ibon nga!"

He roared a laughter because of what I said. Pinasadahan niya ng daliri

ang kaniyang buhok at tuwang-tuwang pinanood ako. Naramdaman ko muli ang
kakaiba sa aking tiyan. I rolled my eyes at him.

"Tignan mo para malaman mo." He playfully said. "To see is to believe."

"You pervert!"

He looked at me with his innocent face, "What? Paano ako naging manyak?"

Inirapan ko siya. Hindi ko na napigilan. Sumilay ang ngiti sa labi ko na

nahuli naman ng kaniyang mata. Natahimik siya. He looked at me like I am
the most interesting specimen he ever saw. Bumuntong hininga siya. Sa
gilid ng mata ko ay kitang-kita ko ang genuine na pagngiti niya.

"There." He whispered huskily. "You're beautiful when you smile. But more
beautiful when you smile because of me."

Kinagat ko ang ibabang labi ko at ngumuso. Pinaglaruan ko ang aking

daliri dahil sobra-sobra na ang nararamdaman ko.
When I went home, nagulat ako nang maabutan ko si mommy. Nakaupo siya sa
sofa habang may hawak na wine sa kanang kamay. Bagsak na bagsak ang
kaniyang itim na buhok. Like me, she has this pale skin. We have the same
nose and lips, but our eyes were different. Ang sakin ay kulay brown
samantalang ang kay mommy ay itim na itim.

I rolled my eyes. Dire-diretso ako sa paglalakad. Hahakbang pa lang ako

sa hagdanan ay nagsalita na siya.

"Hellary." With her angelic voice, "Come here."

"Pagod ako. Let's just talk some other time."

Nakatalikod pa rin ako. Akma akong aakyat na ngunit narinig ko ang tunog
ng kaniyang takong palapit sa kinaroroonan ko.

"I already recieved your student card." Dissapointment was visible on her
tone. "Why your grades are like that?"

Hinarap ko si mommy. "Like what?"

"Ang bababa!" She hissed. "God, I'm working hard to afford that kind of
school and yet, you gave me this in exchange? You're a big
dissapointment!"

Nagtubig ang sulok ng aking mata. My heart is burning with so much pain
because of my mother's words. Kinuyom ko ang aking kamao. My mother eyed
me like she regret giving birth of me. Wala nang mas sasakit pa na makita
sa mata ng iyong ina ang gano'ng klaseng tingin.

It's like I don't deserve the world.

"Are you done? I need to rest."

"Ayan ba ang natututunan mo sa school? Ni hindi mo na ako nirerespeto

bilang ina mo!"

Tuluyan nang dumaloy ang luha sa aking mata. Small sobbed came out from
my mouth, tila hindi nakontento sa pag-iyak ko kanina sa school.

Ngumiti ako ng mapait. "Nirerespeto ko lamang ang mga taong nirerespeto

rin ako. Hindi naman ako magkakaganito, kung hindi ka lumandi at
pinagpalit si daddy sa iba!"

In a blast speed, agad tumama sa aking pisngi ang palad ni mommy. Mabilis
ang kaniyang hininga. Namumula ang mukha at galit na galit sa sinabi ko.

Pinikit ko ang mata ko. Sa gilid ng mata ko ay kitang-kita ko ang

kaniyang pag-iling at dissapointment sa kaniyang mukha bago ako iwanan
mag-isa roon. And when I'm finally alone, nanlambot ang tuhod ko at
tuluyan nang napaupo sa sahig.

When I feel sad and lonely, there's a friend who always hug me, my tears.
At ngayon ay tuluyan na ako nitong niyakap. If daddy is only here, he'll
not let my mother yell at me like that. Hindi niya ako hahayaang umiyak,
si daddy na mismo ang iiyak para sakin. Gano'n niya ako kamahal.

Weeks had passed. Normal naman ang lahat. Palagi na akong late umuuwi
para hindi ko maabutan si mommy. Madalas din akong tumambay sa roof top
kasama ni Nazareth. Somehow, nakalimutan ko na ang sakit na naidudulot
sakin ng problema.

"May tanong ako." Ani ko. "Totoo ba talaga yung myth?"

Kumunot ang noo niya. "Naniwala ka ron?" He chuckled. "Ibig sabihin,

akala mo ako yung tinutukoy ng myth?"

Hindi ba?

"E, bakit ka palaging nakasuot ng gray hoodie? Sabi kasi sa myth, ang
lalakeng nakasuot ng gray hoodie ay malas sa pag-ibig na kailangang
iwasan. Ibig sabihin, hindi totoo?"

"Gawa-gawa lang yon ng mga estudyante. It sounds crazy." Aniya. "My

favorite color is gray, nagkataon lang na may lagnat ako nang magkita
tayo kaya naka-hoodie ako."

Ha! Sabi na nga ba't hindi totoo ang myth na iyon. Gawa-gawa lang ng mga
estudyante ng Elron High. Nang unang marinig ko 'yon ay alam kong hindi
naman talaga totoo.

Natahimik kami ng ilang sandali. Pinaglaruan ko ang daliri ko. Napansin

ko kasing wala pa akong alam sa kaniya. Bukod sa pangalan niya ay wala
na.

"I'm curious. Bakit ka nga pala palaging narito sa roof top? Hindi ka
pumapasok?"

Hindi siya nagsalita bagkus ay nakatingin lamang siya sa ibaba kung saan
parang mga langgam ang mga estudyante.

"I'm too lazy to attend class."

"Bakit?"

"Anong bakit?" Nilingon niya ako. "Bakit mo natanong? You're now curious
at me huh?"

"I'm not curious!"

"You are." He chuckled. "May crush ka siguro sakin."

"In your dreams, mister. My heart is loyal to Neo so back off."

Tumawa siya dahil sa sinabi ko. Inangat niya ang kaniyang kamay at
pinatong sa aking ulo. Dahil don ay naestatwa ako sa aking kinatatayuan.
My heartbeat doubled.

"Hellary, I have a question.." He whispered huskily.

"A-Ano yon?" Ani ko at lumunok.

He eyed me with his gray eyes. Kinagat niya ang ibabang labi niya at
seryoso niya akong tinignan.

"Do you want to see my bird? Libre lang."

Bwisit!

--------
Chapter 6
Pinaglaruan ko ang hawak na ballpen sa aking labi. Kinagat-kagat ko ang
dulo non. Kanina pa ako nagi-isip ng maari kong suotin mamaya sa birthday
ni Hera. Ano kaya kung magswim-suit ako tutal night party naman iyon?

Umiling-iling ako. Hindi pwede. Walang kurba ang katawan ko, parang stick
na diretso kaya hindi talaga pwede ipakita sa ibang tao. Sinubukan ko
naman maggym, kaya lang hindi ko talaga kinaya. Nakakatamad din.

Ngumuso ako at paulit-ulit na hinampas ang dulo ng ballpen sa aking labi.

This is so frustrating. Lalo na't imbitado si Neo sa party ni Hera.
Kaibigan kasi ng kapatid ni Hera si Neo, si Cure Almero. Naging kaibigan
ni Neo si Cure no'ng magtransfer si Neo sa Elron High. Tsaka kasama niya
ito sa Varsity ng school kaya malamang ay magkakasundo ito.

Thinking that Neo would be there, nanlalambot ang tuhod ko't parang may
humahawak sa puso ko. Hindi ko pa rin talaga makalimutan ang nangyari
noong nakaraan. Kung paano niya sabihin na attention seeker ako at basted
na raw ako.

Sumikip ang dibdib ko dahil sa isipang 'yon. Nadala lang siya ng galit
niya. Oo, tama. Nadala lang talaga siya sa sampal ko. Lalo na't ginawa ko
iyon sa harapan ng maraming tao at sa harap ng mga kaibigan niya.
Natapakan ko siguro ang pride niya at ang kaniyang pagkalalake.
Tinitingala siyang captain ng varsity team. Plus points na rin yon kung
bakit maraming nagkakarandapa sa kaniya.

At kung hindi niyo naitatanong, matalino rin si Neo. Kaklase niya si

Suzzaine. Yes, you read it right. Si Suzzaine, beauty with brain but no
class. Hindi siya natatakot ipangalandakan sa buong campus na may gusto
siya kay Neo.

Naiinggit ako. Dahil ang classroom nila Neo ay sa kabilang building.

Naka-bukod sila sa mga mababang section. Sinubukan ko naman magtake ng
exam para makapasok sa star section pero hindi ako nakapasok. I got 9
over 100 score. Gano'n kahirap.
Iisipin ko palang na nasa iisang section at classroom si Neo at Suzzaine,
nakakapanlumo.

"Tulala ka, bessywap?" Wika ni Hera sa tabi ko.

Free time kami ngayon dahil walang teacher.

"Hindi ko alam yung susuotin ko mamaya." Ani ko.

Hinampas ako ni Hera, "What? Last week pa ako nagbigay ng invitation

tapos wala ka pang damit? Gosh." She rolled her eyes. "Bilat talaga kahit
kailan."

"Nawala sa isip ko. Alam mo na.." Sambit ko.

Nakuha naman ni Hera ang ibig kong sabihin. Alam na rin niya ang lahat.
Simula sa pagkikita namin ni Nazareth at pagkuha nito ng unang halik ko.
Tapos sa pagtulong nito mapalapit ako kay Neo at yung nangyari sa unang
hakbang na ginawa ko.

Gulat na gulat si Hera. Gusto niya raw makita si Nazareth sa personal

kaya inimbita niya ito sa birthday niya. Pinaabot niya sakin ang
invitation pero tumanggi si Nazareth. Sabi niya baka pagkaguluhan daw
siya sa party. Ayaw niya raw ng atensyon.

Nagkibit balikat na lamang ako. Malay ko ba sa lalaking yan, basta ang

mahalaga sakin ay nasa party mamaya si Neo.

"Mamili nalang tayo mamaya sa mall after class." Aniya.

Tumango ako. Napatalon ako nang biglang tumunong ang cellphone ko.
Dinukot ko ito sa aking bulsa at tinignan kung kanino galing ang mensahe.

Nazareth:

Rooftop.

Kumunot ang noo ko. Nagtipa ako ng reply at hinarap si Hera sa tabi ko.

Me:

Ayoko. May klase ako.

"Sige."

Dinukot ko nalang ang notebook ko sa isang subject sa aking bag kung saan
may assignment para bukas. Sinagutan ko ang mga iyon kahit medyo
nahihirapan ako dahil mula pa kaninang umaga lutang ang utak ko kakaisip
na kung ano ang susuotin ko.

Muli nanamang tumunog ang cellphone ko. Hindi ko ito pinansin at

nagpatuloy sa pagsagot. Wala pa bang teacher? Lagpas one hour na ah.
"Bi, kanina pa vibrate ng vibrate yang phone mo. Wala kang balak tignan?"
Utas ni Hera.

Padabog kong nilapag ang ballpen ko. Muli kong dinukot sa bulsa ng aking
palda ang telepono.

Dalawa ang text ni Nazareth.

Nazareth:

Liar.

Nazareth:

Go here now. We'll discuss something important.

Napatayo ako sa kinauupuan ko. Napatingin sakin si Hera na nagtataka.

Mabilis kong kinuha ang bag ko at natatarantang pumunta sa rooftop. May
plano na siguro siya tungkol sa party mamaya. Nandoon si Neo, ibig
sabihin may binabalak siya para sa akin.

Tanging tunog ng takong ng sapatos ko ang naririnig sa buong palapag.

Agad kong binuksan ang pintuan ng rooftop dahilan para mapatalon si
Nazareth sa gulat. I tried to suppress my laugh. Ngumuso ako para pigilan
ang pagtawa.

Nakaupo si Nazareth sa sofa. Sumimangot siya dahil napansin niyang

natatawa ako. Hindi ko na napigilan kaya humagalpak na ako ng tawa.
Inirapan niya ako.

"Tch." Umismid siya. "Learn to knock, miss. Manners." Aniya.

Pinagdidiinan ang salitang 'manners'.

Dahil don mas tumawa ako papalapit sa kaniya. Dinuro ko ang mukha niya
pero nagulat ako ng hilain niya ang daliri ko. Kaya naman ay napaupo ako
sa kandungan niya.

Natigil ako sa pagtawa. Shit! We're damn close! So damn close! Only
centimeters away, unti nalang at maglalapit na ang labi namin. Natulala
ako sa mata niya. I can't believe I'll say this in this situation.

Ang ganda ng mata niya sa malapitan! The orbs of his eyes were ash gray,
making my heart pound so fast. Kitang-kita ko ang repleksyon ko sa
kaniyang mata. Pakiramdam ko nakikita ko ang mundo sa mata niya. His eyes
were hypnotizing my soul.

Kitang-kita ko ang gulat sa kaniyang mukha. Namula ang kaniyang tenga.

Hindi ko alam kung sa init ba iyon o kung dahil sa sitwasyon namin
ngayon.

"L-Lady..." Bulong niya.

"Y-Yes?"
"You're sitting on my...." Aniya.

My eyes widen. Kaya pala pakiramdam ko may tumutusok sa pwet ko! Damn it!
Agad akong tumayo dahil sa hiya. Umayos ako ng tayo, gano'n din siya na
umayos ng upo. Namayani ang katahimikan sa aming dalawa. Oh my God this
is so awkward!

Kaya pala, there's something poking my butt! Nag-init ang mukha ko.
Pinaypayan ko ang sarili ko. Kaya pala sobrang namumula ang kaniyang
tenga't leeg. Yun pala ay naupuan ko yung...yung..ano. Basta ano! Oh my
god.

I promise to God, magrorosaryo ako mamaya. My virgin butt!

Tumikhim siya. Bakas pa rin ang ilang. "S-So..."

"Oo nga pala. Ano nga ulit yung sinasabi mo?"

Kumunot ang kaniyang noo. "Wala pa akong sinasabi?"

Tumango ako, napahiya. "W-Wala pa ba? Uhmm..sige."

"Para sa plano para mapansin ka ni Neo, do you still want to continue the
operation?" He asked.

Tumango ako. Desidido. "Of course. I'll never get tired of him even if he
would hurt me many times."

Tumango siya. "If you say so..." Wika niya. "Let's now move on. Now Neo
already knew your existance, madali naman ngayon ang gagawin mo."

Tumango ako. "So anong plano?"

Sinabi niya sakin ang buong plano. Nanginig ako sa isiping yon. It's damn
insane! Pero I need to trust this man in order to win Neo's heart.

I have to.

- -

"Try this dress, Hell." Utas ni Hera at pinakita sakin ang red backless
dress. Sumimangot ako't umiling. It's too revealing.

"Bi, ano ka ba! Kung gusto mo maangkin ang puso ni Neo, might as well
wear something seductive!"

Tinuro ko ang dress. "Luluwa ang dibdib ko dyan, Hera."

Hinampas niya sa mukha ko ang dress. "Ang OA mo ah!"

"Too revealing. Period." Ani ko at tumingin ng ibang dress.

"Miss!" Tawag ni Hera sa saleslady. "Bibilhin ko na ito." Turo sa pulang

bestida.
Nanlaki ang mata ko. "Hera!"

Ngumiti lamang siya sakin. "It's my birthday today. Pagbigyan mo na ako."

Umirap ako. Nakasimangot ako habang binabayaran ni Hera ang bestida sa

counter. It's too revealing. Nakakainis. Wala pa akong suot na bra kapag
sinuot ko yung bestida na iyon. Hindi ako kumportable!

"Let's go, Hell." Aniya at humalakhak.

Sumimangot ako pero ngumiti rin. "Pasalamat ka birthday mo ngayon."

"Thanks, bi."

"What's with bi?"

"Bilat."

Tinakpan ko ang bibig niya dahil tumingin ng masama sa amin ang magulang
ng mga batang nakasabay namin sa esculator. Pinalo ko si Hera sa braso.
Sinamaan niya ako ng tingin. Kahit kailan talaga!

Hindi na kami kumain sa mall dahil anong oras na rin. At isa pa, kakain
din naman kami mamaya sa party.

Kasalukuyan na akong nakaharap sa salamin ngayon. The backless dress

perfectly fit on my body. May curve pa pala ang katawan ko kahit papaano.
Just a little bit. Hinayaan kong umalon ang aking buhok habang sa dulo
nito ay medyo kulot. I also putted light make-up on my face. Natuto akong
magmake-up dahil na rin sa panonood ko ng videos sa youtube. My make-up
is enough to highlight my features.

I doubt myself for being beautiful. Iba ang paningin ng mata ko, sa
paningin ng ibang tao. Alam ko sa sarili ko maganda ako, pero hindi ko
alam kung gano'n din ba ang tingin ng ibang tao. We have our own taste
and definition of beautiful.

But I believe that beauty is subjective, everyone can be beautiful.

Ngumiti ako sa harap ng salamin bago lumabas ng kwarto. Pagkabukas ko ng

pinto ay nadatnan kong dumaan si Manang Rosalinda. Nahinto ang matanda at
napatingin sakin.

"Ang ganda mo ngayon, ija ah. Saan lakad mo?" Tanong ng matanda.

"Sa birthday party po ni Hera, manang."

Tumango ang matanda. "Sige ija, magiingat ka. Umuwi ka ng maaga.

Papasundo ba kita kay Wil?" Si Manong Wil yung family driver namin.

"Wag na manang. Hahatid ako ng driver nila Hera."

Tumango ang matanda at iniwan na ako roon. Nakaalis ako ng matiwasay sa
bahay. Buti nalang wala si mommy. Nang makarating ako sa bahay ni Hera ay
hindi pa nagsisimula ang party.

Agad akong sinalubong ng mga kaklase ko. Ngumiti lamang ako sa kanila at
kumaway. Tuwang-tuwa sila sa suot ko kaya naagaw nito ang atensyon ng
iba. Hindi ako kumportable sa suot ko, nakakainis.

"Ang ganda-ganda mo Hellary! Gosh, hindi kita nakilala!" Wika ng isa kong
kaklase. Si Samantha.

Ngumiti ako. "Salamat."

"Tapos ang sexy mo pa!" Segunda ni Trixie. Ngumiti lamang ako.

"Nakakahiya nga itong suot ko. Too revealing."

Pabiro akong hinampas ni Trixie na animo'y close kami. Pinigilan ko ang

sarili kong ipalunok sa kaniya ang hawak kong pouch. Ang bigat ng kamay
niya!

"Ano ka ba! Ang sexy mo kaya." She said, tapos humulma pa ng cola-cola
bottle. "Kainggit."

Mga ilang minuto ako nakipag-usap sa kanila bago ako nagpaalam. Nilandas
ko ang daan papunta sa loob ng bahay nila Hera. Pansin kong lumilingon sa
kinaroroonan ko ang mga tao roon ngunit umirap lamang ako. Sabi na. My
dress is so catchy.

Buti nalang ay nakaalis na ako sa garden dahil nakakasilaw ang neon

lights. Binati ko ang mga tao sa loob ng bahay which is mga kamag-anak ni
Hera. Kilala nila ako dahil once na rin akong pinakilala ni Hera sa
kanila noong nakaraang birthday niya.

Nakasalubong ko sa hallway ang mommy ni Hera na si Tita Avon. Ngumiti ito

sakin at pinuri ako.

"Salamat po tita."

"Hay nako, Hell, puntahan mo na si Hera sa kwarto niya nang magsimula na

ang party!" Tumango ako. Manang-mana si Hera kay Tita Avon.

Kumatok ako sa kwarto ni Hera. Bukas iyon at hindi naka-lock kaya pumasok
nalang ako. Napanganga ako nang makita ko si Hera sa harap ng salamin.
It's her seventeen birthday pero napaka-grande ng kaniyang damit na
animo'y debut.

"Tulala ka dyan, bi?"

"Ang ganda mo Hera!"

Tumawa siya. "I know right?" Namilog ang mata nito nang mapagmasdan ako.
"Oh my. You're so beautiful my dear!"
Pinasadahan niya ako ng tingin sa salamin dahil kasalukuyang inaayos ng
stylist ang kaniyang buhok. "Sabi na't babagay sayo ang dress e!"

"Hindi ako kumportable." Sumimangot ako.

"What? Arte mo ah. Para rin naman sayo yan!"

Natapos na siyang ayusan ng stylist kaya bumaba na ako at muling nakihalo

sa mga tao. I saw Suzzaine with her friends. Umirap ito sakin nang makita
ako. She's invited!? Tss. Siguro inimbita ito ng kapatid ni Hera. Si
Cure.

Hindi na lamang ako tumugon sa irap niya. Umupo nalang ako sa isa sa mga
table roon at pinanood ang nakakaaliw na pagi-iba iba ng kulay ng
swimming pool. The party isn't pool party themed, pero binibigyan naman
ng pagkakataon yung mga bisita na magliwaliw sa swimming pool.

The whole place looks spectacular. May kulay gintong balloons na may
nakalagay na 'Happy 17th Birthday Hera' sa itaas ng mini stage kung saan
doon ang pinaka-center ng party. Hindi naman gano'n kataas ang stage,
just enough inch para makita kung sino man ang magsasalita.

Sa bawat sulok ay may malalaking speaker. Napapatakip ka nalang ng tenga

dahil sa nililikhang ingay nito na nagmumula sa hired dj. Nasisilaw ako
sa neon lights kaya bahagya kong tinakpan ang mata ko.

Nilibot ko ang mata ko. Wala pa si Neo. Pero nakita ko na ang mga
kaibigan niya. Cure is there. Nagtatawanan silang lahat. Is he going to
be late?

Ngumuso ako dahil sa inip. Biglang nagvibrate ang phone ko. Kinuha ko ito
sa aking pouch at tinignan kung sino ang nagmessage. Si Naz.

Nazareth:

What are you wearing?

Nagtipa ako ng reply. Nag-angat ako ng tingin nang magsalita ang emcee.
Magsisimula na raw ang party.

Me:

Just a simple red dress.

Agad tumunog ang cellphone ko.

Nazareth:

What kind?

Hindi na ako nagreply pa dahil nalunod na ako ng hiyawan ng mga bisita.

The emcee introduced the birthday girl, and Hera went with her grand
entrance. What I mean grand, as in may spotlight na nakatapat sa kaniya.
Pumalakpak ako kasabay ng mga bisita. My eyes roamed all over the place
but there's no Neo. Where the hell is he? Don't tell me he will not
attend the party?

Matapos magspeech ng magulang ni Hera ay nagsimula na ang party. Pumunta

si Hera sa table kung nasaan ako. Nagtaas siya ng kamay at nagpaserve ng
pagkain sa waiter.

Tinaasan niya ako ng kilay. "Bakit nakasimangot ka?"

"Wala pa siya."

"Siya? Sino?"

"Si Neo."

"Ah, nandito na siya. Kasama niya sila Kuya."

"Where?"

"Nasa pool area sila kanina. Ewan ko nalang ngayon."

Lumingon ako sa pool area pero masyadong maraming tao. Mas dumami na ang
bisita kumpara kanina. Lahat yon ay puro taga Elron High. Sumingkit ang
aking mata. Wala akong makitang Neo. Tumayo ako. Agad naman akong sinita
ni Hera.

"Saan ka pupunta, Hell! Kumain ka muna!"

"Hahanapin ko si Neo." Ani ko at walang paalam na tumalikod at nilandas

ang daan papuntang pool area.

The area is so crowded. Nakipagsiksikan pa ako sa mga tao. Some of them

are now drunk because of alcohol. That fast? Nang makawala sa dagat ng
tao ay agad hinanap ng paningin ko ang hinahanap ko.

And viola.

I saw him with his friends. Nakikinig siya sa sinasabi ni Cure. Ngumiti
siya at humalakhak. Parang may kumalabit sa puso ko nang makita ko ang
kaniyang ngiti. Mas gumwa-gwapo siya sa paningin ko kapag nawawala ang
mata niya kapag ngumi-ngiti siya.

Nagtama ang aming mata ngunit sandali lamang iyon dahil tila nadaanan
lang talaga ako nito. I think this is the right time to do my plan. Ang
plano? Kailangan ko lamang matapilok sa harapan ni Neo. Yung dapat ay
sasaluhin niya ako. Magpapanggap akong lasing tapos ay hahalikan ko siya
sa labi.

That's an insane plan.

Pero sabi ni Nazareth, kailangan daw hindi ako mawala sa isipan ni Neo.
Kailangan kong tumatak sa isipan niya para hindi ako nito makalimutan.
Humugot ako ng malalim na hininga at pumikit. Sa pagdilat ko ay sisimulan
ko na ang palabas.

Paika-ika akong naglakad patungo sa kinaroroonan ni Neo. Papikit-pikit

ang mata ko na animo'y lasing talaga. Narinig ko ang pagbabago ng sounds
ng speaker. From the descent song to party song. Naghiyawan ang mga tao
at umindak.

"Shhhkk.."

Malapit na.

Nang nasa harap na nila ako ay nagpanggap akong natisod, eksato sa harap
ni Neo. And because of his instinc and adrenaline rush, sinalo ako ng
kaniyang braso. Kinawit ko naman ang aking kamay sa kaniyang leeg at
mabilis siyang siniil ng halik sa labi.

My heartbeat gone wild. Nanlamig ang aking kamay habang dinadama ko ang
kaniyang labi sa aking labi. Ramdam ko ang pagka-estatwa niya. Sobrang
gulat na gulat siya sa ginawa ko. Ako rin naman, gulat na gulat kung saan
ko ba napulot ang kakapalan ng mukha.

Hell, you just kissed Neo.

Nakarinig ako ng mga singhap at tili ng mga babae. Naghiyawan ang mga
kaibigan ni Neo pati ang ibang lalake na nakakita.

"Oh my god! Did she just kissed him?"

"She's so desperate!"

"Sya si Hellary diba? Ang desperada naman."

Nagulat ako nang bigla akong bitawan ni Neo. Tumama ang aking likod sa
marmol na sahig. Napa aray ako dahil nakaramdam ako ng sakit. Tumayo ako
habang pilit na iniinda ang likod.

And once my eyes met his, halos muling tumalon ang aking dibdib papuntang
esophagus. Akala ko magagalit siya ngunit wala akong makitang reaksyon o
emosyon sa kaniyang mukha.

The beats of the music is still on, pero lahat ng atensyon ng mga tao ay
nasa amin. Kasabay ng daloy ng musika ay ang pagpintig ng aking dibdib.
Bakit wala siyang reaksyon? Diba dapat galit siya dahil hinalikan ko
siya? Bakit kalma lang siya?

Mga ilang minutong katahimikan ang lumipas. Nagdesisyon akong umalis na

roon ngunit bigla siyang nagsalita.

"Why?" Kalmado niyang tanong.

Nahinto sa mismong gilid niya. Why? Bakit? Bakit ko siya hinalikan? Anong
sasabihin ko? Oh my god.
"I-I'm sorry, lasing lang—"

"Liar." He mumbled.

"I-I need to g—"

"Answer my fucking question!"

Natahimik ako. Nanginig ang aking kalamnan. My hands, no, my whole body
is shaking. He's using his calmest voice to stop his anger. Alam ko.
Pinipigilan niya ang magalit.

"Fine." Wika niya. "Kung hindi mo sasagutin ang tanong ko, ako nalang
mismo ang sasagot sa tanong ko."

Humalakhak siya. There's a hint of sarcasm on his voice. "Una, sinampal

mo ako sa harap ng maraming tao. Naga-akusa na tinikman ko lamang ang
kapatid mo at pinagpalit na agad sa ibang babae. Pangalawa, hinalikan mo
ako at nagpanggap na lasing kahit wala naman akong nalasahan na alak sa
bibig mo." Kumuyom ang kaniyang kamao. "Now tell me, desperate girl, what
do you want from me?"

Hindi ako nagsalita. Hindi ko na namalayan na umiiyak na pala ako. Lahat

ng sinabi niya ay tila matalim na kutsilyong bumaon sa dibdib ko. Pumikit
ako ng mariin. Kinagat ko ang ibabang labi ko.

"I'm inlove with you." Tila paos na wika ko. There's a lump in my throat
making me hard to speak.

Pumunta ako sa harap ni Neo. Lumuhod ako sa kaniyang harapan habang

umaagos ang aking luha. I'm so desperate. I know that, from the
beginning.

"I'm sorry for wanting your attention. I'm sorry for slapping you. I'm
sorry for following you in Elron High. I'm sorry for loving you." Yumuko
ako. "I'm sorry..."

Tumingala ako sa kaniya. Kitang-kita ko ang paglambot ng kaniyang mukha

ngunit nakatiim pa rin ang kaniyang panga. "I'll try get rid of you.
Hindi ka man naging akin, para nalang sa sarili ko, pinapalaya na kita.."
Pumikit ako.

"Pinapalaya ko na ang sarili ko..."

Chapter 7
Tinakpan ko ang aking mukha gamit ang aking mga palad. Patuloy akong
humihikbi at hinayaang umagos ang aking luha. Ang bigat ng dibdib ko.
Pakiramdam ko pinagsakluban ako ng langit at lupa.

Pero nang sabihin ko ang mga salitang 'yon ay parang nawala ang tinik sa
aking dibdib. Siguro, ito na ang tamang panahon para itigil ang
kahibangan ko. Siguro ito na ang tamang panahon para respetuhin ko ang
sarili ko. Tamang panahon para palayain ang sarili ko.
After so many years, I'm now setting myself free from this love. Siguro
hindi talaga kami ang para sa isa't isa. Pinana siguro ako ni Kupido kaya
tinamaan ako sa kaniya, pero hindi naman siya pinana para tamaan sakin.
Diba kapag nagmamahal ka dapat kang maging masaya? Pero sakin iba e.

Durog na durog ang puso ko.

Hellary, you're now done. Wala kang ginawang masama, nagmahal ka lang sa
taong hindi ka mahal.

Narinig ko ang boses ni Hera. "Hellary!?"

Mabilis niya akong dinaluhan. Kinuha niya ang palad ko't tinitigan ang
aking mukha. Parang dinudurog ang puso ko nang makitang umiiyak din si
Hera. My bestfriend is crying because of me.

Agad rumehistro ang galit sa mata ng kaibigan ko nang balingan niya ng

tingin si Neo.

"You're a jerk, asshole! Gumagawa ng paraan ang kaibigan ko para mapansin

mo! She's fucking desperate because she fucking love you!" Sigaw ni Hera.
"Tangina mo ka. Nakontento na lang sa pasulyap-sulyap itong kaibigan ko
simula pa lang noon sa dati niyong school. At oo gago ka, sinundan ka ng
kaibigan ko sa Elron High dahil nga mahal ka niya!"

Tumayo si Hera at dinuro ang gulat na si Neo. "Akala mo kung sino kang
gwapo." Tinignan ni Hera si Neo simula paa hanggang mukha. "Gwapo nga,
jutay naman!"

Hinila ako ni Hera palabas doon. Nagsihawi ang mga tao nang dumaan kami.
And Hera is hugging me the whole time. Tinawag niya ang kanilang driver
at pinasakay ako sa kotse nila.

Hindi ko mapigilan ang paglabas ng hikbi sa aking bibig. Nagulat ako nang
sumakay din si Hera sa loob ng kotse.

"Hera, I'm sorry I ruined your birthday party.."

Niyakap ako ni Hera. "It's okay, bi. I understand..."

Nang dumating kami sa bahay ay agad akong nagpaalam. Gusto pa sana akong
samahan ni Hera but I want to be alone. I don't know but I feel
exhausted. Too tired but too broke. Tama lang ginawa ko. Dahil simula
ngayon, kakalimutan ko na ang pagmamahal ko kay Neo. Kakalimutan ko na
siya. Kakalimutan ko na ang lahat.

Nagvibrate ang aking pouch. Pinunasan ko ang aking luha at dinukot ang
telepono roon.

Nazareth:

Sorry.
Kinagat ko ang ibabang labi ko at dinial ang numero niya. Matapos ng
ilang segundo ay sumagot ito.

"H-Hello?"

"Lady.." He whispered huskily. Napahawak ako sa aking dibdib.

"C-Can we meet?"

I heard long silence.

"Hello?"

"I didn't know that your voice is beautiful at night." Humalakhak siya sa
kabilang linya.

Nag-init ang aking pisngi.

"Let's meet."

"I'm here outside, miss."

Nanlaki ang mata ko. Agad kong pinatay ang ilaw sa kwarto at pasimpleng
sinilip ang bintana nang hindi nahahalata. Halos tumalbog ang dibdib ko
nang makita si Nazareth na nakasandal sa isang kotse habang nakapamulsa.
Suot-suot niya ang kaniyang gray hoodie.

At nang tumama ang aking mata sa kaniyang mukha ay nalaglag ang panga ko.
He's looking at me and there's a smirk plastered on his face. Shit!

Agad akong bumaba. Hindi na ako nag-abala pang magbihis. I don't know. I
just felt like I wanted to meet him. Ewan ko. Naguguluhan ako sa sarili
ko. Dapat ko siyang sisihin sa palpak niyang plano, pero mas nararapat
sisihin si Neo dahil sa bato niyang puso.

Kumaway siya sakin nang makita ako. Kahit madilim ay lumilitaw ang
kaniyang nakakasilaw na ngiti. He lighten up the whole ground through his
brightest smile. Like the stars surrounding the moon.

Hindi ako ngumiti. I'm just amazed. Nakangiti siya kahit na malungkot
ako. Pero paano siya nakakangiti ng ganiyan kung may tao sa harapan niya
na halos durog na ang puso? Is he pretending that he's happy? Or he's
hiding it through his smile?

A long silence conquered between us. Naghanap ako ng maaring pagtuonan ng

pansin. I don't know. Naiilang ako sa titig niya sa mukha ko.

I'm being unreasonable!

Sabi ko ay gusto ko siyang makita, pero ngayong nasa harapan ko na siya

ay wala na akong masabi. Bakit ko nga pala siya tinawag? I don't know!
Baliw na yata ako dahil gusto ko siya makita!
"U-Uhmmm..." I tried to build up a conversation. Pinaglaruan ko ang
daliri ko sa aking likod at nahihiyang ginalaw ang aking paa habang
nakatingin sa sahig.

"Yes?" Wika niya na tila nanunuya. Ngunit nagulat ako nang marinig ang
panibagong tono ng kaniyang boses. "I hate your dress, Hellary."

Tumingala ako sa kaniya. Nakatiim bagang niyang pinanood ang mata ko. I
saw a glint of anger in his eyes. Huh? It made me confused. Bakit siya
galit? Bakit siya nagagalit? I don't get him. He's too hard to
distinguish. Too hard.

"It's too revealing..." sambit ko.

Tumango siya at tinignan ako mula paa hanggang sa aking mukha.

Nagkasalubong ang makakapal niyang kilay. "That's why I hate it."

Kumalabog ang puso ko. Tumikhim ako at pinaglaruan ang labi.

"I hate it too."

"Bakit mo sinuot?"

"Kas—"

"Nevermind! Aish!" Ginulo niya ang kaniyang buhok. "I'm sorry, lady. I
just don't want to see a girl dress like that. Not very Filipina."

It melted my heart. "I understand, Naz."

Lumapit siya sakin. Nagulat ako nang bigla niyang hawiin ang sagabal na
buhok sa aking mukha.

"Did you cry?" He whispered right in my face.

Dahan-dahan akong tumango. Tinitigan niya ang mukha ko."Sisisihin mo pa

rin ba ako?" Tanong niya na tila bata.

Tumitig ako sa mata niya na kulay abo. Bahagya itong nasisinagan ng buwan
na lalong nagbibigay buhay dito. Ang ganda ng mata niya. Kapag tumititig
ako sa mata niya hindi ko talaga maiwasan na purihin siya.

Umiling ako.

Dahan-dahan siyang tumango. Wala siyang pinakitang reaksyon. He just

stood up there and watched my every move. I know. Tama ang sinabi ko
dahil umpisa pa lang ay si Neo naman talaga. He's hard to please. Mahirap
mapansin niya. Tila kailangan mo pa talagang gumawa ng katangahan sa
kaniyang harapan para lang mapansin ka. Hindi ko maintindihan ang sarili
ko kung bakit siya ang minahal ko. Siguro ay dahil suplado siya at gwapo?
Siguro nga. Ideal man ko kasi ang mga lalaking suplado. Kaya siguro
nahulog ako ng sobra pero walang sumalo.
"Wag mong ipilit ang sarili mo sa taong hindi ka gusto. Tao ka, hindi
insekto." Aniya.

Nagulat ako nang bigla niyang halikan ang aking noo. "Don't waste your
time on someone like him. Waste it on someone like me."

Ngumiti siya.

"Hellary."

"Y-Yes?"

"I think.."

"A-Ano?"

Umiling siya at lumayo. Kitang-kita ko kung paano niya muling guluhin ang
kaniyang buhok at ang mariin niyang pagpikit. Hindi ko mapigilang
pagmasdan ang kaniyang mukha. Bahagyang gumulo ang kaniyang buhok ngunit
ang kagwapuhan niya ay nakakasilaw pa rin.

Napatalon ako nang bigla siyang dumilat at tinignan ako.

"Hellary." He asked calmly.

"Bakit nga?"

"Answer me honestly, please."

Bigla akong kinabahan. What's with him? Ano nanaman ba?

"Okay."

"Are you seducing me?" He asked huskily. Tumingin siya sa aking labi
papunta sa aking mukha.

Kitang-kita ko ang kaniyang paglunok. Umalon ang kaniyang adam's apple at

ang pagkislap ng kaniyang mata. Nagulat ako sa tanong niya. "S-Seducing
you?"

"Y-Yes." Wika niya. "Please stop."

"I'm not seducing you!"

"Hindi ba?" Tanong niya. "Your lips look lonely, would they like to meet
mine?"

Nalaglag ang aking panga. Namula ang aking buong mukha. Malakas siyang
humalakhak at dinuro ang aking mukha. Kinagat niya ang kaniyang labi at
tila tuwang-tuwa sa reaksyon na pinakita ko. Akala ko naman kung anong
tanong niya dahil masyado siyang seryoso. Yun naman pala ay kabalastugan
ang itatanong!

"I'm just kidding." He chuckled.

Umirap ako sa kaniya na ikanatawa niya. He's making fun of me. Hindi ko
maintindihan ang sarili ko ngunit tila sanay na ako sa panunuya niya.

Tumingala siya sa langit. Tumingala rin ako sa kaniyang tabi. The stars
are shining bright above us. Nagulat ako nang biglang may dumaan na
bulalakaw. Oh my God it is my first time to see falling star!

Mabilis akong pumikit at humiling.

Hinihiling ko na sana ay may lalaking mamahalin ako tulad ng pagmamahal

ko sa kaniya. Hinihiling ko na sana ay dumating na siya habang maaga pa.
Hinihiling ko na sana ay maging masaya naman ako pagkatapos ng lahat na
sakit na naidulot sakin. Please, give me a sign.

Nang dumilat ako ay nagulat ako dahil nagtama ang aming mata ni Nazareth.
Nakatitig siya sakin. Wait, is this the sign?

"Anong hiniling mo?"

Tumingala ako sa langit. Wala na roon ang bulalakaw.

"Hindi pwede sabihin dahil hindi matutupad."

He chuckled. "Spill it."

"Fine." Umirap ako. "Hiniling ko na sana ay mahanap ko na ang lalaking

para sakin."

Tumingin ako sa kaniya, "Ikaw, anong hiniling mo?"

Tumingala siya sa langit at ngumiti. Tumaas ang balahibo ko sa katawan

dahil ang ganda niyang pagmasdan sa ayos na iyon. Tila isa siyang
abstract painting na pinapaligiran ng mga bituin.

"I wished I can fix your heart with my love." He looked at me. "I wished
I'm the right guy for you."
Chapter 8
It's monday. Tapos na ang dalawang araw na pahinga. Ang nakakatuwa pa'y
hindi ako umiyak sa buong dalawang araw na iyon. Siguro'y napagod na ang
mata ko kakaiyak noong mga nakaraang araw. But there's still a pain
inside me, inside my heart. Hindi naman mawawala iyon. Ang sakit. Maybe
this is the part of moving on. Sa una ay medyo iindain mo muna ang sakit
ngunit sa huli ay mawawala rin pero magiiwan ng bakas.

Atleast mawawala rin.

Natawa ako sa sarili ko. Nagmo-move on ako sa isang taong hindi naman
naging akin. It sounds crazy but that's the truth. Pinagmumukha ko lang
tanga ang sarili ko.

Inayos ko ang pagkaka-ponytail ng aking buhok. Moving on takes time and

it's a long process. Mabilis ba akong naggive up? Maybe. But if you're in
my situation, you will understand me. Gumagawa ka ng paraan para mapansin
ka ng taong gusto mo, pero siya rin itong gumagawa ng paraan para durugin
ang puso mo.

Your effort would be effortless if it's not appreciated.

I putted a little bit of liptint on my lips bago ako bumaba. Mula sa

hagdanan ay nakita kong kumakain ng breakfast si mommy at kasama niya
yung taong kinaiinisan ko. Parehas ko naman silang kinaiinisan. There's
no difference. Kaya naman ay dire-diretso ang aking lakad papunta sa
malaking pinto.

"Hellary, come on join us." Wika ng stepfather ko. I rolled my eyes

hearing his voice.

Tangina niya, anong karapatan niya  tawagin ako sa pangalan ko. Ni-hindi
ko nga mabigkas ang pangalan niya dahil pakiramdam ko ay nagmumura ako. I
want to let him feel that he's not going to be my father. My real father,
is only the first man in my life. May pagkakamali man siyang nagawa,
tatay ko pa rin siya. Dugo't apelydo niya pa rin ang nanalaytay sa aking
dugo.

Hindi ako lumingon. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad nang marinig ko ang
boses ni mommy.

"Allen is talking to you, Hellary."

Huminto ako sa paglalakad. Dahan-dahan akong lumingon. Patuloy sa pagkain

ang aking ina samantalang nakatingin sa akin ang lalake niya. Parang may
kumirot sa aking dibdib nang salinan ng juice ni mommy ang lalake niya.
Alagang-alaga. Talo pa ako na mismong anak.

"Who's Allen?" I asked innocently.

Narinig ko ang pagbagsak ng kubyertos sa babasaging plato ni mommy. She

immediately darted her gaze on me. With burning fire on her eyes. Na sa
isang putok pa ng mga salita sa aking bibig ay tuluyan ng sasabog nang
parang bulkan ang aking ina.

Hinawakan ni Allen ang kaniyang kamay para pakalmahin ito. Lumingon si

mommy sa kaniyang lalake at lumambot ang namumuong tensyon. His guy
smiled at her, and she did too. Oh god, I just want to vomit.

"Hellary, seat here and eat with us." Puno ng pagbabanta sa boses ni
mommy.

Umirap ako sa hangin ngunit naglakad din patungo sa hapag. Umupo ako ng
walang kibo. Naglagay ako ng pancake sa plato ko. I ate in silence. Wala
kibo akong kumain na parang ako lang mag-isa sa hapag.

Nakarinig ako ng tikhim. Inangat ko ang aking mukha.

"How is your study, Hellary?" He asked.  Umirap ako sa aking isipan.

I smiled sarcastically. "Fine."

Tumango si Allen. Nagkatinginan silang dalawa ni mommy.

Mabilis kong inubos ang pagkain sa plato ko. Uminom ako ng juice tapos ay
agad na tumayo. Hindi pa naman ako late pero naiirita ako sa kanilang
dalawa. It should be my father. Not Allen.

"Hellary, may plano kami ng mommy mo na mag-family vacation tayo this

summer. Matagal-tagal pa naman pero excited kaming dalawa na sabihin
sayo."

Tumaas ang aking kilay. Ngumisi ako at sarkastikong tumawa. Dinuro ko ang
sarili. "F-Family vacation? You and my mother with me?"

Pinanliitan ko si Allen ng mata. "That's pure bullshit."

Napatayo si mommy at agad kumalabog ang lamesa dahil sa paglanding ng

kaniyang palad doon. "Watch your mouth, Hellary! Hindi kita pinalaki ng
ganiyan!"

"Don't expect me to agree with this. That man is not my family. He will
never be. Never."

Kitang-kita ko kung paano pakalmahin ni Allen si mommy. Magka-edad lang

sila ni daddy, pero para sakin ay mas angat pa rin ang aking ama.
Tumalikod ako. Nagaalalang sinalubong ako ni Manang Rosalinda. Hindi ito
nagsalita pero alam kong nagaalala siya sa kalagayan ko. Ngumiti lamang
ako at pinigilan ang pagtakas ng namumuong luha sa aking mata.

Not in this place. Iba pa rin talaga kapag pamilya na ang pinaguusapan.
How could he say that? Family vacation? Me and them? Bullshit. That's
pure bullshit. Paano ko naging pamilya 'yon? That old man isn't my
relative. My real father is my only father. Wala ng iba. Kung hindi nila
matanggap ang desisyon ko, labas na ako roon.

Nagpahatid ako kay kuya Wil sa school.  Pagtapak pa lang ng aking paa sa
Elron High ay bulong-bulungan na agad ako ng mga estudyante. Lahat ng tao
roon ay napapatingin sa gawi ko at pasimpleng bubulong sa katabi niya
dahilan para tumingin din sakin. Punong-puno ng pandidiri ang kanilang
mata.

"Desperada naman niyan. I heard nagtrending sa social media yung video

niya?"

"Yup, girl. Nakakaawa na nakakainis. Ang kapal ng mukha niya! Hindi na

siya nahiya."

"And look at her, hindi siya yung tipo ng babaeng papatulan ni Neo. Duh."

Yumuko ako. They're all looking at me with pity eyes mixed with anger.
Madaming nagkakagusto kay Neo sa campus ng Elron High. Kaya madali talaga
ang nagalit sa ginawa ko dahil naapektuhan din ang image ng prinsipe
nila. Ang kapal kapal daw ng mukha ko. Sa sobrang kapal ay pwede na
gawing chopping board.
Hindi ko nalang sinalubong ang kanilang mga tingin. Hindi ko na sila
pinansin at nagpatuloy sa paglalakad. Ngunit nagulat ako nang biglang mag
bumuhos na mabahong tubig sa aking katawan. Kasabay no'n ay ang pagsaboy
ng harina sa akin.

Kinagat ko ang ibabang labi ko. Nagtawanan ang mga tao. Flash of cameras.
Video. Lahat ng kanilang telepono ay nakatapat sakin.

Nandiri ako sa mabahong amoy na nanggaling sa liquid na binuhos sakin. It

smells like urine. Tapos ang harina na nagdudulot ng lagkit sa aking
katawan. Danm this.

Lumingon ako sa mga estudyanteng gumawa sakin no'n. They're laughing.

Hindi sila pamilyar sakin pero mukhang isa sila sa mga die hard admirers
ni Neo.

"Oooooops. Sorry, Hellary. Bagay na tuloy sa ugali mo ang itsura mo.

Basura." The girl with blonde hair said.

Nagtawanan ang mga alipores sa kaniyang likod. Napaawang aking labi.

Hindi ko magawang magsalita. Tinanggap ko ang mga masasamang salita na
binabato nila sakin. Kapag nagsalita pa ako ay baka mas lalo pa silang
magalit.

"Bakit hindi ka magsalita? Napipe ka na ba?" They all laugh in unison.

"O baka naman, nagpaputol ka na ng dila sa kahihiyan? Suits you well

bitch!"

And they started throwing crumpled paper on me. Tumalikod nalang ako sa
kanila. Bahagya kong pinagpag ang aking uniform pero kumapit talaga ro'n
ang harina. Mga walang modo.

Ngunit pag-angat ko ng tingin ay agad nagtama ang paningin namin ni

Suzzaine. She's smiling evilly. Pinasadahan niya ako ng tingin mula paa
hanggang mukha. Ngumiwi siya. Naglabas siya ng alcohol sa kaniyang LV
bag. Binuksan niya ang mismong takip.

"I'll help you to clean up."

Binuhos niya sa aking katawan ang alcohol. Mabuti nalang nakapikit ako at
hindi tumama sa mata ko.

C'mon Hellary, stop being weak.

"Ooooops. Natapon." Aniya at mahinhin na humalakhak. Sinabayan siya ng

kaniyang mga kasama.

Pakyu!

I gritted my teeth.

Breathe, Hellary.
Wag mong patulan ang isang 'to.

"Ay wait." Suzzaine stopped laughing. Nilabas niya ang kaniyang latest
model ng iPhone. "Let's take a selfie first so I can post it on my IG.
With a caption, 'I am with the most trashiest creature on earth' Witty
right?"

Lumapit siya sakin at kinuhaan ang sarili kasama ako. Nandidiri itong
umalis. "What's that smell? So disgusting."

Umirap ako. Hindi na ako makatiis na lumanding ang kamao ko sa pagmumukha

niya. Alam kong plinano niya talagang ganituhin ako. She's a devil,
Lucifer's trashiest daughter.

"Why are you doing this?" I asked.

Histerikal siyang napahawak sa kaniyang dibdib. "Oh my God, nagsasalita

ka pala!"

Puta.

"May dila ako." I said firmly. "You just prove to anyone that money can't
buy class. If I am desperate, then what are you?"

Nagtaas siya ng kilay sakin. "E-Excuse me?"

"Nakakaawa ka. Kung desperada ako, mas desperada ka."

"Anong sabi mo!?"

"May sinabi ba ako?" I asked innocently. "More drugs pa po."

"How dare yo—"

"Stop." I heard a voice behind me. Nalaglag ang aking panga. Gano'n na
rin ang mga tao sa paligid ko.

"N-N-Neo..."

Narinig ko ang kaniyang yapak papunta sa aking harap. I stiffined. He's

freaking looking at me. Kunot na kunot ang kaniyang kilay habang
pinapasadahan ako ng tingin. Loud noise inside my heart is invading my
whole system!

"Did they hurt you?" Tanong niya. Suplado ang kaniyang boses.

Hindi ako nagsalita. May dinukot siya sa kaniyang bulsa. Nagulat ako ng
punasan niya ang aking uniporme gamit ang panyo. Pakiramdam ko ay nag-
ugat ang aking paa sa sahig. Hindi ako makagalaw. Nakatitig lamang ako sa
kaniyang mukha na parang panaginip lang ang lahat. Seryoso ang hazel nut
niyang mata na nakatuon sa pagpunas ng aking uniporme. Hindi ako
makapagsalita. He's freaking near me! I can almost smell his man scent.
Nakakabaliw.

"U-Uhm.."

"Don't say any word." Aniya.

Seryoso siya sa kaniyang ginagawa. Naghuhuramentado ang aking dibdib

dahil sa kaba. Nagkakagulo naman ang mga paru-paro sa aking tyan. This is
the first time. The first time he talked to me. At sa ganito pang
sitwasyon! Mabaho ako't amoy ihi. Paano niya iyon natitiis?

Inabot niya sakin ang panyo.

"Clean yourself." Aniya at supladong umalis.

Nalaglag ang aking panga.

A miracle happened.
Chapter 9
Tinitigan ko ang likod ni Neo. Nagkakabuhol-buhol ang utak ko dahil sa
nangyari. Ramdam ko pa rin ang panlalamig ng aking mga palad. Did he
just? Oh my god. I can't believe it! Pakiramdam ko tuloy ay may
kumikiliti sa aking tyan. I hate to admit this. Natatakot ako.

Baka mabawi ko ang sinabi ko sa mismong harapan niya dahil sa ginawa niya
ngayon.

Wala akong isang salita. Pero sa simpleng galaw niya lang ay baka bumalik
papunta sa kaniya ang puso ko. Hindi ako sigurado pero kapag naulit pa
iyon ay baka hindi ko na talaga mapigilan muli ang sarili ko.

Pumunta ako sa locker room. Iniwan kong laglag ang panga ng mga tao sa
paligid ko lalo na si Suzzaine na halos umabot sa kisame ang panlalaki ng
mata. Gulat na gulat siya. Paano pa kaya ako?

Pinagtitinginan ako sa hallway papuntang locker, buti nalang at

nakarating ako ng ligtas doon ng walang binabatong salita sakin. Though
they're all looking at me with their eyes. Wala silang sinasabi pero alam
ko na ang ibig sabihin ng mga tingin na iyon.

Binuksan ko ang aking locker. Kinuha ko ang aking P.E uniform at

dumiretso sa shower room.

Pumikit ako nang lumandas sa aking balat ang katamtamang temperatura ng

tubig. Nilinisan ko ang buong katawan ko dahil sobrang baho at laglit ko
na. Damn, Suzzaine.

Pagkatapos ko roon ay umalis na ako. Sumasakit ang sintido ko, hindi ko

alam kung bakit. Dumiretso ako sa clinic. Pakikihingi ako ng gamot.

"Good morning po." Bati ko sa school nurse.

Ngumiti ito sakin. "Good morning. What can I do for you?"

"Hihingi lang po sana ako ng gamot. My head hurts."

Tumango ang nurse. "Wait me here, miss."

Umalis ang nurse kaya naiwan ako magisa roon. Umupo ako sa isa sa mga
kama. Hindi ko alam kung bakit ba natagalan ang nurse na iyon. Mahirap
bang hanapin ang Biogesic?

Bumuntong hininga ako.

Tumalon-talon ako sa pagkakaupo. Luminga-linga ako sa loob ng clinic.

Nag-imagine ako ng kung ano-ano para lang pamatay oras sa hindi pa
bumabalik na nurse.

"Damn beautiful."

Lumingon ako sa aking likod. Nalaglag ang aking panga nang makita si
Nazareth. Nakahawi ang kurtina sa kamang hinihigaan niya. Nakaharap siya
sakin habang may sumusoporta na kamay sa kaniyang ulo. Naglalaro ang
ngiti sa kaniyang labi. Tila may iniisip siya habang pinagmamasdan ako.

Ano nanaman ba?

"What are you doing here?" Tanong ko.

Hindi siya nagsalita. He just looked at me for a couple of seconds.

Kumunot ang noo ko dahil naiilang na ako sa tingin niya. And he's
freaking smiling like a psychopath! Kahit wala namang dapat ikatuwa.
Maybe this guy is out of his mind.

"Stop staring."

"Stop being like that."

Tumaas ang kilay ko. "Like what?"

"Beautiful."

Nag-init ang aking mukha kaya nag-iwas ako ng tingin at nagpanggap na

hindi narinig ang sinabi niya. Pasimple kong pinaypayan ang sarili ko.
Bakit siya ganiyan. Nakakainis!

Humalakhak siya. Sabi na. He's making fun of me. Umirap ako sa kaniya na
mas lalong nagpalakas ng kaniyang tawa. May paghampas pa siya sa hangin
habang dinuduro ang aking mukha.

"You're crazy." Umismid ako at tumalikod.

"Sus." He mumbled. "Gusto mo lang makita ang ibon ko, e."

Napalingon ako sa kaniya nang wala sa oras. Tumaas ang kaliwang kilay
niya habang may naglalarong ngiti sa kaniyang mapupulang labi.

"What did you say?"

Umiling siya. "Wala. May sinabi ba ako?"

Pinanliitan ko siya ng mata. "Meron kang sinabi."

"Uh-huh?"

"May sinabi ka tungkol sa ibon. Hindi ko narinig masyado, ano 'yon?"

Kinagat niya ang ibabang labi niya. Tinitigan niya ako gamit ng kaniya
mata. Here we go again. Iniwas ko ang tingin ko roon at binaling sa ibang
bagay. "You really like my bird, huh?"

"Y-Your bird?"

"Yes." He smiled playfully. "My bird."

Uminit ang pisngi ko. "Bakit ba laging mong sinisingit yang ibon mo!"

"I'm just asking if you want to see my bird." Ngumuso siya, pinipigilan
ang ngiti.

"Pwes, ayokong makita ang ibon mo."

"Hellary..."

"Ano nanaman?"

"You really don't want to see my bird?" He said. Mahihimigan ang lungkot
sa kaniyang boses. "He's approachable and nice but don't touch him."

Bakit bawal hawakan ang ibon niya? Umiling ako. Gawa-gawa niya lang 'yang
ibon na iyan to tease me. Oo, tama ako. Wala lang talagang magawa itong
lalaking itong sa buhay niya.

"Ito na ang gamot." Wika ng nurse. Palihim akong umirap dahil kanina pa
ako naghihintay. Saan ba dinukot iyang gamot? God.

"Thankyou po."

Kinuha ko ang gamot at ininom. Nakatingin sa akin si Nazareth habang

ginagawa ko iyon.

"You're sick?" He asked.

Tinapon ko ang bottled water sa trash can matapos uminom. Binalingan ko

siya ng tingin. Mapupungay ang kaniyang mata habang pinagmamasdan ang
mukha ko.

"Hindi."

Kinuha ko ang bag ko. Akma na akong aalis sa clinic pero nagulat ako nang
bigla akong hilain ni Nazareth kaya naman ay natumba ako sa ibabaw niya.
Nanlaki ang mata ko. Napatitig ako sa kaniyang mukha. Lalo na sa mata
niya na may mahahabang pilik-mata.

Hindi siya nagsalita. Nilagay niya ang likod ng kaniyang kamay sa aking
leeg. Pagkatapos sa aking noo. Kumunot ang noo niya. "You're not sick,
lady."

Humampas sa aking mukha ang mabango niyang hininga. Napatulala ako dahil
ro'n. "I-I'm not sick.."

"Lady.."

"Y-Yes?"

"Are you seducing me.." He whispered. "Again?"

Tanong niya tapos ay tumingin sa aming posisyon. Kaya naman ay napaalis

ako sa kaniyang ibabaw lalo na't tumikhim ang school nurse ng Elron High.
Nag-init ang aking mukha. Agad kong kinuha ang bag ko at mabilis ang
hakbang na nilisan ang clinic.

Damn, Nazareth!

Pumasok ako sa klase ng pangalawang subject. Agad nagbulong-bulungan ang

mga kaklase ko nang makita ako. Hindi na sila gano'n ka-vocal dahil
malamang ay kumalat na sa buong campus ang paglapit sa akin kanina ni
Neo.

Naga-alala naman akong dinaluhan ni Hera. "Bi, okay ka lang ba?"

Ngumiti ako. "Sorry talaga, Hera. I ruined your birh—"

"No! Ano ka ba, bi! Stop being like that! Hindi mo naman kasalanan kung
gano'n ang nangyari. Nagmahal ka lang." Aniya at ngumiti.

Parang may humaplos sa aking puso nang sabihin niya iyon. Tunay nga
talaga akong nakahanap ng isang kaibigan. Maswerte ako dahil may kaibigan
akong katulad ni Hera na hindi ako iiwan sa oras ng pangangailangan.
She's always there for me. Nakakataba ng puso.

"Thankyou so much, Hera.."

"K." Aniya at nakinig na sa teacher.

Sa pangatlong subject ay nagvibrate ang telepono ko. Pasimple ko itong

dinukot sa aking bag. Yumuko ako para tignan kung kanino galing ang
mensahe.

Nazareth:

I was busy looking at your eyes yet you're busy looking at him.

Good morning everyone!

Napaangat ako ng tingin sa nagtuturong teacher. Hindi ko maiwasang matawa
dahil uso pa pala kay Nazareth ang GM o group message.

Napailing ako at nakinig na lamang sa teacher.

Chapter 10
Lumipas ang ilang araw at unti-unti nang kumukupas ang isyu tungkol sakin
sa school. Ngunit ang mga mata ng mga estudyante ay laging may ibang
kahulugan. Kahit saan din ako magpunta ay may mga nakatingin. Even
outside the school. Nagtrending daw kasi ang video ko na nakaluhod sa
harapan ni Neo online. They pity me for what I did. Sabi sa comments ay
dapat daw hindi ako ang maghabol sa isang lalake. Dapat daw ay ang mga
babae ang hinahabol.

I rolled my eyes with the thought. Hindi naman. Hindi sa lahat ng oras ay
lalake ang dapat maghabol sa mga babae. Mapaglaro ang pana ni Kupido,
walang kasarian na pinipili ito. Kung tatamaan ka, tatamaan ka talaga.
The past days, school at bahay lang ako. Kahit na ayain ako ni Hera
lumabas o kahit magmall ay hindi ako sumasama. Hindi ko maatim ang mga
tingin ng mga tao sakin. It was four days ago yet the video online is
still spreading like wild fire.

That's why I hate social media. Punong-puno ng mga taong walang magawa sa
buhay nila. There are still things that we can do aside from typing or
facing the smart phones. 'Di ba? Dahil na rin sa mga telepono ay hindi
nakakabonding ng mga kabataan ngayon ang kanilang mga pamilya. Dahil
imbis na magbigay ng oras sa bawat isa ay mas nilalaan nila sa
pagpipindot ng gadgets.

Hinawi ko ang aking buhok. Panay ang hila ni Hera sa aking braso.
Kinukulit niya nanaman akong magmall. May bibilhin daw siyang dress na
nakita niya kahapon pero hindi niya nabili kasi anong oras na raw. Hera
loves shopping. Ako naman ay hindi masyado. Hindi ako mahilig sa mga
damit. Pero madalas akong kumuha ng ideya sa internet dahil nga hindi rin
ako masyado marunong manamit.

"Hell dali na..."

"Ayoko nga, Her."

Ngumuso siya at hinampas ako. "Dali na! Ngayon lang naman!"

Kahit ilang ulit akong pinilit ni Hera ay hindi talaga ako pumayag. Sabay
kaming kumain sa cafeteria nang sumapit ang break. Tinusok ko ang sliced-
cake sa aking harap at sinubo iyon. The sweet taste of the cake melted on
my tongue. Paborito ko talaga ang cake ng Elron High.

"Bi," tawag ni Hera sa aking atensyon.

Tinignan ko siya. Ngumuso siya gamit ang kaniyang labi na animoy may
tinuturo.

"What?"
Mas tumulis ang kaniyang labi sa aking likod. Nilingon ko ang tinuturo
niya. Nakahalukipkip ang isang lalake habang nakasandal sa pader. Wala
siyang kasama. Nagi-isa lamang siya kaya panay ang tingin sa kaniya ng
mga tao. Masungit ang kaniyang mata habang sinusuyod ang dagat ng
estudyante sa cafeteria.

Halos mahulog ako sa kinauupuan nang biglang magtama ang mga mata namin
ni Neo. I don't know if that's only my imagination, but I saw his eyes
flickered. Tila ako talaga ang puntirya niya ngunit nanatili siya gano'ng
ayos. What? It can't be. Hellary, anong pumasok sa utak mo na ikaw talaga
ang hinahanap niya?

Nag-iwas ako ng tingin. Muli kong hinarap ang pagkain at nagsimulang

sumubo. Ninamnam ko ng mabuti ang lasa ng cake na tila roon ko binubuhos
ang buong atensyon.

Stop assuming, Hellary.

Pero I can't! Bakit niya ako nilapitan noong nakaraan? Bakit niya
pinunasan ang uniform ko gamit ng kaniyang kamay? What the hell. Isa iyon
sa mga pangarap ko. Pero sinabi ko na titigil na ako maging desperada sa
kaniya. When I said that I will get rid of him, I meant it. The moment he
burned my heart into ashes, he already lose me. I'm tired of being stupid
and desperate. Tama na siguro ang luhang sinayang ko para sa taong hindi
naman worth it mahalin.

Tama yan, Hellary.

Bumuntong hininga ako. Nakakapagod din pala magpakatanga.

"Can I seat here with you?"

Napahinto ako sa pagkain. Humigpit ang hawak ko sa akong tinidor.

Napapikit ako ng mariin nang marinig ko ang kaniyang boses. Mas dumoble
ang tambol ng aking dibdib nang marinig ang boses niya malapit sakin.

Damn!

Sinabi nang magmo-move on na ako, pero bakit ka ganiyan!

Nagpa-panic na tinignan ako ni Hera. Sinenyas niya gamit ang kaniyang

mata ang tao sa likod ko. I know right. We're fucked up, Hera. Sobra.
Argh!

Huminga ako ng malalim. Inayos ko ang sarili ko na tila normal lang ang
presensya niya pero sa loob loob ko ay parang may world war II na sa
sobrang ingay. Nagkanda-buhol buhol ang utak ko. Paano ko siya
haharapin!?

Anong sasabihin ko?!

Oh my god.
Sinipa ko ang paa ni Hera sa ilalim ng mesa. Napatalon ang kaibigan ko.
Pinanlakihan ko siya ng mata nang samaan niya ako ng tingin. Hindi niya
yata naintindihan ang ibig kong sabihin kaya mas nanlisik ang mata ko.
Tinuro ko si Neo gamit ang aking nguso at nagsalita na walang lumalabas
sa aking bibig.

"Ikaw ang kumausap!"

"Ha?"

Kinginang Hera 'to!

"Ikaw ang kumausap! Wag ka pumayag!"

"Ano?! Hindi kita maintindihan, Hellary. Bakit 'di ka magsalita?"

Puta.

Pumeke ng tawa si Hera nang marealize ang gusto kong mangyari. Lumingon
siya sa likod ko.

"Ha ha ha! Ikaw pala iyan, Neo. Makikiupo ka? Pasensya na pero hindi
pwede." Sambit ni Hera.

Nakahinga ako ng maluwag. Mabuti naman at naintindihan agad ni Hera ang

gusto kong ipahiwatig. Yun nga lang ay pahirapan pa. Ayoko talagang
mapalapit kay Neo, dahil tuwing malapit siya ay baka magiba ko ang sinabi
ko sa harap ng maraming tao.

"I'm not asking your permission. I'm talking to Hellary." Wika niya sa
aking likod.

Kinagat ko ang ibabang labi ko dahil sa kaba. Hindi ako nakapagsalita

kaya sinipa ako ni Hera. Sinamaan ko siya ng tingin ngunit ngumiti lamang
siya. Napainom ako ng tubig. Tumikhim ako dahil pakiramdam ko ay nagtuyo
ang lalamunan ko.

Dahan-dahan akong lumingon sa kaniya. Napansin ko rin ang panay na lingon

sa amin ng mga tao. Nagbubulungan sila at pasimple kaming tinuturo.

Nang magtama ang mata namin ay pakiramdam ko gusto nalang lumubog sa

lupa. Napatulala ako sa kaniyang mukha. Totoo ba ito? Kinakausap niya ba
talaga ako?

Oh my god!

"U-Uhmm.."

Magsalita ka Hellary!

Pinanood niya ang mukha ko. Tumaas ang kaniyang kilay. Naghihintay siya
ng isasagot ko. Kaya naman ay mas lalo akong kinabahan at napahawak ng
mahigpit sa tinidor. Kanina pa ako sinisipa ni Hera sa ilalim ng mesa
dahil hindi pa ako nagsasalita. I'm so damn pressured!
"U-Uhmm..."

"Hmm?" He said. Bakas na sa kaniyang mukha ang inip. Ngunit bakit parang
mas gumagwapo siya sa paningin ko kapag naiirita siya?

C'mon, speak Hell. Speak!

"Uhmm..sure."

Nagulat si Hera sa sinagot ko.

"Sabi mo bi, wag siyang paupuin?"

Napa-face palm na lamang ako at nahihiyang ngumiti kay Neo. Kahit kailan
ka talaga Hera!

Tumango si Neo na tila hindi pinansin ang sinabi ni Hera. Umupo siya sa
tabi ko kaya medyo umusog ako. Four seats lang kasi ang upuan na pinili
namin ni Hera. Kaya may bakante talagang upuan.

Saka lang nagprocess sa utak ko ang sinabi ni Neo. Did he just call me by
my name? Damn!

Awkward.

Isang salita para i-describe ang nangyayari sa lamesa. Hindi na rin ako
nakakain ng maayos. Parang nawalan na ako ng gana kumain pero pakiramdam
ko ay busog na ako.

He cleared his throat.

Napalingon ako sa kaniya.

"Wala akong choice kundi makiupo sainyo. Wag sana kayong mag-isip ng
iba." He said.

Luminga ako sa paligid. Puro occupied lahat ng table. Tumango ako. Dahan
dahan. I hate myself for feeling this way. Aaminin ko nasaktan ako. Akala
ko naman..

Assume pa kase.

Naki-seat in lang siya rito kase wala siyang choice. Occupied na lahat ng
table at ang table lang namin ni Hera ang available. I get his point.
Ayaw niyang magbigay kami ng meaning sa pagupo niya rito.

"O-Okay..."

Tahimik siyang kumain sa tabi ko. Napatalon ako nang tumama ang siko ko
sa siko niya. Nanlaki ang mata ko dahil naramdaman ko ang kaniyang balat.
Namula ang aking mukha. Mabilis akong umurong palayo at uminom ng tubig.

"Hellary." Wika niya.

Lumingon ako sa kaniya. Nakatingin siya sa mata ko. Bumagsak ang aking
tingin sa plate niya dahil hindi ko matagalan ang titig niya sakin.

"B-Bakit?"

"Pwede bang sabay tayong pumasok bukas?"

Chapter 11
"Pwede bang sabay tayong pumasok bukas?" He said.

I blink twice, no, three times. Tama ba itong naririnig ko? Tinatanong
niya ako kung pwede kaming magsabay bukas? Oh my god. But why? 'Di ba
ayaw niya sakin? He rejected me. Sabi niya ay basted na raw ako. Pero
bakit siya ganito? Sinabi ko naman na sa kaniya na titigil na ako sa
pagiging desperada ko. Pero ito siya sa harap ko, niyayaya ako sumabay sa
kaniya bukas.

He's making me so confuse. Damn Neo. Damn this heart. Damn this feelings.
Ito na iyon, e. Ito yung pinangarap ko no'n. Ngayong nasa harapan ko na,
parang nagi-iba na ang damdamin ko. Imbis na tuluyang maglaho, bakit
parang mas lulugmok pa ako sa lupa dahil sa sobrang hulog?

"Hellary," agaw niya sa atensyon ko. "Payag ka ba?"

Bakas na bakas sa mukha niya ang pagkainip. He's waiting for my answer.
Magkadikit ang nasa tamang arko niyang kilay. Napatitig ako sa singkit
niyang mga mata na mas lalong nagpapagwapo sa kaniya.

"A-Ahh.." Tumikhim ako. "O-Okay sige..."

He nodded. Tumayo na siya at umalis na. Samantalang naiwan naman ang mga
mata ko sa upuan kung nasaan siya kanina. It felt so unreal. My dream is
Neo. And now, he asked me to be with him.

Nagvibrate ang cellphone ko sa aking bulsa. Kinuha ko ito at tinignan ang

mensahe.

Nazareth:

Rooftop. Don't forget to bring foods.

Kumunot ang noo ko. Anong problema ng lalaking ito? Umirap ako sa hangin.
Sinilip ko ang oras, may ilang minuto pa bago magtime. Tumayo ako kaya
nagulat si Hera. Kumakain pa ang kaibigan ko. Mabuti nalang at hindi niya
pinatulan si Neo kanina. Alam kong galit siya rito dahil sa nangyari nang
birthday niya.

"Oh, saan ka pupunta bi?"

"Mauna ka na muna, Hera. May pupuntahan lang ako." Ani ko.

"Saan naman bi?" Sumubo siya ng malaki tapos ay tumayo. "Tara samahan na
kit—"
"Hindi! Ayos lang! Mauna ka na, Her."

Nagkibit balikat si Hera at muling umupo. Tumalikod na ako para bumili ng

pagkain para kay Nazareth. Pagkatapos ko bumili ay nagmartsa na ako
papunta sa rooftop.

Teka!

Bakit ko nga pala sinunod ang isang iyon? Nagpauto ba akong bumili ng
pagkain para sa kaniya? Oh shit. Nahinto tuloy ako sa harapan ng
hagdanan. Sayang naman kung itatapon ko pa ang isang 'to. Masama iyon at
baka pagalitan ako ni God.

Bumuntong hininga ako. No choice. I need to give this to him. Tsaka

kawawa naman ang isang iyon. Umakyat na ako papuntang rooftop. Hingal na
hingal pa ako nang buksan ko ang pinto. Madami pa naman ang nakasakay sa
elevator kaya wala rin akong choice kundi gumamit ng hagdanan. Ang layo-
layo ng rooftop.

"Lady, are you a turtle?" Bungad sakin ni Nazareth.

Hindi ko siya pinansin. Hinahabol ko pa ang hininga ko bago ko nilapag sa

isang upuan ang pagkain. Sinamaan ko si Nazareth ng tingin. Kumislap ang
mata niya nang makita ang dala ko. Agad siyang lumapit dito at
sinunggaban na agad yung pagkain.

Umupo ako sa isa sa mga lumang upuan do'n. Dito kasi nilalagay ang mga
excess things sa school. Yung mga hindi na ginagamit. Nagkakalat sila sa
rooftop. Ewan ko nga kung saan nanggaling itong sofa ni Nazareth. Pero
nagtataka lang ako. Bakit nandito lang siya sa rooftop? Bakit hindi siya
pumapasok?

"Nazareth."

Nilingon niya ako. May pagkain pa sa bibig niya kaya ngumiwi ako. "Hmmm?"

"May tanong ako."

"You like me now?" He asked while there's a food inside his mouth.

"What?"

Uminom siya sa bottled water na dala ko. Ngumiwi ako nang makitang ubos
na agad niya ang dala kong pagkain. Kulang pa nga yata sa kaniya iyan, e.

"Just kidding, miss." He chuckled. "So what is it?"

"Bakit hindi ka pumapasok? Bakit ka laging nandito sa rooftop?"

Dumighay siya kaya mas lalo akong ngumiwi. Humalakhak siya kaya sinamaan
ko siya ng tingin. Hindi niya sineseryoso ang tanong ko. Ngumuso siya at
pinasadahan niya ng kamay ang kaniyang buhok. He eyed me with his gray
eyes.
"Tamad nga akong pumasok." Aniya. "You're now curious at me huh."

"Shut up."

But his eyes tell otherwise. Hindi lang sa tamad siyang pumasok. Parang
hindi talaga iyon ang rason. There's something behind this that he
doesn't want to talk about. Malalaman ko rin yon sa tamang panahon.

"You want me to shut up?" Nilapit niya ang kaniyang mukha. Pumungay ang
kaniyang mata. "Then kiss me."

What.

Umiwas ako ng tingin. My face heated up. He's freaking crazy. Masasanay
nalang talaga ako sa kabaliwan ng isang 'to. No, sanay na pala ako.
Tinulak ko ang kaniyang mukha kaya humalakhak siya.

Napatitig ako sa kaniya. He's laughing like he doesn't have any problem.
Ang tawa niya ay parang musika sa aking tenga. Parang nabingi ako at
tanging tawa niya lang ang naririnig ko. And the way he smiles, there's
something inside me building up.

"I'm just kidding, lady."

I rolled my eyes, I know. Kaya hindi na ako naniniwala sa mga linyahan ng

isang 'to. Alam ko naman na laging may just kidding sa dulo.

Huminto siya sa pagtawa. Tumitig siya sa mata ko. "Miss, pwede bang
magtanong?"

Tumaas ang kilay ko, "What?"

"Can you tell me something about your family?" Ani Nazareth.

Natahimik ako. Hindi ako nagsalita dahil tila isa 'yong supalpal sakin ng
katotohanan. The reality. My family is my reality. Why he's asking me
about my family?

"I-I didn't meant t-to—"

"Naghiwalay si Daddy at Mommy noong seven years old pa lang ako. Nalaman
niya na may ibang babae si Daddy kaya hiniwalayan siya nito. Sinama ako
ni Mommy sa kaniya, bumalik si Daddy right after my sixteenth birthday
dahil nagbago na raw siya. Pero huli na dahil may bago na si Mommy."

He just looked at me. He didn't say any word.

"Nagalit ako kay Mommy at sa Step father ko. Simula kasi ng dumating siya
ay mas natuon na ang atensyon sa kaniya ni Mommy. I was left behind. Like
there's no me–existing. Parang wala siyang anak na si Hellary. Simula
no'n ay naging malayo na ang loob ko sa ina ko. Hindi ako umuuwi ng maaga
para hindi ko sila maabutan. Iniiwasan kong magcross ang landas naming
tatlo."
Yumuko ako. Hindi nagsalita si Nazareth pero ramdam ko ang kaniyang
titig.

"Bakit mo pala natanong?"

Hindi siya nagsalita kaya naman ay nilingon ko siya. Nagtama ang mga mata
namin ngunit parang nasa iba ang kaniyang isip. Bumuntong hininga siya.

"I'm sorry.."

Ngumiti ako at pabiro siyang hinampas. "Ano ka ba, ayos lang."

"Dapat hindi ko na tinano—"

"It's fine. Magkaibigan naman tayo kaya pwede ko ring i-share sayo."

He eyed me with those ash iris. Seryoso niya akong tinignan. Nailang ako
kaya umiwas ako ng tingin. There's a sudden lump in my throat when I said
that. Parang may mali. I don't know.

"Right. We're friends." Ani Nazareth.

Nilingon ko siya. Dahan-dahan siyang ngumiti kaya ngumiti rin ako.

"We're damn friends."

Tinignan ko ang relo ko, may ilang minuto pang natitira. Kaya pwede pa
akong magtanong kay Nazareth.

"Naz."

"Yup?"

"Tell me about yourself."

"Why?"

Ngumuso ako.

"Madaya ka. Sinagot kita tapos ako 'di mo sasagutin."

"Okay, miss." Ngumiti siya. Tinitigan niya ang mata ko. "Sinasagot na
kita, Hellary."

Pabiro kong sinuntok ang braso niya. He's making fun of me. Always. Sanay
na ako sa panunuya niya. Lagi niya naman akong inaasar kaya hindi ako
naniniwala sa mga sinasabi niya, e.

"Shut up."

He roared a laughter. Sinamaan ko siya ng tingin. Tinaas niya ang

dalawang kamay na animoy sumusuko. Pero bakas pa rin sa kaniyang labi ang
ngisi, "What do you want to know?"
"Your name."

"Nazareth."

"No, full name."

"I'm Nazareth Austyn Sarmiego."

Sarmiego? Pamilyar ang apelydo niya. Saan ko nga ba narinig iyon? I don't
know. I can't remember anymore. Sa dinami dami ba naman ng apelydo sa
buong mundo.

"What else?" Aniya.

Ano pa ba?

"Your parents?"

"Arthur Sarmiego and Emily Sarmiego."  He said boredly. "Ano pa?"

"Uhmm.."

Magtatanong pa sana ako kaya lang tumunog na ang bell. Tumayo ako.
Pinanood niya ako habang nakahalukipkip.

"I need to go."

"Okay." Bakas sa mata niya na may gusto pa siyang sabihin.

"Okay."

Tumalikod na ako pero bigla niya akong hinarap sa kaniya. Hindi ko

napansin na nakatayo na pala siya. Nagtataka ko siyang pinagmasdan.

"What? I need to go."

"C-Can you.."

"Can you what?"

"Go here tomorrow." He said. Nag-iwas siya ng tingin. "Ipapakilala kita

sa ibon ko."

What the hell.

"I-Ibon mo?"

Tumango siya at tinulak ako ng marahan. "Go now."

Chapter 12
Ininom ko ang gatas sa study table katabi ng kama ko. I flipped the page
of the book above the table. Binasa ko simula itaas hanggang ibababa ang
nakalagay ro'n. I'm not really into studies but I need. I have to. Lalo
na't sobrang dissapoint na ni Mommy sakin. I need to put myself up in
order to be not spitted. Kailangan kong mag-aral not only because of my
dissapointed mother, but also for myself. If time will comes that nobody
are with you, you only have one person. Yourself.

Sinilip ko ang orasan na nakadikit sa itaas ng flat screen tv sa aking

kwarto. I still have one hour to prepare. Magkikita kami ni Neo sa tapat
ng coffee shop near our school. Bakit ba ako pumayag na sumabay sa kaniya
papunta sa school? What's with him these days? Anong iniisip niya?

What's your plan, Neo?

Sinarado ko na ang librong binabasa. Nilagay ko ito sa aking bag bago

magtungo sa banyo. And once I'm done with the rituals, bumaba na ako para
umalis. I blowed my hair dry first and putted liptint on my lips before
coming down. Umaalon ang aking buhok habang bitbit ang aking bag.

I rolled my eyes when I saw the scenario at the living room. Naghaharutan
ang ina ko at si Allen. They're laughing and tickling each other.
Himala't nandito sila. Dapat ay nagtra-trabaho sila at wala rito sa
bahay.

Tumikhim ako para mapansin nila ang presensya ko. Matapos ay dire-diretso
akong naglakad papunta sa labas kung saan naghihintay ang maghahatid
sakin. "Hellary!"

I stop. Tumingala ako upang kalmahin ang sarili dahil hindi ako pwedeng
ma-stress ngayon. Hindi ako maaring makita ni Neo na mukhang dinaanan ng
sampung elepante. Nilingon ko si Mommy. Nakatayo na pala siya sa aking
likod habang si Allen ay nakahawak sa kaniyang bewang. Napansin naman ni
Allen na nakatingin ako sa kaniyang kamay na nakalapat sa balat ng aking
ina. Agad niyang tinaggal iyon.

"Bakit Mommy?"

Ngumiti si Mommy sakin. Tila good mood ito ngayon at may magandang
balita. "Hindi ka ba muna magbre-breakfast?"

Nagkatinginan sila ni Allen, "We have something to announce."

Umiling ako. "I'm sorry but I'll eat outside." I said. "What is it?"

Kinuyom ko ang aking kamao. I'm trying to calm myself. Nainis ako sa
haplos ni Allen sa braso ni Mommy. It should be my father. My real
father, not step-father.

"Bakit? We have foods here Hellary. Bakit sa labas ka pa kakain?"

"Hayaan mo na Melisa. Let Hellary do what she want." Ani Allen.

Sinulyapan niya ako at tipid na ngumiti. Umismid ako. Akala niya siguro
makukuha niya ang loob ko dahil sa pagtanggol sakin. No way. Mas lalo
lamang akong naiirita.

"No, Allen." Naiinis na hinarap ako ni Mommy. "Eat here, Hellary. What's
the use–"
"Ayoko kayo makasabay sa hapagkainan. Can you please, just allow me?" Ani
ko.

Agad nangalaiti si Mommy ngunit tumalikod na ako. Hinanap ko si Mang Wil

para magpahatid sa coffee shop para agad akong nakaramdam ng sakit sa
bandang anit ko. Hinarap ako ni Mommy at agad tumama ang kaniyang palad
sa aking pisngi.

Napahawak ako sa parteng sinampal ni Mommy. Dinaluhan ni Allen si Mommy

na galit na galit akong pinanood. My tears are halfaway of falling.

"You're a devil, Hellary! Hindi kita pinalaking ganiyan!" Hinila ni Allen

ang kaniyang kamay ngunit pumiglas siya. "I regret giving birth to you!
Para kang walang pinag-aralan!"

Damn, here we go again.

Ngumiti ako ng mapait kahit may namumuong luha na sa gilid ng mata ko.
"Lagi naman. Sanay na ako."

Tumalikod na ako. Mabilis ang hakbang kong tinungo ang sasakyan.

Nakahinga ako ng maluwag nang matiwasay akong makapasok. Nilingon ko si
Mommy sa labas ng kotse. Pilit siyang pinapakalma ni Allen. Nakayapos ito
sa kaniya habang may galit na namumutawi sa kaniyang mata. Parang may
buhay ang aking luha na sunod sunod na tumulo.

Lagi nalang.

Inayos ko ang sarili ko ilang sandali. "Mang Wil, sa Adri's Cafe tayo."

Pilit kong kinalma ang sarili ko. I'm getting used to this. Bakit pa ba
ako nagsasayang ng luha para sa kanila?

Makalipas ng ilang minuto ay huminto na ang sinasakyan ko. Bumaba ako sa

kotse na agad namang nawala sa paningin ko. Tila may kumikiliti sa aking
tiyan habang iniisip kong magsasabay kami ni Neo. But there's something
stopping me. Parang may humihila sakin pabalik.

Nilandas ko ang daan sa bukana ng coffee shop. Agad sumiksik ang amoy ng
kape sa aking ilong. Nilibot ko ang panigin ko sa buong coffee shop. Agad
ko namang nakita ang hinahanap ko. Magkasalubong ang kilay nito na tila
galit na galit sa basong kanina pa niya tinititigan. Kulang nalang ay
sumabog ang baso. Hindi ko mapigilang ngumiti. I find it cute. Damn it.

Naglakad ako papunta kay Neo. Umupo ako sa harapan niya. Napatalon pa
siya dahil sa gulat, magagalit sana ito ngunit umaliwalas ang mukha niya
nang makita niya ako.

"Akala ko hindi ka sisipot." He uttered.

Ngumiti ako. Kinagat ko ang ibaba kong labi dahil tila nakakaramdam ako
ng hiya mula sa kaniya. He's freaking looking at me. Sa mismong mata ko.
"O-Of course not.."

"Have you eaten yet? Let's eat."

Umiling ako kahit na gutom na ako. "Yes. I'm full."

"Oh?" Tumango siya at ngumuso. "Okay."

Nag-iwas ako ng tingin. Pinagdiskahan ko ang nakadikit na painting sa mga

dingding. The coffee shop was Pooh and Piglet themed. Kahit saan ako
tumingin ay may nakikita akong itsura ni Pooh at Piglet.

"I'm sorry, Hellary." Si Neo. There's a hint of sincerity on his voice.

Nilingon ko siya. Nakatitig siya sa mata ko dahilan para matunaw ang

kaluluwa ko. Damn this.  Hindi ako sumagot. Hinayaan ko siyang sabihin
ang nais niyang sabihin.

"I'm sorry for being a jerk. I'm sorry for being an asshole. I'm sorry
for not looking at you. I'm sorry for ignoring you. I'm sorry for hurting
you. I'm sorry." He said sincerely. "Kaya gusto ko sanang bumawi."

Nag-iwas siya ng tingin. Namumula ang kaniyang mukha. Tila nahihirapan sa

susunod na sasabihin.

"Can we.."

"Can we?"

Parang mas dinagdagan ko pa ang pressure sa kaniya dahil sa pagsagot ko.

Tumikhim siya. Ininom niya ang tubig sa harapan niya. Pagkatapos ay
namumulang tinignan niya ako.

"Pwede ba tayong magsimula muli?" Wika niya. "Hindi maganda ang naging
simula natin. Gusto ko sanang baguhin iyon, Hellary. Please, make me do
it."

Nalaglag ang aking panga.

"N-Neo.."

Ngumiti siya. This time, it's not a smile from afar, it's now infront of
me. "I promise I'll never let you get hurt again because of me. This
time, it's another way around, Hellary. Trust me."

Panay ang pagkagat ko sa aking ballpen. Bawat segundo ay bumubuntong

hininga ako. My classmates are now answering their sheets. Samantalang
ako ay tila naglalakbay pa rin sa ibang mundo ang isipan. Finally. This
is it. Yung matagal ko nang pinagmamasdan sa malayo ay nasa harap ko na.

Muli akong bumuntong hininga.

I should be happy. It's my dream. Nagkatotoo na pero bakit may pumipigil
sakin? Dahil ba hindi pa rin ako maka-recover sa sakit na naidulot ni Neo
sakin? Dahil ba masyadong mabilis ang lahat?

God, help me!

"Ms Angeles!"

"Ay pepe mo pink!" Agad akong napatakip ng bibig.

Mrs. Makatarungan darted her gaze on me. Nagtawanan ang mga kaklase ko.
Nagngitngit naman sa galit si Mrs. Makatarungan. Lumapit ito sakin.
Napapikit ako nang akala ko sasaktan ako nito ngunit hindi pala. Kinuha
nito ang test paper sa aking desk tapos ay pinunit.

"Grrrr! Get out of my class! Get out! You're zero on our long test! Get
out!"

Dinampot ko ang aking bag. Ngumiwi ako sa mga kaklase ko dahil hindi pa
rin sila tumitigil sa pagtawa.

"Shut up!"

Pinokpok ko ang aking noo. Ang tanga mo kase Hellary. Bakit ka ba laging
nags-space out? Neo. Bakit mo ba ginugulo ang isip ko? Parati pa namang
iba ang nasasabi ko tuwing nagugulat ako.

Nilibot ko ang paningin ko. Saan ako ngayon? Agad kong naisip ang garden.
Tama. Papalipas muna ako ro'n hanggang sa matapos na ang class period ni
Mrs. Makatarungan.

Nang mapuntahan ko ang garden ay kumunot ang noo ko. Nakakandado ang gate
ng garden. Ang malas naman. Saan ako ngayon? Cafeteria? No. Kakakain ko
lang kanina.

Tila may biglang pumasok sa isip ko. Rooftop.

Mabilis kong nilandas ang daan papunta sa rooftop. My footsteps lingered

all over the floor. Nang makarating ako ay agad kong binuksan ang
mahiwagang pinto. Napatalon si Nazareth. Sinamaan niya ako ng tingjn kaya
humagalpak ako ng tawa. It was epic. Pero nahinto ako sa pagtawa nang
mapansin ang isang ibon na nakatungtong sa kaniyang kamay.

Namilog ang mata ko.

Holy shit.

Ibon nga!

"This is my bird, Hellary." He uttered. "Pussy this is Hellary, Hellary

this is Pussy."

Hinaplos niya ang pulang katawan ng parrot. Pulang-pula ang feather nito
na tila madalas magalit. Ang matutulis na tuka nito ay bumubuka.
Wait what—

"P-Pussy?"

Nazareth nodded innocently. "Yeah. His name is Pussy. I named him after
my cat that died last month." Ngumiti siya habang hinahaplos ang ibon.
"Cool, isn't?"

Puta.

"Seryoso ka ba?!"

Namumula akong nag-iwas ng tingin. Pussy. He named his bird under Pussy.
Kinagat ko ang ibabang labi ko.

Ngumisi siya. "I'm serious." Aniya. "Isn't he lovely?"

"Hindi ba masyadong ano yung name niya?"

"What? What's wrong with Pussy?" He eyed me curiously. Tapos lumiwanag

ang kaniyang mukha na tila may inisip. Naglaro ang ngisi sa kaniyang
labi. "Damn, lady. Are you thinking something else?"

Nag-iwas ako ng tingin. He chuckled making my face heated more.

"H-Hindi ah.."

"Uh-huh. My lady is thinking something else." He laughed. "Something

green.."

"H-Hindi nga!"

"Okay. Sabi mo, e." Ani Nazareth. "Pussy, say hello to Hellary." Kausap
niya sa parrot.

"Pussy, say hello to Hellary." Ulit ng ibon. "Pussy, say hello to

Hellary."

Namilog ang mata ko. Nagsalita ang ibon! Ngumiti si Nazareth sa naging
reaksyon ko. It's damn cool. Ngayon lang ako nakarinig ng nagsasalitang
ibon.

"Can I touch him?" Tanong ko.

"Touch who?"

"Your bird."

"My bird?" He smiled with malice. "Hmmmm, I love that."

"Si Pussy ang tinutukoy ko!"

Umiling siya. "Magagalit ang ibon ko kapag hinahawakan. Kaya rule number
one, bawal siyang hawakan."

"Bakit ikaw pwede?"

"Amo niya ako. Ako lang pwede ang humawak sa kaniya."

Bakit iba ang naisip ko? Damn, Hellary! Quit it! Dahil sa lalaking ito
nagiging green ang utak ko. Nazareth is  a bad influence.

Nilagay niya ang pulang parrot sa kulungan. Nakanguso siya habang

ginagawa iyon. "Wala ka bang klase?"

"Pinalabas ako ni Mrs. Makatarungan."

Nilingon niya ako. "Why?"

Kinwento ko sa kaniya yung nangyari. Simula sa parteng nagkita kami ni

Neo at sabay pumasok hanggang sa nangyari sa classroom. Nakatitig lamang
siya sakin habang nagkw-kwento ako. His gray eyes eyed me like every
split seconds of my words were important to him.

"My plan worked." He said. "He finally laid his eyes on you, Hellary. So
damn lucky."

Tumango ako at ngumiti. "Thankyou so much, Nazareth. Akala ko hindi

magwo-work yung plano mo. Well, expect the unexpected."

Nagkibit balikat siya. "Well, I'm Nazareth."

"Yabang."

He chuckled. Hinayaan niya akong makita ang pantay-pantay niyang ngipin.

"Nga pala, malapit na ang foundation day. Skl."

Hindi kasi natuloy ang foundation day last grading dahil nagkaproblema sa
council. Kaya sabi ng principal ay itutuloy ito ngayong second quarter.
Excited pa naman ako.

"Skl? What is that?" He asked.

I rolled my eyes. "Share ko lang. Hindi mo ba alam iyon? It's famous

online."

"Hellary, skl."

"Ha?"

"Sakin ka lang."

——
I'm sorry for the late update. I'm sick yesterday. Kaya ito, bumawi ako.
Nga pala, ang update sched ko ay vice versa. M-W-F. (Monday–Wednesday–
Friday) Including weekends.

Please leave a comment. I'm always reading comments. It's my hobby.

Thanks!
Chapter 13
"Bi, paabot naman ng gunting." Utos ni Hera. Kinuha ko ang gunting tapos
ay inabot sa kaniya.

Nagsimula na rin akong mag-cut out ng letters gaya ng ginagawa ni Hera.

Nagsisimula na gumawa ang section namin ng booth para sa paparating na
foundation day ng Elron High. Hindi ko maiwasang ngumiwi dahil sa booth
na gagawin namin. Alam nyo kung ano? Jail booth.

Hindi ko nga alam kung bakit ito ang pinili ng section namin, e.
Nagbotohan kami. May mga gusto mag-horror booth kaya lang naunahan na
kami ng kabilang section. Naunahan din kami ng iba sa pagpili kaya may
dalawang choice kami. Marriage booth o campus jail booth? Majority ang
jail booth. Tsaka sabagay, ayos na rin ito.

Inabot ko kay Hera ang letter A na nagupit ko na. Kaming dalawa ang naka-
assign ni Hera sa pagle-letterings at pagde-design ng booth. Yung iba rin
ay tumutulong samin dahil walang nakatoka sa kanila.

"Bilisan natin, bi. Nagugutom na ako." Si Hera.

"Wag niyo madaliin, baka pumangit." Singit ni Adam, vice president.

Tinaasan siya ng kilay ni Hera pero wala ring sinabi. Umismid siya kaya
napatawa ako. "Leche. Kainin kita jan, e."

"May sinasabi ka, Hera?" Tanong ni Adam.

"May sinasabi ba ako, bi?" Tanong ni Hera sakin. Umiling ako. "See? Wala.
Kinginang 'to."

"Minumura mo ba ako?"

"Luh, gago? Minura ko raw siya, bi." Painosenteng tanong niya. "Gusto mo
mahalin pa kita jan."

"Tch. Whatever." Ani Adam at umalis na.

Ngumuso si Hera habang pinapanood niyang umalis si Adam sa pwesto namin.

Matagal nang may gusto si Hera kay Adam. Hindi sinasabi ni Hera sakin
pero ramdam ko naman. Halata naman, e. Minsan nga nahuhuli ko pa itong
nakatitig kay Adam. Inaasar ko pa nga siyang may gusto sa lalakeng iyon
pero panay ang tanggi niya.

"Akala mo kung sinong gwapo, geek naman!" bulalas ni Hera.

Oo, geek si Adam. Laging may hawak na libro at nakasuot ng salamin kapag
nagbabasa. Iwas din siya sa mga babae. Mas gusto niya kasama ang mga
makakapal niyang libro. Pero I also admit, may itsura siya. Bagay sila ni
Hera. Si Maingay at si Tahimik.

"You still have crush on Adam?" Tanong ko.

Pinandilatan agad ako ng mata ni Hera. "Hoy bi! Wag ka ngang magmura!"

"Hera loves Adam. Adam doesn't love Hera." Panga-asar ko.

Namula naman si Hera. Tumitingin na samin ang mga kaklase ko kaya patuloy
pa rin ako sa panga-asar. Si Hera naman ay pilit akong pinapatahimik
dahil nasa paligid lang namin si Adam. Nakasalamin ito habang may
binabasang libro. Wala siyang pake sa paligid niya.

"Uy, si Hera may gusto pala kay Adam!" Biglang sigaw ni Angela.

Dahil do'n nakisali na ang iba. Kinantyawan nila si Hera kaya nakisali
ako. Pero natihimik silang lahat dahil lumapit si Adam kay Hera. Alam
kong narinig nito ang panga-asar namin sa kaibigan ko.

"You like me?" Adam asked.

Natahimik tuloy ang buong booth. Yung ibang may ginagawa huminto muna
para panoorin ang munting palabas na nangyayari.

"W-What?"

"Gusto mo raw ako?"

Mas lalong namula ang kaibigan ko.

"Gosh ha, hindi ka lang geek, assumero ka pa!" Hera rolled her eyes.
"Naniniwala ka sa mga pinagsasabi nila."

"I don't believe them that's why I'm asking you, Almero." Sambit ni Adam.
"Gusto mo raw ako?"

"Hindi."

"The feeling isn't mutual then. I like you."

Pakshet.

Nanlaki ang mata ni Hera. Hindi ko mapigilang matawa dahil sobra na

siyang namumula. Nag-iwas ng tingin ang kaibigan ko. "T-Talaga?"

"Nah. I'm just joking. Bye, Almero." Wika ni Adam at iniwan kami sa booth
na laglag ang panga.

Muling bumalik sa katinuan si Hera. Nagsalubong ang kilay niya at

kunyareng sasapakin si Adam. "Bwisit! Bwisit! Ang kapal!"
Tumawa ako at nagsimula nalang mag-gupit. I'm also hungry. Kanina pa kami
rito sa booth. Tirik na tirik din ang araw kaya pinagpapawisan na ako.
Mapawisin pa naman ako.

"Nakita mo 'yon, bi? Ang kapal ng mukha!"

Pagkatapos naming maggupit ay dumiretso kami sa cafeteria. Nakanguso ako

habang namimili ng pwedeng kainin. Halos pare-parehas nalang ang mga
pagkain. Wala namang bago. Kaya hinarap ko si Hera na panay pa rin ang
bulong sa sarili dahil nasa di kalayuan si Adam. Mag-isa itong kumakain.
Panay ang ikot ng mata ni Hera sa kaniya. Sus, gusto niya lang tumabi kay
Adam, e. Kunyare pa pero kinilig iyan kanina.

"Sa mall nalang tayo kumain, Her."

Nilingon ako ni Hera. "Huh? Bakit sa mall?" Muli siyang nagnakaw ng

tingin kay Adam.

"Nakakasawa na kase mga pagkain dito." Bulong ko dahil baka marinig kami
ng tindera.

Nilingon niya ako. "Hindi naman bi. Arte nito."

"Bahala ka nga diyan. Kung ayaw mong sumama, ako nalang mag-isa."

"Pero bi—"

"Hellary."

Napalunok ako ng maraming beses nang marinig ko ang pamilyar na boses na

iyon. Alam kong siya iyon dahil nahinto sa pagsasalita si Hera habang
nakatingin sa taong nasa likod ko.

Dahan-dahan akong lumingon. Hindi na ako nagulat nang makita si Neo.

Kasama niya ang mga kaibigan niya. Naka-jersey na damit sila at pang-
basketball na shorts. Mukhang galing sila sa practice dahil may butil pa
ng pawis ang namumuo sa nga noo nila.

"N-Neo." I mumbled. "Bakit?"

"Pwede ba kitang yayain kumain sa mall?" Anyaya niya.

Tila wala namang pakealam ang mga kasama niya dahil may kanya-kanya
silang mundo. Tanging ako lang at si Neo ang nakarinig sa paanyaya niya.
Si Hera naman ay hindi ko alam kung saan napunta

Tila naman naghihintay si Neo ng isasagot ko. Kaya mabilis kong sinabi
ang, "Sure!"

Tumango siya. "Magpapalit lang ako. Can you give me your number?"

Tumango ako at binigay sa kaniya ang numero ko. Pagkatapos ay umalis na

si Neo para magpalit. Wala naman sigurong masama kung kumain kami sa
labas. At isa pa, iyon talaga ang gusto ko. Bigla nalang sumulpot si Hera
sa tabi ko.

"Nakakainis!"

Nilingon ko siya. What's the matter? Kanina pa iyan ganiyan. Bugnot na

bugnot kay Adam.

"What happened?"

"Si Adam!"

"What about Adam?"

"Wala! I hate him. Gosh, I hate him!"

Ngumiwi ako dahil ayaw naman ni Hera magkwento. Hindi naman ako binigo ni
Neo dahil mabilis niya akong pinuntahan. Preskong-presko siya sa suot na
puting t-shirt. Hindi ko rin tuloy maiwasan ang amuyin siya.
Humahalimuyak kase ang pabango niya.

"Let's go?"

"Oy! Saan kayo pupunta?" Singit ni Hera. "Saan mo dadalhin ang best
friend ko huh?!"

Hindi nagsalita si Neo. Basta basta niya nalang kinuha ang kamay ko at
pinagsiklop. My face heated up. Parang wala lang sa kaniya ang ginawa
niya dahil diretso lang siya sa paglalakad. Hindi ko maiwasang mapapikit
at mapangiti. Damn this! Damn!

Laglag naman ang panga ng mga nakakasalubong namin. Hindi ko maiwasang

maramdaman na para akong lumilipad sa ere habang naglalakad sa makulay na
rainbow. God! I'm crazy!

Nilingon ako ni Neo. Ngumiti siya dahilan para matameme ako. "Don't mind
their eyes, Hellary. Just focus on me."

Nakagat ko ang ibabang labi ko at tumango. Nang marating namin ang

parking lot ay tinungo niya ang isang kulay itim na sasakyan. He opened
the door of the car to let me in. Hindi ko maiwasang manibago. This isn't
the Neo I knew. Ibang-iba siya sa kilala kong Neo na minamahal ko sa
malayo. Ibang-iba. Umikot siya sa harap ng sasakyan papuntang driver'
seat kaya nabigyan ako ng pagkakataon makita ang ekspresyon ng kaniyang
mukha. He's not smiling, he's not frowning either. Hindi na gano'n
kasuplado ang kaniyang mukha.

Nang paandarin niya ang makina ay nilingon ko agad ang bintana. Mabuti
nalang at tinted ito pero naiiwan pa rin ang tingin ng mga estudyante sa
lulan kong kotse. Maybe because they know it's Neo's car. Kaya siguro
gano'n.

"Mainit ba?" He asked.

"A-A little bit.."

Binuksan niya ang aircon sa kotse niya at tinapat sa akin. Hindi ko

maiwasang mapangiti dahil sa gesture niya. Seryosong hinawakan niya ulit
ang manibela. Magkasalubong ang kilay niya kahit wala namang umaaway
sakaniya.

Nakalabas na kami ng Elron High. We're now at the middle of the road.
Hindi ako nagsalita dahil hindi rin naman siya nagsasalita. Inaliw ko
nalang ang sarili ko sa pagtingin ng view sa bintana kahit wala namang
magandang view. Puro nagtataasan na mga buildings.

Manila.

Napatalon ako sa kinauupuan ko nang biglang mag-vibrate ang cellphone ko.

Agad kong kinapa ang bulsa ng uniform ko.

Nazareth:

I'm bored. Go here, lady.

"Who's that?" biglang tanong ni Neo kaya mabilis kong pinatay ang
cellphone ko. Nilagay ko uli ito sa aking bulsa.

"Just a friend."

Tumango siya. Naiwan ang tingin ko sa kaniyang mukha. Mula sa

kinaroroonan ko ay kitang-kita ang matangos niyang ilong. Pati ang labi
niyang natural na mapula. Iniwas ko ang tingin ko ro'n at pinaglaruan ang
daliri ko.

Muli nanamang nag-vibrate ang cellphone ko. Muli ko itong dinukot sa

aking bulsa.

Nazareth:

Please :(

Napakagat ako ng labi. Ano bang meron at gusto niya akong pumunta sa roof
top? Tss. Gumamit pa talaga siya ng emoticon.

"Who's that, Hellary?"

Agad kong naibaba ang cellphone ko. "Ah w-wala.."

Tumango siya. Umigting ang kaniyang panga. Nagulat ako nang igilid niya
ang sasakyan. Lumingon siya sakin. "Hellary, do me a favor."

"Sige. Ano iyon?"

"Kapag magkasama tayo, pwedeng kalimutan mo muna ang lahat? Pwedeng ako
muna?"
Napayuko ako. Hindi ako mapakali. Tila may kumikiliti sa tiyan ko nang
sabihin iyon ni Neo. Bakit?

Neo, bakit?

"Please?"

Dahan-dahan akong tumango. Bumuntong hininga siya. "I'm sorry, Hellary. I

just can't h-help to.."

Muli niyang pinaandar ang makina ng sasakyan habang mahinang nagmumura.

Hindi niya na tinuloy ang sasabihin. Hindi nalang rin ako nagsalita. Muli
nanamang nag-vibrate ang cellphone ko.

Tinignan ko muna ang nakalagay na mensahe bago ko i-power off ng tuluyan.

Nazareth:

Right. I'm sorry. Mukhang nakakaabala pala ako sa date nyo.

Chapter 14
Hindi maalis sa isipan ko ang huling mensahe ni Nazareth. Natapos ang
araw na iyon ngunit tila bumaon sa isipan ko ang huli niyang mensahe.
Nothing special happened earlier. Me and Neo just ate and talked. Then
after that he drove me home. Pero nang mga oras na iyon ay tila lumilipad
ang isip ko. Bakit kahit text lang iyon ay nahihimigan ko ang tono ng
boses niya? Was he upset? Of what? Dahil kasama ko si Neo?

But why?

Umiling-iling ako. Nazareth never failed to fool me around.

Kinabukasan ay muli kaming nag-ayos ng booth. Next week na ang simula ng

foundation day. Yes, simula. Sa Elron High, one week ginaganap ang
foundation day. (Excluding the weekends) Parang pahinga na rin ng mga
estudyante na sobrang stress sa school works.

Pinunasan ko ang noo ko ng panyo. I'm soaking wet. Tirik na tirik kase
ang araw. Kahit may tent naman ay tila tumatagos ang singaw nito. Si Hera
naman ay hindi ko makita. Hindi pumasok ang kaibigan ko. Siguro hindi
maka-get over sa ginawa ni Adam kahapon. Knowing her, parehas lang kami
no'n. We over thinks so much.

"Hellary, ako na muna jan. Break ka muna." Kinuha ni Angela ang hawak
kong tarpaulin. Tumango ako at inabot sa kaniya.

"Salamat. Gutom na rin ako, e." Pagkatapos ay dinukot ko sa bulsa ang

cellphone ko. Simula ng last message ni Nazareth ay hindi na siya muling
nag-reply. Ano na kayang nangyari sa lalakeng iyon?

Uminom muna ako sa dala kong bottled water bago nagsimulang magtipa sa
screen ng phone ko.

Me:
Hey.

"Ah nga pala! Hellary, pabigay naman itong mga test papers kay Sir Demi.
Nahihilo kase ako. Baka pwede sanang makisuyo," ani Angela.

Kinuha ko naman ang mga test papers na inabot niya. "Ayos ka lang ba?
Ayaw mong pumunta sa clinic?"

Ngumiti lamang si Angela. "Ayos lang ako. Salamat." Sambit niya kaya
nagkibit balikat na lamang ako.

"Sigurado ka ah?" Tanong ko ulit. Ngumiti lamang si Angela.

Nagsimula na akong magmartsa papunta sa office ni Sir Demi. Ito ang

building kung nasaan ang section namin kaya kabisado ko na ito. May mga
nadaanan akong ilang mga students na busy sa kaniya-kaniya nilang gawain.
Students are very serious and focus for the upcoming event. Minsan din
kase mangyari ito sa buong school year.

Mabuti nalang at available ang elevator kaya mabilis din akong nakarating
sa office ni Sir Demi. Kumatok muna ako kasi baka mamaya wala palang tao.
"Bukas iyan."

Binuksan ko ang pinto at pumasok sa loob. Nakaupo si Sir Demi sa swivel

chair niya habang nagbabasa. "Sir, eto po yung pinapaabot na test papers
ni Angela."

"Pakilapag jan. Thankyou."

Nilapag ko ang test papers sa table ni Sir Demi bago umalis ro'n.
"Thankyou po."

Teacher namin si Sir Demi sa Mathematics. Siguro'y nagre-review ito ng

mga lessons niya. He's a normal teacher. What I mean normal—strikto
ngunit may matutunan ka.

I checked my phone but there's no reply from him. Why he's not replying?
Naalala ko ang texts niya kahapon. He said he needs me. Bigla tuloy akong
nagalala. Naging close na rin ako kay Nazareth kahit papaano. Muli akong
nagtipa ng mensahe.

Me:

Hoy. Buhay ka pa? Nasan ka?

Biglang nag-notif na nag-reply siya.

Nazareth:

Rooftop.

Muling nag-vibrate ang phone ko.

Nazareth:
Why? Miss me?

Napa-irap ako sa hangin nang mabasa ang reply niya. Miss ko raw siya?
Abnormal. Paano ko siya mamimiss e parang kailan lang ay magkasama kami.
Kahit kailan talaga ang isang 'to.

Me:

In your dreams.

Nagsimula na akong maglakad papuntang rooftop. I also needs to unwind.

Pakiramdam ko rin ay gusto ko ng sariwang hangin mula sa paligid. Hindi
naman na yata gaanong tirik ang araw dahil hapon na.

Binuksan ko ang pintuan ng rooftop. Nakita kong pinapakain ni Nazareth

ang ibon niya na si P. "P" nalang ang itatawag ko dahil masyadong bastos
pakinggan. Ewan ko ba riyan sa lalakeng iyan kung bakit gano'n ang
ipinangalan.

Mula sa pinutan ay nakatalikod si Nazareth. Mukhang hindi naman nito

napansin ang pagdating ko. Kaya dahan-dahan akong lumapit sa kaniya na
walang kahit na anong nililikhang ingay. Mukhang nagtagumpay naman ako
dahil hindi niya ako napansin.

"Boo!" Panggu-gulat ko sa mismong tenga niya.

Ngunit wala manlang siyang naging reaksyon. Tila hangin akong dumaan sa
harapan niya na hindi manlang niya napansin. "Hoy!"

Sinundot ko ang tagiliran niya. He just remain on his position. Anong

nangyari rito at naging manhid na?

"Hoy Nazareth!"

Dinapuan lamang ako nito ng tingin bago muling pinakain ang kaniyang
ibon. Aba!

"What now? I'm busy."

"Sungit." I mumbled.

Nakakatuwa siyang panoorin habang pinapakain niya si P. Parang god na

nagpapakain ng alaga niya. Cute.

Hinila ko ang laylayan ng t-shirt niya. "Kausapin mo naman ako." Tapos ay

hinila-hila ko ang tela.

"What for? Tss."

Aba't!

"Meron ka ba ngayon? Bakit nagsusungit ka?"

Pinasok niya sa hawla si P tapos ay may kinuha siyang libro. Umupo siya
sa sofa, nagsimulang magbasa at hindi pinansin ang tanong ko.

God, what's with him?!

Hindi ko na lamang ito pinansin. Umupo ako sa tabi niya at hinarap siya.
"Nga pala, yung text mo kahapon. Sabi mo kailangan mo ako kaya pumunta na
ako."

"It's yesterday, not today." Aniya habang busy sa pagbabasa.

Ngumuso ako. "Are you mad at me?"

Hindi siya nagsalita. Kumunot ang noo ko dahil sa inaasta niya. Hindi ko
alam kung kasama ba ito sa mga pakulo niya o sadyang wala lang talaga
siya sa mood ngayon? "Galit ka ba dahil hindi ako nakapunta kahapon?"

Binaba niya ang librong hawak niya at nilingon ako. "Galit ako dahil may
kasama kang iba."

My jaw dropped.

Natahimik ako. Seryoso niya akong tinignan. Nag-iwas ako ng tingin. Hindi
siya nagsalita pero nag-igting ang kaniyang panga. "I-I don't know what
to say..."

Kitang-kita sa sulok ng mata ko ang pagnguso niya. Nagulat ako nang

humagalpak siya ng tawa at dinuro ang mukha ko. "You fell from my trap!"

What!?

"Pinaglalaruan mo ba ako ha!?" Humalakhak siya kaya hinampas ko ang

kaniyang braso.

Umirap ako at naiinis na tumayo. Tumayo rin siya at hinila ako papunta sa
corner ng rooftop kung saan makikita ang magandang view ng Elrom High.

"Ang ganda diba?" He whispered. Hindi ko alam kung anong tinutukoy ni

Nazareth pero sa palagay ko ay ang view iyon. Tumango ako dahil maganda
naman talaga. Kitang-kita rito ang buong Elron High dahil ang building na
ito ay ang pinaka-center ng buong school. Isama pa ang kulay asul na
langit at lumilipad na mga ibon.

"Maganda nga."

Lumingon ako kay Nazareth nang hawakan niya ang kamay ko. "Tumuntong ka
rito."

Tinignan ko ang tinutukoy niya. "Ayoko! Baka mahulog ako!"

"Nandito ako. Hindi kita hahayaang mahulog."

"Ayoko! Paano kung may mangyari sakin!?"

"You don't really trust me, don't you?"

"Nazareth, hindi naman sa gano'n. Pero maling tapak ko lang diyan ay baka
mahulog ako."

Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ko. Mariin niyang tinitigan ang aking
mata dahilan para malunod ako. Ngumiti siya. "Hellary, trust me."

Like I was hypnotized, tumango ako. He patted my head. "Good."

"Now hold my hand tight." Ginawa ko ang inutos niya. "Umapak ka sa

railings."

Nanginginig man ang buo kong katawan dahil sa takot ay sinunod ko ang
sinabi niya. Dahan-dahan akong tumapak sa railings. Nakapalibot ang braso
ni Nazareth sa bewang ko bilang suporta.

"Nazareth baka mahulog ako!"

Naramdaman ko ang init ng hininga niya malapit sa aking tenga. "Relax.

You have me. I won't let you fall. If that even happens, you'll only fall
for me. Hard and bad."

Bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi ko mapigilang hindi mawalan ng hangin
dahil sa salitang binitawan niya. I know he's just making fun of me
again. Kaya iwinagli ko ang nararamdaman.

Napapikit ako nang tumama sa aking mukha ang sariwang hangin. Nililipad
nito ang buhok ko. Naka-tapak na ako sa railings kaya muli nanamang
bumalik ang takot ko.

"Relax." He whispered right in my ear. "Now open your eyes, Hellary."

Dahan-dahan kong minulat ang mata ko. Hawak-hawak ni Nazareth ang

magkabila kong bewang bilang suporta. Sa una ay medyo natatakot pa ako
ngunit sa huli ay napangiti ako. Para akong lumilipad sa langit.
Pakiramdam ko ay akong pinakamataas sa lahat. Pakiramdam ko ako ang
pinakamakapangyarihan sa buong mundo.

Tinaas ko ang kamay ko. "Woooo!"

Nazareth chuckled. Nakakakiliti ang hininga niya na tumatama sa tenga ko.

"Sabi ko sayo magtiwala ka lang sakin."

Hindi ko iyon pinansin. Tuwang tuwa ako dahil pakiramdam ko talaga ay

nasa pinakatuktok na ako ng mundo. "Ang ganda! Mas maganda pala kapag
nandito sa railings!"

Nilingon ko si Nazareth. Nahuli ko siyang nakatitig sakin habang

nakangiti. "You're more beautiful, miss."

Tumawa ako dahil akala ko nagbibiro lang siya pero seryoso pa rin ang
kaniyang mukha. Nakatitig lang siya sa mukha ko. "Hellary."
"Bakit? Ang seryoso mo." Humalakhak ako.

"I love you."

Chapter 15

"I love you,"

Natahimik ako sa sinabi ni Nazareth. My smile slowly faded. Nagtaasan ang

balahibo ko sa aking batok dahil sa mga salitang binitawan niya. The
breeze added up so much shiver. The birds are making noise amidst our
situation. Isa pa ang mabilis na tibok ng aking puso.

"I love you. Wag mong papabayaan ang sarili mo," he added.

Bakit bigla siyang naging ganito? What's with him? Isa nanaman ba ito sa
mga pakulo niya?

"N-Nazareth?"

"....Mahal na mahal ka ni ate, Nazareth. Mahal na mahal."

Napakagat ako ng labi. Nahihiya akong yumuko. Hellary, why did you think
something else! Alam mo namang mahilig sa joke time ang isang 'to.
Inangat niya ang baba ko gamit ang kaniyang kamay. Ngumisi siya gamit ang
malungkot niyang mata.

"That's my sister's last words for me before she died." He sighed. "My
partner in crime who left me with bruises. The person who promised that
she'll never leave my side but she failed me."

Tumingala siya. Kitang-kita ko ang adam's apple niya dahil do'n. Hindi ko
alam pero parang nakaramdam ako ng lungkot. Sa oras na ito ay nakaramdam
ako ng lungkot para kay Nazareth. His voice has so much sadness and
agony. Hindi lang sa kaniyang boses mapapansin ang lungkot, pati na rin
sa mga mata niyang nagpapakita ng labis-labis na emosyon.

Ibang-iba sa Nazareth na kilala ko.

Yung Nazareth na kilala ko ay palangiti. Masayahin at mahilig magbiro.

Pero sa puntong ito nakikita ko ang panibagong side niya. Ang side kung
saan madalas tinatago ng mga tao. Weakest side.

"W-Why are you telling me this?" I asked.

"I just want you to know that all the people in the world has their
weakest side, even the happiest person alive." He smiled and looked at
me.

"Kaya ka ba nandito sa rooftop? Kaya ka ba hindi pumapasok dahil sa

kapatid mo?" Tanong ko.
Tumango siya. "Pasensya na at hindi ko nasabi sayo nang magtanong ka.
That time, it was still fresh. The time we met in this place was the time
she died."

I smile to comfort him. "You're the strongest man I've ever encountered."

Sa kabila ng mga ngiti niya, may sakit at pighati pala siyang tinatago.
The thing is, every people in the world can hide the pain through
smiling. Ngingiti at tatawa ngayon pero kapag mag-isa ka nalang ma-
rerealize mo kung bakit ka tumatawa. To hide the pain you keep on
holding.

"Thankyou so much, Hellary." He uttered. "Maraming salamat ng sobra." He

added.

Kumunot ang noo ko. "Bakit ka nagpapasalamat? Inaano kita jan?"

Humalakhak siya pagkatapos ay tumitig sa mata ko. "You made me the

happiest guy in the world because of your existance, miss."

Ngumiti ako. "Masaya ako dahil napapasaya kita."

"Do you want me to be happy?" He suddenly asked.

Tumango ako. "Oo naman."

"Then touch my bird."

Puta.

Mag-dradrama tapos biglang ganito. Hays Nazareth! Isa kang gwapong

nilalang na may saltik! Nakakainis! Lakas maka-spoil ng moment. Kinurot
ko ang tagiliran niya kaya napahiyaw siya. Tawa siya ng tawa habang ako
ay nakasimangot.

"Damn! It hurts! Stop it!" He yelled. Pero hindi ako tumigil. Namilipit
siya sa sakit pero nakangiti pa rin.

"Shut up! Pervert!"

"What? Where the hell in that part is pervert?"

"You said I can make you happy if I touch your bird!"

"Si Pussy ang tinutukoy ko. Damn, lady."

Nahinto ako sa kinatatayuan. "A-Akala ko ba bawal siyang hawakan?"

Humalakhak siya at binaba ako sa railings. "Pwedeng hawakan pero bawal

siyang himasin. Kase kapag hinihimas, nagagalit."

Namula ang buo kong mukha. Tumalikod ako para hindi niya makita. And
because of that, he roared a laughter even more. Slowly, a smile crept on
my lips. Muli ko siyang hinarap. Hindi pa rin siya humihinto sa pagtawa.
Tila naman nag-slow motion ang lahat. He's laughing harder but it don't
make him less enticing.

"I'm happy that I can make you happy." I said. "Papayag akong magpaasar
sayo kung 'yon ang nagpapasaya sayo."

Dahil sa sinabi ko ay natigilan siya sa pagtawa. Ang malutong niyang

halakhak ay napalitan ng seryosong mukha. His brow creased and he shut
his eyes tightly. Pero makalipas ng ilang segundo ay dahan-dahang sumibol
ang kakaibang ngiti sa kaniyang labi.

"Iba," he mumbled. "Iba ka magpakilig."

Ngumuso ako habang nagi-ikot ikot sa campus. Nagsimula na ang Foundation

Day nang nakaraan. May tatlong araw pang natitira pero here I am, nagi-
ikot ikot para magbantay kung sino man ang lalabag sa rules. Kasama ko si
Hera at Adam. Nasa likod ko sila habang nagbabangayan. Ewan ko ba sa
dalawang 'yan, simula nang senaryo noong nakaraan ay lumala ang dalawa sa
pagba-bangayan.

"Brown ang teddy bear ni Mister Bean," ani Adam.

"Anong brown? Baka pink." Sagot naman ng kaibigan ko. "Bobo amputa."

"What? Sinabihan mo ba akong bobo, babae?"

"Luh. Hindi kaya."

"Tss. You're color blind."

"Pink nga ang teddy bear ni Mister Bean!" Palaban na wika ni Hera.

"Shut up. Brown ang color ng teddy bear niya and it's final!" Matalim na
sambit ni Adam kay Hera.

Kanina pa sila naga-away kung anong kulay ng teddy bear ni Mister Bean.
Eto namang kaibigan ko, hindi nagpapatalo. Kahit alam naman niya talagang
brown ang teddy bear ni Mister Bean, para lang makausap si Adam ay
nagtatanga-tangahan. Harot.

"Tama na iyan, guys. Mag-observe na kayo sa paligid niyo." Wika ko sa

dalawa.

Ngumuso si Hera at inirapan si Adam. Samantalang nagsalubong naman ang

kilay ng lalake habang hindi makapaniwalang nakatingin kay Hera. "What
the fuck, did you just rolled your eyes on me? Huh?"

"Bakit? Papalag ka?" Umakto si Hera na susuntukin si Adam. "Suntukan

nalang ano!"

Pumagitna na ako sa dalawa dahil nakaka-agaw na sila ng atensyon. "Tama

na iyan guys! Kapag tayo pina-guidance ha!"
Natahimik naman ang dalawa kaya nagsimula na kaming maglakad muli at
magmanman. Nakakapagod ang araw na iyon. Buong araw kaming nag-ikot. May
mga nahuli naman kaming lumabag sa rules pero pinalaya rin namin dahil
for fun lang naman ang booth at hindi totoo. In the next day of the
Foundation Day ay gano'n pa rin.

Muli nanaman kaming nagikot-ikot sa campus, waiting for someone to get

jailed. Ang dalawa nanaman ang kasama ko at muli nanaman silang
nagbabangayan. Pero nahinto silang dalawa dahil nakita namin kung paano
bumagsak si Neo sa lupa. Pumaibabaw sa kaniya ang isang matipunong lalake
at sinapak siya. In my adrenaline rush, agad akong tumakbo para daluhan
si Neo at pigilan ang senaryo.

Neo is fucking bleeding!

"Putangina ka! Ang bastos ng lumalabas diyan sa bibig mo!" Sigaw ng

lalake habang galit na galit ang mukha. He's about to punch him again
ngunit naunahan siya ni Neo.

Napatili ako. "That's for damaging my face, jerk." Muli nanaman siyang
nagpa-ulan ng suntok sa lalake hanggang sa hindi na mawari ang mukha
nito. Natakot ako dahil duguan na ang lalake. Agad akong lumapit para
pigilan si Neo sa pagbalak sumuntok.

Nagtama ang aming mata. Hinahabol niya ang hininga niya hanggang sa
paunti-unting kumalma ang kaniyang pakiramdam. His eyes softened when our
eyes met. "Stop it, Neo!"

Tumayo siya at hinila ang kamay ko. Kinaladkad niya ako paalis. Agad
namang nagbigay daan ang mga nakiki-nood sa munting palabas. Dumiretso
kami sa parking lot. Huminto siya sa tapat ng
vios na sa tingin ko ay kotse niya. Nagtataka ko siyang tinignan.
Nakatalikod pa siya sa akin habang hinahabol ang kaniyang hininga.

"Hellary," I eyed him with curiousity. Hindi ako nagsalita bagkus ay

hinintay ko ang sunod niyang sasabihin. "P-Pwede mo ba akong samahan
kahit ngayon lang?"

Nagulat ako nang bigla niyang hawakan ang kamay ko. Nanlaki ang mata ko
nang dinala niya ito sa kaniyang leeg. Oh my god! He's freaking hot! He's
burning! Agad ko siyang dinaluhan. Habang ang madalas na masungit niyang
mata ay mapupungay na pinapanood ako.

"Bakit ka pa pumasok, Neo! Shit!" Ani ko. "Let's go to clinic—"

"N-No..please no."

"Fine! Then give me your keys so I can drive you to the nearest
hospital!"

Umayos siya ng tayo. Umikot siya at pumasok sa vios. Binuksan niya ang
salamin sa passenger' seat. "Pasok, Hellary."
Agad ko siyang sinunod. Pagkapasok ko ay agad niyang pinaandar ang makina
at umalis do'n. I don't know where we're going. Basta naga-alala ako para
sa kalagayan ni Neo. He's fucking burning! Bakit pa siya pumasok kung may
sakit naman pala siya! Naga-alala ko siyang pinagmasdan habang hawak niya
ang manibela.

"Kaya mo pa ba mag-drive?" I asked. Mapupungay na kase ang kaniyang mata

at animoy anong oras ay babagsak na.

Ngumisi siya. "I'm not that weak, Hellary."

"Shut up, Neo! You're fucking burning!" I hissed. "Dapat hindi ka na

pumasok kung may sakit ka!"

Kinagat niya ang kaniyang labi. Mas pumungay ang kaniyang mata. "Gusto
kitang makita kaya pumasok ako. I can't waste a day without a glimpse of
you."

Uminit ang aking mukha. Hindi pa rin talaga ako sanay na iba na ang
pakikitungo sakin ni Neo. What happened? Hindi siya ganito. He's far
different. Yung dating Neo ay walang pakealam sa paligid niya at laging
nagsusuplado.

Saka ko lang napansin ang cut sa gilid ng labi niya. Nagdudugo pa rin
iyon kaya naalerto ako. Agad kong kinuha ang panyo sa bulsa ko at
pinunasan ang gilid ng labi niya. "Fuck!"

Tinapunan niya ako ng matalim na tingin. "Tinatanggal ko lang ang dugo.

Just fucking continue driving, Neo."

Sinunod niya naman ang sinabi ko. Tahimik siyang nagmaneho. Hindi ko alam
kung nasaan na ba kami o kung may patutunguhan ba itong pag-alis namin
ngunit nakumpirma kong meron. Huminto siya sa isang building. Agad siyang
bumaba. Lumabas na rin ako bago niya pa buksan ang pinto.

Pinatunog niya ang kotse niya tapos ay hinila ulit ako papasok sa
building. We ended up facing the door of his condo. Pagkabukas ng pintuan
ng kaniyang condo ay nagulat ako dahil bigla siyang nag-collapse.

Punyeta.
Chapter 16

Nagulat ako nang biglang bumagsak si Neo. Mabilis ko itong dinaluhan

dahil sa pagaalala. Lumuhod ako para makita ko ng maayos ang kalagayan
niya. Maputla ang kaniyang labi, pati na rin ang kaniyang mukha. Tinapik
ko ang kaniyang pisngi.

"Neo! Oh my god!" I exclaimed. But there's no response.

Kinapa ko ang leeg niya na agad ko namang binawi dahil tila napaso ako.
Parang humawak ako ng apoy dahil sa ginawa ko. What the hell! He's
freaking burning! What should I do? Tumawag ba ako ng kakilala? Kaibigan?

Argh! I'm left with no choice!

Sinubukan ko siyang buhatin. Nilagay ko ang braso nya sa batok ko at
dahan-dahan ko siyang inangat. But his weight fails me. I ended up
staring at his handsome face blankly—thinking of some ways to pull this
heavy guy up.

Lumabas ako ng condo unit niya. Buti naman ay sinwerte ako dahil paglabas
ko ay may dumaang lalake na medyo matipuno. Nakiusap akong buhatin niya
ang kasama ko dahil sabi ko'y nahimatay ito. Pumayag naman agad ang
lalake at nagpasalamat naman ako pagkatapos.

Nakahiga na si Neo sa sofa. Balot na balot siya ng kumot habang mahimbing

na natutulog. Nagpakulo ako ng maligamgam na tubig. Naghanap ako ng bimpo
para gamitin ko.

Una ay pinunasan ko muna ang noo niya. Marahan lamang para hindi magising
si Neo. Kahit papaano naman ay naalala ko pa ang ginagawa sakin kapag may
lagnat ako. Hindi pa naman ako matanda para makalimutan 'yon.

Pati ang leeg niya ay pinunsan ko rin. Should I also wipe his body?
Umiling ako. Wag nalang siguro. Pero nabasa ko kase sa isang article na
kailangan punasan pati ang katawan para sumingaw ang init.

Bahala na!

Bumuntong hininga ako bago ko hinawakan ang laylayan ng shirt ni Neo at

dahan-dahang inangat ito. Kinagat ko ang ibabang labi ko nang unti-unting
lumitaw sa aking harap ang hubog ng kaniyang katawan. Until the shirt
reached his chiseled chest. Nang tuluyan ko na itong matanggal ay hindi
ko maiwasan ang pamumula ng aking mukha.

Neo is fucking topless infront of me! Mas lalong nag-init ang aking mukha
dahil sa isiping yon. Relax, Hellary, relax. You're just helping him,
okay? Wag ma-distract.

Pagkatapos ko siyang punasan ay hinanap ko ang kwarto niya para maghanap

ng damit. Malaki ang condo niya kaya medyo natagalan akong mahanap ang
main room niya.

Pagkabukas ko ng pinto ng kaniyang kwarto ay nalaglag ang panga ko sa

ayos at linis nito.

May malaking king-size bed ang proud na proud na nakapwesto sa sentro ng

silid. May flatscreen at sofa chairs naman sa harap. Tapos may glass
cabinet naman na naglalaman ng mga thropies at awards niya sa iba't ibang
contest at basketball league. Ang pintura naman ng dingding ng kaniyang
kwarto ay kulay itim samantalang puti naman ang carpet. Lalakeng lalaki.

His scent filled my nostrils.

Kwarto niya talaga ito.

Nagsimula na akong maghanap ng damit. Mabuti nalang ay hindi na ako

nahirapan pa. May walk in closet din pala siya kung saan ako kumuha ng
puting plain na t-shirt. Pagkatapos ay sinuotan ko si Neo ng damit. Ilang
beses pa nga akong napalunok dahil kumikislap sa paningin ko ang abs
niya.

God, pangako, magro-rosaryo talaga ako pag-uwi ko.

Lumabas muna ako saglit. Iniwan ko ro'n si Neo na mahimbing ang tulog.
Maghahanap ako ng lugaw. I don't know how to cook. Pinanganak akong may
silver spoon sa bibig. Kung marunong man ako ay yung mga madaling lutuin
katulad ng instant noodles.

Mga ilang oras din akong naghanap. Mabuti nalang at nakahanap agad ako ng
lugaw kaya lang malayo sa condo ni Neo. Napansin ko ring dapit hapon na
dahil tila naga-agaw na ang dilim at liwanag. Tinikom ko ang bibig ko
habang malikot ang mata. Naghahanap ako ng masasakyan pero wala namang
dumadaan na taxi.

Tumingala ako sa langit nang biglang kumulog at nagbadya ang pag-ulan.

Damn it. Ang malas ko naman. Baka nagising na iyon si Neo at baka
hagilapin niya ako kung saan.

Dinukot ko ang cellphone ko. Maybe I'll just call Hera to pick me up. I
dialed her number. After so many rings ay sinagot niya agad ito.

"Hera—"

"Ulol! Pinagaalala mo akong bilat ka! Nasan ka ngayon?! Ano?! Na-first

blood ka ba? Masakit? Mahapdi? Nakita mo ba yung kumpare niya?  Daks ba!?
Sagot!"

"Ano bang pinagsa—"

"Sabi na maliit titi no'n, eh!"

Ngumiwi ako. Ano ba 'tong babaeng ito. Kahit kailan talaga ang bastos ng
bibig.

"Kalma! Kalma, okay?" I said, cutting her off. "Walang nangyari. Dinala
niya lang ako sa cond—"

"What?! Diyan ka niya inano? Gosh ha, ang cheap." Bulalas niya. "Dapat
manlang sa mamahaling hote—"

"Shut up! May sakit yung tao kaya naawa ako. Sobrang init niya, ayaw
naman magpadala sa hospital. Kaya ako muna nag-alaga sa kaniya."

Bumuntong hininga si Hera sa kabilang linya. "Akala ko na-first blood ka

na. Pinagalala mo ako bi!" She exclaimed. "Pero tanga ka ba? Naga-alaga
ka ng taong ilang beses kang sinaktan? Ewan ko kung bobo ka o tanga ka,
e." Sermon niya. "Pwede rin both."

"Hera, I'm sorry. Nakalimutan kong i-text ka kase nga biglaan." Ani ko.
"Kahit naman sinaktan ako ng paulit-ulit ni Neo, may parte pa rin sa puso
ko na para lang sa kaniya. May parte pa rin sakin na naga-alala sa kaniya
despite of the pain he had caused to me."

"Akala ko ba papalayain mo na ang sarili mo sa gagong iyon?"

"Biglang nag-iba, eh."

"Every decisions you'll make depends on you, Hellary. Labas ako diyan.
Pero wag mo akong lalapitan sa oras na pinaiyak ka nanaman ng lalakeng
iyan!" Aniya sa kabilang linya.

"Alam ko." Sabi ko. "Pero sa ngayon, sunduin mo muna ako. Bumili kase ako
ng lugaw sa lugar kung saan walang dumadaan na taxi."

Malakas na bumuntong hininga si Hera sa kabilang linya. "Fine. Text me

where exactly you are."

Naghintay ako ng ilang sandali. Hindi na ako mapakali dahil baka nagising
na si Neo. Hindi ko alam ang magiging reaksyon niya kapag nakitang wala
ako sa condo niya at iniwan siya ng walang pasabi.

After a couple of minutes ay agad kong nakita ang sasakyan ni Hera. May
driver sa harap no'n. Well, Hera is still minor. Hindi pa siya pwede mag-
drive katulad ko.

"Ang tagal mo." Salubong ko sa kaibigan ko.

She just rolled her eyes on me at wala nang sinabi pa. Hinatid nila ako
sa condo ni Neo.

"Hihintayin kita rito," ani Hera.

Umiling ako. "Umuwi ka na. Kaya ko na ang sarili ko."

"Bi," sinamaan niya ako ng tingin. "Hindi magandang magsama kayo na

kayong dalawa lang. Bi, he's a guy and you're a girl. Hindi pwede iyon."

"Hera, he's sick. At isa pa, I trust Neo. Alam ko naman na walang gagawin
'yon."

Napapadyak siya sa lupa. "Pinagkakatiwalaan mo yung taong ilang beses

kang sinaktan? God, you're stupid!"

Tinikom ko nalang ang bibig ko para wala na siyang masabi. Tumalikod na

ako at nagsimula nang maglakad. Sinilip ko pa muna si Hera bago ako
sumakay sa elevator. Mabuti naman at umibis na ito pauwi.

Am I really stupid?

Normal lang naman iyon kapag nagmamahal ka, ang maging tanga. Mahal ko ba
talaga si Neo?

Mahal ko ba talaga siya?

Nakarating agad ako sa condo unit niya. Pag-alis ko at pagbalik ko ay
gano'n pa rin ang sitwasyon ni Neo. Mahimbing pa rin ang kaniyang tulog.
Sinipat ko ang kaniyang noo at napahinga naman ako ng maluwag dahil kahit
papaano ay bumaba na ang kaniyang lagnat.

Sinimulan ko nang ilagay sa mangkok ang dala kong lugaw. Pagkatapos ay

nilapitan ko si Neo upang gisingin siya at maipakain ko sa kaniya ang
dalang lugaw bago pa tuluyang lumamig ito.

"Neo.." Tinapik ko ang kaniyang balikat.

Hindi siya nagising kaya mas nilakasan ko ang boses ko.

"Neo, gising."

I tapped his cheeks.

He just groan pero hindi nagising. Muli ko siyang tinapik sa balikat.

This time ay malakas na. "Neo!"

Nagulat ako nang bigla niya akong hilahin. Kaya naman ay napaibabaw ako
sa kaniya. Mabuti na lamang ay nakalagay sa maliit na table ang lugaw at
hindi ko hawak. Napatitig ako sa mukha niya. A slow smile crept on his
lips. Tapos ay dumilat siya kaya nagtagpo ang aming mata.

"Why?" He asked.

"L-Lugaw.."

"Lugaw?"

Kinagat ko ang ibabang labi ko at tumango. "Lugaw."

"Ayoko ng lugaw." Aniya. Napatingin ako sa mata niya na sa labi ko pala

nakatingin. Napatingin din tuloy ako sa labi niya. "I want your lips."

And after that, his lips met mine.

* * *

"Where's my food?" Tanong ni Nazareth. Nakangisi ito habang naka-lahad

ang palad.

Tinaasan ko siya ng kilay. "May pinatago kang pera?"

Tinikom niya ang bibig niya. Hindi siya nagsalita pero nakatitig siya
sakin ng mariin. "Are you okay, lady?"

Hindi ako nagsalita. Bagkus ay tumabi ako sa kaniya at kinuha ang hawak
niyang picnic na nasa lata. Binuksan ko ito at kumurot doon pagkatapos ay
isinubo ko. "Bakit? Do I look like not okay?"

Hindi siya nagsalita pero nakatitig siya sa hawak ko.

"Masarap?" Tanong niya.

Tumango ako.

"Ang sarap. Bago na pala picnic ngayon, durog-durog na."

Kinagat niya ang ibabang labi niya na tila pinipigilan ang matawa.

"It's not picnic, lady. Pagkain 'yan ni Pussy." Then he roared a

laughter.

Nabuga ko nang wala sa oras ang nasa bunganga ko. Mabilis akong tumayo at
tinungo ang sulok ng rooftop at sumuka. Nando'n naman ang isa, tuwang-
tuwa sa nangyari sakin.

Putangina, bakit ang sarap ng pagkain ng ibon?

Sinamaan ko si Nazareth ng tingin pero patuloy pa rin siya sa

paghalakhak. Nilapitan ko siya at kinurot ang tagiliran niya. "Fuck! It
hurts!"

"Masasaktan ka talaga!"

Hanggang ngayon ay nasa bibig ko pa rin ang lasa ng pagkain ng ibon niya.
Nakakainis! Bakit hindi ko napansin?

Tinaas niya ang dalawa niyang kamay. "Fine, I'll stop."

Matalim ko siyang tinignan dahil hindi pa rin maalis ang ngisi sa labi
niya. Ngumuso siya nang makita ang galit ko tapos ay nag-iwas ng tingin.

Biglang tumunog ang cellphone ko. Agad kong sinagot ito nang makitang si
Hera ang tumatawag.

"Hoy!"

Agad kong inilayo ang phone sa tenga ko. Paano ba naman ay sumigaw ang
kaibigan ko. "Wag ka ngang sumigaw!"

"Diba inalagaan mo siya?" Aniya sa kabilang linya. Hindi pinansin ang

tanong ko.

"Sino?"

"Sino pa ba?!"

"Si N-Neo? Ah oo."

Sa gilid ng mata ko ay nakita ko ang paglingon ni Nazareth sa aking

direksyon.

"Edi ibig sabihin nakita mo..."

"N-Nakita ko? Yung ano?"

"Yung ano niya.."

"Anong ano niya?"

Natahimik si Hera sa kabilang linya pero naririnig ko ang kaniyang

hagikgik.

"Edi nakita mo ang katawan niya! Syempre inalagaan mo siya."

Pinamulahan ako ng mukha nang maalala ko iyon. Damn it! Naalala ko

nanaman ang hubad na katawan ni Neo pati yung ginawa niya kahapon.

"O-Oo. Nakita ko yung katawan ni Neo."

"Sabi na—"

Nagulat ako dahil biglang may humablot ng cellphone ko. Pinatay ni

Nazareth ang tawag. Pagkatapos ay matalim niya akong tinignan. His face
darken. Ang kaniyang kilay ay magkasalubong at kitang-kita ko sa mata
niya ang kakaibang emosyon.

"What did you just say?" He asked, cold chilling. "Nakita mo ang katawan
niya?"

"O-Oo. Inalagaan ko kase siya sa condo niya dahil may sakit siy—"

"Bullshit." He uttered.

"May sakit kase siy—"

Hinubad ni Nazareth ang suot niyang t-shirt. Dahil do'n ay nakita ko ang
kaniyang katawan. Halos malaglag ako sa kinatatayuan dahil sa nakahain sa
aking harapan. From his broad shoulders and his firm muscles down to his
chiseled chest. Nakakasilaw din ang tumpok-tumpok na tinapay sa kaniyang
tiyan. Sa gilid naman ay may linya na papunta kung saan.

Napakagat ako ng labi dahil ang cute ng nipples niya.

Kulay pink.

"Katawan ko lang ang pwede mong tignan, Hellary." He said. "Your eyes is
only for my body, not for anyone else."

--

Author's note:

I changed Nazareth's surname from Aviattore to Sarmiego. It suits his

name well. Sorry for the late update. Na-enjoy niyo naman kahit papaano
diba? I hope you're not getting bored at this story dahil simula pa lang
iyan! Malayo pa ang pagsasamahan natin.

Comments and votes are highly appreciated!

Commander,
bratmind
Chapter 17
"May nabili ka nang dress?" Tanong ni Hera. Nakakakapit siya sa braso ko
habang nagi-ikot ikot kami sa mga booth. Two days left, matatapos na rin
ang Foundation Week ngunit 'di pa pala kami nakaka-try ng mga booth.

Kaya ngayon ay naisipan naming i-try lahat.

Umiling ako, "Not yet."

"Ano?! Gosh ha." Umirap siya. "Bi, malapit na ang closing party tapos
wala ka pang dress?" 

Ang tinutukoy ni Hera ay ang closing party para sa Foundation Week. Hindi
ko nga alam kung dadalo ako. Pwede namang hindi umattend. Pero sa
sitwasyon ko ngayon, sigurado'y pipilitin ako ni Hera na sumali. Knowing
this friend, dapat palagi akong kasama.

"Parang ayokong umattend," ani ko.

Nahinto siya sa paglalakad. Nakasimangot na hinarap ako ni Hera. "At

bakit?"

Nagkibit balikat lamang ako. I just don't feel like joining the closing
party. I was about to answer Hera pero dumaan sa harapan namin ang mga
kaibigan ni Neo. Naroon siya, nakikihalakhak sa usapan.

Agad akong tumalikod, "Hera, magtago tayo. Dali!"

Hinila ko si Hera sa isang booth. Dire-diretso kami sa loob. Wala akong

pakealam kung anong booth ang napasukan namin basta makapagtago lang ako
kay Neo. Damn. Hindi ko pa rin makalimutan ang nangyari sa condo niya! He
just kissed me!

Wala na akong mukhang maihaharap sa kaniya.

Their laughs slowly faded hanggang sa tuluyan na itong nawala. Napabuga

ako ng hangin. I can't face him right now. Nahihiya ako sa hindi malamang
dahilan. Nahihiya ako.

"Bi, sino bang tinataguan natin?" Singhal ni Hera. Nakahalukipkip siya

sakin.

Malakas akong napabuntong hininga, "Si Neo."

Nanliit ang kaniyang mata, "Umamin ka nga saking bilat ka. May nangyari
sa condo niya 'no?"

Mabilis akong umiling. "Walang nangyari."

"Magpapahula kayo?" Ani ng boses sa aming likuran.

Nilingon ko ito. May isang babaeng may kung anong borloloy sa katawan na
animo'y isa talagang manghuhula. Sa bawat daliri ng kaniyang kamay ay may
singsing na punong-puno ng iba't ibang bato. Nakaupo siya sa isang table
na may nakapatong na bolang kristal.

She raised her left eyebrow to me, "Ikaw, gusto kitang hulaan."

Umiling ako. "No thanks."

Tinulak ako ng pahamak kong kaibigan. "Go, bi."

Kaya walang akong nagawa kung hindi lumapit sa babae. Her eyeliner freak
me out. Ang kaniyang kilay ay parang ginamitan ng lapis na animo'y
nananaksak sa sobrang tulis. Her looks were kinda weird.

"Ilahad mo sakin ang palad mo, beh." Utos nito.

Nilahad ko ang aking palad. Hinawakan niya ang kamay ko. Halos manginig
ako dahil sa lamig ng kaniyang kamay.

Bangkay ba 'to?

She traced every details of my palm. Napatalon ako sa gulat nang biglang
tumirik ang kaniyang mata. "Elprovu ekek! Jutayni elprovu pikpik!"

Nilingon ko si Hera. I mouthed, "Seryoso ba 'to?"

"Miss, wag nalan—"

"ELPROVU PIKPIK ELBOROBUS! JUTAYNI EKEK PIKPIK MO AMOY BANGUS!" Tila

nagalit ko yata dahil mas tumindi ang pagtirik ng mata nito at mas lalong
lumakas ang kaniyang boses.

Nakakatakot ang babaeng 'to.

Sa huling sandali ay tumirik pa muli ang kaniyang mata na halos wala nang
makitang itim. Pumikit ito ng mariin. She moved her head na animo'y ahas
na pumipilantik. Hihilain ko na sana ang kamay ko pero mas humigpit ang
hawak niya rito.

Ilang sandali pa ay kumalma na siya. Dinilat niya ang kaniyang mata.

Tumitig siya sa mukha ko. Nagtataka ako sa tingin niya. Nakakailang dahil
seryoso ako nito kung tignan. Takas ba sa mental ang babaeng 'to o
ganiyan na siya since birth?

"Anong shed ng lepstick mo, beh?"

Puta. Seryoso ba 'to?

"Vampy plum."

Napa-wow naman ang gaga.

"Ang sosyal ng pangalan. Dami ritskid dito powtah." Aniya. "Sakin nga
papel de hapon lang, ngayon may pag-vampire plema na?"

"Vampy plum."

"Oo basta yun na yon." Bumulong ito, "Arte mo, kurutin ko otong mo
diyan."

"May sinasabi ka?"

Umiling ito. "Iniwi, beh, may mga nakita ako sa hinaharap mo."

"Ano?"

"Bad news and good news." Sambit nito. "Alin ang gusto mong unahin?
Bilisan mo't baka makurot ko otong mo."

I heard her mumbled ngunit 'di ko na pinansin pa iyon. "Good news."

"May nakita akong dalawang bulto ng lalake. Naga-agawan sila sa isang

puso ngunit isa lamang ang nagtagumpay upang maangkin ito. Ang isa ay
masaya ngunit may dilim, ang isa naman ay nasaktan ngunit may paninabong
patikim." The fortune teller said. "Iisang langit na pinaga-agawan ng
araw at buwan."

Wala akong naintindihan sa sinabi niya. Paano naging good news ito?

"Ang bad news naman, may isang dadating na problema sa iyo na hindi mo
matatakasan." Ani nito.

Kumunot ang noo ko. Ni isa sa mga sinabi niya ay wala akong maintindihan.
May problemang darating at hindi ko ito matatakasan? Pakiramdam ko ay
nanlamig ang buo kong katawan. Nagtaasan ang balahibo ko sa buo kong
katawan.

Hindi ko dapat siya paniwalaan dahil alam kong ginagawa niya ito for
Foundation Day purposes, malay ko ba kung totoo lahat ng sinasabi niya.
At isa pa, hindi lahat ng hula ay totoo.

"What do you mean by that?" I asked.

Kumunot ang mapanaksak niyang kilay, "I mean is, me is being thru to what
I sea." Aniya. "Powtah, herap mag-ingles beh."

Malakas akong bumuntong hininga nang mapagtantong hindi siya makakausap

ng maayos.

"Anong ibig sabihin ng mga nakita mo?" Umiling ako sa tanong ko. Hindi na
dapat pa ako nagtatanong pa kasi alam ko naman sa sarili ko na lahat ng
sinabi niya ay hindi totoo.

Pero merong parte sakin na nagsasabi na dapat ko siyang paniwalaan.

"Sinabi ko lang ang mga nakita ko, beh. Hindi ko alam ang mga ibig
sabihin no'n." Anito. "It's four you to fine out."

Ano raw?

Tumalikod na ako upang umalis na. Sa mga lumalabas sa bibig niya ay hindi
malabong hindi totoo ang mga sinasabi niya. "Tara na, Hera."

"Hoy! Your road! Bayad niyo mga potah kayo!" Singhal ng babae. "Stop
akteng like a ked!"

Binato ko siya ng lampshade. Sapul sa noo kaya nahimatay ang gaga.

* * *

Nagpatuloy ang mga araw. Natapos na ang Foundation Week sa pamamagitan ng

closing party. Iniwasan ko naman si Neo sa mga lumipas na araw. Pero may
isang taong hindi ko alam kung buhay pa ba. Hindi siya nagte-text, o
tumatawag. Bigla nalang siyang naglaho ng parang bula.

Si Nazareth.

Ilang beses na akong sumilip sa roof top ngunit wala siya ro'n. Ni bakas
niya ay wala akong makita. Kahit ang alaga niyang ibon ay wala. Even the
sofa, wala na.

Hindi ko na sana papansinin ang bagay na iyon dahil baka nagkaroon lang
ng problema sa bahay nito pero lumipas na ang ilang linggo pero wala pa
rin siya. Simula nang pagu-usap namin sa roof top dalawang araw bago ang
closing party, hindi na siya nagpakita pa.

He's freaking mad at me because I looked in Neo's body. Hindi ko naman

sinasadya iyon. Ay hindi, sinadya ko iyon para punasan si Neo at gumaling
siya agad. Wala akong ibang intensyon.

Galit na galit siya nang umalis siya sa roof top nang araw na iyon.
Sinubukan ko naman magpaliwanag sa kaniya pero ang kaniyang mata ay
punong-puno ng dismaya at kahit na sino ay hindi makakapagsalita.

Nagalit ba siya dahil sa ginawa ko?

Ang tanong na matagal nang naglalaro sa isip ko.

Bakit?

Kung nagbibiro lamang siya, parang hindi naman gano'n ang biro. Pero
kitang-kita sa mukha niya na lahat ng sinabi niya ay totoo.

"Ang hirap kase sayo, hindi porket palabiro ang tao, para sayo ay lahat
ng lumalabas sa bibig niya ay hindi na totoo." Ani Hera nang ikwento ko
sa kaniya dahil nababahala na ako. "May mga tao sa mundo na dinadaan 
nalang sa biro ang nararamdaman nila."
Pinaglaruan ko ang baso ng juice sa aking harapan. I don't know. I'm damn
confused.

"But he said we're friends."

"Sinabi niya iyon?" Tanong ni Hera. "O, sinabi niya iyon dahil
pinangunahan mo?"

"Ano?" Nagtaka ako sa sinabi ng kaibigan ko.

Malakas siyang bumuntong hininga. Humiwa siya ng cake sa kaniyang platito

at sinubo iyon, "Boys are boys, Hellary. Daig pa nila ang babae sa
sobrang torpe."

"You mean?"

"Gusto ka niya."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Hera. Tumawa ako ng pagak. "That can't
be true."

"Hellary, I may be crazy sometimes but I know it." Sumimsim siya ng

juice. "He likes you."

Natulala ako ilang sandali. Inisip ko ang sinabi ng Hera. Lahat iyon ay
prinoseso ng utak ko. Bawat letra at salita, lahat iyon.

Is that even possible?

Gulong-gulo na ako.

Ilang linggo pa ang lumipas ngunit hindi na siya nagpakita pa. Tila
parang panaginip lamang ang lahat. Ayoko man aminin sa sarili ko pero
nami-miss ko si Nazareth. Ang mga malulutong niyang halahakhak at
matatamis na litanya.

Pero kinabukasan pagpasok ko sa school ay napansin ko ang wirdong

pagkilos ng mga estudyante. They're whispering with each other tapos
titili na animo'y sinisilaban ng asin.

Anong meron?

Dahil sa kuryosidad ay pasimple akong lumapit sa grupo ng mga kababaihan.

"He's back."

"I-Is that true?!"

"Yes!"

"Oh my gosh, bitch!"

"Yes, bitch!"
Umiling-iling ako. Pasimple akong umalis sa grupong iyon at nagpatuloy sa
paglalakad. Whatever the gossip is, wala akong pake. Kahit na medyo
curious ako, isinantabi ko nalang. Knowing the students of Elron High.
Mapapailing ka nalang.

Pumasok ako sa first class ko at gano'n pa rin. They're talking about the
gossip. Si Hera naman ay hindi ko mahagilap kung kailan ko siya
kailangan. Out of my boredom, I texted Hera.

Me:

Hera, bakit absent ka?

Makalipas ng sampung minuto ay tumunog ang cellphone ko.

Hera:

Gaga, busy ako ngayon! Inaabangan namin siya!

Siya? Sinong siya?

I texted her back.

Me:

Sinong siya?

Tinago ko na ang cellphone ko dahil biglang pumasok si Mrs. Makatarungan.

Sumakit ang ulo ko dahil sa suprise quiz ni Mrs. Makatarungan. Nang
tumunog naman ang bell tanda na break na ay wala pang isang segundong
nawala ang mga kaklase ko.

Mabilis silang lumabas ng classroom habang tumitili samantalang ang mga

lalaki naman ay napapailing.

Ako lang yata ang walang alam sa nangyayari?

Nagtataka man ay sumunod ako sa agos ng mga estudyante. Nagkakagulo ang

ilan kaya wala akong nagawa. "Ano ba! Wag kayong manulak!"

Pero mas nagkagulo ang mga estudyante. "Nandiyan na siya!"

Kumunot ang noo ko. What the fuck is happening?

Kakatulak sakin ng mga tao ay nasama ako sa kanila. Lumakas ang hiyawan
ng mga tao at nagkagulo. Kaya napunta ako sa harap at napaluhod. Ang
sakit ha!

"Ayan na siya!"

Nang iangat ko ang tingin ko ay nakita ko siya. Natulala ako dahil hindi
ako makapaniwala na pagkatapos ng ilang linggo ay magpapakita siya.
Pero bumaba ang tingin ko sa nakalingkis na kamay sa kaniyang braso.
Kasama niya ang isang babae na mahahalintulad kay Aphrodite sa sobrang
ganda. Her hair is waving everytime she walks. The uniform fits her body
well lalo na ang naghuhumiyaw na dibdib nito ay bakat na bakat.

Wala sa sariling dinukot ko ang cellphone ko sa aking bulsa at tinignan

ang maaring posibleng sagot na tumatakbo sa utak ko ngayon.

Hera:

The Alpha, Nazareth Sarmiego! Kasama niya ang girlfriend niya!

Napahawak ako sa aking dibdib dahil sa kakaibang pakiramdam na kahit

kailan ay hindi ko naisip na mararamdaman ko ito nang dahil sa kaniya.
Chapter 18
Tatlong linggo siyang nawala. Ngayon makikita ko siyang may kasamang
babae at hindi lamang iyon, pinagkakaguluhan siya ng mga tao sa hindi ko
malamang dahilan. While looking at him amidst of the crazy cheers, bakit
pakiramdam ko ang layo layo niya sakin? Bakit pakiramdam ko hindi ko siya
kayang abutin?

Nagugulahan ako.

Kaibigan lang ang tingin ko kay Nazareth. Pero bakit nakakaramdam ako ng
kirot? Bakit pakiramdam ko hindi siya yung Nazareth na tumulong sakin
para mapalapit sa taong gusto ko? Bakit pakiramdam ko hindi siya yung
taong nagpapasaya sakin kapag malungkot ako?

Parang pinagsakluban ako ng langit at lupa. Parang nabingi ako sa sigawan

ng mga tao. Tila nakadikit ang mga mata ko sa kanila habang naglalakad
sila sa harap ko.

Kitang-kita ko ang pag ngiti niya sa babaeng nakalingkis sa kaniyang

braso. May binulong ang babae kaya humalakhak siya na mas lalong
kinabaliw ng mga tao.

I held my chest tightly.

This is not me.

This is not right.

As if on cue, biglang sumulpot sa harapan ko si Hera. May dala-dala

siyang banner na may nakasulat na, Welcome back, Alpha!

I'm losing a piece of puzzle here. Bakit nakalimutan ko ang tungkol sa

kaniya? Kaya pala familiar ang apelyido niya sakin. Sarmiego.

Bakit ko ba nakalimutan?

Hera mentioned it before. There's an alpha here in our school. The owner
of this school made so many fans club for that guy. Dahil do'n ay
tinagurian siyang The Alpha. Ayon kay Hera, ang pamilyang Sarmiego ang
may pinakamalaking shares dito sa school.
He's the richest, so the students named him alpha.

I don't know how this school works pero bilang utang na loob daw ay
hangga't maari, binibigyan nila ng special treatment ang Sarmiego. Wala
kasing hinihinging kapalit ito.

That explained why he's so popular. Aside from being the most richest
student, mas lalong dinagsa ang alpha dahil sa pisikal na itsura nito.

I'm so stupid for not remembering his name. Wala kasi akong pakealam sa
paligid ko dati. Sa isip-isip ko noon ay andaming pakulo ng school na
ito. Kaya nagulat ako na ang tinaguriang The Alpha ng mga estudyante ay
walang iba kundi si Nazareth.

"Oh my gosh, bi!" Sigaw ni Hera. "Bakit ka namamalimos diyan!"

Tinulungan niya akong tumayo. "What happened to you, bi?"

Nang muli kong lingunin si Nazareth ay wala na ito ro'n. Humupa na rin
ang sigawan ng mga tao at unti-unti na silang nawala.

"S..."

"Say it, bi! S..."

"S-Su.."

"Suso?"

Binatukan ko siya. "Sumama ka sakin. I'll tell you everything."

* * *

"So, what is it? Bakit ka namalimos sa sahig kanina?" Tanong ni Hera.

Hindi ko pa kinwento kay Hera ang tungkol kay Nazareth. Nang magkwento
naman ako sa kaniya tatlong linggo na ang nakaraan ay tinanong ko lamang
siya kung bakit bigla nalang naglaho yung kababata ko. Hindi naman na
siya nagtaka pero sinagot niya naman ang tanong ko. Kunyari ay kababata
ko ang naglaho at hindi si Nazareth.

"Umorder muna tayo ng makakakain." Ani ko.

Umiling si Hera, "Spill it."

Malakas akong bumuntong hininga. "Naalala mo nang tanungin kita sa

library tungkol sa sikat na myth?"

Tumango siya at kumunot ang noo, "What about it?"

Malakas akong bumuntong hininga, "May napagkamalan akong tao na siya ang
nasa myth."
Nanlaki ang butas ng ilong ni Hera, "Oh my gosh. Tell me more!"

Pumikit ako ng mariin at bumuntong hininga. "Naalala mo noong nakaraang

buwan, yung iniwan mo akong mag-isa sa classroom?"

Tumango siya.

"Ginabi ako no'n. Paalis na sana ako no'n pero nakarinig ako ng yabag ng
paa. Because of my curiosity, I followed it and it leads me to the
rooftop." Sambit ko. "Akala ko siya yung nasa myth kaya gusto ko siyang
makita. Nang mapunta ako sa rooftop, there's a guy wearing a gray hoodie
jacket,"

Nakanganga si Hera habang nakikinig sa kwento ko.

"Nagka-atraso siya sakin kaya tinulungan niya akong mapalapit kay Neo."
Pagpapatuloy ko. "Pero hindi pala siya yung nasa myth. Sabi niya ay gawa-
gawa lamang ng mga estudyante iyon."

Tapos kinwento ko kay Hera ang lahat. Ang pagkikita namin sa rooftop,
lahat. Natulala si Hera matapos kong magkwento. Nanghingi pa muna siya ng
tubig sa waiter. Mabuti nalang at walang masyadong tao rito sa fast-food
chain.

"S-Sinabi niya ba ang pangalan niya? Bakit siya nawala?"

Pumikit ako ng mariin at kinagat ang ibabang labi ko, "Nazareth Sarmiego.
The Alpha of Elron High."

Pagkadilat ko ay natumba na pala si Hera at nahimatay.

--

I flipped the page of the book in front of me. Sa loob ng garden, sa

ilalim ng puno, nagbabasa ako ng isang libro. I'm not into books pero
nitong mga nakaraang araw ay nagka-interes ako.

Tatlong araw na ang nakalipas simula nang bumalik si Nazareth. Palagi

siyang bukambibig ng mga estudyante. Hindi pa rin sila maka-recover sa
pagbabalik ng Alpha nila.

And those three days, I'm just from afar watching his every moves. Ang
pinaka masaklap pa ay naging kaklase ko ang girlfriend niya.

Kestrel Carmel Portea

At nang mga araw na iyon ay walang oras na hindi ko sila nakikitang

magkasama. Lagi niyang hinahatid si Kestrel sa classroom. Tapos kapag
breaktime ay sabay silang kakain. Kapag uwian ay susunduin siya para
sabay silang umuwi.

At ang pinakamasaklap pa, nagtatama ang mga mata namin pero parang hangin
lamang ako sa kaniya.
Parang hindi ako nage-exist.

Parang wala kaming pinagsamahan. Parang walang Hellary siyang nakilala.

Parang wala siyang pinasayang babae. Parang panaginip lang ang lahat-
lahat ng pinagsamahan namin.

Parang wala akong naging parte sa puso niya.

Oh shit.

Bakit ba ako nagi-isip ng ganito?

Wala sa sariling hinagis ko ang hawak kong libro at humagulgol ng iyak.

Oo na, nasasaktan na ako. Ang sakit sakit dahil parang hindi niya ako
naging kaibigan. Ang sakit sakit na parang nawalan ako ng pinaka-
importanteng tao sa buhay ko.

Ang sakit sakit.

Hindi ako naglakas loob na lapitan siya, o kausapin siya dahil

pinapangunahan ako ng pride ko. Kumpara sa kaniya, sino ba ako para
kausapin siya?

"Oh, panyo." May naglahad ng panyo sa harap ko.

Nang tiningala ko ang may hawak nito ay nakanguso ang supladong si Neo
habang pinapanood ako. Tinanggap ko naman ito at nagpasalamat.

"Salamat."

Kinuha niya ang librong tinapo ko tapos ay umupo siya sa aking tabi. "Who
the hell made you cry?"

Humalakhak ako at pinunasan ang luha, "Sira."

Ngumiti siya at ginulo ang buhok ko. "Hindi na ako magtatanong pa kung
anong rason kung bakit ka umiiyak." Kinulong niya ako sa kaniyang dibdib
kaya hindi ko mapigilang mas humagulgol. "Hahayaan kitang umiyak pero
hayaan mo rin akong manatili."

Naroon lamang si Neo, hinihintay akong matapos sa pag-iyak. Hindi ko

inaasahang sa dinami rami ng tao sa mundo, siya pa ang makaka saksi sa
kahinaan ko.

Expect the unexpected like what they say.

Nang matapos akong umiyak ay natatawa nalang ako sa sarili ko dahil ang
sakit sakit na.

"When I was grade 8, may nangyaring insidente. May nakilala akong babae
na minahal ko ng sobra. I gave her everything I have. Kahit pera ay
binibigyan ko siya.." Nagulat ako nang bigla siyang magkwento. "I'm so
into her despite of my age. Mas matanda siya ng ilang taon sa akin pero
wala akong pake. Mahal na mahal ko, e."
Ngumiti siya ng malungkot. "Too much love can deceive you and hurt you at
the same time." Aniya. "I was deceived. Nagmahal pala ako sa maling tao
at maling panahon."

"What happened?"

"I was fooled by a gold digger, Hellary." Sagot niya. "And I'm so stupid
not to figured it out."

"Pumunta kami sa bahay dahil umalis ang family ko. Hindi ko alam na
nagdala pala siya ng mga kasama at sinimot nilang lahat ang yaman ng
pamilya ko. I was mad. Kahit ngayon, galit na galit ako. Sinisisi ko ang
sarili ko dahil napakatanga ko." Aniya. "Nagmahal ako ng maling tao at
iyon ang pinaka pinagsisisihan ko."

"Simula no'n ay naging ilag na ako sa lahat ng babae. Naging masama ako
sa kanila dahil iniisip ko ay pare-parehas lang sila. Nagkaroon ako ng
galit sa lahat ng babae sa mundo."

"Kaya pala.." Hindi ko napansing nasabi ko iyon.

Tumawa si Neo pero mahihimigan ang sakit dito, "Alam ko. Pero may isang
babaeng nagpabago ng galit ko sa mga babae."

He looked at me and slowly, a genuine smile touched his lips. "There's a

girl who let my heart beats once again."Aniya. "Hellary, I'm sorry for
not paying my attention to you before. Kaya nangako sa sarili ko na
babawi ako, kahit na anong mangyari."

Ngumiti ako. "Wala na iyon.."

Napatayo siya at humiyaw sa tuws. Tumawa ako sa ginawa niya. Kaya pala
sobra nalang kung ipagtabuyan niya ako noon, yun pala ay meron siyang
nakaraan sa mga babae kaya gano'n siya makitungo.

Nanlaki ang mata ko nang bigla siyang lumuhod saking harapan. May hawak
siyang pulang rosas na hindi ko alam kung saan nanggaling, "O, Neo.."

"Hellary, please let me officially court you.." He said. His eyes are
pleading.

I can't believe this.

Pero tumagos ang titig ko kay Neo dahil sa dalawang bulto ng tao na nasa
kaniyang likod.

Nakaigting ang kaniyang panga habang madilim ang mukha. Bumaba ang tingin
niya kay Neo hanggang sa magtama ang mga mata namin.

Those deep gray eyes.

"Aww. They're so sweet!" Wika ng mahinhin na boses. Si Kestrel.
Magkahawak sila ng kamay ni Nazareth. She's smiling sincerely to us, na
tila tuwang-tuwa si Kestrel sa nakikita

Nanatili ang tingin niya sakin. Malamig at madilim. Those words are the
best to describe the emotion in his eyes.

"Diba, Aus?" Kestrel asked him.

Matigas siyang tumango. "Fucking yes."

Kinagat ko ang ibabang labi ko at matapang na tinitigan ang kaniyang mata

kahit na halos mangatog na ang aking tuhod. "I will let you officially
court me, Neo."

Tumayo si Neo at niyakap ako ng mahigpit. Sinuklian ko rin ng yakap si

Neo at ngumiti. Kitang-kita ko ang pagtalikod ni Nazareth at mabibigat na
hakbang na nilisan ang garden. Aligaga namang sumunod sa kaniya si
Kestrel.

"Thankyou, Hellary..."

Pinanood ko ang papalayong likod ni Nazareth. This is the right time to

confront him. Kung hindi niya man ako papansinin ay bahala na.

"Neo, alis na ako!"

I run as fast as I can.

Hinihingal ako ng mahabol siya sa corridor kung saan walang mga dumadaan
na estudyante. "Nazareth, wait!"

Huminto ang kaniyang likod. Si Kestrel naman ay nagtatakang tumingin

sakin. Kumunot ang noo nito at inosente akong tinignan. May binulong si
Nazareth sa kaniya. Tumango naman ang babae pero bago ito umalis ay
sinuklian ako nito ng nagtatakang tingin.

Nang mawala ito ay lumapit ako kay Nazareth. Nakatalikod pa rin siya
sakin kaya hindi ko makita ang ekspresyon ng kaniyang mukha.

"What do you need?" He asked. I couldn't even distinguish his voice. It's
too damn cold.

"B-Bakit ang tagal mong nawala? Hindi ka manlang nagpaalam sakin. Tapos
babalik ka at malalaman ko nalang na ikaw yung Alpha-"

"Why do you care?"

"N-Nazareth-"

"Give me a damn reason for me to answer your question." Halos manginig

ako dahil sa lamig ng kaniyang boses.

"D-Dahil magkaibigan tayo.."

Nilingon niya ako. Nagtama ang mga mata naming dalawa. His brow creased.
His smokey eyes were now screaming danger and power.

"That's it." He said. "We're fucking friends."

"Bakit? Hindi ba tayo m-magkaibigan?"

"We were friends." He said firmly. "Tapos na ang tungkulin ko sayo. He

finally laid his eyes on you, he finally officially courting you. You
don't fucking need me anymore, Hellary."
Chapter 19
Mahigpit akong napahawak sa dibdib ko. It felt like there's a war inside
my heart. Habang pinagmamasdan ko siya, hindi ko mapigilang hindi
maapektuhan. Lalo na nang sabihin niyang hindi ko na siya kailangan.
Gano'n ba ang tingin niya sakin? Iyon ba ang nasa isip niya? Na ginamit
ko lang siya? Ayon ba ang nais niyang sabihin?

Kung iyon nga, nasasaktan ako.

Itong sakit na nararamdaman ko, hindi ko ito naramdaman nino man. Kahit
kay Neo na unang minahal ko, kahit kay Hera na minsang nang nakatampuhan
ko, at kahit sa pamilya ko lalong-lalo na si Mommy.

This pain is different. And I'm too stupid not to know why am I feeling
this kind of pain.

I looked at him with so much pain, pero ang mga tingin niya sakin ay
parang nagpapalambot ng aking tuhod. I treasured our friendship so much.
And I didn't expect this in return.

Naka-igting ang kaniyang panga. His lips were in thin line while his eyes
screams so much coldness to the point that it can limp my knees.

"N-Nazareth, what happened to you?"

I saw his jaw moved. Umiling siya tapos ay tumalikod. Pero bago iyon ay
may sinabi siya, "Ito na ang huli nating pagu-usap. Ikaw at ako, simula
ngayon, ay hindi na magkakilala."

"N-Nazareth w-wag ganito.."

Hindi niya ako pinakinggan. He just walked away leaving my heart broke
into pieces. I cherish our friendship too much, at hindi ko inaakala na
kapag nagpahalaga ka pala ng isang bagay ay ganito ang magiging resulta.

* * *

Nagpatuloy ang agos ng buhay. Tinototoo niya ang sinabi niya. Hindi na
talaga kami magkaibigan. He even bought a new sim card para lang maiwasan
ako.

Gano'n pa rin.
Pinagkakaguluhan siya ng mga estudyante. He's too damn popular. And his
life with Kestrel continued. Lagi silang magkasama. Nakikita ko pa nga
sila na nagtatawanan kapag nagkakasalubong kami sa hallway. Laging
nakalingkis ang braso ni Kestrel sa braso niya, and it seems like he
doesn't care about it.

Parang gusto niya pa nga.

Ako naman ay sinubukan kong kalimutan ang pansamantalang namagitan sa

amin. Si Neo ang lagi kong kasama. He makes me laugh all the time na
hindi ko inaasahang magagawa niya. Diba suplado ang isang 'yon? Tapos
ngayon nagulat ako dahil masarap pala siyang kasama.

"Hellary, bilisan mo diyan!" Sigaw ni Hera. Nasa labas na siya ng

classroom at ako nalang ang hinihintay.

"Saglit lang, wag masyadong excited." Humalakhak ako.

May P.E kami ngayon. Maglalaro kami ng Volleyball. Kahit naman papaano ay
marunong ako pero hindi gano'n kagaling. Ayoko talaga ng PE dahil
sumasakit ang katawan ko pagkatapos.

"Tagal ha," salubong ni Hera sakin.

"Madaling-madali ka ba makita si Adam?" I asked her.

Namula ang kaibigan ko at nag-iwas ng tingin. "H-Hindi ah.."

"Sus. Wala kang maloloko rito lalong-lalo na ako, Hera."

"Tsk! Oo na! Oo na! Gusto ko na siya!" Bulalas niya. "Basta wag mo lang
sasa—"

"Bakit ang tagal nyo?" Napatalon si Hera nang biglang sumulpot si Adam sa
aming harap. Nanlaki ang mata ng kaibigan ko.

Pero tinignan lamang siya ni Adam na parang wala talaga siyang narinig,
"K-Kakarating mo lang diyan?"

"Yes, why?"

"H-Hindi mo narinig ang usapan namin diba?"

"Yes."

Napabuga ng hangin ang kaibihan ko na tila nabunutan ng tinik sa dibdib,

"Buti naman."

"Bakit ba ang tagal niyo? Galit na galit na si Mr. Alvarez."

Ngumiti ako, "Ito na nga, pababa na." Hinila ko na ang kaibigan ko. "Tara
na, Hera."
Pero hindi pa kami nakakalayo kay Adam, narinig namin itong nagsalita.
"Gusto pala ah?"

Tila natuod naman ang kaibigan ko sa sinabi ni Adam. Nanlaki ang mata at
na-istroke.

"Wag kang mag-alala, gusto rin kita."

Pagkababa namin ay kami nalang ang hinihintay. Pinagalitan pa kami ni Mr.

Alvarez dahil nga ang tagal namin. Hinati kami ni Mr. Alvarez. Kaming mga
babae ang mauuna.

Naging kakampi ko si Hera. Tapos si Kestrel naman ay kalaban.

When the game started, sa una ay hindi ako makatira dahil sa iba
napupunta ang bola. Lumipas ang ilang minuto, natatalo na ang team namin
dahil magaling pala si Kestrel maglaro. Siya ang nagdadala sa kagrupo
niya.

"Mine!" Ani ko.

Bumwelo ako upang paluin ang bola. Agad itong bumulusok sa kabilang net
at hindi na nasalo ng kalaban. Dahil do'n ay nadagdag ang puntos namin.
Pinuri ako ng mga kaklase ko. Naghiyawan ang mga kaklase kong lalake na
nanonood mula ss bleachers.

"Nice once, Hellary!"

"Baby ko 'yan!"

"Galing!"

"Nice legs!" At nakarinig ako ng sipol at halakhakan.

Tumawa ako at umiling. Pero nagtama ang mata namin ni Kestrel. Nakatitig
siya sakin. Hindi ko alam pero bakit parang nakikita ko ang inis sa mukha
niya?

Umiling ako.

Hindi naman siguro. Pero nang magtama ang mata namin ay ngumiti siya kaya
ngumiti rin ako pabalik. Sa kanilang team nag-serve ang bola na nasalo
naman ni Hera.

"Hera, yung sinabi ko kanina!" I said.

Tumango si Hera at pinorma ang sarili. Sinerve ni Hera ang bola sa harap
ko upang makapalo ako. Mabuti nalang naging maayos ang pag-set. Tumalon
ako ng mataas at malakas na hinampas ang bola.

Success.

"Ang galing!"
"Hellary you're the best!"

"Go Hellary!"

Humalakhak ako, "Mga sira.."

Unti-unti ay nakakaangat na ang team namin. Nahihiya man akong aminin

pero parang ako ang nagbuhat sa aming team. Kaya lang nang nadagdagan
kami ng points ay hindi nakatakas sakin ang inis na inis na mukha ni
Kestrel.

Pero nang magtama ang mga mata namin ay ngumiti siya.

Ngumiti rin ako pabalik sa kaniya pero nabahala ako sa ngiting binigay
niya. Na parang may gusto siyang gawin. Umiling ako, hindi naman siguro.
She looks so innocent. Normal lang ang mainis kapag naabutan na ng
kabilang team. Pero hindi lang talaga ako sanay na makita ang ibang
reaksyon sa mukha niya.

She looks too fragile and vulnerable. She has this pure black hair na
bumagay sa mala-papel na kulay ng kaniyang kutis. Tamang-tama ang hugis
ng kaniyang ilong, hindi masyadong malaki pero sakto lang. Her lips were
pinkish pati ang mata nito ay mapupungay.

She's indeed beautiful.

Kaya siguro siya nagustuhan ni Nazareth dahil maganda siya at mabait.

Speaking of, si Kestrel na ang nagse-serve ng bola. Habang pinapatalbog

niya ito ay nakatingin siya sakin habang may kakaibang ngisi sa labi
niya. Her eyes shifted to Hera.

She threw the ball in the air. Hinampas niya ito ng ubod ng lakas. Pero
hindi ko inaasahan na tatama sa mismong mukha ni Hera ang bola. Shit.

Lahat kami ay nanlaki ang mata. Tangina. Ang lakas lakas ng tunog ng
paghampas ng bola sa mismong mukha ng kaibigan ko. At rinig na rinig 'yon
sa buong court.

Dumugo ang ilong ng kaibigan ko. Bumagsak siya sa sahig kaya nataranta
kaming lahat.

"Oh my God, Hera!"

Hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. My best friend is too precious

to get hurt. Magkamatayan na, basta wag ang kaibigan ko.

"Dalhin niyo na si Ms. Almero sa clinic!" Sigaw ni Mr. Alvarez.

Agad na binuhat ni Adam si Hera. Kitang-kita ko ang pagaalala sa kaniyang

mukha. "Shhh Hera, everything is going to be fine.."

Gusto ko sanang isipin na aksidente lamang ang nangyari. Pero itong

pinapakitang ngisi ni Kestrel ngayon? Parang hindi tama. Parang sinadya.
Sa paningin ko ay hindi na siya inosente. Sa paningin ko, ay isa na
siyang demonyo.

Nang magtama ang mata namin ay mas lalo pa siyang ngumisi. Tinaasan niya
ako ng kilay. "What are you looking at?"

Bitch, saktan mo na lahat wag lang ang kaibigan ko. Magkamatayan na.

Umiling ako at ngumiti ng peke, "Wala." She just nod her head at akmang
aalis.

Pinunasan ko ang luha ko at ako naman ang ngumisi. Kinuha ko ang bola
malapit sa paanan ko. Nakatalikod siya sakin kaya hindi niya ako
mapapansin.

I held the ball tightly. Hinagis ko ito sa ere at hinampas ng ubod nang
lakas sa mismong direksyon niya. When the ball reached her, napaluhod
siya sa sahig at ininda ang sakit. She screams in pain but I don't care.
Ewan ko pero naiirita rin talaga ako sa kaniya. Hindi dahil sinaktan niya
ang kaibigan ko. May ibang dahilan pa.

"Saktan mo na lahat ng tao, wag lang ang kaibigan ko." Ani ko sa kaniya.
"Naiintindihan mo ba?"

Sinamaan niya ako ng tingin habang nangingilid ang luha. "H-How dare
you.."

"You dare me." Sambit ko.

Pero may isang bulto ng tao na nagkukumahog papunta kay Kestrel. "Shit,
Kestrel!"

"A-Aus.."

Mas lalo yata siyang naiyak nang makita si Nazareth. Lumambot ang
kaniyang ekspresyon na tila nagpapaawa. "A-Aus, ang sakit.."

Sinamaan ako ng tingin ni Nazareth. "Anong ginawa mo?"

Natutop ang aking bibig. Napaatras ako dahil sa takot pero iwinagli ko
iyon. "S-She hurted H-Hera!"

"It was just an accident!" Sagot ni Kestrel.

He looked at me with disappointment. "I saw everything."

"N-Nazareth!" I pleaded. "Sinadya niyang saktan ang kaibigan ko!"

"Bullshit! It's just a game! Aksidente lang ang nangyari!"

Tinikom ko ang bibig ko. Naiiyak na ako. Pakiramdam ko sobrang bigat nang
kalooban ko. "N-Nazareth..please. Nakita ko siyang ngumisi na parang
sinadya niya!"
Umiling siya. Umigting ang kaniyang panga at akmang bubuhatin na si
Kestrel. "P-Please..paniwalaan mo naman ako." Pumiyok ang boses ko.
"Kahit ngayon lang..."

He stiffened. Nagulat ako nang ipabuhat niya si Kestrel sa lalakeng

classmate ko. May sinabi siya rito dahilan para umalis ito kasama si
Kestrel. Sa tingin ko ay dadahlhin ito sa clinic.

"Follow me," he commanded.

Nagtataka man ay sumunod ako sa kaniya. Nauuna siyang maglakad kaya hindi
ko makita ang ekspresyon ng mukha ni Nazareth.

Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Nang makarating kami sa parking lot
ay dumiretso siya sa pamilyar na kotse. Pumasok siya sa loob na walang
binibitawang salita

Nagda-dalawang isip tuloy ako kung papasok ba ako sa loob. Pero nang
ilang beses bumusina ang kotse niya ay napatalon ako sa gulat. Pumasok
nalang ako sa loob ng kotse niya. Wala naman akong narinig mula sa kaniya
at sinimulan niya nalang ang pagmamaneho.

Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Pero buong biyahe ay iniiwasan kong
tumingin sa mukha niya. Hindi rin ako makapagsalita. Parang natuyo ang
laway ko.

Huminto kami sa isang parke. Walang masyadong mga tao roon. Bumaba siya
ng kotse kaya sumunod ako sa kaniya.

"Bakit mo ginawa 'yon?" He asked.

"She hurted my best friend, Nazareth."

Lumapit siya sakin ilang hakbang ang layo, "Iyon ba talaga ang rason? O
meron pang iba?"

Kumunot ang noo ko, "Anong ibang rason?!" Singhal ko. "Sinaktan niya ang
kaibigan ko and I just did the same to her! Mabuti sana kung hindi niya
sinadya. Pero kitang-kita ng mga mata ko kung paano siya ngumisi!"

He just eyed me with those familiar eyes. Hindi siya nagsalita. Nakatitig
lang siya sa mukha ko at tila nakikinig sa nais kong sabihin. "Pwede sana
kung ibang tao ang saktan niya. Pero kaibigan ko. Kaibigan ko!"

Hinampas ko ang kaniyang dibdib. "Iyon ba ha? Iyon ba ang ugali ng babae
mo? Napaka-walang modo!" Sambit ko. "Maganda siya at mukhang inosente.
Pero hindi ko makita kung paano mo siya nagustuhan!"

Naiinis na ako.

Sobrang naiinis.
"Dahil ba maganda siya kaya mo siya nagustuhan? E, mas maganda naman ako
sa kaniya!" Singhal ko.

Nanlaki ang mata ko at huli na para bawiin ko pa ang sinabi. Sumibol ang
kakaibang ngisi sa sulok ng kaniyang labi. Lumapit siya ng ilang hakbang
hanggang sa ilang inches nalang ang layo namin sa isa't isa.

"Hmmm? Ano nga ulit iyon?" He playfully asked.

Kinagat ko ang ibabang labi ko at nag-iwas ng tingin. "I t-think I'm more
beautiful than her.."

Mas lalo siyang ngumisi, "You think so?"

Sinamaan ko siya ng tingin. Pero nang makita ko ang ekspresyon ng

kaniyang mukha ay halos matunaw ang aking tuhod. Mapupungay ang kaniyang
mata na tila tuwang-tuwa sa  pinagsasabi ko.

"H-Hindi ko na babawiin pa ang sinabi ko.."

Tumalikod na ako para umalis. Pero nakakailang hakbang pa lang ako ay may
malaking braso na sumakop ng aking bewang. Nanlaki ang mata ko at halos
mapahiyaw ako sa gulat. Dumoble ang bilis ng tibok ng puso ko at parang
hindi na ako makahinga.

"Sabihin mo lang sakin na gusto mo ako, hindi ako magda-dalawang isip na

angkinin ka sa mismong harapan ng manliligaw mo." He said. "Say it
please, love. Say it.."
Chapter 20
Ramdam na ramdam ko ang hininga niya sa aking tenga. I can also feel the
heat of his body against mine. Hindi ko maiwasang mabahala dahil sa bilis
ng tibok ng kaniyang puso. Samantalang hindi naman nagpapatalo ang tibok
ng akin. Para silang nasa paligsahan, kung sino manalo ay s'yang may
premyo.

My lips trembled. Parang dumikit ang paa ko sa aking kinatatayuan kaya

pati ang buo kong katawan ay hindi makagalaw. Hindi ko ito inaasahan. The
sentence, the words, and every letters he said, I'm trying to process
them all.

Parang na-reformat ang utak ko na ni salita ay hindi masabi.

"Love, say it.." He whispered huskily. "Just say the magic word, then
you're mine.."

Bakit niya ba ginagawa ito? May girlfriend siya. Meron siyang Kestrel.
Balak niya ba akong gawing pangalawa, kung sakali? Nazareth is
unpredictable. So damn unpredictable. 

"Love, I'm scared with your silence." He said, once again. "Tell me your
thoughts.."

Hinarap ko siya, "Nazareth may girlfriend ka."

Kumunot ang kilay niya. Bumakas sa kaniyang mukha ang pagtataka na tila
hindi maunawaan ang sinabi ko. "Girlfriend? Who?"

"Don't make me stupid, Nazareth! Si Kestrel ang tinutukoy ko!"

Mula sa pagtataka ay humalakhak siya. Like what I said was really funny.
Ako naman ang kumunot ang noo, nagtataka sa kaniyang pinakita. May
nakakatawa ba sa sinabi ko? O pinagloloko nanaman ako ng lalaking ito?

"She's like a sister to me for pete's sake!" He roared with laughter.

"S-Sister?"

Tumango siya habang pinipigilan ang tawa. May namumuong ngisi sa kaniyang
labi. "She's from states. Hinabilin siya sakin ng Ninang at Ninong ko.
Wala akong pagpipilian kundi ang pumasok na sa school para mamataan ko
siya, tulad ng bilin ng kaniyang magulang."

Natahimik ako.

So..

I was wrong?

Natahimik ako dahil sa pagkapahiya. Pakiramdam ko gusto ko nalang lamunin

ako ng lupa dahil sa kahihiyang sinabi ko. Kinagat ko ang ibabang labi
ko. Nakakahiya. Akala ko..akala ko girlfriend niya na.

"Darn it. Don't bite your lips or else you'll regret it." Sambit niya.

Huminto naman ako sa pagkagat ng labi ko tulad ng sabi niya. "Bakit

naman?"

"Gusto mo malaman?" He asked. He lean forward while his lips formed into
a playful one. "O gusto mong makita ang ibon ko?"

Kumunot ang noo ko. "Anong kinalaman ng ibon mo rito?"

Tinitigan niya ako ng mariin. Pagkatapos ay malakas siyang bumuntong

hininga. "I'll give you time to answer my question, lady. I don't want to
pressure you." Sagot niya. "Baka ikamatay ko pa ang isasagot mo."

Hindi ako nagsalita.

"Let's go, I'll drive you home."

Tumango ako at hinayaan kong hawakan niya ang kamay ko. Nauna siyang
maglakad kaya nagkaroon ako ng pagkakataon pagmasdan siya. Pinakatitigan
ko rin ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko. Thinking that he's holding
my hand, it electrify my system. Pati ang mga paru-paro ay nagkakagulo sa
aking tiyan.
Pagkauwi ko ay dumiretso ako sa aking kwarto. Pero nadaanan kong bukas
ang isang kwarto isang dipa ang layo mula sa kwarto ko. Ngayon ko lang
nakitang bukas ang isang 'to. Never rin akong pumasok sa loob.

Because of my curiosity, I step inside the room. Inikot ko ang mga mata
ko sa loob at napag-alaman kong isa itong bodega. Maraming nakatambak na
mga lumang gamit. Mga gamit panlinis, at iba pa.

This was the room that Mommy warned me about. Bawal daw akong pumasok
dito. Pero bakit naiwan itong bukas?

Muli kong pinasadahan ng tingin ang paligid. Bakit bawal akong pumasok
dito? E, simpleng bodega lamang ito? May mga nakatagong alahas ba rito?

Bumuntong hininga ako at akmang lalabas. Pero nahuli ng aking mata ang
isang photo album na nakalagay sa ibabaw ng table. Kinuha ko ito at
pinagmasdan.

Mi Amor

Iyon ang naka-imprinta sa mismong harapan ng kulay asul na photo album.

Kumunot ang noo ko. The words were engrave in thick red font.

Mi amore? What does it mean?

"Hellary?" Nagulat ako nang may magsalita sa likod ko dahilan para

mabitawan ko ang hawak na photo album. "What are you doing here?!"

Pero ang mga mata ko ay natulala sa pahina ng photo album. Nang mahulog
ito ay nabuklat ito sa gitna kaya nabigyan ako ng pagkakataon para makita
kung anong nasa loob nito.

It's a woman, no, not just a woman. But a beautiful woman. Nakangiti siya
habang hawak ang tiyan niyang sa tingin ko ay may laman na bata. She's
smiling with happiness, samantalang may isang gwapong lalaki na kasing
edad niya lamang na nakayakap sa kaniya mula sa likod.

They look like a couple.

"S-Sino sila?"

Agad tumalima si Mommy at dinampot ang photo album. Pero dahil sa aligaga
ay muli itong nahulog at nabuksan ang panibagong pahina. And this time,
ang litrato ay nakatutok sa mismong mukha ng babae.

Muli itong dinampot ni Mommy, "Hindi ba pinagbawalan kitang pumasok dito,

Hellary?!"

"I'm s—"

"It's fine dear, just go back to your room." Aniya.

Tumango ako at nagmartsa papunta sa aking kwarto. Bago ko isara ang pinto
ay nakita ko ang pagpunas ni Mommy sa album kahit wala namang alikabok.
Bumuntong hininga siya na tila may inaalala.

But I can't forget about the woman's face.

I looked like her.

* * *

"Bi, kanina mo pa hindi ginagalaw yang pagkain mo." Ani ng kaibigan ko. 
"Anong problema?"

Umiling ako at sinubukan kainin ang nakahain sa aking harapan. Masyado

kasi akong maraming iniisip. Masyadong mabigat at hindi ko alam kung
kakayanin ko pa.

"Alam ko may problema. Sabihin mo sakin, baka makatulong ako."

"Wala nga."

"Alam ko meron."

Bigla kong namataan si Nazareth. Nagkagulo sa cafeteria nang pumasok

siya. Kasama niya nanaman si Kestrel na sobra kung makangiti sa mga tao.
She's enjoying the attention.

"Ang swerte ni Kestrel." Wika ni Hera habang nakatingin sa direksyon

nito.

"Bakit naman?"

"Nagtaka ka pa? Gosh bi, it's Nazareth Sarmiego. The Alpha of Elron High!
King! Hari!"

Tumango ako habang pinagmamasdan sila mula sa malayo. They really look
good and perfect for each other. Pero ang isiping iyon ay nagpapakirot sa
puso ko.

"Hera, she's just Nazareth's sister. Not by blood but by bond."

Nagulat si Hera, "How did you know?"

"Sinabi niya sakin."

Nanlaki ang butas ng ilong ng kaibigan ko. "I-Ibig sabihin hindi

panaganip yung ikinwento mo sa fast food chain?"

"What?"

"Oh my gosh! I really thought that I'm just dreaming kaya akala ko hindi
totoo!" Sambit niya. "S-So it's true?!"

Tumango ako kaya impit na napatili si Hera. "You're more than a lucky!"
Tinanaw ko si Nazareth na hinila ang upuan para makaupo si Kestrel. And
by watching them..

Maswerte ba talaga ako?

"Hellary!"

Si Neo. Umupo siya sa tabi ko at umakbay sakin. Humalakhak ako dahil

pawis na pawis siya. "Bakit pawis na pawis ka?"

"Hinanap kase kita."

"Magpalit ka ng uniform. Baka magkasakit ka nanaman. Wala ka pa namang

kasama sa condo mo!"

"Hmm. You're now concern to me, H." Humalakhak siya kaya ngumuso ako. "I
like that!"

Kinurot ko ang pisngi niya kaya napangiwi siya. I'm now comfortable with
him, gano'n din naman siya sakin. Wala lang. I'm enjoying his company
dahil masarap pala siya kasama. Kapag kakilala ka na niya, saka niya na
ipapakita ang tunay na ugali niya.

"Ehem." Tumikhim si Hera. "Ehem. Jutay, ehem."

Tumingin si Neo sa kaniya, "What's jutay?"

"Titi mo—este wala, wala. Ibig sabihin no'n, excuse me."

Tumango-tango naman si Neo. "It's kinda weird."

"Tapos na ako, Hellary. Mauna na ako ha." Paalam ni Hera. Tinignan niya
si Neo, "Jutay, Neo."

Tumango naman si Neo na tila naintindihan ang ibig sabihin ng sinabi ni

Hera. Akala niya siguro excuse me talaga ang ibig sabihin no'n. Hindi ko
maiwasang mapailing.

"Are you free this weekend?"

"Maybe."

"Why, maybe?" Tanong niya. Tinanggal niya ang pagkaka-akbay sakin tapos
kumuha ng french fries sa plato ko. "Papasama sana ako bumisita sa lola
ko."

"Okay."

"Okay?"

"Sige. Sama ako." Ngumiti ako kaya napangiti siya.

Nanlaki ang mga mata ko nang inuman niya ang bottled water na nainuman ko
na. "Neo!"

He chuckled.

"What?"

"Nainuman ko na iyan!"

"So what?" Aniya habang inosenteng nakatingin sakin.

Umiling nalang ako at hinayaan siya. Kahit kailan talaga ang isang 'to.

"Anong susuotin ko sa sabado?" I asked him.

Umakbay muli siya sakin. "Anything will do, H."

Tumango ako.

Nagulat ako nang biglang nag-vibrate ang cellphone ko. Nang tignan ko
kung kanino galing ang mensahe ay napakunot ang noo ko.

Unknown number:

Nice.

Nang iangat ko ang tingin ko ay biglang nagtama ang mga mata namin ni
Nazareth. Nagulat ako dahil malapit siya sa kinaroroonan namin. Wala na
si Kestrel at tanging siya nalang. Lumipat siya ng ibang table at
sumaktong sa mismong harapan ko pa.

Magkasalubong ang kaniyang kilay. Madilim ang kaniyang mukha habang

masama ang tingin sa braso ni Neo na naka-akbay sakin. Kinagat ko ang
ibabang labi ko.

"N-Neo, mainit." Palusot ko. Tinanggal naman ni Neo ang braso niya.

May dinukot siya sa kaniyang bag na matigas na folder. Tinupi niya ito at
pinaypay sakin. "Ayan. Mainit pa ba?"

Umiling ako.

Nang tignan ko si Nazareth ay nagti-tipa siya sa kaniyang cellphone.

Muling tumunog ang cellphone ko kaya sa tingin ko ay sa kaniya galing ang

mensahe.

Unknown number:

Rooftop.

And with that, kitang-kita ko ang pagtayo niya. Tinignan ko muna ang oras
sa cellphone ko. May oras pa bago mag-time.
"Neo, una na ako."

"Hatid na kita sa room mo." He offered.

Maagap akong umiling. "Hindi, ayos lang."

"No. Bilang manliligaw mo, dapat kitang ihatid sa classroom mo."

Umiling ako't ngumiti. "It's fine. May mahalaga rin akong pupuntahan."

Bago pa siya makapag-salita ay umalis na ako. Mabilis akong pumunta sa

rooftop. Nadatnan ko si Nazareth na nakadungaw sa kapaligiran.

Narinig niya ang pagdating ko kaya napalingon siya sa aking direksyon.

Nakakunot ang kaniyang kilay. Magkasalubong ito habang ang kaniyang labi
ay mariing nakatikom.

"I'm sorry.."

"Bakit ka humihingi ng tawad?"

Hindi ako nagsalita at napayuko ako. Malakas siyang bumuga ng hangin.

"Come here."

Sinunod ko ang sinabi niya. Dahan-dahan akong lumapit. Nang ilang dipa
nalang ang layo namin sa isa't isa ay bigla niya akong hinigit at niyakap
ng mahigpit. "It's not your fault anymore, Hellary. Kayang-kaya kong
tiisin lahat ng sakit habang nakapikit, basta alam kong sa huli ako ang
panalo."

Hinarap niya ako sa kaniya. Tinitigan niya ang aking mukha, "May
pupuntahan tayo sa sabado. Isasama kita."

Nagtaka naman ako.

"Bakit ako?"

Dinampian niya ng halik ang noo ko kaya napapikit ako. "Dahil ikaw ang
gusto ko."
Chapter 21
"Bi, minsan lang naman tayo lumabas." Pagpu-pumilit ni Hera. "Ngayon lang
naman.." Nakangusong tugon ng kaibigan ko at nagpapadyak.

Umiling ako, "We're just seventeen, Her."

Tumawa ang kaibigan ko at malakas na hinampas ang likod ko. Napa-ubo ako
pero parang 'di napansin ng kaibigan ko dahil sa pagtawa, "Bi, do we look
like teens?" Pinasadahan pa nito ang kaniyang katawan.

Natutop ko ang bibig ko. She's right. Hindi akma ang features niya sa
kaniyang edad. She has this long nose that is pointed, while her eyes
were hazel shade and highlighted by her thick eye lashes. Natural na
naka-pout ang kaniyang labi. Walang kahit na anong bahid ng produkto ang
kaniyang mukha maliban sa mala-cherry nitong labi na bumagay sa mala-
porsenalang kutis.

"Ikaw lang," I answered.

Ngumuso ang kaibigan ko. "Gaga! Mukha ka na ngang trenta!"

"Shut up." Ani ko. "I'm not going."

"Hellary, please..."

Malakas akong bumuntong hininga nang gamitan ako ni Hera ng puppy eyes
niya. Alam niyang hindi ko siya matatanggihan kapag ginagamit niya na
sakin 'yan.

Naalala ko na palagi niya akong ginagamitan ng ganiyan kapag hindi niya

ako mapilit na lumabas. Kapag tinatamad ako o kaya'y kapag wala ako sa
mood. I can no longer refused.

Tumang ako, "Okay, fine."

Nanlaki ang mata niya, "Talag—"

"But I'll not take the booze. Sasamahan lang kita."

"Fine! I'll pick you up later, message nalang kita." She said. "Bye, bi!"

Kumaway ako pabalik nang maglakad paalis si Hera. Malakas akong bumuntong
hininga nang biglang bumuhos ang ulan mula sa kalangitan. Nagpa-panic na
nilandas ko ang daan papunta sa waiting shed. Pansin ko rin na may
nakasabay ako sa pagpunta ro'n.

Niyakap ko ang sarili ko dahil sa lamig. I don't have umbrella with me,
hindi rin ako susunduin ng driver namin dahil sabi ko ay dadaan pa ako sa
mall para bumili ng damit. Wala na rin naman si Hera dahil mabilis na
itong naka-ibis palayo bago pa bumuhos ang ulan.

"Malas." I said unconsciously.

"Sino?" Someone asked. "Ako?"

Napalingon ako sa tabi ko nang magsalita ang kung sino. Kumunot ang noo
ko nang mag-materialize siya sa aking paningin. Inirapan ko siya dahilan
para humalakhak siya.

Hinubad niya ang suot niyang uniform at ipinatong sakin. Bumilis ang
pagbayo ng aking dibdib nang maramdaman ko ang presensya niya malapit
sakin. Pinipigilan ko ang huminga nang maramdaman ko ang balat niya sa
may bandang braso ko.

"Itong malas na 'to ay patay na patay sayo, miss." Aniya.

Abot-abot ang tahip ng aking dibdib. Lagi naman akong nagkakaganito kapag
malapit siya. Lagi.
Kahit papaano ay naibsan ng lamig ang telang ipinatong niya sakin. Pero
nagulat ako nang hilain niya ako at ikinulong sa mga bisig niya. I can
feel the heat of his body. Tuluyan nang naibsan ang lamig dahil sa init
ng kaniyang yakap.

"N-Nazareth.."

My throat constricted. We just remained in our position. Ignoring the

world under his embraced, under the clouds that are crying. Mas humigpit
pa ang yakap niya sa akin.

"I can be your hot when you're cold. I can be your Knight if you're in
distress. I can be your stars if you're the moon. I can be your universe
if you're the world. I can be your best if you're the worst..."

Shock materialized across my face. Tila naghabulan naman ang mga paru-
paro sa aking tiyan. Nanuyo ang lalamunan ko at halos manginig ang aking
binti.

"N-Nazareth.."

"I can be your king if you're the queen. I can be the sun if you're my
sunshine. I can be the road if you're the cars. I can be your everything
if you have nothing."

"P-Please.."

"I can be yours if you're mine."

He kissed my shoulder. Hindi siya nagsalita pero nanatili siya sa

kaniyang posisyon. Walang namutawi na salita sa aking labi. I'm too
paralyzed because of his words. Parang natutunaw ang aking puso dahil sa
mga sinabi niya.

Too much words were enough to melt my heart. And Nazareth Sarmiego, did
that.

"I'll wait no matter how it takes but promise me.." Nilapit niya ang
bibig niya sa aking tenga. "Sa oras na sabihin mong gusto mo ako, akin ka
na..."

My breathe hitched.

"Akin lang...At walang kaagaw."

* * *

Pinagmasdan ko ang sarili ko sa salamin. Mukha na siguro akong matanda

tignan at hindi mukhang seventeen. Naglagay pa ako ng make-up. Imbis na
light lang ay kinapalan pa ni Hera. She said I need to look like a woman.

"Wow. Mukha ka nang twenty-nine!" Bulalas ni Hera.

Binato ko siya ng lipstick kaya humalakhak siya. Dahil sa paghalakhak
niya ay mapapansin ang mapupulang lipstick na nasa labi ni Hera. Mas
lalong nadepina ang kaniyang features dahil sa kapal ng kaniyang make-up.

My dress perfectly fits my body. Tila may sarili itong buhay na pumunta
sa parte ng aking katawan kung saan madedepina ang hubog nito. Ngumuso
ako dahil sa isiping above the knee ang bestida.

"Let's go! Let's go!"

Lumabas kami ng kwarto ni Hera. Dahan-dahan kaming naglakad pababa ng

hagdan. Madilim na ang paligid. Medyo dim naman ang ilaw na nagmumula sa
sala.

"Watch your steps.." I whispered nang muntik na siyang matapilok dahil sa

taas ng takong.

Nang makalabas kami ay muli nanaman kaming naglakad palabas ng

subdivision para makasungkit ng taxi. Wala kasing dumadaan na taxi ro'n.
Masyadong malaki at pribado ang subdivision.

"This is our first time, Hera. Ayusin mo lang na hindi ka iinom."

"Boring."

"Hoy! Anong boring! Papahirapan mo pa ako kapag uuwi na?! No thanks!"

"Whatever, bi!"

Mabuti nalang pagkalabas namin ay may humintong taxi sa aming harapan

kaya hindi na kami nahirapan pa. Agad kaming umibis papuntang Grim
Perpen.

Napatalon ako sa gulat nang tumunog ang phone ko.

Nazareth:

Tulog ka na?

Nag-tipa ako ng reply.

Me:

Hey

Ibababa ko pa lamang ang cellphone ko ay tumunog agad ito.

Nazareth:

Hey. Y are u still up?

Nazareth:

Sleep now, miss :))

Ngumuso ako sa huli niyang mensahe. Pinigilan ko ang wag ngumiti pero
hindi ko na nakayanan. Natulala ako sa screen ng cellphone ko lalo na sa
parteng dulo ng kaniyang mensahe. Since when he started using emoji?

Hindi na ako nag-reply pa. Baka madulas pa akong pupunta kaming Grim
Perpen. 

Saktong dumating kami sa Grim Perpen ay nakasalubong namin si Kestrel sa

entrance. Nakasuot ito ng bestida na halos lumuwa ang kaluluwa sa sobrang
ikli.

Tinaasan niya ako ng kilay nang mapansin niyang nakatingin ako sa kaniya.
Umiling ako at hindi na siya pinansin pa.

"You dog—"

"Hera, hayaan mo na." Pagpi-pigil ko kay Hera nang akmang sasabunutan ang
nakatalikod na si Kestrel.

"Leche siya. Pagkatapos niyang paduguin ang ilong ko!"

"We're here to have some fun and not to get involve in any trouble. So
calm yourself, Her."

Malakas na bumuntong hininga si Hera. Nakahinga naman ako ng maluwag nang

hindi kami sitahin ng bouncer sa entrance dahil 'di pa kami pwede sa bar.
Pero dahil panigurado'y hindi kami mukhang teens dahil sa make-up.

Umupo kami ni Hera sa harap ng bartender. Agad naglabas ng cash si Hera,

"Tequila."

Namilog ang mata ko. "T-Tequila?"

"Mali ba?" She mumbled. "May Titiquila kayo jan, kuya?"

"Wala ma'am. Tequila lang po."

"Okay. One glass of tequila, please."

Agad kong sinamaan ng tingin si Hera, "Akala ko ba walang iinom?"

"Bi, ngayon lang naman."

Malakas akong bumuntong hininga at inirapan siya. Inaliw ko nalang ang

sarili ko sa panonood sa mga tao sa dance floor. May mga nakikita rin
akong familiar na mga mukha. Maybe they're also students from Elron High
kaya pamilyar sakin ang ilan.

The ambiance of the whole bar is very aesthetic. The neon lights were
giving justice to the song. Kahit ako ay napapaindak sa ganda ng kanta na
pumapainlang sa buong bar.

"Sayaw tayo, bi!"

Tumayo si Hera matapos ay hinila ako. Umiling ako. Pero ang babae ay
mapilit kaya tumayo ako at nagpatianod sa kaniya. Pumunta kami sa dance
floor at sumayaw.

Medyo awkward pa ang pag-sayaw ko pero tila wala namang nakakapansin. 'Di
tulad ni Hera na kulang nalang ay mag-twerk sa gitna ng dance floor.

"Whooooo! Party, party!"

Napagod na ako kaya bumalik na ako sa kinauupuan namin kanina. Kaya lang
ay may nakaupo na kaya naghanap ako ng mauupuan. Mahahanap naman siguro
ako ni Hera rito.

Dinukot ko ang cellphone ko para maglibang. Pero naka-agaw ng pansin ko

ang message ni Nazareth.

Nazareth:

Tulog ka na ba talaga?

Nazareth:

Hey, let's talk. I'll call you.

Nazareth:

You're not answering my call. So I guess you're already asleep. Good

night, love.

Hindi ko mapigilang hindi mapangiti dahil sa messages niya.

Me:

Gising pa ako.

Hindi na ako nagtaka nang mabilis siyang nagreply.

Nazareth:

Hmmmm I want to hear your voice. Where are you?

Me:

Nasa bahay. Text-text nalang tayo.

Dahil nasa bar ako ngayon, baka mapansin niyang bakit ang ingay kung nasa
bahay lamang ako at nagpapahinga. Mahirap na baka mamaya ay pagalitan pa
ako ng isang 'to.

Nazareth:

Okay, miss.
Nazareth:

How's your day?

Me:

Fine. Ikaw?

Agad naman siyang nag-reply.

Nazareth:

More than fine.

Me:

More than?

Nazareth:

Ang makita ka ay sobra pa sa sobra.

Kinagat ko ang ibabang labi. Nag-init ang aking pisngi. Hindi na ako nag-
reply pa dahil hindi ko na alam ang sasabihin. Nahihiya ako kahit wala
namang dapat ikahiya.

Tumayo ako at muling naki-singit sa dagat ng tao sa dance floor. I danced

under the beat of the music.

This is my first time here in Grim Perpen and I'm enjoying it so much.
Sikat ang Grim Perpen sa Manila na kilala bilang high-class bar. Malaki
kase ito at ang nagmamay-ari ay isang sikat na artista o celebrity.

Gumiling ako habang nakataas ang kamay.

"Are you guys ready for the other upbeat music?" Tanong ng DJ.

"Yesssssss!"

The song changed into more daring yet enjoyable beat. Mas ginanahan tuloy
ang dagat ng tao sa pag-sayaw. Habang sumasayaw ay pasimple kong sinuyod
ang dagat ng tao upang mahanap si Hera. Ngunit nagulat ako nang makita ko
si Adam. Nakaigting ang kaniyang panga habang pinagmamasdan si Hera na
gumiling sa harapan ng lalake.

Lalapit na sana ako pero may humarang sakin. Moreno at matangkad na

lalake. Sumasayaw siya sa aking harapan at nakatingin sakin. Okay, I
admit. He's handsome. Mukha siyang modelo sa mga magasin.

"C'mn, dance with me!"

Umiling ako at humalakhak. Sumayaw din ako kasabay niya. Pumunta siya sa
likod ko at hinawakan ang aking bewang at doon gumiling. Kinagat ko ang
ibabang labi ko.
"Grind on me, babe!"

"How about grind at my punches?" Someone said. Nagulat ako nang makita si
Nazareth.

"C'mn dude! We're just dancing!"

Hindi ko makita ang mukha ni Nazareth dahil sa nakakahilong neon lights.

"Fuck off."

Hinila ni Nazareth ang aking kamay paalis do'n. Mabilis ang kaniyang
hakbang na tinungo ang exit. Halos matapilok ako sa bilis niyang
maglakad. Tanging ang malapad niyang likod ang nakikita ko.

Mahigpit ang kapit niya sa kamay ko. Nang makalabas kami ay dire-diretso
pa rin kami. Hinila niya ako papunta sa isang pamilyar na sasakyan.

Binitiwan niya ang kamay ko at nagtungo sa driver seat, "Sakay, Hellary."

Ni hindi manlang niya ako pinagbuksan ng pinto. Tinawag niya pa ang

pangalan ko sa paraang madiin. He's so mad. Natataranta akong sumakay sa
passenger seat.

Natatakot akong lumingon kay Nazareth.

"Look at me."

Hindi ako nagsalita.

"Hellary, look at me."

Hindi. Hindi ako lilingon. You're mad at me!

"Hellary."

"F-Fine!" Sigaw ko at tumingin sa kaniya. Magkasalubong ang kilay niya

habang madilim ang mukha. His eyes stung with anger. "S-so what now—---"

Halos mapa-atras ako nang lapitan niya ako upang halikan. Napapikit ako
nang suyurin ako ng kaniyang halik kaya wala akong nagawa kundi ang
magpa-agos sa anod nito.

His lips were so soft. His kisses made my whole body trembled

Hinabol naming dalawa ang aming hininga nang huminto siya sa paghalik. So
much desire is now visible in his eyes while looking at my swollen lips.

Hindi ko rin mapigilan pagmasdan ang kaniyang labi. Halos maubusan ako ng
hininga nang pagmasdan ito. It's too red right now. Too red.

"Nasa bahay pala huh.."

--
Author's note:

Follow me on Twitter: @bratmind92 and use the hashtag #UnderHisHoodie

kapag magtwe-tweet para makita ko.

Madalas kase ako magbasa ng mga tweets at comments. At para ganahan din
po ako mag-update, sana hindi lang please update po ang i-comment nyo
hehehe.
Chapter 22
Madilim pa rin ang kaniyang mukha. Nakatiim ang kaniyang bagang habang
nakatingin sa labi ko. Iniwas ko ang mata ko sa labi niya at tumikhim.
Did he just kissed me that way? Sa gilid ko ay rinig na rinig ko ang
kaniyang pagsinghap.

"I'll drive you home, Hellary." Sabi niya.

Tumango ako at hindi nagsalita. Pinaghalong hiya ang aking nararamdaman.

This is not the first time but the feeling is just the same. Gano'n pa
rin. May kakaibang pakiramdam na kahit kanino ay hindi ko naramdaman.

Binuhay niya ang makina ng kaniyang sasakyan. "You made me mad, lady.
Really, really, mad." He uttered. "Paano kung may iba pa iyong ginawa?
Hellary, you can't just trust someone that easily!" Matigas na sambit
niya.

"Y-You're over reacting!"

Biglang tumunog ang kaniyang cellphone. Nag-blink ito kaya kitang-kita ko

kung sino ang tumatawag.

Kestrel is calling...

Natuon ang atensyon ko ro'n. Tila napansin niya kaya kinuha niya ang
cellphone niya at hinagis sa bintana ng kaniyang sasakyan. Nanlaki ang
mata ko dahil sa ginawa niya. That was insane! Bakit niya ihahagis sa
labas ang cellphone niya ng gano'n gano'n lang?

Galit na galit nga talaga siya.

"Why did you do that?!"

"I want your eyes on me, Hellary." Aniya. "Kung hindi pa pinasundo sakin
ni Ninang si Kestrel, hindi ka pa uuwi at hahayaang bastusin ng lalakeng
iyon!"

Pinasundo ng ninang niya si Kestrel sa kaniya? Oh. That explains why he's
here. Pinapasundo pala si Kestrel. Edi pabigat lang pala ako sa kaniya
dahil si Kestrel naman pala talaga ang responsibilidad niya at hindi
naman talaga ako.

"Open the door," Ani ko.

"No."
"Hindi ako si Kestrel. Hindi mo ako responsibilidad."

"Who told you that?" Lumambot ang kaniyang ekspresyon. Pinatay niya ang
makina ng kaniyang sasakyang kanina niya pa hindi pinapaandar. He reaches
for my hand pero binawi ko iyon.

Lumamlam ang kaniyang mata dahil sa ginawa ko. "You're my

responsibility..."

Parang may sariling buhay ang kaniyang palad. Hinagkan nito ang aking
pisngi. Napapikit ako dahil sa ginawa niya. "No, love. You're more than
my responsibility. Okay? You're more than anything nor anybody."

Dahan-dahan akong tumango. Narinig ko ang kaniyang mahinang pagbuntong

hininga. Kinagat ko ang ibabang labi ko nang simulan niyang paandarin ang
sasakyan. Tahimik lamang kami buong biyahe.

Naisip ko tuloy kung susunduin niya pa ba si Kestrel. Dahil ang purpose

niya naman talaga sa pagpunta ro'n sa Grim Perpen ay si Kestrel.

Matapos niya akong ihatid sa bahay ay mabilis akong tumakbo papunta sa

kwarto at nagkulong. Ni hindi ko siya nilingon manlang o nagpaalam. Basta
mabilis nalang akong umibis papunta sa kwarto ko.

Matapos kong mag-shower ay nahiga na ako upang matulog. But before I even
close my eyes, my phone vibrated. Nang lingunin ko ito sa katabing table
ay dumungaw ang pangalan ng tumatawag.

Agad ko itong sinagot. Pumikit ako dahil nakaramdam na rin ako ng pagod.
Gusto ko nang magpahinga. Masyado yatang napagod ang katawan ko buong
araw. Isama pa ang pagsayaw sa gitna ng madla. I'm very much exhausted.

"Hello?"

Humalakhak ang nasa kabilang linya. Agad ko namang nahimigan ang pamilyar
na tawa niya.

"Matutulog ka na ba?"

"Yes. Tumawag ka lang." Ngumuso ako kahit na alam kong hindi niya
makikita.

"Oh, sorry for that. I just want to inform you about our visit in my
grandmother's house. Text ko nalang sayo kung anong oras."

"Alright, Neo."

"Hmmmm. Sleep now, H. Good night."

"Good night."

Kinabukasan ay nag-ayos ako ng kaunti. I put liptint on my lips, just

fair enough to add some color to my face. Simpleng floral dress and
paired with wayfarer sunglasses lamang ang suot ko. Isinukbit ko sa aking
balikat ang messenger bag.

Nag-text si Neo na magkita kami sa park malapit sa Grim Perpen. Alas dos
y medias ang usapan namin.

Nang lumabas ako sa bahay para magpahatid sa driver, kumunot ang noo ko
nang makita si Nazareth. Nakasandal siya sa kotse niya na tila isang
modelo. Nakapamulsa siya sa suot na denim shorts habang nakalagay ang
itim na wayfarers sa kaniyang puting polo.

Agad kumunot ang noo ko. Anong ginagawa niya rito?

"What are you doing here?"

Nang magsalita ako ay agad siyang napatingin sa direksyon ko at ngumiti.

Tumayo siya nang maayos. Hindi ko mapigilang pagmasdan ang kaniyang
mukha. Bigla nanaman akong namula nang maalala ang halik niya.

Pinasadahan niya ng tingin ang suot ko. Kinagat niya ang ibabang labi
niya at nagtama ang aming mata. Nang makalapit ako sa kaniya ay
humalukipkip ako samantalang nakangisi lamang siya at pinanood ako.

"How can you do that?" He asked.

"Do what?"

"Making me fall inlove without doing anything?"

Shit. This is purely shit. Hindi na matigil ang puso ko sa pagragasa at

tuluyan na itong nagwala. Idagdag pa ang ngiti niyang kahit na sino ay
manginginig sa sobrang kilig. Ngiti pa lang niya panigurado'y kayang
sungkitin lahat ng babae sa mundo.

And I won't let that to happen.

Tumikhim ako at inignora ang tanong niya. "W-What are you doing here?"

His brow creased. "Diba may lakad tayo sabi ko?"

Oh God.

I almost forgot about that! Kailan pa ako naging makakalimutin? Pero may
lakad ako ngayon. Magkikita kami ni Neo sa park at sasamahan ko siyang
bisitahin ang lola niya. Hindi ako pwedeng hindi sumipot dahil naka-oo na
ako. Once you I say yes to someone, sinisigurado ko talaga na makakasipot
ako dahil alam ko ang pakiramdam ng pinapaasa. At hindi maganda ang bagay
na iyon.

"May pupuntahan ako ngayon. Bring someone else," I said.

Kumunot ang noo niya. I pursed my lips and chose not to speak up again.
Biglang lumambot ang kaniyang ekspresyon. "Are you mad at me?"
Umiling ako. Tumitig siya sa mata ko kaya nakipagtitigan ako sa kaniya
para malaman niyang hindi ako galit. Anong ikakagalit ko? Yung kagabi?
Yung hinalikan niya ako o yung pagsundo niya kay Kestrel?

Suminghap siya at hinila ako papasok sa kotse niya. Nagulat ako sa ginawa
niya, "Nazareth!"

Mabilis ang pangyayari. Nakita ko nalang ang sarili ko sa loob ng kotse

niya. Agad naman siyang pumasok sa driver seat. Bubuksan ko na sana ang
pinto pero hindi ito mabukas. Nang lingunin ko si Nazareth ay nakangisi
siya sakin.

"Open the door."

Umiling siya, "You're not going anywhere, Hellary."

"Nazareth, open the door!"

Bumilis ang paghinga ko dahil sa inis. At alam kong napansin niya iyon.
I'm fuming with rage right now. Naiinis ako dahil baka sa ginagawa niya
ay hindi ako makasipot sa usapan namin ni Neo.

Binuhay niya ang sasakyan niya. "I'm sorry but you're coming with me this
day."

Hindi nalang ako nagsalita dahil wala na akong magagawa. We're now in the
middle of the road. At wala akong plano magpababa sa gitna ng daan.
That's purely stupidity.

"C'mn, miss. Talk to me while I'm driving."

Umirap ako sa kaniya, "Shut up, asshole."

Humalakhak siya sa sinabi ko. Nag-bend siya at tila may pilit inaabot sa
backseat. Napansin ko rin na ang daming supot sa likod at kung ano-ano
pang gamit.

Inabot niya sakin ang isang bungkos ng mga sunflower habang nakadikit ang
mata sa daan, "For you."

Inabot ko na lamang iyon at baka mangalay pa siya. Inamoy ko ang bulaklak

kaya hindi ko maiwasang hindi mapangiti. Sunflowers are my thing. Kahit
na bad mood ako ay kaya nilang tanggalin iyon.

Flowers are really not for me. Hindi ako mahilig sa mga bulaklak pero
ngayong may hawak ako ay hindi ko mapigilang matuwa. Hindi naman pala
gano'n kasama ang bulaklak. It lighten up my mood.

"You like it?" Tanong niya.

"Slight."

"Kumain ka na ba?"
"Oo."

"May mga pagkain sa backseat. Baka gusto mong kumain."

"No thanks."

"Tss. That's why you don't have boobs because you're not eating enough
foods." Aniya.

Nanlaki ang mata ko, "G-Gano'n ba iyon?"

Tumango siya, "Yeah."

Kinapa ko ang aking dibdib. Hindi naman sila maliit ah? Sakto lang siya
sa edad ko. Pero kung totoo man iyon ay kailangan ko pa lang kumain ng
marami para hindi ako mapag-iwanan. Kaya pala malaki yung kay Hera dahil
mahilig lumamon ang isang iyon.

"W-Where's the food?" Namula ako sa hiya.

Ngumisi siya kaya mas lalo akong pinamulahan ng mukha, "Nasa likod. Red
tupperware."

Kinuha ko ang sinabi niyang tupperware at kumuha ng sandwich. Hindi rin

kase ako kumain ng lunch kaya nakaramdam na rin ako ng gutom. Napansin ko
rin na marami talagang supot sa likod. Para saan ba ang mga iyon?

Humalakhak si Nazareth sa tabi ko habang pinagmamasdan niya ako sa

rearview mirror ng kaniyang sasakyan. "Damn, lady."

Nagpatuloy ang kaniyang pagmamaneho. Inabot kami ng isang oras. "Saan ba

tayo pupunta?"

"Road trip."

Nalaglag ang aking panga, "What?!"

Tumango siya. Magsasalita pa sana ako ngunit huminto na ang kotse niya sa
isang supermarket. Kumunot ang noo ko. Anong gagawin namin diyan?

Nakatunganga lamang ako. Nang marinig ko ang pagkatok niya sa salamin ng

passenger seat ay doon lamang ako nakakilos. Lumabas ako sa kotse niya.

Nang lumabas ako ay maraming lumingon sakin. Lalo na yung mga lalakeng
napadaan at papasok din sa supermarket. Pero nang hilahin ni Nazareth ang
bewang ko upang mapalapit sa kaniya ay ang mas kinagulat ko. What the
hell?

"Damn perverts." Aniya habang nakaigting ang panga.

I really don't understand this guy. Pero hindi ko maiwasang mapangiti

dahil sa inasta niya. It seems like he's too possessive. Wala namang
ginawa yung mga lalaki. Tumingin lang naman sakin.
"OA mo ha," ani ko.

Inirapan niya ako, "Tsk."

Aba. Kailan pa natutong umirap ang isang ito?

Pumasok kami sa supermarket. Humila siya ng pushcart habang nakasunod ako

sa kaniya. Umikot-ikot kami habang naglalagay siya ng kung ano-ano sa
cart. Balak niya yatang ubusin lahat ng paninda sa supermarket.

Agad ko siyang pinigilan nang maglagay siya ng maraming potato chips sa

cart. Nagtataka niya akong nilingon. "What?"

"Wag masyadong marami," sabi ko.

Nagkibit balikat siya pero nilagay niya pa rin ang potatoe chips sa cart.
Wala akong nagawa nang magsimula nanaman siyang mag-ikot. Damn this guy.
Ang hilig sa maalat na pagkain. It's not healthy. Okay lang naman kung
kumain siya pero wag naman yung marami.

Nag ikot-ikot pa kami. Kung ano-ano ang binili niya such as finger foods,
picnic, softdrinks, chocolates at iba pa. Is he really serious about the
road trip?

Muli kaming bumalik sa sasakyan niya. Nilagay niya sa back seat ang mga
pinamili namin. Pagkatapos ay muli nanaman kaming bumiyahe. He opened his
stereo and a song lingers inside the car.

"Baby it's 3:00 AM. Had you on my mind. And it's not the first time we've
gone through this. Wanting you more and more..."

Bigla akong napangiti nang pumailanlang sa loob ng kaniyang kotse ang

pamilyar na kanta. I love this song. Isa ito sa mga paborito ko. hindi
ako makapaniwala na nagpl-play ito ngayon.

"Baby if I could tell you, if I could tell you. How much I care, I'm in
despair
Are you still there?"

Nahihiya man pero sinabayan ko ang kanta. Very nostalgic. Matagal-tagal

na rin pala simula nang mapakinggan ko ang kantang ito.

"You know the song?" He asked beside me. Pero ang mga mata niya pa rin ay
nasa daan.

"It's my favorite song," sagot ko.

"Cuz baby if I find a way, I'm sure of it this love won't stray. Just
give me a chance to say I love you
And I need you...."

Hindi ko namalayan na red light pala. Kinanta ni Nazareth iyon habang

nakatingin sa mga mata ko. Kinagat ko ang ibabang labi ko at sinabayan
siya sa pagkanta.
"Now are you here to stay, or fade away like every other day? You're the
reason that I lie awake.."

Ngumiti ako sa kaniya matapos ng kanta. Pero ang mga mata niya ay
seryosong nakatingin pa rin saking mukha. Bigla akong nailang. Is there
something wrong with my face?

"M-May problema ba?"

Hindi siya nagsalita. Pinanood niya lang ang mukha ko. May problema ba
talaga sa mukha ko o sadyang pangit lang talaga ang boses ko kaya sya
natulala? Heck, I know my voice wasn't that good.

"Ayoko na sa Earth, Hellary."

"B-Bakit?" Nagtatakang tanong ko. Bigla bigla nalang kasi siyang

nagsasalita.

"Because I want to be part of your world," aniya. "Ikaw ang mundo ko at

ako ang mundo mo.."

Nag-green na ang light. Pinatakbo niya na ang sasakyan pero ang puso ko
ay naiwan. At sa oras na iyon ay may napagtanto ako. Hindi ko man aminin
sa sarili ko pero alam ko na.

May malaking bahagi na siya sa puso ko.

Chapter 23
Tama si Nazareth. Road trip nga talaga ang lakad namin ngayon. Kung saan-
saan kami pumunta. The music from the stereo didn't failed us. Halos
hindi na nga kami magkarinigan sa lakas nito.

I can say that, this is my first time doing this. At masaya ako dahil
ginawa ko ito kasama si Nazareth. May mga oras na nagkwe-kwentuhan kami
habang pinapahinaan niya ang tugtog. Tawa naman ako ng tawa.

Lalo na kung paano niya ipaalala sakin na nakain ko yung pagkain ng ibon
niya.

Pinagmasdan ko ang kalangitan mula sa bintana. Naga-agaw na ang kadiliman

at liwanag. Hindi ko naman ma-check kung anong oras na dahil nasa likod
ng kotse niya lahat ng gamit namin. Sa tantiya ko ay mga ala sais y media
na ng hapon.

Muli akong kumagat sa Italian pizza na baon ni Nazareth.

"Saan naman tayo ngayon?" I asked. Muli akong kumagat sa pizza.

He checked his wrist watch. Pagkatapos ay muling tinuon ang mata sa

daanan. "Basta."

Nagkibit balikat ako at muling kumuha ng pizza sa box. Humalakhak siya sa

ginawa ko. What? Pizza is bae. Anong nakakatawa ro'n? Ang sarap-sarap
kaya ng pizza.
"Easy, miss. Hindi ka mauubusan." Humalakhak siya.

Inirapan ko siya ngunit nakisabay na rin sa pagtawa niya. We spent our

time there traveling somewhere. It's almost night already when we
stopped. Tiningala ko ang nagtataasang mga puno.

Kumunot ang noo ko. Anong gingagawa namin dito? Nasa Manila pa ba kami o
nasa probinsya na?

Tumunog ang tabi ko, senyales na lumabas siya ng sasakyan. He opened the
door for me and then I went out. Nagulat ako nang tumuntong si Nazareth
sa unahan ng sasakyan upang makapunta sa mismong bubong ng kaniyang
kotse.

Nagtaka ako kung bakit siya pumunta ro'n. Magpapalipad ba siya ng

saranggola or something?

What, Hellary? Kite? This evening?

Saka lamang nasagot ang tanong ko nang humiga si Nazareth sa mismong

bubong. Pinatong niya ang kaniyang ulo sa pinagsiklop niyang balikat.

"Join me, miss."

Tumango ako. Kahit nagtataka ay humiga rin ako sa tabi niya at ginaya ang
kaniyang posisyon. Hindi naman ako lumpo para alalayan pero inalalayan pa
ako ni Nazareth para makapunta sa tabi niya.

Nang umayos ang sitwasyon naming dalawa ay naging tahimik siya. Ginaya ko
ang ginawa niya. Pinagmasdan ko ang kalangitan na punong-puno ng mga
bituin. There are so many stars surrounding the moon.

Siguro yung buwan, hindi na siya nagre-reklamo. Because there are so many
stars around him, may mga naka-agabay sa kaniya. May mga nakakasama siya.
Ano pa ba ang mahihiling niya? Nandiyan na lahat.

But the stars can't stand without the moon. Because the moon is their
foundation. Paano ka babangon kung iyong rason mo para maging matatag ay
mawawala? Kung iyong bagay na nagpapasaya sayo ay iyon pala ang
pagpapalugmok sayo?

I can't tell.

We can't tell.

Nazareth broke the silence.

"Kapag ba alam mong ikaw ang talo...susugal ka pa ba?"

Nilingon ko siya. But his eyes didn't move nor his face. Nakatingin lang
siya sa langit habang kinakausap ako. But to answer his question, kapag
ba alam kong talo ako simula pa lang, susugal ba ako?
Whatever the reason why he asked that kind of question, sasagutin ko pa
rin siya.

"Hindi ako susugal sa isang laro kung simula pa lang alam kong ako ang
talo," I said. "What's the use of betting when in the first place, I
don't stand a chance? That's pure stupidity."

Humalakhak siya pero sa huli ay sumeryoso ang kaniyang boses. Muli ko

siyang sinulyapan. My eyes met his pointed nose and long eye-lashes.
Seryoso ang kaniyang tindig habang nakatingin sa kalangitan.

"Ako kasi...susugal ako," He stated. "If you're the price, I'll not
hesitate. Even if it can cause my greatest downfall, the pain, or fucking
sorrow, I'll not fucking hesitate because I fucking love you."

Natutop ko ang aking bibig. Abot-abot ang tahip ng aking dibdib. He just
freaking made my system gone crazy. And I hate it that I love it. I hate
it but I love the feeling. I hate it because once I choose, I'll break
someone. At hindi ko kaya iyon--ang makasakit.

"Do you know why I was gone for so many weeks?" Tanong niya. Nanatili ang
mata ko sa kaniya pero nanatili siyang nakatingala. "Because I realized,
he finally laid his eyes on you, ano pang panama ko? You can't blame me.
He's your..uh..first love."

"It's a stupid move, I know. Pero hindi mo ako masisisi..."

Yes. He's right.

I can't blame him. I won't.

And it's breaking me knowing that he went through this kind of thinking.
He really do love me. Bakit mo pa ipagsisiksikan ang sarili mo kung alam
mong wala ka namang chance?

"But still, I chose to risk my love for you dahil hindi ko kaya...hindi
kita matiis." He uttered. Nilingon niya ako.

Humarap siya sakin kaya medyo nawalan kami ng espasyo sa isa't isa. We're
close to the point our nose were almost near with each other.

"This ill-fated guy is so into you and I can't do anything to fucking

stop it. You're intoxicating me and you're the only cure." He kissed the
tip of my nose making my heartbeat doubled.

"Do something with it, love, please..." He whispered huskily.

We spent our time there--stargazing. Tahimik kaming dalawa habang

pinapanood ang mga bituin. If ever I'll open my mouth, I'll break
someone. At alam ko ang pakiramdam na iyon. Alam ko ang pakiramdam nang
masaktan.

And it's not funny.

Seryoso ang sitwasyon na ito. To the point na parang ayaw ko nalang.
Parang huwag nalang. Tatahimik nalang ako at hindi nalang mamimili. But
maybe, maybe I need to. Hindi pwedeng dalawa.

I'll break someone's heart in order to have my own happy ending.

"Are you okay?" He asked. Nilingon ko siya. "I'm sorry.."

Umiling ako at ngumiti.

Kung papapiliin man ako, sana hindi ko pagsisisihan.

Pagkatapos namin doon ay umalis na kami. I hugged myself because It's

almost eight in the evening. The cold breeze were trying their way in
inside his car. Nakabukas kasi ang bintana ng kaniyang kotse.

"I have spare sweater at the back..." Aniya.

Tumango ako. Nilingon ko ang backseat. Madilim roon. Malabong makita ko

ang sinasabi niyang sweater sa gano'ng sitwasyon.

I turned to him.

Nilingon niya ako sa rearview mirror. His eyes are wondering why I didn't
get his sweater. Kaya nagsalita ako para malaman niya, "Hindi ko
makita...masyadong madilim."

He chuckled. Uminit ang pisngi ko dahil sa hiya, "Damn cute." I heard him
mumbled pero hindi ko narinig kong ano iyon.

Tinaas niya ang kaniyang kamay, tila may pinipindot sa itaas. Pagkatapos
ay lumiwanag ang buong sasakyan niya. Nagkaroon ng ilaw na nagmumula sa
pinindot niya.

"T-Thanks.."

Nilingon ko muli ang backseat at kinuha ang sweater niya. Agad ko naman
itong nahanap sa tulong ng ilaw 'di tulad kanina. Sinuot ko ito sa
kaniyang tabi. Nagtama ang mata namin sa rearview mirror matapos kong
gawin iyon.

Tinaasan ko siya ng kilay, "Why?"

Ngumiti siya at umiling. Bumaba ang tingin niya sa sweater niya na suot
ko at ilang beses na suminghap, "Damn..."

Kinagat niya pa ang ibabang labi niya na nagpakunot ng aking noo. What's
happening? Seriously? Sinubukan kong matulog nalang. Medyo hindi na rin
ako nilamig dahil sa suot kong sweater. Hindi ko rin mapigilang hindi
amoyin ang suot. It smells very masculine that reminds me of him.
Lalakeng-lalake.
Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako. Ginising ako ni Nazareth nang
malapit na kami sa bahay. Siguro sa antok din ay hindi ko namalayan na
napasarap pala ang tulog ko.

"Pakibaba nalang ako diyan sa may blue na kotse..." Tinuro ko iyon.

Tumango siya. Sinunod niya naman ang sinabi ko at doon huminto. Lumabas
siya upang kunin ang gamit ko na nilagay niya sa likod ng kotse kasama
ang cellphone ko. Lumabas na rin ako.

Nang iabot niya sakin ang gamit ko ay agad kong kinuha iyon. "Salamat
ngayong araw..."

Tumango siya pero hindi nakangiti. Nakadungaw lang siya sa mukha ko

habang kagat-kagat ang ibabang labi. Nang tignan ko kung saan nga talaga
siya naka-tingin, agad ko namang nakuha iyon. "Iyong sweater mo pala wai
—"

"No," Agad niya. "Keep it, miss."

Napahinto naman ako sa balak na paghubad sa sweater. Tumango ako.

"Lalabhan ko ito tapos isasauli ko."

"Sure.."

"Sige. Gabi na. Ingat sa biyahe..."

Hindi siya gumalaw.

"What now? Umuwi ka na."

Umiling siya at ngumuso. "I'll watch you 'till you get inside.."

Uminit ang mukha ko at tumalikod. Pero may pahabol pa.

"Where's my goodnight kiss?" He chuckled.

Hindi ko na lamang siya pinansin. Hindi na muli ako humarap. Dire-diretso

ako sa gate ng bahay namin. Nang makapasok ako sa gate ay kumaway siya
sakin. Kumaway din ako at sumenyas na umalis na siya.

Sinunod niya naman ang sinabi ko at pumasok sa kaniyang sasakyan. Umibis

siya paalis sa subdivision.

Tumunog ang cellphone ko. Nang dungawin ko ito ay saka ko lang

napagtanto. Oh my god! I forgot him! I forgot about our meeting!

Nang makita ang missed calls at messages ay bumagsak ang aking balikat at
rumagasa ang pinaghalong kaba at guilty sa aking dibdib.

120 missed calls and 78 messages.

Shit! Shit!
Binuksan ko ang pinaka unang message na nakita ko.

Neo:

Where are you?

Neo:

Saan ka na? I'm already here.

"Damn it. Nakalimutan ko!"

Nang iangat ko ang tingin ko ay may nakita akong bulto ng tao. Ngayon ko
lang ito napansin. I adjusted my eyesight hanggang sa makilala ko ito. My
eyes widened. Agad kong binuksan ang gate at lumapit sa kaniya.

"I'm sorry, Neo! Nakalimutan ko! Sorry!"

Paano niya pala nalaman ang bahay ko?

Pinasadahan ko siya ng tingin. Naka-suot siya ng simple white V-neck

shirt at jeans na sinamahan ng sapatos na may tsek sa gilid. May hawak
siyang bungkos ng bulaklak.

The hell, Hellary! You just did forget your promise!

Hindi siya nagsalita. Pero bumaba ang tingin niya sa suot kong sweater
papunta sa mata ko. He smiled bitterly making my heart melt.

"Ayos lang sakin.."

Damn it. Even his voice, parang matamlay. Kasalanan ko ito dahil
nakalimutan ko siya. Damn, Hellary. You're so stupid. Damn stupid.

Nag-iwas siya ng tingin.

"Pasensya na nakalimutan ko—"

"Gano'n ba ako kawalang halaga para kalimutan?" Kinagat niya ang ibabang
labi niya. He looked at me and our eyes met. Ako naman ay hindi
makapagsalita dahil nasapol ako sa tanong niya.

"I'm sorry, Neo..."

Tumango siya.

"It's...It's okay. Really," he tried to laugh but I didn't hear the humor
in it. "Just checking you out if you're fine."

Inabot niya sakin ang hawak na mga bulaklak. Nagdalawang isip ako kung
kukunin ko ba iyon dahil sobrang guilty na ako sa ginawa ko. Masyado kasi
akong na-aliw kasama si Nazareth. Nakalimutan ko nga pala na may lakad
kami ni Neo. Bigla-bigla nalang kasi akong hinatak ng isang iyon.
"W-We can re-sched—"

"No, it's okay." He cut me off, "Tsaka wala na akong mabibisita roon."

"W-What do you mean?"

Umiling siya. Ngumiti siya pero hindi umabot sa mata niya. He seems so
tired and I'm the reason behind it. Hindi ko alam kung patutulugin ba ako
ng konsensya ko dahil dito.

Nanatili kaming nakatayo roon. Nakatingin lamang siya sakin habang

pinagtuonan ko ng pansin ang hawak na cellphone. Nilaro-laro ko ito sa
aking kamay. I'm so sorry, Neo. I'm sorry I broke my promise.

I know what it felt to be left alone. At alam ko rin ang pakiramdam na

hindi siputin. It can ripped your heart into pieces.

Tumingala ako nang magsalita siya.

"Shall I distance myself from you to protect my heart?"

"Neo.."

"Alam ko na. Pero huwag mo nang sagutin," He said while looking at the
sweater I am wearing. Kumunot ang noo ko at tinignan ito.

My eyes widened when I saw the printed words.

I owned N. Sarmiego's Bird

"Goodnight, Hellary..."
Chapter 24
Pinilig ko ang ulo ko. Hindi ako makatulog kagabi. If I only have my
compact mirror right now, I could see the black bags under my eyes. The
guilt ate me. Paulit-ulit akong nagsisi dahil sa ginawa ko. Nagtaka rin
ako sa sarili ko. Bakit ko nakalimutan yung usapan naming dalawa?

Is it because I am with someone else? But Nazareth isn't just someone

else. I think. Naalala ko nang umibis palayo si Neo ay naiwan akong
nakatunganga sa tapat ng bahay namin. I stood up there, paralyzed.
Thinking how stupid I was to forget our meeting. Isama pa ang naka-
imprinta sa suot kong sweater. Kaya naman pala iba kung makatingin si
Nazareth nang suotin ko ang kaniyang sweater. And Neo saw it!

I read all his messages. At mas lalo akong na-guilty.

Neo:

Hindi ako aalis dito. I'll wait you up, H.

Neo:

Where are you?

Neo:

Ayos ka lang ba?

Neo:

Hellary! Answer the phone!

Neo:

Goddamn it! I'm so worried.

Neo:

Hihintayin kita.

Hinintay niya ako roon habang ako ay kasama ni Nazareth. I know what it
feels to be left alone. At iyon ang masaklap. Kahit na alam ko ang
pakiramdam ay ang tanga-tanga ko pa rin dahil kinalimutan ko.

Pumikit ako at mas lalong pinilig ang ulo sa desk. Hera is talking to me
while I don't give a damn. I'm so wasted. Salita siya ng salita pero wala
namang sumasagot sa kaniya. Wala pa ang guro namin pero sa tingin ko ay
darating na iyon.

Hindi nga ako nagkamali. Hera stopped talking. Inangat ko ang ulo ko para
harapin ang aming guro.

Nakangiti ito na tila may sasabihing magandang balita. Umayos ako ng upo
kahit na nakakaramdam pa ako ng antok. "Good morning, class."

We greeted her back in unison. Hindi pa rin mawala ang ngiti nito.
Sinandal ko ang sarili ko sa upuan at nakinig. "Guess what? Intrams is
coming!"

Naghiyawan ang mga kaklase ko. Napapalakpak naman ang iba sa tuwa
samantalang kumunot ang noo ko. I know there's still something else.

"Oh my gosh! Intrams! Intrams!"

"Intraaaaaaaams!"

"Quiet!"

"May pageant na gaganapin para sa Intrams. Bawat section ay may

representative," ngumisi ang guro. "Magbotohan na kayo kung sino ang
ipapambato ng section niyo."

"Woah!"

"Shit bro, makakakita nanaman tayo ng mga legs!" Nakarinig ako ng sipol
at halakhakan.
Pinagbabatukan ng mga babaeng nakapaligid dito ang nagsabi no'n. Boys.
They're too attractive to legs. Kahit nga manok ay may legs. Bakit hindi
iyon ang manyakin nila.

Biglang may nagtaas ng kamay. "Yes?"

"Ma'am, si Hellary Angeles po. I'm rooting for her!"

Naghiyawan ang mga kaklase ko at sumang-ayon. Samantalang nanlaki naman

ang mata ko at ang bibig ko ay humugis bilog. What?! Mga baliw ba sila?
Ni hindi nga ako marunong rumampa! Mahiyain pa ako at baka mapahiya ko
lang ang seksyon namin.

Tumango-tango si Ma'am, "I agree, Ms.  Murat."

Agad akong umiling, "Hindi po ako marunong sa mga ganiyan, ma'am. Sorry
but I disagree."

"Why Ms. Angeles? Maganda ka naman. You're the face of our section.
Sayang naman kung hindi mo susubukan," ani nito. "And I heard na lahat ng
grades mo ay plus three kapag nanalo ka."

Umiling ako. Siniko ako ni Hera. "Dali na bi! KJ nito!"

Muli akong umiling.

Yumuko ako para itago ang aking mukha. I'm somehow flattered because our
teacher considered me as the section's face. Hindi ba't masarap sa
pakiramdam iyon dahil may naka-appreciate sayo?

"Yes Ms. Portea?"

"Oh shit! Nakalimutan natin si Kestrel!"

"Oo nga pala!"

Dahil doon ay napaangat ako ng tingin. Nakatayo si Kestrel habang

nakatingin sa aming guro. "I volunteer po. Pwedeng ako nalang po ang mag-
represent ng section natin."

What?

She have the guts?

Narinig kong bumulong bulong si Hera sa tabi ko. "Ganda ka? Ganda ka
'te?" Well, she hated Kestrel dahil ito ang nagpadugo ng ilong niya.

"Wow! Oo nga pala! We have Kestrel." Ani ng guro. "Sig----"

"Objection your honor!" Biglang sumigaw si Hera. Bigla niyang tinaas ang
kamay ko. "Payag na raw po si Hellary!"
Nanlaki ang mata ko. What the hell! Pinandilitan ko siya ng mata.
Nagngising aso lamang ito, "Talunin mo 'yang gaga na 'yan. Kapal ng
apog," she whispered.

"Pwede namang dalawa ang mag-represent ng section natin." Pumalakpak si

Ma'am. "So it's settled then."

I was about to speak pero umalis na ang teacher. Naghiyawan ang mga
kaklase ko sa excitement. Habang ako ay natulala. Lumihis ang aking mata
kaya nagtama ang mata namin ni Kestrel. She's looking at me intently pero
nang magtama ang mga mata namin ay ngumiti siya.

Hindi ako ngumiti. Tinapunan ko lang siya ng tingin pabalik. I know and
I'm not stupid. I can see in her eyes that there's something wrong, I
just couldn't point my finger on it. Kung ano man iyon ay dapat ko nang
ihanda ang sarili ko. Girls in Elron High dislikes her for being so close
with Nazareth, but they can't do anything because it's him. Si Nazareth
Sarmiego iyon, wala silang magagawa. Akala nilang lahat ay kasintahan
niya si Kestrel. Hindi ko rin sila masisisi. There's no assurance coming
from him na hindi niya talaga girlfriend si Kestrel kaya maga-assume at
mago-over think nalang ang mga tao.

Umiwas siya ng tingin. Umiling ako pero si Hera ay nanlilisik ang mata sa
nakatalikod na babae habang pinagmumura nito.

The rest of the day ay wala kaming ginawa. Cancel ang aming klase dahil
nagme-meeting ang mga teachers para sa gaganapin na Intrams sa aming
school. Nang sumapit naman ang break ay pumunta ako sa opisina ni Mrs.
Makatarungan upang sabihing hindi ako sasali sa pageant.

Kumatok ako sa pintuan ng opisina. Narinig ko naman ang boses ng guro at

sinabi nitong pumasok ako. I opened the door. Pagkatapos ay dumiretso sa
kinaroroonan ng guro. May inaayos ito sa kaniyang lesson plan. Tutok na
tutok ito roon habang nakasuot ng salamin ang mga mata.

"Ma'am, magba-back out po sana ako sa pageant. Hindi po ako sasali," ani
ko. Tinaas ni Mrs. Makatarungan ang kaniyang tingin. Sinara nito ang
lesson plan at tinanggal ang kaniyang salamin. "I'm sorry Ms. Angeles
pero nalista na kita."

"Ma'am pwede pa naman sigurong matanggal iyon.."

"Pasensya na pero naipasa ko na sa office. You have no choice but to join

the pageant.." Sambit nito. "Akala ko ba gusto mo?"

Umiling ako. Sasabihin ko sanang si Hera ang may pakana pero hindi ko
nalang ginawa. Kaibigan ko naman iyon kahit papaano at ayoko siyang
ilaglag. Pero shit! I have no choice but to join that prestigious
pageant! E, wala nga akong kahit na katiting na experience pagdating sa
ganitong uri ng patimpalak.

Paano kung mapahiya ko lang ang section namin? Kung matapilok ako't
sumablay sa Question and Answer portion? Shit. I don't know what to do
anymore.
Dahan-dahan kong isinara ang pinto ng opisina ni Mrs. Makatarungan
pagkatapos kong makipag-usap dito. I left her office with no choice----
sumali sa pageant. Natulala pa ako sa harap ng pintuan pagkatapos kong
maisara iyon. Kinagat ko ang ibabang labi ko.

Pero paglingon ko upang umalis na ay nagtama ang mata namin ni Neo.

Nakapamulsa siya sa suot na pantalon. Walang ka-emo emosyon ang kaniyang
ekspresyon habang nakadungaw sakin. Agad nanumbalik ang guilt sa buong
sistema ko. Natutop ko ang aking bibig at hindi magawang bumitaw ng
salita.

Mga ilang segundo pa iyon bago siya nagpatuloy sa paglalakad. Agad akong
nataranta nang lagpasan niya ako. "Neo saglit!"

Napahinto siya. Nilingon niya ako habang nakakunot ang noo. "I-I'm
sorry.."

Tumango siya at muli akong tinalikuran. I was speechless and paralyzed.

Ni hindi ko na siya makuhang habulin pa dahil parang nagkaroon ng
malaking pader sa pagitan namin. Parang bumalik na siya sa dating siya
nung hindi pa niya ako nililigawan.

Bumalik ako sa classroom nang tumunog na ang bell. Kinuha ko ang bag ko.
Wala na rin naman kaming klase kaya mas mabuti pang umuwi na lang ako. O
'di kaya ay magpunta sa coffee shop. I need to unwind. Gusto ko mapag-
isa.

Pagkatapos ko kunin ang bag ko ay lumabas ako ng room. "Hoy bi! Saan ka
pupunta?!"

"N-Neo?"

He didn't speak. He just held my hand and grabbed me somewhere. Mabilis

ang kaniyang lakad. Natulala ako't kinabahan. Pero nagpatianod pa rin ako
sa kaniya dahil sa aking konsensiya. When we reached oue destination,
umupo siya sa damuhan ng garden. Naiwan akong nakatayo roon, pinapanood
ang susunod niyang kilos.

"Hindi kita huhusgahan kung bakit kayo magkasama..." Nanlaki ang mata ko.
Ibig sabihin nakita niya ako kasama si Nazareth? Naestatwa ako sa pwesto
ko. Tumawa siya ng mapakla, "Wala naman akong karapatan. Hindi naman
tayo, walang tayo..."

Ano kayang nasa isip niya ngayon tungkol sakin? Na yung nililigawan niya
ay nagpapalandi sa iba? Is that it? Na yung nililigawan niya hindi
makuntento sa isa? Shit!

"I-I'm sorry.."

Nilingon niya ako. Tumayo siya upang magpantay ang aming mata. I can see
how frustrated he was. "Hellary, c-can you please tell me honestly?"
My throat constricted. There's a lump inside it making me hard to speak.
Pakiramdam ko dinudurog ang puso ko habang nakatingin kay Neo. "Do I
really have a chance?"

Natutop ko ang aking bibig at hindi magawang magsalita. Natahimik ako sa

sinabi niya at alam kong napansin niya iyon. Tumawa siya ng mapakla.
Hindi ko maiwasang masaktan kung paano siya tumawa.

Sa simple niyang tanong bakit parang hindi ko kayang makasagot?

"N-Neo.."

"I know I hurted you so many times pero lahat ng iyon ay pinagsisihan ko.
Lahat ng iyon ay dahil sa nakaraan ko. At nang subukan ko magmahal
ulit.." He smiled weakly. "Sa huling pagkakataon ay nabigo nanaman ako."

Nakagat ko ang ibabang labi ko. Guilty. I'm so fucking guilty.

"What's the score between you and that Sarmiego? Kayo na ba?" Tanong
niya.

"H-Hindi.."

Tumango siya. "My grandmother died yesterday. Dapat nandoon ako nang
mamatay siya pero pinanghawakan ko ang pangako kong hihintayin kita."
Nanlaki ang mata ko. "Gano'n ka kahalaga sakin na kahit huling alaala
kasama ng lola ko ay sinakripisyo ko para sa 'yo..."

Napayuko ako.

I'm too much.

He don't deserve me.

He's too perfect for me at hindi tama iyon. I need to wash out the dirty
things that kept bothering him, pati ang akin. Kung patuloy iikot ang
bote sa aming dalawa ay hindi siya makakahanap ng taong nakalaan para sa
kaniya.

"N-Neo..Y-You don't deserve me." Nanghihinang sambig ko. Nagulat siya sa

sinabi ko dahil alam niya kung saan na ito patungo.

"N-No..no. Hellary, I'll fight fairly. Hindi pa naman kayo 'di ba?"

"May mas deserving na babae para sayo at hindi ako iyon.."

Nakagat ko ang ibabang labi ko hanggang sa magdugo ito. Kitang-kita ko

ang pamamasa ng kaniyang mata. Mas lalo kong kinainisan ang sarili ko sa
sitwasyon na ito.

"Is this what you want?" He asked weakly.

Tumango ako. May mga luhang tumakas sa aking mata. "Alam kong maraming
nagmamahal sayo. Maraming nandiyan at naghihintay sa atensyon mo."
Lumapit ako sa kaniya at niyakap siya ng mahigpit. Tila naestatwa naman
siya sa kinatatayuan niya.

"Hindi ka mahirap mahalin. Sadyang pinagtagpo tayo sa maling panahon at

maling pagkakataon." Ani ko.

Naramdaman ko ang dahan-dahang pagtaas ng kaniyang kamay hanggang sa

yakapin niya na ako ng mahigpit. Rinig na rinig ko ang malakas na tibok
ng kaniyang puso. Bawat tibok ay siyang pagtibok ng akin.

Sumasayaw sa hangin ang mga puno. Humuhuni ang mga ibong naglalaro sa
himpapawid. Para silang nakikiramay sa kung anong nangyayari ngayon.

He's too much for me. Parang ako ang nasasaktan sa isiping sinakripisyo
niya ang huling alaala kasama ng lola niya para lang hintayin ako.
Pakiramdam ko sinakripisyo niya ang sarili niya sa walang kwentang tao.
Hindi ko deserve 'yon.

Pero bakit kung kailan huli na saka kami pinaglapit ni tadhana?

Naalala ko, sinisisi ko siya dati dahil hindi niya ako magustuhan
pabalik. Ngayon na-realize ko, wala akong ibang dapat sisihin kundi ang
sarili ko. Walang iba kundi ang sarili ko.

For the first time, I broke my first love's heart.

I slowly move away from his hug. Nang magtama ang mga mata namin ay
ngumiti ako, "Pinagtagpo tayo pero hindi tayo itinadhana.." Sa huling
sandali ay ngumiti ako.

Dahil alam ko sa sarili ko na kapag tumalikod na ako palayo ay siyang

paglayo namin sa isa't isa. Alam kong babalik siya sa dati. Ako, siya, ay
hindi magkakilala.

"Take care, Neo.." Tumalikod na ako upang umalis. Bawat hakbang ko sa

lupa ay may mga napagtanto ako.

At some point, you have to realize that some people can stay in your
heart but not in your life.
Chapter 25
Nang sumunod na araw ay nagsimula na ang practice para sa darating na
pageant. Dahil nga wala akong alam tungkol dito, hindi ko alam na may
partner pala ako. Required pala 'yon. Sa section ko rin nanggaling yung
partner ko, si Miro. 'Yong kay Kestrel lang ang naiba. Sa ibang section
nanggaling ang ka-partner niya para naman daw fair sa iba.

Hinawi ko ang buhok ko. Pinagtitinginan kami sa gymnasium dahil maraming

nanonood ng practice. Yung ibang mga freshmen ay nakaupo sa bleachers.

Medyo nakaramdam ako ng kaba nang papilahin kaming mga babae para sa
pagpasok namin sa stage. Dito pa lang kinakabahan na ako, paano pa kaya
kung mismong pageant na? Edi natunaw na ako?
"One, two, three, go! Rampa!" Sigaw ng lalaking nagtuturo kung ano ang
gagawin. Nakapilantik ang mga daliri nito at matinis ang boses.

Nagsimulang maglakad ang nasa unahan papunta sa stage. Umandar na ang

katapat ko kaya naglakad na rin ako. Gano'n din ang ginawa ng boys. May
iba-iba pang pinagawa samin. Yung iba medyo nahirapan pa ako dahil 'di
naman ako mahilig sumayaw.

Wala naman akong talent.

"Oh my god! Tell me bitch I'm not dreaming?!" Bulalas ng katabi ko.

Sino kausap niya? Teka, ako ba? Ako lang naman malapit sa kaniya. Hindi
naman pwedeng kausap niya ang hangin dahil magmumukha siyang baliw.

"Ako ba?"

"Yes bitch. Oh my god! He's looking at me!" Sagot nito na nagpakunot ng

noo ko. He's looking at her?

Sino?

Saktong 'yon ay lumihis ang mata ko sa lalaking nakatayo sa mismong

entrada ng gymnasium. Nakapamulsa ito sa suot na slacks habang ang
kaniyang polo ay nakabukas ang tatlong butones malapit sa dibdib.

He's looking intently in our direction. Naka-igting ang kaniyang panga

habang magkasalubong ang mga kilay. Tila may hinahanap ang kaniyang
paningin. "Is that my Alpha?! Oh my goshh!"

My alpha? What?

Dahil doon ay nabaling ang atensyon ng lahat kay Nazareth. They all
sighed dreamily because the guy was dashing with only his uniform. Nang
mahagip ako ng tingin nito ay biglang lumiwanag ang kaniyang mukha. Ang
pagkakakunot ng kaniyang kilay ay nawala. A ghost smile crept on his
lips.

"Galingan mo, love!" Sigaw ni Nazareth habang malawak ang ngiti na

nagpadagundong ng mundo ko.

Nanlaki ang mata ko. Nawala tuloy ang pokus ko sa sinasayaw kaya mas
lalong nag-init ang pisngi ko. Kinagat ko ang ibabang labi ko para
pigilan ang sarili. The girls around me giggled at yung iba pa ay tumili
dahil sa kilig.

"Aaaah! She called me love! Gosh!"

"Hindi ikaw ang sinabihan! Ako kaya!"

"Shut up! You're so BBW!"

"Kung Baby Bra Warrior ako, BALSN ka naman!"

"BALS---err what?"

"Band Aid Lang Sapat Na! BoOom!"

Hanggang sa mag-away na silang lahat kung sino ba ang tinawag ni Nazareth

na 'love'. Sinaway sila ng instructor kaya natahimik naman sila. Nagulat
ako nang may marinig akong parang lumagapak sa sahig.

"Ano ba!" Singhal ng babae. Napalingon ako rito. Natigil ang ilan sa
ginagawa. "Do you even know how to dance?! Palapit ka nang palapit sa
pwesto ko kaya namamali ako ng galaw!"

Nagulat ako nang matumba si Kestrel dahil tinulak siya ng babae. Hindi ko
siya kilala dahil taga-ibang section siya. Pero mukhang wala itong
pakealam sa kahit na sino. Even if Kestrel is close with Nazareth.
"Nananadya ka ba?!"

Hindi nagsalita sa Kestrel. Lumapit ako para tulungan siyang tumayo.

Nilahad ko ang kamay ko pero tinignan niya lamang iyon. I was shocked
when she started crying. Tila namanhid ako sa mismong kinatatayuan ko.

Nausog ako sa kinatatayuan ko nang humarang sakin ang malaking bulto ng

tao. Nazareth Sarmiego towered Kestrel where she was sitting. Umupo siya
upang magpantay sila ni Kestrel. Hinawi niya ang buhok nito at tinahan.
"Ssshh..Don't cry.."

Pain hammered through my chest. Napangiti ako nang mapakla. Nakaramdam

ako ng kirot. Nagaalala ang kaniyang mukha habang tinatahan si Kestrel.
Imbis na tumahan ay mas lalong humagulgol ang isa.

"Ang arte-arte. Siya naman may kasalanan!" Singhal ng babae na tumulak

kay Kestrel.

Matalim siyang tinignan ni Nazareth na nagparamdam ng takot sa babae.

"What's your surname?"

"Why? Papaalisin mo ako sa school na ito? Hah!" Tumawa ito ng mapakla.

"Ganiyan naman kayong mayayaman! Ginagamit niyo ang koneksyon niyo sa mga
tulad namin!"

Nagulat ako sa inasta ng babae. Hindi lang ako dahil lahat ng nakarinig
ay gano'n din. She's standing firmly amidst of people who admires their
king. Sa tingin ko ay isa siyang scholar.

Hindi siya pinansin ni Nazareth. Inalalayan niyang tumayo si Kestrel pero

parang napilayan ito. Kaya binuhat ni Nazareth si Kestrel na mala-bridal
style. Humawi ang mga nakiki-chismis nang maglakad sila palabas ng
gymnasium.

I stood there like a poop. Gano'n pa rin. Parang mas tumindi pa ang kirot
sa bandang dibdib ko.

"Siya siguro yung tinawag na love ni Nazareth kanina?"

"Oo nga. Siya siguro."

"Sabi sa 'yo huwag na tayo umasa fren, ih."

"Okay, fren. Uncrush na natin siya."

Hindi siya.

Hindi si Kestrel.

It was me.

When I went home, nagulat ako dahil naabutan ko si Mommy sa sala. Nanlaki
ang mata ko nang maabutan itong namamaga ang mata at mamula-mula ang
pisngi. Shocked traveled through my body. Agad ko siyang nilapitan.

"Mom, what happened?" Tanong ko. Nagulat si Mommy sa biglang pagdating

ko.

Imbis na sumagot ay humagulgol ito ng iyak. Lumapit ako sa kaniya upang

siya'y mayakap. Kahit gulong-gulo ako sa inaasta ng ina ay hindi na
lamang ako nagtanong pa. I'll let her spill the beans on her own. Ayoko
nang napipilitan lang para magkwento.

After a couple of minutes of crying and me---hugging her tightly, kinalma

ni Mommy ang sarili. Ngumiti siya sakin kahit na may bahid ng lungkot ang
kaniyang mata. Never in my entire life I seen my mother crying. Ngayon
lang mismo.

My heart melted with the view of her. Parang pinipiga ang puso ko na
makita ang taong ni minsan ay hindi ko nakitang lumugmok sa lupa at
magpa-ulan ng luha mula sa kalangitan.

"Anak, I'm sorry.."

I didn't speak.

Hinawakan niya ang kamay ko. Napatingin ako roon. My heart drowned with
the view. When was the last time she hold my hand? A hold with so much
love and care. Siguro matagal na rin. Bago siya makahanap ng bagong
mamahalin. And the rest is history.

"Salamat anak..."

Anak..

I can feel the liquid at the side of my eyes trying to escape. Kung nasa
ganitong sitwasyon at hindi umiyak si Mommy, hindi ko ma-appreciate kung
tatawagin niya akong anak. Pero ngayon...

Parehas ng salita pero iiba ang pakiramdam. Sa ngayon ay ramdam ko ang

pagmamahal mula sa salitang iyon.

"Mommy.."
"Anak, wala na kami ni Allen..."

Masisisi niyo ba ako kung ano ang dahilan kung bakit umiiyak si Mommy ay
siyang nagpasaya sakin?

It's not bad to be bad---sometimes.

Chapter 26
It's weekend. There's no class. Kaya heto ako ngayon at nasa bahay lang.
Nagdesisyon akong mag-sketch sa garden kahit hindi ko naman hobby gawin
iyon. Medyo marunong naman ako mag-drawing. I just want to do it just to
kill time.

Nagpadala ako ng meryenda kay Manang para kung sakaling magutom ang mga
alaga ko sa aking tiyan. Pumwesto ako sa parte kung saan may magandang
view. Hmmmm. How 'bout I draw the swing and the bunch of plants behind
it?

Dumating ang meryenda ko. Chocolate cake at isang juice lang naman.
Gumuguhit ako habang paminsan-minsan ay tumitikim nito. In all fairness,
nahirapan ako sa halaman. Lalo na ang mga sanga nito na mahirap iguhit.

Bumuntong hininga ako pero kumislap ang mga mata ko nang makita ang isang
paru-paro na dumapo sa isa sa mga bulaklak. Napangiti ako at drinawing ko
iyon. Parang nakikiayon sa akin ang paru-paro dahil nanatili ito sa
kaniyang pwesto.

Ilang sandali pa ay nagmamadaling lumapit sa akin ang isa sa mga

katulong. "Ma'am, may bisita po kayo."

Kumunot ang noo ko, "Sino?"

"Si Hera po."

"Okay. Papuntahin mo nalang siya rito sa gard----"

Natigilan ako nang makita si Hera. Ano namang ginagawa ng babaeng ito
rito?

Iniwan kami ng katulong. Samantalang umupo si Hera sa bakanteng upuan sa

tapat ko. "What the hell are you doing?"

Ngumuso ako sa sketchpad. "Obvious ba?"

"Tatanungin ko ba kung obvious?" Sagot niya.

Aba!

"Nag dra-drawing ako, okay? Kaya kung ano man ang kailangan mo, just say
it immediately." Sambit ko.

Ngumiti naman siya. Yung ngiti nung katulad kay Joker. Ang creepy!
Seryoso ang creepy!
"B-Bakit?"

"Basta!"

Bigla niya nalang akong hinila patayo. Syempre, muntik na akong matapilok
dahil nagmamadali talaga si Hera. Ayaw niya talagang tumanggi ako. Kaya
hinayaan ko nalang na hilain niya ako palabas ng bahay.

Pumasok siya sa kotse na dala niya. Sumunod naman ako.

"Kuya, sa Ty Tea nga po.."

"Okay po ma'am," sagot ng driver.

"Ty what?!" Gulat na tanong ko.

"Ty Tea."

"Hera, bawal tayo niyan."

"Paanong bawal?"

"H-Hera, h-hindi pa ako handa..."

"Pinagsha-shabu mong bilat ka?" Humagalpak siya ng tawa. "Ty Tea is a

milk tea shop. Parang Starbucks."

"A-Ah. Akala ko 'yung ano.."

"Yung ano?"

"Basta!"

Tumirik ang mata niya na parang sinasapian. "Ty Tea, bi. As in, T-Y T-E-
A!"

Binatukan ko siya kaya napadaing siya. Hala napalakas. "Alam ko!

Kailangan ba talagang i-spell?"

"Brutal ka talaga!"

After a couple of minutes ay bumaba na kami. Dire-diretso ang pasok namin

sa loob ng stall na may nakalagay sa itaas na Ty Tea. Pagkapasok namin ay
hindi ako nasiyahan sa amoy sa loob ng Ty Tea. Parang amoy hospital.
Comfort room, gano'n. Tinakpan ko ang ilong ko.

Dire-diretso kami sa sulok kung saan may loner na table.

Nilibot ko ang paningin ko. Kakaunti lang ang tao. Ang iba ay mga
estudyante na may Saturday class. Ang iba naman ay tila mga kumpol ng
teenagers na puro picture ang ginagawa para ipang profile picture sa
Facebook o di kaya'y ipang IG feed.
Well, maliban sa amoy ay maganda naman ang loob ng Ty Tea. Hindi naman
siguro adik ang owner ng Ty Tea sa nature ano? Yung wallpaper kasi ay
plain green tapos parang may fake grass na naka-attached. Ang mga tables
naman ay kahoy na inisculpt para magmukhang ugat. Marami ring mga
maliliit na trees and such.

"Chocolate milk tea ang akin."

"Gaga, hindi tayo nandito para umorder!"

"What? Edi ano palang ginagawa natin dito?"

Nanlaki ang mata ni Hera habang nakatingin sa likod ko. Nakatalikod kasi
ako sa entrance ng Ty Tea. Kinuha niya ang maliit na halaman na nakalagay
sa paso at pinantakip sa sarili.

Nagtaka naman ako kaya lumingon din ako. Napangiti ako nang makita si
Adam. Kaya naman pala nagkakaganito ang babaeng 'to. Tapos sa likod ni
Adam ay isang babaeng petite at maputi. Nag uusap sila habang naghahanap
ng mauupuan.

Mabuti nalang at hindi nila kami napansin. Nilingon ko si Hera na parang

tangang nakasilip kila Adam.

"Kaya mo ba ako dinala rito dahil gusto mong manmanan natin si Adam ha,
babae?"

Bumalik siya sa kaniyang ulirat at napapakurap na nilipat sa akin ang

tingin. "H-Ha? H-Hindi ah..."

Ngumisi ako. Kahit hindi sabihin sakin na Hera, alam kong may namamagitan
sa kanilang dalawa ni Adam. Kilala ko ang kaibigan ko. Hindi siya
magiging ganito kung walang koneksyon sa kanilang dalawa.

But Adam said he likes her too, so who's this girl?

"Tell me, anong meron sainyo ni Adam?"

Nanlaki ang mata niya sa tanong ko. She blinked twice. Nataranta si Hera
sa tanong ko. Hinintay ko siyang sagutin iyon but instead, uminom siya ng
tubig. Hay nako.

"A-Ano kasi bi.."

"Ano?" Sagot ko. "He said he likes you too, so what's the deal?"

"H-He didn't meant it.."

Napanganga ako sa sagot niya. Hindi ko iyon inaasahan. What the hell,
right? Ano iyon, bibigyan niya ng mga motibo ang kaibigan ko pagkatapos
kapag nahulog sa kaniyang bitag ay iiwan sa ere?

"Anong ibig mong sabihing he didn't meant it, ha?"

"E-Ewan ko bi, magulo. Sometimes he's making me feel that there's
something between us, pero minsan din ay parang wala. Gano'n. Hindi ko
siya maintindihan. I'm afraid to ask him.."

"You're not afraid to ask him. You're just afraid that his answer would
hurt you so bad," sagot ko na nagsilbing martilyo na pumukpok sa kaniya
sa reyalidad. "Kausapin mo siya, Hera. Kung hindi mo gagawin ay
masasaktan ka lang. Kaya habang maaga pa, kausapin mo siya. Kung hindi
totoo ang mga sinabi niya sa 'yo, okay. Hindi siya kawalan. Hindi ikaw
ang nawalan, siya."

Kinagat ni Hera ang labi niya. Her face turned red na tila kahit anong
oras ay maiiyak na siya. I just look at her. "Walang mawawala kung ico-
confront mo siya, Hera." ani ko. "Pero ihanda mo ang sarili mo sa
magiging sagot niya. Tanggapin ang kailangan tanggapin.."

Tumango siya. "S-Saan mo ba nahuhugot 'yang pinagsasabi mong bilat ka?!"

Humalakhak ako. Nalulungkot ako para sa kaniya. Matagal ko nang kaibigan

si Hera, ilang beses ko na siyang nakitang maging ganito and I'm always
beside her that times.

"Let's go?" Tanong ko sa kaniya. Nagkibit balikat siya at tumayo.

Pero bago pa kami makaalis sa lugar na iyon ay nagulat kami nang nasa
harap na namin si Adam. He's looking at us, ay mali. He's looking at
Hera. Confused.

"Hera?" He uttered. "Nandito rin kayo?"

Obvious ba, Adam?

Siniko ko si Hera na natulala. Binigyan ko siya ng tingin na, "it's time

to talk to him" na agad namang niyang naintindihan. Napalingon kami sa
babaeng biglang sumulpot sa tabi ni Adam, pumulupot ang kamay nito sa
braso ng lalake.

Kala mo ang ganda, maputi lang naman!

Syempre joke lang. Maganda naman yung babae kaya lang mas maganda pa rin
ang kaibigan ko.

"Who are they, Adam?" She asked.

Napataas ang kilay ko dahil sa accent niya nang banggitin niya ang
pangalan ni Adam. Imbis na Adam, eydam ang dinig ko.

"Ah, Ashley mga kaklase ko nga pala. Si Hellary and Hera," pakilala ni
Adam. Ngumiti ako ng peke. Gano'n din si Hera.

"Hello! I'm Ashley—" Nilahad niya ang palad niya kay Hera. Dahan-dahan
namang inabot iyon ng kaibigan ko. "—Adam's girlfriend."
My jaw dropped. Si Hera naman ay natameme at parang nabato sa
kinatatayuan. "Y-You're Adam's girl?"

Tumango ang babae at kinuha ang kamay ni Hera na nakahinto pala sa ere.
Binaba taas niya iyon at ngumiti ng matamis habang si Hera naman ay hindi
makapaniwala sa narinig. It felt really awkward. I saw how Hera try to
stop herself from crying. Mula sa pagkakatulala ay pilit na ngumiti ang
kaibigan ko.

"W-Wow...." Nilingon niya si Adam. And looking at Adam's face, he's

confused about Hera's reaction. Alam niyang may mali. "....Congrats."

After that, dire-diretsong lumabas si Hera na agad ko namang sinundan.

Dire-diretso siya sa sasakyan nila. Sumigaw ako at tinawag siya ngunit
mabilis siyang pumasok sa sasakyan at mabilis na umandar ito.

Siguro bibigyan ko muna siya ng time para sa sarili niya. To realize

things, to fix herself. Sa ngayon ay kailangan niya munang mapag-isa.

Tumalikod na ako at nagsimulang maglakad para sana makahanap ng taxi pero

kusang huminto ang mga paa ko nang magtama ang mata naming dalawa. Walang
ka-emo emosyon ang mga matang iyon. Pero sa uri ng pagtingin nito ay
parang hinihigop niya ang kaluluwa ko.

Agad akong tumalikod. I've been avoiding him since that day. Yung araw
kung saan kitang-kita ko ang pagaalala sa mukha niya para kay Kestrel.
Hindi ko masabi ang nararamdaman ko. Gusto ko lang umiwas kasi kapag nasa
paligid siya, pakiramdam ko hindi ko na kakayanin pa.

Agad akong tumalikod sa kaniya. Mabilis akong naglakad pero dahil nga mas
mahaba ang kaniyang biyas, wala akong nagawa nang pigilan niya ako.

"Hellary," damn his voice. He's not even close to me but I can hear that
he sounded so tired kahit wala pa man din akong ginagawa.

Hinarap ko siya ng buong tapang. Pero pinagsisihin ko ang ginawa ko dahil

natunaw nanaman ako nang muling magtama ang paningin naming dalawa.
Pinagsisisihan ko na nilingon ko pa siya na dapat ay mabilis na lamang
akong tumakbo. But what's the use tho? Oo nga pala, mahahabol niya rin
ako.

"Stop running away from me.." He uttered. "...Please," he mumbled.

Shit.

Shit. Shit. Shit.

"A-Ano bang pinagsasabi mo, Nazareth?" I fake a laugh.

Kumunot ang noo niya. Nakatitig siya sa mata ko na parang alam niya kung
ano ang ginagawa ko. Damn it. Damn you, Sarmiego!

"I'm not stupid not to know that you're avoiding me, Hellary."
Not miss, not lady. He called me with my name.

"I-I'm not avoiding you, Nazareth." Sige, magsinungaling ka pang pokpok

ka. Diyan ka naman magaling. "Why would I do that?"

His eyebrows creased. Kumunot ang kaniyang noo. "Iyon nga ang hindi ko
maintindihan. Bakit mo 'ko iniiwasan? Hellary, what the fuck is going
on?"

"I'm not avoiding you!"

"Yes, you are."

"Ang kulit mo. Kung iyan ang gusto mong isipin, okay. Wala na akong
magagawa roon." Tumalikod akong muli but he stopped me once again.

"Let's talk."

"We're talking."

"Let's talk somewhere.."

"Bakit kailangan pang umalis kung pwede naman dito?"

Yes, I'm being stubborn! But I also have a point here!

Napahilamos siya ng kaniyang mukha. He's irritated with my action but

he's trying his best to calm his self.

"You are avoiding me with no apparent reason." He said. "Laging nakapatay

ang phone mo, at tuwing practice niyo sa pageant ay hindi ka mahagilap
kapag manonood ako. Ni hindi ka pumupunta sa rooftop. Then now, you're
telling me that you ain't avoiding me?"

"Okay fine! Iniiwasan nga kita! Is this what you wanted to hear 'di ba?
Oo sige, iniiwasan kita!" I don't know why I am so irritated. Parang may
sumanib sa akin na hindi ko namamalayan. Naiinis ako sa hindi
maipaliwanag na dahilan.

Iniiwasan ko siya sa hindi ko rin maipaliwanag na dahilan. Kahit sarili

ko ay hindi ko makilala.

He stepped forward. Kaya napaatras ako. Pero hinapit niya ang bewang ko
at nilapit papunta sa kaniya. Nanlaki ang mata ko. Shit. Shit!

"And why is that? Hmmm?" He mumbled across my face.

Natulala ako dahil masyadong malapit ang kaniyang mukha. Masyado kaming
malapit sa isa't isa. I can feel his body against mine.

"I-I don't know..."

Ngumisi ang mapupula niyang labi. Nazareth is indeed a bipolar. "Hmmmm?

Really?"
"N-Nazareth a-ano ba! You're too close! Andaming tao!"

Pero hindi siya nagpatinag. Mas hinigpitan niya pa ang hawak niya sa
bewang ko. Mas diniin niya ang sarili niya sakin 'causing me to scream
inside. Hindi ko alam kung nakailang mura na ako sa isip ko.

"I don't care." He mumbled again. "I only care for you."

My face heated up. Iniwas ko ang tingin ko sa kaniya. He chuckled ngunit

muling bumalik sa pagka seryoso ang boses niya. "Is there something
bothering you, love?"

"W-Wala.."

"Liar."

"N-Nazareth huwag kang makulit. W-Wala nga.."

"Hmmmmm?"

Tinulak ko siya so that I can have some air kasi naman pakshet! Hindi na
ako makahinga dahil masyado siyang malapit! Mabuti nalang at puro kotse
lamang ang dumadaan sa oras na ito at wala masyadong tao.

He kissed my forehead. My nose. Till it met my lips. Napapikit ako nang

lumalim ang kaniyang halik. Dahil nga sa sobrang lapit namin sa isa't
isa, I felt something below my tummy arousing from death.

Nang huminto siya ay parehas kaming hiningal.

"How does it taste?"

"W-What?"

"My lips?"

"Fuck you!"

"Hmmmm, dirty." Pinitik niya ang ilong ko. "Aray!"

He chuckled. Sinamaan ko siya ng tingin pero ngumiti lamang siya.

"Kung ano man 'yang gumugulo sa isip mo, huwag kang mag-alala. It's only
you...just only you," he said. "Iyong iyo ako Hellary, iyong iyo.."

——

Author's note:

So it's been awhile guys! Sorry if the update is too late. Busy. Grade
nine student kasi ako. And to all wondering how old I am, I'm only 15
years old.
Sorry sa mga nag abang ng update. Kinakabahan ako na baka wala nang
nagbabasa ng story na ito that's why I was hesitant to update. I've been
through a lot. Expect the unexpected updates guys. Papalapit na ang
pageant ni Hellary. Hmmmm, sino kaya ang mananalo? Ano kayang mangyayari
sa mismong kompetisyon? It's for you to find out!

This story is R-16. Dahil na rin sa mga mura at vulgar words. Wala, eh.
Gano'n si Hellary at Hera. May mga green jokes dito, kaya dapat R16
talaga siya hehe.

So hanggang sa muli!

Ps. Don't forget to tweet and use the hashtag #UnderHisHoodie and mention
my account @bratmind92 para makita ko't ma-follow ko kayo.

Commander,
bratmind
Chapter 27
Tulala lamang ako nang ihatid ako ni Nazareth ilang dipa ang layo mula sa
mismong bahay ko. Nanatili ako sa aking pwesto. Kanina pa sumisikip ang
dibdib ko dahil nasa iisang kotse kami ni Nazareth. I can even hear his
deep breath. Amoy na amoy ko siya mula sa aking pwesto. His scent is too
manly, effortless even.

"Thank you for the ride, Nazareth."

"Let's talk for a minute."

"Wala tayong dapat pag usapan," saad ko. Hindi pa rin lumilingon.

"Marami," sagot niya. "Look at me, love. Please."

Akala niya siguro ay magmamatigas pa ako para tignan siya, no way. Taas
noo ko siyang tinignan—only for my body to trembled. Damn this effect
from him!

His deep set of gray eyes stared back at my eyes, his pointed nose has
its own way. Pati ang makapal at mahaba niyang pilik mata ay mas lalong
nagbibigay ganda sa kaniyang abong mga mata. His sensual lips were
slightly open.

"N-Now, what?" Fuck.

"Promise me that you won't avoid me anymore." Aniya. Seryoso ang kaniyang
boses. Natulala tuloy ako sa kaniyang mata at bahagya akong natigilan.

Nazareth Sarmiego is a perfect boyfriend material. Kahit sino, kaya

niyang paluhudin gamit lamang ang mala-abo niyang mga mata. It can make
everyone loose the garter of their panties, gano'n kalala. Kung tutuosin
ay maraming naghahabol sa kaniya. Maraming nagmamahal sa kaniya—meron nga
siyang fans club. Nakakahiya naman 'di ba? But the fact that he's here
beside me, begging me not to avoid him anymore, it melts my heart.
Nag expect ako na hindi niya na ako muling kakausapin dahil nga meron
siyang pinagkaka abalahang babae, ngunit hindi. Naalala ko nanaman iyon.
'Yung time na kitang kita ko ang labis na pag aalala sa kaniyang mukha
habang nakatingin kay Kestrel. Sumikip ang dibdib ko ng oras na iyon.

But seriously, Nazareth is still a mystery to me. A big mystery to be

exact. Marami pa akong hindi nalalaman sa kaniya. Sobrang dami.

"O-Okay.." Like I was hypnotized, napa-okay ako.

Pumungay ang kaniyang mata. Tila nabunutan ng tinik ang kaniyang dibdib
sa sinabi ko. Ngumiti siya at hinawakan ang aking kamay. "Fuck. That's a
mini heart attack, love.."

Umirap ako. "Stop cussing, Nazareth."

"Alright," aniya. "But..."

Tinaasan ko siya ng kilay, "What?"

"Do you miss my bird, love?" He said. "Miss kana raw niya..."

"T-Talaga?"

"Yup." He answered. "Gusto ka raw niyang makita. Ikaw ba, gusto mo siyang
makita?"

"Ayoko. Wala namang pinagbago sa kaniya, Nazareth."

"Meron." Ngumisi siya. "Mas lalong lumaki.."

Namilog ang mata ko. From the other side of my head, may part din talaga
sakin na nami-miss ko si P. Matagal na akong hindi nalalagi sa rooftop,
e.

"Okay. Next time."

"Wala nang next time, next time. Dapat ngayon na," kumindat siya.

Naguluhan naman ako.

"Teka, paano?"

"You sure about this, love? Shy type ako."

"Bahala ka nga."

Binuksan ko na ang pintuan ng kotse at lumabas. Ngunit hinila ako ni

Nazareth kaya napalapit ako sa kaniya. He kissed my forehead and his
sensual lips formed into a smile, "It's too hard to get attached and at
the same time—it's too scary. But I know it's worth it....you're worth
it."
He kissed my forehead once again. "Goodnight, love. Don't ever avoid me
again. Sige ka, nangangagat ang ibon ko, kagatin ka no'n." He chuckled.
Namula ang pisngi ko dahilan para mas lalo siyang humalakhak.

Pinanood ko siyang tumawa habang ako'y nakatulala. My heart is beating so

fast. Parang tumigil ang ikot ng mundo—ang oras. Ang utak ko ay blanko
pero ang puso ko ay sumisigaw ng maraming mga salita.

My heart speaks for me...and it also beats for him.

Kinabukasan ay nakatambay nanaman ako sa bahay. Next week na ang pageant,

pwede naman siguro akong lumiban ngayon sa practice? Meron naman na
kaming na-prepare para sa talent portion ng partner ko na si Miro.

Kahit maganda ang gising ko, hindi ko alam kung bakit parang tinatamad
akong gumalaw ngayon. I feel weak and too lazy. Pero sinubukan ko pa
'ring bumangon nang marinig ko ang pangalan ko na tinatawag ni Manang.
It's time for breakfast na. Ramdam ko na 'rin ang gutom, e.

"Hellary! Breakfast!" Sigaw ni Manang.

"Eto na po!"

Kahit hirap na hirap ay tinungo ko ang pintuan. As I opened the door,

napalingon ako sa isa pang pintuan.

Yung bodega.

Why I felt like, there's something right behind that door? Lalo na 'yung
album. In front of the photo album, may naka-printed na salita roon.

Mi Amore

Muling umusbong sa aking isipan ang mukha ng babaeng mga nasa late
twenties or thirties. Nakangiti ito habang nakahawak sa kaniyang tiyan na
may umbok. Pati ang gwapong lalake sa tabi nito ay hindi ko malimutan.

At may isa pang gumugulo sa isip ko.

Why does the woman looked like me? May mga resemblance kaming dalawa. Who
is she? At sino 'yung lalakeng kasama niya sa picture? At bakit grabe
nalang kung ilayo sa akin ni Mommy ang photo album na iyon? May dapat ba
akong hindi maaring malaman? Matuklasan?

Mas lalo akong na-curious. Kapag pilit akong pinagbabawal sa isang bagay
ay mas lalo ko lamang itong gugustuhin. Pero isa lang ang sigurado ako...

Hindi si Mommy ang babaeng iyon.

Napatitig ako sa pintuan. Bumaba ang tingin ko sa padlock nito. Simula

nang madatnan ako ni Mommy na nasa loob ng bodega, mas lumala ang
kaniyang protection na hindi ko malaman ang kung ano ang nasa loob niyan.
Malaki ang padlock. At sinisiguro 'kong nasa kamay ni Mommy ang susi.

Nakaramdam ako ng kakaibang pakiramdam. The excitement lingered inside

me. Ngayon ko nalang muli naramdaman ito..

Kung ano 'man ang tinatago ni Mommy malalaman ko rin iyon. Kung hindi
niya man nais sabihin sa akin...

Ako na mismo ang tutuklas.

——

"Hera, where to?" Tanong ko kay Hera na hinihila ang kamay ko.

"Can you just ditch your practice?" Tanong niya habang nakangiwi.

"Why? Give me a reason."

She frowned and rolled her eyes to me. "Lahat ba ng bagay kailangan may
rason?"

Humalakhak ako. "Okay, I'll shut my gorgeous mouth."

"Better."

Hinila ako palabas ni Hera sa gymnasium. Para akong puppet dahil sa

ginagawa niya. Hindi ko naman sinasabing gusto kong mag-practice kasi
hindi ko naman ginustong mapasama sa pageant chuchu na iyan, pero
kailangan pa 'rin lalo na't section ko ang ire-represent ko.

Ayon kasi ang ayaw ko. Ang ma-dissapoint lahat ng tao sakin. Kahit na
ginawa mo ang best mo, hindi mo pa rin talaga maiiwasan na may mga taong
madissapoint sa 'yo. It's just too bullshit. Parang nabuhay ka para sa
mga sasabihin ng ibang tao sa 'yo, hindi dahil sa pagmamahalan ng mga
magulang mo.

Huminto kami sa—WTF.

"Rooftop!?

"Bakit? Bawal ka ba rito?" Tanong ni Hera habang may ngisi sa kaniyang

labi.

Hindi ako nagsalita bagkus ay nilingon ang isang lalake na kanina pa

nakatingin sa amin. "Thankyou, Hera."

"Welcome, boss!"

What? Did I heard them right?

"B-Boss?" Nagtatakang tanong ko. Nagpapalit palit ang tingin ko sa

dalawa. While the other one just shrugged tapos ngumiti. Ang cute!
"Alis na ako, bilat." Kinindatan ako ni Hera. "Alis na ako, boss."

"Take care," sagot ng burnok.

Parang kailan lang ay halos hindi makagalaw itong si Hera kapag nakikita
si Nazareth, tapos ngayon—what the fuck happened?

"Hoy ikaw," tinuro ko siya.

Ngumiti siya, "Hi ganda."

Hindi ko mapigilang mamula sa sinabi niya. Pero winagli ko iyon at

binigyan siya ng masamang tingin, "A-Anong pinakain mo kay Hera at naging
matino iyon?"

"You look smoking today."

"Hindi ako naninigarilyo!"

He chuckled. Bumungisngis siya ng malakas. Kinagat niya ang ibabang labi

niya habang dinuduro ako. Maluha-luha siya sa sinabi ko. What the hell is
wrong with him today!?

"Ibig sabihin no'n ang hot mo!" He said between his laughter. Napanguso
ako. Napahiya. Well, hindi ko kasi alam na hot pala ibig sabihin no'n
pero—hot daw ako?

Namula muli ang pisngi ko.

"A-Ano ba kasing ginagawa ko rito?"

"Mundo pala ang tagalog ng World."

"Answer me, Nazareth."

"Akala ko ikaw." Ngumisi siya. "Kasi ikaw ang mundo ko.."

Fuck!

"N-Nazareth, isa.."

"Damn it." Hinila niya ako at kinulong sa mga bisig niya. "I love you. Do
something about it."

"Nazareth, ikaw na ba si beh?"

"Beh? Bebehag ng puso mo?" Aniya. "Ayieeeee!"

"Bebeyagin ko hanggang sa madurog ang iyong itlog." Sagot ko. Natahimik

siya. Ayan. "Where's your ayieee?"

"Hellary..."

"Yes?"
"You can't do that to me.."

"Hmm.."

"How about our babies? Hindi na kita maaanakan—"

"Sino ba kasing nagsabi na ikaw ang magiging ama ng mga anak ko?"

His smile faded. Ang yakap niya sakin ay lumuwag. Umalis ako sa
pagkakayakap niya at ngumisi. Bakas sa kaniyang mukha ang gulat at
dismaya. Mukha siyang miserable! Hindi ko tuloy mapigilang tumawa sa isip
ko. Shit.

"I'm just kidding."

"You're so bad..." Ngumuso siya. Parang bata. Bumungisngis ako't

hinalikan ang kaniyang pisngi.

Natulala siya sa ginawa ko. Namumula ang kaniyang tenga at leeg pati na
rin ang kaniyang mukha. Sinamaan niya ako ng tingin.

"Nabitin ako." He uttered. He pouted his lips. "Kiss me again."

Binelatan ko siya at tumalikod—hinampas hampas ang pwet na tila nang

aasar. Mas lalo siyang namula sa ginawa ko.

"Don't ever do that again!"

"Yung ano?"

"T-The slap-butt thing!"

Grabe na ang kaniyang pamumula. I giggled. "And why is that?"

"It's..." He whispered. "Okay fine! Pero huwag mo gagawin sa iba iyon!

Only for me!"

/////

Bawi ako sa next chapter. Sorry short lang muna. Hehe. Comment and vote
po. -B
Chapter 28
Author's Note:

Follow me on my twitter, @bratmind92 and tweet me using the hashtag

#UnderHisHoodie.

Guys, please comment your thoughts. Sana po palagi kayong mag-comment in

every update para mas ganahan ako sa aking pagsusulat. Aasahan ko po
'yan. Pati po ang pag-vote. Thankyou!
Maraming salamat din sa mga nag-re recommend ng story na ito sa kanilang
mga kaibigan. Pangako po, hindi ko kayo bibiguin. Marami pa po kayong
dapat abangan! Enjoy!

--

"Saan ba kasi tayo pupunta?" Tanong ko kay Nazareth. Mahigpit niyang

hawak ang kamay ko simula nang bumaba kami sa kotse niya. Kanina pa siya
nagrereklamo at pinapaalala na sa kaniya ko lang daw dapat gawin 'yon.
Ngumiwi ako. Bakit ba ang big deal sa kaniya 'yung ginawa kong pagpalo sa
pwet? Hindi niya ba ginawa 'yon noong bata pa lamang siya? Ako kasi ay
ginagawa ko iyon sa mga kalaro ko kapag inaasar ko sila. Buti nga iyon
lang ang ginagawa ko, e. Hindi tulad ni Hera.

Nag-sleep over ako sa kanila tapos hindi ko sinasadyang mahalukay 'yung

mga videos niya noong bata pa lang siya na naka-paloob sa cd.

"Ano 'to, Hera?"

"Mga videos ko 'yan noong bata pa ako. Tinatago ni Mommy 'yan para raw
ipapanood sa magiging anak ko." Nakanguso niyang wika.

Humagalpak ako ng tawa. Kumuha ako ng isa at sinalpak sa DVD. Nagsimula

nang mag-play ang video.

Si Hera agad ang nakita ko. Birthday party iyon. Madungis ang kaniyang
mukha dahil siguro sa chocolate cake—base na rin sa nakikitang mga
pagkain sa table. Bumubungisngis si Hera habang may hinahabol na mga bata
na sa tingin ko ay kasing edad niya.

"Let me touch your flower!" Sigaw ng batang si Hera.

Napatigil naman ang mga batang hinahabol niya. Nakakunot ang mga noo,
"Pewo wala naman kaming plawer?"

"Meron! Hihi!" Humagikgik si Hera.

"Teka," ani ng isa pa. "Kung mewon kaming plawer, nasaan naman?"

Pati ang mga matatanda na nanonood ay tuwang tuwa sa kanila.

Nagkakatuwaan ang mga ito habang nakatingin kina Hera.

Lumapit si Hera sa isang babae na kasing edad niya. Nanlaki ang mata ko
sa ginawa ni Hera nang kurutin nito ang singit ng batang babae. "Flower!"

Natahimik ang lahat. Laglag ang panga ng mga ito kay Hera.

"Aaaaaaaaah! Mommy!" Umiyak ang bata dahil sa ginawa ni Hera. Humagikgik

lamang ang huli at hinabol pa ang mga kasamang kapwa babae.

"Let me touch your flower!"

At doon natapos ang video.

Malalaman mo talagang simula pa lang ay abnormal na si Hera, 'di ba? Sino
ba namang matinong bata ang mangungurot ng singit sa murang edad?

Bumalik ako sa reyalidad nang tumambad sa akin ang isang dalawang palapag
na abandunadong bahay. Kumunot ang noo ko't nakaramdam ng takot. Paano ba
naman kasi, ang creepy nito. Halatang luma na ang labas at mula rito ay
mapapansin mong parang puro sira ang loob na tila matagal nang walang
naninirahan doon.

"Let's go in?" Ani ni Nazareth sa tabi ko.

"A-Ayoko.."

Humalakhak siya dahilan para makita ko ang pantay-pantay niyang ngipin.

His sensual lips formed into an addictive smirk. "Afraid, miss?"

Inirapan ko siya kaya mas lalo siyang humalakhak. "Huwag kang mag-alala.
Habang nakikita mo akong nakatayo, hindi ka papabayaan ng ibon ko."

"T-Talaga?"

"Syempre joke lang." He chuckled. Binatukan ko siya. "Aggressive wife,

huh?"

Hinila niya ang kamay ko papasok sa loob ngunit this time, nakayakap na
siya sakin. Hindi ko maiwasang mamula. Pakiramdam ko ay safe ako sa mga
bisig niya habang binabagtas namin ang daan paloob.

"A-Ano ba kasing ginagawa natin dito?" Tanong ko.

"Just hug me tightly, love." Aniya.

Ngumuso ako't namumulang sinunod ang sinabi niya. When he opened the
door, agad akong napayakap sa kaniya. Humalakhak siya sa ginawa ko. Hindi
naman masyadong madilim sa loob dahil may sapat na ilaw na pumapasok mula
sa mga bukas na bintana. Dahil do'n ay napagmamasdan ko ang nasa loob
nito. It's an abandoned house, I can say. Wala masyadong kagamitan—ay
mali. Wala talagang kagamitan. Hindi naman sira ang paligid pero ang
nakakapagtaka ay malinis ito.

Bumitaw na ako kay Nazareth dahil hindi naman pala nakakatakot taliwas sa
inaakala ko. "Ano ang lugar na 'to?" Tanong ko.

"Bakit ka umalis sa pagkakayakap?" Sumimangot siya.

I laughed with his remark. Kahit kailan talaga, Nazareth. Pero nagulat
ako nang hilahin niya akong muli at kinulong sa mga bisig niya. Sinubukan
kong umalis ngunit parang natutunaw ang tuhod ko.

"N-Nazareth!"

He looked down on me. Nakatingala naman ako sa kaniya. He stared at me

using an innocent expression. "What, love?"
"Hindi na ako takot! No need for hug!"

Mas humigpit ang yakap niya sakin. Mahigpit na mahigpit na halos hindi na
ako makahinga, "Paano ako?"

"Anong paano ka?"

"Takot ako," aniya. "Takot akong mawala ka sakin. Hindi ko kakayanin,

Hellary."

Nagulat ako sa sinabi niya kaya natutop ko ang bibig ko. Kumabog nang
malakas ang dibdib ko. "That's why I need your hug. Because damn love,
I'm craving for you."

Fuck.

Hindi ko na kaya.

Hindi na ako makahinga sa pinagsasabi niya. He's making me feel crazy.

And damn this heart for beating so fast! His words soothed my mind.
Pamilyar itong pakiramdam na ito kapag...kapag nakakasama ko siya.

"Importante sakin ang bahay na 'to, ang lugar na 'to." He said. "Marami
akong memories dito. Happy memories and..."

"Sad memories?"

Ngumiti siya sakin. Yung ngiting tila nagbalik tanaw sa nakaraan ngunit
may halong lungkot. I wonder what are those sad memories. Pero naisip ko
rin na kailangan niya ng privacy for that.

"Yes. Sad memories," sagot niya. "Tara." He intertwined our fingers tapos
ay hinila niya ako sa kung saan.

"Stay here for a while. May titignan lang ako." Aapila na sana ako kaya
lang bigla na siyang nawala sa paningin ko.

Agad akong napayakap sa sarili ko bago nilibot ang paningin sa buong

paligid. Tumama ang paningin ko sa isang wall. May mga drawings na naka-
imprinta na parang mga bata ang nagsulat. Ginawang drawing book.
Napangiti ako at nilapitan ito. Mga drawing ito ng iba't ibang hugis at
iba pa. Mga stick na tao at bahay.

Lumihis ang paningin ko sa isang sulat. Halatang bata ang nagsulat dahil
sa paraan ng pagsulat nito. Inintindi ko nang maayos kasi medyo tricky
ang pagkakasulat.

At sa wakas ay naintindihan ko rin!

Subscribe to Pewdiepie. Tnx. Bitch, lasagna.'

Kumunot ang noo ko. Teka parang pamilyar itong Pewdiepi—

"Hu u?"
"Ay putanginang ilong yan bat nakadapa!"

Napahawak ako sa aking dibdib sa gulat. Paano ba naman kasi biglang may
nagsalita sa likod ko. Napaharap ako kay ate—lola? Ate? Kuya? Pasensya
na. Hindi ko kasi maintindihan kung ate o kuya o lola siya.

"Ay bastos ka 'te ah!" Aniya. "Wala namang personalan!"

Agad akong humingi ng tawad. "Sorry po, na-carried away lang."

Ngumuso ang labi niyang namamalat dahilan para tumambling sa pagkakadapa

ang kaniyang ilong. "Sino ka?"

"A-Ako po si Hellary."

"Paano ka nakapasok dito?"

Tinuro ko ang pinto. "G-Gamit ang pinto?"

Nalaglag ang panga niya. "Pisti kang animal ka." Hinilot niya ang
kaniyang noo. "You're philosophy myself."

"Po?"

"Sabi ko pilosopo ka," sagot niya. "Bobo naman diz gurl."

"May sinasabi po kayo?"

"Wala." Wika niya. "Ako nga pala si Sa—"

"Santanas?"

Nanlisik ang mata niya. Biglang lumaki ang butas ng nakadapa niyang
ilong. "Wrong!"

"Sawadika?"

Umiling siya. "Mali! Yung mas kilala ang pangalan!"

"Santos? Charo Santos?"

"Mali. Ang bobo talaga diz gurl." Umirap siya. "Yung kilala ng buong
mundo!"

"Ah! Alam ko na!" Ngumiti ako sa kaniya. Bigla siyang ngumiti. Creepy.
Para siyang 'yung sa palabas na truth and dare.

"Dali! Dali! Sino!"

"Si Sa—"

"Sa?"
"Sansan!"

Kumunot ang noo niya at sumimangot. "Bakit Sansan? E, mas maganda naman
ako sa kaniya."

"Parehas kasi kayo.."

"Parehas kaming?"

"Sundalo ang ilong."

Biglang nabuhayan ang loob niya. "Ibig sabihin, matapang siya?"

Tumango ako.

"Pero bakit sundalo?"

"Kasi kahit walang gyera, laging naka—"

"Dapa!" Bigla siyang sumigaw at dumapa. Kaya wala akong nagawa kundi ang
dumapa rin.

Nagtataka man ay sinunod ko ang sinabi ni Sansan. "Anong meron!?"

"May dumaang bubuyog." Aniya.

Tumayo siya at pinagpag ang suot niyang damit. Base sa damit niya, babae
siya. Mas matanda sakin. Ang hilig niya mag-pout. Kaya kulang nalang ay
mag-vertical ang kaniyang ilong. Gusto mo 'yon?

"Ano nga ulit ang sinasabi mo kanina?" Tanong niya.

"Wala. Sabi ko parehas kayo ni Sansan kasi parehas kayo ng ilong. Naka—"

"DAPA!!!" Sigaw niyang muli kaya dumapa rin ako.

Binalingan ko siya nang tingin. Kumunot ang noo ko dahil wala namang
bubuyog. Sinenyasan niya akong huwag munang tumayo. Mga ilang segundo
kaming gano'n bago umayos.

"Bakit tayo dumapa? Wala namang bubuyog?"

"May dumaang airplane."

Mas lalo akong naguluhan. "E, bakit kailangan nating dumapa? Airplane
lang naman 'yon?"

May dinukot siya sa kaniyang bulsa. Bahagyang tumirik-tirik pa ang

kaniyang mata. Pagkatapos nilabas ang isang cellphone. Binuksan niya
ito't pinakita sakin. "Naka-airplane mode kasi ako, baka landingan tayo."

Nalaglag ang panga ko.

Tell me not to punch this girl.

"Hellary?" Napalingon ako kay Nazareth. Napatingin siya sa babaeng kausap
ko. "Who are you?"

Napansin kong parang natigilan ang babae. Tinignan niya si Nazareth mula
ulo hanggang paa. Kitang-kita ang pagtulo ng kanitang laway mula sa
kaniyang bibig habanag pinapasadahan ng tingin si Nazareth.

"Ang sarap..." Aniya at nagkagat labi.

"Siya si Sansan," ako ang sumagot kay Nazareth. Akala ko magrereklamo ang
babae ngunit tumango lamang ito habang may tumutulong laway sa kaniyang
bibig.

"O-Oo...ako si Sansan." Wika nito.

"Sansan? Hindi kita kilala." Sambit ni Nazareth. "Where is Aling Lolita?"

Saka lang ito natauhan. "Bago akong caretaker ng bahay na ito. Si Aling
Lolita kasi nagkasakit kaya ako ang pumalit.."

Tumango si Nazareth. "Sige, Sansan. Dadalhin ko lang si Hellary sa

forest."

He intertwined our fingers again at hinila kung saan. I heard the

caretaker's voice, "S-Sansan? Sinong Sansan?"

Humalakhak ako dahilan para lingunin ako ni Nazareth. Kumunot ang noo
niya. Matalim ang tingin sakin. "Why are you laughing?"

"Wala." Umiling ako pero hindi pa rin siya natinag.

"Tell me what is it," aniya.

Bakit ba gusto niyang malaman kung bakit ako tumawa? Baka gusto niya ring
malaman kung natatae ako o hindi? Napailing ako. That's gross, Hellary.

"Wala nga..."

Nagkibit balikat siya, "Okay." Naglakad na siya nang hindi na muling

hinahawakan ang kamay ko. Nangunguna siya. Parang nagalit ata. Teka,
anong problema no'n? Wala naman akong ginagawang masama ah.

"Nazareth, saglit lang!"

Pero hindi siya lumingon.

Dire-diretso lang ang lakad niya.

"What the hell, Nazareth! Saglit lang!" I shouted but it seems like he's
already mad at me.

Ngumuso ako.
Wala akong magawa kundi ang sumunod sa kaniya. Pumasok kami sa isang
forest. Napalingalinga ako sa paligid. Umiihip ang hangin sa nagtataasang
mga puno. Sumisiwang ang kakaunting sinag ng araw mula rito. Humuhuni ang
mga ibon dahilan para maramdaman ko kung gaano ka-kalma ang paligid.

After a minutes of walking, huminto kami sa isang—what the fuck. Nalaglag

ang panga ko. Dahil paghawi ni Nazareth ng isang malaking sanga ng puno
ay bumungad sa amin ang isang paraiso. The falls are making noise amidst
of the calm whispers of the wind. Agad akong pumunta rito at namangha.
Pumalakpak ako. "Ang ganda!"

Nagulat ako nang maramdaman ko si Nazareth sa likod ko. Niyakap niya ako
mula roon. "I'm sorry, mahal.."

Napalunok ako't natigilan. Umihip nang malakas ang hangin kasabay ng

pagbilis ng tibok ng puso ko.

"Natakot kasi ako na baka iba na ang nagpapasaya sayo, hindi na ako.."

Napangiti naman ako. Parang hinihipan ang puso ko sa sinabi ni Nazareth.

Hinarap ko siya. Hinawakan ko ang magkabila niyang pisngi. Nanlaki ang
mata niya sa ginawa ko.

"Hindi mo alam kung gaano mo ako napapasaya, Nazareth." I said and gave
him a peck on his lips. "Sobra pa sa sobra."

Natulala siya sa ginawa ko. Namula ang kaniyang mukha pati na rin ang
kaniyang leeg. "R-Really?"

Tumango ako at muling pinagmasdan ang falls. The water is so clear na

kapag sumilip ka makikita mo nang malinaw ang iyong repleksyon. Muli kong
naramdaman ang yakap ni Nazareth sa likod ko. "Love..."

"Bakit?" Tanong ko habang hindi lumilingon.

"Do you love me?"

Natigilan ako.

Alam ko sa sarili ko ang totoo.

I looked at him and smiled, tila naintindihan niya naman ang ibig kong
ipahiwatig. Ngumiti siya sakin dahilan para muli nanamang lumubog ang
puso ko.

"I'll fucking wait no matter what it takes." Aniya. Nagulat ako nang
bigla siyang maghubad at tanging sando at boxer shorts lamang ang iniwan.
"Tara langoy?"

Umiling ako ngunit nakangiti. Humalakhak siya, "Kj mo, love!"

He jump unto the water. Napatili ako nang may tumalsik sa aking tubig.
Humalakhak si Nazareth.
Pinakiramdaman ko ang sarili ko. Ang tibok ng puso ko. Ang bakas ng yakap
niya sa katawan ko...shit.

Hulog na hulog na ako.

Chapter 29
"Hellary, handa na ba ang wardrobe mo for the pageant?" Tanong ni Mommy
habang nasa hapag kaming dalawa. Two days from now, gaganapin na ang
pageant. Everything were too fast. Pinagtuonan ko ng pansin ang lahat ng
dapat gawin. From my gown to my walk, everything.

Kasi ayoko matalo. I saw the determination in Kestrel's eyes to win the
said pageant. I don't want to lose. Like her, I also want to win. Sa
tingin ko, she's competing with me. Hindi ako tanga para hindi maramdaman
na may nararamdaman siya para kay Nazareth.

She wants war? Then just like my name, I'll give her Hell.

I'll fight fair and square. Matalo man o manalo, lalaban ako.

Tumango ako kay Mommy, "Handa na po.."

Then we ate in silence after that. Tumayo si Mommy at nag-excuse after

awhile nang tumunog ang kaniyang phone. May tumatawag. Tumayo na rin ako
dahil tapos na ako.

Mommy is avoiding the topic about Allen, her ex-boyfriend, since then.
Kaya hindi ko na rin binuksan ang usapin tungkol don kasi she's giving me
the favor. Pabor sakin 'yon because I don't like Allen at all.

Umakyat ako sa kwarto ko pero mula sa hagdanan ay natanaw ko ang bodega.

It still has a lock. Lumihis ang mata ko sa kwarto ni Mommy. She's in the
Garden so I wish my plan would work.

Dahan-dahan akong pumunta sa kwarto ni Mommy. The king size bed met my
gaze. The room is not as big as mine, mas magarbo iyon. I silently
stepped in, like a ninja. My time is only limited so I need to make this
thing fast.

Hinanap ko sa drawer ang susi. Binuksan ko iyon at pasimpleng hinalukay.

There's none. The key is nowhere to found. Sinara ko agad iyon at nilibot
ang paningin ko. There's a door, it's Mommy's office.

Kung ako ang magtatago ng isang bagay, saan ko kaya itatago iyon?

Syempre sa lugar kung saan hindi madaling mahanap ng kung sino man. Sa
mas tagong lugar. 'Yung hindi mahahalata. Muli kong nilingon ang pintuan
ng office ni Mommy. Mabilis akong pumasok sa loob. It's dark inside so I
pressed the button to lighten the room. Bumungad sa akin ang hindi
kalakihang opisina. It's just enough for my mother to work at. Gabundok
ang mga papeles sa table at napapaligiran ang kaniyang lamesa ng mga
nagkakapalang libro.

Agad kong hinanap ang pakay ko. Inisa-isa ko ang likod ng mga picture
frames na nakadikit sa wall. At hindi nga ako nagkamali. Dahil sa mismong
pinagsasabitan ng huling picture frame ay nakasabit din doon ang susing
hinahanap ko.

Agad ko itong kinuha. My heart beat is getting wild. Lalo na nang marinig
ko ang pagbukas ng pintuan ng silid ni Monmy. I immediately turned off
the lights and hid under the table. Bahala na. Sana hindi ako makita ni
Mommy.

"Allen, calm down. She doesn't need to know...." Rinig kong boses ni
Mommy. Tila may kausap pa rin sa telepono. "......yet. "

I know it is bad to eavesdrop but I don't have any choice but to hear
everything. Anong ibig sabihin ni Mommy sa sinabi niya? And what the
hell. She's talking with Allen! Her ex! The fuck!

Akala ko ba wala na sila? Why she's still talking with that man? I don't
like him! Siya ang dahilan kung bakit lumayo ang loob ko kay Mommy!

Nanigas ako sa aking pwesto ng bumukas ang pintuan ng opisina. Mommy

turned the lights on and I heard her stiletto's clicking sound. Ang
pagsasalita niya ay tila nahinto.

Fuck! Hindi ako pwedeng mahuli! At hindi ko alam ang magiging rason ko
kapag mahuli ako!

Dahil tahimik, rinig na rinig ko ang boses ni Allen sa isang telepono.

"Honey, what's wrong?"

Nakakita ako ng butas sa ilalim ng table. Sumilip ako roon upang makita
si Mommy. She's looking with something in her hands. She looked bothered.
Shit! Hindi kaya natunugan ako ni Mommy?

"N-Nothing. It's just weird. Para kasing may pumasok sa kwarto't opisina
ko."

"What? Si Hellary?"

"No. Kumakain pa siya. So it's not her." She said kaya nakahinga ako ng
maluwag. "..pero nakita ko itong susi sa bodega na nasa sahig."

My eyes widened. Tinignan ko ang kamay ko at pakshet! Wala roon ang susi!
Maybe dahil sa pagmamadali ko ay nahulog ko ito! What the fuck.

"Maybe the rat? Honey don't be too paranoid. It's been years, they are
not doing their move. Everything is under my protection, they cannot harm
you anymore. They cannot harm Lauren's daughter. Trust me."

Napabuntong hininga si Mommy. "O-Okay. I love you, Honey. And I miss you
very much."

Hindi ko na narinig ang sagot ni Mommy dahil lumabas na siya ng opisina.

Pati ng kaniyang kwarto. Pero ang utak ko ay nasa usapan pa rin nila.
They cannot harm you anymore? And Lauren's daughter? Sino si Lauren? At
sino ang tinutukoy na anak nito? Pakiramdam ko sumakit ang ulo ko. Lalo
na't bakit parang sila pa ata! Didn't Mommy told me that they're already
gone? Was she lying then?

Pakiramdam ko niloko ako dahil sa nalaman ko. Mommy lied to me. And it
hurts like hell. Sinira nanaman muli ni Mommy ang pagandang-paganda na
relasyon namin.

Lumabas ako sa pinagtataguan ko. I was about to go out pero nakita ko ang
susi sa lamesa. Agad ko itong kinuha at mabilis na binuksan ang pinto
palabas ng opisina. But I was taken aback nang makita ko ang pigura ng
isang tao.

Mommy is fuming mad. Salubong ang kilay nito at minataan ako na parang
sobrang disappointed siya sakin.

Lalo na nang bumagsak ang mata niya sa hawak kong susi.

"Hellary Angeles, explain. Now!"

--

Too fast. Nakita ko nalang ang sarili kong nanginginig dahil sa kaba
habang nakaharap sa salamin. The make-up artist is now adding highlights
to my features. Nakasuot na rin ako ng isang red dress para sa muse and
escort's attire. Yung ka-partner ko naman, hindi ko alam kung anong suot
kasi nasa kabila silang dressing room.

Mula sa kabilang side ng room ay kitang-kita ko si Kestrel. Nang magtama

ang paningin naming dalawa ay ngumiti siya. I smiled too.

I hope her smile is not as fake as she is. Hindi naman ako tanga para
hindi malaman ang bagay na iyon.

After a while, nilapitan ako ng isang organizer na magsisimula na ang

pageant in fifteen minutes. Panay ang silip ko sa aking telepono. I'm
looking for a message that can boost my confidence. Pero wala akong
natanggap na kahit anong mensahe mula kay Nazareth.

I bit my lips in annoyance. Muli kaming binalikan ng organizer na

magsisimula na ang pageant kaya pumwesto na kami sa backstage. Sobrang
bilis ng tibok ng aking puso. Mula rito sa likod ng entablado ay rinig na
rinig ko ang bulungan at mga boses ng mga manonood. Balita ko ay may mga
dumayo pang ibang tao para makanood. Fuck. Mas lalo akong kinabahan sa
ideyang iyon.

Yes, I did practice pero iba pa rin kapag mismong performance na.
Nakakatunaw ng tuhod. Isang maling galaw mo lang, pagtatawanan ka na ng
lahat.

"Are you ready students of Elron High?!" Ani ng emcee.

The people became wild. "YESSSSSS!"

"As you wish!" Kinabahan ako. "For Elron High's 18th pageant, here comes
the candidates wearing their muse and escort's attire!"

Umandar na ang pila sa harapan ko, gayon din sa kabilang panig kung saan
nakapila ang mga lalake. The hem of my dress is as free as my hair.
Natural lamang ang aking buhok samantalang nilagyan ng manipis na make-up
ang aking mukha. Sinundan ko ang pila hanggang sa naka-toka kong pwesto.

The music started to play. Kanta iyon ng Maroon 5, ang Girls Like You.

Nagsimula na akong sumayaw. Medyo nasa likuran ako kaya medyo hindi ko
nakikita ang harapan. Naghihiyawan ang mga tao. My heart is beating so
fast.

Mula sa pwesto ko ay nasa harapan si Kestrel. She's confidently wearing a

silver dress with an heavy hemline, I am wearing red. I'm starting to get
jealous on how gorgeous she is right now. Parang nanlumo ako.

Sa wakas ay muli kaming bumalik sa backstage. Isa-isang tatawagin muli

ang mga candidates upang magpakilala.

Agad na niretouch ng hired make-up artist ang mukha ko. Nagsimula nang
tawagin isa-isa ang mga kandidata habang ako ay parang nanlulumo sa
kinatatayuan. Tangina, the pressure!

"Candidate number 7!"

Lumabas na ang tinawag na kandidata. I can say that they're also

beautiful and glamorous. Malawak ang pwedeng pagpilian ng Ms. and Mr.
Intrams. Kaya dapat na hindi ako masyadong mag-expect. Kasi the more I
expect, the more na masakit kapag nagkataon.

"Candidate number 12!"

Tumayo si Kestrel. Nang madaanan niya ang pwesto ko ay nagkatinginan

kami. Ngumiti siya at pumunta na nang stage.

Pinahinto ko ang make-up artist sa kaniyang ginagawa, "Saglit lang..."

Tumango ito kaya naman ay sumilip ako sa may stage para makita si
Kestrel. Lumapit siya sa mic alongside with her partner. She confidently
smiles to everyone, "Good afternoon, students of Elron High. I'm Kestrel
Portea, grade 12 student representing the Humanities and Social Science!"

Naghiyawan ang mga tao. Kinagat ko ang ibabang labi ko. She's one of the
crowd's favorite. Sunod na nagsalita ang partner niya na si Haiko na isa
pa lang half japanese.

I was taken aback nang kami na ang tawagin. "Candidate number 13!"

Taas noo akong naglakad sa stage. With a confident and captivating smile,
sinuyod ko ang mga tao sa aking harapan at halos mahigit ko ang hininga
ko nang makita ko si Nazareth na nakaupo sa upuan ng mga judges.
P-Putangina? Bakit siya nakaupo sa upuan ng judges at bakit siya
nanonood!

Tumaas ang kaliwang kilay niya nang mapansin ang tingin ko. His eyes
pierced through me. Pinasadahan niya ako ng tingin bago ngumisi.

I composed myself at muling bumalik sa dating aura, "Goodafternoon ladies

and gentlemen. In front of you is a grade 12 student of Elron High. I am
Hellary Angeles representing the Humanities and Social Sciences!"

Marami ang nag sigawan. I think it's just the same as Kestrel? Pero
tingin ko parang mas malakas ang akin. My comrade did introduce himself
and after that, we did a pose. Pumunta kami agad ng backstage pagkatapos.

Sunod naman na ginawa namin ay ang sports attire. Nagsuot ako ng

volleyball shorts at fitted na jersey shirt. May mga kung ano pang
nilagay sa tuhod at siko ko at may hawak akong bola. Gano'n din ang kay
Miro.

Everything went fast. I think na-itawid naman namin iyon ni Miro. Ang
sunod naman na portion ay doon na talaga ako kinabahan ng sobra.

Ang talent portion!

Hindi ako sure kung magagawa ba namin ito ng tama. O maitatawid.

Nagsimula na ang talent portion. Ang kanila Kestrel ay dancing. Nag-
ballet siya habang ang partner niya ay tumutugtog ng violin. Parang
nabaliw ang mga tao pagkatapos nila magperform dahil sa lakas ng hiyawan.
Mas lalo tuloy akong na-pressure.

Nang kami na ang tinawag ay halata ang panginginig ng kamay ko.

Nanlalamig din ako at parang takbo ng kabayo ang tibok ng puso ko.

Hindi ko pinansin ang mga tingin sakin ni Nazareth. He's not helping at
all! He's only making things worse kahit wala naman siyang ginagawa!
Balasiyadiyan!

"Are you okay?" Tanong ni Miro sakin. Tumango ako.

"N-No."

"Relax, Hellary. Breathe."

Ginawa ko ang sinabi niya. It somehow made me calm. Just a little.

Kinuha ko ang gitara ko. Pumwesto si grace Miro sa stand ng mic. Yes, ako
magpla-play ng guitar habang siya ang kakanta.

(Play "With A Smile" by eraserheads)

Nagsimula na akong i-strum ang gitara. The lights were fixed to us.
Pakiramdam ko tuloy ay kukunin na ako ng liwanag.
"Lift your head, baby, don't be scared, of the things that could go wrong
all the way..."

Napapikit ako nang maghiyawan ang mga tao. Hindi dahil maganda ang choice
of song, kundi dahil sa boses ni Miro. The laughter of the audience
lingered all over the court.

Kahit ako ay napapikit na rin. Hindi sa pagiging bias pero...

Hindi kasi maganda ang boses ni Miro sa pandinig.

Parang kinakadkad na yero. Maingay. Lata, gano'n. Pero wala kaming choice
kasi. Nag rush kami na mag-isip ng gagawin namin. Agad siyang nag-suggest
na kakanta siya at ako nalang ang mag gitara. Kaya pumayag ako. Hindi
kami nagpractice together kaya hindi ko alam na...ganito.

Napalingon ako sa backstage. Naroon si Kestrel at parang tuwang tuwa siya

sa nangyayari. Tumaas ang kilay niya nang magtama ang tingin namin. She
eyed me with the expression, "Talo na kayo. Shoo!"

"Girl I'll stay through the bad times, even if I have to fetch you
everyday.."

Hindi matigil ang tawanan ng lahat. Nakalabas na ang kanilang mga gadgets
na parang vinivideohan kami at para i-post sa social media't pagtawanan.

Umiling-iling ang mga judges. They look—not impressed. I have to do

something! Hindi ako pwedeng matalo!

Bumuntong hininga ako. Bahala na.

Tinigil ko ang pagigitara dahilan para magtaka si Miro't matigilan.

Lumapit ako sa kaniya, "You do know how to dance right?"

Nag aalangan siyang tumango. Ngumiti ako sa kaniya, "Just dance your
heart out, Miro. Lyrical dance."

Nabuhayan ang mata ni Miro. Kasi ang totoo niyan, sumali na si Miro sa
isang contest. Lyrical dance ang ginawa nila ng partner niya and they won
the first place!

Humarap ako sa stand ng mic. "Sorry guys, practice lang 'yon."

Naghiyawan ang mga tao at sumigaw.

"Boooo!"

"Huwag kami! Bababa nang stage! Mga patapon!"

"Malandi!"

"Talo na kayo! Boo! STEM for the win!"

"Booooo! Booooo!"
Hindi ko pinansin ang mga iyon bagkus ay inayos ko ang stand ng mic.
Huminga ako ng malalim at pumikit. Pagdilat ko ng mata ko ay nagtama ang
mga mata namin ni Nazareth. He looks...confused. Ngunit ngumisi siya
sakin at tumango.

Naiinis siyang lumingon sa mga tao sa likod niya. Nakakunot ang noo dahil
sa mga boo's nila. Suntukin kayo niyan, sige.

I started strumming the guitar, "You don't know, babe. When you hold me
and kiss me slowly. It's the sweetest thing..."

They all fell silent.

Mas inigihan ko ang pagkanta kahit walang kasiguraduhan kung maganda ba

ang boses ko. "And it don't change if I had it my way. You would know
that you are oooh.."

Kinagat ko ang ibabang labi ko't ngumiti. "You're the coffee that I need
in the morning. You're my sunshine in the rain when it's pouring. Won't
you give yourself to me. Give it all, oh.."

Miro is doing his job. Habang kumakanta ako ay sumasayaw siya. Hindi ko
alam kung bakit sobrang tahimik. Parang may nagawa akong mali. Ewan ko,
baka ako lang. Pero kasi pati ang mga judges ay nakatunganga sakin.

"You're my water when I'm stuck in the desert. You're the Tylenol I take
when my head hurts. You're the sunshine on my life.."

"Where you go I follow, no matter how far. If life is a movie

Then you're the best part, oh oh oh. You're the best part, oh oh oh best
part..."

I strummed the guitar until it ends. Medyo nawala ang kabog ng dibdib ko
nang matapos ako. Pero halos malaglag ako sa aking kinauupuan nang
naghiyawan ang lahat kasabay ng masigabong palakpakan. Ang lahat ay
tumayo.

"Hellary! Hellary! Hellary!"

Pakiramdam ko ay nagkakaisa ang lahat sa pagtawag ng aking pangalan. It

boosted my confidence more. Nagkatinginan kami ni Miro at nag-apir sa
isa't isa.

Kahit ang judges ay tumayo rin at pumalakpak. Including him, who's

smiling so proudly. He mouthed something, "That's my girl.."

Parang gusto kong bumaba at yakapin siya at umiyak sa kaniya dahil sa

frustration na naramdaman ko noong una. Hindi dahil sa hindi ko ine-
expect na magugustuhan nila ang boses ko at ang performance namin, kundi
dahil alam ko sa sarili ko na mahal ko si Nazareth.

I love him and that's the best part.

Chapter 30
--

The pageant goes on. Natapos ang performance namin ni Miro. I think I did
a great job. Dahil sa likod ay nginingitian ako ng mga kandidata. I
smiled back too. Todo puri ang make-up artist sa ginawa ko. I shyly
answered na I didn't expect na magugustuhan ng lahat.

After talent portion ay muli kaming tinawag lahat sa stage upang tawagin
ang mga pasok sa top six.

"First candidate to seal the spot is...Candidate number 12!"

Nagsigawan ang lahat ng tao dahil si Kestrel iyon. Agad siyang lumapit sa
stage at ngumiti. Akala ko hindi ako tatawagin pero ako ang panghuling
tinawag. Si Miro rin ay nakapasok.

Evening gown na at question and answer ang sunod. Binago ng make-up

artist (na isa ring hairstylist) ang buhok ko into a bun. May paiwan na
tingi ng buhok sa may bandang noo. My dress is also quite daring. May cut
ang slit ng phoenix red dress kaya lantad ang legs ko. The golden and
silver sequins shine as I move.

Hindi tulad kanina, hindi na ako kinakabahan. But still, there's a little
bit of pressure. On how will I pose. At hindi lang 'yon, nasa akin ang
atensyon ng lahat so I need to make things perfect.

So far naitawid naman namin ang evening gown. But I was mesmerized with
Kestrel. Ang ganda niya sa suot na silver backless gown. With her black
killer heels, she ended her performance very well. Pinanood ko ang
reaksyon ni Nazareth while Kestrel was there. Para siyang bagot na bagot.
Pero nang ako na ang tinawag, nagliwanag ang mukha niya. As if he
accepted being a judge here only to see me. And that makes my heart
flatter. I took a deep breath and listened to the old brag of my heart.

Sobrang bilis ng pangyayari. After the evening gown, candidates lined up

for an ending remark. Sabay-sabay kaming pumasok sa backstage bago muling
luminya ulit sa stage after a break.

They randomly called the candidate for the Q & A.

"Candidate number 12!"

Pumunta si Kestrel sa harapan, with her chin as high as the clouds. She
classily walks towards the front of the stage. Tuminding ito pagkatapos.

"Before I ask the question, disclaimer lang ho. For top six questions,
pare-parehas lang ang tanong but there is an another question. Bali for
this round, two questions will be ask for each. Kaya for the other
candidates, headphones on!"

Sinuotan kami ng headphone. Kaya hindi ko na naririnig ang paligid ko.

Parang rock ata itong nagpla-play sa headphone. Ang ingay. Imposibleng
marinig ko ang nangyayari sa paligid ko.
The question was asked to Kestrel. And by looking at her, I think she
nailed it. She answered confidently, without hesitations. Nagpalakpakan
ang lahat ng tao after that. Ngumiti si Kestrel sa lahat at kumaway.

She's crowd's favorite. I admit. Pero sa tingin niya ba papatalo ako? No.
I'll fight.

Tinawag na ang sunod na kandidata hanggang sa ako nalang ang natira. At

nang tinawag na ako, parang nabingi ako sa sigawan ng lahat. They're
cheering for me!

"GO HELLARY!"

"OMG, I STAN!"

"HELLARY KAYA MO YAN!"

"We believe in us!"

"Bobo! We believe in you 'yon!"

"Shut up!"

"GO POKPOK!"

Parang gusto kong batukan 'yung huling sumigaw at isungalngal sa kaniya

itong heels ko. Punyeta. Sabihan ba naman ako nang gano'n.

Lumihis ang mata ko kay Nazareth. His smile grew wider. I smiled back.
Kinindatan niya ako.

What the hell! Seriously?

Namumula akong humarap sa emcee. "Here's the question. Do you agree in

death penalty? Why?"

Natahimik ang lahat ng tao. They're waiting for my answer. Nanginginig

ang kamay kong kinuha ang mic. Fuck, Hellary, think! Think!

Death penalty...

Hindi ako sangayon.

"No, I'm not agree in death penalty." I said. "Death is an escape for
criminals. Let them suffer. Let them feel the guilt everyday in jail. Let
their crimes hunt them in any ways. If we kill them, they won't be
tormented. But if we not, we have the chance to let them be wretched for
the rest of their lives." I added. "And also, we are not in the right
place to kill people. Wala tayo sa lugar. Hindi tayo Diyos, wala tayong
karapatang kumitil ng ibang buhay. I am not siding in criminals, I just
felt that–there are other relevant things we can do to make them pay
their dirty doings rather than killing them."
Naghiyawan ang mga tao sa sagot ko. Halos mabingi ako. And when my eyes
reached Nazareth's eyes, kitang-kita ko kung gaano siya ka-proud sakin.
Parang gusto ko tuloy siyang yakapin. Mahalin nang walang bukas. I want
to end this pressure that I am feeling right now. Parang gusto kong
bumaba sa stage na ito at sabihin kung gaano ko siya kamahal.

"Very nice answer, huh. So for the last question." The emcee uttered.
"Kung bibigyan ka nang pagkakataon para pumili. Sino ang pipiliin mo?
Your family that loves you or the guy that will never get tired of loving
you?"

Ang dali ng tanong. Pero naging mahirap lang naman dahil nasa harapan ko
ang taong mahal ko. I ended up answering the question, without
hesitation.

"I will choose both. Wala namang sinabing bawal kong piliin ang dalawa.
Family first, pero 'yung pagmamahal nila sayo hindi naman magbabago 'yon.
There are misunderstandings but in the end of the day, mahal niyo pa rin
ang bawat isa. 'Cause I believe that love for family runs through our
veins." I said. Nagtama ang paningin namin ni Nazareth. Nakatitig siya
sakin. Nilabanan ko iyon. I wanted to let him feel the every words that
I'll say. Na hindi lang salita ang ginagawa ko ngayon, gusto kong ipadama
sa kaniya ang nararamdaman ko by words.

"And for the guy that will never get tired of loving me, I chose you not
because I can, but beacuse there are only few guys like you in this
world. Na mamahalin ako. Hindi mapapagod. Bilang nalang kasi kayo sa
mundo. Maaring masaktan sa pagmamahal, maaring may hindi
pagkakaintindihan. Pero 'yung pagmamahal? It will stay. Maaring magmahal
nang iba ngunit hindi madaling palitan ang nauna. For that guy, love me
endlessly and I'll return the favor."

Hindi ko alam kung anong sunod na nangyari. Basta nakita ko nalang ang
sarili ko na hawak ang kamay ni Kestrel. May drum na nagro-roll.
Kinakabahan ako. I did my best through out the pageant.

"And the Miss Intramuros 2019 is..."

I took a deep breath.

Call my name.

Please.

Hellary!

Candidate number 13!

Please.

"The Miss Intramuros 2019 is candidate number 13! Hellary Angeles,

representative of Humanities and Social Sciences!"
Halos mabingi ako sa hiyawan. Hindi ko na alam ang sunod na nangyari.
Along with the Mister Intramuros 2019 (na hindi ako familiar) ay nilagyan
kami ng sash at crown.

Kitang kita ko ang dismaya sa mukha ni Kestrel. My mother is not here to

support me pero nandito si Manang. Umakyat ito sa stage at todo picture
sa akin. Maraming umakyat sa stage para i-congrats kami. Pati ang judge
ay nilapitan kami para i-congratulate. I smiled shyly. I'm surprised that
I won.

"Congrats, Hellary! Ang galing galing mo!" Sabi ng isang kandidata.

Ngumiti ako. "Salamat!"

"Oo nga! Grabe. You nailed the Q & A question! At alam mo bang mas
magandang ikaw nalang ang nanalo. Kaysa kay Kestrel! She's a fake!"

"True!"

Hindi ako nakapag-react sa sinabi nila dahil nang saktong iyon ay

napatingin ako kay Kestrel. This is the fruit of my tiredness. But when I
recall all the judges who congratulated us, bakit parang nawawala si
Nazareth?

Pansin kong parang lahat ng kandidata ay dinaluhan si Kestrel. They

hugged her. May mga umakyat na estudyante para puntahan siya. Kakaunti
lang ang akin. Halos itong dalawa lang na nag-uusap ang lumapit pati yung
judges. Bakit parang ang bigat sa dibdib? Dinadamayan ng tao si Kestrel
dahil todo iyak ito.

"Don't cry, Kestrel...You did a great job. Pero dapat ikaw ang nanalo."

Nawala ang ngiti sa mukha ko. Lalo na nang makita ko si Nazareth na dire-
diretsong dinaluhan si Kestrel na hanggang ngayon ay umiiyak. Niyakap
siya ni Kestrel. And he did the same. Hinalikan niya ang noo ito at
pinatahan. Naga-aalala.

Tangina, ang sakit.

Why do I feel like I won but not really?

Parang nanalo ako pero parang hindi. I should be happy. I won. Ito ang
gusto ko. Pero bakit parang mas nanaisin ko ngayon na maging talunan para
maranasan ko ang nangyayari kay Kestrel? I'm fucking jealous with that
fact. Tangina. Dapat ako ang una niyang lalapitan. Kasi nanalo ako. Kasi
nagtagumpay ako. Kasi mahal niya ako.

Pero bakit..

Hindi niya nagawa?

Siguro dapat kong intindihin nalang. Pero para ano? Para ipa-mukha sa
sarili ko na kahit sabihin ni Nazareth na mahal niya ako ay iba ang
pinapakita niya?
If he truly loves me, he won't give any reasons for me to get jealous.

I ran away. Away from those people. Parang kanina lang ay chinecheer nila
ako. Tapos ngayon parang bula na naglaho. I heard Manang called my name
pero hindi ako nagpatinag. Tumakbo ako. Hindi ko alam kung saan ako
patungo pero gusto kong tumakbo.

Ayaw ko na.

Masakit, e.

Gusto ko nang patigilin ito. Hindi ko na kasi gusto. Bakit hindi ba pwede
nating maramdamang maging masaya parati? Kailangan ba laging malungkot?
Kailangan ba laging may nasasaktan?

Tumakbo ako sa paraang kaya ko. Hinubad ko ang suot kong heels at
bahagyang inangat ang gown para mas makatakbo ng maayos. Nanlalabo na ang
paningin ko. Pero isa lang ang gusto kong mangyari, ang makalayo.

But destiny won't allow me. I felt his grip tightened from my wrist.
Hinila niya ako palapit sa kaniya dahilan para masubsob ako. Rinig na
rinig ko ang mabilis na tibok ng puso niya. Ang lalim ng paghinga niya
dahil sa paghabol sakin. Hinigpitan niya ang yakap sakin. Nanlalabo ang
mata ko, ayoko siyang makita. Please. Ayoko.

Pinilit kong humiwalay pero hinigpitan niya ang yakap sakin. "One minute.
Please.." Ang namamaos niyang boses ay hindi nakawala sa tenga ko.

We remained in that position. Hindi ako tumutol. Under the moon, niyakap
niya ako nang sobrang higpit. Ayaw ako pakawalan. But his embrace felt
like home. Parang gusto kong ganito nalang parati.

Ang iyak ko ay dahan dahang lumamyos. Hanggang sa tumigil na ang pagtulo

nila. After one minute ay pinakawalan na ako ni Nazareth. I met his eyes,
his powerful eyes. Hindi nakawala sakin ang lungkot mula roon. They were
visible in his eyes, nalulunod ako. Nalulunod ako sa paraan ng kaniyang
pagtitig.

"Why did you run?" He asked, the huskiness is still visible.

My throat constricted. Pero pinilit kong magsalita. Kailangan kong

magsalita.

"Nazareth, l-let's stop this bullshit already."

His eyes questioned what I said. Nagtataka siya sa sinasabi ko.

"My love for you isn't just a bull, Hellary!"

"Then why the fuck are you doing this to me?! I can't take this anymore!
Napapagod na ako!"
His stares intensified. The scorching feeling that he felt is now
visible. Muli akong humugot ng hininga. Nalulunod ako.

"Paano ka mapapagod kung hindi pa tayo nagsisimula?" Aniya. I was taken a

back with what he said.

Humahampas ang malakas na hangin sa buhok ko. Unti-unti kong naramdaman

ang lamig dahil hindi gano'n kakapal ang suot ko.

"N-Nagsimula na.."

"And why is that?"

"Kasi mahal na kita!" I shouted. "Nazareth, tangina! Mahal na mahal na

kita!" I added. "How can we even start kung simula palang nasasaktan na
ako?!"

His eyes grew wider. Napanganga siya sa sinabi ko. Nagitla. Natulala.
Nawala ang apoy sa mata niya, kumislap ito na parang may narinig na
maganda. At doon ko lang na-realize ang sinabi ko.

Did I just say that I love him?

Hala, shunga.

"Y-You love me?"

Hindi ako nagsalita.

Unti-unti ay ngumiti siya. 'Yung ngiting malalaman mo talagang masaya

siya. It's the smile that I want to see everyday. "Mahal mo ako..."

He caressed my face with his hands, at nilapit ang kaniyang mukha.

"Tangina ang saya ko.." Nilapit niya ang mukha niya hanggang sa
maramdaman ko siya.

"N-Nazareth.."

"Tell me all the things that makes you jealous, iiwas ako..dahil mahal
kita. Do you hear me, love? Mahal kita."

Nilayo niya ang kaniyang mukha. Hinalikan niya ang mata ko. Papunta sa
noo ko. "Congratulations, mahal ko. You did a very good job today. Ang
ganda mo kanina. And while watching you there, naisip ko.."

"A-Ano?"

"You're the girl that I need. You're the girl that I wanted to see
everyday. Hellary, please let these things be real.."

Ngumiti ako habang may luhang nagbabadya. And that made him smile too.
Tinitigan niya ang mga mata ko. I know, he knew the answer already. Alam
niya ang sagot. Niyakap niya akong muli. Yung yakap na alam kong hindi ko
kakayanin kapag nawala.

"Fuck..mahal kita, mahal ko.."

Chapter 31
Author's note:

Suprise! Happy late april fools! Sorry guys. Dapat mag u-update ako after
april 1 pero nagkatotoo yung problema! Kaya medyo natagalan. Sorry talaga
sa prank! Ngayon mas na-realize ko na mahalin kayo ng sobra dahil andami
niyo pala talagang nagmamahal sa akdang ito. Parang mas nainspire tuloy
ako lalo magsulat. Salamat guys and I'm deeply sorry talaga!

--

Inayos ko ang buhok ko sa harap ng salamin. I pouted my lips and acted

like an idiot. Nagpapa-cute. Naghugas ako ng kamay. Bahagya kong pinagpag
ito after. Tinitigan ko ang sarili ko sa salamin. Tinitignan kung may
dumi ba ang mukha ko, wala naman.

My phone vibrated. Kinuha ko ito mula sa bag ko. Nang makita ko kung
kanino iyon ay binuksan ko agad ang mensahe at saka napangiti.

Nazareth:

Love, my class is done. Where are u?

Yep. Nazareth started attending his class now. Katulad nga ng sabi ko,
kung hindi siya papasok ay pepektusan ko ang eyeball niya. Natakot
siguro.

I texted back na abangan niya nalang ako sa gate. Nang nilalagay ko na

ang aking phone sa bag ko ay napaangat ang tingin ko sa pumasok.

She's fuming mad. Her luminous face was furious and I don't know why. I
am alarmed with her presence kaya napalayo ako kay Kestrel ng kaunti.

But instead of hurting me o ano pa mang pumasok sa isip ko ay lumapit

siya sa tabi ko. She opened the faucet. She's looking at me intently
right in the mirror while washing her hands.

"Filthy, dull, hideous," she uttered. "And many more shitty words to
describe you." Ngumisi siya. Her angelic face became demonic in my eyes.

"Masyado ka nang masaya, Hellary." She added. "Hindi mo pa kilala si

Nazareth."

Tumawa siya. 'Yung tawang parang sinasabing siya pa rin ang panalo sa
huli. What does it mean? What is she trying to imply? Her eyes stared at
me like she knows everything about Nazareth while I don't.

Humugot ako ng malalim na hininga bago magsalita. "If you're being bitter
about the pageant, stop it already. Ilang buwan na ang lumipas. Hindi ka
pa rin maka-usad," I flipped my hair right in front of her at akmang
lalabas.

Pero nahinto ako nang iharap niya ako sa kaniya. With her furious face,
sinamapal niya ako nang malakas. Halos matumba ako sa hilong naramdaman.
Shit.

"I'm still talking, honey." Lumapit siya sakin. Mabilis. Hindi ko alam
kung paano nangyari iyon ngunit nakita ko nalang na hawak-hawak niya na
ang panga ko. "Gaano mo ba ako kakilala, Hellary? Oh, let me rephrase
that..."

Lumapit siya sakin. Sa bandang tenga ko. Tumaas ang balahibo ko sa buong
katawan. "...Gaano mo kakilala si Nazareth?"

Ramdam ko ang pag ngisi ni Kestrel. What the fuck is happening. Bakit
naging ganito siya bigla? Bakit..

Bakit ang lakas niya?

I gulped with the thought. Bumalik ako sa reyalidad nang may pumasok na
mga estudyante at tinanong kung ayos lang ba raw ako. Ngumiti lamang ako
at nagmamadaling lumabas.

What's that? All of a sudden, biglang nagbago si Kestrel. Dapat na ba

akong mag-ingat sa kaniya?

Buong araw na 'yon ay hindi mawala sa isip ko ang sinabi ni Kestrel. At

nang araw ding iyon ay hinatid ako ni Nazareth. It's four months already
since we became official. We had minor problems pero wala pang malaki at
sana lang ay huwag naman mangyari.

"Is there a problem, miss?" Nazareth asked beside me. Kumakain kami ng
ice cream. His massive hands were enveloping the tiny cone. Natutuwa ako
kapag dinidilaan niya ang ice cream.

Hehehehe.

Umiling ako atsaka kumuha ng french fries at sinawsaw sa ice cream.

Sinubo ko iyon. "Wala naman."

"Then what are you thinking? I would be mad if it's not me." He playfully
said. His cautious eyes stared at my soul.

Tumawa ako sa sinabi niya at bahagyang namula. He burst out laughing

because of my reaction.

"P-Parang tanga 'to.."

Humalakhak siya saka ako niyakap sa bewang. Ngumuso siya at tinitigan ang
mata ko. "I love you.."

Lintik naman 'tong lalakeng 'to! Aatakihin ako nang wala sa oras, e.
"Nazareth.."

"Hmmmm?"

"Share mo lang?"

Kumunot ang noo niya at bahagyang lumayo para tignan ako. Ang makakapal
niyang kilay ay nakakunot kaya kulang nalang ay matawa ako sa reaksyon
niya.

"What?" He asked, confusion is visible to his face. "Is that your answer
to my I love you? Tss.."

Ang drama!

Kinurot ko ang pisngi niya kaya namula ito. Tawang tawa ako nang
sumimangot siya. "I love you too!"

**

Nang sumunod na araw ay pumunta kami ni Nazareth sa isang park kung saan
may seaside. Umupo kami sa may batuhan para masulyapan ang papalubog na
araw.

The soothing smell of the wind touches our nose. Naramdaman ko ang kamay
ni Nazareth na gumapang sa kamay ko. Pinagsiklop niya ang aming kamay.
Sumulyap ako sa kaniya. Nakatingin sya sa kalangitan pero may ngiti sa
labi.

Minsan nagtataka talaga ako. Kasi si Nazareth, his features are too
perfect. Malapit na ako maniwala na si Leonardo da Vinci ang nag ukit ng
kaniyang mukha.

Napangiti tuloy ako sa ideyang siya ang boyfriend ko.

"Nazareth.."

Lumingon siya sakin. Nakangiti.

"Yup? You ok? What's wrong?"

"I'm fine.." Sagot ko. "I'm just wondering. Sa susunod na araw, sa

susunod na buwan, sa susunod na taon. Magtatagal kaya tayo?"

Natigilan siya sa tanong ko. Kumunot ang kaniyang noo. Pinitik niya ang
noo ko kaya napadaing ako sa sakit.

"What the fuck are you thinking?" Aniya habang masama ang tingin sakin.

"Bakit kailangan mong manakit ha! Kurutin ko betlog mo diyan, ih." Hawak-
hawak ang noo kong sabi. "Sagutin mo nalang!"

Umirap siya. Mas lumapit siya sa akin tapos inakbayan ako. Hinila ako
palapit sa kaniya. "I don't count days, I don't count months, I don't
count years. Ang mahalaga sakin ay kung ano ang meron ako ngayon, kung
anong meron tayo ngayon." Hinalikan niya ang noo ko.

I am deeply moved with what he said. Masyado siguro akong naging nega.

"But one thing is for sure, magtatagal tayo. Basta magtiwala ka sakin. Is
it ok?"

Tumango ako.

He smiled.

He kissed my temple and whispered, "Good girl."

Pagkatapos lumubog ng araw ay naglakad lakad pa kami sa may seaside. Pero

nakaramdam ako ng pagod at gutom kaya umupo kami sa isang bench. "Stay
here, love. Bibili lang ako ng makakakain natin. Saglit lang ako. Okay? I
love you."

Tumango ako as Nazareth made his way out of my sight. Napabuga ako ng
hangin. Ang sakit nang paa ko pero ayos lang sakin kasi kasama ko naman
si Nazareth buong araw.

Linga ako ng linga sa paligid para hindi ako ma-bore but my eyes caught
someone. Natigilan ako kasi it's been what? 5 months? 6 months? Hindi ko
alam. Basta ang alam ko matagal na kaming hindi nagkita.

He looks...tired and helpless. Ano kayang nangyari? Para siyang balisa.

Kaya tumayo ako para lapitan si Neo. Nang nasa harapan na niya ako ay
napatingala siya at bahagyang nagitla.

"H-Hellary?"

"Okay ka lang?" Pumantay ako sa kaniya.

Umiwas siya ng tingin. Ngayon ko lang napansin na may galos ang mukha
niya. At amoy alak siya. What the hell. Anong nangyari?!

"May mga sugat ka. Anong nangyari!?" Balak ko sanang hawakan ito pero
tinapik niya ang kamay ko palayo.

"Stop acting like you're concern." Halos manginig ako sa lamig ng

pakikitungo niya. The emotion in his eyes were now gone. It's pure
emotionless. Wala nang buhay. Hindi ko alam but I felt a little bit of
pain. Kung paano niya ako tignan, kung paano siya makitungo. It's just so
different.

Pero what would I expect? Na pagkatapos ko siya payagan akong ligawan

pero iba pa rin pala ang pinili ko sa huli? It's my fault. Kasalanan ko.

"I'm sorry.."

Tumayo siya at nagmamadaling umalis. "Stop spitting bullshits, Hellary."

Hinabol ko siya. Hinila ko ang braso niya paharap sakin. "Neo, I'm sorry.
Pero may sugat ka. Gagamutin ko tar–"

Nahinto ako sa pagsasalita nang humalakhak siya. 'Yung halakhak na may

kasamang poot at sakit. 'Yung halakhak na sarkastiko.

"Funny."

"Ano bang kailangan kong gawin para mapatawad mo ako?"

Nawala ang sarcastic na ngiti sa kaniyang mukha. Lumapit siya papunta

sakin. Hindi ako umatras. Nilabanan ko ang kaniyang mata para malaman
niyang sincere ako.

Patuloy siya sa paglapit. Pero hindi ako nagpatinag. Hinayaan ko siya. If

this can make him forgive me then be it. Ang hirap mabuhay nang mapayapa
kung may isang tao sa mundo na may galit sayo. It's hard. Too hard.

Natigilan ako nang maglapit ang labi naming dalawa ni Neo. Hindi ako
nakagalaw. Basta ang alam ko, naghahalikan na kami. Gumagalaw ang labi
niya, pero ako ay parang natuod. Napakapit ako sa polo niya, nalukot ko
ito. Hinayaan ko siya sa paghalik sakin. Tumulo ang luha ko dahil sa
nararamdaman.

Humiwalay siya at hilaw na ngumisi. Tumingin siya sa gilid namin at mas

lalong lumaki ang ngisi, "Apology accepted."

Then he left me there, hanging with emotions.

At nang sumulyap ako sa bandang gilid ko ay nakita ko si Nazareth.

Papalapit siya sakin. Nakangiti siya. 'Yung ngiting parang walang alam sa
nangyari. Hinihingal siyang huminto sa harapan ko.

"Ang haba ng pila, love." Ngumuso siya. "Bakit ka tumayo? Hindi ba sinabi
ko stay there? Ikaw talaga." Ginulo niya ang buhok ko.

Hinila niya ako palapit sa bench at inilahad sakin ang dala niyang
pagkain. Nakatingin lang ako sa kaniya. Hindi ko magawang magsalita.
There's a lamp in my throat.

"Their food is quite good, love. We should buy these often." Aniya at
ngumiti. Pero natigilan siya nang mapansin ako. "Oh? Why are you not
eating your food? May problema ba?"

Umiling ako.

"Gusto mo na bang umuwi? Let's go. Ihahatid kita." Aniya. "Sayang naman
itong pagkain..."

"Nazareth."

Natigilan siya sa pagliligpit ng pagkain. Pero tinuloy niya pa rin.

Parang binibiyak ang puso ko.
"Nazareth.."

"Love, let's just go home. It's a very tiring day, isn't?"

"Nazareth, nakita mo."

Kumunot ang noo niya. "Nakita? Ang alin?"

"N-Nazareth...stop making it hard for me." Ani ko.

Natigilan siya. Hindi nakapagsalita. Nakatitig lang siya sakin.

Hinihintay akong masabi ang lahat.

"Nakita mong naghalikan kami ni Neo! Nakita mo! Please be mad at me! I
deserve it! Please! I'm begging.."

He caressed my cheeks. He smiled, "I saw it..."

"Then why are you still so nice! Magalit ka sakin! Maging cold ka! Awayin
mo ako!"

Humalakhak siya. 'Yung walang panunuya. It's plainly laugh with love.
Lumulubog namaman ang puso ko.

"...but I chose to ignore it." He continued. "Simula nang pumasok ako sa

relasyon na 'to, nagbago ako. Hindi para sa sarili ko kundi para sa ating
dalawa. Kasi katulad ng tanong mo kanina kung magtatagal ba tayo, God
knows how much I'm fucking scared to answer that. Natatakot ako na baka
hindi, na baka matuldukan lahat ng ito sa mga susunod na araw. I'm
fucking afraid to lose you, love. Lalake ako pero nababakla ako nang
dahil sayo."

Napahawak ako sa dibdib ko. Tangina, Nazareth. Tangina. I am again,

deeply moved. Si Nazareth ang kahinaan ko. Si Nazareth ang kalakasan ko.
At nang marinig ko lahat ng ito sa kaniya, alam kong hindi na siya ang
dating nakilala ko. He's trying to change not for himself but for us.

If I'm a keeper, I want to keep this guy.

Niyakap niya ako habang umiiyak ako. Kahit pinagtitinginan na kami ng

ibang tao ay wala kaming pakealam. Basta ang mahalaga ay maramdaman ko
ang init ng pagmamahal niya mula sa kaniyang bisig.

"I-I cheated, love. I cheated. I-I'm sorry..."

"Yes, you did," aniya. "Pero sakin ka pa rin naman 'di ba? Sakin pa rin
ang end game. Sakin pa rin ang bagsak mo."

I nodded my head.

"I-I'm sorry.."
"Naiintindihan kita, love. I fully understand you even if you ain't yet
telling the reason behind it. Because I already knew. That's how much our
heart deeply connected to each other."
Chapter 32
Sabi nila, na kapag nagbago ang perspective ng isang tao on how he views
life because of you, you're indeed a game changer for him. Minsan nga
tinanong ko sa sarili ko na, posible pala talagang mabago ang isang tao
ng pagmamahal ano?

Pero minsan din natanong ko sa sarili ko..swertihan lang din ba ang

pagmamahal?

Kasi wala ding kasiguraduhan kung iyong taong mahal mo ngayon, o 'yung
taong nagpapasaya sayo ngayon ay nandiyan hanggang dulo. You're lucky if
you find someone that you can be with for the rest of your life.

Pero sa tingin ko..

It depends.

On how the relationship will go.

Kung paano niyo ipaglalaban ang pagmamahalan niyong dalawa. Because for
me, there's no such thing as forever. Everything has it ends. Kung
mawawala, edi mawala. Pero ang mahalaga, dumaan siya sa buhay mo para
baguhin ka. Love has a purpose. Para turuan tayong maging matatag.

There's no such thing as forever if we base in physical aspects. Kasi

kung mahal mo ang isang tao, magtatanim iyon ng alaala hindi lamang sa
isip mo kundi pati sa puso mo. Even if you're not together, kahit may
bago ka na, there's always a place from your heart for him. At iyon ang
pang habangbuhay.

Naabutan ko si Mommy na kumakain mag-isa sa hapag. My mom had always been

prim and proper. She taught me also to be one. Kasi siya, her whole being
screamed a brand.

Umupo ako sa left side niya. Nagulat siya sa pag-upo ko but she continued
eating her breakfast.

"G-Goodmorning." I was hesitant to greet her.

Mukhang nagitla siya sa pagbati ko. Ni hindi ko na maalalang binabati ko

siya noon. Kasi simula nang kinalimutan niya na si Daddy and found a new
man, lumayo na ang loob ko. 'Cause she always prioritize him. Naisip ko
tuloy na baka ayaw na sakin ni Mommy and she wants to build a new family
with Allen, his ex. I wonder kung sila pa rin. I caught her talking to
him and I heard things. I'm not that stupid.

"G-Goodmorning.." Natulala si Mommy. "Ginulat mo ako, hija.."

Tumungo ako.
I started eating breakfast. Tamang bacon, sunny side up egg, hotdog, and
fried rice ang nakahain. Kumuha ako ng ilan. Ayoko masyadong kumain ng
marami dahil ayokong tumaba. I don't wanna be a fat girlfriend for my
Nazareth.

Tahimik ang pagkain namin sa hapag. Tanging tunog ng kubyertos ang

namayani sa lamesa. I was startled when Mom opened a conversation with
me. Naalala ko, nahuli niya ako nang nakaraan.

"Magco-college ka na, hija. Anong kukunin mong kurso?" Aniya matapos

subuin ang sliced hotdog.

Natigilan naman ako sa tanong niya. Wala pa akong naiisip na kursong

kukuhanin. Ni hindi ko pa nga alam kung ano bang gusto ko. Si Nazareth
din ay tinanong ako noong nakaraan tungkol dito pero wala rin akong
maisagot.

Nazareth was holding my hand as we walked towards the kids. Naisip ko

kasing magpakain para sa mga street children. And Nazareth willingly help
me for this. His lips were rosing up habang nakasilip sa aking mukha.

"Balak mo bang mag-madre?" He chuckled. Sinuntok ko siya sa tiyan kaya

ininda niya iyon. "I'm just kidding, love!"

"Leche!"

"Halikan mo ako."

"At bakit naman?!"

"Sinuntok mo 'ko. Masakit. Kaya halikan mo ako para mawala ang sakit.."

Aamba ulit ako nang batok sa kaniya kasi putangina guys, nakakahiya.
Lahat ng mga bata nakatingin sa amin habang masaya silang kumakain. Para
silang kinikilig sa aming dalawa.

"Ayieeee!"

"Ang sweet niyo naman po!"

"Sana oil..."

Mga batang ito!

"Nazareth andaming mga bata. Watch your words!"

Tumaas ang kilay niya at ngumisi, "How can I watch my words if my eyes
are glued to you?"

"AYIEEE AYIEEEEEEEE!"

"HIT U WITH THAT DDU DU DDU DU!"

"AYIEEEH AYIEEEEH!"
Namumula na ako sa hiya...at kilig. He laughed with my reaction. Pero
sumeryoso rin siya pagkatapos. "Anong kukunin mong kurso?"

Umiling ako. "Hindi ko pa alam."

"What?" Pagtataka niya. "I'll help you to choose a course that is suited
for you. Madali lang 'yan.."

"Talaga?"

"Hmm.."

I smiled.

Muli akong bumalik sa reyalidad. Mom was waiting for my answer kaya
sinagot ko ito. "Hindi ko pa po alam.."

Tumango si Mommy. "You should take in charge of our business soon, hija.
I'm not getting any younger. I need a future CEO next to me. And it
should be you," she said.

Our business is related to dress and other fashion clothes that can be
seen exclusively to every malls. We have franchises from abroad to local.

Pero sa tingin ko, hindi para sakin ang gano'ng klase ng trabaho.

"Pag-iisipan ko po.."

"No need to think about it pero I'll let it pass. Sige, pag-isipan mo
nang mabuti. At isa pa.." she continued, "..yung tungkol sa narinig mo
noong mga nakaraang buwan.."

Umayos ako ng upo. Agad akong sumagot. "Ano 'yon? I didn't hear
anything.."

Sa una ay hesitant pa si Mommy. Bakas sa mukha niya na nag-iisip siya

kung paniniwalaan niya ba ang sinabi ko pero tumango ito at nagpunas ng
bibig. "N-Nevermind.."

Nakahinga ako nang maluwag. Muling bumalik sa alaala ko ang pag-uusap

nila ni Allen. Sino si Lauren? At sino ang anak nito? Whoever they're,
ang mga narinig ko, they must be something important. Kasi kung hindi,
hindi magaabalang magtanong si Mommy about what I heard months ago. Ang
tagal-tagal na no'n pero ngayon lang ako natanong ni Mommy about it kasi
ngayon pa lang naman kami nakasabay sa pagkain.

After a couple of minutes, sa wakas. Malapit na rin ako matapos kumain.

"By the way, aalis ako mamaya. I'm going abroad to check our
international franchises personally. Mawawala ako ng mga two weeks.
Nagdagdag ako ng allowance sa account mo so you can do shoppings or
what.."

Tumango ako.
After that breakfast ay umakyat na ako sa kwarto ko. Pagkapasok ko sa
kwarto ay agad kong chineck ang aking phone. Pero walang mensahe mula kay
Nazareth. That's odd. He always text me. He always greets me and reminds
me to eat my breakfast.

Agad akong nagtipa ng mensahe.

Me:

Goodmorning. U ok?

Nilapag ko sa kama ang phone ko at naligo. Pero natapos na ako lahat-

lahat ay wala pa rin siyang reply. Ano kayang nangyari ro'n?

Lumipas ang umaga. Hapon na. Wala pa rin siyang reply. Muli akong nagtipa
ng reply, baka sakaling hindi nag-notif sa kaniyang cellphone ang mensahe
ko.

Me:

Hey, u there? Bakit hindi ka nagre-reply?

Me:

Naz?

Me:

where are u???

Pero lumipas ang buong araw, hindi siya nag-reply. Nagsisimula na akong
kabahan. Tinawagan ko rin siya pero nakapatay ang phone niya. What the
fuck is happening, Naz? You're making me damn nervous!

Baka gumala siya o nagsaya dahil weekend ngayon? No! Lagi niya naman
akong iniinform if he's going somewhere! This is the first time! Ite-text
niya ako kung nasaan siya then we can be together, spending the rest of
the day. It's very odd.

Nagsisimula na akong magalala.

Ni hindi ko natunugan ang pag-alis ni Mommy. Nakatulog ako kakahintay sa

reply ni Nazareth.

Kinabukasan ay gano'n din ang nangyari. Hindi siya nagre-reply sa

messages ko. At nakapatay pa rin ang kaniyang phone. Hindi pa sana ako
aalis ng bahay kung hindi lang ako sinipa ni Hera palabas, babaeng 'to.

"Ang clingy mo masyado. Syempre hindi naman sa lahat ng oras kailangan

magka-text kayo o magkasama." Tinaasan ko siya ng kilay. "You know! You
also both need space for each other! Mabilsi magsasawa kung palaging
magkasama..."
"Gano'n ba iyon.."

She smirked, "yup!"

"Jowa-jowa pa kasi, magbre-break din naman." She whispered.

"May sinasabi ka?" 'Cause she's whispering something. Nababaliw na

siguro.

Umiling siya at tumawa nang parang baliw. I sipped on my Strawberry

Frappauchino. While Hera's order is the Starbucks' secret menu, the pink
drink.

"Kamusta na pala kayo ni..."

Nanlaki ang mata niya, "Don't mention his name!"

Tumawa ako sa naging reaksyon ng kaibigan ko. "At bakit naman?"

She glared at me habang sumisipsip sa inumin. "Nagmo-move on na ako!

Malapit na akong makalimot!"

It's my turn to smirk, "talaga? Kung malapit ka na makalimot, e bakit

hindi mo ako hinahayaang banggitin ang pangalan niya?"

Natameme siya sa sinabi ko. "U-Uhm.."

"Ano ka ngayon.."

Sinipa niya ako mula sa ilalim, "nakakainis ka! Oo na hindi pa nga ako
nakakalimot kahit kaunti! But can we just don't drop his name, it
literally gives me goosebumps."

"Bitter."

"Mama mo bitter."

"Gago ka ah?!"

"Charot lang bi, labyu."

We spent our day lurking all over the mall. Naghahanap din ng lalake
itong si Hera, naloloka na rin ako. Andaming tumitingin sa amin dahil sa
kalandian niya. Sabi ko nga sa mga nakatingin samin, hindi ko siya
kaibigan. Gano'n. Para hindi ako mapagkamalang baliw din.

Nasa parking lot na kami pero nahinto kami sa paglalakad nang

makasalubong namin si Neo. Ang mga sugat niya ay malapit nang mawala.
Pero may bakas pa rin. He's good looking right now with his simple white
shirt and shorts. Naka-gucci shoes ito at nakapamulsa. Nahinto rin ito
nang makita kami.

His eyes met mine. Kinurot ako sa braso ni Hera. Tinignan ko siya.
"Una na ako sa kotse," she said and took a glance to Neo before she left.

Naiwan kaming dalawa roon ni Neo. Nakatitig siya sakin. Nailang ako kaya
napatungo ako. Pero agad ding akong napatingala nang magsalita siya.

"I'm sorry.."

Nagitla ako at hindi nakapagsalita. Ilang beses akong kumurap. He remain

standing right in front of me, his voice sounds sincere. Ang mga mata
niya ay nangungusap. At nagulat ako sa sunod na nangyari. Mabilis na
bumagsak ang luha sa mga mata niya. Dahilan para lumubog ang puso ko.
He's crying...in front of me.

"I'm sorry if I tried to break your relationship with him, by kissing

you. I'm not in my right mind to do that. I'm sorry.."

"I attempted to ruin you relationship that day, naiinggit ako.

Nasasaktan. Kasi tangina, 'yung taong humahabol sakin noon, 'yung taong
dinadaan daanan ko lang noon, 'yung taong hindi ko binibigyan ng atensyon
dahil sa putanginang past ko, ay nasa ibang lalake na ang atensyon." He
bit his lower lip as tears flow from his eyes. "I fell for you real hard,
na kahit hanggang ngayon hindi kita malimutan. Na kahit nasaktan na ako
nandito pa rin. Tumatagos pa rin. Parang paulit-ulit akong binabaril
dito. Gano'n kasakit. I couldn't even save myself from the depth of your
eyes, from your heart. Kasi nga ikaw iyon, Hellary. It's you that..I
need.."

"N-N-Neo.."

"Matagal na kitang pinatawad, Hellary. Matagal na. Bago pa mangyari yung

nakaraan, pinatawad na kita. Wala, eh. Akala ko kasi masisira ko kayong
dalawa. Nabulag ako ng inggit. Pero nang marinig ko ang usapan niyo,
tangina nagsisi ako. Wala akong respeto. Nabulag ako ng selos."

Tumawa siya ng mapakla, "Ano nga palang karapatan kong magselos, e wala
namang tayo?"

"I didn't expect that I would fell this hard. Maybe because it has been
years before I started loving again? Pero pinaglalaruan nanaman ako. Kasi
mahuhulog nalang ako, sa maling tao pa. Sa taong may mahal na iba. Gano'n
ba ako kasama? Para pagbayaran ko itong ganito. Because it hurts like
hell, Hellary. Masakit, e. Sobra. Funny that I'd learn to love again, but
end up feeling this pain. Sana hindi nalang ako nagmahal ulit...sana
hindi nalang.."

Ewan ko. Naluluha rin ako. Sapo-sapo ko ang dibdib ko. Kasalanan ko.
Pinaasa ko siya. Kasalanan ko ito. Sinaktan ko siya.

Playing with someone's feelings is the most hurtful thing you can do to
someone.

At ginawa ko iyon kay Neo.

I took a step forward.

Niyakap ko si Neo. Ilang segundo siyang nagulat pero mas lalo siyang
humagulgol. It's rare to see a guy crying for his heart. Bilang sa
daliri.

I tapped his back to let him feel that everything is going to be okay.
Kasi hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Masyado akong nagulat sa
pangyayari. If only he can share his pain with me, gagawin ko. Huwag lang
makita siyang ganito. Yes, may mga hindi magandang bagay siyang ginawa
sakin. But it's all because of his past. Intindihin natin iyon.

Pinaglaruan ko ang puso niya. I'm the one to blame. Walang iba.

"Thank you for hearing me out. I'll fly to New York next week...for
good."

Nanlaki ang mata ko.

"N–"

"I just wanted to feel free before going outside the country. I don't
want to curry a burden across my heart. Maybe this is the last.."

Ngumiti siya. Natigilan ako nang halikan niya ang noo ko.

"Lagi mong tatandaan na may Neo na minahal ka, Hellary.."

I smiled. Never, as in never, in my entire life that I'd heard him say
these things to me. Nawala na siya sa paningin ko pero ako ay tulala pa
rin. Hindi pa sana ako matitinag sa kinatatayuan ko kung hindi lamang
bumusina ng malakas ang kotse nila Hera.

"Hoy bilat! Wala na, oh! Tara na!"

Hanggang sa paghiga ko sa kama ay baon-baon ko ang pinagusapan namin ni

Neo. Hindi ko ginusto na masaktan siya nang ganito. Sino ang gugustuhing
umiyak dahil sa pagmamahal?

Muli kong naalala si Nazareth. Hindi pa rin siya nagre-reply. Naagaw

nanaman nito ang atensyon ko kaya nagpagpasyahan kong tawagan siya.

But he's not answering his phone. Nakapatay pa rin.

Ano bang nangyari, Naz? You're making me nervous. But I need to calm.
Katulad nga ng sabi ni Hera, huwag akong maging clingy. Bibigyan ko muna
siya ng space kung iyon ang gusto niya. Basta alam ko sa sarili ko na
walang problema sa aming dalawa. Wala.

Pero masyado atang sumobra ang space na naibigay ko. 5 days had passed,
he's still not getting in touch with me. Nagsisimula nanaman akong
kabahan. What the fuck is happening, Nazareth?!

"Hellary, kumalma ka nga." Ani Hera. "Eto, milk tea. Pampakalma ng pepe."
Kinuha ko ang nakalahad na milktea. It's matcha flavor. It's one of my
favorite. I just don't really understand why many of you hates it. Ang
sarap kaya. For me. Iba-iba rin kasi tayo ng panlasa. Kaya siguro may mga
may ayaw, at may mga may gusto rin.

Parang mga damit din. We have different fashion sense. 'Yung iba baduy,
'yung iba ang aesthetic, 'yung iba ang jejemon. Parang panlasa rin ng
tao. Walang pinagkaiba.

I sipped. "Limang araw, Hera. It's odd!"

"Mama mo odd!" Aniya at tinirikan ako ng mata. "Malay mo may problema sa

pamilya o personal problems. Hinahanap ang sarili. That's how society
works now, 'di ba?"

Ngumuso ako. "Hindi, e. Kahit naman may problema 'yon, hindi 'yon
napapagod na i-text ako parati."

Sumimangot si Hera. Tumaas ang kaniyang kamay na parang nagsu-surrender.

"Kaawan kang bakla ka sa iyong karupokan...Holy mother of God, pray for
this soft hearted demon."

Sinaway ko siya. Nakakainis. Iniinis pa ako ng babaeng ito. "Biro lang!

Pero may naisip ako, bi.."

"What?"

"Bakit kaya hindi mo tanungin si Kestrel kung nasaan si Nazareth? Malay

natin alam niya.."

Muntik ko nang maibuga ang iniinom kong tea. What the fuck!

"No! Ayoko!"

"Edi wag. Suggestion lang naman. Baka alam niya kung nasaan ang jowabels
mo, duh. Close sila diba, remember?"

I know. Sa sobrang selos ko nga sa kanila kaya nga naging kami ni

Nazareth 'di ba?

Pinagisipan ko ang sinabi ni Hera buong break time. At nang tumunog ang
bell ay dumiretso na kami sa class namin. Umupo ako sa usual seat ko.
Nakita ko mula sa pwesto ko ang likod ni Kestrel. She's listening
attentively in class. Habang ako ay lumilipad ang isip.

Weh? Paanong lipad?

The class ended. Sa wakas. Tumayo na kaming lahat. Si Hera naman ay

mabilis na lumabas. Mas nauna pang lumabas kaysa sa teacher. Atat ata
umuwi. Babaeng 'yon talaga.

Bago pa makalayo si Kestrel ay agad kong siyang nilapitan. Sabi ko kanina

kay Hera ayokong magtanong, e. But I have no choice. May point kasi si
Hera. Close si Kestrel at Nazareth. So maybe she knows where is Nazareth?
Agad niya akong natunugan kaya napalingon siya. Tinaasan niya ako ng
kilay. Her hair was in a messy bun but still looked good. I can't believe
I am complementing her right now.

"What?" Tinignan niya ako mula ulo hanggang paa.

"Can I ask? Alam mo ba kung nasaan si Nazareth?" Tanong ko.

Sumilay ang ngisi sa labi niya. She eyed me with her bitch eyeballs.
"What If I know? At what if kung ayaw kong sabihin kung nasaan siya?
Hmm?"

"Nevermind. You're a waste of time."

Humalakhak siya, "No, you are." Inayos niya ang blazer ko habang may
ngising namumutawi sa kaniyang labi. "Hindi mo talaga kilala si Nazareth,
ano? Nakakaawa ka."

"Anong ibig mong sabihin?"

She patted my head like I'm sort of animal. "Hindi mo kakayanin kapag
nalaman mo kung sino talaga ang taong mahal mo, Hellary Angeles..."

Tinalikuran niya ako.

I was left there, dumbfounded.

Ngayon nagsisimula na akong kabahan. Ano ba talaga ang hindi ko alam kay
Nazareth? Ano ba talaga ang meron sa kaniya? Is he sick? Or some clichè
stuffs? Ano ba talaga!?

Muli kong sinubukang tawagan si Nazareth.

But for the one last time..

He didn't answer my calls.

Umuwi ako sa bahay na lutang. Mag-isa akong kumain sa hapag. Si Manang

Rosalinda ang naghain para sakin.

"Manang, sabay na po kayo."

"Naku! Huwag na hija. Kakain kami mamaya sa labas ng apo ko para mag-
celebrate ng birthday niya..."

"Gano'n po ba? Pasabi sa apo niyo na happy birthday." Ngumiti si Manang

Rosalinda at iniwan ako roon sa hapag dahil may gagawin pa raw ang
matanda. I can manage naman.

Pagkatapos ko kumain ay dating gawi ulit. Umakyat ako sa kwarto para

maglinis ng sarili dahil pakiramdam ko ay ang lagkit-lagkit ko na.
Hinayaan kong nagpla-play ang music mula sa phone ko. Masarap talaga
maligo habang may music. Hindi boring. Mapapasayaw ka rin.

Pagkatapos ko mag-shower ay chineck kong muli ang phone ko kung may

mensahe mula kay Nazareth. Wala.

I type a message.

Me:

Nazareth, where the hell are u??

Me:

Pinapakaba mo ako masyado. Please tell me where u are. I hope you're

fine.

Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako kaka-hintay ng mensahe mula kay

Nazareth. Nagising ako sa sunod-sunod na pag-vibrate ng phone ko sa aking
tabi.

Pupungas pungas ko pang tinignan ito. I checked the time, it's already 1
AM. Sino ang talimpandas na tatawag sakin ng ganitong oras?

Nanlaki ang mata ko nang makita ang pangalan ni Nazareth sa screen.

Agad ko itong sinagot.

"Nazareth! Thank God! Where are you?! Mabuti nalang tinawagan mo ako–"

"H-H-Hellary..."

"Naz? Anong nagyari!?"

Walang sumagot sa kabilang linya. Tanging malalim na paghinga lamang.

"Nazareth? Ano bang nangyayare?!"

Naghintay ako ng sagot mula sa kaniya. Pero parang nanghihina siya.

"N-Nazareth.."

"I-I'm outside.."

Nanlaki ang mata ko. Sumilip ako sa bintana at nakita ko siya roon. At
halos pigain ang puso ko nang makita ang kaniyang sitwasyon. Puro galos
ang kaniyang mukha, ang kaniyang braso at kamay ay may bahid pa ng dugo.

Nagmamadali akong lumabas ng bahay. Nagtama ang mata naming dalawa. He

looks...tired. May mga pasa ang kaniyang mukha at sugat. Pero nakikita ko
pa rin si Nazareth, 'yung lalakeng minahal ko. Siya ito. Nandito na siya.

"N-Nazareth...what happened?!"
Hindi siya nagsalita. He smiled and took a step forward. He caressed my
cheeks as tears started to fall from my eyes, "Ang ganda ng mahal ko..."

Parang dinudurog ang puso ko. Kahit na may bahid ng sugat ang kaniyang
labi ay nakuha niya pang ngumiti. Muli ko siyang pinasadahan ng tingin.
Kahit nagsuot siya ng makapal na damit ay pansin ko pa rin ang mga sugat
sa katawan niya. Sa leeg, sa wrist at iba pang parte.

Sinong gumawa nito kay Nazareth?!

"Naz, explain what happened. M-Makikinig ako. D-Do you want me to call
the cops? I'll call the–"

Nahinto ako sa pagsasalita nang tumapat ang hintuturo niya sa labi ko,
"Ssssssh. Just give me a hug, okay? Please."

Naguguluhan man ay niyakap ko siya. Tumagal iyon ng ilang segundo.

Hanggang sa nanghina ako. Ramdam ko ang pagkabasa ng damit ko. He's
crying...My Nazareth is crying. "Finally, I'm home..."

Kahit hindi ko alam kung ano ang nangyari, nanatili kami sa gano'ng
sitwasyon. I tapped his back kaya napadaing siya. Nang tignan ko ang
kamay ko, halos mapaiyak ako.

May dugo...

May dugo ang kamay ko.

Aalis sana ako sa pagkayakap pero mas humigpit ang yakap ni Nazareth,
"Please don't."

"N-Nazareth, sinong may gawa nito? Nazareth, tell me. Tell me. Please."

Humalakhak siya. 'Yung halakhak na parang musika sa tenga ko. "K-Kahit

anong mangyari, mahal ko, huwag na huwag mo akong iiwan. Ikamamatay ko,
sobra. Ikaw ang natitirang kalakasan ko. Kaya sana kahit anong mangyari,
huwag kang bibitaw.."

I laughed nervously. "N-Nazareth! Ano bang sinasabi mo! Dadalhin kita sa

hospital!"

He didn't answer. Basta we stayed in that position for about a minute.

Naghiwalay lamang kami nang marinig ko ang hindi inaasahang boses.

"Hellary? Is that you?"

Nanlaki ang mata ko nang makita ko si Mommy na kakababa lang ng kaniyang

sasakyan bitbit ang kaniyang maleta.

"M-Mom.."

"Why are you still here? And y-you're with..."

Nagulat ako nang napahawak sa dibdib si Mommy at parang nakakita ng multo
nang makita si Nazareth.

After that night, everything started to change. Dahil hiniling ko na

sana, sana hindi ko nakilala si Nazareth.
Chapter 33
Umagang-umaga pa lang ay kinatok agad ako ni Manang Rosalinda sa aking
kwarto. Wala pa akong tootbrush at hilamos. Ginulo agad ako sa aking
pagkakahiga.

"Hija! Gumising ka na riyan at kakausapin ka ng Mommy mo!" Sigaw ni

Manang mula sa pinto.

"Gising na po!" I shouted. Tumayo na ako upang gawin ang pang-umagang

ritwal. Pagkatapos ay agad kong pinuntahan ang kwarto ni Mommy.

Pagkabukas ko ng kwarto niya ay wala siya roon. Kaya kumatok ako sa

kaniyang office. Naka-isang katok pa lamang ako ay agad akong pinapasok
ni Mommy. "Come in," she said behind the door.

Binuksan ko ang pinto. Pumasok ako sa loob. Tinimbang ko ang mood ni

Mommy. Naka-upo ito sa kaniyang swivel chair. Suot ang kaniyang salamin.
Nang makita ako ay binaba niya ang binabasang mga papeles at ang kaniyang
salamin ay ipinatong sa makintab na table.

"Hellary.."

She called me with my name. Nakaramdam ako ng kaunting kaba para sa

sarili.

"Ano mo siya?" Tanong niya.

Alam ko ang tinutukoy niya. Nagiging protective ba si Mommy ngayon kaya

niya ako pinapunta sa kwarto niya? Maybe. I can't blame her. It's her
first time to see me with a guy.

"K-Kaibigan ko lang.."

Tumango si Mommy. Her prim and proper image visualized again in my mind.
She nodded but her eyes weren't convinced. Hindi niya ako pinapaniwalaan.
Alam ko. Nakikita ko. Hindi ko maamin na boyfriend ko si Nazareth dahil
sa malamang ay magagalit ito't hindi na ako papalabasin ng aking kwarto.

"Whatever your relationship with him, avoid that guy." Kalmadong saad ni
Mommy. "Never. Meet. Him. Again."

Nanlaki ang mata ko.

"B-But why?"

"Just do what I said, Hellary. No more questions. You may leave now."
Aniya. "From now on, may mga bodyguards nang nakapaligid sayo. Malalaman
ko kung makikipagkita ka sa lalakeng iyon. Lagi akong magiging updated
kung nasaan ka, kung ano ang ginagawa mo at iba pa."
"What?! Isn't too unfair?! It's my life! It's my personal life that
you're invading with! Not just, just!" I shouted. Hindi ako natutuwa sa
sinasabi ni Mommy. Hindi.

Sinamaan ako ng tingin nito at tumayo. Hinampas ni Mommy ang lamesa.

Nagpupuyos ng galit. "Just do what I said! Wala nang reklamo!"

She's fuming mad. I instantly have the courage to fight back but she's my
mother. I still have to respect her. Kung noon ay bastos ako sa kaniya,
ngayon ay hindi ko nalang alam ang gagawin.

"Pero...bakit? Hindi madali ang pinapagawa mo, Mommy. Kaya sana bigyan
niyo ako ng rason kung bakit ko kailangan gawin!"

"Because he's the person that you shouldn't get involved with. Sundin mo
nalang ang sinasabi ko."

Lumabas ako ng kwarto. Galit. Pero bago pa ako makaalis ay muling may
sinabi sa akin si Mommy. "Sa oras na malaman mo ang totoo, ikaw na mismo
ang lalayo sa kaniya..."

Halos hindi ako makakilos buong araw. Tulala ako sa school. Totoo nga ang
sinabi ni Mommy. Palaging may nakabuntot sakin na mga men in black.
Marami tuloy na-aattract na atensyon. Kapag iihi lang ako may kalayaan.
Kasi hindi naman sila pwedeng pumasok ng comfort room ng girls diba?
Palagi silang nakasunod sakin and it irritates the hell out me! Hindi ako
sanay na palaging may nakasunod sa akin na parang tuta!

"Eksena ng mga iyan?" Nguso ni Hera sa mga men in black sa labas ng

classroom. Pinagtitinginan din sila ng mga classmates ko. Agaw atensyon
kasi sila. Kahit 'yung kanilang black shades at black uniform. Ang sakit
nila sa mata!

"Utos ni Mommy." Walang gana kong sagot sa kaniya.

"Huh? Inutos niya?" Pagtataka niya. "Something is fishy. What happened?

May nangyari ba?"

Nagkibit balikat ako. "Nakita niyang kayakap ko si Nazareth last night.

Tapos...nakita niya na 'yung kayakap kong lalake ay si Nazareth. She was
so shocked. Sobra. Parang nakakita siya ng multo. Tapos kanina kinausap
niya ako na iwasan ko raw si Nazareth at huwag nang makipagkita. Kaya
ayan, she hired those goons to be sure."

Nakatunganga si Hera sa kwento. Nanlalaki ang mata. "Nakita ng Mommy mo

na magkayakap kayo ni Nazareth!?"

Tumango ako, "Paulit-ulit?"

Tumili si Hera. Tumingin tuloy sa amin mga classmates namin. Even Kestrel
na tinarayan lang kami. Bilat siya. Pinatahimik ko si Hera dahil ang
ingay niya talaga. Buti nalang wala pang teacher.
"Ang ingay mo!" I said.

Tumahimik siya. "Pero bakit ayaw ka niyang makipagkita kay Nazareth?

Dahil ba lalake siya at babae ka? Or sa tingin ng Mom mo na bawal ka pa
mag-jowa anglandimonamankasiangbatabatamopapokpokkana kaya siguro
gano'n?"

"Ha? Ang bilis ng sinbi mo. Hindi narinig ng maayos, e." Nguso ko.
"Siguro. Gusto ko sanang isipin na nagiging worried lang si Mommy kasi
baka ayaw niyang magka-boyfriend ako. Pero kasi..."

"Kasi? Pabitin ka! Ibitin kaya kita patiwarik, bi!"

"Sabi niya, kapag nalaman ko raw ang totoo, ako raw mismo ang lalayo kay
Nazareth."

Natahimik si Hera. Dinamdam niya ang sinabi ko at parang nag-iisip siya.

Kahit ako ay napunta sa malalim na pag-iisip. Ano ba kasi talaga ang
totoo?

"Wait." Ani Hera. "These past few days or weeks, may napapansin ka bang
kakaiba sa Mommy mo?"

Tumango ako. Alangan. "Pero hindi past few weeks o days, nakaraang
buwan."

Napatampal siya ng noo. "Ang bobo mo!" Tumirik ang mata niya, gulat ako
nang sumigaw siya sa mga kaklase ko sa harapan. "Mga bobo! Mga bobo kayo
putangina niyo!"

Muli siyang umayos ng upo. "Okay. So anong napansin mo nung nakaraang

buwan?"

Napansin? Ah! The storage room!

"Sa bodega. Simula nang mahuli ako ni Mommy doon na nakahawak sa isang
photo album ay palagi nang naka-padlock ngayon. Sinubukan kong kunin
'yung susi but I got caught."

"That's it!" Biglang sigaw ni Hera. "You'll find the answers to that
storage room! May tinatago siyang mahalaga roon na hindi mo dapat malaman
kaya pinagbabawalan ka roon!"

"Tingin mo?"

"Oo." Kumindat siya sakin. "Kaya dapat makapasok ka sa storage room

without getting caught by your Mom."

Kumunot ang noo ko. "It's impossible." Tumingin ako sa labas at nakita ko
roon ang mga palaging naka-buntot sakin. "Kahit sa bahay ay naka-bantay
sila sakin..."
"Grabe! Talagang ayaw ng Mom mo na magkita kayo ni Nazareth. Tingin ko
this is already a serious matter." Aniya. "Hindi mag-aabala ang nanay mo
na mag-hire ng ganiyan kadaming goons if it's not a serious matter."

Tama si Hera. Mom won't waste her money for just petty things.

"I'll help you!" Saad niya. "Let's plan everything out. Bukas na bukas
din. Bi, I need your one hundred percent cooperation, keh?"

Tumango ako at ngumiti ng sincere. "Salamat Hera.."

"May bayad!"

"Anong bayad?" Kunot noo kong tanong.

"May sumumpa sakin. Kailangan may manghalik sakin."

"Huh?"

"Ay hindi. Masyadong malakas ang sumpa, kailangan chupa--"

"HERA!"

"Char lang. Sige na. Let's start planning."

Nag-umpisa na nga kami mag-brainstorming ni Hera. Pinagpatuloy namin ang

pagpla-plano sa isang coffee shop. Nasa labas ang mga hired bodyguards ni
Mommy. Pinagtitinginan sila ng mga dumadaang tao. Ang iba pa ay natatakot
sa presensya nila.

Hindi ko maiwasang mainis. Panay din ang tingin ng tao samin ni Hera.
Nakakainis!

Tango lang ako ng tango sa mga paliwanag ni Hera. Hindi ko rin maiwasang
bumilib. Maari mo talagang  puntahan si Hera kapag may mga problema ka.
She'll surely help you without hesitations. Gano'n siya kabait. Bastos
nga lang ang bunganga.

"Dahil nga hindi natin ito kaya ng tayong dalawa lang, may pinapunta
akong maaring makatulong sa atin." Ani Hera.

Bakas ang pagtataka sa mukha ko. Sino naman?

Tumingin si Hera sa pintuan ng coffee shop kaya napatingin ako roon. Mula
sa pwesto namin ay kitang kita ko ang pagpasok ng isang babae. She's
wearing a long skirt and floral blouse. May bandana siya sa ulo tapos ang
hikaw niya ay agad pansin dahil ang laki nito. May mga bracelets din
siyang suot.

Nanlaki ang mata ko lalo na nang mamukhaan ko kung sino ito. At ang
lipstick niya ay pamilyar sakin!

"Low?" She waved at me. Natulala ako.

"S-Siya?"

Tumango si Hera. "Oo!"

Hindi kayo maniniwala sa sasabihin ko. Siya 'yung manghuhula sa school!

Oh my god! And her lipstick! Parehas na parehas ng akin dati!

"Zup, bhie." Anito. "My neym is Utlue.."

"Utlue?"

"Short for Utut Mo Blue."

What?

"Seryoso ka?"

Tumango ito. "Ketba? May prob k b,,sa n3ym q???"

Umiling ako. Tulala. "My name is Hellary."

"Pake ko poe."

Ay gago!

Sinamaan ko ito ng tingin. Inawat naman ako ni Hera at pinaupo. "Kumalma

ka bi! She can help us!"

"Ano namang maitutulong niyan?" Tanong ko at pinasadahan ng tingin itong

si Utlue mula paa hanggang ulo. "Parang wala naman..."

Tumirik ang mata ni Utlue. "Hoy! For you're–"

"Your." Pagtatama ko.

"For your inpormesyon! I graduated Magna–"

"Cum Laude?"

"Magnanakaw!" Aniya. "Major in akyat bahay & BS robbery in Quiapo!"

Nanlaki ang mata namin ni Hera. "Seryoso?!"

Tumawa ito na parang mangkukulam. "Char."

Dahil sa sagot niya ay nakahinga kami ng maluwag ni Hera. We don't have

time for playtime. She's only wasting our time. Kaya namin ni Hera na
kaming dalawa lang at wala ang tulong nitong si Utlue.

Uminom ako ng coffee at seryoso siyang tinignan. "Wala kaming oras para
sa biruan."
Nagulat ako nang sumeryoso bigla ang mukha nito. Naging poker face. Si
Hera naman ay napangiti. "She can help us to manipulate the bodyguards.
She's a hypnotist, bi."

Nagulat naman ako. "Really?"

She nodded. Sumenyas si Hera kay Utlue. Tumango ito. Humarap sila sa
isa't isa. "Strip." Then she snapped her finger in front of her.

My eyes widen nang tumayo si Hera na parang lutang. Nagsimula na siyang

hubarin ang suot na blusa kaya napatayo ako at tinangkang pigilan siya.
Sinamaan ko ng tingin si Utlue. "Stop her!"

She snapped her finger once again, muling bumalik sa reyalidad si Hera.
Nagtatakang napatingin ito sa akin. "Anyare?"

Instead of answering her ay hinarap ko si Utlue. "Name your price."

Ngumisi ito. Far from being funny. Naglabas ito ng baraha at pina-ikot
ikot sa kaniyang kamay. Natulala ako. Nang titigan ko ang mukha nito ay
hindi ko maiwasang bumilib. Maganda pala siya..

"Kalahating milyon." She uttered.

Tumango ako. "Okay. It's a deal–"

"Dollars." She smirks again with my reaction. "Five hundred thousand

dollars, Miss Angeles."

What the hell! Saan ako kukuha ng ganiyan kalaking halaga!?

"You're kidding me."

"I'm not. I thought you're rich?" She pouted her lips. "Then I'll decline
the job. Mas maraming mas malaki ang offer sa iba–"

"It's a deal." Biglang saad ni Hera. "Five hundred thousand dollars,

then."

"Hera!" I shouted.

She smiled. "Don't worry, bi. Utang mo sakin iyon."

Still, I'm not fine with the thought. Bakit ang mahal mahal ng gusto
niyang halaga? Is she that important?

"No. We can do the plan without her---"

"No, we can't." Putol ni Hera. "Hindi natin kayang laktawan ang mga
bodyguards mo, bi. Kahit maliit na galaw mo ay maari nilang i-report sa
Mommy mo. And see that goons? They're fucking many! Isipin mo mahigit
kinse 'yan at meron pa sa bahay niyo?!"

Natahimik ako.
She's right.

Gano'n kadaming bodyguards ang hinire ni Mommy.

Napansin ni Utlue ang tingin ko. Ngumisi siya at nagkibit balikat. Her
craziness were all gone. Hindi na siya ang babaeng manghuhulang may sira
sa utak na nakilala ko. Parang naging seryoso ito at naging propesyonal.

Tumayo ito. Nilahad niya ang kamay sa aking harapan. But instead of
shaking hands with her, tinanong ko siya. "Who are you?"

She laughed with my question. Pinagpag niya ang kamay sa aking harapan.
Her hands went to my collar. Bahagya niya itong inayos.

"Sabihin nating isa akong..." Nilapit niya ang bibig sa aking tenga.
".....mafia reaper."

Iniwan niya kami roon. Si Hera ay hindi alam kung ano ang sinabi ng
babaeng iyon pero ako...alam ko at narinig ko. Tumayo ang balahibo ko sa
aking batok at bahagyang nangatog.

Isa siyang...mafia reaper.

Hindi ko alam kung paniniwalaan ko siya o hindi pero maaring totoo ang
sinabi niya. She knows how to manipulate people, and her sudden change of
personality.

Bigla akong nakaramdam ng takot.

I just met a mafia reaper.

Kinabukasan ay agad kaming naghanda. Si Mommy ay nasa hapag na  at

kumakain ng breakfast. Kaya dapat kumakain na rin ako sa ibaba. Wearing
my uniform, bumaba ako ng hagdan. Nakasunod ang mga bodyguards sa aking
pagbaba. Lahat sila ay may hawak na baril. They're scaring the shit out
of me!

"Hellary." Narinig ko ang boses ni Utlue sa kabilang linya. Naka-suot ako

ng earpiece na bahagyang tinabunan ng aking buhok.

"Utlue." I whispered.

"Stop calling me Utlue, bitch. Call me Aria."

"O-Okay.."

Umupo ako sa hapag. Nagsimula na akong kumain. Muli kong narinig ang
bahagyang ingay sa kabilang linya. "Hellary, talk to your mother. Hera
will butt in."

Nag-open ako ng kung ano-anong topic kay Mommy. At lahat ng iyon ay

sinagot niya. Mukha naman siyang hindi nakakahalata sa ikinikilos ko.
"Mommy, napag-isipan ko na pala ang gusto kong kunin na kurso sa
college.."

Naging interesado si Mommy sa topic na binuksan ko. "Susundan ko ang

yapak ng business niyo Mommy."

Her eyes widen. Tuwang tuwa si Mommy sa sinabi ko. "Talaga?! That's
pleasant to hear, hija! I'm really glad!"

Nagkwentuhan pa kami ni Mommy nang marinig namin ang tunog ng doorbell.

Si Hera na iyon.

Mom shouted, "Manang pakitignan po kung sino iyon!"

We waited for a minutes before Hera's loud laugh envelopes the whole
dining area. "Tita!"

Nagulat si Mommy sa pagdating ni Hera. "Hera, hija!" Sinamaan ako ng

tingin ni Mommy. "Hindi mo sinabi na dadating pala itong si Hera."

"Ay nako tita! Hindi po alam ni Hellary na bibisita ako ngayong umaga."
May dalang cake si Hera at inabot ito kay Mommy. "Tita cake po.."

"Naku! Masyadong maaga para sa cake, Hera hija. I'm on a diet din kasi."

Tumawa si Hera. "No tita. Less sugar and fat itong cake na ginawa ni
Mommy."

Mukhang nakumbinsi naman si Mommy. "Is that true? Wow! Pasabi sa Mommy mo
salamat." Ngumiti ito at tumayo. "Saglit lamang at kukunin ko ang knife
sa kusina."

Agad akong nakahinga ng maluwag. "What the fuck, Hera! I'm so damn
nervous!"

"Aria? You there?"

Nakarinig kami ng daing sa kabilang linya. Malamang ay nagsisimula ng

kumilos si Aria. Kailangan nang libangin si Mommy. Tinignan ko si Hera.
"Hera, it's your time."

Kumindat ito sa akin. "Take your time, Hellary. Goodluck."

Mabilis akong umakyat sa kwarto ni Mommy. Sa hallway pa lang ay nagitla

ako nang makitang nakahandusay lahat ng goons habang nakatulala. Then I
met Aria there. Hinga na hingal ito habang naka-suot ng itim na sando at
cycling. Naka-ponytail ang kaniyang ang buhok at kasalukuyang
pinagpapawisan.

"Andami." Aniya. "Meron pa sa ibaba. Hanapin mo na ang susi."

Tumango ako.
Agad akong pumasok sa kwarto ni Mommy at dumiretso sa office. Nang i-
check ko ang dating pinagtaguan ng susi ay hindi ako nagkamali. Naroon pa
rin iyon. Agad akong umalis at iniwang walang bakas ang kwarto.

Rinig ko mula sa kabilang linya ang usapan ni Mommy at Hera. Si Aira

naman ay rinig ko ang kaniyang hingal. Kahit nanginginig sa kaba ay
tinunton ko ang daan papunta sa storage room.

But I was interrupted when I heard my Mommy's voice from the other line.
"Hera, do me a favor."

"Ano po iyon Tita?" Boses iyon ni Hera.

Humalakhak si Mommy. Nanginginig kong inunlock ang pintuan ng storage

room. Nahihirapan akong maipasok ang susi dahil sa kaba.

"Kill yourself for me." My Mom's voice echoed.

Nahulog ko ang susi dahil sa narinig. But I heard a click, bumukas ang
pintuan ng storage room.

"P-Po?"

Tumawa si Mommy.

Yung tawang nakakakilabot.

"I'm just kidding, hija."

Ramdam ko ang kaba ni Hera kahit nasa ibaba lamang siya. Agad akong
pumasok sa storage room. Nilibot ko ang paningin ko. Butil butil ng pawis
ang tumutulo mula sa aking noo.

Walang special doon sa loob. Mga sirang gamit lamang at mga panlinis ng
bahay. Bakit kailangan ikandado ni Mommy ang bodegang ito?

"There's nothing in here." I whispered.

"Bilisan mo Hellary! We only have a limited time! My hypnotism can only

last for about 20 minutes!" Aria said.

Agad akong naghanap ng mabuti. Kinalkal ko lahat ng gamit doon. Wala

talaga. Binuksan ko ang cabinet, but I can't see anything. Nawawalan na
ako ng pag-asa.

Umatras ako.

Teka..

May tumunog.

Muli kong binalikan ang inatrasan ko.

Nanlaki ang mata ko at agad dumapa. Bahagya kong kinatok katok ang sahig.
Agad akong nakakita ng kauntik bitak. Hinila ko ito at halos hindi ako
makahinga ng tumambad sa akin ang isang trap door. "A trap door."

Bahagya kong inaninag ang nasa loob. It's an album. Kulay asul ito at sa
harapan ay may naka-engrave na Mi Amore.

"Yung dati kong nakita. Agad ko itong kinuha. Binuklat buklat. Pero muli
akong nawalan ng pag-asa nang makitang walang nakapaloob dito. Ang
natatangi lamang ay 'yung picture ng isang babae at lalake na magkasama.
Ang babae ay ubod ng ganda at ang lalake ay ubod din ng gwapo. It's the
same photo that I've seen before. Buntis ang babae rito.

Nakakapagtaka...

Bakit ito lang ang litrato sa photo album?

Kinuha ko ito sa photo album. Tinitigan ko ang litrato. Is this Mommy?

She looked like her. Pero hindi. Matingkad ang pagka-brown ng mata nito.
Ang kay Mommy ay itim. This woman and I have the same eye color.

Tinignan ko ang likod ng litrato. My eyes widen. Halos hindi ako

makahinga sa nabasa. Unti-unti akong nanghina...

Sister, her name is Hellary Aia Lorenzo Angeles. Protect her at all cost.
Please, be her mother.

-Lauren

Natulala ako. Si Mommy...hindi ko siya totoong ina. And this Lauren

called her sister, so they're twins? At si Lauren...siya ang totoo kong
ina. She's my biological mother!

Halos hindi ako makahinga sa nalaman. Unti-unti akong nanghihina.

Napayakap ako sa litrato.

"My whole life is a lie..."

I started crying silently. Wala akong pakealam kung mahuli man ako ni
Mommy. Kaya pala. Kaya niya pala tinatago ito sa bodega ay dahil ayaw
niyang malaman na hindi ko siya totoong ina kundi ang kapatid niya!

Bakit hindi niya sinabi sakin!

"Hellary! Hellary!" Boses iyon ni Hera.

Nakarinig ako ng footsteps.

"We got caught! Papunta riyan ang Mommy mo!"

Napatayo ako. But instead of retreating all the things, ay dinampot ko

ang photo album. When I opened the door, huli na ang lahat.

"H-Hellary..."
"You're not my mother?"

Her dark black eyes widen. Ang itim na itim niyang buhok ay prenteng
naka-tambad sa aking harapan. Dahil sa sinabi ko ay napatingin sya sa
hawak ko. "H-Hellary, listen to me–"

"Listen to what?! Isa nanamang kasinungalingan?" I'm fuming mad. "Ilan pa

bang kasinungalingan ang sasasabihin niyo sakin?!"

"You have no idea-"

"E, ano ito!?" Tinapat ko ang photo album sa kaniyang mukha. Natahimik
siya. "Hindi kita totoong ina. You're hiding this from me all this
time!?"

Tinuro ko ang lalake sa litrato. "He's my father. Am I right?" Tumawa ako

ng mapakla. "Edi sino 'yung pinakilala niyong Daddy ko noon?! Sino 'yung
lalakeng pumunta sa 16th birthday ko!?"

"I-I hired him to fulfill Allen's job to be a father. Bumalik na kasi si

Allen, ang totoo k-kong asawa mula sa ibang bansa after managing o-our
business there. Kaya kunyari ay nakipaghiwalay ako sa hinire kong lalake.
Pero na-delay muli ang pag-uwi ni Allen. Nalaman iyon ng hinire kong
lalake. So he beg...for money and for the job again. Kaya noong 16th
birthday mo ay lumapit siya satin...Hellary, I'm sorry..."

Huminga ako ng malalim. Hindi pa rin makapaniwala sa narinig. "You lied

to me..."

"I'm so sorry..." Nagsimula nang umiyak ito sa harapan ko. Humagolgol si

Mommy. Nanikip ang dibdib ko.

Pinilit kong magsalita kahit namamaos na ang aking lalamunan. "W-Where's

my real parents?"

Natigilan si Mommy.

"H-Hellary, hindi mo na kailangan malaman pa! Ang mahalaga ay nandito ako

bilang iyong ina–"

"Nasaan sila?"

"Am I not enough as a parent to you–"

"Nasaan sila!?"

"They're already dead!"

Nanlaki ang mata ko. Napahawak ako sa aking bibig dahil sa gulat.
Humagulgol sa harapan ko ang inaakala kong tunay kong magulang.

"N-No. You're lying..."

"H-Hellary.." Tuloy pa rin ang pag-agos ng aking luha. "T-That guy from
the other night..."

At parang piniga ang puso ko at hinati sa gitna sa sunod niyang sinabi.

Nawalan ng kulay ang buo kong mukha. Tila nawalan ako ng buhay
pansamantala. Ang pag-ikot ng mundo ko ay tumigil. Nanginig ako ng sobra.
Parang sinadyang saksakin ako ng katotohanan. Hindi ko alam na ang
katotohanan pala ang papatay sa akin. Sa buo kong pagkatao. Napaluhod
ako.

Hindi...Hindi ito totoo..

"....Siya ang anak ng pumatay sa totoo mong magulang, Hellary."

Chapter 34
Hindi ako makapaniwala sa narinig. Parang bumalik lahat ng alaala naming
dalawa ni Nazareth na magkasama. Lahat ng magagandang alaala naming
dalawa...at dahil doon ay parang pinipiga ang dibdib ko.

Bakit?

Bakit siya pa?

Bakit kailangan siya pa ang maging anak ng pumatay sa totoo kong

magulang? Bakit hindi nalang ibang tao? Bakit 'yung taong mahal ko pa?
Bakit?

Bakit si Nazareth ko?

Hindi mapigil ang luha ko sa pagbagsak. Hindi ako makapaniwala na

nangyayari sakin 'to.

"Y-You're lying..." I said while drowning in tears.

"Sana nga nagsisinungaling lang ako, hija. B-But that's the truth..."

"No! Please!" Tinakpan ko ang tenga ko. Ayokong marinig ang katotohanang
maaring magwasak sakin.

Mali.

Wasak na pala ako.

At mawawasak pa lalo.

"T-That's why I told you to avoid Nazareth! His family is very

dangerous!" Sigaw ni Mommy. "P-Pinatay nila ang kapatid ko...pati ang
Daddy mo..."

I saw glint of sadness in her eyes pero rumehistro ang galit bigla rito.
"I-I hired an investigator. Planado ang pagkikita niyo ni Nazareth. He
wanted to kill you too just like what his family did to your parents.
Kasi alam nila! Alam nila na ang nag-iisang anak ni Lauren ay buhay pa!"
Umiling ito at muling humagulgol. "I tried to protect you as much as I
can. Pero huli na pala ang lahat, dahil napalapit na ang loob mo sa
batang Sarmiego.."

I was stunned. Moved with what she said.

He wanted to kill you too.

"A-Ano? S-Si Nazareth? Papatayin n-niya ako?" Pakiramdam ko ay mababaliw

ako. Sumisikip lalo ang dibdib ko at parang mabubuwal ako.

Hindi ako makapaniwala...

Papatayin ako ng taong mahal ko. Papatayin ako ng Nazareth ko. He lied to
me? So everything were planned?

"Ayon ang lumabas na resulta ayon sa investigator. Gusto nilang patayin

ang kahit na sinong kadugo ni Lauren at ng Daddy mo. Gano'n kalaki ang
galit nila. Sarmiego family isn't just a family. T-They're the richest
among the rich. They're powerful underneath the ground. T-they have
illegal businesses. They sell drugs & weapons all over the world." She
uttered.

Tumaas ang balahibo ko sa buo kong katawan. "H-Hellary, Lauren and your
Dad are secret agents. Sila ang itinala upang ibunyag ang mga baho ng
pamilyang Sarmiego sa mga nakatataas." Aniya. "Nagpanggap silang
mamasukan bilang katulong at driver ng pamilyang Sarmiego. Una, nahirapan
silang makapasok dahil mahigpit ito ngunit your parents are intelligent.
Nakagawa sila ng paraan."

She stopped. Hinawakan niya ang kaniyang dibdib.

"But Lauren and your Dad almost got 'em. Pero trinap sila ng mga magulang
ni Nazareth. Alam pala nila ang plano ng dalawa simula pa lang at sumakay
lamang ang mga ito. Tinali nila ang mga magulang mo sa isang upuan.
They...tortured them...to death."

My parents died. And it was because of Nazareth's parents.

"At alam mo ba ang sinabing kundisyon ng mga magulang mo bago nila

tanggapin ang trabaho?" Kinagat ko ang ibabang labi ko. "We'll accept the
mission, but please guarantee our daughter's safety. Please."

Natulala ako.

Parang binibiyak ang dibdib ko sa narinig.

They knew all along.

Alam nila na...may mangyayaring hindi maganda sa kanila. That's why they
wanted my safety to be guaranteed by their agency.

"And Allen, my husband, is the current in chief of the agency." Anito.

"I-I'm so sorry that I lied.."
Hindi ako umimik. Tumalikod lamang ako at naglakad palayo. Sobrang wasak
na ako. Hindi ko na kaya. Parang ayaw ko nang mabuhay. Dahil sa mga
nalaman ko, parang nawalan ako ng rason para mabuhay pa.

Pinaglaruan ako.

So they ordered Nazareth to kill me? At ang mas masakit pa, he agreed.
That's why I met him. Kasi ang plano pala niya ay patayin ako. Katulad
ng...pagpatay ng mga magulang niya sa mga magulang ko.

Natawa ako.

Tangina.

Iisipin ko pa lang na 'yung mga pinakita sakin ni Nazareth na mga bagay-

bagay ay may kaakibat na rason.

Ang patayin ako.

And it's breaking me...

Real hard.

Yung taong mahal ko, hindi pala planong mahalin ako. Kundi plano niya
palang wakasan ang buhay ko, dahil ito ang nais ng kaniyang mga magulang.

Sa paglalakad ko ay hindi ko sinasadyang mabangga ang isang lalake.

Nahulog ang mga gamit nito sa sahig. Sa paglaglag ng kaniyang gamit ay
biglang may tumunog na bagay.

"Pagkatapos mahulog sakin ni Hellary, papatayin ko na agad siya. So that

we can be free & happy."

May tumawang babae.

"Promise?"

"Fuck it. Stop being cheesy. I'd said what I said."

Nawalan ng kulay ang buo kong mukha. Parang tinakasan ako ng bait dahil
sa narinig. Tiningala ko ang lalakeng nabangga ko. Paakyat pa lamang siya
sa hagdanan. At ang itsura niya...mukhang siya ang hinire na investigator
ni Mommy.

Nagmamadali nitong dinampot ang gamit na nahulog at aligagang umakyat sa

hagdanan.

That voice...

It's Nazareth's. Paano ko makakalimutan ang boses ng taong mahal ko?

'Yung taong binibigyan ng buhay ang mundo ko?

And the girl.

It's familiar.

"K-Kestrel..."

So they're fucking each other behind my back all along?

Durog na durog na ako. Sobrang durog na. And those were enough to break
me. Sobra sobra pa nga.

Napaluhod ako at naiyak. Sinira nila ako. Hindi ko alam kung mabubuo pa
ba akong muli. Parang imposibleng mangyari iyon.

Pagkalabas ko ng subdivision ay pumara ako ng taxi. Agad akong pumasok sa

loob. Nagmamadali. The driver eyed with questionable look. "Saan po tayo
ma'am?"

"S-Sa pinakamalapit na tulay, Manong."

Sa una ay nagtaka pa ito. Pero wala rin itong ginawa because I said that
I will double the price. Yes, I'm that desperate. Gusto ko lang talagang
makawala rito.

Binaba ako sa isang malaking tulay. Katulad ng sabi ko ay dinoble ko ang

bayad. Nawala na sa paningin ang taxi. And now, I am now in a big bridge.

The wild breeze touches my skin. Ginulo nito ang buhok ko na malayang
nakalugay. May araw pero hindi masakit sa balat ang sinag nito.

Lumapit ako sa bakal ng tulay. Sumilip ako sa ibaba. Malakas na agos ng

ilog ang bumungad sakin. There are water lilies everywhere. Napaatras ako
dahil masyadong mataas ang babagsakan ko. But considering my situation
right now, wala na akong pakealam.

Tumayo ako sa edge ng tulay. Tumingala ako. At doon muling namumbalik ang
mga oras na magkasama kaming dalawa ni Nazareth.

Mga oras na pakiramdam ko ay wala na akong makakapitan sa mundo, pero

niyayakap niya ako mula sa likod para sabihing hindi ako nag-iisa. Isang
yakap lang niya buo nanaman ako.

That time when I was still broken hearted towards my first love. Nang may
dumaang bulalakaw, hiniling niya na sana ay maayos niya ang puso ko gamit
ng kaniyang pagmamahal.

The time when he called me love, lady, mahal ko, and now...

I realized..

Na lahat siguro ng iyon ay nasa plano ng pamilya niya. Parang nawawalan

ako sa katinuan na iisipin ko pa lang na lahat ng pinagsamahan namin ay
para makuha ang loob ko at patayin sa huli.

Minahal niya ba talaga ako?

Natawa ako sa sariling tanong. Hellary, malamang hindi.

Unti-unti akong umabante. Dahan-dahan kong inapakan ang hangin. And when
I have the chance, tumalon ako.

Napapikit ako nang maramdaman ko ang malamig na tubig sa aking balat.

Sumakit ang buo kong katawan dahil sa pwersang naidulot ng tubig.

Nararamdaman kong unti-unti akong lumulubog...

I'm slowly fading away and that's okay.

Ngumiti ako sa huling sandali...

Hanggang sa tuluyan na akong mawalan ng malay.

Chapter 35
Author's Note: I suggest everyone to reread the whole book. Baka kasi
nakalimutan niyo na yung takbo ng story at 'yung mga characters. Enjoy
reading!

We ended up being hurt by just loving someone who makes us happy. Parang
ayoko na tuloy magmahal pa kung ganito rin naman pala ang kakahinatnan ng
lahat. Kung masasaktan din pala tayo sa pagmamahal, bakit may nagmamahal
pa? Kasi it's part of our life?

Bakit hindi ba pwedeng maging masaya nalang tayo without getting hurt?
Hindi ba maari ang bagay na iyon?

I felt betrayed.

The slashing pain in my heart couldn't even disappear. It's there. No

matter how hard I try to remove all these pain, I ended up repeating all
over and over and over again. Kasi hindi talaga nangyayari. Kahit anong
gawin ko. Kahit anong subok ko. Kahit anong kilos ang gawin ko. Kahit
anong dasal ang sambitin ko, ayaw mawala.

Sakit.

Galit.

Paghihinagpis.

At kalungkutan.

Ilan lamang sa mga nararamdaman ko ngayon. Pero i-isa lang ang

kahihinatnan ng lahat. I want to have my vengeance. I want to ask for
some justice that's rightfully mine. Gusto kong maghiganti at ipaglaban
ang sakit na naramdaman ko.

I slowly opened my eyes. The white color of the ceiling met my eyes.
Bahagyang sumasayaw ang kurtina dahil sa hangin na pumapasok sa bintana.
I roamed my eyes around the corner. It has been a month since I woke up
from that incident. Hindi ko pa rin matukoy kung sino ang nagligtas sakin
sa bingit ng kamatayan.

Ilang linggo ko na ring hindi kinikibo si Mommy—na hindi ko pala totoong

ina. She was my aunt. Hindi ko alam kung tatawagin ko ba siyang Mommy or
just Tita. Pero hindi ko pa rin maiwasang hindi magalit sa kaniya. She
lied to me. Kahit ano mang rason niya kung bakit niya nagawa iyon,
nagsinungaling pa rin siya sakin.

Isang buwan na simula nang malaman ko ang lahat-lahat. Si Nazareth ang

anak ng pumatay sa mga magulang ko. And when they knew about my
existence, they sent Nazareth Sarmiego to kill me. Ngayong naiisip ko
nanaman ay agad kumukulo ang dugo ko. Naikuyom ko ang sariling kamao.
Umigting ang panga ko sa galit.

Nasasaktan ako.

Pero mas nangingibabaw ang galit.

Nasasaktan ako dahil 'yung taong mahal ko ay siya palang papatay sakin.
Nasasaktan ako kasi 'yung taong mahal ko ay anak pala ng pumatay sa totoo
kong magulang. At sumisiklab ang galit ko sa parehas na rason. Humigpit
ang pagkakakuyom ko sa aking kamao. Hindi ko napansin na dumugo na pala
ang palad ko dahil sa aking kuko.

Pinanood ko kung paano tumulo ang dugo mula sa mga palad ko papunta sa
puting tela na nakabalot sakin. The white fabric absorbed the liquid.
Now, it was stained. Just like my heart. It was pure, once peaceful. But
now, it was stained with hatred and grief. Hindi pwedeng wala akong
gawin. Hindi pwedeng nakatunganga lang ako rito. Hindi pwedeng manatili
akong ganito. Dahil kung magpapatuloy ito, ako ang talo. I don't want him
to see me in this scenario.

Dinampot ko ang cellphone ko sa side table. Pinindot ko ang power button

para bumukas ito. At nang tuluyan nga itong mabuhay, tadtad ng messages
ang number ko. My heart started to tear apart as I'd read his name on top
of those messages.

Nazareth (180 Messages)

Instead of viewing his messages, wala akong naramdaman kung hindi galit
at sakit. Pinatay ko ulit ang phone ko, pero bago ito mamatay ay may nag-
pop up na panibagong mensahe.

Nazareth:

I love you. I miss u.

I closed my eyes.

Hellary, mali. May balak siyang masama sayo. He might kill you soon.
Kinukuha niya lang ang loob mo para kapag napalapit ka na, gagawin niya
na ang plano niya. Hell, anak siya ng pumatay sa mga magulang mo. At ikaw
naman ang isusunod!

Humigpit ang hawak ko sa cellphone. Bumukas ang pinto at pumasok ang

Doctor at nurses kasama si Mommy. She smiled after of seeing me. Ngunit
nag alala ito nang makita ang reaksyon ko. Umiwas ako ng tingin.

"You can finally discharge, hija." Ani ng Doctor. I just nodded.

Natapos ang araw na iyon na nakauwi ako sa bahay. My home wasn't the same
anymore. Pakiramdam ko hindi na ito 'yung tulad ng dati. Yes, it still
the same structures. Pero hindi na talaga ako masaya na nandito ako
ngayon. I should be dead by now, at sa mga panahong ito ay nakalibing na
ang katawan ko. But someone saved the shit out of me, tangina niya!

Pero dapat siguro akong magpasalamat. Dahil binigyan ako ng taong iyon ng
panibagong pagkakataon para kumilos. Sa paraan na gusto ko. Sa paraan na
ikabubuti ko.

Nazareth wanted me dead. Pero hindi ko gagawing madali para sa kaniya ang
lahat. Gusto niya ng laro? Then I'll play. We'll play. Pagbibigyan ko
siya sa laro niya na sa huli, siya rin ang matatalo.

--

As soon as I stepped my black pumps in the cement of our school, naagaw

ko agad ang atensyon ng lahat. Taas noo akong naglakad sa hallway. The
students' eyes were on me but I refused to give a fuck.

I curled up my hair to make it look more wavy, I also put a little bit of
make up. But I emphasized my lips, I wore red to make it look much
dramatic.

Tumaas ang kilay ko nang marinig ko ang bulong-bulungan.

"Si Hellary 'yan 'di ba? Isang buwan siyang nawala."

"True sis."

"I thought she's pregnant kaya siya nawala ng matagal?"

"Fake news ata sis. Pero look, I love her aura!"

Buntis? Ako? Sino namang nagpakalat ng ganiyang balita?

"Baka pinalaglag niya?"

"Maybe. Bata pa kasi siya, masisira agad ang buhay niya kung totoo man."

Sinamaan ko sila ng tingin. Tila nagitla naman sila dahil agad-agad

silang naglakad paalis. Buti naman at nakuha sila sa tingin ko. Dahil
kapag hindi ako makatiis ay ma-umpog ko sila sa kanto ng lamesa.
Muli, taas noo akong naglakad sa hallway. Tumunog na ang bell, tanda na
mag-uumpisa na ang klase. Pero ito ako, hindi nagmamadali. I kept my
posture 'till I reached our room.

Tili agad ni Hera ang sumalubong sakin. Dahil dito, naagaw niya ang
atensyon ng mga kaklase ko. Maraming natuwa sa pagbabalik ko. It was just
a month but they seemed so fine to see me. Syempre hindi kasama ro'n si
Kestrel. Nakasimangot ito habang nakangisi sakin.

"WAAAAAAAAAAHH! BI!" Hera screamed. Niyakap niya ako ng mahigpit. "Buti

naman at bumalik ka nang bilat ka! Na-miss kita!"

Kahit kailan talaga 'tong babaeng ito. I hugged her back too. Kahit naman
hindi ko aminin, na-miss ko rin ang ingay ng bunganga nitong babaeng ito.

"Hellary, buti naman bumalik ka na! Bigla ka nalang kasing nawala!"

"Oo nga!"

"Pabalik balik kaya 'yung boyfriend mo rito sa room para i-check kung
nandito ka na. Hindi ba kayo nag-uusap?"

That made me stop.

Nilingon ko ang nagsalita na iyon. Pabalik balik siya rito to check if I

already went back? Sinong niloko niya? Kaya siguro niya ako chi-ne-check
kung bumalik na ako ay para muling linlangin at kuhanin ang loob ko.

My eyes met Kestrel. Nagngangaliit ako sa kinatatayuan ko nang maalala ko

ang voice recording. She was with Nazareth all those times, flirting with
each other or maybe...fucking with each other? Lumalakas ang kabog ng
dibdib ko sa labis na galit.

At sakit.

Ngumisi siya lalo. Her eyes were telling me something. Ngunit taas noo
akong ngumiti sa kaniya na kinairita niya.

Pumasok ang teacher namin kaya umupo na ang lahat sa kaniya-kaniyang

upuan. Agad naman akong napansin ni Mrs. Makatarungan.

"Angeles? You're back."

"Hindi ma'am, picture niya lang 'yan." Sabat ni Hera.

"May sinasabi ka, Ms. Hera?"

Umiling si Hera at pekeng ngumiti. "Wala naman po ma'am. Bungol ampota."

"Again?!"

"Char po."
Umismid si Mrs. Makatarungan. Nilahad niya ang kamay niya sakin, "Akala
ko drop ka na. Isang buwan kang nawala Ms. Angeles. Nasaan ang excuse
letter mo?"

"My mom already gave a letter directly to the Principal's office po."

Tumango lamang ito at hindi na nagsalita pa. Nagsimula na siyang magturo

sa harapan na medyo nahirapan akong mag-catch up. Nahirapan din ako kasi
si Hera ay panay ang kalabit sakin. Ang babaeng ito talaga! Nawawala ako
sa focus!

"Te, walang nakakaalam ng nangyari. Everyone thought that you were

pregnant, o kaya naman ay nagbakasyon lang. Kaya wala ka dapat
ipagalala." Aniya. I saw how her face turned into something else. "Himala
ah, hindi siya pumunta rito to check you. Baka napagod?"

Nagkibit balikat ako nang ma-realize kung sino ang tinutukoy niya.
Nanatili na lamang akong tahimik at hindi na ginatungan pa ang sinabi ni
Hera.

But part of me wants to see him. Pero kahit ano talagang gawin ko, ayaw
mawala ng sakit. Ayaw niyang matanggal. Hindi ko inaasahan na ganito ang
kahihinatnan ng lahat. Kung alam ko lang, kung nalaman ko lang ng mas
maaga. Iiwas ako. Pipigilan kong mahalin siya.

Pero tila gusto ng tadhana mangyari ito. And there's no turning back.

Natapos ang ilang class ko. Hinila ko si Hera para pumunta ng cafeteria.
I'm so fucking hungry. Hindi tulad kanina, hindi na masyadong lantaran
ang bulungan. Tamang sulyap lang sakin tapos tahimik na kakausapin ang
katabi. Umismid ako.

Nasa gitna kami ng field nang huminto si Hera. "Bi, saglit lang. Hintayin
mo ako rito, sasabog na pantog ko!" Aniya at nagmamadaling tumakbo. I
shrugged. Umupo muna ako sa gilid at pinanood ang mga nagso-soccer.

Tumingala ako sa kalangitan. The sky was making its own beauty, with
clouds playing along the air. Bahagyang sumisipol ang hangin. May araw
ngunit hindi ito masakit sa balat.

I took a deep breathe.

Habang bumabagsak ako sa ilog mula sa mataas na tulay, I saw different

images across my eyes. Tila lahat ng magagandang pangyayari sa buhay ko
ay bumalik. Lahat ng magagandang nangyari ay umusbong. Pinakita kung
gaano kahalaga ang buhay na meron ako para sayangin lang.

And with those vivid images, I saw him. Kasama ko. Masaya kami.
Magkahawak kamay, nakaukit ang ngiti sa labi habang nakatingin sa
nahuhulog na bulalakaw mula sa kalangitan. Magkahawak kamay, naglalakad
sa gitna ng ulan.

I saw his handsome face, smiling from ear to ear. At ang ngiting
iyon...ang ngiting iyon ay para sa akin.
Sa akin lang.

Pero yung ngiting 'yon ay may kaakibat na rason. And that certain reason
was breaking me. So hard. Pakiramdam ko buong pagkatao ko ang pinupunit.
Ang winawasak. Gano'n siya katindi. Gano'n siya nakapanghihina.

Pumikit ako ng mariin.

At humiling na sana matapos na ang sakit na nararamdaman ko. Na sana

mawala na rin pati itong pagmamahal ko.

Kasi...

Mali.

Hindi tama.

Hindi nararapat.

I slowly opened my eyes. But I was taken aback when I saw someone staring
right through my soul.

His familiar stares. His familiar bloody lips. His killer nose, jaw,
thick brows, and his gray eyes. Namumula ang maputi niyang balat dahil
siguro sa sobrang bilad sa araw. But his beauty still remain unbothered.

My legs turned jelly. Nahihirapan akong huminga just by seeing him.

Bumilis ang pintig ng puso ko. Parang huminto ang lahat. Kumuyom ang
kamao ko.

Calm down, Hellary.

You need to fucking calm!

Huminga ako nang malalim.

"Hellary.." Namamaos niyang sambit sa pangalan ko. Umigting ang panga

niya at ang mata niya, nanunuyo.

Putangina.

Hellary, you need to stop yourself from falling to his traps! He wanted
to kill you just what his parents did to your parents! Delikado siyang
tao!

Delikado siyang mahalin!

Muli, huminga ako ng malalim. Pagkatapos ay tumayo ako. I smiled sweetly.

Kahit nanginginig na ang kalamnan ko, kahit naglulumpasay na sa bilis ng
tibok ng puso ko, pinili kong labanan ang sariling emosyon.

Lumapit ako sa kaniya. I confidently stood in front of him. Ngumiti ako

ng sobrang tamis. "Love!"
Umigting ang panga niya. Napakurap ako nang dumapo ang mata niya sakin. I
can see it through his soul. Kitang kita ko ang galit at...pananabik?
Crop it! He's just fucking pretending!

"You have a lot of explanations, Hellary." He said firmly. Ngumisi ako at

nilandas ko ang kamay papunta sa kaniyang panga. Mas lalong umigting ito.

My little hand looked small with his massive figure. Mariin lamang siyang
nakatitig sakin. Mas lalo akong ngumiti kahit na sa loob-loob ko ay nais
ko nang mahimatay.

We're this close!

"I miss you, love." I uttered seductively. Nilapit ko ang mukha ko at

hinalikan ang kaniyang pisngi—nang dahan dahan.

"Fuck." He cursed.

"Yes, fuck me."

Nanlaki ang mata niya. "HELLARY!" Bumilis ang paghinga niya. He was
fuming mad now. Hindi ko maiwasang hindi matakot. Ngunit agad ko siyang
niyakap ng mahigpit.

"I'm just kidding." Ani ko. "I love you..."

I can feel his rapid heartbeat. Sobrang bilis no'n na tila dunayo sa
isang karera. Noong umpisa ay tila natigilan siya sa sinabi ko. Ngunit
ilang sandali lang ay nakapalibot na sakin ang malaki niyang braso.

"Mahal ko..."

Natigilan ako. Ngunit muling nanumbalik ang sakit at galit sa sistema ko.
Kasinungalingan.

I smirked as I hugged him tightly,  "I love you and I'm breaking up with
you."

Let me play with your game, Sarmiego.

Chapter 36
"Hellary?" Biglang sumulpot ang nagtatakang si Hera. Nilingon ko ang
kaibigan at ngumiti. Dumistansya ako kay Nazareth. Humarap ako sa
kaibigan.

"Let's go?" I asked.

Nagtatakang tinignan ni Hera ang lalake pabalik sa akin. I can still feel
his intense bloodshot eyes that were intently laid directly to me. Rinig
ko ang kaniyang mababang paghinga. The entrenched feeling was visible.

Hinayaan niya kaming umalis ni Hera palayo sa kaniya. Alam ko. Bakit niya
ako pipigilan kung wala naman kasi talaga siyang nararamdaman sakin? Pero
kung meron man siyang nararamdaman sakin, then, I'll test him. Kung
hanggang saan ang kayang gawin ng isang Nazareth Sarmiego.

Ngumisi ako.

Napansin iyon ni Hera kaya nagtataka niya akong tinignan. "Bi, naka-drugs
ka ba?"

Kumunot ang noo ko at umiling. "Bakit naman?"

"Wala. Ngumingisi ka nalang kasi mag-isa diyan. Baliw ampota."

Umiling ako at ngumiti. Hindi ko na lamang pinansin ang sinabi ni Hera.

Nang lumingon ako sa direksyon ni Nazareth, wala na ito roon. I bit my
lower lip.

I guess, it really meant nothing for him huh?

"Saan ba talaga tayo pupunta, bi? At bakit ganiyan ang suot mo?" Ani
Hera. Tinignan niya ang suot ko mula ulo hanggang paa. Nagkibit balikat
na lamang ako.

What's wrong with what I am wearing? I am wearing a velvet red party club
slim dress. May kaunting slit ito sa bandang ibaba, enough for so much
exposure of my skin. Hindi rin nito naitago ang cleavage ko, I'm fine
wearing something like this. I partnered it with a maroon pumps to look
atleast tall.

I made my hair straight and my make-up a little bit dark. Kumikislap din
ang suot kong Gucci earings at garden louis long pendant necklace.

"May problema ba sa suot ko?"

Kumunot ang plakadong kilay ni Hera. "Oo te! Masyado kang mamahalin
tignan! Kaunti nalang makikita na 'yang bilat mo!"

Tinakpan ko agad ang bunganga niya. Kaya lang nagwala pa ang bruha.
Sinamaan niya ako ng tingin. "Saan ba kasi talaga tayo pupunta?"

Sinenyasan ko siya. Ilang minuto niya pa bago niya makuha. Her eyes widen
ngunit hindi rin nagtagal iyon, "sigurado ka ba sa gagawin natin?"

I nodded my head slowly. A smile crept on my dramatic lips. "Gusto niya

ng laro..." ani ko. "Pagbibigyan ko siya."

Malakas na bumuntong hininga si Hera. "If that's what you want, bi."

Napangiti ako. "Thank you, Her."

Tumirik ang kaniyang mata, inirapan ako. Pero yung irap niya ay hindi na
bumalik sa dati. Para siyang kinukumbulsyon.
"Hellary! Tulong! Yung mata ko ayaw nang bumalik sa dati!"

At iniwan ko si Hera na nakatirik ang mata sa gitna ng daan.

"Bi, kinakabahan ako!" Bulalas ni Hera. Halata nga sa kaniyang mukha

dahil para siyang nata-tae.

Ininom ko ang wine. Nanuot sa aking lalamunan ang apoy nito. Halos masuka
ako ngunit ininda ko iyon. Pinaglaruan ko sa aking kamay ang isang
syringe na naglalaman ng isang drugs. Napangisi ako.

"I'll wrap you around my fingers, Sarmiego..."

Ngayon ko sisimulan ang paghihiganti ko. At sisiguraduhin kong hindi na

siya makakabangon pa sa hukay, iyon ang pinapangako ko. Nanumbalik ang
mga imahe naming magkasama sa utak ko. At ang mga kasinungalingan niya.

Wala akong ibang naramdaman kung hindi galit. Poot. Pighati.

Sinenyasan ko si Hera. "Now, Hera."

Nagkukumahog na tinawagan ni Hera si Nazareth. Malakas itong nag-ring.

Ilang segundo pa'y sinagot niya ito.

"Hello?"

Humigpit ang kapit ko sa isang table. Hearing his voice still affects the
shit out of me. Wala na siguro akong magagawa pa kung gano'n.

"Nazareth! Please help me! Si Hellary!"

"Shit! What the fuck happened?"

"S-Si Hellary! Magpapakamatay!"

"Fuck! Where the hell is she?"

Hera uttered the address of the house that we rent for a day. Ngumisi ako
matapos marinig na papunta na siya rito. Hera looked devastated as fuck.
Para siyang nagu-guilty.

"Bi, it looks like he's really into you. Pwede pa naman nating ihinto–"
Ani Hera.

Sinamaan ko siya ng tingin. Suminghal ako. "Hera, pinatay ng pamilya niya

ang mga magulang ko! At ngayon ako na ang papatayin ni Nazareth!"

Natahimik siya. Hiningal ako matapos sabihin iyon. "If you don't want to
be involve to this, you can tell me Hera! Madali akong kausap!"

Nanlaki ang mata niya at umiling. "N-No. Hindi naman iyon ang gusto kong
—"
"Pakihintay na si Nazareth sa labas." Putol ko kay Hera. Natuod lamang
siya sa kinatatayuan niya. Umiwas ako ng tingin. Ilang sandali pa ay
narinig ko ang yabag niya paalis sa kwarto. Malakas akong napabuntong
hininga.

Iyon ang unang beses na nagkasagutan kami ni Hera. And it doesn't feel
right. I'd feel sorry for her.

Hinubad ko na ang suot na dress. Lumantad ang lingerie. Tinali ko rin ang
buhok into a bun. Humiga ako sa kama at naghintay.

After a minutes of waiting, malakas na bumukas ang pinto. Umakto akong

nanghihina nang magtama ang mata naming dalawa ni Nazareth. His eyes were
blazing. Agad rumehistro ang gulat dito.

"Naz.."

"F-Fuck. What did you do?"

Agad siyang lumapit sakin. Kitang kita ko ang takot sa mga mata niya. In-
examine niya ang buo kong katawan at tila natuod siya nang makita ang
lantaran kong pagpapakita ng balat. I bit my lower lip and moaned
seductively.

"H-Help me..."

Umigting ang kaniyang panga. Hinawakan ko ito at tumitig sa nagaalab

niyang mga mata. "I'm thirsty. H-Help me please.."

I kissed his lips. Natigilan siya ngunit agad siyang tumugon sa halik na
iginawad ko. Gumapang ang kaniyang kamay sa aking batok. Mas diniinan
nito ang halik. It felt so hot.

Everything felt so hot.

While he was distracted with my kisses, agad kong tinurok sa kaniyang

batok ang syringe na naglalaman ng drugs kung saan magi-init ang kaniyang
katawan at mababaliw kung hindi mailalabas ang init nito.

Natigilan siya at napamura. "L-Love.."

Until his touch became wild. His body became hype. Hinubad niya ang
kaniyang suot na damit. Ginawa niya iyon habang pinapaulanan ako ng
halik. Paunti-unti ay umeepekto ang droga sa kaniyang katawan. Nakaramdam
ako ng hindi pamilyar na sensasyon sa aking sarili. Ngunit hindi ko
hahayaan na umabot pa sa puntong iyon.

Ngumisi ako. Habang siya ay abala sa ginagawa, pinasok ko ang sariling

kamay sa lubid na nakalagay sa kanto ng kama. He groaned. Bumaba ang
kaniyang halik sa aking leeg.
"Fuck, it's so hot.." Napapaos niyang saad na nagbigay ng kiliti sakin.

I closed my eyes. At nang muli akong dumilat ay tumili ako ng malakas.

Humingi ako ng tulong kahit alam kong walang makakarinig sakin.

My scream didn't even flinch him. Mas lalo akong napangisi nang makitang
pinagpapatuloy niya ang kaniyang ginagawa. Ang kaniyang kilos ay mas
rumahas.

Sumulyap ako sa CCTV camera na nasa sulok ng kwarto na kinaroroonan

namin.

And that night, we made love.

Wait for you greatest downfall, Sarmiego.

Nagtipon-tipon ang estudyante ng Elron High, umaga ng lunes para sa isang

morning ceremony. Hinila ako ni Hera at nagmamadaling naki-pila sa
gymnasium.

Halata sa mga estudyante na masaya sila ngayong umaga. Lalo na't lunes
ngayon at may importanteng okasyon. Ang okasyon? May oath-taking ang
kinikilala nilang Alpha.

Everyone were gathered in gymnasium. Rinig ko ang excitement sa mga boses

ng mga ito, kabilang na ang mga lalake. Napangisi ako dahil ang mga
ngiting iyon ay mawawala rin maya-maya lang.

"Dito tayo, bi." Ani Hera. Ngunit nagulat siya ng biglang sumingit si
Adam sa kaniyang harapan. "Ay epal. Pabibo ka ghUrL??"

"Hera, mag-usap tayo." Sambit ni Adam.

Umirap ang kaibigan ko ngunit mabilis lang 'yon. Takot na si Hera na

umirap ng matagal dahil baka hindi na bumalik pa muli sa normal ang
kaniyang mata. Mabuti nalang at may doktor na dumaan noong nakaraan,
naagapan siya.

"Ayoko. Panget!"

"Please."

"Ayoko sa pangit."

"Edi ayaw mo sa sarili mo?"

"Ayoko nga kasi—putangina anong sabi mo?!"

Umusok ang ilong ni Hera. Agad humalakhak si Adam at ngumuso. "Pangit ba

ako?" Kinalabit ni Adam 'yung isa naming kaklase sa harapan. "Pangit ba
ako pre?"
"Hindi pre. Gwapo mo nga, e."

"Pre.."

"Pre.."

Umiling na lamang ako at natawa. Hinila ako ni Hera paalis sana doon pero
hindi sumuko si Adam sa kakakulit kay Hera.

"Usap na kasi tayo, Hera."

"Ayoko nga sa pangit."

"Please?"

"Ayoko."

"Mahal kita."

"Ayoko nga sab—ano kamo!?" Nanlaki ang mata ni Hera. Biglang namula ang
buo niyang mukha. "A-anong sabi mo?"

"Uulitin ko kapag pumayag kang makipag-usap sakin." Sagot ni Adam.

Natahimik si Hera. Tinimbang niya kung ano ang sunod niyang sasabihin.
Ilang sandali pa ay napabuntong hininga ito. Tumango ako nang magpaalam
sakin si Hera gamit ang tingin. Hanggang sa mawala na silang dalawa sa
paningin ko. Ano kaya ang pagu-usapan ng dalawang 'yon?

Ilang sandali pa ay natahimik ang buong gymnasium. Dumating na ang

Principal at nag-announce na sisimulan na ang morning ceremony.

Everything went smoothly. Hindi rin nagtagal ay nagsimula na ang oath

taking. Nagtilian ang lahat ng estudyante. "Nazareth Sarmiego!"

"WAAAAAAAHHHH!"

"Ang sarap mo Alpha!"

"Eat me please!"

"Wah! Angkinin mo ako! Angkinin mo ako!"

"Ang gwapo mo!"

"Anakan mo 'ko benteng bingot!"

Everyone went wild. Ngunit wala manlang siyang naging reaksyon. Umakyat
siya ng stage kung saan ang iba't ibang head ay naroon. His face was
blank. Ang abo niyang mata ay wala ring naging reaksyon. Tahimik siyang
umakyat ng stage ngunit ang mga tao rito ay hindi ininda iyon.

Imposibleng mahanap niya ang kinaroroonan ko sa dami ng estudyante sa

Elron High.
"Students of Elron High, please apply silence so that we can now start
the oath taking." Ani ng Principal.

Sumunod naman ang mga ito pagkatapos ng ilang sandali. Nanatili ako sa
aking kinatatayuan. Lumilipad ang aking isip sa maaring mangyari mamaya.
Ang mga sigawan at palakpakan, ang pagmamahal sa kaniya ng Elron High.
Maya maya lamang ay lahat iyon...ay mawawala.

"I, say your name." Ani ng Principal.

"I, Nazareth Austyn Sarmiego," segunda niya.

"Having been appointed to the position of an, state your position."

"Having been appointed to the position of an Alpha."

"Hereby solemnly swear that I will support."

"Hereby solemnly swear that I will sup—"

Natigilan si Nazareth nang biglang may sumigaw sa kumpol ng mga

estudyante. Parang natuod lahat sa isinigaw nito.

"Isa siyang rapist! Isa siyang rapist!" Sigaw nito. "Check your phone
guys! Isang rapist si Nazareth Sarmiego! Isang rapist ang Alpha niyo!"

Everyone were shocked.

"Ano bang sinasabi niya?"

"Is he high or something?"

"Baliw ba siya? Shocks, nakakahiya siya."

"Rapist? Si Alpha? Impossible."

"How dare him accused my love!"

"Wait."

"Guys...it's true."

"Si Alpha nga ito! Hindi ako pwede magkamali!"

"The girl was screaming for help! It's indeed a rape!"

"Oh my god! Oh my god!"

"Hindi ako makapaniwala! Si Nazareth nga ito!"

"Oh my god! His hair! Look, it's the same color too!"

"What the hell!"

"Our Alpha is a rapist!"

Malakas na umugong ang bulong-bulungan. Kahit ang mga head ay tinignan

ang kanilang phones. They were shocked too. Kahit ang Principal ay hindi
makapagsalita.

Kinuha ko ang phone sa aking bulsa. Pinindot ko ang sinend na video via
Messenger.

Medyo madilim ang kwarto. Kitang-kita ang hubad na katawan ni Nazareth

pati ang kaniyang mukha. Pero ang mukha ko ay hindi kita dahil sa ibang
anggulo nakalagay ang camera. Ilang segundo lamang iyon dahil maraming
cuts. Sapat na iyon bilang katibayan na isang rapist ang kinikilala
nilang Alpha. Sa palahaw, sa pagmamakaawa ko, na sa katotoohan ay hindi
naman talaga totoo.

Hindi pa rin makapaniwala ang lahat sa nasaksihan. Nagkakagulo. Hindi

sila mapakali. Tila ang balitang isang rapist ang Alpha nila ay
nagpadagundong sa buong campus.

Mula sa aking kinaroroonan ay sumulyap ako kay Nazareth na kasalukuyang

nasa entablado.

Nahigit ko ang sariling hininga nang magtama ang mata naming dalawa.
Sumilay ang ngiti nang dahan-dahan sa kaniyang labi. Ngunit hindi ko
inaasahan ang naging reaksyon ng kaniyang mata. He's in pain. His eyes
were giving emotion which enough for me to doubt everything what I've
done.

He's smiling but I could see it to his eyes...

Nasasaktan siya sa ginawa ko.

Chapter 37
I've felt flabbergasted. Tila natuod ako sa aking kinatatayuan. Mas
lumakas ang bulungan ng mga estudyante. Majority of them were digusted.
Ang iba ay pilit na nagbubulagbulagan kahit halata naman kung sino ito.
Ang ilan pa sa kanila ay hindi naniniwala na si Nazareth iyon, kahit
kitang-kita naman na siya iyon talaga.

The school heads were taken aback. Ilang minuto pa ay agad bumalik sa
wisyo ang Principal. "S-Silence, everyone!"

Patuloy pa rin sila sa ginagawa. Tila isang domino effect ang nangyari.
May isang sumigaw at sinabing rapist si Nazareth, hanggang sa magsunod-
sunod na ang lahat.

"Silence!" Sigaw ulit ng Principal.

But no one listened to him. Muli akong sumulyap kay Nazareth. And for the
nth time, our eyes met once again. This time, his smile faded. But his
eyes didn't change its emotion.
Nag-iwas ako ng tingin. Bakit? Bakit iba ang nakikita ko sa mata niya?
Bakit siya nasasaktan? Ah, because his reputation was ruined? Ang
inaalagaan niyang pangalan sa paaralan ito ay madudungisan? Is that it,
Sarmiego?

My heart felt numb.

But half of me was doubting everything. Na dapat ay hindi ko maramdaman.

Unang-una pa lang ay siya ang dahilan kung bakit wasak na wasak ako
ngayon. Hindi aabot sa puntong ito kung hindi dahil sa sakit na idinulot
niya.

I am once...an angel. Nakakabit sa apelyido ko ang salitang anghel.

Ngunit naka-tadhana siguro ang lahat ng ito, dahil kahit ang impyerno ay
nakakabit din sa pangalan ko.

The contradictory of my whole name says it all. Nanginginig ang kamay ko.
Muli ko siyang tinignan. Nasa akin pa 'rin ang mata niya. "Alright!
Students of Elron High, you're free to go home for this day. Now go!"

Bumaling sa kaniya ang Principal. Kinakausap siya nito. Ngunit ang mata
niya ay nakatuon pa rin sakin. Hindi naalis. Isang sulyap sa kumakausap
sa kaniya, muli nanamang binalik sakin. Umiwas ako ng tingin.

Hellary, deserve niya 'yon.

I turned my back and started walking. Sumabay ako sa agos ng papaalis na

mga estudyante. Karamihan sa kanila ay labis ang dismaya sa nalaman. Ang
iba pa ay naiyak.

I tried my best not to look back, pero trinaydor ako ng sarili ko.
Lumingon muli ako sa kinaroroonan niya and it hits me.

He's still there.

And...

He's still looking at me.

Pagod ang kaniyang mga mata. A small genuine smile crept on his lips. Ang
pinapakita niyang kabuuan ay nagpapawasak sa akin ngayon. He looked at me
like what I did was fine.

Parang nais niyang sabihin na ayos lang ang ginawa ko, ayos lang na gawin
ko iyon. Na okay lang na gano'n ang kinahinatnan ng lahat, okay lang
dahil ako naman ang may gawa.

Hindi ko alam.

Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman sa mga oras na ito.

Tumalikod ako at nagsimula na ulit humakbang palayo sa kaniya. Naging

malabo ang paningin ko dahil sa luhang nagbabadyang tumulo. Nagka halo-
halo na ang nararamdaman ko sa oras na ito. Pero ang puot at galit ay
naroon pa 'rin. Hindi ito nawala.

Bakit gano'n ang pinapakita niya? Bakit parang okay lang sa kaniya ang
ginawa ko? He should be mad! Dapat nagwala siya! Sinira ko ang reputasyon
niya! But why the hell it didn't happen?

Nazareth, bakit?

Mabilis na lumipas ang ilang araw. We didn't hear about him right after.
Pilit na pinagtakpan ng eskwelahan ang nangyari. Hindi na nakalabas pa
ito. Ngunit ang mga estudyante ay alam ang totoo. Alam nila ang ginawa ni
Nazareth.

Simula ng araw na iyon ay hindi na namin siya nakita pa. Everyone was
expecting it, tho. That usually happens. Natural lang na wala nang
mukhang maihaharap pa si Nazareth Sarmiego sa kabila ng lahat ng
nangyari.

But everyone were shocked one morning. Hindi ko alam kung namamalikmata
lang ako pero kitang kita ng mata ko ang pagtapak ng paa ni Nazareth sa
gate ng paaralan ng Elron High.

He walked with pride and regal. Like a king on his kingdom, showing how
powerful he is despite of it all. His hair was neatly cut than usual. His
jaw was enough to cut your legs for a night, and his nose was narrow.
Nakapasok ang isa niyang kamay sa loob ng kaniyang pantalon. Bawat
pagtapak ng kaniyang paa sa lupa ay siya namang bulungan ng mga tao.
Humahawi sila kapag dumadaan ito.

"He still have the face to come here!"

"He's still handsome as fuck, but he's a rapist!"

"Tangina! Ang sarap niya!"

"Shut up. She raped someone and it's not tolerable! Kung ako 'yung babae
ay pinakulong ko na 'yan!"

Wala siyang pakealam sa paligid niya. Tila wala siyang naririnig. So what
I did doesn't affect him at all? Is that it, huh? Fine. I knew this would
happened. Napagisipan na rin namin ni Hera na ganito ang mangyayari. At
totoo nga. Napakuyom ako ng kamao.

I texted someone whom I hired. Kung totoo man na naapektuhan siya sakin,
kung totoo man na mahal niya ako, malalaman ko iyon sa pamamagitan nito.

Ilang segundo pa lamang ang lumipas, napahinto ang lahat sa ginagawa.

Kinuha nila ang kaniya-kaniyang cellphone at ilang segundo pa lamang ang
lahat ay napasinghap.

Nazareth stopped on his track. Nagtataka siyang lumingon sa paligid

habang nakakunot ang noo. His lips were in grim line.
"She looks familiar."

"I know her! I know her!"

"Si Hellary Angeles ba ito?"

"Yes! I think so, too. Boyfriend niya ba ito?"

"Why do they have to record themselves while kissing?"

Nagsimula silang magbulungan. It's not as dominant as before when it's

about Nazareth. Hindi naman kasi ito gaano kalala. It's just me. A video
of me while kissing someone. It's not enough to stain my name because
it's normal. Gusto ko lang makita ang magiging reaksyon niya.

Kumunot ang kaniyang noo sa naririnig na bulungan. Wala pang ilang

segundo ay hawak niya na ang sariling cellphone. Ngunit mas lalo siyang
naguluhan nang walang makitang mensahe. He ruthlessly grabbed someone's
phone.

"Hey!"

Sa tingin ko ay pinapanood niya ang video. Sa una walang reaksyon ang

kaniyang mukha. Ngunit ilang segundo lang ay nagbago ito. His thick brows
met, he eyed the phone using his bloodshot eyes. Bumilis ang kaniyang
paghinga.

Nagsalita ang babaeng kinuhanan ni Nazareth ng cellphone, "they kissed.

Paano pa kaya kung tumagal pa ng ilang minuto ang video? Edi makikita pa
natin kung ano 'yung ginawa nila after kissing?"

Napatingin sa kaniya si Nazareth. Nagpupuyos ito ng galit na siyang

pinagtataka ko. He threw the phone on the ground violently. Napatili ang
lahat. He stepped on it. Napaatras ang mga tao.

May sinasabi siya sa babae ngunit hindi ko na narinig pa. Umatras ako.
Paalis doon. Nagulat ako nang may nakabangga ako. Nanlaki ang mata nito
nang makikala ako. "Nandito siya! Si Hellary! Nandito!"

Everyone looked at me and started whispering with each other. Ngunit

nagtama ang paningin namin ni Sarmiego. He has no reaction, at all.

I guess, it's nothing.

But why do I feel disappointed?

Nakita ko nalang ang sarili kong hinahabol ang sariling hininga sa

pagtakbo. Dire-diretso ako at hindi ko alam kung saan ba talaga ako
pupunta. Dinala ako ng sariling paa sa rooftop.

Naguguluhan ako. He was sent to kill me, nais ng pamilya niya na pati ako
ay wakasan na rin ang buhay katulad ng ginawa nila sa mga magulang ko. It
pained me with the mere thought. Thinking of it once again, nasasaktan
ako. Sobra-sobra.
I thought my revenge for Nazareth is enough to drag him down. Pero hindi,
e. How can I play with his game if it's hard for me to do it?

My mother & father died because of their bloodline, because of them.

Gusto ko silang saktan, gusto ko silang bawian. Gusto kong makita nila na
hindi makatarungan ang ginawa nila. Pero anong laban ko? Mag-isa lang
akong lumalaban. At wala ring kasiguraduhan kung kakayanin ko pa ba.

Kaya pala may hinahanap pa akong iba sa kabila ng pagmamahal na

pinapakita ni Mommy. Iyon ay ang kalinga ng totoong ina. Gusto kong
maranasan maglakad sa isang parke habang kasama ang mga magulang ko. Ang
totoo kong magulang. Gusto kong kumain sa hapag kasama sila, sa isang
mamahaling kainan. Gusto kong maranasan na matulog kasama sila. Gusto
kong maranasan mahalin nila.

Tears pooled across my eyes. If only I can travel back to the time where
we were together as a family, I won't hesitate to cherish that moment.

Ilang sandali pa ay tila natuod ako sa aking kinatatayuan nang maramdaman

kong tila hindi ako nagi-isa sa rooftop. Lumingon ako at nakita ko si
Nazareth. Ilang segundo kaming nagkatitigan. His jaw clenched for no
apparent reason.

"What are you doing here?" I asked, firmly.

Yumuko siya at pumikit. At nang muling magtama ang paningin naming

dalawa, halos mahigit ko ang sariling hininga. His tired eyes never leave
mine. Nakatuon lamang ito sa akin. Bumuka ang kaniyang bibig na parang
may sasabihin. Ngunit nahinto rin ito sa ere, sinara niya itong muli.

"Sarmiego."

Natigilan siya nang banggitin ko ang pangalan niya. I'm trying hard to
stay firm as much as possible. Dahil alam kong ano mang oras ay matutunaw
ang aking tuhod.

Narinig ko ang malalim niyang paghinga. His sensual lips moved. "W-Why we
ended up like this?"

"Bakit nga ba, Sarmiego?"

"Please, call me by my name.."

"Tatawagin kita sa paraan na gusto ko at hindi sa paraan na gusto mo,

Sarmiego."

He bit his lower lip and uttered some curses under his breath. Kumurap
ako. Lumamlam ang kaniyang mata nang muli kaming nagkatitigan.

"Love..."
I stiffened. My throat constricted which makes me hard to speak. Parang
bibigay na ang tuhod ko. Hindi ako makapaniwala sa narinig. Ilang beses
akong napakurap. Parang nababaliw ako dahil sa lakas ng tibok ng puso ko.

"Don't call me that!"

"Tatawagin din kita sa paraan na gusto ko at hindi sa paraan na gusto

mo." He threw back. "Love..."

Pumikit ako ng mariin. Tangina. Did he just mocked me? Tinignan ko siya
ng masama. I don't have time for any fun right now. "Aalis na ako."

Ngunit pinigilan niya ako sa pamamagitan ng paghila sa braso ko. Ilang

beses siyang lumunok. "Please, let's talk."

"Sarmiego."

"N-Nasasaktan ako." Pag amin niya. "T-That night. We made love. Even if I
was under of some sort of drug, I was still aware. I did that with love,
Hellary. Because that's what I feel for you."

Kitang kita ko sa kaniyang mata ang iba't ibang emosyon. "Bakit tayo
humantong sa ganito?"

"Ikaw lang ang makakasagot niyan."

"Love.." He took a step forward. Napaatras ako. Kitang kita ko ang pag-
usbong ng sakit sa mga mata niya. "I was the happiest when we made love.
Wala akong naramdaman na pagsisisi. Wala akong naramdaman na takot. Kasi
alam ko sa sarili ko na ginawa ko 'yon sa taong mahal ko..." Ilang
segundo siyang natigilan. "P-Pero 'yung makita ko na may kahalikan kang
iba, parang tatakasan na ako ng bait. Pakiramdam ko winasak ang buong
pagkatao ko. Parang hinati ako sa gitna, parang tinanggalan ako ng puso
sa sobrang sakit."

"Iyong ginawa mo nung una ay natiis ko pa, pero 'yung makita kang may
kahalikan na iba ay hindi ko na maatim pa." Aniya. "I love you and it's
breaking me. Real hard."

Tumaas ang kilay ko. Nanlalabo ulit ang paningin ko dahil sa luhang
nagbabadya. Humalakhak ako. "Tama na, Nazareth.." Nanghihina ako. "Tama
na, please. Alam ko na ang lahat. Alam ko na. Please, tama na."

He was confused for a minute. Pero nakita ko ang recognition sa abo

niyang mga mata. "L-Love.."

"Don't call me that! Alam ko na ang lahat Nazareth! Putangina! Alam ko na

ang lahat kaya huwag ka nang umakto na parang wala lang ang lahat!" Sigaw
ko. "Nandito ka dahil gusto ng pamilya mong patayin ako! Nandito ka para
patayin ako! Hindi ba?"

Natigilan siya. Nanlaki ang mata niya at unti-unting umatras. Dahil sa

ginawa niya ay mas lalo akong nasaktan. Pinapakita lamang nito na totoo
nga ang lahat ng sinabi ni Mommy. His reaction says it all. Totoo nga.
Papatayin niya ako.

Yumuko siya. As tears started streaming down my face with so much hatred
in my eyes, hinarap ko siya.

"I won't hurt you next time. Pinagsisisihan ko ang ginawa ko. Mahal na
mahal kita. " Sambit ko. "Iyan ba ang gusto mong marinig, Nazareth?!"
Tumawa ako ng mapakla.

"Hindi mo alam kung gaano ako nasaktan ng sobra, Nazareth. Wala pa sa

kalahati ng sakit na naramdaman mo ang naramdaman ko, kung totoo man ang
sinasabi mo. Noong una ay hindi ako naniniwala. Sabi ko sa sarili ko,
hindi ako kayang saktan ng Nazareth ko. Hindi niya magagawa sakin 'yon.
Mahal ako ni Nazareth at mahal ko rin siya. Kaya malabong magagawa niya
sakin 'yon..."

"Pero hindi, e. Totoo pala. Kaya ang sakit sakit." Pinunasan ko ang luha
ko ngunit sunod-sunod na tumulo pa rin ito. "Ang sakit malaman na 'yung
taong bumuo sayo ay siya rin palang wasasak sayo."

"'Yung taong akala ko kakampi ko sa lahat, 'yung taong akala ko hindi ako
sasaktan. 'Yung taong akala ko magpapasaya sakin ng lubos. 'Yung taong
mahal na mahal ko..." I stopped. "...ay siya palang papatay sakin."

Unti-unti akong napaluhod. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko. Hindi

na ako makahinga sa sakit. Hindi na ako makahinga sa labis na pighati.
Isang malaking plot twist ang buhay ko. Isang malaking laro. And Nazareth
played it well.

Hindi ko alam kung bukas makawala ay babalik pa ba ako sa dati. Ang alam
ko lang ay mahihirapan ako buoin ulit ang sarili ko, lalo na't 'yung
taong mahal ko ang nag-wasak sa akin.

Humagulgol ako. Humawak ako sa aking dibdib. Hindi ko na kaya. Ang sakit
sakit na.

"S-Sana hindi nalang kita nakilala. Para hindi k-ko nararamdaman ito
ngayon.." Ani ko. Sinulyapan ko siya. "Pinagsisisihan kong nakilala kita,
Nazareth."

Kitang kita ko kung paano siya natigilan. Umusbong ang sakit dito ngunit
hindi ko na ito pinaniwalaan pa. Lumuhod siya, kapantay ko. Nakatitig ako
sa mukha niya habang pinapanood niya ang pag-iyak ko.

"I-I'm sorry..."

Hindi niya itinanggi.

Hindi niya binawi ang mga paratang ko.

Humingi siya ng tawad.

Dahil ang lahat ng sinabi ko ay totoo.

"I-I'm sorry. I'm sorry. I'm sorry, love..." Paulit-ulit niyang sambit.
"A-Anong gusto m-mong gawin ko just to build you again? Please..."

Tinitigan ko siya sa mata. At labis lang akong nakaramdam ng sakit.

"Kapag nakikita kita, nakikita ko lang ang sakit na idinulot mo sakin.
Nakikita ko sa mukha mo ang mukha ng mga taong pumatay sa magulang ko. H-
Hindi pwedeng gano'n. H-Hindi pwedeng magsama pa tayo sa i-isang
lugar..."

Hinawakan niya ang pisngi ko. Tumulo ang luha mula sa kaniyang mga mata.
"T-Tell me what to do..."

I smiled and caressed his cheek too. Ilang beses pang pumatak ang mga
luha sa mata ko. Kitang-kita ko sa mata niya ang labis na sakit na
nadarama ngunit hindi tama. Kahit na mahal niya ako, hindi pwedeng
mangyari ang nais niya. Hindi kami pwede. Dahil nakikita ko lamang ang
kahayupan na ginawa ng pamilya niya sa mga magulang ko. Nasasaktan lang
ako.

"I want you to disappear from my eyes, Nazareth." I uttered. "Please.."

He smiled back amidst of tears falling down from his eyes. Humagulgol
ako. Nilapit niya ang labi niya sa aking noo at hinalikan iyon. "Huwag
mong kakalimutan na mahal na mahal kita, Hellary. Sana dumating ang araw
na tuluyan mo na akong napatawad. Dadating din ang araw na ngingiti kang
muli, at iyon ang tanging kahilingan ko...kahit hindi na ako ang rason."

And the next day, Nazareth was found dead.

Chapter 38
Hindi ko alam kung paano ako nakauwi. Nadatnan ko si Mommy sa sala at
nang makita niya ang itsura ko ay agad siyang tumalima. Hindi ko siya
pinansin. Mabilis akong umakyat sa kwarto. Tumakbo ako sa kama at humiga.

I found myself crying endlessly.

Pinilit kong huwag lumikha ng ingay dahil ayokong marinig ni Mommy ang
pag-iyak ko ngayon. My heart broke mercilessly upon remembering what
happened earlier.

Nasabi ko na. Hindi ko na mababawi pa ang mga iyon. I stand for what I've
said. Hindi kami pwede. Hindi kami maaring dalawa. It might hurt now but
I can move on from everything soon.

Nagising ako kinabukasan na namumugto ang mga mata. I'm still sleepy but
I want to start this day as a normal day. Tumayo na ako. Nadaanan ko pa
ang vanity mirror sa gilid ng kama ko. Halatang-halata na umiyak ako
magdamag dahil namamaga ang mga mata ko.

It was a sad morning. Walang gana akong kumilos. I wore my uniform

blandly. Hindi ko alam kung maayos ba ang itsura ko. Nadatnan ko si Mommy
sa hapag pagkababa ko. Niyaya niya akong kumain pero hindi ako nagsalita.
I ignored her as I grab my bag. Pumasok ako sa sasakyan.
Kanina pa tawag nang tawag si Hera. Hindi ko sinasagot. Parang wala akong
lakas gumawa ng kahit ano ngayong araw. Though I also don't understand
why I'd come to school today. My guts tell me to do so.

Pagkapasok ko pa lang ng gate, lahat ay nakayuko. Like everyone are

mourning. Parang lahat ay pinagsakluban ng langit at lupa. Nagkakagulo.
Pansin ko rin na may mga palakad lakad na naka-uniporme na pang pulis.

"What's happening?" I asked to myself.

Hinanap ko agad si Hera. Marami pa akong nabunggo. Nakarinig ako ng

pamilyar na boses na tila may inaaway.

"Don't you dare touch me, Adam!" Sigaw ni Hera. "Paasa!"

Pinapalibutan na sila ng mga estudyante.

"Ihahatid na kita. Walang klase, Hera." Ani ni Adam.

Hera scoffed upon hearing what Adam said. "Tang ina mo!"

Napatingin sakin si Hera kaya bahagyang lumiwanag ang kaniyang mukha.

"Bi!"

She went to me immediately, leaving Adam behind. Hindi siya mapakali.

Hinila niya ako sa sulok dahil pinagtinginan kami nang tawagin niya ako.
Tumingin pa siya sa paligid.

"Saan ba tayo pupunta, Her? We still have class."

Umiling siya. Aligaga pa rin. "No, there's no class to attend to."

Kumunot ang noo ko. "Why?"

Kinagat niya ang ibabang labi niya. Binalingan niya ng tingin ang mga
estudyanteng dumadaan palabas ng gate, mga nakayuko.

"I-Iyon na nga..."

"Ano?"

Lumunok siya at huminga ng malalim. "Kanina pa kita tinatawagan. Gusto ko

lang sana itanong kung kasama mo ba si Nazareth kaso hindi mo naman
sinasagot ang tawag ko."

I stiffened. Marinig pa lang ang pangalan niya ay tila nakaramdam muli

ako ng iba't ibang emosyon. Dumaan ang panandaliang hapdi sa aking dibdib
which causes me to tremble a bit. Mukhang napansin iyon ni Hera.

"Bi, ayos ka lang?"

Oo nga pala. Hindi alam ni Hera ang pagu-usap naming dalawa ni Nazareth
sa rooftop. Alam ko ring natanggap niya ang video na kasama ako ngunit
hindi siya nagtatanong tungkol doon. At ang pag-aaway naming dalawa noong
ginawa namin ang paghihiganti ko kay Nazareth.

"I-I'm fine." Huminga ako ng malalim. "H-Hindi ko siya kasama, Hera.

Bakit?"

Just like what the students were doing earlier, she looked down. Looking
undefeated. Agad umusbong ang kaba sa dibdib ko.

"Nazareth Sarmiego is missing."

Nanuyo ang lalamunan ko pagkarinig ko sa sinabi ni Hera. Nanlaki ang mata

ko. Hindi ko alam kung bakit nagulat pa ako sa bagay na iyon kung ako
naman ang nagtaboy sa kaniya.

Ito ba...

Ito ba ang resulta?

"But the police are still investigating. Hindi pa siya ganap na nawawala
dahil 24 hours ang kailangan para masabing gano'n." Aniya.

"K-Kailan pa siya nawawala?"

Nag-isip pa siya. Kinagat ko ang ibabang labi ko dahil sa nararamdaman.

"Kahapon. Second period." She answered.

Agad akong kinutuban. Kung tama ako, mga gano'ng oras kami nag-usap. I
sent the videos before first period. Umaga iyon pagpasok sa school.
Pagkatapos ko siyang iwan sa rooftop ay hindi ko na alam ang sunod na
nangyari sa kaniya.

I left him there. Alone.

"Are you okay, bi?" Tanong niya. "And what's with your eyes? Did you cry
all night?"

Umiling ako. She sighed. "I'm still mad, Hellary." Aniya. "Dinamdam ko
ang pagsasagutan nating dalawa."

Hindi ko siya masisisi. That's our first time to argue.

"I'm sorry." Yumuko ako. "Naging harsh ako. Sorry."

Umiling siya. "Pero wala na 'yon ngayon. Gusto kong suportahan ka sa

lahat, bi. Pero promise me na that would be the last."

Tumango ako. "Still, I feel sorry for involving you.."

Inirapan niya ako. "Parang tanga ampota. Okay na nga, e."

Umiling lamang ako at ngumisi kahit papaano. Hindi muna ako nagpasundo
dahil balak ni Hera mag-mall ngayon. Pero hindi ako makakilos nang maayos
dahil iniisip ko pa rin ang nangyari kay Nazareth. Umikot-ikot kami sa
mall. Nag-window shopping. But I couldn't concentrate. Lumilipad ang isip
ko.

"Don't think too much." Bulong ni Hera. "I know he's fine, hanging out
somewhere."

Hindi na lamang akong nagsalita. Wala na akong pakealam kay Nazareth. I

shouldn't even care about what happened to him. O kung nasaan man siya
ngayon. Maybe he's just out there doing random things or whatever.

Huminga ako nang malalim. Hinila ako ni Hera sa branch ng Toy Kingdom.
Magreregalo raw siya sa inaanak niya kaya panandalian niya muna akong
iniwan para maglibot sa loob.

Naagaw ng atensyon ko ang isang bagay. Dinampot ko ang isang laruang

ibon. The familiar plastic red feather of the toy reminded me of
something. Ibinaba ko ito at isinawalang bahala.

Natapos na si Hera kaya umalis na kami roon. Kumain muna kami sa isang
chinese restaurant bago naisipang umuwi na.

Napabuntong hininga ako nang maramdaman ko ang lambot ng sariling kama.

Agad nag-sink in sa akin lahat ang sinabi ni Hera na tila ngayon lang
ulit pumasok sa kokote ko.

He's missing.

Nazareth is missing.

Pero dapat wala na akong pakealam sa kaniya. He planned to kill me. His
parents, his family, killed my father & mother. Nararapat lang sa kaniya
'yon. Ano naman kung mawala siya?

Wala na akong pakealam doon!

My chest hurted a bit. Tumayo ako upang bumaba sa kusina. Uminom ako ng
malamig na tubig galing sa ref para kahit papaano ay kumalma.

Sinubukan kong aliwin ang sarili ko sa pagbabasa ng mga memes at cat

videos sa youtube kahit allergic ako rito. Bata pa lang ako gusto ko na
ang pusa. Pero napilitan akong lumayo sa mga ito dahil agad akong
inaatake ng allergy. Nagkakapantal pantal ang balat ko at nahihirapan
akong huminga.

My phone vibrated.

Nakita kong nag-text si Hera. Tinaas ko ang nag-pop up na message niya

dahil busy ako sa pinapanood. Ngunit ang text niya ay nasundan ng tawag.

Annoyed, I answer it.

"Hellary! Putangina!"
Nahimigan ko ang natatarantang boses ng kaibigan.

"Why? What's happening?"

Rinig ko ang malulutong niyang mura at paghinga ng malalim, pinapakalma

ang sarili. "Hellary.."

"Hera, calm the fuck down. You're making me so damn nervous!"

Rinig ko ang malalim niyang paghinga. Panandaliang tumahimik.

"Now tell me what's happening."

"Hellary..."

"What's up?"

"N-Nahanap na ng mga pulis si Nazareth."

Natahimik ako.

"Okay. Good for him. Sige na I'm gonna hang u–"

"They found his cold body, Hellary." She added. "The dead body of
Nazareth."

Nabitawan ko ang hawak na baso. It shattered into pieces. Lumikha ito ng

ingay. But I couldn't grasp what she said. Thousands of scenarios came
across my mind.

They found his cold body.

The dead body of Nazareth.

"H-Hellary? Ano 'yon? N-Nandiyan ka pa ba?"

Hindi ako makapagsalita. There's a lump in my throat, restricting me from

uttering words. Even if I want to, I couldn't. Nauunahan ako ng emosyon
ko. This is not happening.

"I-I'm not in a right mood for pranks, Hera!" Sigaw ko.

"I wish it's just a p-prank." She said. "His car jumped off in a cliff.
The police thought the victim was drunk. Nakita ang katawan niyang
paagos-agos sa isang ilog pero ang sasakyan niya ay nakita sa ilalim ng
bangin."

Tila nabingi ako sa narinig.

Mabilis kong pinatay ang tawag. Nagmamadali akong umakyat, hindi alintana
kung naapakan ko na ang mga bubog dulot ng pagkahulog ng baso. One thing
is certain, I want to see it myself. Hindi ako naniwala.
Hindi ko alam kung paano ako nakaalis ng bahay. Nakita ko nalang ang
sariling lulan ng pampublikong sasakyan. Panay ang tingin sakin ng mga
tao roon ngunit wala akong pakealam.

Agad akong bumaba sa sinabing lugar ni Hera. Halos manlumo ako nang
makita ang maraming pulis. Nanlambot ang tuhod ko. It's really
happening...

"Hellary!"

Nagmamadaling lumapit sakin si Hera. Napansin kong marami ring taga-Elron

High ang nandito. May mga reporters din sa iba't ibang istasyon na
narito, pilit sumisiksik sa nangyayari.

Hera embraced me tightly.

"I-It's not Nazareth." Sambit ko. Nanginginig ang aking kalamnan.

Umiling si Hera. Naluluha na rin. Dahil kahit papaano ay ilang taon niya
ring inidolo si Nazareth. Hinawakan niya ang magkabila kong kamay.
Malamig ito. Kasing lamig ng isang nyebe.

"Excuse me po! Padaan! Padaan!"

Gumilid ang mga tao nang dumaan ang isang strecher na tulak-tulak ng mga
rumesponde. Nag-iyakan ang mga estudyanteng nakakita.

"Padaan sabi! Padaan! Excuse me!"

Parang tumigil ang mundo ko. Bumagal ang lahat sa paligid ko. Kitang-kita
ko ang isang tao na natatakpan ng tela ang buong katawan. Nanigas ako.
Hindi ako makagalaw.

Hindi siya.

Hindi siya si Nazareth.

Alam ko.

But my assumption was gone after the white cloth slowly went down.
Natanggal ang tela sa may parte ng mukha nito. My knees went numb.
Napaluhod ako nang makita kung sino ang nakahiga sa stretcher.

Nakapikit. Duguan. Hindi humihinga. Walang buhay.

Natakpan ko ang sariling bibig. Hanggang sa tuluyan na ngang umalis ang

ambulansya. I felt a thunder of pain across my heart.

Those familiar features hunted me every night. Kaya alam ko na sa sarili

ko. Kahit ayokong tanggapin. Kahit alam ko sarili kong galit ako sa
kaniya...

It was him.
That someone lying on the strecher was Nazareth Sarmiego.

Agad akong dinaluhan ni Hera. Hindi ko na alam kung anong nangyayari sa

paligid ko. Basta ang alam ko ay dinala ako sa hospital ni Hera nang
makita ang duguan kong paa na puno ng bubog.

Hindi ako tumigil sa pag-iyak. Kahit habang tinatanggal ang mga bubog sa
paa ko ay hindi manlang ako nakaramdam ng sakit, ng hapdi. Dahil walang
tatalo sa nararamdaman ko ngayon. Doble-doble pa sa sakit ang kumakain
sakin ngayon.

Why is this happening?

"I-It's my fault, Hera." Ani ko. Hawak-hawak ni Hera ang kamay ko habang
nakahiga ako sa hospital bed.

"Shhhhh. Rest, Hellary. Malalim ang sugat mo. Ang sabi ng nurse ay kapag
pinwersa mo pa ang sarili mo ay baka magka-infection ang paa mo." She
looks devastated right now. "Please lang, magpahinga ka na."

"Kasalanan ko. Pinalayo ko siya. Pinapaalis ko siya sa paningin ko.

Hiniling ko na sana mawala na siya nang tuluyan. I-It's my fault!"

Humagulgol ako ng iyak. Niyakap lamang ako ni Hera. "Don't blame yourself
from what happened. May rason ang lahat kung bakit nangyayari ito."

Nakatulog ako kakaiyak. Sa aking pagtulog ay nakita ko siya. He was

there. He's alive. Naabutan ko raw siya sa rooftop ng school. Nakapatong
ang paboritong niyang ibon sa kaniyang daliri habang pinapakain niya ito.

He looked so happy with it. I could see it through his eyes. Bahagya pa
siyang kumakanta na 'tila napakasaya niya ngayong araw.

Lumingon siya sakin. Rumehistro ang pagkagulat sa kaniyang mukha ngunit

agad ding bumalik ang pamilyar na ngisi. "Love!"

Love.

Pinasok niya ang ibon sa loob ng hawla nito. "Kapag wala ako ikaw ang
magpakain kay Pussy, love ha." Ngumisi siya. "Huwag na huwag mo lang
talaga hihimasin ang ibon ko. Mahirap na."

His familiar laugh lingered around the rooftop.

"Is that a food? Sakto. Gutom na gutom na ako." Aniya. Ngunit natigilan
nang may napansin. "Oh? Umiiyak ka nanaman."

Hinila niya ako palapit sa kaniya. Hindi ko alam kung saan nanggaling ang
supot na hawak ko pero itinabi niya ito. Hinayaan niyang sumandal ako sa
kaniyang dibdib at doon ay niyakap niya ako nang sobrang higpit. He
played with my hair constantly.

"What's bothering you?" His voice was husky and gentle.

Sumisikip ang dibdib ko. Mula sa aking pwesto ay hinawakan ko ang
kaniyang mukha. Sa makakapal niyang kilay, sa mata niyang may mahahabang
pilik-mata, sa matangos niyang ilong, at sa mapupula niyang labi. Dinama
ko ang panga niya sa mga palad ko. Umigting ito.

"Gwapo ko siguro." He teased. "What's wrong? Tell me."

Humagulgol ako ng iyak. He chuckled. Mas niyakap niya pa ako nang

mahigpit na mahigpit. Hindi ko na kaya. Nasasaktan ako nang sobra.

"Stop crying. Please, love. It's hard for me too." He said. "I need to
leave. It's for our own good. That would take some time but I'll still
comeback."

"I-I-Iiwan mo ako..."

He kissed my temple softly. "I won't. Nandiyan naman si Pussy. Babantayan

ka niyan." Tinuro niya ang ibon. Tumingin ito sa amin at nag-ingay. "See?
He's now laughing with your crybaby-face. Stop it already."

Ginulo niya ang buhok ko ngunit hindi ako tumahan. Mas lalo ko lamang
siyang niyakap nang mahigpit. "Please, tell me this is not a dream."

Hinayaan niya lamang akong yakapin ko siya. Lumayo ako nang kahit papaano
ay tumahan na.

"Hellary." He called my name.

He now looked serious. Gone was the carefree vibe from him. Tinitigan
niya ang mata ko. His hand made its way to my cheek. He held it gently &
tender like I'm a fragile glass.

"Don't ever blame yourself from everything." He started. "Mapapatay ko

ang sarili ko kapag nasaktan ka."

Muli nanamang tumulo ang luha ko.

"Can you do it for me, love?"

Hindi ako sumagot.

"Please?"

Dahan-dahan akong tumango. He sighed in relief. "That's my girl."

He embraced me again in his arm tightly. This time, I didn't resist. I

gave all my heart and let myself embrace him even tighter.

"Rest, Sarmiego."

Nakita ko nalang ang sarili kong umiiyak pagkagising. Umiyak ako nang
umiyak hanggang sa mailabas ko na ang lahat ng sakit kahit papaano. Para
akong may hangover dahil sa sariling panaginip. Pero ngayon ay parang
kahit papaano ay gumaan ang loob ko.
Wala akong nadatnan na Hera sa kwarto. I tried to stood up pero agad din
akong natigilan dahil sa dumaang sakit sa paa ko. I whimpered in pain.
Tila ngayon lang rumehistro ang sakit sa akin.

Napapikit ako.

Ngunit natigilan ako nang marinig ko ang sigawan mula sa labas.

"Hellary is still asleep! You can't go inside!"

"Shut the fuck up! I need to see that bitch!"

Si Hera iyon at isang pamilyar na boses. Nagulat ako dahil biglang

bumukas ang pinto. Kitang-kita ko kung paano pumasok ang galit na galit
na si Kestrel. Sa likod niya ay si Hera na tila gusto nang sipain palabas
ang babae. Nanlilisik ang mata ni Kestrel.

"Bi! Nagpupumilit siyang pumasok!"

"No. It's oka–"

Malutong na sampal ang agad iginawad ni Kestrel. Halos mabali ang leeg
ko. Lalo na't nasundan pa iyon nang isa pang sampal. Hinila niya ang
buhok ko kaya sumama ang katawan ko't bumagsak. I silently whimpered in
pain when I felt the pain from my feet.

"Putangina ka! Putangina dapat mamatay ka na!" Galit na sigaw niya.

Pilit siyang tinutulak ni Hera pero hindi nito magawa dahil desidido
akong masaktan ni Kestrel. Nanlilisik pa rin ang mata nito. Hindi ko
magawang lumaban pabalik dahil alam ko kung saan nanggagaling ang galit
niya. Hindi ko siya masisisi.

"Dahil sayo namatay si Nazareth! Ikaw ang may kasalanan!"

Napapikit ako at hinayaan siyang saktan ako. May mga dumating na security
guard at agad siyang inilayo sakin. Pilit siyang kumakawala sa mga ito
kaya nakalmot ako sa aking mukha.

"You should rot in hell! Ikaw nalang ang dapat mamatay at hindi siya!"

Pilit siyang hinihila ng mga guwardiya. Sumisilip na ang mga taong

napapadaan sa kwartong kinaroroonan namin. I didn't speak.

"Ano?! Magsalita ka! Aminin mong ikaw ang may kasalanan!" Gone was the
innocent face of Kestrel.

Niyakap ako nang mahigpit ni Hera. Inalalayan ako ng mga nurse na

dumating upang mahiga sa kama.

"Go home, Kestrel! Walang kasalanan ang kaibigan ko!" Sigaw ni Hera.

Kestrel scoffed. She darted her bloodshot eyes directly at me.

"Nazareth is an orphan. Ampon lang siya ng pamilyang Sarmiego!" I
stiffened. "Now tell me if it's not your friend's fault?"
Chapter 39
"Sigurado ka na ba, Hellary, anak?" Ani Manang Rosalinda. She looked old
because of the wrinkles and white hair. Her eyes were weary because of my
sudden decision. Bumuntong hininga ito dahil alam niyang hindi na ako
magpapapigil pa.

"I-I have to, Manang." I answered. Lumapit ako sa matanda at hinawakan

ang kamay nito. "Maraming salamat po sa pagpapatuloy sa amin. Buong puso
po akong nagpapasalamat sa inyo ni Mang Wil. Without your hospitality and
kindness, I couldn't imagine how our life would turned out."

She took a deep breath. Ngumiti ako at niyakap siya. Mahigpit niya namang
tinugonan iyon. Parang hinaplos ang puso ko nang mapansin na bahagyang
umuuga ang balikat ng matanda. I patted her back gently.

"Ikaw talagang bata ka, oo." Pinunasan niya ang kaniyang luha at ngumiti
sakin. "Kita mo, pinaiyak mo pa ako."

Ngumisi lamang ako. Nilingon namin si Kye. Nagtataka itong nakatingin

samin habang ang suot nitong itim na beanie ay bahagya nang natatakpan
ang kaniyang mata. Umiling ako at inayos ito sa maliit niyang ulo. Kinuha
ko ang tuwalya't pinunasan ang kaniyang pawis sa likod.

"Ate, why Manang Rosa's crying?" He asked me innocently. Muli niyang

binalingan si Manang. "Are you okay, Manang?"

"Use po at opo, Kye!" Saway ko.

Ngumuso siya at dahil do'n ay bahagyang lumaki ang matambok niyang

pisngi. "Are you okay po, Manang po?"

Hindi ko maiwasang matawa. Gano'n din si Manang Rosalinda. Lumuhod ang

matanda para pumantay kay Kye. She pinches his cheeks kaya mas lalo akong
natawa dahil sumimangot si Kye. Ayaw niya talagang kinukurot ang pisngi
niya. Masakit daw.

"Naiiyak lang ako sa tuwa. Huwag mo nang isipin si Manang Rosalinda mo't
tumatanda na."

Lumapit si Kye at niyakap ang matanda.

"I'll just give you a hug po. Huwag na po kayong umiyak po."

Hindi alam ni Kye nang dahil do'n ay mas lalong naiyak ang matanda.
Sumali ako sa yakap nilang dalawa. Kye giggled because of my breath that
touched his neck. Nakiliti. Umiling ako at hinayaang magtagal sa gano'ng
sitwasyon.

Tumayo si Manang Rosalinda at nagpagpag. "Mami-miss ko kayong dalawa,

Hellary. Lalo na 'tong si bubwit." Aniya. "Hindi na ba magbabago ang isip
mo? Kaya ko pa naman magtrabaho. Kaya pa namin kayong buhaying
magkapatid..."

Umiling ako sa matanda at ngumiti, "Manang, nakakahiya na po. Sapat na po

ang higit anim na taon na pagtataguyod sa aming magkapatid. Sapat na po
iyon."

Agad umiling si Manang Rosalinda, "Ayos lamang sakin, hija. Ang sakin
lang, iyang papasukin mong trabaho. Maari ka pa namang magpatuloy sa pag-
aaral habang nagtratrabaho kaming dalawa ni Wil–"

Umiling ako. "Manang, ayoko na po kayong mapagod pa. Tsaka gusto ko na

rin po talagang bumukod dahil ang totoo niyan ay hindi nyo na po kami
responsibilad ni Kye. May pamilya rin po kayong binubuhay. Kaya Manang,
ibigay niyo na po sakin ito."

Bumuntong hininga ang matanda. "O, siya! Huwag mong papabayaan ang sarili
mo. Pati itong bubwit na ito, alagaan mong mabuti. At tumawag ka sakin
kapag may ginawang masama sayo ang amo mo! Gumagana pa naman ata ang
telepono ko!"

I chuckled and I embraced her one more time, "Thank you for everything,
Manang. Pasabi kay Mang Wil na maraming salamat. Para ko na rin po kayong
mga tunay na magulang."

We bid our farewell one last time. Dala-dala ang dalawang malaking bagahe
at isang lumang luggage ay tinahak namin ang daan papunta sa terminal ng
bus patungong hilagang-silangan. Sinulyapan ko si Kye. Nakasukbit sa
balikat niya ang maliit na batman bag. Nakagat ko ang ibabang labi dahil
napansin ko ang kalumaan nito. Bag niya na 'yan since he was still a
baby. Kaya lumang luma na talaga.

Nang makasakay kami sa bus ay agad nakatulog si Kye. Pinahiga ko ang

kaniyang ulo sa aking hita para mas maging kumportable siya. Tinapik
tapik ko 'yung hita niya dahil mas sumasarap ang tulog niya kapag
ginagawa ko iyon.

Bumuntong hininga ako at tumingin sa bintana ng bus. Kasabay ng mabilis

na pag-andar nito ay siya namang paghampas ng hangin sa aking mukha. Sa
paglalaro ng hangin, bumalik ang alaala ng nakaraan. Kung paano ako
napunta sa sitwasyong ito. Kung paano kami dinala ng tadhana patungo sa
buhay na tatahakin namin sa kasalukuyan.

"Hellary, nagaalala na ang Mommy mo sa 'yo. Ilang linggo ka ng hindi

kumakain nang maayos. Ni hindi nga namin alam kung magaling na ba yang
sugat mo." Ani Manang Rosalinda.

Hindi ako nagsalita. Niyakap ko lamang nang mahigpit ang malaking unan at
tumalikod. Nagtalukbong ako ng kumot. Rinig ko ang pagbuntong hininga ni
Manang. Ilang beses pa niya akong pinilit kumain pero walang sumasagot sa
kaniya. Narinig ko nalang ang pagsara ng pinto ng aking kwarto.
Tinanggal ko ang kumot. Tumayo ako patungong banyo pero natigilan ako
nang mapagmasdan ko ang sarili sa salamin. I look like a mess. Namumula
ang mata at nangngitim ang ilalim nito na halatang walang tulog, magulo
ang aking buhok, mukha akong iniwang tuta sa itsura ko ngayon. Natulala
ako sa sarili. Namalayan ko nalang na umiiyak nanaman akong muli dahil sa
labis na sakit at pagsisisi.

He's gone...for real.

A slashing pain came a million of times across my heart. Ang bigat. Ang
sakit. Ang hapdi. Hindi ko alam kung kakayanin ko pa ba. Hindi ko alam
kung malalagpasan ko pa ba ang lahat ng ito.

Pinagsisisihan ko ang lahat. Kasalanan ko. God knows how much I blame
myself every night because of what happened. It was indeed my fault for
pushing him away and for ruining his reputation without thinking.

I'm starting to doubt myself for how I see things, decide, and act for a
certain situation. Buong buhay ko papasanin ang nangyari dahil alam ko sa
sarili ko maling-mali ang ginawa ko.

Kung nasaktan ako dahil sa tingin kong ginawa ni Nazareth...

Paano pa kaya siya?

I'd imagine him being shattered into pieces because the woman he loved
was the one who wanted him gone. I had ruined his reputation out of
impulsiveness; out of hatred and abhorrence.

Kaya hanggang ngayon ay hindi ko pa rin malimot ang lahat. Dahil

kasalanan ko...kasalanan ko.

Nakatulog ako sa kakaiyak. Lumipas pa ang ilang araw na gano'n palagi ang
senaryo. Gigising ako at matutulala. Kung minsan ay gigising ako't bigla
na lamang iiyak. Makakatulog. A cycle of suffering. Hindi ko
maintindihan.

One day, Mommy went inside my room. Sobrang stress ng kaniyang mukha.
Ilang linggo na ang nakalipas ay pansin ko na agad ang pagusbong ng
wrinkles sa kaniyang noo. She looked so much tired.

"Anak, kumain ka." Aniya. Nilapag niya ang pagkain sa kama. Hinawi niya
ang buhok ko at bahagyang ngumiti. "You really grown alike as your mother
and father. Parang dati lang noong bata ka pa ay umiiyak ka dahil gusto
mo ng alagang pusa. Pero ayaw ng kapatid ko, kasi nga allergic ka ro'n."

Lumingon ako sa kaniya.

"Pero alam mo ba ang ginawa ng tatay mo? Nag-edit siya ng pictures mo

tapos lahat 'yon ay nilagyan niya ng pusa. I remembered how amazed you
were because of that." Ani Mommy.

Hindi maiwasang mahaplos ang puso ko dahil sa kinwento nito. The thought
about my real father doing a simple effort for me melted my heart. Muling
hinawi ni Mommy ang buhok ko. "You should eat, anak. Ilang araw ka na
ring hindi pumapasok sa school mo." Tumayo na siya at akmang aalis.

"M-My mother, how was she like?"

Natigilan ito.

"Your mother was quite similar as you. Masayahin. Mabilis mabasa ang
nararamdaman." She stopped. "Kagayang kagaya mo siya, hija. Naalala ko pa
nga kung paano siya magkandarapa sa taong gusto niya but guess what? She
ended up loving unexpected someone which happened to be your father."

Natulala ako. Ilang minuto ako sa gano'ng ayos dahil sa narinig. The
familiar tale rung a bell inside of me. Hanggang sa narinig ko nalang na
sumara ang pinto.

Sinimulan ko nang kumain ng kaunti. Agad akong nabusog. Tumayo ako at

nagtungo sa banyo para ayusin ang sarili.

Kinabukasan ay lumabas na ako ng kwarto ko. Pansin kong aligaga ang

lahat. Kahit si Manang Rosalinda ay hindi napansin ang tuluyan kong
paglabas ng kwarto. Kaya naman ay agad akong pumunta kay Mommy.

Nadatnan ko siyang stress na stress habang may kausap sa telepono. Panay

ang kaniyang hawi sa mga papeles sa kaniyang table. Nang mapansin ako ay
agad siyang ngumiti.

"Oh, excuse me for a second." Bahagya niyang nilayo ang telepono. "Have
you eaten, yet? Nagpaluto ako kay Manang Rosalinda."

Tumango lamang ako. She was about to return her call when I stopped her
with my question, "Is everything alright?"

Ngumiti lamang siya siya sakin, "Yes, hija. Don't worry."

That scenarios continued. Hanggang sa napapansin kong pabawas nang

pabawas ang mga muwebles namin sa mansyon. Kaya pala aligaga ang mga tao
sa bahay, iyon pala ay binebenta na ang ilang mga kagamitan.

There's something wrong. Alam ko. Kaya naman ay pinuntahan ko agad si

Mommy sa kaniyang kwarto. Bumungad sakin ang magulong kwarto at
kakarampot na kagamitan. Naroon siya sa kaniyang table. Gone was the
freshness of her beauty. Napalitan iyon ng mamumula mula at malalim na
mga mata dahil sa kakulangan ng pahinga. Magulo ang buhok at parang hindi
na nakakapag-ayos pa ng sarili.

"Mom, what's happening? Is everything really alright?" I asked her.

Ngumiti lamang siya sakin sa kabila ng labis na pagod at bigat na

kaniyang dinadala. "Everything's fine, dear. Don't worry."

Kahit ilang beses at paulit-ulit mang sabihin ni Mommy iyon, alam kong
may mali. Dahil lahat ng mga gamit namin sa mansyon ay halos wala na.
Nabenta na ang lahat.
Mabilis akong bumaba mula sa aking kwarto. Nadatnan ko si Mommy na may
kinakausap na lalake, hawak nito ang isang abstract painting namin. Nang
mawala na ito sa paningin ko ay agad akong lumapit.

"Mom, ano bang nangyayari? Halos wala na tayong gamit sa bahay! Kulang
nalang pati itong bahay ay maibenta na!" Ani ko.

May kutob ako kung anong nangyayari. I just have to confirm it from her.

Yumuko si Mommy. I saw how her tears start to streamed down her face.
Sunod-sunod. Walang mintis. Humagulgol si Mommy at napaluhod. Agad naman
siyang dinaluhan ni Manang Rosalinda.

"W-We're losing the game, Hellary!" She said. "Our company's already
sinking. Sobrang laki ng itinaya kong investment tapos..tapos..it was a
scam!" She wailed. "Nalaman ito ng mga investors kaya isa-isa na silang
nagpu-pull out. I tried to lure them by telling them that everything will
be back to normal! Babangon ulit!"

Lumuhod ako para mayakap si Mommy. "Pero ang sabi nila ay wala nang pag-
asa ang kumpanya natin. I-I also tried to commerce with other companies
but they all declined. There's no hope anymore for our company to be
emerged." Hopelessness is visible from her voice. "U-Ubos na ang pera ko
sa bangko. Wala na ring natira sa savings ko. K-Kahit ang savings mo ay
nagalaw ko na 'rin dahil akala ko ay sa pamamagitan nito, muling
makakabangon ang kumpanya. But even if I combine all of the money that we
have, ni hindi ito aabot sa kalahating porsyento na nawala sa atin."

I hugged her tightly as tears fell down from my eyes. "It's okay, Mom.
We'll still be able to cope up..."

"Sana gano'n lang 'yon kadali! Lalo na't nawawala si Allen!" Nanlaki ang
mata ko. She's talking about her long-time partner. "Hanggang ngayon ay
hindi pa rin siya nahahanap dahil sa isang misyong kaniyang
kinasangkutan! I'm assuming that he's already dead!"

Hindi ko na alam ang gagawin. Parang isang malaking hagupit ng bagyo ang
tuluyang sumira sa buhay namin. Parang isang kulob mula sa ilalim ng
kaputsa, hinding hindi na kami makakatakbo pa. 

Sinubukan kong mag part-time job upang matustusan ang pangangailangan

namin sa araw-araw habang tinatapos ko ang school year. Ngunit kahit
anong gawin ko ay hindi iyon sapat. Nahinto rin ako dahil sa isa muling
pangyayari.

Mommy was pregnant.

Limang linggo na siyang buntis. I have to take good care of her because
no one will. Wala na kaming mga katulong dahil hindi na namin alam kung
paano sila mapapasweldo. Tumungo na rin ang mag-asawang sina Manang
Rosalinda at Kuya Wil sa kanilang probinsya para ro'n na mamuhay. Tanging
kami nalang dalawa ni Mommy ang natira.
Hindi ko magawang humingi ng tulong sa iba dahil wala naman akong
malalapitan. Si Hera ay hindi ko na ma-contact pa dahil pagkatapos ng
senior high ay lumipad sila ng pamilya niya sa ibang bansa para ro'n
magpatuloy ng pagaaral.

I'm already losing hope from everything. But I have to be strong for my
mother, for the child.

"Mommy, masama sa kalusugan ang uminom." Inagaw ko ang bote sa kaniya.

Sumimangot ang pagod niyang mukha. Pero hindi ako nagpatinag at nilayo
ito sa kaniya. "Ibebenta na natin ang bahay."

That's our only ace.

Nakatira na kami sa isang maliit na apartment at doon namumuhay nang

tahimik. Hindi na rin ako nagtra-trabaho at pansamantala muna akong
huminto sa pag-aaral. Sapat na sa amin ang kinita mula sa pagbenta ng
mansyon para sa pangtustos sa pang-araw araw. Pero alam kong hindi iyon
sapat para buhayin kami sa hinaharap. Hindi rin iyon magtatagal.

"Hellary, hindi ka na ba mag-aaral pang muli? We still have enough

money–"

"Hindi na, Mommy. Sa ngayon. Priority ko po muna kayo." Ani ko.

Mom became emotional  as the days goes by. Tuwing gabi kapag tahimik na
ang lahat at pawang tunog lamang ng electric fan ang humahalili sa
katahimikan, naririnig ko ang kaniyang mahihinang hikbi.

"M-Mom, are you crying?" I asked her.

Nakita kong mabilis niyang pinahid ang kaniyang luha. "No, no. I'm fine.
Napuwing lang ako."

That continued. Lagi akong nagigising sa bawat hikbi ng tumatayo kong

ina. Parang tinutusok nang paulit-ulit ang puso ko kapag nadadatnan ko
siya sa gano'ng sitwasyon. Nahahabag man sa nangyayari sa amin ngayon,
pinilit kong magpakatatag.

Para sa akin.

Para sa amin.

My tears streamed down my face upon seeing the innocent baby. Nang
marinig ko ang iyak nito ay mas lalo akong humagulgol.

Saya, lungkot, at hinagpis.

Akala ko may masakit na ang nangyayari samin pero may mas sasakit pa
pala.

Mommy died during the delivery because of a heart attack. It doubled the
pain that I feel everyday. Ngunit pansamantala iyong napawi dahil hawak-
hawak ko sa aking bisig ang isang inosenteng bata. Ang kaniyang pag-iyak
ay nagsilbing musika sa aking tenga. Ang maliliit nitong mga daliri na
mahigpit na kumapit sa akin ay nagbigay sakin ng lakas upang magpatuloy.

"Ano pong ipapangalan natin sa baby, Ma'am?"

"Gunner Kye Theoden H. Angeles."

Manang Rosalinda came rushing to the hospital. Mabilis niya akong

dinaluhan.  Labis siyang nalungkot sa sinapit ng pamilya namin. Lalo na
sa sinapit ni Mommy. Buong buhay niya ay nadatnan niya na ang paglaki
nito, simula sa matuto itong maglakad hanggang sa maging ganap na dalaga.
Kaya gayon na lamang ang naramdaman ng matanda.

"Hellary..." Agaw niya sa aking atensyon.

"Manang," agad niya akong dinaluhan at niyakap nang mahigpit. "Ssshh,

tahan na. Ako na ang bahala sa inyo. Sa amin na kayo titira ng kapatid
mo..."

"Manang...Si Mommy.."

Ngumiti lamang ang matanda at niyakap ako. I fell asleep that day. Sa mga
sumunod na araw ay nagtungo na kami sa probinsya nila Manang Rosalinda at
doon pinagpatuloy ang buhay. Sa nakalipas na mahigit anim na taon, ang
mag-asawa ang tumulong sa amin ni Kye. Kinupkop nila kami na parang
kanilang kadugo at lubos akong nagpapasalamat sa kanila dahil do'n.

Our life turned out to be sour and unexpected. Ang akala kong magandang
pamumuhay kung saan natatamasa ko ang kahit na anong nanaisin ko ay
biglang naglaho nang parang bula. Parang pelikula kung saan napapanood ko
ang magandang simula ngunit agad ding bumagsak sa huli dahil sa hindi
kanais-nais na mga pangyayari.

Through out my life, I always fantasize fairy tales. Mga disney movies
and disney princesses. I also dreamed of having a fairytale-like life.
Pinaranas nga sakin ito ngunit maraming dumating na problema at sa huli,
binawi rin.

There's no such thing as fairy tales.

Iyon na ang naging paniniwala ko nang maranasan ko ang tunay na hagupit

ng buhay. Parang rumaragasang alon at naghuhumindik na sikat ng araw ang
pinaranas sa akin ng tadhana. Akala ko iyon na ang katapusan, akala ko
iyon na ang huling sakit at hapdi na mararanasan ko dahil sa sariling
kamalian. Hindi pala. May mas darating pa palang hindi ko inaasahan.

Wala akong nagawa kung 'di magpakatatag. Magpatuloy. Kumapit sa

naglalarong paraiso, dahil sa oras na bumitaw ako ay hindi ko na alam
kung saan pa kami pupulutin.

Sa isip-isip ko, kumapit ako para kay Mommy. Para sa sarili ko.

Para kay Kye.

Maraming pagkakataon para sumuko. Maraming daan ang nakapaligid sakin
upang tahakin ko ang landas ng pagdurusa. Kailangan ko lamang pumili ng
isa. O maaring dalawa. Ngunit kusang kumilos ang sarili kong paa at
dinala ako nito sa landas ng pag-asa.

Kung saan ako nararapat.

Kung ano ang tama.

"Kye, gising na. Nandito na tayo." Sambit ko. Pupungas pungas itong
dumilat. Sumimangot ang limang taong gulang kong kapatid dahilan para
bahagya akong matawa.

Kinuha ko na ang mga dala namin. Pinauna ko siyang pinababa habang ako'y
nakaalalay sa kaniyang likod. Nang sa wakas ay tuluyan na kaming
makalabas, naamoy ko na ang pamilyar na simoy ng hanging probinsya.

Ibang-iba talaga ang hangin sa probinsya at sa magulong Maynila.

"Ate, I'm hungry." Reklamo ni Kye.

Humalakhak ako at kinurot ang kaniyang pisngi. "Ate, I'm hungry." I

mocked.

Lumubo ang matambok niyang pisngi. Hindi natutuwa sa pang-aasar ko. Kaya
naman ay dumukot ako sa dala naming bag ng isang suman na si Manang
Rosalinda ang gumawa. Baon daw namin sa biyahe.

Kahit ayaw ng kapatid ko ay wala siyang ibang choice kung 'di kainin iyon
para maitawid ang gutom. Hindi sapat ang perang dala ko. Sakto lamang ito
para sa pamasahe naming dalawa papunta sa Cagayan.

Sumakay kami ng tricycle papunta sa address ng mansion. Bahagya pa akong

napasimangot dahil mahal ang siningil sa amin. Nasabihan naman na ako ni
Manang Rosalinda na kapag galing sa terminal ng bus ay mahal daw talaga
ang singil.

Pagkababa ng tricycle ay doon umusbong ang pambihirang kaba sa aking

dibdib. Tiningala ko ang malaking gate ng mansion. The heavy grilled,
wrought-iron double, silver gate was protecting the modern conscientious
colonial mansion from afar. Hindi ko maiwasang humanga.

Sa isip isip ko, sobrang yaman siguro ng nagmamayari ng mansyon na ito.

Kailangan pang lumakad ng ilang beses bago marating ang gigantic doubled
door ng mansyon.

Nang mapansin ako ng guard sa guard house ay agad itong lumapit sa akin.
"Ma'am, ano pong atin?"

"Uh, I'm gonna work here." Kumunot ang noo nito. "Ibig ko pong sabihin ay
dito po ako magtra-trabaho."
Tumango ang guard. May kinausap siya sa walkie-talkie niya bago ako
papasukin. Ngunit pinigilan ako nito ilang sandali. "Ah, ma'am, kasama
niyo ho ba 'yung bata?"

"He's my brother."

Tumango ito at tuluyan na kaming pinapasok ni Kye. Hila-hila ang maleta

at bitbitbit ang bagahe, nilandas ko ang daan papunta sa harapan ng
mansyon. Hindi ko mapigilang humanga sa nakikita ko. Gano'n din ang
bubwit na kanina pa palinga linga, halos mabali na nga ang leeg. Nang
mapansin na nakatingin ako sa kaniya, umismid ito.

May fountain sa gitna. Nakapaloob dito ang nakahubad na anghel habang

lumalabas sa bibig nito ang tubig. Agad kong tinakpan ang mata ni Kye.

"Ikaw ba ang namamasukan bilang katulong?" Salubong sakin ng tingin ko'y

mayordoma ng mansyon. Matanda na ito at sa aking palagay ay masungit.

I nodded my head. Mulig bumalik sa akin ang kaba.

Bumaba ang tingin niya kay Kye na kasalukuyang nakatingala sa kaniya.

Tumaas ang kilay niya at inirapan ako. Tumalikod ito at naglakad papasok
ng mansyon.

"Ako si Lolita at ako ang mayordoma ng mansyon." Aniya. "Sumunod ka sakin

para malaman mo kung saan ka mamamalagi. Mukhang tila'y pagod kayo sa
biyahe."

Imbis na magtunong nagmamalasakit iyon, nagtunog labag sa loob iyon.

Nagkibit balikat ako at hilaw na ngumisi. Tinuro niya ang daan patungo sa
maid's headquarters. Sapat lamang ang kwartong iyon para sa aming dalawa
ni Kye.

"Magpasalamat ka't umalis ang mga kasambahay dito't umuwi sa kaniya-

kaniyang probinsya dahil sa kumakalat na sakit." Anito. "Doble ang
magiging sweldo mo."

Tumango ako hinayaan lamang syang magsalita. Agad kong nilapag ang mga
bitbit. Humiga agad sa kama si Kye at natulog. Nakatuon ang tingin ni
Manang Lolita kay Kye.

"Maswerte ka dahil pinayagan ka ng amo ko na magdala ng sabit." Matalas

na sabi nito. "Ayusin mo lang na magagawa mo ng tama ang trabaho mo.
Bukas ang unang araw mo."

Hindi ko batid kung saan patungo ang lahat. Pero sana, sa huling
pagkakataon, ay maging maganda ang kahihinatnan ng lahat sa kabila ng
delubyo.

Sana.
Chapter 40
Hindi pa tumitilaok ang manok ay mulat na ang aking mga mata. I wasn't
able to sleep very well. The house and the rough bed still felt like
strange and very foreign. Namamahay ako. Nilingon ko naman si Kye na
kasalukuyang malalim ang tulog. I chuckled a bit when I heard his little
snores.

Hinawi ko ang humaharang na hibla ng buhok sa kaniyang mukha. His soft

features brought me to the past,
how I'd strived hard so badly just to see him in this kind of situation.
But I'll strive harder this time. Gusto kong lumaki si Kye na walang
kinakaharap na problema. I want him to live a comfortable life and in the
process, to achieve his goal just like any individual.

Pinangako ko kay Mommy na aalagan ko si Kye bago siya mamatay. Walang

kahit anong makakapigil sakin para gawin iyon. Despite of raising him
alone, I know for sure, the sun and the moon as my witnesses, everything
will come to its rightful places.

I have plans in my head. Lahat ng iyon ay para sa ikabubuti ni Kye. At

para na rin sa sarili ko. Sa loob ng mga nakalipas na taon ay nagbago ang
pananaw ko sa buhay. Marami akong napagtanto.

Life is a cruel teacher. A cruel teacher who loves to give a test first
then the lessons after. Through the years, it has been killing parts of
me. But the cruelty won't stop me from doing something incredible with
what's left of me.

Myself as the gun, Kye as the bullets. As we pull the trigger towards the
ferocious and wicked life, we can overcome.

Hinalikan ko ang noo ni Kye. His forehead wrinkled a bit. Binalot ko siya
ng kumot para hindi siya lamigin.

I stood up and went to the bathroom. Pagkatapos ko roon ay sinuot ko ang

uniporme na inabot sakin ni Manang Lolita kagabi. It didn't fit that
well. Kapag naglalakad ako ay bahagyang umaangat ang laylayan. Muli kong
naalala ang istriktang mukha ng ginang. Mas pipiliin ko nalang suotin ito
kaysa ipilit pa ang gusto ko.

She's...quite..scary.

Tinahak ko ang daan palabas ng silid. The main reason why I woke up this
early is to roam around the mansion, to familiarize myself from the new
environment I'd settled with. And upon touring around, the mansion was
too grand and imeldific. The red-brick victorian exterior reminded me of
the mansions that I had seen from the televisions and magazines. Meron
kami noon. Pero masasabi kong hindi ganito ka-garbo.

Tiningala ko ang malaking painting sa living room. It caught my attention

when I walked in. Portrait ito ng isang pamilya. But in this case, ang
mga taong naroroon ay hindi gano'n kayaman tignan. Isang ginang na sa
tingin ko ay ang tumatayong ina ay nakangiti habang nakaakbay ang
lalaking masasabi kong ang asawa nito. And between them is a little boy,
smiling from ear to ear.

I could see from their status that the cruelty of life also played with
them. Kitang-kita iyon sa painting dahil napapalibutan sila ng maliliit
at dikit-dikit na bahay. But what sets them apart from others was their
smile amidst of that.

Tumagal ang titig ko sa bata. Hindi ko namalayan na nakatulala na pala

ako roon.

"Malaki ang painting na 'yan, mahahalata kapag ninakaw," biglang saad ni

Manang Lolita sa tabi ko dahilan para mapatalon ako sa gulat.

Agad akong umiling sa kaniyang paga-akusa. "Hindi ko po nanakawin,

Manang."

She scoffed. Gumulong ang kaniyang mata at tumalikod sakin. May hawak na
timpladong kape ang matanda. Sa kaniyang pagtalikod ay agad kong napansin
ang halos mamuti niyang buhok.

"Linisan mo ang buong mansyon. Pagkatapos ay diligan mo ang hardin.

Ayusin mo lang na kapag nilandas ko ang aking daliri ay wala akong
makitang kahit na anong alikabok," utos nito. "Unang araw mo 'to at sa
oras na may gawin kang hindi tama, maaring huli mo na rin."

Aalis na sana ang matanda ngunit pinigilan ko ito.

"M-Manang, nasaan po pala ang amo natin?" I asked.

Humarap sakin ang matanda at tinaasan ako ng kilay. Humigop siya sa

kaniyang kape bago ako sagutin ng pabalang. "Bakit? Aakitin mo?"

My eyes widened. Umawang ang labi ko dahil sa narinig. The old woman's
sharp words slowly sink in. Bumaba ang tingin nito sa aking likod. Nakita
ko si Kye na pupungas pungas.

"Nasa Manila," saad ng matanda kaya muli akong napalingon. Paalis na ito.
"Matanda na ang amo mo, hindi 'yon papatol sayo para lang may maipakain
diyan sa sabit mo."

I didn't bother to inhale the old woman's sharp words. Bagkus ay

nilapitan ko si Kye at hinila patungo sa silid namin. It's too early for
him to walk around. Makalipas ng ilang minuto ay muli naman siyang
nakatulog.

Sa pagbaba ko ay hindi pa rin nakatakas sa aking memorya ang sinabi ng

matanda. I'm not that desperate. Hindi ko maintindihan kung saan nahugot
ng matanda ang lahat ng pamamaratang niya.

Inintindi ko na lamang ito't hinayaan. Kapag tumatanda na ay nagiging

insensitive ang mga tao. Kaya siguro gano'n na lamang kung umakto ito.

Sinimulan kong maglinis si living room. Bawat parte roon ay nilinisan

ko.  Panay ang hagod ko ng basang mop sa tiles na sahig. Hindi naman ako
gaanong nahirapan dahil hindi naman gano'n karumi roon. Sunod naman ay
ang hallway sa second floor. It was well carpeted. Kaya naman ay vacuum
cleaner ang ginamit ko para rito.
I never learned how to do house chores back then. Dahil nga may mga
katulong kami. Ngunit dahil sa hagupit ng buhay na pinaranas samin, I had
no choice but to learn it myself.

Pagkatapos ko roon ay inisa-isa ko ang mga kwarto. Sa palapag na iyon ay

may tatlong kwarto. Two guestroom and a master's bedroom. Mabilis akong
natapos dahil ang dalawang guestroom lamang ang nalinis ko. The master's
was locked. I assume it's the room of my boss.

Inabot ako ng ilang oras sa paglilinis. Ni hindi na ako nakapag-

breakfast. Inabot na ako ng tanghali pero hindi ko pa natatapos ang
gawain ko sa araw na ito dahil hindi ko pa nadidiligan ang hardin.

Pinuntahan ko muna si Kye sa headquarters. Nanlaki ang mata ko nang

madatnang wala siya roon. I immediately look for him around the foreign
mansion. Abut-abot ang kaba ko sa hindi maipaliwanag na dahilan.

As if on cue, I saw Kye siting comfortably on a high chair, for a glass

made table kitchen. Sa kaniyang harapan ay may nakahain na tanghalian. My
forehead creased upon seeing him eating there.

Mas lalong kumunot ang noo ko dahil habang ngumunguya ay may kinakausap
siya.

"Ate's very hardworking po," he said then took a bite on his pricked
hotdog.

Nadatnan ko siyang kausap si Manang Lolita. Pinapanood niya si Kye na

kumain habang pinipitas ang malunggay at nilipat sa isang bowl.

"Dapat lang. Swe-swelduhan naman siya nang maayos," Manang answered.

"Kaya ikaw huwag kang maglikot para hindi matanggal ate mo sa trabaho."

Tumango si Kye kahit hindi ako sigurado kung naintindihan niya ba ang
sinabi ng matanda.

"Lola, how are you related to Jack Frost and Elsa? You have the same hair
color." Kye pouted with twinkle eyes. "I also dreamed of having one."

Nanlaki ang mata ko sa tanong ni Kye. This is what he gets for watching
cartoons! I remembered how difficult it was for him to watch one.
Kailangan ko pang magpa-load para lamang may mapanood siya at makatulog.

Kumunot ang noo ng matanda. Kaya bago pa siya mahampas ng malunggay na

hawak nito ay agad na akong sumingit. Takot ko nalang.

"Kye! Anong ginagawa mo diyan!" harang ko.

Lumingon siya sakin. Bumaba ang tingin sa pagkain at sa akin ulit.

"I'm eating?"

Nilingon ko ang matanda. Patuloy lamang ito sa ginagawa habang pinapanood

kami. "Pasensya na po, Manan–"
"Kumain ka na. Sabayan mo ang kapatid mo," aniya. Kahit na nahihimigan ko
pa rin ang pagtataray nito ay hindi ko mapigilang matigilan.

"Mamaya nalang po siguro. Hindi pa po ako tapos mag dilig."

Umismid ito at sarkastiko na tumawa. "Kumain ka at baka himatayin ka sa

gutom. Huwag mo akong ina-artehan."

Kinagat ko ang ibabang labi ko. Walang pakealam si Kye dahil kain lang
ito ng kain. Umupo ako sa tabi niya at nagsandok ng kanin. Panay ang
lingon ko kay Kye habang kumakain kami. Ginigilid niya lang kasi ang mga
gulay.

"Kye! Kumain ka ng gulay!"

He pouted his lips. "I don't want to eat grass, ate."

Nanlaki ang mata ko. Tinakpan ko ang bibig niya. Mabuti na lamang ay
tumayo na si Manang at iniwan kami roon. Pinalo ko ang kaniyang kamay at
pinagalitan.

"Don't call it like that! Huwag mong sinasayang ang pagkain at hindi tayo
mayaman, Kye!" pangaral ko. "Eat that! Don't waste the grace in front of
you!"

Labag man sa loob ay sinunod niya ang sinabi ko. But I can see it from
here that he's on the verge of crying. Tama nga ang hinala ko dahil
nagsimula na siyang suminghot.

If I want him to grow up with a right conduct and manners, I can't think
of any ways than this. Hindi naman masama ang mangaral sa bata.
Pinapangaralan sila upang maging mabuti sa pagtanda, hindi dahil galit
tayo sa kanila.

Tumulo ang sipon ni Kye kaya naman ay pinunasan ko ito. Nakayuko na

lamang ito ngayon habang mamula mula ang ilong. I sighed helplessly.

Kinuha ko ang baso na may lamang tubig at pinainom sa kaniya. Hinagod ko

ang kaniyang likod. "Ate's just trying to teach you a lesson, Kye.
Vegetables are good for the kids like you. And don't call it a grass,
okay? It might look like one but it's healthier." I smiled. "Hmm? Ate
loves you. Huwag na umiyak."

Tumango siya habang ang nguso ay bahagyang gumagalaw. "Sorry po.."

"I'll buy you marshmallows, your favorite. Is it okay?"

His eyes lighten up a bit upon hearing marshmallows. "Gusto ko! Gusto
ko!"

Tumango ako. "Then finish eating. Hindi ko alam kung may mabibilhan ba
pero gagawan ko ng paraan."
"Okay po. I love you!"

I kissed Kye's forehead.

"I love you too, Kye.."

Pagkatapos kumain ay hinugasan ko na ang pinagkainan naming dalawa.

Naligo muna ako sa saglit dahil nangangamoy na ako. After that, I
continued my work.

Pumunta ako sa hardin ng mansyon. I'm not that expert to gardens but I
could say that it was well taken care of. Mula sa malagong halaman at sa
mga nagsasayawang puno. Pati ang mga bulaklak na sumasabay sa bawat pag-
sipol ng hangin.

Our boss might really love nature.

Sinimulan ko na itong diligan. It wasn't hard though. Sa maliit na

apartment namin ay nag alaga rin si Mommy ng mga mumunting halaman bilang
past time niya. Kaya natutunan ko rin kung paano ito gawin ng tama.

Huminga ako nang malalim dahil sa ngalay. Nag-unat ako panandalian. The
sun's alluringly kissed my skin. Lumayo ako ng kaunti para matakpan ako
ng anino ng puno.

Nagpatuloy ang ganitong sitwasyon. Gigising ako ng umaga kahit hindi pa

tumitilaok ang mga manok. Maglilinis ng mansyon buong araw. May
pagkakataon din na ako ang inuutusan ni Manang na mamalengke.

Good thing that I wasn't alone. Hindi nasabi sakin ni Manang Lolita na
tutungo pala ang anak niyang babae, na isang katulong din.

"Hellary, 'di ba? Ang ganda mo talaga," aniya habang sinisipat ako. Hindi
niya alintana ang pawis na tumatagaktak sa kaniyang noo.

I chuckled with what she said. Pinagpatuloy ko ang pagpupunas sa mga

muwebles sa living room. Habang si Angelita ay panay ang mop sa sahig.

"Hindi ah," sagot ko. "Maganda ka rin naman."

Tumirik ang mata niya. Nilipat niya ang ilang hibla ng buhok sa kaliwang
tenga. "Pere keng tenge.."

Humalakhak ako. Kahit papaano ay naging kumportable na ako sa malaking

mansyon na ito. Maliban kay Manang Lolita na ubod ng sungit, narito si
Angelita kaya may nakakausap ako't nakakatawanan.

"Pero seryoso, Hellary. Ganda mo. Sexy pa." Hinulma niya ang kamay sa
ere. "Hindi tulad ko, kulang nalang mansanas. Pwede nang i-lechon!
Putragis!"

I roared a laughter. Umiling ako. Minamaliit niya nanaman ang sarili

niya. Mas matanda si Angelita sakin ng ilang taon. Pero hindi ko
masasabing matanda na siya. Sabi niya nga sakin ay sa edad niyang 'yan ay
wala pang nakakagalaw sa kaniya.

May mga nanligaw daw sa kaniya pero takot nalang daw ng mga ito kay
Manang Lolita. Who wouldn't be scared by her? Isang unat pa lang ng kilay
ay baka himatayin ka na sa takot.

"Tapos na ako, Ange. Puntahan ko lang si bubwit."

Tumango si Angelita. Nilagay ko sa storage room ang basahan na ginamit at

pumunta na sa headquarters.

The whole two months of working in the mansion was fine. Hindi ako
kailanman nagkaroon ng problema maliban lamang ng mga unang araw ko dahil
nangangapa pa ako. Mabuti na lamang at nandiyan si Ange to save me.
Tulungan din kami sa pagtingin kay Kye. Sabi pa nga niya pagtanda ng
kapatid ko ay jojowain niya ito.

Kahit sugar mommy nalang daw ni Kye. Umiling na lamang ako. Naalala ko
tuloy ang ugali niya sa ugali ng kaibigan ko noon.

Si Hera.

Kumusta na kaya siya? Is she doing fine now? Naging sucessful na ba siya?
Wala na akong narinig mula sa kaniya matapos ng lahat. Lumipad sila ng
states at doon niya pinagpatuloy ang pag-aaral.

Hindi ko maiwasang alalahanin ang dating matalik na kaibigan. I hope

she's doing fine now.

Malakas akong bumuntong hininga. Napansin naman iyon ni Angelita isang

araw habang tumutulong ako sa pagluluto. Siniko niya ako dahil katabi
namin si Manang Lolita.

"Bakit ang daming niluluto?" I asked, almost whisper.

"Uuwi raw amo natin sabi ni Inang. Kaya kailangan bongga ang chibug!"

Nagkibit balikat nalang ako.

"Nakita mo na ba siya?"

She nodded. Oo nga pala, nagbakasyon lang si Ange sa probinsya nila tapos
bumalik din dito. Matagal na nga pala siya nagtra-trabaho rito bilang
katulong.

"Oo sismars! Laki!"

Kumunot ang noo ko.

"Malaki? Ang alin?"

She giggled. "Yung baston ni ser! Laki!"

Bumalik siya sa ginagawa nang bigla siyang hatawin ni Manang ng hita ng
manok. Napatikom tuloy ako ng bibig nang wala sa oras.

"Puro kwentuhan! Trabaho ang atupagin!"

"Inang naman..." Ange pleaded.

"Huwag mo akong matawag tawag na Inang, ina ka!"

Pinigilan ko ang tawa dahil sa reaksyon ni Ange. Sa mga sumunod na mga

gawain ay tahimik na kaming dalawa. Tinginan na lamang kami ni Ange dahil
takot siyang mahampas ulit ng mama niya. Gano'n din ako. Walang sinasanto
si Manang Lolita. Kahit anak niya nga na maari nang mabuntis, kinukurot
niya pa rin sa singit.

Sa mga nakalipas na oras ay natapos na namin ang pagluluto. Tuluyan na

ring dumilim ang paligid at naghari ang buwan sa kalangitan.

Inutusan na kaming linisan ang dining hall dahil ano mang oras ay maari
nang dumating ang amo namin. Nilapag ko isa-isa ang hinain na ulam. Kung
isa akong panauhin at makikita ang mga ito, iisipin kong may pa-fiesta.

Sabi ni Ange kaya gano'n daw karami ang mga pagkain ay dahil suntok sa
buwan kung umuwi ang amo namin. Kaya nararapat na pagsilbihan ito nang
sobra pa sa sobra.

"Excited na ako sismars!" ani Ange habang inaayos ang mga plato. "Ilang
buwan na rin noong huli kong nakita si ser.."

After preparing the dishes, sabay-sabay kaming pumwesto sa gilid ng

table. Gano'n din si Manang Lolita. But we waited for hours, no one
showed up. Ni anino ay wala kaming nakita.

"Inang, hindi ata uuwi si s–"

"Uuwi 'yon," putol nito. "Hintayin niyo lang. Tawagin niyo ako kapag
dumating na." Umalis na si Manang.

Sinunod namin ang sinabi nito. Pero inabot na kami ng siyam-siyam ay wala
pa ring dumadating. Si Kye nga na natulog sa hapon ay nagising na dahil
sa gutom. I assisted him to eat.

Nakasimalmal na si Ange nang bumalik si Manang.

"Ligpitin niyo na. Hindi raw makakauwi dahil may tinatapos pa raw na
trabaho," saad ni Manang. "Kumain na rin muna kayo."

Nakasimangot tuloy si Ange habang at pagkatapos namin kumain. Tumitirik

ang mata sa ere na akala mo ay inaatake ng masamang elemento.

I even heard her whispering...

"Baston..baston..baston ni ser..."
"Ange, ayos ka lang?"

"Baston..baston.."

Umiling na lamang ako at hinayaan siya. Napagpasyahan naming manood ni

Kye ng telebisyon. Tuwang tuwa siya dahil pinapalabas ngayon ang Wreck
it, Ralph na isa rin sa mga paborito niya.

Ako naman kahit hindi mahilig sa mga cartoons ay nakinood nalang din.
Hindi rin nagtagal ay lumalamlam na ang mata ni Kye, tanda na inaantok na
siya. Kaya naman ay binuhat ko na ang bubwit patungo sa maid's
headquarters.

Pinigilan ko muna siyang makatulog dahil kailangan niya pang maglinis ng

katawan.

"Ate, I'm sleepy..."

"No. You need to take a half bath first."

Hinubad ko na ang damit ni Kye at pinaliguan. Binalot ko siya ng sarili

niyang tuwalya na may design na spider man. Regalo sa kaniya 'yan ni
Manang Rosalinda noong 5th birthday niya. Paborito niya 'yan dahil
spiderman. Meron din akong tuwalya na binigay sa kaniya, e.

Iyon nga lang ayaw niya. Barbie raw kasi.

Pagkatapos kong bihisan si Kye ay ako naman ang naglinis ng katawan.

After this tiring day, I need to refreshen up myself. Kaya naman nagbabad
ako sa banyo magdamag.

Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako sa loob ng banyo sa sobrang

pagod. Paglabas ko ay mahimbing na ang tulog ng kapatid ko.

Umiling ako't tinabihan siya. I hummed a sweet song for my brother.

Bahagya ko ring tinatapik tapik ang kaniyang hita upang mas lumalim ang
kaniyang tulog.

Dahil siguro nakatulog ako sa banyo kaya naman ay hindi na ako dinadalaw
ng antok. I stood up carefully from the bed, avoiding to wake my brother
from sleeping. Pumunta ako sa kusina para uminom ng malamig na tubig.

Pagbukas ko ng ref ay naroon ang ilang pagkain na niluto namin magdamag.

Iyon pala ay hindi uuwi ang aking amo.

"Sayang.."

Kumuha ako ng pitsel at nagsalin ng tubig sa baso. Pagkatapos ay binalik

ko ulit at sinara ang ref. Hinawakan ko na ang baso at akmang iinom. But
I stopped on moving when I felt that I wasn't alone.

The kitchen's lights were dimmed. I barely see anything. But I could feel
someone's presence. Lalo na nang tuluyang mag-adjust ang aking paningin.
Kita ko ang anino na gumalaw sa aking likod.
My breath hitched and I couldn't move anymore. Pero mas labis akong
natigilan nang umilaw ang cellphone sa table at natamaan nito ang
kaniyang mukha.

I'd completely lose myself. My heart was beating so fast against my

chest. Nanlaki ang mata ko at umawang ang labi sa gulat.

Hindi ko namalayan ang nahulog na baso. Nagkapira-piraso ito sa sahig

ngunit hindi ko ito alintana. My chest was in rapid outburst. Instead of
minding the broken glass, my eyes were firmly darted to him. Sa takot
kong mawala siya sa paningin ko ay hindi ko inalis ang mga mata ko sa
kaniya.

Napahawak ako sa aking dibdib dahil sumikip ito. Tears pooled in the
corner of my eyes. The longing, the regret, and the burning love...it
streamed down all at once.

The familiar deep set of gray eyes stared back at me. But this time,
without recognition.

"N-Nazareth..."
Chapter 41
"N-Nazareth, y-you're alive..." I said, stuttering.

My eyes didn't leave him. It seemed like I was afraid that any time soon
he would just disappear in my eyes. Like what I wanted before that I
regretted right now. My heart doubled its beat with pain, longing, and
regret.

The tears continued to flow down my cheeks. I couldn't stop it. It

streamed down as the enormous pain in my heart slowly occured. It was
sudden. It was burning. It was slowly eating me alive with throes.

He was alive.

His eyes went down from the broken pieces of glass. His brows furrowed a
bit then shifted his eyes again to meet my gaze.

Mas lalong bumulusok ang nagraragasang luha sa aking mata.

Yung tingin niya...

Yung mga mata niya.

I couldn't see any love from them. It wasn't the same stares that made me
recognize his love for me. It wasn't the same. I didn't even see the
recognition from it that I was the Hellary he fell in love with.

It was blank and empty.

It was cold.
"B-Buhay ka..." ulit ko. Umiling ako at mas lalong humagulgol. I took a
step forward, not minding the broken glass that might hurt me.

Wala akong pakialam.

Gusto ko siyang mahawakan.

Gusto ko siyang maramdaman.

The tears blurred my vision but it wasn't an hindrance. Mabilis akong

lumapit sa kaniyang pwesto. Kumunot ang kaniyang noo ngunit hindi ko na
iyon pinansin. My trembling hands slowly went up to his face. I caressed
it as my heart hammered.

I'd felt his warm, sharpened jaw. Ang mata niya ay pinagmamasdan lang
ako.

Totoo siya...

He was really alive.

"I w-wish this isn't a dream," I mumbled.

Umigting ang kaniyang panga. His eyes were just watching me. I could hear
his deep breathe from my place. Nanlaki ang mata ko nang tapikin niya ang
kamay ko paalis sa kaniyang mukha.

"What the fuck?"

His deep voice awakened me. It changed a lot.

"Hala puta! Ano nangyari!" I heard Ange's voice. She immediately went to
us. Nanlaki ang kaniyang mata.

"Putangin–" Lumunok siya. "Sir! Akala po namin hindi ka uuwi!"

Binalingan ni Nazareth ng tingin si Angelita. Hindi ko tinanggal ang mga

mata ko sa kaniya. I just couldn't imagine that he was really alive, in
front of me.

"Aalis rin ako bukas," aniya, his voice was cold and deep. "Clean the
mess, please."

At umalis na siya roon. Umakyat na siya ng hagdan habang iniwan akong

nakatulala.

"Bakla ka! Anong ginawa mo?" Ange's voice awakened me from my deep
thoughts. "Ikaw ba ang nakabasag nito? Naku, nakakahiya kay Sir. Bad
impression ka agad."

Hinanap ko ang aking boses. "S-Siya ang a-amo?"

Nilingon ako ni Ange habang kinukuha niya ang walis at dust pan. "Oo 'te.
Gwapo 'no? Sarap pa."
Hindi ko na pinansin ang biro ni Ange. Pumunta na lamang ako sa kwarto,
nakalimutan ang balak. I wasn't able to sleep all night. Andami kong
inisip. Pigil ang sarili akong umiyak sa banyo sa takot na baka magising
si Kye.

"K-Kye, please be a good boy, ha?" I said. I caressed his face as I heard
his little snores. Patuloy ang pagbagsak ng luha sa aking mata.

Kinabukasan ay namamaga ang mata ko pagkagising. Tulala ako nang kumilos

ako para maligo. This time, I didn't wake up early. Nauna pa ngang
gumising sa akin si Kye.

Hinanda ko na ang sariling bulyawan ni Manang Lolita pero pagkababa ko ng

hagdan ay wala naman akong narinig. She only said that I should accompany
Ange to buy stocks of groceries.

Wala akong nakitang Nazareth. It might be just a dream, I thought. Pero

nang pumunta na sa palengke ay doon ko lang napagtanto na totoo iyon.
Ange was talking about it.

"Gwapo ni ser, 'noh? Buti hindi ka sinesante. Sabagay, mabait naman 'yon
kahit ilap samin. Madalang lang siya kung kumausap sa mga kasambahay
niya. Lagi ba namang tutok sa trabaho.."

Naagaw ni Ange ang atensyon ko.

"Bait niya talaga." Pumikit siya at dinilaan ang labi. "Naalala ko, lagi
niya kaming ina-adress sa pangalan namin. Hindi yaya o muchacha. Kaya
tignan mo, nagtagal ako. Okay din sweldo, e."

Kinagat ko ang ibabang labi ko. Kung alam mo lang, Ange, kung sino siya
sa buhay ko. You might going to be shocked. But I had chosen not to open
it up to her. It was still sensitive and hurtful.

Pero hindi ko pa rin maintindihan kung paano siya nabuhay. I had seen his
cold body, his dead body. His pale lips and closed eyes as he was rushed
to the ambulance...

I thought he was dead.

"Dream guy ko kaya si ser!" Dinilaan niya ulit ang labi niya. Ngunit
lumungkot din ang kaniyang mukha. "Kaya lang may asawa't anak na."

Naagaw ni Angelita ang atensyon ko sa huli niyang sinabi. My eyes widened

and I didn't notice that the plastics slipped down from my hands.

"A-Ano?"

"Huy, ano ka ba! 'Yung paa ng manok lumalabas na sa plastik!" She

panicked. She picked it up immediately. "Bakit parang gulat na gulat ka
riyan?"

"T-Totoo ba?"
"Oo 'te. May asawa't anak na si ser. Nasa Manila, kung saan siya palaging
umuuwi. Hindi ko nga ulit nakita, e. Isang beses lang. Nang dito i-
celebrate birthday ng anak niya."

He already had his own family. That was a painful fact that hurted my
heart all day. Tulala ako hanggang sa matapos kaming mamili.

"Tulala ka na riyan. Ligo lang ako, 'te. Hugasan mo nalang muna 'yung mga
gulay."

Umalis na si Ange nang dumating kami sa mansion.

Nazareth already had his family on his own. He might be more happy right
now. Sa tingin ko ay dapat nalang akong magpasalamat na buhay siya.
Walang iniindang kahit na ano at successful sa buhay.

"Ate!"

Nilingon ko si Kye habang hinuhugasan ko ang mga gulay. As soon as I saw

my brother, tears pooled in the corner of my eyes. Agad akong lumapit at
niyakap siya nang mahigpit. Naguluhan ang kapatid ko sa aking inakto
ngunit niyakap niya rin ako pabalik.

"K-Kye, I'm sorry..." I cried. "Mahal na mahal ka ni ate."

Umiyak din si Kye nang makitang umiiyak ako. He kissed every parts of my
face which made my heart sank.

"L-Love naman kita po. Huwag na po kayong umiyak.." Then he cried so hard
that made me laughed because he was too adorable. "A-Ate bakit po ba iyak
kayo..."

I wiped his tears. Kinurot ko ang kaniyang ilong dahil kahit papaano ay
gumaan ang pakiramdam ko. Dinala ko si Kye sa kwarto namin dahil
nakatulog siya habang pinapanood akong hugasan ang mga gulay.

The other day was tiring too, same as with the weeks that had passed. I
was still adjusting with the thought that Nazareth was alive. I spent
time crying all night. I had blame myself through out the years. Kaya
hindi ko masisisi ang sarili ko kung bakit ako nagkakaganito.

"Sismars, anong emote mo riyan?" sambit ni Angelita. Kinuha niya ang hose
sakin at siya na ang nagdilig. "Nilulunod mo ang halaman, bakla ka. May
problema ka ba?"

Umiling ako. "W-Wala. I-I'm just thinking of something else."

"Bakla wala akong naintindihan. Parehas lang tayong yaya rito kaya huwag
mo 'kong inglesin! Kaloka." She flipped her hair.

Umalis si Angelita pagkatapos dahil tinawag siya ng Manang Lolita. Tutal

tapos naman na ang gagawin ko sa araw na ito ay naisipan ko nalang na
samahan si Kye manood ng telebisyon.
He was punching his fist in the air while watching a cartoon.

Tinitigan ko ang kapatid ko. The guilt ate me as I looked at my brother.

"Sorry, Kye."

Though he didn't hear me 'cause he was busy watching, I just smiled as

tears pooled again in the side of my eyes. That was what I always says
for the rest of the week after knowing that..he was...really..alive.

Kinabukasan ay ginising ako ng malakas na sigaw ni Angelita. I

immediately looked at my side and my brother wasn't there. Inalog alog ni
Angelita ang balikat ko para magising ako nang tuluyan.

My brows furrowed. Pakiramdam ko tuloy ay biglang sumakit ang ulo ko

dahil sa sigaw ni Angelita.

"Ano ba 'yon?"

"Dadating daw si ser! Bilisan natin! Aligaga na si Inang!"

My eyes widened. I nodded my head and told Angelita that I would just
take a bath. After that, I went downstairs. Aligaga si Angelita sa
paghihiwa ng mga ingredients sa mga lulutuin habang si Manang Lolita
naman ang nagluluto.

"Oh? Hindi ka pa gigising kung hindi ka pa ginising ni Angelita?" bungad

ni Manang Lolita sakin. "Pasalamat ka't wala akong panahon para sermonan
ka ngayon. Darating ang amo natin."

"Pasensya po. May pinagdadaanan lang po," I answered. Tumaas ang kilay
niya sakin ngunit hindi na lamang nagsalita pa. Tumulong ako sa paghihiwa
ng mga gulay at baka.

We were all soaking wet because of the vehement warm. Panay ang punas ko
sa aking noo.

"Nasaan pala si Kye?" bulong ko kay Angelita.

"Sa singit ko," bulong niya pabalik. "Eme lang. Nasa sala nanonood. Nag-
breakfast na 'yon."

Tumango ako at nakahinga nang maluwag. After cooking for so many hours,
natapos na rin kami sa ginagawa. Hinila ko na si Kye papuntang kwarto
para maligo na.

Pinigilan ko ang sarili kong umiyak habang sinasabunan ang buong katawan
ni Kye. Afraid that he might cry too.

"Ate, when will we comeback to Manang Rosalinda?" he asked.

Natigilan ako.
"I'm not s-sure yet. Bibisita lang siguro tayo, Kye."

Speaking of, I haven't talked to Manang Rosalinda yet. Siguro mamaya o sa

ibang araw ay kakausapin ko siya at tatawagan sa binigay niyang numero
sakin.

After taking a bath, I wore the maid's uniform. Sinabihan ko si Kye na sa

kwarto nalang siya at paglaruan ang cellphone ko. Ibinilin ko rin na
huwag siyang lalabas.

"Naiintindihan mo ba ako, Kye?" I asked my brother.

He nodded his head politely. I smiled and planted a kiss on his forehead
before going downstairs. Panay ang sulyap ni Angelita sa orasan habang
hinihintay namin ang pagdating ni Nazareth sa doubled door.

I bit my lower lip when a thought occured. I was going to meet him,
again. I would try my best not to get emotional in front of him. I
must..act as who I was today.

Amo ko siya.

Katulong niya lang ako.

The mere thought hurted me a bit but that's the truth. Kung buhay siya at
masaya na, hindi ko na kailangan pang guluhin siya. Wala akong karapatan.
I did bad things to him back then even if the only thing he had showed
was his love for me.

Walang araw na hindi ko sinisi ang sarili ko nang mawala siya. Walang
araw na nagdusa ako dahil sa mga masamang bagay na nagawa ko sa kaniya.
I, atleast, needed to repent all those sins.

Kaya wala na akong karapatang guluhin pa siya.

Umayos ng tayo si Angelita at tumikhim naman si Manang Lolita. I bit my

lower lip more when I saw a black BMW car approaching.

Lumabas doon si Nazareth. He was wearing a black expensive dress suit.

Inside of it was a white-sleeve polo that was tucked in on his black and
silky slacks. The branded watch also added to his extra look.

Nang magtama ang aming mga mata ay agad siyang umiwas ng tingin. He
walked inside with regal and elegancy. Like a lion king to his wild
forest, an alpha male to his subordinate pact, head held high.

"Good afternoon, sir."

Tumango lamang siya. Siniko ako ni Angelita dahil hindi ko ito binati. I
gulped.

"G-G-Good afternoon, s-sir."

Nagtataka akong nilingon ni Manang at ni Angelita. But the latter didn't
mind my greeting. He just went inside, not minding us. Aligagang sumunod
ang mag-ina sa amo. Samantalang ako'y naiwan na nakatulala.

He changed a lot.

Ibang iba na ang tindig niya at ang itsura ngayon. I just couldn't point
it now because the more I look at him, the more my chest feel a stabbing
pain.

Sinenyasan ako ni Angelita na sumunod. As I entered the dining room,

Nazareth was already siting on the center of the long table. Nagsimula na
siyang pagsilbihan.

I shifted my gaze to the other direction when he started eating his

lunch. Pinanood lamang namin siyang kumain hanggang matapos siya.

Angelita went back to the kitchen to get the desert. While Manang Lolita
went to the restroom to pee. We were now both alone in this big dining
room.

"Water," he commanded.

There was no maid around other than me. So I supposed that the order was
for me. With my trembling hands and rapid heartbeat, I went close.

Nanginginig ang kamay ko habang sinasalinan ko ang baso niya ng malamig

na tubig. I took a quick glance to his side profile. Hindi ko maiwasang
mapamura sa aking isipan.

He became more attractive...

And manlier.

"Shit!"

His cussed awakened me from my delusions. My eyes widened when I saw the
glass, overflowing with water. Kitang-kita ko kung paano mapunta sa
kaniyang mamahaling suot ang umapaw na tubig.

"O-Oh my god. S-Sorry, N-Nazaret–" I stopped. "S-Sir!"

Aligaga 'kong pinunas ang dulo ng aking uniform sa kaniyang itim na

slacks. Kagat-kagat ko ang aking labi habang nanginginig kong pinunasan
iyon. His eyes went darker. Mahigpit niyang hinawakan ang aking kamay
dahilan para matigilan ako.

From his wet slacks, my eyes shifted to his eyes. His sharp jaw was
clenched. His brows were furrowed. His whole reaction made me realize
that he wasn't happy with what I did.

"Tangina," he mumbled.

"S-Sorry, sir."
Malakas siyang bumuntong hininga. Bahagya niyang inalis ang mga kamay ko.
My eyes went to his went slacks and I noticed something in between his
legs. Umiwas ako ng tingin.

"S-Sorry.."

He nodded his head. Siya na mismo ang nagpunas sa sarili niya gamit ang
panyo na dinukot niya sa kaniyang bulsa.

"Anong nangyari?!"

Mas lalo akong nataranta when Manang Lolita came, Angelita following her.
Nanlaki ang kanilang mata parehas nang makita ang sitwasyon.

Tumikhim si Nazareth.

"I'm done. I'll just change upstairs," he uttered coldly.

He stood up and went to the stairs smoothly. Nang mawala na siya sa

paningin ko ay tila roon lang ako nakahinga nang maluwag. Ang pigil kong
hininga buong sandali na nasa paligid siya ay bumalik na sa dati.

I held my chest tightly as Manang Lolita scolded me. Yumuko lamang ako.

Nakakahiya!

"Umayos kang bata ka!" sigaw ni Manang Lolita bago niya kami iwan.

Agad akong dinaluhan ni Angelita. I bit my lower lip in embarassment.

"Ayos ka lang ba, sismars? Bakit hindi mo naman kasi napansin na umaapaw
na pala?"

"May iniisip kasi ako..."

"Ulol! Ang sabihin mo naglalaway ka kay ser kaya natapon!" She chuckled.
"Hindi kita masisisi, sismars. Ingat nalang next time."

I felt humiliated that day. Mabuti nalang ay hindi lumabas si Nazareth sa

kaniyang kwarto buong araw na iyon. I wasn't able to sleep that night
too.

Di bale, wala naman na siya bukas.

But I was wrong.

"Mag-stay daw dito si ser ng isang linggo," ani Angelita. Nanlaki ang
mata ko.

"W-What?"
"Gulat ka riyan? Muntanga." She flipped her hair. "Sabagay, gulat din ako
bakla. Kasi madalas isa sa isang buwan lang kung pumunta rito si ser, e.
Hindi nga tumatagal ng isang linggo. Bakit kaya?"

I stared to her questioning face.

"T-Talaga?"

"T-Talaga?" she mimicked me. "Bakla ka bakit lagi ka bang nauutal! May
problema ba dila mo?"

"W-Wala naman.."

"W-Wala naman.." she mimicked again. "May problema nga dila mo. Paano
kapag nag-BJ ka na?"

Kumunot ang noo ko. What was she talking about?

"BJ?"

"Oo," she answered. "Buko Juice 'te."

I was cleaning the second floor when I heard laughters from the other
room. Boses iyon ng mga lalaki. Bumukas ang pinto roon kaya bahagya kong
nakita ang mga tao sa loob.

It was the study room.

Dalawang matitipunong lalake ang naroon. And I saw the bored face of
Nazareth from the inside. Nagtama ang paningin naming dalawa kaya agad
akong nag-iwas ng tingin.

Nilingon ko si Angelita na pinagpapawisan na lumabas mula sa kwartong

iyon, namumula ang mukha.

Impit siyang tumili.

"Shet! Sasarap!" Dinilaan niya ang ibabang labi.

"Sino sila?" I asked her.

"Mga business partner ni ser, 'te. Gwa-gwapo 'no?" Biglang lumungkot ang
kaniyang mukha. "Kaya lang hindi ko pala mase-serve ng mga coffee.
Tinatawag ako ni Inang, e. Ikaw nalang 'te," utos niya.

Agad akong umiling.

"Dali na! Magagalit sayo si Inang, sige!"

So I had no choice. Bumaba ako sa kitchen at nagtimpla ng kape para sa

kanila. I also put a three sliced cake for them. Bitbit ang tray ay
tinahak ko ang daan patungo sa study room.
Doon lamang ako nakaramdam ng kaba nang marinig ko ulit ang kanilang
halakhakan. I bit my lower lip. My hands started to tremble. Malakas
akong humihop ng hangin bago kumatok.

His baritone voice answered me.

"Come in."

Mas lalong rumagasa ang kaba sa aking dibdib nang marinig ang kaniyang
boses. When I opened the door and went inside, the laughters went gone.
The room was filled with deafening silence. I could feel his dark stares
to me but I still continued to do my job.

Nilapag ko ang tray sa kaniyang table. The other man from my left side
whistled which made the other man chuckled.

"Ganda!" he said. "Katulong mo, Sarmiego?"

Yung nagsabi no'n ay iyong sumipol. It was a man with deep dimples.
Moreno ang balat nito at kapag tumatawa ay nawawala ang mata. I think he
was smaller than Nazareth.

"Tumigil ka nga, Aiden." said the other man. He seemed more friendly with
his round and dark eyes. Isang ngiti ay parang napawi agad ang aking
kaba. "Miss, ako na riyan." He winked at me.

I nodded my head.

"KJ mo, Amell!" ani Aiden. "Miss, can I get your number?"

Humalakhak si Amell sa sinabi ng kasama. Yumuko ako sa kanila, still

bothered with Nazareth's stares. Isang sulyap sa kaniya ay tila gatilyong
napayuko agad ako.

"Speed lang," sambit ni Amell. "Paalam ka muna kay Sarmiego kung pwede."

He hadn't dismiss me yet, so I just stood there watching them.

"Okay, okay," Aiden said. "Pre, pwede ko bang kunin number ng katulong
niyo?"

That question triggered me to glance at him. He was playing with his red
lips using his long-candled fingers. Malamig ang mga mata habang
pinagmamasdan ako. Nag-iwas ako ng tingin. Tumalikod na ako upang umalis
sa nakakasakal na silid na iyon.

"Pwede."

Their chuckles bombarded the room. As I closed the door behind me, my
stiffled tears streamed down at once. Sapu-sapo ko ang dibdib habang
bumababa ng hagdan.

He changed...
A lot.
Chapter 42
He really changed a lot.

How could he say that? How could he agreed to such thing easily without
having a second thought? Yes, it was just simple. The guy just wanted to
have my number. But what hurted me the most was, he gave in without
hesitation.

Umalis na lang ako nang walang paalam. I'd felt disrespected sa hindi
malamang dahilan. Siguro naman ay ang pag-alis ko'y masusumamo nila na
hindi ko ibibigay ang number ko.

But the Nazareth I knew would never gonna agree to that. Magagalit siya
agad. Magseselos. Maiinis. Then I'll comfort him at sasabihin kong siya
lang ang gusto ko at walang iba. Na siya lang ang mahal ko kahit may mga
lalaki man na lumapit sakin.

Pero hindi.

Everything had changed.

"He already have his family on his own," I scoffed and wiped my tears.

Naawa lang ako sa sarili ko. Anim na taon akong nagmukhang tanga. Sinisi
ko ang sarili ko kung bakit siya namatay. Ilang beses kong inisip na
wakasan...ang buhay ko. Pero pinipili ko pa ring hindi gawin. Because I
still had Kye. I also made a promise to my mother that I would do
everything just to give him a better life.

Muling nanumbalik ang kirot sa dibdib ko. I tried to calm myself down so
no one will notice. Pagkababa ko ay naabutan ko si Kye. I immediately
went to him.

"Didn't I tell you that you are not allowed to go outside our room?" I
said. I kneeled down to see my brother's face.

Mahirap na. Nazareth's around. Kye shouln't go outside at baka paalisin

kami rito, lalo na't may kasama akong bata na pinapakain.

Kye pouted his lips. "Boring ate," he answered.

Bumuntong hininga ako at dinala siya ulit sa kwarto. Binigay ko ulit ang
phone ko para hindi siya ma-bore. Binigyan ko rin siya ng paborito niyang
marshmallows. Mabuti nalang ay hindi na siya nagreklamo.

"One week lang, Kye. Stay like this for one week," I uttered.

He didn't mind me and continued to play on my phone. Hindi ko alam kung

anong laro iyon pero madalas ko siyang nakikita na nilalaro niya. Iniwan
ko siya roon at hinayaan.

Nakasalubong ko si Angelita. She was biting her lips, natataranta. Kaya

nang makita ako ay parang nakahinga ito nang maluwag.
"Sismars!" she shouted.

"Bakit?" I asked.

"Ikaw nga magbigay nito kay ser! Diyos ko, hahatid ko pa sa labas mga
bisita niya!"

Inabot niya sakin ang...kape? I already made a coffee for them, 'di ba?
Or baka hindi niya ininom dahil ako ang gumawa? The mere thought stressed
me out. Ibabalik ko na sana ulit kay Angelita pero tumakbo na siya.

I was left again with no choice.

Kaya naman ay muli akong umakyat sa second floor para ibigay ang coffee
kay Nazareth. I knocked twice before I heard his voice again.

"Come in," he commanded.

I gulped before I entered. My heart was beating so fast against my chest.

I didn't know why.

"C-Coffee...s-sir.."

Naabutan ko siyang nakaharap sa kaniyang laptop. He was wearing a rimmed

specs that rested to his narrowed nose very well. I had to admit that it
suited him. It made him more hot and sexy.

He didn't bother to look at me nor say anything. Nilapag ko ang tasa ng

kape. Hindi pa rin ako umalis. Hinintay kong may sabihin siya. Dahil do'n
mukhang nairita siya bigla.

His forehead knotted.

"You may leave," he declared.

I cleared my throat. Inipon ko ang lahat ng lakas ng loob ko para

magtanong. The thought of asking him was making my knees jelly. Shit.

"D-Dapat ba binigay ko?" I recalled.

My question stopped him from typing. Behind his specs, from the screen of
his laptop, he shifted his eyes to meet my gaze. I suddenly forgot my
purpose in life once again, because of his fucking eyes. Pakiramdam ko ay
nalunod muli ako sa isang panibagong dimensyon sa pamamagitan ng kaniyang
mga mata.

He pursed his lips. His brows were furrowed a bit and his forehead was
slightly creased.

Tumagilid ang kaniyang ulo.

"Ikaw bahala."
Sapu-sapo ang sariling dibdib nang mapasandal ako sa pintuan ng study
room. I had felt suffocated the moment I stepped inside. Ngayong nasa
labas na ako ay nakakahinga na ako nang maluwag.

I could feel my heart racing against the odds of horses.

Bumaba ako na parang wala sa sarili ko. Muli kong nakasalubong si

Angelita. She was smiling dreamily. Tumatalon talon pa na parang may
nangyaring maganda sa kaniya.

"Okay ka lang?" I asked her.

She stopped walking. Bigla niyang kinurot ang pisngi ko. "Ang saya
mabuhay, bakla. Shalala~"

Hindi ko mapigilang matawa. "Anong meron, Ange?"

Tinuro niya ang pisngi niya. Napansin kong parang may pulang pantal doon.
Agad nanlaki ang mata ko nang may mapagtanto.

"Nilagyan ako ng love mark ni ser Aiden, hehe."

Laglag ang panga ko. That guy was really out of this world. Iyon ang uri
ng lalaki na dapat iniiwasan.

"At alam mo ba! May nasagap ako!"

"Ano?"

She crossed her arms against her chest. Sumimangot pa siya. "Nagalit daw
si ser Nazareth sa kanila kaya pinaalis na."

That caught my attention.

"W-What? Bakit daw?"

"Ewan ko, e. Nainis daw kay ser Aiden." aniya. "Galit na galit daw, e."

I didn't speak. Well, I couldn't.

"Ligo lang ako 'te, init!"

Kinabukasan ay maaga akong gumising. Naisipin kong mag-jogging para naman

may magawa ako. After that, naglinis muli ako ng katawan. Gising na si
Kye pagbalik ko.

"Ate, I'm hungry.."

Mabuti nalang talaga at hindi na dumedede pa si Kyle. He was already five

years old kaya naman mabuti iyon. Mahihirapan lang ako kung sakali. Kaya
naman ay pumuslit ako sa kitchen para lutuan siya ng pancake. Mabuti
nalang at wala pa si Manang Lolita.
Bitbit ang pancake, naglakad na ako papunta sa kwarto namin ni Kye. I
stopped walking when I saw Nazareth going downstairs. He was wearing a
simple white shirt and a gray sweat pants. Naka-itim din siyang rubber
shoes na may tatak ng signature brand.

Nagtama ang mga mata naming dalawa. His cold eyes went down to my
pancakes.

Naging aligaga ako dahil do'n. Hindi ko alam ang sasabihin. Dahan-dahan
kong binaba ang bitbit na plato at tinago sa likuran ko. Yumuko ako.

"G-Goodmorning," bati ko. "F-For my cat..."

Sorry, Kye! Sorry cat!

Hindi niya naman ako pinansin. Tuloy-tuloy lang siya sa paglalakad

papuntang doubled door. Sa tingin ko ay magjo-jogging din siya.
Pinuntahan ko na lamang si Kye sa kwarto bitbit ang kahihiyan. He might
think that I was abusing my job as his maid by sneaking foods!

Pahinga ko noong hapon ay napagpasyahan kong tawagan si Manang Rosalinda.

Lumabas pa ako para magpa-load. Ilang ring pa lang ay sinagot naman na
agad ng matanda.

"Hellary!?"

"Manang!" I yelled, smiling.

"Diyos ko! Mabuti naman at tumawag ka, hija! Ang tagal kong hinintay 'to.
Nagaalala na kami rito akala namin may nangyari nang masama sa inyo."

"No, Manang. We're both fine. Pasenya na po at ngayon lang nakatawag."

I immediately started wiping some vases when I saw Manang Lolita

approaching. Baka pagalitan na naman ako. Inipit ko sa tenga ang
cellphone at tinagilid ko ang aking ulo. In that way, habang kumikilos
ako ay nakakausap ko si Manang Rosalinda.

"Kumusta naman ang amo mo? Sinasaktan ka ba? Minamaltrato ka ba?" tanong
ni Manang Rosa sa kabilang linya.

Natigilan ako dahil doon. Should I tell her that my boss was Nazareth?
Kilala siya ni Manang. Dahil si Manang Rosa ang naging sandalan ko sa
mahigit anim na taon. Alam niya na lahat-lahat nang nangyari sa akin at
sa amin. She knew me well, completely.

"M-Mabait naman po ang amo ko, Manang." sagot ko. "H-Hindi naman po kami
minamaltrato."

"Nako! Mabuti naman!" ani nito. "Aalagan mo nang mabuti 'yang kapatid mo,
ha. Huwag niyo kaming alalahanin dito, okay lang kami."

Ang pagu-usap namin ay tumagal ng ilang oras. Maraming kinwento sakin ang
matanda at nakinig lamang ako. I couldn't also help myself to cry. Hindi
ko man aminin ay nami-miss ko na rin ang buhay doon. Tsaka sila Manang
Rosalinda, na naging pamilya na namin ni Kye.

They were there when we both needed love and support. They were there
when I cried every night when I remembered the death of my mother...

And also his death.

Another day had passed. Nasa garden ako't nagdidilig ng mga halaman.
Angelita already forgotten about the love mark's. Tingin ko'y bumalik na
siya sa normal. Dahil ngayon ay dinadaldal naman niya ako.

"First boyfriend ko 'te, kapitbahay namin sa probinsya." Dinilaan niya

ang kaniyang labi. "Sarap, gagi. Araw-araw ako may dilig." Then she
giggled.

I roared a laughter. Pinagpatuloy ko lang ang pagdidilig. "Akala ko ba

wala pang nakakatikim sayo?"

Ayon kasi ang sinabi niya sakin. Wala pa raw nakakatikim sa kaniya.

Tumirik ang kaniyang mata. "Syempre echos lang 'yon. Perstaym lang natin
magkakilala no'n, ih. Syempre pa-virgin muna."

"Ikaw 'te! Magkwento ka naman!"

"Wala naman akong makwe-kwento." I lied.

Sumimangot ito. "Sewwsss. Huwag mo 'kong ineechos, bakla ka. Magkwento

ka!"

Uhm, should I tell her that I'm not a virgin anymore? I was about to
answer when I'd noticed a distinct movement from the second floor.
Lumabas si Nazareth sa may veranda. He wasn't wearing anything on top.
May hawak siyang kape at bahagyang sumisimsim doon.

Umiwas ako ng tingin nang tumingin siya sa gawi namin. How could someone
looked hotter than the sun? His built really changed a lot.

Nilingon ko si Angelita na hindi na pala humihinga. Kinalabit ko siya at

tinuro ang halamang dinidiligan niya.

"Tangina, ang sarap ni ser ampota," she mumbled. "Sarap magpadilig, e."

Umiling na lamang ako at tinapos ang ginagawa namin. Muli akong lumingon
sa second floor. Wala na siya roon. Tanging ang makapal na kurtina na
lamang na bahagyang sumasayaw sa hangin.

Hinatiran ko ng pagkain si Kye nang magtanghalian. Sabay kaming kumain sa

headquarters. Mabuti naman at hindi na siya lumalabas pa ng kwarto namin
katulad ng bilin ko.

"Ate, why am I not allowed to go outside?" he asked, eating the pricked

hotdog.
"Bawal pa muna. Nandiyan kasi amo ko."

He nodded his head. Ngumiti ako at ginulo ang buhok niya. He pouted which
made me laugh. Hinalikan ko ang kaniyang noo.

"Matatapos din ito, Kye. Lalabas ka rin."

Sana.

Sunday. It was our day off. Kaya naman napagpasyahan kong ipasyal si Kye
sa SM. He was really happy about it. Mabuti nalang ay buong araw ulit
nasa kwarto niya si Nazareth kaya naman ay nailabas ko ang kapatid ko.

Alam kong alam niya na kasama ko si Kye. Just like what Manang Lolita
said, pumayag daw ang amo ko na magdala ng sabit. But I just didn't want
him to see Kye.

Pinasyal ko si Kye buong araw. Nanood kami ng movie na cartoons, 'yung

hilig niyang panoorin. Pero bago iyon ay nagpadala muna ako ng pera kila
Manang Rosa dahil sweldo ko rin. May natira pa naman para sa amin ni Kye.

"Ate! Gusto games!" Tinuro niya ang arcade. I smiled to him and we both
went inside.

Pinanood ko lamang maglaro ang kapatid ko. Nakilaro rin ako dahil
pakiramdam ko ay bumalik ako sa pagkabata.

"Let's shoot the balls po, ate."

Tumango lang ako at hinulugan ng token 'yung sinasabi niyang laro. Kumuha
rin ako ng bola at naki-shoot. We both laughed when I wasn't able to
shoot anything.

"Hindi marunong si ate! Ano ba yan!" Kumamot si Kye.

E, hindi naman ako naglalaro niyan! Kinurot ko nalang pisngi niya kaya
sumimangot siya. I giggled. Pero natigilan ako nang mapansin 'yung
tinitignan niya.

Sa kabilang station, may naglalaro rin ng nilalaro namin ni Kye. But they
were a whole family. A father, mother, and a kid just Kye's age.

Hindi ako nakapagsalita. Nag-panic ako at agad lumuhod kay Kye. I tried
to divert his attention to me. Tumingin naman siya sakin ngunit ang mata
ay puno ng pagtataka.

"Hey, baby, look at me." I held his little face with both of my hands.

"A-Ate...where's our my mommy and daddy?" He asked innocently.

Parang bombang sumabog sakin ang tanong ng kapatid ko. I tried my best to
stiffle my tears in front of my brother. I didn't want to break down. Not
in this place.
"Hindi ba I already told you before? W-Wala na si Mommy..."

Tumango siya, eyes still innocent. Kinagat ko ang ibabang labi ko. Ilang
beses ko nang sinabi ito kay Kye na wala na si Mommy. Sa edad niyang iyan
ay hindi ko inaasahan na maiintindihan niya agad ang lahat. Pero habang
maaga pa, gusto ko nang malaman niya.

As early as I told him, as early as he would understand.

"Saan po siya punta?"

"Mommy's already in a nice place."

"Nice place?"

"Yes. Peaceful na ro'n at tahimik."

"Will she comeback?"

I didn't know what to answer.

"How about our daddy po?"

Instead of answering, binuhat ko siya at kinarga. Kinurot ko ang ilong

niya at sinubukan kong ngumiti. I probably looked stupid. "Do you want to
eat ice cream?"

His eyes changed into excitement. "Ice cream! Ice cream!" he babbled.
"With marshmallows?"

I nodded. "With many marshmallows."

Nakahinga ako nang maluwag dahil hindi na muling nagtanong si Kye. Sa ice
cream na nakatuon ang atensyon niya. So we went to a fastfood chain and
had eaten there. Nag-order din ako ng ice cream na gusto ni Kye.

Bago umuwi ay nag-window shopping muna kami. Nang may makitang maganda ay
binilhan ko si Kye ng damit. Wala naman akong pakealam kung wala na akong
masuot kaya hindi na ako bumili. Ang mahalaga ay may maisuot si Kye.

After that ay umuwi na rin kami. Good thing was Nazareth's not still
around. Agad kong pinasok si Kye sa kwarto.

Sa sumunod na araw ay balik trabaho na ulit. Inutusan ako ni Manang

Lolita na mamili ulit ng stocks nang mag-isa. May nakatoka rin kay
Angelita na gawain kaya naman ako nalang mag-isa.

Hindi naman ako masyadong naligaw dahil alam ko na rin naman ang pasikot
sikot sa talipapa. Hindi rin naman nagalit si Manang Lolita nang ibigay
ko sa kaniya ang mga pinamili ko pagkatapos niyang tignan.

Inabot niya sakin ang pakete ng marshmallows. Kasama iyon sa listahan ng

mga binili ko. Nagtaka nga ako kung bakit may nakalista na gano'n.
"Bigay mo sa sabit mo," she uttered.

Thought it was a little bir harsh, nagulat ako dahil para pala kay Kye
iyon. Parang hinaplos ang puso ko sa maliit na gesture ng matanda.
Nakataas man ang kilay ay hindi ako nakaramdam ng kahit na anong takot
hindi tulad noong una.

She was nice, I think. Gano'n lang siguro talaga ang mga matatanda.

"Thank you po."

She scoffed. "Dumedede pa ba 'yon?"

"Hindi na po."

She nodded. Tumalikod na siya sakin. "Mabuti," aniya. "Bigay mo 'yan at

pagkatapos ay tulungan mo akong hugasan ang mga pinamili mo."

Yumuko ako bilang respeto. Pinuntahan ko si Kye na nakatayo at sumasayaw.

Sa kaniyang harapan ay 'yung phone ko. He was taking a video. I couldn't
help but to giggled.

"Huy, ano 'yan!"

Nagulat siya kaya natawa ako.

"Ate!" Kinuha niya ang cellphone ko at sumimangot.

"Ano 'yon?"

He rolled his eyes. "Tiktok po."

"What's tiktok?" I asked. "I only know tiktik."

Inabot ko sa kaniya ang marshmallows. Natuwa naman siya. Sinabi ko ring

magpasalamat siya kay Manang Lolita dahil siya ang nagpabili. Hindi ko
alan kung narinig pa ba niya ako dahil nilantakan niya na agad ang
pagkain.

Pinaliguan ko muna si Kye bago ako bumaba para tulungan si Manang.

"Natagalan ka?"

"Pinaliguan ko pa po."

Hindi niya na ako pinansin kaya naman kumilos na ako. It took us a couple
of minutes after to be finished cleaning the stocks that I bought. Tinali
ko ang basura at binitbit.

Nadaanan ko ang living room. Nazareth was there. He was wearing a sweat
shirt and a black pants. Nakaharap nanaman siya sa kaniyang laptop. His
eyes were intensely bore unto the screen. Nilingon niya ako.
Hindi ko siya pinansin at patuloy lang sa paglalakad.

"Morning," he greeted.

Parang nabulunan ako sa sariling laway nang marinig ko iyon. Kumurap ako
nang ilang beses. Nilingon ko siya. Ang mata niya ay naroon na sa laptop.

"G-Goodmorning," I stuttered.

Itinapon ko ang basura sa may labas ng gate. Binati ko pabalik ang guard
nang batiin ako nito. I went back inside with my stiffled smile.

Sinalubong ako ni Angelita na may bitbit na pusa. "Bakit parang ang saya
mo ata?"

Tinaas taas niya pa ang pusa na tila nilalaro niya. Nagsibagsakan tuloy
ang balahibo nito at nalanghap ko.

Seconds later, my breathing became ragged. My eyes widened. Mabilis akong

tumakbo sa headquarters. Nadaanan ko pa ang living room.

Nagkapantal pantal agad ang balat ko. Nahirapan agad ako huminga.
Nadatnan ko si Kyle na nagaalalang tumingin sakin. Mabilis kong hinagilap
ang bag ko kung nasaan ang gamot ko para sa allergy.

Damn that cat!

"Ate, are you okay po?"

Nahirapan pa akong hanapin iyon. Mabuti nalang at pagkabukas ng isa pang

bag ay bumungad na sakin. Ininom ko agad 'yon kasama ng tubig na palagi
kong bitbit sa bag.

Ilang minuto pa ay bumalik din ang paghinga ko sa dati. Napabuntong

hininga ako.

"Muntik na," I whispered.

Kinabukasan ay malungkot si Angelita nang mabungaran ko. Niyakap niya

agad ako at humingi ng pasensya.

"Wala na 'yon!" I chuckled. "Hindi mo naman alam."

"Iyon nga sismars, sorry talaga." she pouted. "Pinaampon ko na sa iba

'yung pusa."

Nagulat ako. "Ha? Bakit naman?"

"Syempre allergic ka pala ro'n. At saka.." she sighed. "Hindi ko pa

malalaman kung hindi sinabi ni ser."

Naagaw niya ang atensyon ko. Binaba ko ang hose at tinignan si Angelita.

"He said what?"

"Allergic ka raw do'n," sagot niya. "Nagalit sakin. Pinatapon 'yung
pusa."

Bumukas ang bintana sa veranda. Lumabas doon si Nazareth. May kausap siya
sa kaniyang telepono. Tila problemado. Tumalikod siya nang makitang
nakatingin ako. Sumandal sa railings.

So you still did remember, huh?

Chapter 43
"Nangangayat ka, bakla," ani Angelita.

It has been a month since Nazareth came back to Manila. Sa bilis ng araw
ay hindi ko na pala namamalayan. Isang buwan na ring pakalat kalat ang
kapatid ko sa mansion. Malaya na siyang lumabas ng headquarters.

Tuwang tuwa naman si bubwit. Mabuti na nga lang ay hindi siya masyadong
pinapagalitan ni Manang Lolita. Nakikita ko pa ngang nag-uusap sila
minsan. Pinagdasal ko nalang na sana walang sabihing hindi maganda si Kye
sa mayordoma ng mansion.

Pinindot ko ang button ng washing machine. Tumigil ito sa panginginig.

Dumaloy ang tubig mula sa hose.

"Kumakain ka pa ba, sismars?" tanong ni Angelita. Nilipat niya sa dryer

ang damit. "Parang pumayat ka talaga, e."

Nilingon ko siya. I smiled a bit to assure her. "Kumakain naman."

"Sure ka?"

"Oo."

"Parang hindi."

Well, okay. I wasn't really eating much. Napagtanto ko na mula noon ay

hindi ko pa pala naisipan muli ang mag-diet. That was why I seldom eat.
Prutas at gulay lang ang kinakain ko dahil healthy at sinasabayan ko ng
maraming tubig.

"Diet ka ba?" tanong niya ulit.

I nodded my head.

"Nagdi-diet ka ba para kay ser?" Pinanliitan niya ako ng mata. "Tell me,
are you fucking with my houseband?"

Humagalpak ako ng tawa. She also laughed too, 'yung may kasama pang
hampas sa akin. Pero tumigil din ako kasi nakita ko si Manang Lolita na
papalapit. But Angelita was still laughing her ass off.

"Loughtrip ampuchi," she said. "Diet pa mo–"

"Angelita!"
"Ay puke ni Inang!"

Her eyes widened when she noticed who she was talking to. Mabilis niyang
tinakpan ang bibig dahil sa sinabi. My mouth snapped shut. Tumikhim ako
at nagpatuloy sa ginagawa.

"Mahabagin!" her mother hissed. "Ang dila mo, Angelita! Wala nang lumabas
na maganda riyan kung 'di puro kahalayan!"

Yumuko si Angelita. "Pasensya na, Inang. Nagulat lang po ako."

"Oras ng trabaho! Kung anu-anong kaharutan ang ginagawa mo!"

Nang umalis si Manang Lolita ay umirap lamang si Angelita. Gulat ako

bigla ring nag-twerk habang nakatalikod ang mama niya, tila nang-aasar.

"Si Inang talaga!" aniya. Tumingin sakin. "Hindi mo manlang sinabi!"

I only giggled. Tapos na mag-dryer kaya sinabit na namin sa hanger ang

mga damit. Ang iba rito ay mga damit ni Nazareth na kakaunti lang naman.
Sinabay ko na rin ang kay Kye.

"Buti hindi mo sinasagot si Manang? O naisipang layasan?" I asked.

She gave me a half-smile. Kumuha ng isang damit at nilagay sa hanger.

"Naisipan ko na rin 'yon gawin. Pero mas pinili kong hindi," she
answered.

"Bakit?"

"Respeto," aniya.

Natigilan ako dahil doon. I'd felt my heart warmed in an instant. I

suddenly remembered Mommy who raised me. Pati na rin ang totoo kong ina.

"Respeto, sismars." Nakangiti niyang pinulot ang hanger. "Kasi kahit

naman ganiyan siya, nanay ko pa rin 'yan, e. Mahal na mahal ko pa rin
'yan."

Tama siya. Tama si Angelita. That no matter how your mother acts, she's
still your family; and a family should never get tired of each other.
Kahit hindi maganda ang ugali, we should understand them. We should
reciprocate their love.

Kasi after all, sila ang mas makakaintindi ng lubos sa atin.

"Kye, kakain na."

Tumayo naman agad ang kapatid ko. Nanonood na naman kasi siya sa sala ng
cartoons. Nasanay nalang din si Manang Lolita at Angelita sa kaniya.
Parang sanay na nga ang mga ito na pakalat kalat sa mansion, hindi siya
pinapagalitan. Lalo na si Manang Lolita.
"Ate 'yoko gulay..." He pouted his lips. Pumadyak padyak pa sa sahig na
parang nagmamaktol. "I want hotdog!"

Lumuhod ako to match his face. Hindi ko maiwasang makaramdam ng inis. Sa

bahay ni Manang Rosalinda noon ay kumakain naman siya ng gulay ngunit
sapilitan din.

"Kye, makinig ka kay ate," I soothed. "Gulay is a healthy food. Hindi ba

gusto mong lumaki na may abs?"

He nodded.

"Hindi ba you want to grow so fast to protect me from monsters?"

He nodded his head, slowly understanding my point.

"Edi kumain ka ng gulay. Mangyayari 'yon lahat kapag kumain ka." Sumandok
ako ng kalabasa at kaunting kanin. "Ahhhh..."

Nakasimangot pa siya ngunit nang ginawa kong airplane ang pagsubo, kinain
niya naman agad. Mamaya na siguro ako kakain, subuan ko muna itong si
bubwit. Hindi rin naman ako nahirapan dahil kaunti nalang ay ubos niya
naman na.

"Sabi sayo masarap, e," I gushed.

Pero umiling lamang ang kapatid ko. Bahagya pang nakalobo ang pisngi
dahil may pagkain pa sa loob. Inabot ko ang tubig at baka mabulunan.

"Hindi masarap?"

"Hindi po."

Tumaas ang kilay ko. "Bakit mo kinain?"

"Because I want to have abs and I want to protect you from monsters po,"
he answered which made my heart sank.

Kinagat ko ang ibabang labi ko. I stiffled my smile but I failed. Kinurot
ko ang ilong niya kaya namula ito agad. Sumimangot ang kapatid ko.

"Sweet naman ng baby ko!"

"Ate! Ouch!" Ngumuso siya. "I also want to see our mother and father,
ate."

Natigilan ako dahil doon. Natulala ako sa mukha ng kapatid ko. Paano ko
ba sasabihin sa kaniya na imposibleng mangyari iyon? Na imposibleng
makita niya pa si Mommy at Daddy?

Tinapos ko ang pagkain ni Kye. I also guided him to our room since it was
afternoon, it was a good time to sleep. Pagkatapos no'n ay ako naman ang
kumain. Inubos ko ang tira ng kapatid ko dahil sayang.
The next days were just the same. Nagpatuloy ang diet ko kaya naman
napadalas din ang pananaway ni Angelita.

"Bakla ka, nakakapagod trabaho natin tapos nagdi-diet ka. Hindi ka ba

mamamatay niyan?"

I laughed. "Grabe naman. Ang OA mo."

"Ang puta mo," she answered. "Maganda ka 'te pero shuta ka, kumain ka
naman! Tingting ka ghorl?"

I only rolled my eyes. Tiningala ko ang veranda habang kasalukuyan kaming

nagtri-trim ng halaman ni Angelita. It was closed. And I hadn't go there
yet. Ewan ko nalang kila Manang at Angelita. Sa tingin ko naman ay oo
dahil matagal naman na sila rito nagtra-trabaho. Nagsilbi na rin itong
pangalawa nilang tahanan.

The scenes where Nazareth was there came back in my mind. I couldn't help
myself to wonder.

Kailan ulit siya babalik?

But my mind answered me back.

Bakit pa siya babalik kung nasa Manila ang mag-ina niya?

Because of that, I never hoped that he might comeback. At tama nga ang
hinala ko. Dahil sumapit pa ang ilang araw, ilang linggo, at ilang buwan.

Eight months had passed and he didn't comeback.

Maybe..maybe, I didn't have any effect on him after all. Na baka siguro
wala na talaga. Na baka hindi nalang pala. Kasalanan ko naman, e. Umasa
muli itong puso ko na baka pwede pa.

Baka pwede pa kami.

But I was fooled for believing such thing. Tulad nga ng sabi ni Angelita,
may pamilya na siya. Masaya na siya sa iba. Six years of thinking that he
was already dead was painful. But thinking that he wasn't dead after all
but he already built his own family was more painful.

Tang ina naman.

Umihip ang malakas na hangin. Kasabay no'n ay ang malakas na kulog na

dumagundong sa himpapawid. Mabilis akong niyakap ng kapatid ko as he was
scared with a mad thunder and storm. I hugged him tightly.

"Sshh, I'm here, baby. It's just a thunder.." I consoled him.

Narinig ko ang boses ni Manang Lolita at Angelita. Kaya naman ay

binalutan ko ng kumot si Kye para hindi siya matakot. Inabot ko ang
cellphone ko.
"Pupuntahan ko lang sila, Kye. Maglaro ka nalang muna sa phone ko."

Hinalikan ko ang noo ni Kye bago puntahan ang mag-ina. Nagpa-panic na ang
dalawa dahil bumubulusok ang malakas na hangin mula sa mga nakabukas na
bintana. They were trying to close the massive windows.

Tumulong ako para maisara ang mga iyon. Panay ang kulog at hampas ng
hangin kaya nahirapan kami isara. Mabuti naman at kahit papaano ay nagawa
naman namin.

"Naku po. May bagyo pa ata," ani Angelita. "Ay hala!"

Nilingon ko siya. "Bakit?"

"'Yung mga sampay ko!"

She immediately went outside. Lumabas din ako at hindi ininda ang ulan. I
tried to help Angelita because she really did wash her mountains of dirty
clothes.

"Salamat, 'te!" Panay ang hila namin sa mga sampay. "Pero huwag mo naman
hilain masyado garter ng panty ko, fragile 'yan."

I roared a laughter. Kahit kailan talaga si Angelita. Bumabagyo na nga

lahat-lahat, e.

Natapos naman na namin kunin ang mga sinampay. Humahangos kaming pumasok
sa loob, basang basa mula sa ulan. I laughed when Angelita looked so
dismayed with her clothes. It was now really wet.

"Shet, walang tuyo."

Nagpalit ako ng damit dahil basang basa ako. Naabutan ko si Kye na

nakatulog na habang nanonood sa channel ng Chuchu TV. Lumapit ako't
inayos ko ang kumot sa kapatid ko.

Bumaba ako ulit para puntahan si Angelita. She was really frustrated with
her clothes. Bigla pang nag-brown out kaya hindi magagamit ang washing
machine.

"Labhan nalang natin."

Her eyes twinkled. "Tutulungan mo ako, mars?"

I nodded my head.

"Oo. Para mabilis."

Kaya ayon nga ang nangyari. Nilabhan ulit namin ang mga damit niya. She
told me that she would also help me wash my clothes if ever that I called
for help. Pumayag nalang din ako. Kahit hindi naman kailangan just to
ease her consience.
Inabot kami ng ilang oras sa paglalaba ng damit niya. Ngalay na ngalay
ang balikat ko pagkatapos. I also felt my head throbbing in pain. Mukhang
magkakasakit pa ata ako ah.

"Salamat, sismars. Pasok na ako sa kwarto, pakipatay nalang ng kandila

riyan." Umalis na nga si Angelita at iniwan ako sa sala na nakapahinga.

Bad timing din kasi day-off ng guard sa labas. Kaya wala kaming mahingan
ng tulong para sa generator. Hindi naman namin alam kung paano i-operate
'yon kaya we were left with no choice.

Sobrang sakit talaga ng ulo ko. Kumikirot ito. Pakiramdam ko ay tra-

trangkasuhin talaga ako.

My eyelids gets heavier. Hindi ko namalayang nakatulog na pala ako sa

sala. Nagising na lamang ako na pinupunasan ni Angelita ang katawan ko
gamit ang maligamgam na bimpo.

It was already morning. The sun was already visible in the blue-lake sky.
I also noticed that this wasn't our room.

"Gising ka na pala, mars," sambit ni Angelita nang mapansin ako. "Sorry

talaga. Nagkasakit ka tuloy."

I forced a smile. "It's okay. It's nothing, really."

I roamed my eyes around the unfamiliar room. The wallpaper of the room
was settled with white and black. Above the high ceiling was the
glamorous chandlier with shining crystals. There was a large TV screen
and a desktop iMac. Sa gilid ay isang walking closet at isa pang pintuan
na sa tingin ko ay banyo.

I also noticed how big and comfortable the bed was. Kaninong kwarto ito?

"Ilang oras na akong tulog?"

"Buong araw 'te.

My eyes widened. That long!?

"Sobrang napagod daw kasi katawan mo, bakla. Nako talaga. Pasensya na
bakla, hindi na 'yon mauulit." Kinapa niya ang noo ko. "Buti nga bumaba
na lagnat mo, e. Nag-panic kami."

I smiled to assure that it was fine. But the strange room still bothered
me.

"Kung hindi ka siguro nadatnan ni ser, baka napano ka na sa taas ng

lagnat mo," sambit nito. Ang mata ay nagmamakaawa. "Hays! Pasensya na
talaga!"

But what she said stopped me. My heart felt hopeful once again.

"S-Si Nazareth?"
She nodded her head. Piniga niya ang bimpo sa plangana bago ilagay sa noo
ko. "Oo. Siya nag-asikaso sayo magdamag. Pero umalis din agad. Mukha
ngang puyat."

I'd felt my chest running against the odds. Tears pooled in the corner of
eyes, thinking he was really the one who took good care of me the whole
night. Ang nahahalungkat ko lamang na alaala kagabi ay may bumuhat sakin.
I didn't open my eyes because I felt really weak to do so.

Hindi rin nagtagal ay naramdaman ko ang malambot na kama na yumakap

sakin. Ramdam ko ang panginginig ng katawan ko pero hindi ko magawang
idilat ang mga mata ko.

Then I felt a warm hand touching my forehead. I heard some curses before
everything went black.

"Hala! Bakit ka umiiyak!" Nag-panic si Angelita. "Sabi na ine-echos mo

lang ako. Galit ka talaga mars."

Umiling ako't pinunasan ang luha ko. I tried to sit and settled my back
on the board rest of the bed. Agad akong inalalayan ni Angelita.

"Saan pumunta?"

Nag-kibit balikat siya. "Ewan ko, 'te. Walang sinabi."

Hindi ko naintindihan ang sarili ko dahil nakaramdam ako ng lungkot.

Dapat manlang ay nagpasalamat ako sa kaniya. And thinking that he still
cared for me made my heart fluttered.

Pakiramdam ko ay maayos naman na ako kaya sinabi ko ito kay Angelita. But
she didn't really let me go out the room. Kaya roon lamang ako buong
magdamag.

Paminsan-minsan ay sinisilip ako ni Angelita para tigna kung bumaba na ba

ang lagnat ko. Ilang beses ko ring sinabi na kaya ko naman na and I
should do my job but she didn't really agree. Binitbit niya pa si Manang
Lolita na kasalukuyang dala-dala ang kapatid ko na nagaalala.

"Ayan, Inang oh!" pagsusumbong ni Angelita. "Gustong magtrabaho, e, may

sakit pa nga!"

Sinamaan ako ng tingin ng mayordoma. Tinaasan niya ako ng kilay. "Huwag

kang pabibo at magpahinga ka riyan, Hellary."

Yumuko ako.

"S-Sorry po.."

"Magpahinga ka riyan dahil nagaalala sayo ang kapatid mo." Dahil doon ay
tinignan ko si Kye. He was nodding all the time when Manang was scolding
me.
"Rest po, ate," aniya. Then he moved forward to kiss me on the side of my
cheeks. "Love you po."

That made me smile.

"I love you, too, baby.."

So I had decided to just rest, hindi ko na pinagpilitan pa na magtrabaho.

Mabuti nalang at bumalik na ang kuryente. Hindi ako sigurado. Baka naman
ay nagpatulong sila Manang na buksan ang generator.

Nilaan ko ang oras ko sa panonood ng TV. Nanood ako ng netflix movies.

Ang tagal ko na ring hindi nakakanood. It has been so long, huh? Six
years was enough to make me missed things like this.

"Ang ganda," I mumbled. I could help my self to cry because of the ending
of the movie. "After all, the justice was serve."

Nang ma-bore ay pinatay ko na ang TV. Gabi na rin kaya naisipan kong
matulog na. Binalot ko ang sarili ng comforter, the manly scent entered
my nostrils. I suddenly remembered the scene of someone.

It was really his.

Kwarto niya talaga siguro ito.

I tried to sleep but I couldn't. Panay na ang tik tok ng orasan ay hindi
ko pa rin magawang lamunin ng panaginip. Napabuntong hininga ako.

It was already midnight when I heard the door slowly opened. Agad kong
pinikit ang mata ko, sa takot na baka maabutan ako nila Angelita o ni
Manang Lolita. Baka pagalitan na naman ako. Nakakahiya. Hindi naman na
ako bata.

Naramdaman kong lumubog ang kama sa bandang tabi ko. Like someone sat on
that place. I smelled a familiar scent which made my mad heart raced
against my chest. Pakiramdam ko ay pinagpapawisan ako ng malapot.

I could also hear his deep breathe from my place. I tried to act normal
to not get caught.

Nagtaasan ang mga balahibo ko sa katawan nang maramdaman ko ang kaniyang

kamay sa aking noo. His massive and warm hand sent shivers down my spine.
Sa isip ko ay para na akong hihimatayin.

Inalis niya rin agad at bumuntong hininga. He might finally conclude that
I was already fine. Kaya sa tingin ko ay aalis na siya.

But I was wrong.

Mas lalong nagwala ang puso ko nang maramdaman ko...

Ang masuyo niyang haplos sa aking pisngi.

Parang tumigil ang mundo ko dahil doon. Gusto kong maiyak. Gusto kong
magwala. Gusto kong malaman niya na gising pa ako. Gusto kong malaman
niya na kahit anim na taon na ang lumipas...

Siya pa rin.

Siya pa rin talaga.

Tang ina kahit anong gawin kong paglimot, hindi nawala. Kahit ilang beses
na akong tumanggap ng mga manliligaw para lamang makausad mula sa
nakaraan, hindi talaga.

Mahal ko pa rin.

Mahal ko pa rin si Nazareth.

But the mere fact hurted me before. That I still loved him even if he was
already dead. Pero ngayon parang rumaragasang apoy mula sa sulo ang
pagbabalik ng pag-asa sa puso ko.

Oh, how I missed his touch so bad. Thinking it wouldn't happen anymore.
Pero ngayon, he was already doing it. And my heart sank deeper because of
that.

"You should always take good care of yourself," I heard him whispered.
His deep voice made me reminisced the past. Bahagya ko ring naamoy ang
mint na binubuga ng kaniyang hininga. It smells so nice.

God knew how much I stiffled my tears. Lalo na nang habang sinasabi niya
iyon ay patuloy pa rin ang haplos niya sa aking pisngi.

That continued for minutes. Him, caressing my cheeks. And I, stiffling

myself to cry. Tanging ang tunog ng orasan lamang ang naririnig ko sa
paligid, pati ang bawat paghinga naming dalawa.

Tumigil siya sa ginagawa. I felt his body moving forward. He leaned to

give me a kiss on my forehead, the spot where Kye also dropped a kiss
with.

"Sleep tight, love."

When I heard the door shut closed, mabilis na tumulo ang mga luha ko. My
chest tightened. Sumikip ito nang sobra kasabay ng paglandas ng aking
luha.

I cried so hard.

Tang ina.

"Nazareth, ang daya-daya mo!" I sobbed.

Nakatulog ako kakaiyak. Nagising ako dahil sa boses ni Angelita.

Pinapakiramdaman ang noo ko kung may sakit pa ba. Rinig ko ang kaniyang
buntong hininga.
As soon as I opened my eyes, it immediately shifted to the door where
Nazareth went out. I felt my heart throbbing once again; with both pain
and love.

Please, comeback.

Hihintayin kita.

Hihintayin ka namin.
Chapter 44
Tumawag si Manang Rosalinda ng sumunod na linggo. She sounded so
devasted. I asked what was it all about and she just cried from the other
line. Hinayaan ko muna itong humikbi nang humikbi. Sumandok ako ng gulay
at kaunting kanin. Pero hindi ko magawang isubo kay Kye dahil na rin sa
kausap.

"H-Hellary, hindi ko na alam ang gagawin ko," hagulgol ni Manang.

"Manang, ano po ba ang nangyari?" I asked her. "Uminom po muna kayo ng

tubig so you can calm down.."

Inignora lamang niya ang sinabi ko. She cried for almost half of an hour
until she calmed herself down.

"Sinugod si Wil sa hospital.." tukoy nito sa kaniyang asawa na dati

naming driver. "Nahimtay sa pabrika, kalagitnaan ng trabaho. Hanggang
ngayon hindi pa gumigising."

Tha was why I panicked. Matanda na si Manong Wil. Parehas sila ni Manang
Rosa. Pero sa kanilang dalawa ay mas sakitin ang lalaki.

"Manang, ano raw po sabi ng doctor!?"

She sighed. "N-Nakitaan ng mga bato sa atay..."

Napasinghap ako. That was terrible! Buong sandali ay kinausap ko si

Manang, trying to consoled her. Sinabi kong magpapadala ako ng pera para
sa hospital expenses niya. Pilit siyang tumanggi pero mas nagpumilit ako.
Labag pa nga sa kaniyang loob ang pagpapadala ko ng pera nitong mga
nakaraang buwan. Hindi na raw kailangan.

But they were already my family. They deserved more than what I was
giving them. Maliit pa nga iyon kumpara sa pagtulong nila samin ni Kye.

That bothered me for the whole day but I still continued to work. Wala na
rin akong sakit dahil isang linggo na rin ang nakalipas. Everything went
back to normal, I guess.

Naabutan ko si Angelita sa kusina. She was doing something familiar in

which I remembered. She was filming herself just like what Kye did.

"Renegade..." Then she did some weird hand movements. "Haa..Haaa!"

Umiling ako. "Ano na naman 'yan, Ange."

Agad niyang tinigil ang ginagawa kaya natawa ako. Kinuha niya ang phone
at may pinindot do'n. May i-scroll pa siyang ginawa bago itinapat sa
aking mukha ang screen ng cellphone niya.

"Tignan mo 'yung kapatid mo!"

Then a video played where Kye was trying to lure people by doing cute
faces. I giggled for my brother.

"He's just five years old! For pete's sake!" I laughed.

Umiling si Angelita. "Siya nagturo sakin kung paano 'yan." Hinila niya
ako. "Tara, tayo naman. Gayahin mo lang ako."

"Ayoko!"

"Shuta ka, ang artenesa mo! Dehins ka naman maganda!"

Umiling pa rin ako. "Nakakahiya!"

I heard her mumbled but I wasn't able to hear those. Napabuntong hininga
na lamang ako at hinayaan siya sa gusto niyang mangyari.

"Ganito gawin mo ha," she said then did some movements. Paulit-ulit niya
'yon na ginawa. "Ganito kapag may music."

Tapos ginawa niya ulit 'yung tinuturo niya pero ngayon ay may kanta na.
Hindi ko naman nakabisado agad. Kaunti lang. Pero after awhile of
practicing, nakuha ko naman na.

"Oh, okay na 'yan! Shuta sana mag-trending," she giggled. "O, pwesto ka
na sa tabi ko 'te. Wait pindutin ko lang 'yung timer."

Pagkatapos niyang pindutin ang timer naghintay kami ng tatlong segundo.

Pagkatapos no'n ginawa na namin 'yung tinuro sakin ni Angelita. Tawa ako
nang tawa pagkatapos.

"Bakit ang ganda mo pa rin tignan dito kahit naka-suot ng uniporme ng

katulog?" reklamo niya. "Shuta, ako mukha akong pigsa na tinubuan ng
mukha."

I roared a laughter. Pina-solo niya rin ako. Edi ginawa ko nalang din.
Wala na atang magawa talaga ito si Angelita sa buhay niya. Pati pa naman
ganito pinaglalaanan ng oras.

We were distracted when I noticed someone approaching. Nakasuot ulit siya

ng mamahaling tuxedo habang nakapamulsa. Nag-panic kaming dalawa ni
Angelita because it was Nazareth.

Nagtama ang paningin naming dalawa. Bumaba ang tingin niya sa cellphone
ni Angelita na naka-stand sa may kalan bago ulit lumipat sakin.
"What are you doing?" he asked.

Halatang nag-panic si Angelita. Pakamot kamot sya sa kaniyang leeg at

mahigpit ang kamit sa uniform. Even me, I couldn't answer him.

"G-Gumagawa kami ng video, ser!" sagot ni Angelita.

His brows furrowed, eyes still glued to me. I nibbled at my lips because
of so much humiliation. Pinaglaruan ko ang daliri ko dahil sa mumunting
kaba na umuusbong sa aking dibdib.

I couldn't...still..forget what happened last time.

"Video?" The corner of his mouth quirked up. "Pwede patingin?"

I was bothered with his keen grey eyes. It was still firmly glued to me,
he didn't even shift his gaze to Angelita whom he was talking to. It
remained to me. And that little smile, it bothered me so much. It
bothered my heart. Lalo na ang kaluluwa ko. I'd felt like it was going to
be apart from me any moment right now.

"Yes, ser! Ito po!" Mabilis na lumapit si Angelita. His eyes slowly went
to the phone. "Ito po video namin!"

Kinagat ko na lamang ang labi ko at nag-iwas ng tingin. Nang marinig ko

ang tugtog mula sa phone ni Angelita, parang gusto ko na lamang lumubog
dahil sa kahihiyan.

"Ay teka, ser! Si Hellary may solo!"

What the fuck!

My face suddenly heated. Agad akong na-alarma. Nilingon ko sila. Bakas

sakin mata ang pagkabahala. But I couldn't say anything. He took a short
glance on me before he playfully played his candled-long fingers on his
tremolous, sensual bloody lips.

"Patingin."

Parang hihimatayin ako.

Lalo na nang i-play na nga ang video ko nang mag-isa. So that was when I
had decided to excuse myself. Nakakahiya. Of all people na pwedeng
makakita, bakit siya pa!

Tumalikod na ako at napagpasyahang umalis. Mukhang hindi naman nila

napansin. But before I totally excluded myself from them, I heard his
throaty, mirthful chuckled.

"Cute."

Inabala ko ang sarili ko sa paglilinis sa living room. Araw-araw naman

kami naglilinis pero lagi pa ring nababahiran ng mga alikabok.
Sabagay, nakabukas ang malalaking bintana. Siguro roon nanggagaling ang
mga alikabok.

Umangat ang tingin ko nang mapansing pumasok si Nazareth sa kaniyang

kwarto, sa second floor. Nilingon ko si Angelita na ngingiting naglalakad
papunta sa pwesto ko.

Hindi ko na lamang siya pinansin.

"Ay, ay. Altitude ka ghorl?"

Binaba ko ang dusty stick. Napabuntong hininga ako at hinarap siya.

"Delete mo na, Ange. Nakakahiya."

"Huh?" nanliit ang mata niya at humagalpak ng tawa. "Bakit ko pa ide-

delete kung nakita naman na ni ser!"

Muling nag-init ang mukha ko nang ipaalala niya pa! I really felt so
emabarrased! Hindi ko alam kung bakit! Parang kinikiliti rin ang tiyan ko
sa hindi malamang dahilan!

Lumapit siya sakin. "Alam mo," she started. "Feeling ko crush ka ni ser."

Natigilan naman ako. "P-Paano mo nasabi?"

Nagkibit balikat siya. Umupo siya sa sofa at pinatong ang kamao sa

kanyang kaliwang pisngi. "Wala lang. Feeling ko lang..."

Umiling na lamang ako at tinuloy ang ginagawa. Umalis din si Angelita at

hindi naman na ako kinulit. Then I suddenly remembered my brother. I
hoped he was in our room.

Nagmamadali kong pinuntahan ang kapatid ko. Nakahinga naman ako nang
maluwag nang makitang mahimbing ang kaniyang tulog. It was already night
so I woke him up.

"Kye, gising.."

Umungos siya. He turned his back on me. "I'm inaantok pa po.."

"Kye, gabi na. Sige ka, hindi ka makakatulog niyan mamaya."

Kahit pupungas pungas pa ay wala siyang nagawa. I also told him not go
out for awhile. He agreed and he borrowed my phone. Binigay ko naman agad
ito.

Pumunta ako sa kusina para gawan siya ng meryenda. Gumawa naman ako ng
minatamis na saging na paborito nung bubwit.

Napatalon ako sa gulat nang makitang binuksan ni Nazareth ang ref sa

gilid ko. He was now wearing a white sleeveless shirt and a jersey
shorts. Napakagat ako ng labi ko. His muscles strained against the soft-
cotton fabric. His bulky stacked biceps were exposed. The veins were
traveling from it to his rough hands.
His built has changed so much compared before. Did he go to gym often?

Umiling ako at sumandok na lamang sa meryenda. I heard a faint thud,

maybe from a glass he used to fulfilled his thirst. Nanginig ako nang
maramdaman ko ang kaniyang katawan sa aking likod. Agad akong nailang.

Sinilip ko siya nang bahagya. He was looking seriously on what I was

doing. Amoy na amoy ko tuloy ang kaniyang pabango. Lalo na ang kaniyang
hininga na bahagyang kumikiliti sa aking batok.

"What's that?" he asked, voice came from hell.

"M-Minatamis na saging."

Ramdam ko ang pagtango niya.

"For your cat?"

Napakagat ako ng ibabang labi dahil do'n. I just nodded my head so our
conversation would stop.

"O-Oo.."

"Pwede patikim?"

His voice sounded playful. That was why I changed my position to looked
at him. Nagtama agad ang mata naming dalawa. A crooked smile was painted
to his sensual lips. His eyes softened when it leveled mine.

"Can I?"

Tumango ako. He was too close. Parang pinagpapawisan ako nang malapot
dahil do'n. But I tried to act normal. Pero ang puso ko ay
naghuhuramentado na sa kaba.

Kahit nasa harapan niya ako ay lumapit pa siya upang maabot ang spoon. He
leaned forward and because of that, my nose touched his bold neck.

Shit!

I'd felt my body electrified because of that sudden contact. Kasabay ng

mabilis kong paghinga ay ang bilis ng tibok ng puso ko.

He slowly withdrew himself. It took some seconds. It was a torture for

me. Nanlalambot ang tuhod ko dahil sa simpleng pangyayaring iyon.

Iniwas ko ang tingin ko nang ilapat niya na ang kutsara sa kaniyang labi.
I was so tempted to it so I moved my eyes at the corner. Pinarusahan ata
ako ng Diyos dahil malakas ang kaniyang pagnguya, tila nananadya.

The deading silence ate the both of us. So when I thought he was already
done, I asked him.
"M-Masarap?"

Hindi ko maintindihan ang reaksyon na pinapakita niya. But his eyes were
dark and now more serious. Nagkakatitigan muli ang mga mata naming
dalawa. He pursed his lips a bit. Then he wiped his lips using his wet
tongue.

"Masarap."

Mas masarap ka.

Kumurap ako nang ilang beses dahil sa pumasok sa aking isip. Nalason na
ni Angelita ang utak ko. Hindi na ito maganda.

I forced a smile. Kinuha ko ang bowl at umalis na sa kaniyang harapan. I

left him there. Pero pakiramdam ko ay pati ang puso ko ay naiwan.

That was a torture!

Mabilis ang bawat hinga ko nang madatnan ko si Kye sa kwarto. He asked me

if I was fine. I just nodded my head.

I was fine.

I guess.

The next day was fine. It was just a normal day and Nazareth wasn't
around anymore. Kaya pakalat kalat na si Kye sa mansion. Ayoko lang kasi
makita siya ni Nazareth at kung baka ano ang kaniyang isipin.

Kye was watching a cartoon on the living room while I was cleaning. Panay
ang gilid ng kaniyang ulo dahil nahaharangan ko siya. Pero muli akong
humarang ngunit umaakto pa rin na naglilinis, tila nang-aasar.

Sumimangot ang kapatid ko. He crossed his little arms against his chest
and pouted his lips. Nakabusangot na ang mukha.

"Ate! Nood ako!"

I ignored my brother.

"Ate!"

"I'm cleaning, Kye."

Hindi siya nagsalita. Nakanguso pa rin habang hinihintay ako matapos.

Naga-abang. I chuckled and moved so he could watch.

Natapos ang araw na iyon na wala namang nangyaring kakaiba. It was just
plainly normal. Napabuntong hininga ako pagkatapos ng mahabang araw.
Nalinisan ko na rin ang katawan ni Kye, sinabay ko sakin.

Pinagalitan ko pa nga dahil nilalaro ang tubig. Pinalo ko sa puwit pero

imbis na tumigil ay tumawa lamang ito at pinalo rin ako sa puwit.
I scolded him not to do that again. He said sorry and now we're hugging
each other above the soft bed.

"Kye?" I called.

"Po?"

I gulped. "Do you want to see your father?"

He looked up immediately. His eyes twinkled. "Opo! Opo!"

"But I told you our father was already gone, didn't I?"

The stars from his eyes suddenly faded. Yumuko ito muli. I felt a sudden
stung in my chest. Namayani ang ilang sandaling katahimikan.

Rinig ko ang mabigat na paghinga ng kapatid ko, tanda na tuluyan na itong

nakatulog. I wiped the pooled tears in the corner of my eyes. I exhaled a
large amount of air.

Sa sumunod na linggo ay aligaga kong nabungaran si Angelita. I also

noticed a lot of strange people in their uniforms. Pabalik-balik ang mga
ito habang may mga bitbit na stainless tray. Sa ibabaw ay may nakatakip
na pagkain.

I panicked and tried to help, even if I wasn't certain about what was
happening. Aligaga rin si Manang Lolita na hindi ko madalas nakikita. The
old woman was always calm. It just kinda bothered me.

"Naku, buti naman nagising ka na, bakla ka!" sambit ni Angelita. "Bilisan
natin habang maaga pa."

Alam kong bakas ang pagtataka sa mukha ko. Sinagot ito ni Ange bago ako
tuluyang iwan.

"Birthday ng anak ni ser."

Natigilan ako roon. Para akong nabingi. Nanatili lang akong nakatayo sa
gitna ng mga taong abala.

It was his son's birthday?

Nice, I guess.

"Hellary! Ano pang tinutunganga mo riyan!" rinig kong sigaw ni Manang

Lolita. "Tumulong ka sa pag-aayos!"

Kumilos na lamang ako't tumulong. Pumuslit muna ako sa kwarto to check

Kye and he was still sleeping. It was still early. It was just 5:39 in
the morning. Gano'n kaaga pero abala na kami agad.
Sa maluwag na front yard magaganap ang party. I was kind of bothered all
through out. Ilang beses akong sinita ng ilang binayaran upang tumulong
sa paga-ayos ng party dahi puros mali ang ginagawa ko.

"Ay, ate. Saan niyo po dadalhin 'yang cake?" tanong ng isa.

Bumalik ako sa reyalidad mula sa malalim na pagi-isip. Tinignan ko ang

hawak kong cake at kung saan ako papunta. Teka, bakit palabas ako ng
gate?!

"S-Sorry.."

Naabutan iyon ni Angelita kaya kinuha niya sakin ang cake. Nasa kalahati
pa lang kami bago matapos ang lahat dahil ang mga pagkain pa lamang ang
nailalagay sa buffet. The chairs from the public government were not yet
delivered.

"Oks ka lang, bakla?" Angelita asked me.

I nodded my head. Bumuntong hininga ako. "I-I just need water."

Hindi ko na hinintay pa ang sagot niya at tinungo na lamang ang kitchen.

Nagsalin ako ng malamig na tubig sa baso mula sa ref. I sighed, once
again.

Nananadya ka ba Nazareth?

You already knew that I was here, why the hell would you celebrate your
son's birthday here? Of all places, why here?

Gusto mo ba isampal sakin na pamilyado ka na? Na dapat akong masaktan

dahil itinaboy kita noon?

Kung iyon ang nais mo, oo. Ngungod na ngunod na sa mukha ko na may
pamilya ka na. And you even kept acting weird these days! Ano bang gusto
mo? Gusto mo bang magdusa ako habang nakikita kang masaya? Gusto mo bang
saktan pa ako nang pinung-pino para sumaya ka?

Then, fine! To hell with you!

"Fuck you, Nazareth," I mumbled. "Fuck you.."

Pinunasan ko ang luhang hindi ko napansin na tumulo na pala. Nilingon ko

si Kye na naglalakad sa direksyon ko, pupungas pungas. I immediately went
to him.

"Kye, you're not allowed to go outside," sambit ko.

Agad siyang nalungkot. Nagpaalam ako kay Manang Lolita kung pwede ko ba
munang paliguan si Kye dahil tanghali na. Inirapan lamang ako nito at
pinagpatuloy na ang pagaasikaso. I took that as an agreement kaya
nilinisan ko muna ang kapatid ko.
Nag-akyat ako ng lunch niya. A rice with fried chicken. Nagbitbit din ako
ng salad mula sa kusina. He was happy with it. Nakikain na rin ako ng
kaunti bago ko siya iwan doon kasama ng cellphone ko.

"Promise me not to go outside, huh?"

He nodded. Naglalaro na sa cellphone ko. "Okay po, ate."

I kissed his little lips and went downstairs. Aligaga na ang lahat dahil
alas kwatro gaganapin ang children's party. I heard big people would
come, along with their children.

Muli akong tumulong sa pag-aayos. This time, kahit papaano ay

nakakatulong na ako. My mind was already refreshed.

"Sismars, pasabit naman 'to," ani Angelita.

Hindi na lamang ako nagsalita. Tumuntong ako sa upuan para isabit ang mga
lobo. Nakarating na kasi ang mini tent at mga upuan.

"Ito rin pala, dikit mo."

Inabot niya naman sakin ang mga lobo na nakahulma sa mga letters. Dinikit
ko lahat iyon kaya ngalay na ngalay ako. Everything was already done when
I roamed my eyes around.

Malapit na rin mag-alas kwatro. Tapos na ang lahat at hinihintay nalang

dumating ang mga bisita. Ang clown na siya ring master of the ceremony
had already arrived. Umaalingaw ngaw na rin ang malakas na music sa
malaking speaker.

I decided to took a bath. Wala pa namang alas kuwatro. Medyo matagal pa.
Naabutan ko si Kye na nakatulog na habang naglalaro sa phone. Inayos ko
ang kaniyang higa at kinumutan. Tinapat ko rin sa kaniya ang electric
fan. Pinalitan ko muna siya ng damit dahil pinagpapawisan ang kapatid ko.

Angelita told me to wear casual clothes and not our uniform. Bilin daw ni
Nazareth. That was why I wore a simple sleeveless rosy pink top and
tucked in it inside a jeans. I also partnered it with a pair of doll
shoes, which I only have since then.

Nang bumaba ay nagsisimula na ang party. I roamed my eyes around the

front yard. May mga tingin ko'y bigating tao. Pero halos matigilan ako sa
mga nakaupo na mga bata.

Mga madudungis ang mga ito na tila ba galing sa mga kalye. The poverty
was evidence to their eyes but I couldn't help myself to teared up a bit.

They looked so happy despited of the cruelty of the world that they has
been facing through out their life.

My heart was full because of it.

Nang ipakilala naman na ang may birthday, hinintay ko ito. And just on
cue, Nazareth came in front. He was wearing a red polo shirt and a maong
pants. It was partnered with a pair of signature shoes. May kwintas sa
kaniyang leeg na kumikislap pa mula sa malayo. And on his right hand, he
was holding a small hand of a little girl.

The little girl seemed scared of the crowd that made Nazareth kneeled
down. He was whispering something to her. Panay lang ang tango ng bata
kaya ngumiti si Nazareth at...hinalikan..ito sa noo.

Umiwas ako ng tingin.

Hindi ko kaya.

Siniko ako ni Angelita. "Mukhang wala asawa ni ser."

Dahil do'n nilibot ko ang paningin ko. Tinignan ko ulit sila Nazareth sa
harapan. Ngunit mukhang tama nga si Angelita. Wala roon ang asawa ni
Nazareh.

Umiling na lamang ako at bored na tumingin sa ibang direksyon. Nagsimula

na ang totoong party dahil nagpalaro na ang mga clowns.

"I need one kid to play our third game!"

I stood up from our sit. I would just check Kye in our room. Baka napano
na iyon.

"Oh, we have a volunteer! Ang gwapong bata!"

Nadaanan ng paningin ko si Nazareth. Abala siya sa pakikipag-usap sa

grupo ng mga lalaki. Then I remembered their faces. It was Amell and
Aiden. Pero ang dalawa pang lalaki ay hindi ko kilala.

Sumimsim siya sa kaniyang kopita.

Jerk, it was your daughter's birthday!

"Anong pangalan mo, baby boy?" I heard the clown said before I totally
excluded myself from the party

"Hello po! My name's Kye Theoden!"

Natigilan ako. Parang nanigas ako sa aking kinatatayuan. Mabagal ang

naging paglingon ko sa harapan. At gano'n na lamang ang paglaglag ng
aking panga dahil sa nakita!

Kye was fucking there! He was in front and he was being interviewed!

What the fuck?

Paano napunta roon ang kapatid ko?!

"Sobrang cute mo naman, baby boy. Ang gwapo mo pa. Hintayin kita paglaki
mo, ha," the clown joked. Everyone laughed but I didn't!

Nilingon ko si Nazareth. He wasn't still paying attention. Nakahinga ako

roon nang maluwag. Kaya naman ay muli kong pinagtuonan ng pansin si Kye,
nag-iisip kung paano siya mahihila paalis doon.

"Ilang taon ka na?"

Kye raised his hand and showed his fingers. "Oh, five years old! Katulad
ng birthday girl!" sambit nito. "Sinong kasama mo ngayon?"

Napakagat ako ng labi. Kye roamed his eyes around the yard until it
landed on me. He happily pointed his finger on my direction. Nanlaki ang
mata ko.

Lumingon sakin ang clown pati ang lahat. "Oh! Your mommy?"

Kye didn't answer. He was just smiling all the time, like he was really
happy with what was happening.

"So, nasaan si daddy?" the clown asked.

Nanlaki ang mata ko. I started walking to get Kye out of here before it
was too late. My heart was beating fast against my chest abnormally.
Nanginginig na rin ang aking kalamnan.

Para akong lumulutang sa hangin dahil sa nararamdaman. Parang mababaliw

ako.

But it was too late.

Kye roamed his eyes around and what he did next ended me.

"Daddy!" Kye announced. And his finger was pointed to Nazareth.

I was shocked. Hindi. Lahat pala ng tao roon ay nagulat. Nang makalapit
ako ay agad ko siyang binuhat. I didn't say anything. Basta binuhat ko
lamang siya. My knees were shaking.

Before we finally left, I took a short glance on Nazareth. And his

reaction made my knees limped.

His jaw was clenched tightly. His eyes were dark and dangerous as it was
glued to me. But from those eyes, I could see two emotions; confusion and
madness. His sensual lips were slight hung open.

Umiwas ako ng tingin. Nang maidala ko si Kye sa garden ay galit na galit

ako.

"Kye, hindi ba't sinabi kong sa kwarto ka lang?! Bakit hindi ka

nakinig!?" sigaw ko.

Agad namula ang kaniyang mata. He was already at the verge of crying.
Hinilamos ko ang aking palad sa aking mukha. "Tang ina naman, Kye!
Tinitiis ko ang kakulitan mo pero bakit hindi mo manlang ako nagawang
sundin?! Hindi naman mahirap gawin 'yon 'di ba!?"

Mukhang natakot si Kye sa sigaw ko dahil umiiyak na siya. My heart was

moved a bit but I was really mad. Really mad.

"Kye, huwag mo akong iyakan! Nagiging spoiled ka na! Hindi naman kita
pinalaking ganiyan!" I scolded him.

This was my first time scolding him much. Mas nangingibabaw ang galit
sakin dahil hindi niya ako nagawang sundin sa simpleng habilin ko. Paano
pa kaya kapag tumagal pa siyang ganiyan?

Nakayuko lamang siya habang umiiyak. Takot na takot tumingin sa mga mata
ko. Pinaglalaruan niya ang kaniyang mga daliri.

"Why couldn't you just follow me, huh, Kye?" Pumiyok ang boses ko. "Now
everything was complicated!"

He didn't respond and just continue on crying. Pinilit kong tinahan ang
sarili ko para kahit papaano ay kumalma sa mga nangyayari. Pero I ended
up pulling my own hair in disbelief.

And his reaction just made it worst!

"S-Sorry po..." Kye whispered. His teara kept on falling. "Sorry.."

I sighed deeply. Kinalma ko ulit ang sarili bago ko siya muling

nilapitan. Pinunasan ko ang luha niya pero patuloy pa rin ito sa
pagbagsak.

"Why did you do that?" I asked. Malumanay na ang boses ko.

Ngumuso siya at pinaglaruan ang mga daliri. Umaapaw pa rin ang luha sa
mga mata niya.

"I-I just wanted to join the party.." he whispered. "...'cause it's my

birthday too."

Parang paulit-ulit na tinusok ang puso ko sa narinig. Bumuhos ang

panibagong luha sa mga mata ko. Agad kong kinabig si Kye upang yakapin
nang mahigpit. I shouldn't scolded him, I shouldn't. 'Cause it was my
fault for I couldn't give him a party that he truly deserves.

"S-Sorry, Kye. I'm sorry." I cried. "I-I'm sorry for scolding you. Hindi
na mauulit. Hindi na..."

It was my fault.

"Sorry if your mommy couldn't give you a better life. It was too late." I
wiped my tears. "Your father already have his own family and he's already
happy..."
Hindi ako makahinga sa sobrang sakit ng nararamdam. Hindi ko alam kung
bakit kami pa, ako pa, ang kailangan paglaruan ng tadhana. May nagawa ba
akong masama na walang kapatawaran at buong buhay ko dapat pagdusahan?

"I'm sorry, anak..."

Chapter 45
When I found out that our company was already sinking and we wouldn't be
able to cope up, sabi ko kay Mommy na magpa-part time job muna ako para
tapusin ko muna ang school year bago ako tumuntong sa kolehiyo.

I did.

But the next morning, nag-iba ang ihip ng hangin. I woke up and I felt my
tummy was very upset. Parang maduduwal ako. Agad akong tumayo at sinubsob
ang sarili sa lababo.

Sumuka ako nang sumuka. Tubig lamang ang lumalabas dahil hindi pa ako
kumakain. Ramdam ko rin na nahihilo ako. Kumapit ako sa kanto ng lababo
bago nagmumog at hilamos. Natulala ako sa repleksyon ko sa salamin.

H-Hindi kaya...

My eyes widened. Tumakbo ako at agad kinalkal ang aking phone. I checked
the date in the calendar. I stiffened. Bumilis ang tibok ng puso ko
nang makita kung anong araw ngayon.

Kahapon dapat...

Pero bakit hanggang ngayon ay hindi pa rin ako dinadatnan?

"O-Oh my God..."

My hunch was right when I sneaked out to buy some pregnancy test.
Napahagulgol ako sa iyak nang mapagtagpi tagpi ang lahat.

Two lines.

It was positive.

I was pregnant!

Nilibot ang tingin sa kwartong halos wala ng laman. Tears streamed down
from my eyes when thoughts bothered my mind. Natutop ko ang aking bibig.
Naalala ko ang ginawa ko noong nakaraan.

When I drugged Nazareth and we ended up making love. Iyon ang ginamit ko
upang sirain ang reputasyon niya. Pero ngayon ako ang nasira.

Nagbunga ang maling ginawa ko.

I locked myself up the whole day. Nasa madilim na sulok lamang ako,
umiiyak. I didn't know how would I tell everything to Mommy. Marami na
kaming problema at ayoko nang dagdagan pa iyon.
Hindi ako lumabas sa mga sumunod na araw. And Mommy kept knocking at my
door. She was so worried but I didn't know how will I face her. Natatakot
ako.

Andaming pumapasok sa isip ko. Anak ito ni Nazareth. Ngunit wala na siya.
How would I raise this child alone?! Ayokong lumaki ang anak namin na
walang ama!

"Damn this life!" I started crying. "Nazareth, bakit kung kailan

kailangan kita tsaka ka n-nawala..."

I hid myself more when the door of my room opened. Nasilaw ako sa liwanag
kaya tinakpan ko ang mga mata ko. Nakita ko nalang ang sarili na yakap
yakap ni Mommy.

"Hellary! What's wrong with you!" She started crying. "Anak, ano bang
nangyayari sayo?!"

Natahimik ako nung una. Hindi ako nakasagot. Sa ilang araw na pagi-isip
ay napagtanto ko na kailangan ni Mommy malaman. Siya nalang ang kakampi
ko sa buhay. She must know.

Then I told her.

"M-Mommy, I-I'm pregnant..."

Her eyes widened in horror. Bumaba ang kaniyang tingin sa aking tiyan.
Bumilis ang kaniyang paghinga.

"H-How..."

"M-Mommy, I'm sorr—" Nag-panic ako. "Mommy!? Mommy!?"

She was rushed to the hospital when she fainted. The doctor said she was
fine and just need to take a good rest. Ngunit binalaan ako ng doctor na
mas tignan nang maigi si Mommy at i-iwas sa mga pagkain na maaring maka-
apekto sa puso niya.

The doctor told me that she had a weak heart.

Nang araw ding iyon ay hinimatay ako dahil ilang araw na akong hindi
kumakain at natutulog. Nagising na lamang ako na hawak na ni Mommy ang
mga kamay ko. We were in a hospital room.

I panicked. Dapat nagpapahinga siya!

"Mommy, dapat nagpapahinga ka ngayon!" She forced a smile. Parang

pinipiga ang puso ko dahil doon.

"It's okay, honey. I am fine..."

No! You weren't!

She stood up when the doctor came inside. Nakangiti ito ngunit hindi ko
ito magawang suklian. Hindi ko alam kung paano. Hindi ko alam kung kaya
ko.

"Congrats Ms. Angeles. You're almost one month pregnant."

I was speechless even I already knew it beforehand. Imbis na matuwa ay

bumuhos lamang ang aking luha. Agad akong dinaluhan ni Mommy. Yumuko ang
doctor bago umalis.

"M-Mommy, I-I can't raise this child. I'm still young..."

Then she hugged me tightly. "Sssh, we will raise the child together,
okay?"

Umiling ako. Nalulunod pa rin sa sariling luha. "Natatakot

ako...natatakot ako sa sasabihin ng ibang tao. And those are going to
reflect on you. H-Hindi ko po kaya...Hindi.."

Marami na kaming problemang kinakaharap ngayon. Ayokong dumagdag pa ito

sa mga problema namin. But I didn't want the baby to be aborted. And I
also knew Mommy wouldn't agree to such mad thing.

Then Mommy and I made a pact.

She was caressing my hair the other day. Tulala lamang ako habang
nakikinig sa mga sinasabi niya.

"Just bear in mind that you're carrying your brother inside your womb,"
she said. "And not your son. Ipagbubuntis mo 'yan at papalakihin bilang
kapatid. Naiintindihan mo ba ako, Hellary?"

Kahit hindi ko maintindihan. I slowly nodded my head.

"No one will judge you, no one will judge us," dagdag pa nito. "It's your
brother and not your son. Naiintindihan mo ba ako?"

Then we sold our mansion so we could live without working outside. The
money that we had was only enough for years. We needed to work to earn
for the future. We bought an apartment away from people so I could hide
my pregnancy. I couldn't afford people to know that I was pregnant. And
the father of the child that I was carrying was gone. That would only be
reflected to Mommy's image. Lugmok na nga ang lahat kaya hindi ko
hahayaan ang mangyari iyon.

Naniniwala ako na makakabangon pa kami ulit. So I, atleast, needed to

protect Mommy's image to the corporate world.

"M-Mom, are you crying?" I asked one time when I noticed her crying at
the middle of the night.

Nakita kong mabilis niyang pinahid ang kaniyang luha. "No, no. I'm fine.
Napuwing lang ako."
I thought she was really fine. Days had passed and that continued.
Nagaalala na ako. Mahina ang puso niya kaya dapat niyang iwasan ang
maging emotional.

Madalas ko rin siyang nakikitang umiinom ng alak. Kaya palagi ko siyang

sinasaway dahil makakasama iyon sa kalusugan niya.

Months had passed and the baby bump was already visible. Isang buwan
nalang ay kabuwanan ko na. I was supposed to be happy, yes. Ngunit hindi
ko magawa. Dahil habang patagal nang patagal ay napapansin kong pahina
nang pahina si Mommy.

I told her that she should visit a doctor ngunit lagi siyang tumatanggi.
She told me that all the money that was left, was for the hospital
expenses for my delivery. She thought things so advanced that I couldn't
cope up.

"I'm good, anak. You don't have to worry yourself..."

At nang dumating ang araw ng panganganak ko ay halos hindi ko kayanin. It

was so hard. Pero ginawa ko. Kinaya ko.

Para sa akin.

Para sa amin.

I was half awake nang ilipat ako sa isang hospital room. I heard the
nurses talking about something. Hindi ko man masyadong maintindihan dahil
hindi pa nanunumbalik ang buo kong lakas, ngunit may mga napagtanto ako.

"Kakawa naman. Ang bata niya pa. Mabuti't normal ang delivery pati ang
bata..."

"Kaya nga. Pero nanay niya 'yung inatake sa puso kanina 'di ba habang
nanganganak siya?"

"Oo, iyon nga."

Tears pooled in the corner of my eyes before I was slowly eaten by

darkness. Nagising ako sa pagbukas ng pintuan ng kwarto. A nurse went
inside. Buhat nito ang isang inosenteng sanggol.

Kumabog nang malakas ang dibdib ko. Lalo na nang mabuhat ko ito sa mga
bisig ko. My heart was fluttered when the baby starte crying.

"H-Hi, baby..." Tears streamed down from my eyes. "S-Sayang...hindi ka

nakita ni Mommy..."

It was confirmed.

I was the only family that Mommy has so they had to tell me.

Mommy died during the delivery because of a heart attack.

During my delivery.

Bolta-boltaheng sakit ang naramdaman ng puso ko sa mga oras na iyon.

Hindi ko rin mapigilan ang pag-agos ng luha mula sa aking mata. I didn't
know life could be this cruel. Bakit? Bakit hindi manlang hinayaan na
masilayaan ng tumatayo kong ina ang anak ko?

Bakit?

Was it that hard? Bakit kailangan magmadali?

"Ano pong ipapangalan natin sa baby, Ma'am?"

"Gunner Kye Theoden H. Angeles."

I had decided that I would raise him as my brother. Hindi ko pa kayang

maging ina niya. Hindi ko pa kayang tumayo bilang magulang niya. That
would only triggered my heart to remember the painful past. Edi kung sana
hindi ako nabuntis, nagamit namin ang pera mula sa kinita sa mansion
upang maipagamot si Mommy.

Hindi sana nangyari ang lahat ng ito.

Then Manang Rosalinda came rushing at the hospital. Nanghina ako sa

sobrang sakit.

"Hellary..." Agaw niya sa aking atensyon.

"Manang," agad niya akong dinaluhan at niyakap nang mahigpit. "Ssshh,

tahan na. Ako na ang bahala sa inyo. Sa amin na kayo titira ng kapatid
mo..."

"Manang...Si Mommy.."

Hindi ko pa rin matanggap na wala na si Mommy. It took me a year to

atleast healed from everything. Dinala kami ni Manang Rosalinda sa
probinsya nila at kinupkop kaming dalawa ni Kye ng mag-asawa.

They were good to us. Tinulungan nila ako na palakihin ang kapatid ko.
Ang anak ko.

"Ate! Look!"

Almost six years had passed and Kye was already five years old. Parang
sumayaw lang sa hangin ang panahon sa bilis nitong dumaan.

Nagkatinginan kami ni Manang Rosa. She knew everything beforehand.

Pinaliwanag ko sa kaniya at alam kong naintindihan naman ng matanda iyon.

Nilapitan ko si Kye at lumuhod. Medyo madungis ang mukha niya, siguro'y

kakalaro sa labas.

Pinakita niya sakin ang saranggola na gawa sa plastic. He proudly put it

on my face. "I made this po, ate!"
Ate.

Yes, Kye. I was your sister:

Mas nagliyab ang apoy sa puso ko na itago si Kye nang malaman na si

Nazareth ang magiging amo ko. At mas naging desidido ako dahil may sarili
na pala siyang pamilya.

Anak, your father was alive. But he already had his own family. Paano na
tayo?

I felt my heart stung when I found it out. Ngunit ngayon...mukhang malabo

nang maitatago ko ang anak ko.

Kasi siya na mismo ang nakahanap sa totoo niyang ama.

The waves of the past brought me back unto the present. Mahigpit ang
yakap ko kay Kye. I was crying so hard. I didn't know if Kye was able to
understood everything what I'd said.

"I'm sorry, anak..." I sobbed. "I-I'm sorry.."

Hinarap ko siya. He was crying too. Parang pinipiga ang puso ko habang
nakikita ko siyang umiiyak. Agad kong pinagsisihan ang ginawa kong
paninigaw sa anak ko.

I caressed his cheeks as tears streamed down my face. Hinalikan ko ang

noo niya. Paulit-ulit.

I'd noticed a distinct movement from the side. Agad kong pinahid ang mga
luha ko at binuhat si Kye. But I was startled when I noticed Nazareth.

The moonlight was reflected to his face in contradictory. His eyes were
dark and lost. His jaw was clenched tightly. He pressed his lips together
and he gritted his teeth.

Nag-iwas ako ng tingin. Nilandas ko ang daan papasok sa mansion pero

natigilan ako. Sumipol ang malakas na hangin at nagsitaasan ang balahibo
ko sa buong katawan.

"W-Who is he?" he mumbled. It was enough for me to hear it.

Jerk, he's your son!

I tried to looked at him. Parang pinipiga ang puso ko nang dumapo ang abo
niyang mga mata sa anak naming dalawa. My lips quivered. I hoped he
didn't hear everything.

"Kapatid ko," I answered.

My answer didn't satisfy him. It was etched on his face.

Hindi pa ako handa sabihin sa kaniya ang totoo. Pinapangunahan ako ng
takot. May pamilya na siya. Kasal na siya. Anong laban namin ng anak ko?
I didn't want to ruin someone's family just for my sake! Lalo na't may
anak pa siya! Ayokong guluhin ang buhay niya!

He didn't speak. Mariin lamang ang kaniyang tingin. Tumalikod na ako

upang pumasok na ngunit ramdam ko pa rin ang titig niya sa bawat hakbang
ko.

Nang makapasok sa kwarto ay nakahinga ako nang maluwag. Agad kong ni-lock
ang pintuan. Napaluhod ako dahil sa bigat na aking kinimkim. Parang
nabuhusan ako ng malamig na tubig dahil sa reyalisasyon.

Inayos ko ang sarili. Nilinisan ko muna ang anak ko bago ako tumabi upang
matulog. I watched him as he was slowly eaten by darkness.

Alam kong hindi pa rito matatapos ang lahat. Dadating ang oras na
magkikita sila at malalaman niya ang totoo. At hindi pa ako handa roon.

Hindi pa...

Sobrang lupit ng tadhana para gawin ito sa buhay namin.

Nakatulog ako kakaiyak kagabi. Nagising na lamang ako na wala na si Kye

sa tabi ko. Agad akong nag-panic. Lumabas ako ng kwarto na tila aligaga.

I heard some laughters from the living room. Agad akong pumunta roon. My
eyes widened when Kye was on Nazareth's lap. They were watching a funny
cartoon movie.

Halata sa mata ng anak ko na masayang masaya siya. Parang pinipiga ang

puso ko habang pinapanood na magkasama...

Ang mag-ama ko.

Tears pooled in the corner of my eyes. Parang kinikiliti ang aking tiyan
at talampakan ko. Hindi ko maipaliwanag pero parang ang saya-saya ng puso
ko.

Mom, look. My son was with his father.

Habang nakikita ko silang magkatabi ay saka ko napansin ang pagkakahawig

ng dalawa.

Nazareth's keen grey eyes wasn't reflected to our son. Nakuha ni Kye ang
mga mata kong maamo. It was deep black; like the tranquil skies painted
to it. Tapos ang lahat ay galing na kay Nazareth. From his white skin to
his pointed nose and bloody lips. Pati ang hulma ng mukha ay kuhang kuha.
Mahahaba rin ang pilik mata at papunta na sa makapal ang mga kilay.

"Ate!"
I was startled when Kye called me. He was smiling widely, a smile that I
hadn't seen before. Dahil doon ay lumingon din si Nazareth sa aking
direksyon.

His brows slightly curved up. He plastered a smile on his face. Kinagat
niya ang ibabang labi. I suddenly felt conscious. Agad pala akong
bumangon sa higaan at hindi manlang nag-hilamos. Sa takot ko na baka kung
ano na ang nangyari. Ngunit nadatnan ko lamang silang dalawa na
magkasama.

I knew myself that I should be scared but I just couldn't.

"Morning..." he greeted.

Tulala ako nang batiin niya ako.

"M-Morning..."

He nodded his head and he whispered something to Kye. Nilingon ako ni Kye
pagkatapos.

"Ate! Sit here!" ani Kye.

Tinuro niya ang space sa tabi ni Nazareth. Nagdalawang isip pa ako kung
lalapit ba ako o hindi. But my son's hopeful eyes made me do it. Nakita
ko nalang ang sariling nakaupo na sa tabi ni Nazareth.

Kye was happy about it. He kissed my lips before watching the cartoon
again. Para akong napipi sa kinauupuan. Hindi ko magawang magsalita,
naiilang ako.

"Your little brother woke up early. So I played with him," Nazareth

whispered.

Hindi ko naman tinatanong.

Hindi na lamang ako nagsalita. Sinubukan kong aliwin ang sarili sa

panonood ngunit hindi ko magawa. Ngunit ang dalawa ay tawa nang tawa sa
pinapanood kahit wala namang nakakatawa.

Nagtama ang paningin namin ni Nazareth dahil sa pagtataka ko. Tumaas ang
kilay niya sakin. He gave me a lopsided grin.

"Yes, love?" he asked.

Kumurap ako at nag-iwas ng tingin. Pinilit ko muling aliwin ang sarili ko

sa movie. But I just couldn't.

"Ate, why are you not laughing?"

Napalingon ako sa tanong ni Kye. Nakatingin din si Nazareth, tila

hinihintay ang sagot ko.
"I'm a big girl na, Kye. The movie's for your age," I answered then
pinched my son's cheeks.

He pouted.

"But he's laughing too..." Tukoy ni Kye kay Nazareth.

"It's okay, baby. I'll just laugh with you," Nazareth consoled.

Nanahimik na lamang ako. Mukhang hindi naman napansin iyon ng dalawa.

Then I felt a big arm at my back. Nilingon ko si Nazareth na nakatuon pa
rin ang mata sa harapan.

Nakapatong ang kaniyang kamay sa ibabaw ng sofa, kaya parang nakaakbay

tuloy sakin.

"Ay, happy family ka ghorl?!" sigaw ng isang boses.

Napatayo ako nang marinig ang boses ni Angelita. Nanliliit ang mata nito
habang tinitignan kami. But she was taken aback when she noticed that it
was Nazareth.

"Hala, ser! Kayo pala iyan!" aniya. "Akala ko kung sinong pamilyang
asungot ang pumasok sa mansion..."

Kinuha ko na si Kye upang mapaliguan. Ayaw niya pa nga pero pinilit ko.
He told me that someone already washed him up. Hindi ko na tinanong kung
sino. Pero pinaliguan ko pa rin siya at isinabay sakin.

I didn't wore our uniform today because I was going to wash it. Nagsuot
lamang ako ng simpleng t-shirt at leggings. Nagbilin din ako kay Kye na
huwag siyang lalabas. Iniwan ko ang cellphone ko sa kaniya.

Nagsabi ako kay Angelita na maglalaba ako. Nag-volunteer pa nga siyang

tumulong pero sabi ko kaunti lamang iyon. Damit ko lang at ni Kye.

Natapos din ako bago magtanghalian. Bumalik ako sa kwarto at napansin

kong wala roon si Kye. Nakaramdam ako ng inis. Ngunit nawala rin nang
makitang kumakain na pala ito kasama ni Angelita.

"Tapos ka na, sismars?" tanong ni Ange. "Pasuyo naman ako, oh. Pakitapon
sana ng basura."

I nodded. "Sige."

Kinuha ko na ang basura at tinali. Medyo nag-ingat ako dahil naglalaman

iyob ng mga babasagin. Then I started to walk to go outside the gate when
I stopped on my track.

I noticed that Nazareth was talking with someone. He wasn't alone at the
front yard. Hindi ko napansin na nalaglag ko ang bitbit na basura kaya
lumikha iyon ng malakas na tunog.
Naagaw ko ang atensyon nila dahil doon. Nilingon ako ni Nazareth, pati
nung babae.

The girl was wearing black backless dress that made its way to her
curves. May bitbit din itong LV bag. She kinda remind me of those models
in magazines. She was gorgeous.

Pakiramdam ko ay nanliit ako sa sarili ko. Lalo na nang tumingin ito

sakin.

"Naz, who is she?"

Her voice sounded so angelic. Like her soft features. Nakaramdam ako ng
hiya para sa sarili.

Them my eyes darted to his gaze. Nag-iwas din ako ng tingin pagkatapos.
Kumunot ang kaniyang noo dahil doon. I ignored him.

"She's—"

"Maid." I cut him off. "I'm his maid."

Napa-oh ang babae. Nilingon niya si Nazareth na magkasalubong na ang

kilay. Nagpupuyos ng galit ang mga mata.

"Is that right, Naz?"

His sharpened jaw clenched. Tinapangan ko ang mata ko at tinitigan siya

pabalik. He sighed deeply and shook his head.

"Oo," he answered. "Katulong ko lang."

Note:

Hi! I suggest everyone to reread Chapter 39. Read between the lines. Kasi
some lines ay may hidden meaning. Hehe.

Kudos to all who got it right! Nag-enjoy po ako sa pagbabasa ng comments

niyo. Nakakatuwa kasi nagustuhan niyo po ang ginagawa kong kwento. Super
thank you po. Natutuwa rin ako kasi bumibisita pa ang iba sa message
board ko para magpasalamat. Nakakawala ng pagod. Sana makita ko po kayo
at makasama pa hanggang ending kasi there are still a lot of things that
I haven't revealed yet.

Anyways, five chapters left (+Epilogue). Are you guys ready to say
goodbye to Hell and Nazareth?

Tweet me using the hashtag #UnderHisHoodie or tag my twitter account

@bratmind92. Binabasa ko po lahat ng tweets niyo at nire-retweet ko.

Thank you for reading!

Your rebel kid,
bratmind
Chapter 46
Note: Before you start reading po, a simple favor lang po sana from me.
Mag-vote po sana kayo, mapa-silent reader man po or active. That would
help me a lot. Tapos po check niyo po ibang chapters tapos vote niyo po
hindi niyo pa po navo-vote. Mas ginaganahan po talaga ako magsulat no'n.
Hehe. Para po sa mas tuloy-tuloy pa na update. Thank you!

Yumuko ako as a sign of respect, then I proceeded to what was really my

purpose there. Tinapon ko ang basura sa labas ng gate. Hindi ko man
aminin pero nakaramdam ako ng kirot sa puso ko. I was the one who
insisted that. I cut him off.

Ginawa ko lang naman 'yon, inunahan ko siya, para kahit papaano ay hindi
na ako masaktan. Pero mas masakit pala kapag sa mismong bibig niya na
nanggaling.

Katulong ko lang.

I inhaled a large amount of air. Napansin ata ng guard ang inakto ko kaya
tinanong ako kung ayos lang ba raw ako. I said I was fine.

I guess.

Inayos ko ang sarili bago pumasok na sa loob. Nang madaanan ko ang front
yard ay wala na sila Nazareth doon kasama ang magandang babae. Siguro
pumasok na sila sa kwarto niya.

Napapikit ako dahil sa naisip.

Maybe he was already fucking her inside his room? What positions,
Nazareth? 69? Helicopter?

Agad kong tinapik ang noo ko dahil sa naisip na kahalayan. So what if he

was with another woman? He's already an adult! A grown up man! He could
do everything that he wanted. Pakialam ko. Gumawa pa sila ng milagro sa
kusina at wala akong pakialam.

Nabungaran ko si Angelita na panay ang silip sa dining room. Nagtataka

ako kaya sumilip din ako.

And there.

The gorgeous woman was laughing with Nazareth. Kasalukuyan na silang

kumakain. Manang Lolita was the one serving them. Napatitig ako sa mukha
ni Nazareth. He looked really happy and genuine with that woman. Because
of that, I felt a sudden stung right at my chest.

"Nandiyan ka pala, sismars," ani Angelita. "Ganda ng asawa ni ser 'no? Si

Ma'am Eunice."
Naagaw niya ang atensyon ko dahil doon. "A-Asawa niya?"

"Yes, 'te. Ay oo nga pala, ngayon mo lang pala siya nakita."

Bumalik ulit ang tingin ko sa dalawa. Parang dinudurog ang puso ko habang
pinapanood siyang masaya sa iba. Nalaman ko naman na nung una. Pero
masakit pa rin pala kapag nakita mo na sa harap-harapan mo.

Napaiwas ako ng tingin nang marahang hinaplos ng tinawag na Eunice ni

Angelita ang braso ni Nazareth. She leaned forward and Nazareth whispered
something to her. Nakaramdam ako ng inis.

Bakit kailangan nilang magbulungan?! Kami-kami lang naman ang tao rito!

"Ay bakla, ayos ka lang?" untag ni Angelita. "Ang sakit na kasi ng kapit
mo sa anit ko. Baka gusto mong tanggalin?"

Kumurap ako at tinanggal ang kamay ko na hindi ko napansing nakasabunot

na pala kay Angelita. Napatigalgal pa ako nang may maiwan pang mga buhok
sa kamay ko.

"S-Sorry..."

"Okay ka lang ba talaga, mars?" tanong niya. "Para kang papatay ng puta
sa tindi ng sabunot mo sakin, e."

Nanliit ang mata ni Ange kaya ngumiti na lamang ako ng pilit. Muli kong
nilingon sila Nazareth sa dining room. They were still talking and
laughing to a certain topic. Mas sumilab ang apoy ng pagkainis sa loob
ko.

I was about to turned my back and excluded myself from them when a little
girl went down from the stairs. Iyon ang batang may birthday kahapon.
Pupungas-pungas pa ito, halatang kakagising lang. The child looked
exactly like her mother.

I just couldn't point out where was her similarity with Nazareth. Mariin
ang titig ko sa bata hanggang sa lingunin ito ng dalawang tao sa hapag.

"My baby is already awake," Eunice announced.

Sinalubong ni Nazareth ang bata. Binuhat ito at kinandong which hurted my

heart a bit for my son. Now that they were together, I could see the
similarities of both; the child inherited his nose and lips.

"Baby, what do you want to eat?" he asked to his daughter. He seemed so

happy. "Do you want this?"

May tinuro si Nazareth at tumango lamang ang bata, in which, made Eunice
laughed. "She doesn't eat that!"

"Oh, right!" he plastered a boyish smile. "Sorry. Go to your mommy,

baby."
Iginiya ni Nazareth ang bata para makalapit kay Eunice. Hindi ko na
nasaksihan pa ang tanghalian ng kanilang masayang pamilya dahil tumalikod
na ako para tumungo sa headquarters.

Pinunasan ko ang luhang lumandas na pala sa aking pisngi. Nasasaktan pa

rin ako. Ngayong nasa harapan ko na at sinasampal sa aking ang
katotoohan, parang binibiyak ang puso ko.

When I'd seen Nazareth and Kye together, part of me told me that I should
reveal the truth already. My heart was hopeful, I was thinking if when I
completely revealed the truth, he might be glad and accept the both of us
to his life once again.

Pero sino ba ang niloloko ko?

Tila suntok sa buwan na tatanggapin niya pa kaming dalawa. Masaya na siya

sa binuo niyang pamilya at wala akong karapatang hadlangan iyon.

Anim na taon.

Anim na taon ko siyang hindi nakasama at nakita. Ang tanga ko na kung

iisipin kong hanggang ngayon ako pa rin ang gusto niya. Indeed, it was
impossible. And it only hurted myself more thinking that things could
have been different.

Natatakot ako sa magiging reaksyon niya. Pero mas natatakot ako sa sarili
ko. I might do an impulsive move again and in the end it would only end
me.

Naabutan ko ang anak kong pupungas pungas na. Mabilis kong kinuha ang bag
at dumiretso sa kabinet. Kinuha ko agad ang mga damit ni Kye at pinasok
sa loob. Nang matapos na ay tumayo na ako.

Pinapanood lamang ako ni Kye. Nagtataka kung anong ginagawa ko.

"Are we leaving, ate?" he asked.

Umiling ako at binuhat siya. I kissed his forehead. "Dadalhin kita kay
Manang Rosa. Doon ka muna."

His eyes twinkled. He might already missed his Manang Rosa. My son was
really fond of her and to her husband. Kaya gano'n na lamang ang tuwa ni
Kye nang sabihin kong doon na siya kay Manang Rosa.

Pinaliguan ko si Kye pagkatapos ay binihisan. Nagbihis din ako ng

simpleng white off-shoulder at itim na skinny jeans. Binitbit ko na ang
bag na naglalaman ng damit ni Kye at sa kaniya ko naman pinadala ang bag
niyang batman.

Nadatnan ko si Angelita sa sala. Nakahinga ako nang maluwag nang makitang

wala na sila Nazareth. They might already went upstairs.

"Oh, saan kayo punta?"

"Iuuwi ko lang si Kye sa Lola Rosa niya. Mas maganda siguro na roon
siya," sagot ko.

Tama. Mas magandang hindi na muling mag-krus pa ang landas nilang dalawa
ni Nazareth. Tama na 'yung nagkita sila noong una. Hindi na maganda kapag
nagpatuloy pa.

"Hala, bakit!?" sambit ni Angelita. "Nako ang baby boy ko." Lumuhod si
Angelita upang ma-level ang mukha ng anak ko.

"Kye, say ba-bye na to ate Angelita mo."

"Bye, Ate Anghit..."

Nanlaki ang mata ko. Kununot ang noo ni Angelita.

"Kye! It's Angelita!" pangaral ko. Lumuhod din ako. "Say ah-ngel-lita."

"Ang-hit!"

Pinigilan ko ang sariling matawa dahil parang natatae na ang mukha ni

Angelita. I tapped her back to consoled her. "Sorry, Ange. Minsan talaga
nabubulol pa si Kye."

Tumango si Angelita at tinapik-tapik din ang likod ko. Ngumiti. "Gets ko,
sismars. Pero andaming pwedeng bulol na salita bakit anghit pa?"

I laughed. Nagtawanan kaming dalawa. Kinurot niya ang pisngi ni Kye.

Hindi naman siya nagalit. Natuwa pa nga siya. Hindi naman kasi siya amoy
anghit kaya okay lang daw. Medyo lang.

Naabutan kami ni Manang Lolita sa ganong ayos. Agad tumaas ang kilay nito
at tinarayan ako. I forced a smile in which she didn't return.

"Ano 'yan? Lalayas ka?" tanong nito.

Mabilis akong tumayo. Tumuwid din ng tayo si Angelita.

"A-Ano po, ihahatid ko lang po sana si Kye sa probinsya. Sa Lola Rosa

niya po."

Mas lalo akong tinaasan nito ng kilay. Tinignan niya ako mula ulo
hanggang pa. "Bakit ngayong araw?"

I didn't answer 'cause I didn't know what to say. She crossed her arms
against her chest and waited for my answer. "Nagpaalam ka na kay sir?"

"Opo," I lied.

Nagduda pa ang mga mata nito ngunit tumango rin. Naglakad paalis.
"Sandali lang."

Nag-panic ako dahil akala ko ay isusumbong ako nito kay Nazareth ngunit
bumalik din ito. May bitbit itong supot. Nanlaki ang mata ko nang yumuko
ito at hinimas ang buhok ni Kye. Kye returned a smile which melted my
heart.

Inabot ni Manang Lolita ang supot at pagtingin ni Kye roon, agad itong
natuwa. "Marshmallows! Thank you, Lola!"

I was shocked. Kahit si Angelita ay nagulat din ngunit napangiti rin.

Agad akong nagpasalamat sa matanda ngunit inirapan lamang ako nito.

"Ingatan mo 'yan," sambit nito sakin. "Mag-iingat kayo."

I was moved for a seconds hanggang sa makalabas kami ng gate. Angelita

whispered something to me dahil siya ang naghatid samin para makasakay ng
tricyle.

"Malambot talaga puso ni Inang sa mga bata," aniya. "Kaya siguro

napamahal na siya kay Kye."

The bus ride took us a long time to finally reached our  destination.
Nakatulog si Kye sa biyahe kakakain ng bigay ni Manang Lolita ngunit ako
naman ay dilat ang mga mata. Sa dami ng iniisip ko parang hindi ko ata
kayang matulog.

How could I possibly sleep if my mind was drown with deep thoughts?

Nang makarating kami sa bahay ng mag-asawa ay agad kong nabungaran si

Manang Rosa na nagwawalis sa tapat. Agad tumakbo si Kye dahil sa tuwa.

"Manang po!"

Umangat ang tingin ng matanda. Nanlaki ang mata nito at agad sinalubong
si Kye ng yakap. Kye hugged her back while I only watched them, smiling.

"Na-miss ko ang batang ito!" Then he kissed my son's cheeks. 'Yung halik
na tumutunog pa, pinanggigigilan. "Bakit pala kayo napauwi? May problema
ba?"

"Kumusta po si Mang Wil?"

"Ay naku, ayon. Nasa hospital pa rin. Bibisitahin ko nga mamaya, umuwi
lang ako saglit para maglinis ng bahay dahil ilang araw akong hindi
nakauwi. Para na rin kumuha ng damit," sambit nito. "O, bakit kayo
naparito? Minamaltrato ba kayo ng amo mo?"

Agad lumapit ang matanda at tinignan ang bawat sulok at kanto ng mukha
ko. I chuckled. I just spread my arms and hugged her. Hindi ko napansin
na umiiyak na pala ako. Ang bigat sa dibdib ko ay muli nanamang natibag.

She pat my back. Hinimas himas iyon ni Manang at niyakap ako pabalik. Kye
was only watching us.

"Kung ano man iyang problema mo, malalagpasan mo rin 'yan, hija. Ngayon
pa bang marami ka nang napagdaanan?" She didn't ask why I was crying.
Nang tumahan ako ay pumasok na kami sa loob.
The best way to comfort someone is just to be there and not to talk.
'Yung maramdaman lang ng tao ang presence mo at iyon ay higit pa sa
sapat.

I told Manang Rosa about everything while Kye was watching a cartoon. She
was shocked as I told her. Mula sa si Nazareth pala ang amo ko at may
pamilya na siya hanggang sa muntik niya nang malaman na anak namin si
Kye.

Bumuntong hininga ang matanda. "Anong plano mo ngayon, hija?"

"Hihingi po sana ako ng pabor, Manang, kung pwede po ay iwan ko muna si

Kye sa inyo."

Agad namang tumango ang matanda. Hindi manlang ito nagdalawang isip.
"Syempre naman, hija. Kasama mo akong nagpalaki sa anak mo, hindi na bago
sakin iyon."

Agad akong nagpasalamat para sa mabuting loob ni Manang. Pagkatapos no'n

ay sumama kami ni Kye upang bisitahin si Mang Wil sa hospital. Natuwa
naman ito nang makita kaming dalawa. Magha-hating gabi na nang magpaalam
na ako nang tuluyan.

Hindi na nag-abala pa si Manang na ihatid ako sa terminal. She even asked

me to stay for awhile and just go back tomorrow but I declined. Hindi
naman kasi ako nagpaalam kay Nazareth. Kahit na may nakaraan kami'y amo
ko pa rin siya at kailangan kong respetuhin iyon.

"Kye, stay with Manang Rosa for awhile. Be a good boy, ha?" sambit ko at
hinalikan ang noo ng anak ko.

"Ate, when will you comeback?"

I forced a smile. "Kapag handa na ako."

Kapag handa na ako sabihin sayo ang totoo. Kapag handa na akong ipakilala
ka sa totoo mong tatay. Kapag handa na ako sumugal at maging matapang
ulit. Promise, Kye, it would happen soon. Hang in there, son.

I kissed and hugged Kye one last time before I bid my goodbye. Mabigat sa
dibdib na iwan ko siya dahil hindi ako sanay na hindi kami magkasama
ngunit kailangan. I'd chosen the hardest path because at the end it would
be worth it.

Nakarating ako sa mansion nang gabi. Tuluyan nang nagpalit ang araw at
ang buwan. It was already quiet and empty. The lights were turned off.
Bumuntong hininga ako at naglakad papasok.

The deafening silence bothered me but I still continued to walk. Sa haba

ng nangyari sa araw na ito ay parang pagod na pagod ako't nanghihina.
Isama pa ang pinaghalong stress at overthinking.

"Saan ka galing?"
I was startled when I'd saw a massive shadow from the dark. Mula sa sulok
ay lumabas ang anino. The moonlight was enough for me to see him. Kung
ano ang suot niya kaninang umaga ay gano'n pa rin iyon.

His eyes were dark. The keen grey eyes traveled from my body to my face.
He jaw sharpened. He nibbled at his lips and he crossed his arms against
his iron-clad chest.

Hindi ako nagsalita. Nakaramdam agad ako ng inis. Anong pakialam niya
kung saan ako nagpunta? Ganito ba siya sa mga maid niya?!

Nazareth's brows furrowed. His forehead knotted when he learned that I

wouldn't answer to his stupid question. Humakbang pa siya palapit sakin.

"Answer me," he sneered. "Where have you been?"

"Diyan lang."

"Where?"

"Nakipag-meet ako."

Nagdilim ang kaniyang mukha. What's with his reaction? Galit siya kasi
nakipagkita ako?

"Kanino?"

"Sir, it's personal. I think it shouldn't be disclose with my boss,"

sagot ko. Naiinis ako.

Tumalikod ako, nagbabadyang dumiretso na lamang sa hearquarters but I was

stunned when Nazareth blocked my way. Napaatras ako hanggang sa tumama sa
likod ng couch. Tumaas ang kaniyang kilay.

My eyes widened when he placed both of his hands on my side.

"Sino?"

I felt my knees limped because of his deadly stares. Pigil ko ang aking
hininga dahil sobrang lapit niya sakin. His eyes went down to my lips. I
chewed on my bottom lips because of nervousness. The muscle in his jaw
twitched upon seeing me doing that.

"W-Why do you need to know, huh? I'm just your maid!" I shouted.
"Katulong mo lang ako 'di ba?"

He shifted his eyes from my lips to my eyes. Now, it was playful and
taunting. The fire was now gone and the humor was now visible to his keen
eyes.

"Oo. Katulong ko lang," he agreed.

"See–"
"Katulong ko sa paggawa ng bata."

Nalaglag ang panga ko. My mouth fell open. My heart was now beating so
fast against my chest and I could feel my lips trembling.

What the hell?

He leaned forward until our lips were just inch apart. Halos maduling
ako. I could smell his mint, fresh breath. Bahagya na ring tumatama ang
tungki ng kaniyang ilong sa akin.

"Now, answer my question..."

Napapikit ako nang magsalita siya. Agad kong nalanghap ang mainit niyang
hininga na mas lalong nagpapaigting ng kiliti sa aking tiyan.

Nang bumalik ako sa ulirat ay tinulak ko siya. I was fuming mad right
now. I shoud be hating him but my heart...was beating for him. Ngunit
hindi ko manlang siya natulak nang malayo. Pakiramdam ko ay bigla akong
nanghina.

"Stop playing with me!"

"I'm not playing with you."

Talaga lang, ha?

"Alam ba 'to ng asawa mo? Nakakadiri ka! Pamilyado ka na pero lumalandi

ka pa sa iba!" I snapped.

His eyes widened. Ngunit nagulat ako nang hapitin niya ako para mas
lalong dumikit sa kaniya. He roared deep chuckles and amusement was now
visible to his eyes.

"Ah, love," he whispered. Humalakhak siya. "Selosa pa rin."

I tried to pushed him but he didn't let me. His grip just tightened.
Hanggang sa napagod nalang ako at hinayaan siya. 'Cause it reminded me of
the past. It was comforting. It was nice.

It felt like home.

"Who fucking told you that I was already married?"

Kumibot ang aking labi. "Bakit?! Totoo naman!"

Nazareth chuckled. He bit his lower lip. Napaigtad ako nang hawiin niya
ang kumpol ng buhok na humaharang sa aking mukha.

"Hindi mo pa nga ako pinapakasalan. Kaya paanong nangyari iyon?"

Napatigalgal ako. So it wasn't true, then? Hindi niya asawa't anak iyon?
Dapat ba akong maniwala sa mga sinasabi niya?! He might be lying and just
wanted me to be his mistress!

"Liar!" I bellowed.

He groaned. Tinulak ko siyang muli pero hindi pa rin siya nagpatalo. Mas
lalong humigpit lamang ang kaniyang kapit sa aking baywang.

"She's my sister, love. That's fucking disgusting," he soothed.

Natigilan ako dahil doon. It was his sister? Ano 'yung sinasabi ni
Angelita? So it wasn't true? That was why the little girl didn't look
like him?

Hinalikan niya ang noo ko. Napapikit ako dahil doon. Hanggang sa bumaba
iyon papunta sa labi ko. His sensual lips met mine. Napakapit ako sa
kaniyang balikat.

His kiss was gentle and tender. At first I was startled. I didn't move.
Pero parang may sariling buhay ang labi ko't sumunod ito sa kaniyang
paggalaw. He bit my lower lip, I moaned because of that. My lips went
opened and his tongue went inside. He licked my lips and my body
shrudded.

His hands was slowly traveling from my waist to my lower abdomen. The
blazing fire was slowly eating my soul. Humigpit ang kapit ko sa kaniyang
balikat. I moaned one more time because of the sudden feeling. Nazareth
groaned and made the kiss deeper.

"Hmmm..."

Ramdam ko ang pamumula ng aking mukha. His rough hands slowly went up
until it met my chest. The heat between us intensified when he played
with my mound against the soft fabric.

Natigilan siya dahil doon at lumayo. We were now soaking wet and we were
both panting for air. Nakaramdam ako ng hiya para sa sarili dahil hindi
rin ako nagpapigil. I heard him chuckled and he playfully kissed my
forehead with so much amusement in his eyes.

"Next time, love." he whispered under his breath. "Pakakasalan muna

kita."
Chapter 47
Note: May group na po ako for my readers. Kindly search for Bratmind's
Spoiled Brats. Hehe.

I didn't know how I was able to go to my room, to the headquarters.

Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Bahagya pang nanginginig ang aking
tuhod. Hindi pa rin mawala sa isip ko na muntik na kaming mapunta roon. I
was questioning myself kung bakit hindi manlang ako nagpapigil.
Napahawak ako sa labi ko. It was still swollen. Namamaga iyon at sobrang
pula nang minsang mapadako ang tingin ko sa salamin. Why did he bite it
so hard? And...

Bumaba ang tingin ko sa aking dibdib. Nag-init ang aking mukha nang
maalalang hinawakan niya iyon. It might just be above the fabric and not
skin-skin, it still gave so much sensation from inside.

To be honest, magiging hipokrita ako kung sasabihin kong hindi ko

nagustuhan. The last time I had that kind of burning feeling was...when
we made love. Yes, I tried to date boys my age for years. Pero hindi kami
humantong sa puntong iyon. I felt like I was craving for a certain sugar
but I couldn't point out which color.

I slept that day knowing it would be awkward the next day. Ngunit mabuti
nalang dahil wala pala si Nazareth ng umaga ding iyon. So I was free to
move and work all day without eyes staring at me.

Nang umuwi siya noong gabi ay nagkulong agad ako sa kwarto ko. When I saw
his BMW approaching I immediately went inside my room to hide. Sumilip
muna ako at nakita kong nag-aabang sa kaniya si Manang at Angelita.

My eyes darted to his large luggage. Nagtaka ako dahil ang laki no'n.
Pero papasok na siya kaya agad akong nagtago.

I kept biting my nails while at the state of oblivion. Panay ang lakad ko
sa loob ng maliit na kwarto, pabalik-balik.
Tinignan ko ang sarili sa salamin. I stopped. Binaba ko ang kamay ko.

"So what if we kissed?" I asked myself from the mirror. "May anak na nga
kami!"

I was also able to sleep at peace last night, knowing that he wasn't
married yet. Parang nawala ang tinik sa dibdib ko nang malamang hindi
niya rin pala anak iyon, it was his niece. Pati 'yung Eunice na maganda
ay kapatid niya pala. Pero ano naman kung hindi pala totoo na kasal na
siya?

Hindi ako easy to get!

Napatalon ako dahil sa isang katok. Nagda-dalawang isip ako kung bubuksan
ko ba iyon o hindi. Pero naulit pa ang katok na tila balak gibain ang
pintuan.

"Awooo..."

I rolled my eyes when I heard Angelita's voice. Binuksan ko ang pintuan.

Nanliit ang mata niya sakin at tinignan ako mula ulo hanggang paa.

"Pinapatawag ka ni ser," sambit niya.

Napatigagal ako sa narinig. Pinapatawag ako ni Nazareth?! What's wrong

with him! I cleared my throat.
"B-Bakit daw?"

"B-Bakit daw?" she mimicked. "Sismars, maliban sa buhok ko, pati rin ba
dila mo binuhol mo?"

Umiling ako at tumawa. Pero hindi tumawa si Angelita. Seryoso pa rin

siyang nakatingin sakin. Tinaasan niya ako ng kilay.

"Serious mode ako, bakla. Huwag mo ako tawanan," seryosong sabi nya kaya
tumahimik ako. "Nag-sex ba kayo ni ser kagabi?"

Parang nabulunan ako sa sariling laway nang marinig ang tanong niya.
Ilang beses akong kumurap sa kaniyang mukha. I suddenly felt abasement.

Nakita ba ni Angelita?

Pero hindi kami nag-sex!

"H-Hindi! Ano bang pinagsasabi mo riyan!" depensa ko.

"E, bakit may naririnig akong umuungol kagabi habang nasa kusina ako?
Tapos nakita kita na papunta na sa kwarto mo na pawis na pawis at si ser
naman, pawis din," aniya. "Kanina ko dapat itatanong, mars, pero hindi
ako kanina sigurado. Ngayon, tinatawag ka niya kaya lumakas ang kutobnism
ko."

Nag-init ang mukha ko.

"Coincidence lang s-siguro..."

"Kiber lang, bakla." Lumapit siya sakin para bumulong. "Malaki ba baston
ni ser?"

Mabuti nalang at hindi na ako ginisa ni Angelita dahil tinawag siya ni

Manang Lolita. Naalala kong siya ang nagsabi sakin na may asawa't anak na
si Nazareth. That was the reason of my sleepness nights before. Hindi ko
na lamang siya sinabihan tungkol doon dahil hindi naman niya kasalanan.
Baka iyon lang akala ni Angelita dahil nga hindi sila madalas kausapin ni
Nazareth. Maliban nalang kung may inuutos ito.

"Pumunta ka na roon, 'te. Nasa dining room si ser," aniya bago umalis.

Huminga ako nang malalim. He's still my boss so I need to follow his
commands. Sumilip ako sa salamin. I looked boring. Kaya naman nag-tali
ako ng buhok. Naglagay din ako ng kaunting blush-on at lipstick.

Teka, why am I doing this?

Bahala na nga!

Habang papalapit sa dining room ay siya namang bilis ng tibok ng puso ko.
I didn't know why I was feeling this way. Bawat tapak ko ay siya namang
panghihina ng aking tuhod. I cleared my throat.
Nakita ko na ang kaniyang malapad na likod. He was already siting. Nang
maramdaman ang presensya ko ay lumingon siya. Nagtama ang mga naming
dalawa. His lips twitched which made my heart sank deeper. Minuwestra
niya ang upuan sa tabi nya.

My brows furrowed. Nang tuluyang makalapit ay nakita ko ang maraming

pagkain sa hapag.

"Sit beside me."

Kumurap ako.

Ilang beses.

"W-Why?"

"It's dinner," he stated the obvious. "Sasabay ka sakin kumain."

Agad akong tumutol. Ano nalang ang sasabihin ni Angelita at ni Manang

Lolita kapag nakita nilang kumakain ako kasama ang amo namin? Nakakahiya!

"Nazareth, hindi pwede." Tinaasan niya ako ng kilay. "Katulong mo lang

ako."

Umangat ang gilid ng labi niya. He put his left knuckle on his left
cheek, amusement was visible to his eyes while watching me.

"Oo nga, nilinaw ko na kagabi iyon," aniya gamit ang mapanuyang tono.

Agad akong namula nang maalala ang ibig niyang sabihin. I glared at him.
Hindi naman iyon ang tinutukoy ko! Damn him!

"Hindi 'yon!" asar na sambit ko. "I'm your maid, Nazareth."

"Bawal ba ako kumain kasama ang maid ko?" he asked.

Umiling ako. "Bawal."

"E, ang mapapangasawa?" Ngumisi siya. "Bawal din?"

My eyes widened. Malakas na tumambol ang puso ko dahil doon. I bit the
insides of my cheeks to stiffle my smile. Umirap ako kunwari para hindi
mapansin at padabog na pumunta sa malayong parte ng lamesa, malayo sa
kaniya.

"Fine! But I won't sit beside you!" pinal na sagot ko.

Hindi na siya umangal. Nagsimula na kaming kumain. Panay ang sulyap niya
sakin kaya bahagya akong naiilang. Nang mahuli ko siyang nakatingin sakin
ay nag-iwas ako ng tingin.

"You're so far, love," reklamo niya. Ngumuso siya.

Hindi ko siya pinansin.

Hanggang sa matapos na kaming dalawa kumain. Nauna siya pero hinintay
niya muna ako. Pinunasan niya ang labi niya gamit ang malambot na puting
tela. Kaya bumaba ang tingin ko sa kaniyang labi dahil doon.

I bit my lower lip. Ganiyan ba talaga ka-pula iyon? Bakit parang hindi
katulad ng dati. The redness of his bloody lips were more defined. O baka
guni-guni ko lamang iyon?

Napaigtad ako ng nilingon niya ako, nagtataka. Umangat ang isang kilay
niya.

"W-What?"

"Ah, what are we going to do next?"

His question was answered by thousand of questions inside my head. Pero

niya ako tinatanong niyan? Hindi tuloy ako naging kumportable.

Nag-init ang mukha ko. I inhaled a large amount of air to calm myself
down. Sinasadya niya ba akong tanungin ng ganyan? Kasi kung sinasadya
niya, it wasn't funny at all!

Ang awkward!

"W-Why are you asking me..." bulong kong bigkas.

The corner of his sensual lips twisted sexily. Pumungay ang kaniyang mata
at pinagmasdan ako. Pinaglaruan niya ang labi gamit ang kaniyang
mahahabang daliri.

"Do you want to...cuddle?"

My eyes widened. Parang nabingi ako roon. My mouth slightly hung open.
And what made it more awkward was he was waiting for my answer. It seemed
like he wasn't serious at all but his eyes screamed eagerness.

"A-Ano ba.." Parang tanga kasi 'to. "A-Are you supposed to ask that?"

He shrugged his shoulders. Tumayo siya. Dumiretso siya sa living room

kaya naiwan akong nakatunganga roon.

Should I follow him?

E, baka hindi niya naman ako pinapasunod. Ayoko maging assuming. Kaya
nanatili lamang ako roon at tinatanong ang sarili kung dapat ba akong
sumunod. Wala kasi siyang sinabi! Tinanong niya kang kung gusto ko ba raw
mag-cuddle!

Kumurap ako nang makita siyang bumalik. Nakakunot ang noo niya, lalo na
nang mapansing nakatunganga lamang ako roon.

"A-Ano?"
"Why you didn't follow me..." halos pabulong iyon.

Nilingon ko ang pinagkainan namin. Huhugasahan ko ang mga iyon. Tumayo

ako, his eyes were intently darted to me. Pinagmasdan niya ang bawat
galaw ko.

Kinuha ko ang mga plato, hiniwalay ko ang mga natira pang pagkain sa
unang plano at pinagpatong patong naman ang huli. He put his rough hands
on his waist, started to get impatient.

"Let Manang wash the dishes, Hellary," aniya.

Umiling ako. "Huhugasan ko 'to. I'm your maid."

He crossed his arms against his iron-clad chest. "Then let me help you."

"No."

"Yes."

"I'm the maid."

He pursed his lips. "But I'm the boss."

Bumuntong hininga ako at hindi na lamang nakipagtalo pa. He helped me

cleaning the dishes. Siya ang nagpunas ng mga iyon para mabilis na
matuyo. Matapos no'n ay nagpunas ako ng kamay.

Biglang tumunog ang cellphone sa kaniyang bulsa. Nilingon ko siya. Kinuha

niya iyon at sinagot. Sumulyap siya sakin bago naglakad palayo upang
hindi ko marinig.

I just went to my room after that. Naglinis ako ng katawan at nagpalit ng

pantulog. Hindi ko maiwasang mapangiti sa lahat ng nangyayari. Parang
unti-unti ay gumagaan na ang pakiramdam ko at nakakaramdam na ulit ako ng
saya.

Nilingon ko kaliwang parte ng kama kung saan parating natutulog ang anak
ko. Agad kong na-miss si Kye. Nakaramdam ako ng lungkot. Isang araww pa
lang pero parang taon na ang lumipas. Hindi ako sanay na wala siya sa
tabi ko.

I caressed the bed and imagined my son lying there. Bumuntong hininga
ako.

After a long day my heart felt hopeful again. Gusto ko nang malaman niya
na ako ang ina niya, na hindi niya ako kapatid. I wanted my son to call
me as his mother and not his big sister.

Masarap siguro pakinggan.

Nakatulog ako dahil sa lalim ng aking inisip. The next days were just
fine. Nazareth wasn't around. He said he had to go to Manila for an
urgent problem. Hindi ko na tinanong pa kung ano iyon dahil mukhang
nagmamadali siya.

At isa pa, panay ang lingon ni Angelita samin. Nanliliit ang mata. Alam
ko pa naman ang takbo ng utak niya.

Days without Nazareth around was
I introduced to him as my little
si Kye sa probinsya namin but he
talaga siyang alam. Pinaniwalaan
I think that was better.
fine. He didn't ask where was Kye which
brother. Sinabi ko sa kaniya na inuwi ko
didn't say anything. Mukhang wala pa rin
niya ang sinabi kong kapatid ko si Kye.

He even asked for my number ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin siya
nagte-text kaya naiirita ako.

Nilingon ko si Manang Lolita nang tawagin niya ako. Binaba ko ang hose
upang pansamantalang itigil ang pagdidilig sa mga halaman.

"Po?"

"Pumunta ka sa talipapa. Wala ng stocks."

Nagbihis ako saglit tapos pumunta na rin sa talipapa para mamalengke. May
binigay na listahan si Manang Lolita at lahat ng iyon ay binili ko.
Inabot ako ng ilang oras sa pamimili, tanghali na nang makarating ako sa
mansion.

I was so tired because of that. Pero kailangan ko pa rin magtrabaho dahil

malapit na ulit ang sweldo. Balak ko sanang ipadala iyon ng buo kila
Manang Rosalinda para na rin sa pagpapagamot ni Mang Wil. Para na rin sa
mga pangagailangan ni Kye.

Kaya naman nang matapos ko na ang trabaho ko ay agad kong tinawagan si

Manang Rosalinda para mangamusta. It was already 4:21 PM when I called.

"Hello, Manang?"

"Hija! Napatawag ka?" the old woman answered.

"Kumusta po? Si Mang Wil? Si Kye?"

I heard her deep sigh. "Ayon, o-operahan na siya sa susunod na araw.

Kinakabahan na nga ako, hija. Pero hindi ko pinapahalata kasi ayoko ring
kabahan siya."

"Manang, everything will be alright..."

"Sana nga, sana," aniya. "Okay naman ang anak mo. May mga kalaro na nga
rito sa hospital. Mga bata rin. Nakakatuwa."

I giggled. Nangungulila pa rin ako sa anak ko. Gusto ko na siyang

mayakap.

"Pwede ko po bang makausap?"

"Ay, teka, teka." Rinig kong tumayo ito. "Kye, kausapin ka ng ate mo."

I waited for my son's voice.

"Hello po! I'm Kye!"

I suddenly felt my tears coming out. Pinigilan ko ang sariling maluha.

Hearing my son's voice was very fulfilling. Parang lahat ng pagod ko ay
agad nawala nang marinig ko lang ito.

"A-Anak..." I whispered.

"Ate? Hello?"

Tumikhim ako para ayusin ang boses. "Hi baby! It's ate! How are you?"

Kinagat ko ang ibabang labi ko to stifle my tears.

"Ate!?" I heard his excitement. "Miss na po kita! When will you comeback
po?"

I cleared my throat and I'd finally decided. Sana lang maging maayos na
ang lahat. Sana lang hindi na kami parehas mahirapan.

"Soon, baby..." I answered.

The call took a long time. Hindi ko napansin na gabi na pala. Matapos ang
tawag ay kumunot ang noo ko dahil sa notifications na lumabas.

2 missed calls and 2 messages.

It was from unknown number. Ngayon-ngayon lamang iyon. Hindi ko nasagot

dahil kinwentuhan pa ako ni Kye tungkol sa mga bago niyang kaibigan.
Nakinig lamang ako sa mga kwento ng anak ko.

I opened the two messages.

Unknown:

Hi.

Unkown:

Can I call?

My forehead knotted. Sino naman ito?  Wrong sent ba ito o kaya mga
nangpra-prank sa random numbers?

Umiling na lamang ako. Naglinis nalang ako ng katawan dahil gabi na. Oras
na ng tulog. Nagpalit ako ng kumportableng damit. Pagkatapos no'n humiga
na ako sa kama. I turned the lights off.
Bukas ang bintana sa kwarto ko. Mula roon ay makikita ang buwan na siyang
naghahari sa kalangitan. Napapaligiran ito ng mga nagkikislapang mga
bituin. Bahagyang nilalaro ng hangin ang manipis na kurtina.

Naagaw ang atensyon ko nang umilaw ang aking cellphone. There was a
notification. It was another message from the unknown number.

Unknown:

Sinong kausap mo?

My forehead creased upon reading it. Tinatamad akong nagtipa ng reply.

Ako:

sino k

Binaba ko ang phone ko ngunit agad umilaw iyon at tumunog.

Unknown:

Your crush.

"Crush? Anong pinagsasabi nito?"

Tamad ulit akong nag-type.

Ako:

I don't have a crush.

Hindi ko na pinansin pa yung phone ko dahil inaantok na talaga ako.

Inayos ko na ang sarili at humiga nang maayos. I closed my eyes.

Napaigtad ako nang mag-ring agad ang phone ko. Inis kong nilingon ito.

Unknown number is calling...

I answered it. Pagsasabihan.

"Who is th—" I was cut off.

"You don't have a crush?" A familiar deep voice lingered in my ears.

Nagulat ako nang mapagtanto kung kaninong boses iyon. It was Nazareth!
And his voice was so damn good!

"N-Nazareth..."

"Yes, love. Yours truly," he chortled.

Tumaas ang balahibo ko nang marinig ang halakhak niya sa kabilang linya.
It sounded husky and gentle.
"What are you doing?" he asked.

"Nakahiga..."

"Okay," he answered. "Sinong kausap mo kanina?"

"Si Manang Rosa."

Hindi siya nagsalita sa kabilang linya. Ngunit naririnig ko ang kaniyang

paghinga.

"Hellary."

"Bakit?"

"Can you look outside your window and just stare above the tranquil sky?"

I didn't know what he was up to but I followed him. Hinawi ko ang kurtina
at pinagmasdan ang kalangitan. The moon was surrounded with stars
glistening from above. It was comforting. It was surreal.

"Okay na."

Hindi siya nagsalita. I also didn't know what to say. Pero kahit hindi
siya magsalita ay ramdam ko ang presensya na. Rinig ko ang bawat paghinga
niya sa kabilang linya.

"I'm watching them, too."

Hindi ako sumagot. Nanatili lamang gano'n. Pinapanood ang kalangitan

habang kahit papaano ay magkakonekta sa isa't isa. Are we watching the
same stars? The same sky? The same moon?

"Do you know what's more beautiful than the stars?" he asked from the
other line.

"Ano?"

"'Yung mahal ko," he answered.

Natahimik ako dahil do'n. Hindi na lamang ako nagsalita. Come to think of
it, maybe he already had his new woman in Manila. He already met her
while I was gone. Hindi iyong si Eunice na siyang tinutukoy ni Angelita.
Hindi ko alam. Ayoko umasa na ako pa. Kasi parang malabo.

I cleared my throat. "S-Sino?"

I wasn't expecting an answer that would satisfy me. Iyon nga. He might
finally found someone when I was gone. When we were both far from each 
other. Hindi naman kasi malabo iyon.

But my heart was throbbing against my chest for thinking this way. May
bahagi sa puso ko na nagsasabing baka naman hindi. Pero meron ding baka
sakali na, siguro meron na talaga.
At wala na akong magagawa para roon.

Sasabihin ko sa kaniya ang totoo sa susunod naming pagkikita. Sasabihin

kong anak namin si Kye. Sasabihin kong huwag siyang mag-alala, hindi niya
ako kailangan balikan o ano man. Hindi ko gusto na masira ang relasyon
niya kung kanino man. I just wanted Kye to know who was his real father.

And it's also Nazareth's right to meet our son.

Lumipas ang ilang segundo, hindi siya sumagot. Hanggang umabot iyon ng
ilang minuto. Nakaramdam ako ng panghihinayang sa hindi malamang dahilan.

I cleared my throat once again. "N-Nazareth sino?"

But the pain doubled when he ended the call. He might finally knew that I
already thought that way. Pero ang mas nagpasakit sa puso ko ay nang
hindi niya ako sagutin.

Para siguro hindi ako masaktan.

But what was his point for telling me?

Sinara ko na ang bintana. Sinubukan ko nang humiga. I closed my eyes and

tried to sleep. But I could still hear my heart hammering. It didn't stop
beating that way. It didn't stop being in pain.

Napamulat ako ng mata nang muling tumunog ang phone ko. I was hesitating
to answer it ngunit sinagot ko rin.

"Sorry, love. Namatay," he chuckled.

I didn't answer. I just listened to him.

"And to answer your question who..." he uttered. "...ikaw, love. Kahit

kailan hindi naman tumigil."
Chapter 48
Warning: R-18.

Nazareth didn't come home for a week already. Hindi niya na sinabi sakin
kung bakit pero sa tingin ko ay may kinalaman ito sa trabaho niya. It was
fine, I thought. Kasi sa loob ng isang linggong iyon ay hindi siya
pumalya para i-message ako sa text from time to time. May mga oras din na
bigla-bigla nalang siyang tatawag hanggang sa abutin na kami ng magdamag.

My heart felt so full. It reminded me of the good old days.

No matter how I'd tried to resist, my soul would still end up with him.
Hindi ko alam. Gano'n talaga siguro. But there were still things that
left a weight on my shoulders. May mga hindi pa nasasagot. May mga hindi
pa ako nalalaman tungkol sa kaniya, tungkol sa nangyari noon. At alam
kong naghihintay lamang siya ng tamang pagkakataon para sabihin sa akin
ang lahat.
We were both in the same phase. We were still waiting for the right time
to finally escape from the cage that we locked ourselves in.

Bilang nalang sa daliri kung kailan mangyayari iyon. At kapag tuluyan na

ngang nangyari, sana maging maayos na ang lahat. There were still a hope
inside me; that was buried. At ang maliit na pag-asang iyon siyang aking
pinanghahawakan. Naniniwala pa rin ako.

Believing for something impossible is also possible.

"Te, oh," inabot sakin ni Angelita ang listahan. Naka-toka na naman kasi
akong mamili para sa darating na noche buena.

Kinuha ko iyon at binasa. It was a lot. Kami lang naman ata ang magce-
celebrate dahil mukhang hindi uuwi si Nazareth. We haven't talk about it
yet.

"Bakit parang ang dami?" I asked.

"Ewan ko 'te. Baka umuwi si ser kaya marami pinabili ni Inang," aniya.
"Gusto mo ba samahan kita?"

Tumango ako. "Sige."

"Gusto ka ba?" tanong niya. "Char. Wait lang bihis lang ako sismars."

Pagkatapos namin magbihis ni Angelita ay dumiretso na kami sa palengke.

Maraming tao. Nag-ikot kami. Maputik dahil umulan noong isang gabi.
Siksikan pa dahil nga bukas na ang noche buena.

Pagkatapos namin bumili, mag-ikot pa raw kami para mamili ng kaniya-

kaniyang regalo. 'Yung palengke kasi rito ay may maliit din na mall.

"Ano bang gusto ni Kye, mars?"

Nag-isip ako. "Mahilig siya sa mga cartoons. Spiderman din at batman."

"Ayaw niya sa barbie?"

Umiling ako. Natawa ako nang bigla siyang sumayaw sa gitna ng palengke.
"Ay barbie, sabi ko na.." she sung. "Tiktok bakla, di mo kaya."

Humalakhak ako't hinila na lamang si Angelita. We decided to just set

apart for awhile. Nag-ikot ikot ako mag-isa sa mall. Alam ko na ang gusto
ni Kye kaya ayon muna ang binili ko. Sunod ang kay Manang Rosa, Mang Wil,
Manang Lolita, at kay Angelita.

"Wala na siguro. Okay na 'to."

Natigilan ako nang may napagtanto.

Si Nazareth pa pala.
Sinubukan ko pang tumingin tingin para kung sakaling may pumasok sa isip
ko na para sa kaniya ay iyon nalang. Pero kanina pa ako ikot nang ikot ay
wala pa rin. Panay na nga ang tawag sakin ni Angelita dahil tapos na
siya.

Bumuntong hininga ako at nag-text kay Nazareth para may maisip akong
ideya.

Ako:

Anong gusto mong regalo

Kinagat ko ang ibabang labi ko habang naghihintay. It took him a couple

of minutes bago tumunog ang phone ko. Agad ko itong binasa.

I stifled my smile when I read his reply. Nag-init ang mukha ko.

Nazareth:

Ikaw.

Pinasok ko na lamang ang phone ko sa bulsa. Wala akong makukuhang

matinong sagot sa kaniya. Kaya nag-ikot nalang ulit ako't buti nalang may
nakita rin ako. Naghintay pa muna ako bago natapos. Umuwi na rin kami ni
Angelita. Nakasimangot siya habang binabagtas namin ang daan papunta sa
mansion.

"May nanghingi ng number ko kanina, sismars."

Nilingon ko siya. "Binigay mo?"

"Hindi," aniya.

"Ha?" Pagtakaka ko. "Bakit?"

Knowing her, she would give it immediately. She shook her head.

"Bakla, lolo 'yung nanghingi. Hindi pa ako open sa sugar daddy, ewnism!"
nandidiri niyang saad. "Imbis na hotdog, kikiam 'yon. Maliit na kulubot,
sismars."

Tawang tawa ako nang makauwi kami. Hindi kami sinita ni Manang Lolita.
Agad akong dumiretso sa headquarters pagkatapos dahil na rin sa pagod ko.
I need to atleast rest for awhile. Maaga pa naman.

Humiga ako sa kama. Kinuha ko ang phone sa bulsa ko.

4 messages and 12 missed calls.

And those are from him, sino pa ba? Hindi ko tuloy mapigilang mapangiti.
Nag-panic ako kasi bubuksan ko pa lang 'yung messages bigla siyang
tumawag.

I cleared my throat after I answered it.

"Hello..."

"Hi, mahal," he said from the other line.

Niyakap ko ang unan ko. His voice sounded deep and very comforting. It
soothed my ears very well. Hindi ko napigilan ang kiliti na umusbong sa
aking tiyan at talampakan.

"Have you eaten yet?" tanong niya.

Dumapo ang mata ko sa orasan na nakadikit sa pader. Pasado alas dose na

pala. Kumain naman na kami ni Angelita kanina sa mini mall.

"O-Oo. Ikaw ba?"

"Not yet..." he sounded so sad. "Papakainin mo ba ako?"

Nag-init ang mukha ko sa tanong niya. His voice sounded so playful and
taunting. Nang-aasar na naman. Nang mapansing natahimik ako ay narinig ko
ang kaniyang halakhak sa kabilang linya.

"It's not funny!"

"I missed you."

Natutop ko ang bibig ko. My heart doubled its beat upon hearing that.
Binaon ko sa unan ang mukha ko dahil sa naramdaman. I didn't know what to
say but I was speechless. So damn speechless.

"Kumain ka na," I answered.

"Yes, boss," aniya. "Usap ulit tayo mamaya."

Hindi na lamang ako nagsalita at hinintay siyang magbaba. But he didn't.

Rinig ko pa rin ang mababa niyang paghinga.

He chuckled.

"Ikaw magbaba, love," aniya. "Ako na sa ibabaw."

I immediately ended the call. Hindi ko napansin na nakatulog na pala ako.

Nagising nalang ako na gabi na pala. Mabuti nalang wala naman nang
gagawin sa mansion dahil tapos na kami mag-decorate para sa darating na
pasko.

Lumabas ako ng kwarto para uminom ng tubig. Wala nang tao. Malamang ay
tulog na ang mag-ina. Pagkatapos no'n ay bumalik na ako sa kwarto.

Umilaw ang phone ko na nakapatong sa side table. Sinilip ko ito.

Nazareth:

Good night, love.

Kinabukasan ay maaga kaming gumising para magluto. Abala kaming lahat.
Dire-diretso at walang pahinga.

"Sismars, ikaw maghiwa ng hotdogs." Humagikgik siya. "Hotdogs..."

Natapos kaming magluto pasado alas syete ng hapon. I took a nap first
because it was very tiring. Nagising nalang ako na kumakatok na si
Angelita sa kwarto.

Sinilip ko ang orasan. My eyes widened. It was already 9:58 PM! I slept
that long?

Agad akong naligo. Pagkatapos ay hinagod ko ng tingin ang susuotin ko

habang abala ang isa kong kamay sa pagpapatuyo ng buhok.

I still had clothes from my life before. Some were already sold pero may
mga natira pa naman. 'Yung mga hindi ko na naisusuot ang mga binenta ko,
dagdag na rin 'yon noon sa gastusin sa pang-araw araw. Life was cruel so
I atleast needed to take some action.

I'd decided to wear the red strap dress. May sequins siya sa hemline and
some parts. The dress fitted my body perfectly. Mabuti nalang at hindi ko
ito nabenta. I partnered it with my usual doll shoes dahil iyon lang
naman ang meron ako.

Bagsak lamang ang aking buhok. Naglagay ako ng kaunting make-up, just
enough to put colors to my face. Just simple and not too extra.

Nang lumabas ako ay bihis na bihis na rin sila Manang. I laughed when
Angelita gestured a coca-cola shape using her hands. "Miss, pahingi
number."

We spent all the time arranging the foods on the dining table. Panay ang
sulyap ko sa orasan at sa doubled door. Hoping that Nazareth would come.

Nang ilang minuto nalang bago magpasko ay wala pa rin siya, I'd decided
not to think about it anymore. Sumapit ang pasko and he didn't come.

"Merry christmas!" ani Angelita. She gave me her gift.

"Merry christmas din!" Inabot ko naman ang akin.

Nilingon ko si Manang Lolita. Tinaasan niya ako ng kilay. "Merry

christmas po!"

I stretched my hands so I could give the old woman's gift. Inabot niya
naman iyon at may kinuha rin siya para ibigay sakin. "Salamat. Maligayang
pasko."

We celebrated the noche buena by just the three of us. Kumain kami at
pagkatapos no'n ay pumunta na sa kaniya-kaniyang kwarto. Panay ang silip
ko sa cellphone ko pero walang text manlang doon galing kay Nazareth.
Kaya tinawagan ko na lamang si Manang Rosa. She told me that she
celebrated their noche buena inside the hospital. And she told me that
Mang Wil's operation was successful. Tuwang-tuwa ako dahil doon. Nag-usap
din kami ng anak ko. He was happy because there were a lot of foods from
other visitors mula sa mga ibang pasyente. Kumakatok ito sa pinto at
binibigyan sila.

I really think that Christmas is the essence of giving. Through this

event, we are able to connect with people by His power.

Nang binaba ko ang tawag pagkatapos kong kausapin sila Manang, muling
tumunog ang phone ko. This time, it was Nazareth. Agad lumakas ang kabog
ng dibdib ko. I cleared my throat.

"H-Hello?"

"Hi, love."

Hindi ako nagsalita at hinayaan siyang unang bumati.

"Labas ka..."

Madilim na nang lumabas ako sa kwarto bitbit ang regalo ko sa kaniya.

Wala naman siya sa sala kaya I assumed that he was outside. At hindi nga
ako nagkamali. Mula sa kinatatayuan ko ay kitang-kita ko ang malapad
niyang likod.

"I'm here."

When he heard that, he looked around and his keen eyes met mine. Mabilis
na rumagasa ang kabog sa dibdib ko. Lalo na nang ngumiti siya. He
gestured something so I went closer. Habang papalapit ay pinagmasdan ko
ang kaniyang itsura.

He was wearing a simple white shirt with rugged denim jacket. Partnered
with a maong pants and a gucci shoes. He looked dashing with his hair
dumped to the other side.

Nang makalapit ay tumaas ang sulok ng labi niya habang pinagmamasdan ako.

"Damn, what a beauty..." I heard him whispered.

Umirap ako. "Buti pumunta ka pa."

He chuckled and held my hand. Pumunta kami sa garden at umupo siya sa isa
sa mga mini swing doon kaya umupo rin ako sa kabila. He wasn't removing
our hands interwined with each other while doing that. He gave me a
genuine smile before he kissed the back of my hand.

"Merry christmas, mahal..."

I bit my lower lip.

"M-Merry christmas din."

After that, we didn't speak. We just stared above the tranquil sky while
we were surrounded by flowers and plants. Naririnig ko rin ang ingay ng
mga kuliglig para sa gabing iyon but things weren't just awkward. It
wasn't.

Hindi ko alam.

Parang kahit hindi kami mag-usap, alam namin sa isa't isa na magkasama
naman kaming dalawa at sapat na iyon.

The deafening silence wasn't a bother, for us. Ang magkahawak naming
kamay habang pinagmamasdan ang kalangitan ay siyang pumapaso sa aking
puso.

"Now we're together," he said. Eyes still glued above the sky.

Tumango ako kahit alam kong hindi niya iyon nakikita. Nilingon ko siya at
pinagmasdan ang kaniyang mukha.

"When...will you tell me everything, Nazareth?" I asked, almost sounded

as a whisper.

Nilingon niya ako dahil doon. He wasn't shocked at all. Parang alam niya
na, na darating ang araw na itatanong ko iyon. Sa palagay ko ay
pinaghandaan niya na ito. He nodded his head slowly.

"Hinihintay ko lang ang tamang pagkakataon, Hellary. I don't want to

shock you from everything," he answered.

I nodded my head. I forced a smile.

"C-Can you tell me now?"

He shifted his eyes from me to the tranquil sky. His eyes softened as if
he was trying to remember everything. Parang binibiyak ang puso ko sa
napagtantong hindi lang pala ako ang nasasaktan. Hindi lang ako ang
nabibiyak kapag inaalala ko ang nakaraan. We shared the same pain too. He
was also pained for the past years and here I was, thinking that I was
alone, thinking that I was the only one painted with scars.

"I thought you were dead. I thought..." Nabasag ang boses ko.

He smiled weakly.

"It was planned. My death was planned," he declared.

My eyes widened. Mukhang inaasahan niyang magiging gano'n ang reaksyon

ko. Pinaglaruan niya ang kamay naming dalawa. I just stared at him with
disbelief.

"W-What? H-How...?"
"I found out that I was adopted when I was still a kid. I didn't expect
it to be that way. Masayang pamilya. Mabait na ina at ama. Mababait na
mga kapatid. But it was all an act. Kasi hindi ko pala sila totoong mga
magulang," he said. "They are impostors. Hindi Sarmiego ang totoo nilang
apelyido. They used that as their surname to destroy the real Sarmiego
family."

Hindi ako nakapagsalita sa gulat. Ang umampon sa kaniya ay mga impostors?

Hindi Sarmiego ang totoo nilang apelyido?!

"They're insecure for the real Sarmiego's power. Kaya gagawin nila ang
lahat para sirain ang mga ito. So they adopted kids who they could train.
Isa na ako roon. Noong una ay hindi ko alam kung bakit nila pinapagawa
iyon. At nang malaman ko ang totoong rason, I was shocked. Gusto nilang
kami ang pumatay sa magiging balakid sa gusto nilang mangyari," aniya.
"They're evils. Manipulators. Makapangyarihan sila sa underground. Ilegal
ang business nila. They're syndicates."

Huminga ako nang malalim. Parang sasabog ang utak ko sa mga naririnig ko.

"Your real parents knew about that. Na hindi sila ang totoong Sarmiego at
ang business nila ay ilegal. Kaya nang pumasok sila sa mansyon para sa
misyong iyon, they already knew that it was dangerous. It was a very
impulsive move. When they applied as a maid and a driver, their lives was
alredy at risk. Bago pa sila makatapak sa mansyon ay alam na ng mga
impostor ang tunay nilang pakay."

Nangilid ang luha ko sa narinig. My parents wanted justice so bad. They

were true heroes. My heart throbbed a bit for that reason.

"Do you still want me to..." he asked.

I nodded my head.

"K-Kaya ko pa. Please, don't hesitate," sambit ko. Humigpit ang hawak
niya sa kamay ko at pinanood ako, sinusukat kung nagsasabi ba talaga ako
ng totoo.

"We can still talk about this next time.."

"No, please. Gusto ko nang marinig." Pagpupumilit ko.

He sighed deeply.

"Nang pumasok sila sa mansyon, nakisabay sa agos ang mga impostor. Nang
makakuha sila ng tiyempo, they t-tortured your parents to death. And I
was there. I was watching them. I was still a kid that time and it was
very traumatic. I couldn't even sleep for countless nights," aniya.
"Naalala ko ang pahayaw at sigaw nila dahil sa sakit. They screamed so
loud that I just wanted to help them. Pero anong magagawa ko? I was still
a kid and I couldn't do anything..."

Parang kinukurot ang puso ko nang marinig ko ang malungkot niyang tono.
"I even heard them say not to harm you, not to harm their daughter. They
pleaded to the impostors for that before their breath faded. Kaya
itinatak ko sa isip ko na hahanapain kita at gagawin ko ang lahat para
tulungan ka sa lahat ng bagay," sambit niya. "That's why when I found
you, I helped you to be closer to the man you loved. Even if that was
painful for my part, I still did."

Natulala ako roon. So that was the reason why he helped me?

"At nang malaman ng mga impostors na nahanap kita, na nahanap ko ang anak
ng muntik na sumira sa kanila, they commanded me to kill you." Humigpit
ang hawak niya sa aking kamay. "Sinabi kong hindi ko kaya, because that
time I was already falling deeply. And because of that, they punished me
to death. "

"Yes, it was painful. Pero wala nang mas sasakit pang makita kang
nasasaktan," he mumbled. "Sabi ko, tang ina nila. Saktan na nila ako.
Patayin na nila ako. Huwag lang iyong babaeng mahal ko. Makita nga lang
kitang nasasaktan, doble na ang sakit sakin."

I bit my lower lip because of that. Ramdam ko ang pagtulo ng luha ko

dahil doon.

"N-Naz..."

"I fought for you. I told them that I love you so bad. That you are the
only woman for me..." aniya. "Hindi nila iyon nagustuhan. Kaya binantaan
nila akong sila ang papatay sayo kung hindi kita lalayuan."

"At nang mga oras na iyon, nagiging malabo na tayo. You found that I was
the son of the family who have killed your real parents. Naiintindihan
ko," aniya. "Pero tang ina, masakit pala no'ng tinaboy mo 'ko. Mas
masakit pa noong nalaman kong ampon ako. Mas masakit pa noong mamatay ang
kinilala kong kapatid. Mas masakit pa, love. Mas masakit..."

Tinuro niya ang dibdib niya. "Sobrang sakit dito, love. But I needed to
set you free. Naiintindihan ko naman iyon. Masasaktan ka lang kapag
nakikita mo ako. Even if I was only adopted, a family is still a family.
At ayokong nasasaktan ka dahil sakin."

"Nang araw din mismong iyon, a lawyer came to me. At doon ko nga nalaman
na, I am the missing heir of the real Sarmiego family, of the Sarmiego
clan. I was abducted by the impostors to blackmailed them," he added. "So
I made a plan. I hired some journalists and hospitals to fake my death.
I'd planned to destroy the impostors silently by the power of the real
clan of Sarmiego. And it was a success. They'd lost the triumph card to
play, which happened to be me. Wala na silang alas laban sa angkan ng mga
Sarmiego. Kaya ginamit ko na ang pagkakataong iyon para pabagsakin ang
mga business nila sa underground."

Lumunok ako. I was kind of shocked with everything he said. "W-What

happened to them?"

"They're now powerless. They won't harm you anymore."

Ibig niyang sabihin...

"You did those f-for m-me?" Nanginig ang labi ko.

He leaned forward to give me a kiss on my forehead. Parang pinipiga ang

puso ko dahil sa napagtanto.

"Yes, love," aniya. "So they won't harm you anymore."

My knees turned jelly. Humagulgol ako ng iyak. Pinaghahampas ko siya sa

dibdib niya. It was a reckless move! Pero hindi pa rin mapigilan ng puso
ko na maging masaya. Parang may humahaplos doon at natutunaw sa lahat ng
ginawa niya para sakin.

"N-Nazareth...Damn you..." I mumbled while my tears kept on falling. "Y-

You did those f-for me...I-I can't.."

He only chuckled. Niyakap niya ako nang mahigpit habang umiiyak ako. His
embrace somewhat calmed me down. Pero ang luha ko, patuloy pa rin iyon sa
pagbagsak.

"I told you, love. Kahit kailan hindi tumigil." He hugged me tightly.
"I'm so fucking happy right now 'cause you're here. Hindi ka na
makakatakas pa sakin."

Hindi ko matanggap na ginawa niya ang lahat ng iyon dahil sa pagmamahal

niya sakin. Hindi ko matanggap na ang dami niyang isinakripisyo para
sakin. I ruined his reputation back then. It was now more painful to know
everything what he did.

"S-Sorry...Sorry for e-everything. S-Sorry for ruining your

reputation...S-Sorry if I planned something bad to y-you."

He withdrew his hug and caressed my face. The corner of his mouth lifted.
Napapikit ako sa bawat haplos ng daliri niya sa aking balat.

"Hindi ka pa humihingi ng tawad, matagal na kitang pinatawad, love."

That sank my heart deeper. His love for me was too good to be true. It
was imposibile but possible. This man, I could see myself being with him
for the rest of my life. He would become a good father for his son, for
my son.

Hinawakan ko ang kaniyang panga. Dahil sa haplos ko ay umigting iyon. His

eyes were glued to me. It was now soft and weary.

I leaned forward to give him a peck on his lips. Pinanood ko ang kaniyang
reaksyon. His sensual lips were slightly hung open, tila nagulat sa
ginawa ko. But what I did only lit the fire inside him. Nang halikan ko
siya ulit ay lumandas ang kaniyang kamay pababa sa aking braso upang mas
palalimin pa ang halk.
He bit my lower lip. I opened my mouth slightly to give him an access.
When he did, his tongue made its way inside. His lips tasted sugar. It
was sweet but trouble.

"Hmmm..." A moan escaped my lips.

I'd noticed how he was stunned with that. He groaned and made our kiss
deeper. The fire inside me was ignited when his massive hands started to
explore my skin. Nanindig ang balahibo ko at para akong hihikain.

I tilted my head to the other side when his lips was already on my neck.
Another moan escaped my lips because of the vehement warm I'd felt.

Using his teeth, he put down the strap of my dress. He kissed the top of
my shoulder, slowly. Humigpit ang kapit ko sa kaniyang suot na denim. His
hands found its way to my mound. My eyes widened when he started rubbing
it against the fabric.

"A-Ah.."

Mabilis niyang hinubad ang suot na denim. Sunod naman ang puting shirt. I
wasn't able to explore my eyes in his god-like sculptured body because he
immediately leaned forward to give another soft kiss.

Parang nanghihina ako. I felt so hot with his every move and every touch.
Lalong mas lumala ang pakiramdam ko nang bumaba ang kaniyang haplos
papunta sa ibaba. I closed my eyes as he rubbed his fingers above my
underwear. Halos hindi ako mapakali dahil doon.

"N-Naz..."

"Yes, love?" he asked, taunting.

I bit my lower lip. Humigpit ang kapit ko sa kaniyang braso at halos

ibaon ko na ang aking kuko roon.

"P-Please..."

He chuckled. "Not so fast, love."

I didn't know how he was able to removed my dress so fast. I was only
wearing my underwear now. I bit my lower lip more with so much abasement
when he stared at my body, eyes sparkling with heat.

He leaned forward to give me another torrid kiss, as his hands slowly

removed my bra. When he finally did, he enveloped my mound and caressed
it like no other. Mas uminit ang pakiramdam ko dahil doon. He withdrew
our kisses and slowly bent down. Habang bumaba ay pumapatak siya ng
nakakakilabot na halik sa bawat madadaanan no'n.

His lips reached my breast, he licked and sucked my nipples. While he

played with the other one using his massive hands. Salitan. Nakatingala
siya sakin habang ginagawa iyon. His keen eyes were burning with lust and
fire. Tila natutuwa sa reaksyon ko.
Another licked from my nipples then he bent his head lower. Habang
ginagawa niya iyon ay dahan-dahan niya ring tinatanggal ang suot kong
laced panty. When he completely excluded it, mas uminit ang pisngi ko. I
tried to hide myself but he just removed it.

"Cute."

He inserted his fingers inside and started moving in blistering motion.

Napaigtad ako dahil doon. Mahigpit ang sabunot ko sa kaniyang buhok.
Mahina akong humalinghing. Hindi ako mapakali sa kaniyang ginagawa.

"N-Naz..."

His fingers went faster. It became rapid and I couldn't catch up. Halos
manghina ako. He stopped and he leaned forward. Nanlaki ang mata ko.

"Open," he mumbled with his deep voice.

I opened my legs more to give him an access. He bent down his head at
halos tumirik ang mata ko nang maabot niya iyon gamit ang kaniyang dila.
His tongue was sharp and playful. In every flicker, my feet crumpled
because of the sensation.

"Ah!"

I couldn't even distinguish my own voice. Mas lumala pa ang aking

nararamdaman nang sabayan niya ang bawat hagod ng dila ng kaniyang mga
mahahabang daliri. I held his dumped hair tightly. Mas diniinan ko siya
roon. Para akong mababaliw. He played his long-candled fingers on my
sensitive bud with no ease.

When I'd felt my release, halos tumirik ang mata ko. Nanghina ang sarili
kong katawan. A loud moan escaped my lips.

My eyes shifted to him as his eyes grimaced with burning lust. Nakaramdam
ako ng hiya dahil masyadong marami ang lumabas.

"Ang kalat..." he whispered. My cheeks flustered.

He licked everything that I'd released, nothing was left behind. After
that, he stood up and slowly unbuckle his belt. I helped him doing that.
Pagkatapos ay bumaba ang kaniyang pantalon. I shifted my gaze to the
other side when I'd seen his hard-on.

"Stop being cute, love. It's making me more hard..."

When he finally removed everything, I took a squint from his maleness and
my eyes widened. It was so huge...compared before. It was fully erected.

He leaned forward to give another soft kiss before he changed my

position. His movement gestured me to turn around so I did. I heard him
groaned.
"Hold the chains tightly," he commanded.

And so I did. I held the chains of the little swing tightly as I'd felt
him rubbing his maleness from my entrance. Malakas ang kabog ng dibdib ko
at pakiramdam ko ano mang oras ay babagsak ako.

"Naz!" I shouted.

It was painful when he inserted his member. He bent down and kissed my
ears. "Sorry. I'll be gentle, love."

He started thrusting slowly until I couldn't catch up anymore. His

fingers went to my mouth as his thrusting became more faster; it helped
me to stifle my loud moans. At first it was painful, but it changed after
few thrusts. I tightened my grip on the chains. I was afraid that it
would ripped off.

As our body joint together, the heat between us intensified. He was

holding my waist as he dug his shaft deeper inside my cunt. It was an
intensifying heat that could end me anytime.

"Fuck!"

He moaned and withdrew his member. He sat on the swing as he positioned

me to sit on his erection. Humalinghing ako dahil do'n. As he dug another
round, his lips made its way to mine.

I moaned in his mouth. He did, too. We shared the same heat under the
moon, glistening with stars around it. Iginiya ng kaniyang kamay ang
bewang ko sa mas mabilis pang pagkilos.

Another massaged from my senitive bud while he was thruting, I think

already lose the only sanity I had.

"Ah! Naz!"

The garden was filled with our moans. I sighed heavily when I felt my
another release. We were now soaking wet and my heart was racing against
the odds.

Few more thrusts and I felt his hot release inside me. I could hear his
deep breath because of that. His thrusts became slower as he closed his
eyes, panting heavily. He gave me a lopsided grin and leaned for another
soft kiss.

"Isa pa?" he roared deep chuckles.

please read
Hi, another simple favor for me. To those who haven't vote for other
chapters, please do it po. Let's reach 100k votes before Under His Hoodie
finally ends! : ((

At I'll try to update later. Bye, type muna ako hehe.

Twitter: bratmind92
Fb: Bratmind Wp
Fb group: Bratmind's Spoiled Brats

MARAMING SALAMAT PO!

Chapter 49
We made love for how many times that night, but it was now inside his
room. We just really missed each other for a long time. I also couldn't
blame myself. Kasalukuyan kaming nakahiga sa malaki niyang kama.

I was wearing his shirt while he had nothing on top. Mas napagmamasdan ko
na tuloy ang kaniyang katawan. He has a long and broad shoulders. His
biceps became more juicy and his chest was iron-clad. The six pack abs
was a head turner, then his V line that directed to his..uhm..birdie?

Nakahiga kaming dalawa. I was leaning on his bare chest while his arms
surrounding me. This felt so surreal. I'd never been this comfortable
through out my life. I admit that my heart was happy for everything.

"Naz?"

"Hmmm?" he asked. He was playing with my hair.

"I happened to hear a recorder before. I thought you and Kestrel was–"

"Ha," he cut me off. "Love, voices can now be manipulated. It wasn't me,
I'm certain about it."

Tama siya. It was my fault for believing something easily. Pero hindi ko
naman masisisi ang sarili ko noon kung mabilis kong pinaniwalaan iyon.

"How about Aria? Do you know her?" tukoy ko sa manghuhula at tumulong

samin ni Hera.

He nodded. Then, he chuckled. "How did you know her, love?"

"She helped me."

Lumayo sakin nang kaunti para makita ang mukha ko. He was smiling the
whole time. "She's my sister and she's adopted too. Sabay kaming lumaki,
kaming tatlo ni Kestrel at Aria. Kaya kami ang pinaka-close."

"Is she a mafia reaper?" I asked, that was what she told me before,
hiding my strange tone.

Umiling siya at humagalpak ng tawa. Kinurot ko siya sa utong niya kaya

tumigil din. Sumimangot ako.

"Did you actually believe that..." he roared deep chuckles. "Hindi, love.
Hindi siya mafia reaper. But she was trained to fight. May saltik lang
'yon."

So it wasn't true then? Akala ko naman totoo. Natigilan ako nang may
pumasok sa isip ko na tanong. I was hesitating to ask but I was very
curious about it.
"D-Did you already kill someone?" I asked, bravely.

Natigilan siya dahil sa tanong ko na iyon. His mouth snapped shut. He

pressed his lips together because of that. Agad akong nagsisi na
itinanong ko pa iyon. But he told me that he was also trained to kill
everyone whose gonna be a hindrance to the impostors, right?

"If I say yes, will you be scared of me?" he asked.

My eyes widened as I looked at him. Nakatuon lamang ang kaniyang paningin

sakin at hinihintay akong sagutin ang tanong niya. Then I asked myself
the same thing.

Kung nakapatay na siya, would I be scared of him?

Hindi.

Hindi ako matatakot.

My love for him was stronger, it couldn't just be taken down. The scars
of the past was tainted to him but that fact was also one of the reasons
why I still love him.

"No."

I leaned forward to caressed his face. He didn't flinch. He just closed

his eyes and feel my touch.

"I'll not be scared, love. No matter how bad you're, I'll always be here
to make you good," I uttered. "My love for you will make you more than
just enough."

I saw how he bit his lower lip. Parang...namula siya. He groaned. Binaon
niya ang kaniyang mukha sa dibdib ko. I was shocked because of that but I
just smiled. My Nazareth was being a baby.

"You called me love..." he whispered while his face still buried on my

chest. "I feel kilig."

I laughed.

"But don't worry, love. I didn't kill anyone," aniya. "Marami lang
nabaliw sakin pero hindi ko naman sila pinatay..."

Hinampas ko ang likod niya na agad namang namula. His skin didn't change
at all. Mas lalo pa siyang pumuti kumpara noon.

He groaned and deepen his face on my chest more.

My heart felt so full right now that we were together. Sana hindi na ito
matapos. Sana ganito nalang parati. Sana kapag nalaman niyang anak namin
si Kye, sana hindi siya magalit sakin.
I didn't tell him about our son because I was scared that I might ruin
the mood. I was still...hesitating to do so.

Kinabukasan ay masakit ang katawan ko. Hindi ako makatayo. Wala na si

Nazareth sa tabi ko at kasalukuyan nang naghari ang araw sa kalangitan. I
inhaled a large amount of air before I tried to stood up.

"A-Aray..."

Parang napilayan ata ako kagabi. I could still feel it throbbing in

between my legs. It stung with pain but I think it was tolerable.

Bumukas ang pinto at pumasok si Nazareth. May bitbit siyang breakfast in

bed. Agad nag-alala ang mukha niya nang makitang nahihirapan akong
tumayo.

"A-Are you okay, love?" he asked. "Fuck, I should've been gentle last
night. I'm sorry. I'll be gentle next time."

Nanlaki ang mata ko sa huli niyang sinabi. Next time?! May next time pa?
E, hindi na nga ako makatayo tapos may next time pa?!

He pinched my cheeks. "Don't give me that look. Here, eat our breakfast."

Mabilis kong kinain ang breakfast na dala niya samantalang ang bagal-
bagal niyang kumain. His brows furrowed as I ate the food rapidly. Hindi
ko siya pinansin. Kailangan kong magmadali at baka magtaka si Angelita
kung bakit wala ako sa kwarto ko. By now, she must be knocking on my
door.

"What's with the rush?"

"Angsjlita migsht looking at–" Inabot niya sakin ang tubig. He chuckled
then he removed something from the side of my lips using his thumb.

"Take it easy, love." He chuckled. Sinamaan ko siya ng tingin at ininom

ang binigay niya.

I cleared my throat after clearing my mouth. "Angelita might be already

looking for me."

He shrugged. Uminom din siya ng tubig. "Edi hanapin. Sabihin ko nasa

kwarto kita."

Nanlaki ang mata ko. Gagawin niya talaga 'yon? Ano nalang iisipin ni
Angelita at ni Manang Lolita!

"No! Baka kung anong isipin niya!"

Tinaasan niya ako ng kilay. "Like what?"

"That we're i-in a relationship!" Damn it. Bakit ako nauutal?

He noticed that so the side of his lips lifted. He bit his lowerlip.
Pumungay ang kanyang mata. He put the glass of water down then he stared
at me.

"Hindi pa ba?" tanong niya.

Kumurap ako sa kaniyang mukha. No. It wasn't once. Twice. Thrice. Nag-
init ang mukha ko kaya nag-iwas ako ng tingin. He chuckled then he
continued eating his food on his plate while I was startled with what he
said.

Hindi pa ba?

Anong ibig niyang sabihin?

"W-What do you mean..."

Umiling siya, mapunuya ang mga mata. "Wala, love. Magpapahinga ka lang
dito sa kwarto ko buong araw."

"Ayoko. I'll still work."

"You're no longer my maid."

"I am, still!"

"You're the owner's lover," he said. "How 'bout that? Hmm?"

I just finished my plate. Hindi na lamang ako nagsalita pero hindi ko pa

rin susundin ang sinabi niya. After we ate, I showered in his room. Dinig
kong sumara ang pinto ng kwarto niya, tanda na lumabas na siya. So I
immediately went out of the comfort room and sneaked out before he came
back.

Dumiretso ako sa kwarto. Hinihingal kong sinara ito. Napasandal ako sa

likod ng pintuan.

Buti nalang walang nakakita sakin.

Nagbihis ako ng uniform namin. Mabilis kong pinatuyo ang buhok ko. I
added a little bit of blush on my face and a tint. Pagkatapos no'n ay
lumabas na ako. Paika-ika pa ako sa paglalakad. Sinubukan kong maglakad
nang maayos sa takot na mapansin ako ni Angelita.

Naabutan ko si Nazareth na nasa sala, may hawak na iPad. He was wearing

his rimmed black specs. He was damn gorgeous with that on. Nag-angat siya
ng tingin nang mapansin ang presensya ko. I ignored him and just picked
up the dust stick then I started cleaning.

"I told you not to go out. Tigas ng ulo, mahal..." he uttered.

Mas lalong hindi ko siya pinansin nang pumasok si Angelita. Galing siyang
garden. Magkasalubong ang kilay niya. She was holding a mop, she started
wiping the floor with it.
"Grabe, mars," aniya.

I looked at her curiously. "Bakit?"

"Nasira 'yung swing sa garden. Parang dinaanan ng bagyo!" aniya.

My eyes widened but I still continued doing my thing. Nakita kong

napalingon si Nazareth. Pinanlakihan ko siya ng mata. Did we really miss
each other that bad?

Namula ang pisngi ko dahil sa naisip. Nasira namin ang swing. Hindi ko
napansin dahil madilim kagabi.

"T-Talaga?" I stuttered.

She nodded her head, still wiping the floor with the map.

"Grabe! Hula ko mga pusa 'yon na naghaharutan na naman," aniya. "Mga pusa
talaga ngayon kung saan-saan nagse-sex."

Halos mabulunan ako sa sariling laway nang sabihin niya 'yon. Mas lalo
akong pinamulahan ng mukha. Nang lingunin ko si Nazareth ay nakanguso
ito, nagpipigil ng tawa. Ang sarap batuhin ng paso! How could he still
laugh if I felt so abasement right now!?

"G-Gano'n ba..."

"Oo, sismars. Ay ser, nandiyan po pala kayo," she said. "Grabe mga pusa
ngayon ser, ano? Mga malilibog."

Sinamaan ko si Nazareth ng tingin dahil pinipigilan niya talaga ang

sarili niyang huwag matawa. When Ange talked to him, tumikhim siya at
umayos ng upo. He moved his specs to its rightful place using his long-
candled fingers.

"Agree," he answered. "Cats are really wild."

"Tumpak, ser! Puta talaga!" Nanlaki ang mata ni Ange. "Hala ser, sorry
nagmura ako."

Nazareth only nodded. "It's fine."

"Pero putangina talaga ng mga pusang 'yan! Pwede naman magkaratan sa

ibang lugar bakit sa swing pa! Mga malilibog ang puta. Sarap putulan ng
ari!"

This time, I wasn't the only one who coughed. Parang nabulunan din si
Nazareth sa narinig. I pursed my lips when I saw his hands went to his
crotch. Tinakpan niya iyon na tila prinoprotektahan. Pinigilan ko ang
sariling matawa.

"Sorry, ser ang daldal ko," paumanhin ni Ange.

He nodded again, face flustered. Namumula ang kaniyang tenga at leeg. "O-
Okay lang. C-Continue your work."

We were busy that day. Si Nazareth naman ay nasa study room. I was
resting for awhile sa may frontyard. Nang tuluyan nang lumubog ang araw
ay tumulong ako sa kusina para sa dinner.

Si Ange ay iritable pa rin sa mini swing na nasira kaya hindi na lamang

ako nagsasalita.

Inayos namin ang mga pagkain sa lamesa. Si Manang Lolita naman ay

pinigilan ako. Binaba ko ang plato.

"Bakit po?"

"Tawagin mo na."

I nodded my head. Umakyat ako sa second floor at pinuntahan ang study

room. I knock on the door and opened it after hearing his voice from
inside. Nadatnan ko siyang busy na naman sa harap ng laptop. He had work,
I know. Sa kaniya na pinamana ang company ng Sarmiego clan. That was why
I understood how busy he was but still tried to be here.

"Kain na raw."

He nodded his head. "Come here, then."

"What?"

"Ano, love?" he asked. "Akala ko na kakain na ako? Then come here."

Namula ang mukha ko. Pinandilatan ko siya ng mata and he only chuckled.
He stood up from his swivel chair and went to my place. Masuyo niyang
hinawakan ang siko ko at humalakhak.

"Kidding..." he whispered huskily.

Umirap ako. Humalakhak siya ulit. He leaned forward to give me a soft

kiss. It was slow and tender. Mga patak lamang iyon ngunit nakakatakam.

Hanggang sa ang bawat patak ay naging malalim. His arms caressed my waist
as he moved me closer to his warm body. He bit my lower lip, I opened it
so I could give him an access.

"Hmm..."

He licked my lips and my tongue as well. His hands were slowly exploring
my body until it met my mounds. It went down inside my uniform to meet my
bare skin. Nazareth caressed it and played with my nipples while he
deepen our kiss.

"Fuck..."
After we made love from his study room, pinulot ko ang mga underwear ko
at sinuot iyon kasunod ng uniporme. Nakabihis na rin siya at natutuwang
pinapanood ako.

"The uniform looks hot," aniya. "My lady looks so hot. Damn, I'm getting
another hard-on."

Hinampas ko siya ng libro kaya humalakhak siya. Pinunasan ko ang pawis

ko. I tried to act normal.

"Ako muna bababa," sambit ko. "Sunod ka. Mga thirty minutes."

His brows furrowed. "Ang tagal!"

"Nagrereklamo ka ba, Naz?" I smiled, sounded so sarcastic.

"Hindi, love. Sabi ko nga one hour, e."

Pagkalabas ko ng pinto, I tried to act normal. Kahit paika-ika pa rin ako

sa paglalakad. Nang makababa ako ay nakita kong naghihintay ang mag-ina.
Angelita's eyes immediately went to me. Tinaasan niya ako ng kilay habang
pinapanood akong maglakad. Bahagya akong kinabahan.

"Si ser?" bungad niya. Nilingon ko si Manang na nakatingin din sakin. I

forced a smile.

"P-Pababa na raw siya."

Tumango siya ngunit ang mata ay nakatuon pa rin sakin.

"Bakit ang tagal mo, mars?"

"M-May inutos pa sakin."

"Ano?"

"P-Pinagdilig ako ng halaman."

She tilted her head from the other side.

"E, 'di ba mga plastic lang 'yung halaman ni ser doon?"

Napatigalgal ako roon. Mabuti nalang ay bumaba na si Nazareth ngunit ang

mata ni Angelita ay naiwan pa rin sakin, tila malalim ang iniisip.

Umupo na si Nazareth sa table. He looked at me and he winked. Nabulunan

ako sa sariling laway.

"Samahan niyo po ako, Manang," ani Nazareth. "It feels lonely to eat
alone."

Agad umiling ang matanda. "Huwag na po sir, nakakahiya. Busog pa po

kami."
"No, Manang. It's okay. Halatang pagod na pagod..." ngumisi siya habang
nakatingin sakin, pinagdidiinan ang salitang pagod. "....na po kayo."

The old woman didn't resist so we ate there. Hindi naging tahimik ang
hapagkainan dahil kay Angelita. Tahimik lamang ako.

When I tried to reach for the rice, sakto rin na kukuha si Nazareth kaya
nahawakan niya ang kamay ko.

He chuckled and removed it his hands. "You go first, love."

I nodded then I put some rice on my plate. Nilagyan ko nalang din ang
plato niya. Napangiti ako dahil do'n.

"Salamat, love."

"Welcome."

Napahinto ako.

Ramdam ko ang dalawang pares ng matang nakatingin sakin. Nang nag-angat

ako ng tingin ay laglag ang panga ni Angelita samantalang si Manang naman
ay gulat din ang mukha.

What the fuck!

I totally forgot that we were eating with them! Kaya naman inapakan ko
ang paa ni Nazareth sa ilalim ng lamesa. He whimpered in pain.

"Fuck..." mura niya. Pinanlakihan ko siya ng mata at tinuro sila

Angelita.

Mabuti naman at nakuha niya ang ibig kong sabihin. He picked up the bowl
of rice then he put some on Angelita's plate.

"K-Kain ka pa, Angelita, l-love..."

Namula si Angelita.

"Shigi po, bb...hihi, este s-ser..."

Nakahinga ako nang maluwag dahil mukhang hindi naman na nila napansin.
After eating, I volunteered to wash the dishes. Hindi naman na sila
umalma roon. After that I went to my room. Naglinis ako ng katawan at
nagpalit ng pantulog.

I was putting some cheap products for my skincare routine when someone
knocked on my door.

Nang buksan ko ito ay si Nazareth ang bumungad sakin. He was holding a

pillow from his other hand. Nakasuot na rin siya ng pantulog.

"What?"
He scratched his nape. "I'm going to sleep here."

"Ayoko." I tried to close the door pero pinigilan niya agad.

"Promise, I'll behave."

Napabuntong hininga na lamang ako at iniwan siya roon. He closed the door
and he sat on my bed. I continued doing my skincare.

"Your bed's so small," aniya. "You should sleep in my room."

"I don't want them to think that I am flirting with you, Naz. They might
conclude something horrible."

Hindi man sa hinuhusgahan ko sila pero sa mga nakalipas na buwan na

kasama ko sila ay alam ko na ang takbo ng kanilang utak. Malisyoso pa
naman si Angelita.

"Then just be it. I don't want you as my maid anymore."

"E, ano pala?"

"Asawa nga, love," he answered. "Katulong sa pagtanda."

My face heated. But I didn't stop putting products on my face. Napansin

niya iyon kaya tumayo siya. He went to me and watched me do my thing.

"What's that?"

"Skin care."

Minsan lang ako maglagay nito. Hindi ko alam kung bakit nitong mga
nakaraang araw ay napapadalas ang paglalagay ko. Kinuha niya ang isa at
pinagmasdan ito. His brows met and his forehead creased.

Kinuha niya ang hawak ko at naglagay siya sa daliri niya. Then he put it
on my face. I watched his reflection in the mirror. Magkasalubong talaga
ang kilay niya at tila seryoso sa ginagawa.

I giggled.

"What's funny, love?"

"You're cute," sambit ko. "Big bird's so cute."

His eyes widened. He put down the skincare product. Hinarap niya ako sa
kaniya at mabilis na siniil ng halik. His kisses deepen. His rough hands
were
starting to explore my body but I was stunned when he suddenly stopped.

"Don't mention that word, love..." he whispered huskily. "I can't control
myself when it comes to you. I'll behave, alright?"
I nodded my head. Pagkatapos ko sa ginagawa ay humiga na kaming dalawa.
He hugged me using his massive arms. Binaon ko ang mukha ko sa dibdib
niya. Tinandayan pa ako ng malaki niyang hita.

We slept that night peacefully. Nagising akong wala siya sa tabi ko so I

bet he went out so we wouldn't get caught. Naligo ako at nagbihis.
Pagkatapos ay lumabas din ako ng kwarto. Nang tumunog ang cellphone ko ay
agad ko itong sinagot.

"Manang? Kumusta po?"

"Eto't umuwi muna ako saglit para kumuha ng mga damit. Ilang buwan pa
bago makalabas si Mang Wil mo sa hospital."

"E, si Kye po? Kumusta po?"

"Okay naman ang batang iyon. Pero hinahanap ka niya. Alam mo naman
sigurong may mga kaibigan siya sa hospital. Tapos 'yung isang kaibigan
niya ay bumisita ang tatay. Tinanong ako kung nasaan daw ang tatay niya.
Kailan mo ba balak sabihin sa anak mo?" ani ng matanda. "Kailan mo rin
sasabihin na anak mo siya? Kapag lalo mo pang mas pinatagal, hija, mas
mahihirapan ka."

Tama si Manang. Naiintindihan ko ang nais niyang iparating. Mas

mahihirapan ako kung patatagalin ko pa. Pero may parte pa rin sakin na
natatakot ako. My heart throbbed a bit knowing my son's looking for his
father.

"Humahanap pa po ako ng tamang pagkakataon para sabihin kay Nazareth.

After all, he has the right to know. Tatay siya ng anak ko, Manang."

Bumuntong hininga ang matanda. "O siya, kapag nasabi mo na ang totoo'y
kontakin mo lang ako. Nangamusta lang ako saglit. Sige na, sige na."

The thought about telling Nazareth about everything made me think deeper.
Nang mawala na ang tawag, dahan-dahan kong ibinaba ang phone ko.

Ngunit natigilan ako.

I'd noticed a distinct movement from my peripheral vision. Nang lingunin

ko iyon ay naroon si Nazareth. My eyes widened. Shock was written all
over his face.

Nanlalaki ang kaniyang mata. His lips were slightly hung open. Nabingi
ako sa lakas ng tibok ng puso ko. Nanlamig ang kamay ko.

"I-Is that true?" he asked, voice sounded as a whisper.

I tried to reach for his hand but he moved it away. Parang may dumaan na
sakit sa dibdib ko dahil sa kaniyang ikinilos. I could see him breathing
heavily, eyes went darker and darker.

I cleared my throat, tears starting to fall from my eyes. "Y-Yes..."

Pumiyok ako. "Love, l-let me explain–"
"H-He's my son?" he cut me off.

I nodded my head slowly. Tears still streaming down my face. Hindi ko

maipaliwanag ang nararamdaman ko. I was starting to get scared for
everything that might happen.

Because of my response, his face went blank. Agad akong kinabahan doon.
Ngunit nanlaki ang mata ko nang sunud-sunod na tumulo ang luha niya.
Parang sinaksak ng maraming kutsilyo ang puso ko nang makita iyon.

"F-Fuck, h-he's my son..." he whispered to himself. "I knew it..."

Napayuko ako. I held my chest tightly. Hindi ko napigilan ang mabilis na

pagbuhos ng luha ko. Humagulgol ako sa harapan niya. Now that he found
out that we have a son, it might be already the end of me. The end of us.
He might take Kye from me. Ayokong mangyari iyon kaya gusto kong humanap
ng tamang pagkakataon. I didn't want to do an impulsive move again that
would ruin everything.

"S-Sorry, sorry if I didn't tell you," ani ko. "I was scared. I w-was
really scared."

I punched my own chest because I was really hurting. But somehow, I'd
felt numb. I wanted to feel the pain physically. I was afraid.

"He doesn't even k-know that I am his mother. I-I know it sounds a-absurd
but that's the only way I could do to protect him," sambit ko. "I didn't
know what to do. I-I agreed to Mommy that I would raise him as my brother
so no one will judge him for not having a f-father...." Pumiyok ang boses
ko.

Maliban sa gusto kong protektahan ang imahe ni Mommy sa corporate world,

ito rin ang rason. Ayokong lumaki siyang may naririnig na panghuhusga
mula sa ibang tao. Na kesyo wala siyang tatay, na kesyo bata pa ang nanay
niya ay nabuntis na agad. Hindi ko kakayanin.

Hindi ko kakayanin makitang masaktan ang anak ko dahil do'n.

"I-I'm sorry for n-not telling you earlier. I'm sorry. I'm sorry.
Sasabihin ko naman sayo. Natatakot lang ako na baka hindi mo siya
matanggap." Humagulgol ako. "L-Lalo na nung inakala kong may sarili ka
nang pamilya. I was scared that you might not accept him, you might not
accept us..."

My eyes widened when I'd felt his warm body against mine. He hugged me
tightly which made my heart sank deeper. Humagulgol ako dahil do'n. He
held my face so I could look at him. I tried to look at him but I just
couldn't. My chest stung with pain when I'd seen his bloodshot eyes.

"Love, hindi ko naman kayang magalit sayo," aniya. "Am I that bad for you
to think that way, huh? Mas sinasaktan mo naman ako, e." Pumiyok siya.
"I-I was just scared..." bulong ko sa hangin. "I'm sorry. I'm sorry. P-
Please. I'm sorry..."

He caressed my face. Ngunit hindi ko pa rin mapigilan ang pagtulo ng luha

sa mga mata ko at gano'n din siya. Sunud-sunod niyang pinatakan ng halik
ang labi ko.

"It's okay, love. It's okay," he said between the kisses. "You're so
fucking brave, love. Gusto kitang ipagmalaki na nakayanan mo lahat ng
iyon."

Hindi ako makatingin sa kaniyang mata.

"Hey, look at me. I'm good, love. I'm happy. Hindi ako galit, hindi." He
kissed my lips once again. "Paano ako magagalit sa ina ng anak ko? Hindi
ko kaya. Hindi ko alam kung paano."

His mouth curved into a smile as tears streamed down his face. "Tang ina,
may anak ako sa babaeng mahal ko."

My heart was touched when I saw how happy he was amidst of tears falling
from his eyes. Kitang kita ko kung paano ngumiti ang kaniyang mata sa
sayang nararamdaman; uri ng saya na kahit kailan ay hindi ko nakita sa
kaniya.

"N-Naz..."

He bit lower lip. He looked so damn happy. He looked very happy.

"C-Can I meet our son?" His voice broke. It sounded so hopeful.

Unti-unting umusbong ang ngiti sa labi ko habang patuloy na lumuluha. My

heart felt so happy. Parang tuluyan nang nawala ang kirot sa dibdib ko na
matagal ko nang kinikimkim.

"Please, love. I want to meet our son..."

Our son.

Ang sarap pakinggan.

I slowly nodded my head as I let go of my cowardness that has been

painted to my skin. I'd realized that it wasn't wrong to be afraid for
things that might hurt you. You should be afraid for being scared not to
face things that you've been avoiding for.

Hindi mali ang matakot ngunit hindi rin tama ang manatili sa pagiging
takot.

And now I wanted to be brave.

To face things that I'd been running away from the rest of my life.
Chapter 50
My mind was in chaos and my heart was in actual outburst. Everything went
too fast. I couldn't hold a single touch from everything. Pero ngayon na
mas pinili ko ang maging matapang, nabunutan ako ng tinik sa puso ko.
Tinik na ilang taong nakabara sakin. Tinik na akala ko'y hindi na
mawawala o maalis sakin.

I had this vision of everything. Ngunit hindi dumaan sa aking isipan na

mangyayari ang lahat ng ito, nang ganito kabilis. It was difficult for
me. I carried these stumbling block all in my shoulders. Ngunit sa isang
ihip lamang ng hangin ay parang manibelang umikot ang zlahat.

My grasp from the my phone was a bit off that I thought it would slip off
anytime. I was shaking with both happiness and fear. Happy because
finally, sinabi ko na ang totoo. Fear because I'm afraid of what our son
would react from all of this. Hindi ko pinagdududahan ang paraan kung
paano ko pinalaki ang anak namin ngunit alam ko sa sarili ko na may mga
pagkukulang din ako bilang magulang. Hindi ako perpekto. But I knew our
son really well. I just couldn't help to feel that way.

The phone rung. Ilang ring pa ay sinagot na ito ni Manang Rosalinda.

"Oh, napatawag ka, hija?"

I inhaled a large amount of breath. Nilingon ko si Nazareth na pababa ng

hagdan mula sa loob ng kaniyang kotse. He told me to go inside the car
first then he went upstairs.

"M-Manang, si Nazareth..."

Manang went silent. Rinig ko ang paghinga nito sa kabilang linya.

"M-Manang..."

Manang didn't answer for awhile. Naluluha na naman ako.

"Nasa kabilang kwarto ang anak niyo, hija. Hihintayin ko kayo," she
answered. Her voice sounded happy.

I was glad that Manang understood it immediately.

"Salamant, Manang..."

Rinig ko ang pagsinghot nito sa kabilang linya. I smiled as my tears went

on the side of my eyes.

"Masaya ako para sainyo, Hija. Masayang masaya," she said.

Tahimik lamang ang naging biyahe namin ni Nazareth. The deafening silence
was outweighing between us and I couldn't blame him. He's not cold, tho.
In fact, he looked happy. Ngunit halata rito na nasa malalim siyang pagi-
isip.

We didn't stopover. Pakiramdam naming dalawa ay may hinahabol kaming

panahon. Panahon na nasayang na kailangan punan. Hindi man namin aminin
sa isa't isa pero alam namin sa sarili namin na we couldn't bare another
seconds without our son.

Mahigpit ang kapit ko sa sariling kamay. Rinig din ang mababa kong
paghinga. Nilingon ako ni Nazareth. The side of his lips rose up. He
roared deep chuckles which made my brows met. How can he be so calm?!

"Relax, love. It's our son," he said with so much solace.

He withdrew his other hand that was gripped tightly on the steering
wheel. He reached for my trembling hands. Hinaplos niya ang kamay ko
habang ang mata'y nakatuon sa harapan. He was smiling the whole time.
Naiwang nakaawang ang labi ko habang pinapanood siya.

Nilingon niya ako sandali. "You, okay?"

"I'm not."

Humalakhak siya at muling tinuon ang mata sa harapan.

"Mukha nga." He laughed. "I should be the one who should be nervous,
love."

"Naz, natatakot ako. I lied to our son the whole time. Do you think he
will accept me? Us?" I asked, my mind clouded with my son's possible
reaction.

He took a glance from me before stopping the car. Iginilid niya ito sa
kalsada. After that, agad hinanap ng kaniyang mata ang paningin ko.

"Kahit hindi ko nakita ang paglaki niya, alam kong pinalaki mo siya nang
tama," he said. "I never doubted your love for our child just like how I
never doubted your love for me."

He caressed my cheeks gently.

"Sana gano'n ka rin sakin, Hellary," he whispered. "Kasi ako, gagawin ko

ang lahat just to have you again..."

I closed my eyes as his face moved closer.

"N-Naz..."

""Love, I was lost. But universe heard my dream 'cause my heart was found
by yours." He held my chin gently and gave a peck on my lips. "Mahal
kita, Hellary. At pipiliin kong mahalin ka sa araw-araw."

It felt like my heart was touched by a warm hand, stroking gently. His
stares made his words more appealing to me. It was sincere, like a sugar
to a spice. After all the things that we've been through, it is just
satisfying for me to think that finally things ended this way for the
both of us.

Nangilid ang luha ko.

"You're making me cry..."

He chuckled. Hinalikan niya ang noo ko.

"Save your tears for our wedding, love."

Sinimangutan ko siya na sinuklian niya lamang ng halakhak. He put back

his seatbelt on. Bago siya muli mag-drive, chi-ne-ck niya muna kung
maayos bang nakakabit ang seatbelt ko. Nang makitang maayos na ay
nagsimula na niyang buhayin ang makina ng sasakyan.

"Now, let's meet my mini me," aniya.

Hindi ko mapigilang mapangiti. This time, we traveled with no tension

between us. Hawak niya ang kamay ko habang ang isa ay sa pagmamaneho.
Paminsan minsa'y nililingon niya rin ako. I was calm the whole ride. Tila
nawala ang iniisip kong pangamba. His warm hand made me feel that way and
I couldn't ask for more comfort than this.

"Are you tired?" Tanong ko.

Napansin ko kasi ang papalit palit ng kamay niya sa manibela. Pero hindi
niya pa rin iniwanan ang kamay ko. He shook his head.

"Okay lang." Pinisil pisil niya ang kamay ko. "Nung ano nga hindi naman
ako napagod, ito pa kaya..."

Kumunot ang noo ko. What did he mean by that?

"Anong nung ano?"

"'Yung ano..."

"Ano?"

Nilingon niya ako ngunit mabilis ding binalik ang tingin sa harapan.

"Alam mo na 'yon!"

Umiling ako. I was really confused. Suminghap siya.

"Okay. Hulaan mo nalang. Bigay ako word clues. Game?"

I nodded.

"Sige."

He bit his lower lip. Like he was hesitant.

"First clue..." he pursed his lips. "Swing."

Swing?
Swing...

Nanlaki ang mata ko. He roared deep laughter. Agad akong pinamulahan nang
mapagtanto kung ano ba ang tinutukoy niya. I'm so embarrassed on how
clueless I was.

Para hindi siya antukin ay kinakausap ko siya habang nagdri-drive. We

talked about random stuffs. Naging tahimik lang kami nang huminto na ang
sasakyan sa parking lot ng hospital. Pinakiramdaman ko siya. Unang
bumaba si Nazareth ng sasakyan, sunod ay pinagbuksan niya ako ng pintuan.

Ang iniiwasang kaba ay muling bumalik sa aking sistema. Saktong nasa

gusali na kami ng hospital nang tumunog ang phone ko. Nag-message si
Manang Rosa.

"Nasa playground daw sila, Naz."

He only nodded. Hindi nalang din ako nagsalita at nagsimula ng maglakad.

Since alam ko kung saan ang playground, ako ang nauuna sa aming dalawa.

Malapit na tuluyang sakupin ng buwan ang kalangitan. Unti-unti na ring

dumidilim ang paligid. Light posts were already lit up. Maraming mga
naglalakad na mga patients kasama ang nurses nila. And when we finally
arrived, hinanap ng paningin ko si Kye.

Then I met Manang Rosa's gaze. She smiled to me tapos nilingon ang tao sa
likod ko. Nakaupo sila ni Kye sa isang bench, yakap ang regalo kong
laruan na pinatago ko kay Manang para sa pagsapit ng pasko. It was his
favorite hero character, batman. I bit my lower lip upon seeing my baby.
I wanted to hug him so badly and apologize for everything.

Manang whispered something to him. He nodded his head like a good kid he
is.

Dahan-dahan akong lumapit sa kanila. At first my son didn't notice me,

nung mapansing may nakatayo sa harapan niya ay tumingala ito. His eyes
widened.

"Ate!"

Ate.

I smiled gladly then embraced him tightly. Dahan-dahang umalis si Manang

Rosa. Palagi kong nayayakap si Kye. Hindi pa nga matagal ang huli kong
yakap sa kaniya but now, everything seemed different.

"K-Kye..."

Pinaulanan ko ng halik ang mukha ng anak ko. My son giggled playfully.

"Ate! Kiliti ako po!"

I caressed my son's cheeks. Nangilid ang luha ko. This time, I'll tell
him the truth. Every single truth that I'd hidden from him. Hindi ko
maiwasang malungkot na baka hindi niya ako matanggap. Na ang tingin niya
lang sakin ay bilang ate at hindi bilang isang ina. That pains me. Very
much. I can't bear another wailed time.

"K-Kye, I have something to tell you..."

His little brows wrinkled a bit upon hearing my tone. But he didn't
speak. Pinapakinggan lamang ako ng anak ko.

"Remember our mother that I told you about? S-She's not your mother, Kye.
She's your Lola," I confessed. "I hid this for a long time to you for
certain reasons. At maiintindihan mo 'yon kapag tumanda ka na..."

Kye's pursed his lips, wondering about every words I said.

"Sino po mommy ko?" he asked innocently.

I bit my lower lip to supressed my tears. Instead of answering my son's

question, niyakap ko siya ulit nang mahigpit. At doon na tumulo ang luha
ko. Sunud-sunod. Rumaragasa. Ni tuldok ay hindi napigilan. Iniyak ko
lahat. Lahat ng sakit at paghihirap na dinanas ko. Sabay-sabay itong
bumuhos.

"I'm sorry, anak. I'm sorry..." I wailed. "I-I'm your m-mother, Kye."

My son looked at me like he was in burst of crying. Nanunubig ang mata at

namumula, nakanguso ang labi na tila pinipigilan ang sarili.

"M-Mommy?"

I nodded my head.

"M-Mommy po kita?"

"Yes, baby..."

I cried harder. Hindi ako makahinga dahil sa sobrang pag-iyak. And what
my son did next makes my heart sank deeper.

He embraced me with his little arms then he started stroking the back of
my head for comfort. Natulala ako dahil do'n.

"Mommy, stop crying..."

Mommy.

It was like a music to my ears. Tila hinaplos ng kaniyang munting tinig

ang puso ko. Dumaan ang mga pangyayari sa isip ko na tila kidlat. Ang
unang iyak ng anak ko nang ipanganak ko siya. Ang bungisngis ng anak ko
habang sinusuotan ko ng pangsapin. Ang ngiti ng anak ko sa mga gabing
binabangungot ako ng nakaraan.

Noong natuto siyang maglakad.

Noong natuto siyang magsalita.

Noong natuto siyang kumilos para sa mga simpleng bagay.

At ngayon...

Niyakap ako ng anak ko hindi dahil ako ang ate niya. Niyakap niya ako
dahil ako ang ina niya. For some this might sound subjective, but this is
the embrace of a son to his mother that I really longed for.

I caressed Kye's cheeks. Hindi umiyak ang anak ko. In fact, he was very
happy about it. His eyes were sparkling with delightness.

"Anak, I promise that I'll take good care of you even more. You're my
little world in this great chaos," I panted. "Remember what I told you
about your father, baby?"

Naging interesado ang mata ni Kye. He nodded rapidly. I smiled amidst of

tears that kept on falling.

"Opo."

"They're lies, baby. I'm sorry." Nilingon ko si Nazareth na papalapit na

samin. He looked nervous and pale. Kung kanina sa sasakyan ay kalmado
siya, ngayon ay tila tumakbo ng ilang kilometro. He kissed my temple.
Dahan-dahan akong umalis sa harapan ni Kye habang ito'y naguguluhan.

"It's okay, baby. It's okay."

Umatras ako para bigyan sila ng espasyo. Kay Nazareth na nakatuon ang
paningin ni Kye. His gaze was completely glued to him. To his father.
Parang natutuwa ito na makita si Nazareth. Para akong lumulutang sa ere
habang pinapanood sila na muling magkasama.

Lumuhod si Nazareth para magpantay ang paningin nila ng anak namin.

"Hey, my mini me..."

"You're with Mommy? Will you watch cartoon with me again po?" Kye asked
innocently.

I held my chest tightly. There was a lump in my throat, making me hard to

speak. But our son needs to know.

"H-He's your father, Kye..."

Kitang kita ko kung paano mamula ang mata ng anak ko. Para akong nabasag
nang tuluyang sunud-sunod na tumulo ang luha roon.

"D-Da.." My heart was breaking. I could see to my son's face that he was
too overwhelmed. "D-Daddy?"

Nanginginig na hinawakan ni Nazareth ang ibabaw ng ulo ni Kye. He stroked

his head like a father. Mas lalong nabasag ang puso ko nang tuluyang
yakapin ni Nazareth ang anak namin. He was crying. Nazareth was crying.
Panay ang uga ng kaniyang balikat dahil sa sobrang pag-iyak.

"I have a d-daddy..." sambit ni Kye.

"Yes, son. You have me. Fuck." Nabasag ang boses ni Nazareth. "Daddy's
here. I won't leave you. I'm here."

My son kept on crying and crying. Hindi na ito makahinga at sinisinok na.
Lumapit ako para sumali sa yakap ng mag-ama ko.

"M-Mommy..." he called. "M-Mommy, I'm happy po..."

It felt like a dream. It was surreal.

Katulad ng araw, ang problema ay lilisan din. I thought this won't happen
anymore. Hindi ko inakala na magiging maayos din ang lahat sa huli. Na
matatanggap ng anak ko ang lahat. I know he was still in shock about
everything but as he grows older, he'll understand. Alam kong
maiintindihan din ni Kye ang lahat.

Iniwan ko muna silang mag-ama roon. Ngayon ay pinapanood ko silang dalawa

maglaro sa playground. Kye was already calm. But my son's eyes looked
happy. I mean, it was more than happy. It was different. Nagu-umapaw. Iba
'yung saya na makikita sa anak namin. Nazareth was the one pushing the
swing while Kye sitting there. His giggles were everywhere.

I could also see Nazareth's satisfaction and fulfillment. Parang

nabunutan din ito ng tinik sa dibdib. He was happy. My son's father
smiled like he was in a cloud nine.

Nakangiti lamang ako habang pinapanood sila.

"Hija, anong balak niyo?" Manang Rosa asked.

Nilingon ko ito. Pinapanood din ni Manang ang dalawa.

"Ngayong nabuo na ang pamilya mo, anong sunod mong hakbang?"

Manang Rosa's question bothered me.

"Hindi ko pa po alam Manang. Titignan ko pa po. For now, we'll catch up

what we've lost for years."

Tumango si Manang. "Hindi ka pa ba niyaya ng kasal?"

Parang nabulunan ako sa sariling laway dahil sa tanong ni Manang. Kasal?

Hindi ko alam kung handa na ba ako para roon.

"H-Hindi po, Manang."

Nagulat naman si Manang. "Bakit hindi pa?"

"Masyado pa pong mabilis ang lahat..." I answered. "Si Mang Wil po pala?
Nasaan?"

"Ayon! Nasa kwarto niya at natutulog!"

Because it was already late, nag-decide kami na umuwi na. Pagkatapos

magpaalam kay Manang ay agad kaming bumiyahe pauwi kasama si Kye.
Nakatulog naman ito sa sasakyan dahil sa pagod. Ako naman ay dina-digest
pa rin ang mga nangyayari. Tahimik din si Nazareth.

That was the scenario the whole ride. Nakarating kami ng madaling araw sa
mansion. Binuhat ni Nazareth ang anak namin at dinala ito sa kwarto.
Mabuti na lamang at tulog na ang mag-ina kaya hindi nila ito nakita.
Bahala na bukas.

Sa kwarto niya inihiga si Kye. Samantalang ako ay sa headquarters ako

dumiretso dahil naroon ang mga gamit ko. Nagpahinga ako saglit bago nag
half-bath. Pagkatapos ay nagsuot ako ng pantulog. I was putting my skin
care when someone knocked on my door.

"Love?"

Binuksan ko ang pinto at muling bumalik sa harap ng salamin.

"Are you upset?"

No, I'm not.

I put a cleanser on a clean cotton ball. Then I started applying it to my

face. Ramdam ko ang mga mata ni Nazareth na pinapanood ang ginagawa ko.

"Our son's sleeping peacefully in my room. Tara na. Tabihan natin."

He groaned when I didn't answer him. Lumapit siya at niyakap ang tiyan
ko.

"Why are you so silent, love..." he said. His voice sounded muffled
because of his face buried in my skin.

"Nazareth."

Umayos siya ng tayo. Humarap ako sa kaniya. Agad niyang hinawakan ang
kabilaang siko ko. His keen eyes were looking at me intently.

"Do you want to..."

"Yeah?"

I cleared my throat.

"Marry me?"

He was stunned with my question.

"He-Hellary..."

I cut him off.

"I know. You don't have to answe--"

"Oo."

"W-What?"

"Pakakasalan kita." He moved forward. "But I want to court you again. I

don't want to rush things, Hellary. I don't want to rush our love."
take time to read this
As Nazareth and Hellary's story comes to end, show your love for the both
of them for the last time. Join our twitter party later for the epilogue.

Use the hashtag #UHHEpilogue and mention my twitter account @bratmind92

so I could retweet it. 

Epilogue po will be posted later, 8-9 PM.

Promote ko na rin po facebook account ko hehe. Add me on facebook with my

account, Edcy Mosenos. Accept ko po kayong lahat. At yes po opo, HINDI PO
AKO BABAE (sana all). Labyu!

Thank you, Spoiled Bratz! See u sa epilogue! 

PS. Prepare your tissues. Lol. 

Epilogue
Epilogue

I was awoke with small giggles and muffled whispers. Parang may humahalik
sa kaliwa't kanan ng pisngi ko. Tapos ay hagikgikan at mga mahihinang
bulong. I pretended to sleep more so I could hear their conversations.

"Daddy, isa pa." I heard Kye's voice.

"Yes, sir," a sardonic, husky voice answered.

I felt a lips touched my left cheeks. It was just fast. After that I
heard the little kid's giggles from my right. Pinigilan ko ang sariling
mapangiti sa nangyayari.

"Ako po! Ako po!"

Then a loud kiss from Kye.

"Is she still asleep po?"

Malutong na humalakhak si Nazareth. I could imagine his face from

laughing that loud. A sonorous, low, and a hard voice. Naramdaman kong
gumalaw ang kanang bahagi ng kama. Umuga ito na parang may lumapit pa. I
tried my best to act normal like I was just sleeping.
I felt a warm skin, touching the tip of my nose. Ramdam ko ang mababa
nitong pag hinga sa aking mukha. It was hot and comforting. Pinigilan ko
ang sarili na bumuga ng hangin kahit galing pa sa ilong ko. I wasn't
cleaning my teeth yet! My breath might smell bad!

"I don't think so. You want me to check, baby?" Nazareth chortled,
taunting. Then I felt Naz coming closer to my ear as I feel his deep
breathe. My feet crumpled because of the intensifying heat that his
breath giving me. Parang kaunting pigtas nalang ay tuluyan na akong
bibigay dahil sa kiliti.

Bumulong siya sa tainga ko.

"You're bad with acting, love. Stop pretending. It's just making me hard
this morning..."

Halos tumirik ang mata ko sa ibinulong ni Nazareth. And just on cue, I

slowly opened my eyes. Umayos ng upo si Nazareth na kasalukuyang walang
pang-itaas. The side of his lips twisted. He raised a brow to me.

"Good morning, mahal."

Nilunok ko ang bara sa lalamunan ko ngunit hindi ako nagsalita. I just

nodded my head. I turned to Kye who was watching us innocently. Hinalikan
ko ito sa noo.

"Good morning, anak."

"Good morning, Mommy!" Kye yammered.

Dahil do'n ay napangiti ako. It's just so fulfilling to hear my son,

addressing me as his mother. After a whirled time of suffering from my
own decision, I finally have this. And true enough, there's really hope
at the end of a rainbow. You just have to keep yourself intact, away from
further bruises. There's a right time for everything.

"Where's my good morning?" Nazareth groaned.

His lips were pursed while looking at me.

Hindi ulit ako nagsalita. Sinenyasan ko nalang siya ng thumbs up. I was
afraid that he would smell my morning breath. Kay Kye ay ayos lang naman
dahil bata pa siya. Hindi niya pupunahin iyon. But for Nazareth, it's
better not to embarrass myself.

Dahil sa ginawa ko ay mas lalong kumunot ang noo niya. His face crumpled,
like a face of someone thinking so hard. Then a teasing smile painted on
his lips. He chuckled and shook his head like he understood why I was
like that.

Tinaas niya ang dalawang kamay.

"Okay, love. Okay." Tumayo siya, tumatawa pa rin. "We'll wait for you
downstairs."

Kumuha siya ng white shirt sa closet niya bago buhatin si Kye. Bago sila
mawala sa paningin ko, narinig kong tinanong ng anak namin kung bakit
siya tumatawa. He pinched our son's cheeks.

"Mom's shy, baby," he answered. "Do you like to have a baby brother,
son?"

His last question was loud before they totally disappear from my sight.
Nag-init ang pisngi ko dahil doon. Halatang pinaparinig. I just shook my
head and did my morning rituals. Naligo ako sa banyo niya. I used his
shower gel and other bath stuffs. Mabuti't may extra toothbrush doon na
hindi gamit kaya ayon ang ginamit ko. Pagkalabas ko ng banyo, roon ko
lang naalala na wala akong dalang pampalit.

I roamed my eyes around the room. Nothing has changed. And his walking
closet seemed waving at me kaya naman ay binuksan ko ito.

Nazareth's clothes were properly organized. Naghanap ako ng pwedeng

suotin. Agad akong nag-panic nang makitang puno ng underwear at boxers
ang pangalawang drawer. Dahil sa pagmamadali kong maisarado ito ay
naglaglagan ang iba. I gulped. Pinulot ko ito isa-isa.

I tried to stretch one.

I giggled.

Ang boxer niya ang ginamit kong pangibaba at isang large white shirt na
below the knee. I kept smelling his shirt 'cause it smells exactly him. I
could smell this heroine scent all through out the day.

Bumaba na ako at tumungo sa dining room.

Sa huling hakbang ko sa hagdan, bumungad agad sakin ang dalawa. Nakaupo

na sila sa dining table. Nazareth was holding a morning newspaper while
Kye's just sitting quietly. Nang makita ako ay umayos ito ng upo.

"Mommy's here, Daddy!"

Binaba ni Nazareth ang hawak. His lips was twisted into lopsided grin.
Naglakbay ang mata sakin habang nakataas ang isang kilay.

"Damn..."

"Kumain na tayo," sambit ko.

Tumayo siya. "Let's go."

I looked at him, puzzled. "Huh?"

"Sa kwarto."
Nanlaki ang mata ko. I immediately went to Kye and covered his ears.

"Nazareth!"

He chuckled. Lumapit siya at dinapuan ng halik ang noo ko. Muli kong
naamoy ang kaniyang pabango. The shirt has the same scent as him. "You
look good with my shirt on, love. You should wear my clothes often."

"Sige."

He pursed his lips. His keen eyes were still taunting. Mabuti nalang at
nanahimik siya dahil nasa harapan niya ang anak niya. More naughty words
from him, I'll really break his neck for real!

May breakfast na sa hapag. Bacons, artisan bread and yeast bread, sunny
side-up eggs, hotdogs and fried rice. Before we started eating, nag-lead
si Kye ng prayer. I taught him that while he was growing up. So he
wouldn't forget to thank Him and remember Him for everything, always.

Pagtapos ay ako ang nagsandok kay Kye ng pagkain. Nazareth's penetrating

grey eyes were watching but I chose to ignore him. Tahimik din itong
naghain ng pagkain. We started eating silently.

Tumikhim si Nazareth.

"I want to change his surname."

Naubo ako sa kaniyang sinabi. I immediately grabbed the water.

"We are still-"

"Kapag kinasal na tayo, mahal," sambit niya. He took a bite on his

hotdog. "Pero liligawan pa muna kita. Araw-araw. Walang mintis."

Tumango na lamang ako kahit pakiramdam ko ay namumula na ang aking mukha.

Si Kye ay hindi nakikinig samin, patuloy lamang ito sa pagkain.

After eating, dumiretso ako sa maid's headquarters para magpalit ng damit

but I ended up sleeping again. Nagising ako ng tanghali na kaya naligo na
ako. This time, suot ko ang sariling damit. Tawanan at hagikgikan agad
ang bumungad sakin sa living room paglabas ko. Nanonood ang mag-ama ng
cartoons na naman na nakakatawa. Hindi ko alam kung natatawa ba talaga si
Nazareth doon o sinasakyan niya lang si Kye. But nevertheless, I'm happy
with how he treated our child. Iniisip niya ang mararamdaman nito.

Agad akong nilingon ni Nazareth nang mapansin. Sumimangot ito habang

papalapit ako.

"Why did you change your clothes, love?" he asked.

"Nakakahiya kila Aling Lolita."

"This is my house."
Kinuha ko 'yung lifestyle magazine at nagbasa roon.

"Okay."

"My house, my rules."

"Okay."

"Kapag akin ka, akin ka lang."

"Sige."

"Love! You're not paying attention!"

Tumawa ako.

"Nakikinig ako, Nazareth!"

He pulled me to a hug. I willingly let my self be covered by his arms.

Hindi kami napapansin ni Kye dahil busy ito sa panonood.

"Ang bango mo, love." His nose touched my neck and I giggled. Nakikiliti
ako!

"Stop! Nakikiliti ako!" Ngunit hindi siya tumigil.

Dahil do'n ay nilingon kami ni Kye. Kumunot ang noo nito habang
pinagmamasdan kaming dalawa ng papa niya.

"Daddy, what are you doing po?" he asked innocently. "Are you absorbing
Mommy' scent po?"

Then Kye moved himself forward to his father.

"Sakin din po. Ubusin niyo po."

Nazareth and I both laughed with what Kye said. Dahil do'n ay kiniliti
niya ang anak at nakisali rin ako.

Laughters lingered around the corner of the mansion. It was filled with
love and happiness.

Nahinto lamang ang harutan nang may magsalita sa bukana ng pinto.

"Nakakaloka itong si Inang, ang layo pala ng bilihan ng asukal."

Angelita, sweating in bullets, went inside the living room. May hawak
itong payong. Napahinto naman ito nang makita kaming tatlo.

"Hala! Nariyan pala kayo!" she said. "Good afternoon, ser. Ngayon lang po
ako nakauwi dahil inutusan ako ni Inang kaninang umaga-"

Natigilan ito.
"Sismars narito ka na pala-" nilingon nito si Kye. "At ikaw bebe boy!"

"Hello po ate Anghit!"

Tumirik ang mata ni Angelita.

"Oo nga pala ser, bakit pala nawala kayong dalawa kahapon?"

Nagkatinginan kaming dalawa ni Nazareth. Sinamaan ko siya ng tingin

ngunit ngumisi lamang ito.

"May pinuntahan lang kami."

Angelita nodded her head ngunit ang mata ay nanliit nang dumapo ito
sakin. Nag-iwas ako ng tingin. Mabuti nalang nagsalita si Nazareth.

"Paki-ready na 'yung tanghalian. Pasabihan din si Manang Lolita na sasama

kayo samin sa hapag, Angelita."

"Sa kama mo ser pwede sumama?"

Nanlaki ang mata ni Nazareth. Humagalpak ako ng tawa.

"Char po, ser. Suggestion lang naman." Hinampas pa nito si Nazareth na

tila tropa sila. Tumawa pa ito.

Ngunit hindi tumawa si Nazareth.

"Sabi ko nga ser punta na ako sa kusina."

Sinimangutan ako ni Nazareth nang mapansin ang tawa ko.

"Bakit?"

"Bakit hindi ka nagalit?"

"Galit?" nagtatakang sambit ko.

He raised a brow to me sarcastically.

"She wants to sleep with me."

Umiling ako. "Sleep lang naman ah."

He looked at me inconceivably.

"What? She's just joking."

"Ok."

"Galit ka?"

"No."
"Galit ka ata, e," I taunted.

"No. I'm not."

"Kapag galit ka, kiss kita," sambit ko. Tumayo na ako, akmang aalis. "E,
'di ka pala galit--"

"I'm mad!"

Natawa ako ngunit hindi ko pinahalata.

"Akala ko ba hindi ka galit?"

Umiling siya. He changed his expression into a mad beast, brows met. Ang
mata niya rin ay nanlilisik kunwari.

"See? I'm mad." Hinila niya ako paupo. "Kiss me, love."

Humalakhak ako. Hinawakan ko ang magkabilaan niyang pisngi at hinalikan

siya labi. I pinched his nose and we both giggled.

Tinawag kami ni Angelita na magta-tanghalian na kaya pinatay na namin ang

pinapanood ni Kye na cartoon. Nang nasa hapag na kaming lahat ay tahimik.
Panay ang tingin sakin ni Angelita, salitan iyon saming dalawa ni
Nazareth. Mukhang may namumuo na sa isip nitong babae na 'to.

Kye leaded the prayer.

"Let's eat."

Tahimik lamang kaming nagsandok ng pagkain. Ako ang nagsandok sa plato ni

Kye ng paborito niyang afritada na manok. Dinamihan ko ang patatas dahil
paborito niya iyon. Napansin ko naman na nahihirapang abutin ni Nazareth
ang isa namang ulam kaya inabot ko ito. Our hands touched. Ngumiti siya
sakin.

"Thank you."

I nodded my head.

Ramdam ko ang mata ng mag-ina kaya nag-focus na lamang ako sa pagkain ko

at paggabay kay Kye.

Gano'n lang ang eksena sa hapag. Tahimik lang kaming kumakain

Nilingon ko si Kye na pinagigitnaan namin ni Nazareth. Sa tapat namin ay

ang mag-ina. Kye's trying to reach the water but he couldn't.

"Mommy, water po."

Nginuso ko si Nazareth dahil mas malapit siya sa tubig.

"Daddy, water po..."

Agad namang dinaluhan ni Nazareth ang anak. Nagsalin ito sa baso.

"Here, son."

"Thank you po, Daddy!"

Naz caressed Kye's head before continuing.

"Kye, drink a little lang. Mabubusog ka agad niyan."

"Yes po, Mommy."

I was about to start eating again when we heard a loud thud.

Namilog ang mata ko at doon ko lamang napagtanto ang nangyari. Pagtingin

ko sa pwesto nila ay bumungad sakin ang nanlalaking mata ni Manang
Lolita. Habang si Angelita naman...

Natumba ito mula sa kinauupuan.

Agad naming dinaluhan ang dalawa. I chuckled with their reaction.

Nagsalin ako ng tubig kay Manang Lolita na kasalukuyang nakatulala pa
rin.

"Okay ka lang, Angelita?"

Nilingon ako nito. Tulala siya na parang nakakita ng multo.

"A-Ano..."

"Oo, Angelita. Tama ang nasa isip mo."

Umayos ito ng tayo ngunit bakas pa rin ang gulat sa mukha nito.

"I'm sorry kung ngayon lang nami--"

"Pokpokita ka! Bakit ngayon ka lang umamin!" I was surprised when she
bursted out, laughing. "Matagal na naming alam, shunga kang pekpek ka!"

What?

Nagtataka akong lumingon kay Manang Lolita na nakangiti na ngayon. I

don't often see her smiles but she looked young and beautiful with that
on. I felt betrayed. Sumimangot ako kay Nazareth. He shrugged his
shoulders.

"Oh, no. I didn't tell them."

"Ikaw lang pwede magsabi, Nazareth!"

"I really, did not, love!"

Humagalpak si Angelita at tinuro si Manang Lolita.

"Kaibigan ni Inang si Manang Rosalinda, Hellary."

Then it hitted me. Kay Manang Rosa ako lumapit para maghanap ng trabaho
at siya ang nagpasok sakin dito. Now it made sense.

I felt betrayed because of that.

"Pero huwag kang mag-alala. Kumakailan lang namin nalaman nang bisitahin
ni Inang si Mang Wil sa hospital..."

I really felt betrayed. So Angelita and Manang Lolita already knew about
us. Pinalalahanan sila ni Manang Rosa na huwag daw magtanong at hayaang
kami ang magsabi. And knowing Manang Rosa, she won't tell things as
important as this. Maliban nalang kung nadulas ito o ano.

It was okay for me, tho. Sa paglipas ng mga araw ay naging magaan na ang
lahat sa mansion. Angelita and Manang were just treating me the same, na
mas nagustuhan ko. I don't want them to change just because I'm the
mother of Nazareth's child. Kaya labis ang tuwa ko na hindi nagbago ang
pakikitungo nila sa akin. 

And Nazareth, true enough to his words, I could see his efforts everyday
in courting me again. Para akong nasa cloud nine. We often go out for
some dates. Minsan kasama si Kye, minsan naman ay kami lang. 

That continued for months. 

At wala na akong mahihiling pang iba.

"Love, let's watch netflix." 

"Ayoko. Pinuyat mo ako kagabi." Umirap ako.

He chuckled. 

Kye's have his own room already. After months of adjusting, natuto na
itong humiwalay at bumukod sa amin ng kwarto. Minsan nga ay natatakot ako
dahil ang bilis mag-mature ng anak ko. Pero ang pagmamahal niya sa
marshmallows ay hindi nawala. Maybe those fluffy white food was made for
Kye. Ayon lagi pinapabili niya kapag mag gro-groceries, e.

"Let's watch lang. Promise."

Umiling ako. Nadala na kagabi.

"Ayan din sinabi mo sakin kagabi!" I said, remembering what happened last
night. It was wild and rough. I couldn't imagine myself doing that
again. 

He gave me a lopsided grin. His penetrating eyes traveled my body. 

"Promise, netflix and chill lang."

Hinampas ko sa kaniya ang unan.

"Netflix and chill-dren?" Hinampas ko ulit. "Scam."

He roared deep chuckles. Natawa rin ako sa sarili.

Sa bilis ng paglipas ng panahon, hindi ko napansin na malapit na mag-

isang taon matapos mabuo kaming tatlo. And I couldn't ask for more. Eto
'yon. I'm living my dream. 

Si Nazareth at si Kye. Sila ang pangarap ko. 'Yung pakiramdam ko buong

buhay ko ay hindi ako kompleto, na may kulang sakin. Sila ang bumuo no'n.
Sila ang bumuo ng mga pagkukulang sakin. They're the missing pieces I've
been praying for. I was incomplete and they're the one who fill the empty
parts of me.

Sila ang buhay ko.

I inhaled a large amount of breath. 

I was wearing an elegant cream cocktail dress with a boat neckline.

Tinerno ko ito sa sa puting pumps. My hair was tied up into a bun. I also
wore a little bit of make-up to enhance my features. Sa aking kaliwa ay
si Kye na naka-tuxedo. Agad akong napangiti dahil ang gwapo ng anak ko sa
ayos na iyon. Parehas sila ng kaniyang ama. His father was also wearing a
black tux, hair smoothly sided part to the other side. Parehas na parehas
ang mag-ama ko. They were both dashing and people's eyes couldn't even
get off of them.

Pinagtitinginan kami nang pumasok kami sa restaurant. 

Hinapit ni Nazareth ang bewang ko. 

"They're staring at you, love. I hate it so damn much," he cursed. Ngunit

napansin niya ang pananahimik ko. "You, okay?"

Tumango ako ngunit alam kong halata ang kaba sakin.

"Paano kung hindi nila ako magustuhan?"

Pinanood ako ng mga mata niya. He tilted his head from the other side.
Lumapat ang daliri niya sa kaniyang labi. He tapped his sensual lips as
he eyed me with his keen eyes.

"Trust me, they'll love you," he assured. 

Nanatili ang mata ko sa kaniya. And slowly, my fear slowly went down. I
nodded my head. Napangiti siya dahil do'n. He leaned forward and kissed
my forehead to asure me that everything will be fine. 

"Hello ma'am/sir, do you have any reservations?" bati samin ng front

desk.

"Yes. Sarmiego."
Tahimik lamang ako nang i-guide kami ng crew sa table ng parents ni
Nazareth. Kye's eyes were roaming around towards the place. The
restaurant gave a cozy feeling with the renaissance theme and vibe.
Paintings are all over the place. The shining, huge, and glistening 
chandlier was eye-catching. Everything here screamed regal.

Napatingin ako kay Nazareth nang hawakan niya ang kamay ko at pinagsiklop
iyon. Ngumiti siya muli. And it gave me warmth and comfort. Buhat niya
naman si Kye sa kabilang braso.

Natahimik ako nang salubungin kami ng isang ginang. Wearing a black maxi
dress with a hemline reaching the cold floor, the lady looked elegant.
Her necklace and diamond earing was complimenting her dress. Parang
kumikislap rin ang kutis nito dahil sa kaputian. The way her straggly
dark hair swayed was fairly nice. Her high cheekbones and full lips was
also on point, her eyes reminded me of my son.

"Anak," she greeted. 

Agad lumapit si Nazareth at hinalikan ito sa pisngi. 

"Mama." 

My eyes were glued to her 'cause I can't really tell her age. Parang
kapatid niya lamang si Nazareth. Yes, she looked that young!

"Buti dumating na kayo. Your father's been waiting for you-" Napahinto
ito. Lumingon ang ginang sa akin. "Hellary? Oh, god! You're so
beautiful!"

Nawala ang mumunting kaba sakin nang hapitin niya ako ng yakap. She
caressed my cheeks like she have been waiting to see me all this time.

"You're more beautiful in person! Ang ganda-ganda mo, hija."

Nahihiyang ngumiti ako. "You're more beautiful po, ma'am. Akala ko nga po
magkapatid kayo ni Nazareth."

She gracefully laughed. 

"Oh, please. Don't call me ma'am. Call me Mama as well, would that be
okay?" 

I nodded my head. Her gaze shifted to Kye. Namilog ang mata nito.

"Eto na ba ang apo ko?!" 

Parehas kaming natawa ni Nazareth. Her mom was cute. She was giving a
vibe of a woman that is intimidating but not very much anymore kapag
kinausap na. 

"Hello po! I'm Kye po!" 

Agad nitong binuhat si Kye at pinaulanan ng halik. I was just smiling the
whole time. Napansin ko naman na pinapanood ako ni Nazareth. He leaned
forward and kissed the temple of my head. 

"I told you, love."

Iginiya na kami ng Mama niya na maupo sa table. Napansin ko namang wala

rito ang Papa niya. Nazareth also noticed it too.

"Ma, where's Papa?"

Mula sa pakikipagkulitan sa apo ay nilingon kami nito. "Sa comfort room.

Kanina pa hindi mapakali. Kinakabahan 'yon kasi makikita niya na apo
niya." 

Nagtawanan kaming tatlo. And just on cue, a man went to our table. Halos
mapanganga ako dahil katulad ng Mama niya ay parang hindi ito matanda. He
looked exactly like Nazareth! Gray eyes, thick brows, bloody lips, ragged
jawline and a well built body. Mas matapang ang itsura nito kumpara kay
Nazareth at mukhang hindi palangiti but you could really see the
similarities. Mukhang sa Papa nakuha ni Nazareth ang abong mata.

"Pa," bati ni Nazareth. 

Tumayo siya kaya tumayo na rin ako. Her father just nodded. His eyes went
to me kaya naman ay lumapit ako para bumeso. 

"Hello po, I'm Hellary sir..."

Kinabahan ako nang hindi ito ngumiti, ngunit dinaluhan nito ang pagbeso
ko. 

"Call me Papa, hija," he approved. Nawala ang kaba ko nang ngumisi ito.
"You're really beautiful in person. No wonder my son was really tamed."

"Pa!"

Humalakhak ang Papa niya. 

At katulad ng reaksyon ng Mama kanina, natigilan din ito nang makita si

Kye.

"Eto na ba ang apo ko?" he asked.

Sinagot siya ng Mama ni Naz. "Hindi. Anak mo sa ibang babae." 

I giggled. Nagtawanan kami sa table dahil doon. 

The old couple were playing with Kye and we were just watching them while
waiting for the food. Tuwang tuwa silang dalawa sa apo dahil nagkwe-
kwento ito ng kung anu-ano. Habang pinapanood sila ay may pumasok na
tanong sa utak ko.

I leaned forward to whisper to him.

"Where are your other siblings?" I asked.

"Sister's at work." 

Tukoy niya sa kapatid niyang bumisita sa mansyon. 

"And my other adopted siblings were now in their real families," he said.
Nazareth smiled genuinely, reminiscing the siblings he had grown up
with. 

Nang dumating ang pagkain ay doon pa lamang muling natahimik ang table.
We were silently eating when her mother broke the silence among us.
Humiwa ito sa steak at sumubo.

"So...when is the wedding?"

Parang nasamid ako sa sariling laway. I immediately grabbed the water in

front of me. Humalakhak si Nazareth. His father was also paying
attention. Si Kye naman ay patuloy sa pagkain.

"H-Hindi pa po...uhm.."

Namilog ang mata ng ginang. 

"What?!" Nilingon nito ang anak samantalang sumipol ang ama. "Many years
were wasted, son. What are you waiting for?"

Kumunot ang noo ni Nazareth. He glanced at me before he slowly clean his

mouth with the table cloth. 

"I'm still courting her, Ma."

Hindi makapaniwalang tinignan siya ng ina. 

"What?!"

"'Yon naman pala, Amanda. Let your son court her again. At isa pa, gaya
ng sabi mo, maraming taon ang nasayang. So they're still catching up."

Natahimik ang Mama ni Nazareth ngunit nanatili sa mukha nito ang dismaya.
Dinaluhan ito ng Papa niya. 

"We're not getting any younger, Nazareth. Plan the wedding as soon as
possibl-"

Humagalpak ng tawa ang ama ni Nazareth. Napangiti ako dahil do'n.

"Amanda, let the kids weight everything." Kumindat ito sa amin. "And no,
love, I beg your pardon."

His father flexed his biceps. 

"Mukha ba 'tong matanda?" 

Nagtawanan kami sa hapag dahil do'n. 

Nagpatuloy kami sa pagkain. Ang akala kong nakaka-intimidate na mga

magulang ay napunta sa kabaliktaran. I was comfortable the whole time.
Magaan sa hapag dahil parehas mabait ang mag-asawa. Nagpatuloy ang
kwentuhan namin. 'Yon nga lang ay hindi namin napansin ang oras. It was
already late. 

Her mother embraced me tightly. 

"It was nice meeting you, hija. You're very much welcome in our family."
Lumapit ito at bumulong. "But, please, say yes if he ask you-"

"Love, ano 'yan?" Natatawang awat ng asawa nito. 

I smiled. 

"Thank you po. It was nice meeting you rin po," I answered. 

I also bid my goodbye to Nazareth's father. He was charming and bubbly as

well. Hindi ko tuloy maiwasang mainggit. Ganito rin kaya si Mama at Papa
kung nabubuhay pa sila?

"Visit our house, son. We want to spend time with our grandchild," sambit
ng ama.

Ngumisi si Nazareth at tinapik ang likod ng ama. "We will, Pa."

After we bid our goodbyes to the old couple, my heart was completely
amazed and satisfied. 

Months had passed like a whirlwind after. Hindi binali ni Nazareth ang
sinabi niya. He was courting me everyday, showing his love everyday.
Hindi ko nga napansin na taon na pala ang lumipas. We celebrated another
Christmas and New Year together but this time, with his family as well.
Umuwi si Angelita at Manang Lolita sa kanilang probinsya para roon
maghanda at mag-celebrate.

Sa isang taon na lumipas ay parang nakalutang pa rin ako sa ere. It was

indeed, surreal. It was too good to be true. And I'm willing to share
more celebrations with my son and my Nazareth for the rest of my life. 

Carrying a bouqet of white roses, tahimik na pinasadahan ko ng tingin ang

paligid. Ang hangin ay bumubulong sa aking tenga. The graveyard felt
peaceful; ancient trodden. Nilandas ko ang mga daliri sa kanilang lapida.
The cold, sternly simple, gravestone was making me hard to speak. Hindi
man ito ang unang pagkakataon ngunit naroon pa rin ang kirot at pait sa
puso ko. 

You can't really be happy at once, huh?

"Mama, Papa..." I whispered. 

Nilandas ko ang daliri ko sa mga pangalan nilang nakaukit sa lapida. My
parents who gave birth to me. Hindi ko napansing ang luhang sunud-sunod
na dumapo. Sa tabi nito ay ang lapida ng babaeng nagpalaki sakin. Ang
kinilala kong ina na humubog sa pagkatao ko. 

Mas lalo akong humagulgol.

"M-Mommy..."

Hinati ko ang mga puting rosas at nilagay sa kaniya-kaniya nilang puntod.

I silently prayed for the all of them, tears flowing down from my cheeks.
Inisip ko na lamang na ang mga salitang ibinulong ko sa hangin ay patungo
sa kung saan man sila naparoroon. I whispered how I love them for the
last time before bidding goodbye.

Pinagpag ko ang laylayan ng dress ko bago tumayo. 

"Guide us from above, my parents..."

The wind suddenly blew rapidly. Like they answered me that way. Tumutulo
man ang luha ay napangiti ako. 

Paalis na sana ako roon ngunit sinalubong ako ng isang matanda. Mukhang
narito ito madalas. 

"Hija, ngayon lang kita nakita rito," anito.

I smiled. "Opo. Binisita ko po ang mga magulang ko..." Turo ko kung saan
ako galing.

Nagtaka ang mukha nito. "Kaano-ano mo ang lalaki na parating binibisita

ang mga puntod na iyan?"

Agad akong naguluhan. "Po?"

"Teka, ayon siya."

I hid myself from the tree. At tama nga ang matanda. Nakilala ko agad ang
paparating. He was carrying a boquet of white roses as well. My heart was
suddenly touched. A year of being with him, I noticed that he would go
out everyday and will be back immediately after. Akala ko nga ay may
kinikita na itong iba but I this proved  wrong. Nanlambot ang tuhod ko.

He kneeled down.

"Nandito na naman po ako..." he started. 

He properly sit down. 

"Tito, Tita, at isa pang Tita," he laughed by himself. "I told your
daughter that I will court her again but I never said I won't court her
parents as well."
Napakapit ako sa trunk ng puno nang marinig iyon mula kay Nazareth. My
heart was racing against the odds. Naghalo-halo ang pakiramdam sa aking
dibdib. 

"Araw-araw ko man po itong sinasabi sa inyo pero, mahal na mahal ko po

ang anak ninyo. At hindi po ako magsasawang sabihin iyon ng ilang beses
dahil iyon ang nararamdaman ko," he sighed. "She's moody at times. She
always makes me feel that she's strong enough for herself and she doesn't
need me anymore. She tend to be mad easily when I'm just teasing her. She
gets to be jealous easily, which I really love, and expect a world war
III if that happens."

I cried silently as I heard those words from him.

"There are a lot of reasons for me to stop loving her. But those are the
reasons that's making me fall harder. So bad..."

Napatakip ako sa aking bibig to supressed my loud cries. 

"Let me marry your daughter and I assure you that I'll take good care of
her and our son, for the rest of my life. As long as I'm alive, they'll
feel the warmth of my love. Kahit maubos ako, kahit wala nang matira
sakin."

Sumipol ang hangin dahilan para humalakhak si Nazareth.

"It's a yes, I guess?" he asked.

I silently stood there, pinapakinggan lahat ng kwento niya. Parang may

humaplos sa puso ko. Inabot 'yon ng ilang oras bago siya natapos. Gusto
ko siyang yakapin nang mahigpit. Gusto ko siyang paulanan ng halik. Akala
ko ako na ang pinakamalas na babae sa buong mundo nang mangyari ang mga
bagay na iyon sakin, but he proved me wrong. 

He stood up and prayed silently for the last time. 

Nang tumalikod ay nagtama ang mga mata naming dalawa. Nahinto siya at
umawang ang labi. But my heart sank deeper as my eyes met with his.

Ang mga mata niya.

He always looks at me everyday like it's the first time he saw me.

Nothing has changed.

"Love?" he called. "What are you doing here?"

Umiling ako at ngumiti. "Sinusundo kita."

He groaned. Lumapit siya at agad akong niyakap. Pinilit kong huwag muli
umiyak dahil ayokong mag-alala siya. My heart was still beating faster
and I know he felt it too.

"Let's go home, love. Our son's waiting for us."

Parang pagkuha ng litrato ang paglipas ng sumunod na mga araw. Mabilis
ngunit sa mga larawan ay may magagandang pangyayari. Kye's birthday came
and it was a children's party. Ang mga imbitado ay mga bata mula sa mga
bahay ampunan. Everyone was there. Including Manang Rosa and Mang Wil who
finally regained his healthy living. Buo rin ang pamilya ni Nazareth na
nag-leave pa sa kaniya-kaniyang trabaho.

Nilapit ko si Nazareth na kasalukuyang inaayos ang mga upuan. 

"Where's Kye?" I asked.

He shrugged his shoulders. "Sa living room. Binubuksan na mga regalo."

Nilibot ko ang paningin. "Where's Mama and Papa?"

"Nando'n din. Mas excited pang buksan 'yung mga regalo kaysa sa apo."

We both giggled.

"Sira."

Nilingon namin ang papalapit na si Angelita. Nakasimangot ito at parang

nagpupuyos ng galit. Agad naman akong nagtaka dahil ang ganda pa naman
niya sa suot na puting dress.

"Sismars, may naghahanap sayo!" aniya.

"Bakit parang galit ka?"

"Ang ingay kasi nung babae! Hindi ko pinapapasok kasi hindi naman siya
imbitado pero nagpupumilit!" singhal niya. "Iu-umpog ko nga sana sa gate
kaya lang baka ako ang iumpog ng kasamang lalaki."

Humalakhak ako. 

"Ano raw pangalan?"

"Hindi ko na tina-"

"Bi!" A loud, familiar voice shocked me.

Namilog ang mata ko nang marinig ang boses na iyon. 

Papalapit ang isang babaeng muntik ko nang hindi makilala. Sa likod nito
ay isang lalaking pamilyar din sakin. 

"Hera?!" 

Her hair was short and dark. Mas tumingkad din ang features niya at mas
lalong pumuti. Gone was the kikay Hera I knew before. She's now a grown
up woman. 

"Oo ako 'to, bilat ka!" 

Niyakap ako ng kaibigan nang sobrang higpit. Nagulat ako nang humagulgol
ito ng iyak kaya nahawa rin tuloy ako. Almost 7 years of not seeing each
other, walang contact sa matagal na panahon, I know the reason behind our
tears.

"King ina ka..." she said between her sob. "Pitong taon, bi. Pitong
taon!" 

I laughed between my tears. "I love you and I missed you so much,
Hera..."

Hinampas hampas ni Hera ang dibdib ko habang yakap namin ang isa't isa. I
just laughed and let her burst out her frustration that she kept for
years. I really meant what I said. Sobra kong na-miss ang bestfriend ko
noong highschool. Tama nga ang sinabi nila. Highschool friends are really
the best.

"Missed you too, bilat ka. Saang lupalop ka ba ng mundo nagpunta at hindi
kita mahagilap?!" Tinuro niya si Nazareth. "Kung hindi ko pa nasalubong
ito sa isang business trip hindi ko pa malalaman na buhay ka pa pala!" 

"I love you, Hera."

"Heh! Huwag mo 'kong idaan diyan! Nag-aral lang ako sa ibang bansa tapos
malalaman kong bumagsak na ang kumpanya niyo at hindi ka na mahagilap?!"
she complained. "At paanong nabuhay 'yan si Nazareth? Hindi ba't dedo na
'yang kupal na 'yan--"

"Hera!"

Nazareth laughed. 

She snorted because of that. "Bakit, huh?! Bakit?! At isa pa-"

May napansin ako at doon nagtagal ang tingin ko.

"Hera, what's that?" tukoy ko sa daliri niya.

Dahil doon ay natigilan siya sa kakasalita. Bigla siyang namula at nag-

iwas ng tingin. 

"Are you already married?!" untag ko. 

She bit her lower lip and nodded her head.

"With whom?!"

Tumikhim ang pamilyar na lalaki sa kaniyang likod. His face looked more
mature now and he's still dashing. Just like Hera, he's now a grown up
man. His rough hand made its way to Hera's fragile hand. And there, I saw
the ring as well that complimented the both of them.

"I'm married with Neo, bi." 

Namilog ang mata ko. Kasal na sila ni Neo? Si Neo Trillajes na crush ko
noong highschool?!

Pilyong ngumiti si Neo. "At may tatlo ng anak."

The revelations from my old friends shocked the hell out of me. Kinwento
sakin ni Hera na nagkita raw sila ni Neo sa ibang bansa when she was
studying there. At first they were just friends. She hated him for
breaking my heart but she had no choice but to befriended him 'cause she
was the only person Hera knew about in that foreign country. Hindi niya
inaasahan na mahuhulog siya rito na humantong sa kasalan at pagkabuo ng
pamilya.

We were crying the whole time. Binigyan kami ng personal space para
makapagusap at makapag-catch up. 

Then I told her everything what happened to me. 

Dahil do'n ay hindi na nahinto ang mata niya sa kakaiyak.

"You're so brave, Hellary. You're so brave," she cried. "You both deserve
a happy ending."

Hera and Neo stayed for days. Huwag daw kaming mag-alala dahil ang Mommy
at Daddy niya ang naga-alaga ngayon sa anak nila. When they met Kye, they
were both happy about it. Parehas ng reaksyon sa mga magulang ni
Nazareth. Kaya nga lang sa loob ng mga araw na 'yon ay panay ang away ni
Hera at Angelita.

Hindi ko na lamang maiwasang mapailing.

"Bi, kausapin mo nga 'yung babaeng 'yan. Ang maldita!" reklamo ni Hera.

Tumirik ang mata ni Angelita at akmang ibabato ang sandok kay Hera.

"Excuse me, dayo ka lang dito bhe! Wag kang pumapel!" 

"What?!"

"What, what! Pwet mo puro tigyawat!"

Napailing na lamang kaming lahat. Neo's slowly caressing Hera's back.

Kahit ito ay napapailing nalang din sa asawa. Samantalang si Manang
Lolita naman ay walang pakialam sa ginagawa ng anak. In those days, we
catched up what we had lost for years. Nang magpaalam na ang dalawa ay
doon na muling tumahimik ang mansyon. Nangako naman itong babalik ito
para muli kaming makapag-bonding.

Kakatapos ko lang mag-shower. Nag-suot ako ng  pantulog. I noticed that

our room was dark and empty. Hinanap ng paningin ko si Nazareth ngunit
wala ito roon. 
My phone lighten up. Dumapo ang tingin ko rito. I grabbed it and I saw a
message from him.

Nazareth:

Love, labas ka.

Kaya sinunod ko ang sinabi niya. Sinuot ko ang kaniyang cardigan dahil
malamig sa labas. Nakapatay na rin halos lahat ng ilang ilaw sa mansyon
at tulog na ang mga tao. I went outside the mansion as just what he told
me to, and then I saw him. 

Nakatingala siya habang pinagmamasdan ang pang gabing langit. As I

watched him watch the dark sky, in which the only source of light was
coming from the moon, napagmasdan ko siya. 

Then his image before came inside my head. The scenario have also
changed. We're now in a familiar rooftop. Nasa bukana ako ng pinto at
pinapanood siyang nakatingala sa buwan. Suot ang grey na hoodie, hindi ko
maiwasang humanga. His features were like carved by Leonardo Da Vinci.
Dark hair. Thick and deadly brows. Narrowed nose. Lips as red as blood.
Skin as white as the snow. Eyes as grey as a wolf. And a chiseled jawline
that could cut anything.

Nilingon niya ako. 

At imbis na ang mga salitang, "what are you doing here, lady?" ang
lumabas sa kaniyang labi ay salungat sa una naming pagkikita.

"Love, I'm here." 

Nanginginig ang tuhod ko nang lumapit ako sa kaniya noon dahil sa takot,
ngunit sa pagkakataong ito ay nanginginig ang tuhod ko dahil sa umaapaw
na pagmamahal. Ang mga mata niya ay sakin lamang nakatuon. Mga matang
hindi napagod sakin. 

Sa paglapit ko sa lalaking nakasuot ng grey hoodie ay biglang nagbago ang

scenario. Bumalik ako sa kasalukuyan. The wind blew my hair as I came
nearer. 

Upang tuluyang makalapit ay hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan

iyon. He interwined our hands and we both looked up in the tranquil sky,
glistening with stars.

The defeaning silence wasn't silent at all. 

Kahit nasa gano'n kaming posisyon at tahimik na pinagmamasdan ang

kalangitan, hindi naging tahimik.

Dahil sa lugar kung saan kami nakatayo, sa mga damo kung saan nakalapat
ang mga paa namin, ay may dalawang pusong tumitibok. 

// Play Prom by Ebe Dancel //

"I'd never had a chance to dance you in your prom, love," he broke the
silence.

Hinarap niya ako. "Can I dance with the most beautiful woman who own my
heart?"

Nanginginig man ang mga palad, nilahad ko ito sa kaniya at inabot niya
iyon. 

As he held my hand with so much comfort, I was assured. Even without a

music on, just the midnight sounds and our heart beating against each
other, it felt more than what it lacks. 

I closed my eyes as I embraced him tighter. He did the same. 

Gano'n lamang ang ayos namin ngunit iba ang dating sa akin. We kept on
swaying, dancing the rhythm of our heart. Alam ko sa sarili ko na nasa
tamang tao ako. At siya ang nakikita kong makakasama ko sa pagtanda. I'd
never been so certain my whole life until Nazareth came.

Hinayaan namin ang sariling maaliw sa musika na kami lamang ang

nakakaalam. He slowly withdrew himself from as the moonbeam were
reflected to his eyes. He showed me his lopsided smile before he kissed
my temple.

"Mahal na mahal kita." 

I bit my lips to supressed myself from crying. 

"And I'm willing to say that every seconds and every moments of our
lives, love..." And what he did next  was the thing I never expect.

He kneeled down. 

From his pocket, he let out a silver ring, finest and sparkling, diamond
ring.

"Hellary Aia Lorenzo Angeles, will you spend your whole life with me and
our son?"

Sa nakalipas na taon ay alam ko sa sarili kong hindi ako perpekto. Na may

nagagawa rin akong pagkakamali sa buhay ko. Katulad ng isang normal na
tao, nakakagawa ako ng mga bagay na akala ko ay tama. Sa mga
pagkakamaling iyon ay may natutunan ako--at iyon ang mahalaga. 

If you don't like the road you're heading to, start paving another one. 

For the better.

And for the best.

I was just curious about a myth that our school had before that leaded me
to a man whose willing to spend a lifetime with me. Hindi ko inaasahan na
sa pagkakataong iyon ay maraming magbubukas na pinto. Ngunit sa
pagkakataong ito, sigurado na ako.

Our love was much stronger than any waves that came along our way.

And from this day forward, wala na akong ibang mamahalin pa kung hindi
siya, at siya lamang. Pati ang magiging pamilya naming dalawa.

I met a man just my age, wearing a grey hoodie jacket. 

His name was Nazareth Sarmiego and he's my comfort from this chaos.

WAKAS

Download by wDownloaderPro
topvl.net