Engagement Chaos

"You know you can't cheat Death, honey."

Disclaimer:

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales,

and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.

Please avoid mentioning other author's names or works in my story 'cause it is very
rude on my part. Kung may pagkakapareho man sa pangalan ng mga characters ng ibang
author's, then it is just purely coincidental. Hindi din naman sila ang gumawa ng
mga pangalang 'yon at hindi lang sila ang may karapatang gumamit ng mga pangalang
'yon.

---

"Sometimes hearing the truth takes more courage than speaking the truth."

Prologue

Napamura ako nang makarinig ako ng sunod sunod na putok ng baril. Mabilis ang kilos
ko na tumakbo ng walang ingay ang mga yabag para makapagtago. Hinahabol ko ang
hininga ko nang makakita ng isang pintuan. Pumwesto muna ako sa gilid at inihanda
ang baril bago ko dahan dahan na binuksan ang pintuan.

Kaagad kong itinutok ang baril sa harapan ko nang makapasok ako sa loob ng kwarto.
Napahinga ako ng maluwag nang makita na walang ibang tao ang nandoon. Isinarado ko
ang pintuan at agad na nagtago sa likod ng malalaking box na nandoon nang may
marinig akong boses mula sa labas.

"Find her! Find that bitch! Dead or alive!"

Napahinga ako ng malalim. Mukhang nagalit ko yata ang panget nilang boss.

"Hey, V. Still alive?"

Napataas ang kilay ko at inayos ang earpiece bago sumagot. "Alive and kicking,
Archer."

Narinig ko ang tawa nya at napairap na lang ako. Pasalamat sya at wala sya sa loob
ng mansyon na 'to kung hindi ay sya ang gagawin kong shield sa mga kalaban.

"Ilan pa ang natitira?" I asked.

"Five goons plus the ugly lord so six."

I cursed. I only have three bullets left and a hunting knife. I shouldn't miss my
shots. Para dalawa na lang ang problema ko at kakalabanin gamit ang kutsilyo.

"You know, Archer. Why don't you come down here and help me? Para may silbi ka
naman." sabi ko habang inaayos ang pagkakatali ng panyo sa sugatan kong braso. The
bleeding stopped and the pain is bearable so I know that I can still do it even
without his help. Naiinis lang ako na wala syang ginagawa habang pinapanood ako sa
scope ng sniper nya.

"I helped you already, V. I already killed five people for you."

"And I killed thirty so thanks a lot." sabi kong puno ng sarkasmo sa kanya. He
chuckled.

"I saw you rolling your eyes." sabi nya kaya napatingin ako sa bintana ng kwartong
iyon. I raised my middle finger and that earned a laugh from him.

"Tracer, where are they?" tanong ko sa isa ko pang partner para sa misyon na iyon
dahil hindi matinong kausap si Archer.

"Three are on that floor and the other two are with the boss on the third floor."

I nodded kahit na hindi nya naman ako nakikita. Huminga muna ako ng malalim bago
lumabas sa kwartong pinagtataguan ko.

Magaan ang pagtakbong ginawa ko para hindi ako makalikha ng anumang tunog. Tinahak
ko ang daan papuntang hagdan para sana unahin ang drug lord pero bago pa ako
makarating ng hagdan ay nakita ko ang isang lalaki na pababa doon. Mukhang nagulat
din sya nang makita ako at bubunot na sana ng baril pero mas mabilis ang kilos ko
at naunahan ko sya. Binaril ko ang ulo nya para siguradong patay na agad ito.

Mukhang nakaramdam ang dalawang lalaki sa kumusyon na ginawa ko dahil nakita ko

silang papalapit sa akin. Kaagad silang nagpaputok ng baril kaya mabilis akong
nagtago sa likod ng hagdan. I waited till they run out of bullets bago ako lumabas
at mabilis na nagpaputok ng magkasunod.

And boom. Just like that, three men were already dead. And I'm out of bullets kaya
kinuha ko ang baril ng lalaking nasa hagdan. Napangiti ako. Five bullets. Cool.

Mabilis akong umakyat ng hagdan at pumunta sa office ng drug lord sa mansyon na

ito. Siguradong dito nagtatago ang hinayupak na yon. At alam ko din na kapag
binuksan ko ang pinto na ito ay papaulanan ako ng bala ng dalawang tauhan nya.
But oh well. Fuck it. Let's do this. Head-on!

Buong lakas kong sinipa ang pinto para bumukas iyon. At hindi nga ako nagkamali.
Kaagad nila akong pinaulanan ng bala kaya nagtago muna ako sa likod ng pader na
nandoon. For sure they'll run out of bullets very soon.

Nang tumigil ang tunog ng mga putok ng baril ay lumabas na ako sa pinagtataguan ko.
Nakita ko ang dalawang tauhan ng drug lord na mukhang papalitan ang magazine ng
baril nila pero hindi ko sila hinayaan at kaagad silang binaril sa mga ulo nila.

Boom. Headshot. Patay.

The ugly lord tried to point his gun at me but I shoot his hand kaya nabitiwan nya
ang baril. He tried to run away but I shoot his leg this time. Napaluhod sya at
napatingin sa akin sa nagmamakaawang mga mata.

"No, please. S—spare me." he begged. Napatawa na lang ako.

"I heard you calling me a bitch earlier and you will not get away easily because of
that." I said at kaagad kong itinarak sa binti nyang walang tama ang hunting knife
na meron ako. He groaned in pain and started to call me by names again.

"You bitch! I will fucking kill you!" galit na galit na sabi nya sa akin. Sa
sobrang inis ko ay binunot ko ang kutsilyo sa binti nya at muli sanang itatarak
iyon nang marinig ko ang boses ni Tracer.

"The El Ordre wanted him alive, V." sabi nya na ikinatigil ko. I tsked before I
cleaned my knife with the ugly lord's shirt.

"Clean up this mess. I'll see you in our place." sabi ko kina Tracer at Archer bago
ako lumabas ng mansyon at sumakay sa MV Agusta ko. Narinig ko ang sipol ni Archer
sa earpiece ko.

"Damn that sexy motorcycle." sabi nya nang makita akong sumasakay sa MV Agusta.
Napatawa na lang ako at sinuot ang helmet bago nag drive paalis ng mansyon na iyon.

Nang makarating ako sa condo na tinutuluyan namin para sa misyong iyon ay kaagad na
sumalubong sa akin si Violet para linisin ang sugat ko sa braso.

"You're here so I'm guessing that the mission was a success." she said at tumawa
lang ako. Mukhang hindi naman sya nangaingailangan ng sagot.

Half an hour had passed and Violet already finished dressing my wound nang dumating
sila Tracer at Archer. Kaagad silang tumabi sa akin sa sofang inuupuan ko. Si
Tracer ay binuksan agad ang laptop nya habang si Archer ay inilabas ang sniper sa
bag para linisin iyon.

"How's your wound?" Archer asked.

"Malayo sa bituka." I said. Nakita kong napataas ang kilay ni Violet dahil hindi
nya naintindihan ang sinabi ko pero hindi na rin naman sya nagtanong.

"They already wired the money to our account." sabi ni Tracer na nakatutok pa din
ang mukha sa laptop pero binalingan na din ako. "The mission is a success."

Napansin ko kaagad ang mga mata ni Tracer na kulay abo. His stare was so intense
and brooding kaya hindi na ako magtataka kung maraming babae ang naghahabol dito.
Ayun nga lang. Mukhang naghahabol din si Tracer sa isang babae.

"Alright. I'll go home now." sabi ko bago ako tumayo. Tinanguan lang nila ako kaya
mabilis na din akong lumabas ng kwartong 'yon.

Madilim na sa mansyon pagkadating ko. Ano pa bang ineexpect ko eh alas tres na ng

madaling araw. Bwisit naman kasi ang ugly lord na iyon. Ang daming tauhan kaya
medyo natagalan kami sa misyon.

Kaagad akong naligo para maalis ang amoy ng dugo at gun powder sa katawan ko.
Pinatuyo ko muna ang buhok ko bago ako nagbihis ng underwear at nahiga sa kama.
Sanay na akong naka bra at panty lang kapag natutulog. Maginhawa at walang sagabal
sa katawan.

Nang magising ako ay sabi ng maid ay pinapatawag daw ako ni Papà sa office nya.
Kahit na alam kong importante iyon ay nagawa ko pang maligo at kumain ng almusal
bago sya puntahan sa office nya sa mansyon namin.

"You want to talk to me, Papà?" I asked. Itinuro nya ang upuan sa harap ng table
nya kaya umupo ako doon. He sighed. Itinukod nya ang dalawang siko nya sa table at
seryoso akong tinitigan.

"Vexen, you know that I love you and I want the best of you, right?" he said.
Nagtataka man sa inaakto nya ay tumango ako. "You're already twenty-five and not
getting any younger. And I'm old too. So I want to see you getting married before I
die."

Napalunok ako. Mukhang hindi ko yata magugustuhan ang sasabihin sa akin ni Papà.
"And?"

"I want you to marry the second son of the Mancini." sabi nya na ikinalaki ng mga
mata ko.

"I'm sorry, Papà. I must have heard wrong. Potrebbe ripetere per favore?" Can you
please say that again?

"Voglio che tu sposi il secondogenito dei Mancini." ulit nya sa sinabi nya kaya
napatayo na talaga ako.

"No! No, Papà. I won't marry him!"

"Vexen! I already made a promise from Mr. Mancini that you will marry his second
son!"

Napailing ako. Ano na naman bang pakulo 'to? Ang payatot na lalaking anak ng mga
Mancini ang pakakasalan ko? Baka imbes na sya ang magprotekta sa akin ay ako pa ang
magprotekta sa kanya!

"No, Papà! I will not marry him!"

"You will not embarass me from the Mancini, Vexen!"

Napatawa ako. Kung bakit ba naman kasi nakikipagkasundo 'to eh hindi naman sya ang
magpapakasal!

"All my life I've been following your orders, Papà! Even if it's dangerous for me!
I followed your orders with no complaints so please, just this once. Spare me just
this once, Papà!"

"No, Vexen! If you will not marry the second son of Mancini, then forget that you
have a father! And I will forget you and treat you as a dead person if you say no
again!"

Hindi ako makapaniwalang napatingin sa ama ko. Gusto kong umiyak pero masyado akong
nagulat na kaya nyang sabihin sa akin ang bagay na iyon. Dahil lang sa hindi ako
magpapakasal sa mga Mancini ay kakalimutan na nyang anak nya ako? Napatawa ako at
sunod sunod na umiling.

"No. I will not marry the Mancini. And if that's what you want, then I will forget
that I have a father, too." I said bago ako lumabas ng office nya at pumunta sa
kwarto ko.

Inilabas ko ang maleta ko at nagsimulang mag empake. Alam ko na pipilitin pa din

ako ni Papà na mgpakasal hanggang nandito ako sa pamamahay nya kaya mas mabuti pang
umalis ako. Mas mabuti pang hindi nya ako mahanap. Alam kong gagawa sya ng paraan
para matuloy ang kasal.

I know my father too well. He's cunning and manipulative. At hindi ko hahayaan na
habang buhay nya akong kokontrolin.
"Tracer, make me a fake passport and book me a flight to Philippines."

"Give me an hour." he said bago ako pinatayan ng tawag.

Mabilis kong tinapos ang pag eempake at umalis ng mansyon na kinalakihan ko.
Nakaramdam ako ng lungkot pero mas nanaig sa akin ang kagustuhan na makalaya ako.
Kung pati ang pag aasawa ko ay kokontrolin ni Papà, alam kong hindi na ako
makakalaya kailanman.

Sumakay ako ng taxi at kaagad na nagpahatid sa mental institution doon. Sinabi ko

sa nurse ang pangalan ng taong bibisitahin ko at kaagad nya naman akong dinala sa
kung nasaan sya. Nakita ko sya na mag isang nakaupo sa garden at nakatingala.
Lumapit ako at umupo sa tabi nya.

"I'm leaving." I said. I looked at him and felt hurt when he remained that way.
"I'm so sorry. I just don't want Papà to control me anymore."

Hindi ko na napigilan ang pagbuhos ng mga luha ko. Hindi ko na talaga kaya ang
pagkontrol ni Papà sa buhay ko. All my life, I did everything that he told me to
do. Para maging proud sya. Para ipagmalaki nya ako pero mukhang kulang pa din.

"I promised that I'll stay by your side but it seems that I can't do it anymore. I
want to be free. Hindi ko na kasi talaga kaya. Nasasakal na talaga ako."

Napaawang ang labi ko nang unti unti syang magbaba ng tingin sa akin. I immediately
noticed the scar beneath his left eye down to his jaw. Pero kahit ganoon ay gwapo
pa rin sya para sa akin. At first, his eyes have no emotions. Pero maya maya ay
ngumiti din sya sa akin. Isang malungkot na ngiti.

"I'm sorry, Vexen. Ako dapat ang nag aalaga sayo pero hindi ko magawa dahil nandito
ako. Wala akong kwentang kapatid." sabi nya na mas nagpaiyak sa akin. Umiling iling
ako. Hinawakan nya ang dalawang pisngi ko at pinunasan ang mga luha ko.

"Don't say that. You're the best big brother for me." nakita kong napangiti sya sa
sinabi ko at niyakap ako ng mahigpit.

"Just go, Vexen. Be free. Gagaling ako at makakalabas din dito para alagaan ka.
Pangako yan."

Niyakap ko din sya at umiyak sa mga balikat nya. Nang kumalma ako ay kumalas ako sa
yakap nya at nginitian sya.

"Guarisci presto. Till we meet again, Kuya Vander."

Pagkalabas ko ng hospital ay kaagad kong nakita si Tracer na nag aabang sa akin

doon. Inabot nya sa akin ang envelope na naglalaman ng fake passport, fake id's at
pati na rin ang plane ticket ko.

"You have two hours left before your flight. Are you really sure about this?"
tanong nya at tumango ako.

"Ayokong habang buhay makulong, Tracer. This is for my freedom."

Tinitigan nya ako. Siguro ay para hanapin ang kasiguraduhan sa mukha ko. Nang
makita nya iyon ay tumango sya.

"Susunod ako. Besides, my goddess is in the Philippines." sabi nya na ikinatawa ko.

"Sigurado ka bang safe na sabihin mo sa akin yan?" tanong ko. He just gave me his
smirked bago ako pinasakay sa kotse nya at sya na ang naghatid sa akin papuntang
airport.

Nang makasakay ako sa eroplano ay nakahinga ako ng maluwag. Gumaan ang pakiramdam
ko at napangiti ako. Para bang nararamdaman ko nang malapit na akong maging malaya.

Alam ko na hindi papasok sa isip ni Papà na magtatago ako sa Pilipinas. Alam ko na

iisipin nyang hindi ko ipapahamak ang sarili kong buhay. Dahil doon ay marami
akong kalaban. Maraming gustong pumatay sa akin sa bansang iyon.

Pero mas gugustuhin ko nang mamatay nang lumalaban sa mga kalaban kaysa sa makulong
sa isang buhay na hindi alam kong hindi ako magiging masaya.

Chapter 1

"Vexen, I understand your situation pero sana intindihin mo din naman ang sitwasyon
namin."

I sighed. Siniguro kong maririnig nya ang buntong hininga kong iyon na hindi naman
mahirap gawin dahil magkatawagan kami sa cellphone.

Umalis ako sa harap ng laptop ko at pumuntang kusina. Inipit ko muna ang cellphone
sa tenga at balikat ko para makausap ko sya habang sinusubukan kong magtimpla ng
kape.

"Sorry talaga, Lindsay. I'm having a writer's block." sabi ko sa kanya habang
nilalagyan ng creamer ang kape ko pagkatapos ay binuhusan ko na iyon ng mainit na
tubig at hinalo.

"I understand, Vexen. Naiintindihan ko na may ganyang mga phase talaga ang mga
writers. But it's been one week since your last update! Nagdedemand na ang mga
readers!"
Kinuha ko ang coffee mug ko at dinala sa kwarto ko. Muli akong umupo sa harap ng
laptop ko at humigop ng kape. Hindi na ko nag abalang buksan ang ilaw kahit madilim
na sa labas.

Yeah. Now this is life.

"Okay. I'm sorry, Lindsay. I'll try to send the update on Saturday." that will be
three days from now.

"No! I want you to send the update tomorrow night!"

Literal na nanlaki ang mata ko sa sinabi nya. Napaalis pa ako mula sa pagkakasandal
ko sa upuan at kamuntikan pang matapon ang kape ko.

"Shit!" I cursed.

"What? Minumura mo ba ako?" hindi makapaniwalang tanong ni Lindsay sa kabilang

linya. Agad akong napailing kahit hindi nya naman ako nakikita.

"No, no. Of course not. Pero tomorrow night talaga? Di ba pwedeng sa Saturday na
lang?" pinalambing ko pa ang boses ko. Baka sakaling gumana ulit.

"No, Vexen. Tomorrow night. Or else hindi namin ipa-publish ang book na 'to."

Napabuntong hininga ako. Ang totoo hindi naman talaga kawalan sa akin kung hindi
maging libro ang mga sinusulat ko. Writing is just my hobby. Kapag wala akong
ginagawang misyon ay nagsusulat ako. Ayun nga lang. Hindi ko inakala na mapapansin
ang mga gawa ko at may nag alok sa akin na publication company na i-published ang
mga storya ko. I said yes, pangdagdag gastusin man lang. Pero kung alam ko lang na
ganito silang mangulit sa update ay hindi na sana ako pumayag.

"Alright. I'll send the update tomorrow night." sabi ko bago muling bumuntong
hininga.

"Promise?" sabi pa nya na parang isa akong bata.

"Yeah, yeah. I have to think for the scenes, now. Bye." hindi ko na hinintay na
makapagsalita pa sya at agad na pinatay ang tawag.

Napatitig ako sa draft na nasa laptop ko. Nakaka five hundred words pa lang ako at
kailangan ay nasa mga three thousand words ang mapasa ko. Halos wala pa ako sa
kalahati. At hindi ko alam kung saan kukuha ng mga ideya dahil wala talagang
pumapasok sa utak ko.
Merda!

Hindi pa nakikisama ang pasaway kong utak. Imbes na mag isip para sa mga susunod na
eksena ng storya ko ay naglakbay ang isip ko. Two years ago. Magaling diba?!

Naalala ko ang dahilan kaya ako nandito ngayon. My father wanted me to marry the
second son of the Mancini. But I declined. He already controlled my life and now he
even wanted to control my marriage life? No way. Hindi ako papayag. Sawang sawa na
akong makulong sa buhay na hindi ako masaya.

Idagdag pa na payatot ang mapapangasawa ko. Nakita ko na kasi sya noong minsan na
magkaroon ng salo-salo at imbitado din ang pamilya nila. Gwapo pero ayun nga lang.
Payat.

Noong una ay natakot akong mamuhay ng mag isa. Nasanay na din kasi ako na palaging
nakasuporta sa akin si Papà. Palagi nyang binibigay ang luho ko kapalit ng mga
bagay na pinapagawa nya sa akin. At hindi naman ako makatanggi. Kahit na manganib
ang buhay ko dahil sa kagustuhan nya ay ginawa ko dahil takot pa ako noon. Wala pa
akong pera at hindi ko pa kayang tumayong mag isa.

Pero ngayong nakaipon na ako dahil sa mga misyon na ginagawa ko ay nagkaroon ako ng
lakas ng loob. Lalo pa at nakakilala ako ng mga taong, sabihin na nating hindi
ordinaryong tao dahil iba sila sa pagiging normal. Tinulungan nila ako sa pagtatago
mula sa ama ko. Kahit na hindi ko kilala kung ano talaga ang totoo nilang mga
pangalan.

Si Tracer ay ang gumawa ng pekeng katauhan ko pati na rin ang naging mata ko sa mga
ginagawa ng ama ko. Of course with the approval of El Ordre, a secret organization
that we're working for. Mabuti na lang at pinayagan nila ako sa request kong ito.
Kung hindi ay hindi ko na talaga alam kung saan ako pupulutin.

Archer is the one who helped me find a house. Sya na rin ang nakikipag usap sa El
Ordre tungkol sa mga misyon ko para hindi ako mahanap ng ama ko dahil may koneksyon
din sya sa organisasyon na iyon. Kaya si Archer ang nakikipag usap para sa akin.

And Violet. She's always checking on me. Talagang nag aral pa syang magsalita ng
tagalog para lang masamahan nya ako dito sa Pilipinas. Kahit na mas maraming
assignment syang natatanggap mula sa El Ordre ay hindi nya talaga nakakalimutang
kamustahin ako.

Napatigil ako sa pag iisip nang may marinig na tunog mula sa balkonahe ng kwarto
ko. Someone tried to pick the lock of the sliding door. Tahimik akong umalis ng
pwesto ko at kinuha ang baril na nasa ilalim ng unan ko. Mabilis akong pumunta sa
gilid ng sliding door at inabangan ang pagpasok nya. And when the intruder went in,
I immediately grabbed her arm and slammed her into the wall. I put her hand on her
back and pointed my gun in her head.

Wait. Her?
"Woah! Easy there, V! It's me! The other V!"

Binitawan ko kaagad sya nang mabosesan ko sya at mabilis na binuksan ang ilaw. And
there I saw Violet massaging her left shoulder. Mukhang napuruhan ko pa ata.

"Geez. Don't try to kill me next time, will you?" naiinis na sabi nya sa akin kaya
inirapan ko sya.

"Geez, try to use the front door next time, will you?" panggagaya ko sa kanya.
"Bakit kasi dyan ka dumadaan eh may pinto at doorbell naman ang bahay ko?" tanong
ko at itinago ang baril sa ilalim ng unan ko.

Pabagsak na umupo si Violet sa kama ko. Hinubad nya ang boots nya at pagkatapos ay
humiga na ng tuluyan.

"I can't find my keys, eh. Nahulog yata." tatawanan ko na sana sya dahil narinig ko
na naman ang weirdong accent nya pero hindi ko nagawa dahil sa sinabi nya.

"What?! Are you fucking kidding me, Violet?! You lost your spare key?! Paano kung
may ibang makakuha and worse ay kalaban pa?! Mawawalan ng saysay ang pag iingat
ko!"

"Geez, you're so noisy!" inis na sabi nya kaya kinuha ko ang unan at binato sya.
Binato nya ako pabalik. "I'll tell Shielder to change your locks, okay?! If you
want high-tech pa!"

Inirapan ko lang sya at muling umupo sa harap ng laptop ko. Mukhang mas hindi ako
makakapag update nito dahil kay Violet.

"Ano bang ginagawa mo dito?" I asked.

"I was nearby and nitatamad akong umuwi so I decided to sleep here." sabi nya at
hinampas ko sya ng unan.

"No way, Violet! Baka may nakasunod na kalaban sayo! And it's 'tinatamad' not
nitatamad!"

Hindi nya ako sinagot at umayos na lang ng higa. Hinampas ko sya ng unan para
magising sya pero hindi na sya gumalaw. Bumuntong hininga ako at muling tinitigan
ang laptop ko. Nasa ganoon kaming pwesto nang makarinig ako ng yabag sa hagdan. Ang
akala kong tulog na si Violet ay mabilis na bumangon at naglabas ng baril. Ako
naman ay muli kong kinuha ang baril ko sa ilalim ng unan at pumwesto sa tabi ng
pinto.
Nang bumukas ang pinto ay kaagad kong itinutok ang baril sa kanya at handa na
sanang kalabitin ang gatilyo nang mamukhaan ko sya. I tsked when I saw the smirked
on his lips.

"Take it easy, girls. It's me." sabi nya pa na itinaas ang dalawang kamay na parang
sumusuko sa pulis. Naiinis na ibinalik ko ang baril sa ilalim ng unan ko at muling
umupo.

"What are you doing here?" tanong ni Violet na dapat ay ako ang nagtatanong dahil
bahay ko ito.

"I just want to check on V if she's still alive." umupo pa sya sa sofa na nandoon.
"Kamusta ang ikakasal?"

Binigyan ko sya ng masamang tingin. "Tigilan mo ko, Archer." I said and he just
chuckled.

"Kamakha mo tagala si Jensen Ackles." sabi ni Violet habang nakatitig kay Archer.
Napakunot noo naman ang lalaki.

"What?"

"You look like Dean Winchester daw from Supernatural." pagtranslate ko sa sinabi ni
Violet at tinignan sya. "It's should be 'kamukha mo talaga', Violet." nagkibit
balikat lang sya at muling humiga sa kama.

"Gwapo ba yun?" tanong sa akin ni Archer.

"Super." napangisi naman ang loko.

"Edi gwapo ako?"

"Hindi." nawala ang ngisi nya. Seryoso ko syang tinignan. "Bakit ka nandito?" I
asked. Alam ko kasing hindi pupunta dito si Archer ng wala lang. And I was right
dahil sumeryoso ang mukha nya.

"Heard from Tracer that your father is looking for you in Albania now."

Napabuntong hininga ako. Sa loob ng dalawang taon ay hindi tumigil si Papà na

ipahanap ako. Mukhang hindi talaga sya titigil hangga't hindi ako nagpapakasal sa
anak ng mga Mancini. Mabuti na lang talaga at hindi nya naiisipan na sa Pilipinas
ako nagtatago.

"I'm sure your father will eventually find out that you're hiding here in the
Philippines. Hindi nya lang naiisip ngayon dahil marami kayong kalaban dito. Pero
paano kung mahanap ka nya? Anong gagawin mo?"

Hindi agad ako nakapagsalita. Ang plano ko sana ay maghanap ng lalaking mamahalin
ko at yayain agad na magpakasal. O kaya kahit sino na lang basta papayag na
makipaghiwalay sa akin pagkatapos. Pero sa trabahong meron ako ay hindi madaling
magtiwala sa ibang tao.

"Kailangan makahanap na agad ako ng lalaking papayag magpakasal at makipaghiwalay

sa akin pagkatapos." tinignan ko si Archer. "Ikaw na lang kaya?" natawa ako ng
tinignan nya ako na parang nandidiri sya sa akin.

"I'd rather die! Spare me! Ayokong magpakasal!"

Tawa lang ako ng tawa sa naging reaksiyon nya. Ang alam ko kasi ay hindi naniniwala
ang isang 'to sa salitang 'love'. Hinihintay ko nga na panain sya ni Kupido para
makita ko kung paano sya ma-inlove at mapagtawanan ko man lang. Pero napatigil ang
pagtawa ko nang makita kung anong oras na.

"Merda! It's one in the morning na!"

Mabilis kong hinila patayo si Violet na mukhang nakatulog na talaga. Hinila ko din
si Archer bago binuksan ang pinto ng kwarto ko at pinagtulakan sila palabas.

"Umuwi na kayo! Kailangan ko pang makapagsulat ng update sa story ko!" sabi ko

habang pinagtutulakan sila.

Nakahinga ako ng maluwag nang makarating kami sa labas ng bahay ko. Kaagad na
sumakay si Violet sa Triumph Daytona nya at nagdrive paalis nang hindi man lang
nagpapaalam.

"V." napatingin ako kay Archer na seryoso ang mga mata. "Your brother got out from
the hospital."

Nagulat ako sa sinabi nya. Hindi ko inaaasahan iyon. Mukhang ito talaga ang dahilan
kung bakit sya pumunta sa bahay ko. Hindi nya lang masabi kanina dahil nandoon si
Violet.

"Magaling na sya?" tanong kong hindi maitago ang kasiyahan. Salungat sa madilim na
mukha ni Archer.

"I don't know. But remember this, V. Kapag ipinahamak nya ulit ang pamilya ng
kaibigan ko o ang mismong kaibigan ko, kakalimutan ko na kapatid mo sya."

Tumango ako sa kanya. Alam ko naman ang ginawa nila ni Tracer para sa pabor na
hiningi ko sa kanila. Kahit na malaki ang kasalanan ni Kuya Vander sa pamilya ng
kaibigan nya ay ginawa pa rin nila ang hiningi kong pabor. Kaya dapat ay
magpasalamat pa ako sa kanila.

"Naiintindihan ko." I said. Ilang sandali syang tumitig sa akin bago bumuntong
hininga at unti unti ding ngumiti.

"Wala ka pa ring kapitbahay, huh? Makakaungol ka ng malakas."

Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi nya at pinagsusuntok ang braso nya. Aba't
ang gago ay dinamay pa ako sa kahalayan nya at nakalimutan pa yatang babae ako!

Pero sanay na rin naman ako. Especially kapag mga lalaki ang nakakapartner ko sa
assignment na binibigay sa amin ng El Ordre at ako lang ang nag iisang babae. Puro
kahalayan ang lumalabas sa mga bibig nila. Pero kahit ganoon ay alam nila kung
hanggang saan ang pwede nilang gawing biro. At alam ko na sinabi lang iyon ni
Archer para mawala sa isip ko ang sinabi niya tungkol kay Kuya Vander.

"Tu piezza di merda!" mura ko sa kanya pero tumawa lang sya.

"I love you too!" sabi nya kaya binigyan ko sya ng isang malakas na suntok na
nasalag nya naman. Inirapan ko sya at pumasok na ng bahay. Kapag nagbibiro na si
Archer ay wala ng katapusan.

Nang marinig ko ang kotse nyang umalis ay nakahinga ako ng maluwag. Agad na bumalot
sa paligid ko ang katahimikan. Kaya ito rin ang pinili kong bahay dahil ito ang
pinakadulo at wala pang nakatira sa katabing bahay ko. Kailangan ko ng katahimikan
para makapag isip ng eksena sa ginagawa kong istorya.

Agad din akong napabuntong hininga nang maalala ang sinabi ni Archer kanina. Alam
ko ang galit nilang magkakaibigan para sa Kuya Vander ko. At natatakot ako dahil
alam ko ang magagawa nila sa susunod na mapahamak ang kaibigan nila.

I just wish that Kuya Vander is really okay now. Nang huli ko syang nakausap ay
dalawang taon na ang nakakalipas at nagawa naman naming mag usap ng matino. Ibig
sabihin ay may improvement na noon. Sana lang talaga ay galing na sya. I want to
see him but I can't 'cause he's in Italy where my Papà is.

I just really miss my Kuya Vander so bad.

---

This story happened AFTER Hiding the Billionaire's Daughter so yes. Buhay po si
Vander :)
Vote and comment po. Thanks!

Lady Hiro
Chapter 2

Bumalik ulit ako sa kwarto ko at umupo na naman sa harap ng laptop. Pinakatitigan

ko iyon. Ilang sandali akong nasa ganoong pwesto bago ko sinubukang magtipa ng mga
salita. Luckily, words started flooding my mind.

"She found out that he is actually the devil that she's been hunting for all her
life. The one who killed her family. The one who made her feel like a living
corpse. And the one whom she loves the most."

Napatigil ako sa pagtitipa at humigop ng kape. Medyo malamig na at dapat na akong

magtimpla ng panibago pero hindi dapat ako tumayo o maistorbo dahil mawawala ang
momentum ko. Ngayon pa na pumapasok na ang mga salita sa utak ko.

"Why?" she asked him. Looking straight in his eyes that captured her heart. "Why
did you lie to me? Why did you pretend that you're a hunter and helped me find the
devil which was actually you?! Was it fun playing with me like that?!"

Tears started rolling down her cheeks. She wanted to stop it. She wanted to stop
crying and show the devil that she is a strong woman. But her heart is betraying
her. Especially that she's looking at the man whom she thought that she'll spend
her remaining time with.

Huminga ako ng malalim at inimagine ko ang sarili ko na ako yung babae para mas ma-
express ko ang saloobin nya. Napangiti ako nang mas marami pang salita ang pumasok
sa isip ko.

This place is really good for a writer like me. Tahimik at mapayapa.

Pero ang katahimikan at kapayapaan ko na iyon ay tumagal lamang ng isang minuto

dahil narinig ko ang ingay mula sa kabilang bahay. Parang galing yata sa isang
electric guitar. Sinundan pa iyon ng isang tunog na nanggagaling sa isang drum set.

Naiinis na tumayo ako at sinilip ang katabing bahay. Baka kasi hallucination ko
lang pala. Pero nang makita na maliwanag ang loob ng bahay ay napagtanto kong totoo
ang naririnig ko. Ibig sabihin ay may nakatira na sa katabing bahay ko? May
kapitbahay na ako?

Bumalik ako sa harap ng laptop ko at sinubukan ulit magtipa pero hindi ko magawa
dahil sobrang ingay talaga! Madaling araw na at ngayon pa nila naisipang mag band
practice! Obvious naman na isang banda sila dahil hindi lang isang gitara ang
naririnig ko! Idagdag pa na may drummer pa sila!

Merda! Balak ko sanang kalahatiin ngayon ang story ko at matulog mamayang umaga
para maituloy ko pagkagising ko at maipasa ko kaagad! Pero nasira ang plano dahil
sa letseng ingay ng kapitbahay!
Kung sino man sila ay paniguradong mga wala silang utak! Hindi ba nila naisip na
tulog na ang mga tao at nakakabulahaw sila?!

Nakakainis! Kung kailan nagsisimula na akong magsulat ay may nang istorbo pa!

Sa sobrang inis ko ay inubos ko ang kape at daladala ko ang mug palabas ng bahay.
Balak kong ibato sa bungo nila ang mug ko na iyon. Baka gumana na ang utak nila at
maisip na nakakaistorbo sila.

Padabog pa akong naglakad dahil sa inis na nararamdaman ko. Naku talaga! Ang bilis
mawala ng kapayapaan na nadama ko kanina dahil sa mga hinayupak na 'to!

Nakarating ako sa harap ng pintuan nila. Mas lalong naging malakas ang tunog at
sobrang ingay ngayong malapit na ako sa kanila. Sunod sunod kong pinindot ang
doorbell. Natigil ang tunog pero hindi ako tumigil sa pagpindot ng doorbell nila.
Hanggang walang nabubukas ng pinto ay hindi ako titigil dito!

Handa ko na sanang ibato ang coffee mug na hawak ko sa taong nagbukas ng pinto pero
napatigil ako. Napaawang ang mga labi ko nang makita ang kulay ng mga mata nya.

His left eye is gray in color while his right eye is light green. At hindi lang
'yon. Nakabalandra pa sa harap ko ang katawan ng lalaki dahil tanging pantalon lang
ang suot nya at wala syang damit pang itaas. Kitang kita ko ang mga muscles nya sa
braso at ang six pack abs nya. Pinagpawisan ako nang mapadako ang tingin ko sa v-
line nya.

Eyes up, Vexen!

"Anong kailangan mo?"

Napalunok ako nang marinig ko ang boses nya. Para bang ang sarap sarap sa
pakiramdam na pakinggan iyon. Pinilit ko ang sarili na mag angat ng tingin sa mukha
nya. And I stared with the most handsome man that I've ever met.

Bukod sa kahanga hanga nyang mga mata ay napansin ko din kaagad ang makapal nyang
kilay. His nose is perfect and his lips looks so red na parang kakatapos lang
nitong makipaghalikan. His face looks so fierce and serious. Yung tipong manlilit
ka kaagad kapag tinignan ka lang nya.

"Miss? Tutunganga ka lang ba dyan? Nakakaistorbo ka kasi."

Natauhan ako dahil sa sinabi nya pero nakalimutan ko naman kung anong ginagawa ko
dito sa harap ng bahay nila. Bakit nga ba ako nagpunta dito?

Sakto naman na bumaba ang tingin ko sa mug na hawak ko.

"Uhm... May kape ba kayo?" Merda! That was the most dumbest thing that I've said in
my entire life.

Nakita kong kumunot ang gwapong mukha ng lalaki at tinitigan ako. My breathing
hitched and my heart started to beat fast for an unknown reason.

"Death! Sino ba yan? Dito mo na lang gawin yan sa loob at huwag sa pinto." dinig
kong tanong ng isang lalaki sa loob at kasunod noon ay ang tawanan ng mga nasa
tatlong lalaki.

But wait. His name is Death? Did I heard it right?

"Kape ba talaga ang gusto mo?" tanong ng lalaki sa harap ko na hindi pinansin ang
kaibigan nya sa loob.

Nagulat ako nang humakbang sya palapit sa akin. Humakbang ako paatras pero
pinulupot nya ang isang kamay nya sa bewang ko at hinapit ako palapit sa katawan
nya. I panicked 'cause I can literally feel his body heat dahil wala syang pang
itaas na damit. I can free myself from his grip easily if I try but there's
something in his mismatched eyes that I can't even tell. At ang traydor kong
katawan ay parang nagustuhan pa ang pakiramdam ng magkalapit naming mga katawan.

Inilapit nya ang bibig nya sa may tenga ko at bumulong.

"I saw you eye raping my body earlier. We can have sex but not today since we're
having a band practice. So see you tomorrow instead, coffee girl." sabi nya bago
ako pinakawalan at tinalikuran. Pumasok sya sa loob ng bahay nya at isinarado sa
mukha ko ang pinto. Naiwan akong nakatulala at pinoproseso ang mga nangyari.

Halos isang minuto din akong nakatayo lang doon bago pumasok sa isip ko ang mga
nangyari. Kaagad na umakyat ang dugo ko sa mukha ko dahil sa kahihiyan at galit sa
lalaki.

The nerve! Who does he think he is?! Akala nya ba ay kumatok ako dahil gusto ko
syang alukin ng sex! At ako pa ang sasabihan nya ng istorbo?! Sa sobrang inis ko ay
sunod sunod na pinindot ko ulit ang doorbell nila pero mukhang wala na syang balak
na labasin ako dahil nagsimula na silang tumutugtog ulit.

"Hoy! Bastos na lalaki ka lumabas ka dito!" sigaw ko at pinasisipa ang pinto nila.
"For your information kayo 'tong nakakaistorbo at hindi ako! Ang ingay ingay nyo!"

Nagwawala na ako sa labas ng bahay nila pero duda akong naririnig nila iyon sa
lakas ng tugtog nila. Ako lang kasi ang katabing bahay nito at ang sumunod ay mga
tatlong bahay na ang layo kaya ako talaga ang pinaka naaapektuhan sa ingay nila.

"Nagtatrabaho ako! Huwag kayong maingay!" sigaw ko ulit pero parang wala pa ring
kwenta.

At sa sobrang galit ko ay hindi na ako nakapag isip. Binato ko ng malakas ang mug
ko sa may pinto nila. Nabasag iyon pero hindi tumigil ang pagtugtog nila.

"Ma’ va te ne a fanculo. Mafankulo!" mura ko sa kanila at nagmartsa pabalik sa

bahay ko. Mukhang wala na din naman silang balak na labasin ako doon kahit pa
magwala ako ng magwala.

Bumalik ako ng kwarto at umupo sa harap ng laptop ko. Sinubukan kong mag isip pero
walang pumapasok sa isip ko dahil sa ingay na galing sa kapitbahay ko!

So much for katahimikan at kapayapaan! Ang akala ko ay hindi na ako magkakaroon ng

kapitbahay!

Naalala ko ang mukha ng lalaki kanina. Hindi ko talaga nakakalimutan ang mga mata
nya na magkaiba ang kulay. Narinig ko na ang tungkol sa kondisyon na iyon pero
ngayon lang ako nakakita ng ganoon sa personal. Napakaganda pala.

Pero agad ding natigil ang paghanga ko nang maalala ang nangyari. Ang kapal talaga
ng mukha ng lalaking iyon para akalain na gusto kong makipag-sex sa kanya! Kung
hindi lang ako kukwestyunin ng El Ordre ay pinatay ko na ang lalaking iyon kanina
pa!

Tinawagan ko si Violet para makasigurado. Nakakainis kasi talaga at parang wala

silang pakialam kung may kapitbahay sila sa lakas ng tugtog nila.

"Hello, V? Why?" sagot ni Violet sa tawag ko. Napangiwi ako nang maalala na
paniguradong natutulog na nga pala 'to.

"Did I wake you up?" nag aalangan kong tanong.

"No, it's okay. I just had a bad dream— wait. What's that noise?"

Agad na bumalik ang inis ko dahil sa tanong nya. O diba maingay talaga? Umabot kay
Violet eh.

"It's my asshole neighbor. They're having a band practice at this hour!" may lahi
yatang multo ang kapitbahay ko.

"What? You have a neighbor now?"

"Yes! And I tried to talk with him about the noise because I'm still writing my
story but that guy was a total jerk!" Merda! Naiinis talaga ako kapag naaalala ko
ang nangyari kanina!
"A guy? OMG is he gwapo?"

Natigilan ako sa tinanong nya. Ayun talaga ang inuna nyang tanungin? Di man lang
nya kinamusta kung tapos na ba ang story ko at kung nakakapag isip pa ba ako ng
matino dahil sa ingay na 'to.

"He's gwapo but he's also so bastos!" pag amin ko. Lolokohin ko lang ang sarili ko
kapag nagsinungaling ako kay Violet eh natulala pa nga ako sa kagwapuhan ng lalaki
kanina.

"Gosh! I should go there tomorrow and see it for myself!" kinikilig na sabi nya at
napabuntong hininga na lang ako.

"Alam mo ikaw, Violet. Para kang mauubusan ng lalaki kung umasta. Magpakipot ka
naman kahit kaonti!" sabi ko na ikinatawa nya.

Ilang sandali pa kaming nagkwentuhan ni Violet bago kami nagpaalam sa isa't isa.
With her promise that she'll visit me if she's not busy to see the my "gwapong
kabithapay". Natawa na lang ako. Dalawang taon na syang nag aaral ng tagalog pero
hindi pa rin nya makuha ang ibang mga salita. Idagdag pa ang weird na accent nya
kapag nagtatagalog.

My Mom was a Filipino. At kahit na sa Italy kami nakatira ay tinuruan nya ako kung
paano magtagalog. Para daw kapag bumisita ako sa Pilipinas ay hindi ako mahirapan.
Ayun nga lang ay hindi ako makabisita dahil sa dami ng kalaban naming mga Bellucci
dito.

She died when I was only eight years old. At mas dumoble ang pagkontrol ni Papà sa
buhay ko nang mawala si Mamà. Hanggang sa muli syang nag asawa nang mag sampung
taong gulang ako.

I was against it. Para kasi sakin ay hindi nya nirespeto ang mga alala ni Mamà sa
akin. He even tried to live with them in the Philippines together with my step-
mom's son. Na nakilala ko bilang si Kuya Vander.

Nang malaman ni Kuya Vander ang tungkol sa akin ay pinuntahan nya agad ako sa
Italy. Noong una ay sobrang ilag ako sa kanya. Lalo pa at may napapansin akong
kakaiba sa pag uugali nya. He's violent. Lalo na kapag nagagalit sya. Pero hindi
nya ako sinaktan kailanman. He even treated me as her real sister instead. Kaya
hindi ko maiwasan na mapalapit ang loob ko sa kanya.

And when the tragedy about him happened, pakiramdam ko ay nawalan ako ng kakampi.
Nawala ang Kuya ko sa akin dahil lang sa pagmamahal nya sa maling babae. Kaya
ginawa ko ang lahat para mailagtas sya. Grabe ang ginawa kong pagmamakaawa kina
Tracer at Archer para lang ipaubaya nila sa akin ang Kuya Vander ko.
At ngayong nakalabas na sya ng hospital ay gustong gusto ko na syang makita pero
hindi pwede. Dahil sa oras na umapak akong muli sa Italy o kaya ay mahanap ako ni
Papà ay kokontrolin nya na naman ang buhay ko. At hindi sya titigil hangga't hindi
nya ako naipapakasal sa mga Mancini.

What day is it?

And in what month?

This clock never seemed so alive

I can't keep up

Napatigil ako sa pag iisip nang marinig ko ang pagkanta na iyon mula sa kapitbahay
ko. Nagulat ako dahil hindi ko alam na ganung kaganda ang boses ng lalaking iyon!
And I'm sure that it was him dahil kaboses nya ang lalaking nakausap ko kanina!

And it's you and me

and all of the people

And I don't know why,

I can't keep my eyes off of you

Napangiti ako sa ganda ng boses nya. Malamig din iyon sa pandinig. Sabi na eh.
Masarap pakinggan ang boses nya. Sa pagkanta nga lang. Dahil kapag nagsasalita sya
ay kung ano anong kayabangan at kabastusan ang lumalabas sa bibig nya!

Gwapo nga pero bastos naman! Merda!

Chapter 3

Nagising ako dahil sa sunod sunod na pagtunog ng doorbell ng bahay ko. Naiinis na
itinakip ko ang unan sa tenga ko at hindi iyon pinansin. Kulang na kulang kasi
talaga ako sa tulog! Hindi ako tumigil hanggang hindi ko natatapos ang chapter na
ipapasa ko kay Lindsay kaya sumikat na si haring araw bago ko natapos ang sinusulat
ko. Kaagad ko iyong ipinasa sa kanya para dire-diretso na ang tulog ko.

I remember the reason why I am suffering with no sleep. It was all because of those
jerks that had their band practice at three fucking a.m. I mean, sino ba ang may
matinong pag iisip na tutugtog ng malakas ng ganoong oras? Balak ba nilang magpa-
party sa mga multo?!

Nagtagal pa ng isang oras ang practice nila bago nila ibinalik ang kapayapaan at
katahimikan ko. Mabuti na lang at gumana pa ang utak ko kahit na pinapatay ko na
ang lalaking may magkaibang kulay ang mga mata sa isip ko habang nagsusulat ako.

"Merda!!" sigaw ko na ng hindi tumigil sa pagpapatunog ng doorbell ang tao sa

labas. Tinignan ko kung anong oras na. I cursed when I saw that it was just nine in
the morning. Isang oras lang akong nakatulog! Kaya pala masakit ang ulo ko!

Naiinis na bumangon ako dahil mas lalong sumasakit ang ulo ko sa sunod sunod na
tunog ng doorbell. Mukhang wala yatang balak tigilan ng kung sino man ang
pagpapatunog noon hanggang hindi ako bumaba. I took my gun and put it in the back
pocket of my shorts. I am planning to kill the bastard who dared to disturb my
sleep.

"Merda! Merda! Merda!" nanggigigil na mura ko habang pababa ng hagdan. Ang ayoko sa
lahat ay iniistorbo ang tulog ko!

Oh boy. Whoever they are, they are definitely asking me to kill them if they don't
freaking stop ringing my doorbell!

I reached for my gun using my left hand in my back pocket. Gamit ang kanang kamay
ay hinawakan ko ang doorknob ng pinto. My head was throbbing because of the noise.
I was gritting my teeth to suppress my anger.

Merda! Ang sakit talaga ng ulo ko!

I counted one to three before I finally opened the door.

"Ano bang—" sisinghalan ko na sana kung sino ang hinayupak na nasa pinto. But when
I saw who it was, I froze.

It was the jerk who has a different eye color.

"Hi." he greeted me with an awkward smile on his face.

I sighed. Inalis ko ang kamay ko sa pagkakahawak sa baril na nasa likuran ko at

humalukipkip. Sumandal ako sa hamba ng pinto and raised an eyebrow at him.

"May plano ka bang sirain ang doorbell ko?" pagalit kong sabi sa kanya.

I tried to stay calm dahil mas sumasakit lang lalo ang ulo ko. Pero kapag naaalala
ko ang mga sinabi at ginawa nya kanina ay sobrang hirap para sa akinang kumalma.
Idagdag pa na inistorbo nya ang pagtulog ko!

Hanggang kailan nya ba planong istorbohin ang kapayapaan at katahimikan ng buhay

ko?!
Sinubukan nyang ngumiti pero nauwi iyon sa pagngiwi.

"Wala naman." he said. Nakita kong pinasadahan nya ako ng tingin mula ulo hanggang
paa. "Kagigising mo lang?" tanong nya pa at umirap na ako.

Alam kong hindi maayos ang itsura ko ngayon. Gulo ang buhok at nakasuot ng tshirt
na malaki at naka shorts. Ni hindi na ako nakapag ayos kanina dahil sa sobrang
antok ko kahit na sanay ako na naka-underwear lang kapag natutulog. At iyon ay
dahil sa lalaking nasa harap ko ngayon.

"Actually, wala pa akong tulog. Thanks to you." I said sarcastically. "Anong

kailangan mo? Nakakaistorbo ka kasi." sabi ko na ginaya ang sinabi nya sa akin
kanina.

Merda! Bawat minutong lumilipas ay mas sumasakit yata ang ulo ko.

"Uhm." pinakita nya sa akin ang isang jar na punong puno ng coffee beans. Napakunot
ang noo ko. "Nanghihingi ka kasi ng kape kanina so eto." iniabot nya sa akin iyon
pero tinitigan ko lang ang hawak nya.

I don't really need coffee earlier. Marami akong kape sa bahay dahil kailangan ko
iyon kapag nagsusulat ako. Hindi ko nga lang alam kung bakit iyon ang nasabi ko
kanina.

"I don't need coffee." sabi ko at isinarado ang pinto pero nanlamig ang buong
katawan ko nang tumalbog iyon kasabay ng pagmumura ng lalaki sa labas.

"Fuck!" dinig kong mura nya habang hawak ang kamay na naipit sa pinto. Naestatwa
ako habang nakatingin sa kanya na namimilipit sa sakit.

"A-are you okay?" kinakabahan kong tanong. Nakita kong namumula ang mga daliri nya
sa kamay at napangiwi na lang ako. I'm pretty that it hurts.

"Tinatanong mo pa talaga yan?!" sigaw nya sa akin at napaigtad ako. At dahil kulang
ako sa tulog at masakit ang ulo ko ay mabilis akong nagalit sa inakto nya.

"Why are you getting mad at me?! It's your fault! Sino ba kasi ang may sabing
iharang mo ang kamay mo sa pintuan ko?"

He glared at me and I did the same. Sya na nga 'tong pumupunta ng bahay ng may
bahay tapos ihaharang ang kamay sa pinto at pag naipit ay magagalit?! Kagaya ng mga
mata nya ay weird din yata ang lalaking ito!

Ilang minuto kaming napagtagisan ng titig. Even if I'm mesmerized by his eyes, I
did my best to ignore the feeling and glared at him. But it seems like my body is
betraying me.

Merda! Those mismatched eyes are so beautiful!

After what it seems like an hour, I heard him sighed and dropped his gaze. He had a
gentle eyes when he looked at me again. Napaatras ako dahil hindi ko inaaasahan ang
tingin nya na iyon.

"Okay, I'm sorry." he said using a gentle tone. I gulped when I heard his soothing
voice again. Naaalala ko tuloy ang ganda ng boses nya noong kumakanta sya.

At kahit na naiinis ako kanina dahil naistorbo nila ang pagsusulat ko ay hindi ko
naman napigilan ang sarili ko na humanga sa boses nya. Buong practice nila ay
nakikinig lang ako. His singing voice was really good that it made my anger
disappeared. And I don't want to admit but I want to hear him sing again. Pero
magkamatayan na muna kami bago ko iyon aminin sa kanya.

"I just want to give you some coffee." sabi nya at iniabot ulit sa akin ang coffee
beans.

Hindi ko alam kung tatanggapin ko ang binibigay nya o hindi. Marami pa kasi talaga
akong coffee beans sa loob. Siguro ay mga tatlong buwan na kapehan ko pa iyon. But
here is a man in front of me offering some coffee beans for me.

Napabuntong hininga ako at sa huli ay tinanggap na din ang jar sa kanya. He smiled
and my breathing hitched. He looked so handsome, holy shit!

"Death Ferrante." pagpapakilala nya at inilahad pa ang isang kamay sa akin. "I'll
be your neighbor from now on."

"Vexen Moreno." I introduced myself using the fake name that Tracer gave me. Simula
nang tumapak ako dito sa Pilipinas ay itong pangalan na ang ginamit mo. Tracer made
me use the surname of my Kuya Vander.

I felt something like a spark when I accepted his hand but I decided to ignore it.
Mukhang ako lang naman ang nakaramdam noon kaya hindi ko na lang pinansin kahit na
bumilis din ang tibok ng puso ko.

Nakita kong tumaas ang kilay ni Death nang tanggapin ko ang kamay nya pero agad
ding ngumiti. He has a weird name, alright. But I don't know. Pakiramdam ko ay
bagay na bagay sa kanya ang ganoong pangalan.

Weird name plus weird eyes plus weird personality equals Death Ferrante.

"I know you're thinking that I have a wierd name." sabi nya nang pinakawalan ang
kamay ko. Inilagay nya ang mga kamay nya sa magkabilang bulsa ng pantalon nya.

"Yeah." pag amin ko. Kakaiba naman kasi talaga ang pangalan nya at base sa sinabi
nya ay mukhang hindi lang ako ang nag isip ng ganoon.

He shrugged. "My Mom gave it to me. I have no choice but to use it, right?"
nakangiting sabi nya.

I nodded absentmindedly. There's that smile again. Mas lalo syang gumagwapo kapag
ngumingiti sya. He looked intimidating kasi if he has a serious face. Parang ang
hirap lapitan.

I'm sure that Violet will have a huge crush on him kapag nakita nya si Death.
Swerte ko na lang dahil kapitbahay ko sya at makikita ko sya araw araw.

No, no. Stop that thought, Vexen. Baka nakakalimutan mo na wala kang tulog dahil sa
kanila?

"I should continue my sleep now. Masakit na ang ulo ko." I said. Nakita kong
napatayo sya ng diretso.

"Oh. Masakit ang ulo mo? I have medicine—"

"No, no." putol ko sa anumang sasabihin nya. "Mawawala din 'to kapag itinulog ko."
nakita kong tumango tango sya.

"Alright. Uhm, goodnight then?" nag aalangang sabi nya at napatawa na lang ako.

"Yeah. Nice to meet you by the way." I said at tumingin sa kamay nyang nawawala na
ang pagkapula. "And I'm sorry about your hand."

He nodded and wave goodbye at me. Isinarado ko na ang pinto nang tumalikod na sya
sa akin.

Napasandal ako sa likod ng pinto pagkasara ko noon. Hindi pa rin kasi nawawala ang
mabilis na tibok ng puso ko na naramdaman ko nang maghawak kamay kami. I know what
it is and I know that I'm crushing on him too. Gwapo naman kasi talaga sya. Idagdag
pa ang yummy nyang katawan na nakita ko kahapon. Agad akong pinamulahan ng mukha
nang maalala iyon.

Those abs and vline. I want to see it again.

Malakas na sinampal ko ang sarili ko dahil sa naisip ko. Che diavolo, Vexen!
Nahahawa ka na sa kahalayan ni Archer!
Naiiling na umakyat ako ng hagdan at pumasok na ng kwarto ko para ituloy ang
pagtulog ko na naistorbo kanina. Pero nahirapan akong makatulog ulit dahil sumasagi
sa isip ko ang mukha ni Death.

Especially his mismatched eyes.

I groaned and forced myself to sleep to get rid of my throbbing headache. And
eventually, I fell asleep while still thinking of my neighbor with a weird eyes and
weird name.

---

Vote and comment please. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 4

Madilim na nang magising ako. I looked around but I can't see anything. Patay pa
kasi ang ilaw sa kwarto ko at nakasara pa ang mga blinds sa bintana. Bumangon ako
para buksan ang ilaw at narinig ko kaagad na kumalam ang sikmura ko.

Ugh. I haven't eaten anything since yesterday. I'm so hungry.

I glanced at the wall clock and saw that it was already seven in the evening. Kaya
naman pala nagugutom na ako. Kahapong dinnertime pa ako kumain. Isang araw ng
walang laman ang tyan ko.

Naligo ako at nagbihis ng pambahay lang para sana makakakain na. Bumaba ako sa
kitchen at binuksan ang ref pero napamura ako nang makitang walang laman iyon. Puro
tubig at alak lang at walang kahit anong pwedeng makain.

Naghalungkat pa ako sa kusina. May kanin nga pero wala namang pwedeng maiulam!

Merda! I'm really hungry!

Kinuha ko ang car keys ko at nagdesisyon na mag order na lang sa pinakamalapit na

drive-thru na madadaanan ko. I'm so hungry at wala na akong panahong mag inarte.
Basta ang gusto ko lang ay ang magkaroon ng laman ang tyan ko at ang makakain ako.

I opened the front door and I was shocked to see my neighbor with a weird name and
weird eyes standing in front of me. Nakaangat ang isang kamay nya at nasa aktong
parang pipindutin and doorbell ng bahay ko. Nabigla din sya nang makita ako pero
mabilis syang nakabawi at ibinaba ang kamay nya bago ngumiti sa akin.
"Good evening!" he greeted with his radiant smile. Napalunok ako dahil pakiramdam
ko ay nagliwanag yata ang paligid ko sa simpleng ngiti nyang iyon.

"Good evening." ganting bati ko sa kanya habang pilit pinapakalma ang sarili ko. I
never thought that this guy has this kind of effect on me. "Do you need something?"

"Ah.. Nagluto kasi ako. Napasobra kaya naisip kong bigyan ka." itinaas nya ang
tupperware na hawak nya at kahit hindi ko pa nakikita kung anong laman noon ay
narinig ko na tumunog ang tyan ko.

Death chuckled upon hearing the grumbling of my stomach. Napangiwi ako at

pasimpleng nag iwas ng tingin dahil sa kahihiyan na naramdaman ko. I can't believe
that I am this hungry! Pati yung tyan ko ay nagrereklamo na at pinahiya pa ako!
Merda!

"Mukhang sakto lang ang dating ko." sabi pa nyang natatawa. Inirapan ko sya.
Humalukipkip ako at sumandal sa hamba ng pintuan.

"Hindi ako basta bastang tumatanggap ng kahit ano mula sa ibang tao. Tell me, why
are you doing this? Hindi mo pwedeng idahilan na sumobra lang ang luto mo." mataray
na sabi ko sa kanya pero gusto ko ng batukan ang sarili ko.

Here is a man in front of me offering me a free food and yet I had the audacity to
act like this. Mamamatay yata ako sa gutom dahil sa kaartehan ko.

"Then treat this as my apology for what happened this morning." he said.

Naalala ko na naman tuloy ang dalawang beses na pang iistorbo nya sa akin ngayong
araw. Ang una ay noong madaling araw na sobrang tahimik at tulog na ang lahat at
ang pangalawa ay noong kakatulog ko pa lang. Wala sa sariling napairap ako.

"And besides," Death continued. "mukhang gustong gusto nang matikman ng tyan mo ang
niluto ko."

And right after he said that, my stomach grumbled again. Narinig ko ulit ang
pagtawa nya at gustong gusto ko nang lamunin ako ng lupa sa mga oras na iyon. Ang
galing din ng timing ng tyan ko. Nakakainis! Nag iinarte pa ako, eh!

Nakita ko ang pagngisi sa akin ni Death nang kunin ko sa kanya ang tupperware na
hawak nya. Inirapan ko sya. Iniwan kong bukas ang pinto at pumasok sa loob para
isalin sa ibang lalagyan ang dala nya at nang maibalik ko ang tupperware nya.

Suddenly, I remember my Mom. Pinapabaunan nya ako dati sa school at galit na galit
sya kapag nawawala ko ang tupperware na lunch box ko. I chuckled at the memories.
I miss my Mom.

Nakita kong menudo ang niluto nya at kaagad akong naglaway nang maamoy ko ang
pagkain. Maging ang tyan ko ay sunod sunod na tumunog na parang nagwawala at
gustong gusto na talagang malagyan ng laman.

"You have a nice house."

Muntik na akong mapatalon sa gulat nang marinig ko ang boses ni Death sa likuran
ko. Lumingon ako at napatitig sa kanya. Nililibot nya ng tingin ang buong sala ko
at nang makuntento ay pumasok na din sya sa kusina kung nasaan ako. Nakatitig lang
ako sa kanya hanggang sa makalapit sya sa akin.

"What?" he asked when he saw me staring at him. I frowned and shooked my head.

Hindi ko man lang narinig ang pagpasok nya.

I was trained to have a good hearing. I can even hear as far as fifty meters. Pero
hindi ako makapaniwalang hindi ko narinig ang mga yabag ni Death na pumasok ng
bahay ko. Pumapalya na ba ako dahil hindi na ako ganoong kadalas makatanggap ng
misyon o ganoon lang talaga maglakad ang lalaki?

Naputol ang pag iisip ko nang tumunog ang cellphone ko. I glanced at Death and I
caught him staring at me. Natitigan ko tuloy ang mga mata nya. They are really
beautiful. Hinding hindi ako magsasawang titigan iyon.

Naputol ang pagtunog ng cellphone ko pero wala pang ilang segundo ay tumunog ulit
iyon. It seems like the caller was persistent. Pinutol ko ang titigan namin ni
Death at kinuha ko ang cellphone sa bulsa ko. Nakita kong si Archer ang tumatawag
kaya mabilis ko iyong sinagot.

"New assignment, V. Meet us at the usual place." sabi nya at napangisi ako.

"Roger that. I'll be there in ten." I said at mabilis na ibinaba ang tawag.

Nasalubong ko ang titig sa akin ni Death. Tinitigan ko din sya para sana basahin
ang iniisip nya pero wala akong mabasang kahit ano sa mga mata nya. And there were
only two reasons why I can't read him. One is because he's not really thinking
anything at the moment or two, because he knows how to hide his emotions too well.

"Aalis ka?" tanong nya.

"Oo." sagot kong hindi pa rin inaalis ang titig ko sa kanya.

Bumaba ang tingin nya sa tupperware nyang tapos ko nang hugasan. Pinunasan ko muna
iyon bago ko ibinalik sa kanya at tinignan ulit sya sa mga mata.

Merda! I can't get enough of those mismatched eyes!

"You're not going to eat first?" he asked. Pinutol ko na ang pagtitig ko sa kanya
dahil wala talaga akong makuhang kahit ano sa mga mata nya. Umiling ako at kumuha
na ng plato para kumain.

"I'll eat first. Gutom na talaga ako. Thank you for this, by the way." sabi ko at
mukhang nakaramdam sya na pinapaalis ko sya dahil mabilis syang tumango.

"Okay. Eat well." he said and smiled at me. I smiled back at him.

Tumalikod sya at naglakad palabas ng bahay ko. I looked at his feet. Wala talagang
tunog ang paglalakad nya kaya mas lalo akong napaisip. I have learned that people
who walk silently are the dangerous ones. They can easily sneak behind you and kill
you instantly. And it takes a lot of time to learn how to walk silently.

What's more. Death definitely knows how to hide his emotions too well. At ang
dalawang dahilan na iyon ang nagbigay sa akin ng pagdududa. I shouldn't trust him.
I shouldn't trust anyone. Lalo pa at nandito ako sa bansa kung saan marami ang
gustong pumatay sa akin.

Ibinalik ko ang plato sa lalagyan at kinuha ang bowl na pinaglagyan ko ng menudo na

binigay ni Death. Hindi na ako nagdalawang isip at mabilis na itinapon ko ang
menudo sa basurahan at hinugasan ang bowl.

Yeah. That's right. I shouldn't trust anyone. And there is definitely something off
about the guy named Death Ferrante.

---

Vote and comment please. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 5

Violet opened the door for me after I've rung the doorbell for so many times. Hindi
na sya nagsalita nang mabilis akong pumasok. Siguro ay nakita nya na hindi maganda
ang timpla ng mood ko ngayon. Hindi pa rin kasi ako nakakakain at umiinit ang ulo
ko kapag walang laman ang tyan ko.

I saw Archer sitting comfortably on the sofa while watching tv. Nakapatong pa ang
dalawang paa nya sa center table sa harapan nya. Napatingin ako sa tabi nya at
nakitang may isang box ng pizza ang nandoon at isang slice pa lang ang nababawas.
Umupo ako sa sofa at kumuha ng isang slice ng pizza.

"Hey!" saway sa akin ni Archer nang makita ang ginawa ko. Hindi ko sya pinansin at
kinuha pa ang remote ng tv para maghanap ng ibang panonoorin. "V! I'm watching!"
reklamo ni Archer na hinablot pa ang remote at inilayo ang box ng pizza mula sa
akin.

"I'm hungry, Archer." I said and glared at him. Pero hindi nya ako pinansin at
ibinalik pa sa dating palabas ang tv. "Archer!" sigaw ko na. Tinignan nya ako at
mas sinamaan ko sya ng tingin. "I'm hungry!"

Pero mas pinili pa nya ang mang-asar kaya mas lalong uminit ang ulo ko. Inosente
ang mukha nya habang nakatingin sa akin at malaking kumagat sa slice ng pizza na
hawak nya.

"Hi, Hungry! I'm Archer."

"What?" inis na tanong ko pero ibinalik nya ang tingin sa tv. Sa sobrang
pagkabuwisit ko ay lumapit ako sa kanya at kinagat ng madiin ang parte ng braso nya
na nakalabas sa sleeves ng polo shirt nya.

Wala talaga akong ideya kung bakit ganito ako kapag nagugutom. Mabilis akong mainis
at umiinit talaga ang ulo ko. Kahit paghinga ng tao ay kinaiinisan ko kapag walang
laman ang tyan ko. Violet and Tracer know this side of me. Kaya kapag alam nilang
gutom ako ay nananahimik sila.

Unfortunately, Archer didn't know about this.

"Fuck, V! Let go of my arm!" narinig kong daing nya habang sinusubukang ilayo ang
ulo ko mula sa braso nya. I know that he's not using all his strength so he
wouldn't hurt me at medyo naawa naman ako. Tinigilan ko ang braso nya nang alam
kong malalim nang bumaon ang mga ngipin ko doon.

Pinaulanan ako ng mura ni Archer pagkatapos pero hindi ko sya pinansin. I took the
box of pizza from him and continued eating to satisfy my hunger. Si Violet ay
natatawang umupo sa tabi ko at inilapag ang laptop sa center table.

"Fuck! It fucking hurts! May lahi ka bang zombie?" Archer cursed while glaring at
me.

"Violet is always like that whenever she gets hungry." natatawang sabi ni Violet
habang inaayos ang laptop.

I didn't pay them any of my attention. Kinuha ko pa ang remote kay Archer at muling
ibinalik ang tv sa palabas na gusto ko while Archer was still murmuring something.
Probably some curse for me.
Gutom na gutom kasi talaga ako! Isang araw na akong walang kinakain dahil umaga na
ako nakatulog kanina at ang huling kain ko ay kagabi pa. And it was all because of
my neighbor! Kakalipat pa lang nya pero grabe na ang perwisyo na ibinigay nya sa
akin!

I remember the menudo that Death gave me. It looked tasty and delicious. My mouth
watered by just remembering it and I figured now this pizza can't satisfy my
hunger! Gusto ko ng menudo ni Death! Bakit ba kasi nag inarte pa ako at tinapon ko
ang binigay nya? Ngayon ko lang naramdaman ang panghihinayang.

"Sigurado ka bang stepbrother mo lang si Vander? Nakikita ko na kasi ang

pagkakapareho nyo." Archer said while still giving me a death glare. "Pareho kayong
baliw."

Sa sobrang inis ko ay pinagsisipa ko sya hanggang sa mahulog sya mula sa sofa.

Lumikha iyon ng malakas na tunog at pagkatapos ay ang pagdaing nya. I didn't laugh
and just tried to calm myself down. Archer's jokes are funny but there are times
that his jokes were out of line.

Mabilis syang tumayo at sisinghalan na sana ako kung hindi lang tumunog ang laptop
para sa isang video call. I answered it immediately and we saw Tracer on the
screen. There was a bookshelves on his background and I figured that he's on his
study room on Italy. Tahimik na umupo si Archer sa tabi ko para makita kaming lahat
sa camera.

"What happened to your arm?" Tracer frowned while looking at Archer. He glared at
me again and I just rolled my eyes.

"Some psycho bit me just because she's hungry." he sarcastically answered. Tumingin
pa sya akin kaya napatitig din sa akin si Tracer bago malakas na tumawa.

"Man, now you know how a vixen gets hungry."

"I didn't know that she's gonna bit me! Fuck! I thought that she turned into a
zombie for a minute. My arm was nearly torn apart!"

"That's V for you." natatawa pa ring sabi ni Tracer. He's the only one who knows my
real name kaya alam nya kung saan nagmula ang pangalan ko. Magaling kasi talaga
syang kumuha ng mga impormasyon. With just one click of his laptop, he will know
all information about you.

Inirapan ko silang dalawa bago kumuha ng panibagong slice ng pizza at muling

nanghinayang sa menudo ni Death.

But I still can't trust that man just because he gave me a mouth-watering food.
Baka kapag kinain ko ang luto nya ay bigla na lang akong bumulagta pagkatapos. So I
guess it was only right that I throw away the food?
Pero mukhang hindi sumang ayon ang tyan ko dahil tumunog iyon kahit na kumakain pa
ako ng pizza.

Merda!

"I can hear you, you know." sabi ko kina Archer at Tracer na binabalewala ang
pagrereklamo ng tyan ko dahil sa sinayang kong pagkain.

Letsugas na tyan na 'to! Dahil lang gwapo at may abs ang nagbigay ng pagkain ay
wala na yatang pakialam kung malason ako o ano! Mas malandi pa kaysa akin!

"V. I sent the information that you need for this mission through your email. Have
you checked it?"

Dahil sa tinanong ni Tracer ay ibinaba ko ang slice ng pizza na hawak sa box at

pinagpag ang kamay ko bago kinalikot ang laptop. Binuksan ko email at binasa ang
bagong message doon na alam kong galing kay Tracer.

"I'm looking at it now." I said while scanning the contents of the files that he
sent. Tahimik na nakikitingin sina Archer at Violet sa tabi ko.

The files was full of informations about a man named Henry Chang, a chinese man,
forty-five years old. Nakalagay din doon na bumibili sya ng mga batang may edad
mula thirteen hanggang seventeen para isama sa isang auction at ipagbenta sa mga
negosyanteng halang ang mga bituka. My face was getting darker and darker as I've
read the informations of this demon.

"Anong ginagawa ng mga negosyante sa bata if they won the bidding?" I asked Tracer.
He just shrugged his shoulders.

"Adopting them? Giving them a new shelter? Or forcing them as their sex slave."

Walang nagsalita sa aming tatlo nina Violet at Archer. We all know the answer to my
question. And those were the last words that Tarcer had just said.

Ang sabi sa impormasyon ay may isang sindikato ang kumukuha ng mga batang babae.
Looks like this syndicate was just kidnapping the teenage girls that fits on their
category. Slim and pretty. Pagkatapos ay ibinebenta nila iyon kay Henry Chang. Pero
bago bilhin ni Chang, those girls will undergo some sort of medical tests.

"Anong medical tests ang binibigay sa kanila?" tanong ko kay Tracer dahil wala
naman ibang nakalagay doon.

"If the girl is healthy. Dapat ay walang kahit na anong sakit na magiging problema
nila. Plus, if the girl is a virgin. Mas malaki ang nagiging bid sa mga batang wala
pang karanasan."

Napasabunot ako sa sarili kong buhok, nakalimutan ang sariling gutom. Nawalan ako
ng gana dahil sa magiging misyon ko. Kahit pa siguro ihain sa harapan ko ang menudo
ni Death ay hindi ko magagawang kumain.

"That is so sickening." isinatinig ni Violet ang naiisip ko.

Marami na akong naging misyon na ganito. Human trafficking, sex slavery, drug
syndicate. Pero kapag may mga batang nadadamay ay hindi ko mapigilan ang emosyon
ko.

Namulat ako sa mundo ng karahasan. With my father forcing me to use a gun and
accepting a life threatening mission from him. Natuto ako ng mga bagay na hindi
dapat na matutunan ng isang bata. Imbes na mga laruan ay mga baril at mga kutsilyo
ang pinaglalaruan ko noon.

"In this world, you have to choose if you should be the one who will be killed or
the one who will kill."

Those were my father's words while I was staring at my pet dog that he killed in
front of me. Walang luhang lumabas mula sa mga mata ko habang nakatitig sa aso kong
tatlong taon kong inalagaan. I was just ten years old that time. Mahigit isang
dekada na ang lumipas pero malinaw pa rin sa akin ang lahat. Ang lakas ng tunog na
nagmula sa baril. Ang aso ko na punong puno ng dugo.

But I didn't shed any tears. I was numb. And when the light on my dog's eyes died
while staring at me, something inside me had vanished too.

"V? Are you okay?"

Wala sa sariling napatingin ako kay Archer. Nakita ko ang nag-aalala nyang mukha
dahil sa akin. Alam kong hindi maganda ang ekspresiyon na pinapakita ko ngayon
dahil ramdam ko ang titig ng tatlong tao na nasa harapan ko. Mabilis kong inirapan
si Archer at kumain na lang ulit ng pizza.

"What do I have to do?" tanong ko nang muling ibinalik ang tingin kay Tracer. His
stare remained on me kaya mabilis kong inalis ang anumang emosyon na maaari nyang
mabasa sa mukha ko.

"Assassinate Henry Chang."

Mabilis akong tumango sa sinabi ni Tracer para ipakita sa kanya na tinatanggap ko

ang misyon. Assassinate? That's easy for me.
"How about the syndicate?" It was Archer who asked.

"Ikaw na ang bahala sa sindikato. The El Ordre wants them all dead. Putulin nyo ang
mga sanga ng puno."

"And the children?" Napabaling si Tracer sa tanong ni Violet sa kanya.

"Ang El Ordre na ang bahala sa kanila. They will return them to their families at
yung ibang mga walang pamilya, ibibigay nila sa pwedeng mag-alaga sa kanila."

Pareh-pareho kaming tumango sa sinabi ni Tracer pero nanatiling tikom ang bibig ko.
Something is still missing and I'm waiting for him to say anything. Kulang pa ang
mga utos na ibinigay nya.

Tracer said that all the guns or weapons that we will need will be given to us
immediately. Basta sabihin lang daw namin kung ano pang mga kailangan namin. I said
that I'm all set. I have my Glock 43 and my MV Agusta with me.

"V, Violet will help you gather more information about Henry Chang and that
syndicate. From what I've heard, Chang will go to Philippines next week and he set
a meeting with the leader of the syndicate. They will meet at the bar named
Inferno."

Naghintay pa ako sa iba pa nyang sasabihin pero hindi na dumating ang mga gusto ko
pang marinig.

"That's all the information that you need. Just send me an email if you need
anything." pamamaalam nya pero bago nya pa mapatay ang tawag ay pinigilan ko na
sya.

"Wait, Tracer." I said. Nakita kong tumigil sya sa pagkalikot ng laptop nya.
"Something's missing. Ang sabi mo ay ino-auction ang mga babaeng nabibili ni Chang,
right?" he nodded at my question so I continued. "How about the auction house? I'm
sure na hindi lang si Chang ang humahawak noon. Someone who's higher to him must've
organized that auction."

Mabilis na napalingon sa akin sina Archer at Violet dahil sa sinabi ko. Mukhang
hindi nila naisip ang tungkol doon. Or wala lang talaga silang balak magtanong.
Sila kasi yung tumatanggap na lang ng misyon basta-basta na hindi na nagtatanong pa
ng ibang impormasyon.

Si Tracer ay tahimik na nakatitig sa akin mula sa screen ng laptop nya. I know that
he's studying my face. I know that look. I've read that eyes so many times. Kaya
inalis ko ulit ang anumang emosyon sa mukha ko.

I've been receiving missions from my father before. Kung mayroon mang aral ang
naibigay sa akin sa pagtanggap ko sa mga misyon nya ay iyon ay ang pagtatanong.
Marami akong naging kaaway ngayon na gustong pumatay sa akin dahil sa padalos-dalos
kong pagtanggap sa misyong ibinigay nya noon.

My father was the one who's under the skirt of El Ordre before. Ako ang gumawa ng
misyon nya. Lahat. Sinanay nya ako bago ako pumalit sa pwesto nya nang umalis sya
ng organisasyong iyon.

"Don't mind about them, V. Just focus on your mission." sabi ni Tracer na mas
nagpakunot ng noo ko.

"What? You know that this is the reason why I have so many enemies right now. Why
there's so many people wanting my blood on their own hands. Dahil nag-focus ako sa
misyon ko at hindi inalala ang mga natirang maaring maghiganti sa mga ginawa ko."

"V." pigil ni Archer sa akin pero nagpatuloy ako.

"You said that we should cut off the tree's branches right? Then how about tree
itself? And the roots? Sinong puputol noon?"

Tracer pursed his lips before answering me. "I don't know, V. Iyon lang ang utos na
ibinigay sa akin ng El Ordre."

"That's bullshit, Tracer!" hindi ko na napigilan ang pagtaas ng boses ko. "Kung
puputulin lang namin ang mga sanga, maaaring may iba pang tumubo! The one who built
the auction house will just find another one who'll do Chang's work after I've
killed him!"

"I'm sure that the El Ordre already given that mission on somebody else. Just focus
on your own mission, V."

Hindi makapaniwalang napatitig ako kay Tracer. He's sure? Is he really? Paano kung
wala na namang gawin ang El Ordre sa mga natira? Ano na namang mangyayari sa akin?
Mas lalong dadami ang gustong pumatay sa akin! And if worse, I have to leave this
country again at mabilis akong mahahanap ni Papà!

"Don't worry, V. We're here. We will protect you." sabi ni Archer at hinawakan pa
ang kamay ko para pisilin. I know he knows what's bothering me right now.

Naramdaman ko rin ang bahagyang pagyakap sa akin ni Violet kaya medyo kumalma na
ako. Pero hindi pa rin nawawala ang pangamba sa dibdib ko.

I can kill. I can easily protect myself. Pero kung marami na ang gustong pumatay sa
akin ay hindi ko na alam kung kaya ko pa.

"I'm sorry, V." Tracer said looking so devastated. "As much as I want to, you know
that I can't ask."
Natahimik ako sa sinasabi nya. Kung hindi lang ako nagtatago sa ama ko ay ako dapat
ang direktang tatanggap ng misyon na iyon at hindi si Tracer. Mabuti nga at pumayag
pa ang El Ordre na ilihim kung nasaan ako mula kay Papà.

"It's okay, Tracer. I'm sorry too." I said.

Umaga na nang mabalik ako sa bahay ko. Doon na rin kasi ako nagpalipas ng gabi at
nag isip sa kung anong pwedeng mangyari sa akin pagkatapos ng misyong ito. I am
hundred percent sure na madadagdagan ang magiging mga kaaway ko.

I frowned when I saw someone outside of my house's door like he's waiting for me.
Nang ipinarada ko sa loob ng maliit na gate ang kotse ko ay mabilis na dumiretso ng
tayo ang lalaking nakilala ko kaagad at ngumiti nang bumaba ako ng sasakyan.

"Hey, where have you been? I've been waiting for you." tanong nya nang makalapit
ako.

Pinasadahan ko ng tingin ang lalaking nasa harap ko. He's wearing a tank top and a
jeans at napapalunok ako sa tuwing humahagod ang tingin ko sa mga braso nyang
nakalabas. Merda! Those biceps looked so hard and I want to feel them wrapping
around my body!

Mabilis akong tumikhim para pigilan ang mahalay kong pag iisip. Merda! I felt like
I've turned into a pervert ever since I met this man with mismatched eyes!

"Death? Anong ginagawa mo dito?" tanong kong hindi sinasagot ang tanong nya.

"I was waiting for you. Kumain ka na ba?" he asked.

Bago pa ako makasagot ay nauna nang sumagot ang tyan kong hindi pa rin yata maka-
get over sa menudong tinapon ko lang.

Death chuckled when he heard the grumbling of my stomach. Nakatitig lang ako sa
kanya habang pinapakinggan ang pagtawa nyang masarap sa pandinig.

"I'll cook lunch for us. Anong ulam ang gusto mo?"

"Nilagang baka." wala sa sarili kong sagot. How can this man be so perfect with
those imperfect eyes of his? Hindi ko maiiwas ang paningin ko sa mga mata nya.

Mukhang nasa mood ang Diyos nang nilikha Nya ang lalaking ito na nasa harapan ko.

When Death smiled at me, my heart just skipped a beat. Natigilan ako. Teka. Ano
'yon? Bakit tumigil sandali sa pagtibok ang puso ko?

"Great! I know how to cook that. Just wait for me inside your house. Magluluto lang
ako pero dyan na tayo kakain sa bahay mo."

Nakatango na ako bago ko pa ma-realize ang sinabi nya. Napakurap-kurap ako sa

nagbalik na wisyo ko pero tumalikod na sa akin si Death at naglakad papasok ng
bahay nito.

Okay. What just happened? Talaga bang pumayag akong ipagluto ni Death at kumain sya
sa loob ng bahay ko? At bakit nya naman ako ipagluluto? At hinintay nya ba talaga
ako para lang dito?

Ngayong wala na sya sa harapan ko at hindi na ako nakatitig sa mga mata nya ay saka
lang ako natauhan. Merda! I just agreed for him to cook for me! After what I've
done to the dish that he gave me, ngayon ay pumayag na lang ako ng basta-basta? At
mukhang masaya ang tyan ko dahil walang tigil sa pagtunong ito ngayon!

I am sure that those mismatched eyes just did something to me! And it's not good.
Not really good.

---

Vote and comment please. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 6

Hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin at nagsaing pa talaga ako ng bigas na
mas marami para sa akin. Dahil ba 'to sa sinabi ni Death na magluluto sya ng ulam
para sa aming dalawa? Why is he doing this by the way? I should decline his offer
about this right? Dahil hindi pa ako nagtitiwala sa kanya?

'Di bale, sa susunod tatanggihan ko na talaga sya.

Pero paano kung wala ng susunod dahil ito na pala ang huling hapunan ko? What if
Death is really one of my enemies?

Pero paano naman pala kung hindi?

I don't want to judge him this easily but knowing that there are so many people
wanting me dead, I can't help it. Hindi talaga ako nagtitiwala kahit kanino ng
basta-basta. Lalo pa sa isang kapitbahay na bagong lipat lang.
Pumunta nga si Death sa bahay ko para dito na mag-lunch. May dala syang isang
caldero na sa tingin ko ay nilagang baka ang laman. He's smiling widely when I let
him in that made me wonder if he put something again on the food.

Sabay naman kaming kakain kaya kung malason man ako, sya naman ang susunod.

"Ako na." I offered when he was about to go to the kitchen. Ayos, ah. Feel at home
lang sya at talagang dederetso sana sya sa kusina kung hindi ko pa pinigilan.

Nakakahiya naman sa may ari ng bahay.

Bukod sa hindi ako sanay na may ibang taong nangingialam sa kusina ko, gusto ko din
makasigurong wala talagang gagawin na masama sa akin si Death. Paano kung hindi
pala ang ulam ang nilagyan nya ng lason kundi ang plato o kutsara o ang baso na
gagamitin ko? I had to make sure that I am safe.

Merda! I feel like I'm going crazy with all this thoughts that's going on in my
head. Here is the man in front of me that looked like he just went down from Mount
Olympus yet I had the nerve to think ill of him. Kung siguro ay makikita sya ni
Violet at malalaman ang iniisip ko ay baka mapagkamalan akong baliw.

Death really looks so hot. Mukha syang modelo o artista o prinsipe o greek god o
kung ano pa man. Hindi talaga sya mukhang masamang tao. Kaya nga noong pinagbuksan
nya ako ng pintuan nya ay napatulala talaga ako. That was a first for me. Unang
beses kong humanga sa itsura ng isang lalaki that I even let my guard down. Lalo na
nang tumambad pa sa akin ang hubo't baro nyang katawan.

Naalala ko na naman tuloy ang abs at v-line nyang mukhang inukit para maging
perpekto.

Merda! I really felt like a pervert!

"Let's eat?" he asked nang matapos ako sa paghahain. Makatapat kami ngayon sa
dining table ko. Ako na rin mismo ang naglagay ng ulam at kanin sa mga plato namin.
I made sure na kung anong inilagay ko sa akin ay ganoon din ang inilagay ko sa
kanya.

"Hm." I answered.

Nagsimula syang kumilos at ako ay binabagalan ko lang. Gusto ko ay sya ang maunang
makakain. Saka lang ako makakampante kapag nailagay na nya sa bibig nya ang niluto
nya.

Nakamasid lang ako sa kanya. Hindi ko tuloy maiwasan na hindi sya mapagmasdan. His
hair was damp making it obvious that he took a bath before he went here. Kaya naman
amoy na amoy ko ang pinaghalong shower gel at pabango nya dito sa buong bahay ko.
It's suffocating me yet there's something inside me that wants his smell.

When I saw him chewing down the food, that's when I started to eat. Maliit lang
parte ng ulam ang kinuha ko maging ang kanin. Napatitig pa ako sa kutsara ko bago
kumain.

At nang matikman ko na ang niluto nya, halos manlaki ang mga mata ko sa sobrang
sarap noon!

"Well?" tanong ni Death na parang nag aabang sa opinyon ko doon sa niluto nya.

"Shit! Ang sarap!"

Napatawa sya dahil sa naging reaksiyon ko at agad naman nag akyatan ang dugo sa
mukha ko. Bakit parang mali yata sa pandinig ang sinabi ko?

"I'm glad." sabi ni Death at buti na lang ay hindi na nya binigyan ng iba pang
pakahulugan ang sinabi ko. Unlike me. "Sinarapan ko talaga ang luto dyan."

"Masarap talaga." sabi ko pa at napangiti na naman sya. Pakiramdam ko tuloy ay

nagbukas ang langit dahil sa ngiti nya.

"How about the menudo?"

Napatigil ako ng bahagya pero nagpatuloy lang ulit sa pagkain. "Uhm," Hayun. Yung
basurahan ang nakinabang. "Masarap din."

Mas lalo akong na-guilty nang ngumiti na naman sya na para bang tuwang tuwa dahil
nagustuhan ko ang mga niluto nya. Merda! Please, remind me again why did I throw
away his menudo!

Baka nga talagang isa lang syang mabuting kapitbahay?

Hindi na tuloy ako nagsalita at nagpatuloy lang sa pagkain. I am so freaking

guilty! Nagsayang pa ako ng pagkaing sigurado akong sobrang sarap! Kaya pala ganoon
na lang ang pagrereklamo ng tyan ko. Mukhang nakakutob na masarap talaga ang menudo
ni Death.

I heard Death cleared his throat so I looked at him.

"I'm really sorry for the other night. Did we really disturb you?."

Ilang segundong nag-process ang utak ko. Hindi ko kasi alam kung para saan ang
pagso-sorry nya. Hanggang sa naalala ko kung bakit ako hindi nakakain kahapon kaya
sobra ang inis ko. Naalala ko na nambulabog sila ng alas tres ng madaling araw.

"Ah, medyo." sagot ko kahit na oo naman talaga. Sobra ang perwisyo nila sa akin.
The sun was already up that time when I finished writing the update for my novel.
At dahil sa sobrang pagod at antok ko ay agad akong natulog kaya hindi ako
nakakain. At tinapon ko nga ang menudo nya kasi pinagdudahan ko pa sya noon. "Pero
okay na. Nakabawi ka na naman."

"I saw the broken mug when I opened the door in the morning. That's when I figured
that we've really disturbed you that night. Hindi ka naman magbabasag ng mug kung
hindi ka galit." he sighed. "Naistorbo ba naman ang tulog mo?"

"Ah, hindi. I was writing."

"Writing?"

Tumango ako. "Yes. Nanghihingi na kasi yung publisher ko ng update for my novel
that day. At hindi ako makapag-concentrate dahil sa ingay nyo kaya ayun. Napasugod
ako."

"You're an author?" hindi makapaniwalang tanong nya. I nodded. "The hell! Kaya pala
galit na galit ka noon! Good thing I closed the door before you can even throw the
mug at me!"

I can't help but to smile. He looked so cute when he said that. Siguro ay ini-
imagine nya ang sarili nyang tinamaan ng mug na ibinato ko noon.

"It's fine, now. Bawing bawi ka na sa kape, menudo at nilagang baka na bigay mo." I
assured him.

I stared at him and tried to read his face again. He looked so genuine. Mukha kasi
syang nakahinga ng maluwag sa sinabi ko. Maybe he was really sorry, afterall.

Natahimik kami at nagpatuloy sa pagkain. Mas mukha syang ginanahan ngayon kaysa
kanina. Pasimple ko kasi syang pinapanood sa bawat galaw na ginagawa nya. I don't
even know myself. I feel like my eyes were already drawn to him.

This is not really good. He's still a stranger. Wala pa rin akong alam kahit na ano
tungkol sa kanya. Maliban sa pangalan nya.

"How did you learn how to cook?" pasimple kong tanong. I want to know him more so I
can fully trust him.

Hindi nawala ang ngiti sa mga labi ni Death nang tinignan ako. "Hmm. I live alone
so I must learn how to cook. Wala namang magpapakain sa akin kundi ako lang."
I was shocked because of that. "You live alone?"

"'Yup." he said popping the 'p'. "Umalis ako ng bahay when my Mom got married
again. Ayoko nang makigulo sa pamilyang binubuo nya."

I stared at him. Parang wala lang sa kanya na ikwento ang mga bagay na ito sa akin.
I tried to find the lie on his face but there was none. Nagsasabi talaga sya ng
totoo.

Why does he looks so comfortable while telling this to me? This is a part of his
personal life and I'm just a mere stranger

"So that's when I learned everything by myself." he continued. "At first it was
hard living on your own. Pero nasanay na rin ako, eventually."

"Why are you telling me this?" hindi na nakatiis na tanong ko.

Inubos nya muna ang natitirang pagkain sa plato nya at uminom ng tubig bago muling
nag angat ang tingin sa kanya. Sinalubong ko ang mga mata nyang magkaiba ng kulay.
I want to know what he's thinking. I want to find something. But all I can see was
honestly in those mismatched eyes.

"I want you to feel comfortable around me, Vexen. I'm your only neighbor."

He's right about that. Ang bahay ko kasi ang pinakahuli sa street namin. Kay Death
ang sumunod. At ang bahay naman na katabi ng sa kanya ay medyo may kalayuan kaya
ang mga bahay lang talaga namin ang magkadikit. Medyo parehas din ng itsura sa
labas ang bahay namin.

"What about you? May kasama ka ba dito?"

I glanced at him before my eyes went down on my empty plate. Pinag iisipan ko kung
sasagutin ko ba ang tanong nya. Kanina lang ay pinagdududahan ko pa sya. Pero
matapos nyang magsabi ng tungkol sa buhay nya ay hindi ko na alam.

Just a little bit of information would be fine, right?

"I live alone, too." I answered and looked at him. I saw amusement on his eyes. "I
want to become independent."

"I guess we're on the same page then." sabi pa nya na nagpipigil ng ngiti. Hindi ko
naman alam kung anong kinatutuwa nya.

Hindi ko na napigilan si Death nang pinilit nyang tulungan ako sa pagliligpit at

paghuhugas ng mga pinagkain namin. And that's totally fine with me. Washing the
dishes is my most hated household chores kaya madalas ay sa mga restaurant ako
kumakain makaiwas lang sa paghuhugas ng plato. Ayoko kasing nababasa ng matagal ang
mga kamay ko.

And while we're here in the kitchen, I noticed something about him. His stance was
unguarded for someone who can walk silently. Nasa itsura nya ang pagiging
komportable habang nandito sa loob ng bahay ko.

But he knew stealth walking. At hindi mga ordinaryong tao ang nag aaral noon. But
why does he looks so unguarded if he's really a bad guy? Ganoon lang ba talaga sya
maglakad?

"What should I cook for our dinner?" tanong ni Death nang magpaalam na babalik na
sa bahay nya at hinatid ko sya sa may pinto.

Napakunoot naman ang noo ko dahil doon. "Dinner?"

"Yeah. I'll cook for our dinner, too."

Parang gustong mangiti ng mga labi ko kaya pinigilan ko.

"Pasta. Ikaw na bahala basta pasta."

He smiled again and knees almost buckled by the sight of it. Why does he have this
kind of effect on me? Am I really that attracted to him?

"Okay. Pasta."

He waved goodbye bago ko sya pinagsarhan ng pinto. Ilang segundo akong nakatayo sa
harapan noon na parang baliw na may malawak na ngiti sa mga labi.

Merda! I am really attracted to him! There's no doubt about it!

Nang pumihit ako patalikod ay agad na nawala ang ngiti sa mga labi ko at napalitan
ng pagsimangot.

"Anong ginagawa mo dito?" I asked to the man who was sitting comfortably on my
sofa. I heard him chuckled by my reaction.

"Nice to see you too, V."

I rolled my eyes because of his sarcasm. I walked past through him and went to the
kitchen. Seconds later, I felt his presence behind me.
"Who's that guy? Your new toy?"

Napairap ako bago humarap sa kanya. Matalim ang mga matang tinignan ko sya habang
sya ay may mapaglarong ngisi sa mga labi.

"Shut up, Shielder." I crossed my arms over my chest and stared on his gray eyes.
"What are you doing here?"

"Violet called. Told me I should replace your house locks."

I sighed. Oo nga pala. Naiwala nga pala ni Violet ang spare key ko kaya dapat nang
palitan ang lahat ng mga locks ko. She's really careless but she's the best when it
comes to our mission.

"Main door, back door and sliding glass door na lang ang mga locks na palitan mo."

I wanted to add that he should make a lock that only I can open. Pumapasok na lang
kasi sila dito sa bahay ko nang walang pasabi. Mabuti na lang at marunong akong
magkontrol ng emosyon ko kung hindi ay matagal na akong inatake sa puso sa sobrang
gulat kapag lumilitaw na lang sila dito sa bahay ko.

Just like what Shielder did just now.

"Now answer my question, V. Who's that guy?" tanong ni Shielder na hindi pa pala
nakakalimutan ang tungkol kay Death.

"New neighbor." I simply answered. I don't want to explain anything to him. Iyon
lang din naman talaga ang masasabi ko sa kanya.

"And? You trust him that easily?"

"He looks harmless, Shielder. Can you please just do your work and leave me alone?"

He tsked and I just rolled my eyes again. Baka tuluyan nang tumirik ang mga mata ko
sa karorolyo nang dahil dito kay Shielder.

"Just don't trust easily, V." seryosong sabi nya.

"He looks more trustworthy more than you."

Napatawa ako nang sya naman ang magrolyo ng mga mata nya. Kapag nagsusungit sya ay
mas lalo kong nakikita ang pagkakahawig nilang dalawa ng kapatid nya.
"Ako pa talaga, ha? I'm the most trustworthy one, V. Kahit madalas nilang sabihin
na si Tracer talaga."

I didn't say anything 'cause I agree with him. People say that Tracer was more
trustworthy than his brother. Pero mas malaki ang tiwala ko dito kay Shielder kahit
pa sobrang maloko nito kumpara sa kapatid nya.

"Tracer was loyal to El Ordre. The organization promised him that he can have his
revenge." Shielder said. Seryoso ang pagkakasabi nya habang nilalabas ang mga bagay
na gagamitin nya sa pagpapalit ng mga locks sa bahay ko.

"How about you? Ayaw mo syang samahan na maghiganti?"

Napatigil sya sa ginagawa nya at tumingin sa akin. His eyes were serious.
Pakiramdam ko tuloy ay kaharap ko na rin ang kapatid nya.

"No. I don't care about revenge, V. I joined the organization just to protect him.
He's the only family that I have."

Hindi na ako nagsalita at hinayaan na lang sya sa gagawin nya. Iniwan ko sya doon
bago umakyat sa kwarto ko para magpahinga. Kulang pa rin kasi talaga ang tulog ko.

Shielder words linger on my mind. I know the reason why Tracer joined the El Ordre.
He wanted to have his revenge. He is loyal to the organization because they
promised to help him. And I am scared that someday, those loyalty and revenge might
not be good for him.

Mabigat ang rason nila ni Shielder kung bakit sila sumali sa El Ordre. And I'm sure
Violet and Archer, too. While me? I just wanted to make my father proud that I'm
willing to risk my life for it.

I guess everyone has their own reason why they joined the El Ordre.

--

Vote and comment please.

Thank you!

Lady Hiro

Chapter 7

Ang isang araw na pagsasabay namin ni Death sa pagkain ay nagtuloy-tuloy. It was

confusing at first, especially when he offered that he will cook for our food. I
even asked if he'll cook for my portion when he said "our".

Noong una ay tumanggi talaga ako. I have my money. I can't cook but I can still eat
on the restaurant. Iwas hugasin pa.

But Death insisted that I should let him cook for me. He reasoned out that since
we're neighbors and both living alone, we should help each other. Ayaw nya rin daw
mag-aksaya ng gas kung sya lang din naman ang kakain. At kung minsan ay may
naitatapon daw syang pagkain dahil napaparami ang luto nya.

Hindi ba sya marunong magtantyang magluto na para sa sarili nya lang?

I found myself accepting his request in the end. Nagtaka pa nga ako kung bakit ang
bilis kong pumayag sa mga offer nya? Was it because of his eyes? Gustong gusto ko
kasi talagang titigan ang mga mata nya. Those were the best definition of being
perfectly imperfect.

I was still uncomfortable around him the second time he ate dinner in my house.
Pinapanood ko pa rin ang mga kilos nya. At yung paglalakad nya, talagang walang
tunog. Nagugulat na lang ako na nasa likod ko na pala sya. That was the first
reason why I doubted him back then.

Whether he knows how to stealth walk or that's how he really walks, I'm not sure.
But it's been five days already since the day he offered that he'll cook for me.
And here I am, still alive and kicking. Wala pa rin nangyayari sa aking masama.

That's when I concluded that Death is just a friendly human. Na wala talaga syang
balak na masama sa akin. Kasi kung mayroon, he can easily kill me without anyone
knowing. Pero hindi nya pa din ginagawa, which made me glad.

I am starting to like Death's company. Madali at masaya syang ka-kwentuhan. Halos

hindi kami nauubusan ng mapag-uusapan. Kung dati ay umuuwi na agad sya pagkakain
nya, ngayon ay nagtatagal pa sya dahil kumakain pa kami ng desert habang nanonood
ng tv.

"Didn't know you're a fan of Supernatural?" I asked. Halos hindi na kasi sya
kumukurap sa panonood.

We're here in my living room and watching Supernatural. I like the show too pero
hindi ako ganoong ka-updated sa panonood. Yung huling nood ko yata ay season nine
pa lang ako. Unlike Death here, nasa season thirteen na sya. Malapit na daw kasing
ilabas ang huling season kaya naghahabol sya.

"I like Dean's personality." sagot nya na hindi man lang inalis ang tingin sa tv.
"And the show never gets boring."

I just shrugged my shoulders and decided to refill my cup of ice cream. Naubos na
kasi. Tumayo ako at pumunta kung nasaan ang ref para kumuha pa.

Pagbalik ko ay hindi na muna ako kaagad na naupo. Tumigil ako sa paglalakad ilang
metro ang layo kay Death para pagmasdan sya.

He looks so comfortable while sitting on my sofa. Seryosong seryoso ang mukha nya
habang nakatitig sa may tv. His brows were furrowed meaning that he's giving his
full concentration on the show. I pursed my lips to stop myself from smiling. Mukha
kasi syang batang hindi mo maiistorbo sa panonood.

Pero hanggang doon lang 'yon. Everything about Death is so manly. The room even
looked and felt so small with his presence. Kaya naman kapag wala sya dito sa bahay
ay pansin na pansin ang pagkawala nya. Nasasanay na rin kasi ako na nandito sya.

I smiled when he looked my way. Siguro ay naramdaman nya ang titig ko sa kanya.
Itinuloy ko na lang ang paglalakad ko at muling umupo sa tabi nya.

"I'm sorry. Don't you like the show?"

I frowned when I saw uncertainty in his eyes. Iniisip nya ba na nababagot ako dahil
hindi agad ako lumapit sa kanya?

"I like it. I'm a fan too." sabi ko na lang at nagpakita na naman ang ngiti nyang
nakakasilaw.

Mas lalong kumunot ang noo ko nang tumigil na naman sandali ang pagtibok ng puso
ko. Ano ba talaga 'yon? Bakit tumitigil?

I stared at Death. Is he the reason why my heart's behaving this way? Simula nang
dumating sya ay kung ano-ano nang nangyari sa katawan ko. I became a pervert. Yung
tyan ko mas gusto ang mga luto nya, at itong puso ko nga.

Atraksyon lang naman 'to, hindi ba?

"Who do you like more? Dean, Sam, or Castiel?" he asked. Nasa akin na ngayon ang
buong atensyon nya at hinihintay talaga ang sagot ko.

"Si Cas." I answered. Nakita kong napasimangot sya.

"Dean is better."

Napangiti na talaga ako sa itsura nyang nakasimangot. Mukhang gusto nya yatang si
Dean ang isinagot ko.
Si Dean naman talaga ang gusto ko noong una sa Supernatural. Not until Violet
insisted that Dean's actor looks like Archer. Noong una ay itinanggi ko. Hindi
naman kasi talaga kamukha. Pero dahil sa kapipilit ni Violet, naging kamukha na nga
ni Archer si Dean sa paningin ko.

I wonder how Death will react if he sees Archer?

Nagpaalam na rin si Death pagkatapos naming maubos ang isang gallon ng ice cream na
binili nya. He said he'll bring another sweets tomorrow. Nakangiti pa ako habang
hinahatid ko sya sa may pinto pero nang maisara ko iyon ay nawala ang ngiti ko.

"What do you want, Archer?"

Mula sa dilim sa kusina ko ay nakita ko ang isang bulto doon na papalapit sa akin.
But I know this presence so well. Ilang beses na kaming nagkasama sa misyon and I
know that this man is Archer.

"Shielder was right. You have a new man." inilagay nya ang dalawang kamay sa bulsa
nya at mapang-inis na ngumisi sa akin.

Damn, that Shielder! Nakalimutan kong pilitin syang huwag sabihin kahit kanino ang
tungkol kay Death!

"Didn't know that you're nosy enough to went here just because of that." I smirked
and gritted my teeth. Mukha namang tuwang-tuwa sya sa naging reaksiyon ko.

"Can't help it. I'm too curious. Why don't you marry him so your father would stop
looking for you?"

I glared at him but he just laughed at me. Mas lalo pang sumama ang tingin ko dahil
ang pesteng puso ko ay mukhang tumigil na naman sa pagtibok ng ilang segundo dahil
sa sinabi ni Archer.

"If you're here just to make fun of me, please leave. Nasa mood akong pumatay
ngayon, Archer."

Hindi man lang sya natakot sa banta ko. Pabagsak pa syang naupo sa sofang
kinauupuan namin ni Death kanina. He rested his hands on the backrest.

"Who said that I'm here to make fun of you?" biglang sumeryoso ang mukha nya.
"Tonight's the meeting of Chang and the leader of the syndicate that Hunter
mentioned."

I pursed my lips. Nakalimutan ko na ang tungkol dito. And I think it was because of
Death. I was happy these past few days because of his company that made me forget
about my mission. About how many people that want me dead. About how dangerous my
life is. And about the fact that I'm running away from my father because of that
freaking engagement.

"Sasabihan ko na din si Violet." sabi ko na lang kay Archer. Nang papaakyat na ako
sa hagdan para maghanda sa misyon naming 'to ay napalingon ako sa kanya na ganoon
pa rin ang pwesto. "You could've texted me about this. Why bother coming here?"

Sa tanong kong iyon ay ngumisi na naman sya. Wala pa man syang sinasabi ay gusto ko
nang umirap.

"I wanted to make fun of you because of your new boy." pag amin nyang nang-aasar na
naman.

Binato ko sya nang unang bagay na nahawakan ko, unfortunately it was only a stuff
toy and unfortunately again, he dodged it.

"Marami akong stocks ng condom. Bigyan kita ng isang box kung gusto mo."

"Fuck you, Archer!" gigil na sabi ko pero mas lalo lang syang tumawa.

"Oh no, I can't, V. Tell that man to do it in my place."

Mabilis akong naglakad papunta sa may drawer kung saan nakatago ang isang baril ko.
Pero mas mabilis si Archer dahil bago ko pa iyon ikasa ay nakalabas na sya ng bahay
ko.

Good thing he knew that I will really shoot him if he won't stop making fun of me.

I just wore my usual get up whenever I go to bar. Fitted black leather pants and a
black tube top. Pinatungan ko iyon ng bomber jacket. I put on my smokey eye makeup
and red lipstick. Hinayaan ko lang din na nakalugay ang buhok ko.

I used my car instead of my MV Agusta. Agaw pansin kasi iyon at ginagamit ko lang
iyon kapag gagawin ko ang misyon ko nang walang madaming tao.

I'll use that sexy motorcycle again when it's time to assassinate Chang.

Violet texted me that she's already at Club Inferno pero wala pa doon ang target
namin. The plan is, she will put a listening device on that syndicate's leader to
know what their plan is. Para malaman din namin kung saan itinatago ang mga batang
ibebenta nila kay Chang at kung saan mangyayari ang transaksyon. Sigurado kasi
akong hindi iyon dito.

I parked my car and went inside the bar. It was already packed with people at amoy
na amoy na rin ang usok mula sa sigarilyo. I scanned the crowd and immediately
spotted a familiar face on the bar counter kaya doon ako pumunta.

"The usual?" tanong sa akin ng bartender na nakangisi pa. Inirapan ko tuloy.

"Shut up, Shielder."

He chuckled before he made my drink that I usually ordered. Namataan ko si Violet

na may kausapa na lalaki. It was obvious that they're flirting judging by the hands
of the guy that were already on her waist.

"Call me Gray, Vexen."

Napatingin ako kay Shielder na inaabot na pala ang inumin sa akin. Kinuha ko iyon
at inisang lagok lang ang laman ng shot glass. Muli naman nyang sinalinan iyon.

"Why are you working tonight?" I asked instead.

Gray is the owner of this bar. Pina-renovate nya ang bar at iniba ang pangalan
matapos itong masunog dalawang taon na ang nakalilipas. Nanghinayang daw sya kaya
binili nya ang lupa sa may ari at muling inayos ang bar.

And since Gray wasn't on the mission, he wants me to call him by his name. Lalo pa
at nandito kami ngayon sa lugar na pagmamay-ari nya. Baka may makaalam na sya si
Shielder ng El Ordre at magkagulo pa. I know how important this place is for him.
Tinulungan din kasi sya ng kapatid nya sa pagtatayo nito.

Hindi na din ako nagtaka kung paano nya nalaman ang totoong pangalan ko. I bet he
even knew my real surname. Probably he got it fron Tracer since they're brothers.

"I'm bored. Wala akong magawa kaya nagtrabaho na lang ako." then he flashed me his
sweet smile. "Ang sipag ko, 'no?"

Hindi ko sya sinagot at inirapan na lang. Muli kong tinungga ang inumin ko at agad
namang nagsalin si Gray ng panibago doon.

Nakita kong napalingon si Violet sa gawi ko. Nagtitigan lang kami at alam kong
naghihintay lang din sya. Archer's definitely somewhere high outside watching using
his sniper's scope.

Nakatingin lang ako sa dancefloor nang marinig na tumikhim si Gray. I looked at the
bar's entrance and saw our targets.

Chang is a fat chinese old man. Malinis ang mukha nya at walang kahit na anong
balbas o bigote ang makikita. I frowned. Naaalibadbaran ako sa itsura nya, eh.
Mukha syang golden buddha.
Sa tabi nya ang isang lalaking mukhang hindi mapagkakatiwalaan. Hindi katulad ni
Chang, ito naman ay may bigote at balbas sa mukha. Naka business suit ito at nakita
ko ang maraming singsing na nakasuot sa daliri ng mga kamay nito.

Bahagyang tumango sa akin si Violet na nasisiguro kong nakita na rin si Chang at

ang leader ng mga sindikato. Nakita kong nagpaalam sya sa kausap nya. Nagmamadali
ang kilos nya dahil papaakyat na ang dalawa papunta sa private room at mukhang doon
mag uusap.

Ibinalik ko ang tingin ko sa may dancefloor. May isang lalaki ang lumapit sa akin
at nagtangkang makipag-usap pero si Gray ang sumasagot sa kanya. I am sure that guy
will have an idea in his dumb head that Gray is my boyfriend.

Nang muli akong tumingin sa gawi ni Violet ay papabalik na sya sa pwesto nya
kanina. She glanced at me and gave me a smile. Napangisi ako.

Okay. Ako naman mamaya.

I sent a text to Archer to let him know that he can start recording.

Nakaabang ako sa pagbaba nung dalawa. I must get that listening device that Violet
put on syndicate's leader so they won't have an idea that we already know
something. Mahirap na. Baka ibahin pa nila ang lugar ng pagkikitaan nila.

Alam kong maging si Gray ay naghihintay din sa dalawa. Noong una ang kinausap pa
namin sya na baka kung pwede ay kabitan na lang namin ng listening device ang bawat
kwarto dahil hindi namin alam kung saang kwarto mag uusap yung dalawa pero hindi
sya pumayag. Baka daw malaman ng mga customers nya at bumagsak ang negosyo nya.

Well, I can't blame him. This is his business and I don't have the right to ruin it
just because of this simple mission.

Isang oras ang lumipas ay nakita kong pababa na ang dalawa. Chang looked tipsy. His
face was all red and he's laughing really loud. Hindi katulad ng kasama nya na
mukhang hindi man lang uminom.

I wet my lips. Mas madali sana 'to kung lasing din sya.

I gulped down my own drink before I stood up and pretend that I'm drunk. I saw from
my peripheral that some guys wanted to help me pero hindi natutuloy nang sinamaan
ko sila ng tingin. Mas lalo pa akong umarte na lasing nang makalapit na ako sa
dalawa.

And me being a vixen, I acted that I tripped. Saktong nasalo naman ako ng lider ng
mga sindikato. Narinig ko ang malakas na pagtawa ni Chang.
"Easy, lady."

I smirked to myself. Well, this is easy.

Kinapa ko ang parte ng damit nya kung saan napag usapan namin ni Violet na doon
ilalagay ang listening device. Pero bago ko pa makuha ay may humigit na sa akin.

My heart hammered thinking that it was the leader of the syndicate. Merda! Did I
blow our mission up?

"Are you okay?" isang pamilyar na boses ang mas lalong nagpakaba sa akin.

"Death!" nanlalaki ang mga matang tawag ko sa pangalan nya. Nakalimutan ko na

umaarte nga pala akong lasing kanina at nakalimutan ko din na nasa harapan namin
ang mga target namin.

"Your boyfriend?" tuwang tuwang tanong pa ni Chang kaya napatingin ako sa kanya.
Lumipat ang tingin ko sa katabi nya na nakakunot ang noong nakatingin sa akin.

Merda! Nakahalata ba sya?

"Are you okay, Vexen?" muling tanong sa akin ni Death kaya bumalik ang tingin ko sa
kanya.

I gulped. Ngayon lang ako pumalpak ng ganito! Kung bakit kasi bigla na lang
sumulpot si Death dito!

"Vexen!"

Sabay kaming napalingon kay Gray na tumawag sa akin. Pero imbes na ako ay ang lider
ng mga sindikato ang nilapitan nya.

"Are you okay, sir?" tanong pa ni Gray na tinapik ang balikat noon. "I am sorry
about my friend. Naparami lang ang inom nya."

Tumingin sa akin ang lider kaya kumapit ako sa mga braso ni Death at nagkunwaring
lasing. Death arms immediately wrapped around my waist. At nang maamoy ko ang
pabango nya ay parang nalasing na nga talaga ako.

"Ayos lang. Mag-ingat na lang sya sa susunod."

Nakahinga ako ng maluwag nang umalis na ang dalawa. Alam kong nakuha ni Gray ang
listening device mula doon sa lider ng mga sindikato. Nakita nya siguro kanina kung
saan ko balak kunin iyon.

"Gray."

Nagulat ako ng binati ni Death si Gray. Tinanguan lang sya ni Gray na parang
matagal na silang magkakilala. I wanted to ask questions but no words came out from
my mouth.

Shielder knows Death?

"Balik na ako sa counter." paalam ni Gray na pasimple lang akong sinulyapan. Alam
kong nakikita nya ang mga tanong sa mukha ko.

"Sige. Ako nang bahala kay Vexen." Death announced.

Hindi na ako nakapalag nang alalayan nya ako palabas ng bar na iyon.

Chapter 8

I stayed silent the whole time Death was leading me to the parking lot. His arms
were still on my waist. Inaalalayan nya rin ako sa paglalakad kahit hindi na naman
kailangan. I can still walk properly even if I drank earlier. My alcohol tolerance
is high.

Pero hindi naman alam ni Death na umaarte lang ako kanina so that I can get the
listening device on the leader's suit. Sakto pa talagang dumating sya pagkasambot
sa akin nung lider. Mabilis nya akong nahablot kaya hindi ko na nagawang kunin ang
listening device.

At para hindi magtaka si Death, tinuloy ko ang pag-arte. I still acted drunk but
not too drunk unlike earlier. Para lang hindi na sya magtanong.

Napataas ang kilay ko nang tumigil kami sa harap ng isang midnight blue convertible
car. Damn, this car looks so sexy. Napatingin ako kay Death nang patunugin nya ang
lock ng kotseng iyon.

So this sexy car is his? Napanguso ako. Bagay na bagay. Both the car and the owner
were sexy.

He opened the door on the passenger seat. Tinulungan nya pa akong makaupo. I wanted
to say that I've brought my car but when I saw the look on his face, I chose to
shut my lips. He looked so serious that his brows were even furrowed. Nang masiguro
nyang maayos na ako sa pwesto ko ay isinara nya ang pinto at umikot papunta ng
driver's seat.
We were both quiet on the way home. There's so many questions inside my head right
now. What was Death doing in that bar? Palagi ba syang pumupunta doon? And how did
he know Gray?

Maybe I'm just paranoid but I can't help to doubt Death again. Ayoko na sanang
pagdudahan sya ulit. But knowing that he knows someone in my life made me doubt
again.

Shielder definitely saw Death that time when he changed the locks in my house. But
he acted that he doesn't know him and still gave me an advice not to trust easily.

Not an advice. A warning, rather.

Is he saying that I shouldn't trust Death?

"What were you doing at Club Inferno?" I asked. Hindi na kasi talaga ako nakatiis.

Death glanced my way. "We finished our gig at some restobar nearby. Nagkayayaan na
dumeretso na kami ng Club Inferno to have fun."

"So you were with your bandmates?"

"Yes." sagot nyang hindi na ako nilingon.

"How did you know Gray?"

Muli syang sumulyap sa akin sa tanong kong iyon pero wala akong mabasa sa mga mata
nya. And for a moment, I got scared. This isn't the Death that I knew when we're
sharing food inside my house. His mismatched eyes were blank.

But blinked and then smiled. Nawala ang pagiging blanko ng mukha nya at nagkaroon
iyon ng emosyon. Hindi ko tuloy alam kung guni-guni ko lang ba yung kanina.

"Palagi kasi kaming nasa Club Inferno. Gray is the owner, right?"

I nodded as an answer. Mukhang totoo naman ang mga sagot nya. He even look like
he's telling the truth. His face says it all.

Maybe I was just over thinking again.

"How about you? How did you know Gray?" he asked. At dahil sanay na akong
magsinungaling ay nakaisip agad ako ng isasagot sa kanya.
"You know that he's the owner, right? He's also acting as the bartender sometimes.
Kung minsan ay nasasaktuhan kong sya ang bartender kapag pumupunta ako doon. He
talked to me then we became friends."

I was looking at Death the whole time I was telling those lies. I didn't even blink
an eye. Para mapaniwala ko syang hindi ako nagsisinungaling. Na nagsasabi ako ng
totoo.

He seems convinced with my answer 'cause he nodded his head. I sighed before
looking out of the window.

Hindi na kami ulit nag-usap hanggang sa makarating kami sa bahay, which was a good
thing 'cause I didn't want to lie again. Ewan ko ba. Pakiramdam ko ay naubos ang
lakas ko sa mga nangyari kanina.

Death opened the door for me. Inalalayan nya ulit ako sa paglalakad. Hinayaan ko
na, hanggang sa makarating kami sa tapat ng pinto ng bahay ko.

"Thanks." I said softly. Nakatingin lang ako sa kanya na nakatitig sa akin. Malaya
ko tuloy napagmasdan ang mukha nya.

Those thick eyebrows, that perfect nose, those lips, those mismatched eyes and that
jawline.

Napahawak ako sa dibdib ko dahil parang bumilis ang tibok ng puso ko.

"That man..."

Naghintay ako ng sunod nyang sasabihin pero hindi dumating. He looks like he's
having a second thought if he'll say it or not. Nababasa ko kasi ang pag
aalinlangan sa mukha nya.

That man? Sino?

Nakita kong umiling na lang sya. "Nevermind. Goodnight, Vexen." he touched the ends
of my hair. "I'll cook you a hangover soup for breakfast."

My lips automatically smiled. This is the first time that he bid me goodnight. The
sensation that I felt when he touched my hair was too much that made my heart
thumped more crazily.

"Goodnight, Death."

He smiled before he slightly nodded his head. Pumasok na ako sa loob ng bahay at
sinarado ang pinto.
I heaved a deep sigh before taking out my phone. I sent a text to Shielder. Sinabi
kong sya na ang magdala ng kotse ko pabalik dito sa bahay. I must go to our
hideout. I'm sure that Violet and Archer were already there.

Kinuha ko ang helmet at ang susi ng MV Agusta ko sa tabi lang nito. I waited for a
couple of minutes before I mounted my motorcycle and drove my way to our usual
hideout.

"What the hell happened back there, V?" galit na bungad sa akin ni Archer
pagkapasok ko pa lang. Mabilis na rumolyo pataas ang mga mata ko at diretsong naupo
sa may sofa doon.

"Nothing." I answered. Kinuha ko ang laptop na nakapatong lang sa center table at

binuksan iyon.

"Nothing?! You almost blew our mission because of your new boy! Good thing that
Shielder was there to back you up!"

So I was right. Shielder got the listening device when he patted the syndicate's
leader on his shoulder. Ang bilis ng kamay nya.

"Hindi sya kasali sa misyon pero kailangan nyang umaksyon dahil sa kapalpakan mo."

I glared at Archer and almost threw my laptop at him. Parang sya hindi nagkakamali,
ah?!

"I'm sorry, okay?! It wasn't my fault! I was taken aback when Death suddenly showed
up!" gigil na sabi ko.

"Death? Is that the guy's name?" singit ni Violet na umupo sa tabi ko at kinuha ang
laptop mula sa akin. Nahalata nya sigurong gusto kong ibato iyon kay Archer.

"Her new boy and her new neighbor." inis pa ring sabi ni Archer na kinuha naman ang
laptop. Umupo sya sa pang isahang sofa at kinalikot iyon.

"He looked so hot, V!" kinurot pa ako ni Violet sa braso at sa palagay ko ay gusto
nya ring tumili kung hindi lang sya tinignan ng masama ni Archer. Lumapit pa sa
akin si Violet para bumulong. "You said that he has a band?"

"Yeah. His voice is really good, too." naalala ko na naman tuloy yung gabing
narinig kong kumanta sya.

I want to hear him sing again.

"Are the both of you just going to chitchat or you want to continue with our
mission?"

Pareho kaming napairap ni Violet sa pagiging masungit ni Archer. Hindi ko rin naman
sya masyadong masisi dahil muntik na talaga akong pumalpak kanina. Kung wala lang
akong kasalanan ay kanina pa ako nakipag sagutan sa lalaking ito na menopausal na
yata.

Inilapag ni Archer ang laptop sa center table at may pinindot doon. Ang sunod na
narinig namin ay ang mga boses ng dalawang lalaking sa tingin ko ay pagmamay-ari
nina Chang at nung leader ng mga sindikato.

We listened. At first, they were just talking about nonsense things. Nagkukwentuhan
sila at doon ko napagtanto na magkaibigan din ang dalawa. Siguro ay dahil madalas
silang magkita because of their work. And that work was to buy and sell teenage
girls.

I gritted my teeth when I imagined those innocent girls that they used just for
money. Those innocent lives that they ruined and will ruin. I must succeed on this
mission to stop those monsters. No more room for another mistake.

Ilang minuto pa ay narinig na namin ang gusto naming marinig. They've decided that
they will do their "transaction" seven days from now. Chang wants to buy fifteen
girls this time. Eight girls should be virgins. All must be fair and healthy.
Marami raw kasing mga negosyante ang sumali ngayon sa auction nila. Mas maraming
customer, mas malaki ang kita.

Ipinikit ko ang mga mata ko ng mariin at ikinuyom ang mga kamao kong nakapatong sa
mga hita ko. Pigil na pigil ang galit ko. Kung makapag usap kasi sila ay akala mo
mga laruan lang ang pinagbibili at binebenta nila. And right at this moment, I
wanted to assassinate that disgusting golden buddha.

But I must wait for seven days before I can do that. Iipunin ko na lang ang galit
ko para mas lalo akong ganahan na ayusin ang gagawin ko.

Henry Chang will be killed by my own hands. I will definitely end his life.

Archer said that he will stop the syndicate first before he'll let me do my work.
Stopping means killing for him. He will raid the hideout of that syndicate and will
rescue all those girls. He will give me a signal if his mission is a success.

Pumayag ako sa plano nya. Iyon naman ang sinabi ni Tracer. Archer will took care of
that syndicate while he wants me to assassinate Chang. Alam ko namang kayang kaya
ni Archer kahit marami pa ang maging kalaban nya.

Nagpaalam na ako sa dalawa matapos naming malinis ang plano. Nagtaka pa nga ang
dalawa dahil alam nilang nagpapalipas ako ng gabi dito sa hideout.
"Death will cook breakfast for me."

I heard them groaned which made me chuckled. Kailangan kong umuwi dahil baka ma-
late ako ng gising at walang maabutan si Death doon. Magtataka sya kung bakit wala
ako.

Isa pa, ayokong masayang ang iluluto nya. Kaya naman pumapayag talaga ako kapag
sinasabi nyang ipagluluto nya ako. Gusto ko tuloy matawa. Noong una ay
pinaghinalaan ko pa syang nilagyan ng lason ang menudo pero heto ako ngayon at
gustong gusto ang mga niluluto nya.

His cooking is the best in the world.

Chapter 9

I woke up through sound of the doorbell which made me groaned. Have I ever
mentioned that I hated if anyone disturbs my sleep? I got out of the bed feeling
livid and was ready to kill the bastard behind my front door until I remember what
happened last night.

Death will cook breakfast for me.

My anger quickly melted and replaced by a strange feeling. I suddenly became

excited. Mabilis pa akong pumunta sa harap ng salamin para makita kung anong itsura
ko. But I quickly grimaced when I saw how horrible I looked.

Muling tumunog ang doorbell at bigla akong nag-panic. Merda! I can't let Death see
me like this!

Agad akong kumuha ng twalya para sana maligo nang mapatigil ako. Why am I acting
this way anyway? He already saw my morning face when he gave me the coffee beans
last time. Sigurado akong mas malala pa ang itsura ko noon dahil kulang na kulang
ako sa tulog noon. Mukha siguro akong sabog nung mga panahon na iyon.

I suddenly wanted to hide my face.

Tumunog ulit ang doorbell. I groaned and decided to wash my face to removed the
dirt. Bakit kasi hindi ako fresh kapag nagigising? Unlike yung ibang mga babae na
nakakapag-post pa ng "Woke up like this" photos nila.

I groaned again. When did I become so insecure about other girls? I hate this
feeling!

Dahil naka-underwear lang ako kapag natutulog ay nagbihis na lang ako ng malaking
shirt at isang shorts. I combed my hair with my fingers before finally went down to
open the door.
Ang nakangiting mukha ni Death ang sumalubong sa akin. Damn, those smile! I want to
take a picture of it and stare at it everytime when I'm feeling down! Nakakadala
kasi ang mga ngiti nya. Awtomatikong napangiti na rin tuloy ako.

Chapter 10

Done. Your turn.

That was the message that I received from Archer. Three words and yet I already
know what he meant.

He's done "taking care" of our target syndicate. And he wants me to do my part
tonight.

Archer is really reliable when it comes with any mission. He does his job
perfectly. At alam kong maraming myembro ang sindikatong napatumba nya ngayon. His
close combat skills were good but he excells the most on long range fights.

He uses sniper rifles as his weapon. He said that sniper rifles are the modern day
bow and arrow. That's why he is called Archer. Bow and arrows were used as a long
range weapons back then. So he chose "Archer" as his codename.

Archer:

My gun is on the rooftop. Third box on the left side.

Mabilis kong binura ang text nya pagkatapos kong mabasa at tinandaan iyon. I don't
have my own sniper 'cause unlike him, I excell in close combat fights. Alam kong
madali at mabilis ko ding magagawa ang trabaho nya kanina. Archer is the long range
fighter while I am the close combat fighter.

But El Ordre switched our job this time. This mission was given to me and they only
let Archer and Violet in to help me. So I should be the one to assassinate Henry
Chang.

Muling tumunog ang cellphone ko sa text na dumating. It was a text from Tracer with
the details of the place where Chang and the leader of the syndicate were supposed
to meet. But this time, only Chang will be there.

Binura ko rin naman agad ang text nya na iyon at napabuntong hininga. I stared at
my laptop. I was in the middle of writing the next chapter for my novel. Tumawag na
naman kasi si Lindsay at sinabing dapat kong ipasa ang next chapter three days from
now but I got distracted by Archer and Tracer's text. I know that I should finished
my mission tonight. Sana lang ay hindi ako atakihin ng writer's block pagkatapos
nito.
"I'm sorry. Naiistorbo ka ba ng tunog?"

Napatingin ako sa tabi ko at nakita ang nag-aalangang mukha ni Death. Magkatabi

kasi kami ulit ngayon dito sa sofa. He's watching Supernatural again while I'm
writing my novel.

I should be disturbed by the sound on the TV but the odd thing was... It never did.
Halos hindi ko na nga naririnig iyon kahit na may kalakasan. I was too engrossed in
writing my novel that I didn't even hear the sounds on the TV. Ganito siguro kapag
maraming pumapasok sa isip ko.

Or maybe because I have an inspiration here beside me.

"Ah, hindi. May natanggap lang akong text." I said and I saw the worry on his face.

"Did something happened? Are you okay?"

I stared at him. One thing that I've noticed about Death was that he is a very
caring person. Para bang palagi syang nag aalala sa mga taong nasa paligid nya. He
tends to take care of those people too. Para ring sanay na sanay syang mag alaga ng
isang tao. Alam nya kung anong kailangan ko bago pa ako magkapagsabi sa kanya.

"Wala naman. Kinukulit lang kasi ako ni Lindsay about my update." palusot ko na
lang. Kung minsan ay bilib din talaga ako sa sarili ko dahil mabilis akong makapag
isip ng mga palusot.

I was trained how to lie after all.

Death snorted. "Tell her to wait." sabi nya. Naikwento ko na din kasi sa kanya si
Lindsay kanina. "They have no right to force the idea out of you. Kung tatanggalin
ka man nila, it will be their loss. Just take your time, Vexen."

I smiled. He also knows what the right thing to say.

Ngumiti sya pabalik sa akin pero pareho kaming napatingin sa cellphone nyang
tumunog. Kinuha nya iyon at binasa ang text na dumating.

I saw his face darkened for awhile before he looked at me and smiled. Hindi ko
tuloy alam kung namamalik-mata lang ba ako kanina. This happened before too. He
showed emotions that I've never thought he would show. Para kasing ibang Death ang
nakikita ko kapag nangyayari iyon.

Alam kong dapat ay paghinalaan ko na ulit sya but he seemed like a sincere person.
Marunong akong bumasa ng tao. I was trained how to read people's emotions. And I
read that Death was being honest the whole time that he's with me.
Hinintay ko syang magsalita pero hindi dumating. Nanatili lang syang nakangiti sa
akin. I remember what I should do tonight. And doing this mission means no dinner
with Death. I should tell that to him, right?

"Uhm..."

"Hey..."

Nagkasabay kami sa pagsasalita at parehong napatawa.

"Ikaw na." sabi pa nya.

"No, ikaw na." I said 'cause I know that it has something to do with the text that
he received. "Really, Death. Ikaw na. Makakapaghintay ang sasabihin ko." pilit ko
nang makitang aangal pa sana sya. He chuckled before he scratched the side of his
left brow.

"I can't cook dinner for you." he said and I saw the apologetic look on his face.
"There's something that I must do tonight."

"Oh..." I bit my lower lip to stop myself from asking questions. Nasanay na akong
madalas na kasama si Death kaya nakalimutan kong may personal din naman syang
buhay.

A part of his life that I can't touch.

"It's okay. Actually, sasabihin ko din sanang huwag mo na akong ipagluto ng dinner.
My friend invited me over. Baka doon na din ako matulog." iyon na lang ang sinabi
kong palusot.

He became uneasy all of a sudden. "Babae?"

"Yeah." sabi ko na may halong pagtango pa. Pilit akong itago ang mga ngiti ko.

He sighed like a weight has been lifted off his shoulders. "Okay, that's good. See
you tomorrow, I guess?"

"See you tomorrow."

Nang makaalis si Death ay agad na akong nag ayos para sa gagawing misyon. Kaswal na
damit lang ang isinuot ko but I've brought a duffle bag with me. Laman noon ang
black suit na susuotin ko para mamaya. I got the keys of my MV Agusta that I
promised to use on this mission and mounted it before I drove my way to the place
that Tracer gave me.

The first thing that I did when I came to the place was to find the tallest
building near the area. Hindi din naman kasi sinabi sa akin ni Archer kung anong
rooftop ang sinasabi nya. Ayoko syang tawagan dahil alam kong sinadya nyang hindi
ipaalam iyon. Just to test me.

When I found it, I immediately droved my way there. It was a hotel. Nag-park ako at
binibit ang duffle bag. Good thing that I have it with me. Mas magmumukhang
magpapalipas ako ng gabi doon.

The guard greeted me and I just smiled at him. Dumiretso na rin naman agad ako sa
elevator at pinindot ang pinakahuling floor. When the elevator reaches it, lumabas
na ako. I checked the place and there were two CCTVs on the floor. I contacted
Tracer and waited for a few minutes before I received a go signal from him.

Binuksan ko ang pinto sa emergency stairs at doon na nagbihis. I removed my top and
my pants before I took out my black body suit on the duffle bag. I put it on.
Ipinusod ko na rin ang buhok ko paitaas para hindi maging sagabal mamaya. Inayos ko
ang mga hinubad kong damit at inilagay iyon sa loob ng duffle bag bago umakyat ng
hagdan na papuntang rooftop.

As expected, the rooftop's door wasn't locked when I opened it. Kahit na alam kong
ngayon lang ito hindi naka-lock. Kaagad akong pumunta sa kaliwa at hinahanap ang
box na sinasabi ni Archer.

Mabilis ko rin namang nakita iyon at natagpuan ang drag bag ng sniper ni Archer sa
loob. I even found a note saying that I should take care of it or else he will use
it against me. I chuckled. Archer and his obsession with sniper rifles.

I checked the time on my wristwatch. Ten minutes before Chang will arrive the
place.

I took the sniper rifle out from the bag before I assembled it and find a good
position after. Nang makakita ay dumapa ako at sumilip sa scope para makita ng
malapitan ang mga mangyayari.

Few minutes later, I saw a black SUV arrived on the place. Sigurado akong pagmamay-
ari iyon ni Chang. Dalawang tauhan ang bumaba at ang isa ay pinagbuksan sya ng
pintuan sa loob. Hindi bumaba si Chang at nanatili lang sa loob.

I cursed. Please, don't stay inside the van. Please, come out, you filthy golden
buddha.

Nanatili lang akong nakasilip sa scope. Inis na inis ako dahil hindi talaga
bumababa si Chang. I am getting frustrated while waiting for him to come out.
Merda!

Lumipas ang tatlumpung minuto at hindi pa rin bumababa si Chang. Napapagod na din
ako sa pwesto ko dahil sa matagal na pagkakadapa. Gusto ko na nga sanang
pagbabarilin ang kotse nya at baka sakaling mataaman ko pa sya but I can't risk it.
The car was heavily tinted that I can't even see inside of it.

Ilang sandali pa ay nakita kong bumaba na din si Chang na may hindi magandang
ekspresiyon sa mukha. Mukhang naiinip na sya sa paghihintay sa lider ng mga
sindikatong alam kong hindi na dadating.

Chang took out his phone, probably to call the syndicate's leader. I smirked.

Oh, no, ugly golden buddha. He will never ever answer your calls again.

I focused the scope on his head. My heart beats faster and adrenaline came rushing
in when I aimed the point right on his temple. Unti unti kong hinihigpitan ang
pagkakahawak ko sa trigger.

I smirked. Goodbye, Henry Chang.

Then slowly, I pulled the trigger.

Seconds later, I saw the body of Henry Chang lying on the stone pavement, bathing
with his own blood.

Well, that was easy. Wala man lang thrill unlike when I'm fighting. Hindi ko alam
kung bakit nagustuhan ni Archer ang pagiging sniper nya.

Tumayo na ako at nag-stretching na muna dahil pakiramdam ko ay namanhid ang buong

katawan ko sa matagal na pagkakadapa. I picked up the drag bag and put the riffle
back in. Pinulot ko din ang duffle bag ko bago umalis ng rooftop.

I guess this mission is a success.

----

Vote and comment please. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 11
Sa usual hideout namin ako dumiretso pagkatapos kong masigurong walang naging
palpak sa misyon ko. Hindi ko na hinubad ang body suit ko at umalis na sa may
rooftop. I know that Tracer's deactivated all the CCTV cams inside the hotel so
there's nothing that I should worry about but just to be sure, I used the emergency
stairs.

Bitbit ko ang duffle bag ko at ang drag bag ng rifle ni Archer. I rode my MV Agusta
and drove my way to our usual hideout.

Narinig ko agad ang pagsipol ni Archer pagkabukas ko pa lang ng pinto. Nakaupo sya
sa pang isahang sofa at nakapatong ang mga paa sa center table. Mukhang kanina pa
nila ako hinihintay. Lumapit ako at inihagis sa kanya ang drag bag nya.

"Fuck, V!" he exclaimed and cursed multiple times.

Hindi ko sya pinansin at inilapag ang duffle bag sa may center table. Gusto kong
magpalit ng damit dahil nasisikipan na ako sa body suit na suot ko. Makapal pa man
din ang tela noon at talagang balot na balot ang katawan ko.

Binuksan ko ang duffle bag at inilabas ang damit ko kanina. I reached out for the
back zipper of my bodysuit. Hinubad ko iyon kahit na nasa harapan ko lang si
Archer.

Agad na natigil ang pagmumura nya at tumikhim. Narinig ko ang mahinang tawa ni
Violet na nakaupo sa may dining area. I looked at Archer and I caught him staring
at me.

I smirked. Wala man lang kasi akong naramdamang pagkailang kahit na underwear na
lang ang natirang suot ko. Madalas ko rin namang ginagawa ito noon kapag may misyon
kami. Nagbibihis din ako sa harapan nila Archer at Tracer noon.

"I can see in your eyes that you have pagnasasa for, V." pang-aasar ni Violet kay
Archer pero tumawa lang ang lalaki.

"No. I don't. Ayusin mo muna ang pagta-Tagalog mo bago ka mang-asar."

Napasimangot si Violet. Her plan backfired. Sya pa tuloy ngayon ang nainis dahil
kay Archer. I just laughed at them and continued dressing myself.

I know that Archer doesn't have any pagnanasa for me. Dahil kung meron man ay
matagal na nya sana akong pinormahan. Napaka-babaero pa man din ng lalaking 'to.
But he didn't make any moves on me until now. Siguro ay dahil kapatid ang turing
nya sa akin. Sya kasi ang kasama ko simula nang maging myembro ako ng El Ordre
noon. Both him and Tracer took care of me like I was their little sister. Kaya rin
kampante ako sa kanila na nagagawa ko pang makapag bihis sa harapan nila.

Nang maisuot ko na ang damit ko ay umupo na ako sa mahabang sofa. Ilang sandali
lang ay tumabi na rin sa akin si Violet.

"How's Chang?" she asked.

I turned on the laptop and answered without looking at her. "Dead."

Inilapag ko ang laptop sa may center table at sumandal na sa may sofa. I looked at
Violet and she just pouted her lips.

Ilang segundo lang ay nakatanggap na din kami ng isang video call. I saw Archer
stood up and sat beside me before he answered the call. Seconds later, we saw
Tracer on the screen. He was grinning and that's when I knew that he brought us a
good news.

"Let me guess..." Archer said before Tracer can even speak. "Nakakain ka ng
lumpiang shanghai, ano?"

I rolled my eyes. There he is again with his obsession for lumpiang shanghai. Kung
hindi ang lumpia ay ang mga sniper rifles ang nagpapasaya sa kanya.

I heard Tracer chuckled. His gray eyes were even glistening. Is he that happy that
our mission was a success?

"Fucker. You should be the one who's grinning right now and not me." I met his
eyes. "Good job, gang. This mission is a success."

Pare-pareho kaming napangiti dahil sa sinabi nya. I know that already but hearing
Tracer's congratulating us brings back memories to me. Naalala ko tuloy yung unang
misyon na ginawa ko. Tracer and Archer were my partners that time. The mission was
given to me so I should be the one who'll lead them pero ako pa ang naging pabigat
at muntik pang mabulilyaso ang misyon namin. Good thing that they backed me up.

Pinagalitan ako noon ni Papà sa harapan pa nila. He said that I almost killed my
partners. He even said that I don't have what it takes to be a leader if I was
useless. Sumama ang loob ko pero ngumiti lang ako dahil nasa harapan ko noon sina
Tracer at Archer.

But they knew what I was feeling that time. They knew how disappointed I was with
myself. Noong gabi ding iyon ay niyaya nila akong mag-inom at pumunta ng bar to
release stress. They even gave me an advice that it's normal to fail at first try.
Failure is not yet the end. You just have to stand up again and do it better next
time.

Your last failure is your best teacher.

"They already wired the money to your accounts." ang boses na iyon ni Tracer ang
nagpabalik ng diwa ko.

"Wala rin bang pa-lumpia ang El Ordre?" tanong ni Archer na hindi pa rin pala
nakaka-move on sa lumpia nya.

I heard Violet groaned beside me. Alam kong crush nya si Archer. Gwapo naman kasi
talaga sya lalo na kung hindi nya bubuksan ang bibig nya sa mga ganitong
pagkakataon. Kung ano-ano kasing kalokohan ang lumalabas sa bibig nya.

"You have the money. You can buy a lumpia using that money. Marami sa grocery
stores." sabi ni Tracer na nakakunot na rin ang noo para sa kaibigan.

"Ayoko ng processed. Gusto ko yung niluto sa bahay." maarteng sabi pa ni Archer.

"Sa mga nagtitinda ng meryenda. Makakabili ka."

"Madumi. Baka wala pang personal hygiene yung gumawa."

"Then make your own."

"Hindi ako marunong."

"Huwag ka na lang kumaing tangina ka."

Pareho kaming natawa ni Violet dahil sa kanilang dalawa. Alam kong inis na talaga
si Tracer sa kaartehan ni Archer dahil nagmura na sya. In Tagalog pa. Mas ramdam
daw kasi kapag nagmura ng Tagalog dito sa Pilipinas.

"Tracer." I called him para matigil na rin silang dalawa. Agad na nawala ang
pagkakunot ng noo nya. "What about the auction house? May mga bata din bang nakuha
doon?"

"I don't know, V." magsasalita na sana ako pero nagpatuloy sya. "I've told you
already that someone will take care of that, right? He's doing his job as we speak
right now."

Tumango ako at nakahinga na nang maluwag. Ang akala ko ay sinabi nya lang iyon noon
para matigil ang galit ko.

Ayoko lang kasing magpatuloy pa ang auction house na iyon. Marami ng mga batang
babae ang nasira ang buhay dahil sa kanila. So that hell on earth must be stop.

Isa pa. Ayokong nang madagdagan ang mga kalaban ko dahil sa pagpatay ko kay Henry
Chang.
"Don't worry, V. The El Ordre will make sure that their business will end." Tracer
reassured me.

I smiled at him and he smiled back. They know that I'm sensitive when it comes with
the mission that includes children. Alam nilang hindi ako nagkaroon ng normal na
pagkabata. At ayokong maranasan ng iba iyon.

Children should just enjoy their childhood life.

"You look happy, Tracer." pansin na ni Violet sa nakangiting mukha ni Tracer.

Totoong ngiti kasi ang pinapakita nya unlike his usual mocking smirk.

"Kaya nga!" si Archer na naman. "Did you get laid last night?"

Violet and I groaned. Minsan talaga ay tatahiin ko na ang bibig nitong si Archer.

"Shut up, fucker!" Tracer said pero natatawa naman. "The El Ordre found them."

Napatigil kaming tatlo sa sinabi nya. Tipid syang napangiti nang makita ang mga
reaksiyon namin.

"Them? As in them, them?" paniniguro pa ni Archer. Tracer nodded.

"Yes. Them."

"Fucking hell. Magpa-lumpia ka!"

Tracer laughed out loud this time. Mukha talagang tuwang tuwa sya na nahanap na ng
El Ordre ang mga taong matagal na nyang pinapahanap at hinahanap.

He can finally have his revenge.

"Tarantado!" he exclaimed that made Archer chuckled.

"Seriously, I'm happy for you, fucker. You can finally go home."

Tracer smiled again. "Yes. I can finally see my goddess."

I'm happy for him, too.

Nagpaalam na rin naman agad si Tracer pagkatapos noon. He said that he will make a
plan on what to do about his revenge. We offered that we're here for him in case he
needs anything. He smiled and bid us goodbye before he ended the call.

Nakalimutan ko tuloy itanong kung alam ba ni Shielder ang tungkol dito.

I looked at my wristwatch and saw that it was already three in the morning.
Napagdesisyunan kong doon na lang matulog at aalis agad first thing in the morning.

The first thing that I thought when I opened my eyes that morning was, "Will Death
cook breakfast for me?" And thinking about him, I quickly leaped out of my bed and
took a bath. Mabuti naman at hindi pa ubos ang mga damit kong iniwan dito dahil nga
madalas ay dito ako nagpapalipas ng gabi.

Nag ayos na ako at lumabas ng kwarto. Nakita ko si Archer na nagkakape habang

nanonood na naman ng TV. Nang makita nyang nakabihis na ako ay bumuntong hininga
sya. He put down the mug of coffee on the center table. May kinuha sya sa bulsa nya
at nang inilabas ay alarm key iyon ng kotse nya.

I smiled widely and took the key from him. Binigay ko rin naman sa kanya ang susi
ng MV Agusta ko at lumabas na. Nagpapalit kami kapag ganitong umaga na ako
nakakauwi. Masyadong agaw pansin kasi ang motorcycle ko. Mas mabilis akong makikita
ng mga kalaban ko kapag ginamit ko iyon ng maliwanag pa.

I drove my way back to my house. Saktong pagdating ko doon ay nakita ko ang

pamilyar na kotse na pumarada sa harapan ng bahay ni Death. Bumaba ako ng kotse ni
Archer at sya rin namang paglabas ni Death sa kotse nya. Lumapit sya sa akin. I
frowned.

"Hey..." he greeted but gone was his usual cheerful voice. "Ngayon ka lang umuwi?"

"Yeah." I said while still frowning. "You? Bakit ngayon ka lang?"

"Ngayon lang natapos yung ginawa ko."

I stared at him. There's something different about him. His hair were disheveled
and his eyes were not sparkling.

"You look... tired." I said. He really looked so tired. Based on the dark circles
under his eyes, it was obvious that he haven't slept a wink last night. Gusto ko
tuloy maawa sa kanya.

Anong trabaho ang ginawa nya para abutin ng umaga?

"No. I'm exhausted." he even sighed. Ramdam kong pagod na pagod talaga sya. And he
should sleep right now.
"You should rest." I told him but he didn't say anything. He was just staring at
me.

Tumitig ako pabalik sa kanya. Wala pa namang isang araw nang huli kaming magkita
pero pakiramdam ko ay na-miss ko na agad sya. That's why I stared back at those
mismatched eyes. Those eyes that were perfectly imperfect.

I felt my heart beats faster again. I want to caress his face and remove that tired
look on his face. He's still handsome but I can't bear to see him like this.

"You should go in and rest, Death. Papasok na rin ako sa bahay ko." I said. "Good
morning and sleep well."

Tumalikod na ako para sana pumasok na pero pinigilan nya ang kamay ko. Napalingon
ulit ako sa kanya at hinintay ang sasabihin nya.

"Can I..." he scratched the back of his neck. "Can I sleep in your house?" nanlaki
ang mga mata ko kaya agad nyang dinugtungan. "I'll sleep on the couch on the living
room. I swear, iyon lang talaga ang gagawin ko."

Mas lalo tuloy bumilis ang tibok ng puso ko sa mga pinagsasabi nya. He has his own
house, right? At katabi lang ng akin. Makakahiga pa sya sa kama nya so bakit
makikitulog pa sya sa akin?

"I hate sleeping alone in my house." he reasoned out when he saw the uncertainty on
my face. "Nahihirapan akong makatulog and right now, I just want to sleep well."

Napatitig ako sa kanya. "You're still not used on sleeping alone?"

He smiled but it didn't reached his eyes. It was a sad smile. I saw pain crossed in
his eyes pero sandali lang iyon. And I am sure that was his real emotions.

What happened to him?

Pinapasok ko sya sa loob ng bahay ko. He really looked exhausted so I offered that
he can sleep on the guest room upstairs so he can rest well.

"No need, Vexen. Ayoko nang mas makaistorbo. This couch is enough for me."

Napatingin ako sa sofa na hihigaan nya. It was small compared to his height.
Matangkad kasi talaga si Death. Hanggang leeg nya nga lang ako at alam kong hindi
talaga sya magkakasya dito sa couch.
He walked towards me and he touched the ends of my hair. He smiled which made my
heart feel so warm.

"No need to worry about me. Just knowing that you're here with me under this one
roof is enough to make me sleep well."

Nagkatitigan kaming dalawa hanggang sa nawala ang mga ngiti nya at sumeryoso ang
mukha nya. My heart thumps crazily again. Mas lalo yata syang gumagwapo kapag
sumeseryoso ang mukha nya.

Ang kamay nyang nakahawak sa dulo ng buhok ko ay umangat. He touched my left cheek
and I almost closed my eyes when I felt the warmth of his skin.

"Good morning, Vexen." he greeted and his thumb softly caressed my cheeks. I smiled
when he smiled at me.

Lutang yata ako habang umaakyat ako ng hagdan papunta sa kwarto ko. Iniwan ko si
Death sa baba para makapag-pahinga na rin sya. I went inside my room and lay my
back on the closed door.

Napahawak ako sa dibdib ko na mabilis pa din ang pagtibok. Merda! I think my heart
is going crazy. Tumitibok ng ganoon kapag kaharap ko si Death!

I remembered what he did earlier and I smiled like an idiot. I bit my lower lip. I
can still feel the warmth of his touch.

Speaking of warmth. I think I should bring him a blanket.

Mabilis akong kumuha ng kumot at unan na din sa may closet ko at bumaba. Pero
pagdating ko sa may sala ay nakita ko si Death na mahimbing nang natutulog. Alam
kong tulog na sya base sa marahang pag taas-baba ng dibdib nya.

Death is sleeping.

My lips parted at the sight. Tama ang hula ko na hindi nga sya kasya sa sofa ko.
Ginawa nyang unan ang throw pillow doon. Ang mga paa nya ay nakapatong na sa
armrest pero lagpas pa din.

I stared on his face. He looked like he's sleeping soundly. I never thought that he
will still look this hot and handsome even when sleeping on this small couch.

At dahil nakapikit sya ay doon ko lang napansin na mahahaba din pala ang pilik-mata
nya. Sayang lang at hindi ko matititigan ang mga mata nya. I want to see it. I want
to run my finger on his perfect nose. I want to caressed his defined jaw. And those
lips that looks so soft...
Napatakip ako ng bibig ko para pigilan ang pagsinghap. I didn't even realize that
I'm already sitiing in front of him! Our faces were inches apart! Mabilis akong
lumayo at kinuha ang unan. Kailangan ko nang gawin kung ano ang ipinunta ko dito at
baka kung ano pa ang magawa ko.

Merda!

Dahan dahan kong inangat ang ulo nya, nag-iingat at nagdarasal na huwag sana syang
magising. Nakahinga naman ako ng maluwag nang maialis ko ang throw pillow at
pinalitan iyon ng mas malambot na unan. Kinumutan ko na din sya at umupo ulit sa
may harapan nya.

Hindi talaga sya nagising sa mga ginawa ko. Guess he was really that tired, huh?

I stared on his face again and before I can even stop myself, I let my fingers
brushed his black hair. Hindi ko akalain na malambot pala ang buhok nya.

I smiled.

"Sleep well, Death."

---

Don't forget to vote and comment please. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 12

Wala sa plano ko ang matulog but I fell asleep the instant I lie on my bed. Siguro
ay dahil kinulang din ako sa tulog kagabi. I only slept for three hours. Puyat at
medyo pagod pa ako sa ginawang misyon kaya siguro nakatulog ulit ako.

Then I remember Death who's sleeping downstairs.

Sinilip ko ang orasan sa bedside table ko at napabalikwas ng bangon nang makitang

mag-a-alas dos na ng hapon. Merda! Almost eight hours din akong nakatulog!

Mabilis akong nag ayos para makababa na. Tulog pa kaya si Death? Kung gising na
sya, umalis na kaya sya? Sayang. I wanted to see his 'just woke up' face pa naman.

Pagkababa ko ay nadismaya ako nang makitang wala ang taong inaasahan kong natutulog
doon sa sofa. The couch was neat. Maayos na nakapatong din doon ang unan na ginamit
ni Death at nakatiklop na din ang kumot. I almost pouted. Bakit ba kasi nakatulog
pa ako!

But then, I heard something on the kitchen. Imbes na kabahan ay parang na-excite pa
yata ako. Weird. I should put my guard up and be wary and yet my heart started to
beat fast, feeling excited.

Naglakad ako papuntang kusina at bumungad sa akin ang isang lalaking nakatalikod. I
smiled. I know that this is Death. Sa lapad pa lang ng likod nya ay kilalang kilala
ko na sya. Kahit na ipusta ko pa ang kotse at ang sniper rifle ni Archer ay
sigurado akong si Death nga ang lalaking ito.

A silly thought came on my mind again. I want to surprise him. Gusto ko din kasing
makita ang nabibigla nyang expression na hindi ko pa nakikita.

So I silently walked towards him. I did stealth walking. I remember that he can do
this too. Ganoon na nga lang talaga siguro ang paraan ng paglalakad nya. Kaya kung
minsan kapag nandito sa bahay si Death ay nagugulat na lang ako na nasa likuran ko
na pala sya. And I want to do the same to him. Gusto ko din ang gulatin sya.

But my plan failed. Ilang hakbang na lang ang layo ko sa kanya nang lumingon sya.
It's either that I did a mistake and made a small sound o malakas din makiramdam si
Death sa paligid nya.

At first, he wasn't showing any emotions but when he sees me, he smiled
instinctively.

"You're awake." he greeted. "Sorry kung pinakialaman ko ang kusina mo. I tried
waking you up earlier para magpaalam pero tulog na tulog ka at hindi mo narinig ang
mga katok ko."

I tried to plaster a smile on my face even if I was still bothered by what happened
earlier. I mastered stealth walking a long time ago and Death was the first person
who sensed me.

I just did a mistake that's why he heard me, right?

"Ayos lang." sagot ko at lumapit sa kanya. Tumayo ako sa may gilid nya. Nakaharap
kasi sya sa kitchen countertop at nakita ko syang naghihiwa ng karne. "Nakatulog ka
ba ng maayos?"

"Mhm-hm." he even nodded. Binitawan nya ang kutsilyo at humarap sa akin.

"Kagigising ko lang din kaya hindi pa talaga ako nakakapag simulang magluto. Are
you hungry?"

Pinakiramdaman ko ang tyan ko. "Medyo."

He chuckled and went back to what he was doing. "Alright. Bibilisan ko na lang."

"Anong iluluto mo?"

"Menudo."

Napanguso ako. Naalala ko tuloy yung menudong itinapon ko. That was the first ever
dish that Death gave and yet I threw it away. Nanghihinayang talaga ako doon!

Good thing that he's going to cook it again. Matitikman ko na din ang menudo nya.

Death stopped slicing the meat and looked at me. I saw uncertainty in his eyes so I
waited for him to say anything.

"Wait. Gusto mo naman yung menudo nung nakaraan, diba? It's okay if I cook it
again?"

I bit my lower lip. Damn. Mukhang kailangan ko yatang sabihin sa kanya ang totoo.

"Actually... Tinapon ko yung menudong 'yun."

Nakita kong natigilan sya. Hindi ko tuloy alam ang gagawin ko. Mukha kasi syang
nabigla sa pag amin ko.

"What?" tanong nya nang makabawi. "I thought you ate it? Hindi mo ba nagustuhan ang
lasa?"

Mas lalo lang akong na-guilty. Nagmamagandang loob na pala sya noong una palang
pero ano yung ginawa ko? Nagsayang pa ako ng pagkain!

Merda! I'm starting to hate myself!

"Hindi ko talaga kinain. Tinapon ko agad." mahinang sabi ko sabay kagat ulit sa
pang ibabang labi ko. Yumuko ako dahil hindi ko kayang salubungin ang mga mata nya.

I felt like a child who broke a vase and Death is here to scold me.

"Why would you... do that?"

Mas lalo akong napayuko sa tanong nyang iyon. Parang gusto ko yatang pagsisihan na
umamin pa ako sa kanya! Now, I have to tell him my silly reason why I threw away
the food that he gave me out of kindness!
"Kasi..." I didn't finish my sentence. I mean, I can't finish my sentence, hindi ko
kayang sabihin sa kanya. "Do you even need to know?"

"Yes. So I can understand. Para hindi din sumama ang loob ko sayo." binitawan nya
pa ang kutsilyo at humarap pa lalo sa akin. Patagilid syang sumandal sa may kitchen
countertop at pinag-krus ang mga braso nya sa dibdib nya.

Oh, no. Ayoko syang magtampo sa akin. Pero baka kasi mas lalo syang magtampo kapag
sinabi ko pa sa kanya.

What should I do?

"I'm waiting, Vexen."

I looked at him. There was no emotions showing on his face. I wanted to smile
because he looked so hot with his serious aura but then I remember the situation
that I am in. I sighed and decided to tell the truth.

"I didn't trust you at first. Naisip ko na baka nilagyan mo ng lason yung pagkain
kaya tinapon ko." mabilis kong sabi at agad na yumuko. Merda! I hope I didn't
offend him!

Pero hindi ko inaaasahan nang marinig ko ang pagtawa nya. He was just chuckling at
first pero mas lumakas ang tawa nya. Napatitig lang ako sa kanya. This is a rare
sight for me. Kinapa ko ang cellphone sa bulsa ko at napamura nang hindi ko makapa
iyon doon.

Damn! I want to take a video of him as a remembrance!

Tawa lang sya ng tawa at habang patagal ng patagal ay hindi na ako natutuwa. He's
laughing at me. Hindi naman joke yung sinabi ko pero pinagtatawanan nya ako!

Merda! Kinabahan pa man din ako sa magiging reaksiyon nya pero tatawa lang naman
pala sya!

"Baka gusto mong umalis muna ko para mas makatawa ka nang matiwasay." sarkastisko
kong sabi. Naiinis na talaga ako.

Inirapan ko sya at aalis na sana sa kusina nang pigilan nya ako. Hinawakan nya ako
sa braso and that made me looked at him. He was still laughing but he's trying to
stop himself. Kitang kita ko tuloy ang mukha nyang namumula sa kapipigil sa tawa
nya.

"Just laugh. Go on. Don't mind me." inis pang sabi ko. He chuckled before he
cleared his throat. Tumigil na ang pagtawa nya pero ang laki naman ng ngiti nya
habang nakatingin sa akin.

"I'm sorry. It didn't cross my mind that you actually think I was planning to kill
you." he chuckled again. "I understand you. Don't worry."

"Hindi ka galit?" sinilip ko pa ang mukha. But all I can see in his eyes were
amusement and laughter.

"I'm not." he smiled. Binitiwan na nya ang braso ko pero pinisil nya naman ang
kaliwang pisngi ko. "Cute." ngiting ngiting sabi nya.

Nag akyatan ang mga dugo ko papunta sa mukha ko. I am freaking sure that I'm
blushing! Hinampas ko na lang ang kamay nya at nag iwas ng tingin para itago ang
pamumula ng mukha ko.

"Malansa ang kamay mo!" kunwari ay inis ko pang sabi. But Death chuckled again and
this time, dalawang kamay na nya ang nakapisil sa magkabilang pisngi ko. Sinubukan
kong iiwas ang mukha ko pero diniinan nya ang pagkakapisil doon kaya napa-aray na
ako.

"You're the cutest vixen I've ever met." sabi nya at mas pinanggigilan ang pisngi
ko.

"Ouch, Death! Bitaw na kasi! Ang lansa talaga ng kamay mo!"

Tumawa ulit sya at sa wakas ay binitawan nya ang mga pisngi ko. Sinimangutan ko sya
pero bumalik na lang sya sa paghihiwa ng karne.

Umalis na lang ako ng kusina dahil alam kong wala naman akong maitutulong doon at
baka makagulo pa ako kay Death. Wala kasi talaga akong hilig sa pagluluto. Hindi na
ako nag abalang mag aral ng pagluluto kahit pa noong magsimula akong mamuhay ng mag
isa. Baka kasi makasunog lang ako ng kusina kapag pinilit ko pa.

I just sat on the couch and watched TV.

Minutes had passed and I can already hear my stomach grumbling. Good thing that
Death called me. Tapos na raw ang niluluto nya. Pagdating ko doon ay tapos na rin
syang maghain kaya umupo na lang ako sa tapat nya.

"How was it?" he asked pagkasubo ko pa lang ng pagkain.

I tried not to show any emotions on face even if I wanted to scream 'cause holy
hell! His menudo is so freaking delicious! Merda! Nakakapanghinayang talaga yung
niluto nyang itinapon ko lang! Ang swerte ng basurahan at nakinabang pa sya!
"It's okay." I lied. Damn! It's so freaking good that I want to cry!

"Only okay?" nakangising tanong nya pa. Alam nya na namang masarap talaga ng luto
nya.

"Oo na. Masarap na. Sobrang sarap." pag amin ko na. Mas lalo lang tuloy lumawak ang
ngisi nya.

Yabang din, eh.

"I'm glad. Sinarapan ko talaga to make sure that you won't throw away the food that
I cooked next time."

I tsked. Talagang nangonsensya pa sya. "Ilang araw din akong nakonsensya sa ginawa
ko. Hindi pa nakatulong yung tyan ko na nag-crave sa menudo mo."

Tumawa lang sya at nagsimula na rin sa pagkain. Tahimik lang kami. Ayoko kasing
magsalita dahil pakiramdam ko ay masasayang ang luto nya kapag dumaldal pa ako.
Masarap pa naman.

I glanced at him. Kamuntik pa akong mabilaukan nang mahuli ang titig nya sa akin
kaya mabilis akong uminon ng tubig. I cleared my throat after drinking water.

"Kailan ka natutong magluto?" I asked and pretend that I'm okay even if I caught
him staring at me.

"Since I was a child."

I frowned. "Bakit? Chef ba ang mga magulang mo?"

"Hmm... You could say that. Gusto ni Dad na manahin ko ang trabaho nya."

I nodded. Well, that make sense.

"Pero gusto mo naman?" I asked. Ang ibang mga magulang kasi ay pinipilit ang mga
anak nila sa mga gusto nila kahit ayaw naman ng bata. They didn't even consider the
child's feelings.

Death smiled. It was a real smile. "Yes. Of all the things that he wanted me to do,
cooking is my favorite. I love the look on my master—, I mean, on the people's
smiles whenever they eat my cooking."

I was just staring at him the whole time he's talking. He's smiling and I knew that
he really loves cooking. I'm glad. Ayokong ipagluto nya ako kung ayaw nya naman ng
pagluluto.

"And you know whose smile that I love the most?" he suddenly asked.

"Whom?"

"Yours." natawa sya sa nabigla kong reaksiyon. "You're the first person who praised
my cooking with great enthusiasm. That's why I love cooking food for you."

Damn. Wala na. Napangiti na ako.

Nilagang baka yung unang luto nya na natikman ko. And my reaction when he asked
how's the food was priceless. Napasigaw pa nga yata ako noon. He's a great cook.
Really, really great cook.

"Bakit hindi ka magtayo ng sarili mong restaurant? I'm sure more people will love
your cooking." I offered. I can see his future with his cooking skills.

"Nah." sabi nya. Mukhang hindi talaga sya interesado sa pagtatayo ng restaurant
nya. "I only want to cook for people who are important to me."

I immediately blushed but I controlled my emotions. Bigla kasing umasa ang sarili
ko na ipinagluluto nya ako dahil importante din ako sa kanya. But he only offered
to cook for me because we are both living together. He's just doing it out of
kindness.

"We have a band practice tomorrow night. Do you want to come?"

"Yes!"

He chuckled and I bit my lower lip. Ang bilis naman kasi ng naging pagsagot ko.
Hindi man lang ako nag isip kung may gagawin ba ako bukas o wala.

But we already accomplished our mission and I'm sure that weeks or months will pass
before El Ordre would give me another mission. So it's safe to think that I'm free
tomorrow.

"Alright. Kotse ko na lang ang gagamitin natin."

Tumango ako sa sinabi nya. We finished our food. May natira pa ngang menudo sa
niluto nya at tinanong nya pa talaga ako kung itatapon nya na lang daw ba iyon sa
basurahan. I know that he was just teasing me. Kinuha ko na lang iyon at nilagay sa
ref.
Nang maggabi ay light dinner na lang ang kinain namin. After we ate, tumambay na
naman kami sa may sala. And like the usual, he watched TV again while I'm writing
the continuation for my novel.

Anong oras na din nang matapos ko ang chapter na ipapasa ko. I immediately sent it
to Lindsay. I looked at Death beside me and found him sleeping while using my
shoulders as his pillow.

"Death..." I called his name and tapped his cheeks. "Death, wake up."

He stirred. Umalis sya mula sa pagkakasandal sa balikat ko at nag inat.

"You done?" he asked. Tumango naman ako.

"'Yup. You should sleep on your bed." I said. Alam ko naman kasing hindi talaga sya
nakapagpahinga ng maayos kanina dahil maliit ang sofa para sa kanya.

"Okay."

Inihatid ko sya sa may puntuan. His eyelids were already drooping with sleep when
he faced me. I chuckled softly.

"Goodnight, Death. See you tomorrow."

Iniipit nya ang mga takas na buhok sa tenga ko. Napangiti na lang ako sa ginawa
nya.

"Goodnight, Vexen. See you tomorrow."

I closed the door when he left and I went upstairs. Ginawa ko ang night routine ko
bago humiga sa kama.

He invited me for their band practice tomorrow and I can't wait to hear his singing
voice again.

And so, I was all smiles when I fell asleep.

---

Vote and comment po please. Thank you!

Lady Hiro
"Bakit gabi kayo kung mag-practice?"

Death, who's on the driver's seat glanced at me because of my question. It's

already nine in the evening and yet we're on our way to Yuriel's house for their
band practice. Nagtataka lang ako dahil parang alanganing oras na sila kung mag-
practice.

Death asked me if it's okay for me to go with him even if it's already kinda late.
Sinabi kong ayos lang naman dahil sanay na din naman akong matulog ng late dahil sa
pagiging writer ko. Madalas kasi na mas maraming ideas ang pumapasok sa isip ko
kapag gabi. Kaya kung minsan pa ay may araw na kapag natutulog ako.

He shrugged. "Our gigs were usually on nighttime. Para siguro masanay kami na gabi
tumutugtog." he answered without taking his eyes off the road.

"Hindi nyo ba naisip na baka may kapitbahay kayong naiistorbo katulad ko kapag
nagba-band practice kayo?"

Mahinang napatawa si Death bago muling sumulyap sa akin. He smirked before he

sexily bit his lower lip.

"I am really sorry about that." Oh, no. Hindi naman 'yun yung gusto kong iparating.
I'm just really curious. "But don't worry. Yuriel built a soundproof room just for
us. Kaya hindi kami nakakaistorbo ng kapit bahay."

"May lugar naman pala kayong napagpa-praktisan. Why did you had your practice in
your house back then?"

Inabot ng kanang kamay nya ang pisngi ko at mahinang kinurot iyon. Huli na nang
mapaiwas pa ako.

"We honestly didn't know that someone was living nextdoor. Patay din po kasi yung
ilaw nyo noon." he then reached for my hand and made me touched his cheeks. "I'm
really sorry. Please, forgive me na po."

Gusto kong pigilan ang mga ngiti ko dahil nagpapa-cute at nagpapaawa pa talaga sya.
But, merda! How can I resist this freaking good-looking person?! Araw-araw ay mas
lalo syang gumagwapo sa paningin ko.

I laughed and gently pinched his cheeks. Napangisi sya sa ginawa ko.

"Forgiven. Sobra sobra pa nga ang ginawa mo dahil pinapakain mo pa ako. I feel like
I'm the one who owes you for that."
Bibitiwan ko na sana ang pisngi nya but he held my hand and didn't let go.
Nanatiling nakahawak ang kamay ko sa pisngi nya habang ang isang kamay nya ay
nagmamaneho.

"No, Vexen." he glanced at me. "I'm willing to cook for you for the rest of our
lives."

Dio santo! Kung wala lang ako dito sa kotse nya at kung mag-isa lang ako ay kanina
pa ako nagtititili! Merda! Merda! Merda! My heart's beating so freaking fast!

I don't even know if he meant anything by what he had said but damn! My heart was
the one who already gave a meaning by his words! Para kasing pinaparating nya na
iniisip nyang palagi na kaming magkakasama. For the rest of our lives, diba? Dio
santo! Is he proposing?

I took a deep breath to calm myself down. Nagha-hyperventilate na nga yata ako
dito. Sobrang bilis pa ng tibok ng puso ko. Shit! Bakit ba ganitong kalaki ang
epekto sa akin ni Death? He's just my own version of friendly neighborhood.

Pasimple ko na lang tinakpan ang bibig ko at nangalumbaba habang nakatingin sa

labas ng bintana. I finally smiled against my palm.

Minutes had passed when Death parked his car in front of the blue house. May
kalakihan din iyon. Parang katulad sa bahay din namin ni Death. Nakita ko rin ang
dalawa pang kotseng nakaparada sa harap din noon. I'm sure those were the cars of
their other bandmates.

"This is Yuriel's house." sabi ni Death nang makitang tinitingala ko pa din iyon
nang pagbuksan nya ako ng pinto ng kotse nya. "Come on."

He rung the doorbell and after a while, the maid opened the gate for us. Mukhang
madalas na si Death dito dahil pinapasok agad kami nung kasambahay.

May nadaanan pa kaming maliit na garden bago makapunta sa pinaka-pintuan ng bahay.

Nakabukas na iyon kaya mabilis kaming nakapasok. Nakita ko agad ang dalawang
lalaking nakaupo sa may sofa sa living room.

I was right. Pareho din ang laki ng bahay ko ang bahay ni Yuriel. Makikita din agad
ang kitchen at ang dining room. Sa taas ay hula ko ay mga kwarto na.

Lumapit kami sa dalawang lalaki na hindi pa kami napapansin. Death cleared his
throat and that made them looked at us. They were smirking at Death but when they
saw me, parehong nanlaki ang mga mata nila.

"Teka! Totoo ba 'to? Nagdala ng babae si Kamatayan?!" the guy who has a two-block
hairstyle asked. Tumawa naman ang lalaki sa tabi nya.
"It's a miracle! Ay, wait. Nagmi-milagro ba si Kamatayan?" it was the guy who has a
medium length hair.

"Assholes." mura ni Death sa kanila pero natatawa naman.

He held my hand and tugged me beside him. Hindi na nya binitiwan ang kamay ko kahit
pa malapit na ako sa kanya. Nakita ko tuloy ang pagbaba ng tingin doon ng dalawang
lalaki sa harapan ko. Nakita ko ang pagngisi nila and it was obvious that they're
teasing us.

"This is Vexen. Vexen, this asshole is Malcolm." he points towards the guys who has
a medium length hair. "And this asshole is Warren." pakilala nya sa lalaking may
two-block hairstyle.

Tumayo naman ang dalawa para magpakilala sa akin pero nandoon pa din ang mga ngisi
nila kapag sumusulyap kay Death.

"Kaano-ano mo sya Death?" Malcolm asked but judging on his smirk, he was obviously
teasing Death.

"Asshole! Sya yung kapitbahay kong inistorbo nyo sa lakas nyong magpatutog!"

I laughed when they started panicking. Hindi nila malaman kung hihingi ba sila ng
tawad o luluhod na lang sa harapan ko. Mukhang nag-eenjoy din naman si Death sa
reaksiyon ng dalawa.

"Gago! Ikaw ang nagsabing pwede kaming mag-ingay ng ganoon!" inis na sabi ni
Malcolm nang ma-realize na mukha silang baliw pero sinaway sya ni Death.

"Language. Ayokong mahawa si Vexen sa kademonyohan nyo."

"Wow naman!" it was Warren who reacted. "Sino kaya sa atin yung mura ng mura at
tinatawag pa kaming 'assholes'? Kahit english mura pa din yun, 'lul ka!"

"Sino din kaya sa atin ang may nakaka-demonyong na pangalan? 'Wag kang feeling
banal dyan!"

"It's okay, Death." singit ko na dahil pinagtutulungan na nila ang kasama ko.
"Nagmumura din naman ako."

"'Di nga?" tanong pa ni Malcolm na parang hindi naniniwala. I smiled and gave them
examples.

"Yes. Words like, 'putangina'. 'damn', 'fuck you', 'tangina'. Sinasabi ko rin
'yon."

Tinignan nila ako na parang naging isa akong alien pagkatapos kong magsalita. Why?
Is that really weird when girls can also say those words?

"Gago, Death. She's for keeps." nakanganga pa ring sabi ni Warren while Malcolm
nodded.

"Ikaw na ang pinaka-bobo sa mundo kapag pinakawalan mo pa sya."

Natawa naman ako sa reaksiyon ng dalawa. I thought they'll be disgusted because I

can curse. Some people where like that. They will judge someone just because of the
few things that people said. It was just a words. What's the big deal about that?

Naramdaman ko ang pag akbay ni Death sa akin kaya napatingin sa ako kanya. Iniipit
nya ulit ang ilang takas na mga buhok sa tenga ko. Then he smirked at me.

"I fucking second the motion."

May kasambahay na lumapit sa amin at sinabing naghihintay na daw si Yuriel at si

Natalie sa practice room nila. Umakyat kami at pumasok sa isang kwarto. Nandoon na
nga si Yuriel at nag-aayos ng mga instruments habang si Natalie naman ay nakaupo sa
harap at kumaway sa amin. Tumango naman si Yuriel sa akin nang makita ako.

The boys made a weird fist bumps. Nagmurahan pa sila at sina Malcolm naman ay
muling inasar si Death.

"Tangna, men. Gulat na gulat ako kanina nang makitang kasama ni Death si Vexen!"

"'Di lang ikaw, gago. Akala ko talaga naghimala na ang langit."

Yuriel laughed at the two of them. "Mga siraulo. Tantanan nyo na yang si Death.
Buti nga nagkainteres na sa babae."

"Bakit? Wala bang interes si Death sa mga babae?" I asked.

Sabay sabay na tumango ang tatlo sa tanong kong iyon. Napatingin tuloy ako kay
Death na tahimik lang at abala sa pag-aayos ng mic stand.

"Oo, wala. Akala ko pa nga nung una bakla sya at sa amin may pagnanasa pero dinala
ka nya kaya confirmed na lalaki sya." Malcolm answered. Nakatanggap tuloy sya ng
batok mula kay Death.

"I can fucking hear you, asshole."

I smiled. This is a new side of Death that I haven't seen yet. Kaya gustong gusto
ko rin ang sumama ngayon dahil bukod sa maririnig ko na naman ang boses nya ay
makikita ko pa kung paano sya kumanta.

"Matagal na ba ang banda nyo?" tanong ko dahil mukhang matagal na silang

magkakasama kung makapag-biruan ng ganoon.

Nagkatinginan ang tatlo at mukhang nag isip pa.

"Two years?" hindi siguradong sabi ni Yuriel. I chuckled. Seriously? "Two years
ba?"

"Oo. Two years nang kasal si Apollo, eh." Warren answered and I saw Malcolm
frowned.

"Ang gagong 'yon. Nagka-asawa lang kinalimutan na tayo."

"'Pussy whipped' nga daw sabi ng kaibigan ng kuya nya."

"Oo. Pareho silang pussy whipped ng kuya nya sa mga asawa nila."

Lumapit sa akin si Death habang abala sa pag-uusap ang tatlo. Pinunasan ko ang
pawis sa noo nya gamit ang daliri ko.

"Who's Apollo?" I asked.

"Their supposed-to-be vocalist. Unfortunately, he chose to have sa quiet married

life. Kaya ako ang pumalit sa kanya."

"I'm sure that you're better than him." sabi ko. Napasinghap na lang ako nang
maramdaman ang mga kamay nya sa bewang ko at hinapit ang katawan ko palapit sa
kanya.

Ayan na naman! My heart's beating crazily again! And shit! I can even smell his
manly scent because of our closeness!

Dio santo, Death! What have you done to me?

"You think?" nakangisi nyang tanong sa akin. I smirked too and inhaled deeply to
smell him more.

"Yes. I'm sure."

"Nga pala, Death."

Pareho kaming napalingon ni Death nang tawagin sya ni Malcolm pero hindi nya pa rin
ako binibitiwan. Natigilan tuloy ang tatlo pero napangisi na naman pagkatapos.

"Natalie, babe. Come here. Naiingit ako sa kanila." tawag ni Yuriel sa fiancee
nyang nakaupo lang. Tumawa si Natalie at lumapit kay Yuriel na agad din syang
niyakap.

"Tangna naman! Warren, maghanap na nga lang din muna tayo ng sa atin! Hindi nyo
naman sinabi na maglalampungan lang pala kayo para nakapagdala din kami ng amin!"
reklamo ni Malcolm na ikinatawa naming lahat.

"Ang ingay mong gago ka." kumalas si Death sa akin pero ang isang kamay nya ay
nakapulupot pa din sa bewang ko. "Anong sasabihin mo?"

Malcolm tsked. "Nagtatampo na si Daphne. Hindi mo man lang daw sya dinadalaw."

Napatingin agad ako kay Death nang makarinig ng pangalan ng ibang babae. I felt
something unfamiliar again inside. It was like someone had just pinched my heart.

"Ay, oo nga. Grabe pagrereklamo 'nun sa amin nung hindi ka sumama nang dalawin
namin sya. Parang ikaw lang ang gustong makita dahil bukambibig ka."

Death laughed and I felt the pang in my chest again. Why is he laughing? Is he that
happy because that girl obviously misses him? And who the hell is Daphne? Who is
she to Death?

"Tell her I'll visit her soon." sabi pa ni Death na mas ikinasama ng loob ko.
Parang kanina lang ay ang saya saya ko sa mga ikinikilos ni Death pero nawala ang
lahat ng iyon nang mapasok sa usapan ang Daphne na 'yon.

Parang gusto ko tuloy barilin si Malcolm dahil binanggit nya pa ang pangalang iyon.

Nagpaalam sa akin si Death dahil magsisimula na daw silang tumutugtog. Sandaling

nawala ang bigat sa dibdib ko at napalitan iyon ng excitement. This is it! I'm
going to hear him sing again! I readied the recorder of my phone.

Yuriel's on the drum. Malcolm is the lead guitarist while Warren is the basist. Si
Death naman ay muling inayos ang mic. Yuriel's lightly tapped the cymbals to start
the beat before the room filled with the familiar intro of the song.

It was the first song that I've heard him sang that night.
What day is it? And in what month?

This clock never seemed so alive

"Vexen, right?"

Napatingin ako kay Natalie sa tabi ko. She was holding her instax camera again
while smiling at me. I nodded before I smiled back.

"Gaano mo na katagal kakilala si Death?" she asked.

Napaisip ako. "Not that long."

"Do you like him?"

'Cause it's you and me and all of the people with nothing to do

Nothing to lose

"What?" nagulat ako sa tanong nyang iyon. Hindi ko alam ang isasagot ko. I haven't
thought of that yet.

But then, all of those unfamiliar feelings that I felt whenever I'm with Death
started to make sense.

"It's okay. I can see that he likes you too." Natalie said. Pinuwesto nya ang
camera nya sa harap and took a picture of the band.

"How can you tell?" she looked at me and smiled.

"You were the first woman that he introduced to us."

All of the things that I want to say just aren't coming out right

I'm tripping on words

You've got my head spinning

I don't know where to go from here

Napatitig ako kay Death. He's eyes were closed while singing. Pinakiramdaman ko ang
dibdib ko habang nakikinig sa kanya. It was beating fast again.

I closed my eyes too and listened to him sing. He has really a nice voice. It was
husky and low and somewhat cold. Masarap sa pakiramdam habang pakinggan syang
kumakanta.

I put a hand over my chest to feel my beating heart. Hindi ko alam kung anong
nararamdam ko noon habang kasama ko si Death. It was my first time to feel those
feelings. That's why it was very unfamiliar for me. But what Natalie said seems to
named those feelings.

There's something about you now

I can't quite figure out

Everything she does is beautiful

Everything she does is right

I like Death. I like him.

I opened my eyes. Nakapikit pa rin ang mga mata nya habang kumakanta. I want to see
his eyes. I think it will be more beautiful if I see those eyes while he's singing.
I want to feel that he's singing this song for me.

Please, Death. Open your eyes. I want to see those mismatched eyes of yours.

Hindi naman ako nabigo. Death answered my prayers. He opened his eyes and directly
look at me while singing.

And it's you and me and all of the people

And I don't know why, I can't keep my eyes off of you

My heart's beats faster. Wala na yatang mas ibibilis pa ang pagtibok ng puso ko.

No, I just don't like him. I'm falling for this man.

I'm falling for Death Ferrante.

What day is it? And in what month?

This clock never seemed so alive

Nakalimang kanta pa sila bago nagyaya si Death na umuwi. Nahiya pa nga ako dahil
nakita nya lang na naghihikab ako kaya sya nagyaya. I said that it was okay and
they can practice more pero hindi na pumayag si Death. Yuriel agreed with him and
said that Natalie needs to rest too.

Nang maihatid ako ni Death at makarating sa bahay ko ay doon ko lang naramdaman ang
antok. I yawned again which made Death chuckled.

"I thought you're not sleepy yet?" he even asked.

"Ngayon lang dumalaw si antok." sabi ko habang kinukusot ang mga mata ko.

Death stopped me from scratching my eyes and held both of my hands instead. Nawala
ang antok ko sa ginawa nya at napatitig ako sa kanya.

We were both staring at each other. Nagsimula na naman sa pagtibok ng mabilis ang
puso ko. I wonder if Death could hear my heartbeat? Mabibingi na kasi yata ako sa
lakas ng tibok noon.

"Goodnight, Vexen." he whispered.

"Goodnight, Death."

But he didn't let go of my hands. I saw his eyes went down on my lips. I swallowed
the tension that started to build in my throat.

Slowly, his head went closer until our lips were just inches apart and I can smell
his cool breath. Our breaths mingled. My lips parted and instinctively, I closed my
eyes.

When his lips touched mine, I felt a tingling sensation all over my body. His lips
were warm and tasted of mint. The warmth spread throughout my entire body. It was
just a quick kiss and yet I feel like I'm going to be addicted of it.

Nang humiwalay sya ay ilang sandali kaming nagkatitigan. I've read so many emotions
on his eyes. Kung tititig pa ako ng mas matagal ay mapapangalan ko ang lahat ng
iyon pero maya maya din ay ngumiti na sya.

"I won't let him take you away from me."

"What?" tanong ko dahil pabulong ang pagkakasabi nya at hindi ko masyadong

naintindihan. But he shook his head.
"Nothing." his thumb brush my lips before he smiled again. "Goodnight, Vexen"

Napangiti ako. Ginaya ko ang ginawa nya. I brush his soft lips too using my thumb.
Damn. I want to taste those lips again.

Pero bago pa ako makagawa ng bagay na ikahihiya ko, I bid him goodbye.

"Goodnight, Death. See you tomorrow."

---

Vote and comment po sana kayo. Thank you!

Lady Hiro

Chapter 14

It was really, really late and I should probably go to sleep but for some reason,
Death invaded my mind. Nawala nang tuluyan ang antok ko at paulit ulit na nagre-
replay sa isip ko ang mga nangyari kanina.

Death kissed me. He kissed me.

Itinakip ko ang unan sa buong mukha ko at impit na napatili. I even rolled over my
bed like a freaking teenager having a butterfly on her stomach. What the hell?
Ngayon ko lang naramdaman ang pakiramdam na ganito.

I can still feel the warmth of Death's lips on mine. Kahit na halos nakapatong lang
ang mga labi nya sa akin ay ramdam ko pa rin iyon. I'm in my late twenties already
and yet it was the first time that I felt this happy over a kiss. Maybe because I
did it with someone I like.

Or someone I love.

Pinakiramdaman ko ang tibok ng puso ko na sobrang bilis pa din. Hindi na naging

normal ang pagtibok noon simula pa kanina. Mas bumibilis kapag naaalala ko na naman
ang ginawa ni Death. Kaya mas lalong nawawala ang antok ko.

I gave up. I can't probably sleep tonight. Buhay na buhay kasi ang dugo ko at nag-
aakyatan pa papunta sa mukha ko everytime I remembered that scene. And damn my
freaking mind thinking that I want to experience it again.

How will I feel if the kiss will last longer next time?
Namula na naman ang buong mukha ko. Merda! Am I really expecting that there will be
a next time? Ako na tuloy ang nahihiya para sa sarili ko sa mga naiisip ko!

Bumangon ako at kinuha ang cellphone ko na nasa ibabaw ng bedside table ko. It was
two in the morning but I dialed Violet's number. I have the feeling that I won't be
able to calm down if I will just keep this to myself.

"Yes, V?" Violet said when she answered my call.

"Uh... Are you already sleeping? Did I disturbed you?" tanong ko na hindi man lang
naisip iyon kanina bago ko sya tawagan.

"Hmm... I was about to go to sleep." she yawned. Ah, inaantok na sya. "Why? Is
there a problem?"

I bit my lower lip. I was having a second thoughts if I should tell her or not.
Palagi ko na lang kasi syang naiistorbo sa pagtulog. But she's the only one who I
can talk to about this matter. Baka kasi kapag si Archer pa ang tinawagan ko ay
kung ano-ano pang kahalayan ang sabihin sa akin.

"Uhm, ano..." I grimaced. Oh, gosh. Where should I start? "Have you been kissed?"

Natahimik ang kabilang linya. Mas lalo akong napangiwi. Merda! Why did I even asked
that? I can still remember the moments when Violet made out with someone in front
of me because of our mission!

"Duh! Of course! Have you already forgotten, V? I even had sex, dammit!"

Napakunot ang noo ko. "I was just asking! Why are you getting mad at me?"

"'Cause it was a stupid question! You already saw me did more than a kiss so why
the hell would you even asked that?!"

Mas lalong napakunot ang noo ko. Mukhang mali na tinawagan ko sya nang patulog na
sya. Kung ako ay nababaliw kapag nagugutom, si Violet naman ay tinotopak kapag
inaantok na.

"I kissed someone." sabi ko na lang para manahimik na sya.

And it worked. Natahimik na naman sya sa kabilang linya. Mukhang pinoproseso pa ng

inaantok nyang utak ang sinabi ko. Seconds later, I put my phone away from my ear
when I heard her squeal from the other line.
Merda! Naawa ako sa eardrums ko!

"Oh my God! Oh my God! Oh my God!" tumitili pa ding sabi nya. "You did what?!"

"I kissed someone." ulit ko at napangiti na.

I laughed when she squealed again. Ganoon din sana ang reaksiyon ko kung hindi lang
ako makakabulabog ng kapitbahay ko. Worse, my neighbor was the one that I had
kissed. Ayokong malaman nya na kinikilig ako sa ginawa nya.

"Who did you kissed? Ah, wait— It was your neighbor, right? Right?" makulit na
tanong ni Violet na obvious na kinikilig din para sa akin.

It was the first time that I've told her something abouth this so of course, she'll
react this way. Violet and I were friends despite the fact that we didn't know
anything about our personal lives. But still, we treat each other as sisters.

"Yes. Si Death nga." napakagat ulit ako sa pang ibabang labi ko pagkatapos sabihin
iyon.

Binalikan ko ulit ang nangyari kanina. I felt like it was only a dream but the
warmth of his lips linger on my lips which tells me that it really did happen. Para
talaga akong teenager na kinikilig sa mga nararamdaman ko ngayon.

Bakit ba ngayon ko lang naranasan ang mga ito? Oh, right. I was busy training for
the things that a normal girl wouldn't do. But still, I'm glad that I was able to
experience something like this. Ever since, Death came into my life, he let me feel
the things that a normal girl should feel. He let me feel that I am a woman.

"You like him?" tanong ni Violet. Napangisi na naman ako.

"Sobra."

"So? Kayo na?"

Kahit na gusto kong pagtawanan ang accent nya ay hindi ko nagawa. Natigilan kasi
ako sa tanong nya. Hindi ko alam kung anong isasagot ko.

"Oh my... Don't tell me that you've kissed without having a label?" tanong ulit ni
Violet nang ilang segundo akong hindi nakasagot.

Just because we've kissed, does it mean that we're already a couple? Does it work
that way? Or... Do we need to have a label before we could kiss someone? Was it
considered as a sin if a two people would kiss without having a label?
"Do we really need to have a label first?" I asked. Curiosity is running through
me.

I heard Violet sighed. "V, it is more decent that way. You cannot just kiss anyone
just because you have a feelings for him."

"Pero sya naman ang naunang nang-halik." katwiran ko pa.

"Kahit na." her tone that she's using was like and older sister explaining thing to
her younger sister. "V, I know that you have no idea about things like this because
you never had a normal teenage life but I want you to know that girls should
respect themselves. It doesn't mean that you can kiss someone just because you like
him. I know that it was just a kiss but everything starts with a kiss. It will get
steamy until you won't be able to stop yourself because of your feelings. Ang
ending? Sa kama na kayong dalawa."

My eyes widened by her explanation. Hala? Ganoon ba talaga iyon? Will we really end
up on the bed after kissing?

"So it's safe to have label first. Ask Death, next time."

Mas lalo akong hindi nakatulog pagkatapos ng pag uusap namin ni Violet. Why did our
talk ended up with Death and me on the bed?

Nang ma-imagine ko iyon ay namula na naman ang mukha ko. Pinagpawisan din ako kahit
pa malakas naman ang aircon sa loob ng kwarto ko. Merda! I should've not called
Violet if I knew that she'll only plant impure thoughts on mind!

Sobra na nga ang naging reaksiyon ko nang dahil sa halik, paano pa kaya kung iyon
na talaga ang gagawin namin?

Merda! I should stop thinking about that!

Nahirapan akong makatulog kaya naman kinabukasan ay wala ako sa sarili dahil sa
puyat. Nang pagbuksan ko tuloy si Death ng pintuan para sa lunch namin ay tulala
lang ako. Paulit-ulit kasi sa isip ko ang pinag usapan namin ni Violet sa phone.

Me and Death on the bed.

"Is there something wrong?" tanong ni Death nang mapansin ang pagkakatulala ko.

Napatingin ako sa kanya. Ang fresh-fresh ng mukha nya samantalang ako ay mukha na
sigurong bangag sa pagkaantok. Bigla na naman pumasok sa isip ko ang pinag usapan
namin ni Violet na dahilan kung bakit ako napuyat.
Me and Death on the bed.

Mabilis akong nag iwas ng tingin sa kanya sa kahihiyan. Merda! Now, I can't even
look at him straight in the eyes without remembering Violet's words!

"Nagugutom na kasi ako." palusot ko na lang.

Death chuckled. Nauna na sya sa kusina para maghain. Naupo naman ako sa pwesto ko.
Nasanay na ako sa pagiging maalaga ni Death at hindi ko na alam kung anong gagawin
ko kapag natigil ito isang araw.

I hope that he'll take care of me forever like this.

Nang umupo sya sa tapat ko ay hindi sinasadyang napatingin ako sa mga labi nya.
Images from what happened last night run on my mind.

It was really magical. Ang akala ko ay hindi totoo ang mga nababasa ko sa mga
nobela noon kapag nahahalikan ang mga babae. Feeling ko kasi ang sobrang O.A. lang
nila para makaramdam ng ganoon. But Death proved me wrong. The kiss can really give
someone out of the world feeling.

I stared at his red lips. Unti unti nang nawawala sa pakiramdam ko ang init ng mga
labi nya. It was a quick kiss after all. But still, I want to feel it again.

I unconsciously wet my lips using my tongue. From his lips, my gaze moves up on his
eyes. Nabigla ako nang makitang nakatitig din sya sa akin. I saw a flicker of
emotion on his eyes. A very familiar emotion.

It was desire. And probably, I have the same emotion on my eyes, too.

Me and Death on the bed.

Merda!

Napamura ako at mabilis na kumain. Nakakainis. Violet invaded my mind with impure
thoughts! I can't even look at Death without getting embarrassed for thinking like
this!

Me and Death on the bed.

"Fuck!" malakas na mura ko at napainom ng tubig. Mukhang nabigla ang lalaki sa

harap ko dahil sa pagsigaw kong iyon.
Nataranta ako. Oh, shit!

"It was a curse! You know, like 'tangina', 'gago'. It doesn't mean like the actual
word." mabilis na paliwanag ko.

"Vexen?"

"Yes?" hiningal ako sa bilis ng pagsasalita ko.

"Are you okay?" Death asked with the worries on his face.

My lips parted. Merda! Death probably thinks that I'm being weird right now! Gusto
kong maiyak. Si Violet ang may kasalanan nito, eh!

"Wala, wala." sabi kong may pag iling pa.

"You sure?"

Tumango ako and even smiled at him to prove my point. I should probably calm down.
Baka malaman pa ni Death ang kahalayang naiisip ko kapag patuloy akong umakto ng
ganito. Nahawa na nga yata ako sa kahalayan ni Archer.

Tahimik na lang naming pinagpatuloy ang pagkain. Kung minsan ay nararamdaman ko ang
pagsulyap sa akin Death. I think he's checking me if I'm being weird again.
Sinasalubong ko na lang ang tingin nya at nginingitian.

Nang matapos kaming kumain at magliligpit na sya ay tumayo ako para sana magpunta
ng sala at manood ng TV. Death was the one who's washing the dishes too. Gusto ko
na sanang ako ang gumawa kahit na ayaw kong maghugas pero pinipilit nyang sya na
lang daw.

But today was different.

'"Vexen?" napatigil ako sa paglalakad nang tawagin ako ni Death. "Can you help me
wash the dishes, please?"

Nagtataka man ay tumango na lang ako. Ayoko sanang mabasa ang mga kamay ko but it
was his first time to ask for my help so I quickly agreed.

Tinanggal nya muna ang dumi sa mga plato. Sya ang nagsasabon habang ako naman ang
nagbabanlaw. Pero parang may gusto pa syang mangyari dahil pinigilan nya ako.

"I'll teach you how to properly wash the dishes." he said but I frowned.
"I know how to wash the dishes." ayoko nga lang talagang gawin.

Pero nagpumilit pa rin sya. "Come on. I'll teach you."

Hindi ko alam kung anong gusto nyang mangyari pero hindi na ako umangal nang
hinigit nya ako para makapwesto sa may gitna ng sink. Pinahawak nya sa akin ang
sponge at pumwesto sa may likuran ko.

My breathing hitched when I felt his chiseled chest on my back. Kahit na

nahaharangan ng dalawang tela ay ramdam ko ang init ng katawan nya. He held both of
my hands and now I am being locked in his arms while his chest was pressed against
my back. It was like, he's hugging me from behind.

And as usual, my heart beats abnormally again.

"First, put a soap on the sponge and squish it to make bubbles." he instructed.
Bahagyang napalayo ang ulo ko sa kanya dahil nararamdaman ko ang init ng hininga
nya sa may kanang tenga ko at nakikiliti na ako.

Sya na ang nagpatak ng sabon sa may sponge. Hawak nya rin ang kamay kong may hawak
na sponge at piniga para makagawa ng bula.

"Then scrub the glasses first before the plates."

Napakagat na ako sa ibabang labi ko at napapikit. Death, why are you doing this?

I loudly gasped when he planted a small kissed just below my ear. He chuckled
sexily because of my reaction. Halos mabitawan ko na ang basong hawak ko. Mabuti na
lang at hawak nya rin iyon.

Oh, God. This is torture.

He buried his face on the hollow space between my shoulder and neck. He inhaled
deeply like he wanted to absorbs all my scent. Sobra sobra ang pagpipigil ko para
lang hindi mabitiwan ang mga platong hinuhugasan ko.

"Then rinse." he whispered against my neck this time.

Madiin na ang pagkakakagat ko sa pang ibabang labi ko. Nag iinit na ang buong
katawan ko sa mga ginagawa nya sa akin. Naramdaman ko pang hinalikan nya ang parte
ng leeg ko. Nang hindi makuntento ay marahan nyang kinagat ang balat ko doon.

"Death..." what the hell? Was that my moan?

Ang mga kamay nyang nakahawak sa kamay ko ay bumaba sa may bewang ko dahilan para
mabitiwan ko na ang platong hawak ko. Mabuti na lang at hindi nabasag. Pumulupot
ang mga braso nya sa bewang ko at mas inilapit ang sarili nya sa akin. Nakalapat na
ang buong katawan nya sa likod ko habang hinahalikan at sinisipsip ang leeg ko.

Damn... This is a new feeling for me again. And I think that only Death could make
me feel this way. Only him and no one else.

He bit the skin of my neck again before he licked the pain away. I moaned when I
felt his tongue against my skin. Tinigilan nya ang leeg ko at ang mga halik nya ay
umangat papunta sa may pisngi ko.

"Now, face me, Vexen." he ordered and I was so lost by the feeling that I
immediately did what he said.

Tinitigan nya ang buong mukha ko. Halos lumubog ako sa paraan ng pagkakatitig nya
sa akin. He stared at my eyebrows, my eyes, down to my nose before his eyes went
down on my neck. He smirked and looked me in the eyes.

"I marked you mine." nakangising sabi nya at hinaplos ang parte ng leeg kong
pinanggigilan nya kanina.

"What—" I was going to ask what he meant by that but my words cut off when he
slammed his lips into mine.

I heard Violet who's screaming in my mind that I should push Death away and secure
a label first before I let him kiss me. But when I felt his hand on the back of my
neck and deepened the kiss, Violet's voice faded on my mind.

Oh, fuck that label! I want Death kissing me!

---

Don't forget to vote and comment po sana. Thank you!

Lady Hiro

Chapter 15

"I marked you mine."

At first, I didn't understand what Death meant when he said that. But after I've
seen myself in the mirror later that day, I finally understood the words that he
had said.
May pulang marka ang makikita sa parte ng leeg ko. Tandang-tanda ko na ito ang
parte na hinalikan at pinanggigilan ni Death. It's been four days since that
happened and yet the hickey was still visible on my skin.

I had to hide it with a band-aid whenever I go out of the house 'cause his lovebite
is so conspicuous especially on the first day that he put his mark on me. And that
cunning man even had the guts to tease me. He invited me to have a grocery with him
the next day. He even asked me not to cover his mark. I know that he just said that
to annoy me, which clearly worked. Tumigil na din naman sya sa pang-iinis nang
hindi ko sya kinausap sa buong paggo-grocery namin.

Pero kapag nasa bahay kami ay sya pa mismo ang nagtatanggal ng band-aid sa leeg ko.
He said that he wanted to see his mark on my skin. Mukha pa syang tuwang-tuwa at
napapangiti sa tuwing bumababa ang tingin nya sa leeg ko. And I will just roll my
eyes everytime that happens.

I've been marked by Death.

He was the only person who did such a thing on my skin. All my life, I own my heart
and my body but now, I feel like Death is slowly consuming my existence.

"Masaya ka na nyan?"

Napasimangot ako at napatingin sa taong panira sa mga iniisip ko. Violet's giving
me her bitchy look while sitting here beside me in my living room. Dumalaw, or more
like, nag-tresspass na sya sa bahay ko dahil hindi ko sinasagot ang mga tawag nya.
Alam ko namang gusto nyang makibalita sa kung anong nangyayari sa amin ni Death at
ayoko namang magkwento. The last thing that I want is Violet scolding me just
because I let Death kissed me again.

"And look at that hickey!" patiling sabi nya habang itinuturo ang pulang marka sa
may leeg ko. "I've told you that you should've secured a label first before you let
him kiss you again but what you've did was the total opposite! Nipa-abot mo pa
tagala up to your neck!"

I didn't bother to say anything about her wrong tagalog. Baka mas lalo lang syang
magalit sa akin at baka humaba pa ang lintanya nya. Although this is the first time
that Violet acted this way. Siguro ay dahil marami na syang karanasan sa pakikipag-
relasyon gayung ako ay wala pa. I know that she just want to protect me kaya nga
hindi na rin ako kumokontra sa mga sinasabi nya.

"Did you even asked him kung mag-ano na kayo?"

I shook my head and I heard her frustrated groan afterwards. Napanguso ako. Para
kasing nawawalan ng pasensya sa akin si Violet dahil hindi ko man lang sinunod ang
sinabi nya.
I can't help it. I can't stop Death from kissing me. I lost all my inhibitions when
I felt his warm lips again against my own lips. The warmth immediately spread
throughout my entire body that made me surrender to him with just one kiss. At kung
ako ang tatanungin, even if there's no label between us, I will let him kiss me.
Again and again and again.

"Do I really have to ask him about that?" tanong ko na. I got her point. Mas
maganda nga naman kung may panghahawakan ako sa aming dalawa ni Death. But still, I
like kissing him. Wala namang nagsabi sa akin na hindi mo pala pwedeng halikan ang
isang tao kung hindi pa kayo.

"Yes! Label is everything between a guy and a girl, V! So you'll know if you have
any rights over him! Ikaw ang kawawa in the end."

"But I like kissing him." isinatinig ko na ang nasa isip ko kanina.

Violet made an angry growl. "Oh my goodness, I can't. I just cant!" she hissed at
me kaya napaiwas ako ng tingin sa kanya. "I know what you feel. Death is really so
hot and so yummy. But what you and Death have right now is just a fling. He can
dump you anytime he wants if he gets tired of you. Ikaw ang kawawa sa huli 'cause
you already have feelings for him."

That made me shut up. I got scared. Naisip ko ang lahat. What if Death really gets
tired of me? What if one day, Death will realize that he no longer wants to cook
for me? What if he found someone that he wants to take care more than what he did
to me for the rest of his life?

What will happen to me?

Doon ko na talaga nainitindihan ang ipinupunto ni Violet. I'm right. She just wants
to protect me. This is a first to me after all. Kaya wala talaga akong ideya sa
kung paano at kung saan magsisimula. Wala akong ideya kung anong dapat kong gawin.

"I swear, V." pagsingit ni Violet sa gitna ng pananahimik ko. "You will not like it
if you'll experience your very first heartbreak. I just hope that Death is really
serious about you."

Hindi na talaga ako nagsalita. Pakiramdam ko ay sobrang hina ko pagdating kay Death
dahil hinayaan ko syang halikan ako at dalawang beses pa. Do I really like him that
much?

But then, I already accepted to myself that I fell inlove with him.

Our silence was disturbed when we heard the doorbell rung. Mabilis na tumayo si
Violet para pagbuksan ang sino mang nagpatunog noon. Huli na nang maisip ko na si
Death lang naman ang bumibisita sa akin na nagpapatunog pa ng doorbell.
"Uh, is Vexen here?"

Napatayo agad ako nang marinig ko ang boses na iyon ni Death. Si Violet ay hindi
man lang tumabi nang makalapit ako sa kanila kaya kinailangan ko pa talaga syang
itulak para maharap ko ang lalaki.

"Hey..." he greeted me while smiling widely. Kinuha ko ang tupperwear na dala nya
at ipinasok bago mabilis na bumalik sa may pintuan. Napasimangot ako nang hindi man
lang sya pinapasok ni Violet.

I cleared my throat. "Uhm... Death, this is Violet, my friend. Violet, si ano, si

Death nga pala."

Violet finally smiled and offered a handshake for Death. Tinanggap naman iyon ng
lalaki at nagkamay ang dalawa.

"Nice to finally meet you, Death. Can I ask you a question?"

"Sure."

"Is Vexen your girlfriend?"

Malakas akong napasinghap at hinampas ko pa si Violet sa braso dahil sa walang

pakundangan nyang tanong. I looked at Death and flashed him an apologetic smile.

"Sorry, Death. Huwag mo nang isipin ang tanong nya. Let go inside?"

Pero wala sa kanila ang pumansin sa akin. Violet's giving Death a challenging look
but Death didn't back down. He stared at her using a very serious expression on his
face.

Merda! I have to do something! I'm getting nervous by their staring contest!

But somehow, a part of me wanted to hear what Death answer will be. Pero may parte
rin sa akin ang natatakot na baka masaktan lang ako.

"To answer your question..." Death finally said so I looked at him pero nakatitig
pa din sya kay Violet. "Yes, Vexen is my girlfriend."

My lips parted and my eyes widen at his words. Bumilis din ang tibok ng puso ko sa
dibdib and my hands started to shake. Merda! I think I'm hyperventilating! I never
thought that Death answer will have this effect on me.

Masaya ako. Sobrang saya. I thought that the kisses that he gave me have no meaning
for him. Ang akala ko ay ako lang ang nagbibigay kahulugan doon. But hearing his
answer made me feel like I've just won a lottery.

Does that mean that he's my first boyfriend?

"I like her. I like Vexen." dagdag pa ni Death na mas lalong nagpagulo sa mabilis
na tibok ng puso ko. Pakiramdam ko tuloy ay may nagkakarera sa loob ng dibdib ko!

Merda! This is so overwhelming that I wanted to cry! Hindi ko alam na ganito pala
kasaya kapag pareho kayo ng nararamdaman ng taong gusto mo!

Finally, Violet gave him a wide smile. Death's serious face must have gotten
through her. Alam kong binabasa nya kung totoo ba ang sinasabi ni Death and now
that she's smiling, it means that she read the truth in his eyes, right?

"That's all that I need." sabi ni Violet bago bumaling sa akin. "I have to go. See
you around?" tumango ako sa kanya at muli syang tumingin kay Death. "Nice meeting
you again, Death. And please, take care of my friend."

Death simply nodded. "I will."

Nang makaalis si Violet ay hindi ko alam kung anong gagawin ko. Nandoon lang kami
ni Death sa may pintuan at parehong nakatayo. Nakayuko lang ako dahil hindi ko sya
kayang tignan sa mga mata. I feel like I will see too many emotions and words that
he wanted to say the moment that I'll look on his eyes. At pakiramdam ko, hindi ko
kakayanin ang mga emosyong iyon. Ngayon pa nga lang na halos sasabog na ang dibdib
ko dahil sa mga sinabi ni Death kay Violet kanina.

I gasped when I saw Death took a step towards me. I stepped backwards unconsciously
but he didn't let me. Marahan nya akong hinila sa braso ko at hinapit palapit sa
kanya na mas ng nagpakaba sa akin. Why am I feeling this way anyway? Araw araw ay
palagi kong nasa tabi si Death pero ngayon pa talaga ako nagkaganito.

"Look at me, Vexen." he ordered pero hindi ko sinunod. I don't want him to see me
blushing. Baka pagtawanan nya pa ako.

He sighed when he realized that I won't do what he said. He held my chin and lifted
it up. Wala akong nagawa kundi ang tumingala pero iniiwas ko pa rin ang tingin ko
sa kanya.

"Vexen..." he called. "Look at me, honey, please." malambing nyang sabi at nadala
na ako doon.

He called me "honey".

Nag akyatan na naman tuloy ang dugo ko sa mukha dahil doon kaya napaiwas ulit ako
ng tingin sa kanya. Pero hindi na nya ako hinayaan sa pagkakataong ito. Ikinulong
nya ang mukha ko sa mga palad nya at mabilis akong hinalikan. Nanlalaki ang mga
matang tinignan ko sya. I saw him smirking at me.

"There you go. Your eyes are on me now."

Napanguso ako. He did that just to make me look at him which was effective.
Nagtatampo akong napatingin sa kanya.

"Madaya." I accused him but he just chuckled.

"I'm sorry. Nabigla ba kita?" tanong nya pa at napasimangot na ako.

"Yes. Bigla bigla ka na lang nanghahalik."

Tumawa sya kaya mas napasimangot ako. Bakit ba palagi na lang tumatawa si Death
kapag kasama ako? Pakiramdam ko tuloy ay ako ang pinagtatawanan nya.

I can still remember the first time that I saw him. He looked so intimidating.
Halos manliit na nga ako sa paraan ng titig nya. Kaya nga umatras yung tapang ko
noon na sawayin sila dahil sa malakas nilang pagtutog.

But Death proved me wrong again with each day that I spend with him. He is actually
a very sweet and caring person. And he knows how to laught out loud. And his laugh
is like a music to my ears. Kaya kahit na naiinis ako dahil feeling ko ay ako ang
pinagtatawanan nya, gustong gusto ko pa rin marinig ang pagtawa nya.

Ang mga kamay nyang nakahawak sa pisngi ko ay dumausdos pababa papunta sa mga kamay
ko. He held both of my hands. Biglang nawala ang tuwa sa mukha nya at biglang
nagseryoso. He's staring straight at me using those mismatched eyes. I stared back
and I'm lost again.

"No. I mean about what I've said to your friend earlier. Nabigla ba kita?"

I nodded. Wala na rin namang silbi kung magsisinungaling pa ako. Nakatitig sya sa
mga mata ko ngayon at sa paraan pa lang ng titig nya ay alam kong mababasa nya
kapag nagsinungaling pa ako.

"I'm sorry." he sincerely said. "I'm sorry if I was too fast. To be honest, hindi
ko alam kung anong gagawin. This is my first time feeling this way and I have no
idea what to do."

I stared at him but I can only see the truth on those mismatched eyes. Ibig bang
sabihin ay pareho kami? Pareho kaming ngayon lang naramdaman 'to?
"You never had any girlfriends before?" I asked. At nang umiling sya ay hindi ko
alam kung bakit ako natuwa.

"Never."

"You never liked any girls before?"

"Never."

"Then..." I trailed off. Napalunok ako dahil sa sobrang kaba. "I'm your first?"

Hindi agad sya sumagot. Humakbang pa sya palapit sa akin at nararamdaman ko na

naman ang init na nagmumula sa katawan nya.

"Yes, Vexen... You're the first ever girl that made me feel this way. You're the
first ever girl that made my heart race everytime I see you. You're the first ever
girl that made me happy by just spending time with you. And you're the first ever
girl that I want to kiss everyday."

Gusto kong maluha sa mga salitang lumalabas sa bibig nya. It was my first time that
I heard words like those. He's the first ever man who said those words at me and
made me feel this darn happy. I never thought that being inlove would feel so
magical like this.

My heart's beating so fast. Nag uumapaw ang kasiyahan sa loob ng dibdib ko. I like
Death. I really, really like him.

"I like you, Vexen. I really do." he said like he just read what's on my mind. "Do
we feel the same way? Do you like me too?"

Walang pag aalinlangan akong tumango. "Yes Death. I like you, too. I really like
you."

He smiled and my lips parted when I looked at his eyes. I was right. Punung puno ng
mga emosyon ang mga mata nya na hindi kayang tapatan ng mga salita lang. Nakangiti
lang sya sa akin at nakatitig, walang sinasabi na kahit ano. Pero alam ko dahil
nababasa ko sa mga mata nya ang lahat ng nararamdaman nya.

"Then... Will you be my girlfriend?" tanong nya at hindi ko na napigilan ang

mapangiti.

This is the label that Violet was talking about.

"I know that I should court you first." sabi nya nang hindi ako sumagot. "But my
friend told me that I can't kiss you if I'm just your suitor. I like kissing you,
Vexen. At hindi ko maipapangakong kaya kong magpigil habang nililigawan ka."

"I like kissing you too, Death." lumabas na iyon sa bibig ko bago ko pa mapigilan
ang sarili ko. And I blushed profusely. Mabuti na lang at ngumiti lang sya at hindi
na nang-asar pa.

"Then... Please be my girlfriend, Vexen. And I'll promise that I'll shower you with
kisses everyday."

Hindi ko alam kung saan nya ako napapayag. Was it because of his eyes that's
showing me too much of his emotions? Was it because of my feelings for him? Was it
because of the kisses that he promised me to give?

Or all of the above mentioned?

I don't know and I don't care. I just found myself nodding at him.

"Yes, Death. I want to be your girlfriend."

He smirked. Kung kanina ay parang nagpipigil pa sya, ngayon ay hindi na. Mabilis
nya akong hinapit sa bewang palapit sa kanya na parang kulang pa ang lapit naming
dalawa. Then, he tucked my hair behind my ears and stared at me.

"You're my girlfriend now." he whispered. His eyes roamed around my face.

"You're my boyfriend now."

"Then, our first kiss as a couple."

My eyes automatically shuts when I saw his face closing in on me. I waited for a
couple of seconds before I felt his warm lips again.

I felt his hand on my back while the other one was on the back of my neck, pulling
me to deepen the kiss. My hands were just resting on his broad chest. Ilang segundo
pang magkalapat ang mga labi namin bago sya humiwalay.

He licked his lips which made me blush.

"I'm sorry. Hindi ako marunong humalik." nahihiya kong sabi. Kapag kasi
nakikipaghalikan si Violet sa harapan ko ay nakikita kong gumagalaw ang mga labi
nila ng mga kahalikan nya, halos magkainan na nga sila. Pero ang sa amin ni Death
ay magkapatong lang.

Okay, what the hell? Does it mean that I want him to do that kind of kiss too?
Death smirked at doon ko lang naramdaman ang kahihiyan. Itinulak ko sya gamit ang
mga kamay kong nakapatong sa dibdib nya pero hindi nya ako hinayaang makalayo.

"I'll just have to teach you then." sabi nya at bago pa ako makapagsalita ay muli
na naman nya akong hinalikan.

Oh, Death. I will never get enough of you.

---

Vote and comment lang po always para ganahang mag ud haha. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 16

Death and I were inseparable for the next few days. He only leaves my house to
sleep on his own next door. Kinaumagahan ay babalik din sya sa bahay ko para
makapagluto na naman. I've already given him the code of my doorlock. Kaya tuwing
umaga pagkagising ko ay naaabutan ko syang naghahanda ng almusal para sa aming
dalawa.

Then we will just chill and watch movies after lunch in my living room. O di kaya
ay nagsusulat ako ng update sa novel ko para hindi ako magahol sa oras kung sakali
mang kulitin ulit ako ni Lindsay sa susunod.

It was the most comfortable times when Death is here beside me. Kapag nawawala sya
ay hinahanap-hanap ko pa ang presensya nya dahil hindi na yata ako sanay nang wala
sya. I like it the most when I'm with him.

And if Death was sweet and caring before, it doubled when we officially became a
couple. Mas dumoble ang pagiging sweet nya. Who knew that Death Ferrante is
actually a clingy guy? He's always touching me. Skin to skin. And he really did
fulfill his promise that he'll shower me with kisses everyday.

And I fell inlove with him more and more with each day passing by.

Just like today, we just ate breakfast and decided to watched a movie in a cuddling
position. Nakaupo ako sa couch, while Death was sitting on the floor in the front
of me. Nakasampay ang mga binti ko sa may balikat nya so it looked like I was
locking him in between my legs. His hands were sometimes caressing my bare thighs
that made me feel his warm hands since I was just wearing a shorts. He was also
topless kaya malaya kong napagmamasdan ang mga abs at ang v-line nya that made my
eyes sinful.
"Vexen, honey?" he called without taking his eyes off the TV and caressed my thighs
again.

One more thing since we became a couple, he sometimes calls me honey. Masarap sa
pandinig at kung minsan pa ay namumula ang mukha ko lalo na kapag sobrang lambing
nang pagtawag nya. I think that I will never get used to him calling me that way.

"Yes?"

"Do you want to eat outside for our lunch?"

Natigil ang paghaplos nya sa mga hita ko kaya alam kong hinihintay nya ang sagot ko
kahit pa hindi sya nakatingin sa akin. Ayaw nya bang magluto ngayon?

"Why? You don't feel like cooking today?" I asked. Ngayon lang kasi sya nagtanong
ng ganoon. Kung sabagay, baka nga napapagod din sya sa pagluluto ng mga kinakain
namin.

Tumingala sya sa akin at nagtama ang paningin namin. He rested his head on my tummy
while still staring at me. Nakatungo lang ako sa kanya para mas makita ng buo ang
mukha nya.

"Hindi naman. Baka kasi nagsasawa ka na sa mga luto ko."

I couldn't believe it. That thought actually crossed his mind? Sobrang sarap kaya
ng luto nya! Pakiramdam ko nga ay tataba na ako dahil napaparami ang kinakain ko
kapag sya ang nagluluto!

"How could you even think of that? Your cooking is the best in this universe at
hinding hindi ko aayawan ang mga niluluto mo."

He didn't say anything and just stared at me with those gray and light green orbs.
Hanggang ngayon pa rin talaga ay humahanga ako sa magkaibang kulay ng mga mata nya.
I did wonder if those were the eye colors of his parents. Pareho lang na napunta sa
kanya. Or does his parents have mismatched eyes too?

Now that I think about it, he only mentioned his parents once. Pagkatapos ay hindi
na naulit.

Wala pa akong gaanong alam tungkol sa boyfriend ko.

"May gusto ka bang puntahan?" he asked again and planted a small kiss on my inner
thigh without breaking our eye contact.

I wanted to gasped but I held it in. Simpleng mga galaw nya lang ay grabe na ang
nagiging epekto sa katawan ko.

Napaisip ako ng sagot sa tanong nya. "Wala naman." I like cuddling with him more.

"Wala? Think. Is there any place that you really want to go but haven't had the
time to go there?"

Napatingin na ako sa kanya. Ano na naman bang gusto ng lalaking 'to? He's being
weird again despite already having a weird eyes and weird name.

"Wala. Bakit ganyan ang mga tanungan mo?"

"I want to take you out." seryosong sabi nya at halos mabulunan ako sa sarili kong
laway. I coughed before I looked at him again.

"Like a date?"

He nodded. "Like a date."

I smirked. So he's telling the truth that he never had any girlfriends before.
Mukha kasi syang walang alam sa pagyayaya ng date sa ibang babae.

But when he first said that he never had any woman in his life as his girlfriend, I
didn't believe it. I just can't. With his looks and built, maraming babae ang
maghahabol sa kanya. Especially that he has a band that goes to bar on their gigs
and he's even the vocalist, talagang mahirap paniwalaan.

Or maybe he didn't say that he never had flings before. I wonder if he had any?

My chest tightens just imagining him with a woman. Kahit pa nga wala pa silang
relasyon.

"You could've just asked me directly. Nahirapan ka pa tuloy." Nangingiti kong sabi
sa kanya.

"Should I have done that instead?" inosenteng tanong nya at napangiti na talaga
ako.

Oh, my innocent Death.

"Yes."

"Then, next time."

Pigil na pigil ang ngiti ko sa sinabi nya. It means that he will ask me again on a
date next time!

My fingers trailed his thick eyebrows down to the bridge of his nose. I was just
staring at his perfect face before but now I couldn't believe that I will be able
to hold him like this. My fingers went down on his lips and brushed it gently.

He slightly bit my forefinger when I was about to withdrew my hand. I smiled when
he licked it to ease the pain. It tickles.

"So?" tanong nya pero hinuli nya ang kamay kong humahaplos sa mukha nya at
hinalikan ang likod noon.

"So what?"

"Would you like to go on a date with me?"

I smiled widely and my head went down to give him a quick kiss on his lips. Nang
lumayo ako sa kanya ay nakita kong agad na namungay ang mga mata nya.

"Of course, Death. I love to go on a date with you."

I saw him licked his lips before he held the back of my head and guided me to lower
my head on him. And just before our lips met, he made me stop.

"That's not the proper way on how to give your boyfriend a kiss. This," he tugged
my hair. "is how you should do it."

He pulled my head and our lips finally met. But unlike those other kisses that we
had, this is a very different one. He bit my lower lip, which made me gasped in
surprise so he was able to put his tongue inside my mouth.

Nanlaki ang mga mata ko. I can't move any muscle as I felt his sinful tongue
devoured the insides of my mouth. He was teasing my tongue, licking and biting my
lower lip. And before I can feel arouse and close my eyes to saviour the moment, he
finally let go of my lips but his hand remained on my head.

"I'll teach you properly next time." he said with a smirked on his lips and winked
at me.

Merda! We just shared an upside down kiss this time!

Dahil biglaan at hindi kami marunong pareho ni Death na pumili ng date spot,
napagdesisyunan na lang namin na magpunta ng mall at manood ng movies sa sinehan.
He said that he never watched a movie on a movie theater with a girl before so he
wanted to try it this time. Pareho naman kami. Ito rin ang unang beses na manonood
ako sa sinehan na kasama ang boyfriend ko kaya pumayag ako sa gusto nya.

The only thing that made it special is that we were watching on a big screen. Sa
tingin ko ay ganoon din ang iniisip ni Death. Halos kagaya lang din naman iyon
kapag nanonood kami sa bahay ko. Ganoon lang din naman ang ginagawa namin.
Magkayakap habang nanonood.

Sa kalagitnaan ng palabas ay nagpaalam sa akin si Death na kailangan nyang gumamit

ng banyo. Hinayaan ko sya kahit na nanghinayang ako dahil may ilang parte syang
hindi mapapanood. But still, I think he really needs to use the restroom 'cause I
know that he won't leave me alone if he doesn't need it.

But ten minutes had passed since he left the seat. I was starting to get worried
pero inisip ko na lang na mahaba ang pila sa banyo kaya sya natatagalan. But
another ten minutes had passed. I was about to leave my seat and find him when I
finally spotted him walking towards his seat. Nang makaupo sya ay agad ko syang
sinimangutan.

"Bakit ang tagal mo?" I asked. I even noticed the small droplets of sweat on his
forehead.

"Ha? Ah. Mahaba kasi ang pila." he answered and I've read something on his eyes
even if it was dark inside this movie theater.

He lied. This is the first time that Death ever lied to me.

"Should I buy a big screen, too?" tanong ni Death nang matapos ang pinapanood
namin. Ngumiti lang ako sa kanya at hindi na nagsalita.

He just lied to me. I know. It was very clear on his eyes that he lied. Kitang kita
ko iyon sa mga mata nya kahit pa madilim sa loob ng sinehan.

Why did he have to lie? Pwede nya namang sabihin sa akin na may iba syang
pinuntahan at hindi talaga nagbanyo. I will try to understand him. I know that
curiosity will kill me but it is better than lying to me. Mas masakit kasi.

Naglakad lakad lang kami sa loob ng mall at hindi ako nagsasalita. He noticed my
silence judging by those glances that he's giving me while we're walking with no
direction inside this mall.

This is my first date ever with my boyfriend and I should feel blissful and yet why
do I feel like crying?

"Hey..." finally he called me and held my arm. Pinaharap nya ako sa kanya. "May
problema ba?"

I looked at him in the eyes. Those eyes that told me that he lied just a few
minutes ago. I used to adore them and refer to them as perfectly imperfect but now,
I don't know anymore.

Hindi ko tuloy alam kung anong mas mabuti. Yung alam mong nagsisinungaling ang
isang pero wala kang magawa? O yung hindi mo alam na nagsisinungaling ang isang tao
pero nagmumukha ka namang tanga?

I choose to smile at him even if my heart was slowly breaking. I should calm down.
I shouldn't try to jump to any conclusions. I'm sure that he has a reason why he
lied to me.

"Wala." sabi ko at pilit na pinasigla ang boses ko. "Where should we go next?"

Ilang sandali syang tumitig sa akin, probably to find if I was telling the truth.
And I am so good at acting that I was able to convinced him.

Tumingin sya sa paligid at nang makakita ng isang store na nagbebenta ng mga stuff
toys ay dumeretso kami doon.

It looks like he knows what to buy. Pagkapasok namin doon ay tinuro nya sa
saleslady ang may kalakihan na stuff toy ni Spongebob.

I frowned. Never thought that Death likes this weird thing who lives under the sea.

"Hindi ko alam na gusto mo pala si Spongebob?" tanong ko nang makalabas kami ng

store.

Tinignan nya ang paperbag na hawak nya at napatawa. "This is for a friend." sagot
nya at napaisip na naman ako.

A friend. Who? Yuriel? Malcolm? Or Warren? Sila lang naman ang nakilala kong
kaibigan nya. O meron pa ba?

Nagyaya na syang kumain at pinagsiklop pa ang mga daliri namin habang naglalakad
kaya panandaliang nawala ang iniisip ko sa utak ko. I let him lead the way but he
stopped walking when his phone rang. Kinuha nya iyon sa bulsa nya at napakunot ang
noo bago sinagot ang tawag. Napayuko ako at napangiti nang makita ang mga kamay
naming magkasiklop.

"Daphne?"

My eyes immediately went up on him. He wasn't looking at me so didn't see the

pained emotion on my face.

Daphne. I've heard that name before. It was the girl Malcolm mentioned who wanted
Death to visit her. Why is she calling him now? And why is Death talking to her
with a smile on his face and looked like he forgot about my existence?

"Really? Where?" tanong nya pa at nagpalinga-linga. Nakatingin lang ako sa mukha

nyang masayang naghahanap.

Seconds later, we saw a gorgeous red-haired woman walking towards our direction. A
lot of head turned as she passed through those men who obviously wanted to get her
attention but she seems unaware of them. Napatingin ako kay Death nang mapansin na
ibinaba na nya ang tawag at nakangiting nakatingin sa babaeng papalapit sa amin.

I guess she's Daphne?

Nang makalapit na sya ay bigla nyang niyakap sa leeg si Death. He chuckled before
he pulled her for a tight embrace.

Pain shot through my chest that pierce on my heart. Pakiramdam ko ay nangasim ang
sikmura ko sa eksenang nasa harapan ko. I want to look away but I can't. I want to
pull the girl away from Death and use a gun on her to let her know that he is mine
but I can't do it. I want to stop this feeling. This isn't good.

Nang maghiwalay sila ay saka ko lang natitigan ang babae. She has a very expressive
brown eyes that matched her long lashes. She has a small but pointed nose and a
natural pink lips. Maputi din sya at mas nakadagdag pa sa kaputian nya ang pula
nyang buhok. I frowned.

Hindi naman ganoong kaganda.

I know that I'm gorgeous and hot, Archer and Tracer always tells me that and I am
confident with myself. I am oh-so-sure that I am more gorgeous than this girl in
front of me.

"Kieron! I never thought I'll be seing you here? I missed you." she said.

Kieron?

Death chuckled and looked around parang may hinahanap. "Anong ginagawa mo dito? Mag
isa ka lang?"

Daphne nodded and smiled. "I was buying a gift."

"Speaking of." ibinigay ni Death sa kanya ang dala nyang paper bag na may laman ng
stuff toy na binili nya kanina. Panibagong sakit na naman ang nararamdaman ko.

So that gift was for her.

Still, I am more beautiful than her. Hindi sya ganoong kaganda.

"Please, give it to your husband. His birthday gift from me." sabi pa ni Death at
doon na ako napatigil.

Husband?

Daphne made a small laugh before taking the paper bag from Death. "Apollo will
surely like this." sabi pa nya na mas kuminang ang mga mata sa pagbanggit ng
pangalang iyon.

My lips formed an small "O". Napatingin pa ako sa daliri nya and I saw a wedding
ring on her fourth finger. I get it. She's Daphne and already married. Sya yung
sinasabi nila Malcolm na asawa ni Apollo.

Well, maganda naman kasi sya.

"I bet." natatawang sabi ni Death at tumingin na sa akin. Napatingin na rin sa akin
si Daphne nang hapitin ako ni Death sa bewang palapit sa kanya. "By the way, I want
you to meet my girlfriend, Vexen."

Pinakilala kami ni Death sa isa't isa at ewan ko ba pero parang tuwang tuwa si
Daphne nang sabihin ni Death na girlfriend nya ako.

"Finally! You're ready to build your own family!" she exclaimed but Death just
smirked at her.

Nagpaalam na din naman agad si Daphne sa amin dahil naghihintay pa raw ang anak
nya. Baka malaman pa daw ni Apollo na umalis sya at baka mabuking pa syang bumili
ng regalo when it was supposed to be a surprise.

When Daphne left, I frowned at Death.

"You didn't tell me that she's already married!" paninisi ko. Grabe yung sakit na
naramdaman ko kanina! Kung magyakap kasi sila ay akala mo mga magkasintahan silang
nagkahiwalay dahil sa dami nang pinagdaanang nilang dalawa! I was on the verge of
crying too! Pinaghalo na kasi ang pagsisinungaling nya kanina pati na rin ang
biglang paglitaw ni Daphne!

Tinawanan pa ako ni Death kaya sinapak ko tuloy sya sa dibdib.

"Don't laughed!" I hissed.

"Were you jealous?" tanong nya pa at tuwang-tuwa talaga ang itsura nya. I rolled my
eyes at him. Naiinis kasi talaga ako sa kanya.

"Hindi."

"Liar." pakanta nya pa iyong sinabi na mas nagpa inis sa akin. I glared at him but
he doesn't seem bothered by it. "I saw the look on your face earlier."

Busted. Alam kong halata sa mukha ko ang sakit kanina. It was my first time to get
jealous kaya hindi ko na napaghandaan. Nag iwas na lang ako ng tingin sa kanya pero
marahan nya akong hinila at hinalikan ang tutok ng ulo ko bago ikinulong sa mainit
na yakap.

"You're the one that I like, Vexen. Always remember that."

Ilang segundo kaming magyakap, not minding that we're on public and people might be
staring at us. Pinakawalan nya ako at may kinuha sya sa bulsa nya. I gasped when I
saw what it was.

It was a silver necklace with a small key pendant.

Pinatalikod nya ako at hinawi ang buhok ko para maisuot sa akin ang kwintas. I felt
the cold metal against my skin. Napahawak ako doon at napangiti.

This is why Death was gone in the middle of the movie earlier on the movie house.
He probably bought this by that time.

Nang pinaharap nya ako sa kanya ay itinaas nya ang kanang kamay nya to show me his
bracelet. It was a silver chained bracelet with a keyhole it the middle. And I am
sure that the key on the bracelet is the pendant of the necklace that he gave me.

"You own me, Vexen. You hold my key. You have the authority over me. And only you
can decide what to do with my heart. But I beg you, honey. Please, don't ever try
to open the lock of this bracelet. It will only mean that you don't want me
anymore."

Sa sobrang pag uumapaw ng emosyon ko ay mahigpit akong napayakap sa kanya. I wanted

to cry for doubting him earlier. My goodness. I love this man so much! How can I
fall inlove with him more and more with just those words and things that he do to
me?

"Shit, Death. I love you so much." hindi ko na napigilang sabihin. I don't care if
he only likes me as of now. I just want to let him know how I truly feel.
Naramdaman kong ilang sandali syang natigilan bago mas mahigpit na yumakap sa akin
na parang may aagaw pa sa akin mula sa kanya. He kissed my hair and I felt his
breath beside my ears.

"God, Vexen. Mas mahal kita." he said which made me the happiest woman alive.

Please, please. Just let me be a normal girl and enjoy this moment in the arms of
the man that I love.

Chapter 17

Follow me on twitter @ HiroYuu101

---

Pupungas pungas pa ako nang bumaba ako at naabutan ko si Death sa may kusina. He's
cooking our breakfast and he's topless again. I was only wearing a loose shirt and
a short shorts. I know that Death had already sensed my presence but he didn't stop
to look at me and I took that chance to stared at his chiseled back.

His back was so broad and so sexy. Goodness. Kahit likod lang nya ang tinitignan ko
ngayon ay nakakaakit na talaga. I even saw a drop of sweat trailed down his spine
and damn, that scene made him more sexy. How can this man be ever be so perfect?

Even if it was only his back that's facing me, I can feel that my heart is starting
to beat fast again. I am now getting used by this feeling. Hindi na talaga yata
maiaalis sa akin ang kabahan at ang ma-excite kapag nakikita o kahit ang maisip ko
lang si Death.

Ganito talaga yata kapag nagmamahal. The existence of your love one was enough to
make you feel happy. And I would trade anything just to spend some hours with him.

I love Death and he said that he loves me too.

Napangisi ako nang maalala ko ang eksenang iyon. I felt like the happiest woman
alive when I heard those words from him. Hindi ko akalaing na mapapaligaya nya rin
ako sa mga simpleng salita nyang iyon.

Hindi ko na napigilan at lumapit na ako sa kanya. I hugged him from behind and
rested my face on his broad back earning a chuckle from him. I felt his back
flexing a little when he made a soft laugh. Napangisi ako at mas hinigpitan ang
pagkakayakap sa kanya.

My fingers traced down the lines of his abs down to his v-line. I felt his muscles
stiffened and he stand straighter before he let out a puffed breath.
"Vexen, I'm cooking." he said in a restrained voice. Para na rin syang kinakapos ng
hininga na mas ikinatawa ko.

I'm happy to know that I have this kind of effect on him. Ang akala ko ay ako lang
ang naaapektuhan ng sobra kapag nagdadampi ang mga balat namin.

"I know." sagot ko pero hindi pa rin ako lumalayo sa kanya.

Now that I think about, parang baligtad yata ang dapat na sitwasyon namin. Madalas
kong napapanood o nababasa sa mga novels na ang babae ang nagluluto at ang lalaki
ang nakayakap sa likuran. But I guess that we're different from others.

Oh, fuck it. I don't care anymore. As long as I can hold him like this.

My hands traced his abdomen upwards this time. My fingers were touching him in a
circular motion making his muscles clenched. Napahugot sya ng malalim na hininga na
mas nagpangisi sa akin.

"Honey, stop." he warned using a menacing tone of voice. But instead of being
frightened, I tiptoed and kissed his nape.

"Make me." I whispered before I bit his earlobe.

He groaned like a wild beast. Pinatay nya ang kalan at mabilis na umikot paharap sa
akin. Napatili ako nang hapitin nya ang bewang ko at kay dali nya akong nabuhat. He
let me sit on the countertop, his arms were both on my sides, locking my every
move.

Sinubukan kong lumayo sa kanya pero pinigilan nya ang likod ko gamit ang isang
kamay nya. His other hand snaked around my waist pulling me closer to him. My legs
were on the both sides of his waist. Alam kong wala na akong kawala sa kanya kahit
anong gawin ko kaya pinulupot ko na lang ang mga binti ko sa likuran nya at ang mga
kamay ko naman ay pinulupot ko din sa may leeg nya.

He planted a quick kiss on my lips which made me giggle. He let his forehead rest
on mine, his breath was fanning my face. His mismatched eyes were staring right at
me.

"My naughty little vixen." he playfully said before he planted another kiss. Longer
this time.

Pero bago pa ako makatugon sa halik nya ay lumayo na sya. I was disappointed and he
smirked when he saw my face.
"Want me to kiss you more?" he whispered erotically. Hinapit nya pa ako palapit sa
kanya at hinigpitan ko din ang pagkakapulupot ng mga binti ko sa bewang nya.

There was no distance between us. Magkadikit na magkadikit kami at nahiya ang
hangin na dumaan sa pagitan namin. Hinapit pa ako palapit ni Death and my breast
were crushed against his broad chest. He smelled of morning and coffee.

"Answer me, honey..." bulong nya sa tenga kong nagpakiliti sa akin.

Ang kamay nyang nakasuporta sa likod ko ay naglakbay papunta sa may bewang ko. He
caressed my curves before he bit my lower lip that made me gasped. He chewed on it
and a soft moan escaped from my lips.

"Death..." I called and I can't even recognized my own voice. I was already drunk
by the sensation that he's giving me.

"Yes, honey? What is it?" he asked but before I could answer, his hand went inside
my shirt. My breathing hitched when I felt his warm hands against my skin.

It sent electricity throughout my entire body that shook a little when his hands
went up and rested just below my bra. Bumigat ang paghinga ko habang nakatitig lang
ako sa mga mata nyang may mabigat na mga titig sa akin.

"Death..." I called his name again. Tinanggal nya ang kamay nyang nakapaloob sa t-
shirt ko at pinanghawak iyon sa may baba ko.

"Just say it, Vexen." mapang akit na sabi nya habang titig na titig sa mga labi ko.

"Kiss me."

I saw him smirked and his eyes went up to met mine. "I will gladly do it but
promise me that you'll do what I say." sabi nya at tumango na lang ako.

Merda! I want to kiss him now!

"Promise me, Vexen." he said impatiently like my nod wasn't enough answer.

"I promise, Death."

Mas lumawak ang ngisi nya. Bumaba na naman ang mga mata nya sa mga labi ko.

"Now, part your lips, honey."

I did what he said. I parted my lips but he still wasn't kissing me. I am getting
frustrated as the time goes by.

"Gayahin mo lang ang gagawin ng mga labi ko." bulong nya at bago pa ako
makapagtanong kung anong ibig nyang sabihin ay mabilis nyang sinunggaban ang mga
labi ko.

My eyes closed on their own as I felt Death's warm lips again. And because my lips
were parted, mabilis napasok ng dila nya ang loob ng bibig ko. His tongue seeks
every corner of my mouth. Pakiramdam ko kakapusin na ako ng hininga kaya mas hinila
ko pa si Death palapit sa akin.

But Death cupped both of my cheeks before I can pull away. I suddenly remembered
what he said before he kissed me.

He wants me to imitate the movements of his sinful lips.

Kahit na hindi marunong ay sinubukan kong gayahin ang galaw ng mga labi nya. I
moved my lips against his lips. And that small movement from me seems to trigger
something inside Death.

Mas hinila nya pa ako palapit sa kanya at damang dama ko na ang init ng katawan
nya. Bumilis na rin ang paghalik nya at kahit na mahirap ay sinubukan kong
makasunod. His movements became needy for answers that I willingly gave him.
Sinabayan ko ang galaw ng mga labi nya. Madiin at marahas na rin ang pagkakahalik
nya at parang nagmamadali.

Nag iinit na din ang buong katawan ko at nang maramdaman ko ang balat ni Death ay
ganoon din sya. I even thought that he was having a fever judging by the heat of
his skin.

Without breaking our kiss, his hands went down on my waist again. Paulit ulit nyang
hinahaplos at pinipisil ang kalamnan ko doon bago umakyat ang mga kamay nya papunta
sa dalawa kong dibdib. And when he squeezed the both of them, I let out a long moan
which quickly died inside his mouth.

He stopped kissing me like he just realized what he's doing. Mabilis nyang inalis
ang mga kamay nya sa dibdib ko at hinila ako para sa isang mahigpit na yakap.

Only our deep and huffed breath can be heard in my kitchen. Pero bukod doon ay
dinig na dinig ko din ang tibok ng puso namin na pareho lang yata ang bilis.

Mas humigpit pa ang yakap sa akin ni Death. Nakadikit na ang bibig nya sa tenga ko
kaya malinaw sa pandinig ko ang bigat ng paghinga nya. Ilang sandali kaming
nanatali sa ganoong posisyon bago sya humiwalay para titigan ako.

He smiled at me after a few seconds. Iniipit nya ang mga takas na buhok sa tenga
ko. He had a gentle look on his face as I faced him.

"Good morning, Vexen." he greeted. Doon na din ako napangiti.

"Good morning, Death."

This is the best morning that I've ever had.

Isang gabi ay nagulat na lang ako nang yayain ako ni Death na manood para sa live
gig nila sa isang sikat na restobar somewhere in BGC. Hindi na rin naman ako
tumanggi dahil gusto ko rin syang mapanood na tumugtog kapag gig nila.

Head made me sit on a highchair just beside the bar counter. Kahit na medyo malayo
iyon sa stage ay kita ko pa rin naman sila. Isa pa ay hindi na ako nakaangal sa
rason nya kung bakit dito nya ako pinaupo.

"There's countless of assholes out there near the stage. I don't want them gawking
at you."

I just smiled at his possessiveness. I remember that one time Violet broke up with
his nth boyfriend when he made a possessive move on her. Sabi nya ay ayaw nya ng
ganoon dahil nakakairita daw. But why do I actually like it when Death is being
possessive over me?

Itinabi ni Yuriel si Natalie sa akin which made me more comfortable. Mabuti na lang
din at may kasama akong manonood.

"You should only look at me while I'm singing." sabi ni Death na hindi matigil sa
kabibilin sa akin. "I will definitely go back here if I caught you looking at
anywhere else."

Napairap na ako. Grabe din naman pala ang lalaking 'to. Gusto sa kanya lang ako
nakatingin. Hindi nya ba nakikita ang mga babaeng gustong gusto kong tusukin ang
mga mata dahil grabe kung makatitig sa kanya kahit na hindi pa naman sila
nagsisimulang tumutugtog? How can he even think that I will look at somebody else
if he's the only being I am willing to look at even if we're outside the restobar?

"Gago ka, Kamatayan. Baka masakal na sayo si Vexen nyan. Hiwalayan ka nyan, sige
ka." pananakot ni Malcolm which made Death frown.

"Ayaw pa naman ng mga babae na masyadong mahigpit ang lalaki sa kanila." paggatong
pa ni Warren.

Nakasimangot tuloy na bumaling sa akin si Death. He's obviously bothered by what

they had said. Tumawa na lang ako at niyakap sya sa bewang bago tumingala para
tignan ang mga mata nya.
"Don't worry, Death. I'm different. I like you being possessive over me."

And when he smiled, I am sure that my eyes will only look at him.

Ilang saglit pa ay umakyat na din naman sila sa stage leaving me and Natalie alone
in this bar counter. Saglit kaming nag usap habang ang magkakabanda ay nag-aayos ng
mga gagamitin nilang instrument sa harap.

I've learned that Natalie and Yuriel were classmates on college. Him, Warren and
Malcolm were like the troublemakers in their university. Ang pinaka-playboy pa daw
na si Apollo ang medyo matino sa magkakagrupo tungkol sa pag-aaral. That surprised
me. A playboy and studying doesn't seem to match well, does it?

Natalie told me that she always brings her instax camera with her to take a picture
of people and places. Mabilis daw kasi syang makalimot. There was some
psychological problem in her brain that made some of her memories vanished after a
week.

Gusto ko pa sanang magtanong kung paano nya nagawang mahalin si Yuriel if her
memories for the week will vanished into thin air pero narinig ko na magsisimula
nang tumugtog sina Death kaya tumingin na ako sa harapan. I remember his warning
and I dare not to go against him.

"Good evening, ladies and gents." bati ni Death sa mic.

Nakatitig lang ako sa kanya habang nagsasalita sya. He looked so professional that
a small stage wasn't enough for him. He's more fit to talk and sing on a bigger
stage.

"This first song is for the most special girl that came into my life." sabi nya pa
sa mic habang titig na titig sa akin. Nakita ko namang napalingon na din sa akin
ang iba pang mga customers. "I love you, honey. Keep me locked in your heart,
forever."

Yuriel gave them a beat bago nagsimulang tumugtog ang intro ng isang kanta. And
finally, I heard Death's cold and husky voice again.

And I'd give up forever to touch you

'Cause I know that you feel me somehow

You're the closest to heaven that I'll ever be

And I don't want to go home right now

I smile. This song just suits his voice right. Pareho silang may parang paos na
boses ng bokalista ng bandang original na kumanta noon. But I like Death's voice
more.

And I don't want the world to see me

'Cause I don't think that they'd understand

His eyes never left mine the whole time he's singing. Ganoon din ako sa kanya. Ang
mga mata ko ay nakatitig lang sa kanya, just like how he wanted me to.

I realized that I've experienced a lot of my first times with Death. He was my
first boyfriend. He was my first kiss. He was the first man who cuddled with me. He
was the first person that made feel like a normal girl.

Not the Vexen Belluchi who was supposed to get married to the second son of the
Mancini. Not the Vexen Moreno who was hiding from her father.

Just Vexen.

And you can't fight the tears that ain't coming

Or the moment of truth in your lies

When everything feels like the movies

Yeah you bleed just to know you're alive

I wonder how Death will react if he knew the real me? The real me who killed a lot
of people without any hesitation. The real me who will kill more people if the El
Ordre orders me to.

And the real me who's already engaged.

Does it mean that I lied to him? Pero iyon nga ba ang totoong ako? O isa lang iyong
robot na nilikha ng aking ama? 'Cause it feels like the real Vexen is the girl that
spend her time with a man with mismatched eyes. Ang totoong Vexen ay lumalabas
kapag kasama nya si Death Ferrante.

I stopped thinking when suddenly, the hair at the back of my neck stood up.
Nakaramdam ako ng panlalamig at kakaibang presensya. At bago ko pa mahanap kung
sinong may ari noon ay may bumulong na sa tenga ko.
"Hello, V."

Mabilis akong napalingon sa may ari ng boses na iyon. Just a few inches away from
my face is a man that I've never met. He has a messy and curly black hair, a
crooked smile and a black eyes with dark circles beneath them.

This man is definitely dangerous.

I was about to put more distance between us when I felt him touch my hair and
sniffs it. Sobrang bilis ng kilos nya na hindi ko man lang nabasa kung anong sunod
nyang gagawin!

"Or should I say... Vexen Bellucci?"

Merda!

Mabilis kong tinabig ang kamay nya sa buhok ko but his other hand caught me by the
wrist. Mahaba ang mga kuko nya na halos sumugat na sa balat ko. I twist my wrist
downwards to free from his grip while my other hand was already working, stopping
his left hand to touch another part of my body. More slaping and twisting of arms
before I was finally able to grip him by his neck. My other hand caught both of his
hands. I was choking him but he still managed to gave me another crooked smile.

"Feisty." sabi nya kahit na nahihirapan nang makahinga mula sa pagkakasakal ko.

Itatanong ko na sana kung sino sya at kung paano nya nalaman kung sino ako, kahit
pa may ideya na ako, when an arm snaked around my waist and pulled me away from the
man.

Nauntog ang katawan ko sa katawan nya. The manly perfume that had attacked my nose
was very familiar so I didn't bother to fight him. I looked up and saw Death
already glaring at the man.

"Who the fuck are you?" he hissed. I can also feel his grip on my waist tightened
but I chose to stay silent.

Death looked so livid. Madilim na madilim ang mukha nya. Ito ang Death na hindi ko
pa nakikita kailanman.

And looking at him with a very dark expression on his face, he looked like Death
himself, one of the four horsemen of the apocalypse.

Nalipat ang tingin sa akin ng lalaking nasa harapan namin bago ibinalik kay Death.
Halos itago na ako ni Death sa likuran nang tignan ako ng lalaki.
"We have audience." the man said.

Doon ko lang na-realize na nasa restobar pa pala kami and we were obviously making
a scene. Majority of the heads were turned towards our direction. A lot of curious
eyes were looking at us. I looked at Natalie who was still sitting on her sit
without any idea what's happening around her.

"I asked you, asshole. Who the fuck are you?!" Death bellowed. Natakot ako sa
paraan nang pagsigaw nya.

This is a very different Death.

Tinignan lang sya ng lalaki bago muli akong tinignan. Mas lalo pa akong itinago ni
Death sa likod nya pero hinabol ng lalaki ang tingin ko.

"We'll see each other again soon, Vexen Bellucci." he said before he left in a fast
pace. Hahabulin pa nga sana sya ni Death pero pinigilan ko na.

"Let's go home, please." I said with my small voice. Death nodded and took my hand.

Sa daan pauwi ay walang kahit isa sa amin ang nagsasalita. My eyes were closed the
whole ride. Ayokong bigyan ng pagkakataon si Death para makapagtanong kaya
nagkunwari akong tulog at pagod.

"Goodnight." sabi pa ni Death nang maihatid ako sa tapat ng bahay ko.

I just nodded at him and didn't say anything. Tinalikuran ko na agad sya at pumasok
na sa loob.

When I'm already inside, I shut my eyes tight but it only makes me remember what
happened earlier.

Merda!

Who is that guy? And how did he find me?

Iilang tao lang ang nakakaalam ng totoong pangalan ko habang nandito ako sa
Pilipinas. My father, Kuya Vander, Tracer, and Shielder probably.

Pero bukod sa kanila ay may iba pang nakakaalam ng totoo kong pangalan.

Those were the enemies that want me dead.

At sigurado akong kumikilos na sila para patayin ako.

Chapter 18

Bahagya akong nagulat nang makitang nakaupo sa dilim si Archer dito sa loob ng
kwarto ko. I frowned and turned on the lights. Lumingon sya sa akin at mas lalong
kumunot ang noo ko nang makita ang mga mata nyang parang wala ng buhay.

"Problema mo?" I asked and opened my closet. Inilagay ko ang bag sa loob at kumuha
ng damit pantulog. Alam kong dito na matutulog si Archer dahil mukhang nakainom din
sya.

"Nothing." he answered and I just shrugged. Halata kasing may iniisip sya. Kung
ayaw nyang sabihin, edi 'wag.

Kumuha rin ako ng towel at pumasok na ng banyo. I removed all my clothes and opened
the shower to take a quick bath. But when the cold water hit my skin, I was
immediately lost in a deep thought.

For two years, I was running away from my father and hiding from my enemies. I know
that I can't do this forever but what happened last night really shook the hell out
of me. I was not ready yet. I was having the time of my life with Death. Pero baka
hanggang doon na lang iyon.

After two years, narinig ko ulit ang buo kong pangalan. My real name. My real
identity. And Death heard that. I'm sure he heard that but he's just suppressing
himself from asking me questions. Marahil ay nakita nya na hindi maganda ang
ekspresiyon ko pagkatapos ng nangyari.

I wonder how Death will react if he'll knew everything about me. If he'll knew
about my "other" job. About my engagement.

My supposed-to-be quick bath turned out to be an hour bath. Sa sobrang dami ng

iniisip ko ay hindi ko na namalayan ang oras at napatagal sa ilalim ng shower. Doon
na din ako sa loob ng banyo nagbihis at nagpatuyo ng buhok.

Nang lumabas ako ay nandoon pa din si Archer sa dating pwesto nya, nakaupo sa dulo
ng kama ko. Looks like he didn't even move a muscle the whole time I was taking a
bath. I sighed and sat beside him. Lumundo ang kama pagkaupo ko but Archer remained
unmoving.

"You changed your bath soap." he said and I almost laughed. Ang dami daming pwedeng
sabihin ay iyon pa talaga ang pinili nya.

"Yeah..." I whispered and silence began to enveloped us.

I want to tell Archer about what happened last night. Gulong gulo na kasi ako at
hindi ko na alam ang gagawin. Should I move out of this country? But if I'll do
that, I am a hundred percent sure that my father will find me and will force me to
marry to the second son of the Mancini.

What should I choose? Being lock up to marriage for the rest of my life or death
from the hands of my enemies?

Or my own Death who gives me happiness?

Pero ayoko syang madamay sa gulo ng buhay ko.

I glanced at Archer and he was lost in his own thoughts. I sighed. Ngayon ko lang
sya nakitang ganito kaya alam kong mabigat talaga ang pinoproblema nya.

"Is it true that the beast really turned into a handsome prince?" he said out of
nowhere. He's talking in metaphor.

"Yes. Because a girl fell inlove with him." I answered. Tumingin sya sa akin gamit
ang malalalim nyang mga mata.

"How can she fall inlove with him if he's hideous?"

"Because the beast has a good heart."

"What if the beast has a hideous heart, too? Do you think the girl would still fall
inlove with him?"

Napatitig ako sa kanya. Hindi ko alam ang isasagot. Something's really bothering
him.

"My answer is no." sya na ang sumagot sa sarili nyang tanong. "She will hate him.
Everyone around him will hate him. Even his friends. They will leave him, one by
one. Until he became all alone."

Ngumiti sya pero isa iyong malungkot na ngiti. Sa huli ay inalis nya na lang iyon
at muling natulala.

Hindi ko alam kung gaano kami katagal sa ganoong posisyon. Just staring in the air
with so many thoughts running in our heads. Walang nagsasalita sa amin. Probably
Archer is thinking on how he could solve his own problem too.

Then I heard him sighed. Sobrang lalim noon na halatang mabigat ang problema nya.
He looked at me and his gloomy aura was already gone.
"Ikaw? May problema ka din?" tanong nya.

I smiled and decided to tell him everything about what happened last night.

I know that I need their help. My enemies were piled up from all those missions
that I thought I accomplished but the El Ordre didn't finish it completely. Ang
akala ko ay nagtagumpay ako sa mga misyon kong iyon pero hindi pala. Marami akong
mga sindikato at mga grupong napatumba pero may humahawak pala sa kanila at iyon
ang hindi sinabi sa akin ng El Ordre.

"I'll tell Tracer about this. You knew about his skills. He can find out everything
about that man in no time." he tapped my shoulder. "Don't worry, V. We're here for
you. Ikaw pa ba, kargo de konsensya ka yata namin."

Napangiti na ako at pabirong sinuntok sya sa braso. Mahina lang ang suntok ko at
alam kong hindi sya nasaktan. Sa tigas ba naman ng mga muscles nya.

Archer's words seemed to lighten up my mood. Alam kong tutulungan talaga nila ako.
And I needed help as much as I can have.

"By the way, open pa din ang offer ko sayo." biglang sabi ni Archer at napakunot
ang noo ko.

"What offer?"

"About those box of condoms." galing sa seryosohan mukha ay ngumisi sya. "Ilan ba
ang gusto mo?"

Sa inis ko ay sinuntok ko sya sa dibdib, this time malakas na. Pero hindi yata sya
nasaktan dahil malakas syang tumawa.

"Come on! Boyfriend mo na ang lalaking iyon, right? You'll certainly need it for
protection!"

"Fuck you, Archer!" gigil na sabi ko na mas lalo nyang ikinatawa. Ang galing din
talagang mang inis ng lalaking 'to! Ang sarap bayagan para matigil sa kakatawa.

"I told you, V. Doon mo dapat sinasabi iyan sa lalaki mo!"

Dahil sa sobrang inis ko ay sinipa ko sya pero mabilis nyang nahuli ang mga paa ko.
Merda!

"Lascia andare, Archer." banta ko nang akmang kikilitiin nya ako sa paa. Shit!
Malakas ang kiliti ko doon! "I said let go!"

He let go of my feet before he laughed so hard. Pinagtatawanan nya ang expression

kong hindi daw ma-tae. Gigil na gigil na talaga ako kaya tumayo ako at kinuha ang
susi ng kotse nya. Alam ko namang ito talaga ang ipinunta nya. Para magpalit na
kami ng sasakyan.

"Take this and get the hell out of my house!" I hissed but he quickly dive on my
bed instead.

"Ayoko. Dito ako matutulog." sabi nya at umayos pa ng higa. Padapa syang humiga sa
kama ko.

I groaned inwardly. Hinayaan ko na sya at hindi na nag abalang magpakapagod para

paalisin sya. Alam ko namang hindi sya susunod at ipipilit ang gusto nya. Isa pa ay
pagod at antok na antok na talaga ako dahil madaling araw na din. Idagdag pa ang
mga nangyari kagabi. I feel like all my energy were used up.

I turned off the lights first bago ako tumabi ng higa sa kanya. Malaki naman ang
kama ko pero nagharang pa rin ako ng unan sa pagitan naming dalawa. I saw one of
Archer's eyes opened and glanced on the pillow between us before he closed his eye
again.

"Thank you. Ayokong mapag-samantalahan mo ako habang tulog." he lazily said but
there was a humor im the tone that he used.

I glared at him but it was useless because his eyes were already closed.

"Utang na loob, Archer. Itikom mo na 'yang bibig mo and let me sleep in peace."

He just chuckled and didn't say anything. I sighed when silence finally filled the
air.

Hindi agad ako nakatulog at tumitig lang sa madilim na kisame ng kwarto ko.
Thoughts of what happened last night filled my mind. I sighed and force myself to
sleep.

I just hope that Tracer could find everything about that man.

Wala na si Archer sa tabi ko nang magising ako. The sun was already up. I looked at
the clock on my bedside table to check the time. It was already lunch time.

Tumayo ako para makaligo at makababa na. Tanghali na pero parang gusto ko yatang
magkape. Nag ayos na muna ako ng sarili ko bago bumaba.
I frowned when I heard the sound of the TV. It was on and I can still smell the
masculine cologne that Archer is using so I assume that he's still here.

And I was right. I saw him comfortably sitting on my sofa while drinking coffee.
Basa pa ng kaunti ang buhok nya at doon ko nalaman na kagigising nya lang din.
Hindi ko na lang sya pinansin at tumuloy na kusina to make my own coffee.

That's when the doorbell rang.

Ako na sana ang magbubukas pero nakita kong tumayo si Archer at sya na ang lumapit
sa may pinto. Ipinagpatuloy ko na lang ang pagtitimpla ng kape ko

"Sweetheart?" Archer sweetly called me which made me frowned.

Ano na naman bang nasinghot ng isang 'to para tawagin ako ng ganoon?

Nahihiwagaan man ay sumagot pa din ako. "Bakit?"

"May inaasahan ka bang bisita?"

My frown deepened. "Wala." sila lang naman ang nangte-tresspass ng bahay ko.

I gasped when I realized something. May isang tao pa nga palang nagpupunta ng bahay
ko at tanging taong nagpapatunog ng doorbell ko! How could I forget about it?
Again?!

Mabilis akong naglakad palapit sa pinto at nakita kong gumagalaw ang bibig ni
Archer na parang nagsasalita. Tumakbo na talaga ako nang marinig ko ang sinasabi
nya.

"She's not expecting anyone so could you please visit her again next time?" dinig
ko pang sabi nya at gusto ko na talaga syang patayin.

Merda! I wonder how Death will react!

Hinila ko paalis ng pinto si Archer at ako na ang humarap kay Death. I swallowed
when I saw the calm expression on his face.

He looks calm but his mismatched eyes looks so dangerous.

"Death..." I whispered. Goodness. I am so nervous and I can feel my hands sweating!

"I didn't let myself in since I knew that you're not feeling well last night. Ilang
beses akong nagpabalik-balik mag doorbell pero tulog ka pa kanina." mahinahong
paliwanag nya at hindi ko alam kung bakit mas kinakabahan pa ako sa pagiging
kalmado nya.

"Ah, oo. Nagising nga ako sa ingay ng doorbell kanina. Tulog na tulog si V. Hindi
nga sya magising, eh."

I looked at Archer and shot him deathly glares but it doesn't seem to affect him.
He even smiled at me pero sa nakikita ko sa mukha nya ay alam kong pinaglalaruan
nya kami.

He called me by my codename but for Death, it will sounds like Archer's pet name
for me.

"I see." I heard Death muttered.

Walang nang nagsalita at pakiramdam ko ay sobrang awkward ng paligid. Si Archer ay

ngiting ngiti habang si Death naman ay may seryosong mukha. Hindi na ako mapakali
kaya nagsalita na ako at nagdesisyon na ipakilala silang dalawa.

"Si Death nga pala boyfriend ko." sabi ko habang nakatingin ka Archer at mas
lumawak ang ngiti nya. "Death, this is—"

"Creed." Archer intervened.

"Creed." I continued. "My, uhm..." Merda! Kinakabahan talaga ako! "My workmate."

Naglahad ng kamay si Archer pero hindi iyon tinanggap ni Death. Natawa na lang sya
at tumingin sa akin.

"I think I should go." Buti alam mo. "Kunin ko lang ang susi ng kotse ko sa kwarto
mo. Naiwan ko kasi." sabi ni Archer at umakyat na.

I bit my lower lip when Death and I were left alone on my doorway. I am aware of
his heavy stares at me but I couldn't look at him. Ewan ko ba pero natatakot ako.
Pakiramdam ko kasi ay nahuli nya ako sa aktong gumagawa ng kasalanan sa kanya.

"Alis na ko, V." Archer said nang makababa sya. Tumango lang ako sa kanya. "Nice
meeting you, Death."

Hindi ko na narinig na sumagot si Death sa sonabi ni Archer. Nang makaalis sya ay

si Death na mismo ang kusang pumasok at nagsara ng pinto ng bahay ko.

I stayed silent. I am so nervous and I don't even know why. Wala naman akong
kasalanang nagawa pero base sa inaakto at sa mga tinginan sa akin ni Death,
pakiramdam ko ay parang meron. Kaya hindi talaga ako makatingin sa kanya.

Death walked passed by me and I remained standing on the doorway. He stopped and
sighed before he looked at me.

"Who is that man, Vexen?" he calmly asked but I still shivered by that tone of his
voice.

He's mad.

"Si Creed. Workmate ko. He's an author, too." nakagat ko na lang ang pang ibabang
labi ko sa kasinungalingang nasabi ko.

"But he called you sweetheart."

"Nang aasar lang sya."

"He called you V."

"That's my nickname." I bit my lip again. Another lie!

"Did the two of you sleep together in your room?"

I didn't answer. There's something inside me telling me that it's a very dangerous
question.

"I'm asking you, Vexen." muling sabi ni Death nang hindi ako sumagot. Pakiramdam ko
ay mas magagalit lang sya kapag hindi pa ako nagsalita.

"Oo." maliit ang boses na sabi ko.

I was just staring at his shoes the whole time. I still couldn't look at him in the
eye. Halos manginig na ako sa takot at baka kapag tinignan ko pa sya ay mabuwal na
ako sa pagkakatayo.

But when I didn't hear anything from him, I forced myself to look up. Nasalubong ko
ang mga titig nyang mukhang naghihintay pa kanina sa tingin ko.

I was right. Nanginig at nanlamig ang mga kamay ko nang makita ang malalamig nyang
mga mata na nakatingin sa akin. He clenched his jaw before he asked another
question again.

"Magkatabi kayo?"
Natakot ako sa tono ng boses nya kaya hindi agad ako nakapagsalita. Where is my
sweet and caring Death?

"Sagot!"

"Oo!" nagulat ako sa sigaw nya kaya napasigaw na din ako.

Mas lalong nagtangis ang mga bagang nya. Humakbang sya ng isa palapit sa akin at
hindi sinasadyang napaatras ako. Napatigil sya sandali pero humakbang ulit.
Napaatras na naman ako.

"Hindi nagtatabi sa pagtulog ang isang babae at isang lalaking walang relasyon, you
know that, huh? Vexen?"

"Wala namang nangyari." katwiran ko pa habang patuloy na umaatras pero mukhang mas
lalo lang yata syang nagalit. Halos mag apoy na ang mga mata nyang nakatitig sa
akin.

"Alam mo ba ang kasalanang ginawa mo, huh?"

I stopped stepping away from him when I felt the closed door behind. But Death
didn't stop walking towards me. Unti-unting lumiliit ang distansya sa pagitan namin
pero ngayon pa lang ay ramdam ko na ang init na nanggagaling sa katawan nya.

"I am so mad, Vexen. So fucking mad." he hissed. Ilang hakbang pa ang ginawa nya
bago sya tuluyang nakalapit sa akin.

"I'm sorry." mahina kong sabi.

"Why are you saying sorry? Do you even have an idea what you did wrong?"

He pinned me behind the closed door. Idinikit nya ang katawan nya sa akin at
bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi sa takot kundi sa antisipasyon.

I should get scared because he's mad at me but why am I feeling this way?

His head went down. Akala ko ay hahalikan nya ako pero tumigil sya, gahibla na lang
ang layo ng mga labi namin sa isa't isa.

"I'll enumerate the things that you did wrong." he said and I want to close my eyes
when I smelled his mint fresh breath. "One, you let a man in your room. Two, you
let him sleep beside you. Three, you even shared a fucking bed. And lastly," mas
idiniin nya pa ang sarili nya sa akin. My breasts were squeezed on his hard chest.
"You let him did those things when I am your boyfriend."

Nagulat ako nang ipinasok nya ang kamay nya sa loob ng pang itaas ko. My breathing
hitched when I felt him cupping my left breast.

He leaned in and whispered on my ears. "I should punish you, shouldn't I?"

I moaned when he bit my earlobe. He licked my jaw down to my collarbone while

massaging my breast. I was already catching my breath when I felt his wet tongue on
my skin.

"I am so fucking mad, honey." bulong nya sa pagitan ng paghalik sa leeg ko. "My
mark on you is long gone. I should put another one."

Napahiyaw ako nang kagatin nya ang balat ko sa leeg at sinipsip iyon. He's still
massaging my breast that sent tingles on my stomach.

"Death..."

Tumigil sya at lumayo ng bahagya sa akin para titigan ako. Nandoon pa din ang lalim
at galit sa mga mata nya.

"I'm still mad, Vexen. Should I punish you to calm myself?"

Namumungay lang ang mga mata kong nakatingin sa kanya. I want him to touch and kiss
me again.

"Sagot!" he bellowed and I quickly nod.

"Yes! Punish me, Death!"

He smirked. Imbes na matakot ay mas lalo pa yata akong na-excite. What the hell is
wrong with me?

Napahiyaw ako nang punitin nya ang pang itaas ko. Nanlalaki ang mga mata kong
napatingin sa kanya pero muli syang dumikit sa akin at binulungan ako.

"Be ready, Vexen. I'm going to fuck you, hard and fast."

---

Next chapter pa pala ang spg. Humaba na kasi eh haha.

Vote and comment please. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 19

Warning: Spg

----

My face flushed and my skin tingled when I
collarbones ko ay pinaglandas nya ang dila
Napatingala ako habang humihinga gamit ang
para kumuha ng suporta dahil pakiramdam ko
dila.
felt his lips on my neck. Mula sa
nya paakyat sa gilid ng tenga ko.
bibig. Humawak ako sa mga balikat nya
ay mabubuwal ako sa makasalanan nyang

But Death removed my hands on his shoulders. Hinawakan nya iyon gamit ang isang
kamay nya at itinaas sa ulunan ko. He stared at me. Ang mga mata nya ay madilim at
punong puno ng pagnanasa.

"You shouldn't touch me, Vexen." bulong nya at umangat ang isang sulok ng labi nya.
"Parusa ko iyan sayo."

His head went down to lick my neck again. I craned my neck to give him more access.
Sinipsip at dinaan ng dila nya ang kaliwang parte ng leeg ko. Habang ang isang
kamay nya ay pumipisil pisil sa bewang ko. At dahil wala na akong pang itaas na
damit ay damang dama ko ang init ng palad nya.

"Uhh... Death..." I moaned and arched my back. My mind was already clouded by the
sensation that he's giving me. I want to feel him. I want to feel his body heat.

He unhooked my bra with just one hand at itinapon nya iyon sa kung saan. Muli nyang
hinawakan ang mga kamay kong binitiwan nya nang hubarin nya ang bra ko at ibinalik
nya sa my ulunan ko. His eyes feasted on my breast that made me blush. Gusto kong
takpan ang dibdib ko sa kahihiyan pero hawak nya ang mga kamay ko.

Then his gaze went up and met my eyes.

"You're mine, Vexen." mariin nyang sabi na parang may aagaw sa akin mula sa kanya.
"Mine alone."

Pagkatapos ay muli syang yumuko para bigyan ng isang magaang halik ang tapat ng
puso ko. I gasped and my nipples hardened when I felt his warm breath near my
breast.
Gosh! My body is writhing with excitement!

Hindi nya naman ako pinaghintay pa ng matagal. Bumaba pa ang ulo nya at naramdaman
ko na ang mainit nyang paghinga sa ibabaw lang ng dibdib ko. Malapit na malapit na
ang bibig nya sa koronang nandoon.

I squealed when I felt his tongue licked the crown on the top of my mound. Hindi pa
sya nakuntento at sinakop ng mainit nyang bibig ang dibdib ko. He licked and sucked
my breast like a baby but that only made him looked so hot.

Pakiramdam ko ay umiinit ang temperatura dito sa loob ng bahay ko. Tanging ang
mahalay na tunog ng pagsipsip at pagdila ni Death ang maririnig sa may sala. Ang
isang kamay nya naman ay pinagsasawa sa kapipisil ng kabilang dibdib ko.

"Ugh..."

Hindi ko na mapigilan ang mga ungol na lumalabas sa bibig ko. I screamed when he
lightly bit my nipple and suck it again kaya nawala agad ang sakit ng marahan nyang
pagkagat.

Ang kamay nyang pumipisil ay naglandas pababa ng bewang ko. A groaned had escaped
from my throat as I felt his hand touch the part in between my legs. Damang dama ko
ang init ng kamay nya kahit sa manipis na short na suot ko.

His mouth left my mound and he licked his way up to my jaw. Hingal na hingal ako at
sobrang bilis ng tibok ng puso ko sa mga ginagawa nya sa akin.

"Akin ka lang." he whispered and licked my cheeks. "Akin ka lang dapat."

He kissed the side of my lips at humabol pa ang bibig ko para halikan sya pero
iniiwas nya ang mga labi nya. His gripped on my hand tightened.

"No kissing, honey." he said that made me frowned.

Ang pagkakakunot ng noo ko ay napalitan nang pumisil ang daliri nyang naglalaro sa
gitna ng mga hita ko. Napaarko ang katawan ko at parang may nagsisimula nang mamuo
na kung ano sa loob ng tyan.

"Fuck, Death!" I hissed. Naramdaman ko kasing ipinasok nya ang kamay nya sa loob ng
underwear ko.

"And this is mine, too." bulong nya sa tenga ko at nagsimulang laruin ng mapangahas
nyang mga daliri ang gitna ko.

I want to hold him but he won't let me. He will tighten his grip everytime that I
try to free my hands. Nanghihina na rin ang katawan ko at gusto nang magpaubaya sa
kanya kaya hindi ko na rin tinangkang maglaban.

His fingers parted the lips of my feminine that made my eyes rolled back. Oh my
goodness. I had never experience this before. Ni hindi ko nga mahawakan ng ganoon
ang gitna ko. Sya lang. Sya pa lang ang nakakagawa ng mga ganitong bagay sa katawan
ko.

"You're wet." muli nyang bulong at dinig ko ang ngisi nya doon. Para bang tuwang
tuwa sya sa epekto ng mga ginagawa nya sa katawan ko.

His fingers played my core and I moaned nonstop. I was catching my breath as I shut
my eyes tight to feel his presumptuous fingers stroking my core. He parted my legs
using his right knee. Napasigaw na naman ako nang ipinasok nya ang isang daliri nya
sa loob ko.

"Oh my goodness... Death!" I screamed as he started to thrust his finger in and

out.

Dumilat ako at nasalubong ng paningin ko ang mga mata nyang mukhang kanina pa
nakatitig sa akin at pinapanood ang reaksiyon ko. I wet my lips with my tongue.
Nakita kong bumaba ang tingin nya doon.

"Please, Death..." I beg. Muli akong napaungol dahil patuloy ang labas-masok ng
daliri nya. "Oh fuck! Let me hold you... Ugh... Please."

"No." he said with finality and his finger went in and out faster and faster.

"Oh, fuck! Yes!" I screamed. Pakiramdam ko ay may sasabog sa kalamnan ko. Muli
akong napatingala. The walls of my core were wrapped around his fingers as I felt
my first ever release.

Nanginig ang mga tuhod ko at mabubuwal sana ako kung hindi lang nakapagitan ang
isang tuhod ni Death sa gitna ng mga hita ko. At doon ko lang naramdaman ang
matigas na bagay na tumutusok sa may hita ko.

Death withdrew his hand out of my shorts. Namula ako nang makita ang gitnang daliri
nya na basang basa. My eyes widened and my cheeks reddened more when he started to
lick and suck his middle finger sensually.

"Fuck. You taste so sweet." sabi nya nang matapos.

Binitiwan nya rin ang mga kamay ko kaya sinamantala ko ang pagkakataon para yumakap
sa kanya. Naramdaman kong inangat nya ang pang upo ko and I immediately wrapped my
legs around his waist. Binuhat nya ako at mas nadagdagan ang init nang katawan ko
nang maramdaman ang tumutusok sa may gitna ko.
"Kiss me, Death." I whispered as I burried my face on his neck. Hindi pa ako
nakuntento at binigyan sya ng isang halik doon.

"No." mariin nyang sabi at nagsimulang maglakad.

Inihiga nya ako sa pahabang sofa. Hinawakan nya ang kwelyuhan ng tshirt nya sa
likod at hinila iyon para hubarin. Even the way he removed his shirt was so sexy.
How can this man be so sexy in every little thing he does anyway?

Nang makita ko na naman ang madalas kong pagnasan na abs at ang v-line nya ay
nagtangka akong hawakan iyon pero hindi nya ako hinayaan. Mukhang nawalan na sya ng
pasensya sa kagustuhan kong hawakan sya. He removed his belt and used it to tie
both of my hands.

"Please, Death." I even beg but he firmly shook his head.

"No."

Mukhang nagalit ko talaga sya kaya desidido talaga syang parusahan ko.

Mabilis nyang hinubad ang short ko at isinunod ang panty ko. I am fully naked in
front of him and he was just staring at my whole body. I tried to cover my
sensitive part but he glared at me. Sa takot na baka dagdagan nya ang parusa ay
inalis ko ang pagkakatakip sa gitna ko.

This is how Death Ferrante gets mad.

"You're so beautiful." anas nya at hinaplos ang kwintas na bigay nya. Iyon na lang
ang suot ko ngayon.

Sinusundan ng mga mata ko ang mga mata nyang tumititig sa bawat kurba ng katawan
ko. Namumula na ang mukha ko pero nawala ang pagkapahiya nang makita ang paghanga
at pagnanasa sa katawan nya. Pagkatapos ay yumuko sya para halikan ang flat kong
tyan.

"Oh, shit..." I breath the moment
planted kissed all over it before
his way down to my core. Pumwesto
ko at isinabit ang mga hita ko sa
nang tumigil sa doon.
that I felt his warm lips kissed my tummy. He
he replaced it with his wet tongue. He trailed
sya sa gitna ko. Pinaghiwalay nya ang mga binti
mga balikat nya. Napaangat ako sa pagkakahiga

I met his dark mismatched eyes as he started to lick my center. Napabalik ako sa
pagkakahiga dahil sa kakaibang sensyasyong naramdaman ko dahil sa dila nya.
Napatitig ako sa kisame at napatingala ang ulo ko.
"Fuck..."

Mabagal lang ang ginagawa ng dila nya sa gitna ko pero parang gusto ko yatang
bilisan nya. Napaangat tuloy ang balakang ko para mas maidikit ang bibig nya sa
akin. But he held down my waist and keep it in place while he's still licking my
core sensually.

Sinilip ko ulit sya at mas lalo pang nag init ang katawan ko nang makitang
nadagdagan pa yata ang pagnanasa sa mga mata nya. Unti unti nang bumibilis ang
ginagawa ng dila nya kaya napabalik ako sa pagkakahiga.

Something is building inside me again. And what happened earlier made me realize
what it is. I am near and I want it fast but Death seems to take his time down
there.

"Death... I'm near." sabi ko. Baka lang naman bilisan nya pero hindi nya pa rin
ginawa. I thought that he's going to fuck me hard and fast?

Pero kahit na mabagal ang ginagawa ni Death ay naabot ko pa din ang sukdulan.
Nanginig ang katawan ko habang nararamdaman ko ang katas sa gitna ko na lumalabas
and Death drank all of it. Nanghina ang katawan ko nang matapos pero hindi pa din
tumitigil si Death sa ginagawa sa gitna ko.

His tongue began to move in a fast pace. Oh, fuck! Yes! This is what I want! Kahit
na kakatapos ko pa lang ay nararamdaman ko na may namumuo na naman sa gitna ko.

"Oh, yes! Lick me more, please..." I said like I was out of my mind as I felt this
euphoric moment.

Death hardened his tongue and inserted it inside me. He started to fück me using
his tongue and my breathing ragged. Hindi ko na alam kung saan pa ibabaling ang ulo
ko.

"Uh... More, Death!" nababaliw ko nang sabi.

His thumb started playing with my clit that made me more crazy. Wala na ako sa
sarili dahil sa mapangahas nyang dila. Mukhang magaling talagang maglaro ang dila
ni Death.

A moment later and I was having my third release. Hingal na hingal ako. Nakatingin
lang ako kay Death na tumayo para hubarin ang pantalon nya. His eyes never left
mine as he removed his boxers. He stood up with his glory and my lips parted when I
saw how big and long it is.

Ilang inches kaya 'yon? Seven? Eight?

I cleared my throat and removed my gaze on his shaft. My eyes darted on his
bracelet that was locked. I smiled.

I own him.

He went on top of me and kissed my left cheek. Hindi nya pa rin talaga ako
hinahalikan. Napanguso ako at parang gusto ko nang umiyak. Gusto ko na kasi talaga
syang hawakan at halikan.

Hindi pala magandang ginagalit ang isang Death Ferrante.

"Death, please." I begged again. "I want to hold and touch you."

Mariing tumitig ang mga mata nya sa akin. Nandoon pa din ang galit pero natabunan
na iyon ng pagnanasa. Napaigtad ako nang maramdaman na tumama ang pagkalalaki nya
sa puson ko.

"Have you learned your lesson well, Vexen?" nanunuya nyang tanong. Tumango ako.

"Yes, Death. I'm sorr— Oh, shit!"

I didn't finish my sentence when his manhood stroke my folds. Gumalaw pa sya sa
ibabaw ko at mas napaungol pa ako.

"You're what, Vexen?" tanong ni Death na patuloy na ikinikiskis ang kanya sa akin.

"I-I'm... Ugh!"

"Vexen..." he warned. How can I answer him kung mababaliw na ako sa ginagawa nya?!

"I'm sorry! Fuck!" mabilis kong sabi para masabi ko iyon ng buo nang hindi
umuungol.

"Uulitin mo pa?"

Merda! Merda! Merda! This feels so fucking good!

"Sagot!"

"No!" unti unti bumibilis ang paggalaw ni Death. "Hindi na, hindi na. Oh my God!"

He fondled my breast again and I was so lost in this euphoric second. Pero
sinubukan ko pa ring pakinggan ang sinasabi nya para mawala na ang galit nya.

"Who owns you? Tell me who fucking owns you, Vexen?" galit at may gigil nyang
tanong. Napapadiin din tuloy ang kanya sa akin kaya mas lalo pa akong nabaliw.

"Ikaw!" I squealed. "Ikaw! Ikaw! Ikaw!"

Tumigil sya para tanggalin ang pagkakatali ng sinturon nya sa kamay ko. Nang
tinignan nya ako ay ngumisi sya.

"Good girl." he said bago dumagan sa akin. "This will hurt a little."

Pagkasabi nya noon ay naramdaman ko ang unti unting pagpasok nya. I winced as I
felt a stinging sensation down my core. Napayakap ako sa leeg nya at impit na
napaiyak.

"Sshhh..." pag-aalo nya at muling bumaon. Napasigaw na talaga ako sa sakit.

"Death..." impit na akong napaiyak. Muli syang bumaon and my fingers dugged on his
back.

"Fuck, Vexen." he whispered huskily. "You're so tight."

"It hurts." I sobbed when he tried to enter me more.

"Open your legs wider, honey. Let me in."

Hindi ko ginawa ang sinabi nya. Merda! Ang sakit naman kasi talaga! Pakiramdam ko
ay may napupunit sa loob ko!

Death held my thighs and spread it wider. Nagulat na lang ako nang bigla nyang
ipinasok ang lahat ng kanya sa gitna ko. Napasigaw ako sa sobrang sakit!

Shit! He's so big inside me!

"It's okay, honey..." dinig ko ang lambing ng boses nya. "You'll adjust soon."

He kissed my forehead and my nose first before he claimed my lips. Nawala sandali
ang isip ko sa sakit dahil kanina ko pa talaga sya gustong halikan. I pulled him
closer and answered his kisses.

His tongue delved inside my mouth and I welcomed him with my tongue. Nag espadahan
ang mga dila namin at sabik na sabik kami sa paghahalikan na parang kay tagal
naming hindi nagkita.

I moaned and started to move my hips. Nawala na ang sakit at napalitan na iyon ng
kakaibang sarap.

When Death noticed my movement, he pulled his manhood that made me moaned. Just
before his shaft could leave me completely, he inserted it whole again. My moaned
was swallowed by Death's mouth.

Humiwalay ang mga labi nya sa akin at pumwesto ng mas maayos. Hinawakan nya ang
magkabilang mga hita ko at mas ibinuka iyon. He started thrusting in and out.

"Ohhh..." ungol ko. Talagang nawala na ang sakit. Ramdam na ramdam ko kung gaano
sya kalaki sa loob ko.

Death groaned when my walls clenched around his manhood. Mas bumilis ang galaw nya
at lumalakas na naman ang mga ungol ko. Ilang saglit pa ay nanginig na naman ang
katawan ko. This is my fourth release.

"Fuck, hon." he groaned. Bumibilis na ang galaw nya sa ibabaw ko. Nakita ko na
pulang pula ang dibdib nya hanggang leeg.

"Death..." ang makasalanan kong mga kamay ay hinaplos ang dibdib nya, pababa ng abs
nya. His muscles were so hard that I thought I was holding a rock. Nagfe-flex pa
ang mga abs nya sa bawat pag ulos na ginagawa nya.

Tumigil sya para isampay ang dalawang binti ko sa mga balikat nya. He pulled me
closer and started to thrust hard and fast.

"Oh, shit! Faster, ah!" sinasalubong ko na din ang pag ulos nya. Nakatitig lang sa
akin si Death at hindi nilulubayan ng tingin ang mukha ko. Alam kong pinapanood nya
ang bawat reaksiyon ko.

"Fuck, Vexen! Tangina!" he cursed and I know that he's already near.

"Faster, Death!" I said. Alam kong malapit na din ako. Hindi nya naman ako binigo
at mas binilisan pa ang galaw. "I'm coming!"

"Holy fuck!"

Our bodies shivered at the same time. I felt his load shoots inside me as I had my
fifth release. Ibinaba nya ang mga paa ko at bumagsak sya sa ibabaw ko. Nakaunan
sya sa mga dibdib ko. Agad ko syang niyakap.

Pareho kaming naghahabol ng hininga. I can even feel his own heartbeat. Katulad
iyon ng sa akin. Malakas at mabilis.

I smiled as I remember what happened. He's my first and I'm happy that he's my
first.

"I love you, Death." madamdamin kong sabi. Naramdaman ko ang pagngiti nya bago sya
sumagot.

"Mas mahal kita."

---

Vote and comment po para ganahan mag ud agad. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 20

"Grabe ka magalit."

Umalog ang balikat ni Death na inuunan ng ulo ko nang tumawa sya dahil sa sinabi
ko. We were cuddling in my bed after that breathtaking and out of the world
experience that we did. I just can't believe that I lost my first time on the sofa.

Really? On the freaking sofa? I imagined back then that I will have my first on a
soft and comfortable bed!

Death brushed my hair with his fingers dahilan para makalimutan ko ang inirereklamo
ng isip ko. Pakiramdam ko tuloy ay sobrang hina ko pagdating sa kanya. Nawawala
kasi ako sa katinuan sa simpleng pagdampi lang ng balat nya sa akin.

That's why it was easy for me to gave me him my first. I just can't get enough of
him. I want to see him everyday, kulang ang araw kapag hindi ko sya nakikita. I
only want the food that he cooks. Wala na akong gana sa iba pang pagkain na hindi
sya ang nagluto. I want to touch and kiss him all the time. I want him for myself.
That's how crazy I am for him.

And I wonder if this feeling is normal when you're inlove?

Yumakap ako sa bewang nya pero napangiwi din dahil naramdaman ko ang hapdi sa parte
ng nasa pagitan ng mga hita ko. My face blushed when I remember what happened that
made me like this.

Sobrang laki at haba naman kasi ng kanya. Mabuti nga at nagkasya pa iyon sa akin
pero feeling ko naman ay isang linggo akong lumpo nito. I enjoyed what we did but I
am not enjoying the aftermath of that lovemaking.

Sa sobrang sakit ng gitna ko ay hindi ako makatayo sa sofa kanina. Kinailangan pa

nya akong buhatin para madala dito sa kwarto ko. Kaunting galaw lang kasi talaga ay
ramdam ko ang sakit. But Death seems like more okay after what we did.

It's so unfair why am I the only one suffering like this!

"I don't like people taking what's mine." sabi nya at napanguso ako.

"I told you that he's just my workmate." Hindi nya pa rin talaga nakakalimutan ang
tungkol kay Archer. Pinarusahan nya na nga ako pero may galit pa rin pala sya.

"Do you always do that thing together?"

"Anong 'thing'?" napatingala pa ako sa kanya para lang simangutan sya. Damn this
man! Alam nyang sya ang una ko pero anong thing-thing ang pinagsasabi nya?

"Sleeping together. On the same bed." he looked at me and I almost backed down when
I saw how intense his mismatched eyes were. "Do you really think that it's a normal
thing between workmates?"

I sighed. Hindi ko na alam kung paano ko sasabihin sa kanya na wala talagang

malisya sa amin ni Archer nang hindi ko nababanggit ang tungkol sa trabaho namin.
Judging by the look on his eyes, I know that he still wants me to explain
everything to him. Hindi nga naman kami nakapag usap ng maayos kanina dahil bigla
kaming nagtukaan.

Bahala na nga.

"Katrabaho ko lang talaga si Creed."

"Kanina mo pa 'yan sinasabi."

Napikon na ako. "Seriously, Death? You're my first. You're the one I love! I love
you so much! And Creed? He's just really my workmate and I treat him as my brother
so please stop thinking that we're doing something bad. Incest kasi 'yon."

"Gutom ka na?"

I glared at him. Kita mo 'tong lalaking 'to. Ang dami kong sinabi tapos ganoon lang
ang magiging reaksiyon nya? Naintindihan nya man lang ba ang gusto kong iparating
sa kanya?
"After my dad died, I was always alone." he said while still combing my hair with
his fingers. Nakatingin lang sya sa kisame habang nagkukwento. "Naiwan sa akin ang
tungkulin nya. Even as a young kid, I had to learn the things that he did to
continue our family legacy."

I didn't say anything even if I can't understand anything that he's saying. Gusto
kong magtanong pero ayokong syang istorbohin sa pagkukwento. Baka kasi hindi nya
ituloy. This is the only time that Death talked about himself. I want to know him
more so I can get closer to him.

"Akong mag isa ang gumawa noon. Mom tried to talked to me but I shut her off.
Pinagpipilitan nya kasing itigil ko ang tungkulin na iniwan sa akin ni Dad. But I
can't. My Mom remarried and I was all alone. I left my her when I saw that she's
happy with her new family. At simula noon, namuhay na akong mag isa habang
pinagpapatuloy ang tungkulin ni Dad."

Hinaplos ko ang dibdib nya at tumigil ang kamay ko sa tapat ng puso nya para damhin
ang pagtibok noon. His heart is breathing calm and that's when I knew that he's
telling the truth and he's comfortable telling his life to me.

"And then you came into my life." bumaba ang tingin nya sa akin at nagtitigan
kaming dalawa. "Nasanay na akong palagi kang nandyan. Hindi buo ang araw ko kapag
hindi kita nakikita at nakakausap."

Same, Death. Same.

"So when I saw you with that man, natakot ako. Ang akala ko ay kukunin ka nya sa
akin. Akala ko ay maiiwan na naman ako mag isa. And I don't want that, Vexen. Akin
ka lang. Dito ka lang dapat sa tabi ko."

I smiled. Here comes his possessive side again. Gustong gusto ko talaga kapag
ipinagdadamot nya ako. Ganoon din naman kasi ako sa kanya.

Siguro nga ay normal lang na makaramdam ng ganito kapag nagmamahal ka. You want the
person you love all by yourself. It feels like a day isn't complete without seeing
them or hearing their voice. Life is okay before even without them but now, it
makes you wonder why it suddenly feels like you can't live without them.

Love is such a mystery and words can't simply explain it.

"Don't worry, Death. I'll always be with you."

Death smiled and it feels like I suddenly became happy too. Napangiti rin tuloy ako
at hinaplos ang pisngi nya.

"Was it hard when you decided to live alone?" I asked.

"Hmm... Hindi naman." sabi nya at napasimangot ako.

"Oo. Mukhang nae-enjoy mo nga, eh." I sarcastically said when I felt his fingers
playing with my feminine again.

Katatapos lang namin at masakit pa rin ang ano ko! Nagpahinga lang pala sya para
magbawi ng lakas!

"Death, I'm still sore." reklamo ko when his fingers poke my entrance earning a
moan from my lips. He teased it and I can feel that I am getting wet again.

Hindi nya pinagkinggan ang pagrereklamo ko. Inalis nya pa ang kumot na nakatakip sa
hubad naming mga katawan at pumaibabaw sya sa akin. His fingers stroke my core
faster this time.

"Uhh... Death..." Merda! Are we going to do it again? But I'm still sore!
Pakiramdam ko ay namamaga pa ang gitna ko!

"Relax, hon. Just let me pleasure you." he said before his head went down to kiss
my lips.

Nawala na naman ako dahil sa paghalik nya. I really like him kissing me. I don't
know. I think I am addicted to his lips. Para iyong drugs na nagpapawala sa
katinuan ko kapag nalalasan ko ang tamis noon.

As his tongue entered my mouth, I felt him inserted his finger in my core. Nalunod
sa bibig nya ang pag ungol ko. Imbes na masaktan ay nag iinit na naman ang katawan
ko.

Nag espadahan ang mga dila namin, tasting and licking each other's tongue. Our
breaths mingled as well as our salivas. Sobrang bango ng hininga nya at amoy
panlalaki pa kaya mas lalo akong nabaliw.

"Ohhh..." ungol ko nang pakawalan nya ang mga labi ko at ang halik nya ay bumaba sa
leeg ko. Nararamdaman ko na naman ang basa nyang dila na naglalakbay sa leeg ko.
His manhood was poking on my tummy. Napakapit tuloy ako sa batok nya at napasabunot
sa buhok nya.

Ang isang kamay nya ay ibinuka ang hita ko nang magdikit iyon dahil nararamdaman ko
na naman ang pamumuo ng kung ano sa may puson ko. He thrust his finger faster when
he saw that I was writhing in anticipation. Alam nyang malapit na ako kaya mas
binilisan nya ang galaw ng daliri nya at ilang saglit pa ay nanginig na naman ang
katawan ko.

I wasn't finished with my release yet when I felt him inserted his manhood inside
me. Napangiwi ako nang makaramdam na naman ng pagkirot doon.
Mukhang alam na ni Death ang gagawin para makalimutan ko ang sakit. Bumaba ang labi
nya sa mga dibdib ko at ang pangahas nyang dila ay pinalaruan ang munting mga
korona doon. He licked and sucked my breast. It was so erotic as I heard the sound
that he's making while doing those things on my mound.

His thumb played with my clit kaya naigalaw ko tuloy ang balakang ko. The pain was
already gone and I move again para maisagad nya ang kanya sa loob ko.

"Tangina, Vexen. Stay still." Death cursed as he pinned down my hips on the bed.

Binunot nya ang kanya at dahan dahang ibinaon muli sa loob ko. Napasigaw ako at
inulit nya ulit ang ginawa nya. Dahan dahan ang paghugot at paglabas ng kanya mula
sa akin na nagpapabaliw sa akin.

"Death... Make it fast, please!" I begged. Hindi ko kaya ang pinaparamdam nya sa
akin. Mababaliw ako kapag pinagpatuloy nya ang pagiging marahan nya.

He stopped and pulled my waist to him. Nang bumunot sya ay napatili ako nang sagad
na sagad ang muling nyang pagbaon.

"You feel so good, hon. I can't get enough of you." Death groaned and started to
thrust. In and out. Hard and fast. Baon baon ang pagkalalaki nya sa bawat pag ulos
na ginagawa nya.

He bend down and suck my hard nipples again. Napayakap ako sa kanya at iningudngod
ang ulo nya sa dibdib ko. Napuno ng ungol at mabibigat na paghinga namin ang kwarto
ko

Death groaned and went faster as I felt him getting bigger inside me. He's near
based on the moan and pace of his thrust. My walls clenched around his shaft. My
moan went louder as I felt my own release again and I felt him followed after me.
Tinanggap ko ang lahat ng nilabas nya.

"Kain na tayo." yaya nya pagkatapos ay hinugot na nya ang kanya sa akin. Naramdaman
kong tumulo pa ang mga katas namin sa ibaba ko.

Death helped me cleaned up. Sa sobrang sakit na naman ng gitna ko ay hindi ako
makagalaw kaya sya na ang gumawa ng lahat. I just smiled.

He's back at being my sweet and caring Death again.

The next morning, Death invited me to go on a grocery with him. Buti na lang at
hindi na ganoong kasakit ang gitna ko at nakakalakad na rin ako ng maayos kaya
pumayag na akong sumama sa kanya.
Tahimik lang akong nakasunod sa likod nya. Sya lang naman kasi ang nakakaalam ng
mga ingredients na bibihin nya para sa mga lulutuin nya. Kumukuha na lang ako ng
mga gusto kong bilhin sa bawat aisle na madadaan namin.

Napanguso ako nang makitang karamihan sa namimili sa loob ng grocery store na iyon
ay mga babae. I bet most of them weree normal housewives to their husbands.

Napatingin tuloy ako kay Death. Nagsasawa na kaya syang magluto? Gusto nya kaya ng
babaeng marunong sa kusina?

"Death..." I called him. Lumingon sya sa akin at tumigil pa na parang importante

ang sasabihin ko. Tinulak ko tuloy ang cart para magpatuloy sya.

"What?" he asked while still looking at me. Hindi sya tumitingin sa dinadaanan
namin kaya tumigil na lang ako. Baka makabangga pa sya o may malagpasan syang
kailangang bilhin.

"Do you think I should learn how to cook?" I asked. Kumunot ang noo nya at agad na
umiling.

"No." he answered na parang hindi na sya nagdalawang isip sa pagsagot. Lumakad na

ulit sya kaya humabol ako sa likod nya.

"Hala, bakit?" tanong ko pa. "Ayaw mo 'nun? Makakapagpahinga ka sa pagluluto. Ikaw

na lang kasi lagi ang nagluluto sa atin. Tsaka kapag wala ka, pwedeng ako na lang
ang magluluto—"

"That's it!" nabigla ako nang tumigil sya at nakasimangot na tumingin sa akin.
Hala, napano ang isang 'to? "Iyon ang ayaw kong mangyari kapag natuto kang
magluto."

"Bakit? Anong problema? Hindi ko—"

"I want you to need me in your life, Vexen. Gusto kong maisip mong kailangan mo ako
at hindi mo kayang mabuhay nang wala ako." he said at nagpatuloy na ulit sa
pagtutulak ng cart.

While me? I was standing like an idiot in the middle of the aisle while still
comprehending what he just said. Ayaw nya akong matutong magluto kasi gusto nyang
kailanganin ko sya. Napangiti na lang ako.

Even if I learn how to cook, I will still need him in my life 'cause I love him.
Hindi ko na nga yata kayang mabuhay nang wala sya.

Gabi na nang makaalis si Death sa bahay ko. Nanood na naman kasi sya ng TV at ako
ay tinapos ko na ang nobela ko at ipinasa kay Lindsay para wala na akong
poproblemahin pa. Bahala na sila kung sabay sabay nilang i-release yung mga
chapters o isa isa pa rin kada linggo.

I wore an spaghetti top and a shorts para sa pantulog ko. Mahirap na. Baka bigla na
lang dumating si Archer na mukhang napapadalas dahil may problema talaga ang loko.
Kahit na alam kong magagalit na naman si Death kapag nalaman nya ang tungkol dito,
hindi ko naman gustong pabayaan ang isang kaibigan na halatang may problema.

I stretched my body and was about to lay on my bed when something caught my eyes.
It was a red light outside that glistened when it hit my sliding glass door.
Napatingin ako doon at napamura nang makita kung ano iyon.

It was a laser from a sniper scope.

It was obvious that the sniper wanted me to notice him or her. Real sniper doesn't
use laser. Archer taught me that. At hindi ko alam kung anong gusto ng isang 'to at
nagpahalata sa akin.

But I was caught off-guard. Bago pa ako makaiwas ay nadinig ko na ang malakas na
pagkabasag ng salamin ng sliding door ng kwarto ko at ang pagtama ng bala sa
katawan ko.

---

Vote and comment po.

Lady Hiro

Chapter 21

As my glass door shatters, I felt the pain on my left arm just below my shoulder. I
cursed when I saw my own blood runs down my arm. I felt the stinging pain on my
wound and I cursed more. My urge to kill the one who did this is so strong.

"Shit!" muli akong napamura nang tumayo ako at sumakit ang kaliwang braso ko. I
glanced on the spot where the bullet came from based on it's trajectory. Mukhang
malapit lang ang sniper base sa pagtagos ng bala sa dingding ng kwarto ko.

My thoughts were disturbed when I heard my phone rang. Nakapatong iyon sa ibabaw ng
kama ko at kaagad ko iyong kinuha. I immediately answered the call when I saw that
it was from Tracer.

"V!" bungad nya pa lang pagkasagot ko ng tawag. He's worried judging by the tone of
his voice and that's when I knew that he already knows what happened here. Kung
paano ay hindi ko alam. "Are you okay?"
"Yes." I answered. Okay naman talaga ako. Daplis lang ang tama ko.

Muli akong tumingin sa labas ng bintana ko. I dilated my eyes to adjust from the
darkness ahead and tried to see if the sniper was still there. Pero wala na akong
nakitang paggalaw sa rooftop ng builing kung saan ko pinaghihinalang nakapwesto ang
sniper kanina.

"Your house alarm went off on my computer. I asked Shielder to design your lock
that way so I will know if something bad happens to you." he explained. Alam nya
sigurong nagtataka ako kung paano nya nalaman ang nangyari.

It was sweet of him to do that. Kahit na nasa ibang bansa sya ay hindi nya pa rin
nakakalimutan ang protektahan ako. Just like back then when we were still partners
on some missions. Pareho talaga sila ni Archer na itinituring ako bilang
nakababatang kapatid nila.

Maybe he asked Shielder to put some alarm on the lock that he installed on my house
doors. Nakakonekta iyon sa computer nya so if someone tries to break in my house,
that alarm will go off on his computer. At ngayong nabasag ang sliding glass door
ko ay tumunog ang alarm na iyon sa computer nya.

"What happened?" he asked.

"A sniper tried to shoot me." simpleng sabi ko at muling tumingin sa balang
nakabaon sa dingding ng kwarto ko.

"Fuck!" Tracer cursed. "Are you okay? Tinamaan ka ba?"

"Oo. Daplis lang. Sa braso." napatingin ako sa nagkalat na bubog sa loob ng kwarto
ko. Shit. Nakakatamad linisin 'to.

"Treat your wound. I will hack the cameras of the buildings near your house. Baka
magpakita doon ang sniper."

Napatango ako kahit na alam kong hindi nya ako nakikita. Napapasimangot ako sa mga
bubog na nagkalat sa sahig. Iniisip ko pa lang na lilinisan ko ito ay nag iinit na
ang ulo ko.

My eyes stopped on the white square thing that was on the floor. Nilapitan ko iyon
at nakitang isa iyong maliit na papel. I picked it up and there were words that was
written on it. I cursed when I read what it was.

"Bakit?" tanong ni Tracer sa kabilang linya nang marinig ang pagmumura ko.

"No need to hack the cameras, Tracer. I know who the sniper is." gigil kong sabi
habang nilulukot ang papel na nasa kamay ko.

Merda! I didn't expect that they will move this fast! I gritted my teeth when I
remembered the words that was written on the paper.

"Bold of you to go out of your house, Bellucci. Sabagay. Dapat mo na ngang sulitin
ang mga araw na humihinga ka pa."

Hindi plano ng sniper na patayin ako. Gumamit sya ng laser para makita ko sya at
nag iwan ng papel para bigyan ako ng warning. Hindi ko naman alam kung para saan pa
ang mga ito.

Tingin ba nila ay matatakot ako? Mas lalo lang akong nagalit sa ginawa nila at
gusto ko na lang silang pulbusin lahat!

"I think you should get out of your house, V." Tracer tried to suggest. "Find
another place to hide."

"Yes. Pero hindi ako aalis ng Pilipinas. Mabilis akong mahahanap ni Papà kapag
lumabas ako ng bansa." I cursed again. I am now sure that the man that I saw on the
restobar is one of my enemies. Nangyari agad ang ganito pagkatapos ng engkwentro ko
sa kanya.

Kung hindi lang din ako hinahanap ni Papà ay hindi talaga ako magpupunta dito sa
Pilipinas. My enemies were flocked here. At baka nga nagtutulong-tulong pa sila
para patayin ako.

Kaya alam kong hindi talaga maiisip ni Papà na dito ako sa Pilipinas magtatago
dahil sa dami ng kaaway ko dito. But I am more afraid to be tied on a knot with a
stranger than to the people who were trying to kill me.

"Don't worry. Archer and Shielder were on their way to your house. Dadalhin ka nila
sa ibang ligtas na lugar."

Nawala ang atensyon ko sa sinasabi nya nang makarinig ng mga yabag na parang
nagmamadali sa labas lang ng kwarto ko. I cursed and got my gun and I pointed it on
my room's door. Ang hangin na nagmumula sa nakabukas kong veranda dahil sa nabasag
na pinto doon ay tumatama sa buhok dahilan para liparin iyon papunta sa mukha ko.
Pero ang buong konsentrasyon ko ay nakatutok sa nakapinid na pinto ng kwarto ko at
hinihintay iyong bumukas.

"What?" muling tanong ni Tracer. Isang kamay ko lang ang nakahawak sa baril habang
ang isa ay may hawak na cellphone.

"Someone's inside my house. I need to put my phone down." sabi ko habang hindi
inaalis ang tingin ko sa pintuan.
"Okay. Don't end the call. I'll just listen. Hang in there, V, until Shielder and
Archer arrives."

Saktong naibaba ko na ang cellphone ko nang biglang bumukas ang pinto sa may kwarto
ko. Pareho kaming nagkagulatan nang nagbukas noon. Mabilis kong binitiwan ang baril
nang makabawi at sinipa iyon papunta sa ilalim ng kama ko.

"Death..." I breathe. Did he noticed the gun?

I was about to shoot him. Mabuti na lang at napigilan ko ang daliri ko na kalabitin
ang gatilyo. Hindi ko naman kasi inaaasahan na sya ang makikita ko sa pagbukas ng
pinto. I haven't heard his footsteps before. Ngayon lang talaga kaya nabigla ako.

Hinihingal sya at alam kong nagmadali syang pumunta dito. Narinig nya siguro ang
pagkabasag ng salamin ng kwarto ko. Sobrang lakas naman kasi at feeling ko nga ay
umabot pa iyon sa katabing bahay ng kay Death.

His eyes went down and I saw his lips parted when he noticed the shattered glass on
the floor. Naglakbay pa ang tingin nya at tumigil iyon sa nakabaong bala sa may
dingding. It was unnoticeable but he was able to noticed it. Sa huli ay tumingin
sya sa akin at umigting ang panga nya nang makita ang sugat ko sa braso.

Without saying anything, he made his way towards me. Nagtutunugan ang mga bubog sa
bawat paghakbang nya. He was wearing a shoes kaya hindi nasugatan ang mga paa nya.
Talaga nga sigurong nagmadali syang pumunta dito kaya hindi na nya natanggal ang
sapatos sa labas.

"You're bleeding." mababa ang boses na sabi nya. Hindi ako natakot sa sniper kanina
pero ngayong nakatingin ako sa mga mata ni Death na galit na nakatitig sa sugat ko
ay nagsimula akong kabahan.

"Daplis lang-"

"I'll take you to the hospital." sabi nya na parang walang pakialam sa opinyon ko.
Hinila nya ang kamay kong walang sugat at napa 'aray' ako nang may matapakan akong
bubog.

He just noticed that I'm barefoot when he looked down. Bubuhatin na nya sana ako
nang pigilan ko sya.

"Daplis lang talaga, Death. No need to worry." I assured him. Magagamot naman kasi
talaga 'to agad.

His jaw clenched and the anger on his eyes doubled. Alam kong hindi nakadirekta sa
akin ang galit nya kaya matapang kong inangat ang kamay ko at hinaplos ang panga
nyang umiigting.
"Maliit na sugat lang talaga 'to, Death. Magagamot naman agad kahit hindi na
pumunta ng hospital."

Hindi pa rin sya kumakalma kaya lumapit ako sa kanya. Doon ako sa sapatos nya
tumapak at yumakap ako sa may bewang nya para hindi ako mawalan ng balanse.
Tumingala ako sa kanya. I smiled sweetly at him to assure him that there's really
nothing to worry about.

Mas lalo akong napangiti nang bumuntong hininga sya at niyakap ako pabalik. Nag
iingat na huwag matamaan ang sugat ko. Humilig ako sa dibdib nya at rinig ko ang
bilis ng pagtibok ng puso nya.

"Let me treat your wound, at least." bulong nya at tumango ako. "Where's your first
aid kit?"

"Sa cr sa baba."

Hindi na ako umangal pa nang buhatin nya ako. Kumapit ako sa may balikat nya at
isinandal ang ulo ko sa dibdib nya. Doon ko lang napansin ang cellphone kong nasa
sahig at nakakonekta pa rin ang tawag kay Tracer.

Merda! I forgot about him! At paano ko sasabihin sa kanya na huwag nang patuluyin
sa pagpunta sina Archer at Shielder dito?

Nagsimulang maglakad si Death at kinabahan ako. Alam kong hindi pipigilan ni Tracer
sa pagpunta yung dalawa hangga't wala akong sinasabi. He knows that I need a safe
place right now but I'm still with Death. Mas natatakot ako sa magiging reaksiyon
nya kapag nakita nya ang dalawa. Lalong lalo na si Archer.

I sighed. Bahala na nga.

"Back off. I'm safe. I'm with someone." malakas kong sabi para marinig ni Tracer.

Death halted on his steps and looked at me, confusion was on his eyes. Ngumiti lang
ako at umiling bago ibinalik ang ulo ko sa pagkakahilig sa dibdib nya. Napabuntong
hininga ako nang magpatuloy syang maglakad.

I hope that Tracer will understand what I've just said. Well, he is smart. A
genius, rather.

Pinaupo ako ni Death sa may sofa sa sala ng bahay ko. Kinuha nya ang first aid kit
at umupo sa tabi ko para gamutin ang sugat ko. Nandoon pa din ang galit sa mga mata
nya nang muling makita ang maliit na sugat sa may braso ko. The bleeding stopped
but the pain was still there.
"See? I told you. Daplis lang diba?" I even laughed to lighten the air. He looked
so serious while treating my wound. Umiigting pa nga ang panga nya kapag
napapakislot ako sa pagdampi ng bulak sa sugat ko.

I pouted. He's mad again.

He's already done and yet he remained silent. He wasn't saying anything but judging
by the way he clenches his jaw from time to time, I know that he's mad. Kung sa
akin o sa sugat ko ay hindi ko alam.

Naging tahimik ang paligid sa aming dalawa. Hindi ko na kasi alam ang sasabihin ko.
I'm scared that he's mad at me. Anong gagawin ko?Kasalanan ko bang hindi ko agad
nailagan ang bala? Buti nga nakailag pa ako kahit na huli na kaya daplis lang ang
naging tama sa akin.

Napairap na lang tuloy ako. He's being unreasonable. Hindi ba sya masaya na hindi
ako tinamaan sa kahit anong vital points ng katawan ko? Why isn't he saying
anything? Nakaupo lang sya at ang mga siko nya ay nakapatong sa dalawang tuhod nya.
Nakapatong ang noo nya sa mga kamay nya na parang nag iisip.

"It's my fault." sa wakas ay pagsasalita nya.

But what is it that he just said? His fault? Ang alin? Ang masugatan ako?

"They must've know that you're so important to me that's why they targeted you."

Umayos sya ng upo at tumitig sa akin. Tumitig ako pabalik sa kanya. My mind is
still processing the words that he just said.

He's blaming himself for the shooting that happened in my room. I'm sure that I was
the target and it was because of my enemies and yet Death was blaming himself. And
who are they that he mentioned? May mga kaaway din ba sya? May kaaway sya at alam
na importante ako para sa kanya kaya ako ang naging target?

No. I am sure na ako ang naging target dahil kaaway ko ang may gawa noon. They even
left a note as a warning.

"I didn't want to involve you in my chaotic life. But what can I do if you became
the air that I breathe? The beating of my heart? I can't lose you, Vexen. That will
be the end of me."

Chaotic life... Anong ibig nyang sabihin? May gusto rin bang pumatay sa kanya?

"What do you mean?" I asked. Gulong gulo na ang utak ko. Mula sa sniper na bumaril
sa akin hanggang sa mga sinasabi ni Death ngayon ay hindi kinakaya ng utak ko.
And I realized that I still haven't know him well. Wala pa rin akong masyadong alam
sa kanya.

Who are you, Death?

He knows how to read emotions. He knows how to stealth walk. He must've learned it.
Alam kong hindi dahil ganoon lang talaga ang paglalakad nya dahil narinig ko ang
mga yabag nya kanina. Ibig sabihin ay hindi natural ang paglalakad nya ng walang
tunog.

"Can you trust me on this?" sabi nya nang makita ang pag aalangan at kaguluhan sa
mukha ko. Hindi na ako nag abalang itago ang emosyon ko sa kanya.

He's hiding something. We're both hiding something.

"Please, Vexen... Trust me on this."

Pero nang mapatingin ako sa mga mata nya ay nakita ko ang katotohanan. He's being
true to me right now. Pero ayaw nyang magtanong ako. Dapat ba akong magpakatanga at
pagkatiwalaan sya?

I loved a man whom I barely even know.

Nagtatalo ang puso at isip ko. My mind wants me not to trust him. Hindi pa ganoong
kadami ang alam ko sa kanya. At hindi pa huli ang lahat para lumayo ako sa kanya at
iligtas ang sarili ko.

But my heart wants me to trust him. I love him. He's the only man that made me feel
this way. At ang mga panahong nakasama ko sya ay ang mga panahon kung kailan ako
naging pinakamasaya.

Should I trust my heart and not my mind?

"I love you, Death." I said but it was full of uncertainty. Uncertainty for the
decision that I'm about to make.

Hinawakan nya ang pisngi ko at gusto kong mapapikit nang madama ang init ng palad
nya.

"Mas mahal kita, Vexen. And I can't afford to lose you. I'm going to protect you.
Tiwala mo lang ang kailangan ko." titig na titig sya sa mga mata ko habang sinasabi
iyon. Napapikit na lang ako.
Wala na. Hulog na hulog na talaga ako sa lalaking ito.

"Anong gagawin mo?" I asked when I opened my eyes. His mismatched eyes were full
determination.

"Live with me. I have a safe house where we can hide."

---

Malapit na ang twist and turn :)

Vote and comment po kayo. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 22

"Are you out of your fucking mind, V?!"

I rolled my eyes when I heard Archer's voice on the other line. He was screaming
and shouting at me ever since I've told him about my decision to live with Death.
Kung nasa harapan nya lang siguro ako ay baka masabunutan nya pa ako.

Sumama ako kay Death dito sa may safe house nya. Hindi ko na pinag isipan pa ng
matagal dahil alam kong ito rin naman ang gusto ko. Isa pa, I know that Death is
hiding something about himself. At iyon ang gusto kong malaman.

My instinct was right the first time when I've learned that Death knows how to
stealth walk. Mga hindi ordinaryong mga tao ang nag aaral ng paglakad ng ganoon.
It's either that they've learned it to help or they've learned it to gain something
on their own. Kung alin si Death sa dalawa ay ang dapat kong alamin.

Will he protect me like he promised? Or is he one of my enemies who wants to kill

me? Just thinking Death as my enemy was unbearable. Hindi ko kaya. I love him so
much and I don't know what I'll do if he's really my enemy.

"You didn't know anything about that man and yet sumama ka sa kanya! You should've
asked Tracer to investigate him first before you made that decision!"

Nailayo ko ang cellphone ko sa tenga ko at napahilot doon. Damn. I didn't know that
Archer was such a nagger. Kanina pa nananakit ang mga tenga ko sa paglilintanya
nya.

Kahit naman magdugo ang lalamunan nya at ang bibig nya sa kakasalita ay wala na rin
syang magagawa. I am already here at Death's safehouse somewhere in Palawan. We
left the city immediately when I said that I'll go with him. Hindi na nga namin
nadala ang lahat ng mga gamit namin papunta dito. Death said that all that we need
is already here.

I'm here at the veranda while looking down at Death who's outside the house and was
also talking to someone on the phone. Halos mag isang guhit na ang makakapal nyang
mga kilay habang kausap ang kung sino man na nasa kabilang linya.

"Don't worry about me, Archer. I trust Death." I said while still staring at my
beloved man. Pinapanood ko kung paano mag iba iba ang ekspresiyon nya habang
nakikipag usap. Pero galit at pagiging seryoso lang ang nakikita ko sa mukha nya.
Malalamig ang tingin nya na kasing lamig ng hangin na humahampas sa mga balat ko.

He looked very different right now compared when he was with me.

"V, you'll never know who your enemies are and will be. Baka isa ang lalaking 'yan
sa mga taong gustong pumatay sayo. Nagpapanggap lang para makuha ang tiwala mo."

Hindi agad ako nakapagsalita sa sinabi nya. Iyon din kasi ang isa sa mga
ikinatatakot ko pero ayokong isipin. I don't even want to think ill about Death.
Kahit na normal lang naman iyon lalo pa sa kalagayan ko.

But still, I know that he really loves me. He's true to me. I saw it in his eyes.
He didn't and he will never lie to me.

"He's not like that, Archer. I can assure you that." pinal na sabi ko. Ayoko nang
makipag usap sa kanya kung ganito rin naman ang mga sasabihin nya. Ayoko nang
madagdagan ang mga ikinatatakot ko.

"V..."

"Please, Archer. Hayaan mo na lang ako tungkol sa bagay na 'to." I begged him.

I really love Death. Hindi ko kayang isipin na ang mga oras na kasama ko sya ay
puno ng kasinungalingan lang.

I heard Archer sighed. Napangiti na lang ako. Alam kong hindi na nya ipagpipilitan
ang opinyon nya.

"Balitaan mo na lang ako sa araw-araw kung buhay ka pa. Kapag wala akong natanggap
na balita sayo sa loob ng isang araw ay hahanapin ko ang lalaking 'yan at ako mismo
ang papatay sa kanya."

I smiled widely and even laughed a little. Bored na bored kasi ang boses nya habang
sinasabi nya iyon pero kakaiba naman ang meaning ng mga salita nya. Mas lalo pa
akong napatawa nang basta nya na lang pinatay ang tawag. Napikon siguro. But still,
he's sweet and protective. Pakiramdam ko tuloy ay nagkaroon ako ng mga kuya bukod
kay Kuya Vander dahil sa kanilang dalawa ni Tracer.
Speaking of Kuya Vander, ano na kayang balita sa kanya? Ang huli kong narinig ay
nakalabas na sya sa hospital na pinaggagamutan sa kanya. Meaning that he's already
healed. I'm happy for him and I want to see him but I know that Papà is watching
him as well. Alam nya kasi na malapit kaming dalawa ni Kuya Vander kaya kahit na
gustong gusto ko syang makita ay hindi ko sya mapuntahan.

"A penny for your thoughts?"

I almost jumped when I heard Death's voice behind me followed by his arms that
slowly encircled around my waist. He pulled me closer to him and I was aware by his
body heat that engulfed my entire back. Isinandal ko na ang katawan ko sa kanya at
ipinatong ang mga kamay ko sa nakapalibot nyang mga braso.

We were both facing the calm ocean in front us us while he's hugging me on the
back. Ang lahat ng mga kinatatakot ko at pinag aalala ko ay biglang nawala sa
simpleng pagkakalapit lang ng mga katawan namin.

"Sinong tinawagan mo?" tanong ko imbes na sagutin sya.

"Someone who can help me to protect you." he answered before he nuzzled my neck.
Nakikiliti ako sa maliliit nyang mga balbas sa mukha. "How about you? Sinong
kinausap mo?"

"Hmm... Just someone." umangat ang kamay ko para haplusin ang buhok nya habang
nakabaon pa din ang mukha nya sa leeg ko.

"Yeah?" tanong nya na parang hindi naniniwala.

"Uh-uh."

Naramdaman kong humigpit ang yakap nya sa bewang ko. I craned my head to give him
the full access on my neck. He inhaled my scent and I sighed by the sensation that
he's starting to give me.

"Thank you for trusting me, Vexen. Someday, I will be able to tell you everything."
he whispered against my skin.

Hindi na ako nagsalita. Somehow, I was given an idea because of what he had said.
Gusto nyang sabihin sa akin ang lahat pero hindi pwede. Something or someone is
stopping him.

But I'm willing to wait until the day when he can tell me everything.
Makapaghihintay ako kung ang kapalit naman ay ang makilala sya ng lubusan.
We spend the day cuddling, watching TV, watching movies, swimming and everything
that we can do under the sun dito sa may safehouse nya. Ganoon ang routine namin sa
araw araw. Noong una ay masaya lalo na at kasama ko sya pero sa nagdaang mga araw
ay nagsasawa na ako. Paulit ulit naman kasi. Hanggang sa nakaisip ako ng bagong
gagawin.

"Teach me how to cook." I finally told him one day while he's watching TV.
Nakakunot ang noo nya nang tumingin sa akin.

"What?"

"Turuan mo akong magluto." pagtatagalog ko pa.

"No." sagot nya at muling ibinaling ang tingin sa TV. I frowned. Doesn't it sounds
nice if he'll teach me how to cook? Talaga bang ayaw nya?

"Please, Death..." pinalambing ko pa ang boses ko. I hope it'll affect him.

Which it did. I heard him sighed again. That sigh that's telling me that he'll do
what I want.

Tamad na tamad syang tumayo at kinuha ang remote ng TV para patayin. Halatang ayaw
nya pero napipilitan lang. Napanguso ako.

"I want to cook for you, Death. Ayaw mo bang kumain ng luto ko? My cooking that's
full of love and effort?"

Those words were like a magic to him. Sumigla sya at bumilis ang kilos. Nauna pa
nga sya sa kusina para ihanda ang gagamitin namin.

But never did I know that cooking was never easy.

"Ano ba, Vexen?! Sinabi nang hindi ganyan ang paghawak sa kutsilyo dahil
masusugatan ka!"

Kinuha sa akin ni Death ang kutsilyo at ipinakita sa akin kung paano hawakan iyon.
I don't understand. Ganoon naman ang paghawak ko kanina, ah?

"You're holding it like you're about to kill someone! Magluluto ka lang at hindi
papatay!"

Napasimangot ako. Eh sa nasanay akong iba ang paghawak ko sa kutsilyo eh! Malay ko
bang iba pala ang paraan ng paghawak noon kapag nasa kusina?
I thought that cooking is easy but I was wrong. Sobrang hirap pala lalo na kung
wala ka talagang alam sa kusina. Ilang beses na akong nahiwa at natalamsikan ng
mantika dahil palaging mali ang nagagawa ko. And Death, being my teacher, is
getting frustrated teaching me with each passing day.

"Paulit-ulit na lang tayo dito, Vexen. Hindi mo ba tinatandaan ang mga tinuturo
ko?"

Gigil kong hiniwa ang sibuyas para ilabas doon ang galit ko. Merda! I thought that
this was going to be our bonding time since cooking is his favorite pero parang
naiinis lang yata ako! Wala naman pala kasi akong talent sa pagluluto!

"Malakas ang apoy mo! Diba sabi ko hinaan mo lang dahil mahihilaw?"

I was about to turn down the heat para matigil na ang pag iingay ni Death pero
masyado nga yata talaga akong tanga sa loob ng kusina dahil nahawakan ko ang mainit
na kawali. I yelped!

"Ouch!"

"Vexen!"

Lumapit si Death at kinuha ang kamay kong nasaktan. Sinuri nya iyon at pinalapit
ako sa may gripo para palamigan iyon ng tubig.

"I can't believe you managed to live alone for two years. Hindi ka naman pala
maalam sa pagluluto."

"Eh di ikaw na ang magaling na magluto!" inis na sabi ko.

Alright. Okay. This will be the only time that I'm going to admit it. Wala talaga
akong talent sa pagluluto. Ayoko na. Sinasaktan ko lang ang sarili ko kaya
tatanggapin ko na lang ang katotohanang iyon at hindi na pipilitin ang sarili kong
mag aral na magluto.

Kakalimutan ko na rin ang pangarap kong maipagluto si Death ng sarili kong luto.

Death laughed at me which made me glared at him. Ngumisi sya kaya mas lalo akong
nainis. Ang lakas nya talagang mang asar!

"If you just tried to learn how to cook when you were younger, hindi ka na sana
naghihirap ngayon." sabi nya at mas lalong tumawa.

Wala na! Nakahanap na naman sya ng kaligayahan nya sa pang aasar sa akin!
Pinatay ni Death ang gripo at pinunasan ang kamay ko. Kinuha nya ang ointment sa
may first aid kit na palaging nandoon sa malapit at abot-kamay lang kapag nagluluto
ako. Palagi nga kasi akong napapaso at nanhihiwa.

Death applied the ointment on my fingers. He looked serious but his eyes were
dancing with amusement. I just rolled my eyes.

"Hindi ko naman akalain na lalayo ako at mamumuhay nang mag isa."

"Bakit ka naman kasi naglayas?" tanong ni Death habang seryoso pa rin sa paggamot
sa mga daliri kong napaso.

"My father forced me to a fix marriage." pag amin ko. Ngayon ko pa lang ito
masasabi sa kanya.

Death stilled. Ilang segundo syang napatigil bago nya inangat ang mukha nya sa
pagkakayuko at nagtama ang mga mata namin. I saw confusion on his eyes so I
continued.

"Pinipilit ako ni Papà na ipakasal sa anak ng kaibigan nya. I don't know. Maybe to
grow his business? I didn't try to know his reason. Basta tumakas na lang ako."

"You were forced?" halos hindi na humihingang tanong ni Death. Napatawa tuloy ako.
Kung mag react sya ay parang sya yung pinilit maipakasal.

"Yes! At alam mo ba? Sobrang payat ng napili nyang ipakasal sa akin! I saw him once
on the party that we both attended. Kahit ang pagsasalita nya ay mahina!"

"You were forced?" muling tanong ni Death na hindi pa rin gumagalaw mula sa
pagkakatulala. I frowned. He's being weird.

"Oo nga! Kaya umalis talaga ako sa bahay. Ayokong magpakasal sa taong di ko naman
kilala."

I saw his jaw clenched. Napahigpit ang kapit nya sa kamay ko kaya napa-aray ako.
Doon lang sya natauhan at pinagpatuloy ang paggagamot sa nga daliri ko.

"What if he's buff now?" Death asked without looking at me. "What if he's muscular,
now? Will you marry him, now?"

I laughed. "Ano bang klase tanong nyan? The issue wasn't about if he's muscular or
not. The issue was about he's a stranger to me. At ayokong makulong sa kasal sa
taong wala akong kaalam-alam at hindi ko mahal."
Death didn't say anything after that. Would he believe it? Para naman kasing hindi
kapani-paniwala. Fixed marriage isn't a thing on this generation anymore. Kung noon
ay uso iyon, ngayon ay hindi na. Kaya maiintindihan ko kung hindi ako paniniwalaan
ni Death.

I just told him the truth 'cause I know that it's unfair. I'm trying to know
everything about him but I never really try to show him the real me.

Now that he knows that I already have a fiancè, what would he do?

"I really thought that you love the guy." mahinang sabi nya. I laughed again at
that ridiculous comment of him. But something is not right.

"No! He's thin nga and has a soft voice. Pakiramdam ko ay ako pa ang magliligtas sa
kanya if anything bad happens."

Hindi na nagsalita si Death pagkatapos noon at tinapos na lang ang paggagamot sa

akin. He looked like he's on a deep thought. Kunot na kunot ang noo nya at halatang
may malalim na iniisip.

What, Death? What were you thinking? I really hope that I'll be able to know
everything about you. I want to love you fully.

"A penny for your thoughts?" ginaya ko ang tanong nya kanina?

Nang umangat ang tingin nya sa akin ay hindi ko nakitaan ng anumang emosyon ang
mukha nya. Yes, this is the side of Death that I didn't know. He has a cold and
dark side.

"Nothing." he said before he smile. I smiled back.

No. It wasn't nothing. It was obvious that you're thinking hard about something,
Death.

Please, tell me everything.

---

Short ud.
Vote and comment.

Lady Hiro
Chapter 23

Days passed like a blur. Hindi ko na alam kung ilang araw na kaming nandito. Maybe
two weeks? A month? I have no idea. All I know is I'm enjoying my everyday with
Death beside me.

I talked to Tracer and he said that he already know who the sniper was. It was the
man that I saw on the resto bar, as what I've suspected. Hinahanap nya pa rin pala
kahit na sinabi kong hindi naman kailangan. He even asked L for help dahil masyado
daw magaling ang sniper at naiwasan ang lahat ng CCTV sa area. Hindi ko alam kung
paano nila nalaman ang identity ng sniper kung ganoong hindi naman pala nagpakita
ang lalaki sa mga CCTV.

But since he had L's help, hindi malabong hindi nila makilala ang sniper. They were
both a pro when finding information about everything. Kung may gusto kaming malaman
ay sa kanila kami lumalapit.

Tracer is a man with a few words and looked wicked and tricky but I prefer asking
him for help when it comes about those things. Ayoko kasi kay L. He has this aura
around him that makes anyone wanna avoid him. He's sly, devious and manipulative.
Kahit ang tingin nya ay iniiwasan ko.

Tracer is like a sneaky hunter while L is like a conniving predator.

"Unang pinapansin mo sa isang tao?"

I looked at Death when I asked the question. We were having our fast talk here on
the sofa. Nakaupo akong patagilid sa mga hita nya while my head is resting on his
shoulder. Ang gilid lang tuloy ng mukha nya ang nakikita ko. Nakapulupot ang mga
braso ko sa leeg nya habang ang sa kanya naman ay nakayakap sa bewang ko.

I decided to play this game with him. Gusto ko kasing mas makilala ko pa sya at
inuunti unti kong malaman kung sino talaga sya sa paggamit ng larong ito.

"Their eyes." he answered. Parehas kami. Noong una ko rin syang nakita ay ang mga
mata nya agad ang tinignan at nakita ko. Agaw-pansin talaga ang mga mata nyang
magkaiba ang kulay. But his mismatched eyes are my most favorite eyes in the whole
wide world.

"From one to ten, gaano ka katamad?"

"One."

I smiled. He's telling the truth. Palagi sya ang gumagawa ng lahat kapag magkasama
kami. Halos linisin nya na nga rin ang buong bahay ko. Ako talaga yung tamad.

"Ilan ang unan sa kama mo?"

"Isa lang."

"Paborito mong bahagi ng bahay?"

"'Yung sofa sa may living room."

Natigilan ako. Normal lang naman ang pagsagot nya pero hindi ko alam kung bakit
pakiramdam ko ay namula ang mukha ko. May isang senaryo kasi ang pumasok sa isip
ko.

I cleared my throat to remove that thought in my mind.

"Tuwing kailan ka tinatamad?"

"When I'm with you." Ako din naman. I just want to cuddle all day when I'm with
him.

"Pinaka masaya mong araw?"

"All days with you." I tried my best to suppress my smile.

"Past, present or future?"

"A future with you."

Napasimangot na ako. "Puro ka naman 'with you', eh!" reklamo ko na kahit na ang
totoo ay kinikilig ako.

He just smiled and kissed the top of my head. "Continue."

"Hanggang saan aabot ang bente pesos mo?"

I felt his body shook when he laughed at my question. Napangiti na din ako. Hindi
ko na kasi alam ang itatanong ko. Kanina pa kami nandito at naubos ko na ang lahat
ng mga tanong ko para sa kanya.

"Wala ka nang maitanong?" he asked. Napanguso ako at umiling. "How about my turn?"

Mabilis akong tumango sa kanya. I've already learned a lot about him anyway. He's
independent. He likes to do things alone. He's not used to asked anyone for help.
Hihingi lang sya ng tulong kapag kailangan na nya talaga but if he can do it alone,
then he will do it alone.

I've also learned that Death is a serious person kahit na hindi ganoong kahalata
kapag magkasama kami. Nalaman ko lang dahil sa mga sagot na binigay nya. He doesn't
have many friends. Ang itinuring nya lang na totoong kaibigan ay ang mga kabanda
nya at ang dalawang taong nakilala nya dahil sa trabaho nya dati.

"Saging o talong?"

I stopped with my thoughts when I heard his question. Nahihiwagaang napatingin ako
sa kanya. Umangat pa ako mula sa pagkakasandal sa dibdib nya para makita kung
seryoso ba sya sa tanong nya. But his eyes told me that he's serious so I answered
him.

"Saging." baka bibili sya sa susunod?

"Malaki o maliit?" I frowned.

"Of course, malaki." Bitin ang maliit na saging.

Nakita kong bahagyang umangat ang gilid ng labi nya sa naging sagot ko pero bumalik
din sa pagiging seryoso ang mukha nya. What was that smile for?

"Light's on or light's off?"

"Light off."

I heard him tsked. "Light's on for me. I love to see your every reaction."

"What?" tanong ko pero hindi nya ako pinansin at muling nagtanong.

"Umuulan o umaaraw?"

"Umaaraw." he tsked again and mumbled something about the heat. Mainit daw kapag
maaraw.

Of course! Maaraw nga, eh.

"Mabagal o mabilis?"

"Mabilis." I answered and there's his smile again.

"Ilalim o ibabaw?"

I didn't answer instantly. Napatitig ako sa kanya. Mukhang kasing may mali na sa
mga itinatanong nya sa akin. Or am I just being green?

"Sagot na, hon." pamimilit nya so I answered.

"Ibabaw."

He smirked. "Sex or chocolates?"

I gasped! I knew it! May kakaiba nga sa mga tanong nya! Sinubukan kong alalahanin
ang mga tinanong nya at alam kong nagkulay kamatis agad ang mukha ko.

Merda! I answered 'malaki'! Nilagyan ko pa ng 'of course'! Kaya pala ganoong na

lang ang ngiti nya!

"Chocolates." naiinis kong sabi pero mas lalo lang nagpakita ang ngisi nya.

"Both. You can eat chocolates while having sex. Let's try that next time."

Pinalo ko sya sa dibdib na ikinatawa nya. Hinuli nya ang mga kamay ko at pinasandal
ang ulo ko sa may dibdib nya.

"Rough or smooth?"

"Death!" napaalis pa ako sa dibdib nya para sawayin sya. Malakas syang tumawa and I
saw amusement in his eyes.

"Come on. Just answer it, Vexen." natatawa pa ring sabi nya.

"Ano ba naman kasing tanong 'yan?!"

"What? There's no rule that I can't ask this question so answer it, hon."

I glared at him. He just smirked kaya mas lalo akong nainis.

"Vexen..." he warned.

Ayan na. 'Pag ganyan na ang tono nya ay alam kong dapat ko na syang sundin.
Nakakahiya naman kasing sagutin ang sagot nya! But still, I must and should answer
it. I heaved a deep breath.
"Rough." mahina kong sabi at ibinaon ang mukha ko sa leeg nya. Narinig ko na naman
ang pagtawa nya.

"Good answer. Oohhh or aahhh?"

"Death naman, eh." naiiyak ko nang reklamo sa kanya. I was wrong. He's not a
serious person. Not at all!

"Just answer it, Vexen."

I hit his chiseled chest again. Merda! I don't know! Paano ko ba malalaman iyon
kung halos mawala na ako sa sarili kapag ginagawa namin iyon?

"Hindi ko alam!" nafu-frustrate na sagot ko sa kanya at narinig ko ang malutong na

pagtawa nya.

"Both." sya na ang sumagot para sa akin kaya hinampas ko na naman ang dibdib nya.

"Kainis!"

His laugh was interrupted by the sound of the doorbell. Mabilis akong umalis sa
kandungan nya dahil naiinis ako sa pagtawa nya and at the same time ay naiilang
dahil nararamdaman kong may tumutusok sa mga hita ko.

Mabilis akong lumapit sa pinto. Sa sobrang inis at hiya ko kay Death ay binuksan ko
kaagad iyon. Nawala sa isip ko na nagtatago kami sa mga kalaban ko at kami lang
dalawa ni Death ang may alam kung nasaan kami ngayon.

I was stunned when I saw who just rung the doorbell. Mukhang nagulat din sya nang
makilala ako pero mabilis din syang nakabawi.

"I was curious why he asked the same thing that Tracer asked for my help about you.
I think I know the reason, now."

"L..."

Tumingin sya sa likod ko at alam kong nakatayo na doon si Death. Pero hindi ko
magawang lumingon. The fact that we both know a mutual person is so unbelievable
for me. Lalo pa at hindi lang isang ordinaryong tao si L.

"Ferrante." he greeted Death. Ang dami kong gustong itanong sa kanya pero hindi ko
magawang magsalita. I was too stunned to even react.
How did he know Death? Matagal na ba silang magkakilala? And Death asked for his
help? Ibig sabihin ay alam ni Death ang isa pang trabahong ginagawa ni L?

Is Death under the El Ordre too?

Ang daming tanong na pumapasok sa isip ko at hindi iyon nagawang pakalmahin ng

braso ni Death na pumulupot sa bewang ko. Kinakabahan ako at sobrang lakas ng tibok
ng puso ko.

This is starting to get so mess up.

"Hindi mo sinabing ngayon ka pupunta." Death said with a serious expression on his
face. Very different from the Death that was playful just a minute ago.

He invited L inside. Tahimik lang akong nakasunod sa kanila. Naupo sa harapan na

sofa namin si L samantalang magkatabi naman kami ni Death. His arm never left my
waist. Wala naman reaksiyon ang mukha ni L habang nakatingin sa amin.

L took out some papers and place it on the center table in front of us. Sa isang
tingin ko pa lang ay nakita ko ng isa iyong profile ng sniper na bumaril sa akin
nung gabing iyon.

"His name is Liam Ortega. Twenty-five years old. An orphan. Ex-convict. Knows how
to use rifle that's why he was able to aim perfectly despite the darkness at night.
Knows hand to hand combat. And a drug dealer."

Nasa harap namin ang isang papel na may larawan ni Liam Ortega kasama na ang mga
impormasyon nya doon. I gritted my teeth and my hands were balled on a fist.

Hindi ko na nagugustuhan ang mga nangyayari.

"You know him?" Death asked me. I shook my head and looked at him in the eye.

"The night at the restobar. That was the first time that I saw him."

Tumango si Death sa sinabi ko. Nakita nya ang katotohanan sa mga mata ko. Hindi ko
na rin namang kinailangang magsinungaling dahil iyon naman talaga ang totoo.

"Hindi ko din sya kilala." Death told L. "Why would he targeted Vexen, then?"

Galit ang mga matang ipinukol ko kay L nang tumingin sya sa akin. There was no
emotion that I can read on his face. Isa ito sa pinakaayaw ko sa kanya. Ang hirap
nyang basahin kaya madali syang makapanloko ng ibang tao.
"Maybe you pissed him off?" he said that made my anger boil. Alam kong may ideya
syang hindi pa alam ni Death kung sino ako. But what he's doing right now isn't
helping me.

"Hindi ko sya kilala." madiin ang mga salitang bigkas ko at nagtitigan kami. I was
glaring at him while he's just staring at me with no emotions on his face. Sa huli
ay nagkibit balikat lang sya.

"Could you investigate more about him, L?" Death asked. "Find out why he tried to
kill Vexen and also if he has any accomplices."

Tumango lang si L at niligpit ang mga gamit nya. Ibinalik nya iyon sa briefcase nya
at tumayo para magpaalam.

"I'll go now, Ferrante." he then looked at me with an unreadable expression.

"Vexen..." lumabas na din sya pagkatapos noon.

I ran after him outside and I just saw him leaning on the hood of his car. Mukhang
alam nyang susundan ko talaga sya. Mabuti na lang at pumayag si Death na sundan
kong mag isa si L nang sinabi kong may sasabihin pa ako sa kanya.

"How did you know him?" bungad na tanong ko kay L nang makalapit ako sa kanya.

He lazily reached inside his pocket and took out a cigarette. Sinindihan nya iyon
mismo sa harapan ko at nagbuga pa ng usok. Pinigilan ko ang sarili kong bayagan sya
sa sobrang inis.

"I can't and I won't tell you." sabi lang nya at muling humithit sa sigarilyo.

"Is he one of us? Is he under the El Ordre too?" I asked, frustrated. Kulang ang
fast talk session namin kanina para makilala ko sya ng lubusan.

"You know that I will not answer your question, V. Why don't you ask him yourself?"

"I'm afraid that I'm right. Mas lalong gumugulo ang sitwasyon namin."

He puffed a cigarette again. I walked a step away with him. Ayokong mag amoy usok
ng sigarilyo.

"Then why are you still with him?" he asked. "Magulo na pala ang sitwasyon nyo. I
know you as a person who will run away instead of fixing things when it gets
messy."

Nakakainis man pero alam kong tama sya. I ran away when I started to have more and
more enemies when I was in the Philippines back then. I also ran away when my Papà
forced me on a fixed marriage. Hindi ako kailanman gumawa ng hakbang para ayusin
ang mga bagay sa buhay ko. I just let them the way they were.

"I want to know him more." sagot ko sa tanong ni L.

He laughed without humor. "Don't you think that it was just an excuse that you tell
to yourself? You just wanted to be with him. And because of your selfishness,
nadamay sya sa magulo mong buhay."

Naikuyom ko ang mga palad ko dahil sa sinabi nya. I really hate him. I hate his
guts.

"Hindi sya ordinaryong tao lang." I said while gritting my teeth.

"How sure are you?" he's wearing a sly smile on his face. "What if he's just an
ordinary person trying to asked for my help because someone had tried to kill his
girlfriend? What if he will become one of the casualties one day because of the
wrong decisions that you made?"

"Shut up." gigil kong sabi. Tumawa lang sya na parang tuwang-tuwa pa sa naging
reaksiyon ko.

"I'm not your enemy here, V. Although I don't like you." Basta nya na lang initsa
ang dulo ng sigarilyo sa kung saan. "Try to fix your fucked up life first before
you live with someone. Believe me. You will regret it if something bad happens to
him because of you."

Hindi na nya ako hinayaang makapagsalita at pumasok na sya ng kotse nya. Ang huli
ko na lang na natatandaan ay ang papalayo nyang kotse bago ako bumalik sa loob ng
safe house ni Death.

L is right. He is right most of the time. Iyon din ang isa pa sa kinaiinisan ko sa
kanya. Wala syang patawad sa pagsasabi ng kung anong naging mali ng isang tao. He
will say it like their feelings doesn't matter to him. Sasabihin nya kung anong
gusto nya.

And what he said made me think about things. How am I supposed to fix my life?
Masyado nang magulo ang buhay ko at hindi ko alam kung makakaya ko pa bang ayusin
iyon.

But Death will be the casualty if I won't do something. L is right. What if Death
is just an ordinary person and I'm just paranoid?

I should make a plan.

---

Lumabas na naman si L dito lol. Remember him?

Vote and comment po sana kayo. Thanks.

Lady Hiro

Chapter 24

Warning: Spg

---

I yelped when Death pulled me the moment that I stepped my foot inside his safe
house and he pinned me against the closed door. My eyes widened as I was surprised
by his rough move and the intensity of his mismatched eyes while staring down on
me.

"Bakit ang tagal nyong mag-usap?" he asked and I looked at him dumbfounded.

"What?"

"Anong pinag usapan nyo ni L at ang tagal mo bago bumalik sa akin?"

Namamanghang napatitig lang ako sa kanya. Is he acting this way just because it
took me a while to came back after the talk with L? Hindi kasi agad ako pumasok
dahil nag isip pa ako ng plano at kung anong pwedeng gawin para hindi madamay si
Death sa magulo kong buhay.

L has a point. What if Death isn't really what I think he is? Paano kung paranoid
lang ako? Paano kung nag-ooverthink lang ako sa katauhan nya dahil hindi ganoong
karami ang alam ko sa kanya? And he promised me that he'll tell me everything one
day. I love him so I should trust and wait for him until he's ready, right?

That's why I decided to fix my life first so I can be with Death without any
worries that someone will just stab me on the back. Tama nga si L. I shouldn't ran
away this time. I should face my problem and try to solve it. Para hindi na madamay
si Death. Kahit na naiinis ako kay L ay palagi namang may punto ang mga sinasabi
nya.

Pero kapag sinusubukan kong pagtagpi-tagpiin ang mga pinaghihinalaan ko kay Death
ay hindi ko maiwasan ang hindi mag isip. He knows how to stealth walk. He said that
someone might hurt me because of him, ibig sabihin ay may kaaway sya. And the most
important thing is, he knows L.
Saka ko na lang siguro iisipin ang mga iyon kapag naiayos ko ang magulo kong buhay.

"Sagot, Vexen." madiin na sabi ni Death. There's his warning tone again.

"Saglit lang kaming nag-usap. Nagpahangin lang ako kaya hindi agad ako pumasok."
kalmado kong paliwanag sa mga mata nyang nag-aapoy.

Idinikit nya ang katawan nya sa akin at hindi ko alam kung bakit bumilis ang tibok
ng puso ko sa pagkasabik. Imbes na matakot ay ikinawit ko pa ang mga braso ko sa
leeg nya at hinila sya palapit sa akin. Halos hindi na makadaan ang hangin sa
pagitan naming dalawa.

"Are you telling the truth?" he asked when his face came near me. Sobrang lapit na
ng mga labi namin sa isa't isa na kapag nagsasalita sya ay halos magdikit na iyon.

"Uh-huh." I licked my lips and I saw his eyes darted on them.

I was already panting because of the anticipation. I stared at his lips and I
stopped myself to pulled him more just to kiss him.

Mas lumapit pa ang mukha nya sa akin at ang akala ko ay hahalikan nya ako pero
idinikit nya ang bibig sa tenga ko. He kissed it before he whispered.

"Good girl."

I heaved a sigh when his breath tickled my ears. I felt his hands touched the sides
of my waist as he looked into my eyes.

"I'll prove to you that you can eat chocolate while having sex." he whispered
huskily before he claimed my lips.

Agad akong tumugon sa mga halik nya. Naging marahas ang paghalik namin at halos
panggigilan ang mga labi ng isa't isa. I pulled him more and deepened the kissed as
I bit his lower lip. He moaned which quickly died inside my mouth.

Oh my goodness, that was so hot! I think that his moan is enough to make me feel
wet down there!

He carried me without breaking our kissed and my legs immediately wrapped around
his waist. Naglakad sya papuntang kusina at parang may kinuha sa loob ng cabinet
habang buhat pa din ako. Pero wala akong pakealam sa ginagawa nya at patuloy lang
syang hinahalikan.

He made me sit on the countertop and pulled me against his body. Nakapagitan na sya
sa dalawang hita ko. His tongue delved inside my mouth which made me moan as I
welcomed him with my tongue.

Kinakapos na ako ng hininga pero ayaw kong itigil ang halikan namin. Inilagay ko pa
ang kamay ko sa likod ng ulo nya at hinila palapit sa akin para mas lumalim ang
halik. Nanggigigil nyang kinagat ang pang ibabang labi ko at marahang hinila iyon
gamit ang mga ngipin nya.

Kumuha lang kami ng hangin nang maghiwalay ang mga labi namin pero muli ding
nagdikit.

I felt his hands caressed the curves of my waist before he tugged the end of my top
and quickly removed it. Isinunod nyang hinubad ang polo nya at nahantad sa akin ang
perpekto nyang katawan. Sa bawat paghihiwalay ng mga labi namin kapag naghuhubad
kami ng damit ay muli din iyong nagdidikit na para bang hindi namin kayang
maghiwalay.

"Ohh, Death. . ." his body was pressed against mine and I can already feel the
buldge on his pants.

Naramdaman kong humahaplos ang mainit nyang mga kamay sa bewang ko bago nya iyon
inangat papunta sa dibdib ko. He expertly removed my bra and throw it somewhere as
his kiss began to travel down my neck.

My hands explore his chiseled body. Damang dama ng bawat daliri ko sa kamay kung
gaano katigas ang mga muscles nya. Halos manginig na ang kamay ko kapag dumadampi
iyon sa katawan nya at nararamdaman ko kung gaano din sya kainit kagaya ko.

"Vexen. . ." he whispered against my skin as he bit a small part of my neck. I

gasped and pulled his hair which made him groan.

Lumayo sya sa akin at dahan dahan akong pinahiga sa malamig na tiles ng countertop.
He unbuttoned my shorts and removed it without taking his eyes off me. Isinunod
nyang hinubad ay ang underwear ko.

I saw the desire on his eyes as he stared down on my naked body. Kung dati ay
nahihiya pa ako kapag ganito sya makatingin sa akin pero ngayon ay hindi na. I like
the look on his eyes which made me feel like I'm the most beautiful woman alive.

Umangat ang tingin nya papunta sa mga mata ko at sinalubong ko ang nag aapoy nyang
tingin. Nakaawang ang mga labi ko habang nakatitig sa kanya para habulin ang
hiningang naubos ko dahil sa paghahalikan namin.

"Sex and chocolate." sabi nya at ipinakita sa akin ang isang lalagyan ng chocolate
syrup. "I'll lick this off your body."

My breathing hitched when he started to put chocolate syrup on my body. Mula sa

dalawang dibdib ko pababa sa tyan ko ay nilagyan nya. Hindi ako makahinga ng maayos
habang iniisip ko pa lang kung ano ang maari nyang gawin sa akin.

"Ahh. . ." I moaned as I felt the chocolate syrup flow down my core. I looked at
Death habang patuloy nyang nilalagyan ng syrup ang nasa pagitan ng mga hita ko.

"I'll start now." he announced as his head went down on my breast.

"N-no. . ." kinakabahan kong sabi habang hinihintay ko kung anong gagawin nya.

This is the first time that he did this and I'm so confused on what to feel. I am
getting excited but at the same time, scared on what he would do.

"Oh, shit." I hissed as he started to lick the syrup off my breast.

Napaangat ang ulo ko para panoorin sya sa ginagawa nya. Nanindig ang mga balahibo
ko nang makita ko syang sarap na sarap habang inaalis ang chocolate syrup na
nakapalibot sa dalawang dibdib ko. Salit-salitan nyang dinidilaan iyon at damang
dama ko ang ginagawa nya sa katawan ko ngayon.

"Hmmm. . ." I heard him moaned like he's enjoying this pero ako ay halos mabaliw
na. Napasabunot na ako sa buhok nya sa sobrang pagkabaliw na nadarama ko.

He's so good at this. He's so determined to prove to me about his answer on our
fast talk earlier. That he can have chocolate while having sex. Hindi ko naman alam
na tototohanin nya ang sinabi nya kanina.

I am so lost by his wicked tongue. He flicked and licked my nipples as he removed

the syrup that's coating on them. Napabalik ako sa pagkakahiga at napatingin na
lang sa kisame habang pinapakiramdam ang mga ginagawa nya sa katawan ko.

He licked his way down to my tummy, licking and removing the syrup on it's path.
Naitakip ko na lang ang dalawang kamay ko sa mukha ko habang patuloy na naghahabol
ng hininga.

"Death, no. . ." I whispered as he hold both of my thighs and spread them wider.
Hindi ko na alam kung narinig nya pa ang pagtutol ko dahil sobrang hina noon at
nagtunog na ungol lang.

But I like what he's doing to me. It's making me feel excited and needy.

"Look at me, honey. . ." malambing na sabi nya kaya tinanggal ko ang mga kamay ko
sa mukha ko para tignan nya. I saw him kneeling, his face was only inches apart of
my core. "Watch me as I lick you off."
"Oh my God!" naisigaw ko na lang nang sinimulan nyang dilaan ang gitna ko.

I bit my lower lip as I continue to whimper because of this euphoric feeling that
I'm having. This is very different than the usual way when he's licking me because
of the chocolate syrup that's dripping down on my folds. Dahil doon ay inuubos nya
ang lahat ng syrup sa parteng iyon kaya talaga namang halos dilaan na nya pati ang
kaloob looban ko.

"Oh, shit! Oh, shit! Yeah. . . Just like that." nagdedeliryo ko nang sabi.

Muli kong sinilip si Death sa pagitan ko at mukha syang sarap na sarap sa ginagawa
nya. His lips were full of syrup and I saw him sensually licked it away off his
mouth before he continued with my folds again.

"Oh, God. Death. . . Lick me more, please."

Wala na ako sa sarili ko. His tongue can really make me feel like I'm on a cloud
nine. That's why when his tongue began it's work around my body, namamalayan ko na
lang na nawawala na ako sa sarili ko.

"Ohhh. . . You're so good, baby. You're so fucking good!"

Napasabunot ako sa buhok nya at idiniin ko ang mukha nya sa gitna ko. I want him to
do more. Umangat pa ang balakang ko and started to move my waist against his
tongue.

"Death, malapit na ako. . ." I said as grind my waist.

Mas hinigit pa ni Death ang balakang ko palapit sa kanya at binilisan ang

pagtrabaho ng dila nya. The tension on my stomach is starting to build and just a
few stroke of his wicked tongue, my body shook as I release the juices off my core.

Kahit ang katas na inilibas ko ay inubos din ni Death. Hindi sya tumigil hangga't
hindi nya naiinom ang lahat ng patak. Pagkatapos ay umangat sya at muli akong
hinalikan sa mga labi.

I tasted the chocolate syrup and my juice on his mouth which made me feel hot
again. Tinulungan ko sya sa pagtatanggal ng pangbaba nya hanggang sa mahantad ang
hubad nyang katawan sa akin. He stroke his manhood first before he entered me.

"Death!"

"Oh, fuck!"

Sabay naming sigaw nang maramdaman namin ang isa't isa. My legs wrapped around his
waist as he started to thrust inside me.

"Ohhh. . ."

Hindi na yata masasanay ang katawan ko sa sobrang laki ng kanya. Pakiramdam ko ay

mas lalo lang iyong lumalaki kapag nararamdaman ko sya sa loob ko.

Napayakap ako sa katawan nya nang bumilis ang pagbayo nya. I am starting to lose
myself again when I felt the pleasure of out of this world experience that Death is
making me feel.

"Harder, Death." I moaned and he did what I said.

Umayos sya ng pwesto at isinampay ang mga binti ko sa mga balikat nya then he
started to move rough. Sagad na sagad ang kanya sa bawat pagbayong ginagawa nya at
napapaungol na lang ako dahil sa sobrang pagkabaliw.

"You really want it rough. Shit. . ." he said and his husky voice added on the
tension that starting to build on my tummy again.

"Faster, Death! Harder!" I chanted and he did what I said. Bumilis ang paggalaw nya
at baon na baon pa din ang pag ulos nya sa akin. "Ohhh yeah! Just like that! Ahhhh.
. ."

Muling nanginig ang katawan ko as I felt my own release again. Pero si Death ay
patuloy pa din sa paggalaw sa ibabaw ko at base sa bilis ng pag ulos nya ay alam ko
ding malapit na sya.

"Fuck, Vexen!" he cursed as he started to thrust hard and fast.

"Ohhh, shit! Death!" impit na tili ko nang may magsimula na namang mamuo sa loob
ko.

Ilang sandaling tumigil si Death para ibaba ang mga binti ko at yumakap sa katawan
ko. My legs wrapped on his waist when he started to move inside me again.

"Yeah. . . Bilisan mo pa, Death, please!"

Napapalayo ang katawan ko sa sobrang rahas ng pagkakabayo nya pero muli nya rin
naman akong hinihigit pabalik sa kanya. My mind was already clouded with pleasure
as I had my third release again.

"Oh, fuck! Tangina!" Death cursed and he thrusts faster. My breasts bounced by the
force and I heard him groaned like a beast as he shoots his own load inside me.
Hindi ako tinigilan ni Death nang araw na 'yon hangga't hindi sya napapagod. Hindi
ko na mabilang kung ilan beses kong naramdamang nanginig ang katawan ko dahil sa
ginagawa nya. Ang akala ko nga ay wala syang kapaguran pero nang humiga sya sa kama
after he had our fifth round that day, he finally let me rest and he fell asleep
beside me on the bed.

Pagod na pagod ako and my whole body felt heavy and sore pero hindi agad ako
nakatulog. Gising na gising ako habang si Death ay tulog na tulog sa tabi ko.

I almost jumped when I heard my phone rang. Mabilis ko iyong kinuha sa table na
nasa tabi lang ng kama at sinagot iyon para hindi magising si Death.

"V, bad news." I heard Archer on the other line.

"Wait." I whispered. Tumingin muna ako sa maamong tulog na mukha ni Death bago
dahan dahan na bumangon. I used the blanket to cover on my naked body and went to
the veranda. "What is it?"

"Nasaan ka?" he asked and I could almost hear the panic in his voice. I frowned.

"Sa safehouse ni Death." Alam nya naman ang tungkol dito kaya bakit nya pa ulit
tinatanong?

"You have to get out of there and come back to Manila." his voice was very serious
when he said that. At minsan nya lang gamitin ang ganitong tono.

Iyon ay kapag sobrang lala na talaga ng sitwasyon.

"What? Why? What happened?" sunod sunod kong tanong. Nagsimula akong kabahan pero
mas dumoble iyon nang muli syang magsalita.

"Your father found out that you're here in the Philippines, V. And he's on his way
to your house in Manila."

Merda!

----

Vote and comment. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 25
Pakiramdam ko ay nabingi ako sa sinabi ni Archer. Kahit na nakadikit sa tenga ko
ang cellphone ay hindi ko lubusang narinig iyon. My mind just can't processed the
words that he just said. It's too frightening for me to accept what's happening
right now.

"What?" halos hindi ko na humihingang sabi. I'm not even sure if Archer heard that.

"You need to get out of there, quick, V." Archer said firmly. "You're father is on
your way to your house as we speak."

Mahigpit akong napahawak sa pagkakabuhol ng kumot sa may dibdib ko. Hubad ako at
itong kumot na lang ang tanging soot ko pero ang lamig ng hangin na dumadampi sa
balat ko ay hindi ko ramdam. I felt so numb. I felt like I'm asleep right now and
just having a bad dream.

This isn't real.

"V. . ." untag ni Archer sa pananahimik ko. "Kailangan mong magmadali."

Ibinuka ko ang bibig ko para magsalita pero wala namang lumabas na boses doon kaya
muli ko ring isinara. Merda! I have no idea what to do! My mind is on a haze and I
can't seem to think straight!

Dumating na ang ikinatatakot ko. Ang mahanap ako ni Papà at malaman na nandito ako
sa Pilipinas. It just means that he had already tried to look for me everywhere and
he realized that I'm hiding here as my last resort. Na-realize nyang dito ako
magtatago dahil alam kong hindi nya ako hahanapin dito.

And now he's here, I don't have anywhere to go. Kapag lumabas pa ako ng bansa ay
mabilis nya akong mahahanap. Dito lang naman ako nakapagtago ng matagal dahil alam
kong hindi nya maiisip na nandito ako.

I know that I can't hide from him forever but this is just too sudden. Just a while
ago, I was happy making love with Death but now. . . I felt like my happiness was
taken away from me.

"Paano si Death?" mahina kong tanong. I don't want to leave him.

Hindi ko kaya.

"You have to leave him, V. Umalis ka na dyan at puntahan mo na ang ama mo."

"I can't. . . Archer, I can't. . ." halos maiyak ko nang sabi. Hindi ko alam kung
anong gagawin ko. This is the only time that I felt so freaking lost.
I heard Archer's frustrated sigh on the other line. "Kapag hindi ka pa umalis dyan
ay malalaman pa rin nya kung nasaan ka. Do you want him to find out about your man?
You know what your father can do, V. So I advice you to get out of there before
your father arrives to your house."

Napatingin ako kay Death na payapang natutulog sa kama. Hindi man lang sya gumalaw
at mukhang tulog na tulog talaga. Wala man lang syang kamalay-malay sa kung anong
pinoproblema ko ngayon.

"Hindi pa ako handa. . ." sabi ko habang nakatitig pa din sa natutulog na si Death.

"You know that you can hide forever, V. Alam mong darating ang araw na 'to. It's
been two years. Dapat matagal mo na 'tong napaghandaan." dinig ko ang inis sa boses
ni Archer habang sinasabi ito. "Just get out of there. Susunduin kita gamit ang
chopper ko para mas mabilis tayong makarating pabalik ng Maynila."

Napapikit ako nang tumulo ang isang butil ng luha mula sa mga mata ko. I can't
believe that I'm crying! Just thinking of leaving Death really breaks my heart!
Hindi ko kaya! Hindi ko talaga kaya!

Why does it have to happen now? Hindi ba pwedeng bukas na lang? I wanted to open my
eyes and see his face first thing in the morning. I wanted to eat breakfast with
Death. I still wanted to drink coffee with him while watching TV.

Oh, God. I really love him. Hindi ko kayang malayo sa kanya.

Napahikbi ako at narinig kong napabuntong hininga si Archer. Nang magsalita sya ay
marahan lang ang boses nya.

"V. . . I know you're hurting but please, try to think straight. If you will not
get out of there, your father will most likely find out where you were in no time.
Malalaman nya ang tungkol kay Death. Baka mas lalo pang magkagulo. So please,
subukan mong gawin ang pinakamaayos na paraan."

He has a point. Kapag hindi nya ako nakita sa bahay ko ay malalaman nyang wala ako
doon. Hahanapin na naman nya ako at malalaman din nya ang tungkol kay Death. I
don't even want to think what he would do once he finds out about him.

"Your best option is to meet your father and talk to him. Maybe he'll call off your
engagement if you tell him that you have a man whom you wanted to marry."
pangungumbinsi pa sa akin ni Archer.

Malabo but it's worth a try. Hindi habang buhay ay makakapagtago ako. My father has
a connection to everything and he will easily find me ngayong nandito na sya sa
Pilipinas. Mas mabuti nang harapin ko sya, kaysa sa malaman nya ang tungkol kay
Death nang hindi ako ang nagsasabi sa kanya.
Alam kong pipilitin nya pa din akong magpakasal so I will tell him about Death.

Pumayag ako sa gusto ni Archer pero tanging cellphone at wallet ko lang ang dala
ko. Wala akong dinalang ibang damit bukod sa suot ko. I promise to myself that I
will go back today, back to Death's arms.

Nag iwan ako ng isang note sa bedside table para agad nyang mabasa pagkagising nya.
I told him that I just have to go somewhere, pero babalik din ako. I turned off my
phone dahil alam kong tatawagan nya ako at hindi ako makakapag-sinungaling sa
kanya.

Nakarating ako sa helipad ng building na sinasabi ni Archer kung saan nag-landing

ang helicopter nya. I immediately saw him waiting for me with his hands inside the
pockets of his pants.

He's wearing a while button down polo and a black wristwatch on his left wrist.
Naka-black pants din sya at naka boots. He's also wearing an aviator sunglasses and
I can't help but to notice how good looking he is.

Pero sa halip na purihin sya ay tinaasan ko lang sya ng kilay.

"Naka-sunglasses ka pa, wala namang araw." sabi ko pa nang makalapit sa kanya. He

just smirked and handed me another aviator sunglasses. I put it on and mounted on
the helicopter.

Doon na ako sa may cockpit umupo sa tabi ni Archer since his chopper doesn't need a
co-pilot. Sya lang naman ang maalam magpaandar ng ganitong sasakyan sa mga kakilala
ko. He expertly maneuvered the throttle and controlled the chopper like he's been
doing this all his life.

Walang nagsasalita sa amin sa byahe kaya pumikit na lang ako. Hindi pa din
sumisikat ang araw. I think it's only two in the morning anyway. Wala pa akong
tulog at masakit pa ang katawan ko dahil sa ginawa namin ni Death kanina. Pero
nakakalimutan ko ang sakit ng katawan ko kapag naaalala ko kung anong kahaharapin
ko pagbalik ko ng Maynila.

How will I talk to my father? Kakamustahin ko ba sya? Or I should tell him straight
to the point about Death? Is he mad at me? Of course, he is. Dalawang taon ba naman
akong nagtago sa kanya.

The ride only took two hours. Mabilis akong bumaba ng chopper pagkalapag pa lang
helipad ng isa sa tallest building sa Maynila. Pinigilan naman ako ni Archer sa
pagkataranta ko.

"Your MV Agusta is in the basement, V." he said and tossed me the key of my
motorcycle.
Sobrang saya ko dahil napaghandaan agad ito ni Archer kahit sa maikling oras lang.
Samantalang ako ay sobrang gulo pa din ng isip ko. Wala akong ideya kung anong
magiging outcome ng pag uusap namin ni Papà. But I'm here now and there's no
backing down.

Pinaharurot ko ang sasakyan ko para makarating agad sa bahay at dahil madaling araw
ay halos wala nang mga sasakyan ang dumadaan. Ramdam na ramdam ko sa balat ang
hangin na pumapagaspas dahil sa bilis ng pagpapatakbo ko. I'm not even wearing my
usual get up when I'm riding my motorcycle kaya naman dama ko ang lamig ng hangin
sa oras na ito.

I cursed when I saw a car that was parked in front of my house. Sa labas ng
sasakyan ay nakatayo ang driver ni Papà na napatingin sa akin pagka-park ko ng MV
Agusta ko. Napatingin ako sa salamin ng veranda ng kwarto ko at nagtaka nang
makitang gawa na ang glass door doon.

Must be Tracer or Shielder.

Patakbo akong pumasok sa loob ng bahay ko pero napatigil din nang makita ang likod
ni Papà na nakaupo sa pang isahang sofa. I heaved a deep breath as I walked towards
him.

"Papà." I greeted him and casually gave a kiss on his cheeks. Pero sa loob ng
dibdib ko ay sobrang bilis na ng pagtibok ng puso ko.

My father is here. He's real.

Umupo ako sa may pahabang sofa sa may gilid nya. Napansin ko ang isang tasa ng kape
na nakalapag sa may center table. He must've used the coffe that Death gave me back
then. Hindi pa rin kasi iyon nauubos.

Death. . .

"How are you, my daughter?" my father asked and took the cup of coffee and sipped
on it. Ni hindi man lang sya tumingin sa akin sa buong minutong ginawa nya iyon.

I cleared my throat. "I'm good, Papà."

He raised an eyebrow and glanced at me. "Did you have fun hiding away from me for
two years?"

Nanuyo ang lalamunan ko sa tanong nya. Kaswal lang iyon pero kilala ko ang ama ko.
I know that he's fuming mad inside. Mamaya lang ay siguradong sasabog na ito.

"Yes. I had fun." away from you. Pero hindi ko na nagawang idugtong iyon.
Inilapag nyang muli ang tasa ng kape sa may center table. He rested his back on the
backrest of the sofa that he's sitting on. Itinukod nya ang isang siko sa may
armrest noon at ipinatong ang baba nya sa kamao nya.

"You had your fun. I gave you your freedom for two years. Now, let's go back to
Italy and you should marry the second son of the Mancini.

"My decision is still the same when I left the Italy, Papà." matapang kong sabi
kahit na sa totoo ay gusto kong manginig. "I will not marry the second son of the
Mancini."

Tumango tango sya at inalis ang pagkakatukod ng siko sa may armrest ng sofa para
muling kunin ang tasa ng kape.

"Alright." he even said before he sipped the coffee.

Napaawang ang mga labi ko at napatitig na lang sa bawat galaw nya. What does he
mean when he said 'alright'? Is it okay for him if I won't marry the second son of
Mancini?

No. Of course not. Hindi sya pupunta dito para lang tanggapin ang desisyon kong
ito. I know my father. He's still the man who killed my pet dog in front of me just
to teach me how to kill a living thing without remorse. Without any emotions.

"I won't make you marry him, then." he said as he put down the cup of coffee.

"Veramente?" I asked in disbelief. Hindi kapani-paniwala na papayag lang sya ng

ganito na lang. He looked for me all over the world just for this?

"Sì." ngumiti pa sya at halos maluha na ako doon.

Oh my goodness. Is this even real? Hindi ako makapaniwala! I hide from him for two
years because he forced me to a marriage that I didn't want and now hindi na nya
talaga itutuloy? I'm so darn happy!

"Grazie, Papà!" natutuwa kong sabi. Sobrang saya ko talaga! I never expected that
it will turn out this way!

Now, I just have to think of my enemies. Kailangan kong gumawa ng plano kung paano
sila mapapatigil sa kagustuhang pagpatay sa akin para makasama ko na si Death.

"By the way, Vander is fully healed." my father said so my eyes snapped back to
him. "He's living in our house in Sicily."
Mas lalo akong natuwa dahil doon. Totoo ngang nakalabas na nga sya ng mental
institution! He's okay now! My Kuya Vander is okay now!

"He wants to see you."

Gusto kong maiyak sa sobrang saya. I wanted to see my Kuya Vander, too! It's been
so long since the last time that I saw him! Two years na din ang nakalilipas. Galit
kaya sya sa akin? I left him when he needed me the most. Iniwan ko sya gayong hindi
pa sya magaling at nagpapagaling pa lang. He fought his own battle all alone.

I felt like I'm a horrible sister.

"I promised him that I'll take you back with me to Sicily. Do you still want to go
back home?" my father asked.

Home. I don't know what I should tell him. Should I go back? If I go back, then how
about Death? And if I don't, then how about my Kuya Vander?

Hindi ko tuloy alam kung anong isasagot ko. Parang kanina lang ay nag iisip pa ako
kung paano mapipilit si Papà na hindi ako ipakasal sa anak ng mga Mancini. Nag
iisip pa ako kanina kung paanong muling makakabalik kay Death na natutulog sa may
safehouse. And now that I was given a choice, I have no idea what to choose.

"You don't need to comeback if you don't want to. Vander will take care of
everything." sabi ni Papà at napatingin ako sa kanya.

Napakunot ang noo ko. Anong si Kuya Vander na ang bahala sa lahat?

"Since he's fully healead, physically, emotionally and mentally, he can now do the
things that you can do. He might be even better than you."

Nagsimula akong kabahan. I don't think I will like where this is going.

"What do you mean Papà?" I asked.

"Vander will be your replacement as a member of El Ordre." sabi nya na nagpagulat

sa akin.

"What?!"

"You will leave the El Ordre and Vander will replace your position. He will do all
the things that you've done and he will continue your mission."
"No!" naisigaw ko na. "I won't let you do that, Papà! He just got healed! Maybe, he
wasn't fully healed yet but even so, I won't let you make him join the El Ordre!"

"Then marry the second son of the Mancini!" natigilan ako nang sumigaw din sya.
"Marry him and I won't do that to Vander!"

Napamaang ako sa kanya. Hindi makapaniwalang napatitig sa sarili kong ama. I knew
it. He just won't accept it na hindi ako magpapakasal sa inerereto nya. I don't
even know why he's forcing me to marry that thin and lady like man!

"Are you blackmailing me?" I asked, dumbfounded.

"I am not. You have a choice to choose from, Vexen. If you will not marry the son
of the Mancini then I'll make Vander join the organization. If you will marry the
son of the Mancini and Vander will have his peaceful life."

I gritted my teeth. How could I even forget what my father could do? He's cruel. He
has no remorse. Kung anong gusto nya ay iyon ang masusunod. At kung ayaw ng isang
tao sa gusto nya ay gigipitin nya iyon hanggang sa pumayag. Just like what he's
doing to me.

He knew how important my Kuya Vander is to me. Alam ko din kung gaano kahirap ang
mga misyon na pinapagawa ng El Ordre. Magiging magulo ang buhay ni Kuya Vander
kapag nakasali na sya. At natatakot ako dahil baka bumalik ang sakit nya sa oras na
makahawak ulit sya ng baril.

I don't want to see him like that again. Full of blood, bruises and almost
lifeless. Good thing that Helios Gallagher agreed not to kill my Kuya Vander. Basta
lang daw ay huwag na itong magpapakita sa pamilya nya.

He said that Kuya Vander also deserves a second chance.

Ilang buwan ko ding hindi makausap ng maayos si Kuya Vander pagkatapos ng

insidenteng iyon. Palagi lang syang nakatulala. Wala sa sarili. Kailangan pa syang
pakainin at paliguan dahil halos hindi na din sya gumagalaw.

He was like a corpse, but still breathing. At ayoko nang maulit pa ulit iyon.

He suffered a lot already. He deserves a peaceful life too.

"You can't do that, Papà." I almost whispered.

"I can." matigas na sabi ng ama ko.

"You won't, Papà."

"Believe me, Vexen. I will."

Napapikit ako ng mariin at naikuyom ko ang dalawang kamao kong nakapatong sa mga
hita ko. Nang muli akong dumilat at tumingin sa ama ko ay halos magmakaawa na ako.

"I have someone that I love, Papà. He's the only one that I want to marry and spend
my life with."

Nakita ko ang gulat sa mga mata nya nang sabihin ko iyon. He looked so shocked.
Hindi ba nya inakala na magmamahal ako ng isang lalaki? Na pag aalayan ko ng buhay
ko?

I, as well, didn't think of that back then. Halos wala nga sa isip ko yan. Ang
gusto ko lang ay may maipakilala kay Papà, kahit na hindi ko naman mahal, para lang
hindi matuloy ang kasal. But Death made me fall inlove with him, hard.

Hindi naman sya mahirap mahalin.

"Please, Papà. Don't make me marry any other guy if it wasn't the man that I love."
I begged.

Nakita ko ang emosyong dumaan sa mga mata ng ama ko. Umasa ako na sana ay hindi na
nya ituloy ang pagpapakasal ko sa mga Mancini pero agad din nawala ang emosyon na
iyon sa mga mata nya.

"Then, Vander will join the El Ordre."

Napahikbi na talaga ako sa sinabi nya. He really is a cruel person. Parang wala
syang pakialam sa nararamdaman ko. Ako na sarili nyang anak.

"You've changed." I said while staring at him with my teary eyes. "Ever since Mom
died, you treated me like a robot. Like a killing machine. Papà, I have feelings,
too."

Nakatitig lang ang ama ko sa akin. Hindi ko mabasa ang nasa isip nya. Oo nga pala.
Nakalimutan kong naging myembro din sya ng El Ordre. He also knows how to hide his
emotions really well.

Now, I have to choose between Death or Vander. Between my happiness or my beloved

brother who suffered enough already.

I have to choose.
"Give me one week." I saw the confusion in my father's eyes when I speak. "One week
to be with man that I love. After that, then I'll go back to Italy."

"One day." sabi nya na mas nagpaluha sa akin. "One day, Vexen."

"But-"

"I gave you two years already for your freedom, my daughter. One day. Then you'll
go back with me to Sicily." sabi nya at tumayo na.

"I hate you. . ."

Napatigil sya sa sinabi kong iyon. Mahina lang pero punong puno naman emosyon.
Nakatalikod na sya sa akin kaya hindi ko makita ang reaksiyon nya.

"One day, Vexen." he said without any emotions as he walked away.

Agad akong napahagulgol nang umalis sya. Naitakip ko pa ang dalawang palad ko sa
mukha ko at humihikbi na. Ngayon lang ulit ako umiyak ng ganito pagkatapos mawala
ng Mom ko.

I never cried when my father killed my pet dog in front of me. I never cried out of
pain when a bullet pierce through my skin. I never cried when Kuya Vander didn't
recognized me.

Ngayon na lang ulit. Just because of Death. Isipin ko lang na malayo ako sa kanya
ay para na akong pinapatay.

Naramdaman ko ang isang mainit na mga brasong yumakap sa akin. I smelled the manly
scent of Archer kaya napayakap ako sa kanya at umiyak sa mga balikat nya. He never
said anything as I cried so loud on his shoulder. He never said anything when my
tears wet the part of his shirt.

Naalala ko si Death at mas lalo akong napahagulgol. Bawing bawi ang sayang
naramdaman ko sa muling pag iisa ng katawan namin kanina dahil sa nangyari ngayon.

Bakit ganoon? Kung kailan ka nagiging masaya ay saka naman babawi ang tadhana at
sasaktan ka ng sobra?

Humigpit ang yakap sa akin ni Archer nang mas lumakas ang hagulgol ko dahil sa
naalala. I only have one day to be with the man that I love.

Twenty-four hours to be with Death Ferrante.

Chapter 26

Hindi ako maka-usap ng maayos ni Archer habang pabalik na kami ng Palawan. My mind
was in chaos. I don't even know what to think. What happened earlier was too much
for me to process. Hanggang ngayon pakiramdam ko ay isang masamang panaginip lang
ang lahat.

Hindi talaga ako nagsalita hanggang sa si Archer na ang sumuko sa pagka-usap sa

akin. I should thank him for comforting me earlier but it felt like I just lost my
ability to speak. Hindi bumubuka ang bibig ko kahit na gusto kong magsalita at
pasalamatan si Archer.

Gulong-gulo ako at kung ano-ano ang pumapasok sa isip ko. I can't accept the fact
that after two years of hiding, I still have to marry the man that my father wanted
me to marry. I only saw that man once so he's still a total stranger to me. Wala
akong alam sa kanya na kahit na ano. Bukod sa sya ang pangalawang anak ng mga
Mancini. At payat pa.

Nang lumapag ang chopper sa may helipad ay doon na nag-sink in sa akin ang lahat.
Nangatog ang mga binti ko pagkababa at kinailangan pa akong alalayan ni Archer.

Merda! I am not this weak! I'm strong! I'm a vixen! And yet, I felt like all my
energy has been drained after the talked that I had with my father

Papasikat pa lang ang araw nang ihatid ako ni Archer at ibaba ilang metro ang layo
sa may safehouse. Agad din naman syang umalis at hindi na talaga ako nagkaroon ng
pagkakataon na pasalamatan sya.

I wonder if Death is already awake? O tulog pa kaya sya?

Nanatili akong nakatayo ilang hakbang ang distansya sa safehouse. I don't want to
go in. Pakiramdam ko ay tatakbo na ang oras na bibilangin sa huling pagsasama
namin. Pero alam kong ngayon pa lang ay nagsisimula nang mabawasan ang oras namin.
Kaya kahit na ayoko ay pinilit ko ang sarili kong igalaw ang mga paa ko.

Isa... Isang hakbang papalapit sa lalaking mahal ko.

Dalawa... Dalawang hakbang kasabay ng dalawang segundong pagkawala sa natitirang

oras naming dalawa.

Tatlo... Tatlong hakbang papalapit, pero bakit pakiramdam ko ay papalayo ako sa

kanya?

Apat...

Napatigil ako at napaluha. Nasasaktan ako sa bawat hakbang na ginagawa ko. Bawat
hakbang ay parang humihiwa sa puso ko. Ayokong nang ituloy ko. Pero alam kong
kailangan.

Tumatakbo ang oras. Nasasayang ang oras.

Pinunasan ko ang mga luha ko at pinilit na ngumiti. I took a step again. And even
with the pain in my heart, I still did my best to step closer to the place where my
Death is.

Nakarating ako sa may pinto at pipihitin na sana iyon nang mauna iyong bumukas. My
lips parted when I saw Death on the other side of the door who looked like he just
woke up. His hair was in a mess and his shirt wasn't even properly put on. It's
like he got out of the bed and got dressed on a rush.

"Death..." I breathe his name as I looked at him. Natigilan din sya ng makita ako
at napaawang ang mga labi.

An emotion passed on his face before he closed the distance between us and pulled
me for a hug. Mahigpit na mahigpit ang pagkakayakap nya sa akin na para bang
natatakot syang may aagaw sa akin mula sa kanya.

Nagulat ako pero nagawa ko din syang yakapin pabalik. Pigil na pigil ang mga
emosyon ko nang maramdaman ko ang init ng katawan nya sa akin. I wanted to cry so
bad. Gusto kong magsumbong sa kanya at sabihin ang lahat.

I wanted to run away with him.

Pero alam kong hindi pwede. Mahahanap pa rin kami ni Papà. Death might do something
about it pero kilala ko ang ama ko. Alam ko ang mga ginagawa nya sa mga kumakalaban
sa kanya. Just like me. And I don't want Death to experience that. Ayoko syang
madamay sa gulo ng buhay ko.

If leaving him means his protection and his peaceful life, then I'd be willing to
stay out of his life.

Pinilit ko ang tumawa at marahang tinapik ang likod nya.

"Miss mo agad ako?" I asked playfully even if my heart is breaking.

Twenty hours left...

Inilayo ako ni Death sa kanya pero ang mga kamay nya ay nanatili sa mga balikat ko.
Tinitigan nya ako ng mariin. His stare was so intense but I didn't look away. I
wanted to remember this feeling. The feeling when he's staring at me using those
mismatched eyes.
"Where the fuck have you been?" marahan nyang tanong pero dinig ko ang diin sa
bawat salita nya.

He's mad.

Napangiti tuloy ako. He easily gets mad when I did something wrong. Mabilis syang
nagagalit kapag may ginagawa akong hindi nya nagugustuhan. Magagalit sya pero maya-
maya ay maglalambing din naman. He's my sweet and caring Death, afterall.

At ang pinakagusto ko noong nagalit sya? Yung pinarusahan nya ako.

"I left a note at the bedside table. Hindi mo nakita?" I asked.

He looked confused for a moment and that's when I knew that he didn't notice the
note. Napanguso ako. Kaya naman pala ganito sya makapag-react. Parang mawawala ako
sa tabi nya.

But I know that a few hours more, it will really happen. Mawawala talaga ako sa
tabi nya.

"I called you. Pero nakapatay yata ang cellphone mo." sabi nya at hindi pa rin
nawawala ang galit nya.

Inosente kong inilabas ang cellphone sa bulsa ko at sinubukang buksan iyon.

Pinakita ko iyon sa kanya.

"Dead batt."

Hindi pa din nawawala ang pagkakunot ng noo nya kaya tumawa na ako. Ang hirap
talagang paamuhin ng lalaking 'to kapag galit talaga sya.

Inangat ko ang mga kamay ko at sinubukang i-unat ang kunot nyang noo. Nakatitig
lang sya sa akin habang ginagawa ko iyon.

"Ang aga-aga pero nakasimangot ka. Smile naman dyan." I cheerfully said. I smiled
when the creased on his forehead lessened.

"Saan ka galing?" tanong nya ulit. Muli akong napanguso.

"Naglakad-lakad lang. 'Di kasi ako makatulog. Kung sana ay binasa mo ang nakasulat
sa note sa bedside table, edi sana alam mo."

He sighed. Ibinaba nya ang mga kamay kong pinagdidiskitahan pa rin ang noo nya at
hinila iyon para mayakap ako. I closed my eyes and rested my head on his broad
chest.

"Don't do that again." he whispered. Nagpakawala sya ng buntong hininga at ramdam

ko ang bahagyang panginginig nya. "I woke up without you beside me. I tried calling
you but your phone was off." humigpit ang pagkakayakap nya sa akin. "Don't scared
me like that again."

"You were scared?" mahina kong tanong at marahan na hinahaplos ang likod nya.

Naramdaman ko ang pagtango nya. "I thought you left me. Natakot talaga ako."
bahagya nya akong inilayo para titigan ako. "Gusto ko ang mukha mo ang una kong
nakikita sa paggising ko sa umaga. I want to hug and kiss you first thing in the
morning."

My tears formed in the corners of my eyes so I hugged him again and buried my face
on his chest. Ayokong makita nya ang mukha ko ngayon. Mababasa nya ang gumugulo sa
isip ko. Mababasa nya ang plano kong gawin mamaya.

He hugged me back and I bit my lip as I cried silently.

"Don't leave me again, Vexen." bulong nya pa at mas naramdaman ko ang pagkirot ng
puso ko.

"I'm sorry, Death. I love you."

Humigpit ang yakap nya at ayoko na syang pakawalan. Can we just stay like this
forever? Yung ganito lang. Yakap nya ako at yakap ko sya. Na pakiramdam ko ay ang
mga bisig nya ang magpo-protekta sa akin laban sa mundo. At kaya nyang pawiin ang
lahat ng sakit sa dibdib ko sa ganitong yakap nya.

"Mas mahal kita, Vexen..."

Nagluto si Death ng almusal naming dalawa. Nakaupo ako sa may upuan sa may
countertop habang pinapanood syang magluto. Gutom na ako pero wala akong pakialam.
I want to watch him. I want to remember his every move when he's cooking.

Napatingin ako sa gilid at nandoon pa ang chocolate syrup na ginamit ni Death sa

katawan ko. My cheeks burned and I can't help but to smile. Who knew that Death
have a side like that?

Nang matapos sya ay inilagay nya ang pinggan na may lamang fried rice at ulam sa
harapan ko. Napatingin din sya sa chocolate syrup sa gilid at kita ko agad ang
pagngisi nya.

"Stop smirking!" I exclaimed but he did the opposite. He smirked more kaya naibato
ko ang pamunas ng lamesa sa kanya.
"What?" he asked innocently but I can see in his eyes that he's enjoying this.

"Ang halay mo!"

"Wala naman akong sinasabi, ah? Ikaw 'tong kung ano-anong iniisip." sabi nyang
natatawa kaya sinamaan ko sya ng tingin.

"Kumain ka na lang!" he laughed before he sit beside me and we ate in silence.

Kung dati ay komportable ako sa katahimikan sa pagitan namin pero ngayon ay hindi
na. Ramdam ko ang tensyon. I don't know if Death could feel it too. Maybe he could.
Malakas din ang pakiramdam nya.

"Ano sa palagay mo ang ginagawa mo ngayon kung hindi mo ako nakilala?" I asked
before he can say anything. I know that he noticed something is wrong with me.

Kumunot ang noo nya. Siguro ay na-weirduhan sa tanong ko pero sumagot pa din sya.

"Probably sleeping." sagot nya at napanguso na lang ako. Mukhang nagising ko talaga
sya nang makita nyang wala ako sa tabi nya.

"What would you do if I get married to somebody else?"

Tinignan ko ang magiging reaksiyon nya sa tanong kong iyon. He isn't saying
anything but he's looking straight at me. Tumatagos iyon sa kaluluwa ko at
pakiramdam ko ay wala na akong maitatago sa kanya.

"What kind of question is that?" he asked with his gritted teeth. Galit na naman
sya.

"Diba, I have a fiance? Who knows our marriage would happen one day?"

Nagbabaga na ang mga mata nyang nakatingin sa akin at napalunok na lang ako.

I just want to know if he's thinking of finding someone else to love after me.
Kahit na masakit isipin.

"That won't fucking happen. I will do everything to stop your fucking engagement."
galit na galit na sabi nya. "Ako lang ang dapat mong pakasalanan, Vexen. Ako lang."

I can't help but to smile. Ang sarap lang pakinggan.

Sana lang ay magkatotoo.

Naiisip ko ang oras na tumatakbo ay paikli ng paikli ang sandaling magkakasama

kami. Ayoko na sanang isipin iyon at gusto kong i-enjoy ang araw na 'to pero
sumasagi pa rin talaga iyon sa isip ko.

Nineteen hours left...

"Do you have a yacht?" I asked when we finished eating. He looked at me and his
brows furrowed.

"Yes, why?"

"Let's go fishing!"

I've never tried fishing before. Hindi ko naranasan ang mangisda pagkatapos ay
iluluto at kakainin ang mga nahuli ko. Palaging mga luto ng mga chefs o mga
restaurant foods ang nakakain ko. Hindi ako naghirap kailanman sa mga kinakain ko.
Nakahain na agad iyon sa harapan ko at kakainin ko na lang.

Death agreed with my request. Pagkatapos nyang maghugas ay naligo na ako at

nagbihis. I wore a two piece red bikini under my shirt and shorts. Alam kong
maliligo din kami kapag nasa gitna na kami ng dagat. Mabuti na rin iyong handa. I
texted Archer before I went outside my room.

Moments later, we found ourselves riding on his yacht. Kaming dalawa lang ang
nandoon. He's on the wheels while I was sitting on the sofa near him. Tinatanaw ko
ang buong dagat at pinapakiramdaman ko ang hangin na nagpapalipad sa mahaba kong
buhok.

Sixteen hours left...

Ilang saglit pa ay itinigil ni Death ang yacht sa gitna ng dagat. Excited akong
nagtungo sa gilid at namangha ako sa linaw ng tubig doon. I can even see the fishes
that were swimming below!

"Do you know how to use this?" tanong sa akin ni Death na nakalapit na pala at may
hawak syang dalawang fishing rods. Napangisi ako.

"Hindi." he chuckled and I smiled even more.

Tinuruan nya ako kung paano gumamit ng fisihing rod. Basta ang naintindihan ko lang
ay lalagyan ng bait ang hook sa dulo, pagkatapos ay ihahagis iyon as far as you
can. Then wait for the fish to bite.
Isang oras ang lumipas at nakaka-pitong isda na ang nahuhuli ni Death pero ako ay
isa pa lang. I was already glaring at the lure while waiting for the fish to bite
but it seems like all the fishes were girls that want to hit on Death.

I am getting freaking frustrated as minutes passed. Nadagdagan pa ng dalawang isda

ang nahuli ni Death pero ako ay isa pa din.

Merda! I didn't know that fishing is so boring! Nasasayang ang oras ko dahil dito!

Sa sobrang inis ko ay kinuha ko ang isdang nahuli ko at inihagis iyon pabalik sa

dagat. Dammit! Sana hindi ka na lang din nagpahuli sa akin!

Narinig ko ang tawa ni Death kaya sinamaan ko sya ng tingin. He smiled more as he
stood up. Natatawa nyang ibinuhos sa dagat ang laman ng bucket na nahuli nyang mga
isda.

"Let's just swim, shall we?" yaya nya at pumayag na ako doon.

Ganoon lang ang ginawa namin buong araw. Naligo sa dagat, kumain, nangisda ng isa
pang beses at muling naligo. It was simple but still, I enjoyed what we did today.
Palagi naman akong nag-eenjoy eh. Basta kasama ko sya.

Five hours left...

We decided to spend the night on his yacht, in the middle of the sea. I'm fine with
everything. As long as I am with him.

Iisang kwarto lang ang ginamit namin kaya nang lumabas si Death sa may banyo after
nyang maligo ay nahigit ko ang hininga ko. He was only wearing a towel on his waist
while his other hand was drying his hair using another towel. Kitang kita ko na
naman tuloy ang katawan nya. Pati na rin ang mga abs nya at ang v-line nya na
sobrang paborito ko.

The water was still dripping on his hair, down to his chiseled chest which made him
looked sexier. Napalunok ako dahil pakiramdam ko ay biglang nanuyo ang lalamunan
ko. Ilang beses ko na itong nakita pero ganoon pa din ang epekto nya sa akin.

Lakas loob akong tumayo mula sa pagkakaupo sa kama at nilapitan sya. Napatigil sya
sa pagpupunas ng basang buhok nya at tumingin sa akin. Hinintay nya ang paglapit
ko. The smell of the soap that he used immediately attacked my nose which made my
knees go wobble. Merda! I am really weak against him!

Four hours left...

"Make love to me, Death..." I said, almost a whisper.

Hindi ko na kinailangan pang maghintay ng matagal. Death already closed the
distance between us before I can even blink. His eyes were burning with so much
emotions that made me want to cry.

"I love you." he said as he claimed my lips.

Napangiti ako. Ito ang unang beses na sinabi nya ang nararamdaman nya nang hindi
ako ang nauunang magsabi.

Minutes later, we found ourselves lying on the bed, dancing in the rhythm that only
our bodies knew.

One hour left...

Pinagmasdan ko ang payapang mukha ni Death na natutulog sa tabi ko. Kanina ko pa

sya tinititigan. I want to memorize his face. I want it to engraved in my memories
so I won't forget the man that I love so much.

Hindi ko makakalimutan ang unang beses na nagkakilala kami. I was so mad at him
when they had their band practice next door while I was struggling to write for the
next update of my story. He said sorry and offered me a coffee as an apology.

Doon nagsimula ang kwento namin. Hindi ko alam kung kailan ako nahulog sa kanya.
Kung kailan ko sinimulang mahalin sya. Basta nalaman ko na lang ang nararamdaman ko
nang hulog na hulog na ako sa kanya.

Marahan kong hinaplos ang noo nya, ang mga mata nya, pababa ng ilong nya hanggang
mapunta ang mga labi ko sa mapupula at malalambot nyang mga labi. The lips that I'm
addicted to. At ito na ang huling pagkakataon na mahahalikan ko iyon.

Thirty minutes left...

I chose my brother over my happiness. Hindi ko kaya ang maging masaya gayung alam
kong maghihirap si Kuya Vander bilang kapalit ko sa El Ordre. Hindi ko kayang
abandunahin sya sa pagkakataong ito. I love my Kuya Vander so much that I am
willing to sacrifice my own happiness.

Kuya Vander deserves to be happy too. Sa kabila ng mga nagawa nya, sa kabila ng mga
kasalanan nya. Pinagdusahan nya rin naman ang lahat ng iyon. And my Kuya Vander
isn't really a bad person. Talagang nagkaroon lang sya ng sakit kaya sya naging
ganoon.

Ten minutes left...

Hinawakan ko ang kamay ni Death at nakita ko ang bracelet na kapares ng kwintas na
suot ko. Hinaplos ko iyon at hindi ko na napigilan ang masaktan.

I really don't want to leave him. He'll be hurt, for sure. But I can't leave my
Kuya Vander alone.

I looked at his bracelet again and I remembered the words the he said when he gave
me the necklace.

"You own me, Vexen."

Tears began to form in the corner of my eyes. Binitiwan ko ang kamay nya.

"You hold my key."

I reached the lock of my necklace and unlocked it.

"You have the authority over me."

Tinitigan ko ang necklace na nasa mga palad ko na ngayon.

"And only you can decide what to do with my heart."

I looked at Death first as I stopped myself to sob.

"But I beg you, honey."

I bit my lower lip as I took his hand where his bracelet is.

"Please, don't ever try to open the lock of this bracelet."

Hinawakan ko ang key pendant ng necklace ko and inserted it on the key hole of his
bracelet.

"It will only mean that you don't want me anymore."

Kasabay ng pagbukas ko sa bracelet nya ay nalaglag ang mga luha kong kanina ko pa
pinipigilan. I silently cried as I watched the bracelet fell down on the bed.

No, Death. I will always want you. I will always love you. But I have to let you
go.
One minute...

Left...

Narinig ko ang mahinang ugong ng motor na alam kong nagmumula sa speedboat. Marahan
akong tumayo at nagbihis. Kinintalan ko ng huling halik ang mga labi ni Death bago
naglakad papalayo sa kanya.

One... Two... Three steps away from him.

"Goodbye, Death." I whispered as I mounted the speedboat that Archer was driving.

Walang emosyon ang makikita sa mukha ko habang naglalakad ako paplapit sa ama ko na
nasa labas ng private plane nya. I don't want him to see how wrecked I am right
now. Nararamdaman kong dinudurog ang puso ko at hindi na ako makahinga pero pinilit
ko pa rin ang maglakad.

"I thought you'll go against me again." bungad sa akin ng ama ko nang makalapit ako
sa kanya.

"I won't abandon my brother again."

Nakita kong napangisi sya sa sinabi ko. "Good. Sleep on the plane. We're going
straight to the Mancini so you can officially meet your fiance and we can discuss
about your engagement."

I sighed. Hindi man lang ako pinayagang makahinga kahit ilang ninuto lang. Talagang
sinuguro nya na hindi na ako makakatakas sa pagkakataong ito.

Dalawang araw na akong halos walang tulog pero hindi ako dalawin ng antok. I can't
sleep. Knowing that I left my beloved man to meet with my future husband.

Death... He said that I shouldn't leave him again while he's asleep. Ano kayang
magiging reaksiyon nya kapag nalaman nyang umalis ako? Siguro ay magagalit na naman
sya. Lalo na ngayon.

I smiled bitterly. I will never see when he gets angry this time.

I left him alone, in the middle of the sea, with the necklace that he gave me and
with his bracelet unlocked.

Chapter 27

Wala ako sa kondisyon para ngumiti pero awtomatiko iyong sumilay sa mga labi ko
nang makita kung sino ang nag-aabang sa amin sa paglabas ng airport. I became
teary-eyed and I wanted to run and tackle him with a hug but I was feeling so
tired. I just slowly walked towards him while he's just waiting for me with a smile
on his face.

Ibinuka nya ang mga braso nya nang makalapit ako. Mahina akong napatawa at yumakap
na ng mahigpit sa kanya.

"Kuya Vander..." I whispered as I felt him hugging me back. Mas hinigpitan ko ang
pagkakayap sa kanya.

I missed him so much.

"Kumusta na ang kapatid kong pasaway?" sabi nya habang inilalayo ako sa katawan
nya. Mahina ko tuloy syang nasapak sa braso dahil sa sinabi nya.

I stared at him. May napansin akong mga nagbago sa kanya. He's still handsome pero
mas lalo pa yatang lumitaw ang pagka-gwapo nya ngayon. The scar on his face was
still there but it doesn't make him look hideous, in fact, nakadagdag pa ang peklat
na iyon sa kagwapuhan nya.

He's gym buff now, compared to the last time that I saw him at that mental
institution. Pumayat kasi sya noong iwan ko sya pero ngayon ay masasabi kong pwede
nang maging modelo ang kapatid ko.

Naging maaliwalas na rin ang itsura nya. I can see emotions on his eyes now. It's
telling me that he's happy, now that I am here.

Magaling na nga talaga sya.

"I missed you too, Kuya." sarkastisko kong sabi na nagpatawa sa kanya. Hinigit nya
ang braso ko para muling akong ikulong sa mainit na yakap nya.

"Silly." sabi nya at ginulo ang buhok ko. "I missed you, of course."

Hindi na ako nainis dahil sa paggulo nya ng buhok ko. I missed that too, anyway.
Kahit na hindi talaga kami magkadugo ay sobrang lapit namin sa isa't isa.

Not until that tragedy happened to him.

"Vander."

Napabitaw sya sa akin at sabay kaming lumingon nang tawagin sya ni Papà. He tapped
him on his back twice before he motioned the car in front of us.
"Let's go." kinuha ng driver nya ang mga maleta namin at nilagay sa compartment ng
sasakyan.

"Wait, Papà." pigil ni Kuya Vander nang akmang papasok na ito sa loob ng sasakyan.
"Let Vexen rest, first. It's been a long flight for the both of you. You should
rest, too, Papà."

"The Mancini are already waiting, Vander."

"I'm sure they'll understand—"

"No." mariing sabi ni Papà na nakapagpa-tahimik sa kapatid ko. "They have been
patient enough for the two years that your sister had wasted. Let's not make them
wait this time, shall we?"

Napabuntong hininga na lang si Kuya Vander nang tuluyan nang pumasok si Papà sa
loob ng sasakyan at umalis na iyon. Malungkot syang ngumiti sa akin nang tinignan
nya ako.

"I'm sorry, Vexen. I know you're tired, but Papà is just as stubborn as you."

Tumawa ako at umiling para ipakita sa kanya na ayos lang. Sinabi na rin naman sa
akin ni Papà ang tungkol dito bago kami sumakay sa eroplano.

"It's okay, Kuya Vander. Mukhang galit sa akin si Papà kaya pinaparusahan nya ako."

Inakbayan nya ako. He locked my head in his arm and ruffled my hair. Mabigat ang
kamay nyang nakapatong sa ulo ko kaya pinigilan ko iyon.

"Ano ba, Kuya?! Stop it!" naiinis kong sabi. Kainis naman kasi! Ang bigat ng kamay
nya habang ginugulo ang buhok ko!

Natatawa syang bumitaw sa akin pero nanatili ang pagkaka-akbay nya.

"Don't worry, Vexen. I'm here to protect you." he said and that made me smile.

He keeps on saying that he'll protect me even before. Nararamdaman ko naman ang mga
iyon. Halos sya na nga din gumawa ng mga misyon kong natatanggap sa El Ordre pero
hindi pwede dahil hindi naman sya myembro ng organisasyon. Kaya naman sinubukan nya
akong protektahan sa ibang paraan.

Natigil lang noong lumala ang sakit nya.

We rode his Ducati and I suddenly missed my MV Agusta here in Italy. Iyon kasi
talaga ang brand ng bike na binibili ko. Kaya kahit sa Pilipinas ay ganoon din ang
binili ko.

I treasured them as my babies. Nakalimutan ko pang ibilin ang MV Agusta ko na nasa

Pilipinas kay Archer. I'll just call him later.

Speaking of Philippines, I wonder what Death is doing by this time? Alam kong
gising na sya. Ano kayang ginawa nya pagkagising nya? Hinanap nya kaya ako? Nagalit
kaya sya sa akin dahil iniwanan ko sya ng walang paalam?

I even left his gift and his bracelet like that. Malamang magagalit nga sya.

I chuckled humorlessly. Will I ever see him again?

Humigpit ang yakap ko sa bewang ni Kuya Vander para alisin ang sakit sa dibdib ko.
Mas binilisan nya naman ang pagpapatakbo ng Ducati nya kaya in no time ay
nakarating agad kami sa mansyon ng mga Mancini. Nakabukas ang malaking gate nila
kaya tuloy tuloy na ipinasok ni Kuya Vander ang Ducati nya doon.

Nauna kami doon pero ilang minuto lang ang hinintay namin nang dumating ang kotse
ni Papà. He told me to fix myself first as my hair looks so disheveled. Inabutan
ako ng Kuya Vander ng suklay at hinayaan ko na lang na nakalugay ang buhok ko bago
suklayin iyon.

Ilang saglit pa ay may lumabas na isang babae sa malaking pinto ng mansyon. She
looked like in her 40's or something. Pero sumisigaw pa din ang pagka-sopistikada
nya base sa mga kilos at sa paraan nya ng pananamit.

"Dante! I'm so glad that you made it!" she greeted my Papà as he hugged him.

"Are we late?" my father asked. Mariing umiling ang ginang.

"Oh, no. You're just in time!" she exclaimed. Napatingin sya sa likod ni Papà at
mukhang doon lang nya pnapansin kami ni Kuya Vander. "Hello, Vander."

"Hello, Mrs. Mancini."

Napatingin ako kay Kuya Vander nang magsalita sya. So this is Mrs. Mancini? My
future mother-in-law? Well, her actions could tell that she's not just an ordinary
person. The way she acts and talks is so sophisticated.

"You're too formal! Call me Mamà Imogen, or Mamà Imo, okay?" she gasped when she
saw me. "Oh my holy trinity! Is this who I think it is?" bulalas nya kaya napangiti
ako.
She really looked so shocked!

"Imogen, meet my daughter, Vexen." pagpapakilala sa akin ni Papà. Bahagya akong

ngumiti at yumukod.

"Nice to meet you, Mrs. Mancini. You look gorgeous, by the way." nakangiting bati
ko. I thought that I would hate her dahil isa sya sa dahilan kung bakit makukulong
ako sa isang kasal. But she looks so sweet!

Especially those eyes. Pamilyar sa akin ang kulay berde nyang mga mata.

She chuckled before she looked at my father. "Oh, Dante. She has a sweet tongue!"
ginagap nya ang mga kamay ko. Ramdam ko ang init ng mga palad nya at parang may
humaplos sa puso ko.

Maybe I just miss my Mom.

"Call me Mamà, okay? You'll be a Mancini soon."

I tried to return her smile even if I wanted to run and cry alone. Ngayon lang nag-
sink in sa utak ko ang lahat.

I'm getting married. I'll be a Mancini soon. Ikakasal ako sa lalaking hindi ko
naman mahal. I left the man that I love just for this.

"Okay... Mamà." ngumiti ako at hiniling na sana ay hindi iyon nauwi sa pag ngiwi.

"Such a sweet child." marahan nyang hinaplos nya ang pisngi ko bago binalingan sina
Papà at Kuya Vander. "We should go inside. The boys are waiting."

Nakakapit sa mga braso ko si Mamà Imogen kaya napasunod ako sa kanya kahit na gusto
kong tumabi kay Kuya Vander. I want to get some comfort from him but I don't want
to look rude so I walked beside Mamà Imogen.

"Boys. Look who do we have here!" masayang bati nya nang makarating kami sa may
sala.

Kaagad na tumayo ang isang lalaking tingin ko ay kasing edad lang ni Papà at
sinalubong kami. Kaagad kong nahulaan na iyon si Mr. Mancini base sa tindig at suot
nyang naka-tuxedo pa. His aura was already shouting of authority. Parang naglalaban
pa nga ang presenya nila ni Papà sa loob ng mansyon na ito.

"Dante, it's so good to see you, again." Mr. Mancini said as he stretched his arm
for a handshake.
"Likewise." my father said as he accepted the handshake. "You met my stepson,
Vander, right?" tumango lang si Mr. Mancini sa gawi ni Kuya Vander. "I want you to
meet my daughter, Vexen."

Lumapit ako sa tabi ni Papà nang ipinakilala nya ako. I tried my best to smile and
be polite.

"I'm Vexen Bellucci. Nice to meet you, Mr. Mancini."

Umangat ang isang sulok ng labi ni Mr. Mancini. Then his smirked turned into a
laugh.

"Too formal! Call me Dad, please, young lady."

I just smiled and took a deep breath 'cause I can feel my tears are welling up.
Pinigilan ko iyon dahil ayoko namang magmukhang tanga sa harapan ng mga Mancini.

Siguro kung ang pamilya ni Death ang kaharap ko ay baka tuwang tuwa pa ako. I
wonder what Ferrante family is like?

Pero mukhang hanggang pag iisip na lang iyon. Hinding hindi ko na yata makikilala
ang pamilya ni Death para sa ganitong pagkakataon.

"Gon, come here." I heard Mamà Imogen's soft voice when she called someone.

Doon ko lang napansin ang isang lalaking nasa likod lang ni Mr. Mancini. Lumapit
sya sa akin at agad na napakunot ang noo ko dahil hindi sya pamilyar.

"Gon, this is Vexen." pagpapakilala ni Mamà Imogen sa aming dalawa. "Vexen, this is
Gon. My son and your fiancè."

The shocked was evident on my face because of what she have just said. Seriously?
He's my fiancè?

Tinitigan ko ang lalaki sa harapan ko. He's far from the boy that I met at some
party years ago!

He is now gym buff. Pumuputok ang mga muscles nya sa mga braso nya at nakakapit na
doon ang sleeves ng polo nya. Malapad din ang dibdib nya at alam kong may itinatago
din syang abs at v-line sa likod ng polo nyang iyon!

And his face! Nakakunot ang medyo makapal nyang kilay at ang kulay kape nyang mga
mata ay malalim na nakatitig sa akin. His nose is in perfect shape and his lips has
a natural red color. Ang mga panga nya ay ilang beses na umigting sa hindi ko
malaman na dahilan.

"Do you remember the thing that you told me when we first met?"

Oh my goodness! Even his voice sounds so deep! Ito ba talaga ang payat at may
mahinang boses na nakilala ko noon as the second son of the Mancini?

"No." I said. He tried to intimidate me using his eyes but I didn't feel anything.

Only Death could take my breath away. Sa simpleng tingin nya lang ay mabilis akong
nahuhulog.

I saw the side of his lips rose before he speak.

"I remember it so well. You asked me if I was really a guy because I'm thin and has
a soft voice. You even called me a lady-man."

My jaw dropped and I heard Kuya Vander laughed that echoed inside the mansion. Wala
syang pakialam kung may ibang tao sa paligid kung makatawa sya. I heard my father
cleared his throat beside me. Nai-imagine ko nang pagsasabihan nya ako tungkol dito
pag-uwi sa bahay.

Nanlalaki naman ang mga mata ko habang nakatingin kay Gon. Nanatili ang ngisi sa
mga labi nya habang pinapanood ang reaksiyon ko. Merda! Did I really freaking say
that?!

"I-i—uhm... I'm sorry if I... Uhm... offended you—" pautal-utal kong sabi pero
pinutol nya ako

"It's okay. I used that as an inspiration to start working out, anyway. My brother
even helped me. I wouldn't want to disappoint my fiancee, right?"

Napatikhim na lang ako.

"Don't worry. I don't hold any grudges." sabi nya at kumindat pa sa akin.

Liar. I can see in his eyes that he's lying. He holds grudges. Hindi nya nga
nakalimutan yung mga sinabi ko, as a proof.

"Stop it, Gon. You're scaring her." saway ni Mamà Imogen sa kanya pero ngumisi lang
sya. Tinapik ni Mr. Mancini ang anak nya sa likod bago nagyayang pumunta ng dining
area para makakain na kami.
"Pasaway." asar pa ni Kuya Vander sa akin na sinasabayan ang paglalakad ko. I just
glared at him and didn't say anything.

Napatingin na lang ako sa likod ni Gon dahil nauuna syang maglakad sa amin. He's
unbelievable. Pwede nya namang sabihin iyon nang kaming dalawa lang at hindi sa
harap ng mga pamilya namin! At bakit kailangan nya pa talagang i-open iyon?!

Nagulat ako nang lumingon sya sa gawi ko, siguro ay naramdaman ang titig ko, bago
ako kinindatan. I heard Kuya Vander's chuckled as I let out a frustrated groan.

This is a total chaos.

---

Short ud.
Vote and comment po. Thanks.

Lady Hiro

Chapter 28

Dedication: IceFairyGoddess hi! Belated happy birthday! More birthdays to come and
lovelots!

---

"Mission accomplished!"

Agad na rumolyo paitaas ang mga mata ko nang makita ang nakangising mukha ni Archer
sa screen ng laptop ni Tracer. Sa likod nya ay ang background ng isang nasusunog na
bahay na nasa gitna ng kapatagan. Archer chuckled when he glanced at the scene
behind him.

"Beautiful, eh?" he laughed while Tracer and I remained our stoic expressions. "I
should take a selfie. Nakakagwapo ang lighting!"

Tracer grunted beside me and had a look of distaste on his face while looking at
Archer. May hawak syang dalawang cellphone. Ang isa ay para sa pang-video call sa
amin while he used the other one for taking his selfies. Napangiwi na rin ako nang
makita kung paano sya mag-pose sa harap ng camera.

"Jowable, oh!" tatawa-tawang sabi nya habang isa-isang pinapakita ang mga kuha nya
sa amin. Marahas na napabuga ng hangin si Tracer at pabagsak na sumandal sa sofang
kinauupuan namin.
"Just get the hell out of there, fucker!" inis na sabi ni Tracer na nagpatawa sa
akin.

Ilang minuto pa munang pinagmasdan ni Archer ang sariling mukha sa cellphone nya
bago ini-lock at isinilid iyon sa bulsa nya.

We just accomplished a mission again that El Ordre have given us. Kaming tatlo ulit
ang pinagsama sa mission na ito. I've done the work here in Italy while Archer was
the one who took care of the business in Philippines. And Tracer being Tracer, was
the one who gave us all the information that we needed.

Ang akala ko ay matagal pa bago ako makatanggap ulit ng misyon galing sa El Ordre
pero nagulat na lang ako nang sabihin sa akin ni Papà ang tungkol dito three days
ago. He said that this might be my last mission which earned some confusing
questions in my head. Nang magtanong naman ako sa kanya ay hindi nya sinagot at
mariing sinabing gawin ko na lang ang misyon.

I had no choice but to shut up. Ganoon naman sya, eh. Ayaw nya na nagtatanong ako
at gusto nya lang na sumunod ako sa gusto nya.

"Wow! It's so new to see the both of you on one screen! Parang nung isang linggo
lang ay si Tracer ang loner pero ngayon naman ay ako!" at muling tumawa si Archer
na parang baliw. "Ikaw kasi, V! Iniwan mo kong mag-isa!"

Umirap ako nang magpaawa syang tumingin sa akin. Damn him. Bakit parang ang saya
saya nya ata ngayon? Taliwas sa Archer na iniwan ko sa Pilipinas isang linggo ang
nakakaraan?

At taliwas sa sakit at lungkot na patuloy ko pa ring nararamdaman.

"The money has been wired to our accounts." sabi ni Tracer na may nakapatong na isa
pang laptop sa kandungan nya. "Another job well done." tipid syang ngumiti
pagkatapos.

"Yoohoo! Lumpiang shanghai! Here I come!" maligayang sigaw ni Archer na nagpabaling

sa amin sa kanya.

"Nakahanap ka na ng mapagbibilhan?" I asked. Nung nakaraan lang kasi ay

nagrereklamo sya na wala syang mabilhan ng lumpia na hindi processed food.

"Oo! Doon sa karinderya sa tapat ng bahay ni-" mabilis syang umiling. "Nevermind."

And that picked my curiosity.

"Nino?" inosente kong tanong. Nabasa ko ang pagkataranta sa mukha nya pero mabilis
din iyong nawala.
"It's nothing." giit nya pa.

"Well, it doesn't sound nothing to me." mapang inis kong tanong at ngumiti pa.
Ngayon ko lang sya nakitang umakto ng ganito, ah? Is it because of a girl?

Matalim nyang binalingan ang screen pero ngumisi din pagkatapos. "How about you?
Want me to tell you what your man has been doing?"

My smile slowly faded when I heard his words. The pain on my chest started to build
their way up to my throat again. I cleared my throat, hoping that the pain would
subsides but it only made it worse.

"What was his name again? Death?" he chuckled. "Si Kamatayan! Kamatayan ng puso
mo."

"Fuck you, Archer!" gigil kong sabi. Kung nasa harapan ko lang sya ngayon ay baka
napatay ko na sya.

He chuckled. Not wanting to end making fun of me.

"Kay Kamatayan mo yan sabihin. He would gladly fly his way out there just to fuc-"

Marahas kong naisara ang laptop. The sound made an echo throughout Tracer's pad. He
lazily glanced at me and then to his laptop that I closed.

"Just make sure you'll buy me a new one if you break it." sabi nya at muling
itinuon ang mukha sa laptop na nasa kandungan nya.

Napanguso ako at muling binuksan ang laptop. Namatay iyon kaya kinailangan ko pang
i-on ang power. Nakahinga ako ng maluwag nang bumukas iyon.

"Password?" I asked. Hindi naman ako nabigo dahil sinabi nya iyon sa akin ng walang
pag-aalinlangan.

Bumungad sa akin ang isang larawan ng nakangiting babae. His wallpaper. The girl
was sitting on a cockpit of an airline while looking at the camera. Naka-uniporme
din sya na pang-piloto, making it obvious that she's a pilot. Her brown hair was in
a tight bun and it made her looked so professional yet elegant. She's wearing a
light makeup emphasizing her pointy nose and red pouty lips. But the thing that
captured my interest was her painstakingly beautiful blue eyes.

Nilingon ko si Tracer sa tabi ko. "She's your goddess?"

Galing sa walang reaksiyon na mukha ay nahalata ko ang panlalambot ng mga mata nya
nang makita ang larawan sa laptop. It suddenly pained me to see this expression of
him. Nawala ang seryosong at matigas na aura nya habang nakatitig sa nakangiting
picture ng babae.

"Yeah..." anas nya habang nanatili ang titig doon.

"You told me na susunod ka when I went back to the Philippines... But you never
did."

Mabilis na nag iwas ang mga mata nya na parang bilang napaso iyon. Mariin syang
napapikit at huminga ng malalim.

"It's too dangerous." hirap na hirap nyang sabi. "Ayoko syang mapahamak."

"Kaya ayos lang sayo kahit hindi sya makita nang matagal. Just to keep her safe." I
said. Bawat salitang binibitawan ko ay parang may pait akong nalalasahan.

"Yeah..." he said softly before he looked at me. "We're on the same boat, V.
Leaving the one who held our hearts just to keep them safe."

Natahimik ako sa sinabi nya. He's right. I am like him too. Iniwan ko ang tanging
lalaking minahal ko at nagparamdam ng pagmamahal sa akin para sa kaligtasan nya.
And for my Kuya Vander too.

It's been a week since I left Philippines. Since the night that I left Death in the
middle of the sea. Since the day where my heart broke the most. Since the time
where the numbing pain in my heart started.

It was unbearable. Waking up in the morning knowing that I am alone in my bed.

Knowing that he won't cook my breakfast for the day. Knowing that I wouldn't see
him when I went out of my room. Knowing that I wouldn't taste his cooking again.

It was heartbreaking that I felt like a robot doing things that I needed to do just
to survive the day and then wake up tomorrow doing the same things again. Parang
gumagalaw at kumakain na lang ako para mabuhay. Sobrang manhid na ng pakiramdam ko
pero ayokong sumuko sa pagba-baka sakaling makikita ko ulit sya.

Just a glimpse of his mismatched eyes again and I think I would be able to survive
the whole season.

"Will you really going to marry him?" tanong ni Tracer na nagpabalik sa diwa ko sa
kasalukuyan.

"I had no choice." bigo kong sabi.

"Well... I didn't see you as a person who would surrender just like this. You have
choices, V. And yet you chose the wrong one." he shrugged his shoulders. "Guess
you're not really that great as I thought you would be."

Ang kaninang awang naramdaman ko para sa kanya ay biglang naglaho at napalitan ng

inis. How dare he say those things when I'm being dramatic here?! Ang akala ko ay
pareho kami ng nararamdaman pero nagawa nya pa akong insultuhin!

"I'm sorry to disappoint you, then." I said sarcastically. "I couldn't leave my
brother alone knowing that my father is planning something for him! Ayoko syang
maging katulad ko!"

"That brother of yours could take care of himself! Hindi na sya bata para alagaan
mo, V."

I puffed a breath trying to calm myself. Tracer is my only friend here in Italy.
Sya lang ang nakakausap ko ng maayos bukod kay Kuya Vander sa problema kong ito.
And I'm silently thanking the odds that he's with me instead of Archer na bigla na
lang magbibiro sa gitna ng seryosong sitwasyon.

"I don't want to argue with you about this." mahina kong sabi at napatingin sa
pambisig na relo. "I have to go. Gon will drive me home."

I heard him sighed as I took my bag and stood up. "If ever you'll need help. I'm
just one call away, V."

Nilingon ko sya at tipid na nginitian. "Thanks, Tracer." ang huli kong sinabi bago
lumabas ng pad nya.

Nakatanggap ako ng text kay Gon na nasa coffee shop lang sya sa kabilang kalsada at
doon ko na lang daw sya puntahan. I sighed dramatically and chose not to reply on
his text. Sasakit lang ang ulo ko. Isa pa, tatawid lang naman ako kaya hindi rin
naman kalayuan ang lalakarin ko.

Naningkit ang mga mata ko nang makita ko agad sya sa harap ng coffee shop.
Nakasandal sya sa nakaparadang kotse nya pero hindi iyon ang pinaka-napansin ko
kundi ang babae na nakalingkis sa braso nya. Tipid na tipid ang tela nito sa damit
na kulang na lang ay magpakita ang kaluluwa nya.

"There you are." lumiwanag ang mukha nya nang makita akong papalapit sa kanya.

"Chi è lei, Gon?"

Pigil ang pag-rolyo ng mga mata ko nang tanungin ng babae kung sino ako. Ako nga
ang dapat na nagtatanong noon pero pinili ko na lang ang manahimik. I know that Gon
will do something about this anyway.
Nakangiting inalis ni Gon ang kamay ng babae sa braso nya. Nang magawa ay agad nya
akong hinapit sa bewang. I gritted my teeth to stop myself from punching him. Aba't
tsansing 'tong loko na 'to, ah!

"This is Vexen my fiancee. Babe, this is Adelle." pagpapakilala sa amin ni Gon

kahit hindi na naman kailangan. Pinakita nya pa ang engagement rings naming dalawa
na nakasuot sa kanya kanya naming mga daliri.

I saw the girl was fuming mad just looking at her face that was red like a tomato.
Ang mga mata nya ay galit na nakatuon kay Gon na nakangisi lang sa tabi ko.

I've met a lot of his girls. He's introducing each and everyone of them to me every
damn time. Hindi ko nga alam kung bakit nya pa ginagawa iyon but when I asked him
one time, he said that he's doing it to assure me that he won't hide anything from
me.

Sa akin rin naman daw sya uuwi kapag naikasal na kami.

Since nakita ko nga ang lahat ng mga babae nya ay nasaksihan ko din ang mga
kakaibang ugali nila. Nakita kong may umiyak nang ipakilala nya ako sa kanila
bilang fiancee nya. May nasaktan pero hindi pinahalata. May casual na bumati lang
at tinanggap ang lahat. May bastang umalis na lang. At may nananakit.

Just like this one.

Napangiwi ako nang lumagapak ang tunog ng pagkakasampal ng babae sa pisngi ni Gon.
I suppressed my smile when my guess is right.

Ah... I won the bet.

"It's Adelina, you jerk!" the girl spat before she turned and walked away.

Walang imik na inalis ni Gon ang kamay nya sa bewang ko at pinagbuksan pa ako ng
pinto ng kotse nya. Nang pareho na kaming nakasakay ay saka ako bumunghalit ng
tawa.

He tsked before he reached his back pocket and took out his wallet. He handed me
some cash na malugod ko namang tinanggap.

"I've told you so." nanunuya kong sabi at umani iyon ng irap mula sa kanya.
Nakasimangot nyang binuhay ang makina ng kotse.

I don't know when did it start. Was it the first or second day that we meet? Basta
ganoon nyang kabilis ipinakita sa akin ang pangbababae nya. Araw araw ay iba iba
ang mga babae nya. Minsan ay nakakatatlo pa nga sya in just one day! Gone was the
thin and lady-man that I've met few years ago!

Lahat ng iyon ay ipinakilala nya sa akin hanggang sa maghulaan na kami kung anong
gagawin ng babae once he introduced me as his fiancee. At ang manalo ay babayaran
ng natalo. Wicked but I enjoyed seeing his face slapped by those girls.

Wala naman akong pakialam kung anong gusto nyang gawin sa buhay nya at sa mga
pambababae nya. Basta ba ay huwag nya din akong papakialamanan sa gusto kong gawin.

"Tonight is our engagement party." he said which made me shut up. Pinaalala pa
talaga. "We're going to be official on the eyes of the public."

"I know." I growled.

"Whoa. Don't get mad at me!" natatawa nyang sabi habang kinakabig ang gearshift ng
sasakyan. "I'm just reminding you."

"Hindi ko naman nakakalimutan!"

Mabilis na kumunot ang noo nya sa pagtatagalog ko. Ganito ako sa kanya.
Nagtatagalog ako kapag naiinis ako sa kanya para hindi nya maintindihan. Itutuloy
ko ang pagsasalita ng tagalog hanggang sa sya na ang mainis dahil hindi nya alam
ang sinasabi ko. Sa huli ay ako ang mananalo sa asaran.

Perks of being bilingual.

He sighed. "I'll ask my brother to teach me your alien words so you won't use it
against me!"

Bahagya akong nagulat sa sinabi nya. "Oh? Your brother knew how to speak tagalog?"
he nodded.

"He's half."

My mouth formed a small "O". Tumingin ako sa labas ng bintana at nakitang malapit
na kami sa bahay.

"He'll attend our engagement party." sabi nyang nagpabaling sa akin sa kanya.

"And?"

He shrugged. "Nothing. Thought you'd be interested?"

Why would I be interested to a man I haven't even met?

"I'm not." sabi kong sinamahan pa ng iling. His smirk showed up.

"We'll see that later." itinigil nya ang sasakyan sya harap ng bahay namin. "Bye,
future wife. See you tonight."

Inirapan ko sya at narinig ko muna ang tawa nya bago ako bumaba ng sasakyan nya.

Mula sa kwartong pinag-ayusan sa akin ay dinig ko ang ingay sa baba. The party was
held on a five-star hotel. Nang makarating ako kanina bago pa magsimula ang party
ay nakita ko ang disenyo ng event hall. Maging ang engrandeng staircase na bababaan
namin ni Gon ay nilagyan din ng disenyo. It wasn't an exagg design. It was actually
elegant which suits my taste at halatang pinaghandaan kahit ilang araw lang. My
father made sure that I won't back out this time.

I am wearing a midnight blue off-shoulder evening dress with beads and crystals as
a design. Ang mga bato ay kumikinang kapag tinatamaan ng liwanag which made it look
more magical. I was wearing a light makeup na bumagay sa suot ko. My hair was tied
on a messy bun and they made me wore a small tiara on my head. Pero ang pinaka-
nagustuhan ko ay iyong silver earcuff earrings ko.

"You look beautiful."

Napatingin ako sa repleksiyon ni Kuya Vander sa salamin. Nasa likuran ko sya at

nakatingin na din sa repleksiyon ko. Ngumiti ako at humarap sa kanya dahil
natatabunan ng malaking palda ng gown ko ang repleksiyon nya kaya hindi ko sya
makitang mabuti.

My smiled widened when I saw how dashing my Kuya Vander is. He's wearing a silver
tux with a black inner and a black bow tie. I can imagine the ladies outside that
would stare at him dahil kitang kita ang kagwapuhan nya. I walked towards him to
fix his slightly crooked bow tie.

"And you look handsome." puri ko at tinapik pa ang pisngi nya. Ngumisi sya sa akin.

He's a Bellucci now. Nagulat ako na nagpabago pala sya ng apelyido nang makalabas
sya ng hospital. That was his first request to my father. To officially adopt him
as his son kaya pumayag na din si Papà. I know the he's fond of Kuya Vander as
well. Kahit naman na may nagawa syang kasalanan ay hindi maipagkakailang may
itinatago din syang kabaitan.

"You sure about this?" tanong nya. Matipid lang akong ngumiti dahil alam ko kung
anong tinutukoy nya. "I can help you, Vexen. I promise that I'll protect you,
right? Just tell me you're not okay with this."
I laughed to let him know that I'm okay even if I'm not. Ayoko lang syang mag
alala. Isa pa, nandito na ako. Ito ang pinili ko. This is how I choose to fix my
life.

"I'm really okay, Kuya Vander." I said softly. He's the third person who offered me
their help.

Archer, Tracer and Kuya Vander. The people who wanted to help me. Pero gusto ko na
ako mismo ang umayos ng gulo ng buhay ko.

Mahihinang katok mula sa pinto ang nagpalingon sa amin doon. Bumukas iyon at nakita
ko si Gon na sumungaw sa amin. His lips parted when his eyes saw me.

"Whoa! Hello there, gorgeous." sabi nya bago tuluyang pumasok sa loob.

Kinagat ko ang loob ng pisngi. Gon could also passed as a male model with his look
now. He's wearing a tux that matched the color of my gown. Malayong malayo na
talaga sya sa lalaking nilalait lait ko noon.

"The party is going to start. Are you ready?" Gon asked and I just nodded.

Ready? Feeling ko ay hindi ako magiging ready sa nakaabang sa akin paglabas ng

kwartong ito. It would mean that I'm embracing the life with Gon as my husband.

Nagpaalam na si Kuya Vander at sinabing bababa na sya para pumunta na sa party.

Naiwan kaming dalawa ni Gon at ilang saglit pa ay narinig namin ang pagsasalita ng
emcee.

"Ladies and gentlemen. Our stars for this night! Mr. Gon Israel Mancini and Ms.
Vexen Bellucci!"

Masigabong palakpakan ang sumalubong sa amin habang pababa kami ni Gon ng hagdan.
Nakakawit ang kamay ko sa braso nyang nakalahad at ingat na ingat akong huwag
matapakan ang palda ng gown ko sa laki noon. Kung bakit kasi ball gown pa talaga
ang pinili. Pwede naman kahit yung simple lang.

I can't force myself to smile. The spotlight was on us and I know that all
attention was on us as well but my lips remained on a tight line. Hindi ko magawang
magpeke ng ngiti ngayon habang papalapit na kami sa pinakababa.

"Smile. People would thought you'd kill someone later." bulong ni Gon sa akin na
hindi naaalis ang ngiti sa mga labi. I forced myself but only managed to show a
small smile.

I hope it doesn't look fake.

Sinalubong kami ni Mr. and Mrs. Mancini, my father and Kuya Vander nang makababa
kami. Mamà Imogen gave me a warm hug while my father and Kuya Vander tapped Gon on
his back.

"Oh! My son is also here!" Mamà Imogen chirped. Nahirapan pa akong marinig ang
sinasabi nya sa lakas ng palakpakan sa paligid. "I want you to meet him, Vexen!"

Tumingin sya sa likod nya at nanlamig yata ang buong pagkatao ko nang makita kung
sino ang lalaking papalapit sa amin. He stride his way towards us like he owned the
place, forming a curious glances and murmurs from the guests. Pero ako ay
nakatingin lang sa kanya at hindi sya nilulubayan ng tingin. His eyes were also set
on me.

My heart started to beat fast like how it did whenever I saw him. Tears began to
pool my eyes as emotions started to swell up on my chest. I wanted to run and hug
him, kiss him and make love to him, that's how much I missed him. I missed him so
much that it's hurting me.

His eyes never left mine. Mariin ang titig nya sa akin na parang hinuhuburan pati
ang kaluluwa ko. The way his jaw clenched tells me that he's really, really mad.

"Kier!" sigaw ni Gon sa tabi ko na lumipat ng pwesto para tapikin sa likod ang
bagong dating. Pero nanatili ang titig namin sa isa't isa.

What is he doing here anyway?

"Vexen..." ang mahinahong boses ni Mamà Imogen ang kumuha ng atensyon ko mula sa
lalaki. "I want you to meet the first born of the Mancini, my son, Kieron."

Umawang ang mga labi ko at napatingin sa lalaking kaharap ko. Ang ingay ng
palakpakan ng mga tao ay hindi ko na marinig. What does this mean?

He's a Mancini? Am I wrong? Sobra ko lang ba syang nami-miss at namamalik-mata lang

ako ngayon? Na nakikita ko ang taong mahal ko sa kanya?

But the feeling as his mismatched eyes stared down on me tells me that he's real.
That I'm not hallucinating.

Mapait ang panlasa ko nang mahina kong banggitin ang pangalan nya. Ang pangalan
nyang ipinakilala sa akin.

"Death..."

---
Vote and comment. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 29

Nakaawang lang ang mga labi ko sa gulat. Ang tunog ng palakpakan na galing sa mga
bisita ay napawi na. Is it really or am I just too absorbed by my shocked because
of the words that Mamà Imogen had said? Her words were like a bomb that has been
dropped in front of me.

Walang pakundangan ang gulat sa mukha ko habang nakatingin sa kanila. Hindi ko alam
kung sino ang uunahin kong tignan. Si Mr. Mancini ba na mukhang nagtataka na sa
reaksyon ko, si Gon na may malaking ngisi habang palipat-lipat ang tingin sa amin
ng kapatid nya, si Mamà Imogen na hindi pa rin napapawi ang mga ngiti, si Papà na
mariin ang titig sa bagong dating, si Kuya Vander na seryoso ang mga matang
nakatingin sa akin o kay Death na hindi pa rin ako nilulubayan ng tingin.

"But he's a Ferrante." halos hindi ko na humihingang sabi. It was almost a whisper
but Mamà Imogen caught my words.

"Oh! You knew that Kieron is a Ferrante?" nakangiti pa rin nyang tanong pero ang
mga mata ay may pagtatanong na.

"Gon mentioned it to me one time." it was a lie of course. Hindi ko na din pinansin
ang pagtaas ng isang kilay ni Gon sa akin habang nakangisi pa din.

I was desperate for answers. Why is Death here? He's a Mancini? He introduced
himself as Death Ferrante! And now her mother is telling me that he's name is
Kieron and a freaking Mancini?

"You two seem so close now, huh?" may panunuyang sabi ni Mamà Imogen para sa amin
ni Gon. But Gon only chuckled and tapped Death on his back.

Or is it Kieron?

"Kieron doesn't want to changed his surname even if Frank here," ikinawit nya ang
braso sa asawa. "said that he's willing to take him as his own child. He even
regarded him as the firstborn of the Mancini. Isn't he so sweet?" ipinatong pa nya
ang kamay sa dibdib ng asawa. Mr. Mancini laughed before he kissed Mamà Imogen on
her temple.

I still don't get anything. So Death's real surname is a Ferrante and not a
Mancini? Then what about his name? Is it Kieron or Death?"
"I told you that I'll keep Dad's surname, Mom."

Ang boses na iyon ang halos magpatigil ng mundo ko. Nagsimulang uminit ang dibdib
ko sa halo halong emosyon na nabuksan dahil sa muli kong narinig ang boses nya.
Same effect but there's now pain in it. Ang sakit ay hindi ko maintindihan kung
para saan. Dahil ba sa mga araw na hindi ko sya nakita o dahil sa mga nasasaksihan
ko ngayon?

It feels like he's not the Death that I've left in the Philippines. Is he really my
Death?

"Why not?" si Gon na may maligaya pang tono. Mukhang hindi napapansin ang namumuong
tensyon sa pagitan namin ng kapatid nya. "Don't you want it? Vexen and you will
have the same surname as well! "

Ang nakakainis na tawa ni Gon ang mas lalong nagpainis sa akin matapos ko syang
bigyan ng matalim na tingin. Kumindat pa sya sa akin bago nya muling binalingan ang
kapatid nya.

"Of course, after we get married." tuwang tuwang sabi nya at inakbayan pa si Death.
He seems oblivious by the glare that his brother is giving him.

"My sons look so close to each other. You can't even tell that they're not blood
related because of their closeness." Mamà Imogen said with a soft smile on her lips
while looking at the two boys.

"Stop saying that." saway ni Mr. Mancini sa asawa. "The moment that I married you,
I accepted Kieron as my own son. We may not be related by blood, but I consider him
as a part of the Mancini family."

I smiled bitterly. May namuong ideya sa isip ko na ayokong tanggapin dahil sa

sinabi ni Mr. Mancini. With Death being here and him being introduced as a Mancini,
it was like I was connecting a dots inside my head. Pinagtagpi tagpi ko ang lahat
ng mga ideya iyon. I was trained to have a sharp mind afterall. And all that ideas
led into one thing.

Death knows about me even before he approached me.

"It's nice to know that I'll be wed to a family that see the meaning of the word
family in that way." nakangiti kong sabi pero sa loob ko ay nadudurog na ang puso
ko. "You know that Kuya Vander is not a Bellucci too but I always treat him as my
own brother." I said and gave a smile to Kuya Vander.

"And he's a Bellucci now. I hope Kieron would consider being a Mancini, too." Mamà
Imogen said at tumingin pa kay Death pero sa akin lang talaga nanatili ang mga mata
nya. Mukhang baka pa nga yata nyang tunawin ako sa titig nya sa buong magdamag.
"Ci penserò." maikling sabi lang nya.

"Whoa!" gulat na gulat na sabi ni Gon na may pagtapik pa sa likod ni Death.

Napalakas iyon kaya binalingan na sya ng kapatid. "Did you really say that you'll
think about it? You flat out rejected that idea everytime we discussed it! What
changed, huh?" nandoon na naman ang nakakalokong ngisi nya at tumingin pa sa akin.
Gusto ko na sanang pansinin ang palagi nyang pagngisi sa gawi ko nang dumating si
Death pero masyadong masakit ang puso ko para pagtuunan pa iyon ng pansin.

"Excuse me. I'll just go to the restroom." sabi ko nang hindi na makayanan ang
sakit.

Maybe I'm just overthinking but the proofs that were shown in front of me tonight
was enough to have this assumption. Pero bakit? Bakit hindi nagpakilala sa akin si
Death na kapatid sya ni Gon na fiancè ko?

"I'll go with you." pagpresinta ni Gon at pinaningkitan ko sya ng mga mata.

Nakatingin na rin si Death sa kanya ng matalim. He chuckled. "What? I'll just stay
outside!"

Nauna na akong maglakad at alam kong nakasunod lang sya sa likod ko. Bawat bisitang
nadadaanan namin ay binabati kami. Gon was greeting them back but I can't even
managed a smile. The pain and confusion are killing me inside that they are
demanding for the truth.

Nang makarating ay agad akong pumasok sa banyo ng pambababae at humarap sa salamin.

Itinukod ko ang dalawang kamay sa lababo dahil parang bigla akong nawalang ng lakas
nang mapag isa.

I am so freaking confused right now that it's hurting me! A lot of not so good
ideas are flooding in my mind and I tried to shut it off. But instead of
disappearing, more and more ideas just came that I think I'll drown if it won't
stop.

Bumukas ang pinto ng banyo at hindi na ako nagulat sa pumasok. Mukhang inaasahan ng
puso at isip ko na susunod sya. Kalmado akong umayos ng tayo at humalukipkip habang
nakatingin sa repleksyon nya sa salamin.

Pigil ang pagsinghap ko nang makitang marahan syang naglakad papalapit sa akin. It
was so slow like he's weighing my mood at this moment. He's looking at my face
directly while I'm still watching him on his reflection in the mirror.

"Vexen..."

Tumindig ang balahibo ko sa paraan ng pagtawag nya sa akin kaya binuksan ko ang
gripo sa harap ko at kahit na hindi kailangan ay naghugas ako ng kamay. I'm aware
that he's watching me while I'm doing my thing here on the sink. Ni hindi man lang
natinag ang tingin nya nang bumukas ang nag iisang nakasaradong cubicle sa loob ng
banyo. The girl looked shocked when she saw Death. Nang mapatingin sya sa akin ay
alanganin syang ngumiti at binati ako.

"Congratulations on your engagement, Miss Bellucci!" ang masaya nyang tono ay

taliwas sa mga titig na ibinibigay sa akin ni Death.

Tinapos ko ang paghuhugas ng kamay at kumuha ng tissue na nasa gilid ko lang. I

watched the girl on the reflection in the mirror as she smiled at me.

"You and Gon looked good together! I heard the reason why he started working out
was because of you." she smiled sweetly. Tumingin sa kanya si Death at agad na
napawi ang ngiti nya. "Anyway, I'll go back to the party now. Congratulations
again."

Tango lang ang naisagot ko sa nagmamadaling umalis na babae. Itinapon ko muna ang
tissue na ginamit ko para matuyo ang mga kamay ko bago ako humarap kay Death.

His intense eyes were enough to
would be seeing this mismatched
became more intense after those
make his eyes be like this? One
lungs!
make me shiver. My goodness. I can't believe that I
eyes again! And what's more? It seems like they
days that I haven't seen them. What did he do to
look and he could take every breath out of my

Pero nilabanan ko ang nararamdaman kong iyon. Wala akong makukuhang sagot kung
magpapadala ako sa emosyon. Instead of running towards him and hug him, I choose to
stay rooted to where I am standing and crossed my arms over my chest.

"Explain." it wasn't my intention but it came out as cold and uninterested.

He sighed. He looked so unguarded that if I was his enemy, I could easily kill him
instantly.

"I don't know where to start." sabi nya at napairap ako.

"I'll just ask you then." I heaved a deep breath. "Kilala mo na ako bago mo pa ako
nilapitan, tama ba?"

Direstso ang mga mata nyang sumagot sa akin. "Yes."

Tangina.

"You knew that I am your brother's fiancee even before?" tanong ko ulit.

"Yes."
Double tangina.

"Bakit hindi ka nagpakilala?" ang sakit at pait ay hindi ko na naitago. "You

intentionally hide your true identity to me, right?"

"Yes."

I gasped audibly. Nakaramdam ako ng sobrang sakit sa dibdib. Kinailangan ko pang

pukpukin ang tapat ng puso ko para maalis iyon. I saw Death's planning to come
closer but I raised my hand to stop him.

"Don't." pigil ko at sumunod naman sya. Tinignan ko sya at nakita ko ang pag aalala
sa mukha nya. Binalewala ko iyon. "Why did you lie?"

"I never lied, Vexen."

"Really?" may pang uuyam kong tanong. "You never lied? Not even once?"

"Itinago ko lang kung sino ako pero hindi ako—"

"Eh bakit mo nga itinago?!" I shouted. Hindi ko na napigilan ang pagsabog ng

damdamin ko. Kung may makarinig man sa amin sa labas ay wala na akong pakialam.
Chances are they can't understand us anyway.

Mariing napapikit si Death. Tila may pinipigalan. Nang dumilat ay may pagmamakaawa
ang mga matang tumingin sa akin. "Sinubukan kong gumanti... Para sa kapatid ko."

"What?" Merda! Anong kalokohan 'to?

"Two years ago, my brother called me. Tinakbuhan daw sya ng fiancee nya just
because he's thin and lady-like. He sounded so sad kaya nagalit ako doon sa babae.
Nagalit ako sayo."

I gritted my teeth to stop lashing my anger out on him. I will try to think
straight and listen to him first but the ridiculous reason that he's giving me is
making my blood boil.

"Even if he's just my step-brother, I treated him as my own family. He's kind and
good-hearted. He never let me feel out of their family. I cared for him like he's
my own brother." mahinahong paliwanag nya. Taliwas sa galit sa dibdib ko na
umuusbong. "So when he became depressed, I blamed you. Hindi mo alam kung anong
naging epekto ng mga sinabi mo sa kanya. Kaya naisip kong gantihan ka."

My hands fell to my side and formed into sa fist. Nakita kong sinundan nya ng
tingin ang mga kamay ko. Nang bumaling ang tingin sa akin ay may pagmamakaawa na
ang itsura.

He's really far from the Death that I left in the Philippines. Ito ang unang
pagkakataon na nakita ko syang ganito. He looked so resigned and weak. Parang
ipinapaubaya na nya sa akin ang sarili nya at bahala na ako sa kung anumang gusto
kong gawin sa kanya.

"And you planned to get your revenge by?"

"By making you fall inlove with me."

Para akong baliw na tumawa pagkatapos ng sinabi nya. Pero hindi ako masaya. Sobrang
namanhid yata ang buong katawan ko sa sakit dahil lang sa mga salitang iyon at
idinaan ko na lang sa malakas na pagtawa para mawala. Pero hindi, eh. Nandoon pa
rin ang sakit.

How come that a mere words could have a great effect on people's feeling? How come
that words could act as a knives that can stab people's heart to feel the numbing
pain?

"Tangina! Ang cliché na ng dramang yan!" bulalas ko matapos na tumawa. Pinunasan ko

pa ang gilid ng mga mata ko sa luhang namuo doon. Hindi ko alam kung dahil sa
pagtawa o dahil sa sakit na nararamdaman ko.

"My brother became depressed, Vexen! I was so mad at you that you left him just
because he was thin and—"

"Bullshit! That's not the reason why I run away!" tumakas na ang luha sa mga mata
ko. Natigilan sya nang makita iyon at humakbang papalapit sa akin.

"Vexen..."

"Putangina, huwag kang lalapit!" galit kong sabi habang marahas na pinupunasan ang
pesteng mga luha ko. Pwede ba?! Huwag na muna kayong tumulo ngayon! "I didn't want
to get married to a stranger!"

Muli syang pumikit ng mariin at gumalaw ang panga nya sa diin ng pagkakakagat nya
sa sariling mga bagang.

"I didn't know that you were just forced." ang boses nya ay punong puno ng sakit at
nang dumilat ay nakita ko ang pamumula ng mga mata nya.

"Oh?" ngisi ko. "Pero nagbalak kang gantihan ako."

"I'm sorry..."

I choked back a sob. Dammit! Hindi ko mapigilan ang hindi masaktan! Bakit ganoon?
Ayoko lang makasal sa lalaking hindi ko kilala pero bakit nasasaktan na ako ng
ganito? Ayokong makulong sa kasalang walang pagmamahal pero bakit kailangan ko pang
masaktan ng ganito? Is this what I get when defying my father's orders? Dapat ba ay
sumunod na lang ako sa kanya?

Patuloy sa pagbuhos ang mga luha ko. I even sob na nagpaalarma kay Death. Nataranta
ako nang humakbang sya papalapit at muli syang binulyawan.

"Huwag ka nga sabing lalapit, Death!" I smirked when I remembered something. "Or is
it really Death? Baka pati pangalan mo ay hindi totoo?"

"Death Kieron Ferrante is my whole name." mahinahon nyang sabi sa gitna ng paghikbi
ko.

"Pake ko?"

He sighed. Para syang nauubusan ng pasenya pero kinakalma nya lang ang sarili nya.
Nang tumingin sya sa akin ay nakita ko ang sakit sa mga mata nya nang humikbi ako.

"So all about you is fake. Lahat. Pati ang nararamdaman mo." mapait kong sabi.

He's the first man that I love and this is my first heartache. Kaya pala yung iba
ay gusto na lang mamatay kapag nabibigo sa pag ibig. Ganito pala ang sakit. Kung
ano ang kinaligaya ko noong magkasama pa kami ay ito namang ikinasadlak ko sa
katotohanang ibinibigay nya sa akin.

That's why many people love comforting lies. Because they don't want to get hurt
from hearing the truth.

"No, no, Vexen." dinig ko ang pagmamakaawa sa boses ni Death nang sabihin nya iyon.
"Lahat ng ipinakita ko sayo, totoo 'yon. I just didn't tell you about me being a
Mancini but all of my feelings are true."

Umiling ako at nagbaba ng tingin. Ayoko nang marinig ang anumang sasabihin nya.
Ayoko na syang tignan. Baka lumambot lang ang puso ko at maniwala sa kanya.

"I love you, Vexen. Believe me."

Mariin akong pumikit at kinagat ang pang ibabang labi ko habang humihikbi. Sa
pagpikit ko ay syang pagbuhos ng panibago kong mga luha. This is fucking hurts. I
love him so much but this is fucking hurts.
Napahagulgol ako nang maramdaman ang mainit nyang mga palad na hinawakan ang braso
ko. I can't believe it. Even if I'm angry with him, I still missed his touch. His
touch that can melt me away. But I am so hurt and mad right now that I can't even
think straight. Ang galit ay nangunguna sa akin para makapag isip ng tama.

"You had your revenge. I fell inlove with you. You hurt me now." lakas loob ko
syang tinignan. Nakita ko ang pagkalito sa mga mata nya.

"What are you—"

"Congratulations. Your plan worked. Matutuloy na ang kasal. Iyon naman ang gusto
mo, hindi ba?"

Kitang kita ko ang pagkawala ng kulay sa mukha nya dahil sa sinabi ko. Nanghina ang
mga kamay nyang nakahawak sa braso ko kaya madali ko na lang iyon natanggal.
Itinulak ko ang dibdib nya at nagulat ako nang tatlong beses syang humakbang
paatras dahil doon, para talagang nawalan sya ng lakas.

"Vexen, no..." mahinang anas nya. May tunog ng pagmamakaawa. "I'm sorry, please.
'Wag.. 'W-wag kang magpakasal sa kanya." his voice broke that triggered my tears to
fall down again. Ang sakit sa boses nya ay hindi maitatanggi.

Lumapit ako sa kanya. Kahit na nanghihina ay inangat ko ang kamay ko at binigyan

sya ng malakas na sampal.

"That's for lying to me." I slapped him again on his other cheek. "That's for
planning a revenge on me." Then I slapped him again for the last time. "And that's
for hurting me."

Naglakad ako palabas pero bago pa ako makarating ng pinto ay nilingon ko sya.
Nakaramdam ako ng awa na nakabaling pa rin ang pisngi nya sa gilid dahil sa
pagkakasampal ko. He's unmoving but I forced myself to have a stone heart.

"Oh. And by the way, ikaw ang bestman sa kasal namin." the last thing that I said
before I left him.

Pagkabukas pa lang ng pinto ay nakita kong nakasandal si Gon sa pader sa tapat lang
ng banyo. His hands were on his pockets. That's when I knew that he's guarding the
door. Kaya pala walang pumapasok para gumamit ng banyo.

Gon's eyebrow shot up when he saw my expression. Ang mukha kong hilam sa luha ay
doon ko lang pinunasan. Tinanggal nya ang mga kamay sa bulsa ng pantalon nya at
tuwid na tumayo.

"What happened?" tanong pa nya. He doesn't understand half of what Death and I had
talked about because he can't understand our language.
I stared at him coldly and uttered the words that were like an acid in my mouth.

"Let's have a fucked up married life, shall we?"

---

Vote and comment. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 30

Hindi ako umuuwi sa mansyon namin after that encounter with Death on my freaking
engagement party. Pakiramdam ko lang kasi ay hindi ako patatahimikin nina Papà at
ni Kuya Vander sa katatanong kung bakit nagbanyo lang ako ay pugtong pugto na ang
mga mata ko. Of course they've noticed it but I still did smile throughout the
night kaya hinayaan lang muna nila ako.

I've told them that I'm staying in Gon's pad, which was half truth but he never set
his foot again on his pad since the day that he gave me the key. Na-guilty yata ang
loko nang malaman kong may kinalaman sya sa nangyari. He knew about Death's plan
and I think that this is his way of apologizing. Pero hindi pa rin naman natigil
ang kaliwa't kanang pambababae nya. Not that I care though.

Umuuwi ako doon pero madalas ay doon ako sa pad ni Tracer. When I say 'madalas, I
meant five days in a week. Wala naman syang sinasabi kaya hindi din ako umaalis.

And ever since that day of confrontation, Death never showed up again. I haven't
seen even his goddamned shadow since then! Ano 'yon? Ganoon na lang? Magso-sorry
sya tapos kapag hindi ko tinanggap ay hindi na sya magpaparamdam? It is not fair!
I'm hurting and I want him to know how hurt am I! Gusto kong um-attend sya ng kasal
namin ng kapatid nya as the bestman!

Feel my freaking madness, Death! Pagsisihan mong sinaktan mo ako!

"Ang babaw nya! Just because my words made his brother depressed, gagantihan na nya
ako? And fuck! By making me fall inlove with him?" I laughed like a madman. "That
is so shitty! Ilang beses nang nagamit ang paraan na 'yon sa TV dramang mga
napapanood ko!"

Madaling araw na pero heto ako at nagsisisigaw. Malakas ang loob kong gawin ito
dahil wala namang kapitbahay si Tracer. Kaya favorite kong tumambay dito, eh.

Tracer's eyes never left the screen of his laptop. Dim ang ilaw dito sa may sala
kaya nakasalamin sya at ewan ko ba pero nakaka-gwapo ang liwanag na nagmumula sa
laptop na tumatama sa mukha nyang may eyeglasses. He looks like a goddamned
professor giving a verdict on his students' grades. Seryoso pa ang mukha nya at
mukhang walang pakialam sa pagsisigaw ko.

Hindi naman na bago ang ganitong scene sa akin. Palagi namang busy si Tracer sa
laptop nya. Minamadali ang pagta-trabaho sa mga misyon nya.

"He told me that he didn't know that I was just forced into a fixed marriage! God-
freaking-dammit! Sino ba ang may gusto ng arranged marriage sa panahong 'to?!"

Mapuputol na yata ang litid ko sa kasisigaw. Tinungga ko ang bote ng Jack Daniels
na hawak ko. Ito ang kasangga ko habang naglalabas ng sama ng loob kay Tracer na
nasa tabi ko dito sa sofa. While Tracer was only drinking a beer-in-can.

"Does he really need to hurt me just because of the words that I unintentionally
said? I have even forgotten about that!"

Marahas kong pinahid ang luha kong naglandas. Merda! Hindi pa ba ako tapos umiyak?
Isang linggo na, ah?!

Kinuha ni Tracer ang beer-in-can na nakalapag sa table at ininom iyon. Dinig ko pa

ang paglunok nya habang hindi inaalis ang mga mata sa laptop.

"He lied to me!" punong puno ng pait kong sabi. "And fuck myself for being easily
caught by his lies!"

"Stop acting like a saint, V." si Tracer na nasa laptop pa din ang tingin. "You
lied to him as well."

Inis ang mga matang binalingan ko sya. "Magkaiba iyon! Mabigat ang dahilan ko! Pero
sya? Ang babaw ng dahilan nya!" muli akong tumungga sa JD na hawak ko.

"For you. But for him, mabigat na dahilan na iyon para manakit sya ng ibang tao."

Maingay akong suminghap at hindi makapaniwalang tinignan sya. "What?"

"It was his brother, V. Maybe their bond was so tight that he's willing to hurt
others for him. And unfortunately, that others is you."

"Pero pambata ang ginawa nya! Paano kung gantihan din sya ni Kuya Vander? Ano 'yon?
Gantihan today, gantihan tomorrow, gantihan forever? Edi, wow!"

Hindi ko na alam kung ano-ano ang mga pinagsasabi ko. Basta hinahayaan ko na lang
na bumuka ang bibig ko at ilabas ang sakit. Maybe the alcohol is talking in my
place.
Ngumisi si Tracer nang binalingan ako. Kinakagat kagat nya pa ang pang ibabang labi
nya na parang pinipigilan ang mapatawa. Hinampas ko ang braso nya at tuluyan na nya
akong pinagtawanan.

I drank on my JD's bottle again. Pinakiramdaman ko ang alak na bumababa sa

lalamunan ko. I'm drunk already but I still kept on drinking. Umaalon na ang
paningin ko at hindi na maayos ang pagsasalita ko.

"Are you going to attend my wedding?" mahinang tanong ko kay Tracer at unti unting
nilulubog ang sarili ko dito sa sofa.

"Would you like me to witness how pathetic you are?"

Mabilis ko syang sinipa na ikinatawa nya. Humiga ako sa sofa at ang mga paa ko ay
marahang sinisipa ang katawan ni Tracer.

"Tsk, V..." he warned when his eyeglasses almost fell but I didn't stop. Nainis sya
at dinaanan ng isang daliri ang ilalim ng paa ko.

"Shit!" mabilis akong bumangon nang makiliti at sinamaan sya ng tingin. Ngumisi
lang sya at ibinalik ang tingin sa laptop. "Can you video call Archer, please?" I
pleaded. My words were slurring.

Pinikit ko ang mata ko habang nakaupo. Mas lalo kong naramdaman ang alak sa sistema
ko. My world is swaying. Lumilindol ba? We should duck, cover and hold then! O
hayaan ko na lang ang sarili kong lumubog sa mga debris kasama ng paglubog ng sakit
na nararamdaman ko.

Humagikgik ako. Galing! Nasaktan lang ako naging makata na ako!

"V?"

I opened my eyes when I heard Archer's voice. Nakita ko sya sa harapan ko. He's
sitting on a sofa, topless and was frowning at me.

"Archer! Nandito ka agad sa Italy? Ang bilis mo!" humagikgik ako. "Para kang si The
Flash!"

Mas lalong lumalim ang gatla sa noo ni Archer dahil sa inasta ko. Natatawa kong
tinuro iyon pero parang may salaming humarang sa pagitan namin at hindi ko sya
mahawakan.

"Kulubot ang noo mo! Mukha kang matanda!" muli akong humagikgik.
Archer sighed. Parang tinitimpi nya ang sarili nya. "You're drunk."

"No! I'm Vexen!" mas tumawa pa ako. "Nice to meet you, Archer!"

Napahilamos ng mukha si Archer habang narinig ko naman ang mahinang pagtawa ni

Tracer sa tabi ko. The air vibrated when he laughed.

"Why did you call?" Archer asked.

Huh? Call? Ah! Oo nga pala! Video call lang 'to! Tumawa na naman ako sa katangahan
ko. Kaya pala hindi ko mahawakan si Archer!

"Magkapatid sila." sagot ko sa tanong ni Archer. I felt the pain in my chest again
that made me go sober.

Bumaha ng pagtataka sa mukha ni Archer. "Sino?"

"My fiancè and... Death."

Archer didn't say anything. Maybe his brain is still processing my words. Bigla ba
namang kasing ganoon ang sinabi ko. I'm not like this. Talking to other person
about my problems. But... I'm so hurt and confused. I don't know what to do
anymore.

This is my first heartbreak and I don't know how I should deal with this.

Imbes na maawa ay narinig ko ang malutong na pagtawa ni Archer. Sinamaan ko sya ng

tingin pero mas lumakas lang ang pagtawa nya. Hawak nya pa ang tyan nya at parang
nahihirapan pang huminga!

Merda! Sana nga tuluyan na syang hikain sa dyan!

"Poor baby V..." pilit nagpapaawa ang mukha nya pero hindi pa rin mapigilan ang
pagtawa nya. "Fuck! Ang malas mo naman! Ikaw na ang pinaka-malas na nilalang!"

Marahas kong binalingan si Tracer sa tabi ko. "Pwede ko ba syang patayin?"

Ngumisi sya. "Go ahead."

"Isa, Archer! Papatayin talaga kita!" inis na sabi ko nang muling tumingin sa
laptop. Nawala na yata ang kalasingan ko sa sobrang pagkainis sa kanya!

While I'm killing Archer with my glares, my eyes caught some movements at his back.
At first, I thought that my eyes were playing tricks on me because I'm drunk but I
saw the movements again.

"Hala, Archer. May dumaang babae sa likod mo."

Napatigil sa pagtitipa sa laptop si Tracer sa sinabi ko at binalingan na din si

Archer. Natigil naman ang pagtawa nya dahil sa sinabi ko at sumeryoso ang mukha.

"She's nothing. Don't mind her." mariing sabi nya. Ang tono nya ay nagsasabing ayaw
nyang pag usapan ang tungkol doon.

Pero dahil inasar nya ako ay gaganti ako.

"It doesn't look like nothing to me." si Archer mag uuwi ng babae sa paborito nyang
hideout? Something's definitely not right.

"Don't go any further, V." he warned. Dinig ko ang pagngisi ni Tracer na nakadungaw
pa din sa tabi ko.

"Hmm... Sya ba yung may 'masarap na lumpia sa karinderya sa tapat ng bahay nila'?"

Imported syang nagmura at napatawa kami ni Tracer. Ohh... Pa-showbiz pa ang loko.

"Shut up, Vexen!" gigil na sabi nya na mas nagpangisi sa akin.

"Oh? First name basis na tayo ngayon? Then, fuck you, Creed!" I even raised my
middle finger to show emphasis but it seems like a bad move 'cause I saw his
playful smirk again.

"Ang hilig mong sabihin yan. Isang sabi pa nyan iisipin ko na talagang sa akin ka
may pagnanasa at gusto mong gawin ko sayo yan."

"Tangina mo!" gigil kong sabi sabay padabog na sinara ang laptop ni Tracer.

Naiiling syang bumalik sa ginagawa kanina. "Ikaw na nga ang nang inis, ikaw pa ang
unang naasar. That's why he's always teasing you."

"Nakakainis naman kasi talaga sya!" muli kong tinungga ang JD bottle and emptied
the content down to it's last drop.

Bumalik ang kalasingan ko. Ngayon ay talagang umiikot na ang paningin ko.
Nanghihina akong napahiga sa sofa. Ang ulo ko ay nasa tabi ng mga hita ni Tracer at
ang mga paa ko ay ipinatong ko sa armrest ng sofa.
If only the alcohol could take my pain away forever, then I would gladly drink
thousand liters of it.

"How could you say you love me when you would go and leave me? How could you make
me hurt so bad when I have loved you more than anyone can do?"

Ang sakit sa dibdib ko ay idinaan ko sa pagkanta. The alcohol wasn't enough. I can
still feel the pain. They said that alcohol can make you forget the damn pain even
just for awhile. But why can I still feel my heart slowly crumbling?

"Can't believe the pain that I'm feeling now because of loving you." I choke the
last word.

May mainit na likidong tumulo sa mga mata ko. At first, I thought that water was
leaking on the roof until I heard myself sob. Dammit! Here I go again.

I silently sob. Tracer let me cry. Hindi nya ako pinansin at sa mga pagkakataong
ito pinagpapasalamat ko na ganoon sya. Gusto kong ilabas ang lahat ng sakit sa
dibdib ko. That's why I let myself get drunk today, anyway. Ngayon ko lang nagawa
ito. Ang sakit ay naipon ng isang linggo kaya hindi ko na napigilan ang
mapahagulgol. Tinakpan ko pa ng isang kamay ang bibig ko dahil ayokong makaistorbo
kay Tracer.

I remember the first time that I met Death. Noong unang beses kong natunghayan ang
mga mata nya. I was mad but his mismatched eyes were able to melt my anger. It was
our first encounter, my first time seeing him.

Now, I'm asking myself. Was it his first time seeing me too? O nakita na nya ako
dati pa? Kilala na nya ako kaya hindi malabong hindi iyon ang unang beses na nakita
nya ako.

"I can't seem to understand how can love be so unkind. Still you broke my heart
despite what I've done."

Hindi na pagkanta ang ginagawa ko kundi pagsigaw na. Ang intensyon kong huwag
istorbohin si Tracer ay natabunan na ng sakit. I'm out-of-tune and that made me
remember Death and his deep and hoarse voice.

Merda! Kahit sa anong ginagawa ko ay naaalala ko pa rin sya!

"Still my love was not enough though I've given you my all. I can't take it anymore
—"

Ang pagbirit ko ay nauwi sa malakas na paghagulgol. Mas lumakas pa iyon nang

marinig ko sa sarili kong boses ang sakit at hinagpis na pati ang sarili ko ay
kinaaawaan ko na!
I am strong but let me be in my weak state just for once. Hindi ko na kasi kaya.

Death... You're my everything and my contentment. But you chose to break me.

Naramdaman ko ang mainit na palad ni Tracer na tumakip sa mga mata kong luhaan. Ang
init at ang gaan ng palad nya ay mas lalong nagpaiyak sa akin. Ang akala ko ay
hahayaan nya lang akong ngumawang mag isa dito pero mukhang naistorbo ko na talaga
sya.

"Just cry, Vexen... Close your eyes, forget the world and cry..."

Sa namamaos na boses ni Tracer ay binuhos ko ang lahat ng sakit. I cried out loud.
Pinagluluksa ang puso at sarili kong unti unting nababasag.

How will I be able to complete myself if my everything was the reason why I'm
breaking?

I have no idea how long I cried. Hindi ko din alam kung anong nangyari pagkatapos
noon. Nahihirapan akong dumilat dahil pakiramdam ko ay inuugoy ako. Namalayan ko na
lang na buhat na ako ni Tracer sa mga bisig nya. Mukhang nakatulog ako sa sofa at
ngayon ay ililipat nya ako sa kwartong ginagamit ko dito sa pad nya.

"Tracer..." my mouth didn't even open when I called his name.

"Yes, V?" dinig ko ang hingal nya. I wonder kung nabibigatan sya sa akin?

"Forget about your goddess and be with me. Boyfriend goals ka, eh." wala sa sarili
kong sabi. Ang alak ay dumadaloy pa din sa utak ko.

I felt his hard chest shook when he chuckled. "Sorry, V. But I can't and I won't."

I felt the soft mattress against my back. "Hmm... Bahala ka." tinalikuran ko sya at
pumikit na.

Naramdaman kong kinumutan nya ako. "Sleep now, Vexen. Let your heart and mind
rest."

His words were the last thing that I've heard before I was drawn into the
dreamland.

Balikwas akong bumangon at agad na nagtungo sa banyo para ilabas ang lahat ng nasa
sikmura ko. Merda! Remind me not to get drunk again!
Habang naglalabas ng mga laman ng tyan ko ay sumasabay naman ang pagsakit ng ulo
ko. Halos maiyak na ko sa sobrang awa sa sarili ko! Damn! Ngayon lang yata ako
naglasing ng ganito!

I did my morning routine in the bathroom even if my head was being hammered. Gusto
ko sanang manatili na lang sa kama pero hindi pwede dahil ngayon ang araw ng
pagsusukat ng wedding dress ko. Gon will accompany me at the designer's boutique
later to help me chose my wedding gown.

"Ugh..." I groaned when I went out of the room. Hawak ko pa ang ulo ko habang
pumupunta ako sa may kitchen at umupo sa upuan sa may countertop. Naabutan ko doon
si Tracer na nagtitimpla ng kape.

"Good morning." he greeted. Dinig ko pa ang pagngisi nya dahil sa itsura ko ngayon.

"Can you make me a hangover soup, please?"

Huli na nang ma-realize ko ang mga sinabi ko. That hangover soup. Death was the one
who always cook me that whenever I get drunk. And remembering his name made my
chest tight again.

"You know that I can't cook, V. But I have some medicine for your hangover." sabi
nya at inilapag sa harap ko ang gamot kasama ang kapeng tinimpla nya para sa akin.

"Forget what I've said last night. 'Di ka na pala boyfriend goals. Doon ka na sa
goddess mo."

Tumawa sya at ginulo ang buhok ko. "Wala naman akong planong palitan sya." mas
inusog nya pa sa akin ang kape at ang gamot.

I said my thanks at ininom ang mga binigay nya. Hinintay kong umepekto ang gamot
bago tinignan ang oras. I groaned. No time to reschedule this. Masyado nang short-
notice if ever and I will look unprofessional.

"May lakad ka?" tanong ni Tracer nang tumayo ako. Pinasadahan nya ako ng tingin at
mukhang doon nya lang napansin na bihis na bihis ako..

"Yeah. Wedding gown." simpleng sabi ko. Kita ko ang pagpipigil ng tawa nya kahit sa
nagsusungit nyang mata. Inirapan ko na lang bago umalis na ng pad nya.

I texted Gon that I'm on my way to the coffee shop where he would pick me up. Sa
loob ng taxi ay halos hindi ko ginagalaw ang ulo ko. Baka kasi bumalik ang sakit ng
ulo ko.

Wala pa si Gon nang makarating ako sa coffee shop kaya umupo na lang muna ko. And
since I already had a coffee, nag order na lang ako milkshake.

Gon didn't reply so I assumed that he's already driving and on his way here.
Naglaro na lang muna ako ng game app sa may phone ko habang hinihintay sya.

I was so engrossed while playing with my phone. Napapaigtad pa ako kapag may
natatamang ibang kulay ang bolang tumatalon-talon at natataya ako. Tuwang tuwa
naman ako kapag sunod sunod na mga blocks na pare-parehong kulay ang nasisira ko.

Tumunog ang wind chimes hudyat na may bagong dating pero hindi ako nag angat ng
tingin. Ang taas na ng score eh. Nalagpasan ko na ang highscore at gusto kong mas
higitan pa.

I saw a brown leather shoes that stopped in front of me but I continued playing. He
cleared his throat as his familiar scent attacked my nose. Nagulat ako kaya nataya
ako sa nilalaro ko.

Slowly, I raised my head to confirm my assumption. My lips parted when my gaze met
his mismatched eyes. His chin was freshly shaved but it doesn't hide the dark
circles that were under his eyes. But more importantly, what is he doing here?

"Death?" tanong ko pa. Kinukumpirma kung totoong sya ang nasa harapan ko.

His jaw clenched. His lips parted like he was about to say something but he decided
to close it again. He heaved a deep sigh and his minty breath fanned my face that
made my bangs parted. Inayos nya iyon.

"Let's go." mababang boses na sabi nya habang may mariin na titig sa akin.

"To where?" nakakunot noo kong tanong. Muling umigting ang panga nya at may galit
ang mga matang tinignan ako.

"To your wedding gown designer."

---

Sobrang antok na ko kagabi kaya di nakapag ud :((

Vote and comment please. Thanks.

Lady Hiro

Chapter 31
Natigagal ako sa sinabing iyon ni Death. Nakatulala lang ako sa kanya na naka-awang
ang mga labi. Hinihintay ko na sasabihin nyang biro lang ang mga iyon pero hindi
dumating.

I saw his gaze moved down to my lips. There was a flicker on his mismatched eyes as
he stared on my parted lips. That look is very familiar. Binasa nya ang mga labi
nya at parang nahihirapang huminga kaya mabilis kong itinikom ang bibig ko at
sinimangutan sya.

"Ano?" tanong ko habang nakasimangot. Mukha namang natauhan sya at inangat ang
tingin sa mga mata ko.

"I'll go with you to meet with your wedding gown designer." he repeated.

My frown deepened. What the heck is this man with weird eyes saying? He doesn't let
me see even his shadow for one hell week and now he's front me saying things like
he hasn't done anything wrong?

"Bakit ikaw? Nasaan si Gon?" I asked. Luminga pa ako sa likod nya kung nandoon ang
fiancè ko pero sya lang mag-isa.

His jaw clenched by the mere mention of his brother's name. Oh ano? Bakit sya
nagagalit? Sinaktan nya nga ako dahil mahal na mahal nya ang kapatid nya diba? Kung
sila na lang kaya ang magpasakal?!

"Gon asked me to accompany you." may gigil ang mga salitang sinabi nya. Ang inis ay
unti-unti nang umuusbong sa ulo ko.

"Anong he asked you to accompany me?! Where is he?! Where is my fiancè?!"

nanggagalaiti kong sigaw.

Hindi ko alam kung handa ko na bang harapin si Death. After one hell week, I admit
that I still missed him despite the things that he had done. Wala, eh. Tanga yung
puso ko. Mahal pa din kahit na sinaktan na.

Pero ngayong nandito na sya sa harapan ko ay na-realize kong hindi pa pala ako
handa. Masakit pa din. Of course the pain won't subsides after dealing it with Jack
Daniels. I don't know how many Jack and Daniels I should meet to ease the pain and
I don't know how long this pain will remain in my heart. Sa totoo lang ay napapagod
na din ako. Para bang nasasanay na ako sa sakit pero hindi ko rin naman kinakaya.

It was so heartbreaking in my part. He was the first man that I love. Okay, sige.
Let's say that I believe him when he said that he loves me. But it doesn't change
the fact that he planned to hurt me. It doesn't change the fact that his intention
isn't clean when he approach me. He lied. I lied. Sa una pa lang ay mali na at alam
kong nagtapos ang kung ano mang meron sa amin dahil isa lang itong pagkakamali.
Our love has started with a lie and it was the truth that ended it.

Hindi ko na hinintay ang sagot ni Death. In-exit ko ang nilalaro ko sa phone at

tinawagan si Gon. Merda! Just make sure that he has a good alibi when he made Death
go with me instead of him! Kung hindi ay silang dalawa talaga ang ipasasakal ko!

Tatlong ring ay sumagot si Gon. He answered it with a deep voice. "Hi, future
wife!" he greeted with great enthusiasm contratry to what I am feeling.

"Gon! What the fuck is the meaning of this?!" that's how I greeted him. I don't
mind if people turned their heads in my direction and if Death is watching me.
Magmumura ako kung kailan ko gusto!

Ang mapang-asar na tawa ni Gon ang isinagot nya sa akin. Halos madurog na ang
cellphone ko sa higpit ng pagkakahawak ko.

"Chill, future wife." nakikini-kinita ko ang lawak ng ngisi nya ngayon. "What are
you getting mad about anyway?"

"Where the fucking hell are you?! We have an appointment with my wedding gown
designer today!"

"Oh! I asked my brother to go with you instead. Isn't he there yet?"

Pu—. Tumingala ako kay Death at nakita ang mariin nyang titig sa akin. Ang ibang
mga customer ay nakatingin na sa kanya. Siguro ay nahihiwagahan kung bakit hindi pa
sya umuupo o baka nagagwapuhan lang sa kanya.

"He's here but where are you?" mahinahon kong sabi pero may gigil pa din sa mga
salita.

"I have some errands to do for today, Vexen. So I asked Kier to go instead of me."

Rumolyo ang mga mata ko paitaas. Tignan mo 'to. Hindi marunong sumagot ng tama. I
asked where he is pero sobrang layo ng sinagot nya.

"And what errands are that, Gon?" humalukipkip pa ako na parang nasa harapan ko
lang ang kausap.

"There's no need—"

"Sweety? I'm done showering. You can use it now."

I felt a goosebumps when I heard a sweet voice from the other line. Obviously, it
came from a woman. Pareho kaming natahimik ni Gon. Alam kong hindi nya pa ibinababa
ang tawag kahit na wala akong naririnig na tunog sa kabilang linya. Kahit ang
paghinga nya. Namatay na yata sya.

I smiled. I saw Death shifted on his feet pero hindi ko sya nilingon. "You're in
your apartment?" I asked, sweetly. Pinantayan ko ang lambing ng boses sa babaeng
narinig ko.

"Uhm—"

"Sweety?" dinig kong tawag ulit ng babae sa kanya.

"Just a second, sweety!" sigaw nya pabalik. I groaned and cursed at him.

"I can't even! That's the fucking errand you were talking about?!"

He chuckled. Hindi ko man lang nahimigan ng pagsisisi ang pagtawa nya. "Yeah. You
see now how busy I am."

"Gon!"

"Enjoy your day with him. Bye, future wife."

Bago ko pa sya maisumpa ay mabilis nyang naputol ang tawag. Napapikit ako ng mariin
at pinigilan ang sariling maihagis ang phone.

Damn that freaking womanizer!

Ilang beses akong huminga ng malalim at pumikit para pakalmahin ang galit at inis
na gustong kumawala sa dibdib ko. Sa pagdilat ko ay agad kong nasalubong ang mga
mata ni Death na alanganing nakatingin sa akin.

"Everything's all right?" tanong pa nya. I glared at him and he took a step back
away from me.

Kung alam ko lang na sya ang makakasama ko edi sana hindi na ako tumuloy! Forget
about being professional! I will resched my meeting with the designer if only I had
known earlier!

Inis kong kinuha ang bag ko at tumayo. Wala na, eh. Nandito na. Ano pa bang
magagawa ko?

"Where are you going?" Death asked when I stood up and was about to walk towards
the the exit.
Matalim ko syang tinignan. Halos yumuko sya at magbaba ng tingin para maiwasan ang
tingin ko. Ano? Guilty sya? Dapat lang! Baka hindi ako makapagtimpi at masampal ko
na naman sya.

"Hindi ba sasamahan mo pa ako? Tara na." walang emosyong sabi ko at nauna nang
lumabas.

Napatigil din naman agad ako nang makalabas ako ng coffee shop. I forgot that I
don't even know his car. Kung sa Pilipinas ay mamahaling sasakyan ang gamit nya
kaya naghanap akong ng ganoong kotse na nakaparada dito sa parking space ng coffee
shop.

Expensive car... Expensive car... Where are you?

Napatingin ako nang umilaw at tumunog ang alarm ng isang black Maybach Exelero sa
may gilid ko. Halos mapamura ako ng malakas nang lumapit doon si Death at binuksan
ang pinto sa may passengers seat.

"Let's go?" kaswal na tanong nya. Ang isang kamay nya ay nakahawak sa may door
handle habang ang isa ay nasa loob ng pantalon nya.

Merda! This is Archer's dream car! Pero hindi nya mabili-bili dahil hindi sya
makaipon sa kakabili nya ng lumpiang shanghai!

Sa loob ng sasakyan ay halos hindi na ako gumagalaw. Kinalimutan ko na din

panandalian ang galit ko kay Death kahit na gustong gusto ko syang irapan dahil sa
ngising nakasuot sa mga labi nya ngayon. It's like he's happy that I agreed to go
with him today.

Pasalamat sya at takot akong magbayad kapag magasgasan ko ang sasakyan nya kung
hindi ay kanina ko pa talaga sya tinadyakan. Baka kulang pa ang lahat ng ibinayad
sa akin ng El Ordre para sa mga misyong nagawa ko kapag nagasgasan ko ang kotse ni
Death.

Edi sya na ang mayaman.

Habang nasa daan ay nakatanggap ako ng isang text galing kay Gon. Maingat kong
inilabas ang phone ko sa purse na dala ko at binasa iyon.

Gon:

Of my brother...

I frowned. Ano 'to? Wrong sent? Binura ko iyon at hindi na lang pinansin.
I heaved a sigh of relief when we finally reached our destination. Nang makapasok
sa boutique shop ay kaagad kaming sinalubong ni Jillian, my wedding gown designer.

"Good day, Miss Bellucci.!" she greeted. Her perfect white teeth were showing.
Napatingin sya kay Death na kasunod kong pumasok. "Mr. Mancini. It is an honor to
have you both here in my shop!" hindi ko na pinansin kung paano nya binati si
Death. He's part of the Mancini family, afterall.

"The honor is mine, Jillian. And please, call me Vexen." nginitian ko. "I supposed
my father had talked to you about my wedding, right? Can you please show me your
masterpiece?"

"This way, please."

She guided me further inside. Habang naglalakad ay napapatingin ako sa mga gown na
naka-display sa mga mannequin doon. Hindi ko maiwasan ang hindi humanga. Halatang
pinag isipan ang mga designs and details na ginamit sa bawat wedding dresses. Lahat
ay magkakaiba. Papà made the right choice to choose Jillian as my designer.

"We picked five wedding gowns that may suits your taste. You can choose from them
and tell me if there's any adjustments or details that you wanted me to add."

Tumingin ako kay Death na mariin lang ang titig sa akin. Parang wala syang pakialam
sa mga nasa paligid nya. He looked out-of-place though. Ang tikas at ang tindig nya
ay hindi nababagay sa boutique ni Jillian na punong puno ng mga wedding dresses na
naka-display. His stance was harsh while the dresses have a soft feeling.

Itinuro ko ang bakanteng upuan sa likod nya. I motioned him to sit. Ilang segundo
syang tumitig sa akin bago ginawa ang gusto ko.

"Show them to me, please." sabi ko nang balingan si Jillian.

Tinanggal nya ang kurtinang nagtatakip sa mga wedding gowns. Nang matanggal ay
bumungad sa akin ang limang gowns na nakasuot sa mga mannequins. They were
different in designs, fabrics, details, and styles.

I smiled and imagined myself wearing one of these dresses while walking down the
aisle. Imbes na mas matuwa ay nawala ang ngiti ko. Pumalit ang kalungkutan. Ah... I
forgot that I am getting married to a man I didn't even love. Much worse is that
he's a freaking womanizer.

Malungkot kong binalingan si Death na ganoon pa din ang titig sa akin. Hindi ako
nag iwas ng tingin. Gamit ang mga mata ay kinausap ko sya.

This is what you wanted, Death? Me getting married to your brother?

"You can fit them, Miss Vexen." sabi ni Jillian kaya napabaling ako sa kanya.

And I did. Pinatungtong nya ako sa may maliit na pabilog na platform sa harapan
lang ni Death. Behind me was a full length mirror. Muli nyang sinarado ang kurtina
at ang mga mata ni Death ang huling nakita ko bago tuluyang nagsara iyon.

The first one that I tried was a tube type tulle wedding dress with sash and
crystals for detailing. Umaabot sa sahig ang haba ng gown at mas mahaba ang nasa
likod. I tied my hair up. My whole shoulders and neck were showing. It looks
beautiful on me but I can't force a smile on my face.

Iniikot ni Jillian at ng assistant nya ang platform bago binuksan ang kurtina.
Sumalubong sa akin ang mga mata ni Death na mas naging seryoso nang pasadahan nya
ako ng tingin mula ulo hanggang paa.

Pinigilan ko ang sarili kong haplusin ang mga braso ko sa lamig ng tinging
ibinibigay nya. Bumalik sa akin ang paningin nya. His jaw clenched and I almost
stepped aback but I stopped myself.

Goodness. Kahit galit ako sa kanya ay ganoon pa din ang epekto ng mga mata nya!

"What d'ya think, Mr. Mancini? Your fiancee is so stunning, right?" masayang sabi
ni Jillian pero nanatili kami ni Death na nakatitig sa isa't isa. Hindi ko na
nagawang itama ang sinabi ni Jillian dahil sa panlalamig na nararamdaman ko.

"Too revealing." Death simply said and Jillian nodded.

"Next gown, then!"

Nakahinga na ako ng maluwag nang muling sumara ang kurtina. What was that? Why is
he looking at me like he's going to eat me? At bakit ganoon pa din ang epekto nya
sa akin?! Hindi na dapat ganoon, eh. Galit ako diba? Sya ang dapat na matakot sa
akin!

Jillian made me wore an off-shoulder a-line taffeta wedding dress with ruching and
beading this time. The dress also reached the floor at kagaya ng una ay mas mahaba
ang nasa likuran. Masyadong marami at mabigat ang telang ginamit sa palda kaya
tingin ko ay mahihirapan ako kapag inilakad ko iyon sa gitna ng simbahan.

Iniikot ulit ang platform na kinatatayuan ko at binuksan ang kurtinang naghihiwalay

sa amin ni Death. He looked at me from head-to-toe like he's analyzing a very
difficult math equation and he needs to be careful 'cause there's no room for
mistake.

"Still too revealing."

Kumunot ang noo ko pero hindi ko na pinansin. Ayoko din naman sa gown na 'to. Pero
wala ba syang ibang balak sabihin bukod doon? Like how do I look? Do I look
beautiful in it? Do I look stunning? Does his heart skipped a beat when he saw me
wearing a wedding gown? Does he wants to be my groom?

"Possessive?" natatawang tanong sa akin ni Jillian. "Guess he doesn't want a dress

that reveals too much of your skin." she scanned the three remaining dresses. "How
about that one?"

It was a turtle neck sleeveless lace wedding dress with sash on the waist. The
skirt also reached the floor and was simple yet still looks elegant. Siguro naman
ay wala nang reklamo dito si Death?

Nang muling buksan ang kurtina ay kita kong ilang beses nya akong pinasadahan ng
tingin. His looks were less darker unlike earlier that he wanted to murder the
dress. Ang akala ko ay okay na sa kanya pero nang magsalita sya ay napasimangot
ako.

"Her shoulder blades were showing."

Halos magpapadyak na ako sa sobrang inis. Anong gusto nya dito? Magsuot ako ng pang
madre?!

Ako na mismo ang nagsara ng kurtina at naghubad ng wedding dress sa akin. Itinuro
ko isang dress na naka-display malapit doon na hindi kasama sa mga pagpipilian. I
heard Jillian soft laugh before she asked her assistant to help her get the dress
off the mannequin.

Nakahalukipkip lang ako habang naghihintay sa kanila. Nakangiti si Jillian at kita

nya siguro ang hindi maganda kong ekspresiyon kaya wala na syang sinabi.

Merda! Kung si Gon siguro ang kasama ko ay kanina pa kami nakaalis sa shop na 'to!
Wala din naman pakialam ang isang 'yon.

The wedding dress has a style of high turtle neck with a longsleeve a-line tulle.
May gold belt na ikinabit sa bewang ko to add a style dahil balot na balot ang
katawan ko sa gown na ito. Yung ulo ko na nga lang ang nagpapakita. It was a
beautiful dress but it doesn't suit my style.

Death immediately approved when he saw my dress. Ngali-ngaling hubarin ko ang heels
ko at ibato sa kanya pero pinigilan ko na lang ang sarili ko. Mabilis akong bumaba
ng platform at bago pa ako makalapit ay tumayo na sya.

"What's your problem?! Gusto mo bang balutin na lang ako, huh?!" inis kong sabi.
Hindi na alintana kung nandoon pa din sina Jillian at ang assistant nya.
"What?" si Death na gulong-gulo.

""You're here to help me but you're doing the opposite!" I groaned. "Ang dami mong
mga comments na hindi naman kailangan!"

"But I didn't like the previous dresses!"

"Bakit?! Ikaw ba ang magsusuot, huh?!"

"It's showing too much of your skin!"

"Kung si Gon ang kasama ko ay kanina pa sana kami nakaalis dito!" isinatinig ko ang
nasa isip ko kanina.

Wrong move, though. I saw the anger that flickered on his eyes. He was breathing
hard like suppressing his inner demons. Nag igting ang mga bagang nya at madilim
ang mukhang humakbang palapit sa akin. Hindi sinasadyang napaatras ako.

"Anong sinabi mo?" his low voice made my knees go weak. Tinapangan ko ang tingin ko
pero nang makita ko ang mga mata nya ay halos mabuwal na ako.

"D-don't come near me." kulang ang conviction na sinabi ko. "Don't come near me!"

Napatigil sya nang pantayan ko ang galit sa mga mata nya. Nakakainis! Bakit ba kasi
sya sumama kung aakto lang sya ng ganito?! Napapatagal imbes na mapabilis kami nang
dahil sa pag iinarte nya!

What? He wanted me to suffer? Iyon ba ang gusto nya kapalit ng mga salitang sinabi
ko sa kapatid nya that made him go deepressed?! Well, he doesn't need to! I am
already suffering because of the pain in my heart that he gave me!

"Hindi kita kailangan dito, Death!" hinihingal na sabi ko. Pinipigilan ang mga
luhang lumabas sa mga mata ko. I have to be strong! "Bakit ka ba nandito, huh?! It
should be Gon! Hindi ikaw ang groom ko!"

Tatalikuran ko na sana sya nang hinaklit nya ang braso ko at pinaharap sa kanya.
Sumubsob ako sa matipuno nyang dibdib at agad kong nalanghap ang panlalaki nyang
pabango.

"No!" gigil na sabi nya kahit na pabulong iyon. Kahit ang kamay nyang nakahawak sa
braso ko ay nanginginig. "I've already told you, Vexen. Ako lang ang dapat na
pakasalan mo. Ako lang!"

Hinila ko ang braso ko at kahit na nasaktan ay nagawa ko naman. Mabilis akong

pumunta ulit sa platform at hindi pinansin ang nakatungangang si Jillian pati na
ang assistant nya. Nagbihis ako at bago lumabas ay binalingan ko si Jillian.

"I'll choose the first gown that I've tried, Jill. Add some rhinestones and
fluffiness on the skirt. You can do that, right?"

"Huh? Oh, yes. Of course." sabi nya nang makawala sa pagkatunganga. "You're wedding
day is next week, right? I'll have it delivered to your house before then."

Wala sa sariling tumango ako bago lumabas ng boutique nya na hindi nililingon si
Death. Susunod din naman yan sa akin.

My phone rang the moment that I stepped outside. Mabilis ko iyong sinagot when I
saw that it was Gon.

"Vexen!" ang nagpa-panic nyang boses ang nabungaran ko pagkasagot ng tawag. "Bad
news!"

"What? Nakabuntis ka?" nakita kong napalingon sa akin si Death pagkatapos nyang
patunugin ang Maybach nya. I rolled my eyes.

"Don't use your alien language on me! This is serious! We're both damned!"

"Can you please just get straight to the point!" nakakabwisit yung pagpa-panic nya!

"Listen, I just found out that your father and my family already set a date for our
wedding. Guess, when is it?"

Punyeta, sabihin mo na!

"When?"

"Next week, Vexen! Next Sunday! Only eight days to go!"

Kamuntikan na akong matumba dahil sa sinabi nya. Mabuti na lang at nasalo ako ni
Death. Nag aalala ang mga mata nyang nakatingin sa akin.

"Are you alright?"

Imbes na sagutin ay hindi ko sya pinansin kahit na nanginig ang katawan ko sa

simpleng hawak nya lang. Muli kong binalingan si Gon sa kabilang linya.

"Gon?"
"Yes?" tanong nya at nandoon pa din ang pagpa-panic sa boses nya. Huminga ako ng
malalim.

"You're right. We're both damned."

---

10 or 15 more chapters to go! Next na ang story ni Archer na mahilig sa lumpiang

shanghai! Sana suportahan nyo ulit :))

Vote and comment. Thank you!

Lady Hiro

Chapter 32

"What's the meaning of this, Papà?!"

Mula sa pagkakayuko dahil sa pagbabasa ng mga papeles tungkol sa kumpanya ay

napaangat ang tingin ng ama ko sa akin. He's here inside his office in our mansion
when I came home after that call from Gon. Dito agad ako dumiretso para
kumprontahin ang ama ko tungkol sa nalaman ko.

I was catching my breath as I stared down at my father. He was sitting while I'm
standing in front of his table. I was having a hard time suppressing my anger. May
respeto pa din naman ako para sa ama ko.

"What is it?" tanong nya at muling ibinalik ang tingin sa binabasa.

"Gon told me that you have already decided for the date of our wedding without
telling us. And it's on next Sunday! Seriously, Papà? What's with the rush?!"

He sighed and removed his spectacles before he leaned on his swivel chair. He
looked at me without any emotions in his eyes.

Ah... That look again. Nakakaramdam ako ng takot sa tuwing ginagamitan nya ako ng
tingin na iyon. I am scared because I have no idea what's running inside his head
with those eyes. And I'm scared because he used that look when he killed my pet dog
in front me.

And I'm scared, because it felt like he's looking at me like a stranger instead as
her daughter.
"Yes. The Mancini's even agreed with the date. I think there's nothing wrong with
that."

"Stai scherzando!" I said frustrated. "Without having my and Gon's consent? As far
as I know, we're the one being married!"

"That's the point. You'll both get married anyway so there's no need to prolong the
wedding."

Napabuga ako ng hangin. Mariin akong pumikit para mapakalma ang sarili ko. Kalma
lang, Vexen. Ama mo pa rin ang kaharap mo. I still need to respect him.

"We will get married anyway so there's no need to rush the wedding, Papà."
mahinahon kong sabi nang dumilat. "Please, reconsider the date."

Kumunot ang noo nya. "Why are you against getting married as soon as possible? Are
you planning to run away again?"

Bumagsak ang dalawang mga balikat ko dahil sa sinabi nya. I knew it. This is about
it. Hindi nya pa rin nakakalimutan ang pagtakas ko kahit na anong gawin ko. Kahit
na umattend ako ng engagment party ko. Kahit na ilang beses akong lumabas kasama si
Gon. Kahit na nakipag kita na ako sa wedding gown designer ko kanina for my wedding
dress.

It's still the same issue for him. I understand him though. I broke his trust. And
for those two years that I was hiding, he was scanning the whole world just to find
me.

"I won't run away again." nanghihina kong sabi at tinitigan sya sa mga mata. I let
him see my true feelings contratry to his stoic face. "I won't abandon my Kuya
Vander again. I even meet Jillian and picked my wedding gown earlier."

He read my expression first before he nodded. Tumango tango sya. Mukhang kuntento
na sa sinabi ko.

"Then there's no problem here. The wedding will be on next Sunday. Meet with your
wedding organizer tomorrow. End of discussion." muli nyang binalingan ang mga
papeles sa harapan na at mukhang wala na akong balak kausapin pa.

Ilang minuto akong nakatayo lang doon, hoping that he'll talk to me again. Pero
hindi na muling nag angat ang tingin nya. Malalim akong kumuha ng buntong hininga
bago mabigat ang mga paang lumabas ng office nya.

Napasandal ako sa pinto nang maisarado ko iyon. I guess my father wanted this
wedding to happen by hook or by crook. Hindi na talaga sya mapipigilan. At wala
akong mapagpipilian kundi ang sumunod. He's holding Kuya Vander as his hostage
against me. Kaya wala akong magawa para suwayin ulit sya.
Bakit ba kasi ang gulo ng buhay ko? All I want is to have a peaceful and normal
life. Mararanasan ko pa kaya iyon?

"Vexen..."

Napaigtad ako at napatingin kay Kuya Vander na nasa harapan ko na pala. Ni hindi ko
man lang namalayan ang paglapit nya. Siguro ay sobrang lalim lang talaga ng mga
iniisip ko kanina kaya nawalan ako ng kamalayan sa nasa paligid ko.

Tumingin sya sa pintong sinasandalan ko. Tumitig sya doon na parang nakikita nya
kung anong nangyari sa loob kanina.

"What happened?" he asked.

Malungkot akong umiling. "Our wedding will be on next Sunday." I forced a smile.
"You'll attend my wedding, right?"

He stared at me. Mabigat ang pagtitig nya pero hindi ko sinubukang mag iwas ng
tingin. He's reading me and I want him to know what I really feel. Kahit man lang
si Kuya Vander ay malaman nya. Kasi ako, kahit ako, hindi ko rin alam kung anong
nararamdam ko.

Ngumiti pa ako ng malawak na ikinasimangot nya.

"Ang panget mo. Huwag kang ngumiti ng pilit."

Napanguso ako dahil sa sinabi nya. Ginulo nya naman ang buhok ko kaya't napaiwas
ako. Hinuli nya ako at mabigat ang braso nya nang inakbayan ako.

"Ang bigat!" reklamo ko at pilit na inaalis ang pagkakaakbay nya.

"Parang trip ko yatang mang-libre ng pizza ngayon, ah?" tuluyan na nyang inipit ang
ulo ko sa kili-kili nya.

"Kuya!"

He chuckled. "Tara, ikaw ang ipangba-bayad ko."

Wala na akong nagawa nang hilahin nya ako pasakay ng kotse nya dahil nakaipit ang
ulo ko sa kanya. Nakakainis lang! Babae ako pero kung tratuhin nya ako minsan ay
parang lalaking kapatid nya!
He drove his way to the nearest pizza parlor. Pizza is my favorite kaya nag-order
ako ng marami. Sabi nya naman libre nya eh.

"Ubusin mo yan. Ikaw talaga ang ibabayad ko kapag may tinira ka dyan." he warned. I
just made a face and started eating.

This is what I've missed with Kuya Vander for two years that I'm away. Kahit hindi
kami magka-dugo ay basang-basa nya ang pag-uugali ko. I don't know how he's doing
it. Magaling ba syang bumasa ng emosyon ng tao o talagang hindi ako magaling
magtago ng nararamdaman?

But still, my guard is down whenever I'm with him. I felt safe when I'm with him,
even before. He always protect me, comforting me when I'm feeling down. He never
fails to do his brother duties.

I was against when my father remarried but that thought was long before gone when I
met Kuya Vander.

"Tell me, Vexen. Do you want to get married or not?" tanong nya sa gitna ng pagkain
namin.

"I do." umiling sya.

"Let me rephrase that. Do you want to get married to Gon Israel Mancini or not?"
nakatitig lang sa akin ang mga mata nya habang tinatanong iyon.

Hindi agad ako nakasagot. Mas lalo ko tuloy narinig ang ingay ng mga tao sa paligid
namin. Alam naman nya ang sagot so there's no need for me to answer. The reason why
I ran away away was because I was against of my arrange marriage. I don't want to
marry the man I didn't love.

"Nevermind. I already know the answer." sabi ni Kuya Vander at itinigil ang
paninitig sa akin. Kumagat sya sa pizza nya at ngumuya. "Kilala mo ang kapatid nya,
hindi ba? Yung Kieron?"

I cursed. Damn his instinct. Ang galing nya talagang bumasa! Ni hindi ko naman
kinausap si Death doon sa engagement party pero nakahalata na sya!

"Paano mo nalaman?"

He shrugged. "Well, buong gabi ng engagement party mo, sayo lang sya nakatingin.
Mukha syang batang binigyan ng lollipop kapag tinitignan mo sya. It was so obvious
that he's so whipped."

I am mentally cursing. Napansin ko din naman iyon! Pagdating nya pa lang ay hindi
na talaga naalis ang tingin nya sa akin kaya halos mangalay ang leeg ko sa kayuyuko
magdamag! At kapag nag aangat ako ng tingin ay nasasalubong ko agad ang mga tingin
nya. It was like our eyes have magnets for each other.

"And you love him."

"Kuya! Are you a psychic or what?!" inis na sabi ko. Di na ko nag-deny. There's no
use on denying it to him. Sabi ko nga. Magaling syang bumasa.

"Do you want me to help?" Kuya Vander asked. Muli syang kumagat ng malaki sa pizza
nya. Ang mga pisngi nya ang lumobo pa sa dami ng laman ng bibig nya.

Hindi na ako sumagot. As much as I want to ask for his help, I can't. This wedding
should happen. Ginagawa ko ito para hindi maranasan ni Kuya Vander ang magulo kong
buhay. I know my father would really force him to join the El Ordre once na hindi
ako tumuloy sa kasal.

"Just say it, Vexen. I'll do anything to help you."

I was tempted but I forced myself not to. I can't. I shouldn't.

I'm trapped.

Nakasimangot ang mukha ni Gon nang sunduin nya ako kinabukasan para sa meeting
namin with our wedding organizer. Hindi ko na lang pinansin at tuloy tuloy na
pumasok sa loob ng kotse nya. Baka naiinis lang sya dahil wala syang naikama sa
araw na ito dahil sa lakad namin.

Pero nainis ako nang padabog nyang isinara ang pinto pagkapasok ko. What the heck?
Ang lakas ng pagkakasara nya at halos mabingi pa ako doon!

Nag aabang na ang matalim na titig ko nang makaupo sya sa driver's seat. Binuhay
nya ang makina pero hindi agad pinaandar ang kotse.

"What the hell is your problem?!" I spat! Huwag nya sa akin isisi kung bakit wala
syang makakalampungan ngayon!

"You!" ganting sigaw nya. Imbes na magulat ay mas tumalim ang tingin ko sa kanya.

"What?! You're blaming me because you can't fuck any woman today?! Well, for your
information, it was my father who set us up with this appointment and not me!"

"What the fuck? I am not that shallow! But yes, I'm blaming you for a different
reason! If you hadn't ran away for two years then our parents won't rush this
fucking wedding!" hinampas nya pa ang steering wheel at pinigilan ko ang sarili
kong ihampas ang ulo nya doon.
Kung ayaw nya sa kasalang ito, ano pa ako?!

"If I hadn't ran away, then you won't be having the time of your life bedding and
fucking women everyday! You should thank me instead of getting mad at me!"

"Well, thank you very much." sarkastisko nyang sabi na may sarkastisko pang ngisi
sa akin.

Dear, God. Please, give me more patience before I kill this man on the driver's
seat.

"Baka kung hindi pa ako umalis, hindi gaganda yang katawan mo! Baka manatili ka pa
ding bakla sa paningin ko!" sigaw ko. Tignan natin kung hindi sya mainis sa pagta-
Tagalog ko.

And I was right. Kaagad na kumunot ang noo nya. "What the heck are you saying?"

"Hindi mo maintindihan, ano? Naiinis ka na? Bahala ka sa buhay mo!" nang aasar ko
pa syang tinignan at mas lalong kumunot ang noo nya.

Oh my goodness. I am enjoying this!

"Don't use your alien language on me, Vexen!"

"Ikaw ang alien! Gago ka! Iniinis mo ko, eh! Ikaw ang mainis sa atin ngayon!"

Napatili ako nang mabilis nyang paandarin ang kotse. Madaming mura ang lumabas sa
bibig ko dahil sa ginawa nya. My head fell back because of the force and now my
neck is hurting! And heck, I wasn't even wearing my seatbelt!

"Slow down, you freaking womanizer!" tili ko at nagsuot ng seatbelt.

"Finally. You're back on being human again." ngisi nya bago pinabagalan ang takbo
ng sasakyan.

Merda! Ang sarap nyang sipain palabas ng kotse!

Hindi na lang ako umimik kahit na ayaw magpatalo ng isip ko. May bumubulong kasi sa
akin na gawin ang naisip ko kanina. Ang sipain si Gon palabas ng sasakyan. Ano
kayang itsura nya kapag nagpagulong-gulong ang katawan nya sa kalsada? Napahagikgik
tuloy ako nang ma-imagine ko iyon.
Ligtas naman kaming nakarating sa restaurant kung saan namin kikitain ang wedding
organizer namin. I can't believe that I'm doing this. Talking and meeting to the
organizer about the wedding with the man that I planned to murder just a while ago.

Suck it up, Vexen. Your life is a mess since your mother died.

I wonder if Mom hadn't died, will I have my dream normal life?

"What color do you want to use as your motif for your wedding?" tanong ni Richi,
ang baklang wedding organizer. I'm amaze that my father knew someone like him.
Mukha kasi syang approachable at friendly, very unlike my father.

"Black." walang gana kong sabi. I saw that Gon glared at me but I just rolled my
eyes at him.

Pero si Richi ay impit na napatili. "That is a brilliant idea! Black suits you,
Miss Bellucci. We can pair it up with white. Your bridesmaids will wear black gown
and you'll be the only one who'll wear white!"

Gusto ko sanang sabihin na pati sana wedding gown ko ay black pero tapos na nga
pala akong makipagkita sa wedding gown designer ko. Pwede pa kayang ibahin?

"Black gives the appearance of mystery. And you have that mystery look, Miss
Bellucci. You have this aura that says there's something inside you that makes men
want to dig out! I bet many guys had tried to hit on you, am I wrong?"

No, I hit and killed many guys.

Ngumiti na lang ako at tumango para wala syang sabihin. Napangisi naman si Gon sa
tabi ko kaya siniko ko sya.

"I knew it!" patiling sabi ni Richi. "Don't worry. Just leave it to me. I'll work
my magic on this. I'll make your wedding the 'wedding of the year'!"

Natapos ang pag-uusap namin na halos si Richi lang ang nagsasalita. Napakadaldal
nya. Good thing though 'cause there's no need for me to talk much. Halos sya na
lang din kasi ang nagsa-suggest. Siguro kung bukal sa loob ko ang pagpapa-kasal ay
baka ako ang maging madaldal.

Wala kaming imikan ni Gon habang nagda-drive sya papunta sa pad nya. I want to be
alone kaya doon ako nagpahatid. Pareho kaming pagod kahit na hindi naman kami
masyadong nagsalita. Siguro yung tenga ang napagod sa amin dahil sa kadaldalan ni
Richi. Nadamay na lang ang katawan.

"Why aren't you against with this marriage?" I asked Gon when he parked the car in
front of his pad.
He looked at me. "I am."

"It doesn't seems like it."

"Believe me, Vexen. I don't want this. I just can't do anything to stop this
marriage. I'm not strong like you that can go against my parents."

I stared at him. There was truth in his eyes. Tumango na lang ako at hindi na
nagtanong kung bakit ayaw nyang kalabanin ang mga magulang nya. Or his father,
rather.

"Let's have a fuck up married life, then."

Tumawa sya dahil sa sinabi ko. He jerked his head towards the pad in front of us.

"I know you're tired. You should rest." tumango ako at binuksan ang pintuan ng
kotse sa banda ko.

"Bye, womanizer."

"Bye, future wife."

Pabagsak akong nahiga ng kama. Ang talukap ng mga mata ko ay bumibigat na. But I
forced myself to stand up and do my nightly routine especially my skin care
routine. I don't want to ruin my skin so even if I'm freaking exhausted, I still do
this every night.

Bumalik ang alaala ko sa kahapon. Does Death already knew that our wedding will be
held next week? Sabi nya ay sya lang ang dapat na pakasalan ko, diba? But how would
I do that if I'm trapped with this engagement?

Alam ko sa sarili ko na umaasa akong may gagawin sya para mapigilan ang kasal pero
ayoko namang mabigo sa bandang huli.

I'm mad at him but I still can't deny the fact that I love him. Kaya ko naman syang
patawarin. Nasaktan ako pero masyado ko syang mahal para mapanatili ang galit ko sa
kanya. But now that I'm getting married, will I still have a chance to be with him
again?

Death... Please save me in this entrapment.

Humiga ako sa kama at bago pa ako makapikit ay nadinig kong tumunog ang cellphone
ko. I received a text message and it was from Gon. I immediately opened it.
Gon:

Of my brother.

I frowned. There he is again. Pangalawa na 'to ah? Hindi ko naman maintindihan kung
anong ibig sabihin nya dito so I assumed that he made a mistake sending me this.
I'll just text him so it won't happen again.

Me:

Wrong person, womanizer.

Inilapag ko ang cellphone sa may bedside table at pumikit. Dahil sa pagod ay

mabilis akong hinila ng antok.

I hope I'll have a peaceful day tomorrow.

---

Vote and comment as always. Thank you!

Lady Hiro

Chapter 33

One day before my wedding day and I already feel like a dead man walking. Not only
for today but for the whole week. Kung ang ibang mga ikakasal ay masayang
hinihintay ang araw, ako naman ay parang hinihintay ang araw na bibitayin ako.

I have no appetite to eat nor the interest to go outside. Buong week ay halos
nagkulong lang ako sa loob ng kwarto ko dito sa mansyon. I don't even want to
attend the wedding rehearsals but I know na kapag hindi ako pumunta ay baka bumingo
na talaga ako kay Papà.

Now that it's my last day being single, I spent my time alone in my room. Hindi na
talaga ako lumabas simula pagkagising ko at hinahatiran na lang ng pagkain ng mga
kasambahay. Kuya Vander even checked on me earlier to see if I am still breathing.
Nang masigurong buhay pa naman ako ay umalis na din agad sya.

Now that I think of it, parati na lang umaalis si Kuya Vander nitong nagdaang
linggo. I have no idea what he does. Gusto ko sanang tanungin pero kahit ang
makipag-usap ay nawawalan ako ng gana.
I haven't seen Death since the day that we met with my wedding gown designer. Wala
akong naging balita sa kanya. Nawawalan na rin tuloy ako ng pag-asa na gagawa sya
ng paraan para mapigilan ang kasal. Without sacrificing Kuya Vander's freedom.

My father became busy too. Sya ang nag aasikaso ng kasal na akala mo sya ang
ikakasal. Even Gon's parents. Wala kaming ginagawa ni Gon kung hindi ang tumunganga
at maghintay ng mga inuutos nila. We're like robots that was waiting for their
owners to give their commands. Matagal na akong sanay sa ganito. I was a lone robot
before but now, dalawa na kami.

Night came at ipinatawag ako ni Papà sa office nya dito sa mansion. Bumangon ako sa
kama ng wala sa sarili at naglakad papunta doon. I feel so numb. Wala akong
maramdaman. I am moving but my mind doesn't want me to move. Parang hindi ko pag
mamay-ari ang katawan ko. Pero nakarating pa rin ako sa opisina ni Papà at tumayo
lang sa harap nya habang sya ay nakaupo sa swivel chair nya.

"How are you, my daughter?" he asked. Nakasandal sya at mariing tinititigan ako.

"I'm fine..." I whispered. Hindi ko alam kung nadinig nya iyon pero tumatango-tango
sya.

"Have you eaten dinner?"

Tumango na lang ako at yumuko. Ayoko nang magsalita. Nakakapagod. Kahit nga ang
simpleng pagtango kong iyon feeling ko ay naubos na ang natitira kong lakas.

"Domani è il giorno del tuo matrimonio."

Nag angat ako ng tingin sa kanya. And for a second, I saw an emotion in his eyes.
Malamlam ang mga mata nyang nakatingin sa akin. Para bang ayaw nya ng sinabi nya
pero wala syang magawa. Nabigla ako at kumurap pero nang muli akong tumingin sa
kanya ay wala na ang emosyon na iyon.

Does my eyes playing tricks on me? Siguro nga. Imposibleng magpakita ng ganoong
emosyon si Papà. He's the one who wanted this marriage to happen.

"Si lo so che." I know. Alam na alam ko na bukas na ang kasal ko. Hindi na nya
kailangang ipaalala pa iyon.

"Go back to your room. Rest. It's your big day tomorrow."

"Buonanotte, Papà." I bid him goodnight and turned my back on him to walk towards
the door.

I really hope that this was just a long nightmare. Magigising ako at ang una kong
makikita ay ang natutulog na mukha ni Death sa tabi ko. He'll wake up seconds later
and we'll cuddle until we're both satisfied. Then he'll cook breakfast for the both
of us.

God... I miss those times so much. Sana talaga ay masamang panaginip lang ito.

I stopped myself from crying. Baka kasi maramdaman ko ang mga luha ko at ma-realize
kong this is really the reality. I still can't accept what's happening right now
and what would happen for tomorrow.

Patay ang ilaw sa kwarto ko nang makarating ako kagaya ng iniwan ko iyon kanina.
Pero kahit na madilim ay hindi nakaligtas sa akin ang bulto ng isang lalaking
nakaupo sa dulo ng kama ko. I thought that it was Archer at first, ganoon naman sya
eh. But when the silhouette stood up and took a steps towards me, I gasped.

My heart beats wildly against my chest. Parang gustong kumawala doon. And only one
man can make my heart race crazily like this.

"Death..." I breathe his name. Paano sya nakapasok dito?

Nang makalapit sya sa akin ay pinigilan ko ang mapaiyak. Am I dreaming? Is he

really here? Please, don't wake me up yet. I'm begging you. Please don't wake me
up.

Umangat ang kamay nya at hinaplos ang pisngi ko. I leaned my cheek against his warm
hand. Goodness. He's real. He's real and he's in front of me!

"I miss you..." bulong nya at napakagat ako ng labi ko.

Unti unting bumaba ang mukha nya. Mas bumilis ang tibok ng puso ko as I wait for
his lips to touch mine. Pero bago pa lumapat ang mga labi nya sa akin ay nagawa
kong iiwas ang mukha ko.

"This is wrong." bulong ko.

No, this isn't wrong. God knows how much I want to kiss and touch him! How much I
want to make love to him! But I'm getting married tomorrow! At sa kapatid nya pa!

"Why?" ganting bulong nya. He sounded confused so I looked at him. Kahit na madilim
ay nagawa kong titigan ang magkaibang kulay nyang mga mata.

"I'm getting married. Tomorrow."

Ikiniling nya ang ulo nya. "So?"

I glared at him. Anong 'so'? Ikakasal na ako at alam nya iyon! Okay sana kung sa
kanya ako ikasal eh. I would gladly surrender myself to him countless times. Pero
hindi eh. Hindi sya ang pakakasalan ko.

"Ikakasal na ako, Death. Kay Gon. Sa kapatid mo." pinagdidiinan kong sabi. "In case
you've forgotten. I. Am. Getting. Married. To. Your. Brother!"

His jaw clenches. Tumalim ang tingin nya sa akin. The danger was visible despite
the darkness of my room. Bumilis ang paghinga nya at mas lumapit sa akin.
Napasandal ako sa nakasaradong pintuan sa likuran ko.

"That doesn't mean that you don't love me, anymore. Ikakasal ka lang sa kanya pero
ako pa rin ang mahal mo."

Dinig ko ang kasiguraduhan sa boses nya na humaplos sa puso ko. Marahan akong
napabuga ng hangin para mawala ang paninikip doon and to stop myself from crying.
Dammit! I'm being soft whenever I'm with him!

Itinukod nya ang mga braso nya sa magkabilang gilid ko. I am now a prisoner in his
arms but I'm not planning to escape. Kung pwede nga lang ay manatili ako bilang
preso nya sa loob ng mga bisig nya. Pero hindi pwede. Alam kong matatapos na ang
kung ano mang mayroon sa amin ni Death ngayong gabi.

He leaned closer and the hairs on the back of my neck stood up as I felt his warm
breath just behind my ears.

"Don't you love me anymore, huh, Vexen?" mapang akit nyang tanong na nagpaawang sa
mga labi ko. "Sagot!" he hissed.

"Death..." I'm starting to get excited and it took all my willpower to stop myself.
The moment na sagutin ko sya, alam kong may magagawa akong magugustuhan ng katawan
at ng puso ko.

"Answer me, Vexen."

Merda! He's using he's dominant voice again! And it felt so good to hear it! Ang
malandi kong katawan ay gusto na lang bumigay sa kanya.

Inilapat ko ang kamay ko sa dibdib nya para sana itulak sya pero nang madama ko ang
tibok ng puso nyang kasing bilis ng sa akin ay hindi ko magawa. Nanatiling
nagpapahinga doon ang mga palad ko.

"Nevermind. I know you still love me. I know you still do."

Bahagya nyang inilayo ang ulo nya para titigan ako. I stared back at him and my
lips parted when I saw his smirk.
"You know that you can't cheat Death, honey." pagkatapos ay inatake nya ang mga
labi ko.

I moaned the moment I tasted his lips. Oh my goodness. I missed this. I missed him.
I missed his kiss. I missed the taste of his lips. I missed the smell of his minty
breath. I missed everything about him.

Kaya hindi ko na pinigilan pa ang sarili ko. Agad na pumulupot ang mga braso ko sa
leeg nya at tinugon ang mga halik nya. He moaned and he pulled me closer to him.

His moan! Merda! Para akong sinilaban nang marinig ko ang ungol nya. Napasabunot pa
ako sa buhok nya at mas pinalalim ang halik. The butterflies in my stomach were
moving wildly that makes me want to kill them all! Behave! I am having the time of
my life here! Huwag nyo akong istorbohin!

His hands move down onto my waist. Iniyakap nya ang mga braso nya doon. Mas lalo
akong tumingala at pinag igihan ang paghalik sa kanya.

Fuck that wedding. Bahala na. Ang mahalaga ay gusto ko ang ginagawa ko ngayon.

He bit my lower lip that made me gasped. Naputol iyon nang ipinasok nya ang dila
nya sa loob ng bibig ko. I welcomed his tongue with mine and a moaned had escaped
from me when he sucked my lower lip.

"Death..." nakakalasing ang mga halik nya. Nawala na sa isip ko ang pinaghahandaan
kong kasal para bukas. All I know is that I was able to kiss the man that I love
again.

Pinagpalit nya ang pwesto namin at naglakad sya papunta sa may kama ko nang hindi
pinuputol ang halikan namin. Slowly, he made me sit on the edge of the bed.
Nakatingala na ako habang sya ay nakayuko. Mula sa batok ay hinigit nya ang damit
nya para hubarin. Isinunod nyang hubarin ang top ko bago ipinagpatuloy ang
paghahalikan namin.

"Vexen..." he breathed between our kiss. Unti unti nya akong inihaga sa kama at
agad syang pumatong sa ibabaw ko.

His lips trailed down my neck. Nakabuka ang bibig nya habang pinapaulanan ng hangin
ang leeg ko. My throat is under his mercy. I surrender myself to him the moment
that he kissed me.

His warm hand caressed my exposed tummy. Saglit nyang pinisil pisil iyon bago
napunta ang kamay nya sa likod ko. He unclasped my bra and removed it. Hinagis nya
iyon sa kung saang parte ng kwarto ko.
"I missed you..." he breathed. Damang dama ko ang init ng hininga nya sa leeg ko.
Tuluyan na akong nalasing at nagpaubaya na sa kung anong gusto nyang gawin.

Saglit syang bumangon para tuluyang hubarin ang natititang saplot namin sa mga
katawan. Titig na titig kami sa isa't isa habang hinuhubad ang mga damit namin. At
nang muli syang pumatong sa ibabaw ko ay parang sabik na sabik na hinalikan ako.

My sinful hands caressed his abs down to his v-line earning a moan from him. I
smile between our kiss. Binaba ko pa ang haplos ko until I was able to touch his
shaft.

"Fuck!" he cursed and deepened the kiss. Gigil na gigil sya at napahawak sa may
bewang ko. Ang mga daliri ay ay bumabaon na sa balat ko.

My hands moved up and down while gripping his maleness. He muttered a bunch of
cursed before he grip my wrist and stopped my hand.

"Don't. I won't be able to last long if you do that." hinihingal na sabi nya.

He positioned himself on top of me. Hinawakan nya ang dalawang tuhod ko at ibinuka
ang mga hita ko. And slowly, he entered inside of me.

"Oh my! Death!"

"Fuck!"

We both moaned as we became one again. He leaned down and kissed me before he moved
on top of me.

"Hmm!"

My moan has died inside his mouth. He sucked my tongue as his pace started to get
faster. Napayakap ako sa mga balikat nya at napabitaw sa halikan namin.

Isiniksik nya ang mukha nya sa leeg ko. Dinig na dinig ko ang paghingal nya at
nakikiliti ako sa bawat pagdampi ng hininga nya sa balat ko. He cursed as he
thrusts harder and deeper.

"Ohh, yes. Death. Faster!" I was delirious and began to meet his thrusts. Napahawak
si Death sa bewang ko at mas naging marahas ang pag ulos.

My nails dugged on his back. Napaungol sya nang hindi sinasadyang makalmot ko sya.
He bit my neck as a revenge and sipped on it.
No! He mustn't leave any marks on my neck! Tube type pa naman ang wedding gown ko
bukas so malamang kitang kita iyon!

Pero hindi ko na nagawang iiwas ang sarili ko nang mas bumibilis ang pag ulos nya.
Bawat pagpasok ay marahas at nagpapabaliw sa akin. Napasabunot ako sa buhok nya at
idiniin ang ulo nya sa leeg ko.

I don't care if he leaves any mark! All I want is to reached the peak with him!

"Tangina!" he bellowed. Bahagya syang bumangon at mas pinabilis ang galaw nya.

My body bounced with his every thrust. My moan vibrated by the force. Sinasalubong
ko ang mabilis nyang paggalaw at ilang sandali pa ay narating ko na ang sukdulan.

I was having my own release nang mapatingala sya at patuloy sa mabilis na pag ulos.
Drop of sweats trailed from his face down to his abs. Napahawak ako doon at
hinaplos.

"Oh, fuck!" he cursed as I felt his loads shoots inside of me. Hinihingal syang
bumagsak sa ibabaw ko at ibinaon ang mukha sa leeg ko.

I am sated and satisfied. Pero hindi mababago ang katotohanan na ikakasal na ako
bukas.

Pareho kaming tahimik ni Death pagkatapos noon. Nakahiga ako sa dibdib nya at ang
mga braso nya naman ay nakapulupot sa katawan ko. None of us is saying anything.
Probably we're both thinking about us. About tomorrow.

I can hear his heartbeat. Kasing bilis ng sa akin. Napapikit na lang ako at mas
pinakinggan pa iyon.

"Vexen..."

Tumingala ako at nasalubong ang malalim nyang tingin. Ipinatong ko ang isang kamay
ko sa dibdib nya at humaplos doon.

"Hmm?"

"Run away with me."

Tumigil ang paghaplos ko sa sinabi nya. No. Even my breathing stopped when I heard
what he had said. Seryoso ang mga mata nyang inaabangan ang sagot ko. Ibig sabihin
ay hindi sya nagbibiro.
"And then?" I asked.

"And then live with me. Magpapakasal tayo. Magkakaanak. Ako ang magiging asawa mo
at wala ng iba."

I was tempted by his offer. Gusto kong tumango at mag empake ng mga gamit para
sumama na sa kanya. But I know that it isn't the right thing to do. Hahanapin kami
ni Papà. And going with him means that I'm abandoning my Kuya Vander again.

I sighed. Umupo ako sa kama. Ang kumot ay tumatakip sa hubad kong katawan. Sumunod
sya at umupo din. Nakataas ang isang tuhod nya at nakapatong doon ang isang braso
nya habang nakatitig sa akin.

"I can't..." sagot kong hindi makatingin sa mga mata nya.

"What?"

"I can't, Death. I can't."

"What do mean that you can't? We've done this before, Vexen! We were happy until
you left me!"

Napaangat ako ng tingin sa kanya at hindi ko kinaya ang mga emosyong nakikita ko sa
mga mata nya. Muli akong napaiwas ng tingin dahil pakiramdam ko ay maiiyak lang ako
kapag tinitigan ko pa sya.

No, Death. You're wrong. I left because my father had found me. At mapapahamak ka
kapag hindi ako sumama sa kanya.

I love you so much that I am willing to sacrifice my own freedom just for your
safety.

"I can't, Death. The wedding must happen."

"Bullshit!" he cursed. Napapikit ako sa galit nyang boses.

If you want to stop the wedding, then you should talk with my Papà. But he's
different. He's dangerous kaya mas pipiliin ko na lang ang magpakasal kaysa ang
mapahamak ka.

I wanted to tell him that but I can't. Kahit iyon na lang ang naiisip kong paraan.
Pero alam kong kakausapin nya talaga si Papà at natatakot akong may gawing masama
sa kanya ang ama ko.
"Tell me, Vexen. Hindi mo na ba ako mahal?"

Nabasag ang boses nya kaya mabilis akong lumingon sa gawi nya. Namumula ang mga
mata nya at parang sinaksak ang puso ko sa sakit na nakita ko doon.

"Hindi mo na ba ako mahal?"

"Death..."

"Dahil ba nasaktan kita? I'm sorry, Vexen. Anong gusto mong gawin ko para mahalin
mo ako ulit? Para mapatawad mo ako? Tell me, Vexen. Gagawin ko ang lahat."

I bit my lower lip as I saw a tear that drop from his eyes. Umangat ang kamay ko
para sana punasan iyon pero umilag sya.

"I'm sorry. I'm really sorry. But, please. Don't unlove me. I am nothing without
your love. Please, honey. Tell me that you still love me."

Mabilis ko syang niyakap para tumigil sya. I can't bear to hear his broken voice.
Hindi ko maisip na magmamakaawa sya at masasaktan nang dahil sa akin.

"Please, Vexen..." he pleaded.

"Sshh... I love you, Death. I still love you."

Humiwalay sya at may inilagay sa mga palad ko. Nang tignan ko iyon ay halos madurog
na ang puso ko.

It was the necklace that he gave me and his unlocked bracelet.

"Then, please own me again, Vexen. I beg you, honey. Own me again."

Tuluyan nang tumulo ang mga luha ko habang nakatitig sa mga bagay na nasa palad ko.
Walang pag aalinlangan kong isinuot ang bracelet sa kanya at ang kwintas sa akin.
He smiled pero mas lalo akong napaiyak.

"I love you, Death. But the wedding must happen." nabibigo kong sabi.

Bumagsak ang mga balikat nya at napatitig sa akin. His eyes roamed my whole face.
Probably searching the joke in my words but I'm all serious and hurt. Nang makita
nya iyon ay bumalatay ang sakit sa mukha nya.

"Why?" bulong na lang ang tanong nya.

"I can't stop it. I can't. Maraming madadamay kapag umatras ako. Even you and my
Kuya Vander. I can't."

Humagulgol ako. Ibinaon ko ang buong mukha ko sa mga palad ko. I cried. I was so
helpless. Hindi ko alam kung paano mareresolba ang tungkol dito. I don't even know
why my father wanted me to marry the Mancini!

Naramdaman ko ang marahang paghigit sa akin ni Death at ikinulong ako sa yakap. Mas
lalo akong napiyak nang maramdaman ko ang init ng katawan nya. We're skin to skin
which made it more painful for me.

Wala na ba talagang ibang paraan? Malakas ako hindi ba? Pero bakit ang problemang
ito ay hindi ko pa malusutan?

Kumalas ako kay Death at tinitigan sya sa mga mata. He's hurting too.

"I'll promised that you'll be forever in my heart, Death. You're my first and last
love. Pero wala akong magagawa para makatakas sa kasal na 'to. Ayokong may ibang
madamay dahil sa maling desisyon ko."

He stared at me intently before he nodded. Pinunasan nya ang mga luha ko sa pisngi
gamit ang mga daliri nya.

"I understand." he said which made me cry more. "But this is my promise to you,
Vexen. Hindi ako susuko. Gagawa ako ng paraan. Kung kinakailangang lumuhod ako sa
kahit kanino, gagawin ko. Sa akin ka lang ikakasal."

Nakatitig lang ako sa kanya habang nagsasalita sya. Hindi ko maintindihan ang
sinasabi nya pero hindi ko magawang magtanong dahil sa determinasyong nakikita ko
sa mga mata nya.

"Wait for me, Vexen. Hindi ko hahayaan na matuloy ang kasal mo bukas."

That was his last words to me before he left my room. I have no idea what he'll do.
But I trust him. He's my Death. But I still trust him.

He's my only hope.

Pero ngayong nandito na ako sa gitna ng simbahan at naglalakad papunta sa altar ay

nawawala ang pag asang ibinigay nya sa akin. All eyes are on me as I'm walking down
the aisle. Sa dulo ay nandoon si Gon na gwapong gwapo sa suot nyang black tuxedo.

I was frantically looking around while I'm walking. Si Kuya Vander ang umaalalay sa
akin habang naglalakad ako kaya kampante akong magpalinga linga.
"Something's wrong?" tanong nya nang mapansin na hindi ako mapakali. Umiling ako at
muling naghanap. "Just tell me if you want to run away, ilalayo kita."

Pero hanggang sa makarating ako sa dulo, hanggang sa hawakan ni Gon ang kamay ko,
at hanggang sa makaakyat kami sa altar at humarap sa pari ay wala ang hinahanap ko.

No signs of Death.

Napahigpit ang kapit ko sa braso ni Gon dahil sa sakit na naramdaman ko. Where is
he? May nangayari bang masama sa kanya? Where are you, Death?

Naramdaman kong hinawakan ni Gon ang kamay ko at marahang pinisil iyon. Napatingin
ako sa kanya. He made a small smile for me.

"Don't lose hope, future wife..."

Unti unting bumaba ang mukha nya para bulungan ako. The guests took that as a sweet
gesture at ang iba ay nang asar pa pero pinakinggan ko ang sasabihin ni Gon.
Nadinig ko ang pagngisi nya bago sya nagsalita.

"Of my brother."

Lumayo sya at tumayo ng ayos. Sobrang lakas ng tibok ng puso ko habang nakatingin
sa kanya. He knows something. He definitely knows something.

Pero bago pa ako makapagtanong ay may malakas na sumigaw na dinig na dinig sa loob
ng simbahan.

"I object, Father!"

I turned around, hoping to see Death but it was a different man. A complete
stranger to be precise.

"We're not yet on that part, young one. Who are you?" my father bellowed.

The guy just shrugged his shoulders and walked down the aisle. Ang paraan ng
paglalakad nya ay maawtoridad kaya kahit na ginugulo nya ang kasal ay walang
nagtangkang pumigil sa kanya. His stance was already shouting of authority and I
knew by then that he is not just an ordinary man.

Tumigil sya sa sa unang baitang ng hagdan paakyat ng altar kaya natitigan ko sya.
He has a sandy colored hair that suits his pale skin. His nose is pointed and has a
natural pink lips. His sea-green eyes was looking intently at me that made me
frown.

I can't remember that I know someone with a sea-green eyes.

"Oh, my bad." he said. His british accent was so thick. "Let me introduce myself."

Lumingon muna sya sa ama kong nakakunot na din ang noo sa hindi pa nakikilalang
lalaki. I'm surprised that he's not doing anything to stop this stranger now that
the wedding was ruined because of him.

Hindi ko tuloy alam kung magpapasalamat ba ako dahil hindi na matutuloy ang kasal
sa panggugulo nya.

The british guy looked at me again. He eyed me from head to toe and I held my head
high. Ang ganda ko kaya sa ayos ko ngayon.

He smiled gently when he met my gaze. Hindi ko alam pero natakot ako sa paraan ng
pagngiti nya. It was gentle yet... dangerous.

He offered his hand for a handshake before he introduced himself.

"I am Loki Alexander Nimrod Von Amstel the fourth. Nice to finally meet you, Miss
Vexen Bellucci."

---

Malapit nang matapos :(( :)) sana suportahan nyo ulit ang mga upcoming stories ko!
Vote and comment please. Thank you!

Lady Hiro

Chapter 34

I unconsciously took his stretch hand and accepted his handshake. Napangiti ang
lalaking may pangalang Loki nang gawin ko iyon. But something is telling me that I
shouldn't trust this man. His smile is definitely hiding something.

"You're gorgeous, Miss Bellucci. Now I know why he begged me to stop this wedding."
makahulugan nyang sabi bago tumingin kay Gon na mukhang nagulat din. "Loki Von
Amstel, Mr. Gon Mancini." he offered his hand to Gon. Mabilis naman iyon tinanggap
ng katabi ko.

"Nice to meet you."

"Likewise." aniya at muling ngumiti.

Napatingin ako sa paligid. Ang mga bisita ay kanya kanya na sa bulungan habang
nakatingin sa gawi namin. Napatingin ako kay Mr. Mancini may gulat ang ekspresiyon
habang nakatingin kay Loki while Mamà Imogen has a confused look on her face.

Still no sign of Death.

Pero alam ko sa sarili ko na sya ang may gawa nito. Maybe he knows Loki. Pero bakit
kinailangan nya pang magpapunta ng ibang tao para pigilan ang kasalang ito? Am I
right? That Loki is not just a normal person?

"Von... Amstel?"

I looked at my father. He has a bewildered look on his while staring at Loki. Para
bang hindi sya makapaniwala na nandito sa harapan namin ang lalaking ito. And it is
not normal to see my father acting like this.

There's something about this man.

"Yes." nakangiting sagot ni Loki sa ama ko.

"My lord."

Nagulat ako sa ginawa ng ama ko. Lumuhod sya gamit ang isang tuhod nya at yumukod
sa lalaking nasa harap ko. Sumunod si Mr. Mancini sa ginawa ng ama ko at kalahati
sa mga guest ay ganoon din ang ginawa. While the other half of the guest looked so
confused.

And I'm one of them. Hindi ko alam kung anong nangyayari. My father, whom I have
known as the strongest and dangerous man in my whole life, is bowing down to
someone while calling him his "Lord".

"Rise. I'm here mainly because to stop the wedding and to talk with Miss Bellucci
here." maawtoridad nyang sabi pero nang tumingin sya sa akin ay muli akong
nginitian. I felt a goosebumps that I had to hug my myself para pigilan ang
nananayo kong mga balahibo.

Ang mga nakaluhod ay agad din namang tumayo. Napatingin ako kay Papà na napabuntong
hininga nang tumingin sa akin.

"Go with Mr. Von Amstel, Vexen."

My lips parted because of shock. Did he just agreed with this man that easily? My
father is a former member of El Ordre. He can even kill anyone without any remorse
and yet he's being like this over a man named Loki Von Amstel?

Who the heck is he?

"Thank you, Mr. Bellucci." he then looked at me while still wearing that gentle
smile on his lips. "I want to talk with you, Miss Bellucci. Privately."

I looked at my father. He gave me an encouraging nod but I didn't move a muscle.

Obviously, my father trusts this man. Pero ako ay hindi. May kakaiba talaga sa mga
ngiti nya. Kahit na maganda ang ngiting ibinibigay nya ay nakikita ko pa ring may
nakatago sa mga iyon. I don't know what though. But I still can't trust him.

"Sasabihin ko ang lahat ng mga kailangan mong malaman tungkol sa lalaking mahal na
mahal mo."

Napaawang ako ng mga labi dahil sa diretso nyang pagta-Tagalog. He looked so

foreign that it shocked me to the core that he can speak Tagalog straight.
Napangisi ako. This man is definitely something. It's making my blood boil in
excitement.

And he knows Death. Tama nga ako nang isipin kong sya ang ipinadala nya para
mapigilan ang kasal namin.

But where are you, Death? I want to see you.

Sumama ako kay Loki nang magsimula syang maglakad palabas ng simbahan. Napanganga
ako nang makita ang isang black limousine na nakaparada doon. His driver opened the
back door seat and Loki offered me to went in first which I did. Sya naman ay umupo
sa upuan sa harap ko.

This isn't my first time riding in a limousine but his car is definitely the most
elegant that I've ever seen. Napansin ko ang isang chess board na nakalabas pa ang
mga pieces sa isang gilid. May mini ref din doon at napamaang ako ng maglabas sya
ng bote ng wine. Inalok nya ako at tumanggi ako.

The engine roared. Alam kong umaandar na ang sasakyan pero sa gaan ng pagpapatakbo
ng driver ay halos hindi ko na maramdaman iyon. Kampanteng sumandal si Loki sa
upuan habang hawak ang wine glass na may lamang red wine. Elegante syang uminom
doon at tinitigan ako.

"Who are you?" I asked when I felt awkward because of his stare. It felt like he's
reading what happened in my whole entire life using those sea-green eyes of him.

Ngumiti sya at nagsisimula na akong mainis sa paraan ng pagngiti nya. Kung siguro
ibang babae ang makakakita nito ay malamang kikiligin sila. This man is no doubt
hot and gorgeous and can make any girls swoon over him. Pero hindi ako normal na
babae. Natutunan ko kung paano ang magbasa ng mga emosyon. Kaya sigurado akong may
itinatago nga ang lalaking kaharap ko ngayon.

"I am Loki Alexander Nimrod Von Amstel the fourth. Haven't I told you that
already?" takang tanong nya but I can see that his eyes were being playful.

I gritted my teeth. Mukhang pinaglalaruan nya ako.

"Hindi iyan ang ibig kong sabihin."

Sumimsim sya sa kopitang hawak nya pero nakita ko naman ang ngising itinago nya.
Nang ibinaba nya ang wine glass ay bumalik ang maganda nyang ngiti.

"Can you elaborate more please?"

"Sino ka? Bakit mo pinigilan ang kasal ko?" diretso kong tanong. Ilang sandali nya
akong tinitigan bago tuluyang nagpakita ang ngisi nya. And this time, he didn't
bother hiding it.

Nangilabot ako sa paraan ng pagngisi nyang iyon. I knew it! Mapagpanggap lang ang
ngiti nya kanina!

"Simple. Because Death asked me to." sagot nya at inisang lagok ang laman ng wine
glass. I frowned.

"Death? You know him? How?"

Bumalik sa alaala ko ang mga panahong pinaghihinalaan ko ang katauhan ni Death. How
could I even forget about that?! He knows stealth walking. He blamed himself for
the shooting that happened in my house. He knows L. And now, he knows this man
named Loki that looked untrustworthy.

Kinalimutan ko ang mga pagdududa kong iyon nang makausap ko si L. Paano nga naman
kung ordinaryong tao lang si Death na humingi ng tulong sa kanya? I disregarded my
mistrust on him because of L's words.

Pero ngayon ay muling nabuhay ang pagdududang iyon nang malaman kong kilala nya ang
lalaking kaharap ko ngayon. It's a good idea that I decided to talked with Loki.
Matatanong ko sya ng mga bagay patungkol kay Death.

"Death is my former butler."

My frown deepened because of that words. Natawa sya at muling nagsalin ng wine sa
kopitang hawak nya.
"He did errands for me. Lahat ng utos ko ay sinusunod nya. He's like a nanny slash
bodyguard slash chef slash dishwasher. Hmm... Ano pa ba?" umakto syang nag iisip.
"Ah! Slash housekeeper slash driver slash-"

"Stop." pigil ko sa anumang sasabihin pa nya. He smirked menacingly and drank on

his wine glass again.

Hindi ko kayang marinig ang mga sinasabi nya. Nai-imagine ko kasi si Death na
ginagawa ang mga ganoong bagay at parang naaawa ako. So that's why it looks like
he's used of taking care of people. Nakuha nya pala iyon sa pagiging butler nya na
dating nyang trabaho.

"Since when did he start to be your butler?"

"Since birth?" he laughed when I glared at him. "Seriously, I can't remember. But
he was there with me since we were kids." he licked his lips. Ang mapupula nyang
mga labi ay kuminang nang mabasa iyon. "But don't worry. Two years ago, I already
gave him his freedom."

"You mean he's not your butler anymore?"

Malakas syang tumawa sa tanong kong iyon. Napatahimik ako at pinagmasdan lang syang
tumatawa. I crossed my arms over my chest and rested my back on the seat. Hinintay
ko syang matapos sa pagtawa nyang walang humpay.

Wala namang nakakatawa sa sinabi ko.

"Miss Bellucci..." natatawa nya pa ring sabi. "That's why I've said former butler.
Means he's not my butler anymore. Hindi ka nakikinig." he smiled and I shivered.
Napaangat tuloy ang likod ko mula sa pagkakasandal.

Natahimik ang loob ng sasakyan habang pinapakalma ko ang sarili ko. Binubuo ko ang
mga sinasabi nya. So maybe Death trained how to stealth walk to protect his master.
Required siguro ang mga butler na mag aral ng ganoon. I doubt that he even learned
any self defense.

But how does he knew L, then? And why does he's blaming himself to the shooting
that happened in my house?

"Hindi pa yan ang lahat, Miss Bellucci." Loki said, breaking the silence between
us. "I've told you that I'm going to tell you everything that I know about Death,
right?" he smirked. "Now, brace yourself, V. Hindi birong mga impormasyon ang
sasabihin ko sa iyon."

My eyes widened. He just called me by my codename! Paano nya nalaman iyon? How?
I've never met this man in my whole life! Who the hell is he and how does he know
my codename that was given by El Ordre?!
"Let me introduce myself again." inubos nya ang laman ng wine glass at maangas na
nag de-kwatrong upo. "I am Loki Alexander Nimrod Von Amstel the fourth, a royal
blood, second cousin of Prince Wales of England. I am also known as 'Fourth' under
the orders from El Ordre."

Nagsimula akong kabahan at hindi naging normal ang paghinga ko. Kakampi ko sya pero
kinakabahan ako sa presensya nya. I am scared. Alam kong mas malala pa ang kaya
nyang gawin kumpara sa ama ko. So that's why my father is acting like that in front
of him.

"Do you know the game of chess, V?"

Lumapit sya sa chess board na nakalagay sa isang gilid. Ang babasaging mga chess
pieces ay nakaayos at parang naghihintay na lang ng mga manlalaro doon. Kinuha nya
ang pawn at pinagmasdan iyon bago ako tinignan. Saka ko lang naalala ang tanong
nya.

"Yes..." he smiled before he stared at the pawn that he's holding.

"Then do you know about the human chess? It's popular here in Italy."

Hindi ako sumagot. Ang kabog ng puso ko ay mas lalong dumoble. Pakiramdam ko ay
tumataas ang kabog papunta sa lalamunan ko at gusto kong sumuka. Gusto kong ilabas
ang lahat ng nasa loob ng tyan ko kahit pa hindi ako nakakakain ng maayos kanina.

Human chess. Of course I know that. Ang mga tao ang gaganap as the chess pieces.
Same rules as the normal chess game. Mahilig akong isama ni Papà noon para manood
ng human chess game.

Pero anong kinalaman noon sa pag uusap namin ni Loki ngayon?

"What if I told you that we are part of the human chess?" he looked at me. "What
would you do?"

I stared at him. Hinintay ko ang pagtawa nya. I can't read him anyway. Hindi ko
alam kung nagbibiro ba sya o seryoso ang sinasabi nya. Just like now. He looked
serious and yet, hindi ko magawang magseryoso sa mga sinabi nya.

"Wala. 'Cause we are not part of the human chess game, Fourth. Kaya wala akong
gagawin."

He smirked again and I was insulted by looked that he gave me. Para bang sinasabi
nya na ang tanga ko dahil wala akong kaalam-alam gamit ang mga mata nya. I gritted
my teeth, ignoring the sinking feeling that I felt in my stomach.
"Poor baby V..." he mockingly said. Napatakip ako ng bibig ko nang may maalala.

That words! Archer used that words at me!

"How-"

"You, Me, Mr. Mancini, Tracer, Archer, Violet, L and Death..." putol nya sa
sasabihin ko. "We are all part of the bloody human chess game, V. And the only
thing to stop the game is to kill the opponent's King." itinumba nya ang King piece
na kulay black gamit ang puting pawn na hawak nya. Lumikha iyon ng babasagin na
tunog.

"No..." ang tanging nasabi ko.

Pakiramdam ko ay sasabog ang utak ko sa mga sinasabi nya. Hindi ako makapaniwala.
Parang ang hirap paniwalaan. All my life, I've been receiving orders from El Ordre.
At ginagawa ko naman iyon para sa ama ko. Para matuwa sya sa akin.

And now, this man Loki is telling me that we're in a human chess game? Ibig sabihin
ay pinaglalaruan lang kami?

"You're a pawn, V. As well as Death. You are both a pawn." pagpapatuloy pa ni Loki.
"And do you know why your father is insisting you to marry the Mancini? It's
because of pawn promotion."

Pawn promotion. Ito ay iyong kapag nakarating na sa kabilang dulo ng board ang
isang pawn ay maari syang pumili kung magiging rook, knight, bishop or queen sya.
Depende sa kung anong mapipili nya.

"Mas mataas ang posisyon ni Mr. Mancini kumpara sayo, V. He can pass that title to
you once you've become a Mancini. That's why your father was so desperate. Dahil
iyon na lang ang paraan nya para mailigtas ka. With you having so many enemies and
being a pawn, madali kang gawing pain para sa kalaban."

"I can't understand."

Napasabunot ako ng buhok ko. Nawala ang maganda kong ayos dahil sa mga kamay ko but
I didn't care. I can't digest this information that Loki is giving me. Magulo.
Nakakabigla.

Ang gusto ko lang naman ay hindi maikasal, pero bakit parang naging mas magulo pa
yata?

I'm one of a human chess pieces. A pawn, to be exact. Hindi ko alam kung paano
nangyari. Hindi ko alam na kasali pala ako sa laro. Ibig sabihin, simula ng sumali
ako sa El Ordre ay naglalaro ng ako ng chess ng hindi ko nalalaman? Ipinapain na
ako sa kalaban?

And Mr. Mancini... He can give me a promotion. Meaning that he's not a pawn. Maybe
he's a knight, a rook, or a bishop. Kaya ganoon na lang ang pamimilit sa akin ni
Papà na magpakasal ako sa pamilya nila. So I won't be a pawn anymore. Hindi na ako
pipiliin para maipain sa kalaban at para maprotektahan na din ako sa mga gustong
pumatay sa akin.

I didn't know that my father is just trying to protect me.

"If Mr. Mancini can give me a pawn promotion, then which chess piece is he?" tanong
ko nang kumalma ang isip ko.

Loki smiled. The smile that he used when he insulted me earlier.

"That I can't tell you. You're just a mere pawn, V. And a mere pawn doesn't have
the rights to question the upper ups. Ang gagawin nyo lang ay sundin ang mga utos
namin and put your life on stake for us."

Ibinagsak nya ang pawn na hawak nya sa chess board. Napatitig ako sa pawn na
nakatumba. I imagined myself being that piece. Risking her life just for higher
pieces.

"So you're one of the higher pieces?" I asked. Muling nagpakita ang ngisi nya.

"Obviously."

Yeah. The way Mr. Mancini and my father kneeled in front of him, he is definitely
not a mere pawn. At mas mataas ang posisyon nya kaysa kay Mr. Mancini dahil isa ito
sa lumuhod para sa kanya kanina.

"Are you the King?"

He smiled. The smiled that he used when he's hiding something.

"That... I can't tell you."

----

Dito na po ang start ng twist and turn. Kapit lang xD

Vote and comment. Thanks!

Lady Hiro
Chapter 35

"Being a piece from a human chess game has became a legacy of the people who
started the game. Naipapasa ang pagiging chess piece sa loob ng isang pamilya.
Magkadugo man o magka-apelyido. As long as the person who will transfer to and the
person who will transfer from has a connections, then they can pass their positions
to them."

Mataman ang mga mata kong nakikinig lang sa mga sinasabi ni Loki. He's explaining
to me the rules of this bloody human chess game. Kanina pa sya salita ng salita
kaya pakiramdam ko ay sasabog na ang utak ko sa dami ng impormasyong pilit kong
ipinapasok sa ulo ko.

My father is forcing me to marry Gon so
ako at maipapasa sa akin ni Mr. Mancini
way, I will have more strength and more
Napag-alaman ko din na kapag mataas ang
sinumang nasa ilalim mo.
I would carry his surname. Magiging Mancini
ang posisyon nya sa human chess game. That
people would protect me from my enemies.
posisyon mo ay maaari mong utusan ang

I won't be just a mere pawn anymore. Hindi na ako gagawa ng misyon na para sa iba.

Loki told me that all the mission that I've done was for the higher ups. Being
their pawn, I had no choice but to accept the job. Hindi lang sinasabi sa akin ni
Papà dahil ayaw nyang malaman ko ang pagiging pawn ko. All he wanted was for me to
be safe and protected.

"Your father, Dante Bellucci was a former pawn. His position was passed down to you
as you are his only daughter, the only young Bellucci. Their game was already
finished kaya ipinasa na nya ang posisyon na iyon sayo. Mr. Mancini, though,
haven't passed down his position yet and your father took that opportunity so you
can have your pawn promotion."

He gets another wine glass, pour a wine on it and offered it to me. Tinanggap ko na
dahil kahit na hindi naman ako ang nagsasalita ay natutuyuan ako ng lalamunan.

This is getting very complicated. I thought that the El Ordre was just a simple
organization that doing a charity for the government in the shadows. Akala ko ay
mabuting organisasyon ang napuntahan ko. But it's not. We are being played at.

"How can we stop the game?" I asked. Tumikhim ako dahil gumaralgal ang boses ko.

"I've told you already. You must kill the opponent's King. Whether you'll make it
bloody or not, it's up to you. As long as you can corner the King and say
'Checkmate.'"

"How can we know who the King is?"

He smiled. Napapikit ako ng mariin dahil ayoko talagang makita iyon. It feels
insulting and dangerous. Pakiramdam ko ay may panganib na nakaabang sa akin kapag
nakikita ko ang ngiti nya.

"That's the twist. Hindi mo alam at hindi mo kilala ang kalaban mo."

"What? Then how will you able to play the game?"

He chuckled when he saw my reaction. Litong lito ako. Ang hirap intindihin ng mga
sinasabi nya. It feels like you need to have a high IQ just to understand all of
this.

"That's the fun, V. Nakapa-depende ang lahat sa kung gaano kagaling ang tracker ng
both sides." kumuha sya ng dalawang pawn na kulay puti. "In our case, it is Tracer
and L's job to know who they are."

He gave me the pawns and I just stared at it. Kaya pala laging nakatutok sa laptop
si Tracer. Halos hindi na umalis ang mga mata nya doon buong araw. I know why now.
He's looking and finding information about our opponent's identity.

Good thing that L is there to back him up. Hindi ko pa nararanasang makasama sa
trabaho si L, which is good dahil baka kami pa ang magpatayan, kaya hindi ko alam
kung gaano sya kagaling sa trabaho nya.

"Anong premyo ng mananalong team?" I asked. Nagsalin sya ng wine sa baso nyang ubos
na ang laman.

"Money plus they can do everything they want to the remaining pieces of the
opponent's team. I mean everything."

I shivered. I imagine myself on the losing team. Someone will made me do whatever
they want. I cursed and shut my eyes tight.

My freedom. How can I have my own freedom? Magkakaroon pa ba ako ng kalayaan? At

ang pinapangarap kong normal na buhay. I can see it saying goodbye and waving away
from me.

"Who's our King?" tanong ko kay Loki. Ngumisi sya at muling uminom sa wine glass
nya. He licked his lips before he answered me.

"I can't tell you. You're just a mere pawn, V. And a pawn doesn't have the right to
question who were on the higher position. Kami lang na mga nasa itaas ang
nakakaalam kung sino ang mga nasa ilalim namin."

"That's unfair! I gritted my teeth. Just because I am a pawn and has a lower
position ay ganito na ang trato nila sa akin? It is freaking unfair!

It's like I'm just a robot again that has to do his master's command without any
questions!

"Life is unfair, V. You can give your everything and have nothing in return."

I looked at him and for just a second, I saw an emotion that. had passed in his
eyes. He looked hurt and broken for a moment that I even had the urge to hug him
kung hindi lang mabilis na nawala iyon.

Ah... May pinagdaanan ang lalaking 'to.

"Kapag natapos ang larong ito at nagka-pamilya ako, then I have to passed down my
position as a pawn to my children?" pag iiba ko ng tanong. Halata namang ayaw nyang
mapag usapan ang kahulugan ng sinabi nya.

"That is if you were on the winning team."

"Is there anyway to be out of the game?"

Ayokong matulad sa akin ang magiging mga anak ko. I was trained to fight and kill
since I was a child. I didn't experience to play barbie doll or doll house. Baril
ang hawak ko noon. I don't even have any friends. Amoy ng dugo at putok ng baril
ang palagi kong natatandaan. And the only friend that I had was killed in front of
me. My pet dog.

I don't want to force my child to marry someone just because they have a higher
position on the human chess game. I want my child to experience love. To give and
to receive love. I want my child to have a normal childhood life. And I will do
everything to give that to them.

"There is." sabi ni Loki at nabuhayan ako ng dugo doon.

"How?"

"If one from the higher ups will free you after doing their consequence, then you
will be out of the game."

I stared at Loki. It was almost impossible dahil hindi naman kilala ng mga pawn
kung sino ang mga nasa itaas. But there are two persons whom I know that have a
higher position in this bloody human chess game.

"I won't vouch for your freedom, V. If you're thinking of that." mabilis nyang sabi
at napasimangot ako.
"Why?"

He chuckled before he gets another white pawn piece from the chess board set again.
Ibinato nya iyon sa akin at muntik ko pang hindi masalo. I cursed at him but he
just gave me his smirk.

"I have decided that I'll free Death."

Natigilan ako at napatitig sa kanya. Did I heard it right?

"Death?" paniniguro ko pa. He looked at me and I know that he's starting to get
annoyed with me.

"I already told you didn't I? That Death is just a pawn like you. Hindi ka talaga
nakikinig."

Kung may maaatrasan lang ako ay kanina ko pa ginawa. He glared at me and he's the
only person that made me looked away by his glare. Madalas kasi ay nakikipag-
tagisan ako ng tingin sa kung sinuman ang gagawa sa akin noon. But as I've said
before, there's something about Loki that made me feel cautious around him.

He's dangerous.

Kung hindi ko sya mapipilit ay pwedeng kausapin ko si Mr. Mancini. I'll ask him to
vouch for my freedom.

"Do you think your father haven't done that already?" tanong nya na parang nabasa
ang nasa isip ko. "He did, V. But failed. That's why nakipag-deal na lang sya for
your pawn promotion."

"Why do you want to free him?" pag iiba ko ng usapan. He said that he'll tell all
about Death, afterall.

He sighed. Napatingala sya at bumuntong hininga. Nang magbaba ng tingin ay magaan

na ngumiti sa akin. Iniripan ko sya para itago ang kaba ko at uminom sa wine glass
na hawak ko.

"He doesn't want to be a Mancini yet he is now considering changing his surname.
Being a Ferrante was so important to him. He's the only one Ferrante left in their
family. At ang magpalit ng apelyido ay ang pagtalikod nya sa ama nya."

Napadiresto ako ng upo nang mangati ang likod ko. My wedding dress is so big and
heavy. Nagpadagdag pa kasi ako ng layers for fluffiness. Ayan tuloy, ngayon ko lang
naramdaman ang paghihirap.
"Gusto nyang magpatuloy ang pamilya ng ama nya. But he realized that being a butler
is not a good inheritance for his child. That's why we made a deal before. He
completed that deal and I gave him his freedom. He deserved it. He has been serving
me for all his life."

I scratched my neck when it felt itchy because of the veil that's touching it.
Tinanggal ko muna ang veil ko at iniligay sa may kandungan ko before I scratched my
neck again. Sa bawat pagkamot ko ay nahahawakan ko ang kwintas na ibinigay sa akin
ni Death.

I remember my make up artist had asked me to take off my necklace. Hindi daw bagay
sa gown ko. But I said to leave it alone. Ipinagpilitan nya pa iyon until I've told
him that this necklace would be my murder weapon against her if she won't stop.
Tumahimik naman sya pagkatapos noon.

This necklace serves as my lifeline while I was walking down the aisle earlier. Ang
maramdaman ang malamig nyang metal sa balat ko ay nakakapag pakalma sa akin. It
means that there's Death who's loving me.

"But he met you and all his principles crumbled. He considered changing his surname
just for you. He considered being a Mancini so he could protect you. He wants to
change his surname so he'll be the one whom you will marry."

I bit my lower lip to stop it from trembling. Oh, Death. I didn't know that you
thought of things like that. Ibig sabihin ay talagang humanap sya ng paraan para
pigilan ang kasal ko kay Gon. He did everything just for me.

"But Mr. Mancini declined. Nangyari na ang engagement party nyo. Naipakalat na kayo
ni Gon ang ikakasal. And him and your father already had the deal of passing down
the position to you." he sighed. "Which was a good thing actually. I don't want him
to be a Mancini. He's a Ferrante. Not a Mancini. But he said that he wanted to
protect."

He eyed me from head-to-toe with disgust in his eyes. Napaawang ang mga labi ko at
hindi makapaniwala sa ginawa nya. How dare he eyed me like that?! Para bang diring
diri sya sa akin base sa klase ng tingin na binibigay nya.

"What are you—"

"You're so weak." mapait na sabi nya. Ang mga salita ay parang gusto nyang idura.
"You thought that you're strong just because you've killed people? No, V. You are
so fucking weak that it disgusts me."

Bumilis ang paghinga ko sa sinabi nya. I hate L's guts but Loki is different.
Mapagpanggap sya. Simula pa lang ay alam ko ng peke ang mga ngiti nya.
"Your father, your step-brother, Death. Even Tracer and Archer are protecting you.
Why do you need to be a fucking damsel-in-distress in the first place anyway?"

I gritted my teeth. Nanggigil ako sa mga sinasabi nya. Gusto ko syang saktan pero
alam kong ako ang magiging dehado.

How could he say those things? Wala syang alam! Wala syang alam kung ilang mga
misyon na ang ginawa ko at nanganib ang buhay ko! I even did some missions alone!
Without having anyone's help!

At sya? Anong ginagawa nya while I was staking my life for the higher ups? Sitting
and drinking wine comfortably! Kaya wala syang karapatan na sabihin ang mga
salitang iyon sa akin!

"I am not a fucking damsel-in-distress!" nanggigil kong sabi at mas lalong

nadagdagan ang galit ko nang mapang asar syang ngumisi.

"Really?"

"Yes! You have no right—"

"Then prove it to me." putol nya na ikinatigil ko. "Prove it to me that you are
worthy of Death's protection."

I frowned. "Nangga-gago ka ba?"

Tumawa sya pero sumeryoso agad ang mukha nya. Nagsimula na naman akong kabahan.

Dammit! How can this man feels so dangerous?!

"I'm serious, V."

Okay, sige. Pagbigyan. "How, then?"

"I want you to kill someone."

My frowned deepened. That's easy. I've killed many people anyway. Kahit gaano pa
karami ang ipapatay nya ay magagawa ko iyon.

"What's the prize?" I asked. Kung sasabihin nyang hindi na magiging mahina ang
tingin nya sa akin ay no, thanks na lang.

"Death's freedom."
I stilled. Hindi ko inaaasahan iyon kaya matagal akong napatitig sa kanya. I stared
at his sea-green eyes that were full of mystery. I wonder if I'll ever read his
emotion again? He looked so guarded and strong.

"I'll free him if you will kill this person."

It means that Death's freedom depends on me?

Napaisip ako. Kumpara sa aming dalawa ay mas mukhang nakakulong si Death. He never
experienced being free. He was serving Loki as his master since he was a child.
Iyon siguro ang trabahong tinutukoy nya na ipinasa ng ama nya sa kanya.

And when Loki freed him, hindi pa din sya tuluyang nakawala. He is still the pawn
of El Ordre. He's still receiving orders from the higher ups and he have no choice
but to obey them.

And now, I can do something to free him? Then I'll do it. Sabi ko naman diba? I'll
choose his safety even if it means sacrificing my freedom.

"Who's the person that I need to kill?" matapang kong tanong kay Loki.

Umangat ang isang gilid ng mga labi nya. He bit his lower lip before it turned into
sa smirked. Muli syang lumapit sa chess board at kumuha ng isang chess piece doon.
Inihagis nya iyon sa akin at saktong nasalo ko ng dalawang mga palad ko.

When I opened my palm. I saw it.

The rook.

"Find out who the opponent's rook is. And kill him, V. Can you do that?"

I stared at the rook piece in my palm. I took it and hold it between my forefinger
and my thumb. Inangat ko iyon at pinakatitigan.

"That's easy." nakangisi kong sabi.

I heard Loki's low chuckle. "Good. Change the way how I'm seeing you, V. 'Cause for
me, you look like a helpless princess waiting for her prince to save her."

I glared at him na ikinatawa nya. Binato ko sa kanya ang rook na hawak ko at

tinamaan sya sa dibdib. Mukha namang matigas iyon kaya hindi man lang sya nasaktan.
"The Red Faction. That's the name of our opponent's team."

So it's El Ordre versus The Red Faction.

Humalukipkip ako at sumandal sa upuan. I looked at Loki straight in his sea-green

eyes.

"When should I start?"

He tilted his head to one side. Pinaglaruan ng mga daliri nya ang mga labi nya bago
ako sinagot.

"As soon as possible."

"So we're the white color, then?"

"Nope. The one who will strike first will get the white color. And right now, were
taking it."

I nodded. Napatingin ako sa labas ng bintana at sakto naman ang pagtigil ng

limousine sa harap ng simbahan. Nakikita ko pa ang ilang kotseng nakaparada doon.

Why are they still here?

Bumukas ang pinto ng backseat. I looked at Loki and he gently smiled again which
was obviously fake.

"Why do you want me to kill the rook first?" tanong ko bago ako lumabas. I can kill
the knights, the bishops or the queen pero rook ang pinauna nya.

He gave me his mysterious smile which made me groaned.

"Rook is the protector, V. You have to go through to them first before you can kill
the other higher pieces."

I nodded. Bababa na sana ako nang muli syang magsalita.

"Break their defense, V. Then leave the rest to us."

"Why are we doing this?" tanong ko nang maguluhan. "Why are they making us play as
the human chess?"
Tumawa si Loki kahit na wala namang nakakatawa sa sinabi ko. He smiled at me in a
mocking way.

"Why do people play chess?" ganting tanong nya.

Hindi ako nagsalita. Mukha rin namang wala syang planong pagsalitain ako base sa
mga mata nyang mukhang nang uutos. Everything about him is shouting of authority.
One look at mapapasunod ka na sa kanya.

He smiled mysteriously again and answered his own question.

"For entertainment, V. It is all for their entertainment.

---

Vote and comment. Thanks!

Lady Hiro

Chapter 36

Published na po ang story ni Creed/Archer dito sa wattpad! Check nyo na lang po sa

profile ko. Support it too please.
Thank you!

---

Naabutan ko si Tracer na tutok pa rin sa laptop even if it's still early. He's
frowning while staring at the screen. His fingers were working non-stop like he was
playing Liszt's Campanella on a piano. Hindi ko nga masundan ang galaw ng mga
daliri nya kaya imbes na panoorin sya ay dumiretso na lang ako sa kusina para
magtimpla ng kape.

After Loki sent me back at the church that day, I immediately hailed a cab and went
straight here at Tracer's pad. Naaalala ko pa ang itsura ni Tracer nang mapagbuksan
nya ako ng pinto noon. He looked so shocked seeing me in a wedding dress. Titig na
titig sya sa akin at gusto ko sana syang tawanan ng malakas noon pero pinili ko ang
magpalit agad dahil hindi ako komportable sa suot ko.

There's still many questions that's running in my mind but I choose to do the most
important thing. I asked Tracer for help to track down the opponent's rook and he
agreed without any questions. Ang sabi nya ay inaasahan nya na ang ganitong bagay.
He's expecting that our game will begin soon anyway.

It's been three days at hindi pa rin ako nagpapakita kay Papà. I promise to myself
that I'll talk to him once I've found out who the rook of The Red Faction is.
Marami kasi syang kailangan ipaliwanag sa akin pero sa ngayon ay ito muna ang
uunahin ko. It's better to give ourselves time and space for now.

"Fuck!" dinig kong inis na sabi ni Tracer at napahampas pa sya sa keyboard ng

laptop nya. I raised an eyebrow and finished making my coffee.

I took a sip and nod my head because of satisfaction. Dinala ko ang mug ng kape na
hawak ko at umupo sa tabi ni Tracer sa may sofa.

"Bakit?" I asked dahil kunot na kunot talaga ang noo nya. His jaw was even
clenching while glaring at his laptop. Kulang na lang ay awayin at murahin nya
iyon.

"Their wall is so fucking thick! I can't fucking get in!"

Muli akong humigop sa kape ko. He's been saying that, without the bad words, for
three days already. At ngayong hinaluan nya na iyon ng pagmumura ay sigurado akong
inis na talaga sya.

He took a deep breath before he removed his eyeglasses. Nakita ko tuloy ang
pangingitim ng ilalim ng mga mata nya. Even the tiny stubbles that were starting to
grow on his chin. I felt guilty all of sudden.

"You haven't slept yet?" nakangiwing tanong ko but it was obvious that he haven't.
Napanguso ako. If I didn't ask for his help, siguro ay natutulog sya ngayon o kaya
ay kagigising pa lang.

"Stop thinking about it, V. This is more important." sabi nya habang nakakunot ang
noong nakatingin sa akin. He just read what's on my mind

I pouted. Kahit naman magpaliwanag ako kung bakit ako nagi-guilty ay hindi pa din
ako mananalo sa kanya.

Muli nyang binalingan ang laptop at nagtipa ng kung ano doon. Halos mahilo ako nang
makita ko kung ano ang nasa screen. It was full of codes, letters and numbers na sa
palagay ko ay kahit titigan ko iyon sa magdamag ay hindi ko pa din maintindihan.

Tracer kept on typing until the screen turns red with a caption saying "Access
Denied". He cursed before he took out his cellphone. Nag-dial sya doon at ibinigay
sa akin.

"Anong—" natigil ang pagtatanong ko nang mapatingin sa screen ng cellphone nya.

He's calling a contact named "L". At isa lang naman ang kilala kong L na alam kong
kilala din ni Tracer.

"Tell him I need his help." he said before he returned typing on his laptop.
Wala akong nagawa kundi ang idikit ang cellphone sa tenga ko at hintaying sagutin
ni L ang tawag. Ilang sandali naman ay nangyari iyon.

"Hello?" bungad ko. Napalingon sa akin si Tracer at nginisian ako. Inirapan ko na

lang.

Eh, sa hindi ako sanay makipag-usap kay L eh. This is the first that I will talk to
him over the phone.

Sampung segundo ang lumipas ay wala akong narinig na kahit ano mula sa kabilang
linya. I checked if the call is still connected and saw that it still is.

I gritted my teeth. Nagsisimula na naman akong mainis. Bakit ba ganito ang lalaking
'to? He answered the phone meaning that he's ready to talk and yet he wasn't saying
anything!

"Hell—"

"V." dinig ko ang boses nya sa kabilang linya. Wala sa sariling napairap ako.

"Tracer needs your help." I said. Humalukipkip pa ako at sumandal sa backrest ng

sofa.

"Okay." ang tanging sabi nya bago ibinaba ang tawag. Napatingin pa ako sa cellphone
to check and I cursed when I confirmed that he really did ended the call!

Merda! The nerve of him to do that! Ni wala man lang pasabi na ibababa nya na ang
tawag!

"I freaking hate him!" patiling sabi ko at pabagsak na ibinaba ang cellphone ni
Tracer. Wala naman syang sinabi tungkol doon at tinawanan na lang ako.

"He likes you." natatawang sabi ni Tracer at natigagal ako doon.

"What the fuck?" hindi makapaniwala kong sabi. Mas lalong tumawa ng malakas si
Tracer na parang nang aasar pa.

"That's how the way he is. He's expressing his feelings in a different way. And
believe me when I say that he likes you."

Napamura ako. Hindi ko alam kung ginagago lang ba ako ni Tracer o ano. Simula pa
lang kasi noong una ay tinatarayan na ako ni L. Daig pa ang matandang dalaga na
menopausal na. Hindi ko naman matandaan kung anong ginawa kong mali para tarayan
nya ako!

"He said that he hates me!" giit ko nang maalala kung ano ang huli naming napag
usapan ni L.

"He doesn't know how to express emotions properly. Well, nainis talaga sya sayo
nang malaman nyang may boyfriend ka na."

Dammit! I'm getting goosebumps just by hearing this! Hindi ko magawang maniwala!

Moments later, we heard the doorbell rang. At dahil muling binalingan ni Tracer ang
laptop nya ay ako na ang tumayo para pagbuksan kung sino man ang nasa labas. Dala
dala ko pa ang mug nang pumunta ako sa may pintuan.

I stilled when I saw the person that Tracer and I was talking about just a while
ago. Nakatitig lang din sya sa akin at halos irapan na ako bago sya pumasok sa
loob.

I puffed a breath because of that. See? Ganoon ba ang may gusto sa akin? Halos
kasuklaman na akong makita pa lang!

Don't worry. The feeling is fucking mutual.

Pero ang inis ko ay agad na nawala nang makita ang isa pang tao na nakatayo sa
labas. He flashed me a smile and I quickly hugged him.

"Death..." I said and burried my face on his chest. I inhaled his scent.

Oh my goodness. Kahit wala pang twenty-four hours mula nang huli kaming magkita ay
na-miss ko pa din sya ng sobra.

He hugged me back and I felt so comfortable inside his arms. Mas komportable pa nga
ako sa mga yakap nya kumpara sa malambot na kama ko.

Pumasok na kami at nakita ko sina L at Tracer na parehong tutok sa mga laptop nila.
Magkatabi na sila sa sofa kaya doon na lang kami ni Death sa katapat nilang sofa.

"How the search?" tanong agad ni Death.

"No luck." mapait na sabi ni Tracer kahit na nakatutok ang mga mata nya sa laptop.

Death was helping us too since day one. Tinawagan nya ako at sinabi ko sa kanya ang
nangyari sa kasalan. He sounded relieved when I told him that Loki succeeded in
stopping the wedding. I even told him the talk that I had with Loki, minus the fact
that I'm doing for his freedom.

Hindi alam ni Death na ang kapalit ng pagpatay ko sa rook ng The Red Faction ay ang
kalayaan nya. I told him that I'm doing this for my freedom per Loki's order. Kahit
naman hindi nya iutos ay iyon ang gagawin ko. We both know that Death will not
approve if he knew the real prize of this mission.

"Stop being so helpless who's always asking for help and start saving someone this
time." Loki's words lingered on my mind. Siguro para sa kanya ay mahina talaga ang
tingin nya sa akin. Laging nagpapatulong. Laging nagpapasabik.

But I'll prove to him that I can save someone too. I'll save Death. I'll definitely
give him his freedom.

Definitely.

"Try this code, Tracer." dinig kong sabi ni L. He looked different while working.
Kung noon ay seryoso na sya, ngayon ay mas lalo pang sumeryoso ang mukha nya. Yun
bang matatakot ka na biruin sya.

"Still can't fucking get in." sabi ni Tracer na mukhang nanggigigil na. Puro mura
na sya sinasabi nya eh.

"Fourth gave me a clue about the rook." singit ni Death na nagpa-angat ng ulo ng
dalawa. Hindi sinasadyang napatingin ako kay L at nahuli ko syang umiwas ng tingin
sa akin.

Okay, what the fuck?

"The rook isn't here in Italy. Iyon lang ang ibinigay nya sa aking clue, though."

I hear the embarrassment in his voice. Siguro ay nahihiya sya na iyon lang ang
maitutulong nya. I know what he feels. Kahit naman ako ay kampante na nanonood lang
ako sa mabilis na pagta-type nila sa laptop. But this is their domain. Sila lang
ang makakagawa noon. We can't make move without them.

Tracer showed his famous smirked. Kuminang ang mga mata nyang masungit bago
mahinang tumawa.

"So stupid of me." bulong ni Tracer para sa sarili. "Thanks, Kier. That was a big
help." he called him by his codename. Nagkatinginan sila ni L at parang nagkaroon
ng pagkakaunawaan doon.

Pinagsiklop ni Death ang mga kamay namin at humilig ako sa mga balikat nya. Damn. I
missed this. Kung wala lang kaming ginagawang misyon ay sosolohin ko si Death sa
buong maghapon. No, maybe for the week. Or even a year.
Or for a lifetime.

"Pizza delivery!"

Mabilis kong hinugot ang baril na nakasingit sa may upuan sa sofa at itinutok sa
pangahas na sumigaw. Maging si Death ay inilabas ang baril nya. Sina Tracer at L
naman ay patuloy lang sa ginagawa na parang kampanteng mapapatumba namin ang bagong
dating.

Pero nang makita ko kung sino iyon ay natigilan ako. He's wearing a three-fourth
sleeve button down polo and a khaki shorts. May sunglasses na nakapatong sa may ulo
nya. He's holding a tupperwear while his other hand was holding a lumpiang shanghai
that he started eating.

"Fuck you, Archer!" inis na sabi ko at ibinaba ang baril. Death did the same.

Merda! Nakakagulat ang pagpasok nya! Alam nya naman na basta basta na lang akong
nagpapa-putok ng baril!

"Chill, people. Masyado kayong seryoso, eh." umupo sya sa may pang isahang sofa at
nagde-kwarto pa ng upo. Kukuha na sana ako ng lumpia sa tupperwear na inilapag nya
sa mesa pero hinampas nya ang kamay ko. I looked at him, completely bewildered.

"Tangina?"

"Akin lang 'to." kinuha nya pa ang tupperwear at kulang na lang ay yakapin nya
iyon.

"But you said that it was a pizza delivery!"

"Bakit? Pizza ba 'to?"

I groaned. Dammit! Mabilaukan sana sya at mamatay sa katakawan nya sa lumpiang

shanghai! Or better yet, sana i-ban sa earth ang lumpiang shanghai!

Narinig ko ang pagtawa ni Death bago nya ako niyakap sa bewang. Isinama nya ako
paupo sa sofa.

"So this is your team, huh?" Death asked and burried his face on my neck. Hinaplos
ko ang buhok nya at marahan sinuklay iyon.

"Uh-huh." sagot ko. Maliban kay L, sina Archer at Tracer ang palagi kong nakakasama
sa mga misyon ko. Violet too, sometimes. But that girl likes to work alone. Ngayon
nga ay may misyon syang ginagawa kaya hindi ko tuloy maistorbo.

"Final-fucking-ly!"

Napaangat ang ulo ni Death at pareho kaming napatingin kay Tracer na tuwang-tuwa.
He gave L a high-five before he looked at me.

"I got fucking in." he smirked and bit his lower lip.

"Finally!" sigaw ko.

Tracer has been trying to hack the website of The Red Faction for three days. At
ngayon lang sya nagtagumpay. That website contains information about the members of
The Red Faction and even their history for the human chess game.

Ito lang ang naisip naming paraan para malaman kung sino ang rook nila. Since
naipapasa ang posisyon sa loob ng isang pamilya, we decided to hack their website
to know who the former rook is. That way, malalaman namin kung ano ang surname ng
mga naging rook. Paniguradong iisa lang din naman iyon. And once we've found out
what their surname is, isusunod naming hanapin kung kanino naipasa ang position
with the same surname.

"I got it." Tracer said after a while. "The bastard is in the Philippines."

"Okay, leave it to me." L said. Palipat-lipat sa kanilang dalawa ang mga tingin
naming tatlo nila Death at Archer.

Wow. So this is what it looks like watching the El Ordre's trackers working
together. Wala pang ilang oras na dumating si L dito ay nalaman na agad nila kung
nasaan ang rook ng The Red Faction.

They're so powerful. Pakiramdam ko ay malalaman nila ang lahat-lahat kapag palagi

silang magkasamang magtrabaho.

"I booked a flight for the five of us." muling sabi ni L. "Kinuha ko ang pinaka-
maagang flight."

Another wow. Ni hindi man lang sya nagtanong ng passport details namin.

"Pack your things. We will leave first thing in the morning." si Tracer na mukha pa
ring tuwang-tuwa dahil sa mga nangyayari.

"Teka, teka, sandali." pigil ni Archer na tumayo pa. "Babalik tayo ng Pilipinas?
Pero kararating ko lang dito! Hindi pa nga umiinit ang pwet ko sa pag-upo sa sofa
na may hanging Italy!"
"Edi, maiwan ka hanggang sa masunog ang pwet mo." sabi ni Tracer na nagpatawa sa
amin.

"Seriously? Kahit bayaran nyo na lang ang ginastos ko sa pamasahe! Ilang lumpiang
shanghai din ang mabibili ko doon!" reklamo nya pero wala nang pumansin sa kanya.

Death drove me back to the mansion. Mas marami kasi ang gamit ko dito at nandito
din ang passport ko. He bid me a goodbye kiss at sinabing susunduin nya ako bukas.

Nadaanan ko ang office ni Papà na bahagyang nakabukas. Sumilip ako at nakitang

nakaupo sya sa swivel chair nya habang nakaharap na naman sa mga papeles nya.

I sighed. Guess it's time to talk to him. Nalaman ko na rin naman kung nasaan ang
rook. And I have to leave tomorrow morning.

"Papà." tawag pansin ko sa kanya pagkapasok. Binigyan nya ako ng maliit na ngiti
which is very unusual.

He's starting to show his emotions.

"Vexen... My daughter." may pangungulilang sabi nya. It made me hurt. When was the
last time he called my name with that emotion?

It feels so good to hear and at the same time... painful.

"I know everything." sabi ko at umupo sa katapat nyang upuan. He sighed and gave me
his full attention.

"So the time has come, huh?" I nodded. Muling syang ngumiti at ang mga mata nya ay
tumitig sa akin. "I'm sorry if I didn't tell you. I was just trying to protect
you."

"By not telling me everything and keeping me in the dark?" mapait na sabi ko.

Hindi ko itatanggi na masama ang loob ko dahil sa ginawa nya. Nagmukha akong tanga.
Ang akala ko ay ginagawa ko ang mga misyon na para sa kanya. I thought that he's
still training me but turns out that he stopped training me a long time ago. At ang
mga misyon na ginawa ko ay para na sa mga pieces na may mataas na posisyon.

"I thought that it's best if I won't tell you. I thought that it's best if I'll be
the one who'll look for a way to save you." suminghot sya. Ang mga mata ay
nagsimulang kuminang dahil sa luha. "After your Mom died, you became my most
important person. I don't know how to protect you. Knowing that I'll be putting you
on danger once I've pass down my position as a pawn to you. I'm sorry if I was just
a mere pawn, Vexen. I'm sorry if I can't protect you properly."

"Papà..."

He's opening up! I can't believe that my father is opening his heart to me!

"Then I discovered about the Mancini. That was my last resort, Vexen. That was the
only thing that I know that can protect you. I forced you to marry the man that you
didn't love. It hurts me when you said that you hate me. But it's fine, as long as
I can keep you safe. It's fine."

Tumulo ang luha sa mga mata ko. I can't believe what I'm hearing. I was wrong all
along! My father was just trying to protect me but I've misunderstood because I
didn't even know a thing!

"I'm sorry, my daughter. I love you so much that I can't lose you. I already lost
your mother and I can't lose you too."

Lumapit ako sa kanya para yakapin sya. Niyakap nya ako pabalik at ilang segundo
kaming nagtagal sa ganoong posisyon bago naghiwalay. Nakita kong namumula ang mga
mata nya.

"We're a family, Papà. You should've told me so we can find a way together. You
didn't have to bear this problem all alone."

Hinawakan nya ang kamay ko at pinisil. Tumango tango sya na parang naiintindihan
ang sinasabi ko.

I smiled. Gusto kong maiyak dahil nararamdaman ko ang pagiging ama nyang matagal
kong hinanap.

"Now, I'm doing everything to get out of this stupid game." sabi ko. "Please, trust
me with this, Papà. Trust me on this. I'll ask for your help if I need it. Would
you help me?"

"Of course." pinunasan nya ang basa kong luha.

I smile and hugged him again. "Grazie papà. Ti amo."

Naramdaman ko ang paghaplos nya sa buhok ko bago sya nagsalita.

"Ti voglio bene anche mia figlia."

---
Hi, Hiroes! Published na po ang story ni Creed/Archer entitled Chess Pieces #1:
Creed Cervantes. You can find it on my profile and please add it to your library.
Vote and comment na din!

Vote and comment for this chapter. Thank you!

Lady Hiro

Chapter 37

If ever po na di nag-notif sa inyo since sira ang watty, posted na po ang chapter
36 kahapon pa. Baka kasi mag jump agad kayo dito at maguluhan.
Yun lamang po.

----

The sun wasn't even up yet nang makarating kami sa airport. Ako lang yata ang naka-
luggage at ang mga kasama ko ay isang bag lang ang dala. May maliit na sling bag pa
akong dala just for my personal belongings. I sighed. Perks of being the only girl
in this group.

Nanatili muna kami sa waiting area habang hinihintay tawagin ang flight number
namin. We still have less than two hours to wait. Si Tracer at L ay parehong
nakatututok na naman sa kanilang mga laptop. I bet they're still collecting
informations about the identity of the rook. Si Archer naman ay mukhang inaantok pa
na makailang beses nang humihikab.

"Fuck! I still have a jet lag from my flight yesterday!" inis na sabi nya at muling
humikab.

I chuckled. Kumawit ako sa braso ni Death na nasa tabi ko at humilig ako sa balikat
nya. "Bakit ka pa kasi pumunta?"

"To help you, of course!" singhal nya sa akin.

"Sweet pero wala ka naman ibang ginawa kundi ang kumain ng lumpia!"

"Death is sweeter, honey." bulong sa akin ni Death kaya napatingala ako sa kanya.
May ngising naglalaro sa mga labi nya at hindi ko napigilan na kurutin sya sa
tagiliran nya. He chuckled playfully.

"Aba, Tracer! Ngayon ko lang napansin, ah? Nagpa-gwapo ka pa yata ngayon!" pansin
ni Archer sa seryosong mukha ni Tracer. Tracer glanced at him and continued working
with his laptop.
True enough, he looks so much better than yesterday. Nakapag-shave na sya kaya
umaliwalas ang mukha nya. Not that he doesn't look good with stubbles, I actually
like men with small stubbles. They look manly and mature with it.

Hinaplos ko tuloy ang mukha ni Death at dinama ang panga nya. Napangiti ako nang
makiliti ang mga palad ko sa maliliit nyang facial hair na nandoon. Now, this is
what I like. Pakiramdam ko tuloy ay mas lalo ko syang minamahal sa maliliit na
detalyeng ito.

"Sleep, honey. You'll need it." bulong nya at ibinaba ang kamay ko pero hindi na
nya iyon binitawan. Umiling ako.

"I have enough time to sleep sa byahe."

"Ba't nagpa-pogi ka? May plano ka nang makipagkita sa kanya?" napabaling ako kay
Archer. That question was meant for Tracer.

"No." sagot ni Tracer na may tiim na mga bagang. He looks pissed but Archer was
oblivious.

"Why? Do you really think she'll wait forever?"

Mas lalo yatang dumoble ang galit sa mukha ni Tracer. Even his eyes were shooting
daggers at the laptop's screen. Si L naman ay walang pakialam na patuloy lang sa
mabilis na pagtitipa.

If I were Archer, I would stop talking about Tracer's goddess. Baka maging cause of
death nya pa ang laptop ni Tracer kapag ipinalunok nya iyon sa kanya.

"She'll be in danger." si Tracer.

"Then take the fucking risk, asshole! Masakit na sa matang makita kang parang tanga
sa pagiging miserable!"

"Would you like me to gauge your eyeballs out so you wouldn't be able to see me?"
gigil at may pagbabantang sabi ni Tracer.

"Fuck you, fucker! Huwag kang iiyak-iyak sakin kapag nalaman mong may iba nang
sumasamba sa dyosa mo!"

Hindi na sumagot si Tracer kaya natahimik ang grupo namin. Ang ibang taong
napalingon sa amin dahil sa sigawan nila kanina ay nag iwas ng tingin. Seriously?
Kung magsasagutan sila ay huwag naman sana sa public place!
Our flight was already called after two hours of waiting. Mabuti na lang at
business class ang pina-book ni L para sa amin. Makakapag-pahinga ako. Kulang din
kasi ako sa tulog. Hindi na ako dinalaw ng antok after that talked that I had with
my father.

Si Archer ay kaagad na nakatulog pagkaupo pa lang namin. Sina Tracer at L din ay

nagnakaw muna idlip para makapag-pahinga. Kami man ni Death ay nakatulog din.

"You should all stay at my house. It's better if we stick together to think of a
plan on how V would kill the rook."

May isang taong napalingon sa amin dahil sa sinabing iyon ni L habang naghihintay
kami ng mga baggage namin dito sa conveyor belt. We're now in the Philippines and
it looks like it's late night already.

"Yeah. L has complete resources in his house. Lahat ng kakailanganin natin ay

nandoon na." Tracer agreed.

So meaning, pati mga guns, grenades, rifles at kung ano ano pang kakailanganin
namin sa pakikipaglaban ay nandoon na.

Pagkalabas namin ay nagulat ako nang makita ang pamilyar na kotse nina Death at
Archer na naka-park doon. It seems like ipinag-drive nila iyon sa mga kakilala
nila.

Sumabay ako kay Death habang sina L at Tracer ay sa sasakyan ni Archer sumakay.
Pinauna namin sila and Death just tailed with their car.

"Are you tired?" Death asked while driving. Bahagya syang sumulyap sa akin nang
mapahikab ako.

Dammit. Nakatulog naman ako kanina habang nasa eroplano kami pero nakakapagod pa
rin talaga.

"Yeah..." I admitted. There's no use of denying it anyway.

"Let's have dinner first before you sleep. I'm planning to cook if there's enough
ingredients on L's house but if not, then magpa-deliver na lang tayo. Is that
okay?"

I nodded. "Is this okay with you, though?" pag iiba ko ng usapan. "Sa lumalabas
kasi ay sila ang nasusunod. Are you okay working with someone?"

Hindi ko naman kasi alam kung paano sya magtrabaho. I haven't experienced teaming
up with him before. Sa loob ng ilang taong pagta-trabaho sa El Ordre ay sina
Tracer, Archer, Violet at Shielder pa lang ang nagiging mga partners ko. Sanay ako
ng may mga partners pero sanay din naman kapag mag isa lang. I don't know about
Death, though.

I didn't even know that he's also a member of El Ordre.

"I don't mind, actually." he said. Bahagya syang sumulyap sa akin pero agad ding
ibinalik ang tingin sa daan. "As long as I could help you to get out of the game
and the organization, then I'm in."

I remained silent. I felt guilty but I don't want to tell him the truth. Na para sa
kanya talaga 'to. Hindi kasi talaga sya papayag.

"That's good..." wala sa sariling sabi ko.

He was about to say something when I heard a gunshots followed by the sound of
glass shattering. Nakita kong nabasag ang salamin sa likuran ng sasakyan ni Death!

"Shit!" I heard him cursed. Napayuko kaming pareho habang patuloy pa din syang
nagda-drive.

I heard gunshots after gunshots. Hindi na diretso ang pagpapatakbo ng kotse ni

Death. He's swerving left and right blocking the enemies from having a good shot to
us.

My cellphone rang pero bago ko pa iyon mailabas sa sling bag ko para sagutin ay
nadinig ko na ang boses no Tracer. He hacked it, I guess.

"V! Are you okay?" he's worried voice filled inside the car.

"We're both okay!" I answered. Tumingin ako kay Death. "Gun?"

"Glove compartment." nag iigting ang mga panga nya nang sagutin ang tanong ko. He
cursed when the pursuers tried to shoot us again.

"It's a black Mazda behind you. I'll give you directions and just follow it, okay?"

Tumango ako at kinuha ang baril sa glove compartment ng kotse ni Death. I checked
the magazine if there's any bullet. Ikinasa ko iyon at tinanggal ang seatbelt ko
bago ibinaba ang bintana sa side ko.

"Careful, V." dinig kong sabi ni Death.

Inilabas ko ang braso ko at umasinta. Naaninag ko pa ang braso ng lalaking may

hawak ng baril na nakalabas sa bintana ng kotseng humahabol sa amin. Magpapaputok
na sana nang unahan ko.

I cursed when I missed. Merda! Sayang sa bala!

"Turn right at the intersection." Tracer said and Death did what he said. Ang kotse
namang sinasakyan nila Tracer ay kumaliwa.

Napayuko ako nang muling magpaputok ng baril ang kalaban. Nagsimula na akong mainis
at gumanti ng pagpapaputok.

Dammit! Hindi pa din tinamaan!

"At thirty meters, turn right again." si Tracer na naging WAZE na namin.

Sa sobrang inis ko ay inilabas ko na ang kalahati ng katawan ko. Narinig ko ang

sigaw ni Death na pinapabalik ako sa loob pero umasinta ako.

"Sixty meters, turn left."

But whoever's driving that black Mazda is smart. They swerve to the right kaya
hindi ko napatamaan ang gulong ng kotse nila.

"Go straight."

Mas inilabas ko pa ang katawan ko at umupo na sa may bintana. Ang isang kamay ko ay
nakahawak habang ang isang kamay ko ay nakatutok ang baril at umaasinta.

"Ten meters, turn left. Violet and Shielder is there to ambush the car."

Before Death could turn the car, I pulled the trigger.

"Yes!" napasigaw ako nang mabutas ang gulong ng kotse. Saktong tumigil iyon sa
gitna ng kotse nina Shielder at Violet na nakaparada sa magkabilang gilid ng
kalsada. Kinawayan ko lang sila nang lagpasan namin sila bago muling umayos ng upo
sa sasakyan.

"Damn, honey. I think I just fell inlove with you more." Death said while smirking.
I gave him my sweetest smile.

"Thank you." I said proudly.

Tracer gave us the directions again on how we could reach L's house. Napatingin ako
sa likuran ng kotse ni Death na basag na ang salamin. I grimaced.
This is Maybach for fuck's sake! Siguradong mahal ang pagawa noon!

"Still alive, V?"

Iyon ang bungad sa akin ni Archer pagkababa namin kotse. Nakasandal pa sya sa hood
ng kotse nya at mukhang hinihintay talaga kami. While Tracer and L was nowhere and
I'm thinking that they already went inside.

It's not a just house, though. It's a freaking mansion!

"Kumusta nga pala yung babaeng nasa favorite hideout mo, Archer?" ganting asar ko
sa kanya nang papasok na kami. Bahagya syang natigilan and I knew that I won this
time.

"Shut up." he hissed. Tumawa na lang ako at naupo na sa sofa katabi ni Death. Si
Archer naman ay halos iwasan na ako.

Tracer and L were on their laptops again. I think that if it's allowed, then these
two would probably marry their laptop one day.

Tumayo si Death at napasunod ako ng tingin sa kanya. Pumunta sya sa kusina and
judging by his actions, I could tell that this isn't his first time coming here.
Maya-maya ay bumalik din naman sya sa pwesto ko.

"Empty fridge. Magpa-deliver na lang tayo for our dinner." sabi nya at tumango na
lang ako.

"V..." pareho kaming napalingon ni Death kay Tracer nang tawagin nya ako. "We
already know who the rook is. And you know him as well."

Bahagya akong nagulat sa sinabi nya. Already? And that never occurred to me! Hindi
ko akalain na kilala ko ang rook ng The Red Faction!Kinabahan ako sa hindi malamang
dahilan.

"Who?" I asked.

May inilapag na isang papel sa harap ko L. I looked at the paper before my eyes
went up to him. Nasalubong ko na naman ang walang emosyon nyang mga mata bago nya
sinagot ang tanong ko.

"Liam Ortega. Ring a bell?"

---
Published na po ang story ni Creed/Archer entitled Chess Pieces #1: Creed
Cervantes! Support it too please.

Vote and comment kahit short ud lang muna. Thank you!

Lady Hiro

Chapter 38

Tinitigan ko ang papel na iniharap sa akin ni L. I've seen this particular paper
before. It contains information about a man named Liam Ortega. I stared at his
picture that was printed at the right side corner of the paper.

"Bullshit." I heard Death cursed under his breath.

"Yeah..." sagot ko sa tanong ni L kanina.

Liam Ortega. Of course. I know him. Hindi mahina ang memorya ko para makalimutan ko
agad sya. Especially that he tried to kill me or maybe, gave me a warning before.

I saw him at the restobar where Death had a gig one night, and he was also the one
who shot the sliding glass door of my room. Sya rin ang nagbigay ng warning sa akin
ng gabi ding iyon.

So he's the rook. But why is he targeting me? Is this just a mere coincidence?

"Who's he?" tanong ni Archer na kinuha ang papel na nakapatong sa table at tinignan
iyon.

"He tried to kill V before. Twice." it was L who answered. Napakunot naman ang noo
ni Archer.

"Bakit nya naman gagawin 'yon?" tumingin pa sya sa akin pagkatapos nyang itanong
iyon. Nag iwas na lang ako ng tingin dahil wala akong maibibigay na sagot sa kanya.

"That's what we're trying to find out." Tracer said.

Oo nga pala. I've forgotten about this issue for awhile dahil sa arranged marriage
ko. Idagdag pa ang pagsisinungaling sa akin ni Death. Nawala talaga ito sa isip ko
and I didn't know that Tracer is still trying to solve this for me. Which started
to make me feel really bad.

Maybe Loki was right afterall. I've been receiving a lot of help from my friends.
"May naaalala ka bang nakaaway mo 'tong si Liam Ortega?" L asked that made looked
at him. "Even before that night while you were with..." he looked at Death. "Kier?"

I racked my brain and tried to remember if there's any encounter that I had with
the rook na nakalimutan ko lang. Pero kahit yata biyakin ko ang bungo ko para
hanapin mismo sa utak ko ay wala akong maalala.

"Wala." bigo kong sagot.

"Why would he attacked you then?" tanong ni L sa naniningkit na mga mata. Napairap
ako. Ano bang iniisip nya? Na nagsisinungaling ako?

Bago pa ako magkasagot at masinghalan si L ay nagsalita ang boyfriend ko sa tabi

ko.

"Maybe it's because of me."

Napatingin kaming lahat sa kanya. Nakayuko sya pero nag angat din sya ng tingin. He
looked guilty.

Ah, I remember now. He's blaming himself for the shooting that happened in my room.
Ang sabi nya ay sya daw ang may kasalanan noon which made me so confused and
intrigued who he really is. He offered me to live with him which I immediately
agreed because I want to know more about him. May kutob na ako na may iba sa
pagkatao ni Death. And looks like I'm right. He's one of the members of El Ordre
too.

"Bakit ikaw?" Archer asked.

Death sighed before he looked at me. Parang sa akin lang nya gustong magpaliwanag.

"My last mission was to kill the bastards that were using underrage girls for their
business. By auctioning them, that's how they were selling those girls. I had to
kill the ones responsible and make sure that the auction house would go down that
night. And of course, I had to save those girls."

I shifted on my seat. Lumalakas na din ang tibok ng puso ko. Pamilyar sa akin ang
kinukwento nya.

"Maybe I left some casualties. The one who built that auction house was really
powerful. Nahirapan kaming patumbahin sya even with the help of Fourth. Kaya siguro
ginagantihan ako ngayon. They must've known that V is really important to me and
that's how they choose to go against me."
Napatingin ako kina Tracer at Archer na nakatingin na din pala sa akin. I saw some
recognition in their eyes. Probably, we were all thinking the same thing.

"Uhm..." I looked at Death. Titig na titig sya sa akin. "Was the auction house
managed by Henry Chang?"

He frowned. "No, pero sya ang nagdadala ng mga bata sa auction house. How did
you..." he trailed. Siguro ay may ideya na ding pumapasok sa isip nya.

"I'm the one who killed Chang."

Kitang kita ko ang gulat sa mga mata nyang magkaiba ang mga kulay dahil sa sinabi
ko. Then there was confusion. Pinanood ko kung paano magpabago-bago ang mga
expression nya. Hanggang sa maging blanko iyon.

"That night when you told me that your friend invited you over, that's a... lie."
humina ang boses nya sa huling salita. "That's when you killed Chang... Am I
right?"

Marahan akong tumango. Napapikit sya ng mariin at ako naman ang nagtanong.

"When you said that you can't cook dinner for me 'cause there's something important
that you needed to do, that's a lie too, right? Iyon ang gabing ginawa mo ang
misyon mo... right?"

"Yeah..." napapaos nyang sabi.

"So that's why you looked tired when I saw you the next morning."

Tumango sya. "I infiltrated the auction house alone."

"I thought Fourth helped you?"

"He's only helping me in the shadows. Ako ang gumagawa ng pisikal na bagay para sa
kanya."

I nodded. Wala nang masabi. Sanay syang mag-isa! My heart ache for him. Na-imagine
ko ang hirap nya habang ginagawa ang misyon nya nang mag-isa. I don't know how big
that auction house is but I'm sure na marami ang kalaban ang nandoon! Of course,
someone must watch over the children para hindi makatakas! And I'm sure that the
security there was very tight!

Oh my goodness. Death... I'm going to make sure that I'll give you your freedom! I
will kill Liam Ortega. I will kill the rook!
I stared at his mismatched eyes while having these kind of thoughts hoping that
he'd be able to read it. Hindi ko alam kung nabasa nya ba but I can see that he's
hurt because of the revelations.

I am hurt too. We lied to each other. We kept things to each other. But I know the
drill when you became a member of El Ordre. Only our family could know about our
identity. Sila lang. Wala nang iba.

But in case that our co-member discovered our real identity while doing a mission,
then it's fine. Kailangan din namin gawin iyon paminsan-minsan.

Gusto ko sanang haplusin ang mukha ni Death para maibsan ang sakit na nararamdaman
nya. But I choose to sigh and look away.

"Wow. That's some big revelation out there." Si Archer na hindi matigil ang
bunganga. Sinamaan ko sya ng tingin at natatawang itinaas nya ang dalawang kamay na
parang sumusuko.

"We're here!"

Pare-pareho kaming napalingon sa pinanggalingan ng boses at nakita sina Violet at

Shielder na kakapasok lang sa bahay ni L. Napangisi si Archer at malakas na tinapik
sa balikat si Shielder.

"Yow, boss. Wala bang libreng alak dyan?"

Tumawa si Shielder at umiling. "Wala, Kuya Archer. Sana sinabi mo kanina para
nakapagdala ako."

"Damn! Ang bait mo talagang bata ka! Sana 'wag kang magbago para hindi ka matulad
sa Kuya mong tarantado." sabay sulyap nya kay Tracer.

Tracer just raised his middle finger at Archer and mouthed "Fuck you, fucker."
Archer did the same.

Tatayo na sana ako para sana salubungin si Violet na matagal ko ding hindi nakita
nang maramdaman ko ang mahigpit na hawak sa akin ni Death. I looked at him and I
saw the same pain in his mismatched eyes. He's being an open book to me right now.
Probably, he's guilty and hurt that we lied to each other before.

I sighed. Umayos ako ng upo at humilig sa mga balikat nya. Naramdaman kong
hinalikan nya ang buhok ko.

"I'm sorry..." he huskily whispered. Napabuntong hininga ako at hinigpitan ang

kapit sa kamay nya.
"It's okay... Huwag na nating gagawin ulit iyon, ha?" tutal alam na rin naman namin
ang lahat ngayon.

He heaved a deep breath. Matagal bago nya iyon pinakawalan. Siguro ay kasabay nyang
inilabas ang lahat ng sakit at pait doon.

"Yeah..." paanas nyang sabi.

"What about the pursuers?" tanong ni Tracer para kina Shielder at Violet.

"We killed them. Hindi sila nagsasalita, eh."

Napangiti ako. "Aba, Violet. Gumagaling ka nang mag-Tagalog, ah."

Nakataas ang isang kilay nyang bumaling sa akin. She sneered before she flipped her
hair and rolled her eyes at me.

Merda!

"Sandali lang, Death. Sasabunutan ko lang." sabi ko at tatayo na sana nang hilahin
nya ako at ibinalik sa dating pwesto ko.

"Don't mind her." bulong nya at dalawang mga braso ang iniyakap nya sa bewang ko.
Napabuntong-hininga na lang ako. Wala na akong kawala.

"But one of them said something." Shielder said and we all looked at him.

"What?" Tracer asked impatiently. Tumingin sa akin si Shielder na ikinagulat ko.

"He said that the rook will surely kill you, V. Kung hindi man sila, ay ang rook
ang papatay sayo."

I shivered. Hindi ko ipinahalata sa iba pero alam kong naramdaman iyon ni Death.
Mas humigpit ang pagkakayakap nya sa akin na para bang sa ganoong paraan ay mapo-
protektahan nya ako.

"What else?" si L.

"Wala na. Iyon lang."

"Nakuha nyo ba ang plate number?"

Mula sa likod nya ay may inilabas doon si Shielder at halos mapatanga kaming lahat
nang makita iyon. Ibinagsak nya iyon sa center table at napamura si L nang kamuntik
nang mabagsakan ang laptop nya. I felt Death chuckled beside me.

"What the fuck?" si Tracer na hindi makapaniwalang nakatingin sa kapatid.

Bahagya na din akong napatawa habang nakatingin sa kung anong inilabas ni Shielder.
Yung plate number ng sasakyan. Literal na kinuha nya talaga ang plate number.

"Tinamad akong kabisaduhin." he said before he shrugged.

"You could've taken a picture of it, fucker!" naiinis nang sabi ni Tracer.

"Tinamad akong ilabas ang cellphone ko."

Tracer cursed at pinili na lang balingan ang laptop nya. Mukhang suko na sa
katamaran ng kapatid.

Napaisip naman ako. Mas matrabaho pa ngang tanggalin ang pagkaka-turnilyo ng plate
number ng sasakyan kaysa sa pag-picture o kaya ay pagkabisado noon. I bet Shielder
just wanted to pissed his brother off as a welcome gift for him. Ilang taon din
naman silang hindi nagkita.

"It's a fake plate number." sabi ni L maya-maya. "It wasn't registered."

That was expected. Halos lahat ng nasa mundong ginagalawan namin ay mga hindi
totoo. Madalas ay peke ang lahat. Fake name, fake face, fake identity, fake
informations, fake personality, fake emotions... Kaya hindi na bago ang ganito.

"Did they mentioned why they wanted to kill, V?" Tracer asked.

"No. Iyon lang talaga ang sinabi nila."

I sighed. Alam kong marami akong mga kalaban. Alam kong marami ang gustong pumatay
sa akin. But I swear, I've never met that Liam Ortega in my whole existence. Kahit
anong alog ko sa utak ko ay wala akong maalalang nakita ko sya.

"For now, we have to make a plan." si L. "We should consider the fact about V and
Kier. Maybe they were Kier's casualties that wanted to get revenge on him by
killing V. Or maybe they were V's enemies. Either way, you shouldn't leave this
house for your safety. Don't worry. You're both safe here."

"Sobrang tight ng security dito. Of course, ako ang may gawa noon." Shielder said
proudly but L continued.

"We should make a plan. Fourth said that we'll take the white color. Meaning, that
we're the offense. Kailangan natin unahan ang The Red Faction sa pagkilos."

"Me and L will try to track down the rook's whereabouts." it was Tracer who spoke
this time. "It's not easy and it may take a few days but we will try. We can't move
if we don't know where he is anyway."

"How about the other rook?" tanong Ni Violet kaya napatingin ako sa kanya. "May
alam na ba kayo tungkol sa isang rook?"

"May isa pang rook?" Hindi makapaniwala kong tanong. Hindi ko alam 'to, ah? Loki
never mentioned this to me.

"Of course." si Archer na may panlalait akong tinignan. "Anong chess ba ang
nilalaro mo at parang isang rook lang yata ang ginagamit mo?"

I cursed. Damn this lumpia glutton! I had only discovered that we're a part of the
human chess game just a few days ago! Porke matagal at mas marami syang alam ay
ganito na sya magsalita sa akin?

"Alam mo, sana talaga ipa-ban na ang lumpiang shanghai sa mundo para mamatay ka
nang bwisit ka."

Lumpia is life. That's Archer's motto. At baka nga malagutan sya ng hininga kapag
nangyari ang hinihiling ko! Ako talaga ang unang-una tatawa sa kanya 'pag
nagkataon!

Archer was about to say something when Tracer spoke again.

"Two Rooks, two Knights, two Bishops, one Queen and one King. Just like the normal
chess, V. But they can have as many pawns as they want." paliwanang sa akin ni
Tracer. "Anyway, Death, V." he looked at us. "Stay inside this house until we find
the rook's whereabouts."

Death lips pursed before he nodded once. Mukhang ayaw nya pero pinili na lang nya
ang manahimik. I wonder of he's like this as well kapag may inuutos si Loki sa
kanya na hindi nya pwedeng tanggihan pero ayaw nyang gawin.

I didn't say or do anything. Hindi ako tumango o sumagot. Something felt so wrong.
Alam kong ganoon di ang nararamdaman ni Death base sa paghigpit ng yakap nya sa
akin noong tumango sya. He doesn't want this. We don't want this.

This is my mission and yet why am I being locked up inside this house? Ako dapat
ang pumatay sa rook. I should strike first. Pero bakit parang kabaligtaran ang
nangyayari?

I'm being protected again.

"Excuse me..." mahinang sabi ko. Napatingin sa akin ang lahat.

I wasn't born a leader. Kahit na ang mga nakaraang misyon ko ay madalas si Tracer
ang nagpa-plano. At pinapatunayan lang noon na totoo nga ang mga sinabi sa akin ni
Loki.

That I'm not strong. I am weak. Because there's always someone who's trying to
protect me. And right now, I actually wanted to thank Loki 'cause his words served
as an eye-opener for me.

"I just want to suggest something para mapadali ang paghahanap natin kay Liam
Ortega." I said. Nakatingin naman sa akin ang lahat na parang hinihintay ang
sasabihin ko.

Para tuloy gusto ko na lang umatras. But no. I must do this. I should have a say on
this. This is my mission and I will give Death his freedom.

I held Death's hand as a support before I took a deep breath.

"Isa sa amin ni Death ang target ng rook, right?" I started. They all nodded. "What
if... we serve as a bait to lure him out? For sure that he's watching over me... Or
Death. Nalaman agad nya na babalik kami ng Pilipinas. That's why wala pang isang
oras kaming nakakauwi ay may nangyari na agad na shooting." They couldn't hurt us
while we were in Italy. Nandoon ang kuta ng El Ordre. Kaya nang makarating kami ng
Pilipinas ay kumilos na agad sila.

"Yeah. One of the two of you is the target. Hindi nila pinansin ang sasakyan ni
Archer nang humiwalay kami sa inyo." L agreed to me and for the first time, I
flashed him a genuine smile. Nakita kong pumula ang mga tenga nya kaya umiwas sya
ng tingin.

"So..." I cleared my throat. "Instead of waiting for the two of you to track him
down, why don't we lure him out? It's faster that way. We can't strike if we don't
know where he is. And Fourth ordered me to kill the rook. A.S.A.P."

Walang nagsasalita. Kinakabahan tuloy ako. Will I get rejected?

"What's your plan?" Si Archer na himalang seryoso na ngayon. I pursued my lips,

hiding my smile. Kapag ganito ang itsura ni Archer ay naiintindihan ko kung bakit
marami rin ang natatakot sa kanya.

"Me and Death..." I glanced at him. Mariin syang nakatitig sa akin. Listening
intently to what I'm saying. "Mag-go-grocery kami bukas so he can cook for our
lunch tomorrow. Hitting two birds with one stone, right?" sinubukan kong ngumiti
pero ngiwi ang kinalabasan.

I looked at them one by one. Hindi ko mabasa kung anong iniisip nila. Is it that
they're just purposely hiding it or am I just really nervous that I can't even read
them? Ni hindi ko nga alam kung bakit ako kinakabahan!

Maybe because, this is the first time that I voiced out my plan.

"I like your plan."

Mabilis akong napatingin kay Tracer. Noong una ay seryoso ang tingin nya pero sa
huli ay ngumisi na sya.

"I like your plan. That's better."

I beamed at him. "Thank you!"

"Yeah. Me too. Let's do it your way." si L na pangalawang beses na akong

kinampihan. Tuwang tuwa tuloy ako.

"Thank you!" binigyan ko sya ng matamis na ngiti pero irap lang ang isinagot nya sa
akin.

I looked at Death. He wasn't saying anything. Sa kanya pa naman ang pinaka-

importanteng opinyon para sa akin. Una, dahil kasali sya sa plano ko at pangalawa,
he's so important to me.

"Death?" I tugged his shirt. Nang ngumiti sya ay saka lang ako nakahinga ng
maluwag.

"I'm worried but... I'll just have to protect you, then. So don't ever leave my
side again."

Double meaning pero niyakap ko na lang sya. Gumanti sya ng mas mahigpit na yakap.

"Of course... I love you, Death."

He kissed my hair before he answered. "Mas mahal kita, Vexen."

Tomorrow, we'll do my plan. We'll both act as a bait to lure the rook out. And I'll
make sure that I will plant a bullet on his head the moment that I'll see him.
My plan will work. It surely will.

---

Until Chapter 45 po ang Engagement Chaos then Epilogue. Originally til 40 lang sana
kaso marami pang events so 45 na. :))

Sa mga hindi pa po nakakabasa ng chapter 36 dahil ayaw mag load, try removing the
story on your library then add it again. May problema ang watty last time kaya di
nag notif sa inyo kaya please, wag sana ako ang awayin nung iba dahil na-upload ko
naman talaga yung chapter 36 xD

Also, please add Creed's/Archer's story sa library nyo. Posted na po sya. You can
find it sa works ko po sa profile ko :))

Vote and comment po. Thank you!

Lady Hiro

Chapter 39

Nine in the morning, Death and I were already driving our way to the grocery store.
We decided to go early, yung oras na kabubukas pa lang ng store, para walang
masyadong tao at walang madamay in case something bad would happen.

I was fixing my earpiece while Death is driving. We used the smallest earpiece that
Shielder offered to us. Mabuti na lang at may stock pa daw ng ganoon ang kakilala
nyang magaling gumawa ng mga ganitong devices. Kung hindi ay mahahalata na may suot
kaming earpiece. We don't want to alarm the enemies.

I looked at Death. He was wearing an eyeglasses with a black frames. Hindi ko na

napigilan ang hindi mapingiti. Merda! He looked so freaking hot with the glasses
on.

"Pinagnanasaan mo na naman ako." sabi ni Death nang mapansing nakatitig na naman

ako sa kanya. He doesn't looked mad though. He looked like he's enjoying himself
instead.

Kanina ko pa kasi sinasabi na ang gwapo gwapo nya sa salamin nya sa mata. Well, I
know how to appreciate beauty. Gusto ko nga sanang ipahubad sa kanya dahil alam
kong maraming babae na naman ang titingin sa kanya but I know that is just me being
childish. Gusto ko ay sa akin lang si Death. He's mine and mine alone.

"Ang gwapo mo kasi." I said for the millionth time.

He chuckled. Nang tingnan nya ako ay may ngisi na sa mga labi nya.

"Damn, honey. You're making me want to pull over this car and kiss you so hard."

"Do it, then." hamon ko sa kanya. Gusto ko din naman ang ideya nya. And hearing it
from him made me feel so excited.

Pero bago nya pa magawa ay may narinig kaming tumikhim mula sa earpiece namin.

"We can hear you, lovebirds. We're in the middle of a mission for fuck's sake."
inis na sabi ni Archer. Dinig ko ang pagtawa ng iba pang mga nasa linya.

"Inggit ka lang, eh." I teased. "How about that woman on your favorite hideout,
huh?"

"What woman?" Shielder asked.

"Damn you, V!" singit ni Archer bago ko pa masagot ang tanong ni Shielder.
"Tantanan mo na yan and just focus on your mission!"

"Uy... Guilty sya." tudyo ko. Natawa ako nang magpakawala sya ng sunod sunod na
mura.

"Status of your positions?" it was Tracer. Naging seryoso kaming lahat.

"Clear." Archer said. Alam kong nasa rooftop sya ng isang mataas na building that
has the full view of the grocery store.

"Clear." Violet whom I know that was guarding the parking lot.

"Clear." Shielder na alam kong nasa loob na ng grocery store.

"Clear." L said na nasa may entrance ng store.

"We're now entering the parking lot." I cheerfully said. I can't help but to get
excited. This is my first mission with Death. Ngayon lang kami magkakasamang
kumilos para sa isang misyon. Then after this, he can have his freedom.

Inalala ko yung mga panahong naging butler sya ni Loki. I imagined myself watching
him as he does things and take orders from Loki. Na parang ang master nya lang ang
iniintindi nya. Na parang hindi importante ang sarili nya at mas importante pa ang
kalagayan ng master nya. And when Loki finally freed him from being his butler,
hindi pa din sya tuluyang naging malaya dahil hawak pa din sya ng El Ordre.
He suffered so much compared to me. Nagrereklamo pa ako na gusto kong maging proud
si Papà para sa akin. Nagreklamo ako nang pilitin akong magpakasal kay Gon na hindi
ko naman mahal. When it fact, my father did it for my safety.

Pero si Death? May nag isip ba tungkol sa kalagayan nya? May um-alala ba sa kanya
kung masaya sya sa ginagawa nya? I remember that he told me that his father died
leaving his job to him. At ang ina nyang may bago nang pamilya.

He was left all alone.

So I'll make sure that this mission will be a success. Magiging tuluyang malaya na
si Death.

Saka ko na lang iisipin ang pansarili kong kalayaan kapag naibigay ko na ang kanya.

Si Death na ang kumuha ng push cart at nagtulak noon. We started to look for the
things that we need. Starting from amenities, personal things, foods and
ingredients. Tinotoo na namin ang paggo-grocery. That was part of our plan. To buy
ingredients for our foods. Hindi naman pwedeng palagi na lang kaming magpapa-
deliver habang nandoon pa kami sa bahay ni L.

We're not yet sure if we'll succed on this mission but Death bought ingredients
good for one week. Para daw hindi magmukhang malungkot ang loob ng ref ni L.

"Kausapin mo kasi." sabi ni Death na ang kinakausap ay si L mula sa earpiece.

"No need. Binilhan mo na ng makakausap." si L na sumakay sa biro ni Death.

"Friends spotted."

Natigil ang dalawa nang marinig namin ang boses ni Shielder na sumingit sa kanila.
Naging alerto kami ni Death. Pinigilan ko ang sarili ko na lingunin ang sinumang
sumusunod sa amin.

Kumuha ako ng fresh milk na nandoon at pinakita kay Death.

"Ilan nito ang gusto mo?" I asked.

"Two." si Shielder na sinagot kung ilang tao ang sumusunod sa amin. Death said the
same.

"One is wearing a blue shirt while the other one is in yellow. Both are wearing a
black pants." it was Tracer describing the spotted so-called friends. He hacked the
CCTV of this store.
Ngumisi ako. I don't know why but it's making me more excited. Hindi namin napag
usapan iyon pero parang nagkakaintindihan kaming lahat.

Damn. I love my team.

"Four friends are with me." si Violet naman ngayon ang nagsalita. Pinigilan ko ang
magmura at nginitian na lang ng matamis si Death.

Inilabas ko ang cellphone ko at kunwari'y tinignan ang oras. Mula sa black screen
ay pasimple kong tiningnan ang mga sumusunod sa amin mula doon bago itinago ang
phone sa bulsa.

"Bayad na tayo?" yaya ko nang makumpleto ang mga bibilhin namin. Tumango si Death
at nagpunta na kami ng counter.

"No sight of bestfriend." si Archer naman ngayon ang nagsalita. I stopped myself
from muttering a curse.

Dammit, Liam Ortega. Where are you?

"What about you, L?"

"Nothing in here. So boring." walang emosyong sagot ni L sa tanong ni Tracer.

Nang matapos kaming magbayad ay gumamit kami ng pushcart palabas dahil umabot ng
dalawang kahon ang pinamili namin. I know that it's heavy and Death will be needing
his strength if may labanang mangyari.

"Stay close." bulong ni Death sa akin habang palapit na kami sa sasakyan. I nodded
and clung onto him.

Tahimik kaming naglalakad ni Death papunta sa sasakyan ni Archer na ipinahiram nya

muna since Death's car wasn't fixed yet. Pinapakiramdam namin ang paligid. Our five
senses were working. Kung meron mang magtatakang sumulpot ay magiging alerto kami.

We reached the car. Dumiretso si Death sa likod to put the groceries inside the
trunk. I was holding the cart and was waiting for him to finish. Nang matapos sya
ay kinuha ko ang cart at ilalagay na sana sa tamang lagayan nang may maramdaman
akong dumikit sa ulo ko.

"Huwag lang sisigaw kundi sasabog ang bungo mo." an unfamiliar voice said. Tingin
ko ay sya ang may hawak ng baril na nakatutok ngayon sa ulo ko.
"Oh, come on. That's easy for you, V." dinig kong reklamo ni Archer sa earpiece ko.
Ngumisi ako.

"Not my fault if they're this lame." sabi ko at mabilis na sumipa paikot.

Nabitawan ng lalaki ang baril nya. Mabilis kong hinugot ang baril sa holster na
nakakabit sa may hita ko. I was wearing a flowy skirt that reached my knee para mas
makagalaw ako ng maayos. Nakita ko si Death na pinapanood lang ako pero handang
sumugod kapag nalagay ako sa alanganin.

The man tried to get his gun on the floor pero bago pa nya makuha ay pinaputukan ko
ang sahig malapit lang sa may paa nya. He yelped and stilled in his place.

Tinitigan ko ang lalaki. Oh, this man is so familiar. He's my casualty sa isang
misyon na ginawa ko noon.

Why is he here?

"Gumaganti ka?" tanong ko at itinutok ang baril sa kanya. Mukhang isa-isa nang
lumalabas ang mga kalaban ko ngayon.

The man laughed and smirked at me. Ang madilaw nyang mga ngipin ay nagpapakita.

"Hindi lang ako. Kami."

At mula sa kung saan ay lumabas ang nasa mga sampung lalaki. One of them was
holding Violet and there was a gun pointed on her head..

"I'm sorry, V." si Violet na hindi na makagalaw dahil sa pagkakatali ng katawan nya
at ang baril na nakatutok sa ulo nya.

I stilled. This is not getting the way according to my plan. Hindi ko inakalang
mahuhuli si Violet. We've done missions together at alam kong magaling sya!

Pero nang makita ko ang mga pasa sa mukha nya ay halos manlumo ako. She's still a
girl afterall. Kahit na ilang taon syang nag training ay iba pa rin ang lakas ng
mga lalaki. Lalo na kapag marami sila.

Goodness... This is my fault. They're my enemies. Nadamay si Violet.

"Get a hold of yourself, Vexen." si Death na hindi ko namalayang nasa tabi ko na

pala. "We'll get her back."

"I didn't notice where did they came frome." Tracer said.
"What now?" it was Archer. I'm sure that he's watching us through his sniper's
scope. And I'm so glad na hindi pa sya gumagawa ng kahit anong hakbang where in
fact he could shoot the man who's holding Violet. Pero marami sila. Who knows that
one of them would shoot Violet after Archer did that.

"L, go to the parking lot. They need you there."

"Roger."

"Archer, can you shoot the one who's holding Violet and the one at her back?" si
Tracer ulit.

"Of course." may pagmamalaking sabi ni Archer pero nandoon pa din ang pagiging
seryoso. "I could even kill them with one bullet."

"Alright. Shielder, shoot the one on the left of Violet. L, ikaw sa kanan. V and
Kier, kayo na bahala sa front."

Tracer has the wide view of our position. He hacked the CCTV's kaya kampante akong
alam nya ang sinasabi nya. I can only see a limited view kaya hindi ko maaasahan
ang sarili kong mga mata.

I nodded. There were six men in the front. Two on the both sides of Violet and two
at her back.

"On three." Tracer informed us. "One... Two—"

"Wait." it was Archer who stopped him. "Is it before you say three or after you say
three?"

"On three nga, bobo!"

Kung wala lang kami sa ganitong sitwasyon ay malakas na akong tumawa. That was the
first time that I heard L shouts. Halatang nainis na sya dahil handang handa na
kami pero sumingit sya ng ganoon.

"Ano na, Bellucci? Tititigan mo lang ba kami?" the man who has yellow teeth asked.

"Pinapagaan ko lang ang sitwasyon." natatawang sabi ni Archer.

"Again, on three." it was Tracer again. "One..."

I caught Violet's eyes. We talked using our eyes like what we usually did when
we're teaming up for a mission. I saw the understanding in her eyes kaya pasimple
akong tumango.

"Two... Three!"

Nakita ko muna ang pagbagsak ng lalaking may hawak kay Violet pati na rin ang nasa
likod nya bago ko sinugod ang lalaking may madilaw na ngipin. I punched him in the
throat and before the second guy could pulled out his gun, I kicked him hard in his
gut.

I heard multiple gunshots. Sigurado akong galing kina L at Shielder iyon. I looked
at Death and saw him fighting three guys in a speed of lightning. Halos hindi ko na
masundan ang galaw nya! Ni hindi nya binibigyan ng pagkakataong makabunot ng baril
ang mga lalaking kalaban nya at hindi nya rin hinahayaang tumama sa kanya kahit na
isang suntok mula sa mga kalaban!

Wow! He's like a pro!

Natigil ako sa panonood nang makakita ng galaw sa tabi ko. I quickly dodged the
punch that was about to give me by the third guy. I grabbed his arm and twisted it
behind him and gave a karate chop on his nape. Tinutukan ko sya ng baril sa ulo
nang mapaluhod sya.

"Say your last wish." I said. Pero bago nya pa maibuka ang bibig nya ay kinalabit
ko na ang gatilyo ng baril ko.

Handa ko na sanang kalabanin pa ang iba nang makitang wala na palang natira. Ten
dead guys were on the the floor. Napapalatak ako.

"Merda! Ang dami nating lilinisin nito!"

"V!"

I looked to where Violet's voice came from and to my horror, I saw her in the arms
of the man that I'm planning to kill. Sa likod nya ay ang isang malaking itim na
van na nakabukas.

"Liam!"

"Long time no see, Bellucci." he cruelly said while smirking.

"Fuck! Someone is shooting me!" dinig kong sabi ni Archer at nagsimula akong
kabahan para sa kanya.
"Get out of there, fucker! I can't find the shooter!" si Tracer sa nanggigigil na
boses.

"It was a decoy." Death said. Napatingin ako sa kanya. "They made us fight the
guys. Pero sa huli, kukunin pa din nila si Violet while we're busy."

"Bingo!" tumatawang sabi ni Liam na parang baliw. Ang itim sa ilalim ng mga mata
nya ay mas lalo pa yatang lumala. "Matalino ang boyfriend mo, Bellucci."

Violet struggled to free from Liam's grip at napatili ako nang walang awa nyang
binaril ang binti ni Violet. She cried out of pain.

"Stop fighting, you bitch!" he said angrily. Marahas nyang hinihila papasok ng van
si Violet.

"Liam! Stop! Hindi sya ang kailangan mo!" I screamed.

Hindi kami makakilos. Apat kami maaaring kumalaban sa kanya but we can't risk
Violet's safety. Lalo pa at nakita kong hindi sya magdadalawang isip na patayin si
Violet kapag may ginawa kaming hindi nya nagustuhan.

"Yep. Actually, ikaw ang kailangan ko." itinuro ako ni Liam gamit ang baril na
hawak nya. Death covered me pero pinigilan ko.

"Why me?" I asked. Pinapatagal ko ang usapan. I'm thinking of a plan but my mind is
a riot right now.

Tracer, please think of a plan.

"Ikaw ang gusto kong patayin, eh." it was Liam again.

Tracer, hurry.

"Then, ako ang kunin mo!" sigaw ko na. Tracer!

"Let him take Violet."

Napaawang ang mga labi ko sa sinabi iyon ni Tracer. May sinabi si Liam pero hindi
ko narinig. I was waiting for Tracer to say that it was a joking but it didn't
came.

"He won't kill Violet 'cause it's you that he needs. We can't do anything for now.
He got the upper hand."
"No!" sigaw ko at humakbang palapit kay Liam. It was me who he needs! Bakit
kailangang madamay ni Violet?

"Oops." nanlamig ako nang muling itinutok ni Liam ang baril sa ulo ni Violet. Halos
mahimatay na ako nang bahagya nyang hinila ang gatilyo.

"Stop!" naiiyak ko nang sabi. I looked at Violet. Her face is already pale dahil sa
nauubos na dugo.

"V. He'll contact you for sure—"

"No!" sigaw ko sa anumang sasabihin pa ni Tracer. Nakita kong napangisi si Liam.

"Listen to him, V. He's your genius tracker, right?"

Saka ko lang na-realize na nakakabit na sa tenga nya ang earpiece ni Violet.

Naririnig nya ang sinasabi ni Tracer!

"He's right. I'll contact you soon. For now, sa akin muna ang babaeng 'to."

Mabilis syang pumasok sa loob ng van at umandar iyon. I tried to run after them but
I felt Death's tight grip on my arm.

"Death!" humarap ako sa kanya. "Let's go after him, please! Si Violet! We must save
her!"

"Yes, we will, honey." masuyong sabi nya sa akin. He cupped my face and wiped my
tears using his thumbs. "But going after him now will just put Violet's life in
danger."

"No... No... Hindi. Mas mapapahamak sya pag hindi pa natin sya sinundan!" and she
has gun wound for pete's sake! Sigurado akong hindi gagamutin ni Liam iyon!

"Calm down, V. And think." Death said and teach me how to inhale and exhale to calm
myself. "Kapag sinundan natin sya, mas mapapahamak si Violet. He'll kill her
instantly if we angered him. What we have to do is to return to L's house. Think of
a plan on how to defeat the rook while waiting for his call."

Napatingin ako kina L at Shielder. They nodded at base sa pananahimik ni Tracer sa

kabilang linya ay alam kong sumasang ayon din sya sa sinabi ni Death.

"We'll get her back right?" umaasa kong tanong. Death nodded. "Alive?"
"Of course." pag aalo sa akin ni Death. Napapikit na lang ako sa lambing ng boses
nya.

"Okay. Let's make a plan and kill the bastard this time." nanggigigil kong sabi.

I won't let you win this fight, rook. I'll make sure that you'll regret having me
as your enemy. Pahihirapan kitang demonyo ka.

Please, Violet. Hang in there. Stay alive.

----

Vote and comment po sana kayo para mas maganang mag ud. Thank you!

Lady Hiro.

Chapter 40

It's been three days since the chaos at the parking lot happened, and since Violet
had been abducted by the rook. At sa bawat oras at araw na lumilipas ay hindi ako
mapalagay. I am worried for Violet. Especially that she has a gunshot wound and I'm
sure that Liam wouldn't even bother to treat her wound.

Halos tawagin ko na ang lahat ng mga santo para lang ipanalangin ang kaligtasan ni
Violet. Hindi dapat sya nadamay dito. It should be me in her place. This is my
mission and those were my enemies pero nadamay sya while she's just being generous
and offered her help to me.

We were searching nonstop for her whereabouts. Kahit na sabihin ni Liam na

tatawagan nya ako ay hindi ako makapaghintay. And I've been waiting for three days
already pero walang tawag ang nanggagaling mula sa kanya! And thinking about every
damn minute na nasa kanila si Violet ay halos maiyak na ako sa pag aalala!

Tracer and L were taking turns in finding Violet using their skills. At kapag
parehong nakakabawi sa pahinga ay nagsasabay sila sa paghahanap. The first day,
they've tracked Violet's phone GPS at Bulacan. Pumunta kami doon nina Death,
Shielder, and Tracer in full battle gear, expecting a war.

But what we've found was just a grassland. Pero kahit na ganoon ay bumaba kami sa
sasakyan para suyurin ang paligid kahit na malinaw na walang kahit isang lugar doon
na pwede nilang mapagtaguan kay Violet.

"Negative." Shielder said, catching his breath. Malayo-layo din ang nilakad nya,
hoping to see some barn or house, hanggang sa sumuko na sya at bumalik na dito sa
sasakyan.
"There's no one here except for us." it was Tracer. Inabutan nya ng tubig ang
kapatid nyang hinihingal.

"Found her phone." Si Death nang makalapit. Inilhad nya sa akin ang cellphone ni
Violet na nadumihan na. Pinunasan ko iyon at binuksan.

Bumungad sa akin ang wallpaper nyang picture pa naming dalawang magkasama. It was
our selfie nang minsang mag night-out kami nang magkasama. I took a deep and
painful gasped para hindi bumagsak ang mga luha ko. I can't let these men see how
weak I am feeling right now.

"Bumalik na kayo dito." dinig naming sabi ni L mula sa mga earpiece namin. "Seems
like they just threw her phone so we can't track their real location."

Bumalik kami sa bahay ni L nang lugong lugo ako. I charged Violet's phone together
with mine. Baka kasi doon tumawag ang rook. Halos hindi ko na nga lubayan ng tingin
ang cellphone ko sa kahihintay sa tawag nya.

"Don't worry, Vexen. We will do everything to save her." Death assured me everyday
and he will kiss me on my temple after he said those words.

I'm thankful that he's here with me. Sa kanya ako nakakakuha ng lakas kapag gusto
ko na lang umiyak.

Fifth day but still no news about Violet. At hindi pa din tumatawag si Liam! Gusto
ko na tuloy pukpukin ang ulo ko kung bakit pumayag ako na makuha nya si Violet!

Si Violet. She's not just a partner on my mission. I treated her as my sister. Sa

kanya ko nalaman ang mga kamalayan sa mundo. At kapag kasama ko sya ay nararamdaman
kong isa akong normal na tao. Na hindi pumapatay para sa misyon. She would tell me
things like we were just a normal people having a normal conversation. Napag
uusapan namin ang tungkol sa fashion, latest trends, showbiz at kung ano pa. But
now that she's in danger, gusto kong mailigtas ko sya.

"Tracer, wala pa ba?" tanong ko isang araw nang mainip na ako. Hindi ko
kinukwestyon ang kakayahan nya. I know that Tracer is a genius when it comes about
finding someone. Kahit kaliit liitang impormasyon ay malalaman nya. But five days
is too long.

"I'm trying, V." he looked apologetic. "Pinapanood ko na ang lahat ng mga CCTV
footage sa mga lugar malapit sa pinagtapunan nila ng cellphone ni Violet. And right
now, we're so lost."

"We can't find the van anywhere." L continued. "It's either that they've abandoned
it and used a different vehicle or their hideout was near that place where you've
found Violet's phone."
I frowned. "But it was just a grassland. Malawak na damuhan. Kaya wala silang
mapagtataguan doon kay Violet!"

"Exactly." napatingin ako kay Tracer. Mahinahon syang magsalita. Siguro ay pilit
nyang iniintindi ang nararamdaman ko ngayon. "That's why we're just considering the
fact that they've used a different vehicle. Bumalik doon sina Shielder at Archer
para hanapin kung sakaling nandoon nga ang van. Hindi rin kasi nakita sa CCTV na
bumalik sila ng daan."

So that's why Shielder and Archer are not here. Kanina pa sya wala pero ngayon ko
lang napansin. I sighed. Everyone is doing their best to find Violet. Pero heto ako
at naghihintay lang ng tawag ng lintek na Liam na iyon!

"It's my fault." I said. Tumingin silang lahat sa akin at naabutan nilang

sinasabunutan ko ang sarili kong buhok.

"Vexen..." Death tried to removed my grip on my hair pero nagpumiglas ako.

"It's my fault, Death! It's my fault!"

"No, honey. Calm down. It's not your fault." masuyo nyang sabi pero umiling lang
ako.

"It's my fault!" tili ko na. "This is my mission and that was my plan! Pero anong
nangyari? Pumalpak! I'm not a good leader, Death. Palpak ang plano ko. Hindi dapat
sa akin binigay ang misyon na 'to!"

"Calm down—"

"How could I?" I glared at L. Hindi na nya natuloy ang sasabihin nya. "Violet was
abducted because of me! Dahil hindi ako marunong gumawa ng effective na plano! I
should be the one in her place! I should've killed that freaking rook the first
time that I saw him!"

"Vexen!" malakas na tawag sa akin ni Death at inalog na ako. He cupped my face and
force me to look at him. I sobbed. Hindi ko alam na umiiyak na pala ako.

"Death..." humihikbing tawag ko sa kanya.

"It's not your fault. No one's at fault. We just didn't expect that your enemies
would show up the same day. Kaya hindi natin napaghandaan ang lahat. The rook took
that opportunity to take Violet. Habang abala tayo sa pakikipag laban, tsaka sya
kumilos."

Now that he mentioned that, saka lang pumasok ang eksena sa isip ko. My enemies
were also there. Hindi ko alam kung bakit nagsabay-sabay. Is it just a coincidence
or....

"About that, V." tawag pansin ni L kaya napatingin ako sa kanya. "We found
something." his face was grim kaya kinabahan ako. "Your enemies, your casualties,
all of them. They were teaming up with Ortega to hunt you down."

"That's why they were also there at the parking lot. It was all planned, V. I don't
know how but they've also seemed to know about our plan."

Mas dumoble ang kaba ko nang sabihin iyon ni Tracer. I thought hard. Binalikan ko
ang pangyayari noong araw na iyon.

Those ten men were just a decoy to divert our attention on their real plan, to
abduct Violet. Mas marami silang ginawang pain para mas mawala ang atensyon namin.
At alam nila kung saan nakapwesto noon si Archer. Kaya hindi nya nagawan ng paraan
nang mahuli na ni Liam si Violet. Archer was our only hope that time. He can shoot
them since he's on their blind spot pero alam din nila kung saan sya nakapwesto.

They knew about our plan. But how?

"We will destroy our laptops and phones, later." si L. "Just for safety in case
they've already hacked it without our knowledge. Which is very impossible dahil
mahigpit ang firewall na nilagay ko dito." he then tapped his laptop.

"At naka-program ang mga laptop namin na mag-self-destruct kapag may nakapag-hacked
dito. But so far, everything is okay." Tracer explained. "Still, we'll destroy them
for precautions."

Napatango ako. Iyon na lang din ang iisipin ko. Na na-hack ang isa sa mga gadgets
namin kaya nila nalaman ang tungkol sa mga plano namin. I should destroy my phone
too but I need it. Hinihintay ko pa ang tawag ni Liam.

"You should take a rest, Vexen." masuyong sabi ni Death sa gilid ko. Umiling ako.

"Hindi pa ako inaantok." napabuntong-hininga sya.

"Then at least, eat something. I've baked a mac and cheese if ever you didn't want
to eat rice."

By the mention of cheese, naramdaman kong bumaliktad ang sikmura ko. Mabilis kong
tinakpan ang bibig ko at tumayo para takbuhin ang banyo.

"Vexen!" dinig kong tawag ni Death pero hindi ko pinansin.

Nilabas ko ang kung anong nasa tyan ko nang makarating ako ng banyo. Lumuhod ako
paharap sa bowl at doon sumuka. Pero halos tubig lang naman ang inilalabas ng bibig
ko.

"Oh, shit. Honey! Are you okay?" nag aalalang tanong ni Death at tinulungan ako sa
paghawi ng buhok ko.

"Are you sick?" si L na nakasunod na pala. Nakita ko din si Tracer na nakatayo sa

may pinto at may pag aalala sa mukhang pinapanood ako.

"That's why I've told you that you should rest!" si Death na pinagalitan pa ako.

Nang matapos ay nagmumog ako at humarap sa kanila.

"I'm okay." I assured them. Siguro nga ay kailangan kong kumain at magpahinga. I
need my strength to find and save Violet.

Nilagpasan ko sila at pumunta ng kusina para sana kainin ang niluto ni Death. Pero
nang buksan ko ang ref at maamoy ang cheese ay kaagad akong napabalik ng banyo.

Merda! Hindi ako pwedeng magkasakit! I need to save Violet!

---

Short ud. Hanggang dito lang muna.

Vote and comment po sana kayo.

Lady Hiro

Chapter 41

The next morning ay kaagad akong sinalubong ng pagsusuka. Tulog pa si Death sa tabi
ko pero mabilis syang bumangon para daluhan ako habang sumusuka sa harapan ng
toilet bowl. Tahimik lang sya at sya na rin ang nagsikop ng mga buhok ko para hindi
humarang sa mukha ko.

Wala pa ring imik si Death hanggang sa makapag mumog ako. I felt nauseous pero sa
tingin ko ay dala ito nang biglaang pagbangon ko. I don't have an idea why I am
vomiting though. I don't have an upset stomach. Sa pagkakaalala ko ay wala naman
akong nakaing masama. Parang gusto lang talaga ng tyan ko na ilabas ang mga nasa
loob through my mouth.

Pinaalis ko si Death na hindi pa din nagsasalita. I decided to take a bath hoping

that it will ease my nausea. Halos isang oras din akong nasa banyo at nang
makalabas ay naabutan ko si Death na nakaupo sa dulo ng kama, nakayuko na parang
may malalim na iniisip.
"What's wrong?" itinali kong mabuti ang bathrobe ko bago umupo sa tabi nya.
Ipinatong ko ang baba ko sa may balikat nya. Lumingon sya sa akin at halos magdampi
na ang mga labi namin.

Damn. I miss kissing him.

"I think we need to have you checked by a doctor." he said but my concentration
wasn't there, it was on his minty breath.

Merda! His breath smells so good! Bakit ganoon? Ang daya! Kagigising nya pa lang
pero ang bango pa rin ng hininga nya! It smells so manly and damn myself for
wanting to smell his breath all day long!

"Hmm?" I asked, hoping that he'll tell me something and I'd be able to scent his
fresh and minty breath again.

"Magpa-check up ka sa doctor." maikling sabi nya pero nasiyahan pa rin ako.

Gusto ko tuloy halikan na lang sya bigla!

"Vexen?" he called me. I closed my eyes when his lips slightly brushed with mine.

I want more.

"Honey? Are you listening?" lumayo sya para titigan akong mabuti. Napadilat tuloy
ako at napanguso. "What's wrong?"

"Ang bango ng hininga mo. Gusto ko pang maamoy."

Napakunot ang noo nya. Sinubukan kong lumapit pero lumayo lang sya. I frowned.
Padabog ko syang nilayuan.

"I really think that you should see a doctor." nakangiwing sabi ni Death. I rolled
my eyes.

"Bahala ka." malamig kong sabi at naghanap na ng maisusuot sa may closet. Narinig
ko ang pagsara ng pintuan sa banyo. Probably he's going to take a bath too. "Paamoy
lang, eh. Ang damot." bulong kong sabi at nagbihis na.

Hindi ko na hinintay si Death at lumabas na sa kwarto naming dalawa dito sa bahay

ni L. Bahala sya dyan. Nagtatampo ako. Ang simple lang ng hinihingi ko pero hindi
nya pa maibigay.
I saw L's sitting on the sofa alone while typing with his laptop. Napansin ko na
iba ang gamit nyang laptop ngayon. I remember that he and Tracer said that they
will destroy their laptop in case that someone hacked it.

Umupo ako sa kaharap nyang sofa at humalukipkip. I should ask what's the progress
about Violet's whereabouts but I can't help but to wonder my eyes on his face. I
stared at him while he's seriously moving his fingers. And now that I did, napansin
kong gwapo din pala si L.

He's a bit tan in color. May deep black hair sya and a jet black eye color. At ang
sabi nila ay iyon ang best asset ni L sa katawan nya, yung mga mata nya. Bukod sa
mapupungay ang mga iyon na parang laging inaantok, pailalim din sya kung tumitig.
Para bang kaya nyang basahin ang buo mong pagkatao kapag tinitigan ka nya sa
ganoong paraan. Makapal din ang mga kilay nya, may matangos at perpektong ilong at
maninipis na mga labing kahit kailan ay hindi ko pa nakikitang ngumiti. Maybe
because we're pissing each other's off kapag nagkikita kami. Bakit nga naman nya
ako ngingitian kung inis sya sa akin?

His jaw was also very define making him look so manly. Maamo ang kabuuan ng mukha
nya but once you'll stare at his eyes, you'll see that he's a very dangerous man.

"Ang gwapo mo pala, L." wala sa sariling sambit ko habang nakatitig sa kanya.

I saw him stiffened. Ilang segundo syang hindi gumalaw. Kahit pagtitipa nya sa
keyboard ay tumigil. Aakalain ko na sanang naging estatwa sya kung hindi lang sya
mabagal at unti unting nagtaas ng tingin.

Tinignan nya ako na para bang tinubuan ako ng pangatlong mata. I laughed! His
expression was so funny I never even thought that the ever so serious L will make
this kind of expression!

"Nakakatawa ang itsura mo!" I said while laughing but damn, why does he look so
cute?

"Anong sabi mo?" pigil hininga nyang tanong.

"Ang sabi ko, nakakatawa ang itsur—"

"No. The one before that."

Napaisip naman ako. Ano nga ba ang sinabi ko bago doon? Binalikan ko pa tuloy ang
mga inisip ko kanina hanggang sa maalala ko.

"Ah. Ang sabi ko, ang gwapo mo pala."

He gasped loudly which made me laugh again. Why is he being so funny early this
morning?

"Vexen!"

Pareho kaming napatingin ni L kay Death na pababa na sa hagdanan. He's wearing a

plain polo shirt tuck in on his khaki pants with black belt. May suot din syang
brown leather shoes at relong pambisig.

The frown on my face came back. Kahit na mukhang ang bango bango nya at gusto ko na
lang dambahin para ubusin ang amoy nya ay pinigilan ko ang sarili ko. Nagtatampo pa
din ako.

"Aalis kayo?" tanong ni L na nandoon pa din ang weirdong tingin sa akin.

"Yeah. Ipapa-check up ko sya sa doctor." it was Death who answered.

"Good idea. I think she just hit her head into something hard." si L na tinuro pa
ang ulo nya na parang pinapaintindi sa amin ang sinasabi nya.

Napairap ako. Isa pa 'to, eh.

"Pasalamat ka, cute at gwapo ka kundi kanina ko pa binaril ang ulo mo." I said then
I rolled my eyes.

"See what I mean?" muling sabi ni L. Sa sobrang inis ko ay nauna na akong lumabas
at sumakay sa kotse ni Death ma gawa na ngayon.

Edi sya na talaga ang mayaman.

We were quiet while Death is driving the way to the hospital. Nararamdaman ko ang
pagsulyap-sulyap nya sa gawi ko na parang may gustong sabihin pero dahil nakikita
nya ang timplada ng mukha ko ay hindi na nya tinutuloy. Hanggang sa makarating kami
sa hospital ay hindi pa din kami nag iimikan.

Sinagot ko ang lahat ng mga tanong ng nurse na nandoon. Death was still silent
beside me listening to my conversation with the nurse.

"Wala naman pong nakain na panis or masama?" tanong nang nurse nang sabihin ko sa
kanya kung bakit ako nagpapacheck-up. Umiling ako. "Do you have food allergies,
Ma'am?"

"No." I answered. Tumango tango ang nurse at inilista iyon sa information sheet ko
"BP na lang po, Ma'am then height and weight po."

The nurse took all the information that she needed from me. Nagsasalita lang ako
kapag may kailangang sagutin na tanong. I actually think that this is just a simple
vomiting issue for me. Kung ako lang ay hindi na ako magpapacheck-up but since
Death insisted, pumayag na din ako. Baka mamaya ay may malalang sakit na pala ako.
Huwag naman sana.

"Wait nyo na lang po si Dra. Suarez sa labas ng clinic nya. She's an ob-gyne. May
patient pa po kasi sya sa loob but after them, you can go in na po."

Tumango ako at nagpunta na kami ni Death sa itinurong pinto ng nurse. We both

seated at the chairs just outside the clinic. Habang naghihintay ay inilabas ko ang
cellphone ko. Still no sign of call from Liam.

Dammit. Hindi kaya niloloko na ako ng taong iyon? Isang linggo na akong
naghihintay!

Nagsisimula pa lang akong magalit nang maramdaman kong hinawakan ni Death ang isang
kamay ko. Tumingin ako sa kanya at agad na sumalubong sa akin ang seryoso nyang
tingin.

Ah... Those perfectly imperfect mismatched eyes.

Sumandal ako sa balikat nya. Sige na nga. Hindi na ako magtatampo. Saka ko na lang
gagawin iyon kapag hindi na sya mabango at hindi na din sya gwapo.

Ilang saglit lang ay lumabas na din ang naunang pasyente sa amin. Pumasok na kami
sa loob at nakita ko ang isang babaeng nasa early forties na nakasuot ng lab gown.
She must be Dra. Suarez.

"Good morning, Doc." I greeted and handed her my information sheet. She greeted
back befoer she read my info. Ilang sandali ay nakita kong ngumiti sya.

"When was your last menstrual period, Miss Bellucci?"

I frowned and answered her. Pag iisipan ko na sana kung para saan ang tanong na 'to
but then I gasped. Napatingin ako kay Death na nakakunot ang noo sa akin.

"So you're two weeks delayed." Dra. Suarez said. She was smiling. Binuksan nya ang
drawer nya at may ibinigay sa akin. "Just a few drops of urine will do." itinuro
nya sa akin ang banyo na nasa loob ng clinic nya.

Nang makita ko ang binigay nya ay nanlamig ako. Oh my goodness... Am I....

Napatingin ako kay Death. Nakatingin sya sa dalawang white stick na hawak ko, kunot
ang noo. I doubt if he even knew about this. Nakita ko ang pag aalala sa mukha nya
kaya tumalikod na ako at nagpunta ng banyo.

I did what I have to do. Halos hindi na ako humihinga habang hinihintay iyon. And
when I saw the results, I don't know what to feel.

"The kit shows that you're pregnant but just to be sure, I'll do a blood pregnancy
test to you para malaman din natin kung ilang weeks ka ng buntis." Dra. Suarez
said. "It'll only take a few hours since we have a lab here. You can wait outside."

Naramdaman ko ang mahigpit na hawak ni Death sa kamay ko habang kinukuhaan ako ng

dugo. Hindi na nya iyon binitawan hanggang sa makalabas kami.

Pareho kaming tahimik pagkaupo sa may waiting area. I don't know what to feel! I
know that we did unprotected sex couple of times but I still don't know what to
feel! I am happy and excited and scared at the same time! I mean, wow. I will be a
Mom!

Napatingin ako kay Death at nagulat ako nang makitang nakatitig na sya sa akin. His
eyes were overwhelming with emotions. Halos maiyak na ako nang makita ko iyon.

"What would you feel... if totoong buntis nga ako?" I asked him the most scary
question.

He planted his seed inside of me. At ngayon may posibilidad na nagbunga iyon, will
he take responsibility of it? Sa amin ng magiging anak nya? Handa na kaya sya?

Ang kamay nyang hawak ko ay inangat nya at masuyong hinalikan. And my freaking eyes
just started to cry all of a sudden! Narinig ko nga minsan kay Violet na emosyonal
daw ang mga babaeng buntis. Is that why I am being emotional since this morning?
Dahil buntis nga ako? Hindi naman kasi ako palaiyak at mabilis magtampo!

"I will be the happiest man alive, Vexen. Even if my name says the opposite."
madamdaming sabi ni Death at pinunasan ang mga luha ko sa pisngi. "The first time
that I made love with you, I am certain that I want you to be the mother of my own
children, honey. I want you to be my wife."

"Oh, Death!" niyakap ko sya ng mahigpit. I inhaled his scent.

Wala kong pakialam kung may makakita sa amin. Sino bang hindi magiging emosyonal
kapag sinabihan ng ganito ng taong mahal nila? Bahala nang mainggit ang mga
nakakakita.

"I love you! I love you!" I said.

He chuckled and caressed my hair. "Mas mahal kita, Vexen."

Isang oras mahigit lang kami naghintay bago kami pinatawag ni Dra. Suarez. And what
she told us made me the happiest woman alive too.

"Congratulations! You are six weeks pregnant." she beamed at us. He looked at
Death. "Daddy, ingatan mo si Mommy. She should start her healthy diet since
critical time ang first trimester. Iwas na sa alak at kape. Dito na din mag-i-start
at mga pregnancy cravings and morning sickness. I advice you to place plain
crackers, dry bread or cereals next to her bed so she can eat small amount after
she wake up. That will sooth her morning sickness. So, Daddy, you need to be
patient dahil minsan, magulo ang cravings ng mga buntis."

Napangiti ako nang makita ko si Death na sobrang seryoso sa pakikinig. Parang sya
pa tuloy ang buntis sa aming dalawa.

"Try to eat din more frequent meals since empty stomach could cause nausea. She's
sensitive to cheese, no? So avoid that too." she started to write something on the
paper. "I will give you a list of vitamins that she needs to take. Good for one
month na 'to. Your next check up will be a month from now."

"Doc, how about the foods that she should avoid?" Death asked. Saglit na sumulyap
sa akin ang doktora bago ngumiti kay Death.

"I will give you a list na din about that since mukhang very passionate si Daddy na
alagaan si Mommy."

Napakamot na lang ng likod ng ulo si Death sa pang aasar ni Dra. Suarez. And oh
boy, he looked so cute while scratching the back of his head! I wanted to kiss him
right here and now!

"Nilagay ko na din dyan ang number ko in case that you have further questions." she
said and handled me the papers. "Congratulations again to the both of you."

Hindi mapawi ang ngiti sa mga labi ni Death habang papunta kami ng sasakyan nya.
Napapatingin tuloy ang ibang mga babae sa kanya dahil mas lalo syang gumwapo at
napapairap na lang ako.

"Huwag ka ngang ngumiti!" inis na sabi ko at padabog na pumasok ng sasakyan. He

laughed wholeheartedly.

"I can't help it! I'm going to be a Dad!" masayang sigaw nya kaya napaiwas na ng
tingin ang mga babaeng nakatitig lang sa kanya kanina. Oh, ano kayo ngayon?

Pagkabalik namin sa bahay ni L ay nandoon na sina Shielder at Archer. Gising na din

si Tracer at dalawa na sila ulit ni L na nakaharap sa mga laptop nila.
"Saan kayo galing?" usisa agad sa amin ni Archer. He's drinking coffee at halatang
wala pang tulog.

Walang tulog pero nagkakape?

"Sa hospital." sagot ko.

"Bakit nakangiti ang isang yan?" ininguso nya si Death na hinapit pa ako sa bewang.
"May hinatid ka bang kaluluwa papunta sa impyerno, Kamatayan?"

Pero dahil masyadong masaya si Death ay hindi nya pinansin ang pang iinis ni
Archer.

"She's pregnant."

Kitang kita ko kung paano natigilan ang mga lalaki sa sinabing iyon ni Death.
Tumawa ako sa mga gulat nilang reaksyon. Ang unang nakabawi ay si Shielder na
nakangiting lumapit sa akin.

"Congratulations!" he said and gave me a hug. I chuckled and hugged him back before
I muttered my thanks.

"Whoa! Tangina, Kamatayan! Naka-three points ka agad?" si Archer na masarap nang

batukan. "Is it a boy or a girl?"

Ang kagustuhan kong batukan sya ay ginawa na ni Tracer. Tumayo pala sya at lumapit
na din sa amin.

"Fucker. 'Di pa agad malalaman 'yon."

"Malay ko ba? Hindi naman ako nabubuntis."

Tracer tsked at Archer before he looked at me and hugged me too. "Congratulations,

V."

Yung magkapatid na 'to, pinapaiyak ako. "Thank you." maluha luha kong sabi. Ngumiti
sya at pinunasan ang luha ko.

"Congratulations!" Archer said pagkabitaw sa akin ni Tracer. "I volunteer as a

ninong pero dapat may lumpiang shanghai na handa sa binyag."

"Gago ka talaga." natatawang sabi ko at niyakap na din sya.

"Congratulations." it was L. Poker face ang mukha nya pero gwapong gwapo pa din ang
tingin ko sa kanya.

Ngumisi ako at lumapit sa kanya para yakapin sya. Mukhang wala kasi syang balak
gawin iyon. I laughed and I felt him stiffened.

"Thank you."

I'm the only girl in here right now pero hindi ako nailang. I know that they will
take a good care of me. Lalo na si Death na mukhang sayang saya at mas excited pa
sa pagbubuntis ko kaysa sa akin.

This day would be so perfect... If only Violet is here.

Gusto ko sana na nandito sya. Alam kong aalagaan naman ako ng mga lalaki pero iba
pa din kapag may babae akong kasama. Especially that I can tell Violet everything.
Sa kanya lang kasi ako makakapag kwento ng pagbubuntis ko. I'm sure that she'll be
happy and excited as well.

"How's the search for Violet?" tanong ko. Ang kaninang masayang hangin ay parang
bumigat.

"We found the abandoned van." it was Shielder who answered. "Mukhang nagpalit nga
sila ng sasakyan where CCTV can't see them."

"Wait. You'll still do the mission? Sa kondisyon mong yan?" tanong ni Archer at
kumunot ang noo ko.

"Ano bang klaseng tanong yan? Oo nama—"

"She won't" Death intervened.

Napatingin ako sa kanya. Gone his happy and excited aura. Parang kanina lang ay ang
saya saya nya pero ngayon ay sobrang seryoso na ng mukha nya.

"She's pulling out on the mission."

Napamulagat ako sa sinabi nya. "Death, no!"

"Leave this to us, V."

V. He called me by my codename! Means that he's really serious!

"No! I will stay on this mission and I'll be the one to save Violet!"

"You're pulling out on this mission." seryoso nyang sabi. Halos mapasabunot na ako
ng buhok sa sobrang frustration.

"Hindi, Death! Hindi ako—"

"Aalis ka sa misyon na 'to, Vexen!"

Natigilan ako sa pagsigaw nya. His brows furrowed and his eyes were bloodshot! Nag
iigting ang mga panga nya at malalim na din ang paghinga nya na parang pinipigilan
ang pagsabog.

Ngayon ko lang syang nakitang magalit ng ganito!

"Leave this fucking mission to us, honey. Kung ayaw mong magalit ako sayo." he said
dangerously.

----

4 more chapters to go then Epilogue. Baka hatiin ko ang Epilogue into two parts.

Vote and leave a comment po sana. Thank you!

Lady Hiro

Chapter 42

I tried to think if there was a time that Death looked at me with his eyes blazing
with rage. Wala. Ngayon pa lang. Ito ang unang beses na tinignan nya ako gamit ang
nag aapoy nyang mga mata. At unang beses nya rin akong sinagawan sa galit na boses.

Tears formed in the corner of my eyes. Suminghot ako para hindi tuluyang mahulog
iyon. Gusto kong umiyak at magkulong sa kwarto dahil galit sa akin si Death. Damn
this pregnancy hormones! Nagiging iyakin at madamdamin ako ng wala sa oras!

I made him angry! Kitang kita ko ang talim ng tingin nya sa akin habang nakatitig
ako sa mga mata nya. His glares were directed right at me! Oh my goodness, baby.
Please forgive this sinful soul and just kiss me please.

"Huwag ka nang sumali sa misyon na 'to." ulit nya na parang pilit na pinaiintindi
sa akin ang pinupunto nya.

I frowned. Biglang bumukas ang isip ko at naalala ang pinagtatalunan namin. Nawala
ang takot ko sa galit nya at nakipagtagisan ng tingin sa kanya.

"Why would I do that, huh?" I raised my chin to challenge him. "I won't be pulling
out on this mission, Death! I have to save, Violet!"

"I said, no! Vexen!" muling sigaw nya na nag echo sa buong kabahayan. "Hayaan mo
nang kami ang tumapos nito!"

"This is my mission, Death! Loki gave this mission to me so I am the one who will
finish this! Hindi kayo!"

Ilang segundo nya akong tinitigan gamit ang galit nyang mga mata. Pagkatapos ay
bumuntong hininga at may kinuha sa bulsa.

"I'll call Loki then." he said while he's fishing for his phone inside his pant's
pocket.

Naalarma ako. No! Hindi nya pwedeng gawin iyon! May kasunduan kami ni Loki. If I
did kill the rook then he'll give Death's freedom. Baka kapag si Death na ang
gumawa ng misyong ito ay hindi na sya tuluyang makalaya pa!

I'll do anything para hindi na sya maghirap!

"No!" I screamed and snatched his phone away from him. Nagulat sya saglit pero agad
din na muling tumalim ang tingin sa akin.

"Give me back my phone, Vexen." malalim at may banta ang tono ng pananalita nya.
Umiling ako at mas nagpakita pa ang galit sa mukha nya. "I said give me back my
phone!"

I screamed when he walked towards me in a fast pace. Mabilis akong humakbang

paatras sa kanya, still determined not to give his phone back kahit na galit na
galit ang mukha nya. Nang makita ko iyon ay mas lalo akong kinabahan at mas lumayo
sa kanya.

He's livid! Now I know why he has a name like that! Mukha syang si Kamatayan talaga
kapag ganito ang itsura nya!

When Death saw me looking so scared and trying to run away from him, his expression
softened. I saw the guilt and hurt in his eyes. Tumigil sya sa paglapit sa akin
pero ako ay umatras pa din hanggang sa may nabangga ako sa likod ko. I looked and
saw that it was Shielder. Kaagad akong nagtago sa likuran nya at sinilip si Death
na ganoon pa din ang ekspresiyon nya sa mukha.

Merda! I have so many enemies and I'm not afraid of them but one look from Death
and my knees started shaking out of fear! Talagang malakas ang epekto sa akin ng
lalaking ito!

"Vexen..." malambing na tawag sa akin ni Death. His voice sounds so tired and weak.
"Come here." umiling ako. "Come here, honey. Please..."

He was almost begging kaya mabilis akong umalis sa likod ni Shielder at naglakad
palapit sa kanya pero nagbigay ako ng mga ilang hakbang para sa distansya naming
dalawa.

"Give me back my phone." mahinang sabi nya. Wala na ang pautos na tono kanina.
Inilahad nya ang kamay sa akin.

"No." I even shook my head. I held his phone tight with both of my hands like
someone will just take it away from me. "Don't call Loki."

He sighed. He brushed his hair like he's frustrated about something or someone. And
that is me.

Ang maayos nyang buhok ay nagulo dahil sa pagsuklay nya gamit ang mga daliri nya.
But that made him looked more attracted. Parang gusto ko na lang tuloy makipagbati
at guluhin ng guluhin ang buhok nya.

But no. Violet needs me. She needs me. Alam kong inaasahan nyang ililigtas ko sya.
The look on her face while she was being abducted and calling my name actually
haunted me. Nakita ko ang pag asa at ang pagsusumamo sa mga mata nya habang
tinatawag nya ang pangalan ko para iligtas sya. At hindi ko sya bibiguin.

"Please, Vexen... Huwag nang matigas ang ulo." si Death na halos lumuhod na.

"Huwag mo syang tawagan, Death..." nanginginig ang mga labing sabi ko. I don't know
if this is still my pregnancy hormones but it's hurting me na gusto nya akong
paalisin sa misyong sa akin mismo ibinigay.

He sighed. Humakbang sya palapit sa akin. Ang mga mata nya ay nananantya kung
sakaling lumayo ulit ako sa kanya. But I did otherwise.

"This is my mission, Death. Loki gave this to me so I would be the one to

accomplish this. Please, Death, baby. Huwag mo kong paalisin."

Nasa harapan ko na sya. He towered over me. Hanggang leeg nya lang ako kaya
kinailangan ko pang tumingala para maabot ang tingin nya.

"Vexen... I understand where you're coming from. Misyon mo 'to, oo. Pero alam mo ba
kung anong dahilan ko kung bakit ayaw ko nang tapusin mo 'to?" he cupped my face
and his mismatched eyes stared deeply with my eyes. "'Cause you're pregnant, honey.
Dalawa na kayong malalagay sa panganib. Dalawa na kayong kailangan kong
protektahan."

Wala na. Tumulo na nga ang mga luha ko. Nakita ko kasi ang emosyon sa mga mata nya
habang sinasabi nya iyon. It was so deep that it almost feel like I'm drowning and
I need to gasped for air.

"Do you know how it feels when I'm watching you fighting with your enemies? It was
frightening, Vexen. I feel so scared for the first time in my life. Kung pwede lang
na ako na lang ang makipaglaban. But, no. That is your fight so I let you did your
thing. Malaki naman ang tiwala ko sayo." ang mga kamay nyang nasa mukha ko ay
bumaba. He held my hands like it was his lifeline. "But there are two of you, now.
Our child is there inside of you. Our own flesh and blood. Magkakaanak na tayo,
Vexen. At magalit ka man sa akin pero hindi na kita hahayaang ilagay ang sarili mo
sa kapahamakan. Sana isipin mo naman ang mararamdaman ko kung may mangyari man sa
inyong masama. Hindi ko kakayanin. Ikamamatay ko, Vexen. Ikamamatay ko."

Hindi nya nakita ang pagbuhos ng mga luha ko dahil pumikit na sya. Pinagdikit nya
ang mga noo namin and he took a deep and shaky breath.

I am aware that Shielder, L, Tracer and Archer are still watching us. Mabuti na
lang at walang nakialam o nagsalita kahit isa sa kanila.

"So, honey. I'm pulling you out on this mission."

Hindi kami nagpansinan ni Death pagkatapos noon. Ah, no. Sya lang pala. Hindi nya
ako pinansin pagkatapos ng pag uusap namin but he still cooked food for our lunch.
Pero hindi sya kumain at umakyat lang sa kwarto namin. Hindi na sya lumabas kahit
halos isang oras na syang nandoon.

He hadn't even eaten his lunch!

Nawalan na rin tuloy ako ng ganang kumain. Galit sya. Alam kong galit sya. Bakit ba
kasi ni hindi ko naisip ang tungkol sa anak namin? I'm pregnant now and the doctor
even said that the first trimester is the most critical time for pregnancy! And yet
nakipag talo pa ako sa kanya tungkol sa misyon ko!

Death has been considering my situation ever since. He knew that I didn't know how
to cook kaya sya ang palaging nagluluto sa aming dalawa. When did I ever offered
him something for that?

He also blamed himself for the shooting that happened back then when obviously, it
was my fault. He tried his best to protect and love me but what did I do? Iniwan ko
syang mag isa sa gitna ng karagatan.

He knew about my engagement and he's the one who looked for away to stop my wedding
with his step brother! At ngayon sya naman ang humihiling ay hindi ko pa sya
mapagbigyan.
But what can I do? I'm doing this mission for him. Para nga makalaya na sya diba?
Dahil buong buhay nya ay palagi na lang syang sumusunod sa utos. And I want him to
be happy this time!

Hindi ko na alam kung ano pang gagawin ko!

"Kain na."

Napaangat ang tingin ko at nakita ko si Shielder na may hawak na isang platong may
laman na pagkain at nakalahad sa akin. Umiling ako at muling yumuko.

"Wala akong gana." sino ba naman ang gaganahang kumain kung galit sa akin ang ama
ng magiging anak ko?

Shielder sighed. Naramdaman kong lumubog ang parte ng sofa sa gilid ko kaya alam
kong tumabi sya sa akin.

"'Yung foods na niluto ni Kier, healthy diet for pregnant women. Hindi naman kami
buntis para ipagluto nya kami ng ganito kaya para sayo ang niluto nya, V." I looked
at him. "Kumain ka na para hindi masayang ang pinaghirapan nya."

I frowned. Ang galing din mangonsensya ng lalaking 'to. Inis kong kinuha ang plato
sa kanya na ikinangisi nya.

"Very good." masayang sabi nya na parang pumupuri sa isang bata. Mas lalo lang
tuloy akong napasimangot.

Naramdaman kong may umupo sa kabilang gilid ko at hindi na talaga maipinta ang
mukha ko nang makitang si Archer iyon.

"Oh, bakit ganyan ang mukha mo? Huwag mong sabihing pinaglilihian mo ako?" he said
and laughed like a devil. "Damn, V. Gwapo yan paglaki, sigurado."

"Gago! Lubayan mo akong bwisit ka!" inis na sabi ko at sinubukang sipain sya pero
nahuli nya ang paa ko. "Tangina, Archer, subukan mong kilitiin ang paa ko at ingu-
ngudngod ko yang mukha mo dito sa plato ko!"

Napangiwi sya at saka lang binitawan ang paa ko. "Grabe, ang harsh. You should be
thankful na ang gwapo kong mukha ang pinaglilihian mo."

Hindi ko na lang sya pinansin at baka mas lalo pa akong mabwisit sa kanya.
Pinagpatuloy kong kainin ang niluto ni Death na mas lalo pa yatang sumarap ngayon.

"What are you planning to do now?" tanong ni Tracer na nagpatigil sa akin.

Pinupunasan nya ang kamay nyang basa. Siguro ay sya ang naghugas ng mga pinagkainan
nila.

I honestly don't know what to answer him. At first I was so sure that I'll do this
mission till the end. I will accomplish this mission so Death will have his
freedom. But now that we're having a baby, it's different. Nang marinig ko ang
sinabi nya kanina ay tumagos iyon sa puso ko.

What kind of parent would put their child in danger, anyway?

"To be honest, V. I get his point." si Shielder na ang tinutukoy ay si Death. "Kung
may mabubuntis man akong myembro ng El Ordre tapos mahal ko pa? I won't let her do
dangerous things again. Kung pwedeng ikulong ko na lang sya sa bahay ay gagawin ko
just to keep her and my child safe."

May idudugtong pa sana si Shielder pero hindi na nya ginawa nang may tumamang
basahan sa mukha nya. He glared at Tracer na obvious naman na sya ang nambato.

"Who said that you can have a child, already, huh?" it was Tracer with his big
brother mode. "Sabihin mo nga sa akin, Grayson James, nakabuntis ka ba?!"

Shielder's eyes widened by Tracer's question and probably by the way his brother
call his whole name. Napangiti ako nang mapasimangot sya.

"What the fuck?! I was just giving an example! Ano ba naman 'yan, Kuya?" inis na
sabi nya at binato ang basahan pabalik sa kapatid.

"Just make sure that you're telling the truth, fucker! You can bed any women pero
sa labas mo iputok if you want to do it raw!"

"Ano ba yan, Kuya?! May babae dito, oh?"

"Hindi pa kasi sya nakaka-home run sa goddess nya kaya naiinggit lang sy—"

Hindi na naituloy ni Archer ang pang aasar nya nang sa mukha nya naman tumama ang
basahan ni Tracer.

"Shut up, fucker! Gigilitan ko 'yang leeg mo!"

"So, dapat always use condom lang, Shielder." Si Archer na mukhang natakot sa banta
ni Tracer dahil namumula na ito sa galit. "Si V kasi hindi sinunod ang advice ko
kaya nagka-problema tuloy sila ngayon."

"I also understand your point, V." pagsingit ni L at gusto kong magpasalamat dahil
natigil ang asaran ng tatlong lalaki. "Fourth gave you this mission and I'm sure
that he offered you a prize that you can't resist that's why you accepted it. You
want to accomplish this mission and claim the prize with your own hands."

I nodded eagerly. Nakuha nya ang punto ko! Oh my goodness. Nitong mga nakaraang
araw yata ay palagi kaming nagkakasundo ni L!

"But still," he continued. "You have to understand Kier. Kahit sino naman ay hindi
ipapahamak ang mga taong mahal nila especially if they're expecting a child.
Understand him, V. At kung ako ang tatanungin, ayoko na ring isali ka sa misyon na
'to."

"Not that we're underestimating you, V." it was Tracer who spoke this time. "You
were good. The best in close combat, actually. Siguradong pilay kami kapag wala ka.
But we can't risk the life inside you. I'm sorry but I'm siding with Kier this
time."

"Mapapatay kami ni Kier kapag may nangyaring masama sa inyo na mag ina nya kahit
hindi kami ang may kasalanan." Archer said before he gave me an apologetic smile.
"I'm a guy, V. So I can understand Kier's point of view fully. I apologize if I
can't give you my support for this one."

I smiled and nodded at each one of them. Naiintindihan ko sila. Naiintindihan ko si

Death. And I think I'm being selfish kapag pinagpatuloy ko pa ang misyon na 'to.
Kailangan ko na rin isipin ang anak namin ni Death. I should be more careful and
stay out of danger as much as possible.

Hinaplos ko ang tyan ko.

Baby... I'm sorry if Mommy is being stubborn. I promise I'll protect you with all
that I have. With all my life. I love you, baby. Hindi na kami makapaghintay ng
Daddy mo na makita ka.

Right after I've talked to my unborn child, I saw Death walking down the stairs.
Nang magsalubong ang mga mata namin ay naging mitsa iyon para maglaglagan ang mga
luha ko.

"Death!" I got up and run towards him. Sinalubong ko sya ng yakap at isinubsob ang
mukha ko sa dibdib nya. "I'm sorry. I'm sorry. I'm being inconsiderate of your
feelings. I'm sorry. I'm really sorry!"

He chuckled and tightened the hug. Hinalikan nya ang buhok ko at suminghap doon.

"I'm sorry too, Vexen. This mission is probably so important to you and you really
want to save your friend, pero hindi ko kakayanin kapag may masamang mangyari sa
inyo."

I hugged him tighter. God, please forgive me for hurting this man. Please, make
this man happy again. I love this man so much.

Death cupped my face and stared right through my soul. His gaze was telling me so
much emotions that I'm willing to listen.

"You're my everything, Vexen. Without you, I will not be able to live. If I lose
you, I will lose everything. Everything in me is in love with you. Everything in
you is the sense of my life." a drop of tears fell down on his face. "That's why I
can't lose you, honey. I can't lose the both of you."

Hinalikan ko sya ng mariin para mawala ang sakit na nakikita ko sa mga mata nya. I
kissed him, lip-locked. Ibinuhos ko doon ang pagmamahal ko sa kanya at ang
assurance na hindi ako kailanman mawawala sa kanya.

"I love you, Death. I'm pulling out on this mission. For you and for our child."

I will talk to Loki about this. Sana maintindihan nya ang kalagayan ko. Ma-
disappoint man sya ay wala na akong magagawa. Mas importante ang magiging anak
namin ni Death.

Death kissed my forehead and whispered. "Mas mahal kita, Vexen."

Our moment was cut off when my phone's ringtone echoed throughout the whole house.
Pinunasan ko muna ang mga luha ko bago ko iyon dinukot sa may bulsa ko. I frowned
when I saw that it was an unregistered number.

I looked at Death. Naging seryoso na ang mga mata. Maybe we were both thinking the
same thing. Tumingin ako kina Tracer at L and they just nodded telling me they are
ready.

I took a deep breath before I answered the call.

"Hello?" ilang segundong wala akong narinig sa kabilang linya pero hindi ko inalis
ang pagkakadikit ng cellphone sa may tenga ko. I know that there's someone on the
other line.

"Hello, Bellucci."

Napapikit ako ng mariin. I gritted my teeth and my other hand was balled into a
fist. Naramdaman kong hinawakan iyon ni Death kaya medyo kumalma ako.

I looked at Tracer and L and saw that they were already doing their thing. I even
catched a glimpse on their laptop and saw that they were tracking the caller's
location.
Searching... Fifteen percent.

I smirked before I regarded the caller.

It's the bastard.

"Hello there... Liam."

---

Add nyo na po ang story ni Creed/Archer sa library nyo dahil next na sya! Chess
Pieces #1: Creed Cervantes po ang title. Nasa works ko na po dito sa wattpad :)

3 more chapters then Epilogue! Vote and comment. Thank you!

Lady Hiro

Chapter 43

"I have been waiting for your call." nakangiting sabi ko na parang nakikipag-usap
lang sa isang kaibigan.

The atmosphere in the living room became heavy the moment that I answered the
enemy's call. Tahimik na nakaupo sina Archer at Shielder. Hindi man sila nakatingin
sa akin ay alam kong pinakikinggan nila ako.

Tracer and L were still trying to trace Liam's exact location. Nakita ko ang
mabilis na paggalaw ng mga daliri nila sa pagtitipa sa keyboard. Their brows were
furrowed and they really look so serious while doing their work.

"Someone's trying to fight us." L cursed under his breath. Mas naging seryoso pa
ang mukha nya na hanggang dito sa kinatatayuan ko ay ramdam ko ang panlalamig.

"Oh, my bad." Liam said. "I was doing preparations for my surprise party for you. I
just wanted to make sure that you'll like what I prepared for you."

"Aww... How sweet of you." malambing kong sabi kahit na nanggigigil ako. Hindi
maganda ang kutob ko sa surprise party na sinasabi nya.

"Of course, Bellucci. Ang tagal ko nang hinintay na magkaroon ng pagkakataon para
patayin ka."

I laughed. "I'd like to see you try."

"Hindi mo ba tatanungin kung anong nangyari sa kaibigan mo?" sabi nya kaya nawala
ang ngisi ko sa mukha. "She's waiting for you to save her, Bellucci."

Mas lalo akong nagngitngit sa galit. Muling bumalik sa ala-ala ko ang mukha ni
Violet na nanghihingi ng tulong sa akin. I want to save her. God knows how much
I've wanted to save her. Pero hindi ko pwedeng ilagay sa kapahamakan ang buhay ng
magiging anak ko. I want my child to see the world.

Isa pa. Nangako na ako kay Death na hindi na ako sasali sa misyon.

"Don't you dare lay a finger on her, asshole." I said through my gritted teeth.
Humigpit ang hawak ko sa cellphone ko at kulang na lang ay madurog iyon sa sobrang
galit na nararamdaman ko.

I felt Death's warm hands on my shoulders. Hinawakan nya ako sa mga balikat at
pinaharap sa kanya. He made me looked at his eyes and I stared at him.

"Calm down." he mouthed.

I wrinkled my nose and pouted. He smiled and pinched me on my nose. Nawala ang
galit na nararamdaman ko.

"That's too late for a warning, bitch." si Liam pagkatapos ay tumawa. "Naghihingalo
na ngayon ang kaibigan mo!"

Ang kaninang galit na nawala sa akin ay muling bumalik. Mas lalo pang dumoble iyon
ngayon.

"Sixty-five percent done." Tracer announced.

"Damn! Bilisan mo, Tracer! Their tracker is motherfucking good!" sabi ni L na

parang nanggigigil din habang nagtitipa sa laptop nya. Sa tingin ko ay may
kumakalaban sa kanila para hindi nila ma-trace ang exact location ni Liam.

"Seventy percent done."

"Liam, I swear to God, kapag may nangyaring masama kay Violet, ako mismo ang
papatay sayong demonyo ka!" I shouted. Bumuntong hininga si Death at niyakap ako
patalikod.

"Calm down, honey. Makakasama kay baby." he whispered through my other ear.

"Eighty percent done."

"Putangina! If I'll ever see their tracker, I will fucking skin him alive and dip
him in salt water until he'll beg me to spare him alive.!"

Nagulat ako sa pagmumurang iyon ni L. I see him as a type of person who will never
curse or say swear words. He came from the business world. Ang alam ko pa nga ay
isa syang secretary ng CEO ng isang malaking company. He's always calm and acting
like a professional. Ang mga salita nya ay may laman at iyon ang panlaban nya. Kaya
nga kahit na hindi nya ako minumura ay sobra ang inis ko sa kanya. Feeling ko kasi
ay nauutakan nya ako.

But now that he cursed for the first time in Tagalog, it only means that he's
really frustrated. Nakahanap na sya ng katapat nya.

O di kaya ay sadyang nahawa lang sya kina Tracer at Archer.

"Ninety percent done."

"Come here and save your friend, Bellucci. Her time is running out." muling sabi ni
Liam sa kabilang linya.

"Ninety-five..."

"Asshole, I will definitely save her." I said.

"Ninety-six..."

"Then I'll wait for you, bitch. I'm so excited to kill you."

"Ninety-seven."

"Me too, asshole. I can't wait to slit your throat and detached your head away from
you body."

"Ninety-eight..."

He chuckled. "See you, Bellucci."

"Ninety-nine..."

"See you, Liam."

"One-hundred!" Tracer exclaimed right after Liam ended the call. "I got it! The
fucker is in an island at Zambales."

Ipinakita nya sa amin ang laptop nya at itinuro ang sinasabi nya. Archer got up and
stretched his arms.

"Then let's go and kill the motherfucker."

"I got all the firearms and weapons that we will need. Got grenades too." si L na
mukhang pagod na pagod sa pakikipaglaban nya sa tracker ng The Red Faction.

I wonder who their tracker is and which chess piece is he? Mukhang nahirapan talaga
si L dahil sa kanya.

"Vexen..." Death called me that's why I looked at him. He seems wary on what to say
so I smiled at him and caressed his cheek.

"I know, Death. I'll stay here."

Mukha syang nakahinga ng maluwag dahil sa sinabi ko. Ikinulong nya sa dalawa nyang
mga palad ang mukha ko. He kissed my forehead, my nose, both of my cheeks and
finally, my lips.

Ah... I missed this. Kung pwede lang sana na maghalikan na lang kami hanggang sa
matapos ang araw.

"I will save Violet." masuyong sabi ni Death pagkatapos ng halikan namin. "So don't
worry, okay?"

I nodded. "Mag-iingat ka, Death. Promise me that you'll come back to me. Alive."

I cried after that words came out from my lips. Natatakot ako. Kinakabahan. Ngayon
ay alam ko na kung anong nararamdam nya kapag pinapanood akong makipaglaban. Mas
mabuti na ngang hindi ako sumama. Baka mamatay pa sya sa pag-aalala sa akin kaysa
sa pakikipaglaban sa mga kalaban.

"I promise, honey."

"Shielder will be here with you." si Tracer na sumingit sa pag uusap namin ni
Death. Napansin ko na naghahanda na sila para sa gagawin.

I smiled. Ang bilis nilang kumilos. Wala silang sinayang kahit na isang segundo.
Which is good. Natatakot akong isipin na baka totoo ang mga sinabi sa akin ni Liam.
Na baka nga naghihingalo na si Violet at...
No, no. I shouldn't think like that. Hindi mamamatay si Violet. Maililigtas sya
nila Death at maibabalita ko pa sa kanya na buntis ako.

Hang in there, Violet.

"Take care of Death for me, Tracer." that was my last words before they leave to
finish my mission.

Sa bawat minutong lumilipas ay hindi ako mapakali. Kinakabahan ako at hindi mapirmi
ang mga paa ko. Gusto ko kasing sumunod kila Death. Kaya imbes na gawin iyon ay
pabalik-balik na lang akong naglalakad dito sa may living room.

I am not used to this. Waiting and not doing anything. Dati kasi ay ako talaga ang
gumagawa ng mga misyon ko. Sina Archer, Tracer at Violet ay naka standby lang.
Binibigyan ako ng impormasyon o di kaya ay tinutulungan ako. Now, the tables have
turned. Ako na ngayon ang naka standby.

"Hindi pa rin ba sila tumatawag?" nag aalalang tanong ko kay Shielder na prenteng
nakaupo lang sa pahabang sofa at nakataas pa ang dalawang paa nya. I told them that
they should give me an update about everything!

Shielder sighed. Tumawa sya pero agad ding ngumiwi.

"It's been only thirty minutes since they left, V. Zambales ang pupuntahan nila.
Manila 'to. Baka nasa EDSA pa lang ang mga 'yon."

Pero hindi pa rin ako mapakali. Kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan si L. Sya
kasi ang nakasakay sa kotse ni Death while my boyfriend is driving. Kaya si L ang
tinawagan ko.

Pero ang hinayupak ay pinatayan ako ng tawag! Mag aalala na sana ko kung hindi ko
lang alam kung anong ugali ni L!

"Pinatayaan ako!" nanggigigil kong sigaw. Gusto kong ibato ang cellphone ko pero
huwag na lang pala. Kailangan ko pa 'to.

"Pwede bang umupo ka muna, V?" si Shielder nang hindi na makatiis. "Natatakot ako
na baka bigla ka na lang manganak dyan."

I glared at him but he just flashed me his smirk. Kapag ginagawa nya iyon ay mas
lalo silang nagiging magkamukha ni Tracer. Mahilig din kasing ngumisi ang isang
iyon.

I did what he said. Noong sinabi nya kasi ay saka ko lang naramdaman ang pagod.
Umupo ako sa kaharap nyang sofa at natahimik kaming dalawa.
I looked at Shielder. Talagang magkahawig sila ni Tracer especially that both of
them have the same gray eyes. Pero may pagkakaiba din naman ang dalawa. Tracer
looks so deceitful while Shielder looks reliable. Yung kapag napunta ako sa isang
horror film at silang dalawa ang killer ko ay si Shielder ang pipiliin kong pumatay
sa akin. Shielder would kill me instantly while Tracer would let me suffer first
till I die.

"I know that you don't want to be here with me, Shielder." I said.

Alam kong ayaw nyang bantayan lang ako. Gusto nya ding sumunod. Well, Shielder is
good on hand to hand combat, too. Bukod sa magaling sya sa paglalagay ng mga codes
and locks sa mga lugar ay maaasahan din sya sa pakikipaglaban. We're entrusting our
security to him. Sya ang naglalagay ng mga locks sa mga bahay namin. Kung minsan ay
naglalagay pa talaga sya ng mga codes na ang may ari at sya lang ang nakakaalam ng
sagot.

Kaya nga nakakapanghinayang na nandito lang sya kasama ko para lang bantayan ako.

He didn't say anything so I continued. "Well, sino ba naman ang gustong magbaby-sit
ng buntis, diba? I'd rather fight than do babysitting."

He just shrugged his shoulders. Hindi sya nagsalita. Ibig sabihin ay sumasang ayon
sya sa sinasabi ko.

I rolled my eyes. "Pwede mo namang i-deny kahit kaunti."

He chuckled. "Kulit mong buntis ka."

I pouted. Magsasalita na sana ako kung hindi lang ako nabigla sa isang malakas na
tunog na nagmumula yata sa buong bahay.

"What's happening?" I asked, already panicking. The sound is too loud that I doubt
if Shielder could hear me.

Biglang naging pula ang ilaw sa loob ng buong bahay. All I can see is red! Patuloy
pa din ang malakas na pagtunog na parang isang alarm na may masamang mangyayari.

I am starting to get really scared!

"Fuck! May nakapasok sa bahay!" dinig kong malakas na sabi ni Shielder na mas
nagpakaba sa akin.

Someone just broke their way inside the house that's why the alarm went off! I'm
sure that Shielder design it this way! Kapag may nakapasok na iba ay tutunog ang
alarm sa buong bahay.
"Anong gagawin natin?" kinakabahan kong tanong. And right after I've said that, all
the lights went off.

Kadiliman. Wala akong makitang iba kundi ang kadiliman. I don't understand.
Tanghali pa lang pero bakit walang liwanag ng araw ang pumapasok sa bahay?

"Shielder?" I called him and I could hear my voice was already shaking.

May nakita akong bagay na kuminang mula sa kung saan. Lalapitan ko na sana iyon
kung hindi ko lang narinig ang malakas na sigaw ni Shielder.

"Get down!"

May dumamba sa akin pababa sa sofa. By the scent of his manly cologne, I knew that
it was Shielder. Tinakpan nya ang dalawang tenga ko at kasunod noon ay narinig ko
ang mga putok ng baril.

Napakapit ako ng mahigpit sa damit nya. Sunod sunod ang putok ng baril na parang
walang katapusan. Nanginginig ako sa takot. I don't easily get scared. Sanay na
sanay na ako sa mga putok ng baril. Kahit ang pagsabog ng bomba. Parang naging
ringtone na nga iyon ng buhay ko.

I am not scared for myself. I'm scared for the life that's inside of me.

Baby... Iligtas Nyo po ang baby ko.

Nang matapos ang mga putok ng baril ay muling bumukas ang pulang ilaw. Naging pula
ulit ang paligid. Nakita ko kaagad kung gaano kagulo ang bahay. May mga bubog
galing sa basag na salamin at mga nasirang gamit. Nakita ko din na nakatumba ang
sofang inuupuan ni Shielder kanina. Ito ang ipinangharang nya mula sa mga bala ng
baril.

Merda!. Gawa ba sa bakal ang loob ng sofang 'to?

"Get up, Vexen! Bilis!"

Hinila ako patayo ni Shielder at kinailangan nya pa akong buhating patayo dahil ang
letseng mga tuhod ko ay naging jelly ace na yata sa panlalambot. Nilabanan ko iyon
at tumayo ng tuwid.

"Saan tayo pupunta?" I asked when he pulled me and started running. Papunta kami sa
direksyon ng kusina.
Pero bago pa kami makarating sa bukana noon ay may dalawang mga lalaki na bigla na
lang sumulpot mula doon. Nakatutok ang baril nila sa amin pero mas mabilis ang
pagkilos ni Shielder.

Binitiwan nya muna ang kamay ko para sumugod sa dalawa. He tackled them at nauntog
ang likod ng dalawang lalaki sa pader. It was so loud that I knew that it hurt
them. Pero hindi pa doon natapos si Shielder. He twisted one of the guy's wrist
making him screamed in pain. Nabitiwan nya ang baril at agad iyong sinipa ni
Shielder papunta sa akin.

"Kunin mo!" utos nya kahit hindi na namin kailangan. He judo flipped the guy making
him unconscious.

The other guy pointed the gun at Shielder at bago nya pa maiputok ay binaril ko ang
kamay nya kaya nabitiwan nya rin ang baril. Sinunod kong patamaan ang dalawang
binti nya.

"Sa likod mo!" Shielder warned pero bago pa ako makalingon ay sinugod na nya iyon.
Tatlong lalaki na ang kalaban nya iyon.

"Shielder!" I screamed when one guy punched him in the gut. He winced in pain pero
mabilis din syang nakabawi.

"Alis na!" sigaw nya habang nakikipaglaban. Kahit na hindi sya nakatingin sa akin
ay alam kong ako ang sinasabihan nya. "Alis na, Vexen!" mariing sabi habang pilit
na iniiwasan ang mga suntok ng kalaban.

One guy tried to walked towards me to hurt me but Shielder pulled him back.
Itinutok ko ang baril pero masyadong malikot ang mga galaw ni Shielder at natatakot
akong matamaan ko pa sya.

"Go, Vexen! Ako nang bahala dito!"

I sobbed. "Ayoko! Hindi kita iiwan dito!"

"Fuck, Vexen! Mas mamamatay ako kapag may nangyaring masama sayo!"

Napasinghap ako nang may tumamang suntok sa mukha nya. Nakita ko ang galit sa mga
mata nya at mas malakas na sinuntok sa mukha ang gumawa noon sa kanya.

"Putangina, huwag ang mukha ko!" sigaw nya. "Alis na sabi, V!"

"Paano ka?" tanong ko. Na-realize kong mas nakakagulo lang ako sa kanya. I tried to
aim my gun again but when I got a clear shot ay biglang pumalit si Shielder doon.
Merda! I almost shot him!

"Tracer and L were notified by the alarm! Baka pabalik na iyon dito!" he dodged and
kicked. Tatlong lalaki ang kinakalaban nya ng sabay-sabay! "There's a metal door at
the end of the kitchen! It'll lead you underground! One of the chess pieces is
waiting there, Vexen! Sumama ka sa kanya!" sumisigaw sya habang nakikipaglaban.
"You need to hurry! The door will remain unlocked for two minutes after those
gunshots!"

May dalawang lalaki ang lumabas pa sa kung saan. Naglalakad sila papunta sa
direksyon ko pero hinarang sila ni Shielder.

It's now five versus one.

"Tangina, Vexen. Alis na! Isipin mo ang anak mo!" sigaw nya. Naiiyak na tumango ako
at tumalikod.

"Stay alive, Shielder! Stay fucking alive!" sigaw ko at nagsimulang tumakbo.

Tumalo na ang luha ko. Oh my goodness. Kung ako lang ay hinding hindi ko iiwan si
Shielder doon. Kahit na mamatay pa kaming dalawa ay hinding hindi ako tatalikuran
ang kakampi ko!

But I'm pregnant. I want my child to see the world. I want my child to see how
happy to be alive. I want to give my child a normal life.

I'm sorry, Shielder...

Tumakbo ako papunta sa kusina. Kaagad kong nakita ang bakal na pintuan na sinasabi
ni Tracer. Mabilis ang kilos ko na lumapit papunta doon pero bago ko pa mahawakan
ang door handle ay may humarang na sa aking isang taong hindi ko inaaasahan na
makikita ko ngayon.

"Missed me, Bellucci?" he said. Naestatwa ako at hindi agad nakagalaw.

"Liam..." I whispered. Anong ginagawa nya dito? Diba dapat ay nasa Zambales sya?

He smirked. Naglakad sya palapit sa akin pero bago pa ako makalayo ay tinutukan nya
ako ng baril.

"Not so fast, bitch." he said at mas lumapit pa sa akin.

Nanlamig ang buong katawan ko. Kapag ginalaw ko ang kamay ko para tutukan din sya
ng baril ay siguradong babaon muna ang bala sa bungo ko bago ko magawa iyon.
Dammit! I'm so fucking slow!

"Told 'yah I will kill you." si Liam nang makalapit.

Mas lalong lumawak ang ngisi nya. He looked so wicked with the red light and with
those dark circles under his eyes.

I tried to step back away from him pero bago ko pa magawa ay malakas nyang hinampas
ng baril ang mukha ko.

I stumbled and fell on the ground.

---

Vote and comment po sana kayo.

Lady Hiro

Chapter 44

Nandilim ang paningin ko sa sobrang sakit ng pagkakahampas ng baril sa mukha ko.

Halos mahimatay na ako pero pinigilan ko ang sarili ko. Ipinilig ko ang ulo ko para
matanggal ang pagkakabingi sa tenga ko gawa ng sakit na nararamdaman.

I cursed. I think that he just broke my nose and I can already taste the blood in
my mouth. I spit it on the floor and tried to stand. Halos mabuwal pa ako pero
pinilit ko na lang ang sarili ko.

Hindi ito ang oras para maging mahina. Shielder is there fighting those five guys
and I'm the only one here. Sarili ko lang ang aasahan ko ngayon. Kailangan kong
protektahan ang sarili ko at ang buhay ng magiging anak ko.

Nang luminaw ang paningin ko ay napatingin ako sa likuran ni Liam. I cursed when I
saw the metal door automatically locked itself. Mukhang tapos na ang dalawang
minuto ko. And the only thing I can do to get out of here alive is to go through
Liam first before I could reach the main door.

"Is that all what you've got?" I asked and gave him a mocking laugh. I know what
I'm doing might piss him off but I will not give him the satisfaction that I'm
getting scared. Hinding hindi ko hahayaan na matakot ako para lang sa isang katulad
nya.

I should think of a plan. Kailangan ko syang mautakan.

"Of course not." Liam chuckled. "But I got the upperhand here, Bellucci." aniya at
itinutok ang baril sa sinapupunan ko. "Put down your gun or I'll shoot little
Bellucci inside your belly."

Nanlaki ang mga mata ko pero hindi ko ipinahalata sa kanyang nagulat ako. Wala pang
isang araw na nalaman namin ang tungkol sa pagbubuntis ko pero paano nya nalaman
ang tungkol dito?

At isa pa. Bakit sya nandito? Tracer tracked his location at Zambales. I know
Tracer has always been right about information like this. Hindi pa sya nagkakamali
kahit isang beses. So how could Liam be right here in just thirty minutes when
Zambales is six hours drive away from Manila?

"Put down your gun now, bitch. Bago pa ako mainis." nakangising sabi nya.

Kahit na labag sa loob ko ay ibinaba ko ang baril na hawak ko. He motioned me to

kicked it towards him which I did. Merda! I'm unarmed now! Guess I'll just have to
fight him in hand to hand combat where I excell the most.

"I can read in your face that you have questions to ask, Bellucci. Go on. Just ask.
Papatayin din naman kita pagkatapos kong sagutin ang mga tanong mo."

I gritted my teeth. Kukunin ko na lang ang pagkakataon na ito para makapag isip ng
plano.

"You're supposed to be in Zambales. Bakit nandito ka?" was my first question. Wala
pa din si Shielder. Sana lang ay walang mangyaring masama sa kanya.

Kumuha ng isang upuan si Liam at pabaliktad na umupo doon. Nakaharap sya sa

sandalan at ipinatong nya ang mga braso nya doon. He motioned me to sit down. Wala
akong magawa kung hindi ang maging sunud-sunuran sa kanya.

"Hmm... My other phone is in Zambales." he answered. "It's a three-way call,

Bellucci. I called my phone that was in Zambales and put it in a three-way call. My
original phone cannot be traced by anybody. Kaya ang na-trace ng tracker nyo ang
ang cellphone ko na nasa Zambales. Nandyan ako kanina pa sa katapat ng bahay na 'to
when I made the call."

I chewed the insides of my cheeks. That was a smart move. It was a trap from the
beginning.

"You planned to lure them out. Hinintay mong maiwan ako dito sa bahay bago kumilos.
Pero paano mo nalamang maiiwan ako at tungkol sa pagbubuntis ko?"

He snapped his fingers. "That's easy. I put a bugged on Violet's phone. You see,
hindi ko sana malalaman ang lahat kung hindi mo pinulot ang dapat sanang itinapon
na."
Napapikit ako ng mariin at napamura sa sakit. Dammit. Why I haven't even thought
about that? Ni hindi ko man lang din pina-check kina Tracer kung may bug ba ang
phone!

It was my fucking fault!

I wrinkled my nose. Merda! Sobrang sakit ng buong mukha ko! Sigurado akong mag
iiwan ng pasa ang ginawa ni Liam sa akin!

I glanced at his gun. Hawak nya iyon at mukhang walang balak bitiwan. Nasa likod
nya din ang mga kutsilyo at kailangan ko pang dumaan sa kanya bago makuha ang mga
iyon. My gun was also on the ground.

Ang kailangan kong pag isipan ay kung paano nya mabibitiwan ang baril na dala nya.

"I'm going to tell you a story." he said out of nowhere. "Once upon a time. There
live a happy family. Mom, Dad and their son who's only eight years old. The parents
adored their son very much and the son loved his parents so much! They were an
example of a perfect family."

I frowned. Hindi ko alam kung saan papunta ang ikinukwento nya. Pero mabuti na rin
iyon para magkaroon ako ng mas maraming oras sa pag iisip ng plano.

"Until one night, a demon came. He killed each and every one of the family's maid
and butlers. He brutally killed the boy's parents too. He thought that the demon
would also kill him but for some reason, he didn't. He was relieved but when he saw
his parents' dead bodies, that's when he learned that it's better if the demon also
killed him. He suffered alone in this world. The earth became the hell for the
boy."

I could use this chair to divert his attention. I'll throw it at him. Susugurin ko
sya habang wala ang konsentrasyon nya sa akin. At saka ko na aagawin ang baril.
Alam kong mas mabilis ako sa kanya dahil una kong nahawakan sya sa leeg noong unang
beses kaming magkita sa restobar.

"The boy promised to kill the demon. But when he he discovered that the demon had a
daughter, his planned changed. He will kill the demon's daughter and let the demon
experienced the same agony that he felt. He will let him feel how to live in hell.
So when some weird organization offered him to become a chess piece in exchange
that he could get his revenge, he accepted it."

I stiffened. Nagbalik ang atensyon ko kay Liam at sa mga sinasabi nya. Chess
piece... He was telling me the story of his life!

"The organization gave him power, money and everything that he could ask for." Liam
continued. "He made himself stronger and he recruited the enemies of the demon's
daughter as his pawns. All of them have the same goal so they helped each other.
But the boy promised that he'll kill the demon's daughter with his own hands."

Tumayo sya. Naglakad sya paunti-unti palapit sa akin. Damn, the circumstances is
not going according to my plan. I should make a plan B.

But before I could do that, my breathing hitched when he pointed his gun again on
my stomach. In an instinct, I protected that part of my body by hugging myself.

"Do you know who's the boy in the story, Bellucci?" he asked. Danger is evident in
his voice. "It is me. And do you know who's the demon that brutally killed my
parents in front of my eyes? It was your father!" idinikit nya ang baril sa noo ko.
"And I will fucking kill you as a revenge!"

Nararamdaman kong kakalibitin na nya ang baril kaya mabilis akong kumilos. Yumuko
ako at dahil nakatayo sya ay ang tyan nya ang naging kaharap ko. I tackled him like
a bull. Napatigil lang nang tumama na ang likod nya sa pader.

But that wasn't enough to stop him. Hinawakan nya ang ulo ko at tinuhod ang mukha
ko ng sobrang lakas. Napabitaw ako sa kanya.

Fuck! Sobrang sakit na talaga ng mukha ko!

Sa nanhihilong paningin ay sinubukan kong umilag nang ipinutok nya ang baril. The
sound was deafening against my ears but I managed to grab his wrist and twisted it.
Nabitawan nya ang baril pero sinuntok nya naman ang tyan ko gamit ang isa nyang
kamay.

My child!

Mas lalo akong nagalit sa isipin na may mangyayaring masama sa anak ko dahil sa
ginawa nya. Adrenaline rushed through my entire body. I kicked him in the gut and
landed a punch on his face.

Hindi pa sya nakakabawi nang muli akong magpakawala ng suntok sa leeg nya. He
gagged and coughed but I grabbed his hair and slammed it on the refrigerator
nearby. Galit na galit ako na halos hindi ako tumigil sa paghampas ng mukha nya
doon!

An eye for an eye. A face for a face, motherfucker!

Nang makuntento ay binitiwan ko sya at kinuha ang dalawang baril na nasa sahig.
Nakaupo na sya na sabog ang mukha at punong puno ng dugo at mga pasa. Mukha syang
hinang hina.

Serves you right, asshole!

"Say your last words, Ortega." sabi ko pero wala na akong balak na pagsalitain pa
sya. Pero bago ko pa makalabit ang gatilyo ng baril ay malakas syang tumawa na
parang baliw.

"Look behind you, Bellucci."

Hindi ako natinag. Malamang ay isa na naman ito sa mga patibong nya. I won't look
away at him this time. Hindi na ako muling magpapa-loko sa kanya.

He chuckled. "Go on. Shoot me. Sabog din ang bungo ng kaibigan mo kasabay ng sa
akin."

At saka ko lang naalala si Shielder.

Gumilid ako para hindi ko matalikuran si Liam at makita ko pa din ang paggalaw nya.
Nakadikit pa din ang dalawang baril sa ulo nya. Pero napasinghap ako nang makita
kung anong nasa harapan ko.

It was Shielder. Pero hawak na sya ng tatlong lalaking nakalaban nya kanina.
Nakaluhod sya at ang isang lalaki ay may nakatutok na baril sa may ulo nya.

I frowned. Something is not right. Shielder is good in hand to hand combat like me.
Kahit sampung kalaban ay alam kong matatalo nya kahit pa magsabay sabay ang mga
iyon. But why is he looking so weak and just kneeling on the floor not doing
anything?

"They drugged him." si Liam na sumagot sa katanungan sa utak ko. "It's a new drug
that I've got from my supplier. It's addicting but without the antidote, the one
who got injected with that drug will die in just twenty minutes."

Napatingin ako kay Shielder. Namumungay ang mga mata nya at mukhang wala sa sarili.
That's why he's not doing anything. I gritted my teeth. Mas idinikit ko ang baril
sa ulo ni Liam.

"Give me the antidote, asshole!" gigil na sabi ko. "Give me the antidote!"

"Ibaba mo ang baril mo, Bellucci. Then I'll give you the antidote."

Malutong ko syang minura. Merda! Anong akala nya sa akin? Tanga? Hindi marunong mag
isip? Sa oras na ibaba ko ang mga baril na hawak ko ay alam kong talo na ako! Hindi
lang naman nakakagalaw ang mga tauhan nya dahil hawak ko ang pinuno nila sa leeg!

"I'm the only one who knows what antidote he should take, Bellucci. He only has
less that twenty minutes to live."
Fuck! Muli akong napatingin kay Shielder. Namumutla na ang mukha nya tanda ng
epekto ng droga! Ni hindi ko alam kung anong droga ang itinurok sa kanya kaya hindi
ko alam kung anong antidote ang dapat na ibigay sa kanya. Liam is right. He's the
only one who knows how to cure Shielder.

Pero hindi ko pwedeng ibaba ang mga baril ko.

Kinuha ni Liam ang pagkakataon habang nag iisip ako para kumilos. Malakas nya ulit
akong sinutok sa tyan at sa sobrang pag aalala sa buhay na nasa loob ng sinapupunan
ko ay nabitiwan ko ang isang baril. I cursed. Liam picked it up. He's fast and I
know that it's too late for me point it against him. Mauunahan nya ako.

Nevertheless, I still try and point the gun at him. Nakita ko ang ngisi nya dahil
mas nauna nyang naitutok ang baril nya kaysa sa akin.

Then I heard three gunshots.

No. Four gunshots.

Kasabay noon ay ang pagkatumba ng tatlong lalaking may hawak kay Shielder. They
were shot in their heads. Nakita ko si Liam na nakangiwi habang hawak ang kamay
nyang nagdudugo.

"It hurts!" he cried in pain. Sinipa ko ang baril na nabitiwan nya palayo sa kanya.

On the kitchen's entrance, I saw Tracer and Death both holding out their guns.
Parehong umuusok pa ang mga dulo ng mga baril nila. Ang kay Tracer ay nakatutuok sa
direksyon ng mga lalaking nakahawak kay Shielder habang ang kay Death naman ay
nakatutok kay Liam.

Pakiramdam ko ay naubos ang buong lakas ko nang makita ko si Death. He came back to
save me. I'm safe now. He's here. He's really here.

"You can't cheat Death, motherfucker." Death hissed.

He shoots Liam on his leg kaya napaluhod ito habang sumisigaw sa sobrang sakit.
Tinignan ko sya at lumapit sa kanya saka ko sya tinutukan ng baril sa bungo.

"Give me Shielder's antidote." malamig na sabi ko. "Give it to me and I'll spare
your life."

He laughed like I'd just told him a joke. "Kill me, Bellucci. Wala kang mapapala sa
akin."
Naramdaman ko ang pagtabi sa akin ni Death. Wala syang sinabi na kung ano kaya alam
kong ibinibigay nya ang desisyon sa akin.

This is my mission afterall.

"Say your last words, Rook." sabi ko habang malamig na nakatitig sa mga mata nya.

I saw pain in his eyes. Parang bumalik sa isipan nya ang lahat ng pinagdaanan nya.
Ang pagpatay ng ama ko sa mga magulang ko sa harapan nya. Ang mga ginawa nya para
lang makaganti.

He knew. He knew that I will really kill him.

"Fuck you, Bellucci. You and your demon father." mapait na sabi nya kasabay ng
pagtulo ng isang butil ng luha mula sa kaliwa nyang mata.

Violet once told me that when a person cries and the first drop of tears comes from
the right eye, it's happiness. But when the first roll is from the left, it's pain.

"Goodbye, Ortega."

I pulled the trigger. Hindi ko inalis ang paningin ko sa mga mata nya habang
bumabagsak ang katawan nya. Hanggang sa mamatay ang huling ilaw ng buhay mula doon
ay hindi ko pa din inalis ang paningin ko.

This has been my scenario at every mission that I did. Alam kong ang mga mata ko
ang huling nakikita ng mga taong pinatay ko hanggang sa mawalan sila ng hininga.
Pero taliwas sa malalamig kong mga mata ang nararamdaman ko.

Pain, sorrow and guilt.

Naramdaman kong may mainit na palad ang sumakop sa mukha ko. It was from Death. He
cupped my face and wiped my tears away. Ni hindi ko alam na umiiyak na pala ako.

"It's over now." he whispered. Nakikita ko ang pag aalala sa mga mata nya habang
sinusuri ang buong mukha ko.

I smiled while still crying. Masaya ako na nagawa ko na ang misyon ko pero
nasasaktan ako dahil sa nangyari kay Liam.

He wanted revenge for what my father did to his family. Alam kong ginawa lang iyon
ni Papà to kill the former rook. Pero para sa anak na naiwan ay sobrang sakit noon.
Ngayon ko lang naisip ang mga naiiwan ng mga taong pinatay ko dahil sa misyon ko.
Some of them have families, children and love ones. Kaya hindi na ako magtataka
kung bakit marami ang gustong pumatay sa akin dahil sa ginawa ko.

I don't want this kind life anymore. I wanted out.

"You're free now." I said to him. Masaya ako na nakawala na sya sa ganitong klaseng
buhay.

"Get your shit together, fucker!" dinig ko ang boses ni Tracer na nag aalala para
sa kapatid.

I looked at him. Pilit nyang ginigising ang diwa ng kapatid nya na mukhang wala pa
din sa sarili. Putlang putla na sya. Mas lalong bumuhos ang mga luha ko. No. He
can't die. Shielder mustn't die.

"He was drugged, Tracer." I asked. Ngayon ko lang naramdaman ang panghihina at
sakit sa buong katawan ko gawa ng pakikipaglaban.

"What?"

"They drugged him. Take him to the hospital, Tracer. He has only less than fifteen
minutes left." walang boses ko nang sabi.

But Tracer heard it. Sa sinabi kong iyon ay mabilis nyang binuhay ang kapatid at
halos patakbo na ng umalis.

I looked at Death. Lahat ng pagod ko ay nararamdaman na ng katawan ko. Maging ang

sakit sa mga tinamo kong suntok at sipa mula kay Liam.

And like a trigger, I felt a excruciating pain in my stomach.

"Ah..." napahawak ako sa tyan ko. Diniinan ko iyon sa pagba-baka-sakaling maibsan

ang sakit pero mas lalo pa yatang dumoble ang sakit. "Ah!"

"Vexen!" Death catched me before I fell down. Namimilipit na ako sa sobrang sakit
na nararamdaman ko. "Honey! What's wrong?!"

"Death... Ang s—sakit." hirap na hirap kong sabi. Bumibilis na ang paghinga ko at
nandidilim na ang paningin ko sa sobrang pananakit ng tyan ko.

"Hang in there, honey. I'll take you to the hospital." pagkasabi nya noon ay
naramdaman kong binuhat nya ako.
I screamed in pain. Hindi ko na talaga kaya ang sakit. Nabibingi na naman ang mga
tenga ko at halos wala na akong makita sa pandidilim ng mga paningin ko.

Before I lose my conciousness, I uttered a prayer.

Please... Save my baby.

----

Last chapter then Epilogue na!

Vote and comment po.

Lady Hiro

Chapter 45

This is the last chapter of Engagement Chaos. Thank you so much for supporting
Death and Vexen's story. See you on Creed/Archer's story entitled Chess Pieces #1:
Creed Cervantes!

Next ud is the Epilogue.

---

Sumalubong sa akin ang puting kisame at ang amoy ng gamot pagkadilat ng mga mata
ko. My eyes sting as I stared at the light above me. Sa nanlalabong paningin ay
iginala ko ang paningin sa loob ng kwarto. The whole room is painted in creamy
white paint.

"Vexen..."

Ibinaling ko ang paningin ko sa kung saan nanggagaling ang boses. I saw Death
sitting on a monoblock chair just beside my bed. He held my hand and I could see
the worry and fears in his mismatched eyes.

"Anong nararamdam mo? May masakit ba sayo?" he asked.

Pinakiramdaman ko ang sarili ko kung may sumasakit ba pero wala naman. I opened my
mouth to answer him and I immediately felt that my throat is dry.

"Water..." mahina kong sabi pero kahit ganoon ay ramdam ko ang pananakit ng
lalamunan ko na parang isang buwan na hindi iyon dinaanan ng tubig.

Death poured me a glass of water from the pitcher on the bedside table. Tinulungan
nya akong makaupo at ibinigay sa akin ang tubig. I gulped it down and my throat
felt relieved with water.

"Anong nangyari?" I asked. Bigla yata akong nagka amnesia dahil hindi ko matandaan
kung bakit ako napunta dito.

"You've been unconscious for two days here in the hospital, honey." masuyong sabi
ni Death pero kahit ganoon ay nabigla ako.

Two days?! Kaya pala ganoon na lang ang panunuyo at pananakit ng lalamunan ko! Ni
hindi ako nakatikim ng tubig sa loob ng dalawang araw and I was only damn sleeping!
Kahit naman na may IV drip ang nakatusok sa kamay ko ay hindi noon maiibsan ang
pananakit ng lalamunan ko.

Inayos ni Death ang siguradong magulo kong buhok. I know that it's dirty and oily
too! Hindi ako nakaligo for two days! Kahit ako ay nandidiri na sa sarili ko pero
si Death ay patuloy pa din sa pag suklay ng buhok ko gamit ang mga daliri nya sa
kamay.

Why did I even got hospital in the first place? Ikinunot ko ang noo ko para mag
isip pero naramdaman ko ang pananakit ng mukha ko. Para bang hinapas iyon sa kung
saan.

And that's when everything came back to me.

Oh my goodness. I fought with Liam! He slapped my face with a gun that's why it's
been hurting! Nararamdaman ko na din ang pananakit ng buong katawan ko dahil sa
paglalaban namin. And the last thing that I felt was the excruciating pain in my
stomach that made me unconscious.

Agad akong kinabahan. Napatingin ako kay Death na mukhang kanina pa nakatingin sa
akin.

"Death!" nagpa-panic kong sigaw. Kumapit ako sa polo nya. "Our baby! How's our
baby, Death? Anong nangyari sa baby natin?!"

"Ssshhh..." Death shushed me. Ikinulong nya sa mga palad nya ang mukha ko. He
stared at me intently that made my heart go wild. Sa bawat segundong lumilipas na
hindi nya ako sinasagot ay mas dumodoble ang kaba sa dibdib ko.

"Please, tell me that I didn't lose our baby." maiiyak ko nang sabi.

Oh, God. Hindi ko alam kung anong gagawin ko kung sakaling sabihin nyang may
nangyaring masama sa baby namin. I've been very careless! Dalawang beses napatamaan
ng suntok at sipa ni Liam ang tyan ko!
"Tell me what happened to our baby, Death..." I begged.

May tumulong luha sa mga mata ko. Pinunasan nya iyon at binigyan ako ng mabilis na
halik sa labi.

"The baby is safe, Vexen. Our baby is safe." sagot nyang nag paiyak sa akin.

I am so relieved that I started crying! Pregnancy hormones is playing with me

again! But I'm fine with it as long as my baby is safe.

"I'm sorry if I came back late." Death muttered.

Napatingin ako sa kanya. Tumigil ang pag iyak nang makita ko ang itsura nya. Guilt
and sorrow are in his eyes. Ayan na naman sya. Palagi nya na lang sinisisi ang
sarili nya kahit hindi na naman talaga sya ang dahilan. I wonder if he got used to
this trait because he was a former butler? Inaako nya ang lahat ng para sa master
nya, right?

Umiling ako. Kinuha ko ang isang kamay nya at idinikit sa pisngi ko. I even kissed
his palm.

"You came right on time, Death. Hindi ka nahuli. You were never late anyway. Palagi
kang dumadating para iligtas ako sa tamang pagkakataon."

Hindi nya naman kasi talaga kasalanan. None of us knew that Liam wasn't in
Zambales. It was a perfect trap led by him. At dahil wala sa aming nakakaalam ay
lahat kami ay nahulog sa patibong nyang iyon.

"Paano nya nalaman na maiiwan ka sa bahay ni L?"

I told Death everything that Liam told me. That he put a bug on Violet's phone
that's why he was able to listen to all the conversations that we had. Nalaman nya
ang mga pagpa-plano namin.

Maybe Violet's phone was bugged from the start. Kaya nalaman ni Liam ang tungkol sa
plano namin sa parking lot. Kung paano nya nalagay ang bug ay hindi ko alam.

Death told me that Tracer and L were notified by the house alarm through their
laptops. Nagdesisyon sila na maghiwalay na lang. Tracer and him came back for us
while L and Archer continued with the mission. It was really helpful that Shielder
designed the security on L's house in that way.

"How's Shielder?" nag aalala kong tanong nang maalala sya. Death sighed.

"He's still unconscious but he's okay now. Tracer knew a doctor who is also a
member of El Ordre. She was able to give Shielder some medicine that would reduced
the speed of the drug from reaching his heart. Good thing that Archer and L found
the antidote at the island together with thousands of those drugs. They destroyed
the whole island though."

I nodded. Nakahinga ako ng maluwag sa isipin na ayos na ngayon si Shielder. Mabuti

na lang at naagapan sya. Kung hindi ay sigurado akong may malaking magiging epekto
iyon para kay Tracer.

"What about Violet?" tanong ko. That was my first priority on this mission
afterall. Ang iligtas si Violet at ang patayin ang rook. "They saved her, right?"
umaasa kong tanong.

Nakita ko ang pag aalangan sa mukha ni Death na sagutin ang tanong ko. I looked at
him straight in the eyes. Pilit nya kasing iniiwasan ang tingin ko. Sa huli ay
sumuko din sya at tinitigan ako. That made me feel more nervous. His mismatched
eyes staring intently at me.

"They did save her..." he trailed. Alam kong may kasunod pa syang sasabihin na sa
palagay ko ay hindi ko na magugustuhan. "But she was bleeding to death when they've
found her."

Hindi ako nakapagsalita. I felt like I've gone deaf when I heard those words. Image
of Violet bathing in her own blood came in my mind. I wanted to scream and shout
just to stop those thoughts.

"She fell into a coma because she lost too much blood that causes hemorrhagic
shock. Her brain didn't get enough blood for a couple of seconds and that causes
her to fell into a coma." paliwanag pa ni Death pero pinatigil ko na sya.

I get it. Naiintindihan ko na. Hindi nagsisinungaling sa akin si Liam nang sabihin
nyang mamamatay na si Violet. I bet he tortured her first and gave her a lot of
deep wounds.

"Gusto ko syang makita, Death." I told him. May pag aalangan akong nakita sa mukha
nya. But when he saw how determined I looked, he led me the way.

Violet is in the ICU kaya pinag suot pa ako ng lab gown and hair net bago ako
papasukin. Si Death ay naiwan sa labas ng lounge at ako lang ang mag isa ang
pumasok doon.

I almost broke down when I saw Violet lying on a hospital bed. Maraming mga tubo
ang nakakabit sa katawan nya. There was a tube in her mouth that was connected to a
ventilator to help her breath even if she's unconscious. Napakarami ding mga makina
ang nakapalibot sa kanya na halos hindi ko na alam kung para saan.

Lumapit ako sa kanya hanggang sa makita ko na ang buong mukha nya. Napaiyak ako sa
sobrang sakit na nararamdaman ko habang nakatingin sa kanya. Napakarami nyang pasa
sa mukha. Walang wala ang pasa na meron ako. I even saw a gauze on her left
shoulder. Hindi ko alam kung dahil sa saksak ba iyon o sa tama ng baril.

Muli kong naalala ang itsura ni Violet noong huli ko syang makita. She was calling
my name asking for my help pero hindi ko sya natulungan. Hindi rin ako ang pumunta
sa kanya para mailigtas sya.

I felt so damn guilty. Ako ang kailangan ni Liam. Ako ang gusto nyang patayin pero
mas malala pa ang naging lagay ni Violet.

I held her hand. May nakasipit na kung ano sa hintuturo nya. I know that it's a
pulse oximeter to monitor her heartbeat. Tumutunog ang makina sa bawat pagtibok ng
puso nya kaya iniwasan ko ang masanggi iyon.

"Violet..." I called her. The nurse told me that Violet might be able to hear me if
I talk to her. "Wake up..."

My voice croaked with that simple words. Tumikhim ako. Ayokong marinig nya na
umiiyak ako.

"I succeeded on my mission. We succeeded, Violet. Mission accomplished na naman

tayo." pumikit ako ng mariin. Pinunasan ko muna ang mga luha ko bago nagpatuloy.
"May maganda din akong balita sayo. Buntis ako, Violet. Six weeks na. Kukunin
kitang ninang, ha? Kaya, please. Gumising ka na dyan."

Nalagyan ko ng tunog ang pag iyak ko kaya mabilis kong tinakpan ang bibig ko.
Naaalala ko ang mga panahon na girl bonding namin ni Violet. Sya ang nagparanas sa
akin kung paano maging normal na babae.

Naaalala ko rin na ipinagpilitan nyang magkaroon muna kami ng label ni Death bago
ako makipaghalikan sa kanya. Which of course, I didn't follow. Masyadong
makasalanan ang mga labi at dila ni Death na hindi ko magawang tanggihan.

It was also because of Violet that Death told me that I am his girlfriend. Kung
hindi dahil sa kanya ay hindi ko pa malalaman na ganoon na pala ang turing sa akin
ni Death.

It was all because of Violet.

"Violet... Gumising ka na."

Mabilis na tumayo si Death nang makita nya agad ako pagkalabas ko pa lang ng ICU.
Hindi ko na naigalaw ang mga paa ko nang magtama ang mga paningin namin kaya sya na
lang ang naglakad palapit sa akin. Hindi pa man sya tuluyang nakakalapit ay bumuhos
na ang mga luha ko.
He pulled me inside his arms. Doon ay inilabas ko ang mga luha at mga hikbi na
pinipigilan ko sa loob. Inilabas ko ang mga luha para sa mga taong binawian ko ng
buhay. Inilabas ko ang mga luha na para sa alaga kong aso na pinatay sa harapan ko.

"Death..." humahagulgol na sabi ko. I am crying so loud and hard that people
started looking at our way. Hindi na ako nahiya kahit unang beses kong umiyak ng
ganito. This is a hospital. It's not unusual if you'll saw someone crying inside
the hospital.

"Kinakausap ko sya pero hindi sya sumasagot. Ni hindi ko din alam kung naririnig ba
nya ko but I still talked to her." sumbong ko sa kanya. Bawat bigkas ko sa mga
salita ay may kasamang paghikbi. "It was so painful talking while hearing her
heartbeat from the machine. Takot na takot ako, Death. Takot na takot akong baka
mag iba ang tunog noon."

Humigpit ang pagkakayakap sa akin ni Death which made me cried even more. Mahigpit
akong napakapit sa kamiseta nya habang inilalabas ang sakit na naramdaman ko.

"Nadamay lang sya, Death. At sobra akong nasasaktan sa isiping ako ang dahil kung
bakit sya nakaratay doon at nag aagaw buhay. Liam target was me and yet Violet was
the one who's fighting with her life right."

"Ssshhh... It's not your fault, honey. You didn't wanted what happened to her.
Hindi mo 'to ginusto kaya hindi mo kasalanan."

Kumalas ako sa pagkakayakap at nagmamakaawang tinignan sya sa mga mata. "Violet is

so important to me. Hindi lang sya isang kaibigan. Para ko na rin syang kapatid.
Magigising pa sya, diba? Magigising pa sya?"

"Of course." hinaplos nya ang buhok ko. "You know that your friend is tough just
like you, honey. Malalagpasan nya 'to. She will wake up, one day."

Papà and Kuya Vander also went here in the Philippines when they heard about what
happened and about my pregnancy. Si Papà ay hindi alam kung anong uunahin na
mararamdam. Kung matutuwa dahil magkaka-apo na sya o kung malulungkot dahil para sa
nangyari kay Liam.

"I was ordered to kill the rook, which is Liam's father by that time. To kill each
and everyone in his manor. To not leave any single soul. To not leave any
casualties." he explained one time.

Nakalabas na ako ng hospital at dito na ulit ako tumutuloy sa subdivision kung saan
katabi ko lang ang bahay ni Death. Pero hindi katulad noon na magkahiwalay kami,
ngayon ay dito na din sa bahay ko tumitira si Death which is definitely okay with
me. We're like live-in partners. Magkaka-anak na din kami kaya bakit pa kami mag-
iinarte at hindi magsasama sa iisang bubong?

I'm still visiting Violet at the hospital. Hindi lang naman ako ang nag aalaga sa
kanya. Shielder even hired a private nurse to take care of her. Kahit sina Archer,
Tracer at L ay dumadalaw din naman kay Violet.

"But you didn't kill Liam." sabi ko kay Papà. Nandito sya sa bahay ko ngayon para
mangamusta sa pagbubuntis ko. I could tell that he's already excited kahit ten
weeks pa lang akong buntis at hindi pa nga halata ang tyan ko.

Kuya Vander isn't here though. Ang sabi ay may importante daw na aasikasuhin. Ang
akala ko pa naman ay nagpunta sya ng Pilipinas para sa akin. May iba pa lang
dahilan.

"Yes. He was so young, Vexen. He's only two years older than you but I can't still
kill him. He witnessed how I killed his parents and I know that it would scarred
him for life but I couldn't take away the life of a child." he sighed. Kumunot ang
noo nya. Ang mga gatla sa noo nya ay nadagdagan gawa ng stress. "It's my fault why
everything of this happened. I should've accomplished my mission back then. I
should've..."

Killed the child. Iyon ang mga salitang hindi nya naituloy.

It's my turn to sigh now. Isinandal ko ang ulo ko sa isang balikat ni Papà. So this
is how it feels to do this thing with a father. It feels nice.

"You did the right thing back there, Papà. You gave Liam a second chance in life
when you could've just killed him. You gave him a chance but he just wasted it. He
used the chance that you gave him in a wrong way. Everything that happened is
because of Liam, Papà. Not because of you so stop blaming yourself. I'm not use to
it. It feels creepy."

My father chuckled and cursed me in Italian. Napatawa na lang din ako. I never
thought that I will have a moment like this with my father. I grew up thinking that
he's not treating me as his daughter since Mom died when in fact, he has been a
father all along. He tried to protect me in his own way. I only interpret it in a
wrong way.

"I'm happy that you're my father, Papà." I told him. Naramdaman kong tinapik nya
ang likod ko.

"I'm happy that you're my daughter, Vexen."

Sa sumunod na linggo ay hindi ko inaaasahan ang sumunod na bumisita sa amin. Ako

ang nagbukas ng pinto kaya nagulat ako nang makita ang isang taong nakangiti sa
akin.

"Loki..."

He was wearing a navy blue button down long sleeve polo. It was tuck in his black
maong pants with black belt. Nakabukas ang unang dalawang butones ng polo nya kaya
kitang kita ang gold necklace nyang may pendant na parang isang korona.

He glanced at my baby bump that is already starting to show. Malamlam ang mga mata
nya habang nakatingin doon but when his gaze went up, he smiled again which made me
irritated.

Nakita ko na naman ang nakakainis nyang pekeng ngiti.

"Can I come in?"

Niluwagan ko ang pagkakabukas ng pinto at pinapasok sya. Napatayo pa si Death mula

sa pagkakaupo sa sofa habang nanonood na naman ng Supernatural. He greeted Loki.

"Peppa Pig." sabi nya at tumawa lang si Loki.

"Mabilis lang 'to. Aalis din ako. I just want to say a few things." Loki started.
Lumapit si Death sa akin at hinapit ako palapit sa kanya. "Congratulations, V. You
have accomplished your mission."

Tumango ako at napangiti na. Si Death naman ay inamoy ang buhok ko. Walang pakialam
kahit nasa harap namin ang dati nyang master.

Death will finally be free now, completely.

"That was the last mission for the both of you." pagpapatuloy ni Loki na ikinagulat
ko. "As of today, you are both no longer a part of El Ordre. You still need to keep
the organization as a secret, though. Kung gusto nyo ng tahimik na buhay."

"Sandali." I intervened. "The prize is for Death's freedom, right? Bakit nasama
ako?"

Napatitig sa akin si Death dahil sa sinabi ko. I didn't paid him any of my
attention. I can explain to him later when we have all the time in the world pero
ngayon ay kailangan ko munang tanungin si Loki dahil aalis din ito.

"Bakit? Ayaw mo?" pang asar na tanong nya pa. "Pwede kong bawiin kung gusto mo."

"No!" sigaw ko. He smirked. Merda! Ang hilig talaga akong paglaruan ng lalaking
ito! "I was just asking.

Ang ngisi sa mga labi ni Loki ay unti unting nagbago. He smiled. A real smile. It
was so beautiful that even his sea-green eyes were twinkling.
Dammit. Gwapo din nga pala ang isang 'to.

"Someone took over your place as a pawn, V." sabi nya na mas nagpagulo pa sa isip
ko. I must've looked funny dahil tumawa sya. "Think, V. How could someone pass over
their role as a chess piece? What should be the first thing to consider?"

"Same surname at dapat may kaugnayan ang dalawa." sagot ko pero natigilan ako.

Dammit. Don't tell me...

Muling ngumisi si Loki. He smirked evilly that I could almost feel the shiver down
from my spine.

"You're not the only Bellucci now, V."

Pagkaalis ni Loki ay kaagad din akong umalis para hanapin ang taong kailangan kong
makita. I know Death wanted to ask me about Loki's words pero pinakawalan nya ako.
Babawi na lang ako sa kanya. I would kiss and hug him later!

Isa lang ang alam kong lugar na pupuntahan nya. It was the house of the woman that
he loved. Tama nga ako. Nakita ko syang nakatayo hindi kalayuan habang nakatingin
sa babaeng nakikipaglaro sa isang bata sa garden lang ng bahay nila.

"Bakit hindi mo lapitan?" I asked. Hindi sya nagulat. Siguro ay inaasahan nyang
hahanapin ko sya.

"Sobra ang naging perwisyo ko sa kanya noon. I don't have the right to even look at
her. But I'm okay with this. She's happy now with her husband and children."

Ilang saglit naming tahimik na pinanood ang mag ina sa bahay na iyon na
naghahabulan. Naaalala ko noong una nyang ikinuwento ang bagay na ito sa akin ay
sobra akong na-weirduhan sa kanya. Carmilla is his cousin and yet, he fell inlove
with her.

"Kuya Vander..." I muttered his name. Lumingon sya sa akin at ngumiti. Isang
malungkot na ngiti na mas pinalungkot pa ng peklat nya mula sa ilalim ng kaliwa
nyang mata hanggang sa baba nya.

"Let's go, Vexen."

Habang naglalakad kami sa kanya kanya naming sasakyan ay tinanong ko na sya. The
reason why I wanted to talk to him.

"Why did you do it, Kuya? Bakit mo inako ang pagiging pawn ko sa El Ordre?"
He stopped walking. Nauuna sya sa akin kaya kinailangan nya pa akong lingunin sa
likod nya. Tumigil ako ilang hakbang lang ang layo mula sa kanya.

"The reason why your father married my mother was because of you, Vexen. He wanted
me to take care of you. He told me everything. Lahat lahat kahit ang tungkol sa El
Ordre."

Hindi ako nagsalita. Hanggang saan ba matatapos ang kayang gawin ni Papà para sa
akin? Parang gusto ko tuloy pukpukin ang ulo ko when I remembered that I told him
that I hate him!

"After what happened to Carmilla, I promised to myself that I'll protect you with
everything that I have." Kuya Vander continued. "Ikaw lang ang taong tumanggap sa
akin. Even Carmilla hated me for what I've become. Pero hindi mo ako sinukuan kahit
na ang sarili ko ay gusto nang sumuko." he smiled. Umiiyak na pala ako kaya
pinunasan nya ang luha ko. "Kaya nang gumaling ako, I looked for a way to get you
out of the organization. That's when I knew that I can be your replacement if we
have the same surname but with connection. Kaya nagpaampon na ako ng tuluyan sa
Papà mo. When he knew about my plan, pumayag na din sya."

"Kuya Vander..."

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. He's very different now from the way he used
to be before. Dati ay sobrang bayolente nya pero ngayon ay nagawa nya ang ganito
para sa akin.

Dati ay natatakot pa ako na baka bumalik ang sakit nya kaya hindi ako pumayag sa
kondisyon ni Papà nang sabihin nyang pasasalihin nya si Kuya Vander sa El Ordre.
But looking at him right now, I know that he can do it. Talaga ngang magaling na
sya.

Hinila nya ako para yakapin. Gumanti na din ako ng yakap sa kanya. "Go now, Vexen.
Be free."

"Thank you, Kuya."

"I love you, Vexen. As a little sister lang. Sure yan."

Hinampas ko ang likod nya. "Baliw."

He chuckled. "Oo, pero hindi na ngayon."

Pagbalik ko sa bahay ay nakahalukipkip na nakaupo si Death sa may sofa. Halatang

hinihintay talaga ako. Kahit ang TV ay nakapatay din. Seryoso ang mukha nya kaya
napanguso ako.
Mukhang galit na naman ang isang 'to.

Lumapit ako sa kanya at patagilid na umupo sa may kandungan nya. Inalis nya ang
pagkaka-halukipkip nya para yakapin ang bewang ko pero ganoon pa din ang reaksyon
ng mukha nya.

"Si Kuya Vander na ang pumalit sa pwesto ko bilang pawn. Pareho na tayong malaya,
Death!" masaya ko pang sabi pero wala syang reaksyon. "Uy, galit ka ba? Hindi ka
masaya?" he didn't answered. "Uy, kausapin mo naman ako, oh."

Sinundot ko pa ang tagiliran nya pero sa tigas ng mga muscles nya sa katawan ay
hindi na yata sya nakikiliti. Sumimangot na ako.

"Sige ka. Magtatampo na kami ni baby sayo." I said and even caressed my tummy.

He sighed. His muscles relaxed and the features on his face softened. Ipinatong nya
ang baba nya sa balikat ko.

"You didn't have to do it, Vexen."

Hinalikan ko sya ng mabilis. Dammit. Nakakagigil sya!

"I want to do it for you, Death. Ikaw na lang ang palaging may ginagawa para sa
akin. I want to reciprocate everything."

"Hindi naman ako nanghihingi ng kapalit." kumikiliti ang hininga nya sa may pisngi
ko. "Just always stay here beside me and that would be enough, Vexen. Huwag mo lang
ako iwan ay ayos na ako."

"Hindi naman ako aalis sa tabi mo. But still, I just want you to be free, Death.
You're always taking orders from anyone. Wala ka nang ibinigay para sa sarili mo
that's why I want to do it for you. Isa pa, yung magiging anak natin. Ayokong
maranasan nya ang magulo nating buhay. So please, huwag ka nang magalit."

Hinaplos ko ang mala-bato nyang dibdib. Hindi pa ako nakuntento at ipinasok ko ang
kamay ko sa loob ng damit nya kaya damang dama ko na naman ang paborito kong abs at
v-line nya.

He groaned. "You're tempting me, honey..."

Tumawa ako sa nanghihina nyang boses. Umupo na ako paharap sa kanya. Ang dalawang
mga binti ko ay nasa magkabilang gilid ng bewang nya.

I started kissing his neck. I am slightly teasing him. Paunti-unti kong hinalik-
halikan ang leeg nya hanggang sa paglandasin ko na ang dila ko doon.

I heard him moaned kaya mas lalo pa akong ginanahan sa ginagawa ko. Ipinasok ko ang
dalawa kong kamay sa shirt nya at hinaplos ang katawan nya.

"Vexen..." he moaned my name and oh my goodness. I have never thought that my name
would sound so erotic and sexy! Sana dati ko pa ginawa ito!

Ugh! Pregnancy hormones!

I grinded my hips on top of him and he let out a violent cursed. Patuloy lang ako
sa paghalik sa leeg nya at sa paggiling sa ibabaw nya. When I looked at him, I saw
his dark eyes looking at me that made me stop.

Uh-oh.

"My naughty little Vexen." he hissed. Napatili ako nang mabilis nya akong naihiga
sa sofa at pumaibabaw sya sa akin. Madilim ang mga matang tinitigan nya ako. "You
made a mistake again, honey. Know what I'll do to you?"

"Punishment time!" I exclaimed then giggled. Death chuckled and he buried his face
on my neck.

"Yes, honey. So be ready. I'm gonna fuck you hard and fast."

And that made me feel so freaking excited.

A long time ago, I ran away from home to avoid the engagement that my father
prepared for me. Natakot akong magpakasal sa taong hindi ko mahal at hindi ko
kakilala.

It was a total chaos. Especially when I discovered that Death planned everything. I
got mad at him but come to think of it, I would never feel this happy making love
with the man that I love if he didn't do that. Death is a scary name but he is a my
saviour.

And while I'm sharing a fiery kiss with my saviour that has a weird name and weird
eyes, I thought to myself. He's the only one that I wanted to marry.

So let's now end this chaos that started with my engagement, Death Kieron Ferrante.

----

Posted na po ang story ni Creed/Archer entitled Chess Pieces #1: Creed Cervantes.
Hanapin nyo na lang po sa profile ko dito sa wattpad. Support nyo rin sana. Thank
you!

Vote and comment please. Thanks!

Lady Hiro

Epilogue

My father is the butler of the head of the Von Amstel manor. I always see him with
Lord Nimrod in everywhere he goes. He was like a dog wagging it's tail while
following his owner.

I've watched him as he did everything that Lord Nimrod says. Everything. And I bet
that if the head of the Von Amstel ordered him to jump off a cliff, he would still
do it.

That's how loyal he is.

"You need to put your Master's life over everything, Kieron. Their well-being is
the most important in this world." he said one time when he finally had a time
alone with me.

"Why do we even have to serve them?" tanong ko. Kahit na sa murang edad ay may
namumuo nang inis sa akin.

"Our ancestors were once saved by the Von Amstel. And to repay them, they swore
that they will serve their family hanggang sa kahuli-hulihang Von Amstel."

Oh, wow. Ang galing. Mas lalo lang nadagdagan ang inis ko. I shouldn't have asked
that question.

Hindi naman kasi kami yung niligtas kaya bakit kailangan pa kaming idamay sa
pangako na 'yon? Ang sarap hukayin sa lupa at i-double dead ng mga ninuno ko.

"Don't worry, Kieron. That promise will end if one of the Von Amstel will free his
butler." my Dad added. Nakita nya siguro ang inis sa mukha ko.

Father explained about the Chess Pieces too. He said that were not only their
butler but also their pawn. We should protect them even if we have to catch bullets
for them.

"Hindi ito ang pinangarap ko para sa magiging mga anak ko!" I heard Mom shouted at
my Dad. She saw that he was teaching me how to use a gun.
My mother never said anything about this before. She stayed silent even when she
witnessed how my father bow to his knees in front of Lord Nimrod. But when she saw
me holding a gun, she finally snapped.

"I've never wanted this kind of life for Kieron, Charles! Kung alam ko lang na
magiging ganito ang buhay namin ng anak mo ay hindi na sana ako nagpakasal pa
sayo!"

My mother left us that day. I saw how my father tried to cope up with her absence.
He was smiling in front of me, in front of the Von Amstels but every night, I could
hear him crying.

My father loves my mother so much. He was a pure Italian and my mother is a pure
Filipino. Yet he learned her language just for her.

I understand my mother though. That's why I didn't tried to stop her when she
decided to leave us. Hindi pa rin naman kami nawawalan ng communication sa isa't-
isa. Hindi nya lang daw masikmura ang mga ipinapagawa sa akin ni Dad.

Every girl wouldn't want to marry a guy like my father. He's Lord Nimrod's dog. He
would gladly do the orders that the Lord gave him without batting an eye. And soon
enough, I would be in his position too.

Kahit sinong babae ay walang magmamahal sa akin. Even I hated myself. I don't want
to be a dog like my father. I want to be free.

"What kind of book is that?"

Napatingin ako sa batang nakakunot ang noo habang nakatingin sa librong binabasa
ko. His sea-green eyes tell me that he's the young Von Amstel. My soon-to-be
master.

With that thought, I got irritated. Hindi ko sya pinansin.

"It's in different language, right?" I remained my eyes glued on the book. "Hey!
I'm talking to you!" he tried to speak with authority but failed miserably.

I glared at him and I saw fear in his eyes. Just like what I've wanted.

Wow. Sya ba ang magiging master ko? Baka magkabaliktad pa kami ng pwesto nyan.

Sounds good, though. Me as a master and this spineless kid as my butler.

"W-what language is t-that?" the young Von Amstel still tried to strike a
conversation with me.

Nagpakawala ako ng hangin sa baga. Isinara ko ang librong binabasa ko. Bwisit.
Mukhang hindi ako titigilan ng batang 'to.

"Filipino." I answered. Nakita ko naman ang pagliwanag ng mukha nya dahil sa sagot
ko. He smiled even.

Ganoon ba talaga ka-importante ang sagot ko para matuwa sya? Paano kaya kung
magpabayad ako sa kanya sa bawat pagsagot ko sa tanong nya? Baka yumaman pa ako.

Naalala ko na naman ang mga ninuno ko. Kung sana kayamanan na lang ang iniwan nila.
Mga isang bag na punong puno ng mga ginto. Edi sana natuwa pa ako.

"My father knows how to speak Filipino!" the kid said merrily.

Malamang. Tinuruan kaya sya ni Dad.

He seated on the chair in front of me. Hindi ko naman sya pinapaupo. Ah, oo nga
pala. Sa kanila ang upuang 'yon, kahit nga ang inuupuan ko ngayon.

Tumitig sya sa mga mata ko. Alam kong may sasabihin sya tungkol sa kakaiba kong mga
mata. It has always been an issue. Gusto ko na nga iyong takpan pero hindi naman
ako makakakita.

Pero nagulat ako nang hindi sya nagsabi ng kahit na ano tungkol sa mga mata ko.

"Can you teach me how to speak in Filipino, too?"

Aba't— ginawa pa akong tutor? Mukha bang teacher ang tingin nya sa akin? Magkasing
edad lang kaya kami!

"You're the son of my father's butler, right?"

Doon ako nagising. Of course. I will be this kid's butler in the near future. I
will have to follow everything what he wants. And I can't say no to it.

"Okay. I'll teach you." I said. I'll just use this time to practice saying yes to
everything that he says.

"I'm Loki." naglahad pa sya ng kamay. Akala ko tuloy nagpapaturo na sya kung ano sa
tagalog iyon.
But he introduced himself as Loki when everyone in this manor calls him as Lord
Alexander. First name basis, huh? Okay.

"I'm Death." I said as I accepted his handshake.

"What is the Filipino words for I love you?"

I stopped myself from laughing. Bwisit. Akala ko kung anong ipapaturo, mga
kagaguhan lang pala.

"Mabaho ako." I answered. "Ma. Ba. Ho. A. Ko."

"Mabaho ako?" I nodded. He's having a hard time talking in different language
because of his accent.

Ito ba talaga ang magiging amo? Ang daling i-budol. Mabilis maloko. Mukha pang
lalampa-lampa.

"How about for 'let's go on a date'?"

Napataas ang isang kilay ko. May nakilala ba syang Filipino na gusto nyang i-date?
Maagang makakabuntis ang batang 'to. Pustahan.

"Supot ako."

"That's easy!" he exclaimed kahit hindi ko pa naiisa-isa ang mga syllables. "Supot
ako! Supot ako. Supot ako. Supot ako."

Yeah, right. Motherfucker.

"How about the Filipino for 'I don't want to be the next head of the Von Amstel
manor.'"

Natahimik ako sa sinabi nya. I don't know if he's serious or not. Nakangiti sya
pero ang mga mata nya ay iba naman ang sinasabi. He still haven't mastered the art
of concealing emotions, I guess.

Looks like I'm not the only one who hated this life, huh?

"You can't." I said. His smile faltered. "You can't and I won't teach you the
filipino word for it."
He was quiet for a minute before his fake smile returned on his face again. Does he
really think that he can fool me?

"Okay. Then please teach me the filipino word for 'Can you be my friend?'"

"Pwede ba kitang maging kaibigan?"

"Wow! That's too long!" he giggled. "Say it again. Slower."

Ilang beses nyang pinaulit-ulit sa akin ang salitang iyon. Nabu-bwisit na naman
tuloy ako. I shouldn't have agreed to teach him Filipino. Hindi ko alam na ganito
pa lang kahirap ang magturo!

"Death..." he called me after saying the words correctly for the third time.

"Oh?"

"Pwede... ba kita... magi kaibigan, Death?"

I couldn't hide the shock that I felt that time. Hindi ko inaaasahan na sa akin nya
sasabihin ang mga salitang iyon.

Hindi nga sya bagay maging next head ng Von Amstel manor. Masyadong malambot ang
puso nya.

"Of course..." I find myself answering. I don't even know how those words came out
from my mouth!

But when I saw the joy on the kid's face, I sighed. I'll just protect him with all
my life I guess.

Siguro ay hindi na ako makakapag-asawa. I don't want my wife to feel the pain that
my Mom felt. I don't want to dragged her in my chaotic world.

No woman would accept this kind of life.

"Why are you dripping wet?" tanong ni young master Loki sa akin pagkabalik ko sa
manor nila matapos maligo sa ilog hindi kalayuan sa kanila.

"I took a bath at the river nearby." I said. Inabutan nya ako ng towel pamunas at
nagdalawang isip pa ako kung tatanggapin ko iyon o hindi.

"Aren't there any leeches though?" nakangiwing sabi nya at mukha pang nandidiri.
Sarap suntukin sa mata.

"There are." I even showed him the mark that it left.

"Bloody hell. Are you okay?" he asked with a thick bristish accent.

"I'm okay. They're not deadly. It's fun taking a bath outside once in a while."

Natahimik sya. Oops. I forgot that he can't do things like this. Besides being the
future head of the Von Amstel, he belongs to the royal family too. Kaya ganoon na
lang alagaan ng mga magulang nya ang reputasyon ng pamilya nila.

They taught Loki everything there is to know about proper etiquette for all kind of
things. Ang dami ding bawal para sa kanya. Kahit ang pagtawa ng malakas o sumigaw
ay hindi nya pwedeng gawin.

"Can you take me there next time?" mahinang tanong nya. Parang ayaw pang marinig
ko.

My eyes remained on him. His head hung low. Hindi masalubong ang mga mata ko. Alam
nya kasi na hindi pwede ang pinapagawa nya sa akin.

I sighed. Pasaway na bata.

"Okay."

Napaangat sya ng tingin. Parang di pa makapaniwala na pumayag ako.

"I am your butler, young master. I'll do everything you say and everything you
want. My loyalty is with you."

Ganoon nga ang nangyari. When the night came, we sneak out and went to the river.
Si Loki lang ang naligo habang ako ay binabantayan lang sya.

Ilang beses pang naulit ang paggawa nya ng mga bagay na hindi pwede sa kanya. With
me being his only witnessed. I've watched him running around in their field while
screaming his lungs out. I've watched him climbed a tree. I've watched him having a
bath on a mud.

"You remind me of Peppa Pig." sabi ko sa kanya isang beses. Masyado kasing malakas
ang bristish accent nya.

Hindi naman nakakagwapo.

"Who's that?" kunot noong tanong nya. Napagaya tuloy ako sa mukha nya.

"You didn't know her?" he nodded. "Seriously?"

So I made him watch one episode of Peppa Pig.

"I am not like her!" inis na sabi nya habang nakaturo sa TV. "I don't look like a
pig!"

"Yeah. But you're accent sounds the same."

He was about to say something when his mother came. Nakita na nya ang pinapanood
namin bago ko pa mapatay ang TV.

"What are you watching, Alexander?!" she asked, horrified. Her beautiful face had a
horror look. "You can't watch that!"

Lumapit sya sa amin. Kinuha nya sa kamay ko ang remote at sya na mismo ang nagpatay
sa TV. Hinarap nya ako at nandoon ang galit sa mukha nya.

"What are you trying to make him watch, Kieron?! He can't watch something trash
like that!" she screamed on the top of her lungs.

Nice. Paano pa kaya kapag porn na ang pinanood namin? Baka mamatay na sya sa
sobrang gulat.

"Mom. Don't blame him—"

"Oh, shut it!" she shouted at her son. I saw how Loki flinched. "I will blame him
because he's so irresponsible! His only job is to watch after you and protect you
but he can't even do it properly!"

Tumungo na lang ako. Baka masagot ko pa. My parents never raised their voice at me.
Kahit isang beses ay hindi nila ako sinigawan.

I felt bad for Loki. Mukhang madalas nyang maranasan ang ganito.

"I'm sorry, Death..." sabi ni Loki pagkaalis ng Mom nya. Feeling ko nga matatanggal
na ang tenga ko sa sobrang tinis ng boses ng nanay nya. "It's my fault."

Tinawanan ko nga. "Baliw."

"What?"

"It means 'You're crazy'."

"I am not!" sigaw nya pero mabilis nyang tinakpan ang bibig nya. I smiled at him.

"It's okay, young master. You can do everything that you want when you're with me."

It was raining hard one day while I was teaching Loki some filipino words. Pero ang
magaling na bata ay hindi nakikinig sa akin. Nakatingin lang sya sa labas at
pinapanood ang malakas na pagbuhos ng ulan.

"Hey, Death. I saw from the TV that you can play under the rain too."

Iba ang kutob ko dito. "And?"

Tumingin sya sa akin. Ang mga mata ay nagniningning. "Let's play!"

Mabilis syang tumakbo palabas. Sasawayin ko na sana dahil baka biglang dumating ang
mga magulang nya pero pasaway talaga. Nabasa na rin sya kaya hinayaan ko na lang na
gawin ang gusto nya.

We played under the rain and it actually felt good! I feel like I'm a child playing
with his playmate! Panay ang tawa namin ni Loki habang naglalaro sa ilalim ng ulan.

It's nice to have at least one friend. I'm glad that I agreed to be friends with
him.

Pero ang paglalaro naming iyon ay natigil nang dumating ang mga magulang nya.
Mabilis kaming pinapasok sa bahay at doon kami pinagalitan.

"What in the bloody hell did I just saw Alexander?! How could you possibly think
that you can play under the rain, huh?! You're not in your right mind!" Lord Nimrod
voice boomed throughout the entire manor.

I saw Loki's shivering due to coldness and due to his father's wrath. Pwede naman
nya kaming pagalitan pagkatapos maligo ni Loki. Nangingitim na ang mga labi nya!
Fuck it!

"I-im s-sorry, Dad..." nanginginig ang boses na sabi ni Loki.

"Sorry? If you're sorry then why are you doing things that was against the rule,
Alexander?! You think I didn't know about that?! Don't take me as a fool, young
one!"
Tumaas ang kamao ni Lord Nimrod. Nataranta ako at iniharang ang katawan ko kay Loki
pero ang kamao nya ay tumama sa mukha ng ama ko.

Nagulat ako. My Dad stayed rooted on his place. Ni hindi nya ininda ang sakit ng
pagkakasuntok ng Lord sa kanya.

Now I know where my father got his bruises. Hindi lang ito ang pagkakataon na
sinaktan nya ang kamao ko.

"You're a bad kid!" he said and punched my father again. Narinig ko ang paghikbi ni
Loki sa likod ko.

I balled my fist. I wanted to get revenge for my father but I caught his eyes.
Tahimik syang umiling at ngumiti sa akin.

Tangina.

"It was a simple rule, Alexander, but why can't you do it?!" he gave my father a
punched on the face again.

Gigil na gigil na ako! Sobrang diin ng pagtatangis ng mga ngipin ko na sa palagay

ko ay magtatanggalan na ang mga iyon!

"Stop it, father! Stop it, please!" Loki begged.

"Bullshit!" mas lalo pang nagalit si Lord Nimrod. "Von Amstel never beg! We never
beg!"

"Yes!" umiiyak na sabi ni Loki. "I'm sorry, father. I won't do it again. Just...
Stop it."

He landed one last punch before he took a deep breath. "Last chance, Alexander. I
swear you won't like it when I get mad."

Mabilis na tumakbo paakyat ng kwarto nya si Loki nang hindi ako nililingon
pagkaalis ng ama nya. I sighed. Hindi ko rin naman alam kung paano sya kakausapin.

I treated my Dad's wounds. I know it hurts everytime the cotton touched his skin
but he never showed any pain on his face. I keep my lips pursed the whole time.

I just witnessed how low my father had become. Galit na galit ako. Sa kanya at sa
mga ninuno ko. Tangina naman kasi, patay na sila pero nandadamay pa ng iba!
I don't want to be my father. I don't want to be so low.

"Take care of the young master, Kieron." my father said when we were about to
sleep. Palagi na kaming nagtatabi sa kama simula nang iwan kami ni Mom. Para bang
sa ganoong paraan ay maipapaalam namin na hindi kami nag iisa.

"Yes, Dad." I said.

Kahit na nagtampo ako ay alam kong hindi naman kasalanan ni Loki. Hindi nya alam na
si Dad ang pagbubuntunan ng galit ng ama nya.

I saw how weak he is. I know that he needs me. And I promise that I'll protect him
as his butler.

"Serve him with all you have, Kieron. Continue our family legacy. You're the only
Ferrante left who could do that."

Pagkatapos ng pangyayaring iyon ay nagbago ang pakikitungo sa akin ni Loki. He

never smiled at me again. He started calling me as 'Kieron' too. Kahit ang pagtu-
tutor ko sa kanya ng mga filipino words ay itinigil nya.

He started acting like the head of the Von Amstel. And we started drifting apart.

He treated me as a mere butler. Nothing more, nothing less. And all I could do is
to say 'Yes, my lord' to everything that he says.

He never treated me as his friend again.

My father died and I felt so alone. Natakot akong matulog ng mag isa. Damang dama
ko kasi kung gaano ako nag iisa. It was so painful having to fight this chaotic
life, alone, everyday.

Mas lalong nag iba si Loki habang patagal ng patagal. He was like a different
person now. I still tried to talk to him casually but when he's using his
authoritative tone, I could only say 'Yes, my lord' like a fucking robot.

I thought that we will remain like that forever. Until a girl named Daphne Madrigal
came into our life.

"Bloody hell, Kieron! Did you hit her?" he asked. May bigla kasing sumulpot na
babae sa kalsadanm at muntik ko nang masagasaan.

"No. I stepped on the brake before the car could hit her."
"Then why did she fell on the ground?!"

I let out a frustrated sigh. Kapag ganito ay parang bumabalik ang dating sya pero
nakakaubos kasi ng pasensya. Sinabi na ngang hindi ko nabangga, eh.

This Peppa Pig. Sakit sa ulo.

Bumaba ako ng sasakyan. I saw the girl lying on the ground. Noong una ay may malay
pa sya pero napapikit din. Nang matitigan ko sya ng husto ay natigilan ako.

"Lord Loki! You need to see this." binuksan ko ang pintuan ng kotse para sa kanya.

When he saw the girl, he froze. Inilabas nya ang phone nya at palipat-lipat ang
tingin doon at sa babae.

"Bloody fucking hell, Death. We need to take her to the hospital."

I almost smirked when he called me by my first name. Sya na ang bumuhat sa babae at
naglagay sa backseat. I drove our way to the nearest hospital.

"Take care of her, Kieron." Loki said while staring at the unconscious girl. The
doctor said that she just lost consciousness due to stress. "Be her butler."

I looked at him. Didn't know that Peppa Pig knows how to joke too.

"I can't have two masters." I said. I know I've been doing all that he wanted pero
sobra na kung magiging dalawa ang pagsisilbihan ko.

Isa lang ang katawan ko.

"She'll be your only master. And once this girl have her own family, you'll be
free."

Tinitigan ko sya. He's serious. I could tell if he's pretending or not. We've been
together for so long that even if he mastered the art of concealing emotions, I can
still see right through him.

Alam ko din na marunong na talaga syang magtagalog. Sinasakyan ko lang ang

pagkukunwari nya.

But he's serious now. My father said that we can be free from our ancestors curse,
I choose to call it curse instead of promise, if one of the Von Amstel freed his
butler. And this is it. It's happening right now.
I should be happy. I am finally going to be free. Kahit sa pagiging butler man
lang. Ang pagiging pawn ko na lang ang problema ko.

I should be happy but Loki looked so sad.

"Can you do it, Death?"

Death. He called me Death again.

Yumukod ako sa kanya. "Yes, my Lord."

Nang matapos ko ang huling utos nya ay pumunta ako ng Italy where my mother is. She
remarried and her new husband has a son. Dalawang taon lang ang tanda ko sa kanya.
Patpatin at parang isang pitik ko lang ay tatalsik na agad sya.

I tried to get along with her new family. Her new husband is kind. Wala akong
maipintas kaya hinayaan kong maging masaya ang Mom ko.

Gon was easy to get along too. At ang patpatin ay may fiancee na pala! Pinagmalaki
pa sa akin! Pinapamukha yata na walang papatol sa tulad ko!

Pitikin ko na talaga 'to.

But we've heard that his fiancee ran away. I wanted to laugh at him because karma
worked it's way for me but when I saw how devastated Gon looks, I got mad at the
girl.

"I heard her say that I didn't look like a man. That I have a lady voice." he eyed
me from head to toe. "If only I am you, Kier, then maybe she won't ran away."

Gon became depressed. Halos hindi na kumain. Mas lalo tuloy pumayat. Nakakatakot
mapadikit sa kanya dahil parang mababali ang buto nya kapag ginawa ko iyon.

I made him go to the gym. Ilang madugong pamimilit ang ginawa ko bago sya
napapayag. And that's when I decided everything. He said that if only he was me
then maybe the girl won't run away? Then let's see. What if I make her fall inlove
with me then left her hanging in the end just like what she did with my step
brother?

I asked for her picture and goddammit, the girl is a total knockout! Kaya naman
pala nagkakaganoon si Gon na parang baliw dahil sa babaeng 'to! Beautiful is not
enough to describe her!
But even still, I know her true colors. She left my brother and said mean words at
him making him this depressed. I can't just let her off the hook, right?

I asked L to look for her. He's an expert in this field. Palagi pang nakaharap sa
laptop. He said that laptop can give him all the information in the world. I told
him to just marry his laptop and make babies with it.

Mabilis na nahanap ni L kung nasaan ang babae. Vexen. That's her name. Sounds
feisty like a vixen. Ganoon din kaya ang ugali nya?

Sinadya kong bilhin ang bahay na katabi ng kanya. Sakto at wala pa lang nakatira
doon. Looks like destiny is in my favor.

I also know that she's a writer. Sinadya ko din na magkaroon kami ng band practice
sa madaling alam. Walang kaalam alam ang mga kabanda ko na ginagamit ko na pala
sila.

She took the bait though. Ilang saglit lang matapos ng malakas na pagpapatutog
namin ay narinig ko syang kumatok at nagsisisigaw. I was topless pero hindi na ako
nag abalang magdamit nang pagbuksan ko sya ng pinto.

Seducing Vexen Bellucci 101 starts, now!

Pero walangya. Nang makita ko sya ng malapitan ay halos umatras na ako. The picture
didn't gave her any justice! Good Lord. How can You create such a woman like this?

She has a natural brown hair that's in a messy bun. Ang ilang mga hibla ay
nahuhulog sa balikat nya. I looked back to stare into her expressive eyes. And damn
that hazel orbs, parang nang aakit kung makatingin! And her nose, oh goddammit. It
was so small but pointed! And her plum red lips, it's was slightly pouty. Binasa
nya pa ng dila and fuck! The urge to grab her at the back of her slender neck and
ravished her lips with a kiss is so loud! Parang may demonyong bumubulong sa akin
na angkinin ang mga labi nya.

Why I haven't put on a fucking shirt?! Nakakahiya sa kanya!

Napatingin ako sa mga kamay nya. Ang isa ay may hawak na mug that's why I noticed
her fingers. Damn! Gusto kong padaanin nya iyon sa buhok ko as I kiss her long and
slender neck while she's moaning my name!

I felt my pants tightening. My male member is slowly bulging. Tangina! Is this girl
some kind of a witch? Did she cast some spell to me that made me enticed by her
beauty?

Araw araw akong nagpupunta ng bahay nya para ipagluto sya ng breakfast, lunch and
dinner. Sabay kaming kumakain and fuck me for enjoying every moments with her. The
moment that I stared at her lips the first time I saw her, kinalimutan ko na ang
tungkol sa masama kong balak.

Gusto kong saktan ang sarili ko dahil pinag isipan ko sya ng masama noon. I even
planned on hurting her! At anong sabi ko? Iiwan ko sya sa huli para saktan? Damn!
Kapag nawala sya sa akin ay hindi ko makakaya!

The day where she left me in the middle of the sea, halos magpakalunod na ako. She
even left my gift for her and my bracelet unlocked! It just means one thing! Ayaw
na nya sa akin!

"Kier! My fiancee is back!" ang masayang boses ni Gon ang sumalubong sa akin nang
sagutin ko ang tawag nya.

I gritted my teeth. What happened, Vexen? I thought that you didn't wanted to marry
my brother? I'm the one you love, right? Pero bakit mo ako iniwan para lang bumalik
sa kanya?

"Stay away from her, Gon. She's mine." I growled. Natahimik ang kabilang linya bago
sya tumawa ng malakas.

"Don't tell me that you fell in your own trap?" sa hindi ko pagsasalita ay
nakumpirma nya iyon. "Damn, Kier! I don't know if I should be happy or pity you!"

"Just stay the fuck away from her! I'm the one she'll gonna marry."

I tried to look for a way to stop the wedding. She loves me but she said that she
can't stop the wedding. Something is holding her back.

I'm desperate. I would do everything to stop the wedding. Sa akin sya ikakasal.
Kaya naman humingi ako ng tulong sa taong hindi ko alam kung tutulungan pa ako.

"Mancini is one of the chess pieces too, Death. Vexen is just a pawn like you
that's why her father wanted her to marry the Mancini's son so she can have pawn
promotion." paliwanag ni Loki sa akin.

Ibig sabihin ay mataas ang posisyon ni Mr. Mancini.

"Mr. Mancini can pass his position to me if I'll carry his surname, right?" I
asked. Desperado na talaga ako. Kahit ang magpalit ng apelyido ay gagawin ko para
kay Vexen.

Just for my honey.

Tinaasan ako ng kilay ni Loki. "Don't you want your woman to carry your surname?
Vexen Ferrante sounds better than Vexen Mancini if you'll ask me."
He's right. Vexen Ferrante sounds more way better than any other names in this
world. Isa pa, baka akalain ng iba na natuloy ang kasal nila ni Gon kapag nagpalit
ako as a Mancini at pakasalan sya.

"Anong gagawin ko? I have to stop the wedding."

Loki smirked. "Leave it to me."

Doon ko nakita kung gaano kalakas ang isang Loki Alexander Nimrod Von Amstel the
fourth. Nagulat ako nang magsiluhuran sa kanya ang halos lahat ng nasa simbahan.
Even Mr. Mancini. It only means that Loki's chess piece position is higher that
him.

Is he the King?

Nakita kong nagpara ng taxi si Vexen pagkatapos nyang makipag usap kay Loki. I
wanted to go after her but I have to talk to Loki.

"I owe this to you, Loki. Anong kapalit?"

Alam ko naman na hindi gagalaw ang higher pieces kung walang kapalit. I'm ready to
give everything though. Kahit hilingin nyang maging butler nya ulit ako ay papayag
ako.

He smiled. "Just let me be your friend again."

My lips let out a sneer. Walangya. I was expecting him to ask for a difficult
prize. I've never expected him to say something like this.

Isa pa. Ang sarap nyang batukan.

"I never stopped treating you as my friend, Peppa Pig."

Ngumiti ulit sya. Yung ngiting hindi peke. His smile tells me that he's happy with
what I've said.

"Thank you... Death."

"No problem, Peppa Pig."

Pinanood ko syang naglakad ng papalayo. He will be alone now. Will he be okay

without me beside him?
I hope so. And I hope that he'll find someone who can also see right through him
and will treat him as a first choice.

"Vexen! I've told you to just sit down and let me do the work!" sigaw ko sa kanya
nang makita kung anong ginagawa nya.

For fuck's sake, she's seven months pregnant! Pero heto sya at nagtutulak ng sofa
dahil nag aayos kami ng binili kong bahay para sa aming dalawa.

Napatigil sya at naiiyak ang mga matang tumingin sa akin. "Galit ka?"

Langya naman, oh. Wala na. Ginamitan na naman nya ako ng iyak na. Tunaw agad ang
galit ko. Nagsisi pa ko kung bakit ko sya sinigawan!

Bwisit talaga. Mahal na mahal ko ang babaeng 'to.

"Hindi." malambing kong sabi at niyakap sya patagilid. Natatakot kasi akong baka
maipit ang tyan nya. "Ayoko lang may mangyari sa inyong masama ni baby."

The doctor said that Vexen should be careful about her pregnancy. Lalo pa at muntik
nang malaglag ang anak namin noon kaya mas lalo syang pinag iingat. Pero ang
pasaway naman kasi nya.

My naughty little vixen.

"Sorry." she said and bit her lower lip. Bumaba ang tingin ko doon. Mas lalong
pumula ang mga labi nya dahil sa pagkagat nya.

I was about to kiss her when the doorbell rang. Sino naman ang istorbong 'to?

"L!" malakas na sigaw ni Vexen nang pagbuksan ko ng pinto ang hudas na istorbo.

Vexen ran towards L and hug him. Napaiwas ako ng tingin. Pinalihian nya kasi si L!
Walangya, kapag talaga naging kamukha nya ang magiging anak namin ay tatanggalan ko
sya ng mukha!

Napatingin ako sa dalawa na magkayakap pa rin. At ang hudas ay namumula pa!

Putangina!

L catched my glare. Yeah, motherfucker. Makaramdam ka at bitiwan mo ang asawa ko!

L rolled his eyes when he get what I meant. Inilayo nya si Vexen sa kanya.

"Ano bang ginagawa mo dito?" inis na tanong ko.

"Makikikain."

Eh kung ihampas ko kaya sa mukha nya ang laptop nyang dala? Siguradong mas masarap
'yon.

Hindi pa man nakakapasok ng tuluyan si L nang may isa pang hudas na istorbong
dumating.

"Oh, L. Makikikain ka rin?" Archer asked. Talagang si L pa ang unang pinansin at

hindi ang may ari ng bahay.

L just nodded and sit on the sofa then opens his laptop. Sumunod si Archer sa
kanya. Feel at home ang mga gago.

I closed the door. Lumapit ako kay Vexen para yakapin sya pero tumunog ang
doorbell. It was Tracer this time.

"Makikikain ka din?" I asked. He shrugged.

"L asked me to come here. Ginagawa pa daw ni Shielder and security sa bahay nya."
binalingan ko tuloy si L.

"Oh, wow. Nag imbita ka pa talaga, ha? Bahay mo?" I said sarcastically. Hindi ako
pinansin ng hudas.

Sinarado ko na ang pinto. Sampung segundo lang ang binilang ko nang muling buksan
iyon dahil may nag doorbell na naman. Nakakunot ang noo ko nang makita kung sino
sya.

"I thought ginagawa mo yung security sa bahay ni L?"

Naguguluhan syang tumingin sa akin. "Huh? Tapos na. Last week pa."

Walangya!

"Anong ginagawa mo dito kung ganoon?" tanong ko na lang bago ko pa masapak ang kung
sino.
"Dito daw kakain?" patanong na sagot ni Shielder.

I sighed and let him in. Binalingan ko silang lahat pagkasara ko ng pinto sa huling
pagkakataon.

"May I remind you all that my house is not a karinderya, motherfuckers!" pero
walang pumansin sa akin ni isa sa kanila. Even Vexen is sitting beside L!

I stomped my way towards the kitchen. Dammit! Sana hindi na lang ako natutong
magluto! Ang daming naging peste na gustong makikain!

Pakiramdam ko tuloy ay bigla akong nagkaroon ng apat na anak.

Padabog ang kilos ko dito sa loob ng kusina. Nakakabwisit! Hindi ko din naman alam
sa sarili ko kung bakit kumikilos ako para ipagluto sila! Did I just got use of
taking care of others?

I felt a familiar sweet scent from the person who just went here in the kitchen.
Bago pa makalapit si Vexen ay naamoy ko na sya. Niyakap nya ang isang braso ko at
hinilig ang ulo sa balikat ko.

"Are you mad?" malambing nyang tanong. Hindi ba nya alam na hindi ko magawang
magalit sa kanya kapag ganito sya?

"No." maikling sagot ko. She sighed.

"Hayaan mo na sila. Ngayon lang naman. Tsaka the more the merrier."

"You don't want to have alone time with me? Is that it?" kunwari'y nagtatampo kong
tanong.

"Gusto ko!" sigaw nya na alam kong narinig ng iba. "Syempre gusto ko, Death.
Gustong gusto kong masolo ka."

I chuckled. Binitiwan ko ang kutsilyo at humarap sa kanya. I caged her in between

my arms. Ang mga kamay ko ay nakatukod na sa counter top sa magkabilang gilid nya.
Iniingatan na huwag maipit ang tyan nya.

"Then, should I make them leave?" I asked. Inilapit ko pa sa kanya ang mukha ko.
Agad na namungay ang mga mata nya.

"Eh..."

"Hmm?" I said and kissed her on the neck. I heard her gasped kaya mabilis kong
sinunggaban ang mga labi nya at ipinasok ang dila ko sa loob ng bibig nya.

Napakapit sya sa dalawang mga braso ko. I ravished her mouth just like what I've
wanted to do the first time that I saw her. I chewed on her bottom lip before I
licked the pain away and suck it.

Nang maghiwalay kami ay pareho kaming hinihingal. Pinagdikit ko ang mga noo namin.

"Sige, Death. Paalisin mo na sila." sabi nyang ikinatawa ko.

Damn, I love her so much.

I burried my face on her neck and inhaled her scent. Hindi ko akalain na aabot kami
sa puntong ganito. I was only planning to make her fall inlove with me at first and
left her afterwards. But good heavens, Gon was right. I fell in my own trap.

I'm sure that I'm the first one who fell inlove between the two of us. Mas una ko
syang minahal bago nya ako mahalin. And dammit. She may really be a witch casting a
beautiful spell on me called love. I fell for her deeper with each passing day.
Pakiramdam ko ay walang hanggan ang pagkahulog ko sa kanya. And I never plan to
resurfaced again.

I should thank that engagement that happened with her and Gon. Without it, she
wouldn't ran away and I would never met her. I would never met the woman that I
wanted to spend the rest of my life with.

I fished that thing out of my pocket and slid it on her fourth finger. I heard her
gasped. Sa nanlalaking mga mata ay hindi makapaniwalang tumingin sya sa akin.

"Death—"

I kissed her again before she could finish her sentence. No. I won't ask that
stupid question. I won't ask her to marry me 'cause I'm gonna make sure that she
will. I wouldn't let her have the chance to say no.

She kissed me back. Ramdam ko ang buong puso nya doon. I smiled between our kiss.
Kahit hindi ko pa itanong, I know that this is her yes.

Sya na ang tumapos ng halik namin. She cupped my cheeks and stared deeply in my
eyes.

"I love you, Death." she whispered. And just like always, I answered.

"Mas mahal kita, Vexen."

Honey, we've been through so much. And look where we are right now? In the kitchen,
making out while we have visitors. But the fuck I care, this moment with you is the
most important to me.

Vexen, let's end the chaos that started on your engagement and marry me.

Marry me, honey...