SCHOOL OF EXTREMES: The Doctor (SSPG)

by xakni_allyM

Maloko sya. Mapanlinlang. Mapagparusa. Mapaghiganti.

Walang nakakaalam na sa kabila ng ganitong pag-uugali na meron sya ay ang kahapon
na lagi na lamang bumabagabag sa kanya. Ang isang babaeng iniwan syang sugatan at
luhaan. Ang kaisa-isang babae na minahal nya sa kabila ng mura nilang edad. Ang
babaeng namatay dahil iniwan sya at sumama sa iba.
Pero paano kung makikita nya ito isang araw? Buhay ngunit namumuhi sa kanya?
Masisiyahan ba sya dahil buhay ang babaeng mahal pa rin nya sa kabila ng panloloko
nito sa kanya?
O mamumuhi din sya rito gaya ng pagkamuhi nito sa kanya?

WARNING: THIS STORY IS NOT FOR MINOR AND IMMATURE READERS. SCENES ARE FOR
CONSENTING ADULTS ONLY.

This is a work of fiction.

=================

Prologue

"Happy 15th birthday, baby." Bulong nya sa tenga ng nobya habang ikinakabit ang
lock ng kuwintas na regalo nya rito. Nang maikabit nya iyon ay agad nya itong
ihinarap sa kanya at mariing hinagkan ang natural na mamula-mula nitong labi.

"F-flame." Ungol nito nang bumaba ang kanyang maiinit na halik sa makinis at maputi
nitong leeg. He so love her skin. Snow White nga ang pet name nya rito dahil sa
katakam-takam nitong balat. Maputi, makinis, flawless.

"Wag." Pigil nito sa mga kamay nya na nagsisimula ng kalasin ang pagkakabutones ng
blouse ng uniform na suot nito.

"Baby, I want you, now." Namamaos ang boses na muli nyang hinagkan ang labi ng
kasintahan. Biting it. Sucking it. Seducing it.

"N-natatakot ako... umm!" Napatingala ito nang muling bumaba ang mga labi nya at
binigyan ang leeg nito ng masuyong kagat.

"Ako ang bahala. Trust me, baby. I love you so much." Muli nyang sinubukang kalasin
ang mga butones ng blouse nito. This time, hindi na sya napigilan nito. He wants
her to be his today. Gusto nya ng kasiguruhan. Natatakot sya sa bawat araw na
dumaraan at malalaman na ng pamilya nila ang kanilang relasyon. Natatakot rin sya
na may makaagaw pang ibang lalaki sa kasintahan dahil hindi nya ito palaging
nababantayan. Ngayon ngang birthday nito ay nakiusap pa sya kay Marcus para
makalabas saglit sa Martenei.

"Flame! Umm! Aah!" Napakapit sa leeg nya ang malalambot na braso ng kasintahan
dahil sa ginagawa nyang paglalaro sa dalawang dibdib nito habang kinakalas na ng
isa nyang kamay ang pagkakahugpong ng palda nito. Hinagkan nyang muli ito sa labi
ng buong pagsuyo.

"I want to taste you, Snow White." Itinitig nya ang nag-aapoy nyang mga mata sa
nag-uulap na mga mata ng nobya. Binuhat nya na ito pahiga sa kama nang tumango ito.
Sumunod ang kanyang katawan paibabaw dito.

"Flame, mahal na mahal kita." Napatitig sya sa magandang mukha nito. Napakaganda ng
mukha nito na binagayan ng napakagandang kutis. Bubot pa man ang katawan nito ay
kaya na nitong talunin sa pagandahan ang mga beauty queens na kilala nya.

"Mahal na mahal din kita. I will love you for always. You will be mine and I will
be yours forever." Buong pagmamahal nya itong hinagkan. Pinagsawa nya ang kanyang
mga labi sa bibig nito. Pinagalaw na rin nya ang kanyang mga kamay. Tinanggal nya
ang pagkakahook ng bra nito. Napaungol ito ng malakas nang padaanin nya sa
magkabilang dibdib nito ang kanyang mga palad.

At habang bumababa ang mga labi nya sa mukha nito ay humihigpit din ang
pagkakasabunot ng mga kamay nito sa buhok nya.

"Oooh! Flame!"

"Sorry, baby." Nakagat nya na kasi nang tuluyan ang kaliwang dibdib nito. Hindi nya
na kasi napigilan ang panggigigil at excitement. This is his first time, too. Kahit
kelan hindi nya sinubukang pumatol sa mga babaeng nanlalandi sa kanya sa Martenei.
Sapat na sa kanya ang nobya. Sa totoo lang, ibayong paghahanda ang ginawa nya para
sa araw na ito. Isang linggo rin syang nanood ng mga dinownload nyang porn videos.
Pinag-aralan ang mga dapat ikilos ng isang lalaki para mapaligaya ang kanyang
kapareha. Tinandaan nya ang mga dapat gawing paghalik at saang parte ng katawan ng
katalik dapat magtagal ang bibig. Sa katunayan, kanina pa naninikip ang kanyang
pantalon. Gusto nang kumawala ng itinatago nya pero alam nyang hindi pa ito ang
tamang oras. Dapat maihanda nya muna ang nobya para pareho silang hindi mahirapan
sa gagawin nyang pag-angkin dito.

Umaarko ang katawan ng nobya nang maglakbay ang bibig nya pababa sa katawan nito.
Sa impis nitong puson at sa magkabilang singit nito.

"Flame! Ooh! Flame!" Humihiyaw na ang kanyang Snow White sa masarap na kiliting
nararamdaman nito.

"I will take your breath away, baby." Pangako nya dito habang hinihila pababa ang
kapirasong saplot na tumatakip sa parte nitong sya pa lang ang makakakita. He held
her feet up and spread her legs. He placed his head between them.

Fuck. Her fragrance down there is addicting. And her sight dries his throat. Lalo
pa at manipis pa lang ang mga buhok na nagtatago sa kayamanan nito. Hindi nya na
napigilan ang kanyang sarili. Ilinapit nya ang kanyang bibig sa lamang tumatakip sa
kabuan ng pagiging babae ng kasintahan at masuyo itong hinagkan gaya ng paghalik
nya sa bibig ng nobya. At gaya kanina, bukod sa paghalik ay kanya rin itong
dinilaan, sinipsip at marahang kinagat. Damn. It's the most delicious flesh he had
ever tasted. At habang nagpapakasawa sya roon ay dama nya ang pamimilipit ng
katawan ng kasintahan. Ang panginginig nito. Ilang saglit pa ay nagkumbulsyon na
ang katawan nito at lumabas sa hinahalikan nya ang malapot at manamis-namis na
likidong galing sa kaloob-looban nito. Kaagad na kumilos ang kanyang bibig upang
sipsipin ang bawat patak ng likidong iyon.

Umangat sya para pagmasdan ang facial expression sa maganda nitong mukha as she
feels the aftermath of her release. And damn! He is one hell of a lucky bastard as
he watches his girlfriend's smiles of contentment.

"Flame." Malambing nitong tawag sa kanya.

"Baby?" Napatitig sya dito nang umupo ito mula sa pagkakahiga at simulang kalasin
ang sinturon nya. Lalo syang nanigas nang pagsabayin nitong ibaba ang pantalon at
boxers nya at pumwesto ito sa gitna ng mga hita nya.

"Let me take your breath away, too." Wala pa man itong ginagawa sa naninigas nyang
pagkalalaki ay hindi na sya makahinga, ano pa kaya kung...

"Ooh! F-fuck!" Napakapit sya sa kanyang ulo nang simulan nitong dilaan sya. His
body arched when his being entered her soft and hot mouth. He watched in
undescribable feeling as her head went up and down on him, her red lips going up
and down on him makes him shiver in an electrifying sensation.

"Ugh! F-fuck! Fuck!" He muffled his screams of lust as her head moved faster.
Pakiramdam nya ay anumang oras sasabog na ang katawan nya. And he did. It was a
wonderful feeling and it became more intense when she sucked on his juice not
letting a single drop fall from her mouth.

Kahit nanghihina at nanginginig pa ang kanyang mga tuhod ay agad na syang bumangon
at yinakap ang kasintahan. Ihiniga nya ito habang magkasugpong ang kanilang mga
labi. Pinagalaw nya ang kanyang mga kamay palakbay sa kabuohan nito. Itinaas nya
ang mga binti nito sa kanyang magkabilang braso.

"I love you so damn much, baby." Dahan-dahan nyang ipinasok ang kanyang kahandaan
sa pag-aari ng nobya.

"Ugh! Ummph!" Ungol nito sa sakit.

"Bear it, baby. Ugh! I love you. I love you." Mahigpit nya itong yinakap.

"Aah!" Napahiyaw na rin sya nang maramdaman ang pagkagat nito sa kanyang balikat
nang buo nyang mapasok ito. He then let his body move on its own instinctive
rhythm.
"Ugh! Haah! Haah!"

"Ummph! Aah! Aah!"

Napuno ng mga ungol nila ang buong silid ng hotel na rinentahan nya para sa gabing
ito.

"Flame! Flame! Ooh!" She screamed when his movements became too fast, too deep and
too strong to comprehend.

"I love you! I love you! I love you... MAKIE!"

He thrust one more time then he finally let go.

=================

Chapter 1

"Ayoko, Papa. I love her and I will never hurt her." Pagmamatigas ko sa aking ama.

"Punyeta!" Bumaling ang mukha ko sa suntok na ibinigay sa akin ni Papa.

"Fernando! Wag mong saktan ang anak mo!" Hiyaw ni Mama na agad yumapos sa akin.

"Kaya tumitigas ang ulo ng anak mo dahil palagi mong kinukunsinte! Florence, hindi
ba at matagal na nating plinano ito?! Ngayong hulog na hulog na ang loob ng batang
iyon sayo ano at ayaw mo ng ituloy ang napagplanuhan natin para sa kanya?!" Halos
mag-alab ang tingin ng aking ama sa akin.

"Papa, mahal ko sya." Natatakot man ay pinilit kong magpakatatag sa harap ng aking
ama.

"Mahal?! Punyetang pagmamahal yan, Florence! Maibabalik ba ng pagmamahal na yan ang

titulo kong inagaw sa akin ng dupang na ama ng babaeng yun?! Hindi ba at nag-usap
na tayo?! We are already half-way in our plans! Dinala mo na rito at ipinagmalaking
nobya mo ang babaeng iyon! Isang hakbang na lang, Florence!" Hinigit na naman nya
ang kwelyo ng damit ko at balak na naman nya sana akong suntukin ngunit ihinarang
na ni Mama ang kanyang katawan sa pagitan namin.

"Papa, sana maintindihan mo that our plans backfired! Mahal ko na si Makie, Papa. I
love her! And I will not push through with our plans of destroying her father
through her!" Yes. My father and I are talking about my girlfriend. And yes, we are
planning to destroy her father through her. Planado namin ni Papa ang lahat mula sa
aming pagkakakilala, sa aking pagpapa-ibig sa kanya and later on to leave her
broken-hearted, used and a lot more of evil plans you wouldn't wish to know. Bakit
namin iyon ginawa? Para makapaghiganti sa ama nya na tumalo sa aking ama sa
pagkacongressman nung nakaraang eleksyon. We wanted to tarnish her father's
reputation through her. Our plans were solid. Until I've personally met her.

Every plan started to blur when I've known how good-natured, lovable and beautiful
she is inside and out. And I fell. Deeply and madly. Heart, body and soul. I forgot
about the plans. I forgot about my father. The only things that goes on in my mind
are Makie and the love I have for her.

"Papa, tama na. Ayoko ng ituloy yung plano. Mahal ko na si Makie." Nagpakatatag
ako. Ayokong saktan ang babaeng mahal ko. Kung kinakailangang magmakaawa ako sa ama
ko ay gagawin ko.

My father is a mean and an ambitious man. Walang ibang nasa isip nya ngayon kundi
ang maghiganti mula sa pagkakapahiya ng pagkatalo nitong nakaraang eleksyon. Hindi
ko lubusang masisisi ang mga tao na maghangad ng bagong pinuno. My father ruled the
province with an iron hand. Wala syang pinipiling parusahan. Matanda, bata, babae o
lalaki ay nakakatikim ng parusa sa kanya kapag nakagawa ang mga ito ng mga bagay na
hindi nya nagugustuhan. Maging ang kanyang mga kakampi sa pulitika ay hindi nya
pinapatawad. Maliit na pagkakamali ay agad nyang tinatanggal ang mga ito sa
posisyon. And because of these, people grew tired of him. They elected someone new.
Unfortunately, it's Makie's dad. And my father wasn't able to accept that. He
wanted to get even kahit na gumamit pa sya ng dahas. Hindi lang nya makanti ang mga
ito sa ngayon dahil kapag nalaman ng tao ang kasamaang gagawin nya ay madamamay ang
mga kapatid nyang nasa pulitika rin. He belongs to a family of winners, powerful
and dominating species of men. Two of his siblings are senators, three of my aunts
are governors. At ang isang ugali na meron sila? Hindi sila marunong tumanggap ng
pagkatalo. It saddens me that he has to use me, his only son for his revenge.

I really love Makie. Kapag nasa Martenei ako, wala akong ibang iniisip kundi sya.
Ilang ulit din akong nakiusap kay Marcus, ang founder ng grupong kinabibilangan ko
at may-ari ng Martenei na payagan akong lumabas tuwing weekends para lang makasama
si Makie. Good thing at maunawain si Master sa kabila ng istriktong pamamalakad
nito sa 7 Demons at Martenei.

I never told my father about the changes in
madismaya sya. Sa kabila ng hindi magandang
naging mabuti syang ama sa akin. Of course,
Ikalawa, natatakot ako sa pwede nyang gawin
ang mga plano namin.
my plans. Una, natatakot akong
pakikitungo ni Papa sa ibang tao ay
ako ang kanyang kaisa-isang anak.
kapag nalaman nyang ayoko nang ituloy

Mahal ko si Makie. I got so jealous when I got to know that men are pestering her
in school. I made a plan of claiming her on her birthday two days ago. In return, I
have given her my whole. I took her virginity. She took mine. And that strengthen
my will not to hurt her and harm her. Kung kinakailangan ko syang protektahan mula
sa aking sariling ama, then gagawin ko. I'm getting ready for it. What I didn't
expect was that it will be sooner.

Kahapon, she asked me to introduce her to my parents. Ayoko pa sana but when she
pouted, it melted my heart. Dinala ko sya dito kanina. My father was ecstastic. He
thought I'm proceeding with our plan. Nang umuwi ako kanina pagkatapos kong ihatid
si Makie ay nagtanong sya. Hindi ko na itinanggi ang gusto kong mangyari. And he
got so fucking mad that he brought hell into our house.

"Are you telling me that you are choosing that girl over me na sarili mong ama,
Florence?!" Dumagundong ang boses ni Papa sa bawat sulok ng mansyon.

"Papa, wala akong pinipili. Mahal kita. Pero mahal ko na rin si Makie. Pwede bang
kalimutan na natin ang plano and move on? Please, Papa." Pakiusap ko sa kanya.

"Kalimutan?! Paano ko makakalimutan kung tuwing lumalabas ako ay umiismid ang mga
tao sa paligid ko? Paano ko makakalimutan kung tuwing nagkikita at nag-uusap kami
ng mga kapatid ko ay sinisisi nila ako sa pagkatalo ko?! Paano ko makakalimutan
kung tuwing natutulog ako sa gabi ay napapanaginipan ko ang saya ng mga tao nang
malaman nilang tinalo ako ng isang pipitsuging mayor?! Akala ko ba naiintindihan mo
ako, Florence?! I thought you can feel my humiliation and pain?! You agreed on
this! There's no turning back now!" Angil nya sa akin.

"At binabawi ko na ang pagpayag ko,Papa. Yes! I feel your humiliation and pain. But
I love her, Papa. Please, for my sake, kalimutan na natin ang paghihiganti."

"At paano kung ayoko?!" I can see the danger on his face and swallowed the lump in
my throat.

"Then I will choose her. I'm sorry, Papa." I wanted to regret what I've said when I
saw the pain that crossed my father's face. Something clutched my heart. I felt the
pain too that made me want to cry. Walang imik nya kaming tinalikuran ni Mama.
Hindi ko alam kung makakahinga ba ako ng maluwag dahil sa ginawa nya.

Nakakalimang hakbang pa lang sya nang muli nyang tinawag ang pangalan ko.

"Pinapatawad kita sa mga naging kabastusan mo sa akin sa oras na ito. Marahil ay

nabubulagan ka lang sa ngayon kaya palalampasin ko ang lahat." Nakahinga ako ng
maluwag sa sinabi nya upang muli lang pangapusan ng hininga sa mga salitang sumunod
na sinabi nya.

" But that doesn't change my mind. I'm giving you a month to pursue with the plan,
Florence. Rape her. Abuse her. Do all the evil things we planned for her. Drug her
and make her dependent on it until she's destroyed. Because her destruction is her
father's too. Gawin mo o ako ang gagawa." Pakiramdam ko ay nabagsakan ako ng
milyong hallow blocks sa ulo at nabaril ng armalite. Hindi ako makakilos. Hindi ako
makahinga.

And I felt I died tonight.

=================

Chapter 2
"Happy Valentines day, YAM." Napalingon ako nang marinig ko ang boses nya. Damn!
She's here.

"Snow White?" Bago pa ako makabuwelta para harapin sya ay naramdaman ko na ang
pagyakap nya mula sa likuran ko. Muli akong binalot ng mainit na pakiramdam na
tanging sya lang ang nakakapagpadama sa akin.

"Love you, YAM." Bulong nya sa akin. YAM o You Are Mine. Iyan ang endearment nya sa
akin. Liningon ko sya at agad na nagsalubong ang aming mga labi para sa isang
masuyong halik. Parehong sabik na maramdaman at ipadama ang pagmamahalan namin para
sa isa't isa. Lumalim ang aming paghahalikan. Hindi ko na namalayan kung paano sya
napunta sa harapan ko at kung paano ko sya naisandal sa pader.

"Ahem! Nasa hallway po kayo." Nang-iinis na boses ni Clem ang narinig ko. Ayaw man
ay napilitan akong kumalas kay Makie at dahan-dahang liningon ang mga kaibigan kong
nakangisi sa likuran namin.

"Pare, child abuse." Ngisi ni Ryan.

"Ang sabihin mo Corruption of Minor." Nakangisi ring pangangantyaw ni Summer.

"Shh! Wag naman nating ipahiya si Snow White. Kasing pula na ng apple yung mga
pisngi nya oh." Saway ni Clem sa dalawa pero kita naman ang panunukso sa mga mata
nya. Napayuko ako kay Makie. Tama nga si Clem. Pulang-pula na nga ang mga pisngi ng
nobya ko lalo na at napakaputi nya.

"Shut up, guys! Oo nga pala, Princess, I'd like you too meet my friends. Marcus,
Winter at ang kakambal nyang si Summer, Ryan, Vinxie at Clem. Mababait ang mga
yan." Kunwa ay nasusuka kong sabi. Tumalim tuloy ang mga tingin nila sa akin kaya
napatawa ako ng malakas.

"Guys, ang prinsesa ko. Maryknoll Merin Vargas. But just call her Makie." Inakbayan
ko sya at ihinarap sa mga kaibagan ko.

"Kumusta?" Ngiti nya sa kanila.

"So ikaw pala yung gabi-gabing ipinagdarasal ni Flame na bigla na lang sumulpot sa
harap ng tv nya habang nanunuood sya ng porn." Napahalakhak ang mga kaibigan ko sa
sinabi ni Summer.

"Tado!" Sinapak ko sya. Napapahiyang napatingin ako kay Makie who has a naughty
grin on her face.

"Vargas? How are you related to Congressman Victor Vargas?" Seryosong tanong ni
Marcus kay Makie.
"Papa ko sya." She beamed at Marcus. Hindi maikakailang proud sya sa ama.

"Oh I see." Kunot-noong tumingin sa akin si Master. Nag-iwas naman ako ng tingin.
Marcus knew about me and my father's plans. What he didn't know is that ayoko nang
ituloy iyon. Nawalan ako ng oras na sabihin sa kanya mula nang manggaling ako sa
mansyon dalawang linggo na ang nakakaraan dahil mas naging abala ako sa
pagtitimbang sa kung anong paraan ang magagawa ko para mailigtas si Makie mula kay
Papa. He wasn't against it. He even suggested ways to lure Maryknoll Vargas. Pero
sinabi kong ako na ang bahala. But those were the times that I have not met her yet
kaya nakapagbitaw ako ng mga salitang pagsisisihan ko pala lalo na nung mainlove
ako kay Makie. I guess I have to talk to him later about it.

"Do you personally know my father?" Naagaw ng pagtatanong ni Makie kay Marcus ang
atensyon ko.

"I'm just curious. Hindi ba at tinalo ng father mo ang father nitong si Flame? It's
surprising that you ended up with each other samantalang rivals sa politics ang mga
ama nyo."

"Ah yun ba? Okay naman sa family ko si Flame. Actually, gustung-gusto nga sya ng
Papa ko. At okay din naman si Mr. Alonzo. Mabait at laging nakangiti noong
ipinakilala ako ni Flame sa kanila. Tingin ko hindi naman magiging problema sa amin
ni Flame ang pagiging magkaribal ng mga ama namin sa pulitika. Di ba, YAM? "
tumingala sya sa akin na kumikislap ang mga mata.

"Um, yeah. Oo naman." I heard Marcus snorted pero hindi ko na sya pinansin.

"Guys, ipapasyal ko lang si Makie dito sa Martenei hopefully magustuhan nya para
next school year, magtransfer na sya dito." Pagpapaalam ko sa kanila.

"Hooh! Gusto lang umibabaw, dami pang palusot. Pasyal-pasyal daw." Pangangantyaw ni
Vinxie na inayunan naman ng iba pa. Iiling-iling ko silang tinalikuran at hinila na
palayo si Makie.

We spent two hours sa pamamasyal sa Martenei. I wanted to spend a lot of time with
her to relax from the problem I am currently facing.

I can't destroy her. Mahal ko sya. Pero paano ko kakalabanin si Papa? Ano ang laban
ng isang disesais anyos sa kanyang malupit at punung-puno ng galit na ama. His
father has the influence and money. Sya? Ano ang panlaban nya kung umaasa pa rin
sya sa kanyang ama? Paano kung ito na ang gumawa ng paraan para sirain si Makie?
May magagawa pa ba sya?

"YAM, ang seryoso mo naman." Napatingin ako kay Makie na lumabas galing banyo.
Bagong ligo. Napalunok ako nang mapasadahan ang itsura nya. She's wearing one of my
shirts na umabot hanggang sa kalahati ng hita nya. I wanted to buy things for her
when we were at the mall kanina. Pero dahil kuripot ang nobya ko, umayaw sya. Maano
daw na pahiramin ko sya ng isang damit ko tutal isang gabi lang naman syang
matutulog dito. I wanted to buy her a pajama set too pero tumanggi na naman sya.
May tiwala naman daw sya sa akin na magbibehave ako kahit tshirt ko lang ang suot
nya. Thankfully, bumili sya ng new set ng undies nya sa VS kanina. Yun ang isang
katangian ni Makie na hindi ko alam kung mabuti o masama. Mabilis syang magtiwala.

"Wala. May naaalala lang ako. Higa ka na Snow White. Ligo lang ako." Hindi ko na
sya hinintay pang makasagot at agad ng pumasok sa banyo. Gusto kong batukan ang
sarili ko dahil kung sya ay tshirt ko lang ang suot, ako ay balot na balot sa
pajama set kong suot.

She's already lying on my bed when I got out from the bathroom. Damn! Ang hirap
lumunok. I calmed my self. Hanggat hindi pa nasusolusyunan yung pinoproblema ko, I
should not dare do something naughty.

"Goodnight, Princess." Hinalikan ko sya sa noo. Naglagay ako ng unan sa pagitan

namin.

"Wow, YAM. Para saan naman yang harang na yan? Natatakot ka bang gagapangin kita?"
Pangangantyaw nya sa akin.

"Ayokong samantalahin yung pagpunta mo rito, Princess." Pilit kong ngiti sa kanya.
Bumusangot sya. Nag-iwas ako ng tingin.

"Hindi mo na ako mahal?" Nagtatampong sabi nya.

"That's not true! Mahal kita!"

"Cge nga patunayan mo nga." Pang-uuto nya sa akin.

"Patutunayan ko talaga. Kaya nga hindi tayo gagawa ng against sa rule. I've
promised your dad di ba? I promised him that I will take care of you. That we will
not go beyond simple kissing and hugging? I wanna prove that I have self-control."
Pangangatwiran ko sa kanya kahit ang totoo ay kanina pa ako natutuksong yakapin,
damhin at hagkan ang katawan nya sa ilalim ng tshirt kong suot nya.

"Self-control pala ha." Laking gulat ko nang pumaibabaw sya sa akin.

"Makie!" Napahawak ako sa balikat nya nang sumubsob na sa leeg ko ang ulo nya.

"Let's see if you really have self-control, Florence Amadeus Earl Alonzo. Let's
have a game to test your self-control. I'll do things to test you. Kapag magagawa
mong hindi tumugon o gumalaw o hawakan ako, then you really have that self-control
that you wanted to prove. Deal?" I moaned when she bit my neck. Fuck! Can I do it?
Help me, Lord!

Umaatras sya at tinitigan ang mukha ko.

"Deal." Pagtatapang-tapangan ko.

"Malalaman. Don't worry, YAM, I will not rape you." Napapikit ako when she
seductively smiled at me. Rape? Oh God! Yes-- I mean, sana nga hindi. Napakapit ako
sa bedsheet nang muling bumaba ang mga labi nya sa leeg ko. Nagbigay sya ng
mumunting mga halik doon paakyat sa tenga ko, pababa sa panga ko, papunta sa gilid
ng labi ko. God! Pigil na pigil ang paghinga ko lalo na at nadarama ko rin ang
lambot ng kanyang katawan sa ibabaw ko.

"M-makie..." Hinagkan nya ang mga labi ko. Nang akmang sasagutin ko na ang halik
nya ay agad nyang iniatras ang mukha nya. Pagkatapos ay muli nya na naman akong
hahagkan at kapag tumugon naman ako ay agad syang aatras.

Damn shit! Pagmumura ko sa sarili ko lalo na nang isa-isahin nya nang tanggalin ang
pagkakabutones ng pajama top ko. Napaigtad ako nang kagatin nya ang kanang nipple
ko in a not so gentle way. Fuck!

"Oops! Sorry! Masakit ba, YAM?" Tumango ako. Hindi pa rin nagmumulat ng mata.

"Teka, gagamutin ko ha?" Bago pa ako makatugon ay naramdaman ko na ang dila nyang
humahaplos doon.

Fuck!

Her lips went down on my ribs.

Fuckk!

Down to my belly.

Fuckkk!

Further down to my belly button.

Fucking fuck!

Nagsisimula ng dumaloy ang nakakapangilabot na kuryente sa buong katawan ko.

"Oh my gosh! May naninigas!" Humagikgik sya. Napaungol ako nang idiin pa nya ang
katawan nya sa naninigas kong sundalo.

"P-princess, t-that's enough!" Muli kong hinawakan ang mga balikat nya para sana
alisin sya sa ibabaw ko ngunit mabilis nyang tinanggal ang mga ito at kusa nang
umalis sa ibabaw ng katawan ko. Nakahinga ako ng maluwag.

"Fuck!" Napasigaw ako ng todo nang daklutin nya ang nasa loob ng pajama ko. I
arched my body when her hand went up and down.

"This will be the last test of your self-control, YAM. Kapag nalampasan mo ang
gagawin ko, may self-control ka nga talaga. Agree?" Humihingal akong napatingin sa
kanya. Her eyes are challenging me.

Alanganin akong tumango. Napapikit ako ng mariin nang ibaba nya ang pajama ko
kasama na ang boxer ko.

"Oh God!" My body deliciously twisted when her thumb rubbed repeatedly on my tip.

"Self-control, YAM, self-control." Halos hindi ko na maintindihan ang sinasabi nya

dahil sobrang nadadala na ako sa sensasyong nadarama ng buong katawan ko.

Halos mabali ang katawan ko sa pag-arko nang pumalit ang bibig nya sa kamay nya.

"Uuhh! F-f-fuuckk!" Hindi ko na alam kung saang direksyon ko ibabaling ang ulo ko
sa sobrang kiliting nadarama ko sa parte ng katawan kong pinaglalaruan ng bibig at
dila nya. Halos umiikot na ang mga mata ko sa sobrang kuryenteng nagpapanginig sa
bawat himaymay ng laman ko. And before I knew it, sumasabay na ang beywang ko sa
pagtaas-baba ng bibig nya. I can feel my manhood expanding. Malapit na. Malapit na
akong mabaliw. Bumilis pa ang paggalaw ng ulo nya habang tirik na tirik na ang mga
mata ko. I was about to release when she let go of my shaft.

WHAT THE FUCKING FUCK...!!!

"Okay na, YAM, tulog na tayo." She pulled my boxer and pajama up, kissed my lips
and laid down on her side of the bed. Nakanganga akong tumingin sa kanya.

"Congrats, YAM! You passed the test. You really have self-control. Goodnight! Love
you!" She yawned.

Damn! Ganun na lang yun?! FUCK SELF-CONTROL!

Agad kong itinapon ang comforter na ibinalot nya sa katawan nya at pumaibabaw sa
kanya. Gulat syang napatingin sa akin.

"You do not leave me aching, Princess. I've done my part of the deal. Now you play
my game. I'm gonna make love to you all night long and I challenge you not to sleep
on me. Deal?" She arched her body when I massaged her breast.
"Ummph! D-de---!" Hindi nya na natapos ang sagot nya dahil agad ko na syang
hinagkan. And true to my part of the deal, I made love to her in positions she has
not thought possible. Natalo sya dahil nang matapos kami sa ikalimang posisyon,
tulog na tulog na sya.

"I love you, Makie." I whispered on her ear. I'm so tired from our lovemaking but I
fought my exhausted body's request to sleep. I want to stay awake to watch her
sleeping soundly. A tired yet satisfied smile on her lips. I hope, hindi na matapos
ang gabing ito. Dahil sa totoo lang, natatakot ako. God knows, I'll do everything
to protect her. Pero hindi ko talaga maiwasang hindi makadama ng pag-aalinlangan at
takot kung kaya ko ba talagang labanan ang ama ko para sa babaeng mahal ko. Sana
kaya ko. Sana kayanin ko. Dahil ipaglalaban at proproteksyunan ko sya sa abot ng
makakaya ko.

=================

Chapter 3

Ngingiti-ngiti ako habang naglalakad sa hallway ng St. Ignatius Academy. It's been
a week mula nung dalawin ko ang Yam ko sa Martenei pero hanggang ngayon kilig to
the bones pa rin ako kapag naaalala ko kung paano kami nagcelebrate ni Yam. Sa
totoo nyan, two days din akong tila piki kung maglakad. Hihihi. Buti na lang
magaling akong magpalusot kay Mama. Sinabi kong nakaapak ako ng thumbtacks kaya
ganun akong maglakad. Haay! Kung alam lang nila kung ano talagang parte ng katawan
ko ang masakit, mahapdi at namamaga. Hindi ko naiwasang pag-initan ng pisngi nang
maalala ko kung paano kami magtila-acrobat ni Yam nung gabing iyon. Di ko talaga
ineexpect na pwede palang gawin yun habang... EEHH! Nakakahiyang sabihin! Pero ng
gabi ring iyon ko napatunayan na malalakas pala ang braso nya. Biruin nyo, nakaya
nyang buhatin ang buong katawan ko?! Gumagalaw pa sya sa lagay na yun ha! Ay!
Anlandi-landi ko na talaga! Hmp! Si Yam kasi eh! Hihihi.

"MAKIE!!!" Ayan na ang sirena. No other than tentenenentenen...

"Maryknoll Merin Vargas! Sino ang nagsabi sayong iwan mo ako sa Library, bruha ka!"
Nanlilisik ang mga matang sabi ng bestfriend kong si George Carilla. Pero wag ka.
Sa gabi ang George nagiging Georgia.

"Shh! May chicks!" Turo ko sa likuran nya. Agad naman syang tumayo ng matikas at
nawala ang pagtikwas ng kanyang mga daliri.

"Hi, George!" Pacute na sabi ng isa sa mga babaeng dumaan.

"Ampogi mo talaga, George!" Papungay ng mata naman yung isa.

"Hi, girls. Wazzup?" I rolled my eyes. Yung kaninang napakasingkit na boses ng

bakla ayan naging pang Mr. Suwabe na. Aysus! Kung alam lang ng mga babaeng ito na
paminta ang bff ko, naku baka masuka pa sila dahil kung malandi ako, mas malandi si
Georgia.
"Gusto mo bang magsnack? Tara, libre kita." Pag-aanyaya ni Girl1.

"Teka sissy. Di ba ang usapan, ako ang mag-iimbita sa kanya." Reklamo ni Girl2.

"Eh ambagal mong dumiskarte eh. Kaya inunahan na kita." Katwiran ni Girl1.

"Ano? Bakit hindi ka makapaghintay eh bumubwelo pa lang ako?!" Dikit na ang kilay
ni Girl2.

"Ah basta! Ako na ang naunang nag-invite kaya sa akin sya sasama." Galit na si
Girl1.

"Ano?! Hindi pwede yan! Bawiin mo yung pag-iimbita mo sa kanya! Bawiin mo!" Mas
galit na utos ni Girl2.

Sabay kaming naglabas ng wallet ni Georgia at naglabas ng 1 thousand bill.

"Girl 2 ako." Bulong ko sa kanya.

"Girl 1." Iniabot nya sa akin ang pera nya. Nagshakehands kami. At ilang saglit pa
ay nakapanuod na kami ng mortal combat.

Well, hindi ko naman talaga masisi ang mga ito sa pag-aagawan sa bff ko. Gwapo
naman talaga ito at maappeal. Tadtad din ito ng muscle sa kawowork out dahil bantay
sarado dito ang amang militar. Lima silang magkakapatid na puro lalaki kaya
expected na lahat sila sumunod sa batas militar ng sundalo nilang ama. Nakakatawa
nga. Kung sino pa ang Junior nito, ito pa ang nagkaroon ng pusong Eba. Isn't it
ironic? Kawawang George.

...

"Hahahahaha." Cge tawa nang tawa ang Georgia. Paano ba naman sa laki ng katawan ni
Girl2, isang sapak lang ng payatot na si Girl1 ayun nahilo na sya. Hay, sayang ang
pera kong ipinusta. Tsk!

"Wag kang mag-alala. Ililibre naman kita." Napatakip ako sa tenga ko dahil muli na
naman syang inatake ng kanyang matinis na boses.

"Pwede ba, George! Nakakabasag ng eardrums yang boses mo! May araw pa oh! Iluwa mo
na muna yung bato at mamaya ka na mag-ala Darna!" Naaasar kong itinulak sya palayo
sa akin.

"At pwede ba? Please! Kailan ka pa hindi naligo araw-araw? Ambaho mo! Eew!"
Tinakpan ko ang ilong ko.
"Maldita ka! FYI, limang beses po akong naliligo araw-araw! At kailan ka pa
nabwisit sa maganda kong boses? Di ba ikaw pa nga ang nagrequest na gamitin ko ang
boses-Georgia ko kapag tayo ang magkausap?!" Nag-uusok ang ilong na sikmat ni
George.

"Kung naliligo ka, bakit ang panghi mo?!" Sikmat ko rin sa kanya.

"Hoy! Porke natalo ka lang tumaray ka na! Kailan mo pa ako tinarayan at ininsulto
ng ganyan?! Ngayon lang! What's wrong with you!" Natigilan ako not because of the
hurt that I see on his face but because of what he said. Tama sya. What's wrong
with me at pinag-iinitan ko sya?

I'm a happy-go-lucky person. Masayahin. Pilya. But never once na may tinarayan ako
because of one's smell. And oh em gee! Ang bff ko pa ang nakatikim nun.

"I'm sorry, George! Sorry!" Naiiyak na yumakap ako sa kanya.

"Okay na! Wag ka ng umiyak." Humiwalay sya sa akin at pinunasan ang mga luha ko
gamit ang mga daliri nya. Napakamot ako sa ulo ko. Kanina ang saya ko. Tapos bigla
akong nagtaray. Ngayon naman, ang drama ko. Gosh! Nagiging bipolar na ako! Waah!
Side effect ba yun kapag nasobrahan ng tot-tot-tot?!

"Tara na nga sa canteen! Kain tayo ng paborito mong garlic bread!" Kumapit sya sa
braso ko at hinila na ako papunta sa canteen. Ilang beses pa nga akong muntik
madapa dahil ang tanging nasa isip ko lang ay ang tinapay na binanggit nya.
Naiimagine ko na nga yung amoy nya na nasa ilong ko. Naaamoy ko as if nakadikit sya
dito. Naaamoy ko. Naaamoy ko. Gosh! Nasusuka ako!

Pumiglas ako sa kapit ni George at nagmamadaling tumungo sa pinakamalapit na cr.

Agad akong yumuko sa lababo at sumuka nang sumuka ng mapait na laway. Kulang na
lang pati lamang loob ko ay isuka ko. Halos mag-apoy ang lalamunan ko sa sakit nang
tumigil ako. Hapung-hapo akong napaupo sa gilid ng cr. What's wrong with me?! I'm
not naive. I have an idea of the symptoms I am experiencing pero imposibleng... no!
Buntis ako?! Oh em gee! Imposible! One week pa lang nung may nangyari sa amin
paanong andito na agad yung mga sintomas?! Shit! Nung birthday ko last month! Gosh!
Hindi kami gumamit ng protection noon! Nanlamig ang buong katawan ko. Pati pawis ko
ay tila yelong gumugulong mula sa ulo ko pababa sa mukha ko. I'm only fifteen and
I'm already pregnant! Ano ang sasabihin nina Papa at Mama? Ano ang magiging
reaksyon ni Flame? Ano ang gagawin ko?!

Napasabunot ako ng madiin sa buhok ko. God! Ano ang gagawin ko?

"Makie! Makie! Okay ka lang? Lumabas ka na dyan. Nag-aalala na ako." Sunud-sunod

ang ginawang pagkalampag ni George sa pinto ng cr. Tila ginigising ang magulo kong
utak.

Inot-inot akong tumayo. I have to make sure if I'm really pregnant. Kailangang
makapunta ako sa isang ob gyne asap.

Binuksan ko ang pintuan at sumalubong sa akin ang nag-aalalang mukha ni George.

"Okay ka lang? Bakit nagsuka ka ng bongga?! Oh tignan mo namumutla ka! Tara sa

clinic!" Tarantang salubong nya sa akin.

"Oo pupunta tayo sa clinic but definitely hindi dito sa school." My determination
to know the truth gave strength to my feet. Agad kong hinila si George papunta sa
parking lot ng school patungo sa sasakyan ni George.

"Hey! Saan tayo pupunta? May school clinic naman ah!"

"Wag ka ng mangulit pa. Basta samahan mo ako, okay?!" Sa wakas nakarating din kami
kung nasaan ang kotse nya. Akmang sasakay na kami nang may mga lalaking nakabarong
na lumapit sa amin.

"Ms. Maryknoll Vargas?" Takang napalingon ako sa kanila.

"Ako nga po. Pinadala ba kayo ni Papa para bantayan ako? Sorry po ha pero ang
pagkakatanda ko, nag-usap na kami tungkol sa mga body-bodyguard na yan. Ayoko po ng
bodyguard." Nameywang ako sa harap nila. Kung kailan naman kasi nagmamadali saka
may istorbo.

"Ah hindi po ang papa nyo ang nagpapunta sa amin dito." Nakalas ko ang mga kamay
ko.

"Ha?! Eh sino po?"

"Si Mr. Alonzo po. Mr. FERNANDO ALONZO."

=================

Chapter 4

Nagkatinginan kami ni George. He knew about my relationship with Flame. Isa sya sa
masaya para sa amin kahit na hindi pa sila personal na nagkikita o nagkakakilala.
Sa ilang buwan naming relasyon ni Flame, nalaman kong mas gusto nyang dalawa lang
kaming magkasama kapag may oras syang dalawin ako. I tried telling him about George
pero palagi nyang sinasabi na dapat yung tungkol lang sa amin ang pag-uusapan namin
at hindi tungkol sa ibang tao. Kung di ko pa nga sya pinuntahan sa Martenei noon,
di ko pa makikilala ang mga kaibigan nya.

"Oh, bakit gustong makipagbonding ng biyenan mong hilaw sayo? Masyado namang
advance yang father ni Flame." Bulong sa akin ni George habang sinusundan ang mga
lalaking nakabarong papunta sa nakaparadang itim na Pajero. Nagpumilit kasi akong
samahan nya.

"Baka mas gusto nya lang akong makilala pa." Bulong ko rin sa kanya.

Nang makapasok na kami sa loob ay mabilis na pinaandar ng isa sa mga nakabarong ang
sasakyan. May kabang bumubundol sa puso ko ngunit binalewala ko iyon.

"Tawagan mo kaya si Flame." Nasa boses na rin ni George ang kaba. Laking gulat
naming pareho nang tutukan kami ng mga nakabarong ng mga baril. Napasiksik ako kay
George.

"Wag nyong subukang tumawag kundi mapapadali ang pagpunta nyo sa langit." Mabangis
na pananakot sa amin nung nasa likuran namin. Mabilis naman na naagaw ng kidnapper
na nasa tabi ko ang mga bag namin ni George . On instinct ay napayakap kami sa
isa't isa.

"S-sino po ba kayo? A-akala ko po ba g-gustong makipag-usap sa akin ni Mr. Alonzo?"

Nahihintakutan kong tanong sa kanila.

"Mr. Alonzo?! Mga pare may kilala ba kayong Mr. Alonzo?!" Nang-aasar na tumawa yung
katabi ng driver.

"Wala akong kilalang Mr. Alonzo! Ang kakilala ko si Mr. Demonyo! Hahahaha!"
Nakakabinging tawanan ang pumuno sa loob ng sasakyan. Pareho kaming pinanlamigan ni
George. Gosh! Mga kidnappers!

"Itali mo na ang mga yan pare. Mamaya pagpifiestahan natin ang mga yan! Hahaha!"
Nanindig ang balahibo ko sa aking narinig.

"Mga walanghiya kayo! Hindi nyo ba kilala ang papa ko?! Congressman sya ng
probinsya namin! Akala nyo ba makakaligtas kayo sa ginagawa nyo sa amin?! Bitiwan
mo ako!" Nagpumiglas ako nang hilahin ako ng isang kidnapper. Hinila ako ni George
pabalik sa katawan nya ngunit pinalo ng kidnapper na nasa likuran namin ang ulo nya
kaya agad syang nawalan ng malay.

"George!" Pagpapalahaw ko habang pilit pa ring kumakawala sa mahigpit na paghila sa

akin ng kidnapper sa tabi ko. Sinubukan kong manipa, manabunot at mangagat ngunit
may itinakip na telang may mabahong amoy sa mukha ko ang nasa likuran. Chloroform.

Iyon ang huling salitang nasa isipan ko nang balutin ako ng kadiliman.

...

I woke up with a very heavy head. Halos hindi ko ito maiangat mula sa kinahihigaan
nito. Pati ang mga mata ko ay hirap akong imulat. Ang katawan ko rin ay namamanhid.
Hindi ako makagalaw. I groaned. What happened to me?!

Then I heard a loud bang and a growl. Biglang yumugyog ang kinahihigaan ko.
Nakarinig ako ng mga sigaw at pagmumura at sobrang ingay na parang may nagwawala. I
tried to focus on the voices I am hearing. Narinig ko ang sigaw ni George.

George? GEORGE!

Ang huling natatandaan ko ay sumakay kami sa Pajero ng mga nakabarong na lalaki,

tinutukan kami ng mga baril at ... gosh! Baka pinapatay na nila ang bestfriend ko!

I gather all my strength and pushed my eyelids open. Pain shot right through them.
Sinubukan kong bumangon pero napasapo ako sa ulo kong nanakit dahil sa biglaan kong
paggalaw.

Lord, give me strength! I have to save my bestfriend. Muli akong nagmulat ng mata
at nagulat ako sa nabungaran kong katawan ko. Diyos ko! Bakit ako hubad?!

"Fuck you! I'm gonna kill you! I'm gonna kill you!" My head snapped towards the
direction of that familiar voice. Hindi ako pwedeng magkamali. Si Flame yun!
Nanlaki ang mga mata ko nang makita kong walang habas nyang pinagsusuntok si George
na hubo't hubad ding tulad ko. Oh, God! Ano ang nangyayari?! Bakit nagkakaganito?!

"Aargh!" I heard George screamed in pain habang pinagsisipa sya ng namumula sa

galit na nobyo ko. Muli akong nag-ipon ng lakas at inabot ang kumot para ibalot sa
hubad kong katawan. Kailangan kong mapigilan si Flame dahil kitang-kita ko sa mukha
nya ang determinasyon na patayin si George.

Nang masiguro kong balot na ako ay agad akong tumakbo papunta sa kanila kahit na
nanginginig pa ang tuhod ko.

"F-flame! Tama na!" Nang marinig nya ang boses ko ay galit syang bumaling sa akin.
Sinalubong nya ako at binigyan ng isang malakas na sampal na hinding-hindi ko
makakalimutan sa buong buhay ko. Humagis ako sa sahig. Nanlaki ang mga mata ko
habang napasapo sa namamanhid kong pisngi.

"Fuck you! How can you do this to me?! Minahal kita! Handa kitang ipaglaban sa
sarili kong ama pero ano?! Ito pa?! Ito pa ang igaganti mo?!" Galit na galit nyang
bulyaw sa akin. Hindi ako makapagsalita sa labis na pagkalito, pagkagulat at sakit
na nadarama hindi lamang ng katawan ko kundi pati na rin ng puso ko. Ang tanging
naramdaman ko bukod sa masakit na hawak nya ay ang sunud-sunod na pagtulo ng mga
luha ko. I wanted to tell him the fear that I am feeling right now ngunit
pakiramdam ko ay hindi na ang mahal ko at mahal akong si Flame ang kaharap ko
ngayon.

"I... I... no! F-flame... Hin---- aah!" Mahigpit nyang dinaklot ang mga braso ko na
lalong nagpaiyak sa akin ng malakas. God! Please tell me this is just a nightmare!
Please gisingin nyo na po ako! Ayoko ng ganito!
"Putang ina mo!" Isang sampal pa ang ibinigay nya sa akin na nagpadugo sa mga labi
ko. Wala akong ibang nagawa kundi ang mapahagulgol sa tindi ng sakit na nadarama ko
ngayon. Ni hindi ako makabuo ng anumang salita para makapagpaliwanag o
makapagtanong kung ano ba ang talagang nangyayari.

"Fuck you, Maryknoll Vargas! Sana sinunod ko na lang si Papa! Sana hindi na lang
kita minahal! You are such a whore! I hope you rot in hell! Wag na wag ka nang
magpapakita sa akin dahil sa susunod na magkasalubong tayo, papatayin na kita! I
hate you to the hell and back!" I cried even harder when I heard everything he
said. Gusto ko syang habulin nang maramdaman ko ang marahas nyang pagtayo at
paglalakad palayo sa akin pero hinang-hina na ako sa pinagsamang sama ng loob,
sobrang pagkalito at ng pananakit nya sa akin.

"F-f-fl...fla...me." I mumbled. Please don't leave me. Please don't go! Flame,
mahal kita. Wala akong alam sa nangyayari. Please bumalik ka! Wag mo akong iwan! I
wanted to tell all of these pero hindi ko mahanap ang lakas ko. Ultimo pangalan nya
ay hindi ko mabuo. Ano ba talaga ang nangyayari?! Bakit nagkakaganito ang mundo
ko?!

"M-m...m-mak-ie." George?

Pinatigas ko ang mga kamay ko upang maiangat ko ang nanghihina pa ring katawan ko.

"G-g-geo-rge." Hindi ko na marinig ang sarili kong boses. Ni hindi ko nga

maintindihan ang boses ko. Muling tumulo ang masaganang luha sa mga mata ko nang
makita ko ang bugbog-saradong kaibigan ko na gumagapang papunta sa akin. Oh God!
Bakit?! Bakit kami nagkaganito?!

I struggled to meet him halfway across the floor. Nakakaawa ang itsura ng kaibigan
ko. Nangangasul na ang paligid ng mukha nya. Nagdurugo ang kanyang ilong at labi.
Napayakap kami sa isa't isa. Parehong kumukuha ng lakas sa isa't isa para subukang
intindihin kung ano ang talagang nangyayari. Umiyak ako sa dibdib nya. Iniiyak ko
lahat ng sakit sa ginawa sa amin ni Flame at ang labis na pagtataka at galit sa
sitwasyong kinasasangkutan namin ngayon.

...

"ISA KANG MALAKING KAHIHIYAN!" Mag-asawang sampal ang isinalubong sa akin ni Papa.
Pagkatapos naming huminahon at makapagpahinga ni George kanina ay agad kaming
nagcheck out sa resort na hindi namin alam kung paano namin narating. Most probably
naset up kami ni George ng mga nagpakilalang kidnapper para magkasira kami ni
Flame. Ang nakapagtataka pa, pati ang mga gamit at damit namin ay iniwan nila. Pero
bakit nila gagawin yun?! Sino ang nag-utos sa kanila para gawin iyon sa amin?! Si
Mr. Alonzo nga ba? Pero imposible dahil una itinanggi iyon ng mga kidnapper at
ikalawa wala akong makitang dahilan para gawin nya yun sa akin dahil napakabait
naman nito nang magkakilala kami.

Dito kami dumiretso sa bahay para sana makapagsumbong kay Papa ngunit hindi pa man
ako nakakapasok sa mansyon ay sinalubong na rin nya ako ng pananakit.

"Saan ba kami nagkulang, Maryknoll?! Ibinigay naman namin ang lahat ng gusto mo!
Ang lahat ng luho mo! Ito pang kahihiyan at pagsira sa pangalang iniingatan ko ang
igaganti mo?!" Napapikit ako nang isampal ni Papa sa akin ang mga hawak nyang
larawan. Tiniis ko ang sakit na dala ng paghaplit ng mga ito sa aking mukha at sa
nanginginig na mga kamay ay pinulot ko isa-isa ang mga iyon at tinignan.

Nanigas ang panga ko sa galit. The pictures captured me under George. Pareho kaming
hubad. Kung hindi alam ang katotohanan ay iisipin ng makakakita na may ginagawa
kaming kalaswaan. May mga larawan ding nakasubsob sa hubad kong dibdib si George.
May larawan ding nakasubsob sya sa mga hita ko. Ilan sa mga larawan ang
nagpapakitang ako naman ang nakasubsob sa gitna ng mga hita nya. Ayoko nang isipin
pa ang iba ko pang nakita dahil hindi iyon matanggap ng isip at puso ko. Whoever
that person who wanted to destroy me succeeded dahil bawat larawan ay nagpapakita
na isa akong kaladkarin at walang kwentang babae. I wanted so much to explain. But
the hurt from everything is so overwhelming. Hindi ko alam kung paano at saan ako
mag-uumpisa sa pagpapaliwanag dahil ako mismo ay litong-lito na sa mga nangyayari
sa akin. Ano ba ang nagawa kong kasalanan at nangyayari sa akin ito?

"Paano kapag kumalat ang mga larawang iyan?! Paano kung... Argh!!!" Agad akong
napatingin sa aking Papa nang daklutin nya ang kanyang dibdib.

"Victor!" Hangos ni Mama. Agad nyang sinaklolohan si Papa na unti-unti nang

napapaupo sa sahig. Tinangka kong lumapit sa kanila ngunit binulyawan ako ni Mama.

"Tignan mo ang ginawa mo, Maryknoll! Pati ang Papa mo ay nagdurusa dahil sa mga
kabalbalan mo! Madali ka tawagin mo ang driver nang maitakbo natin sa ospital ang
ama mo! Bilisan mo!" Taranta ngunit galit nyang utos sa akin.

"Manong! Manong!" Walang pakundangan kong sigaw.

...

Malungkot kong pinagmamasdan ang ama kong nararatay ngayon. Gusto kong kausapin sya
ngunit hindi ko magawa dahil sa sitwasyon nya ngayon. My own mother didn't want to
talk to me. Her eyes tell me that I am to be blamed for everything that is
happening to my father. Wala akong ibang magawa kundi ang umiyak na lang sa isang
tabi habang malungkot kong pinagmamasdan ang pagtaas at pagbaba ng dibdib ng aking
Papa at ang umiiyak sa tabi nyang si Mama. Kung kanina ay nalilito, nagagalit at
nasasaktan ako sa lahat ng masasamang nangyayari sa akin, ngayon ay may kasama na
iyong takot para sa kaligtasan ng ama ko.

God, why is this happening to me?

=================
Chapter 5

"George please! Last na ito! Please, samahan mo akong mag-explain kay Flame."
Naiiyak kong pakiusap sa bestfriend ko. It's been two days after that incident.
Kahit papano ay nakakapag-isip na ako ng matino. Stable na rin si Papa kaya okay na
kung iiwan ko muna sya para unahing kausapin at paliwanagan ang nobyo ko.

I should be hurt and angry dahil hinusgahan nya ako agad na hindi man lang
naririnig ang explanation ko. I cannot really blame him. Kahit na sino, kung
makikita ang minamahal nya sa ganoong sitwasyon ay makakagawa rin ng mga bagay dala
ng galit. Nagtatampo ako pero naiintindihan ko sya at pinapatawad ko na sya. Mahal
na mahal ko si Flame. Kailangan nyang makinig sa paliwanag ko para mabura na sa
isip nya ang inaakala nyang kataksilan ko lalo na ngayong sigurado na akong
magkakababy na kami. Kung di pa ako napatingin sa kalendaryo kanina sa ospital,
hindi ko pa marerealize na one month na pala akong hindi dinaratnan. Agad akong
bumili ng PT Kit. At positive. Buntis ako. Gusto kong manlumo dahil napakawrong
timing na malaman na buntis ako sa panahong nasasangkot ako sa isang napakagulong
sitwasyon pero hindi ko maiwasang masiyahan knowing na may munting buhay sa
sinapupunan ko na bunga ng pagmamahalan namin ni Flame. Hopefully, ang baby namin
ang magiging susi para muli akong tanggapin ni Flame.

"At ano?! Sasamahan kita tapos makikidnap na naman tayo?! Tapos magigising na naman
akong hubad at binubugbog ng jowa mo?!" Sarkastikong tanggi ni George. Hindi ako
agad nakapagsalita. Nagiguilty rin ako sa nangyari kay George pero wala talaga
akong pwedeng hingan ng tulong kundi sya. Kailangan nyang maclarify kay Flame na
isa syang sirena at imposible na may mangyaring seksuwal sa amin dahil ikamamatay
iyon ng baklang bestfriend ko.

"Please, George! Last na talaga ito. Promise!" Muli kong pakiusap.

"Naku!!! Last na ito, ha?!" Pagsuko nya.

"Oo! Promise! I love you, bff!"

"Nambola ka pa eh sasamahan na nga kita. Cge na, i love you, too. Andyan na ako
after 10 minutes." Napangiti ako kahit papano. Next to Flame, si George ang sunod
kong mahal with an exemption to my father ofcourse. At pagkatapos nga ng apat na
oras na biyahe ay papasok na kami sa Martenei University.

...

"Handa ka na ba, sissy?" Nag-aalalang tanong sa akin ni George. Paano ko ba

ieexplain sa kanya ang nararamdaman ko ngayon? Yung pakiramdam na nakatayo lahat ng
buhok mo? Naninigas ang mga daliri mo? Nanlalamig ang dugong dumadaloy sa bawat
ugat at himaymay ng laman mo? Ansama ng pakiramdam ko ngunit kailangan kong
magpakatatag para sa amin ni Flame, sa pagmamahalan namin at sa magiging baby
namin. Napahaplos tuloy ako sa puson ko. Mackenzi, tulungan mo ako sa daddy mo, ha.
Mahal na mahal ko kayo.

Yup. Mackenzi ang ipapangalan ko sa baby namin ni Flame. Ke babae man o lalaki, yan
ang magiging pangalan nya. Hindi ko pa man sya dama sa loob ng tyan ko, alam ko
namang andoon sya.

Natatanaw ko na ang pintuan ng Torture Room kung saan itininuro ng isang estudyante
ang kinaroroonan ni Flame. Halos hilahin ko na ang mga paa ko sa nerbyos na
nararamdaman ko para lang makarating doon. Mabuti na lang at kahit halatang
ninenerbyos din si George ay hindi nya ako iniwan. Bahagyang nakabukas ang pinto
kaya rinig ang mga boses ng mga nag-uusap sa loob. Kakatok na sana ako nang marinig
ko ang boses ng lalaking minamahal ko.

"I was just playing with her! My father and I planned everything. From the time I
was introduced to her, the courtship and eventually our supposed relationship. We
planned to hurt her and destroy her and use her against her father. Pero look at
the turn of events. She deserves whatever is happening to her because she is a
slut! A fucking whore who is not contented with just one man... " his voice is full
of hatred but it was not the reason why my heart is bleeding profusely right now.
Ang marinig na pinagplanuhan kang saktan at sirain ng lalaking mahal mo at pinag-
alayan mo ng lahat sayo ang pinakamasakit. Tigalgal akong nanigas sa pagkakatayo sa
sobrang sakit na nararamdaman ng puso ko ngayon. Akala ko wala ng sasakit pa sa
pananakit at pang-iinsulto nya sa akin. Mas masakit palang malaman na pinaglalaruan
lang nya ako sa simula pa.

"For what she has done to me, she fucking deserves a painful death." Hindi ko na
napigilan ang mapahagulgol sa narinig ko mula kay Flame. Mabilis kong natakpan ang
bibig ko ng dalawang kamay ko habang napayakap naman sa akin bilang suporta si
George.

Bakit sya pa ang galit sa akin samantalang ako ang pinaglalaruan nya? Wala akong
kasalanan sa kanya kundi ang mahalin sya ng buong puso at buhay ko. Ganun ba
katindi ang galit nya at pati kamatayan ko ay pinagdarasal nya? Wish granted. Dahil
bawat salitang lumalabas ngayon sa bibig nya ay lasong unti-unting pumapatay sa
katawan, isipan at puso ko. I don't deserve this. But this is hurting me so damn
much na hindi lang puso ko ang durog kundi maging buong pagkatao ko.

"Makie?" Natigilan ako sa pagtangis at napatingin sa taong tumawag sa akin. It's

Clem.

"Bakit ka umiiyak? May nangyari ba? Tara sa loob." Nag-aalalang tumingin sya sa
akin. She tried reaching out to me pero umatras ako at umiling. Kumalas ako kay
George at kinuha sa bulsa ng jeans ko ang PT kit.

"P-pakibigay na lang sa kanya. Cge, nagmamadali kami." Agad ko nang hinila si

George at nagtatakbo kaming palabas ng 7 Demons Building. Hindi ko na pinansin ang
pagtawag ni Clem sa pangalan ko ng paulit-ulit. Agad kaming pumasok sa kotse ni
George at nagmamadaling umalis.

...

"Miss, okay ka lang? Kanina ka pa umiiyak ah? May masakit ba sayo? Kuya dalhin na
kaya natin sa ospital itong kasama mo. Kanina pa namumutla eh." Napatingin ako kay
Karen.

"Pasensya ka na kung naiingayan ka sa akin ha." Pilit akong ngumiti sa kanya.

"Ako nga ang dapat magpasensya kasi nakakaabala ata ako sa inyo. Nakisakay na nga
ako tapos nangungulit pa. Uy, concern lang po ako ha." Humagikgik pa sya kaya
napailing na lang ako. Kahit papano ay napigilan ko ang pag-iyak dahil may kasama
kaming iba ni George dito sa kotse nya. Nadaanan lang namin sya kanina sa byahe.
Naawa kami dahil papagabi na pero wala pa ring bus na nagsasakay sa kanya. Since
madaraanan naman namin ang bayan na uuwian nya, we offered our help.

"Okay lang. Wag kang mag-alala." George assured her.

"Alam nyo bagay kayo. Isang gwapo at isang maganda." Sabay kaming napatawa ni
George. Nakakawala talaga ng problema ang kakengkoyan ng pasahero namin.

"Aw shit." Napamura ako ng mabitawan ko ang kwintas na hawak ko. Ito yung regalo sa
akin ni Flame. Balak ko sanang itapon sa madaraanan naming kakahuyan mamaya.

"Bakit?" Halos sabay nilang tanong. Para hindi sila mag-alala at mag-abala pa ay
iba ang sinabi ko.

"Naiihi ako." Sabay din silang napatawa sa akin.

"Saan ka naman iihi dito eh madilim na."

"Kahit saan na dyan. Hindi ko na matiis eh. Lalabas na talaga." Pagrereklamo ko sa

bestfriend ko. Agad naman nyang itinigil ang kotse sa gilid ng kalsada. Lumabas ako
at agad nagtatatakbo. Pumunta ako sa madilim na bahagi ng burol at doon nagbawas
praying na hindi ako dumire-dirertso mahulog, na walang multo and worse walang
manunuklaw na ahas. Nang matapos ako ay agad akong tumayo at inayos ang jeans ko.
Malapit na ako sa kotse nang humagis ako palayo dahil sa pagsabog ng kotse ni
George. Sumabog ang kotse ni George!

Nagtuloy-tuloy ang pagkahulog ko sa burol. My clothes are burning on my skin.

Ramdam ko ang pagkakasunog ng balat ko pati na ang paggulong at pagtama ng bawat
parte ng katawan ko sa mga bato at kakahuyan ng burol but my brain did not register
the pain because of the shock. Ang tanging nasa isip ko lang ay nasa loob ng
sasakyang iyon ang bestfriend ko! I wanted to scream for his name but I was numb
all over. I heard a loud thud at ang sumunod na namalayan ko ay ang walang hanggang
kadiliman.

=================

Chapter 6
"You need to listen to her. Hindi yung ganyan na nagpapakalasing ka dyan." I gave
Summer the 'shut-the-fuck-up-mother-fucker' look.

"Hindi mo ba matanggap na imbes na sya ang paglaruan mo eh ikaw ang pinaglaruan

nya?" Winter mocked me. Isa pa itong gagong ito.

"You ain't happy with what happened? You're a man. Walang nawala sayo. Your pride
just got trampled." Marcus said.

"Baka naman kaya ka nagkakaganyan kasi mahal mo na." Vinxie coaxed her head at me.

"I was just playing with her! My father and I planned everything. From the time I
was introduced to her, the courtship and eventually our supposed relationship. We
planned to hurt her and destroy her and use her against her father. Pero look at
the turn of events. She deserves whatever is happening to her because she is a
slut! A fucking whore who is not contented with just one man... " Galit kong turan
sa mga sinabi nila. I hate to show them how hurt I am for what Mackie has done to
me. Muling naglakbay ang diwa ko sa pangyayari ng araw na iyon.

I receive a text from her to go to that certain resort. Kahit hapon na, nakiusap
ako kay Marcus na payagan akong lumabas dahil natatakot ako baka may problema ang
Snow White ko at kailangan nya ako. I drove like a maniac just to reach her
location that was five hours away from Martenei.

Pero ano ang maaabutan ko sa kwartong kinaroroonan nya? My beloved girlfriend

sleeping with a man. Both of them naked. At sa posisyon ng pagkakayakap nila,
walang utak na lang ang mag-iisip na walang nangyari sa kanila. I saw red and beat
the hell out of that guy. Napagbuhatan ko rin sya ng kamay. I don't regret what I
did. She deserves it. Hindi ko alam kung paanong nalaman ng Papa nya. I just
receive a call from our common friend that her Dad suffered a heart attack. I knew
that time that it's because of her.

"For what she has done to me, she fucking deserves a painful death." Wala sa loob
na nasabi ko nang muling manumblik ang sakit sa dibdib ko.

"Careful. Baka may makarinig sayong demonyo at totohanin yang sinasabi mo." Tinapik
ni Ryan ang balikat ko. Muli kong tinungga ang bote ng alak. Gusto kong
magpakalasing ulit. Simula ng gabing iwan ko sila sa kwartong iyon, wala na akong
ibang ginawa kundi ang maglasing para lang makatulog ako.

"I can hear the 'but' from your statements." Napalingon kaming lahat kay Vinxie.

"What do you mean?" Si Marcus ang nagtanong sa gusto kong itanong.

"Kung hindi nya mahal ang babaeng iyon, bakit hindi pa nya pinatay nung araw na
mapatunayan nyang pinagtataksilan sya? At bakit ka nagpapakalasing gabi-gabi para
maglabas ng sama ng loob?" tumitig sya sa mga mata ko.
"Because I don't intend to become a murderer." Madiin kong sagot sa pagtatanong
nya.

"Oh c'mon! Deny it pero kitang-kita ko sa mga mata mo nung araw na ipakilala mo sya
sa amin ang pride at love para sa kanya. At ngayon? Kitang-kita ko sa mga mata mo
ang sakit na hindi gawa ng pride kundi ang sakit na galing dyan sa puso mo."
Seryosong sabi nya.

"You're wrong." I weakly said. Pride na lang ang natitira sa akin. Ayokong pati
iyon ay mawala pa.

"Talaga? Cge kung hindi mo sya mahal, okay lang na ipaghiganti kita sa kanya. I'll
go to her tonight, rape her and then bang, bang, bang!" Nagmuwestra itong may
binabaril. Bago ko pa mapigilan ang sarili ko ay napatayo na ako at nakwelyuhan si
Vinxie. Napatayo na rin ang mga kaibigan namin at napalibutan kami.

"Don't you dare...!" Natigilan ako sa ginawa ko lalo na ng ismiran ako ni Vinxie.
Fuck! I just let my guard slip away. Ibinuko ko ang sarili ko that I really love
her. Binitawan ko si Vinxie at nahahapong napabalik sa pagkakaupo. Napahawak ako sa
aking ulo.

"Anong nangyayari dito?!" Lahat kami ay napatingin sa bagong dating na si Clem.

"Just a little party, bes. Kararating mo lang?" Ryan approached her and gave her a
bear hug.

"Kanina pa sana ako nakapasok pero andun kanina si Makie sa labas." Pakiramdam ko
ay parang bombang sumabog sa tenga ko ang sinabi nya. Napatayo ako.

"What do you mean na andyan sya? Where is she now?" Tarantang napalakad ako papunta
sa may pinto pero sinalubong ako ni Clem at napigilan.

"She ran away when I invited her to come in. What happened? Nagkagalit ba kayo? She
was crying kasi when I saw her." Nanuyo ang lalamunan ko sa sinabi ni Clem. "Ah oo
nga pala. Here, pinabibigay nya." Inabot ko ang maliit na bagay na iyon at
tinitigan.

"What the hell is that?" Takang tanong ni Summer.

"It's a pregnancy test kit, dumbass. Patingin!" Wala akong nagawa nang agawin iyon
sa akin ni Vinxie. Napakalakas at napakabilis na ng pagtibok ng puso ko. Pregnancy
test kit? Does that mean...

"Hey, congrats! Magiging daddy ka na!" Nang-uuyam ang boses ni Vinxie pero hindi
ako makasagot. Saglit akong nawalan ng malay sa paligid. Nawala sila sa paningin
ko. My eyes and mind are just focused on the object on Vinxie's palm. Mackie is
pregnand with my child?!

"Fuck!" Namalayan ko na lang na nagwawala na ako sa loob ng Torture Room. How dare
she do this to me? She's fucking pregnant with my child yet she slept with some
man! Akin nga ba iyon o sa iba? After loving her and fighting for her ganito pa ang
gagawin nya sa akin! I don't fucking deserve this insult! I don't fucking deserve
this pain! Pinagbabato ko ang lahat ng mahawakan ko. Nang hindi ako makontento ay
ginawa kong punching bag ang mga pader ng Torture Room. Pinanuod lang ako ng mga
kaibigan ko. They let me bring out all the pain and anger inside me.

Duguan na ang mga kamao ko nang tumigil ako. My hands hurt pero mas masakit ang
hapdi sa dibdib ko. And I cried. I fucking cried. I don't know how long I cried.
It's so damn painful.

"Flame." Awang-awa na tawag sa akin ni Clem. Napatingin ako sa mga kaibigan ko. It
hurt me more seeing and knowing that they pity me.

"Stand up and go to her. Mag-usap kayong dalawa." Nag-uutos ang boses ni Master.

"H-hindi k-ko kaya." I stuttered. Nag-iwas ako ng tingin sa kanila dahil muling
nagbanta ang mga luha ko sa pagtulo. Masyado na nilang nakita ang kahinaan ko.
Ayokong mas ipahiya pa ang sarili ko. I stood up and left.

Under the shower, I once again let go of my feelings. Hinayaan kong manakit ang mga
kamay ko sa pagtama ng mainit na tubig sa mga ito para doon mabaling ang pansin ko
at hindi sa pananakit ng dibdib ko. Pero sino ba ang niloloko ko? I hurt. I hurt so
damn much. Wala ng sasakit pa sa nararamdaman ko ngayon. Now that I am alone, I can
openly admit na hindi lang ang pride ko ang sobrang nasasaktan kundi ang puso kong
dinurog ng babaeng mahal ko. Wala ng mas sasakit pa na malamang may ibang lalakeng
makakahawak, makakahalik at makakaangkin sa babaeng pag-aari ko. And she's damn
pregnant. My instinct is telling me that it's mine. Pero paano kung hindi? Paano
kung nagkakamali lamang ako?

After spending three hours under the shower, I finally came out. Napatingin ako sa
cp kong walang tigil sa pagtunog. Akmang kukunin ko na iyon nang bigla naman iyong
namatay. Binalewala ko na lang iyon. I don't feel like talking to whoever is
calling me. Wala akong pakialam kahit sino pa iyon.

Pumunta ako sa personal ref ko at ilinabas ang mga alak doon. Magpapakalasing na
lang ako hanggang hindi ko na mamalayan ang nangyayari sa mundo. I fucking hate the
world right now.

...

"Flame! Flame! Open this goddamned door! Flame!" I groaned when I was awaken by the
loud banging of the door and Clem's frantic voice. Bago pa ako makatayo mula sa
sofa na kinatutulugan ko ay bumukas na ang pinto at isa-isang pumasok ang mga
kaibigan ko. I rolled my eyes when I saw them stare at all the empty bottles of
liquor around me.
"Hindi na ba makapaghintay yang sasabihin nyo hanggang kusa akong magising at
puntahan kayo?!" I frustratedly sneered at them. God! My head is killing me.

"What?! Damn! Pupunta kayo dito para gisingin ako tapos hindi kayo magsasalita?!"
Nagkatinginan sila. I saw the wild flickers of their eyes.

"Ah, Flame, may ano kasi. Ano... damn! Guys, hindi ko kaya. Nanginginig ang mga
kamay ko." Tinitigan ko ng masama si Clem.

"Ano ba?! What's going on?!" Muli silang nagkatinginan pero walang nagsasalita.
Para silang nagtuturuan. The fuck is wrong with them?!

"Nasabi nyo na ba?!" Napalingon kaming lahat sa bagong dating na si Vinxie.

"Tell me what?!" Angil ko sa kanya. Kagyat syang namutla. I ought to laugh sa

itsura nya ngayon but something in my mind tells me that what they are going to say
to me is a serious matter.

"Tell me what?!" Ulit ko sa tanong ko. This time may halo ng pagkainip at galit.

"Uhm, there's an accident, dude." Summer started.

"Mackie is dead." My head snapped towards Vinxie.

"Ulitin mo nga yung sinabi mo!" I roared at her. Sumisiklab ang galit sa dibdib ko.

"Mackie is dead." Napalingon ako kay Ryan na sinalo si Vinxie mula sa galit ko.

"Mackie is dead." Napatingin ako kay Summer. Nag-iwas sya ng tingin.

"What the fuck are you saying?!" Napalitan ng takot ang galit ko. Unti-unting
nanlalamig ang katawan ko. Bumagal ang paghinga ko kasabay ng pagbagal ng tibok ng
puso ko. A bile rose towards my throat and it's choking me.

"Mackie is dead, Flame. Sumabog yung sinasakyan nyang kotse pagkagaling nya dito.
I'm sorry." Nag-iinit ang mga matang napatingin ako kay Clem. I can tell that she's
telling the truth but my mind tells me not to believe her.

"No. You're lying!" I screamed at her. "You are all lying to me!" Umiling ako nang
umiling. Pilit na itinatanggi ng isip at puso ko ang katotohanan na sinasabi ng
malulungkot nilang mga mukha.
"We're sorry, but they are telling the truth. It's all over the news, Flame.
Maryknoll Vargas, the daughter of Congressman Vargas is dead." Marcus seriously
said. Natigilan ako at napahawak sa aking dibdib nang manigas iyon sa sakit.
Nalulunod ako sa sunod-sunod na pagtulo ng luha ko. My body shook from the blinding
pain that hit my body, heart and soul. I screamed from the top of my lungs.

"NO!!!"

=================

Chapter 7

Tragedy.

Everything that's going around me and the people of our province is a tragedy.

Una si Makie. Sumunod ang kanyang mga magulang. Hindi pa rin ako makapaniwala sa
mga nagaganap. Hindi pa rin ako makapaniwala sa panginginig ng katawan ko at sa
walang tigil na pagtulo ng luha ko habang nakatitig sa tatlong kabaong sa mansyon
ng mga Vargas.

Hindi pa rin ako makapaniwalang patay na talaga sya. Wala na si Makie. Sumabog ang
kotseng sinasakyan nila ng lalaking nalaman kong kaibigan nya. Nang malaman iyon ng
kanyang mga magulang ay inatake ng tuluyan ang kanyang ama. Hindi rin nakayanan ng
kanyang ina ang nangyari at inatake rin ito. In just a span of a day, buong pamilya
nila ang namatay.

Ang sakit ng puso ko sa ginawa nyang kataksilan ay napalitan ng mas masakit na

pakiramdam na namatay ang babaeng mahal ko. What's worse, she died with my child on
her womb. I feel so guilty coz I wished for her death. And when it did happen, I
found my self mourning so much, crying so much, hurting so much. Sobrang sakit.
Walang kasing sakit ang pakiramdam na ito. Halos hindi ako makahinga sa sobrang
kirot at hapdi ng puso ko. This is the worst thing that have happened to me. This
is the worst feeling that a person would ever feel. Paano pa ako mabubuhay ngayon
kung wala na ang babaeng mahal ko? Oo. Kung kailan wala na sya saka ko naramdaman
ang panunumbalik ng pagmamahal ko para sa kanya. I'm a fucking asshole I know. And
believe me, the pain, guilt and love for her are eating me up. I'm dying too.

...

"Asher to ashes. Dust to dust..." the priest started to chant. I closed my eyes.
Makie, I'm sorry. Kung alam ko lang na ganito kasakit, kung narealize ko lang agad
na kaya kong mabuhay kahit pagtaksilan mo ako ng ilang beses, kung pinatawad lang
sana kita agad at mas nag-isip ng dahilan at gumawa ng paraan para hindi mo na ako
magagawang pagtaksilan, kung mas pinakinggan ko lang ang puso ko kesa sa dikta ng
isip ko sana hindi na umabot sa ganito. Sana buhay ka pa, kayo ng baby natin. Sana
magkasama tayo ngayon. Sana... sana... I clutched the place where I can feel my
heart bleeding. No one and nothing prepared me for this form of death. Yes, my
death. The guilt is killing me. The pain is fucking killing me.
I watched everyone moved towards the caskets, placing the roses they are holding
above each of them. I closed my palm on the thorny stem of the rose I am holding.
Each thorn went through my flesh. I can feel the pool of my warm blood pouring from
my punctured palm. The pain is excuriating. Pero walang-wala iyon sa nararamdaman
ng puso ko ngayon. Sa nanghihinang mga paa, lumapit ako sa kabaong nya. It's closed
dahil sunog na sunog at nagkapira-piraso ang katawan ni Makie. Sa ibabaw ng kabaong
nya ay nakapaibabaw ang napakaganda nyang larawan. Napakainosente nya roon,
napakasigla ng pagkakangiti nya. Kumikislap ang kanyang mga mata, buhay na buhay
ang pagkakangiti nya. Her face is giving a promise of heaven. But lahat ng iyon ay
hanggang sa larawan na lang dahil kahit kailan, kahit magpakamatay ako ngayon,
hinding-hindi ko na makikita pa ang mga iyon sa totoong buhay. My throat
constricted, my eyes are burning with my warm tears pouring as I place the blood
stained rose above her casket. I'm sorry, Princess. I love you, I really do.

Nang lumingon ako para bumalik sa dating puwesto ko ay nakasalubong ng mga mata ko
ang mga tingin ng tao. Ang iba ay naaawa. Ang iba ay may pagtatanong. Ang iba ay
galit. Kasama na roon ang mga kaibigan ko mismo. Kung alam lang nila na mas galit
ako sa sarili ko.

Isa-isang nag-alisan ang mga tao. Kasama na roon ang mga magulang ko at ang mga
kaibigan ko nang lumapit sa akin ang nag-iisang tiyahin ni Makie.

"Flame, let's all go to the house." Imbita nya sa akin pero inilingan ko lang sya.
Narinig kong nagpakawala sya ng isang malalim na buntong-hininga.

"Makie will not be happy seeing you broken and grieving. It's understandable as of
now. But please, try to move on. She loves you so much as what she always tells me
nung nabubuhay pa sya and she wouldn't like it kung hindi mo kakayanin ang
pagkawala nya. Be strong. Someday, you will meet another girl who will love you the
way that she does. I know she will understand." Yinakap nya ako. Alam kong sinasabi
nya lang ang lahat ng iyon para mapalakas ang loob ko at gamutin ang sugat sa puso
ko. What she didn't know is that she is making it worse. Sa bawat pagsabi nya kung
gaano ako kamahal ni Makie ay tila pagbuhos nya ng asin sa aking sugat. Lalong
nanunuot ang sakit, lalong tumitibok ang sakit, lalong nagdurugo ang sugat. Umalis
sya pagkatapos nya akong bigyan ng naaawang tingin. She should not pity me. She
should be angry at me. She should tell me I'm an asshole. That I'm a jerk. A
useless boyfriend. Kung alam lang nya ang ginawa kong pananakit kay Makie. Kung
alam lang nya.

"Makie!" I screamed her name. Looking up in heaven with tear-stained face.

"Patawarin mo ako, Princess. Nagalit ako at nasaktan. I wished for your death pero
hindi ko alam na ganito. Hindi ko alam na ganito!" Napaluhod ako sa lupa at
napahagulgol.

"Hindi ko sinasadya! Galit lang ako. G-galit l-lang a-ako. M-mahal kita! M-mahal n-
na m-mahal k-kita eh. M-mahal pa rin kita." Sinuntok ko ng ilang beses ang lupang
kinaluluhuran ko.
"Wala akong kwenta! Pinangako ko pa naman na ipagtatanggol kita pero tignan mo ang
ginawa ko! Tignan mo! Ako pa! Ako pa ang nanakit sayo! A-ako p-pa a-ang na-nanakit
sayo! Ang gago ko! Ang gago ko! Ang gago ko! Makie! I'm so sorry. P-pinatay ko kayo
ng baby natin. K-kasalanan ko ito! Shit! MAKIE!" Kasabay ng pagsigaw ko ay ang
malakas na lagabog ng kulog at kidlat. Waring pati ang langit ay nakikidalamhati sa
akin ngayon. Umulan ng napakalakas ngunit wala akong pakialam. Hiniling ko nga na
sana tamaan na lang ako ng kidlat para mamatay na rin ako.

"MAKIE! PATAWARIN MO AKO!!! MAKIE, MAHAL KITA! MAHAL KITA! I'M SORRY! I'M SORRY!"
paulit-ulit kong sigaw hanggang sa mamaos ako. Nakikipagpaligsahan sa lakas ng
kulog at kidlat ang bawat sigaw ko. Pati ang mga luha ko ay nakikipagpaligsahan sa
buhos ng napakalakas na ulan. Wala akong pakialam. Gusto ko na lang mamatay.

......

"Anak, kumain ka naman. Baka kung ano pa ang mangyari sayo." Nag-aalalang sabi sa
akin ni Mama. Nag-iwas ako ng mukha nang akmang susubuan nya ako. I focused on my
hand kung saan nakakabit ang suwero ko. Yes, I fucking ended up in a hospital.
Galit ako dahil binalikan pa nila ako sa sementeryo dahil hindi na nila mahintay
ang pag-uwi ko. Natagpuan nila ako sa ibabaw ng nitso ni Makie. Nanginginig sa
ginaw. Nagdedeliryo sa taas ng lagnat dahil nainfection ang mga sugat ko sa kamay.
Sana hindi na lang nila ako binalikan. Sana patay na rin ako ngayon. Sana hindi ko
na nararamdaman ang sakit at guilt sa pagkawala ni Makie kasama ang baby namin.
Galit ako sa kanilang lahat pero mas galit ako sa sarili ko.

"Hayaan mo muna ang anak mo." Nagtagis ang bagang ko nang marinig ko ang boses ng
aking ama. Sya ang may kasalanan ng lahat ng ito. Kapag napatunayan ko na may
kinalaman sya sa lahat ng nangyari sa pamilya ni Makie, hindi ako magdadalawang-
isip na saktan sya.

"Masaya ka na ba, Papa? Nagtagumpay ka na. Patay na ang taong tumalo sayo sa
eleksyon. Hindi ka ba magsecelebrate?" Galit kong sumbat sa kanya.

"Walang kasing saya." I feel the blood rush up my head. Sa nanginginig na boses, I
asked him the most dreaded question.

"Ikaw b-ba ang n-nagset up kay M-makie, Papa?" I saw him smirk. Nagsitayuan ang mga
balahibo ko. Adrenalin rushed through my every vein. Sa isang kisapmata, natanggal
ko ang nakakabit na dextrose sa kamay ko at dinaluhong ko ang aking ama.

"Pinatay mo sya! Pinatay mo sila! I fucking hate you! I hate you! You're a
murderer, Papa! I hate you!" Isang suntok mula sa kanya ang nagpaupo sa akin mula
sa pagkakakuwelyo ko sa kanya.

"They deserve it!" Galit nyang bulyaw sa akin.

"Makie doesn't deserve it! Your grandchild doesn't deserve to die!" Napahagulgol
ako sa sobrang galit. Ang anak ko. Wala syang kaalam-alam na ang mismong lolo nya
at ang mismong ama nya ang dahilan kung bakit hindi man lang nya nasilayan ang
mundo.

"A-anong ibig mong sabihin, Florence?!" Gulat na tanong ni Mama. I looked at my

father with so much hatred.

"Buntis si Makie. Pinatay ng magaling kong ama ang kauna-unahang apo nya!" My body
is shaking with too much anger. Kitang-kita ko ang guilt na bumalatay sa mukha ng
aking ama.

"You are the worst father and grandfather in this fucking world! I hate you!"
Umiling sya sa akin.

"I-i... d-didn't know!" Pinaglipat-lipat nya ang tingin nya sa amin ni Mama.

"Now you do! Pinatay mo na ang babaeng mahal ko, pinatay mo pa ang anak ko! Hear
this out, Papa. Pinatay mo na rin ako! Your ambition made you a murderer! Pinatay
mo kaming lahat! I hate you! Starting today, consider me dead too!" I found my
strength and stood up.

"F-florence." He tried reaching out for me but I pushed him away. I ran for the
door and out of the hospital. Nang makita ko ang sasakyan namin ay agad akong
sumakay at nagpahatid sa mansyon. I went to my room and packed my things. Kinuha ko
ang lahat ng importanteng dokumento ko at ang perang iniipon ko para sa amin ni
Makie. I took the papers my late grandfather has given me para sa shares ko sa
kumpanyang pag-aari ng pamilya ni Papa. Kaya kong mabuhay na wala sya.

I took my car at kahit nananakit ang mga kamay at buong katawan ko ay nagdrive ako
papunta sa Martenei. Simula sa oras na ito, patay na si Florence Amadeus Earl
Alonzo sa pamilyang Alonzo at sa probinsyang ito. Hinding-hindi na ako babalik.
Hinding-hindi na nila ako muling makikita pa. I died together with Makie and our
unborn baby.

=================

Chapter 8

"Mac-mac." Napangiti ako nang mabilis na nag-angat ng mukha ang tinawag ko. Puno ng
pananabik ang kanyang mukha.

"Mama?" Pati ang kanyang boses ay puno ng pananabik. Ilang buwan na ba nung huli
kaming magkita? Anim? Pito? Hindi na mahalaga yun. Ang importante ay narito na ako
ngayon at mangangakong hindi na kami magkakahiwalay pa.

Hindi muna ako lumapit sa kanya. Pinagmasdan ko muna ang kanyang susunod na
gagawin.
"Inang! Tatang! Addan ni Mama! Addan ni Mama." Tinawag nya ang kanyang nakalakhang
lolo at lola. Masaya nyang ibinabalita ang aking pagdating.

"Mama haan ka pumanaw dita ayan mo ta biruken ka." Mama wag kang aalis dyan sa
kinaroonan mo at hahanapin kita.

Nakita kong itinaas nya ang kanyang mga kamay at inamoy ang paligid bago humakbang
sa kinatatayuan ko. Tama. My son is blind. He was born blind. Naapektuhan ng mga
gamot na ininom ko ang development ng kanyang mga mata noong nagpapagaling pa ako.
Huli na nang malaman ng mga doktor na buntis ako. Nakapagbigay na sila ng mga gamot
na naging dahilan ng pagkabulag ng anak ko. Nang magising naman ako noon ay hindi
ako agad nakapagsalita kaya hindi ko nasabi ang kondisyon ko. Gayunpaman,
nagpapasalamat pa rin ako at nabuhay sya. Dahil kung hindi wala ng dahilan para
mabuhay ako sa mundo.

I wiped the tears on my face as I waited for my four year old son to reach me.
Napakagwapong bata. Napakasigla nya sa kabila ng kanyang kapansanan.

"Mama!" Ilang saglit pa nga ay akap-akap na ako ng aking anak. Nasa mukha nya ang
pagmamalaki.

"Wow! Ang galing naman ng baby ko." Binuhat ko sya at pinaghahalikan. Humahagikgik
naman syang nag-iwas ng mukha.

"Mama! Hihihi!" Ang matinis nyang boses ang nagpaalis sa lungkot na nararamdaman
ko.

"Namiss ba ako ng baby ko?" Malambing kong bulong sa kanya.

"Wen, Mama. Miss po kita." Ngumuso sya kaya hinalikan ko sya sa labi. Bilingual na
ang anak ko. Purong ilokano ang mga kasama namin dito sa bahay pero tinuruan ko rin
syang magTagalog.

Naglakad ako papunta sa bahay na kumalong sa amin ng anak ko sa loob ng limang taon
habang buhat pa rin sya. Sinalubong kami ng mag-asawang tumayong mga magulang ko sa
panahong nawala ang lahat sa akin.

"Halah, agpapabagkat manen datoy nalukmeg nga ubingen." Halah, nagpapabuhat na

naman itong matabang bata na ito. Pangangantyaw ni Tatang Matias.

"Hanak met nalukmeg, Tatang!" Hindi naman po ako mataba, Tatang. Bibong sagot ng
anak ko.

"Tatang, Inang." I acknowledge them. Ibinaba ko ang anak ko at yumakap sa kanila.

"Kaasyan na ka ti Apo." Kaawaan ka ng Diyos. Pumasok kami sa loob.

"Nangan ka kadin, Makie?" Kumain ka na ba, Makie?

"Wen, Inang. Nanganakon dyay byahe. Nagbannog." Opo, Inang. Kumain na po ako sa
byahe. Nakakapagod.

"Alah, apan kami pay garud idyay ili ta apan kami makichinda iti sidaen tayo
agingana nubigat." Cge, pupunta muna kami sa bayan para mamalengke ng uulamin natin
hanggang bukas.

Nang marinig ko iyon ay agad akong dumukot ng pera sa aking bulsa at iniabot iyon
sa matandang babae ngunit agad nyang tinanggihan. Ipunin ko na lang daw para kay
Mac-mac. Ilang saglit pa ay magkasunod na silang lumabas at sumakay sa tricycle.
Pinaglaro ko muna si Mac-mac ng mga laruang pasalubong ko sa kanya bago ako pumasok
sa kwarto naming mag-ina.

Utang ko sa mag-asawa ang buhay naming mag-ina pati na rin sa kanilang anak na si
Manong Rey na kasalukuyang nasa Qatar ngayon. Sya ang nakakita sa akin sa kakahuyan
nung madaling araw na iyon. Itinakbo nya ako sa ospital. Hindi sila nangiming
gumastos para maipagamot ako. Naisanla nila ang kanilang sakahan dahil sa akin.
Nacoma ako ng isang buwan. Dalawang buwan din akong hindi nakapagsalita nang
magising ako. Wala akong ibang ginawa noon kundi ang umiyak tuwing naaalala ko ang
pagsabog ng kotse ni George. Alam kong hindi sya nakaligtas mula roon. Ilang buwan
din akong nagpagaling mula sa pagkakasunog ng balat ko. May mga ilang pilay din
akong natamo dahil sa pagkakahagis ko. Pero gumaling ako kahit papano. Pati ang
anak ko ay naging maayos ang paglaki sa loob ng sinapupunan ko. Nang lumakas na ako
ay nagpasama ako kay Manong Rey para puntahan ang mga magulang ko. Doon ko nalaman
ang naging trahedya sa pamilya ko. My parents died. The people there thought that I
also died. Napag-alaman din namin na may hinala ang taong-bayan sa naging dahilan
ng nangyaring trahedya sa pamilya ko. Ikinuwento nila ang nangyaring set up sa akin
na syang dahilan ng kamatayan ng mga magulang ko. They pinpointed the former
congressman as the suspect. At dahil hindi naman ako naglalalabas noon, hindi ako
nakilala ng mga taong nakausap namin. Dahil sa mga kwento nila, napagtagpi-tagpi ko
ang mga pangyayari lalo na nang maalala ko ang mga narinig ko mula kay Flame nung
araw na puntahan ko sya sa Martenei. Nagdesisyon akong hindi na lumantad. It broke
my heart hearing the news ngunit wala akong ibang nagawa kundi ang manangis. Gusto
kong sugurin at patayin mismo ang ama ni Flame ngunit ano ang magiging laban ko?
Isa pa, natatakot ako sa magiging kaligtasan ko at ng baby ko. Ayoko ring madamay
si Manong Rey. Sobra na ang nawalang mga taong mahal ko dahil sa pamilyang Alonzo.
After visiting my parents' grave, including mine, I decided to leave the province.
Wala na si Maryknoll Vargas. Patay na ang taong iyon. Magsisimula akong muli bilang
Maryknoll Merin.

We went back to Nueva Ecija. Tinanggap ako ng buong puso ng pamilyang Crisanto.
Doon na ako nanganak. Nakadagdag sa galit ko sa pamilyang Alonzo nang malaman kong
bulag ang anak ko. Awang-awa ako sa kanya. Nadagdagan ang mga dahilan ng gabi-gabi
kong pagluha. Buhay nga sya ngunit hindi naman nya nasisilayan ang ganda at kulay
ng mundo. Everytime I look at my son's face, I cry. Especially for the reason na
kamukhang-kamukha nya ang kanyang ama. Kutis lang nya ang nakuha nya sa akin.
Napakaputi at napakakinis.

Maraming tao ang naaawa sa anak ko lalo na kapag nalalaman nilang bulag ito. It
breaks my heart into pieces. But my son is a survivor. Pinatunayan nyang sa kabila
ng kapansanan nya, kaya nyang mabuhay ng masaya. That's the reason too why Manong
Rey decided to work abroad. Nag-iipon sya para maipaopera si Mac-mac dahil
napamahal na sa kanila ang anak ko.

Mackenzi Earl Vargas. That's my son's name. Dala nya ang apelyido ng pamilya ko.
Someday, kapag handa na kami, kukunin ko ang dapat na para sa amin. Alam ko namang
makukuha ko ang mga ari-arian ng pamilya ko kapag bumalik ako sa bayan namin. Pero
hanggang nabubuhay ang matandang Alonzo, dito muna kami sa ligtas na lugar.

Tinignan ko ang chekeng nagkakahalaga ng dalawang milyon. Napakalaking halaga na

nito. Sapat na para sa operasyon ni Mac-mac upang makakita na ang anak ko. Kapag
nakapagpahinga na ako, bibiyahe kami pa-Maynila para makapagpacheck up na rin at
makapag-apply para sa kanyang operasyon. Napakabait ni Cles. Hindi nya alam na
napakalaking tulong sa akin ang ibinigay nyang salapi. Agad na napawi ang ngiti ko
nang maalala ko ang huling pangyayari sa Baguio mula nang makita ko ang kambal na
nobyo nya at si...

Flame.

Limang taon. Tumanda man sya pero hindi maipagkakailang nasa kanya pa rin ang
nakakagayumang aura. I acted as if I didn't know him. I watched behind the dark
shadows as he screamed for my name crying and broken. Umalis lang ako sa
pinagtataguan ko nang hilahin na sya ng kambal papasok sa studio. Bakit naman ako
magpapakita di ba? He hurt me. He and his father wanted me dead. He wished for the
worst form of death for me na nangyari naman. Ano at umiiyak sya nang makita ako?
Nagiguilty ba sya dahil pati anak nya 'namatay' dahil sa kanila ng ama nya? Fate is
really ironic. Kung sino pa yung nangako na hindi ka sasaktan, sya pa yung unang
mananakit sayo. Kaya bakit ko pa sya bibigyan ng isa pang pagkakataon na saktan
ako? Hindi ako papayag lalo na at andyan na si Mac-mac. Wala akong ibang naramdaman
sa pagkikita naming iyon kundi matinding galit.

Nang makauwi na ang mag-asawa ay ikinuwento ko sa kanila ang tungkol sa pera.

Napakasaya nila dahil nagkaroon na kami ng pag-asang makakakita na ang kanilang
mahal na apo. Pati si Mac-mac ay excited na rin. Masaya kaming nagsalo sa isang
masarap na hapunan.

"Mama, bakit po ulit bulag ako?" Nakahiga na kami ng anak ko sa kama. Pinapatulog
ko na sya nang magtanong sya.

"Di ba sabi ko sayo, hiniram ni Papa Jesus yung mga mata mo para makita nya ang mga
pangyayari sa mundo? Di bale, anak, malapit nya nang ibalik ang mga mata mo. Kapag
nakahanap na ng donor yung ospital na pupuntahan natin, makakakita ka na. Makikita
mo na sina Inang at Tatang. Makikita mo na si Uncle Rey. M-makakapanuod ka n-na ng
tv, m-makikita m-mo na ang kulay ng m-mundo." I swallowed the lump on my throat. My
child is so innocent and yet he was already deprived of the beauty the world has.
Ayoko man pero talagang naaawa ako sa kanya.

"Mama umiiyak ka na naman?" Agad kong pinunasan ang mga luha ko at suminghot.
"Masaya lang si Mama kasi malapit ka nang makakita."

"Ano pa ang mga makikita ko, Mama kapag may mga mata na ako?" Excited nyang tanong.
Napahawak ako sa bibig ko para mapigilan ang iyak ko sa pag-alpas. God! Ang kawawa
kong anak.

"M-makikita mo na ang mga kalaro mo. Makikita mo na rin kung gaano ka kapogi at
kung gaano kaganda ang Mama mo." Pagbibiro ko sa kanya na sinabayan ko ng
pangingiliti sa kanya.

"Hihihi! Talaga, Mama pogi ako?"

"Oo naman! Kamukha mo nga si..." mabuti na lang at napigilan ko ang susunod na
salitang lalabas sana sa bibig ko. Sasabihin ko sanang kamukha sya ng Papa nya.

"Sino Mama?" Takang tanong nya nang di ko na madugtungan ang sinasabi ko.

"Ah! Ako! Si ako! Pogi ka kasi kamukha mo si ako." Pagpapalusot ko.

"Talaga, Mama? Magkamukha tayo?" I don't want to lie pero ayokong magtanong pa sya
ng mga hindi ko kayang sagutin sa ngayon.

"Oo naman! Maganda si Mama syempre pogi si Mac-mac."

"Eh Mama, makikita ko rin po ba si Papa ko kapag may mga mata na ako?" Nanigas ang
dila ko sa tanong nya. Nanginig ang buong katawan ko. Hindi ako agad nakasagot.

"Mama?"

"Ha? Ahh, siguro kapag pinayagan na sya ni Papa Jesus anak."

"Talaga po?!"

"Ha. Umm, oo." Pilit kong pinasigla ang boses ko.

"I love you, Mama."

"I love you din, Mac-mac." I kissed his lips and hugged him tight.

"Mama, kantahan mo ako para mahimbing po tulog ko." Request ng baby ko.

"Okay." Sino ako para tumanggi di ba?

Why do birds suddenly appear?Everytime you are nearJust like me they long to
beClose to you

And on the day that you were bornThe angels got togetherAnd they started to create
a dream come true...

I watched my son sigh contentedly habang kinakantahan ko sya kasabay ng paghaplos

ko sa buhok nya. Sa likod ng utak ko ay ipinapangako ko na proprotektahan ko sya at
ipaglalaban buhay ko man ang kapalit. I promise my self na hindi ako gagaya kay
Flame, sa ama ng anak ko, na nangako pero napako.

=================

Chapter 9

"I have to find her. I have to find her. Shit! I have to find her. I have to find
her!" Ilang beses akong umupo. Tumayo. Umupo. Tumayo.

Nang hindi na makatiis ay binatukan na ako ni Summer.

"What the fuck, man!" Galit kong angil sa kanya.

"Are you sure that that girl is your Makie?" Tanong ni Winter.

"Hindi ako pwedeng magkamali! Sya yun! Cles, hindi ba at si Makie iyon?!"
Pagpapasaklolo ko kay Cles.

"Makie is her name. Pero I'm not sure if she is the Makie you are talking about."
Pagkikibit-balikat nya.

"Flame, if she is indeed Makie how come she didn't recognize us when we were
introduced? How come she didn't recognize you? Bakit hindi sya lumapit sayo
kanina?" Winter.

"Fuck! I don't know! But I cannot be mistaken! Sya yun! Where is she living?"
Tanong ko kay Cles.

"Magkaboarding house kami. Pero nagpaalam na sya kanina na uuwi sa Nueva Ecija.
Hindi ko lang alam kung uuwi pa sya doon o dumiretso na sya sa biyahe." Napatayo
ako nang marinig ko ang sinabi nya.

"No! Hindi sya pwedeng umalis hanggat hindi pa kami nagkakausap!" Linukuban ako ng
takot sa isiping hindi ko na sya makikita pang muli. Hindi ako makakapayag.
"Then what are we waiting for? Let's go. Let's spend the night there. Kukunin na
rin namin yung mga gamit ni Cles doon." We all went to the door as Winter grab his
car key.

He drove my car. Sa nararamdaman ko ngayon, malaki ang chance na hindi ako

makakapagdrive ng maayos.

Halo-halo ang nararamdaman ko ngayon. Saya na muli syang makita. Nerbyos sa muli
naming paghaharap. Frustrated na hindi ko man lang sya nahawakan to know if she's
real. Takot na baka nga nagkakamali lang ako. But my instinct is dictating me that
it's her. My princess. My Snow White.

Halos tumalon ako palabas ng kotse nang tumigil kami sa compound ng apartment.
Halos lumabas sa ribcage ko ang aking puso sa lakas at bilis ng pagtibok nito.

"Makie? Makie?" Cles called her name but no one answered. Nanghihinang napaupo ako.
I'm very, very disappointed and hurt. The pain I kept inside me for five years is
yelling at me. Kinusot ko ang mga mata kong nagsisimulang humapdi. Fuck. Here I go
again.

Tinapik ako ni Winter kaya napatingin ako sa kanya. Sumusungaw ang awa sa kanyang
mga mata. I don't have to look at Summer and Cles. I know they feel the same way
for me.

"Would you like to see her room? Baka may makita kang gamit nya o kaya address para
makatulong sayo sa paghahanap sa kanya." Napatayo ako sa sinabi ni Cles at agarang
sumunod sa kanya nang tunguhin nya ang isang saradong silid.

The mere sight of the room took my breath away. Dito sya natutulog. Dito sya
namamahinga. I went near the bed and let my fingers ran to the pillows and
comforter. Bago pa ako makapagpigil ay inabot ko na ang isang unan at yinakap ito.
I buried my face at its soft cover, inhaling the scent that she has left. My eyes
once again sting. Naupo ako sa gilid ng kama.

"Matulog ka na. Maaga tayong bibiyahe bukas. Master needs us as what you've said."
Hindi na hinintay ni Winter na makasagot ako at umalis na sya. Naiwan ako sa loob
at humiga sa kama. Trying to absorb any sign of heat from the bed she is using.
Gusto ko mang tumanggi sa pagbabalik namin sa Martenei kinabukasan ngunit alam kong
kailangan talaga kami ni Marcus. Alam ko kung gaano kasakit ang mamatayan ng taong
pinakamamahal mo kaya kailangan kong ibigay ang buong puso kong suporta sa kanya
because he had been one of my strengths when I almost lost my will to live. Pero
ipinapangako kong hahanapin ko si Makie. Kailangan kong patunayan na sya iyon.
Kailangan kong malaman kung paano sya nakaligtas, kung saan sya tumira sa loob ng
limang taon at kung ano ang naging buhay nya. She's alive. Does that mean buhay din
ang anak ko? But Cles didn't mention about her having a child. Ah basta. I have to
find out everything about her.

With the building hope of finding her soon, I found strength. Tumayo ako at
nagsimulang halungkatin ang mga gamit na na andoon. Looking for an address where I
can find her. Pagkaraan ng ilang sandali, bigo at pagod akong muling nahiga sa
kama. Pero hindi ako dapat mawalan ng pag-asa. Kahit gaano kalaki ang Nueva Ecija,
babaliktarin ko ito makita lang sya.

......

Maaga nga kaming bumiyahe kinabukasan. Tanghali na nang makarating kami sa

Martenei. Habang pinagmamasdan ko ang luhaan at lugong itsura ni Marcus, hindi ko
maiwasang alalahanin ang mga panahong pinagdaanan ko rin ang sitwasyong iyon.

True to my words, hindi na ako bumalik pa sa probinsya namin. My parents went to

Martenei a couple of times para lang makausap ako pero hindi ko sila hinarap. Ilang
ulit silang nagpabalik-balik. Ilang ulit din silang umalis na bigo. Saka lang ako
humaharap kapag si Mama lang ang dumadalaw. Sya lang ang hindi ko itinakwil bilang
kapamilya ko. I hate my father. At walang anuman ang makakapagpaalis sa galit kong
iyon. God forbid kahit siguro mamatay sya, hindi ko pa rin sya mapapatawad sa
ginawa nya kay Makie at sa baby namin.

It was so damn hard to live life full of hurt and guilt. But because of my friends,
I little by little moved on. Things changed. Itinago ko ang sakit sa pamamagitan ng
pagiging maloko, mapaglaro. I used women to ease my urges. And believe it or not, I
didn't fuck any of them. I used their mouth to have my release. Hanggang doon lang
ang kaya ko. I'm just a man. Blowjob is one thing. Sex is another. I cannot imagine
my self doing it with another woman. Sapat na sa akin na makapaglabas ako sa kahit
anong paraan wag lang sex. Wala akong pakialam kahit tawagin nila akong Blow Job
King. I don't care.

I grasped for Master's arm nang ibinaba na ang casket sa lupa. I understood Marcus'
request of not opening the coffin. Alam kong ayaw nyang makita ang taong
pinakamamahal nya na nasa loob niyon, wala ng buhay at kailan man ay hindi nya na
makikita pa. He suffered long enough.

After what happened to Janus, things in Martenei changed. Malaki ang ipinagbago ng
pag-uugali ni Master. Bumalik sya sa dati and he became worse. Halos bawat galaw ng
mga estudyante ay may kasama ng kaba at takot. Ayoko namang iwan sya sa kalagayan
nyang iyon dahil kung wala kami, maaaring mas marami pa syang maipapadala sa
ospital o mapapatay. Sa sobrang punishment at torture na ginagawa nya, lagi na lang
amoy dugo at sunog na laman ang torture room. I understand him. It's his way of
coping up. When I was on that situation, marami rin akong naging biktima na
karamihan ay naging pasyente ng mga mental institution. Thankfully, wala naman
akong napatay. Thankfully, I'm not like my murderer father. It really hurts me to
call my own father a murderer. You can't blame me. I lost Makie and our baby
because of him.

After three months, saka lang ako nagkaroon ng chance para harapin ang paghahanap
kay Makie. It helps to know the name she is using. MARYKNOLL MERIN. Merin being her
mom's last name. Ilang buwan akong naghintay ng resulta. Halos lahat ng bayan ay
napagtanungan ko na. Pero lahat sila ay nagsasabing walang nakarehistrong Maryknoll
Merin sa probinsya nila. At bawat sandaling sinasabi nila sa akin iyon ay bumibigat
ang pakiramdam ko. I can feel that she is hiding from me. Pero bakit? Bakit ayaw
nyang magpakita? Is she thinking that I'm gonna hurt her again? No! Hindi ko na
gagawin iyon! I've learned my lesson the hardest way. God, isang chance lang. Isang
pagkakataon lang para makausap ko sya and I swear on her parents' grave, I will not
hurt her or let her go ever again.

NOT ANYMORE.

=================

Chapter 10

Of all places, dito pa talaga sa Martenei U Hospital kami ng anak ko dadalhin ng

kapalaran. Alam kong mapaglaro ang kapalaran at naging biktima nya na ako noon. Ang
hindi ko inaasahan, hanggang ngayon ay pinaglalaruan pa rin nya ako. Ilang ospital
na ang pinuntahan ko para sa kaso ng anak ko pero iisa lang ang itinuturo nilang
lugar kung saan ko makikita ang pinakamagaling na eye specialist dito sa bansa.
Kung ako lang ang masusunod, hinding-hindi na ako aapak pa sa lugar na ito kung
saan malaki ang tsansang makakasalubong ko ang taong kinamumuhian ko. Ngunit ang
kinabukasan na ni Mac-mac ang nakasalalay dito. At hindi ako papayag na ang pride
ko ang magiging dahilan para hindi magkaroon ng pagkakataon ang anak ko na muling
makakita. Hell, kung buhay ko ang magiging kapalit makakita lang ang anak ko, hindi
ako mangingiming ibigay iyon. Sya na lang ang natitira sa akin. Sa bawat paghugot
ko ng aking hininga, sya ang iniisip kong dahilan. Mahal na mahal ko ang anak ko.

"Mama, nasaan na po tayo? Nasa ospital na po ba tayo? Naghihintay na po ba ang mga

mata ko sa loob? Malapit na po ba akong makakita,Mama?" Napangiti ako sa excitement
sa boses ni Mac-mac. Napakarami nyang tanong mula nang malaman nyang malapit na
syang magkaroon ng paningin.

"Narito na tayo sa ospital, anak. Ipagdasal natin na maging okay ang resulta sa
pagcheck up ng doktor sa mga mata mo, ha." Ginulo ko ang kanyang buhok.

"Sana malapit na akong makakita, Mama para makita ko na kung gaano ka kaganda at
kung gaano ako kapogi." Napatawa man sa kakulitan ng munti kong prinsipe ay hindi
ko pa rin maiwasang hindi makadama ng awa sa kalagayan ng anak ko. Kung pwede ko
lang ibigay sa kanya ang mga mata ko, walang kuwestyon kong gagawin.

"Oo nga eh. Sana malapit na, anak. May awa ang diyos." Binuhat ko na ang anak ko
para iiwas sya sa mga taong papasok at palabas ng ospital. Agad akong dumiretso sa
Information Desk para malaman kung saan ko makikita si Dr. Rodel Arellano. Nang
maituro iyon ng nurse ay agad na akong nakipagsiksikan sa elevator. Nasa sixth
floor ang kwarto ng doktor at lubhang nakakapagod kung gagamit pa ako ng hagdan
habang buhat ang tabaching-ching kong anak. Shh! Wag nyong sasabihin na bukod sa
Mac-mac, iyon ang tawag ko sa kanya. Magtatampo iyon at iiyak dahil hindi daw sya
mataba. Malusog daw sya. Malusog.

"Mama, bakit magalaw ang paligid? Nakakahilo!" Nagtawanan ang mga kasakay namin sa
loob ng elevator.

"Nasa loob kasi tayo ng elevator anak. Aakyat ito papunta sa opisina ng doktor mo."
Mahinahon kong paliwanag sa anak ko.

"Ereb---? Mama, ano yun?" Muling nagtawanan ang mga kasakay namin. Nag-init ang
batok ko. Isa sa pinakaayaw ko ay ang pagtawanan ang anak ko dahil sa kapansanan
nya. Ngunit nagtimpi ako. Ayokong makipag-away lalo na at kasama ko ang anak ko.

"Elevator anak." Hinalikan ko ang pisngi ng anak ko. Nagngingitngit ako sa galit.
Pigil na pigil ko ang sarili ko para hindi sumugod at manabunot. Nakahinga ako ng
maluwag nang tumigil sa pag-andar ang elevator at bumakas ang pintuan nito. Nakita
kong naghanda na para lumabas ang mga kasakay namin. But they wouldn't just let go
of my little man. I lost it when I heard one of them say harshly

"Tsk! Kawawang bata. Laking probinsya kasi. Ignorante." at nagtatawanan silang

lumabas. Naramdaman kong nanigas ang anak ko mula sa pagkakabuhat ko sa kanya.

"M-mama, a-ako b-ba y-yung t-tinatawag n-nilang i-ignorante?" Nanginig ang ibabang
labi ni Mac-mac. Tumulo ang kanyang luha.

"Hindi, anak. N-naglolokohan lang sila." Pilit kong pagpapatahan sa kanya.

"A-ako yun, Mama eh! S-sorry po! Pinagtatawanan tuloy tayo dahil ignorante ako."
Humagulgol na ng iyak ang anak ko. There's a gripping pain in my heart hearing him
cry.

"Hush! Hindi anak. Sandali at kakausapin ko sila." Sumunod ako palabas sa pinto ng
elevator bago pa iyon tuluyang magsara kahit hindi pa iyon ang floor na dapat
naming puntahan. Ibinaba ko ang anak ko.

"Dito ka lang anak, ha. Wag kang aalis. May kakausapin lang si Mama." Bilin ko sa
kanya. Nang makita ko syang tumango ay mabilis kong sinundan ang dalawang babaeng
uminsulto at nagtawa sa anak ko.

"Excuse me, Miss." Lumingon sya pati ang kasama nya. Tinaasan nila akong dalawa ng
kilay.

"Hindi yata makatarungan na pagtawanan at insultuhin nyo ang anak ko dahil lang sa
first time nyang makasakay ng elevator. Bulag ang anak ko at natural lang na
magtanong sya tungkol sa nangyayari sa paligid nya. Sa ginawa nyo natrauma at
umiyak ang bata dahil sa insulto at diskriminasyong narinig nya mula sa inyo. Mga
nurse kayo. Hindi ba at isa sa mga nasa Professional Ethics nyo ay itrato ang bawat
pasyente ng tama regardless of their social status? I believe my son deserves an
apology from you." Dikit ang mga ngiping sinabi ko ang bawat salita. Nakakuyom ang
mga kamay ko sa pagpipigil ng galit ko.

"Aw, kawawang bata." There's a note of sarcasm on her voice. "Magaling ka namang
mag-English, bakit hindi mo naturuan ang anak mo ng mga simpleng bagay gaya ng
elevator? Sabagay, sa itsurang probinsyana mo pa lang I guess kahit ikaw first time
mong makasakay ng elevator. Pa-English-english pa, ignoranteng hampaslupa lang
naman. Are you here to ask for donations for your blind son?" Her voice is dripping
with insult.

"You are calling me and my son ignorant? For someone who has been educated by this
prestigious university, it seems you have not learned about the so-called ethics
and humanity. The boy you are calling an ignorant is blind since birth. Yes we came
from the province but that doesn't mean we are ignorant and stupid to just swallow
all of your insults." Matigas kong sabi sa kanila. I was expecting them to be
embarassed and apologize. Pero hindi iyon nangyari.

"Wow, Gabriela Silang. So irereport mo kami for calling you and your son ignorant?
Totoo naman ah! Ignorante kayo!" Gosh, I cannot believe there are people like them.

"I won't stoop down to your level of intelligence. If you don't want to apologize,
fine! But before I leave, let me just give you a parting gift from a mother who's
heard her four year old son and her self be insulted by two idiots who are in
professional uniform." Lalong tumaas ang kilay nila. Hindi na ako nag-isip pa kung
nasaan ako. Binigyan ko sila ng tig-isang nakakabinging sampal. Gabriela Silang
pala ha. Matitikman nyo ngayon kung paano magalit ang tinatawag nyong Gabriela
Silang.

At ilang saglit pa ay nakikipagsabunutan na ako sa hallway ng ospital.

......

Flame

Bored akong nakatingin at nakikinig sa Clinical Professor ko as we go over some

patients' cases after visiting them in their rooms. Oo. Magdodoktor ako. It took me
additional subjects and years to shift from Zoology to have a career in Medicine.
Yes. I want to be a doctor now. Sa nasaksihan kong nangyari kay Janus when I stood
there hopelessly and helplessly waiting for those doctors to give us good news,
nagkaroon ako ng hangaring maging doktor. Pero sa ngayon, hindi pa ako
nakakapagdesisyon kung ano ang magiging specialization ko. Hindi ako makapag-isip
ng mabuti sa ngayon lalo na nang ikwento ni Cles na may mga nakita syang mga peklat
gawa ng pagkakasunog sa katawan ni Makie. Thinking of what really happened always
gives me a headache.

As our instructor continued with his blah, blah, naagaw ang atensyon ko ng isang
batang nagpapalahaw ng iyak at pinagkakaguluhan ng mga nurse.

"Mama! Mama ko! Huhuhu! Mama!" I heard the little voice screaming for his mother.
Hindi ko maintindihan ang sarili ko pero may puwersang bigla na lang humihila sa
akin para puntahan ang batang nagpapalahaw ng iyak.

Pasimple akong umalis sa grupo ko at lumapit sa kanila.

"What's happening here?" Nagsilingunan ang mga nurse sa akin.

"Sir Flame, nakita po kasi namin itong bata na nag-iiiyak. Hindi naman po namin
mapatahan." Pagpapaliwanag ng isa.

"Hinahanap po nya ang Mama nya." Sabi naman ng isa pa. Mula sa huling nagsalita ay
bumaling ako sa batang sumisinghot-singhot na lang. Waring nasindak ata sa boses ko
kaya natigil ito sa pagpapalahaw.

Something strange hit me when I saw the kid's face. Parang gusto ko syang yakapin.
Parang gusto ko syang halikan. Parang gusto kong ipangako sa kanya ang lahat ng
pwede kong ibigay. I resorted to just holding him and looking at his eyes.

"Anong pangalan mo at nasaan ba ang mama mo?" Malambing kong tanong sa bata.

"Ako po si Mackenzi Earl Vargas. Iniwan po ako dito ni Mama kasi... kasi hinabol po
nya yung dalawang babae na tinawag akong ignorante... eh kanina pa po yun. Di pa po
sya bumabalik." waring pagsusumbong nito. Pero hindi iyon ang nakaagaw sa atensyon
ko kundi ang binanggit nyang pangalan nya. Bumilis ang pagtibok ng puso ko. Parang
may invisible cord na sumasakal sa leeg ko.

"A-ano u-lit ang p-pangalan mo?" Kinakabahan kong pagpapaulit sa kanya.

"Mackenzi Earl po." Damn! I know that name. Ang pangalang iyon ang gustong
ipangalan ni Makie noon kung sakaling magkakaanak kami. At ang apelyido na gamit
nya? Apelyido yun ni Makie! Muntik na akong malunod sa alaala nang biglang sumingit
ang isang salitang sinabi ng bata kanina.

"Ignorante?" Bago ko pa man mapigilan ay kusa na iyong lumabas sa bibig ko.

"Opo. Tinawag po kasi akong ignorante nung dalawang babae kaya napaiyak ako. Di ba
bad word po iyon? Kaya ayun nagalit si Mama. Kasalanan ko po iyon. Kung nakakakita
lang ako, di po ako tatawaging ignorante nung dalawang babae. Di po magagalit si
Mama. Di hindi po sana nya ako iniwan dito para kausapin yung mga babae. Kasalanan
ko po!" Muli itong nagpalahaw ng iyak pero hindi iyon ang dahilan para sumakit ang
dibdib ko. I looked at the child's beautiful but blind eyes. Linukuban ako ng
dobleng masakit na pakiramdam nang marealize kong bulag nga ang bata. Gusto kong
maiyak sa realisasyong iyon. My heart broke for him. This is fucking strange. So
strange. Nakaramdam din ako ng galit sa mga tinutukoy nyang mga taong nagtawa at
uminsulto sa kanya. How dare them break his heart!

"Hush! Wag ka nang umiyak. Hahanapin natin si Mama." I carried him and the warmest
feeling enveloped me.

"Talaga po? H-hahanapin natin si Mama?" Namamaos na tanong nya sa akin.

"Promise. What's your Mama's name para maipapage natin sya." He smiled and it took
my breath away. Napakagwapo nyang bata lalo na at medyo malusog sya. I was about to
repeat the question when he said his Mama's name giving me a heart attack.

"Makie po. MARYKNOLL MERIN."

Oh my fucking fuck.

=================

Chapter 11

"Bitawan mo ako! Sabi nang bitawan mo ako eh!" Siniko ko ang guwardyang nakakapit
sa mga braso ko. Kitang-kita ko ang pagpupumiglas din ng dalawang nurse na
nakasabunutan ko mula sa mga lalaking nurse na nakakapit din sa kanila.

"Miss kumalma ka lang! Nakakaistorbo na kayo sa mga pasyente dito." Galit na turan
ng gwardya sa akin.

"Sinubukan kong kausapin sila ng maayos!" Linakasan ko ang pagpupumiglas mula sa

gwardya at sa pagkakataong iyon ay hinayaan nya na akong makawala.

"Guard, palayasin mo dito yang eskandalosang babaeng yan!" Utos ng isa sa mga nurse
na nakaaway ko.

"Oo nga! Bigla na lang nanunugod at nananakit!" Segunda ng kasama nya. Napatawa ako
ng mapait sa tinuran nila lalo na nang tignan ako ng mga tao doon as if ako ang may
kasalanan.

"Hindi ako estupido na bigla na lang manunugod at mananakit ng walang dahilan!

Kahit gaano kabait ang tao kapag anak na ang pinagtawanan at ininsulto kulang pa
ang ginawa ko sa inyo para mapagbayaran nyo ang ginawa nyo sa anak ko! Bulag ang
anak ko! At walang sinuman ang may karapatang tawagin syang ignorante dahil lang sa
kakulangan nyang iyon!" Nanggagalaiti kong bulyaw sa kanilang lahat.

"Miss, baka naman binibiro lang nila yung anak mo." Pagtatanggol ng gwardya sa
dalawa that made them smirk at me.

"Ke biro o hindi, nasaktan ang anak ko! At kapag umiyak ang anak ko dahil sa ibang
tao, makikipagpatayan ako." Madiing sabi ko sa lahat. This is useless. Magkampihan
sila kung gusto nila. Akmang tatalikuran ko na ang lahat ng may matigas na boses
akong narinig.

"Anong kaguluhan ito?!" Napalingon ako sa pinanggalingan ng boses. Unang rumihistro

ang salitang 'gwapo' sa utak ko nang makita ko ang lalaking pinanggalingan ng
tanong na iyon. Nakita kong agarang nagsumbong ang dalawang nurse sa kanya. I
rolled my eyes. Sa ganitong lugar, hindi talaga maiiwasan ang diskriminasyon. Hindi
na ako nag-abala pang sumingit. Nang sulyapan ako ng lalaki ay hindi na naalis sa
mukha ko ang mga mata nya. Pinagtaasan ko sya ng kilay. Bakit ganong makatingin ang
gwapong lalaking iyon na tila ako isang multo?! Sabagay, magulo ang buhok ko at
puro kalmot din ang ilang bahagi ng mukha ko at mga braso ko. Sino ba naman ang
hindi mapapatitig di ba? Pwes, wala akong pakialam sa kanya. Bahala na silang
magkampihan dyan. Tapos na ang palabas. Kailangan ko nang makita ang anak ko. Oh my
gosh, ang anak ko! Damn, baka nag-iiiyak na yun sa takot dahil iniwan ko syang mag-
isa! Kung bakit kasi ako nagpadala sa galit ko sa dalawang bruhang iyon!

"Sandali lang!" Binilisan ko ang paglalakad ko. Wala akong panahong makipag-usap sa
kung sinoman. Ang mahalaga sa akin ngayon ay makita ko ang anak ko.

"Miss, teka! Sandali lang!" Naramdaman kong nasa likod ko na sya at ilang sandali
nga ay naramdaman ko na ang pagkapit ng kamay nya sa siko ko. Agaran akong
napapiksi.

"Wag mo akong hawakan!" Masungit kong bulyaw sa kanya.

"Can you please stop for a while then?" Binitawan nya ang pagkakahawak sa akin.
Hinarap ko sya nang matigil na sya sa pagsunod.

"Mister, nagmamadali ako dahil iniwan ko ang anak kong bulag na mag-isa para lang
harapin yung mga bruhang iyon. Nagmamadali ako para puntahan na sya kaya pwede ba,
leave me alone." Kita ko ang pagkabigla nya sa sinabi ko pero wala na akong oras
para tanungin ang tungkol doon. Agad ko na syang tinalikuran at naglakad ng mabilis
papunta sa direksyon kung saan ko iniwan si Mac-mac.

"May anak ka?! At bulag ang anak mo?!" Muli akong napalingon sa kanya. Ilang
hakbang lang ang layo nya sa akin. Ibig sabihin hinabol nya ako kaninang iniwan ko
sya.

"I believe I just said that. Bakit ka ba sunud nang sunod?!" Naiiritang muli ko
syang tinalikuran.

"May anak ka... ibig sabihin... teka, ilang taon na yung anak mo?" Hindi ko na sya
napansin lalo at nakarating na ako sa pinag-iwanan ko sa anak ko ngunit wala sya
roon. Sinalakay ako ng nerbiyos at takot. Nasaan ang anak ko?!

"Mac-mac?! Mac?! Asan ka?" Nawiwindang kong hanap sa anak ko habang nagpapalingon-
lingon sa paligid. Tinahak ko ang daan at nagtanong sa mga nakakasalubong ko.

"Sir, may nakita ka bang maputing bata na nakatshirt ng red? Ganito sya katangkad.
Tapos may katabaan sya. Bulag po sya." Taranta kong tanong sa mamang nakasalubong
ko. Para akong binagsakan ng langit nang umiling sya.

"Ate may nakita ka bang bata..." paulit-ulit kong tanong sa lahat ng taong
nakakasalubong ko. At bawat pag-iling nila ay parang punyal na tumatarak sa dibdib
ko. Lalong nadaragdagan ang nerbiyos at takot ko. Kapag may nangyaring masama sa
anak ko kasalanan ko.
"Makie, calm down! Makikita rin natin ang anak mo. Stop crying." Napahawak ako sa
mukha ko at basa nga iyon sa luha. Umiiyak na pala ako na hindi ko namamalayan
dahil sa nerbiyos at takot. Nanghihina akong napaupo sa isa sa mga upuang nadaanan
namin. I wanted to go on pero hindi ko na magawang ihakbang pa ang mga paa ko.
Halos kalahating oras na kaming naglalakad ng pabalik-balik.

"Rest for a while. Pupunta tayo sa ground floor para maghintay. Tumawag na ako para
ipahanap sa mga gwardya ang anak mo." Pinilit kong magpakahinahon saka ako tumingin
sa kanya.

"Why are you helping me? I have already caused a lot of trouble in this hospital."
Nakita ko syang napangiti na parang may alam sya na hindi ko alam.

"Makie, forget the troubles. Of course, I'll help you. Bakit mo naman iniisip na
hindi kita tutulungan sa paghahanap sa nawawala mong anak?" Nanlaki ang mga mata ko
sa pagkakatingin ko sa kanya. Tinawag nya ako sa aking pangalan! Bumangon ang
kakaibang klase ng kaba sa dibdib ko.

"S-sino ka? B-bakit-- bakit m-mo a-alam ang p-pangalan k-ko?!" Nauutal kong tanong
sa kanya.

"Now I should be offended that you have totally forgotten me. Ikaw pa lang ang
kauna-unahang babaeng nakilala ko na nakalimutan kung sino ako." I heard him tsked.

"Stop talking in riddles! Sino ka at bakit mo ako kilala?!" I snapped at him. Wala
akong panahong makipaglaro sa kanya.

"Maryknoll Merin Vargas, how could you forget the greatest seducer in Martenei
University? I'm Ryan of the 7 Demons. At your service, madam!" My jaw dropped. Oh
my God! Oh my God! Oh my God! This couldn't be happening! Of all people, bakit sya
pa?! Fear, nervousness and anger started to choke me.

I saw red. Then white. And finally black. I passed out.

......

"What the fuck happened to her?! Bakit ganyan ang itsura nya?!" Galit ngunit
nagtitimping boses ang unti-unting gumising sa akin.

"Nakipagsabunutan sya dun sa mga nurse na uminsulto sa anak nya. At wala na syang
panahon para ayusin pa ang sarili nya dahil nang balikan nya yung bata, wala na ito
sa pinag-iwanan nya. Buti na lang ikaw ang nakakita." I recognized Ryan's voice.
Kung andito si Ryan, ibig sabihin ang kausap nya ay si... siya. Tignan mo nga
naman, sya pa pala ang nakakita sa anak ko.
"Fuck!" Bumilis ang pagtibok ng puso ko. Nanikip ang dibdib ko. Nag-init ang mga
mata kong nakapikit nang marinig ko ang pagmumura nya. Naramdaman ko rin ang isang
invisible na blade na unti-unting sumusugat sa kabuohan ng puso ko. Ang pamilyar na
kurot tuwing maaalala ko sya at maririnig ang pangalan nya ay andyan na naman.
Nananakit. Nagdurugo. Lumuluha ang puso ko. At ang galit na kakambal na nito ay
muling sumiklab. Muling umapoy. At muling sinunog ang sugatang puso ko na sa tuwing
nararamdaman ko ay agarang kamatayan ang hinihiling ko. Andito sya. Andito si ...
Flame. Ang lalaking pinagkatiwalaan ko pero linoko ako. Ang lalaking pinag-alayan
ko ng lahat pero humiling ng kamatayan ko. Ang lalaking minahal ko pero pinaglaruan
lang ako. Andito na sya. Makikita kong muli. Makakaharap kong muli. Ang lalaking
dati ay labis kong minamahal at ngayon ay sobra kong kinasusuklaman. Ano ang
gagawin ko? Ano ang sasabihin ko? Paano ko sya pakikiharapan na hindi nangangati
ang kamay ko para sampalalin, suntukin at sugatan sya? Paano ko mapipigilan ang
galit na nananalantay sa bawat patak ng aking dugo, bawat himaymay ng aking laman
at bawat parte ng ugat ko para sa kanya?

"Relax, man." Narinig ko ang pagpapakalma ni Ryan sa kanya. Magmumulat na sana ako
at babangon nang bumukas ang pinto ng kwartong kinalalagyan ko.

"Mama? Asan po si Mama ko?" I sighed with relief when I heard my son asking. Ito
ang nagpakalma sa akin. I found my strength in my son's voice. I opened my eyes and
looked for my son. I saw him being carried by a man in a doctor's uniform. I saw
Ryan and I saw him. Both of them are looking at them like me.

"Dr. Cacabillos, kumusta ang check up?" I heard him ask.

"There's a possibility that the boy could see again as long as we can find a donor
compatible to his." Tuluyan kong nakalimutan ang masasamang pakiramdam nang marinig
ko ang sinabi ng doktor.

"That's great!" May kasiyahang pumuno sa boses 'nya'. Lumapit sya sa kinatatayuan
ng doktor at akmang kukunin ang anak ko mula rito pero maagap akong bumangon at
tinakbo ang kinaroroonan nila. Agad kong inabot si Mac-mac at binuhat palayo sa
kanila.

"Makie." Narinig kong tawag 'nya' sa akin. Nanindig ang balahibo ko sa damdaming
dala ng pagsambit nya sa pangalan ko pero hindi ko iyon pinagtuunan ng pansin.
Ayoko syang kausapin. Ni tignan sya ay ayokong gawin. I hate him. No. I loathe him.
Hinarap ko ang doktor.

"Doc, willing po akong magbayad kahit magkano makakita lang ang anak ko." I put a
lot of emphasis on my last two words. Anak ko lang si Mac-mac. Akin lang sya.

"Gaya ng sinabi ko, Mrs. kailangang makahanap tayo ng compatible donor para sa
kanya." Muling sabi ng doktor. Pasulyap-sulyap sya sa amin ng anak ko at sa
magkaibigang nasa likuran namin.

"Hanggang kailan po ang ipaghihintay namin, Doc." Nakatingin pa rin ako sa doktor.
"Depende po iyon, Mrs. Sa ngayon po ay marami rin ang naghihintay." Bahagya akong
nadismaya sa sinabi nya.

"Prioritize the child." Utos 'nya' sa doktor.

"Mr. Alonzo, we---"

"I SAID... prioritize the child." Napapikit ako sa matigas at madiin na muli
'nyang' utos sa doktor.

"Yes, sir." Nakahinga ako ng maluwag sa sinabi ng doktor.

"Salamat po." Tipid na nginitian ako ng doktor nang marinig ang pasasalamat ko.

"Ibalik mo ang bata bukas for further tests." Bilin ng doktor bago ito tuluyang
magpaalam.

"Opo." Napayakap ako sa anak ko. Masaya ako dahil malapit na syang makakita.

"Mama, makakakita na ako?"

"Oo, anak malapit na. Malapit na tayong magkita." Pagbibiro ko sa kanya. Ngintian
ko sya kahit hindi nya ako nakikita. Tuluyan na akong nakalimot sa paligid. Ang
tanging nararamdaman ko ngayon ay ang kasiyahan na makikita na ng anak ko ang
mundo. Magkakaroon na ng kulay ang paligid nya at makakawala na sya sa kadiliman ng
kanyang mundo.

"I love you, Mama. Thank you po." Hinapit ng malulusog na braso ng anak ko ang leeg
ko at ilang matutunog na halik ang ibinigay nya sa buong mukha ko. Natatawa na lang
ako dahil kung saan-saan tumatama ang mga halik nya. Nanggigil na hinalikan ko rin
ang leeg nya until someone cleared his throat. Napatigil ako sa aking ginagawang
pagpapak sa leeg ng anak ko. Unti-unting nawala ang kasiyahang nararamdaman ko.
Nawala ang ngiti ko. And after five long years, I once again found my self looking
deep into those pool of black orbs.

"Princess." Nasa boses at mga mata nya ang pananabik, ang pagtatanong, ang
pagmamahal na madalas ko noong makita tuwing magkakaharap kami ngunit napalitan ng
nag-aapoy na pagkasulam noong huli naming paghaharap.

Tumalim ang mga mata ko. Nag-iinit ang mga ito. Naglalabas ng apoy. It made him
flinch.

"Stop calling me that." Nagyeyelong boses ang narinig nya mula sa akin
contradicting the fire in my eyes.
"Makie." I saw some tears roll down from his eyes.

"Salamat sa lahat ng tulong, Sir. Sana ito na ang huling bagay na gagawin mo para
sa amin ng anak ko." Muli kong diininan ang huling dalawang salita. In other words,
I just flatly told him to back off.

"M-makie, w-we need to t-talk." Garalgal ang boses na sabi nya. Nakikiusap.
Nagmamakaawa. Pero hindi na ako ang Makie na uto-uto at madaling lokohin. Patay na
ang Makie na iyon. Ako na si Makie na matapang, palaban, matalino at hindi basta
maloloko.

"I'm sorry, sir. But I don't talk to strangers." Bago pa sya makasagot ay mabilis
ko na syang tinalikuran at lumabas sa pinto. At parang habol ng sampung demonyo,
sing bilis ng kidlat na linisan ko ang kwartong kinaroroonan ng lalaking sumira at
pumatay sa pagkatao ko.

=================

Chapter 12

I saw how she looks lovingly at her son. I saw how her eyes lights up as she
listens to the doctor telling her that there is a high possibility that her son
will be able to see. I saw how happines fired up her eyes as her son tells her he
loves her. I saw the happiness and love in her eyes that once were mine. Pero hindi
ako nakaramdam ng pagseselos, inggit o galit. Bagkus naramdaman ko ang kanyang
kasiyahan at ang pagmamahal na kanyang ibinibigay sa munting anghel na yakap-yakap
at hinahalikan nya. I can feel their joy, their happiness and the love they have
for each other. Nakakaramdam ako ng kakaibang tuwa habang pinapakinggan ko ang
paghagikgik ng bata habang pinanggigigilan nya ng halik. I can feel it. This little
boy is mine.

"Princess." Hindi ko na mapigilan ang sarili ko. I want to be a part of their joy,
happiness and love. The need is choking me alive.

But when she looked at me, the happiness and love in her eyes died. Napalitan iyon
ng galit at pagkamuhi. Para akong napunta sa ice bucket challenge. Pakiramdam ko ay
nabuhusan ako ng nagyeyelong tubig. Nakakapanigas ng katawan. Nakakanginig.
Nakakatindig balahibo. I saw her hatred towards me. It's burning. It hurts. Fuck!
It hurt so much that the eyes which looked at me with too much love before are now
looking at me with pure hatred.

"Stop calling me that." Fuck! Even her voice is icy. Nanunugat. My heart is being
torn into pieces by just merely hearing her lifeless voice. Masakit. Walang kasing
sakit na ang dating malambing at mapagmahal na boses ay naging nakakasugat na
patalim.

"Makie." Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng mga luha ko. Gusto ko syang yakapin,
hagkan. Gusto kong humingi ng tawad. Gusto kong sabihin kung gaano ako nangulila sa
kanya at kung gaano ko sya kamahal. Pero hindi ko magawang lumapit. Ni gumalaw ay
hindi ko magawa.

"Salamat sa lahat ng tulong, Sir. Sana ito na ang huling bagay na gagawin mo para
sa amin ng anak ko." Bawat salitang binibitawan nya ay nakakapamanhid ng pagkatao
ko. Napapikit ako ng mariin. Alam ko walang ibang dapat sisihin sa nararamdaman
kong sakit ngayon kundi ang sarili ko mismo. Kasalanan ko ang lahat ng ito. Alam ko
ring walang-wala ang nararamdaman ko sa sakit na naramdaman nya noon and God knows
hanggang ngayon ay nararamdaman pa rin nya. Gusto kong bumawi. Ayoko na syang
mawala lalo na at nabigyan akong muli ng pagkakataong makita sya. Bawat patak ng
luha ko ay puno ng kasiyahan. Masaya ako na malamang buhay talaga sya. Ngunit ang
kasiyahang iyon ay may kasama ring sakit. Masakit isipin lalo na ang tanggapin na
ang taong gusto mong yakapin, hagkan at mahalin ay nasusuklam sayo. Ganun pa man ay
ayoko nang palagpasin pa ang pagkakataong mawala syang muli sa akin. I suffered for
five fucking years.

"M-makie, w-we need to t-talk." Nag-ipon ako ng lakas para makapagsalita.

Nakikiusap ang boses ko. Nagmamakaawa. Gusto kong malaman nya na nagsisisi na ako
sa lahat ng pananakit at lahat ng masasamang bagay na nagawa ko sa kanya. I'm
praying so damn hard na pagbigyan nya ako. Pero hindi ganun ang nangyari.

"I'm sorry, sir. But I don't talk to strangers." Fuck! Para na rin nya akong
pinagsasampal at linatigo sa sinabi nya. I'm already a stranger to her. Ilang ulit
ba akong halos mamatay na sa sakit sa bawat katagang sinasabi nya. My heart is
crying, bleeding and throbbing with so much pain. Ni hindi na makapag-isip ng
matino ang utak ko lalo na nang talikuran nya ako at iwan.

Nabali ang binti ko at napaupo ako sa malamig na sahig ng kwartong iyon. I am in

too much pain.

"Fuck!" Pinagsusuntok ko ang dibdib ko sa sobrang hapdi at sakit na bumalot dito.

Kung hindi ko gagawin iyon ay mamamatay na talaga ako. Ilang malalakas na suntok pa
ang ginawa ko na sinabayan pa ng pagbaha ng luha mula sa mga mata ko.

"Makie! I'm sorry. I'm so sorry." Hindi ko na napigilan ang nag-uumalpas na iyak.
Iniiyak ko ang aking pagkabigo. Pati na rin ang aking pagsisisi. Kung hindi lang
ako gago, hindi mangyayari lahat ng masasamang bagay na naganap sa amin ni Makie. I
love her but I was so stupid in believing all the lies my father put the woman I
love through. Ang gago ko. Ang tanga ko. At dahil sa katangahan ko, nawala ang
babaeng mahal ko, nawala ang anak ko, at nawala ang masayang pamilyang sana ay
magkasama naming binuo.

And my son. My poor little boy is blind. At alam ko, ako rin ang may kasalanan
doon. Ang kagaguhan at katangahan ko rin ang dahilan kung bakit naging bulag ang
anak ko. Napakasakit na kabayaran naman iyon ng pagkakasala ko kay Makie. Awang-awa
ako sa anak ko. Nadamay sya sa kagaguhan ko.

"Flame." Mahinang tawag ni Ryan sa pangalan ko.

"Pare, ansakit. Sobra. Sobrang-sobra ang sakit dude. The woman I love hates me. My
son is blind. And everything is all because of me. It's all my fault. I'm to be
blamed. It hurts so much. Hindi ko man lang sila madamayan. Hindi ko man lang sila
mayakap. Hindi ko man lang sila mahagkan. Pare, mas masakit palang makita silang
buhay at humihinga pero hindi ko man lang sila malapitan. Nakakatang-ina, pare.
Fuck!" Hindi na ako nahiya pa kay Ryan. Humagulgol na ako ng iyak. Tuluyan nang
nawala ang masiyahin at malokong Flame. Lumabas na ang totoong ako. Malungkot,
walang-kasiguruhan at puno ng pagsisising si Flame.

Hinayaan ako ni Ryan na ilabas ang nararamdaman ko, ang lahat ng galit ko sa sarili
ko at ang lahat ng sakit na nararamdaman ko. Nakinig sya at umunawa. I'm thankful
dahil kung wala siguro sya, baka kung ano na ang nagawa ko sa sarili ko. Baka
kumuha na ako ng muriatic acid at linaklak ito para lang hindi ko na maramdaman ang
nakakarinding sakit.

Nang huminahon na ako ay inalalayan nya akong makaupo ng maayos. Mahabang

katahimikan ang bumalot sa amin. Tanging pagsigok ko lang ang maririnig sa buong
silid.

"Pare, anong plano mo ngayon?" Hindi nakatiis na tanong nya.

"Kailangan naming magkausap ni Makie. I'm sure anak ko si Mac-mac. Gagawin ko ang
lahat para makakita sya at para makabawi sa mga kasalanan ko sa kanilang mag-ina."
Matatag kong ilinahad ang mga gusto kong mangyari sa kaibigan ko.

"Makie hates you. And I'm sure at sinabi na rin nya kanina na ayaw na nyang
makialam ka sa kanila. Ano na ang gagawin mo?"

"Alam kong mahirap. Maraming hirap ang pagdaraanan ko. Maraming sakit. Pero ngayon,
may chance na para makabawi ako sa lahat ng kasalanan ko sa kanila at sa lahat ng
paghihirap na pinagdaraanan nila, babawi ako. I will not let them slip away from my
grasp again. Kahit magdaan ako sa butas ng karayom, kahit gaanong paghihirap pa ang
pagdaanan ko basta mapatawad at matanggap ako ng mag-ina ko, willing akong gawin.
Buong puso kong paghihirapan ang lahat. Tatanggapin ko ang lahat ng masasakit na
sasabihin o gagawin nya. Hindi ako susuko. Patutunayan kong nagsisisi na ako.
Patutunayan ko kung gaano ko sya kamahal, sila ni Mac-mac. " paglilitanya ko.

"Paano kung hihilingin nyang magpakamatay ka sa harap nya? Gagawin mo ba?" Sinamaan
ko sya ng tingin. Natatawa naman syang nagtaas ng mga kamay.

"Woah! Pare nagtatanong lang." Humalakhak sya. Isa rin syang malaking gago.

"Pare, seryoso. Paano kung iyon ang hihingiin nya kapalit ng kapatawaran nya?
Gagawin mo ba?" Napabuntong-hininga ako.

"Hindi na kailangang itanong iyan dahil five years ago, nung 'mamatay' sya, ilang
beses ko nang plinano iyan. Alam ko na ngayon kung bakit hindi ko maituloy-tuloy."
Nag-ulap ang mga mata ko. Reminiscing the painful years without Makie in my life.

"Oh bakit hindi mo ginawa? Ang sabihin mo, natatakot kang magpakamatay."
Pangangantyaw nya sa akin.

"Commiting suicide is an easy way out from my guilt. Hindi ko ginawa dahil gusto
kong parusahan ang sarili ko. Gusto kong maramdaman sa bawat pagdaan ng oras, sa
bawat pagkakataon ang pagsisisi at ang guilt na namatay ang babaeng mahal ko dahil
sa akin. At wala akong nagawa. I want my self to suffer fully every pain of being a
stupid jerk. I wanted to make my self suffer crying my heart out every fucking
sleepless night for the pain of losing her. Mahirap. Masakit. I deserve every bit
of it. And if my death would repay all the pain I made her suffer? Then, I'll take
my life. All she has to do is ask." Nawala ang ngisi ni Ryan sa mga sinabi ko. Damn
it! Wala na akong bukambibig kundi ang salitang 'sakit'. Ngunit ano ang magagawa ko
kung tadtad na ako ng salitang iyon ngayon?

"You're pathethic, dude." Umiling-iling sya.

"I am." I gave him a weary smile.

=================

Chapter 13

"Hi." Bungad nya kay Makie nang lumabas ito mula sa opisina ng doktor. Halos 45
minuto syang naghintay sa mga ito pero balewala lang ang minutong iyon kumpara sa
limang taon ng pagdurusa nya.

"Ano ang ginagawa mo rito?" Malamig pa sa yelong tanong nito. Saglit lang sya
nitong pinadaanan ng tingin at ibinaling agad nito ang mga mata sa anak.

"C-can we talk?" Kinakabahan nyang pakiusap. Nakita nya ang pagtatagis ng bagang
nito.

"What for?" Masungit na sagot nito sa kanya.

"I just want to ask you some things. Please?" Muli nyang pakiusap.

"Ayokong makipag-usap sayo." Walang gana nitong sambit. Para syang nasampal sa
sinabi nito. Hindi nya ito masisi. Alam nyang galit na galit ito sa kanya.

"Mama, sino sya?" Tanong ng anak nito.

"Isang dating kakilala, anak." Lumambing ang boses nito nang sagutin ang bata. Para
namang punyal na tumusok sa puso nya ang mga katagang binitawan nito. Kung kahapon
isa syang estranghero, ngayon, isa na lang syang dating kakilala.

"Bakit ayaw mo pong makipag-usap sa kanya, Mama?" Natigilan silang pareho sa

sumunod na tanong ng bata. Saglit itong napatingin sa kanya bago bumaling sa kanya.

"Kasi wala naman akong sasabihin sa kanya." Pagpapaliwanag nito sa kanya.

"Pero Mama di ba sabi nya may itatanong sya. Tsaka di ba mabait naman sya.
Tinulungan nya ako kahapon nung umiiyak ako." Nakita nya ang pagkatulala ni Makie
sa tinuran ng anak. Lihim naman syang napangiti. The child is too smart for his
age. He can't but feel proud. His instinct is really telling him that the child is
his. Anak nya. Anak nila ni Makie. Napasulyap sya pabalik sa mga ito nang marinig
nya ang exaggerated na pagbuntong-hininga ni Makie. Nagkaroon tuloy sya ng pag-asa.

"Cge. Mag-usap tayo. Pero ayokong marinig ng anak ko ang anumang pag-uusapan
natin." Muntik na syang mapahiyaw sa saya dahil sa sinabi nito.

"Kanino ko pwedeng iwan ang bata?" Pormal ang mukhang tanong nito sa kanya.

"Maraming pwedeng mag-alaga sa kanya sa 7 Demons building. Dun na rin tayo mag-
usap." Kitang-kita nya ang pagsama ng mukha nito pero hindi naman ito nagreklamo.
He led the way. Tahimik naman itong sumunod sa kanya habang buhat ang anak.

"Do you want me to carry him? Mukhang pagod ka na." Pagkalabas nila sa elevator ay
agad nyang tanong. Tumaas-bumaba na kasi ang mga balikat ni Makie. Alam nyang may
kabigatan si Mac-mac.

"No. Hindi ko pinapahawak ang anak ko sa ibang tao." She snapped at him. Pero hindi
iyon ang nagpanumbalik sa munting kurot sa puso nya kundi ang sinabi nitong sya ay
ibang tao para dito at para sa bata. Hindi na lang sya sumagot.

Agad silang sumakay sa kotseng naghihintay na sa kanila sa harap ng ospital.

Pasulyap-sulyap sya sa mga ito. Gusto nyang makatiyak ng ilang beses kung talagang
kasama nya nga ang mga ito. Aaminin nyang hanggang ngayon ay medyo lutang pa rin
ang pakiramdam nya.

"Are you hungry?" Tanong nya rito habang pababa ito sa pintuan ng kotseng binuksan
nya. Nasa harap na sila ng building.

"Hindi kami gutom." Labas sa ilong na sagot nito. Pinigilan nya ang sariling
kulitin pa ito.

"Makie!!!!" Pareho silang napatingin kay Cles na patakbong lumapit sa kanila

kasunod ang kambal. Malalapad ang ngiti ng mga ito. Kahit buhat si Mac-mac ay
yinakap ni Cles ang kaibigan.

"At sino itong cute na tabaching-ching na ito, hmm?" Pinisil ni Cles ang matatambok
na mga pisngi ng bata.
"Dahan-dahan!" Hindi ko mapigilang sambit nang makita kong ngumiwi ang bata.
Napatingin tuloy ang apat sa akin. Nakangisi ang kambal. Nakataas ang kilay ni
Cles. At si Makie? Sana hindi ko na lang sya tinignan dahil nakakapaso ang tinging
ibinigay nya sa akin.

"Anak ko." Pinagdiinan nya ang dalawang salitang iyon.

"Ang lusog at ang gwapo. He looks familiar though. Parang may kamukha sya." Ngumiti
si Cles nang may pagkamisteryosa. He knows that smile. Alam nyang naikwento na sa
kanila ni Ryan ang nangyari kahapon at ang hinala nyang anak nya si Mac-mac. Bago
pa makasagot si Makie ay inunahan nya na ito.

"Pwede bang sa inyo muna si Mackenzi? May pag-uusapan lang kami ng Mama nya." Agad
namang kumislap ang mga mata ni Cles.

"Sure! Kahit namimiss ko na ang bestfriend ko, mauna na kayong mag-usap. Mamaya na
lang kami magkukumustahan." Inabot na ni Cles ang bata mula kay Makie.
Nagdadalawang-isip pa ang huli ngunit hinayaan ding makuha ni Cles ang anak.

"Wag kang mag-alala, Makie. Kami na ang bahala sa kanya." Tumango naman ito sa
sinabi ng kaibigan.

"Dun tayo sa opisina namin." Nagpauna na syang maglakad dito.

Matagal silang nagpakiramdaman nang makapasok na sila sa opisina. Nag-ipon muna sya
ng lakas ng loob bago simulan ang pagtatanong ngunit nauna itong magsalita.

"Tatanga ka na lang ba dyan? Akala ko ba may itatanong ka." Masungit sya nitong
hinarap. Humugot muna sya ng malalim na hininga.

"What happened? How did you..."

"How did I survive? Nasa labas ako nang mangyari at pagsabog."

"S-sino yung babaeng inakala naming ikaw?" Naningkit ang mga mata nito.

"Isang inosenteng babae na nadamay sa sadyang pagpapasabog ng kotse. Kung alam ko

lang, hindi na sana namin sya isinakay."

"A-anong nangyari s-sayo? B-bakit hindi ka natagpuan sa crime scene?" Napapikit sya
sa sariling tanong. Naaalala nya ang itsura ng kotseng sumabog at ang kanyang
paghihinagpis sa pag-aakalang si Makie ang babaeng nasunog at nagkapira-piraso.

"Ano ang nangyari sa akin? Hayaan mong ipakita ko sayo." His jaw dropped ng walang
seremonya nitong hinubad ang tshirt na suot. Nanlaki ang mga mata nya nang makita
ang kalat na peklat ng sunog na balat.

"Maraming tumamang nag-aapoy na parte ng kotseng sumabog sa katawan ko. Humagis ako
pababa ng burol. May mangangahoy na nakakita sa akin. Nagising na lang ako sa isang
ospital. Nalaman kong isang buwan pala akong nacoma. Tumira ako sa mga taong
nagligtas at tumulong sa akin." Muli nitong isinuot ang tshirt.

"B-bakit h-hindi ka u-umuwi?" May bikig sa lalamunan nyang tanong dito. Hindi sya
makalunok ng maayos sa pagpipigil na mapabulaslas ng iyak.

"Bumalik? Para ano? Para muli kayong bigyan ng pagkakataong patayin ako?" Puno ng
pait na sambit nito.

"M-makie." Pinapangapusan sya ng hininga sa nanunumbat na tinging ibinibibigay nito

sa kanya.

"M-magpapaliwanag a-ako..."

"Sapat na ba ang nakita mo sa inaakala mong pagtataksil ko para patayin ako,

Flame?!"

Umiling syang muli.

"Mali ba ako ng suspetsang KAYO ang gumawa sa akin ng kahayupang iyon na sya ring
dahilan ng kamatayan ng magulang ko?!"

"M-makie, h-hin-di..." umiling-iling sya rito.

Lumapit ito sa kanya at isang nagbabagang sampal ang ipinatikim nito sa mukha nya.
At isa pa. At isang ulit pa. Tumulo ang mga luha nya hindi dahil sa hapding dala ng
mga sampal nito sa kanya kundi dahil sa nagsusumingaw na galit nito sa kanya.

"Hayop ka! Pinagkatiwalaan kita! Minahal kitang hayop ka!" Isang sampal ang muling
dumapo sa pisngi nya.

"Pero linoko mo lang pala akong hayop ka! Pinaglaruan. Pinagplanuhan! Hindi pa kayo
nakontento sa ginawa nyo sa akin! Pinatay nyo si George! Pati mga magulang ko
dinamay nyo pa! Mga demonyo kayo!" Bumaling muli ang mukha ko sa isa pang sampal
mula sa kanya. Hinayaan nya lang ito. Kahit gaano kasakit. Kahit mamaga ang mukha
nya. Kahit magkasugat-sugat ang mga labi nya. He fucking deserves all of these.

"Ano ba ang kasalanan namin sa inyong mga putang-ina kayo, ha?! Hayop kayo! Ni
hindi mo inisip! Ni hindi mo isinaalang-alang ang anak nating dala-dala ko hayop
ka! Demonyo kayong hayop kayo!" Pinagsusuntok nito ang dibdib nya. Basang-basa na
rin ang mukha nito sa luha. Hindi nya ito tinangkang pigilan sa pananakit nito sa
kanya. Kulang na kulang pa ang pananakit nito sa kanya para mapagbayaran nya ang
lahat ng sakit, pasakit at sama ng loob na idinulot nya rito.

"Dahil sayo kaya nasira ang pamilya ko! Dahil sayo, namatay ang bestfriend ko!
Dahil sayo nabulag ang anak ko! Dahil sayo nakaranas kami ni Mac-mac ng hirap! Wala
kang awa! Walang kang konsensya! Wala kang kwenta! Putang-ina mo, Flame! PUTANG-INA
MO!" napahagulgol ito lalo ng iyak at unti-unting napaupo sa harap nya. Tinangka
nya itong hawakan ngunit pinapalo nito ang mga kamay nya. Ilang ulit nyang
sinubukan ngunit itinutulak lang sya nito palayo.

"M-makie, pa-tawa-rin m-mo a-ko. Hin-hindi k-ko a-alam. W-wala a-kong kina-laman sa
p-pagsabog, Makie. P-Please, m-maki-nig ka na-man." Pagpapaliwanag nya sa gitna ng
kanyang pag-iyak.

"Napakawalanghiya mo, Flame! Hinding-hindi kita mapapatawad sa ginawa mo sa akin,

sa kaibigan ko, sa mga magulang ko lalung-lalo na sa anak ko!" Muling tumaas ang
kamay nito diretso sa mukha nya. Sampal, kalmot, suntok. Halos mamanhid na ang
mukha nya. Nalalasahan na rin nya ang dugo sa bibig nya. At wala syang ginawa.
Hindi sya lumaban. Hinayaan nya itong ilabas ang lahat ng galit nito sa kanya
hanggang sa kusa itong mapagod. Pareho silang humihingal. Parehong nanghihina.
Pareho silang lumuluha. Pareho silang nasasaktan.

Sinubukan nyang huminahon. Kahit anong galit ang meron si Makie para sa kanya,
hindi nya na hahayang malayo ito sa kanya. At ngayong kinumpirma mismo nito na dugo
at laman nya si Mackenzi, sisiguraduhin nya na mapapasakanya ang pamilyang limang
taong nawala sa kanya. Kahit muli itong mamuhi sa kanya at saktan sya, hindi nya na
hahayang magkahiwa-hiwalay pa sila.

Pagkaraan ng ilang sandali ay nagsalita sya. Buo na ang kanyang pasya.

"Believe it or not, wala akong kinalaman sa pagpapasabog sa kotse ng kaibigan mo.

Oo. Nasaktan ako ng sobra sa inakala kong kataksilan mo. Nakapagbitaw ako ng mga
salitang hanggang ngayon ay pinagsisisihan ko. N-nang mawala ka, sising-sisi ako,
Makie. Para na rin akong namatay. Limang taon kong pinagsisihan ang mga maling
desisyon ko at ang mga maling nagawa ko. Mahal kita, Princess. Mahal na mahal ko
kayo ng anak natin. Tinalikuran ko ang lahat dahil sa sakit ng pagkawala mo. At
ngayong naririto na kayo ng anak ko, hindi ko na kayo hahayaang mawala pa sa
paningin ko. Dahil kapag nangyari pang muli iyon, sigurado na ang kamatayan ko.
Sana mapatawad mo ako sa mga gagawin ko." Tumayo sya at naglakad palayo. Iniwan nya
itong tahimik na lumuluha. Lumabas sya ng opisina at isinara nya ang pinto. Ngunit
bago tuluyang umalis ay ilinagay nya ang lock code ng pintuan ng opisina.

I'm sorry, Makie. Ngayong narito na kayo ng anak ko, hinding-hindi ko na kayo
pakakawalan. Over my dead body, Princess. Over my dead body.

=================

Chapter 14

Hinabol nya ng tingin ang papalayong bulto ni Flame. Napatingin sya sa kanyang
nanginginig na mga kamay. Nananakit ang mga iyon. Ilang beses ba itong dumapo sa
mukha ng lalake? Limang beses? Pito? Sampu? Sa sobrang dami, hindi nya na nasundan
ang pagbilang. Lahat ng masasama, masasakit at pasakit ibinigay nya sa bawat sampal
at suntok na pinadapo nya sa mukha at katawan nito. She should be happy dahil kahit
papano ay naipatikim nya rito ang kanyang hinanakit at galit pero bakit hindi nya
lubusang madama ang saya? Why is there a hallow part in her heart when she hit
Flame over and over again? when she saw how hard he cried? Why is she hurt thinking
that she hurt him and made him bleed with her bare hand? Damn. Why is she feeling
these different kinds of pain inside her? Nasasaktan sya nang makita nya ito.
Nasasaktan sya nang sinumbatan nya ito. Nasasaktan sya nang saktan nya ito. Bakit
ganito ang nararamdaman nya? She let another batch of tears fall as she bit her
lips. She is experiencing the moment when love and hate collide.

She cannot deny the fact that although he hurt her so much, there's this little
voice in heart saying that she misses him. Na hindi lang galit ang dahilan ng
pagbilis ng hininga nya at pagdoble ng tibok ng puso nya tuwing naiisip nyang
magkikita sila. Alam nya. Alam na alam nya na kahit ano ang gawin nyang pagtanggi,
may parte ng katawan nya na hinahanap-hanap ang presensya nito sa nakalipas na taon
kahit na sobra ang pagkamuhi nya sa mga ginawa nito sa kanya. Pinilit nyang
kalabanin ang munting pakiramdam na iyon. Pinasolido nya ang galit nya kay Flame at
sa pamilya nito. Habang lumalaki ang bata sa kanyang sinapupunan ay dumarami rin
ang mga luhang kumakawala sa kanyang mga mata. Habang ipinaghehele nya ang kanyang
anak, umiiyak sya. Tuwing umiiyak ito ay mas umiiyak sya. Nang malaman nyang bulag
ito, gumuho ang kanyang mundo at sya ay lumuluha. Habang lumalaki ito at mas
nagiging kamukha ng ama ay umiiyak sya.

Kapag nakakarinig sya ng mga kantang nakakapagpaalala nito sa kanya ay umiiyak sya.
Tuwing nakikita nya ang mga bakat ng pagkakasunog sa kanyang balat ay umiiyak sya.
Tuwing mag-isa sya sa silid, umiiyak sya. Lahat ng pagluha nya ay ito ang dahilan.
Walang hanggang pananagis. Walang hanggang pagluha. Puno ng paghihinagpis at galit
ngunit hindi nya maikakailang may kasama rin itong paghahanap, pananabik at
pagmamahal. Napakatanga nya. Isa syang malaking gaga. How could she still love a
man who hurt her, used her, ruined her and almost killed her and her son? What kind
of stupid heart does she have to feel all these fucking emotions? Kinamumuhian nya
ngunit mahal pa rin nya. How could all the bad memories won't make her forget the
love she has for that man?!

But she won't let her guards be down. Kahit nakakainis ang puso nya dahil nagkaroon
ito ng kakaibang tibok nang marinig na mahal pa rin sya ni Flame at wala itong
balak na pakawalan sila ni

Mac-mac. It won't be that easy for him to win them back.

Tumayo sya nang makapag-ipon ng lakas. She has to see her son. Alam nyang hindi
naman ito pababayaan ni Cles pero after that confrontation with Flame, gusto nyang
makita ang anak at mahawakan. She reached the door and tried to yank it open.
Ngunit kahit anong hila nya ay hindi ito bumukas at lalo lang nanakit ang mga kamay
nya.

At ngayong naririto na kayo ng anak ko, hindi ko na kayo hahayaang mawala pa sa

paningin ko. Dahil kapag nangyari pang muli iyon, sigurado na ang kamatayan ko.
Sana mapatawad mo ako sa mga gagawin ko.
Napatitig sya sa saradong pintuan ng pumasok sa utak nya ang mga huling sinabi ni
Flame bago sya nito iwan kanina. Naningkit ang mga mata nyang nakatingin sa pinto
as if pagmumukha iyon ni Flame. Umakyat ang lahat ng dugo sa ulo nya at sa isang
kisapmata ay pinagkakalabog nya na ang pintuan.

"Flame! Walanghiya ka, palabasin mo ako rito! Flame, ano ba?! Buksan mo ito! Gusto
kong makita ang anak ko! Flame!" Ilang ulit nya pang pinagsusuntok ang pintuan
hanggang sa mapagod sya at manakit na ng sobra ang mga kamao nya. Tumaas-bumaba ng
mga balikat nya sa sobrang inis.

Wala syang nagawa kundi ang pumunta sa sofa at maupo doon. Alam nyang kahit anong
sigaw nya at panununtok sa pinto, si Flame lang ang pwedeng magdesisyon kung kailan
iyon bubukas. Napatingin sya sa nanginginig nyang mga kamay. Namumuo na ang dugo sa
mga ito. Napabuntong-hininga sya. Is Flame worthy of all her pain? Ilang saglit pa
ay unti-unti na syang dumausdos. Tulog.

...

Flame

"Whattaface." Nakangiwi si Winter nang sabihin iyon patungkol sa mukha nya.

"Want some?" Asar nyang ibinato ang bulak na may gamot dito. Patalon naman itong
umiwas na parang bomba ang ibinato nya.

"No, thanks. Buti na lang hindi ganyan ang nangyari noong nagalit sa amin si Cles."

"Bakit? Paano ba sya magalit?" Curious na tanong nya dito.

"Masarap." Ngumisi ito.

"What?!"

"I mean mahirap. Hindi ka makakagalaw. Mamimilipit ka to the point na sasabog yung
nasa loob mo. Nakakatuyo ng lalamunan. Nakakalagnat. Lahat ng buhok mo sa katawan
tatayo. At mapupunta ka sa ibang mundo." Bago pa bumagsak ang kanyang nananakit na
panga ay naagapan nya nang hawakan ito. Whoa! Si Winter ba talaga itong kaharap
nya?! Bakit dumami na ang mga salitang sinasabi nito? Sa pagkakakilala nya sa
kagang ay mabibilang sa daliri ang mga sagot nito.

"Namimilipit? Sasabog? Mapupunta sa ibang mundo? Bakit pakiramdam ko laro sa kama

ang ginagawa ni Cles sa inyo kapag nagagalit sya?" Ngumisi ito sa kanya.

"Sabi sayo masarap eh." Tatawa-tawa ito ng ikutan nya ng mata.

Muli nyang tinignan ang mukha sa salamin. Wala syang magawa kundi ang mapailing sa
kanyang repleksyon. Namumula ang kanyang mga pisngi. May ibang parteng nagkapasa.
May mga kalmot din nadaanan ang mga mata nya. Putok pa ang magkabilang gilid ng
labi nya. It's his first time to be hurt like this bukod sa ipinatikim sa kanya ng
kanyang ama nang tumanggi syang ituloy pa ang plano para kay Makie. He sighed. Alam
nyang madaragdagan pa ang galit nito sa kanya sa ginawa nyang pagkukulong dito. He
cannot risk losing her and their child again. Mula nang makita nya ang mga ito
kahapon ay hindi na sya natahimik. He got paranoid that they would not come back.
Alas singko pa lang ng umaga ay nakatambay na sya sa parking area ng ospital. He
waited for six hours bago nya makita ang pagdating ng mga ito. He was so excited
kaya naparanoid na naman sya. Hindi sya nagpakita kay Makie habang sinusundan ang
pagpunta nito sa opisina ng doktor. He waited for another 45 minutes. Hindi sya
nakaramdam ng pagod. Ni gutom ay hindi nya naramdaman sa sobrang kaba to think na
hindi pa nagkalaman ang tyan nya simula kahapong mag-usap sila.

Wala naman talaga syang balak ikulong ito. Gusto lang nyang magpaliwanag. But
sarado na ang utak nito and he has to do something about it.

"Kungfu Panda?!" Napalingon sya sa boses ni Cles na may hawak ng napakaraming

shopping bags. Katabi nito si Summer na buhat-buhat si Mac-mac.

He smirked at them.

"Mukhang binili nyo na lahat ng laman ng mall ah." Exaggerated na tumawa si Summer.
Lumapit naman si Winter kay Cles at kinuha dito ang kanilang mga pinamili.

"Bago ka magtatalon sa tuwa, I'd like to inform you na nakalista lahat, pare." Tss.
Akala ko ba Russian si Summer? Bakit tila naging Ilokano ito sa kakuriputan?

"Si Cles na ang bahalang magbayad sa mga iyan tutal bestfriends naman sila ni
Makie." Pagsasakay nya sa kakuriputan nito. Inabot nya ang bata para buhatin.

"Manong." Bati sa kanya ng anak. Napawi ang ngiti nya ngunit agad din nyang binawi.
Nginitian nya si Mac-mac na parang nakikita sya nito.

"Andami nilang pinamili sayo. Nag-enjoy ka ba?" Malambing nyang tanong dito.

"Opo, manong. Kahit hindi ko po nakita yung pinuntahan namin at yung mga binili
nila, nag-enjoy po ako!" Masayang sagot nito. Nagkatinginan sila ng mga kaibigan.
Puno ng awa na napatingin sila sa bata.

"Wag kang mag-alala, ipinapangako ko, sa lalong madaling panahon makakakita ka na."
May bikig sa lalamunang sabi nya rito.

"Talaga po?" Ngumiti ito sa direksyon nya.

"Oo naman. Sa isang kundisyon." Nagtatakang tumingin sa kanya ang lahat.

"Ano po iyon, manong?" Taka ring tanong ni Mac-mac.

"Simula ngayon, tatawagin mo na akong 'Papa'."

=================

Chapter 15

"Papa po?" Kinakabahan syang nakatingin sa anak. Dumadagundong ang kanyang dibdib.

"Pero..."

"Pero?" Para syang mawawalan ng hininga sa idudugtong ni Mac-mac sa sasabihin.

Napatingin sya sa mga kaibigan. Bakas din sa mga mukha ng mga ito ang kaba.

"May Papa na po ako eh."

"Ha?!" Parang bombang sumabog sa tenga at utak nya ang sinabi ng anak. Damn! Bakit
hindi nya naisip na may lalaki nang nagmamay-ari sa kanyang mag-ina. Limang taong
nawala sa buhay nya ang mga ito. Maraming posibilidad ang nangyari. May nobyo na ba
si Makie na itinuring ni Mac-mac na ama? No. Sana mali sya ng inaakala. Sa kanya
lang ang mga ito. Sya lang ang lalaki para kay Makie. At sya lang ang pwedeng
maging ama ni Mac-mac. Ipaglalaban nya ang mga ito sa kahit na sino.

"Ganun ba? Pwede ko bang malaman kung sino sya." He thanked God na hindi sya
pumiyok nang itanong iyon sa bata.

"Si Papa Rey po. Nasa malayo po sya nagtratrabaho ngayon. Sabi ni Tatang
nagtratrabaho daw po sya sa malayo para dumami yung pera nya para po kapag dumami
na yung pera nya, mabibilhan daw po nya ako ng mga mata para makakita na po ako."
Inosenteng kwento ng bata. He didn't know how to react to what his son told him.
Kung talagang nagtratrabaho ang lalake sa malayo para sa operasyon ni Mac-mac na
hindi nya kaano-ano, then that man is good. Extraordinary.

He felt a pang of jealousy build inside him. Someone has already stolen his family
from him na wala syang kaalam-alam. He smiled bitterly. Sa nakalipas na mga taon
wala talaga syang kaalam-alam sa kanyang mag-ina. Ni birthday ng anak nya, hindi
nya alam. Nakakagalit. Ramdam nya ang pagsilab ulit ng galit sa puso nya para sa
kanyang ama at para sa sarili nya. Kung hindi lang sya gago. Kung hindi lang sya
ama. Sana masaya na sya ngayon. Masaya na sila ni Makie kasama si Mackenzi. Sana
hindi nabulag ang anak nya nang maipanganak. Sana hindi sila nagdurusang tatlo
ngayon. He is a disappointment.
"Ah, pwede namang d-dalawa kaming P-papa mo eh." May bikig sa lalamunan nyang
pakiusap sa anak. His eyes stinging with unshed tears.

"Pwede po?" Excited na tanong ng bata.

"O-oo naman." Kusang tumulo ang mga luha nya. Nag-iwas sya ng tingin sa mga
kaibigang awang-awa ang tingin sa kanya.

"Cge po. Itatanong ko po kay Mama kung pwedeng dalawa ang papa ko. Asan po ba si
Mama ko?"

"N-napapahinga si Mama mo. Gusto mo bang kumain muna bago natin puntahan si Mama
mo?" He silently prayed that his son did not eat yet. Gusto nyang makasama muna ito
ng sila lang. Pagkatapos nyang itanong iyon ay eksakto namang kumulo ang tyan ng
bata.

"Ay!" Nahihiyang reaksyon nito sa pagkanta ng tyan. Nagkatawanan sila kaya gumaan
ang mood sa silid.

He decided to check for Makie first. Iniwan nya muna ang anak sa mga kaibigan para
puntahan ito. Nang makitang tulog na tulog ang babaeng mahal ay agad nya itong
binuhat at ipinunta sa kanyang suite. Salamat na lang at hindi ito nagising. He
knows she was exhausted from their confrontation. Madali syang nagbihis dahil ayaw
nyang paghintayin ng matagal ang anak. Nang matapos sya ay agad syang lumabas.
Hindi na sya natatakot na iwan ito mag-isa dahil paniguradong hindi ito aalis na
hindi kasama ang anak.

He went to the mall with his son. He saw the different reactions of people who saw
them together. Mayroong nagtatanong ang mga tingin. Mayroong nagtataka. Some even
exclaimed that Mac-mac is his younger version. May mga nagsabing napakacute ng
anak. And he felt proud. May mga hindi rin nakapagpigil na magreact kapag nalalaman
na bulag ang kanyang anak. And that hurt like a bitch. Pero hindi sya nagpatalo sa
mga negative reactions at feelings. Because he can see that his son wasn't
affected. Kapag narinig nitong sinabihan sya ng cute, ngumingisi lang ito at lalong
magpapacute. Kapag naman narinig nito ang mga panghihinayang dahil sa kanyang
kakulangan, he would just simply smile and say 'Okay lang po iyon.' He is so proud
of his son. He is simply amazing at his young age. Mas sya pa ang nagkakaviolent
reaction.

When they finally arrive at a fastfood chain na rinequest nito, he got everything
that his son wanted to eat. Kulang na lang na orderin nya ang lahat ng meal doon.
He described all the food to his son sa pakiusap nito pati na rin ang paligid ng
lugar na kinaroonan nila. Linakasan lang nya ang kanyang loob para hindi
mapabulaslas ng iyak sa tuwing nagtatanong ito. Kung alam lang ng anak na halos
makagat nya na ang dila nya tuwing nagpapakwento ito. Awang-awa talaga sya sa anak.

Nang matapos ito ay ipinunta nya ito sa park ng mall. Marami syang gustong malaman
at salamat na lang at makwento ito. He got to know his Inang and Tatang. His
hobbies and favorites. He also got to know that Makie went to work at Baguio to
earn money for his schooling dahil next school year ay papasok na ito sa isang SPED
school sa Nueva Ecija at excited na itong pumasok.

"Wag kang mag-alala. Gumagawa na kami ng paraan ni Mama mo para maoperahan ka na at

makakita. At kapag nangyari iyon, hindi ka na sa SPED mag-aaral. Doon ka na sa
isang normal na school. Pwede ka ring mag-aral kahit saan mo gusto. Sa Nueva Ecija
o pwede rin sa America. Or better yet, dito ka na lang sa Martenei para araw-araw,
sabay na tayong papasok. Gusto mo ba iyon?" He ranted like a child. Huli na para
mapigilan nya ang sobrang excitement.

"Talaga po?" Nahawa na rin sa kanya ang anak.

"Oo! Lahat ng gusto mong bilhin, bibilhin natin. Lahat ng gusto mong puntahan,
pupuntahan natin. Lahat ibibigay ko sayo. Hilingin mo lang, anak." Bago pa sya
nakapagpigil ay akap-akap nya na ang anak.

"Bakit po ang bait nyo sa akin?" Tanong nito pagkatapos nilang magkalas sa
pagyayakapan. Hindi sya agad nakasagot. Would he tell his son that he is his
father? Would Mac-mac believe him? Paano kung hindi sya nito paniwalaan? Sa
reyalidad ng lahat ng nangyayari, isa syang estranghero sa anak kaya paano ito
maniniwala sa sasabihin nya? The truth must be told by someone who his son trust
and believe in. And that's no other than his own mother.

"Dahil mabait kang bata. Masayahin sa kabila ng pagiging bulag mo. Malambing. At
mapagmahal na bata." Nakita nya ang paglaki ng ngiti ng bata sa mga positibong
ugaling sinabi nya na meron ito.

"Kaya naman, kahit may itinuturing ka nang Papa, pwede mo rin ba akong tawaging
Papa? O kung gusto mo para hindi ka malito, tawagin mo na lang akong Daddy. Gusto
ko kasing may tumatawag sa aking Papa o Daddy na mabait, malambing at mapagmahal na
bata na tulad ni Mac-mac." Pang-uuto nya sa bata.

"Cge po papayag na ako."

"Talaga?!" Halos mapatalon sya sa kanyang kinauupuan ng marinig ang sinabi ng anak.

"Sa isa pong kundisyon." Napanganga sya rito. Nakalimutan nya atang banggitin na
matalino ang anak.

"Cge, kahit anong sabihin o ipagawa mo sa akin basta tatawagin mo na akong Daddy."
Pagsasakay nya sa sinasabi nito.

Tumango-tango ito na parang matanda. Kinabahan tuloy sya sa kundisyong sasabihin

nito.

"Papayag po akong tawagin kang Daddy kapag..."

"Kapag...?" Bakit ba ang hilig nitong mambitin?!

"Kapag..." muling hirit nito.

"Kapag...?!" Hindi na sya mapakali sa kinauupuan.

"Tatawagin po kitang Daddy kapag pumayag si Mama ko." Napapalakpak pa si Mac-mac

samantalang muntik na syang mabilaukan. Ilang segundo rin bago sya nahimasmasan.

"Tara na," aya nya sa bata.

"Saan po?" Excited nitong tanong.

"Pupuntahan na natin si Mama mo."

=================

Chapter 16

How dare him! How dare him do this to me!

Pagkatapos ng lahat ng panunumbat at pananakit ko sa kanya ito pa ang gagawin nya?

How dare him bring me to his suite where we shared a night filled with love and
passion. Nananadya ba sya? Ano ang gusto nyang palabasin na patulugin akong muli sa
kama kung saan namin pinatunayan ang pagmamahal namin sa isa't isa ng paulit? Ano
ang gusto nyang palabasin sa pagpapakita sa akin ng kwarto nyang puno ng mga
larawan namin dalawa?

"I hate you so much, Flame." Napakurap ako sa pagtutubig ng mga mata ko habang
tinititigan ko ang larawan sa bedside table nya. Larawan namin iyong dalawa na
kinuha nya nung gabing iyon. Nakayakap ang mga braso nya sa katawan ko at ako naman
ay nakahilig sa kanya. Pareho kaming hubad. Ang mga braso nya ang tumatakip sa mga
dibdib ko at ang ibabang bahagi naman namin ay natatakpan ng kumot. Parehong gulo
ang aming buhok. Parehong may eyebags at pagod ang mga mata ngunit kitang-kita
naman doon ang kislap ng pagmamahal. Ang mga ngiti sa labi namin ay sumisimbolo ng
kaligayahan namin sa piling ng isa't isa. Ngunit ang lahat ng iyon ay naglaho ng
isang iglap at sumira sa lahat ng kaligayahan at pagmamahal na meron ako para sa
kanya. Lahat pala ay laro lamang, plano at paghihiganti. Kaya ano ang silbi ng
pagsasabi nya na minahal nya ako noon at hanggang ngayon? Hindi nun maibabalik ang
buhay ni George, ni Karen at ng mga magulang ko. Hindi nun mababayaran ang mga
luhang iniiyak ko at ang sama ng loob na nagpapabigat ng dibdib ko sa nagdaang mga
taon. Naipagbuntis at naipanganak sana si Mackenzi ng maayos at hindi isang bulag.
Ang peklat sa katawan ko ang magpapatunay ng kalupitang dinanas ko at ng mga taong
mahal ko mula sa kamay ng mga Alonzo. At ang anak ko? Bunga sya ng panloloko at
paghihiganti pero para sa akin, bunga sya ng pagmamahal ko para kay Flame na kahit
anong sakit ang aking naranasan dahil sa pagmamahal na iyon, hinding-hindi ko
pagsisisihan na binuhay ko sa mundong ito. Sya na lang ang pinaghuhugutan ko ng
lakas. At isinusumpa ko, kapag ginalaw ng mga Alonzo ni dulo ng buhok ng anak ko
makikipagpatayan talaga ako.

Inalis ko na ang mga mata ko sa larawan at tumayo na. Agad akong lumabas sa kwarto.
Kailangan kong hanapin ang anak ko.

Eksakto namang pagtapak ko sa sala ay ang pagbukas ng main door ng suite at pumasok
ang lalaking kinamumuhian ko na karga ang anak ko. Saglit akong namangha sa impact
nilang dalawa. Hindi maipagkakailang mag-ama sila. Pareho ang hugis ng mukha, mga
mata, ilong at pati hugis ng labi at tenga. Kapag sumali siguro sila sa Mini Me
contest ay sigurado na ang kanilang panalo.

Napatingin ako kay Flame ng tumikhim sya. I wanted to laugh out loud sa mga pasa sa
mukha nya ngunit andyan na naman ang munting kurot sa dibdib ko dala ng bulong ng
aking konsensya pero agad kong binalewala iyon. I've never been a violent person
pero once na kantiin ako o ang anak ko, lalabas ang mga kuko ko. I won't think
twice in drawing blood to my enemy. I smirked at him when he looked at me with his
version of puppy eyes. Hah. Never na akong magpapadala sa mga ganung klase ng
tingin.

"Mac." Tawag ko sa anak ko na agad nag-angat ng mukha.

"Mama?" Sabik nyang tawag sa akin. Agad din nyang itinaas ang kanyang mga braso na
nagsasabing buhatin ko sya.

Lumapit ako sa kanila at iniangat ang mga kamay ko na akmang aabutin ang bata.
Ngunit nagdaan ang ilang segundo ay hindi pa rin ipinapasa ni Flame si Mac-mac sa
akin.

"Akina ang anak ko." Magkadikit ang kilay na utos ko sa kanya. Hindi nya ako
sinagot. Bagkus ay andyan na naman ang nakikiusap at nagpapaawa nyang mga tingin.
Nang hindi na ako makatiis ay ako na ang kusang umabot sa anak ko mula sa
pagkakabuhat nya. Dahil doon ay hindi maiwasang magdikit ang mga balat namin.
Nanlamig ako nang humaplos sa braso ko ang mainit nyang balat. The familiarity of
his warmth made my breathing harsh. It reminded me of our bitter-sweet moments
together. Ipinilig ko ang ulo ko para mawala ang pakiramdam na iyon. This is not
the right time to reminsce.

"Saan ka ba galing? Pinag-alala mo si Mama." Kausap ko sa anak ko ng makalayo kami

sa ama nya.

"Ipinasyal po ako nina Tita Cles sa mall, Mama. Tapos po kami naman ni... ni... "
nakita ko ang pagdadalawang-isip sa mukha ni Mac-mac sa pagbanggit ng pangalan ng
ama.

"Mama, pwede ko po ba syang tawaging 'daddy'?" Nanlalamig na napatingin ako kay

Flame. Nagtatanong ang mga mata kong matalim na nakatingin sa kanya. Ngunit
sinuklian nya iyon ng tingin na nakikiusap sa akin na sabihin ko na sa bata ang
katotohanan tungkol sa kanilang dalawa. Napailing ako sa kanya. No. Not yet. Hindi
pa ngayon ang tamang panahon. Nakita ko ang pagbagsak ng mga balikat nya sa ginawa
ko pero itinuon ko na ang atensyon ko kay Mac-mac.

"Bakit mo naman sya tatawaging 'daddy'? Di ba may Papa ka na." Sabi ko sa anak ko
habang kinakapa ang likuran nya at baka pawisan sya.

"Gusto daw po nya na tawagin syang daddy ng tulad kong gwapo, mabait at malambing."
Pagmamalaki ng anak ko. Tipid akong napangiti.

"Ikaw, gusto mo ba syang tawaging 'daddy'?" Tanong ko habang hinahaplos ang buhok
nya. Hindi ko maiwasang igawi ang mga mata ko kay Flame na hindi mapakali sa
kinatatayuan habang naghihintay sa sagot ni Mac-mac.

"Wen, Mama." Oo, Mama. Lihim akong napangiti nang mapangiwi si Flame dahil sa
narinig na sagot.

"Apay ngay met?" Bakit nga naman?

Pagsasakay ko sa pag-iIlocano nya.

"Nasingpet gamin, Mama. Ken kasla ngay sabali riknak kanyana." Mabait kasi, Mama.
At parang iba po yung pakiramdam ko sa kanya. Nagulat ako sa sinabi ng anak ko.
Parang napakaimposible naman ng makaramdam sya na iba si Flame sa mga taong
nakasalamuha nya na. Ito na ba yung tinatawag nilang lukso ng dugo? Napakabata
naman ni Mac-mac para maramdaman agad iyon.

"Anya ti kayat mo sakwen nga sabali?" Ano ang ibig mong sabihin na iba?

"Basta po, Mama. Di ko maipaliwanag eh." So confirmed. Lukso ng dugo nga ang
nararamdaman ng anak ko sa di pa nya nakikilalang ama.

"Uhm, pwedeng malaman kung ano ang pinag-uusapan nyo?" Alanganing tanong ni Flame
na nakalapit na pala sa amin. Matagal bago ako nakasagot. Gusto ko mang ipagkait
kay Flame ang kaligayahan na matawag na Daddy ng kanyang anak, hindi ko naman
maipagkait sa anak ko ang kasiyahang nararamdaman ng anak ko na matawag na Daddy
ang ama. Bumuntong-hininga muna ako bago ko sya sinagot.

"Pumapayag na akong tawagin kang Daddy ng anak ko." Binigyang diin ko ang 'anak ko'
to give him warning na iyon lang muna sa ngayon ang kaya kong pagbigyan.

Bumakas ang labis na kasiyahan kay Flame at hindi ako ipokrita para hindi rin
makadama ng munting kasiyahan lalo na nang magtatatalon at magsisisigaw si Mac-mac.

"Yes! May Daddy na ako! Yehey!" Hindi ko na mapigilan ang mapatawa nang
magsasasayaw pa ito sa saya.
God! I hope I won't regret my decision.

""

=================

Chapter 17

"Masyado atang malayo itong tinitirhan nyo sa Martenei."

"Hindi ba nakakapagod ang bumiyahe ng dalawang oras araw-araw?"

"Are you sure you're safe here?"

Sa totoo lang kanina pa ako naiirita sa mga side comments ni Flame. Kung di lang
ako nag-aalalang magigising si Mac-mac kapag binulyawan ko sya, kanina ko pa sana
iniumpog ang ulo nya sa manibela. Kahit pabulong ang mga komento nya, nakakapag-
init pa rin ng dugo. Kumbat kasi hindi ko natanggihan si Mac-mac kanina nang
pumayag itong magpahatid kami kay Flame.

"Kapag hindi ka nanahimik dyan, I swear, ito na ang huling beses na maihahatid mo
kami." Madiing kong sabi sa kanya kahit pabulong din iyon. Napabuntong-hininga na
lang sya bago lumabas ng kotse para pagbuksan kami.

Dahil medyo may kabigatan ang anak ko kaya hindi ako makagalaw ng maayos.

"Mac." Panggigising ko sa anak ko ngunit umingit lang ito at ayaw pagising.

"Let me carry him." Pagbibigay-solusyon ni Flame sa pinoproblema ko kaya no choice

kundi iabot kay Flame si Mac-mac. At gaya kanina, muling humaplos sa akin ang
mainit nyang balat. I cursed my self dahil andyan na naman yung spark na naramdaman
ko kanina. Damn. After all these years, sya pa rin ang nakakapagparamdam sa akin ng
spark na iyon.

Sinundan ko sila pagkatapos kong ituro ang kwartong inuupahan ko pansamantala para
sa check up ni Mac-mac. Who would've thought na mabibigyan ng chance si Flame ng
pagkakataon na makilala, mahawakan, mabuhat at matawag na Daddy ng anak. Malayo ito
sa plinaplano kong mangyari. Hindi ba at kaya ako 'nagtago' ng limang taon ay dahil
ayokong malaman nilang buhay ako at may anak pa. Hindi ba at plinano ko pang hindi
magkakilala si Flame at ang anak ko? Pero tignan mo at talagang nakikipagpatintero
sa aming mag-ina si Kapalaran. Kung sino pa ang pinagtataguan mo, sya pa ang
masasalubong mo. At kung ano pa ang iniiwisan mong mangyari, iyon pa ang nagaganap
sa mismong harap mo.
Binuksan ko ang pinto at nauna nang pumasok. Itinuro ko ang katre kung saan pwedeng
matulog si Mac-mac ngunit tila alanganin si Flame na ibaba ang anak dahil walang
kutson ang higaan.

"Hindi ba sasakit ang likod ni Mac-mac kung dyan sya matutulog?" At hindi nga ako
nagkamali sa aking sapatha dahil nagsimula na naman syang magreklamo.

"Ibaba mo na sya at nang makaalis ka na. Wag kang mag-alala. Sanay ang anak ko na
matulog sa matigas na katre. Lumaki sya sa hirap." Sa sinabi kong iyon ay hindi ko
napigilan muli ang manumbat sa kanya. Bago pa humaba ang litanya ko ay tinalikuran
ko na sya para isaksak at paandarin ang electric fan. Nang humarap ako ay iginagala
na ni Flame ang mga mapanuri nyang mga mata. Alam kong hindi sya kumportable sa
nakikita nyang itsura ng tinutuluyan namin. Hindi sya sanay na makakita ng
kahirapan at alam kong binabagabag sya sa nakikita.

"Umalis ka na."

"Can we talk?"

Sabay naming sabi sa isa't isa. Bago pa nya maulit ang kahilingan ay inunahan ko na
sya.

"Tapos na tayong mag-usap." Masungit kong sabi sa kanya. Pigil ang lakas ng boses
ko at baka magising pa si Mac-mac.

"This talk won't be about us. Pag-usapan natin si Mackenzi." Pakikiusap nya.

"Wala tayong pag-uusapan tungkol sa anak ko." I flatly told him.

"Anak ko rin sya. You told me, nakalimutan mo na ba?" Medyo may kalakasang sabi nya
at nakita ko ang paggalaw ng katawan ni Mac-mac. Thankfully, hindi naman ito
nagising.

"Tara sa labas." Galit kong utos sa kanya. Magkasunod kaming lumabas sa apartment.
Pagkasarang-pagkasara nya ng pinto ay agad ko syang sinumbatan.

"Ano pa ba ang gusto mo, ha?!"

"I want the best for my son. And letting him stay in an uncomfortable place is a
total no-no. Makie, how could you let him sleep in that bed." Nanlaki ang mga mata
ko sa obvious nyang pangongonsensya.

"Ang kapal naman ng mukha mong sumbatan ako. Inaabuso mo naman na ata ang
pagbibigay ko. Pumayag na nga akong tawagin ka na Daddy ng anak ko, nagsisimula ka
ng pakialaman ang mga ginagawa ko para sa kanya. Wala kang alam sa hirap na
pinagdaanan naming mag-ina para manumbat ka ng ganyan." Nag-uusok ang ilong kong
sumbat sa kanya.

"I'm sorry, Makie." Pagpapakumbaba nya. Marahil ay naisip din nya na wala syang
karapatang manguwestyon.

"It just hurt to see and know that my son sleeps on that wooden bed samantalang
aalog-alog ako sa suite ko. It pains me to know that my son never had the comfort
of the luxury na kaya ko namang ibigay sa kanya, na kailangan nya munang mapagod at
pagpawisan sa biyahe bago kayo makarating so ospital, na minsan-minsan lang sya
makakain ng mga paborito nya. Makie, I know this is too much to ask, but please let
me make it comfortable for my son while he is waiting for his operation." He is
really begging this time. Kulang na lang ang lumuhod sya sa harap ko at magmakaawa.
Namamasa na rin ang mga mata nya sa mga luhang pilit nyang pinipigilang tumulo. I
don't know what happened but I felt a little guilty in everything that he said.
Tama sya. As of the moment, hindi ko pa muna magawang kumportable ang pananatili
namin ni Mac-mac sa lugar na ito habang hinihintay ang mga resulta ng ginawang test
sa kanya and eventually his operation. Oo at may hawak akong malaking halaga pero
tinitipid ko iyon dahil hindi ko pa alam kung magkano ang magagastos ko sa
operation at therapy ng anak ko.

"Kaya namin ito." Mahina kong turan. Sa totoo lang, nakakapagod talaga ang haba ng
biyahe. Kumbat naman kasi napakalayo ng Martenei sa kabihasnan. Bukod pa sa bawat
gawin ko ay kailangang kasama ko si Mac-mac dahil nga sa hindi nya pa kabisado ang
lugar na tinitirhan namin ngayon at marami ang posibilidad na madisgrasya sya.

"Makie, please. Para sa bata ang iniisip ko. Hindi mo ba nakikitang naistress sya
sa biyahe? Paano kung ooperahan na sya?" That thought was actually bugging me.
Paano nga kung matapos ang operasyon at kailangang magpabalik-balik kami sa
ospital? Alangan namang sa ospital kami tumira di ba?

"So what are you suggesting?" Pagsuko ko sa kanya. Uunahin ko pa ba ang pride at
galit ko kesa sa anak ko?

"Tumira na kayo sa akin." Naningkit ang mga mata kong nakatingin sa kanya. "What I
mean is dun kayo sa suite ko tumira at lilipat na lang ako sa ibang kwarto.
Kumportable doon at may mga mag-aasikaso sa mga pangangailangan nyo. Malapit din
ang ospital kaya hindi na kayo maistress sa biyahe. Ako na rin ang bahala sa
gastusin sa ospital. Please, Makie. Let me do this for my son."

"No." Matigas kong sabi sa kanya kaya nawalan ng kulay ang mukha nya.

"M-makie."

Huminga muna ako ng malalim bago ko sabihin ang nasa isip ko.

"Papayag ako na tumira kaming mag-ina doon pero hindi ako papayag na manggagaling
sa pera nyo ang pangpaopera sa anak ko kahit na kayo ang dahilan ng pagkabulag nya.
Yan ang kundisyon ko. Take it or leave us alone." Indirectly, sila naman talaga.
Kung hindi nila pinasabog yung kotse ni George, hindi ako macocoma. Hindi ako
sasaksakan ng gamot na naging dahilan ng pagkabulag ng anak ko.

Matagal bago sya nakasagot. Ilang buntong-hininga din ang narinig ko mula sa kanya
bago sya magsalita.

"Cge payag ako."

=================

Chapter 18

Muli kong tinignan ang apartment kung saan natutulog ang mag-ina ko. Hindi ko pa
rin maiwasang makadama ng pagkadismaya sa aking sarili tuwing nakikita ko ang mga
hirap nila sa buhay dahil sa mga maling nagawa ko kay Makie. Gayunpaman, masaya na
rin ako at napapayag ko na rin sya na dun na sa akin tumira. Kahit alam kong
pansamantala lang iyon, at least makakasama at makikita ko ang mag-ina ko. Napatawa
ako sa aking sarili sa tagumpay ng aking plano. Ang buong akala ni Makie ay
'pansamantala' lang ang gagawin nilang pagtira sa akin. Ang hindi nya alam ay
gagawin ko ang lahat para di na sila mahiwalay sa akin. I already have a chance to
be with them why would I still let them go? Sa akin lang ang mag-ina ko.
Nagpakawala ako ng ngisi habang ipinapatong ang kamay ko sa aking dibdib. Meron at
merong haplos sa puso ko tuwing tinatawag ko silang 'mag-ina ko'. Tinatawag rin
kaya kaming dalawa ni Mac-mac na 'mag-ama' sa isip nya? Sana.

Pumayag na syang tawagin ako ni Mac-mac na Daddy kaya kahit papano ay may umusbong
na pag-asa sa puso ko na darating din ang araw na maipapakilala nya na ako sa anak
namin bilang ama nito. Umaasa na rin ako ngayon na sa kabila ng kalamigan ng
pakikitungo sa akin ni Makie ay magkakapuwang pa rin sa puso nya ang kapatawaran
para sa akin. At nangangako akong gagawin ko ang lahat para makuha iyon hanggang sa
hindi na nya isiping umalis sa poder ko. I will show her how I regretted the day I
hurt her and didn't believe her. I will prove to her that I really loved her before
and love her until now. And Mackenzi will be an important key in opening her heart
for me again.

I miss her. God knows how much. I admit I used girls and let them remind me of her
everytime their head was between my legs. But for the hundreds of women who had
done that to me, no one has given me the pleasure that Makie's mouth possesses. And
just merely thinking about that magical moment of her mouth licking me, tasting me,
sucking me up and down is fucking turning me so hard. Nakipagtitigan ako sa bukol
sa pagitan ng mga hita ko. Damn! Five years na pala nang huli syang makapasok. I
may have been a playboy. But the truth is, it's only Makie that I've made love to.
Sya lang ang babaeng gusto kong pag-alayan ng pagkalalake ko if ever there's such a
word. Yung mga babaeng tumikim? Hanggang tikim lang sila. Hindi nila nalasap. Hindi
nila napagtagumpayang ipasok. Para kay Makie lang ito. Kanyang-kanya lang.

Muli kong sinulyapan ang apartment bago ko tignan ang oras sa aking wristwatch. Ala
una na ng madaling araw. Ilang oras na lang at bibiyahe na kami pabalik ng Martenei
pero hindi ko pa rin matagpuan ang antok. I know I need to sleep to atleast save
some energy. Damn! I need to release in order to get some sleep. Usually, ganun ang
gawain ko noon sa Martenei kapag hindi ako makatulog. A good drink of beer and a
good blow job equals an amazing sleep. Now I'm inside my car at 1:00 am, I can't
sleep, worst, with a poking manhood. Langya san ako kukuha ng babae dito?! Bakit ka
pa maghahanap ng ibang babae kung nasa loob naman ng apartment na yun ang babaeng
mahal mo? Bulong ng anghel de la guwardya ko. Alangan namang pasukin ko sya at
gisingin nang maibj ako para antukin ako? Sagot ko sa kanya. Di na kailangang
pasukin. Bakit di mo na lang silipin and let your hand do the rest. Sugsog ni
Anghel.

Napangisi akong muli. May silbi rin pala ang anghel de la gwardya ko. C'mon, Flame
kaya mo yan. Silip lang naman. Pagpapalakas loob ko sa aking sarili.

Iginala ko muna ang tingin ko sa paligid. Wala nang katao-tao sa kalsada. Bumaba
ako sa kotre at tahimik na naglakad papunta sa apartment ni Makie. Pumunta ako sa
may bintana kung saan ko masisilip ang higaan nina Makie at Mac-mac. Buong pag-
iingat kong binuksan iyon. Kita ko na ang mag-ina ko na mahimbing na natutulog at
eksakto pang nakaharap sa gawi ko si Makie.

Muli akong tumingin sa paligid. When I was sure that the coast is clear, kinalas ko
na ang sinturon ko pati ang pagkakabutones ng jeans ko. Ibinaba ko na rin ang
zipper nito para bahagya itong maibaba kasama na ng brief ko and I held my
throbbing manhood. Tinitigan ko si Makie nang magsimulang gumalaw ang kamay ko. She
is still very beautiful. Ah, my Snow White. My princess. I stared at her lips which
are slightly parted and imagined that they're my hand going up and down on me.
Nagsimula akong pagpawisan dahil sa pagsilab ng apoy sa buong katawan ko. I made my
imagination go wild. I gropped my stiffness imagining it to be her lips tigthening
on me. And up and down it moved, becoming faster at each passing second until my
body jerked for the release I am aiming for. My release splattered on the wall as
my body convulsed. Hingal na hingal akong nakaraos. Nang makabawi ng lakas,
nagmamadali kong inayos ang pantalon ko. Isinara ko na ang bintana at parang
nasisiraan ng ulo na naglalakad pabalik sa kotse ko na humahagikgik. Hahaha.
Success. Now, I'm gonna have a good sleep.

...

"Daddy, gising! Daddy, gising!" I heard Mac-mac's urgent call. Pupungas-pungas

akong umayos sa pagkakahiga sa upuan ng kotseng inadjust ko.

"Daddy, gising ka na ba? Daddy, gising! Daddy, gising!" Lumingon ako sa

pinanggagalingan ng boses nya at nakita ko sila ni Makie na nakatayo na sa gilid ng
kotse ko, nakabihis na at may bitbit ng maliitna traveling bag. Inayos ko ang
upuang rinecline ko at lumipat sa driver's seat. Nang makita ni Makie ang ginawa ko
ay sya na mismo ang nagbukas ng kotse. Inabot ko ang bag mula sa kanya at ilinagay
sa likod. Unang pumasok si Makie para umupo at dahan-dahan inalalayan ang anak para
makaupo sa kandungan nya.

"Mac-mac." Tawag ko sa anak ko. Kumikislap ang kaputian nya sa kanyang suot na
mumurahing pulang tshirt.

"Good morning, daddy. Alam mo po, ansaya-saya ko kaninang sabihin ni Mama na

hinihintay mo kami. At lalo po akong nasiyahan nung sabihin nyang dun na kami sayo
titira." Masiglang pagbabalita ng anak ko.
"Good morning din sa gwapong bata. Oo, dun na kayo sa akin titira para hindi kayo
masyadong mapagod ni Mama mo sa biyahe tuwing kailangan nyong pumunta sa ospital.
Sya nga pala, gusto mo bang lumipat sa likod para maging kumportable si Mama mo?"
Bumakas ang pagtanggi sa mukha ng mag-ina sa narinig na suhestyon ko.

"Dito na lang sya. Mas kumportable ako sa pagbibiyahe kapag katabi ko ang anak ko."
Matabang na sabi ni Makie. Hindi ko pa rin maiwasang masaktan sa malamig na
pakikitungo nya sa akin ngunit hindi ko na lang iyon pinansin. Ang importante ay
makakasama ko na sila mula sa araw na ito.

"Nagbreakfast na ba kayo?" Pagbabago ko sa usapan habang inistart na ang kotse.

"Naggatas na po ako, daddy." Masiglang sagot ng anak ko. Buti pa sya at halatang
masaya na kasama ako ngayon. Pero si Makie... hay, nevermind.

Dumaan muna kami sa isang drive thru para makabili ng pagkain habang nagbibiyahe.
Pasulyap-sulyap ako kina Makie at Mac-mac habang nagmamaneho saka ako mapapangiti.
Hindi imagination ang lahat. At lalong hindi panaginip. Kasama ko na talaga ang
mag-ina ko ngayon. Kitang-kita ko ang paglalambingan nila habang nagkwekwentuhan.
Ang kanilang masasayang ngiti at tawanan habang nagbibiruan. This has been our
happiest moment together kahit pasingit-singit lang ako sa usapan nila. Sana
dumating yung araw na kasama na talaga ako sa kwentuhan nila, tawanan at biruan.
Sana nga lagi na lang kaming masaya. Sana lang habambuhay na ito. At sana mabuo na
ang pamilya ko ng totoo.

=================

Chapter 19

Dahil mas marami ang reads ng last ud nito kesa sa last ud ng The Seducer, dito ako
mag-uupdate. Happy 2k followers at 20k votes! Salamat at very patient kayong
naghihintay sa mga ud. Pasensya na dahil busy month talaga sa work ko ang March. By
April, kung walang sisingit na work, diretso na ang mga ud ko. Miss u all.

...

"Will you please let me carry him?" I pleaded Makie. Kitang-kita ko ang pagbalatay
ng pag-aalala at pagdadamot sa mga mata nya ngunit sa huli ay tahimik syang
tumango. Nakahinga ako ng maluwag sa pagpayag nya. At least, unti-unti nyang
binubuksan ang pinto para sa amin ni Mackenzi.

Maingat kong binuhat ang anak ko pagkatapos kong utusan ang isang member na kunin
ang travelling bag nila. Ayaw pa sana ni Makie ngunit napapayag din sya sa huli.
Magkasabay kaming pumasok sa 7 Demons building. Walang sumalubong sa amin sa mga
kaibigan ko dahil nasa kani-kanilang klase sila. I should be in my classes too pero
mas importante sina Makie at Mac-mac as of now. Sila ang priority ko.
"Daddy talaga po bang dito na kami titira ni Mama?" Tanong ni Mac-mac nang maupo
ako sa sofa at kandungin sya. Napatingin ako kay Makie na busy sa pagtingin-tingin
sa bawat sulok ng suite.

"Oo, anak." Wala tuloy sa loob kong sagot kay Mac-mac.

"Anak?!" Magkasabay na pag-uulit ng mag-ina sa sinabi ko.

"Ha?! May nasabi ba akong 'anak'?" Parang engot na sabi ko sa kanila. Napatingin
ako kay Makie na sumama na naman ang tingin sa akin. Fuck! Am I about to ruin my
chance on them again? Damn. Sa kaiisip ko kay Mackenzi na anak ko, dumudulas tuloy
iyon sa dila ko. Alam kong hindi nagustuhan ni Makie ang nasabi ko base sa
matatalim nyang tingin sa akin. I can't blame her. Napagusapan na namin na hindi
muna iyon ipapaalam sa bata ngunit ano ba itong nagawa ko.

"Daddy tinawag nyo po akong anak." Pag-uulit ni Mac-mac.

"Um, ano kasi... syempre, anak na ang turing ko sayo kasi dito na kayo titira di
ba?" Pagpapalusot ko sa bata.

"Ay." Mukhang hindi ito kumbinsido.

"Ituring mo nang sa inyo ang bahay na ito. Gawin nyo ang gusto nyong gawin. Maglaro
ka hanggat gusto mo. Andito na yung mga binili nyo laruan nina Tita Cles mo. May
mga stock din pagkain sa kusina kaya pwede mong ipaluto kay Mama yung gusto mong
kainin. Itawag nyo lang sa akin kung wala sa stock yung gusto nyong kainin. Kung
may gusto kayong puntahan o pasyalan, tawagan nyo lang ako." I was telling all the
information Makie needs to know thru Mac-mac. Alam kong kahit gumagala ang mga mata
nya ay nakikinig sya sa pinag-uusapan namin.

"Ay, di ka po dito titira, Daddy?" Malungkot at dismayadong tanong ng bata. I can't

help but smile. Natouch naman ako at obvious na gusto akong tumira ng anak ko
kasama nila. Buti pa sya.

"Hindi pwede, Mac. Iisa lang kasi ang kwarto dito sa suite ko eh. Para sa inyo lang
ni Mama mo." Pagpapaliwanag ko.

"Eh di tabi-tabi po tayo, Daddy! Di naman po ako malikot matulog eh." Gusto ko yan!
Gusto kong isagot kay Mac-mac ngunit alam kong di iyon magugustuhan ni Makie.
Napabuntong-hininga na lang ako sa anak ko.

"Alam mo kasi, Mac, nag-aaral pa si Daddy. Marami akong assignments at projects na

ginagawa. Eh di mapupuyat kayo. Isa pa, malikot matulog si Daddy. Baka madaganan ni
Daddy si Mama. Ay si Mac-mac pala." Pagbibiro ko. Napahagikgik sya ng sundutin ko
ang bewang nya. And hearing my son laugh because of me makes me feel so damn
happy. Hindi ko tuloy mapigilang yakapin sya at hagkan. I'm just thankful at hindi
pinigilan ni Makie ang pakikipaglapit ko sa anak namin.
Marami pa kaming pinagkwentuhan ni Mackenzi habang gumagawa ng pancakes na
pangmeryenda ng bata si Makie. Napakasaya ko. Hanggang sa bigla syang magtanong.

"Daddy, bakit ambait mo po sa akin? Ibig po bang sabihin, mahal mo na ako?" Umaasa
nyang tanong. Bulag man sya ay kitang-kita naman sa ekspresyon ng mukha nya na
makakarinig sya ng magandang sagot mula sa akin.

"Mula nang una kitang makita, minahal na kita." I honestly told him.

"Talaga po, mahal nyo ako?" Ngiting-ngiti sya. Ang gwapo ng anak ko. Kamukhang-
kamukha ko.

"Mahal na mahal na mahal." Muli kong hinagkan ang matambok nyang pisngi.

"Eh si Mama ko po? Mahal nyo na rin po ba sya?" Inosenteng tanong nya. Napatunganga
ako gayundin si Makie na galing sa kusina dala ang mga pancakes na gawa nya ay
naestatwa sa pagkakatayo. I looked at her eyes that are telling me that she is not
going to believe whatever I'll say. That hurt. Pero hindi ko pakakawalan ang bawat
pagkakataon na masabi ko sa kanya ang nilalaman ng puso ko. With all my sincerity I
answered.

"From the moment she looked me into my eyes, I felt love. I've forgotten all my
plans for her because of love. When I stupidly believed all the lies around us, I
still love her. It pained me to hurt her then but I still felt the love I have for
her. She's my everything. Every kiss, embrace, going in and out of her there's my
love for her. She holds my heart in her hand and even now, she still has it. When I
heard she died, I also died. I regretted every second of not believing her, of
letting her go and of losing her. And now that she's back, I love her more for
giving me a son. The love I have for her runs deeper in every drop of my blood and
in every part of my veins. The love I have for her is so lethal that if I ever I
lose her again, I don't know what would become of me anymore." I saw how Makie
blushed with every word that I said. Maybe just maybe, she still loves me. Ang
masakit at nakakalungkot lang ay tinatalo ng sobrang galit ang pagmamahal na iyon.
I saw how her eyes burn with so much anger as she looks at me now. And it so
fucking hurt.

"Ay, English yun Daddy! Di ko po naintindihan." Pagrereklamo ni Mac-mac.

Nag-alis muna ako ng bikig sa lalamunan bago ako muling nakapagsalita.

"Kapag lumaki ka na, maiintindihan mo rin." Mangungulit pa sana sya pero sumingit
na si Makie announcing meryenda time. Nagpaalam na ako sa kanila. Ayaw pa sana
akong paalisin ni Mac-mac ngunit ayokong mas magalit pa sa akin si Makie. I just
promised my boy na ipapasyal ko sya kinahapunan.

......
"Hanggang pasilip-silip ka na lang ba, dude?" Mula sa panunuod sa mag-ina kong
naghaharutan ay saglit akong tumingin kay Summer na naupo sa tabi ko. Andito kami
ngayon sa Torture Room at nagpaparusa ng mga estudyante. Madali kong tinapos yung
sa akin na hanggang ngayon ay nasa loob pa ng box na puno ng ipis at butiki.
Ayokong mag-aksaya ng oras sa kanya.

"Dude, it's been months. Hindi ka pa rin nakakafirst base kay Makie." Nakipanuod
sya sa tablet. Bago pa man lumipat ang mag-ina ay nagpalagay na ako ng mga hidden
cam sa bawat sulok ng suite ko. Doon ko sila madalas panuorin. Doon ko lang din
nakikitang ngumingiti, tumatawa at nagpapakita ng pagmamahal si Makie. Sa nakalipas
na buwan, tanging galit at pagkabagot lang ang nakikita ko sa mga mata nya tuwing
kaharap nya ako. Kaya kung minsan, mas masayang panuorin sya sa tab dahil doon ko
lang nakikita ang mga bagay na pinanabikan kong makita mula sa kanya.

"Napakagwardyado nya, dude. Napakatigas. Di ako makapasok." I frustratedly sigh.

"Kumilos ka na bago ka nya muling iwan. Tingin mo kapag naoperahan ang anak nyo, di
ka nya ulit iiwan. Naranasan mo nang mabuhay na parang patay, dude. Gusto mo bang
maranasan ulit yun?" No. Ayoko na.

"Anong gagawin ko?" Desperado kong tanong sa kanya.

"Ano ba ang ginagawa sa matigas? Di ba pinalalambot?" pilyo syang ngumisi.

"Paano?" Magkadikit ang kilay na tanong ko sa kanya.

"Bigyan mo sya ng dahilan para hindi ka na muling iwan."

"Ano nga?!" Inis kong tanong. Nagulat ako ng sumenyas-senyas sya gamit ang kanyang
dalawang kamay.

"Ano yan?" Takang tanong ko.

"Ang karneng matigas para lumambot pinapakuluan."

"So?!"

"Dude, PAKULUAN MO! You know. Pakyu-luan. Hahahaha." Humagikghik na parang timang
si Summer.

"Pakyu-luan pala ha. Etong sayo, gago!" Binatukan ko sya ng malakas.

=================
Chapter 20

"Tarantado!" I smacked Summer's head.

Pakyuluan?!

"Hahahaha. Kailan ka ba huling nakapagpakpakpak? Hindi ba at ilang taon nang

bunganga lang ang pinapasukan nyan?" He looked at my crotch.

"Para kay Makie lang ito, dude." I proudly told him.

"Dude, I don't want to think nasty but do you think wala pang lalaking pumalit sayo
sa puso at buhay nya? It's been what? 5, 6 years dude." Natigilan ako sa sinabi ni
Summer. I recalled the conversation I had with Mackenzi. He told me he has a Papa
who's out of the country at the moment. Yun kaya ang sinasabi ni Summer na pumalit
sa akin sa puso at buhay ni Makie?

"Dude?" Bumalik ang pansin ko kay Summer. He looked worried for me. Hell, right now
I'm feeling worried too. Nakipagtitigan ako sa kanya.

"What are you thinking of?" He curiously asked.

"I don't think I'll let go of this chance I have at the moment. Andito na sila sa
akin. Kahit na may nagmamay-ari na sa kanila, I'll fight for them na hindi ko
nagawa noon. And this time, I won't lose them. They're mine." Summer smiled widely
at me.

"Yan! Patunayan mo na karapatdapat kang tawaging 7 Demon. Own them. Mark them
yours. Tama na ang pagbabait-baitan. Ipakita mo na halimaw ka."

"Dude, mas halimaw ka. Literally and figuratively." Kantyaw ko sa kanya.

"Dude mas halimaw ka. Period, comma, question mark, exclamation point!"

"Huh?!" Anong kinalaman ng mga pinagsasabi nya sa pagiging halimaw ko kuno?

"Basta mas halimaw ka." Tumayo na sya bago pa ako makasagot.

......

"Mac, kwentuhan mo naman ako tungkol kay Papa mo." Kahit hindi ako nakikita ng anak
ko ay nginitian ko sya. Narito kami ngayon sa open field ng school. Katatapos lang
naming magjogging at kasalukuyang nagpapahinga.
"Mabait po sya. Sya po ang nag-aalaga sa akin nung nasa malayo si Mama. Sya po ang
nagpapaligo at nagpapakain sa akin. Sya rin po ang nagpapatulog sa akin. Tabi po
kami lagi matulog ni Papa Rey kapag wala po si Mama." Mackenzi's voice is full of
love for the man he calls Papa.

"Doon sya natutulog?" My heart beat slows down. Does that mean Makie and that man
are live in partners?

"Opo. Kasi doon naman po sya nakatira eh." Mac-mac explained.

"B-bakit doon sya nakatira?" I sound stupid I know but I can't help it.

"Eh syempre po bahay din nya yun eh di dun din po sya nakatira. Anak po sya nina
Tatang at Nanang eh." His son patiently explained.

"Mm. T-tabi-tabi ba k-kayong matulog kapag andun si Mama mo?" Napapikit ako sa
takot sa magiging sagot na anak ko. Fuck.

"Hindi po. May sariling kwarto po si Mama. Iba rin po ang kwarto ni Papa. Pati po
sina Tatang at Nanang iba rin po ang kwarto. Ako po..." hindi ko na narinig ang iba
pang kwento ng anak ko. Para akong uhaw na nakainom ng tubig sa nalaman ko mula kay
Mac-mac. Bigla akong nakaramdam ng kakaibang energy.

"Ibig sabihin, hindi mag-asawa si Papa at Mama mo?" Excited kong paghingi ng
kumpirmasyon. Gusto kong tumawa. No. Erase that. Gusto kong humalakhak. Yung
pagkalakas-lakas na maririnig hanggang sa Mars.

"Hindi po. Magkapatid po sila sabi ni Tatang at Nanang." Napapiksi ako and silently
uttered 'YES!'.

"Ganon ba?" Ngiting-ngiti na ako kay Mac-mac.

"Opo. Kaya po hindi sya yung totoong Papa ko." Malungkot na sabi ng bata. Nawala
ang ngiti ko. Damn!

"Ahh. Ano ba ang sabi ng Mama mo? Asan daw yung totoong Papa mo?" Lumakas at
bumilis ang tibok ng puso ko sa kaba.

"Sabi po ni Mama, wala na daw po sya." My jaw fell. God! Did Makie tell our son
that I'm already dead? Nakadama ako ng pagkadismaya, ng galit at ng sakit. Gawa ba
ng sobrang galit ni Makie sakin kaya nya sinabing 'wala' na ako? She must really
hate me to the core to tell our son that I'm already gone. My heart is breaking. My
throat went dry. I needed to gulp some water to find my voice back and hide the cry
of it.
"Ano daw ang ibig sabihin ng wala na ang Papa mo?" Nawala na ang lahat ng masayang
cells sa katawan ko.

"Ahm, ewan ko po. Kapag po tinatanong ko yun lang ang sinasagot nya. Wag ko na daw
po hanapin yung totoong Papa ko kasi wala na daw po sya. Pati po sina Tatang at
Nanang yun din po ang sinasabi. Sabi po ni Papa Rey okay lang daw po na wala na ang
Papa ko kasi andun naman daw po sya. Kaya lang po minsan tinutukso pa rin ako ng
mga kalaro ko kasi hindi naman daw po si Papa Rey ang totoong Papa ko." I wanted
to scream the anger building inside of me. Anger for Makie for making our son
believe that his real father is gone, anger for my son's playmates calling him a
bastard and angry for my self because everything that they've suffered is all
because of me. I wanted to kill someone right now. Mabibigat na ang pagbagsak ng
dibdib ko dahil sa galit na naroon.

"Hindi mo ba sila sinusumbong sa Mama mo?" I wanted to skin those kids alive if
ever I'll meet them.

"Sinusumbong po. Inaaway nya po yung mga nanay ng kalaro ko. Pero umiiyak po sya
pagkatapos eh. Awa po ako kaya di na ako nagsusumbong kapag tinutukso nila ako."
Yinakap ko ang anak ko. I can picture him in my mind. Crying and being made fun of
his playmates. I can imagine Makie pulling the hair of those playmates' mothers,
shouting in rage and crying after because she cannot do anything about her son
being a bastard. Curse those kids and their mothers. I will not just skin them
alive. I will also pull out their tongue to burn infront of them.

"Daddy?" The voice of my son miraculously calmed my nerves. Nawala ang galit at
unti-unting kumalma ang nagaalimpuyong emosyon. Ngunit ang masakit, napalitan iyon
ng awa. Pity for my son's situation and for all the turmoil he has to go through
growing up without his real father.

"Anak, wag mong dibdibin yung mga sinasabi ng mga kalaro mo. Malakas ka, matapang
ngunit napakabait at napakalambing na bata. Darating ang tamang panahon na
makikilala mo rin ang totoong Papa mo. Alam ko, naghihintay lang sya ng tamang
pagkakataon para magkakilala kayo. At alam ko rin, proud na proud sya sayo ngayon.
Wag mong pansinin yung mga nanunukso sayo. Hindi nakasalalay sa kanila ang
ikakaganda ng buhay at kinabukasan mo." Damn! I'm gonna make sure that my son will
have everything he deserves to have. Sisiguraduhin kong magiging maganda ang
kinabukasan nya at wala ng sinuman ang manunukso at mamaliitin sya.

Hinaplos ko ang buhok ng anak ko.

"Talaga po?" Paghingi nya ng kumpirmasyon.

"Oo." Paninigurado ko sa kanya. Muli ko syang yinakap. Pilit na ipinadarama sa

kanya ang pagmamahal ng isang tunay na ama. Matagal kaming nagyakapan hanggang sa
magtanong sya.

"Daddy kilala nyo po ba ang totoong Papa ko?" Nanigas ang mga kamay kong humaplos
sa buhok nya.
Am I ready to tell him that I am his read father o hihintayin ko pa bang si Makie
ang magsabi sa kanya? Matagal-tagal na rin akong naghihintay na maacknowledge ng
anak ko bilang ama nya. Hell, after all the painful tormented stories I've just
heard, wala pa ba ako sa tama kung aamin na ako ngayon kay Mac-mac? I have all the
rights di ba? I believe its time.

"Daddy?" Kumalas mula sa pagkakayakap sa akin si Mac-mac at hinarap ako as if his

eyes are staring at my very soul. I gather all my courage and look him at his eyes
as if he can see my sincerity.

"Mackenzi..."

=================

Chapter 21

"Oh, buti naman at lumabas ka rin dyan sa lungga nyong mag-ina." Napalingon ako sa
nagsalita at napangiti nang makitang si Cles pala yun. Isinara ko muna ang pinto
bago sya hinarap.

"Paanong hindi ako magkukulong eh isang linggo kang wala. Sino naman ang makakasama
kong mamamasyal?" Lingon ko sa kanya habang sabay kaming naglalakad papuntang
elevator.

"Andami mong pwedeng pasyalan. Maanong hilingin mo kay Flame na ipasyal kayo ni
Mac-mac." Pumasok na ako kasunod nya sa elevator at pinindot ang G button.

"Ipinapasyal naman nya si Mac-mac. Susundan ko na nga sila sa park kasi tatlong
oras na silang wala." Napahalukipkip ako.

"Makie, hindi mapapahamak ang bata. Hindi papayagang mangyari ni Flame yun. Mahal
na mahal nya yung anak nyo. Don't you trust him?" Bumaling ako sa ibang direksyon.
I wanted to tell her that Flame also declared and showed that he loves me five
years ago but he'd let tragedies happen to me. So how could I still trust him?

"Makie, mahal nya ang bata. Try to open your mind and heart. And we as his friends
can see that. Besides, we can also see that he cares not only for Mac-mac but also
for you. Makie..."

"Stop it, Cles. Paano ko pagkakatiwalaan ang taong sumira sa buhay ko? Paano ko
paniniwalaan na ang lahat ng ipinapakita nya ay totoo kung araw-araw kong nakikita
ang marka sa katawan ko? Kung araw-araw kong nakikita ang kakulangan ng anak ko?
Kung araw-araw kong naaalala ang mga nawalang tao sa buhay ko? Cles, lahat ng ito
ay sya ang dahilan. Kung hindi sya nagpagamit sa ama nya para pasakitan ang ama ko,
kung minahal talaga nya ako at prinotektahan, do you think mangyayari sa amin ng
anak ko ang lahat ng ito? Minahal ko sya, Cles. Ipinagkatiwala ko ang lahat sa
kanya. Pero ito ang naging kapalit. Limang taon, Cles. I suffered alone. Nadamay pa
pati ang anak ko. It's so easy to forgive. It's easy to say na pinapatawad mo na
ang taong dahilan ng kasawian mo. Pero ang mahirap ay ang lumimot. Sabi nila, time
heals all wounds. But they've forgotten to mention that wounds leave a scar. And
forever it'll be marked in your body, in your mind, in your heart and in your soul.
Kaya paano ko pa sya mapagkakatiwalaan, kung patawarin sya ay hirap ko pang gawin?"
Cles shrugged her shoulders habang sumusunod sa akin palabas ng elevator.

"Paano gagaling ang sugat kung imbes na gamutin ay hinahayaan mo lang itong dumugo
nang dumugo, Makie?" Napatigil ako sa paglalakad. Pumunta sya sa harap ko. I wanted
to answer but hindi ko alam ang isasagot ko. Napipilan ako sa tanong nya.

"Makie, ordinardyong tao lang si Flame. Katulad ko, katulad mo at katulad ng iba
nagkakamali rin at may mga palpak na desisyon na pinagsisihan. Okay, sabihin na
nating sya ang naging dahilan ng lahat ng pasakit at kasawiang naranasan mo. Pero
sa kabila ng mga sakit, wala bang magandang nangyari? Hindi mo ba itinuturing na
magandang pangyayari sa buhay mo ang pagkakaroon mo ng mapagmahal, malambing at
bibong anak? Okay, sabihin na nating may kakulangan ang anak mo. Pero Makie, hindi
kayang tumbasan ng anumang sakit ang kaligayahang naibibigay ng anak mo sayo. Use
that to heal your wounds. Ikaw na rin ang nagsabi. It has been five years. Hindi ka
pa ba napapagod umiyak, magalit sa kapalaran mo at kay Flame, mamuhay na puno ng
sama ng loob. Makie, how can you find true happiness if you do not learn how to
forgive and forget? Malapit na ang operasyon ni Mac-mac. Flame has already found a
donor." Gulat akong napatingin sa kanya.

"I know, hindi dapat ako ang magsasabi nito sayo pero my point here is, gagaling na
ang anak mo. Makakakita na sya at mawawala na ang kakulangan. Pero ikaw,Makie,
kailan ka kaya gagaling. Look, I am your friend. Your best friend. I only what's
best for you. Alam ko, hindi madali. Pero Makie, you've suffered enough. Tama na
ang bitterness from your dark past. Dahil hanggang nagtatago ka sa kadiliman ng
nakalipas, hindi mo makikita ang liwanag ng kaligayahan. Move on, Makie. Give your
self a chance to be completely happy. Coz if you do, you'll live better for your
self and for your son. Give Flame a chance to show you how he pays for all his
sins. Nagsuffer din sya." I bitterly laugh.

"He suffered? Why? Dahil sa guilt? Dahil nakokonsensya sya sa naging 'kamatayan'
namin ng anak nya?" Nanggagalaiti kong balik sa kanya.

"Flame, has been the happiest and craziest person I've ever known. But I also got
to know that he's the saddest. I don't wanna compare his pain to Marcus but I
believe he suffered worse. Marcus lost the person he loved the most. Flame didn't
just lose his parents. He also lost the girl he loved the most and worst, even his
unborn child." Napailing-iling pa si Cles habang gulat akong napatingin sa kanya.

"Ang mga magulang nya? Paano? Bakit?" Sunud-sunod kong tanong.

"You should thank the twins for this information. Nung nalaman nya ang nangyari
sayo, pinagsuspetsahan nya ang ama nya. They got into fight na ang naging resulta
ay ang pagtatakwil nya sa kanyang mga magulang. Kahit na ang ama lang nya dapat,
pati ang Mama nya ay tinikis nya. Kaya kung gaano katagal nang nawalan ka ng
magulang ay ganun din sya. So you see, Makie. Hindi lang ikaw ang nasaktan. Hindi
lang ikaw ang umiyak. At hindi lang ikaw ang namuhay sa kasawian. Flame suffered
too." Nag-iwas ako ng tingin sa kanya ng maramdaman ko ang pag-iinit ng aking mga
mata dahil sa paninikip ng dibdib ko.

"Take my advice. Learn to let go of all those pain. Be happy." Yinakap nya ako na
ginantihan ko ng mas mahigpit na yakap.

"P-paano?" Litong bulong ko sa kanya.

"Why don't you start from introducing to your son his real father?"

......

Lito pa rin akong naglalakad papunta sa oval. Ewan ko pero nasasaktan pa rin ako sa
mga narinig kong nangyari kay Flame sa nakalipas na limang taon. Hindi ko alam na
marami din syang masasakit na pinagdaanan. Hindi ko alam na habang nagdurusa ako,
nagdurusa din pala sya. Akala ko, ako lang ang nasaktan, lumuha. Pati rin pala sya.

Pero sa kabila ng lahat ng nalaman ko, handa ko na ba syang patawarin? Handa ko na

ba syang tanggapin sa buhay namin ni Mac-mac?

That's when I saw them. Nakita ko ang pagyayakapan ng mag-ama. At dahil doon,
nakaramdam ako ng kurot sa dibdib. Palihim akong lumapit at nagtago sa isang
malapit na puno. I listened to their conversation.

"Anak, wag mong dibdibin yung mga sinasabi ng mga kalaro mo. Malakas ka, matapang
ngunit napakabait at napakalambing na bata. Darating ang tamang panahon na
makikilala mo rin ang totoong Papa mo. Alam ko, naghihintay lang sya ng tamang
pagkakataon para magkakilala kayo. At alam ko rin, proud na proud sya sayo ngayon.
Wag mong pansinin yung mga nanunukso sayo. Hindi nakasalalay sa kanila ang
ikakaganda ng buhay at kinabukasan mo." I heard Flame tell his son. Napakagat ako
sa aking mga labi at napakuyom ng kamao. Akala ko noon, tama lang na ipagkait ko
ang anak ko sa ama nya. I didn't know how my son suffered dahil ipinagkait ko sa
kanya ang ama nya.

"Daddy kilala nyo po ba ang totoong Papa ko?" Muli akong napatingin sa mag-ama ko
nang marinig ko ang boses ng anak ko. Nanigas ako sa pagkakatayo. Kitang-kita ko
rin ang paninigas ni Flame mula sa kinauupuan nya.

Kahit sinusurot na ako ng aking konsensya, pinilit kong paganahin ang tamang pag-
iisip. Alam kong kailangan nang malaman ni Mac-mac ang totoo at tanging ako lang
ang makakapagpaliwanag ng mabuti sa kanya nun. Dali-dali akong naglakad sa
kinaroroonan nila.

"Mackenzi..." bago pa maipagpatuloy ni Flame ang balak nyang sabihin ay inunahan ko

na sya.

"Andito lang pala kayo." Napalingon sa akin ang mag-ama. Parehong gulat. Parehong
nakanganga. Magkamukhang magkamukha. Hindi ko tuloy maiwasan ang mapangiti sa
kanilang dalawa na ikinalaglag ng panga ni Flame.

"Mama." Naunang nakabawi ang bata habang kumukurap-kurap pa ang matanda.

"Uwi na tayo. Magluluto ako ng masarap na meryenda." I looked at Flame. And for the
first time since my son and I got here, I gave him a sincere smile.

=================

Chapter 22

"Daddy, ready ka na po ba? Nagpraktis ka po ba kagabi hanggang kaninang madaling

araw? Kinabisado mo po ba yung kanta? Kumbakit kasi mahilig si Mama sa lumang kanta
no, Daddy? Sana yung mga kanta ngayon na lang ang naging paborito nya. Pinahirapan
pa tayo. Basta galingan mo po, Daddy ha. Ayokong pagtawanan tayo ni Mama." Natatawa
kong ginulo ang ulo ni Mackenzi. Kanina pa nya ako kinukulit. Andami nyang tanong.
Andami nyang bilin.

"Anak ke bago o luma, ang importante para kay Mama mo yung kanta."

"Daddy, wag mo naman pong guluhin yung buhok ko. Papangit ako nyan eh." Reklamo nya
na ikinahalakhak ko. Sumakit man ang dibdib ko o ang tyan ko dahil sa pagtawa ay
hindi ako nagrereklamo. Damn. These past few days, wala akong kasing saya. Makie is
not only smiling at me. She has been talking to me without anger in her voice and
eyes. It's civil but at least, we are now on speaking terms. I thank Cles for it.
Effective ang ginawa nitong pakikipag-usap sa kaibigan. Masaya na ako sa
nangyayari. All I have to do is to wait for the time that Makie will tell the truth
about me to our son and I'm also hoping that she'll give me a chance to be with
them and for her to accept me again. I know, nasabi ko noon na dadaanin ko sa dahas
ang lahat. I'm just thankful that I don't have to resort to that anymore. I've
realized na dapat minsan, dapat ding gumamit ng panunuyo. Gaya ng gagawin namin ni
Mac-mac ngayon. I'm holding a guitar while he's holding a kiddie tambourine. We've
planned to serenade Makie.

"Gwapo ka pa rin kahit magulo ang buhok mo. Mana ka sa akin eh." Ibinulong ko ang
huling pangungusap.

"Syempre, mana ako sa Mama ko eh." He proudly declared.

"Kung alam mo lang." Natatawa kong biro sa kanya.

"Mana ako kay Mama, Daddy!" Nakasimangot na sya. Natawa tuloy ulit ako.
"Oo na po. Mana ka na kay Mama. Wag ka nang magmuryot dyan. Mamaya magkamali ka pa,
cge ka." Pananakot ko sa kanya na sinagot nya lang ng isang nagbabagang "Hmp!"

Inalalayan ko ang anak ko patungo sa direksyon ng kwarto. Naroon si Makie at

nagtitiklop ng mga damit ni Mac-mac.

"Oh magjajamming kayo?" Nakangiti nyang tanong habang nakatingin sa hawak naming
instrumento.

"Mama, gift namin ni Daddy sayo para sa operation ko bukas." Pagmamalaki ni Mac-mac
na lalong nagpangiti kay Makie. Wala naman akong nagawa kundi ang mapabuntong-
hininga sa kinatatayuan ko at pagmasdan ang maganda nyang mukha. My princess. My
Snow White. Hindi man sya kasimputi ng dati dahil sa pinagdaanang hirap ng buhay at
may mga peklat man sya, para sa akin ay sya pa rin ang pinakamagandang babae sa
balat ng lupa. I thank the heavens for allowing me to see her sweet and tender
smiles again. Pakiramdam ko nga tuwing nakikita ko ang mga ngiti nya ay sinasabi
nyang maghintay lang ako at malapit nang mangyari ang mga hinihiling ko para sa
aming dalawa at para sa aming tatlo kasama ang anak namin. God. I love them so
much.

"Hindi ba at dapat ako ang magregalo sayo kasi ikaw ang ooperahan bukas? Ano ba ang
gusto mo anak at nang maihanda ni Mama?" Nakangiti itong lumapit at lumuhod sa
harapan ng anak.

"Dalawa lang naman ang gusto ko sa ngayon, Mama." Nahihiya pa kunwaring nag-iwas ng
tingin si Mac-mac. Nagtatakang tumingin sa akin si Makie. Nagkibit-balikat ako at
isinenyas na walang sinasabi sa akin ang bata.

"Cge, sabihin mo lang anak at ibibigay ni Mama." Pang-eengganyo nya sa anak.

"Hindi ka magagalit, Mama?"

"Bakit naman ako magagalit?" Nagtataka pa rin tanong ni Makie samantalang bigla
naman akong kinabahan. Biglang sumingit sa alaala ko ang pag-uusap namin ni Mac-mac
nung magpicnic kami. At mukhang hindi nga ako nagkamali.

"Mama, gusto ko po na makita at makilala ko na ang totoong Papa ko." Nagkatinginan

kami ni Makie. Matagal nya akong tinitigan ngunit hindi ko naman ng kahulugan ang
mga tinging ibinibigay nya sa akin. Ngunit sa huli ay bumigay din sya sa kahilingan
ng anak.

"Cge anak, promise ni Mama, pagkatapos ng operasyon mo at nagising ka na, makikita

at makikilala mo na ang totoong Papa mo." Nagulat kami nang biglang tumalon payakap
si Mac-mac kay Makie na nakita kong lihim na nagpunas ng mga luha sa kanyang mga
mata. Hindi rin magkamayaw ang katuwaan ko. Sa wakas, one of my wishes has been
granted. Ipapakilala na ako ni Makie sa anak namin.

"Salamat po, Mama. Ansaya ko po!" Nanlabo ang pagkakatingin ko sa mag-ina ko.
Nagtataka kong pinunasan ang mga mata ko. Nang tignan ko ang mga daliri ko ay basa
ang mga iyon. Damn. Nakikiiyak na pala ako kay Makie. Napasinghot tuloy ako ng wala
sa oras kaya napatingin ulit si Makie sa akin. Nagkatawanan pa kami dahil pareho
kaming nagpupunas ng mga mata.

"Mama yung isang gusto ko pa po." Biglang singit ni Mac-mac. Natatawa na rin akong
lumuhod sa harap nya katabi ni Makie.

"Since, ibibigay na ni Mama mo yung unang gusto mo, ako naman ang magbibigay nung
ikalawa."

"Talaga po, Daddy?!" Excited na lumingon si Mac-mac sa akin.

"Opo!" Natatawa kong ginulo ulit ang buhok nya.

"Daddy naman, eh! Hmp! Ang isa pa pong gusto ko ay mangabayo sa Baguio! Sabi ni
Tita Cles, maganda daw po doon."

"Cge, pupunta tayo kapag magaling na magaling ka na. Basta sa ngayon, galingan mo
muna patunugin yang hawak mo."

"Tsk! Ako pa, Daddy?! Magaling ata ako. Basta galingan mo rin po!" Pagyayabang
nito.

"Ako pa, Mac-mac?! Magaling ata ako!" Panggagagad ko sa kanya na ikinatawa naming
tatlo.

"Oh cge nga. Pakinggan nga natin kung may ibubuga yang kayabangan nyo." Natatawa
pang bumalik sa kinauupuan nya si Makie. Palihim kong siniko ng marahan si Mac-mac
para umpisahan nya na ang minemorya nya.

"Ang kantang ito ay para sa pinakamaganda, pinakamabait, pinakamaalaga,

pinakamapagmahal, pinakamagaling at pinakamasarap na magluto, pinakamalambing,
pinakasexy at pinaka sa pinaka kong Mama. Sorry po kung luma. Ayaw naman kasi ni
Daddy na pumili ng kanta ng One Direction." Nagkatawan ulit kaming tatlo sa
pagpapakwela ni Mac-mac. Pero nang sumeryoso sya ang nagsimulang pumiyok ang boses
ay natahimik kami ni Makie. "Mahal po kita, Mama. Thank you po sa pag-aalaga at
pagmamahal nyo sa akin kahit bulag po ako. Salamat po kasi pinagtatanggol nyo ako
sa mga nang-aaway sa akin. Promise po, paglaki ko, aalagaan din po kita at
proprotektahan sa mga mang-aaway sayo. Dahil pagdating ng araw, magiging isa ako sa
mga Power Rangers!" Habang sinasabi iyon ni Mackenzi ay pinagmamasdan ko naman ang
iba't ibang emosyon na dumaraan sa mukha ng pinakaminamahal kong babae. Naroon ang
pagmamahal at pagmamalaki para sa anak. Nakita ko rin ang pagdaan ng takot at
pangamba sa mangyayaring operasyon bukas. I know what she feels dahil ganun din ang
nararamdaman ko. Kaya nang mag-umpisa na kami ay ibinigay ko ang lahat ng
nakatagong emosyon sa puso ko para sa kanya. Love, longing, fear, regret and more.

AND I LOVE YOU SO

And I love you so The people ask me how How I've lived till now I tell them I don't
know

I guess they understand How lonely life has been But life began again The day you
took my hand

And yes, I know how lonely life can be The shadows follow me And the night won't
set me free But I don't let the evening get me down Now that you're around me

And you love me too Your thoughts are just for me You set my spirit free I'm happy
that you do

The book of life is brief And once a page is read All but love is dead That is my
belief

And yes, I know how loveless life can be The shadows follow me And the night won't
set me free But I don't let the evening get me down Now that you're around me

And I love you so The people ask me how How I've lived till now I tell them I don't
know

Impit nang umiiyak si Makie nang matapos ko ang kanta. Maging ako ay naluluha na
rin. Laking pasasalamat ko na lang at hindi ako pumiyok dahil tiyak kong
pagagalitan ako ni Mac-mac.

=================

Chapter 23

Ako na yata ang pinakakabadong nilalang ng Diyos sa mga oras na ito. Ilang ulit na
bang umikot ang rosaryo sa kamay ko habang naghihintay na matapos ang operasyon ng
anak ko? Hindi ko na maalala. Ang tanging nasa isip ko lang ay ang magdasal para sa
kaligtasan ng anak ko at para sa tagumpay ng pagdaraanan nyang operasyon.

Descemet Membrane Endothelial Keroplasty o DMEK. Isa sa pinakamodernong operasyon

para sa kaso ng mga mata ni Mac-mac. Nalaman ko lang ang lahat mula sa doktor ng
anak ko na si Flame ang gumawa ng lahat ng paraan upang makakuha ng donor at
maoperahan sa lalong madaling panahon ang anak ko. Dalawang doktor pa mula sa UK
ang dumating kagabi para tumulong sa operasyon kaya nakakasiguro silang magiging
maayos at matagumpay ang gagawing operasyon. Sinubukan kong tanungin kung magkano
ang magagastos sa ganito kamahal na operasyon ngunit tikom ang bibig ng doktor. But
Cles told me that I should not worry about the expenses dahil kayang maglabas ng
milyon ni Flame para sa anak at kung kukulangin pa ang pera nito ay naroon naman
ang 7 Demons para tumulong kung sakali.
Napatingin ako sa kamay ni Flame na bumalot sa kamay kong may hawak ng rosaryo.

"Wag kang masyadong mag-alala. Magiging successful ang operation. We got the best
eye surgeon in the world. I made sure of that." Bulong nya sa akin.

"Pero..."

"The truth is, I am so scared too." Bumuntong-hininga sya at ramdam kong mas
humigpit pa ang pagkakakapit ng kamay nya sa kamay ko. "Pero, we have to trust the
doctors. We have to trust God. And we have to trust each other na kung ano man ang
maging resulta ng operasyon kahit na sinabi na ng doktor na isang porsyento lang na
hindi ito magtatagumpay, we won't let it ruin us. Kahit ano ang mangyari, hindi ako
aalis sa tabi nyo. Pagkatiwalaan mo ako ulit, princess. Hinding-hindi na kita
bibiguin." Sinalubong ko ng tingin ang mga mata nya. Puno ito ng sinseridad at
kasiguruhan.

"Will you trust me again, Princess?" Will I? Can I?

These past few days habang hinihintay namin ang schedule ng operasyon ni Mac-mac ay
nakita ko naman ang efforts ni Flame. Nakita ko kung paano nya ibigay a asikasuhin
ang mga pangangailangan naming mag-ina. Ipinakita nyang kami ang priority nya. Sya
na rin ang personal na nag-aasikaso sa mga pangangailangan ni Mac-mac. Sya ang
nagpapaligo, nagpapakain, nagpapainom ng vitamins at maging ang naglilinis tuwing
magbabanyo ang bata. Ginampanan nya ang lahat ng tungkulin nya bilang ama ng anak
nya. Sa sala na rin sya natutulog para daw kung sakaling may emergency ay nasa
malapit lang sya.

At sa akin, ipinapakita nya rin kung paano nya inaappreciate ang pagiging ina ko sa
anak namin. Tuwing umaga ay magigising na lang ako na may fresh flowers para sa
akin sa bedside table. Nakapagluto na rin sya ng almusal. Our relationship as
parents have grown better. Tama si Cles. I have to open my mind. Kailangan ko ring
iappreciate ang mga efforts ni Flame para gumaan ang lahat.

"My Snow White, my Princess, will you trust me again?" Muli nyang tanong na may
halong pakikiusap. Tinitigan ko sya, silently telling him that I am willing to do
so. Kumislap ang mga mata nya at sumilay ang matamis na ngiti sa kanyang mga labi
na minsan ay labis na nagpabaliw sa akin.

"I will." I told him. Lalong lumapad ang ngiti nya.

"Thank you, Makie." masayang-masaya sya. Kulang na lang ay halikan nya ako but I
silently through my eyes that I'm still not ready for more. Tama na muna yung
pinagkakatiwalaan ko na sya ulit ngayon. He nodded in agreement. And for the next
few hours, we sat there waiting, holding on to each other's hand, praying and
drawing strength from each other.

...
Four months later...

Kinakabahang napakapit ako sa kamay ni Flame habang nakatingin sa doktor na

kasalukuyang tinatanggal ang benda sa mga mata ni Mac-mac. Naramdaman ko ang
marahan at masuyo nyang pagpisil sa mga palad ko. Gusto kong mapangiti dahil ramdam
ko ang panginginig at pamamawis ng kamay na kinakapitan ko. Hindi man sya
magsalita, alam ko na maging sya ay kabado rin.

Nahigit namin ang aming hininga nang unti-unting imulat ni Mac-mac ang kanyang mga
mata. Ikinurapkurap nya ito ng ilang beses na animo ay nasisilaw sya. Hindi na
halos ako humihinga nang igala ng anak ko ang mukha nya paikot sa kwartong
kinaroroonan namin hanggang sa tumigil iyon sa kinatatayuan namin ni Flame.

I thought angels sang around me when I heard my son's voice.

"Mama ang ganda mo po talaga." My tears fell as I gasp for air. Ngumiti ng matamis
sa akin ang anak ko bago bumaling kay Flame.

"Daddy pogi ka po pala." I heard him gasp for air too. Inilang hakbang namin ang
kinaroroonan ni Mac-mac at halos sabay namin syang yinakap. Pareho kaming umiiyak.
Pareho kaming tumatawa sa saya.

"M-mama, Daddy wag na po kayo iyak. Naiiyak din po ako eh." Muli kaming
nagkatawanan.

Tumikhim ang doktor para agawin ang aming atensyon.

"Tama ang bata. Wag nyo syang paiyakin at baka mastress agad ang mga mata nya." Sa
aming narinig ay dagli kaming tumahan. Pagkatapos kong punasan ang basang mukha ko
ay agad ko rin pinunasan ang mukha ng anak ko. Pinakatitigan ko sya. Napakaganda ng
kanyang mga mata. Nakadagdag pa ito sa kagwapuhan ng anak ko. Hinalikan ko ang mga
iyon at muli syang yinakap.

"I love you, anak." Bulong ko sa kanya.

"I love you din po, Mama." Sagot nya.

"Pwedeng ako naman?" Pakiusap ni Flame sa aking tabi. Kumalas ako kay Mac-mac at
hinayaan syang makalapit sa anak. Gaya ng ginawa ko ay hinalikan din nya ang mga
mata ni Mac-mac maging ang kanyang noo bago nito yinapos ang anak.

"M-mahal na mahal kita, Mackenzi, my son." Pumiyok ang boses nya kaya hindi ko na
naman napigilan ang muling pagtulo ng aking mga luha.

"Son?" Tanong ni Mac-mac. I cleared my throat.

"Anak, di ba hiniling mo na makita at makilala ang totoong Papa mo?" Tumango si
Mac-mac sa akin ng humiwalay sya mula sa pagkakayakap ni Flame.

"Anak, ang daddy Flame mo ang totoong Papa mo." I smiled at them.

"T-talaga po, Mama?" Naiiyak na tanong ni Mac-mac.

"Oo, anak." Tumango ako sa kanya.

"Papa! Papa ko!" Napatakip ako sa aking bibig upang mapigilan ang paghagulgol ko
nang sabik na magyakapan ang mag-ama. Para bang ito ang unang beses nilang gawin
iyon. Napuno ng iyakan naming tatlo ang buong kwarto.

"Papa ko. Papa ko." Umiiyak na paulit-ulit na bulong ni Mac-mac. Dinig ko ang impit
na pag-iyak ni Flame. Tumingin sa akin ang luhaang mga mata nya at bumulong sya sa
hangin.

"Thank you." Ngumiti ako bago sya tinanguan.

"I love you, Papa ko. Mahal na mahal ko po kayo ni Mama." Napasinghap kami sa
deklarasyon ng aming anak. Wala syang naging anumang tanong. Wala syang naging
anumang paninisi kung bakit ngayon nya lang nakilala ang kanyang tunay na ama. All
there is are acceptance and love. At alam ko, hinding-hindi ko pagsisisihan na sa
wakas, nagkakilala rin ang mag-ama ko.

=================

Chapter 24

"Papa, excited na po ako." Patalon-talon pa si Mac-mac mula sa kanyang kinauupuan

sa backseat. Nagkatinginan kami ni Makie na nakapuwesto naman sa passenger seat
bago nagkangitian. It has been two weeks after ng recovery period ni Mac-mac at sa
loob ng panahong iyon ay wala syang ibang ginawa kundi ang kulitin kami ng Mama nya
tungkol sa pangangabayo nya sa Baguio. Not that I don't like it. I really love it
kapag kinukulit ako ng anak ko. It means na nasa akin ang lahat ng atensyon nya na
kung minsan ay pinagseselosan ni Makie though alam ko namang pagbibiro lang iyon.
At heto kami ngayon. We are on our way the City of Pines. Timing naman na bakasyon
na kaya wala akong anumang proproblemahin tungkol sa mga klase ko. We will have a
week to spend in Baguio to bond and enjoy. Ang tanging gumugulo sa isip ko sa
ngayon ay kung ano ang balak ni Makie ngayong nakakakita na si Mac-mac at fully
healed na ang kanyang mga mata. But since wala pang sinasabi si Makie, maghihintay
na lang ako.

Dumiretso kami sa rest house ni Clem. May dalawang kwarto doon. Isa ang para sa
mag-ina at isa para sa akin. Since hapon na nung dumating kami ay pinag-usapan
naming bukas na lang sisimulan ang pamamasyal. Tinulungan na lang namin sa pag-
aayos ng mga pinamili naming stock si Makie na nagrocery na namin bago pa man kami
umakyat ng Baguio.

Maaga kaming nagising kinabukasan. Una kaming pumunta sa Lourdes Cathedral upang
magdasal. Nagpasalamat muli ako sa Diyos dahil sa matagumpay na operasyon ni
Mackenzi at sa pagkakataong ibinigay nya para makapiling ko ang dalawang taong
pinakamamahal ko. Pagkatapos nun ay pinagmasdan ko si Makie na taimtim na
nagdarasal. Alam kong paulit-ulit din syang nagpapasalamat sa Maykapal. Pagkatapos
nun ay naglakad-lakad kami sa Session Road. Actually, kami lang ni Makie ang
naglakad. Nagpakarga kasi si Mac-mac na hindi ko naman tinanggihan kahit na may
kabigatan ang pwet ng anak ko. Tumawid kami hanggang sa makarating kami sa People's
Park. Tuwang-tuwa si Mac-mac nang makita nya ang mga PMAers na nagsasagawa ng
drill. Nanuod muna kami at bago umalis ay idineklara ng anak ko na gusto daw nyang
maging sundalo balang araw.

Muli kaming naglakad, thankfully hindi na nagpakarga ang anak ko, hanggang sa
makarating kami sa Burnham Park. Tuwang-tuwa si Mac-mac habang nagboboating kami.
Nakaalalay naman si Makie samantalang ako ang tagasagwan at taga kuha ng larawan
nilang dalawa. Nagbiking din kami pagkatapos. Syempre pa, ako naman ang umalalay at
nagturo kay Mackenzi na magbike dahil ako daw ang Papa. Doon na rin kami kumain ng
lunch bago kami pumunta sa Wright Park para sa pangangabayo ni Mac-mac na binalak
pang magtake home ng aalagaan daw nyang kabayo. Kung di ko lang sya pinangakuang
babalik kami kinabukasan ay wala pa syang balak umuwi.

Kinabukasan nga ay muling nangabayo ang gwapo kong anak kahit nagrereklamong
masakit daw ang pang-upo. At kagaya kahapon, si Mama nya ang kasama nyang sumakay.
At ako inuubos ang 36gb na memory card ng iPhone ko sa pagkuha ng larawan nila.

Sumunod naming destinasyon ay ang Mines View park. This time, yung malaking aso
naman ang gusto nyang itake home. Napagsabihan tuloy sya ni Makie. Kaya ang
resulta, nagpakuha na lang kaming mag-anak ng larawan kasama ang gentle giant na
aso.

Tuwang-tuwa ang mag-ina sa pagsasight seeing. Tuwang-tuwa din kaming namili ng mga
pwede naming ipasalubong.

The following day ay nag strawberry picking kami sa Benguet. We spent a day there.
Halos isang sako nang strawberries ang nakuha ng mag-ina ngunit ayaw pa rin nilang
magpaawat.

The following days ay kung saan-saan pa kami nakarating. It's exhausting but it's
worth it. Masaya si Mackenzi, masaya si Makie at masaya ako. Mas may sasaya pa ba
sa mga panahong ito? Meron pa, sagot ng utak ko. Iyon ay ang tuluyang mabuo ang
pamilya nyong tatlo. And I definitely agree. Yun na lang ang kulang sa buhay ko
ngayon.

...

"Papa, sasama ka po ba sa amin ni Mama pag-uwi namin kina Tatang?" Gulat akong
napalingon kay Mac-mac na busy sa paglalaro ng tablet sa ibabaw ng kamang
tinutulugan ko.
"U-uuwi na kayo doon?" Kinakabahan ako at tinatambol ang dibdib ko. Aalis na sila?
Iiwan na nila ako? Pero di pa nabubuo ng tuluyan ang pamilya namin!

"Sabi po ni Mama, magaling na daw po ako kaya malapit na kaming umuwi." Nanghihina
akong napalakad palapit sa kama at wala sa loob na napaupo. Maraming katanungan ang
naglalaro sa isipan ko ngunit iisang bagay lang ang gusto kong malaman sa ngayon.

"B-babalik pa ba kayo sa M-martenei? Sa a-akin?" Pinipiga na ng sobrang takot ang

loob ko. Pakiramdam ko nga ay umiikot na ang buong kwarto na ikinakahilo ko na
ngayon.

"Hindi ko po alam, Papa eh. Sumama na lang po kayo sa amin Papa." Nagtagis ang mga
bagang ko. Ansakit pala na malamang pagkatapos ng masasayang naganap sa amin nitong
nakaraang mga buwan at araw ay may balak pa pala si Makie na umalis sa piling ko.
Akala ko ba okay na ang lahat at malapit na kaming mabuo? Masyado ba akong umasa? I
have to talk to her. Kailangan kong malaman ang lahat ng mga plinaplano nya.

"Mackenzi, wag mo munang sasabihin sa Mama mo na may sinabi ka sa akin tungkol sa

pag-alis nyo. Maaga kang matulog mamaya dahil may importanteng bagay kaming pag-
uusapan ni Mama mo." Bilin ko sa kanya.

"Opo, Papa." Sang-ayon ng bata. Kaya nang tawagin kami ni Makie para sa hapunan, I
acted as if wala pa akong alam tungkol sa binabalak nyang pag-alis. Nang matapos
kaming makapaglinis ng pinagkainan namin ay lumapit ako sa kanya.

"Pwede ba tayong mag-usap kapag tulog na ang bata?" Hiling ko sa kanya.

"Tungkol saan?" Takang tanong nya.

"Malalaman mo mamaya." I flatly told her bago sya tinalikuran. I can't help it.
Nakakatampo na sa kabila ng pagiging maayos ng sitwasyon namin ay hindi nya man
lang nabanggit sa akin ang mga plano nya.

Dumiretso ako sa bar ng bahay at kumuha ng Bourbon. Kumuha rin ako ng ice cubes at
shot glass. Habang hinihintay ko ang paglabas ni Makie ay umiinom ako para
pakalmahin ang nagwawala kong kalooban. How could she do this to me? Hindi pa ba
sapat ang mga ibinibigay ko? Hindi pa ba sapat ang mga ginagawa ko para mapatawad
nya ako sa mga naging kasalanan ko sa kanya para muli nya akong iwan?

"Mukhang marami ka nang naiimom ah." Bati nya sa akin pagkatapos nyang umupo sa
stool katabi ng kinauupuan ko.

"Tulog na ba si Mac-mac?" Nakatitig lang ako sa shot glass kung saan lumalangoy ang
yelo sa likidong nakakalasing.
"Oo. Ano ba ang pag-uusapan natin?" Hindi ko sya sinagot. Tinungga ko muna ang
laman ng shot glass bago ako bumaling sa kanya.

"Naging masaya ka ba nitong mga nakaraang araw, Princess?" Lihim kong pinagkrus ang
mga daliri ko hoping for a positive answer.

"Oo naman. Masayang-masaya ang anak ko kaya masaya rin ako." Nakangiti nyang sagot.
Tumango ako sa kanya at muling humarap sa bar. Nagsalin ulit ako ng alak sa shot
glass at diretso iyong tinungga.

"Flame, may problema ba?" Concern na tanong ni Makie kaya humarap ako sa kanya.

"Kung masaya si Mac-mac na kasama ako, aalis pa ba kayo?" I thank Bourbon because
it has given me the courage to say what's bothering me. Nag-iwas muna sya ng tingin
bago tumitig sa akin ng diretso.

"Flame, okay na si Mac-mac. Oras na para bumalik kami sa pinanggalingan namin. Sa

mga taong naging pamilya na namin nitong nakaraang mga taon. Doon na ang buhay
namin. At hindi dahil nakakakita na si Mac-mac ay hindi na kami babalik doon."
Mahaba nyang paliwanag ngunit iisang bagay lang ang tumimo talaga sa aking utak.
Aalis talaga sila.

"P-paano naman ako, Makie? I-iwan nyo ulit ako?" Gumagaralgal na ang boses ko sa
pagpipigil kong mailabas ang emosyong nagsusumigaw sa puso ko.

"Flame, iba ang buhay mo sa naging buhay namin ni Mac-mac."

"Sasama ako."

"Flame, hindi pwede. Nasa Martenei ang buhay mo. Hindi ka pa nga tapos sa pag-aaral
mo."

"Makie! Kayo na ni Mac-mac ang buhay ko! Kaya kong talikurang muli ang lahat ng
meron ako kung kayo ang magiging kapalit. Please, wag na kayong umalis. Wag nyo
akong iwan. Kung magpupumilit ka pa rin, please isama mo ako. Ayoko nang mawala
kayo ulit sa akin. Please, Makie. Buoin na natin ang pamilya natin. Ako, ikaw at si
Mac-mac. Please don't leave me again." Hindi ko na napansing nakakapit na pala ang
mga kamay ko sa mga braso nya. I even realized that I'm already crying.

"Flame..."

"Please, Makie. Mahal na mahal ko kayo ni Mac-mac. Patawarin mo na ako, mag-umpisa

tayo ulit. Let's get married." I begged. I cried. Pero iling lang ang isinagot nya.
Gusto ko syang sumbatan na pagkatapos ng lahat ng kaligayahang ipinadama nya sa
akin nitong mga nakaraang araw ay iiwan din pala nya ako. Akala ko tapos na ang
lahat ng paghihirap ng loob ko pero heto at muli na naman akong mawawalan, muli na
naman nila akong iiwan.
Before she could answer, I already found myself kissing her.

=================

Chapter 25

I kissed her with all the love and longing I've kept not only for the past months
but also for the past years. I gave my everything in that kiss. She hesitated at
first but when she answered my kisses, I felt heaven is within my reach. Pinalalim
ko ang ginagawa kong paghalik. Pinuntahan ng dila ko ang mga tagong bahagi ng bibig
nya na matagal na panahong laman lamang ng aking panaginip. We separated for just a
couple of seconds to catch our breath.

"I love you, Makie. Mahal na mahal kita." Muli kong pinagsanib ang aming mga labi.
Sabik na sabik kong muli itong ginalugad. Ramdam ko rin ang pananabik nya nang
kagat-kagatin at makipaglaban din sya ng halikan sa akin. She moaned a loud when I
let my lips travel on her neck, biting and sucking her pulse. I rushed in
unbuttoning her blouse as she tries to unbuckle my belt. I pushed her towards the
bedroom that I occupy as our clothes fell on the floor. I kissed her again and
again as my hands go over her body. Nabuwal kami sa malambot na kama ng tumama ang
likuran ng kanyang tuhod sa gilid nito. I moved above her as I kiss her jaw.

"F-flame... ooh...!" I sucked her tits like a hungry baby. This part of her anatomy
has grown. And I love it. I devoured each peak, biting and sucking as her hands
pulled my hair.

"Flame... Flame!" She mewled as I trace her body's curves with my hands followed by
my mouth. Napaungol sya ng malakas nang iparamdam ko sa kanya ang parte ng katawan
kong sobra nang nananabik na pasukin sya.

I moved my self lower and lower until I found the haven I was looking for. I licked
it. Bit it. Suck on it sa kabila ng paghigpit ng pagkakakapit nya sa buhok ko. I
pushed the back of her knees higher so I can see it. Walang nagbago maliban sa
ilang bakas ng tahi na alam kong nakatulong sa paglabas ni Mackenzi sa mundo.

"Flame..." nahihiyang sinubukang takpan ni Makie ang tinititigan ko ngunit inunahan

ko na ang pagsasara ng kanyang mga tuhod. Muli ko itong hinagkan. This time I
licked and sucked harder making her scream when her body started to convulse. I
sucked her juice when it freely flowed out of her. Her body vibrated for a couple
of times. I watched it with awe.

Hingal na hingal sya pagkatapos ng makapugtong hiningang pangyayari sa katawan nya.

Pero nag-uumpisa pa lang kami. As I moved on top of her, I carried her legs on my
arms. At kasabay ng pagsasalubong ng aming mga labi ay ang pagpasok ko sa bahagi ng
katawan nyang pinagpala ng bibig at dila ko kani-kanina lang.

"M-makie! God! You're tight... so tight!" I groaned as her body arched because of
my invasion. My manhood entered a very tight and warm cave making my body shudder
as her walls clenched my thickness.

"Oh God! Makie! Uh! Ma-kie." I cannot control the movements of my hips anymore. It
went so fast and so deep making Makie scream over and over again. Thank God that
the room is sound proof or else Mac-mac would be awaken.

I pushed her legs higher as I felt the head of my staff hitting the spot making her
body arc higher and higher. Pakiramdam ko ay nasusunog ako ng buhay sa sobrang pag-
aalab ng katawan ko. Nababaliw na ako sa lakas ng sensasyong nararamdaman ko
ngayon. I can feel my dick doubling in size as I am nearing my explosion.

"Ah! Ah! Uhh! Ma-kie! Ma-kie!" Before I could stop my self, I was already biting
her shoulder as she bit on mine. I groaned in pain as I ease the pain I caused her
by sucking and licking the part I bit gently.

Hingal na hingal akong bumaling sa kanya. Her face is flushed as an aftermath of

our lovemaking. Malalalalim ang kanyang ginagawang paghinga.

"Mahal na mahal kita, kayo ni Mackenzi. Wag nyo akong iwan, ikamamatay ko na kapag
muli kayong mawawala sa akin." My tears fell on her cheeks. Tumango sya sa akin.

"I want to hear it, Snow White. I want you to promise me that you'll never leave me
again." Matiim akong tumitig sa kanya.

"Wag mo na akong tawaging Snow White. Tignan mo, marami na akong peklat sa
katawan." Tumingin sya sa parte ng balikat nyang kababakasan ng pagkakasunog.

"Those marks won't stop me from calling you Snow White. Your heart is pure. You
deserve that name." Hinalikan ko ang parteng iyon. Kumalas ako sa kanya at
pinatalikod ko sya sa akin. Tumambad sa akin ang napakaraming bakas ng
pagkakasunog. Napakagat ako sa aking labi hindi dahil sa pandidiri kundi dahil sa
napakasakit na kurot sa aking puso dahil sa mga nakikita ng mga mata ko. I cannot
imagine the pain she has to go through in bearing those sort of pain. Yumuko ako at
isa-isang hinalikan ang bawat bakas, ang bawat marka ng kanyang sunog na balat.
These won't make me love her less. Instead, they made me love her more. As I kiss
each scar, I found my soldier starting to throb. Fuck! I can't believe that kissing
scars could be arousing. And as my lips showered her back with wet kisses, my
naughty hands are already kneading her ass earning a heavy moan from her. I moved
her knees so that her lower half would rise and in just a matter of second, I was
once again penetrating her core. This time slower, inch by inch I wanna feel the
softness and warmth of her depths. Sabay pa kaming napaungol ng malakas nang tamaan
ko ang lamang nakapagpanginig sa katawan nya.

"F-flaaame! Ugh! A-a-ah!" As I moved faster, I once again felt as if I've reached
the highest mountain no human could reach. Fuck! I just can't get enough. Ito ang
isang bagay na hindi kailanman maibibigay ng sinumang babae kundi ni Makie lang. Si
Makie lang. Kay Makie lang. A few more hard, fast and deep thrust, then we both
reached it.
All through the night, I made love to her. I didn't stop kahit bumibigay na ang mga
tuhod ko. No one could blame me. Five years without Makie is five years without
sex. No. It's lovemaking. Sa kanya lang ang pag-aari ko. Sa kanya lang titigas ito.
At sya lang ang sasambahin nito.

Akala ko okay na ang lahat nang tuluyan na akong igupo ng antok kaninang madaling-
araw dahil naramdaman ko pa ang mahigpit nyang pagyakap sa akin. But when I woke up
the next morning, wala na sya sa tabi ko. Wala na rin si Mackenzi. At wala na rin
ang mga gamit nila. Naiwan ako sa Baguio na nag-iisa, bigo at luhaan.

=================

Chapter 26

WARNING: SCENES ARE NOT SUITABLE FOR MINOR READERS. READ AT YOUR OWN RISK.

After 3 years...

"K-kuya, tama na po! A-ayoko na po! Di ko na po uulitin yung ginawa ko. Sorry na
po! Sorry na po!" Luhaan pagmamakaawa ng isang kolehiyala habang nakaluhod sya sa
harapan ko.

"You're sorry? Hindi ba last month pinagapangan ko na ng mga gagamba ang buong
katawan mo at yan din ang sinabi mo? Pero anong ginawa mo at ng barkada mo? Imbes
na isauli nyo iyong mga ninakaw nyong test papers, you've chosen to challenge us!
Pinagbabato nyo ang kotse namin! Akala nyo ba hindi namin malalaman ang lahat? Now
open your mouth and suck my dick." Muli ko syang sinabunutan at pinayuko ang ulo
nya nang may kalakasang pwersa. Halos mamuwalan at masuka na sya sa laki at haba ng
subo nya pero wala akong pakialam. Hindi ako nakadama ng awa. Ni kumurap ay hindi
ko ginawa habang palalim nang palalim ang pagpasok ng akin sa bibig nya.

"Arck!" Tuluyan ko nang binitawan ang ulo nya nang makita kong halos umikot na ang
mata nya sa hirap ng kanyang ginawa. Iniihit na sya ng ubo habang hawak ang
lalamunan nya. Damn! It's not my fucking fault that my dick is big and her mouth is
small. Tumayo ako at kinaladkad sya papunta sa isang mesa.

"K-kuya, parang awa mo na po! A-ayoko na po! A-ayoko na po! Nagsisisi na po ako!
Parang awa nyo na po!" Humagulgol sya ulit ng iyak as I pushed her towards the
bar's counter. Napasubsob sya roon. I raised her skirt and pulled her panties down.
I shoved my dick inside her with all my force and her deafening scream filled the
whole room. I pushed and pulled harder, harsher with all my brutal force. I only
stopped fucking her when she has stopped screaming. The fucking girl passed out.

"Tss! Useless bitch." I muttered as I pulled out from her. What's the use of
fucking a sleeping pussy? I want to hear her scream. I want to hear her cry of so
much pain. I want her hurt. She's not the first to experience this and she won't
definitely be the last.
Sinenyasan ko ang isa sa mga member na naghihintay sa kwarto. Inutusan ko syang
itapon na ang babae sa labas. Nang mailabas nya ito ay napatingin ako sa naiwang
member ng 7 Demons. Napangisi ako dahil babae pala ito.

"Hey! Come here." Nahihintakutan syang napatingin sa akin bago alanganing lumapit
sa sofang kinauupuan ko. I looked at her face. Hmm. Pwede na.

"Strip." Maikli ngunit madiin kong utos sa kanya.

"M-master." Namumutlang napakapit sya sa katawan nya.

"Uulitin ko pa ba?" May pagbabanta sa boses ko kaya napalunok sya bago dahan-dahang
naghubad. Ilang beses kong nakita ang pagpupunas nya ng mga mata. Fucking girls!
They use their tears to make them look fucking vulnerable. Hindi na ako madadala
ng mga luha-luhang yan.

"Bend here." Itinuro ko sa kanya ang likurang bahagi ng sofa. Wala syang nagawa
kundi sundin ang pinag-uutos ko. Tumayo ako at pumwesto sa likuran nya.

"Virgin ka pa ba?" Tanong ko sa kanya habang pinaghihiwalay ko ang kanyang mga

binti.

"H-hi-hindi n-na p-po, M-master." Ninenerbyos na sagot nya.

"Uhm! Too bad. Eh dito?" I forced a finger inside her ass. Napaigik sya at
napasigaw sa sakit sa ginawang pagpasok ng daliri ko.

"Ah! That answered my question." Inayos ko ang pagkakapwesto nya raising her ass
nuncang nakaangat na ang mga sakong nya.

"M-master, maa---ARGH!!!" Kalahati palang ang naipapasok ko, kung makasigaw naman
sya akala mo naputulan na ng paa.

"Argh! Masakit po, master! Argh!" I didn't pay attention to her pleas. I pushed
deeper. And after a couple of seconds, I found my balls hitting her ass cheeks with
loud slaps as she screams her lungs out.

......

Isang malakas na suntok ang isinalubong sa akin ni Marcus. Natumba ako sa sahig ng
Torture Room. I pressed my thumb to my busted lip. I felt pain and blood wet my
thumb but I didn't mind. Tiningala ko sya. Nakita ko rin ang ibang member ng 7
Demons sa likuran nya.
"What the fuck is going on in your fucking mind, Florence?! Fucking our member to
almost death?! Leaving her bleeding her ass out?! Fuck! Ano ba ang nangyayari
sayo?!" Nanggagalaiting bulyaw sa akin ni Marcus. Pati sina Ryan, Clem at ang
kambal ay galit ring nakatingin sa akin.

"Why don't you just fucking punish me? Get your gun, put it in my head then pull
the fucking trigger nang hindi ka na tanong nang tanong kung ano ang nangyayari sa
akin?!" I challenged him. Lalo syang namula sa galit. Yinuko nya ako at hinigit ang
kuwelyo ko at pwersahan nya akong itinayo. Muli syang bumwelo para suntukin ako
pero hindi ako nag-abalang umiwas. Ni pumikit ay hindi ko ginawa. Bago pa
makarating ang kamao nya ay kusa na itong tumigil. Itinulak ako palayo ni Marcus.

"It's been fucking three years, Florence! Move the fuck on!" Muli nyang bulyaw sa
akin.

"Bakit mo ako kinukwestyon, Marcus? Hindi ba at ganito ka rin noon?" Natigilan si

Marcus sa tanong ko.

"Nakakapagsalita ka na ng ganyan kasi andyan na ulit si Janus. Kilala man nya ang
sarili nya bilang Francis, at least si Janus pa rin sya! Samantalang ako, walang
bumalik sa akin! Ni isa sa kanila, walang bumalik." Fuck! I hate Marcus for
reminding me the persons I've lost. Or I should rather say persons who have chosen
to leave me.

"Flame..." bago pa sya makasagot ay nakarinig na kami ng mga katok sa pinto.

Nanahimik kami dahil alam naming iisang tao lang ang gumagawa nun. Ilang saglit pa
nga ay pumasok na si Janus o mas kilalang Francis na ngayon. Natigilan sya sa
paglalakad palapit nang makita nya ang mga itsura namin.

"Am I interrupting something?" Inosente nyang tanong.

"Nope, love. Tapos na kaming mag-usap. Come here." I rolled my eyes when Marcus
moved towards Francis. Sinabi pang 'come here' eh sya naman pala ang mismong
lalapit. Asshole.

Ibinaling ko ang mukha ko sa iba ko pang kaibigan.

"What?!" Paghahamon ko sa kanila. Halos sabay-sabay silang umiling sa akin at

lumayo. Tanging si Clem lang ang naiwan sa pwesto nila. Lumapit sya sa akin at
kumapit sa braso ko.

"C'mon, dickhead. Let's talk." Wala na akong nagawa nang hilahin nya ako palabas ng
Torture Room. This bitch has really a strong grip.

=================
Chapter 27

Nagsindi ako ng sigarilyo at humithit ng malalim. Iginala ko ang paningin ko sa

oval na kinaroroonan namin ni Clem. Maraming grupo ng estudyanteng nagkukumpulan.
Ang iba ay naggogroup study, ang iba ay masayang nagkwekwentuhan. Napatingin ako sa
parte kung saan kami laging nagpipicnic ng anak ko. Doon din kami nagpraktis ng
harana para kay Makie. Noon. Noong mga panahong kasama ko pa sila. Kailan ba ako
huling umapak sa parteng iyon ng oval? Hindi ko na halos maalala.

"Magtatatlong taon na mula nang huli mo silang makita. Hindi mo pa rin ba tanggap?
Hindi ka pa ba makapagmove on sa mga nalaman mo?" Napangisi ako ng walang buhay.

"May karapatan pa ba akong magmove on, Clem?" Puno ng pait kong balik-tanong sa
kanya.

"Nasa iyo ang lahat ng karapatan, Flame." Pangungumbinsi nya sa akin.

"I don't think so, Clem. Nawala na sila, nawala na rin ang lahat ng meron ako."
Itinapon ko ang halos di pa nangangalahating sigarilyo at muling nagsindi ng
panibago. Bumuntong-hininga si Clem sa tabi ko.

Nang iwan ako nina Makie at Mackenzi sa Baguio ay gumuho ang mundo. Sobrang
nanghina ang utak, isip at katawan ko. Ni hindi ko maigalaw ang mga paa ko para
tumayo at tangkaing habulin sila. Kung hindi pa sumunod ang kambal at si Cles doon
kinabukasan at abutan akong tulala ay hindi ko alam kung ano na ang nangyari sa
akin doon. My friends took months to locate them dahil Nueva Ecija lang ang linagay
ni Makie sa medical records ni Mac-mac at hindi pala nya gamit ang kanyang tunay na
apelyido. Ryan, Clem and I went there immediately. At ano ang naabutan ko na muling
nagpaguho ng mundo ko? I saw them with another man. A man embracing the woman I
love and my son. They were laughing. They were happy. With someone else. With
another man. It weakened me, losing all my courage to go to them and ask them what
went wrong that made them leave me.

Ilang alak ba ang naubos ko? Ilang araw at gabi ba akong tulala lang sa kwarto ko?
At ilang larawan ba ng mag-ina ko ang iniyakan ko? When finally I earned the guts
to talk to them, hindi ko na sila naabutan doon. Ayon sa aking napagtanungan ay
umalis na nga raw sila at hindi sinabi kung saan sila lumipat. Muli akong namatay
ng araw na iyon. Dumami ang alak, ang mga gabi at araw na ako ay tulala, at pati na
rin ang mga luhang halos lumunod na sa akin. Damn. Ano ba ang hindi ko pa naibigay
at naghanap pa si Makie ng kapalit ko? Pati anak ko ay ipinagpalit ako sa iba. May
sasakit pa ba doon? I got lost. I got frustrated until I found my self in the
university hospital. Dahil sa sobrang pag-inom ng alak na walang laman ang tyan,
isang araw ay sumuka na lang ako ng dugo. I wished I died that day. Pero nakaligtas
pa rin ako.

"Move on? Napakadaling sabihin ngunit tang-ina, sobrang hirap namang gawin. Paano
ko makakalimutan ang mga taong bumuhay at paulit-ulit na pumatay sa akin? How can I
move on kung sa bawat pagpikit at pagmulat ng mga mata ko ay sila ang nakikita ko?
Sa bawat sulok ng suite ko, sa bawat parte ng university nakikita ko sila. Paulit-
ulit kong binabalikan ang mga panahong kasama ko pa sila. Tinatanong ko sa sarili
ko kung saan ba ako nagkulang, ano ba ang hindi ko nagawa para sa kanila, hindi ko
ba talaga sila napasaya? And guess what? The only answer I got was, I wasn't good
enough for them. Hindi ako deserving na maging parte ng buhay nila. Wala akong
karapatang manguwestyon at wala akong karapatang maghabol. Nakakagago di ba?"
Naramdaman ko ang kamay ni Clem sa balikat ko encouraging me to let all my
frustrations out.

"Ibinigay ko naman lahat, Clem. Lahat ng alam kong makakapagsaya sa kanila,

ibinigay ko. Umasa ako eh. Nakita ko kasing masaya naman sila. Pero iniwan pa rin
nila ako di ba? Ni magpaalam hindi nila ginawa." Itinapon ko ang hawak kong
sigarilyo na naubos na pala na hindi ko man lang nahithit at muling kumuha ng isa
gamit ang nanginginig kong kamay.

"Flame, that's enough. Nakaya mo noon, alam kong kakayanin mo ulit ngayon. Marahil
may mga rason si Makie kaya sya umalis ng walang paalam." Napatawa ako ng pagak sa
sinabi ni Clem.

"Reasons? Naroon ka kasama ko nang makita ko sila. Hindi pa ba sapat na rason yun?"

"Isipin mo naman ang sarili mo, Flame. Wag kang mandamay ng iba sa sakit na
nararamdaman mo."

"Ayaw nyo nang madamay sa mga gulo ko? Fine. Just leave me alone then." Pinalis ko
ang kamay nyang nasa balikat ko.

"Hindi ang grupo ang tinutukoy ko. Alam mo na kahit ikaw ang pinakagagong tao sa
mundo o ikaw man ang pinakanotoryus na mamamatay-tao, hinding-hindi ka namin iiwan
o tatalikuran. Yung pananakit mo sa ibang tao ang sinasabi ko. Kailan mo ba
marerealize na hindi nagagamot ng pananakit sa ibang tao yang sakit ng loob mo?
Tama na, Flame. Sobra na yang ginagawa mo sa iba lalo na sa sarili mo. Lalo mo lang
pinapasama ang sarili mo. Pinaparami mo lang ang kasalanan mo sa mundo. Lalo mo
lang hinuhukay ang libingan mo." Pagpapaliwanag ni Clem.

"Pero yun ang gusto kong mangyari, Clem. Yung mawala na lang ako sa mundo. Yung
bigla na lang may susulpot at babarilin ako para matapos na ang lahat ng ito.
Tingin mo ba magbabago pa ang lahat ngayon? Buhay nga ako pero wala naman na akong
dahilan pa para mabuhay."

"Then why don't you just fucking kill yourself, asshole?!" Napatayo na si Clem at
galit na dinuro ako.

"Because I've already lost even that fucking right!" Sigaw ko rin sa kanya.

"You are so stupid. So fucking stupid. And fucking crazy!" Galit na galit na
nagwalk out sya.

Clem doesn't get it. They don't get it. Oo, gusto ko na talagang mamatay but I
can't do it. May parte sa akin ang tumatanggi. May parteng bumubulong na manakit pa
ako para mabawasan ang sakit at sama ng loob ko. I have to hear them scream in pain
dahil kung hindi ay ako ang sisigaw sa sobrang sakit na nadarama ko. May parte ring
nagsasabing kailangan ko pang mabuhay para maramdaman ko pa ang sakit ng pagkawala
ng dalawang pinakaimportanteng tao sa buhay ko. At may isa pang bulong na ayokong
iacknowledge dahil ayoko na sanang umasa.

Gigil akong napasabunot sa sarili ko. I'm already losing my fucking mind. Nabaliw
na nga ata ako nang tuluyan.

I frustratedly stood up and went back at our building. Diretso akong umakyat sa
suite ko. Natigilan ako nang makapasok ako sa loob. Sa saglit na sandali ay nakita
ko ang mag-ina ko na masayang sumasalubong sa akin ngunit sa isang kisap mata din
ay nawala ang pangitaing iyon. Tang ina ilang buwan na kaligayahan, habambuhay na
kasawian.

Dumiretso ako sa kwarto at umupo sa gilid ng kama. Yumuko ako at inabot ang kahon
sa ilalim. Huminga muna ako ng malalim bago ko binuksan ang kahong naglalaman ng
mga larawan naming tatlo. Karamihan sa mga ito ay larawan ng mag-ina ko.
Nagsimulang manikip ang dibdib ko nang isa-isahin kong ilabas at titigan ang mga
larawan.

"Namimiss ko na naman kayo." Napasinghot ako dahil naging sunud-sunod na ang

pagtulo ng mga luha ko.

"Sinaktan nyo ako ng sobra-sobra. Ipinagpalit nyo ako sa iba pero... p-pero mahal
na mahal na mahal ko pa rin kayo." I cleared my stinging throat. "Tama sila.
Sinisira ko ang buhay ko at nandaramay pa ako ng iba. Maybe I wanna prove that you
were right in leaving me. B-bakit ba kasi hindi ako naging sapat sa inyo? Bakit
hindi ako ang pinili nyong makasama? Bakit hindi nyo ako nagawang mahalin gaya ng
pagmamahal ko sa inyo?"

"Mas masaya ba kayo ngayon? Tuluyan nyo na ba akong nakalimutan, Makie, Mackenzi?
Kasi ako kahit tinalikuran at iniwan at paulit-ulit nyong sinasaktan mahal na mahal
ko pa rin kayo. Mas mahal ko pa kayo kesa sarili ko. Alam nyo ba, kahit gusto ko na
talagang mawala na lang sa mundo parang may pumipigil pa rin sa akin na basta na
lang magpakamatay. Alam nyo kung ano yun?" Hinaplos ng nanginginig kong daliri ang
mga mukha nila sa larawan kung saan magkakasama kaming tatlo at ngiting-ngiti.

"U-umaasa pa rin ako na b-babalik kayo ulit. Hopefully that time, mamahalin nyo na
ako at hindi nyo na ako muling iiwan pa..." humagulgol na ako ng iyak habang nasa
dibdib ko na ang larawang tinititigan ko kanina.

"Forgive me for doing the things that I am doing right now. Ngayon ko lang
napagtanto ang mga pinaggagagawa ko. I thought all along, ginagawa ko ang lahat ng
iyon dahil sa galit ko sa sarili ko because I wasn't good enough for you. But
looking at your faces right now kahit sa mga pictures lang made me realize
something. Ginagawa ko palang manakit para lang makasurvive araw-araw. Dahil kung
di ko gagawin yun, sasaktan ko lang ang sarili ko."

"Bumalik na kayo, please. Hindi ko na alam kung kakayanin ko pang maghintay bukas.
Gusto ko pang mabuhay. Gusto ko pang mabuhay kasama kayo."
=================

Chapter 28

"Mahal na mahal kita, kayo ni Mackenzi. Wag nyo akong iwan, ikamamatay ko na kapag
muli kayong mawawala sa akin."

"I want to hear it, Snow White. I want you to promise me that you'll never leave me
again."

"FLAME!" Balikwas akong napabangon. Pawisan. Nanginginig ang katawan. Luhaan.

Kailan ba ako patatahimikin ng mga alaala nya na maging sa panaginip ay hindi ko

matakas-takasan. Tatlong taon na ang lumipas ngunit pakiramdam ko ay kasama ko pa
sya kahapon. Kasama pa namin sya ni Mac-mac. Pero ang totoo ay iniwan ko sya.
Umalis kami ng anak ko nang walang paalam. Tumakas habang mahimbing sya natutulog.

Pinunasan ko ang mga luha sa aking mga mata. Ganito lagi ang nangyayari kapag
napapanigipan ko sya. Napahawak ako sa tapat ng puso ko para pakalmahin ang
pagwawala nito. At ang dahilan? Andyan na naman ang guilt.

Napatingin ako sa may pinto nang may kumatok mula sa labas.

"Pasok." Utos ko sa kung sino man iyon. Bumungad si Mac-mac.

"Mama, manganen." Mama, kakain na. Hindi tumitingin sa akin ang anak ko nang
sabihin nya iyon.

"Cge anak, rumwarakon." Cge anak, lalabas na ako. Tumango sya sa sinabi ko at
mabilis na tumalikod.

"Mac-mac." Tawag kong pahabol sa kanya. Tumigil sya sa paglalakad ngunit hindi sya
lumingon sa akin. Napabuntong-hininga ako sa ginawi ng anak ko. Matagal nang ganito
ang turing sa akin ng anak ko ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin ako masanay-
sanay.

"Thank you, anak." I frustratedly whispered. Alam kong narinig nya yun ngunit hindi
na sya nag-abala pang sumagot. Muli akong napabuntong-hininga at lalo pang bumigat
ang loob ko.

Bakit nga ba kami nagkaganito ng anak ko? Dahil dalawang taon pagkatapos naming
lumipat dito sa La Union ay nalaman nyang nagsinungaling ako sa kanya. Kung
napigilan ko lang sana ang sarili ko na sigawan sya at sabihing hindi na sila
magkikita ng ama nya, sana okay pa ang relasyon naming mag-ina. Alam kong sa
maikling panahon na nakasama ng anak ko ang tunay nyang ama ay minahal talaga ni
Mac-mac si Flame. At mula nang takasan namin sya ay walang araw na hindi hinanap o
nagtanong si Mac-mac tungkol sa ama nito. Noong una ay nakakapaghabi pa ako ng
kasinungalingan. Ngunit nang magdesisyon kaming lumipat ng tahanan ay lalong naging
makulit si Mac-mac. Wala na itong ginawa maghapon kundi ang magtanong. Bakit hindi
pa sumusunod sa amin ang Papa Flame nya. Bakit hindi man lang ito tumatawag.
Ipinaalam ko daw ba ang bago naming address. Baka daw mawala ito kapag hinanap nya
kami. Sa sobrang pagod at frustration nung araw na iyon na sigawan ko nga sya na
ayokong makasama pa namin ang ama nya at hindi na nya ito makikita pa. Nagtatatakbo
noon si Mac-mac palayo at umiiyak. I apologized pero hindi na ako kinausap pa ng
anak ko. Maging sina Tatang, Inang at Manong Rey ay walang nagawa upang kumbinsihin
syang kalimutan na ang ama ngunit maging sa kanila ay nagalit ang bata. Bakit daw
ayaw naming makasama nya ang kanyang tunay na ama. Kung kaya ko lang ipaliwanag ang
buong sitwasyon sa kanya ay ginawa ko na. Ngunit alam kong kapag sinabi ko iyon ay
lalo lamang syang maguguluhan. Alam kong hindi maiintindihan ng bata pa nyang isip
ang totoong dahilan kumbakit kailangan naming iwan at pagtaguan si Flame.

Lumabas na ako sa kwarto at dumiretso sa kusina. Nag-uumpisa na silang kumain.

Masayang nagkukwentuhan ang mag-anak habang tahimik lang na kumakain ang anak ko.
Malaki ang ipinagbago ni Mac-mac sa nakalipas na dalawang taon. Hindi na sya ang
masaya at masiglang bata na nakasanayan namin. Nawala na rin ang kadaldalan nya at
nangayayat na rin sya kahit na tumangkad sya ng ilang pulgada. Walong taon na si
Mac-mac ngayon. Hindi na bulag. Ngunit ibang-iba na sya sa limang taong si Mac-mac
na nagpapasaya sa buhay naming lahat. Alam ko, may kasalanan ako sa malaking
pagbabago ng anak ko. At alam ko ring habambuhay akong mababagabag ng mga
pagbabagong iyon.

"Mac-mac, iyawat mo kenni Mamang mo dyay innapoy." Mac-mac, iabot mo kay Mama mo
yung kanin. Utos ni Manong Rey sa kanya na walang imik nyang sinunod. Nagkatinginan
na lang kami sa iginawi ng anak ko. Kahit na nawalan na ako ng gana ay pinilit kong
kumain.

Pagkatapos kong maghugas ng pinagkainan namin ay lumabas ako ng bahay na nabili ko

dito sa Bangar, La Union. Isa yung farm lot na 3 hectares kung saan sa isang parte
ako nagpatayo ng bahay na up and down at gawa sa kahoy at ang natira ay sinasaka
nina Tatang at Manong Rey. Dito na rin sa bayang ito nag-aaral si Mac-mac na
kasalukuyang nasa Grade Two na. Si Manong Rey ang nakatokang maghatid-sundo sa
kanya. Sa kasawiang palad, pati iyon ay ayaw ipagawa sa akin ng anak ko. Kaya ang
pinagkakaabalahan ko na lang ay ang pagtatanim ng mga flowering plant sa maliit na
parte ng lupain at ilinalako naman ni Inang sa palengke ng bayan.

Paano nga ba napunta sa ganitong sitwasyon ang lahat?

Nag-ugat ang lahat sa isang tawag noong ikalimang araw namin sa Baguio. Habang
masayang nagbibisekleta sina Flame at Mac-mac ay nakatanggap ako ng tawag mula kay
Tatang. Hinding-hindi ko makakalimutan ang sinabi ng lalaking iyon.

"Kumusta, Maryknoll Vargas? Wala kang gagawin kundi ang makinig sa sasabihin ko
kung ayaw mong mawalan ng buhay ang dalawang matandang nag-alaga at nagsilbi mong
magulang sa nakalipas na limang taon.

Salot kayo ng ama mo sa buhay naming mag-ama. Dahil sa tatay mo, nawala ang karera
ko sa gobyerno at dahil sayo, nawala sa akin ang anak ko. Hinding-hindi ako
makakapayag na mapabilang ang salot na katulad mo sa pamilya namin! Hinding-hindi
ko rin matatanggap ang bastardo mong anak na malay ko ba kung totoong anak ni
Florence. Kung sya ay madaling mong napaikot, ako ay hinding-hindi mo maloloko!

Kundi ka ba naman salot, bakit nabuhay ka pa sa kabila ng pagsabog ng kotseng

sinasakyan mo noon?! Ngayon, makinig kang mabuti. Gusto kong layuan mo ang anak ko
sa lalong madaling panahon at wag na wag mong sasabihin sa kanya ang tungkol sa mga
sinabi ko sayo kung gusto mo pang maabutan ng buhay ang mga matatandang ito. Gawin
mo ang iniuutos ko dahil isang maling hakbang mo lang, ililibing ko sila ng buhay
dito sa kinatitirikan ng bulok nyong bahay. Tinitiyak ko rin na isusunod ko ang
anak nila at kayo ng anak mo. Kung nagawa ko iyon sa pamilya nyo noon, magagawa ko
ulit iyon sa kinikilala mong pamilya ngayon. I have men watching you right now so
don't you dare defy me."

Gusto kong magwala sa sobrang galit na nararamdaman ko noong araw na iyon. Gusto
kong umuwi agad sa Nueva Ecija para tiyakin ang kaligtasan nina Tatang at Inang
ngunit wala akong nagawa kundi maghintay ng tamang tiyempo. Hindi ko ipinaalam kay
Flame ang tungkol sa pagtawag at pananakot ng ama nya. I didn't want to take the
risk. Hindi na lang ang buhay ko ang nakataya rito kundi maging ang buhay ng anak
ko at pati na rin ang buhay ng mga taong pinagkakautangan namin ni Mac-mac ng buhay
namin. Sa ngalan ng mga namayapa kong mga magulang ay isinusumpa ko ang ama ni
Flame. Ngunit alam kong wala akong ibang pagpipilian noon kundi ang sumunod.

That night while I was nervously packing, napasukan ako ni Mac-mac. I told him
we're leaving at alam ko na nabanggit din nya ito sa ama that's why he confronted
me. And one thing led to another. We made love. After five years, naramdaman ko na
naman ang mga halik, yakap at pagmamahal ng lalaking minahal at minamahal kong
muli. Oo. Minamahal muli. Nagising na lang ako isang araw t nagbalik na pala ang
pagmamahal na nadama ko noon kay Flame o marahil ay higit pa. Hindi ako bato para
hindi maappreciate ang mga effort na ibinibigay at ipinapakita nya sa bawat araw
noong magkakasama pa kami. Dama ko ang pagmamahal nya hindi lamang para sa anak
namin kundi para rin sa akin. That night with him is one night na hinding-hindi ko
pagsisisihan at makakalimutan dahil kinalimutan ko ang takot sa kinasusuungan kong
sitwasyon. Sa munti kong paraan ay pinilit kong ipinadama ang pananabik at
pagmamahal ko sa kanya. But I have to face the reality. We won't be having a good
life together without risking others. I felt so sorry for not choosing him that
until now, I still suffer. But that's life. You lose some, you win some. Alam kong
galit na galit din sa akin si Flame ngayon gaya ng galit na ipinapakita ng anak ko
sa akin. I'm just hoping na dumating din ang araw na maipapaliwanag ko sa kanila
ang lahat at mapapatawad din ako ng mag-ama ko.

I sigh at hinarap ang mga tanim ko.

Kumusta na kaya sya? Magkikita pa kaya kami ulit?

=================

Chapter 29

Imagine po na Ilocano ang gamit nila sa kanilang pag-uusap. Enjoy reading!

.........

"Makie." Napalingon ako kay Manong Rey. Sinundan pala nya ako dito sa aking
taniman. Nginitian nya ako nang umupo sya sa aking tabi.

"Manong." Bati ko sa kanya.

"Alam kong nababahala ka nang sobra sa relasyon nyong mag-ina. Sana, bigyan mo pa
ng panahon ang anak mo na maintindihan ang sitwasyon nyo ngayon. Naguguluhan pa ang
bata." Malungkot akong napangiti.

"Namimiss ko na ang anak ko, Manong. Kasama ko nga sya pero malayo at malamig naman
ang pakikitungo nya sa akin. Kung pwede lang na ibalik sa dati ang lahat."

"Gusto mong maging bulag ulit ang anak mo para muling bumalik ang malambing na si
Mac-mac?" Tangka nyang pagbibiro para mapagaan ang loob ko.

"Manong naman eh. Alam mo namang hindi yan ang ibig kong sabihin." Sinimangutan ko
sya ngunit natawa lang sya sa akin.

"Bakit hindi mo subuking kausapin ang bata para maintindihan nya ang katotohanan
kung bakit kailangan ninyong lumayo at hindi makasama ang Papa nya?" Wika nya
pagkaraan ng ilang saglit.

"Natatakot ako, Manong, yan ang totoo. Natatakot akong mas lalo syang malito,
magalit sa akin at magtanong sya ng mga bagay na hindi ko kayang sagutin."
Linalapirot ko na ang mga kamay ko. Kahit na malapit kami sa isa't isa, kung minsan
nahihiya pa rin akong magsabi sa kanya.

"Makie, matalinong bata ang anak mo. May mga bagay syang gustong maliwanagan kaya
sya nagpapakita ng pagrerebelde sayo ngayon. Naniniwala ako na kung ipapaliwanag mo
sa kanya ang lahat ng gusto nyang malaman, susubukan nya yung intindihin. Hindi mo
ba nakikita? Hinahanap ng anak mo hindi lamang ang pagmamahal at pag-aaruga ng
tunay nyang ama kundi pati na rin ang presensiya nito sa buhay nya. Sa maikling
panahon na nagkasama sila, minahal na ng lubusan ng anak mo ang ama nya."

"Pero Manong, andito naman ako. Andyan ka naman. Kaya nating ibigay yun sa kanya."

"Makie, may mga bagay na tanging ang ama lamang ang makapagbibigay sa anak. At
hindi maintindihan ng bata kung bakit kinakailangang ilayo mo sya sa kanyang ama.
Makie, bago pa tuluyang lumala, kausapin mo na sya. Magpaliwanag ka. Wag kang mag-
alala. Andito kami para tulungan ka." Nginitian nya ako at sinagot ko iyon ng
ngiting may pasasalamat. Tumayo na sya pagkatapos isenyas na pupunta na sya bukid
upang tumulong kay Tatang. Ngunit bago tuluyang lumayo ay muli syang lumingon.
"May program sina Mac-mac mamayang hapon. Mas maige kung ikaw ang pupunta para
mapanuod mo naman ang pagkanta ng anak mo."

"Salamat, Manong." Pinanuod ko ang paghakbang nya palayo sa akin.

Paano ko nga ba ipapaintindi kay Mac-mac ang buong katotohanan? Mahal ko sya nang
higit pa sa buhay ko at ang kaligayahan nya ay kaligayahan ko na rin. Sinong ina ba
ang ayaw na lumaki ang kanilang anak na hindi kasama ang ama nito? Noon, ang
paniniwala ko ay kakayanin ko. Sinubukan ko naman at nakaya ko. Pero iba ang
kasiyahan at kasiglahan ni Mac-mac mula nang makilala nya at makasama si Flame.
Naiintindihan ko rin naman ang galit ng anak ko sa akin. I removed a vital part of
his life which was his father. Linoko ko hindi lamang si Flame kundi pati na rin
ang anak namin. I feel guilty kahit alam kong may matinding dahilan ang mga nagawa
ko. Isinakripisyo ko ang kaligayahan ng anak ko para sa buhay ng mga taong
pinagkakautangan namin ng lahat ng meron kami ngayon. What hurts more ay hindi lang
ang kaligayahan ni Mac-mac ang nagawa kong igive up kundi pati na rin ang
kaligayahan ko. Umasa rin naman ako kahit papano na mabubuo kami. Napatawad ko na
sya at natutunang mahalin ulit. Pero hindi sya ang pinili ko. Kung bakit naman kasi
sa ikalawang pagkakataon ay pilit pa ring humahadlang ang ama nya. Disin sana ay
pare-pareho na kaming masaya ngayon. Alam ko na galit din sa akin si Flame ngayon.
I saw his car when we were still in Nueva Ecija. I wanted to run to him and explain
everything but fear for what his father could do to us was eating me up. So I have
to hurt him to save lives. Oo. Duwag na kung duwag. Pero ano ang magiging laban
namin kung sakaling sinabi ko kay Flame ang lahat? He may have confronted his
father to save us. But I didn't want to burden him more. Siguro nga, nagkamali ako
na hindi sya pinagkatiwalaan gayong nasabi ko nang bumalik na ang pagtitiwala ko sa
kanya. Ngunit sa sobrang kalituhan, takot at pag-aalala, I've chosen the easiest
way out even if that means I had sacrificed our happiness. Hindi ako
nagpapakamartir o nag-aastang bayani. Buhay na ang pinag-uusapan dito. Ang tanging
hiling ko na lang ay maintindihan ni Mac-mac ang lahat kapag handa na akong sabihin
sa kanya ang lahat. At kung darating ang araw na muli kaming magkikita ni Flame,
sana ay maipaintindi ko rin sa kanya ang lahat.

......

Iginala ko ang tingin ko sa mga taong nanunuod ng programa upang makita kung saan
nakapuwesto ang anak ko. Kabado ako sa gagawin nyang pagkanta dahil hindi ko naman
sya ni minsang nag-ensayo sa bahay. Nakakalungkot. Bilang ina, dapat alam ko ang
lahat ng gagawin ng anak ko pero heto ako ngayon at nangangapa sa kadiliman.

"Mga mag-aaral ng ating minamahal na paaralan, ang susunod na magbibigay ng

pampasigla sa mga oras na ito ay isa nating mag-aaral mula sa Grade Two Santan.
Palakpakan natin si Mackenzi Earl V. Alonzo." Oo. Alonzo na ang anak ko. Isa iyon
sa inasikaso ni Flame noon.

Gusto kong tumayo at ipagsigawang anak ko ang kakanta ngunit nagpigil ako. Ayokong
mapahiya ang anak ko. Pinanuod ko ang dahan-dahang pag-akyat ng anak ko sa stage.
Napakagwapo nya kahit medyo payat sya ngayon. Gayunpaman, mas lalo nyang naging
kamukha ang ama. Nag-init ang mga mata ko nang magsalita si Mac-mac.

"Para po kay Papa ko ang kantang ito. Papa, namimiss na kita ng sobra. Sana po
andito ka ngayon para panoorin ako. I love you po. Kayo ni Mama." Nanikip ang
dibdib ko. Kahit pala galit sa akin ang anak ko, hindi pa rin nawawala ang
pagmamahal nya sa akin. Tuluyan na akong napaluha nang simulan nya na ang pagkanta.

AND I LOVE YOU SO

And I love you so The people ask me how How I've lived till now I tell them I don't
know

Unang bagsak pa lang ng kanta ni Mac-mac ay gusto ko nang humagulgol ng iyak.

Pakiramdam ko ay nawalan ako ng lakas. Hindi dahil sa ganda ng timbre ng boses ng
anak ko kundi dahil sa awiting kasalukuyang pumapailanlang sa buong eskwelahan.
Dahil kasabay ng pagkanta ng anak ko ay ang pagbabalik ng mga alaala ng araw na
kantahan nila akong mag-ama.

I guess they understand How lonely life has been But life began again The day you
took my hand

And yes, I know how lonely life can be

Awang-awa ako sa anak ko nang makita ko kung paano nya pinupunasan ang mga luha sa
mukha nya, ang kanyang impit na pagsinghot at ang panginginig ng boses nya.

The shadows follow me And the night won't set me free But I don't let the evening
get me down Now that you're around me

Alam kong maging si Mac-mac ay binabalikan ng mga alaala dahil nagsimula nang
gumaralgal at mamaos ang boses nitong kumakanta.

And you love me too Your thoughts are just for me You set my spirit free I'm happy
that you do

The book of life is brief And once a page is read All but love is dead That is my
belief

And yes, I know how loveless life can be The shadows follow me And the night won't
set me free But I don't let the evening get me down Now that you're around ---

"Sorry po." Hindi na nga naituloy pa ni Mac-mac ang kanyang pag-iyak. Nagmamadali
itong bumaba sa stage at tumakbo sa kung saan. Pero kahit ganon ay marami pa rin
ang pumalakpak sa pagkanta ng anak ko.

Nagmamadali akong tumayo at tinakbo ang direksyong pinuntahan nya. Hindi ko na

alintana kung basa pa ng luha ang mga mata ko. Ang importante sa akin ay makita ko
ang anak ko.
......

"Mac-mac." Tawag ko sa anak kong nakayuko sa kanyang pagkakaupo sa isang bench.

Agad syang tumalikod sa akin at pinunasan ang kanyang mukha.

"A-anak, ang g-galing mo kanina. P-proud na proud si Mama sayo." Pinipigilan ko ang
panginginig ng boses ko kahit masakit na ang lalamunan ko sa pagpipigil na muling
mapaiyak. Hindi nya ako sinagot.

"Mac-mac..." pumiyok na sa dulo ang boses ko. Hindi ko na mapigilan pa ang iyak ko.

"Si Papa ko kaya, magiging proud din sa akin, Mama?" Sabi nya pagkaraan ng matagal
na katahimikan sa pagitan naming dalawa. Nakagat ko ang labi ko nang marinig ko ang
sinabi nya. Hindi ko alam kung dahil iyon sa pakikipag-usap nya o dahil sa sinabi
nya.

"Sana, makanta ko rin iyon sa kanya. Gusto ko marinig din nya akong kumanta. Gusto
kong marinig na sabihin nyang magaling ako at proud sya sa akin."

"Mac..."

"Bakit ganun, Mama? Masaya naman tayo noon di ba? Bakit kailangang umalis tayo kay
Papa? Matagal nya na akong di nakikita. Kilala pa kaya ako ni Papa? Mahal pa kaya
ako ni Papa, Mama?" Rinig ko ang sobrang lungkot sa boses ng anak ko. Hindi na ako
nakapagpigil pa. Tinakbo ko sya at yinakap. Pareho kaming umiiyak at naghihirap ang
loob.

"Anak, lagi mong tatandaan na kahit hindi kayo magkasama ng Papa mo, mahal na mahal
ka pa rin nya." Lumuhod ako sa kanya at pinagmasdan ang namumula nyang mga mata at
ilong. Pinunasan ko ang kanyang basang mukha.

"Gusto ko na syang makita, Mama. Miss na miss ko na ang Papa ko. Miss na miss ko na
sya." Muling tumulo ang masaganang luha mula sa mga mata ng anak ko na tila punyal
na isa-isang sumasaksak sa puso ko. Ang hirap at ang sakit na makitang umiiyak ang
anak mo dahil sa kabiguan na ikaw mismong ina ang may dala sa kanya. Muli kong
yinakap ang anak ko at pilit na ipinaparamdam sa kanya ang pagmamahal ko sa kanya.

"I'm sorry, anak. Sorry kung nagawa kong paglayuin kayo na Papa mo. Patawarin mo
sana ako sa sakit na naidulot ko sayo. Mahal kita, Mac-mac at ang saktan ka ang
huling bagay na gagawin ko. Pero nagdesisyon ako nang pabigla-bigla noon kaya
ngayon, nasasaktan kita nang hindi ko sinasadya." Kumalas sa akin ang anak ko.

"Ano po ang ibig nyong sabihin, Mama?" Tinitigan nya ako nang matiim na pakiramdam
ko ay si Flame ang kaharap ko. Humugot ako nang lakas ng loob.

"Mac-mac, makinig kang mabuti sa sasabihin ni Mama..."

......

Naluha ako kay Mac-mac sa ud na ito infairness.

=================

Chapter 30

6 Months later

Tahimik kong pinagmamasdan ang
minsan ay napapatingin din ako
luhang bigla na lang tumulo sa
ko na maipikit ang mga mata ko
mawala sa akin ang anak ko.
pagtaas at pagbaba ng dibdib ng anak ko. Paminsan-
sa mga monitor sa tabi ng kama nya. Pinunasan ko ang
mga mata ko. Takot na takot ako ngayon. Halos hindi
sa takot na kapag pumikit ako ay bigla na lang

Narito kami ngayon sa Amrol Hospital kung saan nakaconfine si Mac-mac. May dengue
ang anak ko. Bigla na lang syang nagnose bleeding at nahimatay habang nasa
kalagitnaan ng kanyang klase. Sobra ang nerbyos ko nang itawag ng guro nya ang
nangyari. Nang makita ko ang anak ko ay hindi na ako nagdalawang-isip pa at agad ko
na syang isinugod dito sa hospital. Doon lang namin nalaman na may dengue nga ang
bata. Hindi na nakapagtataka dahil nangunguna ang La Union ngayon sa may
pinakamaraming biktima ng lintek na dengue na yan.

Kung sinu-sinong santo na ang natawag ko habang sinuri nila kanina si Mac-mac. Para
akong minartilyo sa ulo nang sabihin nga nilang kailangang maconfine ang anak ko
dahil sa virus na dala ng kasumpa-sumpang mga lamok. Kinalimutan ko na muna ang
laki nang magagastos ko sa mahal na pagpapagamot kay Mac-mac. Punuan na kasi sa
ibang pampublikong ospital kaya dito kami napadpad. Wala akong kwestyon sa kalidad
ng ospital. Yun nga lang at may kamahalan talaga dito dahil private hospital sya.
Kung kinakailangang ibenta ko ang dugo ko para may pambayad sa ospital na ito,
gagawin ko basta masiguro nilang gagaling ang anak ko. Wala akong Philhealth. Wala
na rin akong pera dahil pinambili na namin ng bagong traktor para sa bukid. Kung
sana'y alam namin na magkakaganito si Mac-mac, sana ay ipinagpaliban na muna namin
ang pagbili.

"Makie, kumain ka muna." Tinignan ko lang saglit si Manong Rey bago muling ibinalik
ang tingin ko kay Mac-mac.

"Manong, di pa ako nagugutom." Balewala kong sabi sa kanya kahit mahapdi na ang
tyan ko. Sino ba ang makakakain sa ganitong sitwasyon?

"Manong, ano ang sabi ng bangko?" Hindi lumilingong tanong ko sa kanya.

"Maraming papeles ang kailangang ilakad. Aasikasuhin ko bukas." Napakagat-labi ako.

Inutusan ko kasi si Manong Rey na maghanap ng bangko na pwede naming pagsanlaan ng
aming bahay. Naiintindihan naman nilang mag-anak ang gusto kong mangyari at
suportado nila ako sa desisyon kong iyon. Hindi kasi namin alam kung hanggang
magkano ang magagastos namin. Pwede akong tumawag sa kapatid ng mama ko pero
maraming paliwanagan pa ang mangyayari bago sila makukumbinsi na buhay ako.
Magsisiyam na taon na mula nang 'mamatay' ako. Isa pa, I don't want to risk it at
baka pati sila ay idamay pa ng ama ni Flame.

"Salamat, Manong." Sinsero kong sabi kay Manong Rey.

"Matulog ka na muna. Ako na ang magbabantay. Kailangan mo ng lakas bukas dahil ikaw
lang ang maiiwan dito. Alam mo namang hindi na makabiyahe sina Tatang at Inang para
masamahan ka sa pagbabantay kay kulit." Gusto ko mang tumanggi ay alam kong tama
sya. Hapung-hapo na ang isip at katawan ko at kailangan kong mag-ipon ng energy
para bukas.

Nagpalit kami ni Manong Rey ng puwesto. Pumunta ako sa sofa at pumalit sya sa
pwesto ko sa tabi ni Mac-mac. Nasa isang pribadong silid kami dahil ito na lang ang
available na kwarto dahil puno na ang ospital sa dami ng pasyente. Pinilit ko
munang kainin ang isa sa mga burger na binili ni Manong Rey para magkalaman kahit
papano ang tiyan ko saka ko pinilit na matulog. Ngunit kahit anong pwesto ang gawin
ko, ayaw talaga akong dalawin ng antok. Kung anu-ano tuloy ang naiisip ko.

Dapat ko bang ipaalam kay Flame ang nangyari kay Mac-mac? May karapatan sya bilang
ama na malaman ang kalagayan ng anak nya. But kapag ginawa ko iyon, alam kong ora
mismo ay pupuntahan nya kami dito. At kapag nangyari iyon, ilinalagay ko na naman
sa peligro ang buhay naming lahat. Pero what if worse come to worst. What if hindi
makayanan ni Mac-mac ang virus? Paano kung mama--- hindi. Ayoko. Ayokong isipin na
mawawala sa akin ang anak ko. Pero kung mangyayari man iyon, alam ko na hinding-
hindi ako mapapatawad ni Flame. At ako mismo ay hinding-hindi mapapatawad ang
sarili ko kapag nangyari iyon sa anak ko. Diyos ko! Nakakarma na ba ako? Hindi ko
mapigilang itanong. Kung kailan naman natanggap na ni Mac-mac at naintindihan ang
kinasusuungan naming sitwasyon at kung kailan unti-unti nang naaayos ang relasyon
naming mag-ina ay saka pa nangyari ito. Sa dami nang gumugulo sa hapo kong isipan
ay hindi ko na namalayang nakatulog na pala ako.

Marahang yugyog mula kay Manong Rey ang gumising sa akin.

"Makie, gumising ka na. Uuwi muna ako sa Bangar para kumuha ng kagamitan at iba
pang kailangan dito." Agad akong bumangon at nagpunta sa banyo para maghilamos.
Paglabas ko ay may pagkain na sa mesa na mula sa ospital. Pagkatapos kong kumain ay
umalis na si Manong Rey. After an hour ay nagising na si Mac-mac. Salamat sa Diyos.

"M-mama..." paos ang boses na tawag nya sa akin.

"Anak! Salamat at nagising ka na. May gusto ka bang kainin?" Tarantang tanong ko sa
kanya na inilingan lang nya.

"Mama, mamamatay na po ba ako?" Nanlaki ang mga mata ko sa tanong ng anak ko.

"Hindi! Wag mong isipin yan! Hindi ka mamamatay! Gagaling ka. Dengue lang yan.
Matatalo mo iyan!" Nag-iinit ang mga mata ko habang hinahaplos ko ang buhok nya.

"Mama, mamamatay na ata ako. Nanghihina na ako eh." Nagsimula nang umiyak ang anak
ko kaya napaiyak na rin ako.

"Hindi. Wag mong isipin yan, Mac. Gagaling ka. Ipinapangako ko, gagawin ko ang
lahat para gumaling ka."

"Mama, gusto kong makita si Papa. Please, Mama. Gusto kong makita si Papa. Baka
mamatay na talaga ako eh. Ansakit-sakit ng katawan ko. Nanghihina na ako, Mama."
Lalo akong napaiyak dahil sa mga sinasabi nya. Taranta akong tumayo at nagtawag ng
nurse. Inaasikaso na nila ang anak ko nang pumasok ang doktor. Chineck up nya na si
Mac-mac at nagbilin sa nurse ng mga gamot at pagkain na ibibigay sa anak ko.
Pagkuwan ay lumapit sya sa akin.

"Mrs. Alonzo." Tawag nya sa akin pagkatapos nyang icheck ang pangalan ni Mac-mac sa
hawak nyang chart. Gusto ko man syang itama ay hindi ko na nagawa pa dahil sa
sunud-sunod na sinabi nya.

"Sa nakikita ko ay papunta na sa Stage 2 ang dengue ng bata. Close monitoring na

kami sa kanya mula sa mga oras na ito. Every hour ay may pupuntang nurse dito para
tignan ang kalagayan ng bata." Napatango ako sa kanya.

"Tatapatin na kita, Mrs. Sa mga kaso ng dengue, ang stage 2 ang pinakadelikado.
Baka kakailanganin din natin ng blood transfusion para sa pasyente." Pinanlamigan
ako ng buong katawan sa sinabi ng doktor. Blood transfusion?! Diyos ko! Hindi kami
magkatype ng dugo ni Mac-mac!

"Kung may mga kamag-anak kayong kablood type nya, kung maaari sana ay sabihan nyo
na silang maghanda na kung sakaling kakailanganin natin ng dugo para sa bata."
Nanghihina akong napaupo sa sofa. Pakiramdam ko ay wala na akong buto sa katawan sa
sobrang panghihina. Tinanguan ko na lang ang doktor ng magpaalam na ito sa akin.
Sumasakit na ang ulo ko sa kaiisip ng sinabi nya. Iisang tao lang ngayon ang laman
ng isipan ko.

Si Flame. Kailangan ni Mac-mac ang ama.

...

Pagkapasok ng doktor sa kanyang opisina ay agad nyang ilinabas ang kanyang

organizer at may hinanap na numero. Napangiti pa ito nang makita ang hinahanap na
pangalan. Agad nitong ilinabas ang telepono nito at maingat na idinial ang numero
sa ibaba ng pangalang hinahanap.

Ilang ring ang nagdaan bago ito sinagot ng tinatawagan.

"Hello! Kumusta? Si Dr. Ang ito. May maganda akong ibabalita sayo." Nakinig ito sa
sinabi ng nasa kabilang linya.

"Mackenzi Earl Alonzo. Hindi ba at iyon ang pinapahanap mong pangalan?" Nakinig
muli ito sa sinasabi ng nasa kabilang linya.

"Oo. Andito ang bata kasama ang ina. May dengue ang bata. Oo. Ako ang doktor nya.
Syempre, dahil sayo nanggaling ang request, sisiguraduhin kong gagawin ko ang lahat
para gumaling ang pasyente." Tumawa ang doktor pagkatapos marinig ang sinabi ng
kausap.

"Hahaha! Ayoko ng thank you lang. Alam mo ang gusto kong mangyari."

"Sure nang gagaling ang bata. Basta next month na yung medical symposium."

"So aasahan ko kayo bukas? Syempre kailangan mong pumirma at iconfirm ng personal
yung request ko." Tumawa ulit ito habang nakikinig.

"Talagang kailangan kita dahil napabilib mo ako nung maging speaker ka sa Baguio
four months ago." Tawa ulit.

"Cge see you tomorrow, future Dr. FRANCIS JOSE."

=================

Chapter 31

"Wake up, sleepy dickhead." Pinagtatanggal ni Clem ang mga unang nakatakip sa mukha
ko. I groaned a loud.

"Fucking fuck, Clem! It's still so damn early!" Naiinis kong reklamo sa kanya.
Bakit ba ke aga-aga ay nanggigising ang babaeng ito?! Ipinapatawag ba ako ni
Marcus? Wala akong maisip na dahilan ng pang-iistorbo nya sa akin dahil naglie low
na ako sa mga kabulastugan ko.

"Bumangon ka na dyan at maligo. Five minutes lang ang ibibigay ko sayo para
maghanda or else iiwan ka namin." Hinila nya ang isang braso ko at pinilit akong
bumangon.

"Kung saan man kayo pupunta ay hindi ako sasama." Nahiga ulit ako at nagtalukbong
ng kumot.

"Flame this is serious. It's a matter of life and death and your blood is needed."
Inalis ko ang kumot na nakatakip sa ulo ko at tinignan sya.
"May nadisgrasya ba sa 7 Demons?"

"Wala." I rolled my eyes.

"Then I'm not going to donate my precious blood for someone else." Muli akong
nagtalukbong ng kumot.

"You selfish bastard! That someone else who needs your fucking precious blood
happens to be your son you moron!" Galit na galit na sigaw ni Clem na halos
ikabingi ko. Agad akong tumayo at linapitan sya.

"This is not a great time to throw a joke at me, Clem. Ulitin mo yung sinabi mo."
Mahinahon kong sabi pero nasa mga mata ko ang pagbabanta. Hindi ba nya alam ang
kasabihan na 'magbiro ka na sa lasing, wag lang sa bagong gising'?

"Your son is in the hospital. Stage two na ang dengue nya and he needs a blood
transfusion asap." My whole world shook when I heard what she said.

"Mackenzi." Ibinulong ko ang pangalan ng anak ko. Pinasok ng sobrang takot ang puso
ko.

"May iba ka pa bang anak?" Nanunuyang sabi ni Clem. Nanghihinang napaupo ako
pabalik sa kama ko.

"'Is he... I-is he dy---- Fuck!" Napasabunot ako sa nananakit na ulo ko.

"Kung hindi ka pa kikilos, he might." Napatayo ako sa sinabi ni Clem. Tila nagising
ang lahat ng laman at dugo ko. Tinakbo ko ang banyo.

"Asan sya?" Pahabol kong tanong sa kanya bago ako tuluyang makapasok sa banyo.

"La Union."

...

Ang pagligo ko kanina ang pinakamabilis na pagligo na nagawa ko sa buong buhay ko.
Mabuti na lang din at naalala ko pang magsepilyo bago ako tuluyang lumabas ng
banyo.

Narito ako ngayon sa loob ng SUV ni Marcus. Katabi ko si Clem habang nasa harapan
namin ang magnobyo.

"Paano nyo nalaman ang kinaroroonan at nangyari sa anak ko?" I asked no one in
particular.
"Francis gave their name to all his co-participants in symposiums and seminars he
attended. Magpasalamat ka sa kanya." It was Clem who answered. Nagulat ako sa
nalaman ko. Hindi ko alam na gumagawa pala ng paraan ang mga kaibigan ko para
malaman ang kinaroroonan nila Makie at Mackenzi.

"Francis..." hindi ko alam kung paano ako magpapasalamat sa kanya.

"That's what friends are for,

Flame. Marami ka ring naitulong sa amin ni Marcus." Liningon nito ang nobyong
nagsisilbing driver namin ngayon. Lumingon din si Marcus sa kanya at ginawaran ng
matamis na ngiti si Francis.

"Tumawag ka na ba sa Thunderbird Resort para sa reservation natin?" Tanong ni

Marcus kay Clem.

"Yup. Alam kong medyo matatagalan tayo dun. I heard maganda yung hotel na yun."
Clem answered. Pumikit ako at hindi nakinig sa iba pa nilang pinag-uusapan. Halo-
halo ang nararamdaman ko ngayon. Naroon ang pananabik na makita ang anak ko. Eight
years old na sya. Ano na kaya ang itsura nya? Mataba pa rin kaya sya? Si Makie
kumusta na kaya sila ng... asawa nya?

Naroon din ang sobrang takot ko sa sitwasyon ng anak ko. God! Sana naman ay hindi
pa huli ang pagdating namin doon. Kung dugo ko ang ikakagaling nya, then ibibigay
ko ang bawat patak ng dugo ko sa kanya. Kung kinakailangang itransfer sya sa
Martenei, then so be it. Hindi ako mangingiming ibigay ang lahat ng meron ako
matiyak ko lang ang paggaling ng anak ko. Napakuyom ako sa aking palad. Hindi ko
maiwasang makadama ng galit kay Makie. Kung hindi pa dahil sa mga kaibigan ko,
hindi ko pa malalaman na nasa bingit na pala ng kamatayan ang anak ko. How could
she do this to me? I rdally hate her right now.

Mackenzi, hintayin mo ako. Parating na si Papa. Miss na miss na kita. Mahal na

mahal kita, anak ko.

...

It took us five tiring hours to arrive in La Union. Halos lumabas na ang puso ko
mula sa dibdib ko dahil sa nadarama kong takot. Gusto kong masuka at malalamig na
pawis na ang bumabasa sa likuran ko. Saglit pa ay papasok na kami sa parking area
ng ospital. Sinalubong kami ng isang may edad na doktor na nagpakilalang Dr. Ang.
Ipinaliwanag nya ang kalagayan ng anak ko na sa kasamaang palad ay hindi
prinoproseso ng utak ko. Halos hindi ko na namamalayan ang paligid ko. Hindi ko na
napapansin ang mga malalagkit na tingin at mga humahangang ngiti ng mga nurses at
mga miron sa amin. Hindi ko na rin napapansin ang mga kumukuha ng larawan namin.
Para na akong robot na sinusundan ang mga paglalakad at pagliko nila sa pasilyo ng
ospital.
"Okay ka pa ba?" Bulong sa akin ni Clem. Buntong-hininga ang isinagot ko sa kanya.

"We're here." Anunsyo ng doktor. Lalo tuloy nanginig ang katawan ko. Napatingin ako
sa numerong nakakabit sa pinto. 408. Nagslow motion ang lahat. Ang pagbukas ng
doktor ng pinto, ang paglalakad papasok ng mga kaibigan ko, ang pagbuka ng bibig ni
Clem para tawagin ako. Kung hindi pa nya ako hinila sa braso ay baka hindi na ako
nakagalaw mula sa paninigas ko.

Una kong nakita ang nakatayong si Makie sa gilid ng kama. Gulat syang nakatingin sa
akin. Namumutla at nangangayayat marahil dahil sa puyat at pag-aalala.

Dahan-dahan kong liningon ang katawang nakahiga sa kama. Higit na namumutla.

Napakapayat. Napakalakas ng pagtaas at pagbaba ng dibdib. Halos hilahin ko na ang
mga paa ko para makalapit sa kamang kinahihigaan nya. Itinaas ko ang mga nanghihina
kong kamay para sana hawakan sya. Ngunit bago ko pa magawa yun ay napahawak na ako
sa bibig ko upang mapigilan ang pagsigaw ko. Napayukyok ako sa gilid ng kama habang
impit na umiiyak. God! Sabik na sabik akong makita ang anak ko pero hindi pala ako
handang makita sya na halos parang patay na ang itsura at ang tanging indikasyon
lang na buhay sya ay ang pagtaas at pagbaba ng dibdib nya. Napakasakit naman.
Nakapanlulumo! Impit akong humagulgol ng iyak. Wala na akong pakialam kahit
magpakita ako ng kahinaan sa harap ng mga kaibigan ko. Anak ko ang nakaratay sa
kamang iyon. Nanganganib ang buhay. At walang sinuman ang pwedeng kumwestyon sa
pagdadalamhating nararamdaman ko ngayon.

"Tama na, Flame. Huminahon ka." Naramdaman ko ang pagyakap ni Clem sa akin. Lalo
tuloy akong napaiyak. Lalo akong nakadama ng panghihinayang. At lalo akong nakadama
ng galit kay Makie. Napakaselfish nya para ipagkait kami ng anak ko sa isa't-isa.
Kung hindi sila umalis, hindi sana magkakaganito ang anak ko. Hindi sana maghihirap
at magkakasakit ang anak ko.

Pilit kong pinakalma ang pagrerebolusyon ng dibdib ko. Kumuha ako ng lakas kay Clem
para tumayo. Kinuha ko rin ang panyong hawak nya at pinunasan ang basang mukha ko.
Saglit kong liningon si Makie na tahimik na lumuluha. Napatingin din ako kay Marcus
na yakap ang nobyong umiiyak. Marahil ay nadama rin ng lubos ni Francis ang sakit
na nararamdaman ko ngayon.

"Doc, do what you need to do. Kunan nyo ako ng dugo. Kahit ubusin nyo ang dugo ko
basta gumaling ang anak ko, gawin nyo. I want MY SON saved." Direkta kong tinignan
ang biglang nangiming doktor.

"Yes, Mr. Alonzo. We will do everything to save your son." Tumango ako sa kanya at
saka umupo sa silyang nasa gilid ng kama ng anak ko. Isinusumpa ko. I will not let
my son out of my sight. Not anymore. If I need to hurt Makie to have my son then so
be it.

=================

Chapter 32
"Aalis na kami." Pagpapaalam ni Clem. Tumango lang ako habang patuloy na
tinititigan ang anak ko. Ayokong ihiwalay ang mga mata ko sa kanya.

"Makie, dun na muna kami sa hotel. Pagod din kasi sa biyahe yung dalawa. Sila kasi
ang nagpalitan sa pagdadrive dahil hindi namin maasahan si Flame kanina. Promise,
babalik kami bukas." Pagpapaalam nya kay Makie.

"Cge. Salamat." Mahinang tugon nito. Naramdaman ko ang pag-alis ng tatlo pero hindi
ko na sila liningon pa.

Ilang beses kong narinig na tumikhim si Makie ngunit hindi ko sya pinapansin. Alam
kong nararamdaman nya ang galit ko ngayong dadalawa na lang kaming
nagpapakiramdaman. She made me a fool in believing that she left me for someone
else. Dumating kanina yung lalake na inaakala kong asawa ni Makie. Kimi nya itong
ipinakilala sa amin. Saka ko lang nalaman ang katotohanan tungkol sa lalaking iyon.
Lalo tuloy nadagdagan ang panlulumo at pagkadismaya at galit ko sa kanya.

"F-flame..." tawag nya sa akin nang lumapit sya sa tabi ko.

"Kung aalis ka rin, umalis ka na." Malamig kong sabi sa kanya.

"Hindi! Hindi ko iiwan ang anak ko!" Tanggi nya.

"What? Natatakot ka bang bigla na lang akong umalis ng walang paalam dala ang anak
ko gaya ng ginawa mo sa akin noon?" I bitterly said.

"No! Hindi. G-gusto ko lang... magpasalamat." Natawa ako ng pagak sa kanya. Muli
kong naramdaman ang pagkirot ng laman kong kinatutusukan ng karayom kaninang
kinukuhanan nila ako ng dugo.

"You don't have to thank me. Gagawin ko ang lahat para sa anak ko. Kahit buhay ko
ibibigay ko para sa kanya." Bored kong sabi sa kanya. Narinig ko ang pagsinghot nya
pero linabanan ko ang guilt na nagsisimula kong maramdaman.

"F-flame, p-patawarin mo ako sa nagawa ko."

"Alin sa mga yun?" I flatly asked. Hanggat maaari ayoko munang manumbat lalo na at
sa harapan ng anak kong nararatay. But her voice, her constant sniffing and her
presence are making it so damn hard to control the hurt and anger that I feel
towards her.

"Sleep. Go out for a while. I want some privacy with MY SON. Wag kang mag-alala. Di
ko sya itatakas." Hindi ko maiwasang magparinig. Impit syang napaiyak. Damn it. I
wanted to strangle her. I wanted to slap her. Hurt her. Gusto kong isumbat ang
sakit na nadama ko nang iwan nila ako, ng mga taong nagdaanan na nagdusa ako sa
pagkawala nila at ng kalagayan ng anak ko pero alam kong kapag ginawa ko iyon
ngayon ay masasaktan ko talaga sya physically sa tindi ng nadarama ko ngayon.
Napahinga ako ng maluwag nang sundin nya ang sinasabi ko. I stared at my son. Medyo
umayos na ang kulay nya nang masalinan sya ng dugo ko. Hindi ko na napigilang
haplusin ang buhok ng anak ko. Pumayat sya at humaba. Numipis ang mukha ngunit mas
lalo niyong pinatingkad ang dugo ng mga Alonzo na dumadaloy sa katawan nya. Para na
kaming pinagbiyak na kamatis. Hindi ko na alam kung gaano katagal ko nang
hinahaplos ang buhok nya when he suddenly stirred and finally wakes up. Kabado
akong naghintay.

"P-papa." Tawag nya sa akin nang tuluyang makapag-adjust ang mga mata nya sa
paligid.

"H-hello, my son. Si Papa Flame mo nga ito." Hindi ko na napigilan ng muling pag-
iyak nang makita ko ang malalaking butil ng luha na dumaloy sa mga mata ng anak ko.
Lalo akong napaiyak nang magpumilit syang bumangon kahit na nanghihina sya para
lang maabot ako.

"Papa ko!" Agad ko syang yinakap ng mahigpit at saka pinaghahalikan. Ramdam ko sa

higpit ng kanyang pagyakap ang labis nyang pananabik sa akin. At ang pagmamahal na
nagsusumigaw sa kanyang malalakas na paghikbi.

"P-papa sobrang namiss kita. Akala ko... akala ko nakalimutan mo na ako, Papa.
Bakit ngayon ka lang, Papa? Wag ka na pong umalis. Wag mo na po kaming iiwan ni
Mama." Pagsusumamo ng anak ko na muling nagpaantak ng sakit sa puso ko. Pinakalma
ko ang sarili ko at kumalas mula sa pagkakayakap nya.

"Pangako, anak. Di na papayag si Papa na magkalayo tayo. Dito lang ako. Hindi ako
aalis. Magkakasama na tayo habambuhay." Pangako ko sa kanya habang tinutuyo ko ang
mga luha nya.

"Promise po yan, Papa ha." Paninigurado ng anak ko.

"Ako, si Florence Amadeus

Earl Alonzo ay nangangako kay Mackenzi Earl Alonzo na hindi na ako aalis, na hindi
na ako papayag na magkahiwalay kami, at lagi akong nasa tabi ng mahal na mahal kong
anak." Itinaas ko pa ang kanang palad ko para ipakita sa kanya ang kaseryosohan ng
panunumpa ko.

"Mahal din po kita, Papa. Kayo ni Mama." Napangiti ako sa kanya. Dahan-dahan ko
syang ibinalik sa pagkakahiga.

"Basta ipangako mo rin kay Papa na lalabanan mo yang dengue na yan. Magpagaling ka
para maipasyal kita ulit sa Baguio at para makapaglaro ulit tayo."

"Promise po, Papa." Hinalikan ko sya sa noo nang marinig ko ang sinabi nya.
Saglit pa lang kaming nagkakausap ay pumasok na ang nurse kasama si Makie. Pumunta
ako sa sofa at pinanuod ang pagpapakain at pagpapainom nila ng mga likido sa anak
ko. Ilang saglit pa ay tulog na naman si Mac-mac at naiwan muli kami ni Makie na
nagpapakiramdaman.

Nang hindi na siguro sya nakatiis ay sya na ang bumasag sa katahimikan.

"Matulog ka na at magpahinga. Alam kong pagod ka sa biyahe at nanghihina dahil sa

dugo na nawala sayo." Mahina nyang utos which I replied with a smirk. Napapahiya
syang nagyuko ng ulo.

Tumayo ako mula sa sofa.

"Lalabas muna ako. Wala ka naman sigurong balak umalis kasama ng anak ko nang
walang paalam." Bago ko pa makontrol ang dila ko ay nasabi ko na iyon sa kanya.
Nag-iwas sya ng tingin ngunit nakita ko ang pagdaan ng sakit sa mukha nya bago pa
nya iyon tuluyang maitago.

Good job, gago.

Pagmumura ko sa aking sarili dahil sa guilt sa kaalamang nasaktan ko na naman sya.

I wanted to say she deserves it but I also wanted to punch my face.

"Dito lang ako." She said softly. Naglakad na ako palabas. Hinanap ko ang canteen
at kumain kahit hindi ako nakadarama ng gutom. Malalim na pala ang gabi kaya
kokonti lang ang taong pagala-gala sa ospital. Bumili ako ng mga kailangan ko gaya
ng toothpaste, toothbrush at sabon dahil gusto kong maglinis ng katawan pagbalik ko
sa kwarto ni Mac-mac. Mga damit ko lang kasi ang naiimpake ni Clem sa pagmamadali
namin.

Nang bumalik ako sa kwarto ay tulog nang nakaupo sa kama ni Mac-mac si Makie.
Sumuko na rin ang katawan at isipan sa sobrang pagod at puyat na rin. Pumasok ako
sa banyo para maglinis ng katawan at magbihis. Nang lumabas ako ay dumiretso ako
kay Makie at walang hirap syang binuhat para dalhin sa sofa. Kahit galit ako sa
kanya, di ko pa rin maiwasang mag-alala.

"I'm sorry." Natigilan ako at napalingon sa kanya. Tulog na tulog pa rin sya ngunit
alam kong boses nya ang narinig ko. Nagkibit-balikat na lang ako bago ipinagpatuloy
ang pagpunta sa upuan para bantayan ang anak ko.

...

After five days ay idineklara na ng doktor na mabuti na ang kalagayan ni Mac-mac at

puwede na syang ilabas sa ospital kinabukasan para sa bahay na lang ipagpatuloy ang
pamamahinga at pagpapagaling.
Nang makalabas ang doktor ay kinausap ko na si Makie.

"Iuuwi ko na si Mackenzi." Deklara ko na nagsasabing hindi nya akong pwedeng

tanggihan.

"Flame..." kita ko ang pagtanggi sa mukha nya.

"May karapatan akong protektahan at pangalagaan ang anak ko, Maryknoll. Maraming
taon mo syang inilayo sa akin kaya ako naman ang mag-aalaga sa kanya."

"Kaya ko syang alagaan." Napatawa ako ng pagak sa sinabi nya.

"Kaya? Kaya ba sa tuwing makikita ko ang bata ay kailangan ko syang ipagamot?

Makie! Kaya kong ibigay ang lahat ng pangangailangan ng anak ko. Kaya ko syang
bigyan ng maginhawang buhay. Ikaw ano ang kaya mong ibigay? Yang pagiging
makasarili mo at yang pride mo?!" Nagulat ako sa lakas ng sampal na tumama sa
pisngi ko.

"Hindi mo alam! Hindi mo alam kung ano ang mga isinakripisyo ko para mabuhay lang
ang anak ko! Hindi mo alam kung ano ang mga binalewala ko para lang masiguro ang
kaligtasan nya! Wala kang alam kaya wala ka ring karapatang manumbat!" Umiiyak
nyang bulyaw sa akin.

"Eh ikaw ano ang alam mo sa mga nadama ko nung basta nyo na lang akong iniwan sa
Baguio? Hindi mo alam kung gaano ako nasaktan, kung gaano ako mabaliw sa paghahanap
sa inyo! Hindi mo alam kung paano nasira ang buhay ko nang mawala kayo sa ikalawang
beses sa akin! Ni hindi mo isinaalang-alang ang mararamdaman ko! Ako ang iniwan
mong bigo at sugatan, Makie. Ako ang iniwan mong sira at hindi mabuo-buo. Ako ang
nabuhay na parang patay! Bakit, Makie?! Saan ba ako nagkulang? Sinubukan ko namang
ibigay ang lahat ng mga pangangailangan nyo di ba? Pinaikot ko ang buhay ko sa
inyo dahil mahal na mahal ko kayo ng anak natin! Pero ano ang ipinalit mo?! Iniwan
mo ako na walang rason at walang eksplenasyon! Putang-ina, Makie! Para mo na akong
binaril nang nakatalikod." Napaupo ako sa sofa at napasabunot ako sa aking buhok.
Hindi ko na talaga napigilan pa ang nag-uumapaw na galit at sama ng loob ko. Galit
kong pinunasan ang mga luha sa mga mata ko nang muli kong maramdaman ang sakit ng
ginawa nilang pang-iiwan sa akin. Muli ko syang hinarap.

"Sabihin mo ngayon sa pagmumukha ko, Makie. Sabihin mo kung bakit nyo ako iniwan
noon!" Bulyaw ko sa kanya. Napaigtad sya habang humahagulgol ng iyak ngunit umiling
lamang sya at hindi nagsalita.

"Bibigyan kita hanggang mamayang gabi para sabihin ang dahilan ng pang-iiwan mo sa
akin. Kung hindi mo sasabihin, bukas luluwas kami ni Mackenzi pabalik ng Martenei
kasama ka man o hindi." Tinalikuran ko na sya at pumuwesto na ako sa gilid ng kama
ni Mac-mac. Hindi ko na pinansin ang mga paghikbi nya na pumupuno sa apat na sulok
ng silid.

=================
Chapter 33

"Sigurado ka na ba, Makie?" Tumango ako kay Manong Rey.

"Oo, Manong. Kapag may nangyari, itawag mo agad sa akin. Bilinan mo na rin si
Kapitan na magparonda dun sa atin tuwing gabi kahit isang linggo lang. Siguro naman
kapag nasabi ko na kay Flame ang lahat, makakagawa sya ng paraan na matiyak ang
kaligtasan nyo." Yumakap ako sa kanya at kina Tatang at Inang.

"Maraming salamat po sa lahat ng tulong at pagmamahal na ibinigay nyo sa aming mag-

ina. Utang na loob po namin sa inyo ang lahat at tatanawin namin iyon hanggang kami
ay nabubuhay. Ipinapangako ko pong papasyalan namin kayo lagi." Hinalikan ko sila
sa pisngi.

"Mag-iingat kayo ni Mac-mac. Wag mo na kaming masyadong alalahanin, anak. May awa
ang Diyos. Hindi Nya kami pababayaan." Pinunasan ni Inang ang basang pisngi ko. I
have made up my mind. Sasabihin ko na kay Flame ang lahat at sasama ako pabalik sa
Martenei. Sana lang matanggap at maintindihan lahat ni Flame ang mga ipapaliwanag
ko mamaya.

Pagkatapos magpaalaman ay hinatid ako ni Manong Rey sa plaza para maghintay ng

minibus na sasakyan ko pabalik ng ospital. Umuwi kasi ako kanina pagkatapos ng pag-
uusap namin ni Flame. Nagsampa ako ng blotter against sa Papa nya at kinuha ko na
rin ang mga importanteng dokumento at gamit namin ni Mac-mac. Nakakalungkot mang
hindi man lang nakapagpaalam ng maayos ang anak ko sa kanila ay sisiguraduhin ko
namang darating ang araw at muli kaming magkikita-kita.

Mag-aalasais na nang makarating ako sa ospital. Naabutan ko doon ang mga kaibigan
ni Flame na pinapakain ang anak ko. Napangiti ako nang makitang masigla na ang anak
ko.

"Mama!" Excited na tawag nya sa akin kaya napalingon ang magkakaibigan sa akin.

"Finally!" Clem exclaimed when she saw my baggages. Ngumiti rin sina Marcus at
Francir ngunit nanatiling blangko ang mukha ni Flame. Ibinaba ko ang mga dala ko at
lumapit kay Mac-mac.

"Mac-mac, anak." Humalik ako sa kanyang noo at yinakap ko sya.

"Mama bakit ka po may dalang bag?" Nagtatakang tanong nya.

"Sasama na tayo kay Papa mo, anak. Aalis na tayo dito sa La Union."

"Talaga po, Mama? Makakasama na natin si Papa?" Excited na tanong nya sa akin at
hindi ko maiwasang mapangiti. Talagang mahal na mahal ng anak ko ang ama nya.
"Oo, anak." Muli ko syang hinalikan.

"Mama, paano po sina Papa Rey, Inang at Tatang?" Biglang lumungkot ang boses nya.

"Nakapagpaalam na ako sa kanila kanina anak at pumayag na silang sumama tayo kay
Papa mo. Wag ka nang malungkot. Dadalawin naman natin sila kapag magaling na
magaling ka na." Hinaplos ko ang kanyang pisngi.

"Talaga po, Mama? Promise mo yan ha." Ngumiti na sya
Sasama na kami sayo! Magkakasama na po tayo!" Masaya
ko ang pagtabi sa akin ni Flame na naghatid ng hindi
akin. Basta ang alam ko lang ay dumoble ang bilis ng
near me.
ulit. "Papa, narinig mo yun?
nitong sabi sa ama. Naramdaman
maipaliwanag na pakiramdam sa
tibok ng puso ko having him

"Oo, anak. Bukas, bibiyahe na tayo kaya dapat maaga kang matutulog mamaya para may
lakas ka sa biyahe." Lumapit ito sa anak para hagkan ito kaya kumiskis ang braso
nya sa akin na nagpatayo sa mga balahibo ko. I cleared my throat para alisin ang
pakiramdam na iyon.

"Mac-mac, okay lang ba kung mag-uusap muna kami ni Papa mo nang sarilinan tungkol
sa pagsama natin sa kanya bukas?" Pagpapaalam ko sa anak ko.

"Opo naman, Mama. Cge lang po, usap po kayo ni Papa." Masigla nyang sagot.

"Oo nga. Dapat talagang makapag-usap na kayo ng sarilinan." Biglang singit ni Clem.

"Oo nga. Doon na kayo sa resort mag-usap at least doon may privacy. At para makita
rin ni Flame yung resort, di ba Baby?" Dagdag din ni Francis.

"Pero..."

"Kami na ang bahala kay Mac-mac. Mahaba-habang pag-uusap at paliwanagan din ang
gagawin nyo. Wag kayong babalik dito hanggang hindi nyo natatapos ang lahat ng
dapat pag-usapan." Pagtatapos ni Marcus. Napalunok na lang ako sa kapangyarihan ng
mga salita nyang nag-uutos.

"Here." May inabot na card key si Clem kay Flame. "Nagpabook ako ng sarili mong
suite doon na hindi mo naman natulugan. Doon na kayo mag-usap para masulit naman
ang babayaran ni Master doon. Use my car." Nakangiti na may halong kapilyahan na
sabi ni Clem. Napailing na lang ako.

Napapiksi ako nang hawakan ako ni Flame sa braso pagkatapos nyang hagkan ulit si
Mac-mac. Sa pagkataranta ko dahil sa sensasyong naramdaman ko sa braso kong hawak
nya ay hindi na ako nakapagpaalam ng maayos kay Mac-mac at sa mga kaibigan nya.
Hanggang sa igiya nya ako palabas ng kwarto at pababa sa parking area ng ospital ay
naging sunud-sunuran ako. Nang papunta na kami sa resort gamit ang GPS ng sasakyan
ni Clem ay lalo akong nataranta sa pag-iisip kung paano ko uumpisahang ipaliwanag
sa kanya ang lahat. Samantalang nanatili lang na tahimik si Flame hanggang sa
matiwasay kaming nakarating sa resort. Pumunta sya agad sa front desk at nagtanong
tungkol sa suite na kinuha ni Clem para sa kanya. Halos di ko na maunawaan ang
pinag-uusapan nila dala ng nerbyos na nararamadaman ko. Nagulat na lang ako nang
muling hawakan ni Flame ang braso ko. Itinuro nya ang isang bell boy na syang
maghahati3 sa amin sa suite nya. Walang imik pa ring nagpagiya ako sa kanya.
Sumakay kami ng elevator hanggang makarating kami sa 7th floor ng hotel. Sinundan
ulit namin ang bellboy hanggang sa tumigil sya sa isang pinto. This time, talagang
nananakit na ang tyan ko sa kaba at takot lalo na nang buksan ni Flame ang pinto at
magpatinuang pumasok.

"Enjoy your stay, Maam." Nakangiting pagpapaalam ng bellboy sa akin bago sya
umalis. Diyos ko! Maeenjoy ko nga ba ang pagpasok ko sa suite na ito?

......

"I'm gonna take a shower. Manuod ka muna dyan." Sa wakas ay kinausap din ako ni
Flame. Sa sobrang abala ng isip ko kanina ay hindi ko na napansing dinala pala nya
ang bag nya. Nangingiming tumango ako sa kanya at pumunta sa sofa para sundin ang
pinag-uutos nya. Iginala ko ang paningin ko sa loob ng kwarto at hindi ko
mapigilang hindi humanga sa karangyaan ng silid. Napakagaan sa mata ang kulay ng
kremang silid. Napaigtad ako nang makarinig ako nang mahihinang katok mula sa
pinuan. Sinilip ko kung sino iyon mula sa peephole at nang makitang bellboy ang
nakatayo sa labas ay agad kong binuksan ang pinto.

"Good evening, Maam! Room service po." Napatingin ako sa itinutulak nya food cart.
Napakaraming pagkain na masasarap sa tingin pa lamang ang mga naroon at nakita ko
rin ang isang bote ng Red Wine na nakalagay sa isang bucket. Maayos iyong ilinagay
ng bellboy sa dining table ng silid.

"Nag-order ako nang makakain naman tayo ng matino bago tayo mag-usap." Napalingon
ako kay Flame na kalalabas lang ng banyo. Fresh na fresh. Mabangong-mabango.
Gwapong-gwapo na hindi ko maiwasang mapalunok dahil sa biglang panunuyo ng
lalamunan ko. Dagli akong nag-iwas ng mga mata nang mapansin nyang tinititigan ko
sya. Uminit ng todo ang mga pisngi. Langya, nakakahiya. Nagbablush ba talaga ako
ngayon?! Ngali-ngali ko nang sampalin ang pagmumukha ko sa lalong pag-iinit ng
mukha ko.

"Thank you." Inabutan ng tip ni Flame ang bellboy bago ito lumabas ng suite.

"Let's eat." He flatly told me. Wala sa sariling tumango ako at naglakad papunta sa
dining table. Tahimik kaming nagsimulang kumain ng mga pagkaing masasarap sa aking
paningin ngunit nakakairita dahil hindi ko naman malasahan.

"Here." Inabutan ako ni Flame ng kopitang may lamang red wine pagkatapos naming
kumain. Tatanggihan ko sana iyon kung hindi ko lang narinig ang huli nyang sinabi.

"Drink it to make you relax. Kanina ko pa napapansing hihimatayin ka na sa

nerbyos." Tumayo sya at pumunta sa terrace ng suite. Pumikit ako at diretsong
ininom ang laman ng kopita. Halos parang tubig lang itong dumaan sa lalamunan ko.
Pinakiramdaman ko ang aking sarili. Nandoon pa rin ang nerbiyos kaya ako na mismo
ang nagsalin ng alak sa kopita ko at gaya kanina ay dire-diretso ko rin iyong
ininom. Nakadalawang ulit pa ako bago ko naramdaman ang pagrerelax ng loob ko.

"Siguro naman pwede na tayong mag-usap." Napalingon ako kay Flame na nasa likuran
ko na pala. Tumango ako sa kanya.

"Doon tayo." Itinuro nya ang sofa at nagpatiuna na akong pumunta roon bago sya
sumunod dala ang alak at ang mga kopita namin.

"Magtanong ka at sasagutin ko." Lakas loob kong utos sa kanya.

"Paanong wala ka sa loob ng kotse ng kaibigan mo nang sumabog iyon?" Gulat akong
nag-angat ng tingin sa kanya. Hindi iyon ang inaasahan kong unang itatanong nya.

"Lumabas ako para magbawas ng tubig sa katawan. Pabalik na ako nang sumabog yung
kotse. Naramdaman ko na lang na tumilapon ako sa lakas ng impact ng pagsabog."
Nanginig ako nang maalala ko ang trahedyang iyon sa buhay ko.

"Sino yung isang kasama nyo na napagkamalan naming ikaw? Nasa kotse rin ang
kuwintas na irinegalo ko kaya akala ng lahat ay ikaw yun." Inabot nya sa akin ang
kopita kong may lamang alak. Tinitigan ko ang pulang likido bago ko sya sinagot.

"Isang nakisakay lamang na nakita namin ni George sa daan." My heart clenched upon
remembering the death of my best friend kaya ininom ko ang alak para maibsan ito.
"Tungkol naman sa kwintas, I was planning to throw it nang mahulog ito sa lapag."
Napasulyap ako sa kanya nang may karahasan nyang ibinaba ang kopita ng alak sa
mesa.

"Natagpuan ako ni Manong Rey after a few hours. Barely alive. Isinugod nya ako sa
ospital. Tinulungan. Ginastusan to the point na naisanla pa nila yung lupain nila
para sa pagpapagamot ko. I was in coma for a month. When I woke up, ang tanging
ginawa ko lang daw ay umiyak hanggang sa unti-unti akong makarecover at lumaki ang
tyan. Those were the most painful times that my body has to suffer. Hindi ako
makatake ng matatapang na gamot to ease the pain of my burnt skin sa takot na
maapektuhan ang ipinagbubuntis ko. Pero nung ipinanganak ko na si Mac-mac at
malaman kong bulag sya saka ko nalaman na naapektuhan pa rin pala sya ng mga gamot
na ginamit nila para mabuhay ako. At sa lahat ng masasamang pangyayaring iyon ay
hindi ako ni minsang pinabayaan ng pamilya nila Manong Rey. Minahal nila kami ni
Mac-mac at itinuring na pamilya. Kung wala sila, wala kami ngayon." Pinunasan ko
ang mga luhang bumasa sa pisngi ko. At dala na rin ng espiritu ng alak ay tuloy-
tuloy na ang pagkukwento ko.

"Bago ako manganak ay bumalik ako sa amin only to find out na wala na pala ang mga
magulang ko. Gumuho ang mundo ko sa ikatlong pagkakataon. Gusto ko mang bumalik ay
natatakot ako para sa buhay namin ng anak ko. Lalo na at nalaman kong sinadya ang
pagsabog ng kotse ni George. Saka ko nabuo ang puzzle kung bakit nangyayari ang mga
kasamaang iyon sa akin. Dahil sa inyo ng Papa mo. Narinig ko rin mismo iyon sayo.
Alam mo ba kung gaano ako nasaktan nang marinig kong pinagplanuhan nyo pala ng Papa
mo na sirain ang buhay ko? Na yung lalaking minamahal ko at pinagkakatiwalaan ko ay
isa pa lang manloloko at pinaglalaruan lang ako? Pero alam mo ba kung ano yung
pinakamasakit? Yung mapagbintangang ako pa ang nanloko. Pero umasa pa rin ako na
magbabago ang lahat kapag nalaman mong magkakababy na tayo. Ngunit ano ang
maririnig ko mula mismo sa bibig mo? You were wishing for the most painful death
for me. And it happened, Flame. For five long years I suffered the most painful
death you wished for me."

"M-makie."

"Ang sobrang nakakagalit lang dinamay nyo pa ang mga magulang ko, ang best friend
ko at ang isang inosenteng tao."

"Sinubukan kong kalimutan ang lahat para sa anak ko. Pero tuwing mahahawakan at
makikita ko ang sunog kong balat, tuwing makikita ko ang bulag kong anak, tuwing
maaalala ko ang Mama, Papa at si George parang kahapon lang nangyari ang lahat.
Nakakainis nga kasi kahit nakakarinig lang ako ng lovesong, naaalala ko ang lahat
ng sakit ng mga pinagdaanan ko. Hindi kayang ipaliwanag ng mga salita kung gaano ko
kayo kinasusuklaman ng Papa mo dahil sinira nyo ang buhay ko. Pinagsisisihan ko
kung bakit napakadali nyo akong napaikot sa mga palad nyo. Nagsisi ako kung bakit
minahal kita at nagtiwala ako sayo." Napahagulgol ako ng iyak sa sobrang sakit at
hapdi na nadarama ng puso ko.

"Makie..." nag-aalalang boses ni Flame ang gumising sa pagkakalugmok ko mula sa

masasakit na alaala.

"Tapos nakita kita ulit. Kahit na sinabi ko noon sa sarili ko na hindi mo

makikilala ang anak mo bilang ganti sa mga ginawa nyo sa akin, nagawa ko pa ring
sirain iyon para sa anak ko. Nung una galit lang ang nararamdaman ko sayo. Walang
katapusang galit. Pero nung makita ko ang pagmamahal mo para kay Mac-mac, ang mga
pag-aasikaso mo at ang pagbibigay mo sa lahat ng pangangailangan namin, unti-unting
natutunaw yung galit. Hanggang sa marealize ko na lang na minamahal na pala ulit
kita. Sabi ko sa sarili ko, napakalaki kong tanga. Paano ko magagawang mahalin at
pagkatiwalaang muli ang lalaking nanloko at pinaglaruan lang ako? Ang taong sobrang
nanakit sa akin at sumira ng buhay ko? Ang lalaking naging dahilan kumbakit bulag
ang anak ko? Pero tuwing makikita ko ang nakangiti at masayang anak ko tuwing
kinakausap at tinitignan ka nya ng may pagmamahal, nasasagot ang mga tanong ko."
Naramdaman kong yinayakap na ako ni Flame at dala ng bugso ng damdamin ay napayakap
na rin ako sa kanya. Pareho kaming umiiyak sa masasakit na mga pangyayaring kanya-
kanya naming pinagdaanan.

"Mahal kita, Makie. Umayaw na ako sa mga plano namin ni Papa. Hindi ko na kayang
saktan ka dahil mahal na mahal na kita nang panahong dalhin kita sa bahay at
ipinakilala sa kanya. I'm sorry kung nagawang manipulahin ni Papa ang damdamin ko
para sayo nang ipakidnap nya kayo ni Geore at palabasing may relasyon kayong
dalawa. Huli na nang malaman ko ang lahat. Wala ka na at inakala kong patay na.
Sising-sisi ako na nagawa kong sirain ang pangako kong proprotektahan ka mula sa
kanya. I was so useless. Namatay kayo ng anak natin at wala man lang akong ginawa
bagkus ay nagalit pa ako sayo. Fuck! Gusto ko na ring mamatay noon, Princess.
Pakiramdam ko ay ako mismo ang pumatay sa inyo ng baby natin. Walang araw at gabi
sa loob ng limang taon na hindi kayo sumagi sa isipan ko tuwing magigising at
matutulog ako. I wanted to die but I didn't want to stop my suffering. I told
myself that I deserve every ounce of pain. Kung labis ang pagkasuklam mo sa akin at
sa Papa ko, mas labis ang pagkasuklam ko sa kanya at sa sarili ko. " yumugyog ang
mga balikat nya.

"Until that day I saw you in Baguio. Nagkaroon ako ng bagong pag-asa. Hinanap kita
ngunit bigo ako. Hanggang sa dalhin kayo mismo ng tadhana sa harapan ko. You cannot
imagine the sorrow and pain that II felt everyday seeing my son blind because of my
stupidity and seeing the woman I love hate me so much. But I did everything to
make it up to you para hindi nyo na ako iwan. And at the end, bigo pa rin ako. This
time, the pain and suffering tripled. You would never imagined how I destroy my
life lalo na nang inakala kong ipinagpalit nyo ako sa iba. Halos alak lang ang
pumapasok sa katawan ko ilang buwan pagkatapos nyo akong iwan hanggang isang araw,
nagsuka ako ng dugo." Nahihintakutang napakalas ako sa pagkakayakap ko sa kanya.

"Doon ako nagising. If I still wanted to see you and my son kahit na may ipinalit
na kayo sa akin. Makie, andami kong tanong kung bakit nagawa nyo akong iwan nang
walang paalam. Please, sabihin mo ang dahilan. Hindi mo pa ba ako napapatawad? May
mga hindi ba ako nagawa para sayo at para kay Mac-mac?" Sunod-sunod na pag-iling
ang ginawa ko sa kanya.

"Then, why?" Pinunasan ko muna ang basa nyang mukha bago ako huminga ng malalalim
para sagutin sya.

"Flame, napatawad na kita. Minahal nga kita ulit at pinagkatiwalaan di ba?"

Hinawakan ko nang mahigpit ang kanyang mga kamay.

"I wanna hear the reason, Princess. Please." Pagsusumamo nya. Nag-ipon ako ng lakas
ng loob saka nagsalita.

"Dahil sa iyong Papa." Humigpit ang pagkakahawak nya sa mga palad ko. "Nung nasa
Baguio tayo, tumawag sya sa akin gamit ang cellphone ni Tatang. Hawak nila ang
buhay ng mga taong kinauutangan namin ni Mac-mac ng buhay namin at pinagbabantaang
papatayin sila kung hindi ka namin iiwan. I'm sorry, takot na takot ako noon para
sa kanila. Flame..." binitawan nya ang mga kamay kong hawak nya.

The next thing I know, pinagsusuntok na ni Flame ang pader ng suite.

=================

This is not an update!!!

Before I finally complete this story with its last two chapters tomorrow
(hopefully), let me hear your thoughts about The Doctor. You may answer any of
these questions or just simply share your thoughts.

1. What made you like or hate Flame? Makie? Mac-mac? Or any other character of the
story?
2. Which chapter stood out for you and why?

3. If you want something to be clarified in the story, what would it be?

4. What lesson (kung meron man.haha) have you learned from reading The Doctor?

5. What would you like to tell me?

Oha! Di ba parang pangpageant lang ang mga tanong.hahahaha. i'll be looking forward
in reading your answers.

Anyway, the Prologue of The Thief (formerly The Bodyguard) is already posted. I'm
inviting you to read it if feel nyo ulit ang boyxboy na lovestory.

Thank u ulit sa mga votes and comments sa The Doctor.

love u all.

Godbless us all.

=================

Chapter 34

Pinanuod nya ang pagwawala ni Flame. Pakiramdam nya ay ang dibdib nya ang
nasasaktan sa tuwing tumatama sa matigas na pader ang duguan na nitong kamao. Wala
syang nagawa kundi ang umiyak ng tahimik ang pagwawala at pag-iyak ang ama ng
kanyang anak at ang lalaking pumatay at bumuhay sa kanya. Akala nya noong galit na
galit pa sya dito ay lubusan syang masisiyahan kapag masasaksihan nya ang
paghihirap ng kalooban nito, ang pag-iyak nito at ang pagsisisi nito. Para habang
pinapanuod nya itong saktan ang sarili, nagwawala at umiiyak ay siya ang unti-
unting nadudurog sa bawat sigaw nito ng sakit at sama ng loob at sa bawat pagpatak
ng luha nito.

Nang mapalugmok ito sa sahig ay patakbo nya itong yinakap. Sumubsob ito sa kanyang
dibdib na animo batang nawalan ng paborito nitong laruan. Ang bawat hikbi nito ay
nagtitila punyal na isa-isang sumasaksak sa kanyang puso. At sya ang mas nasasaktan
sa nasasaksihan nya ngayon. Ang isang lalaking napakatayog sa kanyang paningin ay
humahagulgol na tila talunang sundalo.

"Flame..." tawag nya dito habang patuloy na humahaplos ang kanyang kamay sa likuran
nito upang kahit papano ay mapakalma nya ito.

"I don't deserve your forgiveness, Makie. No wonder nagawa nyo akong iwan ng
paulit-ulit. It's not you who do not deserve me. It's I who do not deserve you and
our son. The moment I've forgotten that I love you and lost my faith in you when I
saw you lying naked with that man, I've given up all my rights to you. Pareho lang
kami ng ama ko. Sinaktan ka at sinira ang buhay nyo ng anak natin. Kaya pala...
kaya pala kahit gaanong sakit na ang nararamdaman ko, hindi pa rin namamanhid ang
puso ko. I deserve every pain, Makie." Muli itong napaiyak sa dibdib nya.

"Flame, pareho tayong nawalan noon. Parehong nasaktan at nagdusa. May mga
pagkakamali rin ako, may mga bagay na hindi isinaalang-alang. Pero ngayon, handa na
kitang piliin. Handa na akong lumaban. Hindi na ako magpapadaig sa mga kahinaan at
takot ko. Hindi lang ikaw ang nagdusa noong mawala kami ng ikalawang beses sa buhay
mo. Labis din akong nagdusa at idinamay ko pa ang anak natin. Pero this time, ikaw
na ang pipiliin ko. Kayo na ni Mac-mac." Ilinayo nya ito sa kanyang katawan at
tinignan ng masuyo ang gwapo nitong mukha. "Yun ay kung tatanggapin mo akong muli
sa buhay mo. Minahal kita noon at higit na minamahal ngayon. Oo at nagpadala ako sa
galit ko sayo pero hindi ko na itatanggi na tanging ikaw lang ang lalaking laman ng
puso ko. Mapapatawad mo pa ba ako?"

"Makie, mahal na mahal kita. Kayo ng anak natin. Kahit ilang ulit mo pa akong
saktan, patatawarin kita. Basta wag nyo na akong iiwan ulit. Kayo na lang ang
natitirang dahilan kung bakit pa ako nabubuhay ngayon. I'm sorry for what my father
has done to you, to us. I promise you, hindi na ako makakapayag pa na maging
hadlang sya sa atin. Hindi na ako muling papayag na manipunalahin pa nya ulit ang
buhay natin, saktan kayo at sirain ang pamilya natin. At sisiguraduhin ko sayo na
this time tutuparin ko na ang lahat ng pangako ko sayo." Muli syang yumakap sa
akin. Umaamot ng init at umaamot ng kasiguraduhang hindi na ako mawawala pa sa tabi
nya.

"Mahal na mahal din kita, Florence Amadeus Earl Alonzo." Naramdaman nya ang
paghigpit ng pagyakap nito sa kanya na sinagot nya ng isang mabining halik sa ulo
nito. Ilang saglit pa ay naramdaman nya ang unti-unting pagbigat ng katawan nito at
ang mahinang paghilik nito. Dinama nya ng buong puso ang init na bumabalot sa
magkadikit nilang katawan sa kabila ng lamig ng buong silid dala ng aircon. Walang
kasing sarap at saya sa pakiramdam ang yakapin ang taong minamahal mo ng buong
puso. Siguro nga hindi na maibabalik pa ang mga tao at mga panahong nawala sa
kanila ngunit nasisiguro nyang sapat nang kabayaran ang pagbuo nila ng kanilang
pamilya. Sya, si Flame at si Mac-mac. Sana lang sa pagkakataong ito ay mas magiging
handa na sila sa paglaban sa lahat ng pagsubok na kakaharapin nila lalo na sa ama
nito. Alam nyang sobrang sakit para kay Flame na malamang mismong ama nya ang
sumira sa buhay nya. Pero alam nyang darating ang araw na magkakaharap din ang mag-
ama. Sana lang kapag nangyari iyon ay wala nang mawala sa kanya.

Hindi na nya namalayan kung gaano sila katagal sa puwesto nilang iyon hanggang sa
magising na lang sya na nakahiga na sa kama at hinahaplos ni Flame ang mukha nya.

"A-anong oras na?" Namamaos nyang tanong dito.

"3 am." Maikling sagot nito. Sinubukan nyang bumangon ngunit mabilis itong
pumaibabaw sa kanya.

"Flame!" Sa sobrang gulat ay napakapit sya sa mga balikat nito ngunit kagyat syang
nanigas sa ilalim nito nang may maramdaman syang matigas at tumitibok na bagay na
tumutusok sa kanyang gitna.

"F-flame." Nag-iinit ang kanyang mukha nang makita nya ang intensidad ng mga
tinging ibinibigay nito sa kanya.

"Napatawad mo na ako di ba?" Malambing nitong tanong sa kanya. Tumango sya ngunit
nahigit nya ang kanyang hininga nang mas idiin pa nito ang pagkakatusok nito sa
kanya.

"Hindi nyo na ako iiwan di ba, Princess?" Humalik ito sa kanyang mga mata at ilong
habang dahan-dahan nitong inaatras-abante ang ibabang katawan nito sa kanya.

"O-oo." Nanghihinang sagot nya. Sobrang nag-iinit at nananabik ang bawat himaymay
ng kanyang laman sa susunod na gagawin nito. Kailan ba nya huling nadama ang
kabuuan nito sa loob nya? Diyos mio, tatlong taon na. Napaungol sya sa bibig nito
nang ang mga labi naman nya ang putaktihin nito ng mga halik.

"Mahal mo na ako ulit di ba, Snow White?" Leeg naman nya ang napagdiskitahan nitong
halikan, kagatin at sipsipin kaya hindi na sya makabuo ng salita. Tanging mga ungol
na lang ang nagawa nya nang tuluyan na nitong natanggal ang kanyang blouse at bra
at naglaro sa magkabilang malulusog na laman ang mga labi, dila at ngipin nito
habang ang isang kamay nito ay ibinaba ang kanyang panloob. Lalong nagwala ang mga
ovaries nya nang maramdaman ang mainit nitong pag-aari na ihinahaplos nito sa
kanyang bukana.

"Kung ganon, pakakasalan mo ba ako, Miss Maryknoll Vargas?" Kinintalan muna nito ng
masuyong halik ang kanyang mga labi bago ito tumingin sa kanya ng puno ng
pagmamahal. Hindi nya pinansin ang sobrang pag-iinit ng kanyang pagkababae na
kasalukuyang tinututukan ng nag-aapoy nitong pagkalalaki. Nakakalunod ang mga ni
Flame. Nakapagpapalimot. Kayang-kaya nitong buhayin at patayin at muling buhayin
ang kanyang dugo. Buong pagmamahal din syang ngumiti dito.

"O---oh! Oh! F-f-flame!" Naeeskandalong sigaw nya dito dahil kung nagulat sya sa
pagpasok nito, mas nagulat sya sa bilis ng katawan nitong sumasalpok sa katawan
nya. Wala syang nagawa kundi ang umarko nang umarko dahil sa nakakabaliw na
pakiramdam ng pagkalalaki nitong nagpapabalik-balik ng paulit-ulit sa kalooban nya.
Nakakapanginig ng laman, nakakapag-alab ng dugo at nakakakuryente ng buong katawan
tuwing tinatamaan nito ang bahagi ng kaloob-looban nyang nakakabaliw at nakakawala
ng katinuan.

"Pa-pa-ka-ka--sa---lan----m-mo---a-ko---di----ba? D-di-----ba? Uh! Umph!" Lalo

nitong pinalakas at pinabilis ang paghataw nito na pakiramdam nya ay lulusot na sya
sa malambot na kutson ng kama. Halos mapunit na ang sinasabunutan nyang bedsheet sa
sobrang higpit ng pagkakakapit nya dito.

"O--oh! Ugh! Umph! Ugh!" Nangingisay na pati ang dila nya at hindi na makabuo pa ng
anumang salita!

"A-an-swer----mee!!! Ugh!" Itinaas pa nito ang mga binti nya kaya lalo sya nabaliw
dahil malalim na talaga ang inaabot nito. Gustuhin man nyang sagutin ito ay hindi
nya kaya dahil malapit na sya. Ma-la-pit n-na----!

Napakataas ng pagkakaarko ng kanyang katawan nang pakawalan nya ang kanina pa

nagwawalang kumawala. Sumubsob payakap si Flame sa kanya nang katawan namin nito
ang mangisay.

"I love you!" Pinagsalubong nito ang kanilang mga labi habang hinihintay nilang
bumalik ang nawalang lakas nila. Dahan-dahan silang naupos pahiga sa kama. Kumalas
man ito sa kanya ay agad naman nitong yinakap ang pagal niyang katawan.

"Hindi mo sinagot yung proposal ko." Malambing nitong kinagat-kagat ang balikat
nya. Kinurot nya ang hita nito.

"Paano ako sasagot eh nawalan ng lakas yung bibig at dila ko sa pinaggagagawa mo."
Pagrereklamo nya dito at muli itong kinurot ng mas masakit na nagpaigik dito.

"Snow White, yes ba yan o may ibang ipinapahiwatig." Idinikit nito ang matigas na
namang kahandaan nito sa likod sa likod nya at nanlalanding umatras-abante ng ilang
beses.

"A-ano ka ba?! Tama na, Flame ha. P-punta pa t-tayo... tama na." Kahit nananakit pa
ang pagitan ng kanyang mga hita ay mabilis syang bumangon at lumayo dito.

"Madaya." Nakabusangot na sabi nito sa kanya ngunit titig na titig naman sa kanyang
hubad na likuran. Natatawang tumungo sya sa banyo ngunit bago sya tuluyang
makapasok ay liningon nya ito.

"Sa tanong mo kanina, oo ang sagot ko. Pakakasalan kita. Kahit saan, kahit kailan."
Mabilis na syang pumasok sa banyo at natatawang napasandal sa nakasaradong pintuan
nito nang marinig nya ang masayang pagsisisigaw ni Flame ng 'yes' ng paulit-ulit.

...

"So okay na? Wala nang problema? Tuluy-tuloy na ang pagsama nyo sa amin pabalik ng
Martenei?" Tanging tango lang ang naisagot nya kay Clem. Paano ay pulang-pula sya
ngayon. Pagbungad nila kanina sa kwarto ni Mac-mac ay katakot-takot na panunukso
ang inabot nila sa mga kaibigan nito at sumali pa ang kanyang anak.

"Grabe pala talaga kayong mag-usap no? Talagang binasag pa ni Flame yung mga buto
ng daliri nya." Natawa na rin sya dito. Lumapit sya sa anak na sinusubuan ng orange
ni Francis. Kasalukuyan nilang hinihintay si Marcus na bumalik sa hotel para
magbayad at kunin ang mga gamit nila at si Flame na kasalukuyang binabayaran ang
hospital bill ng kanilang anak.

"Francis, thank you." First nyang mameet ito nang dumating siya kasama sina Clem,
Marcus at Flame ngunit napatunayan nya kung gaano ito kabait at kabuti dahil nag-
effort itong makita sila ni Mac-mac kahit na sa mga kwento lang ni Marcus sila
nakilala nito. No wonder na minamahal ito ng isang ruthless na lalaki na tulad ni
Marcus.

"No problem." Ngumiti ito sa kanya at tila gusto nyang mapabuntong-hininga sa

kacutetan nito. Kung sakaling mabubuntis sya ay ito ang gusto nyang mapaglihian
nya.

"Isa lang ang gusto kong maging kabayaran." Nagtataka syang napatingin dito.

"Ano yun?" Muli itong ngumiti sa kanya.

"Forget the past and live your life together with Flame and Mackenzi to the
fullest. I know you've learned that you won't know what you got until you lose it.
Take care of your family because you will never feel complete without them."
Matalino at malamang sabi nito. Nakangiti syang yumakap dito na ginantihan naman
nito.

"I will. Salamat ulit."

"Uy, ano yan." Sabat ni Flame na kapapasok lang sa kwarto ni Mac-mac. Dagli nya
akong hinila palayo kay Francis at yinakap.

"Uy, selos si Papa kasi mas gwapo si Tito Francis kesa sa kanya." Panunukso ni
Mackenzi sa ama na umani ng tawa mula sa amin.

"Ready ka nang tumira ulit sa Martenei, anak?" Hinila ulit ako ni Flame papunta sa
kama ni Mac-mac na dagling yumakap sa amin ng kanyang ama.

"Basta kasama ko kayo ni Mama, Papa, magiging ready ako sa lahat!" Bibong sagot ng
aming anak. Masaya ulit kaming nagyakapang mag-anak. Wala na yatang mas sasaya pa
sa akin ngayon. I have my son who is not blind anymore and I have my prince, my
Flame. And with them I know every pain, every suffering and tears that I've
suffered is worth it.

=================

Final Chapter

Dahan-dahan nyang isinara ng pabagsak ang pintuan ng kotse at saka iginala ang
kanyang paningin sa nagyayabang na mansyon sa harap nya. Ilang taon na ba ang
nagdaan nang kalimutan nya ang bahay na naging saksi ng kanyang paglaki at
pagbibinata? Pati na ang mga tao na nakatira dito ay pinilit nyang kalimutan sa mga
nagdaang taon sa buhay nya. Kung hindi lang importante ang pagpaparito nila ay
hinding-hindi na sya aapak dito.
"Flame, anak!" Napatingin sya sa kanyang humahangos na ina. Lumuluha man ito ay
hindi mapagkakaila ang pananabik nito sa kanya.

"Mama." Bati nya rito habang tinatanggap ang mahigpit na yakap nito.

"Anak!" Humagulgol ang kanyang ina sa dibdib nya. Tumingala sya upang pigilin ang
pagtulo ng kanyang luha. Oo, aminado syang nananabik din sya sa yakap ng kanyang
ina. Maraming taon din nya itong tiniis.

"Maryknoll. Mackenzi." Lumuluha ulit ito nang makita ang mga kasama nya.
Nakangiting lumapit ang mga ito sa kanyang ina. Agad namang yinakap ang mga ito ng
kanyang mama.

"Lola!" Masayang gumanti si Mac-mac ng yakap at humalik pa. Inakbayan naman nya si
Makie.

"Nasaan sya, Mama?" Tanong nya sa ina. Naramdaman nya ang paninigas ni Makie sa
kanyang tabi kaya malambing nyang pinisil ang balikat nito, assuring her that he
won't let anybody hurt her and their son.

"Nasa kwarto. Matagal nya na kayong hinihintay." Nagpatiuna na sa pagpasok sa

mansyon ang kanyang ina habang nakahawak sa kamay ng kanyang anak na tumatalon-
talon.

Ilang buwan na mula nang iuwi nya ang kanyang pamilya sa Martenei at ilang buwan na
rin ang nakalipas nang magsimula ang pagtawag sa kanyang ina. Pinapauwi sya dahil
tuluyan na raw na iginupo ng kanser sa bituka ang kanyang ama. Hindi nya ito
pinagtuunan ng pansin. He told himself that his father deserves all his sufferings.
He deserves it for hurting Makie and Mac-mac and for making him, his own son,
suffer. Pero nang minsang tumawag ang kanyang ina ay si Makie ang nakasagot. Ito
ang nagpumilit na pumunta sila dito ngayon at harapin ang kanyang ama habang
humihinga pa ito.

Ikinagulat nya ang gustong mangyari ni Makie. Kayang-kaya nyang tiisin ang kanyang
ama sa dami ng ipinaranas nitong pagpapahirap sa kanila ni Makie. Pero si Makie
mismo ang nagsabi na kailangan nila ng closure sa kanyang ama. Kailangan na nilang
magpatawad upang tuluyan na silang makalimot at makapamuhay ng tahimik at
matiwasay. Pumayag sya alang-alang dito. Tama naman ito. Tuluyan nang nakarma ang
kanyang ama. Pinagbabayaran na nito ang mga kasalanan sa ibang tao lalo na sa
kanila.

"Papa, makikilala ko na po ang lolo ko!" Masayang lingon ni Mackenzi sa kanila.

"Oo, anak." Tipid syang ngumiti rito. Aaminin nyang napakahirap talaga para sa
kanya na patawarin ang kanyang sariling ama. Kung si Makie ay napakadaling
patawarin ito, sya ay hindi.

Nang makapasok sila sa loob ng master's bedroom ay nagulat sya sa naabutang itsura
ng kanyang ama. Napakapayat nito at tuyot ang buong katawan. Tuluyan nang nabura sa
kanyang utak ang matapang at matikas na imahe ng kanyang Papa. Nanayo ang balahibo
nya nang magmulat ito ng mata.

"F-f-fl-flo-ren-ce." Utal-utal nitong bigkas sa kanyang pangalan. Naramdaman nya

ang bahagyang pagtulak sa kanya ni Makie patungo sa kamang kinararatayan ng kanyang
Papa.

"Ppat-pat-taw-war-in--mmo--aakko, a-an-nak." Paos na paos ang boses nito.

Kusang tumulo ang kanyang mga luha. Nakalimutan nya ang lahat ng galit, sama ng
loob at panunumbat na balak nyang ibato sa kanyang ama sa muli nilang pagkikita.
Awa. Awa ang kanyang nararamdaman habang pinagmamasdan ang hirap na anyo ng kanyang
ama at ang malalalim na hininga nito na parang anumang sandali ay maaaring maputol.

"W-wag ka nang magsalita, Papa." Pinilit nyang patigasin ang kanyang boses. Narinig
nya ang impit na pag-iyak ng kanyang Mama.

"A-nak. Na-nag-ging. Ga-ham-man. A-ko. Si-nak-ri-pis--yo. K-ko. A-ang. Ka-li-ga-

yah-han. M-mo. Sin-nak-tan. K-ko. A-ang. Ba-ba-eng. M-ma-hal. M-mo. P-pa-ti---ang--
a-po. K-ko... p-pat-taw-wad. I-sa. A-ak-kong. Hha-ngal." Napayukyok na ako sa kama.
Umiiyak. Nasasaktan na makita ang paghihirap ng aking ama at nasisiyahan dahil sa
mga huling oras nito sa buhay ay natuto itong harapin ang mga kasalanan at humingi
ng kapatawaran.

"Flame." Nararamdaman ko ang paghaplos ni Makie at ang pagyakap ni Mackenzi sa

aking likuran.

"M-m-mary--knoll... Pp-pa-taw-warin. M-mo-rin---a-ko. A-nak." Humihingal-hingal na

ang kanyang ama. Lalo namang lumakas ang pag-iyak ng kanyang ina.

"Pinatatawad na po kita... Papa." Nakita nya ang pagngiti ng kanyang ama sa kabila
ng paghihirap nito.

"Lolo, mahal kita." Tumungo si Mac-mac at hinagkan ang noo ng abuelo. Kitang-kita
nya ang pagtulo ng mga butil ng luha sa gilid ng mga mata ng kanyang ama.

"A-ap-apo---ko." Mahinang-mahina na ang boses nito. Tumayo sya at hinagkan din ang
ama sa noo.

"Pinapatawad na kita, Papa. Mahal kita. Magpahinga ka na." Bulong nya dito. Nakita
pa nya ang mulin4 pagdaloy ng luha sa pisngi nito at ang huli nitong ngiti bago ito
tuluyang mawalan ng hininga.

...
"Florence Amadeus Earl P. Alonzo, Cum Laude." Dagli syang tumayo ng marinig ang
kanyang pangalan.

"Papa ko yan!" Hiyaw ni Mackenzi mula sa audience. Hinanap nya ito at kinawayan
nang makita ang kinaroroonan nito. Masaya itong kumaway pabalik sa kanya. Habang
nagbigay naman ng halik sa hangin ang kanyang mahal na asawa na ngayon ay apat na
buwang buntis.

Isang taon at kalahati na ang nakalilipas mula ng mamatay ang kanyang ama. Ikinasal
na rin kami ni Makie five months ago sa isang simpleng seremonya. Masaya na ako
ngayon pero minsan, naaalala ko pa rin si Papa. Sa dami ng masasakit at mahihirap
na pinagdaanan namin dahil sa kanya kahit napatawad ko na sya, minsan ay hindi ko
pa rin maiwasang alalahanin ang nakalipas. Sabi ni Makie, dapat matuto na akong
lumimot na ginagawa ko naman sa abot ng aking makakaya. But it will take time to
really forgive and forget.

Habang isinasabit sa akin ni Marcus ang aking medalya ay bumulong sya sa akin.

"Be happy now, demon. You have Makie, Mackenzi, a baby and a wonderful career
waiting for you. You deserve this happiness. Demons like us deserve happiness from
God too." Napangiti ako habang kinakamayan si Marcus.

"Yes, Master." Tinapik nya ang balikat ko nang talikuran ko sya. Masaya akong
bumaba sa stage at dumiretso sa aking mag-ina. Ilang oras lang na wala ako sa
kanilang tabi ay hindi na ako mapakali.

"Uwi na tayo." Salubong ko sa kanila. Yumakap sa akin si Makie at nagpabuhat naman

si Mac-mac.

"Pero Papa, di pa tapos ang graduation mo." Angal ni Mac-mac.

"Tapos na anak. Tapos na." Makahulugan akong tumingin kay Makie na nakakaintindi
namang tumango.

Oo. Graduate na ako sa pag-iyak. Graduate na ako sa paghihirap. Graduate na ako sa

masasakit na pangyayari sa buhay ko. At ngayon, handa na akong harapin ang buhay na
walang sakit at takot sa piling ni Makie, Mac-mac at ng aming parating na anghel.

.........

Wah! Alam kong nag-eexpect kayo ng madugong pagtatapos ng buhay ng ama ni Flame
pero pinagaan ko na dahil yung gory scene ay nakareserve na sa iba pang kwento ng
SOE.
Sa wakas natapos din. Magsaya ang adik kina Ryan, Clem at Vinxie.hahaha. yup. Sila
ang isusunod kong pagtutuunan ng pansin.

Salamat sa mga bumoto at nagcomment. Di ko na kayo maiisa-isa. Pero naaappreciate

ko ang mga boto, comments at mensahe nyo sa akin.

See you sa The Seducer.

Agyamanak manen kanyayo amin!