ZJEDNOCZENIE WŁOCH I

NIEMIEC
CZ.1 (WŁOCHY)
ZJEDNOCZENIE WŁOCH
W połowie XIX w. Półwysep Apeniński był podzielony na wiele samodzielnych państw włoskich.
Największą powierzchnię miały znajdujące się na północnym zachodzie Królestwo Sardynii, zwane też
Piemontem, i leżące na południu Królestwo Obojga Sycylii. W środkowej części Półwyspu
Apenińskiego istniało kilka mniejszych państw oraz Państwo Kościelne. Północne kraje zdecydowanie
przewyższały rozwojem gospodarki ubogie państwa z południa regionu. W całych Włoszech coraz
popularniejsza stawała się idea zjednoczenia narodowego. Ta koncepcja była szczególnie
rozpowszechniona w Królestwie Sardynii rządzonym przez króla Wiktora Emanuela II. Jednak na
drodze ku zjednoczeniu stała Austria, której podlegały Lombardia i Wenecja położone na północy
półwyspu Apenińskiego . Piemont był zbyt słaby, aby samodzielnie wystąpić przeciwko Austrii,
dlatego zawarł sojusz z Francją. W zamian za poparcie przekazał jej część terytorium.

RZYM STOLICĄ ZJEDNOCZONYCH WŁOCH

Rządzący Francją Napoleon III nie chciał, aby Państwo Kościelne przyłączono do królestwa Włoch. W
tym czasie w Rzymie stacjonowały wojska Francuskie. Włochy były natomiast zbyt słabe, aby walczyć
o pozostałem ziemie z Austrią lub Francją. Postanowiły więc poczekać na sprzyjającą sytuację
międzynarodową. Taka możliwość pojawiła się już w 1866 r. – Włosi poparli Prusaków w wojnie
Prusko-Austriackiej i po klęsce Austrii zajęli zajęli Wenecję. Cztery lata później, w 1870 r., Włochy
wykorzystały konflikt Francusko-Pruski, gdy zaangażowana w wojnę Francja wycofała swoje oddziały
z Państwa Kościelnego, zajęły je siły włoskie. Posiadłości papieskie ograniczono wówczas tylko do
Watykanu. W 1871 r. Rzym stał się stolicą zjednoczonego Królestwa Włoch.