HOLANDIA

Rewolucyjne wojska Francji w 1795 zajęły tereny Republiki Zjednoczonych Prowincji i ogłosili
przejęcie władzy przez komitet rewolucyjny. Na czele profrancuskich oddziałów stał Herman
Willem Daendels.
Ogłoszono Republikę Batawską i ogłoszono ją sojusznikiem Francji. Jednak sympatia szybko
zaczęła topnieć - Francja chciała środek na prowadzeniu wojny.
Dodatkowo Anglicy wypowiedzieli wojnę Republice Batawskiej i zajęli wszystkie kolonie

1796 otwarto Zgromadzenie Narodowe w Hadze, ale po nieudanych pracach Daendels w 1798
dokonał zamachu stanu i rozwiązał Zgromadzenie
Francuzi chcieli na miejsce Daendelsa pozyskać nowego człowieka.
1805 Wielkim Pensjonariuszem został Rutger Jan Schimmelpenninck. Uchwalono nową
konstytucję, postępowała laicyzacja szkół.
Ważne dla Holandii było utrzymanie handlu zagranicznego i „otwartego morza".
1806 władze Batawii przestały istnieć. Cesarz Napoleon ustanowił królestwo Holandii z Ludwikiem
Bonaparte (bratem Napoleona) jako królem.

Niestety Ludwik się utożsamiał z Holendrami, a nie Francją.

Ludwik świadomość, że blokada kontynentalna to zabójstwo holenderskiej gospodarki. Do tego
Napoleon chciał rekrutów do Wielkiej Armii.
1810 Ludwik zdecydował się abdykować, królem miał zostać jego syn, ale Napoleon się nie
zgodził.
Królestwo Holandii włączono do Francji.
1811 rozpisano pobór do wojska żaden Holender nie chciał wstąpić do armii Francji.
1813 r. Holendrzy mrugają okiem do dynastii orańskiej, widzą w niej ratunek.
Tu pojawiał się świadomość narodowa, ponownie spoglądano się na Wilhelma Orańskiego (tym
razem VI).
Z takim tłem politycznym Wybuchała powstanie w Amsterdamie (tzw. rewolucja toporków).
Powołano triumwirat która wzywała Wilhelma Orańskiego do przyjazdu.
W grudniu ogłosił proklamację nie jako namiestnik, ale jako król Wilhelm I.
1814 w Hadze uchwalono nową konstytucję.
1815 Wilhelm wjechał do Brukseli jako król Zjednoczonych Prowincji.

1840 król abdykował m.in. przez liberalne zmiany konstytucyjne.

Jego następcą Wilhelm II.
Po wstąpieniu na tron musiał zmierzyć się z licznymi problemami, w tym z pogarszającymi się stale
finansami państwa. Konieczne stało się przeprowadzenie reform fiskalny.
W latach 1844-46 Europa przeżyła wielki kryzys gospodarczy, ale Holandia w miarę to przeszła.
W 1848 uchwalono konstytucję, która została wprowadzona już przez następcę Wilhelma,
Wilhelma III w 1849 - Holandia stała się monarchią konstytucyjną.
W Holandii powołano uniwersytety wyznaniowe, dążono do świeckich szkół.

Belgia
Dopiero w 1790 r. powstała nazwa Belgia jako kraju. do tej pory Belgia była częścią monarchii
habsburskiej.
Pierwszy konflikt wybuchał przeciw księciu biskupowi Liège.
Burżuazja występowała przeciw niemu w 1789 r. Przy pomocy chłopów i rzemieślników obalaliła
go.
Uchwalono Deklarację Praw Człowieka i Obywatela (bardziej radykalną niż we Francji).
Austriacy opuścili Brukselę. Władza austriacka przestała istnieć. Powstały oficjalny Zjednoczone
Stany Belgijskie.
jednak republika nie trwała długo gdyż w roku 1790 Bruksel został zdobyty przez Austriaków.

w okresie napoleońskiej, Belgia stała się przedmiotem konfliktu między austirą i Francją.
1794 doszło do bitwy pod Fleurus, w której Francuzi pokonali Austriaków i zajęli Belgię. Popełnili
jednak wielki błąd. Konwent zdecydował przyłączyć Belgię do Francji. Belgowie zaczęli myśleć o
nich jako o okupantach.
Napoleon starał się przekonać do siebie Belgów, ale bez skutków. Nałożenie blokady
kontynentalnej było kolejnym powodem niechęci. Przemysł włókienniczy mocno na tym ucierpiał.
1797 w wyniku traktatu w Campo Formio Austria uznała utratę Belgii, Do Francji przyłączono
Niderlandy Austriackie

W 1813 kiedy wielka armia zaczęła przegrywać w grudniu Prusacy przekroczyli granicę belgijską.
Europę dzielono zgodnie z interesami, oraz zasadą równowagi
Belgia została przyłączena do Królestwa Niderlandów.
Wilhlem I koronował się we wrześniu 1815 w Brukseli.
Nadanie konstytucji powodowało zgrzyty wynikające z nierówności w dostępie do urzędów
przez Belgów. Uważali, że jako katolicy są dyskryminowani.
Symbolem walki z systemem stał się dziennikarz Louis de Potter

1830 pod wpływem rewolucji lipcowej we Francji, pod hasłami obrony swobód obywatelskich
i oderwania Belgii od Holandii wybuchła rewolucja belgijska.
Opera Niema z Portici która była wystawiana w urodziny króla. w Brukseli stała się
zapalnikiem wystąpień.
Lud wyszedł na ulice. Zaczęto zajmować budynki publiczne. Belgowie wysłali delegację do króla,
aby ten zwiększył autonomię.
Wojska królewskie we wrześniu wkroczyły do Brukseli, ale wycofały się
1830 prowizoryczny rząd wolnych Belgów proklamował niepodległość Belgii.
Wilhelm I poprosił Święte Przymierze o interwencję.
Mocarstwa wahali się co do interwencji.
1830 Belgowie zwołali kongres narodowy, który zdecydował o ustroju . Wybór padł na monarchię,
ale bez dynastiiv orańskiej.
1831 roku, na kolejnej konferencji, uznano niepodległość Belgii, choć musiała ona zachować
neutralność.
1831 kongres Narodowy belgijski, uchwała konstytucje, wzorcową dla nowej liberalnej
Europy, w Królestwie Belgii obowiązuje ona do dziś. Królem został Leopold I z dynastii
Koburgów.

1839 Konferencja londyńska zatwierdziła na wniosek Prus, że Belgia miała zostać państwem
wieczyście neutralnym.
Ostatecznie Wilhelm I w 1839 r. zdecydował się podpisać konwencję londyńską
1. Holandia otrzymywała część południową - Brabancję, Flandrię, Maastricht.
2. Belgowie otrzymali prawo zajęcia części Luksemburga.
Wilhelm I otrzymał w ramach rekompensaty Luksemburg pozostający w unii personalnej z
Holandią.
Polityka zagraniczna Belgii była oparta o współpracę z Anglią.
W okresie 1848 republikanie próbowali obalić monarchię, ale się nie udało.
Narastał podział państwa na biedniejszą i bogatszą część.

Lunsemburg
Luksemburg także długo był zarządzany przez Austrię.
Luksemburg bywa nazywany Gibraltarem północy.
podczas wojnie rewolucyjnej francji
Francuzi Zajęli je i szybko wcielili do terytoriom.
Panowanie francuskie zakończyło się w 1814, gdy Luksemburczycy otworzyli bramy miasta
Prusakom. Prusacy wybudowali nowe fortyfikacje po kongresie wiedeńskim wszedł w skład
Związku Niemieckiego.
Wilhelm I miał być wielkim księciem Luksemburga (unia personalna)
Luksemburczycy uznawali Prusaków za okupantów.
Wilhelm I rozszerzył na Luksemburg konstytucję Zjednoczonych Prowincji.

W czasie Wiosny Ludów podjęto próbę usamodzielnienia. Stworzono Zgromadzenie Narodowe.

Szefem rządu był Ignace.
Nastąpiły wystąpienia ludności, która żądała reform;
- szkolnictwa
- sądownictwa
- niezależności prasy
- obniżenia podatków oraz wielu innych koncesji.
Wilhelm II poszedł na ustępstwa: zgodził się na zrównanie praw Luksemburga z Holandią, a także
na nową konstytucję, którą przygotowała konstytuanta obradująca w Ettelbruck w kwietniu 1848.
Na mocy tej konstytucji powstał jednoizbowy parlament luksemburski

Po trzecim rozbiorze Luksemburg mocno osłabł. W 1841 wprowadzono nową konstytucję. W 1842
państwo wstąpiło do związku celnego
Kraj szybko przekształcał się z rolniczego w przemysłowy.
1848 zwołano konstytuantę i uchwalono nową konstytucję, którą Wilhelm zaakceptował.
Pierwszym premierem w historii Luksemburga został Gaspard de la Fontaine.
1849 tron objął Wilhelm III, który chciał przywrócić rządy absolutne w swej monarchii.
Wykorzystując kryzys polityczny, związany z rozwiązaniem parlamentu w 1854, zniósł w 1856
konstytucję i narzucił nową.

1866 nastąpił Kryzys Luksemburski

Wywołał go cesarz francuski Napoleon III, który po sukcesie Prus w wojnie z Austrią w 1866
zażądał Luksemburga jako rekompensaty za wstrzymanie się od udziału w wojnie.
Napoleon III zaproponował wykup Luksemburga, ale Bismarck to zastopował.
Propozycji tej sprzyjał Wilhelm III, który miał otrzymać wysokie odszkodowanie, ale działania obu
monarchów wzbudziły wielki protesty w Niemczech
Bismarck jednocześnie przygotowywały się do wykorzystania sytuacji jako pretekstu do wojny z
Francją.
1867 Konferencja w Londynie
W wyniku traktatu, Francja musiała zrzeć się pretensji, a Prusy wycofały wojska.
uznano Luksemburg za państwo niepodległe (choć wciąż pod berłem króla Niderlandów) i
neutralne, objęte gwarancjami 5 europejskich mocarstw.