«Το κοινό και τα ΜΜΕ: συνεργάτες ή εχθροί;»

Ζούμε σε μία εποχή ψηφιακής έκρηξης και συνεχούς ανάπτυξης της τεχνολογίας,
όπου ο ρόλος των ΜΜΕ έχει αποκτήσει κομβική σημασία. Κάθε δευτερόλεπτο συντελείται
ένας βομβαρδισμός πληροφοριών και ειδήσεων, μέσα από τον οποίο το κοινό
πληροφορείται για την πραγματικότητα, ώστε ο πολίτης να έχει πληθώρα ιδεών και
επιλογών ενημέρωσης. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν παρατηρηθεί
φαινόμενα χειραγώγησης και κατευθυνόμενης πληροφόρησης που αλλοιώνουν τις αξίες
της δημοσιογραφίας. Άραγε όμως, διαθέτουμε την απαιτούμενη ωριμότητα
πληροφοριακής επεξεργασίας; ‘H μήπως δεχόμαστε χωρίς κρίση την όποια είδηση ως
αντικειμενική αλήθεια;

Τα ΜΜΕ οφείλουν να χαρακτηρίζονται από αρχές που συνδέονται με τον κώδικα

δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Σύμφωνα με αυτόν, τα ΜΜΕ έχουν χρέος να
παρουσιάζουν τα γεγονότα όπως ακριβώς συνέβησαν και να διαχωρίζουν την προσωπική
τους γνώμη από την έκθεση του γεγονότος ενεργώντας με περίσκεψη και αποφεύγοντας τις
υπερβολές. Έτσι, ο δέκτης δεν θα εκλαμβάνει το σχόλιο ως εξακριβωμένο γεγονός και θα
σχηματίζει την δική του ελεύθερη άποψη. Ταυτόχρονα, η δημοσιοποίηση μιας είδησης
πρέπει να προϋποθέτει τον έλεγχο της εγκυρότητάς της προς αποφυγή της διάδοσης μιας
ανεξακρίβωτης πληροφορίας που μπορεί να οδηγήσει στην παραπληροφόρηση εκθέτοντας
τόσο τον δημοσιογράφο όσο και το μέσο. Ως αποτέλεσμα, ο δέκτης δεν θα χρειάζεται να
ενημερώνεται από πολλές και διαφορετικές πηγές και να ταυτοποιεί τις πληροφορίες
διερευνώντας ταυτόχρονα την αξιοπιστία του πομπού.

Πρέπει να διακατέχονται από υψηλό αίσθημα ευθύνης και να συνυπολογίζουν τις

πιθανές επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει στην κοινή γνώμη η δημοσιοποίηση μιας
είδησης. Ακόμη, οφείλουν να απέχουν από οποιοδήποτε είδος ρατσιστικό σχόλιο ή
δημοσίευση που αφορά στην προσωπική ζωή των όλων των πολιτών. Με αυτόν τον τρόπο,
σεβόμενοι τα δικαιώματα του κοινού τους, θα δρουν με εντιμότητα και καθαρή συνείδηση.
Τέλος, απαραίτητη είναι από πλευράς των ΜΜΕ η συνείδηση των ορίων του ρόλου τους.
Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να αναγορεύονται σε δημόσιο κατήγορο ή να παίζουν τον
ρόλο του δικαστή πάνω σε οποιοδήποτε θέμα, καθώς αυτό δεν συνδέεται με την
λειτουργία του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και αγγίζει τα όρια της
παραπληροφόρησης.

Συμπερασματικά, η υιοθέτηση κριτικής και υπεύθυνης στάσης του ατόμου ως δέκτη

και του δημοσιογράφου ως πομπού αποτελεί αναγκαιότητα στην εποχή μας. Η συνεργασία
τους είναι το κλειδί προς την αντικειμενικότητα. Αλλιώς, υπάρχει πιθανότητα να
δημιουργηθούν μη σκεπτόμενες γενιές που θα μας στοιχίσουν το μέλλον.