1

Τοκ- τοκ
Laurent Baffie
Διασκευή στα ισπανικά
Μετάφραση Δημήτρης Κωνσταντινίδης

Σκηνικό: Χώρος υποδοχής ενός ιατρείου. Σ’ αυτόν υπάρχουν 6 καρέκλες και ένα
χαμηλό τραπέζι με περιοδικά και μερικά βιβλία.
Στο βάθος ένα τζάκι και μια μεγάλη βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία και διακοσμητικά
αντικείμενα.
Όταν ξεκινάει το έργο βρίσκουμε στο χώρο τον Φρεντ, έναν εβδομηντάρη.
Τακτοποιεί διάφορα χαρτιά σε ένα δερμάτινο φάκελο που έχει στα πόδια του.
Ξαφνικά κοιτάει το κοινό και κάνει μια απρεπή χειρονομία με το μεσαίο
δάκτυλο....

Φρέντ: Τον παίρνετε!!!

Μετά χαλαρώνει και κοιτάει τα χαρτά του. Κάτι σημειώνει.

Σε ένα λεπτό μπαίνει ο Καμίλο, ένας πενηντάρης, λαχανιασμένος.

Καμίλο: (Βρίσκοντας την ανάσα του) ... Καλη… σπέρα...

Ο Φρεντ τον χαιρετάει κουνώντας το κεφάλι...

Καμίλο: Συγγνώμη που λαχανιάζω αλλά είναι που ανέβηκα από τις σκάλες 4
ορόφους κι έναν ημιόροφο! 88 σκαλιά για την ακρίβεια. Μου πήρε για να το
κάνω, περίπου 28 λεπτά.
Στην ηλικία μου δεν είναι κι άσχημα, εεε;; Όταν μάλιστα περνάω 10 ώρες την
ημέρα καρφωμένος στο κάθισμα του ταξί...

Φρεντ: (Κάνοντας τη γνωστή χειρονομία) Πουτάνας γιε!!

 2

Καμίλο: Συγγνώμη;;; (Παύση) Μπορείς να το ξαναπείς;;; (Παύση) Το φαντάστηκα

ή μόλις πρόσβαλες την αγία μητέρα μου;;;

Φρεντ: Όχι, όχι. Σε ικετεύω, συγχώρεσε με. Δεν το κάνω επίτηδες...

Καμίλο: (Απομακρυνόμενος από τον Φρέντ, παύση) Λες πουτάνα τη μητέρα μου
και μου ζητάς συγγνώμη; Ένα λεπτό να το καταλάβω...

Φρεντ: Σε παρακαλώ, σου ξαναζητάω συγγνώμη... Τουρέτε…

Καμίλο: Τουρέτε;

Φρεντ: Σύνδρομο Τουρέτε…

Καμίλο: Βρίζεις εμένα τώρα;

Φρεντ: Όχι, είμαι θύμα αυτού του συνδρόμου. Έτσι το ονομάζουν οι ειδικοί
«Σύνδρομο Τουρέτε».

Καμίλο: Πάει να πει;

Φρεντ: Πετάω προσβολές και κάνω χειρονομίες στα μούτρα των άλλων χωρίς να
το ελέγχω...

Καμίλο: (Παύση-δεν πείστηκε) Με κοροιδεύεις;;;

Φρεντ: Όχι, όχι, στ’ ορκίζομαι, είναι η καθαρή αλήθεια.... Ξεκίνησε στα 11 μου και
τώρα είμαι 73...
 3

Καμίλο: Και γιατί δεν πας σ’ ένα γιατρό!

Φρεντ: Αυτός εδώ είναι ο εκατοστός.

Καμίλο: Τι εκατοστός!

Φρεντ: Γιατρός, που επισκέπτομαι. Αν και μου φαίνεται πως αυτή η αρρώστια
δεν θεραπεύεται... Περνάει για λίγο βέβαια αλλά μετά... Στην ηλικία μου το μόνο
που ήθελα… είναι να βρίζω μ’ αυτό τον χυδαίο τρόπο τον κόσμο. «Του κώλου τα
εννιάμερα»!!! Όχι, αυτό το είπα ηθελημένα. (Φωνάζει με μια χειρονομία και
τρανταχτό γέλιο) Καριόλη, χέστηκες ε;;;!!! Αυτό μούφυγε, συγγνώμη! Βλέπεις;
(Σχεδόν με κλάμα) Μου φεύγουν μόνα τους…

Καμίλο: (Βλέποντάς τον με οίκτο) Καημένε... (Παύση) Συγγνώμη που αντέδρασα

κάπως ... άσχημα πριν… αλλά πού να το φανταστώ...

Φρεντ: Φυσικό είναι... Δεν σε παρεξηγώ....

Καμίλο: Πρέπει να τραβάς μεγάλο ζόρι ε;...

Φρεντ: Ε όσο νάναι… Αν και με τον καιρό συνηθίζεις... Ξύπνα μαλάκα!!!

Συγγνώμη, πάλι μ’ έπιασε...

Καμίλο: ΟΚ!!!

Φρεντ: Γι’ αυτό ζήτησα ραντεβού με το γιατρό Κούπερ... Είναι ένας από τους
καλύτερους ψυχίατρους στον κόσμο! Έχει την έδρα του στη Βιέννη αλλά βλέπει
ασθενείς και σ’ όλες τις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης.

Καμίλο: Ένας από τους καλύτερους;;; Ο Καλύτερος!!! Σύμφωνα με τον γιατρό

μου. Περίμενα εδώ και 3 μήνες, 15 μέρες, 7 ώρες και 43 λεπτά για να κλείσω
 4

αυτό το ραντεβού... 3 μήνες, 15 μέρες, 7 ώρες και 43 λεπτά!!! Μετρήστε

ακριβώς.... 410 μέρες, 9.840 ώρες, 590.400 λεπτά, 3.424.000 δευτερόλεπτα...

Φρεντ: Ευτυχώς δε θα χρειαστεί να περιμένετε για να ξανακλείσετε ραντεβού!

Γιατί δε βλέπει τον ίδιο ασθενή δύο φορές.

Καμίλο: Το ίδιο μου είπε κι ο γιατρός μου. Ότι η τεχνική του είναι αποτελεσματική,
σε ξεμπλοκάρει με την πρώτη! Μια κι έξω!

Φρεντ: Στη δική μου περίπτωση ελπίζω τουλάχιστον να μειωθούν οι επιληπτικές

κρίσεις, γιατί για να γιατρευτώ…. (τελειώνει τη φράση του μ’ έναν αναστεναγμό)

Καμίλο: Πόσο σας λυπάμαι… πραγματικά σας λυπάμαι φίλε μου.

Φρεντ: (Απλώνοντάς του το χέρι) Φρεντ, με λένε Φρεντ.

Καμίλο: (Δίνοντας το δικό του) Χάρηκα. Καμίλο.

Φρεντ: Χαίρομαι που σε γνωρίζω Καμίλο.

Καμίλο: Κι εγώ.... Και... τη νύχτα;

Φρεντ: Τί τη νύχτα;;

Καμίλο: Πάλι σας πιάνει;

Φρεντ: Όχι. Ευτυχώς την νύχτα κοιμάμαι.

Καμίλο: Ναι αλλά όταν βλέπετε... όνειρα… πάλι σας… επιτίθεται;;;

 5

Φρεντ: Όχι, όταν κοιμάμαι... είμαι... φρόνιμος...

Καμίλο: ΟΚ... Κάτι είναι κι αυτό... (Παύση) Και πόσες βρισιές εκστομίζετε την
ημέρα;

Φρεντ: Δεν ξέρω. Δεν το υπολόγισα ποτέ.

Καμίλο: Ούτε έναν μέσον όρο;;

Φρεντ: Ε... όχι, ποτέ δεν τις μέτρησα...

Καμίλο: Αλήθεια; Οκ, πάμε να τις μετρήσουμε... Είσαστε 73 και μου είπατε ότι το
παθαίνετε από τα 11 σας , σωστά;

Φρεντ: Ναι.

Καμίλο: Εδώ και 62 χρόνια και ποτέ δεν είχατε την περιέργια να μάθετε πόσες
φορές τη μέρα το κάνετε;

Φρεντ: Ναι, το παραδέχομαι. Ποτέ δεν με απασχόλησε το θέμα για να μετρήσω.

Καμίλο: Λοιπόν, αυτό είναι δουλειά δική μου! Κοίτα: Σε 5 λεπτά είχαμε 6
επιθέσεις. Αυτό μας κάνει 72 φορές την ώρα. Αν το πολλαπλασιάσω επί 16, γιατί
δεν μετράω τις 8 ώρες του ύπνου, μας κάνουν 1.152 βρισιές τη μέρα, πάνω-
κάτω....

Φρεντ: Τόσο πολύ;

Καμίλο: Δεν τέλειωσα ακόμη. 1.152 επί 365 μας κάνουν... 420.480 βρισιές το
χρόνο.
 6

Φρεντ: Είσαι στο στοιχείο σου βλέπω!

Καμίλο: Τελειώνω... 420.480 επί 62 , μετρώντας από τότε που ξεκινήσατε, μας
κάνουν σύνολο 26.069.760 βρισιές και χειρονομίες .... ακατάλληλες....

Φρεντ: Περίπου;

Καμίλο: Όχι, με ακρίβεια.

Φρεντ: «Καραγκιόζη»!!!

Καμίλο: Α... έχετε και πιο .... μαλακές...

Φρεντ: Ευτυχώς, ναι.

Καμίλο: Και... χωρίς να θέλω να φανώ αδιάκριτος... Τι δουλειά κάνετε;

Δεν φαντάζομαι να έχει να κάνει με κόσμο;

Φρεντ: Όταν ήμουν νέος ήμουνα... «Μαλάκα»!!!… Συγγνώμη...

Καμίλο: Μην το σκέφτεστε...

Φρεντ: Ήμουνα ... δικηγόρος. (Ο Καμίλο γελάει) Δικηγόρος...

Είχαν βγει απ΄ το στόμα μου κάτι ... απίστευτα ωραίες... κουβέντες… για να
υπερασπιστώ τους πελάτες μου… που και αθώοι να ήταν εγώ κατάφερνα να
τους καταδικάσω... Σκέψου εμένα με το πρόβλημά μου και τη φάτσα του δικαστή
να ζητά το λόγο για τις προσβολές που άκουγε.

Καμίλο: Ναι ... είναι .... κάπως... Και τώρα στα γερατειά σας, με όλο το
σεβασμό....
 7

(Απρεπής χειρονομία από Φρεντ)

Φρεντ: Για τώρα βρήκα τελικά μια δραστηριότητα που μπορώ να αφιερωθώ
μόνος στο σπίτι και να μην ενδιαφέρει κανέναν το... δικό μου… λεξιλόγιο... Τα
τελευταία δύο χρόνια δούλεψα ως κούριερ σε μια εταιρία αλλά απολύθηκα, όπως
καταλαβαίνετε, για ευνόητους λόγους. Τώρα είμαι απλά... ευτυχώς…
συνταξιούχος... Προσπαθώ να βγαίνω όσο γίνεται λιγότερο έξω απ’ το σπίτι…
καταλαβαίνετε… (χειρονομία)
Εσείς;

Καμίλο: Εγώ σας είπα. Είμαι ταξιτζής.

Φρεντ: Αυτό το ξέρω... Για ποιο λόγο είσαστε εδώ!

Καμίλο: Τίποτα, απλά η γυναίκα μου έχει την έμμονη ιδέα ότι έχω… έμμονη ιδέα
με τους αριθμούς...

Φρεντ: Αλήθεια; Δεν θα μου περνούσε ποτέ απ’ το μυαλό κάτι τέτοιο.

Καμίλο: Ακούστε: Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Νιώθω απλά την ανάγκη να
μετράω τα πάντα από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που θα με πάρει ο
ύπνος... Αυτή, αυτό το ΤΟΚ, αυτή την ψυχική διαταραχή, όπως λέει πως την
λένε, την θεωρεί αρρώστια. Αλλά για μένα είναι απλά ένα χόμπι. Ένα χόμπι που
αυτή δεν αντέχει γι’ αυτό με έπεισε να έρθω εδώ... Θυμώνει με τους…
αριθμούς… αν είναι δυνατόν…
Φρεντ: Αυτό το… ελάττωμά σας, αυτό που… έχετε τελοσπάντων , σας κάνει πιο
έξυπνο. Γιατί πιστεύω ότι με τους υπολογισμούς… “Πάρτον τώρα»…
συγγνώμη… ήθελα να πω... μούφυγε, συγγνώμη!

Καμίλο: Μου κάνεις μια χάρη Φρέντ;

Φρεντ: Βεβαίως.
 8

Καμίλο: Σταματήστε να μου ζητάτε συγγνώμη καθέ τρεις και λίγο, αφού το βλέπω
πως δεν το κάνετε επίτηδες. Πριν ήμουν έτοιμος να σας σπάσω τα μούτρα αλλά
τώρα καταλαβαίνω ακριβώς τι συμβαίνει.

Φρεντ: Ευχαριστώ… Πείτε μου όμως… Όταν οδηγείτε τι κάνετε; Πάλι ασχολείστε
με αριθμούς;

Καμίλο: Ε… αυτό είναι το φόρτε μου!

Φρεντ: Δηλαδή;

Καμίλο: Μετράω…

Φρεντ: Τι μετράτε!

Καμίλο: Πόσες διαδρομές κάνω μέσα στη μέρα…

Φρεντ: Φυσιολογικό δεν είναι αυτό;

Καμίλο: Πόσο διαρκεί κάθε διαδρομή…

Φρεντ: Κι αυτό φυσιολογικό μου φαίνεται…

Καμίλο: Πόσα αυτοκίνητα θα δώ με πράσινο χρώμα… και με κόκκινο… καφέ…

μαύρο…γκρίζο… άσπρο και ούτω καθεξής… πόσα αυτοκίινητα της τάδε
μάρκας… πόσα της άλλης… και της άλλης… ποιας μάρκας κυκλοφορούν
περισσότερα αυτοκίνητα… πόσες φορές με έχει προσπεράσει ένα συγκεκριμένο
αυτοκίνητο… πόσες φορές το έχω προσπεράσει εγώ… πόση ώρα ακριβώς κάνω
σε κάθε κόκκινο φανάρι…
 9

Φρεντ: Και τα θυμάσαι όλα αυτά;

Καμίλο: Καταγράφω τα πάντα στο μυαλό μου σαν κομπιούτερ… και κάνω
συσχετίσεις… συγκρίσεις… υποθέσεις… κι όλα αυτά που για μένα είναι ένα
χόμπι η γυναίκα μου τα θεωρεί αρρώστεια! (Παύση) Εσείς είστε παντρεμένος;

Φρέντ: Όχι! Μία φορά έφτασα στο παραπέντε...

Καμίλο: Στο παραπέντε;

Φρέντ: Να παντρευτώ… αλλά τελικά δεν... (Παύση) «Πουτάνα Εσμεράλδα»…

συγγνώμη… Εσμεράλδα τη λέγανε… Κάτι τέτοιο της πέταξα…την τρόμαξα… την
πρόσβαλα κατάμουτρα από την πρώτη στιγμή που την είδα... και…
καταλαβαίνετε… Κι εγώ αν ήμουν στη θέση της… υποθέτω… θα αντιδρούσα με
τον ίδιο τρόπο. Δεν ήταν εύκολο ούτε γι’ αυτήν, ούτε για τους φίλους της, ούτε για
την οικογένειά της. Ακόμα περισσότερο για τα παιδιά μας… που θα κάναμε… αν
κάναμε θέλω να πω... τελικά… (Καθαρίζει τα γυαλιά του φανερά συγκινημένος)
Εσείς έχετε παιδιά;

Καμίλο: Δύο. Που δεν είναι βέβαια αρκετά. Δύο είναι ένας αριθμός… πολύ…
απλός...

Φρεντ: Όπως και να το κάνουμε δεν μπορείτε να κάνετε και... χίλια...

Καμίλο: Υποθετικά θα μπορούσαμε... Ξέρετε πόσα σπερματοζωάρια φεύγουν

από κάθε άντρα με κάθε εκσπερμάτωση;

Φρεντ: «Πάρ’ την» (με χειρονομία)… Συγγν… (Ο Καμίλο τον κόβει)

Καμίλο: Δεν πειράζει! Λοιπόν... ξέρετε πόσα; Βάζω κι ένα μικρό περιθώριο για
λάθος περίπου 10 εκατομμύρια...
 10

Φρέντ: Ειλικρινά δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Αλλά θα πρέπει να είναι αρκετά...

Καμίλο: Περισσότερα από αρκετά...60 εκατομμύρια σπερματοζωάρια στο

χιλιοστόλιτρο από κάθε εκσπερμάτωση που μας δίνει μεταξύ 2 με 5
χιλιοστόλιτρα, μας κάνουν στο σύνολο 120 με 300 εκατομύρια
σπερματοζωάρια... Σκεφτείτε τί γενοκτονία γίνεται κάθε φορά.... Μεγάλη
βαρβαρότητα!

(Μπαίνει η Μπλάνκα, κρατώντας μια ακριβή, μεγάλη τσάντα στα χέρια της)

Μπλάνκα: Καλησπέρα.

Καμίλο: Καλησπέρα.

(Η Μπλάνκα προχωρεί προσεκτικά, με δισταγμό, χαιρετώντας το Φρέντ και τον

Καμίλο, οι οποίοι ανταποκρίνονται στο χαιρετισμό με μια κίνηση του κεφαλιού
τους)

Φρεντ: Καλησπέρα. (Προς τον Καμίλο με διακριτικότητα) Νομίζω πως θα ήταν

πιο σωστό ν’ αλλάξουμε θέμα….

Καμίλο: Όπως θες… Εγώ είμαι ταξιτζής. Μπορώ να μιλήσω για ό,τι θες… για
πολιτική, για ποδόσφαιρο… για τον καιρό… για ό,τι θες…

(Η Μπλάνκα ανοίγει την τσάντα της, βγάζει ένα υγρομάντηλο και αρχίζει να
καθαρίζει την πλάτη μιας από τις καρέκλες. Ο Καμίλο την παρατηρεί επίμονα)

Καμίλο: Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;

Μπλάνκα: Όχι, κανένα. Είναι για τα μικρόβια.

 11

(Ξανανοίγει τη τσάντα της και βγάζει ακόμη ένα υγρομάντηλο για να ολοκληρώσει
το καθάρισμα πριν καθίσει)

Μπλάνκα: (Στο Φρέντ) Συγγνώμη, μήπως ξέρετε πού είναι το μπάνιο;

Φρεντ: Δεν έχω ιδέα, λυπάμαι.

Καμίλο: (Δείχνοντας με χειρονομίες πού είναι το μπάνιο) Νομίζω ότι είναι… στο…
διάδρομο… η πρώτη πόρτα στα δεξιά.

Μπλάνκα: (Παίρνοντας ένα σαπούνι από τη τσάντα της) Ευχαριστώ. (Ξεκινάει να

πάει στο μπάνιο)

Φρεντ: «Βρώμαααα»!!!... «Σκατοπουτάναααα»!!!...

ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΜΠΛΑΝΚΑΣ!!!

(Στον Φρέντ) Όχι, αυτή τη φορά δεν έχει συγγνώμη.

Καμίλο: Όπως αγαπάς… Φρεντ… (Παύση) Είδες τη μανιακή; Ίδια η γυναίκα

μου… Αν δεν τα κάνει όλα σαν καινούργια δεν ησυχάζει… σαν να ζούμε σε
ξενοδοχείο…. Και όταν πάμε να φάμε έξω, απορώ πώς δεν πάει μετά στην
κουζίνα του εστιατορίου να πλύνει και τα πιάτα.

Φρεντ: Ξέρεις ότι κι αυτή η μανία, να τα καθαρίζεις όλα, είναι επίσης μια μικρή
ψυχική διαταραχή….

Καμίλο: Αλήθεια;

Φρεντ: Ασφαλώς. Ονομάζεται… μμμμ…. Περίμενε…. (Ο Φρέντ βγάζει μερικά

χαρτιά από το βαλιτσάκι του). Έχει τόσο καιρό που πάω σε γιατρούς… έχω ένα
 12

μεγάλο αρχείο για τις … ψυχικές διαταραχές. Να το … το ονομάζουν η μανία της

καθαριότητας… Περίμενε γιατί είμαι σίγουρος ότι θα βρω κι έναν πιο…
επιστημονικό όρο… Λοιπόν…

(Η Μπλάνκα βγαίνει από το μπάνιο)

Καμίλο: Καλύτερα να μου τον πεις μετά… (Κάνει νόημα ότι γύρισε)

Μπλάνκα: (Κάθεται στη θέση της και βάζει το σαπούνι στην τσάντα της)
Συγγνώμη, δεν είν’ εδώ ο γιατρός;

Φρεντ: Δεν ξέρω αν είναι εδώ κυρία, περιμένουμε….

Καμίλο: Περιμένουμε εδώ και 750 δευτερόλεπτα πάνω- κάτω, χωρίς να είμαστε
σίγουροι ότι είναι εδώ.

(Η Μπλάνκα κοιτάει τα χέρια της, παίρνει το σαπούνι και ξαναπάει στο μπάνιο)

Καμίλο: (Σχολιάζοντας δυνατά) Πάλι;;;

Φρεντ: (Κοιτάζοντας ξανά τα χαρτιά του) Εδώ είναι. Ο ακριβής όρος είναι….

Καμίλο: Θα μας σπάσεις τ’ αρχίδια;;; Συγγνώμη αλλά δεν άντεξα εγώ αυτή τη
αυτή τη φορά… με κόλλησες φαίνεται…

Φρεντ: Δεν νομίζω. Αν και… γιατί πρόσβαλες τη δεσποινίδα;

Καμίλο: Όχι, δεν πρόσβαλα αυτήν, τη γυναίκα μου πρόσβαλα.

Φρεντ: Τη… γυναίκα σου;

 13

Καμίλο: Τη γυναίκα μου σκεφτόμουν. Μου σπάει συνεχώς τ’ αρχίδια. Έφτασα να

επιμένω 82 φορές να έρθει να δει το γιατρό, γιατί στην τελική, αυτή είναι η
άρρωστη, αυτή θα έπρεπε να είναι εδώ κι όχι εγώ.

Φρεντ: (Κοιτάζοντας τα χαρτιά του) Λοιπόν, ο ακριβής όρος είναι… Νοσοφοβία.

Καμίλο: Νοσοφοβία;

Φρεντ: Ναι, νοσοφοβία. Υπερβολικός φόβος για τις αρρώστιες.

Καμίλο: Α κατάλαβα. Και για το θέμα το δικό μου ποιο είναι το επιστημονικό
όνομα;

Φρεντ: (Κοιτάζοντας τα αρχεία του) Για να δω. Το δικό σου ονομάζεται….

Αριθμομανία.

Καμίλο: Ναι εεε;;; Κι εγώ τι είμαι τελικά;

Φρεντ: Αριθμο-μανιακός. Κάποιος που δε μπορεί να σταματήσει να κάνει

υπολογισμούς με το μυαλό του.

Καμίλο: (Πολύ προβληματισμένος, επηρεασμένος απ’ αυτό που άκουσε) Είμαι κι

εγώ δηλαδή … άρρωστος…

(Η Μπλάνκα επιστρέφει από το μπάνιο. Κάθεται στην καρέκλα της βάζοντας το

σαπούνι στην τσάντα της. Εκείνη τη στιγμή μπαίνει η Μαρία)

Μαρία: (Ντροπαλά) Καλησπέρα.

Μπλάνκα: Καλησπέρα.
 14

Καμίλο: Καλησπέρα.

Φρεντ: Καλησπέρα.

(Η Μαρία διασχίζει το χώρο και κάθεται, χωρίς να πει τίποτα, σε μια από τις
καρέκλες)

Φρέντ: «Πατσουλίιιιιι» (μυρωδιά πουτάνας)

(Η Μαρία αρχίζει τις προσευχές)

Φρεντ: Συγγνώμη κυρία, σας ζητάω να με συγχωρέσετε.

Μαρία: Είστε τρελός; Έχετε πιεί; Τι σας συμβαίνει;

Καμίλο: Μην αρπάζεστε κυρία μου. Ο Φρεντ είναι καλός άνθρωπος. Απλά έχει
ένα προβληματάκι. Του φεύγουνε.

Μαρία: Τι του φεύγουνε κύριε…

Καμίλο: Βρώμικα λόγια και χυδαίες χειρονομίες… χωρίς να το θέλει.

Μπλάνκα : Ε ναι … Αυτό είναι το «Σύνδρομο Τουρέτε».

Φρεντ: Ακριβώς.

Καμίλο: (Στη Μπλάνκα) Εσείς το ξέρετε αυτό το;….

 15

Μπλάνκα: Ναι λίγο… Είχα δει κάποιον σε ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση που
το εξηγούσε. (Στη Μαρία) Εσείς δεν ακούσατε ποτέ γι’ αυτό;

Μαρία: Όχι ποτέ.

Φρεντ: «Τραγάνισε με….» (Comemela κατά λέξη σημαίνει «Φάγε με»…. Ίσως να
μεταφραστεί και «Πάρε με», σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση)

Μαρία: (Κάνοντας το σταυρό της τρεις φορές γρήγορα, λέγοντας μια προσευχή)
ΑΑΑΧΧΧΧ

Φρεντ: Συγγνώμη, λυπάμαι.

Μαρία: Παναγία μου, Χριστέ μου!

Καμίλο: Έλα, μη ζητήσεις συγνώμη ξανά, φτάνει. (Στη Μαρία) Κι εσείς μ’ αυτό το
ροζάριο, δε σας καταλαβαίνω, με κάνετε να νιώθω ένοχος για το φίλο μου το
Φρεντ, που είναι απλά άρρωστος και δεν το κάνει όλο αυτό επίτηδες….

Μαρία: (Στη Μπλάνκα) Μα δεν είν’ εδώ ο γιατρός;

Μπλάνκα: Απ’ όσο ξέρω, όχι. Αν και είμαι εδώ μόνο μερικά λεπτά.

Καμίλο: 4 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα.

Μαρία: (Στον Καμίλο) Δεν είν’ εδώ ο γιατρός;

Καμίλο: Δεν ξέρω κυρία μου. Μου πήρε δεκατρείς μήνες να μου δώσουν
ραντεβού και τώρα που τα κατάφερα θα μπω μέσα μόνο για πέντε λεπτά.
Περίπου. Έτσι κι αλλιώς απόψε δε δουλεύω… δε βιάζομαι….
 16

Φρεντ: Άντε μου στο διάβολο… μουνόπαννο!

(Η Μαρία προσευχές και σταυροκοπήματα)

Καμίλο: Πάλι; Σας είπαμε ότι δεν το κάνει επίτηδες.

Μαρία: Ούτε κι εγώ!

Καμίλο: Πώς;

Μαρία: Ούτε κι εγώ το κάνω επίτηδες.

Καμίλο: Αλήθεια; Καλά εδώ έχουμε πάρτι!!!!

(Η Μαρία μένει και κοιτάει τα περιοδικά και τα βιβλία που υπάρχουν στο
τραπεζάκι.

Μαρία: (Στη Μπλάνκα) Συγγνώμη αλλά αυτό είναι ευαγγέλιο;

Μπλάνκα: Ποιο;

Μαρία: Αυτό το μικρό βιβλίο, είναι ευαγγέλιο;;;

Μπλάνκα: ΕΕ ναι… το θέλεις;

(H Μαρία κάθεται. Η Μπλάνκα παίρνει το βιβλίο με το ένα χέρι και το δίνει στη
Μαρία κρατώντας το με την άκρη των δακτύλων της)

Μαρία: Ευχαριστώ.
 17

(Η Μαρία αρχίζει να διαβάζει το ευαγγέλιο. Η Μπλάνκα κοιτάει τα δάκτυλά της,

παίρνει το σαπούνι και σηκώνεται)

Καμίλο: (Στη Μπλάνκα) Ξέρεις πού είναι εεε;;;;

Μπλάνκα: (Κατευθυνόμενη προς το μπάνιο) Ναι, ευχαριστώ.

Καμίλο: (Στο Φρεντ) Η τρίτη φορά που πάει… Αυτή τρώει το σαπούνι σαν
επιδόρπιο… Με τρώει η περιέργεια πόσα σαπούνια θα σπαταλάει το χρόνο…
Πάνω - κάτω θα έλεγα… μεταξύ 175 με 210.

(Μπαίνει η Λιλλύ)

Λιλλύ: (Χαιρετάει με το κεφάλι ντροπαλά) Καλησπέρα. Καλησπέρα.

Όλοι: Καλησπέρα.

Μαρία: (Στη Λιλλύ) Έχετε κι εσείς ραντεβού με το γιατρό;

Λιλύ: Ναι. Ναι.

Μαρία: Καλά αυτός ο άνθρωπος σε πόσο κόσμο έκλεισε ραντεβού σήμερα;

Καμίλο: Κλείστε τα φώτα καλού - κακού μη μας έρθουν κι άλλοι περίεργοι τύποι
σήμερα.

Μαρία: Α Χριστέ μου τα φώτα!!!! Ξέχασα τα φώτα αναμμένα στο σπίτι. Τα ξέχασα
η ηλίθια!!! (Παύση) ΑΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ Το Γκάζι!!!!
 18

Καμίλο: Και το γκάζι;;

Μαρία: Ίσως… μπορεί…. δεν ξέρω…. Κύριε, κύριε, βοήθα με…. Υπάρχουν 3
άτομα πριν από μένα, σωστά;;

Καμίλο: Ναι είστε η τέταρτη στη σειρά. Αλλά μ’ αυτή την ατυχία που σας συνέβη,
δεν μ’ ενδιαφέρει ν’ αφήσω τη σειρά μου, έτσι μ’ αυτή τη βοήθεια θ’ αποφύγουμε
την έκρηξη. Mόνο που εγώ είμαι δεύτερος… Ο κύριος από δω θα πάει πρώτος
και η δεσποινίδα από δω μετά από μένα και η κυρία που είναι στο μπάνιο, θα
πάει μετά τη δεσποινίδα.

Φρεντ: Θα σας παραχωρήσω τη σειρά μου κυρία μου, παρόλο που κι εγώ
βιάζομαι. Μπορείτε να περάσετε πρώτη.

Μαρία: Ευχαριστώ κύριε. Είστε πολύ ευγενικός.

Καμίλο: Βλέπετε; Σας το είπα ότι είναι καλός τύπος.

Φρέντ: Πάρτην!!!!

Μαρία: Χριστέ μου, Ιωσήφ και Παναγία!

Καμίλο: Ξεχάστε το! Δείτε τι καλός που είναι!!! Μόλις σας παραχώρησε τη θέση
του!

(Η Μπλάνκα επιστρέφει από το μπάνιο και κάθεται στην καρέκλα της)

Καμίλο: (Στη Λιλλύ) Δεν είναι κακός… το παλεύει να μη βρίζει… αλλά του
φεύγουνε… δεν το θέλει.

Λίλυ: (Άβολα) Ναι… Ναι…

 19

Φρεντ: Μαλάκαααααααααααααααα!!!!!!!

Μαρία: Χριστέ, Ιωσήφ και Παναγία ….(;;;;)

Καμίλο: Και όταν ο καημένος πετάει κάτι που δεν το θέλει… η κυρία από δω
αρχίζει τις προσευχές και τα σταυροκοπήματα.

Λιλύ: (Στον Καμίλο) Ναι… Ναι…

Καμίλο: Είναι συντονισμένοι οι δυο τους… Αυτός βρίζει και αυτή προσεύχεται….

Μαρία: (Παλεύοντας με τη τσάντα της, ψάχνοντας με μανία) Άγιε μου Βενέδικτε,

τα κλειδιά μου! Ξέρει κανένας τι ώρα θα ξεκινήσουμε να περνάμε μέσα ή πόσο
κόσμο περιμένουμε ακόμη να έρθει;;;

Καμίλο: Δεν ξέρω, έμεινε μόνο μια καρέκλα… και αν έρθουν άλλοι θα πρέπει να
παλέψουν γι’ αυτήν….

Μπλάνκα: Να παλέψουν; Α με τίποτα. Δεν ήρθα εδώ για να με κολλήσουν κανένα

μικρόβιο!…

Καμίλο: Χιούμορ έκανα… (στη Λιλλύ) ένα αστείο είπα!

Λιλλύ: Καταλαβαίνω… Καταλαβαίνω…

Μαρία: (Βγάζει το πρόσωπό της από τη τσάντα της) Δόξα τω Θεώ και τη Αγία
Τριάδι! Εδώ είναι! Αλλά αν κτυπήσει κανείς το κουδούνι του σπιτιού μου με
ανοικτό το γκάζι, θα συμβεί μεγάλη καταστροφή….

Φρεντ: Συγγνώμη αλλά… δεν έλεγξες πριν φύγεις από το σπίτι αν το έκλεισες;
 20

Μαρία: Ναι, φυσικά… η αλήθεια είναι… ότι έχω τη συνήθεια να το ελέγχω πάντα,
πολλές φορές….

Καμίλο: Πόσες ακριβώς;

Μαρία: Πού να ξέρω!... Αρκετές!...

Καμίλο: Πάνω από δέκα;

Μαρία: Πολύ παραπάνω.

Καμίλο: Πόσες… πάνω- κάτω!...

Μαρία: Δεν ξέρω… 30 το λιγότερο!!!;;;….

Φρεντ: (Με μια έντονη χειρονομία) Τότε δεν υπάρχει πρόβλημα.

Μαρία: Το πιστεύετε;

Καμίλο: Ναι, φυσικά, ηρεμήστε. Αν έχετε ελέγξει το γκάζι τόσες φορές, είναι
εντάξει. Αν το κάνατε μόνο μια φορά… μπορεί να υπήρχε πρόβλημα…. αλλά με
30 φορές!!!;;; Το λιγότερο!!!;;;….

Φρέντ: Γάμησέ μας!!!

Μαρία: Χριστέ, Ιωσήφ και Παναγία!!

Καμίλο: Έλα- έλα- ήσυχα….

 21

(Εκείνη τη στιγμή μπαίνει ο Πέπε. Μένει όρθιος στην πόρτα)

Πέπε: Καλησπέρα.

Καμίλο: Α νάτη! Η έκτη καρέκλα!!!

(Όλοι γυρίζουν για να δουν)

Φρεντ: Καλησπέρα.

Όλοι: Καλησπέρα.

Λιλλύ: Καλησπέρα. Καλησπέρα.

Καμίλο: Πέρασε, πέρασε μη φοβάσαι, δε δαγκώνουμε!

Πέπε: Το ελπίζω. (Μένει στην πόρτα)

Καμίλο: Mην ανησυχείς. Πρέπει να σου πω ένα πράγμα για να μην έχουμε
παρεξηγήσεις. Εδώ ο φίλος μας ο Φρεντ λέει χοντράδες αλλά το κάνει χωρίς να
το θέλει.

(Ο Φρεντ κάνει μια μικρή χειρονομία για να δηλώσει ότι θα σταματήσει τις
χοντράδες)

Μαρία: Έχετε ΚΑΙ ΕΣΕΊΣ ραντεβού με το γιατρό Κούπερ!!!!;;;;

Πέπε: (Απορημένος) Ναι!!!

 22

Μαρία: Τι διάολο, ήμαρτον Κύριε, ελέησόν με την αμαρτωλή, group therapy θα

κάνουμε;;;;

Καμίλο: Όχι, δεν το πιστεύω.

(Κοιτάζονται μεταξύ τους με αμφιβολία)

Μπλάνκα: (Στη Λιλλύ) Εσάς σας μίλησε για… ομαδική θεραπεία;

Λιλύ: Όχι… όχι…

Φρεντ: (Δυνατά) Τον παίρνετε!!!!….

Kαμίλο: Ομαδικά; Θέλω να πω… θα εξεταστούμε ομαδικά; Η θεραπεία θα είναι

ομαδική;;;

Φρεντ: Σκατά!!! (Μπατσάκι) Και μόνο η ιδέα της ομαδικής θεραπείας μου
προκαλεί άγχος. Εδώ και τριάντα χρόνια είμαι απέναντι σ’ ένα γιατρό, δεν
υπάρχουν άλλοι… παρείσακτοι!...

Μπλάνκα: Σας καταλαβαίνω απόλυτα. Κι εμένα θα μου προκαλέσει άγχος κάτι

τέτοιο. Είναι ήδη πολύ δύσκολο για μένα να μιλάω για το πρόβλημα μου σ’ έναν
ξένο… το γιατρό… φαντάσου να το κάνω μπροστά σε… τόσους άλλους!!! Όχι!!!

Καμίλο: Ηρεμήστε, ηρεμήστε… δεν έχει νόοημα αυτή η συζήτηση. Αφήστε πρώτα
να δούμε τι θα πει ο γιατρός Κούπερ. (Στον Πέπε) Παιδί μου εσύ θα μπεις;;;;

Πέπε: Θα το ήθελα.

Καμίλο: Ε τότε γιατί δε μπαίνεις. Πέρνα μέσα, η καρέκλα σου σε περιμένει.

 23

Πέπε: Και οι γραμμές!!!;;;

Καμίλο: Τι οι γραμμές, ποιες γραμμές;

Πέπε: Το σχέδιο στο πάτωμα. Εγώ ποτέ δεν πατάω μια γραμμή όταν
περπατάω… και το πάτωμα είναι γεμάτο γραμμές.

Φρεντ: Πηδιέσαι!!!

Καμίλο: Πήδα τις.

Πέπε: Όλες αυτές;

Καμίλο: Μόνο --------- είναι!

Πέπε: Ναι αλλά… θα με κοροϊδέψετε!

Καμίλο: Γιατί; Κορόιδεψες εσύ το Φρεντ που σ’ έβρισε;

Πέπε: Όχι.

Καμίλο: Κορόιδεψες εμένα όταν κατάλαβες πως έχω μετρήσει τις γραμμές στο
πάτωμα;;

Πεπ: Όχι βέβαια.

Καμίλο: Θα κορόιδευες τις κυρίες ή τις δεσποινίδες;

 24

Πέπε: Όχι, ποτέ.

Μαρία: (Στον Καμίλο) Εμένα γιατί να με κοροϊδέψει. Εγώ βρίσκομαι εδώ για μια
φίλη μου που μου ζήτησε να έρθω στη θέση της… κατάλαβες; Εγώ προσωπικά
είμαι καλά, ευχαριστώ.

Καμίλο: Αφού το λέτε εσείς… (Στον Πέπε) Έλα, πάρε την καρέκλα μου, έτσι
κόβεις δρόμο.

(O Πέπε μπαίνει στο χώρο ανεβαίνοντας στην εσοχή του τζακιού. Κατόπιν
σκαρφαλώνει σε μια από τις βιβλιοθήκες, παίρνει ένα βιβλίο και το πετάει στο
πάτωμα. Mετά από λίγο δίνει ένα σάλτο πάνω στο βιβλίο και πηδάει σαν
καγκουρό ανεβαίνοντας στην καρέκλα του Καμίλο)

Καμίλο: Σαν ελατήριο! Εντυπωσιακό!

Φρεντ: Νεότητα, θείος θησαυρός!!!

Καμίλο: Καλά είσαι ποιητής!!!

Φρεντ: Ποιητής, ποιητής … μην τα βάζεις μαζί μου….

Μαρία: (Ειρωνικά) Καλό ζευγαράκι.

Καμίλο: (Παίρνει την κανάτα με το νερό από το τραπεζάκι) Αυτό με διασκεδάζει.

Θέλει κανείς ένα ποτηράκι νερό;

Πέπε: Εγώ.

(Ο Καμίλο του δίνει ένα ποτήρι και του το γεμίζει, παίρνει κι αυτός ένα και το
γεμίζει κι αυτό)
 25

Μαρία: ΝΕΡΟ!!! Αγία Βιργινία μου, άφησα ανοιχτές τις βρύσες της κουζίνας!!! Θα
πλημμυρίσει το σπίτι!!!

Καμίλο: Αν δεν ανατιναχτεί απ’ το γκάζι!

(Ο Καμίλο τείνει το ποτήρι του στον Πέπε για να τσουγκρίσουν αλλά από
απόσταση, επίτηδες, για να δει την αντίδρασή του. Ο Πέπε με κωμικό τρόπο
προσπαθεί να ανταποκριθεί, συγχρόνως μιλά ο Φρεντ)

Φρεντ: Δεν ελέγξατε τις βρύσες πριν φύγετε;

Μαρία: Ναι αρκετές φορές. Αλλά φοβάμαι μήπως άφησα καμία ανοικτή.
(Αρχίζει να ψάχνει στη τσάντα της, αν έχει τα κλειδιά του σπιτιού. Μπαίνει στο
χώρο η βοηθός του γιατρού. Φοράει λευκή ρόμπα)

Βοηθός: Καλησπέρα.

Φρέντ: Πουτανίτσα!!!…

Βοηθός: Παρατηρώ ότι σήμερα είμαστε περισσότεροι από ό,τι συνήθως.

Φρέντ: Συγγνώμη, μήπως είστε ο γιατρός Κούπερ; Θέλω να πω… η γιατρός

Κούπερ; Θέλω να πω… μήπως δεν είναι ο γιατρός Κούπερ αλλά η γιατρός
Κούπερ;

Βοηθός: Όχι, είμαι η βοηθός του.

Μαρία: Α κοιτάξτε, εγώ ήρθα μετά από αυτή την κυρία και αυτούς τους κυρίους.
Αλλά οι κύριοι είχαν την καλοσύνη να με αφήσουν να περάσω πρώτη, επειδή
είναι πολύ πιθανόν να έχω φύγει από το σπίτι ξεχνώντας να κλείσω το γκάζι. Και
σίγουρα έχω ξεχάσει να κλείσω και τις βρύσες.
 26

Βοηθός: (Στη Μαρία) Πολύ ωραία.

Μπλάνκα: (Με απάθεια) Εμένα θα με αφήσετε να περάσω ή;;;

Φρεντ: Μπορείτε να μου εξηγήσετε κάτι σας παρακαλώ; Ο γιατρός Κούπερ δεν
θα κάνει ομαδική θεραπεία εεε;;; Γιατί σ’ αυτή την περίπτωση εγώ….

Βοηθός: Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σας ενημερώσω για την μέθοδο του
γιατρού. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι η πτήση του από το Λονδίνο
καθυστέρησε εξαιτίας της χιονόπτωσης. Και επειδή δε μπορώ να επικοινωνήσω
μαζί του ούτε αυτός μαζί μου, δεν ξέρω αν είναι ακόμη στο αεροπλάνο ή είναι στο
δρόμο για να έρθει εδώ. Και τώρα συγχωρήστε με πρέπει να μείνω κολλημένη
στο τηλέφωνο. Αν μάθω κάτι άλλο θα σας ενημερώσω.

(Η βοηθός φεύγει κλείνοντας την πόρτα πίσω της)

Mαρία: Αγία Παρθένα Μαρία μου, έτσι που τα ξέχασα όλα ανοικτά στο σπίτι, θα
πληρώσω τα παρθένα μαλλιοκέφαλά μου.

Κάμιλο: Θέλετε να υπολογίσουμε την ζημιά;

Όλοι: ΌΧΙ!!!!

Καμίλο: Περίπου.

Όλοι: ΌΧΙ!!

Καμίλο: Καλά, καλά, κατάλαβα.

 27

Πέπε: (Στον Καμίλο αποχαιρετώντας την καρέκλα του) Θα σε πείραζε ν’ αλλάξω

θέση;

Καμίλο: Όχι.

Πέπε: Σε ποιο τερματικό φτάνουν οι πτήσεις από Λονδίνο;

Καμίλο: Στο τέταρτο, στο τρίτο, στο δεύτερο ή στο πρώτο.

Πέπε: Και πόση ώρα νομίζεις πως θα καθυστερήσει;

Καμίλο: Μια ώρα αν ο ταξιτζής είναι άχρηστος, 45 λεπτά αν είναι ένας απλός
ταξιτζής και μισή ώρα αν τον ταξιτζή τον λένε Καμίλο και είναι και ο πρώτος.

Πέπε: Αν μιλούμε για μισή ώρα καθυστέρηση τότε θα έπρεπε να ήταν εδώ.

Μαρία: Ναι αλλά εξαρτάται και από την καθυστέρηση του αεροπλάνου.

Μπλάνκα: Συγγνώμη σας πειράζει ν’ ανοίξω λίγο το παράθυρο;; Είναι καλό να

μπει καθαρός αέρας, έξι άνθρωποι αναπνέουμε στο ίδιο δωμάτιο και ο χειμώνας
είναι γεμάτος ιώσεις, γρίπη, βρογχίτιδα, λαρυγγίτιδα…

Μαρία: Το κρύο θα μας τις προκαλέσει όλες αυτές τις ιώσεις…

Μπλάνκα: (Ανοίγοντας το παράθυρο) Μόνο για δύο λεπτά, μετά θα το κλείσω.

Φρεντ: Μαλάκα!!!!….

Μαρία: Χριστέ, Ιωσήφ και Παναγία μου…

 28

Καμίλο: Το βιολί του αυτός…

(Με τα πόδια πάνω σε δύο περιοδικά ο Πέπε πλησιάζει τη βιβλιοθήκη και

τακτοποιεί ορισμένα διακοσμητικά αντικείμενα)

Καμίλο: Τι κάνεις;

Πέπε: Τίποτα, απλώς δίνω αρμονία στο σύνολο. Δεν ενοχλεί κανέναν η αταξία;

Καμίλο: (Κοιτάζοντας τη βιβλιοθήκη) Ποια αταξία;

Πέπε: Δε βλέπεις ότι δεν υπάρχει συμμετρία;; (Ο Πέπε κάνει μια συμμετρική
κίνηση με τα χέρια του, ξαναφτιάχνει την κόμμωσή του η οποία χάλασε από μια
τρίχα και έτσι επαναφέρει τη συμμετρία)

Καμίλο: Α καλά… με τι μπορεί να κολλήσει κανείς…. (Στο Φρεντ) Κοίτα Φρεντ,

δεν το λέω για να σε πειράξω αλλά γιατί είσαι εναντίον των ομαδικών θεραπειών;
(ή γιατί δεν σου αρέσουν οι ομαδικές θεραπείες) Γιατί αν περιμένουμε ο γιατρός
να μας δει έναν- έναν θα μείνω εδώ όλο το απόγευμα. Για μένα είναι το ίδιο είτε
με δει μόνο μου είτε με κόσμο.

Λιλλύ: Όχι όχι. Εγώ δεν έχω ολόκληρο το απόγευμα εε;;;

Όχι,όχι. Εγώ δεν έχω ολόκληρο το απόγευμα εε;;;

Μπλάνκα: Ούτ’ εγώ.

Μαρία: Ούτ’ εγώ. Ειδικά με τις βρύσες ανοικτές στο σπίτι μου. Και το γκάζι.
(Αρχίζει να ψάχνει τα κλειδιά στη τσάντα της)

Πέπε: Εμένα μου είπαν πως είναι μια ομαδική θεραπεία.

 29

Φρεντ: (Νευρικός) Σοβαρά; Ποιος το είπε;

Πέπε: Ο γιατρός που μου σύστησε το γιατρό Κούπερ.

Φρεντ: Ηλίθιε!!!

Μαρία: (Κάνοντας το σταυρό της) Χριστέ, Ιωσήφ και Παναγία μου…

Καμίλο: Ήρεμα Φρεντ. Για να δούμε τι θα γίνει τώρα;

Φρεντ: Τίποτα δε θα γίνει. Εγώ προτιμώ να μείνω μόνος μου με το γιατρό. Γιατί
σ’ όλη μου τη ζωή ο κόσμος γελούσε μαζί μου κι εγώ όσο μεγαλώνω αυτό το
ανέχομαι λιγότερο….

Μπλάνκα: Εγώ προσωπικά δεν ήρθα εδώ να γελάσω με κανένα.

Μαρία: Ούτε κι εγώ σας διαβεβαιώ.

Καμίλο: Βλέπεις Φρεντ;;; Χαλάρωσε, ηρέμησε….

Λιλλύ: Εγώ- εγώ- εγώ- εγώ- εγώ- εγώ… (Τους κοιτάει όλους πολύ έντονα.
Αντίδραση απ’ όλους)

Πέπε: Εγώ πριν δύο χρόνια έκανα μια ομαδική θεραπεία και κανείς δεν κορόιδευε
κανέναν.

Καμίλο: Φυσικά.

Πέπε: Λοιπόν… Ξέρετε τι πρέπει να κάνουμε;

 30

Καμίλο: Όχι.

Πέπε: Μια σειρά από παρουσιάσεις.

Μαρία: Χριστέ μου Σωτήρα του κόσμου! Και γιατί να το κάνουμε αυτό;

Πέπε: Γιατί πιστεύω ότι αυτό θα κάνουμε και μπροστά στο γιατρό. Γι’ αυτό ας το
κάνουμε τώρα για να κερδίσουμε χρόνο γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον για να μην
νιώθουμε σφιγμένοι απέναντι στο γιατρό.

Καμίλο: Σοβαρά τώρα νααα;;;…… Είσαι μέσα Φρεντ;

Φρεντ: Αν θα κάνουμε μόνο παρουσιάσεις…

Πέπε: Ναι μόνο αυτό… Απλά θα πούμε το λόγο που είμαστε εδώ και … το
αγαπημένο μας χρώμα.

Μπλάνκα: Το αγαπημένο μας χρώμα; Αυτό τι σχέση έχει;

Πέπε: Λένε ότι μ’ αυτό τον τρόπο φαίνεται η ψυχική σου διάθεση και… τέτοια….
Για παράδειγμα αν είσαι απαισιόδοξος τότε το χρώμα σου θα είναι σίγουρα το
μαύρο. Αν είσαι αισιόδοξος θα είναι το ροζ.

Φρεντ: Με το ροζ πρέπει να είμαστε πιο… προσεκτικοί…. Κατάλαβες;… για να

μη γίνει καμια… παρεξήγηση…. Για να δούμε…. Ποιος ξεκινά;

Πέπε: Εγώ. Λοιπόν με λένε Πέπε. (Φωνάζοντας) Π. Ε. Π. Ε.

Μπλάνκα: Καταλανός!!! Έχετε λεφτά εσείς!!!

 31

Πεπε: Εεε ναι… αλλά είμαι από το κέντρο της Καταλονίας… (Φωνάζοντας) το
Κέντρο…

Μαρία: Συγγνώμη μπορείς να κλείσεις το παράθυρο;; Κάνει ζέστη, δεν κάνει;;

Καμίλο: (Κλείνοντας το παράθυρο) Λοιπόν φτάνει για την ώρα… μην

ξαναδιακόψεις….

Φρεντ: Νυφίτσα!!!

Καμίλο: Εκτός από τον Φρεντ που είναι ξεκάθαρο πια πως δεν το κάνει επίτηδες.

Πέπε: Λοιπόν επαναλαμβάνω… Είμαι ο Πέπε, είμαι 29 χρονών, είμαι σχεδιαστής

ηλεκτρονικών παιχνιδιών και υποφέρω από διάφορες ψυχολογικές διαταραχές
από την εφηβεία μου. Οι πιο σημαντικές είναι η ανικανότητά μου να περπατάω
πάνω στις γραμμές και η αγάπη μου για συμμετρία και τάξη.

Μπλάνκα: Και ποιο είναι το χρώμα σου;

Πέπε: Το πράσινο.

Μπλάνκα: Γιατί;

Πέπε: Γιατί είναι το χρώμα που είναι ακριβώς στη μέση του ουράνιου τόξου. Είναι
στη μια πλευρά το κόκκινο, το πορτοκαλί, το κίτρινο και από την άλλη το γαλάζιο,
το μπλε, το μωβ. Τρία- τρία και το πράσινο είναι στο κέντρο.

Καμίλο: Το ξερα. Θα στοιχημάτιζα γι’ αυτό.

Πέπε: Ποιος συνεχίζει;

 32

(Κανείς δεν κινείται)

Καμίλο: Γιατί δεν το κάνουμε με τη σειρά που ήρθαμε στο γιατρό;

Φρέντ: Οπότε ξεκινάω εγώ…

Καμίλο: Αν θέλεις παρουσιάζομαι εγώ πριν από σένα.

Φρέντ: Πριν ή μετά …. είναι το ίδιο για μένα…. Πάμε. (Παύση) Με λένε Αλφρέδο
αλλά οι φίλοι μου με φωνάζουν Φρέντ, αν και δεν μου απέμειναν και πολλοί.
Είμαι 73 χρονών, και υποφέρω από μικρός από το «Σύνδρομο Τουρέτε»… Αυτή
η «ψυχική διαταραχή» είναι η μόνη που δεν έχει συγκεκριμένη θεραπεία. Έχω
μόνο την ελπίδα μήπως βρει ο γιατρός καμία…. «Βρώμα!!!….» (Η βοηθός
εμφανίζεται στην πόρτα σαν να την φωνάξανε) Ίσως καταφέρει να μειώσει τις
βρωμιές μου αλλά να σταματήσουν δύσκολο…. Αυτό είναι όλο.

Μπλάνκα: Και το χρώμα σου;

Φρεντ: Το χρώμα μου!!!… (Αναστενάζει) Το σμαραγδί.

Μπλάνκα: Μα αυτό δεν είναι ένα πολύτιμο πετράδι;

Φρεντ: (Νοσταλγικά) Ήταν. Αλλά το έχασα.

Μαρία: Είναι επίσης και χρώμα.

Καμίλο: Αν και το σμαράγδι… είναι το τελευταίο πράγμα που χάνει κάποιος.

Φρεντ: Σκάσε και συνέχισε σε παρακαλώ.

 33

Καμίλο: Ωραία… Συνεχίζουμε … Εμένα με λένε Καμίλο…

(Η Μπλάνκα σηκώνεται ξαφνικά με το σαπούνι στο χέρι και πάει στο μπάνιο)

Καμίλο: Με το συμπάθειο αλλά….

Μπλάνκα: Επιστρέφω αμέσως.

Καμίλο: Τέλοσπάντων… Με λένε Καμίλο…. ΚΑ… ΜΙ… ΛΟ. (Ανοίγει το φούτερ

του και δείχνει με περηφάνια την μπλούζα του στην οποία είναι σταμπαρισμένοι
σε ένα τετράγωνο οι αριθμοί εγγραφής ενός αυτοκινήτου: Κ-1000-0. Οι υπόλοιποι
βλέπουν την μπλούζα με απάθεια. Ο Καμίλο το διασκεδάζει)

Καμίλο: Είμαι ταξιτζής, είμαι 54 ετών και το χρώμα μου το… η… μαρέγκα (το
χρώμα της μαρέγκας)…

Μαρία: Αυτό δεν είναι χρώμα. Είναι επιδόρπιο.

Καμίλο: Κυρία μου μη μου πειράξετε τη Ρεάλ Μαδρίτης γιατί σκοτώνω άνθρωπο.
(Αρχίζει να τραγουδάει τον ύμνο της ομάδας «Οι αθλητικές δόξες….») Το
λοιπόν… το πρόβλημα μου… μάλλον το πρόβλημα της γυναίκας μου… γιατί εγώ
πιστεύω πως δεν είναι πρόβλημα… πιστεύω πως είναι κάτι θαυμάσιο… είναι
λοιπόν ότι εγώ μετράω τα πάντα. Πιστεύω ότι το επίπεδό μου στην αριθμητική
είναι πολύ προχωρημένο… και γι’ αυτό έχω δύο εναλλακτικές. Ή θα ηρεμήσω
λιγάκι ή η γυναίκα μου θα ζητήσει διαζύγιο ύστερα από 25 χρόνια γάμου. Ένα
από τα δύο.

Πέπε: Πόσες μέρες είναι τα 25 χρόνια;

Καμίλο: 9.125.

Πέπε: (Έκπληκτος) Και πόσα λεπτά;

 34

Καμίλο: 32.850.000

Πέπε: Χωρίς να σκεφτείς λεπτό!!!

Καμίλο: Αυτό δεν είναι τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πιο πολύπλοκοι
υπολογισμοί. Ααα…. ποιος έρχεται;

(Η Μπλάνκα επιστρέφει από το μπάνιο)

Μαρία : Ααα… αυτή!!!

(Η Μπλάνκα φυλάει στη τσάντα της το σαπούνι)

Καμίλο: (Στη Μπλάνκα) Μόλις ομολόγησα πως όταν μιλώ ρίχνω δολοφονικό
σάλιο….

Μπλάνκα: (Φοβισμένη) Πώς!!!;;;

Πέπε: Με τη μανία του να τα μετράει όλα…. κατά βάθος είναι μια ιδιοφυΐα.

Καμίλο: Το… «ιδιοφυία» θα το δεχτώ, μου αρέσει.

Πέπε: (Στη Μπλάνκα) Η σειρά σου Μπλάνκα…

Μπλανκα: Έφτασε ή σειρά μου; Πολύ ωραία. (Παύση) Λοιπόν… Με λένε

Μπλάνκα.

Καμίλο: (Τραγουδώντας τον ύμνο της Ρεάλ) «Οι αθλητικές δόξες ή στα ισπανικά
De las glorias deportivas!!!)
 35

Ο Πέπε και ο Καμίλο γελάνε.

Φρέντ: (Με ύφος υποτιμητικό στον Καμίλο) Είπαμε να μην διακόπτουμε….

Καμίλο: Συγγνώμη, συγγνώμη.

Μπλάνκα: Όπως βλέπετε και από μόνοι σας το χρώμα μου είναι το άσπρο…
(δείχνοντας το φόρεμά της) Είμαι βοηθός μικροβιολόγου … είμαι… είμαι 40
χρονών…

Καμίλο: Πάνω- κάτω.

Μπλάνκα: Παθαίνω πανικό με τα μικρόβια και τις αρρώστιες. Πολλοί μου λένε ότι
το σωματοποιώ όλο αυτό, αλλά όταν βλέπουν αυτό που βλέπουν και ακούνε
αυτά που ακούνε από μένα… τότε τους λέω κι εγώ το πρόβλημά μου και
αρχίζουν να ανησυχούν για μένα. Όταν αγχώνομαι υπερβολικά οι φίλοι μου
επιμένουν να δω γιατρό. Κι έτσι από συμβουλή σε συμβουλή μου σύστησαν
τελικά το γιατρό Κούπερ και μου είπαν ότι είναι ο ειδικός για την περίπτωσή μου.

Μαρία: Ναι, ναι … είναι υπέροχος… και πότε ξεκίνησε το … προβληματάκι;;;

Μπλάνκα: Το έχω όλη μου τη ζωή αλλά πιστεύω ότι έγινε πιο έντονο θα έλεγα…
εδώ και είκοσι χρόνια…

Φρεντ: Βυζάκι- μουνάκι… κουνήστε μας το κωλαράκι…

Καμίλο: Ωραίο στιχάκι Φρεντ!

(Η Μαρία κάνει το σταυρό της χωρίς σταματημό μουρμουρίζοντας προσευχές)

 36

Καμίλο: (Στην Μαρία) Σταμάτα τα σταυροκοπήματα και τα πατερημά και κάνε την
παρουσίασή σου, είναι η σειρά σου.

Φρεντ: (Στη Μαρία) Μαρία σε ακούμε.

Μαρία: Μα σας το είπα και πριν… Εγώ είμαι εδώ για μια φίλη μου που δεν
μπορούσε να έρθει.

Καμίλο: Τι σύμπτωση!! Τυχαίνει να γνωρίζω μια φίλη σας με την οποία μοιάζετε
σαν δύο σταγόνες νερό…

Μαρία: Τόσο πολύ;

Φρέντ: Καμίλο! (Στη Μαρία) Σε παρακαλώ κυρία μου, παρουσιάσου, κάντο για
μένα…

Μαρία: (Παίρνει μια γρήγορη ανάσα) Κύριε μη μ’ εγκαταλείπεις, πάρε με από το

χέρι κι οδήγησέ με, βοήθησέ με να εξέλθω εκ της ατραπού της δοκιμασίας
ταύτης! (Παύση. Οι υπόλοιποι την κοιτάνε παράξενα) Με λένε… Μαρία…. και
είμαι… δεν έχω ηλικία…. Το χρώμα μου είναι το γαλάζιο, αλλά όχι το γαλάζιο το
κανονικό, ένα άλλο γαλάζιο πιο… αγνό… το γαλάζιο τ’ ουρανού… Και είμαι εδώ
γιατί έχω μια πολύ άσχημη μανία… που σύμφωνα με το γιατρό μου έχει…
μεταλλαχθεί σε ψυχική διαταραχή.

Πέπε: Τι μανία;

Μαρία: Τη μανία να τα ελέγχω όλα και μία και δύο και … παραπάνω φορές….

Μπλάνκα: Δηλαδή;

Μαρία: Πριν φύγω από το σπίτι ελέγχω ξανά και ξανά αν έχω κλείσει το γκάζι, το
φως, το νερό, αν έχω κλειδώσει την πόρτα κι αν τα κλειδιά τάχω βάλει στην
 37

τσάντα μου. Φεύγοντας ελέγχω ξανά ανακαλώντας στη μνήμη μου τη στιγμή που
έκλεινα το γκάζι, το φως, το νερό, που κλείδωνα την πόρτα και έβαζα τα κλειδιά
στην τσάντα μου. Αν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι κάτι παρέλειψα να κάνω
δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να γυρίσω πίσω και να τα ελέγξω όλα
από την αρχή. Και για να είμαι σίγουρη πως σίγουρα τα κλείνω όλα, για να έχω
μια πιο εντυπωτική εικόνα στη μνήμη μου, τα ανοίγω όλα και ξανακλείνω το
καθένα λέγοντας τόκλεισα, τόκλεισα, τόκλεισα, κλείδωσα και να τα κλειδιά να, τα
βάζω στην τσάντα μου.

Καμίλο: Και τελειώνει εκεί!!!!…..

Μαρία: Αν είμαι τυχερή!!!.....

Καμίλο: Που πάει να πει;;;….

Μαρία: Ότι τις πιο πολλές φορές είμαι άτυχη!!!

Καμίλο: Σήμερα ήσασταν…

Μαρία: Αν ήμουν τυχερή θα ήμουν εδώ πρώτη απ’ όλους και δεν θα είχα ανάγκη
να παρακαλάω να μου παραχωρήσει κάποιος τη σειρά του για να πάω όσο πιο
σύντομα γίνεται να σιγουρευτώ πως δεν έχω πλημμυρίσει, αν βρω εννοείται το
σπίτι μου στη θέση του, αν δεν έχει ήδη τιναχτεί στον αέρα!!!!

Καμίλο: Και όοοοοολο αυτό πώς λέγεται.

Μαρία: Εφιάλτης!!!!

Φρέντ: Είναι η ψυχική διαταραχή (ιδεοψυχαναγκαστική;;;;;) της επαλήθευσης,

μια κλασσική περίπτωση της ασθένειας, του… συνδρόμου αυτού από το οποίο
όλοι εδώ μέσα πάσχουμε και απ’ ότι διάβασα… θεραπεύεται!!!
 38

Μαρία: Καλέ μου άνθρωπε, ν’ αγιάσει το στόμα σας…

Καμίλο: Λίγο χλωμό το βλέπω αυτό!

Μαρία: και να μην εκστομίσετε άλλη χυδαιολογία!

Καμίλο: Τώρα μάλιστα!

Μπλάνκα: Είδατε κυρία μου… μην πνίγεστε σ’ ένα ποτήρι νερό…

Μαρία: Εγώ μπορώ να πνιγώ σ’ ένα ποτήρι νερό… εσείς πόσο νερό θέλετε
άραγε για να πλύνετε και να ξαναπλύνετε και να ξαναπλύνετε τα χέρια σας!!!

Λιλύ: Σειρά μου τώρα.

Μαρία: Περιμένετε.

Λιλύ: Σειρά μου τώρα.

Μαρία: Έχω επίσης και κάποιες περίεργες σκέψεις.

Λιλύ: Παρακαλώ!

Πέπε: Περίεργες;

Λιλύ: Παρακαλώ!

Πέπε: Πόσο περίεργες;

 39

Μαρία: Ιδέες που μου περνάνε μόνο μια φορά από το μυαλό.

Καμίλο: Αυτό είναι πολύ,,,, αντιφατικό να το πω;;;;

Μαρία: Πάντα οι ίδιες. Πάντα.

Μπλάνκα: Ε πες τις μας… Άντε…

Μαρία: Λυπάμαι. Τις λέω στο γιατρό μου μόνο… και μόνο μερικές απ’ αυτές….

Καμίλο: Και δε μου λέτε μαντάμ, το ότι προσεύχεστε και κάνετε το σταυρό σας
συνέχεια είναι κι αυτό… ψυχική διαταραχή;

Μαρία: Δεν ξέρω. Ίσως. Πιστεύετε πως είμαι τρελή;

Καμίλο: Όχι καλέ… απ’ αυτή την άποψη όλοι είμαστε… λίγο κουνημένοι…
Απλώς εσείς φαίνετε πως πάσχετε από ένα είδος… πολλαπλής… διαταραχής!

Φρέντ: (Στη Μαρία) Όχι κυρία μου. Το ότι έχουμε ένα πρόβλημα δε σημαίνει ότι
είμαστε και τρελοί. Ηρεμήστε.

Μπλάνκα: (Στη Λιλλύ) Σειρά σου τώρα.

Λιλλύ: Όχι, όχι, όχι, όχι. Όχι, όχι, όχι, όχι. Εγώ δεν… Εγώ δεν…

Μπλάνκα: Πριν λίγο ήσουν έτοιμη να πάρεις το λόγο

Λιλλύ: Ναι αλλά τώρα δεν… Ναι αλλά τώρα/ (την κόβει ο Πέπε)
 40

Πέπε: Όχι, δεν έχει δεν… δεν έχει δεν… Αφού το κάναμε όλοι αυτό.

Λιλλύ: Ναι αλλά… Ναι/ (την κόβει ο Πέπε)

Πέπε: Δεν έχει αλλά… δεν έχει αλλά…

Μπλάνκα: Σε λίγο μπροστά στο γιατρό, θα τα πεις όλα….

Πέπε: Καλά σου λέει η Μπλάνκα. Κάντο σαν προθέρμανση για το γιατρό… Έλα
πες μας…

Λιλλύ: (Αναπνέει απότομα και τους κάνει νεύμα με το κεφάλι) Με λένε Λιλλύ, από
το Λιλλιάνα. Κάτι συμβαίνει στο μυαλό μου που με υποχρεώνει να τα
επαναλαμβάνω όλα.

(Είναι όλοι έτοιμοι να μιλήσουν αλλά η Λιλλύ ξαναλέει αυτό που είπε)

Με λένε Λιλλύ, από το Λιλλιάνα. Κάτι συμβαίνει στο μυαλό μου που με
υποχρεώνει να τα επαναλαμβάνω όλα.

Πέπε: Αλήθεια; Και σου συμβαίνει συχνά;

Λιλλύ: Ναι όλη την ώρα. Ναι όλη τη ώρα.

Καμίλο: Και τα επαναλαμβάνεις όλα δύο φορές;

Λίλλυ: Ναι. Κάποιες φορές επαναλαμβάνω επίσης τις τελευταίες συλλαβές από
όσα λένε οι άλλοι.
Ναι. Κάποιες φορές επαναλαμβάνω επίσης τις τελευταίες συλλαβές από
όσα λένε οι άλλοι.
 41

Μαρία: Και αυτό σου συνέβαινε συστηματικά από πάντα;

Λιλλύ: Όχι, από τότε που πέθανε ο πατέρας μου.

Όχι, από τότε που πέθανε ο πατέρας μου.

Καμίλο: Οκ…. Δύσκολο θέμα…. Δεν θα είναι εύκολο να ζήσεις μ’ αυτό …

Λίλλυ: Όχι, όχι, είναι πολύ σκληρό (γελώντας).

Όχι, όχι, είναι πολύ σκληρό (γελώντας).

Πέπε: Και τι θα συμβεί αν δεν επαναλάβεις κάτι;

Λιλλύ: Φοβάμαι πως θα πεθάνω.

Φοβάμαι πως θα πεθάνω.

Πέπε: Έτσι απλά;

Καμίλο: (Στο Φρεντ) Μπορεί να συμβεί αυτό Φρεντ; Τι λένε οι σημειώσεις σου;

Φρέντ: (Κοιτάζοντας τα αρχεία του) Δύο λεπτά.

Πέπε: (Στη Λιλλύ) Αν το σκεφτείς, έχει ένα πλεονέκτημα να τα λες όλα δύο φορές.
Ενισχύεται η συμμετρία. Εμένα μου αρέσει.

Λιλλύ: Ευχαριστώ, αυτό με παρηγορεί κάπως (με ντροπαλό χαμόγελο).

Ευχαριστώ, αυτό με παρηγορεί κάπως (με ντροπαλό χαμόγελο).

Μπλάνκα: Και ποιο είναι το χρώμα σου;

Λίλλυ: Το γκρίζο. Το γκρίζο.

 42

Πέπε: Γιατί;

Λίλλυ: Εε δεν ξέρω. Νομίζω ότι μου φέρνει γούρι (γελάει).

Εε δεν ξέρω. Νομίζω ότι μου φέρνει γούρι (γελάει).

Καμίλο: (Με απορία) Με ποιο τρόπο!

Μπλάνκα: Το γκρίζο είναι ένα χρώμα που οι Αφρικανοί το θεωρούν γούρικο, το

είδα σε ένα ντοκιμαντέρ.

Λιλλύ: (Χαμογελώντας) Ναι, ναι.

Μαρία: Έλα Χριστέ, Ιωσήφ και Παναγία!

Φρέντ: Να το. Το βρήκα! Παλι-λαλία… Όταν όλα τα επαναλαμβάνεις δεύτερη

φορά. Ή επαναλαμβάνεις σαν αντίλαλο την τελευταία λέξη ή συλλαβή. Όπως η
φίλη μας, η χαριτόβρυτη δεσποσύνη.

Καμίλο: Αυτοί έχουνε όνομα για τις διαταραχές τους. Εγώ δεν έχω;

Φρέντ: Μα στο είπα ήδη. Αριθμομανία.

Πέπε: Είναι καλό να ξέρουμε πώς ονομάζεται το πρόβλημά μας. Είναι μια καλή
αρχή….

(Μπαίνει η βοηθός)

Καμίλο: Να την όμορφη!!!

 43

Μπλάνκα: (Ενοχλημένη) Ήταν καλύτερη από πριν εεε;;;

Καμίλο: Πολύ καλύτερη! Κανένα νέο;

Βοηθός: Συγγνώμη αλλά δεν κατάφερα ακόμη να εντοπίσω το γιατρό.

Φρεντ: Πουτανίτσα!!! (Αντίδραση βοηθού)

Μαρία: Πόσο θα σου πάρει ακόμη να τον εντοπίσεις;;; Είναι απαράδεκτο αυτό το
πράγμα!

Πέπε: Θάταν καλύτερα να πούμε… απίστευτο!

Λιλλυ: Ίστευτο… ίστευτο… ίστευτο…. ίστευτο….

Μπλανκα: Σας πειράζει ν’ ανοίξω λίγο;

Όλοι: Ναι!!!

Λιλλύ: Ναι!!!

Βοηθός: Μπόρεσα ωστόσο να μιλήσω με την αεροπορική εταιρία και μου είπαν
ότι το αεροπλάνο απογειώθηκε… με το γιατρό μέσα… το πιθανότερο!

Μαρία: Το πιθανότερο;;; Δηλαδή δεν είναι σίγουρο;;;

Βοηθός: Ναι, ναι, είναι σίγουρο!!!

 44

Μπλάνκα: Τότε γιατί δεν είπες «σίγουρο» από την αρχή και είπες «το
πιθανότερο»!!!

Βοηθός: Συγγνώμη. (Εμφατικά) Αεροπλάνο και γιατρός απογειώθηκαν. (Το

ξανασκέφτεται) Θέλω να πω ο γιατρός απογειώθηκε με το αεροπλάνο μέσα.
Εεε… το αεροπλάνο απογειώθηκε. Με το γιατρό μέσα.

Πέπε: Εδώ και πόσην ώρα;

Βοηθός: Ααα… αυτό δεν μου το είπαν. Αλλά αυτή η πτήση διαρκεί 50 λεπτά.

Καμίλο: 3.000 δευτερόλεπτα.

Φρέντ: Σκατό!!!

Καμίλο: Θα τόλεγα κι εγώ αυτό, Φρεντ, αλλά όχι κατάφατσα. Εν πάση

περιπτώσει αυτό που συμβαίνει με το γιατρό είναι απαράδεκτο δεσποινίς.

Βοηθός: Με συγχωρείται αλλά πρέπει να επανέλθω στο πόστο μου.

Καμίλο: Φοβάσαι ότι θα πάρει τηλέφωνο ο γιατρός και δε θα σε βρει;;;

(Η βοηθός βγαίνει. Η Μπλάνκα πάει ν’ ανοίξει το παράθυρο)

Μπλάνκα: Μόνο για ένα λεπτάκι. (Το ανοίγει)

Καμίλο: Εεε ας αρπάξουμε και καμιά ίωση για να περάσει η ώρα!

Μπλάνκα: Το αντίθετο, ο καθαρός αέρας σκοτώνει τα μικρόβια!

 45

Λιλλύ: Όβια… όβια… όβια… όβια…

Μαρία: (Ξαφνικό ξέσπασμα) 50 λεπτά!!! Τι θα κάνουμε στο μεταξύ;;;

Πέπε: (Κάνει έρευνα στη βιβλιοθήκη και βρίσκει μερικά επιτραπέζια παιχνίδια)
Θέλετε να παίξουμε κανένα παιχνίδι;

Λιλλύ: Δεν θα ταν άσχημα. Δεν θα ταν άσχημα.

Φρέντ: Εξαρτάται τι είδους παιχνίδι…

Πέπε: Κανένα από αυτά τα επιτραπέζια.

Μπλάνκα: (Βλέποντας τα κουτιά των παιχνιδιών) Μου φαίνεται πως τα κουτιά

των παιχνιδιών είναι λιγάκι βρώμικα. Να δούμε πόσα χέρια τα άγγιξαν μέχρι
τώρα. Δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αγγίξω εγώ αυτά τα… παλιόκουτα.

Φρέντ: Μια χαρά είναι τα κουτιά κοπέλα μου. Αλλά παιχνίδι για έξι άτομα; Όχι
ευχαριστώ. Προτιμώ κάτι άλλο πιο… μοναχικό….

Μπλάνκα: (Στον Φρεντ) Η μοναξιά, αχ Θεέ μου!

Καμίλο: Πάσχετε και από μοναξιά δεσποινίς; Εσείς ποτέ δεν είσαστε μόνη. Είστε
περιτριγυρισμένη από… μικρόβια.

(Η Μπλάνκα ταράζεται)

Λιλλύ: (Γελάει) Συγγνώμη. (Ξαναγελάει) Συγγνώμη.

 46

Καμίλο: (Κλείνοντας το παράθυρο, κοιτάζοντας τη Μπλάνκα) Τέλος χρόνου!!!

Πιιιιιιιιιιπππππππππ

Πέπε: Λοιπόν εγώ εισηγούμαι να παίξουμε Μονόπολη. Είναι πολύ ωραίο…

ομαδικό παιχνίδι. Έχει πολλή πλάκα.

Μπλάνκα: Αυτό που ρίχνουμε ζάρια;

Πέπε: Αυτό.

Μπλάνκα: Και θα δεχτώ εγώ να πιάσω στα χέρια μου τα ζάρια που τα κρατούσε
πριν στα χέρια του κάποιος άλλος;

Καμίλο: Δεν είν’ αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι θα μας ταράξεις με το πήγαιν-έλα
στο μπάνιο.

Φρέντ: Tον παίζουμε, τον παίζουμε;;;;

Καμίλο: Αυτό δεν κάνουμε; Έλα Λιλλύ αγοράζεις την Λεωφόρο των Καθολικών
Βασιλιάδων;

Λιλλύ: Την αγοράζω. Tην αγοράζω.

Καμίλο: Ωραία! Μπαίνουν 260 ευρώ στην τράπεζα…

Λιλλύ:(Πληρώνοντας) 100, 200, 260.

Καμίλο: (Βάζει τα χρήματα στην τράπεζα)

Λιλλύ: (Ξανά) 100, 200, 260.

 47

Καμίλο: (Τη διακόπτει) Λιλλύ, Λιλλύ, Λιλλύκα… είσαι μέλι, είσαι γλύκα! Να τα λες
διπλά πάει κι έρχεται. Να πληρώνεις διπλά δε σε συμφέρει, θα κηρύξεις
πτώχευση. Ευχαριστώ Λιλλύ. Είναι η σειρά μου τώρα. (Τρίβοντας τα ζάρια με τις
παλάμες του) Έλα… έλα... αν πέσω στο σταθμό Ντελίθιας θα έχω τρεις στάσεις,
με τη στάση Γκόγια και τη στάση του Νότου. Αν πάρω και τις τέσσερις θα
σκίσω….

Μπλάνκα: (Έξαλλη) Πρέπει να τα τρίβεις έτσι τα ζάρια κάθε φορά που τα

παίρνεις;; Τα γεμίζεις μικρόβια… Σκέψου και τους υπόλοιπους… Είναι πολύ
ανθυγιεινό.

Καμίλο: Εγώ τουλάχιστον έχω καθαρά χέρια, όχι όπως άλλες… (Η Μπλανκα
σηκώνεται από τη θέση της) Χαλάρωσε, αστεία το πα. Άφησε το μπάνιο για λίγο
ήσυχο,…. Άντε…(ρίχνοντας τα ζάρια) 6. Αμέσως να πεταχτείς λες και σε
κτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα….

Μαρία: Το ρεύμα!!! Θεέ μου!!! Δεν έσβησα τα φώτα στο σπίτι μου!

Καμίλο: Ένα λεπτό. Εταιρεία Ηλεκτρισμού.

Μαρία: Θα δουλεύω μια ζωή για να πληρώνω την Εταιρεία Ηλεκτρισμού.

Καμίλο: Την αγοράζω… Μη φοβάσαι κυρία μου, η Εταιρεία Ηλεκτρισμού είναι

δική μου. Θα σου κάνω έκπτωση. Η σειρά σου Φρέντ.

Φρέντ: (Ρίχνοντας τα ζάρια) 9.

Λιλλύ: Τι κωλόφαρδος! Τι κωλόφαρδος! (Αντίδραση από τους υπόλοιπους)

Φρέντ: (Διαβάζει κάρτα) «Πήγαινε στη Οδό Βερμούδες. Αν περάσεις από την
εκκίνηση πάρε 200 ευρώ». Περνάω… και αγοράζω και την οδό Βερμούδες. (Ο
Φρεντ πληρώνει)
 48

Καμίλο: Κωλόφαρδος! Κωλόφαρδος!

Φρέντ: Στοίχημα ότι ξέρεις ακριβώς πόσα έχω.

Καμίλο: 795 ευρώ. Και είσαι ο πιο πλούσιος!

Φρέντ: Τελικά αυτές οι ομαδικές θεραπείες έχουν και τα καλά τους. (Γελάνε όλοι)
Η σειρά σου Μπλάνκα.

(Ο Φρέντ της δίνει τα ζάρια. Η Μπλάνκα τα σκουπίζει με ένα υγρομάντηλο πριν

τα ρίξει)

Μπλάνκα: 12.

Καμίλο: Πλατεία Λαβαπιές. Την αγοράζεις ή όχι; 60 ευρώ δεν είναι τίποτα.

(Η Μπλάνκα παίρνει το σαπούνι και σηκώνεται για να πάει στο μπάνιο)

Καμίλο: (Τρελαμένος) Όχι, όχι, όχι τώρα…

Μπλάνκα: (Μιλώντας από το μπάνιο) 30 δευτερόλεπτα μόνο.

Καμίλο: Αυτή τη γυναίκα κανείς δεν την αντέχει….

Φρέντ: (Στον Καμίλο) Ε μην την αγχώνεις κι εσύ.

Καμίλο: Ναι αλλά μας κόβει τον ρυθμό…

 49

Λιλλύ: Ένα παιχνίδι είναι μόνο, Ένα παιχνίδι είναι μόνο…

Μαρία: Συγγνώμη, λυπάμαι… αλλά η Μονόπολη με ευρώ δεν είναι αυτό που
ήταν κάποτε.

Καμίλο: Αλλάζουν οι καιροί κυρία μου.

Mαρία: Ε ναι για σας είναι εύκολο, επειδή τα υπολογίζετε όλα στο πι και φι. Αλλά
για μας που ήμασταν συνηθισμένοι στις πεσέτες… Πρέπει να σας πω, πως
παρόλο που πέρασαν τόσα χρόνια δεν είναι κάτι απλό. Για παράδειγμα… ένα
ευρώ είναι 166 πεσέτες. Σωστά;

Καμίλο: Όχι. 166,686.

Μαρία: Είδατε; Δεν θα μπορούσαν να το κάνουν λιγάκι πιο εύκολο;

Καμίλο: Ε δεν είμαστε και οι μόνοι… Τι να πουν οι Έλληνες: ένα ευρώ είναι
340,750 δραχμές. Οι Ιρλανδοί; Ένα ευρώ είναι 0,787 λίρες… και οι Ιταλοί… το
φαντάζεστε; Ένα ευρώ 1936,27 λιρέτες… και οι καημένοι οι Πορτογάλοι….

Μαρία: Αρκετά!!!! Φτάνει πια τόση λεπτομέρεια!!!

Καμίλο: (Η Μπλάνκα βγαίνει από το μπάνιο) Να την! Επιτέλους θα μάθουμε αν θ’

αποκτήσει τελικά τη φημισμένη Πλατεία Λαβαπιές.

Μπλάνκα: (Φυλάγοντας το σαπούνι) Λοιπόν, ναι, θα την αγοράσω.

(Η Μπλάνκα δίνει στον Καμίλο 100 ευρώ. Ο Καμίλο επιστρέφει 40 ευρώ στην
Μπλάνκα που αρπάζει τα χρήματα με την άκρη των δακτύλων της και με μια
έκφραση αηδίας)
 50

Kαμίλο: (Στον Πέπε, ιδιαίτερα φιλικός) Έλα παίζεις αγόρι μου… Συγγνώμη για
την άνεση αλλά έχω και παιδί στην ηλικία σου ε;

Πέπε: Δεν υπάρχει πρόβλημα. (Ρίχνοντας) 7. Οδός Φουενκαράλ! Θα την

αγοράσω.

Καμίλο: Με τι λεφτά… Είναι 160 και εσύ έχεις μόνο 120.

Πέπε: Θα την αγοράσω, δεν υπάρχει περίπτωση…

Καμίλο: Και γιατί;

Πέπε: Λόγω συμμετρίας…. Είναι από πάνω και είναι συμμετρική με την οδό
Χορταλέθα… είναι παράλληλες… και αφού είναι παράλληλες δεν
διασταυρώνονται.

Καμίλο: Ναι… Μόνο που δεν έχεις… παραδάκι…

Πέπε: Δεν ακούω τίποτα! Η Οδός Φουενκαράλ είναι δική μου, ας κάνει όσο
θέλει….

Καμίλο: Θέλει τόσα όσα εσύ δεν έχεις.

Πέπε: (Τρελαμένος) Θέλω την Οδό Φουενκαράλ, με ακούς; Την θέλωωωωωω!!!

Καμίλο: Σου βίδωσε;; Ανάβεις λιγάκι απότομα ε;;;;

Φρέντ: Φούντωσε, φούντωσε…

 51

Λιλλύ: … ντώσε… ντώσε… ντώσε… ντώσε… (Την αγγίζει ο Καμίλο και σταματά,
αντίδραση από τους υπόλοιπους)

Καμίλο: Τι;;; Είχε κολλήσει.

Φρέντ: (Στον Πέπε) Μπορώ να σου δανείσω τα 40 ευρώ που σου λείπουν… αν
αυτό θα σε κάνει χαρούμενο… κι αφού έχεις … ανάψει τόσο.

Λιλλύ: Και εγώ μπορώ να σε δανείσω αν θες.

Kαμίλο: Αυτό με τίποτα.

Λιλλύ: Και εγώ μπορώ να σε δανείσω αν θες.

Kαμίλο: Αυτό με τίποτα είπαμε. Τα δάνεια δεν επιτρέπονται.

Μαρία: Στην εποχή μου, όταν παίζαμε με πεσέτες, μπορούσαμε να δανείσουμε

χρήματα αν υπήρχε ανάγκη.

Φρέντ: Παρ τηνα…

(Η Μαρία πάει να κάνει το σταυρό της, την κόβει ο Καμίλο)

Καμίλο: Σας συμβουλεύω να μην το προσπαθήσετε….

(Ξαφνικά σηκώνεται ο Πέπε και πηδάει με κουτσό πόδι λίγο πιο μακριά από εκεί
που είναι όλοι μαζεμένοι)

Καμίλο: Τι κάνεις;
 52

Πέπε: Ψάχνω τις οδηγίες.

Καμίλο: Όχι δεν θα κοιτάξουμε τις οδηγίες. Να ψηφίσουμε. (Στους άλλους) Τι

λέτε; Όσοι από σας είστε μαζί μου να σηκώσετε το χέρι…

Λιλλύ: Ένα λεπτό, ψηφίζουμε για να πούμε αν θα ψηφίσουμε; Ή ψηφίζουμε για

να δούμε ποιοι είναι σύμφωνοι να δανείζουμε χρήματα;

(Παύση. Το σκέφτονται)

Ένα λεπτό, ψηφίζουμε για να πούμε αν θα ψηφίσουμε; Ή ψηφίζουμε για να

δούμε ποιοι είναι σύμφωνοι να να δανείζουμε χρήματα;

Πέπε: Λοιπόν, όσοι είστε σύμφωνοι να μπορούμε να δανείζουμε χρήματα να

σηκώσετε το χέρι σας.

(Όλοι εκτός από τον Καμίλο σηκώνουν το χέρι. Ο Φρεντ έχει το μεσαίο δάκτυλο
ανεβασμένο)

Καμίλο: Τι γίνεται; Όλοι εναντίον μου βλέπω….

Φρέντ: (Δίνει 40 ευρώ στον Πέπε) Πάρ τα φίλε μου.

Καμίλο: Ωραίααα!!! Αφού δεν μπορώ να το αλλάξω…. (ο Καμίλο του δίνει την
κάρτα του δρόμου. Ο Πέπε πληρώνει) Να πάρε και την κάρτα, την αγόρασες την
πλατεία Φουενκαράλ σου. Είσαι ευχαριστημένος;

Πέπε: Πολύ.

Φρέντ: Η σειρά σου Μαρία.

 53

Μαρία: 5.

Kαμίλο: (Με δαιμόνιο γέλιο) Εταιρεία Υδάτων.

Μαρία: (Σηκώνεται, έτοιμη να φύγει) Χριστέ μου, Ιωσήφ και Παναγία, το νερό!!!

Καμίλο: Ναι, Εταιρεία Υδάτων.

Μαρία: Όχι όχι, όχι …

Καμίλο: Τι όχι καλέ, Εταιρεία Υδάτων λέμε….

Μαρία: Πρέπει να έχω σίγουρα πλημμυρίσει. Πρέπει να επιστρέψω τώρα

αμέσως στο σπίτι. Σκεφτήκατε τι λογαριασμό θα έχω να πληρώσω;

Καμίλο: (Σατανικός) Γι’ αυτό το λέω κυρία μου. Αν αγοράσετε την Εταιρεία
Υδάτων, θα είναι δική σας, δε θα χρειάζεται να πληρώνετε λογαριασμούς!

Μαρία: Ναι εε;;;

Φρέντ: Αρχίδια…

Φρέντ: (Διαβάζει μια κάρτα) «Επιστροφή φόρου 100 ευρώ»

Καμίλο: Τυχερέ!!! Στην Ισπανία μόνο στη Μονόπολη μπορείς να έχεις επιστροφή
φόρου! Έλα πάρτα χρήματα σου.

Μπλάνκα: Η αλήθεια είναι ότι είστε πολύ τυχερός.

 54

Καμίλο: (Προσφέρει τα ζάρια στην Μπλάνκα) Σειρά σου.

Μπλάνκα: Άφησε τα στο τραπέζι σε παρακαλώ.

Καμίλο: Καλά… δεν θα μολυνθείς κιόλας…

Μπλάνκα: (Καθαρίζοντας τα ζάρια με υγρομάντηλο πριν τα ρίξει) 4.

Λιλλύ: (Μετακινώντας το πιόνι της Μπλάνκα) Κωλόφαρδη! Κωλόφαρδη! (Όλοι

την κοιτάζουν για το λεξιλόγιό της)

Μπλάνκα: (Διαβάζοντας την κάρτα) « Πήγαινε απευθείας στη φυλακή, μην

περάσεις από την εκκίνηση και μην πάρεις 200 ευρώ». Καταστροφή! Δεν μπορώ
να τραβήξω άλλη κάρτα;

Λιλλύ: Όχι, όχι. Ό,τι έφερες, έφερες. Όχι, όχι. Ό,τι έφερες, έφερες.

(Η Μπλάνκα παίρνει το σαπούνι και σηκώνεται να πάει στο μπάνιο. Στο δρόμο
ανοίγει το παράθυρο)

Καμίλο: (Φωνάζοντας) Προσοχή, η φυλακισμένη δραπετεύει! (Γελάνε)

Μπλάνκα: Το άνοιξα μόνο για 2 λεπτά.

Καμίλο: Ναι, αλλά θα ξεπαγιάσουμε…

Μπλάνκα: Μόνο για λίγο, σας το υπόσχομαι.

(Η Μπλάνκα πάει στο μπάνιο)

 55

Πέπε: Ποιος παίζει;

Καμίλο: Ο ηλίθιος που ρωτάει.

Πέπε: Ναι;; (Ρίχνει τα ζάρια) 5.

(Η Μπλάνκα επιστρέφει από το μπάνιο)

Μαρία: (Παίρνοντας και ρίχνοντας τα ζάρια) 6.

Λίλλυ: 6. 6. Η Γκράν Βία, η Γκράν Βία.

Καμίλο: Η Γκράν Βία! Την αγοράζεις; (Κλείνοντας το παράθυρο)

Μαρία: Εγώ;;; Δεν είμαστε καλά!

Πέπε: Γιατί; Τι έχει!... Είναι η πιο σπουδαία λεωφόρος της Μαδρίτης!

Λίλλυ: (Στη Μαρία) Έχει δίκιο, έχει δίκιο, έχει δίκιο, έχει δίκιο….

(Ο Καμίλο κτυπάει στην πλάτη τη Λιλλύ που σταματάει)

Καμίλο: (Στους άλλους, απολογούμενος) Κόλλησε πάλι… Λοιπόν κυρία μου, θ’

αγοράσετε την Γκράν Βία ναι ή όχι;

Μαρία: Εγώ;;;; Τη λεωφόρο της απωλείας… της λαγνείας… της πορνείας… Θεέ
μου, Χριστέ, Ιωσήφ και Παναγία και Άγιοι Πάντες φυλάγετέ με από την αμαρτία!!!
Ανάθεμα σ’ αυτό το δρόμο! Μου έρχεται να κάνω εμετό και μόνο που το
σκέφτομαι.
 56

Πέπε: Μα δε σου ζητάμε να ανοίξεις ξενοδοχείο στην Γκραν Βία…

Μαρία: Θεός φυλάξοι!!! Εγώ δε θα μπορούσα ν’ ανοίξω ξενοδοχείο παρά μόνο

κάπου κοντά στη Χριστιανική Αδελφότητα του Σαν Χόρχε.

Φρέντ: Καλά δεν καταλαβαίνω. θέλετε να χάσετε;;;

Μαρία: Κι αν χάσω δεν θα πεθάνω κιόλας…Θα θελα να κερδίσω, φυσικά….

Φρέντ: Γι’ αυτό αγοράστε την Γκραν Βία.

Μαρία: (Αμφιβάλλοντας) Πιστεύετε ότι θα κερδίσω;

Φρέντ: Δεν το πιστεύω απλώς, είμαι σίγουρος.

Πέπε: Είναι ένας δρόμος που θα τον θέλαμε όλοι…

Μαρία: (Εξοργισμένη) Αρκετά! Φτάνει! Την αγοράζω και το κάνω για σας…
εντάξει; Γιατί μάρτυρας μου ο Θεός, εγώ…

Λιλλύ: Επτά! Τι τύχη! Επτά! Τι τύχη! (Η Λιλλύ παίρνει μια κάρτα και διαβάζει)
«Κέρδισες σε διαγωνισμό σταυρολέξων. Πάρε 100 Ευρώ» (Ο Καμίλο της δίνει
100 ευρώ) «Κέρδισες σε διαγωνισμό σταυρολέξων. Πάρε 100 Ευρώ». (Ο Καμίλο
δίνει στη Λιλλύ άλλα 100 ευρώ. Οι άλλοι τον κοιτάνε έκπληκτοι. Ξαφνικά το
αντιλαμβάνεται και παίρνει από τη Λιλλύ το δεύτερο 100άρι που της έδωσε)

Καμίλο: Δεν είμαστε καλά… (Παύση) Σειρά μου τώρα. (Μιλώντας στα ζάρια)
Ελάτε φιλαράκια μου,ποτέ δεν σας ζήτησα τίποτα, τώρα όμως δώστε μου ένα
εξαράκι… ελάτε… 6… 6… (τα φιλάει)

Μπλάνκα: Πάλι καλά που δεν τα γλείψατε κιόλας.

 57

Καμίλο: Ε δεν έχουμε και ψώρα…

Καμίλο: (Στα ζάρια) Ελάτε μωρά μου… Ένα εξαράκι… (Φιλάει ξανά τα ζάρια. Η
Μπλάνκα τρέχει στο μπάνιο να κάνει εμετό)

Καμίλο: 8. Μπλε κάρτα. «Πλήρωσε για επίσκεψη γιατρού: 50 ευρώ». Γαμώ το

γιατρό. Δε φτάνει που είμαστε εδώ και τον περιμένουμε, πρέπει να τον πληρώσω
κι από πριν. Άι σιχτ… (Δίνει μια στη Μονόπολη με τα ζάρια και τις κάρτες και τα
πετάει όλα στον αέρα. Πέφτουν παντού στο πάτωμα. Ο Πέπε παθαίνει κρίση
ακαταστασίας, μαζεύουν ανάλογα με τον χαρακτήρα τους…

Καμίλο: (Αλλάξει το κλίμα) Δε φαντάζεστε τι ακούω κάθε μέρα στο ταξί…. Το ταξί
για κάποιους είναι σαν να πάνε για εξομολόγηση…. Αν ακούγατε αυτά που
ακούω εγώ θα παθαίνατε σοκ…. Άλλοι πάνω στα νεύρα τους μπορεί να
φωνάζουν, να πετάνε πράγματα. Τη μπότα του μου πέταξε κάποιος (η Μπλάνκα
αηδιάζει). Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Μαρία: Ο Θεός να με φυλάει να μην εξομολογηθώ κάποια μέρα σε ταξιτζή.

Φρέντ: Γιατί το λέτε αυτό; Εγώ μια φορά με έναν…. «Σκατά»… με έναν ταξιτζή
θέλω να πω… καταπληκτικό… Μέσα σε δύο λεπτά τα είχα πει όλα…. Για καλή
μου τύχη, ο ταξιτζής αυτός είχε δει την προηγούμενη νύχτα ένα ντοκιμαντέρ για
το πρόβλημά μου και μου έκανε ερωτήσεις με πραγματικό ενδιαφέρον. Έτσι
ξαφνικά μέσα στο ταξί κάναμε μια όμορφη, ανθρώπινη συζήτηση, τόσο που για
πρώτη φορά στη ζωή μου ήθελα να κολλήσουμε στην κίνηση για να μη τελείωνε
ποτέ αυτή η κούρσα…

Καμίλο: (Στη Μαρία) Δε σας τα λεγα εγώ;

Φρέντ: Εκείνη την ημέρα αυτός ο άνθρωπος μου έκανε ένα απίστευτο δώρο. Για
μια στιγμή κάποιος μου συμπεριφέρθηκε σαν να ήμουν ένας κανονικός
άνθρωπος.
(Συγκινείται και παρασύρει όλους τους υπόλοιπους. Πέφτουν δάκρυα. Η
Μπλάνκα περνάει ένα κουτί Κleenex στη Μαρία, αυτή το περνάει στον Πέπε που
 58

το περνάει στη Λιλλύ, που παίρνει… δύο χαρτομάντηλα, κατά τη γνωστή

διαδικασία. Σ’ όλο αυτό, ο Καμίλο απομακρύνεται για να δείξει ότι οι
ευσυγκίνητες(;) μαλακίες δεν τον αφορούν. Στο τέλος όμως, πλησιάζει και παίρνει
κι αυτός ένα χαρτομάντηλο)

Καμίλο: Θα με κάνετε να βάλω κι εγώ τα κλάματα. Για να καταλάβετε πόσο

λανθασμένη γνώμη έχετε για τους ταξιτζήδες. (Αντι να σκουπίσει όμως τα μάτια
του σκουπίζει τη μύτη του φυσώντας την δυνατά)

(Η Μπλάνκα τρέχει στο μπάνιο για να κάνει εμετό, η Μαρία κάνει το σταυρό της
στο στιλ «έλα Χριστέ και Παναγιά», η Λιλλύ ξεσπάει σ’ ένα ακατάσχετο κλάμα, ο
Πέπε την πλησιάζει και της δίνει ένα φιλί στο μάγουλο την ώρα που η Μπλάνκα
έχει γυρίσει από το μπάνιο)

Καμίλο: Όπα μπάσιμο ο Καταλανός!

Πέπε: (Χαμογελώντας) Το κανα για να την παρηγορήσω.

Μαρία: Εμένα προσωπικά, μου φάνηκε σαν μια κίνηση μάλλον… ανάρμοστη…
ότι επωφελήθηκες από την περίσταση!

Μπλάνκα: Όχι κυρία μου, ήταν απλά κάτι τρυφερό. (Στον Πέπε) Ελπίζω να μην
έχετε έρπη στα χείλη

(Μπαίνει η βοηθός του γιατρού)

Βοηθός: Επιτέλους κατάφερα κι επικοινώνησα με το αεροδρόμιο.

Πέπε: Σοβαρά;

Όλοι: Πάλι καλά.

 59

Καμίλο: (Φωνάζοντας!!!) Και τι σου είπαν;

Βοηθός: Το αεροπλάνο έχει προσγειωθεί στο αεροδρόμιο αλλά μπλόκαρε η

πόρτα αποβίβασης και δεν μπορούν να βγουν οι επιβάτες.

Λίλλυ: (Παθαίνει κρίση) Η πόρτα αποβίβασης!!!;;; (Παύση) Η πόρτα

αποβίβασης!!!;;;

Φρέντ: Σκατά!!! (Παύση) Σκατά!!!

Λίλλυ: Σκατά!!! (Παύση) Σκατά!!!

Καμίλο: Σκατά κι απόσκατα!!!

Μαρία: Δηλαδή δεσποσύνη, μας λες πως ο γιατρός δε θα μπορέσει να μας δει
σήμερα;

Βοηθός: Όχι κυρία μου, ο γιατρός θα έρθει.

Όλοι: Πότε!!!;;;

Βοηθός: Σε μία… δύο ώρες!!!;;;

Λιλλύ: Μία ή δύο;

Μπλάνκα: Μου φαίνεται πως ο γιατρός παίζει με τα νεύρα μας. (Ανοίγει το

παράθυρο)

Καμίλο: Κι εσύ με τα δικά μας. (Κλείνει το παράθυρο)

 60

Λιλλύ: Μία ή δύο;

Βοηθός: Λυπάμαι, αλλά αυτό που συνέβη είναι κάτι για το οποίο δεν ευθύνεται ο
γιατρός. Ο γιατρός είναι ο πρώτος που είναι εξοργισμένος με αυτή την
αργοπορία.

Καμίλο: Αργοπορία; Αυτό είναι ντροπή, δεν είναι αργοπορία!!! Δε δίνεις

ραντεβού ρε κύριε σε 6 άτομα, ενώ ξέρεις ότι θα έρθεις την τελευταία στιγμή και
μάλιστα από το εξωτερικό. Δεν έχεις συναίσθηση! Επαγγελματισμός μηδέν! Τι
βλέπετε εδώ ομορφούλα; 6 τρελούς να περιμένουν σ’ ένα…

Φρέντ: Μπουρδέλο!!!

Μαρία: Ακούστε με καλά δεσποινίς. Εγώ φεύγω. Αλλά πείτε στο γιατρουδάκο σας
ότι θα έχει νέα από μένα. Έκατσα τόση ώρα εδώ να παίζω αυτό το ηλίθιο
παιχνίδι ….

Λιλλύ: χνίδι…. χνίδι… χνίδι… χνίδι…

Μπλάνκα; Θα έχει νέα και από μένα, πιστέψτε με. Και παρόλο που δεν είμαι
φίλος των ιώσεων σκέφτομαι να στείλω κανένα στη σελίδα σας στο ίντερνετ.

Βοηθός: Δεν καταλαβαίνω τι λέτε… Aπλά η θεραπεία σας…

Φρεντ: Εξαρτάται από τη συνέπειά σας…

Καμίλο: Άσε, δεν το σώζεις όμορφη.

(Η βοηθός βγαίνει συγχισμένη, η Λιλλύ τρέχει ξοπίσω της)

Λιλλύ: όρφη… όρφη… όρφη… όρφη…

 61

(Παύση. Όλοι την κοιτούν θλιμμένα.)

Λιλλύ: Λοιπόν εγώ φεύγω.

Μπλάνκα: Κι εγώ.

Λιλλύ: Λοιπόν εγώ φεύγω.

(Η Λιλλύ παίρνει το παλτό της από την κρεμάστρα)

Πέπε: Αλήθεια; Γιατί;

Λίλλυ: Γιατί θ’ αργήσει δύο ώρες και θα νυχτωθώ εδώ… Γιατί θ’ αργήσει δύο
ώρες και θα νυχτωθώ εδώ…

(Η Λιλλύ βάζει το παλτό της, έτοιμη να φύγει, οι άλλες δύο γυναίκες κάνουν το
ίδιο)

Πέπε: (Στον Καμίλο) Ε τότε φεύγω κι εγώ.

Καμίλο: Αφού όλος ο κόσμος φεύγει τότε κι εγώ… (Στον Φρέντ) Φρέντ εσύ τι θα
κάνεις;

Φρέντ: Ειλικρινά δεν ξέρω. Μου άρεσε αυτή… ας πούμε… η ομαδική θεραπεία
αλλά αν φύγετε όλοι…

Καμίλο: Αν θα μείνεις εσύ θα μείνω κι εγώ.

Φρέντ: Σοβαρά;
 62

Καμίλο: (Βίαια ) Ναι. Έχω περιέργεια ν’ ακούσω τι θα μου πει ο γιατρός

(ειρωνικά) κύριος Κούπερ. Δεν είμαι και σίγουρος ότι αυτό ήταν μια ομαδική
θεραπεία και έτσι θα μείνω. Δεν τον σώζει κανείς από τα χέρια μου αν δεν με
βοηθήσει. Όχι τόσο γιατί χρειάζομαι τη βοήθειά του, μια χαρά περνάω με το δικό
μου κουσούρι, για το χατήρι της γυναίκας μου ήρθα εδώ… αλλά μετά απ’ αυτή
την κοροϊδίια… να μας έχει στο περίμενε ο κύριος Κούπερ….

Φρέντ: Τότε να μείνω κι εγώ. Δηλαδή μα μείνω κυρίως για να σε γλιτώσω…

μην κάνεις καμιά βλακεία… κατάλαβες;

Καμίλο: Ευχαριστώ, φίλε μου.

Φρέντ: (Στον Πέπε) Από απλή περιέργεια Πέπε, πριν φύγουν όλοι… μπορείς να
μας πεις… εσύ έχεις λάβει μέρος σε ομαδικές θεραπείες… τι ακριβώς κάνουν
εκεί;

Πέπε: Θα σου πω… Στην αρχή παρουσιάζονται… εκθέτουν το πρόβλημά τους

και μετά ο ψυχολόγος ασχολείται με την κάθε περίπτωση ξεχωριστά.

Φρέντ: Ασχολείται με όλους;

Πέπε: Φυσικά… για ένα διάστημα ας πούμε 5 λεπτών όλη η ομάδα

επικεντρώνεται στο πρόβλημα ενός προσώπου.

Μπλάνκα: Χωρίς να αγγίζονται… φαντάζομαι.

Καμίλο: Κυρία μου δεν κάνουν όργια!

Μπλάνκα: Αηδία! Ξέρετε τι αρρώστιες μπορείς να κολλήσεις σε μια τέτοια

περίπτωση;
 63

Καμίλο: Περίμενε, περίμενε… (Στον Πέπε) Αν έχω καταλάβει καλά, σ’ αυτές τις
θεραπείες είναι παρών και ο γιατρός;

Πέπε: Φυσικά! Ο γιατρός κατευθύνει τη συζήτηση στην οποία συμμετέχουν όλοι.

Κάμιλο: Άψογο μου ακούγεται! Γιατί δεν το κάνουμε κι εμείς;

Μαρία: Συγγνώμη. Κάνεις πλάκα, φαντάζομαι.

Καμίλο: Καθόλου. Γιατί δεν δοκιμάζουμε να δούμε πώς είναι;

Μαρία: Μα εμείς δεν είμαστε γιατροί. Όπως είπε πριν ο κύριος… Πέπε, ο γιατρός
είναι παρών και καθοδηγεί τους ασθενείς του, όπως ο πάστορας καθοδηγεί το
ποίμνιό του.

Καμίλο: Άτσα μεταφορά η Μαρία!

Φρέντ: Καμίλο, μην της επιτίθεσαι… «Αρχίδια!!!» Ο καθένας συνδέει τα

πράγματα με το δικό του τρόπο.

Πέπε: Ακριβώς. Σε μια ομάδα δεν πρέπει να υπάρχουν πειράγματα…

διαφορετικά πώς θα λειτουργήσει…

Μπλάνκα: Συμφωνώ απόλυτα! Αν δεν είμαστε ικανοί να σεβόμαστε ο ένας τον

άλλον, αφού όλοι έχουμε παρόμοια προβλήματα, τότε δεν μπορούμε να
περιμένουμε από τον υπόλοιπο κόσμο να μας αποδεχτεί.

Φρεντ: Έχεις δίκιο Μπλάνκα. (Ο Φρέντ πιάνει το χέρι της Μπλάνκα τρυφερά
δείχνοντάς της τη συμπαράστασή του. Εκείνη φωνάζει και τρέχει στο μπάνιο)

Καμίλο: Λοιπόν; Αρχίζουμε ή όχι;

 64

Πέπε: Από μένα είναι ναι…. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε.

Καμίλο: Καλά, «γιέ» μου… Εσύ τι λες Φρεντ;

Φρεντ: Με τις ομάδες πάντα με πιάνει φόβος, αλλά μ’ εσάς τους 5 δεν θα είχα
θέμα να προσπαθήσω να τον ξεπεράσω.

Καμίλο: Καλά λες Φρεντ. (Στην Μπλάνκα που είναι στο μπάνιο) Μπλάνκα! Αν θα
μείνεις εκεί μέσα κάνε και μια γενική… στο μπάνιο.

Μπλάνκα: (Ανοίγοντας την πόρτα του μπάνιου και βγάζοντας το κεφάλι της έξω)
Δεν ξέρω. Για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω και πολύ σ’ αυτά τα πράγματα.

Μαρία: Η αλήθεια είναι ούτε κι εγώ.

Καμίλο: Ελάτε τώρα κυρίες μου…

Μπλάνκα: (Ανοίγοντας ξανά την πόρτα του μπάνιου και βγάζοντας το κεφάλι της
έξω) Εσύ Λιλλύ τι θα κάνεις;

Λιλλύ: Αν μείνουν όλοι… θα μείνω κι εγώ.

Αν μείνουν όλοι… θα μείνω κι εγώ.

Πέπε: (Στην Μπλάνκα) Έλα Μπλάνκα, δείξε λίγη εμπιστοσύνη. Τώρα που
γνωριστήκαμε καλύτερα….

Καμίλο: Έλα καλέ, για μια φορά στη ζωή σου… μην το σκέφτεσαι… αν δεν το
κάνεις για σένα κάν το για το καλό της ομάδας.
 65

Μαρία: Αυτός είναι συναισθηματικός εκβιασμός.

Λιλλύ: ιασμός… ιασμός…. ιασμός… ιασμός… (Ο Καμίλο τη σταματάει

κροταλίζοντας τα δάχυλά του)

Μπλάνκα: (Βγαίνοντας από το μπάνιο) Καλά, εντάξει… θα προσπαθήσω. Έτσι

για το γούστο του…

Όλοι: Ωραία!

Καμίλο: (Στη Μαρία, κάνοντας της μασσάζ στους ώμους) Μαρία, σε σένα
εναποθέτουμε τις ελπίδες μας, όπως εσύ… με το… ψυχικό σου μεγαλείο…
εναποθέτεις τις ελπίδες σου… στην Παρθένο Μαρία!

(Η Μαρία βγάζει από τη τσάντα της ένα αντικείμενο που κάνει ένα μικρό
ηλεκτροσόκ στο χέρι του Καμίλο)

Φρέντ: «Σκύλααα!!!»

Kαμίλο: «Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθον βαλέτω» Φρεντ.

Πέπε: (Γέλιο) Πήγες να τη ρίξεις με τα θεοτικά αλλά στην έφερε.

Μαρία: Θεοτικά, ξεθεοτικά, με κανένα τρόπο δεν θα με πείσει, γιατί όταν εγώ λέω
όχι, είναι όχι.

Καμίλο: Μα γιατί, γιατί;

Μαρία: Γιατί δεν μου αρέσει αυτό το περιβάλλον! Από τη μια ο Φρεντ που το
στόμα του είναι οχετός που εκβάλλει ύβρεις – προσβολές προς την ανθρώπινη
φύση, αν και ακούσια όπως διατείνεται, από την άλλη η δική σας άξεστη
 66

συμπεριφορά, μου δίνουν την αίσθηση πως είμαστε σε ένα… χαμαι… χαμαι…
τυπείο και όχι σε ιατρείο. Πάντως περιβάλλον όχι αντάξιο των προσδοκιών μου…
και του… δικού μου ήθους. Πόσο χαμηλά με ρίξατε, ο Θεός να με συγχωρέσει.

(Όλοι μένουν άναυδοι. Ο Καμίλο την κοιτάει με σαρδόνιο χαμόγελο. Δεν πιστεύει
στ’ αυτιά του. Η Μαρία φτιάχνοντας το μαντήλι που φοράει στο λαιμό,
συναισθάνεται πως έδωσε ένα μάθημα, αποκαταστάθηκε η τάξη, αρχίζει να
νιώθει ωραία και ηρεμεί)

Μαρία: Έστω. Θα μείνω για μισή ώρα… Διαφορετικά θα χάσω το τραίνο…

Φρεντ: (Συμβουλεύεται τα χαρτιά του) Μη μου πείτε πως έχετε και ….

σιδηροδρομοφοβία;;;

Μαρία: Ε…εγώ; Τι ‘ν’ αυτό;

Φρεντ: Σιδηροδρομοφοβία. Φόβος μη χάσετε το τραίνο.

Καμίλο: Για όλα έχεις κι ένα όνομα Φρεντ!

Φρεντ: Όχι εγώ… τα χαρτιά…

Καμίλο: Και δεν μου λες… ξέρεις και πώς λέγεται ο φόβος μήπως χάσει κάποιος
το αεροπλάνο; Γιατί έχω πολλούς πελάτες στο ταξί που έχουν αυτό το φόβο.

Φρεντ: (Συμβουλεύεται τα χαρτιά του) Άτομα με φόβο μήπως χάσουν το

αεροπλάνο: Αεροδρομοφοβία.

Μπλάνκα: Ωραία! Και πώς λέγεται το άτομο που φοβάται μη χάσει τη ζωή του;

Μαρία: Ταξιτζής.
 67

(Γελάνε όλοι )

Καμίλο: Ευχαριστώ! Πολύ χαριτωμένο.

Μαρία: (Μιμούμενη τον Καμίλο) Γαμάει εε;;; (ή γαμάτο εε;;;) (συγχρόνως

αντίδραση: τι είπα!!!)

Καμίλο: (Στον Πέπε) Οι συνεδρίες μιας ομαδικής θεραπείας πόσο διαρκούν;

Πέπε: Μια ώρα πάνω κάτω.

Μαρία: Bλέπετε; Λυπάμαι, θα βοηθούσα, αλλά δε μπορώ, πρέπει να φύγω.

(Η Μαρία σηκώνεται από την καρέκλα της, φτάνοντας μέχρι την πόρτα της
εξόδου)

Kαμίλο: (Προσπαθώντας να την συγκρατήσει) Μαρία, Μαρία… Τι είπες Πέπε;;;…

Όλοι στην αρχή πρέπει να εκθέσουν ο καθένας το πρόβλημά του….

Πέπε: Ναι, είναι κάτι σαν τελετουργικό που πρέπει να ακολουθείται πριν ξεκινήσει
η ατομική θεραπεία.

Καμίλο: Και πόση ώρα διαρκεί αυτό το τελετουργικό πάνω- κάτω;

Πέπε: Περίπου μισή ώρα.

Καμίλο: Δηλαδή είναι η μισή θεραπεία σαν να λέμε…

Πέπε: Ναι, ναι, κάπως έτσι.

 68

Καμίλο: Μα αυτό είναι τέλειο! Εμείς έχουμε ήδη κάνει τις παρουσιάσεις και ο
καθένας ξέρει για το πρόβλημα των άλλων. Αν μπούμε κατευθείαν στο θέμα, σε
μισή ώρα φεύγουμε… Σωστά;

Μαρία: Ό,τι θέλετε κάντε, εγώ δε μπορώ, θα χάσω το τραίνο. (Είναι έτοιμη να
φύγει)

Καμίλο: Πήγαινε Μαρία. (Την κρατάει όμως από το παλτό). Κοίτα αν ξεκινήσουμε
ακριβώς τώρα, δίνοντας 3 λεπτά για κάθε άτομο, σε 18 λεπτά θα χουμε
τελειώσει. Κι έτσι θα σου μείνουν 12 λεπτά για να μπορέσεις να πας στο σταθμό
να πάρεις το τραίνο.

Μαρία: Καλά κι εσείς νομίζετε ότι θα λύσουμε τα προβλήματα που μας

ταλανίζουν εδώ και χρόνια μέσα σε 3 λεπτά;

Καμίλο: Μπορεί όχι αλλά γιατί να μην προσπαθήσουμε.

Μαρία: Σε λίγο θα με ικετεύσετε να μείνω…

Καμίλο: (Ικετευτικά) Ε τότε μείνε!

(Ο Καμίλο πλησιάζει τόσο πολύ τη Μαρία, που μόλις γυρίσει για να του
απαντήσει είναι τόσο κοντά στο να φιληθούν ώστε γίνεται πολύ νευρική)

Μαρία: Αχ, σε τι κόσμο ζούμε! Ποια είναι η δική σου άποψη Φρεντ;

Φρέντ: Προσωπικά όλη αυτή η ομαδική θεραπεία με αγχώνει. Αλλά τουλάχιστον

ξέρω ότι κανένας από σας δεν θα με κρίνει αυστηρά.

Λιλλύ: Κι εγώ το ίδιο, κι εγώ το ίδιο, κι εγώ το ίδιο, κι εγώ το ίδιο….

 69

(Ο Καμίλο της δίνει ένα κτύπημα στο χέρι και η Λιλλύ πετάγεται πάνω
σταματώντας)

Καμίλο: Τρία λεπτά ο καθένας….

Μαρία: Τέλοσπαντων, σας παραχωρώ ΤΡΊΑ λεπτά.

Όλοι: Ωραία!

Μαρία: Αν και σας ομολογώ ότι, μα το Θεό, δεν έχω και πολλή εμπιστοσύνη σ’
όλο αυτό.

Μπλάνκα: Και τι θα κάνουμε σ’ αυτά τα 3 λεπτά;

Καμίλο: Θα προσευχόμαστε.

Μαρία: Αλήθεια;

Καμίλο: Όχι καλέ… (Αφήνοντάς τις και πηγαίνοντας προς τον Πέπε) Πες τους
Πέπε…

Πέπε: Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών λεπτών η ομάδα θα επικεντρωθεί σε

ένα άτομο και θα το βοηθήσει να ξεμπλοκαριστεί από το πρόβλημά του.

Μαρία: Συγγνώμη αλλά… όλο αυτό μου φαίνεται ηλίθιο…

Λιλλύ: ίθιο… ίθιο… ίθιο… ίθιο…

(Η Μπλάνκα βάζει το κεφάλι της μέσα στη τσάντα της, αηδιασμένη)

 70

Φρεντ: Δηλαδή ο καθένας πρέπει να αντιμετωπίσει την ψυχολογική του

διαταραχή, το θέμα που έχει τελοσπάντων, μπροστά στους άλλους, σωστά;

Πέπε: Σωστά. Αυτό ακριβώς.

Καμίλο: Το κάνουμε; (Τους βλέπει όλους) Το κάνουμε;

Όλοι: Το κάνουμε.

Καμίλο: Ξεκινάμε!

Πέπε: Πάμε λοιπόν ο καθένας στην καρέκλα του.

Καμίλο: Πώς τις βάζουμε;

Φρεντ: Σε κύκλο.

Πέπε: Όχι, όχι. Σε δύο πλευρές. Τρεις σε κάθε πλευρά.

(Ο καθένας τοποθετεί την καρέκλα του με τέτοιο τρόπο δημιουργώντας μια

δυσαρμονία στο χώρο).

Πέπε: (Παθαίνει υστερία) Όχι, όχι. Συμμετρικά!!!!

(Όσο τοποθετούν τις καρέκλες στη σωστή θέση, γίνεται μια μικρή φασαρία. Η
Λιλλύ δίνει στη Μπλάνκα τη τσάντα της και τα Kleenex)

Μπλάνκα: Α, ευχαριστώ!
 71

(Η Μπλάνκα παίρνει ένα Kleenex και καθαρίζει γρήγορα τη τσάντα της,

αφήνοντάς την ανοικτή. Η Λιλλύ κάθεται στη θέση της)

Καμίλο: Ξεκινάμε με τη σειρά που ήρθαμε;

Φρεντ: Α καλύτερα, θα μου φύγει και το άγχος… Τι πρέπει να κάνω;

Πέπε: Είναι εύκολο. Για 3 λεπτά πρέπει να αποφύγεις τα βρωμόλογα, τις βρισιές
και τις απρεπείς χειρονομίες. Έλα εδώ.

Φρεντ: Με την καρέκλα μου;

Πέπε: Ναι.

Φρεντ: Κοίτα, στην ηλικία μου, δεν πιστεύω πια στα θαύματα. Αλλά αφού έμεινα
εδώ, θα το δοκιμάσω. Έχει κανείς ρολόι;

(Ο Φρεντ βάζει την καρέκλα του στο κέντρο)

Kαμίλο: Ξεκινάω το χρονόμετρο.

Φρέντ: Σκατά στα μούτρα σας!!!

Μαρία: Κι ακόμα δεν αρχίσαμε!

Φρεντ: Συγγνώμη, είναι από το άγχος…

Καμίλο: Το ξέρουμε, Φρεντ, το ξέρουμε….

 72

Πέπε: Ηρέμησε Φρεντ, είμαστε μαζί σου…

Φρεντ: «Μαλάκα!»

Μαρία: Νομίζω ότι το πείραμά μας τελείωσε πριν καν αρχίσει…

Πέπε: Δεν είναι πείραμα κυρία μου, είναι μια άσκηση αλληλεγγύης.
Και σταμάτα να δίνεις κακές δονήσεις στην ατμόσφαιρα…

Φρεντ: (Κάνοντας μια απρεπή χειρονομία) Δονήσεις, δονήσεις, δονητής,

δονητής!!!! Νομίζω ότι δεν θα πρεπε να ξεκινήσουμε από μένα. Δεν είμαι και η
καλύτερη αρχή, και δεν ενθαρρύνω κανένα για τη συνέχεια….

Πέπε: Δε νιώθεις πως αρχίζεις να φιλτράρεις τις χοντράδες που λες;

Φρέντ: «Σκατόφατσα!!!»

Μαρία: Τις φιλτράρει, μόλις τ’ ακούσαμε…

Φρεντ: Αυτό μου συμβαίνει όταν αγχώνομαι, όσο πιο πολύ αγχώνομαι τόσο πιο
έντονη είναι η επίθεση. Μετά από τόσο καιρό έμαθα τον μηχανισμό και ηρεμώ
λιγάκι αν μαζέψω λίγο τα πόδια μου. (Στον Καμίλο) Πόσος καιρός μου απόμεινε;

Καμίλο: Ένα λεπτό και 45 δευτερόλεπτα….

Μπλάνκα: Συγγνώμη, σας πειράζει ν’ ανοίξω λιγάκι;

Φρεντ: «Άνοιξε τα πόδια!!!»… συγγνώμη Μπλάνκα.

Μπλάνκα: (Ανοίγοντας το παράθυρο) Τίποτα, τίποτα, καταλαβαίνω.

 73

Μαρία: Τι κρίμα να μην είν’ εδώ ο γιατρός…. Θ’ ανατρίχιαζε ολόκληρος…

Καμίλο: Ναι, ο γιατρός θα διασκέδαζε πολύ και η διασκέδασή του θα εξαρτιόταν

από μας… έλα σου έμεινε 1 λεπτό.

Φρέντ: «Σκατά, κώλος, κλανιά, κατούρημα»

Μαρία: Θεέ μου αυτός τα είπε όλα …. Τι άλλο έμεινε να πει;;;

Καμίλο: Φρεντ συγκεντρώσου… προσπάθησε να συγκεντρωθείς…

Φρεντ: «έκΠΛΗΞΗ!!!

Καμίλο: Πάμε καλύτερα, πολύ καλύτερα… 30 δευτερόλεπτα…

Μαρία: Ακόμα; Αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ!

Φρέντ: Πιπιλάω παντού… πιπιλάωωωω… (του κώλου τα εννιάμερα)

Μπλάνκα: Αηδία… Ιώσεις παντού….

Φρέντ: «Ύπουλη… φίδι κολοβό…»

Μαρία: Ο καταραμένος όφις….

Φρεντ: (Στη Μαρία) Σου ζητάω ειλικρινά συγγνώμη αλλά ο Καμίλο πήγαινε
γυρεύοντας… Νόμιζε πως επειδή μειώνεται ο χρόνος θα μειωνόταν και το
πρόβλημά μου…
 74

Μαρία: Ηρέμησε, έχω συνηθίσει πια….

Καμίλο: Προσοχή! 5, 4, 3….

Φρεντ: «Πουταναριό… Όλος ο κόσμος είναι ένα πουταναριό… Σεξ-Σαίξπηρ»…

(κάνοντας μια άσεμνη χειρονομία)

Μαρία: ΕΕΕ… αυτό ήταν η χαριστική βολή… Πάω ν’ ασχοληθώ με τα του οίκου
μου! Αν στέκει ακόμα ο οίκος μου!

Φρεντ: Κάθισε κάτω χαμούρα!!! Συγγνώμη! Εγώ σας το είπα ότι δεν έχω
γιατρειά. Λοιπόν, ποιος είναι ο επόμενος;

( Ο Φρεντ σηκώνεται, παίρνει την καρέκλα του και ξανακάθεται στη θέση που
ήταν πριν)

Μαρία: Δε σας φαίνεται ήδη αποτυχημένη η απόπειρά μας; Δεν τα τίναξε όλα
στον αέρα ο τύπος;

Πέπε: Μόλις αρχίσαμε Μαρία, μην περιμένεις και θεαματικά αποτελέσματα.

Καμίλο: (Ενώ κλείνει τα παράθυρα) Δε θα γίνουν και θαύματα! (Παίρνει την

καρέκλα του και την τοποθετεί στο κέντρο) Άντε, άντε, τώρα είμ’ εγώ. Πρέπει να
αποφύγω να κάνω υπολογισμούς για 3 λεπτά… 3, 2, 1…. Πάμε (Μεγάλη παύση)
Καλέ πείτε κάτι, έχουν περάσει 7 σιωπηρά δευτερόλεπτα, θα πεθάνω από την
πλήξη.

Μπλάνκα: Τι θες να πούμε;

Καμίλο: Δεν ξέρω, κάτι που θα με αναγκάσει να κάνω υπολογισμούς για να δω

αν θα αντισταθώ.
 75

Φρεντ: 12 επί 12

Καμίλο: 144!

Μαρία: Σε αυτό εγώ το λέω, αντιστάθηκα!

Καμίλο: Λοιπόν, πάμε, συγκεντρώνομαι… έτοιμος. Θα καταλάβετε ότι αξίζει τον

κόπο.

Πέπε: Aξίζει εεε;;; Για να δούμε…Είμαι σίγουρος… ότι έχεις μετρήσει ακόμη και
τις τρίχες στο κεφάλι σου…

Καμίλο: Όχι, δεν ασχολούμαι με τρίχες… άλλωστε ποτέ δε χτενίζομαι.

Φρεντ: Ημέρα της Ισπανικής ανεξαρτησίας…

Καμίλο: Δε με αφορά, ήμουν αγέννητος.

Μαρία: Αυτόνομες κοινότητες της Ισπανίας.

Καμίλο: Δεν τις γνωρίζω, ποτέ δεν έφυγα από τη Μαδρίτη.

Φρεντ: Μπράβο Καμίλο, μ’ έχεις εντυπωσιάσει.

Kαμίλο: Τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο!

Λιλλύ: Μπόινγκ… Μπόινγκ….

 76

Καμίλο: 747… Γαμώ το, την πάτησα. Εύκολα την παθαίνεις… τελικά…

Μπλάνκα: Ο Θάνατος του Φράνκο;

Καμίλο: Εεεε…ΜΉΝΕΣ πριν την ενθρόνιση του Χουάν Κάρλος.

Πέπε: Οι νάνοι;

Καμίλο: Εύκολο! Ρωτήστε με καλύτερα για τα σκυλιά της Δαλματίας.

Λιλλύ: Πόσα είναι;

Καμίλο: Πολλά.

Λιλλύ: Πόσα είναι;

Καμίλο: Πολλά.

Μπλάνκα: Peugot;

Καμίλο: 205!... Εεε… μην αρχίσουμε τώρα με τις μάρκες των αυτοκινήτων… τις
ξέρω όλες… και θα είναι πολύ δύσκολο να μην τις πω… λυπηθείτε με.

Μαρία: Γκόγια;

Καμίλο: (Δείχνοντας το μέτωπό του) 1746- 1828. Μην ξεχνάς είμαι ταξιτζής και
σε κάθε πλατεία που πηγαίνω είναι γραμμένες οι ημερομηνίες των σημαντικών
προσώπων στις προτομές τους.
 77

Μπλάνκα: Οι χάριτες;;;

Καμίλο: 3.

Πέπε: Οι μούσες;

Καμίλο: 9.

Λιλλύ: Ο αριθμός π;

Καμίλο: 3.1416

Μαρία: Οι εντολές;

Καμίλο: 10.

Φρεντ: Τα θανάσιμα αμαρτήματα;

Καμίλο: 7(Εφτά)! Φτα… φτα…φτάνει, τελείωσε…. Μ’ έχετε πεθάνει….

Φρεντ: Τελείωσε η ώρα;

Καμίλο: Τι άλλο θέλετε για να καταλάβετε ότι αυτό δε λειτουργεί; Είχε δίκαιο η
θεούσα, αυτό δεν είναι θεραπεία, είναι αρμαγεδώνας!

Πέπε: Μα γιατί το λες αυτό; Όλοι έχουμε δει πως έχεις κάνει μεγάλη προσπάθεια.
 78

Καμίλο: Προσπάθεια; Το πολύ να συγκεντρώθηκα 10 δευτερόλεπτα. …. Γιατί δε

φεύγουμε καλύτερα; Ή αν θέλετε μένουμε… αλλά εγώ θα παίξω σκάκι με τον
Φρεντ.

Μπλάνκα: Δηλαδή εγώ δε θα κάνω θεραπεία;

Καμίλο: Μόνο αν μας τελειώσει το νερό στο μπάνιο!

Πέπε: Περίμενε Καμίλο… Επειδή δε λειτούργησε σε σένα δε σημαίνει ότι δεν θα

λειτουργήσει και στους άλλους!;

Λιλλύ: Ακόμα κι αν λειτουργήσει μόνο για έναν από μας… αξίζει τον κόπο να
συνεχίσουμε….

Μπλάνκα: Σωστά.

Λιλλύ: Ακόμα κι αν λειτουργήσει μόνο για έναν από μας… αξίζει τον κόπο να
συνεχίσουμε….

Μπλάνκα: Σωστά.

Καμίλο: Κοιτάξτε, δε θέλω να σταματήσω τη ροή αλλά…εγώ έχω απογοητευτεί.

Αν θέλετε να συνεχίσετε εσείς, συνεχίστε. Αν και δεν νομίζω ότι….

Μαρία: Καλέ εσύ δεν μας έπεισες να το κάνουμε;;;

Πέπε: Λοιπόν, ποιος έχει σειρά;

Καμίλο: Ο ηλίθιος που ρωτά.

 79

Μπλάνκα: (Παίρνοντας την καρέκλα της) Όχι, εγώ έχω σειρά. Συγνώμη,
συγγνώμη, συγγνώμη.

(Η Μπλάνκα τοποθετεί την καρέκλα της στο κέντρο. Μόλις κάθεται κοιτάει τα
χέρια της και σηκώνεται να πάει στο μπάνιο)

Όλοι: Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι.

Λιλλύ: Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι.

Πέπε: Πρέπει ν’ αντέξεις 3 λεπτά χωρίς να πλύνεις τα χέρια σου.

Μπλάνκα: Τιιιιι;;;;;

Λιλλύ: Μην ανησυχείς, δεν είναι τόσο δύσκολο.

Μαρία: Και χωρίς ν’ ανοίξεις παράθυρο.

Λιλλύ: Μην ανησυχείς, δεν είναι τόσο δύσκολο.

Καμίλο: Εντάξει κορίτσια, πάμε. (Κοιτάει τα χέρια του) Έπλυνα τα χέρια μου
σήμερα μετά που άλλαξα λάστιχο; Είναι πολύ βρώμικα.

Πέπε: Και τα δικά μου.

Λιλλύ: (Κοιτάει τα νύχια της) Αχ κι εμένα τα νύχια μου είναι κατάμαυρα!

(Και βάζει ένα δάχτυλο στη μύτη της)

(Ο Πέπε γνέφει στη Λιλλύ να επαναλάβει)

 80

Λιλλύ: (Κοιτάει τα νύχια της) Αχ κι εμένα τα νύχια μου είναι κατάμαυρα!

(Και βάζει ένα δάχτυλο στη μύτη της)

Μαρία: Γιαξ!!! Αηδία!!!

Μπλάνκα: Φτάνει, δεν αντέχω άλλο!!! (Τρέχει στο μπάνιο)

Καμίλο: Η Μαρία το είπε ότι αυτό δεν θα λειτουργήσει και είχε απόλυτο δίκιο.

Μαρία: Ναι αλλά… αφού φτάσαμε ως εδώ… ας το τελειώσουμε.

Καμίλο: Πολύ τολμηρή μας βγήκες τελικά.

Μαρία: Έστω κι έναν αν καταφέρουμε να βοηθήσουμε θα είναι μεγάλο κέρδος. Τι

είπε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός για τα απολωλότα πρόβατα;

Μπλάνκα: (Φωνάζοντας σαν δαιμονισμένη) Το σαπούνιιιιιιιιι!!!!!!!!!

Καμίλο: Αυτό το απολωλός δε σώζεται με τίποτα.

Λιλλύ: Εγώ φεύγω… Εγώ φεύγω….

Φρεντ: Θες ξύλοοοο….

( Η Λιλλύ παίρνει το σαπούνι από τη τσάντα της Μπλάνκας και τρέχει στο
μπάνιο)

Μαρία: Η καημένη θα ένιωσε πολύ άσχημα…

 81

Πέπε: Δε θα πρεπε, δε μιλούσαμε γι’ αυτήν…

Καμίλο: Επίτηδες το κάνει για να την προσέξουμε.

Φρεντ: Απλά υποστηρίζει τη Μπλάνκα.

Μαρία: Αυτό σίγουρα… Καλά τι κάνουν τόση ώρα στο μπάνιο;

(Η Λιλλύ και η Μπλάνκα επιστρέφουν από το μπάνιο . Η Μπλάνκα νιώθει

ντροπή)

Φρεντ: Όλα καλά Μπλάνκα;

Μπλάνκα: Ναι… μόνο που εξοργίζομαι με το τίποτα…. ( Η Λιλλύ της χτυπά την
πλάτη με το χέρι με τρυφερό τρόπο, η Μπλάνκα φωνάζει) Αχχχχ

Πέπε: Μην το σκέφτεσαι…

Μπλάνκα: Συγγνώμη για τις φωνές…. Δε συνηθίζω να….

Φρεντ: Μια χαρά είμαστε…. Απλά θα σου ζητούσα να μ’ αφήσεις ν’ αγγίξω μια
φορά τα χέρια σου για να δω πώς είναι η υφή τους…. Καταλαβαίνεις;;; Μην
αγχωθείς, είναι και τα δικά μου πολύ καθαρά…

(Βάζει τα χέρια του πάνω στα χέρια της Μπλάνκας)

Λιλλύ: (Κάνει την ίδια κίινηση) Και τα δικά μου επίσης.

(Η Μπλάνκα μένει ακίνητη στη θέση της αλλά με πολλή ένταση)

 82

Πέπε: (Κάνει την ίδια κίνηση) Και τα δικά μου.

Μαρία: (Κάνει την ίδια κίινηση) Και τα δικά μου.

(Ο Καμίλο ακουμπά τα χέρια του στο στήθος της. Η Μπλάνκα του σπρώχνει τα
χέρια και πάει κατευθείαν στο μπάνιο φανερά αηδιασμένη. Όλοι ρίχνουν εχθρικές
ματιές στον Καμίλο)

Καμίλο: Είδατε; Αυτή είναι χειρότερη από μένα. Δε μπόρεσε να συγκεντρωθεί

ούτε 10 δευτερόλεπτα.

Φρεντ: Δεν είναι κι εύκολο να ξεπεράσει κανείς τις φοβίες του.

Πέπε: Εγώ την καταλαβαίνω. Κι εμένα μου συμβαίνει το ίδιο με τις γραμμές.

Καμίλο: Τι κάνουμε όταν επιστρέψει; Συνεχίζουμε με τον επόμενο;

Φρεντ: Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να της δώσουμε μια τελευταία ευκαιρία.

Μαρία: Ναι της καημένης.

Καμίλο: Καλά. Και τι θα κάνουμε;

Λιλλύ: (Κουνώντας τα χέρια στον αέρα) Κάνουμε αυτό; Κάνουμε αυτό;

Πέπε: (Κουνώντας τα χέρια στον αέρα) Δεν είν’ κακό. Δεν είν’ κακό.

Φρεντ: (Κουνώντας τα χέρια στον αέρα) Πολύ καλή ιδέα.

 83

Καμίλο: (Ειρωνικά) Απίστευτη!

Μαρία: Απ’ το τίποτα;

Καμίλο: (Στη Μαρία) Ακριβώς. Άντε πάμε όλοι μαζί.

(Κάνουν και οι πέντε την ίδια κίνηση. Η Μαρία μένει τελευταία και μιμείται τους
υπόλοιπους. Η Μπλάνκα επιστρέφει από το μπάνιο και κάνει το ίδιο. Για μια
στιγμή παραλύει, ουρλιάζει υστερικά και επιστρέφει και πάλι στο μπάνιο)

Καμίλο: Καταφέραμε να την κάνουμε να νιώσει… σκατά.

Φρεντ: Δε συμφωνώ.

Καμίλο: Και τι κάνουμε; Συνεχίζουμε;

Όλοι: Ναι!

Πέπε: Μαρία η σειρά σου.

Μαρία: Δε θα την περιμένουμε να έρθει;

Φρεντ: Φυσικά.

Καμίλο: Άλλωστε όταν πάει 3 φορές συνεχόμενες στο μπάνιο, την τέταρτη φορά
το καθυστερεί συνήθως.

Πέπε: Πόσα δευτερόλεπτα καθυστερεί;

 84

Καμίλο: 53, μισή συνήθως. Θα πρέπει να είναι εδώ σε 5, 4, 3, 2, 1…

(Η Μπλάνκα επιστρέφει από το μπάνιο με το σαπούνι στο χέρι)

Πέπε: Ουάου! (Δείχνει το κεφάλι του Καμίλο) Υπάρχει ένα χρονόμετρο εκεί μέσα!

Λιλλύ: Η σειρά σου Μαρία! Η σειρά σου Μαρία!

Μαρία: Θεέ μου, τρέμω! (Ανοίγει τη τσάντα της και αναπνέει μέσα σ’ αυτήν) Τι
πρέπει να κάνω;

Πέπε: Πρέπει σε τρία λεπτά να μην ελέγξεις κάτι….

Φρεντ: Εκτός από το σλιπάκι μου!!!

Μαρία: (Κάνει το σταυρό της) Έλα μουνί στον τόπο σου!!!

Λιλλύ: Και χωρίς να κάνεις το σταυρό σου… Και χωρίς να κάνεις το σταυρό
σου…

Μαρία: Αυτό είναι όλο;

Καμίλο: Ναι. Έτοιμη; Πάμε. Έχεις ή δεν έχεις τα κλειδιά του σπιτιού σου;

Μαρία: (Με σιγουριά) Φυσικά και τα έχω.

Φρέντ: Είσαι σίγουρη;

Μαρία: 100 τοις εκατό σίγουρη.

 85

Λιλλύ; Σίγουρη; Σίγουρη;

Μπλάνκα: Ναι αλλά το έλεγξες;

Μαρία: Πάρα πολλές φορές.

Πέπε: Ναι, πολλές φορές αυτό πιστεύουμε αλλά όταν ελέγχουμε βλέπουμε ότι
τελικά τα κλειδιά μας δεν είναι στη τσάντα μας.

Καμίλο: Κάποιες φορές μάλιστα κουβαλάμε μαζί μας τα λάθος κλειδιά.

Φρεντ: Ή νομίζουμε ότι είναι αυτά από το θόρυβο που κάνουνε αλλά όταν τα
κοιτάμε τελικά είναι κάτι άλλο και όχι τα κλειδιά μας.

Λιλλύ: Μια καρφίτσα ή ξεχασμένα κέρματα… Μια καρφίτσα ή ξεχασμένα

κέρματα.

Καμίλο: Χωρίς τα κλειδιά σου να δούμε πώς θ’ ανοίξεις τη πόρτα του σπιτιού
σου. Αν βέβαια την έχεις κλείσει…. (βάζοντας και τους άλλους στο παιχνίδι)

Πέπε: …ή το γκάζι…

Μπλάνκα: …ή το φως….

Φρέντ: …ή το νερό….

Λιλλύ: …κι αν δεν πλημμύρησαν όλα…. κι αν δεν πλημμύρησαν όλα….

Καμίλο: Θα καταστραφεί το διαμέρισμά σου… σκέψου το….

 86

Μαρία: Προς Θεού!!!! Τα κλειδιά μου! (Πετάγεται σαν τρελή και ελέγχει τη τσάντα
της) Άγιε μου Φανούριε, εισάκουσέ με και βρες τα κλειδιά μου!

(Εκείνη τη στιγμή η Μαρία δίνει μια σπρωξιά τόσο δυνατή που τεντώνεται από τη
θέση της και φτάνει στο κέντρο σαν να πετάει στον αέρα)

Καμίλο: Μπράβο ακροβατικό!...

Μπλάνκα: Δεν είναι ακροβατικό, είναι κρίση επιληψίας.

Καμίλο: Καλέ αυτή θα μείνει κόκκαλο…

Φρεντ: Τα κανες απάνω σου εεε;;;

Λιλλύ: Μαρία, Μαρία.

Φρεντ: Πέπε γρήγορα ένα ποτήρι νερό. (Ο Πέπε τρέχει γρήγορα στο «ψυγειάκι»
με το νερό) Μπλάνκα άνοιξε το παράθυρο.

Μπλάνκα: Σίγουρα να πάω;;;

Καμίλο: Γρήγορα…

Φρεντ: (Στη Μαρία) Ανάπνεε βαθιά…

(Ο Πέπε δίνει στη Λιλλύ ένα πλαστικό ποτήρι με νερό, η Λιλλύ το δίνει στη Μαρία
αφού την «καβαλάει» με ένα περίεργο πήδημα)

Μπλάνκα: Πρέπει να της λύσουμε τον κορσέ.

 87

Καμίλο: Κάντε το εσείς… εγώ δεν το τολμώ….

Λιλλύ: Εγώ θα το κάνω. Εγώ θα το κάνω.

Φρεντ: Είσαι καλύτερα;

Μαρία: Ναι, ευχαριστώ.

Καμίλο: (Πιάνοντάς της το σφυγμό) Έχετε …. 118! Χαμηλό… άντε αναπνεύστε…

Μαρία: Αυτό ήταν… Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Σύμφωνα με το
γιατρό μου είναι απλοί σπασμοί που προκαλούνται από υπερβολικό άγχος,
σπασμοφιλία. Δεν είναι τίποτα σοβαρό..

Λιλλύ: Τίποτα σοβαρό. Τίποτα σοβαρό.

Μπλάνκα: Η σπασμοφιλία μπορεί να οδηγήσει σε έμφραγμα.

Καμίλο: Ε, ναι… όταν θα σου γυρίσουν τα μάτια σαν την κοπέλα στον εξορκιστή
και θα τεντώσεις τα πόδια σου… τότε ναι…

Μαρία: Διασκεδάζετε απ’ ό,τι βλέπω…

Καμίλο: Τι λέτε;; 102…. Θέλω να γίνετε καλά, για να νιώσω κι εγώ καλά… όπως
όλοι μας… 88… οι σφυγμοί σας πέφτουν…

Φρεντ: Νιώθεις κάπως καλύτερα;

Μαρία: Ναι είμαι καλύτερα, ευχαριστώ. Συνεχίστε εσείς, για μένα το πείραμα
μόλις τελείωσε. Ο επόμενος.

(Όλοι κάθονται στη θέση τους. Ο Καμίλο κλείνει το παράθυρο)

 88

Πέπε: (Στη Λιλλύ) Λοιπόν, είναι η σειρά σου.

Λιλλύ: (Παίρνοντας την καρέκλα της και τοποθετώντας την στο κέντρο) Τι πρέπει
να κάνω; Τι πρέπει να κάνω;

Φρεντ: (Στη Λιλλύ) Θα σου κάνουμε ερωτήσεις λιγάκι ανόητες. Αλλά πρέπει να
τις απαντάς μόνο μια φορά.

Λιλλύ: Εντάξει θα προσπαθήσω. Εντάξει θα προσπαθήσω.

Καμίλο: Λάβετε θέσεις, έτοιμοι, μπρός…

Λιλλύ: Μόνο 3 λεπτά εεε;… Μόνο 3 λεπτά εεε;

Καμίλο: Ναι! Πόσο χρονών είσαι;

Λιλλύ: 33! 33!

Φρεντ: Θα κάνεις καμιά προσπάθεια να μην επαναλαμβάνεις;;;;

Λιλλύ: Ναι, φυσικά. Ναι, φυσικά.

Μπλάνκα; Πού μένεις;

Λιλλύ: Στο Μοραταλάθ. Στο Μοραταλάθ.

Πέπε: Αλήθεια σου είναι τόσο δύσκολο να μην επαναλαμβάνεις;

Λιλλύ: Θα ήθελα να το κάνω αλλά δε μπορώ.

 89

Μπλάνκα: Και γιατί αυτό;

Λιλλύ: Δεν ξέρω πώς να… είναι περίπλοκη κατάσταση.

Δεν ξέρω πώς να… είναι περίπλοκη κατάσταση.

Φρεντ: Δε μας είπες πριν από λίγο ότι φοβάσαι πως θα πεθάνεις;

Λιλλύ: Ναι, φυσικά, εγώ ή κάποιος από την οικογένειά μου. (Αρχίζει να κλαίει)
Ναι, φυσικά, εγώ ή κάποιος από την οικογένειά μου.

Μαρία: (Σηκώνοντας τα χέρια στον ουρανό, έτοιμη να αγκαλιάσει τη Μπλάνκα)

Την καημένη.

Μπλάνκα: (Διώχνοντας τα χέρια της Μαρίας, φωνάζοντας) Αααχχχ.

(Η Μπλάνκα σηκώνεται και πλησιάζει τη Λιλλύ)

Μπλάνκα: (Συμβουλεύοντάς την) Δεν τρέχει τίποτα. Κλάψε θα σου κάνει καλό.
(Την πιάνει από το μπράτσο, θέλοντας να την συνεφέρει, με αρκετή δύναμη)
Είμαστε μαζί σου.

(Η Μαρία παίρνει το κουτί με τα Kleenex και κτυπάει τον Καμίλο στην πλάτη
δίνοντάς του τα, ο Καμίλο τα δίνει στη Μπλάνκα και αυτή τα δίνει στη Λιλλύ)

Λιλλύ: Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.

(Η Λιλλύ φυσάει τη μύτη της δύο φορές. Η Μπλάνκα το βλέπει αυτό και πηγαίνει
στη θέση της αηδιασμένη).

Μπλάνκα: Αηδία!
 90

Καμίλο: Μπορείς να δοκιμάσεις να επαναλάβεις κάτι που θα σου πω;

Φρεντ: Σκατάαααααα!!!

Καμίλο: Ευχαριστώ, όχι αυτό. Για να δούμε… επανάλαβε μετά από εμένα. Πίκα-
πίκα

Λιλλύ: Πίκα- πίκα. Πίκα- πίκα.

Καμίλο: Καν- καν.

Λιλλύ: Καν- καν. Καν- καν.

Καμίλο: Κους- κους.

Λιλλύ: Κους- κους. Κους- κους.

Καμίλο: Τίποτα, δε λειτουργεί.

Λιλλύ: Τίποτα, δε λειτουργεί. Τίποτα, δε λειτουργεί.

Πέπε: Είσαι καλύτερα Λιλλύ;

Λιλλύ: Όχι, δε βλέπω σωτηρία. Όχι, δε βλέπω σωτηρία.

Μπλάνκα: (Φιλώντας την) Άντε χαμογέλα. Ένα φιλάκι. Το αφήνουμε αυτό και
περνάμε στον Πέπε.

(Η Μπλάνκα επιστρέφει στη θέση της έχοντας τεντωμένα τα χείλη της, όταν
φτάνει στη θέση της τα σκουπίζει με μια μικρή πετσέτα την οποία ψεκάζει πριν με
αεροζόλ)
 91

Μαρία: (Στη Λιλλύ) Αργά ή γρήγορα θα το ξεπεράσει η Λιλλύ μου. Άκουσε κι

εμένα έχω διαίσθηση…

Όλοι: Σίγουρα. Καμίλο: ΚΑΙ διαίσθηση;;;

Λιλλύ : (Σηκώνεται, παίρνει την καρέκλα της και την τοποθετεί στη θέση της)
Σας ευχαριστώ.
Με συγκινεί που είστε τόσο καλοί μαζί μου… αλλά αυτό το πρόβλημα… δε
φτιάχνεται. Πραγματικά σας ευχαριστώ.
Με συγκινεί που είστε τόσο καλοί μαζί μου… αλλά αυτό το πρόβλημα… δε
φτιάχνεται. Πραγματικά σας ευχαριστώ.

Ο Καμίλο συγκινείται πραγματικά, του φεύγουν δάκρυα. Η Μπλάνκα παίρνει το

κουτί με τα Kleenex και κτυπάει με αυτά την πλάτη της Μαρίας. Η Μαρία
καταλαβαίνει πως το κουτί προορίζεται για τον Καμίλο, το παίρνει και κτυπάει με
αυτό τον ώμο του Καμίλο, ο Καμίλο παίρνει ένα μαντηλάκι)

Μαρία: Δεν το λέω για να σε αποθαρρύνω Πέπε, αλλά πρέπει να είδες ότι όλοι
αποτύχαμε μ’ αυτή την… ομαδική θεραπεία.

Καμίλο: Μίλα για τον εαυτό σου, εγώ αντιστάθηκα για δέκα δευτερόλεπτα!

Μαρία: (Ειρωνικά) Ε, ναι, μιλάμε για βραβείο Γκίνες!

Πέπε: Τα δέκα δευτερόλεπτα πόσα έτη φωτός είναι;

Καμίλο: 2 εκατομμύρια 997 925 χιλιόμετρα.

Πέπε: Στην έφερα!

Καμίλο: Όχι, γιατί δεν ήταν η σειρά μου. Σκέψου πως θα μπορούσα να το
υπολογίσω με μια υπολογιστική μηχανή αυτό. Ε όχι αυτό θα ήταν μεγάλη
ταπείνωση για μένα.
 92

3 εκατομμύρια φαντάζεσαι; 3…

(Όλοι γελάνε δυνατά)

Καμίλο: Έχετε χάρη που πιστεύω πως αυτή η ομάδα είναι μια ομάδα φίλων μου.
Σας αρέσει να με πειράζετε… γιατί αν ήμουνα λιγάκι καχύποπτος θα έλεγα
πως…

Λιλλύ:
(Αναστενάζει δύο φορές και αρχίζει να μιλάει γρήγορα)
Ξέρετε τι θα ήταν υπέροχο να συμβεί τώρα; Να πετύχει ο Πέπε αυτό που δεν
πετύχαμε οι υπόλοιποι..
Αλήθεια θα ήταν υπέροχο αν 5 άνθρωποι που πριν 2 ώρες δεν γνωρίζονταν να
βοηθούσαν έναν άνθρωπο να απαλλαγεί από το πρόβλημά του μια για πάντα.
Εγώ προσωπικά θα ένιωθα χάλια αν δεν τον βοηθούσα να το πετύχει και
υπέροχα αν τον βοηθούσα να νικήσει σ’ αυτή την πολύ προσωπική του μάχη.
Αυτό δεν θα έδινε μόνο αυτοπεποίθηση στον Πέπε αλλά και ελπίδα για όλους
μας.

( Μένουν όλοι έκπληκτοι. Μεγάλη παύση)

Λιλλύ: Ξέρετε τι θα ήταν υπέροχο να συμβεί τώρα;

Καμίλο: Προσοχή! Δεύτερη Επίθεση!

Λιλλύ: Να πετύχει ο Πέπε αυτό που δεν πετύχαμε οι υπόλοιποι..

Μπλάνκα: Εμένα προσωπικά δε μ’ ενοχλεί που το επαναλαμβάνει. Μου φαίνεται

τόσο χαριτωμένο.

Φρεντ: Και είναι …. Ό,τι νιώθει το λέει, το ξαναλέει…

 93

Λιλλύ: Αλήθεια θα ήταν υπέροχο αν 5 άνθρωποι που πριν 2 ώρες δεν

γνωρίζονταν να βοηθούσαν έναν άνθρωπο να απαλλαγεί από το πρόβλημά του
μια για πάντα.

Πέπε: Θα ήταν υπέροχο υπό άλλες συνθήκες απλά εγώ τώρα νιώθω τρομερά
στρεσαρισμένος.

Λιλλύ: Εγώ προσωπικά θα ένιωθα χάλια αν δεν τον βοηθούσα να το πετύχει και
υπέροχα αν τον βοηθούσα να νικήσει σ’ αυτή την πολύ προσωπική του μάχη.
Αυτό δεν θα έδινε μόνο αυτοπεποίθηση στον Πέπε αλλά και ελπίδα για όλους
μας.

Μαρία: (Στη Λιλλύ) Συνέχισε κορίτσι μου, εγώ συνεχίζω να σε ακούω. (Στους
υπόλοιπους) Έχει χάρη που είπαμε να είμαστε θετικοί διαφορετικά μ’ αυτές τις
επαναλήψεις….

Καμίλο: Πάντως μ’ αυτό που είπε… μας κούφανε…

Φρεντ: Μας ρούμπωσε…

Πέπε: (Στη Λιλλύ) Σ’ ευχαριστώ Λιλλύ που μου έδωσες θάρρος, στ’ αλήθεια μ’
ενεθάρρυνες μ’ αυτά που είπες. Αν και δε θέλω να συνεχίσω τη «θεραπεία». Μη
με μισήσεις… σε παρακαλώ.

Λιλλύ: Μην ανησυχείς. Μην ανησυχείς.

Καλή τύχη. (Του δίνει ένα φιλί στο ένα μάγουλο, ο Πέπε της δίνει φιλί στο άλλο
μάγουλο).
Καλή τύχη. (Επαναλαμβάνονται τα δύο φιλιά)

Μαρία: Τι θα γίνει, θ’ αρχίσουμε τα φιλιά τώρα;

Καμίλο: (Φιλώντας την με τρυφερότητα) Ζηλιαρόγατα!

(Η Μαρία καθαρίζει το μάγουλό της με το χέρι της και κάνει μια απότομη κίνηση
προς την Μπλάνκα. Η Μπλάνκα σηκώνεται από τη θέση της και πάει στο μπάνιο
 94

με υστερία) (ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΕΣΒΙΑΚΗ ΕΡΩΤΙΚΗ ΕΛΞΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗ

ΜΠΛΑΝΚΑ;;;;;;;;;;;)

Μαρία: Πίσω μου σ’ έχω….

Mπλάνκα: (Με δύναμη) Έξω από δω…

Λιλλύ: Φεύγω… Φεύγω….

(Η Λιλλύ πάει πολύ γρήγορα προς τη τσάντα της Μπλάνκας για να πάρει το
σαπούνι, κοιτάζοντας τον Φρεντ. Μετά πάει προς το μπάνιο με γυρισμένη την
πλάτη προς τον Φρεντ χωρίς να τον χάσει από τα μάτια της)

Μαρία: Άντε πάλι, θα πρέπει να την περιμένουμε! Πάει θα χάσω το τραίνο….

(Η Λιλλύ κάθεται στην καρέκλα της)

Καμίλο: Μην ανησυχείς για το τραίνο σου, θα σε πάρω εγώ. Η Μπλάνκα θα

επιστρέψει σε 23 δευτερόλεπτα και θα συνεχίσει ο Πέπε… (Μουρμουρίζοντας τη
μουσική από το Mission Imposible) Ξύπνα Πέπε. Αν δέχεσαι τη δική σου
αποστολή θα πρέπει να περπατήσεις πάνω στις γραμμές που βλέπεις στο
πάτωμα. Σε όλες. Τις χοντρές, τις λεπτές, τις οριζόντιες, τις κάθετες, όλες!!!
Δε θα γίνουν αποδεκτά τα κόλπα σου για να περάσεις πάνω απ’ αυτές και δε θα
έχεις καμία βοήθεια από μάς σ’ αυτή σου την αποστολή… Αυτό το μήνυμα θα
αυτοκαταστραφεί σε 3, 2, 1…

(Η Μπλάνκα επιστρέφει από το μπάνιο)

Καμίλο: Πιιιιιιιιιιιιιιιιπππππππππππππππππ

(Γελάνε όλοι)

Μπλάνκα: Πολλά γελάκια ακούω κάθε φορά που επιστρέφω από το μπάνιο… Ε
Καμίλο;;;
 95

Καμίλο: Καλέ δε γελάμε για σένα….

Φρεντ: (Στη Μπλάνκα) Είναι για τον Πέπε, που προσπαθεί να περάσει πάνω από
τις γραμμές.

Μπλάνκα: (Χαμογελώντας) Δε θα το πετύχει αυτό το «παιχνίδι».

Καμίλο: Είναι δοκιμασία δεν είναι απλά ένα παιχνίδι! Από τώρα σταματάμε όλοι
το γέλιο. (Παύση) Καλύτερα τώρα, σύντροφε;

Πέπε: (Κάνοντας μια συμμετρική κίνηση με τα χέρια του στο πρόσωπό του) Δεν
ξέρω… Αυτό το στρες με σκοτώνει…

Λιλλύ: Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις!

Πέπε: Λες;;;

Λιλλύ: Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις!

Πέπε: Λες ε;;;

Καμίλο: Θάρρος φίλε… Πάμε δυνατά, είμαστε μαζί σου!

Όλοι: Πέπε! Πέπε!

Φρεντ: Θάρρος Πέπε, μπορείς να το κάνεις.

Μπλάνκα: Πρέπει να το κάνεις.

Καμίλο: Για μας.

 96

Λιλλύ: Για την ομάδα. Για την ομάδα.

Μαρία: Έλα Πέπε, μπορείς.

Πέπε: Δε μπορώ. Είναι αδύνατον!

Καμίλο: Αφού δεν το κανες ποτέ πώς ξέρεις πως είναι αδύνατον; Πες ότι
χορεύεις και κάνεις απλά βήματα… κάνε κάτι…

Πέπε: Δε μπορώ. Έχω μπλοκάρει.

Καμίλο: Μόνο μια γραμμή.

Φρεντ: (Σηκώνοντας το δάκτυλο) Μόνο μία!

Λιλλύ: Έλα Πέπε, κάντο για μένα.

Πέπε: Τέλοσπαντων, μια μικρή, πολύ μικρή.

Καμίλο: Κάντο. Μια μικρούτσικη. Έλα…

Πέπε: Λιλλύ… αν το κάνω… θα μου ξαναδώσεις ένα φιλί;

Λιλλύ: Θα σου δώσω δύο. Θα σου δώσω δύο.

Καμίλο: Δηλαδή τέσσερα!

Πέπε: Ε τότε το κάνω. (Τρομοκρατημένος)

 97

Καμίλο: Όποτε θες, εμείς εδώ είμαστε….

Πέπε: Δώστε μου θάρρος σας παρακαλώ….

Όλοι: Πέπε… Πέπε…

Πέπε: (Με αμφιβολία) Όχι, όχι, δε μπορώ. Έχω μπλοκάρει τελείως.

Καμίλο: Κι αν σε σπρώξω;

Πέπε: Όχι, όχι, όχι, όχι. Σε παρακαλώ, αυτό όχι, αλήθεια μην το κάνεις.

Φρεντ: Δε νομίζω πως θα ήταν καλή ιδέα.

Καμίλο: Μα γιατί όχι; Αν δεν είναι ικανός να πάρει την απόφαση από μόνος του,
θα μπορούσα να τον βοηθήσω εγώ, γιατί όχι;

Πέπε: Όχι.

Μπλάνκα: Θα πρέπει από μόνος του.

Μαρία: Να θέλει κι ο ίδιος.

Λιλλύ: Ελάτε να του δώσουμε θάρρος πάλι.

Οι υπόλοιποι: Πέπε, Πέπε, Πέπε, Πέπε…

Λιλλύ: Ελάτε να του δώσουμε θάρρος πάλι.

Όλοι: Πέπε, Πέπε, Πέπε, Πέπε…

 98

(Η Μαρία λέει το «Πέπε» σαν το καθολικό Αλληλούια)

Πέπε: (Φαίνεται έτοιμος αλλά στο τέλος διστάζει) Τέρμα, στοπ, φινίτο! Game
over!

Καμίλο: Μάλλον δε θα το κάνεις απ’ ό,τι κατάλαβα.

Πέπε: Το βλέπω, ήσασταν σίγουροι πως θα το κάνω. Σας απογοήτευσα.

Λυπάμαι.

Λιλλύ: Μην το σκέφτεσαι. Μην το σκέφτεσαι.

Φρεντ: Ε, δεν είναι κι εύκολο για σένα να το κάνεις!

Πέπε: Απλά μπλόκαρα… αν περνούσα την πρώτη γραμμή μετά θα ήταν πιο
εύκολο.

Καμίλο: Αυτό δεν το ξέρεις….

Μαρία: Για τ’ όνομα του…. (έτοιμη να κάνει το σταυρό της)

Καμίλο: (Τη διακόπτει) Πάλι τα ίδια;

Φρεντ: Βρώμα!

Μαρία: Κύριε!

Μπλάνκα: Άλλη μια επιληπτική κρίση Μαρία μου;

Καμίλο: Πάλι το ίδιο νουμεράκι…

 99

Όλοι: ΕΕΕΕ!!!!!!!!

Λιλλύ: Το ίδιο νουμεράκι! Το ίδιο νουμεράκι!

Πέπε: Ξέφυγες πατερούλη μου….

Μαρία: Ντροπή να το λες αυτό για μένα!

Φρεντ: Δεν νομίζω ότι έπρεπε να το πεις αυτό.

Καμίλο: Και τι έγινε;

Μαρία: Θα καείς στην κόλαση!!! Στο πυρ το εξώτερον!!!

Καμίλο: Λες;

Μαρία: Ουφ!

Πέπε: Σταμάτα λέμε, έχεις ξεφύγει…

Καμίλο: Δε μπορώ είμαι ταξιτζής. Το έχω στο αίμα μου το πείραγμα.

Μαρία: Ουξ από δώ…

(Ο Καμίλο της στέλνει φιλάκι)

Μαρία: Σταμάτα σιχαμένε…

 100

Καμίλο: Θες να φύγεις;;; Πάρε τη τσάντα σου και φύγε… αν έχεις τα κλειδιά σου
μέσα. (Αλλαγή)

( Ο Πέπε αλλάζει την καρέκλα του και την τοποθετεί ανάμεσα σ’ αυτόν και στον
Καμίλο)

Πέπε: Θέλω να σε κοιτάω στα μάτια….

Καμίλο: Πώς;;; Δεν προτιμάς να κοιτάς τις γραμμές;;;

Φρεντ: Καμίλο, είπαμε να μην κοροϊδεύουμε τους άλλους. Θα νιώθουν

απόρριψη.

Καμίλο: Η ομάδα; Μα το ίδιο κάνατε κι εσείς σ’ εμένα. Εγώ δε λέω τις κουβέντες
μου δύο φορές, δε φοβάμαι τις γραμμές, ούτε τα μικρόβια, ούτε τον Θεό.

Μπλάνκα: Είδατε; Άλλος άνθρωπος… μας έδειξες τον καλό σου εαυτό και τώρα
τον χειρότερο…. Αρουραίε!!!…

Καμίλο: Αρουραίος ναι, και από τους χοντρούς- χοντρούς…. Βρωμερός… Που
κουβαλάει πολλές αρρώστιες….

Μπλάνκα: Αηδία!

Καμίλο: Ένας κινούμενος ιός…

Μπλάνκα: ΑΑΑΧΧΧΧ

Καμίλο: Έμπολα….
 101

Μπλάνκα: ΑΑΑΧΧΧΧ

Καμίλο: Λέπρα….

Μπλάνκα: ΑΑΑΧΧΧΧ

Καμίλο: Χολέρα

Μπλάνκα: Αρκετά!

(Η Λιλλύ μπαίνει ανάμεσα στον Καμίλο και τη Μπλάνκα)

Καμίλο: Έρπης….

Μπλάνκα: Σταμάτα…

Καμίλο: Στοματικός έρπης… Έρπης ζωστήρας….

Λιλλύ: (Φωνάζοντας στον Καμίλο και δίνοντάς του μια φάπα στην πλάτη) Άκουσέ
με, άκουσέ με καλά γιατί δε θα στα ξαναπώ… Άκουσέ με, άκουσέ με καλά γιατί
δε θα στα ξαναπώ…

Καμίλο: Τι αξιοπιστία!

Λιλλύ: Νομίζεις ότι επειδή είσαι μεγαλύτερος από μένα, τον Πέπε και τη
Μπλάνκα, ότι μπορείς να μας λες και να κάνεις ό,τι σου γουστάρει; Όχι βέβαια.
Tην επόμενη φορά που θα τα βάλεις με κάποιον από την ομάδα θα πάρω ένα
τούβλο, ένα ο,τιδήποτε τελοσπάντων και θα στο φέρω στο κεφάλι… Κατάλαβες
μάγκα μου;
 102

(Ο Καμίλο μένει εμβρόντητος να βλέπει τη Λιλλύ, κάπως τρομαγμένος)

Καμίλο: Όχι…
(Πιάνει τη Λιλλύ από το μπράτσο και τη σέρνει μέχρι την πόρτα του γιατρού, την
ανοίγει με το πόδι του, τη βάζει μέσα και την κλειδώνει αφού βγάλει το κλειδί έξω)

Φρεντ: Καμίλο!

Καμίλο: Συγγνώμη αλλά δεν είχα όρεξη να τ’ ακούσω δύο φορές.

(Ακούγεται η Λιλλύ από μέσα να το επαναλαμβάνει)

Πέπε: (Πετάγεται από την καρέκλα για να βρεθεί κοντά στον Καμίλο) Άφησέ την
ελεύθερη τώρα αμέσως!

Καμίλο: Ας την κρατήσω ακόμη 2 λεπτά.

Μπλάνκα: Aχ να μουν άντρας!

Μαρία: (Ερωτικά) Εσύ είσαι καλύτερη από κάθε άντρα!

Πέπε: Άφησέ την να βγει!

Φρεντ: Και πάνω απ’ όλα ζήτα της συγγνώμη.

Λιλλύ: (Φωνάζει από μέσα) Άσε με να βγω!

(Ο Καμίλο ανοίγει την πόρτα. Η Λιλλύ βγαίνει)

 103

Λιλλύ: (Φωνάζοντας) Άσε με να βγω.

Καμίλο: Όχι δε θα σ’ αφήσω!

Λιλλύ: Την άλλη φορά μα την αλήθεια… θα… Την άλλη φορά μα την αλήθεια…
θα…

Καμίλο: Λυπάμαι, μου τη βίδωσε και σου επιτέθηκα, δεν ξέρω πώς και γιατί.
Μάλλον αυτή η θεραπεία με κάνει πολύ νευρικό.

Μπλάνκα: Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τα βάζεις μαζί μας…

Καμίλο: (Στον Πέπε και στη Λιλλύ) Λυπάμαι συντρόφια, κάποιες φορές…
γίνομαι…μαλάκας…

Μαρία: Ταξιτζής δεν είσαι;

Καμίλο: Κι εσείς καλή χριστιανή….

Φρέντ: (Στη Μαρία) Στην έφερε….

(Εμφανίζεται η βοηθός)

Βοηθός: Υπάρχει κανένα πρόβλημα;

Όλοι: Όχι!!!

Βοηθός; Γιατί άκουσα χτυπήματα.

 104

Όλοι: (Κοιτάνε ο καθένας σε διαφορετική κατεύθυνση) Όχι δεν…

(Η βοηθός φεύγει)

Καμίλο: (Αλλάζοντας θέσεις στις καρέκλες) Αχ ρε παιδί μου, θα ήθελα να με δείτε

να τα καταφέρνω!

Λιλλύ: Κι εγώ!

Μπλάνκα: Έτσι θα σας έδινα θάρρος.

Λιλλύ: Κι εγώ!

Μαρία: Και θα φωνάζαμε όλοι ρυθμικά το όνομά σου!

Φρεντ: Συγγνώμη Πέπε, αλλά πόσες φορές φωνάξαμε το όνομά σου για να σου
δώσουμε θάρρος;;;

Πέπε: Δεν έχω ιδέα.

Φρεντ: Καμίλο;

Καμίλο: Ναι;

Φρεντ: Πόσες φορές φωνάξαμε το όνομα του Πέπε;

Καμίλο: Μμμμ. Πόσο συχνά;

Φρεντ: Στο σύνολο.

 105

Καμίλο: Συνολικά….

Φρεντ: Στο περίπου…

Καμίλο: Στο περίπου;;; Δεν ξέρω.

Φρεντ: Πόσο συχνά;

Καμίλο: Πόσο συχνά; Πάλι δεν ξέρω.

Φρεντ: Πόσες φορές το φώναξες εσύ; Μόνο εσύ;

Καμίλο: Ούτε αυτό το ξέρω.

Φρεντ: Μα πώς είναι δυνατόν;

Καμίλο: Είναι δυνατόν γιατί… (χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής του) δεν τις
μετρούσα.

Όλοι: Πώς;

Λιλλύ: Πώς;

Φρεντ: Συγγνώμη;

Καμίλο: Ναι… δεν τις μετρούσα.

 106

Φρεντ: Πώς είναι δυνατόν ο Κύριος «Κ-1000-Ο» (ίσως του δείξει την μπλούζα
του) να μην τις έχει μετρήσει;

Καμίλο: Δεν έδωσα σημασία. Συγγνώμη.

Πέπε: Αυτό είναι καταπληκτικό!

Καμίλο: Πρέπει να ζητήσω συγγνώμη γι’ αυτό;

Μαρία: Που δεν τα μέτρησες;;; Χριστός και Παναγία… αυτό είναι θαυμάσιο για
σένα!

Μπλάνκα: Πώς είναι δυνατόν να μην τα μέτρησες εσύ που μετράς τα πάντα;

Καμίλο: Δεν ξέρω, μάλλον ήμουν πολύ συγκεντρωμένος στο σύντροφο από δω,
και είχα στο μυαλό μου να καταφέρω να τον πείσω να περάσει πάνω από τις
γραμμές, και γι’ αυτό δεν….

Φρεντ: Κι αν αυτό είναι η λύση;;

Καμίλο: Τι;

Φρεντ: Δεν ξέρω. Να μη σκέφτεσαι τόσο. Να ξεχνάς τον εαυτό σου.

Πέπε: Γιατί το λες αυτό;

Φρεντ: Δεν παρατηρήσατε κάτι παράξενο αυτό το απόγευμα;

Όλοι: Όχι. (Η Λιλλύ επαναλαμβάνει)

 107

Φρεντ: Κανείς;

Λιλλύ: Κάτι παράξενο;;;

Μπλάνκα: Ναι, αυτό.

Λιλλύ: Κάτι παράξενο;;;;

Φρεντ: Πριν από λίγο όταν ο Πέπε έτρεχε για να φέρει στη Μαρία ένα ποτήρι
νερό που πνιγόταν…

Καμίλο: Ναι;;;

Φρεντ: Λοιπόν… περπάτησε πάνω στις γραμμές.

Μαρία: Χριστός και Παναγία, Ιωσήφ και Άγιοι Απόστολοι!

Πέπε: (Σκεπτόμενος) Ναι, είναι αλήθεια!

Καμίλο: (Κοιτάζοντας το πάτωμα) Και όχι μόνο μια γραμμή! 16 με 18 θα έλεγα

πάνω κάτω…

Λιλλύ: Και δεν έδωσες σημασία, σωστά;;

Πέπε: Καθόλου.

Λιλλύ: Και δεν έδωσες σημασία, σωστά;

Πέπε: Όταν πνιγόταν η Μαρία, έδωσα σημασία σ’ αυτό που ήταν πιο επείγον!
 108

Λιλλύ: Αυτό θα πει πως πέτυχες Πέπε! Αυτό θα πει πως πέτυχες Πέπε!

Φρεντ: Ναι. Δεν ήταν η στιγμή που σε περιμέναμε να το πετύχεις αλλά ναι, το
πέτυχες και νίκησες τις γραμμές.

Καμίλο: Ακόμη ένας που το πέτυχε!

Λιλλύ: Ναι, κι εσύ που δεν μέτρησες για λίγο. Ναι, κι εσύ που δεν μέτρησες για
λίγο..

Μπλάνκα: Και οι δύο τα καταφέρατε!

Λιλλύ: Ακριβώς. Ακριβώς.

Μαρία: 2 στους 6, δεν είναι κι άσχημα!; Στην τελική δεν είναι και εντελώς
αποτυχημένη αυτή η θεραπεία όπως νόμιζα.

Καμίλο: Η αλήθεια είναι ότι ήσουν πολύ αρνητική.

Μαρία: Δεν την πίστευα, το παραδέχομαι. Άλλα τώρα ομολογώ πως άλλαξα
γνώμη. 2 στους 6!!! Μια χαρά !!!!

Λιλλύ: Ή μάλλον 3 καλύτερα…. Ή μάλλον 3 καλύτερα…

Πέπε: Τρεις γιατί; Ποιος είναι ο τρίτος;

Λιλλύ: Δεν είναι τρίτος αλλά τρίτη. Δεν είναι τρίτος αλλά τρίτη.

Όλοι: Ποιά;
 109

Λιλλύ: Εσύ, Μπλάνκα. Εσύ, Μπλάνκα.

Μπλάνκα: Αλήθεια; Τι έκανα;

Λιλλύ: Πριν από λίγο, όταν άρχισα να κλαίω, με πλησίασες για να μου δώσεις
θάρρος σφίγγοντας τα χέρια μου πολύ δυνατά, και μετά δεν πήγες στο μπάνιο
για να τα πλύνεις.

Καμίλο: Λειτουργεί όλο αυτό τελικά.

Μαρία: Και γιατί δεν έπλυνες τα χέρια σου;

Καμίλο: Επειδή ήσουν συγκεντρωμένη στη Λιλλύ.

Φρεντ: Ακριβώς.

Πέπε: Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι τεράστιο! Πιστεύαμε πως κανένας δεν
πέτυχε ενώ απ’ ό,τι φαίνεται συμβαίνει το αντίθετο.

Μαρία: Ακριβώς, αυτό συμβαίνει όταν αφήνουμε τον εαυτό μας και κοιτάμε και
λίγο τον πλησίον μας.

Μπλάνκα: Είμαι σίγουρη ότι πάντα πλένω τα χέρια μου όταν με ακουμπάει
κάποιος ή όταν εγώ ακουμπάω κάποιον. Αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μου πέρασε
από το μυαλό, δεν ξέρω γιατί.

Φρεντ: Και βέβαια ξέρεις. Είναι γιατί εκείνη τη στιγμή πήρες το χέρι της Λιλλύς για
να της δείξεις τη φιλία σου, και η φιλία δεν είναι ποτέ βρώμικη.

Καμίλο: Τι όμορφο αυτό που είπες Φρεντ! …

 110

Πέπε: Όλοι πετύχαμε κάτι τελικά…

Μπλάνκα: Αυτό που κάναμε τελικά ήταν απίθανο! Συνεχίστε και θα επιστρέψω σε
λίγο.

(Η Μπλάνκα παίρνει το σαπούνι της και πάει στο μπάνιο)

Μαρία: Θέε μου!!! Ξέχασα πως πρέπει να πάω στο σταθμό!

Καμίλο: Περίμενε καλέ, είμαστε σε πολύ κρίσιμο σημείο τώρα. Αν χάσεις το

τραίνο θα σε πάρω πιο μετά εγώ.

Μαρία: Δε σκοπεύω να ξημερωθώ εδώ… γιατί αυτό όπως βλέπω παρατραβάει…

Καμίλο: Καλά, ποιο τρένο παίρνεις; Σε ποιο σταθμό και τι ώρα;

Μαρία: Μαδρίτη- Αλπεδρέτε, στον Κεντρικό σταθμό, στις 8.30.

Καμίλο: Στον Κεντρικό αλήθεια; Σε παίρνω εγώ.

Φρεντ: Πάρε μου τ’ αρχίδια!

Μπλάνκα: (Φωνάζοντας μέσα από το μπάνιο) Αυτό είναι! Το χω!

Όλοι: Ποιο;

(Η Μπλάνκα επιστρέφει από το μπάνιο)

 111

Μπλάνκα: Θυμήθηκα κι άλλο πρόσωπο που ξέχασε το «θεματάκι» του πριν από
ένα λεπτό.

Όλοι: Αλήθεια;; Ποιος; Ποιος;

Μπλάνκα: Η Μαρία.

Μαρία: Εγώ; Σοβαρά; Θεέ μου αλήθεια; Υπέροχα! Πότε το έκανα;

Μπλάνκα: Πριν από λίγο, χωρίς να το καταλάβεις φυσικά.

(Η Λιλλύ απειλεί τον Καμίλο με ένα τούβλο που κρατάει, έτοιμη να του το φέρει
στο κεφάλι)

Καμίλο: Ήσυχα… Κάλμα…

Φρεντ: Είναι δυνατόν; Πότε έγινε αυτό;

Μπλάνκα: Η Μαρία δεν έλεγξε τη τσάντα της…

(Η Μαρία ελέγχει τη τσάντα της)

Λιλλύ: Πώς; Η Μαρία δεν έλεγξε τη τσάντα της; Πώς; Η Μαρία δεν έλεγξε τη
τσάντα της;

Μπλάνκα: Όποτε ακούει τη λέξη τσάντα, η Μαρία πετάγεται και ελέγχει τη τσάντα
της. Είναι σαν ανταλακλαστικό. Nα, κοιτάξτε...
 112

Μαρία: Όχι, όχι… απλά τώρα διερωτόμουν αν έχω ξεχάσει τα…. (ελέγχει και
επιβεβαιώνει ότι είναι μέσα στη τσάντα τα κλειδιά της και την κλείνει)… τίποτα,
τίποτα… τα έχω μαζί μου.

Μπλάνκα: Θυμάσαι όταν σου είπε ο Καμίλο να φύγεις και να πάρεις τη τσάντα
σου; Αν έχεις τα κλειδιά σου μέσα, σου είπε ειρωνικά!!!

Μαρία: Ναι, το θυμάμαι.

Μπλάνκα; Ε, τότε δεν έλεγξες τη τσάντα σου.

Μαρία: Έχεις δίκιο. Ήμουνα τόσο αηδιασμένη με τον…. κύριο ταξιτζή που δεν το
σκέφτηκα.

Πέπε: Αν παραδεχθούμε ότι και η Μαρία νίκησε το πρόβλημά της, τότε μας
μένουν μόνο δύο. Ο Φρεντ και η Λιλλύ.

Φρεντ: Εγώ δε νομίζω ότι τα κατάφερα.

Πέπε: Ε, τότε να θυμηθούμε πότε η Λιλλύ ξέχασε να επαναλάβει κάτι.

Λιλλύ: Δεν νομίζω να έγινε ποτέ, τα επαναλαμβάνω όλα από την αρχή.
Δεν νομίζω να έγινε ποτέ, τα επαναλαμβάνω όλα από την αρχή.

Πέπε: Καλά μην είσαι και τόσο σίγουρη.

Καμίλο: Για να το λέει ο αγαπημένος σου κάτι θα ξέρει.

Πέπε: Ώρες- ώρες γίνεσαι ανυπόφορος.

 113

Καμίλο: Ηρέμησε παιδί μου, δεν είναι ντροπή να σου αρέσει η κοπελιά.

Πέπε: Δεν ντρέπομαι, η ίδια η Λιλλύ (πιστεύω πως) θέλει να συνεχίσουμε να

βλεπόμαστε. (Στη Λιλλύ) Το τηλέφωνό μου είναι 619 80 18 23

Λιλλύ: 619 80 18 23 619 80 18 23

Μαρία: Όμορφα!… Εύχομαι το ειδύλλιο να καταλήξει σε γάμο…

Καμίλο: Γιατί! Μπορεί απλά να συγκατοικήσουν…

Μαρία: Εσύ πάντα θα είσαι το πνεύμα της αντιλογίας. (Έντρομη) Να

συγκατοικήσουν χωρίς την ευλογία της Εκκλησίας;

Πέπε: Λιλλύ, είσαι σίγουρη πως από τότε που ήρθες τα επανέλαβες όλα;;;
Και όταν λέω όλα… εννοώ όλα- όλα;;;

Λιλλύ: Όλα εκτός από δύο λέξεις.

Μαρία: Ποιες λέξεις;

Φρεντ: Ένα γράμμα…. Μόνο…

Μπλάνκα: Ποιο γράμμα;

Φρέντ: Το πι

Λιλλύ: Το πι; Και πότε το έκανα αυτό; Το πι; Και πότε το έκανα αυτό;
 114

Μπλάνκα: Α, ναι. Όταν ήταν η σειρά του Καμίλο… ρώτησες: Ο αριθμός π; Αλλά
ρώτησες μόνο μια φορά.

Λιλλύ: Μα μόνο αυτό; Και μετράει; Μα μόνο αυτό; Και μετράει;

Πέπε: Βεβαίως και μετράει. Βεβαίως και μετράει.

Mπλάνκα: Λιλλύ, το πέτυχες κι εσύ!!!

Καμίλο: (Αντιδρώντας) Απλά επειδή δεν επανέλαβε το πι;;;

Mαρία: Η επιστροφή του πνεύματος αντιλογίας!!! Πάντα ετοιμοπόλεμος!

Μπλάνκα: Κατά την άποψή μου συνέβη το ίδιο που συνέβη και με τους
υπόλοιπους. Αυτό μετράει. Η Λιλλύ ήταν συγκεντρωμένη σ’ αυτό που συνέβαινε
με τον Καμίλο και ξέχασε το «θεματάκι» της.

Λιλλύ: Μόνο για μια στιγμή… Μόνο για μια στιγμή…

Πέπε: Ναι αλλά αυτή η στιγμή έχει αξία, είναι μια σπίθα ελπίδας…. Δεν το
καταλαβαίνεις; Αν το καταλαβαίνεις απάντησέ μου με ένα «ναι» αλλά μόνο μια
φορά.

Λιλλύ: Ναι.

(Η Λιλλύ σφίγγεται αλλά τελικά καταφέρνει να μην το επαναλάβει. Όλοι την

χειροκροτούν. Η Μαρία την πλησιάζει για να της δώσει ένα φιλί. Και ο Καμίλο το
ίδιο. Ο Φρεντ της σφίγγει το χέρι συγχαίροντάς την. Ο Πέπε την αγκαλιάζει)

Όλοι: Μπράβο! Μπράβο Λιλλύ!

 115

( Ο Καμίλο σπρώχνει τον Πέπε χωρίς να το θέλει)

Καμίλο: (Στον Πέπε) Συγγνώμη.

Μπλάνκα: (Στη Λιλλύ) Δε σε φιλάω με το σώμα αλλά με την ψυχή.

Λιλλύ: Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.

Πέπε; Τελικά δεν τα πήγαμε και τόσο άσχημα μ’ αυτό το παιχνιδάκι.

Λιλλύ: Εγώ δεν πιστεύω πως ο γιατρός Κούπερ θα τα κατάφερνε καλύτερα,

ειλικρινά το λέω…

Όλοι: Σίγουρα.

Λιλλύ: Εγώ δεν πιστεύω πως ο γιατρός Κούπερ θα τα κατάφερνε καλύτερα,

ειλικρινά το λέω…

Όλοι: Σίγουρα.

Φρεντ: Νιώθω ότι όλοι θα φύγουμε για το σπίτι μας με μια γλυκιά γεύση και μια
μεγάλη ελπίδα για το μέλλον.

Μπλάνκα: Όλοι εκτός από σας.

Φρεντ: (Κάνοντας μια απρεπή χειρονομία) Τον παίρνεις από παντού!

Μαρία: Κύριε!
 116

Μπλάνκα: Είμαι σίγουρη πως κάποτε θα καταφέρετε να το ελέγξετε.

( Η Μπλάνκα ανοίγει το παράθυρο)

Καμίλο: Έχει δίκιο.

Φρεντ: Αλήθεια; Πότε;

Καμίλο: Δεν ξέρω. Άσε με να το σκεφτώ 2 λεπτάκια.

Μαρία: (Μιμούμενη τον ήχο του τραίνου) Δύο λεπτάκια;;; Πρέπει να πάω στο
σταθμό.

(Μικρή παύση. Όλοι σκέφτονται. Ο Καμίλο γνέφει με το χέρι στο Φρεντ να έρθει
κοντά του που θέλει να του πει κάτι)

Φρεντ: (Ελπίζοντας) Ναι;

(Ο Καμίλο κάνει μια αρνητική κίνηση του κεφφαλιού προς τα πάνω)

Φρέντ: (Με απογοήτευση) Το βλέπετε; Το ξερα.

( Μπαίνει η βοηθός)

Βοηθός: Μίλησα με το γιατρό. Μόλις αποβιβάστηκε από το αεροπλάνο και είναι

στο δρόμο για το ιατρείο.

Φρντ: Μαλάκααας!!!
 117

Καμίλο: Αυτό! Μαλάκας!

Λιλλύ: λάκας- λάκας- λάκας- λάκας- λάκας-… (Κροταλίζει μόνη της τα δάχτυλά
της όπως της έκανε κάποια στιγμή προηγουμένως ο Καμίλο και σταματάει. Όλοι
την κοιτάζουν με έκπληξη. Αυτό κάνει τη Λιλλύ να το ξανακάνει. Δεν το πιστεύει)

Βοηθός: Σας ζητώ συγγνώμη για όλη αυτή την καθυστέρηση και σας ζητώ να
περιμένετε ακόμα λίγο.

Καμίλο: Μα πού είναι;

Βοηθός: Σε ταξί κι έρχεται.

Καμίλο: Τέτοια ώρα με τόση κίνηση; Θα είναι εδώ το λιγότερο σε μια ώρα.

Μαρία: Τόσο πολύ; Αδύνατον, θα χάσω το τρένο.

Καμίλο: Το έχετε ήδη χάσει.

Μαρία: Αποκλείεται!

Kαμίλο: Το τραίνο έχει φύγει εδώ και δέκα λεπτά!

Μαρία: Μου είπες ότι θα το προλάβαινα…

Καμίλο: Τότε που στο είχα πει…

Μαρία: Έφυγε… κι εσύ με διαβεβαίωνες…

 118

Καμίλο: Πάει τώρα… Πού θα πηγαίνατε;

Μαρία: Σου είπα… Στο Αλπεδρέτε.

Καμίλο: Αυτό είναι στη ζώνη 2. Το ταξί θα σου πάρει ένα σκασμό λεφτά.
Τέλοσπάντων, θα σε πάω εγώ…

Μαρία: Μα δε σκέφτομαι να πάρω ταξί.

Καμίλο: Δε θα βάλω ταξίμετρο.

Μαρία: Αλήθεια; Τι καλός που είσαι!

Πέπε: (Σε όλους) Τελειώσαμε;

(Ο Καμίλο μαζεύει τα πράγματά του για να φύγει)

Βοηθός: Δε θα περιμένετε το γιατρό;

Καμίλο: Αρκετά τον περιμέναμε. Μπορείτε να του πείτε κάτι από μένα;

Βοηθός: Φυσικά.

Καμίλο: Πες του τον ευχαριστούμε που δεν ήρθε. Δεν ξέρω τι θα κάναμε μαζί του
αλλά τα καταφέραμε πολύ καλύτερα χωρίς αυτόν.

Όλοι: Μπράβο! (Με μια φωνή, συγχρονισμένα. Και χειροκροτούν συγχρονισμένα.

Η Λιλλύ επαναλαμβάνει μόνη της όλη τη φάση αλλά το χειροκρότημα το
διακόπτει μόλις μιλήσει ο Πέπε)
 119

Πέπε: Ωραία τα πες, μπαμπά!

Μαρία: Πες του ακόμα ότι παρόλο που πριν μισούσα τη ζωή μου τώρα την
αγαπώ!

Βοηθός: Πολύ καλά, θα του το πω.

Φρεντ: Και από μένα πες του ότι είναι και πολύ… πίπας! Δεν ήταν σωστό να μας
φερθεί έτσι. Ευτυχώς που η απαράδεχτη καθυστέρησή του μας βγήκε σε καλό.

Καμίλο: Μόνο που εσύ δε γιατρεύτηκες. Δηλαδή… θέλω να πω… δεν έκανες
τουλάχιστον μια αρχή όπως οι υπόλοιποι…

Φρεντ; Μην ξεχνάς πως είμαι συνταξιούχος. Δεν έχω δουλειά και θέλω να είμαι
χαλαρός, δε θέλω να βασανίζομαι με το αν θα πετύχω να ξεπεράσω το
πρόβλημά μου ή όχι. Αυτό θα πρέπει να μου το πει ένας σπεσιαλίστας γιατρός
και όχι αυτό το γιατρουδάκι. Αν και πιστεύω πως δε θα τα καταφέρει καλύτερα
απ’ όσο τα καταφέρατε εσείς απόψε!

Μαρία: (Στη βοηθό) Τι έγινε; Τι κοιτάς; Χρωστάμε κάτι για την επίσκεψη;

Βοηθός: Όχι, φυσικά και όχι.

Λιλλύ: Πάλι καλά. Πάλι καλά.

(Η Βοηθός φεύγει)

Καμίλο: (Στη Λιλλύ και τον Πέπε) Φεύγουμε παιδιά; Παρεμπιπτόντως αν κάποιος
θέλει ταξί, εδώ είμαι.
 120

Λιλλύ: (Τοποθετώντας ορισμένα περιοδικά στο πάτωμα κοντά στον Πέπε, για να
μπορέσει να φύγει από το χώρο) Όχι, εμένα θα με πάει ο Πέπε.

Πέπε: Με το παπάκι.

Λιλλύ: Τρελαίνομαι. Όχι, εμένα θα με πάει ο Πέπε.

Πέπε: Με το παπάκι.

Λιλλύ: Τρελαίνομαι. (Την επανάληψη την κάνουν κι οι δυο διασκεδάζοντας)

Καμίλο: (Δίνοντας ένα φιλί στη Λιλλύ) Οκ. Τα λέμε. Να πλησιάσω ή όχι Μπλάνκα;

Μπλάνκα: (Δεν απαντάει, πηγαίνει προς το μπάνιο) Κι ευχαριστώ, θα πάω με το

αμάξι μου.

Καμίλο: Ένα ασθενοφόρο που είναι παρκαρισμένο από κάτω; Δικό σου είναι:
Εσύ Φρεντ δε φαντάζομαι… Τα ξαναλέμε.

Φρεντ: «Πουτάνας γιε»!!!

Καμίλο: Ευχαριστώ Φρεντ, πολύ χαριτωμένο. Ούτ’ εγώ θα μπορέσω να σε

ξεχάσω ποτέ μου. (Του δίνει μια κάρτα) Πάρε την κάρτα μου. Αν κάποτε
θελήσεις ταξί μη με καλέσεις θα είμαι απασχολημένος. Αλλά αν κάποτε
χρειαστείς ένα φίλο πάρε με, το τηλέφωνο είναι το ίδιο.

Φρέντ: Ευχαριστώ, φίλε.

(Ο Φρεντ και ο Καμίλο δίνουν πρώτα τα χέρια και μετά μια αγκαλιά)
 121

Καμίλο: (Δίνοντας μια κάρτα στη Λιλλύ) Έλα πάρε κι εσύ μία.

Λιλλύ: Ευχαριστώ. Ευχαριστώ.

Καμίλο: Πάρε ακόμη μία. Για σένα όλα είναι διπλά!

(Η Λιλλύ ανεβάζει τους ώμους με πολύ χαριτωμένο τρόπο και χαμογελά)

(Ο Καμίλο προσφέρει μια και στη Μπλάνκα που μόλις έχει γυρίσει από το
μπάνιο)

Μπλάνκα: Ρίχτην στη τσάντα μου! Θα τη σκουπίσω μετά.

Λιλλύ: (Δίνοντας ένα φιλί στο Φρεντ) Είμαι χαρούμενη που σε γνώρισα, αλήθεια.
Είμαι χαρούμενη που σε γνώρισα, αλήθεια.

Φρεντ: Κι εγώ επίσης… όμορφη… Κι εγώ επίσης… όμορφη…

Πέπε: (Δίνοντας μια αγκαλιά στο Φρεντ) Αν και γνωριστήκαμε μόλις σήμερα…
είστε ένας σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου.

Φρεντ: (Δίνοντας ένα χαστουκάκι στο μάγουλό του) Κι εγώ έτσι νιώθω Πέπε.

(Ο Πέπε γυρνάει και το άλλο μάγουλο. Ο Φρεντ του δίνει ακόμη ένα χαστουκάκι
και ο Πέπε κάνει τη χειρονομίας της συμμετρίας που γνωρίζει καλά)

Μπλάνκα: Φρεντ!

Φρεντ: (Πλησιάζοντας για να φιλήσει τη Μπλάνκα) Μπλάνκα!

 122

Μπλάνκα: Όχι φιλιά, ευχαριστώ. Θα ήθελα απλά να σας πω, αν και δεν
πολυμιλήσαμε οι δύο μας, ότι είμαι σίγουρη πως κάποτε, κάποια στιγμή, θα
νικήσετε κι εσείς το πρόβλημά σας. Ή έστω θα κάνετε μια αρχή κι εσείς.

Φρεντ: Ευχαριστώ Μπλάνκα. Αυτό που είπες με άγγιξε πολύ βαθιά.

Μπλάνκα: Κοίτα τι ωραία! Για μια φορά στη ζωή μου άγγιξα κι εγώ… κάποιον.

(Η Μπλάνκα, ο Πέπε και η Λιλλύ φεύγουν)

Μπλάνκα: Αντίο.

Πέπε: Αντίο.

Λιλλύ: Αντίο- Αντίο- Αντίο- Αντίο- Αντίο- Αντίο- ….

(Ο Καμίλο της κλείνει την πόρτα για να μη συνεχίσει)

(Η Μαρία βγάζει από τη τσάντα της ένα ροζάριο)

Μαρία: (Στο Φρεντ) Επίτρεψέ μου να σου κάνω ένα δώρο.

Φρεντ: Πολύ ευχαρίστως!

Μαρία: Αυτό το ροζάριο.

Καμίλο: Πουλάς και τέτοια;;;…

Μαρία: Τέτοια;;; Δεν ξέρεις καν τι είναι.

 123

Φρεντ: Ευχαριστώ Μαρία, θα το χω πάντα μαζί μου… ελπίζω….

Μαρία: Να το χεις, μπορεί να μη γίνει το θαύμα, αλλά σίγουρα θα σε βοηθήσει.

Kαμίλο: Πάμε Μαρία, πάμε… Πάλι καλά που δεν είναι Σαββατοκύριακο γιατί από
τη Μαδρίτη στο Αλπεδρέτε θα σου κόστιζε τα διπλά… Πλάκα κάνω… ούτως ή
άλλως θα σε πάω τζάμπα. (Της δίνει ένα κτύπημα στα οπίσθια)

Μαρία: ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ ΝΑ ΜΕ ΠΑΣ ΕΣΎ!!! ΚΑΜΊΑ ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ!!!

(Φεύγει ακολουθούμενη από τον Καμίλο που γελά. Ο Φρεντ μένει μόνος.Αρχίζει
να τακτοποιεί τα αρχεία του όπως έκανε και στην αρχή του έργου)

Φρέντ: (Φωνάζει σαν να καλεί κάποιον) «Πουταναριό»!!!

(Εμφανίζεται η βοηθός)

Βοηθός: Με φωνάξατε γιατρέ;

Φρέντ: Όχι, αλλά μια κι ήρθες πάρε τις σημειώσεις μου και πέρασέ τες στον
υπολογιστή.

Βοηθός: Μετά χαράς γιατρέ. Πώς τα πήγα; Ήμουν πειστική ως βοηθός σας;

Φρεντ: Καταπληκτική! Παίξατε άψογα το ρόλο σας! Η προηγούμενη βοηθός μου

δεν άντεξε πάνω από δύο συνεδριάσεις.

Βοηθός: Όταν είσαι άνεργη ηθοποιός θα παίξεις όποιο ρόλο σου δώσουνε. Και
θα προσπαθήσεις να τον παίξεις καλά… για ν’ αποδείξεις την αξία σου.
 124

Φρεντ: Είμαι σίγουρος πως θα παίξεις περίφημα και στο θέατρο όποιο ρόλο σου
δώσουνε.

Βοηθός: Δε θέλω να παίξω άλλο ρόλο γιατρέ. Μ’ αρέσει αυτός που έπαιξα
σήμερα. Κουράστηκα να τρέχω στις ακροάσεις… και να κάνω την τρανσέξουαλ
κατσαρίδα που ζει στις φτωχικές συνοικίες και θέλει να μετακομίσει στην πιο
αριστοκρατική συνοικία της πόλης ή την κουτσή χορεύτρια που έχει να θρέψει μια
παράλυτη μάνα και τα έξι μικρότερα αδέλφια της και θέλει ν’ αποδείξει πως
μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μιούζικαλ.

Φρέντ: Ρόλοι είναι αυτοί;

Βοηθός: Αυτοσχεδιασμοί… τάχα μου…για να σε κόψουνε όταν είναι

προαποφασμένο ποιους θα πάρουνε.

Φρεντ: Θα τα πούμε αύριο τότε. Καληνύχτα!

Βοηθός: Καληνύχτα γιατρέ!

ΣΚΟΤΑΔΙ

ΤΕΛΟΣ