C.S.

Riley

Good Boys Go To Heaven

CHOMIKO_WARNIA
 Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu
niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą
kserograficzną, fotograficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym
lub innym powoduje naruszenie praw autorskich niniejszej publikacji.
Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami firmowymi
bądź towarowymi ich właścicieli.
Niniejszy utwór jest fikcją literacką. Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci —
żyjących obecnie lub w przeszłości — oraz do rzeczywistych zdarzeń losowych, miejsc czy
przedsięwzięć jest czysto przypadkowe.
Redaktor prowadzący: Justyna Wydra
Zdjęcie na okładce wykorzystano za zgodą Shutterstock
Helion S.A.
ul. Kościuszki 1c, 44-100 Gliwice
tel. 32 231 22 19, 32 230 98 63
e-mail: editio@editio.pl
WWW: https://editio.pl (księgarnia internetowa, katalog książek)
Drogi Czytelniku!
Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres:
https://editio.pl/user/opinie/goodbo_ebook

Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję.

ISBN: 978-83-283-9273-1
Copyright © C.S. Riley 2022
Poleć książkę
Kup w wersji papierowej
Oceń książkę
Księgarnia internetowa
Lubię to! » nasza społeczność

CHOMIKO_WARNIA
 Prolog

Był moim azylem — bezpiecznym miejscem pośród chłodu domu. Zagubiłam się w tych
uczuciach, one przejmowały kontrolę nad osobą, którą myślałam, że jestem. Nad dziewczynką,
którą znałam. Obserwowaliśmy, jak nasze młode serca usychają, złamane przez młodzieńcze
zauroczenie, ponieważ nigdy nie rozumieliśmy nieuchwytności tego, co mieliśmy.
Przyszłość wyślizgnęła nam się z rąk. Złapana w ciszę jak ja, zagubiona w przestrzeni.
Byliśmy zbyt uparci, by walczyć o to, co do siebie czuliśmy, bo w głębi duszy pozostawaliśmy
samotnymi dziećmi.
Stworzyły nas demony strachu i to one nas unicestwią. Bo właśnie tym dla siebie byliśmy
— destrukcją.
 Rozdział 1.

Wpatrywałam się w boleśnie znajomy widok za oknem: kolorowe wzgórza, wysokie

palmy, przepych miasta. Ulice Los Angeles powinny były nasycać mnie poczuciem
przynależności. Uczuciem bycia w domu.
Więc dlaczego czułam pustkę?
Kiedyś to — powrót tutaj, nawet jeśli rzeczywistość spowijała mgła — było wszystkim,
czego pragnęłam. Bo człowiek, którego tu zostawiłam, wydawał się tego wart. Zbyt dużo czasu
zmarnowałam na nastoletnie rozterki, za późno zorientowałam się, że w niektóre miejsca
zwyczajnie nie da się wpasować. Nasza natura na to nie pozwalała. Nie potrafiliśmy ujarzmić
samych siebie. Przez lata dusiłam się pod kloszem i ciągle właśnie tam wracałam: do tej złotej
klatki.
— Leah, słuchasz mnie? — rozbrzmiał głos mojego brata.
Zamrugałam zdezorientowana.
Leo przewrócił oczami, gdy zauważył, że myślami byłam daleko.
— Pytałem, co chcesz dziś robić.
— Nic? — Uniosłam brew.
— Po tak długim czasie wróciłaś na stałe do Kalifornii i to jest twój plan? — Zaśmiał się,
nim włączył kierunkowskaz.
Byliśmy coraz bliżej. Gorąco, które nie miało nic wspólnego z temperaturą za oknem,
oblewało moją skórę. Jakaś iskra we mnie miotała się w poszukiwaniu ucieczki. Tylko ona
została. Ogień już dawno zgaszono, ale ta iskra tliła się, ponieważ ja wciąż się nie poddawałam.
— Tak, Leo. — Westchnęłam, zakładając włosy za ucho. — Chcę po prostu, no nie
wiem… Przyzwyczaić się do tego wszystkiego?
— Do czego? — zapytał, co oznaczało, że naprawdę nie ma pojęcia, o co chodzi. — To
twój dom.
Nie. To nie był mój dom. Nawet nie był temu bliski.
— Zwyczajnie muszę się przespać — mruknęłam. Z trudem powstrzymałam się przed
przyjęciem obronnego tonu. Chciałam, żeby Leo mnie rozumiał. Żebym nie musiała ukrywać
przed nim swoich demonów. — Przeprowadzka i lot dały mi w kość.
Mimowolnie zacisnęłam pięści, wbijając paznokcie w skórę, gdy samochód zwolnił.
Patrzyłam na dwupiętrowy dom, na te kamienne ściany z dodatkami drewna, i o mało nie
straciłam panowania nad sobą. Nic się w nim nie zmieniło. Budynek z mojego dzieciństwa
wpisany w obrazek idealnej rodziny, do której nie pasowałam. Sięgając do klamki drzwi auta,
zauważyłam na wewnętrznej stronie dłoni czerwone półksiężyce. Były jedyną widoczną oznaką
paniki, która mnie ogarniała.
Gdy tylko wysiadłam, zaatakowało mnie ostre kalifornijskie słońce. Temperatura w
Kanadzie o tej porze roku znacznie różniła się od tej, z jaką miałam do czynienia tutaj — zamiast
dwudziestu kilku stopni tam było minus dziesięć. Przyjemny wiaterek nie mroził mi policzków,
tylko szarpał moimi włosami, podczas gdy starałam się zapanować nad dziwnym uciskiem w
klatce piersiowej.
Leo wyjął z bagażnika moje walizki i podał mi klucz, mówiąc — o ironio! — żebym
przywitała się z domem. Zupełnie nie miał pojęcia, że właśnie na nowo przeżywałam swój
koszmar. Weszłam do budynku jak człowiek idący na ścięcie: powoli i ostrożnie. Coraz trudniej
mi się oddychało. Szybko uświadomiłam sobie, że mam atak paniki. Znów wkraczałam w świat,
w którym urządzano szopki. Świat sztucznych uśmiechów i usilnych starań, by wpasować się w
towarzystwo. A byłam tutaj nie dlatego, że chciałam, ale po to, by spełnić oczekiwania innych.
Ściany napierały na mnie z każdej ze stron. Odnosiłam wrażenie, że przebywam w
izolatce. Instynktownie ruszyłam na piętro, gdzie niezgrabnie uchyliłam drzwi do swojej sypialni.
Nie zmieniło się tu nic i jednocześnie zmieniło się wszystko. Szare ściany, białe meble
i znajdujące się na środku pomieszczenia duże łóżko — zero zdjęć, rysunków czy czegokolwiek,
co przypominałoby o mojej przynależności do tego miejsca. Nogi zaczęły mi ciążyć. Nie mogłam
nabrać powietrza.
Ominęłam puchowy dywan i wypadłam na balkon z widokiem na basen w ogrodzie.
Chwyciłam się barierki jak koła ratunkowego. Bezskutecznie szukałam drogi powrotnej z
szalejącego we mnie chaosu. Znalazłam jedynie labirynt poplątanych nici. Z paniką wodziłam
wzrokiem po idealnie przystrzyżonych krzewach, póki nie dostrzegłam wyrwy w płocie. Wtedy
przeszłość powróciła do mnie w krótkich klatkach filmowych. Przypomniałam sobie, jak
wymykaliśmy się razem przez dziurę, którą wygryzł pies sąsiadów. Uciekaliśmy tak przez kilka
lat, aż w końcu staliśmy się na to zwyczajnie za duzi.
Napełniłam płuca tlenem, co okazało się bolesne. O mało nie upadłam z powodu ulgi,
która mnie ogarnęła. Spuściłam głowę, oparłam jej ciężar na ramionach i wzięłam się w garść w
chwili, gdy w sypialni pojawił się mój brat.
— Możemy zamówić jakieś jedzenie, co ty na to? — odezwał się, kładąc moje bagaże na
podłodze. — Rodzice nie wrócą z delegacji do przyszłego tygodnia, tak że jesteśmy skazani na
siebie.
Posłał mi łagodny uśmiech, przez co poczułam lekkie wyrzuty sumienia. Choć nasza
relacja była ciepła, przez lata czułam do niego cichy żal. A może to była zazdrość?
Leo był idealnym synem, przyjacielem, futbolistą oraz uczniem: spełnieniem marzeń
rodziców. Z kolei ja łaknęłam adrenaliny, niebezpieczeństwa i tych szarych oczu, które zostały
mi skradzione. Byłam problemem.
— Okej, meksykańskie — zgodziłam się po chwili świadoma, na co będzie miał ochotę.
Wspólne jedzenie żarcia na wynos było naszym zwyczajem.
Udałam się pod prysznic, gdy Leo telefonicznie składał zamówienie.
W łazience panowała sterylna czystość. Widząc spore zapasy płynów i soli do kąpieli
oraz mydeł, domyśliłam się, że gosposia miała w tym swój udział. Moja matka nie kłopotałaby
się takimi sprawami. Para zawisła w powietrzu, kiedy gorąca woda obmywała moje ciało. Bez
przerwy przekręcałam kurek, zwiększając temperaturę, aż moja skóra poczerwieniała i zaczęła
piec.
Obwiązana puszystym ręcznikiem przetarłam papierem lustro. Nie przypominałam
trzynastoletniej dziewczynki, którą zostawiłam w tym domu — już nią nie byłam.
Sądziłam, że mój powrót będzie się równał z natychmiastowym wznieceniem
wewnętrznego buntu. A odnalazłam w sobie jedynie popłoch i strach przed tym, co nadejdzie.
Bałam się, że ona całkowicie mnie zniszczy — to, co mnie definiuje.
Wpatrywałam się przez chwilę w swoje odbicie. Niegdyś długie włosy zafarbowałam i
skróciłam pod wpływem chwili; teraz kończyły się tuż nad ramionami. Oczy w kolorze whisky
pasowały do mojej jasnej karnacji — kanadyjski klimat sprawił, że straciłam zwyczajową
opaleniznę. Spojrzałam na lśniące kółko w moim nosie i na drobne tatuaże na rękach, wcześniej
skryte pod długim rękawem bluzki. Świadomość, że jej się nie spodobają, przekonała mnie do
tego, by je zrobić. To był mój osobisty protest przeciwko kanonowi piękna uznawanemu przez
moją matkę.
Nie byłam idealna i nigdy taka się nie stanę.
Boso zeszłam po schodach, gdy Leo akurat płacił dostawcy. Naciągnęłam rozkloszowane
rękawy, upewniając się, że zasłaniają tatuaże; może nie były liczne ani duże, ale z pewnością
zauważalne. Na razie nie miałam ochoty mierzyć się z żadnymi pytaniami. Chociaż wątpliwe
było, że nadejdą ze strony brata — nigdy mnie nie oceniał.
Niepewnie usiadłam na skórzanej sofie w salonie, po czym chwyciłam pilota od
telewizora. Westchnienie opuściło moje usta. Czułam się cholernie obco w domu, w którym
mieszkałam przez blisko czternaście lat. Póki nie zostałam odesłana. Zacisnęłam zęby na samo
wspomnienie tej gorzkiej prawdy.
Leo zajął miejsce tuż obok mnie i podał mi pudełko.
— Jesteś dziwnie milcząca — powiedział, kiedy zajmowałam się odpakowywaniem
jedzenia. — To nie pasuje do wiecznie nabuzowanej energią Leah.
Parsknęłam lekko rozbawiona.
— Tamta Leah miała niespełna czternaście lat — mruknęłam, a potem włożyłam do ust
pierwszy kęs ostrego kurczaka. — Trochę się zmieniło w ciągu tych czterech lat, braciszku.
Wszystko uległo zmianie.
Przez kolejne kilka minut pomieszczenie wypełniały szczęk sztućców i odgłosy
dobiegające z telewizora. To było surrealistyczne: siedzenie w pokoju z Leo, którego wcześniej
widywałam jedynie w święta.
— Cieszę się, że wróciłaś. — Uśmiechnął się chwilę później.
Prawie żałowałam, że nie mogę powiedzieć tego samego. Z zakłopotaniem
odwzajemniłam uśmiech i wstałam, żeby wyrzucić puste opakowanie po jedzeniu. Pchnęłam
wahadłowe drzwi prowadzące do kuchni. Tam pozbyłam się śmieci i wsparłam się o ścianę,
czując słabość mięśni.
— Idę się zdrzemnąć — oznajmiłam głośno, nim ruszyłam na piętro. — Wyjdź ze
znajomymi czy coś. Nie przejmuj się mną, bo dziś i tak nie jestem duszą towarzystwa.
Weszłam do swojej sypialni i zamknęłam drzwi, a potem się o nie oparłam. Wszędzie
walały się kartony; dotarły tu kilka dni wcześniej. Walizka z ubraniami leżała otwarta. Z torby
służącej mi za bagaż podręczny wystawały szkicowniki. Przeczesałam włosy palcami, po czym
zabrałam się za układanie rzeczy, byle odgonić jakoś natrętne myśli. Szkoda, że równie łatwo nie
mogłam uporządkować bałaganu, jakim było moje życie.
Parę następnych godzin spędziłam, rozpakowując się, mimo że pragnęłam uciec jak
najdalej stąd. Skończyłam dopiero wtedy, gdy niebo spowiła ciemność.
So open your eyes and see
The way our horizons meet
And all of the lights will lead
Into the night with me
Przy akompaniamencie płynącej z telefonu piosenki Eda Sheerana wyszłam na balkon.
Nie byłam pewna, co konkretnie czuję. Żal już dawno zamienił się we wściekłość.
Zniknęła młodzieńcza naiwność. Momentami ogarniało mnie nienaturalne otępienie i wydawało
mi się, że jestem cholernie wyprana z emocji. Ale były też chwile, gdy nie potrafiłam ogarnąć
chaosu uczuć, które miałam w sobie. Mimo że stłumiłam będącą niegdyś zapalnikiem złość, ona
wciąż chowała się gdzieś głęboko we mnie. Czekała na odpowiedni moment, by wybuchnąć.
Złapałam za wystający fragment dachu i postawiłam stopę na kamiennej balustradzie.
Dzięki podparciu łatwiej mi było podciągnąć się w górę prosto na gładkie dachówki. Z tej
perspektywy wszystko wydawało się odległe. Prawie uwierzyłam, że znajduję się w kompletnie
innym miejscu. Właśnie tak robiłam przez całe dzieciństwo: udawałam, że mnie tu nie ma, i
wypatrywałam na gwieździstym niebie konstelacji. Póki moje powieki nie robiły się ciężkie, a
panujący w głowie chaos się nie uspokajał. Wsparłam łokcie na kolanach i mimowolnie potarłam
tatuaż na karku — trójkątny rysunek przedstawiający gwiazdy i księżyc.
Ryk silnika przerwał moje rozmyślania. Z łatwością podciągnęłam się wyżej, żeby
sprawdzić, co się dzieje po drugiej stronie podwórka.
Moment później wiedziałam, że oddałabym wszystko, by tego nie zrobić. Cofnęłabym
czas, byleby nie zobaczyć zsiadającego z motocykla chłopaka. Nawet po czterech latach, w
słabym świetle latarni, nie miałam wątpliwości, w kogo się wpatruję.
W człowieka, który zostawił mnie z niczym, mimo że sama poświęciłam dla niego
wszystko.
And I know these scars will bleed
But both of our hearts believe
All of these stars will guide us home
Zbliżenie się do niego nie było błędem, ale założenie, że też jestem dla niego ważna, już
tak. Młode serce ostatecznie zrozumiało, że oddanie

było zgubne. Kiedyś sprawiał, że czułam się wyjątkowa. Teraz zmienił się w widmo
przeszłości, które siało spustoszenie w mojej głowie. Nauczyłam się z tym żyć i myślenie o nim
nie wywoływało już we mnie obezwładniającego bólu.
W końcu zrozumiałam, że Isaac Cloney jest dla mnie nikim.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 2.

Pokonywałam długość basenu raz za razem, aż ramiona zaczęły odmawiać mi

posłuszeństwa. Ból promieniował wzdłuż moich pleców, gdy wynurzyłam się na powierzchnię i
rzuciłam na kafelki okulary do pływania. Palenie w płucach stopniowo ustawało.
Z westchnieniem odgarnęłam mokre włosy, nim wyszłam z wody. Moje ciało ogarnął
chłód wywołany gwałtowną zmianą temperatury, przez co przeszły mnie ciarki. Pospiesznie
owinęłam się ręcznikiem i czym prędzej schowałam w domu.
— Najwyraźniej naprawdę wiele się zmieniło — mruknął Leo, zbiegając po schodach. —
Kto by pomyślał, że Leah Preston jest rannym ptaszkiem.
Kątem oka obserwowałam brata trzymającego sportową torbę. Moment później sięgnęłam
po butelkę soku.
— Bezsenność — wymamrotałam bez zastanowienia, co sprawiło, że Leo skoncentrował
na mnie spojrzenie.
— Jak wielka?
— Nic, z czym nie mogłabym sobie poradzić — skłamałam szybko.
Brałam leki z nielegalnego źródła, bo psychiatra był ostatnią osobą, którą chciałam
widzieć. Bez nich brak snu potrafił mi doskwierać przez wiele dni, aż w końcu w jednej chwili
odpływałam i spałam nieprzerwanie. Mimo to starałam się ograniczać pigułki i sięgać po nie
tylko w wyjątkowych sytuacjach.
— Muszę iść na trening, ale myślałem, żeby sprowadzić wieczorem kilku znajomych —
poinformował Leo, przez co zacisnęłam palce na butelce. — Poznałabyś niektórych, nim
przyjdziesz do szkoły w kolejny poniedziałek.
— Jasne — potaknęłam, choć miałam ochotę przeklinać wniebogłosy.
Nie chciałam nikogo poznawać. A przede wszystkim nie chciałam widzieć jego.

Życie w mroźnej Kanadzie przyzwyczaiło mnie do zimna. Temperatura w Kalifornii

wydawała mi się o wiele wyższa niż w rzeczywistości. Bez przerwy było mi gorąco.
Złożyłam na nowo rozmontowaną sztalugę, zanim niechętnie otwarłam na oścież drzwi
balkonowe, wpuszczając do pokoju skwar z zewnątrz. Zapach farb był dla mnie jak afrodyzjak.
Niestety nie każdy podzielał tę miłość — dotyczyło to szczególnie pani tego domu. Stąd
zapobiegawczo wietrzyłam pomieszczenie. Poplamionym prześcieradłem zabezpieczyłam
podłogi, by ostatecznie skupić się na białym płótnie. To była najtrudniejsza część — rozpoczęcie
czegoś nieopisanego.
Melancholijny głos Billie Eilish rozbrzmiewał w moich słuchawkach, kiedy po prostu
wpatrywałam się w biel. Poszukiwałam tej iskry, która popchnie mnie do działania, i znalazłam
ją w najgorszym z możliwych miejsc — w przeszłości. Zapętliłam piosenkę świadoma, że dzisiaj
to ona będzie moim motorem napędowym.
Quiet when I’m coming home and I’m on my own
I could lie, say I like it like that, like it like that
Automatycznie zebrałam dłonią włosy, by spiąć je w niedbały koczek. Moje ruchy były
mechaniczne — wpadłam w znajomy malarski trans. Niewypowiedziane żale zaczęły we mnie
wzbierać, gdy zmoczyłam jeden z pędzli w czarnej farbie.
 Call me friend, but keep me closer
Pierwsze pociągnięcie było niczym otworzenie ledwo zagojonych ran, jakbym wbiła
paznokcie w niezabliźnioną skórę, rozrywając ją na nowo. W którymś momencie odgarnęłam
zbłąkany kosmyk z twarzy, przez co przypadkowo rozsmarowałam farbę na policzku.
But nothing is better sometimes
Once we’ve both said our goodbyes
Zagłębiłam się w tych uśpionych we mnie emocjach. Żal, smutek i gorycz, które udawało
mi się tłumić, gdy byłam daleko stąd, teraz mieszały się ze sobą, wychodziły na wierzch. Na te
kilka godzin pozwoliłam im przejąć nade mną kontrolę, póki znów nie otoczę się murem.
Obserwowałam, jak puste płótno pokrywało się kolejnymi smugami farby: czerń przeplatała się z
bielą, przechodząc w odcienie szarości. Byłam coraz bardziej umazana, a obraz zaczynał
przybierać końcową formę.
Poruszenie za sztalugą wyrwało mnie z letargu. Pospiesznie wyjęłam słuchawki z uszu i
skupiłam się na bracie.
— Nie próżnujesz. — Gwizdnął. — Mogę? — Wskazał płótno, na co potaknęłam.
Razem z nim wpatrywałam się w dłoń zaciskającą się na wręcz nienaturalnie
prawdziwym sercu. Nie był to łagodny obraz. Preferowałam realizm i wszystko, co się z nim
wiązało: ból, cierpienie, wściekłość, brutalność. Z tym łatwo było się obchodzić.
— Już zapomniałem, jak wielki masz talent — oznajmił sekundę później Leo,
przyglądając się mojej pracy z nieodgadnioną miną.
— Cóż, nic dziwnego — burknęłam z przekąsem. — Nie miałam tu zbyt wielu okazji, by
ją realizować.
Odpowiedzią mojego brata było ponure milczenie.
Zaczęłam sprzątać powstały bałagan i zanosić pobrudzone rzeczy do łazienki.
— Będą tu za chwilę — powiedział Leo, kiedy składałam podniesiony z podłogi materiał.
— Zejdziesz?
— A mam jakiś wybór? — Uniosłam kącik ust. — I tak będę musiała ich poznać.
Żadne z nas nie wypowiedziało jego imienia. Nie zapytałam, czy się pojawi, a Leo nie
zainteresował się, czy jego obecność nie będzie mi przeszkadzała. Po prostu daliśmy tym
niewypowiedzianym słowom zawisnąć między nami.
Nim zdążyłam ogarnąć bałagan powstały z pędzli, tubek i palet, na dole rozbrzmiał raban
wywołany zapewne przyjściem znajomych mojego brata. Rzuciłam okiem na swoją wciąż
upapraną twarz i opuściłam pokój.
Nie miałam zamiaru nikomu imponować, a wolałam poznać tych ludzi, zanim na dobre
rozsiądą się w salonie. Zdjęłam z włosów gumkę, rozplątując je, gdy niespiesznie schodziłam na
parter. Korytarz wypełniał gwar przywitań i rozmów. Nieznajome osoby przemykały dookoła, a
jedyne, co dostrzegałam, to mięśnie. Mnóstwo potężnych mężczyzn, jakby wyciągniętych z sesji
zdjęciowych.
Powinnam się jakoś wewnętrznie przygotować na jego widok — przemknęło mi przez
myśl. Szybko przypomniałam sobie jednak, że ten chłopak mnie nie obchodził — zamknęłam
tamte drzwi, za którymi czaiły się stare emocje, kiedy odłożyłam pędzel. Isaac pozostawał
wyłącznie odległym wspomnieniem.
Nie było go.
Jego nieobecność nie wywołała we mnie ani poczucia ulgi, ani zawodu. Chyba powinnam
była coś czuć, ale znalazłam się na pustyni emocjonalnej.
Pierwszy zauważył mnie jeden z dwóch prawie identycznie wyglądających blondynów.
Po uśmieszku na jego twarzy wnioskowałam, że jest tym gorszym. Tym sprawiającym więcej
kłopotów. A ja trzymałam się od nich z daleka.
— Jasny gwint. — Zagwizdał, bezwstydnie taksując moje ciało, jakby obok nie stał mój
brat. — Nie dziwię się Leo, że ukrywał przed nami taką ślicznotkę.
Uniosłam brew, patrząc, jak wędruje po mnie wzrokiem. Powstrzymywałam chęć
zdzielenia go w łeb.
— Ta ślicznotka ma oczy tutaj. — Wskazałam obszar z dala od moich cycków.
Nie żebym ułatwiała mu skupienie się na czymś innym, paradując w staniku sportowym.
— Zaklepuję ją — szepnął przez ramię do swojego brata, jak gdybym nie stała trzy metry
dalej.
Palant.
— Żebym ja ciebie nie klepnął — ostrzegł go Leo z grobową miną, unosząc pięść na
wysokość obojczyka.
— Ta, ta. — Machnął dłonią nieznajomy. Nie wyglądał na przestraszonego. —
Przedyskutujemy to później — rzucił mimochodem, nim ponownie na mnie spojrzał. — Jestem
Nathaniel. Twój przyszły chłopak.
Dobiegło mnie parsknięcie.
— Niezły tekst, bracie.
— A ja jestem niezainteresowana. — Posłałam blondynowi przesłodzony i jakże
ironiczny uśmiech.
Do akcji prędko wkroczył czaruś o kręconych włosach, postawnej sylwetce i z
zawadiacką miną. Innymi słowy: następny pies na baby.
— Evan — przedstawił się, rzuciwszy przyjacielowi zwycięskie spojrzenie. Jakby moja
niechęć tyczyła się wyłącznie Nathaniela.
— A ty? — zapytałam brata przygłupa, który jako jedyny nie próbował się do mnie
przystawiać.
— Matthew.
— Miło mi. — Nie była to prawda, ale również nie całkowite kłamstwo. Czułam coś
pomiędzy obojętnością a znudzeniem. — Na początek kilka prostych reguł. Najwyraźniej życie
to nie książka i nie wyznajecie zasad moralnych typu: „młodsza siostra przyjaciela jest
zakazana”. — Zerknęłam na dwójkę pseudoplayboyów. — No cóż, w takim razie ogłaszam, że
jestem niedostępna. Najlepiej ignorujcie mnie w szkole, bo ja dla własnego dobra mam zamiar
ignorować was. Oznaczacie kłopoty, a ja przez kolejne pół roku planuję trzymać się od nich z
daleka.
Zapadła cisza, gdy obecni wpatrywali się we mnie z zainteresowaniem. Leo wydawał się
zaskoczony moją chłodną postawą, ale się nie odezwał.
— Tak, trafiła nam się kolejna Hope Ciredman — podsumował Matthew z wyjątkowym
zadowoleniem.
Zupełnie nie rozumiałam tego porównania. Nie miałam pojęcia, o kim mówił.
— Jesteś młodsza od Leo? — odezwał się Evan.
Oczywiście, że usłyszał tylko tyle.
— O rok — mruknęłam niechętnie. — Poszłam do szkoły w wieku sześciu lat, więc
jesteśmy w jednej klasie.
Jessica Preston postanowiła, że jej dzieci wspólnie będą uczęszczały do placówki
edukacyjnej, co ułatwi jej zajmowanie się nimi. Nie żeby przejawiała wiele ciepłych uczuć w
stosunku do mnie.
— Czyli od nas o dwa lata — stwierdził Nathaniel. — Chodzimy na studia.
— Tym lepiej. — Wzruszyłam ramionami. — Jestem dla ciebie za młoda.
 — Zakazana miłość. — Chłopak zamyślił się. — Kręci mnie ten dreszczyk emocji.
A mnie wręcz przeciwnie. Już nie.
— Upuścili go po porodzie czy coś? — zapytałam ironicznie jego bliźniaka, na co ten
parsknął.
— Zastanawiam się nad tym od prawie dwudziestu lat — westchnął.
W odpowiedzi brat pokazał mu środkowy palec.
— Dalej nie zdradziłaś nam, jak masz na imię — zauważył Evan, który przyglądał mi się
z niesłabnącym zainteresowaniem.
Moja postawa nie wydawała się nikogo zrażać. Wręcz przeciwnie: zebrani obserwowali
mnie jeszcze uważniej. Z większą fascynacją. Pod ostrzałem spojrzeń nie usłyszałam, że ktoś
właśnie wchodził do środka. Ta osoba najwidoczniej czuła się jak u siebie w domu i nie
przejmowała się czymś takim jak dzwonek.
Przez te lata, które spędziłam w Kanadzie, przygotowywałam się na to spotkanie. Na jego
widok. Ćwiczyłam w myślach przemowy, w których wygarniałam mu wszystko. Widziałam
siebie płaczącą i krzyczącą, osądzającą go.
Ale w tej chwili nic takiego się nie stało. Bo tego już nie było — te emocje zniknęły, a
zastąpiło je odrętwienie. Mój mur nawet się nie zachwiał, kiedy go dostrzegłam.
Planujemy w głowie swoje zachowania, ale ostatecznie nic nie idzie po naszej myśli, bo
uczucia przejmują kontrolę nad rozumem. Okazuje się, że cierpienie jest w nas zakorzenione
głębiej, niż myśleliśmy, i dajemy mu się ponieść. Teraz było inaczej. Mimo że kiedyś byłam
gotowa na pełną emocji awanturę, w tym momencie udało mi się zachować spokój. Byłam
całkowicie opanowana, ponieważ to, co było pomiędzy mną a Isaakiem, rozmyło się już dawno
temu. Pogodziłam się z tym i przestałam sobie wmawiać, że może w innym świecie on również
wybrałby mnie.
Na twarzy Isaaca przez chwilę widziałam szok, który jednak prędko minął i zastąpił go
chłód. Zmienił się. Tatuaże pokrywały sporą część jego przedramion i nawet fragment szyi —
miał ich więcej niż reszta chłopaków. Niegdyś opadające na oczy włosy zastąpiła modna fryzura
z wygolonymi bokami i dłuższymi kosmykami na górze. Miał kolczyk w brwi. W żadnym
stopniu nie przypominał dziecka, jakie zapamiętałam. Analizowałam każdy element jego
wyglądu i dotarło do mnie jedno: cztery lata temu oddałam dla tego człowieka wszystko, ale
naprawdę z tym skończyłam.
— Leah — szepnął Isaac, nawiązując do wypowiedzi przyjaciela. — Ma na imię Leah.
 Rozdział 3.

Od spotkania z Isaakiem minęły dwa dni. Czterdzieści osiem godzin temu zostawiłam w
zmieszaniu każdego, ot tak wychodząc z pomieszczenia, gdy tylko pojawił się on. Wszystkich
prócz brata będącego przyczyną tego chaosu. Tyle cholernego czasu, gdy jedyne, na czym się
skupiałam, to płótno i basen.
Konfrontacja z Leo, który poszedł za mną, jak tylko opuściłam jego przyjaciół, odbyła się
bez emocji z mojej strony. A mój brat spodziewał się chyba właśnie zaciekłej kłótni — tak
zachowałaby się wybuchowa Leah sprzed czterech lat. Ale tej dziewczyny już nie było.
— Nie powiedziałeś mu o moim powrocie — stwierdziłam chłodno, wpatrując się w nocne
niebo.
— Chciałem. — Leo przeczesał włosy palcami. Niemal wyczuwałam jego poczucie winy.
— Ale nie wiedziałem, czego się po nim spodziewać. Czego się po was spodziewać. Sądziłem, że
w tej sytuacji zaskoczenie będzie najlepszym rozwiązaniem.
Dzień wyjazdu do Kanady przemknął mi przed oczami wraz ze wspomnieniem paniki, jaka
mnie wtedy ogarniała.
Nie byłam przygotowana na wyprowadzkę; żadne z nas nie było na nią gotowe.
— Uwierz mi, zaskoczenie nigdy nie jest dobre — odparłam.
Okręciłam na palcu kluczyki do samochodu, po czym założyłam okulary
przeciwsłoneczne.
Naprawdę byłam wdzięczna Leo, że ponad rok temu podczas jednej z przerw
świątecznych namówił mnie na zrobienie prawa jazdy, bo teraz nie musiałam się męczyć z jego
wyrabianiem. Jako że nie miałam swojego auta, byłam skazana na łaskę brata, niemniej dzięki
temu, że na treningi futbolu jeździł wspólnie z kumplami, w tym czasie mogłam bez przeszkód
korzystać z jego samochodu. Ten dzień nie był wyjątkiem.
Przemierzałam ulice Los Angeles, jak co dzień przeklinając pod nosem temperaturę.
Nawet bawełniane szorty i top do kompletu nie ratowały mnie przed upałem. Włączyłam
kierunkowskaz i skręciłam tuż przed centrum handlowym. Nawigacja w telefonie wskazywała, że
jestem blisko punktu docelowego, czyli małego sklepu malarskiego. I owszem, trzy minuty
później stanęłam tuż przy niewielkiej wystawie, na której widziałam wszystko, czego
potrzebowałam.
Dźwięk dzwonka przy drzwiach wejściowych oznajmił moje przybycie.
— Dzień dobry, czy mogę w czymś pomóc? — przywitała się ze mną szczupła kobieta za
ladą.
Mogła mieć nie więcej niż sześćdziesiąt pięć lat, przy czym wciąż wyglądała pięknie,
dostojnie i na swój sposób elegancko. Po prostu było coś w samej jej postawie: wyprostowane
ramiona, uniesiona broda.
— Potrzebuję dwóch tubek białej farby olejnej — powiedziałam, opierając się biodrem o
szklany kontuar.
Potaknęła z delikatnym uśmiechem i ruszyła w stronę drewnianych półek przy oknie. W
tym czasie przyjrzałam się regałom zapełnionym dziesiątkami kolorów; gama odcieni była tak
bogata, że aż przytłaczała. W swoich pracach ograniczałam się jednak do szarości i czerni.
— Coś jeszcze? — odezwała się sprzedawczyni, gdy wróciła z farbami.
Zaprzeczyłam, sięgnęłam po portfel i rzuciwszy ostatnie spojrzenie życzliwie
uśmiechniętej nieznajomej, opuściłam sklep.
To były moje ostatnie godziny pseudowolności, która miała skończyć się po powrocie
matki.
Ruszyłam w kierunku Venice — zostawiłam auto na parkingu zlokalizowanym na
wzniesieniu, by móc swobodnie spoglądać na bezkresne wody. Przyzwyczaiłam się do chłodu
Kanady, ale brakowało mi właśnie tej panoramy. Tego punktu widokowego, którym się
zachwycano i który niegdyś miałam pod nosem na co dzień. Promenady, na której zawsze można
było spotkać stałych bywalców — malarzy i innych artystów. To było bogate źródło inspiracji.
Oparłam się o maskę samochodu, krzyżując nogi w kostkach, podczas gdy ludzie biegali
w nieznanych mi kierunkach — zajęci sobą, pochłonięci pędem życia. A pośród tego
wszystkiego tkwiłam ja: dziewczyna wychowana w złotej klatce. W tej chwili fizycznie czułam,
jak jej drzwi znów się zamykają…
Odeszłam od auta, przeszłam przez parking, przy którym znajdowały się kawiarnie oraz
butiki, i zeszłam ścieżką prosto na rozgrzany piach. Z każdym krokiem zapadałam się w piasku,
póki nie doszłam do mokrego brzegu. Wzdrygnęłam się na nagłą zmianę temperatury pod
stopami, kiedy woda oblała moje kostki i stopniowo sięgała wyżej. Jak dziecko po raz pierwszy
widzące ocean zanurzyłam w nim dłonie. Wzburzone fale prawie zalały mi ubranie.
Wycofałam się i zaczęłam brnąć przez rozmokły piasek, gdy go dostrzegłam. Widok
Isaaca nie powinien mnie zaskoczyć, ale wydało mi się to czymś kompletnie odrealnionym. Nie
widziałam go przez cztery lata i nagle patrzyłam na niego po raz kolejny. Tyle że to przestało
mieć dla mnie znaczenie.
Spoglądaliśmy na siebie, szukaliśmy resztek czegoś, co powiedziałoby nam, że nie
jesteśmy sobie obcy. Zauważyłam w sobie nieznane mi uczucie. To nie był mój Isaac. Już dawno
nie należał do mnie.
— Niepotrzebnie wracałaś — wypowiedział te dwa słowa beznamiętnym tonem.
Powinno boleć. Gdzieś w moim wnętrzu powinno nastąpić jakieś rwanie. W sekundzie, w
której dowiedziałam się, że będę musiała przylecieć do Los Angeles, świadomość, że mogę coś
poczuć, okazała się moim najgorszym koszmarem. Obawiałam się, że zastygła bryła emocji stopi
się bez mojego pozwolenia i wszystko ożyje na nowo.
Teraz spoglądałam w jego szare tęczówki i utwierdzałam się w przekonaniu, że
przestałam się przejmować. Naprawdę skończyłam z zastanawianiem się, co robił i gdzie był
Isaac. Nie rozmyślałam już nad tym, czy za mną tęsknił ani czy wciąż jesteśmy dla siebie ważni.
Po prostu te kwestie już mnie nie obchodziły. I to było wyzwalające.
— Gdybym miała coś do powiedzenia, nigdy bym tu nie wróciła — odparłam, mijając
wytatuowanego chłopaka.
Kiedy odchodziłam, czułam na sobie wzrok Isaaca — zupełnie jakbym cofnęła się w
czasie do tamtego dnia, gdy widzieliśmy się po raz ostatni przed moim wyjazdem. Tylko że
wtedy żadne z nas nie było świadome jednego: nadchodzącego nieubłaganie końca.

Zeszłam po schodach z zawieszonym na ramieniu skórzanym plecakiem pasującym do

lnianej koszuli. Na parterze unosił się zapach świeżo parzonej kawy, która obecnie była moim
zakazanym owocem. Poprzedniego wieczoru wzięłam tabletkę nasenną, a to nie pozwalało mi
dziś sięgnąć po żadne napoje energetyczne.
— Możesz kupić sobie coś w szkole? — zapytał Leo, wybiegając z kuchni z kubkiem w
dłoni. — Właśnie dowiedziałem się o obowiązkowym spotkaniu z trenerem.
Wzruszyłam ramionami i chwyciłam jabłko, które miało posłużyć mi za śniadanie.
 — Nie ma problemu — mruknęłam.
— Zdążyłem zaparzyć ci kawę — powiedział. Podał mi kubek termiczny, gdy wsuwałam
stopy w mokasyny.
— Ograniczam kofeinę.
Fakt, że odkąd tu przybyłam, popijałam kawę każdego poranka po nieprzespanej nocy,
nie działał na moją korzyść.
Brat zmarszczył w skupieniu brwi, ale nie skomentował mojego oświadczenia. Stwierdził
tylko, że sam skorzysta. Ramię w ramię opuściliśmy dom i skierowaliśmy się do stojącego na
podjeździe samochodu. Wnętrze było nagrzane od słońca i szybko zaczęłam żałować, że pojazd
nie stał w garażu. Gdy tylko Leo odpalił silnik, opuściłam szyby, pozwalając, by przez resztę
drogi do szkoły wiatr rozwiewał mi włosy.
Chyba nie potrafiłam niczego nam ułatwić, a mój brat wydawał się za wszelką cenę robić
to za mnie. Był dobrym człowiekiem — miałam tego pełną świadomość. Nawet w dzieciństwie,
kiedy rodzeństwa zwykle kłóciły się o każdą drobnostkę, on chciał dla mnie jak najlepiej. Nie
byłam jego irytującą siostrą, której się wstydził. Zależało mu, żebym zaprzyjaźniła się z jego
lalusiowatymi przyjaciółmi, podczas gdy ja wolałam spędzać czas z kimś innym. Nie odbierałam
jego starań jako prób ustawienia mnie do pionu. Zwyczajnie chciał, bym była blisko niego. Taki
był Leo Preston: dobroduszny od zawsze, chociaż we wnętrzu naszego domu rodzinnego szalała
zaraza sztuczności.
— Cholera, miałem ci pomóc z całym tym papierkowym syfem — mruknął po tym, jak
zmienił bieg, gdy zapaliło się zielone światło.
Przewróciłam oczami.
Było mi obojętne, czy zmierzę się z tym sama, czy z nim. Nie czułam podekscytowania
ani zdenerwowania na myśl, że ponownie będę tą nową. Chciałam po prostu wtopić się w tłum i
nie wychylać.
— Jestem dużą dziewczynką, bracie. — Parsknęłam, wpatrując się beznamiętnie w
stojący przede mną budynek. — Poradzę sobie.
Jak zawsze.
Wysiadłam z samochodu i pożegnałam się z Leo, który kazał do siebie pisać, gdybym
miała jakieś problemy.
Pięć minut później opuściłam sekretariat z rozpiską zajęć i ruszyłam korytarzem w
poszukiwaniu swojej szafki. Co jakiś czas czułam na sobie oceniające spojrzenia osób, które
zauważały, że nie pasowałam do zwyczajowej rzeczywistości szkolnej. Każdą z nich
konsekwentnie lekceważyłam, aż dotarłam do celu. Zabrałam kilka książek, które Leo polecił,
argumentując, że na pewno będą mi potrzebne, niezależnie od wymagań nauczyciela. Zgodnie z
planem teraz miałam matematykę z profesorem Fibre’em. Wskazówki mojego braciszka były
gówno warte w obliczu chaosu i ogromu tej placówki, ale jakimś cudem trafiłam pod
odpowiednią klasę spóźniona tylko o niecałe dwie minuty.
Z serii „jak pozostać anonimową”: wejdź do zapełnionej sali i skup na sobie spojrzenia
wszystkich obecnych.
— Następna spóźnialska do kolekcji. — Nawet nie zdążyłam się przywitać, gdy
nauczyciel odezwał się burkliwym głosem. Wskazał palcem na krzesło przy oknie, w stronę
którego powoli ruszyłam. — Mam nadzieję, że nazwisko zobowiązuje i nie jesteś kolejną kopią
Ciredman.
Podążyłam za jego wzrokiem, który spoczął na długowłosej blondynce; dziewczyna
posłała mężczyźnie prowokujący uśmieszek. Zapewne to o niej wspominał kumpel Leo.
— Uwielbiam pana komplementy — mruknęła kpiąco tuż po tym, jak zajęłam krzesło
dokładnie rząd za nią.
Tatuaże pokrywały większą część jej skóry — róże ciągnące się od ramion po obojczyki
przyciągnęły moją uwagę, gdy tylko weszłam do klasy. Swoją postawą pokazywała zdrową
pewność siebie — nie wyglądała na złośliwą dręczycielkę. Bił od niej chłód, który idealnie
pasował do aury chłopaka siedzącego w ławce obok niej. Kolejny ładny wytatuowany i
umięśniony zły chłopiec do kolekcji? Cóż za ironia! Nieznajomy siedział zwrócony w stronę
znanego mi osobnika. Isaaca.
Świadomość, że przez najbliższe pół roku praktycznie każdego dnia będę musiała oglądać
jego twarz, sprawiała, ze ogarniało mnie uczucie, którego nie potrafiłam nazwać. Coś w całej tej
mojej obojętności się nie zgadzało — jakby obecność Isaaca stanowiła przypomnienie tego
prawie między nami; tej przyszłości, która nie nadeszła.
Równo z dzwonkiem chwyciłam swoje rzeczy, chcąc jak najszybciej opuścić salę. Po
prostu im krócej będę widywała Isaaca, tym lepiej. Dla nas obojga.
Przez kolejne godziny trwałam w zawieszeniu dzięki słuchawkom i kartkom szkicownika.
Ludzie zaczęli mi się przyglądać, zapewne dlatego, że plotka o moim pokrewieństwie z Leo
docierała do coraz szerszej publiki.
Obserwowanie wszystkiego z pewnej odległości — bez znajomości, stereotypów, wiedzy
na temat podziałów społecznych — było ciekawym doświadczeniem. Nie zajęło mi dużo czasu
zorientowanie się, że szkolna hierarchia zaczyna się i kończy na wytatuowanym duecie, który
widziałam na matematyce. Byli kimś w rodzaju złotej pary w krzywym zwierciadle —
zdystansowani, ale na swój sposób podobni. Wyglądali na osoby przyciągające kłopoty. Aby to
stwierdzić, nie trzeba było rozległej wiedzy czy znajomości zbędnych faktów. Takie rzeczy po
prostu się czuje. Chyba że jest się ślepym idiotą.
— W końcu cię znalazłem. — Znajoma postać pojawiła się przede mną w sekundzie, gdy
odwróciłam się od metalowych drzwiczek szafki. — Pierwsza przerwa na lunch oznacza
zamieszanie, więc przybyłem z odsieczą.
Przewróciłam oczami.
— Która jest zbędna, braciszku. — Westchnęłam. — To, co powiedziałam podczas
spotkania z twoimi przyjaciółmi, było dokładnie tym, co miałam na myśli. Niepotrzebne mi
zamieszanie wywoływane przez waszą grupkę.
— Dramatyzujesz — skwitował i wskazał na kogoś za moim ramieniem. — Ona jest
kwintesencją zamętu.
Podążyłam za jego wzrokiem i napotkałam otoczone grubymi rzęsami oczy. Hope z
bliska wydawała się nie tylko jeszcze ładniejsza, ale też chłodniejsza, jakby swoją postawą
chciała trzymać ludzi z daleka. Nasze oczy spotkały się i uderzył mnie kontrast kolorów —
niebieska głębia zderzyła się z brązową. Dziewczyna wpatrywała się we mnie, wyraźnie
czekając, aż odwrócę wzrok.
Niedoczekanie.
— Już rozumiem, co mieli na myśli. — Uniosła brew, mrucząc pod nosem.
Na chwilę obojętność zastąpiło na jej twarzy pewnego rodzaju zadowolenie.
— Leah, poznaj słynną — podkreślił Leo — Hope Ciredman. — Głos mojego brata był
przesiąknięty ironią.
Dziewczyna posłała mu krzywy uśmieszek, by ostatecznie spojrzeć na mnie.
— Witaj w pieprzonym świecie pełnym kłopotów. — Gdyby diabeł mógł tkwić w czyimś
uśmiechu, z pewnością znalazłby się w jej. — Uwierz mi, trzymanie się z dala od problemów jest
niemożliwe. Próbowałam. Niewykonalne w otoczeniu przyjaciół twojego braciszka. — Z tymi
słowami prześmiewczo zasalutowała, nim ruszyła w stronę wyjścia ze szkoły.
 — Hope też lubi dramatyzować — skwitował Leo, wzruszając ramieniem. — Macie ze
sobą coś wspólnego.

Półtorej godziny później, z dala od zgrai przyjaciół brata, nareszcie mogłam zakończyć
ten dziwny dzień. Dzięki temu, że Leo pojechał na trening, dostałam kluczyki do samochodu na
wyłączność. Zadowolona z rozwoju wydarzeń szłam przez parking z okularami nisko
osadzonymi na nosie.
Zajęłam miejsce kierowcy, dopasowałam fotel do swojego wzrostu i dopiero przy
ustawianiu lusterek zwróciłam uwagę na odbijającą się w nich trójkę nastolatków. Hope siedziała
na masce wiśniowego auta ze stopami opartymi o oponę, śmiejąc się z czegoś, co powiedział
wytatuowany brunet — łatwo rozgryzłam, że Asa McLean to idol uczennic Loyola High School.
Usłyszenie jego imienia jakieś dziewiętnaście razy wystarczyło. Tuż obok niego znajdował się
chłopak, którego twarz zdobił półuśmiech. Nawet z odległości mogłam wychwycić ten drobny
fakt. Obaj trzymali papierosy, jakby nie znajdowali się na środku szkolnego parkingu.
Ta, życie na krawędzi.
Jakimś cudem, gdy tuż po odpaleniu silnika byłam bliska ucieczki, oczy Isaaca
powędrowały w moją stronę. I może spotkałyby się z moimi. Gdybym tylko nie docisnęła gazu i
nie opuściła piekła, w którym zostałam uwięziona jedynie po to, by trafić do jeszcze gorszej
otchłani. Swojego domu.
— Co ty najlepszego zrobiłaś ze swoją twarzą?!
Takie przywitanie po miesiącach nieobecności było możliwe wyłącznie u Prestonów. I
nie, to pytanie nie było wyrazem szoku. Wyczułam w nim obrzydzenie i wściekłość.
— Witaj, matko — powiedziałam z wyważoną nonszalancją.
Gdybym jednym słowem mogła określić Jessicę Preston, byłoby to: jędza. Gardziłam
własną matką i nie czułam z tego powodu ani krzty wyrzutów sumienia, bo ta kobieta była
dwulicową diablicą — najgorszym, co spotkało mnie w życiu. Odebrała mi wszystko, twierdząc,
że zrobiła to przez moje wybryki. Jednakże sedno problemu tkwiło zupełnie gdzie indziej: w jej
spaczonym umyśle.
To nie było gadanie rozpieszczonej smarkuli, która nie dostała najnowszego modelu
iPhone’a, więc mściła się na rodzicielce. Były to wyrzuty dziecka, tego cienia sprzed lat, które
nie zaznało ze strony matki choćby iskry czułości.
Niestety prawda przeszłości wyglądała dużo gorzej, a gdy ją odkryłam, już nic nie było
takie samo.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 4.

Żywienie nienawiści do matki wiąże się z krzywymi spojrzeniami ludzi. Jakby więzy
krwi szły w parze z wiecznym oddaniem i niespłacalnym długiem — z wdzięcznością, że mogło
się przyjść na świat.
Właśnie tego wydawała się oczekiwać Jessica Preston — przykładna i pokorna kobieta,
idealna żona i matka, a w rzeczywistości obłudna manipulatorka — że będę ją wielbić bez
względu na jej zachowanie. Była fałszywa do szpiku kości. Prawdziwe oblicze chowała za maską
uśmiechu i pozornie bezinteresownych pomocnych gestów. Nie liczył się fakt, że była zimną,
bezuczuciową kobietą. Po prostu należał jej się szacunek, bo była moją matką. Męczennicą, która
trzymała mnie przez dziewięć miesięcy we własnym brzuchu.
— Jak ty chcesz się pokazać naszym znajomym z tym czymś? — Wskazała dłonią na
tkwiący w moim nosie kolczyk. Skrzywiona mina nie pasowała do wizerunku cukierkowej damy
pokazywanego sąsiadom.
— Cześć, skarbie.
Mężczyzna, który pojawił się w przedpokoju, wyglądał, jakby miał o dziesięć lat więcej
niż w rzeczywistości. Jorge Preston, czterdziestopięciolatek o gęstych, oprószonych siwizną
włosach, wciąż mógłby być przystojny, gdyby nie zmęczona twarz i oczy, które utraciły dawny
blask. Kiedyś miałam wrażenie, że jest tym Prestonem, któremu zależy — na swoich dzieciach,
rodzinie. Niestety z czasem zmienił się z rodzica, który ukradkiem mnie rozpieszczał, w
marionetkę żony.
— Tato. — Uśmiechnęłam się lekko, zmierzając ku jego rozłożonym ramionom.
Objął mnie tak, jakby nie zamierzał puścić. Mocno i zarazem czule. Jak gdybym była
kimś cennym.
Pachniał jak dom. Na kilka sekund pozwoliłam sobie zatopić się w jego cieple i chłonąć
namiastkę bezpieczeństwa, którą mi ofiarował. Zanim wszystko przeminie. Nim uraza przejmie
nade mną władzę. Tata powinien był o mnie walczyć, ale tego nie zrobił. Zupełnie jak on.
Nagle usłyszeliśmy ostrzegawcze chrząknięcie. Matka nie zdobyła się na nic więcej. Przy
mężu zawsze hamowała się na tyle, na ile pozwalała jej popieprzona osobowość. Byłam
świadoma, że ojciec dostrzegał jej wady. Nie dało się ich nie zauważyć. Nie wiedziałam tylko,
dlaczego wciąż przy niej trwał. Najwyraźniej w cieniu Jessiki Preston zmienił się w płytkiego
mężczyznę, dla którego najważniejszy był wizerunek. Nie był okrutny ani bezuczuciowy, ale
zupełnie zobojętniał na działania żony.
Przeniosłam na matkę znudzony wzrok i dostrzegłam jej hardą minę — ta kobieta za
dzieciaka musiała połknąć kij, który do teraz tkwił w jej dupie. Idealny asymetryczny sięgający
do ramion bob, staranny makijaż i — dzięki rozmaitym zabiegom — brak zmarszczek: szkoda,
że zewnętrzne piękno nie równało się wewnętrznemu. Ludzie nie widzieli pełni zła, które się w
niej kryło.
Okręciłam się na pięcie i po prostu ruszyłam na piętro, do swojego pokoju, nie zważając
na to, że ostrym tonem wypowiedziała moje imię. Choć serce biło mi równo, umysłem zawładnął
strach. Złota klatka została zatrzaśnięta i nie byłam pewna, czy ponownie znajdę do niej klucz.
Zamknęłam za sobą drzwi i oparłam się o nie, oddychając głęboko: zabawne, jak bardzo
uodporniłam się na trudne emocje, jakie budziła we mnie matka. Albo raczej nauczyłam się ich
po sobie nie pokazywać, gdy była obok… ale sam jej widok straszył tę małą dziewczynkę we
mnie. Sięgnęłam po leżące na komodzie słuchawki i ruszyłam do pufa w rogu sypialni. Siadłam
na nim ze szkicownikiem. Nerwowo obracałam ołówek między palcami i starałam się nie popaść
w ciemną otchłań w moim wnętrzu. Na szczęście gdy grafit dotknął kartki, wszystkie myśli
uleciały z mojej głowy.
Dopiero dwie godziny później opuściłam własną oazę spokoju. Niechętnie, ale pchana
głodem ruszyłam na parter. Weszłam do kuchni akurat w chwili, w której pojawił się tam Leo.
— Cześć, siostra. — Skinął mi głową, podchodząc do lodówki.
Odpowiedziałam tym samym gestem, ale się nie odezwałam. Zajęłam się
przygotowywaniem jedzenia. Mój brat nie potrafił jednak długo wytrwać w ciszy.
— Więc jak oceniasz pierwszy dzień w Loyola High School? — zapytał.
Oparł się o blat kuchenny, przy którym dodawałam do jogurtu świeże maliny.
— Czy ta twarz wygląda, jakbym znalazła się właśnie w krainie szczęśliwości, braciszku?
— Popatrzyłam na niego spod uniesionych brwi. — Im szybciej minie najbliższe pół roku, tym
lepiej.
— Naprawdę nie chciałaś tu wracać — skwitował posępnie.
Westchnęłam, prostując się nieznacznie.
Cholera. Zachowywałam się jak zołza i królowa dramatu w jednym.
— Nie chciałam — przyznałam, odkładając łyżeczkę. — Ale nie w tym rzecz.
Wyjeżdżając stąd, niczego nie pragnęłam bardziej niż tego, by tu zostać. Ale teraz? Nic mnie
tutaj nie trzyma.
— Myślałem, że zależało ci na tym, żeby wyrwać się z tego miejsca… — Zmarszczył
brwi.
Nim zdołałam odpowiedzieć, w kuchni rozległo się znaczące chrząknięcie.
Diabeł zawsze wie, kiedy się pojawić.
Obejrzałam się i dostrzegłam uśmiechającą się fałszywie matkę.
— Tata czeka na ciebie w gabinecie — odezwała się do Leo.
Brat zerknął na mnie, po czym ruszył we wskazane miejsce, a ona obserwowała, jak idzie
nieświadomy powagi sytuacji, i dopiero po jego wyjściu pokonała dzielącą nas odległość.
— Ostrzegałam cię, Leah. Nikt nie może poznać prawdy — oświadczyła.
Zacisnęłam zęby, gdy poczułam na ramieniu stanowczy uścisk, który z każdą sekundą się
wzmacniał. Aż paznokcie matki o pozornie nieszkodliwej długości naruszyły moją skórę.
— Radzę ci mnie puścić — wysyczałam, łapiąc ją za przegub. Mocno. — Może udałoby
ci się nastraszyć dziecko sprzed lat, ale nie osobę, którą jestem teraz. — Pod wpływem mojego
ruchu jej chwyt zelżał. — Powiem ci, co się stanie: będziesz trzymać się ode mnie z daleka, bo w
innym razie pokażę każdemu, jaka naprawdę jesteś, mamo — oznajmiłam, wypowiadając
ostatnie słowo w kpiący sposób.
Przeszłam obok, trącając ją w ramię, ze świadomością, że właśnie wypowiedziałam
wojnę — ta manipulująca baba z pewnością łatwo się nie podda. A skoro ja byłam jej córką,
otrzymałam cząstkę jej gównianej osobowości.
Krótko mówiąc: zabawę czas zacząć.

— Piekło właśnie zamarzło — powiedział dzień później Leo, zamykając samochód na

szkolnym parkingu.
Podążyłam za jego spojrzeniem, odnajdując parę opierającą się o żółte camaro.
Blondynka była przyciśnięta do drzwi samochodu przez Asę, który uwięził ją w swoich
ramionach. Przyglądał się im każdy w promieniu dziesięciu metrów — ludzie szeptali między
sobą i unosili w ich stronę telefony komórkowe.
Tym dwojgu towarzyszyła aura sensacji. Hope nie należała do grzecznych dziewczyn, a
Asa był niegrzecznym chłopcem. Wystarczył jeden dzień, bym to dostrzegła. To, jak na siebie
patrzyli, a raczej nie widzieli nikogo poza sobą. Kiedyś, gdy będę gotowa, chciałabym znaleźć
kogoś, kto będzie patrzył na mnie tak, jak Asa patrzył na Hope.
Bez słowa ruszyłam przed siebie, mijając go po drodze. Nasze spojrzenia mimowolnie się
spotkały, tylko że nie było w tym niczego przyjemnego. W oczach Isaaca zobaczyłam gniew i
niechęć. Weszłam do szkoły i szybkim krokiem przemierzyłam korytarz pełen spieszących się na
lekcje uczniów, aż dotarłam pod odpowiednie pomieszczenie. W samą porę.
— Witam wszystkich w nowym semestrze. Te zajęcia zostaną poświęcone literaturze
pięknej — powiedziała na wstępie nauczycielka, gdy tylko przekroczyła próg sali. Wysokie
obcasy i obcisła garsonka sprawiały, że wyglądała surowo i poważnie. — Większość z was
dobrowolnie wybrała te zajęcia, choć niektórzy zapewne zostali wepchnięci tu na siłę. —
Zerknęła na przysypiających w tylnych rzędach sportowców. — Na wasze nieszczęście każdy
musi wziąć czynny udział w moich lekcjach.
Dalszą przemowę przerwał odgłos otwierających się drzwi. Na progu stanął nie kto inny
jak diabeł z mojej przeszłości.
— W samą porę, panie Cloney — zauważyła z przekąsem kobieta, kiedy chłopak ruszył
do jedynej wolnej ławki, o zgrozo, za mną. — Kontynuując, przynajmniej na jednej lekcji w
ciągu kolejnych miesięcy każde z was zabierze głos na forum. Przedstawicie pracę semestralną,
która będzie polegała na napisaniu wiersza czy innego typu tekstu odzwierciedlającego wasze
uczucia, myśli albo spojrzenie na świat.
W klasie rozbrzmiały zbiorowe jęki. Sama na chwilę skamieniałam, bo byłam tu nie z
własnej woli. Spośród dostępnych do wyboru zajęć wolne miejsca były jeszcze tylko na
literaturze pięknej — lekcje plastyczne okazały się w pełni zajęte, więc nie pozostało mi nic
innego, jak przyjść tutaj.
Kobieta wskazała na podnoszącego rękę chłopaka.
— Czy każdy musi podjąć się tego typu atrakcji? — Ostatnie słowo było wypowiedziane
z niepewnością i nutą ironii.
— Jeśli chce zaliczyć rok — nauczycielka posłała nam pobłażliwy uśmiech — to
owszem, Calebie. Każdy. Bez wyjątku.
— Fantastycznie — wymamrotał chłopak, odchylając się na krześle.
Słysząc dzwonek oznajmiający zakończenie lekcji, niespiesznie zebrałam swoje rzeczy i
wyszłam na korytarz, gdzie od razu rzucił mi się w oczy chłopak z literatury, Caleb.
— Chloe, siostro! — zawołał do idącej z naprzeciwka blondynki. — Ułożyłem dla ciebie
wierszyk: „Róże są czerwone, fiołki niebieskie, mam pięć palców i jeden dla ciebie”. —
Wykonał w jej stronę wulgarny gest.
Dziewczyna go odwzajemniła i przewróciła oczami. Kilka osób znajdujących się najbliżej
tego teatrzyku rzuciło tej dwójce rozbawione spojrzenia.
— To jak na nich standard. — Zerknęłam w bok na brunetkę o koreańskich rysach, która
kiwnęła głową w kierunku rodzeństwa. — Może nie widać tego na pierwszy rzut oka, ale gdy się
rozkręcą, dzieje się właśnie coś takiego.
Wytrzeszczyłam oczy, bo, cholera, nie znałam jej, a gadała ze mną, jakbyśmy były
starymi znajomymi.
— Yyy… — wypuściłam z siebie przeciągły i niepodobny do mnie dźwięk. Zostałam
zbita z tropu.
— Kira Yen. — Wyciągnęła drobną dłoń, którą z rezerwą uścisnęłam.
 — Leah Preston.
— Wiem — odparła pewnym tonem, jakby mówiła: ech, to oczywiste.
— Kira, nikt nie lubi dręczycieli. — Obok nas pojawiła się wgapiona w ekran telefonu
Hope.
Zdezorientowana czarnowłosa zmarszczyła brwi.
— Już prędzej ciebie można nazywać dręczycielem — odburknęła, na co Ciredman
uśmiechnęła się przebiegle.
— Słuszna uwaga. — Potaknęła w ogóle niezrażona obelgą. — Jednak twoje zachowanie
również jest bliskie takiej postawy.
— Myślałam, że związek z McLeanem oznacza także twoją wewnętrzną przemianę —
wymamrotała pod nosem Kira.
— No popatrz — zakpiła Hope, choć przez sekundę wydała mi się dziwnie zmieszana… a
może przestraszona? — Wszyscy kiedyś się mylimy.
Jeśli ta konwersacja nie sprawiała, że moje postanowienie o pozostaniu niewidzialną szło
w zapomnienie, to pojawienie się Asy z pewnością do tego doprowadziło. A to wszystko jeszcze
przed drugą lekcją. Wszyscy uczniowie na korytarzu skupili spojrzenia na nim i jego
dziewczynie, a jako że byłam obok, to patrzyli i na mnie.
Nigdy nie wierzyłam w piękno autodestrukcji. Wtedy zobaczyłam ich z bliska — razem.
Oczy Asy i Hope opowiadały historie z niebezpiecznymi początkami i zgubionymi
zakończeniami.
Tak, oni byli piękni w swoim chłodzie, który ustępował, gdy byli razem.

Powrót do domu oznaczał, że będę zmuszona oddychać tym samym powietrzem co moja
jędzowata matka, dlatego wybrałam bezpieczniejszą opcję: udałam się na plażę do Venice.
Opierałam się o murek, zagłębiając stopy w ciepłym piasku, a wiatr rozwiewał mi włosy.
Niestety różowe szkła okularów tkwiących na moim nosie nie sprawiły, że świat nagle stał się
przychylniejszy. Wbrew temu, co głosiło słynne hasło, nie zobaczyłam przez nie życia w innych
barwach. Wychowałam się w fałszywym świecie. Wyrwałam się z niego — choć nie ja o tym
zdecydowałam — ale nie na długo. A przynajmniej nie na tyle, bym zrozumiała, że ten wyjazd
mógł być moim zbawieniem. Początkowo był koszmarem — przez blisko dwa lata trwałam w
zawieszeniu obezwładniona nieświadomością. Z naiwną wiarą, że on się ode mnie nie odwrócił.
Dźwięk oznajmiający nadejście wiadomości przerwał moje rozmyślania.
Leo: Rodzinny obiad.
Treść SMS-a była zwięzła, co nie wróżyło niczego dobrego. W tygodniu w naszym domu
nie istniało coś takiego jak wspólny posiłek. Nie było na to czasu, bo ojciec żył biznesem, a
matka żałosną rolą organizatorki spotkań snobek. Jej funkcja w rodzinnej firmie ograniczała się
do urządzania wystawnych kolacji, bankietów i przyjęć albo pozowania do zdjęć prasowych u
boku męża.
Niechętnie usiadłam na miejscu kierowcy, odpaliłam silnik i powoli wycofałam się z
parkingu. Teren blisko plaży zawsze był usiany turystami, dlatego w tym miejscu ostrożność była
najważniejsza. Ale nawet ona nie chroniła przed debilami wbiegającymi przed maski
samochodów.
Wcisnęłam gwałtownie hamulec, przez co szarpnęło mną do tyłu, a pas wbił mi się
dotkliwie w skórę. Nagle zobaczyłam przed sobą przystojną, wyrażającą dezaprobatę twarz,
mimo że wina nie leżała po mojej stronie. Wiązanka przekleństw opuściła moje usta, bo chłopak
nie zważał na fakt, że o mało nie doprowadził do wypadku.
— Ty pieprzony idioto! — wrzasnęłam za oddalającymi się plecami.
Palant dotarł spokojnie na drugą stronę jezdni i zniknął pośród tłumu. Na jego
nieszczęście miałam fotograficzną pamięć. Choć dostrzegłam zaledwie twarz, blond włosy i
tatuaż rekina na bicepsie, byłam pewna, że jeśli jeszcze kiedyś się spotkamy, to go przejadę.
Wyprowadzona z równowagi zaistniałą sytuacją dojechałam pod dom pełna gryzącego
niepokoju. Podczas drogi nawet nie skupiałam się na tym, że jadę na gówniany teatrzyk
zatytułowany: „Idealna rodzina”.
Gdy tylko przekroczyłam próg, poczułam zapach kurczaka. Pozytywne wrażenie
wywołane smakowitą wonią psuł jednak widok zirytowanej Jessiki Preston. A to niespodzianka.
— Miło, że zaszczyciłaś nas swoją obecnością — powiedziała zgryźliwie matka,
zaciskając usta w niezadowoleniu. — Odśwież się i przyjdź na obiad.
Minęłam ją bez słowa nieskora do kłótni. Szkoda mi było marnować na nią nerwy.
Seria głębokich wdechów w łazience nie pomogła mi pozbyć się napięcia, więc
ostatecznie wkroczyłam do przestronnej jadalni z posępnym wyrazem twarzy. Stół na co
najmniej dwanaście osób zastawiono zaledwie dla czterech, a bukiet lilii tkwił pośrodku,
wypełniając pomieszczenie uciążliwym zapachem. Tata zajął krzesło u szczytu stołu, zanim
wlepił wzrok w telefon, ale moje przyjście sprawiło, że od razu odłożył komórkę. Doskonale
pamiętałam wspólne obiady sprzed lat — w trakcie jedzenia urządzenia elektroniczne były
zakazane. Leo siedział zaraz obok wyraźnie znudzony. Zlekceważyłam zgryźliwy wzrok kobiety
naprzeciwko, po czym opadłam na krzesło obok brata.
W niewygodnej ciszy wszyscy zaczęliśmy nakładać jedzenie na talerze. Dopiero gdy
każdy miał czym zapełnić żołądek, nastąpiła pierwsza próba nawiązania kontaktu.
— Jak było w szkole? — zapytał ojciec, na co mój brat wzruszył ramionami.
— W porządku — odparł, a potem odchrząknął, krojąc mięso. — Dzielę czas między
naukę i futbol, ale nie narzekam. Drużyna ostro przygotowuje się do półfinałów, przez lokalne
gazety sportowe zostaliśmy wytypowani na zwycięzców.
— Gratuluję, synu. — Ojciec uśmiechnął się zadowolony, zanim przeniósł wzrok na
mnie. — A co z tobą, Leah? Zaaklimatyzowałaś się w nowej szkole?
— Szkoła jak szkoła, tato — mruknęłam. — Mogło być gorzej.
— Tradycyjnie pełna entuzjazmu i wdzięczności — skomentowała moja urocza
rodzicielka. — Musieliśmy się namęczyć, by przyjęli cię do ostatniej klasy na zaledwie semestr.
— Tak, bo wyłożenie kasy to naprawdę wielki wysiłek. — Prychnęłam, a w odpowiedzi
otrzymałam mroczne spojrzenie matki.
Nim jędza ponownie zdążyła się odezwać, do akcji wkroczył ojciec, chrząkając znacząco,
aby zwrócić uwagę moją i Leo.
— Ten obiad miał na celu raczej poinformowanie was o pewnym wydarzeniu, a nie
rozpętanie kłótni — powiedział spokojnie i odłożył serwetkę po tym, jak otarł nią usta. —
Mianowicie: nasza firma urządza bankiet charytatywny. Razem z waszą mamą chcielibyśmy,
żebyście oboje się stawili.
Może mój tata był lepszym człowiekiem od swojej żony, ale ostatecznie cechowała go
próżność.
— To będzie również twoje oficjalne wystąpienie w rodzinnym gronie po powrocie —
dodała matka, zwracając się do mnie. — Dlatego nie przynieś nam wstydu jakimś wybrykiem.
I oto sedno myślenia tej rodziny. Nasz, a przynajmniej mój, udział w bankiecie nie
wynikał z chęci rodziców, byśmy im towarzyszyli, tylko z obawy przed tym, jak to będzie
wyglądać, jeśli się na nim nie pojawimy. Bo w ich świecie opinia publiczna była jedyną, która się
liczyła.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 5.

Sny były pełne niewiadomych. Powstawały z pozornie nieznaczących, widzianych kątem

oka obrazów, a niektóre ich elementy składały się ze skrawków wspomnień. Te najgorsze
koszmary wydobywały się z krzyku, który w nas narastał.
— Przykro mi, Leah — odezwała się opiekunka naszego skrzydła. — Nie mam dla ciebie
żadnych listów.
Zacisnęłam powieki, starając się odgonić łzy; kiedyś w końcu przestaną płynąć. Nadzieja,
że dostanę od niego odpowiedź, nikła z każdym mijającym tygodniem.
Chciałam tylko wiedzieć, że to rozumie — wyjechałam dla niego.
Pobudka nadeszła gwałtownie wraz z głośnym dźwiękiem stojącego na szafce nocnej
budzika. Przez chwilę po prostu leżałam i spoglądałam w biały sufit, gdy mój oddech się
normował, a serce jeszcze biło nierówno podburzone wspomnieniem snu.
Poranna toaleta zajęła mi zaskakująco niewiele czasu, bo postawiłam na naturalność —
nie nałożyłam makijażu ani nie zrobiłam niczego specjalnego z prostymi włosami. Jedynie
przerzuciłam grzywkę na jedną stronę i wpięłam w kosmyki trzy wsuwki. Później ruszyłam na
parter.
— Hej — mruknęłam na powitanie Leo, który jadł płatki z mlekiem przy blacie
kuchennym.
— W nocy zawitała do kogoś wróżka. — Skinął brodą w kierunku krańca granitowego
blatu.
Zmarszczyłam brwi, nie rozumiejąc, i podeszłam do wskazanego miejsca. Okazało się, że
leży tam fiszka z napisaną odręcznie przez ojca notatką: „Na dobry powrót”. Pod kartką
zauważyłam kluczyki do mercedesa.
Nie umiałam ocenić, czy ten gest był szczery. Istniały dwie opcje: tata dbał o wizerunek
idealnej rodziny albo wręczył mi niewinny podarek. Naprawdę żałowałam, że za każdym razem
muszę podawać w wątpliwość motywy stojące za ofiarowaniem mi przez rodziców prezentu.
Moją pierwszą myślą nie było: „tata rozpieszcza ukochaną córkę”. To nie mogła być prawda, bo
on był zbyt słaby. Czy odrzuciłam prezent?
Do diabła, nie.
Byłam hipokrytką?
Może tak, ale nigdy nie uważałam się za anioła.
Chwyciłam pospiesznie jabłko, pożegnałam się z Leo i wyszłam przed dom, gdzie czekał
na mnie samochód prosto z salonu, na widok którego szybciej zabiło mi serce. Zapach nowości i
skórzanego obicia foteli były pierwszymi, jakie uderzyły we mnie po otwarciu drzwi. Usiadłam
za kierownicą, z rosnącym podekscytowaniem włożyłam kluczyki do stacyjki i odpaliłam silnik.
Docisnęłam gaz, z uwielbieniem wsłuchując się w warkot silnika. Niestety moja radość szybko
wyparowała, gdy wjechałam na teren Loyola High School. Bańka prysła i prawie dorobiłam się
wgniecenia na masce nowego auta.
— Co, do kur…! — wrzasnęłam, naciskając hamulec.
Jakiś imbecyl zajechał mi drogę, bo znajdował się po nieodpowiedniej stronie. Nawet się
nie zastanowiłam, co robię — automatycznie otworzyłam drzwi i wychyliłam się z pojazdu.
— Czy ciebie do reszty pogięło?! — Mój krzyk rozniósł się po dziedzińcu i słychać go
było chyba wszędzie mimo panującego wokół dużego hałasu.
Przystojna buźka, zawadiacki uśmiech i zmierzwione blond włosy: pakiet playboya
rodem z filmów dla podnieconych nastolatek.
 Chłopak wsparł ramię o otwarte drzwi swojego samochodu, eksponując zdobiący jego
skórę tatuaż rekina.
— Dwa razy w ciągu niecałych dwudziestu czterech godzin? — odezwał się wręcz
śpiewnym tonem. — Jeszcze pomyślę, że chcesz mnie skrzywdzić.
— Nawet nie kuś — warknęłam. — Masz klapki na oczach czy szukasz śmierci? Patrz
przed siebie, durniu.
Rozbrzmiewające za mną klaksony zmusiły mnie do ponownego usadowienia się na
fotelu kierowcy. Wyminęłam blondyna, który już dwukrotnie prawie doprowadził do wypadku, i
zaparkowałam kawałek dalej.
— Przechodząca koło nosa anonimowość to suka. — Spojrzałam na prawo, gdzie stała
Hope z beznamiętną miną. — Chyba nie potrzeba ci przyjaciół braciszka, żeby narobić
zamieszania.
Z tymi słowami ruszyła przed siebie, blokując własny pojazd za pomocą pilota.

Większość lekcji przesiedziałam w ostatnich ławkach, gdzie bez ustanku rysowałam w

szkicowniku. Materiał, który przerabiano na zajęciach, zdołałam zaliczyć w Kanadzie, dlatego
mogłam nie przywiązywać zbytniej wagi do tego, co mówią nauczyciele. Z kolei na
przedostatniej godzinie wypadło mi okienko, które musiałam jakoś wykorzystać. Nie byłam
przyzwyczajona do takich przerw, bo w szkole prywatnej ich nie miałam. Ale nie zamierzałam
narzekać. Ruszyłam ku bibliotece, w której mogłabym zająć się dalszym rysowaniem. Niestety
okazała się zamknięta, przez co zostałam zmuszona do bezcelowego tułania się po Loyola High
School. Puste korytarze były przyjemną odmianą — bez krzyków i przepychających się ludzi.
Szkoła dzieliła się na trzy skrzydła: jadalne połączone z lekcyjnym oraz osobną strefę
sportową, do której zaliczała się hala i ogromne boisko do futbolu będące chyba największą
chlubą tutejszego liceum, zważywszy na liczne sukcesy drużyny. Lekkoatleci zresztą nie byli
daleko w tyle. Nie musiałam być uczniem od dawna, by wiedzieć, że Hope była zawodniczką na
miarę światową — każdy o tym gadał. Nie gorsza od reszty grupa pływacka miała do dyspozycji
nowoczesny pawilon, gdzie obecnie się znajdowałam. Zapach chloru był dla mnie prawie jak
woń farb. Lubiłam pływać, ale nie interesowałam się tym zawodowo, traktowałam pływanie
raczej jako odskocznię od problemów. Nie przeceniałam swoich umiejętności, bo do stopnia
konkursowego dużo mi brakowało. Wolałam pozostać przy brudzeniu się podczas malowania,
niż codziennie marszczyć się jak suszona śliwka.
— Przyzwyczaiłem się do fanek, ale nie brałem młodszej siostry Prestona za stalkerkę. —
Tuż za moimi plecami rozbrzmiał męski głos.
Przeniosłam wzrok z niebieskiej powierzchni basenu wprost na roznegliżowaną klatę.
— Ty. — Zmrużyłam powieki, patrząc na intruza.
— Damon. — Wyciągnął dłoń w niemal pojednawczym geście.
Obrzuciłam go taksującym spojrzeniem sugerującym, że doskonale pamiętam o jego
występkach. Nie speszył się moim ociąganiem się, jedynie wyczekująco uniósł brew.
— Powiedz jeszcze, że Salvatore. — Przewróciłam oczami, gdy uścisnęłam jego dłoń.
— Niestety, Rogers — powiedział, przyjmując moją kpinę z uśmiechem, który zapewne
sprawiał, że laski zrzucały majtki.
— Leah Preston — odparłam, choć pewnie miał tego świadomość, skoro wiedział, kim
jest mój brat. — Jeśli ponownie zajedziesz albo zajdziesz mi drogę, nie wcisnę hamulca.
 — Sprawiedliwie, mała Preston. — Kiwnął głową. — Powiedzmy, że nie należę do
najostrożniejszych osób stąpających po tej planecie.
— W to nie wątpię — mruknęłam ironicznie. — Byłam tego świadkiem.
— Czy ty ze mną flirtujesz? — zapytał niskim głosem.
— Gdyby tak było, moje palce niby przypadkowo dotknęłyby twojej skóry —
oznajmiłam, jednocześnie przesuwając opuszkiem od łokcia do nadgarstka Damona. — Robiąc
ten ruch, zbliżyłabym się trochę do ciebie. — Miałam jego pełną uwagę. — Ale tak nie jest. —
Uszczypnęłam go, na co odskoczył gwałtownie. — Nie schlebiaj sobie, zarozumiały draniu.
Zaskoczona mina chłopaka sekundę później ustąpiła miejsca rozbawieniu, które
przekształciło się w wybuch śmiechu.
— Oficjalnie ogłaszam, że będziemy najlepszymi przyjaciółmi, mała Preston.
— Trzymam się z dala od kłopotów, Rogers.
Skrzyżowałam ręce na piersi, a on zamilkł w niemym skupieniu. Po chwili wyminęłam go
zdecydowana zakończyć tę krajoznawczą wycieczkę po szkole. Wtedy też dotarło do mnie jego
wołanie.
— Nie każde kłopoty są złe!
Ruszyłam na korytarz zdeterminowana, żeby zapomnieć o słowach Damona, ale to nie
było łatwe. Prawda nigdy nie jest łatwa do przełknięcia.
Chciałabym powiedzieć, że nie miał racji. Tylko że wtedy przekreśliłabym całe moje
dzieciństwo. U boku Isaaca co rusz wpadałam w kłopoty. Zbyt ciekawa świata, by tkwić w
zamknięciu. Więc chwyciłam się chłopca, który uwierzył we mnie, nim sama się tego nauczyłam.
Cztery lata później stałam na opustoszałym korytarzu przed drzwiami sali muzycznej,
wpatrując się przez szybę w wytatuowanego chłopaka i bezskutecznie doszukując się w nim
podobieństwa do tamtego dziecka. Cały czas próbowałam znaleźć cień chłopca, którego znałam.
Isaaca, który uratował mnie przede mną samą. Z tym że jego już nie było. Nie miałam pojęcia, co
się stało z moim Isaakiem, bo nieświadomy obecności widowni nastolatek siedzący przy bębnach
nie należał do mnie. Tak naprawdę Isaac chyba nigdy nie był mój. Zastanawiałam się, skąd
wzięła się tkwiąca w nim wściekłość, którą ukazywał przy każdym uderzeniu pałeczek o talerz.
Klawisze fortepianu zastąpił głośną perkusją — ona lepiej pasowała do jego nowej osobowości.
Odwróciłam wzrok od Isaaca. Byłam przerażona tym, jak ścisnęło się moje serce, gdy
odchodziłam od sali muzycznej. To, co zostało zamknięte na dnie mojej duszy, pchało się ku
powierzchni.

Niedzielny poranek rozpoczęłam dosłownie pod wodą. Tutaj też zastał mnie Leo, który
stanął przy brzegu basenu.
Wynurzyłam się, przetarłam oczy dłonią i dostrzegłam zniecierpliwioną minę brata.
— Zbieraj się — powiedział Leo. — Najwyższy czas, żebyś ruszyła tyłek poza granicę
szkoły i domu.
W obliczu jego determinacji na nic zdały się moje protesty. Nawet fakt, że nakłaniał mnie
do wyjścia przez ponad trzydzieści minut, nie zepsuł mu humoru. Za wszelką cenę chciał, bym
przekonała się do jego przyjaciół — moja izolacja ewidentnie go niepokoiła. Może dla mnie też
byłaby problemem, gdybym nie poznała konsekwencji własnych czynów. Tych, z którymi
musiałam się mierzyć przez jednego z nich. W świecie Prestonów niezależność miała swoją cenę,
a ja nie czułam się na siłach, by ponownie ją zapłacić.
 Był jeszcze nieodłączny element mojej przeszłości. Nie czerpałam żadnej przyjemności
ze spędzania czasu z Isaakiem Cloneyem, który teraz najwyraźniej był częścią paczki Leo. Mój
brat zdawał sobie sprawę, że dawniej byliśmy blisko, ale nie miał pojęcia, co mnie zmieniło.
Wiedział jedynie, że Isaac jest zakazanym tematem. Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek się
zaprzyjaźnią, ale też nigdy nie chciałam, aby moje przeżycia oddziaływały na jego osądy. Od lat
nie przynależałam do Los Angeles — nie miałam prawa wpływać na kontakty mojego brata.
Momentami pragnęłam mu o wszystkim powiedzieć. Cholera, pragnęłam wykrzyczeć, jak bardzo
Isaac mnie zniszczył. Wrzeszczeć, by uświadomić wszystkim, jak toksyczna jest moja matka. A
potrafiłam wyłącznie przywołać na usta sztuczny uśmiech.
Godzinę później stałam wbrew sobie w hałaśliwym parku rozrywki zwanym
Disneylandem. Moja początkowa niechęć zmalała, gdy poczułam w sobie podekscytowaną
dziewczynkę i zarazem poszukującą wszędzie inspiracji artystkę. Może przyjście tutaj nie było
takim złym pomysłem. Obserwowałam rzeźbę z brązu przedstawiającą Walta Disneya
trzymającego za rękę swoją największą kreację: Myszkę Miki.
Udawałam, że nie widzę stojącego kilka metrów dalej Isaaca. Choć obok mnie znajdowali
się Leo, bracia White, Witcher i Charlie razem z Alex, którym zostałam mimochodem
przedstawiona w szkole, jedyną osobą, na której potrafiłam się skupić, był on. Evan, który
zdawał się najbardziej zafascynowany tym miejscem spośród całej grupy, kłócił się z
Nathanielem. Wszystko z powodu punktu, od którego mieliśmy zacząć trasę. Gdy zebrani powoli
dochodzili do porozumienia, gdzie najlepiej rozpocząć wycieczkę, Asa z Hope ulotnili się do
kawiarni nieopodal.
— Dzielimy się na dwa obozy — podsumował dramatycznie Evan — na zdrajców oraz
tych, którzy pójdą za mną.
Słuchałam jego paplaniny jednym uchem, skupiając uwagę na otaczających mnie
budynkach. Każdy z nich odzwierciedlał inny świat. Miałam na myśli nie tylko atrakcje, które
mogłam dostrzec z oddali, ale również szczegóły poszczególnych sklepów. Cały wygląd
Disneylandu był bajkowy — pobudzał wyobraźnię, docierając do wewnętrznego dziecka
ukrytego w każdym z nas.
— Leah?
Spojrzałam na Nate’a, który wyraźnie czekał na moją odpowiedź.
— Z kim idziesz?
— Nie zawiedź mnie, ulubienico numer dwa — powiedział poważnie Witcher, na co
uniosłam brew.
Rozejrzałam się po formujących się grupach i dostrzegłam, że Isaac stoi bliżej White’a.
W tym momencie podjęłam decyzję. Chciałam być jak najdalej od niego.
— A istnieje szansa, że jak cię wybiorę, to się przymkniesz? — mruknęłam w kierunku
Evana, który uśmiechnął się wręcz triumfalnie, świadomy, jakiego dokonałam wyboru.
A prawdą było, że podchodziłam do tego obojętnie — jedynie jego obecność pozwoliła
mi wybrać.
Swoją podróż po parku rozrywki rozpoczęliśmy od świata kosmitów — Tomorrowland
stanowił kwintesencję szaleństwa. Z kolei Buzz Lightyear Astro Blasters był idealnym miejscem
dla maniaków Toy Story. Po odstaniu swojego w kolejce wsiedliśmy do wagoników
poruszających się po trasie, gdzie trzeba celować laserem w specjalne tarcze w kształcie
potworów. W ciemności stylizowanej na gwiezdną przestrzeń pojawiały się czerwone punkty, do
których strzelaliśmy dobrani w pary. Evan zdawał się stawiać sobie zwycięstwo za punkt honoru.
— Giń, paskudo! — usłyszałam tuż za nami jego krzyk, mimo że w pomieszczeniu
rozbrzmiewała głośna ścieżka dźwiękowa. — Charlie, przyłóż się trochę!
 Alex, dziewczyna Charliego, została na zewnątrz, bo w innym przypadku komuś z nas
brakowałoby osoby towarzyszącej. Była zresztą była bardziej zaaferowana robieniem zdjęć niż
atrakcjami.
Trzymałam pistolet, nieprzerwanie strzelając, póki nie dotarliśmy do końca trasy. Evan,
gdy tylko wysiadł, podbiegł do wagonu, który zajmowałam z bratem, i spojrzał na wyświetlający
się na liczniku wynik.
— Co? — Zmarszczył brwi. — Charlie, mówiłem, żebyś się bardziej przyłożył. —
Nadąsany zerknął w stronę czarnoskórego chłopaka, na co ten z rozbawieniem przewrócił
oczami.
— Dorośnij, chłopie — odparł.
Później dotarliśmy do Star Tours — idealnej rozrywki dla fanów Star Wars, czyli nie dla
mnie. Wraz z równie niezainteresowaną Alex, która zdawała się czekać jedynie na Fantasyland,
siedziałyśmy przy stoliku pod dużym parasolem nieopodal gwiezdnej atrakcji. Impulsywnie
wyciągnęłam z torebki niewielki szkicownik.
— Więc jesteś artystką — odezwała się Alex, wspierając łokcie na dzielącym nas blacie.
— Chyba mogę się nią nazwać. — Uniosłam na moment spojrzenie znad szkicownika, w
którym zaczęłam szkicować pomnik Myszki Miki.
— Trudno cię rozgryźć — oznajmiła po chwili milczenia. — Tajemnicza, oschła, a
zarazem emocjonalnie dostępna.
Nie rozumiałam, dlaczego obce mi osoby poddają mnie psychoanalizie. Każdy zakładał,
że jestem kimś, choć tak naprawdę nic nie wiedział na mój temat.
— Z kolei ty… — zaczęłam i położyłam ołówek rysikiem ku górze — …jesteś
zwyczajnie wścibska.
Ciekawość i dociekliwość zawsze mnie odrzucały, bo ludzie posiadający te cechy mogli
dostrzec więcej. Mogli dostrzec prawdę. Brawura była moim mechanizmem obronnym, zupełnie
jak sarkazm. To stanowiło moją jedyną tarczę przed ludźmi. Chciałam, żeby wszyscy —
szczególnie w pobliżu mojej rodziny — trzymali się ode mnie z daleka, bo nie umiałam podołać
wyuczonej etykiecie, uprzejmym pogadankom i wymogowi prezentowania nienagannych manier.
W chłodnym stylu bycia odnalazłam sposób na to, by prowadzić w Los Angeles samotne,
spokojne życie. Byle przejść przez te kolejne miesiące bez zbędnych dramatów, jakie na siebie
sprowadzałam, gdy pozwalałam innym zbytnio się zbliżyć. Uznałam, że ludzie trzymają się z
dala od gburów, a przynajmniej powinni trzymać się od nich z daleka. Więc postanowiłam być
gburem.
— Mylą się. — Alex po chwili uśmiechnęła się nieznacznie niezrażona moją oschłością.
— Nie przypominasz Hope. Twoje oczy nie są puste jak jej kiedyś — zaakcentowała ostatnie
słowo. — Masz w sobie ogień. Witaj na pokładzie, Preston. — Mrugnęła łobuzersko.
Najwyraźniej nikt z całej tej paczki nie miał instynktu samozachowawczego. W słowniku
żadnej z tych osób nie było również określenia „uraza”. Im bardziej się walczyło, tym łatwiej
przyjmowali „ofiarę” do paczki. Na pozór nieznający życia nastolatkowie mają nierzadko
większą życiową wiedzę niż niejeden staruszek. Jakby widzieli i odczuli więcej.

— Zaraz puszczę pawia — mruknął Charlie, opierając dłonie na kolanach.

— Tam nie było nawet gwałtowniejszego zakrętu — powiedziała Alex, bezskutecznie
starając się ukryć rozbawienie.
 Cóż, krytej kolejki górskiej Space Mountain nie można było nazwać ekstremalną. Została
dostosowana dla dorosłych, ale pozostawała rozrywką dla podlotków.
— Och, przepraszam, że zjedzony corn dog tak nie uważa — bąknął przejęty Charlie.
Marudził przez następną godzinę, podczas gdy Alex w dziecięcym transie szalała na
każdej atrakcji Fantasylandu, by na koniec przypieczętować zabawę zakupem uszu Myszki
Minnie.
— Patrzcie, co mam. — Wskazała z uśmiechem na swoją głowę.
— Juhu! — zawołałam i mało entuzjastycznie wyrzuciłam pięść w górę.
Pod nieobecność reszty grupy obijałam się z Leo na ławce. Pozostali poszli do łazienki, a
Alex ruszyła na podbój sklepów.
— Pomyślałam też o tobie. — Wyciągnęła z torebki identyczny dodatek.
— Dla mnie to naprawdę zbędny gadżet. — Zapalczywie pokręciłam przecząco głową,
gdy Alex się do nas zbliżała.
— No weź — jęknęła, wydymając dolną wargę. — Nie przyjmiesz ode mnie prezentu?
Branie na litość i wywoływanie poczucia winy było zagraniem poniżej pasa, ale na moje
nieszczęście w pewnych przypadkach działało. Z dramatycznym westchnieniem sięgnęłam po
opaskę, na co Alex uśmiechnęła się triumfalnie. Spojrzałam na rozbawionego Leo, który nie
pomógł mi w niedoli.
— Juhu! — Leo powtórzył mój gest, nabijając się w najlepsze.
— Ooo, ja też chcę takie uszy! — Usłyszałam wołanie nadąsanego Evana.
— On tak serio? — zapytałam.
— Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo — odparł Leo, który spoglądał na
oddalającego się w towarzystwie Alex chłopaka.
Każdego z tej paczki cechowało coś wyjątkowego, co odróżniało go od reszty. Jednak
wspólnie tworzyli pewną niedoskonałą całość. Właśnie tego pragnęli inni ludzie, chcąc im się na
siłę przypodobać. Z łatwością można było zaobserwować, w jaki sposób patrzą na nich na
korytarzu i usilnie próbują nawiązać z nimi bliższy kontakt.
Razem tworzyli coś, czego nikt nie mógł złamać.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 6.

Tkwiące w moich dłoniach pomarańczowe opakowanie przypominało mi o

nadchodzących nieubłaganie kłopotach. Pozornie niewinne pastylki pozwalały mi przetrwać.
Ratowały moje ciało i umysł.
— Cholera. — Przeczesałam włosy palcami w gorączkowym geście.
Puste pudełko ze mnie drwiło. Wiedziałam, że bez tabletek na dłuższą metę sobie nie
poradzę — przez dzień czy dwa może tak, później stopniowo będę tracić panowanie nad sobą, a
kontrolę nade mną zacznie przejmować rozdrażnienie. Nie stanie się tak, bo przestanę
przyjmować leki, tylko dlatego, że stracę poczucie urojonego bezpieczeństwa, które zapewniał
mi fakt, że je miałam. W każdym razie nie zamierzałam iść z tym, co mi dolegało, do specjalisty.
Nie miałam dość siły na mówienie o swoich problemach i rozgrzebywanie przeszłości. Nie przy
mojej matce.
Odetchnęłam niespokojnie, chowając puste pudełko do szuflady stolika nocnego, po czym
ruszyłam do łazienki. Moje ręce trzęsły się przy każdym ruchu, jednakże twardo brnęłam przez
poranną toaletę, a po zejściu na parter dzielnie zjadłam śniadanie. Niemniej świadomość wiszącej
nade mną chmury gradowej odbijała się na moim humorze. Wpływała na niego obawa, która nie
chciała odejść, nieważne, jak mocno starałam się o niej zapomnieć. W szkole sytuacja wyglądała
tak samo.
— Leah!
Słysząc nawoływanie, zamrugałam zdezorientowana. Otrząsnęłam się z letargu i
spojrzałam na Damona.
— Lekcja już się skończyła — oznajmił.
Owszem. Sala biologiczna była całkiem pusta.
— Dzięki. — Odchrząknęłam niemrawo, następnie błyskawicznie zebrałam swoje rzeczy,
zarzuciłam torbę na ramię i ruszyłam ku wyjściu z klasy.
— A gdzie ci się tak spieszy?! — zawołał za mną i sekundę później znalazł się tuż obok.
Bliska irytacji przetarłam dłonią pozbawioną makijażu twarz. Naprawdę nie miałam czasu
na żadne bzdury.
— Nie jestem w nastroju na podchody, Damon.
Z początku zaczepny humor chłopaka zniknął. Nie podobało mi się to, co skrywało się za
jego zmarszczonymi brwiami. Był w pełni skoncentrowany na mnie.
— Wszystko w porządku?
— Tak — odparłam automatycznie. Mój umysł błądził w poszukiwaniu rozwiązania
problemu braku leków. — Nie. To nieważne.
Sama nie wiedziałam, co mówię.
— Mała Preston, radzę ci się zatrzymać, jeśli nie chcesz ściągnąć na siebie niepotrzebnej
uwagi — powiedział cicho Damon, podążając za mną przez korytarz.
Tu mnie miał. Wolałam uniknąć zamieszania, a dostrzegając rzucane nam spojrzenia,
byłam pewna, że jeden zły ruch może pociągnąć za sobą zbyt wiele konsekwencji.
Zaufanie stanowi fundament udanej znajomości: bez niego nie da się zbudować niczego
trwałego ani prawdziwego. Nigdy nie byłam na tyle głupia, by zapomnieć o tej zasadzie. Dlatego
od dawna nie miałam przyjaciół. Wiedziałam, że w mojej obecnej sytuacji szansa na znalezienie
kogoś, kto bez słowa załatwi mi tabletki, jest bliska zeru. Pozostawały tylko ryzykowne
poszukiwania niepewnego źródła albo nieprzespane noce, które mogły spowodować więcej szkód
niż pożytku.
 — Chodź. — Westchnęłam po chwili milczenia, wskazując ku drzwiom prowadzącym do
wyjścia ze szkoły.
Przerwa obiadowa dawała wystarczająco dużo czasu, by omówić pokrótce mój problem.
— Wyczuwam nastrojowe wibracje — zanucił błaznowato Damon, gdy zaprowadziłam
go do swojego samochodu, żebyśmy znaleźli się z dala od wścibskich uszu oraz ewentualnej
publiki.
Zamknęłam drzwi i przewróciłam oczami.
— Muszę znaleźć dilera — oświadczyłam, na co chłopak rozchylił usta.
Cóż, niezależnie od tego, jak idiotycznie to brzmiało, była to niestety prawda.
Irracjonalnie powierzyłam niemal kompletnie nieznajomemu jedną ze swoich
największych tajemnic.
— Nie ma takiej opcji, Leah — stwierdził, nim zdążyłam coś dodać.
— Nie o to chodzi, Rogers — burknęłam rozjuszona. — Żadna ze mnie narkomanka.
Mam całkiem poważne problemy ze snem. Kiedy chodziłam do poprzedniej szkoły, moja
współlokatorka dawała mi tabletki nasenne przepisywane przez jej psychiatrę. Dzięki nim
mogłam normalnie funkcjonować, a wczoraj wzięłam ostatnią. Chcę znaleźć kogoś, kto mi je
załatwi.
Damon przyglądał mi się w milczeniu. Nie przypominał żartownisia sprzed chwili.
— Ktoś jeszcze wie? — zapytał w końcu powoli, na co pokręciłam głową.
Leo znał zalążek moich problemów. Zwracanie na siebie uwagi było ostatnim, czego
potrzebowałam. Nie chodziło nawet o dyskomfort, jaki by mi towarzyszył, gdybym opowiedziała
bratu o wszystkim. Raczej o fakt bycia pod obserwacją — po przyznaniu się do brania tabletek
nie ozdrowiałabym, za to zdobyłabym ciągłe zainteresowanie Leo. Z natrętnymi pytaniami i
spojrzeniami rzucanymi z ukosa w gratisie. Wolałam uniknąć takiej sytuacji. Wystarczyło, że
niepokoił się o moją relację z Isaakiem. Małymi krokami próbował sprawić, by napięcie między
nami opadło. Nie chciałam, aby moja bezsenność stała się dla niego kolejnym ciężarem.
— Nie — odpowiedziałam wreszcie Damonowi, wpatrując się w przednią szybę. — Nie
chcę też iść do specjalisty, bo… — zacięłam się. — Po prostu nie.
Nie mogłam wyznać mu prawdy o nieprzewidywalnej matce, która nie dopuściłaby do tej
wizyty. Jej spaczony umysł widziałby w tym wstyd: oznakę słabości rodziny.
— Kumpel z mojej drużyny będzie wiedział, jak się do tego zabrać. — Chrząknął. —
Poza sezonem załatwia dla siebie zioło.
Mimowolnie odetchnęłam, świadoma, że mogę liczyć na ratunek. Nienawidziłam na kimś
polegać, ponieważ wiązało się to z ryzykiem wykorzystania tego przeciw mnie. Ale teraz nie
miałam wyboru. Musiałam zaufać Damonowi. Naprawdę miałam zrytą banię.
— Dlaczego to robisz? — Pytanie opuściło moje usta, nim przemyślałam, czy powinnam
je zadawać. — Nie znasz mnie.
Blondyn oparł głowę o zagłówek, po czym spojrzał mi w oczy.
— Bo kiedy już to wiem, wolę nad tym w jakiś sposób zapanować — odparł powoli,
jakby ważąc słowa. — Nie chcę, żebyś szukała kogoś na własną rękę w obcym mieście.
— Nie jesteś mi nic winny — oświadczyłam zgodnie z prawdą.
Sama nie chciałam być mu dłużna.
— Tak jak mówiłem, mała Preston. — Uniósł kącik ust. — Będziemy najlepszymi
przyjaciółmi. Więc dobrze by było, gdyby przynajmniej jedno z nas zaczęło się angażować.
Wysiadł z samochodu, a ja patrzyłam na jego oddalające się plecy, nie mogąc
powstrzymać cisnącego mi się na twarz uśmiechu.
Miałam jedynie nadzieję, że Damon Rogers nie będzie moim kolejnym błędem.
 Z nietęgą miną gapiłam się na pomiętą kartkę, na której zapisano ciąg cyfr. Damon
potrzebował dokładnie dwóch dni na zdobycie odpowiedniego numeru telefonu; zgodnie z jego
słowami dostawca regularnie go zmieniał. Ta ostrożność pokazywała, z kim tak naprawdę mam
do czynienia — gdzie szukam pomocy.
Spięłam się, gdy drzwi do mojego pokoju uchyliły się ze skrzypnięciem. Ukazała się w
nich jasna czupryna Leo.
— Leah, przyszła ta cała projektantka — poinformował mój brat.
Szanowna matka zadecydowała, że pod żadnym pozorem nie mogę pojawić się na
bankiecie w swoim naturalnym wydaniu — cokolwiek miało to oznaczać. Byle jaka sukienka nie
wchodziła dla niej w grę, dlatego zatrudniła profesjonalistkę. Toż to byłby wstyd, gdyby
nazwisko Preston zaczęło być kojarzone z podrzędnym butikiem.
— Już idę. — Westchnęłam.
Na parterze można było wychwycić zmianę w zwyczajowo cichym domu. Naturalny ład
tego miejsca został naruszony przez elegancką kobietę, która znajdowała się w centrum salonu
przy stojaku z ubraniami. Nieznajoma przyglądała mi się z grobową miną, odkąd przekroczyłam
próg pomieszczenia. Każdemu mojemu krokowi towarzyszyło jej uważne spojrzenie.
— Wyraźnie zarysowana talia, długie nogi mimo średniego wzrostu. — Zsunęła okulary
na czubek nosa, wyliczając po kolei. Komfort pierwsza klasa. — Lekko poszarzała od
niewyspania cera niekorzystnie wpływa na wygląd, jednak… — przerwała na moment — nadasz
się mimo tego, co mówiła Jessica.
Matka na medal. Nawet nie zapytałam o to, co wygadywała ta harpia.
— Milutko — skwitowałam z przekąsem.
Skierowałam się w stronę projektantki, gdy ta obróciła się ku wywieszonym strojom.
Widziałam, że co kilka sekund zerka na mnie przez ramię.
— Pudrowy róż i burgund to zdecydowanie twoje kolory. — Cmoknęła, przekazawszy mi
dwa pokrowce. — Szybko. Idź się przebrać, żebym mogła ocenić, co będzie najlepiej wyglądało.
Bez słowa ruszyłam do łazienki. Dyskusje były zbędne.
Powiesiłam pokrowce na przymocowanym do drzwi haczyku i rozsunęłam zamek
jednego z nich, aby wyciągnąć różową sukienkę. Satynowy materiał prawie przykleił się do
mojego ciała. Suknia kończyła się w połowie uda, a jej spiczasty dekolt sprawiał, że biust był
mocno podkreślony.
— Nie powiem, oszczędzano materiał, kiedy ją szyto — mruknęłam chwilę później,
wkraczając do salonu.
Kobieta zmierzyła mnie oceniającym spojrzeniem. Stałam jak widły w gnoju, gdy krążyła
wokół mnie w poszukiwaniu najmniejszej skazy.
— Niewielka poprawka przy żebrach sprawi, że sukienka będzie leżała idealnie —
odezwała się wreszcie.
Nie byłam pewna, czy kieruje te słowa w moją stronę, czy po prostu głośno myśli.
Odesłała mnie do łazienki, żebym przymierzyła burgundową kreację o podobnym kroju co
różowa, ale z nieco większej ilości materiału — sięgała mi dwa centymetry za kolano — oraz z
dodającym pikanterii rozcięciem na udzie. Ten strój okazał się zwycięski. Uznałyśmy z
projektantką, że druga suknia będzie lepszą opcją na bankiet.
— Valeria poleca się na przyszłość. — Pomachała mi opuszkami palców, nim zatrzasnęła
za sobą drzwi frontowe.
Zamrugałam.
Takie rzeczy wyłącznie u Prestonów.

Powiew wiatru sprawił, że moje farbowane kosmyki zafalowały, gdy wsparłam łokcie o
balustradę balkonu. Obracałam telefon w dłoni, zanim z namysłem odblokowałam ekran.
Rozdzierające uczucie w piersi uniemożliwiało mi spokojne oddychanie. Mimo to
przezwyciężyłam strach i wystukałam krótką wiadomość.
Gdybym tylko wiedziała, że powiadomienie o dostarczeniu SMS-a było wyznacznikiem
nadchodzących kłopotów…
Wróciłam do sypialni, wykorzystując fakt, że matkę pochłonęło organizowanie przyjęcia,
i sięgnęłam po płótno. Z ciemnych zakamarków garderoby wydobyłam sztalugę wraz z
potrzebnymi przyborami. Machinalnie związałam włosy, a przynajmniej to, co zdołałam objąć
gumką. Przez uciążliwe zmęczenie wywołane brakiem snu ciągnęło mnie do pracy z farbami —
do tworzenia obrazów rodzących się w moim umyśle.
Z godziny na godzinę nienaruszona biel płótna znikała zastąpiona czernią i szarością.
Malowałam instynktownie, bez planu; po prostu coś sterowało moimi rękami, a efekt był dla
mnie równie zaskakujący co dla potencjalnego obserwatora.
Niebo gładko przechodziło w czerń postaci — w cień skryty w mroku — za którą jaśniały
gwiazdy. Twarz mężczyzny została uchwycona pod pewnym kątem, była zwrócona ku górze, a
wokół niej, jak obłok dymu papierosowego, rozchodziła się mgła.
Umorusana farbami cofnęłam się o kilka kroków; miałam zaciśnięte gardło.
Podświadomie zdawałam sobie sprawę, na kogo patrzę, mimo że rysy nie wskazywały na
konkretną osobę.
Wzięłam głęboki oddech, następnie powoli wypuściłam powietrze. Moje dotychczas
spięte mięśnie stopniowo się rozluźniały — taki efekt mogło przynieść jedynie trzymanie pędzla.
Moje myśli rozpłynęły się jak dym na obrazie.
Szybko się otrząsnęłam, gdy zerknęłam w stronę leżącego na szafce telefonu. Migająca,
oznaczająca powiadomienie zielona dioda ze mnie drwiła.
Nieznany: Sobota, ósma wieczorem. Molo w Santa Monica.
Dokładnie w dzień bankietu.
Zacisnęłam palce na urządzeniu ze świadomością zbliżającej się katastrofy. Po raz ostatni
spojrzałam na stworzony przed chwilą obraz z myślą, która nie chciała odejść.
Może po czterech latach, po tym, jak nasze ścieżki ponownie się skrzyżowały, wykrzyczę
Isaacowi, jak desperacko mi na nim zależało, a śmiech wydobędzie się z mojego gardła, kiedy
wspomnę, że złamał mi serce. Może.
Tylko że tak się nie stanie. Będę milczeć i pozostaniemy tylko spisaną w połowie historią.
Skończoną, ale bez zakończenia.
 Rozdział 7.

Stałam pośród obcego tłumu, do którego nie pasowałam. Jedyne, co nas łączyło, to obłuda
— te sztuczne uśmiechy. Gdybym wyznała publicznie brutalną prawdę o moim wyjeździe,
zebrani tu ludzie nie wiedzieliby, jak zareagować. Nie mieliby pojęcia, jak zachować się w
obecności kogoś, kto wyróżnia się w spektaklu, jakim było ich wyidealizowane życie. Nie byli
przyzwyczajeni do kontaktu z osobami nieprzystającymi do tworzonej przez nich bajki.
Salę bankietową wypełniała śmietanka towarzyska, której przedstawiciele chcieli pokazać
się z jak najlepszej strony. W końcu według nich nic nie budowało wizerunku lepiej niż
uczestniczenie w wystawnych przyjęciach charytatywnych.
— Sama byłam zaskoczona jej decyzją o wyjeździe do szkoły w Kanadzie — oznajmiła
matka, dotykając pereł na szyi. — Jednakże gdy dowiedziałam się, że to placówka z przyszłością,
gdzie uczą się przyszli biznesmeni i gwiazdy, nie mogłam utrudniać jej zdobycia takiego
wykształcenia.
Siła tych kłamstw paliła moje wnętrzności żywym ogniem. Wyłączyłam się z rozmowy,
kiedy usłyszałam, jak matka tłumaczy, że rozpoczynający wówczas przygodę z futbolem Leo nie
mógł wyjechać, bo zaprzepaszczenie takiego talentu byłoby zbrodnią.
— Przepraszam, mój brat mnie potrzebuje — przerwałam wywód matki, posyłając żonom
współpracowników ojca uprzejmy uśmiech.
Każda z tych damulek była pokroju Jessiki Preston, a udział w tym przedstawieniu
cholernie mnie męczył.
Ruszyłam w kierunku Leo rozmawiającego z drobną dziewczyną. Krótkie włosy w
odcieniu kasztanowego brązu kręciły się za jej uszami, z których zwisały okrągłe kolczyki.
Wyglądała jak wróżka.
— Sądziłem, że szybciej od nich uciekniesz — powiedział mój brat, spoglądając zza
ramienia nieznajomej. — Od ojca i jego kumpli zwiałem po czterech minutach. Między słowami
„nieruchomość” a „sprzedaż”.
Przewróciłam oczami, przechwyciwszy z dłoni Leo kieliszek szampana.
Należąca od pokoleń do naszej rodziny firma zajmowała się nieruchomościami. Ta
branża, mimo że czasami dość niepewna i ryzykowna, przynosiła ogromne dochody. One
zapewniały nazwisku Preston globalną rozpoznawalność w sferze biznesu.
— Ty jesteś pewnie Leah — odezwała się dziewczyna, wyciągając dłoń. — Mia
Henderson.
— Miło mi — odparłam odruchowo.
— O, nie wiem, czy zdołaliście się poznać — zwróciła się do mnie, gdy zerknęła na
kogoś za mną — ale to mój partner na wieczór… — zawiesiła głos.
Ujrzałam jeszcze zaciśnięte wargi brata, nim się odwróciłam.
— Isaac — dodała Mia.
Byłam otępiała; zwyczajnie nie wiedziałam, jakie emocje mi towarzyszą. Było coś
nieuchwytnego w chłopakach, którzy zakładali garnitur. W elegancji kontrastującej z prawdziwą
osobowością. Właśnie taką sprzeczność czułam, widząc Isaaca w czarnej koszuli z rozpiętym
kołnierzykiem i z kolczykiem w brwi. Emanował czymś kusząco grzesznym. Czymś, za czym
jest gotowa podążyć każda dziewczyna.
— Znamy się — skwitował sucho, rzucając mi zdawkowe spojrzenie. — Jesteśmy
starymi znajomymi.
— Och, nie wiedziałam — mruknęła Mia zupełnie nieświadoma napięcia pomiędzy mną
a Isaakiem. — Skąd się znacie?
Żebym mogła odpowiedzieć na to pytanie, musiałam wykonać skok na głęboką wodę. W
przeszłość. Do dnia, który na zawsze zmienił moje życie.
— Czemu ciągle tu siedzisz? — Usłyszałam cichy głos. — To musi być nudne. Nie masz
przyjaciół?
Pomiędzy złocistymi pędami wierzby dojrzałam szare, skrzące się ciekawsko oczy.
Zmarszczyłam nos w reakcji na niemiłe stwierdzenie stojącego przede mną chłopaka.
— Mam — bąknęłam, odkładając kredkę na leżący na moich kolanach zeszyt. — To, że
lubię tu rysować, nie znaczy, że nie mam przyjaciół. A gdzie są twoi, skoro masz czas, żeby
interesować się tym, co robię?
Mama nie pochwaliłaby tak niekulturalnej odpowiedzi. Jednak nie było jej tutaj, więc się
nie dowie. Poza tym to on zaczął.
— Jestem Isaac. — Ręka chłopaka wystrzeliła w moim kierunku.
Spoglądałam na nią z namysłem, nie wykonując przez chwilę żadnego ruchu. Tego typu
zwłoka byłaby kolejną rzeczą, za którą w domu zostałabym potępiona.
— Leah. — Uścisnęłam jego dłoń. — A ty jesteś niegrzeczny, bo zignorowałeś moje
pytanie.
Odchrząknęłam ledwo zauważalnie, próbując zachować pozory beznamiętności.
Przeszłość ma to do siebie, że jest czymś, co już minęło. Natomiast w teraźniejszości Isaac był
jedynie chłopakiem, którego kiedyś znałam.
— Z dzieciństwa — odpowiedziałam wreszcie na pytanie Mii.
Pogodzenie się z faktem, że Cloney należy do przeszłości, nie oznaczało, że miałam
ochotę mówić o tamtym etapie mojego życia.
Przeniosłam wzrok na czujnego Leo, który wydawał się gotów w każdej chwili wkroczyć
do akcji, gdyby atmosfera się zagęściła.
— Więc jak ci się podoba powrót do Los Angeles? Wiem od taty, że trochę cię tu nie było
— odezwała się Mia.
Nie miała pojęcia, że właśnie brnęła w coraz większy syf. W emocjonalny bajzel, przed
którym za wszelką cenę chciałam uciec.
— Powiedzmy, że zdołałam się przyzwyczaić do mroźnej Kanady — mruknęłam, a
jednocześnie rozglądałam się za roznoszącym szampana kelnerem.
Na eleganckich przyjęciach nikt nie zwracał uwagi na bąbelki w kieliszkach osób
niepełnoletnich. Wszyscy byli skupieni na sobie. Byle zabłysnąć w świetle fleszy i w
towarzystwie.
— Ach, to stąd ten ledwo słyszalny akcent.
Miała rację: powrót w rodzinne strony uświadomił mi, że mimowolnie przejęłam od
Kanadyjczyków zwyczaje językowe i wymowę.
— Tam i tak byłam „tą Amerykanką”. — Wzruszyłam nonszalancko ramionami. —
Nawet po czterech latach nie pozbyłam się tego tytułu.
Właśnie to pozwoliło mi pozostać rdzenną Amerykanką — gdzieś w głębi duszy miałam
świadomość, że Kanada nigdy nie stanie się moim prawdziwym domem. Wszystkie mieszkające
tam osoby od razu zauważały ludzi spoza ich kręgu, którzy wyraźnie odróżniali się od reszty.
Każdy Brytyjczyk, Amerykanin czy Australijczyk był na wstępie piętnowany. Szkoła, choć
tolerancyjna i gościnna, dawała odczuć, że nie pochodzi się stamtąd. To utrudniało odnalezienie
się w nowym miejscu. Szczególnie komuś, kto ubolewał, że się tam znajduje. Komuś, kto płakał
za tym, co stracił; za tym, co nigdy nie należało do niego.
— Pewnie poznałaś mnóstwo nowych ludzi — kontynuowała Mia przyjaznym tonem. —
To musiała być fajna przygoda.
Nie. Nie wtedy, gdy zostaje się zmuszoną do wyjazdu. Do ucieczki od swojego
dotychczasowego życia.
— Nie było najgorzej. — Odchrząknęłam.
To była połowiczna prawda. Po prostu z czasem stałam się obojętna na wszystko, co mnie
otaczało. Rzeczywistość zamieniła się w znośną rutynę, kiedy zrozumiałam, że tam byłam wolna
od toksycznej matki.
— Ja studiuję w Brown, jednak ze względu na potrzeby taty zrobiłam półroczną przerwę
— powiedziała nazbyt wyniosłym głosem, który stał się o oktawę wyższy, gdy wymieniła nazwę
jednego z uniwersytetów Ligi Bluszczowej.
Na szczęście nie musiałam kontynuować tej rozmowy. Ciche trzaski rozeszły się echem
po sali, a to wszystko za sprawą podłączonego do nagłośnienia mikrofonu. Moment później na
podwyższeniu stanęła szczupła kobieta będąca koordynatorką całego wydarzenia.
— Dzień dobry, nazywam się Alice Jenkins — odezwała się z wyćwiczonym uśmiechem.
— W imieniu zarządu Preston Industrial pragnę podziękować państwu za tak liczne przybycie. A
szczególnie samej Jessice Preston, która postawiła sobie za punkt honoru zorganizowanie tego
charytatywnego bankietu.
W pomieszczeniu rozbrzmiały donośne oklaski. Przyglądałam się teatrzykowi
odstawianemu przez moją matkę: jej przesadnemu zaskoczeniu. Ledwie powstrzymałam
parsknięcie, kiedy dostrzegłam, że przyciska do piersi dłoń, po czym usłyszałam, jak składa
otaczającym ją ludziom skromne podziękowania. Wszyscy łykali tę pokazówkę jak pelikany
pożywienie. Jakby to nie Jessica Preston stała na czele organizacji zajmującej się ustalaniem
programu całej imprezy. Wszystko przebiegało zgodnie z opracowanym przez nią planem —
cokolwiek się dziś stanie, ona z pewnością o tym wiedziała.
Przemówienie Alice z dodatkiem licznych umizgów w stronę mojej matki i zapowiedzią
zbliżającej się licytacji minęło mi szybko, mimo że nie miałam pod ręką kolejnego kieliszka
szampana. Nie mogłam sobie pozwolić na następny, jeśli niedługo chciałam prowadzić
samochód.
Gdy zostaliśmy poproszeni o zajęcie przydzielonych nam miejsc, aby zjeść gorący
posiłek, zrozumiałam, że nieprędko uwolnię się od Mii i jej partnera. Siedzenie przy tym samym
stoliku zdecydowanie utrudniało sprawę. Dodajmy do tego moich rodziców i rodziców Mii, a
otrzymujemy receptę na migrenę.
Leo, jak na dżentelmena przystało, odsunął mi krzesło, dzięki czemu z łatwością
wsunęłam nogi pod sięgający niemal do podłogi obrus. Mając nadzieję, że udało mi się przybrać
beznamiętny wyraz twarzy, spojrzałam na zajmującego miejsce dokładnie naprzeciwko mnie
Isaaca, mimo że w środku aż skręcało mnie z irytacji. Ze wszystkich znanych mi osób akurat Mia
musiała być córką głównego wspólnika ojca i akurat Cloney musiał jej towarzyszyć. Ktoś na
górze nieźle sobie ze mną pogrywał.
— Macie już jakieś plany na studia?
Słysząc pytanie zadane przez pana Hendersona, który ku mojemu zdziwieniu nie toczył
rozmowy z moim ojcem, podniosłam spojrzenie znad talerza.
Mężczyzna był starszy od moich rodziców o co najmniej dziesięć lat, z kolei jego żona
należała do młodszych egzemplarzy. Albo botoks czynił cuda jak w przypadku kobiety, która
mnie urodziła.
Zanim zdążyłam wymyślić bezpieczną odpowiedź, Leo zaczął grać rolę wzorowego syna
przedsiębiorcy i duszy towarzystwa. Krótko mówiąc: człowieka zawsze gotowego na każdą
konwersację.
 — Spodziewam się stypendium sportowego. — Jego słowa były niejednoznaczne i
wiedziałam, w czym tkwił haczyk. — Jednak kierunkiem, ku któremu się skłaniam, jest biznes i
zarządzanie.
Leo uwielbiał futbol — żył nim w równym stopniu co ja sztuką. Rodzina na krótką metę
popierała jego pasję, ponieważ dobrze prezentowała się w opowieściach o perfekcyjnych
potomkach Prestonów. Póki otrzymywał dobre oceny i nie widział w futbolu swojej przyszłości,
mógł robić, co chce. Potem jego życiem miał zawładnąć rynek nieruchomości. Znałam ten plan.
Jeszcze zanim zostałam wygnana z rzekomego raju, wiedziałam, czego oczekują od nas rodzice.
Sukcesy mojego brata idealnie wpasowywały się w wizerunek Prestonów, tyle że Leo sam
zdawał sobie sprawę, że ich akceptacja jego pasji ma datę ważności.
— I to rozumiem. W końcu przejęcie rodzinnego imperium stanowi priorytet — odezwał
się Henderson. Niestety spojrzenie jego paciorkowatych oczu przeniosło się na mnie. — A ty,
Leah?
Odłożyłam nóż z dala od pokrojonego kurczaka, bo mój apetyt nagle zniknął. Kątem oka
zauważyłam ostrzegawczą minę matki, która wyraźnie mówiła, bym uważała na słowa.
— Jeszcze nie podjęłam decyzji — skłamałam niegotowa na jatkę, jaką mogłaby
urządzić, gdybym wyjawiła prawdziwe plany. — Ale myślę poważnie o Columbii.
Wiedziałam, że ostatnie zdanie odwróci uwagę wszystkich obecnych osób i skupią się one
na Lidze Bluszczowej. Choć uczelnia, o której wspomniałam, była prestiżowa, nie miałam
wątpliwości, że interesująca mnie specjalizacja nie będzie im się wydawać taka ambitna.
Columbia nawet nie była moim wyborem, to była jedynie zasłona dymna, ponieważ nie chciałam
wywołać kłótni. Nie żeby ludzie siedzący przy stole mieli prędko poznać prawdę. A prawda była
taka, że właśnie kończyłam tworzyć swoje portfolio wymagane podczas rekrutacji na uczelnie
artystyczne.
— Ach, szkoła samego Baracka Obamy. — Pan Henderson kiwnął z uznaniem głową. —
Moja Mia przerwała naukę w Brown, by pomóc schorowanemu ojcu — dodał i poklepał córkę po
dłoni w rozczulającym geście.
Przez następne czterdzieści minut odpowiadałam na błahe pytania. Starałam się nie
strzelić gafy, co prawdopodobnie skutkowałoby gniewem matki, bo ostatnie, czego
potrzebowałam, to zbędne pogadanki. Gdy nadszedł czas licytacji, każdy skupił na niej uwagę,
więc odeszłam od stolika pod pretekstem przypudrowania nosa.
W wyjątkowo opustoszałej łazience wzięłam głęboki oddech. Nawet nie zdawałam sobie
sprawy, jak bardzo dusiłam się pośród tych wszystkich ludzi. Jak mocno męczyło mnie ciągłe
udawanie. W lustrze zobaczyłam dziewczynę o nienagannym wyglądzie. Na mojej skórze nie
było śladu po farbie ani ołówku. Kolczyk z nosa wyjęłam, aby zadowolić matkę, moje włosy
były ułożone w fale, a burgund sukienki doskonale komponował się ze srebrem sandałków na
obcasie.
Prawie pasowałam do idealnego obrazka rodziny Prestonów. Ale nie byłam sobą.
Niemniej tylko wtedy wtapiałam się w tło — kiedy przestawałam być Leah.
Zacisnęłam usta zażenowana swoim zachowaniem. Wystarczyły dwa tygodnie, bym
pozwoliła się stłamsić. Daleko mi było do perfekcji. W Kanadzie nauczyłam się celebrować
imprezy, pić alkohol, popalać okazjonalnie papierosy i poznawać ludzi. Wystarczył przyjazd do
Los Angeles, żebym zapomniała o tym, kim jestem. Za dnia może stałam na uboczu zatopiona w
pięknie sztuki, ale istniała jeszcze dziewczyna, która budziła się w nocy. Wyznaczyłam sobie
i innym granice, by się odizolować — byleby nie zniszczyć wizerunku Prestonów. By móc
umknąć daleko stąd, gdy tylko skończę szkołę. Dorastająca w Kanadzie Leah nauczyła się
cieszyć z tego, co ofiarowuje jej życie. Leah tkwiąca w Los Angeles dała się zdominować
i okiełznać. Bała się pokazać siebie.
Rytmicznie stukając obcasami, ruszyłam przez oświetlony korytarz w kierunku wyjścia z
budynku. Nim uderzyło we mnie parne powietrze, napisałam do Leo krótką wiadomość,
informując, że źle się czuję i wracam do domu. Podałam bloczek parkingowemu, który podszedł
do mnie w sekundzie, kiedy go zauważył.
Parę minut później przemierzałam centrum Los Angeles, jadąc w kierunku zatoki. Niebo
już dawno spowił mrok — w styczniu słońce zachodziło tu około czwartej po południu, więc
kiedy zajechałam do Venice, przed oczami miałam obraz jasnych punkcików lśniących na niebie.
Granat kontrastował z blaskiem gwiazd i chociaż miałam prawie osiemnaście lat, ten widok nadal
zapierał mi dech w piersiach. To był symbol mojej bezpiecznej przystani.
Na pomoście znajdowało się niewiele osób, wyjątkowo jak na sobotni wieczór. Nie
wiedziałam, czy powinnam się cieszyć, czy obawiać: oznaczało to mniej świadków szemranych
interesów, ale również większe ryzyko, że może mi się stać krzywda. Damon był pewny, że będę
z tą osobą bezpieczna, jeśli tylko przekażę odpowiednią ilość pieniędzy. Chciał pojawić się tu
razem ze mną, ale kategorycznie odmówiłam. Może i byłam mu wdzięczna, jednak to nie
upoważniało go do niańczenia mnie.
Wsparłam łokcie o metalowe barierki, wpatrując się w nieprzeniknioną głębię oceanu.
Mrok rozpraszały jedynie światła wesołego miasteczka za moimi plecami. Kolory diabelskiego
młyna odbijały się w tafli wody, nadając malarski kształt moim myślom. Mijały mnie zatopione
w rozmowach osoby, którym przyglądałam się uważnie. Każda z nich mogła być dilerem, a ja nie
miałam pojęcia, czego się spodziewać.
Wtedy go ujrzałam. Skrytego w cieniu, idącego z nisko opuszczoną głową. Jego dłonie
były schowane w kieszeniach eleganckich spodni, podczas gdy moje pokryły się potem.
Chciałam uciekać. Cholera. Wiedziałam, że powinnam, ale zwyczajnie zastygłam
niezdolna do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Moje serce biło tak głośno, że w uszach
słyszałam echo tych uderzeń. Nie potrafiłam myśleć racjonalnie. Nie byłam pewna, która myśl
była bardziej przerażająca: ta, że on zatracił się w dilerce, czy ta, że zaraz odkryje, kim jest jego
klient.
— Isaac. — Szept bezwiednie opuścił moje usta.
Nasze oczy się spotkały, a w jego metalicznie szarych zaczął szaleć sztorm.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 8.

W niektórych historiach następują długie przerwy, podobne do tych, jakie są konieczne

przed nałożeniem kolejnych warstw farby na obraz, co można zrobić dopiero po wyschnięciu
poprzednich. Niemniej nawet jeśli dwie osoby ruszają odrębnymi ścieżkami, nie oznacza to, że
ich drogi nigdy ponownie się nie przetną. I właśnie tak było w przypadku moim i Isaaca.
Powinnam była wiedzieć lepiej, że to, co wydawało się nienaturalnym spokojem, okaże się ciszą
przed burzą.
Z narastającym przerażeniem patrzyłam w stronę chłopaka, który na każdym kroku
udowadniał mi, jak wiele zmieniło się w ciągu tych lat rozłąki. Pokazywał, jak dużo nas teraz
dzieli. Stałam w bezruchu i chyba zapomniałam o oddechu, bo na chwilę zrobiło mi się ciemno
przed oczami. Isaac, przekonany, że nasze spotkanie było przypadkowe, początkowo utrzymywał
obojętną minę, ale w jego oczach widziałam urazę, co akurat nie było niczym nowym.
Zauważyłam jednak chwilę, w której zrozumiał, kim jest jego klient — zobaczyłam pęknięcia w
jego masce.
— To ty.
Dwa słowa. Tylko na tyle go stać.
Choć Isaac Cloney był dilerem, z jakiegoś powodu to on zdawał się oburzony faktem, że
jestem rzekomą ćpunką. Oczywiście prawda wyglądała inaczej, ale on najwyraźniej odgórnie
założył najgorsze. Wyciąganie pochopnych wniosków jest błędem popełnianym przez ludzi
praktycznie na każdym kroku. We własnym domu. W sklepie. W parku. Na ulicy. Wszędzie
dostrzegamy to, co wydaje nam się, że widzimy.
Milczałam, bo nie wiedziałam, co powiedzieć. A raczej nie miałam zamiaru się
usprawiedliwiać. Cóż, przynajmniej póki kolejne słowa, tym razem wypowiedziane gniewnie, nie
opuściły jego ust.
— Od jak dawna bierzesz?
Bryza szarpała moimi włosami, które wplątywały się w tkwiące w moich uszach
kolczyki. Wokół nas panował spokój, a z wesołego miasteczka dobiegał beztroski śmiech. Powoli
zaczynała do mnie docierać absurdalność tej sytuacji.
— Od jak dawna handlujesz prochami? — odbiłam piłeczkę. Moje pytanie było pełne
ironii i jadu.
Isaac zwrócił się do mnie tak, jakbym to ja była tą złą w tej opowiastce. Jak gdyby on
niczemu nie zawinił, a narkotyki roznosiły się same. Ten chłopak wyzwalał we mnie to, co
najgorsze. Skrajne uczucia popychające mnie do podjęcia ryzyka. Zapomniał tylko o jednej
ważnej rzeczy. Lata okrutnego milczenia odebrały mu prawo do ingerowania w moje życie.
— Odpowiedz na moje cholerne pytanie — rzucił wściekle, zmniejszając odległość
między nami.
Ciągłe ignorowanie się — ten stały dystans — powodowało, że nasza nagła bliskość była
dziwna. Wręcz niewygodna. Narastająca w głosie Isaaca irytacja sprawiła, że zapragnęłam się
zbuntować. Uniosłam brodę i spojrzałam prosto w oczy, których uparcie unikałam, odkąd
przyjechałam do Los Angeles.
— To lek nasenny — wycedziłam. — Nie biorę go dlatego, że w dużych ilościach
powoduje haj, ale dlatego, że w nocy nie mogę zmrużyć pieprzonych oczu.
Isaac patrzył na mnie przeszywającym wzrokiem. Sposób, w jaki to robił, sprawiał, że
czułam coś. Była we mnie złość. Ale tej iskrze towarzyszyło też coś innego. Obserwowałam, jak
chłopak sięga do klapy marynarki, po czym wyjmuje z kieszeni przeźroczyste i nieoznakowane
opakowanie z prawie setką pastylek. Z zaciśniętymi ustami obejrzał tabletki.
— Dlaczego nie weźmiesz na to recepty? — mruknął, przerywając uciążliwą ciszę.
— Nic o mnie nie wiesz, Isaac — wysyczałam, wbijając paznokcie w nasadę dłoni. —
Dawno straciłeś prawo do zadawania pytań, dlatego traktuj mnie jak normalnego klienta i
przestań udawać, że ci zależy. Miałeś rację: niepotrzebnie wracałam. Zostań przy tej myśli i nie
wtrącaj się w moje życie. Za kilka miesięcy wyjadę i mogę przysiąc, że już nigdy więcej się nie
spotkamy.
Słowa wypływały z moich ust niczym rwący potok. Uczucia narastały, szukając ujścia.
Wyszarpnęłam gotówkę z torebki i wcisnęłam plik banknotów w pierś chłopaka. Isaac chwycił
go mechanicznym ruchem, dzięki czemu z łatwością sięgnęłam po opakowanie, które trzymał w
drugiej dłoni. Moje ramię przeszył prąd, gdy nasze palce się zetknęły, ale zlekceważyłam to. Od
dawna ignorowałam wszystko, co związane z Cloneyem. Bez słowa ruszyłam przed siebie, a on
mnie nie zatrzymał.
Niczego innego się nie spodziewałam.
Podmuchy wiatru biły mnie w twarz i pozwalały mi oddychać. Dostarczały powietrza,
którego jeszcze chwilę wcześniej nie potrafiłam zaczerpnąć. Miałam wrażenie, że opakowanie
leków ciąży mi w torebce, kiedy mijałam niczego nieświadomych ludzi. Oni, zupełnie jak ja, nie
zdawali sobie sprawy z tego, co miało nadejść.
Wsiadłam do samochodu i parę razy bezskutecznie starałam się trafić kluczykiem do
stacyjki. Dopiero próbując odpalić auto, zauważyłam, jak bardzo trzęsą się moje dłonie.
Zacisnęłam powieki, opadłam na oparcie fotela kierowcy i powoli liczyłam swoje oddechy.
— Szlag. — Uderzyłam kilkakrotnie rękami o kierownicę, czując, jak frustracja
przejmuje nade mną kontrolę.
Ze wszystkich znanych mi ludzi akurat Isaac musiał zjawić się na molo. Właśnie tym był
wszechświat — suką, która drwiła z nas w najmniej odpowiednich momentach. Nie liczyło się,
ile razy los kopnął mnie w dupę; w końcu nie miałam gwarancji, że przetrwanie paru
przeciwności zagwarantuje mi trwały spokój.
Nagle z mojego telefonu popłynęła melodia. Ten dzwonek był przypisany do Leo.
Westchnęłam świadoma, że jeśli zignoruję połączenie, spowoduję jedynie więcej szkód.
Moje palce ciągle drżały, dlatego nie udało mi się odebrać za pierwszym razem.
— Halo? Leah, wszystko w porządku? — Usłyszałam, kiedy wreszcie przystawiłam
komórkę do ucha.
Nie. Nic nie było w porządku.
— Tak. — Odchrząknęłam, starając się opanować. — Nie dzieje się nic poważnego.
Zbliżają się te dni w miesiącu. — Skorzystałam z najlepszej wymówki osłabiającej czujność
faceta. — Właśnie wracam z apteki i kieruję się prosto do domu.
Wolałam mieć alibi, na wypadek gdyby Leo wyskoczył z faktem, że jest w domu albo
zaraz się tam znajdzie.
— Mogłaś mi powiedzieć. — Odetchnął. — Zawiózłbym cię.
Kłamstwa paliły moje gardło jak kwas. Oszukiwanie brata zawsze przychodziło mi z
trudem. W sumie nie wiedziałam, co było gorsze: łgarstwo czy fakt, że nigdy nie będę mogła
wyznać mu prawdy na temat przeszłości. Ona by go zniszczyła.
Gdy w końcu uspokoiłam się na tyle, żeby odpalić mercedesa, prędko odjechałam z dala
od molo. Światła miasta przelatywały dookoła mnie w niewyraźnych błyskach. Idący po
chodnikach ludzie stanowili nie więcej niż barwną plamę. Mijałam uliczki zatopiona we
własnych myślach, póki nie zaciągnęłam ręcznego, by moment później wysiąść z auta. Coś
chciało wyrwać się z mojego wnętrza — miotała się po nim jakaś iskra.
 Ruszyłam przed siebie i otworzyłam drzwi do, jak się okazało, pustego domu. Ta cisza
budynku obezwładniała. Nie pasowała do szalejącej we mnie burzy. Zrzuciłam szpilki i
zaniosłam je na piętro, do własnej sypialni, gdzie upuściłam je na podłogę. Z łoskotem uderzyły
o drewno, a ja powędrowałam do łazienki.
Nagromadzone emocje mnie dusiły. Dławiły, wyżerając zaciśnięte gardło. Patrzyłam na
swoje odbicie w lustrze. Na tę obłudę, którą sobą reprezentowałam. Brzydziłam się matki
ukrywającej przed światem prawdziwą twarz, podczas gdy sama nie byłam lepsza — skrywałam
siebie na każdym kroku. Ograniczałam się, wmawiając sobie, że w innym razie rodzicielka
zmieni moje życie w piekło. Ponownie zrobi coś, za co zapłacę swoim szczęściem.
A przecież zmieniłam się. Nie byłam już przestraszoną dziewczynką sprzed lat, która
znowu uległaby jej tyranii. Więc gdzie był ten przepoczwarzony motyl?
Wkładałam z powrotem kolczyk do nosa, próbując odpowiedzieć sobie na pytanie,
dlaczego podporządkowuję się matce. W jej obecności moja dojrzałość zdawała się znikać.
Obserwowałam siebie — bez sukienki i dodatków, które z łatwością zmieniały mnie w jedną
z nich. Patrzyłam na dziewczynę, której znakiem rozpoznawczym były farba i schnące na blacie
pędzle odbijające się w lustrze. Chwyciłam opakowanie tabletek, które położyłam przy
umywalce, ze świadomością, że ten lek też jest częścią mnie. Nie mogłam się go pozbyć, przestać
zażywać w jednej chwili. Nie wtedy, gdy naprawdę tego nie chciałam.
Oczami wyobraźni widziałam Isaaca: chłopaka, który przyczynił się do tego, kim się
stałam. Nasza znajomość była czymś, co nigdy się nie zatrzymało. Nie odszedł kompletnie ani
nie opuścił całkowicie moich myśli. Inni faceci przychodzili i znikali, z nim było inaczej. Nie
wiedziałam dlaczego, ale zdawałam sobie sprawę, że coś wewnątrz mnie zawsze będzie do niego
wracało, nawet nieświadomie. Pogodziłam się z tym. Tak samo jak z faktem, że już nic do niego
nie czułam. Oto kwintesencja pogodzenia się z przeszłością: nie dajemy jej odejść, ponieważ
wiemy, że ona nigdy do końca nie zniknie — zawsze w nas będzie. Po prostu stopniowo
przyzwyczajamy się do tego, co było, aż myślenie o tym nie wywołuje w nas bólu. Ja
przekształciłam wspomnienia o Isaacu w pęd twórczy, który uruchamiał się, gdy sięgałam po
pędzel.

Razem z poniedziałkiem przyszła obawa, że stanę oko w oko z Isaakiem. To pierwsze

spotkanie po problemach zawsze było najgorsze. Ten brak pewności, co się stanie. Moje
wątpliwości okazały się jednak nieuzasadnione, ponieważ Cloney nie pojawił się na matematyce.
A przez kolejne godziny nie dostrzegłam go w tłumie w Loyola High School, więc nerwy
odeszły w zapomnienie. Może w tym jednodniowym rozluźnieniu tkwił błąd — straciłam
czujność. Dlatego we wtorkowe popołudnie stałam się łatwym celem.
Zaczęło się od kilku spojrzeń. Aż po skończonych zajęciach z literatury pięknej Isaac
zdecydował się do mnie podejść.
— Pogadamy.
To, co chyba miało być pytaniem, zabrzmiało bardziej jak stwierdzenie.
— A mamy o czym?
Zebrałam swoje rzeczy do torby, starając się już nie zwracać uwagi na Cloneya. Kiedyś
liczyłam na chociaż jedną rozmowę. Teraz wszystko uległo zmianie.
— Leah. — Westchnął wyraźnie zirytowany.
Rozejrzałam się po sali, w której nie było żywej duszy. Dochodzący z korytarza hałas był
wystarczającą barierą dla ewentualnego podsłuchiwacza.
— Proszę bardzo, mów. — Oparłam się o ławkę, krzyżując nogi w kostkach.
— Czy Leo wie o twojej bezsenności?
Przewróciłam oczami, bo przez sekundę łudziłam się, że nie o tym będzie chciał
rozmawiać.
— Wie tyle, ile musi, by nie popadać w paranoję — odparłam szorstko, a pytania lśniące
w jego oczach zmusiły mnie do kontynuowania. — Nie wie o tabletkach i na razie nie mam
zamiaru mu o nich mówić.
— Ktoś powinien… — wszedł mi w słowo.
— Isaac, jestem dużą dziewczynką — zadrwiłam. — Od dawna radzę sobie sama i
naprawdę nie potrzebuję twojej interwencji. Zauważyłeś, że ja nie interesuję się tym, że
sprzedajesz prochy? Nie przyjaźnimy się — Zaśmiałam się gorzko. — Ba, my nawet już się nie
znamy. Więc po prostu daj spokój.
Przecisnęłam się obok niego i było jak za pierwszym i każdym kolejnym razem — nie
zatrzymał mnie. Nie zrobił żadnego ruchu. Zwyczajnie pozwolił mi odejść.
Część mnie była przerażona świadomością, że chłopak, który kiedyś był moim
przyjacielem, wpakował się w nielegalny handel prochami. Nie zagłębiałam się w to nie dlatego,
że mi nie zależało, tylko dlatego, że nie miałam prawa się wtrącać. Już nie. Tak samo, jak lata
temu on stracił możliwość ingerowania w moje życie.
Jak ognia unikałam wejścia na stołówkę — tłumy były irytujące. Ten nieustający gwar
rozmów i śmiechów działał na mnie drażniąco, zupełnie jak rzucane mi spojrzenia. Dziś jednak
nie zdążyłam zrobić sobie śniadania ani kupić czegoś po drodze, więc niespecjalnie miałam
wybór.
— Pierwsza wizyta na stołówce. — Usłyszałam za sobą znajomy głos. Hope zatrzymała
się tuż obok w kolejce, po czym postawiła na tacy jedynie pudding i wodę z cytryną. — W
okresie, w którym większość stolików dawno odnalazła swoich rocznych właścicieli, raczej nie
znajdziesz wolnego miejsca, więc to na lewo, niedaleko tylnego wyjścia, jest do twojej
dyspozycji. — Wskazała brodą w odpowiednią stronę, kiedy dotarłyśmy do kas. — Bez obaw,
nie ma tam nikogo od nich — zaakcentowała ostatnie słowo.
Nie czekała na moją reakcję, tylko odebrała resztę od kasjerki, podczas gdy obsługująca
mnie kobieta się guzdrała. Uczniowie Loyola High School z pewnością czuli respekt wobec
Ciredman, zważywszy, że każdy usuwał jej się z drogi, jakby była co najmniej Mojżeszem na
Morzu Czerwonym. Hope szła z wysoko uniesioną brodą, jak gdyby ten budynek należał do niej.
Dwie minuty później odeszłam od stanowiska przy kasie i ruszyłam do stolika na tyłach.
Skoro wciąż nie chciałam zbliżyć się do męskiej części paczki Leo, która wydawała się przynosić
najwięcej kłopotów, mogłam spróbować zdobyć spokojniejszych znajomych. Jeśli w ogóle Hope
można było zaliczyć do tej drugiej grupy. Nie od razu musiałam szukać głębokich więzi czy
relacji, które mogłyby ściągnąć na mnie problemy. Zwykła szkolna znajomość.
— A jednak. — Ciredman skinęła głową. — Leah, poznaj Caleba.
Blondyn, którego kojarzyłam z zajęć, podał mi wolną od sztućca dłoń.
— Siostra Leo i literatura piękna. — Wskazał na mnie palcem. — Pamiętam.
Usiadłam naprzeciw nich i położyłam na blacie tacę z talerzem z risotto, które ze
wszystkich oferowanych papek wyglądało najlepiej. Po chwili w zasięgu mojego wzroku
pojawiła się ciemniejsza od mojej ręka, która następnie wylądowała przy brzegu stolika. Alex
zajęła miejsce tuż obok, witając się z Hope i Calebem, przy czym zdawała się nawet nie zwracać
uwagi na moją osobę; jakbym nie była nikim nowym.
— Najwyższy czas, Preston — powiedziała jedynie wyraźnie, odnosząc się do mojej
wcześniejszej nieobecności w tej sali. — Myślałam, że już do końca roku będziesz chować się w
bibliotece albo w kąciku wypoczynkowym.
Druga opcja stanowiła urozmaicenie, gdy nie chciałam wdychać kurzu. Szereg puf
ustawionych w korytarzu niedaleko hali sportowej dawał dodatkową możliwość odpoczynku.
Zwykle nie widywałam tam wielu ludzi, bo większość przerw, prócz obiadowej, nie trwała zbyt
długo.
— Nie zapeszaj, jeszcze stwierdzi, że ma nas dość i ucieknie — mruknęła siostra
bliźniaczka Caleba, którą kojarzyłam z korytarza, ale oficjalnie jeszcze się nie poznałyśmy.
Właśnie dosiadła się do stolika. — Jestem Chloe.
— Leah.
— Wiem. — Chloe uniosła kącik ust, zajmując miejsce po mojej prawej.
— Ach, to przypomina mi o moich początkach w szkole — odparła Hope, teatralnie
kładąc dłoń na sercu. — Wzruszające.
Hope Ciredman miała w sobie więcej sprzeczności niż jakakolwiek osoba, którą
dotychczas poznałam. Była beznamiętna w swoim chłodzie, by w kolejnej sekundzie gromadzić
wokół siebie ludzi. Jakby zupełnie przypadkowo.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 9.

Niepokój, to poczucie czającego się niebezpieczeństwa, był najgorszym z uczuć. Jakby w

każdej chwili coś mogło zburzyć ład.
Wjechałam na podjazd, zauważywszy ze zdziwieniem samochody dwojga domowników.
Oboje rodziców w domu to rzadkość. W godzinach popołudniowych zazwyczaj nie było tu
nikogo. A tym bardziej w piątek — dzień bankietów i innych wydarzeń towarzyskich. Dzwony
wielkości kościelnych zaczęły rozbrzmiewać w mojej głowie ostrzeżeniem: „uciekaj, póki
możesz”. Niestety mój telefon zdychał, więc najpierw musiałam zyskać ładowarkę, a dopiero
potem mogłam wybyć z domu na dłużej. Niechętnie ruszyłam do drzwi frontowych.
Skradałam się przez przedpokój. Budynek wydawał się pusty przez panującą w nim ciszę
— żadnych rozmów ani odgłosów dobiegających z telewizora. Białe płytki pod moimi stopami
były zimne. Przemierzałam korytarz z myślą, że chyba jestem bezpieczna. Stanęłam na
pierwszym stopniu prowadzących na piętro schodów, gdy rozległ się znajomy głos. Moje serce
zabiło mocniej pod wpływem niespodziewanych słów, a pięta osunęła się ze schodów.
— Leah, pozwól tu na chwilę — powiedział tata, a echo jego głosu dochodziło z jadalni.
— Jasna cholera — sapnęłam, pocierając otartą skórę na stopie.
Ruszyłam w stronę jadalni, powstrzymując przemożną chęć ucieczki. Jak zwykle Jorge
Preston zajmował krzesło u szczytu podłużnego stołu. W powietrzu nie unosił się jednak zapach
potraw, bo ich nie było. Kobieta, która z nienawiścią wypchnęła mnie na świat, stała u boku
męża. To mnie zaniepokoiło.
— Usiądź. — Matka wskazała krzesło.
Od razu zaczęłam się zastanawiać, czy ostatnio coś przeskrobałam.
Jedyne, co przychodziło mi do głowy, to zdobycie leków. Jeśli rodzice dowiedzieli się o
tabletkach… Nawet nie chciałam myśleć o konsekwencjach. O tym, co ona wtedy wymyśli.
— Postoję — odparłam.
— Jestem! — zawołał Leo, wpadając do jadalni. — Nie mogłem przyjechać wcześniej,
bo trener uzgadniał z nami rozpiskę meczów.
Jeśli był tu mój brat, sytuacja raczej nie dotyczyła tylko mnie. Chyba.
Odetchnęłam lekko.
— Leah też dopiero przyszła — odezwał się ojciec, po czym machnął dłonią, choć
spóźnienia przecież go irytowały.
Doskonale pamiętałam słowa, które często powtarzał: „biznesmen zawsze musi być na
czas, bo inaczej okazje przemkną mu koło nosa”. Skoro tym razem nas nie pouczał, najwyraźniej
kroiło się coś większego.
— A zebraliśmy się tu, ponieważ… — Uniosłam wyczekująco brew.
Te spotkania całkowicie wykończą mnie psychicznie.
— Ponieważ wasz ojciec ma wam coś ważnego do przekazania. — Matka spiorunowała
mnie wzrokiem, wlewając w te słowa nieco jadu.
Napomnienie.
— W ostatnich latach nasza firma niesamowicie się rozrosła i zdobyła silną pozycję na
rynku — oświadczył ojciec z grobową miną. — Członkowie zarządu robią się nerwowi i chcą za
wszelką cenę utrzymać stan obecny. Zarówno oni, jak i udziałowcy pamiętają jeszcze czasy
waszego dziadka, co oznacza, że mają bardzo konserwatywne poglądy. Między innymi na temat
rodziny. Uważają, że jako dyrektor naczelny powinienem słynąć z rodzinnego ciepła i lojalności.
Od pół roku szykujemy się do dwóch bardzo ważnych transakcji, które szacujemy na setki
milionów dolarów. Jak się pewnie domyślacie, każdy z potencjalnych klientów jest starej daty i
ceni sobie więzi rodzinne, więc chce zobaczyć je również w naszej firmie. Dlatego chciałbym,
żebyście towarzyszyli mi w spotkaniach za kilka miesięcy. Mówię o tym teraz, by uprzedzić…
Gorzki śmiech próbował się wyrwać z mojego gardła, gdy stopniowo wszystko zaczęło
układać się w całość. To było tak żałośnie oczywiste — pojawiłam się na tamtym balu, aby
zarząd mógł mnie zobaczyć.
— Liczymy, że uszanujecie prośbę ojca — powiedziała Jessica. — Przy tym będziecie go
wspierać i trzymać się z dala od skandali, które mogłyby mu zaszkodzić. — Zauważyłam, że jej
oczy skierowały się w moją stronę. — Musimy kreować wizerunek przykładnej i zjednoczonej
rodziny.
I w tym momencie wszystko zrozumiałam.
Tylko Prestonowie byli na tyle małostkowi, żeby ściągnąć mnie do Los Angeles ze
względu na gadanie jakichś starych dziadów. Mogli znaleźć dziesiątki innych powodów, a jednak
zdecydowali się chwycić takiej błahostki. Dotąd nie pojmowałam, dlaczego sprowadzili mnie
tutaj, skoro według nich sprawiałam tak wiele problemów. Ale teraz wszystko stało się jasne.
Beze mnie wizerunek rodziny był niekompletny. Córka w szkole z internatem, nieważne, jak
prestiżowej, stanowiła odrębną historię. Nie tworzyła jedności. A to tego wspólnego frontu
rodzice potrzebowali, by zyskać przychylność nie tylko zarządu, ale także klientów. Było to dla
mnie niezrozumiałe, niemniej w świecie, w którym liczą się wyłącznie pieniądze i reputacja,
takie działania są na porządku dziennym. W jednej chwili jest się największym zagrożeniem, w
kolejnej najbardziej przydatną osobą.
Starałam się zapanować nad przyspieszonym oddechem — czułam wściekłość, która
zaogniła się w moim wnętrzu. Moje pięści samoistnie zacisnęły się za oparciem krzesła, za
którym stałam. Reszta bełkotu przeszła przez moje uszy niewyraźnym szumem.
— Muszę iść — wyszeptałam. Nie zastanawiałam się nad usprawiedliwieniem, tylko po
prostu ruszyłam przed siebie.
Nim ktokolwiek zdążył mnie zatrzymać, już czułam wiatr we włosach. Nie byłam pewna,
dokąd zmierzam, a po chwili zaczęłam biec. Moje obuwie nie było odpowiednie do uprawiania
sportu, ale miałam to gdzieś. W tamtym momencie nie miało to znaczenia — w mojej głowie
ciągle rozbrzmiewało jedno słowo: uciekaj. Z dala od tej niemoralności, tego fałszu i zakłamania.
Nie byłam pewna, jak daleko dotarłam — wszystko było zamazaną plamą — póki się nie
zatrzymałam. A raczej póki nie zrobiło tego moje nieprzyzwyczajone do takiego wysiłku ciało.
Uważałam, że moja kondycja jest całkiem w porządku, ale moje płuca z pewnością nie były
gotowe na pokonywanie długich tras. Ponad trzy mile dzieliły mój dom od Venice Beach i tu
stałam. Nieprawdopodobne, że po latach zawsze wracałam do tego azylu. Stąd pochodziły moje
najlepsze wspomnienia, więc właśnie tutaj najdotkliwiej powinnam była doświadczać straty tego
wszystkiego. Nie czułam jednak żalu, tylko spokój.
Wsparłam dłonie o kolana, gdy oddychałam głęboko, starając się napełnić płuca
powietrzem.
— Początki biegania to gówno — odezwał się ktoś tuż obok.
Udało mi się dostrzec tylko czarne adidasy i napięte mięśnie łydek.
— To raczej jego niezaprzeczalny koniec — bąknęłam. — Pokusiłam się o gwałtowny
start i chyba nie przemyślałam konsekwencji.
Przed moim nosem pojawiła się butelka z wodą.
— To wyjaśnia twój strój — mruknęła na wpół rozbawiona Hope, po czym szybko
spoważniała. — Demony, które nas ścigają, nie czekają na naszą gotowość.
Oczywiście, że ona rozumiała. Jej spojrzenie, choć wyrażało niewiele, kryło dużo
sprzeczności. Mroku.
— Owszem — szepnęłam niepewna, do kogo były skierowane te słowa; do mnie czy do
niej. — Nie czekają.
Oparłam wolną rękę o murek, podnosząc się powoli do względnego pionu z butelką w
dłoni.
Hope przyglądała mi się, jakby niepewna, czy zaraz nie zemdleję. Moja pływacka
kondycja zawodziła w obliczu biegania. Z kolei Ciredman przypominała modelkę wyciągniętą z
sesji zdjęciowej dla magazynu sportowego. Lekko zaróżowione policzki nadawały jej świeży
wygląd, a błyszczące od potu ciało wskazywało, że musiała pokonać niezły dystans.
— Znałaś wcześniej Isaaca — oznajmiła cicho i zarazem stanowczo. Bez pośpiechu.
Zacisnęłam usta, wpatrując się w rozległe, opływające w kolory murale. Wzory różniły
się w każdym malowidle. Venice Public Art Walls były kwintesencją sztuki ulicznej Los
Angeles.
— Skąd ta pewność? — Za niewinnym blefem kryła się świadomość.
Ściany z graffiti ulokowano w samym sercu promenady Venice Beach, między skate
parkiem a boiskami do koszykówki. Każdy malunek opowiadał jakąś historię — z morałem lub
bez. Niósł za sobą przekaz artystyczny albo istotę myśli autora. Obserwowałam utrwalone na
ścianach obrazy z coraz większą paniką — mój umysł szukał pomocy. Nieświadomie rwał się do
tego, by uwolnić napięcie, a to przychodziło z dotknięciem pędzla czy ołówka.
— Asa jest jak tykająca bomba — powiedziała po namyśle Hope. — Isaac jest inny.
Trzyma emocje na wodzy i nie daje się porwać temu, co w nim siedzi. Nie wtrąca się w konflikty
czy konwersacje, póki nie robi się to konieczne. Zawsze stoi z boku. Tyle że przy tobie się
zmienia. Dwójka tak patrzących na siebie osób nie może być sobie obca.
— Ale staliśmy się sobie obcy — wyszeptałam. — Nie jest chłopcem, którego znałam. Ja
nie jestem dziewczynką, jaką tu zostawiłam. Staliśmy się dwójką ludzi, których ścieżki podążyły
w innych kierunkach, a ostatnio ponownie się skrzyżowały.
Stałyśmy tak przez chwilę w ciszy, która zapadła po moich słowach. Nieświadome tego,
co nadejdzie w kolejnych tygodniach. Tego zamieszania. Tych zmian. Tego bólu. Z każdą
upływającą sekundą to wszystko zbliżało się do nas coraz bardziej. A my trwałyśmy zawieszone
w teraźniejszości i przeszłości, kompletnie niegotowe na to, co miało przyjść.

— Leo, znasz moje zdanie na ten temat — bąknęłam, zamykając lodówkę. — Nie chcę
mieć z nimi wiele wspólnego.
— Czemu tak się wzbraniasz? — Westchnął po drugiej stronie linii. — Może nie są
najspokojniejszym towarzystwem, ale nie zaciągną cię nigdzie, gdzie naprawdę nie będziesz
chciała.
Gdyby to było takie łatwe, osiemdziesiąt procent populacji nie zrobiłoby pewnych rzeczy.
Tych, których żałowało, albo tych wspominanych z zażenowaniem.
— To, czego chcę, a to, w co los mnie pcha, to dwie zupełnie różne sprawy. —
Prychnęłam ironicznie. Przełożyłam telefon do drugiej dłoni, otworzyłam jogurt, a następnie
wsypałam do niego owoce.
— Hope zaprosiła cię za pośrednictwem mnie, bo nie ma twojego numeru — powiedział
Leo. — Ja nie mogę jechać ze względu na robotę u ojca, ale ty możesz się pojawić. Wiem, że w
pewnym stopniu lubisz samotność, ale w ciągu ostatnich czterech lat nie mogłaś zmienić się z
duszy towarzystwa w totalnego odludka.
Nie byłam nim — daleko było mi do odludka. Owszem, byłam samotnikiem, ale
potrafiłam też bawić się jak nastolatka wśród ludzi. Aż za dobrze. Problem tkwił w tym, że
wolałam nie wychylać się do czasu wyjazdu na studia. I nie zbliżać się do ludzi, bo to mogło
sprowadzić na mnie zbyt dużo problemów. A nie potrzebowałam ich w Los Angeles pod okiem
matki, która była nieprzewidywalna. Tyle że znów zapewniałam siebie, że nie dam się zastraszyć
Jessice Preston — pozostanę tym, kim naprawdę byłam. Nie tym, kim ona chciała, żebym się
stała.
— Będę tego żałować — wymamrotałam do siebie pod nosem.
Dwie godziny później siedziałam w samochodzie przed domem Hope i zastanawiałam
się, czy samo przybycie tutaj można uznać za pomyłkę. Dopóki nie wejdę do środka, nie istniało
ryzyko czegoś takiego jak kłopoty — nic złego się nie wydarzy. Na razie miałam szansę się
wycofać. Ta opcja zdawała się mnie pocieszać i jednocześnie ze mnie drwiła.
Cały czas spierałam się ze sobą, ale w głębi duszy wiedziałam, że nie chodziło już tylko o
ewentualne konsekwencje. Był jeszcze on.
Zagubiona we własnych myślach w pierwszej chwili nie zauważyłam sylwetki, która
pojawiła się na horyzoncie. Pukanie w szybę przyprawiło mnie o szybsze bicie serca — na tyle
mocne, że prawie dostałam zawału. Chwilę zajęło, zanim w miarę się uspokoiłam, ale wreszcie
trzęsącą się dłonią uchyliłam szybę.
— Masz zamiar siedzieć tu cały wieczór? — zapytała Hope z lekką drwiną, pochylając
się w stronę okna.
— Może — bąknęłam, opierając się ciężko o fotel.
Dziewczyna wsparła łokcie o uchylone okno, trzymając oburącz szklankę wypełnioną
ciemnym napojem. Ze swojego miejsca czułam jego drażniący zapach.
— Nie znam cię. — Odchrząknęła. — Wiem jedynie, że równie usilnie starasz się
trzymać z dala od każdego jak ja na początku. Ale tamci ludzie… — wskazała na budynek za
sobą — nie odpuszczą, jeśli już cię zaakceptowali. Są najbardziej upartymi osobami, jakie
kiedykolwiek poznałam. Dlatego proponuję, żebyś wypiła to… — wystawiła w moim kierunku
szklankę z nieznanym mi trunkiem — …i pokazała, kim jest Leah Preston.
Hope Ciredman potrafiła zaskoczyć jak nikt inny. Ta przemowa nie pasowała do
beznamiętnej dziewczyny, za którą za wszelką cenę starała się uchodzić.
— Pieprzyć to. — Westchnęłam, przechwytując od niej szklaneczkę.
Sekundę później tego pożałowałam. Pieczenie rozeszło się po moim gardle, a łzy
napłynęły mi do oczu. Uderzyłam dłonią o kierownicę, o mało nie trafiając w klakson, i
zaniosłam się uporczywym kaszlem.
— Do diabła, coś ty mi dała? — Zamrugałam, spoglądając na blondynkę.
— Cóż mogę powiedzieć, lubię whisky.
Po chwili naciągnęłam rękawy bluzy i ruszyłam z Hope ku hałasowi. Ludzie tłoczyli się
w różnych zakamarkach ogrodu. Przywitania nadeszły z każdej strony — jedne
spersonalizowane, drugie wręcz przeciwnie, rzucone mimochodem. A on nie zdobył się na nic.
W końcu robił, co chciałam: dawał mi spokój.
Zlekceważyłam natrętnego Nathaniela White’a, który narzekał, że spodziewał się
większej wylewności z mojej strony.
— Żebrzesz o pseudoczułości, bracie — parsknął stojący przy grillu Matthew. — To
całkiem żałosne.
Nate skwitował to, pokazując mu środkowy palec.
— Hope krzyczy całą sobą: nie dotykaj mnie — mruknął do mnie Nate. — To liczyłem,
że przynajmniej w tym będziecie się różniły. Brakuje mi miłości.
Jego mina chyba miała być urocza, a była zaledwie śmieszna.
— Niech ona sobie krzyczy — powiedział Asa, podkreślając ostatnie słowo. Spojrzał na
Nate’a spod uniesionej brwi. — A twoje łapy niech zostaną przy tobie.
Evan zdawał się w najlepsze cieszyć tym teatrzykiem, bujając się na krześle. Minęłam
męską publikę, przy czym kompletnie zignorowałam siedzącego nieopodal Isaaca. Mulatka z
ciasno splecionymi warkoczami przywołała mnie gestem. Z całej grupy to ją znałam najlepiej, a
raczej najdłużej przebywałam w jej towarzystwie w Disneylandzie. Dzięki temu, że moment
później usiadłam na wiklinowym leżaku, mogłam rozluźnić spięte mięśnie.
— Że też wcześniej nikt tego nie zauważył. — Alex pokręciła głową, spoglądając na
moje dłonie. Na moich palcach została zaschnięta farba. — Wcześniej ołówek, teraz farby.
Wiążesz ze sztuką swoją przyszłość?
Spojrzałam na swoją skórę świadoma jednego: to było moje życie. Od zawsze wszystko,
co tkwiło w moim umyśle, przechodziło na puste płótna. Serce i dłonie chciały jedynie tworzyć.
— Rhode Island School of Design — odparłam cicho. — Mój wybór uczelni chyba mówi
sam za siebie.
— Najlepsza placówka artystyczna w Stanach. — Alex zagwizdała z uznaniem. — Do
tego na drugim końcu kraju.
— Poza tym, że to dobra szkoła, chyba właśnie to jest w niej najlepsze — przyznałam,
nim zdołałam się powstrzymać — umiejscowienie z dala od Kalifornii.
Przestałam szukać szczęścia w miejscu, gdzie je zgubiłam. Bo powodem, dla którego
wcześniej nie mogłam odpuścić, był fakt, że głęboko w środku wciąż miałam nadzieję — choć
nie chciałam się do tego przyznać. Ale ona w końcu umarła.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 10.

Los był nieprzewidywalny. Życie było wielką loterią niewiadomych, w jednej chwili było
się na szczycie, by sekundę później patrzeć, jak cały ład znikał.
Policzki bolały mnie od długotrwałego śmiechu. Nathaniel z Evanem robili za
pełnoetatowych błaznów. Jeszcze nie umiałam rozgryźć, czy tacy po prostu byli, czy coś kryło
się pod maską beztroski. Z każdej drobnostki potrafili stworzyć teatrzyk, a alkohol dodatkowo im
to ułatwiał. Sielanka musiała jednak skończyć się impasem. Czymś, co zaburzało spokój.
Z przypadkowej katastrofy przy otwieraniu wina nie powinien wyniknąć żaden dramat, a
jednak okazało się, że pozory mylą. Isaac wylał na siebie sporą ilość trunku, przez co materiał
jego koszulki przesiąkł czerwonym winem. Trzeba ją było ratować, żeby nie nadawała się
jedynie do kosza. Chłopak oddał butelkę, by dziewczyny mogły rozlać sobie resztę do
kieliszków, i ruszył naprawiać szkody.
Nie piłam dużo, ale mój pęcherz nawet po znikomych ilościach alkoholu działał jak u
niemowlaka. Niechętnie podniosłam się z miejsca i skierowałam ku wnętrzu domu. Cisza
panująca w środku nie pasowała do chaosu na tarasie. Odgłosy śmiechu docierały do mnie, gdy
szłam przez białe korytarze. Chciałabym, żeby w jakikolwiek sposób mnie zatrzymały —
ściągnęły z powrotem na dwór. Tyle że tak się nie stało.
Dotarłam do łazienki i zamarłam. Patrzyłam przed siebie kompletnie przytłoczona
emocjami i wspomnieniami. Przez sekundę byłam całkiem pewna, że moje serce przestało bić.
— Isaac, przestań podglądać. — Dłonią pobrudzoną pastelami starałam się przegonić
chłopaka. — Zawsze to robisz, a ja cię odganiam.
— Wiem, wtedy się dekoncentrujesz. — Przewrócił oczami z prześmiewczą miną,
opadając na fotel.
Zlekceważyłam go, choć jak zwykle było to trudne. Aktualnie najważniejsze były ostatnie
poprawki, póki pastel był wystarczająco plastyczny. Odgarnęłam kosmyk włosów opadający na
mój nos, pewna, że moją skórę właśnie ozdobiła granatowa smuga. Przez kilka minut tworzyłam
w ciszy, pochłonięta pracą.
— Mogę to zabrać? — zapytał, na co uniosłam brodę, praktycznie zderzając się z jego
głową.
Nawet nie zauważyłam, kiedy ponownie wstał ze swojego miejsca. Nachylał się nad
oparciem krzesła, spoglądając prosto na stworzony przeze mnie obrazek. Dla innych byłby to
pewnie niewiele znaczący rysunek, a dla nas był symbolem tego, co mieliśmy. Wszystkiego, co
nas łączyło.
Patrzyłam na przestrzeń między łopatkami chłopaka, gdzie tkwiło nasze światło gwiazd.
Na gładką linię dłoni złączonych jedynie małymi palcami, spod których było widać zamgloną
chmurę przechodzącą w niebo.
Isaac Cloney wytatuował sobie na plecach nasze wszystko.
— Zatrzymałeś go — szepnęłam, zwracając na siebie jego uwagę.
Moje słowa były bezsensowne. Oczywiście, że zachował ten rysunek — właśnie na niego
patrzyłam. Tylko to było nieprawdopodobne. Po tylu latach, mimo przepaści między nami, on
wciąż go miał. W dodatku wytatuowany na skórze.
Szare tęczówki spotkały się z moimi w lustrze. Chyba pierwszy raz Isaac naprawdę na
mnie patrzył. Przez sekundę mogłam w tych oczach dostrzec chłopca sprzed lat. Tyle że to
zdawało się krótkim błyskiem — obrazem stworzonym przez zakrzywienie zwierciadła. Ten
błysk szybko znikł. Ponownie miałam przed sobą obcego. Straciłam tatuaż z oczu, gdy odwrócił
się do mnie i zbliżył. W każdym jego kroku czułam niezrozumiały dla mnie gniew. Wyglądał jak
drapieżnik polujący na ofiarę. Tak, tutaj, w tym momencie, byłam nie więcej niż ofiarą.
W dosłownym tego słowa znaczeniu.
— Nie wymyślaj rozległych tez, Leah. — Jego głos brzmiał ostro, wręcz brutalnie. —
Zawsze miałem słabość do tatuaży, a ty talent. Zrobiłem go pod wpływem impulsu, nic więcej.
Lekceważenie najwyraźniej przychodziło nam łatwo, sama dałam się wciągnąć w to
kłamstwo. Choć serce chciało uzyskać głos, stłumiłam je. Zamknęłam pytania, niewiadome i całą
ciekawość głęboko w sobie.
Pozostało tylko jedno kluczowe pytanie — ono musiało zostać wypowiedziane.
— Żałujesz?
— Wielu rzeczy żałuję, Leah.
Powinno zaboleć — może tak właśnie było, ale zwyczajnie byłam tak sparaliżowana i
zamknięta na niego, że nie poczułam nic. Po tym wszystkim, co przeszłam, uodporniłam się na
pewne bodźce. Wyleczyłam serce z Isaaca, tyle że mój umysł wciąż walczył ze wspomnieniami.
Wycofałam się, zapominając o potrzebie, z którą przyszłam do łazienki. Dobry humor,
który jeszcze chwilę temu mi towarzyszył, uleciał. Po prostu przypomniałam sobie, dlaczego
przebywanie blisko Isaaca było cichym samobójstwem. On zawsze będzie mi przypominał to, co
straciłam.
— Na mnie już pora — odezwałam się, wkraczając na taras.
W odpowiedzi usłyszałam zbiorowe jęki pijanych przedstawicieli płci męskiej.
— Moja miłość mnie opuszcza — poskarżył się dramatycznie Nate, który był o krok od
tego, by zaliczyć porządnego zgona.
Przewróciłam oczami. Choć znaliśmy się krótko, byłam już uodporniona na jego
zagrywki.
— Nie ja jedyna i nie ja ostatnia — zawołałam przez ramię, na co rozległ się głośny
śmiech Evana.
Niewiele rzeczy cieszyło mnie tak jak powrót do pustego domu. Zero osądu, krzywych
spojrzeń czy kąśliwych komentarzy. Tylko ja i moja najlepsza przyjaciółka — cisza.
Gdy wchodziłam po schodach, związałam część włosów w kucyk. Odetchnęłam powoli,
włożyłam słuchawki do uszu i wkroczyłam do swojego świata. Z kąta szafy wydostałam sztalugę
i drewniane pudło pędzli i farb. Stare prześcieradła zaścieliły podłogę, a drzwi balkonowe
rozwarłam na oścież. Nie przejmowałam się brakiem światła słonecznego — nie tym razem.
Zapaliłam lampę LED i po prostu chwyciłam za pędzel. Efekt końcowy był prawie taki sam jak
lata temu. Rysunek nie był odbiciem tamtego, ale utrzymałam dawny zarys. Moje umiejętności
się wzbogaciły. Technika była wyszlifowana. Każda kreska pewniejsza. Pastel wymieniłam na
farbę. Cienie ze sobą lepiej współgrały. Wszystko wydawało się lepsze. Tyle że pozostała jedna
luka. W tym obrazie nie było prawdziwej historii — tych uczuć, które siedziały wtedy we mnie.
W nas. To znikło.
Obraz był odzwierciedleniem pustki, która z nas pozostała.

W poniedziałkowe poranki sama świadomość, że tydzień dopiero się zaczynał, działała

depresyjnie. Nieważne, ile było obowiązków, ten pierwszy dzień zawsze był gówniany.
Byłam mumią — i to wcale nie była przenośnia. Wyglądałam jak nieboszczyk i tak też się
czułam. Dzień wcześniej piłam whisky, więc nie mogłam wziąć tabletek. Ilość nie miała
znaczenia — nigdy nie ryzykowałam brania leków po alkoholu. I teraz zaczynałam żałować, że
coś wypiłam. Nieprzespana noc równała się humorzastej Leah.
Została mi kawa. Kubek termiczny ogrzewał skórę moich dłoni, gdy brnęłam przez tłum
w Loyola High School. Byłam rozproszona, a hałas dodatkowo mnie dekoncentrował. Potarłam
skronie wolną dłonią. Dotarłam do szkolnej szafki i ją otwarłam. Niewielkie lusterko w jej
wnętrzu ukazało moje podkrążone oczy. Cieni nie zdołał przykryć nawet mocny korektor.
Za sobą w lustrze dostrzegłam odbicie Hope. Sięgnęłam po potrzebne rzeczy i
odwróciłam się, by spojrzeć na nią. Fascynujące, jak łagodna była jej naturalna uroda, a
usposobienie mroczne. Określenie aniele, którym posługiwał się jej chłopak w odniesieniu do
niej, było tylko w połowie trafne. Miała jasne włosy po pas i oczy w najczystszym odcieniu
nieba. Tyle że jej charakter i tatuaże kompletnie nie pasowały do boskiego wyglądu.
Dramatycznie można by ją było nazwać aniołem zemsty.
— Wyglądasz jak gówno — rzuciła bez cienia uszczypliwości.
Jakże trafna obserwacja.
— A ty jak tykająca bomba. — Pociągnęłam łyk gorzkiej kawy, rozkoszując się jej
aromatem.
— Oj, i całkiem niewiele mi brakuje, żeby wybuchnąć — parsknęła niewesoło, zerkając
mimochodem na wytatuowaną sylwetkę chłopaka, który mnie minął.
Asa złożył niedbały pocałunek na skroni dziewczyny. Ze mną przywitał się kiwnięciem
głowy. Potem bez słowa ruszył dalej, ku drzwiom klasy matematycznej. Blondynka obserwowała
go w napięciu, które odpowiadało ciemności dostrzegalnej w jej oczach. Chwilę później
weszłyśmy za nim.
Lekcja toczyła się spokojnie, a każda z nas zajmowała się sobą. Do czasu.
— Nieomylna Ciredman do tablicy — burknął nauczyciel, wywołując tym parsknięcie
Hope. Nie zdawał sobie sprawy, że balansowała na granicy cierpliwości. — Może wtedy skupisz
się na tym, co przed tobą, a nie obok. — Zgryźliwy komentarz dotyczył cichej rozmowy, którą
Hope prowadziła z Asą.
Blondynka leniwie podniosła się do pionu i ruszyła przed siebie, stukając obcasami.
Skórzane botki i dziurawe dżinsy dawały drapieżny efekt. Milcząc, chwyciła za kredę i
rozwiązała zadanie bez najmniejszego zawahania. Kolejny niuans. Pseudozbuntowana
dziewczyna, której ładna buźka wielu osobom mogła automatycznie kojarzyć się z głupotą, była
cholernie inteligentna.
— Dalej — mruknął Fibre.
Jedyną oznaką rosnącej irytacji Hope było ledwo zauważalne zaciśnięcie dłoni.
To nie mogło skończyć się dobrze. Dalej. Dalej. Dalej. Rozwiązywała równanie za
równaniem bez słowa. Aż dotarła do końca, podczas gdy stary pierdziel sprawdzał każdą linijkę.
— Będzie bum? — Dobiegł mnie szept Isaaca.
— Oj, będzie — skwitował Asa.
— Oboje wiemy, że wszystko jest dobrze — odezwała się w końcu Hope. Z drwiną
przechyliła podbródek, wyzywająco spoglądając na Fibre’a.
Teraz nie tylko ona przypominała ładunek wybuchowy. Tyle że ktoś na górze nad nią
czuwał, bo zadzwonił dzwonek. Przedstawienie skończone.
Sięgnęłam po skórzany plecak gotowa do opuszczenia klasy, a raczej pozostawienia
daleko za sobą jednego osobnika. To zawsze będzie trudne. Isaac pozostanie tym, z którym tak
czy owak nie będę miała ochoty obcować — bez względu na uczucia, a raczej ich brak. Widzenie
go czy przebywanie w jego obecności zawsze będzie niewygodne i po prostu nie będę umiała
tego zmienić.
 — Jakie diabły cię ścigają? — zapytał konspiracyjnie Evan, rozglądając się na boki.
Pokonanie reszty korytarza w samotności najwyraźniej nie było mi dane. — Asa i Hope mają
zajęcia w innym skrzydle, tak że…
Przewróciłam oczami.
— Muszę zdążyć się przebrać na wychowanie fizyczne — bąknęłam szybko z myślą, że
da sobie spokój.
— Masz na to sześć minut. — Jego głos dalej za mną podążał. — A w sumie to pięć
minut i trzydzieści dwie sekundy — dodał. Zerknęłam na niego przez ramię, gdy patrzył na
zegarek. — Już dwadzieścia dwie.
— Chcesz czegoś konkretnego czy zamierzasz mnie po prostu dręczyć?
— Że niby moja obecność cię męczy? — Westchnął teatralnie. — Ranisz.
— Evan — warknęłam pod nosem.
— Nie no, idę do trenera. — Zrównał krok z moim. — To chyba przeznaczenie, że
zobaczyłem cię w tłumie. I oto myślę: trzeba mu pomóc! Więc podążam razem z tobą.
Ta przemowa kompletnie zbiła mnie z tropu. Nie byłam pewna, czy taki był jego zamiar,
czy był to po prostu jego zwyczajny styl bycia.
— Brak mi słów — mruknęłam, chwytając za klamkę prowadzącą do damskiej szatni.
— Nie zaprosisz mnie?
Pajac.
— Żegnaj, Evan.
Cztery minuty później stałam na oświetlonej hali z resztą dziewczyn z grupy.
— Jones, spóźnienie! — krzyknęła trenerka Rayna. — Znów.
— Lepsze dwie minuty niż dwadzieścia — odparła nieprzejęta uwagą Chloe.
Ruszyła w moim kierunku z miną, jakby ktoś ją katował tym, że musiała tu przyjść. Nie
żebym ja była zadowolona z tej momentami bezsensownej aktywności — sama potrafiłam o
siebie zadbać.
— Tryskasz energią — powiedziałam, wciąż patrząc na nauczycielkę. Nie chciałam, by
czepiała się naszej rozmowy.
— Jak na każdych zajęciach z Rayną. — Prychnęła. — Próbuje z nas zrobić swoje
wysportowane delfinki, jakbyśmy co najmniej przynależały do jej drużyny pływackiej.
Nie mogłam powstrzymać chichotu.
— Mierzy wysoko — zauważyłam z lekką drwiną, zerkając na otaczające nas osoby.
Grupka dziewczyn była bardziej skupiona na swoich paznokciach niż na instrukcjach
Rayny na temat zajęć. Gdzieś dalej kuliła się nieznajoma z batonikiem wetkniętym za zamek
bluzy.
— Im wyżej się wespniesz, tym dotkliwszy czeka cię upadek.
Z nim czułam się jak na szczycie, ale nikt nigdy mi nie powiedział, że będę wiecznie
spadać — że nie odnajdę dna w tym bólu.
 Rozdział 11.

Walentynki były momentem wielkich deklaracji miłości — budowania wiary w uczucia.

Czerwień mieszała się z różem, tworząc niemożliwą do zignorowania paletę barw. Wszędzie
stały gołąbeczki niewidzące świata poza sobą. Święto zakochanych było kwintesencją słodko
pierdzącej celebracji uczucia, a pod tą chmarą czułości kryła się szara rzeczywistość, w której
seniorzy musieli załatwić ostatnie sprawy. To one zaważą na ich życiu w kolejnych latach.
Dni, które nam pozostały na dostarczenie zaległych papierów na studia, były gorącym
okresem charakteryzującym się ciągłym napięciem — w powietrzu czuć było ducha rywalizacji.
Sama już dawno złożyłam swoją aplikację i załączyłam portfolio, ale głęboko zakorzeniony we
mnie stres nie opadał. Dokładnie w trzecim tygodniu marca miałam otrzymać list zatwierdzający
moją kandydaturę lub odrzucający ją. Dlatego obawa nie mijała, cały czas trwałam w stanie
napięcia.
— Te amorki mnie dobijają. — Chloe potarła skroń, gdy kolejna para przechodząca koło
naszego stolika na stołówce deklarowała sobie uczucia. — Czuję zbliżającą się migrenę.
— Z zazdrością ci nie do twarzy, siostra — zakpił Caleb, z otwartą buzią przeżuwając
frytkę.
— Zamknij ryj, wieprzu. — Chloe zniesmaczona zmarszczyła nos. — Jestem singielką,
która nie szuka z desperacją miłości.
Nie wtrącałam się w ich wymianę zdań. Brnęli dalej w szale wzajemnego wytykania
sobie wad i błędów. Kilkakrotnie próbowali uzyskać ode mnie opinię. Lepsza cisza niż lincz —
takie było moje zdanie. Na szczęście po chwili do stołówkowego tłumu dołączyły Hope z Alex.
— Ach, kocham ten czas w roku, gdy Jones dostaje świra. — Mulatka cmoknęła,
zajmując miejsce obok Chloe. — Chwilowa posucha w facetach za każdym razem przed
walentynkami robi z ciebie starą pannę — dodała, patrząc na dziewczynę.
— Odezwała się ta, która niedługo skończy przed ołtarzem. — Chloe przewróciła oczami.
— Nie masz tu prawa głosu.
Alex nie zdawała się przestraszona wizją, którą kreowała jej przyjaciółka — całkiem
obojętnie do niej podeszła. Nie byłam pewna, czy to lekceważenie półsłówek, czy zwyczajna
świadomość, że tak będzie. Jej związek z Charliem był odbierany jako idealny — nie trzymali się
siebie uporczywie, dawali sobie przestrzeń, ale jednocześnie widać było gołym okiem, że uczucie
między nimi nie gasło.
— Już rozumiem, skąd wczorajsze ostrzeżenie od Kiry dotyczące „walentynkowego”
zachowania Chloe. — Ironia Hope nie przeszła niezauważona. — Zaczynam podejrzewać, że
wizyta u lekarza była jedynie wymówką, by uniknąć scen.
Rozległo się kilka parsknięć.
— Bardzo śmieszne, Hope McLean — przedrzeźniała ją Chloe, jak na jej wiek przystało.
Efekt złośliwości był odwrotny do tego, który widziałam u Alex. Nawiązanie do
małżeństwa sprawiło, że Hope stanęła w pełnej gotowości do obrony. Ukryła swój popłoch za
fasadą chłodu, ale zdołałam zauważyć te pęknięcia. W murze powstała luka, a odpowiedzialny
był za to Asa McLean.

— Jestem pod wrażeniem. — Usłyszałam gwizdnięcie za swoim ramieniem, gdy godzinę

później zabijałam czas w trakcie okienka. Ławki za szkołą były w tym czasie bezludne. — Jeśli
szukasz modela, z chęcią zapozuję. Najlepiej nago… — dodał z uśmieszkiem Damon, podnosząc
koszulkę — szkoda marnować takie ciało. Namaluj mnie jak jedną ze swoich francuskich
dziewczyn.
Gładkie mięśnie brzucha chłopaka nie były przesadnie zarysowane — odpowiadały jego
sylwetce pływaka. Był przyjemnym materiałem do narysowania, ale nie specjalizowałam się w
portretach. Tworzyłam z pamięci, rzadko pod presją realnego spojrzenia. Nie wspominając o jego
pyszałkowatej żartobliwości co do tego projektu.
— Szkoda, że otwierając buzię, marnujesz takie ciało. — Przewróciłam oczami.
Zerknęłam na niego przelotnie, nim z trzaskiem zamknęłam szkicownik.
— Ostro, siostro Preston. — Zaśmiał się, opadając na ławkę obok mnie.
Odgarnęłam kosmyk włosów spadający mi na oczy i spojrzałam na chłopaka, który
przyglądał mi się czujnie, nawet się z tym nie kryjąc.
— Czego chcesz, Damon?
Jego osobowość mnie dekoncentrowała. Nie w dobrym tego słowa znaczeniu, nie
chodziło też o żadną fascynację. Zwyczajnie nie potrafiłam go rozgryźć. Miał zadatki na
niegrzecznego chłopca, ale jednocześnie każdy w szkole zdawał się go lubić. Asa, drugi
niegrzeczny chłopiec, miał z natury lekceważący styl bycia. A Damon wydawał się w tym
wszystkim nie do końca prawdziwy, jakby skrywał w sobie setki charakterów. Jego powaga była
nazbyt pochmurna, a wesołość — zbyt nieprzewidywalna.
— Och, co tak poważnie. — Zmarszczył nos, trąciwszy mnie łokciem. — To czas
amorów, gdzie twoja walentynka?
— Mogłabym cię zapytać o to samo — mruknęłam ze stoickim spokojem. — A raczej,
jak to u ciebie działa? Przydzielasz numerki każdej z dziewczyn i wywołujesz je, żeby się w tym
wszystkim nie pogubić?
Chłopak zaśmiał się szczerze, kiwając na mnie palcem.
— Podsunęłaś mi pomysł na przyszły rok — zakpił, zupełnie nie przejmując się tym, jak
go oceniłam.
Miałam wrażenie, że moja diagnoza była całkiem słuszna. Może i nie powinnam go
oceniać po okładce, ale z pewnością na to wskazywały jego zachowania, które zdołałam
zauważyć na korytarzu.
— Ale następne walentynki mogłyby się różnić od tych, gdybyś zawładnęła moim sercem
— dodał.
Pokręciłam głową z politowaniem.
— Tak to działa, hm? — Odwróciłam się ku niemu, opierając łokieć o stół. — Rzucasz
mimochodem takim tekstem i laski łapią się na twój uśmiech?
— Nie powiem, jest czarujący. — Wyszczerzył się specjalnie. — Ale jesteś wyjątkiem,
mała Preston.
— O, ten kit lubię. — Parsknęłam prześmiewczo i wycelowałam w niego palcem. —
Jesteś inna, wyjątkowa.
— Nie próbuję dobrać się do twoich majtek — mruknął z lekceważeniem. — Gdybym
naprawdę się starał, już tkwiłyby w mojej kieszeni.
Roześmiałam się rozbawiona, ale on wydawał się poważny.
— A więc?
— Jesteś inna, naprawdę. — Wzruszył barkiem. — Traktujesz mnie raczej jak zarazę niż
flagę wieńczącą popularność. Nie tylko mnie. To ciekawe urozmaicenie.
— Gdybym potrzebowała popularności, trzymałabym się z moim bratem i jego świtą —
wymamrotałam, nim się podniosłam. Za dwie minuty był dzwonek.
— Wiesz, gdzie możesz mnie znaleźć, mała Preston! — zawołał za mną, gdy ruszyłam w
stronę wejścia. — Przyjaciele nie gustują w swoich majtkach!
Co było nie tak z tymi ludźmi? Dziesiątki nieśmiałych osób potrzebowały wsparcia i
szukały na ślepo przyjaciół. W moim świecie, gdy brnęłam w przeciwnym kierunku, to każdy
biegł za mną i wciskał się do niego na siłę. Czy na moim czole było napisane: żałosna
desperatka? To, że wolałam samotność, nie oznaczało, że trzeba mnie było ratować swoim
towarzystwem.

Dni mijały w swojej mozolnej wędrówce — czas szkolny nie był niczym
nadzwyczajnym. Dla kogoś takiego jak ja ten okres dzielił się pomiędzy naukę a sztukę. Jeśli nie
trzymałam nosa w książkach, to siedziałam przed płótnem.
Nie dawałam się namówić Leo na żadne wspólne wyjście z jego znajomymi, tak że w
pewnym momencie przestał pytać. Przyczyną mógł być fakt, że coś się psuło. Wręcz widziałam
napięcie, które tętniło między Hope, Asą oraz Isaakiem. Nie pytałam o nic brata — nie tylko
dlatego, że to nie była moja sprawa. Kierowało mną przeświadczenie, że nawet on nie znał
konkretnej przyczyny tego zamieszania. Jedyną przyjaźnią, jaką zawarłam, była ta z tabletkami.
Nie byłam pewna, co zrobię, gdy się skończą. Od dwóch tygodni nawet nie spojrzałam na Isaaca.
Patrzenie na siebie nie było jednoznaczne z widzeniem siebie. Dlatego moje pole manewru
zastraszająco się kurczyło.
— Bieganie pomaga? — zapytałam pewnego piątkowego wieczoru Hope, siedząc na
masce własnego samochodu. Właśnie tu dostrzegłam blondynkę, która spad niżej biegła przez
plażę.
Jak na to, że nie chciałam zawierać żadnych bliższych znajomości, nasze przypadkowe
wpadanie na siebie było dziwnym zjawiskiem. Życie bywało przewrotne.
Hope przystanęła i popatrzyła na mnie. Milczała przez chwilę, przelewając wodę w
butelce.
— W pewnym momencie, gdy mijam tę krawędź własnych możliwości… — odetchnęła
— powoduje jedynie ból. To on pomaga. Sprawia, że czuję się żywa, gdy spadam w tę toń, gdzie
tkwią diabły próbujące ponownie pochwycić mnie w swoje sidła. Póki ból istnieje, nie jestem
martwa.
Rozumiałam ją bardziej, niż byłam gotowa przyznać. Nasze rozmowy nie odpowiadały
naszemu wiekowi. Były nazbyt psychologiczne i melancholijne. Tyle że po prostu wiedziałyśmy
więcej, niż wskazywałyby nasze metryki, bo życie nauczyło nas, że ostatecznie trzeba radzić
sobie samemu.
— Dlatego pływam — powiedziałam, zakładając za ucho opadający mi na czoło kosmyk.
— Gdy świat mnie pochłania, pokonuję długość za długością, aż ciśnienie staje się nie do
zniesienia. Pływam, póki nie mogę ruszyć ramionami, a woda wypycha na powierzchnię ciało,
które nie może już walczyć.
— A to? — Hope wskazała na kartkę tkwiącą między nami. Rysunek otaczającej nas
Venice.
— To jest mój oddech — szepnęłam. — Wszystko, co pozwala mi funkcjonować.
Sztuka była moją terapią — granicą między dobrem a złem. Pozwalała mi opowiedzieć
to, czego nie potrafiłam ubrać w słowa. Wyciszała mój umysł. Dzięki niej choć częściowo
panowałam nad tym, z czym nie potrafiłam sobie inaczej poradzić.
— A to jest mój — odparła przekornie Hope, wyjmując z kieszeni bluzy paczkę
marlboro. — Rzucanie palenia w punkcie, gdy twój dotychczasowy ład się wali, jest do bani.
Zaproponowała mi papierosa. Patrzyłam na niego z rezerwą przez dłuższy czas. Nie
byłam nałogowcem, a obudzenie kanadyjskich nawyków było mi nie do końca potrzebne. Odkąd
tu byłam, nie kupiłam ani jednej paczki.
— Obym nie spotkała mojej matki — bąknęłam pod nosem, chwyciwszy papierosa.
Krótkie spojrzenie, które rzuciła mi Hope, nie było osądzające, po prostu ciekawskie. — Idealny
dom wyjęty z kadrów filmu jest gówniany wewnątrz — dodałam, niewiele wyjaśniając.
Westchnęłam cicho, machając nogami. Dźwięk, który z siebie wydałam, brzmiał całkiem
żałośnie — jakby pokrzywdzone dziecko rozpaczało nad zmarnowaną egzystencją rodzinną.
Niuans tkwił w fakcie, że określeniem dziecko mogłam objąć jedynie Leo. Nikogo więcej.
— Cóż, to nie jest mi obce. — Mrugnęła porozumiewawczo. — Mówisz to komuś, kto
niby ma siostrę i ojca, ale uznaje ich za martwych. Czasami więzy krwi po prostu nic nie znaczą.
Rodzina była pojęciem względnym — nie tworzyły jej geny, tworzyliśmy ją my sami.
— Oni są twoją rodziną, prawda? — Podkuliłam nogi, wspierając brodę o kolana, gdy
wypuściłam obłok dymu. Już zdążyłam zapomnieć, jakie to relaksujące uczucie.
— Cóż, rodziny się nie wybiera. — Wzruszyła ramionami. — Nieważne, czy tej przez
geny, czy innej. Ona tworzy się, nim zdążysz zaprotestować. Ja nie zdołałam. — Uśmiechnęła się
wyjątkowo ciepło jak na nią. — I tak oto skończyłam z szatańskim kręgiem.
— Żałujesz?
Pokręciła głową.
— Nawet przez sekundę nie żałowałam. — Nie wahała się z odpowiedzią.
Właśnie tym była prawdziwa wspólnota — poczuciem przynależności, które nie bladło w
obliczu beznamiętności.
Otrzepałam nadmiar popiołu, uważając na blachę auta, gdy Hope skupiała się na
przestrzeni przed sobą. A przynajmniej tak sądziłam, póki nie padło pytanie z jej strony. Była
bezpośrednia — nie rzucała słów ot tak, wydawały się przemyślane. Wszystko było skrupulatnie
skalkulowane i chyba to mnie najbardziej przerażało w tym pytaniu.
— Kochałaś go?
Wiedziałam, o kogo pytała. Od razu. Nie miałam co do tego wątpliwości. To było coś,
czego nie dało się opisać prostymi słowami — nastoletnie serce było otwarte na wszystko. Każde
uczucie. Nieważne, czy dobre, czy złe. Pochłanialiśmy emocje, które nas otaczały, nie zwracając
uwagi na konsekwencje. Na to, jak one na nas wpłyną. Łączyła mnie z Isaakiem nieokreślona nić
przywiązania. Wtedy zdawało się to bezgraniczną przyjaźnią, a ostatecznie nie było niczym
więcej niż obłudą.
— Tak.
Kochałam go na wiele sposobów, których nie rozumiałam, póki nie poświęciłam dla
niego wszystkiego.
— Jak bardzo? — Patrzyła na mnie z nieprzeniknioną miną.
To niespotykane, z jaką łatwością wypełniała każdą lukę. Zbierała strzępy informacji i
tworzyła z nich całość, nim dało się to zauważyć.
— Czy to ważne? — odparłam spokojnie.
Z jakiegoś powodu byłam całkowicie opanowana mimo chaosu wspomnień. Odpierałam
każdy atak, aż stał się odległym echem, które niedługo powróci. Ono zawsze wracało.
— Czemu miałoby takie nie być?
Jakkolwiek idiotycznie to brzmiało, nasze rozmowy stały się terapią — Hope wyróżniała
się rzadko spotykanym zrozumieniem. Wzajemnie popychałyśmy się na skraj niewiedzy, by
dotrzeć do tego, czego nie zdołałyśmy zauważyć w wewnętrznym amoku.
— Bo to nie wystarczyło, by walczył.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 12.

Wszyscy w pewnym momencie gubili swoją drogę — błądzili, tracąc w tej wędrówce
samych siebie. Bo nikt nie potrafił nas zranić tak, jak my sami siebie raniliśmy.
W ciszy mojej sypialni było słychać tylko grzechotanie tabletek w plastikowym
opakowaniu i łomot mojego serca. Włożyłam buteleczkę pod materac pod stosem poduszek i
rozpoczęłam swoją rutynę. Coś cicho mówiło mi, że mój upadek będzie bolesny.
Dzisiejszy dzień był jednym z tych dołujących swoją aurą. Poszarzałe niebo wyglądało,
jakby w każdej chwili mogło się otworzyć, spuszczając na ziemię strumienie deszczu. Przez
narastające ciśnienie moja głowa nieprzyjemnie pulsowała, a mięśnie były ociężałe. Nie znosiłam
tego, jak mocno oddziaływała na mnie zmiana pogody. Napięcie dookoła zdawało się aż nazbyt
uciążliwe — może ktoś tam na górze zdawał sobie sprawę z tego, co nadchodziło.
Związałam włosy, tworząc niewielkiego koka, by loki nie przysłaniały mi powstałego na
marginesie zeszytu szkicu. Profesor Fibre zdawał się dużo bardziej odprężony niż zwykle i nie
musiałam mieć paranormalnych zdolności, by domyślić się, że na jego humor wpłynęła
nieobecność Hope. On mógł odetchnąć, ja z kolei zaczynałam się trochę niepokoić. Puste krzesło
burzyło rutynę, a Hope już kolejny dzień nie pojawiała się w Loyola High School. Może nie
uczęszczałam do tej placówki długo, ale zauważyłam, że nawet w najpodlejszych dniach tak czy
owak stawiała się na zajęciach.
Gdy lekcja się skończyła, rzuciłam Asie i Isaacowi przelotne spojrzenie, które obaj
odwzajemnili. W szczególności zaintrygował mnie McLean, którego postawa była nadzwyczaj
chłodna — jego oczy były wyprane z emocji.
Przemierzanie korytarza w przerwie obiadowej było posunięciem bliskim samobójstwa.
Niewiele rzeczy irytowało mnie tak jak hałaśliwy tłum ludzi trącających mnie po drodze.
Właśnie w takich momentach chciałabym mieć tarczę, którą miała Ciredman — był nią respekt,
jaki odczuwali wobec niej inni. Sensacja, którą wzbudziło moje pojawienie się, szybko minęła.
Fenomen siostry futbolisty to za mało, skoro trzymałam się całkowicie na uboczu. Zero skandali i
rewelacji. Siedzenie maksymalnie trzy razy w tygodniu na stołówce z Hope nie czyniło ze mnie
członka elity. Wtopiłam się w tło szkolnej rzeczywistości.
W oddali zauważyłam znajomą blondynkę, która kierowała się w stronę toalet. Nogi same
mnie za nią poniosły. A może to ten uporczywy niepokój? Po prostu czułam, że coś było nie w
porządku. Zanim zaczęłam rozmowę, rozejrzałam się, by sprawdzić, czy na pewno byłyśmy
same. Moje nagłe pojawienie się i przeszukiwanie kabin z pewnością nie wyglądało normalnie —
stąd zmieszana mina Chloe.
— Wszystko w porządku? — Uniosła brwi.
— Wiesz, co się dzieje z Hope? — zapytałam.
Nie byłam bliską przyjaciółką Ciredman, więc nie wyobrażałam sobie złożenia jej
niezapowiedzianej wizyty pod domem. Szczególnie gdy nie znałam przyczyny jej nieobecności.
Nie przyjaźniłyśmy się, ale z jakiegoś powodu powstała między nami nić porozumienia. I
właśnie dla niej zadałam to pytanie — zwyczajnie przeczuwałam problemy. To niewyjaśnione
napięcie, które unosiło się od pewnego czasu między nią i Asą, nie mogło być zwiastunem
niczego dobrego. Gdybym tylko zdawała sobie sprawę z tego, że się nie myliłam. Naprawdę
chciałabym nie mieć racji.
Chloe wzięła głęboki oddech. Jej jasne oczy wędrowały dookoła, by ostatecznie spocząć
na mnie.
— Hope jest jedną z najsilniejszych osób, jakie dane mi było spotkać. — Westchnęła,
opierając się o jedną z umywalek wiszących w rzędzie na ścianie. — Ale jednocześnie jest
boleśnie autodestruktywna. Ma w sobie tyle mroku, że czasami mnie to przeraża, a widać tylko
drobną część. Z nią nigdy nie będzie po prostu w porządku. — Przechyliła brodę ze smutnym
uśmiechem. — Jedynie równie wycofany społecznie dupek potrafił przebić się przez jej mur.
Póki ma jego, wszystko będzie do zniesienia.
— Tylko że to ten rodzaj miłości, która pochłania cię całą — szepnęłam. — Taka miłość
ostatecznie niszczy.
Zapadło między nami milczenie — takie, które jakby dopowiedziało to, czego
obawiałyśmy się powiedzieć głośno. Gdy nasze telefony zabrzęczały równocześnie, czułam, że
wszystko zacznie się walić. Z obawą odblokowałam ekran i kliknęłam nagranie, które zostało
udostępnione na szkolnej grupie przez niejaką Esmeraldę. Gwałtowny wdech był jedynym, na co
się zdobyłam, kiedy usłyszałam padające słowa.
Bez zastanowienia ruszyłam ku wyjściu, za którym czekał mnie chaos głosów. Ludzie
stali w grupach, wpatrując się jak zaklęci w swoje komórki. Każdy rozglądał się wokół głodny
okazji do snucia gorących plotek i słuchania uwag innych. Mijałam tłum, wychwytując kpiny:
„czekam na jej płacz”, „ciekawe, czy będzie grała teraz taką silną”, „doczekała się, sam bym
zrobił to samo”, „kutas się doigra, przecież ona mu nie odpuści”. Nastolatkowie w większości
wpisywali się w żałosną grupę ludzi szukających rozgłosu i akcji, które pozwoliłyby im oderwać
się od smętnej rzeczywistości. W takich właśnie chwilach pokazywali, jak pożądają chaosu, który
rodził się z cierpienia.
Bo przecież ich to nie dotyczyło — mogli bezkarnie czerpać przyjemność z
rozgrywającego się poruszenia.
Spieszyłam się, ale nieprędko dotarłam na miejsce. Korytarzem pełnym szeptów doszłam
na stołówkę. Nie byłam gotowa na to, co napotkały moje oczy. Przecisnęłam się przez
zgromadzenie gapiów bez skrępowania, używając przy tym łokci. Wtedy zobaczyłam ogrom
następstw tego, co się stało, w pełnej krasie. Asa przypierał kogoś do ziemi. Nie mogłam
dostrzec, kto był pod nim. Spod pozorów beznamiętności wyjrzało to, co tkwiło w chłopaku —
bezmiar wściekłości, bestia, która atakowała wszystko dookoła. W końcu zobaczyłam to, czego
nie potrafiłam pojąć. To, co czaiło się w oczach Asy, stało się rzeczywistością. Póki chłopak
leżący pod nim nie przetoczył się na górę, nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że z mojego
gardła wydobywały się zduszone okrzyki. Nigdy nie pomyślałabym, że Isaac będzie tym, kto
wda się w bójkę z Asą.
Ze swojego miejsca mogłam dojrzeć krew kapiącą z twarzy Cloneya na koszulkę
McLeana. Gdzieś dalej mignęły mi zaczerwienione kostki, gdy pięść Isaaca z impetem spotkała
się z ciałem Asy. Byłam tak pochłonięta tym wszystkim, że nawet nie zdawałam sobie sprawy
z tego, że się poruszałam. Nie byłam idiotką, która zbliżyłaby się do bijących się na tyle, by sama
oberwać. Żadne kursy samoobrony, do których byłam zmuszona w szkole w Kanadzie, nie
przydałyby mi się w obliczu tej agresji. Weszłam tylko w pole jego widzenia — w kąt, gdzie
mógł mnie dostrzec.
— Isaac, przestań! — krzyknęłam. — Przestań! Proszę cię, uspokój się!
Był w amoku i byłam pewna, że w powstałym hałasie tego nie dosłyszy. Tyle że zdarzyło
się coś odwrotnego. Po chwili jego mięśnie wyraźnie stężały, a ramię gotowe do zadania ciosu
zawisło w bezruchu. W tej samej sekundzie ujrzałam znajome postacie, które przepchnęły się
przez zbiegowisko. Evan chwycił za barki Cloneya i odciągnął go do tyłu, podczas gdy Charlie
stanął przy Asie gotowy do powstrzymania go. Oddychałam głęboko. Targały mną sprzeczne
emocje. Moje oczy nagle spotkały się z szarymi tęczówkami Isaaca.
Wszystko, co się między nami stało, nie zmieniło tego, że nie byliśmy sobie obcy. Że
potrafiłam do niego dotrzeć.
— Rozejść się wszyscy, i to już — warknął dyrektor, który pojawił się na widoku.
Rozglądał się wokół, jakby badał zasięg bałaganu. — Cloney i McLean do mojego gabinetu!
Mężczyzna kipiał złością, gdy spoglądał na zakrwawione twarze uczniów. Żaden z nich
nawet nie próbował zatamować krwi. Czerwona strużka spływała z nosa Isaaca, a Asa miał
przecięte usta. Starł krew przegubem, obrócił się i jak gdyby nigdy nic, ruszył do wyjścia ze
stołówki.
— A ty gdzie się wybierasz?! — wypluł z siebie pytanie dyrektor. — Do gabinetu, już.
— Pierdol się.
To dodało smaczku całej akcji. Kilka gwałtownych wdechów powstrzymało dyrektora od
wybuchu. Wskazał palcem na Isaaca, ruszając w stronę, gdzie zniknął Asa.
— Doprowadź się do ładu i chcę cię widzieć w swoim biurze.
Cloney potaknął, idąc przez tłum, który rozstępował się przed nim. Evan przeczesał włosy
gorączkowym ruchem i wymienił z Charliem wyraźnie zaniepokojone spojrzenia.
Coś pchało mnie przed siebie — jego śladem. W końcu mimo upływu czasu nasze światy
zawsze ze sobą kolidowały. Zamieszanie zostało za mną. Gdy szłam przez korytarz, jedynym
przypomnieniem tego, co się stało, była opuchnięta twarz Isaaca.
— Kurwa — charknął, bezskutecznie starając się ogarnąć krwawiący bajzel.
Mimowolnie spotkaliśmy się wzrokiem, gdy wyszłam zza zakrętu.
Sięgnęłam do torby po opakowanie chusteczek i wyciągnęłam je w kierunku chłopaka,
który niechętnie je przyjął. Napięcie między nami nie wiązało się tylko z bójką. Jego postawa
mówiła sama przez się — nie chciał mnie w pobliżu. Czułam podobnie, ale z jakiegoś powodu
nie umiałam odejść obojętnie.
— Powinieneś iść do higienistki — wymruczałam pod nosem, oglądając jego napuchniętą
powiekę i szczękę.
O ironio, w żaden sposób nie umniejszało to jego urody. Wciąż był niebywale przystojny.
— Bywałem w gorszym stanie.
Zamilkłam. Nie miałam zamiaru do niczego go zachęcać, to była jego decyzja. Zerknęłam
w bok. Biłam się z myślami, ale ostatecznie chciałam mu pomóc. Drobne z portfela pozwoliły mi
na kupno dwóch puszek coli, które miały posłużyć jako zimny okład. Trzeba było sobie radzić z
tym, co się miało. Podałam mu je, na co zmarszczył brwi, a ja przewróciłam oczami.
— Mam większe zmartwienia niż picie — burknął, przykładając świeżą chusteczkę do
nosa.
Stanęłam lekko na palcach, by móc sięgnąć do jego twarzy, i docisnęłam do niej puszkę.
Mocniej, niż to było konieczne, na co syknął.
— Zrób z tego okład, palancie — powiedziałam chłodno, zakrywając metalem jego
żuchwę.
Dopiero wtedy zorientowałam się, jak blisko siebie staliśmy. Zbyt blisko.
To była czysta eksplozja uczuć. Wybuchły między nami i zmieszały się, nachodząc jedne
na drugie, tak że nasze serca zaczynały się gubić w niezidentyfikowanym bałaganie emocji.
Niewypowiedziana uraza pochłaniała żal, złość tłumiła tęsknotę. Jedno zbliżenie uruchomiło
mechanizm, nad którym żadne z nas nie miało kontroli. Isaac obserwował mnie chłodnymi
szarymi oczami, w których nie było niczego znajomego — rozum zdawał sobie z tego sprawę,
podczas gdy serce szukało tego, co niemożliwe. Nie ustępowałam chłopakowi w pozornej
obojętności, wciąż świadoma przepaści między nami, lekceważąc pragnienia mocno bijącego
serca.
— Nadal potrafisz się rządzić.
 To nie było stwierdzenie, które zdradzałoby przywiązanie. Ledwie prosta uwaga
człowieka, który kiedyś mnie znał.
— Przynajmniej jedno z nas zachowało cząstkę siebie z przeszłości — wyszeptałam i
powoli zrobiłam krok w tył.
Nie był to paniczny ruch ucieczki. Po prostu któreś z nas musiało przypomnieć sobie, że
w tej nikłej relacji nie było szczerości. Uświadomić sobie to, o czym zapominaliśmy — żaden
skrawek wspomnień nie równoważył krzywd, które sobie wyrządziliśmy. W nas obojgu nastąpiła
nieodwracalna zmiana na gorsze. Podczas gdy ja dorosłam opancerzona skorupą, Isaac rzucił się
naprzeciw światu — balansował na krawędzi niebezpieczeństwa, nie zważając na ryzyko upadku.
Wydawał się bierny. Wszystko zostało na nowo wykute, ale tworzywem był kamień.
Najgorsze jest uczucie, że nie chcesz poświęcić kogoś na straty, ale wiesz, że musisz.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 13.

To, jak pojedyncze osoby oddziaływały na grupę, było zaskakujące. Niewielka zmiana w
otoczeniu była dostrzegalna aż nazbyt wyraźnie. Jakby fundament tego, co tworzyło społeczność,
gwałtownie się ukruszył — cała podstawa, na której została zbudowana, runął. Tym było właśnie
zerwanie złotej pary Loyola High School. Rozstanie Hope i Asy było tematem numer jeden przez
co najmniej tydzień. Nieustannie towarzyszyły im szepty. Każdy doszukiwał się w ich
zachowaniu oznak załamania, sięgnięcia dna, ale złota para zastygła w typowej dla nich
beznamiętności. Uczniowie chcieli zobaczyć rysy na ich zwyczajowych maskach, ale odnaleźli
tylko oziębłość.
Po kilku kolejnych dniach nastąpił ledwo zauważalny przełom w relacji McLeana i
Ciredman — nie mijali się już na korytarzu ze spojrzeniami, w których skrywało się poczucie
krzywdy. Luka była niewielka, ale dla uważnego obserwatora, jak ja, do wychwycenia. Napięcie,
które przez cały czas towarzyszyło byłej parze, opadło. Nie całkowicie, ale do znośnego
poziomu. Tak jakby oboje się poddali. Zupełnie jakby powiedzieli dręczącym ich demonom:
koniec. A chyba to właśnie one ich stworzyły — ukształtował ich ból i niewypowiedziane słowa.
— To było trudne? — zapytała Hope, siedząc na masce swojego samochodu na
opustoszałym parkingu szkoły. Dym ulatywał spomiędzy jej ust.
Z jakiegoś powodu nasze ścieżki przecinały się na każdym kroku — w szkole i poza nią.
Nie miałyśmy na to wpływu. Tak jakby świat napierał na nas zewsząd, jakby wymuszał na nas
relację. Żadna z nas nie zdawała się oponować, po prostu pozwalałyśmy temu trwać. Naszych
stosunków nie można było jeszcze określić mianem przyjaźni, ale umacniała się między nami
więź, która mogła się w nią rozwinąć. Tak jakby czarne charaktery same potrafiły odnaleźć do
siebie drogę.
— Co?
— Odejście.
Nie więcej niż szept. Właśnie w tych niuansach odnajdowałam jej drugie oblicze — to,
które być może odkrył Asa. Bo tylko mówiąc o nim, miała ten szczególny wyraz twarzy. Do
niedawna opowiadał tajemnicze historie o szczęśliwych zakończeniach. W ostatnich dniach
przeobraził się i ukazywał jedynie niewypowiedziane cierpienie. Ostatecznie do tego prowadziła
tego rodzaju miłość.
— Nie tak trudne jak trzymanie się czegoś, co nie było prawdziwe — powiedziałam z
nieprzyjemnym uciskiem w piersi. — Ale kiedyś to stanie się łatwiejsze. Przez długi czas
naprawdę myślałam, że ruszyłam do przodu. Aż jednego dnia, w sylwestra, ktoś zapytał mnie
o moje życzenie noworoczne. — Emocje chwyciły mnie za gardło, co było wyczuwalne
w drżeniu mojego głosu. — „Gdybyś mogła sprawić, że jedno dzisiejsze życzenie się spełni, co
to by było?”. Moje życzenie zmarnowałam na niego, na to, żebyśmy ponownie znaleźli drogę do
siebie.
Dokładnie dwa lata temu przestałam się łudzić, że coś się nagle zmieni. Że nastanie
przełom i Isaac się ze mną skontaktuje. Po prostu nowy rok przyniósł ze sobą zapomnienie —
pogrzebałam Isaaca Cloneya w zakamarkach mojej przeszłości.
— To boli — powiedziała z nutą irytacji, jakby naprawdę nie chciała tej burzy emocji,
która kotłowała się w jej wnętrzu. — To, że jest w moim życiu, i świadomość, że jeśli mam się
pozbyć tego cierpienia, muszę dać mu odejść.
— Nieważne, co wybierzesz, tak naprawdę nie wygrasz.
Uśmiechy, którymi się wymieniłyśmy, były mdłe. Za nimi czaiła się świadomość, że
wiedziałyśmy więcej. Nie przez nasze chęci, ale przez to, że nurt życia zbyt wiele razy ciągnął
nas w stronę dna.
Zaciągnęłam się nikotyną i moje oczy zatonęły w szarej głębi. Uciekłam wzrokiem.
Oczywiście, że ze wszystkich dostępnych momentów Asa i Isaac musieli wybrać akurat ten na
opuszczenie szkoły. Nawet ktoś taki jak McLean nie potrafił ukryć naturalnej reakcji serca, jaką
było podążenie wzrokiem ku Hope. Był między nimi nieopisany magnetyzm. Obserwowanie tego
było dla mnie nazbyt intymne — tego, w jaki sposób na nią patrzył. Jakby była jego jedyną drogą
do nieba.
— Chcesz stąd jechać? — zapytałam pod wpływem impulsu.
Blondynka potaknęła bezwiednie, zawieszona w swoich uczuciach. To
nieprawdopodobne, co miłość potrafiła robić z ludźmi — nawet tych najsilniejszych mogła
dotkliwie złamać. Może właśnie dlatego zdecydowałam się na ten ruch, byleby sprawić, że z jej
twarzy zniknie ten doskonale znany mi wyraz. Oznaka bycia całkowicie pokonaną.
Wsiadłam do mercedesa i spoglądałam we wstecznym lusterku na znikającą sylwetkę
Isaaca. Nie potrzebowałam patrzeć w bok, by wiedzieć, że Hope robiła dokładnie to samo,
śledząc wzrokiem Asę. Bez słowa podkręciłam muzykę w samochodzie, by zagłuszyć myśli. Po
chwili mknęłyśmy ulicami Los Angeles. Bit tętnił w przestrzeni, pochłaniając wszelkie inne
dźwięki. W trakcie drogi nie odzywałyśmy się do siebie. Zrobiłam dokładnie dwa przystanki
przed punktem docelowym. Sklep monopolowy miał zaopatrzyć nas w główny środek
znieczulający, a mój dom w rzeczy potrzebne do upuszczenia nagromadzonych emocji.
W końcu dotarłyśmy. Zatrzymałam się na obrzeżach wschodniej części miasta,
spoglądając na kilkupiętrową budowlę. Wyraźnie opuszczony gmach z pewnością nie przyciągał
wzroku swoją urodą — wybite okna na parterze, wyraźne zacieki na resztkach farby. Kiedyś
zamieszkały, nie należał do budynków nowej generacji ze schodami pożarowymi i licznymi
drabinkami. Nieuważnego obserwatora mógł tu zniechęcić niemal każdy detal. By dojrzeć
najlepsze, trzeba było patrzeć wyżej. Prosto na dach.
Hope wydawała się równie ciekawa, co zdezorientowana, gdy gestem nakazałam jej
podążyć za mną.
— Nie — bąknęła.
Szarpnięciem uwolniłam zardzewiałą drabinkę, która prowadziła na zewnętrzne schody.
— Oj, tak.
Odkryłam to miejsce zupełnie przypadkowo. Po prostu podczas jednej z przejażdżek z
serii „muszę wyrwać się z wariatkowa Prestonów” ujrzałam ten opuszczony budynek. A jako że
ciekawość to pierwszy stopień do piekła, musiałam się tu dostać, gdy zobaczyłam kolorowy zarys
na szczycie. Właśnie dostrzeganie takich niuansów ujawniało moją artystyczną duszę. Ona
podświadomie szukała natchnienia, odnajdując je w niepozornych punktach.
Pokonałyśmy cztery szczeble, by dostać się na schody pożarowe, które prowadziły nas
stromo w górę przez pięć pięter. Brak lęku wysokości był z pewnością kluczową sprawą, by się
tam wspiąć — od przepaści dzieliła nas zaledwie metalowa obudowa, która pokryła się rdzą
przez brak konserwacji.
— Może i nie należę do najbardziej odpowiedzialnych osób na świecie, ale ciągłe
skrzypnięcia tej żałosnej konstrukcji mnie niepokoją — burknęła marudnie Hope podążająca za
mną.
— Mnie też — parsknęłam śmiechem, przytrzymując się muru. Każdy nasz krok odbijał
się echem w przestrzeni. Budynek z pewnością nie był szczególnie bezpieczny.
Praktycznie na szczycie minęłam zaryglowane drzwi, chwytając się kolejnego szczebla.
Ostatni etap wspinaczki prowadził do upragnionego miejsca. Odetchnęłam przeciągle, wpatrując
się w widok przed nami — panorama Los Angeles leżała u naszych stóp.
— Takie widoki nie zmieniają faktu, że wspinanie się tutaj było gówniane — powiedziała
przekornie blondynka, na co przewróciłam oczami.
— Ale to powinno zająć trochę twoje myśli. — Sięgnęłam do bagażu i wyciągnęłam
pojemnik.
— A to na… — Zmarszczyła brwi, spoglądając na punkt ponad moim ramieniem. —
Wandalizm?
Uśmiech wypływający na jej usta był co najmniej niepokojący. Jakby przemawiał przez
nią sam diabeł.
— Nazwałabym to raczej inwencją twórczą. — Potrząsnęłam farbą w puszce.
— Leah Preston łamie prawo — parsknęła, kręcąc głową. — Kto by pomyślał.
Gdyby ktoś zadzwonił po policję, z pewnością miałybyśmy kłopoty, ale w tutejszej
dzielnicy nikt nie zdawał się tym przejmować. Nawet bez osłony nocy nikt nie zwracałby na nas
specjalnej uwagi. Po walających się tu petach i pustych butelkach łatwo było wywnioskować, że
było to miejsce spotkań.
Rzuciłam Hope jeden z kolorów i ruszyłam ku ogromnej ścianie, na której kiedyś
zapewne wisiały billboardy reklamowe. Od strony, z której nadjechałyśmy, nie było jej widać,
była po przeciwnej stronie dachu. Rysunki częściowo zmyte przez deszcz sprzed tygodni
wyraźnie wskazywały, że nie byłam jedyną, która tworzyła tu graffiti. Rozproszona głębia
kolorów na ścianie układała się w różne kształty — od napisów po wizerunki osób i krajobrazy.
— Przypominam, że ja nie jestem artystką — bąknęła Hope, wstrząsając puszką.
— A kto powiedział, że musisz nią być? — rzuciłam. — Sztuka ma wiele wymiarów. Nie
da się jednoznacznie ocenić, kto zasługuje na to miano. — Przykucnęłam przy niej, potrząsając
butelką whisky. — To pomoże twojej wyobraźni.
— Oj, będą z tobą kłopoty, Preston — mruknęła z uśmieszkiem, gdy przyjęła szkło.
— Ktoś mi kiedyś powiedział, że nie każde kłopoty są złe — skwitowałam wyjątkowo
nieprzejęta jej słowami. — Z każdym dniem przekonuję się, że powinnam się do tego stosować.
— Cóż, oby tak było — mruknęła. — Bo stoi przed tobą ich symbol.
Im częściej przebywałam z Hope, tym bardziej zdawałam sobie z tego sprawę — to po
prostu było poczucie, które pojawiało się, gdy była blisko. Tlił się w niej ogień niepoczytalności,
jak ten, który sama przez długi czas w sobie tłumiłam. Aż pozostał nie więcej niż iskrą.
Obawiałam się znajomości z przyjaciółmi brata, ale to chyba właśnie relacja z Hope była drogą
ku problemom.
Przekazywana z rąk do rąk whisky pozwalała nam stopniowo się rozluźnić — w głównej
mierze Hope, mnie wystarczało, że zagłębiałam się w proces twórczy, i po prostu zapominałam o
swoich demonach. Na twarzach miałyśmy chustki zasłaniające nosy, mogłyśmy więc swobodnie
używać sprayów bez obawy przed zatruciem chemikaliami.
— Czemu wszystko, co robisz, jest czarno-białe? — Hope przełknęła trunek z cichym
sykiem, gdy zrobiłyśmy krótką przerwę.
Zamglonym wzrokiem spojrzała na dziecko wtulone w szyję rodzicielki, które wyszło
spod mojej ręki. Pozornie niewiele znaczący obrazek był ucieleśnieniem wszystkich moich
pragnień z przeszłości — tej mitycznej więzi między matką i córką.
— Bo kolory są symbolem spełnienia — wyszeptałam. — Użycie ich jest jednoznaczne z
nadaniem realności. A to, co naprawdę tworzę, pozostaje zaledwie nieurzeczywistnioną plamą.
To były niespełnione pragnienia, moje grzechy i smutki — nadanie im kolorów byłoby
przyznaniem się do bólu. Odchrząknęłam, wzdychając głęboko do nieba w odcieniach
zachodzącego słońca. Z wysokości wszystko wydawało się jeszcze piękniejsze — ten cały
krajobraz naznaczony ostatnimi promieniami. Przymknęłam powieki, a wspomnienia
niespodziewanie uderzyły we mnie lawiną.
— Proszę, pozwól mi się z nim pożegnać. — Przełknęłam piekące łzy ze świadomością, że
one jedynie zirytują matkę. Nie tolerowała okazywania słabości. — Nic nie powiem. Proszę.
Szarpnęła mój nadgarstek. To była reprymenda. Żółty samochód był wszystkim, na czym
mogłam się skupić.
— Wsiądziesz do tej taksówki bez oglądania się za siebie, rozumiesz?
— Proszę.
Stanowczo popchnęła moje plecy, zmuszając mnie do wejścia do dusznego wnętrza.
Promienie zachodzącego słońca oślepiły mnie, a surowa twarz matki stała się niczym więcej niż
niewyraźną skazą.
Nie mogłam oddychać. Powietrze uchodziło ze mnie w krótkich świstach, gdy cała
przestrzeń dookoła raz po raz się zatrzymywała, nieostra niczym klatki starego filmu. Ucisk w
piersi był zbyt dotkliwy, uniemożliwiał mi jakikolwiek ruch.
— Preston, cholera. — Usłyszałam warknięcie. — Musisz oddychać, słyszysz mnie?!
Czułam narastającą słabość. Pod wpływem natłoku wrażeń i wspomnień mrowiło mnie
całe ciało. Ogarnął mnie całkowity paraliż. W sekundzie straciłam siły i opadłam na kolana,
wspierając się dłońmi o chropowatą powierzchnię dachu. Próbowałam walczyć z tym
nieuzasadnionym bezdechem — z tymi wspomnieniami, które nie chciały odejść. Ale wszystko
powracało, wciąż i wciąż.
— Isaac.
Nie byłam pewna, czy jego imię naprawdę opuściło moje usta — czy nie był to zaledwie
twór mojej wybujałej wyobraźni? Wciąż podawałam to w wątpliwość, nawet wtedy, gdy
nieokreślony czas później poczułam znajome ciepło i silne ramiona. Szpony paniki blokowały
bodźce ze strony rzeczywistości, spychając mnie na dno.
— Musisz wziąć oddech, rozumiesz? — Ktoś gorączkowo dotykał mojej twarzy. — Leah,
musisz do mnie wrócić!
I wróciłam.
 Rozdział 14.

Panika napierająca na każdy zakamarek ciała zacierała poczucie świadomości. Bez niej
było się jedynie marionetką podczas ataku histerii, który bez odpowiednich bodźców nie chciał
odejść — nieważne, jak mocno się walczyło.
Zapomniałam, jak piękne były jego oczy z bliska. W szarych tęczówkach dało się
dostrzec refleksy zieleni, które w jaśniejszym świetle zmieniały barwę na niebieską. Jego
nierówny oddech mieszał się z moim. Moje demony powoli znikały.
— Jesteś tu. — Odetchnęłam boleśnie, powoli dochodząc do siebie. W dosłownym
znaczeniu tego słowa. Miałam wrażenie, że ataki paniki wysysały ze mnie duszę, odcinając mi
możliwość racjonalnego myślenia. Jakbym znajdowała się poza ciałem.
— Jestem.
Ciepło jego dłoni na moich policzkach było obezwładniające. Było spełnieniem marzeń.
Czymś, czego pragnęłam, nawet nie zdając sobie wcześniej z tego sprawy. Chłonęłam ten dotyk.
Przez sekundę wszystko było takie jak kiedyś — prawdziwie piękne w swojej niewinności.
Zamroczona tęsknotą serca, o której nie miałam pojęcia, pozwoliłam sobie na moment
zapomnieć, co nas od siebie oddaliło. Odpuściłam przeszłość, jakby naprawdę się nie liczyła —
tylko to było kłamstwo.
Gwałtowny hałas upadających puszek był tym, co przerwało tę chwilę słabości. Bo to nie
było nic więcej — zaledwie nic nieznaczący moment zapomnienia.
— Kurwa — bąknięcie zostało poprzedzone kolejnym uderzeniem metalu o beton. — Nie
zwracajcie na mnie uwagi. — Hope machnęła dłonią, zbierając potrącone spraye. — To mnie
otrzeźwiło na resztę dnia, ale opary whisky chyba nie pomagają w poruszaniu się z gracją.
Isaac wstał z klęczek. Znów miał na twarzy nieprzeniknioną maskę kryjącą wszelkie
emocje. Powoli się podniosłam. Wyczuł moją ostrożność. Obserwował mnie, póki nie stanęłam
na nogi. Zawroty głowy ustąpiły, co pozwoliło mi ruszyć w stronę Hope i bałaganu. Jak najdalej
od niego. Nie spojrzał na mnie ponownie, gdy starałam się zbagatelizować zaistniałą sytuację.
— Gdzie się podziała Ciredman, na którą nie działa alkohol? — rzucił w stronę Hope, na
co ta prychnęła.
— Zapytaj swojego przyjaciela — mruknęła sardonicznie, ale kryła się w tym pewna
słabość. — Chyba zabrał mi to, co najlepsze.
Niezidentyfikowane napięcie powróciło, ale to był ten rodzaj napięcia, które mówiło o
smutnych zakończeniach — o tym, co już nie powróci. Hope kryła się za podwójną gardą w
otoczeniu nieznajomych, ale w naszym towarzystwie zdawała się momentami zapominać.
Opuszczała ją, dając się ponieść emocjom.
— Jak tu przyjechałyście? — chrząknął Isaac. Wyraźnie tłumiąc chęć dodania czegoś.
Patrzył na blondynkę, gdy zadawał to pytanie, jakby nie chciał spojrzeć na mnie.
— Byłam kierowcą — odezwałam się, podnosząc torbę pełną sprayów.
— Miałaś zamiar wracać po pijaku?! — W jego tonie słyszałam nieskrywane oburzenie.
Łypnęłam na niego złowrogo. Odgarnęłam nieposłuszne włosy z twarzy i wycelowałam
w niego palec. W pełni oprzytomniałam po niedawnym ataku paniki, a alkohol całkowicie ze
mnie wyparował.
— Zaparkowałam niedaleko na strzeżonym parkingu z myślą, że wrócimy taksówką —
powiedziałam wzburzona. — Nic o mnie nie wiesz, Isaac. Może przez ostatnie cztery lata wiele
się zmieniło, ale nie masz pieprzonego prawa zarzucać mi takiej nieodpowiedzialności.
Bez słowa ruszyłam przed siebie, zapoczątkowując milczące zejście na sam dół. Nawet
gdy chłopak sięgnął po kask od motocykla zaparkowanego nieopodal ulicy i wystawił przed
siebie drugą dłoń w jasnym geście. Oddałam kluczyki do mercedesa, pozwalając mu zasiąść za
kierownicą. W trakcie drogi przechyliłam się jedynie przez siedzenie, by podkręcić muzykę w
radiu — to wciąż był mój samochód.
— Walczycie ze sobą — wyszeptała Hope siedząca obok mnie na tylnym siedzeniu.
Zaczynając rozmowę, przechyliła się ku mnie, tak by wszystko zostało między nami. — Na
innych płaszczyznach niż ja z nim, ale zobacz, do czego mnie to doprowadziło. Każde z was
trzyma się tego, co was zniszczyło, ale w którymś momencie będziecie musieli skapitulować. Bo
nieważne, jak silni jesteście, uczucia ostatecznie was zrujnują.
Zacisnęłam usta, spoglądając na profil Isaaca, który wydawał się wykuty w kamieniu —
niewypowiedziane napięcie całkowicie go ogarnęło.
— Uczucia już dawno przepadły.
— Miałaś atak paniki, a jedyne słowo, które padło z twoich ust, to jego imię — parsknęła
smętnie. — Nigdy nie słyszałam takiego przerażenia w jego głosie jak wtedy, gdy powiedziałam
mu o tym wszystkim. Przyjechał tu mimo waszego nieporozumienia. Więc oboje przestańcie się
usilnie przekonywać, że nic was nie łączy.
Samochód się zatrzymał. Z ostatnim zdaniem Hope sięgnęła do klamki, by wysiąść z
pojazdu. Nie oglądała się za siebie, weszła do budynku jak gdyby nigdy nic — jakby nie
zostawiła mnie właśnie z burzą kotłujących się myśli. Westchnęłam, beznamiętnie wpatrując się
w widok za oknem. Usilnie starałam się skupić na czymś uwagę, byleby nie dać się pochłonąć
przeszłości.
Od niepamiętnych czasów miałam tendencję do popadania w panikę. Zdawałam sobie
sprawę, że obecne podłoże moich ataków różniło się od tego sprzed lat. Wtedy tylko jedna osoba
potrafiła je przerwać, a jakaś cząstka mnie pamiętała o tym, skoro wypowiedziałam jego imię.
Tak jakbym w chaosie wspomnień usilnie chciała sprawdzić, czy wciąż miał władzę nad moimi
demonami.
— Zabierz mój samochód — przerwałam ciszę, gdy dotarliśmy w okolice mojego domu.
— Jutro przed szkołą możemy podjechać po twój motocykl.
Otworzyłam drzwi i wkroczyłam w wieczorny chłód. Kosmyki zatańczyły dookoła moich
policzków, jak zwykle nieposłuszne, gdy rozległ się trzask zamykanych drzwi.
— To tyle?
Mimowolnie zwolniłam kroku na chodniku tuż przed domem, od którego dzielił mnie
jedynie trawnik ogrodu. Odwróciłam się, by popatrzeć na Isaaca. Chłopak zaciskał szczękę,
mierząc mnie wzrokiem pełnym wyrzutu.
— Chyba już wszystko zostało powiedziane — rzuciłam ozięble z przymrużeniem
powiek.
Mogłam dostrzec walkę toczącą się w jego wnętrzu — to, jak diabeł szeptał mu coś na
pokuszenie. By jego nagromadzony gniew eksplodował.
— Masz rację, Leah — powiedział. — Nie znam cię. Nie wiem, co byś zrobiła albo nie.
A przede wszystkim nie czuję obowiązku, by rozwiać te wątpliwości.
Przymknęłam powieki, kręcąc w rozgoryczeniu głową.
— Ulżyło ci? — warknęłam złośliwie, mierząc się z jego słowami.
— Nie. — Przeczesał włosy gorączkowym gestem. Był na krawędzi. — Właśnie w tym
leży problem. To nigdy tak po prostu nie odejdzie, póki tego nie rozwiążemy.
Właśnie to było sedno naszej relacji — nieważne, jak wiele krzywd zostało
wyrządzonych, my nigdy ot tak nie znikniemy. To będzie nas prześladowało, póki każde z nas
naprawdę nie ruszy w swoją stronę. Z dala od siebie nawzajem. Żeby to zrobić, musieliśmy
wyprostować przeszłość, a chyba żadne z nas nie było na to gotowe.
— Więc powiedz mi, dlaczego przyjechałeś? — Wyrzuciłam ręce w powietrze. — Skoro
tak bardzo cię nie interesuję, czemu, kurwa, tutaj jesteś?
— Bo mnie potrzebowałaś! — krzyknął z wściekłością. — W tym leży problem, Leah.
Mimo upływu czasu wciąż masz nade mną pieprzoną władzę i nieważne, co by się działo, zawsze
stawię się, gdy będzie taka konieczność.
Wzięłam urwany oddech, który kompletnie nie wiązał się z atakiem paniki — wręcz
przeciwnie, byłam przytłoczona emocjami innego rodzaju. Wszystko, co zamykałam pod
kluczem na dnie samej siebie, nagle przebiło się na wierzch. Każde z uczuć, którym pozwalałam
znaleźć ujście jedynie w sztuce, zaczęło na mnie napierać — na moje serce. Choć dzieliły nas nie
więcej niż trzy stopy, tak naprawdę wciąż były między nami tysiące mil.
Nim któreś z nas ponownie się odezwało, ciszę przerwała ostatnia z osób, które bym o to
podejrzewała.
— Leah, chyba najwyższy czas, żebyś wróciła do domu. — W chłodnym tonie rodzicielki
pobrzmiewała nieuzasadniona dla mnie złość. Stała na ganku ubrana w jedną z mdłych garsonek,
mimo późnej godziny wciąż miała idealnie wymodelowane włosy.
Nawet nijakie światło lampy nad drzwiami wejściowymi nie maskowało niezadowolenia
na jej twarzy. Wyglądała, jakby lada moment miała nas zatruć jadem, który zazwyczaj ukazywała
jedynie w mojej obecności. To, że pokazała się taka przed Isaakiem, było co najmniej
niepokojące.
Nie sprzeciwiałam się. Intuicja podpowiadała mi, że w zaistniałej sytuacji lepiej było
ustąpić, mimo że to posłuszeństwo kosztowało mnie jakąś cząstkę siebie. Ruszyłam kamienną
ścieżką, mijając kobietę w kompletnej ciszy. Zamknęła za mną drzwi, ale nie od razu, jakby z
namysłem wciąż obserwowała Isaaca.
— Trzymaj się od niego z daleka. — Cicha reprymenda.
Zacisnęłam palce na balustradzie schodów, spoglądając na nią przez ramię.
— Nie będziesz dyktować mi warunków — mruknęłam z niebywałą pewnością siebie. —
Już nie.
— Ostrzegam cię, Leah. — Zmrużyła powieki.
— Bo co, matko? — sarknęłam, przenosząc ciężar ciała na stopę postawioną wyżej na
stopniu. Gotowa na kolejny ruch. — Naiwność się skończyła, dorosłam. Nie spłoszysz mnie
swoimi groźbami, ba, sama oddam je po stokroć. Przestanę czekać na twoje posunięcie i wyznam
całą prawdę, jeśli nie będziesz się trzymać ode mnie z daleka.
Podkład na skórze nie mógł ukryć rumieńców rozchodzących się na jej szyi. Wzburzenie
paliło jej oblicze, ale nie mogła mu się poddać. Nie teraz, gdy tata pojawił się w holu.
— Późne powroty — odezwał się z delikatnym uśmiechem.
— Spotkałam się ze starym znajomym — powiedziałam w pełni opanowana, zerkając
mimochodem na matkę.
— Dobrze odnawiać dawne przyjaźnie. — Pokiwał brodą, na co posłałam mu
wymuszony uśmiech.
Moje plany na przyszłość nie uwzględniały Isaaca — na żadnej płaszczyźnie. Nieważne,
jak mocno serce walczyło, rozum wciąż wiedział lepiej. Jeśli chciałam się stąd wynieść za kilka
miesięcy bez oglądania się za siebie, musiałam trzymać się od niego z daleka. Tylko dystans
mógł zapewnić mi bezpieczeństwo — sercu, z którego pozostały strzępy. Nic więcej. Nie po tym,
co się stało.
Ulotniłam się na piętro pod pretekstem zmęczenia i zapukałam do sypialni Leo. Leżał na
łóżku, a po odgłosach dobiegających z laptopa mogłam wnioskować, że oglądał mecz futbolu.
Analizowanie zagrywek przeciwników było jego nudnym hobby.
— Potrzebuję przysługi. — Chrząknęłam, gdy zatrzymał nagranie. Z pewnością nie
chciałam go wprowadzać w szczegóły dzisiejszej sytuacji, ale trzymania się z dala od Isaaca nie
ułatwiały wspólne wycieczki o poranku.
— Jakieś konkrety?
Jego pytanie wybudziło mnie z krótkiego transu, podczas którego w myślach walczyłam
ze sobą.
— Mógłbyś pojechać jutro przed szkołą razem z Isaakiem po jego motocykl? —
wydusiłam ostatecznie z siebie. — Powiedzmy, że uratował mnie z opresji, porzucając go, a w
zamian dałam mu kluczyki do swojego mercedesa.
Leo przysłuchiwał się temu ze zmarszczonymi brwiami, wyraźnie zdezorientowany.
— Chcę znać szczegóły?
Pokręciłam głową, na co westchnął.
— Dobra, zabierz kluczyki z komody.
Kiwnięciem wskazał na blat nieopodal, z którego pospiesznie zabrałam przedmiot. Nim
mógł się rozmyślić.
— Dzięki.
Posłałam mu uśmiech, sięgając do klamki.
— Leah?
Odwróciłam się w progu i spotkałam się z jego zaniepokojonym spojrzeniem.
— Cokolwiek między wami jest… — przerwał i dodał z namysłem: — Po prostu uważaj.
— Niczego między nami nie ma i nie będzie, Leo.

O poranku mój umysł był pełen koszmarów — pominięta tabletka była przyczyną mojego
humoru. Byłam całkowicie pokonana. Dwa kubki kawy na niewiele się zdawały, gdy wyglądało
się jak chodzące nieszczęście. Chyba musiałam przyzwyczaić się do tego stanu rzeczy.
Wysiliłam się, niwelując korektorem cienie pod oczami, a potem za pomocą różu nadałam skórze
zdrowy odcień.
— Tak, wiem — bąknęłam godzinę później, czując na sobie spojrzenie Hope. Szafka
zasłaniała mi widok na nią, ale rozpoznałam jej buty. — Wyglądam jak gówno.
— Cóż, tym razem sama nie różnię się od ciebie.
Gdy zamknęłam drzwiczki, moim oczom ukazało się jej oblicze skryte pod szerokim
kapturem bluzy.
— Nigdy nie zaprzyjaźnię się z kacem. — Potarła skronie.
— Witam w świecie, gdzie kac nikogo nie dyskryminuje — odparłam i pociągnęłam łyk
kawy z kubka termicznego.
Poczułam jej mocny zapach. Nie tylko ja, zważywszy na skrzywienie, którym zostałam
obdarowana.
— Czarny syf.
Leo pojawił się w moim polu widzenia. Przywitał się z blondynką i podał mi moje
kluczyki.
— Zaparkowany przy samym wyjeździe.
Chwyciłam je w garść, oddając mu kluczyki do jego pojazdu. W sekundzie, gdy jego
sylwetka znikła nam z oczu, dołączyła do nas kolejna osoba. A raczej na moment się przy nas
zatrzymała.
— Bajeczny wygląd, Ciredman.
Nie spodziewałam się usłyszeć Isaaca.
— Pieprz się. — Nieprzejęta Hope pokazała mu środkowy palec.
Nie zajęło mi długo pojęcie, że między tą dwójką była wyjątkową więź, zwana
przyjaźnią. Choć żadne z nich głośno by się do tego nie przyznało, byłam tego świadkiem.
Isaac minął nas, idąc w swoim kierunku, i tylko na sekundę jego oczy spoczęły na mnie.
Nie odezwał się, po prostu podążając przed siebie, jakby nic się nie stało. Właśnie tak wyglądały
resztki naszej pseudorelacji — ostatecznie i tak lekceważyliśmy się nawzajem. Wszechświat
przyciągał nas do siebie, by zaraz ponownie nas rozdzielić, stawiając między nami mur nie do
przebicia. Bo nieważne, jak wiele czasu upłynęło, my wciąż pozostawaliśmy niedokończoną
historią.
Nasze prawie stale mnie prześladowało.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 15.

Ciągłe przyciąganie i odpychanie się było zabójczym mechanizmem dla serca. Chwilowe
zamroczenie bliskością zwodziło nawet rozum, który wiedział lepiej — choć czuł, że zbliżenie
ostatecznie będzie boleć, nie potrafił się temu przeciwstawić.
Moje ciało stawiało opór ciśnieniu, gdy raz za razem poruszałam ramionami. Pod taflą
wody cały nurt życia był stłumiony — tutaj liczyło się jedynie dotarcie do nieokreślonego celu.
Póki napięcie nie było zbyt duże, a oddech się nie gubił. Wypłynęłam na powierzchnię z mocno
zaciśniętymi powiekami i wytarłam dłonią wodę spływającą z twarzy.
— Powinnaś zwrócić uwagę na pracę nóg — odezwał się znajomy głos.
Sapnęłam przerażona.
— Co do diabła, Damon?
Blondyn stał na krawędzi basenu z dłońmi schowanymi w kieszeniach ciemnych jeansów
bez cienia skruchy. Jakby jego obecność w posiadłości Prestonów była normalna. Obserwował
mnie z kpiącym uśmiechem. Zachowywał się zupełnie swobodnie.
— Ciebie też miło widzieć. — Przechylił brodę, jakby bez słów upominając mnie za mało
entuzjastyczne powitanie.
— Damon — burknęłam niegotowa na jego gierki.
— Mała Preston.
Widziałam w sposobie, w jaki drgały jego usta, że świetnie się bawił moim
zdezorientowaniem. Palant.
— Tu jesteś. — Leo wkroczył na taras, zakładając przez głowę koszulkę.
Po stanie jego włosów i niemrawym tonie mogłam poznać, że niedawno się obudził. Cóż,
wracanie nad ranem z piątkowej imprezy nie było mu na rękę. Nastolatkowie znajdowali
najróżniejsze powody do cotygodniowej zabawy, a mój brat jako duma futbolu zazwyczaj wpadał
na takie spotkania — dla zachowania pozorów świetności i jedności drużyny. W pierwszej chwili
sądziłam, że jego słowa były skierowane do mnie, ale po wymianie uścisków między chłopakami
szybko wybiłam sobie to z głowy. Zaczynałam tolerować Damona, więc świadomość, że nie był
prześladowcą, działała kojąco.
— O co chodzi? — zwróciłam się do Leo, chcąc uniknąć szopki.
— Tydzień działalności charytatywnej — mruknął. — Musimy uzgodnić między sobą
układ stanowisk naszych drużyn i harmonogram zawodów.
Uczynność Loyola High School najwyraźniej była znana w Kalifornii, bo trąbiono o tym
wydarzeniu nawet na forum miasta — poprzez plakaty, reklamy w gazetach i ulotki. Drużyny
sportowe z naszej szkoły przez pierwsze dwa dni miały startować w rywalizacjach z zespołami z
innych placówek. Na każde zawody trzeba było kupić bilet, a pieniądze zostawały przeznaczone
na odgórnie uzgodnione cele. To samo tyczyło się licznych budek oferujących własnoręczne
wyroby czy różne formy rozrywki. Można było zyskać też przychylność nauczyciela, jeśli
pojawiało się przy stanowisku, którym zarządzał. Cała akcja trwała trzy dni, a z tego, co
słyszałam, dochody często przekraczały sumę dziesiątek tysięcy dolarów.
— Zapisz Damona na cały dzień przy całuśnej budce. — Mój sarkazm został skwitowany
parsknięciem. — Będzie w siódmym niebie.
Nie byłam pewna, czy ona w ogóle istniała, ale łobuzerska mina chłopaka pokazała, że
trafiłam w punkt.
— Obiecuję, że będziesz miała pierwszeństwo w kolejce. — Damon mrugnął psotnie.
Podniosłam się na krawędzi basenu. Zmiana temperatury przyprawiła mnie o dreszcze.
Wzdrygnęłam się nieznacznie, ale Leo przyszedł mi na ratunek i szybko rzucił ręcznik, którym
obwinęłam się dokładnie.
— Skąd w ogóle pomysł, że będzie jakakolwiek kolejka? — zakpiłam.
— Nie zdawałem sobie sprawy, że masz jakąś wadę wzroku — odezwał się Damon i
teatralnie zmarszczył brwi, na co przewróciłam oczami.
— Ugh, ja tu jestem — zauważył inteligentnie Leo. — Flirtowanie ze sobą pozostawcie
na czas mojej nieobecności.
— Spokojnie, braciszku. — Prychnęłam. — Nie jestem zainteresowana.
Minęłam ich bez zbędnych dyskusji, wchodząc do opustoszałego domu. Tygodniowa
delegacja ojca była błogosławieństwem, szczególnie że zabrał ze sobą swoją żonkę. Fakt, że coś
takiego mnie uszczęśliwiało, był w pewnym sensie smutny, bo nie cieszyłam się możliwością
zorganizowania imprezy czy tajemnej schadzki, tylko tym, że bez oporów mogłam być
zwyczajnie sobą.
Po szybkim prysznicu przebrałam się, by móc swobodnie zejść na dół do kuchni —
golizna była jednoznaczna z wodzeniem diabła na pokuszenie. Za duża koszulka sięgająca mi do
kolan zakrywała moje ciało, a klapki z idiotycznym futrem dopełniały stylizację. Czysty seks.
— Od jedenastej do trzynastej jest moja zmiana, mała Preston! — zawołał Damon, robiąc
dzióbek, przy czym wbrew pozorom nie wyglądał jak dureń. Przystojny palant.
— Kup pomadkę ochronną oraz żel antybakteryjny. — Skrzywiłam się. — Nie wiadomo,
jakie bakterie sprzedadzą ci te łajzy.
— Z zazdrością ci nie do twarzy.
Komentarz skwitowałam środkowym palcem. Wróciłam do salonu, dopiero gdy moje
dłonie ogrzewał kubek kawy. Od pewnego czasu starałam się ograniczać liczbę przyjmowanych
tabletek nasennych, z których część ukryłam na czarną godzinę. Odmawianie ich sobie miało
sporo negatywnych konsekwencji, ale i jedną pozytywną — mogłam pić więcej kawy. Dla tego
aromatu byłam w stanie znieść swoje mroczne strony. Przysiadłam na brzegu kanapy, zerkając
przez ramię Leo, który rozpisywał zawodników pomiędzy poszczególne sektory.
— Dlaczego robicie to wy, a nie kapitanowie składów?
— Mama jako udziałowiec rodzinnej firmy daje spore datki, więc automatycznie
przypisano tam mnie — bąknął mój brat wyraźnie mało zadowolony z tego powodu.
— A w moim przypadku to kara od trenerki. — Damon wzruszył barkami. —
Najwyraźniej obnażanie się pływaka z pływaczką pod prysznicami szkolnymi jest zabronione.
Przewróciłam oczami na jego cynizm, ale coś jeszcze zwróciło moją uwagę. Jego
zadowolony uśmieszek. Zbyt zadowolony, nawet jak na niego.
— Co zmalowałeś? — zapytałam ze zgrozą, przez co wyszczerzył się jak kot z Cheshire.
Cmoknął znacząco w moją stronę, na co zacisnęłam zęby.
— Nie zrobiłeś tego.
— Pożyczę ci moją pomadkę. — Niezrażony puścił mi oczko, przez co odczułam
przemożną chęć uszkodzenia jego ciała.
— Au, cholera, za co to? — jęknął Leo. Pocierał biceps, w który dziecinnie go
uszczypnęłam.
— Jesteś moim bratem — warknęłam. — Nie powinieneś się na to zgadzać.
— Jesteś dużą dziewczynką — zaśmiał się, wykorzystując moje hasło przeciwko mnie. W
odpowiedzi zrobiłam pochmurną minę. — Poza tym do teraz o tym nie wiedziałem. Myślałem, że
sama odgórnie już w coś jesteś zamieszana.
— Trenerka Rayna była wniebowzięta, gdy powiedziałem jej, że mała Preston poczuła
zew ducha szkoły. — Wyrzucił pięść do góry przy ostatnich słowach.
 — Żebyś ty zaraz nie poczuł swojego, gdy go wyzioniesz.
— Bez perwersji, przyjaciółko. — Prychnął kpiąco. — Wbrew pozorom dopisanie cię do
tej konkretnej listy, gdy nie patrzyła, nie było trudne. Ciesz się, że nie zostałaś obsadzona w roli
sprzedawczyni warzyw, do której cię wyznaczyła.
— To naruszenie mojej cielesności — zauważyłam pospiesznie, choć tak naprawdę mnie
to nie obchodziło. Prócz żenady z samego zadania nie było w tym nic specjalnie
bezczeszczącego.
— To całus za dolara. — Damon przewrócił oczami. — Nie inspekcja migdałów.
— Ale pierwszaki mogą mieć zaledwie czternaście lat. — Rozszerzyłam oczy. —
Przecież to niczym rozdziewiczenie.
Usłyszałam jednoczesny rechot chłopaków. Tak mocny, że zabolała mnie głowa.
— To prawda, dupki!
Może nie dosłownie, ale w pewnym sensie owszem — większość to były dzieci, które
zapewne nawet nie zaliczyły jeszcze pierwszego pocałunku.
— Kiedy pierwszy raz się całowałaś? — Damon wciąż się śmiał, zadając to pytanie.
Wspomnienie sprzed lat o mało nie odebrało mi tchu, ale skutecznie je stłumiłam.
Zebrałam przy tym całą silną wolę i odpowiedziałam obojętnie:
— Mając dwanaście lat.
— No widzisz — zachichotał jak głupia hiena. Niestety wciąż o dobrych genach. —
Powiedzmy, że to standardowa odpowiedź. Granica dyrekcji to szesnaście lat. Większości nie
odbierzesz cnoty.
— Ta informacja nie była mi potrzebna do pełni szczęścia. — Leo spojrzał na mnie z
lekkim zniesmaczeniem.
— Dorośnij.
Na odchodne pchnęłam go w ramię, kierując się do swojej sypialni. Nim zostanę
wepchnięta w jeszcze gorsze gówno.

Poniedziałkowy start charytatywności miał należeć w pełni do drużyny futbolowej —

kluczowe słowo to miał, bo w rzeczywistości tak nie było. Każda nastolatka z trzeciego i
ostatniego rocznika skupiła się na szkolnej loterii. Choć dennie to brzmiało, możliwość wygranej
była całkiem ekscytująca. Przynajmniej dla niedowartościowanych desperatek. Na aukcji można
było wygrać niezapomniane randki z zawodnikami Loyola High School.
— Ten dzień skończy się moją migreną — wymamrotałam, ściskając nasadę nosa.
Chichoty i piski podekscytowania były na poziomie ponadprzeciętnym.
— Powiesz to jutro, gdy utkwisz w budce.
Kpina Alex z pewnością nie poprawiła mojego położenia. Wieści szybko się tu roznosiły,
a ona była w komitecie organizacyjnym.
— Nawet mi nie przypominaj — burknęłam pochmurnie. — Zabiję Damona.
Boska opatrzność wczuwała się w tutejsze standardy żartów, podsuwając mi przed oczy
wspomnianego osobnika. A raczej pomiot szatana.
— Usłyszałem swoje imię.
— Nie dręcz mnie — jęknęłam płaczliwie, gdy poczułam jego ramię wokół szyi. — A
raczej, jeśli chcesz przeżyć, daj mi spokój na najbliższe dwie doby.
— Jak zawsze melodramatyczna. — Cmoknął. — My się jeszcze chyba oficjalnie nie
poznaliśmy. — Blondyn spojrzał na Alex, która niespeszona jego obecnością wpatrywała się w
telefon. — Damon Rogers.
Dziewczyna uniosła szmaragdowe tęczówki, uśmiechając się z ociąganiem. Czułam, że za
chwilę z pewnością kogoś zawstydzi. To był typ niezważający na osobiste granice — zawsze
wszędzie się wtrącała.
— Alex Nelson. — Zmrużyła powieki w namyśle. — Myślałam, że mnie nie zauważyłeś.
W końcu całą swoją uwagę skupiłeś na Leah.
Rzuciłam jej znaczące spojrzenie, które kompletnie zlekceważyła. Uśmiech Damona
należał do tych, które przyciągały ludzi — onieśmielający w swojej szczerości. Przy nim nie
mogłeś czuć się niechciany. Po prostu taka była jego ujmująca osobowość.
— Numer cztery.
Blondyn uwolnił mnie od ciężaru swojego ramienia, zaczynając się wycofywać. Szedł
tyłem z pewnością, której sama nie miałabym w tłumie podekscytowanych uczniów. Łobuzerskie
spojrzenie skierował na mnie i nie odpowiedział na zarzut Mulatki.
— Co?
— To twoja szczęśliwa cyfra.
Mrugnął psotnie i tyle go widziałam. Zwyczajnie zniknął w zbiegowisku, które kierowało
się na halę.
Kompletnie wyprowadzona z równowagi zamrugałam powiekami. Byłam bardziej niż
zdezorientowana.
— Jest niezły. — Alex ku mojemu zaskoczeniu serdecznie się zaśmiała. — Ładne
opakowanie kryjące ciekawy charakter. Masz szczęście.
— O czym ty gadasz?
— O niczym, Leah. — Poklepała mnie po ramieniu. — O niczym.
Przy wejściu na halę trzeba było wpisać się na listę w celu zabukowania swojego
oznaczenia — niezależnie od tego, czy chciało się licytować, gdyż była to lista obecności. Udział
w tym wydarzeniu był równoznaczny ze zwolnieniem z zajęć, jeśli można było potwierdzić
swoje przybycie.
Po przekroczeniu progu pomieszczenia człowiek zostawał obezwładniony przez chaos.
Uczennice zbierały się tu masowo. Krzesła z dolnego rzędu, które dawały najlepsze możliwości
do udziału w przetargu, były w większości zajęte.
W panujące tu zamieszanie idealnie wpisywała się dziewczyna, której profil został
wykuty w lodzie. Z odległości dwóch jardów mogłam dostrzec jedynie wzburzoną Chloe oraz
jeszcze większe tornado, zwane Ciredman.
— Nie zrozumiałaś słów, że te miejsca są zajęte? — Ton Hope z pewnością nie należał do
przyjaznych, gdy odezwała się do dziewczyny stojącej przed nią. — Nie zmuszaj mnie, żebym
usunęła cię stąd siłą.
Ktoś miał dziś zły humor.
— Nie wtrącaj… — Nieznajoma odwróciła się wyraźnie gotowa na walkę, ale widok
Hope momentalnie ostudził jej zapał. — Ja, yyy… już pójdę.
Umknęła w bok, przyciskając torebkę do piersi.
— Ale z ciebie despotka — zakpiła Alex, skupiwszy na nas uwagę.
— Cała ja.
Chwilę później, gdy zajęłam miejsce zarezerwowane dla mnie, dowiedziałam się, że
nastolatka próbowała zmusić Chloe do ustąpienia jej jednego z krzeseł. Cóż, ten nieprzeciętny
pseudodramat zakończyła Hope swoją groźną aurą.
— Witam wszystkich zebranych na corocznej licytacji charytatywnej — odezwała się
przedstawicielka samorządu. — Większość z was pewnie zna niezmienne zasady, ale w tym roku
nastąpił pewien przełom. Mianowicie: pojawiła się nowa forma pomocy poprzez wykupienie
randek z członkami naszej uroczej ligi sportowej. — Wskazała na stojących w rzędzie
nastolatków nieopodal niej.
Rozległy się gwizdy i oklaski, na co prychnęłam pod nosem.
— Pierwsza część licytacji, w ramach której można kupić gadżety, immunitety na zajęcia
oraz niewielkie wycieczki, jest dostępna dla każdego. Druga, ta dla większości bardziej
ekscytująca, niestety dostępna jest jedynie dla uczniów ostatnich klas.
Końcowa część przemówienia wzbudziła równie duże oklaski, jak buczenie tłumu
niezadowolonych młodziaków. Dziewczyna zaczęła tłumaczyć różnice w tabliczkach służących
do licytacji, na których pierwsza litera informowała o przynależności do rocznika, co
uniemożliwiało przekręty. Reszta była nudnym bełkotem, podczas którego skupiłam się na
kreśleniu w szkicowniku. Jedynym powodem zarówno mojego, jak i Hope przybycia była chęć
ucieczki od matematyka, z którym wypadały nam zajęcia.
Może właśnie dlatego gówno wpadło do wentylatora i rozbryzgnęło się wszędzie w
sekundzie, gdy usłyszałam swoje nazwisko.
— Niezapomniana randka numer cztery z samym Damonem Rogersem wędruje do Leah
Preston, czyli siostry Leo Prestona, który jest naszym kolejnym kawalerem do wzięcia.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 16.

Nienawidziłam poczucia, że nie panuję nad sytuacją. Tego stanu całkowitego i

niezaprzeczalnego zdezorientowania — takiego, gdy nie miałam nad czymś nawet znikomej
kontroli. Po prostu nagle zostawałam pozbawiona władzy i wepchnięta w studnię niewiadomych.
Takie uczucie towarzyszyło mi, gdy stałam się posiadaczką biletu na randkę z Damonem.
Byłam kompletnie wytrącona z równowagi.
— To cios poniżej pasa. — Zmrużyłam powieki.
Niespeszona Alex spojrzała na mnie przez ramię, wprowadzając kwotę na cele zbiórki.
— Przyspieszyłam nieuniknione. — Uśmiechnęła się, ukazując irytująco białe zęby. —
Nie musisz dziękować.
Wspaniałomyślna Mulatka wykorzystała moją nieuwagę, chwytając za mój numerek przy
licytacji. Tu liczyły się przychody, więc nikogo nie obchodziło, czy zrobiłam to sama, czy przez
kogoś innego, póki opłata została uiszczona. Wskazanie kciukiem na moją osobę dla
przewodniczącej oznaczało wpisanie wygranej licytacji na moje konto. Tak oto skończyłam z
randką z samym Damonem.
— Do diabła, pewnie, że nie będę — prychnęłam. — A ty, co się cieszysz?
Hope przeniosła na mnie niebieskie tęczówki, w których igrały wesołe iskry.
— Oj, teraz dopiero będzie ciekawie — powiedziała i włożyła papierosa do ust, po czym
skierowała się do najbliższego wyjścia ewakuacyjnego w sekcji sportowej.
Zdążyłam zauważyć jej krótkie spojrzenie na punkt za mną, nim opuściła pomieszczenie.
Z ciężkim uczuciem na dnie żołądka zerknęłam przez ramię i zderzyłam się ze złowrogim
wzrokiem. Isaac w żaden sposób nie krył się z tym, że patrzył na mnie. Ale zanim mogłam
wykrzesać z siebie jakąkolwiek reakcję, odszedł.
— Ty i Damon? — Evan nie krył teatralnego urażenia, gdy opuszczał halę. — Złamałaś
mi serce.
— Och, dajcie mi wszyscy spokój. — Wyrzuciłam ramiona w powietrze, wskazując na
rozbawioną Alex. — Pretensje kieruj do kupidyna.
Ruszyłam ku wyjściu, z którego skorzystała Hope, i przywitałam świeże powietrze Los
Angeles. Blondynka opierała się o ścianę, wydmuchując dym spomiędzy czerwonych warg.
Nabuzowana sprzecznymi emocjami po wybryku Alex sięgnęłam po swoją paczkę papierosów.
Okres palenia sprzed przyjazdu tutaj wiązał się z nadmiarem uczuć, z którymi nie mogłam sobie
poradzić. Nienawidziłam powtarzać swoich błędów — właśnie to spowodowało, że znów
zaczęłam kupować papierosy.
— Im szybciej przeprowadzicie z Isaakiem poważną rozmowę, tym łatwiej będzie
wyplątać się z bagna, w które wpadasz — zauważyła dziewczyna. — Wybór pomiędzy dwoma
sercami będzie o wiele trudniejszy niż chwycenie się czegoś, co zawsze należało do ciebie.
Nie spodziewałam się słów, które padły z ust Hope, ale czy w ogóle kiedykolwiek
potrafiłam przewidzieć jej działania? Nie. Z rozdrażnieniem zacisnęłam wargi, wcześniej
wypuściwszy dym.
— Moja przeszłość z Isaakiem jest zamknięta.
Jej mina wskazywała, że nie była co do tego przekonana.
— To zastanów się, czy możliwość przyszłości z kimś innym jest w twoim zasięgu —
powiedziała spokojnie. — Bo nawet się nie zorientujesz, kiedy Damon zacznie na ciebie patrzeć
nie tylko jak na potencjalną przyjaciółkę.
— Widzisz coś, czego nie ma — bąknęłam lekceważąco. — Ledwo się poznaliśmy.
 — W sylwestra kazałam Asie rozkochać mnie w sobie. — Ból przyćmił jej oczy. — Tyle
że prawdą było, że uczucia do niego przyszły wcześniej. Jestem doskonałym przykładem, że czas
igra z miłością.
Gdy stałam na terenie Loyola High School, żałośnie łudziłam się, że nie znałam powodu
swoich zmartwień. Wtedy naprawdę starałam się przekonać samą siebie, że to nie on był
przyczyną tego huraganu. Jednak godzinę później jechałam przez miasto, podczas gdy w szkole
wciąż rozgrywał się mecz, na którym nie potrafiłam się skupić. Dlatego skorzystałam z
zamieszania i ulotniłam się stamtąd. Potrzebowałam czasu dla siebie. Na skrzyżowaniu
włączyłam kierunkowskaz, skręciłam i zatrzymałam się w Starbucksie gotowa na kolejną dawkę
kofeiny.
Odurzający zapach kawy uderzył we mnie tuż po przekroczeniu progu kawiarni.
Momentalnie zapragnęłam aromatycznego napoju. Stanęłam w kolejce za dwiema kobietami.
Czekałam na swoją kawę, a witryna z ciastami wodziła mnie na pokuszenie. Miałam ochotę
poprawić sobie samopoczucie sporą dawką słodkości, co mogło źle wpłynąć na już niemałą
szerokość moich bioder.
— Leah?
Chyba sobie ktoś, kurwa, żartował.
Przeniosłam spojrzenie na niską brunetkę, tracąc całą ochotę na cukier. Była tak
elegancka jak wtedy, gdy ją poznałam. Inaczej niż moja stylizacja składająca się z potarganych
jeansów oraz krótkiej koszulki, garsonka Mii przypominała o jej nadzwyczajnym powołaniu
w firmie ojca.
— Cześć. — Wymuszony uśmiech na moich ustach mógł być równie dobrze grymasem.
Nie byłam pewna. — Jaki ten świat jest mały.
— Owszem — odezwała się Mia i machnęła dłonią, podając sprzedawczyni gotówkę. —
Dawno się nie widziałyśmy, co u ciebie?
— Niewiele się zmieniło.
Chyba powinnam się zainteresować jej życiem, ale aktualnie mnie ono nie obchodziło,
dlatego nie zmuszałam się do bezsensownych uprzejmości. Dziewczyna wyraźnie podkreśliła na
bankiecie swój status i wyższość nad szarakiem, jakim byłam ja — w końcu renoma Brown
University dawała jej przewagę nad każdym. Przymilanie się nie zmieniało faktu, że patrząc w jej
oczy, widziałam żmiję.
— No tak, wciąż tkwisz w liceum — zażartowała protekcjonalnym tonem.
Nie skomentowałam tego i po prostu podyktowałam swoje zamówienie, gdy nadeszła
moja kolej. Liczenie, że jej kawa będzie gotowa ze znaczącym wyprzedzeniem, co zmusi ją do
wyjścia szybciej, było daremne. W sekundzie, gdy dostała swój kubek, moje karmelowe latte
również nadeszło. Obie ruszyłyśmy do wyjścia, przy którym nasunęłam okulary na nos, by nie
mierzyć się z jej wyniosłym spojrzeniem.
Chęć zakończenia tej farsy zmusiła mnie do zrobienia dużego kroku w tył.
— A więc do zobaczenia… — pauza — kiedyś.
— Wiesz może, co się dzieje z Isaakiem? — Odchrząknęła, nim mogłam w pełni się
obrócić. Prawie potknęłam się, usłyszawszy to niespodziewane pytanie. — Znacie się, więc może
będziesz wiedziała, co go ostatnimi czasy dręczy. Umówił się dziś ze mną, choć od jakiegoś
czasu stronił od spotkań. — Jej garda wyraźnie opadła, gdy wspomniała o chłopaku. — Wydawał
się zdenerwowany.
Mimowolnie zacisnęłam palce wolnej dłoni w pięść. To był odruch, nad którym nie
mogłam zapanować. Coś się we mnie kotłowało — jakieś niezidentyfikowane uczucie.
— Nie jestem odpowiednią osobą, by ci odpowiedzieć — odparłam spokojnie, mimo że
wcale nie odczuwałam spokoju. — Z Isaakiem łączy mnie przeszłość, nie teraźniejszość. To
przedawniona znajomość. Teraz nie utrzymuję z nim na tyle bliskiego kontaktu, bym znała
odpowiedź na to pytanie.
Bez dodatkowych tłumaczeń ruszyłam w stronę samochodu zaparkowanego przy
krawężniku. Może nie wspięłam się na wyżyny taktu. Jaka szkoda, że kompletnie się tym nie
przejmowałam.
Świadomość, że w domu nikogo nie będzie, pchała mnie tam. W przedpokoju wrzuciłam
klucze do koszyka i chwyciłam stos nieposegregowanych listów, które wyciągnął Leo.
Przeglądałam pocztę i w jednej sekundzie poczułam, jak moje serce przyspieszyło swój bieg.
Łup, łup, łup. Jego dudnienie było tak dotkliwe, że czułam je w uszach. Trzymałam w dłoniach
moją przyszłość — zawartość tej koperty mogła zmienić wszystko. Pozwolić mi spełnić
marzenia. Zrobiłam głęboki wdech, otwarłam list i drżącymi palcami wyciągnęłam spięty plik
kartek. Przymknęłam powieki, starając się zapanować nad paniką, i z kolejnym uderzeniem serca
odczytałam ostateczną decyzję Rhode Island School of Design.
— „Z przyjemnością pragniemy Panią powiadomić…” — przeczytałam na głos, by po
chwili przyłożyć dłoń do wpółotwartych ust. — Zrobiłam to. Dostałam się!
Zanim otrząsnęłam się z amoku, minęło co najmniej kilkanaście minut, podczas których
odstawiałam w przedpokoju swój mały taniec zwycięstwa. Ostatecznie schowałam swoją dobrą
nowinę w czeluściach biurka, świadoma, że jeszcze nie przyszedł czas, żeby się nią podzielić.
Mimo że chciałam wykrzyczeć całemu światu, że niedługo będę wolna. Związałam włosy w
niedbały kok. Wkroczyłam do sypialni i od razu otworzyłam okna, by wpuścić do środka światło
słoneczne. Promienie opadły na moją skórę, więc przymknęłam powieki, ciesząc się tym prostym
odczuciem. Rozłożyłam przybory potrzebne do malowania, wdychając zapach farb, który działał
na mnie uspokajająco. I zaczęłam malować.
Po chwili podrapałam się w policzek i rozmazałam na nim farbę. Potem zostawiłam
plamy na swoich nadgarstkach i na łokciu — farba wędrowała po moim ciele jak po płótnie, gdy
obraz nabierał kształtu. Każdy dotyk pędzla oddawał delikatność zachowaną w ciemnych
odcieniach, które nie pasowały do malowanego przeze mnie kolorowego stworzenia. Ciemne
barwy i motyl nie współgrały ze sobą zupełnie, jak ja z tutejszą rzeczywistością.
— Nie bój się zmienić. — Spokojny szept. — Możliwość stracenia czegoś dobrego nie
wyklucza zyskania czegoś jeszcze lepszego.
Motyl spoczął na brzegu mojego szkicownika, mieniąc się barwami. Może Isaac wcale się
nie mylił — niewielka poczwarka przeobrażała się w coś pięknego. Może ja też mogłam być
motylem, który odleci daleko stąd. Ku wolności.
Patrzyłam na obraz, który reprezentował sobą wszystko, czego pragnęłam — zmianę i
wolność. Delikatna linia skrzydeł ujawniała moje prawdziwe wnętrze, podczas gdy szarość
zastępowała żywy kolor mojego życia.

— Jesteś dziwnie milcząca — odezwał się Leo późnym wieczorem, gdy oglądaliśmy
razem Netflixa. Pudełka po meksykańskim jedzeniu walały się dookoła. Jedno z nich wciąż
trzymałam na kolanach podsuniętych pod klatkę piersiową.
— Zazwyczaj taka jestem — zauważyłam słusznie, co zbył przewróceniem oczami.
— Wiem, że coś w przeszłości cię zmieniło. — Jego ton był nienaturalnie poważny. —
Pamiętaj, że o wszystkim możesz mi powiedzieć. Do niczego cię nie zmuszam. Ale dzisiaj
naprawdę nie jesteś sobą.
Miałam ochotę roześmiać się szaleńczo — nie było mnie. Istniało tylko to, co musiałam
ukazać, i moja osobowość skryta pod warstwami fałszu. Lata temu starałam się pokazać
prawdziwą twarz, ale zderzyłam się z pogardą matki. Z jej spaczonym osądem. Dlatego
nauczyłam się, jak wpasować się w tło. Z dziecka wychowanego zgodnie ze sztywnymi regułami
stałam się pseudobuntowniczym podlotkiem. Tylko dlatego, że nie lubiłam uczestniczyć w
sztywnych bankietach i herbatkach z wyrachowanymi córkami przyjaciółek matki. Potem jako
nastolatka zaczęłam się wymykać wieczorami z domu. Właśnie to przyniosło mi zesłanie do
prywatnej szkoły. Tam byłam rodzimą Amerykanką, która trzymała się na uboczu. Póki nie
nadszedł przełom, a papierosy i alkohol ułatwiły mi wpasowanie się w środowisko. Ukazały mi
możliwości chwilowego rozluźnienia się pośród tłumu — dały mi moment, podczas którego nie
musiałam się trzymać w ryzach. Własną nieukształtowaną osobowość skryłam za dziesiątkami
fasad, aż zapomniałam, kim naprawdę byłam.
— Pewne sprawy się skomplikowały. — Westchnęłam, odkładając opakowanie z
jedzeniem na przeszkloną ławę. — Ale to nic, z czym ostatecznie nie mogłabym sobie poradzić.
Nie wspomniałam o tej sprawie, która mnie uszczęśliwiła — zachowałam ją głęboko w
swoim wnętrzu.
— Zmieniłaś się. — To nie było oskarżenie, tylko stwierdzenie starszego brata. — Na
początku sądziłem, że to kwestia przeprowadzki i zmiany szkoły, ale ty naprawdę dorosłaś.
Chyba nie potrafiłem dopuścić do siebie faktu, że moja młodsza siostrzyczka już nie jest taka
mała. — Zaśmiał się i trącił mnie ramieniem. — Wydajesz się dużo dojrzalsza, aż za bardzo.
Podniosłam brodę, by móc na niego spojrzeć mimo pozycji, w jakiej się znajdowałam.
Osunięta w dół na kanapie ze stopami wspartymi o szkło stolika.
— W końcu któreś z nas musi być twarde — zakpiłam, na co przewrócił oczami.
— Mądrala.
Przeniosłam oczy na telefon gotowa skończyć tę rozmowę, ale z jakiegoś powodu tego
nie zrobiłam. Potrzebowałam go zapewnić, że doskonale zdawałam sobie sprawę z jego
obecności.
— Wiem, że mogę na ciebie liczyć, Leo — powiedziałam cicho. — To działa w dwie
strony. Gdy pewne sprawy mnie przerosną, będziesz osobą, do której przyjdę się wyżalić. Po
prostu teraz jeszcze nie jest odpowiedni czas.
Przybliżyłam się do niego i oparłam głowę na jego ramieniu, a on nie odepchnął mnie. Po
prostu tak spędziliśmy resztę wieczoru — świadomi, że żadne z nas nie było samo.
W środku byłam wrakiem, choć na zewnątrz potrafiłam zaprezentować perfekcyjne
opakowanie. W umyśle skrzywionym przez brak miłości ze strony kobiety, która powinna być
moją ostoją, miałam bałagan. Moje oczy, tak często pozbawione wyrazu, nie były beznamiętne.
Skrywałam w sobie ból, który ludzie mogliby przeciwko mnie wykorzystać. Byłam zmęczona
ukazywaniem fałszywego szczęścia. Walczyłam z własną ciemnością, pokrywając rzeczywistość
farbami i żyjąc marzeniami, że kiedyś gwieździste niebo nie będzie przypomnieniem czasu, gdy
nie byłam samotna, ale zapowiedzią lepszych dni. Tych, które wymaluję kolorową farbą.
 Rozdział 17.

Ludzie preferowali pozytywną odpowiedź na automatycznie zadawane pytanie — czy

wszystko w porządku? Zaciekawienie samopoczuciem drugiej osoby zwykle było
powierzchowne. Nikt nie chciał słuchać o dniach, które człowiek spędzał na płaczu albo zwinięty
w kłębek w rogu pokoju, chcąc być gdziekolwiek indziej. Daleko stąd. Więc odpowiadało się, że
nic się nie dzieje. Mimo że rozmowa, kochanie czy bycie wywoływały ból. Po prostu trzeba było
nauczyć się z tym żyć. Odnaleźć swoją drogę przetrwania i przypomnieć sobie o oddychaniu, gdy
cierpienie było zbyt dotkliwe. Bo najgorszym możliwym momentem było uświadomienie sobie,
że tego, co się działo, nie można było nazywać życiem. To było przetrwanie — z godziny na
godzinę, z dnia na dzień. Z nadzieją, że pewnego poranka pojawi się szansa na coś więcej niż ta
namiastka.
— To ty. — Usłyszałam męski głos. Patrzyłam w oczy, które były całkowicie martwe.
To, co jeszcze kilka tygodni wcześniej w nich jaśniało, zupełnie zgasło. Asa McLean został
pokonany przez miłość.
Może gdybym nie była tak zatopiona we własnych myślach, jego pojawienie się nie
zaskoczyłoby mnie tak mocno. Korytarze Loyola High School były opustoszałe, bo wszyscy
zebrali się na hali basenowej, gdzie odbywały się zawody pływackie. Z jakiegoś powodu sama
nie potrafiłam tam pójść — byłam nieprzygotowana na nadciągającą konfrontację z Damonem.
Wiedziałam, że pseudorandka nie była wielką sprawą dla normalnej nastolatki. Ale ja byłam
inna. Nie chodziło o sam fakt, że nic do niego nie czułam. Dla mnie było to wyjście z mojej
strefy komfortu. Zawsze dbałam o brak zobowiązań. Dla kogoś, kto nigdy tak naprawdę nie
umawiał się z chłopakiem, taka randka to był nienaturalny krok.
— O czym ty mówisz?
Nie spodziewałam się spotkania Asy, a tym bardziej konwersacji z nim. W mojej
obecności chłopak ograniczał się zazwyczaj do kiwnięcia głową bądź krótkiego powitania. Nie
wdawał się ze mną w dyskusje.
— Jesteś dziewczyną z przeszłości Isaaca — rzucił Asa, przez co poczułam miękkość w
kolanach. Całe moje ciało zaczęło mrowić pod wpływem narastającej paniki. — Jego ciągłe rady
były dla mnie zagadką, bo każda była przepełniona tym emocjonalnym… doświadczeniem. Tyle
że Isaac, którego znam, nie bawi się w związki. Gdyby Evan nie wspomniał o tym, że
najwyraźniej się znaliście, nigdy bym nie połączył faktów.
— Zostaw to, Asa. — Zacisnęłam usta.
Nie czekałam na jego reakcję. Odwróciłam się na pięcie, by znaleźć się od niego — i od
tego wszystkiego — jak najdalej. Nie byłam mu winna żadnych wyjaśnień.
— Co zrobiliście, że to się tak mocno spieprzyło?
Zatrzymałam się gwałtownie. Włosy zawirowały wokół moich policzków, gdy
odwróciłam się do chłopaka i spojrzałam na niego wściekle.
— A co zrobiłeś ty, że tak mocno spieprzyłeś to, co łączyło cię z Hope? — Moja
odpowiedź wydawała się dla niego policzkiem w twarz.
Nie zarzucał mi, że to ja doprowadziłam mnie i Isaaca do tego punktu. Nie stwierdził, że
wina leżała po mojej stronie. Sama również nie powinnam była zakładać, że to on był tym złym,
ale z jakiegoś powodu nie potrafiłam się powstrzymać. Przez tętniącą we mnie irytację nie
mogłam zatrzymać ulatujących mi z ust słów.
— Nie sądziłam, że jesteś typem wtrącającym się w życie innych — kontynuowałam —
ale najwyraźniej muszę ci klarownie przekazać, żebyś trzymał się z daleka od czegoś, co cię nie
dotyczy. Nie obchodzi mnie to, że jesteś jego przyjacielem. To, co się zdarzyło cztery lata temu,
to nie twoja sprawa. Dajcie mi wszyscy pieprzony spokój i nie ładujcie się w moje życie, jakby
do was należało podejmowanie za mnie decyzji.
Zdawałam sobie sprawę, że mój wybuch był spowodowany ostatnimi wydarzeniami i
wyskokiem Alex w czasie loterii. Niepotrzebnie wyżyłam się na Asie, ale w pewien sposób mi to
pomogło — oczyściłam się z nadmiaru tłumionych emocji.
— Przypominasz mi ją. — Ból w jego głosie był słyszalny, gdy pokręcił brodą,
przeczesując dłonią gęste włosy. — Chyba zapomniałem, jaki ogień potrafi w sobie tłumić.
Stałam w ciszy, przypatrując się ledwo skrywanemu cierpieniu na jego twarzy. Daleko
mu było do chłopaka, którego poznałam — zimna pewność siebie znikła zastąpiona otępieniem.
— Ona cię kocha — przyznałam z pewnością, której potrzebował. — Kiedyś
powiedziałam komuś, że wasza miłość to ten rodzaj miłości, która potrafi rujnować i budować
mimo wszelkich przeciwności. Nie pozwól, by wasz związek pozostał jedynie ruiną.
Oddaliłam się na wątłych nogach z mocno walącym sercem, ale nie uciekałam — nie tym
razem. Chyba nastał czas, żebym przestała unikać wszystkiego jak mała dziewczynka. Musiałam
zacząć funkcjonować w teraźniejszości, zamiast żyć tym, co przeminęło. Unikanie Damona było
banalne poza szkołą, ale jej ponowne opuszczenie nie wchodziło w grę, dlatego z minimalnie
lżejszym umysłem ruszyłam w stronę hali basenowej. Zapach chloru otoczył mnie dużo
wcześniej, jeszcze przed wejściem na przepełnioną salę. Ogromna przestrzeń w osobnym
budynku należącym do szkoły była w pełni wyposażonym basenem, w którym trenowała drużyna
pływacka. Uczniowie zajmowali trybuny, a w oddali dostrzegłam Chloe, Alex i Kirę, ale nie
miałam zamiaru się dosiąść. Nie dziś. Stałam tuż przy wyjściu oparta o wnękę i przypatrywałam
się trwającym zawodom. Zdążyłam punktualnie na wyścig stylem dowolnym, w którym startował
Damon. W ogóle nie byłam zaskoczona liczną publicznością, skoro każdy zawodnik przechadzał
się tylko w spodenkach kąpielowych.
Miałam doskonały widok na rozbudowane plecy Damona, bo zajmował pierwsze
stanowisko od mojej strony, co pozwalało mi na swobodne podpatrywanie. W dalekich
zakamarkach świadomości czekałam na jakiś znak — coś, co poruszyłoby we mnie pokłady
uczuć. Żadnych dreszczy, gdy zobaczyłam go w negliżu, żadnego podejrzanego przyspieszenia
serca. Promienie słońca wpadające przez wysoko umieszczone okna na sekundę mnie oślepiły, a
przed oczami przemknęła mi niedawna scena z dachu. Poczułam emocje, które wtedy mi
towarzyszyły.
Chyba to była moja odpowiedź na niewypowiedziane wątpliwości. Tylko że w tamtym
momencie nie dopuszczałam do siebie tego, co serce od dawna wiedziało.
Po tym jak pływacy weszli na słupki startowe, wszystko potoczyło się błyskawicznie.
Dźwięk wystrzału oznajmiającego start wyścigu przeszył powietrze, a potem usłyszałam plusk i
chór dopingujących głosów. Mogłam dostrzec jedynie raz po raz wynurzające się z wody głowy i
ramiona, które zapalczywie pracowały.
Oczywiście, że wygrał. Niczego innego bym się po nim nie spodziewała.
— Ach, odnalazła się zguba. — Damon nie wydawał się w żaden sposób urażony faktem,
że wyraźnie go wczoraj zbyłam.
Nawet nie zaprzeczyłam delikatnemu oskarżeniu, które wyczułam w jego tonie. Miał
rację.
Turniej toczył się dalej, a Damon ruszył do szatni. Sama mimowolnie poszłam jego
śladem. Poczekałam na niego przed pomieszczeniem. Gdy wyszedł, kosmyki jego włosów wciąż
były mokre i opadały mu w nieładzie na czoło. Zapach żelu pod prysznic unosił się w wąskiej
przestrzeni korytarza.
 — Nie bądź melodramatyczny — westchnęłam, odbijając się od ściany. — Alex mnie
zaskoczyła, a może zdołałeś już zauważyć, że nie lubię niespodzianek. Poczuła zbędny zew
kupidyna.
Chłopak parsknął śmiechem, kompletnie nieurażony tym, że zostałam wkręcona w
licytację.
— Kto tu dramatyzuje? — bąknął. — To randka, nie oświadczyny.
— Nie jestem jedną z twoich fanek, Damon. — Zmrużyłam powieki. — Umówienie się z
tobą to przesunięcie granic przyjaźni, a tak określiłeś naszą relację.
— A więc przyznajesz, że się przyjaźnimy?
— Tylko to wychwyciłeś z tego wywodu? — Irytacja przygniotła moje gardło.
Obserwował mnie z rosnącym rozbawieniem, które ostatecznie osłabło, gdy zbliżył się
niebezpiecznie. Jego oczy iskrzyły się, a nonszalancję zastąpiła powaga.
— Mała Preston, do niczego cię nie zmuszam — powiedział. — Nie chcesz nigdzie iść,
okej. Choć zakładałem, że będzie to niezobowiązujące wyjście dwójki przyjaciół.
Zacisnęłam usta, podważając jego szczerość.
— Tylko przyjacielski wypad?
Potaknął powoli.
— Nie obiecuję, że będziesz mogła utrzymać ręce przy sobie…
— Damon — mruknęłam ostrzegawczo, gdy mnie wyminął.
— Do zobaczenia, mała Preston.
Rogers był ucieleśnieniem kłopotów, na które wiele dziewczyn dałoby się skusić.
Gdybym nie poznała konsekwencji ulegania czarowi złego chłopca, może sama dałabym się
zwieść na pokuszenie temu szczeremu uśmiechowi, za którym z pewnością kryły się jego
grzeszki.
Kilka godzin później z nienaturalną melancholią krążyłam po ulicach Los Angeles,
starając się stopniowo ułożyć sobie wszystko w głowie. Jeździłam tak bez celu, a wiatr
wpadający przez otwarte okno szarpał moimi włosami i szerokimi rękawami satynowej koszuli.
To zadziwiające, jak przez minione lata niewiele zmieniło się w architekturze miasta — wciąż
pozostawało takie jak kiedyś. Sama przeszłam całkowitą przemianę, podczas gdy życie tutaj
toczyło się dalej bez zbędnych rewelacji. W końcu zatrzymałam się, żeby się przejść. Kroczyłam
przez molo Santa Monica, które w ciągu dnia nie wyglądało tak monumentalnie jak po włączeniu
setek neonów. Fale oceanu obijały się o konstrukcję spadu poniżej mnie, przerywając ciszę
opustoszałej atrakcji. Zagłębiona w myślach obserwowałam horyzont przed sobą, delektując się
bezkresną przestrzenią.
W jednej sekundzie poczułam wszystko i nic. Jakby serce rozpoczęło pęd i nagle stanęło
w miejscu. To był ten rodzaj emocji, które przychodziły wraz z obezwładniającym bólem. Po
prostu czułam, jakbym dusiła się od ich nadmiaru. Słabość powoli ogarniała moje ciało, gdy
walczyłam z szalejącym huraganem, który rozpętał się w moim wnętrzu.
Isaac opierał się o barierkę pomostu z łokciami na poręczy i papierosem luźno
opadającym między palcami. Mogłam dostrzec jego mocno zaciśniętą szczękę. Cała postawa
chłopaka świadczyła o napięciu — od barków po plecy.
W jednej sekundzie poczułam ucisk w piersi i w gardle. Stłumiłam szloch, którego
przyczyny nie mogłam określić. To była irracjonalna lawina uczuć. Nienawidziłam Isaaca za to,
że tak naprawdę nie potrafiłam go nienawidzić. To było chore, wyniszczające uczucie. Chciałam
mu to wszystko — dotyk, przyjaźń, pocałunek, emocje, lojalność, poświęcenie — odebrać wraz z
cierpieniem, które w sobie pozostawiliśmy. Gardziłam sobą, bo w jednej chwili, gdybym miała
wybór, cofnęłabym czas, by móc wymazać naszą znajomość. W kolejnej błagałam kogoś na
górze, by przywrócił nam te szczęśliwe momenty. Pragnęłam go odzyskać i zarazem porzucić.
To było tak wyniszczające rozdarcie, jakbym od środka zwyczajnie gniła z nadmiaru bólu.
Nie chodziło o to, że coś do niego czułam, ale o wspomnienia, którymi byliśmy związani.
One otoczyły nas na nowo; wracały, gdy spędzaliśmy czas razem — niezależnie od tego, jak
mocno ograniczaliśmy te chwile i jak krótko one trwały. To było po prostu tego rodzaju
przywiązanie, które raz przypomniane wzrastało gwałtownie niezależnie od naszych chęci.
Isaac otworzył oczy. Zobaczyłam tęczówki podobne do deszczowego nieba. Powinnam
była odejść od razu, gdy go tylko dostrzegłam. Może to uchroniłoby nas od nadchodzącej zguby.
— Starałam się tak cholernie mocno wymazać cię ze swojej pamięci, Isaac —
wyszeptałam. — Wiesz o tym? Próbowałam mocniej, niż możesz sobie wyobrazić, a oto jestem
ponownie, powtarzając swój błąd. Powrót do Los Angeles był moją największą pomyłką, bo
nagle cała przeszłość znowu mnie atakuje. Chcę zwrócić ci każdą cząstkę ciebie, którą mam w
sobie, ale nie umiem. Naprawdę nie potrafię.
Gdybym chciała tego dokonać, musiałabym mu oddać siebie — cząstkę mnie, która lata
temu zespoliła się z nim.
— Więc tego nie rób.
To nie było stwierdzenie bliskiego mi chłopaka, tylko kogoś, kto nie chciał ponownie
zetknąć się z tym, co z nas pozostało.
Byliśmy toksycznym bałaganem stworzonym z niedopowiedzeń i niewypowiedzianych
słów. Może tak musiało pozostać — tak to się skończy. Bo nigdy nie będziemy mieli
sposobności, by wymazać ten ból. Nigdy nie zapomnę czasu straconego na łzy stapiające się z
deszczem płynącym z prysznica. Tego, jak najsłodsze wspomnienia stały się najboleśniejszą
trucizną i codziennie na nowo mnie łamały. Ostatecznie dawało mi to siłę — dzięki tym
wspomnieniom pamiętałam, że nawet Isaac Cloney nie dzierżył nade mną władzy, która mogła
mnie zniszczyć.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 18.

Każde z nas potrzebowało być kimś przynajmniej dla jednej osoby. Dzięki temu czuliśmy,
że nie byliśmy całkowicie sami — że ktoś będzie o nas pamiętał. W końcu najgorszą
możliwością było odejście z tego świata w zapomnieniu, jakby się nigdy nie istniało.
Ostatni dzień imprezy charytatywnej powinien być najnudniejszy — po tylu godzinach
ekscytacji i hałasu uczniowie powinni stracić zapał. Tak się jednak nie stało, a moja męczeńska
robota była tego dowodem. Jeszcze przed swoją wartą wiedziałam, że całuśna budka wzbudzała
zbytnie zainteresowanie. To był temat numer jeden tego poranka.
— Nie wierzę, że dałaś się w to wpakować — parsknęła Hope, obserwując rozgrywający
się teatrzyk.
Dziewczyny z Loyola High School zlatywały się zewsząd z pięściami zaciśniętymi na
jednodolarówkach, jakby ktoś zaraz miał im je ukraść.
— Bardzo zabawne. — Zmrużyłam powieki, wskazując na osobnika, do którego ustawiła
się aktualnie najdłuższa kolejka. Nawet Peter, kapitan drużyny pływackiej, nie miał takiego
powodzenia jak ten czarujący palant. — To wina pieprzonego Damona.
— Isaac o tym wie?
Zmarszczyłam brwi. Z zaskoczeniem oderwałam wzrok od tej szopki.
— A co on ma z tym wspólnego? — zapytałam.
Hope przyglądała mi się, jakby wierzyła, że się przesłyszała. A potem na jej twarzy
zagościł charakterystyczny uśmieszek — ten niezwiastujący niczego dobrego.
— Oj, zapewnicie mi rozrywkę — zaśmiała się, kręcąc brodą, jakby znała wszelkie
sekrety wszechświata.
— O czym ty… — Rozległ się dzwonek, który zdawał się przerywać wszelkie spory.
Ciredman zasalutowała ironicznie, nim ruszyła w kierunku wyjścia ze szkoły. — Sale są w drugą
stronę.
— A i owszem. — Mrugnęła, wkładając do ust papierosa.
Skorzystała z tego, że zrobiło się zbiorowisko, i niezauważona na tyle, na ile
niezauważoną mogła być Hope Ciredman, wyszła na zewnątrz. Z chęcią podążyłabym za nią, ale
wuefistka nie tolerowała spóźnień. Dlatego ociężale ruszyłam w kierunku szatni, gdzie
zmieniłam kraciastą spódnicę na równie obcisłe szorty. Gdy wiązałam sznurówki, Chloe wpadła
do pomieszczenia, dysząc ciężko.
— Przysięgam, że to cholerne fatum — wymamrotała. Z rozmachem zdjęła z siebie bluzę
i rzuciła się do swojego plecaka. — Zawsze muszę zaspać przed zajęciami z Rayną.
Uniosłam brew, zerkając na ścienny zegarek wiszący tuż za nią.
— Jest po jedenastej — zauważyłam, na co lekceważąco machnęła ręką.
— Powiedzmy, że… przysnęłam na… zaś.
Raz po raz przerywała, gdy podskakiwała, by wcisnąć na siebie legginsy.
— Szkoda, że ja tego nie zrobiłam — mruknęłam rozdrażniona pod nosem.
Było to praktycznie niemożliwe przy mojej bezsenności, chyba że nie spałam kilka dni z
rzędu i zmęczenie całkowicie mnie wyczerpywało. A wzięcie tabletek po wczorajszych
rewelacjach było koniecznością. Inaczej wykończyłabym się psychicznie analizowaniem
wszystkiego przez całą noc.
Za to zyskałam w jednej sprawie przez ten cały charytatywny bajzel — zwolnienie
piętnaście minut przed końcem lekcji. Choć gdy się nad tym zastanawiałam, to z chęcią
oddałabym ten przywilej razem z moim zadaniem.
 — Nienawidzę cię, Damon — wymamrotałam dokładnie pół godziny później wpatrzona
w drewnianą konstrukcję.
Od niewielkiego blatu odchodziły dwie belki utrzymujące krzykliwy szyld z nazwą
całego przedsięwzięcia będącego moim osobistym piekłem. Długonoga brunetka pojawiła się
przy mnie, odgarniając lśniące włosy.
— Vanessa. — Uśmiechnęła się pogodnie. Wydawała się w pełni zadowolona z tego, że
tu tkwiła. Przynajmniej jedna z nas była szczęśliwa. — Jesteś jakaś przygaszona. Trafiła nam się
przednia robota, uśmiechnij się trochę, w końcu zyskamy uwagę wszystkich członków drużyn
sportowych.
Bzdety o zachęcaniu do uczestnictwa powodowały, że każdy wolny zawodnik miał stawić
się tutaj i czynnie działać. Czyli lepić się do naszych twarzy. To trafiła się im robota. Vanessa
najwyraźniej była jedną z tych dziewczyn lgnących do świateł reflektorów, chciała być
w centrum wydarzeń. Nie podzielałam jej zapału, ba, byłam gotowa wejść do ciemnej dziury,
byleby stąd zniknąć.
— Może dla ciebie — powiedziałam spokojnie. — Sama zostałam tu wciśnięta
przymusem, tak że mogę ci ich oddać.
Dzwonek śmierci rozbrzmiał, więc niechętnie ruszyłam na stanowisko. Szłam jak
męczennik podążający na ścięcie, ale nic nie mogłam na to poradzić. Nieważne, jak drobna była
to sprawa, nie chciałam tu być. Uczniowie zaczęli napływać z sal i, o zgrozo, męska część udała
się tutaj. Jeszcze większym zaskoczeniem był dla mnie fakt, że większość ustawiła się do mnie.
Na początku kolejki dostrzegłam elitę futbolu, w tym Evana.
— Nie wiedziałem, że przyjdzie mi płacić za całusy. — Przewrócił oczami, wspierając się
o blat.
— Bez jaj — jęknęłam. — Idź do Vanessy.
Ciemnowłosy mrugnął psotnie i z ociąganiem wsparł uniesiony łokieć o belkę. Jego
swobodna postawa została skwitowana przez czekających w kolejce kilkoma uwagami
wyrażającymi zniecierpliwienie.
— Powinnaś być bardziej wdzięczna swojemu wybawcy.
Zmarszczyłam brwi w reakcji na jego niezrozumiałą wypowiedź.
— O czym ty… — Nie dane mi było skończyć.
— Panno Preston! — zawołała trenerka Rayna, z którą jeszcze chwilę temu miałam
zajęcia.
— Tak?
— Mogę prosić? — zapytała, na co bardziej niż ochoczo przystałam. Obserwowała mnie,
póki nie stanęłam przed nią w przyciemnionej wnęce nieopodal sekretariatu. — Jesteś zwolniona
z uczestnictwa.
Zmarszczyłam brwi.
— Yhm, słucham?
Niepotrzebnie pytałam o cokolwiek. Powinnam była uciekać, gdzie rośnie pieprz, ryż czy
inne gówno, żeby się nie rozmyśliła.
— Nastąpiła mała zmiana, gdyż pewien uczeń wpłacił pokaźną sumę w zamian za twoje
zwolnienie.
Sama wydawała się zaskoczona wiadomością, którą mi przekazała. Analizowałam jej
słowa niepewna, czy być urażoną, czy szczęśliwą. Z pewnością nie było to nic normalnego.
Potem zaczęłam łączyć wątki, spoglądając przez ramię na wyluzowanego Witchera. Chwyciłam
skórzaną torbę i opuściłam swoje stanowisko ku zmieszaniu ustawionych w rządku uczniów.
Zlekceważenie tego przyszło mi z łatwością. Wskazałam palcem na Evana.
 — Ty, za mną.
— Oho, czuję perwersję — zanucił wesoło, zdobywając kilka chichotów. Palant.
Skręciłam i przeszliśmy z dala od budek, w spokojniejsze miejsce. Chłopak wyglądał
całkiem swobodnie i kompletnie lekceważył moją wyraźną irytację.
— Możesz mi wytłumaczyć, co tam się stało? — zapytałam, krzyżując ramiona na piersi.
— Wykonuję odgórne rozkazy.
— I wszystko jasne — rzuciłam z ironią.
— Miałem przytrzymać kolejkę, póki Rayna się nie stawi. — Wzruszył ramionami. —
Wykonałem swoją powinność.
Ot tak ruszył przed siebie. Otwarłam usta, nie dowierzając.
— Evan!
Pomachał do mnie opuszkami palców, nawet się nie odwracając.
— Po więcej informacji zapraszam do biura Asy McLeana — zawołał jeszcze ze
znudzeniem.
Kompletnie zdezorientowana próbowałam pojąć to, co się właśnie zdarzyło.
Potarłam skronie, pospiesznie rozglądając się po korytarzu w poszukiwaniu
wytatuowanego faceta, który najwyraźniej nieźle namieszał. Dotarcie do Leo było jedynym,
czego zdołałam dokonać. Skierował mnie na dziedziniec Loyola High School. Na szczęście nie
musiałam dalej szukać, bo Asa stał oparty o metalową barierkę z papierosem w ustach.
— Oczywiście, że się wygadał. — Przewrócił oczami, gdy tylko mnie zauważył.
— Wytłumacz się.
Wyprostował się nieznacznie, mrugając.
— Mało kto odważyłby się tak do mnie powiedzieć — rzucił. — Tym bardziej że bym na
to nie pozwolił. Masz szczęście, że cię lubię, Leah.
— Powiało grozą — prychnęłam prześmiewczo, na co chłopak pokręcił głową. — Gadaj.
— Mała dyktatorka — bąknął, osypując popiół. — Powiedzmy, że rozwiązałem problem.
— Powiedzmy, że takie bzdety mnie nie satysfakcjonują — mruknęłam z irytacją. —
Masz jakiś ograniczony limit słów na dzień? — Patrzyłam na marszczące się czoło Asy. — Nie?
To mów normalnie.
Chwila ciszy została przerwana głośnym śmiechem. Asa McLean o mało nie udławił się
dymem. Uśmiech rozświetlający jego ostre rysy był niebywałą rzadkością, której nie widziałam
praktycznie od miesiąca. Od ich zerwania.
— Skoro tego właśnie chcesz. — Westchnął, odrzucając niedopałek. — Zrobiłem
nieproszoną przysługę Isaacowi, który prawie pobił niewyparzoną gębę jednego z futbolistów
nazbyt skorego do pocałowania cię.
Wszystko powoli do mnie docierało. Moje serce przyspieszyło i biło jak szalone. Jego
wyznanie sprawiło, że byłam kompletnie zamroczona, jakbym w jednej sekundzie znalazła się w
ciemnych zakamarkach samej siebie — tam, skąd jeszcze wczoraj tak szybko uciekłam.
— Dlaczego?
— Dlaczego to zrobiłem czy dlaczego on się na to zdobył? — zapytał. — Jestem pewny,
że ciekawi cię to drugie pytanie, ale podświadomie znasz odpowiedź. Tylko chyba nie jesteś
gotowa, żeby usłyszeć to na głos. Czy się mylę?
Miał rację. To było niezrozumiałe — chore w swojej chaotyczności. Ja i on byliśmy
połączeni toksycznym przywiązaniem, którego nie potrafiliśmy się pozbyć. Udawaliśmy silnych,
a w swojej obecności kompletnie traciliśmy wypracowaną równowagę.
Przeczesałam włosy i bez słowa ruszyłam przed siebie w pełni świadoma, że Asa miał
rację. Literatura piękna była przekleństwem, gdy w mojej głowie panowało takie zamieszanie.
Zajęłam miejsce pośrodku sali, które było optymalnym punktem — nie za daleko, ale też nie za
blisko tablicy.
— Ktoś ma ochotę na przedstawienie swojej pracy? — zapytała nauczycielka.
Znikomym plusem tego projektu był fakt, że każdy mógł sam wybrać termin, by zaliczyć
semestr. Jedyny wymóg to zrobienie tego przed ostatnimi zajęciami. Po praktycznie czterech
miesiącach już niejedna osoba przewinęła się przez środek klasy i nieważne, jak idiotyczne były
niektóre pseudopoematy, nikt nie został wyśmiany — przynajmniej nie przez nauczycielkę.
Można było napisać o ostatnio zrobionym praniu, a ona w żaden zły sposób tego nie
komentowała. Oczywiście wszystko w granicach przyzwoitości.
— Ja.
Przełknęłam ślinę. W progu sali dostrzegłam potężną sylwetkę.
— Pan Cloney — potaknęła kobieta. — Pana spóźnialstwo powoli staje się rutyną, ale z
chęcią posłuchamy tego, co ma pan do powiedzenia.
Isaac zrzucił plecak z prawego ramienia i zaczął grzebać w jego wnętrzu. Gdy pochylił
głowę, na czoło jak zwykle opadł mu ciemny kosmyk włosów. Siłą powstrzymywałam się, by nie
podejść do chłopaka i go nie odgarnąć. Wszystkie tego typu bodźce, które odbierało moje ciało,
każdego dnia coraz bardziej mnie dekoncentrowały. A po wczoraj mój niepokój wzrósł. Isaac
stanął na środku sali kompletnie niezainteresowany obserwującą go publiką. Niezachwiany w
równowadze i pewności siebie. I wtedy zaczął czytać.
Słowa napływały, odbierając mi powietrze. Zostałam zepchnięta na krawędź, gdzie umysł
zawodził, a uczucia przejmowały nad wszystkim kontrolę.
Łzy spływały po mojej twarzy, mieszając się ze spadającymi na mnie kroplami deszczu.
Zmywały każdą smugę farby, która zmazała moją skórę — odbierały mi wszystko, czym byłam.
Pustym wzrokiem patrzyłam na porzucony poniżej obraz, który matka ze wstrętem odrzuciła na
balkon, gdy wpadła do pokoju i zastała mnie brudną i wciąż nieprzebraną w elegancką sukienkę.
Nienawidziła tego, co tworzyłam, i wyraziła głośno swoje zdanie, nim udała się na bankiet.
— Leah, co ty tam robisz? Jest ślisko. — Niespodziewanie męski głos rozległ się
nieopodal. Nie musiałam się wysilać, by go rozpoznać mimo ciemności — Nie powinnaś być na
tej sztywnej imprezie?
— Nie pojechałam — odezwałam się.
Mimo że siedziałam na dachu, a on stał niżej, chyba dosłyszał moje pociągnięcie nosem.
— Zaraz tam będę, poczekaj.
Nigdzie się nie wybierałam i chyba to było najgorsze. Nawet mój wiek — trzynaście lat —
nie ograniczał moich marzeń o wydostaniu się poza granice Los Angeles. Jak najdalej od niej.
Ciemna czupryna Isaaca pojawiła się na balkonie. Schylił się i podniósł zniszczony obraz.
Uniósł brodę i spojrzał na mnie. Siedziałam z kolanami przyciśniętymi do piersi, obejmowałam
się ramionami i starałam się całkowicie nie rozkleić — po prostu pozwalałam w ciszy spływać
łzom.
— Naprawdę jestem aż tak beznadziejna? — wyszeptałam, wpatrując się w płótno.
Isaac ostrożnie oparł je o balustradę, jakby to naprawdę było czymś cennym, mimo
zniszczenia. Zwinnym ruchem przedostał się do mnie. Usiadł, a jego nogi zwisały z krawędzi.
— Bez sztuki nie mam niczego. Ja jestem niczym — dodałam.
— Spójrz na mnie, Leah. — Delikatnie dotknął mojego ramienia. — Masz mnie —
powiedział i skierował wzrok na pociemniałe niebo nad nami z niezliczoną ilością lśniących
punktów. — Póki gwiazdy nie umrą, masz mnie. Niektórzy ludzie są artystami, a jeszcze inni, ci
najbardziej wyjątkowi, jak ty, sami są sztuką. Jesteś moją sztuką. I kawałkiem mnie samego,
Piece. — Wtedy nazwał mnie tak po raz pierwszy. To słowo trafiało w sedno. Łączyło w sobie
obydwa te znaczenia, sztuka i kawałek, i nie było w tym żadnej sprzeczności. — Wszystkim, co
mam.
Serce waliło w mojej klatce piersiowej. Patrzyłam na Isaaca niezdolna do odwrócenia
wzroku. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że oddychałam tak głęboko, jakbym zaraz miała
wpaść w panikę.
— „Była wszystkim”. — Każde słowo kierował do mnie, podczas gdy ja nie potrafiłam
zerwać tego połączenia. Patrzył na mnie z wyrzutem, tęsknotą i bólem, które chyba oboje
odczuwaliśmy. Pierwszy raz, odkąd wróciłam, mogłam dostrzec każdą emocję kryjącą się za
jasną głębią jego tęczówek. — „Tym, co dobre i złe, białe i czarne. Każdym odcieniem szarej
rzeczywistości. Moim połamanym sercem i najcięższym oddechem. Niczym chaos przyjmujący
kształt. Stała się gwiazdą na niebie, która nie chciała przedłożyć destrukcji ponad życie. Była
moim kawałkiem nadziei”.
Nawet najtwardszy fragment mojej duszy nie potrafił przeciwstawić się napływającemu
kalejdoskopowi wspomnień, z którym przychodziło każde uczucie pogrzebane w mojej
świadomości. Chciałam spalić piekło, w którym mnie pozostawił. Wszystko, co nas łączyło. Ale
nie byłam do tego zdolna.
Coś mokrego dotykało mojego policzka. Dopiero gdy przetarłam skórę, uświadomiłam
sobie, że moje dłonie drżały. Mur otaczający moje wspomnienia runął i wróciła do mnie cała
przeszłość. W jednej chwili gra się zmieniła.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 19.

Czasami wspomnienia zakradały się do umysłu niezależnie od tego, jak głęboko zostały
zamknięte. Innym razem wędrowały ku oczom, migając serią obrazów z przeszłości, by opaść
łzami po policzkach. Tylko że łzy ich nie wymazywały, jedynie napędzały powolne rozpadanie
się, póki nie pozostawało nic więcej niż trzęsący się bałagan.
Nie mogłam oddychać. Kłucie w klatce piersiowej było nazbyt dotkliwe, odcinało mi
dopływ powietrza. Moje dłonie drżały, gdy usilnie próbowałam utrzymać się w ryzach. Pękałam
od środka.
Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że wypadłam z sali lekcyjnej, póki nie poczułam
podmuchu wiatru na mokrych policzkach. Każdy mój krok był chwiejny, jakbym w momencie
miała upaść na żwirowy podjazd i się nie podnieść. Nie mogłam znieść tej nawałnicy emocji —
to było za dużo. Ostatnie dwie doby były drogą przez mękę przeszłości, która nas ukształtowała.
Nie byłam na nią gotowa, ba, nie byłam pewna, czy kiedykolwiek będę.
— Dlaczego to zrobiłeś, Isaac? — Odwróciłam się do niego. Fakt, że wyczułam jego
obecność, nim trzasnęły drzwi Loyola High School, był przerażający. Chciałam zapomnieć, a
ciało i dusza nie potrafiły wyłączyć tego przywiązania. — Chcesz mnie dręczyć? Chcesz, żeby
mnie zabolało?! — krzyknęłam i wyrzuciłam ramiona w górę. — Nie musisz się wysilać. To
mnie, kurwa, wykańcza.
Wydawał się równie wzburzony jak ja. To było chore — my. Ja i on. Nasze działania
przeczyły wszystkiemu, czego pragnęliśmy. Jego słowa całkowicie mnie pokonały. Nie
potrafiłam określić jednoznacznie, jak się czułam — coś rwało, coś bolało, coś dusiło. Wszystko
kumulowało się w jedną niewiadomą.
— Myślałem, że nareszcie pogodziłem się ze wszystkim. — Przeciągnął dłonią po
włosach. — Naprawdę. Tylko że gdy wróciłaś, moje myśli biegły do ciebie. Na każdym kroku.
Niezależnie od sytuacji, osób wokół mnie czy tego, co robiłem. Zawsze jesteś tutaj — powiedział
i przycisnął palec wskazujący do skroni. — W najgłębszych zakamarkach mojej głowy.
— Więc powstrzymaj to! — wrzasnęłam wściekle. — Odepchnij mnie! Walcz z tym za
nas oboje!
Niech zrobi to znów — niech odejdzie.
— Nie potrafię.
Nie zawsze byłam bez serca. Nie zawsze byłam odrętwiała, zimna i wycofana. Po prostu
w pewnej chwili w przeszłości przestałam się żałośnie łudzić — poddałam się prawdzie.
Zamknęłam uczucia pod szklanym kloszem i ot tak przestałam istnieć.
Nie wiedziałam, kto pierwszy wykonał ruch. Po prostu w jednej sekundzie stałam
samotnie pośrodku własnego chaosu, by w kolejnej zostać zamkniętą w jego bezpiecznych
ramionach. Nasze ciała się zderzyły. Oddechy zatrzymały. Cały świat zamilkł za sprawą jednego
dotyku — demony w moim wnętrzu rozpłynęły się jak obłok dymu. Rwący ból, który kotłował
się we mnie od lat, tak po prostu zmalał. To przerażające, z jaką łatwością Isaac sprawił, że
wszystko stało się znośniejsze. Czułam pod policzkiem mocne bicie jego serca, gdy starałam się
całkowicie nie rozpaść. Moje palce uchwyciły się jego koszulki, jakby był co najmniej moją
kotwicą — w tamtym momencie nie dopuszczałam do siebie tej myśli. On był wszystkim.
Gdybym mogła, zachowałabym ten moment na zawsze — tak by uczucia mu
towarzyszące nie znikły. Żeby żyły w nas wiecznie bez względu na to, co na nas czekało. Stałam
w jego objęciach z twarzą schowaną w zagłębieniu jego szyi kompletnie poza czasem, jakby
cztery lata temu mnie nie zniszczył.
 — Leah! Isaac!
Nawoływanie dochodzące z oddali roztrzaskało spokój, który nas otulał. W jednej
sekundzie dotarły do nas bodźce z otoczenia — donośny głos jednego z nauczycieli, warkot
przejeżdżających po drodze aut, zapalczywe szczekanie psa na chodniku. Otaczająca nas bańka
prysła. Otrząsnęliśmy się z emocjonalnego zamieszania i każde z nas zrobiło krok do tyłu. Byle
dalej od siebie nawzajem. Ciepło ramion chłopaka momentalnie się rozproszyło, wokół mnie
została bezkresna pustka.
— Wszystko w porządku? — zapytał niepewnie Caleb, który pojawił się w zasięgu
naszego wzroku. Zastał nas oddalonych od siebie o ponad stopę. Napięcie tętniące między nami
wciąż unosiło się w powietrzu. — Babka od literatury wkurzyła się i kazała was znaleźć.
Jego jasne oczy przeskakiwały kolejno ze mnie na Isaaca i z powrotem, jakby szukał
śladów po naszym niecodziennym zachowaniu. Żeby je odkryć, musiałby mieć ponadnaturalne
zdolności — nikt nie mógł ot tak dostrzec spopielonego serca.
— Tak — odchrząknęłam, starając się zatuszować drżenie głosu. — Po prostu źle się
poczułam.
W ciszy wróciliśmy do klasy, gdzie przedstawiłam swoją żałosną wymówkę
nauczycielce, która zirytowana pouczyła nas o konieczności wcześniejszego informowania jej o
złym samopoczuciu. Chyba nie wierzyła w moje usprawiedliwienie po tym, co się wydarzyło —
po tym, jak Isaac kierował każde słowo do mnie — ale dała mi spokój. Odrętwiała nie zwracałam
uwagi na spojrzenia ciekawskich uczniów i po prostu odliczałam minuty do końca zajęć. Isaac
zachowywał całkowitą obojętność. Chyba właśnie w tym byliśmy najlepsi — w lekceważeniu
wszystkiego.
— Leah, mogę cię prosić na słówko? — Profesorka zatrzymała mnie, gdy chciałam uciec
równo z dzwonkiem wraz z resztą nastolatków.
Zacisnęłam palce na torebce, biorąc głęboki oddech, i przygotowałam się na nadciągającą
pogadankę. Wyraźnie czekała, aż wszyscy opuszczą salę. Opierała się w milczeniu o biurko.
— Tak? — Westchnęłam i powoli uniosłam brwi.
— Nie wiem, co tu się stało — powiedziała. — Większość uczniów uważa mnie za
sztywną jędzę, ale to nie oznacza, że niczego nie dostrzegam. To zadanie niejednokrotnie
ukazywało mi szerszą perspektywę problemów. Dlatego chcę się po prostu upewnić, czy
wszystko w porządku.
Zmrużyłam powieki i skrzyżowałam ręce w defensywie.
— Dlaczego nie zapyta pani o to Isaaca? To była jego praca, nie moja.
Przechyliła głowę, przyglądając mi się uważnie. Każdy nasz ruch zdawał się wyważony,
jakby żadna z nas nie chciała zdradzić swoich prawdziwych emocji.
— Ten chłopak nie odpowie na żadne pytanie, nawet gdyby przyłożono mu pistolet do
skroni — rzuciła ironicznie, co lekko mnie zdziwiło. Miała rację, każdy brał ją za nad wyraz
srogiego pedagoga, więc takie przejawy sarkazmu były zaskakujące. — Ale pytam ciebie,
ponieważ to ty wybiegłaś z sali ze łzami w oczach.
Niezależnie od jej dobrych intencji nie miałam zamiaru się jej zwierzać — może
wyżalenie się obcej osobie byłoby odpowiednim lekarstwem i sposobem na zamieszanie w mojej
głowie, ale nauczycielka z pewnością nie była właściwym partnerem do tej rozmowy. Aktualnie
miałam zamiar udawać, że nic się nie stało. Że mój świat czterdzieści minut wcześniej nie
zatrząsł się w posadach.
— Nie ma o czym mówić — odparłam szorstko. — Czy mogę już iść? Chciałabym
wykorzystać swoją przerwę.
Skinięcie było wszystkim, czego potrzebowałam, by natychmiast się ulotnić. Pospiesznie
przemierzałam korytarz i nagle zatrzymałam się w połowie drogi na stołówkę. Pozwalałam
rozgorączkowanym nastolatkom wymijać mnie i zawróciłam, by po chwili pognać do wyjścia.
Papieros był uzależniającym syfem — nie miałam co do tego wątpliwości. Czułam silną potrzebę
zaciągnięcia się nikotyną, nim wpakuję się w harmider jadłodajni, a może zwyczajnie chciałam
upewnić się, że nad sobą panowałam, zanim ponownie się z nim zmierzę. Każde zaciągnięcie się
dymem pomagało mi uwolnić część napięcia, które nadal mi towarzyszyło.
Ostatecznie ruszyłam ku stołówce świadoma, że nie mogłam unikać wszystkiego i
wszystkich w nieskończoność — mówiłam jedno, a później i tak poddawałam się kotłującym się
we mnie emocjom. Błędne koło.
Stali bywalcy zajmowali stolik, przy którym się zatrzymałam. Alex dyskutowała o czymś
zawzięcie z Kirą. Bliźniaki Jones wyglądały na autentycznie znudzone, podczas gdy Hope
zdawała się jedynie zirytowana. Nic nowego.
— Tu jesteś! — wykrzyknęła Alex, gdy pojawiłam się w zasięgu jej wzroku. — Ustalamy
plan działania na sobotę.
Uniosłam brew niepewna, do czego się odnosiła.
— Urodziny Isaaca — mruknęła Chloe przeżuwająca kanapkę.
Doskonale pamiętałam, jakie wydarzenie wiązało się z tą kwietniową datą, po prostu nie
sądziłam, że oni cokolwiek planowali. Jedynie Hope przyjaźniła się z Isaakiem, a reszta, w tym
Mulatka, nie wydawała się być z nim w bliskich relacjach. Dziwiło mnie wyraźne zaangażowanie
Alex. Chyba właśnie tak działali nastolatkowie — zawsze skorzy do imprezy niezależnie od
okazji.
— Ciszej. — Alex przyłożyła palec do ust i rozejrzała się w teatralnej panice, jakby każdy
podsłuchiwał naszą wymianę zdań. — Chcesz nam pomóc przy organizacji?
Byłam zdziwiona, że pozostawiła mi jakikolwiek wybór — wydawała się lubić
decydować za każdego o wszystkim. Przekonałam się o tym ostatnimi czasy.
— Nie jesteśmy bliskimi przyjaciółmi — powiedziałam, wzruszając ramionami. — Więc
moja obecność jest tam zbędna.
Taka była prawda — niezależnie od tego, co się niedawno stało. Mąciliśmy sobie w
głowach i w sercach, ale nie oznaczało to, że w naszych relacjach nastąpiła nagła zmiana.
— Nonsens — mruknęła Alex i przelotnie zerknęła na telefon. — To nie będzie
zamknięte przyjęcie niespodzianka, tylko impreza, na której zjawi się połowa szkoły. Jesteś
bardziej niż mile widziana.
Mimowolnie wymieniłam się spojrzeniem z poważną Hope, dla której obecna
perspektywa również nie wydawała się przesadnie pogodna. Ona ewidentnie unikała Asy, co
było niewykonalne podczas przyjęcia, na którym solenizantem był jego najlepszy przyjaciel.
Zerknięcie w bok na ich stolik było samobójczym posunięciem. Tak po prostu nasze oczy się
spotkały. Jakby przyciągane przez niewidzialną siłę, która uparcie pchała nas ku sobie. Nawet
dzieląca nas odległość nie mogła zmniejszyć napięcia między nami. Jakaś cząstka mnie chciała
poznać odpowiedzi na wszystkie pytania, ale byłam cholernie przerażona. Bałam się, że prawda
mnie nie wyzwoli, ale zrujnuje, i już nigdy nie pozbędę się ze swojego serca Isaaca Cloneya.
Jednakże wbrew zdrowemu rozsądkowi słowa opuściły moje usta i nie pozostało mi nic
innego, jak pogodzić się z nadciągającym chaosem. Bo on przybędzie — prędzej czy później
pojawi się i zniszczy wszystko, co stało na jego drodze. I ponownie spustoszy moje serce.
— Postaram się na chwilę wpaść.
 Znalezienie w dobę prezentu dla eksprzyjaciela było bardziej niż skomplikowane. Może i
znałam chłopaka sprzed lat, ale ten wytatuowany młody mężczyzna był dla mnie obcy. Z
chłopca, który ukochał pianino, Isaac zmienił się w buntownika walącego gniewnie w bębny.
Czułość kryjąca się w jego tęczówkach, gdy spoglądał na mnie w przeszłości, została zastąpiona
mroźnym otępieniem. Jedyne, co pozostało niezmienne, to poczucie bezpieczeństwa, które mnie
ogarniało, gdy trzymał mnie w ramionach. Za ich sprawą prawie uwierzyłam, że wciąż był
chłopakiem rozpraszającym moje cienie.
— Wyglądasz na sfrustrowaną — zauważył Leo siedzący przy kuchennym blacie,
wpakowując do buzi łyżkę froot loops. Te przeklęte płatki śniadaniowe towarzyszyły nam od
dzieciństwa, przyczyniając się do niezliczonej ilości sprzeczek. Dla mojego brata zniknięcie
kolorowych kółek było dramatem na skalę światową.
Przynajmniej jedna rzecz się nie zmieniła — wciąż był ich zagorzałym fanem.
— Cóż za spostrzegawczość — bąknęłam rozdrażniona i chwyciłam jabłko z miski
uzupełnionej świeżymi owocami, których nie było jeszcze z rana.
— Ktoś jest zrzędliwy — mruknął, przewracając oczami. — Co jest?
Z namysłem kalkulowałam, czy powiedzieć mu o wszystkim, co się ostatnio wydarzyło
między mną a Isaakiem. Tylko że takie zwierzenie wiązało się z ryzykiem drążenia przez niego
tematu, co mogło przenieść nas lata wstecz — do tego, co się wtedy stało. A nie mogłam mu tego
wyznać. Nie, gdy konsekwencje wyciągnięte przez matkę ponownie mogły wszystko zniszczyć.
Dlatego wybrałam bezpieczniejszą opcję — półprawdę na temat tego, co wprawiło mnie
w taki nastrój.
— Co kupiłeś Isaacowi na urodziny?
Obserwował mnie uważnie, chrupiąc. Jego wzrok był oceniający, co w ogóle mi się nie
podobało. Leo nie należał do osób dociekliwych, ale zdawałam sobie sprawę, że w pewnym
momencie jego cierpliwość do tej ciągłej niewiedzy się skończy.
— Złożyliśmy się z chłopakami na nową perkusję — powiedział. — Nie wiedziałem, że
wybierasz się na jutrzejszą imprezę.
To nie był przytyk, tylko proste stwierdzenie kogoś, kto wiedział, że za wszelką cenę
unikałam interakcji z jego przyjaciółmi poza szkołą — a już z pewnością z Isaakiem.
— To jest nas dwoje — mruknęłam pochmurnie. — Kto by pomyślał, że znalezienie
prezentu dla byłego przyjaciela jest takie trudne?
Kpina w moich ustach brzmiała aktualnie dość żałośnie. Miałam zaledwie niecały
jutrzejszy dzień na kupno czegoś. Źle to wyglądało, zważywszy, że niedawno opuściłam galerię
handlową w momencie jej zamknięcia. Z pustymi rękami.
— Daj mu jeden z twoich obrazów — odparł, jakby była to najnormalniejsza opcja pod
słońcem.
Sama perspektywa wręczenia mu obrazu napawała mnie nieuzasadnioną obawą.
— Ach, każdy nastolatek będzie skakał z radości po otrzymaniu czegoś takiego —
wymruczałam.
Chłopak podniósł się i chwycił pustą miskę, którą włożył do zmywarki. Przez chwilę
milczał, by w końcu odchrząknąć niepewnie.
— Naprawdę nie mam pojęcia, co zniszczyło waszą relację, ale widziałem tatuaż na jego
plecach — powiedział z powagą. — Nigdy bym nie pomyślał, że to ty jesteś autorką. Gdyby nie
to, że dwa lata temu, gdy wpadłem do niego odebrać rzeczy, które zostawiłem po nocnym
maratonie gier, przypadkowo znalazłem taki sam rysunek z twoimi inicjałami w rogu. Takiego
czegoś nie wytatuowałby sobie człowiek, którego łączy z tobą jedynie zamknięta przeszłość,
Leah. Tylko ktoś, kto zakradał się do twojego pokoju, by godzinami patrzeć na to, jak tworzysz.
— Smutny uśmiech wygiął kąciki jego ust. — Więc nieprzypadkowo sądzę, że twój obraz będzie
dla niego odpowiednim prezentem.
Przymknęłam powieki, biorąc drżący oddech. Dużo łatwiej było zachowywać się, jakby
nic się nie liczyło, i przykleić sztuczny uśmiech na twarz, niż przyznać, że moje serce było
złamane przez utratę kogoś, kto nigdy nie należał do mnie.
 Rozdział 20.

Każda blizna znacząca mój umysł, każda rana rozdzierająca moje serce, każdy odłamek
bólu wewnątrz mnie opowiadały historię. Kształtowały mnie te najbardziej potężne opowieści, bo
w końcu tylko one mogły pozostawić tak trwałą skazę. Niezależnie od tego, jak bardzo uciekałam
od przeszłości, ona tkwiła we mnie — była częścią tego, kim byłam.
— Taksówka zaraz będzie. — Wołanie Leo rozeszło się po piętrze, gdy ostatni raz
przeciągałam szminką po ustach. — Jesteś gotowa?
W lustrzanym odbiciu spojrzałam na oparte o ścianę płótno opakowane w ozdobny
papier. Danie mu tego było cholernie głupim posunięciem, ale na ten moment wydawało się
lepszym pomysłem niż przyjście z pustymi rękami.
— Nie — szepnęłam tępo w przestrzeń.
Byłam zdenerwowana, co do tego nie miałam wątpliwości. Mdlące uczucie osiadło na
dnie mojego żołądka, a ręce i nogi miałam sztywne od ciągłego napinania mięśni. Oszukiwałam
się, że nie znałam przyczyny tego stanu, jakby ostatnie wydarzenia nie namieszały w mojej
niejednoznacznej relacji z Isaakiem.
— Leah?
Delikatne pukanie zatrzymało moje pędzące myśli. Głowa mojego brata pojawiła się w
szparze uchylonych drzwi.
— Już idę. — Odchrząknęłam, podnosząc się gwałtownie z pufy stojącej przy toaletce.
— Tak masz zamiar wyjść? — zapytał z lekkim oburzeniem, machając ręką w kierunku
mojej bluzki, jakby poraził go prąd.
Spuściłam wzrok na krótki top na ramiączkach, który równie dobrze można było nazwać
koronkowym braletem. Specjalnie dobrałam do tego przetarte spodnie typu boyfriend, które
neutralizowały pierwsze wrażenie. Wyglądałam przyzwoicie.
— No — mruknęłam, unosząc brwi, nim chwyciłam skórzaną kurtkę.
— Chyba żartujesz — powiedział, gdy nieprzejęta podniosłam prezent. — Brakuje ci, no
nie wiem? Bluzki.
— I to niby ja lubię dramatyzować? — zakpiłam.
Wyminęłam go i usłyszałam trąbienie taksówkarza. Trasa do domu bliźniaków White,
gdzie zorganizowano imprezę, minęła nam w milczeniu. Leo raz po raz zerkał na mój ubiór.
Daleko mu było do skandalicznego, ale w kimś najwyraźniej zadziałał moduł starszego brata.
Jeszcze niedawno nie przeszkadzały mu aż tak zaloty jego przyjaciół do mnie, ale krzywił się na
top ukazujący trochę ciała. Szkoda, że było na to nieco za późno — para cycków nagle nie
wchłonie się z powrotem do poziomu płaskiej deski.
Zgodnie ze słowami Alex impreza nie należała do kameralnych. To był ten rodzaj
spotkania, które miało pozostać w pamięci ludzi na dłużej. Transparent życzący wszystkiego
najlepszego solenizantowi wisiał na balustradzie balkonu. Nie dało się go nie zauważyć przez
fluorescencyjną farbę, którą namalowano litery. Balony i serpentyny ozdabiały strategiczne
punkty, a jeszcze nawet nie wkroczyliśmy do środka. Do pełnowymiarowej krainy dziecięcej
zabawy brakowało jedynie dmuchanego zamku — tylko że w zabawach dzieciństwa nie było
białych proszków ani hektolitrów alkoholu.
Muzyka uderzyła w moje bębenki, gdy tylko przekroczyłam próg i weszłam w korytarz
prowadzący do otwartej przestrzeni, która oddzielała salon i inne pomieszczenia. Ludzie byli
wszędzie — podpierali ściany, siedzieli na schodach, kanapach i fotelach.
— Chodź! — krzyknął Leo, starając się przebić przez muzykę.
 Ruchem głowy wskazał na wpół otwartą przestrzeń kuchenną, do której zaczął się
przeciskać. Początek imprezy zawsze zaczynał się od tego pomieszczenia. W końcu w nim
można było znaleźć zapas trunków.
Nieznane mi osoby zaczęły go witać salwą pozdrowień, a on uprzejmie odpowiadał na
każde z nich. Czasami zapominałam, że mój ułożony braciszek należał do elity. Nie byłam pewna
dlaczego, ale jego pogodna i przyjazna aura nie pasowała mi do wizerunku szkolnej sławy. Tylko
że życie to nie film, w którym śmietanka towarzyska zajmuje się wyłącznie gnębieniem osób
stojących niżej w szkolnej hierarchii. Byli i tacy. Ale byli również ludzie jak Leo, który zdobył
szacunek przyjaznym słowem i uśmiechem.
Ostrożnie przeciskałam się przez tłum, by nie uszkodzić płótna, które trzymałam pod
pachą. Gdy dotarłam do kuchni, odetchnęłam.
— Przybyło rodzeństwo Prestoooooooon! — Nathaniel zawył dosłownie jak wilk, witając
nas dodatkowo uniesioną butelką piwa.
Granatowa koszula, którą miał na sobie, była rozpięta, a poły zwisały po bokach jego
ciała, odsłaniając wyrzeźbiony brzuch. Z kolei na jego piersi pomiędzy pojedynczymi tatuażami
widniały odręczne napisy wykonane markerem — kawaler do wzięcia oraz gorący kochanek.
Popatrzyłam na niego ze zmarszczonymi brwiami, co zauważył Charlie niosący kilka piw
naraz.
— Zapalił skręta — mruknął z uśmiechem, przewracając oczami. — Nie zwracaj na niego
uwagi. Czego się napijesz?
Otrząsnęłam się ze zdziwienia, odrywając wzrok od zjaranego Nate’a.
— Piwo będzie w porządku — powiedziałam i uniosłam ku górze przyniesiony przeze
mnie pakunek. — Wiesz, gdzie mogę to bezpiecznie odłożyć?
— Na piętrze, pierwszy pokój na lewo — odpowiedział pospiesznie. — Siedzimy
wszyscy tuż za salą, którą zamieniono w parkiet.
Ruszyłam z powrotem tam, skąd przyszłam. Kierowałam się tym razem ku szklanym
schodom, na których siedział tłum nastolatków. Kilka osób musiało wstać, bym mogła przejść, a
zrobili to z taką niechęcią, jakby byli co najmniej upoważnieni do siedzenia tam. Powstrzymałam
się od zbędnych komentarzy, które mogły mnie wciągnąć w niepotrzebną dyskusję, i pokonałam
resztę stopni. Z westchnieniem chwyciłam za klamkę wskazanego przez czarnoskórego pokoju.
Niestety ktoś po drugiej stronie drzwi miał podobny zamiar i stanowczo więcej siły, czego
rezultatem było nasze nagłe zderzenie. Wpadłam w męskie ramiona. Stłumiłam okrzyk
zaskoczenia, o mało nie taranując trzymanego pod pachą obrazu. Znajomy zapach sprawił, że
pozytywne myśli szybko ulotniły się z mojej głowy — niech to cholerne płótno strwonią
płomienie piekielne! Jeśli samo danie Isaacowi tego obrazu było złym pomysłem, to wręczenie
go osobiście — horrorem. Cholerne zrządzenie losu. Przeznaczenie śmiało mi się prosto w twarz.
Przez cztery lata nie miałam do czynienia z Isaakiem, a teraz nagle dwukrotnie w ciągu
czterdziestu ośmiu godzin lądowałam w jego ramionach. Pozbierałam się szybciej, niż sądziłam,
że jestem w stanie, biorąc pod uwagę fakt, że moje szare komórki zalała fala paniki, i cofnęłam
się o krok. Dystans — tego mi było trzeba.
— Wszystkiego najlepszego, Isaac. — Wykrzesałam z siebie uśmiech, który zapewne nie
sięgał moich oczu. Może gdybym nie została zaskoczona, jakoś bym się przygotowała, ale w tej
sytuacji musiał brać, co dawałam.
Zanim zdążyłam się rozmyślić, uniosłam między nami prezent i podałam mu go. Cały
czas na mnie patrzył, przez co przyjął przedmiot praktycznie na oślep. Po czasie, który zdawał się
wiecznością, przeniósł spojrzenie ze mnie na kolorowy papier.
— Nie musiałaś — wychrypiał, na co wzruszyłam barkami.
 — To nic wielkiego.
Cholernie niezręcznie — tak się właśnie czułam. Chciałam obrócić się na pięcie i zniknąć
stamtąd jak najszybciej, ale wciąż stałam w miejscu. Dlaczego moje nogi się nie poruszały?
Nie spodziewałam się, że zacznie zrywać papier. Ot tak. Przy mnie. Serce dudniło w
mojej klatce piersiowej. Przeniosłam się lata wstecz. Do tej małej dziewczynki, która pełna
niepewności pierwszy raz pokazywała mu swój rysunek. Niepokój momentalnie mnie omamił,
jakbym obawiała się wyśmiania czy gorzkich słów, do których przyzwyczaiła mnie matka.
Opakowanie opadło u naszych stóp, a on po prostu patrzył na ten obraz, który namalowałam
tygodnie temu. Na swoje odbicie — na zarys postaci z błyszczącym punktem w brwi na tle
gwieździstego nieba, które przesłaniał dym papierosowy.
— Kurwa. — Jedno słowo uleciało spomiędzy jego warg, gdy przeczesał ciemne włosy
gorączkowym gestem.
Nagle tak po prostu oparł obraz o ścianę obok i zwyczajnie mnie wyminął. Przez chwilę
stałam zastygła w bezruchu kompletnie zszokowana tym, co się wydarzyło. Od niepewności w
sekundę przeszłam do wzburzenia jego zachowaniem. Miałam tego serdecznie dość — tych kilku
kroczków do przodu i gwałtownej ucieczki wstecz. To było tak dziecinne postępowanie, że aż
żałosne. Byliśmy do tego stopnia przerażeni tym, co pozostawiliśmy w przeszłości, że z dwojga
ludzi twardo stąpających po ziemi stawaliśmy się trzęsącymi się gówniarzami.
Ruszyłam ponownie na parter, by wykazać się taką samą dojrzałością jak on, i chwyciłam
po drodze pozostawioną przez kogoś butelkę, którą otworzyłam gniewnie. Krzywiąc się,
opróżniłam naraz praktycznie połowę piwa i nabuzowana sprzecznymi emocjami ruszyłam tam,
gdzie mówił Charlie.
Jeden z pokoi rzeczywiście został zamieniony w dyskotekowy parkiet, na którym bawiła
się naprawdę spora grupa nastolatków. Dziewczyny podrygiwały w ciasnych kręgach, oglądając
się przez ramię na potencjalnych partnerów. Z kolei oni podpierali ściany, szukając łatwych
panienek na jednonocną przygodę. Jeszcze niedawno być może sama tańczyłabym pośród tego
tłumu gotowa na niezobowiązującą zabawę, ale aktualnie z jakiegoś powodu nie potrafiłam
wykrzesać z siebie tego luzu — gdzieś zgubiłam tę Leah, która nie przejmowała się
konsekwencjami, tylko bawiła się, jakby jutro nie istniało. Nie umiałam znów otoczyć się
chłopakami, którzy nie mieli dla mnie znaczenia, gdy czułam przy sobie tę cząstkę, która
znaczyła wszystko.
Pomieszczenie wskazane przez czarnoskórego było najdalszym punktem posiadłości.
Miało przeszklone ściany, przez które było widać basen, gdzie upijała się kolejna grupka ludzi.
Charakterystyczny słodki zapach marihuany unosił się w powietrzu. Kanapy ustawiono w
półokręgu tyłem do ogrodu. Poza najbliższym gronem przyjaciół White’ów nie było tu nikogo.
Na jednym z dwóch foteli na kolanach swojego chłopaka siedziała Alex. Drugi był zajęty przez
nieznaną mi parę, która przyglądała mi się z neutralnymi minami. Siedzący na kanapie Leo
rozmawiał z Asą i z Matthew, a Nate jako jedyny krążył tanecznym krokiem po pokoju, bujając
się w rytm płynącego z głośników kawałka pop.
Ani śladu jego obecności.
— Wróciłaś! — krzyknął Nate, gdy mnie zauważył. Ramiona wyrzucił w powietrze, a
napój z czerwonego kubka oblał siedzącego w pobliżu Evana. — Moje serce za tobą tęskniło.
Prychnęłam na jego wyznanie, które w żaden sposób mnie nie zadziwiło — zdołałam się
przyzwyczaić do jego błazeństwa. Był pajacem, jakich mało.
— Z kolei zęby za niedługo będą tęsknić za twoimi dziąsłami — warknął Witcher,
potrząsając mokrym trampkiem. Wszyscy prychnęli, ale nie byłam pewna, czy z powodu
nieskoordynowanych ruchów White’a, czy groźby Evana. — Dlatego właśnie nie daje mu się
zioła.
Zerknął na nieznanego mi chłopaka, który zaśmiał się w odpowiedzi. Ciemnowłosa
dziewczyna skorzystała z zamieszania i mojej dekoncentracji, wychylając się z wyciągniętą ręką
zza fotela, obok którego stałam.
— Jestem Grace — przedstawiła się, gdy podałam jej dłoń. — Przez chwilę myślałam, że
jesteś jedną z fanek tych palantów, stąd moje zamroczenie, ale teraz dostrzegam podobieństwo do
naszego złotego chłopca. Miło mi cię poznać. To Trevor. — Na koniec wskazała na chłopaka
obok, który powielił gest swojej drugiej połówki.
— Leah — odparłam, kiwając głową w geście powitania.
— Ona i fanka? — parsknął Matthew. — Jeśli dobrze pamiętam, pierwszego dnia, gdy się
poznaliśmy, wygłosiła przemowę o treści „trzymajcie się wszyscy ode mnie z daleka”.
— Jak widać, nikt się do tego nie stosuje — bąknęłam ironicznie, świadoma, że wina
leżała po obu stronach.
Gdy odpychałam ludzi, pojawiał się między nami Leo, który nie chciał się poddać i
zostawić mnie w moim odosobnieniu. Aż w pewnym momencie niewidzialna granica się zatarła i
nie musiał się już starać, gdy pęd życia — pod postacią Hope — porwał mnie do tańca. To była
właśnie taka znajomość, która pchała na nieznane tory.
Następna godzina minęła zaskakująco szybko i przyjemnie. Każdy kolejny łyk alkoholu
rozluźniał moje ciało. Rozmowa toczyła się swobodnie przeplatana żartami Evana i Nathaniela,
który w miarę ulatniania się marihuany powoli odzyskiwał rozum. Wszystko wydawało się
łatwiejsze, niż było w rzeczywistości — procenty przysłaniały problemy, a elektryzująca energia
wyzwolona przez ducha imprezy wciągała w swoje sidła. W którymś momencie zawitała do nas
Chloe i wyciągnęła mnie z towarzystwa, co poskutkowało wylądowaniem na parkiecie. Chyba
właśnie tak działało puszczanie hamulców pod wpływem nieprzyjaznych bodźców — starałam
się zapomnieć o wszystkim. O nim. O nas.
Z kolejną butelką w dłoni poruszałam się na boki w rytm latynoskich hitów. Czułam
drgający bit pod stopami. Muzyka prowadziła moje biodra, kołysałam nimi kusząco. Tych
hipnotyzujących ruchów nauczyłam się na kanadyjskich imprezach od tamtejszych tancerek
uczęszczających do szkoły. Wtedy ucieczka od wspomnień z przeszłości przychodziła mi z
większą łatwością — po prostu musiałam nauczyć się wciąż odwracać swoją uwagę. Alkohol,
chłopcy i imprezowy tryb życia — pomagało. Potrzebowałam znów poczuć posmak tej
wyidealizowanej wolności — choć na jedną noc. Dlatego tańczyłam, póki zmęczenie i pot, który
spływał wzdłuż mojego kręgosłupa, nie zmusiły mnie do przerwy.
Przeciśnięcie się przez pokój pełny tańczących ciał bezpośrednio do kuchni było zbyt
trudne, dlatego przeszłam przez wnękę na korytarz, wybierając drogę naokoło. Byłam już przy
drzwiach i na ostatniej prostej niespodziewanie ponownie dzisiejszego wieczoru z kimś się
zderzyłam.
— Cholera. — Ciecz spływała mi po dłoni, którą potrząsnęłam, gdy napotkałam parę
znajomych oczu. — Hope?
Zazwyczaj beznamiętne i zimne teraz były przepełnione emocjami — żalem, cierpieniem,
tęsknotą i przede wszystkim miłością. Ten obraz był niczym uderzenie w żołądek. Tak dotkliwe,
że chciałam zgiąć się wpół. Znałam tę konkretną gamę uczuć aż za dobrze — kiedyś codziennie
patrzyłam na nie w lustrze.
— Muszę iść — chrząknęła Hope, odłożywszy puste szkło na najbliższą szafkę.
A wtedy kilka rzeczy wydarzyło się prawie jednocześnie — rozbrzmiał pisk z głośników,
który uderzył mnie echem, tak że musiałam zatkać uszy, muzyka ucichła całkowicie, a tłum
rozczarowanych nastolatków zaczął wydawać z siebie odgłosy niezadowolenia. Okrzyki
skończyły się, gdy rozległ się znajomy głos.
— Cholera! — Warknięcie Asy dochodzące z głośników sprawiło, że dziewczyna obok
mnie całkowicie zamarła. — To naprawdę żałosne zagranie jak na nas, aniele. Zmuszasz mnie do
kiczowatych posunięć jak z jakichś tanich romansów. Ale nie dam ci odejść — stwierdził twardo,
a Hope zrobiła mocny wdech. — Nie tym razem, więc nie bądź wredną suką i podejdź tutaj.
Chcę na ciebie patrzeć, gdy będę się zachowywał jak ślepo zakochany głupiec.
Wahała się. Poznałam to po jej ciężkim oddechu i raz po raz zaciskających się palcach —
była jego, ale nie chciała się na to zgodzić. Po prostu od pewnych rzeczy nie dało się uciec
niezależnie od tego, jak szybko się biegło. Asa wychodził naprzeciw jej demonom, a ona bez
strachu ścigała jego własne.
Właśnie takiej więzi poszukiwałam — gdybym była gotowa na miłość, chciałabym, żeby
ktoś pokochał mnie tak bezwarunkowo, jak oni kochali siebie nawzajem. Dlatego położyłam rękę
na jej plecach i delikatnie popchnęłam ją do przodu. Żeby choć jedna z nas nie patrzyła na
przeszłość z żalem.
— Idź.
Patrzyłam, jak kroczyła do przodu, z mocno ściśniętym sercem i pozwoliłam, by alkohol
wymazał rozpacz we mnie. Nieświadoma, że kilka stóp dalej pewna osoba starała się zrobić
dokładnie to samo.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 21.

To zabawne, jak łatwo było lekceważyć wszystko dookoła — psychiczny balast, złe
słowo, krzywdzące czyny — gdy miało się tę jedną osobę, która naprawdę się liczyła. Nagle ból
spowodowany przez innych przestawał cokolwiek znaczyć i człowiek skupiał się tylko na
rzeczach, które robiła ta znacząca osoba. Prawdziwe cierpienie przychodziło dopiero w
momencie, gdy ona znikała. Wtedy walka w pojedynkę z własnymi demonami była z góry
przegrana.
Mijające godziny były zaledwie zamazanym obrazem. Gdy czułam, że trzeźwiałam,
chwytałam kolejny kieliszek tequili — i tak w koło. Nagłe zainteresowanie Leo zmusiło mnie
jednak do przystopowania. Nie potrzebowałam prawienia morałów, gdyby sytuacja wymagała
ogarnięcia mojego pijanego tyłka.
Pozostawiłam za sobą przyzwoicie podchmielone Kirę i Chloe gotowa przedostać się na
zewnątrz prosto na rześkie powietrze. Z głębokim wdechem zgarnęłam do tyłu wyprostowane
włosy i odchyliłam głowę. Patrzyłam na gwieździste niebo. Gwiazdy strzegły wielu
nieopowiedzianych historii — to one obserwowały życie, znały odpowiedzi na pytania, których
jeszcze nie zadaliśmy. Czułam lekkie zawroty głowy spowodowane w większej mierze
wcześniejszą duchotą niż alkoholem, którego nie zdołałam wytańczyć. Szłam przed siebie bez
świadomości, gdzie się kierowałam. Po prostu musiałam na chwilę odejść od tego zgiełku. Tłum
znad basenu przerzedził się, przy tafli wody widziałam zaledwie kilka osób. Głównie te
najbardziej pijane, które niewiele myśląc, położyły się na leżakach albo na idealnie
przystrzyżonym trawniku. Nie zatrzymywałam się, szłam dalej w miejsce, gdzie nie docierały
światła imprezy.
Kroczyłam przed siebie nieświadoma tego, że byłam obserwowana, póki nie dosięgnął
mnie ten oskarżycielski głos. Wszędzie poznałabym tę chrypę. Chłopak siedział na drewnianej
huśtawce pomiędzy pędami róż, skryty w ciemności, której nie mogła rozproszyć słaba poświata
latarenki stojącej nieopodal.
— Mieszasz mi w głowie — odezwał się.
Jego głos był bełkotliwy. Najwyraźniej nie tylko ja postawiłam dzisiejszej nocy na
rozpraszacz w postaci alkoholu, ale tylko jedno z nas zrezygnowało z niego w odpowiednim
momencie.
— Na każdym kroku pieprzysz się z moim umysłem, już nie potrafię odróżnić jawy od
kłamstwa.
Zacisnęłam usta kompletnie wytrącona z równowagi — jednocześnie rozumiałam jego
słowa i nie rozumiałam ich. To było tak cholernie pokręcone.
— Jesteś pijany — powiedziałam cicho.
Chyba nie wziął sobie moich słów do serca. Podniósł się powoli. Nagle nie wydawał się
aż tak podchmielony. Z każdym jego pewnie stawianym krokiem odległość między nami malała.
Mogłam wyraźniej ujrzeć jego przystojną twarz wolną od wszelkich masek. Widziałam jedynie
ból.
— Powiedz mi, Leah. — Wykrzywił usta, unosząc dłoń, w której trzymał do połowy
pustą butelkę tequili. Zupełnie nie wydawał mi się nietrzeźwy. — Jak odróżniasz rzeczywistość
od kłamstwa? Bo to, co codziennie obserwuję w szkole, wydaje mi się obłudą. Starasz się
zmienić? Zamknąć buzię. Chcesz być spokojniejsza. Mniej energiczna. Mniej wolna. Próbujesz
dopasować się do idealnego obrazka rodziny Prestonów, prawda? Zupełnie jak przed laty.
Jego słowa były okrutne w swojej stanowczości i zarazem tak cholernie prawdziwe.
Wciąż potrafił dostrzec więcej niż inni — nadal umiał mnie zobaczyć.
— Jeśli to rzeczywistość, to boli, pali jak ogień. A te najgorsze chwile zostawiają we
wnętrzu blizny.
— Więc tkwię w piekle cały czas. — Zaśmiał się chłodno i uniósł gwint butelki do ust.
Milczenie zapadło między nami, gdy jego oczy nie przestawały się wpatrywać w moje.
Hipnotyzowały mnie swoją przejrzystością, której nie mógł zniekształcić nawet alkohol.
Powietrze między nami stało się gęstsze — ciężkie od wypowiedzianych słów. Czułam tę
zmianę. Całe moje ciało było jak magnes. Oczy chłonęły każde uczucie tkwiące w jego
spojrzeniu. Palce elektryzowało napięcie wywołane chęcią sięgnięcia ku niemu. A usta pragnęły
pisać nowe scenariusze. Takie, w których przeszłość nie kolidowała z teraźniejszością. Nie
mogłam tu być. Sama. Z nim.
To była chora więź. Wyniszczała mnie od środka, zjadając żywcem resztki mojego serca.
Nieważne, jak usilnie się zapierałam, jak mocno się łudziłam, uczucia do niego nie wygasły
całkowicie. Zostały przykryte warstwą czasu i niewypowiedzianych żalów, ale wciąż żyły.
Uświadomienie sobie tego — ot tak, w jednej chwili, gdy stałam naprzeciw niego — miało
słodko-gorzki posmak. On i ja byliśmy niczym czarny i biały. Podobni i jednocześnie tak różni.
Kiedy on był agresywny, ja byłam spokojna. Gdy starałam się być posłuszna, on uczył mnie, co
to znaczy bunt. A gdy porzucił mnie, poczułam się, jakby odebrano mi część siebie. Zostałam
zepchnięta w ciemność.
Gorycz jaśniała w jego oczach jak gorący płomień. Pod tym spojrzeniem stawałam się tak
żałośnie słaba — nie potrafiłam sobie z nim poradzić. Niemy film złożony ze wspomnień migał
przede mną w krótkich urywkach. Wszystko znowu wracało.
— Nie mogę tak dłużej, Isaac — wydałam z siebie nie więcej niż cichy szept. — Nie
mogę być blisko ciebie i jednocześnie tak daleko. Nie mogę z tobą rozmawiać, by później
milczeć. Po prostu nie…
Potrzebowałam przestrzeni i ta potrzeba pchała mnie do przodu, z dala od niego. Tylko że
nie zdołałam zrobić nawet trzech kroków, gdy się odezwał.
— Więc co? — zawołał, a kpina sączyła się z każdego słowa. — Znowu uciekniesz?
Właśnie dlatego spychałam uczucia na samo dno — tam, gdzie nikt nie mógł ich dojrzeć
— puszczone wolno powalały na kolana. Upadałam w samotności bez nikogo, kto mógłby mnie
złapać, ponownie roztrzaskując się na milion kawałeczków. Trzymałam w sobie tyle bólu.
Chciwie chwytałam się żalu i samotności, bo tylko tak potrafiłam wytrwać w tym mroku. Tylko
że wszystko miało swoje konsekwencje, a ja zmieniłam się w kogoś, kogo nie rozpoznawałam.
— Pieprz się, Isaac! — wrzasnęłam. — Pieprz się za każdą łzę, którą uroniłam przez
ciebie. Pieprz się za to, że zrezygnowałeś ze mnie. Ale przede wszystkim pieprz się, bo mnie
zostawiłeś, kiedy najbardziej cię potrzebowałam. Nie miałam nikogo, a teraz codziennie patrzę
w twarz osoby, na której kiedyś zależało mi bardziej niż na sobie. — Ból wypływał na wierzch.
Przerwałam, starając się zebrać w sobie, byleby kompletnie się nie rozpaść. — Ale wiesz, co jest
jeszcze gorsze? Zobaczenie czegoś zupełnie obcego tam, gdzie kiedyś widziałam dom.
Chciałam go zranić równie mocno, jak on mnie zranił. Gniew przysłaniał urazę, a smutek
spływał łzami po moich policzkach. Szloch dusił moje trzęsące się ciało, gdy usilnie starałam się
go stłumić.
— Naprawdę tego nie rozumiesz — powiedział twardo, kręcąc głową. — Ty mnie
zniszczyłaś.
Patrzyłam na niego z niedowierzaniem.
— Ja? — Zaśmiałam się bez cienia wesołości. — Dla ciebie porzuciłam wszystko.
Ciebie.
 — Dla mnie? — Prychnął, pociągając kolejny łyk trunku. — Cholera, od razu mi lepiej.
Nie zwracałam uwagi na jego sarkazm, gdy oskarżenia wylewały się przez moje gardło.
— Zostawiłeś mnie! — krzyknęłam. — Po tym, co przeżyliśmy. Porzuciłeś mnie, jakbym
nigdy nie była wystarczającym powodem, by walczyć.
— O czym ty mówisz, Leah? — zapytał autentycznie zdezorientowany. — To ty
wyjechałaś bez słowa pożegnania. To ty nie odzywałaś się do mnie przez cztery lata, jakbym nie
zasługiwał na pieprzone wyjaśnienie. To ty mnie, kurwa, zostawiłaś, jakby nasza przyjaźń nic nie
znaczyła.
Nie mogłam oddychać. Poczułam mdłości, gdy zaczął do mnie dochodzić sens jego słów.
To nie mogła być prawda. Dudnienie mojego serca zagłuszało dźwięki z zewnątrz — słyszałam
jedynie rytmiczne bicie. W jednej chwili cały mój świat skurczył się do porażającej myśli.
— W ciągu pierwszych czterech miesięcy wysłałam do ciebie czternaście listów —
powiedziałam. — Nie pamiętałam twojego numeru telefonu, bo tak naprawdę nigdy go nie
używałam. Zawsze byłeś przy mnie, gdy cię potrzebowałam. Aż nagle cię zabrakło. Pisałam
cholerne listy ze ślepą wiarą, że przyjdzie odpowiedź, ale ona nie nadeszła.
Podświadomie wiedziałam, co usłyszę — byłam tak cholernie głupia, nie biorąc tego
wcześniej pod uwagę. Liczyłam uderzenia serca, czekając, aż to powie. Jeden, dwa, trzy, cztery,
pięć. Aż moje podejrzenia się potwierdzą.
— Żaden z nich nigdy do mnie nie dotarł — odparł ze zmarszczonymi brwiami.
Zaczęłam głośno szlochać. Słabość ogarnęła moje mięśnie i nie miałam pojęcia, jakim
cudem jeszcze utrzymywałam się na nogach.
Przez cały ten czas byłam tak zaślepiona młodzieńczym żalem, że nie wzięłam pod uwagę
ingerencji jednej osoby, która mogłaby chcieć zgotować mi piekło — wepchnąć mnie w jeszcze
gorszą otchłań. Matki. Uwierzyłam, że moje nieszczęście wywołane wyjazdem będzie jej
zdaniem wystarczającą karą. Utrata Isaaca zmieniła mnie. Stałam się własnym cieniem,
nieświadoma, że po drodze stracę również siebie.
Obraz dookoła mnie był niewyraźny. Raz po raz gubiłam ostrość, a jego twarz znikała mi
sprzed oczu. Czułam się, jakbym znajdowała się pod wodą bez możliwości poruszenia
kończynami. Tonęłam, a w tym wszystkim nie potrafiłam odnaleźć mojej kotwicy. Isaaca.
— To wszystko jej wina — wysapałam, starając się zwalczyć nadchodzący bezdech. —
Od samego początku to ona za tym stała.
— Leah, musisz się uspokoić. — Jego głos dochodził jakby z oddali, stłumiony przez
szalejącą we mnie panikę. — Weź oddech.
— Nie mogę — wysapałam słabo, gdy całkowicie opadłam z sił.
Gdyby nie znajome ramiona, runęłabym na kolana. Chwycił mnie w momencie, gdy
zaczęłam osuwać się na ziemię, i delikatnie opadł na nią razem ze mną.
To był inny rodzaj paniki. W głowie miałam tylko jedną myśl — straciłam Isaaca przez
nią. Jeśli sądziłam, że znałam ból, to się myliłam. To, co czułam teraz, to była czysta agonia.
Rozdzierała umysł, serce i duszę.
Niespodziewanie poczułam ciepło na policzkach, gdy objęły je duże dłonie. Zupełnie jak
tamtego feralnego dnia na dachu Isaac docisnął swoje czoło do mojego. Palcami ścierał łzy z
mojej twarzy. Zapach alkoholu z jego ust drażnił mój węch, gdy bez końca powtarzał jedno
zdanie. Zostań ze mną.
— Zostań ze mną, Leah — szeptał, przywracając mi oddech. W jednej sekundzie traciłam
kontakt z rzeczywistością, by w kolejnej poczuć powietrze wręcz wtłaczane do moich płuc. — Po
prostu zostań.
Bezpieczeństwo, jakie ogarnęło mnie dzięki jego bliskości, pozwoliło mi się odprężyć.
Rytm mojego serca stopniowo zaczął wracać do normy. Nauczyłam się, jak toczyć własne bitwy,
ale byłam już tym zmęczona. Byłam tak cholernie wyczerpana błądzeniem na krawędzi własnego
umysłu, że czasami chciałam się poddać i po prostu spaść w tę ciemną toń, by choć na sekundę
poczuć ulgę.
— Jeśli ci powiem, że cię potrzebuję, nie bierz tego zbyt dosłownie. — Oderwałam dłonie
od swojej piersi, w której zelżał kłujący ucisk, i stopniowo przesunęłam je ponad jego łokcie, do
samych nadgarstków. — Poleganie na kimś ukazuje słabość, a zrobię wszystko, żeby zachować
ją dla siebie. Więc potrzebuję cię nie oznacza nic więcej niż wiarę, że złapiesz mnie, kiedy
zacznę upadać.
Dotyk ust na moim czole zupełnie mnie pokonał. Płacz wstrząsnął całym moim ciałem,
ale chyba pierwszy raz odkąd wyjechałam, nie bałam się rozpaść. Bo już nie byłam sama —
odzyskałam kogoś, kto zawsze potrafił skleić roztrzaskane kawałki w całość. Pozwalałam, by łzy
obmyły ranę, która przez długie lata nie chciała się zasklepić. Bezdźwięcznie łkałam, ubolewając
nad tym, co zostało nam odebrane — nad czasem. Straciliśmy tak wiele przez nieuzasadniony
gniew i żal, wymazując własną przyjaźń, jakby nigdy nie istniała. Jakby nas nie było.
— Zawsze będę gotów cię złapać, jeśli zaczniesz upadać.
W tamtym momencie, w bezpiecznej przystani jego ramion, zaczęłam wierzyć, że pewni
ludzie byli sobie przeznaczeni. Niezależnie od roli, jaką odgrywali w swoim życiu — po prostu
czasami najlepsze historie zaczynały się źle.
 Rozdział 22.

Nadzieja była dla mnie jedynym uczuciem, które było silniejsze niż strach. Gdy
opuszczałam Los Angeles, wciąż naiwnie wierzyłam, że ostatecznie wszystko będzie w
porządku. Z czasem nadzieja umarła, a ja zostałam sama ze swoimi demonami. Mozolnie
podniosłam się z samego dna — z tego emocjonalnego piekła — i nauczyłam się uśmiechać,
patrząc prosto w ogień.
A to wszystko przez nią.
— Jesteś pewna, że chcesz zostać sama? — zapytał Isaac, gdy staliśmy przed posiadłością
moich rodziców.
Patrzyłam na ten budynek niezdolna do nazwania go prawdziwym domem i powoli
potaknęłam.
— Potrzebuję tego — skwitowałam świadoma, że to zrozumie. — Idź.
— Jesteś nadzwyczaj spokojna jak na kogoś, kto rozpęta wojnę z królową piekieł —
powiedział z kpiącym uśmieszkiem, na co parsknęłam pod nosem.
Tylko on potrafił dostrzec w mojej matce to drugie złowrogie oblicze. Prócz mnie chyba
jako jedyny je ujrzał.
Obróciłam się ku niemu i uniosłam głowę, by swobodnie spojrzeć mu w oczy mimo
różnicy wzrostu. Niebezpieczny blask jego tęczówek był jedną z licznych rzeczy, za którymi
skrycie tęskniłam — on zawsze potrafił zetrzeć w proch grzeczną dziewczynkę we mnie. Nie
wyzwalał we mnie najgorszego, pomagał mi uwolnić to, co prawdziwe. To była największa
zaleta naszej przyjaźni — przy nim zawsze mogłam być sobą.
— Cóż, w końcu jestem na nią gotowa — powiedziałam bez wahania.
Zbliżył się, pokonując dzielącą nas odległość. Każdy jego krok był pewny, mimo że nasza
relacja nie była niczym pewnym. Dzielił nas emocjonalny dystans, którego nie mogła ot tak
usunąć żadna rozmowa. Jedna z jego wytatuowanych dłoni opadła na mój kark i wplotła się
delikatnie we włosy, co wywołało burzę uczuć w moim wnętrzu. Ciepło pięło się w moim
brzuchu w górę palącym żarem, którego nie potrafiłam się pozbyć. Przyciągnął mnie do siebie, aż
zderzyłam się z jego ciałem, i oboje zamarliśmy. Patrzyliśmy na siebie przez chwilę, która
zdawała się wiecznością, mimo że było to zaledwie kilka sekund. W końcu jego usta opadły na
moje czoło, wyciskając na nim delikatny pocałunek.
— Do boju, Piece.
Zrobił krok do tyłu i przez chwilę czułam usilną potrzebę przyciągnięcia go z powrotem.
Taksówka wciąż stała przy krawężniku, czekając, aż do niej wsiądzie. Nie mogłam powstrzymać
się od rzucenia mu ostatniego spojrzenia przez ramię. Tuż przed zagłębieniem się we własny
gniew.
Weszłam do środka. Siedziałam w ciemności, spoglądałam tępo w przestrzeń i po prostu
czekałam. Sama ze swoimi myślami, ze swoją wściekłością. Świt oświetlił korytarz pierwszymi
promieniami słońca, a ja dalej czekałam. Póki chrzęst klucza przekręcanego w zamku nie
rozniósł się echem w pustej przestrzeni.
— Tak, pamiętam o tym, Pamelo, i przypomnę o tym Jorgemu, gdy wróci z pracy —
wymamrotała z irytacją moja matka, przyciskając telefon do ucha. W ręku miała małą walizkę.
Gdy mnie zauważyła, przerwała swoją tyradę. — Za jakieś dwa tygodnie, na koniec kwietnia.
Nie przejmowałam się, że na mojej skórze wciąż było widać smugi po maskarze, ani tym,
że moje oczy były opuchnięte od płaczu — daleko mi było do obrazu idealnej córeczki
Prestonów. Matka zmarszczyła brwi, ale nie wyglądała na przejętą. Po prostu nie wiedziała, co
się działo, a niewiedza była jej wrogiem.
— Rozłącz się — wychrypiałam cicho, na co zacisnęła usta — jeśli nie chcesz, żeby
urocza Pamela była świadkiem sceny, rozłącz się. Teraz.
To podziałało.
— Oddzwonię do ciebie za chwilę, Pam — powiedziała spokojnie, wręcz znudzonym
tonem, i zwróciła się do mnie: — Nie wiem, co ty sobie wyobrażasz, ale chyba zapominasz, z
kim rozmawiasz.
Patrzyłam na nią bez wyrazu kompletnie nieprzejęta jej słowami. Skończyłam z tym
gównem — kalkulowaniem każdego swojego kroku, zastanawianiem się nad konsekwencjami
swoich działań, przejmowaniem się jej reakcją na każde nieposłuszeństwo. Miałam to, do
cholery, wszystko gdzieś i po prostu przestałam się bać.
— Z nikim — szepnęłam. — Rozmawiam z nikim.
Czerwień zalała jej policzki, gdy gniewnie pomaszerowała w moim kierunku.
— Co ty sobie wyobrażasz, cholerna gówniaro?
— Co zrobiłaś z tymi wszystkimi listami? — zapytałam, kompletnie ją lekceważąc.
— O czym ty mówisz? — sapnęła zirytowana.
— Zakazałaś opiekunom wysyłać moje listy — powiedziałam. — Z samego rana
zadzwoniłam do opiekunki naszego piętra i zapytałam ją o to wprost. Żaden z listów do Isaaca
nigdy do niego nie dotarł, bo kazałaś każdy z nich zatrzymać. Powiedziano mi, że wszystkie
zabrałaś.
W pierwszej sekundzie myślałam, że nie zdobędzie się na żadną odpowiedź, ale ona
łaskawie ofiarowała mi dokładnie dwa zdania. Piętnaście cholernych słów, które wytrąciły mnie
z równowagi.
— Nie zasługiwałaś na nic — stwierdziła twardo. — Powtarzałam ci, żebyś się z nim nie
zadawała, ale nie słuchałaś.
— To nie była twoja decyzja!!! — wrzasnęłam, zrywając się ze schodów. Gwałtowny
ruch sprawił, że przez krótką chwilę mroczki tańczyły przed moimi oczami. — Nie robiłam nic
złego, a ty odebrałaś mi jedynego przyjaciela, którego miałam. Zabrałaś mi wszystko.
Jedyny okruch szczęścia. W tym ponurym świecie, który znałam, Isaac był jedyną osobą,
która naprawdę mnie rozumiała — potrafił dostrzec prawdziwą nędzę mojej rodziny.
— Jestem twoją matką, więc owszem, to ja decyduję o tym, z kim możesz się przyjaźnić
— odparła chłodno.
— Problem leży w tym, że nigdy, kurwa, nie byłaś moją matką — rzuciłam wściekle. —
Odkąd zaczęłam rozumieć to, co mówiłaś, powtarzałaś mi wyłącznie, że do niczego się nie
nadaję. Że przynoszę ci wstyd. Że nie jestem wystarczająco ładna. Że żałujesz, że mnie urodziłaś.
Tak zachowuje się pieprzona matka?!
Od niej dowiedziałam się tylko jednego: że byłam nic niewartym śmieciem, który nie
miał prawa bytu. Kimś, kto nie powinien istnieć.
— Dałam ci wszystko — powiedziała zimno — dach nad głową, pieniądze,
wykształcenie. Niczego ci nie brakowało. Jesteś niewdzięczną gówniarą, która nie potrafi
docenić tego, co ma.
Tylko czym były te wszystkie rzeczy bez matczynej miłości? Bez ciepła, życzliwego
uczucia czy szacunku. Niczym — one nic nie znaczyły, gdy sama byłam rozsypaną układanką,
której nie potrafiłam złożyć.
— Ty naprawdę nigdy tego nie zrozumiesz. — Zaśmiałam się bez cienia wesołości. —
Na żadnej z tych rzeczy mi nie zależało. Chciałam po prostu, żebyś mnie pokochała.
— Nie bądź żałosna. — Parsknęła prześmiewczo, co powinno mnie w jakiś sposób
zaboleć, ale po tylu latach czułam jedynie obojętność. Żadna zniewaga padająca z jej ust nie
mogła mnie już zranić.
I wreszcie to pojęłam — to był koniec. Jeśli kiedykolwiek łudziłam się, że matka choćby
zaakceptuje mnie w swoim życiu, to ta nadzieja została właśnie starta w proch.
— Nie jestem — zaprzeczyłam, kręcąc głową z delikatnym uśmiechem. — Byłabym taka,
gdybym wciąż pozwalała twoim nędznym obelgom mnie zranić. A żeby tak było, musiałabyś coś
dla mnie znaczyć, tyle że już dla mnie nie istniejesz. Wreszcie jestem gotowa z tobą skończyć.
To było tak wyzwalające uczucie. Zupełnie jakby jakiś nieznany balast opadł z moich
ramion, pozostawiając mnie lekką i żywą — pierwszy raz od dawna mogłam odetchnąć pełną
piersią.
— Uważaj na słowa.
— Bo co? — prychnęłam, gdy cofałam się ku schodom. — Za dwa tygodnie skończę
osiemnaście lat i prawnie nie będę od ciebie zależna. Zniszczę twój wyidealizowany świat, jeśli
się do mnie zbliżysz. Zacznę mówić i nie spocznę na twoich groźbach, które skłoniły mnie do
wyjazdu. Skończyłam z twoim gównem. Nie odzywaj się do mnie. Nie patrz na mnie. Po prostu
traktuj mnie jak powietrze. To łatwe, w końcu niewiele będziesz musiała zmienić w swoim
dotychczasowym zachowaniu.
Najzabawniejszy w tym wszystkim był fakt, że jej to nie raniło. Zwyczajnie nie potrafiła
znieść myśli, że nie może mnie dłużej kontrolować. Jej oczy jaśniały wściekłością, ale nie było w
nich bólu.
Zamknęłam drzwi do sypialni i oparłam się o nie plecami w całkowitej ciszy. Po raz
pierwszy od lat czułam wewnętrzny spokój — to było dziwne uczucie, wręcz nienaturalne. Może
powinnam była ubolewać nad teoretyczną stratą matki, ale zrozumiałam, że nie mogłam płakać
za czymś, czego nigdy nie miałam. Wspięłam się na łóżko i przytuliłam się do jednej z
ozdobnych poduszek.
Wibrowanie telefonu odciągnęło mój wzrok od sufitu, w który się wgapiałam. Krótka
wiadomość od Isaaca pytającego o moje samopoczucie sprawiła, że mimowolnie cofnęłam się
myślami do sytuacji sprzed kilku godzin.
Siedzieliśmy na murku wpatrzeni w noc. Szum oceanu przypominał, że byliśmy nad wodą.
Mrok pochłaniał przestrzeń.
— Nie wiem, od czego mam zacząć — wyszeptałam kompletnie zagubiona. Nie potrafiłam
złożyć ani jednego spójnego zdania. Każda myśl była jak poplątana nić w bałaganie włóczek.
— Najlepiej od początku, Leah — mruknął Isaac, spoglądając na mnie.
Mimowolnie usiadłam bokiem do oceanu, tak by móc patrzeć na niego. Niezależnie od
tego, jak trudne to było. Po prostu pewne historie musiały być opowiedziane twarzą w twarz.
— Od dnia, który wszystko zmienił — dodał.
Od wyjazdu.
— Niektóre momenty, te najważniejsze, pamięta się, jakby zdarzyły się wczoraj —
powiedziałam słabym głosem. — Ale tamten jest dla mnie zamazaną plamą.
Opowiedziałam mu, jak wróciłam ze szkoły, a matka przywitała mnie stertą
zapakowanych walizek stojących w przedpokoju. O tym, jak zaprowadziła mnie do salonu, gdzie
w obecności milczącego ojca wyjaśniła, że mają dość mojego nieposłuszeństwa i wysyłają mnie
do szkoły w Kanadzie. Ot tak. Bez uprzedzenia — po prostu według nich byłam krnąbrnym
dzieckiem, które nie stosowało się do żadnej z ich zasad, i musiałam ponieść tego konsekwencje.
— Nie wiedziałaś wcześniej o wyjeździe?
Parsknęłam pod nosem, obejmując się ramionami.
— Nie — potwierdziłam. — Próbowałam ich odwieść od tej decyzji i może by mi się udało
przekonać ojca, gdyby nie matka. Obie widziałyśmy, jak jego opór słabł, a wtedy ona wzięła mnie
do pokoju i tak po prostu przestałam się sprzeciwiać.
— Dlaczego? — Jego ton był ostrożny, czułam, ile w nim było niewypowiedzianych obaw.
Jakby domyślał się, że to, co zaraz powiem, zmieni wszystko.
— Zagroziła, że zniszczy ci życie — wyznałam. To była moja największa tajemnica. —
Zniszczy twoją rodzinę i wszystkie twoje perspektywy na przyszłość. Dorosłam szybciej niż
większość nastolatków. Nawet w wieku trzynastu lat byłam świadoma, że moja matka nie jest
kimś, z kim można zadzierać. Wiedziałam, że była zdolna do urzeczywistnienia każdej groźby,
jaka padła z jej ust, więc przestałam walczyć.
Isaac nie był chłopakiem skorym do łzawych wyznań czy tworzenia wielkich poematów.
Był typem człowieka, który jednym zdaniem potrafił przekazać więcej niż milionem zbędnych
słów.
— Tęsknota za tobą był najtrudniejszą rzeczą, z jaką codziennie musiałem się mierzyć.
Spoglądałam w jego oczy i widziałam w nich swoją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość
— wszystkie nici połączyły się ze sobą. Kształtowały ludzi, którymi byliśmy, jesteśmy i będziemy.

Ten poniedziałkowy poranek był inny niż poprzednie. Obudziłam się z czystym umysłem
wolnym od koszmarów. To było czymś odświeżającym. Czymś, czego dawno nie czułam.
— Ktoś obudził się dziś w dobrym nastroju — zauważył Leo opierający się o kuchenny
blat z kubkiem kawy w ręku. Jej woń unosiła się dookoła.
Posłałam mu delikatny uśmiech, obchodząc ladę, by dostać się do owoców. Mój nawyk
śniadaniowy był nie do ruszenia — o siódmej rano nie potrafiłam wepchnąć w siebie niczego
innego.
— A i owszem — odparłam.
Podrzuciłam jabłko, by zwinnie je złapać.
— Jak to możliwe, że w ogóle cię wczoraj nie widziałem? — mruknął i przechylił głowę.
— Malowałam cały dzień — powiedziałam niewyraźnie przez jedzenie tkwiące w moich
ustach. — Poza tym to ty przedłużyłeś swoją imprezę u bliźniaków i nie wróciłeś do południa.
— Sprzątałem, a potem padłem ze zmęczenia w ich pokoju gościnnym, impreza, juhu —
mruknął ironicznie. — Swoją drogą w ogóle spotkałaś Isaaca?
Upewniłam się, że moja mina w żaden sposób się nie zmieniła. Nie potrzebowałam
zbędnego roztrząsania sprawy. Wiedziałam, że jeszcze daleko było do ustatkowania się naszej
relacji.
— Tak — potwierdziłam swobodnie. — W sumie to ucięliśmy sobie pogawędkę.
— Naprawdę? — Jego brwi powędrowały ku górze. Był wyraźnie w szoku.
— Yhym — wymruczałam w momencie, gdy dostrzegłam sylwetkę matki stojącej we
wnęce. Złość i przebłysk obaw zniekształcające jej rysy zmusiły mnie do wypowiedzenia
kolejnych słów. — Trochę sobie wyjaśniliśmy.
Tocząca się gra uległa zmianie, a w tej rundzie nie miałam zamiaru być ofiarą.
 Rozdział 23.

Isaac

Przez cztery lata byłem rozdarty między urazą a gniewem i ten stan krok po kroku
wyniszczał moją duszę. Myślałem o nas, choć zdawałem sobie sprawę, że to nie był koniec
rozdziału, ale naszej historii. Zwyczajnie nie mogłem pogodzić się z tym, że ona nie wróci — nie
potrafiłem dać jej odejść. Wolałem w ciszy oszukiwać się, że jej nienawidzę, niż dopuścić do
siebie fakt, że muszę o niej zapomnieć. Nauczyłem się żyć ze świadomością, że już nigdy jej nie
zobaczę. Aż nagle bez uprzedzenia powróciła do mojego świata, rozświetlając mrok, który mnie
spowił — ot tak, jakby nigdy go nie opuściła.
Dym papierosowy ulatywał spomiędzy moich warg, gdy wpatrywałem się tępo w
opustoszałe ulice Los Angeles, które spowiła noc. Na marne starałem się zrozumieć własne
uczucia. Nie było to łatwe dla kogoś, kto przez lata wierzył w kłamstwo. Nigdy nie podniósłbym
ręki na kobietę, ale trudno było mi sobie poradzić z gniewem skierowanym ku matce Leah.
Chciałem nią z całej siły potrząsnąć, by w końcu ocknęła się z tego chorego letargu. Żeby
dostrzegła, jak wspaniałą córkę miała. Czułem mdłości za każdym razem, gdy wracała do mnie
myśl, że daliśmy się jej zmanipulować. A ponad tym wszystkim przebijała się złość na samego
siebie — na to, że nie walczyłem o nas, tylko dałem się złapać w pułapkę urazy.
Nie zasługiwałem na Leah, bo prawdą było, że ona poświęciła dla mnie wszystko,
podczas gdy ja ją zawiodłem.
Ta myśl sprawiła, że dwa dni temu, zamiast wrócić do domu po imprezie, nakazałem
taksówkarzowi jechać do centrum, choć wiedziałem, że to zły pomysł. Tak samo jak wtedy, gdy
wybrałem numer Mii, by upewnić się, że była w swoim mieszkaniu. Nigdy nie odczuwałem
podobnych wątpliwości i starałem się oszukać samego siebie, wmawiając sobie, że nie miały one
związku z Leah. Przekonywałem się, że niezobowiązujący seks nie smakował inaczej — że z
każdym pocałunkiem nie odczuwałem nieuzasadnionego wstrętu do samego siebie. Ale gdy
patrzyłem na krótkowłosą dziewczynę śpiącą z twarzą w poduszce, na brzuchu, oplecioną
pościelą, która zebrała jej się w talii, poczucie winy paliło mój żołądek jak żrący kwas.
W tamtym momencie po prostu nie zdawałem sobie sprawy, że wylądowałem u boku Mii,
bo kierował mną strach.

Tygodniowa przerwa wiosenna spędzona w całkowitej samotności nie pomogła mi zebrać

myśli. Zaszyłem się w garażu własnego domu z nową perkusją i workiem bokserskim pod ręką,
ale to w żadnym stopniu nie umniejszyło mojej wściekłości. Żalu do siebie. Toksyczna energia
wciąż płynęła w moich żyłach, wyżerając mnie od środka. Gdy znalazłem się na hałaśliwym
parkingu szkolnym, moje zdenerwowanie jeszcze przybrało na sile.
— Ty żyjesz! — zawołał Evan na powitanie. Opierał się o maskę samochodu. —
Zniknąłeś z radaru na własnej imprezie, a potem milczałeś przez całą przerwę. Zapadłeś się pod
ziemię czy jak?
Zdobyłem się na przewrócenie oczami.
— Taksówka zawiozła mój pijany tyłek do domu, a potem, cóż, byłem zajęty —
mruknąłem, choć było to dalekie od prawdy.
 Na urodzinach byłem jedynie podchmielony, daleko było mi do pełnego upicia się, a
wszelkie procenty uleciały ze mnie za sprawą wyznania Leah. A poza tym dom nie był nawet
drugim przystankiem na mojej zawiłej trasie.
— Cóż, poza striptizem Nathaniela przegapiłeś wielkie pojednanie. — Gestem głowy
wskazał za moje ramię, uśmiechając się szeroko. Obróciłem się w samą porę, by zobaczyć, jak
Asa wysiadł z camaro w towarzystwie wytatuowanej blondynki.
Hope była typem dziewczyny, obok której nie dało się przejść obojętnie — nie chodziło
tylko o jej wyjątkową urodę, ale i o mroczny magnetyzm. Przewrotne przezwisko aniele
nabierało nowego znaczenia, gdy patrzyło się w jej niebieskie tęczówki, które onieśmielały
swoim chłodem, i na tatuaże pnące się po jej skórze. Pod tym pięknym opakowaniem kryła nie
tylko wielkie serce, ale i ciemność, z którą potrafił poradzić sobie jedynie mój przyjaciel.
— Najwyższy, kurwa, czas — zauważyłem, gdy moje oczy spotkały się z oczami Asy.
Ich miłość była dzika, wręcz nieokiełznana. Patrzenie na nich wciągało. Reprezentowali
sobą wszystko, czego ludzie pragnęli — niesłabnącą miłość i lojalność po grób. Ale i najgorsze
zmory, bo to był ten rodzaj miłości, która niszczyła. W najgorszym wypadku zabierała wszystko,
pozostawiała człowieka z niczym — bez drugiej połówki przestawał istnieć.
Byłem tego świadkiem, ale i sam czegoś takiego doświadczyłem.
— Ach, kiedy wypad do Vegas? Będę świetnym drużbą.
W mimice Asy i Hope odbiły się skrajne reakcje na podstępne pytanie Witchera. Nie
mogłem powstrzymać parsknięcia, gdy zobaczyłem przerażony wyraz twarzy Hope —
dziewczyna nieobawiająca się konfrontacji fizycznej wyglądała na spanikowaną na myśl o
zamążpójściu. Z kolei Asa wydawał się w pełni rozluźniony, gdy spoglądał na blondynkę, którą
obejmował ramieniem.
— Aniele, ty decydujesz. — Kpina Asy mieszała się z powagą, którą mogłem wychwycić
po tylu latach naszej przyjaźni. Najwyraźniej nie tylko ja, bo Hope podniosła głowę, patrząc na
niego, jakby postradał rozum.
— Humor ci dopisuje — mruknęła, zmrużywszy powieki.
— Nie brałem cię za dziewczynę wielkich czynów — odparł Asa bez najmniejszego
wahania. Nawet przy takim temacie potrafił zachować stoicki spokój. — Wielkie oświadczyny i
jeszcze większy pierścionek zaręczynowy? To nie my, aniele.
Wiedziałem, że teraz rozpocznie się prawdziwy spektakl — komediodramat na żywo.
Blondynka zrzuciła z siebie obejmujące ją ramię i cofnęła się jak poparzona. Spoglądała na Asę,
jakby wciąż nie wierzyła, że to naprawdę wyszło z jego ust, i poczerwieniała na twarzy. Szkoda,
że to nie były rumieńce szczęścia.
— Ty nie żartujesz — wymamrotała, ale chwilę później jej złość wybuchła ze zdwojoną
siłą. — Co, do cholery?! Postradałeś rozum?! Gdyby ktoś zapytał mnie, gdzie widzę się za kilka
lat, odpowiedziałabym mu, że próbuję dotrwać do zasranego piątku. A ty proponujesz ślub?!
Wytrzeszczone oczy Evana wyrażały czystą zgrozę. Cóż, nie żebym się dziwił — ten
dureń rozpętał pełnowymiarową kłótnię między świeżo zjednoczoną parą. Oglądanie tego
wywoływało skrajne emocje. Z jednej strony było tak hipnotyzujące, że nie można było oderwać
od nich oczu. A z drugiej, tej racjonalnej, miało się ochotę spieprzać jak najdalej od
nadchodzącego huraganu.
— Dramatyzujesz, aniele — mruknął swobodnie Asa. O cholera, kopał sobie dołek. — To
nie tak, że już ci się oświadczam. To po prostu luźna sugestia.
— Luźna sugestia — powtórzyła kpiąco. — Fanta-kurwa-stycznie. Od razu mi lepiej.
Wyrzuciła ramiona do góry w geście czystej ironii i okręciła się na pięcie. Zamaszyście
ruszyła przed siebie, a my we trzech nie odrywaliśmy wzroku od jej oddalającej się sylwetki,
słuchając serii bluzgów wyrzucanych w kierunku każdego, kto zachodził jej drogę. Dzika Hope
wróciła, i to pełną parą. Dobrze było ją taką widzieć — od tygodni była kimś, kogo nie
poznawałem. Inną wersją samej siebie. Widziałem w jej oczach, jak obojętność walczyła z
bólem. Nawet brawurą nie potrafiła ukryć tego, że cierpienie zjadało ją żywcem.
— Dzięki, stary — skwitował Asa z grobową miną, nim ruszył za nią.
Pantofel.
— Co ja takiego powiedziałem? — pisnął Witcher, wznosząc swój głos o ponad oktawę.
Pozostawiłem to bez odpowiedzi, mimowolnie przenosząc całą swoją uwagę na znajomy
samochód, który wjechał na parking. A raczej na jego kierowcę.
To niesamowite, jak wygląd niektórych osób pozostawał niezmienny — dorastanie było
dla nich bardziej niż łaskawe, ale i tak wciąż w jakiejś części wyglądali tak samo jak dawniej. Na
tyle, że w tłumie wciąż rozpoznałbyś tę jedną twarz. Zmieniła się. Mogłem to zobaczyć w jej
oczach, poczuć w jej dotyku i usłyszeć w jej głosie — nie była tą samą Leah, którą znałem, i ona
chyba nigdy nie wróci. Lecz wciąż była tą dziewczyną, osobą, którą poznałbym niezależnie od
czasu, okoliczności czy tłumu. Była niczym światło pośród mroku.
I, cholera, była jeszcze piękniejsza niż kiedyś.
Dziecięce rysy uległy wyostrzeniu. Miała wysokie kości policzkowe i duże piwne oczy.
Jej niegdyś długie włosy miały inny kolor i były teraz ścięte tuż ponad ramionami, dzięki czemu
wyglądała na starszą. Jej figura nabrała kobiecych kształtów.
— Jak dobrze się kiedyś znaliście? — zapytał Evan, na co spiąłem się nieznacznie.
Pytanie było niespodziewane. Oderwałem spojrzenie od nieświadomej faktu bycia
obserwowaną Leah, która w pośpiechu ruszyła ku wejściu do szkoły. Evan przyglądał mi się z
wyjątkowo neutralną miną — jego głupkowaty uśmiech zniknął zastąpiony rzadko spotykaną
u niego powagą.
Mogłem skłamać albo przynajmniej udawać, że nie wiedziałem, do czego się odnosił. Ale
to nie miało sensu — prędzej czy później prawda wyszłaby na jaw.
— Byliśmy najlepszymi przyjaciółmi — odparłem cicho.
I kimś o wiele więcej.
— A teraz?
Pokręciłem głową, westchnąłem głęboko i odwróciłem się w momencie, gdy Leah
zniknęła w morzu uczniów.
— Sam chciałbym wiedzieć.
Czasami nie da się wytłumaczyć, co widzi się w tej szczególnej osobie. Po prostu zabiera
cię w miejsca, do których nikt inny nie potrafi — budzi uczucia, których nie umiesz opisać.
Stanąłem w progu klasy matematycznej w momencie, gdy rozległ się dzwonek. Fibre
spoglądał na mnie kątem oka, bez słów pokazując, że miałem szczęście — kilka sekund później i
musiałbym koczować przez pół zajęć pod tablicą. Kiwnąłem głową w kierunku siedzącej już
Leah, witając się z nią nieznacznym gestem. Musiałem przyznać, że było to lepsze niż uporczywe
próby unikania jej. Zawsze wymagały one ode mnie skumulowania w sobie całej silnej woli,
żeby tylko na nią nie spojrzeć. Za każdym razem moje oczy chciały przemknąć ku niej — to był
tak irytująco naturalny ruch.
— Ktoś wyciągnął głowę z tyłka — szepnął cicho Asa bawiący się długopisem.
Najwyraźniej nie przeoczył mojej krótkiej interakcji z Leah.
Posłałem mu twarde spojrzenie, na co uniósł kącik ust.
— McLean, skoro jesteś taki rozmowny, to zapraszam do tablicy — odezwał się
nauczyciel, przez co Asie zrzedła mina.
Powstrzymałem parsknięcie, nie chcąc skończyć jak on. Hope nie miała takich hamulców
— najwyraźniej wciąż trzymała ją irytacja wywołana tamtą sytuacją na parkingu. Cóż, nie
spodziewałem się, że prędko odpuści. Fibre popatrzył na nią srogo, na co niechętnie podniosła
się, wyraźnie przewracając oczami.
— To się nazywa karma, aniele — zauważył przekornie Asa.
Hope w odpowiedzi zmrużyła powieki, pokazując mu ukradkiem środkowy palec.
Ta dwójka nigdy nie była słodką parą przesadnie obnoszącą się ze swoimi uczuciami.
Wręcz przeciwnie, oni działali na opak, nie kryjąc się ze swoimi zgryźliwościami i chłodnym
usposobieniem. Ale to nie umniejszało ich miłości. Byli gotowi na walkę o siebie nawzajem za
wszelką cenę — nawet jeśli oznaczało to, że nie będzie im dane być razem. Walczyli, póki nie
pozostało im nic. Aż poddanie się było dla nich jedyną słuszną opcją.
I powstali razem — silniejsi niż kiedykolwiek.
Odruchowo skierowałem wzrok do tyłu ku pochłoniętej rysowaniem Leah ze
świadomością, że my nie mieliśmy tyle szczęścia. Los rozdzielił nas na lata, pozostawiając w
bolesnym zawieszeniu pełnych urazy. Niezaprzeczalnie pozostało między nami emocjonalne
połączenie, ale nadal dzielił nas nienaturalny dystans. Nasza relacja była skomplikowana na
wielu płaszczyznach, których chyba żadne z nas nie potrafiło określić — staliśmy pomiędzy tym,
co teraz, a tym, co minęło. Niepewni, jak ruszyć razem do przodu.
Gdy rozbrzmiał dzwonek ogłaszający koniec zajęć, Leah znalazła się kilka kroków przede
mną, co pozwoliło jej szybciej wydostać się z sali. Z jakiegoś nieuzasadnionego powodu
chciałem z nią porozmawiać — nie wiedziałem o czym, ale nie miało to znaczenia. Po prostu
tego potrzebowałem. Niestety nie tylko ja miałem taki zamiar.
— Przemyślałaś naszą randkę, mała Preston?
Pytanie Damona skierowane ku dziewczynie nie powinno mnie w żaden sposób poruszyć.
Ale ogarnęły mnie emocje, których nie można było określić jako neutralnych czy pozytywnych.
Czułem ścisk w żołądku, a jedna z moich dłoni mimowolnie zacisnęła się na pasku plecaka
przewieszonego przez moje ramię. Chciałem ruszyć na Damona i dosłownie wybić mu ten
pomysł z głowy. Ale nie zrobiłem ani kroku. Po prostu stałem na środku korytarza z mocno
bijącym sercem i pełen wściekłości czekałem na jej odpowiedź — na jej zgodę.
— Niech stracę, Damon.
Te trzy słowa paliły moje wnętrzności. Nieuzasadniona złość mieszała się z czymś
jeszcze — z uczuciem, którego nigdy nie zaznałem. Kurwa. Zachowywałem się jak zazdrosny
chłopak. Nie miałem pojęcia, co mi odpieprzyło. Leah miała pełne prawo umawiać się, z
kimkolwiek chciała. Nie należała do mnie — nigdy tak naprawdę nie była moja.
Pokręciłem głową, otrząsając się z zawieszenia w samą porę, by zobaczyć wpatrującą się
we mnie Hope. W jej delikatnym uśmiechu znalazłem wszystko, czego nie potrzebowałem — nie
chciałem jej zrozumienia. Nie teraz, gdy sam nie potrafiłem pojąć, jakie emocje mną targały.
Poznanie Leah było niczym słuchanie piosenki po raz pierwszy ze świadomością, że ona
na zawsze pozostanie moją ulubioną.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 24.

Prawda nigdy nie będzie tak bolesna jak odkrycie kłamstwa. Nauczyłam się, że wybranie
nawet najbrzydszego rodzaju uczciwości będzie lepsze niż ponowne posmakowanie pięknego
oszustwa.
— Więc ty i Damon? — mruknęła Hope, opierając się o maskę swojego samochodu.
Wypuściłam z ust obłok dymu, obserwując, jak uczniowie opuszczają Loyola High
School gotowi zakończyć poniedziałkowy koszmar. Zdezorientowana jej pytaniem zmarszczyłam
brwi i przeniosłam na nią zaciekawione spojrzenie.
— Co?
— Słyszałam, jak zaprasza cię na randkę — powiedziała, rzucając niedopałek na żwirowy
podjazd, by ostatecznie zgasić go obcasem.
Sens jej słów powoli do mnie docierał i nie mogłam powstrzymać cichego parsknięcia.
Cóż, czasami nawet wszechwiedząca Ciredman padała ofiarą niedopowiedzeń.
— Ty wciąż myślisz, że ja i on… — Zaśmiałam się, kręcąc głową. — Stanowcze nie.
Damon to błazen, więc nie potrafił nie użyć słowa randka, gdy odnosił się do naszego spotkania,
które, zaznaczę, ma być czysto przyjacielskie.
Dla postronnego obserwatora nasza wymiana zdań rzeczywiście mogła zabrzmieć
dwuznacznie. Od zawodów pływackich nie mieliśmy z Damonem wielu okazji do rozmów, ale
nie oznaczało to, że nagle postanowiliśmy zmienić charakter naszej znajomości. Wciąż
trzymaliśmy się wcześniejszych ustaleń, ale do dziś nie mieliśmy po prostu czasu na umówienie
się, więc wybraliśmy piątkowe popołudnie na naszą randkę. Nie żebym w świetle ostatnich
wydarzeń miała ochotę na jakieś wyjścia. Nawet tygodniowa samotność podczas przerwy
wiosennej nie pomogła mi uporządkować bałaganu w głowie. Ostatecznie stwierdziłam jednak,
że przyda mi się odrobina wytchnienia z kimś, kto nie znał mojej przeszłości.
A przede wszystkim z kimś, kto nie był Isaakiem.
Blondynka patrzyła na mnie w milczeniu przez kilka sekund z miną, której nie potrafiłam
do końca rozszyfrować.
— On o tym wie? — zapytała ironicznie, na co przewróciłam oczami.
— Tak, wie, mądralo.
— Skoro tak mówisz — skwitowała Hope.
Jej sceptyczność co do mojej nietuzinkowej relacji z Damonem może i była na swój
sposób zrozumiała, ale nie oznaczało to, że była słuszna. Chłopak z charakteru był podobny do
Evana i Nathaniela — poufałe żarciki czy nadmierna serdeczność były u niego na porządku
dziennym, ale nie były jednoznaczne z tym, że czuł do mnie coś więcej. Lepiej, żeby tak było. Po
tym wszystkim, co przeszłam, nie miałam najmniejszej ochoty na dodatkowe problemy.
Wystarczało mi, że moja relacja z Isaakiem była skomplikowana — więcej nie potrzebowałam.
Niespełna dwadzieścia minut później wjechałam na podjazd przed domem. Bębniłam
palcami w kierownicę, czekając niecierpliwie na otwarcie się drzwi garażowych. Z niemałą ulgą
przyjęłam brak samochodu matki wewnątrz garażu, ale za to zostałam zaskoczona widokiem
bentleya ojca. Odłożyłam kluczyki do koszyka, gdy tylko przekroczyłam próg przedpokoju, i
ruszyłam z ciekawością przez ciche korytarze w poszukiwaniu taty.
Znalazłam go siedzącego w gabinecie z okularami na nosie. Nawet nie zdawałam sobie
sprawy, że ich potrzebował. Właśnie takie niuanse pokazywały, jak wiele straciłam przez wyjazd
do internatu.
— Co tu robisz o tak wczesnej porze? — zapytałam, opierając się o framugę.
 Podniósł głowę znad ekranu laptopa i skupił na mnie swoje spojrzenie.
— Rano zapomniałem ważnych papierów z biurka. — Chrząknął i wskazał na plik kartek
leżący przed nim. — Więc wróciłem i stwierdziłem, że nie ma sensu jechać z powrotem do
firmy.
Potaknęłam gotowa wycofać się z pokoju.
— To nie będę ci przeszkadzać.
Zdążyłam zrobić jeden krok, nim powstrzymał mnie jego głos.
— Właściwie przyda mi się krótka przerwa — powiedział, ściągając okulary. — W
lodówce leży przygotowany lunch, może chcesz mi potowarzyszyć?
Zaskoczona jego propozycją zdobyłam się jedynie na słabe potaknięcie. Usiadłam na
kanapie postawionej w rogu pomieszczenia, gdy ojciec oznajmił, że przyniesie jedzenie
przyrządzone przez gosposię. Z jakiegoś powodu cała sytuacja wydawała mi się nadzwyczaj
odrealniona. Byłam w Los Angeles od jakichś czterech miesięcy, sam na sam praktycznie nie
zamieniłam z ojcem więcej niż pięćdziesięciu słów. Nie wspominając o tym, że w ciągu czterech
lat wymieniłam z nim kilkanaście sztywnych zdań podczas moich krótkich odwiedzin w święta.
— Risotto z cukinią będzie w porządku?
Wyrwałam się z rozmyślań, gdy w zasięgu mojego wzroku pojawił się talerz wypełniony
ryżem z zielonym warzywem.
— Jasne — odpowiedziałam, przyjmując jedzenie.
Skuliłam się na kanapie i oparłam talerz na podłokietniku, a ojciec usiadł z powrotem za
biurkiem. Niekomfortową ciszę zaburzoną jedynie uderzeniami sztućców o porcelanę
zdecydował się przerwać mój rodziciel.
— Więc w sobotę są twoje urodziny… — odparł, co skwitowałam delikatnie uniesioną
brwią.
— Jestem w szoku, że pamiętasz — mruknęłam, a mój głos zabrzmiał ostrzej, niż tego
chciałam.
— Oczywiście, że pamiętam. W dodatku osiemnaste urodziny to nie byle jaka rocznica.
Oficjalnie możesz odpowiadać za siebie, stajesz się dorosła w rozumieniu prawa.
— Ale oficjalnie dalej nie będę mogła kupić tequili — bąknęłam żartobliwie, by
rozładować atmosferę.
Ojciec przewrócił oczami i ledwo zauważalnie uniósł kącik ust.
— Śmiem wątpić, że to cię powstrzymuje od picia.
— Dla swojego bezpieczeństwa nie będę podejmować tego wątku — powiedziałam.
Wymieniliśmy się uśmiechami i było w tym coś rozluźniającego. Nauczyłam się doceniać
takie momenty — nieprzynoszące zamieszania i dające poczucie zażyłości.
— Co powiesz na zorganizowanie w domu małego przyjęcia?
Zmarszczyłam brwi i odłożyłam widelec niepewna, co o tym sądzić. Słowa „małe” oraz
„przyjęcie” nie szły w parze, gdy chodziło o rodzinę Prestonów.
— Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł — wymamrotałam niechętnie.
Od lat nie obchodziłam urodzin i nie miałam ochoty na huczną imprezę.
— Daj mi się trochę wykazać — dodał z uśmiechem. — Zwerbuję Leo do roboty, żeby
nie zrobić ci wstydu przed znajomymi. Co ty na to?
Westchnęłam cicho, walcząc z własną niechęcią.
— Niech będzie.
Niestety nie potrafiłam pozbyć się przeczucia, że nie wyjdzie z tego nic dobrego.
Wystarczającym zmartwieniem w mijających dniach było to, że moja relacja z Isaakiem była
frustrująca. Nie sądziłam, że poprawi się ona ot tak, z dnia na dzień — byłam realistką
świadomą, że do tego, by zapomnieć o latach nieuzasadnionego żalu, potrzeba było czasu. Tylko
nie brałam pod uwagę tego, że ten drań zacznie mnie unikać, a raczej bezpośredniej rozmowy ze
mną. Powitania czy neutralne rozmowy w gronie znajomych były dopuszczalne w jego
irracjonalnym zachowaniu. Jednakże gdy pojawiała się opcja pozostania ze mną sam na sam,
nagle odnajdował zapał do robienia miliona innych rzeczy — najlepiej jak najdalej ode mnie.
Taka zabawa w kotka i myszkę trwała przez kolejne cztery dni. Dopiero w piątek przerwał
rutynę, nie pojawiając się w szkole.

— Coś ty wymyślił, Damon? — wymamrotałam, trzaskając drzwiczkami szkolnej szafki.

Z nieufnością zarzuciłam na ramię sportową torbę, którą zgodnie ze wskazówkami chłopaka
przytaszczyłam. W sumie to jej zawartość mnie dziwiła. — Dlaczego, u diabła, gdziekolwiek się
wybieramy, jest to od razu po lekcjach i potrzebny mi do tego strój kąpielowy?
Dałam mu wolną rękę przy planowaniu naszej pseudorandki, z wyraźnym zastrzeżeniem,
że wszystko, co wymyśli, musiało mieścić się w granicach prawa. Przy czym miał mnie nie
narażać na skoki adrenaliny czy trwałe urazy. Nie żałowałam swojej decyzji, do której
przekonywał mnie przez kilka dni poprzez liczne wiadomości — ich liczba zaczęła mnie drażnić
i zgodziłam się, żeby mieć święty spokój. Choć nienawidziłam niespodzianek.
Chłopak spojrzał na mnie znad telefonu i przewrócił oczami.
— Mówił ci ktoś kiedyś, że zadajesz za dużo pytań?
Ruszyłam w stronę parkingu, zerkając na Damona z kwaśną miną.
— Mówił ci ktoś kiedyś, że jesteś cholernie irytujący?
— Cholernie seksowny, owszem — odparł z uśmieszkiem. — Reszty sobie nie
przypominam.
— Jakże wygodnie dla twojego ego — mruknęłam przekornie, gdy pilotem odblokował
swój samochód.
Kolejny niuans był taki, że musiałam przyjechać tu z Leo, ponieważ Damon uparł się na
wyruszenie prosto spod szkoły, a ja nie chciałam zostawiać mercedesa na parkingu.
— Mylisz moje wysokie poczucie własnej wartości z arogancją — odparł niespeszony i
wyjechał na ulicę, włączając się do ruchu. Niezależnie od zarzutu, jaki mu stawiałam, ten facet
zawsze miał jakąś pokrętną odpowiedź, która przeinaczała moje zdanie na jego korzyść. — Tak
w ogóle dostałem od Leo zaproszenie na twoje urodziny. To urocze, że o mnie pamiętasz.
Brat uprzedził mnie, że jego działką było jedynie upewnienie się, że moi najbliżsi znajomi
stawią się w naszym domu. Poza tym nie znałam żadnych szczegółów na temat przyjęcia i chyba
wolałam, żeby tak pozostało — roztrząsanie tej kwestii przyprawiało mnie jedynie o ból głowy.
— Nie chcę ugodzić twojego poczucia własnej wartości, ale nie zajmuję się zapraszaniem
gości — zauważyłam kąśliwie. — Mój ojczulek po latach poczuł zew odpowiedzialności
rodzicielskiej i postanowił urządzić szopkę, której detali nie znam.
— Chcesz powiedzieć, że nie jestem gościem specjalnym? — zapytał płaczliwie, na co
przewróciłam oczami. Teatralność to jego drugie imię. — Czuję się urażony.
— Czasami jesteś takim pajacem — westchnęłam, osuwając się na fotelu pasażera. Z tej
perspektywy dostrzegałam jedynie szczyty wieżowców oraz palmy ciągnące się wzdłuż ulicy.
— Mała Preston, po prostu nie potrafisz przyznać, że beze mnie twoje życie byłoby zbyt
nudne.
Nie odpowiedziałam gotowa uniknąć zbędnej dyskusji, przewróciłam oczami i po prostu
podkręciłam głośność radia. Chłopak uświadomił mnie, że czekała nas dłuższa, co najmniej
godzinna trasa. Oznaczało to, że przepychanki słowne mogły nas skłócić w tak małej przestrzeni,
jeszcze zanim dotrzemy do miejsca docelowego. Dlatego większość drogi przebyliśmy w
komfortowej ciszy przerywanej tylko niezobowiązującą gadką.
Tuż przed dotarciem do celu zrobiliśmy przystanek w jakże cudownej restauracji, zwanej
potocznie McDonaldem. Z uśmiechem szczęścia przytulałam do siebie opakowanie frytek, a
gdzieś niżej spoczywało już puste opakowanie po burgerze.
— Gdybym wiedział, że twoją zgryźliwą jadaczkę można zamknąć jedynie niezdrowym
żarciem, zabrałbym cię na jedzenie wcześniej — zauważył Damon, manewrując kierownicą ręką,
która była wolna od shake’a.
Nim cyniczna odzywka opuściła moje usta, zostałam rozproszona przez widok znajomej
okolicy, w której zatrzymał się Damon. Rozejrzałam się dokładnie, by upewnić się, że moje
podejrzenia były słuszne. Tak, nie miałam wątpliwości.
— Jesteśmy na terenie University of California — powiedziałam podejrzliwie.
— Ładna i spostrzegawcza, cóż za nadzwyczajny pakiet — zakpił blondyn, za co
nagrodziłam go widokiem środkowego palca. Wysiadł i schylił się, by spojrzeć na mnie spod
przymrużonych powiek. — Czekasz, aż otworzę ci drzwi? Takie szarmanckie zachowania
zostawiam na randki. Chyba że zmieniłaś zdanie.
Prychnęłam i szarpnęłam z irytacją za klamkę. Otoczyło mnie świeże powietrze. Na
sekundę zostałam oślepiona przez uporczywe promienie, jednak kilkakrotne mrugnięcie
powiekami odgoniło mroczki, dzięki czemu mogłam dokładnie rozejrzeć się dookoła. Zaledwie
ulica dzieliła nas od kampusu uczelni. Prowadził tam rząd budynków. Z każdym krokiem
chłonęłam kunszt architektury — podziwiałam arkadowe okna, ciągnące się krużganki, smukłe
wieże. Szerokie chodniki dzieliły zielone tereny, gdzie na kocach wylegiwały się grupki
studentów. Bańka, do której wielu chciało dołączyć — to nie było już liceum, tylko zalążek
dorosłego życia i posmak studenckiej zabawy.
— Więc jaki jest plan? — zapytałam, odrywając niechętnie wzrok od otoczenia. Moja
wewnętrzna artystka nie mogła zlekceważyć możliwości inspiracji.
— Oto on — odparł wesoło, patrząc przed siebie. — Bracie!
Podążyłam za spojrzeniem Damona i od razu go dostrzegłam. Nieznajomy nieopodal był
odbiciem mojego towarzysza — te same blond włosy, zawadiacki uśmiech i niesamowita aura,
która kierowała na niego uwagę innych. Niestety nie podzielałam optymizmu chłopaka, który
powitał brata typowo męskim uściskiem. Z jednym Rogersem mogłam sobie poradzić, ale z
dwoma?
— Żeby dziewczyna była jedyną przyczyną odwiedzin brata — odezwał się nieznajomy i
pokręcił głową z przesadnym politowaniem. — To wstyd. Niezależnie od tego, jak jest śliczna.
Z ostatnim zdaniem przeniósł na mnie skrzące się oczy — nie miałam wątpliwości, że był
modelowym flirciarzem. Najwyraźniej tylko takich mogłam spotkać na swojej ścieżce. Po co mi
spokojni i ułożeni faceci, gdy można mieć gromadę rozwydrzonych bachorów?
— Uroczo. — Skrzywiłam się. — To naprawdę działa?
Nowo przybyły uniósł brwi.
— Co?
— Takie teksty z dodatkiem cwaniackiego uśmiechu — mruknęłam, machając
lekceważąco dłonią w kierunku jego twarzy. — Naprawdę jakieś naiwniaczki na to lecą?
— Ach, rozkosznie zadziorna. — Zacmokał wesoło. — Dogadamy się. Jestem Gabe.
Z namysłem uścisnęłam wyciągniętą przez niego dłoń.
— Leah. Zaczynam żałować, że nie jestem strachliwą sierotą — dodałam sarkastycznie,
zerkając na rozluźnionego Damona. — Oszczędziłoby mi to sporo zamieszania.
Życie nauczyło mnie chować się w cieniu — dopasowywać się do otoczenia tak, by nie
zobaczyło ono prawdziwej mnie. Więc powoli, tak boleśnie powolutku, po prostu znikałam.
Nieświadoma, że jedyne, czego pragnęłam, to by ktoś mnie odnalazł.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 25.

Pod wodą wszystko wydawało się odległe — byłam tylko ja i głębia. Nic poza tym. Szara
rzeczywistość pozostawała ponad taflą, a kłopoty przestawały istnieć, w miarę jak zwiększało się
ciśnienie.
— Świetnie się bawicie, nie? — Odgarnęłam mokre kosmyki z policzków. Rozbawiony
Gabriel nonszalancko opierał się łokciami o brzeg basenu, podczas gdy jego brat szczerzył się w
najlepsze. — Dupki. Wiecie, że to niemożliwe, żebym z wami wygrała, ale i tak musieliście
podpuścić mnie do tych zawodów.
Już ponad dwie godziny znajdowaliśmy się na uczelnianym basenie, nie byle jakim.
Spieker Aquatics Center był obiektem niedostępnym do pływania rekreacyjnego dla ludzi
spoza drużyn piłki wodnej, pływania i nurkowania. Dostanie się tutaj umożliwiła nam jedynie
obecność Gabriela, który był nie tylko kapitanem drużyny piłki wodnej, ale i pupilkiem swojego
trenera.
— Kto powiedział, że to niemożliwe? — roześmiał się Gabe. — Mało prawdopodobne,
owszem. Ale czy nie do zrobienia…
Pokazałam mu środkowy palec, co skwitował chichotem. Umiejętności braci stanowczo
przewyższały moje własne, z czego każde z nas zdawało sobie sprawę — oni zajmowali się
pływaniem praktycznie zawodowo. Moje rekreacyjne zabawy nie dorównywały temu nawet
w połowie.
— Wiedziałaś o tym, a jednak podjęłaś wyzwanie, mała Preston — zauważył trafnie
Damon. — Nie jestem pewny, czy twój upór jest godny podziwu, czy śmieszny.
— Z pewnością nie najmądrzejszy — mruknęłam, gdy podciągnęłam się na krawędzi
basenu.
Wydostałam się z wody i od razu poczłapałam do ręcznika leżącego na ławce, którym
szczelnie się owinęłam. W swoim małym kokonie rozsiadłam się wygodnie na ustawionej przy
trybunach ławce. Pocierałam się materiałem, by przywrócić ciału skradzione ciepło. Dopiero gdy
słońce zaczęło zachodzić, zdecydowaliśmy, że najwyższy czas wracać do domu. Moja skóra
przypominała skórę staruszki od zbyt długiego przebywania w wodzie, a włosy śmierdziały
chlorem. Ale musiałam to przyznać — dawno nie bawiłam się tak dobrze.
Spędzenie czasu z Damonem i Gabrielem okazało się naprawdę nie najgorszym
pomysłem. Ich energia doskonale odwracała moją uwagę od dotychczasowych trosk. Sielankowa
zabawa była tym, czego podświadomie potrzebowałam — bez zbędnych rozmyślań.
Obserwowanie Rogersów napawało mnie nadzwyczajną melancholią. Ich więź przypominała mi
czasy, gdy byłam podobnie związana z Leo. Niestety w naszym przypadku ta relacja
prawdopodobnie nigdy nie wróci. Nie z dzielącą nas przepaścią tajemnic.

— Otwórz samochód, a ja skoczę szybko po coś do jedzenia na drogę powrotną —

powiedział Damon, wciskając mi w dłoń kluczki. — Pilnuj jej. — Wskazał na mnie, gdy
skierował polecenie do stojącego obok Gabriela.
Dureń. Przewróciłam oczami, ale zdążył już ruszyć przed siebie, dlatego odblokowałam
auto i opadłam ociężale na fotel pasażera.
— Nie sądziłem, że mój braciszek ponownie zaprzyjaźni się z dziewczyną — wymruczał
niespodziewanie Gabe.
Uniosłam głowę, spoglądając na chłopaka opierającego się swobodnie o otwarte drzwi
samochodu.
— Ponownie?
— Ta — wymruczał, zerknąwszy na mnie kątem oka. — Nie patrz tak na mnie. To nie
moja historia do opowiedzenia.
— Zauważ, że sam rzuciłeś ten komentarz — wytknęłam mu oskarżycielsko.
Blondyn przyglądał mi się przez chwilę i westchnął ostentacyjnie.
Ach, miałam go.
— To ckliwa historia o przyjaźni przeradzającej się w miłość — mruknął pochmurnie. —
Niestety nieszczęśliwa. Bo w tej bajce dziewczyna okazuje się zdradzającą dziwką. Koniec.
Zaskoczona uniosłam brwi.
— Cóż za finezja — bąknęłam ironicznie.
Ładną gadkę na podryw to może i miał, ale poza tym najwyraźniej nie miał za grosz
wyczucia.
— Liczy się przekaz.
I tu miał rację. Bo nigdy nie pomyślałabym, że beztroski Damon Rogers doświadczył
czegoś takiego jak złamane serce. Może w tym tkwiła nędza nastoletnich łamaczy serc —
bolesne doświadczenia przekształcali w łatwe podboje.
Po powrocie Damona wszystko poszło gładko — pożegnaliśmy się z Gabrielem i
ruszyliśmy w drogę pełną komfortowego milczenia. Stacja radiowa była naszym jedynym
rozmówcą, a szelest opakowań po przekąskach urozmaiceniem audycji oraz muzyki.
Obserwowałam widok za oknem — te mijane w ciemności światła, kolorowe billboardy i ludzi
kroczących ulicami.
— Jesteś dziwnie milcząca — odezwał się Damon.
— Dlaczego w ogóle chcesz się ze mną przyjaźnić? — Pytanie uleciało z moich ust, nim
mogłam je powstrzymać. Tak naprawdę nie byłam pewna, dlaczego je w ogóle zadałam.
— Skąd to pytanie? — mruknął wyraźnie zaskoczony. Postój na światłach pozwolił mu
na chwilę obserwacji. Patrzył na mnie spod przymrużonych powiek i parsknął pod nosem. —
Powiedział ci.
Uniosłam brwi, gdy ruszył na zielonym. Byliśmy przy skrzyżowaniu, za którym
znajdował się mój dom.
— Co?
— O Jennifer — mruknął. — Mojej eks.
— Cóż, nie wdawał się w szczegóły. — Chrząknęłam. — Podał jedynie suche fakty.
— Że moja była dziewczyna i zarazem przyjaciółka była niewierną suką?
Przemawiała przez niego irytacja, ale gdzieś pod tą chłodną powierzchnią słyszałam ból.
— Coś w tym stylu — odparłam, drapiąc się w skroń.
— A twoje pytanie odnosi się do czego? — zapytał w sekundzie, gdy zaparkował
samochód przy krawężniku. Z tego punktu miałam idealny widok na pogrążony w ciemnościach
dom.
— Nie jestem pewna. — Zaśmiałam się ponuro. — Gabe wydawał się autentycznie
zaskoczony, że się ze mną zadajesz, co rzeczywiście w pewien sposób mnie nurtuje. Czemu ja?
— Na początku byłaś dziewczyną, która uciekała ode mnie jak od zarazy, co było
dziwnym urozmaiceniem życia w Loyola High School odparł szczerze. — Zaintrygowałaś mnie.
Jednak gdy mi zaufałaś w kwestii tabletek, porzuciłem wszelkie grzeszne myśli. Wiedziałem, że
odpuszczę marne podrywy, ale nie możliwą przyjaźń z tobą. Widziałem w twoich oczach
nieufność i dystans, a mimo to pokonałaś wszystko, co cię trapiło. Więc stwierdziłem, że nie
mogę być cipką bojącą się przyjaźni z dziewczyną tylko dlatego, że Jennifer była taka, a nie inna.
Z jakiegoś powodu rozumiałam jego pokrętny sposób myślenia. Nawet nie uraziło mnie
to, że planował mnie zaciągnąć do łóżka. Nie skusiłabym się na to, ale tak czy owak, doceniałam
tę przesadną szczerość.
— Tylko że ona ostatecznie została twoją dziewczyną.
To podchwytliwe zdanie miało drugie dno, co szybko zrozumiał. Parsknął pod nosem, ale
spojrzał na mnie z powagą.
— Nie będę zaprzeczać, że łatwo byłoby się w tobie zakochać. Zbyt łatwo — wyznał
bezceremonialnie. Nie mogłam powstrzymać paniki, która mnie ogarnęła. — Spokojnie, nie rób
takiej przerażonej miny, mała Preston. Nie interesuje mnie żaden związek, nawet z tobą. Nie
tylko nie jestem gotowy, ale i nie jestem durniem. Wiem, kiedy serce dziewczyny należy do
kogoś innego.
Poczułam nienaturalne ciepło, które ogrzało również moje policzki. To nie były rumieńce
zażenowania, ale czystego przerażenia. Jeśli on nie był gotowy na związek, to ja z pewnością nie
byłam gotowa na tę rozmowę. Tylko ten facet potrafił zrzucić ot tak emocjonalną bombę i od
razu przejść po tym do porządku dziennego. Jego mimika nawet na sekundę się nie zmieniła —
cały czas był rozluźniony.
— Co? Ja nie… — zająknęłam się kompletnie zdezorientowana przez jego przemowę.
— Myślałem, że już przerobiliśmy gadki, w których ty zaprzeczasz moim racjom, a ja
przekonuję cię, że jest to daremne — powiedział i wskazał palcem na moje serce. — Cokolwiek
znajduje się tam, należy do ciebie. Nie wnikam w szczegóły, ale jeśli będziesz chciała pogadać,
wiesz, gdzie mnie znaleźć.
Nie zdobyłam się na żadną odpowiedź, wzięłam jedynie głęboki oddech i otworzyłam
drzwi. Jeszcze nie byłam gotowa się z tym zmierzyć. Z tym, co tkwiło w moim sercu.
Nawet całodniowe zmęczenie nie mogło zneutralizować myśli kłębiących się w mojej
głowie. Właśnie dlatego leżałam w łóżku i gapiłam się w sufit, póki nie postanowiłam sięgnąć po
tabletki nasenne. Patrzyłam z niechęcią na pigułkę na swojej dłoni. Było mi ciężko na żołądku.
To była moja największa słabość — ta niewielka pastylka była moją zgubą. Ponownie poddałam
się, połknęłam lek nasenny i spadłam w dolinę koszmarów. Śniłam o chłopcu, który troskliwie
szeptał, że nigdy mnie nie zostawi, a potem odchodził mimo to.

Poranek przywitał mnie oślepiającymi promieniami wpadającymi przez okno. Przetarłam

napuchnięte oczy i spojrzałam na zegarek, który ku mojemu zaskoczeniu wskazywał, że było
praktycznie południe. Naprawdę rzadko przesypiałam tyle czasu. Leniwie poczłapałam do
łazienki zupełnie niegotowa na rozpoczęcie tego dnia. Burczący brzuch zmusił mnie do zejścia
na dół, ale dopiero w połowie schodów zorientowałam się, że coś było nie w porządku.
Słyszałam zbyt wiele głosów oraz zbyt wiele hałasów, które nie pasowały do domu Prestonów.
— Co tu się dzieje?
Spojrzałam ponad swoim ramieniem na wyraźnie rozespanego Leo, który obserwował ten
niecodzienny widok. Po korytarzu i reszcie pomieszczeń kręcili się obcy ludzie przenoszący
różne przedmioty — od porcelany po stoły włącznie.
— Sama chciałabym wiedzieć — wymamrotałam i ruszyłam w kierunku gabinetu ojca.
Wyminęłam nieznajomych i przeszłam w głąb domu, gdzie mieścił się jego pokój.
 Łatwo było przewidzieć, że mimo weekendu będzie pracował — to było jego
uzależnienie. Odchrząknęłam, co odwróciło jego uwagę od papierów trzymanych w dłoni.
— Jest i moja solenizantka. — Uśmiechnął się szeroko i chciałabym powiedzieć, że
podzielałam jego entuzjazm. Podświadomie wiedziałam, co nadchodziło, i żaden scenariusz nie
należał do szczęśliwych.
— Tato, dlaczego w domu krzątają się jacyś ludzie? — zapytałam, przechodząc od razu
do sedna.
Zakłopotanie było widoczne w jego oczach, gdy chrząknął cicho.
— Wiem, że w planach miałaś niewielkie przyjęcie, ale nastąpiła drobna zmiana.
— Niech zgadnę — odparłam chłodno. — Nagłą zmianę spowodowała matka.
— Dwa dni temu usłyszała, jak planuję catering, i stwierdziła, że pomoże mi w
przygotowaniach — powiedział. — Wiesz, że bardzo lubi zajmować się przyjęciami. Mówiłem,
że nie chcesz niczego wielkiego, ale nim mrugnąłem, ona już zaczęła wszystko planować…
Słuchałam jego dalszego bełkotu, który zlewał się w jedno. Czułam żałosne
rozczarowanie. Określenie „niewielka zmiana” nie było adekwatne do skali metamorfozy, o którą
zadbała matka. Nagle z luźnej imprezy wkroczyliśmy w wydarzenie wymagające formalnych
ubrań i wykwintnych przekąsek, a gośćmi stali się udziałowcy z firmy mojego ojca. Najwyraźniej
nikogo z moich znajomych nie przestraszyła sztywna otoczka, bo zgodnie z zapewnieniami ojca
wciąż planowali przyjść. Chyba byli nieświadomi teatrzyku, w który wkroczą. Opuściłam gabinet
z wściekłością rozsadzającą moje wnętrze. Milcząc, chwyciłam kluczyki do mercedesa —
potrzeba przestrzeni i świeżego powietrza była zbyt dotkliwa. Dusiłam się. Z irytacją
przeciskałam się przez bałagan, który za kilka godzin przemieni się w elegancki bankiet.
Wszystko będzie idealne, nowobogackie i fałszywe. Stanie się kwintesencją tego, czego tak
bardzo nienawidziłam.
— Przyszykuj garnitur, braciszku — rzuciłam kpiąco, gdy minęłam Leo w drodze do
wyjścia. — Mamusia zadbała, żeby imprezka była przednia. Sto lat dla mnie!
Żałosny w tym wszystkim był fakt, że zaczynałam zazdrościć Damonowi jego historii z
Jennifer — tego, że zraniła go osoba, którą sam wybrał. Bo dotarło do mnie, że byłam
dziewczyną, której rodzina złamała serce, zanim mógł tego dokonać jakikolwiek chłopak.
 Rozdział 26.

Nie każdy dostawał szansę na rozpoczęcie wszystkiego od nowa — na zmianę

zakończenia, które ofiarował nam los. Bo prawdą było, że wszechświat od zawsze zabierał
więcej, niż dawał w zamian.
Chciałam sobie wmówić, że jego nieobecność w żaden sposób mnie nie dotknęła. Że
patrzenie na tę obłudę dookoła i brak Isaaca nie wywołały bolesnego skurczu w moim wnętrzu. Z
kieliszkiem szampana w dłoni udawałam, że słucham bezsensownej paplaniny Alex, Chloe
i Kiry. Powstrzymywałam się, by moje oczy co chwilę nie wędrowały w kierunku korytarza, a
poczucie zawodu mnie nie przytłoczyło.
— Nie sądziłam, że to twoje klimaty — odezwała się Alex, w chwili gdy wyrwałam się z
zawieszenia.
Odwróciłam głowę od Leo i Damona dyskutujących nieopodal i podniosłam na nią
wzrok. Mimowolnie spojrzałam na sukienkę koktajlową, która dodawała jej szyku — tego,
którego tak usilnie doszukiwała się we mnie matka. Dziewczyna doskonale wpasowywała się
w zaistniałe standardy ze swoją naturalną elegancją i gracją.
— Masz na myśli sztywną imprezę w towarzystwie bandy dziadków, których nie znam?
— Mniej więcej — zaśmiała się.
— Cóż, tak się kończy ingerencja matki, która widzi tylko czubek własnego nosa —
skwitowałam chłodno, na co Kira uniosła brwi w wyrazie zaskoczenia. Tak dosadna chyba
jeszcze nigdy nie byłam w ich towarzystwie i nie wiedziałam, czy była to kwestia alkoholu, czy
kłębiącej się we mnie irytacji. Może jedno i drugie.
Nim którakolwiek mogła skomentować moje oschłe słowa, obok nas pojawił się Charlie,
który objął ramieniem talię swojej dziewczyny. Sekundę później podszedł do nas zadowolony
Evan. Chyba jako jeden z nielicznych czuł się tutaj na miejscu. Umiejętnie czarował publikę
starszych kobiet, które cieszyły się uwagą przystojnego chłopaka oraz komplementami
padającymi z jego ust.
— Widzę, że wpasowałeś się w towarzystwo nowobogackich snobów — zauważyłam
sarkastycznie, spoglądając na niespeszonego Witchera.
— On wpasuje się wszędzie. — Charlie przewrócił oczami. — Niezależnie od tego, czy
będzie to sesja bingo w domu starców, czy klub ze striptizem.
— Taki mój urok — powiedział Evan z psotnym błyskiem w oku. Jestem elastycznym
człowiekiem.
Przechodzący Asa, od którego niosła się woń papierosów, zatrzymał się przy nas z
sarkastycznym uśmieszkiem.
— Uważaj, bo niektórzy wykorzystają twoją elastyczność w inny sposób — rzucił z
ironią, spoglądając na kogoś przez ramię. — Greta ma na ciebie chrapkę.
Nieokreślony czas później z grobową miną obserwowałam cyrk rozgrywający się tuż
przede mną. Zacieniony kąt pozwalał mi na swobodne oparcie się o ścianę, a resztka szampana w
trzymanym przeze mnie kieliszku zapewniała mi rozluźnienie. Patrzyłam, jak ojciec dyskutuje ze
swoimi pracownikami, a matka niczym przykładna gospodyni zabawia ich żony — byli zatopieni
we własnym świecie, gdzie liczyły się pozycja, ład i pieniądze.
— Powinnaś zwolnić z tym szampanem. — Usłyszałam beznamiętny głos. Hope ubrana
w elegancką białą sukienkę przystanęła obok mnie, zerkając na kieliszek w mojej dłoni. — Która
to już tura?
— Czwarta albo piąta — mruknęłam. Jeszcze nie odczuwałam skutków alkoholu, choć
była to zapewne kwestia kilkudziesięciu minut, jeśli miałam zamiar utrzymać aktualne tempo. —
Nie żeby to było ważne. Bo nie pozbędę się mojego rozpraszacza.
Uniosła brwi z wyrazem zaskoczenia na twarzy.
— A po co ci on?
— Potrzebuję go, żeby odwrócić uwagę od tego, że najchętniej bym stąd wyszła i nigdy
nie wróciła — prychnęłam cicho. Wyrzuciłam to z siebie, nim mogłam to dobrze przemyśleć.
Może jednak szampan troszkę zawrócił mi w głowie.
— To wyjdź — powiedziała Hope poważnym tonem. — Osiemnaście lat ma jeden
zasadniczy plus, o którym zdołałam się przekonać. Życie staje się w końcu twoje.
Dziewczyna mrugnęła na odchodne i podeszła do Asy, którego pocałowała w podbródek.
Zostawiła mnie samą ze swoimi myślami — z decyzjami, które musiałam podjąć. Jednak
najwyraźniej jeszcze nie nadszedł czas, by zapadły.
Dzwonek do drzwi skutecznie mnie rozproszył. Odłożyłam pusty kieliszek na tacę
przechodzącej obok kelnerki, ruszyłam do drzwi i otworzyłam je. Byłam kompletnie zaskoczona
tym, kogo za nimi zastałam. Dłonie chłopaka spoczywały w kieszeniach ciemnych spodni, miał
czarną koszulę. Gdyby nie tatuaże wystające spod podwiniętych mankietów, wyglądałby prawie
zwyczajnie. Jeśli takiego faceta w ogóle można było opisać słowem „zwyczajny”.
— Isaac — wyszeptałam.
Minęło ponad półtorej godziny męki, dlatego przestałam się łudzić, że go zobaczę.
Patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Było między nami dziwne napięcie, które czułam już wtedy,
gdy wpuściłam go do środka.
— Nie wyglądasz na szczęśliwą — powiedział bezceremonialnie, na co parsknęłam
cicho.
— Bo nie jestem — wyznałam. — Wiesz, taki magiczny urok Jessiki Preston.
Wciąż staliśmy z dala od reszty tłumu schowani za filarem. Spoglądałam tępo w
przestrzeń. Nie chciałam patrzeć mu w oczy — przy nim zawsze mówiło mi się łatwiej niż przy
kimkolwiek innym. Przez cały czas, jaki upłynął od mojego powrotu, po prostu
powstrzymywałam potok słów, ale wszystko się zmieniło. My ulegliśmy przemianie.
Powoli przesunęłam wzrok niżej — na kopertę, którą wystawił w moją stronę. Sięgnęłam
po nią zachęcona jego czujnym spojrzeniem, w którym dostrzegłam nietypowe dla niego
zdenerwowanie. Z namysłem wyciągnęłam z wnętrza koperty cztery podłużne karteczki
i przyjrzałam im się dokładnie. Na początku nie pojmowałam, na co patrzyłam, i dopiero kilka
uderzeń serca później zrozumiałam. Świadomość spłynęła na mnie wraz z nienaturalnym ciepłem
i narastającym uciskiem w gardle. W dłoni trzymałam bilety do muzeum sztuki dokładnie sprzed
czterech lat oraz zupełnie nowe bilety wstępu na najbliższą ekspozycję. Patrzyłam na symbol
tego, co zostało nam odebrane. Zamrugałam powiekami, odganiając zbierające się pod nimi łzy.
— Co on tu robi? — odezwał się oskarżycielski głos, który rozerwał otaczającą nas
bańkę. Odwróciłam się i zobaczyłam wściekłe spojrzenie matki, która ze wstrętem patrzyła na
Isaaca.
— Pani Preston — wymruczał chłopak, kiwając głową. W żadnym stopniu nie wydawał
się onieśmielony, mimo że moja matka patrzyła na niego jak na niebezpieczną zarazę.
— Leah, pożegnaj kolegę i przyjdź do salonu — rozkazała chłodno. Najwyraźniej w jego
obecności nie przejmowała się zasadami dobrego wychowania i nie zamierzała grać idealnej
gospodyni. — Zaraz podamy tort.
Chciałabym powiedzieć, że nie była poważna, ale ona naprawdę wymagała ode mnie
wyproszenia Isaaca.
— Już — warknęła cicho, by popędzić mnie do działania.
 Spojrzałam ponad jej ramieniem na niczego nieświadomych gości. Wypatrywałam tych
niepasujących elementów, które nie wpisywały się w oczekiwania Prestonów. Z jakiegoś powodu
zawsze to robiłam — doszukiwałam się nieprawidłowości, mimo że te barwne niuanse tak
naprawdę nimi nie były. To był defekt, którego nie potrafiłam się pozbyć z własnego umysłu,
mimo że znałam prawdę. Wiedziałam, że to był spaczony punkt widzenia, który wpoiła mi
matka. Chciała nauczyć mnie, że ideał tkwił w uległości, sztucznych uśmiechach i spokojnym
staniu w tłumie — byciu taką jak inni.
Tylko że ja nigdy taka nie będę. To wyjdź. Słowa Hope rozbrzmiały w mojej głowie, gdy
ponownie spotkałam się ze wzrokiem matki.
— Idź do diabła.
To była scena godna zapamiętania. Przyglądałam się, jak rumieniec stopniowo pnie się
wzdłuż szyi matki, aż po policzki — zażenowanie mieszało się w niej ze złością. Jeśli dotychczas
miała nade mną przewagę dzięki zmianie mojego przyjęcia w swoją szopkę, to właśnie
odpłacałam jej pięknym za nadobne. Szkoda, że nie będę mogła być świadkiem jej usilnych prób
wyjaśnienia mojej nieobecności.
Zwróciłam się ku Isaacowi, który poruszył ustami, a rytm mojego serca przyspieszył, gdy
odczytałam jego słowa. Złapię cię.
— Nie waż się opuścić tego domu — warknęła matka.
Zdawałam sobie sprawę, że nie zdobędzie się na nic więcej niż puste ostrzeżenia
wypowiedziane przyciszonym głosem. Tylko na tyle było ją stać w otoczeniu innych ludzi — nie
mogła sobie pozwolić na skandal. Szarpnęłam klamką, a świeże powietrze zmusiło mnie do
wzięcia głębokiego oddechu. Czułam za sobą obecność Isaaca i podświadomie wiedziałam, że
bijące od niego bezpieczeństwo pomogło mi przekroczyć próg domu.
Wierzyłam, że złapie mnie, jeśli zacznę upadać.
Wieczór był ciepły — nie czułam chłodu nawet podczas jazdy na motorze w krótkiej
sukience i szpilkach. Cykliczne wibracje silnika i ciało przyciśnięte do mojej piersi były
najwyraźniej wszystkim, czego potrzebowałam, żeby nareszcie docenić ten dzień. Tych świateł
miasta mknących obok nas, dźwięcznych oznak życia, które mijaliśmy. A przede wszystkim tego
uczucia, jakbym powoli zaczynała wszystko od nowa.

— Pewne rzeczy po prostu się nie zmieniają — zaśmiałam się, gdy kelnerka odjechała od
nas na wrotkach. — Dalej masz słabość do truskawkowego shake’a.
Bar mleczny, do którego przychodziliśmy za dzieciaka, przeszedł sporą renowację — z
bezpłciowego miejsca z niesamowitymi shake’ami przekształcił się w symbol lat
osiemdziesiątych. Błękitna skóra foteli pasowała do podłogi wyłożonej kafelkami w kratkę, a nad
barem można było dostrzec przyczepione tablice rejestracyjne. Nie wspominając o tym, że
pracownicy płynnie poruszali się na wrotkach.
— Owszem. — Uśmiechnął się delikatnie. — Niektóre rzeczy pozostają takie same.
Obserwowałam młodego mężczyznę przede mną. Ten uporczywy kosmyk ciemnych
włosów opadający mu na czoło tuż obok kolczyka w jego brwi. Sposób, w jaki koszula opinała
jego sylwetkę, i to, jak kontrastowała z tatuażami pnącymi się po jego skórze. Nie wszystko było
takie jak kiedyś.
— Więc… — Odchrząknęłam, gdy zorientowałam się, że stanowczo zbyt długo na niego
patrzyłam.
 — Postawiłaś się swojej matce — dokończył za mnie Isaac.
Z westchnieniem odchyliłam się na oparciu, przestając bezsensownie mieszać swój napój.
— Ta — mruknęłam. — To było całkiem…
— Epickie.
Spojrzałam mu w oczy i mimowolnie wybuchłam śmiechem. Chyba właśnie tego mi
brakowało. Tej swobody i zrozumienia, które dzieliliśmy, i wzajemnego uzupełniania swoich
myśli. Po prostu tęskniłam za nami.
— Nie mogę się nie zgodzić — odparłam wesoło. — To było wyzwalające uczucie.
— A jej zszokowana mina — parsknął, kręcąc głową — będzie mnie prześladować do
końca moich dni.
— Nie tylko ciebie — powiedziałam. — Chyba będę musiała to namalować, żeby
uwiecznić ten mały moment zwycięstwa.
Nasza rozmowa na pierwszy rzut oka mogła wydawać się dziecinna, wręcz małostkowa.
Ale dla kogoś, kto przez całe życie był poniżany przez własną matkę, dzisiejszy wieczór stał się
symbolem zmian. Może kilkakrotnie zdołałam stoczyć z nią słowną batalię, ale odbywała się ona
w samotności. Wypowiedzenie tamtych słów przy Isaacu miało większy wydźwięk — jakbym
przeklinała ją za to, co nam zabrała. Za każdą chwilę, którą przez nią straciliśmy.
Godzinę później patrzyłam na skrzące się kolorowe światła wesołego miasteczka w Santa
Monica — na miejsce, które ponownie pchnęło mnie w stronę Isaaca. Nawet jeśli powód tego był
nieodpowiedni i żadne z nas tego nie chciało.
— To tu wszystko się skomplikowało — odparłam, spoglądając na kask spoczywający w
moich dłoniach. W ciemnej szybce widziałam odbicie, którego nie rozpoznawałam. Jeszcze nie.
— Bez tego chyba nigdy byśmy nie doszli do punktu, w którym teraz jesteśmy —
powiedział spokojnie Isaac.
— Czyli gdzie, Isaac? — wyszeptałam i podniosłam oczy, gdy w polu widzenia
dostrzegłam jego buty.
— Jeszcze nie jestem pewien — powiedział, a bezbronność, która zabrzmiała w jego
tonie, zmusiła mnie do popatrzenia mu w oczy. — Zaczniemy wszystko od nowa. Będziemy się
śmiać i rozmawiać. Nauczymy się siebie. Stworzymy świeże wspomnienia i damy sobie drugą
szansę.
Zawsze żałowałam naszego końca — sposobu, w jaki od siebie odeszliśmy. Jakby
wszystko, co dzieliliśmy, było nie więcej niż stratą czasu.
— Myślisz, że możemy to zrobić? — zapytałam cicho.
Jego oczy były poważne, ale w końcu zobaczyłam to. Dostrzegłam przebłysk chłopca,
którego kiedyś znałam.
— Tak — szepnął. — Myślę, że podołamy temu. Nasza przyjaźń jest tego warta.
Miałam taką nadzieję. Nie sądziłam, że ponownie poradzę sobie z jego utratą. Nie, gdy
byłam świadoma, że jeśli jeszcze raz pozwolimy sobie odejść, to znikniemy na zawsze.
 Rozdział 27.

Czasami potrzeba było jednej chwili, by wszystko zmienić — naszą przeszłość, przyszłość
i teraźniejszość. Nawet jeśli nie zdawaliśmy sobie sprawy, że właśnie ten konkretny moment
zaważy na naszym życiu.
Przestrzeń dookoła była spowita nocą, którą rozświetlały uliczne latarenki i pojedyncze
światła pochodzące z wnętrza domów. Ciszy nie przerywały żadne dźwięki. Ze swojego miejsca
miałam doskonały widok na rodzinną posiadłość, w której niestety domownicy wciąż czuwali,
czekając na mój powrót. Mimo to nadal stałam przy krawężniku, częściowo ukryta w cieniu
krzewów rosnących nieopodal.
— Wyjście stamtąd jest zawsze dużo łatwiejsze niż ponowne wejście — wyszeptałam.
Przerwałam komfortowe milczenie, które zapadło między mną a towarzyszącym mi
Isaakiem. Chłopak wytrwale czekał, aż zdecyduję się przekroczyć próg diabelskiej posiadłości.
Opierał się wraz ze mną o motor, zupełnie niezniecierpliwiony moim oporem przed powrotem.
— Chyba właśnie na tym polega powrót do miejsca, które tak naprawdę nigdy nie było
domem — odparł.
— I nie będzie — dodałam cicho, gdy wpatrywałam się w drzwi wejściowe. — Ludzie
mówią, że nie docenia się czegoś, póki się tego nie straci. Czy przyznanie, że wolałabym jej
nigdy więcej nie zobaczyć, czyni ze mnie złego człowieka? A perspektywa zerwania z nią
kontaktu czy w ogóle jej utraty sprawia, że w końcu mogę wziąć pieprzony oddech?
Nigdy nie życzyłam źle własnej matce, ale czasami naprawdę oddałabym wszystko,
byleby nie mieć z nią więcej do czynienia. Wizja, w której nie uczestniczy w moim życiu,
wydawała się pełna kolorów — jakby za sprawą samego wyobrażenia sobie takiego stanu świat
przestawał być czarno-biały.
Pełna niepewności podniosłam głowę, by zderzyć się ze spojrzeniem Isaaca. Byłam
gotowa na to, że ujrzę ślad oburzenia albo osądu, ale zobaczyłam jedynie smutek.
— Chciałbym powiedzieć, że posiadanie takiej matki jest lepsze niż brak matki —
powiedział smętnie. — Ale w tym wypadku sam muszę przyznać, że jej nieobecność wyszłaby
każdemu na dobre.
Analizowałam jego słowa ze zmarszczonymi brwiami i stopniowo zaczął do mnie
docierać sens jego wypowiedzi. Poczułam mdłości i ogarnął mnie palący wstyd z powodu
własnej ignorancji.
— To znaczy, że Ella… — Odchrząknęłam, czując obezwładniającą gorycz.
— Odeszła od ojca, od nas, niespełna cztery lata temu — rzucił oschle. — Jednego dnia
spakowała walizkę pod pretekstem wyjazdu do przyjaciółki, a kolejnego poranka dotarł do nas
list, że nigdy nie wróci.
Przed oczami ujrzałam pogodną twarz Elli Cloney, której serdeczność pozwoliła mi
zaznać choć namiastki rodzinnego ciepła. Przypomniałam sobie sposób, w jaki całowała męża w
policzek na powitanie i pożegnanie. Te momenty, gdy przekomarzała się ze swoim niesfornym
synem. Nigdy bym nie przypuszczała, że zrezygnuje z tej ścieżki życia i po prostu odejdzie.
Nienaturalny chłód ogarnął całe moje ciało, piął się od bosych stóp, z których zrzuciłam szpilki,
po odsłonięte ramiona. Wyznanie Isaaca było jak dotkliwe zderzenie z rzeczywistością. W ciągu
minionych lat zamknęłam się szczelnie w bańce urazy i nigdy jej nie opuszczałam. Nawet na
sekundę — na jeden cholerny moment, który pozwoliłby mi przezwyciężyć własną dumę. Mój
umysł toczył bitwy ze złamanym sercem. Ono uniemożliwiło mi okazanie Leo choćby krzty
zainteresowania Isaakiem, a przecież brat mógł mi opowiedzieć o wszystkim, co się działo w
życiu mojego najlepszego przyjaciela. Wystarczyło, żebym zapytała.
— Przez cały ten czas mierzyłeś się z historią mojej matki — powiedziałam drżącym
głosem pełnym wstydu. — Ja tylko mówiłam i mówiłam, podczas gdy ty…
— Leah, posłuchaj mnie — mruknął, starając się skupić na sobie mój błądzący wzrok. —
Hej. — Jego palce chwyciły mój podbródek i zmusiły mnie do spojrzenia mu w oczy. — Popatrz
na mnie. To nie twoja wina.
— Powinnam była się zainteresować, zapytać — wyszeptałam, na co pokręcił głową.
— Skąd miałaś wiedzieć? — Parsknął gorzko. — Przez długie miesiące po jej odejściu
nikomu o tym nie powiedziałem. Dalej o tym nie mówię, mimo że wiadomość rozeszła się już
dawno temu. Pierwszy dowiedział się Asa, z którym w niefortunnych okolicznościach się
zaprzyjaźniłem — przerwał na chwilę, wzdychając głęboko. — Sam nigdy nie potrafiłem zapytać
twojego brata o ciebie. To było po prostu zbyt bolesne, więc nie czuj się źle z tym, że nie miałaś
o niczym pojęcia.
Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że cała drżałam, a on z każdym słowem przyciskał
mnie coraz bliżej do swojej piersi. Aż oplotłam go ramionami, a wyrazisty zapach jego perfum
otulił moje zmysły. Trzymałam go mocno, jakby w każdej chwili mógł odejść i nigdy więcej nie
wrócić. Ten stan przywołał wspomnienia — dni, o których chciałam zapomnieć.
— Kiedyś były noce, gdy płacz wstrząsał mną tak mocno, że nie mogłam powstrzymać
drżenia i po prostu trzęsłam się, aż głośny szloch wyrywał się z głębi mojego gardła, zmuszając
mnie do schowania twarzy w poduszkę — wyznałam w jego pierś i mogłam przysiąc, że
równomierne bicie jego serca na moment ucichło. — A potem nie czułam nic. Ale nie było nocy,
podczas której nie pomyślałabym o tobie.
Sądziłam, że milczenie, które między nami zapadło, było zakończeniem naszych łzawych
wyznań. Ale Isaac sprawił, że straciłam dech — tyko on potrafił tego dokonać. Gdy łudziłam się,
że żadna osoba nie była zdolna naprawdę na mnie wpłynąć, on pokazywał, jak bardzo się
myliłam.
— Po odejściu matki znalazłem się w ciemnym miejscu — wyszeptał. — Byłem zły na
cały świat. Nie radziłem sobie z gniewem i żalem, ale pośrodku tego chaosu stałaś ty.
Niezależnie od tego, jak bardzo chciałem cię nienawidzić, byłaś jedyną osobą, która dawała mi
siłę. Tą, która sprawiała, że nagromadzony ból malał do znośnego poziomu.
Potrzebowałam tej gównianej interwencji matki, żeby mogła się między nami odbyć ta
rozmowa — my tego potrzebowaliśmy. Nędzne przyjęcie pchnęło nas do stanięcia naprzeciw
siebie i uwolnienia swoich najgłębiej ukrytych zmór. Ten wieczór pozwolił nam odnaleźć siebie
nawzajem, a droga do odnowienia naszej relacji w końcu nie wydawała się taka straszna.
Po ostatnim pocałunku złożonym na moim czole ruszyłam w stronę domu gotowa na
czekający mnie zamęt. W przedpokoju rzuciłam w kąt szpilki. Nie przejmowałam się skradaniem
się czy zachowaniem ciszy, mimo że północ już dawno wybiła. Po prostu przeszłam hol
świadoma, że nie będę musiała długo czekać na reakcję domowników.
— Popatrzcie, kto raczył się zjawić — odezwała się matka.
Zmusiłam się do zatrzymania i spojrzenia w kierunku salonu, którego wnętrze wróciło do
swojego poprzedniego układu. Tam, gdzie wcześniej stał szwedzki stół, ponownie ustawiono
skórzaną kanapę. W pustym miejscu został postawiony stolik kawowy z dwoma identycznymi
fotelami. Wszystko wróciło do normy.
— Leah, co ci strzeliło do głowy, żeby opuścić swoje własne przyjęcie? — zapytał ojciec,
który inaczej niż matka, zerwał się z siedzenia, gdy tylko mnie zobaczył. W jego tonie prócz
wyrzutu odnalazłam również troskę. Coś, czego Jessice Preston zawsze brakowało.
Nie mogłam powstrzymać się od pokręcania głową. Właśnie w tym tkwił problem — on
nigdy nie dostrzegał pełnego obrazu, ponieważ jego większą część przysłaniała mu żona.
— Z mojego własnego przyjęcia — powtórzyłam z wyraźną kpiną, przeczesując włosy
gorączkowym gestem. — Ty dalej tego nie widzisz. To nie było moje przyjęcie, ale szopka
wystawiona pod publikę firmy. Nic więcej.
Ojciec przyglądał mi się ze zmarszczonymi brwiami, podczas gdy za jego plecami
wychwyciłam ruch. Oczywiście, że nie pozwoliłaby, żebym przemówiła mu do rozumu — by
zobaczył smutną prawdę. W głębi serca wiedziałam, że on miał dobre intencje. Naprawdę starał
się sprawić mi przyjemność, ale ostatecznie jak zawsze dał się zmanipulować własnej żonie i nie
potrafiłam go za to winić. Nie, gdy sama dałam się wciągnąć w jej gierki na długie lata.
— Wystawiłaś nas na pośmiewisko — warknęła matka, która gwałtownie odłożyła
szklaneczkę whisky. — Wiesz, jak się poczuliśmy? Musieliśmy kłamać gościom prosto w oczy,
że źle się czułaś, żeby wyjść z tego wszystkiego z twarzą.
Patrzyłam w jej oczy — na te tęczówki tak bardzo podobne do moich — i po prostu
roześmiałam się. To był ten rodzaj szaleńczego chichotu, który groził natychmiastowym
załamaniem i przejściem w gorzkie łzy. Miałam ochotę wyć z niemocy. Z powodu faktu, że
niezależnie od tego, co powiem, ona zawsze znajdzie sposób, by mnie pogrążyć.
— Co chcesz usłyszeć, mamo? — zapytałam, akcentując ostatnie słowo. — Bo żaden
scenariusz, który przygotowałam w głowie, nie uwzględnia mojej skruchy.
Za moimi słowami czaiło się ostrzeżenie, które uchwyciła. Mierzyłam się z jej
rozognionym spojrzeniem, w którym kryła się chora iskra. Ten niebezpieczny ogień, który od
niepamiętnych czasów dostrzegałam.
— Idź do swojego pokoju, Leah — westchnął ojciec chyba świadomy tego, że nie uzyska
ode mnie oczekiwanej reakcji.
Bez słowa ruszyłam przed siebie. Zamknęłam drzwi do sypialni, oparłam się o nie i
wzięłam głęboki oddech. Stopniowo wypuszczałam powietrze, czując, jak opada ze mnie
napięcie. Może kiedyś nie byłam gotowa na większość gówna, które mnie dotknęło, ale
przetrwałam to — i teraz też tak będzie.
Stanęłam pod prysznicem i pozwoliłam, by woda zmyła ze mnie pozostałości tego dnia
— nagromadzone emocje, które dusiły mnie od środka. Z westchnieniem skierowałam twarz pod
natrysk. Odgarniałam mokre włosy z policzków i maniakalnie szorowałam swoje ciało. A potem
po prostu stałam wsparta o kafelki, a gorąca woda parzyła moją skórę, pozostawiając na niej
czerwone rumieńce.
Dopiero po rozłożeniu się na łóżku przypomniałam sobie o telefonie, którego nie miałam
ze sobą. Nie należałam do osób, które były uzależnione od tego urządzenia, dlatego nawet nie
odczułam jego braku — to kartka papieru i ołówek były tym, czego od zawsze potrzebowałam.
Sięgnęłam po komórkę i z uśmiechem przeczytałam wiadomość od Hope, która trzema słowami
odniosła się do mojego niespodziewanego wyjścia. Najwyższy, kurwa, czas. Gdy opuściłam
przyjęcie, Isaac pozwolił mi skorzystać ze swojego telefonu, dzięki czemu wysłałam przeprosiny
do całej grupy i poinformowałam wszystkich, że się ulotniłam i jeśli tylko mają ochotę, mogą
zrobić to samo. Nie wiedziałam, czy od razu skorzystali z okazji.
Niespodziewanie usłyszałam ciche pukanie do drzwi, a chwilę później Leo zajrzał do
środka. Z delikatnym uśmiechem poklepałam materac obok siebie, co było jednoznacznym
zaproszeniem. Zbliżył się do mnie, podał mi prostokątny przedmiot krzywo opakowany
ozdobnym papierem i opadł na łóżko.
— Wszystkiego najlepszego — powiedział, gdy powoli rozwijałam papier. — Mam
nadzieję, że jest w porządku. Nie znam się na tym, ale kobieta w sklepie mówiła, że to
najlepszy…
 — Jest idealny.
Przesunęłam opuszkami palców po kartkach niewielkiego szkicownika, którego rozmiar
pozwalał na swobodne noszenie go ze sobą. W rogu okładki widniały moje inicjały, co
pokazywało, że nie był to prezent wybierany na ostatni moment. Odłożyłam zeszyt na szafkę,
przysunęłam się do brata i zwyczajnie go przytuliłam. Trwaliśmy tak przez chwilę, napawając się
swoją bliskością. W końcu oparliśmy się o poduszki i tak jak myślałam, nie musiałam długo
czekać na komentarz Leo odnośnie do sytuacji, która miała miejsce przed kilkoma godzinami.
— Niezłą akcję wywinęłaś, solenizantko — powiedział wesoło, gdy wyłożył się
wygodnie obok mnie.
Przewróciłam oczami.
— Sami się o to prosili — mruknęłam.
— A i owszem — odparł beztrosko. — Zawsze miałaś w sobie ogień, nad którym nie
potrafili zapanować. Brakowało mi tego.
Spojrzałam na niego kątem oka i nie mogłam powstrzymać się od uniesienia kącika ust.
Niezależnie od tego, jak usilnie starała się podzielić nas matka, w ostatecznym rozrachunku Leo
zawsze stał po mojej stronie.
— Kocham cię, starszy bracie — powiedziałam, wspierając głowę o jego ramię.
— Ja ciebie też, Leah.
Nazwisko, które nosiłam, nie było dla mnie symbolem rodzinnej przynależności. Nie
czułam więzi z ludźmi, którzy mi je dali. Ale to, że miałam Leo jako brata, sprawiało, że nawet
głęboki żal skierowany ku Prestonom stawał się do zniesienia.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 28.

Samotność to stan desperacji, gdy chwytamy się wszystkiego, co pozwala nam zastąpić
bijące serce drugiego człowieka — tworzymy muzykę i wiersze, wkraczamy w fikcyjny świat
książek, wymalowujemy farbami lepszy świat. Każdym gestem upewniamy się, że nie
zwariujemy, a gdzieś tam jest osoba, która pozna nasze uczucia.
Z irytacją przeszukiwałam otchłań mojej torebki, podczas gdy promienie słońca grały ze
mną w oślepiającego berka. Biodrem zamknęłam drzwi samochodu i ze zwycięską miną
nałożyłam na nos znalezione w końcu okulary przeciwsłoneczne. Zamrugałam powiekami,
starając się odgonić mroczki tańczące mi przed oczami, i znienacka zobaczyłam znajomą twarz.
Isaac przeciskał się w moim kierunku przez zbiorowisko uczniów, którzy zmierzali do szkoły.
Odległość pozwoliła mi dostrzec pełny obraz, którego wcześniej nie zauważałam — nie wtedy,
gdy ledwie na niego patrzyłam. Dziewczyny rzucały mu powłóczyste spojrzenia wskazujące, że
doceniały to, jak szara koszulka opinała się na jego klacie, a przetarte spodnie współgrały z
butami wojskowymi. Wodziły za nim wzrokiem, szeptając między sobą. Jego pochmurna aura
idealnie pasowała do wizerunku niegrzecznego chłopca, a za takimi chłopakami szalała
większość damskiej populacji. Każdy ruch Isaaca wyrażał chłód i emocjonalne wycofanie, ale to
im nie przeszkadzało w pożądaniu go.
Poczułam nieznane mi uczucie w żołądku, ale zlekceważyłam je — zupełnie jak te
wszystkie znaki, które ostrzegały mnie przed zbliżającą się katastrofą.
— O, dobrze, że cię widzę — powiedziałam, posławszy mu zdawkowy uśmiech. — Masz
coś, co należy do mnie.
— Tak, chyba mam.
Chłopak uniósł kącik ust w sardonicznym uśmieszku i sięgnął do tylnej kieszeni spodni,
co skwitowałam zmarszczeniem czoła.
— Siedziałeś tyłkiem na moim prezencie?
— Ogrzewałem go dla ciebie — mruknął ironicznie, na co przewróciłam oczami.
Chwyciłam kopertę, która była w jego posiadaniu dokładnie od momentu, kiedy
opuściłam przyjęcie urodzinowe. Gdy tego feralnego dnia chciałam wsiąść na motor Isaaca,
zorientowałam się, że nie miałam gdzie schować podarowanych mi przez niego biletów. Obcisła
sukienka i szpilki nie zostawiały wielkiego pola manewru, dlatego dałam mu prezent na
przechowanie, a potem zapomniałam go odzyskać. W milczeniu przyglądałam się niewielkim
karteczkom, które w rzeczywistości znaczyły dla mnie więcej, niż potrafiłam przyznać. Nawet
przed samą sobą. Wyciągnęłam jedną z nich i odchrząknęłam, nagle zmieszana.
— Jest tylko jedna osoba, która może być moim kompanem — zaczęłam, siląc się na
swobodę.
Chłopak uniósł brwi, a zuchwałe iskierki zajaśniały w jego oczach.
— Ach tak?
— Tak — potaknęłam z udawanym lekceważeniem, gdy podałam mu bilet. — Nie czuj
się zbyt wyróżniony. Po prostu nie chcę być niegrzeczna, w końcu czekałeś na to cztery lata.
Isaac parsknął pod nosem, by po chwili wybuchnąć śmiechem w odpowiedzi na ten
sarkastyczny komentarz. Trąciłam go zaczepnie ramieniem, gdy równie rozbawiona wymijałam
go, usłyszawszy pierwszy dzwonek na lekcje. Właśnie tego mi brakowało do odzyskania
równowagi — nas. Tej nonszalanckiej i zarazem czułej relacji, którą zdołaliśmy ukształtować w
zaledwie cztery lata.
 — Nie wierzę, że to nagrałaś — odrzuciłam głowę, śmiejąc się głośno, tak że o mało nie
spadłam ze swojego miejsca na trybunach szkolnych.
Nagranie przedstawiające przemówienie matki tuż po moim niespodziewanym wyjściu z
przyjęcia zlewało się z moim chichotem, gdy odtwarzałam je raz za razem. Towarzyszyła temu
niemała satysfakcja. Każde potknięcie i zacięcie się, gdy nieudolnie dobierała słowa w swoim
kłamliwym wywodzie, było niczym plaster na moje rany.
— Muszę przyznać, że twoja matka potrafi zachować pokerową twarz — powiedziała
Hope z kpiącym uśmiechem. — Za cukierkową gadką prawie udało jej się ukryć swoją
wściekłość.
— Co ją zdradziło? — zapytałam, gdy zerknęłam na film wyraźnie nakręcony z ukrycia.
Ekran ustawiono pod kątem, a jego większa część pozostała czarna.
— Czerwone plamy na szyi.
Parsknęłam głośno w momencie, gdy rozległ się donośny gwizd. Z roztargnieniem
spojrzałam na boisko, na którym rozgrzewała się drużyna futbolowa. Właśnie tym
rozwydrzonym nastolatkom zawdzięczałyśmy swoje lenistwo. Trener był zbyt skupiony na
zbliżającym się sezonie futbolowym, by przeprowadzić zajęcia w grupie Hope. Z kolei mnie
odwołano lekcję biologii i tak oto skończyłam na murawie szkolnej.
— Witcher, przestań się obijać! — Usłyszałam wrzask trenera.
Prześledziłam wzrokiem gromadę napakowanych chłopaków. Nietrudno było odnaleźć
pośród nich Evana. Czarnowłosy rozłożył się na środku boiska niczym rozgwiazda, podczas gdy
reszta robiła serię pompek i wyskoków.
— Wyhoduj jaja, panienko! — krzyknęła donośnie Hope, za co została nagrodzona
gromkim śmiechem.
Cruz uciszył swoich podopiecznych, obrócił się w naszą stronę i wskazał na blondynkę
palcem.
— Siedź cicho, Ciredman! — zawołał, a w jego tonie rozbrzmiewała nuta wesołości. —
Chyba że chcesz do nich dołączyć.
— Nie chcę ich ponownie zawstydzać!
Prychnęłam pod nosem i chwyciłam za szkicownik, podczas gdy Hope wciąż
przekrzykiwała się z trenerem. Ze spokojem, który nie pasował do hałaśliwej scenerii,
docisnęłam rysik ołówka do kartki. Delikatne i stanowcze ruchy nadgarstka nakreślały kolejne
linie w tworzonym portrecie. Byłam w trakcie zarysowywania żuchwy, która współgrała z
wysoką kością policzkową, gdy pojawił się nade mną upierdliwy cień. Nagłe odcięcie światła
było nie do przeoczenia i zmusiło mnie do uniesienia oczu.
— Ach, kocham poczucie humoru tego świata — odezwała się zza mojego ramienia Hope
z podstępną miną.
Momentalnie zamknęłam szkicownik, chowając go przed jej wścibskimi oczami — nie
żeby miało to sens, skoro najwyraźniej zdążyła wszystko zobaczyć. Poczułam dyskomfort. Nie
powinnam była go rysować. Ani tu w szkole, ani nigdzie indziej. Po prostu nie potrafiłam
przeciwstawić się temu uporczywemu pragnieniu, które pchało mnie do sięgnięcia po ołówek.
— Będę żałować tego pytania — wymamrotałam, gdy bezskutecznie starałam się
zrozumieć, co miała na myśli. — Ale o co ci chodzi?
Dziewczyna uniosła baczne spojrzenie znad ekranu brzęczącego telefonu i posłała mi
wszechwiedzący uśmiech. On zawsze mnie przerażał, bo wydawał się zwiastunem zamieszania. I
teraz nie było inaczej.
— O to, że ten rysunek wyraźnie pokazuje, kto zaprząta ci głowę — odparła ze swoją
zwyczajową beznamiętnością.
— Co?
— Isaac słyszał twoją rozmowę z Damonem o pseudorandce — powiedziała, obracając
telefon między palcami. — Wyciągnął błędne wnioski i sądzi, że umawiasz się z Rogersem. Oto
przyczyna jego zachowania, w ostatnim tygodniu za wszelką cenę starał się uniknąć konfrontacji
z tobą.
Przed moimi urodzinami Isaac zachowywał się nienaturalnie dziwnie, ale w sobotę
wszystko zdawało się w porządku. Byłam zdezorientowana. Stopniowo docierał do mnie sens jej
wypowiedzi, a pośród tego chaosu wyróżniała się jedna zasadnicza myśl.
— Czekaj — wymamrotałam, marszcząc brwi. — Ty praktycznie od początku wiedziałaś,
czego był świadkiem. Dlaczego, do diaska, nie powiedziałaś mu prawdy?
Hope wzięła głęboki oddech, podniosła się i spojrzała na mnie z góry. Wiedziałam, że
cokolwiek zaraz padnie z jej ust, pozostawi mnie w huraganie niepewności — właśnie tak
kończyły się nasze rozmowy.
— Raz na jakiś czas każdemu przyda się porządny kopniak w tyłek — rzuciła kompletnie
niespeszona, po czym wzruszyła ramionami. — Wiesz, co w pierwszej kolejności zmusza do
zweryfikowania swoich uczuć? Zazdrość.
Rozszerzyłam powieki zaskoczona jej bezpośrednimi słowami. Isaac nie był o mnie
zazdrosny. Prawda?
— O czym ty mówisz?! — zapytałam głośno.
Zerknęła na mnie przez ramię i pomachała mi od niechcenia telefonem.
— Powiedziałam wszystko, co musisz wiedzieć — zawołała, pokonując pierwsze stopnie.
— A teraz wybacz, mam gorącą randkę z moim chłopakiem.
Wyrzuciłam ramiona w powietrze w przypływie irytacji, gdy obserwowałam jej
oddalającą się sylwetkę.
— Mamy jeszcze zajęcia! — krzyknęłam, na co roześmiała się donośnie.
— Mówisz, jakby mnie to obchodziło!
Opadłam na plastikowe krzesełko, chwyciłam szkicownik i z mocno bijącym sercem
przyglądałam się rysunkowemu Isaacowi. Mimo uderzającego podobieństwa nie oddałam go w
pełni — nie uchwyciłam sposobu, w jaki jego oczy patrzyły w moje. Bo czasami to właśnie one
dotykały mnie czulej, niż były zdolne do tego jego dłonie.
Niespełna dwie godziny później opuściłam cyrk Loyola High School i przemierzałam
zakorkowane ulice Los Angeles. Bębniłam palcami w kierownicę w rytm piosenki płynącej z
radia, gdy ze znudzeniem pokonywałam mile dzielące mnie od punktu docelowego. W końcu
ruchliwe drogi zamieniły się w bogate dzielnice, w których głównym zmartwieniem na
zebraniach mieszkańców było regularne strzyżenie trawy oraz równomierne ustawienie latarenek
oświetlających chodniki. Z okularami tkwiącymi na czubku nosa zaparkowałam na podjeździe i
raz za razem klikałam przycisk pilota, by otworzyć drzwi garażowe. Na próżno. Westchnęłam
zirytowana, gdy wysiadłam wprost na duszne powietrze, by samodzielnie odblokować bramę.
Zanim do niej dotarłam, powstrzymało mnie donośne nawoływanie.
Obróciłam się w stronę źródła hałasu, którego sprawcą był starszy mężczyzna ubrany w
elegancki trzyrzędowy garnitur. Nieznajomy wysiadł z samochodu zaparkowanego po drugiej
stronie jezdni i skierował się ku mnie, poprawiając klapy marynarki. Siwe włosy miał gładko
zaczesane do tyłu, a jego twarz zdobiła krótka broda. Zdecydowanie nie był zwykłym szarakiem,
który mógłby zniknąć w tłumie. Miał swoje lata, budził respekt i wydawał się mieć władzę.
— Panienko — odezwał się wyjątkowo melodyjnym głosem, którego nie przypisałabym
do jego osoby. — Czy mam przyjemność rozmawiać z Leah Preston?
Charakterystyczny akcent wskazywał, że nie był rodzimym Amerykaninem, tylko
Brytyjczykiem. Z jakiegoś powodu pasowało mi to do niego — do jego szykownego wizerunku.
Mogłam sobie wyobrazić, jak popija herbatkę z porcelanowej filiżanki z palcem uniesionym ku
górze.
— Tak, to ja — potwierdziłam, odganiając natrętne wizje. — A pan to…?
Nieznajomy odchrząknął i wystawił przed siebie dłoń, którą niepewnie uścisnęłam.
— George John Brown — przedstawił się. — Zdaję sobie sprawę, że zaistniała sytuacja
jest bardziej niż niecodzienna, ale to sprawa niecierpiąca zwłoki. Czy panienki brat również jest
w domu?
— Do wieczora raczej nie wróci — wymamrotałam zdezorientowana. Nie miałam
pojęcia, co, u licha, się działo.
— Rozumiem, na ten moment postaram się to dokładniej wyjaśnić jedynie panience.
Niestety jest to bardzo delikatna kwestia, która raczej nie powinna być omawiana w takim
miejscu — powiedział, gdy rozejrzał się dookoła, jakbyśmy byli podsłuchiwani. — Czy
moglibyśmy znaleźć jakąś kawiarnię, w której na spokojnie mógłbym wyjaśnić powód mojego
przybycia?
Ten dzień chyba nie mógł być dziwniejszy. Nie czułam się komfortowo z myślą o
spotkaniu z kompletnie obcym mężczyzną. Ale jednocześnie wiedziałam, że gdybym go teraz
odprawiła z kwitkiem, nie dałoby mi to spokoju. Rozmowa w miejscu publicznym nie wydawała
się niebezpieczna.
— Dobrze — zgodziłam się, na co wyraźnie się odprężył. — Cztery mile stąd jest bar
mleczny, w którym o tej porze nie powinno kręcić się wiele osób. Niech pan jedzie za mną.
Z głową pełną natrętnych myśli ponownie wsiadłam do auta, odpaliłam silnik i we
wstecznym lusterku upewniłam się, że Brown też ruszał. Srebrny rolls-royce jechał za mną,
wyróżniając się na tle pospolitych samochodów mknących ulicami Venice. Pokręciłam głową,
parskając pod nosem — ta sytuacja była wręcz groteskowa. Jeśli to wszystko nie wydawało się
absurdalne, to widok arystokratycznego Brytyjczyka przekraczającego próg baru retro z
pewnością taki był.
Zgodnie z moimi oczekiwaniami bar, który w moje urodziny był wypełniony po brzegi,
aktualnie stał praktycznie pusty. W towarzystwie rozglądającego się mężczyzny ruszyłam na tył
pomieszczenia i ostatecznie zajęliśmy boks przy oknie.
— Ciekawy dobór miejsca — powiedział starszy pan wyglądający na autentycznie
zaintrygowanego.
— Cóż, mają najlepsze koktajle mleczne w tej dzielnicy LA.
Nim mogłam się czegoś od niego dowiedzieć, powitała nas kelnerka, u której złożyliśmy
zamówienie. Brown nie skusił się na shake’a, mówiąc, że jego lekarz zabronił mu spożywać
cukier. Z jakiegoś powodu ten nieformalny komentarz sprawił, że trochę się rozluźniłam. Ze
sztywnych mięśni zeszło napięcie, a dotkliwy skurcz żołądka, z którego nawet nie zdawałam
sobie sprawy, powoli znikł.
— Chyba przyszedł najwyższy czas, żebym wyjaśnił, dlaczego się tu znalazłem —
odezwał się mężczyzna po chwili milczenia. — Jestem prawnikiem pracującym dla Lucindy
Walsh, która zatrudniła mnie, bym po panienki osiemnastych urodzinach przedstawił jej wolę,
gdyż sama jest do tego niezdolna.
Uchyliłam usta, by zaraz je zamknąć, i starałam się odnaleźć się w plątaninie własnych
myśli.
— Walsh? — zająknęłam się. — To nazwisko panieńskie mojej matki.
— Owszem, Lucinda to panienki babka.
— Tylko że problem leży w użytym przez pana słowie — powiedziałam powoli. —
„Niezdolna” zdaje się jednoznaczne z tym, że ona żyje.
— Oczywiście, że żyje — potwierdził pospiesznie, a nerwy powróciły do mnie ze
zdwojoną siłą.
— To dlaczego moja matka utwierdziła mnie w przekonaniu, że zmarła?

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 29.

Czułam się tak potwornie zagubiona w tej sieci kłamstw. Intryga matki mająca na celu
zniszczenie mojej relacji z Isaakiem wydawała mi się dewastująca. Tego, że przekonała mnie, że
moja babka nie żyje, w ogóle nie potrafiłam skomentować. To było chore. Obrzydliwe.
— Najwyraźniej panienki babka miała słuszne obawy co do niepoczytalności swojej córki
— westchnął smętnie. Przesunął po stole teczkę, na którą wcześniej zupełnie nie zwróciłam
uwagi. — Nigdy nie wyjaśniła mi powodów swojego niepokoju, ale zadbała, byście razem
z bratem mieli godziwy start w dorosłość.
Treść dokumentów, które mi podsunął, była dla mnie niejasnym bełkotem prawniczym.
Przerastało mnie to, zupełnie jak cała ta sytuacja. Z westchnieniem schowałam twarz w drżących
dłoniach, starając się uspokoić myśli rozbiegane od nadmiaru informacji.
— Spokojnie, proszę wziąć głęboki wdech — odezwał się opiekuńczo Brown. — Wiem,
że to dużo informacji do przyswojenia, ale niestety jest niewiele czasu. Od dnia panienki urodzin
mamy dokładnie dwa tygodnie na wypełnienie woli Lucindy.
Podążyłam za jego radą, zrobiłam wdech i powoli wypuściłam powietrze przez usta.
— Czego oczekuje? — wykrzesałam z siebie pytanie.
— Lucinda przygotowała papiery, które przekazują mi jednorazowe upoważnienie do
wykonania transakcji z jej konta bankowego — powiedział, wskazawszy palcem na rząd cyferek
w dole kartki. — Za sprawą tego będę mógł zrobić dwa przelewy na dokładnie tę kwotę.
Rozszerzyłam powieki, patrząc na wskazany ciąg liczb, i zamrugałam kilkakrotnie, by
upewnić się, że wzrok mnie nie mylił. Ciepło rozeszło się po całym moim ciele, aż po policzki,
na których wykwitły dorodne rumieńce.
— Czemu ktoś, kto mnie zupełnie nie zna, miałby ofiarować mi taką sumę pieniędzy? —
zapytałam zszokowana i gwałtownie uderzyłam plecami o kanapę. — To nie jest normalne.
Ta kobieta nie miała pojęcia, jakim byłam człowiekiem, a i tak była gotowa przekazać mi
część swojego majątku. Przecież mogłam być odbiciem jej córki, która nie zasługiwała na taki
gest. Sama nie wiedziałam, jaka była Lucinda — równie dobrze mogła grać rolę kolejnego
czarnego charakteru w moim życiu.
Brown przyglądał mi się z niewielkim uśmiechem.
— Reprezentuję panienki babkę od naprawdę niepamiętnych czasów — odparł, trzymając
filiżankę z herbatą. — Zawsze była życzliwą i uczynną kobietą. Nie zasłużyła na los, który ją
spotkał. Jej mąż zmarł młodo, a córka… cóż, od zawsze dbała jedynie o własne dobro.
Aczkolwiek najmocniejszy cios przyszedł szesnaście lat temu, gdy Lucindę zaczęły dotykać
pierwsze zaniki pamięci. Okazało się, że to oznaki demencji starczej, która z każdym rokiem się
pogłębiała. Ostatecznie dla własnego dobra Lucinda przeniosła się do specjalnego ośrodka
opieki, a te dokumenty spisaliśmy w dniu, gdy prywatny detektyw namierzył waszą dwójkę.
Panienkę i panienki brata.
Słuchałam tego wszystkiego z gardłem zaciśniętym od wzbierających emocji. Moje
niedowierzanie wzrosło, gdy usłyszałam ostatnie zdanie wypowiedziane przez mężczyznę.
— Ktoś musiał nas namierzać? Dlaczego? — zapytałam.
Na marne próbowałam połączyć elementy układanki.
— Nie znam szczegółów tej historii — westchnął posępnie. — Wiem jedynie, że panienki
matka bez ostrzeżenia wyniosła się z domu. Wtedy też zaginął po niej ślad. Lucinda
bezskutecznie próbowała ją odnaleźć, ale panienki matka zapewniła sobie anonimowość poprzez
zmianę nazwiska i przeniesienie się do innego stanu. A gdy Lucinda zaczęła podupadać na
zdrowiu, wszystko stało się trudniejsze. Nie mogła pozwolić sobie na szaleńcze poszukiwania.
Dopiero gdy dowiedziała się, że panienki matka urodziła dzieci, podjęliśmy kolejne próby
odnalezienia jej i was.
— Ale dlaczego dopiero teraz się o tym wszystkim dowiaduję? — wymamrotałam,
wykręcając maniakalnie palce. Czułam ogromne napięcie.
— Niestety nie umiem udzielić odpowiedzi na to pytanie. — Brown pokręcił głową. —
Lucinda była skupiona na tym, by zapewnić wam zabezpieczenie na przyszłość. Dlatego też nie
udostępniła panienki bratu części majątku w jego osiemnaste urodziny. Chciała, żeby jej wnuki
były pełnoletnie. By jej córka w żaden sposób nie mogła zrobić nic z tym, co wam dała.
Jak wielką tajemnicę ukrywała matka, skoro była zdolna do ucieczki i wmawiania
wszystkim, że jej własna rodzicielka nie żyła? Czułam napływającą panikę — zapowiadały ją
dreszcze wzdłuż kręgosłupa i przyspieszone bicie serca. Niewiele dzieliło mnie od
pełnowymiarowego ataku.
— To za dużo — wykrztusiłam, gdy niepewnie podniosłam się z kanapy mimo słabości
nóg.
Obraz przed moimi oczami zrobił się mglisty — wszystko było zamazane, jakbym
znajdowała się pod wodą. Ruszyłam ociężale przez bar, próbując przeciwstawić się zbliżającemu
się atakowi. Gdy poczułam podmuch świeżego powietrza, założyłam dłonie za szyję i odchyliłam
się do tyłu. Starałam się liczyć oddechy, skupić na czymś wzrok i umysł — byleby nie wpaść w
tę ciemną otchłań. Nie byłam pewna, jak długo tak stałam. W którymś momencie poczułam za
sobą obecność Browna, który zapewne był zaniepokojony moim stanem. Może nie spodziewał
się takiej wariatki. Mój oddech wciąż był nieregularny. Wybrałam najlepszą opcję, by odwrócić
uwagę od tego, co się właśnie wydarzyło. Zaczęłam mówić.
— Jessica Preston nigdy nie była dobrą matką — wyznałam. — Od małego byłam
wychowywana w przeświadczeniu, że nie jestem wystarczająca. Wystarczająco piękna.
Wystarczająco mądra. Wystarczająco utalentowana. Kiedyś usilnie starałam się przekonać siebie,
że ciągłe zakazy i krytyka były częścią rodzicielstwa, ale wtedy trafiłam na pewnego chłopca.
Jego rodzina pokazała mi, jak naprawdę wygląda bezwarunkowa miłość. Okazało się, że nawet
ostre słowa mogą zostać wypowiedziane z czułością. Z troską, a nie ze wstrętem czy z
wściekłością. Nagle zobaczyłam, że to, czego doświadczałam, nie było normalne, więc zaczęłam
od tego uciekać. Starałam się udawać, że miałam dodatkowe zajęcia albo uczyłam się z
koleżankami. I tak naprawdę nikt tego nie zauważył przez ponad rok.
Jeden moment zmienił wszystko. Matka zobaczyła mnie w towarzystwie Isaaca i jego
mamy, która uparła się, żeby odprowadzić mnie w pobliże domu. Tamtego dnia wszystko zaczęło
się sypać.
— A panienki tata? — zapytał Brown.
Miałam ochotę roześmiać się na głos, ale obawiałam się, że w jednej sekundzie mogę
zacząć szlochać. Nadmiar emocji ciążył. Nie byłam pewna, czy nagle się załamię, czy wybuchnę
z jeszcze większą wściekłością.
— Nie widział tego wszystkiego albo po prostu nie chciał widzieć — powiedziałam ostro.
— Mówią, że miłość jest ślepa. On jest chyba tego doskonałym przykładem.
— Przykro mi — dodał staruszek, co zmusiło mnie do przeniesienia na niego wzroku.
— Czemu? — parsknęłam chłodno. — Nic z tego nie jest pana winą. Jestem po prostu
zdziwiona, że ktoś taki jak moja matka może być spokrewniony z naprawdę dobroduszną osobą.
Brown przyglądał mi się ze smutnym uśmiechem. Po chwili podszedł do mnie i
niepewnie położył dłoń na moim ramieniu. Jego gest był zaskakujący, ale niósł ze sobą
serdeczność, której dawno nie zaznałam od starszej osoby.
 — Dziecko, to od nas zależy, jakimi ludźmi się staniemy — powiedział bardziej
bezpośrednio niż dotąd. — Środowisko, w którym się wychowujemy, nie powinno być
usprawiedliwieniem naszych błędów. Nie możemy poddać się strachowi przed nieznanym. W
ostatecznym rozrachunku to w naszych rękach leży nasz los i tylko od nas zależy, jaki kierunek
obierzemy. Pamiętaj o tym.
Ulga niewiadomego pochodzenia spłynęła na mnie, pozwalając mi wziąć głęboki oddech.
Dano mi szansę — mogłam się od niej uwolnić. Musiałam jedynie poradzić sobie z tym, co
nadejdzie, gdy wyznam prawdę Leo.
— Wie pan, co jest w tym wszystkim najzabawniejsze? — rzuciłam z ironią. — W ogóle
nie dziwi mnie to, co przed chwilą usłyszałam. Ta historia pasuje do odrażającego charakteru
mojej matki, który już dawno poznałam. Ale potrzebuję czasu, żeby pokazać to bratu. Nie jest
głupi i dostrzega wady matki, ale nie zna skali jej fałszywości i obłudy. Po prostu potrzebuję
chwili, żeby poukładać sobie to wszystko w głowie i wyjaśnić mu to tak, żeby go nie skrzywdzić.
Chciałam zdjąć z piersi ciężar, który nosiłam przez lata, ale zwyczajnie nie wiedziałam,
jak tego dokonać. Niczego nie pragnęłam bardziej niż pozbycia się bagażu kłamstw i bólu. Tylko
jak wyznać własnemu bratu, że osoba, którą kochał, była potworem?
— Rozumiem — potaknął Brown, a nuta współczucia była dobrze słyszalna w jego
głosie. — Po prostu niech panienka pamięta, że nie mamy go wiele.
Pożegnałam się z mężczyzną, który przed odejściem zapewnił mnie, że pomoże nam
przejść przez cały proces. Na odchodne podkreślił, że ma na myśli nie tylko bankowe sprawy.
Następne dwie godziny spędziłam na błąkaniu się bez celu. Przechadzałam się
promenadą, gdzie stali uliczni grajkowie, a ich muzyka towarzyszyła mi niczym echo
dochodzące z oddali. Dym papierosowy unosił się dookoła mnie, gdy za wszelką cenę
usiłowałam oswoić się z nowymi informacjami — wciąż były jak labirynt poplątanych nici.
Czułam się, jakbym trwała w bezruchu, podczas gdy życie wokół płynęło swoim naturalnym
nurtem. Obawiałam się, że nigdy za nim nie nadążę. Z uciskiem w piersi odebrałam wiadomość
Leo, który zastanawiał się, gdzie podziewałam się o tej porze. Odetchnęłam powoli, świadoma,
że jeszcze nie byłam gotowa na powrót. Dlatego zdecydowałam się na bezpieczniejszą opcję i
odpisałam, gdzie się wybieram.

Zaparkowałam przed znajomą bramą i zmusiłam się do wyjścia z samochodu. Powoli

ruszyłam w kierunku drzwi, w które zapukałam, i po prostu czekałam, aż zjawi się gospodarz.
Niespełna kilka sekund później usłyszałam zgrzyt zamka, a w progu pojawiła się potężna
sylwetka.
— Leah?
— Szybko się wprowadziłeś, McLean — mruknęłam sarkastycznie, na co Asa posłał mi
znużone spojrzenie. — Jest Hope?
Spośród znanych mi ludzi to właśnie ona była najlepszą osobą do zwierzeń. Znała moją
przeszłość, przy czym nie była w nią tak mocno zaangażowana jak Isaac. Z tej dwójki to ona
mogła zachować czysty umysł. Obawiałam się, że w obliczu mojego przygnębienia i nowych
informacji Isaac straci panowanie nad sobą.
— Kto to? — Usłyszałam wołanie blondynki, która po sekundzie pojawiła się tuż za
swoim chłopakiem. Na mój widok rozszerzyła oczy, wyraźnie zaskoczona. — Potrzebujemy do
tego whisky?
 Parsknęłam pod nosem w odpowiedzi na zadane przez nią pytanie, czując usilną potrzebę
potaknięcia. Zdecydowałam się jednak na bezpieczniejszą opcję, tak by nie powitać poranka na
kacu — gdybym teraz dotknęła butelki, chyba nie wypuściłabym jej tak łatwo. Nie po tym
wszystkim, co się wydarzyło.
— Przydałaby się, ale przyjechałam autem — odparłam, wchodząc do środka.
Dziewczyna odpuściła i nie drążyła tematu, prowadząc mnie do salonu. W porównaniu do
mnie wydawała się w pełni rozluźniona, gdy usiadła na kanapie i położyła stopy na stoliku.
Przeczesałam włosy gorączkowym ruchem, który odzwierciedlał chaos panujący w mojej głowie.
— To będzie jakaś płaczliwa babska rozmowa? — zapytał Asa z markotną miną. Opierał
się biodrem o sofę z ramionami założonymi na piersi. — W ostatnim czasie przeżyłem zbyt wiele
ckliwych momentów. Nie jestem gotowy na kolejne.
Przewróciłam oczami, gdy Hope posłała mu kwaśną minę.
— Zachowujesz się, jakbyś był pewny, że możesz tu zostać — burknęła z kpiną, ale
czaiła się w tym pewna wesołość.
— Byłem tu pierwszy — zauważył jak naburmuszony podlotek. To było zabawne jak na
kogoś z ciałem w znacznej mierze pokrytym tatuażami.
— „Byłem tu pierwszy” — przedrzeźniała go Hope, krzywiąc się przy tym
niemiłosiernie. Ostatecznie skierowała niebieskie tęczówki na mnie. — Duże dziecko może to
słyszeć czy nie?
Tak naprawdę Asa poznał jedynie minimalny skrawek mojej przeszłości. I nie znał
szczegółów — a przynajmniej nie ode mnie. Jednakże z jakiegoś powodu nie przeszkadzała mi
jego obecność. Ufałam mu. Być może przez wzgląd na Hope, która się z nim związała, a była
najbardziej podejrzliwą osobą ze wszystkich mi znanych.
— Zdecyduj się, czy jesteś zdolny do utrzymania tajemnicy przed swoimi przyjaciółmi —
mruknęłam nerwowo. — Jeśli tak, nie mam nic przeciwko. Hope zdążyła już udowodnić, że nie
ma z tym problemu.
Ostatnie zdanie wypowiedziałam z nutą kąśliwości, na co blondynka zaśmiała się pod
nosem. Asa przyglądał mi się przez chwilę spod przymrużonych powiek, by ostatecznie potaknąć
i przeskoczyć szpanersko przez oparcie kanapy na miejsce tuż obok swojej dziewczyny.
— Dawaj — odparł spokojnie, jednakże coś czaiło się w jego oczach. Jakiś niepokojący
błysk, którego nie rozumiałam. Moje pytanie zdawało się go w pewien sposób poruszyć.
Oddychałam głęboko, gdy naprzemiennie rozluźniałam i zaciskałam pięści. Niepokój
rozsadzający moje wnętrze wzrósł, kiedy otwarłam usta.
— Niedawno dowiedziałam się, że mogę otrzymać swój bilet do wolności — wyznałam.
— Tylko że by po niego sięgnąć, muszę zniszczyć własną rodzinę.
 Rozdział 30.

Zdrowy rozsądek wiązał się z umiejętnością zachowania równowagi. Z opanowaniem,

które pozwalało dokonać odpowiedniego wyboru. Szczególnie w momencie, gdy trzeba było
wybrać pomiędzy swoim a cudzym szczęściem.
Gdzieś w głębi serca miałam świadomość, że wyznanie prawdy Leo było jedynie kwestią
czasu — prędzej czy później okoliczności zmusiłyby mnie do tego. Byłam przekonana, że miał
prawo wiedzieć o wszystkim. Ale ta mniej racjonalna część mnie zwyczajnie się bała. Ślepo
chowała się za strachem, który podpowiadał mi, że Leo znienawidzi mnie za te lata niewiedzy
albo nie uwierzy w to, co mówię. Jednak przede wszystkim bałam się go zranić.
Wieści od Browna zdołowały mnie, mimo że znałam naszą matkę. Jak miała zrozumieć
całą tę historię osoba, która nie miała o niczym pojęcia? Powiedzenie Leo o babci pozwoliłoby
mi odkryć zaledwie jedno z kłamstw i wywołałoby z jego strony sporo dodatkowych pytań.
Poinformowanie go o majątku bez zagłębiania się w szczegóły przeszłości było niemożliwe.
Wiedziałam, że będę musiała cofnąć się do swoich przeżyć, by wszystko do niego dotarło. A tym
samym będę musiała na dobre zniszczyć rodzinę Prestonów, bo spoiwem utrzymującym nas
razem był Leo. Dla mnie ta rodzina już dawno przestała istnieć, tylko mój brat trzymał mnie
blisko nich. Ale dla niego rodzice wciąż byli ważni.
Wytatuowana para przysłuchująca się mojej przemowie wydawała się zdruzgotana.
Streściłam im całe dzisiejsze zdarzenie, a każde zdanie wypowiedziane na głos brzmiało
abstrakcyjnie nawet dla mnie. Gdybym zaczęła swój wywód przed Leo bez wyjawienia mu
prawdy o mojej przeszłości, mógłby mi zwyczajnie nie uwierzyć.
— Wiedziałam, że moja matka jest wariatką, ale to… — Westchnęłam, kręcąc głową. —
Jak mam powiedzieć własnemu bratu, że osoba, którą kocha, jest przesiąknięta obłudą? Że jest
potworem ukrywającym się za fasadą pozorów?
Asa i Hope w ciszy analizowali wszystkie przedstawione przeze mnie rewelacje. Ku
mojemu zaskoczeniu to McLean odezwał się jako pierwszy.
— Leo nie jest kruchym facetem — powiedział. — Jego dobroć nie powinna cię
zwodzić. Życie moje i Isaaca nigdy nie było kolorowe. Dopuściliśmy się kilku głupstw, a twój
brat wiedział o każdym z nich i nigdy nie cofnął się przed pomocą nam. Wierzył, że czasami
okoliczności zmuszają nas do nieodpowiednich wyborów.
— Tylko to nie jest przemilczenie pewnych spraw przez kilka tygodni — odparłam
niespokojnie. — Na cały ten bajzel składają się tajemnice nagromadzone przez lata.
— Jak długo? — odezwała się Hope.
Wspomnienia pełne goryczy przemknęły mi przed oczami — te wszystkie chwile, gdy na
nowo mnie łamała. Pamiętałam każde słowo, które rzuciła w twarz kilkuletniej dziewczynce. Z
drżącym oddechem wbiłam wzrok w nasadę dłoni i zacisnęłam usta, powstrzymując łkanie.
— Długo, o wiele za długo — wyszeptałam i niechętnie spojrzałam na ich zblazowane
twarze.
Z ulgą przyjęłam fakt, że nie dostrzegłam na nich niepotrzebnego współczucia.
Podczas gdy inne dzieci beztrosko uczyły się żyć pod okiem troskliwych rodziców, ja
musiałam poradzić sobie z rzeczywistością, w której własna matka mną gardziła. Zamiast
zabawek otrzymywałam gorzkie słowa, a zamiast miłości nienawiść. Takie były realia, o których
nie mówiło się głośno. Wpajano mi przekonanie, że rodzicom, niezależnie od ich czynów, należał
się szacunek. A ja zadawałam sobie pytanie, jak mogłam szanować kogoś, kto mnie ranił.
Asa w zamyśleniu nachylił się do przodu, wsparł łokcie na kolanach i spojrzał na mnie
twardo.
— Żadne z nas nie miało łatwego dzieciństwa — powiedział z nadzwyczajną szczerością,
której nie spodziewałabym się po nim. Po tym lodowatym facecie widywanym na co dzień na
szkolnych korytarzach. — Niekiedy mam wrażenie, że właśnie gówniani rodzice i kupa
problemów przyciągają nas do siebie. Tych pogruchotanych popaprańców, których mogę nazwać
przyjaciółmi. Radzenie sobie z tym wszystkim w samotności jest cholernie trudne. Może
przyszedł czas, żebyś znalazła w kimś innym oparcie. Czasami nawet ci najsilniejsi go
potrzebują.
Nie mogłam nie zauważyć, jak spojrzał na Hope, wypowiadając ostatnie zdanie. To była
miłość, w której żadne z nich nie obawiało się mierzyć z chaosem tej drugiej osoby.
— Jak na kogoś, kto stroni od ckliwości, nieźle sobie poradziłeś. — Hope pocałowała go
w kącik ust.
Mimowolnie uśmiechnęłam się, obserwując ich, i pozwoliłam sobie jeszcze przez chwilę
rozkoszować się uczuciem, które widać było między nimi. Znów poczułam nadzieję, że kiedyś
znajdę kogoś, kto będzie kochał mnie pomimo chaosu czającego się w moim wnętrzu.

Wierzyłam w słowa Asy. Naprawdę. Jednakże w sekundzie, gdy spojrzałam Leo w oczy,
strach powrócił do mnie ze zdwojoną siłą. Wątpliwości przejęły nade mną kontrolę i zwyczajnie
stchórzyłam. Poszłam do pokoju pod pretekstem zmęczenia. Później czekałam na sen, który w
ogóle nie przyszedł, ale nie sięgnęłam po tabletki. Bałam się, że koszmary senne, które na mnie
czekały, będą dotkliwsze niż kiedykolwiek. Nie spodziewałam się, że zostanę zamknięta w
koszmarze na jawie, w którym myśli będą moim najgorszym wrogiem.
Przez kolejne niespokojne trzy dni czułam na sobie wzrok Hope i Asy, którzy wyraźnie
śledzili moje poczynania. Każda mijająca godzina była dla mnie walką z własnym ciałem, które
przestawało tolerować kofeinę. Miałam wrażenie, że zamieniałam się w cień samej siebie —
moje oczy były przekrwione i napuchnięte, skóra stała się ziemista, a mięśnie ociężałe ze
zmęczenia. Nie zdawałam sobie sprawy, że konieczność podjęcia jednej decyzji tak dotkliwie na
mnie wpłynie.
— Dalej źle sypiasz?
Wzdrygnęłam się pod wpływem niespodziewanego pytania, przez co niezdarnie
uderzyłam się łokciem o metalową szafkę. Nieprzyjemne rwanie rozeszło się wzdłuż mojej ręki,
a serce przyspieszyło swój rytm. Odwróciłam się ku Isaacowi, który przyglądał mi się z
nieprzeniknioną miną.
— Do diabła, nie skradaj się tak — mruknęłam z irytacją, co skwitował jedynie
przewróceniem oczu.
Ten lekceważący gest podziałał na mnie wyjątkowo drażniąco. Czasami zapominałam,
jak upierdliwy był jego charakter — rządzenie się było jego stylem bycia.
— Odpowiedz na pytanie, Leah — nie odpuszczał i nie mogłam powstrzymać się od
posłania mu krzywego spojrzenia.
Oparłam się plecami o szkolną szafkę, by móc swobodnie spojrzeć w szarą głębię.
— Przestań mi rozkazywać — burknęłam. Niechętnie ugięłam się pod jego wzrokiem. —
Tak, bezsenność nie zniknęła. Jakie to ma znaczenie?
Mierzyłam się z nią przez większość czasu, przez co przestałam zwracać na nią uwagę —
zmęczenie było moim wiernym przyjacielem. Jedynie okoliczności się zmieniły, przez co się
nasiliła. Nadmiar emocji zawsze wpływał na skalę mojej bezsenności, teraz nie było inaczej.
— Takie, że odkąd mogę mieć coś do powiedzenia, nie chcę patrzeć na twoje
wycieńczenie — odparł z powagą. — To nie jest zdrowe.
— Myślisz, że tego nie wiem? — parsknęłam, mrużąc powieki. — Nie musisz mi o tym
przypominać. Jestem wyczerpana, ale spośród znanych mi osób właśnie ty nie powinieneś mnie
pouczać o zdrowych nawykach. Nie z twoją profesją.
Byłam rozdrażniona, przez co nawet nie zastanawiałam się nad tym, co mówiłam. Może
nie był to najlepszy moment na roztrząsanie takich spraw, ale nie żałowałam tego. Dopiero
wypowiedzenie tych słów pozwoliło mi zmierzyć się z niepokojem, który od dawna we mnie
siedział. Nigdy nie poruszyłam tego tematu, mimo że od kilku miesięcy zdawałam sobie sprawę z
tego, co robił. Żadne z nas nie zdobyło się na ponowną rozmowę o tym — o sposobie, w jaki
dowiedzieliśmy się o naszych słabościach.
— Skończyłem z tym.
Spokój, jaki przyniosło mi to zdanie, był niespodziewany. Dotychczas nie zdawałam
sobie sprawy, że tak bardzo przejmowałam się faktem, że wplątał się w coś takiego. Ale nim
zdobyłam się na jakąkolwiek odpowiedź, przerwał nam dzwonek ogłaszający początek zajęć.
— Uratowana przez dzwonek — zakpił Isaac i zrobił krok do tyłu. Ruszył w swoją stronę,
ale na odchodne rzucił przez ramię wyraźne ostrzeżenie: — Jeszcze nie skończyliśmy tej
rozmowy.
Z westchnieniem oparłam głowę o szafkę, wzięłam głęboki oddech i poszłam na lekcje,
skupiając się na przetrwaniu tego dnia. Mimo zapowiedzi Isaaca nie mieliśmy sposobności do
kontynuowania rozmowy. Po zajęciach z literatury pięknej został zatrzymany przez nauczycielkę,
która pozbawiła go długiej przerwy będącej jedyną okazją do kontynuowania dyskusji. Gdy
opuszczałam Loyola High School, przez chwilę sądziłam, że nagle wyskoczy zza budynku, mimo
że skończył zajęcia długo przede mną. Ale tak się nie stało.
W drodze powrotnej do domu zatrzymałam się w Starbucksie. Pragnęłam pobudzenia
płynącego ze spożycia kofeiny. Zapłaciłam za kawę, wyszłam z kawiarni i skierowałam się do
samochodu zaparkowanego przy krawężniku.
Wtedy go zobaczyłam. Nie był sam. Dzieliła nas nie tak wielka odległość, ale ta dwójka
zdawała się być tak zaaferowana sobą, że moja obecność pozostała niezauważona. Isaac stał
tyłem do mnie z rękami w kieszeniach, a naprzeciwko niego dostrzegłam znaną mi już osobę.
Mia zacięcie gestykulowała, by następnie położyć mu dłoń na piersi. Ten gest podziałał na mnie
pobudzająco. Otrząsnęłam się z zawieszenia i odblokowałam mercedesa. Z nieprzyjemnym
uczuciem rozpierającym moje wnętrze włączyłam się do ruchu. Nie chciałam oglądać się za
siebie, ale z jakiegoś powodu nie potrafiłam zrezygnować z ostatniego zerknięcia w lusterko.
Zobaczyłam scenę, w której Mia stanęła na palcach, zbliżając się ku Isaacowi. Momentalnie
pożałowałam swojej ciekawości i odwróciłam wzrok. Zacisnęłam usta i nieudolnie starałam się
skupić na drodze, lekceważąc upierdliwe kłucie w piersi.
Późnym wieczorem zdecydowałam się rozproszyć natrętne myśli, koncentrując się na
szkicowniku. Była to lepsza perspektywa niż beznamiętne gapienie się w sufit. Jednak po
szóstym szkicu, który nabierał znajomych kształtów, z frustracją wyrwałam kartkę. Na każdym
z nich można było dostrzec jego sylwetkę, profil czy tatuaż — jakiś charakteryzujący go niuans.
Z warknięciem odrzuciłam zeszyt w pościel skłębioną u moich stóp i usiadłam. Potarłam twarz w
momencie, gdy usłyszałam stukanie. Ze zmarszczonymi brwiami starałam się odnaleźć jego
źródło. Nie musiałam długo szukać. Gdy tylko wstałam z łóżka, dostrzegłam cień czający się za
oknem. O mało nie krzyknęłam. Powstrzymałam się, bo rozpoznałam osobę, która przyczaiła się
na moim balkonie. Wilgotnymi od potu dłońmi i z mocno dudniącym sercem szarpnęłam za
klamkę.
— Czy ty już całkiem oszalałeś? — warknęłam cicho, mimo że miałam ochotę wściekle
wrzeszczeć. Niestety pora nie była na to odpowiednia, no i nie chciałam sprowadzać do swojej
sypialni ciekawskich rodziców.
Isaac patrzył na mnie w półmroku rozświetlonym zaledwie poświatą mojej lampki nocnej.
Jego czarny ubiór składający się z bluzki z długim rękawem, butów motocyklowych i
postrzępionych spodni stapiał się z nocą. Nie byłam pewna, skąd w mojej głowie pojawiła się
myśl, że wyglądem przypominał książkowych bikerów. Ja z kolei wyglądałam jak mało urocza
wersja śpiącej królewny w za dużej bluzie upapranej resztkami farb i z szopą nieułożonych
włosów.
— Mieliśmy porozmawiać — mruknął, lekceważąc moją złość.
— O jedenastej godzinie? — zapytałam ironicznie.
— Lepiej późno niż wcale — odparł bez skrępowania, na co posłałam mu rozdrażnione
spojrzenie. — Chcesz roztrząsać temat w miejscu, gdzie może nas przyłapać twoja szalona
mamuśka, czy wyrwiemy się stąd na chwilę?
— Do reszty postradałeś rozum — wymamrotałam pod nosem.
Z oporem wycofałam się do wnętrza pokoju i zabrałam z fotela pierwsze lepsze dresy i
trampki, które miały być dopełnieniem mojego niechlujnego ubioru. Dołączyłam do Isaaca
nonszalancko opierającego się o balustradę.
— Gotowa?
Z tym pytaniem przerzucił nogę przez barierkę. Krytycznie pokręciłam głową. Sporo
minęło, ale wciąż pamiętałam drogę ucieczki, którą opracowaliśmy za dzieciaka. Nie sądziłam
jednak, że krata ogrodowa otaczająca taras znajdujący się dokładnie poniżej mojego balkonu
wciąż mogła nas utrzymać.
— Jesteś pewny, że to nie złamie się pod naszym ciężarem? — zapytałam z
powątpiewaniem, na co parsknął.
— Pod tobą z pewnością przetrwa — odparł z rozbawieniem. — Gorzej ze mną, ale skoro
bez szwanku dostałem się na górę, to i zejście nie powinno być aż tak ryzykowne.
Poddałam się i ruszyłam za Isaakiem. Właśnie tak zawsze działaliśmy. Wyciągał ze mnie
to, co najlepsze. Czyli wszystko, co było przeciwieństwem manier czy sztywnej powagi, której
ode mnie oczekiwano. Sprawiał, że chciałam biegać pełna dzikości, podejmować ryzyko i skakać
po dachach. A przede wszystkim nauczył mnie gnania za marzeniami.
Na samym końcu zorientowałam się, że Isaac Cloney był chłopakiem, który pokazał mi,
jak żyć, oddychając pełną piersią.
 Rozdział 31.

Isaac

Życie to ciągłe pasmo wzlotów i upadków, zwycięstw i porażek, uśmiechów i płaczu —

zawiły splot wydarzeń, które kształtują nasze dusze. Na samym końcu zawsze mamy wybór
między tym, czego pragniemy, a tym, co powinniśmy zrobić. Niezależnie od przeciwności, na
które natrafimy, oraz ludzi, których spotkamy na swojej drodze, ostateczna decyzja, od której
będzie zależeć nasze szczęście, pozostanie w naszych rękach.
Wolnym krokiem pokonywaliśmy kolejne uliczki zamożnej dzielnicy Los Angeles, którą
zamieszkiwała Leah. Droga była opustoszała, a miejskie życie zdawało się oddalone stąd o setki
mil. Przedmieście całkowicie poddało się ciemności nocy i spokojowi zwiększającemu się wraz z
odległością od centrum — wolne od ulicznego hałasu, dźwięków imprez i wrzasku pijanych
awanturników.
— Naprawdę to mogło poczekać — mruknęła Leah, powłócząc nogami. — Choćby do
jutra.
Przewróciłem oczami na jej melodramatyczną uwagę, świadomy, że w żaden sposób nie
oderwałem jej od wypoczynku — chyba że rysowanie było nową formą spania.
— Mądralo, gdybyś spała, zostawiłbym cię w spokoju — zauważyłem, na co posłała mi
spojrzenie wyrażające irytację. — Poza tym chyba wystarczająco zwlekaliśmy z tą rozmową.
Od pamiętnego dnia w Santa Monica żadne z nas nie zdobyło się na szczerą rozmowę na
temat naszych problemów. Tego, co tam odkryliśmy. Wtedy nasza relacja była bardziej niż
napięta. Teraz po prostu baliśmy się prawdy. Jakby samo poruszenie tamtego tematu miało
oddalić nas od siebie. Ponownie. Sam niejednokrotnie chciałem wyznać, że skończyłem z
handlowaniem dragami, ale wciąż się powstrzymywałem. Byłem świadomy, że zmusi nas to do
przegadania kwestii tabletek, które brała. Dlatego cierpliwie czekałem, aż będzie gotowa — aż
sama zdobędzie się na poruszenie tego tematu — i po prostu ją obserwowałem. Patrzyłem,
w jakim stanie przychodziła do szkoły, i szukałem objawów, które mogły wskazywać na
nadmierne przemęczenie. Czegoś, co powiedziałoby mi, że sobie nie radziła.
Dopiero ostatnie trzy dni nasiliły moją czujność. To, co wcześniej wydawało się
niewinnym zmęczeniem typowym dla każdego nastolatka, nagle zmieniło swój obraz. Leah
zaczęła nałogowo przysypiać na zajęciach, co potwierdzili moi znajomi. W jej dłoniach ciągle
widziałem napoje energetyczne albo kawę. Oczy miała czerwone, a pod nimi widać było cienie i
opuchliznę. Nie wyglądała jak dziewczyna, którą znałem.
— Brzmi złowieszczo — powiedziała żartobliwie, co oznaczało, że zaczynała się
stresować. Zazwyczaj gdy odczuwała powagę sytuacji, próbowała bronić się ironią.
— Cóż, gdyby nie upierdliwa nauczycielka od literatury, która poczuła psychologiczny
zew, zdołalibyśmy porozmawiać jeszcze w szkole — powiedziałem, na co uniosła brwi.
Nauczycielka też zauważyła stan Leah.
— Po naszym pamiętnym opuszczeniu sali wypytywała o ciebie, ale wydawało się to
nieszkodliwe — mruknęła Leah z kpiną. — Teraz żałuję, że lepiej jej nie spławiłam. Może wtedy
nie wyciągałbyś mnie o tej porze z łóżka.
Zaczepnie trąciła mnie ramieniem, czym ponownie próbowała wszystko zbagatelizować.
Tylko że napięcie, które obydwoje czuliśmy, ukazywało prawdę. To, jak dotkliwie wydarzenia
tamtego dnia wpłynęły na naszą znajomość.
Nie odważyłem się wspomnieć, że czekałem dziś na parkingu szkolnym, aż skończy
zajęcia. Jednak wiadomość od Mii utwierdziła mnie w przekonaniu, że zanim zmierzę się z Leah,
muszę skonfrontować się z kimś innym. Odwlekałem zakończenie relacji między nami, bo tak
było wygodniej — Mia zawsze pozostawała odległą opcją przynoszącą zapomnienie. Ale to nie
było sprawiedliwe w stosunku do niej. Od dłuższego czasu podejrzewałem, że coś do mnie czuła,
ale ta obawa potwierdziła się dopiero w ostatnich tygodniach. Odpychałem ją, a mimo to ona
wracała na każde moje skinienie. Obrazem jej uczuć była histeryczna reakcja, jaką otrzymałem,
gdy powiedziałem jej, że to koniec, a ona próbowała mnie pocałować. Potok łez, policzek i
bluzgi ujawniły emocje, których nie odwzajemniałem. Choć w dniu, w którym usłyszałem o
randce Damona z Leah, irracjonalnie pognałem za własnym pragnieniem uciszenia uczuć. Za
możliwością odwrócenia uwagi od natrętnych myśli. Wtedy trafiłem pod drzwi Mii mimo
dystansu, który zachowywałem od moich urodzin.
— Usiądźmy — westchnąłem, pociągając Leah w stronę ławki stojącej nieopodal, w
blasku latarenki.
Na ławce dziewczyna od razu podsunęła kolana pod brodę i objęła się ramionami w pasie.
— Twoja powaga sprawia, że się denerwuję — wymamrotała pod nosem, co sprawiło, że
kącik moich ust zadrgał.
Doskonale zdawałem sobie z tego sprawę.
— Ej, to przecież ja — odparłem cicho. — Przy mnie nie masz czym się denerwować.
— Trudno nie obawiać się rozmowy o naszych demonach — szepnęła, patrząc na mnie z
dziwnym błyskiem w oku. Czasami przyłapywałem ją na tym, że na mnie patrzyła, ale w tym
spojrzeniu kryło się coś innego. Jakaś iskra, której nie znałem.
— Nie oczekuję, że dziś powiesz mi o wszystkim — oznajmiłem poważnie. —
Naprawdę. Po prostu chcę, żebyś w końcu usłyszała to, co ja chcę ci opowiedzieć.
— Dobrze.
Zgodziła się, ale nie byłem pewny, na co konkretnie przystała. Na to, że będzie milczała,
czy na fakt, że tego wieczora to ja będę mówił. Ale to mi wystarczyło i zwyczajnie zacząłem
swoją opowieść. Ponownie przeniosłem się myślami wstecz — do najgorszych lat mojego życia.
— Jako nastolatek zawsze wyglądałem na starszego, niż byłem w rzeczywistości —
rozpocząłem spokojnie, mimo że moje serce przyspieszyło swój bieg za sprawą tamtych
wspomnień. — Właśnie to było moją przepustką, by dostać się do towarzystwa, przez które
stoczyłem się na dno. Teraz brzmi to żałośnie, ale dla rozżalonego czternastolatka
zaprzyjaźnienie się z szesnastolatkami było niemałym wyczynem. Czymś, czym mogłem się
szczycić. Za wszelką cenę chciałem się przed nimi popisać, a odejście matki ułatwiło mi
podejmowanie pochopnych decyzji. Szczególnie tej jednej, która zaważyła na moim życiu na
praktycznie cztery lata. Doskonale pamiętałem chwilę, gdy Rex, chłopak, z którym wtedy się
zadawałem, zaproponował mi pozornie niewinną pracę. Jego kuzyn był jednym z głównych
dostawców Willa Marseli zajmującego się zarówno przemytem narkotyków, jak i organizacją
nielegalnych walk. W tamtym okresie nawet nie zastanawiałem się nad konsekwencjami
sprzedaży kilku skrętów. To, co początkowo było okazjonalnymi zleceniami, szybko zmieniło się
w rutynę. Lekki towar zastąpiły twarde dragi, a ja wciąż byłem nieświadomy zbliżającego się
upadku.
Na moment przerwałem swój wywód, biorąc głęboki oddech. Roztrząsanie tego tematu
zawsze wyprowadzało mnie z równowagi. Często zastanawiałem się, jak mogłem być tak głupi i
naiwny. Za wszelką cenę chciałem usprawiedliwić swoje czyny tchórzliwym odejściem matki,
ale tak naprawdę sam podejmowałem złe decyzje. Nie zrobiła tego za mnie moja rodzicielka, to
ja byłem odpowiedzialny.
— Wpadłeś? — zapytała Leah.
 Wydawała się autentycznie przestraszona.
— Tak i nie — odpowiedziałem. — Nie w sposób, o jakim myślisz. Przed pierwszą klasą
liceum zaprzyjaźniłem się z Asą, który od niepamiętnych czasów miał drobne zatargi z Drakiem
Reynoldsem. Rozpoznałem Drake’a podczas jednej z ich bójek i zrozumiałem, z kim miałem do
czynienia. Niejednokrotnie kręcił się wokół mojego narkotykowego towarzystwa. Jedni roznosili
narkotyki, a inni zajmowali się walkami w klatkach. Wtedy sądziłem, że Drake również wkroczył
na ten niepewny rynek. Jednakże prawda okazała się przewrotna.
Opowiedziałem jej o pobiciu sprzed trzech lat, które przyniosło mi dług w kwocie setek
tysięcy dolarów. I o tym, że osobami, które za tym stały, byli moi szemrani przyjaciele
zatrudnieni na zlecenie Drake’a.
— Dlaczego to zrobił? — zapytała wyraźnie zdezorientowana Leah.
— Do dziś tak naprawdę nie wiem — wyznałem zgodnie z prawdą. — Myślę, że obawiał
się rozmów, których byłem naocznym świadkiem. Może ubzdurał sobie, że widziałem więcej niż
w rzeczywistości. A może miał syndrom bogatego dupka, który chciał się odegrać na mnie i na
Asie. Nie jestem pewien.
— Nie nurtuje cię to?
— Już nie — mruknąłem, kręcąc głową. — Nie po tym, jak udało nam się wydostać z
tego syfu, a jego ojciec załatwił mu nauczanie indywidualne na ostatnie dwa miesiące.
Antonio Reynolds najwyraźniej naprawdę obawiał się skandalu, który mógłby wywołać
jego uparty synalek, skoro postarał się, żeby ten nie wchodził nam w drogę i nie prowokował do
puszczenia w obieg zebranych dowodów. Po rozmowie z Hope Drake zniknął ze szkoły.
— Nam? Co masz na myśli? — zapytała Leah, która od razu wychwyciła to kluczowe
słowo.
— Spłacenie takiego długu wydawało się niemożliwe, póki Asa nie zaproponował mi
swojej pomocy — wyznałem niechętnie. Wstyd na myśl, że wplątałem w ten bajzel swojego
przyjaciela, wciąż palił moje wnętrze. — Podczas gdy sam miesięcznie sprzedawałem narkotyki
warte dziesiątki tysięcy, Asa wchodził na ring. Dopiero kiedy atmosfera zaczęła się zagęszczać,
Hope nas z tego wszystkiego wyplątała.
— Hope? — sapnęła zaskoczona nagłym zwrotem akcji.
— Owszem — parsknąłem. — Ta dziewczyna ma większe jaja niż niejeden facet.
Okazuje się, że Antonio Reynolds, czyli nie tylko ojciec naszego wroga, ale i znany polityk, jest
szefem przedsięwzięcia, w którym tkwiliśmy przez lata. A Hope rozwiązała naszą umowę z nim
poprzez szantaż i podpisała pakt z diabłem.
W zupełnej ciszy Leah wydawała się analizować to wszystko. Cała historia była cholernie
skomplikowana, a zaskoczenie wymalowane na jej twarzy było adekwatne do przedstawionego
przeze mnie bałaganu.
— To dużo informacji do przyswojenia — wymamrotała skołowana i zacisnęła palce na
nasadzie nosa.
— Nie wątpię — odparłem. — Po prostu tajemnice nigdy nie wychodziły na dobre naszej
przyjaźni. Jeśli nie jesteś gotowa rozmawiać o tabletkach, rozumiem. Chcę tylko, żebyś
wiedziała, że możesz mi ufać.
Leah wyprostowała się nieznacznie i odwróciła się ku mnie z zaciętym wyrazem twarzy.
Opuściła jedną z nóg na chodnik, usadawiając się tak, że jej kolano zetknęło się z moim udem.
Kosmyk włosów opadł na jej skroń, ale zanim spróbowałem go odgarnąć, Leah zacisnęła
szczupłe palce na moim nadgarstku.
— Ufam ci — wyznała. — Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo chcę ci o
wszystkim powiedzieć. Tylko mam wrażenie, że jeśli teraz zacznę mówić, to nie poprzestanę na
bezsenności. Jej nasilenie nadeszło wraz z naprawdę szalonym odkryciem, ale żebym mogła ci o
nim powiedzieć, najpierw mój brat musi poznać prawdę. Zasługuje na to.
Kiwnąłem głową na znak zgody, mimo że zżerała mnie nieodparta ciekawość. Ale
uszanowałem jej wolę i podniosłem się, wyciągając w jej stronę dłoń. Na ustach Leah zagościł
niemrawy uśmiech, gdy przyjęła pomoc i pozwoliła podciągnąć się do pionu. Żadne z nas nie
spodziewało się, że Leah nagle zasłabnie. Jej skóra straciła kolor i dziewczyna gwałtownie
zatoczyła się do przodu. Działałem mechanicznie. Chwyciłem ją w pasie i szarpnąłem mocno, tak
że wpadła mi w ramiona.
— Wszystko w porządku? — zapytałem pospiesznie, gdy nieprzytomnie zamrugała
powiekami.
— To tylko skutek przemęczenia. — Chrząknęła.
Chwilę później wyglądała, jakby nic się nie stało. Rumieńce powróciły na jej policzki i
pewna swojej siły odsunęła się ode mnie. Z marnym skutkiem, bo ponownie straciła równowagę.
Stanowczym ruchem przyciągnąłem ją do siebie i zacisnąłem dłonie na jej biodrach. Cicho
westchnęła, gdy zderzyła się ze mną i przytrzymała się moich rąk.
Nasza bliskość mnie nie przerażała, ale ta iskra żarząca się we mnie tak. To było coś
nowego. Nad nami jaśniały miliony punkcików, a ja potrafiłem patrzeć tylko na nią. Walczyłem z
napływem różnorakich emocji, a jej wzrok skupił się na tatuażu wyłaniającym się zza kołnierza
mojej bluzy. Skomplikowana mandala, w której kryła się mitologiczna postać Meduzy, kończyła
się tuż nad moimi obojczykami. Właśnie tego miejsca dotknęła opuszkami palców. Zdawała się
autentycznie zaintrygowana czarnym tuszem i nieświadoma, co ze mną robił jej niewinny dotyk.
Poczułem się, jakby mną potrząśnięto, a wszystkie bodźce, które dotychczas przechodziły obok,
powróciły do mnie. Zupełnie jakby Leah wyrwała mnie z wieloletniego odrętwienia. Wziąłem
głęboki oddech i po prostu skupiłem się na tym, by czuć.
Czasami to wszystko wydawało mi się zaledwie iluzją. Miałem wrażenie, że zamknę oczy
i gdy je otworzę, nas nie będzie.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 32.

Udoskonaliłam do perfekcji umiejętność udawania — robiłam to na tyle dobrze, że

granica pomiędzy prawdą a fikcją zaczynała mi się zamazywać. Dojście do tego zajęło mi lata. W
końcu ludzie przestali odróżniać moją twarz od maski, emocje od obłudy, życie od
funkcjonowania. Czasami potrafiłam nabrać nawet samą siebie. Wmawiałam sobie, że zostałam
pięknie złamana przez miłość, a nie rozbita w pył.
Mdłości towarzyszyły mi przez cały poranek. Ze znużeniem siedziałam przy kuchennym
blacie, zmuszając się do przełknięcia każdego kolejnego kęsa jabłka. W połowie poddałam się,
wyrzuciłam owoc do kosza i wymieniłam go na jogurt pitny. Zrealizowanie pochmurnego
scenariusza, który przyszykowałam na dzisiejsze popołudnie, mogło odbyć się zgodnie z planem,
jedynie jeśli nie zemdleję z wycieńczenia i nie rozbiję sobie przy tym czaszki. Dlatego niechętnie
opróżniłam buteleczkę z malinowym napojem i ruszyłam do wyjścia. Chwyciłam w przedpokoju
kluczyki do samochodu. W tej samej chwili dobiegł mnie głośny tupot stóp i rozległo się
wściekłe wołanie mojego brata. Ze zmarszczonymi brwiami obserwowałam Leo, który zbiegł ze
schodów niczym huragan. Byłam przekonana, że już dawno wyszedł na poranny trening futbolu.
— Szlag! Zaspałem! — krzyknął, co było wyjaśnieniem jego obecności. — Trener urwie
mi wszystkie kończyny i wciśnie tam, gdzie słońce nie dochodzi! Jeden piątek w miesiącu, tylko
jeden trening odbywający się rano, a ja musiałem na niego zaspać!
Z rosnącym rozbawieniem obserwowałam panikującego brata, za którym rozpięty plecak
powiewał niczym chorągiewka. Zapomniał też o rozporku. Włosy Leo były szalonym bałaganem
— sterczały we wszystkich kierunkach — a skóra na policzku była naznaczona odgnieceniem po
poduszce.
— Nie przesadzasz? — zapytałam, czym zwróciłam na siebie jego uwagę.
— Widziałaś kiedykolwiek nasz trening? — mruknął, a ja potaknęłam powoli. — Za
każdą minutę spóźnienia bez dobrej wymówki daje jedno okrążenie. Przy czym w zależności od
humoru mnoży je przez określoną liczbę. A przez resztę treningu daje spóźnionemu wycisk,
jakich mało.
— Więc… — bąknęłam pod nosem, gdy zerknęłam na nadgarstek, na którym tkwił
srebrny zegarek. — Masz do pokonania co najmniej czternaście okrążeń.
Posłał mi kwaśną minę, pospiesznie założył buty i dopadł drzwi, które bez zająknięcia
zamknęłam za nami na klucz. Z politowaniem obserwowałam, jak klnie na wiecznie zacinające
się drzwi garażowe, i wybrałam ten moment na odezwanie się.
— Spożytkuj ten czas na zapięcie rozporka.
Dojazd na szkolny parking zajął nam praktycznie tyle samo czasu co zwykle —
wyjątkowe piractwo Leo nie robiło na mnie wrażenia, bo sama zawsze jeździłam z taką
prędkością. Ale w trakcie jazdy dotarło do mnie, że jego gwałtowna pobudka odwróciła moją
uwagę od rosnącego we mnie niepokoju. Nie na długo, ale przez chwilę nie rozmyślałam nad
tym, co musiałam mu powiedzieć. Rzeczywistość uderzyła we mnie ze zdwojoną siłą, dopiero
gdy wysiadłam z samochodu i dostrzegłam jego oddalającą się sylwetkę. Odetchnęłam głęboko,
przezwyciężyłam chaos panujący w mojej głowie i potruchtałam za nim.
— Leo! — zawołałam, gdy pospiesznie wymijał zebranych uczniów. Zanim zniknął w
harmiderze Loyola High School, chwyciłam go za nadgarstek. — Możemy pogadać po szkole?
Wykrztuszenie tego przez ściśnięte gardło uświadomiło mi, że już nie było odwrotu.
— Jasne — zgodził się wyraźnie zaskoczony moją determinacją. Jego mina wyrażała
chęć dociekania, ale najwyraźniej pośpiech zwyciężył nad ciekawością i ruszył przed siebie.
 Wzięcie się w garść i niepoddanie się panice napierającej zewsząd nie należało do
prostych rzeczy. Radzenie sobie samej z problemami to był mozolny proces. Ale bez
pokonywania własnych granic nigdy nie byłoby nam dane ruszenie do przodu. W przyszłość.

— Mała Preston, ostatnio rzadko cię widuję — powiedział na powitanie Damon. — Bez
twojej pięknej twarzyczki moje życie to pasmo smutku i nudy.
Zwolniłam pogoń do klasy, w której miałam trzecie zajęcia, i odwzajemniłam łobuzerskie
spojrzenie blondyna. Jego widok uświadomił mi, że rzeczywiście w ostatnich dniach nieczęsto na
siebie wpadaliśmy. W aktualnym stanie nawet nie odczułam jego nieobecności, ale zobaczenie
go przywołało na moje usta szeroki uśmiech. Osobowość Damona idealnie tłumiła pędzące myśli
— był za głośny i wymagał zbyt wiele uwagi.
— Najwyraźniej masz bardzo monotonne życie, skoro jestem jego jedynym
urozmaiceniem — zauważyłam kpiąco.
— Jesteś jego najciekawszym urozmaiceniem — podkreślił wesoło, na co przewróciłam
oczami.
— Chciałabym powiedzieć, że odgrywasz podobną rolę w moim marnym żywocie, ale
byłoby to kłamstwo — parsknęłam żartobliwie, choć czaiła się za tym pewna melancholia.
Z chęcią zamieniłabym się miejscami z kimś, kto mógł się cieszyć przyziemnymi
drobnostkami i nie martwić się szaloną rzeczywistością. Z kimś, kto naprawdę mógł żyć.
— Jak zawsze nieczuła w obliczu moich amorów — westchnął teatralnie, by sekundę
później spoważnieć. — Wszystko u ciebie w porządku?
— Potrafisz zmienić temat — mruknęłam, zaciskając palce na pasku torebki.
— To się nazywa elastyczna osobowość — rzucił głupkowato, przez co zmarszczyłam
brwi.
— Nie sądzę — odparłam. — Powiedziałabym raczej, że to rozdwojenie jaźni.
— I kto tu potrafi zmieniać temat? — zakpił i kiwnął głową, pozdrawiając kogoś
przechodzącego obok.
W ciągu zaledwie dwóch minut przywitał się z co najmniej piętnaściorgiem ludzi. Jego
rozpoznawalność wciąż mnie zadziwiała.
— Ostatnio nie było kolorowo — przyznałam cicho, zerkając na niego kątem oka. — Ale
wydaje się, że powoli wszystko zmierza w odpowiednim kierunku.
— Czekam na dzień, kiedy w końcu powiesz mi tak — westchnął. — „Tak, wszystko u
mnie dobrze”.
— Cóż, to chyba jest nas dwoje.
Nie odważyłam się przyznać na głos, że ten upragniony dzień może nigdy nie nadejść —
że nie dojdę do momentu, w którym będę czuła całkowity spokój.
Kilka godzin później z roztargnieniem machałam nogami z murku, na którym siedziałam.
Bryza chłodziła moją skórę, a słońce ogrzewało ją swoim blaskiem. To wydawało się
odpowiednie miejsce na roztrząsanie przeszłości — na zburzenie tego pseudoładu. Promenada o
tej porze była wolna od turystów, a widok oceanu nieco zmniejszał moje zdenerwowanie.
— Przepraszam za spóźnienie — wysapał Leo, który niespodziewanie pojawił się tuż
obok mnie. — Musiałem odwieźć Evana do domu, bo zakochana para zmyła się wcześniej.
Ledwo zauważalnie potaknęłam skupiona na rozpraszających się myślach w mojej
głowie. Przygotowana przemowa niespodziewanie stała się bezładnym zlepkiem słów —
wszystko straciło sens. Łomot mojego serca zagłuszał dźwięki dookoła i jedynym, na czym
mogłam się skupić, były właśnie te pojedyncze uderzenia. Zmusiłam się do spojrzenia bratu w
oczy, mimo że miałam ochotę uskoczyć wzrokiem w bok z obawy przed emocjami, które
niedługo tam odnajdę.
— Ta rozmowa jest chyba jedną z najtrudniejszych, z jakimi przyszło mi się zmierzyć —
wychrypiałam, co wzbudziło czujność Leo. — Chcę, żebyś wysłuchał mnie do końca, nim
zdecydujesz, co zrobisz z tymi informacjami.
Nim zdecydujesz, czy mi wierzysz, czy mnie nienawidzisz. To zdanie nie opuściło moich
ust, ale obawa idąca wraz z tą myślą prawie pozbawiła mnie tchu.
— Okej, to lekko niepokojący początek — odparł głosem pełnym napięcia.
— Obiecaj — wykrztusiłam z zaciśniętym gardłem.
Zmarszczył brwi wyraźnie zdezorientowany, ale kiwnął głową na znak, że się zgadza.
— Obiecuję.
— Żebyś zrozumiał to wszystko, muszę ci wyznać naprawdę odpychające rzeczy —
powiedziałam, wycierając spocone dłonie o postrzępione spodnie. — Rzeczy, których dopuściła
się nasza matka. Nie robię tego, żebyś nienawidził jej tak mocno, jak ja sama jej nienawidzę.
Chcę, żebyś zrozumiał, co ukrywa za tą wyidealizowaną maską — przerwałam, gdy starałam się
znaleźć odpowiednie słowa na rozpoczęcie. — Zawsze odczuwałam przepaść między tym, jak
traktowała ciebie i mnie. Wtedy, gdy byłyśmy same. W obecności innych powstrzymywała się od
gorzkich słów i obelg. Na forum udawała dobroduszną matkę, ale w rzeczywistości ledwo znosiła
mój widok. Myślę, że gdyby nie Isaac, nie poradziłabym sobie z jej nienawiścią do mnie. To
ciągnęło się przez lata, ale nasiliło się przed moim wyjazdem do internatu. Co zabawne, nie
skończyło się wraz ze zmuszeniem mnie do wyjazdu.
Kontynuowałam swoją opowieść, mimo że widziałam zszokowanie na twarzy brata.
Trzęsącym się głosem opowiedziałam mu, jak matka szantażem wymusiła na mnie wyjazd do
wybranej przez nią szkoły z internatem. Jak głośno umotywowała tę decyzję moim
nieposłuszeństwem, mimo że tak naprawdę nigdy nie zrobiłam niczego na tyle znaczącego, by
odesłać mnie do innego kraju. Opowiedziałam mu o każdej drobnostce. Od jej gróźb, gdy
zabraniała mi komukolwiek wyjawić, dlaczego posłusznie się zgodziłam, po fakt, że zapobiegła
mojemu pojednaniu się z Isaakiem, przechwytując moje listy. Nie wspomniałam tylko o tym, że
to wszystko zmusiło mnie do brania tabletek nasennych. Że wspomnienia atakowały mnie z
każdym przymknięciem powiek. Ostatecznie skończyłam na najświeższej sprawie — na jej
kłamstwie na temat babki, od której mogliśmy otrzymać ogromną sumę pieniędzy. Słowa
napływały i nagle skończyły się. Nastała cisza — dotkliwa i pełna napięcia. Czułam ciśnienie,
które wywoływało dokuczliwy szum w moich uszach. Wiedziałam, że gdybym oderwała dłonie
od kolan, na których mocno zaciskałam palce, ich drżenie byłoby widoczne.
— Cholera — wyszeptał mój brat. Tym samym odezwał się pierwszy raz po kilku
minutach milczenia, które między nami zapadło. — Nie wiem, co powiedzieć. To… ja…
— Przepraszam, że nie powiedziałam ci o tym wcześniej — zaczęłam cicho, ale Leo
przerwał mi, gwałtownie podnosząc się z murku, na którym siedzieliśmy.
Kilkakrotnie potarł zarośnięty policzek, by ostatecznie nerwowo przeczesać włosy. Jakby
nie wiedział, co ze sobą zrobić. Ani razu na mnie nie spojrzał, a ucisk w mojej piersi stawał się
nie do zniesienia.
— Potrzebuję chwili.
Nawet nie zdołałam otworzyć ust, nim Leo ruszył przed siebie. Oczy zaszły mi łzami, gdy
przyglądałam się jego oddalającej się sylwetce, ale żadnej z tych łez nie pozwoliłam spłynąć.
Dławiłam się tłumionym płaczem. O wątłych nogach dotarłam do samochodu, a tam pozwoliłam
na przerwanie tamy i szlochałam bez przerwy, póki napięcie nagromadzone we mnie w ciągu
ostatnich dni nie opadło. Aż demony w mojej głowie nie ucichły. Spojrzałam we wsteczne
lusterko na tę obcą sobie dziewczynę i zaśmiałam się drwiąco — właśnie to ukrywałam w tłumie
pod maską beznamiętności. Za wszelką cenę chciałam uchodzić za silną, a byłam słaba. Czyż to
nie było żałosne? Trzymałam się złudzenia w nadziei, że kiedyś stanie się rzeczywistością. Z
wiarą, że największa słabość kiedyś zmieni się w siłę.
To, co miało być chwilą, zmieniło się w długie godziny. Dotarłam do domu i położyłam
się. Patrzyłam w sufit, a każdy dźwięk dochodzący zza drzwi mojej sypialni dawał mi złudną
nadzieję. Ale on nie wrócił. Ironia tkwiła w tym, że byłam świadoma tego, co może nadejść, a
moje serce i tak ucierpiało.
 Rozdział 33.

Posiadanie nowobogackich rodziców miało jeden zasadniczy plus — ich częstą

nieobecność. Weekendy spędzali, pławiąc się w przepychu pośród snobistycznych przyjaciół.
Jeśli w ogóle można było nazwać tak kogoś, kto odwróciłby się od nich w chwili utraty majątku.
Bez matki przebywanie w domu stawało się do zniesienia. Przynajmniej nie musiałam się
obawiać możliwej konfrontacji Leo i naszej rodzicielki. O ile ona nadejdzie.
Tak naprawdę wciąż nie wiedziałam, co o tym wszystkim myślał mój brat. Odkąd
pozostawił mnie przy plaży, nie dał znaku życia. Miałam świadomość, że potrzebował czasu, ale
byłabym spokojniejsza, wiedząc, że był bezpieczny. Gdziekolwiek by siedział o pierwszej w
nocy.
Z obawami kłębiącymi się w głowie poruszałam pędzlem po zapełniającym się płótnie.
Delikatne ruchy niepasujące do mojego samopoczucia przekształcały w obraz nawałnicę moich
myśli. Piękno patrzącej na mnie baletnicy było uderzające — subtelne rysy, idealna fryzura,
arystokratyczne policzki. Na nic zdawała się jednak perfekcyjna poza, gdy za sznurki pociągał
ktoś inny. Powabnie uniesione nadgarstki były spętane więzami. Była idealna, ale płaciła za to
byciem porcelanową marionetką.
Sygnał przychodzącej wiadomości wyrwał mnie z transu. Chwyciłam za telefon z iskrą
nadziei, ale imię widniejące na wyświetlaczu nie było tym, którego oczekiwałam. Galopujące
serce powoli zwalniało swój bieg. Z westchnieniem kliknęłam wiadomość od Isaaca, a pędzel
tkwiący jeszcze chwilę temu w mojej lewej dłoni potoczył się po prześcieradle rozłożonym na
podłodze. Leo jest bezpieczny. To krótkie zdanie uspokoiło mnie i jednocześnie
zdekoncentrowało, bo nie byłam pewna, dlaczego mój brat spędzał ten czas właśnie z Isaakiem.
Ale powód nie był ważny, nie dopytywałam o szczegóły i po prostu podziękowałam za
informację.
Po kolejnych dwudziestu minutach dopracowywania obrazu zdecydowałam się
posprzątać bałagan. Zamoczyłam pędzle i paletę, złożyłam brudne prześcieradło, by ostatecznie
ruszyć boso do łazienki. Tam pozbyłam się rozciągniętego podkoszulka, który kiedyś był biały, a
teraz nosił na sobie dziesiątki śladów farb. Plamy ozdobiły również moją skórę — były na
policzku, skroni i nadgarstkach. Stopniowo zmywałam brud, cały czas patrząc na siebie w
lustrze. Spoglądałam w swoje ciemne tęczówki i starałam się przekonać samą siebie, że to było
normalne — że zapomnienie, kim się jest, nie było niczym złym.
Nie pamiętałam dokładnego momentu, w którym tabletki utuliły mnie do snu. To, co
czekało na mnie po drugiej stronie, było odzwierciedleniem moich najgorszych koszmarów.
Patrzyłam na oddalającą się sylwetkę Isaaca niezdolna do jakiegokolwiek ruchu — niezależnie
od tego, jak żarliwie się szarpałam. A potem wpychano mnie w kolejną otchłań, gdzie pełen
pogardy brat wyrzucał mnie ze swojego życia. Stałam sama pośród mroku, świadoma, że nie
miałam nikogo, kto mógłby mnie z niego wyciągnąć.
— Leah! — Nawoływanie dobiegało z oddali. — Hej, to zły sen! Obudź się!
Otworzyłam napuchnięte powieki i z szarpnięciem zerwałam się, wpadając prosto na
chłopaka siedzącego na brzegu łóżka. Jego włosy były potargane, a wciąż nieogolony zarost
dłuższy. Ale to jego spojrzenie skupiło na sobie całą moją uwagę — to, co się w nim czaiło.
Wyglądał na zupełnie pokonanego i zrezygnowanego.
— Leo — wyszeptałam zdumiona jego obecnością. — Wróciłeś.
To, co zdarzyło się kilka sekund później, było zaskakujące i kompletnie nieoczekiwane.
Otuliło mnie ciepło ramion, a uścisk był tak ciasny, że o mało nie straciłam tchu. Wciąż otaczał
nas półmrok, co oznaczało, że za oknem dopiero świtało. Kołdra zebrała się między nami, ale
Leo zlekceważył to i po prostu mnie przytulał. Emocje dotkliwie ścisnęły mnie za gardło, przez
co nie mogłam powstrzymać nabiegających do oczu łez.
— Przepraszam — wychrypiał w moją szyję. Głos miał drżący, jakby walczył z płaczem,
i właśnie ta niestabilność sprawiała, że sama nie potrafiłam stłumić emocji. — Tak bardzo cię
przepraszam.
— Nie masz za co — odparłam cicho, czując, jak łza spływała z mojego policzka na jego
koszulkę.
— Powinienem był cię chronić — szepnął. — Jestem starszym bratem i to ty powinnaś
mieć we mnie oparcie. Niezależnie od zła, które na ciebie czyha. Tego, czy jest to wredna
koleżanka, czy nasza matka. To ja powinienem był powstrzymać ból, który towarzyszył ci przez
lata.
— Jest dobrze — powiedziałam, mimo że rzeczywistość odbiegała od tego stanu. —
Poradzę sobie z tym.
Leo odsunął się ode mnie na odległość cali, chwycił moje policzki i delikatnie starł z nich
łzy. Patrzył na mnie z determinacją, która dała mi nadzieję na przyszłość.
— My sobie poradzimy — poprawił mnie. — Cokolwiek na nas czeka, jesteśmy w tym
razem. Ty i ja. Rodzeństwo Prestonów przeciw światu.
Potaknęłam słabo, a ledwo zauważalny uśmiech wykwitł na moich ustach. Czułam się
całkowicie pokonana i pierwszy raz od długiego czasu poddałam się lawinie uczuć — otucha
przysłaniała żal, a opanowanie zastępowało strach.
— Kocham cię, starszy bracie.
— Też cię kocham, siostrzyczko.

Stałam zamyślona na balkonie, gdy Leo wrócił do mojej sypialni, świeżo ogolony i po
prysznicu. W ciszy oparł się o barierkę, wpatrując się w pierwsze promienie słońca, które budziły
okolicę. Towarzyszący nam spokój był złudny i doskonale zdawałam sobie z tego sprawę — za
kilka godzin matka wróci i wszystko się skomplikuje. Przez lata nauczyłam się obcować z nią
mimo jej fałszu, ale dla mojego brata będzie to coś nowego. Nie byłam pewna, jak poradzi sobie
z patrzeniem na nią i milczeniem.
— Wiesz, że nie możesz okazać swojego gniewu? — powiedziałam poważnie. —
Jeszcze nie możemy wyciągnąć tego wszystkiego na wierzch.
Obserwowałam jego dłonie, które gniewnie zacisnęły się na balustradzie. Czułam, że
ogarnięcie tej wściekłości będzie trudne nawet dla mojego brata. Zawsze zazdrościłam Leo tego,
z jaką łatwością panował nad emocjami — cierpliwość i samokontrola były jego cechami
rozpoznawczymi. Jeśli tkwił pośrodku kłótni, był osobą, która rozwiązywała problem. Jednak w
tej sytuacji nie było wyjścia i chyba właśnie to go dobijało.
— Wiesz, że jesteś cholernie silna? — zapytał. Cały ciężar napiętego ciała przeniósł na
ramiona wsparte o poręcz balkonu, gdy zerknął na mnie kątem oka. — To, że wciąż tu stoisz i
codziennie mierzysz się z jej wzrokiem. Dowiedziałem się o wszystkim niespełna dwanaście
godzin temu i sama myśl, że mam ją zobaczyć, pozbawia mnie panowania nad sobą.
— Cztery lata dystansu pomagają wypracować silną wolę. — Zaśmiałam się cierpko.
Chciałam dodać, żeby nie mylił tego z siłą, ale po prostu milczałam.
— Nie wytrzymam tutaj — mruknął Leo. — Z nią pod jednym dachem.
 — Dwa dni, tyle nas dzieli od wolności — powiedziałam. — Cokolwiek postanowimy,
musimy poczekać dokładnie dwa dni. W poniedziałkowe popołudnie spotkamy się z Brownem i
zdecydujemy, co chcemy zrobić. Z pieniędzmi od babki Lucindy możemy naprawdę wiele.
Przez kilka minut żadne z nas się nie odzywało. Spoglądałam na ciągnącą się przed nami
przestrzeń, na te wyidealizowane domy pełne przepychu, świadoma, że już niedługo będę mogła
się od tego uwolnić. Już za chwilę, bo właśnie tym był czas, jaki dzielił mnie od wolności, gdy od
lat żyłam w koszmarze.
— Babka to chyba nasz anioł stróż.
— W rzeczy samej — zgodziłam się ze zdawkowym uśmiechem, gdy poczułam wibracje
telefonu. — Hope też daje radę…
Opuściliśmy dom jeszcze przed powrotem rodziców — postaraliśmy się o to, gdy
pospiesznie pakowaliśmy rzeczy potrzebne do plażowania. W samochodzie zajęłam fotel
pasażera. Pojechaliśmy w kierunku South Bay. Zbawienny plan spędzenia dnia na plaży
przedstawiła nam wytatuowana blondynka narzekająca na przyjaciół domagających się rozrywki.
Napawałam się beztroską słonecznego poranka. Tym przejrzystym niebem, ciepłymi
promieniami i wiatrem uderzającym w moją twarz przez otwarte na oścież szyby. To mogła być
naprawdę udana sobota.
— Musimy przejść kawałek na nogach — powiedział Leo, chwytając torby wypełnione
ręcznikami i kocami. — Zawsze korzystamy z dalszych krańców plaży, które są wolne od
turystów.
Zgodnie z jego słowami przeszliśmy dziesięciominutową trasę przy brzegu oceanu, aż
dotarliśmy do miejsca, gdzie rozłożyła się grupka znanych mi osób. Najwyraźniej większość
dotarła tu przed chwilą, bo wciąż rozkładała leżaki i koce. Tuż przed zielonymi wzniesieniami,
przy których ustawili swoje małe obozowisko, mogłam dostrzec prowizoryczne ławki zbudowane
z kawałków pniaków i desek otaczające pozostałości ogniska. Najwyraźniej często organizowano
tu imprezy.
— Czy mnie oczy nie mylą? — zawołał uśmiechnięty Nathaniel. — Leah Preston
zaszczyciła nas swoją obecnością? Wystarczyło zakończenie przerwy wiosennej, żeby wyszła ze
swojej nory.
Przewróciłam oczami na komentarz odnoszący się do mojej nieobecności na imprezach
podczas minionej przerwy wiosennej, która rozpoczęła się tuż po urodzinach Isaaca. Ominęłam
je z premedytacją. White najwyraźniej był pamiętliwy, choć minęły od tamtego czasu ponad dwa
tygodnie.
— Cloney chyba brał z niej przykład, bo wcięło go gdzieś na cały wiosenny maraton —
dodał Evan.
Przechwyciłam swoją torbę z rąk uśmiechniętego Leo i mimochodem wskazałam palcem
na Nate’a.
— Ach, skoro wypominamy sobie pierdoły, to wspomnę, że to ty i twój braciszek
ominęliście moje urodziny — zauważyłam zaczepnie, na co zrzedła mu mina, a kilka osób
parsknęło śmiechem.
Wszyscy wiedzieli, że dostali szlaban po zrobieniu kolejnej głośnej imprezy podczas
wolnego. Sąsiedzi skarżyli się na hałas. Najwyraźniej zezwolenie rodziców na zorganizowanie
popijawy nie uwzględniało obecności ponad dwustu osób. Tak oto małżeństwo White’ów
dowiedziało się o skali zabaw swoich synów. A czara goryczy przelała się, gdy w pralni znaleźli
prześcieradło upaprane fluorescencyjną farbą wiadomego pochodzenia. Zmusili synów do
opuszczenia kampusu, pozostania w domu przez kolejne półtora tygodnia i dojeżdżania na
uczelnię, byleby upewnić się, że bliźniacy będą przestrzegali kary, którą im wyznaczyli.
 — To cios poniżej pasa — bąknął, na co parsknęłam pod nosem.
— Ty zacząłeś.
— Oj, chwyciła cię za jaja, bracie — zaśmiał się Matthew, posławszy mi
porozumiewawczy uśmiech.
Wolna od uwag dąsającego się Nathaniela zaczęłam rozkładać swoje rzeczy tuż obok
Hope, która przywołała mnie do siebie zachęcającym gestem dłoni. W trakcie układania
wygodnego posłania do wylegiwania się na słońcu zauważyłam padający na mnie cień. Zsunęłam
okulary przeciwsłoneczne na czubek nosa i spotkałam się z połowicznie beznamiętnym
wzrokiem Isaaca, który rzucił swoje manatki tuż obok moich. Ot tak zaczął rozkładać się po
mojej dotychczas wolnej stronie.
— Ze wszystkich dostępnych miejsc wybrałeś właśnie to? — zapytałam rozbawiona.
— Wybrałem najlepsze — powiedział, mrugając do mnie.
To sprawiło, że poczułam dziwne ciepło w dole brzucha. Zmieszana zdobyłam się jedynie
na przewrócenie oczami, co mógł zauważyć nawet przez ciemne szkła okularów.
Odwróciłam głowę w samą porę, by dostrzec baczne spojrzenie Ciredman. Leżenie przy
niej aktualnie już nie wydawało się taką dobrą opcją. Jej ostatnie komentarze były wystarczająco
kłopotliwe — nie potrzebowałam kolejnych. Na szczęście Asa był idealnym odwracaczem uwagi
i sekundę później jego wołanie zmusiło Hope do oddalenia się. Jeden kłopot mniej.
— Moja ulubienico, posmarujesz mi plecy? — zapytał Evan z kuszącym uśmieszkiem na
ustach. Nawet w zwykłej rozmowie potrafił zachować flirciarski ton. — Nie chcę nabawić się
oparzeń, a poproszenie o to Hope grozi utratą głowy. Jej chłoptaś zmienił się w psa gończego.
— Pieprz się! — krzyknął Asa, który dosłyszał to mimo odległości.
Prychnęłam cicho, wstałam ze swojego miejsca na kocu i chwyciłam tubkę kremu. Na ten
moment prócz blondynki byłam jedyną dziewczyną w tym gronie, a proszenie kumpli o
rozsmarowanie balsamu najwyraźniej odbierało facetom męskość. Bez zbędnych emocji
pokryłam filtrem szerokie plecy Evana, które zawdzięczał futbolowi, i zakończyłam swoją
robotę.
— Gotowe — odparłam swobodnie.
Klepnęłam go w łopatkę, na co chłopak odwrócił się przodem do mnie. Przez niewielką
odległość między nami ta sytuacja mogłaby być uznana za intymną, gdyby nie był to Evan. Ten
facet był równie zmysłowy, co szkodliwy — podrywanie było jego domeną, ale zawsze kryła się
za tym naturalna wesołość. Po prostu nie traktował tego poważnie. Posłał mi psotne spojrzenie,
które zapowiadało gadkę o odwdzięczeniu się w smarowaniu kremem. Ale zanim otworzył usta,
dostał pokrowcem kluczy. Odwróciłam się w kierunku, z którego nadszedł ostrzał. Ku mojemu
zaskoczeniu strzelcem był Isaac.
— Gdzie jest druga lodówka z wodą? — zapytał chłodno.
— Kurwa — bąknął Witcher, ze zrezygnowaniem rozglądając się dookoła, i podniósł z
piasku klucze do samochodu.
Sekundę później przysłuchiwałam się, jak próbował przekupić Nathaniela dziesięcioma
dolcami, byleby nie iść po zostawioną przez siebie przenośną chłodziarkę.
— Czy ja ci wyglądam na frajera? — wyśmiał go blondyn, co było jednoznaczne z
rozpoczęciem idiotycznej przepychanki słownej.
— Chcesz znać odpowiedź? — zapytał prześmiewczo Asa, włączając się w dyskusję. —
Z chęcią ci jej udzielę.
Oderwałam oczy od rozgrywającej się sceny i spojrzałam na niego. Na pośredniego
sprawcę tego zamieszania. Okulary skrywały głębię szarych tęczówek, ale wiedziałam, że na
mnie patrzył. Obserwowałam go ponad rozgardiaszem i nie mogłam pozbyć się uporczywego
wrażenia, że między nami coś się zmieniło.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 34.

Życie składało się z dobrych i złych momentów, wartościowych i marnych, smutnych i

radosnych. Każda z tych chwil kształtowała nasze postrzeganie świata, ale ostatecznie dużo
łatwiej było skupić się na gorzkich zdarzeniach. Choć tak naprawdę życie było proste. Niewielu z
nas doceniało śmianie się do bólu żeber w towarzystwie przyjaciół, piękno otaczających nas
widoków czy możliwość kochania siebie i innych pełną piersią. W narastającym chaosie
zapominaliśmy czerpać szczęście z drobiazgów i przyziemnych czynności — zawsze można było
znaleźć coś, za co powinniśmy być wdzięczni.
Siła oceanu raz za razem sprawiała, że traciłam równowagę, gdy gwałtownie uderzały we
mnie fale. Z trudnością zdusiłam w sobie krzyk, kiedy zostałam pociągnięta za kostkę prosto w
głębiny. Jednym machnięciem ramion wypłynęłam z powrotem na powierzchnię. Wyplułam
wodę, która wpadła mi do ust podczas zagłębiania się w fale, i odgarnęłam mokre strąki włosów
opadające mi na zaczerwienione policzki. Sprawca całego zdarzenia wynurzył się tuż obok mnie
z wesołością wypisaną na przystojnej twarzy.
— Ale z ciebie palant — parsknęłam, ochlapując wodą roześmianego Evana.
Ostatecznie ruszyłam do brzegu zmęczona czasem spędzonym w oceanie i głucha na
wołania Witchera, który jako jedyny został w wodzie. Stanęłam na mokrym piasku. Spośród
znajomych byłam ostatnią, która towarzyszyła pływającemu chłopakowi. Wszyscy wybrali
wylegiwanie się na słońcu. Przeszłam przez nasze małe obozowisko, mijając ludzi leniwie
rozłożonych na kocach, nim z westchnieniem opadłam na własny tuż pomiędzy śpiącą parą a
Isaakiem obserwującym niebo. Wytarłam się dodatkowym ręcznikiem i położyłam się wygodnie.
Podparłam się łokciami i podążyłam wzrokiem za spojrzeniem Isaaca w samą porę, by dostrzec
przelatujący nad nami samolot — kolejny w ciągu ostatnich trzydziestu minut.
— Oto urok lokalizacji w pobliżu pasów startowych — mruknął chłopak, zerkając na
mnie jakby mimochodem.
Plaża Dockweiler była usytuowana tuż przy największym porcie lotniczym na zachodnim
wybrzeżu Stanów, więc nieuniknioną rozrywką było obserwowanie latających maszyn.
Nastolatkowie tłoczyli się tutaj, bo to miejsce było jednym z nielicznych, gdzie zezwalano na
ogniska. Byłam ciekawa, jak wielu z nich doceniało widok wznoszącego się w niebo samolotu.
— Powiedziałam mu — zaczęłam cicho, wpatrując się w nieświadomego niczego brata,
który rozmawiał z Matthew. — Ale to już zapewne wiesz, zważywszy, że wczoraj był u ciebie.
Isaac spojrzał na mnie, wypuszczając powietrze.
— Nie zagłębiał się w szczegóły — odparł. — Tak naprawdę prócz tego, że w końcu wie
o szaleństwie waszej matki, nie dowiedziałem się niczego nowego.
— To dobrze, bo chcę, żebyś dowiedział się o wszystkim ode mnie. — Westchnęłam.
Tak naprawdę Leo nie znał mojej największej tajemnicy.
— Nie dziś — mruknął Isaac, co kompletnie mnie zaskoczyło. Sądziłam, że będzie chciał
znać prawdę jak najprędzej. — Dziś po prostu cieszmy się beztroskim dniem.
Jego słowa skwitowałam szczerym uśmiechem, który poczułam na policzkach.
— Mogę na to przystać — zgodziłam się pogodnie.
Po południu dołączyła do nas kolejna para będąca posłańcami niosącymi obiad. Męska
część grupy wykorzystała Charliego z Alex, którzy mieli zawitać do nas później, i złożyła u nich
zamówienie. Dzięki nim zdobyliśmy tłuste burgery, nóżki kurczaka i frytki bez opuszczania
naszej leniwej przystani. Godziny mijały, słońce powoli chyliło się ku horyzontowi, a mimo to
przez cały ten czas nie odczuwałam nudy. W odpowiednim towarzystwie zapomnienie
przychodziło łatwo. Śmiech wymazywał troski. Choć raz skupiłam się na tym, co
miałam przed sobą.
— Wydajesz się nadzwyczaj spokojna — odezwała się niespodziewanie Hope.
Oderwałam wzrok od zapierającego dech widoku, jakim był zachód słońca — od tych
czerwonych pierścieni otaczających znikającą tarczę. Podczas gdy reszta zajmowała się
przygotowywaniem ogniska, sama ulotniłam się nad brzeg z dala od gwaru.
— Cóż, to naprawdę dobry dzień — powiedziałam swobodnie. — Najwyraźniej słuszne
jest powiedzenie, że prawda wyzwala.
— Powiedziałaś Isaacowi o twojej nierandce z Rogersem? — zapytała, na co
zmarszczyłam brwi. Tak naprawdę zdążyłam o tym zapomnieć w tym szaleństwie. — Twoja
mina to wystarczająca odpowiedź. Oj, Leah. Uczysz się, ale stanowczo za wolno.
— Co ty pleciesz? — westchnęłam. — Czy przyjdzie nam kiedyś przeprowadzić
przyziemną rozmowę? Bez tych półsłówek i całego napięcia?
— Gdyby nasze życie było normalne, to i rozmowy byłyby inne — parsknęła blondynka,
wkładając do ust żarzącego się papierosa. — Chcesz radę?
— Nawet jak odmówię, to i tak powiesz, co chcesz — bąknęłam, co skwitowała zgodnym
kiwnięciem głową.
— Może nie uczysz się aż tak wolno — mruknęła rozbawiona. — Zacznij być w pełni
szczera z samą sobą. Bo gdy zrozumiesz siebie, rzeczy naokoło ulegną naturalnej przemianie.
Wołanie reszty zmusiło nas do powrotu. Tuż w okolice buchającego ognia, z którego
ulatywały skrzące się iskry. Zmusiłam się do odgonienia natrętnych myśli i zajęłam wolne
miejsce na ławce obok mojego brata. Praktycznie na wyciągnięcie ręki na drewnianej belce obok
siedział Isaac, który podsunął w moją stronę otwarte piwo. Wyjęłam rękę z szerokiej kieszeni
bluzy i przyjęłam butelkę z delikatnym uśmiechem na ustach.
— Uwaga, uwaga, chcę wznieść toast! — powiedział głośno Nathaniel, gdy wstał ze
swojego miejsca i wskazał na nas szyjką piwa. — Mam nadzieję, że mądrze wybraliście uczelnię,
żebym mógł widzieć na co dzień większość z waszych głupich jadaczek…
Słowa chłopaka przypomniały mi o temacie, o którym w ostatnim czasie usilnie starałam
się zapomnieć. Niejednokrotnie przewijał się on w szkole. Każdy zdolny senior chciał się
pochwalić. Ja milczałam, a moją odpowiedzią na ciekawość było stwierdzenie, że podzielę się
decyzją co do uniwersytetu, gdy dokonam ostatecznego wyboru.
— Wzruszyłem się — rzucił przekornie Asa. — Cóż za wyżyny motywacji.
— Siedź cicho i nie niszcz mi przemówienia — odburknął Nate, wznosząc piwo ku
górze. — A przede wszystkim za ostatni miesiąc siedzenia w tych zapyziałych budach!
Posłusznie poszłam za przykładem całego grona i uniosłam butelkę, mimo że czułam
wewnątrz jakiś ciężar. Powoli rozejrzałam się dookoła, po tych uśmiechniętych twarzach, ze
słodko-gorzkim uczuciem. Pierwszy raz od dawna ucieczka setki mil stąd nie wydawała się tak
pokrzepiającym planem.
Droga powrotna minęła nam w całkowitym milczeniu. Zwodniczy umysł podsuwał mi
pochmurne scenariusze zakończenia tego dnia. Sposób, w jaki Leo zaciskał pobielałe palce na
kierownicy, sprawiał, że sama nie potrafiłam się rozluźnić. Z żołądkiem zawiązanym w supeł
stanęłam na podjeździe, zatrzasnęłam drzwi samochodu i odwróciłam się ku pogrążonemu w
ciemności budynkowi. Napięcie okazało się niepotrzebne, ponieważ dom był pusty.
Automatyczna sekretarka powiadomiła nas o nieobecności rodziców, która miała przeciągnąć się
do końca weekendu — najwyraźniej ktoś na górze naprawdę nad nami czuwał. Ich późny powrót
pozwolił nam przeczekać i uspokoić emocje. Byle nie kusić losu niepotrzebnymi spięciami.
 — Czuję się jak w cholernym białym domu — powiedziałam, gdy w poniedziałkowe
popołudnie rozglądałam się po monumentalnym wnętrzu.
Otaczał mnie jasny marmur, który pokrywał praktycznie całą powierzchnię banku, a jego
jedynym przełamaniem była czerń — także marmurowych — płyt podłogowych. Wszystko
krzyczało tu elegancją — od pracowników w identycznych garsonkach i garniturach po
sztywnych ochroniarzy ustawionych przy wyjściu.
— Jakby w każdej chwili mogli nas stąd wyprowadzić — bąknął Leo, spoglądając kątem
oka na mężczyzn przy drzwiach.
Podążyłam za jego wzrokiem, dzięki czemu dostrzegłam znajomego starszego pana
wchodzącego do środka.
Uśmiechnęłam się w stronę Browna, który w swoim trzyrzędowym garniturze w kratę
idealnie pasował do tej formalnej otoczki. Większość przechadzających się klientów wyglądała
podobnie do niego. My się wyróżnialiśmy — szorty i koszulki odznaczały się na tym wystawnym
tle.
— Dzień dobry. — Mężczyzna przywitał się przyjaźnie i skierował swoją uwagę na
mojego brata. — Oficjalnie jeszcze się nie poznaliśmy. Nazywam się George John Brown.
Ledwie opanowałam rozbawienie z powodu tego wręcz arystokratycznego powitania,
przy którym świetnie słychać było brytyjski akcent Browna. Naprawdę przypominał typowych
paniczów z seriali o rodzinach królewskich, gdzie obowiązywała dworska etykieta.
— Leo — odparł krótko mój brat, gdy uścisnął dłoń mężczyzny.
— Naprawdę cieszę się, że zdecydowaliście się przyjść, mimo że sytuacja nie jest
najłatwiejsza — skwitował Brown, wystawiając rękę i gestem nakazując nam przejście dalej. —
Udamy się teraz na piętro, gdzie dalszym etapem zajmie się kierownik banku.
Bez słowa ruszyłam przez szeroki hol w towarzystwie Leo i dostojnego Brytyjczyka.
Winda zawiozła nas na piętro, na którym zatrzymaliśmy się pod hebanowymi drzwiami. Brown
zapukał, a kilka sekund później przywitała nas twarz na oko czterdziestoletniej kobiety. Ciasno
spięty kok był niczym darmowy lifting dla jej skóry, a uśmiech goszczący na jej ustach wydawał
się szczery.
— Panie Brown — odezwała się, kiwając głową staruszkowi stojącemu obok mnie.
Następnie przeniosła wesołe spojrzenie na mnie i mojego brata. — Miło mi państwa poznać.
Jestem Elizabeth Swan i przeprowadzę państwa przez kolejny etap postępowania.
Zajęłam jeden z foteli przed biurkiem, za którym usadowiła się Elizabeth, uprzednio
proponując nam coś do picia. Cała sytuacja była lekko onieśmielająca i abstrakcyjna — nie
codziennie nastolatkowie trafiali do renomowanego banku ze świadomością, że czekały na nich
setki tysięcy dolarów. George podał kobiecie teczkę i wszystko zaczęło toczyć się błyskawicznie.
Grzeczne polecenia napływały i choć każde z nich wykonywałam, te ruchy były machinalne.
Szczerze wierzyłam, że pieniądze nie dawały szczęścia. Jednakże otwierały dotychczas
zamknięte drzwi — ofiarowywały możliwości. W jednej chwili byłam więźniem własnej matki, a
w kolejnej trzymałam swój bilet do wolności.
— Panienko Leah? — usłyszałam i dopiero wtedy wyrwałam się z transu, w który
nieświadomie wpadłam. Zamrugałam powiekami, zerkając na stojącego obok mnie Browna, i
wymieniłam się spojrzeniem z równie roztargnionym Leo.
Nie potrafiłam przyjąć tego ot tak — bez zastanowienia chwycić pieniędzy i przejść nad
tym do porządku dziennego. To byłoby nie fair. Nie tylko wobec mnie i Leo, ale przede
wszystkim wobec Lucindy.
— Chciałabym ją poznać — powiedziałam. — Naszą babkę.
— Oczywiście, dam panience namiary na ośrodek — zgodził się bez zastanowienia
Brown, ale po chwili wyjątkowo spochmurniał. — To, co panienka zobaczy, nie będzie łatwe.
Demencja… to straszna choroba, do tego postępuje szybko. Osoba, którą panienka zobaczy, nie
jest prawdziwą Lucindą. Owszem, ma swoje lepsze momenty, gdy zachowuje trzeźwy umysł, ale
nie ma gwarancji, że w tym tygodniu czy w kolejnym miesiącu nastąpi ten dobry dzień.
— Zdaję sobie z tego sprawę — westchnęłam cicho. — Ona jest nie tylko kobietą, która
świadomie bądź też nie ofiarowała mi wolność, ale i kimś, kto zna prawdę. Nie ma żadnej
gwarancji, że dowiem się od niej czegokolwiek, ale istnieje możliwość, że zrozumiem.
Zrozumiem, dlaczego nasza matka jest taka, a nie inna.
Brytyjczyk potaknął z empatią. Byłam mu wdzięczna, że nie starał się zniszczyć mojej
nadziei — choć czułam, że prawdopodobieństwo rozwiązania zagadki przeszłości było
praktycznie zerowe.
— Dziękujemy za wszystko — powiedział Leo na pożegnanie, na co staruszek ciepło się
uśmiechnął.
— Cała przyjemność po mojej stronie — odparł, kiwając głową. — Siedzę w tym
zawodzie od lat i spotykałem naprawdę różnych ludzi. Dobrych i złych. Broniłem w sądzie
zarówno przestępców, jak i osób niewinnych. Nie zawsze jest to wdzięczna praca. Ale nie ma nic
lepszego niż świadomość, że to, co się zrobiło, było słuszne. To, co sprowadziło was tutaj, jest
naprawdę smutne, ale cieszę się, że zyskacie nowy start. Zasługujecie na to.
Zanim zastanowiłam się, co robię, zbliżyłam się do Browna i uściskałam go serdecznie.
Mężczyzna wydawał się zaskoczony moim ruchem, ale nie zajęło mu długo odwzajemnienie
uścisku. Czasami trzymałam się tej małej, dziecinnej nadziei, że obudzę się z własnego koszmaru
otoczona dorosłymi, którym naprawdę zależało.
 Rozdział 35.

Potrzebowałam początku, tego świeżego startu w przyszłość. Momentu, w którym zacznę

wszystko od nowa — oddzielenia się od przeszłości. Byłam zmęczona. Cholernie wyczerpana
tym, że wspomnienia odbierały mi wszystko, co miałam. Pragnęłam zrobić wdech i przypomnieć
sobie, kim byłam.
Okręciłam na palcu kółko od kluczy i ruszyłam wybrukowaną ścieżką na drewniany
ganek stanowczo wymagający renowacji. Biały jednopiętrowy domek, który zachowałam w
pamięci, nosił na sobie piętno czasu — a raczej został zaniedbany przez właścicieli. Blask słońca
uwydatniał skazy. Odpryskująca farba i złamany fragment werandy niszczyły urok miejsca, które
zawsze przypominało mi te urocze domki z nadmorskich przedmieść. To, co widziałam, było
zaledwie ich smutnym cieniem.
Z westchnieniem pokonałam trzy stopnie, oparłam się o framugę i zapukałam w drzwi
domu, który kiedyś traktowałam jak własny.
— Leah? — mruknął zaskoczony Isaac. — Co ty tu robisz?
— Naprawdę zadałeś mi to pytanie, panie nocny rozmówco? — Prychnęłam z kwaśną
miną. — Preferuję normalne pory odwiedzin, a chyba mamy do pogadania. Czy mam wrócić o
północy i stanąć w twoim oknie?
— Widzę, że wyostrzył ci się żart — wymamrotał kąśliwie, gdy przepuścił mnie w
progu.
— Może trochę — odparłam z uśmiechem, na co przewrócił oczami.
Szybko przestałam skupiać na nim uwagę. Z zaciekawieniem przeszłam przez krótki
korytarz. Wnętrze nie pasowało do tego, co widziałam z zewnątrz. Wyglądało praktycznie tak
samo jak przed laty. Jasne drewno pokrywało całą powierzchnię podłogi, co optycznie dodawało
przestrzeni salonowi oddzielonemu od kuchni zaledwie półścianką. Patrzyłam na duże fotele,
obrazy i kawowy odcień ścian, który jeszcze kilka lat temu wybrała Ella. To wszystko wciąż było
w nienaruszonym stanie, w tym samym miejscu — jakby tamta kobieta nigdy nie wyniosła się z
ich życia. Jedyną zmianą, jaka nastąpiła, był brak fortepianu przy oknie, ale nie dopytywałam o
powód. Jeszcze nie.
— Zawsze kochałam twój dom — powiedziałam bez zastanowienia i dopiero wtedy
zorientowałam się, że Isaac przyglądał mi się z dziwnym wyrazem twarzy. — To zawsze
był dom. Miejsce, w którym mogłam być sobą.
— Wiem — odparł. — Wciąż pamiętam twoją minę, gdy wiedziałaś, że musisz już iść.
Kiwnęłam głową z delikatnym uśmiechem i mimowolnie dotknęłam opuszkami palców
welurowych foteli. Znał mnie aż za dobrze — zawsze dostrzegał te drobne rzeczy. Rysy, które
wskazywały na to, że płakałam. Te małe uśmiechy, które mówiły, że dziś był lepszy dzień.
Widział wszystko.
— Nienawidziłam tego — parsknęłam śmiechem. — Przechodząc przez próg, już
zastanawiałam się, kiedy ponownie będę mogła tu przyjść.
— Cóż, gdy jastrząb zadbał o to, byś wracała po szkole prosto do domu, znaleźliśmy swój
sposób na ucieczkę — powiedział Isaac, a szalone obrazy moich wymknięć przelatywały mi
przed oczami.
— Ta cholerna dziura w żywopłocie dalej tam jest. — Zaśmiałam się. — Wciąż nie mogę
uwierzyć, że rodzice nigdy nie rozwiązali zagadki moich bezszelestnych zniknięć.
Może w rzeczywistości nigdy się nie starali. Matka uprzykrzała mi życie, gdy
wchodziłam jej w drogę — wtedy gdy bezpośrednio na nią wpadałam albo robiłam pod jej nosem
coś, co nie wpasowywało się w jej idealne realia. Nie ganiała za mną. Po prostu czekała na
odpowiednią chwilę i wbijała swoje szpony. Była umiejętnym mówcą, potrafiła dobrać słowa tak,
by jak najdotkliwiej mnie zraniły.
— A więc miałam wyznać wszystko, gdy Leo się dowie. — Odchrząknęłam, wyrywając
się z rozmyślań. — Dzień na plaży nie był odpowiedni, ale chyba lepiej dłużej z tym nie zwlekać.
Moje życie lubi gwałtowne zwroty akcji, a jeśli dojdzie do tego kolejny, to nie wiem, czy będę
potrafiła wyjaśnić ten bałagan.
Mój głos brzmiał żałośnie słabo, gdy wypowiedziałam to zdanie. Od pewnego czasu
działałam trochę jak na autopilocie — funkcjonowałam w zwyczajowej rutynie szkolnej, podczas
gdy wszystko dookoła się rozpadało. Po swojemu tłumiłam emocje, aż nagromadzone zaczynały
mnie przytłaczać.
— Chodź, usiądźmy — powiedział, kiwnąwszy głową w stronę sofy.
Posłusznie opadłam na nią i oparłam łokcie o kolana, gdy starałam się zebrać myśli.
Próbowałam odnaleźć konkretny powód, który doprowadził mnie do bezsenności, ale nie
potrafiłam. Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam mówić. Zastanawiałam się jedynie, czy po tym
wszystkim — gdy powiem mu o ciemności w sobie — wciąż będzie patrzył na mnie, jakbym
była najjaśniejszą z gwiazd na niebie.
— Pierwsze dni w kanadyjskiej szkole pamiętam jak przez mgłę — wyznałam cicho. —
Tak jakby cała ta zmiana wciąż do mnie nie docierała. Mój problem ze snem nie pojawił się od
razu. Po prostu w pewnej chwili już tak było. Zamykałam powieki, a sen nie nadchodził. Póki nie
byłam tak wycieńczona, że dosłownie padałam ze zmęczenia. Zauważyła to moja
współlokatorka, Lisa. Była dwa lata starsza, ale bezproblemowo zaakceptowała moją obecność.
Szybko zorientowała się, że nie wtrącam się w jej życie. Mimo że praktycznie każdej nocy
budziła się z krzykiem na ustach, nie zadawałam pytań. Nigdy nie dowiedziałam się, co było
przyczyną jej koszmarów, ale była osobą, która dała mi pierwsze pigułki nasenne. Sama ich nie
łykała, bo czuła się po nich ociężała, ale zaczęła realizować recepty od swojego psychiatry dla
mnie. Nie brałam ich codziennie, a tabletki zmieniałyśmy co jakiś czas, bo miałyśmy
świadomość, że gdybym się nie pilnowała, mogłabym się łatwo uzależnić.
Isaac patrzył na mnie ze skupieniem. Dostrzegałam sposób, w jaki jego szczęka zaciskała
się, co uwydatniało jego wyraziste rysy. Mimo powagi jego oczy łagodniały, gdy na mnie
patrzył — inaczej niż na wszystkich znanych mi ludzi. Uwielbiałam to.
— Czemu nigdy nie poszłaś z tym do specjalisty? — zapytał stanowczo.
— Do jakiego? — westchnęłam. — Szkolny gabinet był dla mnie nieosiągalny. Tylko
dodatkowo rozgniewałabym matkę. Nie miałam pieniędzy na prywatne kliniki. A poza tym
co miałabym powiedzieć?
— Prawdę.
— To, że moja matka wysłała mnie wbrew mojej woli do szkoły z internatem? Że znęcała
się nade mną psychicznie? Że byłam przerażona samotnością?
Chłopak przymknął powieki, jakby słuchanie tego sprawiało mu fizyczny ból. Uścisnęłam
jego nadgarstek, zmuszając go do spojrzenia na mnie.
— Niejednokrotnie stałam na krawędzi urwiska, ale nigdy z niego nie spadłam —
powiedziałam twardo. — Panuję nad tym na tyle, na ile potrafię w tym całym bajzlu. Dałeś mi
dziewięćdziesiąt pigułek miesiące temu, a nie zużyłam ich wszystkich. Świadomość, że je mam,
daje mi poczucie bezpieczeństwa. Tabletki są częścią mnie, ale nie rządzą mną.
W rzeczywistości zauważyłam, że coraz częściej — poza ostatnim okresem, gdy
zbierałam się do rozmowy z Leo — przesypiałam większość nocy. Kilkugodzinne bezsensowne
gapienie się w sufit stopniowo przechodziło w niespokojny sen. Była to diametralna zmiana dla
kogoś, kto czasami potrafił nie zmrużyć oka przez cztery noce z rzędu.
— Sądziłem, że naprawdę nienawidzę swojej matki — wychrypiał Isaac z ponurym
uśmiechem i gorączkowo przeczesał włosy. — Za to, że odeszła. Że wybrała tchórzliwą drogę
ucieczki i nie zdobyła się na spojrzenie mi w twarz. Ale to, co czuję do twojej, jest znacznie
gorsze.
Odwróciłam wzrok od szarych tęczówek Isaaca, nie mogąc znieść nawałnicy emocji,
którą w nich dostrzegłam — żal, wściekłość i poczucie bycia pokonanym mieszały się ze sobą. A
to wszystko dla mnie. Nienawidził Jessiki Preston nie za to, że nas rozdzieliła i to sprawiło mu
ból, tylko dlatego, że skrzywdziła mnie.
— Cóż, to nie koniec szaleństwa Prestonów. — Odchrząknęłam. — Nie jestem pewna, od
czego zacząć. Od tego, że wczoraj stałam się bogaczką, czy od tego, że moja rzekomo martwa
babka jednak żyje?
Isaac przyglądał mi się z nieprzeniknioną miną, by ostatecznie zamrugać powiekami. Z
mocno bijącym sercem opowiedziałam mu historię, w której kluczowe role grali Brown i
Lucinda. Nie pominęłam żadnego szczegółu wydarzeń z ostatnich dni, które jeszcze niedawno
nie dawały mi spać.
— Twoja matka to cholerna świruska — skwitował poważnie.
W głębi serca wiedziałam, że nie był daleki od prawdy.
— Nie da się ukryć.
Drogę powrotną do domu przebyłam w ciszy. Wysiadłam z samochodu w chwili, gdy na
podjazd wjechał Leo. Miał poważną minę, która do niego nie pasowała. Właśnie tak wyglądał od
kilku dni. Od momentu, gdy dowiedział się prawdy, której nie mógł rzucić naszej matce w twarz.
Jeszcze nie. Miałam świadomość, że moje stanowcze protesty go wykańczały, ale musiałam
zrobić jeszcze jedną rzecz, zanim spalę za nami mosty.
— Nie możemy czekać, Leo — powiedziałam, gdy obserwowałam, jak poruszał się po
kuchni. — Nie wytrzymasz blisko trzech tygodni pod tym dachem, a tyle czasu potrzebujesz,
żeby móc bez przeszkód pojechać ze mną do Arizony.
Okazało się, że dzieliło nas od babki zaledwie czterysta mil. Sześć godzin jazdy. Tyle
potrzebowałam, by zyskać szansę na poznanie prawdy.
— Trener nie puści mnie przed ostatnimi meczami, które zamykają naszą licealną
pseudokarierę. — Westchnął, trzaskając drzwiami lodówki. Oparł się o blat i spojrzał na mnie ze
zrezygnowaniem. — Tym bardziej że zorganizował jeden z nich na Southern. Poza tym unikam
ojca jak ognia. Za tydzień jest jakiś cholerny bankiet, na którym chcą nas widzieć.
Zgodnie z zamysłem rodziców w celu ocieplenia rodzinnego wizerunku w firmie
mieliśmy się stawić na przyjęciu, a kolejnego dnia na uroczym obiadku rozpoczynającym
milionowe transakcje naszego ojca. Pierwszym z wielu.
— Mecz jest wygodną wymówką, zważywszy, że to możliwość poznania zawodników w
Southern — powiedziałam. — Ojczulek z chęcią pochwali się synem, który został przyjęty do
jednej z najlepszych drużyn futbolu w Kalifornii. Ja nie doświadczę podobnej przyjemności, a
prędzej piekło zamarznie, niż będę grać rolę przykładnej córeczki Prestonów.
Żadne z nas nie ciągnęło tematu. Leo nie naciskał, bym podzieliła się swoją decyzją
dotyczącą college’u. Mimo że spełniałam swoje marzenie, nie czułam się, jakbym była wygrana.
Nie chciałam mówić bratu, że przeprowadzam się na drugi koniec kraju, gdy wciąż nie byłam
pewna swojego wyboru. Minął pierwszy maja — termin, w którym seniorzy szkół średnich
zobowiązują się do podjęcia decyzji związanej z wyborem uczelni. Każda próba przeniesienia się
po tym czasie była ryzykowna, ponieważ pozostawało coraz mniej wolnych miejsc na
poszczególnych kierunkach i na samych zajęciach.
 — Co chcesz zrobić? — zapytał podejrzliwie Leo.
Nie miałam wymówki, która pozwoliłaby mi się wykręcić z samotnego przeżywania
nowobogackiego koszmaru, ale postanowiłam ją znaleźć. Jeśli ucieczkę z miasta bez
powiadomienia o tym rodziców w ogóle mogłam nazywać wymówką.
— Chcę jechać do Arizony w przyszły piątek — oznajmiłam.
— Nie puszczę cię tam samej.
Był stanowczy i miałam świadomość, że rzeczywiście nie dopuściłby do mojego
samotnego wyjazdu. Może i Leo należał do serdecznych osób, ale nie oznaczało to, że był
naiwniakiem. Z kolei ja nie porzucałam łatwo swoich pomysłów i nie miałam zamiaru się
poddać.
— To dobrze, że znam kogoś, kto idealnie nadaje się na mojego kompana.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 36.

Sztuka to dla mnie terapia. Niczym wejście w najgłębsze zakamarki umysłu prowadzące
do odnalezienia własnej duszy.
— Wychodzisz dziś gdzieś? — zapytałam, wkraczając do pokoju Leo.
Chłopak leżał rozwalony na łóżku, a z jego laptopa dobiegała znajoma ścieżka
dźwiękowa rozgrywek futbolowych. Podniósł wzrok znad ekranu i przewrócił oczami z
wyraźnym rozbawieniem. W ostatnich dniach skrupulatnie go pilnowałam, jakby w każdej chwili
mógł rozpętać wojnę domową — z czego doskonale zdawał sobie sprawę. Nie żebym miała
jakąkolwiek pewność, że za tydzień podczas mojej nieobecności w Kalifornii nie rozegra się tu
rodzinna batalia.
— Tak, nie martw się — mruknął pod nosem. — Za dwadzieścia minut spotykam się z
Evanem i bliźniakami.
— Jakby coś, to dzwoń — powiedziałam, na co westchnął ciężko.
— Pamiętaj, starszy brat — wskazał na siebie, by następnie wycelować palcem we mnie
— młodsza siostra. Ja zamartwiam się tobą, nie na odwrót.
— Tak, tak — wymamrotałam kąśliwie. — Wiem.
— Nie zrobię nic głupiego — stwierdził poważnie, patrząc mi w oczy. — Obiecuję. Baw
się dobrze, korzystając ze swojego prezentu urodzinowego, i przestań się mną przejmować.
Rzuciłam mu ostatnie spojrzenie i posłusznie skierowałam się na parter. Rękawy mojego
letniego kombinezonu powiewały, gdy pospiesznie zbiegałam ze schodów. Przechodząc przez
hol, usłyszałam znajomy głos rozchodzący się echem po salonie. Przesłodzony ton mojej matki
przyprawiał mnie o szczękościsk. A jeszcze bardziej temat dyskusji, którą prowadziła przez
telefon. Dotyczyła feralnego przyszłotygodniowego spotkania z inwestorami, na którym
teoretycznie miałam pojawić się z bratem. Jedynym pocieszeniem w obliczu ogarniającej mnie
goryczy był fakt, że jeśli mój plan wypali, w kolejny piątek będę z dala od jej teatrzyku.
Dużo łatwiej było poddać się pozytywnej energii, gdy oddychałam świeżym powietrzem,
a promienie słońca rozgrzewały moją skórę. No i kiedy dzieliła mnie od matki duża odległość. Z
uśmiechem na ustach przywitałam chłopaka opierającego się o motor zaparkowany przy
krawężniku. Isaac w swoich wojskowych butach, postrzępionych spodniach i ciemnej koszulce
podkreślającej tatuaże wyróżniał się w scenerii wyidealizowanego przedmieścia.
— Masz inne ubrania, które nie krzyczą, jaki jesteś niebezpieczny? — zapytałam
ironicznie, gdy pokonałam dzielącą nas odległość. — Czarny kolor to samobójstwo w taką
pogodę. Nie jest ci w tym wszystkim za ciepło?
Chłopak uniósł brwi na moje nietuzinkowe powitanie, a na jego ustach zajaśniał
podstępny uśmieszek. Wiedziałam, że pożałuję swoich słów, zanim jeszcze otworzył usta.
— Jak chcesz pozbyć się moich ubrań, bądź przy tym bardziej kreatywna —
odpowiedział wesoło.
Podał mi kask, który przyjęłam z grobową miną.
— Zapomnij — wymamrotałam, na co roześmiał się pod nosem.
Jego bezwstydność przestała mnie szokować dawno temu. Zawsze mówił prosto z mostu.
Bez słowa przerzucił nogę przez maszynę, rozsiadł się i sięgnął po swój kask. Założenie
sandałów nagle nie wydawało mi się już takim mądrym posunięciem. Ale bez zająknięcia
zajęłam miejsce tuż za potężną sylwetką chłopaka i dla własnego bezpieczeństwa mocno się do
niego przytuliłam. Ryk silnika w żadnym stopniu mnie nie przeraził. Wręcz przeciwnie, sprawił,
że moje ciało zalała adrenalina. Wiedziałam, co mnie czekało — gwałtowność, szybkość,
poczucie wolności. Bez skrupułów objęłam Isaaca w pasie, a jego mięśnie napięły się pod moim
dotykiem. I ruszyliśmy. Beztrosko przyglądałam się mijanym obrazom, które mknęły obok mnie,
jakby na wyciągnięcie ręki. Jazda na motorze dawała złudne uczucie bliskości — zupełnie jakby
dystans między mną a światem nie istniał.

Z rosnącą ekscytacją wkroczyłam do Los Angeles County Museum of Art będącego

słynnym kompleksem muzealnym, który składał się aż z siedmiu budynków. Mieściły się tam
setki tysięcy eksponatów pochodzących z różnych okresów, począwszy od starożytności po
współczesność. Zobaczenie tego było moim niespełnionym marzeniem z dzieciństwa. A Isaac o
tym pamiętał — nawet po czterech latach zadbał, by spełnić moje małe pragnienie. Rodzice nie
byli zainteresowani moimi błaganiami, a on był gotowy zabrać mnie tam w moje urodziny. Ale
nie zdążył.
— Cholera, ty promieniejesz przez samą obecność tutaj — wymamrotał.
Podniosłam wzrok znad mapki, która miała ułatwić nam dostanie się do poszczególnych
punktów, i popatrzyłam na delikatnie uśmiechającego się chłopaka. Mimo że przyjście tutaj nie
było szczytem jego marzeń, naprawdę wydawał się cieszyć moim szczęściem. Posłusznie podążał
za mną, gdy próbowałam rozgryźć, gdzie konkretnie znajdowały się interesujące mnie
ekspozycje.
— Kocham to — wyszeptałam, rozglądając się wokół. — Wiem, że nie każdy to rozumie,
ale żyję sztuką. Tym, co ze sobą niesie. Tym, jak się zmienia i jednocześnie pozostaje taka sama.
To fascynujące, że nawet setki lat temu ludzie, którzy mieli ograniczone zasoby, potrafili
stworzyć coś nieśmiertelnego.
To dawało nadzieję — w ciemności też mogło powstać światło. Sztuka od zawsze była
dla mnie możliwością ucieczki, nawet jeśli nie przekraczałam progu domu. Sposobem na
ukazanie myśli. Wierzyłam, że kiedyś ktoś popatrzy na to, co stworzyłam, i pozna moją historię.
Skupiłam wzrok na Isaacu i ponownie to zobaczyłam. Spojrzenie, którego znaczenia nie
potrafiłam rozszyfrować.
— Czemu tak na mnie patrzysz? — zapytałam z zaciekawieniem, zakładając za uszy
zmierzwione loki. Isaac zamrugał powiekami, jakby otrząsając się z zawieszenia.
— Chodźmy — odparł niedbale, jak gdyby nigdy nic. — Masz do zobaczenia jeszcze
prawie całe muzeum, a czas mija.
Uniosłam brwi, ale pozostawiłam tę sytuację bez komentarza. Z łatwością przeniosłam
swoją uwagę na zbiory malarstwa europejskiego, podziwiając obrazy Rembrandta, Augusta
Renoira i Claude’a Moneta. Przemierzałam zimne przestrzenie w całości poświęcone sztuce i nie
mogłam opanować ogarniającego mnie zachwytu. Isaac wędrował za mną bez zająknięcia, mimo
że minuty zamieniały się w godziny, podczas których nieprzerwanie chłonęłam wszystko, co
napotkały moje oczy. Jedno dzieło szczególnie zapadło mi w pamięć. Może byłam żałosna, że
takie drobnostki wciąż chwytały mnie za serce, ale obrazowi zatytułowanemu Matka
zamierzająca umyć swe śpiące dziecko przypatrywałam się najdłużej. Kobiecie, która z czułością
trzymała w ramionach swoje dziecko. Mary Cassatt potrafiła poruszyć we mnie to, o czym
starałam się zapomnieć — pragnienie posiadania matki.
Dopiero gdy półmrok ogarnął Los Angeles, opuściliśmy ostatni budynek, którym byłam
zainteresowana. W ciszy przemierzaliśmy obszar kompleksu, kierując się powoli w stronę
pozostawionego na parkingu motoru. Otaczającymi nas ścieżkami przechadzały się pojedyncze
pary, a panujący wokół gwar stopniowo cichł. Wtedy przypomniałam sobie o kwestii, którą
musiałam poruszyć.
— Chciałabym z tobą o czymś porozmawiać. — Odchrząknęłam niepewnie.
— Hm? — wymruczał Isaac z rękami swobodnie schowanymi w kieszeniach spodni.
— Kilka dni temu wspominałam ci o tym, że moja babka mieszka w Arizonie —
powiedziałam. — I o tym, że chciałabym ją odwiedzić. Ostatnie mecze Leo nie pozwalają mu
wybrać się tam ze mną, a nie chce puścić mnie samej, i…
— Pojadę z tobą — odparł, przerywając mój monolog. — Nie musiałaś się tak
produkować, to chyba oczywiste, że będę ci towarzyszył.
Zmrużyłam oczy na jego zaczepny ton, przyglądając się jego nonszalanckiej postawie.
— Skąd pewność, że mówiłam o tobie? — Prychnęłam z brawurą. — Może tym
skomplikowanym sposobem chciałam poinformować cię o tym, że wybieram się tam na przykład
z Hope.
Isaac parsknął śmiechem, po czym spojrzał na mnie z bezczelnym uśmieszkiem.
— Uwielbiam twoje niedorzeczne próby zaprzeczania moim racjom. — Zaśmiał się, a
kolczyk w jego brwi zalśnił pod wpływem światła.
— Mówił ci ktoś, że jesteś pewnym siebie palantem?
— Zdarzyło się.
— Z pewnością nie raz — wymamrotałam, na co uśmiechnął się szerzej.
W tym samym momencie coś przyciągnęło moją uwagę. Skierowałam wzrok na
najjaśniejszą część całego obiektu, której o tej porze nie dało się nie zauważyć. Światła Urban
Light były tym, co wyróżniało się na tle zapadającej ciemności — setki lamp ulicznych tworzyły
całkiem intrygującą rzeźbę. Isaac od razu dostrzegł moją ciekawość i bez słowa skierował się ku
latarniom, między którymi po chwili przechadzałam się z dziecięcą radością. A to wszystko
dzięki niemu. Zatrzymałam się niespodziewanie, przez co wpadł na mnie z impetem. Nie
przewróciłam się tylko dlatego, że mocno chwycił moje biodra. Znów to czułam — upierdliwe
ciepło rozgrzewające moje wnętrze. Włożyłam całą silną wolę w stłumienie tego uczucia, aż
pozostało nie więcej niż tlącą się iskierką. Odwróciłam się, przez co zsunął dłonie z mojego ciała,
i popatrzyłam mu w oczy.
— Dziękuję — szepnęłam. — Nie umiem opisać, jak wiele ten dzień dla mnie znaczy.
— Dla ciebie wszystko, Piece.
Wtedy zrozumiałam. Wśród setek świateł dotarła do mnie pełnia moich uczuć. Byłam
przerażona tą świadomością, bo nie chciałam dopuścić ich do siebie, ale wiedziałam.
Dla mnie wszystko uległo zmianie. Za każdym razem, gdy na niego patrzyłam, w moim wnętrzu
wzrastało nieznane mi niebezpieczeństwo. To była obawa. Bałam się go, tych uczuć, które we
mnie wywoływał. Głęboki kontakt wzrokowy między nami był ryzykowny, bo on widział.
Dostrzegał więcej niż inni ludzie i obawiałam się, że kiedyś zobaczy ten narastający płomień,
który tak zawzięcie starałam się stłumić.

W sobotnie popołudnie wylądowałam na zatłoczonym parkingu Loyola High School. Nie

wierzyłam, że kiedykolwiek trafię tu w czasie wolnym od zajęć. Jednak chęć kibicowania
mojemu bratu była silniejsza niż opory. Od przyjazdu tak naprawdę nie miałam okazji zobaczyć
Leo w akcji, bo sezon futbolowy zaczynał się i kończył w pierwszym semestrze. A gdy zyskałam
taką możliwość, musiałam opuścić mecz charytatywny, dlatego że trenerka Rayna chciała
uzgodnić z ochotnikami działanie całuśnej budki. Dlatego teraz zmierzałam w kierunku
hałaśliwego stadionu szkolnego, na którym rozpoczynał się ostatni mecz w licealnej karierze
seniorów. Następny i definitywnie ostateczny mieli rozegrać już na Stanford, zapewne bez
publiki tutejszych uczniów.
— Tutaj, Leah! — Usłyszałam, gdy próbowałam odnaleźć jakąś znajomą twarz
chowającą się pośród tłumu.
Podniosłam głowę, dzięki czemu zdołałam namierzyć siedzącą w pobliżu Alex. Była
blisko i tylko dlatego dosłyszałam jej wołanie mimo chaosu na widowni. Krzyki i oklaski
narastały z każdą sekundą, bo zawodnicy zaczęli wbiegać na boisko przy akompaniamencie
Centuries Fall Out Boy. Pokonałam schody, a gdy dotarłam do Alex, czekała mnie
niespodzianka. Tuż obok niej siedział chłopak, którego nie spodziewałam się tu zobaczyć.
— Damon? — zapytałam głośno.
— Witaj, mała Preston — przywitał mnie z nonszalanckim uśmiechem, gdy usiadłam
koło niego.
Mulatka wychyliła się zza niego i pomachała do mnie wesoło, podskakując w rytm
płynącej melodii.
W hałasie nie kłopotałam się nawiązaniem głębszej rozmowy i po prostu odwróciłam się
ku boisku. Poddałam się ekscytacji zebranych i automatycznie zaczęłam skandować z nimi
motywacyjne hasła. Dostrzeżenie pośród zawodników koszulki z numerem dwadzieścia jeden
zmusiło mnie do głośniejszych krzyków. Leo, jakby za sprawą magicznej siły przyciągania,
spojrzał w moją stronę i pomachał do mnie. Niestety dziewczyny siedzące poniżej odebrały ten
gest jako skierowany do nich, co przyjęłam z rozbawieniem. Ostatecznie rozgrywka rozpoczęła
się, a stadion zamilkł, by zawodnicy mogli się swobodnie porozumieć. Wykorzystałam ten czas,
żeby odwrócić się do Damona.
— Nie brałam cię za fana futbolu — powiedziałam. — Nie wiedziałam też, że przyjaźnisz
się z Alex.
Dziewczyna była na tyle skoncentrowana na Charliem, że nawet nie usłyszała swojego
imienia padającego z moich ust. Co było dziwne, zważywszy, że należała do osób, które zawsze
miały uszy nastawione na wszelkiego rodzaju plotki.
— Jeszcze wiele o mnie nie wiesz — odparł wesoło i zerknął na Mulatkę. — Zgubiłem
swoich znajomych i gdzieś po drodze ją spotkałem. Całkiem skutecznie naciskała, żebym
przysiadł się do niej i do ciebie, więc oto jestem.
Westchnęłam pod nosem świadoma intencji Alex, która stanowczo nie wiedziała, kiedy
skończyć swoje knowania.
— Dajcie mi siłę — wymamrotałam, co spotkało się ze śmiechem Damona.
— Mam wrażenie, że usilnie stara się nas zeswatać — powiedział konspiracyjnie zza
dłoni przyłożonej do ust.
— Co ty nie powiesz, Sherlocku — parsknęłam.
Ponownie skupiłam się na grze, która nabierała tempa. Nawet nieświadomy zasad
obserwator przepadał w obliczu energii otaczających go ludzi. Tutaj nie dało się siedzieć
bezczynnie. Obserwowałam, jak rozgrywający naszej drużyny podaje piłkę do Leo, i podniosłam
się gwałtownie, gdy mój brat zaczął zwinnie wymijać niezablokowanych przeciwników. Pozycja
biegacza miała to do siebie, że zazwyczaj tacy zawodnicy byli brutalnie zwalczani przez
obrońców, i tak też było teraz. Po pięciu jardach mój brat został przygwożdżony do ziemi.
Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć… Na tyle sekund wstrzymałam powietrze.
Napięcie nie opuściło mnie, póki nie podniósł się z trawy. Wiwaty rozbrzmiały na całym
stadionie i dołączyłam do nich, mimo że chwilę temu zapomniałam, jak się oddycha. Właśnie tak
działał futbol amerykański. Emocje wręcz powalały swoim ogromem, a gdy było się związanym
z którymś z graczy, przeżywało się wszystko ze zwielokrotnioną siłą.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 37.

Rozwijanie własnego talentu to najpiękniejsza możliwość we wszechświecie. Z chęci

skupienia się na konkretnym celu brała się wielka moc. Nie chodziło o pieniądze, karierę czy
prestiż. Tylko o odnalezienie siebie. Pasja to napęd dla serca, oddech dla płuc, a czasem i istota
życia.
Koniec meczu przyniósł nam zwycięstwo. Czysto przyjacielska rozgrywka była dla
seniorów podsumowaniem ostatnich lat grania na boisku Loyola High School. Jak ostatnie
pożegnanie. Widziałam to w sposobie, w jaki najstarsi zawodnicy rozejrzeli się po stadionie i jak
patrzyli na kolegów z drużyny. Gdy zebrany tłum wzniósł głośny aplauz, obserwowałam, jak
Evan zarzucił ramiona na szyje Charliego i Leo, przyciągając ich do siebie. Stuknęli się głowami,
co wydawało się ich znakiem, bo wykonywali go w kaskach tuż przed rozpoczęciem każdej
kwarty. W tych prostych gestach było coś chwytającego za serce.
— Czy ty masz łzy w oczach? — zapytałam, gdy spojrzałam na stojącego obok Damona.
— Jestem wrażliwym facetem. — Skrzywił się teatralnie. — A tak serio, to zatarłem
sobie oko tym ostrym gównem z orzeszków.
Pokręciłam głową ze śmiechem, gdy chłopak podniósł opakowanie z przekąską, którą
pochłaniał przez ostatnie dwadzieścia minut. Alex podała mu swoją butelkę wody i powiadomiła
nas, że idzie do Charliego. Była to zapewne wymówka, żeby zostawić nas z Damonem samych,
ale nie skomentowałam tego. Niech dalej żyje w błogiej nieświadomości.
Damon szedł przede mną z mokrą chusteczką przyłożoną do podrażnionego oka, ale to
nie przeszkadzało mu w posyłaniu trzecioklasistkom gromkich pozdrowień.
— Jesteś niemożliwy — powiedziałam do niego, gdy zaczęliśmy kierować się do wyjścia.
— Mój urok nie traci na wartości, nawet gdy jestem poszkodowany — mruknął wesoło.
— To dar.
— Nie wątpię — prychnęłam pod nosem.
Udało się nam przedostać przez przepełniony parking, na którym na szczęście
zatrzymałam się na samym końcu, co umożliwiało mi szybszy wyjazd. Po drodze zauważyłam,
że chłopak sprawnym okiem monitorował swój telefon, próbując dogadać się z kumplami, więc
zanim wsiadłam, zapytałam:
— Potrzebujesz podwózki?
Umówiłam się na burgery z Leo i Evanem, ale mogłam trochę zboczyć z obranej trasy.
Damon podniósł wzrok znad ekranu, kręcąc głową.
— Nie trzeba — mruknął. — Peter i reszta już tu idą. Mamy imprezę do ogarnięcia,
będziesz?
Wiedziałam, o jakiej imprezie mówił, bo pogłoski o niej błądziły po szkole przez kilka
ostatnich dni. Ale to nie oznaczało, że się nią interesowałam. Co chwilę słyszałam o nowych
popijawach, z jakiegoś powodu nie nudziły się one tutejszym nastolatkom. Nie powstrzymywały
ich wiek, monotonia czy możliwe kłopoty z policją, gdyby sąsiedzi zgłosili hałasy. Może nie
byłam święta, ale w Kanadzie to wszystko nie odbywało się aż na taką skalę — tak często. A
moje dotychczasowe postanowienie nienarobienia sobie problemów wciąż obowiązywało, mimo
że kilka razy wystawiłam je na próbę. Może właśnie ono powstrzymało mnie od popadnięcia w
ten imprezowy szał. Z łatwością mogłabym się uzależnić od łagodzącego smutki alkoholu
i energii dzikiego tłumu.
— Raczej się nie wybieram — odparłam, co było praktycznie jednoznaczne z odmową i
Damon zdawał sobie z tego sprawę.
 — Kolejny kosz — wymamrotał z przewrotnym uśmiechem w momencie, gdy ktoś go
zawołał. Nie odwróciwszy się, zaczął powoli iść tyłem. — Jesteś mile widziana, jeśli zmienisz
zdanie!
— Na razie, Damon.
Machnęłam dłonią ni to w geście pożegnania, ni to salutowania i wyjęłam kluczyki do
mercedesa. Oparta o maskę samochodu czekałam, aż gwiazdy futbolu łaskawie zaszczycą mnie
swoją obecnością. Zza szkieł okularów dostrzegłam zguby, które wyłoniły się spośród tłumu
kibiców, i przewróciłam oczami na błazeńskie zachowanie Witchera ślącego pozdrowienia
zebranym, jakby był cholerną królową brytyjską.
— Macie dwie minuty na wejście do samochodu! — krzyknęłam, pociągając za klamkę.
— Albo odjadę bez was!
Rano podwiózł ich Charlie, który opuścił już parking, więc pozostawał im wybór między
dalszym celebrowaniem swojej wielkości i powrotem pieszo a wsadzeniem tyłków do auta.
Usiadłam za kierownicą, a oni siłą magicznego przyspieszenia załadowali swoje śmierdzące
torby do bagażnika i zajęli miejsca w środku.
— Wszystko w porządku? — zapytałam, zerknąwszy kątem oka na Leo, który z nietęgą
miną wiercił się na fotelu pasażera. Siła, z jaką powalono go na ziemię, była duża, ale do teraz
nie brałam pod uwagę tego, że mógł potrzebować lekarza.
— Tak — mruknął, posyłając mi kwaśny uśmiech. — Takie uroki futbolu.
— Jesteś pewny?
Spojrzałam na niego z powagą, gdy zatrzymałam się na czerwonym świetle.
— Jeśli podnosimy się z boiska o własnych siłach, to oznacza, że nie jest źle —
powiedział Evan z tylnego siedzenia, za co został nagrodzony moim złowrogim łypnięciem. —
No co?
— Ma rację — dodał Leo. — Na boisku jesteśmy powalani tak wiele razy, że w pewnym
momencie siniaki przestają robić na nas wrażenie, a samodzielne wstanie oznacza możliwość
dalszej gry.
— Odrobina dyskomfortu w tej dziedzinie sportu to norma — zanucił beztrosko
czarnowłosy.
Zacisnęłam usta, ale nie drążyłam tematu. Wdawanie się w dyskusje było zbędne, bo
naprawdę znałam ryzyko związane z tym sportem. Ponad tym niebezpieczeństwem dostrzegałam
również ogrom serca, które wkładali nawet w tak niezobowiązujący mecz. W tym widzieli swoją
przyszłość, więc dalsza rozmowa była po prostu niepotrzebna.
Kwadrans później wkroczyłam do słynnego baru In-N-Out Burger, który oferował jedne z
najlepszych burgerów w mieście. Razem z bratem zajęliśmy wolny boks tuż przy oknie, podczas
gdy Evan poszedł do kasy złożyć zamówienie. Z irytacją obserwowałam, jaką ostrożność Leo
wkłada w każdy swój ruch, ale nie skomentowałam niczego i zmusiłam się do myślenia o czymś
innym.
— W końcu nie powiedziałam ci, że Isaac zgodził się ze mną pojechać — odezwałam się,
co skwitował zdawkowym uśmiechem.
— Nie spodziewałem się po nim niczego innego — powiedział rozbawiony, przez co
zmarszczyłam brwi.
— A co to ma znaczyć?
Leo zabębnił palcami o dzielący nas stolik, a w jego minie odnalazłam nienaturalne
skupienie, jak gdyby starał się znaleźć odpowiednie słowa do kontynuowania tej rozmowy. To
milczące zastanowienie nie oznaczało niczego dobrego.
— W ciągu niespełna miesiąca przeszliście od relacji, w której ledwo się tolerujecie, do
pełnej symbiozy i razem rośniecie w siłę — odparł z nutą dramatyzmu. Jego palce wędrowały po
stole, jakby każdym stuknięciem starał się zaakcentować swoje zdanie. — Nie wiem, czy do
opisania waszej przyjaźni powinienem użyć słowa „szalona”, czy „niesamowita”. Wbrew
pozorom Isaac należy do rozważnych osób, ale mam wrażenie, że przy tobie wystarczy jeden
komunikat: „skacz”, a on zapyta się jedynie: „jak wysoko?”.
Uchyliłam usta jak ryba, której brakowało powietrza, i kompletnie oniemiała ponownie je
przymknęłam. Leo zazwyczaj umiejętnie omijał temat mnie i Isaaca, więc ta bezpośredniość była
zaskakująca. Sens jego słów pozbawił mnie możliwości wypowiedzenia składnego zdania.
— Chyba przesadzasz — wymamrotałam pod nosem.
Chichot, który usłyszałam, uświadomił mi, że był tu jeszcze Evan, który najwyraźniej
słyszał naszą niecodzienną wymianę zdań. Uśmiech, którym mnie obdarzył, był wystarczającym
dowodem jego wścibstwa.
— Oj, Leah — zanucił z psotną miną. — Ty naiwna, słodka Leah.
Niestety nie miałam umiejętności zabijania wzrokiem, dlatego Witcher niespeszony moim
złowrogim spojrzeniem wciąż szczerzył się jak głupi.
— Czy możemy skończyć tę zbędną dyskusję? — zapytałam, wykrzesawszy z siebie
beznamiętny ton, i chwyciłam jednego z przyniesionych burgerów.
Znaczące spojrzenia, które wymienili między sobą Evan i Leo, podziałały na mnie
drażniąco, ale zmusiłam się do zachowania pełnego opanowania. Byłam oazą spokoju.
Pieprzonym tybetańskim mnichem.
— Jak sobie chcesz — odparł Evan.
Prawie warknęłam na wesołość czającą się w jego głosie. Zrobiłam gryza kanapki i o
mało nie udławiłam się nią, usłyszawszy zdanie, jakie padło z ust ciekawskiego chłopaka:
— Chyba jako jedyna wciąż nie przyznałaś się, jaką uczelnię wybrałaś.
Chwyciłam za serwetkę, przyłożyłam ją do ust i odchrząknęłam delikatnie, upewniając
się, że nie udławię się cholernym kawałkiem mięsa. Czasami zastanawiałam się, czy Evan
wiedział, co znaczy takt.
— Jeszcze nie podjęłam ostatecznej decyzji — odparłam wymijająco, na co uniósł brwi.
— Mimo że dostałam się na upragnioną uczelnię, wciąż dręczy mnie myśl, czy to aby na pewno
ta odpowiednia. Czy tego właśnie chcę.
Skontaktowałam się z jeszcze jednym uniwersytetem, którym byłam zainteresowana, i
poinformowano mnie, że wciąż były tam wolne miejsca. Sztuka nie była standardowym
kierunkiem. Dlatego miejsca na zajęcia, o które mi chodziło, były dostępne, ale to nie oznaczało,
że za kilka dni wciąż będę miała wybór.
— Wątpliwości są chyba normalne — powiedział ostrożnie Evan.
Westchnęłam pod nosem, odłożyłam burgera i oparłam się ciężko o oparcie kanapy.
Aktualnie byłam całkiem pewna, że wolałabym wrócić do poprzedniego tematu, niż omawiać
powody mojego niezdecydowania.
— Byłeś kiedyś postawiony przed wyborem pomiędzy największym marzeniem a
możliwością czegoś więcej? — odpowiedziałam pytaniem. — Zastanawiałeś się nad ryzykiem,
którego podjęcie mogło ci przynieść nieporównywalne z niczym innym szczęście albo
pozostawić cię jedynie z poczuciem żalu?
— Nie — mruknął Evan, na co przewróciłam oczami. — A tak poważnie, to chyba
opisujesz życie. Bo właśnie tak ono działa. Stawia przed nami wybory bez ukazania prawdziwej
ścieżki kryjącej się za nimi. Niezależnie, czy podejmiesz ryzyko, czy wybierzesz stosunkowo
bezpieczną opcję, nigdy nie będziesz pewna, co tak naprawdę cię czeka.
Patrzyłam na niego w skupieniu. Evan Witcher potrafił zaskakiwać jak mało kto i to był
kolejny raz, gdy ukazał, co krył pod swoim błazeńskim stylem bycia. Ten facet był cholernie
inteligentny.
— Gdybym cię nie znał, powiedziałbym, że jesteś uczonym filozofem — odparł Leo,
który również nie wydawał się zaskoczony jego mądrościami.
— Cholera, mógłbym nim być. — Wskazał palcem na mojego brata z psotnym
uśmiechem błąkającym się na wargach. — Ale wróćmy do tematu Leah. Nad czym tak usilnie
myślisz?
Przez sekundę byłam pewna, że Leo odwrócił ode mnie uwagę Evana. Nadzieja była
złudna. Skupiłam wzrok na serwetce, którą nieświadomie miętosiłam, i wypuściłam wstrzymane
powietrze.
— Nad faktem, że każda z opcji znajduje się w innym zakątku Stanów — wydusiłam na
jednym wydechu, odrzucając chusteczkę na czerwoną tacę. — Moje marzenie oddalone jest trzy
tysiące mil stąd, a to, na czym aktualnie mi zależy, znajduje się tutaj.
Leo obserwował mnie z neutralnym wyrazem twarzy, w którym nie odnalazłam ani krzty
osądu.
— Ciekawe — wymruczał. — Nie puściłaś pary z ust przez ostatnie tygodnie, a Evanowi
udało się wyciągnąć to z ciebie w ciągu czterech minut.
— Jestem człowiekiem wielu talentów — odparł zadowolony Witcher.
— Więc co znajduje się trzy tysiące mil stąd? — zapytał Leo.
— Rhode Island School of Design — mruknęłam cicho. — Czyli mój aktualny wybór i
jednocześnie jedna z najlepszych szkół artystycznych w kraju.
— Cholera, gratuluję — odparł Leo, który wydawał się autentycznie cieszyć moim
sukcesem. — Ale powiedz mi, bo na razie prócz odległości widzę oczywiste plusy. Czy to, co cię
powstrzymuje, jest tego warte?
— Nie wiem — szepnęłam.
Od niepamiętnych czasów żyłam w przeświadczeniu, że ta placówka może być nie tylko
miejscem realizacji mojej pasji, ale i biletem do wolności. Z dala od Los Angeles i przede
wszystkim daleko od matki. Tak szczelnie zamknęłam się w tej bańce, że nigdy nie
zastanawiałam się, co by było gdyby. Do czasu, aż wszystko zaczęło się komplikować. Stare
uczucia zaczęły odżywać wraz z nowymi relacjami, a przeszłość nagle okazała się kłamstwem.
To, w co dotychczas wierzyłam, powoli przestawało mieć znaczenie i nie miałam pojęcia, co z
tym zrobić. Nie potrafiłam odnaleźć się w tej sytuacji — w tych sprzecznych emocjach, obawach
i nadziejach. Z jednej strony byłam przerażona perspektywą porzucenia wszystkiego, co tu się
narodziło. A z drugiej strony gdzieś w głębi ponad myślą, że moje marzenie było stworzone
przez strach i chęć ucieczki, wierzyłam, że tamta szkoła mogła dać mi nieograniczone
perspektywy na przyszłość. Po prostu obawiałam się, że nieodpowiedni wybór pozostawi w
moim sercu pustkę, której nie będę potrafiła wypełnić.
Bo teraz miałam coś do stracenia.
 Rozdział 38.

Czasami zorientowanie się, że to w tej jednej osobie odnajdujemy dom, zajmuje lata, ale
gdy w pewnym momencie nasze ścieżki splatają się ponownie, po prostu wiemy. Wiemy, że to w
tych ramionach powinniśmy się znaleźć — do nich należymy. Bo ostatecznie to właśnie w nich
znajdowaliśmy schronienie w najgorszych chwilach.
— Na dzisiejszych zajęciach chciałabym omówić z wami dzieło Gwendolyn Brooks,
która była pierwszą afroamerykańską kobietą wyróżnioną Nagrodą Pulitzera w dziedzinie poezji
— ogłosiła nauczycielka przechadzająca się po klasie. — Wiersz We Real Cool to przede
wszystkim odważne dzieło, pełne nowoczesnych zwrotów i młodzieżowego slangu. Gdy
spojrzycie na kopie, które pozostawiłam na waszych ławkach, ujrzycie prostą sekwencję zdań,
ale im bardziej się w nią zagłębicie, tym więcej dostrzeżecie.
The Pool Players.
Seven at the Golden Shovel.
We real cool. We
Left school. We
Lurk late. We
Strike straight. We
Sing sin. We
Thin gin. We
Jazz June. We
Die soon.
Słuchałam, jak kobieta zagłębiała się w skomplikowaną interpretację wiersza, który
opowiadał o tożsamości czarnoskórych nastolatków grających w bilard. Przekonywała nas, że
może on dotyczyć każdego z nas — zbuntowanych młodych, którzy wolą opuścić szkołę bez
względu na przyszłość.
— Czemu autorka ciągle powtarza słowo my? — zapytała.
— Chce nam pokazać braterstwo przyjaźni, może gang — odezwał się Caleb, który miał
w zwyczaju przesypiać większość zajęć. Rozglądając się po klasie, zauważyłam, że większość
uczniów była wyraźnie zaintrygowana tym, co mówiła nauczycielka. — Ich silne więzi.
— Bardzo dobrze, panie Jones — zgodziła się prowadząca. — Jednakże można by
założyć, że w tym słowie nie tkwi siła, ono ukazuje ich wewnętrzną niepewność. Wręcz żałość.
Jak myślicie: dlaczego?
Z zainteresowaniem śledziłam każdą linijkę, którą omawialiśmy, i szybko zauważyłam
powtarzającą się sekwencję śmierci. Punkt kulminacyjny na samym końcu ją podkreślał. Ponadto
miejsce, które odwiedzali młodzi, nosiło nazwę taką jak narzędzie grabarza — mimo że zostało
wykonane ze złota, wciąż sygnalizowało śmierć.
— Śpiewają o grzechu, jakby wyrzekli się wiary — odparł Isaac siedzący tuż przede mną.
— Są dumni z faktu, że porzucili edukację na rzecz monotonnego grania w bilard przy
rozcieńczonym dżinie. Jakby za wszelką cenę chcieli być dorośli, przekreślając swoje nastoletnie
życie. Wierzą, że są cool, a tak naprawdę siedmiu graczy zyskuje tylko zbyt wczesną śmierć.
Nauczycielka literatury pięknej potaknęła żywo, opierając się biodrem o krawędź biurka.
— Nie bez powodu wybrałam akurat ten wiersz — powiedziała. — Jesteście seniorami,
którzy mają przed sobą przyszłość. Dotrwaliście praktycznie do końca obowiązkowej edukacji i
dopiero teraz poznacie smak dorosłości. Obierzecie różne ścieżki w życiu. Jedni wybiorą dalsze
kształcenie się na studiach. Drudzy pójdą prosto do pracy. A jeszcze inni zboczą z odpowiedniej
drogi. Tej, która nie sprowadzi na was zbyt wczesnej śmierci. Być może oddacie się chwilowym
przyjemnościom. Nie będę wam prawić morałów, ale tym dziełem chcę powiedzieć, żebyście
wybierali mądrze. Nie bądźcie dzieciakami, które rezygnują z normalnego życia na rzecz
alkoholu czy innych używek. Może brzmi to melodramatycznie, ale śmierć to nie tylko koniec
życia, to także śmierć psychiczna czy duchowa. Ciężka praca nie musi być nudna. Pamiętajcie o
tym.

Ze zmarszczonymi brwiami oglądałam mural, na którym widniały barwy szkolnych

drużyn sportowych i maskotka szkoły, którą był rekin. Hope opierająca się o kolorową ścianę
przy wyjściu ewakuacyjnym rzuciła do mnie zapalniczkę, gdy odpaliła swojego papierosa.
— Dopiero teraz dotarło do mnie, że Damon wytatuował sobie na bicepsie cholerną
maskotkę szkoły — bąknęłam, wypuściwszy dym z ust.
Przekrzywiłam głowę, gdy przyglądałam się szarej grafice w poszukiwaniu podobieństw.
— Leah — powiedziała Hope i dziwnym ruchem głowy wskazała na lewą stronę.
Skrzywiłam się, nie rozumiejąc, a sekundę później pojęłam przekaz.
— A do mnie dotarło, że palisz — odezwał się Leo, którego mina wyrażała jawne
niezadowolenie.
Wzdrygnęłam się, o mało nie wypuszczając papierosa spomiędzy palców. Nie
spodziewałam się go tutaj.
— Możesz się tak nie skradać? — zapytałam.
— Serio? To twoja odpowiedź?
— A co chcesz usłyszeć? — wymamrotałam z przekornym uśmiechem. — Nie
wiedziałam, że muszę się z tego spowiadać bratu.
Nuta ironii tkwiła w moim tonie, a po zaciśniętych ustach Leo wywnioskowałam, że nie
spodobała mu się moja riposta. Cóż, lekceważące podejście chyba nie było najlepszym wyjściem
z sytuacji.
— Zabawię się w adwokata diabła i zauważę, że ty, Leo, też palisz — dodała swobodnie
Hope, która nie wydawała się speszona naszym sporem. Wręcz przeciwnie, obserwowała nas ze
zwyczajową beznamiętnością, zaciągając się nonszalancko nikotyną.
Z rosnącym rozbawieniem uniosłam brwi, zerkając bacznie na brata, który z kolei skupił
wilcze spojrzenie na blondynce. Robiło się coraz ciekawiej, to musiałam przyznać.
— Na imprezach — odparł stanowczo.
— A co to za różnica? — prychnęłam od razu. — Sama palę sporadycznie. Jestem pewna,
że moje okazjonalne popalanie wciąż zdarza się rzadziej niż imprezy, na które chodzisz. Ledwie
dwa dni temu zawiozłam cię na jedną.
Leo nie odezwał się, tylko ciężko westchnął, co chyba było jednoznaczne z kapitulacją.
Chwilami nie potrafiłam odnaleźć się w tej całej opiekuńczej relacji, którą usilnie starał się mnie
opatulić. Miałam świadomość, że zawsze miał na mnie oko, ale dawniej nie robił tego tak jawnie.
A po wszystkim, co się ostatnio wydarzyło, wydawał się nadwrażliwy. Jakby za wszelką cenę
chciał odkupić swoje wyobrażone winy.
— Widzicie — powiedziała Hope, wskazując między nami żarzącym się papierosem. —
Remis. Buzi na zgodę i jazda.
Dziewczyna wrzuciła niedopałek do pozostawionej tu butelki i ruszyła do przodu, nie
odwróciwszy się za siebie. Pokręciłam głową, widząc jej zachowanie, i skupiłam się na wciąż
stojącym w miejscu chłopaku.
— Mam wrażenie, że cały czas coś przede mną ukrywasz — wymamrotał Leo.
Ledwo zachowałam spokój, usłyszawszy jego słowa. Miał rację. Nie potrafiłam dłużej
kłamać mu w oczy, ale uważałam, że o pewnych sprawach zwyczajnie nie musiał wiedzieć. Nie
wtedy, gdy w jego oczach płonęło żywe poczucie winy — to wszystko wciąż zżerało go od
środka. Świadomość, że biorę tabletki nasenne przez cały ten bałagan, by go dobiła. Nie
potrzebował więcej zmartwień, dlatego wybrałam sprawdzoną półprawdę.
— Każdy z nas ma jakieś tajemnice — powiedziałam z delikatnym uśmiechem. —
Mniejsze czy też większe. Bez nich nie bylibyśmy ludźmi.
— Nie uspokajasz mnie tym — bąknął ponuro pod nosem. — Wiem, że zachowuję się
irracjonalnie, ale to wszystko…
— Wiem — odparłam łagodnie. — Ale stanowczo za bardzo się przejmujesz.
Poklepałam go po ramieniu na odchodne i ruszyłam w stronę wejścia do szkoły na
ostatnie zajęcia. Nieopodal przy szafce zastałam Hope, która wychyliła się zza swoich drzwiczek,
by popatrzeć mi w oczy.
— Wszystko w porządku?
— Tak — potaknęłam. — Choć to całe wyjawianie prawdy pomaga nam naprawić naszą
relację, to niestety w pakiecie zyskałam również nadopiekuńczość brata.
— Cóż, nie istnieją działania bez konsekwencji — mruknęła Hope. — A mówi ci to
mistrzyni szalonych posunięć.
W oddali korytarza dostrzegłam znajome sylwetki Asy i Isaaca, którzy szli przed siebie
pogrążeni w rozmowie. Mój wzrok skupił się na nim, podczas gdy słowa dziewczyny dudniły w
mojej głowie. Wiedziałam, że muszę zachować przy nim ostrożność. Jeden pochopny czyn mógł
zmienić wszystko.
Po zajęciach wylegiwałam się w pełnym słońcu na leżaku, podczas gdy Leo chował się
pod parasolem ogrodowym. Każde z nas zawzięcie klikało w klawiaturę laptopa w poszukiwaniu
nowego lokum, co już stało się naszą małą rutyną. Odkąd mój brat dowiedział się o wszystkich
rodzinnych kłamstwach, przeglądaliśmy oferty mieszkań do wynajęcia, by móc się jak
najszybciej wynieść z domu. Oboje byliśmy świadomi, że nasz czas się kurczy, a gdy wrócę z
Arizony, wszystko ulegnie zmianie.
— Masz coś? — zapytałam, wychyliwszy się zza leżaka ustawionego w stronę
padających promieni słonecznych.
— Prócz podesłanej przez bliźniaków oferty nie… nie znalazłem nic nowego —
wymamrotał pod nosem.
Bracia White mieszkali w nie tak dawno wybudowanym apartamentowcu, w którym
wciąż pozostawały wolne lokale. Ich propozycja była lekko abstrakcyjna, zważywszy na
astronomiczną cenę najmu oraz ogromny metraż, który nie był nam potrzebny. Patrząc na swoje
konto bankowe, zdawałam sobie sprawę, że mogliśmy sobie na to pozwolić, ale kłócił się z tym
zdrowy rozsądek — przecież miałam wyjechać na studia do Rhode Island.
W ciągu kolejnej godziny znalazłam zaledwie dwa przystępne mieszkania, z czego jedno
okazało się niedostępne, o czym poinformował mnie właściciel, gdy zadzwoniłam dopytać o
szczegóły. Druga opcja była do zobaczenia, ale równie dobrze mogła okazać się kompletną
porażką, dlatego nie poddawałam się przesadnej ekscytacji. Mimo wyidealizowanych fotografii
mogliśmy trafić do zatęchłej rudery z grzybem. Nasze spotkania z właścicielami mieszkań sprzed
tygodnia zdołały ostudzić mój zapał — umieszczanie podrasowanych zdjęć lokali z czasów ich
świetności było powszechnym oszustwem.
— Leah! — Usłyszałam wołanie, gdy po nużących poszukiwaniach poszłam do kuchni po
wodę. Poprawiłam górę czerwonego stroju bez ramiączek, przechodząc przez taras wprost do
ogrodu, gdzie siedział Leo, i podałam mu butelkę. — Chyba znalazłem.
Spod przymrużonych powiek przyglądałam się zdjęciom praktycznie surowego lokum.
Zgodnie z ogłoszeniem mieszkania były świeżo wybudowane, a kilka dni temu weszły oficjalnie
na rynek. Prócz wyposażenia kuchennego i łazienkowego nie było żadnych mebli. Mogło się to
wydawać niedogodnością, ale po zobaczeniu obskurnych mebli, które udostępniali właściciele
różnych nieruchomości, byłam coraz bardziej przekonana, że kupno własnych było lepsze niż
złapanie pcheł.
— Istnieje duże prawdopodobieństwo, że w końcu zobaczymy to, co na obrazku —
rzuciłam z uśmiechem.
— Chyba że spotkamy się z kolejnym mistrzem biznesu, który w ogłoszeniu obniża
czynsz, usprawiedliwiając to chęcią przyciągnięcia najemców — odparł rozbawiony Leo.
Jego ostatnia wizyta, na którą pojechał sam, wydawała się całkiem obiecująca, póki
właściciel nie dodał do czynszu kilkuset dolarów.
— Liczy się spryt — parsknęłam.

Kolejnego dnia, w środę, od razu po szkole skierowaliśmy się ku centrum Los Angeles.
Kompleks budynków mieszkalnych, do którego zmierzaliśmy, tworzył małe osiedle
zlokalizowane zaledwie dziesięć minut od University of Southern. Bliskość uczelni była
dodatkowym atutem, bo Leo mógłby bez problemu dalej korzystać z mieszkania po rozpoczęciu
semestru.
— Nie chcę zapeszyć, ale podoba mi się tu — powiedziałam, rozglądając się po zielonych
przestrzeniach obsadzonych kwiatami i krzewami.
Odnaleźliśmy odpowiedni budynek, pod którym stała niska kobieta w czerwonej garsonce
i z teczką pod pachą. Poza nią na osiedlu nie było nikogo. Gdy tylko nas zobaczyła, uśmiechnęła
się tym wyćwiczonym uśmiechem typowym dla wszystkich sprzedawców. Mogłam wręcz
dostrzec dolary jaśniejące w jej oczach, kiedy na nas patrzyła.
— Państwo Preston — przywitała nas kolejno, ściskając nasze dłonie. — Jestem Mindy
O’Connell. Przedstawię państwu dziś idealną ofertę mieszkania dla młodego małżeństwa.
Uniosłam brwi, usłyszawszy ostatnie zdanie padające z jej ust, a Leo stojący obok zaczął
się dławić ze śmiechu.
— O, nie, nie — odparłam pospiesznie. — Jesteśmy rodzeństwem.
Przez niefortunną pomyłkę policzki agentki nieruchomości zaróżowiły się delikatnie, co
sprawiło, że humor brata zaczął mi się udzielać.
— Przepraszam, sądziłam po prostu… — jąkała się. — Jedno nazwisko wprowadziło
mnie w błąd.
— Rozumiemy, nic się nie dzieje — skwitowałam spokojnie, mimo że z trudnością
tłumiłam śmiech.
Speszona Mindy szybko się pozbierała i odzyskała profesjonalny ton, gdy zaczęła
opowiadać o budynku i samym mieszkaniu. Obróciła się, ruszyła przed siebie i rozpoczęła litanię
pozytywów płynących z życia tutaj. Dopiero wtedy zdobyłam się na wymienienie spojrzeń z Leo,
który przyciskał do ust zaciśniętą pięść. Jego ramiona trzęsły się od tłumionego śmiechu, a ja
byłam na granicy wybuchu.
— Zachowuj się — wysyczałam cicho, gdy przekroczyliśmy próg klatki schodowej.
 Mieszkanie, które nam pokazano, oglądałam z ogromną nadzieją. Liczyłam, że tym razem
na ładnym obrazku nie pojawi się rysa, która pozbawi nas możliwości najmu. Krótki korytarz
prowadził do średniej wielkości salonu z dołączoną do niego kuchnią. Po przeciwnych stronach
pomieszczenia mieściły się dwa pokoje, co zapewniało prywatność. Oczami wyobraźni już
widziałam zagospodarowaną przestrzeń, co dotychczas nie zdarzyło się w żadnym z oglądanych
mieszkań. Wyobraziłam sobie Leo siedzącego o poranku przy wyspie kuchennej z miską swoich
ulubionych płatków śniadaniowych. Mimowolnie wizualizowałam sobie, jak siedzę przy oknie w
sypialni, malując kolejny obraz, oraz moment powrotu z uczelni do domu. Do miejsca, gdzie nie
czułam się obco.
Te małe szczegóły budowały moją wyśnioną przyszłość. Ale równie szybko, jak zaczęły
powstawać, zostały zniszczone, bo dotarło do mnie, że za niespełna trzy miesiące
prawdopodobnie mnie tu nie będzie.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 39.

By zacząć nowe życie, wystarczała jedna decyzja. Uświadomienie sobie tego nie
ułatwiało sprawy. Każdy chciałby poczuć, że to odpowiedni wybór, by rozpocząć od nowa, ale
życie tak nie działało. Bez ryzyka nie można było doświadczyć magii nowych początków.
Siedziałam na miejscu pasażera. Mknęliśmy sześćdziesiąt mil na godzinę autostradą
numer dziesięć. Wiatr wpadający przez uchylone okna zagłuszał wszystko dookoła, szarpał
moimi włosami, ale żadna z tych rzeczy mi nie przeszkadzała. Wręcz przeciwnie. Napawałam się
poczuciem wolności płynącym z szybkiej jazdy, która zwiększała moją odległość od Los
Angeles. Tym, że jechałam w nieznane z chłopakiem, który naprawdę mnie rozumiał. Wyprawa
do Arizony z Isaakiem u boku nie wydawała się taka straszna. Rozmową, przekomarzaniami i
nonszalanckim uśmiechem spychał na dalszy plan moje obawy wiążące się ze spotkaniem z
babką — a raczej z tym, że jej choroba mogła mi utrudnić poznanie prawdy.
— Denerwujesz się — stwierdził Isaac.
Z zaskoczeniem odwróciłam wzrok od okna, za którym widok od kilkuset mil pozostawał
niezmienny. Przy autostradzie panorama Arizony ograniczała się głównie do wysuszonych od
słońca pól z pojedynczymi krzewami i ciągnących się milami pagórków.
— Skąd wiesz?
— Od piętnastu minut obracasz bransoletkę na nadgarstku. — Parsknął, zerkając na mnie
kątem oka. — Zawsze gdy się stresujesz, starasz się usilnie zająć czymś ręce.
Uniosłam brwi w reakcji na jego trafną obserwację.
— To trochę przerażające, jak dobrze mnie znasz — mruknęłam, a kącik jego ust uniósł
się, co nadawało jego twarzy lekko drapieżny wyraz. To pokazywało jego cholerną pewność
siebie.
— Nie zmieniaj tematu, czego tak się boisz? — zapytał, sprawnie zmieniając pas ruchu.
— No nie wiem — bąknęłam ironicznie. — Może tego, że jadę właśnie zobaczyć
rzekomo martwą babkę chorą na demencję.
— Królowo sarkazmu, nie uchylaj się od odpowiedzi — mruknął. — Wiem, że nie
dlatego krzywisz się na widok każdego drogowskazu informującego, że mozolnie zbliżamy się
do celu.
Nie mogłam powstrzymać ulgi na myśl, że późno kończące się zajęcia w szkole uchroniły
mnie od wizyty w ośrodku dzisiaj. To było żałosne, ale nic nie potrafiłam poradzić na moje małe
tchórzostwo.
— Wiem, że to samolubne z mojej strony, ale naprawdę liczę, że choć w części
zrozumiem, dlaczego moja matka jest taka, a nie inna — powiedziałam cicho. — Ta kobieta
ofiarowała mi setki tysięcy dolarów, a skupiam się jedynie na tym, że mogę poznać prawdę.
Jestem świadoma, że może się nie udać, zważywszy na to, co demencja robi z ludźmi, ale czuję
się, jakby to była moja ostatnia szansa na zrozumienie, o co chodzi. Dlatego się boję. Że się nie
uda.
— Nie jesteś samolubna — westchnął Isaac. — Czy tego chcesz, czy nie, matka jest
częścią ciebie. Chęć odkrycia tego, co doprowadziło ją do takiego stanu, nie jest niczym złym.
— Naprawdę chcę poznać babkę Lucindę na tyle, na ile pozwala na to choroba —
przyznałam. — Ale wiem też, że jest moją ostatnią nadzieją na to, że w pełni pogodzę się z
przeszłością. Już dawno zrozumiałam, że Jessica Preston jest po prostu kobietą, która wydała
mnie na świat. Nikim więcej. Ale potrzebuję tego ostatecznego zamknięcia przeszłości.
— Rozumiem, Leah — powiedział. — Nie musisz tłumaczyć powodów, dla których tam
jedziesz. Zasługujesz na poznanie całej przeszłości matki, bo to, co się zdarzyło, ukształtowało
osobę, która na każdym kroku niszczyła ci życie.
Oczywiście, że rozumiał — on zawsze mnie rozumiał. Patrzyłam na niego ze
świadomością, że będzie kolejną stratą, której doświadczę, kiedy wyjadę na studia.
Gdy zdecydowaliśmy się na postój, od punktu docelowego dzieliło nas mniej niż sto
pięćdziesiąt mil. Mój brzuch stanowczo i głośno domagał się jedzenia, które nie kwalifikowało
się do kategorii przekąsek. Przydrożny bar, w którym się zatrzymaliśmy, przypominał te
wszystkie teksańskie rudery z filmów będące miejscem spotkań motocyklistów. Gdy podzieliłam
się tym spostrzeżeniem z Isaakiem, ten dupek stwierdził, że powinnam ograniczyć telewizję.
Przepychając się w przejściu, usłyszeliśmy znajomy ryk maszyn.
— Ha! I co? — prychnęłam, wytykając go palcem. — „Przestań oglądać tani szajs”?
Przedrzeźniałam go jak na mój wiek przystało, dopóki nie znaleźliśmy dogodnego
miejsca. Zajęty przez nas boks dawał doskonały widok na żwirowy podjazd, na który wjechało
pięć harleyów. Nawet nie trzeba było ich widzieć, hałas był wystarczającą wskazówką.
W zajeździe panował półmrok rozpraszany przez słabe światło lamp. To, co
najprawdopodobniej miało budować klimat, sprawiało jedynie, że stawałam się ospała.
Ciekawymi elementami tego miejsca, które skupiły moją uwagę, były dekoracje pokrywające
ciemne ściany. Zamiast obrazków powieszono na nich rozmaite rejestracje samochodowe.
— Co mogę wam podać? — zapytała znudzonym głosem kelnerka.
Podeszła do naszego stolika, gdy tylko sięgnęliśmy po kartę dań. Jeśli tak można było
nazwać ofoliowaną kartkę papieru, na której znajdowało się dokładnie pięć propozycji obiadu —
każda z nich opierała się na smażonym mięsie i frytkach. Cały ten motocyklowy klimat od
początku do mnie nie przemawiał, dlatego gdy nie chciałam się tu zatrzymać, Isaac namówił
mnie, bym przejrzała portale internetowe i sprawdziła opinie. Pozytywne komentarze częściowo
rozwiały moje wątpliwości, a raczej obawy, że skończę struta pośrodku niczego.
— Poproszę grillowany stek z frytkami i colę — odezwał się Isaac.
— Dwa razy — dodałam, a kobieta kiwnęła głową i zniknęła z mojego pola widzenia.
Jak na stosunkowo późną porę w barze znajdował się spory tłum. Większość ludzi
siedziała bezpośrednio przy ladzie, za którą stał starszy mężczyzna nalewający trunki. Byliśmy
najmłodszymi klientami. Najwyraźniej większy odsetek towarzystwa przyjeżdżał tu napić się
piwa, niż zjeść — mimo że szyld stojący przy drodze podkreślał możliwość zamówienia obiadu.
Przy wejściu słychać było gwar rozmów, a gdy zerknęłam przez ramię, dostrzegłam
pięciu postawnych mężczyzn, w wieku między trzydziestką a sześćdziesiątką, wchodzących do
środka. Wszyscy nosili skórzane kurtki z naszywką w kształcie czaszki na plecach. Nie zabrakło
również ciężkich butów i kilku łańcuchów przypiętych do szlufek spodni. Obrazek, który
tworzyli, wydawał się przerysowany. Jeden z motocyklistów był szczególnie wiekowy. Miał
długą siwą brodę opadającą na piwny brzuch i bandanę założoną w poprzek czoła. Wyglądał
nieco karykaturalnie, ale było widać, że zebrani czują przed nim respekt.
— Pasowałbyś do nich — zauważyłam żartobliwie, zerkając na pochmurnego Isaaca.
Może i naśmiewałam się z niego, ale byłam pewna, że gdyby stanął obok nich, nikt nie
zauważyłby, że do nich nie przynależy. Aura niebezpiecznego chłopca, motor, wojskowe buty i
tatuaże. Ale im dłużej z nim przebywałam, tym bardziej czułam, że to do niego pasowało, nie
było tylko wabikiem na panienki.
— Widzę, że humor ci dopisuje — mruknął z ledwo zauważalnym uśmiechem.
— Doceń go, ponuraku — odparłam z mrugnięciem.
 Do zarezerwowanego wcześniej hotelu dojechaliśmy po zachodzie słońca, którego
obserwowanie umilało mi resztę trasy. Przeszliśmy do swoich pokoi, które mieściły się obok
siebie. Póki w sypialni nie padłam na łóżko, nie byłam świadoma swojego wyczerpania — moje
mięśnie były zesztywniałe od prawie sześciogodzinnego siedzenia, a krzyże rwały mnie boleśnie
jak staruszkę. Leżałam tak, gapiąc się w sufit, i walczyłam z niechęcią do ponownego wstania.
Ostatecznie jednak zwlekłam się z materaca, gdy poczułam, że moje powieki zaczynają opadać.
Zabrałam wielką koszulkę, która służyła mi jako piżama, i poczłapałam pod prysznic, który zmył
ze mnie wcześniejsze zmęczenie. Nagle z sennych marzeń przeszłam w tryb stuprocentowego
otrzeźwienia. Chwyciłam za szczoteczkę do zębów, gdy rozległo się pukanie do drzwi.
Przywitałam stojącego w progu Isaaca z pastą w buzi, turbanem na mokrej głowie i w
rozciągniętej koszulce. Niestety tylko jedno z nas dobrze wyglądało po prysznicu i to nie byłam
ja.
— Cóż za seksowne oblicze — zauważył kpiąco, za co nagrodziłam go widokiem
środkowego palca, nim skierowałam się z powrotem do łazienki. — No weź, doceń mój humor,
ponuraku!
Wyplułam do umywalki nadmiar piany, a gdy wróciłam do sypialni, zastałam chłopaka
rozwalonego na moim łóżku.
— Jeszcze niedawno byłeś zmęczony i gotowy do spania — powiedziałam, nawiązując
do prędkiego pożegnania przy drzwiach naszych pokoi. Piątkowe zajęcia w szkole i
kilkugodzinna podróż nie sprzyjały zacieśnianiu więzi, nawet jeśli zegarek wskazywał ledwie
dziewiątą wieczorem. — Powinieneś iść się położyć do siebie, bo brak snu szkodzi urodzie.
— Wyganiasz mnie? Cóż, ja już ładniejszy być nie mogę, więc jeszcze zostanę — odparł,
sięgając po pilota od telewizora. Westchnęłam pod nosem i skupiłam się na fakcie, że moja
poduszka za chwilę nie będzie nadawała się do spania.
— Weź ten mokry łeb z mojej poduszki — mruknęłam złowrogo, przez co zerknął na
mnie z rozbawieniem.
— Zmuś mnie.
Igrał ze mną. Walka z dwukrotnie większym mięśniakiem nie znajdowała się w moim
dzisiejszym repertuarze rozrywek, dlatego znów weszłam do łazienki, gdzie zrzuciłam z głowy
ręcznik.
— Ale z ciebie cholerny dzieciak! — zawołałam.
Gdy ponownie stanęłam w sypialni, na twarzy chłopaka nie było już rozbawienia.
— Dostałaś wiadomość od swojego chłoptasia — mruknął, wskazując na telefon leżący
przy jego barku. — Najwyraźniej położyłem się na nim, bo zaczął wibrować pod moimi plecami.
Zmarszczyłam brwi na ten chłodny komentarz, a raczej na jego pierwszą część — tę, z
której wynikało, że miałam chłopaka.
— Kogo?
— Damona.
Przypomniałam sobie wszystkie rozmowy z Hope na ten temat. W szczególności tę
niedorzeczną, w której wyjaśniła mi przyczynę dziwnego zachowania Isaaca. Najwyraźniej po
usłyszeniu fragmentu mojej wymiany zdań z Rogersem odniósł mylne wrażenie co do charakteru
naszej relacji. Nie czułam obowiązku tłumaczenia się z tamtej rozmowy — w końcu teoretycznie
nie mogłam wiedzieć o tym, co usłyszał czy poczuł. Nigdy też nie nadarzyła się okazja do tego,
by wyprowadzić go z błędu, zważywszy, że nie poruszał tego tematu. Sama nie miałam
najmniejszej ochoty roztrząsać jego zażyłości z Mią, więc nie zamierzałam krzyczeć: „Hej!
Damon to tylko mój przyjaciel!”.
— Jestem pewna, że gdyby był moim chłopakiem, dowiedziałabym się o tym pierwsza —
mruknęłam beznamiętnie, gdy sięgnęłam po komórkę, by przeczytać wiadomość od Damona. —
Dałam mu bojowe zadanie sprawienia, żeby Leo przebywał jak najwięcej poza domem. Wiesz,
by upewnić się, że nie rozpęta wojny domowej przed moim przyjazdem.
Miałam zamiar nonszalancko rozwiać jego wątpliwości, ale sposób, w jaki na mnie
patrzył, stanowczo mi to utrudniał. W jego oczach widziałam ten niezrozumiały dla mnie błysk.
Z jednej strony chciałam zrozumieć, co znaczył, a z drugiej bałam się tego. To były tak
przeciwstawne uczucia, że powoli zaczynały doprowadzać mnie do szału.
— Znów tak na mnie patrzysz — powiedziałam cicho, gdy podniósł się z łóżka.
Nie spodziewałam się odpowiedzi, tylko kolejnego milczącego uniku, ale tym razem
postanowił mnie zaskoczyć.
— Przerażasz mnie — odezwał się.
W normalnych okolicznościach przewróciłabym oczami, bo, cholera, każda dziewczyna
chciała usłyszeć takie słowa od faceta. Ale nie pozwalała mi na to czułość czająca się w jego
głosie.
— Ja?
Skinął głową, gdy powoli pokonywał dzielącą nas odległość. A ja, zamiast się cofnąć, co
nakazywał mi rozum, stałam przyrośnięta do podłogi.
— Tak, ty — szepnął.
Niespodziewanie niewielka przestrzeń sypialni skurczyła się jeszcze bardziej — do
punktu, w którym wszystkim, co dostrzegałam, były jego oczy. Te przeklęte tęczówki na każdym
kroku podawały w wątpliwość moje cholerne uczucia. Byłam wyczerpana sprzecznymi
emocjami. Tym, że w jego obecności moja siła chwiała się niebezpiecznie — jedno zdanie
padające z jego ust potrafiło roztrzaskać mury, którymi otaczałam serce. Nienawidziłam tego i
jednocześnie kochałam.
Oddychałam ciężko. On po prostu patrzył. A z jakiegoś powodu atmosfera zdawała się
jedynie zagęszczać. Czułam przemożne gorąco, które ogarniało moje ciało. Chciałam się
odezwać. Zapytać, dlaczego się mnie bał. Powiedzieć mu, że on też mnie cholernie przerażał.
Przy nim czułam się tak żywa, że wizja wyjazdu z Los Angeles pozbawiała mnie tchu. Jednak
milczałam i okazja rozpłynęła się, gdy zabrzmiał dzwonek mojego telefonu. Wibracja w moich
dłoniach sprawiła, że wzdrygnęłam się przestraszona. A ten nienaturalny trans został przerwany.
Na końcu, gdy przestaliśmy istnieć, zorientowałam się, że Isaac Cloney wybrał
najpiękniejsze słowa, by zdobyć moje serce, i najbardziej bolesne, by je złamać.
 Rozdział 40.

W życiu każdego człowieka przychodzi chwila, w której dociera do swojej granicy —

wtedy czuje, że już dłużej nie poradzi sobie z nawałnicą uczuć. Tych sprzeczności i negatywnych
bodźców. Wierzy, że dociera do punktu, w którym kończy się jego siła, a tak naprawdę okazuje
się, że za rogiem czeka coś o wiele gorszego. Coś, co przekreśla niedawną niemoc. Nagle zderza
się ze świadomością, że jeszcze nie jest u kresu wytrzymałości. To, co wydawało się tak straszne,
niespodziewanie zostaje zastąpione przez coś gorszego. Bo właśnie tak działa wszechświat —
nieustannie zsyła na nas kolejne przeciwności, hartując nasze charaktery.
O poranku byłam tak zdenerwowana nadchodzącą wizytą w ośrodku opieki, że
wczorajsza sytuacja, która rozegrała się pomiędzy mną i Isaakiem, zeszła na dalszy plan. W
obliczu mdlącego napięcia wieczór przestał mieć znaczenie. Oznaczało to tyle, że poddałam się
aktualnym negatywnym emocjom. Nie powiem, że nie było to dużo wygodniejsze niż ciągłe
roztrząsanie tego, co się między nami stało. Zresztą nie tylko ja zlekceważyłam tę sytuację. Isaac,
który był mistrzem ukrywania uczuć, również nie zająknął się na ten temat. Po porannym
powitaniu, które najwyraźniej jedynie dla mnie było niezręczne, wróciliśmy do względnej
normalności. Jeśli tak można było nazwać milczącą dwudziestominutową trasę, która dzieliła
hotel od Belmont Village Senior Living Scottsdale.
— Zjadłaś cokolwiek? — zapytał Isaac, gdy minęliśmy Cactus Road będącą ostatnią
prostą prowadzącą do punktu docelowego. — To, że zmiażdżyłaś rogalika, nie zmienia faktu, że
go nie tknęłaś.
Spojrzałam na niego z ponurą miną. Jego opiekuńczość zaczynała doprowadzać mnie do
szału tak jak nadopiekuńczość Leo.
— Nie jestem głodna — mruknęłam.
— Jesteś cholernie blada, więc nie wyjdziesz z tego samochodu, póki nie zjesz połowy
tego rogala — odezwał się nonszalancko, jakby nie postawił mi właśnie warunku godzącego w
moją wolność.
Spojrzałam na niego spod uniesionych brwi, a w moich oczach było widać jawne
oburzenie. Mimo mojego pokazowego zirytowania Isaac nawet nie kłopotał się, by na mnie
zerknąć. Wciąż ostentacyjnie patrzył na drogę, choć wcześniej udowodnił, że prowadzenie
samochodu nie przeszkadza mu w łypaniu na mnie kątem oka.
— Chyba sobie żartujesz.
— Przetestuj mnie — prychnął sarkastycznie, na co stanowczo zacisnęłam usta.
Potulnie siedziałam na swoim miejscu, nie chcąc doprowadzić do żadnego wypadku,
mimo że miałam przemożną ochotę wydłubać mu oczy. Moim planem była wysiadka z auta, gdy
tylko się zatrzymamy, ale Isaac przewidział moje zamiary. Ten palant zablokował wszystkie
zamki, gdy w oddali dostrzegłam długi budynek.
— Nie zrobiłeś tego — warknęłam, a cholerny uśmieszek wykwitł na jego ustach.
— Zrobiłem — zanucił swobodnie.
— Jesteś niepoważny — sapnęłam, gdy zgasił silnik i rozsiadł się na fotelu.
Rzuciłam się do przodu w kierunku kluczyków do mercedesa. Nie tylko mogłam
odblokować dzięki nim drzwi, ale i zyskać przewagę, która pozwoliłaby mi wysiąść z auta bez
dodatkowych przepychanek. Szatyn ubiegł mnie, jakby czytał mi w myślach, przez co zderzyłam
się z jego barkiem. Wypuściłam oddech, starając się wyrwać swoją własność. Na próżno.
— Jak tylko coś zjesz, wyjdziemy stąd bez zbędnych kłótni — odparł spokojnie,
chowając klucze do kieszeni spodni.
 Najwyraźniej stwierdził, że tam nie będę starała się sięgnąć. I, cholera, miał rację. Po
wczorajszym nie miałam ochoty zwiększać napięcia.
— Zapomniałeś chyba, że to mój cholerny samochód — powiedziałam głośno, co
zdawało się go jedynie bawić.
Trasa była długa, dlatego jednomyślnie stwierdziliśmy, że mercedes to lepsza opcja niż
motor. Nagle pożałowałam, że nie sprzeczałam się, gdy wziął na siebie obowiązek kierowania.
— Jesz choćby połowę rogala i wychodzisz.
— Wiesz, gdzie mogę ci wsadzić tego rogalika? — warknęłam.
Dziesięciominutowe siedzenie w bezruchu z ramionami założonymi na piersi nie
wydawało się go ruszać. Gdybym nie była tak zirytowana, moje zachowanie godne
przedszkolaka mogłoby mnie zawstydzić. Ale nawet o tym nie myślałam, gdy ten nadęty dupek
uchylił okno ze swojej strony, żeby odpalić papierosa. Wiedziałam, że nie odpuści, dlatego
poddałam się. Z rozdrażnieniem szarpnęłam za opakowanie tego cholernego rogala i zrobiłam
gryza. A potem następnego. Chłopak triumfował, gdy zaciągał się dymem papierosowym.
— Zadowolony? — zapytałam ironicznie, gdy zmięłam folię po jedzeniu.
— Bardzo.
Kiedy stanęłam przed budynkiem centrum opieki, stres, który zniknął dzięki
przepychance słownej, powrócił. Obawy owinęły się wokół mnie jak trujący bluszcz — moje
mięśnie stały się słabe, a serce przyspieszyło swój rytm. Przejście przez próg ośrodka przyszło mi
z trudnością. Żałosne. Zmusiłam się, by iść przed siebie, póki nie dotarłam do opustoszałej
recepcji. Rozejrzałam się po wyjątkowo barwnym holu w poszukiwaniu pracowników, gdy Isaac
bezceremonialnie uderzył w dzwonek znajdujący się na ladzie.
— Cholera, naprawdę? — burknęłam, krzywiąc się na donośny dźwięk.
— Im dłużej czekasz, tym większe prawdopodobieństwo, że stchórzysz — powiedział bez
owijania w bawełnę.
Westchnęłam cicho i nawet się nie spierałam. Miał słuszność.
Byłam świadoma, że to moja ostatnia szansa — mogłam poznać choćby zalążek prawdy u
samego źródła albo odejść stąd z kwitkiem. Zagłębiłam się w historię demencji i wiedziałam, że
istniało spore prawdopodobieństwo, że babka Lucinda w jakiejś mierze pamiętała przeszłość.
Problemem w przypadku tej choroby była teraźniejszość. Wierzyłam, że stare wspomnienia były
wciąż żywe.
— Dzień dobry — przywitała nas kobieta wychodząca z pomieszczenia mieszczącego się
za recepcją. Jej przyjazny uśmiech współgrał z różowym fartuchem medycznym, w który była
ubrana. Zerknęłam na przypinkę na jej bluzce informującą, że miała na imię Hilda. — W czym
mogę pomóc?
— Przyjechałam w odwiedziny do Lucindy Walsh — powiedziałam, na co kobieta
wyraźnie uniosła brwi.
— Naprawdę? — zapytała zaskoczona, ale nie czekała na odpowiedź. — To
fantastycznie.
— Mogę zapytać, czemu to takie dziwne?
Wesołość pielęgniarki wydawała się odrobinę opaść, gdy delikatnie odchrząknęła,
wyciągając segregator na dzielący nas blat.
— Cóż, Lucy ma tylko jednego odwiedzającego — odparła. — Jest nim jej stary
przyjaciel i jednocześnie prawnik.
— Brown — szepnęłam, na co kiwnęła głową.
To, że tylko jednej osobie zależało na odwiedzinach, było niezwykle dołujące. Moja
babka siedziała zamknięta w ośrodku, a jej towarzyszami były pielęgniarki i tutejsi mieszkańcy.
Własna córka nie miała skrupułów, żeby uznać ją za martwą.
— Jako że jesteś nowym odwiedzającym, prosiłabym, żebyście zostawili swoje dane w
księdze gości i oddali wszelkie niebezpieczne narzędzia, o ile oczywiście je macie —
powiedziała. — To rutynowe działania, które mają chronić naszych podopiecznych.
Nie miałam ze sobą żadnej torebki, a moja przewiewna sukienka nie miała kieszeni,
dlatego automatycznie spojrzałam na Isaaca. Szatyn nonszalancko opierał się ramieniem o blat, a
jego wzrok wędrował po przestrzeni, póki nie zorientował się, że był pod obserwacją.
— Dlaczego to na mnie patrzysz? — burknął. — Nie mam przy sobie niczego, co
mogłoby stanowić zagrożenie.
Śmiech Hildy przerwał naszą walkę na spojrzenia. Pielęgniarka przyglądała się nam z
szerokim uśmiechem na okrągłej buzi.
— Urocza z was para — zauważyła.
Oczy o mało nie wyszły mi z orbit, gdy usłyszałam to zdanie. Pokręciłam stanowczo
głową, na co speszona zmarszczyła brwi.
— Jesteśmy tylko przyjaciółmi.
Nawet nie spojrzałam na Isaaca, gdy stanowczo wypowiedziałam te słowa. Stłumiłam
narastającą gorycz i chwyciłam podsunięty długopis, by uzupełnić formularz.
— Ach, rozumiem — odparła powoli. Nuta powątpiewania w jej głosie zirytowała mnie,
ale nie pisnęłam słowa, gdy zaczęła klikać w klawiaturę komputera. Skupiłam się na tym, co
nadchodziło. — W ciągu dziesięciu minut Lucy powinna skończyć sesję terapeutyczną, więc
zaprowadzę was do skrzydła mieszkalnego.
Budynek zaaranżowano w staromodnym stylu. Mijane pomieszczenia były kolorowe, a
welurowe fotele, kanapy i mahoniowe krzesła dodawały wnętrzom ciepła. Hilda wyjaśniła, że
cała przestrzeń przedstawiała to, co większość starszych pacjentów pamiętała ze swojej młodości.
Był to celowy zabieg mający zapewnić im poczucie stabilności i przede wszystkim
bezpieczeństwa.
— Nie wiem, czy kiedykolwiek mieliście do czynienia z osobą chorą na demencję, ale
muszę was uświadomić, że to bardzo zdradliwa choroba — powiedziała Hilda. — Chorzy mają
bardzo gwałtowne wahania nastroju, przechodzą znienacka ze spokoju w agresję. Są drażliwi,
więc każde słowo może ich nagle zdenerwować.
— A Lucinda, jak ona się ma? — zapytałam.
Westchnienie padające z jej ust było wystarczającą odpowiedzią.
— Stan Lucy stopniowo się pogarsza — odparła. — Coraz rzadziej ma dobre dni, a
większość czasu spędza przy oknie zagubiona w przeszłości. Jeśli jest lepiej, trwa to zaledwie
kilka godzin, co jest normalne w przypadku demencji.
— Rozumiem — szepnęłam.
— Wiem, że to nie jest łatwe — powiedziała współczująco. — Dotarcie do takiej osoby
jest bardzo trudne, ale nie niemożliwe. Trzeba znaleźć z nią wspólny język. Nawet jeśli przenosi
się w rozmowie lata wstecz, trzeba za nią podążyć. Próba poprawiania jej czy przekonywania, że
coś się stało dawno temu, tylko ją rozdrażni i zdezorientuje.
Potaknęłam słabo, zrobiłam głęboki wdech i wypuściłam powietrze z cichym świstem.
Hilda kazała nam poczekać w korytarzu, gdy zniknęła za pobliskimi drzwiami do pokoju mojej
babki.
— Będzie dobrze — powiedział cicho Isaac stojący tuż za mną.
Położył dłoń na moim ramieniu w pokrzepiającym geście, gdy pielęgniarka kiwnęła
głową na znak, że mogłam wejść.
— Obyś miał rację — wyszeptałam.
 — Będę tu czekał — odparł, gdy rzuciłam mu ostatnie spojrzenie.
Cały pokój rozświetlały promienie słoneczne przedzierające się przez delikatne zasłony
ozdabiające okna. Docierały do każdego zakamarka przestronnej sypialni. Łóżko zasłane
kwiecistą narzutą pasowało do obicia fotela, na którym siedziała wątła postać. Starsza kobieta
wpatrywała się w okno, za którym rozpościerał się widok na ogród, gdzie przechadzali się
nieliczni staruszkowie. Siwy warkocz opadał na rękaw bufiastej sukienki, a ciasno spięta przy
twarzy fryzura uwydatniała wysokie kości policzkowe. Nawet z profilu dostrzegłam jej
podobieństwo do mojej matki. To uderzyło we mnie jak tona cegieł.
— Dzień dobry — odchrząknęłam, chcąc zwrócić na siebie uwagę.
W pierwszej chwili sądziłam, że mnie nie dosłyszała. Ale gdy otworzyłam usta, by
przywitać się jeszcze raz, obróciła się ku mnie. Spojrzałam w oczy, które były tak podobne do
moich, świadoma, że już nie było odwrotu.
— Jess — szepnęła wyraźnie zaskoczona. Zmarszczki na jej twarzy pogłębiły się, gdy się
we mnie wpatrywała. — Co tu robisz?
Imię, którym mnie nazwała, wprawiło mnie w osłupienie. Nie mogłam wydusić z siebie
słowa, póki nie przypomniałam sobie tego, co powiedziała Hilda. Nawet jeśli jej umysł nie
dostosowywał się do rzeczywistości, musiałam za nią podążyć. Tylko tak mogłam nawiązać z nią
choćby znikomy kontakt.
— Przyszłam się z tobą zobaczyć.
Zrobiłam niepewny krok do przodu, gdy babka zmrużyła powieki. Przypatrywała mi się
czujnie i nie wyglądała jak osoba dotknięta chorobą czy otumaniona lekami. Z odległości
mogłam dostrzec, że wpatrywała się w jeden punkt. W mój brzuch.
— Urodziłaś — powiedziała, a znaczenie tych słów docierało do mnie boleśnie powoli.
Każde kolejne zdanie zwiększało moje zdezorientowanie. — Przywiozłaś go tu ze sobą?
Bezwiednie obracałam bransoletkę na nadgarstku, starając się zapanować nad nerwami.
Byłam tak roztrzęsiona, że odgrywanie roli przychodziło mi z dużą trudnością.
— Nie — odpowiedziałam. — Nie zabrałam go ze sobą.
— Proszę, powiedz, że o niego dbasz — kontynuowała temat. — Niezależnie od tego, co
czujesz czy jaka jesteś, powinnaś mu okazać choć odrobinę ciepła. Daję ci pieniądze, ale nie
możesz mnie ciągle szantażować, byle dostać to, czego chcesz. Matczyna miłość nie powinna tak
działać.
Nie potrafiłam się odnaleźć w jej słowach. Były wyraźne, ale jakby bez sensu — to była
chaotyczna układanka.
— Nie po to… — odezwałam się, ale podniesiony głos Lucindy przebił się ponad moim.
— Musisz mi obiecać, że będziesz go dobrze traktować! — krzyknęła. Nie mogłam
powstrzymać się od wzdrygnięcia. — Obiecaj, Jessico!
Drzwi za moimi plecami zostały otwarte na oścież. Pielęgniarka wkroczyła do
pomieszczenia, spoglądając na mnie z niepokojem. Stałam w bezruchu kompletnie zamroczona
słowami babki. Czułam wzrastające ciśnienie, słabość mięśni i łomot własnego serca. To
wszystko zaczynało mnie przytłaczać.
— Muszę poprosić cię, żebyś wyszła — szepnęła Hilda, patrząc na mnie ze
współczuciem. — W tej chwili tak chyba będzie lepiej.
Kiwnęłam głową na znak zgody, wyszłam z pokoju na miękkich nogach i spojrzałam w
oczy zaniepokojonego Isaaca. Z westchnieniem potarłam twarz, odgarnęłam opadające kosmyki i
wplotłam dłonie we włosy tuż przy nasadach. Wpatrywałam się w sufit. Starałam się poukładać
własne myśli, ale nie potrafiłam odnaleźć się w tym bałaganie.
— Wszystko w porządku? — zapytał Isaac.
— Nie. Nic nie jest w porządku.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 41.

Każdy aspekt składający się na życie można było porównać do puzzla. Żeby uzyskać
pełny obraz, trzeba było dopasować każdy mały kawałek, a to wymagało czasu. Nie można było
na siłę złożyć niepasujących do siebie części.
Milczałam przez całą drogę powrotną do hotelu. Bezmyślnie wpatrywałam się w widok
za oknem, choć tak naprawdę niczego nie dostrzegałam. Skupiłam się na fakcie, że jakakolwiek
była moja matka, to nie zaczęło się wraz z moimi narodzinami. Nie zmieniłam jej zachowania —
to nie przeze mnie taka była. To nie moja wina.
— Leah, przestań — powiedział stanowczo Isaac, chwytając mnie za nadgarstek. —
Ranisz się.
Wyrwałam się z rozmyślań, gdy szarpnął mnie delikatnie. Nie zauważyłam, że
zatrzymaliśmy się na parkingu przynależącym do hotelu. Isaac obejmował mój nadgarstek w
miejscu, w którym znajdowała się złota bransoletka. Spojrzałam ze zmarszczonymi brwiami na
niego, a następnie na zaczerwieniony punkt, który po chwili odsłonił. Ścisnął mnie trochę za
mocno, przez co zapięcie lekko mnie podrapało. Nie czułam bólu, raczej drobny dyskomfort, ale
było w tym coś niepokojącego. Wiedziałam, że to wszystko powoli zaczynało mnie przerastać —
niewiele dzieliło mnie od pełnowymiarowego załamania.
— Jesteś pewna, że chcesz tam jutro wrócić? — zapytał Isaac.
Pielęgniarka kazała nam wrócić, gdy będzie miała pewność, że Lucy w pełni się
uspokoiła. Powiedziała, że takie wahania nastroju związane ze wspomnieniami były czymś
normalnym — zazwyczaj te najbardziej emocjonalne przeżycia przynosiły najwięcej wzburzenia.
Po prostu nie mogłam się tym zniechęcać.
— Tak.
Chłopak bez słowa skinął głową. Nie drążył tematu — w końcu po to przyjechałam do
Arizony. Oboje byliśmy świadomi, że to nie będzie łatwe. Byłam przygotowana na porażkę, ale
to nie oznaczało, że od razu miałam zamiar się poddać. Na pobyt w Arizonie mogliśmy
poświęcić jeszcze jeden dzień, potem czekał nas powrót do szkolnej rzeczywistości. Dlatego
postanowiłam, że nawet jeśli jutrzejsza wizyta nie przyniesie oczekiwanych rezultatów, wrócę tu
za jakiś czas. Nie chciałam, żeby Brown był jedynym odwiedzającym moją babcię.
— Wiesz co? Przyda nam się jakaś wycieczka — oznajmił Isaac. Nie czekając na moją
reakcję, ponownie odpalił silnik. Spojrzałam na niego spod uniesionych brwi, co nie zrobiło na
nim wrażenia. — Siedzenie w czterech ścianach z pewnością nie poprawi twojego nastroju.
Miał rację. Cholera, jego nieomylność zaczynała mnie irytować. Zacisnęłam usta, nie
chciało mi się kłócić. Oderwanie się od aktualnych wydarzeń nie wydawało się takie złe.
Nachyliłam się nad deską rozdzielczą, podkręciłam muzykę płynącą z radia i przymknęłam
powieki, gdy delikatny głos Seafret pochłonął resztę dźwięków.
I want you
Yeah I want you
And nothing comes close
To the way that I need you
I wish I can feel your skin
And I want you
From somewhere within
Zamknięcie oczu pozwalało mi skupić się na melodii, która dzięki temu stała się
wyraźniejsza. Ale to, co początkowo miało mnie odprężyć, stało się dla mnie bolesnym
przypomnieniem tajemnicy, którą skrywałam. Wsłuchiwanie się w tekst piosenki było niczym
zderzenie się z własnymi uczuciami skrytymi w najgłębszych zakamarkach serca. Tyle że nie
byłam gotowa się z nimi zmierzyć. Nie teraz. Nie tutaj. Nie przy nim. Chciałam przełączyć
stację, ale zastygłam w całkowitym bezruchu, gdy ponad głosem piosenkarza przebił się śpiew
Isaaca.
— It feels like there’s oceans — zaśpiewał cicho — Between me and you once again. We
hide our emotions. Under the surface and tryin’ to pretend.
Nie potrafiłam powstrzymać szalonego bicia serca. Tych wszystkich ogarniających mnie
emocji — a przede wszystkim tej nadziei. Na co? Na to, by stało się niemożliwe. Nie chciałam
tych uczuć. Naprawdę. Nie poradziłabym sobie drugi raz z utratą go, dlatego przeklinałam
własne serce i błagałam je, by zrozumiało, że byliśmy tylko przyjaciółmi.
Dzwonek telefonu przerwał moją żałosną sesję użalania się nad sobą. Najwyraźniej w
ostatnich dniach wszechświat naprawdę dbał, żebym nie zrobiła żadnych głupstw. Bym nie
zniszczyła tego, co miałam. Odebrałam połączenie, a Isaac bez słowa przyciszył muzykę, nie
odrywając oczu od drogi.
— Cześć, Leo — przywitałam się. — Wszystko gra?
W ciągu ostatnich godzin wymieniałam się z bratem wiadomościami, ale zobaczenie jego
imienia na wyświetlaczu mimo wszystko podsunęło mi czarne scenariusze. Złych wieści nie
przesyłało się za pomocą SMS-a, przekazywało się je w rozmowie.
— Jeśli pytasz o to, czy rozpętałem wojnę domową, to odpowiedź wciąż brzmi: nie —
powiedział przekornie. — Zatrudniłaś dobrą osobę do zarządzania moim czasem.
— Domyśliłeś się — mruknęłam pod nosem, na co prychnął.
— Nie trzeba być Sherlockiem, żeby się tego domyślić — odparł. — Damon szwendał się
za mną na imprezie jak pies stróżujący i dwukrotnie powstrzymał mnie od wyjścia z niej.
— Subtelny jak zawsze — zakpiłam. — Poza tym, jak rodzice? Dalej wkurzeni?
— Bardziej na ciebie niż na mnie.
— Czemu nie jestem w szoku… — parsknęłam.
W końcu nie przydałam się do osiągnięcia jedynej rzeczy, dla której tak naprawdę
zostałam sprowadzona do Los Angeles.
— Cóż, niespodziewany wyjazd pod namioty to niezbyt dobra wymówka, by nie stawić
się na firmowej kolacyjce — powiedział złośliwie.
— Jak dobrze, że rzekomo nie mam zasięgu.
Leo wcisnął rodzicom kit, jakobym pojechała ze znajomymi pod namioty na zupełne
odludzie. Nie rozładowało to ich wściekłości, o czym dosadnie dali znać mojemu bratu, ale
przynajmniej nie wydzwaniali do mnie. Czy wyjazd bez uprzedzenia był najmądrzejszą rzeczą?
Nie. Ale nawet nie poczułam wyrzutów sumienia, bo zdawałam sobie sprawę, że ich złość nie
wynikała z troski. Po prostu niszczyłam im wyśniony obrazek idealnej rodzinki, który chcieli
pokazać na firmowym obiedzie.
— Więc jak się ma sytuacja z babką?
Westchnęłam, usłyszawszy pytanie Leo, choć byłam przekonana, że padnie prędzej czy
później. To było nieuniknione. Sama nie rozumiałam, co stało się w ośrodku.
— Cóż, nie mam spektakularnych wieści — powiedziałam ostrożnie. Starałam się ubrać
w jak najładniejsze słowa to, co się wydarzyło. Jako że na poczekaniu takich nie znalazłam,
wybrałam opcję uderzenia prosto z mostu. — Wzięła mnie za naszą matkę i ostatecznie
sfiksowała, przez co musiałam wyjść.
Subtelność była przereklamowana. Isaac zerknął na mnie spod uniesionych brwi, przez co
wzruszyłam ramionami, mówiąc w ten sposób: „no co?”. Najwyraźniej moja bezpośredniość
zaskoczyła nie tylko mojego milczącego brata.
— Tego się nie spodziewałem — odparł. — Co teraz?
— Wrócimy tam jutro.
— Ani tego — dodał. — To na pewno dobry pomysł?
— Nie poddam się na starcie — powiedziałam stanowczo. To zdecydowanie nie
pasowało do tego, co czułam, ale nie chciałam przyznać, że się pogubiłam. Spojrzałam na Isaaca.
Tak, wszystko mnie przerastało, i to na zbyt wielu płaszczyznach.
— Rozumiem, ale…
— Żadnych „ale” — przerwałam mu. — Nie przejechałam z Isaakiem czterystu mil, żeby
ot tak wrócić do Los Angeles. Bez choćby podjęcia drugiej próby.
— Dobrze — wymamrotał. — Po prostu nie rób żadnych głupstw.
— Ty też.
— Muszę kończyć. Zaczynamy właśnie rozgrzewkę przed meczem.
Rozłączył się. Z marudnym jękiem uderzyłam głową o zagłówek. Naprawdę miałam
mocno powalone życie. Pozostało mi jedynie czekać, aż zmiażdży mnie ono doszczętnie.
W ciągu niespełna godziny dojechaliśmy do punktu docelowego, którym okazało się
popularne centrum rekreacyjne położone w metropolii Phoenix. Nigdy nie spodziewałabym się
tak malowniczego widoku w terenie, gdzie można zobaczyć głównie piaszczyste zbocza i
kaktusy.
— Miałeś rację — przyznałam głośno, gdy wpatrywałam się w wodę. — To poprawiło mi
humor.
Isaac posłał mi uśmiech, za którym kryło się wyraźne zadowolenie — ten chłopak
uwielbiał mieć rację. Stał z rękami włożonymi w kieszenie ciemnych spodni, a promienie
słoneczne odbijały się w srebrnym kolczyku w jego brwi. Byliśmy zupełnie różni. W swojej
letniej sukience i sandałach wyglądałam jak dziewczyna z sąsiedztwa, podczas gdy on jak zawsze
przypominał bandziora z klubu motocyklowego. Niczym jasność i ciemność — ironia tkwiła w
tym, że jedno bez drugiego nie miałoby sensu.
Przed nami rozpościerała się niebieska głębina Lake Pleasant. Oddychałam pełną piersią,
rozkoszując się świeżym powietrzem, gdy lekkie podmuchy wiatru ślizgały się po mojej skórze.
Wpatrywałam się w otaczające jezioro pagórki, które porastały krzewy, kaktusy i żółte kwiaty
wyróżniające się na jednolitym tle, i w końcu czułam spokój.
— Chodź do wody — wypalił niespodziewanie Isaac.
— Co?
Pytanie nie należało do najmądrzejszych, ale wziął mnie z zaskoczenia.
— Słyszałaś — odparł. Jednym ruchem ściągnął koszulkę przez głowę. Całą siłę woli
włożyłam w to, by nie gapić się na niego. — Nie pękaj. Nie brałem cię za tchórza, Leah.
Za podkoszulkiem podążyły buty i spodnie. Został w granatowych bokserkach, które
okrywały kształtne pośladki. Wyprostował się, co było dla mnie sygnałem do odwrócenia wzroku
od jego sylwetki — bardzo dobrze umięśnionej sylwetki. Nie żebym nadmiernie się patrzyła.
— Przestań mnie podpuszczać — syknęłam, celując w niego palcem. — Łatwo ci mówić,
twoje gatki mogłyby równie dobrze robić za kąpielówki!
Nie należałam do przesadnie pruderyjnych osób, ale nieposiadanie stroju kąpielowego i
słoneczne popołudnie nie zachęcały mnie do publicznego obnażania się. Poza tym miałam na
sobie figi z motywem cholernego batmana i biustonosz bez ramiączek nienależący do
najstabilniejszych. Katastrofa murowana.
— Nikogo tu nie ma — mruknął, rozglądając się dookoła. — Kto będzie cię podglądał?
Muchy?
 Przewróciłam oczami na jego górnolotne kpiny, ale nawet tego nie zauważył, schodząc po
trawiastym zboczu prowadzącym do wody. Nikogo tu nie było, w tym miał słuszność, ale wciąż
walczyłam z niechęcią do pokazania mu swojej urokliwej bielizny. Z rezerwą obserwowałam
zanurzającego się chłopaka, który wchodził do jeziora coraz głębiej, aż jednym susem zniknął
pod powierzchnią. Po chwili wynurzył się, odgarnął włosy i spojrzał na mnie ze
zniecierpliwieniem. Wciąż stałam przy brzegu.
— Wchodź! — zawołał Isaac. — Woda jest świetna! Nie pożałujesz!
— Powiedz to batmanowi — wymamrotałam pod nosem.
— Co?!
— Idę! — odkrzyknęłam.
Szatyn bez słowa ponownie zanurkował pod wodę. Było mi to na rękę. Odrobina
prywatności zachęciła mnie do sięgnięcia po tasiemkę podtrzymującą sukienkę. Szarpnęłam za
nią i zsunęłam ubranie. Z przesadnym skupieniem odłożyłam sukienkę na ziemię wraz z
okularami, które dotychczas skrywały moje oczy. Wszystko, byle nie patrzeć na Isaaca. Czułam
na sobie jego spojrzenie, ale nie należało ono do natrętnych czy przeszywających. Ruszyłam boso
przez trawiaste zbocze i wzdrygnęłam się, gdy moja skóra zetknęła się z wodą — to pierwsze
zanurzenie zawsze było najgorsze. Niezależnie od ciepła wody zawsze uderzała mnie różnica
temperatur, dlatego wybrałam najszybszą opcję. Gwałtowne wejście.
— Widzisz, stopniowe zanurzanie się jest dla frajerów — odparł Isaac, gdy z większą
swobodą podpływałam w jego kierunku. — Działanie godne superbohatera.
Uderzyłam otwartą dłonią w taflę wody, przez co krople rozprysnęły się dookoła.
— Oczywiście, że nie mogłeś się powstrzymać od durnego komentarza — prychnęłam,
na co zaśmiał się pod nosem.
To zadziwiające, jak bardzo jego twarz zmieniała się pod wpływem uśmiechu. Na jednym
z policzków pojawiał się charakterystyczny dołek, a kąciki oczu marszczyły mu się. Już nie
wyglądał na złego chłopca. Obserwowałam go. Krople, które osadzały się na jego rzęsach, i te,
które prześlizgiwały się po jego skórze. Niczym zahipnotyzowana śledziłam ścieżkę, którą
pokonywały, aż dotarły do ust. I wtedy przypomniałam sobie słowa Leo. Po prostu nie rób
żadnych głupstw. Zamrugałam powiekami, gdy na krótko odnalazłam spojrzenie Isaaca. A potem
zniknęłam pod powierzchnią wody, zwiększając między nami dystans. Chciałabym powiedzieć,
że wraz z odległością znikło napięcie, które czuliśmy, ale byłoby to kłamstwem. Jednak byliśmy
perfekcjonistami w lekceważeniu tego, co się między nami działo — czymkolwiek to było.
Może właśnie dlatego nie spodziewałam się, że jeden moment zniszczy wszystko.
Przez ostatnie lata starałam się odnaleźć brakujący element — ten puzzel, który
wypełniłby pustkę wewnątrz mnie. Byłam po prostu zbyt zdezorientowana, by zauważyć, że
Isaac był tym, kto poskładał mnie na nowo. On był moim zagubionym kawałkiem.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 42.

Zniszczeni ludzie byli naprawdę niebezpieczni. Posługiwali się kłamstwem, świadomi, że

prawda nigdy nie będzie tak bolesna jak odkrycie oszustwa. Choć ostatecznie ich największym
talentem była umiejętność przekształcenia piekła w dom.
Naprawdę szczerze wierzyłam, że dzisiejsze popołudnie przyniesie coś dobrego —
pomoże mi zrozumieć przeszłość. Tyle że posępny grymas, który pojawił się na twarzy Hildy, nie
zwiastował pozytywnych wiadomości.
— Pielęgniarka dyżurująca przekazała mi, że jej stan niestety nie poprawił się od twojego
wczorajszego wyjścia — powiedziała, gdy tylko zobaczyła mnie w holu. — Naprawdę
chciałabym mieć lepsze wieści, ale nie sądzę, żeby to był odpowiedni moment na odwiedziny.
Mój zapał do poznania zarówno babki, jak i przeszłości nagle zmalał. W rzeczywistości
wszystkie motywujące pogadanki i zapewnienia, że się nie poddam, straciły sens w obliczu
kolejnego zawodu. Musiałam naprawdę nędznie wyglądać, bo Hilda pospieszyła z marnym
pocieszeniem:
— Zawsze mogę poinformować cię telefonicznie, kiedy będzie czuła się lepiej…
Zdobyłam się na słaby uśmiech, gdy przeczesałam włosy gorączkowym gestem.
— Aktualnie to niewiele da — odparłam ponuro. — To mój ostatni dzień w Arizonie.
Mieszkam w Los Angeles i trochę minie, zanim ponownie będę mogła się tu zjawić.
— Możemy wrócić tu po zakończeniu szkoły — powiedział Isaac, który w milczeniu
przysłuchiwał się całej rozmowie.
Oczywiście, że starał się mnie pocieszyć i znaleźć rozwiązanie problemu. Tylko to, co
miało mnie podnieść na duchu, mocniej mnie zdołowało. Przypomniałam sobie, że nawet jeśli
przez chwilę będzie to możliwe, to za kilkanaście tygodni nie będzie już takie łatwe. Nie z nim.
Nie wtedy, gdy będą dzieliły nas tysiące mil.
Otwarłam usta, starając się odnaleźć odpowiednie słowa, a raczej zdobyć się na marne
potaknięcie, ale przeszkodziła mi w tym nieznajoma. Ubiór składający się z luźnych niebieskich
spodni i pasującego podkoszulka wskazywał, że również należała do grona pielęgniarek. Była
dużo starsza od Hildy. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że było jej bliżej do wieku mojej babki.
— Dzień dobry. Jesteś Leah Preston? — zapytała, na co zaskoczona kiwnęłam głową. —
Mogłybyśmy zamienić słowo?
Szybkie zerknięcie na Isaaca utwierdziło mnie w przekonaniu, że był równie
zdezorientowany jak ja.
— Poczekam na ciebie przed budynkiem — stwierdził, po czym wycofał się.
Spojrzałam na kobietę, która gestem dłoni zachęciła mnie do podążenia za sobą. Nie
pozostało mi nic innego, jak ruszyć za nią. Granatowa wykładzina tłumiła nasze kroki, gdy w
milczeniu przemierzałyśmy długie korytarze. Tajemnicza kobieta odzywała się jedynie wtedy,
kiedy odpowiadała na powitanie innego pracownika. Zatrzymałyśmy się pod drzwiami, na
których wisiała tabliczka, i wtedy okazało się, że miałam przyjemność rozmawiać z naczelną
pielęgniarką ośrodka — Jane Perry. Nie byłam do końca pewna, jak to się miało do hierarchii
pracowniczej. Osobisty gabinet, do którego weszłyśmy, kojarzył się raczej z ważną pozycją.
— Proszę, rozgość się — powiedziała Jane, wskazując na kanapę w rogu pomieszczenia.
Zajęłam wskazane miejsce, gdy ona zatrzymała się przed regałem naprzeciwko mnie. — Dziś o
poranku zostałam poinformowana o wizycie złożonej Lucy przez nową osobę. Może nie byłoby
w tym niczego nadzwyczajnego, gdyby nie przebieg odwiedzin, podczas których padło pewne
imię — przerwała. — Jesteś wnuczką Lucy.
 Patrzyła na mnie z delikatnym uśmiechem, gdy ze zmarszczonymi brwiami analizowałam
jej słowa.
— Jak? Skąd pani to wie?
W rękach Jane dostrzegłam drewnianą szkatułkę, którą musiała wyciągnąć z szafy.
Usiadła z nią na drugim końcu kanapy, zachowując między nami wygodny dystans.
— Pracuję tu od kilkudziesięciu lat — odparła spokojnie. — Styczność z Lucindą mam
praktycznie od początku jej pobytu w ośrodku. Znam ją z czasów, kiedy jej choroba nie była w
tak zaawansowanym stadium. Rozmawiałam z nią dużo i wiem, jak ma na imię jej córka. Gdy
Hilda powiadomiła mnie, że pojawiła się tu młoda dziewczyna, którą Lucinda nazwała Jess,
nietrudno było zgadnąć, z kim miała do czynienia. Zobaczenie cię potwierdziło moje
przypuszczenia. Wyglądasz tak samo jak twoja matka na zdjęciach za młodu.
— Nie wiem, co powiedzieć — wykrztusiłam. — Dotychczas nie miałam pojęcia o
istnieniu babki. Przyjechałam tutaj nie tylko, żeby ją poznać, ale przede wszystkim by
dowiedzieć się czegoś o przeszłości, ponieważ moja matka… — przerwałam — nie jest łatwą
osobą. Sądziłam, że dzięki babce mam szansę zrozumieć, dlaczego jest taka, a nie inna.
Kobieta potaknęła wyrozumiale.
— Rozumiem. Dla Lucy temat rodziny nigdy nie był łatwy — wyznała. — Jej mąż był
generałem marynarki wojennej i zmarł na zawał lata temu, pozostawiając ją samą z krnąbrną
córką. Był trudnym człowiekiem, ale jego utrata była dla niej ciosem. Nie wiem, jak daleko
sięgały problemy z córką, ale sądzę, że tu powinnaś znaleźć odpowiedzi na niektóre z twoich
pytań.
Jane położyła na moich kolanach pudełko, które niepewnie przytrzymałam. Kiwnęła
głową zachęcająco, gdy dotknęłam metalowego zamknięcia. Przeciągnęłam opuszkami palców
po ciemnym drewnie, po rzeźbieniach w kształcie kwiatów, i podniosłam pokrywę. Wnętrze
szkatułki ukazało kilkadziesiąt zaadresowanych kopert.
— To listy — szepnęłam, gdy sięgnęłam po pierwszy papier z brzegu.
— Zbiór wszystkich listów, które Lucy napisała do swojego męża podczas jego służby —
powiedziała. — Dała mi je na przechowanie kilka lat temu, gdy jej choroba zaczęła się pogłębiać.
Kiedyś czytałyśmy je wspólnie, by utrwalić jej wspomnienia, ale z czasem ich odtwarzanie stało
się dla niej zbyt męczące i bolesne. Dlatego sądzę, że powinnaś je zachować.
Oszołomiona świadomością, że w swoich dłoniach trzymam przepustkę do zrozumienia
przeszłości, milczałam.
— Dziękuję. To naprawdę wiele dla mnie znaczy — wydukałam po chwili.
Kobieta obdarzyła mnie uśmiechem, który przywodził na myśl ciepłe babcie piekące
ciasteczka i robiące na drutach.
— Cieszę się, że mogłam pomóc.
Pożegnałam się i wróciłam do recepcji, w której — ku mojemu zaskoczeniu —
zobaczyłam Isaaca. Może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby chłopak nie był otoczony
wianuszkiem adoratorek. Dużo starszych adoratorek. Kobiety otoczyły go ciasnym kokonem, a
kontrast wytatuowana kontra pomarszczona skóra był zadziwiający. Najwyraźniej trzy rezydentki
zawzięcie zagadujące chłopaka nie należały do osób, które patrzyłyby z niechęcią na
wymalowanych buntowników. Ze zmarszczonymi brwiami obserwowałam narastający
dyskomfort Isaaca, gdy jedna ze szczupłych dłoni poklepała go po bicepsie. Nonszalancję
zastąpił popłoch. Chciałabym powiedzieć, że ten obrazek mnie nie bawił, ale skłamałabym.
— W końcu przyszłaś uratować swojego mężczyznę — powiedziała Hilda wyłaniająca się
z jednego z pokoi. Najwyraźniej zbyt dobrze bawiła się, obserwując rozgrywającą się komedię.
— Choć w sumie bingo zaczyna się za sześć minut, więc prędzej czy później by odpuściły. Albo
zaciągnęły go tam ze sobą… — dodała pod nosem.
— Długo to trwa? — zapytałam w momencie, gdy dostrzegł moją obecność.
— Zauważyłam to jakieś cztery minuty temu — odparła z rozbawieniem. — Chciałam to
przerwać, ale to po prostu zbyt zabawne.
Nie mogłam zaprzeczyć. Zakłopotanie nie było typową dla Isaaca emocją, a jednak
grupka staruszek potrafiła je z niego wykrzesać. To było cholernie śmieszne. Chciałam go
jeszcze trochę podręczyć, ale gonił nas czas, dlatego niechętnie ruszyłam w jego kierunku.
Szatyn posłał mi groźne spojrzenie, które wyraźnie ukazywało, że zauważył moją zwłokę.
— Dzień dobry — przywitałam się uprzejmie, zdobywając uwagę nieznajomych. —
Niestety muszę porwać tego przystojniaka. Potrzebuję kierowcy. Chyba że załatwią mi panie
kluczyki, to mogę go tu zostawić.
Isaac zmrużył powieki w reakcji na ostatnie zdanie, co skwitowałam przesłodzonym
uśmiechem.
— Naprawdę z wielką chęcią przedłużyłbym swój pobyt w Arizonie, ale niestety
edukacja jest ważniejsza — powiedział pospiesznie. — A my mamy jutro zajęcia.
Rozległo się kilka protestów, ale powiadomienie Hildy o rozpoczynającej się grze
skutecznie popędziło staruszki. Wybór pomiędzy pięknym młodzieńcem a bingo najwyraźniej nie
był aż tak trudny.
— Do widzenia, kochanieńki! — zawołała jedna z kobiet, a reszta posłała mu salwę
pozdrowień.
Zacisnęłam usta, starając się powstrzymać wybuch śmiechu. Nieudolnie. Parsknięcie
wydobyło się z moich ust, gdy ruszyliśmy w stronę samochodu.
— Kto by pomyślał? Isaac Cloney ma branie u emerytek.
Chłopak spojrzał w moim kierunku ponad dachem mercedesa i wycelował we mnie palec.
— Nie myśl, że nie zauważyłem, jak zwlekałaś z podejściem — powiedział.
— Nawet nie zamierzam temu zaprzeczać — odparłam roześmiana. — Nie wiedziałam,
że dożyję dnia, gdy wielki i zły Isaac będzie aż skręcał się z powodu dyskomfortu.
— Co mają staruszki z tym szczypaniem policzków i klepaniem po nich? — wymamrotał,
gdy usiadł za kierownicą i odpalił silnik.
Skwitowałam to szerokim uśmiechem, który zbladł, gdy tylko przeniosłam wzrok na
trzymane przeze mnie pudełko.
— A to co?
— Listy — odpowiedziałam. — Cała korespondencja, którą wymieniała się babka ze
zmarłym mężem.
— Czytałaś coś? — zapytał, na co pokręciłam przecząco głową.
— W końcu mogę się czegoś dowiedzieć — powiedziałam, czując nieprzyjemny ścisk w
żołądku. — Tego właśnie chciałam, a jestem przerażona perspektywą przeczytania choćby
jednego listu.
— Potrzebujesz chwili dla siebie? Mogę się gdzieś zatrzymać, żebyś mogła je przeczytać.
Jako że chcieliśmy ruszyć w drogę po opuszczeniu ośrodka, już wymeldowaliśmy się z
hotelu. Dlatego pozostawało mi przeczytanie ich tutaj albo po przyjeździe do Los Angeles, ale
perspektywa samotnego czytania nie wydawała się krzepiąca. Musiałam wziąć się w garść i
przeczytać to cholerstwo.
— Nie. Nie chcę tego robić sama.
Isaac skinął głową, nie oderwawszy oczu od drogi, a ja sięgnęłam po pierwszą kopertę.
Data w jej rogu wskazywała, że była sprzed prawie trzydziestu lat. Pożółkły papier potwierdzał,
że trzymałam w dłoniach coś, co miało kilkadziesiąt lat. Uchyliłam usta i z mocno bijącym
sercem po prostu zaczęłam czytać. Na głos.
Kochany Henry,
już naprawdę tracę siły. Nie mogę poradzić sobie z jej gniewem — z tą nienawiścią, którą
ukazuje na każdym kroku. Usprawiedliwiałam jej działania Twoją służbą. Nieobecnością. Lecz to
nie ona jest problemem, tylko nasza córka.
Patrzę na nią i w jednej chwili widzę perfekcyjną nastolatkę, która stara się podołać
szkole. Ma idealne oceny, grono przyjaciół i pierwsze zawody miłosne za sobą. A kilka mrugnięć
później następuje zmiana. Jest impulsywna, gniewna i szydercza. Rzuca we mnie oszczerstwami i
wyzwiskami. Manipuluje mną, byle zdobyć to, czego chce.
Kiedyś robiła niewinną minę, żeby wymusić na mnie pewne rzeczy. Teraz straszy mnie
groźbami, że coś sobie zrobi. Szantaż przybrał chorą formę, ostrzega mnie, że rozpowie naokoło
o rzekomej przemocy, którą stosuję, jeśli nie dam jej pieniędzy. Jeśli nie przestanę się wtrącać w
jej życie. Słyszałam, w jaki sposób rozmawia ze swoimi przyjaciółmi i z chłopakiem. To nie jest
normalne. Jestem przerażona tym, kogo wychowaliśmy. Patrzę na nią i widzę jedynie ciemność.
Wiesz, o czym mówię. Codziennie spotykasz żołnierzy, którzy mierzą się z mrokiem podczas
swojej misji. Tylko że oni mają powód, by popaść w obłęd. A nasza Jess… nie. Chcę jej pomóc,
ale nie potrafię.
Z miłością
Twoja Lucy
Zamilkłam, gdy w ciszy, którą przerywał odgłos pracy silnika, analizowałam przeczytany
tekst. Powoli docierało do mnie, że matka od zawsze miała jakieś problemy ze sobą — nie była
normalna. Najwyraźniej już będąc piętnastolatką, skrupulatnie ukrywała swoją osobowość za
idealną otoczką i dawała o niej znać, gdy znajdowała odpowiedni moment. Niczym zabójczy
drapieżnik. Czaiła się, by zdobyć to, czego pragnęła.
Podniosłam wzrok znad kartki i zauważyłam, że nie poruszaliśmy się. Za oknem wśród
bezludnych pól ciągnęła się ścieżka.
— Czemu stanęliśmy? — zapytałam zdezorientowana.
— Przeczytaj to na spokojnie i wtedy ruszymy dalej — odparł Isaac. — Nie chcę rozbić
się gdzieś na drodze po usłyszeniu tych rewelacji.
Nie sprzeczałam się. Wyjęłam następny list i prześledziłam wzrokiem pochyłe litery.
Kolejna strona ukazała to, jak matka usilnie wydawała się dążyć do swojego wyśnionego ideału.
Do bogactwa. Do prestiżu. Choć w domu wyraźnie niczego jej nie brakowało, ona chciała
zagarnąć dla siebie więcej. Pragnęła więcej i więcej. Byłam świadoma, że matka była
materialistką, dla której liczyło się tylko zdanie innych. Pragnęła być postrzegana jako ideał —
chciała, by zazdroszczono jej tego perfekcjonizmu. Żeby ludzie chcieli być nią.
Nie wiedziałam, że to stało się chorobliwe. Nigdy bym nie przypuszczała. Mój głos łamał
się z każdym kolejnym zdaniem. Czułam, jak ucisk w mojej klatce piersiowej stopniowo się
zwiększał.
Drogi Henry,
nigdy nie spodziewałabym się takiej diagnozy. Zmuszenie Jess do wizyty u psychiatry było
najlepszą i zarazem najgorszą rzeczą, jaka się nam przytrafiła. To wszystko po prostu mnie
przerasta, ale jednocześnie żałuję, że poddałyśmy się tej terapii za późno. Za kilka dni skończy
osiemnaście lat i wyjedzie na studia.
Nie będę miała wpływu na jej decyzje.
Przy ostatniej wizycie psychiatra powiedział mi o swoich przypuszczeniach. Wciąż nie
mogę w to uwierzyć, ale nasza córka może mieć osobowość socjopatyczną. Staram się temu
zaprzeczyć, ale podświadomie wiem, że to prawda. Jej manipulatorskie zapędy. To, jak łatwo
kieruje swoimi i cudzymi emocjami.
Lecz w tym wszystkim najgorszy jest fakt, że to Ty przyczyniłeś się do jej stanu. Jej
wywiad z lekarzem nie pozostawia wątpliwości. Nie wiem, jak mogłam tego nie zauważyć. Jaką to
czyni ze mnie matkę? W pewnym momencie z zafascynowanej malarstwem nastolatki zmieniła się
w dziewczynę głoszącą, że to bezsensowne zajęcie nieprzynoszące niczego. Podczas gdy starałam
się zapewnić ją, że kochamy ją taką, jaka jest, Ty próbowałeś jej wmówić, że musi piąć się wyżej.
Że musi być najlepsza. Za wszelką cenę. Dyscyplina to nie sposób na wychowanie. Nasza córka
nie jest jednym z Twoich żołnierzy. Nie wiem, co bardziej złamało mi serce — wstępna diagnoza
czy Twój udział w chorobie Jess.
Lucy
Nie mogłam oddychać — rwanie w klatce piersiowej utrudniało mi zrobienie kolejnego
wdechu. Łup. Łup. Łup. Kołatanie serca zagłuszało wszystkie dźwięki. Chwyciłam za klamkę,
starając się wydostać z małej przestrzeni, która z każdą sekundą zdawała się jedynie pomniejszać.
Z sapnięciem wypadłam na zewnątrz i oparłam się o karoserię. Oszołomienie przejmowało nade
mną kontrolę, a atak paniki pozbawiał mnie tchu — miałam wrażenie, że znajdowałam się poza
ciałem.
— Leah, oddychaj.
Głos Isaaca wydawał się dochodzić z oddali. Obraz przed moimi oczami był zamazany,
gdy pozwalałam panice pociągnąć mnie coraz głębiej w otchłań. W tę studnię bez dna. Nie
mogłam zebrać myśli.
— Nie potrafię — wysapałam, dociskając palce do szyi. To, co miało być oddechem,
przerodziło się w świst powietrza.
— Hej, jestem tu — odparł, chwytając moją dłoń. — Nie jesteś słaba. To tylko panika.
Pamiętasz, co ci powiedziałem?
Skupiłam się na bliskości jego ciała. Na jego obecności — na nim. Czułam ciepło dłoni na
policzku, oddech muskający moje wargi. Poddałam się temu i spróbowałam podążyć za nim, ale
to wciąż było za mało.
— Zawsze… złapiesz mnie, jeśli… zacznę upadać — wyjąkałam drżącym głosem.
Jednak mój oddech się nie uspokajał. Byłam bliska hiperwentylacji. Miałam mroczki
przed oczami. Gdyby nie uścisk Isaaca, upadłabym przez słabość moich mięśni. Musiałam coś
zrobić. Próba liczenia oddechów, skupienia się na otoczeniu i wykorzystania techniki pięciu
zmysłów była daremna. Nic nie przynosiło mi ulgi, więc zdecydowałam się na jedyną rzecz,
która przyszła mi na myśl.
Pocałowałam swojego najlepszego przyjaciela.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 43.

To był jeden z tych momentów, które wszystko zmieniały. Z zewnątrz ta metamorfoza

następowała w zupełnej ciszy, ale w środku mnie był to dźwięk porównywalny do burzy z
piorunami. Przeraźliwe grzmoty popychały do ucieczki, ale tak naprawdę kryjówka nie istniała
— znajdowałam się na opustoszałym terenie.
Zderzenie się z jego ustami dało mi słodkie zapomnienie. Jakby cały świat wokół rozmył
się za sprawą tego dotyku. Prawie zapomniałam o konsekwencjach swojego czynu — o tym, że
właśnie postawiłam naszą przyjaźń na równi pochyłej. Samolubnie rozkoszowałam się
sposobem, w jaki oddał ten pocałunek. Całował mnie, jakbym była jego powietrzem. Choć tak
naprawdę to on umożliwił mi oddychanie. Gdy poczułam jego usta, atak paniki przestał mieć
znaczenie. Ciepłe dłonie chłopaka sunęły po moich żebrach, pozostawiając za sobą mrowiącą
ścieżkę. Czułam się, jakbym stała w ogniu. Przyciągnął mnie bliżej i wtedy oprzytomniałam. To
palące gorąco w moim wnętrzu wywoływał mój najlepszy przyjaciel. Mój Isaac.
Odsunęłam się od niego. Co ja najlepszego zrobiłam? Jak mogłam być tak głupia? Nie
potrafiłam mu nawet spojrzeć w oczy. Nagły lęk przed utratą przyjaciela był jak gwałtowny
wstrząs. Nie mogłam go stracić. Mojej bratniej duszy. Mojego śmiechu. Mojej kotwicy. Mojej
siły. Zrobiłabym wszystko, żeby cofnąć to, co się stało.
— Cholera — wymamrotałam pod nosem. Przyłożyłam trzęsące się palce do ust, a potem
odgarnęłam z twarzy włosy. — Przepraszam. Nie wiem, co mi strzeliło do głowy.
Przymknęłam powieki, by jeszcze na chwilę odgonić od siebie rzeczywistość, by
poczekała jeszcze kilka sekund, nim zniszczy mój sen. Ale nic z tego. Spełnienie się mojego
pragnienia miało gorzki posmak, którego nie dało się pozbyć. O czymś takim nie można było
zapomnieć, dlatego otworzyłam oczy. Napotkałam nieprzeniknione spojrzenie Isaaca.
— Proszę, powiedz, że możemy o tym zapomnieć — powiedziałam.
Perspektywa zniszczenia wszystkiego między nami napawała mnie przeraźliwym
strachem. Cichy głosik w mojej głowie zakpił ze mnie, powtarzając, że powinnam była pomyśleć
o tym wcześniej.
— Nie masz już ataku paniki — zauważył spokojnie.
Mój oddech wyrównał się, a przyspieszone tętno było skutkiem żarliwego pocałunku.
— Nie mam.
Nie odrywaliśmy od siebie wzroku. W jego oczach dostrzegłam mieszaninę nieznanych
mi emocji — coś, czego nie potrafiłam rozgryźć. Już to u niego widziałam. Miałam wrażenie, że
prześwietlał mnie na wskroś. Jakby znał wszystkie moje tajemnice.
— A ty znów tak na mnie patrzysz — szepnęłam.
— Chcesz wiedzieć dlaczego? — zapytał, robiąc krok ku mnie. I kolejny. Nawet nie dał
mi czasu na odpowiedź. — To spojrzenie kogoś, kto nie widzi w tobie tylko przyjaciółki. Kurwa.
Naprawdę chciałbym, żeby było inaczej, bo bez tego wszystko byłoby łatwiejsze. Ale
skończyłem z tym gównem. Z przekonywaniem się, że zniszczę naszą przyjaźń, jeśli moje
uczucia będą jednostronne. Powiedz, że ten pocałunek nic nie znaczył, a wymażemy to wszystko.
W innym wypadku moja odpowiedź brzmi: nie. Nie możemy o tym zapomnieć.
Każde słowo rozpalało uczucia, które tak usilnie tłumiłam. Starałam się z nimi walczyć. Z
każdym dniem spadałam głębiej i głębiej, próbując ukryć to w każdy możliwy sposób.
Powtarzałam sobie, że byliśmy tylko przyjaciółmi, choć znałam prawdę. Serce wiedziało, że
ponownie się zakochuję.
Nie spodziewałam się jego wyznania. To wszystko działo się tak szybko, że nie umiałam
za tym nadążyć. Szok sprawił, że przez chwilę nie potrafiłam racjonalnie myśleć. Nigdy nie
przypuszczałabym, że on czuł do mnie coś więcej. Usłyszenie tego wprawiło mnie w gwałtowną
euforię — nie potrafiłam opisać szczęścia, które mnie ogarnęło. Ale za euforią czaiła się szara
rzeczywistość.
— Powstrzymaj mnie — kontynuował szeptem Isaac, zbliżając się jeszcze bardziej. Aż
staliśmy pierś w pierś. — To twoja ostatnia szansa. Jeśli teraz cię pocałuję, to wszystko zmieni.
Przerażenie ściskało moje serce, bo rozumiałam wagę jego słów. Nie mogłam się skupić
jedynie na chwilowym szczęściu. Na tym, że on odwzajemniał moje uczucia. Wiedziałam, że to
coś więcej. Jeśli teraz zaryzykujemy, nie będzie powrotu. Byłam wystarczająco samolubna,
zapoczątkowując to wszystko. Nie mogłam mu tego zrobić. Nam.
— Nie mogę — szepnęłam, odsuwając się od niego. Ponownie. Włożyłam w to całą silną
wolę i o mało się nie wycofałam, widząc, że go zraniłam.
— Leah…
— Dostałam się na studia w Providence — przerwałam mu. — Za niecałe trzy miesiące
wyjadę i nie mogę zatrzymać cię dla siebie, gdy będą nas dzieliły tysiące mil. Byłam
wystarczającą egoistką, ryzykując naszą przyjaźń. Nie pozwolę, żeby odległość zniszczyła
świeży związek.
Pokręciłam z rozgoryczeniem głową, gdy próbował się odezwać. Byłam cholernym
tchórzem, ale wiedziałam, że jeśli zacznie walczyć, nie będę zdolna mu odmówić.
— Proszę, Isaac. Po prostu jedźmy.
Chłopak przypatrywał mi się w milczeniu. Sądziłam, że zacznie się ze mną sprzeczać, a
on po prostu wyminął mnie. Bez słowa usiadł za kierownicą i zamknął za sobą drzwi. Już nic nie
będzie takie samo — niezależnie od tego, czy powtórzylibyśmy pocałunek, czy też nie. Czegoś
takiego nie dało się wymazać z kart przyjaźni. Mogliśmy nieudolnie próbować, ale nigdy nie
wrócimy do tego, co trwało między nami kilkanaście minut temu. Jeszcze sprzed tego incydentu.
I to była tylko moja wina.
Ponadpięciogodzinna trasa mijała nam w całkowitym milczeniu. Nie potrafiłam spojrzeć
na Isaaca. Ten czas był istną męką, podczas której biłam się z własnym sercem. Ponad żalem do
siebie wyróżniała się jedna zasadnicza myśl. Isaac nie widział we mnie tylko przyjaciółki. A ja to
przekreśliłam. Nas. Poczucie winy zżerało mnie od środka, a lęk przed nieznanym sprawiał, że
ogarniały mnie mdłości. Nie miałam pojęcia, na czym stałam. Nie tylko w relacji z Isaakiem, ale
i z resztą rodziny. Im byłam bliżej domu, tym pełniej uświadamiałam sobie, co mnie czekało.
Miałam zniszczyć cały fałszywy spokój, który nas otaczał. Kłamstwa miały ujrzeć światło
dzienne.
Za oknem zobaczyłam znajome dzielnice Los Angeles. Wtedy naprawdę uderzyła we
mnie pełnia tego wszystkiego. Moje ręce stały się drżącą plątaniną, a serce pracowało na pełnych
obrotach. Byłam rozkojarzona i zagubiona we własnych obawach, dlatego gdy auto zatrzymało
się przed moim domem, popatrzyłam na Isaaca ze zmarszczonymi brwiami. Sądziłam, że chłopak
skieruje się prosto do swojego domu, bym stamtąd mogła sama pojechać do siebie. A jednak
staliśmy tutaj.
— Chyba nie sądzisz, że zostawię cię z tym samą — powiedział Isaac, który najwyraźniej
dostrzegł moje zdezorientowanie. Westchnęłam cicho, czując, jak emocje chwyciły mnie za
gardło. — Zaczęliśmy to razem i skończymy również wspólnie. Cokolwiek się między nami
stało, nie oznacza to, że nie jesteś moją przyjaciółką.
Sama chciałam go poprosić, żeby przeszedł przez to wszystko razem ze mną. Żeby mnie
nie zostawiał. Tylko w aktualnej sytuacji nie byłam pewna, czy mogłam od niego czegokolwiek
wymagać. Mogłabym przysiąc, że usłyszenie tego, co powiedział, sprawiło, że jeszcze mocniej
go pokochałam. Jeśli w ogóle to było możliwe.
— Dziękuję — szepnęłam, chwytając jego dłoń ponad gałką zmiany biegów. — Za
wszystko.
— Niezależnie od tego wszystkiego zawsze przy tobie będę. Wiesz o tym? — odparł
spokojnie. — Nie ukrywam, że przez jakiś czas będzie dziwnie, ale cholera… Przeszliśmy przez
cztery lata milczenia. Nie pozwolę, żeby cokolwiek przekreśliło naszą przyjaźń.
Patrzyłam na niego z żalem do samej siebie. O to, że byłam tchórzem bojącym się ryzyka.
Chciałam wycofać tamten protest. Te dwa słowa. Nie mogę. Ale sposób, w jaki poradził sobie z
odmową, utwierdzał mnie w przekonaniu, że nie powinnam. Nie mogłam mieszać mu w głowie
— zmieniać zdania i dokonywać wyborów, jak mi się żywnie podobało. Dlatego uścisnęłam jego
dłoń, chcąc przekazać to, czego nie potrafiłam słowami, i wysunęłam palce spomiędzy jego
palców.
— Gotowy rozpętać piekło?
Złowrogi uśmiech wykwitł na jego ustach, gdy zatrzasnęliśmy drzwi samochodu.
Wyciągnęłam swoją torbę z bagażnika, zaciskając pięść na jej rączce. Z głębokim oddechem
popatrzyłam na dom stojący po przeciwnej stronie ulicy i powoli ruszyłam przed siebie. Jednak
nie dane mi było daleko zajść.
— Pieprzyć to. — Usłyszałam warknięcie, nim zostałam gwałtownie odwrócona. Z
impetem wpadłam w ramiona Isaaca. Uniósł palcem mój podbródek. — Chciałem zagryźć zęby i
uszanować twoją decyzję, ale wiesz co? Teraz moja kolej na bycie samolubnym. Nie obchodzi
mnie, ile mil będzie nas dzieliło, ani to, jak bardzo będzie to skomplikowane. Nie zabierzesz nam
czegoś, na co czekałem przez cholerne cztery lata.
Różnica wzrostu między nami sprawiała, że musiał się nade mną pochylić. Byłam zbyt
zaskoczona, by zrobić jakikolwiek ruch. W którymś momencie torba wypadła mi z ręki i
uderzyła o chodnik. Skupiłam się jedynie na Isaacu. Byłam zamroczona jego bliskością,
oddechem owiewającym moje wargi i przenikliwym spojrzeniem.
— Isaac — szepnęłam. — Jak przejść z przyjaźni w związek? Nie możemy. To…
— Czujesz to? — przerwał mi. Chwycił moją dłoń i nakierował na swoją pierś. Na
okolice mocno bijącego serca. — Czujesz to samo? Chcę ciebie. Niezależnie od tego, co
przyniesie przyszłość. Po prostu chcę ciebie. — Objął dłonią mój policzek, a ja mimowolnie
wtuliłam się w nią. — Czy według ciebie to jest złe?
Tego, co czułam, nie dało się wyrazić prostymi słowami. Patrzyłam w jego szare
tęczówki przypominające pochmurne niebo niezdolna do odwrócenia oczu. On wiedział. Nie
musiał czekać na odpowiedź. Po prostu mnie pocałował.
To nie przypominało niczego, czego doświadczyłam. Moje serce zgubiło rytm, a dłonie
nie potrafiły przyciągnąć go wystarczająco blisko. Pragnęłam więcej. Jego palce wbijały się w
moją talię, wręcz boleśnie. Trzymał mnie, jakbym w każdej chwili mogła uciec. Gdyby tylko
wiedział — już nie byłam zdolna do odejścia. Jeden pocałunek. Tylko tyle potrzeba było, bym
straciła równowagę. Stojąc nad krawędzią, pierwszy raz chciałam z niej spaść. Wprost w jego
ramiona.
— Jesteś tego pewny? — zapytałam cicho. Powoli otrząsnęłam się z zamroczenia,
przesuwając opuszkami palców po jego karku.
— Przez co najmniej pięć lat byłem tego pewny — wyszeptał w moje usta. — Dokładnie
od dnia, kiedy skradłem ci pierwszy pocałunek. Pamiętasz?
To wspomnienie wywołało mój uśmiech. Bardzo dobrze pamiętałam moment, gdy
trzynastoletni Isaac mnie pocałował, a to wszystko przez szkolnego łobuza, który na potrzeby
żartu całował każdą dziewczynę z klasy. Wtedy możliwość, że nicpoń mógł skraść mój wyśniony
pierwszy pocałunek, napawała mnie przerażeniem. Mała Leah chciała ofiarować go komuś, na
kim jej zależało. Dlatego Isaac będący wzorowym przyjacielem postanowił upewnić się, że nikt
nieznaczący nie pozbawi mnie tego wyidealizowanego aktu. I sam mnie pocałował. Nie
przewidziałam, że tym samym skradnie mi serce.
— Jak mogłabym zapomnieć? — odparłam cicho, oparłszy czoło na wysokości jego
obojczyka. — W samotności odtwarzałam go w głowie tak wiele razy… Kiedyś trzymałam się
tych szczęśliwych wspólnych wspomnień, bo sądziłam, że już więcej nie stworzymy.
Patrzyliśmy na siebie z niespotykaną świadomością. Wiedzieliśmy, co nam zostało
odebrane. Ale w tym wszystkim już nie czaił się smutek, zastąpiła go iskra oczekiwania.
Nadzieja na lepszą przyszłość, w której będziemy razem.
— Jesteś gotowa?
— Już chyba bardziej nie będę — odpowiedziałam, gdy z niechęcią odwróciłam wzrok ku
posiadłości Prestonów.
Przeszłam przez ulicę na miękkich nogach, niepewna, czy było to spowodowane
pocałunkiem, czy strachem. Jednak nieprzerwanie szłam przed siebie, aż nacisnęłam chłodną
klamkę i w towarzystwie Isaaca weszłam do domu. Przeszłam przez opustoszały korytarz, ale
długo nie musiałam poszukiwać szanownej matki. Stała przy jadalnianym stole. Jak przystało na
idealną gospodynię domową, była zajęta przycinaniem kwiatów do poustawianych w rządku
wazonów, ale usłyszawszy poruszenie, odwróciła się w moim kierunku.
— Patrzcie, kto raczył się pojawić — rzuciła z krzywą miną. — Jeszcze przyprowadziłaś
niezapowiedzianego i jakże nieproszonego gościa.
— Jest pani jak zawsze czarująca — wymruczał chłodno Isaac.
— Uważałabym na ton, młody czło…
— Skończ — przerwałam jej gwałtownie. — Po prostu skończ te gierki. Wiem o
wszystkim.
— O czym?
Pytanie ojca zaskoczyło mnie. Pojawił się w progu dzielącym salon od jadalni, ale w tym
momencie jego obecność była mile widziana. Jedynie ułatwiał mi zadanie. Skończyłam z
kryciem prawdy. Z tymi wykrętami i utajonymi rozmowami. Chciałam, żeby wiedział. Żeby
w końcu przejrzał na oczy.
— O każdym kłamstwie matki.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 44.

Każdy człowiek miał w swoim życiu rozdział, którego nie chciał przeczytać na głos. Taki,
który grzebał na dnie pamięci, byle nie dosięgło go światło dzienne. Ale to nie była słabość.
Przetrwanie tego rozdziału i pójście dalej oznaczało, że udało się przeżyć.
Bez mrugnięcia patrzyłam w oczy tak podobne do moich. W te piwne tęczówki
nakrapiane jaśniejszymi plamkami przypominającymi złoto. To podobieństwo sprawiało, że
prawie wierzyłam w nasze pokrewieństwo — w to, że naprawdę byłyśmy matką i córką.
Sięgnęłam po kopertę tkwiącą w tylnej kieszeni moich szortów. Z nieprzeniknioną miną
obserwowałam zmianę zachodzącą w oczach matki, gdy zauważyła pożółkły list. Była prawie
niedostrzegalna, ale wychwyciłam ją. Tę gniewną iskrę znałam aż za dobrze.
— Skąd to masz? — zapytała z wyczuwalnym wzburzeniem. Najwyraźniej widziała ten
papier nie pierwszy raz.
— To dobre pytanie — odpowiedziałam, spojrzawszy na ojca. — Dostałam to od
pielęgniarki pracującej w ośrodku, w którym przebywa nasza babka. Rzekomo martwa.
Kątem oka zauważyłam ruch. Do pomieszczenia wszedł Leo, co sprawiło, że nasza
pseudorodzina była w komplecie. Nie chciałam, żeby dowiedział się o wszystkim w ten sposób,
ale musiałam to z siebie wyrzucić. Raz, a porządnie.
— O czym ty mówisz, Leah?
Zdezorientowanie ojca było aż nazbyt widoczne. Zmarszczenie brwi uwydatniało jego
pogłębiające się zmarszczki, gdy spoglądał to na mnie, to na swoją żonę. Jessica jak zawodowa
aktorka pokręciła głową z oburzeniem.
— Nie słuchaj jej bredni, Jorge — prychnęła opryskliwie. — Nie mam pojęcia, o czym
mówi. Zawsze bujała w obłokach, ale nie sądziłam, że posunie się do tworzenia takich historyjek.
Czułam, że sprowadzenie jej do Los Angeles to zły pomył. To przechodzi ludzkie pojęcie!
Wiecznie opanowana matka ukazała w stosunku do mnie zalążek negatywnych emocji.
Przy wszystkich! Gdy sprawy wymykały się spod kontroli, zawsze kryła się za fałszywą troską.
Kiedy ojciec mógł poznać prawdę, przekształcała wszystko w opowiastkę najwyższych lotów, w
której stawiała mnie w jak najgorszym świetle. Byle nie ukazać swojego prawdziwego oblicza i
podejścia do mnie. Teraz również tak postąpiła.
— Przeczytaj to — powiedziałam, wyciągając list w stronę ojca. — To pokaże ci, jak
wiele bujd opowiadam.
Matka od razu zbliżyła się do męża, zapewne z zamiarem wyszarpnięcia mu kartki,
dlatego przycisnęłam ją do piersi. Powinnam czuć przestrach przed tym, co miało nadejść, ale
towarzyszył mi spokój. Serce biło mi jednostajnym rytmem. Dłonie nie trzęsły się od nadmiaru
emocji. Przeraźliwe opanowanie nie było wynikiem przypływu adrenaliny, ale zimnej gotowości.
Byłam gotowa na to, co nadchodziło — bez względu na końcowy wynik.
— Czego się tak boisz? — zapytałam. — Twoim zdaniem gadam głupoty. Nie wyprzesz
się, że rozpoznałaś papier, który trzymam w rękach. Swoim zachowaniem sama sobie przeczysz.
A może wyznałaś już prawdę? Powiedz mi, droga matko. Zanim złożyłaś przysięgę małżeńską,
przyznałaś, że jesteś cholerną socjopatką?
Może powinnam się wstydzić takiego doboru słów, ale skończyłam z ciągłym
ukrywaniem się. Ważeniem każdego półsłówka i swoich czynów. Chciałam zacząć wszystko od
nowa. Z nimi czy też bez nich.
— Leah! — krzyknął ojciec.
Widocznie odebrał moją przemowę jako przejaw nastoletniego buntu, a nie wyjawienie
skrywanych tajemnic.
— To chora prawda — powiedziałam, wpatrując się w poczerwieniałą twarz matki. —
Czytając ten list, przez chwilę sama nie mogłam w to uwierzyć. W najgorszym scenariuszu nie
wzięłam pod uwagę czegoś takiego. Ale to niedowierzanie trwało zaledwie sekundę. Potem
przypomniałam sobie każdy przytyk padający z twoich ust. Każde gorzkie słowo. Wszystko bez
obecności osób trzecich. Zawsze w cieniu. Prawie poczułam ulgę, bo przez cały ten czas
wierzyłam, że nie byłam dla ciebie wystarczająca dobra, ale tak naprawdę to w tobie tkwi
problem. Jedyne, czego żałuję, to czas. Żałuję każdej sekundy, podczas której zastanawiałam się,
co mogę zrobić, żebyś mnie w końcu pokochała.
— Leah…
Nie dałam dokończyć ojcu, na którego ostatecznie przeniosłam całą uwagę.
— Nigdy nie zrobiłam niczego, co naprawdę usprawiedliwiałoby decyzję wysłania mnie
do szkoły z internatem — zaczęłam. — Naprawdę nigdy nie zastanawiałeś się, dlaczego mimo
początkowej histerii bez protestów zgodziłam się na wyjazd do Kanady?
— Dość tego — warknęła matka. — Jak śmiesz?! Dałam ci wszystko, a ty tak się
odwdzięczasz?
Ta śpiewka zaczynała mnie nużyć.
— Nie dałaś mi nic. — Zaśmiałam się bez cienia wesołości. — Zupełnie nic. Zmusiłaś
mnie do wyjazdu pod groźbą zniszczenia Isaacowi życia. Świadoma, że tylko wtedy się ugnę.
Wykorzystałaś moją przyjaźń, by postawić na swoim. A potem kazałaś opiekunkom przejmować
całą moją korespondencję, bylebym nie skontaktowała się z nim. Z moim jedynym przyjacielem.
Tak robi normalna osoba? Matka?
— Musimy się wszyscy uspokoić — odezwał się ojciec. — To na pewno jedno wielkie
nieporozumienie. Twoja matka zatroszczyła się, żebyś trafiła do renomowanej szkoły, byś mogła
stonować swój temperament. Zadbała o to, żebyś wyrosła na inteligentną kobietę.
Ojciec naprawdę wierzył w te chore bajki. Moja niechęć do wystawnych przyjęć, zabaw z
dziećmi przyjaciół rodziców i kilkanaście wymknięć do parku zostały przez niego odebrane jako
haniebna niesubordynacja. Posiadanie własnego zdania i przeciwstawienie się ich
wyidealizowanemu życiu było nie do przyjęcia. Oczekiwali drugiego potulnego dziecka, a
otrzymali wadliwy egzemplarz. Moja matka po prostu przekonała męża, że mój sprzeciw to
dziecięcy bunt.
— Nie do wiary. — Parsknęłam, patrząc na zupełnie obcą parę stojącą przede mną. Z
nienaturalnym spokojem wsadziłam kopertę z powrotem do kieszeni. Była zbędna. — Jesteś tak
cholernie zaślepiony, że nie docierają do ciebie proste komunikaty. Prawda rzucana prosto w
twarz. Ale skończyłam z tym. Z wami.
Uniosłam ramiona w geście kapitulacji. To nie miało sensu. Pewnych ludzi zwyczajnie
nie dało się uratować. Jeśli ojciec chciał być skazany na kłamstwo, niech i tak będzie.
Odwróciłam się, spoglądając na nieprzeniknioną twarz brata. W żadnym stopniu nie dał po sobie
poznać, że to, co usłyszał, zdruzgotało go.
— Chodźmy. — Westchnęłam ze smutnym uśmiechem, ruszając powoli przed siebie.
— Gdzie wy się wybieracie?
— Wyprowadzamy się, tato — powiedział Leo. To mogło się wydać absurdalne, ale
nabierało sensu z każdym kolejnym słowem mojego brata. — Gdyby którekolwiek z was
przywiązywało wagę do tego, co robimy, szybko dostrzeglibyście, że z naszych pokoi zniknęła
większość rzeczy. Wystarczyłoby, żebyście poświęcili jeden procent czasu przeznaczonego na
pracę i budowę wizerunku na to, by rozejrzeć się wokół.
Podpisanie umowy najmu było dobrą decyzją. Nie wyobrażałam sobie mieszkania z nimi
pod jednym dachem po tym wszystkim. Ostatnie dni przed moim wyjazdem do Arizony
poświęciliśmy na spakowanie swoich ubrań i najpotrzebniejszych rzeczy, a Leo zadbał o to, by
przenieść nasze klamoty do nowego lokum.
— Nie wygłupiajcie się — zawołał ojciec. — Przecież sami się nie utrzymacie.
Obejrzałam się przez ramię. Po raz ostatni zerknęłam na osoby, których nie mogłam
nazwać prawdziwymi rodzicami. Byli kimś, kogo nie rozpoznawałam.
— Tym się nie martw. Niczym się nie martwcie — powiedziałam. — To chyba zawsze
wychodziło wam najlepiej.
Gdy znalazłam się na zewnątrz, pozwoliłam sobie na wzięcie głębokiego oddechu. Wiatr
zatańczył dookoła mnie, rozwiewając moje włosy. Leo skoczył na szybko do garażu. My
dotarliśmy do samochodu Isaaca i wtedy poczułam ogrom emocji. Uderzyły mnie z pełną mocą.
Zrobiłam to. Rezultaty ujawnienia przeszłości matki nie powalały, zważywszy, że ojciec wciąż
trwał twardo u boku swojej żony, ale powiedziałam o wszystkim głośno. O latach kłamstw i
psychicznych krzywd. Ta konfrontacja była porównywalna do zrzucenia z siebie kajdan. Byłam
w szoku, ale ponad tym wyróżniało się jedno zasadnicze uczucie.
Byłam wolna.
— Wszystko w porządku? — zapytał z niepokojem Isaac.
Zmierzyłam go wzrokiem od trampek po koszulkę bez rękawów odsłaniającą
wyrzeźbione bicepsy. W końcu mogłam to zrobić bez wyrzutów sumienia i cichego głosiku w
głowie mówiącego, bym pamiętała, że to jedynie mój przyjaciel.
Było lepiej niż dobrze.
— Tak — powiedziałam spokojnie.
Chłopak chwycił za szlufkę moich spodenek. Szarpnięciem przyciągnął mnie do siebie.
Cicho westchnęłam, wpadając na niego. Asekuracyjnie położyłam dłonie na jego piersi, nie
odrywając od niego wzroku. W tym wszystkim było coś intymnego — głębia spojrzenia, ramiona
trzymające mnie w uścisku i bliskość.
— Wątpiłaś w to, czy jesteś silna, ale cholera — powiedział cicho — jeśli ta konfrontacja
nie była przejawem siły, to naprawdę sam nie wiem, czym jest siła.
Przetrwanie najgorszego również mogło oznaczać siłę. W całym procesie zagubiłam
siebie, ale zaczynałam przypominać sobie, kim naprawdę byłam. A osoba, którą odkrywałam, w
żadnym stopniu nie wyglądała na słabą — trochę na zagubioną, ale nie słabą.
Chcąc uwolnić się od intensywnego spojrzenia Isaaca, wsparłam głowę o jego bark.
Odnalezienie się w tym wszystkim, w nas będących dla siebie kimś więcej, nie należało do
najłatwiejszych zadań. To przejście od przyjaźni do miłości było po prostu dziwne. Nie złe, ale
nowe.
— Dobra, jestem gotowy!
Usłyszałam za sobą głos Leo, który targał zabrany z garażu zapomniany ekwipunek
futbolowy. Z lekką paniką rozszerzyłam powieki i podniosłam głowę z ramienia szatyna, który w
porównaniu do mnie wydawał się w pełni rozluźniony. Nawet nie poruszył się, mimo że to on
widział front domu — czyli nadejście Leo również. Odsunęłam się i skupiłam na idącym ku nam
bracie. Nie przyłapał nas na całowaniu się, ale myśl, że miałby się o nas dowiedzieć, napawała
mnie lekkim niepokojem. W ostatnich tygodniach jego braterska troska wzrosła do
denerwującego poziomu i nie byłam pewna, jak zareagowałby na wieść, że spotykam się z jego
przyjacielem. Jeśli w ogóle to, co między nami było, można było nazwać umawianiem się —
półgodzinna zażyłość nie czyniła z nas pary. Cholera, sama byłam w tym wszystkim zagubiona.
Nie miałam czasu przyzwyczaić się do nowego stanu rzeczy i nie potrzeba mi było dodatkowych
okazji do tłumaczenia się.
 — Usamodzielnianie się jest do bani — mruknął Leo, spoglądając na swoje auto stojące
na podjeździe. — Żegnaj, samochodziku.
— Cóż, odbieram mercedesa jako rekompensatę za lata psychicznego znęcania się nade
mną — mruknęłam z ponurym uśmiechem. Poważne miny chłopaków spowodowały, że
momentalnie skrzywiłam się. — Za wcześnie na czarny humor? Ej, nie patrzcie tak na mnie.
Nadmiar emocjonalnych zwrotów akcji mąci mi w głowie.
Moja deklaracja była żartem, chciałam zwrócić samochód, jak zdołamy kupić coś
swojego. Ale teraz jeszcze przez chwilę miałam zamiar być hipokrytką.
— Najwyższa pora, żebym przejęła stery. — Mrugnęłam do Isaaca, gdy wyszarpnęłam
mu kluczyki z dłoni. — Koniec robienia za mojego szofera.
Chłopak przewrócił oczami, ale bez zbędnego sprzeczania się usiadł na miejscu pasażera.
Dopasowałam ustawienia fotela i lusterek, podczas gdy mój brat zajął siedzenie z tyłu,
mamrocząc pod nosem.
— Ach, czyli dla mnie pozostają tyły.
Zawróciłam na podjeździe domu rodzinnego. Zobaczyłam jeszcze spojrzenie ojca
stojącego przy oknie. Odprowadzał nas wzrokiem i nagle poczuliśmy napięcie. Jakby powoli
docierało do nas to, co się stało. Bo kilka minut temu rodzina Prestonów, jaką wszyscy znali,
przestała istnieć. Cała fasada runęła, a w jej miejscu pozostał jedynie szkielet kłamstw.
W ciszy zajechałam pod dom Isaaca. Popatrzyłam na szatyna, odnajdując jego w pełni
skupiony na mnie wzrok. Uchyliłam usta, by ponownie je zamknąć. Towarzysząca mi
niepewność była czymś niespotykanym. Rzadko czułam wahanie przy rozmowie z nim. Ale
wciąż nie potrafiłam ubrać tego wszystkiego w słowa. Nas.
Towarzystwo Leo z pewnością nie pomagało w odbyciu tej rozmowy. Tej, która miała
określić grunt, na którym staliśmy. Isaac wyczuł moje skrępowanie i ruchem głowy nakazał mi
za sobą wyjść. Łypnęłam we wstecznym lusterku na brata, który podniósł wzrok znad telefonu,
gdy jego kumpel opuścił samochód.
— Daj mi chwilę — mruknęłam, sięgając do klamki.
Nie czekałam na jego reakcję. Wysiadłam z mercedesa w momencie, gdy Isaac otworzył
bagażnik. Uniesiona klapa i dystans kilku kroków dały mi minimalne poczucie prywatności. Ale
dalej nie mogłam zebrać myśli.
— Przestań, Leah.
Uniosłam brwi.
— Co?
— Przestań analizować — odparł spokojnie. — Pozwól temu być. Nam.
— Jak? — wymamrotałam, gdy zmniejszył między nami dystans.
— Tak po prostu. — Wzruszył ramionami. — Jesteśmy w tym razem. My jesteśmy
razem. Koniec z półśrodkami.
— Ale…
— Rozmowy zostawmy na jutro. Dobrze?
Jego spokój stopniowo zaczął mi się udzielać. Opuściło mnie napięcie, gdy przyciągnął
mnie bliżej siebie. Wsparłam dłoń na jego piersi, zadzierając brodę.
— Tak.
— Nie próbuj wracać do tego, co było wcześniej — powiedział, składając delikatny
pocałunek na moim czole. — Pamiętaj, ty i ja… to jest prawdziwe.
Było już dawno po zachodzie słońca, gdy stanęliśmy na progu nowego lokum. W
większej mierze było ono puste. Prócz łóżek, o które zadbał Leo, nie było tu praktycznie niczego.
Rozejrzałam się wokół, po białych ścianach i drewnianych podłogach, by w końcu spotkać się z
roztargnionym wzrokiem brata.
Dotychczas nie okazywał żadnych negatywnych emocji, które mogłyby wskazywać, że
obecna sytuacja go przytłaczała. Ale teraz je dostrzegłam. Te pęknięcia na masce opanowanego
starszego brata. Dla mnie to wszystko oznaczało uwolnienie się z uwięzi — w końcu byłam
wolna. Mogłam żyć w zgodzie ze sobą, bez ścigających mnie obaw. Ale mój brat został
wrzucony na głęboką wodę. Musiał zderzyć się z zakłamaniem matki i poradzić sobie z tą wiedzą
w ciągu zaledwie kilku tygodni, a informacja o jej zaburzeniach osobowości była dodatkowym
ciosem.
— Jak się czujesz? — zapytałam.
— Jest w porządku. — Chrząknął, przeczesując zmierzwione włosy. — Po prostu dopada
mnie zmęczenie. To był długi dzień.
— Znam nasze role. Straszy brat — zażartowałam, wskazując kolejno jego i siebie —
młodsza siostra. Tyle że wszystko, co zostało powiedziane, to całkiem spory bagaż. Myślę, że
łatwiej mi to udźwignąć przez wzgląd na moją historię z matką, ale dla ciebie to musiał być duży
cios.
W trakcie tej przemowy ruszyłam przez salon zastawiony kartonami w poszukiwaniu tego
jednego, w którym kryło się lekarstwo na tak dołujące dni. Przekopywałam się przez złoże
ciuchów, aż odnalazłam butelkę whisky — pamiątkę po popijawie na dachu z Hope.
— Spędzasz stanowczo zbyt wiele czasu z Ciredman — powiedział Leo, gdy tylko
zauważył butelkę w mojej dłoni.
Ale dwadzieścia minut później opieraliśmy się o ścianę w pustym salonie, przekazując
sobie whisky z ręki do ręki. Przełyk palił mnie żywym ogniem po kilku pierwszych łykach, a
potem zadziałało naturalne znieczulenie. Towarzyszyła temu nadzwyczajna lekkość mięśni i
umysłu — wszelkie troski zeszły na dalszy plan. Na podłodze obok nas walały się koperty i
kartki, które przewertowaliśmy.
— Toast za fatum, które nade mną ciąży! — Prychnęłam, wznosząc butelkę. — Za ten
kopniak, jakim jest nowina, że matka odwiecznie tępiąca moją pasję tak naprawdę kiedyś ją
podzielała.
Mówi się, że diabeł tkwi w szczegółach. Ten to sobie mocno zakpił z naszego życia.
Szczególnie mojego. Kobieta, w której zgaszono miłość do sztuki, przez te wszystkie lata
próbowała odebrać ją również mnie. Ale nie zapałałam nienawiścią do tworzenia. Nigdy nie
dałabym matce satysfakcji. Sztuka była moim osobistym niebem — nie miałam zamiaru i z tego
zrezygnować. Cała ta sytuacja po prostu pokazywała, jak wielkie poczucie humoru miał
otaczający nas świat.
— Wiesz, co do mnie dotarło? — wymamrotał Leo, krzywiąc się po większym łyku. —
Że przez cały ten czas miałem to wszystko przed nosem. W stosunku do mnie była zawsze
neutralna. Niezbyt wylewna, ale chyba mi to odpowiadało. Miałem więcej swobody. Z kolei
twoje imię, gdy wyjechałaś do Kanady, padało w domu jedynie z moich ust. Gdy starałem się
poruszyć temat ciebie, napięcie ze strony matki wzrastało. Zawsze wtrącała coś od siebie, by
rozmowa zeszła na inne tory. Powinienem był dociekać, a ostatecznie przestałem o tobie mówić.
— Tak było bezpieczniej — odparłam ze wzruszeniem ramion. — To normalne. Sama nie
wypowiedziałam imienia Isaaca przez dokładnie cztery lata. Chyba tak działamy pod wpływem
negatywnych bodźców. Nie tylko tych emocjonalnych, ale i tych ze strony środowiska.
Dopasowujemy się do sytuacji, bo ciągła walka nas wykańcza.
— Ale to nie usprawiedliwia tego, że powinienem był o ciebie walczyć, a tego nie
zrobiłem — powiedział z rozgoryczeniem. — Jesteś moją młodszą siostrzyczką. To ja
powinienem był cię bronić przed złem świata.
Przysunęłam się do niego, by móc położyć głowę na jego ramieniu.
— Jesteś przy mnie teraz i tylko to się liczy.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 45.

Isaac

Potwory chowające się pod łóżkiem to największa zmora dzieciństwa — ten mroczny
wytwór wyobraźni, który nie pozwalał zasnąć. W obliczu zagrożenia rodzice stawali się
rycerzami na białych koniach. Jedno czułe słowo. Jeden pocałunek w czoło. Jedna cierpliwa
rozmowa. To wszystko rozpraszało ciemność na tę jedną noc.
Czyż to nie ironiczne? Dzieci boją się wyśnionych potworów, podczas gdy dorośli boją
się samych siebie. Potwory to zlepki naszych słabości, złych myśli, żalów i przewinień — to my
sami. Ale te słabości nie powstają ot tak. Z dnia na dzień. To długotrwały proces, w którym krok
po kroku kumulują się złe wspomnienia. I to one przekształcają się w monstrum. Ostatecznie
nawet nie orientujemy się, kiedy nasi bohaterowie, zamiast odganiać potwory, karmią je i
wzmacniają.
Kobieta, która codziennie przed snem składała pocałunek na moim czole, stała się
źródłem moich słabości. Bez ostrzeżenia. Odchodząc bez pożegnania, matka skazała mnie na
ciężar poczucia winy. Na te żałosne myśli, które dręczyły mnie z każdym przymknięciem
powiek. Czy byłem wystarczająco dobrym synem? Czy nie zasługiwałem choćby na marne
pożegnanie? Na zamknięcie tego rozdziału?
Bezskutecznie próbowałem tłumić ten ból — żadna ilość alkoholu i żadna liczba
wypalonych papierosów nie pomagały. Pozwalały go na chwilę odsunąć. Pośród pustych butelek
i zgniecionych petów odnalazłem jedno lekarstwo. W którymś momencie, zawieszony pomiędzy
stanem nieważkości wywołanym alkoholem a chmurą otaczającego mnie dymu, przypomniałem
sobie ją. Leah. Jej uśmiech przywołany w pamięci zawsze rozpraszał towarzyszący mi mrok.
Trzymałem w ramionach dziewczynę, która nieświadomie każdego dnia ratowała mnie
przed samym sobą. Bo nawet przemijające lata nie potrafiły wymazać skazy pozostawionej we
mnie przez matkę. Za drobną sylwetką Leah obserwowałem posiadłość jej rodziców z cichą
nadzieją, że to wszystko nie zostawi na jej sercu blizny. Że nie skończy jak ja.
Gdy Leo opuścił garaż z zapakowaną torbą, w której znajdował się jego sprzęt do futbolu,
nie czułem potrzeby odsunięcia się od Leah. Wręcz przeciwnie. Chciałem mieć pewność, że to,
co powiedział, było prawdą. Chłopak przystanął na chodniku, gdy nas dostrzegł. Kącik jego ust
uniósł się ku górze, gdy wpatrywał się we mnie pytająco. Ledwo zauważalnie potaknąłem głową,
a on odpowiedział szerszym uśmiechem. Cokolwiek działo się między mną a jego siostrą,
miałem jego błogosławieństwo.
Mimowolnie cofnąłem się do tamtej rozmowy — tamtego wieczoru, który zmienił
dosłownie wszystko.
Opierałem się o balustradę ganku. Papieros tkwił w moich ustach, a jego żarzący się knot
wyróżniał się w półmroku. Słaba poświata lampy ulicznej była jedynym oświetleniem
rozpraszającym ciemność. Właśnie ona pozwoliła mi dostrzec znajomy samochód parkujący przy
krawężniku przed moim domem. Ze zmarszczonymi brwiami obserwowałem zbliżającego się Leo.
Skupiłem się na wyrazie jego twarzy — tym, co ukazywał. Nigdy czegoś takiego u niego nie
widziałem. Przypominał człowieka zdruzgotanego.
Gdy pokonał trzy skrzypiące stopnie prowadzące na ganek, wyprostowałem się. Jego stan
zaczynał mnie coraz bardziej niepokoić. Czekałem, aż się odezwie, ale uparcie milczał. W chwili
gdy chciałem przerwać ciszę, odezwał się.
— Nawaliłem, Isaac. Wiem o naszej matce — powiedział, na co z goryczą zacisnąłem
usta. Nie tego się spodziewałem. — Jakim głupcem trzeba być, żeby tego nie zauważyć? Żeby nie
dostrzec, że matka krzywdzi moją młodszą siostrę?
Skrzywiłem się na ogrom poczucia winy, które było słyszalne w każdym jego słowie. Było
w tym coś mrocznego — to nie było do niego podobne. Wśród moich przyjaciół to Leo był tym
niewinnym. Każdy z nas miał swoje demony, ale jego nie zdołały dotknąć. Teraz, patrząc w jego
oczy, widziałem to, co codziennie dostrzegałem w swoich. Ciemność.
— To nie twoja wina — odparłem, gasząc papierosa w popielniczce stojącej na
balustradzie. — Niełatwo dostrzec potwory w ludziach, których uważa się za rodzinę.
— Ale powinienem był to zobaczyć — przyznał z udręką. — Ze wszystkich ludzi to właśnie
ja powinienem był dojrzeć jej zachowanie. Miałem to cały czas przed nosem. Na wyciągnięcie
ręki.
Milczałem, bo naprawdę nie wiedziałem, co powiedzieć. Tego poczucia winy nie mogły
wymazać żadne moje słowa. Wiedziałem, jak działał żal. Sam go doświadczyłem — osobiście, a
widziałem to też u Asy. Żeby sobie z nim poradzić, trzeba było zmierzyć się z jego źródłem. A w
tym wypadku nie chodziło o mnie. Tylko o jego siostrę.
— Powiedz mi, ale szczerze — powiedział cicho. — Jak bardzo ją skrzywdziła?
Potarłem szczękę, starając się zebrać w całość te wszystkie lata, podczas których łzy
spływały po policzkach Leah przez kolejne nieprzychylne słowa matki. Kobieta, która powinna
kochać ją bezwarunkowo, skrupulatnie ją niszczyła — jej pasje, jej pragnienia, jej spokój ducha.
— Nie bez powodu mówi się, że słowa ranią dotkliwej niż nóż — odparłem. — Raz
powiedziane mogą być jedynie przebaczone, ale nie zapomniane.
Powinienem o tym pamiętać. Trzymać się tej rady, jakby odnosiła się do mnie. Naprawdę
powinienem.
— To popieprzone — wychrypiał oparłszy dłonie na balustradzie — tak cholernie
powalone. Była przyczyną waszego rozstania. Przez nią nienawidziliście się z Leah przez tak
długi czas.
— Nie nienawidziłem jej — zaprzeczyłem, wpatrując się w rozpościerającą się wokół nas
ciemność. — Chciałem, ale nie potrafiłem. Nigdy nawet przez sekundę nie poczułem do niej
niczego choćby zbliżonego do nienawiści.
— Dziękuję.
Zmarszczyłem brwi zaskoczony tym słowem. Odwróciłem wzrok od nieprzeniknionej nocy
pochłaniającej ulice, by spojrzeć na Leo.
— Za co?
— Za wszystko, co dla niej zrobiłeś — powiedział. — Za to, że byłeś przy niej. Za to, że ją
wspierałeś. Za to, że zauważyłeś to, czego sam nie zdołałem. Ostatecznie niezależnie od waszej
historii miała w tobie wsparcie, którego nie znalazła u mnie.
— Nie musisz za to dziękować — odezwałem się. — To najważniejsza osoba w moim
życiu. Bez względu na to, czy dzieliły nas kłamstwa waszej matki, czy łączyły przyjazne relacje.
Tak naprawdę nigdy nie przestała być moją najlepszą przyjaciółką.
Leo przypatrywał mi się w nadzwyczajnym skupieniu. Jakby starał się prześwietlić mnie
na wylot. W momencie, gdy pokręcił głową, podświadomie wiedziałem, że nie spodoba mi się to,
co zaraz usłyszę.
— Kochasz ją? — zapytał, przez co praktycznie straciłem oddech. — Nie mówię tu o
uczuciu, którym przyjaciel obdarza przyjaciółkę.
Tym pytaniem zapoczątkował w mojej głowie gonitwę myśli — tych natrętnych rozważań,
których starałem się unikać. Usilnie próbowałem stłumić uczucia, które rozgrzewały się w mojej
piersi za każdym razem, gdy choćby o niej myślałem. Nigdy na nią nie zasługiwałem, ale to nie
oznaczało, że moje żałosne serce jej nie pragnęło — w sposób, który wykraczał poza granice
niewinnej przyjaźni.
— Chyba znasz odpowiedź na to pytanie.
— Znam — zgodził się. — Po prostu chciałem to usłyszeć od ciebie, bo jeśli to pójdzie
dalej… Naprawdę będę się cieszył. Zasługuje na kogoś takiego jak ty.
— Na kogoś takiego jak ja? — prychnąłem. — Zasługuje na więcej. O wiele więcej. A już
z pewnością na kogoś, kto nie handlował pieprzonymi dragami. Kogoś, kto nie narażał na szwank
swoich przyjaciół przez problemy, które sam spowodował. Kogoś, kto nie ma zjebanej psychiki,
bo matka zostawiła go za dzieciaka.
— Twoje myślenie udowadnia, że nie potrzeba jej nikogo innego — mruknął. — Każdy
popełnia błędy, a ty za swoje zapłaciłeś. Gdybym uważał, że jesteś złym człowiekiem, nie
dopuściłbym cię w pobliże Leah.

Pójście do szkoły po wczorajszej dawce wrażeń było wysiłkiem na miarę sprintu

Ciredman. Ciało odmawiało mi posłuszeństwa, a mimo to brnąłem mozolnie przed siebie.
Wjechałem na ruchliwy parking Loyola High School i od razu dostrzegłem w tłumie znajomy
samochód i jego uroczego kierowcę. Z ociąganiem zdjąłem kask. Odległość pozwoliła mi
swobodnie przyglądać się niczego nieświadomej Leah. Wysiadała z mercedesa z torbą
przewieszoną przez ramię i szkicownikiem w dłoni.
Cholera, była piękna… i cała moja.
Zakochanie się w najlepszej przyjaciółce było ryzykowne. Utrzymywanie tego uczucia w
tajemnicy było męką, ale wyjawienie go wiązało się z możliwością zaprzepaszczenia
wszystkiego, co zbudowaliśmy. Przyjaźń to komfort, zrozumienie, zaufanie i więź. Coś więcej
było jednoznaczne z ciągłym niebezpieczeństwem zniszczenia naszej relacji. Pijacka rozmowa.
Impulsywne wyznanie. To wszystko mogło prowadzić do dwóch skrajnych wariantów —
niezręczności lub miłości po kres.
Najzabawniejsze w tym wszystkim było to, że nie wiedziałem, kiedy konkretnie przestała
być dla mnie tylko przyjaciółką. Im dłużej nad tym myślałem, tym bardziej przekonywałem się,
że ta zmiana nastąpiła jeszcze przed pięcioma laty. To uczucie było tam pomiędzy jednym
uderzeniem serca a drugim. Niezależnie od tego, gdzie mieszkała, zawsze była dziewczyną, która
trzymała je w garści.
Jeśli ktokolwiek siedział tam na górze, cholera, mogłem tylko dziękować, że to wszystko
skończyło się z takim skutkiem. Bo Leah Preston była tą dziewczyną. Tą, która prędzej czy
później będzie nosić moje nazwisko.
W kilkunastu krokach pokonałem dystans parkingu. Odległość dzieląca mnie i Leah
skurczyła się do szerokości maski jej samochodu. Stała naprzeciwko mnie z nieprzeniknioną
miną, ale wystarczyły sekundy, by ugięła się pod moim bacznym spojrzeniem. Nie potrafiłem
oderwać od niej wzroku.
— Cześć.
Nieśmiały uśmiech zadrgał na jej ustach i było w tym coś seksownego. Nie należała do
płochliwych dziewczyn. Wręcz przeciwnie. Była pyskata, niezależna i zawsze gotowa do
słownych utarczek. Ale teraz pokazywała inną stronę siebie.
— Hej — odpowiedziała.
Od razu zwróciłem uwagę na jej dłonie. Okręcała pierścionki tkwiące na palcach, co
oznaczało, że była zdenerwowana. Nie mieliśmy możliwości pogadania o tym wszystkim i chyba
dlatego czuła się niepewna. Było nas dwoje. Chciałem tego — nas — od tak dawna, że nawet nie
zastanawiałem się, jak to będzie, gdy marzenia staną się rzeczywistością. Nie miałem zamiaru
tego przyznać, ale tylko ona potrafiła sprawić, że cała moja pewność siebie wyparowywała.
— Wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale możemy się z tym nie afiszować, póki nie
porozmawiamy? — zapytała, na co zgodziłem się skinięciem głowy.
Cholera. Chciałem przyciągnąć ją do siebie i pocałować na oczach tych wszystkich
dupków, którzy mierzyli ją pożądliwym wzrokiem. Pokazać, że jest ze mną, tym wszystkim
facetom, których nie dostrzegała. Ale zbyt mocno ją szanowałem. Jeśli potrzebowała poukładać
sobie to wszystko w głowie, niech i tak będzie.
— Masz dziś jak zawsze okienko?
Potaknęła w odpowiedzi na moje pytanie.
— To spotkajmy się w sali muzycznej — zaproponowałem.
Mogłem uszanować jej prośbę, ale nie oznaczało to, że nie byłem chytrym draniem, który
nie wykorzysta możliwości i nie przyspieszy tej rozmowy.
— Dobrze.
— Więc chodźmy — powiedziałem zadowolony z takiego obrotu spraw.
Uśmiech zadrgał na jej ustach, gdy bez słowa ruszyła w kierunku szkoły. Ścisk panujący
na korytarzach odwiecznie mnie irytował — ten upierdliwy gwar rozmów i przepychanki.
Pierwszy dzwonek dodatkowo zwiększał chaos. Uczniowie pędzili w swoich kierunkach, by
uniknąć odsiadki w kozie za kolejne spóźnienie. Jedna prosta dzieliła nas od klasy
matematycznej. Nie spodziewałem się, że dwóch futbolistów przerzucających między sobą piłkę
pokusi się o dłuższe podanie. O mało nie tratując przy tym Leah.
W ostatniej chwili uchroniłem ją przed upadkiem, który prawie spowodował sportowiec
gnający za piłką. Przytrzymałem ją w pasie, zanim porządnie się zatoczyła.
— Powaliło was?! — zapytałem gniewnie, wbijając wzrok w głównego sprawcę.
Chłopak był młodszy. Kojarzyłem każdego futbolistę w składzie będącego seniorem,
zważywszy, że często bywaliśmy na tych samych imprezach, ale nie jego. Nie żeby to było
ważne. Mimo że grał w futbol amerykański, przy którym zawodnicy musieli wykazać się niezłą
krzepą, wciąż przewyższałem go posturą. Dostrzegł to.
— Wypadek przy pracy, koleś — mruknął, gdy drugi koleżka oddający rzut stanął u jego
boku. Najwyraźniej we dwóch było im raźniej, bo skrzydełka arogancji wyrosły każdemu w
jednej sekundzie.
— Żebym przez przypadek nie przemaglował wam buziek — warknąłem.
— Daj spokój, Isaac — szepnęła Leah, którą wciąż miałem w ramionach. Uścisnęła mój
nadgarstek, prosząc mnie tym gestem, bym odpuścił.
— Posłuchaj swojej…
— Radzę ci się zatrzymać — odezwał się Asa, który najwyraźniej śledził naszą wymianę
zdań. Jak kilka innych osób, które zebrały się nieopodal sali. — Przemyśl to, co chcesz
powiedzieć. Bardzo dokładnie.
Chłopcy zerknęli na siebie. Najwyraźniej wcześniej sądzili, że we dwóch dadzą mi radę,
gdyby doszło do rękoczynów. Teraz nie byli tego tacy pewni, więc zamilkli — jedyne mądre
posunięcie tego poranka.
— Przeproście ją — zażądałem nadzwyczaj spokojnie.
Po żałosnych przeprosinach nastał drugi dzwonek zmuszający nas do udania się do klasy.
Nie miałem zamiaru tego przyznać, ale uścisk Leah był tym, co uchroniło mnie od kozy, a
tamtych półgłówków od siniaków. Dziewczyna przeciągnęła mnie przez próg pomieszczenia,
nim wymusiłem na gnojkach przyzwoitą skruchę.
— Cóż za posłuszeństwo — powiedział rozbawiony Asa, gdy bez zbędnych sprzeciwów
usiadłem na swoim miejscu.
Rzuciłem mu spojrzenie z ukosa. Chłopak zajmował ławkę obok z nadzwyczajnym
zadowoleniem na twarzy. Zobaczenie u niego czegoś innego niż zwyczajowa beznamiętność było
niespotykanym wydarzeniem.
— Goń się, McLean — mruknąłem, przewracając oczami.
— Po prostu głośno komentuję zmiany, które widzę — odparł cicho, gdy profesor zaczął
sprawdzać obecność.
Milczałem. Cisza to najlepszy sposób na pozbycie się go.
Ze znudzeniem przyglądałem się kolejnym osobom podchodzącym do tablicy. Dręczenie
uczniów — szczególnie tych gadatliwych — rozwiązywaniem zadań na forum było ulubionym
zajęciem Fibre’a. Facet uwielbiał maltretować skomplikowanymi równaniami. Miałem wrażenie,
że był jednym z tych nauczycieli, którzy nie pracowali z pasji, tylko po to, żeby się wyżyć za
własne niepowodzenia na niewinnych dzieciakach.
W którymś momencie przyszła kolej Leah na stanięcie przed tablicą. Nie wydawała się
zdenerwowana, gdy chwyciła za flamaster i skupiła się na rozwiązywaniu równania
algebraicznego. Ze swojego miejsca mogłem obserwować jej profil — brwi miała zmarszczone
równie mocno co zadarty nos, a jej usta były zaciśnięte w wąską kreskę. Podobnie wyglądała
przed rozpoczęciem malowania. Różnica tkwiła w tym, że wraz z pierwszym pociągnięciem
pędzla jej rysy łagodniały. Relaksowała się. Zatapiała się w tworzeniu.
— Cholera, to rzeczywiście kurewsko oczywiste — wymamrotał pod nosem Asa. Na tyle
głośno, bym mógł to usłyszeć. — Nie dziwię się, że zorientowałeś się, kiedy zaczęliśmy się
spotykać z Hope. Jak to laski opisują? Ty „promieniejesz szczęściem”.
Oderwałem wzrok od dziewczyny aktualnie wracającej do swojej ławki i skupiłem się na
minie przyjaciela. Posłałem mu skąpy uśmiech, ale nim się odezwałem, nauczyciel ponownie
zaczął mówić. W ogóle nie zaskoczyło mnie, że Asa rozgryzł to wszystko. Wbrew pozorom nie
był kretynem. Jakiś czas temu wyznałem mu prawdę dotyczącą mojej przeszłości z Leah. Choć
tak naprawdę pozostało mi dopowiedzenie kilku suchych faktów, bo domyślił się, że była tą
dziewczyną. Tą, o której nie mówiłem, bo… złamała mi serce.
Kilka godzin później stałem pośrodku sali, która była moim szkolnym sanktuarium.
Znalezienie spokojnego miejsca w liceum było praktycznie niemożliwe. Trent, prowadzący
warsztaty muzyczne, zainteresował się moim zespołem, Uprasing, dzięki rozgłosowi, jaki
towarzyszył nam w szkole. Dlatego od słowa do słowa pozwolił mi wkradać się tutaj. Wyciszenie
sali, które zainstalowano po próbach szkolnej orkiestry, pozwalało mi bez przeszkód walić w
bębny, gdy tego potrzebowałem. Mimo dziesiątek instrumentów dostępnych w sali sięgałem
jedynie po pałeczki do perkusji. Nigdy nie odważyłem się siąść do instrumentu, do którego
najbardziej mnie ciągnęło — do tych gładkich klawiszy. Potrafiłem grać praktycznie na każdym
instrumencie, którego dotknąłem. Próbowałem przenieść swoją pasję na bębny albo struny gitary,
ale zawsze pragnąłem czegoś innego.
Ludzie znali mnie jako faceta uderzającego w bębny. Nikt nie był świadomy tego, że tak
naprawdę pokochałem muzykę dzięki fortepianowi. Matka zapisała mnie na pierwsze zajęcia,
gdy na obowiązkowych lekcjach w szkole podstawowej nauczyciel dostrzegł mój potencjał.
Byłem dobry. Kurewsko dobry. Tyle że ona zabrała mi to uwielbienie, gdy wyniosła się z mojego
życia.
— Nie grasz przez nią, prawda?
Nawet nie wiedziałem, kiedy w pomieszczeniu pojawiła się Leah. Byłem tak zaaferowany
lśniącym instrumentem stojącym stopę ode mnie, że nie zwracałem uwagi na nic innego. Nie
zdziwiło mnie, że ona od razu odgadła przyczynę mojej goryczy — czasami miałem wrażenie, że
ona i Asa znali mnie lepiej, niż ja sam siebie znałem.
— Kazałem ojcu sprzedać fortepian tego samego dnia, gdy przeczytałem ten żałosny list
— powiedziałem. — Nie wiedziałem, kogo chciałem ukarać. Siebie czy ją? Kochała to, jak
grałem. Niezależnie od naszych problemów finansowych nigdy nie chciała go sprzedać. Więc
obiecałem sobie, że już nigdy nie dotknę klawiszy. Żałosne, nie?
— Nie — zaprzeczyła Leah. — To normalne. Granie sprawia, że przypominasz sobie
emocje, jakie cię łączyły z mamą. A czasami nie chcemy roztrząsać na nowo tego, co nas rani.
Obserwowałem ją w milczeniu, by ostatecznie w dwóch krokach pokonać dzielący nas
dystans. Zgarnąłem ją w ramiona, przez co wydała z siebie pisk, który stłumiłem pocałunkiem.
Mocnym i gwałtownym. Wplotłem palce w jej włosy, gdy pogłębiła pocałunek z pomrukiem
zadowolenia.
— Za co to? — wysapała, ledwo oddychając.
— Za cztery lata, które straciliśmy — wychrypiałem. — Nie mam zamiaru tracić więcej
czasu. Jesteś moja, Leah. A ja jestem twój, jeśli tylko mnie chcesz. Jeśli to dla ciebie za szybko,
uszanuję to. Ale nie będę krył, że chcę pokazać każdemu palantowi tu, że należysz do mnie.
Nawet moim durnym przyjaciołom. Że chcę nazywać cię swoją dziewczyną. Że chcę cię całować
publicznie. Że chcę trzymać cię za rękę. Że jestem gotowy na wszystko.
Spodziewałem się, że zgodzi się z moimi słowami — poprosi o wolne tempo. Jednak
zaskoczyła mnie delikatnym muśnięciem ust.
— Jak mogłabym powiedzieć nie na to wszystko?

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 46.

Obwieszczenie światu, że spotykałam się z Isaakiem, nie należało do moich priorytetów.

Mimo początkowego przerażenia związanego z przekształceniem naszej przyjaźni w coś
większego, naprawdę cieszyła mnie świadomość, że byliśmy parą. Powolne tempo oznaczało
pośrednio chowanie się po kątach — właśnie to uświadomiły mi dzisiejsze słowa chłopaka.
Dawało to możliwość przyzwyczajenia się do zmiany, ale odbierało przyjemność prostych aktów,
jak pocałunek czy trzymanie się za ręce na forum. Straciliśmy naprawdę mnóstwo czasu na
dotarcie do tego momentu. Nie chciałam tracić go więcej. Nie wtedy, gdy skończyłam z ciągłym
ograniczaniem siebie.
Tylko nie sądziłam, że ludzie dowiedzą się o nas w taki sposób. Szalony bałagan, jaki
powstał wokół nas, zawdzięczałam swojemu chłopakowi i jego zazdrości. Od opuszczenia
Loyola High School dzieliło mnie kilkanaście minut. Szłam przez tętniący życiem korytarz w
stronę wyjścia, by wydostać się z tego chaosu. Większość uczniów również szykowała się do
opuszczenia budynku, co powodowało dodatkowy ścisk w wąskiej przestrzeni. Gdy nareszcie
poczułam świeże powietrze, nie dane mi było wyjść samotnie.
— Mała Preston, kopę lat! — powitał mnie Damon, zarzuciwszy ramię na moją szyję. —
Podróż była udana?
— Można tak powiedzieć — powiedziałam z uśmiechem. — Jeszcze raz dziękuję za
niańczenie Leo.
— Nie ma problemu — odparł. — Jeszcze nigdy nie pilnowałem kogoś, kto umie
powiedzieć coś więcej niż pojedyncze słowa albo papla bez sensu.
Uniosłam brwi. Prychnął.
— Czasami zajmuję się swoimi siostrzeńcami, jak przystało na ulubionego wujka —
wytłumaczył spokojnie.
— Gabriel ma dzieci? — zapytałam, jakoś nie zwracając uwagi, że powiedział
„siostrzeńcami”.
— Co? Cholera, nie! — roześmiał się. — Mamy starszą siostrę, która urodziła dwa lata
temu bliźniaki.
— Nie przestajesz mnie zaskakiwać.
— Taka moja natura — odparł.
Damon wypuścił mnie z uścisku, gdy zaczęłam grzebać w torebce w poszukiwaniu
kluczyków do samochodu. Odnalazłam zgubę i jednocześnie bardzo niezadowoloną minę
swojego chłopaka. Isaac stał przy moim samochodzie z ramionami założonymi na szerokiej
piersi. Wbijał srogie spojrzenie w Damona idącego obok mnie. Wyglądał, jakby chciał pozbawić
go głowy.
Spodziewałam się, że Isaac dosadnie ukaże swoje niezadowolenie Rogersowi. Jednak nie
sądziłam, że wezmę w tym udział. Jednym ruchem przyciągnął mnie do piersi i pocałował na
środku szkolnego parkingu. To nie był zwykły całus, tylko głęboki pocałunek pozbawiający tchu.
— Co do dia… — Usłyszałam głos Evana, nim zaczął się krztusić. — Pepsi w nosie,
pepsi w nosie!
Zarumieniona oderwałam się od warg Isaaca, czując mrowienie na całym ciele.
Podniosłam głowę, spoglądając spod rzęs na mojego niespeszonego chłopaka. A to drań. Szkoda,
że sama miałam ochotę uciec do ciemnej dziury, gdy dostrzegłam dziesiątki spojrzeń wbitych w
naszą dwójkę. W tym spojrzenie rozbawionego Damona, który nie wydawał się poirytowany tą
pokazówką.
 — Dotarło, Cloney — powiedział, przewracając oczami.
— Cieszę się — odpowiedział Isaac.
Szturchnęłam go, ale tylko wzruszył ramionami, jak gdyby nigdy nic. Jego spojrzenie
wyrażało jedno: musiałem to zrobić. Uniosłam oczy w górę na ten brak skruchy. Równie dobrze
mógł podnieść nogę i na mnie nasikać. Cholerny pajac.
— Żyjesz? — zapytałam, spoglądając na zaczerwienionego Evana.
— Ja? Tak. Moje nozdrza już chyba nie — bąknął. — Wszystko pachnie pepsi.
Te słowa nie miały sensu, ale parsknęłam śmiechem, gdy zaczął kręcić nadwrażliwym
nosem.
— Lepiej późno niż wcale — mruknął Asa. Zatrzymał się przy swoim camaro, a stojąca
przy nim Hope posłała mi uśmiech znad maski samochodu.
Wszystko zaczynało się powoli układać.

Od oficjalnego obwieszczenia naszego związku minęło pracowite półtora tygodnia.

Ostatnie szkolne dni spędziłam na przyzwyczajaniu się do nowej sytuacji. Wszyscy znajomi
zaakceptowali fakt, że spotykałam się z Isaakiem — z mniejszym lub większym szokiem. Bal na
zakończenie roku, na który wybraliśmy się razem, przypieczętował nowy stan rzeczy. Byliśmy
parą.
Żadne z nas nie wydawało się podekscytowane tym wydarzeniem. Ale każdy namawiał
nas na ostateczne pożegnanie murów szkolnych ponczem doprawionym przez Evana. Dlatego
odstawiłam się, wybierając długą suknię w kolorze szampana, i postanowiłam cieszyć się
ostatnimi chwilami nastoletniej sielanki. To było cztery dni temu, a teraz szykowałam się na
ostateczne zakończenie mojej historii w Loyola High School.
— Jesteś gotowa, Leah? — zawołał Leo z sąsiedniego pokoju.
— Odpowiedź jest taka sama jak jakieś trzydzieści sekund temu! — krzyknęłam,
przeczesując świeżo zrobione loki. — Nie!
— Spóźnimy się na zakończenie szkoły — powiedział głośno, na co przewróciłam
oczami.
— Masz chyba na myśli, że spóźnisz się na głupiego psikusa, którego macie zrobić
trenerowi — prychnęłam.
— On już jest gotowy! — Roześmiał się. — Chcę tylko zobaczyć minę trenera. Nie po to
wstałem o czwartej rano, żeby to przegapić. Jeden z futbolistów ślęczy pod domem Cruza, by
upewnić się, że przedwcześnie nie odkryje tego, co zrobiliśmy. Więc się pospiesz.
Psikusy robione nauczycielom i pracownikom administracji przez seniorów to tradycja
szkolna. Wiedziałam, że trener Cruz przez ostatnie półrocze groził futbolistom wyrzuceniem z
drużyny, jeśli pokuszą się o żart. Dlatego dranie czekały z nim dokładnie do ostatniego dnia
szkoły — uroczystego zakończenia roku szkolnego. Nie miałam pojęcia, co planowali, ale to nie
mogło być nic dobrego. Widziałam już żarty różnej rangi — salę wypełnioną kolorowymi
piłeczkami, monety przymocowane do podłogi, folię spożywczą na terenie całego biura
dyrektora. Ale coś na miarę futbolistów, a przede wszystkim Evana? To nie mógł być zwykły
żart. Seniorzy byli cholernie pomysłowi i gotowi do uprzykrzenia życia ludziom, którzy
pośrednio robili im to samo przez lata. Choć w przypadku trenera ten żart to był chyba gest
miłości.
Na obcisłą sukienkę narzuciłam togę, zabrałam kopertówkę i pasujący granatowy
kapelusz. W ciągu piętnastu minut zajechałam na parking szkolny, na którym zaczynały pojawiać
się pierwsze samochody. Do rozpoczęcia uroczystości została jeszcze godzina, dlatego panujące
tu pustki nie zaskoczyły mnie. Mój brat jak zawsze przesadzał z tym pośpiechem.
— Cruz już tu jedzie — powiedział Leo, podnosząc wzrok znad telefonu.
Pokręciłam głową, widząc jego jawne podekscytowanie. W sumie byłam pod wrażeniem,
że każdy senior z drużyny włączył się w zorganizowanie tego żartu. Gdy w sandałach na obcasie
z trudnością pokonałam żwirowy podjazd i wkroczyłam na murawę szkolną, wprost nie mogłam
uwierzyć w to, co widziałam. To był dowcip górnych lotów — przemyślany i naprawdę cholernie
zabawny.
Na boisku do futbolu pasł się co najmniej tuzin krów, a każda z nich miała na grzbiecie
portret któregoś futbolisty. Zwierzęta miały rozstawione wiadra z jedzeniem, ale nie
przeszkadzało im to w podgryzaniu trawnika szkolnego. Ogromnych rozmiarów plakat
wywieszony na słupkach bramki wieńczył całego psikusa. Twarz trenera Cruza rozmiarów
billboardu patrzyła na mnie spod słomkowego kapelusza, ale to napis widniejący nad jego głową
wyjaśniał istotę żartu.
— „Dziękujemy, że przez tyle lat wytrzymał trener z takim bydłem” — przeczytałam
głośno, kręcąc głową.
— Jak się podoba? — zawołał uchachany Evan nadbiegający z oddali.
— Jesteście szaleni. — Roześmiałam się.
— Idzie!!!
Jak za dotykiem magicznej różdżki wszyscy obecni na boisku zamilkli. Czekali,
obserwując wejście, którym najwyraźniej miał wkroczyć trener. Mężczyzna przez lata będący dla
nich wzorem szedł przez tunel, którym wybiegali zawodnicy podczas meczu, i momentalnie się
zatrzymał, usłyszawszy rozlegające się oklaski. Nagrywający wszystko Charlie wyszedł zza rogu
murawy, gdy tylko trener ujrzał ich dzieło.
— Co, do cholery, małe dranie?! — krzyknął Cruz. Czerwone wykwity pojawiające się
na jego twarzy były dostrzegalne nawet z daleka. — Czyj to pomysł? Założę się, że twój,
Witcher!
— I trener się nie myli — powiedział zadowolony Evan. — To są prawdziwe
podziękowania za lata męczenia się z bydłem.
Brandon Cruz pokręcił głową, ale za udawaną złością można było dostrzec uśmiech.
Może nawet wzruszenie. Z ciepłym uczuciem w sercu obserwowałam, jak każdy z futbolistów
podchodził do niego, by go przywitać typowo męskim uściskiem. Ci nastolatkowie byli dla niego
jak upierdliwi synowie, a wypuszczenie ich spod swoich skrzydeł nie mogło być dla niego
obojętne. Nawet jeśli nie chciał tego okazać.
Atmosfera stawała się coraz bardziej łzawa, w miarę jak do grupy dołączała każda kolejna
osoba. Po chwili była już tam gromada ludzi. Do każdego powoli zaczynało docierać, że
przygoda dobiegała końca. Owszem, niektórych czekało wspólne studiowanie albo zamieszkanie
w jednym mieście. Inni musieli wyjechać. Jako pierwsza zaczęła pociągać nosem Kira, a potem
ruszył mechanizm domina. Popłakała się Chloe i kolejna dziewczyna. Stopniowo zaczął mi się
udzielać ich nastrój, ale powstrzymałam łzy. Oprócz wzruszenia czułam gorycz. Nieobecność
ojca na rozdaniu dyplomów z jakiegoś powodu mnie dotknęła. Nie spodziewałam się obecności
matki, ale przeszło mi przez myśl, że on się pojawi. Dotychczas nawet się nad tym nie
zastanawiałam, ale gdy przeszliśmy na halę i zobaczyłam tłum rodziców siedzących na
składanych krzesełkach z tyłu, poczułam ścisk w gardle. Może Jorge Preston nie był rodzicem na
medal, ale jakaś malutka część mnie chciała zobaczyć na jego ustach uśmiech dumy.
— Też sądziłem, że się pojawi — szepnął Leo, który najwyraźniej zauważył mój
błądzący wzrok. Przyciągnął mnie do swojego boku i lekko uścisnął. — Nie przejmuj się tym za
bardzo. To nasz dzień.
Potaknęłam z kwaśnym uśmiechem, który zmienił się w prawdziwy, gdy spojrzałam
kolejno na otaczających mnie ludzi. To był nasz dzień. Nie chciałam marnować go na dołujące
przemyślenia i żałosne smutki.
— Jak udało wam się wprowadzić na boisko cholerne krowy? — zapytała Hope,
wpatrując się w ekran telefonu. — Bez jaj. Muszę to przyznać, bijecie na głowę mnie i mój żart.
Prychnęłam, przypomniawszy sobie sytuację sprzed tygodnia, gdy zespół mariachi
chodził cały dzień za trenerem, który ostatecznie wyklął ich wszystkich w bardzo niecenzuralny
sposób.
— Jeden z chłopaków ma dziadka farmera, który użyczył nam bydła na kilkanaście
godzin — odparł Charlie.
Gdy przeszedł do szczegółów skomplikowanego krowiego spisku, usłyszeliśmy pisk
mikrofonu, który zmusił niektórych do zatkania uszu. Rozlegająca się sekundę później melodia
hymnu narodowego sprawiła, że nawet największe półgłówki zamilkły. Tuż po odśpiewaniu
pieśni na podium wkroczyła najlepsza uczennica Loyola High School, której przypadł zaszczyt
wygłoszenia wzruszającej przemowy.
— Czy ty płaczesz? — Usłyszałam ciche pytanie siedzącej obok mnie Hope, która
najwyraźniej skierowała je do swojego chłopaka.
Isaac wychylił się zza mnie, by móc dojrzeć swojego przyjaciela, i posłał mu kpiący
uśmiech, za który został nagrodzony widokiem środkowego palca.
— Masz zwidy, aniele — mruknął Asa.
— Z pewnością. — Zaśmiała się pod nosem.
Po długiej mowie przyszedł czas na istotę tego wydarzenia — rozdanie dyplomów
potwierdzających, że oficjalnie zakończyliśmy edukację szkolną. Gdy przez nagłośnienie
usłyszałam swoje imię i nazwisko, lekka trema ścisnęła mój żołądek. Ale chwilę później z
uśmiechem podążyłam na podium z Leo idącym praktycznie w ślad za mną przy
akompaniamencie oklasków i gwizdów przyjaciół. Pokonałam schodki, wkroczyłam na
granatowy dywan i uścisnęłam kilka dłoni, w tym dyrektora. Oprawiona ramka z dyplomem
ciążyła mi w rękach, gdy minęłam się z bratem, który mrugnął do mnie psotnie. Z naprawdę
promiennym uśmiechem wylądowałam w ramionach czekającego na mnie Isaaca, który
przyciągnął mnie do siebie i musnął ustami moje czoło. Mimo wszystko to był dobry dzień. Nie
mogłam rozpaczać nad tym, co nadejdzie — musiałam cieszyć się tym, co miałam. Teraz.
Minuty mijały, a każdy czekał na ten ostateczny moment przywodzący na myśl filmy dla
nastolatków. Na jedno zdanie padające z ust dyrektora szkoły, które oznaczało zakończenie
naszej edukacji.
— Mogę ogłosić, że oficjalnie nie jesteście już uczniami Loyola High School —
powiedział dyrektor Crow, co spotkało się z donośnym wiwatem.
Ze śmiechem sięgnęłam po biret tkwiący na głowie i wyrzuciłam go w powietrze, by
dołączył do granatowej chmary kapeluszy. Hałas oklasków ogłuszał swoim natężeniem. Z każdej
strony nadchodziły uściski i gratulacje — nawet od ludzi, których nie znałam osobiście. Wszyscy
dali się porwać euforii. Nim wyszłam przed szkołę w celu zrobienia pamiątkowych zdjęć,
zostałam wyściskana przez co najmniej trzy tuziny osób. Wraz z Isaakiem przeciskałam się
między ludźmi, by odnaleźć jego tatę, który zaginął w chaotycznym zbiorowisku.
Od razu rozpoznałam go pośród tłumu. Mimo faktu, że minione lata wyraźnie wpłynęły
na jego wygląd, wciąż był przystojnym mężczyzną. Tom Cloney przekazał swojemu synowi
dobre geny — miał postawną sylwetkę, szare oczy i uśmiech łagodzący ostre rysy.
 — Gratulacje, synu — odezwał się z dumą, gdy poklepał po plecach Isaaca. Po chwili
spojrzał na mnie z tym charakterystycznym uśmiechem, pod którego wpływem uwydatniały się
kurze łapki w kącikach jego oczu. — Leah.
— Dzień dobry, panie Cloney — przywitałam się.
— Dobrze cię widzieć, dziecko.
Nie byłam przygotowana na uścisk, którym mnie obdarzył. Do moich oczu automatycznie
napłynęły łzy, którym nie pozwoliłam spłynąć. Naprawdę tęskniłam za tym człowiekiem i chyba
dotychczas nie zdawałam sobie z tego sprawy. Cloneyowie ofiarowali mi ciepło, którego nie
mogłam zaznać w rodzinnym domu. Tom był dla mnie jak drugi ojciec — przypominał mi
człowieka, którym był mój tato, nim dał się omamić własnej żonie.
— Pana również — przyznałam pogodnie.
Zamrugałam powiekami, gdy tylko mnie puścił. Jego baczne spojrzenie przeskakiwało
pomiędzy mną a jego synem.
— Najwyraźniej wiele się zmieniło, odkąd ostatni raz się widzieliśmy — powiedział.
Isaac otwarł usta, ale zanim się odezwał, przeszkodziły mu wibracje telefonu. W tym
samym momencie usłyszałam pogłos własnego, co skłoniło mnie do wyciągnięcia go z
kopertówki — byliśmy poszukiwani.
— Mama Asy domaga się wspólnego zdjęcia absolwentów — rzucił Isaac. — Mamy się
spotkać z resztą przed szkolnym boiskiem.
— Więc idźcie — odparł rozbawiony Tom. — Nie chciałbym mieć na pieńku z Josephine
McLean.
Na miejscu zastaliśmy całą zgraję pozującą do zdjęć — jednych z własnymi rodzicami, a
innych w otoczeniu znajomych. Alex i Charlie wyginali się jak zawodowi modele. Mina Kiry
wyrażała zmęczenie fotografowaniem się z każdą osobą z wielopokoleniowej rodziny.
Rozanielony Evan, który chłonął skupioną na nim uwagę, zdołał wytrzasnąć skądś piłkę do
futbolu, którą trzymał z dyplomem niczym swój najważniejszy atrybut. Bliźniaki Jones
przepychały się z boku, póki do akcji nie wkroczyła ich rodzicielka. Gdzieś w oddali dostrzegłam
Damona, który wiwatował, siedząc na ramionach starszego brata z kciukami uniesionymi ku
górze. A pośrodku zamieszania stała słynna para, która nie tryskała wesołością.
— Zaraz mi twarz zdrętwieje od pozowania do tych wszystkich zdjęć — jęknęła Hope
otoczona ramionami swojego chłopaka. Posłusznie podążała za komendami drobnej kobiety,
która kazała im poprawić swoją pozę albo lepiej wyeksponować ramkę z dyplomem.
— Mamo, skończ już — powiedział Asa.
— Jeszcze jedno — uspokoiła go, rozglądając się. — Gdzie się podziała Rey? Potrzebuję,
żeby ktoś upamiętnił chwilę, gdy mój synek i synowa kończą szkołę.
Z fascynacją obserwowałam brak popłochu na twarzy Hope. Pierwszy raz przy wzmiance
o długodystansowej przyszłości jej i Asy nie dostrzegłam u niej oznak przerażenia. Mimochodem
zerknęłam na stojącego przy mnie szatyna, czując dziwny spokój. Nie tylko ona była gotowa na
to, co przyniesie przyszłość.
— Zapewne uciekła od twojej sesji — prychnął drwiąco Asa. — Masz już setki zdjęć pod
każdym zasranym kątem.
— Język, synu — upomniała go.
To była prawdziwa rodzina. Składali się na nią ludzie tworzący dla dzieci miejsce, które
mogły nazwać domem. Nie potrzeba było do tego kompletu osób — matki, ojca i dziadków.
Więzy krwi czy nazwisko nie określały naszej przynależności do rodziny, rodziną byli ludzie,
przy których czuliśmy się swobodnie. Tacy, którzy dawali spokój ducha. To niegasnące światło
w ciemności. Za wszelką cenę starałam się odnaleźć dom w osobach, które przypominały mi, że
nie byłam wystarczająco dobra. Byłam tym tak zaślepiona, że nie dostrzegałam w pełni
otaczających mnie ludzi. Spojrzałam kolejno na osoby, które zaakceptowały mnie, zanim sama
potrafiłam to zrobić. To właśnie one były moim bezpiecznym miejscem — przystanią, w której
mogłam być sobą.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 47.

Imprezowanie to dewiza nastolatków. Bez opijania zakończenia szkoły i jednoczesnego

rozpoczęcia wakacji nie można było mówić o przyzwoitym pożegnaniu szczeniackich lat.
Przynajmniej takie założenie przyjęła większa część populacji byłych uczniów Loyola High
School.
Dom Petera będącego dotychczasowym kapitanem drużyny pływackiej był po brzegi
wypełniony ludźmi. Głośne basy dudniły tak, że czułam je pod podeszwami moich sandałów,
gdy przechodziłam przez zatłoczone korytarze. Dźwięk muzyki zlewał się z rozmowami, a raczej
przekrzykiwaniami. Wszędzie można było znaleźć plastikowe kubki, które pozostawiono na
szafkach, blatach i podłodze jak ozdoby. W strategicznych punktach rozstawiono stoły, przy
których rozgrywały się pijackie zabawy. To wszystko było kwintesencją nastoletnich lat.
Czekające na większość obecnych studenckie bractwa miały niedługo to spotęgować. Nie miałam
wątpliwości, że imprezy studentów były zupełnie innego kalibru.
Rozglądałam się za znajomymi twarzami. Nie musiałam długo szukać. Zza rogu wyrosła
potężna sylwetka chłopaka, w którego rękach mieściła się skrzynka alkoholu. Przywitał mnie
szerokim uśmiechem.
— Zdążyłam? — zapytałam głośno.
Po uroczystości rozdania dyplomów rozeszliśmy się do domów, z których każdy pod
wieczór miał dojechać na tutejszą imprezę. Sama postawiłam na nieeleganckie spóźnienie i
później denerwowałam się na taksówkarza. Wszystko przez zew weny twórczej. Zamiast
przyjechać tu wraz z Leo, poddałam się malarskiemu objawieniu. Nie potrafiłam przewidzieć,
kiedy nadejdzie, ale gdy pojawiało się, wykorzystywałam je w pełni. Ponadgodzinne opóźnienie
sprawiło, że biegałam po mieszkaniu na złamanie karku, byle zdążyć na koncert Uprasing — mój
pierwszy od przyjazdu do Los Angeles. Kwietniowe przedstawienie skupiało się jedynie na Asie,
teraz miałam zobaczyć cały popis.
— Jeszcze nie grali — odpowiedział Nathaniel, od razu domyśliwszy się, o co mi
chodziło. — Ustawiają pozostałe instrumenty.
— Och, to dobrze — odetchnęłam, przeczesując włosy. Mogłam się odprężyć.
— Twój nadgarstek jest cały w czarnych smugach — zauważył, co zmusiło mnie do
podniesienia ręki.
Rzeczywiście, praktycznie całą moją lewą dłoń pokrywała niedomyta farba.
— Cholera — bąknęłam, starając się zdrapać zaschnięte smugi.
— Daj spokój — mruknął rozbawiony. — Pokaż się swojemu chłoptasiowi, bo sprawdzał
telefon jakieś pięćset razy przez ostatnie trzydzieści minut.
Ach. Podwójna cholera. Miałam mu napisać wiadomość, jak opuszczę mieszkanie.
Kiwnęłam głową. Podążyłam za wskazówkami Nate’a, który kazał mi kierować się do
ostatniego pomieszczenia, nim zniknął załatwić swoje sprawy. Ten dom był ogromny. Miałam
wrażenie, że pokonałam milę, zanim dostałam się w odpowiednie miejsce. Przy podwyższeniu,
na którym już znajdowały się keyboard i rozstawiona perkusja, odnalazłam Isaaca. Stał
nachylony nad głośnikiem, do którego podłączał kable. Był tak zaaferowany swoim zadaniem, że
nie zauważył mojego przybycia. Nie zdziwiłam się, zważywszy na tłoczący się tłum. Ciemne
bojówki opinały jego tyłek, na który mimowolnie rzuciłam okiem — jak każda dziewczyna w
tym pokoju. Liczba śledzących go spojrzeń była porażająca i lekko onieśmielająca. Ile ten facet
miał fanek? Gdy wyprostował się, dotarłam do niego na tyle blisko, że mogłam go od tyłu objąć.
Momentalnie się spiął i od razu chwycił mnie za nadgarstki, wyraźnie starając się ich pozbyć.
 Moje zdziwienie szybko przerodziło się w iskrę zadowolenia.
— Nie jestem zainteresowany — mruknął, gdy starał się uwolnić. — Mam dziew…
Wiedziałam, że jego palce natrafiły na zaschniętą farbę na mojej skórze. Jego ciało
momentalnie się rozluźniło. Nie byłam pewna, co podobało mi się bardziej. To, że rozpoznał
mnie po tak banalnym znaku, czy określenie, które miało opuścić jego usta.
— Dobrze to słyszeć — powiedziałam, gdy odwrócił się w moim uścisku. Uśmiech,
którym mnie obdarzył, złagodził ostrość jego rysów. Uwielbiałam to. Sposób, w jaki uniesienie
kącików ust zmieniało jego twarz.
— Namalowałaś, co potrzebowałaś? — zapytał nieświadomy, że emocje narastały we
mnie do niewyobrażalnych rozmiarów.
Kochałam go. Codziennie zakochiwałam się w nim na nowo. W koło i w koło. Bez
przerwy. To było uczucie nie do opisania. Rozumiał mnie jak nikt inny. Nie zdenerwował się
faktem, że o mało nie spóźniłam się na pierwszy koncert, który miałam zobaczyć. Po prostu
rozumiał. Tworzyłam, bo tego potrzebowałam. Tylko tak mogłam odgonić własne demony —
nagromadzony żal i gniew.
Nie przejmowałam się odpowiedzią na jego pytanie. Bez słowa stanęłam na palcach,
splotłam ramiona na jego karku i przyciągnęłam jego usta do swoich. Osunęłam dłoń na jego
policzek, pogłębiając pocałunek, który sprawił, że cała stanęłam w ogniu. Jego palce wpiły się w
bok mojego ciała. Ciepło rozlało się po moim wnętrzu. Narastało, a potem zniknęło w sekundzie.
Gdy usłyszałam głośne chrząknięcie, oderwałam się od Isaaca bez tchu.
— Nie chcę przerywać, ale potrzebuję bębniarza — odezwał się McLean.
Osunęłam się na pięty, czując palące ciepło na policzkach. Nie musiałam się odwracać,
by wiedzieć, że nas obserwowano. Brawo dla mnie. Dałam popisowe przedstawienie. Jeszcze
trochę i stanę się przesadnie emocjonalną dziewczyną znaną z publicznego i jakże żarliwego
okazywania uczuć. Przechodząca Hope uratowała mnie z opresji. Stanęłyśmy pod ścianą, gdzie
swobodnie mogłam widzieć wszystko, co działo się na podwyższeniu.
— Cóż, to dopiero przyjaciele — zakpiła blondynka.
Przewróciłam oczami. Oczywiście, że była tego świadkiem — zupełnie jak większość
obecnych — i pokusiła się o głośny komentarz.
W takich sytuacjach lekceważenie było najlepszą taktyką pozwalającą uniknąć
tłumaczenia się. Skupiłam się na trzech facetach ustawiających się na podwyższeniu. Każdy
wydawał się nadzwyczaj rozluźniony, co nie pasowało do typowego dla nich wizerunku. Główny
wokalista i jednocześnie gitarzysta stanął pośrodku — zimna maska Asy znikła zastąpiona
beztroskim odprężeniem. Trevor zajmujący się klawiszami ustawił się po jego lewej, ale tak
naprawdę nie zwracałam na niego uwagi. Interesowała mnie tylko jedna osoba. Tylko on.
Wytatuowane ramiona Isaaca były odsłonięte. Wybór szarej koszulki bez rękawów nie był
przypadkowy. Nie było lepszego widoku niż wyrzeźbione bicepsy napinające się przy każdym
ruchu pałeczkami. Nawet nie zauważyłam, kiedy muzyka płynąca z odtwarzacza zamilkła. W jej
miejsce pojawiły się szepty i piski damskiej części publiczności. Aż czuć było podekscytowanie
wiszące w powietrzu.
— Pierwszy raz jest najlepszy — odezwała się Hope, wskazując palcem dookoła. — Tego
nie da się porównać do niczego innego. Tych facetów nie można nazwać gburami. W świetle
reflektorów zmieniają się nie do poznania.
Z rosnącym zainteresowaniem obserwowałam rozgrywający się spektakl. Oświetlenie
przygasło, pozostała zaledwie poświata otaczająca scenę. Isaac wzniósł ramiona ku górze i
rozpoczął, wygrywając pierwsze uderzenia pałeczkami. Wtedy rozeszły się pierwsze dźwięki
gitary, wraz z którymi Asa otworzył usta.
 I’ll take my bow
I won’t make a sound
I whisper truce as the ashes hit the ground
Śpiewał głosem pomiędzy delikatnym szeptem a chrypą. Nakłaniał do słuchania,
hipnotyzował — nie dało się od tego odejść.
— Hush, love, no, I’m not what you think that I am made of — zaśpiewał. Wędrujące
spojrzenie skupił na Hope. — I’m a story. I’m a break up.
Kątem oka zauważyłam uśmieszek goszczący na ustach dziewczyny, a może to było tylko
złudzenie. Nie wiedziałam. Cały czas utrzymywałam wzrok na Isaacu, na którego miałam
doskonały widok ze swojego miejsca. Gdy pierwszy raz uderzył w bębny, przeszedł mnie
dreszcz, ale kluczowy był moment, w którym dołączył do śpiewu przyjaciela. Z początku były to
chórki — pogłos, niczym echo.
Can you see my scars
Can you feel my heart
This is all of me for all of the world to see
A potem Asa zamilkł. Słychać było tylko zachrypnięty głos Isaaca mający głębię, której
nie było w głównym wokalu.
— So who’s it gonna be — wyśpiewał czysto, mimo wysokiej skali. — The one that you
only need. I gave it all and all you gave was sweet misery.
Każdy skupiał na nich spojrzenia. Ludzie byli jakby zaklęci. Sama potrafiłam tylko w
bezruchu wpatrywać się w szare tęczówki, które mimo odległości wydawały się prześwietlać
mnie na wylot. Dreszcze mknęły wzdłuż mojego kręgosłupa, gdy serce ogarnięte adrenaliną biło
coraz mocniej.
So who’s gonna save us now
When the ashes hit the ground
I gave it all
But all you gave was sweet misery
This is the end
My beloved friends
I’m lost in dreams
And all I know is where I’ve been
— Cholera, on śpiewa! — krzyknęła Hope po chwili.
Zmarszczyłam brwi.
— Co?
— To Asa jest tym, który śpiewa w zespole — wytłumaczyła ponad dźwiękami
widowiska. — Isaac zawsze robił jedynie za chórki. Nie sądziłam, że ma taki głos.
To pokazywało, jak niewiele wiedziała o tym zbuntowanym nastolatku. Cały czas coś
ukrywał. Byłam prawie pewna, że Asa nie miał pojęcia, że jego najlepszy przyjaciel grał na
fortepianie jak profesjonalista. Patrzyłam na chłopaka, w którym byłam zakochana tak bardzo, że
aż mnie to przerażało, ze świadomością, że był złamany. Tak dobrze to ukrywał, że ten ból był
prawie niezauważalny. Skupiał się na problemach innych, podczas gdy jego serce wciąż
krwawiło przez matkę, która odeszła. Był człowiekiem, który opanował do perfekcji sztukę
mówienia o sobie w kilku słowach, ale w sposób, który zwodził innych. Choć wydawało im się,
że wiedzieli o nim wiele.
— Są dobrzy — skwitowałam, gdy muzyka stopniowo cichła.
— Owszem — odparła. — Każdy cover przerabiają w coś swojego, a gdyby zaczęli
pracować nad własnymi kawałkami, naprawdę mogliby zajść daleko.
 — Dlaczego tego nie zrobią?
— Bo nie chcą — powiedziała. — Napisali kilka szkiców, ale nigdy nie puścili ich dalej,
bo nie wiążą przyszłości z zespołem. Kochają muzykę, ale na dłuższą metę nie widzą się w
świecie gwiazd rocka…
Zastanawiałam się, czy Isaac naprawdę podzielał ich zdanie. Doskonale pamiętałam
chłopca, który żył dla muzyki. Dla delikatnych ruchów klawiszy fortepianu. Dla brzdęków gitary.
Dla cichego śpiewu w zaciszu własnego pokoju. Może nie był gotowy na bycie gwiazdą rocka,
ale zapamiętałam go jako osobę, która pragnęła dzielić się muzyką z innymi. Nikt nie mógł się
zmienić aż w takim stopniu. Zepchnięcie swoich pragnień na dalszy plan przez ból nie oznaczało,
że one znikły.

W ciągu czterdziestu minut alkohol rozproszył myśli kotłujące się w mojej głowie.
Głośny doping zebranych, którzy namawiali mnie do dołączenia do gry, sprawił, że
wylądowałam przed stołem zastawionym kubkami z piwem. Patrzyłam, jak piłeczka
pingpongowa wyrzucona przez Hope uderzała o drewno i wpadała do plastiku. Blondynka
uniosła ramiona w powietrze w geście zwycięstwa, a jej chłopak przewrócił oczami. Rozgrywka
kobiety kontra mężczyźni zyskała grono obserwatorów. Ale byłam pewna, że powodem
zamieszania była walka złotej pary znanej z wcześniejszych rywalizacji. Dziewczyna za wszelką
cenę chciała udowodnić Asie, że wciąż może z nim wygrać. Stojący po przeciwnej stronie Isaac
posłał mi uśmiech — oboje zostaliśmy wrobieni w potyczkę pary.
— Nie zawiedźcie mnie, moje ulubienice, bo postawiłem na was dwadzieścia dolców —
odezwał się Evan, na co parsknęłam pod nosem.
— Poddajesz się? — zapytała Hope.
Po naszej stronie stołu stały jeszcze dwa kubeczki, podczas gdy nam pozostał ostatni do
zlikwidowania. Szkoda, że szumiało mi w głowie od ilości wypitego piwa, która dopełniła
wcześniejsze szoty. Nie byłam pewna, czy była to dywersja, czy kwestia nadmiaru procentów,
ale w naszych kubkach piwo wydawało się nie kończyć. Każde przechylenie kufla sprawiało, że
czułam się coraz bardziej zamroczona.
— W twoich snach, aniele — prychnął Asa, podając piłeczkę Isaacowi. — Nie zawiedź
mnie, przyjacielu, bo ona nie da mi zapomnieć o tej przegranej.
Szatyn przyjął piłeczkę z uśmieszkiem. Uniosłam brew, gdy skupił na mnie spojrzenie.
Ten rzut był skierowany do mnie, a trafienie oznaczało, że musiałam wypić piwo. To była moja
kolej. Obserwowałam, jak okrągły przedmiot odbijał się od stołu i trafił z pluskiem do wnętrza
kubeczka.
— Ależ jesteś z siebie zadowolony — wymamrotałam, mrużąc powieki.
— Smacznego, kochanie — zaśmiał się Isaac. — Możesz się odwdzięczyć.
Oboje wiedzieliśmy, że nie byłam mistrzem tej gry. To Hope zaliczyła większość trafień.
— Drań — mruknęłam pod nosem, choć w kącikach moich ust czaił się uśmiech.
— Teraz ty nie zawiedź mnie — odezwała się Ciredman. — W twoich dłoniach spoczywa
nasze zwycięstwo.
— Zero presji.
Przymrużyłam jedną powiekę, gdy ustawiałam łokieć na odpowiednią wysokość.
Towarzysząca mi lekkość mięśni i umysłu nie pomagała mi się skupić. Cholerny piwny ping
pong. Ba, cholerny cały alkohol. Piłam na tyle sporadycznie, że procenty szybko na mnie
wpływały. Niczym w zwolnionym tempie przyglądałam się, jak piłeczka wędruje w kierunku
celu i…
— Jest! — wykrzyknęłam, jakbym co najmniej wygrała medal. Z szerokim uśmiechem
wskazałam palcem na kręcącego z rozbawieniem głową Isaaca. — Pij, kochanie.
To był ostatni moment, gdy mogłam określić się jako wstawioną. Potem byłam już pijana.
Nie byłam pewna, skąd naszła mnie aż taka chęć, by dać się ponieść zabawie. Nigdy nie
pozwalałam sobie upić się w takim stopniu. Może powodem były ostatnie wydarzenia rodzinne.
Może fakt, że ojciec nie zjawił się na zakończeniu roku. Może przerażenie związane z siłą moich
uczuć do Isaaca. Nie wiedziałam. Ale zawroty głowy na co najmniej kilkanaście minut
przysłoniły mi cały widok, wyłączając moje racjonalne myślenie. Zapewne dlatego nie byłam
świadoma, kiedy znalazłam się w swoim mieszkaniu.
— Przestań mnie obmacywać, Leah — powiedział Isaac, który podtrzymywał moje lekko
bezwładne ciało. — Miałaś iść spać.
Wydęłam wargę, gdy pochwycił moje palce wędrujące pod koszulką po mięśniach jego
brzucha. Ze zduszonym westchnieniem opadłam na miękki materac, który okazał się moim
łóżkiem.
— Zero zabawy.
— Możemy o niej porozmawiać, gdy będziesz trzeźwa — zauważył z rozbawieniem.
Padłam w poprzek pościeli, nie zważając na niewygodne ubrania nienadające się do
spokojnego snu. Byłam zbyt zmęczona. Ale Isaac, który najwyraźniej czytał mi w myślach,
sięgnął po sznurki sandałów oplatające moje łydki.
— A o czym możemy teraz rozmawiać?
Chłopak uśmiechnął się, wkładając moje nogi w nogawki dresowych spodenek, które po
chwili zniknęły pod jeansem spódnicy. Robił to całkiem sprawnie.
— A o czym chcesz?
— Często przebierasz pijane dziewczyny? — zapytałam, nie przemyślawszy w ogóle
swoich słów. Dobrze było być pijanym. Konsekwencje braku oporów odczuję dopiero jutro.
Prychnięcie rozległo się w półmroku oświetlonym lampką nocną. Jej światło padało na
kolczyk w brwi Isaaca. Wyglądało, jakby miał tam kamień szlachetny.
— Nie — mruknął. — Jesteś pierwsza.
— A Mia?
Byłam zbyt pijana, by rozgryźć emocje kryjące się za jego spojrzeniem.
— To zamknięty rozdział.
— To dobrze, bo jestem pewna, że nie chcę się tobą dzielić.
— Nie musisz, jestem cały twój.
Uśmiechnęłam się. Chyba. Moje powieki były coraz cięższe. Walczyłam z sennością, ale
znużenie ostatecznie wygrało. Zupełnie jak Hope i ja w ping ponga!
 Rozdział 48.

Nie musiałam otwierać oczu, by wiedzieć, że wczorajszego wieczoru naprawdę

przegięłam z alkoholem. Ból ciała przypominał mi o własnej głupocie. Łomot w głowie
przyprawiał mnie o mdłości, które z trudnością stłumiłam, gdy podniosłam się i usiadłam. Susza
w moich ustach była tak dotkliwa, jakbym nie piła od kilku dni. Cóż, kilka godzin temu piłam.
Tylko nie to, co trzeba. Przez mikroskopijne szpary powiek dostrzegłam światło zalewające
pokój i naprawdę zaczęłam żałować, że nie zainwestowałam w zasłony.
— Zabijcie mnie — wymamrotałam pod nosem.
Nie spodziewałam się, że będzie to tak głośne i bolesne dla mojej głowy. Własny głos
mnie dobijał.
— Wstałaś, pijaczko — odezwał się Isaac. — O prawie dwunastej, ale wstałaś. To już
postęp.
Zobaczenie go w progu sypialni obudziło moje wspomnienia. Cholera. Bardzo pijackie
urywki filmu. Jęknęłam, przypominając sobie, do jakiego stanu się wczoraj doprowadziłam, i od
razu potarłam skronie.
— Czy można umrzeć od kaca? — zapytałam. — Poza tym co tu robisz? Nie żebym
miała coś przeciwko, ale…
Szatyn prychnął pod nosem.
— Ktoś musiał sprawdzać, czy oddychasz, pod nieobecność twojego brata — powiedział
spokojnie. — Wyglądałaś nędznie. Poza tym Leo poszedł do apteki po jakieś tabletki
przeciwbólowe, a w kuchni czeka na ciebie śniadanie. Zabalowałaś, ale przeżyjesz.
Powoli zwlekłam się z łóżka i ruszyłam w stronę salonu połączonego z kuchnią. Szurałam
nogami, aż dotarłam do wyspy, przy której wspięłam się na barowe krzesło. Duszkiem wypiłam
szklankę wody, którą postawił przede mną Isaac. Z mniejszą chęcią chwyciłam za widelec, na
który nałożyłam jajecznicę. Nie byłam głodna, ale wiedziałam, że po zjedzeniu śniadania mój
stan się polepszy.
— Zabalowałam i teraz za to płacę kacem mordercą — mruknęłam. — Nie wiem, co we
mnie wstąpiło.
Isaac opierający się o blat kuchenny przyglądał mi się tym swoim przeszywającym
wzrokiem.
— Jesteś pewna, że nie wiesz?
Zmarszczyłam brwi, przełykając jedzenie.
— Co masz na myśli?
— Nie rozmawialiśmy za wiele o twojej sytuacji z rodzicami — odparł z wyraźną troską.
— Ja… — zająknęłam się. — To chyba zbyt wczesna pora na tego typu rozmowy.
Cichy głos w mojej głowie szeptał, że doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, dlaczego
sięgnęłam wczoraj po taką ilość alkoholu. Chciałam zapomnieć o tych wszystkich latach, kiedy
cierpiałam w milczeniu. Chyba nie byłam do końca świadoma, w jak dużym stopniu ostatnie
wydarzenia na mnie wpłynęły — jak bardzo mnie zdołowały. Więc znalazłam sobie lekarstwo.
Nie było to zbyt mądre, ale dało mi chwilowe zapomnienie.
— A kiedy będzie odpowiednia, Leah? — Westchnął. — Nie mówisz o nich od dnia
wyprowadzki. A minęły prawie dwa tygodnie. Rozumiem, że możesz potrzebować czasu, ale nie
potrafię spokojnie patrzeć, jak to wszystko zżera cię od środka. Jestem tu dla ciebie, ale jeśli nie
chcesz rozmawiać o tym ze mną, to spróbuj z kimś innym. Duszenie w sobie emocji ci nie
pomoże. Musisz sobie wszystko poukładać w głowie, a jest tego sporo. Tabletki. Socjopatia
matki. Rozpad rodziny. Rozczarowanie postawą ojca. Cholera, to bardzo dużo do udźwignięcia
dla jednej osoby. Spotkanie z terapeutą nie robi z ciebie szaleńca. Czasami po prostu łatwiej
porozmawiać z ludźmi, którzy nas nie znają.
Milczałam. Próbowałam znaleźć argumenty, które mogłyby zaprzeczyć jego słowom, ale
nie znalazłam. Sama niejednokrotnie o tym myślałam. Nigdy nie zdecydowałam się na wizytę u
specjalisty z wiadomych powodów. Ale teraz? Od bardzo dawna byłam w naprawdę ciemnym
miejscu. Związek z Isaakiem nie mógł mnie całkowicie uleczyć — to nie było remedium na lata
psychicznego cierpienia. Sprawiał, że byłam szczęśliwa pierwszy raz od bardzo dawna, ale
przeszłość musiałam rozpracować sama.
— Wiem.
Uniósł brwi.
— Wiesz?
Wydawał się zdziwiony. Być może spodziewał się sprzeczki w tak drażliwym temacie,
ale wiedziałam, że nie mogłam uciekać przed problemami i uczuciami, które gromadziły się we
mnie od tak dawna.
— Tak — zgodziłam się. — Muszę znaleźć terapeutę. Chcę go znaleźć.
To było kluczowe słowo. Chęć. Bez tego nie mogłam mówić o prawdziwej przemianie —
ruszeniu do przodu z czystym umysłem i sercem. Nie było sensu próbować ze ślepą odwagą,
która mówiła, że jakoś sobie poradzę. Chciałam naprawdę dać sobie radę. W pełni pogodzić się z
własną przeszłością.
Trzaśnięcie drzwiami zasygnalizowało powrót Leo. Zerknął na żałosny widok, który sobą
reprezentowałam, i uśmiechnął się z rozbawieniem.
— Wczoraj nieźle się nawaliłaś — powiedział na powitanie, nim wcisnął w moją dłoń
opakowanie paracetamolu.
— Ej, po prostu pokazałam mniej klasy, a więcej zabawy — zakpiłam, chwyciwszy
przyniesiony lek.
— Z pierwszą częścią twojej wypowiedzi nie będę dyskutował — mruknął.
Przełknęłam tabletkę, pokazałam mu środkowy palec i od razu skrzywiłam się na donośny
śmiech wydobywający się z jego gardła.
— Błagam, ciszej — wymamrotałam.
Na wpół martwa ruszyłam z powrotem do swojego pokoju. Do bezpiecznej przystani
własnego łóżka. Choć najchętniej wpełzłabym do ciemnej dziury i nie wychodziłabym z niej,
póki wszystko — mdłości, zawroty głowy, światłowstręt — nie ustanie. Zakryta kołdrą po
czubek głowy usłyszałam tylko pogłos kroków oznaczający, że nie byłam sama. Mój stan
sprawił, że obiecałam sobie jedno. Nigdy więcej nie sięgnę po alkohol.
— Czy nie jesteś królową dramatu?
— Gdybym nie była tak skacowana, powiedziałabym ci głośno, co sądzę o twoich
zarzutach — burknęłam, nie wychyliwszy się ze swojej nory, by choćby spojrzeć na Isaaca.
Komik najwyższych lotów.
Usłyszałam diabelski chichot. Z lekceważeniem wtuliłam się w miękką poduszkę,
przymknęłam powieki i nagle zmęczenie poszło w niepamięć. Cisza, która nastała, z jakiegoś
powodu wydała mi się niepokojąca. Wręcz nienaturalna. Dlatego zmusiłam się do odchylenia
kołdry. Zobaczyłam Isaaca wpatrującego się w płótno oparte o sztalugę.
— To nad tym pracowałaś.
Wierzyłam, że obraz był zwierciadłem duszy. Odbiciem tego, co czaiło się we mnie samej
— w swoich pracach zawierałam swoje uczucia, pragnienia i obawy. Być może to był powód
mojej niechęci do ich pokazywania. Obawiałam się, że wprawne oczy dostrzegą moje demony.
Spoglądałam na klatkę, w której tkwiły popioły. Dym unosił się poza pręty, przechodząc w
sylwetkę Feniksa. Ognistego ptaka symbolizującego odrodzenie.
— Tak — odpowiedziałam.
— Piękny.
Uśmiechnęłam się z wdzięcznością, słysząc podziw płynący z tym słowem. Na płótnie
krwista czerwień przechodziła płynnie w odcienie pomarańczy i żółci, a gra cieni sprawiała, że
ptak zdawał się wylatywać z obrazu. Hipnotyzująca forma i kolor, od którego tak długo
stroniłam. Ten obraz reprezentował nowy początek.

Resztę popołudnia przeleżałam w łóżku. Isaac jak wzorowy chłopak usługiwał mi, póki
nie doszłam do względnego porządku. Nie nazwałabym tego dnia produktywnym, nie był też
idealnym początkiem wakacji, ale za pijaństwo trzeba było płacić. Podzielenie się tym
spostrzeżeniem z Isaakiem okazało się jednak błędem dla mojego rozleniwionego tyłka.
— Możemy to jeszcze zmienić — powiedział, odrywając wzrok od telewizora. — To
idealna pora na złapanie kilku fal.
Skrzywiłam się.
— Naprawdę doceniam twoje zaangażowanie w próbę naprawienia pierwszego dnia
wakacji, ale pogodziłam się z tym, że spędzę go w domu — mruknęłam, próbując uniknąć
kolejnego kopniaka w zadek. Alkohol wystarczająco mi dokopał. Nie potrzebowałam do tego
jeszcze oceanu. — Naprawdę. Dobrze mi tu.
— Dalej czujesz skutki wlewania w siebie tequili i piwa?
— Nie — wymamrotałam zgodnie z prawdą, nieświadoma, że właśnie wpadłam w
pułapkę.
— To nie bądź mięczakiem — odparł kpiąco. — Leah, którą pamiętam, była królową fal.
Czyżbyś po latach rdzewienia bała się porażki?
Odchyliłam się na kanapie ze skwaszonym jękiem, by powrócić spojrzeniem do
nadzwyczaj zadowolonego z siebie Isaaca. Ten drań był świadomy mojej decyzji, zanim jeszcze
otwarłam usta.
— To cios poniżej pasa. Wiesz, że nie oprę się wyzwaniu.
Cwany podstęp sprawił, że w ciągu niespełna godziny znalazłam się na zatłoczonym
deptaku Venice Beach. Niebo stopniowo zaczynało nabierać różowych i pomarańczowych
tonów, co sygnalizowało zbliżający się zachód słońca. Prócz wczesnych poranków to właśnie
późne wieczory były najlepszą porą na surfing.
Szkoda, że cała brawura uleciała ze mnie, gdy poczułam ciężar wypożyczonej deski.
Nagle dotarło do mnie, że nie łapałam fal od lat. Czy okazałam swój przestrach? Skądże. Twardo
szłam przed siebie z założeniem, że surfowanie było jak jazda na rowerze — nie traciło się tej
umiejętności. Bycie rodzimą Kalifornijką zobowiązywało. Tutaj dzieci szybciej uczyły się stać na
desce, niż jeździć na dwukołowcu. Pokonałam piaszczystą drogę z balastem pod pachą
zabezpieczona piankową koszulką, którą nałożyłam na strój kąpielowy. Wbiłam deskę w mokry
piasek, zatrzymawszy się przy Isaacu obserwującym pieniące się fale. Gdy przeniósł wzrok na
mnie, posłał mi ten swój rzadko spotykany uśmiech — szeroki, wręcz chłopięcy. Tylko że w
żadnym stopniu nie przypominał chłopca ze swoimi tatuażami, twardymi mięśniami i w
spodenkach kąpielowych nisko na biodrach. W tym świetle jego oczy zyskiwały głębię błękitu
przypominającą bezkresny ocean, który ciągnął się przed nami po horyzont.
 — Gotowa?
— Chyba bardziej nie będę — mruknęłam, mocując smycz surfingową na swojej kostce.
— Pamiętaj, miałam długą przerwę, ale skopię ci tyłek, gdy tylko moje ciało przypomni sobie,
jak to się robi.
— Nie wątpię, Leah.
Posłałam mu uśmiech i zrobiłam krok do przodu, a potem następny. Aż woda opływająca
moje kostki sięgnęła mi do łydek, a potem do ud. Z ociąganiem brnęłam przez ocean do punktu,
w którym opadała większość fal. Zgrabnym ruchem dosiadłam deskę. Unosiłam się na wodzie,
kołysząc się w ten przyjemny sposób, który koił nerwy. Ze spokojem obserwowałam zbliżającą
się falę, ale jeszcze nie odważyłam się na nią ruszyć. W przeciwieństwie do Isaaca, który
mocnymi ruchami ramion zaczął płynąć do przodu, wprost w załamanie, po czym wypłynął z
drugiej strony.
— Pozer! — krzyknęłam wesoło, gdy sprawnie zdobył pierwszą z fal.
W rzeczywistości surfowanie nie przypominało tego, co można było zobaczyć w filmach,
w których utalentowani sportowcy ślizgali się na wodzie, jakby to była najłatwiejsza rzecz na
świecie. Nie. Ten sport to pasmo bolesnych porażek. Ujeżdżanie fal to jedna szansa na
powodzenie i dziesiątki upadków. Byłam na nie gotowa. Na zdobycie tej jednej fali, na której
będę mogła podążyć z oceanem.
Pamięć mięśni szybko przejęła nade mną kontrolę. To było, jakbym przeniosła się lata
wstecz. Położyłam się na desce i przebierałam mocno ramionami, aż byłam na tyle daleko, by
móc zanurkować. Ale gdy wsunęłam się w falę, od razu wiedziałam, że zrobiłam to zbyt wolno.
A kiedy woda uderzyła we mnie, pociągając w dół, nie panikowałam. Nie tylko pamięć mięśni
była kluczowa w surfingu — niepoddawanie się kotłującej się wodzie było równie ważne.
Dlatego ruszyłam na kolejną falę, a potem następną i następną. Wreszcie stanęłam na desce,
czując powiew wiatru na twarzy.
Z szerokim uśmiechem, od którego bolały mnie policzki, podpłynęłam do Isaaca
siedzącego w rozkroku na dryfującej desce. Jego mokre kosmyki sterczały we wszystkich
kierunkach, a ten jeden charakterystyczny opadł mu na czoło. Odprężony wyraz twarzy chłopaka
pokazywał, że był równie rozluźniony i zadowolony jak ja. Pomyślałam, że podobnie musiał
czuć się na scenie. Zatrzymałam się przy nim, na wysokości jego kolana, które zetknęło się z
moim w wodzie.
— Leah Preston wróciła! — wykrzyknęłam, machając rękami w małym tańcu radości.
— W końcu, już myślałem, że twoje groźby to tylko żałosne półsłówka rzucone na wiatr
— mruknął ironicznie.
— Dupek.
Gdy rozbawiona wychyliłam się, by pchnąć go w ramię, zostałam przechytrzona. Chwycił
moją dłoń, wplótł palce pomiędzy moje i przyciągnął mnie bliżej. Wszystko działo się
błyskawicznie. Jego dłoń wylądowała na moim policzku, a usta słone od wody morskiej
połączyły się z moimi w pocałunku, który przyprawił mnie o zawroty głowy. Całował mnie
powoli, głęboko i zarazem delikatnie. Rozpraszając mrok w moim wnętrzu, zastępując go czymś,
czego dawno nie czułam. Akceptacją. Zainfekowane przez matkę puste miejsce we mnie
wypełniał światłem, które dawno zgubiłam. Uzdrawiał mnie. Przekazywał mi wsparcie, które
miało mi pomóc zawalczyć o samą siebie.
Jedna chwila. Tylko tyle potrzeba było, by upaść, i tylko tyle, by móc się podnieść.
Silniejszą niż kiedykolwiek. Z oceanem za plecami i mężczyzną z oczami przejrzystymi jak
woda czułam się, jakbym była na krańcu świata. W miejscu wolnym od bólu.
 Rozdział 49.

By się uzdrowić, trzeba było przestać udawać, że wszystko było w porządku. Bez
zrozumienia, że wyrządzona krzywda zawsze pozostawia po sobie ślad, nie można mówić o
wyleczeniu rany w psychice. Długofalowe działania matki zaowocowały we mnie traumą
objawiającą się atakami paniki i bezsennością. Starałam się przekonać samą siebie, że byłam
wystarczająca. Ale blizny na umyśle i sercu raz za razem przypominały o sobie. Traciłam oddech
i upadałam na kolana.
Tego, czego potrzebowałam, nie znalazłam w szarych tęczówkach, wsparciu brata czy
usilnej walce z własnymi słabościami. Musiałam uleczyć się sama. Otaczający mnie ludzie mogli
pomóc mi przejść tę drogę, ale ostatni etap — ten, w którym zderzę się z własnym bólem i
pogodzę się z tym, co mnie spotkało — musiałam pokonać o własnych siłach.
— Widzę, że zielonkawe odcienie znikły z twojej twarzy — powiedziała Hope stojąca na
progu mojego mieszkania.
Przewróciłam oczami, zapraszając do środka wytatuowaną blondynkę będącą w
nadzwyczaj dobrym humorze.
— Bardzo zabawne — bąknęłam. — To było dwa dni temu. Kiedy dacie sobie wszyscy
spokój z tymi żartami?
Dziewczyna minęła mnie rozbawiona i mrugnęła, jednak sekundę później jej oczy skupiły
się na otaczającej nas przestrzeni, która stopniowo nabierała wyrazu. Zainwestowałam w kilka
kwiatów doniczkowych, które kontrastowały ze stonowanymi kolorami ścian i jasnymi meblami,
ożywiając mieszkanie. Kuchnia zyskała parę dodatków, jak ekspres do kawy czy misa na owoce,
która swoją drogą stała pusta na kontuarze oddzielającym przestrzeń kuchenną od
wypoczynkowej. Welurowa kanapa w odcieniu kawy z mlekiem stała naprzeciwko
powieszonego na ścianie telewizora, który był priorytetowym zakupem Leo. Większą część
sąsiadującej ściany zajmowało wysokie okno, co optycznie powiększało całe pomieszczenie.
— Przyjemne miejsce.
— Bez porównania z twoim — zauważyłam swobodnie. Samo piętro domu Hope było
prawie dwukrotnie większe niż całe to mieszkanie. — Choć nie mogę narzekać, lubię je.
— Jest różnica między ekstrawagancką przestrzenią a prawdziwym domem —
powiedziała.
— Cóż, trochę zajęło mi znalezienie go — odparłam spokojnie, włożywszy dłonie w
kieszenie ogrodniczek.
— Ja wciąż szukam miejsca, które mogłoby się nim stać — skwitowała Hope. — Bo
osobę dającą mi to poczucie stałości chyba znalazłam.
Uniosłam kącik ust w odpowiedzi na jej słowa. Czasami zapominałam, że za
beznamiętnością i ironią chowała się dziewczyna na zabój zakochana w Asie McLeanie.
— Mogę podesłać ci te przyzwoite oferty najmu, z których nie skorzystaliśmy z Leo —
powiedziałam. — Nie było ich dużo, ale może znajdziesz tam miejsce, które zamienisz w swój
dom.
— Kto by pomyślał, że kiedykolwiek znajdę osobę, której towarzystwo nie będzie mnie
męczyć — mruknęła z uśmiechem, zerkając na mnie kątem oka.
— Dziękuję? — Brzmiało to bardziej jak pytanie niż stwierdzenie. — Ej, czekaj, a co z
Asą?
— On? — prychnęła. — Męczy mnie każdego dnia, ale nie zmieniłabym tego na nic
innego.
 — Ale z ciebie romantyczka — roześmiałam się.
Zapraszając Hope na typowo babską noc, tak naprawdę nie sądziłam, że się zgodzi. Nie
brałam jej za dziewczynę plotkującą wieczorami w kolorowej piżamie z kubełkiem lodów w
ręce. Ale chyba każda z nas potrzebowała czasu wolnego od towarzystwa facetów. Nasza relacja
była łatwa. Rozmowa szła gładko, a gdy zapadało milczenie, nie przynosiło dyskomfortu. Żadna
z nas nie potrzebowała wypełniania ciszy. Z łatwością żonglowałyśmy skrajnie różnymi
tematami — od tych poważnych, jak rodzina, po zabawne anegdotki z życia w barwnym kręgu
znajomych.
— Więc… — odezwała się Hope zajmująca przeciwny róg kanapy, sięgając po kawałek
pizzy leżącej między nami — wyjazd do Arizony sporo zmienił.
Parsknęłam, wycierając w serwetkę palce tłuste od oliwy.
— Wstrzymałaś się z rozpoczęciem tego tematu ponad godzinę. Nieźle.
— Nie doceniasz mnie — powiedziała. — Czekam z tą rozmową od chwili, gdy
zobaczyłam twoje macanki na szkolnym parkingu z rzekomym przyjacielem. Znajomość z tobą
zmienia mnie w jedną z tych plotkujących hien, które ciekawi życie innych. Staję się Alex.
Ostatnie zdanie zakończyła zmarszczeniem nosa, które wyrażało zdegustowanie.
Wścibstwo Alex było powszechnie znane. Nie przekreślało sympatii do niej, ale stanowczo
utrudniało relację. Alex nie potrafiła nie wtrącać się w nie swoje sprawy, nawet jeśli chciała
dobrze.
— Twoje podejrzenia były słuszne, zadowolona? — Prychnęłam. — To nie była zwykła
przyjaźń.
— Już myślałam, że nigdy nie wyciągniecie głów z tyłków.
Przewróciłam oczami, ale nie skomentowałam jej słów.
— Skąd wiedziałaś, że Isaac czuje do mnie coś więcej?
To pytanie nurtowało mnie od dłuższego czasu. Wcześniej po prostu bałam się je zadać.
Nie obawiałam się tego, co usłyszę, tylko możliwości, że to okaże się nieprawdą. Że moja
nadzieja była złudna.
— W którymś momencie zauważyłam, że mówi o tobie, jakbyś to ty umieściła wszystkie
gwiazdy na niebie.

Dwa dni później wkroczyłam do klimatyzowanego pomieszczenia, do którego

doprowadziła mnie jedna spontaniczna decyzja. U mojego boku stała rozluźniona blondynka
będąca realizatorem tego pomysłu — to ona pociągnęła za kilka sznurków, co umożliwiło mi
dostanie się tutaj przed ukończeniem odpowiedniego wieku. W trakcie naszej babskiej nocy
opowiedziałam jej o wizji, która zrodziła się w mojej głowie tuż po namalowaniu obrazu
przedstawiającego Feniksa. Mimo narastających obaw stałam w salonie tatuażu Art&Soul, żeby
ją urzeczywistnić.
Stanęłam przed ladą recepcji, za którą siedziała wypacykowana kobieta. Spojrzenie,
którym nas obrzuciła, w szczególności Hope, było autentycznie pogardliwe.
— My do Daxa — odezwała się Hope, lekceważąc zachowanie recepcjonistki.
— Jeszcze nie skończył sesji z klientem — mruknęła chłodno. — Możecie poczekać na
niego tam.
Wskazała na sofę ustawioną pod ścianą, ale miałam wrażenie, że jej palec najchętniej
skierowałby się w stronę drzwi wyjściowych. Uroczo. Moja towarzyszka posłała jej prowokujący
uśmiech i posłusznie rozsiadła się na wskazanym miejscu.
— A tą co ugryzło? — wymamrotałam pod nosem.
— Raczej co nie ugryzło — parsknęła cicho, na co uniosłam brwi. — Asa jest tu stałym
klientem. Powiedzmy, że odrzucił jej zaloty i nasza wspólna wizyta po tym wydarzeniu nie
przebiegła tak, jak powinna.
Pokręciłam głową i skupiłam się na eksplorowaniu pomieszczenia. Było to dużo
ciekawsze niż roztrząsanie dziwacznego zachowania recepcjonistki czy rozmyślanie o szlaku
złamanych serc pozostawionym przez Asę. Sterylność salonu tatuażu przełamywały skórzane
stanowiska i szkice zawieszone nad nimi. Art&Soul cechowała ekstrawagancja, której brakowało
kanadyjskiemu salonowi, w którym zrobiłam pierwsze malunki. Tam rządziły pstrokate kolory,
tu panowała chłodna biel. Kanada nie miała prawnych ograniczeń dotyczących wieku, w którym
można było uzyskać tatuaż bez zgody rodzica. Dlatego wtedy przebiegło to bez większych
problemów. W Los Angeles potrzebowałam interwencji Ciredman.
— Jesteś pewna, że chcesz to zrobić?
Zerknęłam na kartki, które trzymałam w dłoni. Popatrzyłam na rysunek, który będzie
przypominał mi o drodze, jaką przeszłam. Jakkolwiek melodramatycznie to brzmiało, miał być
symbolem mojej walki — tej, którą przebyłam, i tej, która mnie czekała.
— Potrzebuję tego — odparłam cicho. — Z gównem, które przeszłam, naprawdę niewiele
dzieli mnie od popadnięcia w obłęd. Dotychczas byłam dobra w zwodzeniu siebie. W
przekonywaniu się, że wszystko jest w porządku. Ale skończyłam z tym. To ma być moje
przypomnienie, że przetrwałam.
Gdy to powiedziałam, dostrzegłam nad sobą cień. Podniosłam wzrok na potężnego
mężczyznę, któremu krzaczasta broda zasłaniała większą część twarzy. Tatuaże zdawały się piąć
po całej jego skórze wolnej od ubrań — szlak tuszu znaczył jego szyję, ramiona i biegł dalej, aż
po same palce.
— Dobrze cię widzieć, Hope — powitał blondynkę skinięciem głowy, zerkając w bok. Na
recepcję. — Mam nadzieję, że dzisiejsza wizyta obędzie się bez kłótni.
— Spokojna głowa — powiedziała. — Nie ma ze mną Asy, więc nie uduszę się smrodem
desperacji Tracy.
Najwyraźniej tak miała na imię charakterna recepcjonistka. Tatuator parsknął śmiechem,
by po chwili przenieść spojrzenie na mnie.
— Ty zapewne jesteś moją klientką — mruknął. — Mam na imię Dax.
Skinęłam głową.
— Leah. Miło mi — odparłam. — Dziękuję za tak szybkie przyjęcie.
— Przyjaciele Asy i Hope są moimi przyjaciółmi. — Machnął ręką, zachęcając mnie do
podążenia za sobą. — Choć czasami zastanawiam się nad zmianą kumpli na pełnoletnich, którzy
nie wpędzą mnie kiedyś w kłopoty.
Posłałam mu nerwowy uśmiech.
— Pokaż, co tam masz — powiedział Dax. — Nieczęsto spotykam się z gotowymi
projektami tatuażu, a jeszcze rzadziej je realizuję. Ale drogą wyjątku po zapewnieniu, że zjawisz
się z autorskim i przyzwoitym szkicem, zgodziłem się na wizytę.
Niepewnie przekazałam mu zafoliowane kartki — jedną z samym zarysem, a drugą z
rysunkiem wypełnionym kolorem — którym poświęciłam kilkanaście godzin. Obie
przedstawiały Feniksa, ale w tym pozornie banalnym rysunku można było dostrzec wyjątkowość.
Kolorowy obrazek wykonałam techniką akwareli. Pomarańczowe płomienie rozlewały się i
przechodziły w siebie płynnie — każda linia i barwna plama była delikatna, jakby stworzona dla
kobiety.
 — Jestem przekonana, że trzeba wprowadzić tu kilka poprawek — odparłam. — Chcę go
umieścić pod biustem, ale nie jestem pewna, czy dobrze dopasowałam rozpiętość skrzydeł do
miejsca, w którym mają się one znajdować…
— Cholera, jest genialny — przerwał mi Dax. — Dam sobie rękę uciąć, że obędzie się
bez żadnych korekt. Masz naprawdę niesamowity talent.
— Dziękuję.
— Nie zastanawiałaś się czasem nad zawodem tatuatorki? — zapytał niespodziewanie, co
porządnie mnie zaskoczyło. W końcu niecodziennie sugerowano mi coś takiego. — Wprawiona
ręka, wyobraźnia i talent z dodatkiem doświadczenia i praktyki to przepis na tatuatorkę wyższej
rangi. Pierwsze masz, a drugie przy odrobinie pracy z łatwością możesz zdobyć.
Zdziwiona takim obrotem spraw zerknęłam na blondynkę, która wzruszyła ramionami,
jakby mówiła, żebym jej w to nie mieszała.
— Szczerze? Nigdy — odpowiedziałam, na co zaśmiał się głośno.
— Rozumiem, ale naprawdę zastanów się nad tym, co ci powiedziałem — odparł. —
Chętnie wprowadziłbym cię w ten świat, gdybyś miała takie ambicje.
Kilkugodzinna sesja pozwoliła nam skończyć większość projektu, choć nie obyło się bez
dłuższych przerw i zaciskania zębów z bólu. Określenie krew, pot i łzy nabierało nowego
znaczenia, gdy obolała leżałam na plecach, wpatrując się w sufit. Wyszłam stamtąd owinięta
opatrunkami z nietuzinkową propozycją, która krążyła w mojej głowie. Najpierw wydawała mi
się abstrakcyjna, ale im dłużej nad nią główkowałam, tym bardziej oswajałam się z tą myślą. To
naprawdę nie był beznadziejny pomysł. Szalony, owszem. Ale nie beznadziejny.
Pozostawiłam te rozmyślania na później. Gdy wróciłam do mieszkania, rzuciłam klucze
na stolik stojący w przedpokoju i ruszyłam za odgłosem trzaskania talerzami. Leo kręcił się po
kuchni z butelką mleka pod pachą i kartonem ulubionych płatków w dłoni.
— Jesteś — mruknął ze zmarszczonymi brwiami. — Cały dzień cię nie widziałem.
— Miałam coś do zrobienia z Hope — odparłam zdawkowo. Efekt końcowy chciałam mu
pokazać już po ściągnięciu folii, dlatego stłumiłam ekscytację, która kusiła mnie, by zdradzić
moją małą tajemnicę.
— Wasza przyjaźń czasami mnie niepokoi — bąknął. — Jesteście jak mały gang.
Gdyby tylko wiedział, co dziś razem zmalowałyśmy…
— Oj, weź już się nie maż — zaśmiałam się, spoglądając na znajomo wyglądającą ulotkę
leżącą na blacie kuchennym. Identyczne kartki widziałam przymocowane do latarni na deptaku w
Venice. — A to skąd?
Purpurowa ulotka była zaproszeniem na przyszłotygodniowy seans kinowy w plenerze, a
dokładnie — seans samochodowy.
— Nate zostawił jedną, gdy był tu wcześniej — odparł Leo. — Nie mógł się oprzeć i
wziął tuzin od ładnej promotorki. Lizus osobiście obiecał, że zaprosi swoich znajomych w
zamian za jej numer telefonu.
— Ostatecznie dała mu go?
— A jak myślisz? — parsknął, chwyciwszy miskę kolorowych płatków.
Parsknęłam rozbawiona.
— Cholerny bawidamek.
Ruszyłam do pokoju, by przebrać się w coś wygodniejszego, co nie będzie naruszać
miejsca, gdzie tkwiła folia ochronna zabezpieczająca świeży tatuaż. A raczej nie będzie
podrażniać rany. Z ostrożnością ściągnęłam ubranie, sięgając po długą koszulkę, która służyła mi
za workowatą sukienkę.
— Chcesz coś obejrzeć? — zawołał Leo z pokoju obok.
 — Zaraz przyjdę!
Spojrzałam w lustro na przeźroczystą powłokę, spod której przebijały się żywe kolory.
Tego nie dało się przeoczyć. Chciałam codziennie patrzeć na symbol nowego początku wolnego
od toksycznej matki. Może udało się jej zainfekować mnie okrutnymi słowami, ale nie zniszczyła
mojego ducha. Byłam niedobitkiem.
W pierwszej kolejności musiałam stać się wystarczająca dla siebie. Reszta mogła
poczekać, bo pragnienie bycia żywym, nim się umrze, nie było niczym samolubnym.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 50.

Dni kończyły się szybciej, niżbym tego chciała. Najwyraźniej to było sedno tych dobrych
chwil — one przemijały w mgnieniu oka. W oddali kłębiły się burzowe chmury zwiastujące mój
sierpniowy wyjazd. Choć dzieliło mnie od niego ponad półtora miesiąca, nie potrafiłam pozbyć
się narastającego napięcia. I poczucia, że to wszystko zaraz się skończy.
— Dlaczego moje gacie są różowe?! — Usłyszałam krzyk, przez który o mało nie
przejechałam pędzlem po całej długości płótna.
Z rozdrażnieniem chwyciłam za szmatkę, wytarłam brudne dłonie i podniosłam się ze
swojego miejsca. Skrzywiłam się na dźwięk swoich strzykających stawów, które były
praktycznie w bezruchu przez ostatnią godzinę. Boso ruszyłam przez rozłożone na podłodze
prześcieradło, na którym utworzyła się skomplikowana mozaika świeżych i zaschniętych plam
farb. Przeszłam przez salon prosto do niewielkiego pomieszczenia przy łazience, w którym
klęczał Leo. Jego mina pasowała do zawartości pralki, którą wyciągał. Wszystkie jego białe
ciuchy miały odcień jasnego różu.
Próba powstrzymania śmiechu wyszła mi tak samo jak jemu jego pranie.
— Nie śmiej się, tylko jakoś to odkręć — jęknął, gdy mnie zauważył.
— Nie jestem wróżką, za to ty jesteś durniem — powiedziałam. — Ile razy mówiłam ci,
żebyś przeglądał zebrane pranie? To, że z wierzchu jest białe, nie gwarantuje, że wszystko takie
jest.
Nachyliłam się nad koszem ze świeżym praniem leżącym przy otwartym bębnie pralki i
przeczesałam jego zawartość. Zgrabnym ruchem wygrzebałam ze środka mój czerwony top
będący sprawcą zamieszania.
Wspólne mieszkanie to doskonały sposób na poznanie siebie nawzajem. To, że byliśmy
rodzeństwem, nie oznaczało, że znaliśmy się na wylot. W krótkim czasie zdołałam się nauczyć
kilku nowych rzeczy o moim bracie. Nienawidził robić prania, przez co musiałam ustalić grafik,
by nie udusić się jego śmierdzącymi skarpetkami. Teraz była jego kolej — nie poszło najlepiej.
Ponadto sądziłam, że jego zamiłowanie do sportu nie było obsesją, ale nawet po skończeniu
sezonu, ba, szkoły, on wciąż oglądał rozgrywki futbolowe. Tyle że obecnie swoich przyszłych
uczelnianych przeciwników. Praktycznie codziennie słyszałam echo komend i wrzawę
dochodzącą zza drzwi mojej sypialni. Wiele niepozornych niuansów pokazywało mi, jak wiele
jeszcze musiałam się o nim dowiedzieć.
— Co ja mam teraz zrobić?
— Polub się z różowym kolorem! — odkrzyknęłam ze śmiechem.
Usiadłam z powrotem na krześle barowym skradzionym z kuchni i patrząc spod
zmrużonych powiek, doszukiwałam się niedociągnięć w powstałym obrazie. Promienie słońca
padające przez otwarte okna oświetlały twarz na wpół wynurzoną z wody. Wciąż nie byłam
pewna, czy był to autoportret, czy randomowa kobieta o jasnych włosach. Zamknięte oczy kryły
barwę tęczówek, a uchylone usta były trochę zbyt wąskie, by przypominać moje własne.
Tyle że obraz odzwierciedlał moje uczucia. Bo właśnie tak się czułam, jakby coś wciąż
próbowało ściągnąć mnie na dno — utopić.

Późnym wieczorem dobiegł mnie dźwięk dzwonka do drzwi. Ze zmarszczonymi brwiami

ruszyłam do przedsionka w momencie, gdy Leo wpuścił do mieszkania niezapowiedzianego
gościa. Chłopak wkroczył do środka z nonszalancją, przez co zaczęłam zastanawiać się, czy aby
na pewno nie byliśmy umówieni. W dłoni Isaaca tkwił piękny słonecznik, który wręczył mi z
cmoknięciem w usta. Przez zdezorientowanie działałam chyba trochę w zwolnionym tempie.
Spojrzałam na długą łodygę i rozłożyste płatki ulubionego kwiatu, by ponownie przenieść wzrok
na rozluźnionego szatyna.
— Co się dzieje? — wymamrotałam.
— Zbieraj się.
— Gdzie? — zapytał Leo, wychyliwszy się zza mojego ramienia. Rzuciłam mu
spojrzenie z ukosa, na co wzruszył ramionami, nim ruszył do swojego pokoju. — Oj, zero z tobą
zabawy. A nie, było jej trochę, gdy zalałaś się po zakończeniu szkoły.
Chwyciłam za poduszkę leżącą na sofie i cisnęłam nią w zamykające się drzwi, zza
których dobiegł mnie śmiech brata. Może byliśmy zgranym rodzeństwem, a przynajmniej do tego
dążyliśmy, ale w takich docinkach ujawniała się nasza typowo bratersko-siostrzana relacja.
— A więc?
Zignorowałam minę Isaaca, który w rozbawieniu kręcił głową. Po chwili włożył ręce do
kieszeni ciemnych jeansów.
— Zabieram cię na randkę — odparł spokojnie. — Prawdziwą.
W ostatnich tygodniach wspólne spędzanie dnia stało się naszą rutyną. Jednak trudno było
nie zauważyć, że przez większość tego czasu towarzyszyły nam przyzwoitki. W postaci Leo,
który często przesiadywał z nami podczas domowych wieczorów, czy reszty znajomych, gdy
wybieraliśmy bardziej rozrywkową formę spędzania czasu. „Prawdziwa randka” brzmiała
całkiem kusząco, choć nie byłam dziewczyną, która oczekiwała takich uroczystych wyjść. A
przynajmniej dotychczas nie wydawałam się nią być. Przy Isaacu wszystko było inne — lepsze.
Pełne barw. Poczułam ekscytację, która wygrała z wieczornym lenistwem.
— Jaki jest dress code? — zapytałam z uśmiechem, zerkając na swoje ubranie. — Bo na
pewno nie taki.
Wyglądałam jak kupka nieszczęścia ze skołtunioną szopą włosów i w szerokiej bluzie
brudnej od sosu pomidorowego przygotowanego na obiad. Gdyby przyznawano medal za
urokliwą prezentację przed własnym chłopakiem, zdobyłabym złoto.
— Może być i taki. — Wzruszył ramionami, zerkając mimochodem na szary materiał,
przez który całkowicie traciłam figurę. — Byle było ci wygodnie. Nieważne co…
— Jeszcze powiedz, że wyglądam we wszystkim pięknie, a cię uderzę — bąknęłam,
przewracając oczami. — To nie nadaje się nawet na publiczną wyprawę do zsypu śmieci.
— Skąd wiesz, że chciałem to powiedzieć? — rzucił z szerokim uśmiechem. — Nie
domagaj się na siłę komplementów.
— Ale z ciebie drań. — Roześmiałam się. — Daj mi dziesięć minut.
Ruszyłam do sypialni, prosto przed szafę. Z roztargnieniem przeczesałam wieszaki,
próbując dopasować ubiór odpowiedni do okazji — niby-randki, ale jednak nie w wykwintnej
restauracji. W takich sytuacjach wygoda była przereklamowana. Nie było nic gorszego niż
stwierdzenie „byle było ci wygodnie”. Jak miałam je traktować? Jako „załóż adidasy i dresy” czy
„włóż ładną, ale niezbyt ekstrawagancką sukienkę”? A niech go!
Ostatecznie zdecydowałam się na bladoniebieską sukienkę z bufiastymi rękawami. Jako
że miała wbudowane usztywnione miseczki, nie musiałam się przejmować zakładaniem bielizny,
która wciąż drażniła mój tatuaż. Minęło już kilkanaście dni od zrobienia go, ale wciąż stawiałam
na luźniejsze ubrania nieocierające przesadnie naskórnego malunku. Włosy przeczesałam,
szczęśliwa, że zmobilizowałam się, by je dzisiaj umyć. Uchyliłam drzwi pokoju, ale nagle
stanęłam w miejscu. Nie poruszyłam się, podsłuchując rozmowę.
— Uszczęśliwiaj ją dalej, w innym przypadku pokuszę się o interwencję, która skończy
się dla ciebie w szpitalu — powiedział swobodnie Leo.
— Spokojnie, brachu — odparł wyraźnie niespeszony Isaac. — Wiesz, że tego nie
spieprzę…
— Cóż, zawsze warto jasno postawić sprawy — mruknął mój brat. — Dałem ci moje
błogosławieństwo, ale nie ostrzegłem przed konsekwencjami złamania mojej siostrzyczce serca.
Mówiąc „błogosławieństwo”, miał zapewne na myśli męską rozmowę, o której
wspomniał Isaac, gdy na początku związku zaczęłam panikować przed powiadomieniem brata o
zmianie w mojej relacji z jego przyjacielem.
— Zapamiętam.
To był dla mnie znak do opuszczenia pokoju. Odnalazłam Isaaca przy blacie kuchennym,
o który opierał się biodrem. Gdy mnie zobaczył, uśmiechnął się szerzej. Tylko jego oczy nie były
tak nonszalanckie jak mina. Był w nich ogień, którego iskry mogłam kilkakrotnie poczuć na
własnej skórze, gdy byliśmy sami. Uniosłam kącik ust. Prowokowałam go.
— Daję radę? — zapytałam, okręcając się teatralnie na płaskich podeszwach sandałów.
— Nie będę się za ciebie wstydził, to na pewno — mruknął sarkastycznie, by sekundę
później przyciągnąć mnie do swojego boku. Musnął ustami płatek mojego ucha, przez co
gwałtowny dreszcz przemknął mi wzdłuż kręgosłupa. — Wyglądasz pięknie.
Poczułam ciepło na policzkach, które bez wątpienia przybrały odcień różu. Cholera,
kilkoma słowami sprawiał, że stawałam się stereotypową panienką porwaną przez amorki, a
wszystko za pomocą zwykłego komplementu. To było szalone. Ta relacja. My. Czasami wciąż do
mnie nie docierało, że byliśmy razem.
— Fuj, dalej tu stoję — mruknął Leo, przez co czar prysł. — Poza tym przed północą
chcę cię widzieć w domu, młoda damo.
Przewróciłam oczami na dziecinność własnego brata i skierowałam się ku drzwiom, które
otworzył przede mną Isaac. W windzie żadne z nas się nie odzywało. Po prostu na siebie
patrzyliśmy — każde wsparte o przeciwną ścianę. Chłód metalu przyprawił mnie o gęsią skórkę,
a może to był wzrok chłopaka? Pełen niewypowiedzianych pragnień. Cichy odgłos otwierania się
drzwi windy przerwał trans, w który wpadliśmy. Duszne powietrze uderzyło w nas, gdy tylko
wyszliśmy z budynku.
— A gdzie twój motocykl? — zapytałam zaskoczona widokiem czerwonego pick-upa.
— Na dzisiejszy wieczór potrzeba nam czegoś stabilniejszego — odparł tajemniczo,
przez co rzuciłam mu spojrzenie z ukosa. Ciekawość rozsadzała mnie od środka, ale nie
zgłębiałam tematu. Wiedziałam, że nie puści pary z ust. — Tata pojechał z ekipą budowlaną na
większe zlecenie i zostawił samochód, więc idealnie się złożyło.
Przy asyście nadopiekuńczego Isaaca wskoczyłam — dosłownie — do kabiny
samochodu, którego nadwozie było na tyle wysokie, że musiałam niezgrabnie wdrapać się na
fotel. Odepchnęłam ręce chłopaka, gdy chciał mnie podsadzić. Z rozbawieniem uniósł ramiona w
geście poddania się, ale nie odsunął się, póki nie usiadłam bezpiecznie. Bez żartów. Nie byłam aż
tak niska i nieporadna, żeby nie wejść do tego cholernego monstrum. Bo tego nie można było
nazwać normalnym pojazdem.
— To randka czy tor przeszkód? — rzuciłam sarkastycznie, gdy odpalił silnik.
— Nie moja wina, że jesteś taka drobna.
— Chyba nie chciałbyś się umawiać z kopią napakowanego drania, którego nazywam
swoim chłopakiem — mruknęłam, ilustrując swoje słowa rozpostarciem ramion, jakbym była
umięśniona.
 Roześmiał się, kręcąc z politowaniem głową.
— Nie. Nie chciałbym — odparł.
— No ja myślę…
Z uśmiechem rozsiadłam się wygodniej, gdy sunęliśmy w nieznane po niezakorkowanych
ulicach Los Angeles. Światła latarni i neony szyldów sklepów powoli przejmowały kontrolę nad
półmrokiem miasta. Ludzie przechadzający się chodnikami byli zatopieni w swoich sprawach.
Było coś fascynującego w obserwowaniu tętniącego życia ulicy zza zasłony szyby — w
chłonięciu tych przemijających chwil, które już nigdy się nie powtórzą.
— Przy okazji — mój tata kazał zaprosić cię na sobotni obiad — powiedział Isaac. — W
całym zamieszaniu związanym z ukończeniem szkoły zapomniał zrobić to osobiście.
— Ach, oficjalne spotkanie z rodzicem — mruknęłam, spoglądając na chłopaka
wpatrzonego w drogę.
— Mówisz to, jakbyście się nie znali od lat. — Parsknął. — To ten sam facet, który
opatrzył ci otarcia, gdy wjechałaś rowerem w krzaki ogradzające działkę naszego domu.
Doskonale pamiętałam moment, gdy z brawurą próbowałam zsiąść bokiem z roweru, a
ten wciąż powoli toczył się do przodu. Dotąd nie byłam pewna, jak mój wyśniony zeskok
skończył się wylądowaniem w krzewach.
— Cóż, wtedy byłam szczerbata i miałam dziewięć lat. — Roześmiałam się. — Sporo
minęło od tamtego czasu, a jeszcze więcej zmieniło się w naszej relacji.
— Nie masz się czym przejmować — odparł. — Byłaś tak częstym bywalcem naszego
domu, że on wydaje się zwyczajnie za tobą tęsknić.
Posłałam mu ciepły uśmiech.
— Cóż, w sumie sytuacja wyglądałaby gorzej, gdybyś to ty miał przyjść na obiad do
mojej matki — skwitowałam z kwaśnym uśmiechem.
— Choć to katastroficzna wizja, może trochę śmieszna — bąknął Isaac. — Ale to wieczór
wolny od mówienia o szalonej Jessice Preston.
— Nie mam zamiaru się sprzeczać — odparłam w momencie, gdy dostrzegłam szyld,
który minęliśmy. — Czy to jest to, co myślę?
— Zauważyłem, jak wodziłaś wzrokiem za plakatami w Venice, a potem ta ulotka u
ciebie w mieszkaniu — powiedział, wzruszając ramionami. Jak zwykle próbował zlekceważyć
to, co dla mnie robił. — Skoro i tak planowałem zabrać cię na porządną randkę, to niech nie
będzie ona tak stereotypowa jak kolacja i zwykłe kino.
Paramount Drive-In Theatres to kino samochodowe, w którym wyświetlano klasyki
filmowe i niedawne premiery. Ogromny parking mieścił dziesiątki aut. Były na nim dwa ekrany,
na których puszczano jednocześnie horror i film innego, spokojniejszego gatunku.
Nawet wtorkowego wieczoru zebrał się tu spory tłum. Isaac sprawnie manewrował
między zaparkowanymi samochodami w poszukiwaniu zadowalającego miejsca. Parkując tyłem,
ustawił auto tak, że skrzynia ładunkowa znajdowała się na wprost ekranu. Gdy kazał mi poczekać
w środku, nabrałam ochoty, by zbadać, co najlepszego kombinował, ale posłusznie siedziałam na
skórzanym fotelu. Nie minęły nawet cztery minuty i otworzyły się drzwi z mojej strony.
— Koniec tajemnic? — zapytałam z uśmiechem, gdy podał mi dłoń, bym mogła
swobodnie zeskoczyć na asfalt.
Ironiczny uśmiech zniknął z moich ust, kiedy dostrzegłam, co przygotował. Na pace
czekało na mnie iście królewskie legowisko, na które składały się koce i poduszki oparte o
kabinę. Ujął mnie już samym wyborem miejsca, a to przerosło moje oczekiwania.
— To…
Zabrakło mi słów. To było tak cholernie urocze, że byłam bliska płaczu. Isaac Cloney
przygotował randkę moich marzeń. Zanim wyraziłam swoją wdzięczność, rozproszył mnie
bardzo znajomy głos.
Czy ktoś na górze uparł się, żeby przerywać ważne dla mnie momenty?
— Czy ciąży nad nami jakieś fatum? — rzucił Isaac, obracając się w stronę osoby
przechadzającej się przed maską pick-upa.
Największy kalifornijski alvaro spacerował pod ramię nie z jedną, ale z dwiema
dziewczynami. Nathaniel White posiadający nie tylko nadnaturalny urok, ale i zmysły,
najwyraźniej poczuł na sobie nasz wzrok.
— O, kogo ja widzę? — zawołał wesoło nieprzejęty swoimi towarzyszkami, które
odprawił jakimś mamrotaniem.
— Proszę, powiedz, że to nie jest to, co myślę — mruknęłam pod nosem, na co przechylił
głowę, nie rozumiejąc. — Czy ty obracasz dwie laski naraz?
— Ej, to nie tak, jak myślicie — zaprotestował. Gdybym go nie znała, pomyślałabym, że
poczuł się urażony. No właśnie. Gdybym go nie znała, bo psotność czająca się w jego oczach nie
przypominała oburzenia.
— A jak? — włączył się Isaac, który wyraźnie tłumił śmiech.
Nate podrapał się w nos i przeczesał włosy, nim zabrał się za odpowiedź.
— Kumpel wystawił jedną z nich, więc stwierdziłem, że podzielę się swoją cudowną
osobowością z obiema przyjaciółkami — powiedział, jakby było to najzwyklejsze
wytłumaczenie.
— Bo tak trudno przełożyć schadzkę na inny dzień? — dodałam.
Kilka minut wymownego milczenia tylko potwierdziło moje przypuszczenia. Miałam
przed sobą zabawną męską… dziwkę.
— No to jednak tak, jak myślicie…
Parsknęłam śmiechem, gdy za nami rozbrzmiał dzwonek oznaczający rozpoczęcie seansu.
— Uciekam do moich pań, żegnam!
Pokręciłam głową, gdy pomknął przed siebie, i ruszyłam naprzód, do skrzyni.
— Nie wejdziesz tu bez mojej pomocy, chyba że planujesz świecić majtkami przed
publicznością — mruknął Isaac, który nie kwapił się, by poczekać na moją reakcję. Po prostu
chwycił mnie w pasie, jakbym nic nie ważyła, i postawił na pace.
— Ale z ciebie jaskiniowiec — rzuciłam, gdy bezproblemowo wskoczył na górę.
Isaac przewrócił oczami i pociągnął mnie za sobą, aż opadłam na miękkie koce.
— Cii, zaczyna się — szepnął, pouczając mnie, na co znów wzniosłam oczy w górę.
Rozsiadłam się wygodnie, gdy na ekranie pojawiły się pierwsze sceny kultowego filmu
— Dirty Dancing. Kochałam go równie mocno jak świętej pamięci Patricka Swayze. Oglądając
historię Baby i Johnny’ego, z rozbawieniem dostrzegłam pewne podobieństwa do mojego życia.
Wątek zakazanej miłości i relacja z moją matką robiącą za zły charakter w tej historii jak ojciec
Baby. Nadejście historycznej sceny tańca sprawiło, że wyprostowałam się nieznacznie pełna
podekscytowania. Nie tylko mnie to kręciło. Pierwszym nutom Time of My Life towarzyszyło
kilkanaście westchnień damskiej publiki. Tylko jeśli one drżały z poruszenia przez sam taniec
kochanków, to nie byłam pewna, jak zareagowałyby, usłyszawszy cichy śpiew przy uchu.
— Because I’ve had the time of my life — wyśpiewał Isaac, przez co poczułam dreszcz
rozchodzący się po całym ciele. Mimo koca opatulającego moje ciało, miałam wrażenie, że
temperatura spadła i jednocześnie wzrosła o kilka stopni. — No, I never felt this way before. Yes
I swear it’s the truth. And I owe it all to you…
Patrzyłam na niego spod rzęs. Na to, jak kolczyk w jego brwi mienił się w słabym świetle,
jak jego wargi poruszały się z każdym słowem. Gdy spojrzał na mnie po wyśpiewaniu ostatniego
zdania, mogłam przysiąc, że przepadłam całkowicie. Czego dowodem były słowa umykające z
moich ust.
— Nie masz czasami wrażenia, że to tylko cudowny sen? — szepnęłam, gdy gwieździste
niebo jaśniało nad nami. — Że my… Nie odpowiadaj, to głupie.
Odwróciłam speszona głowę, chcąc uniknąć jego wzroku. Nie wyszło. Isaac chwycił mój
podbródek i pociągnął delikatnie do siebie.
— Nie. To nie jest głupie — odparł. — Praktycznie każdego dnia otwieram oczy z
obawą, że jesteśmy tylko wytworem mojej wyobraźni.
— Ale to nieprawda — szepnęłam, całując go lekko. — Ty i ja. To jest prawdziwe.
Zakochałam się w sztuce księżyca i gwiazd. I w szarości tęczówek, które zawsze były
moim domem.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 51.

Krok po kroku. Minuta po minucie. Dzień po dniu. Powolne rozpadanie się to część
życia, ale dopiero gdy człowiek podniesie się po doświadczeniu bólu, można to nazwać życiem.
Bo cierpienie nie znikało samoistnie. Ono nie stawało się łatwiejsze do zniesienia. Po prostu my
byliśmy silniejsi.
W moich wyobrażeniach spotkanie z terapeutą wyglądało zupełnie inaczej niż w
rzeczywistości. Zamiast chłodnego wnętrza zakrawającego na szpitalną sterylność zastałam
kolorowych bożków różnej wielkości stojących na parapecie i na szklanym stoliku. Tak,
patrzyłam na podobizny greckich bóstw. Równym zaskoczeniem była przyjmująca mnie kobieta.
Wyglądało na to, że miała osobowość. Nie przypominała beznamiętnej psycholożki w sztywnej
garsonce, a takie niejednokrotnie mogłam zobaczyć w filmach. Trzydziestokilkuletnia Michaela
Hill była ubrana w letnią sukienkę za kolana, a na jej ustach raz na jakiś czas gościł uśmiech
zachęcający mnie do dalszej rozmowy — szczególnie w momentach, gdy słowa z trudnością
przechodziły mi przez gardło.
— Kiedy pojawiają się te ataki paniki? — zapytała głosem tak melodyjnym, że mogłaby
spokojnie pracować jako lektor filmowy.
Sądziłam, że samo zdecydowanie się na terapię i opowiedzenie, dlaczego jej
potrzebowałam, będzie jednym z trudniejszych momentów, z którymi przyjdzie mi się zmierzyć.
Ale dużo trudniejsze okazało się drążenie każdego aspektu mojej historii. Każdej przeszkody
i każdego załamania. To było jak ponowne odtwarzanie starych taśm — wygrzebywanie
wspomnień zakopanych na dnie mojego serca. Analizowanie jednego po drugim tych żałosnych
dni, gdy płakałam na łazienkowych kafelkach, zastanawiając się, czemu nie byłam wystarczająco
dobra.
— Wiążą się głównie z matką — powiedziałam cicho. — Ze wspomnieniami o niej. Z
pragnieniem tego, czego nie zaznałam. Z obawą o to, co może nadejść.
— Jak się wtedy czujesz?
— Jak się mam czuć? — Prychnęłam. — To atak paniki. Jestem przerażona.
Uniosła kącik ust na sarkazm czający się w moim głosie.
— A co ci pomaga? Jak próbujesz sobie z nimi poradzić?
Nie odezwałam się od razu, jak kilkakrotnie podczas wizyty. Michaela czekała. Nie
pospieszała mnie. Nie naciskała. Po prostu obserwowała. Już na początku sesji zapewniła mnie,
że to ja decyduję o tym, co i jak wiele chcę powiedzieć. Ta pozorna władza chyba miała mi
pokazać, że to w moich rękach było lekarstwo na wszystkie lęki. A może zbytnio zagłębiałam się
w psychologiczny aspekt rozmowy?
— Myślę o nim — szepnęłam. — O Isaacu. Jeśli nie ma go przy mnie, staram się
przypomnieć sobie jego uśmiech. To, jak na mnie patrzy. A w momentach, gdy jest obok,
wystarczy, że… jest.
Potaknęła powoli, z namysłem. Właśnie ten gest powtarzała po każdej mojej odpowiedzi,
a potem nadchodziło pytanie. Zawsze pytała: dlaczego? kiedy? jak często? Cały czas pytała i
pytała, doprowadzając mnie do obłędu. Spychając w ciemne zakamarki umysłu.
— Wspomniałaś o nim kilkakrotnie — odparła. — Kim jest dla ciebie Isaac?
Wszystkim — przeszłością, teraźniejszością i…
Delikatne wibracje ogłosiły koniec półtoragodzinnej sesji, która początkowo okropnie się
ślimaczyła. Teraz miałam wrażenie, że zostałam gwałtownie wyrwana z transu. Z własnej głowy.
— Chciałabym, żebyś na przyszłotygodniową sesję zastanowiła się nad tym pytaniem —
powiedziała. — To takie małe zadanie domowe.
— I to tyle? — zapytałam z uniesieniem brwi. — Żadnych pouczających gadek?
Wielkich przemów i objawień?
— Jestem psychoterapeutą, nie filozofem — zażartowała, przez co zadrgał kącik moich
ust. — Pierwsze spotkanie pozwala mi zapoznać się z twoim problemem. Potraktuj to jako
rozmowę dwóch nieznajomych, które z czasem stają się sobie bliższe. Tylko najpierw muszą się
sobie przedstawić, poznać się…
— I powiedzieć sobie o swoich najgorszych słabościach — dodałam z nutą sarkazmu.
— Coś w tym stylu.
W gabinecie czułam się przytłoczona, ale bezpieczna — jakby całe to miejsce było
otoczone niewidzialnym polem, za którym czaił się pęd życia. Chciałam wierzyć, że to, co
powiem, pozostanie w tamtym pomieszczeniu, a wraz z opuszczeniem go wszystko będzie we
względnym porządku. Tyle że to tak nie działało. Wszystko, co było przykryte warstwą czasu,
powracało. Odtwarzane na nowo wspomnienia pozostawały ze mną i najbardziej przerażała mnie
myśl, że w końcu mnie pokonają. Że chęć przezwyciężenia własnych słabości po prostu mnie
wykończy. Wychodząc z kliniki, czułam się emocjonalnie rozbita, a świadomość, że to zaledwie
początek, napawała mnie strachem. Nie wyobrażałam sobie, że będę czuła się tak po każdej
wizycie. Jakbym przebiegła maraton, po którym nie byłam zmęczona fizycznie, tylko
psychicznie.
Z roztargnieniem podniosłam wzrok znad pierścionka, który obracałam na palcu, i
spojrzałam w oczy Isaaca. Opierał się o motocykl zaparkowany przy krawężniku. Wyprostował
się nieznacznie, gdy zbliżałam się w jego stronę. Nie byłam pewna, czy wyczuł mój nastrój, czy
wyczytał go z mojej twarzy, ale wiedział. Słabość ogarnęła moje ciało w sekundzie, gdy wpadłam
w rozpostarte ramiona. Gdyby mnie nie trzymał, osunęłabym się na chodnik. Stałam tak i stałam,
a on bez słowa tulił mnie, póki nie odzyskałam panowania nad sobą.
— Chcesz jechać prosto do mieszkania? — zapytał, gdy nasunął na moją głowę kask.
— Nie — powiedziałam od razu. Nie potrzebowałam użalać się nad sobą w czterech
ścianach. — Po prostu jedźmy. Gdziekolwiek.
I było tak, jak powiedziałam — jeździliśmy bez celu przez Kalifornię, przez wybrzeża
Oceanu Spokojnego. Bez planu. Ryk silnika zagłuszał moje myśli. Ciepło ciała dociśniętego do
mojej piersi tłumiło wspomnienia. Wiatr szalejący na skórze uspokajał diabły w mojej głowie. Aż
całe napięcie zmalało do znośnego poziomu.
Zsunęłam kask, przeczesałam palcami zmierzwione włosy i zeskoczyłam z maszyny
praktycznie tuż przed drzwiami Starbucksa. Przystanek w kawiarni miał być słodkim
pocieszeniem — nagrodą za pierwszy krok w terapeutycznej wędrówce.
Poczucie bycia pokonaną chyba było naturalnym następstwem podjęcia walki. Przez
chwilę musiało być gorzej, by w końcu mogło być lepiej. Choć czasami miałam wrażenie, że za
każdy moment szczęścia musiałam płacić po wielokroć. Bo nic nie mogło trwać wiecznie, a
bolesny cios prędzej czy później musiał nadejść.
— Niech cię cholera — wymamrotałam chwilę później po wyjściu z kawiarni, odrywając
słomkę od ust Isaaca. — Czemu po prostu nie weźmiesz tego samego zamiast swojej czarnej
kawy? Karmel i bita śmietana nie umniejszą twojej męskości.
— Mogę zrobić łyka, ale nie wypiłbym w całości tego słodkiego szajsu — powiedział.
— Właśnie widzę — odparłam ironicznie.
Co najmniej jedna trzecia napoju ubyła po tym łyku.
Zawisłam na ramieniu chłopaka, by pokonać różnicę wzrostu i wyszarpnąć swoją kawę z
jego łapczywych rąk. Z rozbawieniem klepnęłam go w pierś, świadoma, że utrudniał mi to dla
zasady. Nasza relacja nigdy nie była słodko mdląca, nawet gdy już zostaliśmy parą, przepychanki
były jej nieodłącznym elementem. I kochałam je. Zmieniło się to, że teraz okazywaliśmy sobie
uczucia inaczej, ale wciąż byliśmy tym samym zgranym duetem przyjaciół. Wszystko było
głębsze, bardziej pieszczotliwe czy gorące, ale ciągle czuliśmy więź, bo połączyła nas przyjaźń.
W kawowym zamieszaniu nawet nie zauważyłam tego, co nadchodziło. To był ten cios.
Rozluźnione ciało Isaaca spięło się, a z jego ciepłego spojrzenia zniknęła czułość, gdy dostrzegł
kogoś ponad moim ramieniem.
— Ach, i wszystko jasne — odezwał się kobiecy głos.
Znałam go i po prostu wiedziałam, że to spotkanie odczuję dotkliwie.
Odwróciłam się ku drobniutkiej dziewczynie obserwującej mnie i Isaaca z nieskrywanym
niesmakiem. Eleganckie ubrania chyba były stałym elementem jej wyglądu, bo nawet późnym
czwartkowym popołudniem miała na sobie dwurzędową sukienkę o kroju marynarki i wysokie
szpilki.
— Mia — powiedziałam w geście powitania, choć wydawała się tego nie zauważyć.
Skupiała się na milczącym szatynie, który stał tuż za mną.
— Cóż za urocze spotkanie — rzuciła. — Ironia losu. Nieprawdaż, Isaac?
— Daj spokój, Mia — mruknął rozdrażniony. — Nie mamy o czym rozmawiać.
— Rzekomi przyjaciele z dawnych lat, a to dobre. — Mia zerknęła na mnie, najwyraźniej
odnosząc się do moich słów. Jeszcze sprzed naszego pojednania.
— Chodźmy, Leah — westchnął Isaac, chwyciwszy mnie za dłoń.
Sama nie chciałam czuć napięcia wiszącego w powietrzu, dlatego nie opierałam się, gdy
podał mi kask. Zbędne kłótnie z jego byłą dziewczyną, która wyraźnie nie pogodziła się z
rozstaniem, nie były szczytem moich marzeń.
— Och, jaki pośpiech — powiedziała Mia. — Już nawet nie potrafisz ze mną normalnie
porozmawiać? Najwyraźniej dobrze się mnie pieprzyło, ale to tyle. Właśnie takim jesteś facetem.
Zrywasz, znikasz i unikasz. A jeszcze szybciej znajdujesz zastępstwo.
Zacisnęłam usta na uroczy fakt, który wytknęła, ale nie odezwałam się. Isaac miał chyba
co do tego inne zdanie. Jego twarz była wyprana z emocji, gdy spojrzał w jej stronę.
— Nigdy nie byliśmy razem — odparł chłodno. Wręcz beznamiętnie. — Nie było czego
zrywać. Zakończyłem to, co było między nami, na długo przed związaniem się z Leah, więc
zachowaj swoje żale dla siebie. Nie mieszaj jej w to.
Czasami zapominałam, dlaczego Isaac był ucieleśnieniem złego chłopca. I że w chłopaku,
który bezwarunkowo mnie wspierał, krył się także ktoś zimny — wręcz okrutny. Bo właśnie taki
wydźwięk miały jego słowa. Były bezwzględne. Jakby chciał jej pokazać, że nic dla niego nie
znaczyła.
— Jesteś zimnym draniem, który tylko bierze — wysyczała. — Nawet nie potrafiłeś
zachować resztek szacunku do mnie. Zwodziłeś mnie, kiedy ci się żywnie podobało. Przecież
byłam tylko zabawką, przelotnym romansem. Żałośnie łudziłam się, że wizyta po wielkiej
imprezie urodzinowej, na którą mnie nie zaproszono, coś zmieniła…
Kilka niepozornych słów. Właśnie tyle trzeba było, by zmienić wszystko i jednocześnie
nic. Początkowo zlekceważyłam to zdanie. Przecież ono mogło oznaczać dziesiątki różnych
scenariuszy. Tylko że wystarczyło mi ledwo zauważalne zerknięcie na Isaaca, by zorientować
się, jak potoczył się tamten wieczór. Ten, w którym nie tylko pogodziliśmy się, ale i poznaliśmy
prawdę o naszym rozstaniu.
Dalsza rozmowa w ogóle do mnie nie dotarła. Ciśnienie mi wzrosło, a piszczenie w
uszach pochłonęło resztę dźwięków. Widziałam znikającą sylwetkę dziewczyny, potem
zobaczyłam poruszające się usta Isaaca, którego uciszyłam. Powtarzałam sobie, że wtedy nie był
mi nic winny, ale to nie zmniejszało żalu, który mnie ogarnął. Gdy kazałam Isaacowi zawieźć
mnie do domu, nawet nie zorientowałam się, że droga, którą obrał, nie prowadziła do mojego
mieszkania. Byłam zbyt zamroczona własnymi myślami.
— Co tu robimy, Isaac? — westchnęłam, spoglądając na znajomą działkę jego domu.
— Chyba nie myślisz, że pozwolę ci odejść bez rozmowy o tym — powiedział, stając na
chodniku.
Nie sprzeczałam się i spokojnie ściągnęłam kask z głowy.
— Nie musisz się tłumaczyć — odparłam zgodnie z tym, co myślałam. — To nie moja
sprawa, co wtedy robiłeś. Ledwo zaczęliśmy ze sobą rozmawiać. Po prostu potrzebuję chwili…
Nie powinnam była czuć żalu. Ale to, co powinnam, nie liczyło się w obliczu
świadomości, że Isaac Cloney po odprowadzeniu mnie do domu wskoczył do łóżka Mii.
— Przestań spychać swoje uczucia na dalszy plan — warknął. Uniosłam brwi zaskoczona
jego wzburzeniem. — To twoja sprawa, bo zachowałem się jak pieprzony dupek. Nie mam
zamiaru zwodzić cię, że relacja z nią nie opierała się na jednym. Tylko prawda jest taka, że nigdy
jej niczego nie obiecywałem. Sama od początku zapewniała mnie, że to przelotny romans. To
wszystko nie zmienia faktu, że nie powinienem był nawet zbliżać się do niej po tym wszystkim,
czego dowiedzieliśmy się tamtej nocy. Więc krzycz, wściekaj się, ale nie przekonuj się, że nie
masz prawa czuć złości.
— Nie jestem zła — szepnęłam. — Jestem po prostu zraniona.
Chłopak przymknął powieki, jakby samo usłyszenie tego sprawiło mu fizyczny ból. To
był Isaac, którego pokochałam — ten, który przejmował się każdym najdrobniejszym szczegółem
dotyczącym mnie. Czasami po prostu dużo łatwiej było zapomnieć o tym, że on nie był
cukierkowym chłopcem z charakterem anioła.
— Przepraszam, Leah.
To wystarczyło — skrucha i wyrzuty sumienia. Nie mogłam denerwować się przez coś,
co wydarzyło się w przeszłości. Życie było zbiorem złych i dobrych decyzji, a ja nie miałam
prawa klasyfikować wyborów Isaaca. Nie, skoro w tamtym czasie był zupełnie wolnym facetem.
Tylko ponad tą świadomością tliła się mała iskierka. Skupiłam się na żalu, bo obawiałam się
zmierzyć z czymś gorszym. Ze strachem. Właśnie to uczucie stłumiłam w sobie, gdy zobaczyłam
Mię. Dwudziestolatkę, nie tylko studentkę Browna, ale i córkę korporacyjnego rekina, który
przekazał jej stery. Kobietę, która zainteresowała Isaaca na tyle, by związał się z nią nawet w
niezobowiązującym układzie. A przede wszystkim osobę, która nie czuła się niewystarczająca —
nie potrzebowała wizyt u terapeuty, bo nie radziła sobie z nagromadzonym bólem.
— Zawiozę cię do domu — odezwał się Isaac, na co niemrawo potaknęłam.
Ruszyłam z powrotem do motocykla, od którego nieumyślnie się oddaliliśmy. Ale nie
zaszłam daleko. Isaac spojrzał przez ramię, gdy zostałam w tyle.
— Leah?
— Boję się — wyszeptałam, zaskakując tym samą siebie. — Jestem przerażona myślą, że
pewnego dnia obudzisz się i nie będziesz mnie chciał. Że zapragniesz dziewczyny, której
psychika jest nienaruszona. Że te wszystkie ataki paniki uświadomią ci, jak bardzo jestem
popaprana. Przede wszystkim boję się tego, że zobaczysz mnie tak, jak sama siebie widzę… jako
niewystarczającą małą dziewczynkę, którą zniszczyła własna matka.
Chłopak podszedł do mnie z zawziętym wyrazem twarzy. Jego duże dłonie objęły moje
policzki, gdy nachylił się nade mną tak, by nasze oczy były na jednej wysokości. Jakby chciał,
żebym zobaczyła wyraźnie, co kryło się w jego oczach.
— Posłuchaj mnie uważnie, Leah Preston — powiedział. — Nigdzie się nie wybieram.
Nie chcę nikogo innego. Tylko ciebie. Będę przy tobie, gdy będziesz mnie potrzebować. Będę
całował cię podczas ataków paniki odbierających ci oddech. Nawet nie próbuj mnie odtrącić, bo
zawsze będę blisko, by złapać cię, jeśli zaczniesz upadać.
Pociągnęłam nosem, gdy jego czułe słowa dotarły do mnie, czyniąc mnie emocjonalną
fajtłapą.
— Dlaczego?
Isaac przyciągnął mnie bliżej, nie oderwawszy ode mnie żarliwego spojrzenia.
— Czy to nie oczywiste, Piece? — szepnął, owiewając oddechem moje usta. — Jestem w
tobie tak zakochany, że nie widzę nikogo poza tobą. Kocham cię. To zawsze byłaś ty.
Pierwszego prawdziwego wyznania miłosnego nie można było porównać do niczego. To
moment, gdy patrzy się w oczy drugiej osoby i słyszy się tylko łomot własnego serca
przepełnionego czystą euforią. Traci się oddech, a adrenalina zaczyna przejmować kontrolę nad
każdą komórką ciała. Wtedy pozwala się wargom niemo powtórzyć to, co zostało powiedziane, i
z każdym pocałunkiem mówi się: „kocham cię, kocham cię, kocham cię”.
Otwarłam powieki przymknięte pod wpływem obezwładniającego pocałunku ze
świadomością, że chciałam więcej.
— Zaproś mnie do środka — wyszeptałam, nie oderwawszy ramion splecionych na jego
szyi. Oboje wiedzieliśmy, co oznaczają te pozornie niewinne słowa. Każdy świst powietrza
opływał nasze usta, które dzieliły cale. Oddech unoszący moją klatkę piersiową przechodził
płynnie w jego oddech.
Gdy odgłos trzaśnięcia drzwiami rozniósł się po pustym domu, poczułam dreszcz
przebiegający wzdłuż mojego kręgosłupa. Isaac stał w progu korytarza, od którego dzieliło mnie
kilka kroków. Żadne z nas się nie ruszyło. Po prostu patrzyliśmy na siebie. W ciszy zaburzonej
łomotem własnych serc.
Pomiędzy wdechem a wydechem zderzyłam się z twardą piersią, z ustami domagającymi
się pieszczot, z dłońmi wędrującymi po skórze. Łagodne, pieszczotliwe pocałunki przechodziły
w coraz bardziej namiętne. Obsypywał pocałunkami moją twarz, dekolt i szyję, gdy sunęłam
dłońmi po jego twardych mięśniach brzucha skrytych pod koszulką. Po chwili ramiona Isaaca
bez trudu uniosły mnie do góry i objęłam go nogami w pasie. Dłoń podtrzymująca mnie w
miejscu zacisnęła się na moim pośladku, a druga odnalazła drogę do moich włosów. Jęknęłam.
Każda część ubrania opadająca na podłogę popychała nas w stronę nieznanej granicy. Tej, której
nigdy nie przekroczyliśmy jako przyjaciele. Za którą było nago, gorąco i namiętnie.
— Ja też cię kocham, Isaac — szepnęłam, patrząc w oczy pociemniałe z pragnienia.
Szarość została pochłonięta przez czerń źrenicy.
Iskra pożądania przemieniła się w ogień, który wzrastał i wzrastał.
Kim był dla mnie Isaac? Wierzyłam, że był moją bratnią duszą — zanim połączyła nas
miłość, to przyjaźń była tym, co nas zespoliło. Był moją pierwszą miłością i miałam cichą
nadzieję, że będzie ostatnią.
 Rozdział 52.

Pasja, dzięki której serce bije mocniej, to największy napęd dla duszy. Ignorowanie
własnego talentu było bliskie torturom — niczym łamanie siebie kawałek po kawałku.
Sobotni obiad u Cloneyów zgodnie z przewidywaniami Isaaca przebiegał bezstresowo.
Atmosfera nie była napięta ani niekomfortowa. Zupełnie jakbym nigdy nie opuściła Los Angeles.
Prawie udało mi się oszukać własny umysł, że nic się nie zmieniło. Gdyby tylko nie brakowało
jednej osoby.
Kręciłam się po kuchni, pomagając Tomowi w przyrządzeniu potraw, podczas gdy jego
syn obijał się w najlepsze na kanapie w salonie. Z cichą muzyką płynącą z radia i neutralnymi
pogadankami czułam się całkowicie zrelaksowana. Uśmiech praktycznie nie schodził z moich
ust. Właśnie dlatego kochałam ten dom. Zawsze byłam tu akceptowana, jakbym należała do
rodziny. Serdeczność i troska Toma dawała mi namiastkę więzi i zastępowała brakującą relację z
Jorgem Prestonem. Tata Isaaca pokazywał mi, jak powinien zachowywać się prawdziwy ojciec.
— Pieczeń będzie gotowa dosłownie w ciągu kilku minut — oznajmiłam, odłożywszy
ścierkę, którą podniosłam pokrywę żaroodpornego naczynia.
Tom potaknął z miejsca, w którym kroił pomidory, i podniósł wzrok na Isaaca
oglądającego mecz futbolu. Nigdy nie brałam mojego chłopaka za zapalonego fana, ale wieczory
spędzone w towarzystwie Leo chyba zwiększyły jego zainteresowanie rozgrywkami. Większość
rodaków wielbiła futbol amerykański, a Isaac zaczynał wpisywać się w stereotypy.
— Rusz ten leniwy tyłek i skończ nakrywać stół, Isaac! — zawołał Tom. — Albo
będziesz siedział o suchym chlebie i wodzie.
Chłopak odwrócił się w naszą stronę ze skwaszoną miną, prawie dziecinną, która
wyglądała karykaturalnie w kontraście z jego surowymi rysami. Naburmuszony nie tak mały
dzieciak. Nie zdobył się jednak na słowny sprzeciw. Z cichym mamrotaniem pod nosem minął
Toma stojącego przy blacie kuchennym i ruszył ku mnie, do szuflady ze sztućcami. Trącił mnie
biodrem, zauważywszy moją wesołość.
— Przestań być takim lizusem — bąknął. — Przy tobie wychodzę na nieroba.
Parsknęłam pod nosem. Upewniwszy się, że jego potężna sylwetka zasłania mnie
całkowicie, pokazałam mu środkowy palec.
— Już sobie poradzę — zapewnił mnie Tom. — Wystarczająco mi pomogłaś, więc
odpocznij chwilę.
— A ja? — wtrącił przesadnie oburzonym tonem Isaac, uzyskując w odpowiedzi kpiące
prychnięcie rodziciela.
— Nie ośmieszaj się, synu — mruknął rozbawiony Tom.
Gdy obiad był gotowy, usiedliśmy przy stole mogącym pomieścić cztery osoby i niewiele
więcej potraw. Tom przygotował tyle jedzenia, jakby gościł co najmniej małą armię — purée i
krążki ziemniaczane, pieczeń, udka, duszoną marchewkę, sałatkę. Nie mogłam objąć tego
wzrokiem, a co dopiero zjeść. Obserwowanie, jak gospodarze napełniają talerze, rozwiało jednak
moje obawy co do marnotrawienia jedzenia. Mężczyźni Cloney mieli to do siebie, że każdy
mierzył wysoko i miał adekwatnie postawną posturę. Isaac swoje mięśnie zawdzięczał
aktywnemu stylowi życia i wyciskaniu ciężarów, które mogłam zobaczyć w garażu. Z kolei jego
ojciec — pracy w budowlance. Żeby utrzymać formę, trzeba było też odpowiednio zjeść.
— Dalej interesujesz się sztuką? — zapytał mnie Tom z ciepłym uśmiechem.
— Nigdy nie przestałam — odparłam, wzruszając ramionami.
— Pamiętam, jak kręciłaś się tu z kolorowym zeszytem pod pachą i naręczem ołówków.
— Zaśmiał się. — Wciąż nie rozumiem, na co było ci ich tyle. Każdy wyglądał, do diaska, tak
samo.
Odchyliłam się na oparciu krzesła ze szklanką wody w dłoni. Już dawno skończyłam
swoją porcję, mimo że obaj mężczyźni próbowali mnie przekonać do dalszego jedzenia. Byłam
napompowana jak balon.
— Ile ich było, pięć? To nie tak dużo. — Parsknęłam, przechylając głowę. — Byłam
wtedy z siebie taka dumna. Sądziłam, że mogę nazwać się prawdziwą artystką, bo miałam
profesjonalny sprzęt.
To miano nie miało żadnego związku z liczbą przyborów do rysowania czy malowania,
ale za dzieciaka czasami właśnie tą miarą mierzyłam swoje umiejętności. Może wynikało to z
tego, że mogłam liczyć jedynie na tatę, jeśli chodziło o kupno nowych akcesoriów? A i to
zdarzało się rzadko. Na większość profesjonalnych farb, kredek i ołówków musiałam ciułać
każdy otrzymany cent. Tu rezygnowałam ze słodkości w szkolnym sklepiku, tu z wyprawy do
kina.
— Ile trzeba mieć ołówków, żeby móc nazwać się Picassem? — zażartował Tom.
— Istnieje dwadzieścia stopni twardości ołówków, więc chyba więcej od tej liczby —
zakpiłam z mrugnięciem.
— Nigdy tego nie zrozumiem — wymamrotał autentycznie zszokowany.
Z uśmiechem podniosłam wzrok na chłopaka siedzącego naprzeciwko, który przyglądał
mi się z wyraźnym zadowoleniem wymalowanym na przystojnej twarzy. Szare tęczówki iskrzyły
się wesoło, jakby powtarzał: „A nie mówiłem, że się dogadacie?”.
Rozmowa toczyła się gładko. Zbyt gładko. Przynajmniej póki nie zboczyła na
niebezpieczne tory wspominek, a potem, co gorsze, przyszłości. Wtedy atmosfera odrobinę
zgęstniała, ale jeśli sądziłam, że pytanie o studia było lekko niewygodne, to nic nie umywało się
do nadchodzącego komentarza Toma.
— Twoja matka ucieszyłaby się, widząc was razem — wyznał. — Zawsze po cichu wam
kibicowała.
Miałam wrażenie, że mężczyzna nie do końca zdawał sobie sprawę z wagi swoich słów,
póki nie rozbrzmiały głośno. Powietrze stało się ciężkie od napięcia, gdy obserwowaliśmy
zmieniającą się postawę Isaaca. Mięśnie jego ramion napięły się na tyle mocno, że bicepsy
naprężyły materiał koszulki. Jakby w każdej sekundzie szwy mogły pęknąć. Szczęka chłopaka
zacisnęła się, tak że było widać każdą wypukłość pod jego skórą. Cholera. To nie zwiastowało
niczego dobrego.
— Gdyby pseudomatka nie zwiała stąd jak pieprzony tchórz, może mogłaby być tego
świadkiem — zakpił gorzko.
— Isaac…
Chłopak podniósł się gwałtownie, o mało nie przewracając za sobą krzesła. Rzucił
złowrogie spojrzenie ojcu, którego smętna mina wyrażała poczucie winy.
— Straciłem apetyt — mruknął.
Wypadł z pomieszczenia niczym huragan. Trzaśnięcie drzwiami rozniosło się echem po
zastygłym w ciszy salonie. Stłumiłam chęć ruszenia za Isaakiem, świadoma, że przestrzeń była
mu potrzebna równie mocno, co fizyczne wsparcie.
— Przepraszam cię, Leah — wymamrotał Tom, który oparł łokcie na stole i schował
twarz w dłoniach. — Nie tak wyobrażałem sobie ten obiad, ale chyba sam się o to prosiłem. Nie
wiem, co przyszło mi do głowy, żeby o niej wspominać. Czasami po prostu sam zapominam, że
odeszła z jego życia z własnego wyboru.
— To nie pana wina. — Uśmiechnęłam się współczująco. — Unikanie tematu nie jest
odpowiedzią na jego problemy.
Byłam tego doskonałym przykładem. Lata milczenia nie sprawiły, że ból psychiczny
zmalał.
— Wciąż go to boli — powiedziałam. — Chyba nigdy nie przestanie.
Tego rodzaju ból nie przemijał. Po prostu przyzwyczajaliśmy się do niego, póki nie
stawał się częścią nas.
— Gdzieś w duchu liczyłem, że czas pomoże uleczyć jego rany.
— To chyba nie jest takie proste — szepnęłam.
Tom przyglądał mi się przez chwilę w milczącym zrozumieniu. Nie rozmawialiśmy nigdy
o moich problemach, ale to nie znaczyło, że się ich nie domyślał. Jak przez mgłę pamiętałam
subtelne pytania dotyczące rodziny i powtarzanie, że zawsze byłam mile widziana w ich domu.
Obserwowałam, jak Tom podniósł się, wziął pęk kluczy z blatu kuchennego i wrócił na krzesło.
— Chciałbym cię o coś prosić — powiedział cicho. Z brzdękiem położył przede mną
niewielki klucz. — Isaac to dobry dzieciak. Trochę zagubiony, ale dobry. Lata temu w szale
rodzinnej kłótni dowiedział się o kłopotach finansowych, z którymi się borykaliśmy. Za wszelką
cenę chciał nam pomóc. Miał dziesięć lat. I ten dziesięciolatek zdecydował się sprzedać własny
fortepian. Rozwiesił w całej okolicy ulotki gotowy oddać rzecz, która sprawiała mu największą
radość.
— To w jego stylu — szepnęłam, na co Tom zareagował smutnym uśmiechem.
Jego syn zawsze przedkładał dobro innych ponad swoje.
— Udaje drania, ale ma naprawdę wielkie serce — odparł. — Ella niezależnie od naszych
kłopotów nigdy nie tknęła jego instrumentu. Kochała to, jak grał, i chyba jej uwielbienie pchnęło
Isaaca do porzucenia swojej pasji po jej odejściu. Fortepian był jedną z pierwszych rzeczy, której
chciał się pozbyć tuż po fotografiach i drobiazgach matki. Zwlekałem z tym i tak naprawdę nie
usunąłem go w sposób, jakiego wymagał ode mnie…
Wyjawił mi swoją tajemnicę i poprosił, bym zabrała gdzieś Isaaca. Nie byłam
zwolenniczką podstępów, ale w głębi serca wiedziałam, że Isaac tego potrzebował. Dlatego
przemierzałam okolice w pobliżu jego domu, szukając go. Nie było go na ganku ani w
zarośniętym ogrodzie. Mój samochód toczył się przez nieruchliwe jezdnie, póki niespełna milę
od domu nie odnalazłam spacerującego szatyna. Szedł chodnikiem z rękami schowanymi w
kieszeniach szortów, kompletnie zatopiony w myślach. Musiałam go dwukrotnie zawołać, by w
końcu zauważył moją obecność.
— Wsiadaj do samochodu — zawołałam przez uchyloną szybę.
Nie miałam pomysłu na zwabienie go do środka, gdyby protestował, dlatego odetchnęłam
z ulgą, kiedy posłusznie usiadł na fotelu pasażera. Przeciągnął dłonią po twarzy, odgarnął włosy i
ociężale oparł się o zagłówek. Zatrzymałam się przy krawężniku, dlatego mogłam swobodnie
spojrzeć na jego posępną twarz. Obserwowanie go w takim nastroju wprawiało mnie w
autentyczny dyskomfort — chciałam mu pomóc, ale nie potrafiłam. Żadne słowa nie mogły
sprawić, że jego cierpienie zmaleje. W milczeniu chwyciłam go za dłoń. Otrzymałam w zamian
wdzięczny uścisk. Podniósł nasze splecione palce i złożył pocałunek na moich kostkach, na co
uśmiechnęłam się delikatnie.
— Chcę cię gdzieś zabrać — powiedziałam po kilkunastu minutach ciszy. — Nie zadawaj
pytań, póki nie znajdziemy się na miejscu, dobrze?
Skinął głową, co było dla mnie znakiem do odpalenia silnika. Wcześniejsze przejrzenie
trasy i wskazówki Toma pozwoliły mi przejechać drogę bez korzystania z GPS-a, co na pewno
sprowokowałoby pytania ze strony chłopaka. Podłużny budynek, który był naszym punktem
docelowym, był zlokalizowany kilkadziesiąt minut od jego domu rodzinnego, na granicy Los
Angeles. Za oknem dzielnica mieszkalna zamieniła się w opustoszałe tereny, na których
wyróżniały się pojedyncze fabryki niepasujące do nowobogackiego miasta, jakie dane nam było
oglądać na co dzień.
— Co tu robimy?
Isaac wpatrywał się w ogromny magazyn ze zmarszczonymi brwiami.
— Po prostu chodź ze mną — mruknęłam, co nie zdawało się go przekonywać.
Wciąż siedział na fotelu pasażera, mimo że wysiadłam i stałam na żwirowym parkingu. Z
westchnieniem oparłam ramię o dach samochodu, schyliłam się i popatrzyłam na siedzącego w
aucie szatyna. Nadal był zirytowany, co było widoczne w jego napiętych mięśniach
i wzburzonym spojrzeniu.
— Ufasz mi? — zapytałam.
— Oczywiście, że tak.
Uśmiechnęłam się, usłyszawszy odpowiedź. Nie zawahał się.
— Więc pozwól mi coś sobie pokazać.
Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie byłam zdenerwowana zbliżającą się
konfrontacją. Serce dudniło w mojej piersi, bo byłam świadoma, że Isaacowi nie spodoba się to,
co zaraz zobaczy. Ani trochę. Przynajmniej nie w pierwszej chwili. Gotowość na to nie
wykluczała napięcia, które odczuwałam.
Gdy stanęliśmy przed blaszanymi drzwiami z odpowiednim numerkiem, poczułam ścisk
w żołądku. Dłonie pokryła mi warstwa potu. Odblokowałam zamek, szarpnęłam metalową klapę
ku górze i kaszląc, machnęłam na drobinki kurzu wirujące dookoła. Niepewnie obmacałam
chropowatą ścianę w poszukiwaniu włącznika światła. Po cichym kliknięciu pomieszczenie
rozjaśniło się. Naszym oczom ukazał się dokładnie jeden przedmiot. Biały fortepian wyróżniał
się na tle pustych ścian, a przeźroczysta folia, którą zabezpieczono instrument, nie umniejszała
jego piękna.
— Co to jest?
Gniewne pytanie zawisło między nami. Isaac był ewidentnie rozzłoszczony. Przytłumione
światło wyostrzyło jego rysy, a szare tęczówki chłopaka przypominały burzliwe niebo.
— Posłuchaj mnie — powiedziałam spokojnie. — Wiem, że starasz się grać twardego.
Rozumiem to, ale nie możesz pozwolić, by kobieta, która zdecydowała się tchórzliwie zostawić
własną rodzinę, miała nad tobą kontrolę. Nie możesz przez nią porzucać własnych pasji.
— Leah, ona mnie zostawiła! — krzyknął, a echo tych słów rozniosło się po
opustoszałych korytarzach. — Pewnego dnia stwierdziła, że nie jestem wystarczająco dobry, i
odeszła!
Jego słowa dudniły w mojej głowie. Jak dobrze go rozumiałam! Zacisnęłam usta, czując,
jak łzy wezbrały pod moimi przymkniętymi powiekami. W tym momencie nie miałam przed
sobą wytatuowanego buntownika, tylko małego chłopca, który czuł się winny odejścia matki. Ta
porażka widoczna w jego oczach przypominała mi codzienny widok, z którym mierzyłam się w
lustrze. Nie jestem wystarczająco dobra. Nie jestem wystarczająco mądra. Nie jestem
wystarczająco piękna.
Niepewnie zbliżyłam się do Isaaca i po prostu objęłam go w pasie. Czułam jego napięcie.
Trzymałam go mocno, póki nie zdecydował się odwzajemnić uścisku. Tylko to nie było zwykłe
przytulenie — to było jak trzymanie się kotwicy. Byle nie utonąć.
— To nie była twoja wina — szepnęłam. — Nie jesteśmy winni błędów, które popełniają
nasi rodzice.
Straciłam poczucie czasu. W którymś momencie uścisk jego ramion po prostu zelżał i
wiedziałam, że najbliższe minuty będą decydujące — wyjdzie naprzeciw swoim demonom albo
wybierze dalszą ucieczkę. Z zapartym tchem obserwowałam, jak zbliżał się w stronę instrumentu,
który okrążył raz, drugi i dopiero za trzecim przejściem zdecydował się sięgnąć po folię
zabezpieczającą. Opuszkami palców sunął przez klawisze, a gdy pierwsze dźwięki przeszyły
powietrze, poczułam wibracje w swoim ciele. Nie odrywałam od niego oczu. Patrzyłam na
zmianę zachodzącą w jego postawie, mimice i po prostu wiedziałam, że wszystko będzie dobrze.
Wsłuchiwałam się w melodie, które zagrał. Takie, których nie znałam, i te, które były mi
bliższe. Każde uderzenie w klawisze wprawiało mnie w euforię. Jednak wyprostowałam się
nieznacznie, gdy usłyszałam bardzo znajome dźwięki — piosenkę opowiadającą o zagubieniu i
niepewności. Gra Isaaca była piękna, ale kiedy zaczął cicho śpiewać, przeszedł sam siebie.
What am I now?
What am I now?
What if I’m someone I don’t want around?
I’m falling again
I’m falling again
I’m falling
Było coś magicznego w patrzeniu na niego. W obserwowaniu sposobu, w jaki odżywał
przy muzyce — jeden dźwięk i ból jakby znikał.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 53.

Od wydarzenia w magazynie minęły trzy monotonne tygodnie. Poranki i wieczory

spędzałam w oceanie, łapałam fale, pozwalając pieniącej się wodzie wynosić mnie w górę lub
wciągać pod powierzchnię. Moje mięśnie stopniowo przyzwyczaiły się do wysiłku, jaki
wkładałam w każde stanięcie na desce, a zakwasy powoli odchodziły w zapomnienie. Resztę dnia
wypełniałam spotkaniami z Isaakiem lub całą paczką, które przemieniały się w bardziej i mniej
kameralne imprezy, wizytami u terapeuty i pasją tętniącą własnym życiem.
Oddawanie się swojej pasji cieszyło zresztą nie tylko mnie. Aura Isaaca znacząco
zmieniła się dzięki możliwości grania na fortepianie — wydawał się dużo szczęśliwszy, jakby w
końcu mógł wziąć głęboki oddech. Wszystko powoli się układało. Prawie wszystko.
Mamrotałam niewyraźne przekleństwa, próbując na klęczkach znaleźć zgubę w postaci
majtek od stroju kąpielowego. Większość z nich wciąż leżała w kartonie w czeluściach szafy z
innymi nieposegregowanymi ubraniami. W końcu ze zwycięskim okrzykiem sięgnęłam po
czerwony materiał i opadłam na pięty gotowa się podnieść. Ale nie wstałam, bo mój wzrok
natrafił na papier zaplątany w ubrania — list potwierdzający, że dostałam się na University of
California.
Nie byłam pewna, co dokładnie przekonało mnie do udziału w rekrutacji na tę uczelnię.
Kilka miesięcy temu, gdy zgłaszałam się do Rhode Island School of Design, posłałam papiery
także do tutejszego uniwersytetu. Potrzebowałam jakiegoś zabezpieczenia, gdyby nie udało mi
się dostać do wymarzonej placówki, a UCLA oferowała bardziej niż przyzwoity program
nauczania.
— Jesteś gotowa?! — zawołał Leo.
Krzyk brata odwrócił moją uwagę od trzymanego w ręce dokumentu i zepchnął
wzbierające we mnie wątpliwości na dalszy plan. Rzuciłam kartki na stolik nocny i w
rekordowym tempie przebrałam się w strój kąpielowy, na który narzuciłam top i szorty. W
salonie czekał na mnie zniecierpliwiony Leo z bagażami — plecak tkwił na jego ramieniu,
a w ręce trzymał przenośną lodówkę. Przypominał turystę plażowicza.
— Możemy ruszać w drogę — odparłam, chwyciwszy różową czapkę z daszkiem.
Powoli wpadaliśmy w wakacyjną rutynę, dlatego większą grupą zaplanowaliśmy wyjazd
do San Diego. Nie byle jaki. Punktem docelowym tej podróży miał być wodospad — aby do
niego dotrzeć, czekała nas trzymilowa piesza wędrówka. Dojście do Cedar Creek Falls było
niemałym wyzwaniem w okresie letnim — na niezacienionych ścieżkach można było łatwo
dostać udaru, jeśli nie było się dobrze przygotowanym na wyprawę. Mnóstwo wody, krem z
filtrem i nakrycie głowy były kluczowe, by przetrwać trzygodzinny spacer. Dlatego dziś każdy
przypominał małego wielbłąda z plecakiem wypchanym butelkami wody. Pod słowem „każdy”
kryła się niezastąpiona szatańska grupka — ja, Isaac, Evan, Hope i Asa, Leo, Kira oraz bliźniacy
White. Wypad odbywał się pod hasłem „bez problemów nie byłoby zabawy”. Innymi słowy,
katastrofa gwarantowana.
Nie przejechaliśmy nawet połowy trasy samochodowej prowadzącej z Los Angeles do
San Diego, gdy pojawiły się pierwsze trudności. Zaczęło się niepozornie. Po opłaceniu rachunku
za paliwo wróciłam na duszne powietrze, do palaczy stojących na trawie nieopodal stacji
benzynowej. Kira siedziała na ziemi kilka stóp od reszty ze skrzywioną miną i odganiała dym
papierosowy, który przynosił do niej wiatr. Hope przekrzykiwała się z Nathanielem na jakiś
bzdurny temat. Isaac, Matthew, Asa i Leo przysiedli na krawężniku pogrążeni w rozmowie,
kompletnie niespeszeni kłótnią rozdartej dwójki. Dopiero gdy wsiadałam do samochodu, dotarło
do mnie, że brakowało jednego gagatka. Tego najgorszego.
— Widział ktoś Evana? — zapytałam.
I każdy z nich zdębiał.
Po tym, jak wjechaliśmy na stację, Evan wyskoczył z auta i pobiegł sikać w krzaki z
obawy przed kolejką do toalet. Później nikt go nie widział. To nie mogło zwiastować niczego
dobrego. Przez kolejne piętnaście minut wszyscy szukaliśmy chłopaka, który mógł być już
w drodze do Meksyku. Evan miał naturalne predyspozycje do pakowania się w kłopoty, więc na
pewno nie zniknął bez powodu. Gdy okazało się, że nie odbierał, bo zostawił telefon w
samochodzie, naprawdę zaczęłam się martwić. Na szczęście nie martwiłam się długo. Z
rozdrażnieniem poinformowałam resztę o swoim znalezisku i właśnie wtedy dostrzegłam
znajomą sylwetkę po drugiej stronie jezdni.
Evan Witcher szedł w naszym kierunku nonszalanckim krokiem, a przyczyna jego
zniknięcia spoczywała w jego dłoniach — trzymał cholernego arbuza, jakby był co najmniej
darem z niebios.
— Patrzcie, co mam! — zawołał wesoło.
— Czy ciebie do reszty pogięło?! — wrzasnął Asa. — Myśleliśmy, że cię uprowadzono i
właśnie wycinają z ciebie organy!
— He? — mruknął zdezorientowany Evan. — Przez cały czas byłem na targu
naprzeciwko, który zauważyłem, stojąc w krzakach. To znaczy najpierw zauważyłem gorącą
laskę, a potem targ, ale jedno nie wyklucza drugiego.
Nie wierzyłam w to, co słyszałam. Potarłam poczerwieniałą twarz, kręcąc głową. Targ
byłby ostatnim miejscem, gdzie poszukiwałabym napakowanego osiłka. A potem przypomniałam
sobie, gdzie jedziemy, i moje niedowierzanie wzrosło — trzymilowa wędrówka plus
kilkukilogramowy arbuz.
— Czy ktoś ma zamiar mu powiedzieć, że to naprawdę zły pomysł? — wymamrotałam
pod nosem do stojącego obok Isaaca.
— Czy ja wiem? Mamy sobie odebrać przyjemność oglądania Evana taszczącego arbuza
przez prawie trzy mile? — parsknął Cloney. — To darmowa kreskówka.
Wszyscy obecni najwyraźniej mieli podobne zdanie, bo nawet nie zająknęli się na ten
temat i tylko przyglądali się chłopakowi z minami mówiącymi, że czekają na dalszy rozwój
wydarzeń. Ich przyjaźń była jedyna w swoim rodzaju.
Po dalszej trasie w jakże małej przestrzeni mercedesa z Leo, Evanem i Isaakiem miałam
ochotę całować ziemię u moich stóp, gdy tylko dotarliśmy do celu. Jazda z przekrzykującą się i
dogryzającą sobie wzajemnie trójką rozszalałych dzieciaków była małym horrorem.
— Każdy wyjazd z nimi kończy się bólem głowy — wymamrotała Hope, pocierając
skronie. — Oni są gorsi niż kac. Wiesz, że on się kiedyś skończy, a na nich jesteś skazana do
końca swoich nędznych dni.
— To, co powiedziałaś, było prawie urocze — powiedziała Kira obserwująca
przepychających się przy bagażniku chłopaków. — Prawie.
— Cała ja — mruknęła blondynka, kierując twarz ku lekko zachmurzonemu niebu. —
Widzę, że pogoda nie jest taka zła. Może unikniemy udaru cieplnego.
Wzgórza prowincji wschodniej części San Diego były spowite przez obłoki chmur, które
gwarantowały ratunek od promieni słonecznych.
— Ach, będzie mi brakować tego optymistycznego myślenia — dodała Kira.
Wytatuowana dziewczyna skwitowała to teatralnym przyłożeniem dłoni do serca.
— A mi twojej zbyt radosnej osobowości — odparła ze śmiechem.
Swobodna wymiana zdań na temat wyprowadzki Kiry do Nowego Jorku ponownie
przypomniała mi o własnym wyjeździe. O zbliżającym się rozstaniu. Nie rozmawialiśmy na ten
temat, ograniczałam się do cichych potyczek z samą sobą. Poprzestawałam na próbie zepchnięcia
wyjazdu na dalszy plan — tak też zrobiłam teraz. Skupiłam się na upewnieniu się, że zabrałam
wszystkie potrzebne rzeczy, i nałożyłam kolejną warstwę kremu przeciwsłonecznego. Jak cała
reszta. Czasami może i byli bandą nieodpowiedzialnych czubków, ale potrafili zachować resztki
rozsądku. Poparzenia słoneczne oznaczały bardzo nieprzyjemny powrót do domu.
— Nawet nie próbuj — mruknął Isaac, któremu rozsmarowywałam krem na karku. Ze
zmarszczonymi brwiami wychyliłam się zza jego sylwetki, zauważając Evana, który zbliżał się z
tubką w naszą stronę. — Znajdź sobie własną dziewczynę.
Przewróciłam oczami na jego małostkowość.
— Cóż za postawa macho — zakpiłam.
— Cicho tam — zażartował, dając mi kuksańca w bok.
Po wklepaniu ostatnich smug kremu chwyciłam butelkę wody, z której pociągnęłam
spory łyk.
— Możemy ruszać? Wszyscy są? — zakpił Asa, przesuwając wzrokiem po zebranych. —
Czy ktoś poszedł kupić arbuza?
Evan skwitował jego słowa wystawieniem środkowego palca, ale już kilkanaście minut
później nie był tak pewny siebie. Nie wtedy, gdy jego arbuz toczył się w dół zbocza, bo on skupił
się na wiązaniu sznurówki.
— Jasna cholera, łapcie go!
Jego krzyk niósł się po całym kanionie, gdy nieudolnie próbował dogonić turlający się
owoc. Ten zatrzymał się dopiero przy kanciastym głazie. Niestety zetknięcie się z kamieniem
skończyło się tym, że roztrzaskał się na kilka części.
— O to mi właśnie chodziło — rechotał Isaac. — Kreskówka.
Chwile bez słońca były zbawieniem w trakcie mozolnego dreptania w dół wyjałowionymi
szlakami Ramony, które były głównie polnymi dróżkami biegnącymi przez zarośla. Mijaliśmy
urokliwe doliny otoczone drzewami cedrowymi i czarnymi dębami ciągnącymi się po sam
kanion. W miarę zbliżania się do punktu docelowego musieliśmy przejść kilka potoków, a po
przeskoczeniu — po wciągnięciu mnie na nie przez Isaaca — kilku głazów mogłam po raz
pierwszy ujrzeć chlupoczącą wodę. Ze skalistego wąwozu płynął niewielki strumień
prześlizgujący się prosto do głębokiego basenu wodnego. Tego typu obraz był wart uwiecznienia
na papierze.
Z westchnieniem ulgi porzuciłam plecak, ciesząc się chłodnym powietrzem owiewającym
moje rozgrzane plecy. Ostrożnie stanęłam na śliskiej skale u boku Isaaca, który z rękami
opartymi na biodrach rozkoszował się cieniem. Prócz nas nie było tu nikogo innego, co
potęgowało panującą tu ciszę. Do czasu.
— Na bombę! — krzyknął Nathaniel, nim z pluskiem zniknął pod powierzchnią wody.
Tyle, jeśli chodzi o spokój.
Ostatecznie każde z nas podążyło za rozszalałym chłopakiem, by zaznać odrobiny chłodu.
Jakiś czas później podpłynęłam do brzegu, odgarnęłam mokre włosy z policzków i przysiadłam
na skale znajdującej się po drugiej stronie jeziorka. Drzewko rosnące w rogu wodospadu rzucało
na mnie delikatny cień. Ze swojego miejsca miałam dobry widok na chłopaków wspinających się
na skałę, z której raz po raz skakali. Obserwowałam ich brawurowe salta zza ciemnych okularów,
gdy podpłynęła do mnie Kira.
— Wszystko gra?
Uniosłam brwi zaskoczona jej pytaniem. Potwierdziłam, ale się zawahałam. Mój kontakt
z Kirą ograniczał się do spotkań w grupie znajomych — nieczęsto miałam możliwość spędzania
z nią czasu sam na sam. Przez niezbyt bliską relację miałam pewne opory przed rozpoczęciem
rozmowy na nurtujący mnie temat.
— Nie przeraża cię wyjazd do Nowego Jorku? — zapytałam, nim zdołałam się
powstrzymać.
Nie pokazała po sobie żadnych oznak zdumienia spowodowanego moim nietuzinkowym
zagajeniem. Po prostu podciągnęła się na skałę tuż obok mnie, gdy machinalnie przesuwałam
stopami po tafli wody, obserwując powstające fale.
— Oczywiście, że tak — powiedziała ze wzruszeniem ramion. — Ale przede wszystkim
jestem podekscytowana. Właśnie na to czekałam od momentu, gdy zdecydowałam się, co chcę
robić w życiu. Jestem zżyta z rodziną, więc przeprowadzka do wielkiego miasta z dala od nich
jest dołująca, ale to uczucie znika, gdy uświadamiam sobie, że spełnię swoje największe
marzenie.
Właśnie tak powinna brzmieć odpowiedź kogoś, kto pomimo rozterek naprawdę czegoś
pragnął. Jeszcze kilka miesięcy temu sama byłabym gotowa ruszyć w świat bez oglądania się za
siebie — w końcu miałam zrealizować własne fantazje.
— Czy to dziwne, że nie czuję tego podekscytowania? — wymamrotałam. — Już nie.
Rhode Island School of Design była moim marzeniem, odkąd tylko pamiętam, ale teraz, zamiast
cieszyć się zbliżającym się wyjazdem, wymyślam powody, dla których powinnam zostać.
Kira przez chwilę milczała.
— Jakiś czas temu miałam chwilę zwątpienia co do wyjazdu i wtedy mama kazała mi
zadać sobie pytanie, czym jest dla mnie ta szkoła — powiedziała spokojnie. — Spróbuj sobie na
nie odpowiedzieć. Wątpliwości są normalne, ale czasami otaczająca nas perspektywa się zmienia,
a wraz z nią zmieniają się nasze marzenia.
Dziewczyna wskoczyła z powrotem do wody, uśmiechnęła się pokrzepiająco na odchodne
i popłynęła przed siebie. Patrzyłam na jej oddalające się plecy z zadanym przez nią pytaniem
krążącym w głowie i w jednej chwili po prostu zrozumiałam. Główną rzeczą, jaka przychodziła
mi do głowy, gdy myślałam o akademii w Providence, był dystans — odległość od Los Angeles i
od toksycznej matki. W pierwszej kolejności nie postrzegałam tej uczelni jako miejsca
pozwalającego mi rozwinąć swoje umiejętności, tylko jako możliwość ucieczki. W tym tkwiło
sedno moich wątpliwości. Zerwanie kontaktu z matką uświadomiło mi, że poza nią istniały
osoby, dla których naprawdę warto było zostać w Kalifornii.
Spojrzałam na Isaaca urządzającego sobie w wodzie absurdalne zapasy z Matthew, na
Leo kłócącego się z Evanem i na każdą osobę, która dała mi poczucie przynależności. W
rozgrywającym się chaosie zapomniałam, że teraz nie musiałam od niczego uciekać — nie, gdy
miałam przy sobie ludzi, których mogłam nazwać rodziną.

Kilka godzin później świeżo po prysznicu krzątałam się po pokoju hotelowym. Po

wspinaczce znad wodospadu jednogłośnie stwierdziliśmy, że przedłużenie wycieczki w mieście
będzie lepsze niż późny powrót do Los Angeles. Byłam wypompowana z energii, ale nie
położyłam się na kusząco wyglądającym łóżku — chciałam pójść na zaplanowaną obiadokolację.
Wykorzystałam nieobecność Isaaca, który palił przed budynkiem w towarzystwie Asy, co
mogłam zobaczyć z okna, i chwyciłam za telefon. W przeciągu czterech minut wzięłam i
odłożyłam go kilkanaście razy. W końcu z roztargnieniem odblokowałam urządzenie, wpatrując
się w numer, nad którym zawisł mój drżący palec. Podniosłam wzrok i spojrzałam na oddaloną
postać siedzącą na murku fontanny. Isaac roześmiał się w odpowiedzi na coś, co powiedział jego
przyjaciel, a decyzja, którą miałam podjąć, nagle wydała się łatwiejsza. Nacisnęłam zielony
przycisk i z mocno bijącym sercem wsłuchiwałam się w rytmiczne piknięcia oznaczające
łączenie.
— Dzień dobry — odezwał się spokojny głos. — Biuro rektora Martina Hanksa.
— Dzień dobry, z tej strony Leah Preston — powiedziałam. — Chciałabym umówić się
na spotkanie z rektorem uczelni.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 54.

Poczucie zagubienia w pogoni za marzeniem było normalne, tak samo jak znalezienie
przez tę niepewność lepszego celu w życiu. Nigdy nie było za późno na zmianę zdania, podjęcie
ryzyka czy odnalezienie szczęścia tam, gdzie wcześniej się go nie widziało.
Spacerowałam z Isaakiem nadmorskimi ścieżkami miasteczka Seaport Village, z których
roztaczał się widok na zatokę San Diego. Niebo nad naszymi głowami rozświetlały gwiazdy.
Gdyby wokół zapadła cisza, byłoby w pełni romantycznie. Niestety kilkanaście stóp przed nami
szła rozwrzeszczana zgraja, a dwóch chłopaków — Evan i Nathaniel — aż prosiło się o
aresztowanie.
— Te lewe dowody kiedyś sprowadzą na nas wszystkich kłopoty — burknęłam pod
nosem.
— Spokojnie, oni potrafią wyrecytować z nich dane nawet w stanie najgorszego upojenia
alkoholowego — powiedział nieprzejęty Isaac. — Sprawdzaliśmy to.
— Od razu czuję się lepiej — zakpiłam.
Uważnie obserwowałam podchmielonych chłopaków idących ramię w ramię, a raczej
wypatrywałam problemów w postaci służb mundurowych. Nie byłam święta, ale nigdy nie
pokusiłam się o publiczne pijaństwo — a aktualnie nie można było mówić o odosobnieniu.
Nathaniel z Evanem już dawno wyżłopali zaopatrzenie połowy sklepu monopolowego. Może
trochę przesadzałam, ale wizja spędzenia nocy na martwieniu się o głupków siedzących na izbie
wytrzeźwień nie była kusząca. Ani trochę.
Jeśli sądziłam, że ich głośne zachowanie nad zatoką było nie do wytrzymania, to pod
samym hotelem przekonałam się, jak bardzo się myliłam, bo przeszli samych siebie. Pijany
bliźniak White, który nie chciał zgodzić się na powrót taksówką, przysiadł na murku fontanny,
gdy postanowił sobie zrobić przerwę w spacerze. Nie żeby był tuż przed punktem docelowym.
Potem było już tylko gorzej.
— Wstawaj, durniu — warknął Matthew siłujący się z bratem. — Do diaska, chcę iść
spać.
— To idź — czknął Nate. — Posiedzę sobie tutaj.
— Z pewnością — powiedział Matt. — A potem mama wypruje mi wnętrzności, gdy
dowie się, że jej głupszy syn zaginął, bo zostawiłem go schlanego.
Podczas gdy bliźniacy przepychali się, Evan zapragnął dać prywatny koncert dla gości
hotelu. Zaczął podrygiwać w rytm sobie tylko znanej melodii, a jego fałszowanie przypominało
fanatyczne wycie do księżyca. A może był to hołd dla poległego arbuza?
— Watermelon sugar high — zaśpiewał. — Watermelon sugar high…
Do pełni szczęścia brakowało jeszcze Nathaniela, który wpada do fontanny. A nie — to
też się stało. Pomiędzy jednym szarpnięciem Matthew a drugim Nate wysunął biceps z uścisku
brata i zanurkował w płytkiej fontannie. Jego długie nogi wciąż leżały na murku, gdy wynurzył
się z kaszlnięciem na powierzchnię. Popatrzyliśmy na siebie, jakby nie wierząc w prawdziwość
tej sytuacji. Naprawdę starałam się zachować powagę. Wstrzymywałam powietrze, próbowałam
stłumić narastający śmiech, ale z gardła wymsknął mi się bliżej nieokreślony dźwięk.
Jednocześnie parsknięcie i odgłos dławienia się. A potem usłyszałam zduszony śmiech Hope,
która nieudolnie próbowała go stłumić, wciskając twarz w ramię swojego chłopaka. To było jak
efekt domina — w końcu po parkingu przed hotelem rozniosła się salwa śmiechu.
— To się nazywa wieczór pełen wrażeń — westchnął Matthew, który podtrzymywał
półprzytomnego brata ociekającego wodą. — Trzymaj tę cholerną siatkę, jeśli masz się zrzygać,
albo założę ci ją na łeb jak koniom, gdy daje im się paszę.
Jazda windą na piętro, na którym znajdowały się nasze pokoje, zdawała się ciągnąć w
nieskończoność, gdy krążyło nad nami widmo wymiotów. Zaczynałam żałować, że nie
poczekałam na kolejną windę z Isaakiem i Leo. Mamrotanie mokrego Nathaniela było
niewyraźne, ale posłusznie trzymał siatkę przy twarzy. Tuż obok niego o ścianę windy opierała
się kolejna kupka nieszczęścia, którą ubezpieczała Hope. W którymś momencie wiotka szyja
Evana osunęła się na ramię dziewczyny, co niespecjalnie spodobało się Asie.
— Daj mu spokój — mruknęła blondynka, patrząc z ukosa na głowę pijanego kumpla.
— Miękniesz, Hope — szepnęła Kira, na co blondynka przewróciła oczami.
Miała słuszność. Ciredman, którą znałam, zrzuciłaby głowę Witchera bez zbędnych
rozmyślań, byle nie był zbyt blisko. Nie przejmowałaby się obrażeniami, które mogłoby to
przynieść.

Kilka dni po wycieczce mogłam przyjść na umówione spotkanie z rektorem University of

California. Nie byłam pewna, czego się spodziewać. Na niektóre decyzje mogło być już za
późno. Kampus uczelni był opustoszały jak to w wakacje. Trawniki jeszcze niedawno upstrzone
kolorowymi kocami, na których siedzieli studenci, teraz świeciły pustkami. Zupełnie jak kręte
ścieżki, którymi przechadzały się nieliczne osoby. Małe miasteczko, które kilkanaście tygodni
temu tętniło życiem, było nienaturalnie ciche i spokojne. Słońce mocno grzało mnie w kark.
Dotarłam do głównej siedziby, w której mieściła się sieć administracji. Dzięki dokładnym
drogowskazom znalazłam właściwe miejsce i zatrzymałam się przed biurkiem recepcji, za
którym siedziała czarnowłosa kobieta.
— Dzień dobry — przywitałam się. — Przyszłam na umówione spotkanie z rektorem
Martinem Hanksem.
— Witam. — Uśmiechnęła się zdawkowo. — Proszę skierować się ku ostatnim drzwiom
na lewo.
Przez całą drogę tutaj byłam nadzwyczaj spokojna. Dopiero zobaczenie nazwiska rektora
na dębowych drzwiach uświadomiło mi, jak ważne były dla mnie najbliższe minuty. Od nich,
dosłownie, zależała moja przyszłość — w ciągu chwili wszystko mogło się zmienić. Czułam
ciśnienie w uszach, gdy zastukałam w drzwi. Usłyszałam „proszę” i dopadły mnie gwałtowne
mdłości. Ale nie było już odwrotu. Z głębokim wdechem przywołałam na usta uśmiech i
wkroczyłam do jaskini lwa.
Martin Hanks był szczupłym mężczyzną o haczykowatym nosie i srogiej mimice twarzy.
Ale za surowym wyglądem skrywał ciepło widoczne w uśmiechu, którym obdarzył mnie, gdy
weszłam do środka. Wstał ze swojego miejsca za potężnym biurkiem, zapiął marynarkę i powitał
mnie mocnym uściskiem dłoni.
— Proszę usiąść, panno Preston — powiedział, wskazując na fotel obity welurem. —
Nieczęsto goszczę kandydatów na studentów w lipcu, a już z pewnością nie tych, którzy
zrezygnowali z naszej uczelni i wracają tu, wciąż niepewni, czy chcą u nas studiować. Szczerze
powiedziawszy, w całej mojej kadencji to pierwszy taki przypadek.
Nie wiedziałam, jak interpretować jego wypowiedź.
— Z całym szacunkiem, dlaczego w takim razie zgodził się pan na to spotkanie? —
zapytałam autentycznie zaskoczona i zarazem zaciekawiona.
— Zaintrygował mnie pani list — przyznał. — Nie mogę też pominąć tego, że nazwisko
Preston zostało pozytywnie zapamiętane przez naszego doktora sztuki, który podczas procesu
rekrutacyjnego zachwycał się pani kandydaturą. Przedstawione prace zrobiły wrażenie na całej
kadrze.
Po powrocie do Los Angeles w zaciszu sypialni zdecydowałam się napisać e-mail
tłumaczący powód mojej wizyty. Pokrótce opisałam, jak wyglądała sytuacja motywująca mnie do
studiowania w innym stanie, i przedstawiłam wnioski, do których doszłam w ostatnim czasie.
Byłam szczera. Wyznałam, że wciąż waham się, w którą stronę podążyć, ale jeśli dostanę szansę
i zdecyduję się zostać w rodzinnym mieście, postaram się zaoferować tej uczelni tyle, ile ona mi.
— Miło mi to słyszeć — odparłam, obracając pierścionki na palcach.
Mężczyzna wyprostował się na krześle i oparł splecione palce na brzuchu.
— Nie będę owijał w bawełnę — powiedział. — Naprawdę rzadko robię wyjątki w
kwestii przyjmowania studentów. Lubię trzymać się wyznaczonych terminów i ustalonych zasad.
Główny nabór się skończył. Aktualnie obsadzamy ostatnie wolne miejsca z list rezerwowych, ale
możemy uznać, że ktoś nad panią czuwa, bo godzinę temu pewien student na Wydziale
Artystycznym zrezygnował ze studiów. W normalnych okolicznościach obsadziłbym na jego
miejsce kolejną osobę z listy, ale wierzę, że może być pani naprawdę cennym nabytkiem dla
naszej uczelni. Dlatego w drodze wyjątku mogę przytrzymać wolne miejsce dokładnie do
trzydziestego pierwszego lipca. Ani dnia dłużej.
Przetwarzałam jego słowa jakby w zwolnionym tempie. Po chwili dotarł do mnie sens
tego, co powiedział. Z szerokim uśmiechem zaczęłam dziękować, niemiłosiernie się przy tym
jąkając. Opuściłam gabinet na miękkich nogach i z sercem bijącym równie mocno jak przy
wejściu. A to wszystko dzięki świadomości, że miałam dziewiętnaście dni na podjęcie
ostatecznej decyzji. Czy pożegnać się z wyjazdem do Rhode Island, czy ostatecznie opuścić Los
Angeles?
Różne myśli krążyły po mojej głowie, gdy wędrowałam przez kampus. Byłam tak nimi
pochłonięta, że w pierwszej chwili nie usłyszałam nawoływania. Raptem wołanie stało się
głośniejsze i rozpoznałam swoje imię. Spojrzałam przez ramię na znaną mi osobę. Gabriel, brat
Damona, truchtał w moim kierunku z szerokim uśmiechem na przystojnej twarzy. Przy jego
biodrze podrygiwała niezapięta torba sportowa z logo UCLA, z której wystawały ręcznik i
okulary do pływania.
— Zaraz wszystko ci wypadnie — zauważyłam, wskazując na otwartą klapę. Chłopak
machnął lekceważąco i przeciągnął ręką po wilgotnych włosach. — Co ty tu robisz?
— Skończyłem niedawno trening zorganizowany dla członków drużyny, którzy nie
wyjechali na wakacyjną balangę — odparł nonszalancko. — Poza tym chyba ja powinienem
zadać ci to pytanie.
Zacisnęłam usta. Roztrząsanie powodu, dla którego się tu znajdowałam, z praktycznie
nieznajomym nie było moim marzeniem, ale przypomniałam sobie słowa Isaaca, gdy namawiał
mnie na terapię. Rozmowa z najbliższymi nie zawsze była tym, czego potrzebowaliśmy.
— Wracam właśnie z pogawędki z rektorem. — Odchrząknęłam, wkładając dłonie w
ukryte kieszenie sukienki. — Powiedzmy, że moja decyzja odnośnie do wyboru uniwerku ma
status: to skomplikowane.
— Skąd ja to znam? — zaśmiał się Gabriel. — Zanim zdecydowałem się na UCLA,
brałem pod uwagę trzy inne uczelnie w zupełnie różnych zakątkach Ameryki.
— Jak podjąłeś decyzję?
— Pewnie potrzebujesz dobrej rady — mruknął. — Niestety trafiłaś pod zły adres. Ujmę
to poetycko, pewnego dnia po prostu otworzyłem oczy i wiedziałem, że to odpowiedni wybór.
— Jesteś do bani — jęknęłam, przez co roześmiał się z chrypą.
 Nawet nie zorientowałam się, że przeszliśmy przez teren miasteczka uniwersyteckiego
pod główną ulicę. Uświadomił mi to szum przejeżdżających aut. W momencie gdy otworzyłam
usta, żeby pożegnać się z Gabrielem, odezwał się ktoś inny.
— Ach, widzę twoją śliczną buźkę i świat od razu jest piękniejszy — zaświergotał
Damon przebiegający przez ulicę mimo czerwonego światła na przejściu dla pieszych.
— Cześć — przywitałam się zaskoczona jego obecnością.
— Tylko tyle masz mi do powiedzenia? — zapytał teatralnie oburzony. — A gdzie
„szalałam z tęsknoty za tobą”? Nie pogardziłbym nawet mniej entuzjastycznym „miło cię
widzieć”.
Pokręciłam głową na jego błazeństwo, choć nie mogłam zaprzeczyć, że troszkę
stęskniłam się za jego nadpobudliwością. Ostatni raz widziałam go na zakończeniu szkoły, po
którym rozpoczął pełnowymiarowe wakacje w gronie znajomych — w grę wchodziły kamper,
namioty i zew natury. Nie wiedziałam, że wrócił do miasta.
— Tak, tęskniłam za tym — mruknęłam, przewracając oczami.
— Uznam to za coś pozytywnego.
Tak oto pomiędzy jednym niespodziewanym spotkaniem a drugim trafiłam do samochodu
Damona pragnącego nadrobić zaległości. Jako że mój brat zabrał mercedesa, przyjechałam na
uczelnię taksówką i bez problemu mogłam wyskoczyć z Damonem w wybrane przez niego
miejsce na szybki lunch.
— Ach, zapomniałem cię pochwalić — powiedział, gdy zatrzymał się na światłach. —
Niezły tatuaż sobie zmalowałaś. Nie podejrzewałbym, że w ciągu kilku tygodni mojej
nieobecności posuniesz się do takich czynów. Jestem dumny. Wiedziałem, że tli się w tobie ten
ogień.
— Skąd o nim wiesz? — zapytałam zdezorientowana.
Nie chwaliłam się zdjęciem tatuażu na żadnych portalach społecznościowych, a prócz
kilku najbliższych osób nikt tak naprawdę go nie widział. Wciąż pamiętałam szok na twarzy Leo,
gdy pokazałam mu spory rysunek. Wymamrotał coś o tym, że przeze mnie zaczyna czuć, że
odstaje od reszty. Najwyraźniej miał na myśli to, że jako jedyny z całej paczki nie miał żadnego
malunku na skórze.
— Od Daxa — odparł. — Byłem u niego kilka dni temu z kumplem. Jakież było moje
zdziwienie, gdy na ścianie sław zobaczyłem zabójczo wyglądającego Feniksa z twoim
nazwiskiem pod nim.
Uniosłam brwi na tyle wysoko, że gdybym miała grzywkę, zniknęłyby pod jej linią. Po
namowach tatuatora zostawiłam u niego szkic, ale nie spodziewałam się, że zostanie on w taki
sposób upubliczniony.
— Pominę fakt, że Dax prowadzi chyba nielegalny salon tatuażu dla nieletnich —
wymamrotałam. — Czym, do diabła, jest ściana sław?
— To jedna ze ścian, gdzie wiszą najlepsze projekty — wytłumaczył Damon. — Nawet
nie pracując tam, masz ramkę ze swoim nazwiskiem. Nieźle umiesz się ustawić.
Wiedziałam, że tatuatorowi podobał się szkic, który stworzyłam, ale nie sądziłam, że aż
tak bardzo. To ponownie przypomniało mi o złożonej przez niego ofercie. Rozmyślałam o niej
kilka razy, ale szybko dałam sobie z nią spokój, bo w grę wchodził wyjazd. A teraz?
Teraz wszystko mogło się zmienić.
Tak też się stało — było, jak Gabriel powiedział, po prostu w pewnym momencie
wiedziałam.
 Rozdział 55.

Lekcja o miłości, do której każdy musiał dojrzeć, miała słodko-gorzki smak, ale była
najważniejszą, z jaką przychodziło nam się zmierzyć. Tylko wtedy można było ruszyć do przodu,
ku lepszej drodze, gdzie echo tamtych czasów stawało się jedynie odległym dźwiękiem. Trzeba
było nauczyć się, że nie każdy był wart uczucia. Nie było to jednoznaczne z zaprzestaniem
kochania, ale oznaczało naukę dystansowania się — innego rodzaju miłości. Takiej, w której
życzy się komuś dobrze, ale już dłużej nie pragnie się być blisko niego, bo to ciepłe uczucie spaja
się z nieodłącznym bólem. Z pamięcią wyrządzonych krzywd.
Leżałam na kanapie w salonie Isaaca, którego pochłonęła strzelanina na PlayStation. Przy
akompaniamencie wystrzałów rysowałam w szkicowniku i podkreślałam ołówkiem światłocień.
Chłopak nie zmienił swojej pozycji przed telewizorem co najmniej od trzydziestu minut.
Pozwoliło mi to naszkicować go w najdrobniejszych szczegółach. Trzymał pada w mocnym
uścisku, od którego bielały mu kostki, jakby naprawdę była to broń masowego rażenia.
Finalnie siedzenie w bezruchu stało się zbyt monotonne. Rysowanie Isaaca w niezmiennej
pozycji przestało być ciekawe — nawet jeśli rekwizyty i sceneria zmieniały się co stronę, miałam
swoje ograniczenia twórcze. Gdy podkulone nogi znów zaczęły mi cierpnąć, poddałam się.
Niewygodne uczucie, jakby mrówki biegały mi pod skórą, było gorsze niż stanie się
stereotypową dziewczyną, która wkraczała pomiędzy faceta a jego PlayStation.
— Długo jeszcze masz zamiar grać? — zapytałam.
Na początku w ogóle mnie nie usłyszał, dopiero gdy powtórzyłam pytanie, odburknął
niewyraźnie.
— Dokończę tylko tę rundę — mruknął, nawet nie oderwawszy oczu od telewizora. To
zdanie przetłumaczone na język gamerów oznaczało, że potrzebuje jeszcze co najmniej dwóch
godzin.
Istniała tylko jedna rzecz, która mogła odciągnąć go od pada bez zbędnych sprzeczek.
Taka, która uwzględniała zerową liczbę ubrań na ciele. Na kolanach przemierzyłam kanapę, aż
zbliżyłam się do niczego nieświadomego Isaaca. Pierwszy pocałunek w szyję przeszedł
niezauważenie, zupełnie jak kolejny. Dopiero muśnięcie wrażliwej okolicy za uchem zdobyło
odrobinę jego zainteresowania.
— Co robisz? — zapytał, gdy lekko zassałam jego skórę.
— Odłóż gierkę, a się dowiesz…
Położyłam dłoń na jego policzku, przyciągając go ku sobie. Nieudolnie próbował zerkać
na ekran, aż w końcu poddał się pocałunkowi. Zamiłowanie facetów do PlayStation nigdy nie
przestanie mnie dziwić. Ale byłam górą. W jednej chwili klęczałam na kanapie u boku chłopaka,
a w kolejnej siedziałam na jego udach bez odrywania ust od jego warg. Wszelkie grzeszne plany
wizualizujące się w mojej głowie rozpłynęły się jednak równie szybko, jak powstały. Powodem
tego było brzęczenie telefonu w kieszeni mojej cętkowanej sukienki — jedno mogłam
zlekceważyć, ale kolejne powiadomienie o przychodzącej wiadomości zdekoncentrowało mnie.
— Sekunda — szepnęłam bez tchu, przerywając żarliwe pocałunki.
Isaac wymamrotał niewyraźny sprzeciw, ale już trzymałam komórkę. Odblokowałam
ekran i po prostu zamarłam. Mrugałam powiekami pewna, że wzrok płatał mi figle, ale
przeczytane słowa nie znikały. Z mocno walącym sercem podniosłam wyżej telefon, przypatrując
się dwóm zdaniom.
Tata: Chciałbym porozmawiać. Proszę, spotkaj się ze mną za pół godziny w domu.
Naprawdę nie brałam pod uwagę, że odezwie się do mnie w najbliższej przyszłości. To
smutne, ale prędzej uznałabym, że już zawsze będziemy milczeć. Taką też odpowiedź podałam
terapeutce, gdy roztrząsałyśmy temat wybaczenia. Nie potrafiłam go okazać, ponieważ za
każdym razem, gdy gorzkie słowa powracały do mnie w sennych koszmarach, zapominałam o
zrobionych postępach.
Ale postępy były. Pigułki nasenne, które jeszcze niedawno leżały pod moją poduszką,
schowałam na dno kartonu w szafie. Dla kogoś, kto od zawsze trzymał je w swoim zasięgu, był
to duży krok — kolejnym będzie pozbycie się ich, ale musiałam być na to gotowa. Terapeutka
zapewniała mnie, że metoda małych kroków w przyszłości da mi długotrwałe efekty. Tylko echo
przeszłości, które dudniło w mojej głowie w ciemności sypialni, nie pozwalało mi w pełni ruszyć
do przodu. Oszukiwałam się, że wszystko było w porządku — że nie przywiązywałam wagi do
tego, co się stało między mną a rodzicami, ale to było kłamstwo. Ten ból z powodu odrzucenia
pozostał we mnie.
— Co się stało?
Isaac musiał zauważyć moją kwaśną minę, a może przejął się tym, że zaczęłam się trząść
na jego kolanach.
— Tata do mnie napisał — powiedziałam słabym głosem.
Drżącymi dłońmi odwróciłam ekran i pokazałam mu otrzymaną wiadomość.
— Chce się ze mną spotkać — dodałam.
Szatyn podniósł wzrok znad urządzenia, przyglądając mi się z wyraźną troską.
— A ty tego chcesz? — zapytał.
Jeszcze dwa tygodnie temu byłam pewna, że nie potrafię pogodzić się z rodzicami, ale
teraz, patrząc na SMS-a, czułam iskrę nadziei. Nie byłam naiwna, nie liczyłam na cud — na
nagłe zjednoczenie rodziny i pełne miłości relacje. Po prostu przemknęło mi przez myśl, że
właśnie ta rozmowa pomoże mi zrobić kolejny krok, by uwolnić się od przeszłości. Niezależnie
od jej przebiegu powiedzenie głośno ojcu o tym, co leżało mi na sercu, było mi potrzebne. Może
żadna terapia i długie dyskusje nie będą skuteczne, jeśli ostatecznie nie zamknę za sobą tamtych
drzwi. Rodzinna sielanka nigdy nie będzie mi dana, ale może wspomnienia o rodzicach nie będą
wywoływały we mnie jedynie bólu.
— Chyba tak.
Właśnie dlatego dwadzieścia minut później wtulałam się w Isaaca, który wiózł mnie
swoim motorem pod mój dom rodzinny. Nie byłam w stanie prowadzić auta — czułam
roztrzęsienie, przez które nie potrafiłam skupić wzroku i myśli na jednym punkcie. Każda
mijająca sekunda była walką z wątpliwościami.
Wibracje motoru ustały, gdy zatrzymaliśmy się przy krawężniku naprzeciw posiadłości,
w której dorastałam. Uwolniłam Isaaca od ciasnej uwięzi moich ramion, sięgając po kask na
głowie.
— Możesz zadzwonić do Leo, gdy wejdę? — zapytałam. — W tym zamieszaniu
zapomniałam choćby do niego napisać. Być może do niego tata też pisał, ale kto wie…
— Jasne — zgodził się chłopak, gdy niecierpliwie bawiłam się bransoletką na nadgarstku.
Wiedziałam, że to zauważył, bo chwycił mnie delikatnie za rękę i przyciągnął do siebie. — Jesteś
pewna, że chcesz to zrobić? Powiedz słowo, a zabiorę cię stąd.
— Jeśli w ciągu dziesięciu minut nie wyjdę, wejdź do środka — powiedziałam. —
Dobrze?
Delikatne muśnięcie jego ust na moim czole było wszystkim, czego potrzebowałam. Z
niemrawym uśmiechem przeszłam przez ulicę i ruszyłam ścieżką prowadzącą do domu, aż
dotarłam pod drzwi. Przez chwilę wahałam się, czy zadzwonić, czy wejść do środka
niezapowiedziana, i ostatecznie wybrałam drugą opcję. To był błąd.
 — Tato, jestem!
Naprawdę powinnam była zapukać. To uchroniłoby mnie przed nadchodzącą katastrofą.
Jak w baśniach o złej czarownicy z kryjówki — w tym przypadku z salonu — wyłonił się czarny
charakter. Tylko w tej bajce nie był nim ojciec, ale moja matka. Ubrana w granatową sukienkę za
kolana ozdobioną różowymi kwiatami wyglądała, jakby wybierała się na eleganckie przyjęcie.
Znałam ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że to jej domowy strój. W razie gdyby znajoma wpadła na
niezapowiedzianą kawkę.
— Popatrz, popatrz — powiedziała z chłodnym opanowaniem. — Czyż to nie córka
marnotrawna?
Zacisnęłam usta, w żadnym stopniu nieucieszona jej obecnością. Jej widok mnie
zaskoczył, ale musiałam szybko odzyskać panowanie nad sobą. Nim żmija wyczuła słabość i
zaczęła kąsać — nie potrzebowałam zbędnych kłótni.
— Zły dobór przypowieści. — Chrząknęłam z lekceważeniem. — Gdzie jest tata?
Jej krzywy uśmiech był wszystkim, czego potrzebowałam, by domyślić się, co się właśnie
stało. Dałam się podejść. Ta scena zaczynała nabierać żałośnie dramatycznego wyrazu. Jak z
kiepskiego horroru.
— Twój tatuś musi nauczyć się zabierać ze sobą nie tylko służbowy telefon — mruknęła.
— Czego chcesz? — Westchnęłam. — Nie mam czasu na bzdurne podchody.
Spojrzała na mnie ostro, a złowrogie zmrużenie powiek uwydatniło zmarszczki w
kącikach jej oczu.
— Czego? — warknęła. — Chcę, byś powiedziała swojemu ojcu, że to, co
melodramatycznie wykrzyczałaś w salonie, to zwykłe oszczerstwa. Jego węszenie i dopytywanie
się o moje rzekome sekrety zaczyna działać mi na nerwy.
Najwyraźniej tata odzyskiwał rozum — to musiały być przebłyski wolnej woli. Naprawdę
czasami odnosiłam wrażenie, że nie miał własnego zdania. Jakby podporządkował się w pełni
swojej żonie. To było równie śmieszne, co przerażające. Jakby robił, myślał i czuł, jak mu
nakazywała moja despotyczna matka. Dosłownie tańczył, jak mu zagrała.
— Chcesz, żebym kolejnym kłamstwem naprawiła twoje kłamstwa? — zapytałam, kręcąc
głową. — Masz tupet.
— Nie graj niewiniątka, Leah. — Parsknęła gorzkim śmiechem. — Gardzisz tym
prestiżem, który reprezentujemy. Dlaczego? Bo sądzisz, że znalazłaś swój wyśniony obrazek
rodziny w Cloneyach. W tym wyidealizowanym wizerunku Elli Cloney, która tak naprawdę jest
żałosnym robalem łaknącym tego, co mamy.
Ta rozmowa zaczynała obierać niepokojący kierunek.
— Co zrobiłaś?
— Ukazałam jej prawdziwe oblicze — powiedziała. — Wystarczyło dokładnie
trzydzieści tysięcy dolarów, by porzuciła swoją ukochaną rodzinkę.
Nie mogłam w to uwierzyć. Ogarnęło mnie gorąco, przez które poczułam słabość mięśni.
Obraz przed moimi oczami na sekundę pochłonęły mroczki, ale zamrugałam i zniknęły.
— Dlaczego to zrobiłaś? — zapytałam bez tchu.
— Bo chciała tego, co moje — odparła opanowanym głosem, jakby mówiła o pogodzie.
— Wiedziałaś, że mamusia twojego ukochanego Isaaca spotykała się kiedyś z twoim ojcem?
Bezwiednie otwarłam usta.
— Po twojej minie wnioskuję, że nie. — Zaśmiała się chłodno. — Owszem, spotykali się
przez dobre kilka lat jeszcze za czasów liceum i potem studiów, gdzie się poznaliśmy. Póki
niewinna Ella nie zakochała się w Tomie Cloneyu. Porzuciła sytuowanego chłopaka dla
uczelnianej gwiazdy rocka, dla faceta, który dorabiał w barach, by związać koniec z końcem.
Wykorzystałam to. Po druzgocącym rozstaniu Jorge był jak zbity pies, co ułatwiało wodzenie go
za nos. Udaje mi się to po dziś dzień, a przynajmniej udawało, bo częściowo to zniszczyłaś.
Byłam zdezorientowana — tak mogłam określić swój stan. Próbowałam poskładać w
całość skrawki opowiedzianej historii, ale nie potrafiłam.
— Dalej nie wyjaśniłaś, dlaczego dałaś matce Isaaca tyle pieniędzy…
— Ach, czyż to nie jest jasne? — Zacmokała ustami, które niejednokrotnie poczuły igłę.
— Twoja przyjaźń z Isaakiem zaburzyła cały nasz rodzinny ład. Z początku nie zwracałam na to
uwagi, ale gdy cudowna mamusia zaczęła odprowadzać cię codziennie pod nasz dom, wszystko
zaczęło się sypać. Widziałam sposób, w jaki Jorge patrzył na swoją dawną miłość, oraz to, jak
ona przypatrywała się naszemu domowi. Temu bogactwu. Patrzyła na to z żalem, w końcu to ona
porzuciła twojego ojca dla żałosnych obietnic Toma o rzekomej trasie i kontrakcie z wytwórnią.
Z czasem Jorge zaczął wychodzić przed dom, by podziękować za odprowadzenie, i od słowa do
słowa zaczęli wspominać dawne czasy. Sądziłam, że twój wyjazd spowoduje zerwanie ich
kontaktów, ale tak się nie stało, więc upewniłam się, że dawna miłość twojego ojca zniknie. Nie
miałam zamiaru oddać swojego wygodnego życia. Wystarczyło pociągnąć za kilka sznurków, by
dowiedzieć się o kłopotach finansowych Cloneyów…
Nagle zrozumiałam wszystko. To było chore — cały ten plan. Jeszcze gorsze były jej
przypuszczenia i domniemania, które tak naprawdę nie miały pokrycia w rzeczywistości. Ona
opierała się jedynie na przeczuciu, na tym, co sądziła, że widzi. Nie wiedziałam, czy były to
przejawy socjopatii, ale to nie było normalne. Ta zazdrość, władza i chęć bogacenia się.
Szok sprawił, że całe moje ciało drżało — serce waliło w mojej piersi zatrważająco
szybko, ciśnienie rozsadzało mi uszy. Wszystko wydawało się niewyraźną plamą.
Przyszłam tu z zamiarem pogodzenia się z ojcem. Ale patrząc na Jessicę Preston,
zrozumiałam, że nie tej rozmowy potrzebowałam. Nie z nim. Najgłupsze w tym wszystkim było
to, że naprawdę — mimo że tyle razy temu zaprzeczałam — tliła się we mnie wciąż jakaś
iskierka miłości do mojej matki, bo chciałam jej wybaczyć. Nawet jeśli nie prosiła o wybaczenie.
— Wybaczam ci — wydusiłam z siebie. Naprawdę miałam to na myśli. — Nie dla ciebie,
tylko dla siebie samej. Daję ci wybaczenie, którego nawet nie chcesz, bo nienawidzę tego, co mi
zrobiłaś. A żeby ruszyć do przodu, muszę się z tym pogodzić. Jeśli uwolnienie się wymaga
całkowitego wyrzucenia cię z mojego życia, niech i tak będzie.
Odwróciłam się na pięcie, nawet nie czekając na jej reakcję. Skończyłam z nią —
mogłam jej życzyć dobrze, ale nie chciałam jej w swoim życiu.
Niestety w całym tym zamieszaniu nie wzięłam pod uwagę jednej osoby. Tej, która stała
w progu i wyglądała na całkowicie pokonaną.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 56.

On i ja byliśmy sztuką — jedyną w swoim rodzaju. Tylko że nawet najpiękniejsze dzieło

mogło spłonąć. A my nie byliśmy wyjątkiem. Iskrą, od której zaczął się pożar, był ten dzień.
Żaden ze scenariuszy, które powstały w mojej głowie podczas trasy do domu moich
rodziców, nie uwzględniał takiego przebiegu zdarzeń. Nawet przez sekundę nie pomyślałam, że
za wiadomością od ojca stała Jessica Preston. Wyobrażałam sobie rozmowę z tatą, przewidziałam
moje łzy, załamanie i kłótnię pełną wzajemnych żalów, ale nie sądziłam, że dowiem się o
kolejnych występkach matki. O tym, że tak naprawdę o moim wyjeździe do Kanady przesądziły
jej chore wymysły, a nie moja przyjaźń z Isaakiem. To nie ona była głównym problemem. A
przede wszystkim nie byłam przygotowana na to, że Isaac usłyszy tę rozmowę. Że dowie się w
tak brutalny sposób, do czego przyczyniła się moja matka, i co najważniejsze, co zrobiła jego
własna.
Podświadomie wiedziałam, że wyraz twarzy Isaaca, który zobaczyłam w momencie, gdy
się odwróciłam, będzie prześladował mnie w najgorszych koszmarach. Wyglądał na człowieka
całkowicie złamanego — ból w jego szarych oczach mieszał się z czymś, czego nie potrafiłam
zrozumieć. Do czasu.
— Isaac! — krzyknęłam za oddalającą się sylwetką chłopaka. — Zaczekaj!
Truchtem przemierzyłam dzielącą nas odległość, która zwiększała się z każdą sekundą.
Bez zastanowienia chwyciłam go za ramię, ale nie byłam przygotowana na to, że gwałtownym
ruchem wyszarpnie je z mojego uścisku. To było jak policzek. Patrzył na mnie nieobecnym
wzrokiem, oddychając głęboko.
— Potrzebuję to przetrawić, Leah — szepnął. Krok do tyłu, który wykonał,
podpowiedział mi, co miał na myśli. Jeszcze zanim głośno to powiedział. — Sam.
Zacisnęłam usta, czułam emocje ściskające mnie za gardło, ale nie dałam po sobie
poznać, jak bardzo zabolały mnie jego słowa. Nie mogłam się mazać przez coś takiego. To
normalne, że po takich rewelacjach potrzebował czasu dla siebie, by uporządkować sobie
wszystko w głowie. Całkowicie normalne. Kątem oka zauważyłam Leo, którego posępna mina
wskazywała, że usłyszał przynajmniej część mojej rozmowy z naszą matką.
— Rozumiem — powiedziałam. — Wrócę do domu z Leo.
W tamtym momencie Isaac, spętany przez własne demony, nawet nie usłyszał moich
słów. Być może odjechałby bez oglądania się za siebie, byle czym prędzej zniknąć. Bez słowa
przeszedł na drugą stronę jezdni. Nie odwrócił się. Obserwowałam go zastygła w bezruchu.
Patrzyłam, jak zakłada kask na zmierzwione włosy, gniewnie kopie nóżkę motoru i odpala silnik
z charakterystycznym warkotem. Jak idiotka stałam i stałam, póki odgłos motoru stał się jedynie
odległym dźwiękiem.
Nie potrafiłam się ruszyć. Jeszcze przez chwilę chciałam oszukiwać się, że wróci, bo
czułam, że między nami już nigdy nie będzie jak wcześniej. Pewne rzeczy serce wiedziało dużo
szybciej niż rozum.
— Chodź, siostra — zaczął Leo, kładąc mi dłoń na ramieniu w geście otuchy. — Zawiozę
cię do domu.
Usiadłam w mercedesie na fotelu pasażera. W milczeniu wpatrywałam się w widok za
oknem, choć w rzeczywistości niczego nie widziałam. Cały czas odtwarzałam w głowie moment,
w którym ujrzałam Isaaca stojącego w progu — widziałam jego zblednięcie, szeroko otwarte
oczy i czający się w nich sztorm. Był zdruzgotany. Nie takiego chłopaka znałam. Ten, który
towarzyszył mi od dziecka, był zarozumiały, gniewny, dziki i nieulękły. Zupełnie nie
przypominał tego, którego zobaczyłam — zagubionego chłopca.
— Jak wiele słyszałeś? — wyszeptałam, nie odrywając spojrzenia od szyby.
— Samą końcówkę, ale i ona była wystarczająca — odpowiedział. — Gdy Isaac przysłał
mi wiadomość, byłem zaledwie kilka przecznic dalej, w domu Witchera. Od razu zorientowałem
się, że coś nie gra, bo ojciec do połowy sierpnia miał być w San Francisco na delegacji. Miałem
mu towarzyszyć, więc wszystko miałem zapisane w kalendarzu. Napisałem o tym Isaacowi, który
miał interweniować, ale najwyraźniej…
— Usłyszał naszą rozmowę — dopowiedziałam z goryczą.
— Daj mu trochę czasu — mruknął Leo. — Takie rewelacje to dużo do udźwignięcia dla
kogoś, kto sądził, że przyczynił się do odejścia własnej matki.
Potaknęłam niemrawo, ale nie odezwałam się więcej. Zupełnie jak Isaac. Każda mijająca
godzina ciągnęła się mozolnie, napawając mnie coraz to większymi obawami. Pod okiem
czujnego Leo próbowałam zająć czymś myśli — wspólnie zrobiliśmy porządki w mieszkaniu,
pojechaliśmy na zakupy i ugotowaliśmy obiad. Byłam mu wdzięczna za próbę odwrócenia mojej
uwagi od narastających zmartwień, ale one nie znikały. Nawet na moment. Cały czas myślałam o
Isaacu, o tym, jak się czuł i co robił. Wiedziałam, że było źle, gdy bezowocnie siedziałam przed
białym płótnem i nie potrafiłam go wypełnić. Po sześciu godzinach bez jakiegokolwiek znaku
życia ze strony mojego chłopaka zmartwienie zrobiło swoje i wysłałam mu wiadomość. Bez
odpowiedzi. Potem zadzwoniłam do jego domu. Odebrał Tom i powiedział, że nie widział
swojego syna od wyjścia do pracy.
— Odezwie się — powiedział Leo, gdy siedziałam skulona na kanapie przy jego boku. —
Prędzej czy później się odezwie.
Wcześniej opowiedziałam bratu o wszystkim, co powiedziała nasza matka. Określenie, że
był wściekły, nie oddawało w pełni jego furii. Po pierwszym szale i serii bluzgów wykręcił
numer do ojca, który nie odebrał telefonu. W zamian dostał dwie długie wiadomości na poczcie
głosowej.
— Nie widziałeś jego miny — szepnęłam. — On nie był zły, tylko tak strasznie zraniony.
Pokonany. Jakby cały ciężar świata spoczywał na jego ramionach, a on pierwszy raz nie potrafił
tego udźwignąć.
— Będzie dobrze, Leah — odparł cicho Leo, obejmując mnie ramieniem.
Szkoda, że nie brzmiał, jakby w to wierzył.
Słońce już dawno zniknęło za horyzontem, gdy zdecydowałam, że nie potrafię bezczynnie
siedzieć w mieszkaniu. Kiedy odpaliłam silnik, zegar na panelu samochodowym wskazywał
północ. W opłakanym stanie, do którego przyczyniła się późna pora, przemierzałam oświetlone
ulice Los Angeles. Skołtunione włosy, za duża bluza i legginsy — tak miałam zamiar koczować
pod domem Isaaca. Tom miał powiadomić mnie, kiedy jego syn się pojawi, ale skoro wciąż się to
nie stało, musiałam przynajmniej upewnić się, że w końcu wróci bezpiecznie. Może byłam
żałosna, ale i tak nie zmrużyłabym oka, więc równie dobrze mogłam czekać na niego na ganku.
Nie musiałam z nim rozmawiać — wystarczyłby sam jego widok. Świadomość, że był cały i
zdrowy.
Zaparkowałam samochód po przeciwnej stronie mało ruchliwej drogi, pokonałam
odległość do posiadłości Cloneyów i przysiadłam na drewnianych schodkach. W ciemności z
łatwością można było dostrzec przez okno niewyraźną poświatę telewizora. Docierało do mnie
echo meczu. Tego odgłosu nie mogłam pomylić z niczym innym. Z westchnieniem oparłam się
barkiem o barierkę i po prostu czekałam. Nie miałam zamiaru przeszkadzać Tomowi w
piątkowym odpoczynku, dlatego nie zapukałam do drzwi.
Niebo nad moją głową było przejrzyste i pełne jasnych punkcików, które iskrzyły się w
mroku. To najpiękniejszy obraz. Żadna farba nie mogła oddać piękna nocnego nieba pełnego
gwiazd. Ten widok mnie uspokajał. Czułam się, jakbym ponownie przeniosła się lata wstecz do
chwil, gdy chowałam się na dachu rodzinnego domu. Skupiłam się na otaczającej mnie ciszy
miasta; na migających latarenkach przy drodze, monumentalnych palmach rzucających
dodatkowy cień i cykaniu świerszczy. Zapomniałam, że mieszkałam w ogromnym Mieście
Aniołów, które rzekomo nigdy nie spało.
Siedziałam skulona na najwyższym stopniu, obejmując się własnymi ramionami, gdy w
nienaturalnej ciszy usłyszałam szum silnika. Po co najmniej godzinie czekania. Wyprostowałam
się nieznacznie, obserwując nadjeżdżający z prawej strony pojazd, zupełnie niegotowa na to, co
nadchodziło. To nie był motor. Na niewielki podjazd, który był słabo widoczny z mojego
miejsca, wjechał nieznany mi samochód. Tyle że jego kierowca był mi znany. Aż za dobrze.
Oddałabym wszystko, by nie rozpoznać tej drobnej twarzy — porcelanowego profilu, który drwił
ze mnie w ciemności. Wszystko, bo osobą odwożącą mojego chłopaka była Mia.
Nie widziałam dokładnie, kto siedział na fotelu pasażera, ale nawet ślepa wiara nie
pozwalała mi łudzić się, że jej pojawienie się było przypadkowe. Z zaciśniętym sercem
czekałam, nasłuchiwałam. Póki nie dotarł do mnie odgłos otwieranych drzwi i dźwięk rozmowy.
Wszędzie rozpoznałabym jego głos.
To był drugi policzek, dużo bardziej piekący niż poprzedni. Świadomość, że Isaac w
najgorszej dla niego chwili uciekł do Mii, paliła jak kwas. Serce tłukło się w mojej piersi, mocno
i dźwięcznie. Walczyłam z czarnymi scenariuszami kotłującymi się w mojej głowie. Z tym
cichym głosikiem podsuwającym mi najgorsze historie.
Ufałam mu. Wierzyłam w niego. W nas. Starałam się przekonać samą siebie, że to był
zwykły zbieg okoliczności — ich spotkanie, cokolwiek to było. Że podczas gdy sama
zamartwiałam się jego stanem, on nie uciekł z premedytacją w ramiona innej kobiety. Nie
potrafiłam się podnieść, mięśnie miałam zbyt słabe, a może to była wina serca nieradzącego
sobie z pompowaniem krwi. Siedziałam na schodach, skryta w półmroku. Po prostu patrzyłam,
jak chłopak, którego kochałam nad życie, wysiadał z samochodu dziewczyny, z którą jeszcze
niedawno łączył go romans.
— Poradzę sobie. — Usłyszałam słowa Isaaca. Trochę niewyraźne. Wręcz bełkotliwe.
Nie przysłuchiwałam się dalszej wymianie zdań. Dopiero chrzęst opon uświadomił mi, że
Mia odjechała. Liczyłam uderzenia serca: jedno, drugie, trzecie, czwarte… Pomiędzy trzecim a
czwartym łomotem zobaczyłam jego potężną sylwetkę. Wyłonił się z ciemności jak mroczny
koszmar. Nie był świadomy mojej obecności. Nie dostrzegł mnie od razu, ale gdy w końcu skupił
na mnie wzrok, jego spojrzenie nie wyrażało ciepłych uczuć.
— Ach, oto i ona! Przyczyna całego dramatu! — zawołał głośno.
Wiedziałam, że pił, w sekundzie, gdy wyłonił się z mroku. Tym też usprawiedliwiłam
jego gorzkie słowa, te, które raniły gorzej niż fizyczna konfrontacja. To była wina alkoholu.
Szedł powoli i chwiejnie, ale nie wypił tyle, by nie móc utrzymać się na nogach.
— Jesteś pijany, Isaac.
Z rękami w kieszeniach bluzy zatoczył się do tyłu, śmiejąc się ponuro. To nie był mój
Isaac — osoba, która patrzyła na mnie, jakbym była całym światem. Ten wyrachowany drań był
mi obcy. Wiedziałam, że miał to w sobie, ale nigdy nie był taki w stosunku do mnie.
— Jestem — mruknął zaczepnie. — Najzabawniejsze, że jestem nawalony, a wciąż
wszystko pamiętam. Każde cholerne słowo twojej popieprzonej matki.
Ruszył nierówną ścieżką prowadzącą do schodów, na których jeszcze chwilę temu
siedziałam. W jego stanie wejście na stopień ostatecznie okazało się zbyt trudne. Zatoczył się,
gdy jego stopa osunęła się i gdyby nie moja pomoc, leżałby na ziemi. Z wysiłkiem podtrzymałam
ciężar bezwładnego ciała i pomogłam chłopakowi stanąć na nogi.
— Pomogę ci dostać się do łóżka — wyszeptałam, gdy mozolnie pokonał trzy schodki.
— Nie chcę twojej pomocy — warknął z jadem. — Nie chcę patrzeć w te sarnie oczy, tak
podobne do oczu twojej matki.
Nie miałam pojęcia, jak to robił, ale niezależnie od upojenia ciała jego język pozostawał
sprawny na tyle, by wyrządzić nieodwracalne szkody.
— Isaac…
— Nie! To twoja wina, Leah! Spieprzyłaś mi życie! — krzyknął, a słowa wyraźnie mu się
plątały. Ale każde z nich odczuwałam jak dotyk rozżarzonego węgla na skórze. — Jesteś
przyczyną bólu, który od lat zjada mnie żywcem! Przez cały czas zastanawiałem się, czy nie
byłem dość dobry, żeby mieć matkę. Czy nie zasługiwałem na marne wyjaśnienie, pożegnanie?
Sądziłem, że to moja wina. Choć tak naprawdę gdyby nie ty, twoja chora matka nie zrujnowałaby
mi życia!
To był trzeci policzek tego dnia. Początkowe pieczenie przemieniło się w ból — wręcz
nie do zniesienia. Nawet nie wiedziałam, kiedy łzy zaczęły płynąć z moich oczu.
— Isaac…
Potrafiłam tylko żałośnie powtarzać jego imię, ale między jedną a drugą łzą przestałam
wmawiać sobie, że to wina alkoholu.
— Ona wiedziała, że stałem w progu, a patrząc w twoje oczy, widzę tylko ją — wysyczał
ze zniesmaczoną miną. — Ten błysk zadowolenia w jej oku. Widzę osobę, która odebrała mi
wszystko, która zniszczyła moją rodzinę.
O mało nie zatoczyłam się pod wpływem tego wyznania. Dusiłam się od ogromu bólu,
który powodowały jego zarzuty. Niezależnie od tego, ile wypił, słowa, które wypowiedział, kryły
szczerą urazę. Czułam to. Byłam gotowa przyjąć bez zająknięcia bezmyślne oskarżenia, ale nie
takie, które chowały w sobie prawdę. To wszystko zmieniało.
Drzwi wejściowe uchyliły się ze zgrzytem. Padło na nas światło dochodzące zza sylwetki
Toma. Mężczyzna spojrzał na nas i skupił wzrok na moich mokrych policzkach. Chciałabym,
żeby przerwał ten wywód, nim jego syn ukazał mi swoje diabły. Nie mogłam wyrzec się egoizmu
— chęci zapomnienia o tym, co się dziś stało, i ruszenia do przodu, jak gdyby nigdy nic.
— Wystarczy, synu! — zagrzmiał Tom. — Trzymasz się, Leah?
Starałam się. Naprawdę próbowałam przekonać się, że nic się nie stało, ale nie mogłam
udawać, że to wszystko nie sprawiło mi bólu. Nie wtedy, gdy chciałam płakać i jednocześnie
krzyczeć, by uwolnić się od zabijającego mnie cierpienia.
Wiedziałam, co musiało nastąpić, ale nie potrafiłam się z tym pogodzić.
 Rozdział 57.

Najtrudniejsze decyzje to te, gdy trzeba wybrać pomiędzy pragnieniem serca a prawdą
rozumu. Pomiędzy tym, co się czuje, a tym, co się wie. To prawdziwa walka, w której nie ma
wygranych.
Siedziałam skulona na łóżku, a muzyka dudniła w słuchawkach tkwiących w moich
uszach. Mocno zaciśnięte powieki napuchłe od płaczu odcinały mi wszelki dopływ światła.
Słoneczna Kalifornia miała swoje uwarunkowania pogodowe, które nie uwzględniały tego, że
chętniej patrzyłabym smętnie na krople deszczu spływające po szybie niż na wesołe promienie
wpadające do sypialni. To była dywersja przeciw mojemu lenistwu, przez które wciąż nie
kupiłam zasłon.
Roześmiałam się pod nosem jak cholerna wariatka. Na granicy płaczu potarłam twarz,
starając się zapomnieć o czekającej na mnie rzeczywistości. Do czego doprowadziła mnie
miłość? Do szaleństwa. Do pasji. Do zagubienia. Do bólu. Do najcudowniejszego czasu, jaki
przeżyłam. Mimo to tkwiłam zamknięta w sypialni, słuchając melancholijnych piosenek, byle nie
usłyszeć pukania do drzwi. Kolejnego powiadomienia świadczącego o nowej wiadomości.
Jeszcze nie byłam gotowa się z nim zmierzyć.
Take your eyes off of me so I can leave
I’m far too ashamed to do it with you watching me
This is never ending, we have been here before
But I can’t stay this time cause I don’t love you anymore
Please stay where you are
Don’t come any closer
Don’t try to change my mind
I’m being cruel to be kind
Materac obok mnie ugiął się pod dodatkowym ciężarem, a ciepła dłoń chwyciła mnie za
nadgarstek. Niechętnie otworzyłam oczy i napotkałam zmartwione spojrzenie brata, który
pociągnął za kabelek słuchawek, odcinając mnie od potęgi głosu Adele.
— Znowu przyszedł — powiedział Leo. — Jesteś pewna, że nie chcesz go widzieć?
Wyglądał jak zbity pies.
— Jeszcze nie jestem gotowa.
Chłopak skinął głową, nie dopytywał. Chwycił mnie za dłoń, którą uścisnął w
pocieszającym geście, i bez słowa wyszedł. Nawet jeśli nie miał pojęcia o tym, co stało się
między mną a Isaakiem, rozumiał moją potrzebę przestrzeni. Tu nie chodziło o to, że chciałam,
by Isaac zasmakował niepewności — cierpienia i zmartwień, których doświadczyłam, gdy to on
milczał. Nie. Potrzebowałam czasu, by podjąć decyzję i zyskać dość siły, żeby ją zrealizować.
Gdy wróciłam o drugiej w nocy z oczami zapuchniętymi od łez, mój brat zadał mi jedno
pytanie: czy ktoś mnie skrzywdził? Zaprzeczyłam. Nie potrzebowałam bójki i kłótni przyjaciół.
Poza tym prawda była dużo bardziej złożona, bo mój ból wywoływała przede wszystkim decyzja,
przed którą stałam. Nie słowa Isaaca — to zranienie bladło w cieniu tego, co miało nadejść.
Z westchnieniem opadłam na poduszki, zatapiając się w muzyce.
I can’t love you in the dark
Nie byłam pewna, ile czasu minęło, nim materac obok mnie ponownie się ugiął. Z
frustracją podniosłam się i siadłam, ale zamiast troskliwej opoki, jaką był mój brat, odnalazłam
wbite we mnie spojrzenie. To, którego nie spodziewałam się prędko zobaczyć.
— Tata? — zapytałam głupio, wyłączając posępną muzykę.
 — Cześć, córeczko — powiedział cicho. Wręcz nieśmiało.
— Co ty tu robisz? — wyjąkałam. — Miałeś być w San Francisco.
— Odsłuchałem wiadomość głosową od Leo — odparł. — Wsiadłem do najbliższego
samolotu, skonfrontowałem się z twoją matką i oto jestem, błagając o wybaczenie. W ciągu
dwudziestu godzin całe moje życie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni, ale pośród tego chaosu
jest jedna ważna rzecz. Moje dzieci. I jedno, które w szczególności zawiodłem.
Zamrugałam powiekami, jakby nie dowierzając, że to naprawdę się działo. Ponad
ramieniem rodziciela dostrzegłam Leo opartego o framugę drzwi z wyjątkowo hardym wyrazem
twarzy. Nie wyglądał na kogoś, kto był zadowolony z tej niespodziewanej wizyty.
— Pojawił się pod drzwiami chwilę po jego odejściu — mruknął chłodno. — Najchętniej
bym go nie wpuszczał, ale nie mam prawa odbierać ci możliwości wyboru. Więc zdecyduj, czy
chcesz go wysłuchać, czy ma wyjść.
Okrucieństwo matki nigdy w pełni nie dotknęło mojego brata, ale czułam, że cała ta
historia odcisnęła na nim dotkliwe piętno. Widziałam w nim żal do samego siebie, ale większość
gniewu przelał na naszego ojca — na jego bierność wobec zachowania matki. A przede
wszystkim na to, że nam nie uwierzył.
— Może zostać — odparłam bardziej w kierunku brata niż ojca. — Chcę usłyszeć, co ma
do powiedzenia.
Nie robiłam tego dla niego, tylko dla siebie — chciałam zrozumieć. Nawet jeśli to
zrozumienie miało przyjść w najgorszym dla mnie momencie. Chyba coś nas łączyło. Dla kogoś,
kto pojął, że miłość jego życia nie była tym, za kogo się podawała, to musiał być równie trudny
czas.
— Chyba powinienem zacząć od przeprosin — powiedział. — Przepraszam, że nie byłem
lepszym ojcem. Że nie potrafiłem dostrzec prawdziwego oblicza waszej matki. Że nie
zauważyłem tego, co cały czas miałem przed nosem. Jessica nigdy nie należała do wylewnych
osób. To znaczy, odkąd jesteśmy małżeństwem. W początkowych fazach naszego związku, a
przyszedł on szybko, była zupełnie inną kobietą. Ciepłą. Gdy teraz o tym myślę, zauważam coraz
więcej niepokojących sygnałów, ale chyba byłem zbyt zaaferowany prężnie prosperującą firmą,
by zwrócić na to uwagę. Ona skupiała się na naszym wizerunku, organizowaniu bankietów i
spotkań. Wpadła w wir towarzyski, tryskała energią i prezentowała nienaganne maniery. Chyba
to mnie zaślepiło. Większość czasu spędzałem z nią w towarzystwie, gdzie zachowywała się jak
pierwsza dama Stanów Zjednoczonych. Dostojnie i z wdziękiem. Nie zauważałem reszty, a może
zwyczajnie tego nie chciałem…
— Miłość jest ślepa — szepnęłam, na co uśmiechnął się smutno.
Słuchanie tego wszystkiego wprawiało mnie w stan, którego dotąd nie znałam. Żywego
współczucia wymieszanego z żalem i złością, nie tylko na samą siebie, ale i na świat. Chciałam
wybaczyć tacie i jednocześnie pocieszyć go, ale nie potrafiłam. Dodatkowo byłam wściekła, że to
wszystko musiało spotkać akurat nas — że własny ojciec doprowadził Jessicę do zaburzeń
osobowości, że przez to musiałam cierpieć, że Isaac równie mocno to odczuł, że Leo czuł się
winny, że tata po tylu latach małżeństwa musiał pogodzić się z czymś takim. Czułam
rozgoryczenie, bo nie potrafiłam temu zaradzić. I sama byłam cholernie pogruchotana.
— Chyba tak — zgodził się. — Nigdy nie przypuszczałbym, że za tym wszystkim kryje
się socjopatia. Nawet podczas dzisiejszej konfrontacji próbowała wmówić mi, że wszystko,
czego się dowiedziałem, to kłamstwa. Dopiero na wspomnienie ojca, Henry’ego, puściły jej
hamulce. Jakby ponownie zderzyła się z echem przeszłości, gdy cierpiała przez niego.
Powiedziała mi o waszej babce i całym tym chorym planie, który obejmował przekupienie Elli.
Jestem cholernie zagubiony, ale wiem jedno, chcę się poprawić. Chcę być lepszym ojcem. Wiem,
że moja niewiedza nie usprawiedliwia bierności, ale naprawdę chciałbym odpokutować swoje
winy, jeśli mi na to kiedyś pozwolicie. Chciałbym w przyszłości mieć z wami lepszy kontakt.
— Może za jakiś czas — odpowiedziałam po chwili milczenia. — Gdy skończę terapię
albo będę czuła się na tyle pewnie, by porzucić ten żal. Teraz nie jestem zdolna do odnowienia
relacji z tobą.
Potaknął powoli, jakby z przygnębieniem. Naprawdę chciałam dać mu inną odpowiedź —
rzucić mu się w ramiona i zapewnić, że wszystko będzie w porządku. Tyle że nie potrafiłam.
Wiedziałam, że czekał go trudny okres, ale nie umiałam ot tak przezwyciężyć własnej urazy, by
go wspierać. Nie byłam na tyle silna.
— Rozumiem, Leah — powiedział, spoglądając na beznamiętną maskę syna. Podniósł się
z wyraźnym ociąganiem i stanął przed nim. — Mam nadzieję, że ty również, synu, zdołasz mi
kiedyś wybaczyć.
Leo stojący z rękami założonymi na szerokiej piersi odsunął się w progu i przepuścił go
bez słowa, ale nim ojciec zniknął za rogiem, zatrzymałam go. Podczas jego wywodu zaciekawił
mnie jeden niuans. Byłam zbyt pochłonięta emocjonalnym bałaganem, by wcześniej dociekać.
— Powiedziałeś, że na wspomnienie ojca puściły jej hamulce — rzuciłam głośno. —
Skąd o tym wiesz? To wszystko było w listach babki, których ostatecznie ci nie przekazałam.
Mężczyzna zacisnął usta.
— Miałem ci o tym nie mówić — odparł. — Nad ranem tuż przed odsłuchaniem
wiadomości na poczcie głosowej dostałem e-mail z ich kopią.
Spojrzałam na Leo, który uniósł ręce w geście kapitulacji.
— To nie moja sprawka.
— Ani moja… — powiedziałam.
— Nadawcą był Isaac Cloney — wyznał ojciec. — Przeprosiłem za zachowanie, którego
dopuściła się moja żona, i podziękowałem za konkretne zruganie w wiadomości. Przestrzegł
mnie przed popełnieniem największego błędu w życiu, jakim jest porzucenie swoich dzieci. W
tym najwspanialszej dziewczyny, którą dane mu jest kochać.
Zastygłam w bezruchu i na chwilę wstrzymałam oddech. Nie wiedziałam, co myśleć, co
czuć. Nawet po ciosie, którego doświadczył, starał się naprawić moje relacje z rodziną. Czy może
to była jego próba odkupienia, odpokutowania? Nie miałam pojęcia, ale chciałam się dowiedzieć.
Opuściłam mieszkanie z żołądkiem ściśniętym w supeł. W skupienie się na kierowaniu
samochodem włożyłam całą silną wolę, mimo że jedyne, czego pragnęłam, to zawrócić z
powrotem do domu. Wciąż chciałam się żałośnie oszukiwać, że nic się nie zmieniło między mną
a Isaakiem — że to wszystko to tylko senny koszmar. Ale to była jawa. Taka, w której wysłałam
jedną wiadomość do chłopaka ignorowanego przez cały dzień, mimo świadomości, że cierpiał w
równym stopniu co ja. I spotykamy się pośrodku drogi donikąd.
Neony molo Santa Monica zaczynały wyróżniać się na tle gasnącego nieba, gdy
przemierzałam drogę do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło. Zobaczyłam go na długo przed tym,
nim on dostrzegł mnie. Momentalnie odezwał się we mnie rwący ból. Jego potężna sylwetka
wyglądała nadzwyczaj wątle. Siedział zgarbiony na ławce. Kaptur na głowie chował przystojną
twarz, która uniosła się, gdy mnie zauważył. A może poczuł, bo wciąż dzieliło nas kilkanaście
stóp, a on wpatrywał się w pomost. Zadrżałam, gdy dostrzegłam jego nabiegnięte krwią oczy i
poszarzałą cerę, która nie pasowała do niego. Podniósł się momentalnie i zrobił niepewny krok
ku mnie, ale było to tak cholernie niezgrabne, że miałam ochotę jednocześnie śmiać się i płakać.
Co się z nami stało?
— Wysłałeś listy do mojego ojca — wychrypiałam, zanim zdążył się odezwać.
Nie spodziewał się takiego powitania, mogłam to dostrzec w chwilowym zmarszczeniu
brwi. Zapewne był gotowy na wyzwiska, płacz i krzyki. Nie dostanie tego. Nie tak chciałam to
rozwiązać.
— Tak — potaknął słabo. — Zasługiwałaś na to. Na zamknięcie pewnego rozdziału.
— Ty też na to zasługujesz — powiedziałam. — Nie w sposób, w jaki dowiedziałeś się
tego dzięki mojej matce. Przepra…
— Przestań — przerwał mi. — Nie rób tego. Nie zasługuję na żadne przeprosiny. To, co
wczoraj zrobiłem… — Pokręcił głową. — Nie potrafię wyrazić, jak bardzo jest mi wstyd za to,
co powiedziałem. Jesteś najlepszym, co mnie w życiu spotkało…
— Więc dlaczego pojechałeś do niej?
Isaac zacisnął usta, ale gdy próbował się do mnie zbliżyć, uniosłam ramiona w geście
sprzeciwu. Zlekceważyłam urazę jaśniejącą w jego oczach. Nie chciałam, żeby jego bliskość
przysłoniła mój osąd. Nawet patrzenie na niego sprawiało, że chciałam wpaść w jego objęcia
i zwyczajnie zapomnieć o tym, co się stało. A nie mogłam. Nie, jeśli mieliśmy żyć bez żalu w
sercach.
— Przysięgam, że nic się między nami nie wydarzyło — odparł gorączkowo. — To był
zwykły przypadek. Poszedłem do baru, do którego potem przyszła ze znajomymi. Tam
przesiedziałem większość dnia. Nasze spotkanie było zupełnie przypadkowe. Upiłem się przy
barmanie, który nie chciał mi więcej polać, a Mia świadoma, że nie mam dwudziestu jeden lat,
uratowała mnie przed komisariatem. Potem siedziała ze mną, aż wytrzeźwiałem na tyle, by móc
wsiąść do samochodu bez zarzygania go. Nic więcej. Nigdy bym cię nie zdradził. Jesteś moim
kawałkiem przyszłości, moją jedyną.
Objęłam się szczelnie ramionami, gdy wiatr szarpał moje włosy.
— Wierzę ci — szepnęłam zgodnie z prawdą. — Ale to nie zmienia faktu, że zraniłeś
mnie na więcej sposobów, niż mogłabym zliczyć. Nie chodzi już o twoje zniknięcie czy Mię.
Kocham cię, tego uczucia nie da się ot tak wymazać, ale powiedziałeś naprawdę straszne rzeczy,
Isaac…
— Leah…
— Daj mi skończyć — przerwałam mu. — Przykro mi, że w tak brutalny sposób musiałeś
dowiedzieć się o działaniach mojej matki. O tym, co zrobiła twoja. Jest mi równie smutno, że nie
mogłam uchronić cię przed tym wszystkim. Że wcześniej nie wzięłam sobie gróźb matki do serca
i nie zostawiłam cię w spokoju. Może wtedy twoja rodzina byłaby kompletna. Ale najbardziej
żałuję tego, że twoja matka zrezygnowała z możliwości poznania mężczyzny, którym się stałeś.
Tego, dla którego straciłam głowę. Tego, którego pokochałam tak mocno, że bardziej zranił mnie
fakt, że mogę być powodem jego cierpienia, niż jego pijackie zarzuty.
— Tak bardzo cię przepraszam, Piece — wyszeptał, a łzy zalśniły w jego oczach. — Jest
mi tak cholernie przykro. Nigdy, nawet przez sekundę nie sądź, że w moich słowach kryła się
prawda. To był pijacki bełkot. Byłem tak zaślepiony własnym bólem, że wyładowałem się na
tobie. Wiadomość o matce po prostu mnie przerosła, ale nie miałem prawa obwiniać cię za coś,
do czego przyczyniła się twoja matka. Nawet pod wpływem alkoholu.
Uśmiechnęłam się smutno, gdy serce waliło mi jak młot niegotowe na pytanie, które
miało paść. To, które miało potwierdzić to, co już wiedziałam. Isaac Cloney potrafił kilkoma
słowami spowodować, że roztapiałam się do stanu emocjonalnej kałuży. Sprawiał, że
zapominałam o wszystkich słowach matki — o swoich rzekomych niedostatkach. Ale nie
mogłam zapomnieć sposobu, w jaki rozerwał mnie od środka. Zaledwie za pomocą jednego
zdania. Nie wiedziałam, co było gorsze — to, że mnie zniszczył, czy uczucie zawodu, bo
myślałam, że on jeden nigdy tego nie zrobi.
— Czy bycie w pobliżu mnie boli?
 Uchylił usta. Zamknął. Zawahał się.
Tylko tyle potrzebowałam. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, o co pytałam. Mogłam
mu wybaczyć ten cały pijacki wywód — tak naprawdę już to zrobiłam — ale nie mogłam o tym
zapomnieć, jeśli krył w sobie choćby krztę prawdziwej urazy. Nie, jeśli miałam być powodem
jego bólu.
— Boli — odpowiedziałam za niego z gardłem ściśniętym z emocji. — W jakimś stopniu
boli, a ja nie chcę przyczyniać się do tego bólu. Nie chcę, żebyś codziennie patrzył w oczy osoby
tak podobnej do kobiety odpowiedzialnej za twoje zmory. Nie chcę zastanawiać się, czy patrząc
na mnie, widzisz to, co ci odebrano. Nie tego dla nas chcę. Dla ciebie.
— Nie rób tego, Leah.
Stłumiłam łkanie próbujące wydostać się z mojej krtani. Jeszcze nie teraz. Jeszcze nie
mogłam się załamać. Właśnie to powtarzałam sobie w głowie jak mantrę. Odrętwiała naszym
cierpieniem pozwoliłam mu się zbliżyć i chwycić mnie w ramiona. Pozwoliłam mu pocałować
się do utraty tchu, wtłoczyć we mnie tę miłość. Mimo świadomości, że odejście od niego będzie
przez to jeszcze trudniejsze. Objęłam dłońmi jego policzki, podczas gdy on powtarzał mi, jak
bardzo mnie kocha. Pozwoliłam, żeby ta miłość mnie otoczyła jak ciepły koc, bo tylko ona mogła
pomóc mi podjąć tę decyzję.
— Kocham cię na tyle mocno, by pozwolić ci odejść, Isaac.
Miłość nie zawsze była jednoznaczna z walką o uczucie. Czasami miłość oznaczała
puszczenie ukochanej osoby wolno.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 58.

Najsmutniejsze zakończenie relacji to takie, gdy opuszcza się ukochaną osobę, mimo że
nadal się ją kocha. Pozwolenie, by odeszła, to mimowolne rozdzieranie własnej duszy, bo w
ostatecznym rozrachunku miłość nie wystarczała. Nie była zdolna do pokonania pewnych granic
— nie była niezwyciężona. Tylko romantyczni głupcy wierzyli, że było inaczej. Czasami po
prostu trzeba pozwolić odejść drugiej osobie, by nie zniszczyć piękna. By nie przekształcić
uczucia w coś szkaradnego. Niektóre demony były nie do zwalczenia. Puszczenie wolno kogoś,
kogo się kochało, mogło oznaczać ratunek w imię miłości.
By wkroczyć do mieszkania pogrążonego w półmroku, musiałam podjąć nie lada wysiłek,
bo moje ciało pragnęło jedynie zwinąć się w kłębek i poddać rwącemu bólowi złamanego serca.
Byłam na tyle silna, by odejść od Isaaca bez oglądania się za siebie, ale teraz czułam jedynie
zmęczenie. Wyczerpanie. Automatycznie zrzuciłam mokasyny, odłożyłam klucze do samochodu
i minęłam kontuar kuchenny. Ociężale, z wysiłkiem. Potem dostrzegłam Leo siedzącego na
kanapie przed telewizorem, który rzucał słabą poświatę w salonie. Popatrzyłam na brata i w
jednej sekundzie tama puściła. To, co dusiłam w sobie przez całą drogę do domu, wylało się ze
mnie w histerycznym szlochu.
— Leah? — zapytał zdezorientowany Leo, podnosząc się z sofy. — Hej, ty płaczesz?
Moje ramiona zaczęły się trząść, gdy przycisnęłam przeguby rąk do ust w bezskutecznej
próbie powstrzymania rozdzierającego płaczu, który odbierał mi oddech. Objęłam się rękami,
nim otoczył mnie uścisk brata, i poddałam się. Nogi odmówiły mi posłuszeństwa, gdy moje ciało
trzęsło się w konwulsjach. Osunęłam się na podłogę podtrzymywana siłą Leo, który po chwili
posadził mnie na swoich kolanach jak małą dziewczynkę.
— Zerwałam z Isaakiem — wychrypiałam, a usłyszenie tego było jak cios w żołądek.
Zwinęłam się w kłębek, przyciskając mokre policzki do piersi brata, który nie dopytywał. Po
prostu mnie trzymał. — Proszę, spraw, żeby to tak bardzo nie bolało.
— Nie mogę, maleńka — szepnął, całując czubek mojej głowy. — Chciałbym, ale nie
potrafię.
Ludzie mówili, że prawdziwa miłość odbiera dech, ale wierzyłam, że było odwrotnie.
Isaac wtłaczał we mnie powietrze — pokazywał mi, jak oddychać, gdy sama nie potrafiłam.
Uzdrawiał mnie. Niczego mi nie zabierał. Przypominał mi, jak wracać do życia, gdy sama
zapominałam. A teraz? Teraz nie miałam nikogo, kto złapałby mnie, jeśli zacznę upadać.

Każdy kolejny dzień upływający od zerwania bolał. Nie mogłam malować. Nie mogłam
spać. Nie mogłam wstać z łóżka. Nie mogłam jeść. Za każdym razem, gdy chciałam podnieść się
i ruszyć do przodu, wszystko we mnie uderzało. Bolało mnie rozmawianie, kochanie, bycie. Tak
naprawdę nie żyłam. To była próba przetrwania — egzystowanie. Byłam emocjonalnie
wypalona, tak że nawet sen, w który zapadałam z wyczerpania, nie pomagał. Budziłam się
zmęczona, obolała i to nie chciało odejść. Walczyłam z chęcią sięgnięcia po tabletki nasenne.
Toczyłam walkę z własnym sercem, które pragnęło pobiec do Isaaca i nigdy go nie opuszczać.
To była ciągła wojna z samą sobą. Widziałam zmartwienie na twarzy Leo, które stopniowo
przechodziło w udręczenie — chciał mi pomóc, ale nie potrafił. Nikt nie potrafił. To był proces
rekonwalescencji. Po złych chwilach prędzej czy później nadejdą lepsze — tym się pocieszałam.
Potrzeba było na to czasu.
Przynajmniej tak sobie wmawiałam, bo byłam przerażona myślą, że te rozdarte kawałki
wewnątrz mnie już nigdy się nie scalą. Chyba sama się o to prosiłam. Straciłam nie tylko miłość
życia, ale i najlepszego przyjaciela. Złamałam nasze serca, ale czułam, że nie mogłam postąpić
inaczej.
Leżałam skulona na łóżku z nosem zakopanym w koszulce Isaaca, a melancholijne
piosenki o nieszczęśliwej miłości i zerwaniach zagłuszały dźwięki szarej rzeczywistości. Z
poduszką przyciśniętą do piersi wsłuchiwałam się w słowa wyśpiewywane delikatnym głosem,
mimowolnie je nucąc.
I don’t know if you mean everything to me
And I wonder, can I give you what you need?
Don’t want to find I’ve lost it all
Too scared to have no one to call
So can we just pretend
That we’re not falling into the deep end?
You’ve gone quiet, you don’t call
And nothing’s funny anymore
And I’ll keep trying to help you heal
I saw you crying and dry your tears
Melodia ucichła gwałtownie. Zmarszczyłam brwi, przewróciłam się z niechęcią ku
głośnikowi stojącemu na komodzie, próbując zrozumieć, co się stało. Przyczyną nie była awaria
sprzętu, tylko wytatuowana blondynka stojąca przy nim z marsową miną.
— Pięć dni, dziewczyno — odezwała się Hope. — Leżysz w łóżku od pięciu dni, podczas
których Leo nabawił się wrzodów ze zmartwienia. Powiedziałam mu, że dam ci tydzień na
opłakiwanie, ale walić to.
W postrzępionych szortach, krótkiej koszulce z logo The Rolling Stones i butach
motocyklowych przypominała dziewczynę bikera. Pierwszą myślą, jaka mnie naszła, było to, że
tym stylem idealnie dopasowałaby się do Isaaca. Wtedy zachciało mi się płakać. Znów.
— Daj mi spokój — westchnęłam.
— Włóż w te słowa więcej przekonania — mruknęła zaczepnie. — Takie coś z pewnością
mnie nie przegoni.
— No pewnie — burknęłam. — Do przegonienia diabła potrzeba co najmniej kilku
przekleństw i wody święconej.
Hope zaśmiała się pod nosem.
— Oto ona — powiedziała. — Już się bałam, że całkowicie przepadłaś.
Parsknęłam ledwie rozbawiona, ale to, co zaczęło się śmiechem, przemieniło się w
mimowolne łkanie. Byłam cholernie żałosna, ale nie potrafiłam stłumić łez. Hope zacisnęła usta,
a brawura zniknęła z jej twarzy. Z westchnieniem przysiadła na materacu tuż obok mnie i zrobiła
coś, czego bym się po niej nie spodziewała. Chwyciła mnie mocno za dłoń. W geście, który
wyrażał więcej niż wszelkie pocieszenia — przekazywał siłę, zrozumienie i wsparcie.
— Nikt nie wie, jak bardzo płakałam w tamte dni — szepnęła. — Za sprawą Asy
cierpiałam podwójnie. Nasze rozstanie wynikło z nieporozumienia, z próby ochronienia mnie, ale
słowa, które padły, nie mogły zostać zapomniane. Nie potrafiłam na niego spojrzeć bez ich echa.
Dlatego nawet gdy wyjaśniliśmy sobie wszystko, nie wpuściłam go ponownie do swojego życia.
Naprawdę chciałam, ale nie potrafiłam. Aż po ponadmiesięcznej przerwie dotarło do mnie, że
przy nim wszystko było lepsze. Ja stawałam się lepsza. Czasami ludzie, którzy nas najbardziej
zranili, są naszym antidotum.
 — A co, jeśli w tej historii nie ma antidotum? — zapytałam cicho. — Co w przypadku,
gdy patrzenie na mnie już zawsze będzie wywoływało w nim ból?
— Zawsze nie jest odpowiedzią na żadne pytanie — odparła. — Zastanów się, czy on jest
twoją bratnią duszą. Czy jest ci przeznaczony? Przyszłość się zmienia. Ludzie się zmieniają.
Perspektywa wraz z nimi. Czasami dystans staje się powodem, by kochać mocniej. Jeśli ludzie są
sobie przeznaczeni, odnajdą się. Nie musi być to teraz, za miesiąc czy za rok. W odpowiednim
momencie, prędzej czy później, będą razem.
— Isaac ratował mnie przed upadkiem jeszcze na długo przed złożeniem naszej obietnicy
— wyszeptałam. — Nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Mimo że nie było go przy mnie, stał
się moim powodem, by oddychać. Pokazał mi, czym jest bezwarunkowa miłość. Przekonywał
mnie, że jestem wystarczająca. Sprawiał, że głos w mojej głowie mówiący, że do niczego się nie
nadaję, znikał. Z nim widziałam swoją przyszłość taką, w której miałam domek z białym płotem i
psa. Jeśli to definicja bratniej duszy… — przerwałam na moment — …to myślę, że jest moją.
Hope ścisnęła mi dłoń.
— Pozostaje wam żyć osobno, póki nie nadejdzie wasze prędzej czy później —
powiedziała.
W uchylonych drzwiach stanął Leo, którego smutny uśmiech wskazywał, że słyszał naszą
rozmowę. Blondynka, zauważywszy poruszenie przy wejściu do pokoju, przeniosła ciepłe
spojrzenie na niego.
— Sądziłem, że widziałem już twoje wszystkie oblicza, ale, cholera, wciąż potrafisz mnie
zaskoczyć — mruknął. — W środku jesteś miękka jak ciągnący się cukierek.
Dziewczyna zmrużyła powieki z udawaną powagą.
— Nie mów o tym nikomu, Preston — odparła. — Mam reputację do utrzymania.
Jej ton był kpiący. W ciągu pół roku znajomości mogłam się przekonać, że Hope była
twardą babką. Niezlęknioną, wręcz niezłomną. Nie bała się wyzwań ani przeciwności losu.
Samym spojrzeniem i postawą potrafiła odstraszyć od siebie ludzi. Tylko że pod beznamiętną
maską kryła w sobie pokłady ciepła, współczucia i lojalności.
— Nie wątpię, wielka, zła Ciredman — zgodził się. — Twój sekret jest u mnie
bezpieczny.
Wycofał się z pokoju z psotnym mrugnięciem, po którym nastąpiła między nami cisza.
Sądziłam, że to milczenie będzie oznaczać wyjście Hope. Jednak nie mogłam się bardziej mylić.
— Zbieraj się — powiedziała niespodziewanie. Klepnęła się po kolanie, wstała i
jednocześnie zerwała ze mnie kołdrę. — Zabieram cię na wycieczkę.
Skrzywiłam się ze swojego miejsca na miękkim materacu, na którym było mi wygodnie.
Liczba dni, które na nim spędziłam, wskazywała jak bardzo.
— Nie zrozum mnie źle, ale nasza rozmowa magicznie nie sprawiła, że wszystko stało się
łatwiejsze i nagle zacznę żyć pełnią życia — mruknęłam.
— W twoim przypadku pełnią życia możemy nazwać prysznic — rzuciła ironicznie
nieprzejęta moim płaczliwym nastrojem. To była Hope, którą znałam. — Śmierdzi tu jak w
jaskini trolla, a ty nie odbiegasz od niego zapachem. Więc zwlecz tyłek z łóżka i umyj się, zanim
zaczną mi łzawić oczy.
Westchnęłam przeciągle niegotowa na walkę — byłam zbyt wyczerpana, żeby kłócić się z
wcielonym diabłem. Dlatego po kilku jękach wstałam. Świat zawirował i zobaczyłam mroczki
przed oczami. Blondynka, jakby wyczuwając mój stan, podtrzymała mnie, póki nie stanęłam
pewnie. Gdy obraz wrócił do normalności, mozolnymi kroczkami ruszyłam w stronę łazienki.
— Wstałaś. — Leo gotujący w kuchni zdębiał na mój widok. Dosłownie. Przerwał
krojenie warzyw, a trzymany przez niego nóż zawisł w połowie drogi do papryki.
 Posłałam mu kwaśny uśmiech, zamykając się w szczelnym uścisku własnych ramion.
— Wybieramy się na małą wycieczkę — zakomunikowała mu Hope podążająca za mną.
— Ma na myśli to, że ona zmierza na wycieczkę, a ja robię za zakładnika —
wytłumaczyłam kpiąco, na co blondynka przewróciła oczami.
W ciągu dziesięciu minut czułam się prawie jak nowo narodzona. Prawie. Zewnętrzna
świeżość nie oznaczała, że mi się poprawiło. Ale moje przetłuszczone, matowe i odkształcone od
leżenia włosy nabrały blasku. Koszulka Isaaca została zamieniona na przewiewny kombinezon.
Bez zapachu, który bezustannie mi o nim przypominał, funkcjonowanie powinno być łatwiejsze.
Ale nie było. Wciąż czułam się chora.
Całą drogę w samochodzie przesiedziałam wpatrzona w okno, niczego nie widząc.
Doceniałam brak prób konwersacji ze strony Ciredman — nie potrzebowałam bezsensownych
rozmów dla zabicia ciszy. W komfortowej atmosferze zwolniła tuż przed znajomym
apartamentem. Tym, z którego zrezygnowałam z Leo z powodu astronomicznej kwoty najmu i
niuansu w postaci sąsiadów. Wyprostowałam się na siedzeniu autentycznie zaintrygowana i
spojrzałam pytająco na dziewczynę, która w zamian posłała mi krzywy uśmieszek.
W milczeniu przeszłyśmy przez eleganckie lobby, gdzie powitał nas portier, co było
chyba szczytem ekstrawagancji. Osoby noszące epolety, których zadaniem było sprawowanie
pieczy nad budynkiem, kojarzyły mi się jedynie z wielkimi hotelami. Jazda windą prawie
wywróciła mój pusty żołądek na drugą stronę, ale nie mogłam narzekać, bo widok roztaczający
się z mieszkania był tego wart.
— Witaj w moim nowym domu — powiedziała Hope, zatrzaskując za nami drzwi.
Powitała nas pustka. Przestrzeń oświetlało słońce, wszędzie widziałam oślepiające
promienie. Nogi same poprowadziły mnie w kierunku okien robiących za ściany połowy
apartamentu, z których rozciągał się magiczny widok na miasto. Byłyśmy na tyle wysoko, że
z odpowiedniego punktu można było dostrzec ocean ciągnący się po horyzont. Kwota za
mieszkanie tutaj była adekwatna do oferowanych warunków. Nie mogłam narzekać na własne
lokum, ale nie umywało się ono do tego.
— Nie szukasz współlokatorki? — zażartowałam. — Jestem gotowa porzucić własnego
brata dla takich widoków.
— Cóż, tak jakby mam już jednego — mruknęła.
— Chciałabym powiedzieć, że jestem zdziwiona, ale skłamałabym — odparłam,
oderwawszy wzrok od okna. — Pamiętam moment, kiedy zobaczyłam was razem. Mimo że nie
byłam gotowa na związek, powiedziałam sobie, że w przyszłości chcę znaleźć kogoś, kto będzie
patrzył na mnie tak, jak Asa na ciebie.
Spojrzenie Hope wyrażało to, czego żadna z nas nie odważyłaby się powiedzieć głośno
— znalazłam taką osobę. Nastrój momentalnie opadł. W jednej sekundzie ponownie poczułam
pełnię bólu. Uciekłam wzrokiem w dal, w rozpościerające się przede mną tereny Los Angeles.
Obawiałam się, że znalezienie zrozumienia w oczach Hope sprawi, że znów się rozkleję, dlatego
twardo skupiałam się na otaczających mnie widokach. Odgłos chlupotania zwrócił jednak moją
uwagę, jeszcze zanim odezwała się blondynka.
— Nie znam lekarstwa na złamane serce, ale wiem, że whisky jest dobra na każdą okazję.
Z zaciśniętymi wargami, które bez zaciskania ich niebezpiecznie drżały, przyjęłam
butelkę. Westchnęłam ciężko. Bez zbędnego myślenia pociągnęłam łyk alkoholu. Palenie
przełyku o mało nie wycisnęło ze mnie łez, ale tylko lekko się skrzywiłam. Mogłam to znieść.
Moje serce bolało dużo bardziej, niż paliło to cholerstwo.
— Gdy pierwszy raz cię zobaczyłam, po prostu wiedziałam, że wpasujesz się w grupę. —
Hope odezwała się niespodziewanie po kilku łykach przełkniętych w milczeniu. —
Przeczuwałam też, że któryś z tych facetów stanie się twoim najgorszym koszmarem. Że któryś z
nich będzie gorszy od pozostałych, bo właśnie to przyciąga do siebie takich ludzi jak my.
Domyślałam się, że któryś z nich stanie się dla ciebie ważny i ten chaos idący z nim cię zniszczy.
Czułam to w kościach, ale w tamtym momencie nie zdawałam sobie sprawy, że tym kimś będzie
Isaac. Powinnam była cię ostrzec. Żałuję, że tego nie zrobiłam, Preston.
— Niewiele by to zmieniło, wiesz o tym?
Nie chciałam roztrząsać tego, że najwyraźniej od samego początku miała rację. Bo miłość
do Isaaca Cloneya ostatecznie rozerwała mnie na strzępy.
— Wiem, ale mimo wszystko. — Wzruszyła ramionami.
— Nigdy nie podziękowałam ci za pomoc Isaacowi — odezwałam się, co skupiło na mnie
jej baczne, ale pytające spojrzenie. — Z narkotykami. Powiedział mi o całym tym bagnie. Nie
wiem, dlaczego zdecydowałaś się na tak ryzykowne posunięcie, ale dziękuję, że byłaś tu dla
niego, gdy sama nie mogłam.
— Cholera, Isaac złamał ci serce, a ty i tak dziękujesz mi za uratowanie jego tyłka —
wymamrotała, kręcąc głową. — Niech ten gość weźmie się w garść, bo naprawdę jesteś
najlepszym, co go w życiu spotkało…
— To, co powiedziałaś, było urzekające — prychnęłam. — Gdyby wykreślić stamtąd
gadkę o tyłku.
Hope zaśmiała się pod nosem, oparłszy ramię o szybę, ale w jednej sekundzie
spoważniała.
— Po śmierci mamy wpadłam w naprawdę głęboką żałobę, z której nie umiałam się
wyleczyć latami — przyznała równie obojętnie, co niespodziewanie. — Szukałam pocieszenia,
ramienia do wypłakania i wsparcia, nie znalazłam niczego. Jedynie samotność. Więc z czasem to,
co było dziecięcym smutkiem, zmieniło się w gniew i żal, w desperacką próbę zdobycia uwagi.
Poznałam pewnego dilera. Raczej łatwo domyślić się, co było później. To nie była miłość z
romansideł, ale dostałam od niego to, czego chciałam. Uwagę. A w gratisie narkotyki. Ćpałam
przez wiele tygodni, aż… przedawkowałam.
Kolana zmiękły mi pod wpływem jej wyznania.
— Nigdy o tym nikomu nie mówiłam, ale po wyjściu z odwyku, dosłownie po
przekroczeniu progu ośrodka, zaczęłam biec — kontynuowała. — Byłam tak cholernie słaba, ale
biegłam, jakby ścigały mnie ogary piekielne. Przez dziesiątki przecznic, aż po tym wysiłku
opróżniłam praktycznie pusty żołądek… Nie zrezygnowałam z tego po dzisiejszy dzień. Biegam
do utraty tchu, ponieważ boję się, że jeśli przestanę, to znów do tego wrócę. Uzależnienie to
choroba, która nie znika ot tak. Ona pozostaje z tobą na zawsze, nawet po leczeniu. Przy Asie
mój lęk zmalał do nie więcej niż miotającej się iskry, ale ta obawa zawsze czai się w ciemnych
zakamarkach mojego umysłu. Dlatego im pomogłam. Uratowanie go, ich, było najmniej
samolubną rzeczą, jaką zrobiłam w życiu, i nie żałuję tego, bo podświadomie pragnęłam, żeby te
kilka lat temu i mnie ktoś ocalił.
Zacisnęłam usta, które zadrżały niebezpiecznie. Tym razem nie z powodu tego, co
straciłam. Tylko dla Hope. Dla tej wyniosłej dziewczyny, która przeszła przez prawdziwe piekło
i wciąż stała wyprostowana. Nie zdecydowałam się na żadne słowo, na żadne pocieszenie,
ponieważ jej twarde spojrzenie wyraźnie pokazywało, że mogłam darować sobie jakiekolwiek
komentarze. Może właśnie dlatego po kilku minutach milczenia zwyczajnie zmieniłam temat.
— Wiesz, że mieszkają tu bracia White?
— Co ty nie powiesz? — mruknęła Hope, posyłając mi uśmiech. Byłam prawie pewna, że
czaiła się w nim wdzięczność. Nie chciała mojego współczucia. — Dowiedziałam się o tym tuż
po podpisaniu umowy. Dzięki twojemu poleceniu mam sąsiadów szatanów.
 — Lepsi tacy w fantastycznym apartamencie niż obcy w klitce akademika — mruknęłam,
co wyraźnie zainteresowało dziewczynę.
— Czy mówisz, że…
Moje postanowienie wiązało się z tym, że wzięłam sobie słowa Hope do serca. Czasami
dystans staje się powodem, by kochać mocniej. Każde kolejne pożegnanie pozwalało nam
nauczyć się czegoś o sobie. Pozostała mi jedynie wiara, że w przyszłości Isaac nauczy się patrzeć
na mnie bez poczucia żalu.
— Wyjeżdżam z Los Angeles.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 59.

Isaac

Jej obecność w moim życiu bolała równie mocno jak jej brak — nie mogłem wygrać. To
było chore. Oprócz rozdzierającego cierpienia tkwiła we mnie pogarda do samego siebie, bo nie
potrafiłem pozbyć się nieuzasadnionej urazy do dziewczyny, którą kochałem nad życie.
Nienawidziłem siebie każdej godziny, każdego dnia, odkąd odeszła.
Melodia wypływała spod moich palców, pięła się ku kościom i mięśniom, rozchodziła się
przez ciało ku sercu i duszy. Słowa ulatywały w pustej przestrzeni. Mój głos ochrypł od
wypalonych papierosów popitych wódką.
Everybody needs inspiration
Everybody needs a song
A beautiful melody
When the night’s so long
‘Cause there is no guarantee
That this life is easy
Yeah, when my world is falling apart
When there’s no light to break up the dark
That’s when I, I
I look at you
Tkwiłem w transie wywołanym słowami piosenki z zaciśniętymi powiekami, które
powstrzymywały łzy, i ciałem kołyszącym się pod wpływem gwałtownych uderzeń w klawisze
fortepianu. Utknąłem w ekstazie muzyki. W pięknie, które było zdolne przywrócić szczęśliwe
momenty. Na krótką chwilę, na kilka uderzeń serca. Jedna nuta oszukiwała złamaną duszę,
pokazując jej to, co chciała zobaczyć. Znalazłem się w kalejdoskopie wspomnień — w miejscu,
gdzie Isaac i Leah byli razem.
When I look at you, I see forgiveness
I see the truth
You love me for who I am
Like the stars hold the moon
Right there where they belong
And I know I’m not alone
Wraz z zakończeniem utworu oddech uszedł ze mnie w nierównych sapnięciach. Strużka
potu wyznaczała ścieżkę przez mój kręgosłup, a wilgotne włosy opadły mi na czoło, gdy
zawisłem nad instrumentem z nisko opuszczoną głową. Muzyka leczyła to, czego nie potrafiła
medycyna, ale złamanego serca nie mogła skleić żadna melodia.
— Jeśli tak wyglądałem podczas zerwania, to mogę powiedzieć, że to cholernie dołujący
widok. — Usłyszałem ironiczny głos Asy.
Podniosłem na niego przekrwione oczy, na co potrząsnął głową.
— Zmieniam zdanie, to kurewsko dołujący widok.
Nie spodziewałem się go, zważywszy, że olewałem wszelkie próby kontaktu ze mną. Jego
pojawienie się było odstępstwem od sześciodniowej rutyny, w którą popadłem podczas
nieobecności ojca pracującego poza miastem dokładnie od tamtego dnia. Jego niespodziewany
wyjazd ułatwił mi użalanie się nad sobą, a raczej picie na umór, póki klawisze fortepianu nie
stawały się jedynie niewyraźną plamą.
 — Pieprz się, Asa — warknąłem z mocno zaciśniętą szczęką.
— Tylko na tyle cię stać? — wyśmiał mnie. — Siedziałeś cicho przez tyle czasu i dopiero
od swojej dziewczyny dowiedziałem się o twoim zerwaniu. Wiesz, jak się wtedy poczułem?
— Powiedz „zraniony”, to zaśmieję się pierwszy raz od sześciu dni — mruknąłem
chłodno, na co prychnął.
Opierał się o ścianę z kpiącym uśmieszkiem, który był symbolem jego brawury.
— Dramatyzowanie to broszka kobiet, tak że nie przesadzajmy. — Chrząknął, drapiąc się
w skroń. W tym geście dostrzegłem pierwszą oznakę niepewności. — Tak czy inaczej, jesteśmy
najlepszymi kumplami od dawien dawna. Chyba powinienem wiedzieć, kiedy wpadasz w dołek,
żebym mógł cię jakoś… no wiesz, dać ci duchowe wsparcie i te sprawy.
Nieporadność nie pasowała do wizerunku niebezpiecznego faceta, jaki Asa pokazywał
całemu światu. Tego, którego sam znałem aż za dobrze. Teraz zachowywał się jak nastolatek
pierwszy raz przyłapany na oglądaniu pornosów. Wahaniu w jego głosie towarzyszyło jąkanie
się. Byliśmy diabolicznym duetem, ale z nas dwóch to ja byłem tym, który lepiej radził sobie z
emocjonalnymi gadkami. Asa podchodził do takich problemów z ironią — za maską obojętności
skrywał nieumiejętność radzenia sobie z uczuciami.
— Jesteś gówniany w pogadankach mających podnieść na duchu — parsknąłem. —
Czegoś tak żałosnego nie słyszałem od czasów, gdy byliśmy smarkaczami myślącymi, że nisko
opuszczone spodnie zrobią z nas prawdziwych facetów.
Asa roześmiał się oparty o ścianę, od której odbił się z kocią — a raczej bokserską —
gracją. Nie zaprzeczał, bo nie było czemu. Obaj znaliśmy prawdę. Z westchnieniem usiadł na
podłokietniku fotela, bo siedzisko było zajęte przez co najmniej pięć pustych butelek po wódce.
Patrzył na ten obraz nędzy i rozpaczy z zaciśniętymi ustami. Jego chwilowe rozbawienie
zmieniło się w niespotykaną u niego powagę.
— Co się z tobą dzieje, Isaac?
— Co ma się dziać? — rzuciłem sucho. — Próbuję poradzić sobie z dołkiem, w który,
przypominam, również wpadłeś tuż po zerwaniu z Hope.
Milczał przez dłuższą chwilę, by następnie kilkakrotnie otworzyć i zamknąć usta, jakby
niepewny, od czego zacząć.
— Tyle że ja to ja — powiedział. — Nazywano nas partnerami w zbrodni. Tam, gdzie
Asa, musiał być Isaac. Tam, gdzie Isaac, musiał być Asa. Ale obaj wiemy, że to drugie to bujda.
Ty trzymałeś gardę za nas obu. Pojawiałeś się tam, gdzie byłem, bo trzymały się mnie kłopoty.
Osłaniałeś moje plecy, żebym w gniewie nie wpadł w większe szambo. Prowadziłeś mnie przez
te uczuciowe dramaty, z którymi sobie nie radziłem. Choć uważasz, że zawaliłeś na całej linii, bo
wplątałeś się w narkotykowy biznes, sam dostrzegam jedynie twoją zapalczywą próbę
wydostania nas z niego z czystą kartą. Sądzisz, że moja pomoc poprzez walki to za dużo, ale ja
pamiętam chłopca, który specjalnie starał się przedłużyć nasze pobyty poza domem, bym nie
wracał do toksycznego ojca. Pamiętam każdą próbę przekonania mnie do zgłoszenia przemocy.
To, jak opiekowałeś się Rey, gdy sprawdzałem, co się dzieje w domu. Niezależnie od problemu
zachowywałeś czysty umysł i trzymałeś się w pionie nie dla siebie, ale dla przyjaciół, więc to…
— wskazał na opróżnione butelki — …jest dla mnie czymś nowym. Nie potępiam próby
poradzenia sobie z tym wszystkim, bo byłbym cholernym hipokrytą. Ale jesteś moim bratem i
naprawdę się martwię, więc po prostu ze mną pogadaj.
Miał rację. To załamanie nie było do mnie podobne. Nawet gdy matka nagle odeszła, nie
doprowadziło mnie to do takiego odrętwienia. Za gówniarskich czasów próbowałem brawurowo
poradzić sobie z realiami, które mnie dotknęły. Złymi wyborami wypełniałem dziurę w sercu
pozostawioną przez odrzucenie, ale robiłem coś. Oszukiwałem się, że nic nie boli — że będzie
lepiej. Teraz nie widziałem żadnych perspektyw. Jakby ktoś nagle odciął mi dopływ światła
wskazującego drogę ku przyszłości. Do jakiegokolwiek życia.
— Cofam to — wymamrotałem. — Masz gadane, gdy się postarasz.
Asa posłał mi gorzki uśmiech.
— Powiedz mi, gdzie chowa się facet, który przemawiał mi do rozumu jeszcze kilka
miesięcy temu. Ten, który kazał mi walczyć o ukochaną dziewczynę. Bo to, co widzę, to cień
człowieka, zupełnie nieprzypominający gościa, który przekonywał mnie, że pewnego dnia
pożałuję, że poddałem się bez walki.
— Ten facet zginął w sekundzie, gdy przez własną głupotę stracił miłość swojego życia
— mruknąłem.
Obserwował mnie z nienaturalnym spokojem, w którym dostrzegałem wpływ Hope.
Diabły, które zawsze mu towarzyszyły, zniknęły — nie widziałem ich w jego oczach. Ta
dziewczyna uratowała go przed samym sobą, przed autodestrukcją.
— Mnie to mówisz? — Westchnął. — Do dziś czuję wstręt do samego siebie na myśl o
tym, co powiedziałem Hope. Nie da się zrobić nic gorszego, niż ja zrobiłem tamtego dnia na
stołówce.
Pokręciłem głową, zaśmiałem się gorzko i zacząłem mówić. O wszystkim. Zaczynając od
odejścia mojej matki poprzez każdy moment, który przyczynił się do obecnej sytuacji. Ze
szczegółami opowiedziałem o podróży do Arizony, dzięki której Leah dowiedziała się o
socjopatii swojej matki. Aż dotarłem do podsłuchanej rozmowy, która zniszczyła wszystko. A
raczej zatruła nasz związek, bo to ja nas unicestwiłem.
— To popieprzone. — Asa odchrząknął. — Nawet jak na nas, a doświadczyliśmy wiele
syfu.
Byłem cholernie zagubiony. W jednej chwili straciłem fundament gniewu, na którym
opierałem całe życie. Zostałem wepchnięty w prawdę, której nie potrafiłem zrozumieć. Ona
okazała się gorsza niż lata domniemań — matka porzuciła mnie dla trzydziestu tysięcy dolarów.
Tyle byłem wart. Tyle była warta moja miłość. W głowie rysowałem mnóstwo scenariuszy, w
których przyczyniłem się do jej ucieczki. W tych scenariuszach kobieta znudzona
macierzyństwem odnajdowała lepszą perspektywę i odchodziła bez oglądania się za siebie.
Żyłem tamtą urazą. A teraz? Rzeczywistość była po stokroć gorsza. Próbowałem uciekać przed
demonami, zamiast się z nimi zderzyć, ponieważ to oznaczałoby spojrzenie im w oczy. A
obawiałem się tego, co zobaczę — bałem się słabości, która całkowicie mnie pokona.
Westchnąłem ciężko, siedząc okrakiem na pufie przy fortepianie.
— Nasze zerwanie jest inne — powiedziałem. — Ona dała mi odejść, bo bardziej
zabolała ją możliwość, że codziennie będzie przypominała mi o cierpieniu. Zadbała o mój
cholerny komfort. To pokazuje, jak bardzo na nią nie zasługuję. Jest tak bezinteresowną osobą,
że podjęła najbardziej łamiącą serce decyzję, byleby uchronić mnie przed jeszcze większym
zranieniem. Byle nie gromadzić między nami bólu, który mógłby przemienić naszą relację w coś
odpychającego. A ja? Wciąż walczę z pragnieniem pójścia do niej i skłamania jej w twarz,
byleby ponownie wziąć ją w ramiona. Zasługuje na więcej.
Słowo „odrażający” było zbyt łagodne, by opisać moją osobę. Brzydziłem się sobą, a
mimo to chciałem być na tyle samolubny, by spojrzeć Leah w oczy i odpowiedzieć „nie” na
pytanie, które nas rozdzieliło. Marzyłem, by dopuścić się kłamstwa wobec dziewczyny, która
zawsze pragnęła prawdy. Niezależnie od tego, jak bardzo była okrutna — wolała doznać
cierpienia, niż zostać okłamaną, by uchronić uczucia.
— Zasługuje, ale dostała ciebie — odparł Asa bez owijania w bawełnę. — Życie nie jest
sprawiedliwe. Może moja sytuacja jest inna, ale najwyraźniej łączy nas jedno. Obaj nie
zasługujemy na kobiety, które kochamy. Pozostaje nam jedynie próba zapewnienia im szczęścia.
Spieprzyłeś, ale musisz spróbować to naprawić. Nie ma miłości bez wybaczenia i wybaczenia
bez miłości.
Oparłem łokcie o kolana i potarłem policzki porośnięte zarostem, który powoli zaczynał
przypominać brodę.
— Brzmisz prawie jak poeta.
— To ostatnie przeczytałem w necie — mruknął z sarkastycznym uśmiechem.
Podniósł się leniwie ze swojego miejsca na fotelu, włożył ręce w kieszenie przetartych
jeansów i ruszył w kierunku drzwi. Jednak nim zniknął za rogiem i wyszedł na krótki korytarz,
zatrzymał się.
— Nie wiem, co tobą kieruje, Isaac — powiedział opanowanym tonem. — Ale nie
wmówisz mi, że ktoś, kto patrzy na Leah, jakby była wszystkim, co ma, widzi w niej przyczynę
swojego bólu. Nie wierzę w to, zbyt dobrze cię znam. Przekonaj mnie przy następnej wizycie
lepszą bujdą, a co najważniejsze, siebie, jeśli chcesz być frajerem porzucającym kobietę, z którą
mógłbyś się zestarzeć.
Z rwącym uczuciem w klatce piersiowej raz po raz odtwarzałem jego słowa.
Podświadomie znałem odpowiedź na jego pytanie.
Byłem zagubiony, ale przede wszystkim czułem się zniszczony przez ból, którego przez
lata nie dopuszczałem do siebie w pełni. Tu nie chodziło już tylko o to, jak i dlaczego zostałem
porzucony przez matkę. Z upływem czasu wewnątrz stałem się tak pokiereszowany, że nie
miałem pieprzonego pojęcia, jak odpowiedzieć — moje ciało, serce i umysł nie wiedziało — na
kolejne zderzenie z bólem. Dlatego teraz obawiałem się, że pewnego dnia zwyczajnie stracę siłę
do walki i zawiodę ją. Że złamię obietnicę i nie złapię jej, jeśli zacznie upadać. Przerażało mnie,
że ta słabość kiedyś przejmie nade mną kontrolę i mnie pokona, a niczego bardziej nie
pragnąłem, niż być silnym za nas oboje.
Jak mogłem być jej oddechem, gdy sam zaczynałem się dusić? Jak mogłem okazać jej
bezwarunkową miłość, gdy nie kochałem tego, kim byłem?

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 60.

Próba ruszenia do przodu, gdy jedyne, czego się pragnie, to zostać, łamie serce.
Szczególnie jeśli oznacza to pozostawienie za sobą człowieka, z którym wiązało się przyszłość
— tego, którego nazwisko chciało się przyjąć. Miłość była piękna, ale nie dało się jej
kontrolować. Można było ją kształtować, dbać, by dojrzewała, ale mimo to nie zyskiwało się nad
nią władzy. Nikt nie potrafił sterować miłością, a życie pisało własne scenariusze. Gdy zostawało
się ze złamanym sercem, można było tylko próbować przetrwać.
Siedziałam w samochodzie, nie mając ochoty wysiadać, mimo że znalazłam miejsce
parkingowe już dobre kilka minut temu. Nie potrafiłam się zmusić do ruchu. We wstecznym
lusterku mogłam dojrzeć szyld gabinetu terapeutycznego. Przyjechałam, by osobiście przekazać
Michaeli swoją decyzję. Wiedziałam, dlaczego opóźniałam swoją wizytę — zwyczajnie bałam
się wyjeżdżać. Niezależnie od tego, jak wiele ubrań i rzeczy spakowałam do walizek, wciąż
starałam się oszukać siebie, że to tylko zły sen. Przerwanie leczenia w Los Angeles odczuwałam
jako kropkę nad i, ostateczne potwierdzenie koszmaru.
— Nie ma odwrotu, Leah — powiedziałam sama do siebie.
Oparłam głowę o zagłówek, wplotłam palce we włosy i z głębokim wdechem
wyciągnęłam klucze ze stacyjki. Po tym, jak Hope zmusiła mnie, bym wróciła do świata żywych,
obwieściłam przy whisky swoją decyzję co do wyboru uczelni i teraz trzeba było ją wprowadzić
w życie. Jak najszybciej — by nie zmienić zdania, postanowiłam nie czekać z wyjazdem do
sierpnia. Następnego dnia usiadłam w salonie z bratem i przekazałam mu wieści, mało
zaskakujące, jak się okazało.
Okręcałam na palcu pierścionek, gdy czekałam, aż Leo opuści łazienkę. Mimo
postanowienia, że powiem mu jak najszybciej o swoim przyspieszonym wyjeździe na studia,
okazja, by z nim pogadać, nie pojawiła się od razu. Tuż przed południem szykował się na trening
futbolu z braćmi White, który z zakładanych dwóch godzin przeciągnął się praktycznie na cały
dzień. Po powrocie wkroczył do mieszkania nie tylko umorusany ziemią jak świniak, ale i
cuchnący potem. Dlatego niecierpliwie czekałam, aż skończy prysznic, nim ponownie coś
przeszkodzi nam w rozmowie. Wreszcie usłyszałam, jak przekręcił gałkę, i w progu drzwi
pojawiła się jego mokra czupryna. Ręcznikiem przewieszonym przez szyję pocierał głowę, a w
drugiej dłoni trzymał telefon komórkowy. Od razu ruszył w stronę swojego pokoju, ale zatrzymał
go mój głos.
— Masz chwilę? — zapytałam bez śmiałości. Chciałam mieć to za sobą, ale jednocześnie
obawiałam się tej rozmowy. Nie miałam pojęcia, jak zareaguje.
— To nie najlepszy moment, bo muszę ruszyć na ratunek Evanowi, któremu samochód
rozkraczył się na środku drogi…
Westchnęłam pod nosem, gdy odpisywał na SMS-a. Teraz albo nigdy. Nie mogłam tego
dłużej przeciągać, musiałam zacząć się pakować. A rozpoczęcie rozmowy o wyjeździe po
znalezieniu przez niego walizek było nie na miejscu.
— Leo, wyjeżdżam z Los Angeles — powiedziałam ze ściśniętym sercem. Cholera, to
bolało.
Wypowiedzenie głośno tych słów zapewniło mi jego pełną uwagę. Podniósł wzrok znad
ekranu komórki, wlepiając we mnie brązowe oczy — nie było w nich szoku, raczej umiarkowany
spokój.
— Chciałam zostać — szepnęłam.
Pojęłam, że to miejsce dla mnie, gdy pewnego poranka stanęłam w kuchni, w której
odnalazłam Leo tańczącego przy kuchence w rytm latynoskich hitów. Czułam to, gdy
zaśmiewałam się do rozpuku w otoczeniu przyjaciół. I potem, kiedy wynurzyłam się na desce z fal
i pierwszym, co mnie przywitało, był szeroki uśmiech Isaaca.
— W pewnym momencie zrozumiałam, że tu jest moje miejsce. Znalazłam inne warianty
gotowa rozpocząć studia tutaj, ale teraz wszystko się zmieniło. Nie potrafię — dodałam.
Usiadł obok mnie na sofie z ciężkim westchnieniem, a świeży zapach męskiego żelu pod
prysznic unosił się dookoła niego. Aromat wanilii był tą szczególną wonią, która kojarzyła mi się
z Leo i działała na mnie uspokajająco — przywodziła mi na myśl dom, tę dobrą część domu.
— Nie powiem, że jestem zdziwiony — odparł ze zdawkowym uśmiechem.
— Nie?
— Przeczuwałem to. — Wzruszył ramionami. — Powiedziałaś o swoich planach, ale w
trakcie ostatnich tygodni zacząłem wierzyć, że jesteś gotowa zostać. Widziałem to w twoich
oczach, nazwij to wariactwem lub więzią rodzeństwa, ale po prostu wiedziałem. Czułem też, że po
rozstaniu z Isaakiem tak to się potoczy.
Jego ton nie wyrażał wzburzenia, ale podświadomie obawiałam się, że będzie miał żal —
nie tylko do mnie, ale i do Isaaca. Nie zamierzałam zniszczyć ich przyjaźni. Zgarnęłam za uszy
opadające kosmyki i ostrożnie zerknęłam kątem oka na brata.
— Nie jesteś zły? — zapytałam. — Na mnie? Na niego?
Uniósł brwi, które częściowo zniknęły pod niewystylizowanymi włosami opadającymi mu
na czoło.
— Czemu miałbym być? — odpowiedział. — Może jestem trochę zdołowany, ale nie mam
prawa być zły. Ani na ciebie, ani na Isaaca. To wasze życie. Wiesz, że zawsze będziesz na
pierwszym miejscu, ale Isaac to mój przyjaciel, więc będę starał się go wspierać. W całym tym
bałaganie trzeba po prostu znaleźć balans.
— Jesteś naprawdę niezwykłym bratem — przyznałam, na co mrugnął porozumiewawczo.
— Też cię kocham, siostra.
Z głową pełną myśli zapukałam w drzwi, przez które przechodziłam wiele razy.
Niejednokrotnie załamana, z oczami pełnymi łez, ale zawsze wracałam — przynajmniej póki nie
wpadłam w emocjonalny dołek po zerwaniu — ponieważ rozmowa pomagała.
— Leah? — zapytała wyraźnie zaskoczona terapeutka. Nie byłam pewna, czy powodem
była moja nieobecność na sesji w ostatnim tygodniu, czy ta niespodziewana wizyta. — Proszę,
nie mów, że mamy dziś spotkanie. Ruth pewnie znów zapisała dwie osoby na jedną godzinę…
Weszłam jej w słowo, widząc zmieszanie na piegowatej twarzy.
— Nie mamy — powiedziałam szybko. — Chciałam zamienić z panią kilka zdań. Ruth
wpuściła mnie, bo obiecałam, że to zajmie dosłownie chwilkę.
Udało mi się szybko przekonać miłą recepcjonistkę, by zgodziła się na niezapowiedzianą
wizytę. Od razu przystała na moją prośbę, zważywszy, że terapeutka miała przerwę przed
przyjęciem kolejnego pacjenta. A może tak działał ten ośrodek? Sama Michaela powiedziała, że
w razie problemów mogę odzywać się do niej niezależnie od pory dnia.
— Ach, ulżyło mi — odparła, przepuszczając mnie w progu gabinetu. — Kilka razy
zdarzyło się, że omyłkowo na jedną godzinę miała przyjść dwójka pacjentów. Nie ma bardziej
krępującej sytuacji.
Uśmiechnęłam się słabo na jej tłumaczenia, gdy wskazała na kanapę stojącą przy ścianie.
Nie byłam pewna, czy usiąść — to miało być szybkie przekazanie wiadomości — ale ostatecznie
klapnęłam na miękki materac.
— Co cię do mnie sprowadza?
— Chciałam osobiście poinformować, że rezygnuję z leczenia, ponieważ przenoszę się do
Providence — wyrzuciłam z siebie, a jej brwi uniosły się nieznacznie.
— Och, tego się nie spodziewałam — powiedziała, przekrzywiając delikatnie głowę. —
Na ostatniej sesji byłaś gotowa zostać w LA. Mogę wiedzieć, co skłoniło cię do wyjazdu?
— To dłuższa historia, nie chcę zabierać pani przerwy — odparłam.
— Nonsens. — Machnęła dłonią. — Możemy potraktować tę rozmowę jako pożegnanie
albo powiedzenie sobie „do zobaczenia”.
Rozchyliłam usta, wypuściłam powoli powietrze i zaczęłam mówić. O ostatnim tygodniu,
który wydawał się żywcem wyjęty z filmu romantycznego, a raczej z tej części, gdzie
bohaterowie łamią sobie nawzajem serca. Opowiedziałam o rozmowie z matką, sposobie, w jaki
Isaac dowiedział się o wszystkim, i o naszych późniejszych problemach. Nie przerywała mi, nie
oceniała i nie zadawała pytań — po prostu słuchała.
— To, co zrobiłaś, zrezygnowanie ze związku na rzecz ukochanego, było odważne —
powiedziała. — Naprawdę.
— Tylko tyle? — zapytałam. — Żadnych poruszających pogadanek, mącących pytań?
— Jestem psychoterapeutą, nie filozofem, pamiętasz? — przypomniała mi, mrugając do
mnie. Jak na pierwszej sesji. — Poza tym nie mylmy tych kilku minut z rozmową terapeutyczną.
Chyba potrzebowałaś po prostu zostać wysłuchaną.
Każdej osobie opowiadałam skrawek historii — nigdy nie była ona pełna. Mój brat nie
poznał wszystkich szczegółów wieczoru poprzedzającego zerwanie, z kolei Ciredman nie
powiedziałam wszystkiego o szaleństwie matki. Zawsze pomijałam niuanse. Siedząc w cichym
pokoju naprzeciw rudowłosej kobiety, otworzyłam się całkowicie, ponieważ nie musiałam
nikogo chronić ani obawiać się nadmiernej uwagi po odbytej rozmowie. Uczucia, które mnie
ogarnęły, były dobre. Jakbym dostała rozgrzeszenie. I pogodziła się z samą sobą, z przeszłością.
— Chyba tak — zgodziłam się, podnosząc się powoli. — Jeśli zna pani dobrego
specjalistę blisko Providence…
— Dam ci namiary.

Od powrotu do domu siedziałam na podłodze w swojej sypialni, wyciągając z dna szafy

ciepłe ubrania — golfy, grube swetry i puchowe kurtki. Wszystkie zakupione kiedyś na potrzeby
mieszkania w Kanadzie. Chłód był dla rdzennego Kalifornijczyka nieznanym pojęciem, ale
północno-wschodnia część Stanów nie doświadczała bezśnieżnych zim. Po godzinie pot wsiąkał
w mój podkoszulek, a moje włosy skręciły się we wszystkie strony. Nienawidziłam pakowania.
Rozejrzałam się po powstałym bałaganie — po otwartych pudłach i walizkach, kupkach ubrań do
wyprania i tych przeznaczonych do wyrzucenia. Musiałam uporządkować to wszystko. Jak swoje
życie. Za niespełna dwa dni miałam znaleźć się w samolocie do Rhode Island. Patrzenie na
porozrzucane rzeczy nie zapowiadało nowego początku, kojarzyło mi się raczej z rozpaczliwą
próbą utrzymania się w ryzach. To była ucieczka ze ślepą wiarą, że w końcu będzie lepiej.
Schowałam twarz w dłoniach, wzięłam głęboki oddech i podniosłam się, ale zanim
wyszłam, zauważyłam zalepiony karton schowany pośród innych. Był mniejszy niż reszta. W
całym tym chaosie nawet nie zwróciłam na niego uwagi, ale zobaczenie mojego imienia na
wieczku przypomniało mi, co miałam przed sobą. To były rzeczy przyniesione przez ojca
podczas jego niespodziewanych odwiedzin. Totalna rozsypka emocjonalna nie pozwalała mi się z
tym zmierzyć, więc wcisnęłam je na dno szafy. Przygryzłam wargę. Biłam się z natrętnymi
myślami, ale ostatecznie zerwałam taśmę.
 W środku odnalazłam tonę wspomnień. Ręce trzęsły mi się tak bardzo, że w samo
podniesienie kilku kartek musiałam włożyć całą silną wolę. Zrozumiałam, na co patrzyłam, w
sekundzie, gdy moje oczy napotkały lekko wyblakłe malunki — niektóre pokryte kurzem, inne
zlepione taśmą, a jeszcze inne zachowane w nienaruszonym stanie. Przy każdym wdechu czułam
rwący ból. Przeglądałam obrazki, które namalowałam w dzieciństwie dla matki. Każdy z nich
został przez nią odrzucony, trafił do śmieci. A tata najwyraźniej zbierał je. Każdy z osobna, póki
nie poddałam się i nie przestałam ich dawać z obawy przed kolejnym druzgocącym słowem.
— Och, tato…
Pociągnęłam nosem, pozwalając łzie spłynąć po policzku. To bolało, bo było ważne.
Z ostrożnością odłożyłam na bok rysunki, by móc swobodnie przejrzeć pozostałą
zawartość pudła, w którym znalazłam maskotkę z dzieciństwa, kilka rodzinnych zdjęć, pudełko
po butach i małą szkatułkę. Serce zabiło mi mocniej na jej widok. To w niej pod kilkoma
naszyjnikami przechowywałam awaryjne tabletki nasenne. Na wypadek gdyby ziścił się czarny
scenariusz — w razie zgubienia opakowania czy znalezienia go przez matkę. Dawały mi
pewność, że ostatecznie nie zostanę sama ze swoimi myślami. W chaosie, który towarzyszył
naszej wyprowadzce, zupełnie zapomniałam o zabraniu ich ze sobą i zdążyłam to już odżałować
— byle tam nie wracać. Przesunęłam biżuterię na bok i odetchnęłam na widok foliowego
woreczka. Nikt go nie znalazł. Przypatrywałam mu się chyba przez dobre kilka minut, bo w tym
czasie do domu zawitał mój dotychczas nieobecny brat.
— Leah?
Podniosłam wzrok na Leo stojącego w progu pokoju i wiedziałam, co muszę zrobić. To
był ostatni sekret, który nas dzielił — tabletki nasenne. Dlatego zaczęłam mówić. Nie było
krzyków, karcących spojrzeń i panicznych ucieczek. Jedynie łzy żalu i wsparcie. Cholera, był
bardziej niż niezwykły.
— Jesteś tego pewna? — zapytał cicho.
Domyślałam się, o co pytał.
Opierałam się o ramę łóżka, obejmując się ramionami, podczas gdy Leo na nim leżał.
Jego głowa znajdowała się tuż przy moim ramieniu. Mogłam swobodnie spojrzeć w jego ciepłe
oczy.
— Wiem tylko, że nie mogę tu zostać — szepnęłam. — Nie, jeśli będę musiała na niego
patrzeć ze świadomością, że już nie jest mój. Znalazłam siłę, żeby go wypuścić, ale z tym sobie
nie poradzę. Nie na dłuższą metę.
Odwróciłam wzrok ku sufitowi, który od przeprowadzki aż prosił się o przemalowanie. O
nadanie mu wyjątkowości. Codziennie każdy człowiek choćby przez sekundę wpatrywał się w
nudną białą ścianę. To było dołujące. Kilka kolorowych rysunków lub ręcznie malowany obraz
— to byłoby dużo ciekawsze. Milczenie, podczas którego mimo wyprowadzki obmyślałam szkic,
przerwał Leo.
— To karton, który przyniósł ojciec?
Podążyłam za jego spojrzeniem, nim się podniósł.
— Tak — potaknęłam, gdy zaczął przeglądać zebrane obrazki. — To wszystkie rysunki,
które tuż po otrzymaniu ode mnie wyrzuciła matka. Zebrał każdy z nich. Mogę głośno przyznać,
że był gównianym rodzicem przy matce, ale bez niej w pobliżu najwyraźniej się starał.
— Nie miałem pojęcia — wymamrotał. Popatrzył tępo na zebrane rysunki, a następnie na
resztę pamiątek. — A to co?
W jego rękach spoczywało pudełko po butach, którego nie zdążyłam otworzyć. Potrzeba
wyznania mu długo skrywanej prawdy o tabletkach szybko zepchnęła na dalszy plan
kontynuowanie wspominek.
 — Nie wiem — odparłam zgodnie z prawdą. — Nie zdążyłam go otworzyć.
Przyjęłam zniszczone opakowanie, ale naprawdę nie byłam gotowa na to, co zobaczyłam.
W sekundzie pożałowałam, że to dostałam, i jednocześnie, że nie widziałam tego wcześniej.
Karton wypadł z moich dłoni i uderzył w podłogę z głuchym łoskotem tuż przed moimi stopami.
Wspomnienia napierały na mnie, gdy walczyłam z ogarniającym mnie bezdechem. Opuszkami
palców przesunęłam po czternastu znajomych kopertach i jednej, której nigdy nie widziałam.
— Wszystko w porządku, Leah? Co to jest? Proszę, nie mów, że to jakaś kolejna głupia
gierka matki.
— To listy — szepnęłam. — Wszystkie listy, które napisałam do Isaaca.
I jeden napisany przez niego.

W dniu wyjazdu obudziłam się z ciężkim uczuciem w piersi, z dołującą świadomością, że

za parę godzin będę daleko stąd. Leo powitał mnie z wymuszoną wesołością i pełnym talerzem,
ale każdy uśmiech i pogadanka wydawały się sztuczne. Zmiana była zauważalna, bo żadne z nas
nie potrafiło sobie poradzić ze zbliżającym się pożegnaniem. Szczególnie ja. Gdy Leo
zaproponował zorganizowanie imprezy pożegnalnej z całą paczką — a raczej z jej większością —
od razu sprowadziłam go do parteru. Podobnie jak wtedy, gdy chciał odwieźć mnie na lotnisko.
Wiedziałam, że nie dam rady odejść po ostatnim pożegnalnym uścisku brata, a nie mogłam się
załamać przed wejściem na pokład samolotu.
Stałam w progu sypialni, wpatrując się w opustoszałą przestrzeń, z której zniknęły
wszelkie ślady mojej przynależności do tego miejsca. Cisza panująca w mieszkaniu napierała na
mnie zewsząd, dusiła mnie. Zmuszała do liczenia oddechów i podjęcia próby poradzenia sobie
z nadciągającą paniką.
— Taksówka przyjedzie w ciągu siedmiu minut — powiedział Leo.
Żal słyszalny w jego głosie sprawiał, że powściąganie emocji zaczynało być coraz
trudniejsze — a tylko to ratowało mnie przed spazmatycznym szlochaniem. Zacisnęłam drżące
usta, odwróciłam się i zmierzyłam ze smętnym spojrzeniem brata. Dzielący nas dystans
przytłaczał mnie. Nogi odmawiały mi posłuszeństwa, dygocząc w szaleńczym rytmie serca.
— Nie patrz tak na mnie — szepnęłam. Łzy napływały, grożąc wylaniem się. — Nie chcę
się całkowicie rozkleić.
— Myślę, że moja męskość nie ucierpi tak bardzo, jeśli zaczniesz płakać pierwsza —
mruknął z udawaną kpiną.
Pokręciłam głową na jego kiepską próbę żartu, ale mimo to nie mogłam powstrzymać
śmiechu. Tylko ten, ni stąd, ni zowąd, przeszedł płynnie w dławiący szloch, który zmusił mnie do
tego, by wpaść w ramiona brata. Leo zamknął mnie w ciasnym uścisku, kołysząc delikatnie na
boki. Tyle, jeśli chodziło o nieemocjonalne opuszczenie mieszkania. Wdychałam znajomy
zapach wanilii, próbując go zachować. Wyryć w pamięci. Nim tu wrócę, z pewnością minie
trochę czasu.
— Już za tobą tęsknię — powiedziałam prosto w jego szyję.
Nie pokusiłam się o komentarz na temat skrytego otarcia niemęskich łez za moimi
plecami. Po pocałunku w czoło Leo wypuścił mnie ze swoich ramion. Zwalczyłam chęć
wpadnięcia w nie ponownie niczym mała zagubiona dziewczynka. Pociągając nosem, starłam z
policzków mokre szlaki, które wyznaczyły łzy, i sięgnęłam po pakunek leżący na blacie
kuchennym.
 — Możesz mu to przekazać? — zapytałam cicho, obróciwszy w dłoniach srebrny
podarek. Namalowanie tego, czego nie potrafiłam powiedzieć, było dużo łatwiejsze niż stanięcie
z nim twarzą w twarz. Tchórzliwe, ale bezpieczne dla serca. — Powiedz mu, żeby odpakował to,
gdy będzie gotów. To jedyne, co mogę mu teraz dać. Nie potrafię pożegnać się z nim osobiście…
Samo wyobrażenie sobie stanięcia przed Isaakiem sprawiło, że nasiliło się kłucie w
okolicach serca, które odczuwałam. Cały ból wzrastał do tego stopnia, że napięcie nie pozwalało
mi normalnie oddychać. Jakbym traciła grunt pod nogami. Nie potrafiłam powiedzieć mu żegnaj
i odejść bez oglądania się za siebie, bo byłam w nim wciąż szaleńczo zakochana.
— Nie musisz się tłumaczyć, Leah — powiedział. — Przekażę mu to, ale masz pełne
prawo wyjechać bez pożegnania. Isaac może jest moim przyjacielem, ale i cholernym głupcem.
Skoro nie potrafi przyznać się do błędu, niech się wali. Bądź samolubna. Myśl o sobie. Zrywając
z nim, postawiłaś go na pierwszym miejscu. Chyba nadszedł czas, żebyś postawiła na siebie.
Jak miałam to zrobić, gdy jedynym, czego chciałam, był on?

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 61.

Isaac

Każdy może się poddać — to najłatwiejszy wybór we wszechświecie. Co innego

trzymanie się, gdy jedyne, czego pragniesz, to się rozpaść. To wymaga prawdziwej siły.
Przekształcenie bólu i wstydu w gniew było łatwe, gdy w przydomowym garażu miało się
do dyspozycji worek treningowy. Łańcuch trząsł się z każdym uderzeniem, wydając
charakterystyczny odgłos. Ramię odzwyczajone od tak intensywnego boksowania rwało, ale nie
przerywałem. Tylko to utrzymywało mnie w ryzach — palący wysiłek powstrzymywał mnie od
popadnięcia w obłęd. Dwa dni temu straciłem swoją bezpieczną przystań. Jak na złość przemowa
Asy spowodowała, że muzyka przestała przynosić mi ukojenie, a alkohol, który wcześniej
przytępiał zmysły, teraz już tylko gryzł moje gardło. Dlatego zastąpiłem to jedyną rzeczą, która
przez lata potrafiła przynieść mi ulgę. Dosłownie biłem się z własnymi myślami, aż niechęć do
samego siebie przekształciła się w chłodną nienawiść.
Upierdliwie promienie słońca wpadały przez otwarte drzwi garażowe, których zamknięcie
w godzinach popołudniowych groziło udarem cieplnym. Klimatyzacja nawaliła kilka miesięcy
temu i żaden z nas — tata ani ja — nie pokusił się o naprawę. To była strata pieniędzy,
zważywszy, że naprawdę rzadko którykolwiek z nas tu przebywał. Samochód i motor nie
potrzebowały cholernej klimy do przetrwania. Ja to inna sprawa. Pot ciurkiem spływał mi po
plecach, które napinały się z każdym zamachem. Siła moich ciosów nie malała, mimo że każdy
mięsień palił mnie żywym ogniem. Ale to nic w porównaniu do tego, co czułem w sercu. Czyż
nie byłem żałośnie dramatyczny? Przecież płaciłem za własne błędy.
Byłem tak pochłonięty wyładowywaniem emocji, że w pierwszej chwili nie zauważyłem
pick-upa wjeżdżającego na podjazd. Ale nie mogłem nie dostrzec ojca, gdy stanął w drzwiach.
Nie wtedy, kiedy biła od niego jawna wrogość.
— Ty, ja, dom!
Ojciec wskazał kolejno na nas i dom, nim zdecydowanym krokiem ruszył przed siebie.
Jego plecy były wyprostowane niczym struna — jakby często towarzyszący mu ból
spowodowany wysiłkiem nie istniał. Zmarszczyłem brwi, ale posłusznie ruszyłem za nim.
Właśnie tak wyglądała nasza relacja oparta na wzajemnym szacunku. Nie żebym mu go
okazywał, bawiąc się w narkotykowy przemyt. Był tak zajęty utrzymywaniem nas, że nie
zauważył głupoty swojego syna, a gdy przyszły jej konsekwencje w postaci pobicia, został
odprawiony z kwitkiem przez samą policję. Nie było żadnych dowodów, żadnych kamer wokół.
Nic, co mogłoby przedłużyć śledztwo, którego domagał się ojciec. Nieoficjalna wersja wydarzeń
skoncentrowała się na ćpunach żądających pieniędzy i telefonu, których nie chciałem im dać.
Uwierzył w przedstawioną przeze mnie historyjkę, wszyscy uwierzyli. Właśnie na tym mi
zależało, wolałbym udławić się własnym językiem, niż przyznać się do drugiego największego
błędu w moim życiu, który przyprawiłby go o zawał. Czasami lepiej, żeby rodzice nie wiedzieli
o pewnych sprawach.
— O co chodzi? — zapytałem autentycznie zdezorientowany.
Stał przede mną z ramionami założonymi na piersi. Tata należał do ludzi opanowanych,
nie wybuchał złością. Dlatego jego aktualne zachowanie było cholernie niepokojące.
— Milcz, synu — powiedział ostro. — Teraz ja będę mówił, a ty, do diaska, w końcu
mnie wysłuchasz. Niestety nie mogłeś zrobić tego przed moim wyjazdem, bo byłeś półprzytomny
i pijany jak bela.
 Nie przebierał w słowach. Lata, gdy byłem zażenowany powrotem do domu po pijaku,
już dawno miałem za sobą, ale teraz ponownie poczułem się jak piętnastolatek przyłapany na
gorącym uczynku. Szkoda, że konsekwencje moich czynów były gorsze niż zarzygana łazienka.
— Słowa, które padły tamtej nocy, były okrutne — kontynuował, na co zacisnąłem usta.
Jakbym potrzebował przypomnienia. Mierzyłem się z nimi cały czas. Towarzyszyły mi na
każdym kroku i każdej nocy wracały w koszmarach. One nie znikały.
— Ona na to nie zasłużyła, ale po wyrazie twojej twarzy domyślam się, że już o tym
wiesz. Prawda jest taka, że to moja wina, bo byłem gównianym rodzicem. Lata temu, w
sekundzie, w której zobaczyłem cię z listem, z tą namiastką pożegnania od matki, powinienem
był przeprowadzić z tobą tę rozmowę. Powinienem był przedłożyć dobro dziecka ponad własny
ból, ale byłem zbyt słaby.
— Nie odpowiadasz za moje błędy — odparłem, kręcąc głową. — Wtedy nie byłem sobą,
ale gdzieś w głębi wiedziałem, co mówię. Szukałem winnego i znalazłem go w nieodpowiedniej
osobie. A teraz za to płacę.
Jego mina pokazywała, że doskonale rozumiał to, co czaiło się pod powierzchnią goryczy.
— To nie twoja wina, że matka odeszła — westchnął. — Leah również nie jest temu
winna. Jedynymi osobami odpowiadającymi za jej ucieczkę jestem ja i pośrednio Jessica Preston.
Wściekłość przeszyła moje ciało jak błyskawica. Zacisnąłem dłonie w pięści, próbując
zapanować nad naturalnym obrzydzeniem do tej nędznej karykatury człowieka, jaką była matka
Leah. Do kobiety, która znęcała się psychicznie nad swoją córką, niezdolna do poradzenia sobie z
własnymi problemami. Z chorymi wymysłami.
— O czym ty mówisz i przede wszystkim skąd o niej wiesz?
— Walające się tu butelki po wódce świadczą, że nie zaprzątałeś sobie głowy
odliczaniem czasu do mojego powrotu — mruknął karcąco. — Dla twojej wiadomości: skróciłem
planowane dziewięć dni pracy o jeden dzień, ponieważ dostałem telefon od Jorgego Prestona.
Usłyszenie przeprosin z ust faceta, z którym walczyłem o twoją matkę, było szokiem, ale jeszcze
większym był ich powód. To, czego dopuściła się Jessica, jest chore, ale przyjęcie łapówki przez
twoją matkę nie wydaje mi się aż tak szalone. Nie po dogłębnym poznaniu jej charakteru i po
tych wszystkich latach porażek finansowych. Żebyś zrozumiał, o czym mówię, musimy cofnąć
się o ponad dwie dekady.
Mój umysł wariował od nadmiaru sprzeczności, gdy słuchałem historii Toma Cloneya i
Elli Johanson. Poznali się na studiach, gdy ona była w związku z Jorgem — dziedzicem
imperium nieruchomości. Podczas gdy on praktycznie spał na pieniądzach, tata dorabiał pracą
jako barman, budowlaniec i członek dynamicznie działającego zespołu. Wiedziałem, że za młodu
był rzekomo rozchwytywanym muzykiem, ale sądziłem, że odnosiło się to do panienek
wskakujących mu do łóżka. Nie zdawałem sobie sprawy, że zarabiał na tym i przede wszystkim
był bliski podpisania kontraktu z wytwórnią. Właśnie wtedy zaczęła się jego przygoda z mamą,
która ostatecznie rozstała się z Jorgem dla niegrzecznego muzyka.
— W głowie miałem wielkie plany i sławę, która kusiła twoją matkę — powiedział. —
Kontrakt pozwoliłby nam zrobić światową karierę, a co za tym idzie, zarobić pieniądze. Ella była
piękna, żywiołowa i przede wszystkim nie pasowała do idealnego obrazka Prestona. Gdy on brał
ją na sztywne bankiety, ona chciała się bawić. Więc coraz więcej czasu spędzała w barze, gdzie
pracowałem, a potem na moich koncertach, tańcząc do utraty tchu. Nie byłem święty, lubiłem
przebierać w kobietach, ale ona rzuciła na mnie cholerny czar i zakochałem się bez pamięci. A
potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Bankructwo wytwórni płytowej, śmierć jednego
członka zespołu i ciąża Elli. Jej wyśniona bańka pękła. Jak się okazuje, sam pogodziłem się
z tym wszystkim na długo przed nią i zdecydowałem się pójść w budowlankę. Ella była
wspaniałą matką i jeszcze lepszą żoną, póki dostawała to, czego chciała. Tu droższa torebka, tu
markowe buty. Po założeniu firmy wiodło nam się stosunkowo dobrze. Do czasu. Trzy lata przed
odejściem Elli zaczęły się pierwsze problemy, traciłem zlecenia i popadłem w długi. Wtedy Ella
zaczęła wspominać moje obietnice wielkiej przyszłości, którą miałem jej dać, i dostrzegłem to,
co zawsze miałem przed nosem. Kobietę żądną pieniędzy i luksusów.
We wspomnieniach dziecięcych lat widziałem jedynie piękny uśmiech i ciepłe spojrzenie
zielonych oczu. Nie dosięgała mnie szara rzeczywistość, ale im dłużej rozmyślałem nad tym
wszystkim, tym więcej sobie przypominałem. To odległe echo przyciszonych rozmów, a z
czasem kłótni. Najwyraźniej zachowałem w pamięci to, czego pragnąłem. Resztę odrzuciłem. A
może po prostu chodziło o to, że nie dostrzegamy wad u osób, które kochamy najbardziej?
— Może trochę za późno na te słowa, ale to nie twoja wina, że odeszła — dodał, kładąc
dłoń na moim ramieniu. — Działania Jessiki to tak naprawdę zbieg okoliczności, który
wykorzystała twoja matka. Dostała to, czego zawsze najbardziej pragnęła. Pieniądze. Gdyby nie
taki rozwój zdarzeń, wcześniej wzięlibyśmy rozwód, do którego przymierzaliśmy się przez długi
czas. Ona była nieszczęśliwa równie mocno jak ja sam. Nigdy nie wybaczę jej tchórzliwej
ucieczki i tego, że odrzuciła możliwość wychowywania ciebie, ale nie żałuję, że odeszła z
mojego życia. Ona z kolei powinna żałować, że porzuciła cudownego syna, który kiedyś, jeśli
tylko zapragnie, zrobi to, czego ojciec nie zdołał. Podbije muzyczny świat.
Ostatnie zdanie sprawiło, że moje tłumione emocje wybuchły. Wybuchło to, do czego nie
potrafiłem się dotychczas głośno przyznać.
— Jak mam go podbić, gdy nawet nie wiem, kim jestem?! — zapytałem, gorączkowo
przeczesawszy włosy. Szaleńczy śmiech wydostał się z mojego gardła, kiedy bezwiednie
potarłem zarośnięty policzek. — Jak mam to, kurwa, zrobić? Proszę, powiedz mi, bo sam nie
wiem. Co czuć, co robić, gdzie iść? Przez lata czułem się niewystarczającym gówniarzem
niezasługującym na matkę. Teraz zamiast czuć ulgę, jestem kurewsko zagubiony, przez co
straciłem jedyną osobę, przy której czułem się kompletny.
Zderzenie się z prawdą powinno pojednać mnie z przeszłością. Sprawić, że poczuję
smutek, wściekłość, rozgoryczenie i wreszcie spokój. Cokolwiek. A pozostała tylko pustka.
— Isaac…
— Zadała mi jedno pytanie! — krzyknąłem w amoku. — Czy patrzenie na nią boli?
Jedno cholerne pytanie! Nie potrafiłem zaprzeczyć, bo jestem całkowicie rozpieprzony od
środka!
Ojciec chwycił mnie za kark, zmuszając do spojrzenia w jego załzawione oczy, i
niespodziewanie przyciągnął mnie do siebie. Trzymał mnie mocno, ale ostrożnie, jakbym znów
był kruchym dzieckiem cierpiącym z powodu utraty matki.
— Dużo łatwiej kogoś odepchnąć, niż przyzwyczaić się do myśli, że nie jest się
niezwyciężonym — szepnął. — Byłem świadkiem tego, jak stawałeś się podporą dla tej
dziewczyny, ale ty też potrzebujesz wsparcia. Słabość czyni nas ludźmi, a przy odpowiednich
osobach łączy, nie dzieli. Leah wydaje się tą jedyną, skoro kupiłeś dla niej pierścionek
zaręczynowy.
— Skąd o nim wiesz?
Nie miałem pojęcia, co podkusiło mnie do zakupu. Po prostu pewnego dnia
przechodziłem koło sklepu jubilerskiego, zobaczyłem go i wiedziałem, że musi być mój — że
prędzej czy później trafi na jej palec. Byłem pewny, że będzie tą, którą kiedyś poślubię.
— Kwadratowe pudełeczko leżące na fortepianie nie jest zbyt zagadkowe — mruknął,
wskazując na wspomniany obiekt. Pod wpływem alkoholu zadręczałem się patrzeniem na niego,
wyobrażaniem sobie, jak wyglądałby na jej dłoni, i najwyraźniej zapomniałem go schować. —
Życie pisze własne scenariusze szybciej, niż myślisz. Takie, w których może nie uwzględnić cię
w życiu kobiety, która jest tą jedyną.
Mierzyłem się z pustką, bo oddałem siebie. Każdy kawałek mnie należał do Leah Preston.
Była moją jasną wyspą pośród morza ciemności — światłem w mroku, który odstraszał cienie.
Przy niej cofałem się do czasów, gdy nie byłem rozbity. Była moim światem, na niej wszystko
się zaczynało i kończyło.
— Muszę iść — wydukałem, na co tata posłał mi uśmiech.
Serce dudniło w mojej piersi. Chwyciłem bezrękawnik leżący na kanapie, kluczyki do
motoru i bez zastanowienia ruszyłem do wyjścia. Tylko że nie zaszedłem daleko. Szarpnąłem za
klamkę i spotkałem się ze spojrzeniem oczu, których odcień śnił mi się po nocach. Leo stał na
ganku z nieprzeniknioną miną. Pomyślałem, że może przyszedł mi przyłożyć za to, że sprawiłem
Leah ból. Ale spodziewany cios nie nadszedł. W moich rękach spoczął lekki pakunek.
— Otwórz to, kiedy będziesz gotowy — odezwał się Leo.
— Co to? — zapytałem ogłupiały.
Odetchnął powoli.
— Pożegnanie Leah.
Dwa słowa. Tyle potrzeba było, by cały mój świat legł w gruzach. Jednym ruchem
zerwałem papier, w który był opakowany tajemniczy przedmiot. Okazał się on niewielkim
płótnem.
Jak co dzień siedziała przygarbiona pod gałęziami wierzby. Sama. Nie podnosiła głowy
znad trzymanego w rękach zeszytu, w ogóle na nikogo nie patrzyła. Wyglądała jak te wszystkie
dziewczyny w szkole zadzierające nosa, ale nie przejmowała się tym, że jej niebieska sukienka
ubrudzi się od trawy, na której siedziała. Ani tym, że ręce miała całe w kolorowych smugach.
Wydawała się inna.
— Czemu ciągle tu siedzisz? — zapytałem, próbując zdobyć jej uwagę. Od kilku dni
starałem się zmusić ją do podniesienia oczu, ale nieważne, ile hałasu było dookoła niej, ona
zawsze wlepiała wzrok w swoje kolana. — To musi być nudne. Nie masz przyjaciół?
Spotkałem się z piwnymi tęczówkami mieniącymi się złotem. Zmrużyła oczy i zmarszczyła
zadarty nos. Na jej policzkach pojawiły się rumieńce.
— Mam — powiedziała hardo.
Nie, nie była jak inne dziewczyny w szkole, które znałem.
— To, że lubię tu rysować, nie znaczy, że nie mam przyjaciół. A gdzie są twoi, skoro masz
czas, żeby interesować się tym, co robię?
Uśmiechnąłem się, a serce zabiło mi szybciej pod wpływem jej buntowniczego spojrzenia.
— Jestem Isaac — przedstawiłem się.
Spojrzała badawczo na dłoń, którą wystawiłem, ale nie przyjęła jej od razu, co mnie nie
speszyło. Zaszedłem zbyt daleko, żeby teraz się wycofać.
— Leah — mruknęła, potrząsając w końcu moją dłonią. — A ty jesteś niegrzeczny, bo
zignorowałeś moje pytanie.
— Są zajęci — odpowiedziałem. Nie miałem zamiaru przyznać się, że wybrałem objazd
rowerem do domu kolegi, byle zobaczyć, czy jak zawsze siedzi pod tym drzewem.
— To chyba odpowiedź kogoś, kto ich nie ma — odgryzła się, przez co lekko zbaraniałem.
Zerknąłem na książkę leżącą obok niej — a raczej na jej tytuł: Piotruś Pan.
— Za to ty czytasz książki dla małych dzieci — zakpiłem, chwyciwszy się jedynej rzeczy,
która wpadła mi do głowy.
— Nie — zaprzeczyła twardo. — To opowieść o wspaniałej fantazji, o Nibylandii! Po
pierwsze, jestem dzieckiem, zupełnie jak ty, a po drugie, żeby móc się wypowiadać, musisz ją
przeczytać!
Miałem wrażenie, jakbym tonął, gdy patrzyłem na postacie na obrazie, na cienie Wendy i
Piotrusia Pana namalowane na gwieździstym niebie. Poczułem dławienie w gardle, a moje serce
zaczęło chorobliwie łomotać. Czasami jedno zdanie było tym, na co czekało się całe życie.
„Nigdy nie mów żegnaj, bo pożegnanie oznacza, że odchodzisz, a odchodząc, zapominasz”. Tego
cytatu nie dało się zapomnieć. Nie, jeśli usłyszało się go od buntowniczej dziesięciolatki, która
wcisnęła mi w dłonie książkę J.M. Barrie, rzucając wyzwanie. Nie była świadoma, że już
tamtego dnia przepadłem, że zrobiłbym wszystko, o cokolwiek by mnie prosiła. Przeczytałem
książkę od deski do deski, byle później móc odpowiedzieć na każde zadane przez nią pytanie.
Byle jej zaimponować.
— Gdzie ona jest? — zapytałem bez tchu, na co zacisnął usta. — Mówię poważnie, Leo.
Muszę się z nią zobaczyć, naprawić to.
— Za późno, Isaac — odpowiedział. — Ona wyjeżdża.
To nie utrata matki mnie złamała, tylko Leah. Zawsze chodziło o nią — o moją bratnią
duszę.

CHOMIKO_WARNIA
 Rozdział 62.

Kochać kogoś to również nauczyć się czekać — czasami ludziom nie było dane być
razem dziś, ale dopiero w przyszłości. Jeśli jednak widziało się swoją przyszłość bez tej osoby i
to nie łamało serca, to nie była prawdziwa miłość.
Drogę na lotnisko pamiętałam jak przez mgłę. Siedziałam skulona z tyłu taksówki,
spoglądając przez okno jak bohaterka łzawego filmu. Odprawa nie wyglądała lepiej — działałam
na automacie. Napięcie zaczęło ze mnie stopniowo ulatywać, dopiero gdy zajęłam plastikowe
krzesło. Nie było odwrotu. Uświadomienie sobie tego po raz kolejny wydawało się decydującym
momentem — zaszłam za daleko, żeby wycofać się z tego wszystkiego pod wpływem
wątpliwości. Odetchnęłam powoli. Hardym ruchem sięgnęłam po bagaż podręczny, w którym
schowałam laptopa. Żeby przypieczętować swój wyjazd, musiałam zrobić coś jeszcze. Do
wyznaczonej przez rektora daty pozostało jeszcze pięć dni, ale napisanie e-maila z rezygnacją ze
studiów na University of California wydawało się dobrym posunięciem. Wprawdzie mogłam w
ogóle nie dać znać, a rezerwacja miejsca po prostu przepadłaby, ale zależało mi na zachowaniu
klasy.
Szkoda, że los miał inne plany. Niewielki skrawek papieru wystający z wewnętrznej
kieszeni torebki skupił moją uwagę, zanim dotknęłam srebrnej klapy laptopa. Palące uczucie w
piersi zmusiło mnie do potarcia dłonią okolic serca. Cholera, to bolało. Byłam przerażona samą
myślą o otwarciu tego listu. W mieszkaniu, niezależnie od tego, jak długo wpatrywałam się w
zamkniętą kopertę, nie byłam zdolna go przeczytać. Obawa przeważała nad ciekawością, bo
podświadomie wiedziałam, że cokolwiek tam znajdę, moje serce na nowo zostanie złamane.
Rozpadnę się całkowicie, a musiałam zachować resztki sił, by ruszyć w swoją stronę.
Więc dlaczego drżącymi palcami rozrywałam kopertę? Dlaczego torturowałam samą
siebie? Bo chciałam poznać prawdę. Niezależnie od tego, jak bardzo była okrutna. Nie mogłam
pozwolić, by rządził mną ciągły strach. Z uspokajającym wdechem przymknęłam powieki,
wzięłam kolejny głęboki oddech i zaczęłam czytać. Każde słowo łamało mnie na kawałki i
jednocześnie leczyło. Każde zdanie raniło i uzdrawiało. Każdy oddech dusił i przywracał do
życia.
Droga Leah!
Nie wiem, co robię. Nie powinienem tego pisać, ale jednak siedzę przy biurku i próbuję
ubrać w słowa to, czego nigdy nie zdołałem powiedzieć głośno. Pisząc to, czuję się jak żałosny
głupiec, ale wiem, że jeśli tego nie wyznam — w takiej czy innej formie — będę tego żałował.
Wszystko byłoby o wiele łatwiejsze, gdybym Cię nienawidził. Wyjechałaś bez pożegnania,
jakbym był nikim. Powinienem Cię nienawidzić, ale chyba naprawdę jestem głupcem, ponieważ
wciąż mi zależy. Nawet jeśli nie chcesz mnie w swoim życiu.
W końcu zrozumiałem, że nie jestem zły, tylko zraniony. To różnica, której nie da się
pokonać — taka, która nie pozwala mi pogodzić się z Twoim odejściem. Wiedz, że życzę Ci
dobrze. Mam nadzieję, że w końcu znajdziesz akceptację, której potrzebuje Twoje serce. Płynącą
z serca niesłabnącą siłę, która pozwoli Ci kochać siebie w sposób, w jaki zawsze powinnaś być
kochana przez matkę. Zasługujesz na to. Na najlepsze, najszczersze i najpiękniejsze uczucia. Na
najwspanialszych ludzi wkraczających do Twojego życia. Na momenty odbierające dech. Na
chwile, które zmieniają wszystko na lepsze. Ponieważ jesteś wystarczająca. Chcę, żebyś żyła,
jakby nie miało być jutra. Prawdziwie. Szczęśliwie. Gwałtownie. A przede wszystkim pragnę, byś
odnalazła siebie.
Może pewnego dnia spotkamy się ponownie i zrozumiem, dlaczego mnie zostawiłaś. Nie
pożegnałaś się, dlatego część mnie zawsze wierzyła, że wrócisz. Chcę się przekonać, że
odpowiedni ludzie w nieodpowiednim czasie prędzej czy później dostają drugą szansę. A może po
prostu boję się, że jeśli dam Ci odejść, znikniesz na zawsze. Dlatego zanim przeczytasz dalszą
część tego listu, wiedz, że spróbuję raz. Jeśli nie czujesz tego samego, po prostu zignoruj to, co
napiszę, wymaż to z pamięci. Nie odpowiadaj.
Leah Preston, jesteś moją bratnią duszą. Moim partnerem w zbrodni. Moim oddechem.
Moim powodem do bycia lepszym. Moim kompanem do patrzenia w gwiazdy, nawet jeśli nie
znam cholernych konstelacji. Moim powiernikiem. A przede wszystkim przyjaciółką, w której
widzę swój dom. Właśnie dlatego się w Tobie zakochałem. Widzę swoje życie z Tobą do końca
swoich dni. Tylko powiedz, że mnie chcesz.
Twój Isaac
Łzy prześlizgiwały się po moich policzkach, skapywały na kartkę i rozmazywały
granatowy tusz. Przyłożyłam dłoń do ust, trzęsąc się pod wpływem powstrzymywanego płaczu.
W jednej chwili poczułam się naprawdę zmęczona, jakby świat chciał mnie ukarać za to, co nam
odebrałam. Miłość nie odchodziła wraz z osobą, której pozwalaliśmy odejść. Ona trwała bez
względu na przeciwności, czas i dystans. Nasza historia nigdy tak naprawdę się nie skończyła —
ona czekała w zawieszeniu gotowa na kontynuację. Odebrano nam możliwość opowiedzenia jej,
ale wciąż mogliśmy napisać nasze zakończenie.
— Czy odpowiedni ludzie w nieodpowiednim czasie dostają drugą szansę?
Nasze oczy spotkały się i przez sekundę zabrakło mi tchu. Sądziłam, że zmysły płatają mi
figle — że umysł złakniony jego obecności powodował omamy. Zamrugałam powiekami raz,
drugi i trzeci, ale on wciąż stał przede mną. Na wyciągnięcie ręki. Nie przypominał mojego
Isaaca. Pod zarostem pokrywającym policzki mogłam dostrzec wyraźną bladość skóry. Ciemne
kręgi pod oczami i włosy w nieładzie. Naturalna nonszalancja, która zwykle mu towarzyszyła,
została zastąpiona niepewnością. Strachem. Czułam się, jakbym patrzyła w lustrzane odbicie —
żadna ilość makijażu nie mogła ukryć mojego równie opłakanego stanu. Najwyraźniej były to
powszechne dolegliwości ludzi doświadczających bólu złamanego serca.
— Dlaczego nie powiedziałeś, że próbowałeś się ze mną kontaktować? — wydusiłam
mimo szoku wywołanego jego obecnością.
W którymś momencie podniosłam się, a otaczający mnie ludzie zniknęli. Widziałam tylko
jego.
— Wtedy wciąż był między nami dystans — odpowiedział bez chwili zastanowienia. —
Nie chciałem go pogłębić niepotrzebnymi wyznaniami. Nie w chwili, gdy dopiero cię
odzyskałem. Więc przemilczałem to z obawy, że zapytasz o treść listu. Wysłałem go w wieku
niespełna piętnastu lat, dokładnie w dniu wyjścia ze szpitala po pobiciu. Po złożonej sobie
obietnicy. Z każdym padającym ciosem powtarzałem sobie, że jeśli to przeżyję, to wyznam ci, co
czuję. Za wszelką cenę. Więc poprosiłem Leo o namiary na szkołę, gdzie się przeniosłaś, i to był
jedyny raz, kiedy o ciebie zapytałem. Wszystko z myślą, że jeżeli nie odpiszesz, nie czujesz tego
samego. Iście dramatyczne posunięcie, które ostatecznie okazało się kurewsko boleć.
— Żałuję, że odebrała mi możliwość odpowiedzi — powiedziałam cicho.
Isaac odetchnął.
— Ja też, ale może tak miało być. — Wzruszył ramionami. — To, co sobie przeznaczone,
zawsze do siebie wróci. Prędzej czy później.
Moje serce biło w rytmie wypowiedzianych przez niego słów.
— Pasażerowie lotu numer trzysta osiemdziesiąt trzy w kierunku Rhode Island proszeni
są o podejście do bramki numer pięć…
Isaac zacisnął usta, usłyszawszy głośny komunikat. Z zapartym tchem obserwowałam, jak
zrobił krok ku mnie. Nie dotknął mnie, ale jego oddech owiewał moje wargi w słodkiej
pieszczocie. Ta bliskość wystarczyła, by zagotować krew w moich żyłach. Ciśnienie
rozsadzające moje uszy sprawiło, że uciążliwe piszczenie zagłuszyło na sekundę wszelkie
dźwięki. Wszystko zamilkło i nagle wróciło z większą siłą. W jednym zdaniu.
— Zapytaj mnie jeszcze raz — odezwał się Isaac.
Na twarzy miał wypisaną determinację. Wiedziałam, co miał na myśli, i zrobiłam to, o co
mnie prosił. Z wahaniem. Z bólem. Z wiarą w przyszłość.
— Czy bycie w pobliżu mnie boli?
Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość zderzyły się ze sobą, ale nie bałam się odpowiedzi.
Już nie.
— Nie boli — szepnął, przez co mimowolnie przymknęłam powieki. Szczęśliwa.
Spełniona. Spokojna. — Ani trochę, bo ty mnie uzdrawiasz, Leah Preston. Jesteś moim
lekarstwem na ból. Prawda sprawiła, że straciłem samego siebie. Zapomniałem, kim jestem, ale
przy tobie czuję się kompletny, więc proszę, nie zostawiaj mnie.
Bez zastanowienia chwyciłam go za kark, przyciągnęłam do siebie i pocałowałam z pasją
wzmocnioną przez naszą rozłąkę. Pocałunek zatarł wszystko — ból, strach i tęsknotę. Poczułam
się, jakbym odnalazła zaginioną połowę siebie. Isaac całował mnie miękko i słodko, odpowiednio
do miejsca, w którym się znajdowaliśmy. Nie żeby to miało znaczenie. Byliśmy tylko my.
Przesunął dłonie po bokach mojego ciała, gdy uwolnił moje wargi. Ale nie dał mi się odsunąć
choćby na krok, trzymał mnie w pasie, jakby obawiał się, że rozpłynę się w powietrzu.
— Wyjdź za mnie — szepnął mi do ucha.
To było niespodziewane. Zastygłam w bezruchu, a na całym ciele czułam dreszcze. Nie
miałam pewności, czy w ogóle oddychałam.
— Nie mówisz poważnie — wydusiłam, szukając jego wzroku.
Zamiast żartobliwości w szarych oczach napotkałam zdecydowanie.
— Przekonaj się sama — powiedział. — W kieszeni trzymam aksamitne pudełeczko z
pierścionkiem, który znajdzie się na twoim palcu, jeśli tylko powiesz tak.
— Isaac…
— Kocham cię, odkąd skończyłem jedenaście lat, choć uświadomiłem to sobie później —
wyznał. — To zawsze byłaś ty. Zawsze będziesz ty. Dziś. Jutro. Przez resztę mojego życia. Chcę
cię na zawsze. Na dobre i na złe. Póki śmierć nas nie rozłączy.
— To szaleństwo — mruknęłam, kręcąc głową. Kiedy o tym myślałam, czułam radość i
napięcie, ekscytację i strach. — Z zerwania mamy przejść w narzeczeństwo, a potem… jesteśmy
za młodzi na ślub.
— Według kogo? — Roześmiał się. — Chyba udowodniliśmy sobie, że wolimy
szaleństwo. Mogę poczekać do twoich dwudziestych pierwszych urodzin, jeśli to cię uspokoi.
Nawet kolejne kilkanaście lat. Co tylko zechcesz, tylko powiedz tak.
Poddałam się temu — tym marzeniom, które dla nas malował. To był piękny obraz, a ja
niczego nie pragnęłam bardziej niż uczestniczenia w tworzeniu go.
 Epilog

Nasza miłość była skrawkiem nieba. Słodkim i błogim. Prawie idealnym rajem.
Energicznym krokiem przemierzałam ruchliwe uliczki kampusu, który w listopadzie tętnił
życiem. Wilgotną chusteczką ścierałam smugi węgla pozostałe na nadgarstkach po zajęciach
rysunku i jednocześnie wymijałam pędzących studentów. Zobaczyłam go w oddali, opierającego
się o motor w typowej dla niego pyszałkowatej pozie. To był mój Isaac. Ramiona założone na
szerokiej piersi, zawadiacki uśmiech i wojskowe buty — z tym wszystkim aż buchał
testosteronem. Faceci z zazdrością wpatrywali się w błyszczącą maszynę, a kobiety
z rozmarzeniem w jej właściciela. Niestety wiadomość z pierwszej ręki była taka, że był zajęty.
— Witaj, narzeczony — powiedziałam z błogim uśmiechem.
Spojrzał na mnie z równą radością, gdy wpadłam w jego ramiona. Być może rozpromienił
się przez to, jak go określiłam. W ciągu ostatnich tygodni przekonałam się, że nazywanie go tak
było przepustką do wszystkiego — uwielbiał to. Pocałował mnie miękko, sunąc dłońmi przez
moje plecy. Odchylił szyję, by popatrzeć w moje oczy, które jaśniały od nadmiaru endorfin.
Narzeczeństwo służyło nam obojgu, cieszyliśmy się byciem razem i świadomością, że czekała
nas przyszłość. Mimo początkowego szoku wywołanego prośbą „wyjdź za mnie” — bo to nie
było pytanie — zgodziłam się. Pośród tłumu czekającego na samolot przyjęłam wspaniały
pierścionek i zrobiłam pierwszy krok ku dzwonom weselnym.
— Przyszła pani Cloney — przywitał mnie, podając mi kask.
Kąciki moich ust mimowolnie uniosły się ku górze. Cholera, na mnie też działały te
romantyczne hasła. Niech ktoś mnie pozwie. Nawet ta przesadnie cukierkowa miłość od czasu do
czasu wydawała mi się dobra.
To była nasza rutyna — on przyjeżdżający po mnie pod uczelnię po skończonych
zajęciach i moje odwiedziny w trakcie przerw na jego uczelni. Posiadanie z Leo wspólnego
samochodu, który kupiliśmy tuż przed rozpoczęciem zajęć, przestawało być problemem, gdy
miałam przy swoim boku Isaaca. On dzięki niespodziewanemu skandalowi z udziałem jednego
ze studentów mógł ostatecznie przenieść się na Wydział Muzyki na University of Southern. Bez
dodatkowych zobowiązań w postaci zajęć z zarządzania czy biznesu — zaryzykował, stawiając
wszystko na jedną kartę. Zupełnie jak ja.
Postanowiłam dać szansę ojcu. Na początek zwróciłam mu mercedesa. Nie chciał go
przyjąć z powrotem, ale jasno dałam mu do zrozumienia, że go nie zachowamy. Nie zamierzałam
nic od niego przyjąć, dopóki nasze stosunki się nie poprawią. Nie potrzebowałam żadnych
zobowiązań wobec niego. Chcieliśmy z Leo zacząć z czystą kartą. Jeśli mieliśmy spróbować
naprawić to, co zostało zniszczone, rzeczy, które przypominałyby nam o przeszłości, były
zbędne. Dobrze wiedziałam, że to auto było drogim prezentem, który mimo swojej wartości nic
nie znaczył. Po powrocie do domu zamiast miłości i uwagi ze strony rodzica otrzymałam
samochód prosto z salonu. Teraz chciałam dostać to, czego zawsze mi brakowało.
Z kolei Isaac zrezygnował na dobre z kogoś, kto nie chciał zostać odzyskany. Ostatecznie
zamknął rozdział dotyczący matki. Nie miał zamiaru jej szukać ani próbować się z nią
kontaktować. Wykreślił ją ze swojego życia, tak jak ona bez skrupułów zrobiła to z nim.
Droga do apartamentu bliźniaków White minęła błyskawicznie. Zaplanowaliśmy
regularne spotkania od września, a pretekstem była nowo ustanowiona tradycja oglądania
meczów futbolu. Nie żebyśmy większość odwoływali, ponieważ każdy miał własne
zobowiązania. Jednak z przymrużeniem oka można by powiedzieć, że robiliśmy wszystko na
potrzeby zjednoczenia paczki, która nie wyniosła się z Los Angeles. Czekało nas oglądanie
szesnastu meczów — teraz już mniej — podczas sezonu, a później kilka tygodni play-offów
prowadzących do uroczystego Super Bowl. Właśnie dlatego wkraczałam do mieszkania
tętniącego energią fanatyków futbolu. Polubiłam ten sport dzięki bratu, ale nie mogłam nazwać
się zagorzałą fanką. Co innego otaczający mnie faceci. Dla większości to był święty czas,
podczas którego zaciekle kibicowali swoim zespołom, wyklinając przy tym przeciwników.
— To pieprzone bluźnierstwo! — Usłyszałam na wstępie krzyk Evana. — Kibicujemy
swoim, nie przeciwnikom!
— Jako gracz uniwersytecki szykujący się do draftu już na trzecim roku umiem docenić
całokształt drużyny, dupku — mruknął kąśliwie Matthew. — Gdy posmakujesz profesjonalnego
grania, dopuszczę twoją wewnętrzną fankę do głosu.
Uniosłam brwi, tak że niemal zniknęły pod delikatną grzywką, którą zrobiłam podczas
ostatniej wizyty u fryzjera. W powietrzu czuć było napięcie wywołane bez wątpienia przez
blondyna siedzącego na kanapie z markotną miną. Ostatnimi czasy cichszy i zarazem bardziej
ułożony z bliźniaków wybuchał bez wyraźnego powodu. Przy każdym spotkaniu zauważałam u
Matthew zirytowanie, które zupełnie do niego nie pasowało.
— Cześć! — przywitałam się głośno, skupiając na sobie uwagę zebranych. Nie miałam
ochoty być świadkiem jatki wykraczającej poza przekleństwa skierowane do telewizora.
Wzrok Nathaniela wyrażał ulgę wynikającą zapewne z możliwości uniknięcia sporu. W
tym towarzystwie kłótnie były normalne, ale najwyraźniej nie byłam jedyną osobą, która
dostrzegła wzrastającą zgryźliwość Matta mogącą wymknąć się spod kontroli. Z kolei
wytatuowana blondynka będąca jedyną dziewczyną pośród zebranych wyglądała na
unieszczęśliwioną moją interwencją. Jej żądza krwi była niepokojąca.
— Czemu im przerwałaś? — syknęła Hope. Kręciła się na krześle barowym z łokciami
wspartymi o blat kuchenny i podjadała popcorn. — To byłaby jedyna ciekawa rzecz, której
mogłabym doświadczyć w ciągu najbliższych trzech godzin.
Przewróciłam oczami na jej słowa. Nie kryła się ze swoją niechęcią do futbolu, więc była
tu wyrzutkiem, który spędzał czas głównie na popijaniu piwa. Nawet jej chłopak wpasowywał się
w klimat sezonu, mimo że również nie podzielał zamiłowania milionów Amerykanów.
— Prawie mi cię szkoda — parsknęłam wesoło, a ona przewróciła oczami.
— Ej, zepsułaś moment prawdy — powiedziała. — Może w końcu rozgryzłabym, co
dziabnęło w tyłek Matthew.
— Też to zauważyłaś? — zapytałam zaciekawiona.
— To Asę i Isaaca można nazwać dupkami — zauważyła słusznie, kiwając głową w
stronę podejrzanego. — Nie jego. Trudno ich pobić, a Matt zachowuje się jak pierwszoligowy
kutas.
Równocześnie skierowałyśmy oczy na chłopaka, który jakby wyczuł, że był
obserwowany, i spojrzał na nas. Umknęłam wzrokiem w bok, ale moja towarzyszka pokusiła się
o pomachanie do niego opuszkami palców, na co zmarszczył brwi. Tryb incognito pełną parą.
Jednak nim rzuciłam komentarz, rozproszył mnie dźwięk dzwonka do drzwi, który był
rzadkością w tym mieszkaniu. Nikt nie zawracał sobie głowy używaniem go — każdy wchodził
do środka jak do siebie, jeśli chodziło o umówione spotkania. Co oznaczało, że za drzwiami
czekał ktoś obcy.
Nathaniel poszedł otworzyć gościowi. Z miejsca, w którym stałam, usłyszałam lekko
stłumiony damski głos. Rozpoznawałam go, ale nie potrafiłam przypisać do twarzy. Ciekawość
zwyciężyła. Jak prawdziwa agentka wychyliłam się zza kontuaru kuchennego, by mieć lepszy
widok na wyjście, gdzie chłopak nieumiejętnie kokietował piękną Latynoskę. Bodajże swoją
sąsiadkę.
 Praktyczny strój leniucha domowego składający się ze spodni dresowych i rozciągniętej
koszulki nie umniejszał jej urody. Naprawdę to niepokojące, jak była piękna. Nie ujmowałam
sobie walorów, ale, cholera, trudno było nie zauważyć symetrycznej twarzy, ust pełniejszych niż
moje i lśniących włosów jak z reklamy szamponu. Aż miało się ochotę znienawidzić ją za tę
perfekcję. Na plus przemawiało to, że nie próbowała zaimponować swoim przystojnym
sąsiadom, przychodząc tu w wyzywającym stroju. Sposób, w jaki lekceważyła podrywy Nate’a,
również działał na jej korzyść.
— Znów potrzebuję wkrętarki — wymamrotała.
— Kłopoty z rurą? — zakpił chłopak, co mnie zaciekawiło. Stał w progu z ramieniem
opartym o framugę, próbując wyeksponować swoje mięśnie. Pyszałkowaty drań.
— To jest drążek baletowy, ośle! — warknęła zirytowana. — Z którym wszystko jest w
porządku. Wkrętarki potrzebuję do nowych mebli.
— Mogę ci pomóc — powiedział pospiesznie. — Może nie w tym momencie, ale pod
wieczór…
Mimowolny uśmiech pojawił się na moich ustach. Naprawdę mu się podobała — te
nieudolne zaloty, eksponowanie sylwetki i próba spędzenia z nią czasu. Nie w ten wymuszony i
błazeński sposób, który stosował przy mnie i blondynce obok. Kto by pomyślał, że Nathaniela
White’a naprawdę zauroczy jakaś dziewczyna.
— Jestem samowystarczalną kobietą — odpowiedziała z nutą rozbawienia w głosie. —
Poradzę sobie.
— No to postanowione — mruknął, jakby nie usłyszawszy tego, co powiedziała. —
Przyjdę do ciebie za kilka godzin.
I zatrzasnął drzwi.
— Nie zrobił tego — wymamrotałam pod nosem, na co Hope parsknęła.
— Cały Nate. — Pokręciła głową.
Najwyraźniej nie ja jedna podsłuchiwałam.
— Kto to był? — zapytał Evan, wychyliwszy się zza oparcia kanapy.
— Maddie — odpowiedział. — Potrzebowała wkrętarki.
Na ustach Witchera, który wyraźnie puścił w niepamięć potyczkę z drugim z braci,
pojawił się charakterystyczny uśmieszek.
— Seksowna sąsiadka? — upewnił się. — Mogę jej wkręcić wszystko, czego pragnie.
— Łapy przy sobie — odparł ostrzegawczo Nate. — Poza tym już się umówiłem, że po
meczu jej pomogę.
W tej kwestii mogłabym polemizować, gdyby nie to, że moje spojrzenie padło na
pochmurną twarz Matthew. Gdyby szczęka była zdolna ciąć metal, jego byłaby idealnym
narzędziem — zaciskał ją tak mocno, że obawiałam się o jego uzębienie. Wtedy zrozumiałam i
było to tak gwałtowne jak uderzenie cegłą w twarz. Wzięłam oddech, rozszerzyłam powieki i
spojrzałam na równie zszokowaną Hope.
— O cholera — wyszeptała.
Uczucia, dwóch braci i jedna dziewczyna to kłopoty. Takie przez duże K.

Życie to pasmo zmian. Tracisz przyjaciela. Tracisz miłość. Tracisz cząstkę siebie z każdą
odchodzącą osobą, ale zawsze znajdzie się ktoś, przy kim ta pustka przestanie być tak dotkliwa.
Dni mijały zaskakująco szybko. Może tak wpływała na życie nauka na uniwersytecie. Pomiędzy
zajęciami, imprezami studenckimi, spotkaniami z Isaakiem i przyjaciółmi a kursami tatuażu pod
przewodnictwem Daxa czas mijał błyskawicznie. Po podjęciu decyzji o zostaniu w Los Angeles
postanowiłam wykorzystać okazję daną mi przez tatuatora, dlatego od trzech tygodni
uczestniczyłam w szkoleniach i przyglądałam się pracy mężczyzny. Wybrana przeze mnie
ścieżka była dla innych równie zaskakująca co moje zaręczyny z Isaakiem. Choć zostały przyjęte
bez komentarzy czy gadek o naszym wieku, to z naprawdę sporym niedowierzaniem — od
zerwania do zaręczyn to spory przeskok. Leo powitał Isaaca w rodzinie, chwytając go za kołnierz
koszulki z groźbą, że jeśli jeszcze raz mnie zrani, to skończy się pobłażliwe traktowanie i spuści
mu łomot. A potem przyszły uściski i gratulacje.
— Nie ruszaj się, Isaac — mruknęłam, wychyliwszy się zza sztalugi. — To ma być
realistyczny portret, nie abstrakcja.
Jednym z moich zadań na zajęcia rysunku było realistyczne przedstawienie kogoś z
mojego otoczenia z dołączonym do tego zdjęciem. Ludzie mieli predyspozycje do upiększania
swoich najbliższych, czego mieliśmy za wszelką cenę uniknąć. Liczył się realizm.
— Gdy zgodziłem się na to, sądziłem, że będzie to pozowanie nago i że potowarzyszysz
mi, bym nie czuł się nieswojo — odpowiedział zaczepnie.
— Niezła wyobraźnia — parsknęłam. — Od prośby o bycie moim modelem do rysunku
po nudyzm.
— Ej, to byłoby obnażanie się publicznie — zauważył. — My jesteśmy w twoim
mieszkaniu.
— Które dzielę z bratem — dodałam z prychnięciem.
— I czar mojej wizji prysł.
Roześmiałam się i zrobiłam krok w tył w celu znalezienia ewentualnych niedoskonałości
w wykonanej pracy. Poprawiłam lukę w zarysie tatuaży i zadowolona z efektu gestem dłoni
zwolniłam Isaaca ze służby. W jego przypadku przekoloryzowanie nie było potrzebne — miałam
bajecznie przystojnego przyszłego męża, który mógłby dorabiać jako model. Odłożyłam ołówek
na sztalugę, a mój wzrok mimowolnie skupił się na pierścionku zdobiącym mój palec. To było
niesamowite dzieło sztuki. Wąską obrączkę utworzoną z trzech splatających się pasm wieńczył
niebieski topaz iskrzący się w świetle promieni słonecznych.
— Powinienem powtórzyć swoje oświadczyny — odezwał się Isaac, który stanął przy
moim boku.
— Czemu?
— Chyba brakowało w tym wszystkim romantyzmu — powiedział. — Zachodu słońca,
eleganckiej restauracji i tradycyjnego klęknięcia na kolano…
— I pytania — zażartowałam. — Nie mogłabym sobie wymarzyć lepszych oświadczyn,
Isaac. Stereotypy do nas nie pasują. Poza tym to wszystko było do bólu sentymentalne. Mój
wyjazd. Twoja gonitwa za mną na lotnisko. Gdybyś ukląkł, a obecni na lotnisku zaczęliby
klaskać po mojej zgodzie, to już naprawdę byłoby jak scena z filmu romantycznego.
Pocałowałam go lekko, przypieczętowując swoje słowa.
— Za trzy lata będziesz moją żoną — szepnął Isaac, jakby nie dowierzał w to, co się
działo. Wspólnie zdecydowaliśmy, że poczekamy do moich dwudziestych pierwszych urodzin.
— Chyba że wcześniej przekonam cię do wypadu do Las Vegas…
— Isaac!
— To tylko luźna sugestia — odpowiedział rozbawiony, na co przewróciłam oczami.
Uczucie trzepoczących motylków w moim brzuchu wzmogło się pod wpływem
pocałunku, jaki Isaac złożył we wnętrzu mojej dłoni. Wpatrywałam się w nasze splecione palce,
między którymi połyskiwał piękny klejnot.
 — Lubię twoje nazwisko — wyszeptałam, wpatrując się w szare tęczówki jaśniejące
niespotykanym spokojem.
— To dobrze, bo niedługo będzie też twoim.

CHOMIKO_WARNIA
Playlista

All Of The Stars — Ed Sheeran

When The Party’s Over — Billie Eilish
Oceans — Seafret
Scars — Boy Epic
The Time Of My Life — Bill Medley ft. Jennifer Warnes
Falling — Harry Styles
Watermelon Sugar — Harry Styles
Centuries — Fall Out Boy
Love in the Dark — Adel
Deep End — Birdy
When I Look At You — Miley Cyrus (cover by Alec Chambers)

CHOMIKO_WARNIA
Spis treści

Prolog Rozdział 1. Rozdział 2. Rozdział 3. Rozdział 4. Rozdział 5. Rozdział 6. Rozdział 7.

Rozdział 8. Rozdział 9. Rozdział 10. Rozdział 11. Rozdział 12. Rozdział 13. Rozdział 14.
Rozdział 15. Rozdział 16. Rozdział 17. Rozdział 18. Rozdział 19. Rozdział 20. Rozdział 21.
Rozdział 22. Rozdział 23. Isaac Rozdział 24. Rozdział 25. Rozdział 26. Rozdział 27. Rozdział 28.
Rozdział 29. Rozdział 30. Rozdział 31. Isaac Rozdział 32. Rozdział 33. Rozdział 34. Rozdział 35.
Rozdział 36. Rozdział 37. Rozdział 38. Rozdział 39. Rozdział 40. Rozdział 41. Rozdział 42.
Rozdział 43. Rozdział 44. Rozdział 45. Isaac Rozdział 46. Rozdział 47. Rozdział 48. Rozdział 49.
Rozdział 50. Rozdział 51. Rozdział 52. Rozdział 53. Rozdział 54. Rozdział 55. Rozdział 56.
Rozdział 57. Rozdział 58. Rozdział 59. Isaac Rozdział 60. Rozdział 61. Isaac Rozdział 62. Epilog
Playlista