ஜெயதேவரின் அஷ்டபதி

கீே த ோவிந்ேம்

இலந்தை சு. இராமசாமி

 மனம் மகிழட்டும்

சர்வ மைங்களுக்கும் ப ாதுவான பிர ஞ்ச சக்திதைப் ப ாற்றும்

துதி

● உலகபமல்லாம் நிதைந்ை ரம்ப ாருபே எல்லா

உயிரும் நீபை எல்லா பசல்வங்களும் நீபை உனது அருள்
எப்ப ாதும் எங்கதேக் காத்து நிற்கிைது இந்ை உண்தமதை
நாங்கள் உணர அருள்புரிவாய்...

● சிக்கு உணவு ஆவாய் ருகும் நீர் ஆவாய் பநாய்க்கு

மருந்ைாவாய்...

● இருள்ப ாக்கும் ஒளிபை வறுதம நீக்கும் பசல்வபம

வாழ்வும் வேமும் உனது நன்பகாதைகள் அன்பும் அைனும்
உனது அற்புைப் தைப்புகள்...

● பிர ஞ்சபம ராசக்திபை உன்னில் பிைந்து உன்னில்

வேரும் எங்கதே உன்னைமாக்கி அருள்புரிவாய்…

1
உள்தே
இதை எழுதுவதை நிறுத்திபனன் மீண்டும் பைாைங்கிபனன்…

1. ராசலீதல நிகழ்த்தும நித்திை பிரம்மச்சாரி...

2. இரவில் ாடிை ரகசிைப் ாைல்கள்...
3. ராதைபைாடு இரவுப்ப ாழுது...
4. அற்புை அவைாரங்கள் த்து...
5. கண்ணன் இருக்கக் கவதலயில்தல...
6. ராதையின் மனத்தில் மன்மைன் அம்புகள்...
7. கண்ணனின் பமல் குண்டுப் ப ண்...
8. முத்ைத்தில் சிவக்கும் உைடுகள்...
9. பிடித்ைான்... அதணத்ைான்.. மகிழ்ந்ைான்...
10. ராதை! ஒரு மன்மைக் கதண...
11. ராதையின் மார்பில் ைாமதர இதலகள்...
12. பைவ தவத்திைபன, பநாய் தீர்க்க வா…
13. ராதையின் நிதனவில் ைவிக்கிைான் கண்ணன்...
14. ஆதைதைக் கழற்றிவிடு… அவன் வசமாகிவிடு...
15. இருதேத் ைழுவும் இனிை ராதை...
16. விரகம் ைகிக்கிைது! வசந்ைம் வதைக்கிைது...
17. விைர்த்ை மார்பிபல விழுந்து டுக்கிைாள்...
18. கண்ணனது மார்பில் பகாபிதகயின் ாைம்...
19. வனமாலிதைச் சுதவக்கும் வஞ்சகி...
20. நகக்கீைல்கோல் உரிதம சாசனம்...
21. ஏனடி இழக்கிைாய் சுகத்தை...
22. அதசவுக்கு இதச ாடும் மணிபமகதல...
23. அழகிை பைாதைகள்… காமனின் தைகள்...
24. ஆட்ைத்துக்கு நீயும் ைைாராகிவிடு...
25. ராதைதைத் தின்னும் பமாகன புன்னதக...
26. ைா காய்ச்சலுக்கு சுக ஒத்ைைம்...
27. கழட்டிைது ப ாதும்… கட்டிவிடு…

2
 இதே எழுதுவதே நிறுத்திதனன்…

மீண்டும் ஜேோடங்கிதனன்...

1993-ஆம் ஆண்டு. நான் மும்த த் பைாதலப சியில்

ணிைாற்றிக்பகாண்டிருந்பைன். அப்ப ாது எழுத்ைாேர்
ரா. த்மனா ன் அவர்களுைன் பைாைர்பு ஏற் ட்ைது.

அவர் நாராைணீைம், ஜபகாவிந்ைம் ப ான்ை நூல்கதேத், ைமிழில்

பமாழிைாக்கம் பசய்திருக்கிைார். அவரது வீட்டில் அவதர நான்
அடிக்கடி சந்திப் துண்டு. ஒருநாள் தகபைழுத்துப்பிரதி ஒன்தை
என்னிைம் காட்டினார்.
‘ராமசாமி, இதைப் டித்துப் ாருங்கள்! ’

அது பிர ல எழுத்ைாேர் சங்கு சுப்ரமண்ைம் எழுதிை

‘கீைபகாவிந்ைம்’ என்ை நூலின் ைமிழாக்கம். மிக அழகாக
பமாழிப ைர்க்கப் ட்டிருந்ைது
‘மிக நன்ைாக இருக்கிைபை! ’ என்பைன்.

‘ஆமாம். நீங்களும் கீைபகாவிந்ைத்தைத் ைமிழாக்கம்

பசய்ைபவண்டும் என் து என் ஆதச!’ என்ைார்
‘இந்ைத் ைமிழாக்கபம மிக நன்ைாக இருக்கிைபை! நானும் ஏன்
பசய்ை பவண்டும்?’ என்பைன்.

3
‘காரணம் இருக்கிைது. இந்ைக் தகபைழுத்துப் பிரதிதை என்னிைம்
பகாடுத்துவிட்டு, இதை எந்ைக் காரணம் பகாண்டும் நீங்கள்
அச்பசற்ைக்கூைாது என்று என்னிைம் உறுதிபமாழி
வாங்கியிருக்கிைார். அவர் என்னுதைை சிைந்ை நண் ர்!’ என்ைார்
த்மநா ன்.
‘நீங்கள் பசால்வைற்காகச் பசய்கிபைன்’ என்பைன்.

முைல் காரிைமாக பஜைபைவர் வாழ்க்தக வரலாதையும்

கீைபகாவிந்ைம் எழுந்ை வரலாதையும் அதைப் ற்றிை ஆய்வு
நூல்கதேயும் பைடிப்பிடித்துப் டித்பைன். பிைகுைான், கீை
பகாவிந்ைம் எவ்வேவு சிைந்ை நூல் என் து பைரிந்ைது. எனபவ,
ஆர்வத்பைாடு ைமிழாக்கம் பசய்பைன். பமாத்ைம் 12 காண்ைங்கள்.
24 அத்திைாைங்கள். ப ரும் ாலான அத்திைாைங்கள்
எட்டுக்கண்ணிகளில்ைான் இருக்கும். எனபவைான் அஷ்ை தி என்று
ப ைர். ஒவ்பவார் அத்திைாைத்தையும் ைமிழாக்கம் பசய்ைதும்,
அதை ப ரிைவர் த்மனா னிைம் டித்துக்காட்டிபனன்.

இப் டிைாக அந்ை நூல் முழுவதையும் ஒரு மாைத்தில்

பமாழிைாக்கம் பசய்பைன்.

இந்நூதல எழுதிக்பகாண்டிருக்கும்ப ாது ஒரு சுவாரஸ்ைம்

நிகழ்ந்ைது. பகரேத்தில் உள்ே திருப்புணித்துதை என்ை ஊருக்கு,
சிகிச்தச ஒன்றுக்குச் பசன்றிருந்பைன். அங்பக கிதைத்ை
ஓய்வுபநரத்தில் கீை பகாவிந்ைத்தைத் பைாைர்ந்து எழுதிபனன்.
ஆைாவது ாைலுக்கு உதர எழுதும்ப ாது அதில் சிருங்காரம்
அதிகமிருப் ைாகத் பைான்றிைைால், பமற்பகாண்டு
எழுைபவண்ைாம் என்று எழுதுவதை நிறுத்திபனன். அன்று மாதல
அந்ை மருத்துவமதனயின் ைதலதம மருத்துவர் ைாக்ைர்
பைாகிைாஸ் என்னிைம் வந்து, அங்பக ஒரு சத்சங்கம் இரவு 7
மணிக்கு நதைப றும் என்றும் அைற்கு வரும் டியும் என்னிைம்
பசான்னார். சரிபைன்று பசன்பைன். அன்று, சத்சங்கத்தில்

4
ப சப் ட்ை ப ாருள் ‘கிருஷ்ணனின் ராச லீதல!’ கீைபகாவிந்ைமும்
ப சப் ட்ைது. அதைச் சிருங்காரமாகப் ார்க்கக்கூைாபைன்றும் அது
உைர்ந்ை ைத்துவத்தை உள்ேைக்கிைது என்றும் ப சப் ட்ைது.
கூட்ைம் முடிந்ைதும் நான் அன்று காதலயில்ைான்
கீைபகாவிந்ைத்துக்கு உதரஎழுதுவதை நிறுத்திவிட்ை பசய்திதைச்
பசான்பனன். அங்கிருந்ை ஒருவர் ‘இைற்கு, சகுனப் பிரஸ்னம் என்று
ப ைர். உங்கள் குழப் த்துக்கு இங்பக தீர்வு
பசால்லப் ட்டிருக்கிைது. கீை பகாவிந்ைத்தைத் பைாைர உத்ைரவு
கிதைத்திருக்கிைது!’ என்ைார். எனபவ, பைாைர்ந்து உதரபைழுதி
முடித்பைன்.

இதைப் க்திபைாடு டித்ைால் ரவசம் அதைைலாம்.

சிருங்கார இலக்கிைமாகப் டித்ைாலும் ரவசமதைைலாம்.

எனது பமாழிைாக்கத்தை நல்லமுதையில் பவளியிைபவண்டும்

என்ை ஆர்வத்தினால் இதுவதர அச்சில் ஏற்ைாமல் இருந்பைன்.
இப்ப ாது அது, ைக்க இைத்தில் பசர்ந்திருக்கிைது.
10/04/2007

இலந்தே சு. இரோமசோமி

5
 1.

ரோசலீதல நி ழ்த்தும் நித்திய பிரம்மச்சோரி...

பமபலாட்ைமாகப் ார்க்கிைப ாது, கீைபகாவிந்ைம் ஒரு

அப் ட்ைமான சிருங்காரப் பிர ந்ைமாகத் பைரியும். பஜைபைவரின்
காலம் கி.பி 12-ஆம் நூற்ைாண்டு.

அப்ப ாது எழுைப் ட்ை காவிைங்களில் ல, காைல்லீதலகளுக்கு

முக்கிைத்துவம் பகாடுத்துள்ேன. அதைத் ைவைாகக் கருைவில்தல.
வாழ்க்தகயின் மிக முக்கிை அங்கமாக அதைக் கருதிவந்ைனர்.
மனத்திபல விரசம் புகுந்ை பிற் ாடு, பைய்வீகக் காைல் காட்சிகூை
விரசமாகத் பைரிைத் பைாைங்கிவிட்ைது. ஆனால், பஜைபைவரின்
காைல் பிர ந்ைம் அதைபைல்லாம் ைாண்டிப் புனிைமானது.

ரீட்சித்து மகாராஜா சுகமுனிவரிைம் பகட்கிைார்:

‘ராச லீதலைால் என்ன ைன்?’

அைற்குச் சுகமுனிவர் பசால்லும் தில்

‘ராசலீதல, கவான் கிருஷ்ணனது ரிவின் பவளிப் ாடு.
க்ைர்களுக்பகார் வரப்பிரசாைம். க்ைர் அல்லாைவர் அைன்
பவளிப் தைைான சிருங்காரத்ைால் கவரப் ட்டு உள்வருவார்கள்.
பிைகு, சிறிது சிறிைாகத் பைய்வீக நிதலக்கு உைர்வார்கள்.’

தவணவ சித்ைாந்ைத்தின் டி மஹாவிஷ்ணு ஒருவர்ைான்

புருப ாத்ைமன். மற்ைவர்கள் அதனவரும் ப ண்கபே! ப ண்
அம்சமும் ஆண் அம்சமும் ஒவ்பவாருவரிைமும் ஓரேவு
6
இருக்கிைது. ஒவ்பவாரு மனிைருக்குள்ளும் ஒரு கூைல்
நிகழ்ந்துபகாண்டிருக்கிைது.

ராசலீதல நைக்கிை ைேம் பவறு. நாம் அதைப் ார்க்கிை ைேம்

பவறு. ஒபர ைேத்தில் நின்று ார்க்கிை க்குவம் கிதைக்கும்ப ாது,
அைன் உண்தமத்ைன்தம புரியும். எந்ைக் கண்பணாட்ைத்பைாடு
ார்க்கிபைாம் என் தும் முக்கிைம்.

கவான் கிருஷ்ணன் அறு த்து நான்காயிரம் காைல் ப ண்டிபராடு

அறு த்து நான்காயிரம் வீடுகளில் வாழ்ந்ைைாகச் பசால்வார்கள். ஒரு
வீட்டில் உள்ே கிருஷ்ணன் அடுத்ை வீட்டில் உள்ே ப ண்தண
ஏறிட்டுப் ார்க்கமாட்ைானாம். ஒருவபன லராகவும், அப் லரின்
ைனித்ைனி அங்கமாகவும் திகழ்கிைான். அவதன நித்திைப்
பிரம்மச்சாரி என்கிைார்கள்.
‘ கவான் கிருஷ்ணன் நித்திைப் பிரம்மச்சாரி என் து
உண்தமைானால், ஆபை எனக்கு வழிவிடு’ என்று ஒருவன்
பசான்னானாம். ஆறு வழிவிட்ைைாம்

நாைகி நாைக ாவத்தின் எத்ைதனபைா நிதலகளில் சிருங்காரமும்

ஒன்று. நமது ஆழ்வார்களும் நாைன்மார்களும், நாைகி நாைக
ாவத்தின் பவவ்பவறு நிதலகதேப் (இற்பசறித்ைல், மைபலறுைல்,
விரகம், தூது ப ான்ைதவ) ாடியிருக்கிைார்கள் காைல் வைப் ட்ை
ப ண்கதே பவளிபை பசல்லக் கூைாது என்று எச்சரித்து,
வீட்டுக்குள்பேபை இருக்க தவப் துைான் இற்பசறித்ைல்!
மைபலறுைல் என் து ஒரு ஆண், ப ண்ணிைம் ைனது காைதலத்
பைரிவிக்க உைபலங்கும் சாம் ல் பூசி, தனக்கருக்கில் குதிதர
ப ால் பசய்து உட்கார்ந்து பகாண்டு, அதைத் ைனது நண் ர்கதே
இழுத்துவரச் பசால்லி, காைலிக்கும் ப ண்ணின் பைருவழிபை,
ஊரார் உணர்ந்து பகாள்ளும் டிைாகச் பசன்று காைதலத்
பைரிவிப் து.

7
ைமது க்ைர்களுக்காக இதைவன் எந்ை அேவுக்கு இைங்கிவருகிைான்
என் தைக் கீை பகாவிந்ைம் காட்டியிருக்கிைது. க்ைனுக்கும்
இதைக்கும் இதைபை எப்ப ாதும் ‘நீைா, நானா?’ ப ாட்டிைான்!
கண்ணபிரான் ராதையிைம் வந்து, ‘உன் ைளிர்ப் ாைத்தை என்
ைதலயின்பமல் தவ’ என்று பசால்கிைான் என்ைால், ராதையின்
அதீை க்தியில் மைங்கி அவன் எந்ை அேவுக்கு இைங்கி
வந்திருக்கிைான் என் து புரியும். உண்தமைான பிபரதம அவதன
இழுத்துவருகிைது. சிற்றின் மாகக் கருைப் டும் காட்சி, அைன்
ஆழ்ந்ை நிதலயில் ப ரின் த்தை பநாக்கி இழுத்துச்பசல்கிைது.

கண்ணன் ஆற்ைலுதைைவன். ஆனால், அந்ை ஆற்ைல்ைான் ராைா!

ஆற்ைதலப் ப றும் ைகுதியுதைைவனிைம் அது பசருகிைப ாதுைான்

ஆற்ைலுக்கு மதிப்பு. அதைப் ப ற்ைவனுக்கும் மதிப்பு. ஆனால்,
அந்ை ஆற்ைல் அவதன எளிதில் பநருங்கிவிை முடிகிைைா?
அதில்ைான் எத்ைதன இைர்ப் ாடுகள்! ைா ம், ஏமாற்ைம், ைகிப்பு,
ஏமாந்துவிட்ைைாகக் கற் தன அப் ப் ா ஒன்றிரண்ைா! அன்ைாைம்
மனிை வாழ்க்தகயிபல நாம் அனு விக்கும் உணர்வுகளின்
பவளிப் ாடுகள்ைான் எத்ைதன?

எட்ைமுடிைாை பைாதலவில் இருப் வன்ைான் பைாட்டுத் ைழுவும்

நிதலயிலும் நிற்கிைான். அவன் அருகில் நிற் தை அதைைாேம்
காட்ைத்ைான் ‘பைாழி’ பைதவப் டுகிைாள். அந்ைக்
கைா ாத்திரம்ைான் வழிகாட்டுகிை குரு. சரிைான ாதையில்
பசலுத்துகிை வழிகாட்டி. வழி ைவறும்ப ாது அறிவுறுத்தும்
சிபநகிதி.

கீை பகாவிந்ைத்தில் பைாழி இதைத்ைான் பசய்கிைாள்.

கீை பகாவிந்ைம் ஒரு காவிைம் என்று பசால்லப் ட்ைாலும், அதை

ஒரு சிருங்காரப் பிர ந்ைமாகத்ைான் நம்மால் ஏற்றுக்பகாள்ே
முடிகிைது. காவிைத்துக்குச் பசால்லும் இலக்கணப் டி கீை
பகாவிந்ைம் அதமைவில்தல. இந்ைப் பிர ந்ைத்தின் பநாக்கபம

8
பவறு. கவான் கண்ணனின் ப ருதமதையும் மக்களுக்கு அவன்
அள்ளிவழங்கும் ப ரின் த் ைன்தமதையும் எடுத்துச்பசால்வது
இது.

ராைா கல்ைாண உற்சவங்களில் அஷ்ை தி முழுதும்

ாைப்ப ைவில்தலபைன்ைால், அந்நிகழ்ச்சி
முற்றுப்ப றுவதில்தல. நாட்டின் பவவ்பவறு குதிகளில்
பவவ்பவறு விைமாக இது ாைப் டுகிைது. ராைாகல்ைாண
ஜதனகளில், ராதையின் விரகைா த்தை அஷ்ை தியில்
ாடும்ப ாது ராதையின் துைதரத் ைாங்கமாட்ைாமல்
அழுகிைவர்கதேப் ார்த்திருக்கிபைன். அந்ை அேவுக்கு மக்கள்
அைபனாடு ஒன்றிப்ப ாயிருக்கிைார்கள்.

அஷ்ை தியின் ப ருதமதைப் ற்றிப் லகதைகள்

பசால்லப் டுகின்ைன. ஓர் இதைப்ப ண் மாடு
பமய்த்துக்பகாண்டிருக்கும்ப ாது ‘ஸ்ரிை கமலா’ என்ை ாைதலப்
ாடினாோம். அதை அவள் அடிக்கடி ாடுவாோம். இந்ைப் ாைல்
எங்கு ாைப் ட்ைாலும் அங்கு பசன்று பகட்கும் ஆர்வமுள்ே பூரி
ஜகந்நாைர், அந்ைப் ப ண்ணின் ாட்தைக்பகட்க காட்டுக்குள்
அவள் பின்பன பசன்ைாராம். அவர் அணிந்திருந்ை பீைாம் ரம்
முள்ளிலும் கல்லிலும் ட்டுக் கிழிந்ைைாம். பகாயிலுக்கு வந்ை
அரசன் அந்ைக் கிழிந்ை ஆதைதைப் ார்த்து ஏன் கிழிந்திருக்கிைது
என்று பகட்க, அர்ச்சகர்கள் ைங்களுக்கு எதுவும் பைரிைாபைன்றும்
தினமும் புது ஆதை அணிவிப் ைாகவும் அது
கிழிந்துவிடுவைாகவும் பசால்ல, ஜகந்நாைபர அந்ைப் புதிதர
விடுவித்ைாராம். அதைக்பகட்ை அரசன், ஜகந்நாைர் அஷ்ை தி
ாடும் இைங்களுக்குச் பசல்வைால் இனி அஷ்ை தி சுத்ைமான
இைத்தில்ைான் ாைப் ைபவண்டும் என்றும், ‘ஸ்ரிை கமலா’ என்ை
ாைல் ஜகந்நாைர் முன்னிதலயில் மட்டுபம ாைப் ைபவண்டும்
என்றும் உத்ைரவு ப ாட்ைானாம்.

பஜைபைவர் பவறு இரு நூல்கள் எழுதியிருப் ைாகச்

பசால்லப் ட்ைாலும், கீை பகாவிந்ைம்ைான் அவருக்குப் புகழ்
9
ைந்ைது. கீை பகாவிந்ை பிர ந்ைத்ைால் அது எழுைப் ட்ை ஒரு
நூற்ைாண்டுக்குள் அவர் வைபமாழிக்கவிஞர்களிபல மிகச்
சிைந்ைவராகக் கருைப் ட்ைார். ராைாதவப் ற்றி அைற்குமுன்
ரவலாகப் ப சப் ட்ைாலும், கீை பகாவிந்ைத்ைால்ைான் ராைா,
தவணவ க்தி இைக்கத்தின் பைய்வமாகபவ மாறிவிட்ைாள்.
தசைன்ை மகாப்ரபு ைனது க்ைர்களுக்குக் கீை பகாவிந்ைத்தை
அறிமுகப் டுத்தி அதைப் ரப்புவைற்கு ஏற் ாடு பசய்ைார்.

இந்ை அஷ்ை தியில் வரும் சுபலாகங்கதே ஆராய்ந்து

ார்க்கிைப ாது சில மன்னனாலும், சில பஜைபைவராலும், சில
பஜைபைவதரப் புகழ்ந்து ாடும் பநாக்பகாடு பவறு சிலராலும்
எழுைப் ட்டிருக்கலாம் என்று பைான்றுகிைது. சில சாற்றுக்
கவிகோக அதமந்திருக்கின்ைன.

பஜைபைவபர பகாயில்களில் ாடுவைற்காக அஷ்ை தியும் பவறு

சில விருத்ைங்களும், ப ாது இைங்களில் ாடுவைற்காக சிருங்காரம்
அதிகம் பசர்த்தும் எழுதியிருக்க வாய்ப்புண்டு. ஆனால்,
இப்ப ாதுள்ே அதமப்பில் மக்கோல் முழுதமைாக அஷ்ை தி
ஏற்றுக்பகாள்ேப் ட்டிருப் ைால் பவறு எந்ை ஆராய்ச்சியும்
அநாவசிைம். இனி கீை பகாவிந்ைத்துக்குள் பிரபவசிப்ப ாம்.

10
 2.

இரவில் போடிய ர சியப் போடல் ள்...

‘ த்மாவதி’ என்று குரல் பகாடுத்ைார் பஜைபைவர்.

அவரது மதனவி த்மாவதி உள்ளிருந்து வந்ைாள்.

‘என்ன பவண்டும்?’ என்று பகட்ைாள்.

‘இந்ை ஊதரவிட்டு எங்காவது ப ாய்விைலாமா என்று

பைான்றுகிைது!’
‘ஏன் அப் டிச் பசால்கிறீர்கள்? அரசர் உங்கதேத் ைதலபமல்
தூக்கிதவத்துக் பகாண்ைாடுகிைாபர!’
‘உண்தமைான். அரசருக்கு எப்ப ாழுதும் சிருங்காரம் ாை
பவண்டியிருக்கிைது. எனக்குச் சலித்துவிட்ைது!’
‘சிருங்காரத்துக்பகன்றுைான் ஆச்சார்ை பகாவர்த்ைனா இருக்கிைாபர!’

‘ஆமாம். ஆனால்...’

‘ஆனால் என்ன? சிருங்காரம் பமாசமானைா? மனிைர்களுக்குப்

ாைாமல், மாைவனுக்குப் ாடுங்கபேன். நீங்கள்ைான்
கிருஷ்ண க்ைராயிற்பை!’ என்ைாள் த்மாவதி.
‘அதுவும் சரிைான். த்து அவைாரங்களில் கண்ணன்ைான் அைற்கு
ஏற்ைவன். ராைாகிருஷ்ணதனப் ாைலாம்!’ என்ைார் பஜைபைவர்.

11
மறுநாள் அரசதவயில் பஜைபைவர், ராைாகிருஷ்ண லீதலதை ைான்
ாை எண்ணியிருப் ைாகச் பசான்னப ாது, அரசனுக்கு
அேவில்லாை மகிழ்ச்சி!
‘நானும் அதைப் ாடுகிபைன்!’ என்ைான் அரசன். மன்னனும் சிைந்ை
கவிஞன்.
‘நான் சந்ைக்கண்ணிகோகப் ாைலாம் என்றிருக்கிபைன்!’ என்ைார்
பஜைபைவர்.
‘நான் விருத்ைத்தில் ாடுகிபைன். எதை எதை எந்ைத் பைாைர்ச்சியில்
ாடுவது என்று கதை அதமப்த முைலிபலபை தீர்மானம்
பசய்துபகாள்ேலாம்!’ என்ைான் மன்னன்.

மன்னன் பசான்னால் அைற்கு மறுப்ப து? அந்ை அதவயில்,

பஜைபைவதரயும் பசர்த்து ஐந்து கவிஞர்கள் இருந்ைனர்.
ஒவ்பவாருவரும் ஒவ்பவாரு வதகயிபல பைர்ச்சிப ற்ைவர்கள்.
பஜைபைவர் எல்லா வதககதேயும் ைங்குைதையின்றிப்
ாைக்கூடிைவர்.

ஐந்து கவிஞர்களும் மன்னனும் பசர்ந்து, கதைக்பகாதவதைத்

தீர்மானித்ைனர். அவரவர் மபனாைர்மப் டி எழுதுவது என்று
முடிவாயிற்று. ‘மன்னன் எழுதும்ப ாது ைானும் எழுைபவண்டுமா?’
என பஜைபைவர் எண்ணினார்.
‘அரபச! ைாங்கபே அதை எழுதிவிடுங்கபேன்!’ என்ைார்.

‘பவண்ைாம் பவண்ைாம். மக்களுக்கு பவவ்பவறு சுதவ

கிதைக்கட்டுபம! சிருங்காரம்ைாபன! பவளுத்துக்கட்டிவிடுகிபைன்!’
என்ைான் மன்னன்.

இருவரும் எழுைத் பைாைங்கினர். பஜைபைவரின் மதனவி

த்மாவதி நைனக்கதலயில் வல்லவள். எனபவ, பஜைபைவர்
எழுதும் ஒவ்பவாரு கண்ணிக்கும் அபிநைம் பிடித்துக்காட்டினாள்.

12
‘ த்மாவதி! நான் எழுதுவது அஷ்ை தி. உன்னுதைை நைனம்
எனக்கு பமலும் ஊக்கமளிக்கிைது. எனபவ, உன் ப தரயும் இதில்
பசர்க்கப்ப ாகிபைன்!’ என்ைார் பஜைபைவர்.
‘உங்கள் ப ைர், உங்கள் ைந்தை ப ைர், ைாைார் ப ைர், உங்கள் ஊர்
எல்லாம் வரபவண்டும். அப்ப ாதுைான் இதை ைார் எழுதினார்
என் து பிற்காலத்தில் பைரியும்’ என்ைாள் த்மாவதி.
‘அப் டிபை பசய்துவிடுகிபைன்!’ என்ைார் பஜைபைவர்.

பஜைபைவரின் நூல் உருவாகிக்பகாண்டிருந்ைது.

க்திப் ரவசத்பைாடு ஒவ்பவாரு கண்ணிதையும் ரசித்து எழுதினார்.
18 அத்திைாைங்கள் முடிந்துவிட்ைன. 19-வது அத்திைாைத்தை
எழுைத்பைாைங்கி 6 கண்ணிகதே எழுதிமுடித்ைார். ஆறு
கண்ணிகள் முடியும்ப ாபை ஏழாவது கண்ணி மனத்தில்
உருவாகிவிட்ைது. ைன்தன அறிைாமல் ஓதலயில் எழுதினார். மம
சிரஸி மண்ைனம் பைஹி ை ல்லவமுைாரம்’ என்று எழுதிவிட்ைார்.
ஓதலயில் எழுதிைதைக் கண்கள் ார்த்ைன. திடுக்கிட்ைார்.
‘என்ன இது! கண்ணன் ைதலயில் ராதையின் ாைங்கோ?
நிதனத்துக்கூைப் ார்க்கமுடிைவில்தலபை! நானா இதை
எழுதிபனன்?, ‘உன்னுதைை ைளிர்ப் ாைங்கதே என் ைதலயில் தவ
என்று கண்ணன் பகஞ்சுவைா? அ சாரம், அ சாரம்!’ என்று
பசால்லி, ைான் எழுதிைதை எழுத்ைாணிைால் அடித்ைார். மனம் தை
தைத்ைைால், பைாைர்ந்து எழுைாமல் ஆற்றுக்குக் குளிக்கச்
பசன்ைார்.

அந்ை பநரத்தில் கவான் கண்ணபன பஜைபைவராக உருவம்

எடுத்து, வீட்டுக்குள் வந்ைான். பஜைபைவர் எழுதி தவத்திருந்ை
ஏட்தை எடுத்ைான். பஜைபைவர் அடித்திருந்ை வரிகதே மீண்டும்
அதில் எழுதினான். அைற்குள் த்மாவதி, பூதஜதை
முடித்துவிட்டுப் பிரசாைம் பகாண்டு வந்து பகாடுத்ைாள். கண்ணன்
13
அதை வாங்கிச் சாப்பிட்டுவிட்டு பவளிபைறினான். குளிக்கச் பசன்ை
பஜைபைவர், சிறிது பநரத்தில் திரும்பி வந்ைார். ைான்
எழுதிதவத்திருந்ை ஏட்தை எடுத்துப் ார்த்ைார். முன்பு ைான்
அடித்துவிட்டிருந்ை வரிகளுக்குக் கீபழ அபை வரிகள் அப் டிபை
மீண்டும் எழுதியிருப் தைப் ார்த்ைார்.
‘ த்மாவதி, இந்ை ஏட்டில் நீ எழுதினாைா?’ என்று பகட்ைார்.

‘என்ன பசால்கிறீர்கள்? நீங்கள்ைாபன வந்து எழுதினீர்கள்!’

‘நான் வந்பைனா? நான் இப்ப ாதுைாபன வந்பைன்!’

‘பிரசாைம்கூைச் சாப்பிட்டீர்கபே!’

பஜைபைவருக்குப் புரிந்துவிட்ைது. வந்ைது கண்ணன்ைான்.

‘ த்மாவதி! நீ அதிர்ஷ்ைம் பசய்ைவள். கண்ணன் உனக்குத் ைரிசனம்
ைந்து, பிரசாைமும் சாப்பிட்டுச் பசன்றுள்ோன். ைாருக்குக்
கிதைக்கும் இந்ை அதிர்ஷ்ைம்?’ என்ைார்.
‘என் கண்கதேப் ாருங்கள்’ என்ைாள் த்மாவதி.

‘ ார்க்கிபைன்.’

‘அதில் ைார் பைரிகிைார்கள்?’

‘நான்ைான்!’

‘அப் டிபைன்ைால், என் கண்கள் மூலம் நீங்கள்ைான் கண்ணதனப்

ார்த்தீர்கள்!’ என்ைாள் த்மாவதி.

கண்ணபன அப் டித்ைான் எழுைபவண்டும் என்று உத்ைரவு

பகாடுத்ைபிைகு, அதை மாற்றுவது ைவறு என்று எண்ணி அப் டிபை
பைாைர்ந்து இரு த்து நான்கு அஷ்ை திகதேயும் எழுதிமுடித்ைார்
பஜைபைவர்.

14
கீை பகாவிந்ைத்தின் இரண்ைாவது ாைலிபலபை த்மாவதி என்று
ப ைர் வரும் டி அதமத்திருந்ைார்.

கிந்துபில்வம் என்ை ைனது பிைந்ை ஊதர ‘கிந்துபில்வ சமுத்ரசம் வ’

என்றும், ைாய் ைந்தை ப ைர்கதே ‘ஸ்ரீ ப ாஜபைவ ப்ர வஸ்ை
ரமாபைவி சுை ஸ்ரீபஜைபைவ கஸ்ை’ என்றும், ‘ஜைது த்மாவதி ரமண
ஜைபைவகவி ாரதி’ என்றும் எழுதினார். அவர் பிைந்ை ஊர், பூரி
ஜகந்நாை பேத்திரத்துக்கு, அருகில் சமுத்திரக்கதரபைாரமாக உள்ே
கிந்துபில்வம்.

பஜைபைவரின் கீை பகாவிந்ைம் மக்களிதைபை பவகு பவகமாகப்

ரவிைது. நைன அரங்குகளில், அவரது அஷ்ை திதைப் ாடி
நைனமாடினார்கள். அைன் ல்பவறு ட்ை சந்ைங்கள் நைனத்துக்கு
ஏற்ைதவைாக அதமந்திருந்ைன. மன்னன் ைனது ாைல்கதேயும்
டிபைடுத்து மக்களிதைபை ரப்பினான். ஆனால், அது
பிர லமாகவில்தல. எனபவ பகா ம் பகாண்ை மன்னன்,
பஜைபைவர் ாைதல ைாரும் ாைக்கூைாது என்று
கட்ைதேயிட்ைான். ஆனால் இரவு பவதேகளில் ைாருக்கும்
பைரிைாமல், ரகசிைமாக அப் ாைல்களுக்கு நைனமணிகள் அபிநைம்
பிடித்ைனர். ைதை பசய்ைப் ட்ைைால் அது இன்னும் பவகமாகப்
ரவிைது. பூரி ஜகந்நாைர் பகாயிலிலும் நைன அரங்கில் வழக்கமாக
ஆைப் ட்ைது.

மன்னதனச் சந்தித்துப் ல அறிஞர்கள் பஜைபைவர் ாைல்கதேத்

ைதை பசய்ைது சரியில்தல என்று கூறினர்.
‘நானும் மிகவும் க்தியுைன்ைான் எழுதிபனன். பவண்டுமானால்
இருவர் ாைல்கதேயும் பூரி ஜகந்நாைர் பகாயிலில்
கர்ப் க்கிரகத்தில் தவத்துப் பூட்டிவிைலாம். மறுநாள் காதல
திைந்து ார்ப்ப ாம். ைாருதைை ஏடு பவளியில் கிைக்கிைபைா
அவருதைை ாைதல ஜகந்நாைர் விரும் வில்தல என்று அர்த்ைம்!’
என்ைார். எல்பலாரும் ஒப்புக்பகாண்ைார்கள். அைன் டி ஏடுகள்

15
ஜகந்நாைர் ஆலை கர்ப் க்கிரகத்தில் தவத்துப் பூட்ைப் ட்ைன.
மறுநாள் காதல, மன்னனுதைை ஏடு பவளியில் கிைந்ைது.
பஜைபைவர் ஏட்டின்மீது பூக்கள் விழுந்திருந்ைன.

மன்னன் பவட்கமதைந்ைான். ஜகந்நாைர்முன் நின்று மனமுருக

பவண்டினான். ஓர் அசரீரி பகட்ைது
‘மன்னவபன! உன் ாைல்களும் நன்ைாகத்ைான் உள்ேன.
உன்னுதைை ஏட்டில் இரு த்து நான்கு ாைல்கதேத்
பைர்ந்பைடுத்திருக்கிபைன். உன் ஏட்டில் அதவ
குறிக்கப் ட்டிருப் தைப் ார். அப் ாைல்கள் பஜைபைவர்
அஷ்ை திகளுக்கு முன்னும் பின்னும் பசர்த்துப் ாைப் டும்!’
என்ைது.

மன்னன் மனம் மகிழ்ந்ைான். ஓடிப்ப ாய் பஜைபைவரிைம்

மன்னிப்பு பகட்ைான்.

16
 3.

ரோதேதயோடு இரவுப்ஜபோழுது...

முேல் ஸர்க் ம்

பிர ந்ைங்களில் ப ாதுவாக இதைவணக்கம் ாடிவிட்டுத்ைான்

மற்ை ாைல்கதே எழுதுவார்கள். ஆனால், நந்ைபகா னின் கூற்தை
முைலில் பகாடுத்துவிட்டுபிைகு இதைவணக்கத்துக்கு வருகிைார்
பஜைபைவர்.

நந்ைபகா ன், ராதைதை அதழத்துச் பசால்கிைான்.

‘பஹ, ராபை! வானத்தில் கருபமகங்கள் சூழ்ந்து இருட்டு
வரத்பைாைங்கிவிட்ைது. ைமால மரங்களில் கருதம கவிகிைது.
கண்ணன், பீதிைால் ைேர்வுற்றிருக்கிைான். இவதனப்
ப ாறுப்ப ாடு வீட்டிற்கு அதழத்துச் பசல்!’ என்கிைான். அவனது
ஆதணயின் டி பசல்லும் ராைா மாைவ பஜாடி, ைமுதன
நதிக்கதரயில் ைனித்ை புைர்களிதைபையும் மரங்களிதைபையும்
ஆச்சரிைமான பகளிக்தககள் புரிந்ைனர்.

ராதைக்குக் கண்ணன் பமல் தீராை காைல். கண்ணபனா அருகிபலபை

இருக்கிைான். பகளிக்தககளுக்பகற்ை இரவுப்ப ாழுது.
அதழத்துச்பசல்ல, கண்ணனுதைை ைந்தையின் அனுமதியும்
கிதைத்துவிட்ைது. மரங்களும் புைர்களும் ைக்க சூழதல

17
உருவாக்குகின்ைன. எல்லாம் ைைாராக இருந்தும் ராதை,
கண்ணபனாடு உைபன இதணை இைலவில்தல. அவள் ல
பவைதனகதே அனு விக்கபவண்டியிருக்கிைது. கண்ணனும்
பவைதனப் டுகிைான். இறுதியில்ைான் பகளிக்தக நிகழ்கிைது. இது
ஏன்?

கண்ணன் பவண்டுபமன்பை ராதைதைச்

பசாைதனக்குள்ோக்குகிைான். அடிைவர்களின் க்தி, ஆண்ைவனால்
பசாதிக்கப் டுகிைது . அந்ைப் பிபரதமயின் தீவிரத்தைக் கண்ை
பின்புைான், அருதே அள்ளிப்ப ாழிகிைான். இதைத்ைான் கீை
பகாவிந்ைம் எடுத்துக்காட்டுகிைது. என்ன நிகழப்ப ாகிைது
என் தை, முைற் ாைல் குறிப் ால் எடுத்துக்காட்டுகிைது.

அடுத்ை ாைல் இதைைருள் ப சும் ாைல்.

‘வாக்பைவைா’ என்று பைாைங்கி, ைான் கதலமகளின் அருதேப்
ப ற்ைவன் என் தை அறிவிக்கிைார். அந்ை அருளினாபல,
கண்ணனின் காைல் விதேைாட்டிதன பஜைபைவன் ாடுகின்ைான்
என்கிைார். இந்ைப் ாைலிபல, ைனது மதனவி த்மாவதியின்
ாைங்கள் ைமக்கு அபிநைம் பிடித்து உைவுவதைக் குறிப் ால்
உணர்த்துகிைார்.

ஹரியின் பமல் க்தி இருக்கபவண்டும். சிருங்காரம் அசிங்கம்

என்று கருைாமல் இதைசம் ந்ைமுள்ே லீதலபைனக் கருதி, அைன்
உட்ப ாருதே உணர்ந்து மகிழ்ந்து ரசிக்கிை க்குவமும் பவண்டும்.
இதவ இரண்டும் இருந்ைால், கீை பகாவிந்ைத்தைப் டிக்கலாம்
என்கிைார். அடுத்து அஷ்ை தி ஆரம்பிக்கிைது.

18
 4.

அற்புே அவேோரங் ள் பத்து...

ஸர்க்கம் 1, அஷ்டபதி 1

ைசாவைாரத்தைக் கூறும் முைலாம் அஷ்ை தி ‘ப்ரதை பைாதி ஜபல

த்ருை’ என்று பைாைங்குகிைது.

இந்ைப் ாைலில் ைனது இஷ்ைபைய்வமான கண்ணபன திருமால்

எடுத்ை த்து அவைாரங்களின் ஊைாக இதழ வன் என்று கருதி,
கிருஷ்ணாவைாரத்தைப் ாைாமல் மற்ை எல்லா அவைாரங்கதேயும்
ாடுகிைார். இது இதைவணக்கத்பைாடு பைாைங்குவைாக
அதமந்துவிடுகிைது. இந்ைப் ாைலில், ஒவ்பவாரு கண்ணியின்
முடிவிலும் அந்ைந்ை அவைாரங்களின் ப ைதரச் பசால்லி ‘ஜைஜக
தீச ஹபர’ என்று முடிப் து, நைன நிகழ்ச்சிகளுக்கு ஏற்ைைாக
அதமந்துவிடுகிைது. ைசாவைாரத்தின் முைல் அவைாரம்
மச்சாவைாரம். ரிணாமவேர்ச்சியின் டி, உயிர்த்பைாைக்கம்
நீரில்ைான்!

கதை ஊழிக்காலத்பை ஹைக்ரீவன் என்ை குதிதரமுகம் பகாண்ை

அசுரன், பவைங்கதேப் பிரம்மாவிைமிருந்து திருடிக்பகாண்டு
பசன்றுவிட்ைான். பவைமின்றி சிருஷ்டி நைக்காது என் ைனால்
எல்பலாரும் திருமாலிைம் முதையிை, அவர் மீனாக அவைரித்ைார்.
சிறிது சிறிைாக வேர்ந்து ப ரிை மீனாகி ஹைக்ரீவதன வைம்

19
பசய்ைார். பவைத்தை மீட்டு, பிரம்மனிைம் அளித்ைார். சிருஷ்டி
மீண்டும் பைாைங்கிைது.

அடுத்து நீரிலும் நிலத்திலும் வாழும் ஆதமைாகப்

பிைப்ப டுக்கிைான்.

பைவர்களும் அசுரர்களும் பசர்ந்து அமுைம் ப றுவைற்காக,

ாற்கைதலக் கதைை முடிபவடுக்கின்ைனர். அைன் டி,
மந்திரமதலதை மத்ைாகவும் வாசுகிப் ாம்த நாணாகவும்
பகாண்டு பைவர்களும் அசுரர்களும் எதிபரதிர் அணியில் நின்று
ாற்கைதலக் கதைந்ைனர். அப்ப ாது ைனது கனத்தின் காரணத்ைால்
மந்திரமதல பகாஞ்சம் பகாஞ்சமாகக் கீபழ இைங்கத்
பைாைங்கிைது. உைபன, திருமால் ஆதம உருபவடுத்து ைனது
ஓட்டின்பமபல மந்திரமதலதைத் ைாங்கிக்பகாண்ைார்.

கைதலக் கதைைக்கதைை ஒவ்பவாரு ப ாருோக அைனின்றும்

பவளிப் ட்ைது. முைலில், ஆலகால (கார்க்கூைம் என்றும்
பசால்வதுண்டு) வி ம் பவளியிபல வந்ைது. எல்பலாரும் நடுங்க,
சிவப ருமான் அதை உண்டு நீலகண்ைனானார். அடுத்து மதுவரசி
வருணி வந்ைாள். அவளுக்கு ‘சுரா’ என்று ப ைர். அசுரர்கள் அவதே
ஏற்க மறுத்ைார்கள் (எனபவ, அசுரர் என்ை ப ைர் அவர்களுக்கு
வந்ைது என்று பசால்வார்கள்). பைவர்கள் ஏற்றுக்பகாண்டு, சுரர்
என்ை ப ைர் ப ற்ைனர்.

அடுத்து ாரிஜாை மரம், பகௌஸ்து மணி, காமபைனு என்ை சு,

உச்தசஸ்ரவா என்ை குதிதர, ஐராவைம் என்ை ைாதன, சந்திரன்,
அப்ஸரப்ப ண்கள் (அப்பு என்ைால் நீர். நீரிலிருந்து வந்ைைால்
அப்ஸரஸ்) வந்ைனர். அடுத்து லக்ஷ்மி வந்ைாள். அவதேத் திருமால்
ஏற்ைார். கதைசிைாக, ைன்வந்திரி அமுை கலசத்தைத் ைாங்கி வந்ைார்.
அதுவதர ப ாறுதமைாக அமுைத்திற்பக குறிதவத்து
மற்பைதையும் கருைாமல் இருந்ை அசுரர்கள், அமுைக் கலசத்தைப்
றித்துக்பகாண்டு ஓடினர். திருமால் பமாகினி வடிவம் எடுத்து

20
அவர்களிைமிருந்து அமுைக்கலசத்தை வாங்கி, ைந்திரமாக அமுைம்
பைவர்களுக்குக் கிதைக்குமாறு பசய்ைார்.

அடுத்ை ரிணாம வேர்ச்சிைாக, நிலத்தில் வாழும் ன்றிைாக

அவைாரம் எடுத்ைார் திருமால்.

ஹிரண்ைாட்சன் என்ை அசுரன் பூமிதைத் தூக்கிச்பசன்று

கைலுக்கடியில் ஒளித்துதவத்துவிட்ைான். திருமால் ஒரு
காட்டுப் ன்றிைாக உருபவடுத்து ஹிரண்ைாட்சதனக் பகான்று
பூமிதை மீட்ைார். பூமிதை வராஹம் ைனது பகாம்புகளுக்கிதைபை
தூக்கிவரும் காட்சி, அம்புலி வதேவுக்குள் பூமி
அமர்ந்திருப் தைப்ப ால அழகாகத் பைரிந்ைைாம்!

அடுத்து வருவது ாதி மிருகமாகவும் ாதி மனிைனாகவும் எடுத்ை

நரசிம்ம அவைாரம்.

ஹிரண்ை கசிபு என்ை அரக்கன் ைான் பிரம்மாவிைம் ப ற்ை வரத்ைால்

ைாபன பைய்வம் என்றும், ைன்தனத்ைான் எல்பலாரும்
பைாழபவண்டும் என்றும், பவறு கைவுேர்கதேத் பைாழக்கூைாது
என்றும் அறிவித்ைான். ஆனால், நாரைரால் கருவிபலபை ஹரி க்தி
ஊட்ைப் ட்ை ஹிரண்ைகசிபுவின் மகன் பிரகலாைன், அந்ை
ஆதணதை ஏற்க மறுத்ைான். எப்ப ாழுதும் ஹரிநாமத்தைபை
பசால்லிவந்ைான். பகா ங்பகாண்ை ஹிரண்ைகசிபு, பிரகலாைதனக்
பகால்ல லவதககளிலும் முைன்ைான். முடிைவில்தல. எனபவ
பிரகலாைதனப் ார்த்து, ‘உன் ஹரி எங்பக இருக்கிைான் பசால்?’
என்று பகட்க, ‘ஹரி எங்கும் இருக்கிைான்’ என்ைான் பிரகலாைன்.
‘அப் டிபைன்ைால், இந்ைத் தூணில் இருக்கிைானா?’ என்று
பகட்ைான் ஹிரண்ைகசிபு.
‘தூணிலும் உள்ோன், துரும்பிலும் உள்ோன்’ என்ைான் பிரகலாைன்.

உைபன, ைனது தகயிலிருந்ை ஆயுைத்ைால் தூதணப் பிேந்ைான்

ஹிரண்ைகசிபு. ைதல சிங்கமாகவும் உைல் மனிைனாகவும் உள்ே

21
நரசிம்ம உருவில் வந்ைான் எம்ப ருமான். ஹிரண்ை கசிபு
மிருகங்கோலும் மனிைர்கோலும், கலிலும் இரவிலும், உள்ளும்
பவளியும் ைனது சாவு நிகழக்கூைாது என்று வரம் ப ற்றிருந்ைைால்,
மனிைனும் மிருகமும் கலந்ை உருவில், இரவும் கலும் அற்ை
அந்திப்ப ாதில், உள்ளும் பவளியும் அற்ை வாசற் டியில்
ஹிரண்ைகசிபுதவத் தூக்கிச் பசன்று ைனது மடியில் கிைத்தி,
வலிவான ைாமதர இைதழப் ப ால் வதேந்ை தக நகங்கோல்
கருவண்டுப ால் கிைந்ை ஹிரண்ைகசிபுவின் வயிற்தைக் கிழித்துக்
குைதல உருவிக் பகான்ைான்.

நரசிம்மத்தின் பகா ம், பிரகலாைனின் சாந்ை முகத்தைப் ார்த்ைதும்

ைணிந்ைது.

அடுத்து முழு மனிைனாக, ஆனால் வடிவத்தில் குறுகிை வாமனனாக

அவைரித்ைான் எம்ப ருமான்.

பிரகலாைனின் ப ரன் மஹா லி, ாைாே உலகின் அரசனாக

ஆண்டுவந்ைான். மூவுலதகயும் தகப் ற்றி ஆேபவண்டும் என்றும்
இந்திரப் ைவிதைக் தகப் ற்றிக் பகாள்ேபவண்டும் என்றும்
ஆதசப் ட்ைான். அைற்காகபவ குலகுருவின் உைவிபைாடு ைனது
விருப் த்தைப் பூர்த்திபசய்யும் ைாகம் நைத்தினான். ைார் வந்து
எதைக்பகட்ைாலும் மனமுவந்து ைானமாகக் பகாடுத்துவந்ைான்.
மஹா லிக்கு அறிவுறுத்ைவும் அவனுக்கு அருள் புரிைவும்
தீர்மானித்ை திருமால், குறுகிை வடிவு பகாண்ை வாமனனாக
வந்ைான்.

வாமனனின் அழதகக் கண்ை மஹா லி மைங்கி, ‘ைங்களுக்கு என்ன

பவண்டும்?!’ பகளுங்கள் ைருகிபைன் என்ைான்.

வந்திருப் வன் மஹாவிஷ்ணு என் தை அறிந்ை குலகுரு

சுக்ராச்சாரிைார் ைானம் பகாடுப் தைத் ைடுத்ைார். மஹா லி,
அசுரனானாலும் அைவழி நைப் வன். எனபவ, என்ன பநர்ந்ைாலும்
பகட் தைக் பகாடுத்பை தீருபவன் என்ைான்.

22
‘அரபச எனது அடிகோல் அேந்து, மூன்று அடி மண் பவண்டும்’
என்ைான் வாமனன்.
‘அவ்வேவுைானா?’

‘அவ்வேபவைான்!’

‘ைந்பைன்’ என்று பசால்லி வாமனனின் கரங்களிபல

நீர்வார்க்கும்ப ாது, பகண்டிக்குள் வண்ைாகப்புகுந்து ைடுத்ைார்
சுக்கிராச்சாரிைார். வாமனன் ஒரு சிறு ைர்ப்த தை அந்ைக்
பகண்டிக்குள் நுதழக்க, சுக்கிராச்சாரிைாரின் ஒரு கண்தண அது
குத்திவிட்ைது. அவர் பவளியிபல வந்துவிட்ைார். ைானம்
உறுதிபசய்ைப் ட்ைவுைன், வாமனன் விண்ணுக்கும் அப் ால்
உைர்ந்து மண்ணுக்கும் கீபழப ாய் திரிவிக்கிரமனாக
விஸ்வரூ பமடுத்ைார். ஓரடிைால் விண்தணயும் இரண்ைாவது
அடிைால் மற்ைவுலகங்கதேயும் அேந்துவிட்டு, ‘மஹா லி,
இன்னும் ஓரடி ாக்கி இருக்கிைது! என்ன பசய்ை?’ என்று பகட்ைார்
‘என் பைய்வபம! என் ைதலயில் உங்கள் திருவடிதை தவத்து
அருள்பசய்யுங்கள்!’ என்ைான் மஹா லி.

திரிவிக்கிரமனாக விண்தண அேந்ைப ாது, அவரது ப ருவிரலின்

நகம் பிரம்மபலாகத்தில் இருந்ைது. அதைப் ார்த்ை பிரம்மா
வணங்கி அந்ை நகத்துக்கு அபிப கம் பசய்ைார். அந்ை நீர்,
ப ருவிரல் நகத்திலிருந்து ஒழுகிக்பகாண்டிருந்ைது. அப் டிப் ட்ை
திருப் ாைத்தை, மஹா லியின் ைதலயில் தவத்துச் சற்பை அழுத்தி
ாைாேத்தில் பசர்த்ைார்.
‘மகா பிரப ா! இந்திரப் ைவியும் ஈபரழு தினான்கு உலகங்களும்
இந்ை அருட்ப றுக்கு ஈைாகாது!’ என்ைான் மஹா லி.

வாமனதனக் கண்டு, அவன் அழதக விைந்ைான் மஹா லி!

திரிவிக்கிரமனாக வந்ைப ாது அவனது விரிதவ விைந்ைான்!

23
ைனது ைதலயில் ாைம் தித்ைப ாது, அவனது அருதே விைந்ைான்.
விைப்பின் உச்சத்துக்பக ப ாய்விட்ைான். எனபவ ைான் ஜைபைவர்,
‘அற்புை விக்ரமபன, லி விைந்திடு வாமா’ என்கிைார்.

மஹாவிஷ்ணுவின் கால் கட்தைவிரலிலிருந்து கங்தக

உற் த்திைாகி வருவைாகச் பசால்லப் டுகிைது. எனபவ,
‘அரும்ப ரும் விரல்நுனி நதிவிடும் சீமா’ என்கிைார் பஜைபைவர்.

ரிணாம வேர்ச்சியில் குள்ேமான நிதலயிலிருந்து மனிைன் ப ரிை

நிதலக்கு உைர்கிைான். ஆனால் சட்ைதிட்ைங்களுக்கு
உட் ட்ைவனாக, அபைசமைம் பகா ைா உணர்ச்சிகளுக்கு
ஆட் டு வனாகவும் வேர்கிைான். அடுத்துவரும் அவைாரம், ைந்தை
பசால் கீழ்ப் டிைல் என்ை ண்த எடுத்துக்காட்டுவபைாடு
பகா ைா ங்கதேயும் விேக்குகிைது. அது ரசுராம அவைாரம்.

ரசுராமர், ஜமைக்னி முனிவரின் ஐந்ைாவது மகன். அவனது ைாய்

தினமும் ஆற்றுக்குச் பசன்று, ைனது திவிரைா ைர்மத்தின் லத்ைால்
மணலில் குைம் பிடித்து அதில் புனிை நீர் பகாண்டு வருவாள்.
ஒருநாள் பமபல ைந்துபகாண்டிருந்ை கந்ைர்வனின் அழதகப்
ார்த்து ஒருகணம் விைந்ைாள். அைனால் திவிரைா லம்
குதைைபவ, மணலில் குைம் பிடிக்க முடிைவில்தல . இதை அறிந்ை
ஜமைக்னி முனிவர் பகா ம் பகாண்டு, ைனது மூத்ை மகனிைம் ைாய்
பரணுகாதவக் பகால்லும் டி உத்ைரவிட்ைார். அவன் மறுத்ைான்.
அதுப ாலபவ முைல் நான்கு மகன்களும் மறுக்க, ைனது
கதைக்குட்டி மகனான ார்கவ ராமன் என்ை ரசுராமனிைம்,
ைாதையும் அண்ணன்கள் நால்வதரயும் பவட்ைச் பசான்னார்
ஜமைக்னி முனிவர். ைந்தையின் ஆதணதை உைபன
நிதைபவற்றினான் ரசுராமன். மனம் மகிழ்ந்ை ஜமைக்னி என்ன
வரம் பவண்டும் எனக் பகட்க, ைனது ைாயும் ைதமைன்களும்
மீண்டும் உயிர்ப ை பவண்டும் என்ைான். அவ்வாபை
உயிர்ப ற்ைார்கள் (ைாயின் உைதல பவபைாரு ப ண்ணின்
ைதலபைாடு ைவறுைலாக மாற்றிவிடுவைாகவும் ஒரு கதை உண்டு).
24
கார்த்ைவீர்ைார்ச்சுனன் என்ை அரசன், ைத்ைாத்பரைரின் வர லத்ைால்
ைார் கண்ணுக்கும் ைாமல் திரியும் லம் ப ற்றிருந்ைான். அவன்
ஒருநாள் பவட்தைைாை வந்ைப ாது, ஜமைக்னி முனிவர்
ஆசிரமத்துக்கு வந்ைான். அவனுக்கும் அவனுதைை தைகளுக்கும்
உணவு அளிக்கும் டி ஜமைக்னி பசால்ல, காமபைனு
அவ்வண்ணபம பசய்ைது. அதைப் ார்த்ை அரசன் காமபைனுதவத்
ைனக்குக் பகாடுக்கும் டி பசால்ல, முனிவர் மறுத்துவிடுகிைார்.
அவன் லவந்ைமாகக் காமபைனுதவயும் அைன் கன்தையும்
கவர்ந்து பசன்றுவிடுகிைான். பகா ங்பகாண்ை ரசுராமர்
அவனிைம் ப ாரிட்டு அவதனக் பகால்கிைார். காமபைனுதவயும்
கன்தையும் மீட்டுவருகிைார்.

கார்த்ைவீர்ைார்ச்சுனனின் புைல்வர்கள் இைற்குப் ழிவாங்க

ரசுராமன் இல்லாை சமைமாக ஆசிரமத்துக்குச் பசன்று,
திைானத்திலிருக்கும் ஜமைக்னி முனிவதர
பவட்டிக்பகான்றுவிடுகிைார்கள். திரும்பிவந்ை ரசுராமனிைம்
நைந்ைதைச் பசால்லி, இரு த்பைாரு முதை மார்பிலடித்துக்பகாண்டு
புலம்புகிைாள் அவன் அன்தன. அதைப் ார்த்ை ரசுராமன்
இரு த்பைாரு ைதலமுதை வதரயிலும் ேத்திரிைர்கதே
அழிப் ைாகச் ச ைபமற்று அப் டிபை பசய்துமுடிக்கிைார். பிைகு,
ராமாவைாரத்தில் ராமனிைம் ைனது ஆயுைங்கதே ஒப் தைக்கிைார்.
ரசு என்ை ஆயுைத்தை தவத்திருந்ைைால், அவருக்குப் ரசுராமர்
என்று ப ைர். அடுத்து வருவது சட்ைதிட்ைங்களுக்கு உட் ட்ை
இராமாவைாரம்.

ரசுராம அவைாரத்தில் பைாைங்கிை ைந்தை பசால் கீழ்ப் டிைல்,

அடுத்து வந்ை ராமாவைாரத்திலும் முழு வீச்சுைன் விேங்குகிைது.
அபைாத்தியில் ரகு குலத்தில் பிைந்ை ராமன், ைத்தையின் சத்திை
வாக்தகக் காப் ைற்காக கானகம் பசல்கிைான். அங்பக அவனது
ைர்ம த்தினி சீதைதை ராவணன் கவர்ந்து பசன்றுவிடுகிைான்.
வானரர்களின் உைவிபைாடு ப ார் புரிகிைான். த்துத் திதசகளின்

25
அதி திகதேயும் ைனது கட்டுப் ாட்டில் தவத்திருந்ை ராவணன்,
அவர்களுக்குக் கிதைக்கபவண்டிை லிதைக் கிதைக்காமல்
பசய்துவிடுகிைான். லிக்காக ஏங்கிக்கிைந்ை அவர்களுக்கு,
ராவணனின் த்துத் ைதலகதேயும் பவட்டி, திதசக்பகான்ைாகச்
பசலுத்துகிைான் இராமன். எவன் ைம்தமக்
பகாடுதமப் டுத்தினாபனா அவனது ைதலபை லிைாகக் கிதைத்ை
மகிழ்ச்சியில் அதவ கூத்ைாடுகின்ைன.

அத்ைதகை வீரச்பசைல் புரிந்ை ரகு தி வடிபவ, பகசவா, ஜகதீசபன

ப ாற்றி ப ாற்றி என்கிைார் ஜைபைவர்.

அடுத்ை அவைாரம் லராமன். கிருஷ்ணனின் மூத்ை சபகாைரன்.

கலப்த தை ஆயுைமாகக் பகாண்ைவன். பகாடுதம கண்டு
பகாதிப் வன். அவன் கலப்த தைத் தூக்கிவிட்ைால், அதை
எதிர்த்து ைாரும் நிற்கமுடிைாது. அந்ை வீரதீரக் கலப்த தைக்கண்டு
ைந்து, கருநீல உத்ைரிைத்தில் மதைந்ைாபோ ைமுதன என்கிைார்
பஜைபைவர். ைமுதனயின் நிைமும் உத்ைரீைத்தின் நிைமும் ஒன்ைாக
இருப் ைாபல, ைமுதனபை உத்ைரீைமாக மாறிைதுப ால்
பைான்றுகிைது. பகசவா! கலப்த ைரித்பைாபன ப ாற்றி ப ாற்றி!

பவைங்கதேக் காத்ைவன் திருமால். அவபன, பவைங்கள் விதித்ை

ைாகப் லிக்கு எதிராகக் பகாடியும் பிடிக்கிைான். ஏன்? விதிதை
மீறி, ‘எல்தலைற்ை உயிர்கதேப் லிபகாடுப் து அதிகப்
புண்ணிைம்’ என்று அரசர்களும் மற்ைவர்களும் அேவில்லாமல்
லிபகாடுத்து வந்ைப ாது, அதை இல்லாமபல பசய்துவிைலாம்
என்று எழுந்ைான். புத்ைனாக வடிபவடுத்ைான். உயிர்களின் பமல்
கருதண பகாண்டு உயிர்ப் லிதைத் ைடுத்ைான். பகசவா! புத்ை
வடிபவ ஜகதீசா ப ாற்றி ப ாற்றி!

இதைவன் காலம் கைந்ைவன். இனி வரப்ப ாவதும் அவனுக்குத்

பைரியும். கலியுகத்திபல பகாடுதமகள் எல்தல மீறி, அவன்
வந்துைான் தீரபவண்டும் என்ை நிதல வருகிைப ாது,

26
வால்நட்சத்திரம் ப ால் மின்னுகிை வாபேடுத்து (அைன்
ைதலப் குதிைான் அைன் தகப்பிடி) பகாடிைவர்களின் உயிதர
எடுப் ான். வால் நட்சத்திரம் வருகிைது என்ைாபல ஏபைா
ப ருந்தீங்கு விதேைப்ப ாகிைது என்று பசால்வார்கள். வால்
நட்சத்திரம் ப ால, வாதேப் ார்த்ைாபல ைமக்கு இனி அழிவுைான்
என்று தீைவர்கள் நடுங்குவார்கள். பகசவா! இனி வரப்ப ாகும்
கல்கி உருபவ! ஜகதீசபன ப ாற்றி, ப ாற்றி!

எல்லா அவைாரங்களும் கிருஷ்ணபன என்று எண்ணிைைால், த்து

அவைாரங்களிலும் இதழபைாடியிருக்கிை கிருஷ்ணதன, ைனி
அவைாரமாக ஜைபைவர் ாைவில்தல.

அவன் அருோபல அவன் ைந்ை கவி ஜைபைவரின் வாக்காக

பவளிப் டுகிைது. எனபவ, அது அமுைாகத்ைாபன
இருக்கபவண்டும்?! த்து அவைாரங்கதேப் ற்றிை
ாைல்கதேயும், உேமார எண்ணி வாைாரப் ாடி பசவிைாரக்
பகட்ைால் என்ன நைக்கும் என் தைச் பசால்கிைார். பஜைம்
கிதைக்கும். நல்லனவாகச் பசய்கின்ை பசைல்கபேல்லாம்
பவற்றிஅதையும். இனி, பிைவியில்லாப் ப ருவாழ்வு கிட்டும்.
இந்ைக் கூற்தை உண்தமைாக்கும் பகசவா! அழகிை த்துவிைமான
வடிவங்கள் ஏற்ைவபன ப ாற்றி ப ாற்றி! என் வர், எல்லாம்
கண்ணபன என்று கூறுகிைார்.

நாராைணீைத்தில் ட்ைத்திரி குருவாயூரப் பன எல்லா

அவைாரங்களுமாக வந்ைான் என் தை அவனிைபம பகட்டு உறுதி
பசய்வதுப ால, இங்பக பஜைபைவரும் அவனது த்துவிை
அவைாரங்கதேப் ட்டிைலிட்டு உறுதிபசய்கிைார்.
‘கண்ணா! நீைாபன பவைத்தைக் காத்ைாய். மதலதைத் தூக்கித்
ைாங்கிக்பகாண்ைாய். கைலில் புகுந்து பூமிதை மீட்ைாய்.
ஹிரண்ைதன வதைத்ைாய். வாமன உருவங்காட்டி மகா லிதை
ஏய்த்ைாய். அரசர்கள் ைதலமுதைதை பவரறும் டிச் பசய்ைாய்.

27
ராமனாக ராவணதனக் பகான்ைாய். கலப்த தைக்
தகக்பகாண்ைாய், கருதணபை வடிவான புத்ைனானாய், கலியிைர்
தீர்க்க, கல்கிைாக வரப்ப ாகிைாய். நின் ாைம் ப ாற்றி ப ாற்றி!’

28
 5.

ண்ணன் இருக் க் வதலயில்தல...

ஸர்க்கம் 1, அஷ்டபதி 2

பஜைபைவர், இரண்ைாவது அஷ்ை தி முழுவதும் கண்ணனது

புகதழ பமய்மைந்து ரவசமாகப் ாடுகிைார்.

கமலத்தில் உதையும் லக்ஷ்மியுதைை எழில் வட்ைத் திருமார் கம்,

திருமாதல முற்றிலும் கவர்ந்துவிடுகிைது. அைற்கு
அடிதமைாகிவிடுகிைான். மார் கத்தை அவனது மார்பில்
அழுந்ைதவத்துப் டுக்கிைாள் லக்ஷ்மி. அவனுதைை மார்பிதன,
துேசி மாதல அணிபசய்கிைது. அது அவளுக்கும் அவனுக்கும்
காமச்சூட்டுக்கு இைமாகக் குளிர்ச்சிதைக் பகாடுக்கிைது.
அவனுதைை அழகிை பசவிகதே, குண்ைலங்கள்
அணிபசய்கின்ைன. அவற்றிலிருந்து வரும் ஒளி, அவேது எடுப் ான
அங்கங்கதே இன்னும் எடுப் ாக்கிக் காட்டுகிைது. இப் டிப்
புேகாங்கிைம் பகாண்டிருக்கும் பைவபன! பிைர் துைர்கதேக்
கதே வபன! பவற்றி உண்ைாகட்டும்!

கண்ணன் சூரிைனில் உதைகிைான். அைற்கு ஒளிபசர்க்கிைான்.

சூரிைனாக இருக்கிைான். ரம்ப ாருோக, சூரிைனுக்கு அப் ால்
திகழ்கிைான். ஈசாவாஸ்ை உ நிைைம் பசால்வதைப்ப ால,

29
சூரிைனின் பகாேம் அவதன மதைத்துக்பகாண்டிருக்கிைது.
கண்ணுக்குப் புலப் டுகிை சூரிைதன பநருங்கமுடிைாது. அைன்
பகாேத்துக்குப் பின்னிருப் வன் நம்தம மிகமிக
பநருங்கிவருகிைான். சூரிைனிைமிருந்து நாம் ப றுகிை ஒளி அவன்
அளித்ைது. பிைவித்ைதேதை அறுத்பைறிகிைான்.

கயிலாைத்ைருபக இருக்கும் மானசபராவரின் அன்னத்தைப்ப ால,

முனிவர்களுதைை மனங்களில் நின்று மாசுகள் அகற்றி வீடுப று
பகாடுக்கிைான்.

மானசபராவர் ைைாகம் கருநீல நிைத்தில் காட்சிைளிக்கிைது. அதில்

பவள்தே அன்னம் மிைக்கிைது. மானசபராவரின் புனிை தீர்த்ைம்
சகல ா ங்கதேயும் ப ாக்குகிைது. அப் டிக் கருநீல
பமனிைானின் பவள்தே உள்ேம், மாசகற்றும் அன்னத்தைப்ப ால
நல்லனவற்தைத் பைர்ந்துபகாடுக்கிைது.

அப் டிப் ட்ை பைவபன பவற்றி உண்ைாகட்டும்!

காளிங்க நர்த்ைனன் கண்ணன். பகாடிை வி ம் கக்கும் காளிங்கன்

என்ை ாம்பின் ைதலகளில் ஏறி நைனமாடினான் கண்ணன். அது
வி த்தைக் கக்கிைது. அந்ைக் பகாடிை வி த்தை நாசம் பசய்து
அந்ைப் ாம்த அைக்கி மக்கதேக் காத்ைான். ஏன்? அவன் க்ை
வத்ஸலன்! மக்கள் பநசன்! சூரிைதனக் கண்ைால் ைாமதர எப் டி
மலர்கிைபைா, அப் டி ைதுகுலம் விேங்கதவத்ைவன்.
அப் டிப் ட்ை கண்ணன் எனும் பைவபன பவற்றி உண்ைாகட்டும்!

மஹாவிஷ்ணுவின் காது அழுக்கிலிருந்து பிைந்ைவன் மது.

பைவர்களுக்குக் பகாடுதம பசய்ை அவதன அழித்ைார்
மஹாவிஷ்ணு. முரன் என்ை அரக்கன் ல பகாடுதமகள்
பசய்ைப ாது, திருமால் உைலிலிருந்து அவரது சக்தியின்
பவளிப் ாைாக ஒரு ப ண் பைான்றி முரதன அழித்ைாள்.
நரகாசுரதனக் கிருஷ்ணன் பகான்ைார். மாலின் வாகனம் கருைன்.
விதரந்துபசன்று க்ைர்கதேக் காக்கபவண்டி அந்ை வாகனத்தைத்
30
பைர்ந்பைடுத்ைார். பைவர்கதேக் பகாடுதமப் டுத்திை அரக்கர்கதே
அழித்ைைால், பைவர்கள் மகிழ்ந்ைார்கள். அவர்களுக்கு மகிழ்ச்சிதை
அளித்ை பைவபன பவற்றி உண்ைாகட்டும்!

ைாமதர இைழ் ப ான்ை அழகிை விழிகதேக் பகாண்ைவன்

கண்ணன். அவனது கதைக்கண் ார்தவ அடிைவர்களுக்குக்
குளுதமைானது. அருட் ார்தவைால் அன் ர்களின் தீவிதனதைத்
பைாதலத்து, பிைவித்பைாைதர அறுக்கிைான். மூன்று உலதகயும்
தைத்துக் காக்கிைான். அவனது காவல் உள்ேவதர
கவதலயில்தல. அப் டிப் ட்ை கண்ணா, பவற்றி உண்ைாகட்டும்!

ராமனாக அவைாரம் எடுத்ைப ாது சீதைக்கு அலங்காரமாக

இருந்ைாய். ைண்ைகாரண்ைப் ப ாரில் பகாடிை அரக்கன்
தூ ணதனக் பகான்ைாய். எல்லாவற்றுக்கும் பமலாக பகாடிை
அரக்கன் த்துத் ைதல பகாண்ை ராவணதனப் ப ாரில்
வீழ்த்தினாய். உன் ப ருதம மிகமிகப் ப ரிது. பைவபன பவற்றி
உண்ைாகட்டும்!

நீண்ைகாலமாக மதழ இல்லாமலிருந்து மதழக்காக மக்கள்

ஏங்கியிருக்கும்ப ாது, கருக்பகாண்ை பமகம் வானில் புதிைாகத்
பைான்றினால் மக்கள் பகாள்ளும் மகிழ்ச்சிக்கு அேவுண்ைா?
அப் டிப் புது மதழபமகமாக வந்ைவபன!

கைலில் பகாஞ்சம் பகாஞ்சமாகக் கீழிைங்கிக்பகாண்டிருந்ை மந்ைர

மதலதை மிகப்ப ரிை ஆதமயின் உருபவடுத்துத் ைாங்கினாய்.
அப் டிப் ப ரிை உருபவடுத்ை நீைான், பூரண நிலாவின் ஒளி
உண்ணும் சிறிை சபகாரப் ைதவ ப ால மகாலக்ஷ்மியின் முக
ஒளிைாம் அமுதை விழுங்கிக்பகாண்டிருக்கிைாய்!

பைவபன பவற்றி உண்ைாகட்டும்!

எங்களுக்கு பவறு கதி இல்தல. உன்னுதைை மலர்ப் ைத்தைச்

சிக்பகனப் பிடித்பைாம். காக்கும் நீ தகவிை மாட்ைாய். உன்னுதைை

31
நல்லருதே எங்களுக்குப் ரிபூரணமாக வழங்கு. பைவபன பவற்றி
உண்ைாகட்டும்!

திருமகள் அவேது குன்று ப ான்ை பகாங்தககோல் மாலவதன

இழுத்து அதணக்கிைாள். அவேது மார் கங்களில் அவள் பூசியுள்ே
பசஞ்சாந்து, அவன் மார்பில் ஒட்டிக்பகாள்கிைது. இறுக்கமான
அதணப்பினால் அவேது மார் கம் அவனது மார்பில்
முத்திதரதைப் திக்கிைது. காைல் சரசத்தினால் பவளிைாகும்
விைர்தவயில், அவனது மார்பிபல இதழயும் குங்குமப் பூஞ்பசறு
குதழந்து வழிகிைது. அவன் மகிழ்ச்சியில் திதேக்கிைான். இதுைான்
நல்ல ைருணம். விைர்தவயில் நதனந்ை அம்மார்பு, அடிைவர்களுக்கு
பவண்டிைன அருேட்டும்.

இதுவதர அவைார மகிதமகதேயும் கண்ணனின் அருதேயும்

பசால்லிவந்ைவர், இைற்கு பமல் கண்ணன் ராதை பஜாடியின் காைல்
ைா ம், விரகம், ஐைம், பைைல், ஊைல், கூைல் ஆகிைவற்தைச்
பசால்லத்பைாைங்குகிைார்.

இபைா ஒரு காட்சி!

வாசமலர் சுமந்ை பகாடிகளிலிருந்து வரும் மணம், மனத்தை

மைக்குகிைது. இைற்தகயின் மைக்கத்பைாடு காமனின் மலரம்புகள்
தைத்து ராதையின் விரகத்தை அதிகமாக்குகின்ைன.

அவோல் ைாங்கமுடிைவில்தல. கண்ணதனத் பைடி அதலகிைாள்.

அப் டி உழலும் ராதைதைப் ார்த்துத் பைாழி பசால்வைாக
அதமகிைது மூன்ைாவது அஷ்ை தி.

32
 6.

ரோதேயின் மனத்தில் மன்மேன் அம்பு ள்…

ஸர்க்கம் 1, அஷ்டபதி 3

காைல் லீதலக்கு ஏற்ைைாகச் சூழல் அதமந்திருக்கிைது.

மலைக்குன்ைத்திலிருந்து இேதமைான லவங்கக்பகாடியின்
வாசதனதைச் சுமந்து பைன்ைல் வருகிைது. குளிர்பைன்ைல்
ைானாகபவ மைக்கத்தைக் பகாடுக்கக்கூடிைது. அது கிராம்பு
மணத்தைச் சுமந்துபகாண்டு வந்ைால், அதுவும்
இேந்ைளிராயிருக்கும் லவங்கக்பகாடியின் வாசத்தைச்
சுமந்துவந்ைால் பகட்கவா பவண்டும்! மனம் வாை, உைல்பவண்ை
காைல் மைக்கம் கிைங்கதவக்கிைது. விரகத்தில் இருக்கும்ப ாது
எபைல்லாம் அதைத் தூண்டுபமா, அபைல்லாம் அந்ைச் சூழலில்
அதமந்திருக்கிைது. கத்துகிை குயிபலாதச, மலரில் பைனுண்ணும்
வண்டுகளின் இனிை ரீங்காரம். அந்ை வண்டுகளுக்குக் கிதைத்ை
ப று கிதைக்கவில்தலபை என்ை ஏக்கம். இப் டி ஏக்கத்தில்
உழலும்ப ாது, கண்ணன் அவர்கள் கண்முன்பன இேவைதுப்
ப ண்களுைன் வசந்ை சரசம் ஆடுகிைான். அந்ை வாய்ப்புக்
கிதைக்காைவர்கள் அவதனப்பிரிந்து மனவருத்ைம் அதைந்து
பவைதனப் டுகிைார்கள்.
‘இந்ைக் காட்சிதைப் ார் பைாழி!’ என ராதையிைம் அவேது பைாழி
கூறுகிைாள்.

33
பைாழி பசால்கிைாள்.
‘வகுே மலர்க்பகாத்தில் வாய்தவத்து வண்டுகள் பைன்
ருகுகின்ைன. அபைா ார்! விரகைா த்தில் ைவிக்கிை
கன்னிைர்களின் நிதலயும் அப் டித்ைான்! அந்ை இன் ம்
கிதைக்காை மங்தகைர் மனம் வருந்துகிைார்கள். ைமக்கு
அவ்வாய்ப்புக் கிதைக்கவில்தலபை என்று ஏங்கி ஓலமிடுகிைார்கள்.
ராபை, அந்ை ஓலத்தைக் பகள்!

மிக அழகிை ைமால மரத்தின் வாசதன, கஸ்தூரி மணமாக

பவளிதை நிதைக்கிைது. கிஞ்சுக மலர்பமாட்டு ார்ப் ைற்கு
நகம்ப ால் இருக்கிைது. காைல் வைப் ட்ை இேவைதுக்காரர்களின்
மனத்தை அது கிழித்துப்ப ாடுகிைது. இைற்தகயுமா இப் டித்
பைால்தல ைரபவண்டும்?!

விரகத்தில் ைவிக்கிை மாைர்கதே, ஒருவழி பசய்வது என்று

மன்மைன் தீர்மானித்துவிட்ைான் ப ாலிருக்கிைது. அவனது
தைகபோடு அரசனாகப் புைப் ட்டுவிட்ைான். தகயிபல
தவத்திருக்கும் பசங்பகால் என, வகுே மலர்கள் ஒளிர்கின்ைன.
அருபக மலர்ந்திருக்கும் ாைல மலர்களின் விரிந்திருக்கும் வாய்,
அம் ைாத் தூணிைாகக் காட்சிைளிக்கிைது. அம்மலர்களில்
பைனுண்ணும் வண்டுகள், அம்புகோகத்பைாற்ைமளிக்கின்ைன.
மன்மைனுக்குப் தைகோகவா இைற்தகயும் மாைபவண்டும்?

சகி, இந்ைக் காட்சிதைப் ார்! கண்ணபனாடு சரசமாடும் ப ண்கள்

விரகத்தில் ைவிப் தைக் கண்டு சிரிப் தைப்ப ால அல்லவா
காட்டில் மலர்கள் நதகக்கின்ைன. சரி, அது ப ாகட்டும். அந்ைத்
ைாழம்பூதவப் ாபரன்! வாள் ப ான்ை வடிவுதைை அம்மலர்,
வாளின் பைாற்ைம் ப ற்ைபைாடு நிறுத்திக்பகாண்டிருக்கக்கூைாைா?
வாளின் பவதலதையும் அல்லவா பசய்ைத் பைாைங்கிவிட்ைது.
விரகத்திபல துடிக்கும் மாைர்களின் இைைத்தையும் அல்லவா
பிேக்கின்ைது.

34
எங்கும் வசந்ை அரசியின் ஆளுதக. எல்லாவிைமான மலர்களும்
எழில்பகாஞ்சப் பூத்துக்குலுங்குகின்ைன. அத்ைதனயும்கண்ணுக்கும்
நாசிக்கும் விருந்து தைக்கின்ைன. அவற்றின் மணம் பவளிதை
நிதைத்து, விரக மாைர்களின் விரகத்தீதையும் பகாழுந்துவிட்டு
எரிைச் பசய்கிைது. இத்ைகு சூழ்நிதல முனிவர்கதேபை மைக்கி
பமாகத்தில் ைள்ளுபமன்ைால் இவர்கள் எம்மாத்திரம்! இந்ைச்
சூழல்ைாபன காைல் வைப் டும் இதேஞர்கதேக் கட்டிப்ப ாட்டு,
பகளிக்தககளில் மகிழதவக்கிைது!

ராபை! அபைா ார். அந்ை மாமரம் பூத்துக்குலுங்குகிைபை! ஏன்

பைரியுமா? அந்ைக் காட்சிதைப் ார். அதைத் ைழுவிக்பகாண்டுஅந்ை
மலர்க்பகாடி அைன்பமல் ஏறி சுற்றிப் ைர்ந்து அைற்கு கிச்சுகிச்சு
மூட்டுகிைது. அந்ை இன் த்தில் திதேக்கும் மாமரத்தின் மகிழ்ச்சி,
மலர்கோக பவளிப் டுகிைது.

இந்ை ைமுதனக்கு வந்ை வாழ்தவப் ார்! பிருந்ைாவனத் ைைத்தில்

ஓடுகிைைாம். அது ஒன்பை ப ாைாைா, அது ப ருமிைம் பகாள்ே! மிக
அழகாக குதித்துக்பகாண்டும் ாடிக்பகாண்டும் ஓடுகிைது.

கண்ணபனாடு சரசமாடும் அந்ைப் ப ண்களின் மகிழ்ச்சியும்

அவனது மகிழ்ச்சியும்கூை இப் டித்ைாபன!

வோய்ப்புப் ஜபற்றவர் ள் மகிழ்கிறோர் ள் ஜபறோேவர் ள்

வருந்துகிறோர் ள்.

மன்மைன் அம்புகோல் ைாக்குண்ை விரக மாந்ைர்கள், ைவிப் தைத்

ைவிர பவறு என்ன பசய்ை? என்ைாலும், அவர்கள்
பைாகிைதரப்ப ாலக் கண்கதே மூடிக்பகாண்டு திைானம்
பசய்கிைார்கள். துைவிகள் இதைவதன பநாக்கித் திைானிப் ார்கள்.
ஆனால், விரக ைா ம் பகாண்ை ப ண்களின் திைானம் எப் டி
இருக்கிைது பைரியுமா? ைான் முன்பு துதணவபராடு கூடி
வாழ்ந்ைப ாது நைந்ை நிகழ்ச்சிகதே மனக்கண்ணின் முன்பு
காட்சிப் டுத்திக்பகாண்டு திைானித்துக்பகாண்டிருக்கிைார்கள்.

35
அடுத்ைைாக, காைல் பித்ைம் ஏறிை ப ண்கள் கண்ணதனக்
கண்டுவிடுகிைார்கள். ஒவ்பவாருவருக்கும் ஒவ்பவாரு
கண்ணனாகக் காட்சிைளிக்கிைான் அவன். ஆனால், ராதைக்கு
மட்டும் அந்ைப் ப று இல்தல. அவன் பசாதிக்கிைானா? அல்லது
ராதையின் ப ருமிைம் அவதனச் பசாதிக்கவிடுகிைைா என்று
பைரிைவில்தல. அந்ை நிதலயில் கண்ணதனத் துதணைாகப் ப ற்ை
ப ண்கள் அவபனாடு எப் டிபைல்லாம் களிக்கிைார்கள் என் தை,
விரகத்தில் வாடும் ராதைக்கு சுட்டிக்காட்டிச் பசால்கிைாள் பைாழி.

36
 7.

ண்ணனின் தமல் குண்டுப் ஜபண்...

ஸர்க்கம் 1, அஷ்டபதி 4

கண்ணன் ஒருவபன! ஆனால் அவதனக் பகாபிைர்

எப் டிபைல்லாம் அனு விக்கிைார்கள் என் தை, ைம்பிடித்துக்
காட்டுகிைது நான்காவது அஷ்ை தி. கண்ணனது லீதலகதே
ராதையிைம் விவரிக்கிைாள் அவேது பைாழி!

ஒபர சமைத்தில் ல கண்ணன்கள், ஒவ்பவாரு ப ண்ணுைனும்

ைனித்ைனிைாக ஆடுகிை காட்சி மிக அழகு! அவர்களும் அவதன
விடுவைாக இல்தல. எப் டிபைல்லாம் ைந்திரமாக அவதன
ஏய்க்கிபைாம் என நிதனத்துக்பகாண்டு நாைகமாடுகிைார்கள்!

விரகத்தில் துடித்துக்பகாண்டிருக்கும் ராதைதைப் ார்த்து பைாழி

பசால்கிைாள்:
‘கண்மணி! அபைா ார், உன் கண்ணன் என்ன பசய்கிைான் என்று!
இந்ைக் காட்டினிபல எத்ைதன சந்பைா மாக ப ண்கபோடு
விதேைாடிக்பகாண்டிருக்கிைான்.

ாபரன், எவ்வேவு அலங்காரம் பசய்துபகாண்டிருக்கிைான்!

அவனது நீல நிை பமனியில் ப ான்மைமான பீைாம் ரம். மார்பில்
சந்ைனம் பூசியிருக்கிைான். அவன் ஆடிக்பகாண்டும் மங்தகைபராடு

37
விதேைாடிக்பகாண்டும் இருப் ைனால், மார்புச் சந்ைனம்
அழிந்திருக்கிைது.

அவன் மட்டுமா ஆடுகிைான்? அவபனாடு அவனது

காதுக்குண்ைலங்களுமல்லவா ஆடுகின்ைன! மணிைான காதுக்
குண்ைலங்களிலிருந்து வரும் ஒளியில் அவனது கன்னங்கள் பமலும்
பிரகாசிக்கின்ைன!

ஏய், ராைா! அந்ைக் குண்டுப்ப ண்தணப் ாபரன்! அவள்

கண்ணதனக் கீபழ ைள்ளி, ைன்னுதைை முதலகளின் ாரத்ைால்
எழுந்திருக்கவிைாமல் அழுத்தி அதணக்கிைாள்.

அந்ை நிதலயிலும்கூை அவன் பவய்ங்குழல் இதசக்கிைான். அந்ை

நாைத்திற்கு இதசவாக அவளும் ாட்டு ாடுகிைாள். ஒபர
கும்மாேம்ைான் ப ா!’

அங்பக ார், இன்பனாரு காட்சி! கண்ணனின் விழிகதேபை

தின்றுவிடுவாள்ப ாலக் கூர்ந்து பநாக்கிக்பகாண்டிருந்ை அந்ைப்
ப ண், திடீபரனக் கண்தண மூடிக்பகாண்டு திைானத்தில்
அமர்ந்துவிடுகிைாள். அவள் என்ன பசய்கிைாள் பைரியுமா? ைான்
உள்ேத்தில் பிடித்துதவத்திருக்கும் கண்ணன் முகம் மதைந்து
ப ாகாதிருக்க அதைத் திைானம் பசய்கிைாள்.

இபைா ார்! மற்பைாரு ப ண் கண்ணனின் காதில் எதைபைா

பசால்ல விரும்பு வள்ப ால அவனருகில் பசல்கிைாள்.
அவனுதைை காபைாரம் ைன் வாதைக் பகாண்டுபசல்கிைாள்.
அடிப் ாவி! அவள் என்ன பசய்துவிட்ைாள் ார்! அவன் கன்னத்தில்
அழுந்ை முத்ைம் பகாடுத்துவிட்ைாள். கண்ணதன ஏய்த்துவிட்ைைாக
அவள் நிதனக்கிைாள். அவள் சிரிக்கவில்தல. கன்னத்தில் அழுந்ை
முத்ைம் பகாடுத்துக்பகாண்டிருக்கும்ப ாது எப் டிச் சிரிப் து?
ஆனால் கண்ணன் அதை ரசித்துச் சிரிக்கிைான்! ஆனந்ைமாகச்
சிரிக்கிைான்!

38
பகளிக்தககளில் ஈடு ட்ை கதேப் ால், கண்ணன் மலர்களும்
பகாடிகளும் ரப்பிதவக்கப் ட்ை பகாடிைகத்தில்
ஓய்பவடுத்துக்பகாண்டிருக்கிைான். அவதன ஓய்பவடுக்கவிைாமல்,
அங்பகாரு ப ண் அவன் ஆதைதைப் பிடித்து இழுக்கிைாள்.
அவளுக்குத்ைான் அவனிைம் எத்ைதன சுைந்ைரம்! எத்ைதன உரிதம!
அவனுைன் ைமுதனக்குச் பசன்று நீராடிக் களிக்க அவளுக்கு ஆதச.
அடிைவர்களின் விருப் த்தைப் பூர்த்திபசய்வதில் ஆதச பகாண்ை
அந்ைப் ரந்ைாமன், ைனது கதேப்த யும் கருைாமல் அவளுக்கு
உைன் டுகிைான்.

நைனமாடிக்பகாண்டிருக்கும் ஒரு ப ண்தண, கண்ணனின்

புல்லாங்குழல் நாைம் இழுக்கிைது. அைைா! ைாேமின்றி ாட்டு
நைக்கிைபை! அவனுதைை இதசக்கு, ைாேம் ப ாைபவண்ைாமா?
ைனிைாகவா அவன் ாடுவது?

எனபவ அந்ைப் ப ண், தககளில் அணிந்திருக்கும் வதேைல்கள்

குலுங்க தககதேத் ைட்டி, அவனுதைை இதசக்கு ஏற் ைாேம்
ப ாடுகிைாள்.

கண்ணன் ஒருத்திதை அதணப் ான், ஒருத்திதைத் ைைவி பவபைாரு

ப ண்ணுக்கு வாய் முத்ைம் பகாடுப் ான்.

ஒருத்திதை ஆதசைாகப் ார்ப் ான். மைக்கிடும் ஒருத்திதைக் கூடி

நைப் ான்!

கண்ணனுதைை லீதலகதே என்னபவன்று பசால்வது? அவதனச்

சுற்றிச் சூழ்ந்துபகாண்டிருக்கும் அதனத்துப்ப ண்கதேயும் அவன்
மகிழ்விக்கிைான். அவரவர் இச்தசக்பகற் அவனது அனு வம்
கிதைக்கிைது. என்ன அழகான நாைகம் இது!

கண்ணனுதைை ராஸ லீதலகளின் ரகசிைத்தை அறிந்துபகாண்ைால்,

அைன் அற்புை க்தியில் மனம் ஆழ்ந்துவிடும். பிருந்ைாவன
லீதலகளின் ரகசிைத்தைத் பைர்ந்து பஜைபைவர் இதசத்திருக்கும்

39
இந்ைக் கீைத்தை, அைன் புனிைம் பகைாமல் உணர்ந்து ரசித்து
அனு வித்துப் ாடு வர்களுக்கு, கண்ணபிரானின் அருோல் எல்லா
நலங்களும் புகழும் பவற்றியும் ைாபம வந்ைதையும்.
‘ராபை, இந்ைக் காட்சிதைப் ார்! ைன்தனச் சூழ்ந்திருக்கும்
ப ண்களுக்கு அவர்கள் பவண்டிை வதகயிபல இன் த்தைத்
ைருகிைான் கண்ணன். அவபனாடு பகாஞ்சிக்
குலவிக்பகாண்டிருக்கும் பகாபிைர், மகிழ்ச்சி மிகுதிைால் அவதனப்
பிரிை மனமின்றி அவனது அங்கத்தின் ஒவ்பவார் குதிதையும்
ைைவி ஆனந்ைம் பகாள்கிைார்கள். அவர்களுக்பகற் , அவர்கேது
பகளிக்தககளில் கண்ணன் ைன்தன முழுதமைாக
ஈடு டுத்திக்பகாள்கிைான்.

பைன்மதலயில் உள்ே சந்ைன மரங்கதேத் ைழுவியும்

குளிர்ச்சிப ைாமல், அம்மரங்களின் ப ாந்துகளில் வாழும்
நாகங்களின் வி மூச்சு ட்ைைால் நலிவுற்ை காற்று, வைக்கிலுள்ே
இமைத்தை பநாக்கி வீசி, குளுதம ப றும். அதைப்ப ால
எல்லாவிைமான இைற்தகச் சூழல் இருந்தும் விரகைா த்ைால்
உழலும் ப ண்கள் கண்ணதன பநாக்கிச் பசல்கிைார்கள்.
அவர்களுதைை ைா ம் ைணிக்கப் டுகிைது. இதைக்கண்ை குயில்கள்
ைமது துதணதை எண்ணுகின்ைன. அபசாக மலர்களின் வாசத்தை
நுகர்ந்ை அக்குயில்கள், காமம் ைதலக்பகை மைங்கி, ைங்கேது
துதணதை அதழத்து இனிதமைாகப் ாடுகின்ைன. அச்சூழபல
சிருங்காரச் சூழலாக மாறிவிடுகிைது.

இவற்தைபைல்லாம் ார்த்ை ராதை, கண்ணதன

அதணத்துக்பகாள்வைாகக் கற் தன பசய்கிைாள். அவன் அருகில்
இருப் ைாக நிதனத்து, அவனது குழலிதசதைப் புகழ்வைாகச்
பசால்லி அவனுக்கு முத்ைமிடுகிைாள். அவன் எதிரில் நிற் ைாகபவ
எண்ணி, ‘கண்ணா! உன்வடிவம் மட்டுமல்ல, உன்னுதைை இைழும்
மதலத் பைபனனச் சுதவக்கிைது!’ என்கிைாள். ராதையின்
இச்பசைதலப் ார்த்ை பகாபிப் ப ண்கள் ரவசம் அதைகிைார்கள்.
40
இத்ைதகை ரவசத்தை அளிக்கும் ரந்ைாமன் கண்ணன் நமக்கு
எல்லா நலங்களும் அருேட்டும்!

41
 8.

முத்ேத்தில் சிவக்கும் உேடு ள்...

ஸர்க்கம் 2, அஷ்டபதி 5

இரண்ைாவது ஸர்க்கம் ராதையின் ஏக்கங்கதேப் ாடுகிைது!

இந்ை ஐந்ைாவது மற்றும் ஆைாவது அஷ்ை திகளில், ராதையின்

கலக்கமும் ைவிப்பும், அழகழகான வார்த்தைகளில்
பவளிப் டுகின்ைது.

ராதையின் மபனாநிதல இரண்டு வதகைாக இைங்குகிைது.

ைன்தனமட்டும்ைான் கண்ணன் கவனிக்கபவண்டும் என்ை உரிதம
நிதல. ைாபன பசன்று அவனிைம் இதணவதைத் ைடுக்கும்
ைன்முதனப்பு. இவ்விரண்டு நிதலகளுக்கும் இதையில்
அல்லல் டும் ராதை, மற்ைக் பகாபிைர்களுைன் கண்ணன் லீதல
பசய்வதைக் கண்டு பவதும்புகிைாள்! ப ாைாதம பகாள்கிைாள்!
ைன்தன, கண்ணன் அலட்சிைப் டுத்துகிைாபனா என எண்ணி
வருந்துகிைாள்.

புண் ட்ை பநஞ்சத்பைாடு ைனது ஆருயிர்த் பைாழியிைம், ைான்

காணும் பகளிக்தகக் காட்சிகதே பமதுவாகச் பசால்கிைாள். ஏன்
பமதுவாகச் பசால்லபவண்டும்? சத்ைம்ப ாட்டுச் பசான்னால்
இவேது ப ாைாதம உணர்தவ பவளிப் தைைாகக் கண்டு,
பமலும் அதைத் தூண்டுவைற்காகக் பகாபிைர்கள் கண்ணதன

42
இன்னும் பநருக்கமாகக் பகாஞ்சத் பைாைங்குவார்கள்.
பசான்னாலும் ப ால்லாப்பு! பசால்லாமலும் இருக்க
முடிைவில்தல!
‘என்னருதமத் பைாழி! இபைா ார்! கண்ணனின் நிதலதைப் ார்!
அவன் மட்டும்ைானா மைக்குகிைான்? அவதனச் சார்ந்ை எல்லாம்
மைக்குகின்ைன, மைங்குகின்ைன! அபைா! துடிக்கின்ை இைழில்
திந்திருக்கும் புல்லாங்குழலிலிருந்து பவளிப் டும் அமுை
இதசயுமல்லவா மைக்குகிைது! அங்பக ார்! அவன் மட்டும்
மைங்காமல், ைார்ைார் என்பனன்ன பசய்துபகாண்டிருக்கிைார்கள்
என விழிகதேச் சுழற்றிப் ார்க்கிைான். மைங்கிைவர்களின்
நிதலதைக் கண்டு நதகக்கிைான். அப்ப ாழுது அவனது முடியில்
பசருகியிருக்கும் அழகிை மயிற்பீலியும் ஆனந்ைம்பகாண்டு
ஆடுகிைது. ‘நாம் மட்டும் ஏன் சும்மா இருக்க பவண்டும்?’ என்று
அவனது பசவியில் அணிந்திருக்கும் குண்ைலங்கள் ஆடி, இரண்டு
கன்னங்கதேயும் நீவிக்பகாடுக்க அதவகளும் துடிக்கின்ைன.

இந்ை நிதலதைப் ார்த்து அவன்பின் பசன்று களிக்க, எனக்கும்

மனம் விரும்புகிைது. ஆனால்... ஆனால் அவன் பகாபிைர்கபோடு
இராச லீதல ஆடிக்பகாண்டிருக்கிைான்!

பைாழி! அங்பக அவன் ஆடுகிை அழதகப் ார்! மயிலிைபகான்று

அவன் சுருள்முடியில் சுற்றிதவக்கப் ட்டிருக்கிைது. அந்ை மயிலிைகு
லவண்ணம் காட்டி மின்னுகிைது. அந்ை ஒளி அவனது
நீலபமனியில் ட்டு மின்னுகிைப ாது, வானத்திபல வானவில்
பைான்றிைதைப்ப ாலிருக்கிைது.

கண்ணதன பநருங்குவைற்கு முைற் டிைாக, அவனது அழதக

ரசிக்கத் பைாைங்குகிைாள் ராதை! அதில் மைங்கிப்ப ாகிைாள்.

பசம் ரம் பூதவப் ப ாலிருக்கும் அவனது பசவ்விைழில் ஏறியுள்ே

ஒளிதைப் ார். அவனது புன்னதகயிலிருந்து வந்ைது அந்ை ஒளி.
அவ்வேவு ஒளிமைமான புன்னதகதை அவன் ஏன் உைட்டில்
43
ஒளிரவிடுகிைான்? மகிழ்ச்சிைான் காரணம்! அந்ை உைடுகளுக்கு
விருந்து கிதைத்திருக்கிைைல்லவா? பமல்லிை இதைதை உதைை
பகாபிைர் ைந்ை முத்ைத்தினால், அவனது உைடுகள்
சிவந்துப ாயிருக்கின்ைன. அைன் சுதவயில் பவறிபைறின. அந்ை
பவறியினால் புன்னதகதை பநளிைவிடுகின்ைன. அந்ைப் புன்னதக,
பவறிபைறிை உைட்டுக்கு ஒளிபைற்றிதவக்கிைது.

பைாழி! இந்ை இரவுப்ப ாழுதில் கண்ணன் சரசமாடும் இைம்

மட்டும் ஒளிமைமாக இருப் தைப் ார்த்ைாைா? அபைா ார்!
அவதனக் பகாபிைர்கள் அதணத்துக்பகாண்டிருக்கிைார்கள்.
அவர்களுதைை ாைங்களிலும் இதையிலும் கரங்களிலும்,
விண்மீன்கதேப்ப ால ஒளிவிடும் ஆ ரணங்கதே
அணிந்துபகாண்டிருக்கிைார்கள். அந்ை ஆ ரணங்களிலிருந்து
பவளிப் டும் ஒளி, சூழ்ந்திருக்கும் இருதே ஓட்டி
அப் குதிதைபை பிரகாசமாக்கிவிடுகிைது.

வானத்திபல கருபமகம் சூழ்ந்திருக்கிைப ாது அதில் நடுபமகம்

சற்பை விலக, அப்ப ாது ளீபரன்று பைரிகிை ஒளிமிகு
சந்திரதனப்ப ால, பமக வண்ணனாகிை கண்ணனின் பநற்றியில்
புரள்கிை சுருண்ை முடிகளின் இதைபை சந்ைனப் ப ாட்டு
மின்னுகிைது. அதைப் ார்த்து மனம் மகிழ்கிை பகாபிைர், ஆதை
அவிழ்ந்ை நிதலயில் அவன் அருபக வருகின்ைனர். அவன் என்ன
பசய்கிைான் பைரியுமா? அவர்கேது முதலகதே மாற்றி மாற்றிப்
பிடிக்கிைான். அவர்களுக்கு வலிக்குபம என்ை கருதணகூை
இல்லாமல் அதணக்கிைான். ஆமாம்! அவர்களுக்பகன்
வலிக்கப்ப ாகிைது!

கண்ணனுதைை ராசலீதலதைக் காண் ைற்காக, அந்ைக் கானகத்பை

முனிவர்களும் அமரர்களும் அசுரர்களும் மனிைர்களும் ைங்கேது
தகதமதை மைந்து கூடியிருக்கிைார்கள். கண்ணனுதைை
காதுகளில் பைாங்கி மின்னுகிை மகரக்குண்ைலங்களின் ஒளியில்,
அவனது கன்னக் கதுப்புகள் பிரகாசிக்கின்ைன.
44
 ார் பைாழி! என்தனக் தகவிட்டு மற்ைக் பகாபிைருைன்
பகாஞ்சிக்பகாண்டிருக்கும் அவன் பசைதலக் கண்டு,
பகா த்தினால் என்மனம் இறுகிப் ப ாய்விட்ைது. அப் டி
இறுகிப்ப ான என்தனபை, கைம் மரத்ைடியில்
நின்றுபகாண்டிருக்கும் கண்ணனின் முகபவாளி இேக்கி
உணர்ச்சியில் ஆைவிடுகிைபைன்ைால் மற்ைவர்கள் எம்மாத்திரம்!

அவன் எப்ப ாதும் மற்ை ப ண்கபோபை கிைக்கிைான். எனக்கு

எவ்வேவு துன் ம் பகாடுக்கிைான்? அவதனபை நிதனத்து
ஏங்கியிருக்கும் என்தன நீங்கியிருக்கிைான். இப் டிபைல்லாம்
இருந்தும் அவனிைம் இருக்கும் பவறு நல்ல குணங்கதேக்
கருத்தில் பகாள்வைால், எனக்கு துன் ம் ைரும் அவனிைம் ஏபனா
பகா ம் பகாள்ே முடிவதில்தல!’

45
 9.

பிடித்ேோன்... அதணத்ேோன்... மகிழ்ந்ேோன்...

ஸர்க்கம் 2, அஷ்டபதி 6

இறுகிப்ப ாயிருந்ை ராதையின் மனம் இேகிவிடுகிைது. இனியும்

ைாமதிக்கமுடிைாது. அவன் என்ன பவண்டுமானாலும் பசய்ைட்டும்.
கவதலயில்தல. அவபனாடு இதணந்பை ஆகபவண்டும்.
ஆனாலும் ைாபன வலிைச் பசல்ல, அவளுதைை ப ண்தம இைல்பு
ைடுக்கிைது. ஆனாலும் பசன்பை ஆகபவண்டும்.

ஓடிப்ப ாய் கண்ணதன இழுத்துவரும் டி ைனது பைாழியிைம்

பசால்கிைாள்.
‘பைாழிபை! அவதன உைபன இழுத்து வாடி! முன்பு அவன்
என்பனாடு எப் டிபைல்லாம் இருந்ைான் பைரியுமா?

இேமரக்காவில் ைனியிைத்பை, கண்ணன்

ஒளிந்துபகாண்டிருக்கிைான். அவதனத் பைடித்பைடி என்விழிகள்
பசார்வதைந்து விட்ைன. எங்பகல்லாம் ஓடிப் ார்க்க முடியுபமா
அங்பகல்லாம் என் விழிகள் அலசிப் ார்த்துவிட்ைன. அவனுதைை
அழகிை சிரிப்த எண்ணி மைங்கி நிற்கிபைன். இனியும் என்னால்
ைாக்குப்பிடிக்க முடிைாது.

என் அருதமத் பைாழி! என் உைலும் உள்ேமும் மன்மை லீதலக்கு

ஏங்கி மருகுகின்ைன. உைபன ஓடிப்ப ாய் அவதன அதழத்துவா!’
46
ராதை இவ்வாறு பசால்லிக்பகாண்டிருக்கும்ப ாபை, முன்னர்
அவபனாடு கூடிை கலவி நிதனவுக்கு வந்துவிடுகிைது. அந்ைக்
கலவியில் என்னபவல்லாம் நிகழ்ந்ைது என் தைத் பைாழிக்கு
எடுத்துதரக்கிைாள்.

இதைவபனாடு பநருங்கியிருந்ை ஜீவாத்மா, பிைவிப் ைனால் பிரிை

பநர்ந்ைப ாது, தழை வாசதனைால் அந்ை பநருக்கத்தை
எண்ணிப் ார்த்து மீண்டும் ரமாத்மாவுைன் இதணை
நிதனக்கிைது. முந்தைை நிதனவுகள் இன் ம் ைருகின்ைன.

முைன்முைல் அவபனாடு கூடுவைற்காக பநருங்கிைப ாது, என்ன

நைந்ைது பைரியுமா? ஒருவிை ைத்ைால் என் உைல் நடுங்கிைது.
அவன் மிகவும் ஆைரவாக என்தனப் ார்த்ைான். புன்னதகத்ைான்.
எனது அரவதணப்த ைாசிப் வன்ப ால பநளிந்ைான். என்தன
ஈர்த்ைான். நான் உைன் டு வள்ப ால பமல்லப் புன்னதகத்பைன்.
அது ப ாைாைா? என்னருபக வந்து என்னுதைை ட்ைாதைதை
பமதுவாகக் கதேந்ைான்.

எனக்காக அவன், பமல்லிை ைளிர்க்பகாடிகோலான டுக்தக

அதமத்திருந்ைான். அவன் என் ஆதைதைக் கதேந்ைதும்,
நாணத்ைால் பகாடிமஞ்சத்தில் டுத்பைன். அந்ைப் ப ால்லாைவன்
என்ன பசய்ைான் பைரியுமா? விம்மிக் குத்திட்டு நின்ை என்
முதலகதேத் ைதலைதணைாக்கிப் டுத்ைான். என்னுதைை
நாணம் பகாஞ்சம் பகாஞ்சமாக விலகி, காமம் ைதலக்பகறிைது.
நானும் அவதனக் கட்டிப்பிடித்பைன். இழுத்பைன். அவனது
பைனிைழ்களில் வாய்தவத்து அழுந்ை முத்ைம் பகாடுத்பைன்.
அைற்குபமல் நைந்ைதை என்ன பசால்ல? அவன் பிடித்ைான்.
முடித்ைான்!

கலவி முடிந்ைதும் ஒபர கதேப் ாயிருந்ைது. இன் மைக்கத்திலும்

உைல் கதேப்பிலும் என்விழிகள் மூடிைது. உைம்ப ல்லாம்
பவர்தவ பவள்ேமாக ஓடிைது. கதேப் ாக இருக்கிைாபே என்று

47
எண்ணாமல், அவன் உட்குறிப்ப ாடு மீண்டும் ார்த்ைான்! உைல்
சிலிர்த்ைான்! மனம் மகிழ்ந்ைான்!

மைக்கத்திபல பமல்ல முனகிபனன். கூவிடும் குயிதலப் ப ாலக்

கிைந்பைன். அவன் பமல்ல அருகில் வந்து, கதலந்துகிைந்ை
கூந்ைதலப் ற்றியிழுத்ைான். டுக்தகயில் மலர்கள் சிதைந்து
கிைந்ைன. மார் க உதை விலகியிருந்ைது. என்னுைல் கூைலுக்குத்
ைைாரானதை அறிந்து மகிழ்ச்சியில் திதேத்ைான். குதித்ைான். மிகுந்ை
ஆதசபைாடு முத்ைம் பகாடுத்ைான். என்னுதைை முதலகதே
அழுத்திப்பிடித்ைான். அவன் தகநகங்கள் திந்ைன.

கூைலின்ப ாது நிகழ்ந்ை ஆைலில், என் காலில் அணிந்ை

சிலம்புகளும் ஆடிப் ாடின. என் மார் க ஆதையின் குஞ்சங்களில்
கட்ைப் ட்டிருந்ை மணிகள் பைறித்து ஓடின. என்னருதமத் பைாழி!
கலவியின் சுகத்தை நான் எப் டிைடி பசால்பவன்! மீண்டும்
மீண்டும் முத்ைம் பகாடுத்ைான்! அவனருபக இழுத்ைான்!
அதணத்ைான்! மீண்டும்... மீண்டும்…

கூடிக் கதேத்ைபின் வாடிக்கிைந்பைன். கால்களும் தககளும் விரிந்து

கிைந்ைன. அவனும், அதரவிழி மூடிப் டுத்திருந்ைான். அந்ை
அதரவிழிப் ார்தவயிபல விரிந்துகிைந்ை எனது எடுப்புகதேயும்
அழதகயும் மதுசூைனன் ார்த்ைான். உணர்ச்சிவசப் ட்ைான்,
நிமிர்ந்ைான்.

ஜீவாத்மா, ரமாத்வாவுைன் ஐக்கிைமாகும்ப ாது கிதைக்கிை

ப ரானந்ைத்தை எதிர் ாராை ஜீவாத்மா திக்குமுக்காடுகிைது.

அைதன பமதுவாக ஆசுவாசப் டுத்தி, ப ரின் அனு வத்தை

மீண்டும் பகாடுத்துத் ைைார்ப் டுத்தி இதணத்துக்பகாள்கிைது
ரமாத்மா!

48
கண்ணபனாடு கூைவிரும்பிை ராதையின் முைல் கலவிச்
சிந்ைதனகதே ஸ்ரீபஜைபைவர் ண்ணிபல இதசத்துள்ோர். இதைப்
ாடினால், இன் ம் வழிபகட்டுக்பகாண்டு வந்ைதையும்.
‘பைாழிபை! அந்ைப் ப ால்லாைவன், சுற்றிலும் பகாபிைர் பகாஞ்ச
பிருந்ைாவனத்தில் லீதல புரிந்துபகாண்டிருந்ைான். அதைப் ார்த்ை
எனக்கு, காைல்பவறி ைதலக்பகறிவிட்ைது. அவனுைன் இதணை
நிதனத்பைன். அவதனச் சுற்றி, புருவங்கதே அழகாகத்
திருத்திதவத்திருந்ை பகாபிைர் கூட்ைத்தின்முன் நான்
ப ாய்நின்பைன். என்தனப் ார்த்து அதிர்ச்சியுற்ைான் கண்ணன்.
நாணமுற்ைான். குற்ை உணர்வினால், ைன் ார்தவைால் பகாபிைதர
நீங்கிப்ப ாகும் டி பசான்னான். பிைகு, என்தனப் ார்த்துக்
பகஞ்சினான். என்ன பசய்வது, என்ன பசால்வது என்ை குழப் த்தில்
அவன் வாயிலிருந்ை புல்லாங்குழல் கீபழ விழுந்ைது. அவனது
பநற்றியிலும் இருகன்னங்களிலும் பவர்தவ முத்துமுத்ைாகத்
துளிர்த்துப் ப ருகி ஓைத்பைாைங்கிைது. அவனது அக்பகாலத்தைக்
கண்டு நான் மகிழ்ந்பைன்.

பைாழி! மிக அழகாகவும் இைமாகவும் இருக்கும் இைற்தகக்

காட்சிகதே என்னால் ரசிக்கக்கூை முடிைவில்தல. இேந்ைளிர்கள்
பகாண்ை அபசாகத்தின் புத்ைம்புதிை பூக்கள்கூை என் கண்தண
வருத்துகின்ைன. இவ்வனத்தை அடுத்ை ைைாகத்தினின்றும் வாசம்
சுமந்துவரும் பைன்ைல் காற்று எனக்கு பநசமுதைைைாக இல்தல.
பகாவர்த்ைனகிரியின் உச்சியில் பூத்திருக்கும் ாைல மலர்களின்
பகாத்துகளில் வண்டுகள் வாய்தவத்து மதுவுண்ணுகின்ைன.
அவ்வாய்ப்பு கண்ணன்மூலம் எனக்குக் கிதைக்கவில்தலபை என்ை
ஏக்கத்தில் மதுவுண்ணும் வண்டுகள் எனக்கு
மகிழ்ச்சிைளிக்கவில்தல.

அங்பக ார்! ைங்கேது முதலகளின் எடுப்புகதேக் கண்ணனுக்குக்

காட்ைபவண்டும் என்று பகாபிைருக்கு ஆதச. ஆனால், பவட்கம்
பிடுங்கித் தின்கிைது. என்ன பசய்வது?

49
எனபவ, கதலந்துகிைக்கும் ைம் கூந்ைதலச் சரிபசய்யும்
முைற்சிைாகக் தககதே அேவுக்கு அதிகமாகபமபல
தூக்குகிைார்கள். அைனால் மார்பில் அணிந்துள்ே கச்தச திமிறி,
அவர்கள் முதலகள் கண்ணனின் ார்தவயில் டுகின்ைன. அவன்,
முதலகள் விம்மித் ைணிவதைப் ார்க்கிைான். அைனால் மனம்
உதேகிைது. மனம் உழல் வன்ைாபன மற்ைவரின் உதேச்சதலப்
புரிந்துபகாள்ே முடியும். அக்கண்ணன் நம் மன உதேச்சதலப்
ப ாக்கட்டும்!

இத்துைன், ஸ்ரீபஜைபைவரின் கீைபகாவிந்ைத்தின் இரண்ைாவது

ஸர்க்கமான ‘அக்பலஸ்பகசபவா’ நிதைவுறுகிைது.

50
 10.

ரோதே ஒரு மன்மேக் தண...

51