Ένας ιός με κορώνα

Μία φορά κι έναν καιρό, σε μία χώρα που ζούσαν μόνο ιοί, είχαν πάει όλες οι
ιώσεις στο μεγάλο συμβούλιο των ασθενειών.
Η γρίπη μιλούσε στο κοινό και έλεγε για τη λήξη της εποχής και ότι τότε
εμφανίζεται.
Ένας ιός ακούγοντας τη γρίπη, γέλασε δυνατά και είπε:
«Σε είχα για πιο δυνατή. Τι είναι αυτό; Άντε αρρωστήσαμε πολλά παιδάκια και
αυτό ήταν; Εγώ άλλα ονειρεύομαι για την καριέρα μου!»
«Δηλαδή;» ρώτησε το συνάχι.
«Να έχω πολύ δύναμη, να αρρωστήσω πολύ κόσμο, μικρούς και μεγάλους, να
μιλάμε όλοι για εμένα, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, σαν σούπερ
σταρ! Να είμαι ο βασιλιάς των ιώσεων. Ιός με κορώνα! Κορονοιός! Αυτό θα
είναι το όνομά μου! Θα το δείτε, θα αρρωστήσω πολλά παιδάκια» είπε και
κοίταξε τις υπόλοιπες αρρώστιες.
Τότε είπε η γρίπη:
«Μα δεν μπορείς να το κάνεις αυτό! Οι ιώσεις υπάρχουν για να βοηθούν τον
οργανισμό των παιδιών να δυναμώσει. Το λένε ανοσοποιητικό σύστημα!»
«Ναι! Εμείς δεν εμφανιζόμαστε για να τους αρρωστήσουμε όλους, ούτε για να
μας μάθουν όλοι» είπαν όλες οι αρρώστιες μαζί.
«Ποτέ δεν θα καταφέρεις να αρρωστήσεις όλα τα παιδιά»
Τότε ο κορονοιός είπε:
«Ααα ναι; Εγώ είμαι πιο έξυπνος! Λοιπόν , έχω κάτι να σας πω! Κάθε τρίγωνο
στην κορώνα μου θα είναι και ένα κόλπο για να αρρωστήσω τα παιδιά! Και
μαζί με τα παιδιά και όλο τον κόσμο!» είπε και γέλασε δυνατά.
«Δηλαδή;» ρώτησε ο βήχας και του απαντάει ο κορονοιός:
«Το πρώτο τρίγωνο είναι το στόμα! Έχετε δει ποτέ παιδί να μην βάζει τα χέρια
στο στόμα; Κι αν αυτά δεν είναι καθαρά, τότε θα κάνω πάρτυ! Το δεύτερο
τρίγωνο είναι η μύτη. Πόσες φορές τα παιδιά σκαλίζουν τη μύτη τους χωρίς
χαρτομάντηλο; Εύκολα μπορώ να κρυφτώ στα δαχτυλάκια τους! Και το τρίτο
τρίγωνο της κορώνας μου είναι και το πιο πονηρό από όλα! Κάθε φορά που
θα τρίβουν τα μάτια τους με άπλυτα χέρια, θα μπορώ να τα αρρωσταίνω! Όσο
έχω αυτή την κορώνα θα είμαι ανίκητος. Πόσο έξυπνος είμαι, απορώ!»
Οι ιώσεις έμειναν σιωπηλές και απορημένες, και κοιτούσαν με απορία τον
κορονοιό όσο αυτός εξαπλωνόταν και μεγάλωνε…
Πέρασαν οι μέρες και, όπως είπε, έτσι κι έγινε. Οι τηλεοράσεις και τα
ραδιόφωνα μιλούσαν για το νέο βασιλιά των ιώσεων, τον κορονοιό. Μέχρι
που κάποια στιγμή, η δασκάλα στο σχολείο μίλησε στα παιδιά για τη μεγάλη
σημασία που έχει η καθαριότητα των χεριών.
Κάθε μαμά στο σπίτι έλεγε στο παιδάκι, ένα νέο ποιηματάκι:
«πρώτα σαπουνάκι, μακριά από το προσωπάκι»
Και τα παιδιά το άκουσαν και όποτε έπλεναν τα χέρια τους, έλιωνε και ένα
τριγωνάκι από την κορώνα του κορονοιού. Κάθε φορά που ζητούσαν
χαρτομάντηλο, μαράζωνε και το δεύτερο. Μέχρι που ο κορονοιός έμεινε
χωρίς κορώνα.
«Βοήθεια, βοήθεια, έχασα όλη τη δύναμή μου. Ιώσεις είστε κι εσείς,
βοηθήστε με σας παρακαλώ!» φώναζε ο Κορονοιός στο μεγάλο συμβούλιο
των ασθενειών. Ήταν όμως πολύ αργά! Όλες οι ιώσεις του γύρισαν την πλάτη
και δεν δέχτηκαν να τον βοηθήσουν γιατί καμία δεν μπορούσε να συγχωρέσει
τη άσχημη συμπεριφορά του.
Κι έτσι ζήσαμε εμείς καλά και ο κορονοιός χειρότερα….!!!!