IJsbeer

Naar navigatie springenNaar zoeken springen

IJsbeer
IUCN-status: Kwetsbaar[1] (2008)

Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (Dieren)
Stam: Chordata (Chordadieren)
Klasse: Mammalia (Zoogdieren)
Orde: Carnivora (Roofdieren)
Familie: Ursidae (Beren)
Geslacht: Ursus

Soort
Ursus maritimus
Phipps, 1774

Leefgebied ijsbeer
 Afbeeldingen op Wikimedia Commons
IJsbeer op Wikispecies
(en) World Register of Marine Species
Biologie
Portaal Zoogdieren
De ijsbeer of poolbeer (Ursus maritimus, voorheen: Thalarctos maritimus) is een grote geelwitte
beer, die langer en groter is dan de andere beren (Ursidae). De ijsbeer komt enkel voor in en rond
het noordpoolgebied. Hij is het meest vleesetend van alle beren, en leeft vooral van zeehonden.
Inhoud
• 1Afkomst
• 2Beschrijving
• 3Voortplanting
• 4Gedrag
• 5Bedreiging
• 6Andere betekenissen
• 7Fotogalerij
• 8Externe link

Afkomst
De ijsbeer is een soort waarvan wordt gedacht dat hij tijdens het Pleistoceen, zo'n 2 miljoen tot
400.000 jaar geleden, ontstaan is, mogelijk uit Siberische populaties van de bruine beer. Onderzoek
uit 2011 op mitochondriaal DNA (mtDNA) leek te wijzen op afstamming vanuit een Ierse populatie
van de bruine beer.[2] Onderzoek uit 2012, deze keer op nucleair DNA (DNA uit de celkern), wees
echter op een eerdere afsplitsing van zijn soortgenoten: circa 600.000 jaar geleden. De onderzoekers
stellen dat de eerdere conclusie op basis van het mtDNA bijvoorbeeld aan hybridisatie met bruine
beren te wijten kan zijn. Doordat er toen door het warme klimaat minder ijsberen waren, konden de
gevolgen van hybridisatie groot worden en zo uiteindelijk het oorspronkelijke ijsbeer-mtDNA
vervangen.[3]

Beschrijving
De ijsbeer is zeer groot en krachtig. Mannetjes worden 2,3 tot 2,6 meter lang en wegen 300 tot 800
kilogram. Vrouwtjes zijn kleiner dan de mannetjes en worden 1,8 tot 2 meter lang en 150 tot 300
kilogram zwaar.[4] De ijsbeer heeft een lange nek en een grote neus. Onder de vacht is de huid
zwart,[5] wat te zien is op de naakte delen zoals de neus en de lippen. De haren van de vacht zijn niet
wit, maar doorzichtig en hol. De kleur van de vacht is, afhankelijk van de tijd van het jaar, lichtval en
de hoeveelheid vuil in de vacht, gelig wit tot vuil grijs. Hij is waterafstotend en houdt de warmte van
de zon vast. Daarnaast heeft de ijsbeer een dikke onderhuidse vetlaag, waarmee hij warmte
vasthoudt. De ijsbeer heeft vliezen tussen zijn tenen, waardoor hij beter kan zwemmen. Zijn
achterpoten gebruikt hij als een soort roer om mee te sturen. IJsberen hebben een kleine staart,
ongeveer acht tot tien centimeter lang.

De tanden van een ijsbeer groeien elk jaar een beetje. Via de tanden kan men bepalen hoe oud een
ijsbeer is. IJsberen worden zelden ouder dan 25 jaar.[6] De oudste wilde beer waarvan de leeftijd
bekend was, stierf op een leeftijd van 32 jaar, terwijl het oudste exemplaar in gevangenschap
overleed op een leeftijd van 43 jaar.[7][8]

Voortplanting
De paringstijd is van maart tot juni, met een piek in april. De ijsbeer kent een verlengde draagtijd, en
het embryo komt waarschijnlijk pas in oktober of november in ontwikkeling. De dracht duurt
daardoor 200 tot 250 dagen (7 tot 8 maanden). Er zijn meestal 2 jongen, die in december of januari
in een sneeuwhol worden geboren. Een enkele keer worden één tot vier welpen geboren. Bij de
geboorte zijn de jongen ongeveer 600 gram zwaar en 25 centimeter lang. De oogjes zitten dicht en
de diertjes zijn bedekt met dun haar.

Een drachtig vrouwtje brengt de winter door in een sneeuwhol dat zij zelf heeft gegraven. Het hol
wordt gegraven in een sneeuwheuvel, op plaatsen waar de sneeuw hard en stevig is. Na een tunnel
bevindt zich de kraamkamer. Soms bevinden zich meerdere kamers in een hol, maar meestal slechts
eentje, waarin het ijsbeervrouwtje overwintert. Het hol bevindt zich over het algemeen op het
vasteland, aan de kust, maar soms wordt het gegraven op het pakijs.

De jongen verlaten het hol voor het eerst in maart of april, als ze ongeveer drie maanden oud zijn. Ze
wegen dan ongeveer negen tot elf kilogram. Alleen het vrouwtje zorgt voor het jong.
Mannetjesberen worden gemeden, aangezien deze de welpen kunnen doden. De moedermelk is rijk
aan vetten en energie.

De jongen worden 1-3 jaar gezoogd en worden na 24 tot 28 maanden onafhankelijk. Na drie tot zes
jaar zijn ze geslachtsrijp. Vrouwtjes zijn volgroeid als ze vijf à zes jaar oud zijn, mannetjes pas na acht
tot tien jaar.[8]

Gedrag
De ijsbeer leeft meestal alleen en is zowel overdag als 's nachts actief. Ook in de lange, donkere
winter zijn ze actief. Drachtige vrouwtjes houden dan echter een winterslaap. De ijsbeer is een
bijzonder goede zwemmer die vele kilometers van de kust aangetroffen kan worden. De naam Ursus
maritimus betekent dan ook "zeebeer". In het water kunnen ze snelheden van drie tot vier kilometer
per uur behalen. Ze kunnen slechts korte tijd onder water blijven; de langst gemeten tijd staat op 3
minuten en 10 seconden.[9] Toch jaagt hij ook te land en is daar bijzonder snel. Ze kunnen tot twintig
kilometer per dag afleggen, en trekken mee met de grens van het pakijs, die zomers noordelijker ligt
dan 's winters.
Drie ijsberen bij een onderzeeër.

IJsberen leven solitair. Soms komen ze in groepen voor, en zijn dan vrij tolerant tegenover elkaar.
Groepsvorming komt vooral voor op plaatsen waar bijzonder veel voedsel voorhanden is, als
vuilnisbelten en karkassen van gestrande walvissen. Mannetjes zijn agressief tegenover elkaar in de
paartijd. Ook doden mannetjes weleens berenwelpjes en andere beren.

Bij slecht weer graven veel ijsberen een tijdelijk hol (voornamelijk moeders met jongen), maar ze
drukken zich ook vaak tegen de grond, waarbij de vallende sneeuw de beer bedekt.

De ijsbeer leeft van zeehonden. Vooral de ringelrob is geliefd, maar ook andere soorten, als
baardrob, en in mindere mate zadelrob en klapmuts, worden gedood. Ook aas, walrussen, kleinere
walvissen als beloega's en narwallen, vis, sneeuwhaas, lemmingen, zeevogels, eieren, rendier en
muskusos worden soms gegrepen. In de zomer trekken enkele ijsberen naar land, waar ze ook
plantaardig voedsel als bessen en grassen eten, evenals menselijk afval.

Hij maakt gebruikt van zijn grote klauwen en zijn goed ontwikkelde reukzin om zijn prooi te vinden
en te doden. De witte vacht dient daarbij als camouflage. Op zeehonden jaagt hij door te wachten bij
ademgaten, maar ook worden ze gedood in holen (ringelrobben werpen hun jong in een
sneeuwhol), in het water en op het ijs, waarop de zeehonden rusten.

De ijsbeer heeft een circumpolair verspreidingsgebied. Op Groenland komt de soort zowel op de

oost- als op de westkust voor. Op het Europese vasteland komt de ijsbeer niet in het wild voor, maar
in het noorden van IJsland worden regelmatig verdwaalde ijsberen waargenomen. Een groot
gedeelte van het jaar is de beer te vinden op het drijfijs.

Bedreiging

Duikende ijsbeer
IJsbeer op Spitsbergen

De ijsbeer heeft geen andere natuurlijke vijanden dan de mens. De traditionele jacht door
poolvolkeren als de Eskimo's bracht tot ver in de 20e eeuw de populatie niet in gevaar. Er is echter in
de bergen van Oost-Groenland gebleken dat de niveaus van door de mens in het milieu gebrachte
stoffen zoals pcb en DDT erg hoog is. Op Spitsbergen is de concentratie zelfs zo hoog dat er gevreesd
wordt voor het voortbestaan van de soort omdat de voortplantingsorganen en het immuunsysteem
erdoor aangetast worden.

Op 15 november 1973 sloten de Verenigde Staten, Canada, de Sovjet-Unie, Noorwegen en

Denemarken (Groenland) een verdrag tot bescherming van de ijsbeer. De jacht op het dier werd
verboden, met uitzondering van de traditionele jacht met traditionele middelen (art. 3). Ook de
handel in ijsbeerbont werd aan banden gelegd.

Sinds mei 2006 staat de ijsbeer als "kwetsbaar" (vulnerable) op de Rode Lijst van de IUCN, omdat
verwacht wordt dat door de gestage afname van drijfijs in de zomer door het versterkte
broeikaseffect, dat de opwarming van de aarde als gevolg heeft, de populatie de komende 45 jaar
met minstens dertig procent zal dalen. Het dier wordt vaak als symbool gebruikt in acties rond de
opwarming. Het poolijs ontstaat steeds later en smelt steeds vroeger, waardoor het dier niet genoeg
tijd kan hebben om op het ijs te jagen en er zijn jaarlijkse vetreserves aan te leggen. Sommige
ijsberen lijken zich echter aan te passen aan de nieuwe situatie door op ander voedsel over te
schakelen.[10][11]

Overigens werd de ijsbeer ook in veel oudere Rode Lijsten (tot 1994) als "kwetsbaar" beschouwd.
Daarna werd de status "van bescherming afhankelijk" (LR/CD) gegeven voor deze soort. Op 27
december 2006 stelt de Amerikaanse regering voor om de ijsbeer als bedreigde diersoort te
beschouwen. Er zouden er nog ongeveer 20.000 - 25.000 leven op de hele wereld, waarvan 2.200 in
Alaska.

Jaarlijks wordt op 27 februari de Internationale dag van de ijsbeer georganiseerd om aandacht te

vragen voor bescherming van de ijsbeer.

Andere betekenissen
• Van het gedrag van sommige dieren in gevangenschap (de dierentuin) is de uitdrukking
ijsberen afgeleid. Door verveling en het ontbreken van normale prikkels vervallen veel
dieren, dus niet alleen de ijsbeer, in de gewoonte om steeds maar weer dezelfde
bewegingen te maken of dezelfde rondjes te lopen.
• Leden van zwemclubs, die in de winter (in ijskoud water) buiten zwemmen, noemt men ook
ijsberen.[12]