SWOBODNY PRZEPŁYW

KAPITAŁU NA RYNKU
WEWNĘTRZNYM UNII
EUROPEJSKIEJ

Maciej Maruszewski
NUMER ALBUMU: 63860
SPIS TREŚCI

WSTĘP ..................................................................................................................... 2

SWOBODA PRZEPŁYWU KAPITAŁU-ETAPY LIBERALIZACJI ........................... 3

PODSTAWA PRAWNA ........................................................................................... 5

KAPITAŁ A PŁATNOŚCI ......................................................................................... 10

BEZPOŚREDNIE INWESTYCJE ZAGRANICZNE................................................. 12

PODSUMOWANIE................................................................................................... 15

1
 Wstęp

Swoboda przepływu kapitału jest najmłodszą ze wszystkich swobód

traktatowych. Została w pełni wprowadzona w życie po wprowadzeniu swobody
przepływu osób i swobody przepływu towarów. Jednak pomimo tego, że jest
najmłodszą obowiązującą swobodą jest również swobodą o największym zakresie
obowiązywanie gdyż nie odnosi się tylko do przepływu kapitału pomiędzy Państwami
Członkowskimi Unii Europejskiej, ale także pomiędzy Państwami Członkowskimi
a państwami trzecimi. Jest to krok Unii Europejskiej mający na celu realizowanie
założeń Unii Gospodarczej i Walutowej.

Swoboda ta jest oparta na wielu artykułach zapisanych w Traktacie o funkcjonowaniu

Unii Europejskiej z Maastricht, a także na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości
sprzed wprowadzenia tej swobody w życie.

Wiadomym jest, że Unia Europejska od samego początku w swoich założeniach

miała pełną liberalizację rynków wewnętrznych i fakt rozstrzygania przez Trybunał
Sprawiedliwości spraw związanych bezpośrednio z przepływem kapitału pomiędzy
krajami Unii Europejskiej był impulsem do stworzenia odpowiednich przepisów
prawnych regulujących ten proceder.

2
 Swoboda przepływu kapitału-etapy liberalizacji

Swobodę przepływu kapitału w Unii Europejskiej wprowadzano stopniowo

bojąc się by zbyt szybkie wprowadzenie przepisów nie odbiło się na gospodarkach
Krajów Członkowskich. Działanie te tłumaczono faktem iż istnieję zbyt duża różnica
pomiędzy gospodarkami Krajów Członkowskich i kraje o słabszej sytuacji mogły by
nie wytrzymać wprowadzenia całkowitej swobody za pierwszym podejściem.

Zatem wprowadzenie przepisów podzielono na etapy. I tak w 1960 i 1962 roku

zostały wprowadzone dyrektywy wprowadzające pełną liberalizację w zakresie
inwestycji bezpośrednich, krótko i średnioterminowych kredytów handlowych i
związanych z nimi poręczeń i gwarancji, a także transferów prywatnych związanych z
przemieszczaniem się osób. Był to pierwszy krok w długiej drodze do pełnej
liberalizacji rynku i do realizacji założeń Unii Gospodarczej i Walutowej. Jednak
pomimo tych zmian cały czas pozostały ograniczenia odnoszące się do
krótkoterminowych finansowych transakcji kredytowych, prowadzenia transakcji na
rachunkach bieżących i terminowych, otwierania kont bankowych za granicą swojego
państwa, długoterminowych kredytów handlowych i regulacji krajowych systemów
finansowych tj. systemów bankowych, ubezpieczeniowych czy rynku papierów
wartościowych. Dyrektywy te dały Państwom Członkowskim i ich obywatelom więcej
swobód i możliwości, ale cały czas pozostawały ograniczenia, które należało znieść
by osiągnąć pełną liberalizację rynku

Do tematu wrócono 24 lata później. 17 listopada 1986 roku wprowadzono dyrektywę

mającą na celu pogłębianie wprowadzonej w latach 60 liberalizacji „w zakresie
niezbędnym do funkcjonowania wspólnego rynku”. Odnosiła się ona do współpracy
pomiędzy Krajami Członkowskimi a krajami trzecimi i dotyczyła zasad zwrotu
podatku od wartości dodanej podatnikom nie posiadającym siedziby na terytorium
wspólnoty. Był to już kolejny krok i zarazem ukłon w stronę państw spoza Unii
Europejskiej.

Jednak większe znaczenie miała dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich, od

1993 roku Rady Unii Europejskiej, z czerwca 1988 roku. Zakładała ona pełną
liberalizację. Co za tym idzie zobowiązywała do usunięcia wszelkich restrykcji
w przepływie kapitału. Chodziło o to by obywatele krajów członkowskich uzyskali

3
swobodny dostęp do systemów finansowych partnerów tj. inwestycje, pożyczki.
Mówiła również o całkowitej eliminacji dyskryminacji z uwagi na obywatelstwo lub
miejsce zamieszkania inwestorów bądź lokalizację ich inwestycji. Odnosiła się
również do liberalizacji przepływu kapitału w różnej formie od przepływu
krótkoterminowego kredytu po operacje obejmujące instrumenty rynku pieniężnego,
poprzez otwieranie rachunków dewizowych. Dyrektywa ta miała ogromne znaczenie i
bardzo duży wpływ na wygląd dzisiejszego rynku wewnętrznego Unii Europejskiej.
Nadała ona bardzo duże znaczenie transakcjom krótkoterminowym dzięki czemu
obywatele krajów wspólnoty mogli bez żadnych problemów zakładać konta bankowe
w innych państwach członkowskich, a także mieli pełną swobodę w zaciąganiu
pożyczek.

Do pełnej liberalizacji doszło 1 lipca 1990 roku. Ustanowiono wtedy pełną swobodę
przepływu kapitału i ten dzień określa się jako początek pierwszego etapu Unii
Gospodarczej i Walutowej.

4
 Podstawa prawna

Swoboda przepływu kapitału oparta jest na artykułach 63-66 Traktatu

o funkcjonowaniu Unii Europejskiej z Maastricht, uzupełnionych o artykuły 75 i 215
TFUE, które odnoszą się do sankcji.

Artykuły 63-66 mówią nam o wszystkich możliwościach jakie daje nam swobodny
przepływ kapitału.

Artykuł 63:
„1. W ramach postanowień niniejszego rozdziału zakazane są wszelkie ograniczenia
w przepływie kapitału między Państwami Członkowskimi oraz między Państwami
Członkowskimi a państwami trzecimi.

2. W ramach postanowień niniejszego rozdziału zakazane są wszelkie ograniczenia

w płatnościach między Państwami Członkowskimi oraz między Państwami
Członkowskimi a państwami trzecimi.”

Artykuł ten jest niczym innym jak zakazem wszelkich ograniczeń w przepływie
kapitału pomiędzy Państwami Członkowskimi jak i pomiędzy Państwami
Członkowskimi a państwami trzecimi.

Artykuł 64:
„1. Artykuł 63 nie narusza ograniczeń istniejących 31 grudnia 1993 roku w stosunku
do państw trzecich na mocy prawa krajowego lub prawa Unii w odniesieniu do
przepływu kapitału do lub z państw trzecich, gdy dotyczą inwestycji bezpośrednich,
w tym inwestycji w nieruchomości, związanych z przedsiębiorczością, świadczeniem
usług finansowych lub dopuszczaniem papierów wartościowych na rynki kapitałowe.
W odniesieniu do ograniczeń istniejących na mocy prawa krajowego w Bułgarii,
Estonii i na Węgrzech, odnośną datą jest 31 grudnia 1999 roku. W stosunku do
ograniczeń istniejących na mocy prawa krajowego w Chorwacji odnośną datą jest
31 grudnia 2002 roku.

2. Dążąc do urzeczywistnienia w możliwie najszerszym zakresie celu swobodnego

5
przepływu kapitału między Państwami Członkowskimi a państwami trzecimi i bez
uszczerbku dla innych rozdziałów Traktatów, Parlament Europejski i Rada, stanowiąc
zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, przyjmują środki dotyczące przepływu
kapitału do lub z państw trzecich, gdy dotyczą inwestycji bezpośrednich, w tym
inwestycji w nieruchomości, związanych z przedsiębiorczością, świadczeniem usług
finansowych lub dopuszczaniem papierów wartościowych na rynki kapitałowe.

3. Na zasadzie odstępstwa od ustępu 2, jedynie Rada, stanowiąc jednomyślnie

zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą i po konsultacji z Parlamentem
Europejskim, może przyjąć środki, które w prawie Unii stanowią krok wstecz
w odniesieniu do liberalizacji przepływu kapitału do lub z państw trzecich.”

Artykuł ten normuje przepływ kapitału pomiędzy Państwami Członkowskimi

a państwami trzecimi. Jest to niezmiernie ważne zważywszy na fakt, że swoboda
przepływu kapitału jest swobodą traktatową o największym zasięgu i wszelkie relacje
z państwami trzecimi powinny być unormowane.

Artykuł 65:
„1. Artykuł 63 nie narusza prawa Państw Członkowskich do:

a) stosowania odpowiednich przepisów ich prawa podatkowego traktujących

odmiennie podatników ze względu na różne miejsce zamieszkania lub inwestowania
kapitału;

b) podejmowania wszelkich środków niezbędnych do zapobiegania naruszeniom ich

ustaw i aktów wykonawczych, zwłaszcza w sferze podatkowej i w dziedzinie nadzoru
ostrożnościowego nad instytucjami finansowymi lub ustanowienia procedur
deklarowania przepływu kapitału do celów informacji administracyjnej bądź
statystycznej lub podejmowania środków uzasadnionych powodami związanymi
z porządkiem publicznym lub bezpieczeństwem publicznym.

2. Niniejszy rozdział nie przesądza o możliwości stosowania ograniczeń w dziedzinie

prawa przedsiębiorczości zgodnych z Traktatami.

3. Środki i procedury określone w ustępach 1 i 2 nie powinny stanowić arbitralnej

dyskryminacji ani ukrytego ograniczenia w swobodnym przepływie kapitału i płatności
w rozumieniu artykułu 63.

6
4. W przypadku braku środków przewidzianych w artykule 64 ustęp 3 Komisja, lub
w przypadku braku decyzji Komisji w terminie trzech miesięcy od złożenia wniosku
przez odnośne Państwo Członkowskie, Rada może przyjąć decyzję stwierdzającą,
że ograniczające środki podatkowe przyjęte przez Państwo Członkowskie, wobec
jednego lub większej liczby państw trzecich uważa się za zgodne z Traktatami, o ile
są one uzasadnione ze względu na jeden z celów Unii i są zgodne z prawidłowym
funkcjonowaniem rynku wewnętrznego. Rada stanowi jednomyślnie na wniosek
Państwa Członkowskiego.”

Jest to artykuł mówiący o prawie podatkowym poszczególnych państw Unii

Europejskiej. Chodzi o zachowanie przez Państwa Członkowskie pełnej swobody
w stanowieniu prawa podatkowego w granicach swojego państwa z zastrzeżeniem
co do dyskryminacji i ograniczania podmiotów gospodarczych. Chodzi o brak
ograniczania, a także o brak faworyzowania poprzez prawo podatkowego pewnych
grup przedsiębiorców i inwestorów.

Artykuł 66:
„Jeżeli, w wyjątkowych okolicznościach, przepływ kapitału do lub z państw trzecich
powoduje lub może spowodować poważne trudności w funkcjonowaniu unii
gospodarczej i walutowej, Rada, stanowiąc na wniosek Komisji i po konsultacji
z Europejskim Bankiem Centralnym, może podjąć wobec państw trzecich środki
ochronne na okres nie przekraczający sześciu miesięcy, o ile środki te są
bezwzględnie konieczne.”

Artykuł ten zapewnia władzom Unii Europejskiej środki ochronne dla zapewnienia
funkcjonowania Unii Gospodarczej i Walutowej. Jest to niewątpliwie bardzo ważny
zapis dający Unii Europejskiej w sytuacjach kryzysowych możliwość ograniczenia
swobody przepływu kapitału dla państw trzecich w okresie zapisanym w wyżej
wymienionym artykule. Jest to swoistego rodzaju furtka pozostawiona przez Unię
Europejską w razie wystąpienia nieprzewidzianych i zagrażających interesowi Unii
sytuacjach.

Kolejne artykuły odnoszą się do sankcji w stosunku do państw trzecich, ale także
w stosunku do osób fizycznych lub prawnych w razie zaistniałej potrzeby. Dla
przypomnienia podam, że są to artykuły 75 i 215 Traktatu o funkcjonowaniu Unii
Europejskiej z Maastricht.

Artykuł 75:

7
„Jeżeli wymaga tego realizacja celów, o których mowa w artykule 67, w odniesieniu
do zapobiegania terroryzmowi i działalności powiązanej oraz zwalczania tych
zjawisk, Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze
zwykłą procedurą ustawodawczą, określają ramy środków administracyjnych
dotyczących przepływu kapitału i płatności, takich jak zamrożenie funduszy, aktywów
finansowych lub zysków z działalności gospodarczej, które należą do osób
fizycznych lub prawnych, grup lub innych podmiotów innych niż państwa, są w ich
posiadaniu lub dyspozycji.

Rada, na wniosek Komisji, przyjmuje środki w celu wdrożenia ram, o których mowa
w akapicie pierwszym.

Akty, o których mowa w niniejszym artykule, zawierają niezbędne przepisy w

zakresie gwarancji prawnych.”

Artykuł ten mówi o przeciwdziałaniu i zwalczaniu terroryzmu i działalności

powiązanej. W sytuacji gdy wykaże się, że przepływ kapitału lub płatności ma na celu
wspomaganie lub tworzenie zorganizowanych grup terrorystycznych lub
organizowanie zamachów. Unia Europejska ma prawo zamrozić środki osób lub
grup, które są powiązane z tym procederem i uniemożliwić wykorzystanie pieniędzy
w zaplanowany sposób. Jest to sposób na ograniczenie inwestowania
zorganizowanych grup przestępczych działających na szkodę obywateli wspólnoty.

Artykuł 215:
„1. Jeżeli decyzja, przyjęta zgodnie z tytułem V rozdział 2 Traktatu o Unii
Europejskiej, przewiduje zerwanie lub ograniczenie w całości lub w części stosunków
gospodarczych i finansowych z jednym lub z większą liczbą państw trzecich, Rada
przyjmuje niezbędne środki, stanowiąc większością kwalifikowaną na wspólny
wniosek wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki
bezpieczeństwa oraz Komisji. Rada informuje o tym Parlament Europejski.

2. Jeżeli przewiduje to decyzja przyjęta zgodnie z tytułem V rozdział 2 Traktatu o Unii

Europejskiej, Rada może przyjąć środki ograniczające wobec osób fizycznych lub
prawnych, grup lub podmiotów innych niż państwa, zgodnie z procedurą, o której
mowa w ustępie 1.

3. Akty, o których mowa w niniejszym artykule, zawierają niezbędne przepisy

w zakresie gwarancji prawnych.”

8
Artykuł 215 TFUE mówi o środkach ograniczających wobec państw trzecich i osób
fizycznych lub prawnych. Chodzi tu o sankcje gospodarcze i o całkowite lub
częściowe ograniczenie swobody przepływu kapitału z państw trzecich. Jest to
pewnego rodzaju zawieszenie lub nawet w niektórych przypadkach zerwanie
kontaktów gospodarczych. Oczywiście może do tego dojść tylko wtedy gdy władze
Unii Europejskiej mogą jasno stwierdzić, że utrzymywanie stosunków z danym
państwem lub z daną osobą fizyczną lub prawną będzie miało negatywny wpływ na
dalsze funkcjonowanie Unii Gospodarczej i Walutowej. Daje to gwarancje, że do
nałożenia sankcji gospodarczych dojdzie tylko w ostateczności i po bardzo wnikliwym
przeanalizowaniu danej sytuacji.

Jak każda swoboda traktatowa tak i swobodny przepływ kapitału ma swoje podstawy
w prawie Unii Europejskiej. Artykuły, które ją opisują, jasno wskazują obszary
w których obowiązuje i wskazują sytuacje w których może dojść do jej ograniczenia.

Kapitał a płatności

9
 Choć przy pełnej liberalizacji przepływu kapitału nie ma już zbyt dużej różnicy
między przepływem kapitału a płatnościami. Jednak w początkowych etapach
liberalizacji miało to bardzo duże znaczenie. Niestety z podstawy prawnej tej
swobody nie można wywnioskować czym konkretnie jest kapitał a czym płatności. W
tej sytuacji z pomocą przychodzi dość bogate orzecznictwo Trybunału
Sprawiedliwości. To do tej instytucji były kierowane sprawy w przypadku, których
ciężko było osądzić czy mamy do czynienia z przepływem kapitału czy płatnościami.

Przykładem takiej sytuacji jest sprawa rozpatrywana przez Trybunał Sprawiedliwości

jeszcze w 1984 roku. Sprawa ta toczyła się na kilka lat przed wprowadzeniem pełnej
liberalizacji przepływu kapitału i płatności. Były to sprawy Luisi i Carbone, dwójki
osób, które bez zezwolenia wywiozły z Włoch sporą sumę pieniędzy. Była to kwota
45 milionów lirów. Zostały oskarżone o naruszenie postanowień prawa dewizowego,
które ustalały roczny limit wywozu pieniędzy na 500 tysięcy lirów. Linią obrony
Włochów był fakt, że pieniądze były im potrzebne na cele turystyczne, a także na
pokrycie kosztów leczenia w Niemczech i we Francji. Taka obrona wymogła na
Trybunale wyznaczenie granicy, od kiedy mówimy już o kapitale, a do jakiego
momentu można twierdzić, że pieniądze potrzebne są na pokrycie wydatków
mieszczących się w zakresie swobodnego przepływu towarów i usług. Wyrok
Trybunału pokazał tą granicę gdyż stwierdzono, że „transfer pieniędzy nie może być
uważany za przepływ kapitału, jeżeli odpowiada on zobowiązaniu płatniczemu,
wynikającemu z transakcji w obszarze przepływu towarów i usług”. Innymi słowy
zezwolono Włochom na wywóz dowolnych kwot pieniędzy w sytuacji gdy są one
przeznaczone na pokrycie zobowiązań płatniczych gdyż z istoty usługi wynika, że
jest ona odpłatna, więc naszym obowiązkiem korzystając z usługi jest zapłacenie za
nią. To orzecznictwo Trybunału było bardzo istotne dla stron prowadzonej sprawy,
ale także dało pewnego rodzaju fundamenty pod kolejne orzeczenia. Ustalono wtedy
prawo Państw Członkowskich do kontrolowania, czy w danej sytuacji chodzi
o przepływ kapitału, czy też o przepływ środków finansowych w celu korzystania
z innych swobód podstawowych, czyli czy mamy do czynienia z płatnościami.
Chodziło o to czy płatności przepływające z kraju do kraju są dla prowadzonej
działalności gospodarczej niezbędne. Tylko takie transfery pieniężne mogą być bez
przeszkód uznawane za przepływ płatności. Inwestycje, które nie uzyskają miana
niezbędnych wchodzą w zakres regulacji o przepływie kapitału.

10
Dzięki tej sprawie i jej podobnym można określić co już jest kapitałem. Są to między
innymi:
• fizyczny eksport do innego państwa monet, banknotów i innych środków
płatniczych, które nie są eksportowane w celach płatniczych, ale jako rzecz
o wartości historycznej lub sentymentalnej;
• nabywanie euroobligacji nabywanych w innym państwie członkowskim;
• ustanowienie hipoteki w celu zabezpieczenia kredytu zaciągniętego w walucie
innego Państwa Członkowskiego;
• nabywanie nieruchomości przez osobę z innego Państwa Członkowskiego;
• udzielanie pożyczek pomiędzy osobami z różnych Państw Członkowskich;
• otrzymywanie dywidendy z udziałów w spółce pochodzącej z innego Państwa
Członkowskiego.

Jak wspomniałem na początku tego rozdziału w dzisiejszych czasach rozróżnienie

kapitału od płatności nie ma już tak dużego znaczenia. Przy pełnej liberalizacji
przepływu kapitału nie ma różnicy czy transfer jest niezbędny czy nie. Jednak
w sytuacji gdy Unia Europejska chce ograniczyć przepływ kapitału trzeba jasno
określić co jest kapitałem i jakie transfery należy ograniczyć. Wtedy trzeba wrócić do
bogatego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości i określić co jest kapitałem, a co
przepływem środków w celu uiszczenia opłaty za spełnioną usługę.

Bezpośrednie inwestycje zagraniczne

11
 Zasada swobodnego przepływu kapitału odnosi się również do inwestycji
bezpośrednich, w tym do zakładania przedsiębiorstw. Ustawa o swobodzie
działalności gospodarczej wprowadza ułatwienia dla podmiotów krajowych
i zagranicznych z Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG), w stosunku do
których zniesione są wszelkie ograniczenia dotyczące inwestycji bezpośrednich.

Do Europejskiego Obszaru Gospodarczego należą wszystkiego Państwa

Członkowskie, a także Norwegia, Islandia i Liechtenstein.

W tym miejscu warto przyjrzeć się przepływowi inwestycji zagranicznych w krajach

Unii Europejskiej. Zaprezentuję mapę zawierającą informację na temat przepływu
bezpośrednich inwestycji zagranicznych z całego świata w %PKB na rok 2014.

Dane te pochodzą ze strony Eurostatu,

http://ec.europa.eu/eurostat/tgm/mapToolClosed.do?tab=map&init=1&plugin=1&lang
uage=en&pcode=tipsbp90&toolbox=types

12
Można dzięki tej mapie łatwo stwierdzić, które kraje są inwestorami, a które biorcami
w procesie inwestycji zagranicznych. Widać, że kraje takie jak Francja, Niemcy czy
Szwecja są raczej inwestorami dlatego notują ujemny wskaźnik inwestycji
zagranicznych. Natomiast kraje takie jak Polska, Węgry czy Słowenia są niewątpliwie
beneficjentami i to w tych krajach dochodzi do największego napływu bezpośrednich
inwestycji zagranicznych.

Kolejne dane pochodzą ze strony NBP, a dotyczą napływu bezpośrednich inwestycji

zagranicznych do Polski w latach 2001-2013

Z tego wykresu wynika iż Polska po wstąpieniu do Unii Europejskiej przeżyła bardzo

duży wzrost napływu inwestycji zagranicznych. Widać też na nim skutki kryzysu
gospodarczego z 2008 roku, a w ostatnich latach dołączenie nowych państw do walki
o bezpośrednie inwestycje zagraniczne. Polska cały czas jest w czołówce jeśli chodzi
o kraje Unii Europejskiej, jednak mamy też rywali w wyścigu po zagraniczne
inwestycje, a są nimi np. Czesi.

Bezpośrednie inwestycje zagraniczne możliwe są dzięki swobodnemu przepływowi

kapitału. Swoboda ta dała możliwość inwestowania we wszystkich krajach Unii
Europejskiej co niewątpliwie pomaga słabszym gospodarkom na rozwój dzięki

13
inwestycjom z krajów lepiej rozwiniętych. Pozwala to krajom wspólnoty na rozwój i na
równanie różnic w rozwoju gospodarczym poszczególnych krajów.

Podsumowanie

14
 Swoboda przepływu kapitału jest najmłodszą swobodą traktatową i zarazem
swobodą o największym zasięgu obowiązywania, gdyż dotyczy również państw
trzecich. Początkowo traktaty nie nakazywały pełnej liberalizacji przepływu kapitału.
Bano się, że może to mieć negatywny skutek na Państwa Członkowskie z o wiele
słabiej rozwiniętą gospodarką. Liberalizację wprowadzano stopniowo od dyrektyw
z 1960 i 1962 roku po pełną liberalizację z roku 1990. Wszelkie przepisy na których
oparta jest ta swoboda znajdują się w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
z Maastricht. Nakazują one pełną liberalizację w odniesieniu do Państw
Członkowskich, ale także w odniesieniu do państw trzecich. Wskazują też na
sytuacje kryzysowe, w przypadku których władze Unii Europejskiej mają prawo
zastosować sankcje gospodarcze lub zamrozić środki grup związanych z
działalnością terrorystyczną. Jednak wszystkie przepisy oparte są na orzecznictwie
Trybunału Sprawiedliwości, który przez długie lata rozstrzygał w sprawach spornych
dotyczących transferów pieniężnych w krajach Unii Europejskiej. Na koniec należy
wspomnieć o możliwościach jakie dała krajom Unii Europejskiej swoboda przepływu
kapitału. Dzięki liberalizacji do Państw Członkowskich zaczęły napływać
bezpośrednie inwestycje zagraniczne, które pozwoliły na rozwój państw wspólnoty.
Wszystkie te działania mają daleko idący cel utworzenia Unii Gospodarczej i
Walutowej. Wprowadzenie wszelkich swobód jest krokiem do wprowadzenia
wspólnej waluty i do prowadzenia wspólnej i spójnej polityki gospodarczej wszystkich
krajów Unii Europejskiej.

15