தேவன் 1

தேவன் 2

தேவன்

வவத்ேியம்
தேவன் மருமகனுக்கு எழுேிய கடிேம்

எனது அன்புள்ள சிரஞ்சீவி விச்சு,

நான் சசன்ற வாரம் எழுேிய கடிேத்வேப் பார்த்ே பின்னர், உன் மனத்ேிதே என்ன
தோன்றுகிறது என்பவே என்னால் ஊகிக்க முடியும். ”எழுத்ோளனாகும் வழிகவளப் பற்றி
இந்ே மாமா சபரிய வார்த்வேப் பந்ேவேப் தபாட்டுவிட்டு, ‘என்னத்வே எழுதுவது’
என்பவேப் பற்றிதய சசால்ேவில்வேதய!” என்று நீ நிவனப்பாய். வாஸ்ேவம். எழுத்ோளன்
சவற்றி அேிலும்கூட இருக்கிறது! சரியான ஒரு ‘ஸப்செக்ட’ அகப்பட்டு, அவன் எழுத்தும்
சரளமாக அவமந்து விட்டால், அப்புறம் அவன் ெமாய்த்து விட மாட்டானா?

உனக்கு அது பிடித்ோலும் பிடிக்காவிட்டாலும், கூடிய வவர ஸ்வேந்ேிரமான ஒரு

பிரவிருத்வேவய நாடோம் என்கிற ஆவச பிறந்ேிருக்கக்கூடும். ஆவகயினால்ோன்
வவத்ேியத்வேப் பற்றி–என் கண்ணால் பார்த்து நான் அறிந்து சகாண்டவவரயில்–உனக்கு
இங்தக எழுேத் ேீர்மானித்ேிருக்கிதறன்.

வவத்ேியக் கல்லூரியில் உன்வன முேேில் எப்படி உன் அப்பாவும் நானுமாகச் தசர்க்கப்

தபாகிதறாம், ஐந்து வருஷ காேத்ேில் ஐயாயிரம் ரூபாய் சசேவில் நீ எப்படி சபரிய
சபரிய புஸ்ேகங்கவளப் படித்துப் பாஸ் சசய்யப் தபாகிறாய் என்கிற சபரிய கவவே
எங்களுக்கு எப்தபாதுதம உண்டு. பிறப்வபயும் இறப்வபயும் கண்சணேிரிதே காணப்
தபாதுமான ேிடம் உனக்கு உண்டா என்று தயாசித்ேிருக்கிதறாம். உன்வன சமடிக்கல்
காதேெில் தசர்க்கதவணும் என்று நான் பிரஸ்ோபித்ே உடதனதய, பக்கத்ேில் ஒரு நண்பர்,
”அேில் எவ்வளவு சிரமம் இருக்கிறது! என் வமத்துனவனச் தசர்க்க நாங்கள் என்சனன்ன
சாணக்யங்கள் சசய்ேிருக்கிதறாம், சேரியுமா?” என்று அடுக்கிக் சகாண்டு தபானார்.
அப்படிசயல்ோம் வாக்கு பேமும் சசயல் பேமும் இல்ோே நான் என்ன சசய்யப்
தபாகிதறன் என்பவே நிவனக்கதவ

முடியவில்வே. ஆனாலும் நீ கழுத்ேில் ‘ஸ்சடோஸ்தகாப்’வப மாவேதபால் அழகாக

மாட்டிக்சகாண்டு வரும் காட்சி என் மனதுக்கு ஆனந்ேத்வேதய சகாடுக்கிறது.

‘வவத்ேியம்’ என்ற உடதன, ‘அசோபேிக்’ வவத்ேியமா, இந்ேியன் வவத்ேியமா என்ற

தகள்விவய நீ தகட்கோம். இரண்டின் ேராேரத்வேப் பற்றி யார் என்ன சசான்னாலும்,
இரண்டும் தவண்டியதுோன் என்பது என் அபிப்பிராயம். இந்ேிய வவத்ேியம் பே
அம்சங்களில் விதசஷம் என்றால் ஆங்கிே வவத்ேியம் தவறு பே அம்சங்களில்
பிரமாேமான அபிவிருத்ேி அவடந்து வந்ேிருக்கிறது. ஒன்வற அழித்து ஒன்வற வளர்க்க
தவண்டுசமன்பேில்வே. அடுத்ே வட்டுக்காரனுடன்
ீ அேிகம் சிதநகம் சகாண்டாட தவண்டி,
நடுவில் இருக்கும் சுவவர இடித்துத் ேள்ள தவண்டாம் அல்ேவா?
 தேவன் 3

வவத்ேியப் பரீட்வசயில் பாஸ்சசய்து நீ உேகத்வே தநாக்குவவே என் கண் முன்னால்

உருவகப்படுத்ேிக் சகாண்டு நான் பார்க்கிதறன். ஒவ்சவாரு வவத்ேியருவடய
வாழ்நாளிலும் இரு வவக சந்ேர்ப்பங்கள் உண்டு. முேோவது, தநாயாளிவய வவத்ேியர்
எேிர்பார்க்கும் காேம்; இரண்டாவது, வவத்ேியவர தநாயாளி எேிர்பார்க்கும் காேம்.
வாசேில் தபார்வட மாட்டிக்சகாண்டு, முன் ஹாேில் இரண்டு பீதராக்கள், ஒரு தமவெ
நாற்காேி சபஞ்சு, ஒரு ஸ்க்ரீன், வகயேம்பும் ‘தபஸின்’ இவவகவள அழகாக அடுக்கிக்
சகாண்டு ஆரம்ப காேத்ேில் இளம் வவத்ேியர் தநாயாளிக்காகக் காத்துக் சகாண்டிருப்பார்.
”டாக்டர் விச்சுோதன! தநற்றுப் வபயன்! அவனுக்சகன்ன சேரியும்! ‘ஸிம்பிள்’
ெுரத்துக்குக்கூட மிக்ஸ்சர் சகாடுக்கத் சேரியாதே!” என்கிற மதனாபாவம்ோன்
உன்பக்கத்து மனிேர்களுக்கு இருக்கும்.

அந்ேக் காேத்ேில், உனக்கு வரும் ‘தபஷண்டு’கவள விட மருந்துக் கம்சபனி விற்பவன

ஏசெண்டுகளின் சோவக ோன் அேிகமாக இருக்கும்! உனக்கிருக்கும் ஆவேில்
இவர்கவளப் பிடித்துப் பரிதசாேவனக்கு ஆரம்பித்து விடாதே!

ஆவகயினாதே, ஆரம்ப காேத்ேில் நீ அேிகக் கவனம் சசலுத்ே தவண்டும்; அேிக சிரத்வே

காட்ட தவண்டும்; ேளராே சிந்வே சகாள்ள தவண்டும். பீஸ் விஷயத்ேில் ோராளம், சிறிய
தநாய்களிலும் அேிக கவவே, மதுரமான தபச்சு, இேமான புத்ேிமேி, பணிவான நடத்வே–
இவவகவள நீ தமற்சகாள்ள தவண்டும். நீ பிராபல்யமவடந்ே பிறகு, உன் வக நன்றாகத்
தேர்ந்ே பிறகு, நீ தநாயாளிகவள சவடுக்சகன்று விழுந்ோலும், அவர்கள் முதுகில் ஒரு
அவற வவத்ோலும்கூட அவர்கள் தகாபப்பட தபாகிறேில்வே! அவே அவர்கள்
சபருவமயாகக் சகாண்டாலும் ஆச்சரியம் இல்வே. ஆரம்ப காேத்ேில் இவேச்
சசய்ோதயா, ”வரட்டு ராங்கி! ஒண்ணும் சேரியாது, ேத்ேிக் குேிக்கிறது!” என்ற சபயர்ோன்
உனக்கு மிஞ்சும்.

வருகிற தநாயாளியிடம் நீ நடந்து சகாள்ளும் விேத்ேில் அவர் உன்னிடம் ேிரும்பி

வரதவண்டும்படி வவத்துக் சகாள்ள தவண்டும். அோவது, வியாேி சசாஸ்ேமாகாமல்
நிறுத்ேி வவ என்று நான் சசால்ேவில்வே. ஒரு முவற அவர்களுக்கு நீ ேிருப்ேி
ஏற்படுத்ேி விட்டால், மறுபடி உன்னிடம்ோதன நம்பிக்வகயுடன் வருவார்கள்?
ஆரம்பத்ேிேிருந்தே நல்ே சபயர் எடுக்க தவண்டியது தவறு எந்ேத் சோழிவேயும்விட
இேில் மிக அவசியம், அப்பா!

”வகராசி” என்பவேப் பற்றி ெனங்கள் சசால்லுவார்கள் அடிக்கடி. ”வகவய வவத்ோன்;

மூன்றாம் நாள் சசாஸ்ேமாகிவிட்டது” என்று ஒருவவரப் பற்றி நாலு தபர் சசால்ே, அந்ே
டாக்டர் வட்டிதே
ீ கூட்டம் ேிமிதோகப்படும். இந்ேப் தபச்சு ஏற்படதவ பூர்வ புண்யம்
தவண்டும் என்பார்கள் சபரியவர்கள். வவத்ேிய சாஸ்ேிரம் சிரஞ்சீவித் ேன்வமவய
உண்டாக்குவோக ஒரு காலும் சசால்ேப்படவில்வே; அவேக் சகாண்டு வியாேிவயக்
கண்டிக்க முடியும் என்றுமட்டும் எல்ோருதம ஒப்புக் சகாள்கிறார்கள். ஆவகயினால், உன்
மனச்சாட்சிக்கு விதராேம் இல்ோமல், உன்னால் முடிந்ேவே நீ சசய்து வந்ோல், உன்
வகராசி ோனாக வளரும் என்பதே என் அபிப்பிராயம்.
 தேவன் 4

இரண்டு மாேங்களுக்கு முன்பு ஒரு நாள் இரவு பேிதனாரு மணிக்கு, ”புழக்கவடயில் தேள்
வந்ேிருப்ப”ோக உன் பாட்டி உன்வன எழுப்பினாள். நீ புரண்டு படுத்துக் சகாண்டாதய
ஒழிய, கவடசியில் நாதன தபாய், வேரியமாக அந்ேத் தேவள ஒரு கிடுக்கியினால் பிடித்து
வாசேில் எறிந்தேன். நாவளக்கு நீ ‘விச்சு டாக்ட’ராக நிொவர மாட்டிக் சகாண்டபின், இரவு
இரண்டு மணிக்கு, ”சகாருக்குப்தபட்வடயில் தகாவிந்ேசாமி நாயக்கருக்கு மயக்கம்
தபாடுகிறது. உடதன வாருங்கள்” என்று ஒரு ஆசாமி வந்து அவழத்ோல், நீ என்ன
சசய்வாய்? புரண்டு படுத்துக் சகாள்வாயா, விச்சு? எவ்வளவு பதராபகாரமான
சுயநேமில்ோே ஆனால் கடினமான–ஒரு சோழிவே நீ தமற்சகாண்டிருக்கிறாய் என்பவே
அப்தபாதுோன் நீ சேரிந்து சகாள்ள முடியும். உன் தமாட்டாவரக் கிளப்பித்ோன் ஆக
தவண்டும்!

சசால்ே மறந்து விட்தடதன! டாக்டரான நீ முன்தனற்றமவடய ஒரு தமாட்டார் அவசியம்

வவத்துக் சகாண்டாக தவண்டும். தமாட்டார் இல்ோே வவத்ேியர் என்றாதே உன்வன
மேிப்பவர் யார்? ”பணம் தவண்டுதம!” என்கிறாய். அேற்குத்ோன் வவத்ேியத் சோழிேின்
ேத்துவங்கவளயும் நீ அறிய தவண்டும். ”அடாடா! அவர் இவ்வளவு சபரிய பணக்காரர்கள்
என்று முன்னதமதய நான் அறிந்ேிருந்ோல், தகவேம் வயிற்று வேிக்கு மருந்து
சகாடுத்ேிருக்க மாட்தடதன! ஒரு ‘அப்சபண்டிக்ஸ்’ ஆபதரஷனாவது சசய்ேிருப்தபதன!”
என்று வருத்ேப்பட்ட டாக்டர் அசடதர அல்ே! ”ஆவளச் தசாேவன தபாடும் தபாது
மணிபாக்வஸயும் தசாேவன தபாடு” என்று அனுபவ மிகுந்ே வவத்ேியர் சின்னவருக்குப்
புத்ேி சசால்ேிக் சகாடுப்பேிலும் ஆச்சரியம் இல்வே. உனக்குப் பணம் வந்ோல்ோதன நீ
ெீவிக்கோம்? வவத்ேியர்களிடம் வருபவர்களில்

அதநகம் தபருக்கு ‘ஞாபக மறேி வியாேி’ அேிகமாக இருக்கிறது என்று உன் சகபாடிகள்
கூறுவார்கள்! அது சரிதயா ேப்தபா, உடல் நேம் நன்றாக இருக்கும்தபாது உன்வன
யாருக்கு ஞாபகம் வரப்தபாகிறது? ஞாபகம் இருக்கும் காேத்ேிதேதய உன் காரியத்வே நீ
பார்த்துக் சகாள்ள தவண்டியதுோதன? இேற்காக நீ கடுவமயாக இருக்க
தவண்டுசமன்றல்ே; உனக்கு நியாயமாகச் தசர தவண்டியவே நீ கண்டித்துக் தகட்பேில்
ேவறு எதுவும் இல்வேதய!

சோழிேில் உனக்கு முேல் ‘எேிரி’ ஏற்சகனதவ நீ சோழில் ஆரம்பிக்கும் தபட்வடயிலுள்ள

டாக்டராகத்ோன் இருப்பார். அவர்களில் நூற்றுக்கு எண்பது தபர் உன்வனப் பற்றித்
தூஷவணயாகப் தபசுவார் என்பது நிச்சயம். நீயும் பேிலுக்குப் தபாட்டி தபாட்டுக் சகாண்டு
அவர் சிகிச்வசயினால் இறந்து தபானவர்கள் ொபிோவவச் தசகரிக்கத் சோடங்க
நிவனப்பது சகெம். ஆனால், இந்ேச் சமயத்ேில் நீ புத்ேிசாேித்ேனமாகவும்
சபருந்ேன்வமயாகவும் நடந்து சகாண்டால், அவவரயும் பணிய வவக்கோம். வவத்ேிய
சாஸ்ேிரம் அகண்டமானது. அவேப் பூராவும் கற்றறிந்ேவர் யாரும் இல்வே. இன்னம் அது
வளர்ந்து சகாண்டிருக்கிறது. ”கடவுள் சசாஸ்ேம் சசய்கிறார்; வவத்ேியர் பீவஸ வாங்கிக்
சகாள்கிறார்” என்கிற பழசமாழியில் எனக்குக் சகாஞ்சம் நம்பிக்வக இருக்கிறது. நீ அவே
நம்பினாலும் நம்பாவிட்டாலும்,
 தேவன் 5

உன்னால் இயன்றவேச் சசய்யத் ேவறாமல் இருந்து விடு, தபாதும்! ”டாக்டர்

ேங்கமானவர்ோன். ஏதோ அவரால் முடிஞ்ச வவரக்கும் சிரமப்பட்டார். அவவரப் தபாய்க்
குவற சசால்ேக் கூடாது…நமக்குப் ப்ராப்ேம் அவ்வளவுோன்” என்று எவ்வளவு தபர்
சசால்ேிக் தகட்டிருக்கிதறாம்? ஏன் அப்படி சசால்கிறார்கள்? ”மனுஷன் காேடி வவச்சான்
பின்னாதே அழுகுரல்!” என்று அவர்கள் ஏன் சசால்ேவில்வே? அது ோன் உன்
சோழிலுக்குள்ள மேிப்பு. அேில் உனது சவற்றியின் அத்ோட்சி! வவத்ேியன் என்று
வந்ேவுடதனதய ஒவ்சவாரு குடும்பத்ேின் தயாக §க்ஷமத்துக்கும் அேிபேியாகிறாய்.
குடும்பத் ேவேவனின் சபாறுப்வபயும் நீ ஏற்றுக் சகாள்கிறாய். அவே உன் சசாந்ே
விருப்பு சவறுப்புகளுக்கு இடம் வவக்காமல் காப்பாற்றிக் சகாண்டாதயா, தமற் சசான்ன
நல்ே சபயர் உன்வனத் தேடிக் சகாண்டுவரும்.

உயிவர மீ ட்கும் சோண்டில் ேிவளத்து வரும் வவத்ேியருக்கு, எப்படிதயா ஹாஸ்யக்

கவேஞர்கள் எமனுடன் நட்புக் தேடி வவத்து விட்டார்கள்! ”ஆயிரம் தபவரக் சகான்றவன்
அவர வவத்ேியன்!” என்று பழசமாழிவயச் சிருஷ்டி சசய்ோர்கள். ”வவத்ேியர்கள்
பிவழப்புக்கு என்றுதம குவறவில்வே; அவர்கள் சசாஸ்ேம் சசய்ே தகஸ¤கவள உேகம்
வானளாவப் புகழுகிறது. தோல்வியுற்ற தகஸ¤கள் மண்ணில் மவறந்து தபாகின்றன”
என்றார்கள். தவடிக்வகயாக, ”ஒருதபாதும் ஒரு வவத்ேியவன உனக்கு வாரிசாக வவத்துக்
சகாள்ளாதே!” என்று எச்சரிக்வக சசய்ோர்கள். ”பே வவத்ேியர்கள் உேவியினால் நான்
சாகிதறதன!” என்று மகா அசேக்ஸாந்ேர் கேறியோக ஒரு கவேவயயும் கட்டினார்கள்.
மரண ஸர்டிபிதகட் சகாடுத்ே ஒரு டாக்டர், ”சாவுக்குக் காரணம்” என்கிற இடத்ேில் ேமது
வகசயழுத்வே நாட்டியோகவும், இன்சனாரு

டாக்டர் ேமது பில்ேில், ”அன்னார் சாகும் அளவும் மருந்து சகாடுத்து வந்ேேற்காக ரூ. 50”
என்று எழுேியோகவும் ஹாஸ்யங்கவளப் பரப்பியிருக்கிறார்கள். இவேசயல்ோம் தகட்டு
நீயும் சிரித்துவிட தவண்டியது ோன். ஏசனன்றால் இவே எழுதுகிற தபர்கள்கூட,
உன்னிடம்ோதன நாவளக்கு வந்து வேரியமாக மருந்து சாப்பிடுகிறார்கள்? உண்வமயிதே
இவர்கள் தவடிக்வககளில் இவர்களுக்தக நம்பிக்வக இருந்ோல், அப்பபடிச் சசய்வார்களா?

சிறப்பாகப் பணியாற்றும் சோழில் வவத்ேியருவடயது என்று சசான்தனன்; நீ ஆனந்ேமாக

அவே ஏற்கோம். மனிே சுபாவத்ேின் பேவிே இயல்புகவளயும் டாக்டரின் அவறவயவிட
தவசறங்தக காணோம்? மனிே சமூகத்துடன் இவ்வளவு அந்ேரங்கமான சோடர்பு சகாள்ள
தவறுயாருக்குத்ோன் உரிவம உண்டு? ”மூணாம் வருஷம் நீேஸீஸாவிதே தசப்பா ஒரு
வேேம் சகாடுத்தேதள, அவேதய சகாடுங்தகா!” என்று தகட்கும் பாட்டியம்மாள்; ”என்ன
தவணும் சசால்லுங்தகா, தகட்கிதறன். ஆபீஸ¤க்குப் தபாறவேயும் என் ஓய்வுக்கு ஒதர
ஒரு குடம் ேண்ணி இழுத்துக் சகாடுக்கிறவேயும் மட்டும் ேடுக்காேீங்தகா!” என்று
வற்புறுத்தும் குடித்ேனக்காரர்; ”இந்ே வருஷம் தகாவடக்கானல் தபாக தவண்டும் என்று
இன்னிக்தக எங்காத்துக்காரர்கிட்தட சசால்ேிவிடுங்தகா, டாக்டர்! எனக்குச் சித்தே நாழி
பட்டணத்ேிதே இருக்கமுடியல்தே!”

என்று அேிகாரம் சசய்யும் சபரிய மனுஷர் சம்சாரம்; நீ சநருங்கும் தபாதே முன்

எச்சரிக்வகயுடன் அேறும் சின்னக் குழந்வே; நல்ே ”டானிக்”காக ஒன்று சசால்லுங்கள்.
 தேவன் 6

‘ஸ்வட்’டாக
ீ மட்டும் இருக்கட்டும்…… விவேவயப் பற்றி ேட்சியமில்வே” என்று தகட்கும்
தஷாக் இவளஞர்; ”தூக்கதம வரமாட்தடங்கறது” என்று குவறப்படும் ஆசிரியர்; ”எப்தபா
பார்த்ோலும் கண்வணத் தூக்கம் இறுத்துகிறதே!” என்று தவேவனப்படும் ஆபீஸர்;
இவளக்க மருந்து தகட்கும் சகாழுத்ேவர்; சவே வவக்க ஒளஷேம் உண்டா என்று
வினவும் ‘ப்ருங்கி’ ரிஷி; ”பார்த்து ‘பில்’ தபாடுங்க, ஸார்!” என்று சகஞ்சும் குதசேர்; ”என்
‘ஒய்பு’ இருக்காதளான்தனா, அவள் சுபாவம் எப்பவுதம…” என்று வட்டுக்
ீ கவேவயச் சுப்புக்
சகாட்டிக் சகாண்டு சுவாரஸ்யமாக ஆரம்பிக்கும் குடித்ேனக்காரர்–இவ்வளவு தபர்கவளயும்
ஏக

காேத்ேிதே நீ சமாளித்ோக தவண்டும். சபரிய மனுஷவர அேட்சியம் சசய்ோல், உன்

வரும்படி தபாய்விடும்; உண்வமயில் சிரமப்படுபவர்கவள நீ காத்ேிருக்க வவத்ோதோ,
உன் தமன்வம மங்கிவிடும். அஷ்டாவோனம் சசய்வேற்சகாப்பான ஒரு காரியத்வேச்
சாேித்துக் சகாண்டு, கிலு கிலு சவன்று குலுங்கும் தநாயாளிகளிவடதய நீ எப்படி நடந்து
சகாள்கிறாய் என்பவேத் ோழ்வாரத்ேில் ஈஸி தசரில் சுகமாகச் சாய்ந்ேபடி மாமா என்ற
தஹாோவிதே பார்க்க எனக்கு எத்ேவன ஆவசயாக இருக்கிறது என்கிறாய்!

வவத்ேியத்ேில் எத்ேவனதயா வவககள் இருக்கின்றன. மனிே வவத்ேியம் — மிருக

வவத்ேியம் இருக்கிறது. வாயில்ோப் பிராணிகளான குேிவரவயயும் மாட்வடயும் பார்த்ே
மாத்ேிரத்ேிதேதய மருந்து சகாடுக்க தவண்டும். வகவயப் பிடித்ேவுடன் நாட்டு
வவத்ேியர் மள மளசவன்று, ”சாப்பிடறத்துக்கு முந்ேி ஒரு ஓய்ச்சல், சாப்பிட்ட அப்புறம்
ஒரு கவளப்பு, ராத்ேிரியில் தூக்கமில்ோமல் ஒரு படபடப்பு, எேிதேயும் ஒரு அசிரத்வே,
முதுகிதே ஒரு வேி” –இப்படியாகச் சசான்னால்ோன் சகட்டிக்காரர் என்ற சபயர்
வாங்கோம்.

”ஏட்வடத் ேிருப்பித் ேிருப்பியிருந்தும் பாட்வடப் பாடிப் பாடி யிருந்தும் நாட்டு வவத்ேியர்

நாவளக் கடத்ேிய…”ோக ஒரு அபவாேம் ஏற்படுத்ேிக் சகாள்ளாதே. இங்கிேீ ஷ்
டாக்டரானாலும் அேற்குத் ேகுந்ேபடி ‘டிப்டாப்பாக’பாக –படாதடாபத்துடன் — இருக்க
தவண்டும். அவ்வளவு மருந்தும் புட்டி புட்டியாக இருக்கும்தபாது, ”காட்வட சவட்டிக்
கஷாய மிடதவா கடவேக் குறுக்கிக் குடிநீர் காய்ச்சதவா மவேவய இடித்துச் சூரணம்
வவக்கதவா…” சசால்ேி யாவரயும் நீ சோந்ேவர சசய்ய தவண்டாம், பார்!

இந்ேக் காேத்ேில் ஒருவதர முழு வவத்ேியத்வேயும் எடுத்துக் சகாள்ள

தவண்டியசேன்பதுமில்வே. பல்வே மாத்ேிரம் கவனிக்கோம்; அவேப் பிடுங்குவேிலும்,
ட்ரில் சசய்வேிலுமாக நீ சோண்டு சசய்யோம். ‘காது மூக்கு சோண்வட’கவள மாத்ேிரம்
படித்துப் பிடித்துக் சகாள்ளோம். கண் சிகிச்வசவய மட்டுதம தமற்சகாண்டு பே வவகக்
கண்ணாடிகவள மாட்டிக் சகாண்டிருக்கோம். ஸ்கின்-ஸ்சபஷேிஸ்ட், டி.பி.
ஸ்சபஷேிஸ்ட், டயாசபடிஸ்-ஸ்சபஷேிஸ்ட் என்று ேனித்ேனி வியாேிகளாகத் ேீர்க்கவும்
நீ நியுணனாகோம். அந்ேந்ேத் சோழிேில் முன்னுக்கு வர தவண்டியது உன் சமர்த்து, உன்
சாமர்த்ேியம், உன் வகராசி, உன் முகராசி. ஒன்று மட்டும் சசால்தவன்; உனக்குத் சேரியாே
விஷயங்கவள எந்ே நிவேயிலும் ”சேரியாது” என்று ஒப்புக்சகாள்வேிலும், உனக்கு
தமம்பட்டவர்களிடம், உன்வனவிட
 தேவன் 7

அனுபவமுள்ளவர்களிடம்–கேந்து சகாள்வேிலும் அவமானம் எதுவுமில்வே. உன் காரியம்

பூர்த்ேியானோக, பயன்படக் கூடியோக இருக்க தவண்டும். ”மூன்று ஆபதரஷன்களில்,
ஒன்றில் மட்டும் ஆள் ‘க்தளா’ஸாகி விடுவான். மிகுேி இரண்வடயும் நிச்சயம் நான்
குணம் சசய்து விடுகிதறன்” என்றால் என்ன உபதயாகம்?

சர்க்காரிதே உனக்குப் சபரிய உத்ேிதயாகம் கிவடக்கோம். வட்டில்

ீ பிராக்டிஸ், ஆபீஸில்
சம்பளம் என்று இரு வழிகளாகவும் பணம் குவியோம். என்ன தயாகம் வந்ோலும்,
ஆரம்பம் எப்படி என்பவே மறக்காதே. நீ ‘தபஷண்ட்’ கவளத் தேடி நின்ற காேம் ஞாபகம்
இருக்கட்டும்; இன்று உன்வனத் தேடி அவர்கள் வரும் தபாதும் முன்தபாேதவ அவர்கள்
நேவனக் வகவிடாதே!

ஒதர வார்த்வே: உன் வகசயழுத்து நன்றாயில்வே என்று நான் அடிக்கடி

குவறப்பட்டிருக்கிதறன் அல்ேவா? என்றாலும் ‘பிரிஸ்கிரிப்ஷன்’ எழுே அது ஏற்றதுோன்…
ஆனால், பில் தபாடும்தபாது மட்டும் நிோனமாகவும், புரியும்படியாகவுதம எழுது!
உன்பிரியமுள்ள–அம்பி மாமா.

நாகப்பன்
நாகப்பனுவடய சோழில் பகிரங்கமாகச் சசால்ேிக் சகாள்ளக் கூடியதுமல்ே; நாலு தபர்
அறியச் சசய்யக் கூடியதுமல்ே, அவன் சசய்ேது ேிருட்டுத் சோழில். அவனுவடய
ஆயுளில் எத்ேவனதயா சபாருள்கவள எவ்வளதவா சிரமப்பட்டுக் களவாடியிருக்கிறான்;
ஆனால் அவனுவடய மவனவியின் இேயத்வேக் சகாள்வள சகாள்வது மட்டும்
அவனுக்கு அசாத்ேியமாகதவ இருந்து வந்ேது.

அவளுவடய வசவுகளுக்கும் பிரசங்கங்களுக்கும் எல்வேதய இல்ோமல் இருந்ேது.

தபசும்தபாதே அவளுக்கு ஒரு கால் மூச்சு நின்றுவிடுதமா என்று அவன் வியந்ேது
உண்டு.

அன்று அவன் தசாறு ேின்ன உட்கார்ந்ே சபாழுதே ஒரு சபரிய வவசமாரி

காத்ேிருக்கிறசேன்று ஊகித்துக் சகாண்டான். அவன் சாப்பிடும் பீங்கான் ேட்டு ேடாசரன்று
வசிசயறியப்பட்டது.
ீ உடதன அவளுவடய ‘அகராேி’யும் தவகமாகப் படிக்கப்பட்டது. அவன்
பாட்டனார் குடும்பத்ேில் பூர்தவாத்ேரங்கவள ஓர் அேசு அேசிக்சகாண்டு , அவன் ோயார்
ேகப்பனாவரப் பற்றியும் காரமாகச் சசால்ேி, கவடசியாக அவவனயும் அவன் தசாம்தபறித்
ேனத்வேயும் சவிஸ்ோரமாக ஆராய்ந்ோள். அவன் கிஷ்கிந்வே வாசிகளின் வம்சத்வேச்
தசர்ந்ேவன் என்றும், அவனால் அவளுக்கும் அவள் குழந்வேகளுக்கும் என்னசவல்ோம்
சங்கடங்கள் தநர்ந்ேனசவன்றும் விவரமாகக் கூறி முடித்ே பிறதக, சற்று ஓய்ந்ோள்.

நாகப்பன் அேற்சகல்ோம் பேிதே சசால்ேவில்வே. அவன் ஒரு சபருமூச்சு விட்டான்.

அவள் ஆத்ேிரத்துடன் தமலும் ஆரம்பித்து விட்டாள் :-

“நீ பாட்டுக்குத் ேினம் தசாற்றுக்குத் ேவறாமல் உக்கார்ந்ோ எங்கிருந்து வந்து விழும்னு

நிவனச்சிக்கிட்டிருக்தக? மூணு வாரமா ஊட்டுக்குக் காேணா காசு சகாண்டார்தே.
உனக்குக் கண் இல்வேயா? ஊரிதே ஒருத்சோருத்ேனும் சபண்டாட்டிவய இப்படியா
 தேவன் 8

துன்பப்படுத்ேறான்?… மாரிவயப் பாரு! அவன் ஊட்டிதே ஒரு குவறச்சல் இருக்கா? நீயும்

மனுஷன், அவனும் மனுஷன் அவன் அல்ே ஆண்பிள்வள?… அவன் சபாஞ்சாேி என்வனப்
பார்த்துச் சிரிக்கிறா. ஏன் சிரிக்க மாட்டா? உன்வனக் கட்டிக்கிட்டதுக்கு ஒரு களுவேகூட
என்வனப் பார்த்துச் சிரிக்கும்…”

நாகப்பனுக்கு சராம்ப தராஸம் வந்துவிட்டது. “இன்று இரவு எங்தகயாவது தபாய்,

எவேயாவது எப்படியாவது ேிருடிக் சகாண்டு வருதவன்” என்று முடிவு சசய்ோன்.

சசன்வனக் கார்ப்பதரஷன் கடியாரத்ேில் அன்றிரவு இரண்டு முள்ளும் சநட்டுக் குத்ேோக

ஒன்தறாசடான்று ஒட்டிக் சகாண்டு நின்றன. உடதன டணார் டணார் என்று பன்னிரண்டு
மணி அடித்துத் ேீர்ந்ேது. அப்தபாது நாகப்பன் இருட்டில் பே சேருக்கவளக் கடந்து ஒரு
சமத்வே வட்டு
ீ வாசேில் வந்து நின்றான். எங்கும் நிசப்ேம் நிேவியது.

வடு
ீ சிறிய வடுோன்;
ீ அேிகம் அகப்படும் என்று தோன்றவில்வே. ஆனாலும், “இனியும்
சபண்டாட்டியின் வார்த்வேகவளச் சகிப்பது முடியாது. ஏோவது, ஐந்து பத்து
சபறுமானோக இருந்ோலும் எடுத்துக்சகாண்டு தபாகோம்” என்ற முடிவுக்கு வந்ோன்.
அடுத்ே நிமிஷம் ஒரு நீர்க்குழாவயப் பிடித்துக்சகாண்டு மாடியில் ஏறி விட்டான்.

ஒரு வராந்ோவவக் கடந்து, மாடிப்படிகவள ஒட்டினாற்தபாேிருந்ே ஓர் அவறக்குள்

நுவழந்ோன். ஒரு கட்டிலும் இரண்டு பீதராக்களும் அந்ே அவறயில் காணப்பட்டன. அந்ே
அவற வட்டுக்காரருவடய
ீ சயன அவறயாக இருக்க தவண்டும் என்று நாகப்பன்
ஊகித்ோன். “அவர்கள் இப்தபாது எங்தக? ஒரு கால் இன்னும் வரவில்வேதயா? அல்ேது
ஊரிதேதய இல்வேதயா?”

இப்படி அவன் நிவனத்துக் சகாண்டிருந்ேதபாதே அந்ே வட்டு

ீ வாசேில் ஒரு ெட்கா வந்து
நின்ற சப்ேம் தகட்டது. நாகப்பன் ேிடுக்கிட்டான். அப்தபாதே ெட்காவிேிருந்து இறங்கிய
ஒருவர் மாடிப்படி ஏறி வந்ேது தகட்டது. இனி அவறவய விட்டு அவன் சவளிதயறுவது
இயோே காரியம்; சவளிதய வந்ோல், மாடிப்படி ஏறி வருபவவர தநருக்கு தநர் சந்ேிக்க
தவண்டியிருக்கும்! ஒதர பாய்ச்சோக, பீதராவுக்கும் சுவருக்கும் இவடயில் இருந்ே
சந்ேிற்குள் ேன் உடவேத் ேிணித்துக் சகாண்டான். ஊளச்சவே, சோந்ேி சோப்வப எதுவும்
இன்றி பகவான் அவவன வவத்ேிருந்ேேற்கு அப்தபாது மனோர நன்றி சசலுத்ேினான்.

நாகப்பன் நுவழந்ே அதே க்ஷணத்ேில் அவறக்குள் ஒருவர் நுவழந்ேவேயும் எசேக்ட்ரிக்

விளக்கு ஏற்றப்பட்டவேயும் அறிந்து சகாண்டான். வந்ேது ஒரு ஸ்ேிரீ; அவளுக்குச் சுமார்
முப்பது வயேிருக்கும். கம கமசவன்று ‘சஸண்ட்’ வாசவனயும், புதுப் புடவவயின்
சேசேப்பு ஓவசயும் அவவளப் பின் சோடர்ந்ேன. “அப்பாடா!” என்று அவள் கட்டிேின்
தமல் உட்கார்ந்ோள். கட்டில் ‘கிறீச்’ என்றது. அப்தபாது அவறக்குள் இன்சனாருவரும்
நுவழந்ேவே நாகப்பன் அறிந்ோன்.

அந்ே ஸ்ேிரீ உடதன மடமடசவன்று தபச ஆரம்பித்து விட்டாள். கவடசி வவரயில்

அவள் பின்னால் வந்ே புருஷனுவடய குரவே நாகப்பன் தகட்கதவ இல்வே.
 தேவன் 9

“அப்பாடா! ஒரு வழியாய் வட்வடக்

ீ கண்தடன்! இந்ே ென்மத்ேிதே உங்கவளப் தபாே
‘சவறுவாய்க்கேங்சகட்ட’ புருஷவனக் கட்டிண்டப்புறம் சவளிக் கிளம்பதவ படாது.
எத்ேவனதயா ேடவவ பார்த்ோச்சு! சாமர்த்ேியமில்ோே புருஷன்னால், முேல் பிவரஸ்
உங்களுக்குத்ோன். உங்களண்தட சகாண்டு எங்கப்பா என்வனத் ேள்ளினாதர… அவர் என்ன
பண்ணுவார்? பி.ஏ., பி.எல். என்று மயங்கிப் தபாயிட்டார். ‘அருணாசேம் அட்வதகட்’ன்னு
தபார்ட் தபாட்டிருந்ேவேக் கண்டு பூரித்துப் தபாயிட்டார்.

“உங்கவளக் கண்டு அத்ேவனப் புருஷர்களும் சிரிச்சா. முண்டியடிச்சிண்டு தபாய் ஒரு

டிக்சகட் வாங்க சாமர்த்ேியமிருக்கா? நாலு தபதராதட தபசத்ோன் ஒரு சாதுர்யம் இருக்கா?
ஒரு வண்டி தபச உங்களுக்கு வழி சேரியல்ேிதய! என்வனப் பேிவனந்து நிமிஷம்
நிறுத்ேி வவச்சு, அத்ேவன வண்டிகவளயும் மற்ற எல்ோரும் தபசிண்டு தபான அப்புறம்
ஒரு சநாண்டிக் குேிவர வண்டி தபசிதனதள, தபாறும்படி அம்மா, தபாறும்!” என்று
நீட்டினாள். உடதனதய மறுபடி சோடங்கி விட்டாள்.

“உங்கதளாடு நான் குடித்ேனம் பண்ணினத்துக்கு, ேங்கத்ேினாதே ஒரு ேிருகாணிவயக்

காணல்தே! ஒடிஞ்சவே ஒக்கப் பண்ண ஒரு வழிவயக் காணல்தே; இந்ே மட்டும்
எங்கப்பா பண்ணிப் தபாட்டவேயாவது சகட்டுப் தபாக்காமல் வவத்துக்
சகாண்டிருக்கிதறதன, அதுதவ சபரிசு; சபரியவாள் பண்ணின புண்யம். அவேயும் உங்கள்
கிட்தட ஒப்பிச்சிருந்ோல் தபாதய தபாய், தபான இடமும் புல் முவளச்சுப் தபாயிருக்கும்.
நான் ஒருத்ேி இருந்து, அவே இவே கவனித்துக் சகாண்டிருக்கப் தபாக, நாலு தபர்
முன்தன நவகக்க இடம் இல்ோதம இருக்கு…”

அவள் ஒரு சபரிய சபருமூச்சு விட்டவேயும், ேன் நவககவளக் கழற்றிப் புருஷன் வகயில்
சகாடுத்ேவேயும் நாகப்பன் கவனித்ோன். எல்ோம் சகாடுத்ோன பிறகு அவள் மீண்டும்
தபசினாள்:-

“சரி, சரி… எல்ோத்வேயும் ொக்கிரவேயாகப் சபாட்டியிதே பூட்டிட்டுத்ோதன படுங்தகா.

ஒரு ேரத்துக்கு இரண்டு ேரமாய்ப் பாருங்தகா. யாரானும் ேிருடன் கூட, உங்கள்
புத்ேிசாேித்ேனத்வேத் சேரிஞ்சுண்டு இங்தக ேிருட வந்துடுவான்… இந்ே வட்டிதே
ீ
ஏோனும் ேிருட்டுப் தபானா, அதுக்கு நீங்கோன் காரணம். உங்கவளக் கண்டுோன் ேிருட
வரவனும் வருவான். நன்னாப் பூட்வட இழுத்துப் பார்த்துட்டுத்ோதன படுங்தகா. ஆமாம்…
எவேயானும் பறி சகாடுத்து விட்டு நாவளக்குத் ேிருேிருன்னு முழிக்க தவண்டாம்…”

இத்ேவனக்கும் அந்ேப் புருஷன் பேிதே சசால்ேவில்வே. பீதராவவத் ேிறந்து, அவள்

நவககவள வவத்துப் பூட்டியதும் நாகப்பனுக்குக் காேில் விழுந்ேது. அந்ேப் புருஷன்
சட்வடவயக் கழற்றி, தகாட் ஸ்டாண்டில் மாட்டி, ேன் மணி பாக்வஸ அேில் வவத்ோன்.
அந்ே ஸ்ேிரீயின் வகயிேிருந்ே ேங்க சசயினுடன் கூடிய ரிஸ்ட் வாட்வச வாங்கி
தெபியில் வவத்ோன். பிறகு விளக்வக அவணத்துப் படுத்ோன்.

அந்ே ஸ்ேிரீயின் குரல் வர வர அடங்கிற்று; பிறகு சபரிய குறட்வடகள் அவள் தூங்கி

விட்டாள் என்பவே சேரியப்படுத்ேின.
 தேவன் 10

சுமார் அவர மணி தநரங் கழித்து மவறவிடத்ேிேிருந்து சவளிதய வந்ே நாகப்பன் சட்வட
தெபியிேிருந்ே மணி பாக்வஸயும் சகடியாரத்வேயும் மட்டும் எடுத்துக் சகாண்டான்.
பீதராவவத் ேிறக்க அவனுக்குத் வேரியப்படவில்வே. பிறகு பூவனதபால் அடி வவத்து,
தூங்குகிற ேம்பேிகவளத் ோண்டிக் சகாண்டு, சவளிதய வந்ோன்.

வராந்ோவவக் கடந்து மாடியின் வகப்பிடிச் சுவரண்வட வந்ேதும் சற்றுத் ேயங்கினான்.

அவன் மனக்கண் முன் ஒரு பரிோபகரமான காட்சி தோன்றிற்று. மறுநாள் காவே
அட்வதகட் அருணாசேத்ேின் நிவேவம எப்படி இருக்கும் என்பதுோன் அது. களவுதபான
சமாசாரம் காவேயில் அறிந்து அவருவடய மவனவி என்னசவல்ோம் தபசுவாள்,
ஏசுவாள் என்று நிவனத்துப் பார்த்ோன். வககவளப் பிவசந்து சகாண்டு மதனா தவேவன
ோங்காமல் அவர் நின்று கண்ண ீர் விடுவது தபால் தோன்றிற்று.

நாகப்பன் ேயங்கினான். அவன் முகத்ேில் இரக்கக் குறி சேரிந்ேது. ஏதோ ஒரு முடிவுக்கு
வந்ேவன்தபால் தோன்றிற்று. பிறகு சட்சடன்று வந்ே வழிதய ேிரும்பித் வேரியமாகச்
சசன்றான். ேம்பேிகள் நிம்மேியாகத் தூங்கிக் சகாண்டிருந்ோர்கள். ோன் எடுத்ே
பண்டங்கவளச் சட்வட தெபியின் முன்தபால் வவத்து விட்டுத் ேிரும்பினான்.
மவனவிவயப் பற்றியும், அவள் அவவன ஏசப் தபாவவேயும் நிவனத்ேதபாது, மனத்ேிதே
சபருங் கவவே குடிசகாண்டது. ஆனால், “என்வனப் தபாேதவ குடும்பத்ேிதே சிரமப்படும்
ஒருவருக்கு உேவி சசய்தோம்” என்ற ேிருப்ேிோன் தமதோங்கியிருந்ேது.
சவறுங்வகயுடன் வட்வட
ீ தநாக்கி நடந்ோன்.

உபாத்ேியாயர்கள்
ஒரு பவழய காேத்துக் கவே உண்டு; ஒரு சமயம் ஒரு வபராகிக்கும் ஒரு
பிராம்மணனுக்கும் சண்வட வந்ேோம். பிராம்மணன், ”படவா, ராஸ்கல், காமாட்டி,
அதயாக்கியா” என்று சேரிந்ேவவரயில் வவது பார்த்ோன். வபராகிதயா அவன்
பாவஷயில், ”ஹி,ஹ¤, வஹ” என்று சரமாரியாய்ப் சபாழிந்ோன். பிராம்மணனுக்குச் சிறிது
தநரத்ேிற்குள் வசவுகள் ஆகிவிட்டன; சவளத்ேவனாகவும் காட்டிக் சகாள்ளக்கூடாது.
”அதட! தமார்க் குழம்தப, சவண்கேப் பாவனதய, கற்சட்டிதய, சபாடேங்காய்ப் சபாரிச்ச
கூட்தட, முள்ளங்கிச் சாம்பாதர…!” என்று ஆரம்பித்து அடுக்கினான். பார்த்ோன் வபராகி.
”ஏது தபர்வழி, பதே ஆசாமியாக இருக்கிறாதன!” என்று மூட்வடவயச் சுருட்டிக்சகாண்டு
நடந்ோன்.

சாோரணமாக மாணவர்கள் எழுதும் கட்டுவரகளில் சபரும் பகுேியும்

உபாத்ேியாயர்கவளப் பரிகசிப்போகதவ இருக்கின்றன. இேற்கு முக்கிய காரண
உபாத்ேியாயர்கவள ஆேரித்து, அவர்கள் கஷ்ட நிஷ்டூரங்கவளச் சரிவர எடுத்துச் சசால்ே
ஒருவரும் முன்வராவமோன். அவர்கவளப் பூராவும் ஆேரித்துப் தபச நான்
சக்ேியற்றவனாக இருந்ே தபாேிலும் தமற்படி பிராம்மணனின் தமார்க் குழம்பு
வரிவசவயயாவது வகக்சகாள்ளச் சித்ேமாக இருக்கிதறன்.
 தேவன் 11

சபாதுவாக உபாத்ேியாயர்கள், ”அல்ப சந்தோஷிகள், வபயன்கவள அடிப்பேில் ேிருப்ேி

உவடயவர்கள், பக்ஷபாேம் நிவறந்ேவர்கள்” என்று மாணவர்கள் பேவாறாகத்
தூஷிக்கிறார்கள். அவர்கள் தபரில் எவ்விேக் குற்றமும் சசால்வேற்கு நமக்கு
அேிகாரமில்வே. ேவேப்பாவக வவத்துக் சகாண்டுவிட்டால் மட்டும் மனிேனுக்கு
சுபாவமாக இருக்கும் குணங்கவளக் வகவிடுவது முடியாது காரியம். தமலும்
உபாேேியாயர் ஒருவர். எேிரில் உட்காருபவர் ஐம்பது தபர். அவர் உங்கவளப் பற்றி ஓர்
அபிப்பிராயம் சகாள்வேற்குள், அவவரப்பற்றி ஐம்பது அபிப்பிராயங்கவளச்
சசால்கிறீர்கதள, இது நியாயமா?

ஒருவவரப் பரிகசிப்பதோ, ஏளனம் சசய்வதோ மிகவும் இேகுவான காரியம். ஆனால்

அந்ே உபாத்ேியாயர் நிற்கும் இடத்ேில் நின்று, பின்னால் கறுப்புப் பேவகயும் முன்னால்
பரிகசிப்பேற்சகன்தற வந்ேிருக்கும் 40, 50 வபயன்களுமாகக் வகயில் சாக்பீவஸப் பிடித்துப்
பார்த்ோல் அந்ே சிரமம் சேரியும். எனக்கும் அேில் சகாஞ்சம் அநுபவம் உண்டு. பி.ஏ.
பட்டம் வாங்கியதும் ஒரு பள்ளிக்கூடத்ேில் அேிர்ஷ்டவசமாய் உபாத்ேியாயர்
உத்ேிதயாகம் கிவடத்ேது.

பாடத்ேிற்குத் ேகுந்ோற்தபால் ஒரு மரியாவே நீங்கள் வவக்கிறீர்கதள, சரியாகுமா?

இங்கிேீ ஷ், கணக்கு என்றால் ஓர் உயர்ந்ே மரியாவே. சம்ஸ்கிருேம், ேமிழ் என்றால் ஓர்
ஏளனம், என்னதவா, சேரியவில்வேதய? எனக்கு ஸம்ஸ்கிருேம் சசால்ேிக் சகாடுத்ே
அப்பாசாமி சிசரளேிகவள (பாவம்!) என்ன பாடுபடுத்துகிறீர்கள்? அவர் சற்று
ஆசாரமாயிருந்ோல் என்ன? சட்வட தபாட்டுக் சகாள்ளாவிட்டால் என்ன பிவழ? நிொர்,
சோப்பியுடன் சவகு ஆடம்பரமாய் கிளாஸில் வந்து விழிக்கும் உபாத்ேியாயர்கள்
கிவடயாதோ!

தமற்படி சிசரளேிகள் ஒரு சமயம் எங்கவளப் பார்த்து, ”நீங்கசளல்தோரும் இனிதமல்

சம்ஸ்கிருேத்ேில்ோன் தபச தவண்டும். சபரிய கிளாஸ் வந்துட்தடள் அல்ேவா?” என்றார்.
நாங்கள் எல்தோரும் குதூகேமாய் ஆர்ப்பரித்து ஆதமாேித்தோம். ”ஸார், ‘சவளியில்
தபாகணும்’ என்பேற்கு என்ன சம்ஸ்கிருேம்?” என்றான் ேிருவாேங்காட்டு ராமன். அவரும்
சாோரணமாய் ‘பஹிர் கந்தும் பிரவிச்யே’ என்றார். சிறிது தநரஞ் சசன்றது.

அவர் ஏதோ தகள்வி தகட்டார். அடுத்ே நிமிஷம் ஒதர மூச்சாய் கிளாஸ் முழுவதும்
ஆள்காட்டி விரவே நீட்டிக் சகாண்டு ‘பகிர் கந்தும் பிரவிச்யே!’ என்று எழுந்து நின்றார்கள்.
நீங்கள் ஒரு க்ஷண காேம் அப்பாசாமி சிசரளேிகளாக இருந்து பாருங்கள். இந்ே
அவமானத்வேப் சபாறுக்க மாட்டீர்கள். சிசரளேிகள் வாவயத் ேிறக்கவில்வே.

வபயன்களுக்குள் மற்சறாரு சகட்ட பழக்கம், உபாத்ேியாயர்கள் மனிேர்கள் என்பவே

மறந்துவிடுகிறார்கள். ‘அதட, இன்னிக்கி எஸ்.ஆர்.தக. இருக்தகால்ேிதயா, கீ தழ விழுந்து
காயம்டா’ என்றும், ‘இன்னிக்கு ஆர்.வி.தக. வராது; அேன் வட்டிதே
ீ ேிவசம்’ என்றும், ‘அந்ே
ஸி.என்.ெி. இருக்தக, சிங்கம்டா அது’ என்றும் ஏக வசனமாய் சமாழிந்து வருகின்றார்கள்.
 தேவன் 12

ஆனால், ஒவ்சவாரு மாணவனும் ோனும் உபாத்ேியாயரின் நாற்காேியில் பின் ஒரு

சமயம் உட்கார தேரிடோம் என்று மட்டும் சிறிது சிந்ேித்துப் பார்ப்பானானால்
உபாத்ேியாயர்களிடம் அநுோபங்சகாள்ளாமல் இருக்க முடியாது.

விளம்பர வாழ்க்வக
சுப ெனனம்

இன்று காவே ஏழு மணிக்கு ராவ் பகதூர் ராொராமின் மவனவியார் ஸ்ரீமேி மீ னாட்சி
பாய்க்கு ஒரு புருஷப் பிரவெ ெனனமாகியிருக்கிறது. ோயும் சிசுவும் தக்ஷமமாக
இருக்கிறார்கள் என்று உறவினர்களுக்கும் நண்பர்களுக்கும் அறிவிக்கப்படுகிறது.

நர்ஸ் தேவவ

குழந்வேகவளப் பராமரிக்க அநுபவமுள்ள நடுத்ேர வயதுள்ள நர்ஸ் தேவவ. தவறு

அலுவல்கள் எதுவும் இல்ோமல் குடும்பத்துடன் வந்து ேங்கியிருக்க சம்மேப்படுபவர்கள்
மட்டுதம ஏற்றுக் சகாள்ளப்படுவார்கள். மாேச் சம்பளம் ரூ.15, காவே 7 மணி முேல் 10
மணி வவரயில் தநரில் வந்து பார்க்கோம்.

ராவ்பேதூர் ராொராம் “மஞ்சுளா”, மயிவே, சசன்வன

அறிவிப்பு

சசன்ற வாரம் நவடசபற்ற எங்கள் சசல்வன் தகாபாேன் ஆண்டு நிவறவுக்குப் பரிசுகளும்

வாழ்த்துச் சசய்ேிகளும் ஏராளமாக அனுப்பியிருந்ே நண்பர் உறவினர்கசளல்ோருக்கும்
எங்கள் மனப் பூர்வமான நன்றிவயச் சசலுத்துகிதறாம். ஒவ்சவாருவருக்கும் ேனித்
ேனிதய எழுேித் சேரிவித்துக் சகாள்ள இயோேேற்கு மன்னிக்கக் தகாருகிதறாம்.

ராவ்பகதூர் ராொராம் மீ னாட்சிபாய்

உடதன தேவவ

ஆங்கிேத்ேில் நல்ே தேர்ச்சியுள்ள ஒரு பி.ஏ. ஆசிரியர், பன்னிரண்டு வயதுப் வபயனுக்கு

ட்யூஷன் சசால்ேிக் சகாடுக்க உடதன தேவவ, சேலுங்கு தபசத் சேரிந்ேவர்கள் மட்டுதம
மனுச் சசய்து சகாள்ளோம். காவே மாவே இருமுவற வரதவண்டியிருக்கும். மாேச்
சம்பளம் ரூ. 20.

ராவ்பகதூர் ராொராம் சசன்வன

வாடவகக்குப் பங்களா

கவர்ன்சமண்ட் காதேஜ் சமீ பத்ேில் எசேக்ட்ரிக் விசிறி முேேிய வசேிகளுடன் சிறு

பங்களா ஒரு வருஷத்துக்கு வாடவகக்குத் தேவவ. வாடவக முப்பது முேல்
நாற்பத்வேந்துக்குள், கீ ழ்க்கண்ட விோசத்துக்குத் சேரிவிக்கவும்.

ஆர். தகாபாேன், ெூனியர் பி.ஏ. வகுப்பு, கவர்ன்சமண்ட் காதேஜ், சசன்வன

மணமகள் தேவவ
 தேவன் 13

பி.ஏ. வகுப்பில் படித்து வரும் சுமார் ேட்ச ரூபாய்க்குப் பூஸ்ேிேி உள்ள 22-வயது
இவளஞனுக்கு-எஸ்.எஸ். எல்.ஸி படித்து, வவண
ீ வாசிக்கக்கூடிய ஆந்ேிர, பாரத்வாெ
தகாத்ரமல்ோே சபண் தேவவ. ரூ. 10,000க்குக் குவறவாக எேி¡ ொமீ ன் சகாடுக்க
முடியாேவர்கள் எழுே தவண்டியேில்வே.

ராவ்பகதூர் ராொராம்

சசாந்ே சமாசாரம்

சதராொ! இனித் ோமேிக்க முடியாது. நாவள இரவு ரயிேடியில் ேயாராயிரு!

தகாபு.

சசாந்ே சமாசாரம்

அன்பதர! கவவே தவண்டாம் நான் ேவறமாட்தடன்!

சதராொ

இவளஞன் காணப்படவில்வே

உளவு சசால்பவருக்கு சவகுமேி ரூ.200.

ஒற்வற நாடி சரீரர், சிவந்ே தமனி, கூர்வமயான மூக்கு, அகண்ட சநற்றி-காேில் வவரக்
கடுக்கன், ஸில்க் ஷர்ட், ப்ரிக் பாட்டர்ன் தபாட்ட ெரிவக தவஷ்டி, இந்ே
அவடயாளங்களுடன் சசன்ற 20 மாவே முேல் என் குமாரன் தகாபாேன்
காணப்படவில்வே. கவடசியாக சசன்ட்ரல் ஸ்தடஷனில் கண்டோகத் சேரிகிறது. உளவு
சசால்பவருக்கு ரூ. 200 சவகுமேி அளிக்கப்படும்.

ராவ்பகதூர் ராொராம், “மஞ்சுளா”, மயிோப்பூர், சசன்வன.

ரிெிஸ்ேர் விவாகம்

ராவ்பகதூர் ராொராமின் புேல்வனான ஸ்ரீ தகாபாேனுக்கும் சதராொ பாய்க்கும் இன்று

பங்களூரில் ரிெஸ்ேர் முவறப்படி விவாகம் நடந்ேது. புது ேம்பேிகளுக்கு வாழ்த்துச்
சசய்ேிகளும் பரிசுகளும் அனுப்பிய நண்பர்களுக்குத் ேம்பேிகள் நன்றி சசலுத்துகிறார்கள்.

வகோஸ ஔஷோேயம்

நிச்சயமான சிகிச்வச உத்ேிரவாேமான ஔஷேங்கள்! நீரிழிவு மது தமாகம் முேேிய சகே

தநாய்களுக்கும்-எவ்வளவு நாள் பட்டோக இருந்ோலும்-எங்கள் ஔஷேங்களினால்
நிரந்ேரமான குணம் ஏற்படுகிறது. பிரபே டாக்டர்கள் சிபார்சு சசய்கிறார்கள். ஒருவர் ஒதர
முவற சிகிச்வச சசய்து சகாண்டால் தபாதும்.

ஆனந்ே வவத்ேியர், சமடிகேிஸ்ட்.

காேமானார்

சசன்வன பிரமுகரான ராவ்பகதூர் ராொராமின் மவனவியான ஸ்ரீமேி மீ னாட்சி பாய் பே

நாட்களாக நீரிழிவினால் கஷ்டப்பட்டு வகோஸ ஔஷோேயத்ேில் சிகிச்வச சபற்று
 தேவன் 14

வந்ேவர், தநற்றிரவு பரமன் ேிருவடி தசர்ந்ோர். அவருக்கு வயது 52. கணவவரயும் ஏக

புத்ேிரவனயும் விட்டுச் சசல்கிறார்.

தநாட்டீஸ்

இேன் மூேம் எங்கள் கட்சிக்காரர் ராவ்பகதூர் ராொராம் சகேமான தபர்களுக்கும்

சேரிவித்துக் சகாள்வேசேன்னசவன்றால் இப்தபாது பே இடங்களில் அவருவடய
குமாரன் தகாபாேன் அவர் சபயவர உபதயாகித்துக் கடன் வாங்கித் ேிரிந்து வருவோகக்
காதுக்கு எட்டியிருக்கிறது. எங்கள் கட்சிக்காரருவடய இஷ்டத்துக்கு விதராேமாக இவர்
மணந்து சகாண்டு குடும்பத்ேிேிருந்து விேகி விட்டோல் அவர் வாங்கும் கடன்கள் எங்கள்
கட்சிக்காரவர எவ்வழியிலும் கட்டுப்படுத்ோ. எங்கள் கட்சிக்காரர் சசாத்துக்கள் யாவும்
சுயார்ெிேமாவகயால், அவரது குமாரர்க்கு இவவகளில் எவ்விே உரிவமயும் இல்வே.

ராகவன், வரேன் தகாபாேன், அட்வதகட்ஸ்.

மரணம்

ேிடீசரன்று மாரவடப்பினால் ராவ்பகதூர் ராொராம் தநற்றிரவு 9 மணிக்கு மரண

மவடந்ோர்.

ோராள மனதுவடயவரும் பிரமுகருமான ராொராம் பே ேர்மங்களில் ஈடுபட்டிருக்கிறார்.

இது சமாசாரம் அவருவடய குமாரன் ஸ்ரீ ஆர். தகாபாேனுக்கு அறிவிக்கப்படுகிறது.

ஞாபகார்த்ேம்

என் அருவமத் ோய் மாது ஸ்ரீ மீ னாட்சி பாய் அம்வமயும், ேந்வே ராவ்பகதூர் ராொராம்
அவர்களும் சபான்னணி உேகு தசர்ந்ேேன் ஞாபகார்த்ேமாக, தசாகமும் அன்பும் சபாங்கி
வழியும் இருேயத்துடன்.

ஆர். தகாபாேன்

வந்ேன அறிவிப்பு

எங்கள் அருவமப் புேல்வன் சிரஞ்சீவி ராொராமனுவடய ஆண்டு நிவறவு

வவபவத்துக்குப் பரிசுகளும் வாழ்த்துச் சசய்ேிகவளயும் அனுப்பி வவத்ே
உறவினர்களுக்கும் நண்பர்களுக்கும் மனமார்ந்ே வந்ேனத்வே அறிவிக்கிதறாம்.

ஆர். தகாபாேன், ெி. சதராொ பாய்.

புதுவருஷப் பட்டங்கள்

ராவ் சாகிப்………………ஆர். தகாபாேன்…….. “சரண்டு நாவளக்கு முந்ேி இந்ேப் பக்கமா ஒரு

ேிருடன் ஓடி வந்ோனா?” “உடதன தகட்காம, சரண்டு நாள் கழிச்சி வந்து தகட்டா எப்படி?”
“உங்கவளப் பார்க்கிற தபாது ோதன நான் தகட்க முடியும்? இப்பத் ோதன உங்கவளப்
பார்க்கிதறன்!” - பர்வேவர்த்ேினி

ஷஷ்டி அப்ே பூர்த்ேி

அன்பர்களுக்கு ஒரு தவண்டுதகாள்

 தேவன் 15

ராவ் சாகிப் ஆர். தகாபாேனுக்கு நாளது ெூன் மாேம் 15ஆம் தேேி சவள்ளிக்கிழவம
நடக்கவிருக்கும் ஷஷ்டி அப்ே பூர்த்ேி வவபவத்ேின் தபாது, நண்பர்களும், அபிமானிகளும்
சிறப்பாக ஒரு பண முடிப்பு அளிக்கத் ேீர்மானித்துள்தளாம். ராவ் சாகிப் தகாபாேன் நமது
நகருக்குப் பாடுபட்டு உவழத்ேிருப்பவே அறியாேவர் யாரும் இருக்க முடியாது.
அவனவரும் அவரவர்களாோனவே நன்சகாவடயாக அளித்து வவபவத்வேச் சிறப்பாகச்
சசய்விக்கக் தகாருகிதறாம். அபிமானிகள் நன்சகாவடகவளக் கீ ழ்க் கண்ட விோசத்துக்கு
12ஆம் தேேிக்குள் அனுப்ப தவண்டும்.

ட்சரஷரர் ராவ்சாகிப் ஆர். தகாபாேன், ஷஷ்டி அப்ே பூர்த்ேி சஸேிப்தரஷன் கமிட்டி,

சசன்வன.

உயந்யாசகர் தேவவ

தவே சாஸ்ேிரப் பிரேிபாத்யமாயுள்ள சர்ச்வசகவளத் சேளிவாக எடுத்துக் கூறி, பரதோக

பரமான ருத்ர நமக சமக மந்ேிராேிகள் பூொ விேிகவள அனுஷ்டான பூர்வகமாகக் கற்றுக்
சகாடுக்க தயாக்யோம்சங்களுடன் பூரண அத்யயனம் சசய்துள்ள ஆசிரியர் தேவவ.
குடும்பத்துடன் வந்து இருக்கத் ேயாராக உள்ளவதர தவண்டும். அவரது குடும்ப
சம்ரக்ஷவணயுடன் மாேம் முப்பது ரூபாயும் அளிக்கப்படும். இேர உபாத்ேியாயங்கள்
அலுவல்கள் எதுவும் வவத்துக் சகாள்ள அனுமேிக்க முடியாது.

ராவ்சாகிப் ஆர். தகாபாே சர்மா

தேக விதயாகமானார்

சமீ பத்ேில் ரிடயராகி, ஞான மார்க்கத்ேில் சத்காேம் கழித்து வந்ே ராவ் சாகிப் ஆர்.
தகாபாே சர்மா தேக விதயாகமானார். இறக்கும் தபாது வயது 63. மவனவிவயயும் ஒரு
குமாரவனயும் எண்ணற்ற நண்பர்கவளயும் துக்க சாகரத்ேில் ஆழ்த்ேி விட்டுச் சசல்கிறார்.

ராவ்சாகிப் ஆர். தகாபாே சர்மா.

சசாந்ே சமாசாரம்

என் ேந்வேயார் ராவ்சாகிப் ஆர். தகாபாே சர்மா காேமானது பற்றி எங்களுக்கு வருத்ேம்
சேரிவித்ேிருக்கும் ஏராளமான நண்பர்களுக்கு நன்றியுள்ளவர்களாயிருக்கிதறாம்.
ஒவ்சவாருவருக்கும் ேனிப்பட எழுேித் சேரிவித்துக் சகாள்ள இயோேேற்கு மிக
வருந்துகிதறாம்.

ோயும் ேனயனும்.

அட நாராயணா!
காவேயில் நான் தபப்பர் படிக்க உட்காருவதும், “ஸார்!” என்று கூப்பிட்டுக் சகாண்டு
அடுத்ே வட்டு
ீ நாராயணசாமி ஐயர் வருவதும் சரியாக இருக்கும். ஆசாமி வந்து விட்டால்
நான் தபப்பர் படித்ோப் தபாேத்ோன்! அவர் வகயில் அவேக் சகாடுத்து விட்டுச் ‘சிவதன’
என்று உட்கார்ந்து விட தவண்டியதுோன்! இதுோன் சோவேயட்டும். இன்னும்
தகளுங்கள்.
 தேவன் 16

சாயந்ேிரம் ஆபீஸிேிருந்து வருகிதறாமா? சற்று விச்ராந்ேியாக சம்சாரத்தோடு தபசிக்

காேங் கழிக்கோசமன்று ஆவல் இருக்குமா, இராோ? நமக்கு இல்ோவிட்டாலும்
சம்சாரத்துக்காவது இருக்கும் அல்ேவா? என் அகமுவடயாவளப் தபவரச் சசால்ேி நான்
கூப்பிட தவண்டியதுோன். “ஸார்” என்று இந்ே நாராயணசாமி ஐயர் என் அவறக்குள்
நுவழந்ேது விடுவார். “சாயந்ேிரம் என்ன விதசஷம்?” என்பார்.

எனக்கு வயிற்வறப் பற்றிக் சகாண்டு எரியும். “என்ன விதசஷம் தவண்டிக் கிடக்கிறது!

நம்ம ேவேயில் ோன் இன்னும் குண்டு விழவில்வே!” என்தபன்.

சற்று சநருங்கி உட்கார்ந்து சகாண்டு, “என்னோன் நடக்கும் ஸார்?” என்று தகட்பார்.

“ஒரு சகாவேயாவது நடக்கும்” என்று சசால்ேிவிட்டு அவர் சமன்னிவயப் பிடித்து

அமுக்குதவாமா என்று தோன்றும். நான் ஒன்றும் சசால்ோமல் இருக்கும் தபாதே, “என்ன
நடந்ோல் நாம் என்ன பண்ணப் தபாகிதறாம்?… ‘இன்வறக்கிருப்பாவர நாவளக்கிருப்பசரன்று
எண்ணதவா’ என்று ோயுமான சுவாமிகள் சேரியாமோ பாடினார்?” என்பார்.

நான் அேற்கும் பேில் சசால்வேில்வே. சற்று தநரம் தபசாமல் இருந்ோல் ஆசாமி ஒழிந்து
விடுவார் என்று நிவனத்து பல்வேக் கடித்துக் சகாண்டிருப்தபன். அந்ே விடாக்கண்டன்
“ஏன் ஸார், நீங்க சர்க்கவர எங்தக வாங்குகிதறள்?” என்பார்.

“நான் சர்க்கவரதய வாங்குவேில்வே” என்தபன் ஆத்ேிரத்துடன்.

“நம்மால் அப்படி இருக்க முடிகிறேில்வே. ஸார்! நம்ம பயல் இருக்காதன, கவடசிப் பயல்,
அவன் பாருங்தகா, காப்பியிதே துளி சர்க்கவர குவறந்ோல்கூட துப்பி விடுகிறான்
மூஞ்சியிதே!”

‘நன்றாய் உம்ம மூஞ்சியிதே துப்போதம!’ என்று நிவனத்துத் சகாள்தவன். அவேச்

சசால்ே முடிகிறோ? ஆத்ேிரத்வே அடக்கிக் சகாண்டு தபசாமல் இருப்தபன்.

ராெி காப்பிவய வவத்துக் சகாண்டு கேவு மவறவில் நின்று ொவட சசய்வாள். “அவவரப்
தபாகச் சசால்லுங்கள்” என்று இரகசியமாக அேட்டுவாள். காப்பி ஆறுகிறதே!” என்று
வகவய ஆட்டுவாள் ேவேயில் அடித்துக் சகாள்வாள். நான் என்ன சசய்தவன்?
நாராயணசாமி ஐயரும் ேகுவில் தபாக மாட்டார். நானும் ஆறின காப்பிவயத் ேவிர
சூடான காப்பிவய சாப்பிட்டேில்வே.

அவர் தபானவுடன் ஏோவது படிக்கோம் என்று புஸ்ேகத்வே எடுத்துக் சகாள்தவன்.

சசால்ேி வவத்ோற்தபால் அடுத்ே வட்டில்
ீ ஒரு ‘காண்டாமிருகம்’ கர்ெிக்கும் அவேப்
பார்த்துக் கிட்டத்ேட்ட அதே மாேிரி ஒரு ‘பூவன’ கத்ேிப் பார்க்கும். காண்டாமிருகம் என்பது
தகாபாேசாமி பாகவேர். பூவன என்பது நாராயணசாமி ஐயருவடய சபண். பாகவேர்
இந்ேப் சபண்ணுக்குப் பாட்டுச் சசால்ேிக் சகாடுக்கிறார்… ேினமும் ஒன்றவர மணிதநரம்
வனப் பிரதேசங்களில் தகட்கும் சப்ேங்கள் ோன் தகட்கும். நமக்குப் புஸ்ேகத்ேில் கவனம்
எப்படிச் சசல்லும்?

சாப்பாடாகி, பிறகு விச்ராந்ேியாய்ப் தபசிக்சகாண்டிருக்கோசமன்றால், அதுவும்

முடிகிறேில்வே. நாராயணசாமி ஐயரின் ோயார் வந்து விடுவாள். ராெியுடன் அவர்கள்
 தேவன் 17

வட்டுக்
ீ கவேவய அளப்பாள். “மாட்டுப் சபண் மீ னாட்சி எப்படித் ேன் பிள்வளவயக்
வகயில் தபாட்டுக் சகாண்டிருக்கிறாள். அவன் எப்படி அவள் சசால்கிறபடிசயல்ோம்
ஆடுகிறான்” என்று வர்ணிப்பாள். கடவுள் ேன்வன இந்ேப் சபால்ோே உேகத்ேில் வவத்து,
ேன் கண்முன்தன ோன் வளர்த்ே பிள்வள சசான்னபடி தகட்காமல் தநற்று வந்ே
ஒருத்ேியிடம் இழுத்ேபடிசயல்ோம் இழுபடுவவே அழுவகயுடன் விவரிப்பாள். “ஒரு
புடேங்காய்ப் பால் கூட்டு தவண்டுசமன்தறனடி, ராெி! ஒரு மாசமாச்சடி! ஓரணா
சசேவாகுமாடி? நான் ஒரு கிழவி தகட்கிதறன் பண்ணிப் தபாட்டால் என்னடி?” என்பாள்.

ராெி “அதுக்சகன்ன, பாட்டி, நீங்க வருத்ேப் படாேங்தகா. நான் பண்ணிப் தபாடதறன், நீங்க
மட்டுமா சாப்பிடப் தபாதறள்,; எங்காத்துக்காரரண்தட சசால்ேி…” என்பாள்.

நான் நகத்வேக் கடித்துக் சகாள்தவன். மார்க்சகட்டில் புடேங்காய் இல்ோமல் தபாக

தவண்டுசமன்று மனோரச் சபித்துக் சகாள்தவன்.

“உனக்குப் பிள்வளக் குழந்வேயாகப் பிறக்க தவண்டுமடி, ராெி!” என்பாள் பாட்டி.

“அது தவறயா?” என்று நான் முண முணப்தபன். பாட்டி வட்டுக்குப்

ீ தபாவாள்.

ஞாயிற்றுக்கிழவம, அல்ேது விடுமுவற ேினங்களிோவது சோந்ேவரயின்றி இருக்கோம்

என்று நான் மனவேத் தேற்றிக் சகாள்வதுண்டு. ஆனால் சவகு சீக்கிரத்ேில் அந்ே
ஆவசவயயும் வகவிட்தடன். ஞாயிற்றுக் கிழவமகளில் நாராயணசாமி அய்யருவடய
அருமந்ேப் புேல்வன் நம் வட்டுக்கு
ீ விவளயாட வருவான். என் மருமான் விச்சுவுடன்
முேேில் விவளயாட …ஆரம்பித்துக் கவடசியில் குஸ்ேியில் நிறுத்ேிக் சகாள்வான்.

அவருவடய சபண் கரண்டி முட்வடவயயும், ஆழாக்வகயும் எடுத்துக்சகாண்டு, “சநய்

இருக்குமா, மாமி? எங்கம்மா வாங்கிண்டு வரச் சசான்னாள்,” “காப்பிக் சகாட்வட இருந்ோல்
பாட்டி வாங்கிண்டு வரச்சசான்னாள்” என்று நாற்பது ேடவவயாவது சாரி வவக்கும். சபண்
வந்துவிட்டுப் தபான பிறகு சபண்ணுக்குத் ோயார் வருவாள்.

“வாருங்தகா மாமி அவர் உள்தள ோன் இருக்கார்” என்பாள் ராெி.

“நிற்க தநரமில்வே! அடுப்பிதே பருப்வபப் தபாட்டுட்டு வந்தேன். குவழஞ்சு தபாயிடும்”

என்று அவள் உட்கார்ந்து சகாள்வாள்.

“என்ன மாமி, வர தபாசேல்ோம் அவசரப்படதறதள! உங்கள் சபண் பார்த்துக்

சகாள்ளமாட்டாளா? மாமியார்ோன் கவனிச்சுக்கபடாோ?” என்பாள் பார்வய.

“அவேச் சசால்லு! ஆயிரம் ேரம் சசால்லு! மாமியார் சுருக்கப் பார்த்துண்டுடுவார்…!

அம்மா! அவர் ஒரு காரியமும் சசய்ய தவண்டாம். என்வனத் தூற்றாமல்
இருந்ோல்தபாதும்” என்பாள்.

“உங்கவள என்ன தூற்றுக் கிடக்கிறது?” என்று தகட்பாள் ராெி. என் சம்சாரத்வே நான்
குற்றமற்றவள் என்று சசால்ேவில்வே. இவள் யார் வட்டிற்கும்
ீ தபசப் தபாவேில்வே
வாஸ்ேவம். ஆனால் சகே வம்புகவளயும் இங்தக வரவவழத்துப் தபசுகிறாள்.
 தேவன் 18

அவள் சசால்லுவாள்: “என்னதமா தபா! உசிவர எதுக்கு வச்சிண்டுருக்தகாம்னு தோண்றது

ஒதராரு சமயம். மாமியாவரத் தூற்றிதனன்னு சசால்ோதே! ஆத்ேிதே ஆறு ஏழு தபர்
இருக்கோம். ேிடும்னு ‘ஒரு கூட்வடப் பண்ணு’ ‘கறிவயப் பண்ணு’ன்னா முடிகிறோ
சசால்லு நீோன்!”

“முடியாது, மாமி!” என்று ராெி ஒத்துப் பாடுவாள்.

நான் என் மவனவிவயக் கூப்பிடுதவன். அப்படிக் கூப்பிட்டாோவது அவள்

தபாவாதளாசவன்று, “தபாய் தகட்டுட்டு வா, ராெி! நான் இருக்தகன்” என்பாள் அவள்.

இவ்வளவுோன் சோல்வேகள் என்று நிவனத்துவிடதவண்டாம், நம் வட்டில்

ீ ஒரு
பட்சணம் சசய்ோல், அது நமக்குக் கிவடப்பது, அடுத்ே வட்டுக்குக்
ீ சகாடுத்து
மிஞ்சினால்ோன். நம் வட்டில்
ீ உவடயாே இங்கிபாட்டில் கிவடயாது. நாராயணசாமி
அய்யர் ‘சகாடுக்கு’கள் கவனித்துக் சகாள்ளும். சபன்சில்கள், ரப்பர்கள் எல்ோம் மாயமாய்
மவறயும். நம் வட்டு
ீ விச்சுப் பயல் புஸ்ேகத்வே எடுத்து வவத்துக்சகாண்டால்,
நாராயணசாமி அய்யர் பிள்வளயாண்டான் தபாட்டியாக இவரச்சல் தபாட்டுப்
படிப்பான்:இல்ோவிட்டால், இவவன ‘விஸில்’ அடித்து விவளயாடக் கூப்பிடுவான்.

இப்தபர்ப்பட்ட நிர்ப்பந்ேங்களுக்கிவடயில், அந்ே வட்டில்

ீ இருப்பாதனன் என்றால்,
இவ்வளவு சசளகரியங்களுடன் எனக்கு தவறு வடு
ீ கிவடக்கவில்வே தவறு தபட்வடக்தக
தபாய் விடோசமன்றால் மருமாவனப் பள்ளிக் கூடத்ேில் தசர்த்ேிருந்தேன். நாராயணசாமி
அய்யராவது தபாவாதரா என்றால், அதுவும் நடப்போயில்வே. ேவிர என்னிடம் அவர், “நீர்
எங்தகயாவது தவறு ொவகக்குப் தபானால், பக்கத்ேில் நமக்கும் ஒரு ொவக பாரும்”
என்றார்.

“அழகுோன்!” என்று நிவனத்துக் சகாண்தடன். நான் பேில் சசால்ேவில்வே. ஓட்டல்

கவிஞர்.

சாப்பிட வந்ேவர் : என்னய்யா இருக்கு?

ஓட்டல் கவிஞர் : இட்ேி சபாங்கல் இரண்சடாழிய தவறில்வே. சாற்றுங்கால்

இருப்பவேத் ேின்தபார் தமதோர். இல்ோேவேக் தகட்தபார் இழிகுேத்தோர்.”

-விெி ெகன்

இந்ே மாேிரியான சமயத்ேில்ோன் சசன்வனப் பட்டணத்ேில் அபாயச் சங்கு அேறியது.

நான் அவே நாராயணசாமி ஐயருக்காக வரதவற்தறன் என்று ஒப்புக்சகாள்கிதறன்.
அப்தபாது ஏற்பட்ட சநருக்கடியிலும் கேவரத்ேிலும் ஓட்டத்ேிலும் நான் நாராயணசாமி
ஐயவரக் கவனிக்கதவ இல்வே நாராயணசாமி ஐயரும் என்வனக் கவனிக்கவில்வே.
சசன்வன வட்வட
ீ அவசரமாகக் காேி சசய்தேன்.

தவலூரில் வடு
ீ பார்த்தேன். மிகுந்ே பிரயாவசயின் தபரில் ஒரு வட்டில்
ீ ஒரு ‘தபார்ஷன்’
கிவடத்ேது. புது வட்டுக்காரர்
ீ சராம்ப நல்ே மாேிரி. எங்கவள அன்புடன் அவர்
வரதவற்றார். “உங்கவளப் பற்றி ‘நல்ே மாேிரி’ என்று பட்டணத்ேிதேதய
தகள்விப்பட்டிருக்கிதறன், கிருஷ்ணசாமி சாஸ்ேிரிகள் விவரமாகச் சசால்ேியிருக்கிறார்.
 தேவன் 19

உங்கள் வடு
ீ தபால் இவே நிவனத்துக் சகாள்ளுங்கள். கவவேவய விட்டுத் ேள்ளுங்கள்!”
என்றார் அவர்.

வாஸ்ேவமாகதவ நான் கவவேவய விட்தடன். என் மனேில் குதூகேதம

நிரம்பியிருந்ேது. இந்ே ஆனந்ேத்துக்கு என்ன காரணம் என்று என் மனவேத் துழாவிப்
பார்த்தேன். ‘நாராயணசாமி ஐயர் சோல்வேவிட்டது!” என்பதுோன் அது என்று அறிந்தேன்.
நல்ே தவவளயாக அவரிடம் சசால்ோமதேதய வந்ே விட்தடன். சசால்ேியிருந்ோல்,
ேமக்கும் பக்கத்ேில் ஒரு வடு
ீ பார்க்கும்படி வற்புறுத்ேியிருப்பார், சந்தேகமில்வே!

தவலூவரப் பற்றி விசாரித்தேன். ேிவ்யமான ஊர் தவலூர்க் கத்ேிரிக்காய் மாகாணப்

பிரசித்ேி சபற்றோம். தவலூரில் அரிசநல்ேிக்காய் மிக மேிவாம். முல்வேப் பூ
இனாமாகக் கூடக் கிவடக்குமாம். “இப்தபாது, பட்டணத்துக் குடும்பங்கள்ோன் இந்ே ஊரில்
அேிகமாகிவிட்டன. அவர்களால் ோன் விவேவாசிகள் கூடச் சற்று உயர்வு” என்றார்
வட்டுக்காரர்.
ீ

“சரிோன்” என்தறன்.

“இந்ேத் சேருவிதேதய சுமார் ஆறு குடும்பங்கள் பட்டணத்ேிேிருந்து வந்ேிருக்கின்றன.”

“அப்படியா?” என்தறன்.

“இந்ே அடுத்ே வட்டில்

ீ கூட ஒருவர் இன்று காவேயில் ோன் வந்ோர். உங்களுக்கு ஒரு
தவவள அவவரத் சேரிந்ேிருக்கோம்” என்றார்.

“எனக்குப் பட்டணத்ேில் அேிக தபவரத் சேரியாது” என்தறன்.

தபசி முடித்ேிருப்தபன். சேரு வழிதய நாராயணசாமி ஐயர் தபானார்! சாட்சாத்

நாராயணசாமி ஐயர்ோன்! என்வனப் பார்த்ேதும் அவர் பிரமித்து நின்று விட்டார்.

“இங்தக எங்தகங்காணும் வந்ேீர்?” என்று தகட்டார்.

“இந்ே ஊரில் இந்ே வட்டில்ோன்

ீ ொவக! என்தறன்.

“சராம்ப தபஷாப் தபாச்சு!” என்றார். “நானும் இந்ேத் சேருவில்ோன் இருக்கிதறன்.

பேிமூணாம் நம்பர்!” என்றார்.

எனக்கு தூக்கிவாரிப் தபாட்டது. என் வடு

ீ பன்னிரண்டாம் நம்பர்!”

நான் பேில் சசால்ேவில்வே.

நாய்கவளப் பற்றிய சிே சிந்ேவனகள்

நானும் என் ராெமும் வமத்துனியின் கல்யாணத்ேிற்குச் சசன்று விட்டு உத்ேமர்
தகாவிேிேிருந்து ரயிேில் ேிரும்பி வந்து சகாண்டிருந்தோம். ஏதோ ஒரு ஸ்தடஷனில்
(சபரிய மனுஷர்கவளப் தபால் இந்ே இடத்ேில் எனக்கும் ஞாபகம் வர மறுக்கிறது!)
பிளாட்பாரத்ேின் எேிர்ப் புறமாக இரண்டு சின்னப் பயல்கள் வண்டிக்குள் ோவினார்கள்.
எட்டு, ஒன்பது வயதுக்குள்ோன் இருக்கும்; அவரயில் மிக அழுக்கான – ெேத்ேில்
நவனயாே – வஸ்ேிரம்ோன் உடுத்ேியிருந்ோர்கள். நாங்கள் இருப்பவேதய அவர்கள்
 தேவன் 20

ேட்சியம் சசய்யவில்வே. ஒருவவரசயாருவர் பார்த்துக் சகாண்டவுடன் அவர்களில் ஒரு

பயல் “இன்னாடா நாய்! இங்தக எங்தகடா வந்தே?” என்று தகட்டான்.

அேற்கு இன்சனாரு பயல், “இன்னாடா நாய்! நீ எங்தகடா இங்தக வந்தே?” என்று பேிலுக்கு
அவவனத் ேிருப்பிக் தகட்டான்.

இந்ே அறிமுகம் ஆன அப்புறம் அவர்கள் ஒருவவரசயாருவர் அவணத்ேபடி அளவளாவிக்

சகாண்டு வந்ோர்கள். “நாய்!” என்று பரஸ்பரம் கூப்பிட்டுக் சகாண்டேில் ஏற்பட்ட
ஆனந்ேம் அவர்கள் அடுத்ே ஸ்தடஷனில், வந்ே வழியாகதவ சவளிதயறும் வவரயில்
இருந்ேது.

இந்ே உேகத்ேில் ‘நாய்’ என்று அவழக்கப்பட்டுக் கூடச் சிறிதும் தகாபம் சகாள்ளாமல்

வாவயத் ேிறந்து சிரித்து சந்தோஷத்வேக் காண்பிக்கும் இன்சனாரு ஆத்மாவின் ஞாபகம்
எனக்கு அப்தபாது வந்ேது. ஒருகால் நாய் என்றால் என்ன என்று சேரிந்ே பிறகு, அவ்வாறு
அவழக்கப்பட்டேற்காக அந்ே ஆத்மாவும் காோல் நம் முகத்ேில் உவேக்கோம். நான்
சசால்கிறது பாப்பாக்கவளப் பற்றி!

முன்சனல்ோம். எங்கள் சின்னக் கண்ணனுக்கு வயது மாசக் கணக்கில் இருந்ேதபாது,

அவவன நான் ேவேக்கு தமதே தூக்கிப் பிடித்துக் சகாண்டு, “சீ நாதய… சின்ன நாதய…
தபாக்கிரி நாதய… அச்ச நாதய!… என்று நாய் – அஷ்தடாத்ேரங்கள் சசால்லுவதுண்டு. நான்
சசால்லும் ஒவ்சவாரு ‘நாய்’க்கும் சின்னக் கண்ணன் ேன் சபாக்வக வாவயத் ேிறந்து
சிரித்துக் காட்டுவது வழக்கம். அவேக் கண்டு நாங்கள் அேமாந்து தபாயிருக்கிதறாம்.

சின்னக் கண்ணனுக்கு ஒரு வயோகி. அவனுக்கு கிண்ணத்ேில் சாேம் ஊட்டுவேற்கு

ஆரம்பித்ே சபாழுது, நாய் வந்து நின்றால்ோன் அவன் சாப்பிடுவான். ஒரு கவளம் அவன்
வாய்க்குள் தபாக தவண்டுசமன்றால் நாய்க்கும் ஒரு கவளம் விழுந்ோக தவண்டும். இவே
அறிந்து சகாண்ட ஒரு சிவப்பு நாய் வாவே ஆட்டிக் சகாண்டு கழுத்வே உயர்த்ேிக்
சகாண்டு, சவகு அக்கவறயுடன் தவவள அறிந்து எங்கள் வட்டு
ீ வாசவே வட்டமிடும்.
பருப்பு ரஸமும், பசுவின் சநய்யும் மணக்கும் சாேத்வே உத்தேசித்து, அந்ேத் ‘தோத்தோ’
எங்கள் சின்னக் கண்ணன் சிரஞ்சீவியாகச் சின்னக் குழந்வேயாக இருக்க தவண்டுசமன்று
மனமார விரும்பியிருந்ோல்கூட ஆச்சரியமில்வே!

இவேச் சசால்லும்தபாது நாயின் நுண்ணறிவவத் சேரிந்து சகாண்தட நான்

சசால்லுகிதறன். நாய்களுக்குத்ோன் எத்ேவன தயாசவன இருக்கிறது! முன்பு நான்
டவுனில் குடியிருந்தேன். அங்தக இரவில் சரியாக எட்டு மணிக்கு நாங்கள் சாப்பிட்டான
பிறகு புழக்கவடப் பக்கமாக ஒரு நாய் வந்து நிற்கும். அது விருந்ோளிகவளப் தபாேதவ
உரிவம சகாண்டாடிக் சகாண்டு, தநதர விளக்கடியில் வந்து நில்ோது. நிழதோரமாக
நின்று வாவே ஆட்டும். சிறு குவரப்பால், ‘நான் வந்ேிருக்கிதறன்’ என்று ொவட
சசால்லும். ஒசராரு நாள், “தபா! தபா! இன்வறக்கு இல்வே!” என்று சசால்லுதவாம்; அடுத்ே
நிமிஷம் – சிே பிச்வசக்காரர்கவளப் தபால் அல்ோமல் – ேிரும்பி ஓடிப்தபாய் விடும்!
“ஐதயா, பாவம்! இேற்கு அடுத்ே ென்மம் உண்டானால் பில் – கசேக்டராக மட்டும் பிறந்து
விடக்கூடாது. தபாகுமிடசமல்ோம் ‘இன்வறக்கு
 தேவன் 21

இல்வே, தபா’ என்று சசால்ேிக் சகாண்டிருப்பார்கதள!” என்று நான் அங்கோய்த்துக்

சகாள்தவன்.

ஒரு ஆசாமிவயப் பற்றி மிகவும் துச்சமாகக் குறிப்பிட விரும்பும்தபாது, “அவன்

கிடக்கிறான் நாய்!” என்று நுனி நாக்கினால் சசால்ேி விடுகிதறாம். ஆனால் நாம்
சிறுவர்களாக இருந்ே காேத்ேில் பாட புத்ேகங்கள் கற்பித்ேது, நாயின் நன்றியறிவவயும்
எெமான் விசுவாசத்வேயும் பற்றி அல்ேவா? சபரியவர்களான உடதன பழம் பாடங்கவள
மறந்து விட தவண்டும் – சபாய் சசால்ோதே, வஞ்சகம் சசய்யாதே, தகாள் சசால்ோதே,
பிறவரக் சகடுக்காதே, துதராகம் சசய்யாதே, தபராவசப் படாதே, உப்பிட்டவவர மறக்காதே
என்சறல்ோம் சபரியவர்கள் சசால்ேிக் சகாடுத்ேவே – மறந்து விட தவண்டும் என்ற
மனிே – நியேியின்படி நாவயப் பற்றி நாம் படித்ே நல்ே விஷயங்கவளயும் மறந்து
தபாய்த்ோன் அப்படிச் சசால்லுகிதறாதம? அல்ேது, தவண்டும்தபாது உயர்த்ேிப் தபசுவது,
தவண்டாே காேத்ேில் குேிகாேின் கீ ழ்

வவத்துத் தேய்ப்பது என்ற மனிே சுபாவப்படி, நாய் தவண்டியதபாது அேன்

விசுவாசத்வேக் கவே கவேயாகச் சசால்ேி விட்டு, அது தேவவப் படாேதபாது, அவேக்
கரித்துக் சகாட்டுகிதறாதமா?

ஆனால், நாய் எவே ேட்சியம் சசய்கிறது? எெமான் ஏவழயா பணக்காரனா தயாக்கியனா,

அயாக்கியனா, ேிருடனா ேர்மிஷ்டனா, பக்ேிமானா பிளாக் மார்க்சகட்காரனா என்சறல்ோம்
பாகுபாடு சசய்து விசுவாசம் காட்டுகிறோ? இல்வேதய! உயர்ந்ே உவட உடுத்ேினேற்காக
அது அேிகம் வாோட்டுவதுமில்வே. தமாட்டாரில் வந்ேேற்காக அேிகம் சுற்றிச் சுற்றி
வருவதுமில்வே. அேன் விசுவாசத்ேிற்கு ஒரு நிோனம் உண்டு; அேற்கு உணவு
சகாடுத்ேவர்கள் யாராக இருந்ோலும் அந்ே அளவவ மறக்காமல் வவத்துக்
சகாண்டிருக்கிறது.

“ஏ நாதய! நீ ஒருகாலும் எத்ேவன முயன்றாலும் மனிேவனப் தபால் ஆக முடியாது”

என்று நான் நாவயப் பார்க்கும்தபாசேல்ோம் நிவனத்துக் சகாள்கிதறன். நாங்கள்
சடேிதபானில் ‘தபசுவ’வேயும், சசான்ன சாமாவனக் கவடக்குச் சசன்று காசு சகாடுத்து
வாங்கிக் சகாண்டு வருவவேயும், தமாப்பம் பிடித்துத் ேிருடவனக் கண்டு பிடிப்பவேயும்,
இன்னும் எத்ேவனதயா வவககளில் மனிேவனப் ‘காப்பி’ அடிப்பவேயும் பற்றிப்
பத்ேிரிவகயில் அடிக்கடி படிக்கிதறாம். சமீ பத்ேில் நியூயார்க்கிேிருந்து வந்ே சசய்ேி
ஒன்று எல்ோவற்வறயும் தூக்கி அடிப்போக இருந்ேது; ஒரு நாய் பாங்கில் கணக்கு
வவத்துக்சகாண்டிருக்கிறோம்! அேற்காகப் பாங்கிக்காரர்கள் அேனிடம் ஒரு ‘சசக்’
புஸ்ேகதம சகாடுத்ேிருக்கிறார்களாம். அந்ே நாய் அந்ேப் புஸ்ேகத்ேின் அடியில்
வகசயழுத்துப் தபாட தவண்டிய

இடத்ேில் முன்னங்காேினால் கீ றல் ஒன்று தபாட்டுப் பணம் வாங்கிக் சகாள்கிறோம்.

இந்ேச் சசய்ேிவயப் படித்ேவுடன் நான் ராெத்வே அவசரமாகக் கூப்பிட்டு, “இவேப்

பார்த்ோயா, ஒரு நாய் சசய்து வருகிற காரியத்வே! உன் சபயரில் நான் தபாஸ்ட் ஆபீஸ்
‘தஸவிங்ஸ் பாங்கி’யில் கணக்கு வவத்ேிருந்ேதபாது ஒரு முவற இரண்டு ரூபாய் வாங்க
 தேவன் 22

ஆறு முவறகள் நீ வகசயழுத்துப் தபாட தவண்டியிருந்ேதே, நிவனவு வருகிறோ?” என்று

ஞாபகப் படுத்ேிதனன்.

“ஆமாம்… நான் நாய்க்கும் தகவேம்ோன்! உங்களிடம் சந்ேன தசாப் தவண்டுசமன்று

இதோடு நூறு ேரம் சசால்ேி விட்தடன்; சகாஞ்சமாவது அன்பிருந்ோல் வாங்கி வந்ேிருக்க
மாட்டீர்களா!” என்று படபடத்துக் சகாண்டு உள்தள தபானாள்.

இந்ே ஹாஸ்யம் சசய்ேேற்காகவும், அவவளச் சாந்ேம் சசய்வேற்காகவும், நான்

ேண்டவனயாக அன்று மாவே மூன்று தசாப்புகள் வாங்கிக் சகாடுத்து மன்னிப்பும்
தகட்டுக்சகாண்தடன். இது நிற்க.

பாங்கில் பணம் தபாட்டு வவப்பது புத்ேிசாேி மனிேர்கள் சசய்யும் காரியம் என்பவே நான்
ஒப்புக் சகாண்டாலும் கூட, நாய் இதே காரியத்வேச் சசய்து மனிேனுக்குச் சமமாகப்
புத்ேிசாேிப் பட்டத்வே என்னிடம் வாங்கிக் சகாண்டுவிட முடியாது.

நாய்களுக்கு ஆகாரம் தபாட்டவுடன் வால்கவள ஆட்டுகின்றனதவ! மனத்ேில் விசுவாசம்

வவத்ேிருக்கின்றனதவ! ஒரு மனிேவனப் பிடிக்கவில்வே என்றால் கண்சணேிதர உறுமித்
சேரிவிக்கின்றனதவ! அப்படியா இருக்கிறான் மனிேன்? அவன் குணதம தவறு ஆயிற்தற;
மனிேன் எெமானனிடம் சாப்பிட்டுக்சகாண்தட துதராகம் சசய்கிறாதன; உண்ட இடத்வே
அேி விவரவில் மறந்து தபாகிறாதன; ேனக்கு அடுத்ேபடி உயதர இருப்பவவனக் காவேப்
பறித்துக் கீ தழ ேள்ளிவிட்டுத் ோன் அவன் இடத்ேில் உட்கார்ந்து சகாள்ள ஈனமான
வழிகவளத் தேடுகிறாதன; தகவேமான காரியத்துக்கு எந்ே ஆவளப் பிடித்துச் தசர்த்துக்
சகாண்டால் ேன் கட்சி செயிக்கும் என்று சூழ்ச்சி சசய்கிறாதன! எந்ே சுவானத்துக்கு
இப்படிச் சசய்ய தயாசவனோன் தோன்றும்? ஆவகயால், ஏ நாதய! உன்னால் ஒரு நாளும்
மானிடவன எட்டிப் பிடிக்க முடியாது. நீ

முட்டாள், முழு முட்டாள்! சர்வ முட்டாள், தபா! தவோந்ேம் தபசவும் உனக்கு வராது;
அந்ேச் சூட்தடாடு சூடாக ஈனமான காரியங்கள் சசய்யவும் வராது. ஆவகயினால், உனக்கு
தமாட்டார் சவாரி கிவடத்ோலும், பங்களாக்களினுள்தள தசாபாக்களில் உட்கார அேிர்ஷ்டம்
இருந்ோலும், நீ நாய்ோன்! சிே ‘சகட்டிக்கார’ மனிேர்கவள நீ கிட்டக்கூட சநருங்க
முடியாது.

நாவயவிடப் பூவன புத்ேிசாேி என்று சசால்வார்கள். இேற்கு அர்த்ேதம இல்வே.

கணவவனவிட மவனவி புத்ேிசாேி என்று சசால்வேில் எத்ேவன சபாருள் இருக்கிறதோ
அத்ேவனோன் இேிலும் இருக்கிறது. கணவனும் மவனவியும் பே இடங்களில் ‘நாயும்
பூவனயுமாக’ இருப்பவே இங்தக எடுத்து வவத்துக் சகாண்டு விஸ்ேரிக்க தவண்டிய
அவசியம் இல்வே. ஆகதவ ஒதர ஒரு முவற பூவனசயான்று சவகு புத்ேிசாேித்ேனமாக
நடந்து சகாண்டவே மட்டும் இங்தக கூறிவிடுகிதறன்.

நானும் இரண்டு எழுத்ோளர்களுமாக ஒரு சபரிய மனிேவரப் பார்க்கப் தபாயிருந்தோம்.

அந்ே மனிேர் அேிகம் தபசமாட்டார்; ஆனால் சத்ேம் தபாடாமல் சுயகாரியத்வே நடத்ேிக்
சகாண்டு விடுவார் என்று சபயர்தபானவர். நாங்கள் மூன்று நாற்காேிகளில் உட்கார்ந்து
சகாண்டு அவருக்கு நாோவது நாற்காேிவயக் காேியாக விட்டு, அவர் வருவகக்குக்
 தேவன் 23

காத்ேிருந்தோம். அந்ேச் சமயம் ஒரு பூவன உள்தளயிருந்து வந்ேது. எங்கவள ஒரு

முவற பார்த்துவிட்டு, காேி நாற்காேியின் மீ து ோவி, மனிேர்கள் உட்காருவது தபால்
உட்கார்ந்து சகாண்டது. மறுநிமிஷம் எங்கவளப் பார்த்து ‘மியாவ், மியாவ்’ என்று
சம்பாஷவணவயத் சோடங்கியது.

சிே காேமாக வட்டில்

ீ நாய் வளர்க்க தவண்டுசமன்றசோரு ஆவச எனக்கு
ஏற்பட்டிருக்கிறது. எங்கள் சின்னக் கண்ணனுக்கும் அதே ஆவச உண்டு; ஆனால், அது நாய்
குட்டியாக இருக்க தவண்டுசமன்று அவன் நிவனக்கிறான். “நானும் வதரன்!” என்று அவன்
என் கூடப் புறப்படும் தபாது, “வாடா, அப்பா! வா! உன்கூட ஒரு நாய்க்குட்டிவயயும்
அவழத்துக் சகாண்டு வா!” என்று அடிக்கடி நான் தகேியாகச் சசால்கிதறன். அவே
ஞாபகம் வவத்துக் சகாண்டுோன் தகட்கிறாதனா என்னதவா! ஆனால் ராெம் இேற்கு
முற்றிலும் எேிரான அபிப்பிராயம் வவத்துக்சகாண்டு எங்கள் இருவர் சமொரிட்டிவயயும்
இதுவவர ேகர்த்சேறிந்துசகாண்தட வருகிறாள்.

“ஐய! நாயா! சவமயற்கட்டுக்குள்தள வந்துவிடும்! அப்புறம் பூவெ அேமாரி, அது இது

எல்ோம் என்ன கேியாகிறது… தவண்டாம்! இந்ே வட்டில்
ீ நாய் தவறு குவரக்க தவண்டாம்”
என்று முடிவாகச் சசால்ேி விட்டாள்.

சற்று சாந்ேமான தவவளயில், “எனக்குத் சேரியும்! உங்களுக்தக நாய் வளர்க்கும்

தயாசவன பக்கத்து வடுகவளப்
ீ பார்த்துத் ோதன வந்ேிருக்கிறது!” என்றாள் அவள். அது
வாஸ்ேவம்ோன்!

என் வேது பக்கத்து வட்டு

ீ நண்பர் ஒரு சின்ன நாய்கவள வவத்து வளர்க்கிறார்.
கால்களின் நீளம் நான்தக அங்குேம் ோன்; ஆனால் வயிற்றின் நீளம் சுமார் இரண்டடி.
இந்ே இரு நாய்களும் சுற்றுப்புறத்ேில் ஒரு மாட்வடயும் அண்ட விடாது. ‘வாள் வாள்’
என்று குவரத்து, மாட்டின் கால்களுக்கடியில் புகுந்து கும்மாளம் அடித்து அவவகவள ஒரு
பர்ோங் வவர விரட்டி விட்தட ேிரும்புகின்றன.

இடது பக்கத்து நண்பர் வட்டின்

ீ நாய் சபரியது. அேனுடன் சிதநகம் பண்ணிக் சகாள்ள
நான் சசய்ே முயற்சிகள் எல்ோம் இதுவவர வணாகி
ீ விட்டன. என்வனக் கண்டால்
‘உர்ர்ர்ர்…’ என்கிறது. என் தமாட்டார் வசக்கிவளக் கண்டால் ‘சோள்’ என்று பாய்கிறது!
அவேக் காணும்தபாசேல்ோம் “கடவுதள! நீ ஏன் அப்பா நாவயப் பவடத்ோய்!” என்று நான்
நிவனப்பதுண்டு. நாவயப் பற்றிய மேிப்பு அது தபான்ற சமயங்களில் எனக்கு அடிதயாடு
விழுந்துவிடும்.

எனக்குத் சேரிந்ே ஒரு பணக்காரர் இருக்கிறார். (சேரியும் என்றால் எனக்கு அவவரத்

சேரியும்: என்வனஅவருக்கு சேரியாது!) அவரிடம் எனக்குத் சேரிந்து ஒன்பது நாய்களும்
ஒரு சபரிய தமாட்டாரும் இருக்கின்றன. எங்தக சவளிதய கிளம்பினாலும் காரின் கேவவ
டிவரவர் ேிறந்ேவுடன் ஒன்பது நாய்களும் அவருக்கு முன்னால் தபாய் அேில் ஏறி
ஸீட்டுகவள அவடத்துக் சகாள்ளும். எங்தக இறங்கினாலும், அவவர முந்ேிக் சகாண்டு
அத்ேவன நாய்களும் இறங்கி விடும்!
 தேவன் 24

நான் தகள்விப் பட்டவவரயில் இவரிடம் ஏதேனும் காரியம் ஆக தவண்டுமானால்

முன்னாடி இவருவடய நாய்கவளயும், அவற்றின் அழவகயும் அறிவவயும் பற்றி அவர
மணியாவது சிோகித்து ஆக தவண்டுமாம். இந்ே ‘டிப்சோமஸி’ சேரியாமல் தநதர வந்து
காரியத்வேச் சசான்னவர் மீ து அந்ே மனிேர் நாய் மாேிரி விழுவார் என்று அறிகிதறன்!

இந்ேச் சந்ேர்ப்பத்ேில் சசாந்ே அனுபவம் ஒன்வறயும் சசால்ோவிட்டால் எனக்குச்

சாப்பாடு சசல்ோது. தகட்டு வவயுங்கள். நான் ஒரு நாவல் எழுேிதனன். அேில் சசந்ேில்
ஆண்டவன் உத்ஸவத்வேப்பற்றி அத்ேியாயம் அத்ேியாயமாக எழுேிதனன்! அந்ேச் சிே
குமாரன் ேிருமூர்த்ேிகளின் தகாேத்ேில் சேருவில் பவனி வரும் சிறப்வபயும்,
பன்ன ீவரயும் சந்ேனத்வேயும் விபூேிவயயும் சகாண்டு அந்ே ஊரில் அபிதஷகம் சசய்யும்
விேரவணவயயும், தநதர நின்று தபசுவதுதபால் அந்ே முருகன் அளித்ே காட்சிவயயும்
என் ேிறவமகவளசயல்ோம் உபதயாகித்து எழுேியிருந்தேன். எழுதும்தபாது என் கண்கள்
நீர்த் ேிவரயிட்டன; சநஞ்வச அவடத்துக் சகாண்டது; உடம்சபல்ோம் மயிர்க்கூச்
சசறிந்ேது, படிக்கிற அவ்வளவு தபருக்கும் எனக்கு உண்டான பக்ேிப் பரவசம் கட்டாயம்
ஏற்படப் தபாகிறசேன்று நான் நிவனத்து, உடலும் உள்ளமும் பூரித்துப் தபாதனன்.

நாவல் ேீர்ந்ேது; நண்பசராருவர் பார்க்க வந்ோர். நான் எேிர்பார்த்ேது தபால் நாவவேப்

புகழத் சோடங்கினார். “அது மாேிரி உங்கள் ஒருவரால்ோன் ஸார் எழுே முடியும்!”
என்றார்.

நான் மார்வபப் பார்த்துக்சகாண்டு ஒரு புன்சிரிப்புச் சசய்தேன். “தமதே சசால்லுங்கள்;

தகட்கிதறன்!” என்கிற பாவவனயில் சமிக்வஞ கூடச் சசய்து விட்தடன்.

“அேில் எனக்கு சராம்ப சராம்பப் பிடித்ேது எது சேரியுமா?” என்று நண்பர் தகட்டுவிட்டு
என் முகத்வேக் கூர்ந்து பார்த்ோர். அப்புறம்ோன் கல்வேத் தூக்கி என் ேவேயில்
தபாட்டார்.

“அேில் ஒரு நாய் அடிக்கடி குவரத்துக்சகாண்டு வருகிறோக எழுேி இருக்கிறீர்கள்,

பாருங்கள்…அதுோன் பிரமாேம், பிரமாேம், பிரமாேம்!” என்றார்.

சிே விவளயாட்டுக்கள்
(சின்ன ராொமணி சசான்னபடி)

ேீ வ் நாள் வரப்தபாறதுன்னு நிவனச்சுண்டாதே எனக்குச் சந்தோஷம் ோங்கல்தே. நடுக்

கிளாஸ்தே ‘டட்டட் தடாய்!’ன்னு கத்துதவாமான்னு தோண்றது. ஆனால், நான் அப்படிக்
கத்ேல்வே. ஏன்னா, வாத்ேியார் ஏோவது நிவனத்துக்சகாள்வார். அவர், ”என்னடாதே!
என்ன ஆனந்ேம் ோங்கல்தே! வட்டுக்
ீ கணக்வகப் பார்த்ேவுடதன அப்படியிருக்தகா?”
இன்னுட்டு இரண்டு ேீட்டுத் ேீட்டிடுவார்.

அப்பா ஒரு நாவளக்கு என்வன ‘சடன்னிஸ் தகார்ட்’டுக்கு அவழத்துக்சகாண்டு

தபாயிருந்ோர். அதுமுேற் சகாண்டு எனக்கும் சடன்னிஸ் ஆட தவண்டுசமன்ற ஆவச
வந்துடுத்து. ஆனால் தகாபாேக் சகாத்ேன் சந்ேிதே சடன்னிஸ் ஆடறது சராம்ப
சங்கடமாயிருக்கு. ஏன்னா குறுக்தக ஒரு வவேவயக் கட்டிவிட்டுச் சின்ன
 தேவன் 25

ெயராமதனாதட விவளயாட ஆரம்பிச்ச உடதன, அப்பத்ோன் கன தவகமாக ஒரு ெட்கா

வண்டிக்காரன் வண்டிவயக் குறுக்தக விட்டடிப்பான்.

நானும் ெயராமனுமாகக் சகால்வேயிதே தபாய்க் சகால்வேச் சுவவர வவேயாக

உபதயாகப்படுத்ேிக் சகாண்டு ஆடிப் பார்த்தோம். அதுவும் சுகப்படல்வே. ஏன்னா,
ெயராமன் பந்து முேேில் தபாடுவேற்கு ஒரு பீப்பாய் தமதே ஏறி நிற்க தவண்டியிருக்கு.
அவன் அவே விட்டுக் கீ தழ இறங்கிவிட்டால் அப்புறம் அவவன நான் பார்க்க முடியாது.
ஒரு நாவளக்கு அவர மணி விடாதம அவதனாதட சகால்வேயில் சடன்னிஸ் ஆடிதனன்.
அப்புறம் பார்த்ோல் அவன் உள்தள சராம்ப நாழி முந்ேிதய காபி குடிக்கப் தபாயிட்டான்னு
சேரிஞ்சுது.

பட்டணத்துதே ஒரு சபாண் சடன்னிஸ்தே ஒரு பந்வேப் தபாட்டு சவளுத்து

வாங்கிவிட்டாளாம். அப்பா அந்ேப் பந்வேப் பார்த்து சராம்பப் பரிோபப்படுகிறர். ஏன்னா,
அம்மாவுக்கும் பாட்டிக்கும் நடுவிதே அந்ேப் பந்து மாேிரி அப்பா குறுக்தகயும்
சநடுக்தகயும் கஷ்டப்படறார்.

நானும் ெயராமனுமாக வட்டுக்குள்தளதய

ீ விவளயாடுதவாம். ஒரு நாவளக்குக்
கூடத்ேிதேதய ஒரு கூடாரம் தபாட்டு விவளயாடிதனாம். ோத்ோ படுத்துக்கிற பாவயத்
ோன் கூடாரமாக அடித்தோம்.

அப்புறம் தவஷம் தபாட்டுக்சகாண்தடாம். நான் கேர் கேராய் டிராமாக்காரன் மாேிரி

சசாக்காய் தபாட்டுக் சகாண்தடன். அப்பா சசால்றார்.“டிராமாக்காரன் எல்ோம் காசு
தசர்க்கிறதுக்காகப் பட்டுக் கட்டிண்டு தவஷம் தபாடறான். நம் ஆத்துப் சபண்டுகசளல்ோம்
ஆம்பவடயான் காவசத் சோவேக்கிறத்துக்காகக் கராச்சிப் புவடவவ கட்டிக்கிறதுகள்“
அப்படீன்னு.

அது கிடக்கட்டும். இப்தபா கூடாரத்வேப்பற்றிச் சசால்தறன். எங்கள் ஊரிதே ஒரு

ஸர்க்கஸ்காரன் கூடாரம் தபாட்டான். கூடாரம்னா நிவறய ஒட்வடகவளசயல்ோம்
துண்டுக் கித்ோன்களாதே தசர்த்துப் தபாட்டுக் கட்டி வவக்கிறது. அதுக்கு நடுவிதே அவே
தநதர நிறுத்ேறத்துக்கு ஒரு கழி நிற்கும். ஆனா அது கூடாரத்வே தநதர நிறுத்ேறேில்வே.
ராத்ேிரிப் பாேி ஸர்க்கஸ் ஆகிறதபாது மவழ வந்துடும். ஸர்க்கஸ்காரன் சிங்கக்தோட
கூண்டிதே தபாய்ப்படுத்துக் சகாண்டு தூங்கிப் தபாயிடுவான். நாசமல்ோரும் கச்சத்வேக்
கட்டிண்டு யாராத்துத் ேிண்வண கிட்டக்க இருக்குன்னுட்டுத் தேடிண்டு ஒடணும்.

ஒரு நாவளக்கு அப்பா ஆபீஸ் தபாயிட்டார். பாட்டி அடுத்ோத்ேிதே சுகுந்ேி அம்மாமிக்கு,

‘ேேிோம்பா தசாபனம்’ வாசித்துக் காட்டிக்சகாண்டிருந்ோள். அம்மாமி குறட்வட விட்டுத்
தூங்கிக்சகாண்டிருந்ோள். மாமா ஆபீஸ¤க்குப் தபாறச்தச என் கிட்தட ஓரணாக்
சகாடுத்துட்டுப் தபாயிட்டா. கூடாரம் கட்றேிதே தசர்த்துக்க மாட்தடன்னுட்டா. “தபானாப்
தபாகட்டும்; ஒரணாத் ோன் கிவடத்துவிட்டதே” இன்னு விட்டுட்தடன்.

கூடாரம் கட்டி முடிய சராம்ப நாழியாச்சு. ஏன்னா நான் சுவரிதே ஆணிவய அடித்தேன்.
ெயராமன் ஆணிவயப் பிடித்துக்சகாண்டிருந்ோன். அவன் முட்டாள்ேனமா சவறுமதன
 தேவன் 26

வகவயக் வகவயச் சுத்ேிக்கு அடியிதே சகாண்டு வந்துசகாண்டிருந்ோன். ஆணிதமதே

விழதவண்டிய அடிசயல்ோம் வணா
ீ அவன் வகதமதே விழுந்ேது.

உடதன கூடாரத்துக்குள்தள தபாய்ப் படுத்துக்சகாண்டு விட்தடாம். நான் சபரிய சபரிய

சசாப்பனசமல்ோம் கண்தடன். சமராஸ் வஹதகார்ட்டு டிராம் வண்டி தமதே விழுந்து,
டிராம் வண்டி மாமா வபஸிகிள் தமதே விழுந்து எல்ோமாச் தசர்ந்து என் கூடாரத்து
தமதே விழுந்ோப் தபாதேயிருந்ேது. உடதன முழுச்சுண்டுட்தடன். சசாப்பனமாக்கும்னு
நிவனத்தேன். ஆனால், அது அப்படியில்வே. கூடாரம் என் தமதே விழுந்து கிடந்ேது.

சவளியிதே சமதுவாய் வந்து பார்த்ோல் அம்மாமி முழிச்சுண்டு, ”விஷமம் பண்றயளா?”

இன்னு சசால்ேிக் சகாண்டு எல்ோத்வேயும் கவேத்துக் சகாண்டிருந்ோள்.

ஐப்பசி மாசத்ேிதே ஒரு ராத்ேிரியிதே ேீபாவளி வரும். அதுவும் ஒரு சபரிய

விவளயாட்டிதே தசர்ந்ேதுோன். மூன்றாம் வருஷம் ேீபாவளியிதே நான் ஒரு
மாேிரியாயிருந்தேன். படுக்வகயிதே படுத்துக்சகாண்டு காலு, வக, முகம் எல்ோம்
சநருப்புச் சுட்ட காயமாய்க் கிடந்தேன். கட்டுகளுக்சகல்ோம் நடுவிதே காபி குடிப்பேற்கு
மாத்ேிரம் சகாஞ்சம் இடம் இருந்ேது.

ஏன் அப்படி ஆச்சுன்னா, நான் வப நிவறயப் புஸ் வாணத்வேப் தபாட்டுக்சகாண்டு

சநருப்புப் சபட்டிவயக் வகயிதே வவத்துக் சகாண்தட யிருந்தேன். ேிடீர்னு ‘புஸ்ஸ்…..’
அப்படீனுது பாதரன்! எல்ோம் தசர்ந்ோற்தபாதே எரிந்துதபாயிடுத்து. எல்ோரும் என்வனப்
பார்த்து அழுோ. ஆனால் எேிர் வட்டு
ீ ெயராமன் மட்டும். “என்னடாது! எனக்குக்
சகாடுக்காதம எல்ோத்வேயும் ஒதர ேரமா சுட்டுட்வடதய!” அப்படீன்னான்.

ேீபாவளி அன்னிக்கு என்ன பண்ணினாலும் பிசகு இல்வே; எல்ோம் சவறும் விஷமம்

ோன். விஷமத்துக்காக வருஷத்ேிதே ஒரு ராத்ேிரிோன் வவத்ேிருக்கிறார்கள். ஆனால்
நானும் ெயராமனும் ஒரு வாரம் விஷமம் சசய்தவாம். எப்தபா பார்த்ோலும் புஸ்வாணம்
சகாளுத்ேிக் சகாண்தடயிருப்தபாம்.

எங்கப்பா சராம்ப தவடிக்வகக்காரர். நான் பாட்டி புடவவயிதே சமதுவா ஒரு ஊசி

ஸரத்வேக் கட்டிவிட்தடன். அது படார் படார்னு சவடிச்சுடுத்து. பாட்டி பயந்தே
தபாயிட்டாள். அப்புறம் தகாவிச்சுண்டு ஊருக்கு தபாயிட்டாள். அப்பா வந்து, “ராஸ்கல்!
என்னடா பண்ணிதன பாட்டிவய! உன்வன உரிச்சுடதறன், பார்” அப்படீன்னு கத்ேிக்சகாண்டு
என்வன மாடிதமதே துரத்த்¢னார். உயர வந்து உடதன ஒரு கழிவய எடுத்து சமத்வேவய
‘சோட் சோட்’ டுனு அம்மா காது தகக்கறாப்தே அடித்ோர். நானும் அடி விழுந்துட்டாப்தே
அழுதேன். அப்புறம் அப்பா எனக்குக் காேணாக் சகாடுத்து இன்சனாரு ஊசிஸரம்
வாங்கிக்கச் சசான்னார்.

எங்கப்பா சராம்ப தவடிக்வககாரரர்னு நான் அப்பதவ சசால்ேவேயா?

நானும் ெயராமனுமாக ஒரு சபரிய விவளயாட்டு விவளயாடிதனாம். வட்டிதே

ீ
மூன்றாவது மாடி தமல்படியிதே கிளம்பிதனாம். நான் வகயிதே ஒரு கிளாஸ்
 தேவன் 27

டம்ளதராதட ஒடி வந்தேன். ெயராமன் துரத்ேித்சகாண்தட வந்ோன். ஒரு மாடி சரியா ஒடி
வந்துவிட்தடாம். இரண்டாம் மாடி இறங்கச்தச ெயராமனுக்குச் சறுக்கி விட்டுடுத்து.

அவன் வகக்கிட்ட என் சிண்டுோன் இருந்ேது; பிடிச்சுண்டான். இரண்டு தபருமாக மணிக்கு

அறுபது வமல் தவகத்ேிதே விழுந்தோம். அப்தபாோன் ோத்ோ பூவெக்கு அக்ஷவே
சபாறுக்கிக்சகாண்டு தமதே வந்து சகாண்டிருந்ோர். அப்புறம் ோத்ோ தவதற அக்ஷவே
தவதற கிளாஸ் டம்ளர் தவதறன்னு பிரிச்சசடுக்கறதுக்கு அவர மணி ஆச்சு. “களவாணிப்
பயதே! பகல்தே மாடு குடிக்கிப் பயதே!” அப்படீன்னு எல்ோம் ோத்ோ சசான்னார்.
“தபானாப் தபறார். நம்ம ோத்ோோதன?” இன்னு விட்டுட்தடன். அம்மா என்வன, “நமக்குப்
சபரிய கழுவேயா வந்ேிருக்தக” அப்படீன்னா. அப்பா, “இந்ேப் பயவே நன்னா உவேச்சு
எடுக்கணும். நாளாச்சு, முதுகு ஊறுகிறோக்கும்” இன்னு சசான்னா. ஆனால் எல்ோரும்
தபான அப்புறம் காேணாக் சகாடுத்து சபப்பரமுட்டு வாங்கிக்கச் சசான்னா.

எல்ோவற்வறயும் விட நல்ே விவளயாட்டு காதவரிக்கவரயிதே தபாய்ச் சர்க்கவரப்

சபாங்கல் சாப்பிடுவது. அப்பா சசால்றா; “பேிசனட்டாம் தபர் ஏதுக்காகன்னா, இருக்கப் பட்ட
ஈ, சகாசு எல்ோத்வேயும் வரவவழக்கிறேற்குத்ோன். அசேல்ோம் உன் தமதேயாவது உன்
சாேத்து தமதேயாவது உட்காரும்” அப்படீன்னா. என்வனக் தகட்டால் எப்படியிருந்ோலும்
பாேகமில்வே. ஏன்னா, அன்னிக்குக் குழம்பும் சாேமும், தமாரும் சாேமுமா சாப்பிடப்
தபாகிறாம்? சர்க்கவரப் சபாங்கல், ேயிர் வவட இப்படி தஷாக் தஷாக்காய்ப் பக்ஷணம்
எல்ோம் ேிங்கப் தபாதறாதம!

காதவரிக்குப் தபாகிறதபாது அம்மா வகயிதே மூட்வடவயக் கட்டிக் சகாடுத்து

அவழத்துக்சகாண்டு தபாகணும், ொக்கிரவேயாக ஒண்ணும் கீ தழ விழாமல் பார்த்துக்
சகாண்டு தபாகணும், ஒரு நாவளக்கு நானும் ெயராமனும் ஒரு அம்மாமி
வவத்துக்சகாண்டிருந்ே பக்ஷண மூட்வடவய சமதுவாய்க் கிளப்பிக்சகாண்டு
தபாய்விட்தடாம். அந்ேக் கூவட நிவறயச் சசங்கல்வேப் தபாட்டு ெயராமன் ஒவசப்
படாமல் சகாண்டுதபாய் வவத்துவிட்டான். அவளுக்குப் தபாரும் தபாரும்னு அன்னிக்கு
ஆயிருக்கும்.

ஒரு ேரம் அடுத்ோத்ேிதே ஆற்றங்கவரக்கு நிோச் சாப்பாடு சாப்பிடப் தபானா. தேங்காய்ச்

சாேத்ேிதே உப்தப இல்வே; சகாண்டு தபாக மறந்து தபாய்ட்டா. அடுத்ே ேடவவ
தபாகிறதபாது எல்ோரும் ேவேக்குக் சகாஞ்சம் உப்பு, புளி, மிளகாய்ப் சபாடி எல்ோரும்
எடுத்துக் சகாண்டு தபானா. ஆனாக்தக இந்ேத் ேடவவ சாேம் சகாண்டு வர மறந்து தபாய்
விட்டா. ஆவகயால் ஒண்ணும் சாப்பிடாதம ேிரும்பிவந்துட்டா.

அம்மா சர்க்கவரப் சபாங்கல் தமதே தோவச மிளகாய்ப் சபாடி சபாட்டேம்

வவத்துக்சகாண்டு வந்ோள். ேிறந்து பார்த்ோல் சரண்டும் கேந்து தபாயிருந்ேது. “வயத்துக்
குள்தள தபாய்மட்டும் கேந்ோல் பாேகமில்வேதயா?” அப்படின்னு அப்பா சசால்ேிவிட்டார்.

இப்தபா பள்ளிக்கூடத்ேிதே ஒரு சபரிய காரியம் நடந்ேிருக்கு. நான் மட்டும் நாவல்

எழுதுகிறவனாயிருந்ோல் “பள்ளிக்கூட மர்மம் அல்ேது கிளிமூக்கின் மசிக்கூட்டில்
 தேவன் 28

சுண்ணாம்வபப் தபாட்டவன் யார்?” அப்படீன்னு ஒரு நாவல் எழுேிவிடுதவன். இேனுவடய

ரகஸ்யம் மட்டும் சவளியிதே வராதுதபால் இருக்கிறது.

கிளிமூக்கு எல்ோர் தபரிதேயும், ஒன்றும் சசய்யாமேிருக்கும்தபாதே சந்தேகப்படுவார்.

அது அவருவடய குணம், நல்ேவன் தபால் மூஞ்சிவய வவத்துக்சகாண்டிருந்ோலும்
உபதயாகமில்வே. அப்படியிருந்ோல் இன்னும் ஆபத்து. “அதட ஆசாமணி!” அப்படீன்னு
எகத்ோளமாய்க் கூப்பிட்டு, “என்னடா, காேம்பர முேற்சகாண்டு சராம்ப
சாதுமாேிரியிருக்கிறாய்? இது என்ன சபரிய விஷமத்துக்கு அடிப்பாரம்?” என்பார்.

நானும் ெயராமனுமாகச் தசர்ந்து ஒரு சபாம்வம பண்ணியிருக்கிதறாம். அேிதே

முக்கியமாய் மண்ணும் வவக்தகாலுந்ோன் இருக்கிறது. அேற்கு மூக்குக் கண்ணாடி,
சட்வட எல்ோம் தபாட்டு அேன் கழுத்ேிதே ‘கிளிமூக்கு’ இன்னு ஒரு தபப்பரிதே எழுேித்
சோங்கவிட்டிருக்கிதறன்.

ஆனாக்தக கிளிமூக்குக்கு நல்ே சபாம்வமகவளக் கண்டால் பிடிக்குதமா என்னதமா,

எனக்குச் சந்தேகமாய்த்ோன் இருக்கிறது.

அேமுவின் சுயசரிவே
[ஸ்ரீமேி அேமு ேன் சுய சரிவேவய எழுேியிருக்கிறாள். அவளுக்கு எழுதுவேற்கான
அவகாசம் அேிகமாய்க் கிவடயாோவகயால், இந்ேச் சரித்ேிரத்ேின் நவட ஒரு
மாேிரியாயிருந்ோலும் நீங்கள் மன்னித்துக் சகாள்ளவும். அவளுவடய வாழ்க்வகயின் பே
சந்ேர்ப்பங்கவளப்பற்றிய குறிப்புகள் அவ்வப்தபாது அவள் வவத்ேிருந்ேதபாேிலும்,
அவவகவள அவள் ேக்ஷ்யம் சசய்ேோகத் சேரியவில்வே. ஆகதவ, அவள் முக்கியமாகத்
ேன்னுவடய ஞாபக சக்ேியின் தபரிலும், கற்பவன சக்ேியின் தபரிலுதம பூராவாக
நம்பிக்வக வவத்ேிருக்கிறாள்.

அேமு ேன் கவேவய எழுே ஆரம்பித்துவிட்ட சமாசாரம் தகள்விப்பட்ட அவளுவடய

பவழய சிதநகிேிகளுக்கிவடதய மிகுந்ே பரபரப்பும் பீேியும் ஏற்பட்டிருப்போகத் சேரிகிறது.
அவளுவடய பயமற்ற, தயாசவனயற்ற வழக்கங்கவளயறிந்ே அவர்கள், அவள்
ேங்கவளப்பற்றி என்ன சசால்ேப் தபாகிறாதளாசவன்று ேிகிலுடன் பார்த்துக்
சகாண்டிருக்கின்றனர். சுப்பிப் பாட்டி இது காரணமாகச் சவமயேில் அடிக்கடி பிசகு
சசய்கிறாசளன்று சேரிகிறது. அவள்மட்டுமல்ே; இன்னும் பே வடுகளில்
ீ இவ்வாறு
நடப்பது வாஸ்ேவம்.]

அேிகாரம் 1

முன்னுவர

இந்ே அபூர்வமான கவேவய நீர் வாசிப்பேற்கு முன்னால் இந்ேக் கவேயில் என்னோன்

இருக்கிறசேன்று (நீர் ஏமாறக்கூடாசேன்பவே உத்தேசித்து) சேரிவித்து விடுகிதறன். இது
ஒரு ஸ்ேிரீயின் கவே — பூரா கவேயும் அல்ே. ஏசனனில், நான் இன்னும்
இறக்கவில்வே. இது ஒரு நாடகமல்ே; இது ஒரு துப்பறியும் கவேயல்ே; அல்ேது இது
ஒரு சசந்ேமிழ் நவனமுமல்ே.
ீ
 தேவன் 29

ஆனால், ஒன்றுமட்டும் நிச்சயம்: இந்ேக் கவே எல்ோப் சபண்களுக்கும் பிடிக்கும்.

பிடித்ோலும் பிடிக்காவிட்டாலும் வாசித்துத்ோன் பாருங்கதளன்.

அேிகாரம் 2

என் சபற்தறார்

ஈசுவர சாட்சியாய் நான் 1908ஆம் வருஷம் தம மாேம் பத்ோம் தேேி அவோரம்

சசய்தேன். வழக்கம்தபால் எனக்குப் சபற்தறார் இருவர்ோன்: ோயும் ேகப்பனும். என்
ேகப்பனார் கட்டு மீ வசயுடன்கூடிய ஒரு தபாேீ ஸ் கான்ஸ்டபிள். நான் பிறக்கும்தபாதே
ேம்முவடய ேியாகத்ேினால் சஹட்கான்ஸ்டபிள் பேவிவய அவடந்துவிட்டார்!

என் ேகப்பனாவர நான் மறக்கதவ மாட்தடன். ஏசனன்றால், அவர் சபரிய சபரிய

சண்வடகசளல்ோம் தபாட்டிருக்கிறார். ஒரு சமயம் ஒரு சகாள்வளக் கூட்டத்ோவர
ஒற்வறக் வகயினால் – அவருவடய மற்சறாரு வக சட்வடப் வபக்குள் இருந்ேது –
அடித்துத் துரத்ேியிருக்கிறார்.

என் ோயாரும் நல்ே வேரியசாேி. அவளுக்குக் கேியாணமாவேற்குமுன் பே சபரிய

மனிேர்கள் வட்டிசேல்ோம்
ீ தவவே சசய்ேிருக்கிறாளாம். ஓர் இடத்ேிோவது ஒரு
வாரத்ேிற்குதமல் இருந்ேது கிவடயாோம். இது காரணமாக எங்கள் வட்டில்
ீ இன்வறக்கும்
பே சபயர்கள் தபாட்ட சவள்ளிப் பாத்ேிரங்கள் இருக்கின்றன. அம்மாவவயும்
அப்பாவவயும்பற்றிச் சசான்னது தபாதும். இனிதமல்…

என்வனப்பற்றித்ோன்

நான் பிறந்ேதபாது என் ோயும் ேகப்பனும் சராம்ப சந்தோஷம் அவடந்ோர்கள். என்

ோயார் நான்ோன் இந்ே உேகத்துக்குள்தளதய சராம்ப அழகு, சராம்பச் சமத்து என்று
நிவனத்ோள். எல்ோத் ோயார்களுதம ேங்கள் குழந்வேகவளப்பற்றி அப்படித்ோன்
நிவனக்கிறார்கள். இருந்ேதபாேிலும் என் விஷயத்ேில்மட்டும் என் ோயார் அப்படி
நிவனத்ேது மிகவும் சரி.

ஒரு சமயம் எனக்கு மூன்று வயது ஆகியிருந்ேதபாது நான் ஓடிப்தபாய்க் காணாமற்

தபாய்விட்தடன். என் ேகப்பனார் பே தபருடன் தேடியேில் கவடசியாக ஆற்றங்கவரயில்
ேன்னந்ேனியாகத் ேவழ்ந்துசகாண்டிருந்தேனாம்.

எனக்கு நாலு வயோனதபாது என்வன ஒரு பாம்பு கிட்டத்ேட்டக் கடித்துவிட்டது. நல்ே

தவவே, நான் அவே முன்னோகதவ கடித்துவிட்தடன். அது இரண்தட நிமிஷத்ேில்
இறந்ேது. எனக்கு என் அம்மா கூழ் தமார் காய்ச்சி வவத்ோள். அவே நான் குடிப்பேற்குள்
என் அப்பா சாப்பிட்டு விட்டுப் தபாய்விட்டார்.

(அதநகமாய்க்) சகால்ேப்பட்தடன்!

நான் ஒரு சமயம் அதநகமாய்க் சகால்ேப்பட இருந்து ேப்பிப் பிவழத்தேன். நான் இருந்ே
ஊருக்கு நூறு வமலுக்குள் ஓர் ஊரில் என் வயதுள்ள ஒரு சபண்வண ஒருவன்
 தேவன் 30

சகான்றுவிட்டு நவககவளக் களவாடிச் சசன்றோகச் சசய்ேி கிவடத்ேது. ஒருகால் அந்ேப்

சபண் நானாக இருந்ோல்…?

(ஏறக்குவறய) இறந்தேன்!

ஒரு பேிசனட்டாம் சபருக்கின்தபாது என் ோயாருடன் சிற்றுண்டி சாப்பிடக் குளத்துக்குப்

தபாதனன். கால் சறுக்கி விழுந்துவிட்தடன். அப்தபாது நான் இறந்ேிருந்ோல் உயிதராடு
இருந்ேிருக்க மாட்தடன். நல்ே தவவளயாகக் குளத்ேில் ெேம் இல்ோவமயால் ேப்பிப்
பிவழத்தேன்!

சண்வடயில் ெயித்தேன்!

ஆகதவ, தமற்கூறிய சம்பவங்களிேிருந்து என்னுவடய குழந்வேப் பருவம் எவ்வளவு

அபாயகரமான கண்டங்கள் நிவறந்ேசேன்று நீங்கள் ஒருவாறு அறிந்ேிருக்கக்கூடும். ஒரு
சமயம் என்வன சவகு தகாபமாக ஒரு சகாசு துரத்ேிக் சகாண்டு வந்துவிட்டது. நான்
தபாேீ ஸ்காரர் சபண் என்பவே மனத்ேில் நிவனத்துத் வேரியமாய்ச் சண்வடக்கு நின்று
ெயித்தேன்.

பள்ளிக்கூடம்

”அேமு” என்று கூப்பிட்டார் என் அப்பா. ”நீ புத்ேிசாேிோன்! இருந்ோலும் உனக்குக்

சகாஞ்சம் படிப்பும் தவண்டும். பள்ளிக்கூடத்துக்குப் தபாய் வாசிக்க தவணும்” என்றார்.

சற்று தநரத்துக்குள் என் சாமான்கள் எல்ோவற்வறயும் – மரப்பாச்சி, சரயில் வண்டி,

மாக்கல், குங்குமச்சிமிழ், பாசிமணி, சசாப்பு – வாசிப்புக்கு முக்கியமாய் தவண்டிய இவ்விே
மற்றச் சாமான்கவளயும் எடுத்துக்சகாண்தடன்.

பள்ளிக்கூடத்ேில் தசர்ந்ேவுடன் அங்கிருந்ே மற்றப் சபண்கவளவிட நான் எல்ோ

விேத்ேிலும் சகட்டிக்காரி என்று அறிந்துசகாண்தடன். வாத்ேியாரம்மாகூட என்வன
‘அவரச்சமத்து’ என்று சசான்னாள். மற்றப் சபண்களிடம் இருக்கிற சமத்வேவிட எனக்கு
அவரப்பங்குகூட என்று ோதன அேற்கு அர்த்ேம்?

என்னுடன்கூட ராெதகாபாேன் என்று எட்டு வயதுப் வபயன் ஒருவன் வாசித்ோன். அவன்

சராம்ப அழகு. எனக்கும் அவனுக்கும் சராம்ப சிதநகிேம். அவவனப் பார்த்ேவுடதனதய
அவன் வயோனவுடன் சபரிய துஷ்டனாகப் தபாவான் என்று எனக்குத் தோன்றிற்று. என்
தொஸ்யம் பேித்ேது. அதேதபால் அவன் இப்தபாது ஒரு முனிஸிபல்
தசர்மனாயிருக்கிறான். அப்தபாது அவன் ஒரு கடிேம் எழுேி என் வகயில் சகாடுத்ோன்:

என் அேமுவுக்கு,

எனக்கு உன்தமல் சராம்ப ஆவசயாயிருக்கு, நிச்சயமாய். ஆவசயாக உன் கண்வணப்

பார்த்ோல் என்னசவல்ோதமா சசய்கிறது. உன்வனக் கண்டால் நிவறயக் சகாழுக்கட்வட
ேின்பதுதபால் இருக்கிறது.

அருவம அேமு – எனக்கு உன்தமல் சராம்ப ஆவச. உன்வன எப்பவும் தநசிப்தபன் –

நமக்குக் கேியாணம் ஆகும் வவரயில் -
 தேவன் 31

உன் பிரியமுள்ள தோழன்

இராெதகாபாேன்.

பி.கு. – எனக்குக் கேியாணம் சசய்வேற்கு என் ேகப்பனார் ‘நீ சின்னவன், அனுபவம்

தபாோது’ என்று சசால்கிறார்; நான் ‘அவருக்கு சராம்ப வயோகி விட்டது, மூவள
மழுங்கிவிட்டது’ என்கிதறன்.

ராெு

அேிகாரம் 3

ரூபோவண்யம்

எனக்குப் பேினாலு வயசானதும், இயற்வகயாகதவ நான் நிரம்ப அழகாய்ப் தபாய்விட்தடன்.

என் கண்கள் நீே மவேவய சயாத்ேிருந்ேன. என் குேிகால்வவர என் ேவே மயிர்
சபாங்கி வழிந்ேது. பல் முத்துப்தபால் இருந்ேது. சுருங்கச் சசான்னால் – சபருவம
யடித்துக்சகாள்கிதறன் என்று நிவனத்துக்சகாள்ளாேீர்கள் – நான் சராம்ப அழகாய்த்ோன்
இருந்தேன்.

என் புத்ேிசாேித்ேனத்வேப்பற்றிச் சசால்ேத் தேவவயில்வே. எனக்குத் சேரியாே

விஷயங்கவளப்பற்றிசயல்ோம் அசாத்ேியமாய்ப் தபசி வந்தேன். ஆகதவ, என் வயதுள்ள
மற்றப் சபண்களுக்சகல்ோம் என்தமல் அசூவய ஏற்பட்டது ஆச்சரியப்படத் ேக்கேன்று.

எனக்கு வந்ே வரன்கள்

முேல்முேேில் என் அத்வேயிடம் ஒருவர் என்வனப் பற்றிப் தபசினார். நல்ே

பணக்காரனா என்று பார்த்துக் சகாண்டுோன் அத்வே என்வனப்பற்றிப் தபச்சசடுப்பாள்.

”சபண் நல்ே சூடிவக” என்றார் வந்ேவர்.

”ஆமாம்.”

”என்வன அவளுக்குக் கேியாணம் சசய்துவவத்துக் காப்பாற்ற தவணும்.”

”எேிேிருந்து காப்பாற்றதவணும்?” என்று அத்வே ஆச்சரியத்துடன் தகட்டாள்.

”ஏன், பிரம்மசாரிேனத்ேிேிருந்துோன்” என்றார் அவர்.

அன்று நான் என் குறிப்புப் புத்ேகத்ேில் என்ன எழுேிதனன், சேரியுமா? இதுோன்: ”எனக்கு
வந்ே முேல் வரன். இன்று நான் 9-30 மணி முேல் 10 மணிக்குள் 77 ேரம் புன்னவக
புரிந்ேிருக்கிதறன்.”

அடுத்ேபடியாக வந்ேவர் ஓர் அபூர்வமான அழகர். என்ன உயரம்! என்ன மூக்கு! என்ன
தமாவாய்க்கட்வட! அவருக்கு ஸப்ரிெிஸ்டிரார் ஆபீஸில் காப்பி எழுதும் தவவே. அவர்
நல்ே அேிர்ஷ்டசாேிோன். ஏசனன்றால், அத்வே அவருடன் ோராளமாய்ப் தபசினாள். ”நீர்
இந்ே இந்ேியா முழுவதும் சுற்றின ீரானாலும் என் மருமகள் மாேிரி உமக்குப் சபண்
கிவடக்காது!” என்றாள் அத்வே. அது நிெந்ோதன?
 தேவன் 32

அேிகாரம் 4

‘எப்தபாதும் சரிோன்!’

நான் சராம்பக் சகட்டிக்காரியாேோல் என்வனப்பற்றி எல்ோரும் சபரிய சபரிய

தயாசவனகள் எல்ோம் தகட்க வருவார்கள்.

ஒரு சமயம் ஒரு சபரிய ராவ்பகதூர் என்னிடம் வந்ோர் ”அேமு! என் பிள்வளக்குக்
கேியாணம் சசய்யதவணும். உன் தயாசவனவயக் தகட்கோம் என்று சமட்ராஸிேிருந்து
தபாட்சமயிேில் வந்ேிருக்கிதறன். உன்னுடன் வாசித்ோதள, ராெி, அவள் எப்படி?” என்றார்.

”சராம்ப நல்ே சபண்.”

”ஏன் அவ்வளவு ேீர்மானமாய்ச் சசால்கிறாய்?”

”இல்வே. அந்ேப் சபண்ணுக்கு சராம்பத் ோராள மனஸ¤. ஒரு சமயம் பள்ளிக்கூடத்ேில்

வாசிக்கும்தபாது ஒரு காேணாவுக்கு அவள் சபப்பர்மின்ட் வாங்கினாள். கூட இருந்ே ஒரு
சபண்ணுக்கும் சகாடுக்கமாட்தடசனன்று சசால்ேிவிட்டு எனக்குக் சகாடுத்ோள். பாவம்,
சராம்ப நல்ே மாேிரி!”

”ஒருகால் உன் ேீர்மானதம சரியாயிருக்கோம் என்று தோன்றுகிறது” என்று

இழுத்ோற்தபால் சசான்னார்.

நான் வழக்கம்தபால் அடக்கமாய், ”ஏன், அேமு சசால்வது எப்தபாதுதம சரிோன்!” என்று

பேில் சசான்தனன்.

அேிகாரம் 5

கல்யாணக் கடிேங்கள்

ஒரு சமயம் என் ேகப்பனாருக்குப் பேரிடமிருந்து என்வனக் கேியாணம்

சசய்துசகாள்வேற்காகக் கடிேங்கள் வந்து குவிந்ேன. என் ேகப்பனார் என்வன
ஒருவருக்கும் கட்டிக் சகாடுக்கமாட்தடசனன்று சசால்ேிவிட்டார். கடிேங்களில்
முக்கியமாய் ஒன்வறக் கீ தழ சகாடுத்ேிருக்கதறன்:

‘ஐயா,

ேங்கள் சபண்வண அவடயும் பாக்கியத்வேத் ோங்கள் எனக்குக் சகாடுக்கவில்வே.

எனக்கு தவறு வரன் அகப்படாவிட்டால் நான் பிரம்மசாரியாகதவ இருக்கதவண்டி
வருதமாசவன்று பயப்படுகிதறன்.

நல்ே சீர் வரிவசகள் சசய்யக்கூடிய சபண்களாக உங்களுக்குத் சேரியுமா? இப்தபாது

எனக்கு மாட்டு வியாபாரம் மந்ேமாயிருப்போல் ோங்கள் இவ்விஷயத்ேில் உேவி
சசய்ேீர்களானால் நான் மறக்கதவ மாட்தடன்.

ோங்கள் ேங்கள் சபண்வணக் சகாடுக்கும் விஷயத்ேில் மறுேளித்ேது

ேீர்மானமாகதவோனா? அல்ேது ஏோவது அவரகுவறயாக நான் ஒரு நம்பிக்வக
வவத்ேிருக்கோமா?
 தேவன் 33

உங்கள் பேில் உடதன.

அநாமதேயம் பிள்வள

மாட்டுத் ேரகன்.’

அேிகாரம் 6

‘ஒன்றும் சசால்ோதே!’

இந்ேக் கவேவயத் ேிருப்பி வாசித்ேேில் என் கேியாண விஷயமாய் நான் ஒன்றும்

குறிப்பிடவில்வே சயன்ற அறிகிதறன். அேற்கும் காரணம் இல்ோமேில்வே. அது என்
கணவனின் உத்ேரவின்படி விடப்பட்டிருக்கிறது.

நான் ஒரு சமயம் ஒரு நாடகத்துக்குப் தபாயிருந்தேன். நாடகம் ஹரிச்சந்ேிரா. அேில்

தசாகரஸம் அேிகமாயிருக்க தவண்டிய இடங்களில் எல்ோம் என்னுடன் கூட வந்ேிருந்ே
அத்ோன் சிரித்துக்சகாண்தடயிருந்ோர்.

”என்ன, உங்களுக்குக் சகாஞ்சங்கூட இரக்கம் இல்வேயா?” என்று தகட்தடன்.

”முேல் முேேில் எனக்கு இந்ேக் கவேயில் நம்பிக்வக கிவடயாது. இரண்டாவோக,

இப்தபாது நான் சவற்றிவே தபாட்டுக்சகாள்கிதறன். மூன்றாவோக, சபண்கள்தபால்
தகாவழத்ேனத்வேக் காட்டுவோக உத்தேசமில்வே” என்றார்.

”நீங்கள் சராம்ப சராம்பப் சபால்ோே, ஈவு இரக்க மற்றவர்” என்தறன்.

அவர் புன்னவகயுடன் கண்வணச் சிமிட்டினார். ”ஓ! எனக்குத் சேரியும். நான் வருமான

வரி உத்ேிதயாகஸ்ேராகப் தபாகிதறன்” என்றார். பிற்பாடு தபசிக்சகாண்டிருந்ேேில்,
”என்வனக் கேியாணம் சசய்துசகாள்கிறீர்களா?” என்று தகட்தடன். ”ஆகட்டும்” என்றார்.
நான் அவருக்கு அேற்காக என் மனமார்ந்ே வந்ேனத்வே அளித்தேன். ”அவேப்பற்றி
ஒன்றும் சசால்ோதே” என்றார். ஆவகயால் நான் ஒன்றும் சசால்வோக உத்தேசமில்வே.

இத்துடன் என் சிறு சுய சரிவேவய முடிவுசசய்து சகாள்ளுகிதறன். பாக்கிக் கவேவய

எழுே முடியாது; ஏசனன்றால் நான் இன்னும் இறந்துதபாகவில்வே. அவ்விேம் ஏற்பட்ட
பிறகு பாக்கிக் கவேவயயும் எழுதுகிதறன்.

என் அபூர்வமான கவேவய வாசித்ே பிறகு நீங்கள் உடம்பு சசளக்கியமாயிருப்பீர்கசளன்று

நம்புகிதறன். உங்கள் வட்டில்
ீ (யாராவது இருந்ோல்) அவர்கள் எல்தோரும் சசளக்கியமா?
அவர்கவள நான் சராம்ப விசாரித்ேோகச் சசால்லுங்கள்.

விச்சுவுக்குக் கடிேங்கள்
என் அன்பார்ந்ே விச்சு,

உன் அருவமயான கடிேம் கிவடத்ேது. ‘அருவம’ என்ற பேத்வே நான் சராம்ப சராம்ப
தயாசவன சசய்து உபதயாகிக்கிதறன். குழந்ோய்! ‘என் உடம்வப ொக்கிரவேயாகப்
பார்த்துக் சகாள்ளும்படி’ நீ அந்ேக் கடிேத்ேில் ஐந்து ேடவவகள் ேிரும்பத் ேிரும்ப
‘அருவம’யாக எழுேியிருப்பது ஒன்று. இரண்டாவது, நீ மதுவரயில் உன் ேகப்பனார்
 தேவன் 34

வட்டுக்கு
ீ விடுமுவற ேினங்கவள ஆனந்ேமாகக் கழிப்பேற்குச் சசன்று, அங்கிருந்து
தகாவடக்கானலுக்குப் தபாய் மாசம் ஒன்றவர ஆகியும் கூட, மாமாவுக்கு அருவமயாக
எழுதும் முேல் காகிேம் ஆயிற்தற இது!

உன் கடிேத்வே நான் மூன்று முவற ேிரும்பத் ேிரும்பப் படித்தேன். அேன் பேனாக நான்
முேேில் கண்டது ஒன்பது இடங்களில் எழுத்துத் ேப்புகள்; ஆறு இடங்களில் இேக்கணப்
பிவழகள், ஏழு வருஷத்துக்கு முன்பு “வகசயழுத்வேத் ேிருத்ேிக் சகாள் ளாவிட்டால்
ஒன்றும் உபதயாகமில்வே” என்று நான் உன்னிடமும் உன் அம்மாளிட மும் பே
முவறகள் சசால்ேியிருக்கிதறன். இன்வறக்கு, நீ இண்டர்மீ டியட் பரீட்வச பாஸ் சசய்யப்
தபாகும் ேறுவாயிலும், அவேதய நான் ேிருப்பிச் சசால்லுவது என்றால் எனக்கு
சவட்கமாக இருக்கிறேடா அப்பா! என் மருமான் தபாட்ட கடிேம் இது என்று சசால்ேிக்
சகாள்ள சங்தகாசமாக இருக்கிறேடா, வபயா? நிற்க.

பரீட்வச ‘ரிஸல்ட்’கள் வந்து சகாண்டும் வரப்தபாவதுமாக இருக்கும் இந்ேச்

சந்ேர்ப்பத்ேிதே, தமற்சகாண்டு என்ன சசய்யோம், என்ன படிப்புப் படிக்கோம் என்று
என்வனக் சகளரவித்து நீ தயாசவன தகட்டிருக்கிறாய். இந்ேக் கடிேம் இன்று வராமல்
இருந்ோல், நாதன உன் அப்பாவுக்கு இதே விஷயமாக எழுேிக் தகட்டிருப்தபன். இதே
தகள்விவய உன்வனப் தபால் பேிசனட்டு வயசு ‘விச்சு’க் கவளப் படிக்க வவத்துக்
சகாண்டிருக்கும் ஒவ்சவாரு ேகப்பனாரும் தகட்டுக் சகாண்டும் தயாசவன சசய்து
சகாண்டுமிருப்பார்களாேோல், நான் உனக்கு எழுதுவவே, சரிதயா ேப்தபா, பகிரங்கமாகதவ
எழுேி விடோம் என்று முடிவு சசய் தேன். ஆனால் ஒன்று : உனக்கு தயாசவன சசால்ே
எனக்கு என்ன தயாக்யோம்சம் இருக்கிறது என்று நான் முேேில் ேீர்மானித்துக் சகாள்ள
தவண்டும். நான் அறிய எனக்கு இருக்கும்

தயாக்யோம்சம், உன்வனவிட நான் வயேில் சபரியவன் என்பதுோன்.

பழங்காேத்ேிதே படித்ேவர்கள் என்று பார்த்து தவவே சகாடுத்ோர்கள்; அப்புறம்

தவவேக்சகன்று படிக்கும் காேம் வந்ேது; அேற்கு அடுத்ேபடியாகப் படித்துவிட்டு
தவவேக்கு அவேந்து ேிண்டாடும் காேத்வேயும் கண்தடாம். இப்தபாது படிக்கிறேற்கு
இடம் தேடிப் பரிேவிக்கும் காேம் ேம்பி! ‘இணடர் வகுப்பில் முேல் கிளாஸில் பாஸ்
சசய்து விடுதவன்’ என்று நீ எழுேியிருக்கிறாய். நீ படிக்கும் காதேெில் இரண்டாவது
வகுப்பில் பாஸ் சசய்கிறவர்கள் ோன் அபூர்வமாம்; தகளு கவேவய! இன்று வவரயில்
நான் உன் படிப்வபப் பற்றிக் கவவேப்பட்டேில்வே. உன் அப்பா சசால்கிற மாேிரி, சேய்வ
சங்கல்பத்ோல் அது நடந்து சகாண்தட வந்ேது. ‘இண்டர்’ என்கிற ெங்ஷனுக்கு வந்ேதும்
அந்ே வண்டிவயச் சற்று நிறுத்ேி நிோனமாக தயாசவன சசய்து, உனக்கு உகந்ேதும்
சரியானதுமான பிராஞ்ச்

வேனில் ேிருப்ப தவண்டும். உன்னுவடய மனதுக்கு ஏற்றது எது என்பவே நாங்கள்

அறிய, நீ உேவி சசய்ய தவண்டும். ஒருவனுக்குப் பயில்வானாகப் தபாக தயாக்யவே
இருக்கும்; இன்சனாருவனுக்கு ஆசிரியராகப் தபாகச் சக்ேி இருக்கும். ஆசிரியவர விட்டு
 தேவன் 35

யாவனவயத் தூக்கச் சசால்ேி பயில்வாவனக் சகாண்டு கட்டுவர எழுேச் சசால்லுவது

சரியல்ேதவ!

நீ சிறு பயோக இருந்ேதபாது வடா

ீ முயற்சியுடன் – வாத்ேியார் அடிப்பவேயும் பாட்டி
தகாபிப்பவேயும் ேட்சியம் சசய்யாமல் சசய்ேிருக்கும் ஒதர காரியம் எனக்கு நன்றாக
நிவனவிருக்கிறது. அது தகாேியாட்டம். தூண்கவளசயல்ோம் வவத்துக் சகாண்டு
பள்ளிக்கூடம் தபாட்டிருக்கிறாய். பல்ேி சாஸ்ேிரத்வேப் பஞ்சாங்கத் ேிேிருந்து ேனியாக
எழுேி வவத்துக் சகாண்டு தொஸ்யம் சசால்ேியிருக்கிறாய். யாதரா நாவல் எழுதுவவேப்
பார்த்துவிட்டு நீயும் ஒரு பக்கம் நாவல் எழுேி யிருக்கிறாள். எேோருக்கும் வவத்ேியம்
சசய்கிதறசனன்று, சபப்பர் மிண்ட்கவள விநிதயாகம் சசய்ேிருக்கிறாய். உன் சகாக்கவளச்
தசர்த்துக் சகாண்டு நாடகம் தபாட்டிருக்கிறாய். உன் மாமியிடமும் என்னிடமும்
குவறந்ேது ஒரு ேட்சம் சபாய் கள் சசால்ேியிருக்கிறாள். பே தபனாக்கவள
முறித்ேிருக்கிறாய். உன்

கண்ணில் படக் கூடாசேன்று அவள் கவேப் புஸ்ேகங்கவள மவறத்து வவத்தும்கூட நீ

அவவ கவளத் துப்பறியும் சாமர்த்ேியத்துடன் எப்படிதயா தேடி எடுத்துக் கண் காணா
இடத்ேில் உட்கார்ந்து படித்ேிருக்கிறாய் – இந்ே மாேிரியான உன் பவழய
விவளயாட்டுக்கவளயும் விஷமங்கவளயும் ஞாபகப்படுத்ேிக் சகாண்டு, எேில் உனக்கு
ஆர்வம் ொஸ்ேி என்று கண்டுபிடிக்க முயன்தறன்; கண்டுபிடிக்க முடியவில்வே.
தரவககவளப் பார்த்து இவேச் சசால்ேோம் என்றார்கள் சிேர். அேில் எனக்கு
நம்பிக்வகயில்வே. ஏசனன்றால், என் வகதரவகப்படி நான் சசய்ய தவண்டிய சோழில்
ஒன்று இப்தபாது சசய்வது தவசறான்று. தவசறான்று. தொஸ்யர்கள் உேவிவயயும் நான்
உன் விஷயமாக நாடிதனன். ஒரு தொஸ்யர், “வபயனுக்கு ெூவே பூராவும் தபாகணும்,
அப்புறம்ோன் நல்ே காேம்” என்றார். ெூவே தபாய் விட்டால் ‘அட்மிஷன்’களும்

ேீர்ந்து விடுதம! இன்சனாரு தொஸ்யர் ‘வபயனுக்குப் படிப்பு தபஷா நடக்கும்.

பிரஹஸ்பேி தகந்ேி ஸ்ோனத்ேிதே இருக்கான்; ேக்னத்ேில் சூரியன், புேன்… தபஷ் தபஷ்!…
நீங்கள் பார்த்துக் கவனிக்கிறதபாது ஒரு குவற வராது” என்றார். சூரியவனயும் புேவனயும்
பிரஹஸ்பேிவயயும் விட இந்ே தொேிட ருக்கு, தகவேம் என்னுவடய கவனிப்பு
சபரிசாகப் பட்டுவிட்டது. தபஷ், தபஷ்!

நீ சின்னப் வபயன்! இருந்ோலும் உனக்கு ஒரு சபரிய உண்வமவயச் சசால்ேப்

தபாகிதறன். இந்ே தோகத்ேிதே நிெமான தயாக்யவேக்குத் ேகுந்ே நிெமான மேிப்பு
அநாயாசமாகவும் சாோரணமாகவும் கிவடத்து விடும் என்று நீ நிவனத்துக்
சகாண்டிருக்காதே! நீ மகா தமோவியாக இருக்கோம். நூற்றுக்கு நூறு மார்க் வாங்கோம்.
உனக்கு அகப்படாேது, உன்வனக் காபி அடித்து நூற்றுக்கு நூறு மார்க் வாங்கோம்.
உனக்கு அகப்படாேது, உன்வனக் காபி அடித்து நூற்றுக்கு முப்பது வாங்கத் ேிணறும் ஒரு
தசாணாசேத்துக்குப் தபாய்ச் தசரும். இேற்காக உேகத்ேின் தபரிதே நான் அபவாேம்
சசால்ேப் தபாவேில்வே.
 தேவன் 36

சபரியவாள் இவேப் ‘பூர்வ புண்யம்’ என்பார்கள். பூர்வ புண்ணியம் உள்ளவனுக்குப் பே

விஷயங்களில் பேன்கள் ஸ்வோவாக வந்து தசருகிறது. மஹா தமோவியாக இருப்பான்.
அவதன சகே தவவேகவளயும் சசய்வான். இத்ேவனவயயும் அவன் சசய்து,
வகசயழுத்துப் தபாடும் இடத்வே மட்டும் அடியில் காேியாக வவப்பான். அவேப்
பாக்கியசாேியான ஒரு மாதனெர் பூர்த்ேி சசய்து, எெமானனிடம் சகே சபருவமவயயும்
அள்ளிக்சகாண்டு தபாவான்.

ஆவகயினாதே, தயாக்யோம்சம் இல்ோே ஒரு வபயன் ேகுவாக ஒரு சமடிகல்

காதேெிதோ இன்ெீன ீரிங் காதேெிதோ இடம் சபற்றுக் சகாள்ள, உன்வன நான் என்
ஓட்வட வஸக்கிளில் ஊசரல்ோம் சுற்ற வவத்தும் நீ இடம் சபறாவிட்டாலும் நான் என்
மனவசக் கேக்கிக் சகாள்ளப் தபாகிறேில்வே. ‘விேி’ என்பது இருந்ோல் இருக்கட்டும்;
அேற்காக என் முயற்சிவய நிறுத்ேப் தபாகிறேில்வே; ஏமாற்றம் ஏற்பட்டாலும் மனம்
ேளரப் தபாகிறேில்வே. கடவுதள உபகாரம் சசய்கிறார் என்றால் என்ன அர்த்ேம்? ஒரு
நல்ே மாடு இருக்கிறது; நல்ே மடி இருக்கிறது; ஆனால் காப்பிக்குப் பால்
தவண்டுமானால், நாம் ோதன தபாய் மாட்வடக் கறக்க தவண்டும்? கடவுள் நமக்கு
மாட்வடக் சகாடுக்கோதம ஒழிய, கறக்கும் தவவேவயயும் அவதர சசய்வார் என்று நாம்
எேிர்பார்த்துக் சகாண்டிருப்பது நியாயமா? நமது முயற்சியும்

நம்பிக்வகயும் இங்தகோன் அவசியமாகிறது. ஒரு சமயம் மாடு சாதுவாகக் கறக்கோம்;

ஒரு சமயம் பக்கத்ேில் தபானவுடன் ‘விண்’ என்று உவேக்கோம். இரண்டு பேனுக்கும்
ேயாராகதவ நீ தபாக தவண்டும்.

நீ எவ்வளதவா சிரமப்பட்டுத்ோன் வாசித்ேிருக்கிறாய். அேன் பேனாக நல்ே உத்ேி தயாக

வழியில் முன்தனற தவண்டுசமன்ற ஆவச இருப்பதும் சகெம்ோன். நீ சபரிய பணக்காரன்
இல்வே. அோவது, உன்னிடம் பணதம இல்வே என்று நான் சசால்ே வில்வே.
தவண்டியது உன் படிப்புக்காக உன் அப்பாவும் சரி, நானும் சரி, சகாடுக் கக்
காத்ேிருக்கிதறாம். நீ எங்கள் வட்டுக்கு
ீ ராொவாகவும் மணியாகவும் இருக்கிறாய்.
படிப்வப முடித்துக் சகாண்டு பாங்கில் தபாட்ட பணத்ேின் வட்டிவய வவத்துக் சகாண்டு
குஷியாக இருக்க முடியாது. உத்ேிதயாகம் பார்த்து, நன்றாகச் சம்பாேித்து, உன் பாட்டனார்
சபயவர நீ எடுக்க தவண்டும். ‘தபரன்’ என்ற பட்டம் அப்தபாது ோன் சித்ேிப்போகும்.

தமல்படிப்பு என்றால் தசர்க்கதவ சிபாரிசுகள் தவண்டும் என்று நண்பர்கள்

பயமுறுத்துகிறார்கள். எனக்குப் சபரிய மனுஷர்கள் பே தபவரத் சேரியும்; ஆனால்
அவர்களுக்கு என்வனத் சேரியுமா என்பது சந்தேகம்ோன்! எனக்கு அவர்கவள முழுதும்
நம்புவேிலும் நம்பிக்வகயில்வே. சபரிய மனுஷர் நமகக் உேவி சசய்வ ோனால், நாம்
அவர்களுக்கு என்ன உேவி சசய்யப் தபாகிதறாம்? அல்ேது, நான் தகட்டு அவர்கள் என்வன
நிராகரித்ோலும், என்னால் அவர்கவளப் பேிலுக்கு என்ன சசய்து விட முடியும்?

இதே ஊரில் உன் சசாந்ேக்காரர் ஒருவர் இருக்கிறார், வருஷா வருஷா குவறந்ே பட்சம்
பேிவனந்து பிள்வளகவளயாவது பள்ளிக் கூடங்களில் தசர்த்ேிருப்போகப்
சபருவமயடித்துக் சகாண்டிருக்கிறார். தநற்று அவரிடம் உன்வனப் பற்றி நான்
 தேவன் 37

பிரஸ்ோபித்ேதபாது, தவண்டப்பட்டவர்களாக இருந்ேவர்கள் இப்தபா சவளியூர்களில்

இருப்போகச் சசால்ேிவிட்டார். இன்சனாருவர், “ஆனானப் பட்ட சபரிய
உத்ேிதயாகஸ்ேர்கதள ‘ட்வர’ பண்ணிவிட்டு விட்டார்கள்…. அப்படிதய பாஸ் பண்ணி
விட்டாலும் ஒண்ணும் இல்வே. வபயவனப் தபசாமல் ‘பிஸினஸ்’களில் ேள்ளுங்கள்.
அேில்ோன் பணம்” என்றார். என்வனப் பற்றிப் சபரிோக நிவனத்ேிருக்கும் நண்பர்கள்,
“எசேக்ட்ரிகல் இஞ்ெின ீரிங்! இல்ோவிட்டால், சமடிகல் – இரண்டில் ஒன்வறப் பார்த்துப்
தபாடுங்கள்” என்றார்கள். “சவறும் பி.ஏ.யில் மட்டும்

தசர்க்க தவண்டாம்” என்று பே தபர் சசான்னார்கள். தவசறாருவர், “சடல்ேியில்

பரீட்வசகள் அடிக்கடி வவக்கிறார்கள். தபாகட்டும் ஸார்! நல்ே ஸ்டார்ட்டிங்!” என்று
புத்ேிமேி சசான்னார். “கழுவேவய ஓட்டிச் சசன்ற கிழவனும் மகனும்” என்ற கவேயில்
சகாண்டு வந்து விடும் தபாேிருக்கிறது பேருவடய தயாசவனகளும்.

ஒதர ஒரு அருவம மருமாவன எல்ோ உத்ேிதயாகங் களிலும் விட்டுப் பார்ப்பது

முடியாேோவகயால், நான் வரும் கடிேங்களில் ஒவ்சவாரு சோழிவேயும் பற்றி எனக்குத்
சேரிந்ேவே எழுதுகிதறன். இன்னும் சகாஞ்சம் சாவகாசம் இருப்போலும்,
சசன்வனவயவிட நீ இப்தபாது தபாய் இருக்கும் தகாவடக்கானல் குளிர்ச்சியாக
இருப்போலும், சபாழுது தபாகாே தவவளகளில் என் கடிேங்கவளப் படித்து தயாசவன
சசய்து பார்த்துச் சசால்லு.

உன் பிரியமுள்ள

அம்பி மாமா

கல்கத்ோவில் மிஸ்டர் தவோந்ேம்

(அமரர் தேவனின் மிஸ்டர் தவோந்ேம் நாவேிேிருந்து ஒரு பகுேி)

சசன்வனப்பட்டணத்வேப் சபரிய நகரம் என்று எண்ணினவன் தவோந்ேம். கல்கத்ோவவக்

கண்டதும் ‘அம்மாடி!’ என்று பிரமித்ோன்.

தூத்துக்குடியில் அவன் வடுோன்

ீ மிகப் சபரிய கல் கட்டடம், சசன்வனயில் அது மிகச்
சிறிோக அவனுக்குத் தோன்றியது. இங்தக, கல்கத்ோவில், சசன்வனயில் சபரிோகவுள்ள
ஆபீஸ்கவளப் தபான்ற கட்டடங்கள் சர்வசாோரணமாகப் புேப்பட்டன. ஆறு மாடி வடுகள்
ீ
சகெமாகக் காணப்பட்டன. அகன்ற ரஸ்ோக்கள், அழகான டிராம்கள், டிராம்களில் இரு
வகுப்புகள், இரண்டு மாடி பஸ்கள்; இடம் இருக்கும் வவரயில் எத்ேவன தபர்
தவண்டுமானாலும் ஏறோம். தமாட்டாரில் தபாகும் தபாதே இங்குமங்கும்
பார்த்துக்சகாண்டு சசன்றான்.

இது எந்ேத் தேவவேயின் தவவே? எந்ேச் சக்ேி அவவனப் பிடித்து அேக்காகத் தூக்கி
சசன்வனக்கும் சசன்வனயிேிருந்து கல்கத்ோவுக்கும் இழுக்கிறது? அேிக அன்பு காட்டும்
சிங்கம் நல்ேவர்ோனா? அவவரவிட தமோவியும் அக்கவற சகாண்டவருமான சுவாமி
இப்தபாது எங்தக இருக்கிறார்? இப்படி கல்கத்ோவுக்கு வந்ேவே அவர் அறிந்ோல், ஒப்புக்
சகாள்வாரா? அவருவடய தயாசவனவயக் தகட்க முடியாேபடி தொேிகள், அவவர
 தேவன் 38

ஊவரவிட்தட அனுப்பி விட்டனதவ! ஏன், அவர் சசன்வனயில் இருந்ோல் சவங்கட் அண்ட்

ராமிடம் பறி சகாடுத்ேிருப்பானா பணத்வே? சர்மா எப்தபர்ப்பட்டவர்? சசன்வனயில் பிதளன்
ஏறியது முேல் இதுவவர வாய் ேிறந்து ஒரு வார்த்வேகூடப் தபசவில்வேதய!
அநாவசியமாகப் தபசாே குணமா? அல்ேது மரியாவேயா? அவர்கூடத்ோதன
வவத்துக்சகாள்ளப் தபாகிறார்? நன்றாகக் கவனிக்கோம். என்ன

தகாபக்காரராயிருந்ோலும் அடங்கி ஒடுங்கிக் காேத்வேத் ேள்ள தவண்டும்-

சிங்கத்ேிடமிருந்து அவழப்பு வரும் வவரயில்!

அவர்கள் தமாட்டார் ஒரு கட்டடத்ேின் முன் நின்றது. சர்மா இறங்கி, ”இறங்கும்,

தவோந்ேம்! இதுோன் வடு!”
ீ என்றார் கண்டிப்பாக.

தமாட்டார் டிவரவர் ஸ்ோனத்வே விட்டு எழுந்ேிருக்கவில்வே. சர்மாவும் மூட்வடகவளக்

கவனிக்கவில்வே. ஆகதவ, தவோந்ேதம இரு வககளிலும் இரு சபட்டிகவளயும் எடுத்துக்
சகாண்டு பின் சோடர்ந்ோன். ஒரு சபரிய வட்டின்
ீ முன் ஹாவேத் ோண்டி, மாடிப்
படிவய அவடந்து, தமதே ஏறத் சோடங்கினார்கள். சுமக்கமாட்டாமல் சுமந்துசகாண்டு
தவோந்ேம் படிகளின்மீ து ேிணறிக்சகாண்டு ஏறியதபாது, சர்மா ‘சேட்’ ‘சோட்’ என்று
ஒவ்சவாரு படிக்கும் ஒவ்சவாரு முவற கழியால் ேட்டிக்சகாண்டு ஏறினார்.

மாடியில் ஒரு கனமான அம்மாள் நின்றாள். சர்மாவவக் கண்டதும் முகத்ேில் ஒரு

புன்னவககூடக் காண்பிக்காமல், ”சுந்ேதரசவனப் பார்த்ேீர்கதளா?” என்று தகட்டாள்.

”இல்வேதய? அவன் எங்தக?”

” ‘ஏதராட்தராமுக்குப் தபானாலும் தபாதவன்’ என்று சசான்னான்.”

”அவன் எேற்காக வருகிறது? எனக்கு வழி சேரியாோ?”

”அசேன்னதமா! சசால்ேிக் சகாண்டிருந்ோன்…”

சர்மா பல்வேக் கடித்ோர். ”முட்டாள்…முட்டாள்…அநாவசியம்! நான் வந்துசகாள்கிதறன்.

கடுோசி தபாட்டிருந்தேதன, ஒரு வபயவனயும் அவழத்துக் சகாண்டு வருகிதறன் என்று.
அப்புறம் இவன் என்ன வருகிறது?”

”ஏதோ சசான்னோக ஞாபகம். நிச்சயமாகச் சசால்ேவில்வே!”

”அவே எேற்காக என்னிடம் இப்தபாது சசால்கிறாய்?”

”சேரியாமல் சசால்ேிவிட்தடன், தபாங்கள்.”

கேவிடுக்கின் வழியாக ஓர் இளம்சபண் எட்டிப் பார்த்துக்சகாண்டிருந்ோள். அந்ே வட்டு

ீ
மாட்டுப் சபண்ணாக இருக்க தவண்டுசமன்று சரியானபடி ஊகம் சசய்ோன் தவோந்ேம்.
ஒரு கட்டிேின்மீ து சிே புத்ேகங்கவள விரித்துப் தபாட்டுக்சகாண்டு ஒரு சின்னப்பயல்
உட்கார்ந்து படிப்போக பாவவ சசய்து சகாண்டிருந்ோன். சபரியவர் வந்ேதும், படிப்வப
நிறுத்ேி அவவரப் பார்க்கவும், ”ஏண்டா! நான் வந்ோல் நின்றுவிட தவண்டுமா? ஊம்!
சசம்வமயாக உவேக்க தவண்டும் உன்வன!” என்று சர்மா ஆசீர்வேித்ோர். அந்ேப் பயல்
சடாசரன்று விட்ட இடத்ேில் படிக்கத் சோடங்கிவிட்டான்.
 தேவன் 39

தவோந்ேம் வக தநாகப் சபட்டிகளுடன் நிற்பவே இப்தபாதுோன் சர்மா கவனித்ோர்.

உேட்வட இறுக்கி, விவறத்து, ”ஏன் ஐயா, அவறயில் சகாண்டுதபாய் வவயுதமன்!
நின்றுசகாண்தடயிருந்ோல், உமக்கு யார் சசால்வார்கள்?” என்று அேட்டினார்.

”அவற எது என்று?…”

”ஆ…மா…ம்! உமக்கு அது காண்பிக்க தவண்டுதமா? வாரும் இப்படி!’

மாடி பூராவவயும் அந்ேக் குடும்பந்ோன் வவத்ேிருந்ேது. சர்மாவுக்கு ஒரு விசாேமான

அவற; சர்மா மகனுக்கு ஓர் அவற; ஸ்ேிரீகளுக்கு ஓர் அவற; நாலுதபர் உட்கார்ந்து தபச
ஒரு சபரிய ஹால்; சாமான் அவற; சவமயல் அவற; சாப்பிடும் அவற; ஸ்நான அவறகள்
என்று பாகுபாடுகள் இருந்ேன. இத்ேவன சபரிய நகரத்ேில் இம்மாேிரி ஒரு வட்டுக்கு
ீ ஒரு
சபருந்ேனத்வேதய வாடவகயாகக் சகாடுக்க தவண்டியிருக்கும் என்று தவோந்ேம்
ஊகித்ோன்.

தவோந்ேம் தயாசவன சசய்து சகாண்தட சாமான்கவள உள்தள வவத்துவிட்டு நின்றான்.

”தபாதமன், ஐயா! சும்மா நின்றால்! உமது காரியத்வேப் பாருதமன்!” எனத் ேிடீர் என்று
சர்மா அேட்டியதும் தவோந்ேத்துக்குத் தூக்கி வாரிப்தபாட்டது.

”எனக்கு எந்ே இடம்?” என்று சமல்ேக் தகட்டான்.

”ஓ! அவே உமக்குச் சசால்ேவில்வேதயா? கீ தழ வாரும்… காண்பிக்கிதறன்!

எடுத்துக்சகாள்ளும் உமது சபட்டிவய!” என்று கூறி, தவோந்ேத்வே அவழத்து வந்ோர்.

கீ தழ ஓர் அவறயில் மூன்று கட்டில்கள் தபாட்டிருந்ேன. இரு கட்டில்கள்மீ து படுக்வககள்

விரித்து இருவர் படுத்ேிருந்ோர்கள். அடியில் அவர்களுவடய சபட்டிகள் இருந்ேன.

மூன்றாவது கட்டிவேச் சர்மா தவோந்ேத்ேிற்குக் காட்டினார். ”அதுோன் உம்முவடய

இடம். உம்முவடய சபட்டிகவள அடியில் வவத்துக்சகாள்ளோம். ஸ்நான பானங்களுக்கு
எல்ோம் கீ தழதய இடம் இருக்கிறது. நான் கூப்பிடுகிறதபாது நீர் தமதே வந்ோல் தபாதும்.
அவரமணி கழித்து வந்து காபி சாப்பிட்டுவிட்டுப் தபாம்!”

சர்மா தபாய் விட்டார். தவோந்ேம் கட்டிேில் உட்கார்ந்து சுற்றுமுற்றும் பார்த்ோன்.

அவேத் சோடர்ந்து அவன் கட்டிலுக்கு எேிர்க் கட்டிேில் படுத்ேிருந்ே இவளஞன்
சடக்சகன்று ேன் வகயிேிருந்ே புத்ேகத்வேப் தபாட்டுவிட்டு எழுந்ோன். ”நீங்கள்ோன்
சர்மாவிடம் தவவேக்கு வந்ேிருப்பவரா?” என்று தகட்டான்.

”ஆமாம்.”

”இப்படிக் வகவயக் சகாடுங்கள். குலுக்குகிதறன். மற்றும் ஒரு முவற நாம் சந்ேிக்க

அவகாசம் இல்ோமதே தபாய் விடோம். அேனால் பார்த்ேவுடதன நம்வம அறிமுகம்
சசய்து சகாண்டு விடோம்!” என்றான் அவன்.

அடுத்ே படுக்வகக்காரன் இேற்குக் ‘களுக்’சகன்று சிரித்துவிட்டுப் புரண்டு படுத்ோன்.

 தேவன் 40

தவோந்ேம் அவர்களுடன் தபச ஆரம்பிக்கு முன், மாடியிேிருந்து சர்மா இவரச்சோக

அவவன அவழத்துக் சகாண்டிருந்ோர். ”என்ன ஐயா தவோந்ேம்! அவர மணிக்குள் வரச்
சசான்தனதன!”

”ஓடும், ஓடும்! வந்ே மறு நிமிஷதம தவவே ேீர்ந்துவிடப் தபாகிறது! ஓடும்!” என்றான்
இவளஞன்.

படுக்வகக்காரன் மறுபடி சிரித்து, மீ ண்டும் புரண்டு படுத்ோன். தவோந்ேம் மாடிவய

தநாக்கி விவரந்ோன்.

எனது மனமார்ந்ே நன்றி

என்னுவடய நண்பர் ஒருவர் பத்ேிரிகாசிரியராக இருக்கிறார். அவருக்கு வந்ே கடிேம்
ஒன்வற நான் பார்க்க தநர்ந்ேது. முன் பின் பார்த்ேிராே யாதரா ஒருவர் விகடத் துணுக்கு
ஒன்வற அனுப்பி, “ேயவு சசய்து இவேப் பிரசுரிக்க தவணும்; அேற்காக என் ஆயுள்
பூராவும் நான் ேங்களுக்குக் கடவமப்பட்டவனா இருப்தபன்” என்றும் எழுேி இருந்ோர்.
விகடத் துணுக்கு என்ன என்பது பற்றி எனக்குச் சிந்ேவன ஓடேில்வே. “அதடயப்பா, ஒரு
மனுஷன் ஒரு சின்ன விஷயத்துக்காக யாதரா ஒரு ஆசிரியருக்கு இப்படி ஆயுள் பூராவும்
கடவமப்பட்டு விடுகிறாதர!… இப்படி ஒவ்சவாரு விஷயத்துக்கும் இருப்பசேன்றால்
ெீவிப்பது எப்படி சாத்ேியம்?” – என்று ஆச்சரியப்பட்டுப் தபாதனன்.

“இசேல்ோம் சும்மா ‘உளஉளாக் கட்டி’க்காக எழுேப்படுபவவோன்” என்று அப்புறம்

சமாோனமும் அவடந்தேன்.

நன்றி சேரிவிப்பசேன்பது மனிேர்கள் குணத்ேில் தசர்ந்ேது. நாய் இவே சவகு அழகாகச்

சசய்கிறோதோ என்னதவா, மனிேன் நன்றி சகட்ட காரியங்கள் சசய்யும் தபாது நாய்க்கும்
தகவேமாக மேிக்கப்பட்டு விடுகிறான்! ேற்காே நாகரிகத்ேில் ஒருவர் மற்றவருக்கு
ஏதேனும் தசவவ சசய்ேவுடன், சபற்றுக்சகாண்டவர் ‘ோங்க்யூ’ என்கிறார். சசய்ேவர் ‘தநா
சமன்ஷன்’ என்கிறார். ‘ஐஸா வபஸா’ என்று காரியம் ேீர்ந்து விட்டது. அப்புறம்
ஒருவவரசயாருவர் பார்த்துக் சகாள்ளவும் தவண்டாம். முன் காேத்ேிசேல்ோம் அப்படி
இல்வே என்று நான் நிவனக்கிதறன். இந்ே ‘நன்றி’ என்ற குணம் மனிேனிடம் மட்டும்
இல்ோமல், இேர ெீவராசிகள் எல்ோவற்றுக்குதம இருந்ேிருப்போகவும், நன்றிக்குப் பேில்
நன்றி சசய்ோசோழிய அவவ உட்காருவேில்வே என்றும் நிவனக்கிதறன்!

ஒரு எறும்பு ஆற்று சவள்ளத்ேில் அகப்பட்டுக் சகாண்டு விடுகிறது; ேத்ேளிக்கிறது இவேப்

பார்த்ே ஒரு புறா ஓர் இவேவயக் கிள்ளிப் தபாட, அவே ஓடமாக உபதயாகித்து எறும்பு
கவர தசர்ந்து விடுகிறது. மறுநாள் ஒரு தவடன் அந்ேப் புறாவின்மீ து அம்தபாடவிருக்கும்
சமயம் எறும்பு அவன் காேில் கடித்துக் குறி ேவறச் சசய்கிறது. புறா இேற்குள் ஓடி
விடுகிறது. நன்றி மறவாே எறும்பின் சமாசாரம் இப்படியாச்சா? நன்றி மறவாே சிங்கம்கூட
ஒரு கவேயில் வருகிறது. ஒருவன் அேன் காேில் வேத்ே முள்வள எடுத்து
விட்டேற்காக, அதகாரப் பசியுடன் அவிழ்த்து விடப்பட்ட தபாதும்கூட அவவனக் சகால்ே
அது மறுத்து, நாய்க்குட்டி மாேிரி நடந்து சகாள்கிறது!
 தேவன் 41

கீ தழ வார்த்ே ெேத்வே உச்சந்ேவேயால் சகாடுக்கும் சேன்வன மரங்களுக்குத்ோன் நம்

ஊரில் குவறதவ இல்வே!

இப்படியாக ஒரு நற்காரியம் சசய்ோல், அது பேிலுக்கு இன்சனாரு நற்காரியத்ேிற்கு

ஆோரமாக நிற்கிறது என்று பழங்கவேகள் கூறுகின்றன. ஆனால் எந்ேக் கவேயும்
நன்றிக்குப் பேில் நன்றிவய அடித்து வாங்கு என்று சசான்னோக எனக்குத்
சேரியவில்வே. ோனாக ஏற்பட தவண்டிய குணம் அது. அவ்வளவுோன்!

எனக்குத் சேரிந்ே ஒருவர் எங்கள் ஊரிேிருந்து வந்ேிருந்ோர். அவவர என் குழந்வேப்

பருவத்ேில் நான் பார்த்ேிருக்கிதறன்.

“என்னடா, ஸம்பாேி! சசளக்கியமாக இருக்கிறாயா?” என்று தகட்டார்.

“இருக்கிதறன்” என்தறன்.

“உனக்கு ஞாபகம் இருக்குதமா இல்வேதயா, அந்ே நாளில் உன் அப்பா முறுக்சகன்றால்

என்னிடம் வந்து விடுவான்… அதநகமாக நம் வட்டில்
ீ ஒரு தவவள காபி சாப்பிட்டு
விட்டுத்ோன் தபாவான்.”

“ஓதஹா!”

“அந்ே நாளில் நாங்கள் சதகாேரர் மாேிரி வளர்ந்ே தபர்… எத்ேவன ஒத்ோவச

சசய்ேிருக்கிதறன் சேரியுமா அவனுக்கு!… உனக்கு மூணு வயசு இருக்கும், கபவாே ெுரம்
வந்து நிவனவு சேரியாமல் கிடந்ோய். நம் வட்டில்
ீ ஒற்வற மாட்டு வண்டி இருந்ேது.
உன் அப்பாதவா அழுகிறான்… ‘கட்டடா வண்டிவய’ என்தறன். கும்பதகாணத்ேிதே அப்தபா
டாக்டர் கணபேி இருந்ோர். ராத்ேிரி பன்னிரண்டு மணிக்குப் தபாய்க் கேவவத்
ேட்டிதனன்… மருந்து சகாடுத்ோர்… நீ பிவழத்ோய்.”

“ஓதஹா!”

“நீ சசளக்கியமாக இருக்கிறாய் என்று தகட்க சராம்ப சந்தோஷமாக இருக்கிறது. நமக்கு

தவண்டியவாள் நன்றாக இருந்ோதே ஒரு ஆனந்ேம்ோதன?… நான் இப்ப வந்ேது
எேற்குன்னா…” என்று சோடங்கி, என்னால் ஆகாே ஒரு காரியத்வேச் சசய்து ேரும்படி
சசான்னார்.

நான் ேிணறிதனன். நான் இன்று பிவழத்ேிருப்பதே அவரால்ோன் என்று அவர்

ஸ்ோபித்துவிட்ட பிறகு, அந்ேக் காரியத்வேச் சசய்து ேராவிட்டால் இந்ே ென்மம்
வண்ோன்
ீ என்போக என்வன ஒரு பார்வவயும் பார்த்ோர்.

“ஏதோ முயன்று பார்க்கிதறன்” என்தறன்.

“அசேல்ோம் சசால்ோதே! உன் அப்பா இன்வறக்கு இருந்ோனானால், அடித்து ‘அதட,

சசய்துவிட்டு அன்னண்தட தபாடா!’ என்தபன். அத்ேவன சுவாேீனம் எனக்கு உண்டு!”

“நிச்சயம் பார்க்கிதறன்.”
 தேவன் 42

“அப்படிச் சசான்னால் தபாோது… நீோன் சசய்து வவக்க தவண்டும். உன்னால் ஆகாே

காரியம் இல்வே என்று சசால்லுகிறார்கள்.”

“அசேல்ோம் சரியில்வே… நான் என்னாோன வவரயில் முயன்று பார்க்கிதறன்.”

“உன்வன நம்பி விட்தடன், எனக்கு தவதற யாவரயும் சேரியாது.”

“ஷண்முகா!” என்று மனத்ேிற்குள் சசால்ேிக் சகாண்தடன். நான் இவேச் சசய்யாவிட்டால்

என் சபயர் எப்படி அடிபடும் என்பது எனக்குத் சேரியும். என் ேகப்பனார் உயிருடன்
இருந்ோல், “ஐதயா அப்பா! நீ நிெமாகதவ இவர்கள் வட்டில்
ீ காபி குடித்ோயா? ஏன்
குடித்ோய்?… இன்று என் உயிவர இவர் குடிக்கிறாதர!” என்று கேறிக் கண்களில் நீர்
விடுதவன்.

நன்றிவய அடித்து வாங்கிக் சகாள்வது எத்ேவன பிசதகா, அத்ேவன பிசகு நன்றிவய

வர்த்ேகம்தபால் நடத்துவதே. “நீ என் கவே நன்றாயிருக்கிறசேன்று பிரசாரம் பண்ணு;
அேற்குப் பேிோக நீ எழுதுவசேல்ோம் தபஷாயிருக்கிறசேன்று நான் சசால்கிதறன்” என்று
இரண்டு எழுத்ோளர்கள் ஒப்பந்ேம் சசய்து சகாண்டால் எத்ேவன அபத்ேம்!

ஆனால் எத்ேவன தபர் இம்மாேிரி ஒரு வவேயில் விழுந்து விடுகிறார்கள்! “ஸம்பாேி, நீ

எழுேி இருக்கிறது நன்றாய் இருக்கிறது?” என்று யாராவது சசான்னால், பேிலுக்கு அவேதய
அவர்கவளப் பற்றி நான் சசால்ே தவண்டும் என்பேற்காக மட்டும் நான்
பயப்படுவேில்வே. இப்படிப் பாராட்டுகிற நண்பர், சிே காேத்ேிற்குப் பிறகு “நீ
எழுதுவசேல்ோம் முன்வனப்தபால் இல்வே இப்தபா! நீோன் என்ன பண்ணுவாய்!
உனக்கும் வாரா வாரம் விஷயம் அகப்பட தவண்டாமா?” என்று தகட்கத் சோடங்கி
விடுவாதர என்றுோன் பயப்படுதவன்.

எப்தபாதுதம, நம்வமப் புகழ்ந்து தபசுகிறவர் அகழ்ந்து தபசும் ஸ்ோனத்வேயும் ேகுவாக

அவடந்துவிட முடியும். புகழ்வது என்பது மேிப்புப் தபாடுவதுோதன? மேிப்புப் தபாடுபவர்
பண்டத்வேவிட உயர்வானவர் ோதன? நல்ேவேக் தகட்பவன் சகட்டவேக் தகட்கவும்
ேயாராகத்ோன் இருக்க தவண்டும்.

நன்றி என்பது மனிேனின் உள்ளத்ேில் உேயமாக தவண்டிய பூ, காய், அல்ேது பழம்.
இேற்கும் உேகத்ேில் இேர சசடி சகாடிகளில் வளரும் பழங்களுக்கும் சபரிய வித்ேியாசம்
ஒன்று உண்டு. சசடி சகாடிகளில் வளர்பவவகள் நாளுக்கு நாள் பருத்து வரும்.
உள்ளத்ேில் முவளக்கும் நன்றி நாளுக்கு நாள் சிறுக்கும்!

ஒருவர் நமக்கு எேிர்பார்த்தோ, எேிர்பாராமதோ உேவி சசய்கிறார் என்று வவத்துக்

சகாள்தவாம். நம் உள்ளம் நன்றியினால் பூரித்துப் தபாகிறது. அந்ேச் சமயத்ேில்,
“இவவரப்தபால் உண்டா? காமதேனு, கல்பக விருட்சம் எல்ோதம இவர் பக்கத்ேில் நிற்க
அருகவே அற்றவவயாச்தச!” என்று எண்ணுகிறான் மனிேன். ஒரு வருஷம் கழித்து அதே
தபர்வழியிடம் தகளுங்கள். பவழய உற்சாகம் மிகக் குவறந்து தபாய்த்ோன் இருக்கும்!
“என்னதமா சசய்ோர்!…. அவர் வகயால் அவடய தவண்டும் என்று நமக்குப் பிராப்ேம்
 தேவன் 43

இருந்ேது. இல்ோவிட்டால், நம்வமப் பார்த்துச் சசய்வாதனன்?” என்று தவோந்ே பரமாகப்

பேில் கிவடக்கும்.

சவகு காேமாக எனக்குப் பரிச்சயமான ஒருவர் காசிக்குப் தபாய் வர தவண்டுசமன்றும்

என்னிடம் சசால்ேிக் சகாண்டிருந்ோர்.எனக்குத் சேரிந்ே ஒரு சபரிய மனிேர் காசிக்குப்
தபாவோக அறிந்து, இவவர அவருடன் தசர்த்து விட்தடன்.

அதுமட்டுமல்ே; சபரிய மனிேர் மற்றவரின் சகே சசேவுகவளயம் ோதம ஏற்றுக்

சகாள்வோகச் சசால்ேி விட்டார்! தகட்க தவண்டுமா, நன்றிப் சபருக்வக? “நீங்கள் சாட்சாத்
பரதமச்வரன்ோன்!” என்று பவழய தபர்வழி புகழ்ந்து விட்டுப் தபானார்; ேிரும்பியும் வந்ோர்.
வந்ேதும் நன்றியின் அறிகுறியாக எனக்கு ஒரு குடம் அளவு சபரிசாக ஒரு கஙவகச்
சசம்பு சகாண்டு வந்ேிருப்போகவும் அவே வட்டில்
ீ வந்து வாங்கிக் சகாள்ளும்படியும்
சசான்னார்.

தவவேத் சோந்ேரவினால் நான் தபாகவில்வே. மறுபடி சந்ேித்ேதபாது வக ொவடயாக

ஒரு சசம்பளவு காண்பித்து, “கங்வகவய எடுத்துப் தபாக தவண்டாமா?” என்றார்.

தமலும் ஒரு வாரம் எனக்கு ஒழியதவ இல்வே. இப்தபாது அவர் என்வனப் பார்த்து, இரு
வககளாலும் ஒரு சிறிய உரித்ே தேங்காய் அளவு காட்டி, “என்ன! இன்னும் எடுத்துக்
சகாள்ளவில்வேதய!” என்றார்.

அடுத்ே வாரம் ஒதர வகயினால் கிச்சிேிப் பழ அளவு. காட்டி, “உங்களுக்கு தவண்டாமா?

சராம்பப் தபர் தகட்கிறார்கள்! நீங்கள் இன்றாவது வராவிட்டால்,தபாய் விடும்!” என்று
எச்சரித்ோர். அேற்கு மறுநாள் தபாய்’ சுமார் எலுமிச்சம்பழ அளவில் இருந்ே காசிச்
சசம்வமப் சகாண்டு வந்தேன்.

விசாரித்ேதபாது உண்வம சவளியாயிற்று : அவர் சபரிய குடம் அளவிேிருந்து

எலுமிச்சம்பழ அளவு வவரயில் பே கங்வகச் சசம்புகள் சகாண்டு வந்ேிருந்ோர். வந்ே
புேிேில், நான் சசய்ே உேவி மனத்ேில் நன்றாகப் பேிந்ேிருந்ேது. பிரேி உபகாரமாகப் சபரிய
சசம்வபக் சகாடுத்து விட மனம் இடங் சகாடுத்ேது. நாளாக ஆக நன்றியுணர்ச்சி
குன்றக்குன்ற, அது கங்வகச் சசம்வபயும் உடனுக்குடன் பாேித்து விட்டது!

இந்ே உேகத்ேில் ஒரு சபாருவள மற்றவரிடமிருந்து காரணமாகதவா, இனாமாகதவா

அவடந்து விட்டால், இந்ே நன்றிப் பிரச்வன கிளம்பி விடுகிறது. நன்றி சபரிோக
ஆரம்பித்து, சிறுகச் சுருங்கிப் தபாகும் சுபாவம் சகாண்டோவகயால், முேேில்உேவிய
ஆசாமிக்கு மனத்ோங்கல் ஏற்படுவதும் சகெம்ோன்! ஆவகயால்ோன் புத்ேிசாேிகளாக
இருந்ே நம் முன்தனார்கள், “எந்ேக் கர்மம் சசய்ோலும் பிரேிபேவன எேிர்பார்க்காதே!”
என்று சசான்னார்கள். இது கடுவமயான நிபந்ேவனோன். எனதவ பிரேிபேதன இல்ோமல்
தபாய்விட்டால் உேகதம அழிந்துவிடப் தபாகிறதே என்று பயந்து, அதே மூச்சில்,
“உப்பிட்டவவர உள்ளளவும் நிவன!” என்றும் சசால்ேி, சவமயேில் சர்க்கவரவயவிட
உப்புக்கு அேிகப் பிராோன்யம் சகாடுத்து விட்டார்கள்!
 தேவன் 44

மாப்பிள்வளகளுக்கு ஏன் சகட்ட சபயர் வருகிறது? மாமனார்களிடம் பே இனாம்கள்

வாங்குகிறார்கள், எேிர்பார்க்கிறார்கள்! பிறகு, அவர்களுக்கு நன்றி சேரிவிப்பேற்குப் பேிோக,
“இது எங்கள் உரிவம” என்று வழக்குப் தபசுகிறார்கள். நன்றி என்கிற அம்சதமயின்றி
நடந்து சகாள்கிறார்கள்!

மனிே சுபாவம், கடவுளானாலும் பிரேிப் பிரதயாசனத்வே எேிர்பார்க்கிறது. ஒரு காரியம்

ஆக தவண்டுமா? ஒரு பரீட்வச பாசாக தவண்டுமா? உத்ேிதயாகத்துக்கு சசேக்ஷன் ஆக
தவண்டுமா? உடதன “பிள்வளயாதர உனக்கு 108 தமாேகம் சசய்து நிதவேனம்
சசய்கிதறன்” என்று தகட்டுக் சகாள்கிதறாம். இந்ே நிதவேனத்துக்குக் கடவுள் உடதன
நன்றி சசலுத்துவதுதபால் நமக்கு நிவனத்ே காரியத்ேில் சித்ேி ஏற்படுத்ேிக் சகாடுக்க
தவண்டும்… எப்படி இருக்கிறது நியாயம்!

நவக்கிரகப் பிரீேிகள், சாந்ேிகள் எல்ோம் சசய்கிறார்கதள… எேற்கும் அடிப்பவடத் ேத்துவம்

என்ன? “ஏ சேய்வங்கதள, உங்களுக்குத் நான் மறக்காமல் பவடக்கிதறன்… பேிலுக்கு
நன்றியுடன் நடந்து சகாள்ளுங்கள்!” என்று எச்சரிக்வக தபால் அவமகிறது நம் காரியம்!
சேய்வங்கள் நன்றி சேரிவிக்காவிட்டால், முணுமுணுத்து விட்டுப் தபாகிதறாம். அவவகள்
நம் வகயில் அகப்படுேில்வேதய!

எனக்கு ஒரு சபரிய குவற உண்டு. அோவது நான் எவ்வளவு சசய்ோலும் பிறர் எனக்கு
நன்றி சேரிவிப்பேில்வே. தநர் எேிராகக்கூட நடந்து சகாள்கிறார்கள். ஒருவருக்கு நான்
அடிக்கடி வகமாறு சகாடுப்பதுண்டு. ஒருதபாது மட்டும், அவர் தகட்ட சமயம் என் வகயில்
பணம் இல்வே. உள்ளவேச் சசான்தன . அவர் தகாபித்துக் சகாண்டு, “கிடக்கிறான்! இவன்
பணம் குப்வபக்குச் சமானம் எனக்கு! எனக்கு தவண்டியேில்வே!” என்று சசால்ேி
விட்டார். அேற்குப் பிறகு என்வனக் கண்டால் தபச மாட்தடசனன்கிறார்; முகத்வே
ேிருப்பிக் சகாள்கிறார். ‘முடவனுக்கு விட்ட இடத்ேில் தகாபம்’ என்று நிவனத்து நானும்
மனத்வேச் சமாோனம் சசய்து சகாள்கிதறன்.

என்ன சசய்து சகாண்டிருந்தும் பழவசசயல்ோம் மறந்துவிட்டாதர என்ற ோபதம

உண்டாகிறது, “வசு
ீ வசு
ீ வாவடக் காற்தற வசு!
ீ மனிேனின் நன்றி சகட்ட ேனத்வேப்தபால்
அத்ேவன சகாடுவம உன்னிடம் இல்வே” என்று யாதரா கவி பாடியது ஞாபகத்துக்கு
வந்ேது.

இசேல்ோம் தகட்ட என் மவனவி, “நீங்கள் முேல் முேோகக் தகட்டதபாசேல்ோம்

உங்கள் சிதநகிேருக்குக் சகாடுத்ேது பிசகு!” என்று முடிவாகச் சசால்ேி விட்டாள்,
அப்படியும் என் சஞ்சேம் ேீரவில்வே. சகாடுத்ேது பிசகா. நன்றிவய எேிர்பார்த்ேது பிசகா
என்ற சகாந்ேளிப்பு என் மனத்ேில் ஓயதவ இல்வே.

அது தபாகட்டும்; இதுவவர சோடர்ந்து வாசித்ே தநயர்களுக்கு என் மனமார்ந்ே நன்றி.

இவே அவர்கள் எேிர்பார்த்ேிருக்க மாட்டார்கதள!

- சோடரும்
 தேவன் 45

ஐதயா! சுண்சடேி!
நான் கரூருக்குப் தபான வாரம் தபாய்விட்டு வந்தேன். தபாகும்தபாது என்வனப்
பார்த்ேவர்கள் ஒரு வாரம் விச்ராந்ேியாகப் தபாய், குடும்பத்ோருடன் இருந்துவிட்டு வரப்
தபாகிறான் என்று எண்ணியிருப்பார்கள். வருகிறதபாது நான் சந்தோஷமாகத்ோன்
ேிரும்பிதனன். அப்தபாது என்வனக் கவனித்ேவர்கள், குஷியாகக் காேsந்ேள்ளி விட்டு
நிஷ்கவவேயாக வருகிறான் என்றுோன் எண்ணியிருக்க தவண்டும். ஆனால் இந்ே
சபால்ோே உேகத்ேில் கண் முன்னால் காண்பவே நம்ப முடிகிறோ? நான் பட்ட கஷ்டம்
எனக்கல்ேவா சேரியும்?- நான் படப் தபாகிற கஷ்டமும் ோன்! எல்ோம் ஒரு சுண்சடேி
சசய்ே தவவேசயன்றாலும் கூட நம்பப் தபாகிறேில்வே.

வியாழக்கிழவம சாயந்ேிரம் ரயில்தவ ஸ்தடஷனில் ஒரு ஆசாமி ேவேசேறிக்க ஓடிப்

தபாய், ரயில் வண்டிக்குள் புகுந்ேவே ஸ்தடஷன் மாஸ்டர், நாவேந்து தபாட்டார்கள், ஒரு
கார்டு சுமார் ஐம்பது ெனங்கள் இத்ேவன தபரும் பார்த்ேிருப்பார்கள். அப்படி ஓடினவன்
நான்ோன் என்று அறிமுகப்படுத்ேிக் சகாள்கிதறன். இவ்வளவு அடித்துப் பிடித்துக்சகாண்டு
வந்ேசேல்ோம் ஒரு சுண்சடேியின் வாயில் அகப்பட்டுக் சகாண்டு விழிப்பேற்குத்ோனா
என்று இப்தபாது நிவனக்கும்தபாது என் மனது எவ்வளவு தவேவனப் படுகிறசேன்கிறீர்கள்!

நான் கரூரில் வட்டுக்கு

ீ வந்ேதும், எங்கள் வட்டு
ீ சசாந்ேக்காரார் எனக்குப் படுக்க ஒரு
அவற ஒழித்துக் சகாடுத்ோர். அங்தக ோன் முேல் முேோக நான் அந்ேச் சுண்சடேிக்கு
அறிமுகமாதனன். நான் குறட்வட விட்டுக்சகாண்டு ஆழ்ந்து தூங்கியிருக்க தவண்டும்.
ஒரு அழகான சசாப்பனம்; அேில் ஹல்வாவினாதேதய ஒரு சபரிய மவே சேரிந்ேது.
அவே ஒரு ரம்பத்வேப் தபாட்டு யாதரா விடமால் அறுக்கிறார்கள். “சகார்ர்… சகார்ர்…
சகார்ர்…” என்று தகட்கிறது. நான் ேிடுக்கிட்டு விழித்துக் சகாண்தடன். நான் ரம்பத்ோல்
அறுப்போகக் தகட்ட சப்ேம் உண்வமயில் ஒரு சுண்சடேியின் பல்ேிேிருந்து வந்ேது
என்று உடதன சேரிந்து சகாண்தடன். எங்தகதயா தமாட்டு வவளயில் “சகார்ர்… சகார்ர்…”
என்று அது ஓயாமல் ஒழியாமல் அறுத்துக்சகாண்தடயிருந்ேது. சட்சடன்று விளக்வக
ஏற்றிதனன்; அந்ேக் கணதம

சுண்சடேி அறுக்கும் சப்ேமும் நின்றது. சுத்ேப் தபாக்கிரித்ேனம், தவசறான்றுமில்வே!

நான் இந்ேச் சுண்சடேிக்குத் தோற்று விடுதவனா? விளக்வக இரவு பூராவும் ஏற்றியபடிதய
வவத்ேிருந்தேன், சுண்சடேி ஏமாந்து தபாயிருக்க தவண்டும். நான் எடுத்ே எடுப்பில் அவே
ெயித்து விட்தடன்.

இரண்டாவது நாள் நான் படுக்கும்தபாது என் ோயார், “விளக்கில் துளிக் கூட

எண்சணவயக் காதணாதம! ராத்ேிரி பூராவும் விளக்வக எரித்துக் சகாண்டு படித்ோயா
என்ன? கிதராஸின் எண்சணய் காசு சகாடுத்ோலும் கிவடக்கவில்வேதய!” என்றாள்.
ஆகதவ அன்று விளக்வக எரிக்கக் கூடாசேன்று ேீர்மானித்தேன். வட்டுக்காரரிடம்
ீ ஒரு
‘டார்ச்’ விளக்வக வாங்கி வவத்துக் சகாண்டு படுத்தேன்.

அன்று ரம்பம் அறுப்பது தகட்கவில்வே. ஆனாலும் நான் ‘டார்ச்’வச ஏற்றத் ேயாராக

இருந்தேன். சுமார் 12 மணி இருக்கும் அவறக்குக் குறுக்தக ேிருேிருசவன்று ஓடும் சப்ேம்
 தேவன் 46

தகட்டது. சுண்சடேி கிளம்பி விட்டது ேிடீசரன்று ‘டார்ச்’வச ஏற்றிதனன்; ேவேகாணிவய

எடுத்து எேிவயப் பார்த்து ஓங்கி அடித்தேன். ேவேகாணி எேிக்கு நான்கு அடி ேள்ளி
விழுந்ேது. சுண்சடேி நின்று என்வனப் பார்த்து. கண்வணச் சிமிட்டி அது ஒரு சிரிப்புச்
சிரித்ேோகக் கூட எனக்குச் சந்தேக்ம்.

என் தகாபம் அேிகமாகி விட்டது. இன்தனாரு ேவேகாணிவயப் பிடுங்கி வசிதனன்,

ீ
அேற்குள் சுண்சடேி வாசற்படியிேிருந்ே சின்ன ஓட்வடக்குள் பதுங்கிக் சகாண்டது.
தபாகும்தபாது மறுபடியும் கண்வணச்சிமிட்டி, நாக்வக நீட்டிக்காட்டி விட்டுத்ோன்
தபாயிற்று.

அப்புறம் அன்று ராத்ேிரி சுண்சடேி வரவில்வே. இருந்ோலும் எனக்குத் தூக்கம்

என்னதமா வரவில்வே. ஒரு சுண்சடேி இருக்கிறது, அதுவும் சபால்ோே சுண்சடேி
என்று சேரிந்ே பிறகு எப்படித் தூக்கம் வரும்? சகாட்டு சகாட்சடன்று விழித்துக்
சகாண்டிருந்தேன். கண்ணயர்ந்ோல் சுண்சடேி சசாப்பனம்ோன்; ேிடுக்கிட்டு
விழித்துக்சகாள்ள தவண்டியதுோன். காவேயில் கண் விழித்ே தபாது – விழிக்க தவண்டிய
அவசியதமயில்வே; இரசவல்ோம் விழித்துக் சகாண்டிராமல் தவசறன்ன சசய்தேன்?- என்
உடம்சபல்ோம் வேித்ேது; கண் எரிந்ேது; தூக்கம் தூக்கமாக வந்ேது. அன்று எனக்குத்
தோல்வி, எேிக்குத்ோன் ெயம்.

“காவேயில் வட்டுக்காரரிடம்,
ீ “உங்கள் வட்டில்
ீ சுண்சடேி நடமாடுகிறதோ?”

“ஹீம்… சசாப்பனம் கண்டிருப்பீர்” என்றார் அவர். “ேம்புரா நன்றாகப் தபாடுகிறாளா?”

“ேம்புராவினால் நன்றாகப் தபாடுகிறாள்” - சபான்சமாழி சபான்னப்பா.

“இல்வே. நிெமாக வருகிறது” என்தறன்.

“ஏங்காணும் வணாய்?
ீ இந்ே வட்டிற்கு
ீ வருந்ேி வருந்ேி அவழத்ோல் கூடச் சுண்சடேி
வராதே! ஆயிரம் ரூபாய் ேருகிதறன், ஒரு சுண்சடேி காண்பியும்” என்றார்!

அவர் சசால்கிறவேப் பார்த்ோல், நான் ஆயிரரூபாவயக் கண்டிராேவன். அவேச்

சம்பாேிக்கிறேற்காக அவரிடம் சுண்சடேி இருப்போகச் சசால்கிதறன் என்றுோன் அவர்
எண்ணுகிறார் என்று தோன்றிற்று. “ஓய்! எனக்கு ஆயிரம் ரூபாய் தவண்டாம். எேி
வராமல் இருந்ோல் தபாதும்” என்தறன்.

ஊசரல்ோம் வடு
ீ காேி இல்வே என்று தபச்சாயிருக்கும்தபாது, சுண்சடேி விஷயமாக
வட்டுக்காரருடன்
ீ வாக்குவாேம் வவத்துக் சகாள்ள நான் விரும்பவில்வே. அவர், “என்
வட்டிற்குச்
ீ சுண்சடேிோன் முக்கியம். உம்ம குடும்பம் முக்கியமில்வே’ என்று சசால்ேி
விடோமல்ேவா?

மூன்றாவது நாள் இரவு வழக்கத்வே விட ஒரு பிடி கூடதவ சாப்பிட்தடன், அப்தபாதே
தூக்கம் ேள்ளிக் சகாண்டு வந்ேது. தபாய் அவறயில் படுத்ேதுோன் சேரியும். மாவேயில்
சிங்கம் மாேிரி துள்ளி எழுந்தேன். சுண்சடேியும் சிங்கம் மாேிரி கம்பீரமாக அவறவய
விட்டு அப்தபாது சவளிதயறியது. அதோடு கூட தோல் சபட்டியில் ஒரு மூவே மாயமாக
மவறந்து தபாயிருந்ேது! மூன்றாம் நாள் எேிக்தக சவற்றி!
 தேவன் 47

சபட்டிவயத் தூக்கிக் சகாண்டு தபாய் வட்டுக்காரரிடம்

ீ காண்பித்தேன். அவர் சபாடிவய
மூக்கில் இழுத்து விட்டுப் சபட்டிவயப் பார்த்ோர்.

“ஓய் ெேர் காேத்துப் சபட்டிங்காணும் இது.”

“எேி ேின்றிருக்கிறது பார்த்ேீரா?”

“கவே ோன்! எங்தகயாவது எேி தோவேத் ேின்று தகள்விப்பட்டிருக்கிறீரா?”

“ேின்று விட்டு ஓடிற்று? நான் கண்ணால் பார்த்தேன். அப்புறம்?”

“நம்மாத்ேில் என் சம்சாரம் அவட ேட்டித் ேிறந்தே வவத்ேிருக்கிறாள். ஒரு எேி

அண்டவில்வே; உம்ம சபட்டிவயத் ேின்ன வந்து விட்ட ோங்காணும்?”

அது அவடயின் சபருவமோன். உம்ம சபண்டாட்டி ேட்டிய அவடவய நீர் ஒருத்ேர் ோன்
ேின்ன முடியும் என்று நான் சசால்ேவில்வே. மனேில் நான் நிவனத்துக் சகாண்தடன்.
வாவய விட்டுச் சசான்னால், வட்டுக்காரர்
ீ வட்வடக்
ீ காேி பண்ணச் சசால்லுவார்.
உங்களுக்குத்ோன் சேரியுதம, ஊரில் ஒரு வடு
ீ காேியில்வே என்று!

வட்டுக்காரதரா,
ீ நம்ப மாட்தடசனன்று பிடிவாேமாக இருந்ோர்; சுண்சடேியும்
பிடிவாேமாகத் ேினம் வந்து சகாண்டிருந்ேது. எேிப் சபாறி வாங்கி, அேில் சவங்காய
அவடகவளயும் வவடகவளயும் வவத்தேன். சவங்காய அவடகளும் வவடகவள
மாயமாக மவறந்ேன. கம்பிவய ஆட்டி, எேிப்சபாறிவய மூடும். நான் பக்கத்ேில் தபாகும்
வவர சபாறிக்குள்தளதய உட்கார்ந்ேிருந்துவிட்டு, என்வனப் பார்த்து இளித்து விட்டு
கம்பிகள் வழியாகத் ேப்பித்துக் சகாண்டு ஓடும்.

ஒரு வார ேீ வ் கழிந்ேது. “அப்பாடா! இந்ேச் சனியன் பிடித்ே சுண்சடேியின் சோல்வே

ேீரச் சசன்வனக்குப் தபாகோம்” என்று கிளம்பிதனன். இந்ே வட்டுக்காரதர
ீ இந்ே
சுண்சடேிவயக் கட்டிக்சகாண்டு புரளட்டும் என்று எண்ணியதபாது நான் களுக்சகன்று
சிரித்து விட்தடன்.

மூட்வடவயக் கட்டிக் சகாண்டு ராத்ேிரி சமயிேில் புறப்பட்டு ஊருக்கு வந்தேன். சமயில்

கூட்டத்ேில் ராத்ேிரி முழுவதும் விழிப்புோன். இருந்ோலும் சுண்சடேி சோல்வே நீங்கிய
சந்தோஷத்ேில் அவே நான் சபாருட்படுத்ேதவ இல்வே.

வட்டுக்கு
ீ வந்து என் அவறயில் சபட்டிவய வவத்தேன். “என்ன என்ன வாங்கிண்டு
வந்தேள்? என்று என் மவனவி சபட்டிவயத் ேிறந்ோள். நான் தவறு பக்கம் ேிரும்பிச்
சட்வடவயக் கழட்டிக்சகாண்டிருந்தேன்.

“அய்தயா!” என்று அவள் கேறியவேக் தகட்டு, அவசரமாகத் ேிரும்பிதனன்.

என் சபட்டிக்குள்ளிருந்து அந்ேச் சுண்சடேி குேித்து ஓடிக் சகாண்டிருந்ேது! வாசற்படி

ஓட்வடயண்வட சற்று நின்று, என்வனப் பார்த்துக் கண்வணச் சிமிட்டி விட்டு அேன்
வழியாக மவறந்ேது!!

இன்னும் நான் தூங்கவில்வே; சுண்சடேியும் தூங்குவோகக் காணவில்வே.

 தேவன் 48

ஸரஸ்வேி காசேண்டர்
தபாஸ்டாபீஸ் பத்மநாவபயவர ஊரில் சேரியாேவர் கிவடயாது. அவர் தவவே
பார்ப்பதுோன் தபாஸ்டாபீஸ் என்றாதோ, அவர் சட்வட தவஷ்டிகளிலும் பே
ஆபீஸ்கவளத் ேிறந்து வவத்ேிருந்ோர். சம்சாரி என்பேற்கு இல்வே; ஒரு சபண்டாட்டியும்
இரண்டு குழந்வேகளுந்ோன். ஆனாலும் அநாவசியமான சசேவுகள் ஒன்றுதம சசய்ய
மாட்டார். சிக்கனம் என்பேற்கு ஓர் அத்ோட்சியாய் நின்றவர் பத்மநாவபயர்ோன். ேீபாவளி
சமயத்ேில் எவனாவது சமயில் பியூவன மிரட்டி ஒரு தவஷ்டியும் சம்பாேித்து விடுவார்.
மார்க்சகட்டுக்குச் சசன்றுவிட்டாதோ, எல்ோக் கறிகாய்க் கவடக்காரர்களிடமும் சண்வட.
”காசுக்கு எட்டுக் சகாடுப்பியா? இல்ோவிட்டால் இன்சனாருவன்கிட்தட வாங்கட்டுமா?”
என்று இன்சனாருவன் இல்ோேவவரக்கும் தகட்டுக்சகாண்தட தபாவார். இவ்வளவு
கடிசோயிருந்ேதபாேிலும் ேம்வம அறியாமல்

எவ்விடமாவது ஒரு கால் ரூபாவய உேறிவிட்டு வந்துவிடுவார், பிறகு வட்டுக்கு

ீ வந்து,
”சகாண்டுதபாதனதனா, இல்வேதயா?… இருக்காது. சகாண்டு தபாயிருந்ோல் எங்தக
தபாய்விடும்?” என்று சமாோனம் சசய்து சகாள்வார்.

இந்ேப் பிரபுவுக்கு யாதரா ஒருவர் புது வருஷத்து ஸரஸ்வேி காசேண்டர் ஒன்று

சகாடுத்துவிட்டார். படத்வேப் பார்த்ோதோ சவகு அழகாய் இருந்ேது. அவசியம்
கண்ணாடி தபாடதவண்டும். ேகரக் கவடக்காரனிடம் காண்பித்து உத்தேசமாய் என்ன
ஆகுசமன்று தகட்டார். ”ஒரு ரூபாய் சுவாமி!” என்றான். ”அப்பாடா!” என்று மூக்கின்தமல்
விரவே வவத்து வட்டுக்குத்
ீ ேிரும்பினார்.

”அடிதய, இத்வேக் தகட்டிதயாடி, இந்ேப் படம் கண்ணாடி தபாட ஒரு ரூபாய் தகட்கிறான்.
அந்ேப் பயல் என்வனக் வகயாோகாேவன் என்று நிவனத்துவிட்டான். இருக்கட்டும்.
இன்னிக்கி சனிக்கிழவமதயான்தனா, 3 மணிக்கு வந்துடதறன். நாதன தபாட்டுடதறன். 8
அணாவுக்குதமல் ஆனால் ஏசனன்று தகளு” என்று மீ வசவய முறுக்கக் வகசயடுத்து, அது
இல்ோேபடியால், அது இருக்க தவண்டிய இடத்வே ஒருவாறு ேடவிக் சகாடுத்ோர்.

அன்வறய ேினம் ஆபீஸில் தவவேதய ஓடவில்வே. மணி 3 அடித்ேிருக்குதமா

என்னதவா, வட்வட
ீ தநாக்கிக் கிளம்பினார். வரும் வழியில் கண்ணாடி தபாடுவேற்கு
தவண்டிய சாமக்கிரிவயகவள விவே விசாரித்ோர். ஒரு ஷீட் ேகரத்ேின் விவே 5
அணாவுக்குக் கம்மி இல்வே. இரண்டு தபாட்தடாக்களுக்குப் தபாடோம். மிஞ்சினால்
வட்டில்
ீ கிடந்துவிட்டுப் தபாகிறது என்று எண்ணி ஒன்று வாங்கினார். கண்ணாடி ஒன்று 7
அணாவுக்கும், பிதரம் கட்வட 4 அணாவுக்கும் வாங்கிக்சகாண்டு வட்டுக்கு
ீ வந்ோர். இந்ே
சாமான்கதள 1 ரூபாயாகி விட்டவே நிவனத்து, ”தபானால் தபாகிறது. அந்ேக் காோடிப்
பயல் வகயில் சகாடுப்பவேக் காட்டிலும் நாதம சசய்வது சபரிேல்ேவா? என்ன கவடயில்
வாங்கினாலும் நம்ம புழக்கவடயில் காய்க்கும் கத்ேரிக்காய் ருசி ஒசத்ேி இல்வேயா?”
என்று சமாோனம் சசால்ேிக் சகாண்டார். படத்வே அளவு பார்த்துக் கட்வடவய நறுக்க
ஆரம்பித்ோர்.

”அடிதய, ஆத்ேிதே உளி, கிளி இருக்கா?” என்று தகட்டார்.

 தேவன் 49

உள்ளிருந்ேபடிதய, ”வாங்கினால்ோதன இருக்கும்!” என்று மூக்கால் ஒரு ஸ்வரம்

முணுமுணுத்ேது.

”கழுவே, அந்ே அேிகப்பிரசிங்கித்ேனசமல்ோம் உன்வன யார் தகட்டா? உண்சடன்றால்

சகாணர்ந்து வவக்க, இல்ோவிட்டால் தபசாமேிருக்க” என்று கரிெித்ோர். பிறகு ோதம
சசன்று ேம்முவடய தபனாக் கத்ேிவயக் சகாண்டு வந்து கட்வடயின் மீ து வவத்து ஒரு
கற்குழவியால் ேட்டினார். முேல் அடியில் கழி சற்றுக் குறுக்தக விரிந்து சகாண்டது.
இரண்டாவது அடியில் கத்ேி இரண்டாகத் சேறித்ேது.

”ஐவயதயா, ராெர்ஸ் கத்ேி ஆச்தச, ரூபாய் ஒன்றவர அல்ேவா?” என்று அேறினார்

பத்மநாவபயர். பின்னால் நின்று பார்த்துக் சகாண்டிருந்ே அவர் இல்ோள், ”எனக்கு
அப்பதவ சேரியும். நான் நிவனச்சுண்தடன்” என்றாள்.

பத்மநாபவயருக்கு ஆத்ேிரம் சபாங்கிற்று.

”மூதேவி, நீ நிவனச்சுண்டுட்டிதயால்ேிதயா, அப்புறம் தகட்கதவணுமா? அதுோன் உவடஞ்சு

தபாச்சு” என்றார்.

”பண்றசேல்ோம் பண்ணிப்பிட்டு என்வனத்ோதன தூறத் சேரியும் உங்களுக்கு!” என்றாள்

மவனவி.

”நாதய, பேில் சசால்றயா?” என்று தராஷத்துடன் பாய்ந்ோர் பத்மநாவபயர்.

”என்வன அடிச்சுக் சகால்லுங்தகா! நான்ோதன வகயில் ஆப்பிட்டுண்டிருக்தகன்!

வகயாதே ஒரு புடதவ, ரவிக்தக, ஒரு சபான் தோச்ச மணி சசய்ய தயாக்கியவே
இல்ோவிட்டாலும், என்வன அடியுங்தகா” என்று வேரியமாய் ஒரு தடாஸ் விட்டாள்.

பார்த்ோர் பத்மநாவபயர். ”இந்ேக் கட்வடவய நறுக்க நம்மாேியோது. இவே மாத்ேிரம்

கவடயில் அறுத்து வந்துவிடுதவாம்” என்று உத்ேரீயத்வே தமதே வசிக்
ீ சகாண்டு
நடந்ோர். கவடக்காரன். ”சுவாமி நம்ம சோழிவேக் சகாடுக்கறாப்பதேயிருக்கு” என்று
சசால்ேி இரண்டனாக் தகட்டான். என்ன சசய்யோம்! சரிசயன்று சகாடுத்துக் காரியத்வே
முடித்துக்சகாண்டு வட்வட
ீ அவடந்ோர். கண்ணாடிவயத் துவடத்து வவத்து, அேன் மீ து
படத்வே வவத்து நான்கு புறமும் சபருவமயாய்ப் பார்த்ோர். ேகர வட்வட
ீ அளசவடுத்துக்
கத்ேரிக்தகாோல் நறுக்கினார்.

பள்ளிக்கூடம் வட்டுக்
ீ குழந்வேகள் ராமுவும், பட்டுவும் வந்து விட்டார்கள். கடியாரத்வே
தநாக்கினார். மணி நாேவரோன். நறக்கின ேகரத்வேப் படத்துக்குப் பின்னால் வவத்ோல்
தபாேவில்வே. ‘பார்த்துத்ோதன நறுக்கிதனன், என்னமாக் குவறயும்?’ என்று எவ்வளதவா
தயாசவன சசய்தும் ேகரம் சபாருந்துகிற வழியாயில்வே. பிறகு மிகுேியாயிருந்ே
ேகரத்ேில் தவண்டுமான அளவு ொக்கிரவேயாய்க் கத்ேரித்துக்சகாண்டார். உடதன ஆணி
வாங்காே ஞாபகம் வந்ேது.
 தேவன் 50

”அதட ராமு, இங்தக வா! கவடக்குப் தபாய்ப் படம் அடிக்கும் ஆணிசயன்று தகட்டுக்
காேணாவுக்கு வாங்கிக் சகாண்டு வா” என்றார்.

ராமு மிகவும் புத்ேிசாேி. இரண்டு வடு

ீ ோண்டினதும் அங்தக இருவர் பச்வசக் குேிவர
ஆடிக்சகாண்டிருந்ேவேப் பார்த்ோன். அவர்களுடன் விவளயாடச் தசர்ந்துசகாண்டான்.
”கவட பத்ேடியில் இருக்கிறது. தபாய் விட்டு வர அவரமணியா, காமாட்டிப் பயலுக்கு?”
என்று உறுமுகிறார் பத்மநாவபயர். பிறகு சபாறுத்துப் சபாறுத்துப் பார்த்தும்
பயனில்ோமல், சவளிக் கிளம்பிப் வபயவனக் கண்டு இழுத்துப் பளர்பள
ீ ீசரன்று இரண்டு
அவற வவத்துக் கவடக்கு அனுப்பினார்.

பத்து நிமிஷத்ேில் சந்தோஷமாய் உள்தள நுவழந்ோன் குழந்வே ராமு. பத்மநாவபயரும்

மேர்ந்ே முகத்துடன், ”என்னடா, சபரிய சபாட்டேம்? காேணாத்ோதன?” என்று ஆவலுடன்
பிரித்ோர். உள்தள 3 அங்குே ஆணிகளில் சுமார் பேிவனந்து இருந்ேன.

”அட மட்டி ராஸ்கல். உன்வன என்ன வாங்கச் சசான்தனன்?” என்று பேமான குட்டு
ஒன்று வவத்ோர்.

”படம் மாட்ற ஆணிோதன, அப்பா?” என்று ராமு விம்மினான்.

”ஏோவது பண்ணப்தபாய்க் குழந்வேகவளப் தபாட்டு அடிக்கிறது. நீ இங்தக வந்துடுடா, என்

கண்தண” என்று கூவினாள் அவன் ோயார்.

பத்மநாவபயர் ோதம கிளம்பிப் தபாய் ஆணி வாங்கி வந்ோர்.

ஐந்ேவர மணிக்குப் படம் அதநகமாய்ப் பிதரம் தபாட்டாகி விட்டது. ேகரத்ேில் ஆணிவய

அடித்து உயர மாட்டி விட தவண்டியதுோன் பாக்கி.

ஐயர் ஆணிவய வவத்துக் கற்குழவியால் ஓங்கி ஒதர ஓர் அடிோன் அடித்ோர். ஏதோ
சநாறுங்குவதுதபால் சப்ேம்! சட்சடன்று ேிருப்பிப் பார்த்ோர். அந்ேச் சனியன் பிடித்ே
கண்ணாடி 2 சுக்கோகப் தபாகக் கூடாோ, 200 சுக்கோகவா ஆகதவண்டும்? எல்ோம்
காேத்ேின் கூறு” என்று ேம்வம சவறுத்துக் சகாண்டார். ”அடிதய, பட்டு. இந்ோ” என்று
கத்ேதவ, சபண் ஓதடாடி வந்து நின்றாள்.

”6 அணா எடுத்துக்சகாண்டு தபாய் 10×8 கண்ணாடி வாங்கி வா” என்றார்.

குழந்வேயும் 10 நிமிஷத்ேில் வட்டுக்குத்

ீ ேிரும்பினாள்.

”அப்பா, கண்ணாடி 6 அணா இல்வே, 4 அணாத்ோன்” என்று ோன் மிகவும் ோபகரமாய்ச்

சசய்ேிருக்கும் வியாபாரத்வே நீட்டினாள். அவருக்கு வந்ே தகாபத்வே அளவிட முடியாது.

”சீ கழுவே! படத்துக்குக் கண்ணாடி வாங்கச் சசான்னால், வட்டுதமல்

ீ வவக்கும்
கண்ணாடிவய வாங்கியிருக்கிறாதய!” என்றார்.

குழந்வே நடுநடுங்கிவிட்டாள். கண்ணாடிவயத் ேிருப்பிக் சகாடுக்க சவளிக் கிளம்பினாள்.

குழந்வேோதன? வாசேில் தபாய் விட்டால் பூதோக ஞாபகதம தபாய் விடும்.
இருந்ோல்ோசனன்ன? அந்ேப் படுபாவி வஸகிள்காரன் ஒதுக்கித்ோன் ஓட்டினால் என்ன?
 தேவன் 51

கவடசியில் கண்ணாடி சநாறுங்கிவிட்டது. நல்ே தவவளயாய்ங்க குழந்வே காயம்

ஒன்றும் இல்ோமல் கண்ணும் கண்ண ீருமாய் வடு
ீ தசர்ந்ோள்.

பத்மநாவபயருக்கு உண்வமயிதேதய தராஷம் சபாங்கிற்று. ”இேற்காச்சு, நமக்காச்சு, ஒரு

வக பார்த்து விடுவது” என்று தவகமாய்ச் சசன்றார். அந்ே அதயாக்கியன் ேகரக்
கவடக்காரனுக்கு இதுோனா சமயம்? ”எசமான் தவவேதே சராம்ப மும்மரமாட்டம்
இருக்கு” என்று சிரித்ோன்.

ஊர் முழுவதும் விளக்தகற்றி வவத்ோகிவிட்டது. ஐயரவர்கள் கிருகத்ேில் மறுபடியும்

கண்ணாடி வாங்கி வவத்து ஆணிகளும் சரிவர அடித்ோகிவிட்டது.

”சுவரில் மாட்டதவண்டும், ஸ்டூவேக் சகாண்டா” என்றார்.

”ஆவளக் சகாண்டா, அக்ஷவேவயக் சகாண்டா என்று சசால்ேிவிட்டால்? உள்தள

இருந்ோல்ோதன சவளியில் வரும்?” என்று அம்மாளின் சபாதுவான உத்ேரம் வந்ேது.
உடதன சவளியிற் சசன்று பவழய பீப்பாய் ஒன்று சகாண்டு வந்து அேன்தமல் ஏறி
நின்றார். ”ராமு! விளக்வகத் தூக்கிப் பிடி” என்று சசால்ேிக்சகாண்தட ஆணிவயச் சுவரில்
அடிக்க ஆரம்பித்ோர். குழந்வே பட்டுவும் ஆவலுடன் ேந்வே சசய்யும் காரியத்வேப்
பார்த்துக் சகாண்டு பரவசமவடந்து உயரப் பார்த்ேபடி அடியில் நின்றாள்.

ஞாபகமறேியாய்க் கற்குழவிவயக் வகயில் தபாட்டுக் சகாண்டு விட்டார், பாவம்!

அவருக்குப் பாேி பிராணதன தபாய்விட்டது. வகயிேிருந்ே குழவியும் நழுவி அந்தோ
அந்தோ, குழந்வே பட்டுவின் காேில் வழ்ந்ேது!
ீ குழந்வே வரிட்டுக்
ீ கேறுகிறாள்.
அவருவடய விரல் வேி அவருக்கல்ேவா சேரியும்? ”ேரித்ேிரப் பிணதம, உனக்கு
இங்சகன்ன தவவே?” என்று

ஆசீர்வாேம் சகாடுத்து, சமதுவாய்ப் படத்வே எடுத்து மாட்டிவிட்டார். அப்பாடா!

படம் மாட்டும் வவளயம் நடு வமயத்ேில் இல்ோேபடியால் அந்ேப் படம் சற்றுச் சாயந்து
நின்றது. வகயினால் ேள்ளித் ேள்ளிவிட்டால் அேற்குத் சேரிகிறோ? இச்சமயம் வபயன்,
”அப்பா, அப்பா” என்று அவசரமாய்க் கூவினான். ”என்னடா?” என்பேற்குள் ோன் தூக்கிப்
பிடித்ே ோந்ேவரப் சபாத்சேன்று கீ தழ தபாட்டுவிட்டு, வகவிரல்கவள ‘உஸ், உஸ்’ என்று
ஊேிக்சகாண்டு நின்றான். விளக்கு அவணந்து, கண்ணாடி நூறு சுக்கோய் உவடந்து
விட்டது…. உள் முழுவதும் இருள் சூழ்ந்ேது.

பத்மநாவபயரின் வாயினின்றும் வார்த்வே கிளம்புவது அசாத்ேியமாயிற்று. கீ தழ

இறங்குதவாம் என்றாதோ இருள்;கண்ணாடி குத்ேிவிடும். பீப்பாய்தமல் குேிக்கிறார்.பீப்பாய்
அடுத்ே வட்டுக்காரனுவடயது;
ீ அது சவகு நாட்பட்டோவகயால் பேவககள்
உளுத்ேிருந்ேன. கவறயான் பிடிக்கிறசேன்று இவர்கள் வட்டு
ீ வாசேிற்சகாணர்ந்து
தபாட்டிருந்ோன். பத்மநாவபயதரா அவ்வளவாக இவளத்ே சரீரமுவடயவரல்ே.
இவ்வளவு தநரம் அது அவவரத் ோங்கியதே சபரிதயார் சசய்ே பூொபேம். இவர்
குேிசயல்ோம் ோங்கதவண்டும்சமன்பது அேன் ேவேயிசேழுத்ோ? பேவக ‘மளக்’சகன்று
நடுவில் முறிய ஐயரவர்கள் நின்றபடி விழுந்ோர்.
 தேவன் 52

அந்ேச் சமயம் ேற்சசயோய் எசேக்டிரிக் டார்ச்சுடன் நான் நுவழந்தேன். அவவர

சவளியில் எடுத்துவிட்டுக் கண்ணாடித் துண்டுகவளப் சபாறுக்கி எறிந்து ஒருவாறு
சமாோனம் சசய்து, ”என்ன சமாசாரம்” என்று வினவிதனன். அவர் வாய் ேிறவாமல்
சுவவரச் சுட்டிக் காட்டினார்.

நிமிர்ந்து பார்த்ேேில் ஓர் அசிங்கமான படம் தகாணல்மாணோய் ஆடிக்சகாண்டிருந்ேது.

அது ஸரஸ்வேி பமாய் இருந்ேதபாேிலும், அவள் சவள்வளக் கவேயுடுத்து சவள்வளப்
பணிபூண்டு’ வற்றிருக்கவில்வே.
ீ படத்ேின் குறுக்தக ஒரு சிவப்புக் கவற தகாரமாய்
ஓடியிருந்ேது. பத்மநாவபயர், ”அடடா என் கட்வட விரல் காயமா அப்படிப் பண்ணி
விட்டது!” என்று விசனப்பட்டார்.

இன்வறய ேினம் பத்மநாவபயவரப் படம் விஷயமாய் தகட்டால், ”என்வனயா! தபானால்

தபாகிறதே; நான் தபாட்தடன் என்கிறது இருக்தகான்தனா” என்பார். ஆனால், சசன்ற மூன்று
வருஷமாய்க் கவடத் சேருவுக்குப் தபாகும்தபாசேல்ோம், ‘அந்ே ரூ 3-5-6யும் படத்ேில்
தபாடாமேிருந்ோல், காபி தஹாட்டேில், பால் தபாறல்வே, டிகாஷன் தபாறல்வே என்று
பிசுகிப் பிசுகி இரண்டு மாேம் ெில்சேன்று காபி குடிக்கோதம’ என்று
நிவனக்காமேிருந்ேிருப்பாசரனச் சசால்ே முடியாது.

காேல் தபாயின்...
மல்ோ ராவ் மூக்குப் சபாடிவய உறிஞ்சும் சப்ேம் தகட்டவுடதனதய, ரசமான ஒரு
விஷயமும் சசவிக்கு எட்டும் என்று விவரவில் ஊகித்துக் சகாண்தடன். அவேத்
சோடர்ந்து அவர் பின் வகவயக் கட்டிக் சகாண்டு உோவதவ, தபர்வழி பேமாக எேற்தகா
அஸ்ேிவாரம் தபாடுகிறார் என்று கவனமாகப் பார்க்கோதனன். கவடசியாக ஒரு வகக்
கட்வட விரல் மட்டும் ஆடத் சோடங்கவும், நிச்சயம் ஒரு கவே கிவடத்து விட்டசேன்று
முடிவு சசய்துசகாண்டு அவர் முகத்வேப் பார்த்தேன்.

“”ேம்பி, உன்னிடம் சசங்கல்ராவும் பேராம் ராவும் கத்ேிச்சண்வட தபாட்ட சமாசாரம்

சசான்தனன் அல்ேவா?” என்று தகட்டார்.

“”நான் கட்டப்தபாகும் வட்டுக்குச்

ீ சசங்கல் எத்ேவன தவண்டியிருக்கும் என்று ஒரு நாள்
கணக்குப் தபாட்தடாதம ேவிர, சசங்கல் சம்பந்ேமான தவறு தபச்சு கிவடயாது” என்தறன்.

காேல் தபாயின்“”உனக்கு மறேி அேிகமாகிவிட்டது. ெூமாவின் காேவேப்பற்றி எல்ோம்

விவரமாகச் சசால்ேி இருக்கிதறன். நீ தூங்கிவிட்டாய் தபாேிருக்கிறது” என்றார்.

“”மிஸ்டர் ராவ், நான் தூங்கவில்வே ஆனால் நீங்கள்ோன் சசாப்பனம் கண்டிருக்கிறீர்கள்”

என்தறன். ஆனால் மல்ோ ராவ் ஒவ்சவாரு ேடவவயும் கவே சசால்ே ஆரம்பிக்கு முன்
இப்படி ஒரு பிகு பண்ணிக்சகாள்வது வழக்கம்ோன். நான் அவேத் சோந்து
சகாள்ளவில்வே தபால் பாசாங்கு சசய்ேதும், மல்ோ ராவ் கவேவய ஆரம்பித்துவிட்டார்:

மகாராஷ்டிர சிம்மம் என்று தேசசமங்கும் புகழ் சபற்றவரும், மவே எேி என்று

சமாகோயர்களால் பீேி சகாள்ளப்பட்டவருமான சாம்ராட் சத்ரபேி சிவாெியின் சந்ேேிகள்
ஒரு காேத்ேிலும் வரத்ேில்
ீ குவறந்ேவர்கள் இல்வே. அந்ே சாம்ராஜ்யம்
 தேவன் 53

குவேந்ேசேன்றால் விேி சசய்ே சேிதய ேவிர மனிேவனதயா, மன்னவனதயா குற்றம்

சசால்ேிப் பயனில்வே.

பழம்சபரும் ொகிர்ோரான நரசிம்ம ராவ் தோன்றிய வட்டில்

ீ பிறந்ேவன்ோன்
சசங்கல்ராவ். நரசிம்மராவ் காேத்ேிதேதய குடும்ப நிவே சீர்சகட்டுப் தபாயிருந்ேது.
ஆவகயால் சசங்கல் ராவிடம் மிகுேி இருந்ேது அவன் வரீ நவடயும்,
ேவேப்பாவகயும்ோன். அவன் தபச்சில் இருந்ே அழுத்ேமும், சசயேில் கண்ட தநர்வமயும்
எல்ோவரயும் வசீகரம் சசய்ேது. சசங்கல் ராவிடம் ேனம் இல்வே. அவன்
மூோவேயர்கள் அவேக் கவரத்து விட்டார்கள். அேற்காக மானத்வேவிடதவா அல்ேது
ஓர் ஈனச் சசயல் சசய்யதவா அவன் ஒரு காேத்ேிலும் எண்ணியேில்வே. ஆகதவ,
பூனாவில் சவள்வளக்கார அரசாங்கத்து அேிகாரியாக வந்ேிருந்ே ராவ் பகதூர் ரதகாத்ேம
ராவின் மகவளக் கண்டு அவன் காேேித்ே காரணம் மிக ஒழுங்கானது.

அவள் சசௌந்ேர்யத்துக்கும், மனப்பண்புக்கும் ேனது உள்ளத்வேப் பறிசகாடுத்ோன் அவன்.

ெூமா ஒரு ேங்கப்பதுவம. அவளது உருளும் நயனங்கள் இந்ே மாசபரும் உேகத்வேதய
உருட்டுவிக்கும் சக்ேி சபற்றவவதயாசவன தோற்றம் அளிக்கும்.

ரதகாத்ேம ராவுக்குக் காேஞ்சசன்ற நரசிம்ம ராவ் பரிச்சயமானவர். அவர்

சபருந்ேன்வமயும் உத்ேம குணங்களும் பழக்கமானவவ. அவரது மகன் இன்று
பணமில்ோேவனாக இருந்ோன் என்றால், அது அவன் பிசகல்ே என்பவே ஒப்புக்சகாண்டு
ேமது வட்டில்
ீ சர்வ சுேந்ேரமும் அளித்ோர். இவளஞன் சசங்கல் ராவ் அவேப்
பயன்படுத்ேிக்சகாண்டு ெூமாவின் சமூகத்வே நாடினான். பழக்கம் அேிகமாகதவ
அவளுடன் சதுரங்கமும் விவளயாடினான். சந்ேர்ப்பம் வாய்த்ேதபாசேல்ோம் ேன்
காேவே ொவடமாவடயாகத் சோவித்ோன். அப்தபாது அந்ே மேிவேனத்ேில் தோன்றும்
தேசான புன்முறுவேில் அவள் சம்மேத்வேக் கண்டோக மனம் எக்களித்ோன்.

நாட்கள் ஓடின. சசங்கல் ராவின் உள்ளக்கிடக்வக தவர்விட்டது. கிவளகள் விட

தவண்டிய சமயத்ேில் எேிர்பாராே ஒரு சம்பவம் நிகழ்ந்ேது. ராவ் பகதூர் ரதகாத்ேம
ராவவப் பார்க்க ஓர் இவளஞன் வந்ோன். சவள்வள அரசாங்கத்ேின் நன்மேிப்வபப்
சபற்றுக்சகாண்டு, ஓர் உயர்பேவிவயத் ோங்கி அவன் பூனா வந்ேிருந்ோன். பேராம ராவ்
என்பது அவன் சபயர். அேற்தகற்ப புெங்களின் வேிவும், அகத்ேில் முண்டி நின்ற
வரியமும்
ீ பார்த்ேதும் சசய்ே புன்னவக எல்ோம் சசங்கல் ராவ் மனத்வேப் புண் சசய்ேது.
காரணம், ஒரு கால் அவர் மனம் இந்ே இவளஞனுக்கும் ெூமாவுக்கும் முடிதபாட
அப்தபாதே ஒரு முடிவு சசய்துவிடுதமா என்பதுோன். இந்ே எண்ணத்வே உடதன
வகவிட்டான் சசங்கல் ராவ். ெூமாவின் சம்மேம் இல்ோமல் அவள் ேந்வே ஒரு
காரியம் சசய்துவிடுவாரா? ஒருக்காலும் மாட்டார்.

ஆனால் அவனுவடய மனச்சமாோனத்ேில் ஒரு சபரும் புயல் விவரவிதேதய

வசோயிற்று.
ீ ெூமா அந்ே யுவன் மீ து வசிய
ீ பார்வவ, பே அர்த்ேங்கள் சகாண்டோக
பிரவம சகாண்டான் சசங்கல் ராவ். ெூமாவவ இனி மறந்துவிட தவண்டியதுோனா?
என்று பேமுவற எண்ணினான். ஆகதவ பேராம் வந்ே ஒரு மாேத்துக்குப் பின் சசங்கல்
 தேவன் 54

ராவ் இேயத்ேிதேற்பட்ட குழப்பம் ஒன்பது மாேம் ஆகியும் அடங்காமதே

விருத்ேியவடந்து சகாண்டுோன் வந்ேது. அவன் சநஞ்சத்ேில் எழுந்ே புவக, ஜ்வாவே
வசும்
ீ எரிமவேவய ஒத்ேிருந்ேது. ஆனாலும் பேராம ராவுக்குத் ேன் வருவகயால்
இத்ேவன மனக் குழப்பம் ஏற்பட்டது ேவதேசமும் சேரியாது. சசங்கல் ராவுடன்
ேமாஷாகப் தபசுவதும், ஒருவவர ஒருவர் முதுகில் ேட்டிக் தகேி சசய்வதும், இருவரும்
மாவே தநரங்களில் உோவி வருவதும் வழக்கமாக இருந்து வந்ேன.

அப்படி ஒரு ேினம் அவர்கள் புறப்பட்ட தபாதுோன் அந்ே பயங்கரமான சம்பவம் நடந்ேது.
சவகு காேம் உள்ளடக்கி வவத்ேிருந்ே ஆத்ேிரம், சந்தேகம் எல்ோம் இனி புவேந்து
கிடக்க மாட்தடாம் என்று சசங்கல் ராவிடம் கண்டித்துக் கூறி இருக்க தவண்டும். பேராம்
வேக்வகப்புறம் சநருங்கி நடந்து வர, சசங்கல் ராவ் எேிதர தநாக்கினான். சந்ேிரன் சபரிய
தோவசவயப் தபாே உேயமாகிக் சகாண்டிருந்ோன். கவடக்கண்ணால் பேராவமப்
பார்த்ோன். இவடயில் வாள் ஊசோடிக்சகாண்டிருந்ேது. அந்ேச் சமயம், சசால்ேி
வவத்ோற்தபால் பேராம் கவடக் கண்ணால் தநாக்கதவ இருவர் முகத்ேிலும் அசடு
வழிந்ேது. ஒருவர் எண்ணத்வே ஒருவர் அறிந்துசகாண்டு விட்டார்களா? இருவர்
எண்ணமும் ஒன்றுோனா?

“”அற்புேமான இரவு” என்றான் சசங்கல்ராவ். அவன் குரேில் விவரிக்க முடியாே ஒரு

ஸ்வரம் தபசியது.

எேற்கு அற்புேம்? அளவளாவவா? ேவம் சசய்யவா? இல்ோளுடன் இனித்ேிருக்கவா

அல்ேது சகான்று குவிப்பேற்கா – சசங்கல் ராவ் என்ன அர்த்ேத்ேில் தபசுகிறான் என்று
புரிந்துசகாள்ளாமல், பேராமன் சமௌனமாக நடந்து வந்ோன். ஆனால் அவன் சிந்ேவனகள்
ேீவிரமாக இருந்ேன.

“”என்ன, பேிவேக் காதணாம்?” என்று தகட்டான் சசங்கல் ராவ். அவன் ேவேப்பாவகயின்

குஞ்சேம் அழகுடன் ஆடியது.

“”நாதன சந்ேிரிவகவய அனுபவித்துக்சகாண்டுோதன வருகிதறன்” என்றான் பேராம்.

“”உம்…அனுபவிக்க தவண்டியதுோன்…அதுவும் எப்படி? அன்பானவள் அருதக அமர்ந்ேிருக்க

தவண்டும். நானும் ெூமாவும் எத்ேவனதயா முவற உோவ வந்ேிருக்கிதறாம் இங்தக”

“”ஓதகா”

“”உனக்குத் சேரியாது தபால் இருக்கிறது. ெூமா சசால்ேி இருப்பாள் என்றல்ேதவா

நிவனத்தேன்? பின் என்னோன் தபசிக்சகாண்டிருப்பீர்கள்?”

பளிச்சசன்று ேிரும்பினான் பேராம். ஒரு தவங்வகயின் சீற்றம் கண தநரம் தோன்றியது.

சசங்கல் ராவ் முகத்ேில் பரவி இருந்ே கல்மிஷமற்ற சாந்ேத்வேக் கண்டதும் அடங்கியது.
“”ெூமாவிற்குப் தபாேிய அவகாசமிருந்ேோல் உங்கவளப் பற்றிச் சசால்ேி இருக்கோம்”
என்றான்.

“”அேனால் என்ன நாதன சசால்லுகிதறதன” என்றான் சசங்கல் ராவ். அவர்கள் முன்

இப்தபாது சந்ேிரன் ஒரு முழு உயரத்துக்கு தமல் எழும்பி விட்டான். அந்ே
 தேவன் 55

நிேசவாளியிதே ஒரு காேத்ேில் தகாட்வடயாக இருந்ேேன் மேில்களும், சிற்சிே

தூண்களும் புேனாயின.

“”இதோ, இந்ே இடத்ேிதேோன் என் ேகப்பனார் பிறந்ோர். என் ோயாவர

மணந்துசகாண்டார். அவர் ஆயுளுக்குள்தளதய இந்ேக் தகாட்வடவய அவர் விட்டு வர,
கவனிப்பாரின்றிப் பாழாகிவிட்டது. இன்று இேில் இருப்பவர் யாரும் இல்வே”

“”ஏன், பிசாசுகள் கூடவா இராது” என்றான் பேராம். வாய்ேவறிச் சசால்ேிவிட்தடாதமா?

என்று பயந்துவிட்டான்.

சசங்கல் ராவ் முகத்ேில் அரும்பிக்சகாண்டிருந்ேது தேசான ஒரு சிரிப்பு. “”இதுவவர

இருக்குதமா இல்வேதயா இனி தமல் இருக்கும்” என்றான். அவன் சிரிப்பு இப்தபாது
கவவேயற்றுத் சேரிந்ேது. அேன் அர்த்ேம் என்ன என்று பேராம் தகட்குமுன், “”இப்படி
வா, ஒரு விஷயம்” என்று அவழத்ோன் சசங்கல் ராவ்.

பேராம் சசான்னபடி சசய்ோன். தகாட்வடயின் சவளி வமோனம். சிறு சிறு புல்

பூண்டுகள், பதசசேன்றிருந்ேது ேவர. அேன் நடுதவ தபாய் நின்றதும், பளிச்சசன்று ேன்
கத்ேிவய உருவி உயரப் பிடித்ோன் சசங்கல் ராவ்.

“”பார், சந்ேிவகயில் இது மின்னுவவே என் பாட்டனார் ரங்கராவ் வவத்துக் சகாண்டிருந்ே

கத்ேியாக்கும் இது” என்றான்.

“”நன்றாகத்ோன் இருக்கிறது” என்று ஒப்புக்சகாண்டான் பேராம்.

“”நன்றாயிருப்பது மட்டுமல்ே. சரியான ஆள் வகயில் இது இருந்ோல், இந்ேிர ொேங்கள்

சசய்யும். என் பாட்டனார் இதே இடத்ேில் ஒரு சண்வட தபாட்டிருக்கிறார், அறுபது
வருஷத்துக்கு முந்ேி”

“”எேற்காகதவா?”

“”தகள், அப்படி ஒரு சபண்ணின் நிமித்ேம் ோன் சண்வட தபாட்டார். அவர் காேல்
சகாண்டிருந்ே ஒரு யுவேியின் மீ து ஒரு கயவன் கண் தபாட்டு விட்டான். பார்த்ேிருப்பாரா
வரர்
ீ ரங்கராவ்? சண்வட நடத்ேி, ேம் சகௌரவத்வேக் காப்பாற்றிக் சகாண்டார். பேராம்,
பார்த்ோயா ஒரு குடும்பத்ேில் சம்பவங்கள் ஒதர மாேி ேிரும்பத் ேிரும்ப நடப்பவே”

“”எனக்கு நீங்கள் சசால்வது புரியவில்வேதய?”

“”அது புரிவேில் என்ன சிரமம்? ஒருவன் ஒரு சசௌந்ேரிய யுவேிவய மனேில் வரித்து,
அவள் சம்மேத்வேயும் சபற்றுவிட்ட பின், மற்சறாருவன் குறுக்தக வருவது
சபருந்ேன்வமயா? வரத்துக்கு
ீ அழகா? அப்படி ஒருவன் சசய்யும்தபாது பார்த்ேிருப்பது
பராக்கிரமமா?”

“”சசங்கல் ராவ் நீங்கள் எவேதயா மனேில் வவத்துக்சகாண்டு தபசுகிறீர்கள். இன்று

என்வன இங்தக அவழத்து வந்ேதபாதே நான் சந்தேகப்பட்தடன்”

“”இரண்டுதம சரியான ஊகங்கள்ோம்”

 தேவன் 56

“”இன்னும் விவரமாகச் சசால்ேோமா?”

“”என் காேேி ெூமா நீ வருவேற்கு எட்டு மாேங்களுக்கு முன்தப அவள் மீ து வாஞ்வச

வவத்து என் சநஞ்சில் நம்பிக்வகவய ஊட்டிவிட்டாள். நீ குறுக்தக வந்து அவேப் பாழ்
சசய்கிறாய். இன்னும் விவரமாகச் சசால்ே தவண்டுமா?”

பேராம் இது தபான்ற ஒரு குற்றச்சாட்வட எேிர்பார்த்ேவன்ோன். எனினும் இவ்வளவு

அப்பட்டமாக அவேக் தகட்க தநரிடும் என்று எேிர்பார்க்கவில்வே. ஒருவாறு
சமாளித்துக்சகாண்டு, “”சசங்கல்ராவ் ஒரு சுந்ேரி வந்து தபசினால் முடியாது என்று
சசால்ேிவிட முடியுமா? ஆவச காட்டினால் நான் துறவி என்று நகர்ந்துசகாள்ள
முடியுமா?” என்று தகட்டான்.

“”சரியான தகள்விோன். ஆனால் ஒரு சபண்வண ஒருவன் நம்பி இருக்கிறான் என்ற பின்
தவறு விேமாக இருப்பது சகௌரவமா?”

“”உங்கள் வார்த்வேயில் உண்வம இருக்கிறது. ஆனால்…..”

“”நிறுத்து. உண்வம இருக்கிறேல்ேவா? மற்றபடி உனது சமாோனங்கள், ஆட்தசபங்கள்

எல்ோம் தேவவயில்வே. எனக்கு அவற்வறப் பற்றி ேட்சியமும் இல்வே. நான்
சசால்வது ஒன்றுோன். ெூமாவவ நான் நம்பி இருந்தேன். எங்கள் இருவர் வாழ்வும்
இன்பமாக இருக்கும் என்று கனாக் கண்தடன். இன்வறக்கும் அதே நம்பிக்வகயுடன்ோன்
இருக்கிதறன்”

“”நியாயம்ோதன?” என்று ஒப்புக்சகாண்டான் பேராம்.

“”நான் தபசிவிடுகிதறன் முன்னால். நீ நடுவில் வந்ோய். என்னுடன் காேேில் தபாட்டி

தபாட்டு செயித்ோய் என்பது என் வாழ் நாளில் நடக்க முடியாது என்று நான் முடிவு
சசய்துவிட்தடன். இருவரில் ஒருவர் உயிருடன் தபாய் அவவள மணக்க தவண்டும்”

“”ஏன், அவவளதய தகட்கோதம?”

“”தகட்டு, அவள் நம்மிருவவரயும் நிராகரித்ோல் உயிர் வாழ்வது சவட்கக் தகடல்ேவா?

அேனால் நம் இருவரில் யார் உயிருடன் ேிரும்புவது என்பவே இப்தபாதே இங்தக முடிவு
சசய்து சகாண்டுவிட தவண்டும். சவகு காேமாக இந்ேக் காரியத்வே எப்படி நடத்துவது
என்று நான் சசய்ேிருக்கிதறன். இந்ே இடத்ேில் சந்ேிரன் சாட்சியாக நாம் கத்ேிச் சண்வட
சசய்தவாம். எனக்கு இந்ேப் தபாரில் சிறிது பழக்கம் உண்டு. உனக்கும் நிவறய உண்டு
என்பது சவள்வளக்கார சர்க்கார் உன்வனப் பாராட்டிக் சகாடுத்ேிருக்கும்
பேக்கங்களிேிருந்து சேரிகிறது. ஆகதவ, உருவிக் சகாள் உன் கத்ேிவய” என்றான்
சசங்கல்ராவ்.

ேிவகத்துப் தபானான் பேராம். சசங்கல்ராவ் தகேியாகப் தபசுகிறானா அல்ேது

வாஸ்ேவமாகதவ அம்மாேிரியான எண்ணம் அவனுக்கு இருக்கிறோ? கத்ேிவய
உருவுவோ? சண்வட தபாடுவோ? ேவேகுனிந்து ஸ்ேம்பித்து நின்றான்.
 தேவன் 57

“”என்ன தயாசவன இன்னும்? நாம் இங்தக வந்ேிருக்கிதறாம் என்று யாருக்காவது

சேரிந்துவிடப் தபாகிறதே என்ற கவவேயா? நான் சவகு சாமர்த்ேியமாக அருவிப் பக்கம்
தபாவோகச் சசால்ேிவிட்டு வந்ேிருக்கிதறன். தகாட்வடப் பக்கம் யாரும் வரமாட்டார்கள்.
இந்ேச் சண்வடயிதே நான் வழ்ந்ோல்,
ீ என் உடவே அதோ அந்ேப் பள்ளத்ேில் உருட்டி
விடு. யாரும் அண்டமுடியாே அகாேம் அது. நீ இறந்ோல் அதே காரியத்வே நான்
சசய்கிதறன். இேனால் நாம் இருவரும் காேேிக்கும் ஒரு சபண்ணுக்கு, நம்மில்
ஒருவவரப் சபாறுக்கி எடுத்துக்சகாள்ளும் சங்கடம் இல்ோமல் பார்த்துக்சகாள்ளோம்”
என்றான். பேராம் பேில் சசால்லுமுன் நாேடி பின்னால் சசன்று, கத்ேிவயக்
கழட்டிக்சகாண்டு, “”ேயார்” என்றான்.

இனி பேராமுக்குத் ேன் கத்ேிவயயும் உருவிக்சகாள்வவேத் ேவிர தவறு வழியில்வே.

ஏதோ சசால்ே வாசயடுத்ே பேராம், சட்சடன்று நிறுத்ேிக்சகாண்டான். சசங்கல் ராவின்

கத்ேி இருமுவற ஆகாயத்வேக் கிழித்து “ஸ்விஷ்’ என்று சப்ேித்து விட்டது. ஆகதவ
அவன் சசய்யக்கூடியது ஒன்றுோன். அசட்டுப் பிடிவாேம் சகாண்ட சசங்கல் ராவவக்
சகால்ோமதேதய சாமர்த்ேியமாகச் சண்வட தபாட்டு, இனி எேிர்க்க முடியாே நிவேக்குக்
சகாண்டு வந்து வவத்துவிட தவண்டும். அவனால் அது முடியும் என்று நம்பினான்.

“”உம்..நான் ஆரம்பித்துவிட்தடன்” என்று எச்சரித்ோன் சசங்கல் ராவ். இரண்டு தபரில்

ஒருவர் இன்று மடிந்ோக தவண்டும், அவன் குரேில் இருந்ே அழுத்ேமும், பாய்ச்சேில்
இருந்ே தவகமும் பேராவம ஸ்ேம்பிக்க வவத்ேன. சசங்கல் ராவின் கண்களில்
அசூவயயும் ஆத்ேிரமும் நர்த்ேனமாடின. அவன் கத்ேி “பள ீர்’ என்று நிேசவாளிவய
பிரேிபேித்துக்சகாண்டு முன்தனாக்கி வந்ேது.

பேராம் பின்வாங்கினான். சசங்கல்ராவ் முகத்ேில் சேன்பட்ட சவறி அவனுக்குப்

வபத்ேியதம பிடித்ேிருக்குதமா என்று சந்தேகிக்கும்படி சசய்ேது. விரும்பி இருந்ோல்
பேராம் ேன் எேிரியின் மார்பில் கத்ேிவயப் பாய்ச்சி இருக்கோம். ஆனால் ேனது பவழய
உறுேிவய மனேில் சகாண்டு, அந்ேச் சந்ேர்ப்பத்வேக் வகவிட்டான். அது பிசகு
என்பவேயும் உடதன உணர்ந்துசகாண்டான். சசங்கல்ராவின் கத்ேி சும்மா
இருந்துவிடவில்வே. பேராமின் கத்ேிவய உருவி அப்பால் வசிவிட்டது.
ீ எகத்ோளச்
சிரிப்பு ஒன்று சிரித்து, “”ஹம், பல்ராம் நான் உன் ேிறவமவயப் பற்றி அேிகப்படியாகதவ
அல்ேதவா நிவனத்துக்சகாண்டிருக்கிதறன். ஒரு சின்ன தவவேயில் ஏமாந்துவிட்டாதய?”
என்றான்.

பேராம் உேட்வடக் கடித்துக் சகாண்டான். சசங்கல் ராவ் என்ன, தகாபமூட்டுகிறானா?

அவன் பளிச்சசன்று ஓடித் ேனது கத்ேிவயப் சபாறுக்கி வந்து மீ ண்டும் சண்வடவயத்
சோடங்கினான். இப்தபாது வாள் உக்கிரமாகிவிட்டது. ஒருவவர ஒருவர் ேீவிரமாகத்
ோக்கிக்சகாண்டனர். சற்றுத் சோவேவிேிருந்து பார்ப்தபாருக்கு இரு நீண்ட அக்னிப்
பிழம்புகள் அேி தவகமாக தமாேிக்சகாள்வது தபாேதவ தோன்றியிருக்கும்.

பேராமுக்குச் சசங்கல்ராவின் ேிறவமவயத் ோன் சரியாக உணர்ந்துசகாள்ளவில்வே

என்ற சந்தேகம் தோன்றியது. சபாறாவமயும், தகாபமும் அேட்சிய பாவமும் மாறி மாறி
 தேவன் 58

அவன் முகத்ேில் வந்ேன. இவேக் கவனித்ே பேராம் மிக அசந்து தபானான். “சுர்’ என்று
கத்ேி முவன அவன் தோள்பட்வடவய ஸ்பரிசிக்கதவ, மறுபடி விழித்துக் சகாண்டான்.
சசங்கல் ராவின் உேடுகளில் ஏளனச் சிப்பு ஒன்று ேவழ்ந்து சகாண்டிருந்ேது. கத்ேிக்
காயத்வேவிட இது பேராவம அேிகப் புண்படுத்ேியது.

சண்வட தமலும் பேமாகத் சோடர்ந்ேது. இருவரும் சமர்த்ேர்கள். சமமான சமர்த்ேர்கள்.

சுழன்று சுழன்று வந்ோர்கள். ஆகதவ பேப்பே முவறகள் சண்வடயின் முடிவு
வந்துவிட்டது தபான்ற பிரவம தோன்றியது. எனினும் இருவரும் சமாளித்துக்சகாண்டனர்.

ஏதனா ேிடீசரன்று சசங்கல் ராவின் கண்களில் ஓர் அசாோரண ஒளி கிளம்பியது. அேன்
காரணம் அறிய மாட்டாமல் ேிவகத்ோன் பேராம். இவன் பாராே எவேதயா அவன்
பார்க்கிறான் தபாலும். இந்ே நிவனப்பில் எேிரிக்குப் பிடிசகாடுத்துவிடதவ, அவன் கத்ேி
முவன மார்புக்கு தநதர வந்துவிட்டது. ேீர்ந்தோம் என்று முடிவு சசய்ே பேராமுக்கு
மற்தறார் ஆச்சரியம் காத்ேிருந்ேது.

குத்துவேற்கு வந்துவிட்ட கத்ேிவயத் ேளர்த்ேி, தசார்ந்ோற்தபால் கண தநரம்

காணப்பட்டான் சசங்கல்ராவ். சற்றும் எேிர்பாராே இந்ேத்
ேருணத்வேப்பயன்படுத்ேிக்சகாண்டான் பேராம். அவன் கத்ேி சசங்கல் ராவின் மார்பில்
பாய்ந்துவிட்டது. ரத்ேக்கவற அவன் அங்கியில் தோன்றி விழுந்துசகாண்தட வந்ேது.
காயம் அவடந்ேவன், நிற்க மாட்டாமல் கீ தழ உட்கார்ந்துவிட்டான்.

இப்தபாதுோன் ேிரும்பிப் பார்த்ோன் பேராம். அவன் கண்ட காட்சி ேிவகக்க வவத்ேது.

பின்னாேிருந்து ஒரு மரத்ேடியில் தேவ தோகத்ேிேிருந்து அப்சரஸ் வந்து இறங்கியது
தபால் நின்று சகாண்டிருந்ோள் ெூமா. சந்ேிரனின் ேண்வமயான ஒளியில், இவ்வுேகப்
பிறவிசயன அவவள யாரும் சசால்ே முடியாது. கண்களில் பயம் கேந்ே பார்வவ.
ஆனால் சற்தற சந்தோஷமும் தோன்றியது தபாே இருந்ேது.

பேராம் பார்த்ே தபாதே சசங்கல் ராவும் பார்த்ோன். அவன் பார்வவயில் காேலுடன்

ஏக்கமும் இருந்ேது. “”ெூமா, உன் காேலுக்காக நாங்கள் சண்வட தபாட்தடாம். எங்களில்
ஒருவவரத் தேர்ந்சேடுக்கும் சிரமம் உனக்கு வவக்கோகாசேன்று அேற்காகதவ
ஏகாந்ேமான இந்ே இடம் தேடி வந்தோம். அப்படியும் முடிவு சேரியாே தபாது நீதய வந்து,
அேற்கு முடிவு சசால்ேிவிட்டாய்” என்றான் சசங்கல் ராவ்.

பேராம் கடுவமயாக அவவளத் ேிரும்பிப் பார்த்ோன்.

“”நான் சசால்வது வாஸ்ேவம். பேராம் என்வன உன்னால் இன்று காயப்படுத்ேி

இருக்கதவ முடியாது. என் சாமர்த்ேியத்ேில் பாேிகூட இன்று நான் உபதயாகிக்கவில்வே.
ெூமா வந்ோள். அந்ேச் சமயம் அவளுக்தக தசாேவனவய வவக்கோசமன்று
ேளர்ந்ோற்தபால் காண்பித்தேன். நீ என்வனக் குத்ே வந்ே தபாது அவள் முக பாவத்வேக்
கவனித்தேன். அேில் பயங்கரம் இருந்ேது. பிறகு நான் உன்வனக் குத்ே வந்ே தபாதும்
பார்த்தேன். அேில் பயங்கரம் மட்டுமல்ே, ஆழ்ந்ே துயரமும் இருந்ேது. அவள் மனவேத்
சேரிந்துசகாண்டபின், தோற்றுப் தபாவதே முவற என்று உன் கத்ேிக்கு என் மார்வபக்
காண்பித்தேன்”
 தேவன் 59

“”அடடா, உங்கள் காயம்….”

“”அது ஒன்றும் இல்வே. நீயும் ெூமாவும் இப்தபாது ேிரும்புங்கள். நாம் வந்ேது

யாருக்கும் சேரிய தவண்டாம். நானும் தசர்ந்து ேிரும்ப தவண்டாம். ஒன்று மட்டும்
தகட்டுக்சகாள். இனி உங்கள் காேலுக்குக் குறுக்தக நான் வர மாட்தடன் சந்தோஷமாக
இருங்கள்”

காேேர்கள் கண்ணுக்கு மவறந்ேதும் சசங்கல் ராவ் சமல்ே எழுந்து நடந்ோன். பே

முவறகள் ேள்ளாடிக்சகாண்தட சசன்றான். கத்ேிக் காயம் பேமாகப் பட்டிருந்ேது.

பாவறயின் முவன வந்ேது. குனிந்து பார்த்ோல், அகாே பள்ளம். கடும் இருள். மனிேன்
ஆழம் கண்டிராே இடம் அது. அங்தக சசங்கல் ராவ் சசய்ே காரியத்துக்கு சந்ேிரன்
ஒருவதன சாட்சி.

ராவ்பகதூர் ரதகாத்ேம ராவ், சசங்கல் ராவவ நாவேந்து நாள்வவர காணாது அவன்

வட்டில்
ீ தபாய்த் தேடச் சசான்னார். அங்தக கிடந்ே கடிேம் அவன் யாத்ேிவர தபாக
நிவனத்ேிருப்பவேயும், ேிரும்ப வரும் உத்தேசம் இல்வே என்பவேயும் அறிவித்ேது.

“”வபத்ேியக்காரன்” என்றார் ரதகாத்ேமராவ்.

“ஹஹ்ஹஹ்ஹா’ என்று யாரும் தகளாேபடி சிரித்ேது சசங்கல் ராவின் ஆவி. யாரும்

வாழாே ேமது மூோவேயர் தகாட்வடயில் சசங்கல் ராவின் ஆவி நாவளக்கும் வாழ்கிறது

“”மிஸ்டர் மல்ோ ராவ், இந்ேக் கவேவய ஒரு மாசம் கழித்து மறுபடி தகட்தபன்.
சசால்வர்களா?”
ீ என்று விசாரித்தேன் நான்.

“”ஏன்?” என்றார் அவர்.

“”ஒருகால் ஞாபக மறேியினால் தவறு மாேிரியாக இவே முடிக்கோம் அல்ேவா?”

“”ஓய், நான் சசான்னது சபாய் என்கிறீரா?” என்று சீறினார்.

“”இல்வே, நான்ோன் சபாய் சசால்கிதறன்” என்று நகர்ந்துசகாண்தடன்.

சபரிய சிமிட்டா மூக்குப் சபாடிவயச் சின்முத்ேிவரயில் வவத்துக்சகாண்டு வகவய

ஆட்டி ஆட்டிப் தபசும் மனிேரிடம் கண்வண மூடிக்சகாண்டு சரணாகேி அவடயாமல்
தவசறன்னோன் சசய்வது? சசால்லுங்கள்

- மல்ோ ராவ் கவேகள் சோகுேி: அல்ேயன்ஸ் சவளியீடு. நன்றி: தேவன் அறக்சகாவட

தராடுசஸன்ஸ்
‘தராடுசஸன்ஸ்’ என்பது, இப்படிப் தபானால் இந்ே இடத்ேில் ஆபத்து வரும் என்று முன்
கூட்டிதய சேரிந்து சகாண்டு அந்ேப் பக்கமாகப் தபாகாமல் இருப்பதுோன்.
வண்டிதயாட்டக் கற்றுக் சகாடுக்கும் குரு, ‘தமாட்டாவர ஓட்டப்தபாகும் ஏ ஆத்மாதவ! நீ
எத்ேவன காேம் ஆபத்து வரும் என்று பயந்ே வண்ணம் இருக்கிறாதயா, அதுவவர
உனக்கு ஆபத்தே கிவடயாது. எந்ே நிமிஷத்ேில், நமக்கு ஆபத்தே இல்வே’ என்று
 தேவன் 60

வேரியம் சகாள்கிறாதயா, அப்தபாது அருகாவமயிதேதய அது காத்ேிருக்கிறது’ என்று

சசால்ேிக் சகாடுப்பார்.தராடுசஸன்ஸ்

“வட்டிதே
ீ சசால்ேிக் சகாண்டு விட்டு வந்ோதயா?” என்று மயிரிவழயில் ேப்பிய
ஆசாமிவயப் பஸ்-கண்டக்டர்கள் தகேி சசய்வவே நாம் தகட்டிருக்கிதறாம். இேில்
தவடிக்வக ஒன்று உண்டு. எவன் ஒருவன் வரும்தபாது வட்டில்,
ீ “நான் தபாய் வருகிதறன்.
சேருசவல்ோம் பஸ்ஸ¤ம், ோரியும், தமாட்டாருமாக ஓடிக் சகாண்டிருக்கின்றன. ேிரும்பி
வந்ோல் ோன் நிச்சயம்” என்று சசால்ேிக்சகாள்கிறாதனா, அவன் ேவறாமல் வடு
ீ தபாய்ச்
தசருவான். சசால்ேிக் சகாள்ளாமல் வந்து, அவன் கண்வண மூடிக்சகாண்டு குறுக்தக
தபாகிற தபாதுோன் ஆபத்சேல்ோம் சம்பவிக்கிறது.

தராடுசஸன்ஸ்2

அப்புறம், மாட்டுக்காரர்கள் இருக்கிறார்கள். இருபத்வேந்து மாடுகவளத் சேருவின்

குறுக்தக ஓட்டுகிறார்கள். தவகமாக வரும் தமாட்டாருக்கு(தமாட்டாவரயும் வவத்துக்
சகாண்டு தவகமாகவும் தபாகாவிட்டால் என்ன உபதயாகம்?) இந்ே மந்வேகளும், –
அவவகளும் தகவேம் சவறும் மாடுகளானாோல் ோதனா என்னதவா – துளியாவது
சுறுசுறுப்புக் காட்டாமல் அேட்சிய பாவத்துடன் குறுக்தக நகர்கின்றன. தமாட்டார்
ஓட்டுபவர் தமாட்டாவர நிறுத்ேி விட்டு, ஏோவது ெபம் சேரிந்ேவராக இருந்ோல் அவேச்
சசய்யோம், அல்ேது ஒரு சிறு தூக்கம் கூடப் தபாடோம் தவறு வழியில்வே.

இசேல்ோம்விட ஆபத்ோனது ஒன்று உண்சடன்றால், அது வசக்கிளில் வரும்

ஆசாமிோன். ‘வசக்கிள் என்பது ஏவழயின் வாகனம்’ என்று சபயர் சபற்றுப் பே
பணக்காரர்களாலும் உபதயாகப்படுத்ேப்படும் ஒரு வண்டியாகும். இேன் தவகம்
மனுஷனுவடய தவகத்வேவிட அேிகமாக இருப்போல் அேி சீக்கிரமாக தமாட்டாரின்
குறுக்தக வருகிறது, சநடுக்தக ஓடுகிறது. சிே சமயம் தபாட்டியும் தபாடுகிறது. தமாட்டார்
நுவழயக் கூடாே இடுக்கு சேன்பட்டால் அேில் சபருவமயுடன் புகுந்து காண்பிக்கிறது
எனதவ, தமாட்டாரின் முேல் சபரும் சத்ருவாகிறது.

வசக்கிள் காரவனப்தபால் தமாட்டாருக்குத் சேருவில் ஆபத்து தவசறதுமில்வே. “நான்

மந்ேிரியானால் வசக்கிவளத் சேருவில் விடக் கூடாசேன்று சட்டம் தபாடுதவன்!” என்று
கார் ஓட்டுபவர் ஓயாமல் கூச்சல் தபாட்டுக் சகாண்டிருக்கிறார்.

இவவர மந்ேிரியாக்காமல் இருக்கதவோன் தபாேீ ஸ்காரர்கள் சேரு முனங்கில்

நிறுத்ேப்பட்டிருக்கிறார்கள் தபாேிருக்கிறது! ேவிர இரு புறங்களிேிருந்து வரும்
வண்டிகளில் எது முன்னால் தபாவது எது பின்னால் தபாவது என்பவே வண்டிக்காரர்கள்
ேங்களுக்குள் ேீர்த்துக்சகாள்ளத் சோடங்கினால் ரகவள ஏற்படும். ஆவகயால்,
தபாேீ ஸ்காரதர அவர்களிவடதய ேீர்ப்வபச் சசய்து வவக்கிறார் இேனால் யமன் ொப்ோ
வளராமல் இருப்பதும் உண்வம.

தராடுசஸன்ஸ்3தபாேீ ஸ்காரர் இல்ோே ரஸ்ோ சந்ேிப்பாக இருந்ோல், அவே நம்

ெனங்கள் சும்மா விட்டுவிடுவேில்வே. உள்ளூர்ப் பிரமுகர்களில் நாவேந்து தபருக்கு
மாவே தவவளயில் விருோ காேட்தசபம் சசய்ய அந்ே ெங்க்ஷன்ோன் சிறந்ே ஸ்ேேமாக
 தேவன் 61

அவமகிறது. ேவேக்கு தமல் வக தகாத்துக் சகாண்டும், இடுப்பின் கீ ழ் வககவளச்

தசர்த்துக் சகாண்டும் அவர்கள் அங்தக நின்று உேகப் சபரும் பிரச்வனகவளப் தபசித்
ேீர்த்துக் சகாள்வார்கள். தமாட்டார் வந்ோல் அவேப் பார்ப்பார்கதளசயாழிய அவசந்து
சகாடுக்க மாட்டார்கள். ‘சரிோன் சிவே தபால் நிற்கிறார்கதள என்று சுற்றிப்தபாகும் தபாது
யாராவது ஒருவர் மட்டும் அந்ேக் கும்பேிேிருந்து பிரிந்து ோம்பூேம் துப்ப வந்து,
தமாட்டார் வண்டி ஓட்டுபவவரத் ேிணற வவப்பார்.

இவேவிடத் ேமாஷ் நடுத் சேருவில் கடக்கும் இரு ஆப்ேர்கள், ‘பூம் பூம்’ என்று சப்ேம்
தகட்டவுடன் ஒருவர் வடக்கிலும் ஒருவர் சேற்கிலும் ஓடுவார்கள். அவர்கள் மட்டும்
ஓடினால் நடுவில் வழி ஏற்பட்டுச் சசளகரியமாக வண்டி தபாய் விடுதம! அதுோன்
இல்வே. அவரும் அவர் நண்பரும் ஓருயிரும் ஈருடலுமாகப் பழகுகிறவர்கள்ஆயிற்தற.
ஆவகயால், தகாத்ே வகவய விடாமல் இவர் அவர் வகவயப்பற்றி வடக்கு தநாக்கியும்,
அவர் இவர் வகவயப் பற்றித் சேற்கு தநாக்கியும் இழுப்பார்கள். காட்சிதய காட்சி,
வாஞ்வசதய வாஞ்வச! ஏ தராட்சஸன்தஸ! உன் பாச்சா இவர்களிடம் பேிக்கதவ
பேிக்காது!

பாேசாரி சேருதவாடு பத்ேிரிக்வக படித்துக் சகாண்டு தபாகோம், ஆனால் தமாட்டார்

ஓட்டுபவருக்கு அந்ே சுகம் ஒரு நாளும் கிட்டாது. ஏசனனில், அவர் அப்புறம் சவகு காேம்
அந்ே தமாட்டாரில் இருக்க முடியாது, ஆஸ்பத்ேிரியில் ோன் கண் விழிக்க தவண்டும்.

அேற்காக தமாட்டாரில் உட்கார்ந்ேவுடன் எவேயும் பாராமல் கண்வண

மூடிக்சகாள்வேிலும் உபதயாகம் இல்வே. அதுவும் தராட்சஸன்ஸ் ஆகாது. ஒரு
ேகரவவளயம் சேருவின் குறுக்தக ஓடி வந்ோல், இரண்டு விநாடிக்சகல்ோம் அவேத்
துரத்ேிக் சகாண்டு ஒரு சின்னப் பயலும் பின் சோடர்வான் என்று எேிர்பார்க்க தவண்டும்!
சேருவில் வவளவுகள் எங்தக, சமள்ளமாகப் தபாக தவண்டிய ஸ்ேேம் எது, குறுக்கு
ரஸ்ோக்கள் வருவது எங்தக என்று அவடயாளங்கள் தபாட்டிருக்கிறார்கள். இவவகவளக்
கவனித்து நடப்பதும்கூட ‘தராட்-சஸன்ஸ்’ ோன்.

இந்ே இடங்களில் பாேசாரிகளாகச் சசல்பவர்களும்கூட சர்வ ொக்கிரவேயுடன் நடந்து

சகாள்ள தவண்டும். அதுவும் தராட்-சஸன்ஸ்…

யாதரா “இசேல்ோம் நான்சஸன்ஸ்” என்று சசால்வது காேில் படுகிறது. அது பற்றிப்

பரவாயில்வே. அதோ பின்னால் ‘ஹாரன்’ சப்ேம் தகட்கிறது. சேருவில் படித்ேது தபாதும்,
ொக்கிரவேயாகப் தபாங்கள்!

மிஸ்டர் ராொமணி
என் மருமான் சின்ன ராொமணிவயப்பற்றி என் ஆபீஸ் துவரயவர்கள் தகள்விப்பட்டு
அவவனத்ோம் பார்க்க தவண்டுசமன்று சசால்ேியிருந்ோர். இந்ேச் சசய்ேிவய நான்
குழந்வேயிடம் சேரிவித்தேன்.

அவனும் சவள்வளக்காரர் எவவரயும் பார்த்ேேில்வே யாவகயால் மிகவும் ஆவலுடன்

ேன்னுவடய நிொவரயும், சசாக்காவயயும் மாட்டிக்சகாண்டு ேயாராய் நின்றான்.
 தேவன் 62

குழந்வேயுடன் துவரயின் பங்களாவுக்குக் கிளம்பிதனன். தபாகும் வழி முழுவதும்

ராொமணி, ”துவர எப்படி மாமா இருக்கும்? அது தபசுதமா? அதுக்கு காசேல்ோம்
இருக்குதமா? அது சாப்பிடுதமா? என்னத்வே மாமா சாப்பிடும்?” என்று பே தகள்விகளும்
தகட்டு ஒருவாறு மனத்துக்குள், துவர என்றால் இன்னசேன்று ஒரு ேீர்மானம் சசய்து
வவத்ேிருந்ோன்.

எங்கவளக் கண்டதும் துவரயவர்களும் புன்சிரிப்புடன் வந்து நின்றார். ராொமணி அவவரப்

பார்த்துவிட்டு, ”இதுோனா துதர! துதரன்னிதய, மாமா! தகாங்கு மாேிரின்னா இருக்கு”
என்றான். நல்ே தவவளயாய்த் துவரயவர்களுக்குத் ேமிழ் சேரியாது.

”வாட் டஸ் ேி பாய் தஸ? (வபயன் என்ன சசால்கிறான்?)” என்றார்.

”உங்கவளப் பார்ப்பேில் மிகவும் சந்தோஷம் என்கிறான்” என்தறன்.

”தகாங்கு துவர தபசறதுதடாய்” என்றான் ராொமணி. துவரயவர்கள் என்வன தநாக்கினார்.

”ேனக்கு இங்கிேீ ஷ் புரியவில்வே என்கிறான்” என்தறன். துவர குழந்வேவய வாரித்

தூக்கினார். குழந்வேகளிடம் அவருக்கு மிகவும் அபிமானம். குழந்வேக்கு ஒரு முத்ேமும்
அளித்ோர். துவரயவர்கள் காவேப் தபாெனத்துக்குப் பிறகு ஸிகசரட் பிடிக்கும்
வழக்கமாேோல் அந்ே ‘வாஸவன’ சற்று வசியிருக்கும்தபால்
ீ இருக்கிறது. உடதன
குழந்வே, ”அம்பி மாமா! தகாங்கு துவர வாசயல்ோம் நாத்ேமா நார்றதே” என்று
கத்ேினான்.

”வாட்?” என்று துவரயவர்கள் ஆங்கிேத்ேில் வினவினார்.

”நீங்கள் மிகவும் நல்ேவர் என்கிறான்” என்தறன். புகழ்ச்சியால் ேிருப்ேி யவடயாேவர்

யார்? நான் சசான்னவேக் தகட்டதும் அவர் அடங்காே சந்தோஷத்துடன். ”ஹா! ஹா!
ஹா!” என்று வாய்விட்டுச் சிரித்து, ராொ மணியின் முதுவக சமதுவாய்த் ேட்டிக்சகாண்டு
நயமான குரேில், ”சவரி வநஸ் பாய்” (மிகவும் தநர்த்ேியான வபயன்) என்றார்.

மிஸ்டர் ராொமணி மிஸ்டர் ராொமணி2மிஸ்டர் ராொமணி3

சின்ன ராொமணிக்கு ‘சவரி வநஸ்’ என்றால் என்ன சேரியுமா? ஏதோ ேன்வன

வவதுவிட்டோக மாத்ேிரம் எண்ணிக்சகாண்டான். சவகு தகாபத்துடன் என்னிடம் வந்து
நின்று, என் தகாட்வடப் பற்றிக்சகாண்டு துவரவயப் பார்த்து, ”நீோன் சவரி! தநாக்குத்ோன்
வநஸ், தகாங்குப் பயதே” என்றான்.

எனக்கு இவவன ஏன் அவழத்து வந்தோசமன்று ஆகிவிட்டது. துவரக்தகா இவன்

சசால்வது ஒன்றும் புரியவில்வே. நான் ஏோவது சசால்லுதவதனாசவன்று மீ ண்டும்
மீ ண்டும் என்வன தநாக்கினார். எனக்கும் என்ன சசால்வசேன்று தோன்றவில்வே. பின்பு
ஒருவாறு ேிடப்படுத்ேிக் சகாண்டு துவரவயப் பார்த்து, ”நானும் சீக்கிரம் இங்கிேீ ஷ்
கற்றுக்சகாண்டு உங்களுடன் தபசுகிதறன் என்கிறான்” என்தறன்.

ராொமணியிடம் துவரக்கு உண்வமயிதேதய மிகவும் அபிமானம் ஏற்பட்டிருக்கிறசேன்பது

அவர் முகத்ேில் நன்றாய்த் சேரிந்ேது. எல்ோக் குழந்வேகவளயும் வசியப்படுத்தும் சக்ேி
 தேவன் 63

ேம்மிடம் இருக்கிறசேன்றும். குழந்வேகள் ஸ்வபாவமாகதவ ேம்மிடம் வருவேல்ோமல்,

ஒருவிே மரியாவேயும் காட்டுசமன்றும் ேற்சபருவமயாய் ஐந்து நிமிஷம் தபசினார்.
நானும் முகம் மாறாது ஆதமாேித்து வந்தேன்.

அப்சபாழுது மூவேயில் உட்கார்ந்து வாசித்துக்சகாண்டிருந்ே துவரயவர்களின் ‘வடபிஸ்ட்’

ேன் வயிற்வறப் பிவசந்துசகாண்டு, முகத்வேச் சுளித்துக்சகாண்டு மிகவும்
தவேவனயிேிருப்பவன்தபால் துள்ளிக்சகாண்டிருந்ோன். துவரயவர்கள் மிகவும் இரக்க
சுபாவமுள்ளவர். வடபிஸ்வடப் பார்த்து, ”வாட் ஸ் ேி மாட்டர் வித் யூ? (உனக்கு என்ன?)”
என்று தகட்டார்.

”ஸிவியர் ஸ்டமக் ஏக், ஸார் (சராம்ப வயிற்றுவேி)” என்று குழறினான் வடபிஸ்ட்.

”தடக் ேீ வ் அண்ட் ஸம் சமடிஸன் (தபா, அப்தபன்! ேீ வு எடுத்துக்சகாண்டு தபாய் மருந்து

சாப்பிடு!)” என்று ேயாளமாய்ச் சசான்னார்.

அவனும் உடதன சவளிச்சசன்று மிகவும் தவேவனயுடன் வாயிற்படிவயக் கடந்து

சசன்றான். அவன்

சவளிதயறினதும் யாதரா ஒருவர் அடக்க முடியாமல் விழுந்து விழுந்து சிரிக்கும்

சப்ேத்வேக் தகட்தடன். துவரயவர்களும் ஏதோ ஞாபகமாய்த் ேம் வடபிஸ்டுக்கு அடிக்கடி
உடம்பு அசஸளகரியப்படுகிறசேன்றும், ‘தகர்சேஸ் சபல்தோ’, ‘சஹல்த்வேக்
கவனிப்பேில்வே’சயன்றும் ஆங்கிேத்ேில் சசால்ேிக் சகாண்டிருந்ோர்.

சிறிது தநரத்துக்சகால்ோம் அவரிடம் சசால்ேிக் சகாண்டு ராொமணிவயயும்

அவழத்துக்சகாண்டு வடு
ீ வந்து தசர்ந்தேன். அன்று மாவே தமற்படி வடபிஸ்வட
வாயிேில் கண்தடன்.

”என்வனயா, காேம் சகட்டுக் கிடக்கிறது! எங்தக பார்த்ோலும் ரிட்சரஞ்ச்சமன்டாக

இருக்கிறது. உமது மருமானா? அந்ே வாண்டுப் பயவே விட்டு தவடிக்வகப் பார்க்கிறீதர!
நான் சிரிப்வப அடக்கப்பட்ட பாடு கடவுளுக்குத்ோன் சேரியும். நல்ே தவவளயாகத்
ேப்பிதனன்” என்றார்.

ராொமணிக்குப் படிப்பில் மிகவும் அவா உண்டு. ேமிழில் ‘டிக்தடஷன்’ தபாடச் சசால்ேி

ஸ்தேட்டில் எழுேிக் காண்பிப்பது வழக்கம். ஒரு நாள் ஒரு ‘டிக்தடஷன்’ சகாடுத்து எழுேச்
சசான்தனன்.

”ஓர் ஊரில் ஒரு மாடு இருந்ேது –” என்று ஆரம்பித்தேன். இவே எழுேிவிட்டானாசவன்று

பார்த்தேன். ‘ஓர் ஊரில்’ ‘ஒரு’ என்றுோன் எழுேியிருந்ோன்.

”உம்” என்தறன்.

”என்ன மாமா, மாடா?”

”ஆம், மாடுோன், எழுது. ஓர் ஊரில் ஓர் மாடு– என்னடா எழுேமாட்தட சனன்கிறாய்.”

”மாடா, மாமா?” என்று தகட்டான் மறுபடியும்.

 தேவன் 64

”எவ்வளவு ேரம் சசால்லுவது? மாடுோன்!” என்று அழுத்ேமாய்ச் சசான்தனன். அவன்

இன்னும் எழுோேிருப்பவேப் பார்த்து, ”நீ எழுேப் தபாகிறாயா?” என்தறன்.

”பால் கறக்குதமால்ேிதயா, மாமா?”

நான் பேில் சசால்ோமல் காேில் விழாேதுதபால் பாவவன சசய்தேன்.

”நிவறயக் காப்பி அகப்படுதமான்தனா, மாமா?” என்றான்.

நான் சற்றுத் ேிரும்பி உட்கார்ந்துசகாண்தடன். பிறகு மிகவும் கவவேயாய், ”கன்னூட்டியும்

இந்துதோன்தனா மாமா?” என்று தகட்டான்.

”அசேல்ோம் உனக்சகன்ன? சசான்னவே எழுதுடா” என்று தபச்சுக்கு இடங் சகாடுக்காமல்

சசான்தனன்.

”நம்மாத்ேிதே ஒரு மாடு வாங்கணும்” என்று சகஞ்சினான்.

”வாங்குகிறதபாது வாங்கோம். சசான்னவே எழுது என்று அேட்டிதனன்.

ஆனால் அவன் என் வார்த்வேகவள வக்ஷ¢யஞ் சசய்ேோய்த் சேரியவில்வே. ”ஒரு

கன்னூட்டியும் வாங்கறயா, மாமா?” என்றான்.

குழந்வேவய நான் அடிப்பது வழக்கமில்ோேபடியால் என்ன சசய்வசேன்று சேரியாமல்

சமளனமாய் உட்கார்ந்ேிருந்தேன்.

”அம்பி மாமா, ஆக்கீ ோத்ேிதே மாடு, தகாக்குட்டு, வாங்கிருக்காதள.”

”ஆக்கீ ல் ஆருடா?” என்று தகட்தடன். அேற்குள் அவன் ோயார், ”வக்கீ ல் ஸ¤ப்ரமணிய

அய்யராத்ேிதே 75 ரூபாயில் ஒரு மாடும், குஞ்சேமாட்டமா கன்னுக்குட்டியும்
ஓட்டிக்சகாண்டு வந்ேிருக்கிறார்கள்” என்றாள்.

அவ்வளவுோன்; ”நான் தபாய்ப் பார்த்தூட்டு வர்தறன், மாமா!” என்று சசால்ேிக் சகாண்தட

சிதேட்வடப் சபாத்சேன்று கீ தழ தபாட்டுவிட்டு ஓட்டசமடுத்ோன்.

***

ஒரு நாள் மாவே நான் ஆபீஸிேிருந்து சுமார் இரண்டவர மணிக்குத் ேிரும்பி வட்டுக்குள்
ீ
சசன்தறன். வட்டில்
ீ நுவழந்ேதும் எனது அவறக் கேவு சாத்ேப்பட்டிருந்ேபடியாலும்,
இருவர் உள்தள தபசும் சப்ேம் தகட்டோலும் சற்று அப்படிதய நின்றுசகாண்டிருந்தேன்.
பின்வரும் சம்பாஷவண காேில் விழுந்ேது.

”நான் இன்னிக்கி சினிமா தபாப்தபாதறதன!”

”அசேல்ோம் இன்வறக்கு நிச்சயமாய்ப் பேிக்காது.”

”அம்பி மாமாகூடப் தபாப்தபாதறன்னா, அப்புறம்?”

”பேிக்காது என்றால், அப்புறம்?”

”நான் தபாதவன்!”
 தேவன் 65

”நீ தபாகக்கூடாது!”

”உன்வன யார் தகட்டா?”

”நீ யார் சசால்வது?”

”நான்ோன் சசால்தறன்; சின்ன ஆசாமணி சசால்தறன். அம்பி மாமா ஆபீஸிதேருந்து

வந்துண்தட இருக்காதள, என்வன அவழச்சுண்டு தபாவாதள!”

”வந்துட்தடதன!” என்று சிரித்துக் சகாண்தட உள்தள நுவழந்தேன். என் அருவம மருமான்

சின்ன ராொமணியும் என் அக்காளும் தபசிக்சகாண்டிருந்ேனர். குழந்வேயும் முகத்வேத்
துவடத்துக்சகாண்டு கிராப்வப வாரிக்சகாண்டு, நிொவரப் தபாட்டுக்சகாண்டு ேயாராய்
நின்றான். என்வனக் கண்டதும் ஓட்ட ஓட்டமாய் ஓடி வந்து என்வனக் கட்டிக்சகாண்டு,
”மாமா, இன்னிக்குச் சினிமாவுக்கு தபாகணும், மாமா” என்றான்.

”இன்னிக்கு சினிமா வாண்டாம்; பீச்சுக்குப் தபாதவாம்” என்தறன்.

”பீச்சுன்னா என்ன?”

”அப்படீன்னால் என்ன?”

”சமுத்ேிரத்துக்குக்கிட்தட இருக்கும் கவர.”

”அங்தக என்ன பண்றது?”

”உட்கார்ந்து சகாண்டிருக்கிறது.”

”எேற்காக?”

”சும்மாத்ோன்.”

”சும்மா அங்தக தபாய் உட்கார தவண்டாம்.”

”பின் என்ன சசய்யதவண்டுசமன்கிறாய்?”

”நீ சினிமாவுக்கு வர்றயா, வல்வேயா?”

”வரவில்வே என்றால் என்ன பண்ணுவாய்?”

”அப்தபா, நீ வரமாட்டியா?”

”அப்தபா வரதவண்டுமா?”

”மாமா, மாமா, வரமாட்டியா நீ?” என்று சகஞ்சினான்.

நான் தோல்வியவடந்தேசனன்று சசால்ேதவண்டியேில்வே. சினிமாவுக்குப்

தபாயிருந்தோம். சவகு கவனமாய்ப் படத்வேப் பார்த்துக்சகாண்தட வந்ோன். ஒவ்சவாரு
ேரமும் அவனுக்குப் படத்ேில் வருபவர்கள் யாசரன்று சசால்ேதவண்டும். ”ஏன் அப்படிப்
தபானார்கள்? ஏன் அப்படி நின்றார்கள்?” என்று சசால்ே தவண்டியதுடன் சினிமா எப்படித்
ேயாரிக்கப்படுகிறது என்பவேயும் சசால்ே தவண்டும். அவனுக்குப் புரிந்ேவவரயில்
தகட்டுத் ேிருப்ேியவடவான். எங்கள் முன்னிவேயில் ஆங்கிதோ / இந்ேியக் கனவான்
 தேவன் 66

ஒருவர் ஒரு சபரிய சோப்பிவய அணிந்து அமர்ந்ேிருந்ோர். அவருவடய ராொமணிக்குப்

படத்வே மவறத்ேதுதபாலும்! குழந்வே என்னிடம் அவேப் பற்றிப் பே ேடவவ
சசால்ேியேிேிருந்து நான் அவவர, ‘ஸார்! ேயவு சசய்து சகாஞ்சம் சோப்பிவய எடுத்ோல்
நல்ேது” என்று மிகவும் பணிவுடன் தகட்டுக்

சகாண்தடன். ஆனால் அப்சபரியார் என்வன நான்கு முவற விழித்துப் பார்த்துவிட்டுப்

தபசாமல் இருந்துவிட்டார். குழந்வேக்குப் சபாறுக்க முடியவில்வே.

”தடய்!”’ என்றான்.

அவர் உக்கிரமாய்த் ேிரும்பினார். எனக்குச் சற்று பயந்ோன்.

”எடடா சடாப்பிவய, மவறக்கிறது!” என்றான்.

இவேக் தகட்டுப் பக்கத்ேிேிருந்ே ஐந்ோறு தபர்வழிகள் எங்கள் பக்கம் ேிரும்பிக்

கவனித்ேனர். ராொமணி ேக்ஷ¢யமில்ோமல் இருந்ோன். அவனுக்குப் பயம் இன்னசேன்று
சேரியாது. இனிதமல்ோன் கற்றுக் சகாடுக்க தவண்டும்.

”எடடா, என்கிதறன், முழிக்கிறாயா?” என்று நாற்காேியில் ஏறி நின்று வக விரவே ஆட்டிக்

சகாண்டு தகட்டான்.

நான் ராொமணிவய அடக்கிதனன். எல்தோரும் விழுந்து விழுந்து சிரித்ேனர்.

அப்சபரியாரும் வாய் தபசாது ேம் கிரீடத்வேக் கழற்றினார். கவடசியில் வட்டுக்குப்
ீ
தபாகும்சபாழுது, ”சினிமா எப்படி?” என்தறன். வழக்கம் தபால், ”நன்னாதவயில்வே” என்று
பேில் வந்ேது.

ராொமணிவயச் சாோரணசமன்று நிவனத்துவிட தவண்டாம். அவன் மேராஸ¤க்குச்

சசாற்ப காேம் வந்து விட்டுப் தபாவேற்குள் சராம்ப இங்கிேீ ஷ் கற்றுக் சகாண்டு
விட்டான்! அதுவும் தமனாட்டார் முவறயிதேதய தபசுவான். ‘சமட்ராஸ்’ என்று சசால்வது
பிவழயாம். ‘சமராஸ்’ என்று சசால்ே தவண்டுசமன்பான். அவவனக் சகாஞ்சம் இங்கிேீ ஷ்
தபசச் சசால்லுகிதறன், தகட்கிறீர்களா?

”அப்பா சசான்னா, ‘ேி ஸினிமா இஸ் வநஸ்’ இன்னு. அம்பி மாமா சசான்னா ‘இடீஸ்
சவர்ரி வநஸ்’ இன்னு. நான் சசான்தனன் ‘இடீஸ் சவர்ரி வநஸ்’ இன்னு” என்பான்.
இல்ோவிட்டால் ‘அப்பா சசான்னா ‘அயம் ஸாரி’ இன்னு. அம்பி மாமா சசான்னா, ‘அயாம்
சவர்ரி, சவர்ரி ஸாரி’ இன்னு என்று சசால்ேிவிட்டு விழுந்து விழுந்து சிரிப்பான்.

ராொமணிக்கு சநய், சர்க்கவர ேின்பேில் சவகு பிரியம். ஆனால் ஒருவருக்கும்

சேரியாமல் எடுக்கமாட்டான். அவவ வவத்ேிருக்கும் இடத்ேில் ோராளமாகப் தபாய்
நின்றுசகாண்டு, ‘சமராஸ் காேிங்! ேி சநக்ஸ்ட் ஐடம் இஸ்! ஆசாமணி சநய்வயத்
ேிருடறது!” என்பான். (நாவேந்து ேினங்கள் பீச்சில் தரடிதயா தகட்க அவழத்துக்சகாண்டு
தபானேில் குழந்வே இவேக் கற்றுக் சகாண்டான்.) உள்தள தபாய்ப் பார்த்ோல் சநய்யில்
ஐந்து விரல்களும் ஆழமாய்ப் பேிந்ேிருக்கும்.
 தேவன் 67

ராொமணி சாப்பிடும்தபாது சவகு விதநாேமாய்ப் தபசுவான். இவேயில் உட்கார்ந்ேவுடன்,

என்வனக் கூப்பிட்டு,

”பரமானம், பச்சடி, பஸ்ட் வில் கம்.

சபாடேங்காய்க்கூட்டு சநக்ஸ்ட் வில் கம்” என்பான்.

”பருப்பு ரஸம், தமார்க் குழம்பு,

பேிர்ப்தபணி, ேட்டு, பால்ப் தபாளி!

மாமா! ஆல் சவர்ரி வநஸ். சவர்ரி குட்! சவர்ரி ஹாட்” என்பான்.

ராொமணிக்குத் சேரியாே விஷயதம கிவடயாது. தபாோக்குவறக்கு ரு சாரிகளிலும் பத்து

வடுகளுக்குச்
ீ சசன்று பே சசய்ேிகள் சகாண்டு வந்து விடுவான். அவவகவளக்
தகட்காவிட்டால் விடமாட்டான்.

”அவாத்து மாமா சசால்றா, டாக்டர் ொன்ன்னு ஒத்ேனாம்.”

”உம்.”

”அவனுக்கு சவல்ேக் சகாழக்கட்வட புடிக்குமாம்.”

”சரி.”

”அத்வேத் ேின்னா அவனுக்கு வயத்வே வேிக்குமாம்.”

”உம்.”

”பாத்ோனாம்…”

”உம்.”

”சகாழுக்கட்வட நிவறயத் ேின்னூட்டு, டுபாக்கி பாதே – டபார்னு – சுட்டூண்டானாம், மாமா!”

என்று சிரிப்பான்.

”காந்ேீனு ஒத்ேராம்.”

”அப்புறம்.”

”உம்.”

”தகாவிலுக்குள்தள தபாகணும், விடறியா, மாட்டியா?” இன்னாராம்.”

”உம்.”

”ஆகட்டும்னு சசால்ேியிருக்காளாம்” என்று ஏோவது தபசிக்சகாண்தட இருப்பான்.

ராொமணி எங்களிடம் வந்து சவகு நாட்களாகி விட்டன. அவன் ேகப்பனாருடன்

ஊருக்குக் கிளம்பினான். அவவனவிட்டுப் பிரியும்சபாழுது மனம் மிகவும் கஷ்டப்பட்டது.
எப்தபாதும் ஓயாமல் தபசிக்சகாண்டும் குதூகேமாகவும் இருந்ே குழந்வேவய விட்டுப்
பிரிய மிகவும் ஆயாசப்பட்தடன். அவர்களுடன் கூடதவ சரயில்தவ ஸ்தடஷனுக்கும்
 தேவன் 68

தபாயிருந்தேன். சரயில் வந்து கிளம்பும் தநரமாகிவிட்டது. குழந்வே என்வனக்

கூப்பிட்டான். அவரத் ேவே நிமிர்ந்து தநாக்கிதனன். அவன் குறும்வபக் காட்டினான்.

”அம்பி மாமா, சமத்ோ இருக்கயா?” என்ன தகட்டான். நான் தபச முடியாமல் சமளனமாய்
நின்தறன்.

”மண்ணிதே தபாகாதே? சவய்யில்தே அவேயாதே! அம்மாவவப் படுத்ோதே!” என்றான்.

சிரிப்பும் துக்கமும் ஒருங்தக என் மனத்வேத் ோக்கின. உடதன சரயில் ஊேிற்று.
சமதுவாய் நகர்ந்ேது. ‘குழந்வே எங்தக தபாய் விடுகிறான்? ேகப்பனார் வட்டுக்குத்ோதன?’
ீ
என்று பேவாறு மனத்வேத் ேிடம் சசய்துசகாண்டும் முடியவில்வே. குழந்வே
வகக்குட்வடவய வசினான்.
ீ முகத்ேில் புன்சிரிப்பும், தபாக்கிரித்ேனமும் ஒருங்தக
ஜ்வேித்ேன. ”அம்பி மாமா! சமராஸ் காேிங்… ேி சநக்ஸ்ட் ஐடம் ஈஸ் – ஆசாமணி
மடுவரக்குப் தபாறது!” என்றான். என் கண்ண ீவர அடக்க முடியவில்வே. ேவே குனிந்து
ேிரும்பி நடந்தேன்.

***

சசன்ற வியாழனும் சவள்ளியும் எனக்குத் தூக்கதம கிவடயாது. குழந்வே ராொமணிவயப்

பார்த்து ஆறு மாேங்களாகிவிட்டபடியால் உடதன ஓடிப்தபாய்ப் பார்த்துவிட்டு
வந்ோசோழிய மனம் சமாோனம் அவடயாது தபால் தோன்றிற்று. சனியும் ஞாயிறும்
விடுமுவற நாட்களாவகயால் சவள்ளிக்கிழவம இரதவ சசன்வனயில் சரயில் ஏறிதனன்.
மறுநாள் விடியற்காவேயில் ஒரு சூட்தகஸ¤டன் மதுவர ெங்ஷனில் இறங்கி தநராக
வட்வட
ீ அவடந்தேன். அங்தக நான் முேன் முேேில் பார்த்ேவன் ராொமணிோன்.
வாசற்படியில் நின்றுசகாண்டு சாவோனமாய்த் ேன் அரிசிப் பற்கவளத்
தேய்த்துக்சகாண்டிருந்ோன். முன்பு பார்த்ேசபாழுது எப்படி இருந்ோதனா அதே தபாேோன்
இப்சபாழுதும் இருக்கிறான். ஒரு தவவள சற்று உயர்ந்து இருக்கோதமா என்னதவா!
முன்பு இருந்ே சுறுசுறுப்பும், கள்ளப் பார்வவயும், சபால்ோத்ேனமும்

சற்றுகூடக் குவறயவில்வே. வாசற்படியில் காவே வவத்தேன்.

”நீ யாரு?” என்றான் ராொமணி, எனக்குத் தூக்கி வாரிப் தபாட்டது. ஆனால் நான்கு வயதுக்
குழந்வேோதன என்று மனத்வேச் சமாோனம் சசய்துசகாண்டு, ‘என்வனத்
சேரியவில்வேயா?’ என்தறன். தயாசவன சசய்ோன். ”தநாக்குக் கும்பதகாணமா?” என்றான்.
”ஆம்” என்தறன். ேிடீசரன்று அவனுக்கு ஞாபகம் வந்துவிட்டது. ”நீ அம்பி மாமாவா,
வந்ேிக்கியா?” என்றான். நான், ”ஆமாம்” என்று பேில் சசால்ே வாசயடுப்பேற்குள் ஒதர
பாய்ச்சோய் என்வனக் கட்டிக்சகாண்டு, ”தநக்கு என்ன வாங்கிண்டு வந்ேிருக்தக, மாமா?
சபாட்டிவயத் ேிற!” என்று ஆரம்பித்துவிட்டான்.

சிறிது தநரத்ேிற்குள் கூடம், ோழ்வாரம் எல்ோம் ரப்பர் யாவன, குேிவர, ஒட்டகம்

முேேியவவகளால் நிரம்பின. ராொமணி அவவகவள ஒவ்சவான்றாய் ஒட்டிப்
பார்த்துவிட்டு சவளியிற் சசன்றான். சிே நிமிஷங்களுக்சகல்ோம் ஐந்ோறு சின்னப்
வபயன்களுடன் உள்தள நுவழந்ோன். அவர்களுக்கு ஒவ்சவான்வறயும் சபருவமயாய்க்
 தேவன் 69

காட்டி, ”பாத்ேியாடா, எங்க அம்பி மாமா சமட்ராஸ்தேருந்து வந்ேிக்கா, என்சனல்ோம்

வாங்கிண்டு வந்ேிருக்கா, பாருடா” என்றான். பிறகுோன் என்னுடன் தபச வந்ோன்.

குழந்வேவய தநாக்கிதனன். அவன் முேன்முேோக இரண்டு வயேில் எங்கள் ஊருக்கு

வந்ேிருந்ேதபாது விவளயாடிய விவளயாட்டுக்கள் என் மனக்கண் முன் ஓடிவந்ேன.
அப்சபாழுது அவன் காவே ஏழு மணிவவரயில் தூங்குவான். என் ோயார் அவவன
எழுப்புவேற்காக, ”ஆசாமணி, எழுந்ேிருக்கிறாயா?’ என்று தகட்கும்சபாழுது அவன் கண்கவள
இறக மூடிக்சகாண்டு, ”தூங்கதறன், அம்மா” என்று ராகம் இழுப்பான். சற்று
தநரத்துக்சகல்ோம் உள்தள தோவச வார்க்கும் சப்ேம் தகட்டதும் வாரிச்
சுருட்டிக்சகாண்டு எழுந்ேிருப்பான். குண்டு குண்சடன்று உள்தள ஓடி என் ோயார்
பின்னால் நின்று பின் வகவயக் கட்டிக்சகாண்டு நயமான சகஞ்சின குரேில், ”பாத்ேீ ,
தோவச வாக்கறியா? தநக்குத் ேரதயா?” என்று தகட்பான்.

ஒரு சமயம் நாங்கள் ஸ்வாமிமவேக்குச் சசன்று சுப்பிரமணிய ஸ்வாமிக்கு அபிதஷகம் –

அர்ச்சவனகள் சசய்தோம். குழந்வேவய ஸ்வாமி சந்நிேியில் தூக்க தவண்டாம் என்று
சற்றுக் கீ தழ விட்டதும், சரசரசவன்று சமீபத்ேிேிருந்ே சநய் விளக்கிற்குப் பிரேக்ஷ¢ணம்
சசய்து நமஸ்காரம் சசய்துவிட்டான். பிறகு குருக்கள் அர்ச்சவன சசய்து கர்ப்பூரம்
காட்டும் சபாழுது அவர் அவவனச் சற்றுக் கவனியாமல் அேட்சியமாய்ப்
தபாய்விட்டேற்குத் ேம் ேம் என்று குேித்து எம் சபருமான் சந்நிேி கிடுகிடாய்க்கும்படி
இவரச்சல் தபாட்டு, தமற்படி குருக்கவளத் ேிரும்பி வரச் சசய்து, பிரசாேங்கவள வாங்கிக்
சகாண்டான். அப்தபாது நான் குழந்வேக்கத் ேீர்க்காயுளும், சிறந்ே கல்வியறிவும்
சகாடுத்ேருளும்படி முருகவன மனமார தவண்டிக்சகாண்டது ஞாபகத்துக்கு வந்ேது.

அன்று சாயந்ேரம் குழந்வேவய சவளியில் அவழத்துக் சகாண்டு தபாதனன். அவனுக்கு

அந்ே ஊரில் சேரியாே இடம் கிவடயாது. எனக்கு எல்ோவற்வறயும் காட்டிக் சகாண்தட
வந்ோன். ஒரு சபரிய காப்பி தஹாட்டேின் வாசேில் வந்து நின்தறாம்.

”மாமா, நீ சகாஞ்சம் காப்பி சாப்பிதடன்.”

”தவண்டாம், ராொ! இப்தபாோதன சாப்பிட்தடாம்.”

”மாமா, சகாஞ்சம்தபாறம் சாப்பிடு, மாமா” என்று வகவயப் பற்றி இழுத்ோன்.

”என்னடா உபசாரம் பண்ணுகிறாய்?” என்தறன்.

”இல்வே! நீ சாப்பிட்டா நானுங் சகாஞ்சம் சாப்பிடோதமன்னுோன்” என்று உண்வமவயச்

சசால்ேிவிட்டான்.

இவவன அவழத்துக்சகாண்டு தபாவசேன்றால் எனக்குச் சற்தற பயந்ோன். முன் ஒரு

சமயம் இவனுவடய சித்ேப்பா இவவன தஹாட்டலுக்குக் கூட்டிக்சகாண்டு தபானார்.
அவர் மிகவும் மேிப்பாய்க் குழந்வேவயப் பார்த்து, ”எதே! தபாய் தவணுங்கறத்வேச்
சாப்பிடுடா!” என்றார். குழந்வே தபசாமல் இருந்ோன். ”தபாடா எதே, எதேது பிடிக்கிறதோ
தபாய்த் ேின்னுட்டு வாடா!” என்று சவகு அேட்சியமாய் தபசினார். ராொமணிக்குப்
சபாறுக்கதவ முடியவில்வே. தபசினார். ராொமணிக்குப் சபாறுக்கதவ முடியவில்வே.
 தேவன் 70

உள்தள சசன்று ஒவ்சவாரு ேினுசிலும் ஒவ்சவான்று தகட்டு வாங்கிக் கடித்துக் கடித்துக்

கீ தழ வவத்ோன். பில் ரூ. 1-14-6 ஆயிற்று. பிறகு சவளியில் வந்து, ”இந்ே தஹாட்டல்
பிரதயாசனதம இல்வே!” என்று பிரமித்துபூதபாய் உட்கார்ந்ேிருக்கும் ேன் சித்ேப்பாவிடம்
சசான்னானாம்.

நாங்கள் தபாய்த் ேவேக்கு ஒரு கப் காப்பிோன் சாப்பிட்தடாம். நான் சில்ேவற

சகாடுத்துக் சகாண்டிருக்கும்தபாது ராொமணி சமீ பத்ேில் தபாட்டிருந்ே ஒரு
ஸ்டூேின்தமல் ஏறி நின்றுசகாண்டு தஹாட்டல்காரவரப் பார்த்து, ”என்ன காப்பி
சகாடுக்கிதறன்! சராம்ப நன்னாதவ இல்வேதய? தநத்ேிக்குச் சின்னராயர் ஓட்டல்தே
சாப்பிட்தடன். என்னமா ெில் ெில்லுனு இருந்ேது, சேரியுமா?” என்றான். தஹாட்டல்காரர்
சிரித்ோர். நானும் மதுவர முழுவதும் விசாரித்ோகிவிட்டது. ”சின்னராயர்” என்று எவரும்
தஹாட்டல் வவத்ேிருப்போகத் சேரியவில்வே. தநயர்களில் எவராவது கண்டுபிடிக்க
தநர்ந்ோல் ேயவு சசய்து எங்கள் ராொமணி கணக்கில் ஒரு கப் காப்பி சாப்பிடும்படி
தகட்டுக் சகாள்ளுகிதறன்.

எனக்கும் ராொமணிக்கும் சண்வட வந்து நீங்கள் பார்த்ேேில்வேதய? பத்து

நிமிஷத்ேிற்குள் ‘டூ’ விட்டுக் சகாண்டு மறுபடியும் ‘தசத்ேி’யாகிவிடுதவாம். குழந்வே
அவன் ோயாரிடம் தபாய், ”அம்மா, அம்பி மாமாவுக்கு சராம்பப் பச்சிக்கிறோம். தோவச
தவணும்னு சசால்றா” என்றான். அது என் காேில் விழுந்து விட்டது. ”என்னடா, உன்வன
நான் சசால்ேச் சசான்தனனாடா?” என்று தகட்டுக் சகாண்தட உள்தள சசன்தறன்.
அேனால் அவனுக்கு சராம்பக் சகளரவக் குவறச்சல் ஆகிவிட்டாம். உடதன என்னுடன்
‘டூ’ விட்டுக்சகாண்டு ஒரு பத்ேடி தூரத்ேில் அவரமுகமாகத் ேிருப்பிக்சகாண்டு விசிக்க
ஆரம்பித்ோன். அடிஉேடு வாய்க்குள் சவகு விவசயாய்ச் சசன்று ேிரும்பி
வந்துசகாண்டிருந்ேது.

”அதட ராொமணி! துருத்ேி ஊோதே, தவண்டாம்” என்தறன். சற்று தநரம் சமளனம்.

சமதுவாகப் பின்நவட நடந்து என்வன சநருங்கிக் சகாண்டிருந்ோன். நான்
கவனிக்ககாேதுதபால் பாசாங்கு சசய்தேன். அவன் முதுகு என் தமல் பட்டது. என்னுடன்
‘டூ’ விட்டோகக் காண்பித்துக் சகாள்ளக் கூடாோம். ”அம்பி மாமா! சித்தே முந்ேி
‘தவண்டாம்’னு சசான்னிதய, அதுக்கு ‘வாண்டாம்’னுோதன அர்த்ேம்?” என்றான்.

ஞாயிற்றுக்கிழவம மாவே 6 மணி. ஊருக்குக் கிளம்பிதனன். ராொமணிக்குத் சேரியாமல்

என் டிரங்கு, படுக்வக முேேிய சாமான்கள் அடுத்ே வட்டுக்குக்
ீ சகாண்டு தபாய்
வவக்கப்பட்டன. எல்தோரிடமும் சசால்ேிக்சகாண்டு கிளம்பிதனன். குழந்வேக்கு நான்
ஊருக்குப் தபாவோகத் சேரியாது.

”அம்பி மாமா, சின்ன அத்வே யாத்துக்குப் தபாறியா?” என்றான். பேில் ஒன்றும்

சசால்ோமே நகர்ந்தேன்.

தநற்று அவன் ேகப்பனாரிடமிருந்து ஒரு கடிேம் கிவடத்ேது. அது பின்வருமாறு :

”சிவி. அம்பிக்கு அதநக ஆசீர்வாேம். நீ சசளக்கியமாய்ப் தபாய்ச் தசர்ந்ேிருப்பாசயன்று

நம்புகிதறன், … குழந்வே ராொமணி ‘அம்பி மாமா சின்னத்வேயாத்ேிேிருந்து வந்துண்தட
 தேவன் 71

இருக்காதள. வந்ே அப்புறம் நானும் கூடப் தபாய் சமராஸ்தே பி.ஏ. வாசிக்கப் தபாதறதன’
என்று சசால்ேிக்சகாண்தட இருக்கிறான். …. தவறு விதசஷமில்வே.

உன் பிரியமுடன்

வி.தக.

***

சசன்ற வாரம் விடியற்காவேயில் வாசல் ென்னவே ேிறந்து வவத்துக்சகாண்டு அவரத்

தூக்கமாய்ப் படுத்துக் சகாண்டிருந்தேன். ஓர் சிறு வக வாசல்கேவவ சமதுவாய்த்
ேட்டிற்று; ஓர் இனிவமயான குரல். ”அம்பி மாமா! அம்பி மாமா!” என்று கூப்பிட்டது. ஒதர
பாய்ச்சேில் படுக்வகவயவிட்டுக் குேித்து ஓடிப்தபாய்க் கேவவத் ேிறந்தேன். மறுகணம்
என் அருவம மருமான் ராொமணி என்வனக் கட்டிக்சகாண்டான். ”எப்படா ராொ வந்தே?”
என்தறன். ”நான்ோன் வந்தேன் மாமா, அம்மாவவ அவழச்சிண்டு; ‘ேிர்வன்றம்
எச்சுப்பச்சு’தேோன் வந்தேன்” என்றான். நான் என் ேமக்வக பக்கம் ேிரும்பி, ”ஏனம்மா, ஒரு
கடுோசி தபாடக்கூடாோ? நான் ஸ்தடஷனுக்கு வரமாட்தடனா?” என்றேற்கும் அவதன
பேில் சசால்ேிவிட்டான்” தபாடணும்ோன். ஆனாக்தக ஒழியதவல்தே, மாமா” என்றுோன்
ஏதோ சபரிய மனிேன்தபாலும், குடும்பக்

காரியங்கள் எல்ோவற்வறயும் கவனித்துக்சகாள்கிறவன் தபாலும் பேில் சசான்னான்.

ராொமணி எப்தபாதும்தபால் என்னிடம் ஆவசயாகத்ோன் இருந்ோன். ஆனால் முன்

தபால் நாள் முழுவதும் என்னுடதனதய கழிப்பேில்வே. நான் ஆபீசுக்குப் தபாயிருக்கும்
தநரசமல்ோம் அவன் அம்மாமியுடன் தபசிக்சகாண்டிருப்பான். அவவனப்
பள்ளிக்கூடத்ேில் தசர்த்ோகிவிட்டோசவன்று தகட்தடன்.

”ஓ! ஆச்தச, மாமா! நான் ஒண்ணாங்கிளாஸ்னு வாசிக்கிதறன்!” என்றான்.

”ஏண்டா, உனக்குப் பள்ளிக்கூடம் பிடிக்கிறோ?” என்று தகட்விட்தடன்.

”அம்பிமாமா, எங்க வாத்ேியார் சார் வந்து சோசரஸாமி அய்யர்; அவருக்குக் கிளி மாேிரி
மூக்கு இருக்கு. அேனாதே அவவரக் ‘கிளி மூக்கு’ இன்தன நாங்கள்ளாம் கூப்பிடதறாம்.
நாங்கள்ளாம் கணக்குப் தபாட்டுண்டு கஷ்டப்பட்டா அவருக்கு சராம்ப ஸந்தோஷம்,
மாமா.”

”ஏண்டா அப்படிச் சசால்கிறாய்?”

”இல்தே, மாமா. வந்து ேிங்கட்கிழவம காேதம தபான ஒடதன கணக்குப் தபாடறா, ‘ஒரு
ஆவன மூணு ரூபான்னாக்தக, நாலு யாவன என்ன சவவே’ இன்னு. எங்க வாத்ேியார்
என்ன, ஆவன வாங்கப் தபாறாரா? அதுக்காக எங்கவள எதுக்கு மாமா குட்டணும்?”

”சரி, அப்புறம் என்ன வாசிப்பாய்?”

”ேமிழ்ப்பாடம் ஒண்ணு வச்சிருக்கா. அேிதே ஒண்ணுதம கிவடயாது. அேிதே அணில்

குஞ்வசயும், துவர சபாம்வபவயயும் தபாட்டிருக்கான். எனக்குச் சிரிச்சுச் சிரிச்சு வயிறு
வேிச்சுப் தபாச்சு.”
 தேவன் 72

”அப்புறம்?”

”அப்புறம் கணக்குச் சசால்ேித் ேரா. ஒரு நாவளக்கு அப்பா கணக்குப் தபாட்டுக் குடுத்ோ.
‘யாருடா தபாட்டா இவே? வரட்டாயிருக்தகடா’ன்னார், ‘கிளி மூக்கு’. ‘நான்ோன் ஸார்
தபாட்தடன் தநத்ேிக்கு’ இன்தனன். ‘சபாய் சசால்தறடா. வா தபார்டுக்கு’ன்னார். ‘இல்தே
ஸார். அப்தபா தபாட்தடன், ஞாபகமிருந்ேது. அதுக்குதமதே காபி குடிச்சுட்டு வந்தேன்.
சித்தே மறந்து தபாயிருக்கு. அப்புறம் ஆகட்டும்’ன்தனன். அப்படியும் விடாதம அந்ேக்
‘கிளி மூக்கு’ என்சன சரண்டடி அடிச்சுடுத்து. எனக்காக ஒண்ணு, அப்பாவுக்காக
ஒண்ணுன்னு நிவனச்சுண்டு தபசாதம இருந்துட்தடன், மாமா.”

”குழந்வேக்குப் தபசதவ சேரியாது!” என்று சசால்ேிக்சகாண்தட என் ேமக்வக அவ்விடம்

வந்ோள். அத்துடன் அந்ேச் சம்பாஷவண நின்றது.

எங்கள் ராொமணி ேவே வாரிக்சகாள்வது, டிரஸ் சசய்துசகாள்வது எல்ோம்

அம்மாமியிடந்ோன். அம்மாயி வந்து ஒரு வருஷத்துக்குள்ளாகத்ோன் ஆகிறது.

நான் வட்டில்
ீ இல்ோே தவவளகளிசேல்ோம் அவன் அம்மாமியுடன் வம்பளந்து
சகாண்டிருப்பான். விசாரித்ேேில் அந்ேப் தபாக்கிரி அவவள சராம்பப்
பயமுறுத்ேிக்சகாண்டிருந்ேோகத் சேரிய வந்ேது.

”ஏ அம்மாமி! எங்க அம்பி மாமாக்குக் தகாவம் வந்ோ என்ன பண்ணுவா, சேரியுமா?”

என்றானாம் ஒரு நாள.

”சேரியாது” என்றி பேில் வந்ேோம்.

”நீ மாமாவுக்குப் பால், காபி எல்ோம் சகாடுக்கதற, சராம்ப சரி. ஆனாக்தக, மாமா இருக்கிற
பக்கம் ேவிர எங்தக பார்த்ோலும் பார்க்கறிதய, எதுக்கு? அேனாதே மாமாக்கு ஒம் தபரிதே
சராம்பக் தகாவம். அதுக்தகாசரம் நீ இன்னிக்கு மத்ேியானம் நல்ே டிபனாப் பண்ணி,
ேிேிக்கத் ேிேிக்கக் சகாடுக்கணும், சேரியுமா?” என்றானாம்.

நான் ேினம் ஆபீஸ¤க்குக் கிளம்பும்தபாசேல்ோம் குழந்வே, ”மாமா! ‘பல்லூன்’ வாங்கிண்டு

வர்றயா, மாமா?” என்று சகஞ்சுவதே வழக்கமாக இருந்ேது. இரண்டு நாவளக்குமுன்
சாயந்ேரம் வட்டுக்குத்
ீ ேிரும்பும்தபாது ஒரு ‘பல்லூன்’ வாங்கிக் சகாண்டு தபாதனன்.
அவன் வகயில் அவேக் சகாடுத்ேது முேற்சகாண்டு அதே காரியமாய் அவே
ஊேிக்சகாண்தட இருந்ோன். நான் சாப்பிட உட்கார்ந்ே தபாதும் என் பின்னால்
நின்றுசகாண்டு ஊேிக்சகாண்டிருந்ோன்.

ேிடீசரன்று ‘படா’சரன்ற பிரம்மாண்டமான சப்ேம் தகட்டது. என் பின்னால் நின்ற

ராொமணியின் முகத்வேப் பார்க்கதவணுதம. சற்றத் தூரத்ேில் ‘பல்லூன்’ சவடித்துக் கீ தழ
கிடந்ேது.

”ஆச்தசால்ேிதயா காரியம்? ஒரு வழியா தூங்கப் தபா” என்றாள் அவன் ோயார். ராொமணி
யார் தபரில் குற்றஞ் சாட்டோசமன்று இரண்டு நிமிஷம் தயாசவன சசய்ோன்.
கவடசியில் என்னிடம் வந்து, ”இல்தே மாமா, தபானாப் தபாறது. எம் தபரிதே சபசதக
 தேவன் 73

இல்தே, மாமா. அந்ே ராெி அம்மாமி இருக்தகால்ேிதயா, அது சசால்ேித்து, ‘இன்னம்

ஊதுடா, ஊதுடா’ ன்னு. நான் ஊேிப்பிட்தடன். அவ்வளவுோன்!” என்றான்.

நான் சிரித்தேன். எங்தக நான் தகாபித்துக் சகாள்ளப் தபாகிதறதனாசவன்று பயந்து

சகாண்டிருந்ே ராொமணி நான் சிரிப்பவேப் பார்த்துவிட்டுச் சற்றுத் வேரியமாய் என்
கழுத்வேக் கட்டிக்சகாண்டு, ”மாமா, மாமா! நாவளக்கு நல்ே ‘பல்லூ’னா இன்சனாண்ணு
வாங்கிண்டு வர்றயா, மாமா?” என்றான்.

தநற்று இரவு ராொமணி என்னுடன் படுத்துக்சகாண்டிருந்ோன். ”சாயந்ேரம் எங்தக

தபாயிருந்ோய்!” என்று தகட்தடன்.

”மாமா. இன்னிக்குச் சாயந்ேரம் நான் அப்பாதவாதட பீச்சுக்குப் தபாதனன். அம்மாகூட

வந்ோ. அசட்டு அம்மாமி முன்னாதே வரமாட்தடன்னா. நான் சசான்தனன், ‘நீ வர்றயா,
இல்ோட்டா நான் ஒன்வன மடுவரயிதே தபாய்ப் பரியாசம் பண்ணட்டுமா’ன்னு. அப்புறம்
பயந்துண்டு வந்துட்டா.

”என்தனாதட அடுத்ோத்துப் பயல் கிட்டு வந்ேிருந்ோன். நாங்கள்ளாம் மணேிதே

விவளயாடிதனாம். அந்ேப் பயல் சசான்னான், ‘எதே ஆசாமணி! என்வன வந்து ஒரு
சபரிய ேிமிங்கிேம் கடிச்சுடுத்துரா’ன்னு. ‘ேிமிங்கிேம்னா என்னடா’ இன்தனன். அவன்
வந்து ஒரு சின்ன கட்வடவயக் காமிச்சு, ‘அதுக்குள்தளோண்டா அது இப்தபா
ஒளிஞ்சிண்டுடுத்து’ இன்னான். நான் ஒரு கழியாதே குத்ேிக் குத்ேிப் பார்த்தேன்.
ஒண்வணயும் காணல்தே. ‘சரிோண்டா, நண்டாயிருக்குமடா’ன்தனன். ‘இல்ேதவ
இல்தேடா, சபரிய ேிமிங்கிேம்டா. சகாட்டப்பாக்கத்ேவன சபரிசா இருந்து ேடா’ன்னான் ,
மாமா!”

”அப்புறம்!”

”ராெி அம்மாமி வந்து நின்னுண்தட இருந்ோ. ஒரு சபரிய அவே வந்ேது. அப்படிதய
நவனச்சுட்டுப் தபாயிடுத்து. நான் வந்து, ‘தநாக்கு நன்னா தவணும். எங்க அம்பி மாமாக்கு
தநத்ேி ராத்ேிரி உருவளக்கிழங்குக் கறி சரியாப் தபாடேிதயான்தனா நீ?” இன்தனன்.
எல்ோத்துக்கும் அவள் சிரிக்கிறா, மாமா!”

”தபானாப் தபாறாள். அப்புறம்?”

”அப்புறம் கறுப்பா ஒண்ணா ஓரத்ேிதே சமாேந்ேது. கிச்சா சசான்னான், ‘எதே!

காட்சடருவமடா’ன்னு. நான் சசான்தனன், ‘ஆமாண்டா, கல்சேடுத்து அடிடா!’ இன்னு.
அப்புறம் பார்த்ோக்தக அது கறுப்பா யாதரா ஒரு மாமா குளிச்சிண்டிருக்கா. நான்
மண்வணத் தூக்கிப் தபாட்ட உடதன எழுந்ேிருந்து வந்து, ‘என்னடா பசங்களா?’ இன்னார்
நான் ஓட்டமா ஓடிப் தபாய் அப்பா பக்கத்ேில் நின்னுண்தடன். அந்ே மாமாவும்
சிரிச்சுண்தட அங்தக வந்ோர். அவவரப் பார்த்து அப்பா, ‘நம்ம ராொமணி யாவனன்னு
நிவனச்சுண்டிருப்பான்’ இன்னார். அதுகூட அந்ே மாமாவுக்குப் பிடிக்கல்தே.”

”சரி.”
 தேவன் 74

எனக்கு இப்தபாது சகாஞ்சம் தூக்கம் வந்ேது. ஒரு புறமாய்த் ேிரும்பிப் படுத்துக்

சகாண்தடன். ராொமணி தமலும் தபசிக்சகாண்தட தபானான்.

”சமராஸ் சராம்ப நன்னாருக்கு. எங்க ‘கிளி மூக்கு’ மட்டும் பார்த்ோர்னாக்தக

ஆச்சரியப்படுவார். ஆனாக்தக மாமா – மாமா! – மாமா! – மாமா! – தூங்கறியா?”

”ஆமாண்டா” என்தறன்.

”ஆனாக்தக மாமா, அவங்ர இங்தக வந்ோ, ‘பீபிள்ஸ் பார்க்’ இருக்தக. அேிதே புடிச்சுப்
தபாட்டுண்டு வா, மாமா! மாமா! மாமா!”

நான் பேிதே சசால்ேவில்வே.

ராொமணியின் சிறிய வக என் ேவே, சநற்றி, கண், மூக்கு, தமாவாய்க்கட்வடவய எல்ோம்

சமதுவாய்த் ேடவிற்று. பிறகு கண்கவள மூடிக்சகாண்டு ேன் சிறிய வாவயத் ேிறந்து
அழகாய் ஒரு சகாட்டாவி விட்டான் அவன்.