Professional Documents
Culture Documents
சாகசம் 1
எது சித்தம்?
ககள்வியுடகேகே ததாடங்குகவாகே...!
ேேத்துக்குப் பஞ்ச பூத சிடற கிடடோது. உடம்புக்கு அது உண்டு. ஓர் அடறக்குள் டவத்து
ஒருவடைப் பூட்டிவிட்டால், அடறக் கதவு திறக்கப்படும்வடை அந்த உடம்பு அந்த அடறக்குள்
ஒரு சிடறக் டகதி கபால அடடந்து கிடந்கத தீை கவண்டும்.ஆோல், ேேத்டத இப்படி அடடக்க
முடிோது. ேேத்தால் இந்த உலடக ேட்டுேல்ல, அதற்கு அப்பாலும் சுற்றிவை முடியும்.
எேக்குத் ததரிந்து சித்தர் ஒருவர் நான்கு கபருடன் கபசிக் தகாண்டிருந்தகபாது, 'இகதா, ஒரு
நிமிடத்தில் வந்துவிடுகிகறன்’ என்று தசால்லிவிட்டு தவளிகேறி ோர். இேற்டக உபாடதக்காக
விலகிச் தசல்கிறார் என்று கருதிகோம். ஆோல், அந்த தநாடிகளில் அவர் இேேேடலச் சாைல்
பகுதியில் இருக்கும் அேர்நாத் எனும் ஸ்தலத்துக்கு கபாய், அங்கு அேர்நாத லிங்க தரிசேம்
தசய்பவர்களுடன் கூடி நின்று தரி சித்துவிட்டு, அவர்களிடமும் 'இகதா வருகி கறன்’ என்று
கூறிவிட்டுத் திரும்ப எங்களிடம் வந்துவிட்டார்.
இடதக் ககட்பதற்கு ஒரு ோோஜாலக் கடத கபால இருக்கும். ஆோல், இந்த ோதிரி அற்புதங்கள்
அல்லது ஜாலங்கள் சித்தர் வடையில் அற்பங்கள்!
நாேறிந்த சத்ே சாயிபாபா வாழ்வில் இந்த ோதிரி விஷேங்கள் சர்வ சாதாைணம்! புட்ட பர்த்தியில்
எல்கலாருக்கும் தரிசேம் தந்தபடி இருக்கும் அவர், அதேரிக்காவில் ஆபகைஷ னுக்காக 'அட்மிட்’
ஆகி இருக்கும் அவைது பக்தருக்கும் காட்சி புரிந்திருக்கிறார்.
நம்புவதற்கு நிடறே திைாணி கதடவப்படுகி றது. விசாலோே பார்டவ, சலிோத ேேது, துளியும்
அவநம்பிக்டக கலப்பில்லாத முழுடே ோே நம்பிக்டக உணர்வு எேப் பல சோசாைங் கள்
கதடவப்படுகின்றே. அப்படி இருந்தாகலஇடத ஓைளவுக்காவது புரிந்துதகாள்ள முடிகிறது.
சித்தம் இந்த நம்பிக்டக அளவுக்குள் சில கநைம் அகப்படுகிறது; பல கநைம் விலகி விடுகிறது.
நன்றாககவ கண்ணாமூச்சி விடளோடுகிறது.
இதுகவ இப்படி என்றால், இந்த சித்தத்தின் மூலோே சிவம், 'அன்தபனும் பிடிக்குள் ேட்டுகே
நான் அகப்படுகவன்; ேற்றபடி என்டே அறிவதும் புரிவதும் தபரும்பாடு’ என்கிறது.
முடியில் இருந்து உதிர்ந்து விழுந்த ஒரு தாழம்பூடவ தபாய் சாட்சிோகக் தகாண்டு வந்து நிறுத்தி,
சிவபிைாடே அவர் ஏோற்ற முடேே, அது கண்டு தவகுண்ட சிவ பிைான், அேனுக்கு
வணக்கத்துக்குரிே ககாயிகல இல்லாது கபாகக்கடவது என்று சபித்துவிட்ட கடத
நாேறிந்ததுதான்! இப்படிப்பட்ட சிவத்டததான் 'ஆதி சித்தன்’ என்கிறது சித்தர்கள் உலகம்.
வெெபமன்றொல் சிென்,
வெணெபமன்றொல் விஷ்ணு,
ெொக்தம் என்றொல் ைொெக்தி,
பகௌமொைம் என்றொல் முருகன்,
கொணொ த் ம் என்றொல் கண தி,
பெௌைம் என்றொல் சூரி ன்.
'இந்த வழிமுடறகள் என்பது பக்தி தசய்கவார்க்கு! எங்களுக்கு அது கதடவயில்டல. அது புறத்கத
கதடுவது கபான்றது. நாங்கள் எங்கள் அகத்துக்குள்களகே அவடேத் கதடிக்
கண்டுதகாண்டவர்கள்’ என்பதுகபால் இருக்கிறது சித்தர்களின் கபாக்கு. இதோல், சித்த ோர்க்கம்
என்கற ஒரு வழிமுடற உருவாகிவிட்டதுதான் விந்டத. ஆோல், இந்த வழிமுடற அத்தடே
எளிேகதா, சுலபோகப் பின்பற்ற முடிந்தகதா அல்ல.
ஆோல், இவர்கள் தசால்லிச் தசன்ற விஷேங்கள், பாடிச் தசன்ற பாடல்கள், இவர்கள் புரிந்த
சாகசங் கள் எல்லாகே, ோனுடைாய்ப் பிறந்த ஒவ்தவாருவரும் அறிே கவண்டி ேடவ.
உட்கார்ந்த இடத்தில் உடம்டப அளந்து, ஒரு நாடளக்கு ஒரு ேனிதோேவன் 21,600 முடற
சுவாசிக்கிறான் என்பதில் இருந்து... அண்டத்தில் சுற்றும் ககாள்களில் புகுந்து, எப்கபாது ேடழ
தபய்யும், எப்கபாது பயிர் தசழிக்கும் என்பது வடை அவர்கள் தசான்ேதும்.... அதன்படிகே
நடப்பதும் ஆச்சரிே ோே விஷேங்கள்!
- சிலிர்ப்ய ொம்...
- சிவவாக்கியர்
ரூபமொக என் ொல், நடரொஜ ற ொற் றம புலனொகி து. இந் த் ற ொற் ம் குறித்து
ஆணித் ரமொக ஒரு கருத்தும் சொன்ற ொர்களிடம் நிலவுகி து. நடரொஜ ற ொற் ம்,
உலகின் இயக்க கதினய உணர்த்துகி ொம். அ ன் ஒவ்தவொரு தநளிவுசுளிவுக்குப் பின்னொலும் ஒரு
தபரும் தபொருள் இருக்கி ொம்.
ஈசனின் புருவம் வனைந் ொல், அது கடலின் றமல் வினையும் புயல்; பொர்னவ பதியும் இடம்,
வினையும் வயல்; விரல்களின் வனைவில் கொற்றின் வீச்சு... தமொத் த்தில் நடரொஜ நொட்டியத்தின்
முத்தினர ஒவ்தவொன்றுறம பூவுலகின் பலவி மொற் ங்கனைக் குறிக்கி து. இந் மொற் ங்களுள்,
நொம் தபொருள் தகொள்ளும் வைர்ச்சியும் உண்டு; நொம் அச்சப்படும் வீழ்ச்சியும் உண்டு.
நடரொஜரின் ற ொற் றம ஒரு கருத்துப் புன யல். இந் வடிவம் எங்றக உள்ைற ொ, அங்றக இயக்க
கதி சுறுசுறுப்பொக இருக்குமொம். சுறுசுறுப்பும் விறுவிறுப்பும் இல்லொ மிக மந் கதியிலொன ஒரு
ஆனொல் பூஜிக்கவும், அபிறேக ஆரொ னனக்கு மொகவும் லிங்க ரூபறம உள்ைது. இன த் ொன் சித்
புருேர்களும் இறுகப் பற்றிக் தகொண்டனர். அ ற்கொன கொரணத்ன ப் பொர்த் ொல், ஒரு பிரமிப்பு
ஏற்படுவன த் விர்க்க முடியவில்னல.
இந் ரிக்றவ ம் லிங்க வழிபொட்னட வலியுறுத்துவதுடன், அதுறவ உன்ன மொனது, உத் மமொனது
என்றும் கூறுகி து. ஆனொல், நம் சொன்ற ொர் கூற்றுப்படி லிங்கத் ற ொற் மும், வழிபொடும்
பல்லொயிரக்கணக்கொன ஆண்டுகைொக நிகழ்ந்து வருகின் ன. மூவொயிரம் என்பது ஒரு சுலபமொன
கணக்கு!
அ ொவது... நொல்வனக யுகங்கனை இந் ப் பூவுலகம் கொண றவண்டும். அ ன்படி, கிரு யுகமும்,
திறர ொ யுகமும், துவொபர யுகமும் முடிந்து, இப்றபொது கலி நடக்கி து. அதிலும் 5,113
வருடங்கனைக் கழித்துவிட்றடொம். நொன்கு யுகங்களுக்கொன தமொத் கொலம் என்பற ொ 43,20,000
வருடங்கள். இதில் மூன்று யுகங்களின் கணக்றகொடு, நடப்பு கலியுக கணக்னகயும் றசர்த் ொல்,
ற ொரொயமொக முப்பது லட்சம் ஆண்டுகனை இந் பூமி பொர்த்துவிட்டது.
எ ற்கொக இந் லிங்க வடிவம் எனும் றகள்விக்கு றகொயிற் புரொணத்தின் ஒரு பொட்டில் பதில்
ஒளிந்திருக்கி து.
சிவதபருமொன் எங்கும் நின ந்திருக்கி ொன். அவன் இல்லொ இடம் இல்னல. வி குக்குள்றை
தீயொக, பசுவின் பொலுக்குள் தநய்யொக, எள்ளுக்குள் எண்தணயொக இருப்பது எல்லொமும்
அவன் ொன். ஆனொல், இந் உண்னமனய ஞொனத் ொறலறய உணர முடியும். மொனய மிகுந்
இதுறவ உலக இயற்னக என் ொல், உயிர்கள் முக்தியனடவது இயலொற ? பொவ- புண்ணிய
சுைற்சிக்குள் இருந்து விடுபடொமல், பி ந்தும் இ ந்தும், இ ந்தும் பி ந்துமொய் அல்லவொ
இருப்பர்? உயிர்கனை மீட்தடடுக்க வழிபட றவண்டுறம?
பொர யுத் ம் மூண்டு, 18 நொட்கள் நடந் ன அறிறவொம். அதில் ஒருநொள், தகௌரவர்கள் சொர்பொக
பொண்டவர்கறைொடு யுத் ம் புரிகி ொர் அஸ்வத் ொமன். அவனர தவல்வது எளி ல்ல. அவரிடம்
உள்ை அஸ்திரங்களில் அக்னி அஸ்திரம் ஒன்று றபொதும்; தமொத் உலனகறய சொம்பலொக்கிவிட
முடியும். இது பொண்டவர்களுக்கும் த ரியும். குறிப்பொக, கிருஷ்ண பரமொத்மொ நன்கறிவொர்.
அன்ன ய யுத் த்தில், அஸ்வத் ொமொ அந் அஸ்திரத்ன இறுதியொகப் பிரறயொகித் ொர். தமொத்
பொண்டவ னச ன்யமும் சொம்பலொகப் றபொகி து என்ற எல்றலொரும் நினனக்க... கிருஷ்ண
பரமொத்மொ, பதிலுக்கு பொசுப ொஸ்திரத்ன ப் பிரறயொகிக்கும்படி அர்ஜுனனனப் பணித் ொர்.
சிவனொனரக் குறித்து வமிருந்து அர்ஜுனன் தபற் ற பொசுப ொஸ்திரம். அது,
அக்னியொஸ்திரத்ன அடக்கிவிடுகி து. அஸ்வத் ொமனிடம் தினகப்பு!
மகொபொர த்தில் கினடக்கும் இந் ச் தசய்திப்படி லிங்க வடிவறம வழிபொட்டுக்கு உரியது என்பது
புலனொகி து.
இந் வரினசயில் ொன் சித் ர்களும் வருகின் னர். சிவதபருமொனன வழிபடுறவொரில் ற வர்கள்,
அஷ்டதிக் பொலகர்கள், கிரகங்கள், சப் ரிஷிகள், அசுரர்கள், யட்சர்கள், கின்னரர்கள், கிம்புருடர்கள்
என்கி வரினசயில்... இறுதியில் வந்து றசர்ந் வர்கறை நவநொயக சித் ர்கள்.
மற் வர்கள் ங்களுக்கொன ற னவக்கு பூஜித்து வரம் தபற் துடன் மகிழ்ந் நினலயில், சித்
புருேர்கள் மட்டும் சற்ற விதிவிலக்கொக சிவபிரொனிடம் வரங்கனைக் றகொரொமல், சக்தி தகொடு,
முக்தி தகொடு, ஆயு ம் தகொடு, பட்டம் தகொடு, ப வி தகொடு என்று றகொரிக்னக னவக்கொமல்,
ொங்கள் உணர்ந் ன யும் அறிந் ன யும் தகொண்டு மொனுடர்களுக்கு வழிகொட்ட எண்ணினர்.
இன ஒரு றநொக்கமொகக் தகொண்டு அவர்கள் தசயல்படவில்னல; றபொகி றபொக்கில் தசய் னர்.
சிலர் தசொல்லிச் தசய் னர். சிலர் தசொல்லொது தசய் னர். இன்னும் சிலறரொ 'முடிந் ொல் எங்கள்
வொழ்னவப் பொர்த்துப் புரிந்து தகொள்’ என்பது றபொல, எதுவும் கூ ொமல் வொழ்ந்து தசன் னர்.
அது மட்டுமொ?
'றகைடொ மொனுடொ’ என அவர்கள் பொடிய பொடல்கள், நமது மூச்சுக் கொற்றில் பத்து வி ம் உள்ைது
என் து. நொடிகனைக்கூடப் பகுத்து... பித் ம், வொ ம், சிறலத்துமம் என்று அனடயொைப்படுத்தினர்.
இத ல்லொம் றபொ ொது என்று அஷ்டமொ ஸித்தினய அனடந்து கொட்டினர். தமொத் த்தில், மொனுட
சிவங்கைொகறவ நடமொடினர்; நடமொடிக் தகொண்டும் இருக்கின் னர்.
- சிலிர்ப்தபாம்..
- தாயுமானவர்
அப்ெடி வந்த நிரலயில், சித்த சாகசங்கள் எப்ெடி இருக்கும் என்று உலகத்தவர் பதரிந்துபகாள்ை
வவண்டாமா? சாகசம் ஆைம்ெமாயிற்று. சாகசம் புரியும் முன், வதாற்றத்திலும் ஒரு மாற்றம்!
மிகுந்த பிையாரசக்குப் பின், சிலர் அந்த சிவச் சித்தரன பநருங்கி, 'யார் நீ?' என்று வகட்டனர்.
'ொர்த்தால் பதரியவில்ரலயா... உங்கரைப் வொல் ஒரு மனிதன்.'
'உனது ஊர்?'
'நம்ெமுடியவில்ரல.'
'அவதா பதரிகிறவத குன்று... அரத அந்தப் ெக்கத்தில் இருந்து இந்தப் ெக்கமாய் தள்ளி
ரவக்கமுடியும். அவதா மிதக்கின்றனவவ வமகங்கள்... அவற்ரற அருகில் அரழத்து மரழ
பெய்விக்க முடியும்...'
'நிஜமாகவா?'
சிவச்சித்தனின் சாகசம் பதாடர்ந்தது. மரல இடம் மாறியது; வமகங்கள் அருவக வந்து நீரைப்
பொழிந்தன. பமாத்த மதுரையம்ெதிவய உரறந்து வொனது. அந்தச் பசய்தி மன்னன் அபிவஷக
ொண்டியரனயும் அரடந்தது. 'யார் அந்தச் சிவச் சித்தன்..? இதுவரை வகள்விப்ெட் டிைாத
இனத்தவன். அவரன உடவன அரழத்து வாருங்கள்!' என்று ஆரணயிட்டான். ஆனால்,
அரழக்கச் பசன்றவர்கள் ொவம், ொடாய்ப்ெட்டுத் திரும்பி வந்தனர்.
'அைவச! ஒன்ரற அறிய ஒருவர் விரும்புகிறார் என்றால், அவர் மாணாக்கர். அறிவுறுத்த வவண்டிய
வர் குருநாதர். குருரவத் வதடி மாணாக்கன்தான் வைவவண்டும்; குருவல்ல!' என்று சிவச் சித்தன்
கூறிவிட்டதாகச் பசால்லினர்.
அபிவஷக ொண்டியனும் மாறாப் புழுக்கத் துடன் சித்தரை ஏறிட்டான். ஆனால், அவரைப் ொர்த்த
மாத்திைத்தில், மனத்தில் ஒரு ெைவசம். சிவச்சித்தனிடமும் ஒரு புன்னரக. மன்னன் சார்ொக
மந்திரிப்பிைதானியர் வெசினர்.
உண்வட..!''
''சித்தன்... பெரிய சித்தன்... எங்வக உன் ஆற்றரல அைசர் முன் காட்டு, ொர்ப்வொம்...''
''அதனால் எனக்கு ஆவது ஒன்றுமில்ரல. அடுத்து, எரதச் பசய்தும் உங்கரை நான் அடக்கத்
வதரவயும் இல்ரல.''
''முடிந்தால் பசய்யுங்கள்...''
அந்தப் ெதிரலத் பதாடர்ந்து, வீைர்கள் அந்தச் சித்தரைக் ரகது பசய்ய முயன்றனர். ஆனால்
சிவச்சித்தன், 'நில்லுங்கள்’ என்று பசான்ன மாத்திைத்தில் கல்லாய்ச் சரமந்து நின்று விட்டனர்.
அருகிவலவய ஆலய வகாபுைத்ரதத் தாங்கி நிற்கும் இந்திைன் வதாட்டத்து யாரனகளில் ஒன்றாய்
ஒரு கல் யாரன. அரதச் சிவச்சித்தன் ொர்க்கவும், அதற்கு உயிர் வந்தது. தும்பிக்ரகரய விரசத்து
அரசத்த அதற்கு, அந்தைத்தில் இருந்து கரும்ரெ வைவரழத்து நீட்டினார் சிவச்சித்தன். அரதயும்
அது உண்டது.
அபிவஷக ொண்டியனும் அைச கர்வத்ரத விலக்கி, 'அன்ெவை... யார் நீவிர்? எரத உணர்த்த இந்தச்
சாகசங்கள்?’ என்று வகட்ட பநாடியில், அந்தச் சிவச்சித்தனும் பசாக்கலிங்கநாதர் சந்நிதியில்
புகுந்து மரறந்து, 'வந்தது நாவன...’ என்ெரத உணர்த்தினார். அப்ெடிவய ொண்டிய மன்னனுக்குப்
பிள்ரை வைமும் அளித்தார்.
முதல் சித்தைாய் வந்து சாகசம் புரிந்த ஈசன் அபிவஷக ொண்டியனுக்கு உணர்த்திய பசய்தி என்ன?
'தன் கருரணயானது சித்த வடிவிலும் இனி பவளிப்ெடும். அவத வவரையில், சித்தத்ரத
பவன்றுவிட்டாவலா, நான் புரிந்தரதப் வொன்ற சாகசங்கரை எல்வலாைாலும் புரிய முடியும்’
என்ெதுதான் அந்தச் பசய்தி.
- சிலிர்ப்மொம்...
- திருேந்திேம்
அதைக் கண்ட பட்டரும், ''அம்மா... உன் விருப்பம் மிகவும் உயரியது. ஆனால், சாத்தியம்
இல்தே. அைசர்களால் பசய்ய முடிந்ைாலும், பசய்துபார்க்க விரும்பமாட்டார்கள். காைணம்
ஒன்றுைான். எதிர்பாைாமல் திருலமனி களவு லபானால், ைங்கம் என்பைற்காக, திருலமனி என்றும்
பாைாமல் மிலேச்சர்கள் அதை உருக்கி விடுவார்கள். அது பபரும் பாவம் அல்ேவா? ஆனால்,
லகாயில் விமானத்தைத் ைங்கத்ைால் லவய்வார்கள். காைணம், அதைக் களவாடுவது அவ்வளவு
சுேபமில்தே'' என்றார்.
''உன் லகள்விக்கு என்னால் பதில் கூற முடிய வில்தே, பபான்னாச்சி! ஒன்று மட்டும் உறுதி;
பசார்ண விக்கிைகம் என்பது சாத்தியமில்தே; அதை மறந்துவிடு! அைற்காக நீ முதனந்ைால்,
தினந்லைாறும் நீ சிவனடியார்களுக்கு அமுது பதடப்பது என்பது இயோது லபாகும்'' என்றார்.
''இதறவா... நீ எத்ைதனக் கருதணயானவன்! உன் உள்ளம் பபான் லபான்றது. ஆனால், உன் உரு
மட்டும் ஏன் பசப்பிலும் ைாமிைத்திலும் இருக்க லவண்டும்? அது பபான்னில் இருப்பதுைாலன சரி?
இந்ை மாந்ைர்கள் ைங்கள் அணிகேனுக்குப் பபான்தனப் பயன்படுத்ைோம்; உன் உருவுக்குப்
பயன்படுத்ைக் கூடாலைா?'' என்று, சைாசர்வ காேமும் சிந்தித்ைபடி இருந்ைாள்.
அவளது இந்ை சிந்ைதனத் தீவிைம், மதுதையம்பதியில் ஒரு சித்ைனாய் வேம் வந்ைபடி இருந்ை
சிவபபருமான் திருவுள்ளத்தில் பசன்று எதிபைாலித்ைது. அடுத்ை பநாடிலய, திருப்பூவனத்தில் ஓர்
அடியார் வடிவில் லைான்றியலைாடு, பபான்னாச்சியின் அமுை விருந்து நடக்கும் இடத்தையும்
அதடந்ைார்.
''ஒரு பபான் லமனி காண விரும்புகிலறன். ஆனால், எல்லோரும் அது இயோது என்கின்றனர்.
அப்படி இயோை வண்ணம் என்தன ஏதழயாகப் பதடத்துவிட்டாலன அந்ை ஈசன் என்பலை என்
வருத்ைம்.''
''உன் மனம் பபான் என்பது புரிகிறது. ஆனால், உன்னிடம் பபாருளாக பபான் இல்தே.
அப்படித்ைாலன?''
''அப்படிலய ஆகட்டும்! உன் விருப்பத்தை ஈலடற்ற, நாலன அந்ை மாயம் புரியத் ையாைாக
இருக்கிலறன்.''
''ஸ்வாமி...''
அவரின் லகள்விக்கு அைற்கு லமல் மறுபமாழி கூற பபான்னாச்சி ையாைாக இல்தே. அவைது
மாயத்தை எதிர்பகாள்ளத் ையாைாகிவிட்டாள். அப்லபாலை அவர் முன் குவிந்ைது பபான்னாச்சியின்
உலோக பாத்திைங்கள். சட்டி சருவத்தில் இருந்து அண்டா, அடிப்பபருக்கிவதை அவ்வளவும்
அவர் முன் தவக்கப்பட்டன.
அவரும் ைன் வசமிருந்ை விபூதிதய எடுத்ைார். பநற்றியின் பால் தவத்து தியானிப்பது லபால்
நடித்ைார். தியானலம தியானித்ை காட்சிதயக் காண பபான்னாச்சிக்குக் பகாடுத்து தவத்திருந்ைது.
பிறகு, தியான விபூதி அவ்வளவு பாண்டங்கள் லமலும் அவைால் பைளிக்கப்பட்டது.
''பபண்லண... இவற்தற நீ இன்று இைவு முழுக்கத் தீயில் லபாட்டு தவ. விடிந்ை பின் பார்... இதவ
அவ்வளவும் ைங்கமாகி இருக்கும்.'' என்றார்.
''அதை நாதள காதேயில் நீலய பார்த்துத் பைளிந்து பகாள். இைற்குப் பபயர் ைசவாைம்...''
''சரிைான்... அவள் ஆட்சியில் வாழ்ந்து பகாண்டு இப்படி ஒரு லகள்வியா..?'' என்று லகட்டவர்,
அப்படிலய மாயமானார்.
இந்ை ைசவாை லீதேதய அந்ை ஈசன் மதுதையம்பதியில் ஏன் நிகழ்த்ைவில்தே? திருவாரூர், காஞ்சி,
ஆதனக்கா, சிைம்பைம், காளத்தி என்று பிற ைேங்களிலும் ஏன் நிகழ்த்ைவில்தே? திருப்பூவனத்தில்
இதை ஏன் நிகழ்த்தினான் என்பைன் பின்லன சூட்சும காைணங்கள் நிதறய உள்ளன.
காசியில் பாயும் கங்தக நீருக்கு அோதி குணங்கள் உண்டு. அவனியில் பாயும் நதிகளில் கங்தக
மட்டுலம உருகிப் பபருகி வரும் நதி. மற்றதவ மதழ பபாழிவால் மதேலமல் வீழ்ந்து, பின்
பாய்ந்து ஓடி வருபதவ.
அந்ைக் குதறதயப் லபாக்க விரும்பிய ஈசன், மதுதையம்பதியில் ைன் தகதய தவத்ை இடத்தில்
ஒரு நதிதயப் பதடத்ைான். தக தவத்ைைால் வந்ை அந்ை நதி 'தவதக’ ஆயிற்று. கங்தக ஈசனின்
கருதண மிகுந்ை சிைசில் இருந்து வருவைாக ஓர் ஐதீகம் உண்டு. தவதகலயா அருள்மிகுந்ை
கைத்தில் இருந்து வந்ைது. இைற்கும், காசிக்கும் லமோன பாவம் லபாக்கும் குணம் உண்டு
என்பதை உேகத்ைவர் உணை, அவன் எண்ணம் பகாண்டான்.
'பூக்கேசத்தை பபான் கேசம் லபாே பாதுகாக்கச் பசால்லிச் பசன்றீலை... அப்படி என்ன சிறப்பு
இந்ைப் பூக்களுக்கு இருக்கிறது? இந்ை உேக வனத்திலே இல்ோை பூக்களா இதவ?'' என்று
லகட்டார்.
அந்ைணர் விக்கித்துப் லபாய் கேசத்தைத் திறந்து பார்க்க, அவருக்கும் பூக்கலள காட்சி ைந்ைன. இது
என்ன மாயம் என்று அவர் பநஞ்சு பைவசப்படுதகயில் அசரீரி முழங்கிற்று.
இந்ைத் திருப்பூவனத்து ைசவாை சாகசம், மானுட முக்திக்கும் வழிகாட்டுகிறது. ஈசன் பசய்ை இந்ை
சாகசத்தை, அைாவது ைசவாைத்தை சித்ைர் பபருமகன் ஒருவர் ைன் வாழ்நாளில் பசய்து காட்டினார்.
அது...?
- சிலிர்ப்ம ாம்
- கருவூர் சித்தர்.
ஆனால், அந்த உனலாக ரகசியனமா, இன்றுவணர அறியப் டாத ரகசியமாக- ப ரும் புதிராகனவ
உள்ைது. இன்று 'பமட்டலர்ஜி’ எனப் டும் உனலாகவியல் கல்வியில் உச்சம் பதாட்டவர்கள்கூட
மண்ணிலிருந்து கிணடக்கும் தங்கத்ணதத் தவிர்த்து, ஏணனய உனலாகங்கணை ணவத்து அதன்
குைத்ணத மாற்றி தங்கம் பசய்வது என் து அசாத்தியம் என்கிற கருத்ணதனய பகாண்டுள்ைனர்.
எனனவ, தங்கமாக்கும் விஞ்ஞான முயற்சிகள் மிக மிகப் பின் தங்கிய நிணலயினலனய உள்ைன.
ஆனால், தங்கத்தின் னமல் உள்ை மதிப்ன ா ோளுக்கு ோள் கூடிக்பகாண்னடதான் ன ாகிறது.
உலகின் ப ாதுப் ைமாக இணதக் கருத முடிவதும் ஒரு காரைம். இன்று எந்த ோட்டிடம்
அதிகக் ணகயிருப்பு தங்கம் உள்ைனதா, அந்த ோனட உண்ணமயான ப ாருைாதார லமுள்ை
பசல்வச் பசழிப் ான ோடாகும். அந்த வணகயில், ேம் ாரத னதசத்ணத உலகினலனய மிக அதிக
தங்கம் பகாண்ட ஒரு ோடாக தாராைமாகச் பசால்லலாம். இங்னகதான் மிகக் குணறந்த
வருமானம் உள்ைவர்களிடம் கூடக் குந்துமணி தங்கமாவது உள்ைது. தங்கத்ணத மிகத் பதய்விகத்
தன்ணம ப ாருந்தியதாகக் கருதும் கலாசார அடிப் ணட இன்பனாரு காரைம்.வாழ்வின் எல்லா
முக்கிய தருைங்களிலும் தங்கம் இங்னக முக்கியப் ங்கு வகிக்கிறது.
எந்த விஷயத்துக்கும் ஓர் அைவு உண்டு என் ார்கள். அந்த அைவு என் து கைக்காக, அதாவது
எண்ைாக உள்ைது. பமாழி என் து எழுத்தாக உள்ைது. இந்த இரண்டும் இல்லாமல் மனித
வாழ்க்ணக இல்ணல. இணத ணவத்னத, 'எண்ணும் எழுத்தும் கண்பைனத் தகும்’ எனும் வாக்கு
னதான்றிற்று. இந்தக் கண்ைான எண்ணின் அைவீட்டில், கண்ணுக்குப் புலன் ஆகாத ஒரு தூசி
எணடக்கும் கீழான எணட பகாண்ட தங்கத்துக்கும் ப ரும் மதிப்பு இருப் துதான் விந்ணத!
தங்கம் என்று ஒன்று இல்லாத ட்சத்தில், அப் டி ஒரு அைவீட்ணடனய யன் டுத்தும் ஒரு
நிணலப் ாடு மனித இனத்துக்கு ஏற் ட்டிருக்காது. எண்ணின் பதாடக்கமாய் இங்னக ஒன்றுதான்
உள்ைது. அதன் கீழான அைவுகள் அணர, கால், கானலஅணரக்கால் என் துதான். அந்த
கானலஅணரக்காலுக்குள் ல கானலஅணரக்கால்கள் இருப் பதல்லாம்கூட தங்கத்ணத
எணடயிடும்ன ானத உைரப் டுகிறது. இதனால் தான், ப ாற்பகால்லர் வீட்டுக்கு அருகில் உள்ை
சாக்கணடகூட சிலரால் அரித்பதடுக்கப் டும் நிணலக்கு உள்ைாகிறது.
மிக ேல்ல ஒரு மனிதணர பமச்ச முற் டும் ன ாது அவணர ேல்லவர், தூயவர், சிறந்தவர் என்று
எவ்வைவு பசான்னாலும் ஏற் டாத ஒரு நிணறவு, 'தங்கமான மனிதர்’ என்றவுடன்
வந்துவிடுகிறது. இப் டி பூமியின் ப ரும் பசல்வமாய், அழகின் இருப்பிடமாய், ஒளியின்
நிணலக்கைனாய், குன்றாத மதிப்ன ாடு ஒவ்பவாரு ோளும் உயர்ந்த டினய இருக்கும் ஒனர வஸ்து
தங்கம் மட்டுனம!
இன்று மட்டுமல்ல, உலகில் மனித ோகரிகம் பதாடங்கிய ோளில் இருந்னத இதுதான் நிணல.
பூமியில் மட்டுமின்றி, பூமிக்கு அப் ால் விண்ைகத்னத இருப் தாக ேம் ப் டும் மற்ற
புவனங்களிலும் தங்கத்துக்குதான் முதல் மதிப்பு; முதல் இடம்! குன ர நிதியில் இதுனவ
பிரதானம். ப ாருணைப் புறந்தள்ளிய ப ரும் ஞானியர்கூட கடவுளிடம் னவண்டிப் ப ற்றது
இணதத்தான். தனக்குப் பிட்ணசயிட ஏதுமில்லாத ஓர் ஏணழயின் ப ாருட்டு மனமிரங்கி,
ஆதிசங்கரர் ாடியதுதான் கனகதாரா ஸ்னதாத்திரம். இந்த நிதிணயப் ப றுவதற்காகனவ
இப் டிப் ட்ட சிறப்புக்குரிய ப ான்னுக்குரிய கிரகமாகவும் கிரகாதி தியாகவும் திகழ் வர்
குரு கவான். 'ப ான்னன்’ என் து இவருக்கான இன்பனாரு ப யர். குரு என் வர் ேம்ணம
எல்லாம் இருளில் இருந்து பவளிச்சத்துக்கு அணழத்துச் பசல் வர். அறியாணம இருணை
நீக்கு வர். எனனவ, ஒளிமிகுந்த தன்ணமணய குைமாகக் பகாண்ட குருனவ தங்கத்துக்கு அதி தி.
ஜாதகத்தில் இவரது லம் குணறயும் ன ாதும், இவரது சஞ்சாரம் தவறாகும் ன ாதும் தங்க
ேணககள் பதாணலவது, திருடு ன ாவது ன ான்றணவ நிகழும். உடனனனய எப் ாடு ட்டாவது
ோம் தங்கத்ணத வாங்கி விடும் ட்சத்தில், குருவருள் குணறய னேர்ந்தாலும், அணத
எப் ாடு ட்டாவது அணடந்துவிடும் சக்தி ேமக்கு இருப் ணத அது உைர்த்தும்.
சூரியனின் கதிர் ட்டு, கூரிய தாமணர பமாட்டு அவிழ்ந்து, இதழ்கள் அணனத்துப் க்கமும்
பிரியும். ார்க்கனவ கண்பகாள்ைாக் காட்சியாக இருக்கும் அது. இதனானலனய மனத்ணத
தாமணரனயாடும் ஒப்பிடுவர்.
ஒருவர்- தஞ்சலி. மனித உருவம், ாம்புச் சிரம் இவரது னதாற்றம். அடுத்து பிருங்கி முனிவர்,
வியாக்ர ாதர், ேந்தீசர். இவர்களில் ஒருவருக்குக் பகாம்பு சிறப்பு; ஒருவருக்குப் புலிக்கால்கள்
சிறப்பு; ஒருவருக்குக் காதுகள் சிறப்பு.
ஆனால்... ாவம், தஞ்சலி! இவருக்குக் காலும் இல்ணல, காதும் இல்ணல, பகாம்பும் இல்ணல.
கண்கள் மட்டுனம!
இவர், 'ரஜித ஸ்ருங்க ஸ்னதாத்திரம்’ என்று ஒரு துதியானல ப ான்னம் லத்தில் உணறயும்
இணறவணனப் ாடுகிறார்!
எப் டிப் ாடுகிறார் பதரியுமா? தான் ாடும் துதியில் எங்கும் பகாம்ப ழுத்துக்கனைா, 'கால்’
எனப் டும் துணை எழுத்னதா இல்லாத டி வார்த்ணதகணை அணமத்துப் ாடுகிறார். அது ஒரு
வியப்பூட்டும் ஸ்னலாகம்.
ஏன் இப் டிப் ாடனவண்டும் என் தற்கு, ேமது மகாப ரியவர் னவடிக்ணகயாக ஒரு கருத்ணதக்
கூறியுள்ைார்!
- சிலிர்ப்ரபாம்
- திருமந்திரம்
தவிர, இன்றைய கரூரில் பிைந்த கொரணத் தொலும் அப்பபயர் பகொண்டவர் எனக் கருவூரொறரப்
பற்றிச் பசொல்லும்தபொது நமக்குப் பல பபொருள் ஸித்திக்கும்.
கருவூரொர் தயொர் பசய்த நடரொஜர் பபொன் விக்கிரகத்தினுள் நூற்றுக்கு நூறு பபொன்னில்றல. சிறிது
பசப்றபச் தசர்த்தொல்தொன் நடரொஜ திருதமனி உருக்பகொள்ள முடியும் என்பதத உதலொக நுட்பம்.
இறத மன்னன் இரணியவர்மன் ஏற்கவில்றல; அவனொல் நடரொஜ உருறவ உருவொக்கப்
கருவூரொருக்கு அது அதிர்ச்சிறயத் தந்தொலும், சித்த உள்ளம் அறத ஜீரணித்து, 'இது ஒரு
தசொதறன! இதறனத் துணிதவொடும் தநர்றம தயொடும் எதிர்பகொள்ள தவண்டும்’ என்று
தீர்மொனித்து, தன்றன இச்பசயலுக்கொக பணித்த தபொகறர மனதில் நிறனத்தொர்.
அதனொல் ஒரு பொதகமும் இல்றல. அடுத்த சில நொழிறககளில் தபொகர் தன் சீடர்களுடன்
பழநியம்பதியில் இருந்து வொன மொர்க்கமொக, 'தமகமணிக் குளிறக’ என்னும் வொனில் சஞ்சரிக்க
உதவும் குளிறகறய வொயில் தபொட்டுக்பகொண்டு, மன்னன் இரணியவர்மனின் அரண்மறன
தர்பொறர அறடந்தொர். அவதரொடு வந்த சீடர்கள், தங்கள் தறலதமல் கட்டுக்கட்டொக
தங்கக்கட்டிகதளொடு கொட்சி தந்தனர். பபொதுவொக தங்கம் பொளம் பொளமொக சதுரத்திலும்
''குருவொ..?''
''ஆம்... உன் ஊனக் கண்கறளத் திைக்கப் தபொகிைவன் அவன். அப்படிபயன்ைொல், அவன் உனக்கு
குருதொதன?''
இருப்பதில் இருந்து மண் தநொக்கி, தன்றன தநொக்கி, ஒன்றைப் பற்றிக்பகொண்டு, பின் முத்திறர
புரிந்த நிறலயில் இருப்பது... என்று ஒவ்பவொரு ததொற்ைத்துக்குப் பின்னொலும் பபரும் பபொருள்
உள்ளது.
இப்படி ரூபங்களுக்குப் பபொருள் இருப்பததொடு, அறவ எந்த உதலொகத்தில் எப்படி ஒரு சிலொ
ரூபம் இருக்க தவண்டும் என்பதற்கும் கணக்கு உள்ளது. ஜொதிக் கற்களுக்கும், ஐம்பபொன்னுக்கும்
சத்தத்றத கிரகித்துத் ததக்கி றவத்துக்பகொள்ளும் ஆற்ைல் உண்டு. பபொன்னுக்கு ஒளிரும் குணதம
மிகுதி. பபொன்வசம் உள்ள ரத்தினக் கற்கள் தவண்டுமொனொல் மந்திர உச்சொடனங்களின்
அறலக்கதிர்கறள ஏற்றுப் பிரதிபலிக்கும். தூய பசம்பபொன் ஒளி கண்பணொளிறய கொலப்
தபொக்கில் குறைத்துக் குருடொக்கிவிடும். இப்படிப் பபொன்னின் குணம் பற்றி அறியதவண்டியது
எவ்வளதவொ உள்ளது. இவற்றைக் கசடைக் கற்றுக் பதளிந்தவன் கருவூரொன். என்ன ஒரு மமறத
இருந்தொல், அவறனப் பபொற்கள்ளனொகக் கருதி அந்தகொரச் சிறையில் அறடத்திருப்பொய்?'
- நீண்ட விளக்கத்ததொடு வந்த தபொகரின் தகள்வி மன்னறன ஒரு புரட்டு புரட்டிப் தபொட்டது.
'என்ன தயொசறன? இபதல்லொம் எப்படி எனக்குத் பதரியும் என்ைொ? சித்தம் பதளிந்து நீயும்
சித்தனொகு. உனக்கும் பல உண்றமகள் யொரும் கூைொமதல புரிந்துவிடும். உயிர்வொழும் ஒரு
வீடொன இந்த ததகத்தின் தபச்றசக் தகட்டு நடப்பவன் சரொசரி மனிதன். இந்த ததகத்றத
தவத்தொலும் கல்பங்களொலும் தங்கள் கட்டுப்பொட்டுக்குள் றவத்திருப்பவதன சித்தன். நொபனொரு
சித்தன். கருவூரொனும் சித்தன். இரண்டு சித்தர்களுக்கு நடுவில் கொற்று தபொதும், எண்ண
அறலகறள எடுத்துச் பசல்ல! கருவூரொன் என்றன நிறனத்து நடந்தறதக் கூறினொன். நொனும்
பழநியம்பதியில் இருந்து பைந்தத வந்துவிட்தடன்.
- தபொகரின் ஆதவசம் மன்னறனத் திறகக்க றவக்க, அந்தப் பபொற்சிறலயும் வந்து தரொசில் ஏறி
நின்ைது. மறு தட்டில் தபொகரின் சீடர்கள் தங்கக் கட்டிகறளக் பகொட்டினொர்கள். மன்னனுக்கு
தொன் தவைொன திறசயில் பசல்வது புரிந்தது. ஆனொல், தபொகரின் தகொபத்றத எதிர்பகொண்டு
அவறரச் சமொதொனப்படுத்தும் விதம் பதரியவில்றல. முதல் கொரியமொக கருவூரொறர விடுவிக்கச்
பசொன்னொன்.
தபொகர் மறைமுகமொக பழநி முருகனின் மூலத் திருதமனி அருதக தன் தபச்சில் வந்து நின்ைொர்.
- சிலிர்ப்போம்...
- சித்தர் பாைல்
முரண்பாடு என்று நமக்குத் கதான்றும் இந்த முருகனின் பின்னாகல, நம் சிறு மூடள சகாண்டு
உணரப்பைமுடியாத சூட்சுமாதி சூட்சுமங்கள் பல உள்ளன. அவற்றில் இதுவடர
சதரியவந்திருப்பது
சகாஞ்சம்தான்; சதரியாமல்
ஒளிந்திருப்பது அகநகம்!
இந்த முருகடனயும்,
அவரது திருகமனிக் குள்
கலந்துகிைக்கும் நவ
பாஷாணங்கடளப்
பற்றிசயல்லாம்
அறிந்துசகாள்வதற்கு முன்,
இதற்சகல்லாம்
கர்த்தாவான கபாக முனிவர்
பற்றித் சதரிந்துசகாள்வது
மிக அவசியம்.
கபாகர்!
கபாகங்கடள எல்லாம்
அறுத்து எறிந்தவர் எனும் சபாருளிடன இவரது சபயர்மூலம் நாம் சகாள்ள கநர்ந்தாலும், அவர்
ஒரு சீன கதசத்தவர் என்ற கருத்தும் நிலவுகிறது. அதற்கு ஆதாரமாக, அகத்தியர் பன்னிரண்
ைாயிரம் எனும் நூலில், ஒரு பாைலும் காணக் கிடைக்கிறது.
- எனும் அந்தப் பாைல் வரிகள், அந்தக் கருத்டத நம்பச் சசால்கின்றன. கூைகவ, அகநக
சிந்தடனகளும் எழுகின்றன. அந்த நாளிகலகய பாரத கதசம் கபாலகவ சீன கதசமும் 'சீனா’
என்று, இன்று நாம் அடழக்கும் சபயரிகலகய இருந்து, அங்கக நாம் கபாய் வரவும் இைம்
இருந்திருக்கிறது என்பது ஒரு சிந்தடன.
இதில் எது உண்டம, எது சபாய் என்ற ககள்விக்கக கபாகாமல், கபாகரின் சாகசங் கடள நாம்
வியக்க முற்படுவகத உத்தமம். ஆதாரமற்ற கட்டுக் கடதகளில் வியக்க என்ன இருக்க முடியும்
என்ற ககள்விக்குள் புகுந்தால், நூற்றுக்குத் சதாண்ணூறு சித்தர் சபருமக்களுகம சபாய்யாகிப்
கபாவர். அகதகநரம், அவர்களின் பாைல்கள் மட்டும் எப்படி வந்தன என்கிற ககள்வி மிஞ்சி
நிற்கும். இதனால்தான் 'நதிமூலம் ரிஷிமூலம் பார்க்காகத!’ என்றனர். அது நம்டமத் திடச
திருப்பி, நமக்குக் கிடைக்க கவண்டியடதக் கிடைக்கவிைாமல் சசய்துவிடும்.
ஆனால், இவர்களது பாைல்கள் கால சவள்ளத் தால் அடித்துச் சசல்லப்பைாமல், ஓரளவு நம்
வசப்பட்டுள்ளன. அதுவும் ஓரளவுக்குத்தான். அந்தப் பாைல்கடளக்கூை இவர்ககள எழுதினார்
களா அல்லது இவர்கள் சசால்லச்சசால்ல இவர் களின் சீைர்கள் எழுதினார் களா என்று ஆராய
கவண்டி உள்ளது.
இந்தத் சதளிவுதான் சித்தர்கடள மனித சமுதாயத்டத விட்டு ஒதுங்க டவத்தது. காடு, மடல,
குடக என்று கபாகச் சசய்து வாழ்டவக் கழிக்க டவத்தது. அடுத்து... இது மாயா வாழ்வு;
எச்சிலும் மலமும் எப்கபாதும் இருக்கும் வாழ்வு; காமமும் குகராதமும் உைம்கபாடு
படசகபாட்டு ஒட்டிக்சகாண்ை வாழ்வு.
ஒரு குருட்டுப் பறடவகயா, குருட்டு ஆகைா, மாகைா இடர கதை வக்கற்றுப் கபாய் இறந்து
கபாகும். ஆனால், மனிதன் குருைாகப் பிறந்தா லும், கபச்சு சமாழி எனும் சத்தத்தால் வாழ்ந்து
விை முடியும். ஒலி மனிதனுக்குக் கிடைத்த பரிசு. அடதயும் கமம்படுத்தி, அதில் ஏழு சுரங்கடள
இனம் பிரித்து, எழுத்து எனும் சமாழியின் உடறவிைத்டதக் கண்ைறிந்து, மனிதன் கமலா
னவனாக இருக்கிறான். இசதல்லாம் இவனுக்கு அளிக்கப்பட்ை கநாக்கம்... இவன்
தன்டனயறிந்து, இந்த மாயா உலகில் இருந்து விடுபட்டு, முக்தி அடையகவண்டும்
என்பதற்காககவ!
'அவன் கர்மம், அவன் கபானான்’ என்று எண்ணாமல், 'என் சீைனுக்கு எப்படி மரணம்
கநரிைலாம்?’ என்ற ஆங்காரம், இப்படி ஒரு சவறிடய அவருக்குள் உருவாக்கியது. அதாவது,
சித்த நிடலடய எட்டியவடனகய உலக மாடய விைவில்டல. அந்தச் சீைடன உயிர்ப்பிக்க
விரும்பிய அவர், ஆகாய மார்க்கமாக, தானறிந்த பறக்கும் வித்டதயால் இமயமடல கநாக்கிப்
பயணிக்கத் சதாைங்கி விட்ைார். அங்கக...?!
- சிலிர்ப்ப ாம்...
- கருவூர் சித்தர்
இமயம் ஓர் அற்புதம். அது ஒரு புதிரும்கூட! அங்பக எதுவும் வளர்வதும் இல்கல; எதுவும்
அழிவதுமில்கல. அங்பக மாசுமருவுக்பகா, தூசு தும்புக்பகா இடமில்கல.
தூய்கமயின் நிறம் வவண்கம; அகமதியின் நிறமும் வவண்கம தான். எனபவ, அங்பக எங்கு
பார்த்தாலும் இருப்பது அகமதி யும், தூய்கமயும் மட்டும்தான்.
உலகில் அளவில் மட்டும் இது உயர்ந்தது அல்ல; அகனத்திலும் இதுபவ உயர்ந்தது. உயபே
வெல்லச்வெல்ல, ஒரு ஆத்மாவுக்கு எது ஸித்திக்கும் என்பகதச் வொல்லும் ஒரு பதாற்றமாய்
இமயம் விளங்கிக்வகாண்டிருக்கிறது. 'மயம்’ என்றால் எல்லாமாயிருப்பது, வியாபித்திருப்பது
என்று வபாருள். இமயம் என்றால், 'இதுபவ எல்லாம்’ எனப்படுவதாகும்.
இது மட்டுமல்ல, உலகின் கமயம்- உயிர்களின் கமயம் என்றும் இகதக் கூறலாம். ேமது
இகமகள் இேண்டின் கமயத்தில்தான் ஆக்ஞா ெக்கேம் சுழன்றபடி உள்ளது. இங்பகதான் ோம்
விபூதி, குங்குமம், திருமண் என்று தரிக்கிபறாம். இதனால், இதனுள் துர்நீர் பெோதவாறு
தடுக்கப்படுகிறது. துர்நீர் பெர்ந்தால், ோம் குகழத்துப் பூசும் விபூதியும், திருமண்ணும் தன் ஈேம்
காயும்பபாது, இகதயும் உறிஞ்சி காயச்வெய்து விடுகிறது. அதனால், ேம் முகப்வபாலிவு பதஜொய்
வவளிப் படுகிறது. இந்தப் புருவ கமயம்தான் லலாடக்பகாயில். மகாபீடம், மூன்றாவது கண்,
திரிபவணி, திரிமூர்த்தி, குருபீடம், ஞானவாெல் என்வறல்லாம் சித்தர் வபருமக்களால்
குறிப்பிடப்படுகிறது.
இந்த கமயம் ஒருவருக்கு எப்படி இருக்கிறது என்பகத கவத்பத, அவேது அறிவும் ஞானமும்
வதரியவரும். இந்த கமயத்தில் மனத்கத ஒடுக்குவதற்குப் வபயர்தான் தவம். மனிதனுக்கு இரு
இகம ேடுபவ கமயம் என்றால், உலகுக்கு பமல்- கீழ் எனும் இரு புறத்துக்கு ேடுபவயான கமயம்
இமயம்!
தவிே, பூமியின் ெமதளத்தில் இருந்து ஆகாயம் போக்கி அதிகபட்ெத்துக்கு எழும்பி நிற்பது இது
ஒன்பற! இதன் உச்சிபய இந்த உலகின் உச்சி. இப்படி ஓர் உச்சிக்கு மனிதனும் வென்று
இம்கமயாகிய இமயத்தில் நின்று, தன் கமயமாகிய லலாடக்பகாயிலில் மனத்கத அடக்கி தவம்
வெய்வது பபோற்றல் மிக்க வெயலாகும்.
அடுத்து, ெத்தமற்ற ஒரு நிகலகய இந்த உலகில் வாழும் ஒரு மனிதர்கூட உணர்ந்திருக்க
முடியாது. ஏவனன்றால், அதற்கு வாய்ப்பப கிகடயாது. மிக அதிகபட்ெமாக, ஊபே தூங்கும்
ேள்ளிேவில், வீட்டுக் கடிகாே விோடிமுள் ேகரும் ெத்தம்கூடக் பகட்கும் ஓர் அகமதிகயத்தான் ோம்
அனுபவித் திருப்பபாம். இந்த அகமதிகயப்பபால நூறு மடங்கு அதிகமானது இமயத்தின்
உச்சியில் நிலவும் அகமதி. இப்படி இமயம் பற்றிச் சிந்திப்பதற்கு நூறு நூறு விஷயங்கள் உள்ளன.
அப்படி ஒரு இடத்துக்கு பபாகர் வேவும், அவரிடமும் ஒரு புத்துணர்வு. பமனி எங்கும் ஒரு
பேமானந்தச் சிலிர்ப்பு! ஏற்வகனபவ தவப் பரிச்ெயமும், அதற்கான கர்ம பலமும் உகடயவோக
இருந்தபடியால், அப்படிபய ஒரு குககயாகப் பார்த்து அமர்ந்து, தன்கனயும் உலககயும்
மறந்துவிடத்தான் முதலில் விரும்பினார்.
ேம் உடம்பின் பமல் ோம் ஆதிக்கம் வெலுத்துவது என்பது ஒரு வபரும் ஆற்றல். பசியாதிருப்பது,
உறங்காதிருப்பது, அகெயாதிருப்பது, நின்றவாபற இருப்பது என்று அதில் பலவிதங்கள் உண்டு.
காயகல்பங் களால் உடம்கபப் பபணுபவர்களுக்பக இவதல்லாம் ொத்தியமாகும். பபாகபோ
துவோகடயால் பமனி மூடி, குளிருக்கு ஆளாகியிருந்தார். இருப்பினும், அந்த ஏரிக்ககே வகே
வேமுடிந்த அவரின் தீேச்வெயகல அந்தச் சித்தர்கள் புரிந்துவகாண்டு, அவகேப் பார்த்து சிரித்தனர்.
பபாகர் அவர்ககள எல்லாம் வணங்கினார்.
''யாேப்பா நீ?''
''கர்மமா?''
''அதற்வகன்ன என்றா பகட்கிறாய்? அேவம் தீண்டி அவன் உயிர்பிரிய பவண்டும் என்பது அவன்
கர்மம் என்பகத நீ உணேவில்கலயா?''
''வவன்று..?''
''இது என்ன பகள்வி? சித்தன் நிகனத்தால் பகடத்தல், காத்தல், அழித்தல் என ெகலமும் ொதிக்க
முடியும் என்று ோன் நிரூபிக்க விரும்புகிபறன்...''
''நிரூபித்து..?''
''சித்தர் வபருமக்கபள... என் பகள்விக்கு பேேடியாக பதில் கூறாமல், எதற்காக என்கன இப்படிச்
சீண்டுகிறீர்கள்? இதில் தங்களுக்குக் கிகடப்பதுதான் என்ன?'' - பபாகரிடம் இருந்து பகாபமாய்
பகள்வி வவடித்தது.
''என்னிடம் இருப்பகத..!''
''நிகறகவ..!''
''அது எப்படி ஏற்படாமல் பபாகும்? இப்பபாதுகூட என் சீடனுக்கு ோன் உயிகேத் தந்துவிட்டால்
அது எத்தகன வபரிய நிகறவு?''
''இந்தச் சீடன் ோகளபய ஒரு பாவச்வெயல் புரிந்தால், அது இவனுக்கு உயிகே அளித்த
உன்கனயும் ொர்ந்திடும். பேவாயில்கலயா?''
இந்தக் பகள்வி முன் பபாகர் ஒரு விோடி பதங்கினார். அதுவகே பளிச் பளிச்வென்று பதில்ககள
கூறியதுபபால அவோல் கூற முடியவில்கல.
அந்த ஒலி அவகே ஒரு வபரும் முனிவர் முன் வகாண்டுவந்து நிறுத்தியது. அவேது கால்களும்,
மூச்சுக்காற்றும் அங்கு வியாபிக்கவும், அந்த முனிவரின் தவமும் ககலந்துபபானது.
- ப ாகர் ஏழாயிரம்
தைத்தில், இருந்தும் இல்ோது ல ாகிலறாம். குறிப் ாக, 'மலனா ொசம்’ எனும் எண்ணங்கைற்ற
நிவே உருைாகி, உயிரானது உடம்புக்குள் சிவறப் ட்டது ல ாோகி, விடுச ற்று லைறு
மாற்றங்களுக்கு ஆைாகாமல், ஒரு ச ட்டகத்து ெவகல ாே அப் டிலய இருந்துவிடுகிறது. அது
மாறுைதும் இல்வே; இயங்குைதும் இல்வே. இப் டி ஒரு நிவேவய, இைர் ஈசத்ைம் என்று எவத
வைத்துச் சசான்னார்?
ஈசத்ைம் என் து, ொலம அந்தப் ரம்ச ாருைாகிய ஈசனாக மாறிவிடுைவதக் குறிக்கிறது என்றால்,
அந்த ஈசன் என்ன இப் டியா தைத்தில் தைமாய் இருக்கிறான்? உேகின் ஒட்டு சமாத்த இயக்க
கதிக்லக சசாந்தக்காரன் அைன். அைனது ெடனம் ஒன்று ல ாதும். உண்வமயில்...இயக்ககதியில்
ஆனால், அைருக்கு அவதத் தவிர, எல்ோலம கிவடத்தது. குறிப் ாக, தாைர ரகசியங்கள் ல ாகர்
ைவரயில் நிர்ைாணமாகின. புல்- பூண்டில் இருந்து விண்ணைாவும் விருட்சம் ைவர
ஒவ்சைான்றின் குணப் ாடும், விவனப் ாடும் ல ாகருக்குத் சதரியைந்தன. இமயத்து லயாகிகள்,
அைருக்கு அவ்ைைவையும் உ லதசித்தனர். அப் டிலய, 'இறந்தைவனப் பிவழக்கச் சசய்கிலறன்
என்று எமலனாடு மல்லுக்கட்டாமல், இருப் ைர்கவை... அதாைது பிறவி எடுத்துவிட்டைர்கவை
எமன் சகாண்டு ல ாக முடியாத டி, முடிந்தைவர யிலும் மானிடர்கவை கல் லயாகிகள் ஆக்கு’
என்றனர். அந்தக் கருத்து ல ாகருக்கு மிகப் பிடித்துப்ல ானது.ஆனால், ஒருைனுக்குக் கல் லதகம்
உண்டாைது என் து அத்தவன சாதாரணமானது அல்ே. அதற்குத் தைம் சசய்திருக்க லைண்டும்.
லகாள்களின் குறுக்கீடும் இருக்கக் கூடாது. அதிலும், கலியுகத்தில் ஒரு மனிதன் பிறப் லத
கர்மத்தால்தான். மாணிக்கைாசகர், தமது சிைபுராணத்தில் உயிர்களின் ல்லைறு பிறப்பு நிவே
ற்றிப் புேம்பும் விதமாய் ாடியிருப் ார்.
'புல்ோகிப் பூடாய்ப்
புழுைாய் மரமாகிப்
ல்விருக மாகிப்
றவையாப் ாம் ாகி
கல்ோய் மனிதராய்ப்
ல யாய் கணங்கைாய்
ைல்ேசு ரராகி
முனிைராய்த் லதைராய்ச்
சசல்ோஅ நின்ற இத்
தாைர சங்கமத்துள்
எல்ோப் பிறப்பும்
பிறந்திவைத்லதன்; எம்ச ருமான்
சமய்லய, உன் ச ான்அடிகள்
கண்டு இன்று வீடு உற்லறன்...’
- எனும் அைரது ாடலில், ஓர் உயிரின் யாத்திவர எப் டிப் ட்டது என் வத ஓரைவு புரிந்து
சகாள்ைோம்.
எப்ல ாது எது அதிகமாய் உள்ைது என் து அைருவடய பிறந்த காே லெரத்வதப் ச ாறுத்தது.
ஏசனன்றால், பிறந்த லெரப் ள்ளிக்குள், ெமக்கான ஜாதகம் என் து, ெமது சமாத்த
ைாழ்ொளுக்கான ஒட்டுசமாத்த சசய்திகளுடன் அச்சிட்டு முடிக்கப் ட்ட ஒரு புத்தகம் ல ாே
உள்ைது. அவத டித்துக் கூறு ைலர லஜாதிடர். அைர் கூறினாலும் கூறாவிட்டாலும், அந்தப்
புத்தகத்தில் உள்ை டிதான் ஒவ்சைாருைரது ைாழ்வும் சசயலும்! அதில் ஓர் அணுத் துகள்
மாற்றத்வதயும் ஏைராலும் ஏற் டுத்த இயோது.
இப் டி, ெமது பிறப்புக்குப் பின்னால் ஒரு நீண்ட கதி உள்ைது. எனலை, உேகத்து மாந்தர்கவைக்
கல் லயாகிகைாக மாற்றுைது என் து சாதாரணமான ஒன்றல்ே. ல ாகர் ல ான்ற சித்தர் ஒருைர்
திட்டமிட்டு முயற்சித்தாலும், ஒருைவனக் கல் லயாகியாக ஆக்கமுடியாது. ஒரு கல்
லயாகிக்குப் புேனடக்கமும், வைராக்கியமும் மிக முக்கியம். இந்த இரண்டும் ஒரு துறவிக்கு
ைசப் டுைலத ச ரும் ாடு!
இந்த விசித்திரம்தான் சித்தர் ச ருமக்கள் சிேவர, இந்த உடம்பின் ால் லகா மும் சைறுப்பும்
சகாள்ை வைத்தது. 'காயலம இது ச ாய்யடா... சைறும் காற்றவடத்த வ யடா’ என்று ாடவும்
வைத்தது.
நீர், நிேம், காற்று, செருப்பு, சைளி எனும் ஐந்து பூதங்களின் லசர்க்வகலய ெமது உடம்பு. இதில்
நிேத்தின் கூறு ஒன்றவர ங்கு. நீரின் கூறு ஒரு ாகம். காற்று முக்கால் ாகம். ஆகாயம் முக்கால்
ாகம். செருப்பு ஒரு ாகம். கூட்டினால் ஐந்து ாகம் ைரும்.
இந்த ஐந்தின் அைவு கூடுைதும் குவறைதும் நிகழும்ல ாதுதான் ெமக்கு உடல்நிவே ாதிக்கப்
டுைதும், ொம் முதுவம அவடைதும் நிகழ்கின்றன. நிேத்தின் ங்கு, சவதப் ாகத்தில் சுருக்கம்
மற்றும் மடிப் ாக எதிசராலிக்கும். நீரின் ங்கு, லராமத்தின் மாற்றத்தில் எதிசராலிக்கும்.
செருப்பின் ங்கு, சி- தாகத்தில் எதிசராலிக்கும். ைாயுவின் ங்கு, தள்ைாவமயில்
எதிசராலிக்கும். ஆகாயத்தின் ங்கு குவறயும்ல ாது, ொம் மீை முடியாத உறக்கத்துக்குச் சசன்று
விடுலைாம்.
- சிலிர்ப்ப ாம்..
நீர், நிேம், காற்று, கநருப்பு, கவளி என்னும் ஐந்து பூதங்கள் ஒவ்கவான்றுக்கும் நம் உடலில் ஓர்
இடம் உண்டு. இதவ தவிர மனம், உயிர் என இரண்டு கூறுகள் வசர்ந்து, கமாத்தம் ஏழு ஆதாரங்கள்
நம் உடம்பில் உள்ளன. இததத்தான் சித்தர்கள் உேகம், 'மூோதாரம், சுவாதிஷ்டானம், மணிபூரகம்,
அநாகதம், விசுத்தி, ஆக்ஞா, ஸஹஸ்ராரம்’ என்கிேது.
இந்த ஏழு சக்கரங்கவளாடு கதாடர்புதடயதுதான் நம் உடம்பில் உள்ள 72,000 நாடி நரம்புகள். இந்த
ஏழு சக்கரங்களும் நாம் உயிர் வாழக் கார மான சுவாச கதிக்கு ஏற்ப இயங்குகின்ேன.
மூச்சால் ஆயுள் நீட்டிப்பு நடக்கும் அவத வநரம், உடம்தபயும் கிருமிகள் கவல்ே முடியாதபடியும்,
பஞ்சபூத அளவு சிததந்துவிடாதபடியும் அவத கட்டுக்வகாப்புடன் தவத்துக்ககாண்டு விட்டால்...
அவவன கநடுநாள் வாழ முடிந்த, வநாய்-கநாடியற்ே, நதர- திதரதய கவற்றிககாண்ட கல்ப
வயாகியாவான். இதற்கு மூலிதககள் பயன்படுகின்ேன.
ஆக, ஒரு கல்ப வயாகி ஒருபுேம் மூச்சுப் பயிற்சியாலும், மறுபுேம் கல்ப மூலிதககளாலும்
உடம்தபப் வபணிடும்வபாது, அவன் எமதன கவன்ேவனாகிவிடுகிோன். கல்ப மூலிதககள் தங்கள்
சக்தியால் உடம்பில் உள்ள ஏழு தாதுக்களான ரசம், ரத்தம், மாமிசம், ககாழுப்பு, எலும்பு, மூதள,
சுக்கிேம் ஆகியவற்தே வசப்படுத்தி, அவற்றின் மூன்று பூதங்களான 'வாதம், பித்தம், கபம்’ எனும்
காற்று, கநருப்பு, அப்புதவத் துளியும் ககட்டுவிடாதபடி தவத்துவிடுகின்ேன.
ஒருவருக்கு வநாய் என்பது ஏழு தாதுக்களில் மாற்ேம் உண்டாகும்வபாதும், மூன்று பூதங் களிடம்
சக்தி குன்றும்வபாதும்தான் ஏற்படும். இந்த மூன்று பூதங்கதளயும், அவற்றின் அடிக் கூறுகளான
ஏழு தாதுக்கதளயும் துளியும் ககடாதபடியும், இயல்பு மாோதபடியும் தவத்துக்ககாள்ளும்வபாது
வநாயாவது, கநாடியாவது?
ஆக, மனிதன் கல்ப வயாகியாவது என்பது முதலில் மூச்சால்; பின்பு வதகத்தால்! மூச்தச புரிந்து
வசப்படுத்தினால், வதகம் அடிப்பதட சக்தி கபறும். அத்துடன், கல்ப மூலிதக மருந்துகள்
வசரும்வபாது அந்தச் சக்தி, உருக்கு வபால் ஆகிவிடுகிேது. இந்த மூச்தச புரிந்து வசப்படுத்துவது
என்பது ஒன்றும் சாதார விஷயமல்ே. மூச்சுப் பயிற்சி என்று இரு கசாற் களுக்குள் எளிதில்
அடங்கிவிடும் இந்தப் பயிற்சி, ஒரு பல்கதேக்கழகம் அளவுக்குத் தனக்குள் ஏராளமான
பாடங்கதள உதடயது.
பிரா ாயாமம் எனும் ததேப்பின் கீழ் கதாடங்கும் இது, பிராக்ருதம்- தவகிருதம் என இரண்டு
வதகப்படும். இதில் பிராக்ருதம் நாம் இயல்பாக சுவாசிப்பதாகும். தவகிருதம்- இந்த இயல்பில்
இருந்து விேகி, ஆயுதள நீட்டித்துக் ககாள்ளவும், நமது சிே மவனாவததவகதளப் கபாருத்தும்
வமற்ககாள்ளப்படும் முதேயாகும்.
மூச்சுப் பயிற்சி இப்படி என்ோல், உடம்தப உருக்கு வபால் ஆக்கும் காயகற்பம் எப்படிப்பட்டது?
இததத்தான் வபாகர் இமயத்து வயாகி களிடம் வகட்டு அறிகிோர். அதில் ஒன்று கமர்க்குரி
எனப்படும் பாதரசத்ததவய காயகற்ப மருந்தாகப் பயன்படுத்தும் முதே!
இப்படிப்பட்ட இந்தக் கிழங்தக வதடிப் பறித்து வந்து நிழலில் உேர்த்த வவண்டும். நிழலில்தான்
இது தன் கு ம் ககடாதபடி தன் ஈரத்தத இழக்கும். சுட்கடரிக்கும் கவயில் இதன் கு த்தத
உஷ் த்தில் மாற்றிவிடும். இப்படி நிழலில் உேர்த்தப்பட்ட கிழங்தக, அது முற்ோக ஈரம்
நீங்கிவிட்ட நிதேயில் இடித்துப் கபாடி வபாேச் கசய்து, ஒரு சிட்டிதக அளவுக்கு வதனில்
குதழத்து காதே, மாதே இருவவதள என ஒரு மண்டே காேம் சாப்பிட வவண்டும். இப்படி
உட்ககாள்வதால் உடல் கல் வபாோகும். இந்த ஒரு மண்டே காேத்தில் கவற்றிதே, அகத்திக்கீதர
வபான்ேவற்தே உட்ககாள்ளக் கூடாது.
ஒரு வதகயில் இது மர த்ததத் துரத்தும் குளிதகயும்கூட! இதத உண்டு உடம்பு கல்ோகிப்
வபானவர்கள் தீயில் புகுந்து உயிர் விட்டாவே உடல் அழியும். தானாக உயிர் பிரியும் ஒரு நிதே
இவர்களுக்குப் பே நூற்ோண்டுகளுக்கு வராது. இந்தப் பாதரச காயகற்பத்ததப் புடம் வபாடுவதில்
வமலும் பே மாதிரிகளும் விதங்களும் உள்ளன. அவற்றுக்வகற்ப அந்த காயகற்பத்தின் தன்தம யும்
மாறும். வபாகர் இந்த காயகற்பத்ததத்தான் கசய்து, பிேகு தன் சீடர்களுக்கும் ககாடுத்து,
அவர்கதள எல்ோம் மிகுந்த வலிதம உதடயவர்களாக மாற்றிக் காட்டினார். இந்த
காயகற்பங்களுக்காகப் கபரும் வீரர்களும், நிேக்கிழார்களும், அரசர் கபருமக்களும் எவ்வளவு
கபான்னும் தரத் தயாராக இருந்தனர். அவத வநரம், இதத உண்டவருக்குச் சுக்கிேம் கல்ோகி, காம
உ ர்வு ததேகயடுக்காது என்பதால், பேர் இதத வவண்டாம் என்றும் தவிர்த்தனர்.
எந்தகவாரு வனத்தில் மான்கள் மிகுதியாக உள்ளவதா, அங்வக சிறு தாவரம் எனப்படும் புற்கள்,
ககாடிகள் மிகுதி. எங்வக ஒரு வனத்தில் யாதனகள் மிகுதியாக உள்ளவதா, அங்வக நீர் நிதேகளும்,
புதராய் மண்டும் தாவரங்களும், குறு மரங்களும் மிகுதி. இதுவபாக, உயரமான மரங்களும்,
அவற்றில் வதன்கூடும் இருக்கும் பட்சத்தில், அப்பகுதியில் குளிரும் அதிகம் இருந்தால்... வராமம்
அதிகம் ககாண்ட கசம்மறி ஆடுகள், கரடிகள் ஆகியன இருக்கும் என்று ஒன்வோகடான்று
கதாடர்புபடுத்தியும், அதவ கதாடர்வபாடு இருப்பததயும் அறிந்தார்.
அப்படிவய சிங்கம், புலி வபான்ே வன் மிருகங்களும் எங்கு இருக்கும் என்பததயும் அவர்
அறிந்துககாண்டார். மான் இருந்தாவே புலியும், புலி இருந்தாவே எருதுகளும் என ஒன்றுக்குள்
ஒன்று அடங்கிய தன்தமதய உ ர்ந்து 'வனச்சாகரம்’ என்று ஒரு நூதேயும் எழுதினார். ஆனால்,
அந்த ஏடுகதளக் காே கவள்ளம் ககாண்டு கசன்றுவிட்டது. இவரது நூல்கள் பற்றிய விவரம்
அகத்தியரின் 'கசௌமிய சாகரம்’ எனும் நூலில் கா ப்படுகின்ேது. அதில்... வபாகர் நிகண்டு,
வபாகர் சப்த காண்டம் 7000, வபாகர் ஜனன சாகரம், வபாகர் கற்பசூத்திரம், வபாகர் அட்டாங்க
வயாகம், வபாகர் பூஜாவிதி வபான்ேதவ குறிப்பிடப்பட வவண்டியதவ.
'வபாகா... உன் வநாக்கம் மிக உயர்ந்தது. நீ அறிந்த எதுவும் வீண் வபாகாது. ஆயினும், இதவ
எல்ோம் வநாயுற்ேவர்க்வக! பிேவி எனும் வநாயுற்ேவர்க்கும் நீ ஒரு மருந்தத உருவாக்கு. அந்த
மருந்துதான் முருகு. முருகன், சக்தியும் சிவமுமானவன்; மாலின் காக்கும் கு ப்பாடும்
- சிலிர்ப்வபாம்
- வசஷ வயோகியோர்
இந்தப் வபயர்கூட அவ்ர யோல்தோன் விரைந்தது. 'குமரோ, நீவய ஒரு பழம்; ஞோனப் பழம்.
உனக்வகதற்கு ஒரு மோம்பழம்?’ என்று அந்தக் கிழவியோல்தோன் உரிரமவயோடும் ோஞ்ரசவயோடும்
வகட்க முடிந்தது. பின்னர், முருகனும் சினம் தணிந்தோன். ஆனோலும், அ ன் தனது ரக வ ரல வீசி
எறிந்துவிட்டு, ஒரு வகோரலப் பிடித்துக்வகோண்டு, பட்ரட உதறிவிட்டு, ஒரு வகோட்ரட
கட்டிக்வகோண்டு போலவயோகியோக நின்றது என்பது... என்ன, தூங்கி எழு துவபோல ஒரு சோதோரண
சம்ப மோ?
இர மட்டுமோ?
எங்கோ து இரற வன மனிதரனப் வபோலச் சினந்து துறவு வமற்வகோள் ோனோ? அதுவும், ஒரு
பழத்துக்கோக என்னும் வகள்வி எழும்பும். இந்தக் வகள்விக்கு பின்னோல் உள்ை சம்ப ங்கரைத்தோன்
திருவிரையோடல் என்கிவறோம். உலகில், இைம் யதில் பிள்ரைகள் ஆடு து விரையோட்டு. இந்த
விரையோட்வட மோந்தர்க்கு வ ற்றிரயயும் வதோல்விரய யும் அறிமுகம் வசய்கிறது. ஒரு
விரையோட்டில் கிட்டும் வ ற்றிரயயும் சரி, வதோல்விரயயும் சரி, சமமோக எடுத்துக்
அந்தக் வகோலம் ஏற்படக் கோரணம், ஒரு மோம்பழம். அரத உண்டோல் ஞோனம் ஸித்திக்கும் என்பவத
அந்தப் பழத்தின் பின்னுள்ை சிறப்பு. அப்படிச் வசோல்லிவய ெோரதர் அரத ஈசனோரிடம் தந்தோர்.
அது பசியோற்றும், ருசியோற்றும். அரதக் கடந்து அது அளிப்பது ஒருவித திருப்தி. இந்த உண்ரம,
இந்த உலரகப் பரடத்து, அதனுள் ஒரு மோமரம் பரடத்து, பின் அதனுள் அப்பழத்ரத பரடத்த
ஈசனோருக்குத் தோன் வதரியோதோ? இல்ரல, ெோரதர்தோன் சரோசரி மோனிடனோ, இந்த உண்ரம
வதரியோமல் வபோக..!
எப்படி?
துறவி வ ண்டு தும் ஞோனத்ரததோவன? இகபர சுகங்கரை அல்லவ ..! இரத, இனி இப்படிப்
போர்க்க வ ண்டும்.
'சூட்சும ஞோனம் உள்ை ர்கள் இரற ரனப் பிரியவ மோட்டோர்கள். அதனோல், துறவு பூண்டு
மனத்ரத அடக்கிப் பின் ஞோனம் வதடும் ஒரு வபோக்குக்கு அ சியம் இல்லோது வபோகிறது.
அல்லோத ர்க்வக வகோபம் ரும். வகோபம் ந்தோல் பிரிய வ ண்டி ரும். பிரிந்துவிட்டோல்,
துன்பமின்றி இன்பமோக ோழ் து சோத்தியமில்ரல. அ வனோ ஓர் ஆண்டியோகிவிட வெரும். பின்,
த த்தோவலவய உய் ரடய முடியும்.’ இதுவ இந்தத் திருவிரையோடல் உணர்த்தும் வசய்தி.
அடுத்து... முருகன் என்னும் வதய்வீக போத்திரமோனது, அப்பனுக்வக போடம் வசோன்ன வபரும்
ஞோனிய ன் என்பரதயும் உள்வகோண்டது.
மண்மிரச பழநிமரல வமல் அக்வகோலம் வகோள்ை விஞ்ஞோன பூர் மோகவும் பூவகோை ரீதியோகவும்
சில கோரணங்கள் கூறப்படுகின்றன. அதன்படி போர்த்தோல், ெ வகோள்களில் ஒன்றோன வசவ் ோய்
என்னும் சி ந்த வகோளின் வெரோன வீச்சு பழநிமரல வமல் பட்டுத் வதறிப்பதோகவும், அந்தக்
வகோளின் தரல னோன முருகன் அந்த மரலவமல் நின்ற நிரலயில் அதன் வீச்ரச அ ன் தன்னுள்
ோங்கி, பின்... ஆகம விதிப் படியோல் ஆன பூரைகைோல் அருள் அரலகைோக ஆக்கி, அரத
பக்தர்களுக்கு அன்றோடம் ழங்கிக் வகோண்டிருப்பதோகவும் ஒரு கருத்து உண்டு.
வசவ் ோயின் வீச்ரச ஒரு கற்சிரல உள் ோங்கு ரதவிட, போஷோணம் உள் ோங்கி வ ளியிடு தில்
பற்பல ரசோயன மோற்றங்கள் நிகழ்ந்திட இடம் இருக்கிறது. இதனோவலவய வபோகர்பிரோனும்
ெ போஷோணத்தோல் இந்தச் சிரலரய உரு ோக்கினோர். இந்த போஷோணங்கள் ஒவ்வ ோன்றுவம ஒரு
வகோரை பிரதிபலிக்கும். ஒன்பது வகோள்கவை ஒன்பது போஷோணங்கள். மனித ோழ்வும் ஒன்பது
வகோள்கைோவலவய ழி ெடத்தப்படுகிறது. பழநி முருகரன ணங்கிடும் நிரலயில், இந்தக்
வகோள்கரையும் ணங்கிய ஒரு பரிகோரோர்த்தம் ஏற்படுகிறது என்வபோரும் உண்டு.
வபோகர்பிரோரன சீனர் என்று கூறுவ ோரும் உண்டு; அரத ன்ரமயோக மறுப்வபோரும் உண்டு. அ ர்
ஒரு குய ர். அதற்கோன சோன்று அ ர் போடலிவலவய கோணக்கிரடக்கிறது என்று, அ ர் போடல்
ஒன்ரற ஆதோரமோகக் கோட்டுகிறோர்கள். அதுமட்டுமல்ல; அ ரது சீடரோக புலிப்போணி, வகோங்கணர்,
கருவூரோர், சுந்தரோனந்தர், மச்சமுனி, இரடக்கோடர், கமலமுனி, சட்ரடமுனி என்று ஒரு சித்தர்
கூட்டத்ரதவய கோட்டுகின்றனர்.
- சிலிர்ப்வபோம்...
- தகாரக்கர் ெந்திரதரளக
ெரி, பூளை களதக்கு ைருதைாம். தபாகர் ஒரு யாத்ரீகர் என்பைரும்கூட என்று ஏற்பகைதை
பொல்லிவிட்தடன் இல்ளையா? ஒருநாள் காைார கிைம்பிவிட்டார். ஓர் ஊருக்குள் நுளைந்ததபாது,
நடந்த களைப்பில் தாகமும் பசியும் தமலிட்டது. காடாக இருந்தால் மூலிளக உணைாகிவிடும்.
இருப்பததா நாடு... பாலும் கனியும் கிளடக்காதா என்று ததடத் பதாடங்கிைார். அப்தபாது ஒரு
தைதியர் வீடு குறுக்கிட்டது. அந்த வீட்டின் உள்தை பபரிதாக த ாமம் நடந்துபகாண்டிருந்தது.
தைதியர்கள் தைத மந்திரங்களைக் கூறி, த ாமம் ைைர்த்தபடி இருந்தைர். அங்தக தன் ததளைக்கு
உணவு கிளடக்கும் என்று கருதிய தபாகர், அந்த தைதியர் வீட்டுத் திண்ளணயில் ைந்து அமர்ந்தார்.
அளைந்து திரிந்து ைந்தளமயால் பார்ப்பதற்குப் பக்கிரி தபாை பதன்பட்ட அைளர, தைதம் ஓதும்
தைதியர்கள் பார்த்து முகம் சுளித்தைர். அைரது அருளம உணராது அைளர எழுந்து தபாகச்
பொன்ைார்கள். தபாகருக்குக் தகாபம் ைந்துவிட்டது.
''என்ளைச் தொதிக்கிறீர்கைா?''
''இல்ளை... தொதிப்பது என்பது, ெந்ததகம் ைரும்தபாது நடக்கும் ஒன்று. இங்தக உன் தமல்
எங்களுக்கு எந்தச் ெந்ததகமும் இல்ளை. உன்தைாடு நாங்கள் இவ்ைைவு தபசியதத அதிகம்.
எங்களை இனியும் தபெவிடாமல்-
நாங்கள் த ாமம் பெய்ய இளடயூறு
பெய்யாமல் இடத்ளத காலி பெய்!'' என்று
கூறிவிட்டு அைர்கள் விைகிட. தபாகர்
முகத்தில் தகாபம் குடிதயைத்
பதாடங்கியது. அப்தபாது பூளை ஒன்று
அைளரக் கடந்து த ாமம் நளடபபறும்
இடம் தநாக்கிச் பென்ைது. ஒரு தைதியர்
அளத அடிப்பதுதபாை பாைளை காட்ட,
அது பயத்துடன் ஓடிைந்து தபாகரின்
காைடியில் விழுந்தது.
''இளதப் தபான்ை தைள்விகளின்தபாது மைத் தூய்ளமயும் பணிவும் மிக முக்கியம். அப்தபாது தான்
தைத மந்திரங்கள் ைானில் முழுளம யாகப் பரவி அதிர்வு
உருைாகி, தமக மண்டைத் தில் மாற்ைம் ததான்றி, மளைக்காை
கார்தமகங்கள் ஒன்றுதிரளும்...''
'இது உங்கள் ைறுளமளய பைல்ை உதைட்டும்; உங்கள் மைமும் பபான்தபாை மின்ைட்டும்'' என்று
ஆசி கூறிவிட்டுப் புைப்பட்டுவிட்டார் தபாகர்.
- எனும் இந்தப் பாடல், தபாகிை தபாக்கில் தங்கம் பெய்ய முடிந்தைர் தபாகர் என்பளத
உணர்த்துைதுதபால் உள்ைது. அது மட்டுமல்ை, தைத மந்திரங்களும் அைருக்கு பதரிந்திருந்தை.
தபாகரின் ரெைாதம் இப்படி என்ைால், மற்ை சிை சித்தர்கள் தைறு மாதிரிகளில் இதததபாை ரெைாத
ரெம் பெய்திருக்கின்ைைர்.
தெைாயுக்களில் ஒரு ைாயு அபாை ைாயு. இன்பைாரு ைாயு உதாை ைாயு. இதில் அபாை ைாயுவுக்குக்
கீழ் தநாக்கி அழுத்தும் தன்ளம உண்டு. உதாை ைாயுவுக்கு தமல் தநாக்கி இழுக்கும் தன்ளம உண்டு.
இைஹிமாவில் நாம் தைொக, நம் உடலில் உதாை ைாயுளை நிரப்ப தைண்டும். அப்தபாது நாம்
தைொதைாம். அளத எப்படி நிரப்புைது என்பபதல்ைாம் தயாகப் பயிற்சியால், தகுந்த குருநாதர்
மூைம் படிப்படியாக அறிய தைண்டியளை.
அைர், உதாை ைாயுளை உள்ளுக்குள் பபருக்கப் பபருக்க... அது உடம்ளப தமல் தநாக்கி இழுத்திட,
எளட இைப்பு ஏற்பட்டு, அைர் நீர்தமல் நடந்து ைந்ததாகப் புராண ைரைாறு கூறுகிைது.
இப்படிப்பட்ட தபாகரின் ஜீைன் முக்தியும் மிக விதநாதமாக, சித்தர்கள் உைகதம எண்ணிப் பார்த்து
வியப்பதாக உள்ைது.
- சிலிர்ப்தபாம்...
- சுப்பிேமணியர் சுத்ைஞாைம்
ைன்தையும் உலதகயும் அறிய முடிந்ைைால் விதிதயயும் அறிய முடிந்ைது. அப்ெடி அறிந்ை விதிதய
மீைாமல், அபை பேேம் விதி விலக்காகவும் இவர்களால் திகழ முடிந்ைது.
அது எப்ெடி?
இந்ைக் பகள்விக்கு விதட ெகர்ெதவைான் சித்ைர்களின் ஜீவ ேமாதிகள். ேமாதி என்ை போல்தலப்
பிளந்து ொர்த்ைால் உண்தம பைரியும். ேமாதிக்குள் 'ஆதி’ என்னும் ெைம் ஒளிந்துள்ளது. 'ஆதி’
என்ைால் பைாடக்கம் என்று பொருள். ஏபைா ஒன்றின் பைாடக்கம் அல்ல; உயிரின் பைாடக்கம்.
அதைத்துக்கும் முைலாை பைாடக்கம். அந்ைத் பைாடக்கம், அைாவது... அந்ை ஆதியாைதுடன்
ேமாதியுறும் சித்ைர்களின் ஜீவனும் ேமமாகக் கலக்கிைது. அைாவது, பேன்று பேர்கிைது. அந்ை
ஆதிக்குச் ேமம் இது; அைற்குச் ேமமாை ஆதி... ேமாதி எைலாம்.
ஆைால், ஒரு கருவியும் இல்லாமல், மின்ைாற்ைல் மின்காந்ை ஆற்ைல், கதிர் ஆற்ைதல எல்லாம் ைன்
உடம்பிபலபய கண்டறிந்து, அதை பவளிப்ெடுத்தி ஒரு சித்ை பயாகி ஜீவ ேமாதிக்குள் இருந்து
பேய்ைெடி இருப்ொர். கால்காசு பேலவு கிதடயாது. பேடிய ைவமும் புலைடக்கமும்ைான்
இவர்களுக்குத் பைதவ. இது விந்தையிலும் விந்தையாை பெருண்தம.
எைபவ, ஒரு ஜீவ ேமாதிக்குப் பின் உள்ள இந்ை ஆற்ைதல முைலில் ோம் புரிந்துபகாண்டாக
பவண்டும். அடுத்து, இைன் வதககதளயும் பைரிந்துபகாள்ளுைல் ேல்லது. ஜீவேமாதியிலும்
வதககளா என்று ஆச்ேரியபமா, குழப்ெபமா
அதடயாமல் அவற்தைப் ொர்ப்பொம்.
எது ேமாதி எனும் பகள்வியில் பைாடங்கி, அைன் வதககதளயும் சிந்தித்பைாம். இனி, இந்ைச்
ேமாதிக்குள் சித்ைர்கள் எப்ெடி ஒடுங்கு கிைார்கள் என்று சிந்திப்பொம்.
இந்ைச் சுதமபயாடு இதுவதே சுற்றித் திரிந்ைது பொதும்; இதை உதிர்ப்பொம் என்கிை முடிவுக்கு
எப்பொது ஒரு சித்ைன் வருகிைாபைா, அப்பொபை அவன் ேமாதியுை விரும்புகிைான் என்று
பொருள். அப்ெடிச் ேமாதியுறும்பொது, அவன் ைாைறிந்ை ேகசியங்களால் ைன் ஒரு உடதல எட்டு
சூட்சும உடம்புகளாக ஆக்கிக்பகாள்ள முடியும். இது எட்டு ஸித்திகளாை அனிமா, மஹிமா,
லஹிமா, கரிமா, பிோகாமியம், வஸ்யம், பிோப்தி, ஈேத்வம் என்ெைன் கூைாகும். இப்ெடி எட்டாக
ஆக்கிக்பகாண்டு, எட்டு இடங்களில் ேமாதி பகாள்ள முடியும்.
இந்ை ைகவல் ஆச்ேரியம் ைேலாம். ஆைால், இதுைான் உண்தம. இந்ை உண்தமக்குச் ோன்ைாக
உள்ளதுைான் பொகர் வாழ்வு.
பொகரின் ஜீவேமாதி என்ைவுடன், ெழநியின் நிதைவு வரும். ஆைால், ேமாதி நிதல அதடந்ை பின்,
அவர் அதிலிருந்து பவளிவந்து ோகப்ெட்டிைம், வடபொய்தக, ேல்லூர், பிைகு... சீைபைேம் என்று
சூட்சும உடம்பொடு சுற்றித் திரிந்ைார். எட்டு பைகத்தில் ஒன்று மட்டுபம பிேம்மத்பைாடு கலந்து
பிேம்மமாகிவிட்டது. மீைமுள்ள ஏழு, இந்ைப் பூவுலகில் ெல்பவறு இடங்களில் ேமாதி நிதல
பகாண்டது. அதவ எங்பக என்ெதில் பைளிவில்தல. இப்ெடிச் ேமாதி நிதலதய ெல இடங்களில்
பகாள்வதை அட்டாங்க நிதலப்ொடு என்ெர். 'ஒருவர் ஏன் எட்டாகி அடங்க பவண்டும்? ஒன்பை
ஒன்று கூடாைா? பொைாைா?’ என்பைல்லாம் ேமக்குள் பகள்விகள் எழலாம்.
இவற்றுக்காை விதடதய ஜீவ ேமாதிகளால் ஏற்ெடும் ேன்தம கதளக் பகாண்பட உணே முடியும்.
எந்ை ஒரு ஊரில் ஜீவேமாதி உள்ளபைா, அந்ை ஊரில் பெரும் இயற்தகச் சீற்ைபமா, அேக்க குணம்
பகாண்ட மக்கபளா, ெஞ்ே பூைங்களின் பகாடுந்ைாக்கபமா இருக்காது. மாைாக, அருளாளர்கள்
நிதைய இருந்து, ொவ- கர்ம விதைப்ொடுகதளச் ேமன் பேய்ைெடி இருப்ொர்கள். அந்ை
அருளாளர்கள் ஜீவேமாதிகளின் பைாடர்பில் இருப்ொர்கள்.
பொகரும் ைன் பேடிய ைவமும் அருளும் ைன் ேமாதி நிதலக்குப் பின்பும் இந்ை
உலகுக்குப் ெயன்ெட எண்ணிபய இப்ெடி எட்டு இடங்கதளத் பைர்வு பேய்து
ஒடுங்கியிருக்கலாம். இப்ெடித்ைான் ேம்மால் யூகிக்க முடிகிைது. இைற்கு என்ை
ோன்று என்று பகட்ெவருக்கு, 'பகாேக்கர் ேந்திே பேதக’யில் வரும் 22, 23-ஆம்
ொடல் ோன்ைாக உள்ளது.
அபை பேேம், சில சித்ை புருஷர்கள் பிைர் அறியாைெடி ேமாதியுை விரும்புவர். இந்ை உலகு
அறியாைெடி பவளிபய வந்து ேடமாடிவிட்டும் பேல்வர். எைற்கு இந்ை ேகசியத்ைன்தம என்று ோம்
பகட்க முடியாது. பகட்கவும் கூடாது. அதை ோம் அறிய பவண்டுபமன்ைால், ோமும் சித்ைம் ஒடுக்கிச்
சித்ைைாக பவண்டும்.
என்னும் 'பொகர் ஏழாயிேம்’ நூலின் வரிகள் இைற்குச் ோன்று. இைன்ெடி, கமலமுனி ேமாதியில்
யாபகாபு சித்ைர் என்னும் ோம பைவதே பொகர் ேந்திக்தகயில், கமலமுனி பொகரின் வாழ்வியல்
அனுெவங்கதள நூலாக எழுைச் போல்கிைார்.
இைன்ெடி, அவர் ைைது ' ைை ோகேம்’ நூதல எழுதி முடித்ைார். ைன் சீடர்களில் ஒருவோை
பகாேக்கதே அதழத்து ைைக்கு ேமாதி எழுப்ெச் போல்லி, அதில் பேன்று அமர்ந்துபகாண்டார்.
அப்ெடிச் ேமாதி எழுப்ெச் போல்லும்பொது, பகாேக்கருக்கும் ேமாதி பகாள்ளும் விருப்ெம்
ஏற்ெட்டிருந்ைது.
அது ேரி, பொகர் இங்பக ேமாதியாகிவிட, பகாேக்கருக்கு அவர் எப்ெடி ேமாதி எழுப்பிைார்?
முன்ைைாக, பொகர் ேமாதிக்குள் ைன் குண்டலினிதய ேஹஸ்ோேத்துக்குக் பகாண்டுவந்து கொலம்
திைந்துபகாண்டது எப்ெடி?
- சிலிர்ப்பொம்
- சட்மடமுனி
இந்தக் கருத்மதக் பகட்மகயில் குழப் மோகவும், நம் முடியோத ஒன்றோகவும் இருக்கும். ஒரு
மனிதன் உடம்ப ோடு சமோதியுறும்ப ோது அவன் முற்றோக முடிந்தவன் ஆகிறோன். சமோதிக்குள்
கோற்மறக் பகோண்டு சுவோசிக்கபவோ, ஒருபவமள சுவோசிக்க முடிந்தோலும் உணவில்லோததோல் உயிர்
வோழபவோ முடியோமல் ப ோவபத மோனுட வோழ்வில் யதோர்த்த நிமல. கோலங்கோலமோக அவன் கண்டு
வருவதும் இமதத்தோன். ஆனோல், இந்த யதோர்த்தம் சித்த புருஷர்களுக்குக் கிமடயோது என் பத
உண்மம. அது எப் டி என்கிற பகள்விக்கு சித்தர்கள் வோயிலோகச் சிந்திக்க முடிந்தோபல விமட
கிமடக்கும்.
அந்த விமடமய இன்மறய விஞ்ஞோனம் எந்த அளவு ஏற்கும் என்று பதரியோது. ஆனோல், சித்த
புருஷர்களுக்கு இந்த விஞ்ஞோனம் ஒரு சுண்மடக்கோய்! இன்மறக்கு ஒன்று, நோமளக்கு ஒன்று என,
தோன் பசோன்னமதபய மறுத்துப் ப சும் விஞ்ஞோனம். பகட்டோல்... அதுதோன் வளர்ச்சி; வளர்ச்சி
நிமலயில் மோற்றங்கள் வந்து பகோண்டுதோபன இருக்கும் என்று அது எதிர்க் பகள்வி பகட்கும். ஒரு
பகோணத்தில் மிகுந்த நியோயத்துக்குரியதோன இக்கருத்துக்குள் உண்மமயில் ஒரு ப ரும்
உண்மமபயோ, உலமக பவன்று கோட்டும் லபமோ இல்மல என் பத யதோர்த்தம்.
இப்ப ோது நோம் ப ோகரின் சமோதி நிமலக்கு வருபவோம். அவர் தன் உடமல உதிர்த்து சூட்சும உடமல
எப் டி எடுத்தோர் என்று ோர்ப்ப ோம். இப் டிச் பசோல்லும்ப ோபத, உடல் என் து இரண்டோக
இருப் து பதரிய வருகிறது. ஒன்று ருவுடல்; இன்பனோன்று சூட்சும உடல்.
இந்தப் ருவுடல், தோய்- தந்மதயரின் சுக்கில சுபரோணிதத் தயோரிப்பு. இந்தப் ருவுடலில் ஏழு
தமலமுமற கண்ட நம் ஏழு ோட்டன், ோட்டிமோர்களின் அணுக்கூறுகள் நிச்சயமோக இருக்கும்.
முதலோம் தோத்தனின் பநற்றி, நோன்கோம் தோத்தனின் தமலமுடி, ஆறோம் ோட்டியின் விரல் நகங்கள்
என்று ஒவ்பவோருவருள்ளும் ஏழு தோத்தன்களின்- ோட்டிகளின் ஜீவ அணுக்கள் இருந்பத தீரும்.
அது எப் டி? தோய் வழித் தோத்தோ, ோட்டிகள் என்று ஏழு தமலமுமறயினர், தந்மத வழியில் ஏழு
தமலமுமறயினர் என்று தினோன்கு தமலமுமறக் கணக்குப் டி 28 ப ரின் ஜீவ அணுக்களும்
அல்லவோ நம் உடம்பில் இருக்கபவண்டும் என்று கூட சிலர் பகட்கலோம். ஆனோல், அதற்கு
அடுத்து, சித்தவியிலின் டி ப ண் என் வள் ஆண் தரும் மண்மணக் பகோண்டு தன் வசம் உள்ள
தண்ணீமரக் கலந்து ோமன பசய்து தரு வள் மட்டுபம! அவளிடம் இருந்து ஜீவ அணு எதுவும்
பிறவித் பதோடர் ோல் பதோடர்வபதயில்மல. பதோடரவும் கூடோது என் தோல்தோன், ஒரு பகோத்திரத்தில்
உள்ள ஆண்- ப ண்ணுக்கு நம்மவர்கள் திருமணம் புரிவதில்மல. ஒரு பகோத்திர வழி என்னும் ஒபர
வழிக்குள் சபகோதர உறவு நிமலதோன் உள்ளது. சபகோதரன் என்ற பசோல்பல 'சக உதிரன்’ அதோவது,
'ஒபர ரத்தம் பகோண்டவன்’ எனும் ப ோருளில்தோன் வந்தது.
இமத மோற்ற நம்மோல் இயலோது. ஒரு வமகயில் இந்தப் பிடிப்பு ஒரு பதோடர்கமதயோக, லரின்
வோழ்க்மக எச்சமோய், லகோல நிமலப் ோடோய் இருப் பத அடிப் மடயோன உண்மம.
ஆனோல், உடம்புக்குள் ஒளிந்திருக்கும் சப்தம் சோர்ந்த மனம் என்னும் விஷயத்தில் அது மிக மிகப்
பின்தங்கிபய உள்ளது. குறிப் ோக, மன ஒடுக்கம்- அதன் தவம்- அதனோல் உடம்பில் உண்டோகும்
மோற்றங்கள் மற்றும் இந்த ருவுடல்- ஒளியுடல் ற்றிபயல்லோம் அது இனிதோன் பமம் ட
பவண்டும். இந்த வமகயில், ஒவ்பவோரு சித்தனும் ஒரு விஞ்ஞோன ஆய்வுக் கூடத்துக்கு
ஒப் ோனவர்கள். அவர்கள் தோங்களோகபவ தங்கள் உடல் ற்றி அறிந்து, அதன் சி- தோகத்மத
முதலில் பவற்றிகண்டு, பிறகு... மனத்மத அடக்கி, தோங்கள் யோர் என்கிற பகள்வியில் விழுந்தனர்.
தோம் ஒரு ரம் மரத் பதோடர் ோளன் என் மத உணர்ந்து, தம் முன்பனோர் ற்றிப் பின்பனோக்கிச்
பசன்று அறிந்தனர். அபதோடு, அவர்கள் புரிந்த விமனகமள அறிந்து, அதனோல் தம் ருவுடல்,
ஒளியுடல் இரண்டிலும் உள்ள திவுகமளத் பதரிந்துபகோண்டனர். பிறகு, அந்தப் திவுகளில்
அழிக்க முடிந்தமத அழித்து, அழிக்க முடியோதமத அனு வித்து முடித்து, தங்கபளோடு தங்கள்
ரம் மரத் பதோடர்புக்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளியும் மவத்து, 'ப ோதும் இந்த இமடவிடோத பிறப்பு’
என்று, பிறப்புகளில் இருந்பத தப்பித்துக் பகோண்டோர்கள்.
* நோன் எவ்வளவு முயன்றும் சில ோடங் கமளச் சுல மோக டிக்க முடியவில்மலபய, ஏன்?
இப் டி, அந்தக் பகள்விகமள அடுக்கிக் பகோண்பட ப ோகலோம். இதற்பகல்லோம் நிச்சயம் விமடகள்
இருக்கத்தோன் பசய்கின்றன. ஆனோல், அந்த விமட இரண்டு விமடயோக உள்ளன. ஒன்று,
ளிச்பசன்று உணர முடிந்ததோகவும், இன்பனோன்று ஒளிந்தும் உள்ளது. முதலில், ளிச்பசன்று
பதரியும் விமடக்கு வருபவோம்.
இப் டித்தோன் மனித வோழ்வின் சகல நிமலப் ோடுகளிலும் நோம் இருவமகயோக இயங்கிக் பகோண்டு
இருக்கிபறோம். ஒன்று, இமடவிடோத முயற்சி; இன்பனோன்று, கிமடத்தமத ஒப்புக் பகோண்டு
திருப்திபயோடு வோழ முயற்சிப் து.
அதற்கு கீழ் நோனல்ல’ என்கிற நிமலப் ோடு எத்தமன ப ருக்கு இந்த உலகில் சோத்தியம்?
எவன் ஒருவனுக்கு அது சோத்தியப் டுகிறபதோ, அவபன சித்தன். சித்தனோவதற்பகோ உடம்பு, உலகம்
ற்றிய பதளிவு மிக முக்கியம்.
ஜீவசமோதி என் பத, நம் உடலில் நம் குதப் குதிக்குக் கீழ் கிடக்கும் விந்துமவ, குண்டலினி
என்னும் பயோக முயற்சியோல் திரவநிமலயில் உள்ளமதச் சற்பற திடமோக்கி (சப் ோத்தி மோவின்
ஆண் ஒருவன் ப ண்மணப் புணர்மகயில், அவனது விந்து பவளிப் டும். அப்ப ோது அவனது
உடம்பின் சர்வோங்கமும் ரவிடும் ரவச உணர்வு நிமலமயப் ப ோன்றபதோரு ரவச நிமல
குண்டலினி பயோகம் புரியும்ப ோதும் ஏற் டும்.
- சிலிர்ப்ப ோம்...
ஓர் இமோலயத்து சயோகிக்கு, அவர் முக்தி அனடவதற்குச் சில ேோட்களுக்கு முன்புதோன் இது
வ ப்பட்டது. இது வ ப்பட அவர் எடுத்துக்னகோண்ட கோலசமோ எழுபது வருடங்களுக்கும் சமல்!
முக்கியமோக உடம்பு புரிய, சயோகம் வ ப்பட, சித்தைோக 'விதிப்போடு’ மிக முக்கியம். ேம்
விதிப்போசடோ, ேமக்கு முன் ேோம் வைக் கோைைமோை ஏழு தோத்தன்- போட்டிமோர் ோர்ந்த ஒன்ைோகவும்
இருப்பனத மைந்துவிடக்கூடோது. எைசவ, இனதப் படித்துவிட்டு, 'ேோனும் குண்டலினி பழக
விரும்புகிசைன்’ என்று ஏசதோ கம்ப்யூட்டர் கிளோஸுக்குப் புைப்படுவது சபோலக் கிளம்புவசதோ,
அல்லது இந்தப் பைவ நினலக்கு ஆன ப்பட்டு ' ந்நியோசியோகசவ ஆகிவிடுகிசைன்’ என்று
ன யல்படுவசதோ னபத்தியக்கோைத்தைமோகும்.
இவ்வோறு ேோம் னதளிவோய் அறிவதோல், ேம் உடல் குறித்தும் ஒரு விழிப்பு ேமக்கு ஏற்படும். அதில்
சேோய்- னேோடிகள் சேரும்சபோது, கர்மவினை என்று அனத மைவிருப்சபோடு அனுபவித்துத் தீர்க்க
முயல்சவோசம தவிை, னவறுப்சபோடு அனத எண்ணி வருத்தத்சதோடு வீழ்ந்து கிடக்க மோட்சடோம்.
இந்த ஜீவ க்தி, அருள் அனலகளோக தீபச்சுடரில் இருந்து ஒளி அனல வட்டமோய்ப் பைவுவதுசபோலப்
பைவியபடிசய இருக்கும். எைசவதோன், ஜீவ மோதிகளுக்கு ேோம் ன ல்லும் சபோது, ேம் உடலின்
ஜீவ க்தி எந்த நினலயில் இருந்தோலும், இரும்பும் கோந்தமும் ஒன்னை ஒன்று சேர்க்சகோட்டில்
ந்திக்கும்சபோது கவைப் பட்டு ஒன்ைோகிவிடுவதுசபோல, ேம் ஜீவ க்தி, ஜீவ மோதியின் ஜீவ க்தியுடன்
ஒன்றுபட்டுப் பலமனடகிைது. ேம் ஜீவ க்தியின் பலத்னத தவத்தோல் அதிகரித்துக்னகோள்வது ஒரு
விதம்; இதுசபோல மோதிகளில் வழிபோடுகளோல் அதிகரித்துக்னகோள்வது இன்னைோரு விதம்.
குருவோகிய சபோகர் குறித்து இயன்ை அளவு போர்த்துவிட்சடோம். இனி, இந்தச் சிஷ்யனையும் பற்றிச்
சிந்திப்சபோசம!
ஓர் ஆச் ரியம்சபோல, இவர் எழுதிய நூல்களில் ரி போதிக்கு சமல் கினடக்கவில்னல. சகோைக்கசை
அவற்னை எல்லோம் எங்சகோ ஒளித்து னவத்துவிட்டதோகவும், அவ்வோறு ஒளித்து னவத்தற்குப்
பின்ைோசல ஒரு கனதயும் கூைப்படுகிைது. அந்தக் கனதக்னகல்லோம் ேோம் பிைகு ன ல்லலோம். அதற்கு
முன்போக, அவைது வைலோற்னைச் சுருக்கமோகப் போர்த்துவிடுசவோம்.
பழநியிசல ஒரு பதினைட்டுச் சித்தர் வரின உண்டு. இந்த வரின ைோசமஸ்வைத்திசல கினடயோது.
இந்தப் பழநியின் கைக்குப்படி, சகோைக்கர் கோர்த்தினக மோதம் அவிட்டம் ேட் த் திைத்தில்
அவதரித்தவர் ஆவோர்.
இப்படி, இவைது ேட் த்திை கோலகதியிசல நினைய முைண்போடுகள்! இனத எல்லோம் உற்றுப்
போர்த்தோசலோ, இல்னல... தைோசில் எனட சபோட முனைந்தோசலோ ேமக்குத்தோன் ேஷ்டம் ஏற்படும்.
இதைோசலசய 'ேதிமூலம் ரிஷிமூலம் போர்க்கோசத’ என்ைைர்.
சகோைக்கர் மைோத்தியசைோ, தமிழசைோ? அவர் போடல்கள் தமிழில் இருப்பதில் இருந்து, அவர் தமிழைோக
இருக்கசவ வோய்ப்பு அதிகம் என்று னகோள்ளலோம். அசத சேைம், வடேோட்டில் வழங்கப்படும் அந்த
சகோைக்கர் மகோஜீ சவறு ஒருவைோக இருக்கலோம்.
சகோைக்கர், தோய்- தந்னதயர் கூடிப் னபற்ை சயோனி வழி வந்தவர் அல்லர். இவர் ஓர் அசயோனிஜர்.
னவைவ ம்பிைதோயத்தில் முதல் மூன்று ஆழ்வோர்களோை னபோய்னக ஆழ்வோர், பூதத்தோழ்வோர்,
சபயோழ்வோர் ஆகிசயோர், ஆண்டோள் இவர்கள் ேோல்வரும் அசயோனிஜர்களோய் இந்த மண்ணுக்கு
வந்தவர்கள்.
சித்தர்களில் இந்த அசயோனிஜம் சகோைக்கருக்குப் னபோருந்தும். மச்ச ந்திை ேோதர் என்னும் சித்தரின்
தவ க்திக்கும் விபூதிக்கும் பிைந்தவர் இவர்.
'பிச்ன ’க்கும் 'பிட்ன ’க்கும் வித்தியோ ம் உண்டு. பிச்ன இடுபவர் தர்மம் புரிபவர் ஆகிைோர். பிச்ன
னபறுபவசைோ கர்மம் னகட்டவர் ஆகிைோர். பிட்ன இடும்சபோசதோ, பிட்ன இடுபவர்
அருள்னபறுபவர் ஆகிைோர். பிட்ன னபறுபவர், அனத இடுபவர் கர்மக் கைக்னக சேர்ன ய்தவர்
ஆகிைோர்.
''என்ை இது?''
''ஆம்... ேமசிவோய ேோமம் ன ோல்லி, வோயில் சபோட்டுக் னகோள். என் தவ க்தி இதில் உள்ளது.
''ேம்பு! இன்றிலிருந்து சிலகோலம் கழித்து ேோன் திரும்ப வருசவன். அப்சபோது இந்த இல்லத்தில்
குழந்னத இருக்கும். இது த்தியம்.''
''நிறுத்து!''
''ஏன் தடுக்கிைோய்?''
''இப்படித்தோன் னதருவில் சபோகும் யோசைோ ஒரு பிச்ன க்கோைன் தருவனத எல்லோம் துளியும்
சிந்திக்கோமல் வோயில் சபோட்டுக் னகோள்வோயோ?''
''அவன் யோசைோ, எவசைோ... இது வசிய விபூதியோகவும் இருக்கலோம். இனதச் ோப்பிட் டோல், நீ
அவனைத் சதடிக்னகோண்டு அவன் பின்ைோசலசய ன ன்றுவிடவும் கூடும்..!''
''ஏன் னதரியோமல்..?''
''இல்னல..!''’
''ஏன்?''
அந்தப் னபண் தயங்கியபடி அன்று ேடந்தனதக் கூை, அவர் முகத்தில் லைமும் சகோபமும் ஏற்படத்
னதோடங்கியது.
''ஹூம்... உன் ேற்கருமம் எைக்குப் பிட்ன இடச் ன ய்தது. ஆைோல், அனதவிட உன் தீய
கருமத்துக்கு க்தி அதிகம். அது என் விபூதினயசய பழித்து, உன்னையும் மலடோகசவ
னவத்துள்ளது.''
''இங்சக னபோய்த்துவிட்டசத..!''
''ஆம்.''
''ேோன் இப்சபோசத என் தவத்தின் சபைோல் சகோருகிசைன்... சகோவகம் பிள்னள தரும், போர்!
சகோவகத்சத சகோருகிசைன்... என் வோக்கு னமய்யோக சவண்டும்!'' என்று அவர் சவண்டிய னேோடி,
அந்த அற்புதம் நிகழ்ந்தது. சகோவகத்து னவந்நீர் அடுப்பின் முன் ஒரு சிறுவன் சதோன்றி, அவனை
சேோக்கி வந்தோன். அவசை பின்ைோளில் சகோலகைோகி, பின்ைர் சகோைகைோகி, ேோவின்
வ திப்போட்டிற்சகற்ப 'சகோைக்கன்’ என்ைோைோன் என்பசத சகோைக்கரின் பிைவிக் கனத.
இவர் வனையில் மச்ச ந்திைர்தோன் குரு. மச்ச ந்திைசை தோய்- தந்னத எல்லோம்! மச்ச ந்தி ைரும் தோன்
அறிந்தனத எல்லோம் சகோைக்கருக்கு உபசதசிக்கிைோர். சபோதோக்குனைக்கு சபோகர் சவறு. இதுசவ
சகோைக்கரின் வைலோறு.
இன்றும் சித்தம் விரும்பும் சீலர்களுக்கு சகோைக்கர் தரி ைம் தருகிைோர் என்னைோரு ன ய்தியும் உண்டு.
பூைோனவச் ச ர்ந்த ஓர் அன்பர் சகோைக்கனை மோைசீக குருவோகக் னகோண்டு, அவைது ஜீவ மோதிக்குச்
ன ன்று தவமிருந்தசபோது, சகோைக்கர் அவருக்குக் கோட்சியளித்திட... அந்தக் கோட்சினய அப்படிசய
ஓவியமோகசவ வனைந்துவிட்டோர் அந்த அன்பர்.
சயோகி னகலோஷ்ேோத் என்பவர், 'பதஞ் லி சயோக மந்திைம் ட்ைஸ்ட்’ என்னும் ஒரு அனமப்பின் கீழ்,
பழநிக்கு அருகில் உள்ள கைக்கன்பட்டியில் வோழ்ந்துவருவதோகத் னதரிகிைது. சித்த வோழ்சவ சுத்த
வோழ்வு என்று ஒரு தூய வோழ்னவ வோழ்ந்து வரும் இவருக்குப் பல அமோனுஷ்ய அனுபவங்கள்.
அதில் ஒன்சை சகோைக்கரின் தரி ை அனுபவமும்!
ச லம் மோவட்டத்துக் னகோல்லிமனல ஒரு சித்தர் பூமி. இங்குள்ள ஆகோ கங்னக நீர்வீழ்ச்சி ஓர்
அற்புதம்! இந்த நீர்வீழ்ச்சியின் நீர்ப்போனதயின் வழியில் ஓர் இடத்தில் சகோைக்கர் தவமியற்றிய குனக
மற்றும் மச்ச ந் திைர் தவமியற்றிய குனககள் இருப்பதோகத் னதரிகிைது.
ஒரு னபௌர்ைமி ேோளன்று, சயோகி னகலோஷ் ேோத்தும், அவரின் சீடர்கள் இருவரும் அந்தக்
குனகனயத் சதடி அனலந்துள்ளைர். உள்சள அமர்ந்து குளிர்கோற்னைத் தோங்கிக்னகோண்டு தியோைமும்
புரிந்திருக்கிைோர்கள்.
- சிலிர்ப்சபோம்...
''ஆம் களை! நான் ளகாரக்களைதான். ஆைால், இப்பகுதி க்கள் என்கைக் கககட்டிச் சித்தன்
என்று அகைப்பார்கள்.''
'' களை! கண்கண மூடிக்மகாண்டு, உன் உள் ங்கககய விரித்தபடி உட்கார்!'' என்றார். ளயாகியும்
அவ்வாளற உட்கார்ந்தார்.
'' களை... கண்கக த் திறந்து பார்!'' என்றார் ளகாரக்கர். கண் திறந்து பார்த்த ளயாகிக்கு மபரும்
ஆச்சரியம்! சற்று முன்பு வகர, 60 கிளலாவுக்குக் குகறயா ல் ஐந்தடி உயரத்துக்குக் கண் எதிரில்
காட்சி தந்த ளகாரக்கர், இப்ளபாது ளயாகியின் உள் ங்ககயில் ஒரு சிறு மபாம்க ளபால
அ ர்ந்திருந்தார்.
ளயாகி ககலாஷ், தான் எழுதிய 'சித்தர் க ஞ்சியம்’ என்னும் நூலில் இந்த அனுபவத்கதக்
குறிப்பிட்டுள் ார். ளகாரக்க சித்தர் காலம் கடந்தும் வாழ்கின்றவர் என்பது இதைால்
மதளிவாகிறது. சூட்சு சரீரத்துக்ளக உண்டாை ஆற்றல் அது.
ஒன்ளறயாை இகறவனுக்கு இங்ளக எதற்கு இரண்டு சந்நிதிகள் என்று ளகள்வி எைலாம். ஈசனின்
சந்தை ரூபம் இகபர சுகத்கதத் தரவல்லது. அதாவது... பிள்க ப்ளபறு, கல்விச்மசல்வம்,
அதுளபாக நவநிதிகளும் மபற்று இகபர ாயா சுகத்கத முழுவது ாய் அனுபவித்துத் மதளிவதற்கு
உதவுவது. சுந்தர ரூபம், பற்கற அறுத்துக் மகாள் வும் சித்தைாய் ாறிடவும், தவக்ளகாலம்
ஏற்கவும் அருள்வதாகும்.
இந்தத் மதய்வங்க ால் அன்றி இயற்கக வ த்தாலும் ஓர் அரிய தலம்தான் சதுரகிரி.
என்பது, சதுரகிரியின் கிக கயக் கூறும் ஒரு பாடலாகும். கிரி என்றால் கலகயக் குறிக்கும்.
சதுரத்துக்குள் முன், பின், ள ல், கீழ், இடது, வலது ளபான்றகவ உண்டு. வட்டத்தில் இது எதுவுள
கிகடயாது. இப்படிச் மசால்வகதப் புரிந்துமகாள் ச் சிர ாக இருந்தால், ஒரு கற்பகைக்குத்
தயாராகுங்கள்.
சதுரத்தின் ள ளலா அல்லது உள்ள ளயா எங்கு ளவண்டு ாைால் ளபாய் நின்று மகாள்ளுங்கள்.
நீங்கள் நின்ற இடத்கத உடளை அகடயா ப்படுத்த முடியும். உதாரண ாக, ஒரு சதுரத்தின் வலது
பக்க ளகாட்டின் நடுவில் நீங்கள் நிற்கிறீர்கள் எனும்ளபாளத, அது வலது பக்கம்; ள ளல உள் து
ள ல் பக்கம்; கீழ் உள் து கீழ்ப் பக்கம்; நீங்கள் இருப்பது வலது ளகாட்டின் க யத்தில் என்று
உங்கள் இருப்பிடத்கதக் கண்டறிந்து அகடயா ம் காண முடியும்.
அப்படிளய ஒரு வட்டத்தின் விளிம்பில் ளபாய் நில்லுங்கள். அளத விளிம்பில் இன்னும் பலரும்
நிற்கட்டும். வட்டத்தில் நிற்பவர்களுக்கு, முன்- பின்ளைா, கிைக்கு, ள ற்கு, வடக்கு, மதற்கு என்று
எதுவும் கிகடயாது. எதற்கு இந்த வியாக்கியாைம் என்று ளகட்பவர்களுக்காக, இன்னும் சற்று
வி க்க ாகக் கூறுகிளறன்.
னித வாழ்வில் மபரியவன், சிறியவன் எனும் பாகுபாடு உண்டு. வயதால் ட்டு ல்ல; மசல்வத்
தால், குணத்தால் என்று அளநக விஷயங்க ால் இந்தப் பாகுபாடு ளதான்றிளய தீரும். இகதத்
தவிர்க்களவ முடியாது. பாகுபாடு உள் இந்த வாழ்க்ககயில், நம் நிகல எப்படிப்பட்டது, நாம்
எங்ளக உள்ள ாம் என்பகத எல்லாம் கணிதப் படுத்திக் கூற முடியும். இப்படிக் கூற முடிந்தால்,
இளதளபான்று கணிதப்படுத்த முடிந்த சதுரத்தில் நாம் உள்ள ாம் என்பது மபாருள். இதிலிருந்து
விடுபட ளவண்டும் என்றாளலா, அதாவது ள ல்- கீழ் அற்ற, உயர்வு- தாழ்வு அற்ற ச நிகலப்பாடு
ளவண்டும் என்றால் சதுரம் கடந்து, சதுர விளிம்புகக த் மதாட்டு உருவாை வட்டத்துக்குச்
மசன்றுவிட ளவண்டும்.
சதுரகிரி கலயும் தன்கை நாடி வருபவர்களுக்கு அருள் தந்து, அவர்கக ள ல்- கீழ் ளபத ற்ற,
உயர்வு- தாழ்வு அற்ற பூஜ்ஜியத்துக்குள் மகாண்டு ளசர்த்துவிடுகிறது. இகத கவத்ளத சித்த
புருஷர்கக , ஞானிகக 'பூஜ்யஸ்ரீ’ என்றகைக்கும் நிகல ளதான்றியது. பூஜ்யத்துக் மகை ஒரு
திப்பில்கல. ஆைால், அது எந்த எண்ணின் பக்கத்தில் அக ந்தாலும், அந்த எண் திப்பில் பத்து
ஆக, சதுரகிரியில் ஆரம்பித்த சிந்தகை பூஜ்யம்- பூஜ்யஸ்ரீ வகர மசன்றுவிட்டது. திரும்ப வருளவாம்.
இந்த கல்யாணக் ககதகயக் ளகட்கும் ளபாது ந க்குள் நிகறய கிக க் ளகள்விகள் எழும்.
'ஈசனுக்கும் பார்வதிக்கும் பூவுலகில் திரு ணம் நடக்கத் ளதகவ என்ை? தன்னில் சரிபாதிகய அந்த
ஈசன் ளதவியாருக்கு எப்ளபாளதா தந்துவிட்ட நிகலயில், இந்தக் கல்யாணம் என்பது எதற்கு?
அடுத்து... இதற்கு எல்ளலாரும் வருவதால் எப்படி வடதிகச தாழ்ந்து மதற்கு உயர முடியும்?
பூளலாக அக ப்பு என்ை, தராசு ளபான்றதா... ஒரு தட்டு தாழ்ந்தால் ஒரு தட்டு உயர்ந்திட?’ எைப்
பலப்பல ளகள்விகள் எழும்.
இவ்வாறு அ ந்து வாங்கா ல் ளபாைால் வாங்குபவருக்கும் சரி, விற்பவருக்கும் சரி, நியாயம் என்ற
ஒன்று கிட்டா ல் ளபாய்விடும். எைளவதான், நியாய ாக ஒரு வர்த்தகம் நடக்க, அதற்ளகற்ற அ வு
முகறகக , அணுகுமுகறகக நாம் உருவாக்கியுள்ள ாம்.
அந்தத் தன்க ளயாடு, இந்தத் திரு ணம் குறித்தும், வடக்கு தாழ்ந்து மதற்கு உயர்ந்தது குறித்தும்
ளநாக்கும்ளபாது, அதில் பல நுட்பங்கள் புகதந்திருப்பது மதரியும்.
ந து பாரத ளதசத்தில் இ யம், தகல பாகத்தில் உள் து. சதுரகிரி கால் பாகத்தில் உள் து.
திரு ணம் என்பது சிவமும் சக்தியும் ளசரும் ஒரு சம்பவம். சிவசக்தி ளசர்க்கககய உலக
இயக்க ாக- மசயல்சக்தியாக உருவகப்படுத்திக்மகாள் ளவண்டும். அதற்கு ளதவர்கள்
அகைவரும் வருகிறார்கள் என்பகத, 'கலந்துமகாள் வருகிறார் கள்’ என்று ள ளலாட்டப்
மபாரு ாகவும், அந்த சிவசக்தி ளசர்க்கக நிகை உற்ற காரண ாக நிகழ்த்தும் கடக
உகடயவர்க ாக அவர்கள் உள் ார்கள் என்பதும் ஆழ்ந்துபட்ட காரண ாகும். இது பூவுலகில்
இ யத்தில் நடக்கிறது. இவ்ளவக யில் ஈசளை அகத்தியகர சதுரகிரிக்கு அனுப்பி, அங்கிருந்ளத
கல்யாணக் ளகாலத்கத காணச் மசய்கிறார் என்பது ள மலழுந்த வாரியாக ஒரு மபாருக யும்,
ஆழ்ந்த ளநாக்கில் ளவறு மபாருக யும் மகாண்டதாகும். ள மலழுந்த ளநாக்கில் ச நிகல
ஏற்படுத்துவது என்பது, ளநாக்கம். ஆழ்ந்த ளநாக்கிலும் ச நிகல ஏற்படுத்துவளத ளநாக்கம். அது
நிலமிகச அல்ல... ைமிகச!
ஆம்... இவ்வுலகில் சிவசக்தி ளசர்க்கக என்னும் இயக்க கதிகய- அதைால் உருவாகும் உயிர்களின்
வாழ்கவ அகத்தியர் ளபான்ற முற்றும் துறந்த முனிவர்க ாளலளய ச ப்படுத்த முடியும் என்பது ஒரு
கருத்து.
அப்படி இங்கு வந்த ளகாரக்கருக்கு, பிரம் முனி என்று ஒரு சித்த புருஷரும் நட்பாகிறார்.
இருவருக்கும் எல்லா விஷயங்களிலும் ஒத்த கருத்து என்பது, அவர்களின் நட்பு இறுகவும்
மபருகவும் காரண ாகிறது.
அது ஒரு ாகலப்மபாழுது. அன்று திரளயாதசி திதி. இந்தத் திதி சார்ந்த ாகலப்மபாழுகத
பிரளதாஷ ளவக என்பார்கள். அதிலும், சனிக்கிைக அன்று வந்திருக்கும் பிரளதாஷம் அன்று!
இந்தப் பிரளதாஷ ளவக யின் பின்ளை அமுதம் ககடந்த சம்பவம் நகடமபற்றகத நா றிளவாம்.
ள ரு கலகய த்தாகக் மகாண்டு, வாசுகிப் பாம்கப கயிறாகக் மகாண்டு, தகலப்பாகத்தில்
அசுரர்களும், வால் பக்கம் ளதவர்களு ாய் நின்று பாற்கடகலக் ககடந்திட... அதில் முதலில்
ஆலகால விஷம்தான் உருவாயிற்று. பிறகு, கா லட்சுமி ளதவியில் இருந்து உச்கசச்ரவஸ், கற்பக
விருட்சம், கா ளதனு எை வரிகசயாக மசல்வ சம்பத்துக்கள் மவளிப்பட்டை. இறுதியாக, அமுத
கலசம் மவளிப்பட்டது. இந்த அமுதத்கத அருந்தியவர்களுக்கு என்றும் சிரஞ்ஜீவித்துவமும், ளநாய்
மநாடியும், மூப்பும் நகரயு ற்ற நித்ய மயௌவைமும், ஆயுளும் ஸித்திக்கும் என்பளத அமிர்தத்தின்
பின்புலம்.
இந்த அமிர்தம் வருமுன் ஆலகால விஷம் வந்து, அது அமிர்தம் ககடயும் முயற்சியில் இருந்த
ளதவாசுரர்கக அழித்துவிடாதபடி இருக்க, அந்த ஈசளை அந்த ஆலகாலத்கத உண்டு தன்னுள்
அடக்கமுகைய... அப்படிப்பட்ட தருணத்தில், சிவமபரு ானின் கண்டகத்தில் பார்வதிளதவி
கககவக்க, அந்த விஷம் கண்டத்திளலளய நின்றுவிடுகிறது. இதைாளலளய, அந்த ஈசனும்
நீலகண்டன் ஆைார்.
இப்படி விஷம் மவளிவந்த ளவக தான் பிரளதாஷ ளவக . அதாவது, மபரிய ளதாஷமுள் ஒரு
காலகதி. இக்கால கதியில் நம்க அறியாது நாம் மசய்திடும் சிறு பாவமும் மபரிதாகி
ளதாஷ ாகிவிடும். எைளவ, இந்த ளவக யில் இகற தியாைத்ளதாடு இருந்து, இந்தத் ளதாஷம்
ஏற்படாதவாறு நம்க நாம் காத்துக்மகாள் ளவண்டும். இந்த ளவக கடந்து, அமிர்தம்
கிகடக்கப்ளபாகிறது. நாம் புரிந்த பூகஜக்கும் தியாைத்துக்கும்கூட அரு ாைது அமிர்த பலத்ளதாடு
கிகடக்கும். அதைால்தான் பிரளதாஷ வழிபாட்டுக்குச் சிறப்பு அதிகம். அதிலும், கீர்த்தி மிகுந்த
சிவாலயங்களில் ளகட்களவ ளவண்டாம்.
எதற்காக ளதவர்கள், முனிவர்கள் என்கிற இரு நிகலப்பாடு? ஏன் எல்ளலாரும் ஒளர ாதிரி
இருக்கக்கூடாது? ளபதள இல்லாத ஒரு ானுட நிகலப்பாட்கட உருவாக்க முடியாதா?
இப்படிச் சிந்தித்தவர்கள் ைதுக்குள், 'ஏன்... சித்தர்க ாகிய நாம் இந்த கலயகத்தில் ஒன்றுகூடி
மூலிகககளில் இருந்து அமுதத்துக்கு இகணயாை ஒரு ரசத்கத எடுக்கக்கூடாது? அமிர்தத்துக்கு
இகணயாை மூலிகககள் உள் கலயாயிற்ளற இது!’ என்கிற எண்ணமும் ஒரு ளசர எழுந்தது.
ஒரு பிரளதாஷ ளவக யில் உருவாை இந்தச் சிந்தகை... பின்ைர், எப்படி எல்லாம் அவர்கக ச்
மசயல்பட கவத்தது மதரியு ா?
- சிலிர்ப்ளபாம்...
அப்ேடி இல்ைோதேட் த்தில், எந்தச ோரு நல்ைதின் மதிப்பும் ேரிமோணமும் நமக்குப் புரியோமவைவய
வேோய்விடும். இன்லறய நம் ோழ்க்லகயிவைவய அதற்கு நிலறய உதோர ணங்கள் இருப்ேது,
சகோஞ் ம் சிந்தித்தோல் புரியும். சேரும்ேோலும் நோம் ஆவரோக்கியமோக, ேசிலய உண்ணும் உண ோல்
ச ன்று மகிழ் ோகவ ோழ்ந்தேடி இருக்கிவறோம். எப்வேோதோ துதோன் ேசிக்கு உணவில்ைோத ஓர்
இக்கட்டுக்குப் ேை கோரணங்கைோல் ஆைோகிவறோம். ஆனோல், அப்வேோவதோ நம் மனது,
அதோ து, நமக்கு ஏற்ேட்ட ேசி ேயமோகி, இறுதியில் ச றும் சுயநைமோக மோறிவிடுகிறது.
இந்த லகயில் மனிதலனத் தவிர, மற்ற உயிரினங்கள் நோலைக்கு என்று எலதயும் வ மித்து
ல த்துக் சகோள் தில்லை. அப்ேடி வ மித்து ல த்துக்சகோள்ைத் சதரியோததோல் அல்ைது
முடியோததோல் அல ோழோமலும் வேோய்விடு தில்லை.
தனிசயோரு மனிதன், தன் நைன் சேோருட்டு ைர்க்கும் தீ 'வ ோமம்’ எனப்ேடும். இது வீடுகளில்
நிகழ் து. ஒரு மனிதக் கூட்டம் நோட்டு நைன் விரும்பி ைர்க்கும் தீ 'வ ள்வி’ எனப்ேடும். இது
சேோது ோன இடத்தில் நிகழ் து. பிரம்மமுனியும் வகோரக்கரும் உைக நன்லமக்கோகவ யோகம்
எனும் வ ள்விலய ச ய்யத் தயோரோனோர்கள். அதற்கு அ ர்கள் வதர்வு ச ய்த இடம் துரகிரி
மலையில், ஆையத்துக்கு சதன் தில யில் உள்ை பிரம்ம னம் எனும் ேகுதி.
'எதற்கோக இந்த வ ள்வி?’ என்ற அ ர்கள் வகள்விக்கு 'பூவுைலகயும் வத ருைகம் வேோை இன்ே-
துன்ேங்களுக்கு இடமில்ைோத, அலமதி மட்டுவம த ழும் உைகமோக உரு ோக்க’ என்கிற ேதில்
அளிக்கப்ேட்டது. அலதக் வகட்டு அ ர்கள் ஆச் ரியப்ேட்டனர்.
உலமயும் தன் க்ரியோ க்தியிலிருந்து அருள், இருள் எனும் இரு க்தி அம் ங்கலை அழகிய
சேண்கைோக ஆக்கி, வ ள்விச் ோலை வநோக்கி அனுப்பிவித்தோள். அருளும் இருளும் 'அருள்மோயோ’,
இருள்மோயோ’ ோக வ ள்விச் ோலையில் வதோன்றி எழிவைோடு நின்றிட... அக்னி, ோயு, ருணன்
முதைோன ேஞ் பூதோதியர் அ ர்கலைக் கண்டு மயங்கத் சதோடங்கினர். இதனோல் வ ள்வி
தலடப்ேடும் சூழல் உரு ோகியது. மற்ற ர்கள் மனமும் மயங்கியது.
'வத ர்கலைவய மயக்கும் ல்ைலம சேற்ற சேண்கவை! நீங்கள் உங்கள் வதோற்றத்லத இழந்து
தோ ரங்கைோக ஆவீர்கைோக. தோ ரங்கைோன உங்கலை இந்த அக்னியும், எந்த ோயுவும் கண்டு
மயங்கினோர்கவைோ, அ ர்கவை ோம்ேைோகவும் ஆக்கிடு ோர்கள்' என்று பித்தனர்.
- சிலிர்ப்வேோம்..
இந்த முகனப்பு மிகச் சிறிய ஒரு விஷயத்தில்கூட குகலந்து றபொகலொம். ஆனொல், இங்றக
பிரம்மமுனி, றகொரக்கர் என்னும் இருவர் வகரயில், அவர்கள் றகொபப்படறவ கொரணமொகிவிட்டது.
'விதுர நீதி’ எனும் நீதி ொஸ்திரத்தில், றகொபத்கத ' த்ரு’ என்கிேொர் விதுரர். றகொபப்படுவதுறபொல
நடிக்கலொம். ஆனொல், நிஜத்தில் றகொபம் கூடறவ கூடொது என்கிேொர் அவர். றகொபத்தில் ஒருவகர நொம்
நிந்திக்கும்றபொதும், பிக்கும்றபொதும் நம் வ ம் உள்ள அருள் ொர்ந்த அத்தகனயும் எதிரில்
'முனிவர்கறள! பஞ் பூதங்ககள அடக்கி ஆளும் வல்லகம என்பது றமலொன ஆதி க்திக்கு
மட்டுறம! அகத இந்த மண்ணில் பிேந்துவிட்டவர்கள் அகடயறவ முடியொது. அருட்பிர ொதமொன
விபூதியில் றதொன்றியகமயொலும், பிரம்மஞொனம் இருந்த கொரணத்தொலும் உங்களுக்கு இந்த உலகக
ஏற்ேத்தொழ்வற்ேதொகப் பகடக்கும் விருப்பம் ஏற்பட்டது. ஆனொல், அது றதகவயற்ேது. ஏற்ேத்
தொழ்வு என்பது பொர்கவயொல் வருவது. மனது மமொகக் கருத றவண்டியறத ஞொனமொகும்.
ஞொனப்பட்டவருக்கு சபரிது எதுவும் சபரிது இல்கல; சிறிது எதுவும் சிறிதும் இல்கல.
றநொக்குவதில்தொன் எதுவும் உள்ளது. இகதப் புரிந்துசகொண்டு முக்தி கொணுங்கள். ஆனொலும்,
நீங்கள் ச ய்த யொகத்துக்கு உங்களுக்கு வரஸித்தி ஒன்கேத் தருகிறேன்.
இப்படி ஒரு சபொய்கககய ஒட்டிறய மகலப் பொகேயில் ஜொதிப்பொகே ஒன்கேத் றதர்வு ச ய்து,
அதனுள் றதகர இல்லொத வலிகவ உணர்ந்து, அங்றக சபரும் குழிகய உருவொக்கினொர் றகொரக்கர்.
அதில் மூலிககககள இடித்துச் ொேொக்கி ற ர்த்து, பின் உச்சிவொனச் சூரியக் கிரணங்களொறலறய
அகத சகொதிக்கச் ச ய்தொர். சதொடர்ந்து, அகத மூடிகவத்தொர். மறுநொள் அகதத் திேந்து,
இதன் பின்புலத்தில் உள்ள மூலிகககள் எகவ எகவ என்பசதல்லொம் சபரும் ரகசியமொகும். இந்த
ரகசியங்ககள பரிபொகஷயில் பொடல்களுக்குள் புகுத்தி கவத்தொர்கள். இகத எல்றலொரொலும்
புரிந்துசகொள்ள முடியொது.
இன்றும் துரகிரி மகலத் தலத்தில் றகொரக்கர் குண்டொ இருப்பதொகக் கூேப்படுகிேது. ஓர் ஆலிகல
வடிவில் அது கொணப்படுகிேது. இன்றும் இதில் றதங்கியிருக்கும் மகழநீருக்கு மருத்துவ குணம்
மிகறவ இருப்பதொகக் கருதுகின்ேனர். இந்தக் குண்டொ நீகர அள்ளி, மூன்று கக உண்டொல் சஜன்ம
ொபல்யமும் பிணிகளில் இருந்து விடுபடுதலும் நிகழ்கிேது.
எண்ணிப் பொருங்கள்...
ஆனொல் றகொரக்கரும் ரி, அவரது குருவொன றபொகரும் ரி, அடிக்கடி சீன றத த்துக்குச்
ர்வ ொதொரணமொகப் பேந்து றபொய்விட்டு வந்திருப்பகதக் குறிப்புகள் உணர்த்துகின்ேன. அது
எப்படி என்பதற்குச் ொன்ேொக, றபொகரின் பொடல் வரிகளில் விகட கொணப்படுகிேது.
ஆகொய மொர்க்கமொக ஏறிப் பேக்க ஒரு குளிகக உதவும். அதற்குப் சபயர் சகவுனகுளிகக! இகத
எப்படிச் ச ய்யலொம் சதரியுமொ?
பலுணி எனும் மரத்கத முதலில் கண்டுபிடிக்க றவண்டும். இதன் தூர் சபரிதொகவும், இகல கக
அகலமொகவும், கொய்கள் அத்திக்கொய் றபொலும் இருக்கும். இந்தப் பழத்கதப் பேகவகள்
ொப்பிடுமொம்.
இந்த மரத்தின் றவகரக் குகடந்து, அதற்குள் ஒரு பலம் பொதர ம் விட்டு, அந்த
மரப்பட்கடயொறலறய மூடிவிடறவண்டும். மூன்று மொதம் கழிந்த பின் எடுத்துப் பொர்த்தொல், அந்த
பொதர ம் சவள்ளிறபொல் உகேந்து றபொயிருக்கும். அகத உருட்டி உருண்கடயொக்கி வொயில்
அடக்கிக்சகொண்டொல், பேக்கும் க்தி ஏற்படுமொம்.
அது எப்படி?
- சிலிர்ப்றபொம்...
இந்த ெலுணி ெரக் கற்ெ குளிமக ெட்டுெல்ல, இன்ெமும் சில குளிமககள் ெற்றியும் குறிப்புகள்
கோணக் கிமடக்கின்றெ. குளிமக என்றோல், இன்மறய ெருத்து த்தில் ெோத்திமரகவளோடு இமத
ஒப்பிடலோம்.
இந்தக் குளிமக என்றில்மல; 'கழுகோஞ்செம்’ என்று ஒரு மெ இருக்கிறது. அதோ து, கழுகின்
இறமகச் சுட்டுப் செோசுக்கிச் சோம்ெலோக்கி, அதில் செய், புனுகு, ஜவ் ோது வசர்த்துக் குமைக்க... மெ
வெோலத் திரளும். இந்த மெமய புரு த்தில் பூசிக்சகோள்ள, பூசிக்சகோள்ெ ர் எதிரில் இருப்ெ ரின்
ெோர்ம க்குப் ெடெோட்டோர் என்று ஒரு சித்தர் ெருத்து ப் ெோடற்குறிப்பு கூறுகிறது.
ஒரு ெசு ோெது ஆயிரம் தோய்க்குச் செம். அதனுள் முப்ெத்து முக்வகோடி வத ரும் உமறகின்றெர்.
அதன் புலத்தில் இருந்து கிமடக்கும் அமெத்துவெ மிக உன்ெதெோெம .நீர் இழிநிமல
கோணும்வெோது சிறுநீர் என்கிவறோம். ெனிதர்களின் சிறுநீர் வெோய்க் கிருமிகளின் புகலிடமும்கூட!
ெற்ற விலங்கு களின் சிறுநீருக்கும் அதுவ நிமல. ஆெோல், ெசுவின் சிறுநீர் உன்ெதெோெ ெருத்து
குணம் சகோண்டது. அதன் சோணம் கிருமிகமளக் சகோன்று, சூரியஒளி ெடும்வெோது விமெபுரிந்து
ஒரு தூய ச ளிமய உரு ோக்குகிறது. ெசுவின் ெோல் தயிர், வெோர், ச ண்சணய், செய் என்ெ ற்மற
தருகிறது. இந்த ெோன்கும் குளிர்வின் அம்சங்கள். அவத வெரம், செய் செருப்வெோடு கூடும்வெோது
அமதப் ென்ெடங்கோக்கி ெலமிக ோயுக்கள் உரு ோகக் கோரணெோகிறது.
ஒரு ெசுவின் பின்புலத்தில் இத்தமெ சிறப்புகள் இருப்ெதோவலவய இமத தோெெோய் தரு து செரும்
புண்ணியச் சசயல் என்கிவறோம்.
இமதப் வெணு தும் செரும் புண்ணியச் சசய லோகும். இதெோவலவய ெசுக்கமள வெணு து,
அமதக் சகோண்டோடு து என்று சகலத்திலும் வகோரட்சர் முன்னிமலயில் இருந்தோர். இ ர் தெக்கோெ
தியோெ ெந்திரெோக 'ஓம் ெசுெட்சரோஜ...’ என்ெமதவய சகோண்டிருந்தோர் என்ெதும் சதரிகிறது. இந்த
ெந்திரத்மத இமடயறோது தியோனிப் ெ ர்களுக்கு வகோரக்கர் தரிசெம் நிகழும் என்றும்
ெம்ெப்ெடுகிறது.
இ ரும் சரி, இ மரப் வெோன்ற பிற சித்த புருஷர்களும் சரி... ெனித ோழ்வின் சரோசரி அள ோெ
நூற்றோண்டு எனும் அளம க் கடந்து ெல நூறோண்டுகள் ோழ்ந் துள்ளெர். கோரணம், இ ர்கள்
உண்ட கல்ெ மூலிமக ரசமும், கோயகற்ெங்களுவெ..! வகோரக்கர் செடுங்கோலம் ோழ்ந்தது ெட்டுெல்ல,
தன் மூலம் சந்ததிகள் உரு ோகி, அ ர்கள் மூலம் சித்த விசோலம் சதோடரவும் ழிகண்டோர்.
அதெோல், இ ருக்கு ஐந்து ெமெவியர்! ஐந்து ெமெவியர்க்குெோய் அறுெது பிள்மளகள்! அ ர்கள்
செயர், அ ர்கள் ளர்ந்து சதோடர்ந்த விதங்களில் சதளிவில்மல. ஆெோல், அந்தப் பிள்மளகளில்
ஒரு பிள்மளயோ து இன்னும் ோழும் ஒரு குடும்ெத்துக்கு கோரண கர்த்தோ ோக இருக்க வ ண்டும்
என்ெது ெட்டும் நிச்சயம். அதன் அடிப்ெமடயில் ெோர்த்தோல் வகோரக்கர் ம்சம் இன்றும்
உள்ளசதன்வற சசோல்லலோம்.
இதுவெோக 'பூரணம் செோக்கிஷம்’ என்சறோரு நூல். இதில் 4,500 ெோடல்கள் இருப்ெதோகக் கூறப்ெடு
கிறது. இந்த பூரண செோக்கிஷத்தில் கூறப்ெடோத சித்த ரகசியங்கவள இல்மல எெலோம். ஆெோல்,
இந்த நூமல ெற்ற சித்தர்கள் சலித்துப் ெோமறயோக்கி விட்டதோகவும் ஒரு சசய்தி உண்டு. இந்தப்
ெோமறமய கோட்டுத் சதய் ெோெ கருப்ென் முதல் ெல சித்த புருஷர்கள் ழி ழியோகக் கோ ல்
கோத்து ருகின்றெர். வகோரர்களின் யந்திர ெந்திரம் அறிந்து பூமஜ சசய்து இந்தப் ெோமறமயத் வதடி
ருவ ோருக்கு இந்தப் ெோமற பிளந்து ழிவிடும்; உள்வள சசன்று, அந்தப் பூரண செோக்கிஷ நூமல
எடுத்துச் சம்ெந்தப்ெட்ட ர்கள் ோசிக்கலோம். ஆெோல், அதற்குக் கோல அளவு உண்டு. அங்கிருந்து
எடுத்துச் சசல்லவும் முடியோது.
சித்த புருஷர்களில் வகோரக்கர், பிரம்ெரிஷி வெோகர் முதலோவெோர் ஒரு விதம் என்றோல், திருமூலர்
இ ர்களில் முற்றோக வ றுெட்ட ர்!
- சிலிர்ப்வெோம்...
- திருமந்திரம்
கயிலாயத்தில் ஈெனைாடு கூடி அந்தப் ொர்வதி இருந்திை, ெப்த ரிஷிகள், நவநாயக சித்தர்கள் மற்றும்
சிவபூத கணங்கள் எை கயிலாயத் துள் ஈெனைத் துதிறெய்து, அங்னகனய வாழ்கின்ெவர்களும்
ெலருண்டு. அவர்களுள் ஒருவர் சுந்தராைந்தர்.
இந்த அமர வாழ்வில் சில னநரங்களில் ெலைம் ஏற்ெடுவது உண்டு. ஆைாலும், அதைால் இறுதியில்
நன்னமனய வினளயும். அமர வாழ்னவ அசுர வாழ்வு ஆட்டிப்ெனைக்க வினையும். இறுதியில் அசுரம்
அழிக்கப்ெட்டு, னதவம் நினல றெறும். அமர வாழ்வுக்கும் இலக்கணங்கள் உண்டு. அந்த
இலக்கணங்கள் மீெப்ெடும்னொது அசுரம் தனலறயடுக்கும். பின், அந்த அசுரம் வதம் றெய்து
அழிக்கப்ெடும். இனதனய ொணா சுரன் முதல் மகிஷாசுரன்
வனர நைந்த ெம்ெவங்கள் உணர்த்துகின்ெை.
அவர் எதன் றொருட்டு வந்திருந்தாலும் ெரி, அவருக்கு னநரிட்ை அனுெவம் மிக விந்னதயாைது.
அதுமட்டுமல்ல, அவரது ொைல்களில் காணப்ெடும் றொருள் நயம், இன்று தனலசிெந்த
அறிஞர்களாகத் திகழ்கின்ெவர்கனளனய வியப்பில் ஆழ்த்துகிெது.
ெரி, இப்ெடிப்ெட்ை திருமூலர் பூவுலகில் எப்னொது எப்ெடி அறியப் ெட்ைார் என்ெனத இனி
ொர்ப்னொம்.
முன்ைதாக, இவரது காலம் எது என்ெனத அறிவது முக்கியம். அந்த வனகயில், றதளிவாகனவ
குறிப்புகள் காணப்ெடுகின்ெை. சுந்தரர் ொடிய திருத்றதாண்ைர் றதானக, றெரிய புராணம், உமாெதி
சிவாச்ொர்யரின் திருத் றதாண்ைர் புராண ொரம் எைப் ெல நூல்கள் மூலம் திருமூலரின் காலத்னதக்
கணக்கிை முடிகிெது.
பூவுலகில் ஒரு மனிதனின் தீர்க்கமாை ஆயுள் என்ெது 120 ஆண்டுகள். ஆயினும், காய கற்ெங்களால்
னதகத்னதத் திைமாக்கிக் றகாண்டும், மூச்சுப் ெயிற்சிகளால் சித்த புருஷர்கள் தங்கள் ஆயுனள
நீட்டித்துக்றகாண்ைனதயும் அறிந்னதாம். திருமூலரும் ெகல ஸித்திகள் றெற்ெவர். எைனவ, இவர்
ெராெரி மனித ஆயுனள றவற்றி றகாண்டு வாழ்ந்திருக்க வாய்ப்பு உண்டு. இவரது சில ொைல்
வரிகளினலனய அதற்குச் ொன்றும் உள்ளது. 'இருந்னதன் இக்காயத்னத எண்ணிலி னகாடி’ என்கிொர்.
இந்த 'எண்ணிலி னகாடி’ எனும் றொல்னல உரிய முனெயில் அணுகிப் றொருள் றகாள்ள னவண்டும்.
சுந்தரரின் னதவ உள்ளத்தில் கருனண றெருக்றகடுக்கிெது. தான் அறிந்த கூடு விட்டுக் கூடுொயும்
வித்னதயால் தன் உைனல அங்னக ஓரிைத்தில் கிைத்திவிட்டு, உயினர உைம்பினின்று விடுவித்து,
உயிரற்ெ மூலன் உைலுக்குள் புகுத்துகிொர். மூலன் எழுந்து நிற்கிொன். மாடுகளிைம் மகிழ்வும்
உற்ொகச் றெருமலும் ஏற்ெடுகிெது. அனவ மூலன் என்று கருதி, சுந்தரனரத் தம் நாவானல நக்கி
அன்னெ றவளிக்காட்டிை... சுந்தரரும் றெரிதும் மகிழ்கிொர். இப்ெடிப் புெத்னத அன்பு காட்டி,
அதன் மூலம் ெதில் அன்னெப் றெறும் முதல் அனுெவமும் அவர் வனரயில் அப்னொதுதான்
ஆரம்ெமா கிெது. றதாைர்ந்து, மாடுகனள எல்லாம் ஊருக்குள் அனைத்து வருகிொர் சுந்தரர். மாடுகள்
அனைத்தும் தத்தம் ெட்டினய அனைகின்ெை.
'அப்ொைா... கைனம முடிந்தது; இனி நாம் சுந்தரைாக நம் ெயணத்னதத் றதாைங்கு னவாம்’ என்று
அவர் எண்ணும்னொதுதான், விதி தன் வினளயாட்னைத் றதாைங்கியது. மூலனின் மனைவி
அவனைத் னதடிக் றகாண்டு எதிரில் வந்தாள். 'இன்று ஏன் இவ்வளவு தாமதம்? னவகமாக வீட்டுக்கு
வாருங்கள்’ என்று ொெத்னதாடு னெசிைாள்.
ொெமும் ெந்தமுமாை ஒரு குடும்ெ வாழ்வு எப்ெடி இருக்கும் என்ெனத அறிந்திடும் வாய்ப்ொகவும்
அன்னெய நினலப்ொடு இருந்தது. அனத னவனளயில், மூலன் மனைவி அவரிைம் இருந்த
னவற்றுனமகனள றமள்ள உணரத் றதாைங்கிைாள்.
அனதக்னகட்டு ஆடிப் னொைாள் மூலன் மனைவி. அவளால் அனத நம்ெவும் முடிய வில்னல;
நம்ொமல் இருக்கவும் முடியவில்னல. விஷயம், ொத்தனூர் றெரியவர்கள் ெலரிைம் றென்ெது.
அவர்களும் சுந்தரன் றொன்ைனதக் னகட்டு ஆடிப் னொைார்கள்.
'னதவா! உலக மானயயும் ெந்த ொெங்களும் சுந்தரனைக் கட்டுப்ெடுத்தாது. அனத றவன்று விை
முடிந்த னவராக்கிய சித்தன் அவன்..!'
'அனதயும்தான் ொர்ப்னொனம..!'
இப்ெடிச் றொன்ை ஈென், மந்னதறவளியில் கிைந்த சுந்தரனின் உைம்னெ மனெயச் றெய்தார். சிலர்
அந்த ஈெனை புலி வடிவில் வந்து, அந்த உைம்னெத் தின்று றென்ொர் என்ெர். எப்ெடியாைால்
என்ை?
மந்னதறவளிக்குக் கூட்ைமாய் வந்து, உைல் இல்லாதது கண்டு விக்கித்துப் னொைார் சுந்தரன். தான்,
மூலன் உைலில் சிக்கிக் றகாண்ைதும் புரிந்தது. உைனை, அவரது மைம் குருவாை நந்தினய எண்ணிப்
பிரார்த்தித்தது. நந்தியும் சுந்தரன் முன் னதான்றிைார்.
'சுந்தரா! இது இனெவனின் விருப்ெம். உன் சித்த னவராக்கி யத்னத இந்தக் கர்ம உைம்பில் இருந்து
காட்ைனவ சுந்தரைாை நீ இப்னொது மூலைாகி உள்ளாய். அந்த னவராக்கியத்னதக் காட்டு. உலகின்
மாயா வினநாதங்கனள, கர்ம குனராத னலாெ மாச்ெரியங்கனள னநருக்கு னநர் ெந்தித்து, அவற்னெ
றவற்றிறகாள். அப்னொதுதான், இனைமூலைாய் நிற்கும் நீயும் திருமூலன் ஆவாய். உன்ைால்
புதியனதார் சித்த இலக்கணம் னதான்ெட்டும். அரிய றெய்திகனள உலகு அறியட்டும். மைத்து
எண்ணங்கனள னெச்ொகின்ெை. அந்த எண்ணங்கனள அைக்கி றவற்றிறகாண்ை மைத்தின் திெனமா
மைத் திெமாகி, அதுனவ மந்திரமாகிெது. உன்ைாலும் மந்திரங்கள் உருவாகட்டும். அது திருமந்திரம்
என்ொகட்டும். உைக்கு என் வாழ்த்துக்கள்!' என்று கூறி மனெயவும், சுந்தரரும் அப்னொனத தன்னை
மூலன் என்ொக்கிக்றகாண்ைார்.
- சிலிர்ப்னொம்...
- திருமந்திரம்.
பூவலாகம் வந்த இடத்தில் உடம்பு இல்லாதுவபான சுந்தரன், நந்தியின் அருளால் மூலன் உடலில்
இருந்தபடிவே திருமூலன் ஆனார்.
'இந்த மூலன் இனி ஒரு வோக சித்தன். இந்த உடம்றப அடக்கி ஆளப் வபாகின்றவன். இனி, என்
உள்ளவம வகாயில்; இந்த ஊனுடம்வப ஆலேம்; உள்வள உள்ள கள்ளப் புலன்களளல்லாம்
ஏற்றிறவத்த மணி விளக்குகள்; ளதள்ளத் ளதளிந்த எனக்குள் உள்ள ஜீவவன சிவலிங்கம்’ என்று
சங்கல்பித்துக்ளகாண்டார். இதுவவ, பின்னாளின் திருமந்திரப் பாடலாக ளவளிப்பட்டது.
தன் வதவ உடல் மறறந்தால் என்ன, தான் இருப்பது புகுந்த உடல் என்பறத நிரூபிக்க முறனந்த
சுந்தரன், மூலன் உடம்றப விட்டுத் தன் உயிறர ளவளிக்ளகாண்டு ளசன்றார். அப்வபாது பிணமான
மூலனின் உடறலப் பார்த்து அழுத அவன் மறனவி, 'நான் உண்றமறேத் ளதரிந்துளகாண்வடன்.
இந்த உடலில் இருந்வத நீங்கள் உங்கள் திருத்ளதாண்றடச் ளசய்யுங்கள். நான் இனி உங்களிடம்
மறனவி என்று உரிறம ளகாண்டாடமாட்வடன். இந்த உடம்பாலும் ளபேராலும்தான் நீங்கள் இனிப்
பரவலாக அறிேப்படப் வபாகிறீர்கள் என்கிற சந்வதாஷவம எனக்குப் வபாதும்!'' என்று வணங்கி
நின்றாள்.
இந்த வோக ளநறிக்குள்தான் 'ஞானம், வோகம், சரிறே, கிரிறே’ எனும் நால்வறக நன்ளனறிகளும்
உலகத்தவர் ளபாருட்டுப் பாடல்களாய் அவரது மனத்தில் திரளத் ளதாடங்கின.
திருமூலர் பற்றி நுட்பமான ஆய்வு வமற்ளகாள் வவாருக்குச் சவாலாகப் பல சங்கதிகள் அவர் பாடல்
வரிகளிவலவே இருக்கின்றன.
'நந்தி அருளாவல மூலறன நாடி’ எனும் வரிகளில் உள்ள மூலன், அந்த ஆதிசிவறனக்
குறிப்பதாகும். அவன்தான் முற்றிலும் முதலுமாகி மூலமாய் இருப்பவன். எனவவதான், அந்த
மூலறன நாடிவனன். பின், குருவான நந்தி அருளாவல என்னுள்வள நாவன சிவனும் ஆயிவனன்’
என்று கூறுவதாகவும் ளகாள்ளலாம்.
எனும் பாடல் வரிகள், மூலன் உடம்பில் சுந்தரர் புகுந்தறத உறுதி ளசய்கின்றன. சித்தர் ளபருமக்கள்
வறரயில் அஷ்டமாசித்துக்கள் ஒரு ளபாருட்டானறவ அல்ல! எனவவ, திருமூலர் கூடு புகுந்தவர்
என்பறத நம்பிட நாம் தேங்கத் வதறவயில்றல.
ஒரு விஷேம் காலகாலத்துக்கும் வாழ வவண்டும் என்றால், அது எளிேதாய், அவதவநரம் வலிேதாய்
இருக்க வவண்டும். அப்படி இருந்துவிட்டால், அறத எவராலும் மறுக்கமுடிோது என்பதற்குத்
திருமந்திரம் ஒரு ளபரும் சான்று.
முதல் சம்பவம்... மூலன் உடம்புக்குள் புகுந்து பசுக் கூட்டத்தின் கண்ணீறரத் துறடத்த சம்பவம்.
பின், மூலன் மறனவி யிடம், 'நான் உன் கணவனில்றல’ என்று கூறி அவளுக்கு பிரிறவத் தந்து
விலகிே சம்பவம். இந்த இரண்டுக்குள்ளுவம ளபரிே உணர்வாய் இருந்து அவறர
சஞ்சலப்படுத்திேறவ பந்தபாசம் என்னும் உணர்வும், கருறண என்னும் உணர்வுமாகும். அடுத்து,
அவருக்காகக் காத்திருக்கும் அனுபவம் அரச வாழ்க்றக!
அது எப்படி?
- சிலிர்ப்வபாம்...
- திருமந்திேம்
ஒருமுலெ, வீேபெனன் என்னும் அேென் இளம் வெதிபலபெ விஷத் தாக்குதலுக்கு ஆளாகி இெக்க
பேரிட்டது. அவனது இளம் மலனவி குணவதி, அேெனின் உடலருபக அமர்ந்து கண்ணீர் விட்டாள்.
அந்த ோட்களில் கணவன் இெந்தால், மலனவியும் உடன்கட்லட ஏறுவது வழக்கத்தில் இருந்தது.
இன்று, ய ரும் மூடப் ழக்கமாக- யகாடிெதாக இது கருதப் ட்டாலும், அன்றிருந்த சூழ்நிலலயில்
உடன்கட்லட ஏறுவது என் து ய ரும் ாக்கிெமான விஷெமாகவும், உடன்கட்லட ஏறு வர்
யதய்வமாகிவிடுவதாகவும்
கருதப் ட்டது. அப் டி
உடன்கட்லட ஏறி
யதய்வமாகிவிட்டவர்களுக்கான
பகாயில்களும் 'ெதி பகாயில்’
எனும் ய ெரில் இன்னும் ல
இடங்களில் காணப் டுகின்ென.
இருந்தாலும், இந்த
உடன்கட்லடச் ெடங்கு, உடன்
இருப் வர்கலளப் ய ரிதும்
துக்கத்தில் ஆழ்த்துவதாக
இருந்தது. அேென் வீேபெனன்
இெந்துவிட்ட நிலலயில், ஒரு
ோபட வழிகாட்டிலெ இழந்து
நின்ெது. கூடபவ, அந்த ோடு
உடன்கட்லட என்னும் ய ெரில்
அேசிலெயும் இழக்கப் ப ாகிெது. அேென், அேசி என இருவரும் இெந்துப ானால், அதன்பின் இந்த
ோட்லட ொர் நிர்வகிப் து? எதிரிகளும் இதுதான் ெந்தர்ப் ம் என்று ோட்லடத் தங்கள் வெப் டுத்த
முெற்சி யெய்ெலாம்.
இப் டியொரு குழப் மான நிலலயில், வீேபெனனின் ோபட ய ரும் பொகத்தில் சிக்கித் திணறிக்
யகாண்டிருந்தது. இது ற்றி அறிந்த திருமூலருக்கு, அது ஆச்ெரிெமாகவும் அதிர்ச்சிொகவும்
இருந்தது. திருவாவடுதுலெ ஆலெத்தில் தன்லன நிஷ்லடயில் ஈடு டுத்திக்யகாண்டு தவத்தில்
இருந்தவலேச் ெந்தித்த ோட்டு மந்திரி, திருமூலலேபெ ஒரு கடவுளாகக் கருதி, திொனத்தில்
அமர்ந்திருந்த அவலே வலம்வந்தார். யதாடர்ந்து, 'பொகிொபே... எங்கள் ோட்டுக் குழப் ம் தீே
தகுந்த வழிகாட்டுங்கள்’ என்று கண்ணீர் மல்க பிோர்த்தித்தார்.
பிபேதமாக கிடந்த அேெனின் உடம்புக்குள் நுலழயும் முன், தனது உடலல ப ான முலெ இழந்து
விட்டலதப் ப ால இழந்துவிடக்கூடாது என்று கருதிெவர், சித்தர்கள் உலெயும் ெதுேகிரிக்கு வான்
மார்க்கமாகச் யென்று, அங்கு ஓங்கி வளர்ந்திருந்த மேம் ஒன்றின் ய ாந்துக்குள் தன் 'மூலன்’
உடலல ாதுகாப் ாக லவத்துவிட்டு, அதன்பிெபக அேென் வீேபெனனின் உடம்புக்குள்
உட்புகுந்தார்.
திடீயேன்று மன்னன் உடலில் அலெவுகள் ஏற் டக் யதாடங்கிெதும், எல்பலாரும் விெந்து நின்ெனர்.
ெற்று பேேத்தில் அேெனும் விழித்து எழுந்தான். அேசி பூரித்துப் ப ானாள்.
'உயிர் பிரிவலத இழப் ாகபவா அழிவாகபவா கருதக்கூடாது. அது ஒரு மாற்ெம். உடல் என் து
ஞ்ெ பூதங்கள் ஒன்று ட்டு உருவாகும் ஒன்று. அதற்குக் கருவலெ யதாடக்கம் என்ொல்,
முதுநிலலபெ முடிவு. உடல் அழியும்; ஆன்மா அழிொது. அப் டி அழிொத ஆன்மா இலெவபனாடு
கலக்கபவண்டும். அதற்பக மானுடப் பிெப்பு! எனபவ, பிெப்பின் போக்கம் புரிந்து வாழ்லவ இலெச்
சிந்லதபொடு வடிவலமத்துக் யகாள்ளபவண்டும். பிெவா நிலலலெ அலடெ, வாழும் ோலள
அர்த்தப் டுத்திக்யகாள்ள பவண்டும்.’
இந்த உலகின் மாலெ யதளிெ இலெவனால் அனுப் ப் ட்டவன் ோன். மனித வாழ்வின் அலனத்து
நிலலப் ாடுகலளயும் இப்ப ாது உணர்ந்து வருகிபென். உணர்ந்தவற்லெ வருங்கால மாந்தர்கள்
கெடெ உணர்ந்திட ோன் எழுதபவண்டிெலவ ஏோளம் உள்ளன. இனி அலத போக்கிபெ என்
ெணம். நீயும் வாழ்வின் நிலலொலமலெப் புரிந்துயகாண்டு, இருக்கும் ோலள இலெத்
யதாண்டுக்கு ஆட் டுத்து. மக்கலளயும் அபத யேறியில் ேடக்கச் யெய். அதற்பக உனக்கு அேசி
எனும் தவிலெ இலெவன் அளித்துள்ளான்!'' என்று அேசிக்கு உ பதெம் யெய்திட... அேசியிடம்
ய ரும் திலகப்பு! கூடபவ, ஒரு சுெேலமிக்க தவொன முடிலவயும் அவள் எடுத்தாள்.
அதன் அடிெற்றி, ''நீங்கள் யொல்வலத ோன் எப் டி ேம்புவது?'' என்று அவள் பகட்க, 'ெந்பதகமாக
இருந்தால், ெதுேகிரி வனத்தில் மேப் ய ாந்தில் இருக்கும் என் உடலலப் ார்த்தால், ோன் கூறுவலத
உண்லம என்று நீ உணேலாம்'' என்ொர்.
அடுத்த யோடிபெ அேசி தன் பெவகர்கள் சிலலே அந்த உடல் இருக்கும் இடத்துக்கு அனுப்பினாள்.
வீேர்கள் ெதுேகிரி மலலலெ அலடெபவ ல ோட்கள் ஆயின. பின், அங்பக திருமூலர் ஒரு மேப்
ய ாந்துக்குள் லவத்திருக்கும் உடலலக் காண பமலும் ல ோட்கள் பதலவப் ட்டன. ஏயனன்ொல்,
ெதுேகிரியின் ோன்கு மலலகளில் எந்த மலலயில் உள்ள குலகயில் திருமூலர் தன் உடலல உதிர்த்து
லவத்திருந்தார் என் லதக் கண்டறிவது ொதாேண யெெலில்லல.
ஒருமுலெ, தன் பதவ உடலலப் ாதுகாப்பு இன்றி விட்டுவிட்டதால் அலத இழக்க பேர்ந்த
அனு வம், இம்முலெ அவர் வலேயில் கவனமாகச் யெெல் ட லவத்திருந்தது. சில யெவிவழிச்
யெய்திகளாலும், கலதகளாலும் இந்த உடலல திருமூலரின் சீடன் ஒருவன் காவல்காத்து
வந்ததாகவும் கூறுவார்கள். எது எப் டிபொ... அேசி வலேயில் இந்தக் கூடுமாெல் என் து எந்த
அளவு ொத்திெம் என் து யதரிெ பவண்டும். அவளுக்கு இது ேம் முடிொத ஓர் அதிெெம்.
வீேர்கள் கண்ட உடலின் மீதும் களிம்பும் லதலப்பூச்சும் காணப் ட் டது. ஒரு பிடிக்காத வாலடயும்
யவளிப் ட்ட டி இருந்தது. வீேர்களில் சிலர் அங்பகபெ இருக்க, மற்ெ வீேர்கள் ோட்டுக்குத் திரும்பி
வந்து திருமூலர் உடல் இருப் து உண்லமதான் என்று அேசியிடம் தகவல் யதரிவித்தனர். அந்த
உடம்பின் அருகில் சில வீேர்கள் காவலுக்கு இருப் லதயும் கூறினர்.
வீேர்களின் யெய்தி பகட்டு, பமலும் ஆச்ெரிெ அதிர்வுக்கு ஆளானாள் அேசி. தீவிேமாகச் சிந்திக்கத்
யதாடங்கி விட்டாள்.
- சிலிர்ப்ப ாம்...
அரசிக்கு இருக்கும் இந்தக் சகள்விகள் திருமூலருக்கு இருக்காதா என்ன? கடந்த முதை மூலன்
உடம்புக்குள் இரக்க உணர்ச்சி காரணமாகப் பிரசவசிக்க செர்ந்தது. இம்முதைசயா அரேன்
உடம்புக்குள் இரக்க உணர்ச்சியால் மட்டுமல்ல; பல உண்தமகதை உலகுக்குப் புரியதவக்கவும்
சவண்டிசய இந்தப் பிரசவேம் நிகழ்ந்துள்ைது.
'பிைந்தவர் ஒருொள் இைந்சத தீர சவண்டும். இந்த இைப்பு ஒன்றும் அழிவு அல்ல; இது ஒரு
மாற்ைம். உயிரின் யாத்திதரயில் அதன் அனுபவங்களில் ஒன்சை உலக வாழ்வு! பிைப்பில் சமலான
பிைப்பு மனிதப் பிைப்பு. இந்தப் பிைப்தப எடுக்கும்சபாசத முக்கால சிந்ததன ஏற்படுகிைது.
முக்காலம் என்னும் செற்று இன்று ொதை என்னும் காலகதி ஏற்படுவசத மனம் சிந்திப்பதால்தான்.
இந்த முக்கால சிந்ததன மூலம் பிைப்தப உணர்ந்து, அதன் மதிப்தப உணர்ந்து, மீண்டும்
பிைந்துவிடாதபடி விதன புரிந்து, முக்தி அல்லது சமாட்ேம் எதுவுமில்லாது இதைசயாடு
கலந்துவிடுதல் சவண்டும். இதற்கு உடம்பு பற்றிய சதளிவு, அததக் கட்டியாளும் வலிதம மிக
முக்கியம். இதத உணரும் தன்தம சகாண்ட மானுடப் பிைப்பில் பிைந்தும், இதத உணராது
காலத்தின் தகதிகைாய், உடம்பின் வேம் சிக்கி, அதன் விறுப்பு- சவறுப்புக்கு ஏற்ப
ெடந்துசகாண்டு, திரும்பத் திரும்ப பலவித பிைப்சபடுத்து, உலக மாதயயில் இருந்து விடுபட
முடியாதவர்கைாகசவ மனிதர்கள் இருக்கிைார்கள். எனசவ, அவர்களுக்கு இதத உணர்த்த
சவண்டும். குறிப்பாக, மக்கதைக் கட்டி ஆைமுடிந்த அரேன், அரசிக்கு இது முக்கியம்!’ என்று
உணர்ந்சத திருமூலர், அரேனின் உடலில் புகுந்தார்.
இப்படிப் புகுந்தவர், எவ்வைவு காலம் இருப்பார் என்பது அரசி உள்பட யாருக்கும் சதரியாது.
அரேன் உடலில் அவர் புக செர்ந்தது சபால, ொதை தன் பதைய திருமூல உடம்பில் மீண்டும் புக
செர்ந்தால் தன் நிதல என்ன என்று சயாசித்த அரசிக்கு, அப்படியரு நிதல ஏற்பட்டால், தான்
கணவதன இைந்த விததவயாக பார்க்கப்படுவது மட்டுமல்ல, ஒரு கூடு பாய்ந்த சித்த
சயாகிசயாடும் வாழ்ந்தவள் என்று இந்த உலகம் தூற்ைாதா என்றும் அஞ்சினாள்.
இதற்கு ஒசர வழிதான் உள்ைது. ெடந்தது ெடந்துவிட்டது. இனி, இந்த சயாகிதான் தன் வதரயில்
எல்லாம்! இந்த உடம்தப விட்டுத் திருமூலர் விலகிடாத வண்ணம் இருக்க ஒசர வழிதான் உள்ைது.
அது, அந்தத் திருமூலரின் உடதல அழித்துவிடுவது ஒன்றுதான். எனசவ, தனது வீரர்கதை
அதைத்து, அந்த உடதல எரித்துவிட உத்தரவிட்டாள் அரசி. அவர்களும் அவ்வாசை சேய்யச்
சேன்ைார்கள்.
அவருக்கு உடசன அரசியின் சமல் சகாபம் தான் வரசவண்டும். ஆனால், வரவில்தல. காரணம்,
அரசி உலதக எண்ணி பயந்தது முதல், சுமங்கலியாக வாை விரும்பியது வதர ேகலமும் அவருக்குப்
புரிந்தது.
அசத செரம், அரேனின் உடலில் இருந்து சகாண்டு சயாகசெறிகதைப் பின்பற்றித் தன்னாலும் வாை
முடியாத இக்கட்டான சூழ்நிதலயும் திருமூலருக்குப் புரிந்தது. இந்த அனுபவங்கள் 'நிதலப்பாடு’
என்பதன் தன்தமதய அவருக்கும் உணர்த்தின.
ெம் வதரயில் ஓர் ஆண்டு என்பது பன்னிரண்டு மாதங்கதைக் சகாண்டது. திருமூலரும் ொன்கு
வரியில் உள்ை ஒரு திருமந்திரப் பாடலுக்கு இந்தப் பன்னிரண்டு மாதங்கதை எடுத்துக் சகாண்டார்
என்பது ஏற்றுக்சகாள்ைக் கூடியதாக இல்தல. அதற்கு அவர் வாக்கில் எங்சகயும் ோன்றுகள்
ஒரு குருவாக அவதர ஏற்று, அவரிடம் ேரண் புகுந்து, பின் ஒரு மாணாக்க உணர்சவாடு திருமந்திரத்
துக்குள் கற்கப் புகுந்தால்... பல அரிய உண்தமகதை ொம் உணர முடியும். அரிய உண்தமகள்
என்பது கூட சலௌகீகமாகக் கூைப்படுவசத..!
- என்று ஒரு திருமந்திரப் பாடல். இது, எது பிராமணீயம் என்பதற்கு விைக்கம் தருகிைது.
- எனும் பாடல், மனித உயிரானது ஓர் உடதல விட்டுப் பிரிவதற்கு முன் காட்டும் குறிகதைப் பற்றிச்
சோல்கிைது. இதத உணர்ந்தால், எப்சபாது மரணம் என்று கூறிவிடலாம்.
- சிலிர்ப்சபாம்..
- திருேந்திரம்
அதோவது, ஒரு யோலன பெோம்லே இருக் கிறது. அது ேரத்தோல் ப ய்யப்ெட்டது. அலத ஒரு குழந்லத
ெோர்க்கும்கெோது அதற்கு ேரம் பதரியோது; யோலனதோன் பதரியும். அலத ேரேோ ப்
ெோர்ப்ெவர் ளுக்க ோ யோலன பதரியோது.
இலதப் கெோைத்தோன், ெஞ் பூதங் லளப் ெோர்க்கும்கெோது ஞோனி ளுக்கு அது தனித் தனிகய ெஞ்
பூதங் ளோ த் பதரியோது; அலதப் ெலடத்த ெரேன்தோன் பதரிவோன். தனித்தனிகய நீர், நிைம், ோற்று
என்று இவற்லறப் பிரித்துப் ெோர்ப்ெவர் ளுக்க ோ ெரேன் பதரியேோட்டோன்.
இந்தப் ெோடலின் மூைம், ஒரு விஷயம் ெோர்க் ப்ெடுவதில்தோன் அதன் ெரிேோணம் புைனோகிறது
என்ெது பதரிகிறது அல்ைவோ? ெோர்க் ப்ெடுவதிலும்கூட எப்ெடிப் ெோர்க் கிகறோம், எங்கிருந்து
ெோர்க்கிகறோம் என்ெது மி முக்கியப் ெங்ல வகிக்கிறது.
ஒரு பெரும் கூட்டம். ஆயிரக் ணக் ோனவர் ள் உள்ளனர். அதில் ஒருவர் தூரத்தில் முதுல க்
ோட்டியெடி நின்றுப ோண்டிருக்கிறோர். அவலரப் ெோர்க்கும் இன்பனோருவர், அவரது பின்
கதோற்றத்லத லவத்து, தன் நண்ெர் ளில் ஒருவரோ அவலரக் ருதி அருகில் ப ன்று, கதோளில்
ல கெோட்டு, அந்த நண்ெரின் பெயலரயும் ப ோல்லி அலழக்கிறோர். ஆனோல், அந்த நெர்
திரும்பினோல் அவர் கவறு ஒருவர் என்ெது பதரிகிறது. உடகனகய, தோன் தவறோ
அனுேோனித்துவிட்டலத இவரும் கூறுகிறோர். இப்ெடி நேக்ப ல்ைோமும்கூட நடந்திருக்கும்.
இந்தச் ம்ெவம், ெோர்ப்ெது ேட்டும் கெோதோது; ரியோன க ோணத்தில் ெோர்க் கவண்டும் என்ெலத
உணர்த்துகிறது அல்ைவோ?
ஒருவர் வோழ்வில் இன்று எவ்வளகவோ ம்ெவங் ள். அவற்றுள் இந்தப் 'ெோர்ப்ெதோல்’ வரும்
குழப்ெங் ளுக்கு மி கவ இடம் கிலடத்து விடுகிறது. பதளிவில்ைோத ெை குழப்ெங் ள் நேக்குள்
இருந்தோல், இந்தத் தவறோன ெோர்லவக் க ோணகே அதில் முதலிடம் வகிக்கிறது.
- இது, திருேந்திரப் ெோடல் ளில் ஒன்று. இதில், நம் ஒவ்பவோருவர் உடம்லெயும் க ோயில் என்கிறோர்.
நம் உள்கள உள்ள ஜீவனோ கிய
ஆன்ேோகவ சிவேோகிய டவுள்
என்கிறோர்.
முன்னதோ , உடல் குறித்த ஒரு அறிவும் பதளிவும் மி முக்கியம். இன்லறய விஞ்ஞோனம் நம் உடல்
உறுப்பு ளுக்ப ல்ைோம் ஒரு பெயலர லவத்துள்ளது. அது எதனோல் இயங்குகிறது என்ெலதக்
ஆனோல், நேது உெநிடதங் ள் உடல் குறித்து விரிவோன ெை அரிய ப ய்தி லளத் தருகின்றன. அந்த
வல யில், ஐந்து வித அலேப்பு ளுக்குள் நம் உடலும் உயிரும் இருப்ெலத அலவ பதரிவிக்கின்றன.
'அன்னேய க ோ ம், பிரோணேய க ோ ம், ேகனோேய க ோ ம், ஞோனேய க ோ ம், ஆனந்தேய க ோ ம்’
- இதுகவ அந்த ஐவல நிலை.
குண்டலினி ெற்றித் திருமூைர் ேட்டுமில்லை; ெோம்ெோட்டிச் சித்தர் முதல் ோலரச் சித்தர் வலர
ெைரும் ெோடியுள்ளனர். இது, அத்தலனச் சுைெத்தில் வ ப்ெடோத ஒரு பெரும் வித்லத. பூர்வ பென்ே
புண்ணியம். தகுந்த குருநோதரின் வழி ோட்டகைோடு, நி ழ் ோை வோழ்வில் ோேத்லத பவன்று
உடம்லெப் புரிந்து வோழும் ஒரு நிலைப்ெோட்கடோடு ஒருவர் இருந்தோகை இது வ ப்ெடும்.
ஏபனன்றோல், குண்டலினிக்கு மூைேோய்ப் ெயன்ெடுவது விந்துவோகும். இது ெரம்ெலரத்
பதோடர்கெோடு வரும் ஒன்று. இந்த விந்துகவ ஒரு வல யில் ஆல , ெோ ம், ோேம், குகரோதம்
முதைோனலவ கதோன்றவும் பெரும் ோரணேோ உள்ளது.
இப்ெடிப் ெோடிய திருமூைரிடம் இன்பனோரு சிறப்பும் உண்டு. அது, தோன் எழுதிய ெோடலின் ெடி
அவர் நடந்து ோட்டியதுதோன். இன்று அறக் ருத்துக் லள ெைரும் கூறுகின்றனர். ஆனோல், அந்தக்
ருத்துப்ெடி அவர் ள் நடக்கிறோர் ளோ என்று ெோர்த்தோல் பெரிதோ இடிக்கும்.
அவர் ளிடம் க ட்டோல், இதற்கும் ஒரு ெதிலைத் தயோரோ லவத்திருப்ெோர் ள். 'அறவழி
ப ல்ைோேல் நோன்தோன் அழிந்துவிட்கடன். ேற்றவர் ளோவது அறவழியில் ப ன்று நல்ை விதேோய்
வோழட்டுகே என்கற கூறுகிகறன்’ என்ெர். இலதக் க ட்கும்கெோது, அவர் ளின் அந்த நல்ை
எண்ணம், அவர் ள் ப ய்யோதலத நம் வலரயில் ேன்னித்துவிடச் ப ய்துவிடும். ஆனோல், திருமூைர்
அப்ெடிப்ெட்டவர் அல்ை.
- சிலிர்ப்கெோம்..
- சிே ேோக்கிேர்
இந்த ஏதுெறிேோப் ருேத்துக்கு உணர்ச்சிகவள கணக்கு. இந்த உணர்ச்சியின் ோற் ட்டு ோேம்
மெய்தோலும் புண்ணிேம் மெய்தோலும், அலத எேரும் ம ோருட் டுத்துேதில்லல. அடுத்து, விடலல
கடந்த ேோலி ப் பிரோேம். ஓடுகிற ோம்ல ப் பிடிக்கிற லதரிேமும், ோய்ந்து ேரும் கோலளலே
அடக்கும் ெோதுர்ேமும் கலந்த ருேம். ஆனோல், இந்தப் பிரோேத்தில் மெய்யும் தேறுகள் ோதிப்ல
ஏற் டுத்தும்.
''அது எப் டி, ஒரு குழந்லத பிறக்கும்வ ோவத இத்தலனத் மதளிவுடன் 'சிேோ சிேோ’ என அழும்?
தோன் ேோர், தன்லனப் ம ற்ற தோய்- தந்லத ேோர்? எங்கு பிறந்திருக்கிவறோம்? எதற்கு
பிறந்திருக்கிவறோம்? - இப் டி எந்த ஒரு வகள்விக்கும் விலட மதரிந்திரோத நிலலயில்,
மதரிந்துமகோள்ள முடிேோத நிலலயில், அதோேது ெனம் என்கிற ஒன்வற உருேோகியிரோத நிலலயில்,
அது எப் டி 'சிே சிேோ’ எனச் மெோல்ல முடியும்? அது நோவின் பிறழ்ச்சிேோன ஒலிேோகத்தோன்
இருக்கும்!'' என்று சிலர் அலதப் ற்றிக் கருத்து கூறினர். ஆனோல், பிள்லள ேளர ேளர, அதனிடம்
மதன் ட்ட விஷேங்கள், அப் டிக் கூறிேேர்கள் ேோலே அலடத்துவிட்டன.
'ஏனப் ோ திருப் ணி
மெய்ேலத நிறுத்தி விட்டோய்?’
என்று சிலர் வகட்டனர்.
'உங்களுக்குத்தோன் இது
திருப் ணி; எனக்கில்லல.
எனக்குள் இருக்கும் ஈெவன
மேளிவேயும் இருக்கிறோன்.
இருேரும் ஒருேவர! நோன்
மேளிவே உள்ளலதத்
துதிக்கும்வ ோது
உள்ளிருப் லத உணரோத ஒரு
நிலல உருேோகிவிடுகிறது.
எனக்குள் அேனிருக்க எனக்மகதற்கு மேளி?'' என்றோர்.
மிகச் சிறிே ேேதிவலவே சிே ேோக்கிேர் வகட்ட இந்தக் வகள்வியில் உள்ள உட்ம ோருலளப்
புரிந்துமகோள்ளும் ெக்தி லருக்கு இல்லல. சிலர் தேறோகப் புரிந்து மகோண்டவதோடு, 'மகோஞ்ெம்
விட்டோ 'நோவன சிேன்’ என்றுகூடக் கூறுேோய் வ ோலத் மதரிகிறவத?'' என்று வகோ ெோய்க்
வகட்டனர்.
சிே ேோக்கிேருக்கும் இப் டித் தன்லன விெர்சிப் ேர்களுக்கு நடுவில் கோலத்லதக் கழிக்க
விருப் மில்லல. ஏவதோ ஒரு ெக்தி அேலர கோசி வநோக்கித் தள்ளிச் மென்றது. அதற்குக் கோரணமும்
இருந்தது.
கோசியில்தோன் சிே வேோகிகள் அதிகம். அேர்களில் ஒருேர் மதோடர்பு ஏற் ட்டோலும் வ ோதும்; தோன்
உணர்ந்தேற்லற அேரிடம் கூறி, தன்லன வெலும் வெம் டுத்திக்மகோள்ள முடியும் என்று சிே
ேோக்கிேர் கருதினோர். ம ற்வறோர்களோலும் ஓரளவுக்கு வெல் அேலரக் கட்டுப் டுத்த முடிேவில்லல.
எப்வ ோதும் விதி ேழிவேதோன் ேோழ்வு மெல்லும். ஒரு விதி தனக்வகற் ஞ்ெ பூதங்களின் வெலும்
ஆதிக்கம் மெலுத்தும். விதிப் டி ஒருேன் மகோல்லப் ட வேண்டும் என்றிந்தோல், மகோலலகோரன்
வதடி ேருேோன். மகோலலேோக வேண்டிேேனும் அேலனத் வதடி அலடேோன். அப்வ ோது சூழலும்
அலெதிேோக வேடிக்லக ோர்க்கும்.
உலகின் ெோறோத அதிெேம், விதியின் மெேல் ோடுதோன்! அந்த விதி சிே ேோக்கிேலர ஒரு மூன்றோண்டு
நலடப் ேணத்தில் தோடியும் மீலெயுெோக, வேோகிக்கு உண்டோன வதோற்றத் வதோடு கங்லகக் கலரக்குக்
மகோண்டுேந்து வெர்த்தது.
இந்தப் புண்ணிே ெண்ணில் எவ்ேளவேோ நதிகள்! எதற்கும் இல்லோத சிறப்பு கங்லகக்கு இருப் து
எதனோல் என் லதக் கூர்ந்து கேனித்தோல் உணரலோம். ம ோதுேோக, ஒரு நதி உருேோக நிச்ெேம் ஒரு
ெலல வேண்டும். ெலலவெல் ம ோழியும் ெலழதோன் விலெவேோடு வீழ்ந்து ஓடி, நதிேோகிறது.
இல்லோவிட்டோல், வதங்கி ஏரி, குளெோகும் ெோத்திேவெ அதிகம். அந்த ேலகயில், ெலல என் து
ெண்மிலெ மிக உேரெோன ஒன்று ெட்டுெல்ல; ஆற்றல் எனும் ெக்திலே மிகுதிேோகத் தன் ேெம்
கங்லகலே நுட் ெோக ஆய்ந்து, விளங்கிக் மகோள்ள வேண்டும். இதில் நீரோடி, பிறவித் தலளலே
அறுத்மதறிே ேரு ேர்கள் மிக அதிகம். அதிலும், இது ெோலே மிகுந்த ேோழ்வு என்று மதளிந்த
வேோகிகள், கங்லகலேயும் அதன் கலரலேயும் தங்கள் ேோழ்விடெோகக் கருதினோர்கள். அப் டி
எண்ணினோல் ெட்டும் வ ோதோது; கங்லகலே எப் டி வநோக்க வேண்டும் என் தன் பின்னோவல ஒரு
கலதயும் உண்டு.
ஒரு வகோணத்தில் அது ஒரு வேடிக்லகேோன கலத; இன்மனோரு வகோணத்திவலோ மிகப்ம ரிே
ம ோருட்மெரிவு மகோண்டது! இந்தக் கலத, கயிலோேத்தில் அந்த ஆதிசிேன்- ோர்ேதியிடம் இருந்வத
மதோடங்குகிறது.
''பிரவ ோ... என்னோல் திேோனத்தில் மூழ்கவே முடிேவில்லல. பூவுலகில் இருந்து ஒருேர் ெோற்றி
ஒருேர் குரல் மகோடுத்த டிவே உள்ளனர். அங்வக குலற இல்லோத ெனிதர்கவள இல்லல எனத்
வதோன்றுகிறது. உங்கள் லடப்பில் ெனிதக் கூட்டம் இப் டி அல்லல் டலோெோ?'' என்று
வகட்கிறோள்.
''அதற்கு நோன் என்ன மெய்ே முடியும் வதவி? அேரேர் ோேத்லத அேரேர் அனு விக்கத் தோவன
வேண்டும்?'' என்று திருப்பிக் வகட்கிறோர் ஈென். ோர்ேதிவதவியிடம் இதனோல் அதிர்ச்சி!
- சிலிர்ப்வ ோம்..
- சிவவோக்கிேர்
அவரவர் போவங் ேோல் அவரவர் ளும் ஷ்டப்படுகிறோர் ள் என்று ஈசன் கூறிேதோல், கமலும்
அதிர்ச்சிேோனோள் போர்வதிகதவி. ''போவமோ..? அமதப் கபோக் த்தோன் ங்ம மே போேச்
தசய்துள்ளீர் கே? அதில்தோன் நோள்கதோறும் ஆயிரக் ணக்கில் மக் ள் நீரோடிக்த ோண்டு
இருக்கிறோர் கே! அதில் நீரோடினோல்தோன் போவதமல்லோம் கபோய் புண்ணிேரோகி விடுவகர! அப்படி
இருக் , போவி ள் எப்படி பூவுலகில் அதி ரிக் முடியும்? ஒருகவமே... என் சக் ேத்திேோன ங்ம
தன் டமமமேச் சரிேோ ச் தசய்ேோமல் எனக்த ன்ன என்று கிடக்கிறோகேோ?'' என்று க ட்டோள்.
''இப்படி நீங் ள் சிரிப்பதற்கு என்ன தபோருள்..? நுட்பமோய் ஏகதோ எனக்குப் புரிே வில்மல
என்பதுதோகன?'' - போர்வதி தமல்லிே க ோபம் ததோனிக் க் க ட்டோள்.
''உத்தரவு!''
உடம்தபல்லோம் நடுக் ம். வோயிலில் எச்சில் ஒழுக்கு (அதுதோன் அமுதம் என்று எத்தமன கபருக்குத்
ததரியும்?). அருகில் நின்றிருக்கும் போர்வதியிடமும் நல்ல நடுக் ம். அவர் ள் எதிரில், ங்ம
கநோக்கிப் கபோகவோரும் வருகவோருமோ பலப் பலர். போர்வதி அவர் மேப் போர்த்து ஈனசுரத்தில்
த ஞ்சலோனோள்...
''புண்ணிேவோன் கே! சற்று நின்று எனக்கு உதவுங் ள். என் ணவரோல் ஒரு அடிகூட
எடுத்துமவக் முடிேவில்மல. அவமர ேோரோவது சுமந்துவந்து ங்ம க் மரயில் விட்டுவிடுங் ள்.
நோன் எப்படிேோவது நடந்து வந்துவிடுகிகறன். இதமன இலவசமோ ச் தசய்ேகவண்டோம். நோன்
அதற்குச் சுமமகூலிேோ நூறு தபோன் தருகிகறன்'' என்றோள்.
நூறு தபோன் என்றதும், பலர் கவ மோய் முன்வந்தனர். அப்படி வந்தவர் ளிடம் தபோன்
மூட்மடமேக் ோட்டிேவள், 'உங் ளிடம் இன்தனோரு முக்கிே விஷேத்மதயும் கூற கவண்டும்'
என்றோள். ததோடர்ந்து, 'இவமர ேோர் தீண்டினோலும், இவர் தசய்த போவங் ள் அமனத்தும்
தீண்டுபவமரச் கசர்ந்துவிடும். இப்படி ஒரு வரத்மத இவர் தபற்றிருக்கிறோர். இமத நோன் மமறத்துப்
போவம் தசய்ே விரும்பவில்மல' என்றோள்.
அமதக் க ட்ட விநோடிகே, தநருங்கி வந்தவர் ள் மு ங் ள் இருண்டன. 'நீ நூறு தபோன் தருவதோ க்
கூறும்கபோகத நிமனத்கதன்... இப்படி இடக்கு முடக் ோ ஏதோவது இருக்கும் என்று..!’ என்றோன்
ஒருவன்.
'நோன் தசய்த போவத்மதகே என்னோல் சுமக் முடிேவில்மல இதில், இந்தக் கிழவனின் போவம்
கவறோ?’ என்று க ட்டு, நமடமேக் ட்டினோன் இன்தனோருவன்.
இப்படி ஆளுக்கு ஆள் க லியும் கிண்டலும் தசய்துவிட்டு ஓட்டம் பிடித்தனகர தவிர, ஒருவர்கூட
பரமமனச் சுமக் முன்வரவில்மல.
மோமல கவமே வந்துவிட்டது. இரவு வரப் கபோகிறது. அதற்குள் ங்ம யில் நீரோடுவகத
புண்ணிேம். இரவில் நதி ளில் மனிதர் ள் நீரோட சோஸ்திரம் அனுமதிப்பதில்மல. அதிலும் நள்ளிரவு
கநரம் கதவர் ள், ந்தர்வர் ள், ேட்சர் ள் முதலோனவர் ளுக் ோன ோலம். அதி ோமலயில் இருந்து
மனிதர் ள் திரும்பவும் நீரோடலோம்.
போர்வதி தவிக் ஆரம்பித்தோள். பரமன் அந்தக் கிழட்டு நடுக் த் திலும், 'இந்த மனிதர் ளுக்குத்தோன்
போவம் என்றோல் எவ்வேவு பேம்?' என்று கிண்டலோ க் க ட்டோர்.
'இப்படி அச்சமும் சுேநலமும் இருந்தோல், அங்க எப்படி கேம நலன் ள் இருக் முடியும்' என்று
போர்வதியும் திருப்பிக் க ட்டோள்.
''அதனோல் என்ன?'' என்று அவன் திருப்பிக்க ட்டோன். ''அதனோல் என்னவோ? போவம் கபோக் கவ
ங்ம ப் புலத்துக்கு நீ வந்திருக்கிறோய். கபோக் வந்த இடத்தில் இவர் போவத்மதயும் கசர்த் துக்
த ோள்வமத எண்ணி அச்சமமடேவில்மலேோ?'
''எதற் ம்மோ அச்சம்? என் போவம், இவர் போவம், அவ்வேவு ஏன்... உங் ள் போவம், இந்த ஊரின்
போவம் என எல்லோகம என்மனச் கசரட்டும். அமத எல்லோம்தோன் ங் ோ மோதோ கபோக்கிவிடுவோகே?'
''இது என்னம்மோ க ள்வி... நம்பிக்ம இல்லோமலோ நீங் ள் ங்ம யில் நீரோட வந்துள்ளீர் ள்?''
அவனிடம் போர்வதியும் பரமனும் அதற்கு கமல் விவோதிக் வில்மல. தங் ள் திவ்ே தசோரூபத்மதக்
ோண்பித்து, அங்க கே அவனுக்கு முக்தியும் அளித்தனர்.
''அப்படி போர்க் ோதீர் ள். இன்று முழுக் ஆயிரம் கபரோவது நீரோடச் தசன்றிருப்போர் ள். ஒருவன்
மட்டும் தோன், ங்ம யில் மூழ்கினோல் தன் போவம் நிச்சேம் நீங்கும் என்று உறுதிேோ நம்பினோன்.
ஆயிரத்தில் ஒருவனுக்குத்தோன் நம்பிக்ம இருக்கிறது. மற்றவர் ளின் போவங் ள் ஏன் நீங் வில்மல
என்பதற்குக் ோரணம் புரிந்து விட்டது' என்றோள் போர்வதி.
''ஐேோ! நோன் தினமும் உங் மேக் வனிக் கிகறன். நீங் ள் எமதயும் சோப்பிடுவகத இல்மல. எப்படி
உங் ேோல் பசியின்றிச் தசேல்பட முடிகிறது?''
''என்மனயும் இந்தப் பசி ஆட்டிப் பமடக்கிறது. உணவுக் ோ ப் பிறரிடம் ம கேந் துவது எனக்குப்
பிடிக் வில்மல. உமழத்து உண்பது என்பதும் எனக்கு வோழ்க்ம ப் பற்மற வேர்க்கும் வழிேோ கவ
ததரிகிறது. நோன் எனக்குள் இருக்கும் ஈசமனப் போர்த்து விட்டவன். ஆனோலும், பசிமே தவல்ல
மட்டும் என்னோல் முடிேவில்மல. உங் மேப் போர்த்தோல், அமத தவன்றுவிட்டவர்கபோலத்
ததரிகிறது...''
''நோன் தசோல்வது உண்மம. என்னுள் அந்த ஈசன் இருக்கிறோன். உங் ளுக்குள்ளும் இருக்கிறோன்.
ஆனோல், அமத உணரோமல் எல்கலோரும் அவமனப் புறத்தில் கதடுகின்றனர்.''
''புரிகிறது. நோன் என்மனகே ஈசன் என்றதோல், எனக்கு எப்படிப் பசிக்கும் என்று க ட்கிறீர்?''
''அது எப்படி?''
''உண்மமேோ வோ?''
''மன்னிக் கவண்டும். நோன் அவசரப்பட்டு விட்கடன். எனக்கு குருவோ இருந்து, எது ஆனந்தமே
க ோசம் என்று புரிேமவயுங் ள்.''
''நீரிலும் ோற்றிலும் உள்ே பிரோண சக்திமே உட்த ோள்ேப் பழகிவிட்டோல், மண்ணில் விமேவமத
உண்ணத் கதோன்றோது.''
''அது எப்படி?''
- சிலிர்ப்கபோம்...
- சிவவோக்கியர்
ஆனந்ேமய தகோ ம் என்றோல் என்ன என்பதே எனக்குப் புரிய தவயுங்கள் என்று சிவவோக்கியர்
தகட்டேற்கு,
''அது அவ்வளவு சு பம் அல் . பசிதயோடு தமோதி தவரோக்கியத்துடன் அதே சவல் தவண்டும்''
என்று பதில் ேந்ேோர், ச ருப்பு தேக்கும் அந்ே மனிேர்.
''உணவு இல் ோவிட்டோல் உடம்பு எப்படி இயங்கும்?'' என்று சிவவோக்கியர் அடுத்ே தகள்விதயக்
தகட்க, ''நீரிலும் கோற்றிலும் உள்ள பிரோண க்திதய உட்சகோள்ளப் பழகிவிட்டோல், மண்ணில்
விதளவதே உண்ணத் தேோன்றோது!'' என்றோர் அவர்.
''அது எப்படி?''
''எேற்கு இது?''
''ேங்க நோணயமப்போ!''
''தவண்டோமோ உனக்கு?''
'' ரி, இதே நோன் ேந்தேன் என்று கங்தக யிடம் சகோடுத்துவிட்டு வோ..!''
இந்ே உ கத்தில் ஆயிரமோயிரமோய் நதிகள். அவற்றில், கங்தகக்கு மட்டும் வித ஷமோன இடம்!
உயரமோன இடத் தில் பிறப்பது முேல் நீண்ட தூரம் பயணிப்பது வதர கங்தகயிடம் எவ்வளதவோ
சிறப்புகள்! அவற்றில், அவள் மோனுடர்களின்
போவங்கதளச் த ர்த்துக் கழுவுபவள் என்பதுேோன்
உச் பட் நித . இேனோல் அந்ே கங்தகயில்
ஆயிரமோயிரம்
'ச ருப்பு தேக்கும் ஒருவரது தபச்த இந்ே உ கம் என்தறக்கு மதித்திருக்கிறது? ேோழ்ந்ே
நித யில் உள்ள ஒருவரது தபச்த அவதரப் தபோ த் ேோழ்ந்ே நித யில் உள்ள
ஆனோல், இதில் ஒரு தகள்விகூட சிவவோக்கி யருக்கு எழவில்த . கோரணம்... ச ருப்பு தேக்கும்
அந்ே மனிேதர ஒரு கர்மதயோகியோக அவரோல் போர்க்க முடிந்ேதுேோன்! அப்படிப்பட்டவர் ஒரு
ச யத ச் ச ோல்வேன் பின்பு த்தில், நிச் ய மோக சபரும் சபோருள் இருக்கும்; அதே, அந்ேச்
ச யத ப் புரிந் திடும்தபோது மட்டுதம உணர முடியும் என்ற எண்ணத்துடன் கங்தகக்கு வந்ே
சிவவோக்கியர், ேங்க நோணயங்கதள எடுத்து ஓடும் கங்தகயில் தபோடத் ேயோரோனோர்.
அப்தபோது, 'அவசியம் இல்த , நோதன தகட்டு வோங்கிக் சகோள் கிதறன்’ என்பதுதபோல், கங்தக
யின் வதளக் கரம் மட்டும் நீர்ப் பரப்பின் தமல் எழும்பியது. சிவ வோக்கியர் அந்ேக் கரத்தில் ேங்க
நோணயங்கதள தவத்ேோர். அந்ேக் கரம் திரும்ப உள் மூழ்கியது. சிவவோக்கியர் திரும்பி வந்ேோர்.
உடம்தப ஆட்சி ச ய்யும் ே வோயுக்கதளப் பற்றிக் கூறி, அதவ ச ய்யும் விதனகதளயும் கூறி,
அதனத்துக்கும் மூ ம் நோம் உள் வோங்கும் பிரோணக்கோற்று என்பதே எல் ோம் விளக்கி, அந்ே
தயோகப் பயிற்சிகதள எல் ோம் சிவவோக் கியருக்கு அளித்ேோர். கூடதவ, ஒரு குடத அளவு ஆற்று
மணத யும், தபய்ச் சுதரக்கோய் ஒன்தறயும் ேந்ேோர்.
''அப்போ... மண்ணில் இடப்படும் விதே சநல் விதளயும்; அது பசியோற்றும். ஆனோல், மண்தண
ஆற்றுமோ?''
''சபண்ணிடம் மண் குணம் இருப்பேற்கும், நீங்கள் இதே எனக்கு அளிப்பேற்கும் என்ன சேோடர்பு
சுவோமி?''
''க ப்பு இேன் ேன்தம. இதே நீக்க முடிந் ேோல், இது உண்ணப் பயன்படும். ேோன் பிறந்ே தநோக்கம்
இேற்கு ஈதடறும்!''
''அந்ே அவரவர் கர்மத்தின்படிதய உனது கர்மத்துக்கு நோன் வருகிதறன். எங்தகோ பிறந்ே நீ, இங்தக
என்தன அதடந்து, தயோக ரகசியங்கதள அதடயப் சபற்றோய் அல் வோ?''
''ஆமோம்...''
''எல்த ோரும் ேங்கள் ச ருப்புகதள என் வ ம் விட்டு, தேய்ந்து தபோன அதேத்ேோன் தேய்த்துக்
சகோண்டனர். உனக்கு மட்டும்ேோதன அப்போ
நோன் பரமோத்மோ- ஜீவோத்மோ எனும் இரண்தட யும் இதணத்து தேப்பவன் என்பது சேரிந்ேது.''
''அேனோல்..?''
- சிவவாக்கியர்
''ஒரு கடனை உைக்கு இருக்கிைது' என்று, செருப்பு னதக்கும் கடனைனயச் செய்கின்ை அந்த மயாகி,
சிவவாக்கியனர மநாக்கிச் சொன்ைமபாது, அவரால் அனதச் ெட்சடன்று ஏற்க முடியவில்னல.
''அந்தக் கடனை உைக்கு ைட்டுைல்ல; ஆைறிவு சபற்ை ைைத்னத உனடய ைாந்தர்கள் அவ்வைவு
மபருக்குமை உள்ைது! என்னைமய எடுத்துக்சகாள்... 'கங்கா, என்னை ஏற்றுக் சகாள்!’ என்று நான்
கங்னக ஆற்றில் இைங்கிைால், அவள் என்னை ஏற்றுக்சகாள்ைாைல் மபாய்விடுவாைா?
பிய்ந்துமபாை செருப்புகனைத் னதத்துக்சகாண்டு எதற்காக இங்மக உட்கார்ந்திருக்கிமைன்?''
''அதுதாைப்பா கருத்துச் சுதந்திரம்! ைைமும் வாைமும் பல வனககளில் ஒன்று. வாைம் என்ை ஒன்று
உண்னையில் எதுவும் இல்லாதது. பூமியும் பிை மகாள்களும் இருக்கப்மபாய்த்தான், இனடசவளி
சதரிந்து, அனத வாைம் என்கிமைாம். அதில் இந்த பூமி ைற்றும் பிை மகாள்களின் சுழற்சியாலும்,
ஒளி- ஒலியாலும் இலங்குவதாய் உள்ைமத ஆகாயம்! இனவ எல்லாம் இல்லாது மபாைால்,
ஆகாயமும் இல்லாது மபாகும். ைைமும் இவற்ைால் பாதிக்கப்பட்டுத் தன்னை பிரதிபலிக்கிைது.
இந்தப் பிரதிபலிப்புகமை நீ அவர்களிடம் காணும் சிந்தனைகள்...''
''எப்படி?''
''எந்த ஒரு விஷயத்துக்கும், அனத விைங்கிக் சகாள்ை இரண்டு பக்கங்கள் இருந்தாக மவண்டும்.
விைங்கிக்சகாண்ட பின்ைர், அது விைங்கிக்சகாண்டவருக்குள் ஒன்ைாகிவிடும். இதற்குச் ொன்ைாக
உள்ைனவமய இரவு- பகல், இன்பம்- துன்பம், இனிப்பு- கெப்பு, மைல்-
கீழ், சபரிது- சிறிது மபான்ைனவ. இந்த இரட்னடத்தன்னை இல்லா விடில், ஒன்றின் ைதிப்னப
உணரமவா, அைவிடமவா முடியாது. உைது குழப்பத்துக்குக் காரணமும் இந்த
இரட்னடத்தன்னைனய நீ காண்பது தான். உைக்கு எதிராை தைத்தில் இந்தச் ெமூகம் இருப்பதாக நீ
கருதுகிைாய். உன் அனைப்பு ஒரு தைம் என்ைால், உைக்கு எதிராை அனைப்பு இன்சைாரு தைம்.
இது இயற்னகயாைது. காலம் காலைாக இப்படித்தாைப்பா இருந்து வருகிைது. இனியும் இப்படிமய
இருக்கும். இனடயில் வந்தவன் நீ... நான்... நாம்..!
''இமதா, இந்தக் கிழிந்த செருப்னபமய எடுத்துக் சகாள்; இது எருனைத் மதாலால் ஆைது. எருனை
இைக்கப்மபாய், இது உரிக்கப்பட்டுச் செருப்பாைது. எருனை அதற்கு முன் மவமைார் எருனையின்
சுமராணிதத்தில் இருந்தது. அந்தச் சுமராணிதம் சகாண்ட எருனை, இன்மைார் எருனையின்
சுமராணிதத்தில் இருந்தது. இப்படிப் பின்சதாடர்ந்து மபாைால் மபாய்க்சகாண்மட இருக்கலாம்.
இதிலிருந்மத, காரணம் இல்லாைல் காரியம் இல்னல எனும் அழியாக் கருத்து மதான்றியது. இந்தக்
கருத்தின் வழியாக இனி இந்தச் ெமூகத்னதப் பார். அப்மபாதுதான் ஒன்றின் இரு நினலகனைச்
ெைைாகப் பார்த்தது மபாலாகும். ெைைாகப் பார்த்தாமல ெரியாை செயல்பாட்னடச் செய்ய இயலும்.
பார்னவமய ெைைாக இல்லாதமபாது, உன் செயலில் அது எப்படி வரமுடியும்?''
''சுவாமி! உண்னையில் தாங்கள் யார்? நான் ஒன்சைன்றும், என்றும் உண்சடன்றும் நம்பும் அந்தச்
சிவசபருைாமை நீங்கள்தாமைா? என் அகக் கண்கனைத் திைந்துவிடப் மபசும் உங்கள் மபச்சு,
எைக்குள் ஒரு சதளினவ உருவாக்கிவிட்டது. அமத மநரம், என்னுள் இன்ைமும் பல மகள்விகள்
வினடக்காகத் துடித்தபடிமயதான் இருக்கின்ைை..!''
''தவிர்க்க இயலாத பினழகனை அந்தப் பரைன் தன் கருனணயால் ைன்னித்து ஏற்றுக் சகாண்டு
விடுவாைப்பா! அவன் கருனணக்கும் துளி இடம் மவண்டுைல்லவா?''
''தீனை இருந்து, அனதத் தடுக்கப் மபாய் அல்லது ைாற்ைப் மபாயல்லவா நன்னை வந்தது? குப்னபமய
விழ வாய்ப்பில்லாத இடத்னதச் சுத்தைாை இடம் என்று எப்படிக் கூை முடியும்?''
''நல்லது... நானும் இனி ெமூகத்னத விட்டு ஒதுங்கி இருக்காைல், என் கடனைனயச் செய்மவன். நான்
எனத உண்னை என்று உணர்ந் மதமைா, அனதப் பிைருக்கும் உணர்த்துமவன்.''
நீராக இருந்து நம் அழுக்னக ஏற்று, தங்கனை அழுக்காக்கிக்சகாண்டு, பின்பு ஆறு மபால ஓடி
தங்கள் அழுக்னக உதிர்த்துவிட்டு மீண்டும் சதளிவாகின்ைவர்கமை மயாகிகள்- குருநாதர்கள்.
இவர்களில் ஒவ்சவாருவரும் ஒவ்சவாரு விதம்!
இந்த வரினெயில், சிவவாக்கியர் மபால் சில கருத்துக்கள் சகாண்டிருந்து, பின்பு அதில் ைாறுபாடு
சகாண்ட காகபுஜண்டனர அடுத்துச் சிந்திப்மபாம்.
- சிலிர்ப்மபாம்.
- காகபுஜண்டர்
காகபுஜண்டர்! சித் புருஷர்களில் மிகுந் ஆய்வுக்குரிே சித் ர் இவர் என்றால், மினகயே இல்னல.
சித் ர்களின் ய ாடக்கம் சுந் ராைந் ரில் இருந்து ய ாடங்குகிறது என்பது ஒரு கணக்கு.
மதுனர மீைாட்சி சுந் யரஸ்வரப் யபருமான் ான் சுந் ராைந் சித் ராக மதுனரயில் நடமாடி,
யமாத் மதுனர மக்கனையும் ன் யபரழகால் மேக்கி, சித்து யவனலகள் பல யெய்து, பின்
இந்திரைால் கட்டப்பட்ட ஆலேத்துக்குள் பாண்டிே அரெனின் முன்ைால், கல் ோனைக்குக் கரும்பு
யகாடுத்து, பாண்டிேனுக்கும் பிள்னைப் யபற்னற அளித்துச் யென்றவராவார்.
இப்படி, சுந் யரெப் யபருமாயை சுந் ராைந் சித் ைாக வந்து, சித் ர் வரினெ ய ாடங்கிேது.
அ ற்கு முன் முனிவர்கள், ரிஷிகள் என்யபாயர இருந் நினலயில், சித் ர் என்யறாரு வரினெ
ஈெைால் ய ாற்றுவிக்கப்பட எது காரணம் என்ப ற்குத் ய ளிவாை ஒரு வினடனே இதுநாள்
வனரயில் எவரும் கண்ட ாகத் ய ரிேவில்னல.
இப்படி சுவாெ கதிக்காை யபாக்கில் ான் மனி னின் அடுத் பரிமாண நினலப்பாடுகள் உள்ைை.
யோகப் பயிற்சியும், குந் குருநா ரின் வழிகாட்டலும், அருள்பலமும் ான் இதில் நமக்காை
பரிமாண நினல எது என்பன முடிவு யெய்கின்றை. இன க் யகாண்டு, முனைந்து
கனடத்ய றுபவன் முனிவன். பின், முனிவயை அடுத் நினலோக ரிஷி எனும் ப விக்குச்
யெல்கிறான். ஒரு முனிவன் ன்னை
யவன்றவைாவான். ரிஷி என்பவன் ன்னை
யவன்றதுடன், உலகின் ெகலத்தின் மீதும்
ஆதிக்கம் யெலுத்தி, அன யும் யவல்ல
முடிந் வைாவான். இந் இரு நினலப்பாடு
கடந்து அல்லது இந் இரு நினலப்பாடு
யபா ாது என்று மூன்றாம் நினலப்பாடாக
வந் ய சித் ம். அந் சித் த்ன உலகுக்கு
அறிமுகப் படுத்தி, மு ல் சித் ைாக வந் வன்
அந் ஈென்.
இவன் எப்படி இருப்பான் என்ப ற்குப் பதில் யபாலவும், இப்படியும் இருக்கலாம் என்பது
யபாலவும் ஒரு திருவினைோடற் யெேலாக ன்னைச் சுந் ராைந் சித் ைாக ஆக்கிக்யகாண்டு,
நிரம்பிே சித்துக்கனைச் யெய்து காட்டிைான் அந் சிவன். ஒரு திருவினைோட்டாக, ாயை யநரில்
வந்து சித் பரம்பனரனேத் ய ாடக்கிேவன், அ ற்கும் முன்யப காகபுஜண்டர் வடிவில் அந் ப்
பரம்பனரனேத் ய ாடங்கிவிட்டான். காலத்ன ஊடுருவிப் பின்யைாக்கிச் யென்று பார்த் ால் இன
உணரலாம் என்று கூறி, அந் வனகயில் பார்த் ால், சுந் ராைந் ர் மு ல் சித் ர் இல்னல. அவரினும்
முன்ை ாை அகத்திேரும் சித் ர் இல்னல. அவர் ஒரு முனிவர். பின்ைர், மகரிஷிோக ன்னை
உேர்த்திக்யகாண்டவர்.
இந் காகபுஜண்டர் எனும் யபேருக்குப் பின்ைால் யபரும் காரணங்கள் ஒளிந்துள்ைை. முன்ை ாக,
காகம் எனும் யபேர்க் காரணத்ன நாம் ஆராய்வது நலம்.
இப்படி, காகம் எனும் பறனவயின் பின்புலத்தில், நாம் உணர்ந்திட அயைக விஷேங்கள் உள்ைை.
இப்படிப்பட்ட ன்னம யபாருந்திே காகம், கயினலயில் சிவகனலோக வந் து. பின், அது மானிடப்
பிறப்யபடுத் து. சிவ கனலக்கு அழிவில்லா ால், அது காலத் ால் பிறவிகனைத் ய ாடர்ந் து.
அண்டமாகிே உலகமாைது, காலத்தின் வடிவாகிே காக வடியவடுத் வரால், அவருனடே புஜத்தில்
ாங்கப்படுகிறது. இதுயவ காகபுஜண்டர் என்றாைது என்பர். தூே மிழில் காகபுசுண்டர் என்பர்.
அ ாவது, காலத்ன த் ாங்கி நிற்பவர் எனும் யபாருளில் காகபுஜண்டர் பார்க்கப்படுகிறார். இந் ப்
யபேர்க் காரணத்ன மறுப்பவர்களும் உண்டு.
- சிலிர்ப்யபாம்...
- காக புஜண்டர்
காகம் கயினையில் சிவகனை ாக பிறப்மபடுத்து வந்தது; பின், அது ொனிடப் பிறப்மபடுத்தது; சிவ
கனைக்கு அழிவில்ைாத தால், அது காைத்தால் பிறவிகனைத் மதாடர்ந்தது குறித்தும், காகபுஜண்டர்
எனும் மப ருக்காை காரணம் குறித்தும், அந்தப் மப ர்க் காரணத்னத ெறுப்பவர்களும் உண்டு
என்றும் மென்ற அத்தி ா த்தில் பார்த்வதாம்.
சுகப்பிரம்ெ ரிஷி எழுதி ஞாை சூத்திரத்தின் வாயிைாகவவ இந்தச் ெங்கதிகள் மதரி வருகின்றை.
இதிலிருந்து, காகபுஜண்டர் காைத்தால் அழிவற்றவர், காைத்னத எதிமராலிப்பவர், காைத்தால்
நடக்க இருக்கும் பிற விஷ ங்கனை, ஊழின முன்ைதாக அறி முடிந்தவர் என்பமதல்ைாம்
மதளிவாகிறது. அனத முன்ைதாக உணர்த்தும் ஆற்றலும் மிக்கவர் என்பதும் புைைாகிறது.
எல்ைாவற்றுக்கும் வெைாக, மநடி காை கதின தன் வனரயில் ெட்டுெல்ை, பிறர் வனரயிலும்
இவரால் அறிந்துமகாள்ை முடிந்தது. காை ொற்றமும் அழிவும் வநரும்வபாமதல்ைாம், இவர் காக
வடிமவடுத்து மவளியில் பறந்து தப்பிப்பார். பின் புதி யுகம் வதான்றும்வபாது, இவரும் வந்து
இனணந்துமகாள்வார்.
'கயினையில் ஓர் அன்ைத்தின் வயிற்றில் பிறந்த காரணத்தாைா இந்தத் தன்னெ?’ என்கிற வகள்வி
எழைாம். இதற்கு வவறு வனகயிலும் ஒரு வினட காணக்கினடக்கிறது.
அந்தப் பிறப்பில், ஓர் அந்தணர் இவருக்குக் குருவாக அனெயும் ஒரு விதிப்பாடு இருந்தது. அந்த
அந்தணரிடம் பாடம் கற்றுக்மகாண்ட இவர், அவனரவிட தான் மிகவும் புத்திொலி என்பவதாடு,
அவனர விடவவ தனைசிறந்த பக்திொன் என்று தன்னைக் கருதிக்மகாண்டு, குருனவப் மபரிதாகக்
கருதாெல் அைட்சி ப் படுத்தத் மதாடங்கிவிட்டார்.
எப்படித் மதரியுொ?
இனதக் வகட்டு காகபுஜண்டர் மிகவவ வருந்திைார். தன் தவற்னற உணர்ந்து ென்னிப்பு வகாரிைார்.
ஆைால் ெகாகாைவரா, 'பாவத்தில் மபரும் பாவம் குருனவ அவெதிப்பது. துவராகத்தில் மபரும்
துவராகம் குருவுக்குப் புரிவது. நீ இரண்னடயும் மெய்தவன்’ என்றிட, அந்த குருவாகி அந்தணவர
காகபுஜண்ட ருக்குப் பரிந்து வபசிைார். ெகாகாைரும் அவரின் பரினவ ஏற்று, காக புஜண்டருக்குத்
தந்த ொபத்தில் ஒரு ொற்றத்னத ஏற்படுத்திைார். அதன்படி, 'எந்தப் பிறப்பிலும் உைகின்
ொன ாகி துன்பங்கள் இவனர
எதுவும் மெய் ாது. அவத வநரம் அந்த
ொன பற்றியும், துன்பங்கள் பற்றியும்
உணர்ந்து, ஓர் உத்தெ குருவின் இடத்தில்
இருந்து, இவர் எவருக்கு
வவண்டுொைாலும் அருைைாம்’ என்று
திருத்தம் மெய்து தந்தார் ெகாகாைர்.
அதன்பின், காகபுஜண்டரின் பிறப்புகள்
காைந்வதாறும் மதாடர்ந்தை. ஒவ்வவார்
உயிரிைொகப் பிறந்ததும், அதன்
தன்னெயும் அனுபவொகப் படிந்தது.
இதைால், ெகை உயிர்களின்
வாழ்க்னகப்பாட்னட உணரமுடிந்த ஓர்
ஆத்ொவாக காகபுஜண்டர் திகழ்ந்தார்.
இது, இந்த உைகில் காகபுஜண்டருக்கு
முன்னும் பின்னும் எவருக்கும்
கினடத்திராத ஒரு வாய்ப்பாகும்.
வைாெெ முனிவரின் ொபத் தால், தன் பனழ பிறப்பாை காக்னகப் பிறப்னப புஜண்டர் எடுத்துவிட்ட
நினையில், வைாெெ முனிவரிடவெ ஒரு ெைை ெஞ்ெைம் இதைால் ஏற்பட்டது. ஒரு சீடனை
மநறிப்படுத்தி வழிப்படுத்த வவண்டி வனை அவெரப்பட்டு ெபித்துவிட்வடாவொ என்று அவர்
தைக்குள்வைவ தடுொற ஆரம்பித்தார். நல்ை ஒரு தவசிக்குக் வகாபவெ வரக்கூடாது. வகாப
தாபங்கனை மவல்ை முடிந்தாவை, ெைொைது ஒரு புள்ளியில் அடங்கி தவம் வெப்படும். தவம்
வெப்பட்டாவை வரங்கள் கிட்டும்.
ஒரு முனிவனுக்கு அந்த நினை ஏற்படுகிறமதன்றால், அந்த முனிவன் உ ர்ந்த முனி நினையில்
இருந்து இறங்கிவிட்டதாகவவ மபாருள்!
ெக்தி உள்பட, வசிஷ்டருக்கு நூறு பிள்னைகள். அவ்வைவு வபனரயும் கல்ொஷபாதன் தாவை உண்டு
ஜீரணிக்கிறான். இதைால், தைது வாரிசுகள் அவ்வைவு வபனரயும் வசிஷ்டர் இழக்கிறார். ஒரு
கட்டத்தில் புத்திர வொகம் தாைாெல் தற்மகானைக்குக்கூட துணிகிறார். ஆைால், ெறந்தும்
வகாபாவவெம் மகாண்டு, தைது துக்கத்துக்குக் காரணொை விசுவா மித்திரனரச் ெபிக்கவவா, அவர்
மீது வகாபப்படவவா மெய் வில்னை. இதைாவைவ வசிஷ்டரால் பிரம்ெ ரிஷி ாக இறுதிவனர
வாழ முடிந்தது.
இதற்கு, உைக்குக் கைங்காத மதளிந்த சித்தம் வாய்க்க வவண்டும். அதன் மபாருட்டு நான் உைக்கு
ராெநாெத்னத உபவதசிக்கிவறன். இந்த நாெொைது ஈெனின் ஜீவெக்தியும், திருொலின் பிராண
ெக்தியும் மகாண்டதாகும். பஞ்ொட்ெர நெசிவா த்தில் 'ெ’ எனும் பதத்தில்தான் ஜீவெக்தி னெ ம்
மகாண்டு, மபாதிந்து கிடக்கிறது.
சிலிர்ப்வபாம்...
- கொக புஜண்டர்
இந்ெ உலகில் பிறந்துவிட்ட உயிரிைங்கள், உடலில் உருவொகிடும் பசி, ெொகத்னெ கவல்ல முனைந்து,
நீனரயும் உணனவயும் னெடி அனலந்து, அவ்வொறு னெடித் தின்ைனவ வொழ்வு என்று வொழ்ந்து வந்ெ
நினலயில், ெனிென் ெட்டும் அந்ெ நினலப்பொட்னடத் ென் ஆறொம் அறிவொல் உணர்ந்து, னெடிச் ன ொறு
நிெம் தின்னுவது ெட்டுனெவொ வொழ்க்னக என்று னகட்டு, பின்பு அெற்கு ெட்டுமில்னல என்று
அறிந்துககொண்டொன். பின்ைர், னென்னெகனளப் படிப்படியொக அனடந்து, ஒரு கட்டத்தில் பசி,
ெொகத்னெயும் கவன்று, வொய்த்ெ உடம்னபயும் கல்ப உடம்பொக்கிக்ககொள்ள துரகிரி எனும் ெலனெ
னபருெவியொக அனெந்ெது. கொரணம், இென் பஞ் பூெ பலம் ெற்றும் இென் புரொெைச் சிறப்பு!
இந்ெக் குடிலுக்கு ஐவரும் வந்து, கொகபுஜண்டனரப் பணிந்து நின்றைர். புஜண்டரும் ென் ஞொை
திருஷ்டியொனலனய அவர்கனளப் பற்றி அறிந்து ககொண்டொர். குறிப்பொக, ென்ெொர்த்ெனைப் பொர்த்து,
''அப்பனை! நீ இதுவனர பல பிறவிகனள எடுத்து இருக்கிறொய்'' என்று கூறியவர், அவன் எடுத்ெ
பிறவிகனள வரின யொகக் கூறிைொர்.
''உன் முெல் பிறப்பில் நீ ஒரு புழுவொக இருந்ெொய். உன்னை உண்டு, ஒரு பறனவ பசியொறியது.
அந்ெப் புண்ணியம் கொரணெொக, அடுத்ெ பிறப்பு உைக்குக் கொல்கள் ககொண்ட பல்லியொக
அனெந்ெது. பல்லியொக இருந்ெ உன்னை ஒரு
பொம்பு விழுங்கி, அென் பசி அடங்கியது.
அந்ெப் புண்ணியம் உன்னை அடுத்து
கொனலொடு சிறகு ககொண்ட பறனவயொக
ஆக்கியது. பறனவயொை உன்னை ஒரு னவடன்
னவட்னடயொடி, அவன் பசி அடங்கிடக்
கொரணெொைொய். அென்பின், அறிவில் ற்றுச்
சிறந்ெ நொயொகப் பிறந்ெொய். எஜெொை
விசுவொ முடன் வொழ்ந்து ெடிந்ெ உன் அடுத்ெ
பிறப்பு கருடபட்சியொக அனெந்ெது.
உன்னைக் கண்டு பலரும் வணங்கி, பக்தியில்
மூழ்கிடக் கொரணெொைொய். அெைொல் உைது
அடுத்ெ பிறப்பு, யொனையொக அனெந்ெது.
னகொயில் யொனையொகத் திகழ்ந்ெென்
கொரணெொக, அடுத்ெ பிறப்பில் வயலில்
உழுதிடும் ரிஷபெொைொய். உன்ைொல்
பலருக்கும் கநல் கினடத்துப் பசியொறிைர்.
அந்ெப் புண்ணியனெ, நீ அர புத்திரைொக
ஜனிக்கக் கொரணம்!'' என்று அவன் பிறப்பின்
பின்ைொல் உள்ள ரகசியங்கனளக் கொரண
கொரியங்கனளொடு கூறவும், ென்ெொர்த்ென்
ஆச் ரியமுற்றொன்.
''பிறப்பில் இருந்து விடுபட, அரிய பிறப்பொை ெொனுடப் பிறப்னப அனடவது முக்கியம். அதிலும்,
பொவ கர்ெங்களில் சிக்கியிரொெபடி ஒரு வொழ்க்னக வொழ்ந்திருப்பது மிக முக்கியம். புண்ணியம் மிக்க
வொழ்வு வொழ்ந்ெொனல, ெகுந்ெ குருனவக் கொணும் வொய்ப்பு ஏற்படும். குருனவக் கண்ட பின், அவர்
கொகபுஜண்டர் முன் பிரம்ெொர்த் ெனின் உடம்னபக் கிடத்தி, அவனர கண்ணீருடன் பொர்த்ெொன் ென்
ெொர்த்ென். கொகபுஜண்டர் கபரிெொகப் பனெக்க வில்னல. நொடி பிடித்துப் பொர்த்ெொர். நயைங்களில்
கவண் பகுதினய ஊடுருவி னநொக்கிைொர். பின், ெொர்பின் னெல் கொனெ னவத்துப் பொர்த்துவிட்டு,
கென்னெயொகச் சிரித்ெொர். அது ென்ெொர்த்ெனையும் ெற்றவர்கனளயும் ற்று ங்கடப்படுத்தியது.
பின்பு, இனலனய ஒரு கலயத்தில் னபொட்டு, ெரத்ெொல் ஆை ெத்து ககொண்டு கனடந்து அனரத்து,
அதில் நீர் விட்டுச் ொறு னபொலொக்கிக் ககொண்டு, கிைக்குத் தின னநொக்கி நின்றவரொக ெந்திர
உச் ொடைம் புரியத் கெொடங்கிைொர். அப்படினய ொற்னற பிரம்ெொர்த்ென் உடல் முழுவதும் பூசிைொர்.
பூசும்னபொதும் ெந்திரம் கஜபித்ெொர்.
அென்பின், நீலெொய்க் கிடந்ெவன் பச்ன யொக ெொறிைொன். னநரம் உருண்டது. கொலில் கட்னடவிரல்
பொகத்தில் கெல்லிய அன வு கெரிந்ெது. அனெக் கவனித்ெ கொகபுஜண்டர், 'அடங்கிவிட்ட ஒரு நொடி
துடிக்கத் கெொடங்கி விட்டது’ என்றொர். பின்பு, னகயில் ஆட்கொட்டி விரலில் அன வு! அடுத்ெ
நொடியும் துடிக்கத் கெொடங்கிவிட்டது.
- சிலிர்ப்னபொம்...
''ஓர் உயிர் மானுடப் பிெப்பு எடுக்கிெது என்ொகல, அதன் முன் விசைப்பாடுதான் காரணம்.
அப்படி மானுடப் பிெப்தபடுத்து விட்ட நிசலயில் சுைலுக்ககற்ப மைம் உருவாகும். பின்,
காலத்தால் அறிவு வளரும். இயற்சககய இவ்விரண்சடயும் கற்றுத்தரும். இந்த இரண்டின்
கபாக்கில் முதலில் தர்மநீதி ைாஸ்திரங்கசள அறிந்து தகாள்ள வழியற்ெ நிசல இருந்தாலும்,
நிச்ையமாக ஒரு பிெப்பில் ததரிந்து தகாள்ள வழி ஏற்படும். இப்கபாது என் மூலம் உங்களுக்கு பல
விஷயங்கள் ததரியவருவதுகபால் அதுவும் சித்திக்கும்...''
''ஆம். ஒவ்தவான்றுக்கும் ஒரு காலப்பிரமாணம் உள்ளது. ஒரு விசத மரமாகி, காய் கனிகசளத்
தருவது முதல், ஓர் உடல் ஒவ்தவாரு பருவத்சதயும் கடந்து முதுசம எய்தி, உயிர் மூச்சை நிறுத்திக்
தகாள்வதுவசர ஒவ்தவான்றின் பின்ைாலும் ஒரு காலக் கணக்கு உள்ளது. அந்தக் கணக்கு கூடவும்
கூடாது; குசெயவும் குசெயாது. அது மிகச் ைரியாைது. ைற்று மாற்றி இப்படியும் கூெலாம்...
அதாவது, எது மிகச் ைரியாைகதா அசத கணக்கு என்றும் கூெலாம்...''
''அப்பகை... ஒரு மனிதனின் முதல் கதசவ, தாகம் அடங்கிப் பசியாறுதல். இது உடல் ைார்ந்தது!
இந்தப் பசியும் தாகமும் இல்சல என்ொல் உடல் வளராது. எைகவ, இது அனிச்சையாக மனித
உடலில் தையலாற்றுகிெது. அதைால்தான் பிெந்த குைந்சத பாலுக்கு அழுகிெது. மலப் சபயும்
மூத்திரப் சபயும் நிரம்பியவுடன் உடல் அசத தவளிகயற்ெ கவண்டிய அவஸ்சதக்கு ஆளாகிெது.
உடல் ைார்ந்த இந்த அனிச்சை, மைத்துக்கு
அறிவாகல உருவாகிெது. அந்த
அறிவுதான் பட்டறிவு. இந்தப் பட்டறிகவ
சூட்சட உணர்ந்து, அசத விட்டு விலகி
நிற்கச் தைய்கிெது. நீரில் மூழ்கிடாது
நீச்ைலடிக்கக் கற்றுத் தருகிெது. சக
கால்கசளக் தகாண்டு ெடக்கவும்,
குதிக்கவும், படுக்கவும், மரம் கமல் ஏறி
இெங்கவும் என்று ஒவ்தவான்செயும்
கற்றுத் தருகிெது.
''ஆம்... ஆைால், கமன்சமயாக எனும் உன் கருத்து தவொைது. அந்தக் கருத்து அகந்சதயாை
கருத்தாகும். மிக உயரமாக வளர முடிந்ததால் ததன்சை மரம் உயர்ந்தது என்றும், ஒரு ைாண்
அளகவ வளர முடிந்த அருகம்புல் தாழ்ந்தது என்றும் கூறுகவாமா?''
''தன்சை, இந்த உலசக அறிந்துதகாள்ள முடிந்த பிெப்பாக மானிடப் பிெப்பு இருப்பதால், அது
அரிய பிெப்தபன்று சிெப்பித்துச்
''அதிதலன்ை ைந்கதகம்?''
''இங்கக மாசயதான் ெம் எதிரி! அசத தவற்றி தகாண்டால்தான் பிெவித் தசளயில் இருந்து
விடுபட முடியும்.''
''அதற்கு வழி?''
''எப்படி?''
''பிராணாயாமம் தைய்யுங்கள்!''
''ெம் சுவாை கதிக்கு பின்ைால், இவ்வளவு ைங்கதிகள் உள்ளதா?'' என்று ககட்டான் தன்மார்த்தன்.
- சிலிர்ப்கபாம்..
- திருமந்திரம்
காகபுஜண்டர் ரபாதித்தது ஞாைக் கல்வினய..! அந்தக் கல்விக்குள் இருந்தது உடல் மற்றும் உள்ளம்
குறித்த ரகசியங்கள் ஆகும். இன்று 700 ரகாடி ரபனரக் கடந்து இந்த உலகின் மக்கள் ரதானக
ரசன்று விட்டது. இதில் தமிழறிந்தவர்கள் சுமார் 10 ரகாடிப் ரபர்தான் இருப்பார் கள். இவர்களில்
கல்வி ஞாைம் உனடயவர்கள் முக்கால் பங்கு இருப்பர். இவர் களிலும் இனற நம்பிக்னகயாளர்
குனறவாகரவ இருப்பர். அந்த நம்பிக்னக உனடயவர்களிலும், ஆன்மிகத்தில் நல்ல புரிதலும்
ரதளிதலும் உனடயவர்கள் மிகக் குனறவாகரவ இருப்பார்கள். இந்தத் ரதளிதலும் புரிதலும்
உனடயவர்கரள ரபரும் ரதடுதல் ரவட்னக ரகான்டிருப்பர். அவர்களின் ரதடுதல் என்பது, இந்தப்
பிறவித் தனளயில் இருந்து விடுபடுவதற்காை வழியாகரவ ரபரும்பாலும் இருக்கும்.
அரிய பிறப்பு இந்த மானிடப் பிறப்பு என்று கூறிவிட்டு, ரதாடர்ந்து அதில் பிறவிகள் எடுப்பனத
ஏன் ஒரு பாரமாகக் கருதரவண்டும் என்று சிலர் ரகட்கலாம். அரநகமாக, அவர்கள் வாழ்வின்
இனளய பிராயத்தில் இருக்கும்ரபாதுதான் இப்படி ஒரு ரகள்வினயக் ரகட்கக்கூடும். முதுனம
அனடந்து முடி நனரத்து, கண்ணில் தினர விழுந்து, தள்ளானமக்கு ஆளாகி, பிறர் துனணயின்றி வாழ
இயலாத ஒரு நினல வரும்ரபாதுதான் ஆகச் சிறப்பாை மானுடப் பிறப்ரப ரபரும் பாரமாகத்
ரதரியும். இவ்ரவனளயில் தவறாை வாழ்க்னகப்பாடு காரணமாகவும், வினைப்பாடு காரணமா
கவும், ரநாய் ரநாடிகள் உடம்பில் தஞ்சம் புகுந்துவிட்டால், முதுனம என்பது முதிர்ந்த நினல
என்பது ரபாய், சகலமும் தகர்ந்த நினல என்றாகிவிடும்.
அதாவது, உங்கள் எதிரில் இப்ரபாது ஒருவர் இருக்கிறார்; அதாவது, அவரின் ரதகம் இருக்கிறது
எனில், அதில் அவர், அவரின் தாய், தந்னத, பாட்டன், பாட்டிமார்களின் அணுக்கூறுகனளக்
காணமுடியும். அவர்களின் அணுக்கூறுகள் மட்டுமல்ல, வினைக் கூறுகளும் உள்ளை.
இந்தச் சித்தத்துக்குத் தாய் தந்னதயர் ரபசும் ரமாழி தாய்ரமாழி ஆகிறது. அவர்கள் வந்த
வழிமுனறகரள இதன் வழிமுனறயாகவும் அனமகின்றை. பிறந்த இடம் பிறப்பிடமாகிறது.
இடத்துக்கு உரிய ஊர், ஊருக்கு உரிய நாடு, நாட்டுக்கு உரிய இைம் எைப் பிரத்ரயக
அனடயாளங்கள் உருவாகின்றை.
ஒரு ரகாணத்தில், இனவ எதுவுரம நம் னககளில் இல்லாதனவ ரபால் ரதான்றும். குறிப்பாக, நாம்
அறிய வருவனதக் ரகாண்டு வளர்வரத அறிவாகும். அந்த அறிவுதான், இனவ எதுவுரம நம்
னகயில் இல்னல என்று கூறும்.
கண்களுக்குப் புலைாகும் இந்த உடம்புக் குப் பின்ைால் இப்படிச் சிந்திக்க நினறய சங்கதிகள்
உள்ளை. இப்படிப்பட்ட உடம்புக் குள் ஏழு பிறப்பாளர்களின் அணுக்கூறுகள் பதிந்துகிடந்து,
அனவ வளர்ந்து, அவற்றின் தன்னமக்கு ஏற்ப ரசயலாற்றி, முதுனம அனடந்து, பின் மரணரமய்தி
மண் ணாகரவா சாம்பலாகரவா ஆகின்றை. நம் முன்வினைக் கூறு விதியாகி வழி நடத்துகிறது.
இந்த அணு மற்றும் வினைக் கூற்னற முதலில் ரதரிந்துரகாள்ள ரவண்டும். ரதரிந்து ரகாள்ளவும்
விதியில் இடமிருக்கரவண்டும். ரதரிந்து ரகாண்டாரல பின்ைர் புரிந்து ரகாள்ள முடியும்.
புரிந்துரகாண்டாரல நாம் நமக்கு அனமந்த உடம்னப அதற்ரகற்பப் பாதுகாக்க முடியும்.
உடல் வலினமக்கு காயகற்பங்கனள எடுத்துக் ரகாள்வதற்கு முன், அனத அறு சுனவகளில் இருந்து
விடுவிக்க ரவண்டும். அறுசுனவயும் அதன் கினளச் சுனவகளும்தான் நவரமனும் ரசமாகின்றை.
இந்த நவரசம் மானய சார்ந்தது. அனுபவிக்க அனுபவிக்க அலுப்பூட்டும். நித்ய இன்பம் தராது.
எைரவ உப்பு, புளி, காரம் என்கிற சுனவகனளத் தவிர்த்து, உடம்னபப் பத்தியத்துக்கு ஆட்படுத்தி,
கூடுதல் ரகாழுப்பு துளியும் இல்லாத உடம்னப முதலில் திடமாை எண்ணத்தால், அதன்
முனைப்பில் உருவாக்க ரவண் டும். அதற்குத் துனண புரிவரத தவமாகும்.
பூச நட்சத்திர நாளில் இனத உண்ணத் ரதாடங்குவது நலம் தரும். ஒரு மண்டல காலம் பக்குவம்
அறிந்து உண்ண ரவண்டும். இதைால் நனரதினர நீங்கி, உடம்பின் ரமல் நம் மைதாைது ஆதிக்கம்
புரியத் ரதாடங்கிவிடும். உடம்பின் ரமல் மைது ஆதிக்கம் புரியத் ரதாடங்கும்ரபாதுதான்
அஷ்டமாசித்திகள் நம் வசப்படும்.
- காகபுஜண்டர்
இந்ே அஷ்டமாஸித்தி எேப்படும் எட்டு விே ேல்ைளமகள் சாோைேமாேளே அல்ை. இளே ஒரு
மனிேன் அளடந்துவிட்டால் கிட்டத்ேட்ட அேன் கடவுைாகதே ஆகிவிட முடியும். அதேதெைம்,
அேன் துளி பிைண்டாலும், நபரும் அசுைோகி, நபரும்பாவியாகி நகாடும் ெைகில் விழுந்துவிடவும்
கூடும்.
''குருதே, என்ே தயாசளே! அஷ்டமாஸித்தி பற்றித் ோங்கள் கூறப் தபாேளேக் தகட்க ஆேைாக
இருக்கிதறாம். ோங்கதைா இவ்தேளையில் சற்று தயாசிப்பது தபால் நேரிகிறதே...?'' என்றான்.
''எண்தபைாற்றல் மீது நீங்கள் தமாகம் நகாண்டு, அளே அளடய நீங்கள் முயல்ேளேப் நபாறுத்ேது
அது!''
''கூறுகிதறன். அணிமா, மகிமா, கரிமா, ைஹிமா, ேசித்ேம், பிைாகாமியம், பிைாப்தி, ஈசத்ேம் எனும்
எட்டு ஆற்றல்கதை அஷ்டமா ஸித்திகள் ஆகும். அணிமா என்றால், அணுோய் மாறுேது. அோேது,
ஆறு அடி உயைம் நகாண்ட நீதயா இல்ளை ொதோ ஒரு தூசு தபாை மாறிப்தபாேதுோன் அணிமா
ஸித்தி!''
''குருதே, அது எப்படிப் நபரிதினும் நபரி ோக முடியும்? இளே ெம்புேேற்தக இயை
வில்ளைதய..?'' என்றான் ேன்மார்த்ேன்.
''அருளம, அருளம! சிறுப்பது, நபருப்பது, கேப்பது, தைசாேது என்று ொன்கு ஸித்தி களையும்
உோைேங்களுடன் அறிந்து நகாண்தடாம். அடுத்து..?''
''அதுோன் ேசித்ேம். அோேது, பிறளைத் ேன் ேயப்படுத்துேது; ேம் விருப்பப்படி எல்ைாம் ெடக்கச்
நசய்ேது.''
''இேற்கு உோைேம்?''
''அடுத்து..?''
''பிைாகாமியம். கூடுவிட்டுக் கூடு புகுேல். அோேது, ஓர் உடம்பில் இருந்து இன்நோரு உடம்புக்குள்
நுளழேது என்று அர்த்ேம்.''
''சித்ேர்கள் ோழ்வில் மிகச் சாோைேமாே ஒரு விஷயம் இது. கயிைாய சுந்ேைன், மூைன் எனும்
இளடயன் உடலில் புகப் தபாய்ோன், அந்ே இளடயன் திருமூைர் எேப் தபாற்றப் பட்டார். இது
சற்று ஆபத்ோே சித்து விளையாட்டு. உட்புகுேல் என்பளேப் தபாைதே உடம்பினின்றும் விடுபடத்
நேரிேல் என்பதும் இதில் முக்கியம். இதில் சிக்கிக்நகாண்டேர்கள் பைர். இந்ே ேேத்திதைதய பை
சித்ேர்கள் விைங்குகளுக்குள் புகுந்துவிட்டு, நேளிேைத் நேரியாமல் இன்ேமும் விைங்குகைாகதே
திரிந்துநகாண்டிருப்பதும் இேற்கு உோைேம்.'' - காகபுஜண்டர் இவ்ோறு கூறவும், அேர்கள் ஐந்து
தபருதம விக்கித்துப் தபாயிேர்.
''பிைாகாமியம் எனும் கூடுவிட்டுக் கூடு பாய்ேளே அடுத்து ேருேதுோன் பிைாப்தி எனும் பிைாப்ேம்.''
''அது என்ே?''
காகபுஜண்டளைத் நோடர்ந்து அடுத்து ொம் சிந்திக்கப் தபாேது பேஞ்சலி எனும் சித்ே புருஷளை!
- சிலிர்ப்தபாம்...
இது ஆச்சரிேம் தரும் ஒன்றாக நைக்குத் லதான்றோம். ஆனால், சிவ- விஷ்ணு லபதங்கள் சித்த
புருஷர்களுக்கு இல்மே என்பலத இதன் அடிப்பமடோன கருத்து என்பர் சிேர். அலதலபாே, பரை
சிவபக்தனாக விளங்கிே கருடன்தான், பின்னர் ைாேவனின் வாகனைாகி, முதல் ைாேடிோனாகவும்
(கபரிே திருவடி) தன்மன ஆக்கிக் ககாள்கிறான். இமத உதாரணைாய்ச் கசால்லி, பதஞ்சலிமே
உணரத் தமேப்படுவார்கள். மவணவர்கள் ஆதிலசஷனின் அம்சைாய் ராைானுெமரக்
குறிப்பிடுவார்கள். ராைாேணத்து ேட்சுைணன்கூட ஆதிலசஷனின் அம்சலை! அந்த வமகயில்
ேட்சுைணன், பதஞ்சலி, ராைானுெர் என ஆதிலசஷன், ைானுட சமூகம் உய்ேக் கடமைோற்றிேதாகக்
ககாள்ளோம்.
இந்த லோக சாஸ்திரத்தில் இருந்துதான் அஷ்டாங்க லோகம் எனும் எட்டு வமக வாழ்விேல்
நமடமுமறத் தத்துவங்களும் லதான்றின. ஓர் ஆச்சரிேம் என்னகவன்றால், இந்த லோக சாஸ்திரமும்
முன்னதாக, பதஞ்சலி குறித்த சிே ரசைான விஷேங்கமளப் பார்ப்லபாம். பிறகு, இவரது கடினைான
தத்துவங்களுக்கு வருலவாம்.
பதஞ்சலி விெேம் என்று ஒரு நூல், ராைபத்ரமுனி என்பவரால் எழுதப்பட்டது. ஏறக்குமறே 200,
300 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு பதஞ்சலி குறித்து இந்த ைனித சமுதாேம் அறிந்துககாள்ளலவண்டி
ஏடுகளில் இது எழுதப்பட்டு, பின்பு லகாயில் ைண்டபத்தில் வாசிக்கப்பட்டதாகக் கூறுவார்கள்.
இேற்மக உபாமதக்காக கவளிலே கசன்ற ைாணவன் திரும்பி வந்ததும், தன் நண்பர்கள் ைாண்டு
கிடப்பமதயும், திமர விேகியிருப்பமதயும் கண்டு பமத பமதத்துப் லபானான். பதஞ்சலிமேக்
கண்டு ைேங்க ைேங்க விழித்தான். பதஞ்சலியும் அவ்வளவு நாட்களாக தான் கற்பித்த வித்மத
அவ்வளவும் பாழ்பட்டுவிட்டலத என வருந்தினார். எனினும், நல்ேலவமளோக ஒலர ஒரு ைாணவர்
மிஞ்சியிருப்பமதக் கண்டு, அவனுக்கு மிச்சமுள்ள வித்மதகமள லபாதித்தாராம். அலதலநரம்,
பாடம் கற்கும் லவமளயில், குருவாகிே தனக்குத் கதரிோைல் கவளிலேறிே
தவற்றுக்குத் தண்டமனோக, அவமன பிரம்ைராட்சசனாகப் லபாகும் படி சபித்தாராம். இது
பதஞ்சலி விஷேம் கசால்லும் கமத.
இந்தக் கமத, லோக ரகசிேத்மதத் கதரிந்து ககாண்டாலும், அமத அனுபவித்துக் கமடத் லதறக்
ககாடுத்து மவத்திருக்க லவண்டும் என்பமதலே ைமறமுகைாக உணர்த்துவதாக சான்லறார்
கபருைக்கள் கூறுவர். உேக ைாமே, லோக ரகசிேங்கமள அறிேவிடாைல் தடுத்துவிடும். ஒலர
ஒருவர்கூடப் லபாதும், அமனத்மதயும் ககடுப்பதற்கு! ஆனாலும், சிரஞ்ஜீவித்துவத் லதாடு அது
எப்படிோவது வாழ்ந்திடும். பிரம்ை ராட்சஸனாக சபிக்கப்பட்ட ைாணவன் சாப விலைாசனம் கபற்ற
பிறகு, அவன் மூேைாக அது திரும்ப அமனவமரயும் கசன்று லசரும் என்பதுதான், அந்தக் கமதக்கு
பின்னால் ஒளிந்திருக்கும் விஷேம்.
- சிலிர்ப்லபாம்...
- காகபுஜண்டர் ஞானம்
பதஞ்சலி, சிவமபருமானனத் துதி மசய்து, 'சரண ஸ்ருங்க ரஜித ஸ்லதாத்திரம்’ என்கிற ஒரு
ஸ்லதாத்திரத்னத அருளியுள்ோர். இதற்கு என்ன சிறப்பு என்றால், இதில் மகாம்மபழுத்லதா,
துனண எழுத்லதா கினடோது. இந்த இரண்டும் இடம்மபறாதபடி, வார்த்னதகனேச் சிந்தித்து,
இனறனேத் துதி மசய்வமதன்பது சவாோன விஷேம். அனதப் பதஞ்சலி சாதித்துள்ோர்.
'தாதினே தூதனுப்போம்; ஆனால், அவளி டம் தன் காதனேச் மசால்வது ஆபத்தில்கூட முடிேோம்.
எனலவ 'தாதி தூது தீது!’ அவள் தனேவியின் காதனே, தனேவியின் தாயிடம் கூறிவிட்டால்
என்னாவது?
கிளி மூேம் மசய்தி அனுப்போம். ஆனால், அதனால் சிே மசாற்கலே லபச முடியும். எனலவ, கிளி
எனும் 'தத்னத தூது ஓதாது’. ஆகலவ, தூதி எனப்படும் லதாழியின் தூதுதான் சரி.
இப்படி, தூது பற்றி விரியும் இந்தப் பாடல், தமிழ் இேக்கிே உேகில் பே ஆச்சரிேங்களில்
ஒன்றாகும். தமிழுக்கு இது ஆச்சரிேம்லபாே, சம்ஸ்கிருதத்தில் பதஞ்சலி முனி பனடத்த சரண
ஸ்ருங்க ரஜித ஸ்லதாத்திரமும் ஓர் ஆச்சரிேம்தான்!
பதஞ்சலிக்லகா பாம்பு வடிவம். பாம்புக்கு ஏது கால்? எங்லக இருக்கிறது மகாம்பு? அட, காதாவது
இருக்கிறதா? இந்த மூன்றும் இல்ோத ஒரு பிறப்பாக இருந்தலபாதிலும், இவர்களின் பக்திக்குத்
துளியும் சனேக்காத பக்தி தன் பக்தி என்று காட்டலவ, இந்த மூவருக்கும் இருக்கும் கால், மகாம்பு
எதுவும் இடம்மபறாதபடி அந்த ஸ்லதாத்திரத்னத உருவாக்கினாராம் பதஞ்சலி.
மனம் வந்தாலே காேம் வர முடியும். லோசித்துப் பாருங்கள்... மனம் இல்னே என்றால், லநற்று-
இன்று- நானே என்னும் அனடோேங்கள் எப்படித் லதான்றமுடியும்?
ஆடும் மாடும்கூட உயிரினம்தான். ஆனால் அவற்றுக்குத் தான் ோமரன்லற முதலில் மதரிோது. தான்
வாழ்வது, ஒரு பூவுேகில் என்பதும் மதரிோது. அவ்வேவு ஏன்... வாழ்வது என்றால் என்னமவன்லற
அவற்றுக்குத் மதரிோது, உடம்பு என்ற ஒன்று அவற்றுக்கு இருப்பதால், உயிர் என்ற ஒன்று
அதனுள் இேங்குவதால், உறுப்புகள் மசேல்பட்டு, அதன் காரணமாகப் பசிக்கிறது. அப்படிப்
பசிக்கும்லபாது, அனிச்னசோக முதலில் தாய்ப்பால் குடித்தும், பின்பு தாவரங்கனே சாப்பிட்டும்
அனவ உயிர் வாழ்கின்றன.
- சிலிர்ப்லபாம்.
முதலில், எது கயாகம் என்று சிந்திப்கபாம். இன்று, கயாகம் எனும் மசால் இரண்டு விதமாகப்
மபாருள் மகாள்ைப் படுகிைது. ஒன்று அதிர்ஷ்ைம் சார்ந்ததாகவும், மற்மைான்று உைற்பயிற்சி
சார்ந்ததாகவும் மபாருள்மகாள்ைப்படுகிைது.
யுஜ் எனும் சமஸ்க்ருத 'கயாக்’, 'கயாகம்’ என்ைானது. ஒரு மனிதன் தன்றன கவைாகவும், உலறக
கவைாகவும் கருதுகிைான். ஒன்று உள் சார்ந்தது; மற்மைான்று மவளி சார்ந்தது!
இரண்ைாகத் மதரியும் இது உண்றமயில் ஒன்கை! அது எப்கபாது மதரியும் என்ைால், தன்றனத்
தனியாகக் கருதுபவன் பிரபஞ்சத்கதாடு இறைந்துவிடும்கபாது! அவறன அப்படி இறைக்கத்
கதறவப்படுவதுதான் கயாகம். இறத விரிவுபடுத்தி, ஜீவாத்மா பரமாத்கவாடு இறைந்துவிைலாம்.
மனத்மதளிவு என்பது அறத அைக்கி ஆள்வதில் றகவரப் மபறும். உைல் பலம் என்பதும்
மனத்மதளிகவாடு மதாைர்பு உறையகத! 'எறத உண்ைலாம், எறத உண்ைக் கூைாது, எறத
எப்கபாது உண்ைலாம், எப்படி உண்ைலாம்’ என்பமதல்லாமும் மனத்றத ஆட்சி மசய்யும்
அறிவின் மசயல்பாடுதாகன?
நாம் சுவாசிப்பதால்தான் உயிர் வாழ்கிகைாம். அந்தக் காற்றில் ஆக்சிஜன் குறையும் கபாது, நமக்கு
மூச்சுத் திைைல் ஏற்படுகிைது. நாம் இப்படி உள் இழுக்கும் வாயு பிராை வாயு எனப்படும்
ஆக்சிஜன். நம்முள் இருந்து மவளிகயறும் வாயு கரியமில வாயு. மரங்களும் சுவாசிக்கின்ைன.
இரவில் மரத்தின் அடியில் உைங்கக்கூைாது, அது நம் உைல் நலத்துக்கு நல்லதல்ல என்று கூைக்
காரைம், இரவில் மரம் மவளிகயற்றும் கரியமில வாயுதான். குறிப்பாக, புளியமரம் இறத
மிகுதியாக மவளிகயற்றும். எனகவ, புளியமரத்தின் அடியில் தூங்கக்கூைாது என்ைனர்.
காற்றைப் பற்றி நமக்கு இதுகபால சில விஷயங்கள்தான் மதரியும். ஆனால், சித்த புருஷர்கள்
காற்றைப் பத்து கூறுகைாகப் பிரித்து, தசவாயுக்கள் நம் உைலில் மசயலாற்று வறதக் கண்ைறிந்து
கூறியுள்ைனர். அறவ முறைகய 'அபானன், பிராைன், உதானன், வியானன், சமானன், நாகன்,
கூர்மன், கிருகரன், கதவதத்தன், தனஞ்மஜயன்’ என்று அறழக்கப்படுகின்ைன.
நம் நாடித்துடிப்பானது ஆறம கபால மிக நிதானமாகத் துடித்தால், அது பித்த வறக உைம்பு;
பாம்புகபால மநளியும் உைர்வு ஏற்பட்ைால், வாத உைம்பு; மவள்ைம் பாய்வதுகபால உைர்ந்தால்
சிகலத்துமம். நமது உைம்பின் வறக மதரிந்து அதற்ககற்ப ஏற்புறைய உைவு எது, ஏற்பில்லாத
உைவு எது என்று மதரிந்து சாப்பிடுவதில்தான் ஆகராக்கியம் ஒளிந்துள்ைது.
அடுத்து, நம் உச்சி மண்றையாகிய கபாலத்தில் ஒரு திரவம் சுரக்கும். இது அமுதத்துக்குச் சமமானது.
உள்நாக்றக விலக்கிக்மகாள்ை, இது கநராக நம் வயிற்றில் விழும். இது பயிற்சியால்தான்
சாத்தியமாகும். பசித்தலுக்குக் காரைமாக ஜைராக்னிறய இந்த அமுதச் மசாட்டு அவித்து, பசிகய
இல்லாதபடி மசய்வகதாடு, நம்றமப் புத்துைர்ச்சிகயாடும் றவத்திருக்கவல்லது!
அடுத்து, நமது உைம்பில் ஆதார சக்கரங்கள் ஏழு இருப்பறதத் மதரிந்துமகாள்ை கவண்டும். இங்கக
சக்கரம் என்பது, நிற்காத இயக்கத்றதக் குறிப்பதாகும்.
* மணிபூரகம்: 10 இதழ்கள். ஊதா நிைம் மகாண்ைது. நடு முதுகுக்குச் சற்றுக் கீழ் இயங்குவதாகும்.
கமற்கண்ை எந்த ஒரு தக வறலயும், இன்றைய மருத்துவ விஞ்ைானம் கூைாது; கூைவும் அதனால்
முடியாது. கண்களுக்குப் புலனாவது மட்டுகம இன்றைய மருத்துவ விஞ்ைானத்துக்குக்
கைக்காகும்.
இனி, ஓர் உைம்பின் மிக முக்கிய உயிர்த் திரவமான விந்துவுக்கு வருகவாம். ஆணின் உயிர்த் திரவம்
விந்து; மபண்ணின் உயிர்த் திரவம் சுகராணிதம். ஆணின் முதல் விந்துத்துளி, அவன் பிைந்தது
முதகல அவகனாடு இருந்து, அவன் வைர வைரத் திரண்டு நிற்கும் ஒன்று. அவனுக்கு அது அவனின்
மபற்கைார் மூலம் கிறைத்தது. அவர்களுக்கு அவர்களின் மபற்கைார் மூலம் கிறைத்தது. ஆக, இறத
ஒரு ரிகல கரஸ் எனலாம். அப்படி முன்கனாரின் கசர்க்றகயால் தறலமுறை கைந்து வரும்
உருவாக்ககம உைலாகும். இதனுள் உயிர்புகுதல் என்பது, கர்ப்பம் தரித்த காலத்தில் ஒரு குறிப்
பிட்ை நாளில் நறைமபறுகிைது. இப்படித்தான் மனித இனம் உருவாகி இன்று 700 ககாடிறய
அறைந்துள்ைது. இனியும் இதன்படிகய இந்த இனம் மதாைரும்.
நாம் கைவுறைக்கூை ஏமாற்றிவிைலாம்; நம்றம நாம் ஏமாற்ை முடியாது. நமக்குத் மதரியாமல் ஒன்று
எப்படி நம்மிைம் நைக்க முடியும்? நாம் மசய்த விறன யாவும் எண்ைங் கைாக, அழியாத
நிறனவுகைாக நமக்குள்தான் வாழ்ந்துமகாண்கை இருக்குகம! அதுகவ விந்துவில் பதிவாகி,
மதாைர்கிைது. நாம் கவறு, நம் பிள்றைகள் கவறு அல்ல; உைம்பு மட்டும்தான் மாறுகிைது; உள்ைம்
மாைாமல் மதாைர்கிைது. இறத றவத்கத, 'எண்ைம் கபால் வாழ்க்றக’ என்ைனர்.
- சிலிர்ப்கபாம்...
- காகபுஜண்டர்
குண்டலினி வயாகம் நசய்ய முடிந்தவருக்கு, ைம் ற்றும் உடல் ற்றிய நதளிவு மிகவும்
இருக்கும். அப் டிப் ட்டவர்கைால் ட்டுவ தஞ்சலி வயாக சூத்ரத்ளதப் புரிந்துநகாள்ை
முடியும். இந்த வயாக சூத்ரத்துக்கு ஒரு ந ரும் சிறப்பு என்ைநவன்றால், இது தங்களுக்கு
அப் ாற் ட்டது. இதன் அடிப் ளட வொக்கம், னிதனின் கத்தாை சக்தியாை வைா சக்திளய
உணர்தல். பிறகு அளத அதிகரிக்கச் நசய்து, தன்னுளடய ஆதிநிளலளய உணர்ந்து, அதில் நசன்று
வசர்தல். இளதவய ச ாதி என்கிவறாம். அதாவது, ஆதி நிளலக்குச் ச ாை நிளலளய அளடவவத
ச ாதி!
இளத நூல் வடிவில் வாசித்து, ொ ாகச் சிந்தித்து உணர்தல் ஒரு விதம். குருவின்
வியாக்கியாைத்துடன், ள்ளிப் ாடம் யில்வது வ ான்று கற் து இன்நைாரு விதம். எப் டிக்
கற்றாலும் சரி, இந்த வயாக சூத்திரத்ளத ஒருவர் புரிந்துநகாண்டுவிட்டால், அவளர கவளல
அணுகாது. அவர், உலகின் எப் டிப் ட்ட இன் ங்களிலும் சிக்கி யங்கிவிட ாட்டார்;
திட ைத்துடன் இருப் ார். தளல மீது ஆகாயவ இடிந்து விழப்வ ாகிறது என்றாலும், 'ஆஹா!
இந்த அனு வம் எப் டிப் ட்டது என்று ார்த்துவிடு வவாவ ’ எை, ய ற்று இருப் ார். னிதன்
களடத்வதற தஞ்சலி அளித்த ஞாை அமுதம் என்வற இந்த வயாக சூத்திரத்ளத சான்வறார் உலகம்
வ ாற்றுகிறது.
சித்தர்களில் ளவணவச் சார்பு நகாண்ட சித்த புருஷர்கவை அவெக ாக இல்ளல எைலாம். சிலர்
இளடக்காடளர ளவணவ சித்தராகச் சுட்டிக்காட்டுவார்கள். ற்ற டி, சித்தர் ந ரு க்கள்
சம் ந்தந ல்லாம் சிவத்வதாடுதான். இது ஏன் என்று வயாசித்தால், ல விளடகள்
காத்திருக்கின்றை.
சிவந ரு ானுக்குப் ட்டு பீதாம் ர ஆளடகள் இல்ளல. தங்கக் கிரீடம், ளவரக் கடுக்கன், ெவரத்ை
ஆரம் எனும் வசீகரங்கள் இல்ளல. கட்டவிழ்ந்த சிளக, கழுத்தில் ொகவ அணி, இடுப்பில்
புலித்வதால், இளடயில் உடுக்ளக ற்றும் ட ருகம், உடம்ந ல்லாம் பிணச் சாம் ல் பூச்சு.
சித்தர்களும் வசீகரத்துக்கு இடம் தராதவர்கள்; சளடயாண்டிகள். காவி, கந்தல் எை எளதயும்
உடுத்து வர்கள். அதுவும் வவண்டாத திகம் ரர்களும் உண்டு. சிவனுக்குப் பிரிய ாை இடங்களில்
யாைமும் ஒன்று. சித்த சந்நியாசிகளும் யாைத்ளத மிகவவ விரும்புவார்கள். பிராந்தர் என்ற
சித்தர் யாைத்ளதவய த து வசிப்பிட ாகக் நகாண்டார்.
விதிப் ாடு என் து ெம் கர் விளையால், ொவ உருவாக்கிக் நகாண்ட ஒன்று. ஒரு னிதன்
களடத்வதற, ொன்கு 'தி’க்கள் வவண்டும் என் ர். அதாவது, ெல்ல விதி; அதன் காரண ாை ெல்ல
தி; அதன் காரண ாை ெல்ல நிதி; அதன் காரண ாை ெல்ல கதி. இந்த ொன்கும் வவண்டும். இதில்,
விதிப் ாடு சரியாக இல்லாவிட்டால், ற்றளவ அள வளதப் ந ாறுத்வத ெம் வாழ்வு
என்றாகிவிடும். விதிக்குச் சரியாை இடம் இருந்தால், அந்த வாழ்வவ அலாதியாைதுதான். தஞ்சலி
வயாக சூத்திரம் என் து ஞாைச் நசல்வம். இளத ஒருவர் ந ற்றுவிட்டால், காற்ளற ட்டுவ
உண்டு உயிர் வாழ்ந்துவிட முடியும். உடம்பிலும் வியர்ளவ, சிறுநீர், லத்துக்கு இட ற்றுப் வ ாய்,
ொவில் சுரக்கும் எச்சில்கூட அமுத குணம் நகாண்டதாகிவிடும்.
இ ய ளலச் சாரலில் தஞ்சலி வயாக சூத்திரத்ளத முழுவது ாய் அறிந்த ல வயாகிகள் உள்ைைர்.
இவர்களை வடவர்கள் ' ா ா’ என் ர். இவர்களில் ஒரு ா ாஜி ாதக்கணக்கில் ஒவர இடத்தில்
அ ர்ந்திருப் ார். எதற்கும் எழுந்து நசல்ல ாட்டார். எதுவும் அவருக்கு வதளவயில்ளல. காற்று
ட்டுவ அவருக்குப் வ ாது ாைது. அவரது வதளவகளை வாைகம் பூர்த்தி நசய்துவிடுகிறது.
இப் டி ஒருவர் இந்த பூமியில் ஞ்சபூதங்களுக்கு ெடுவில், சி எனும் நகாடிய எதிரிளயத் த க்குள்
ளவத்துக்நகாண்டு சும் ா இருக்கமுடியு ா என்று வகட்டால்... இப் டி எவ்வைவவா வ ர்
ா ா ஏன் இப் டிக் கூறிைார் என் தன் பின்வை ந ரும் சூட்சு ம் உள்ைது!
- இல க்கா ர்
ா ாஜி, தான் வயாகம் கற்றுத்தர விரும்பியவருக்கு இட் மூன்று கட் லைகளின் பின்வன ச ரும்
சூட்சுமம் உள்ைது. அதற்கு முன் நாம் அறியவவண்டியலவ என ை முக்கிய சசய்திகள் உள்ைன.
ா ாஜி வ ான்ற சித்த புருஷரின் தரிசனம், விதி இருந்தால்தான் ஏற் டும். இலத அனு வத்தால்
மட்டுவம உணர முடியும்.
ழநிக்கு அருகில் கணக்கன் ட்டி எனும் ஊரில், சித்த புருஷர் ஒருவர் இருந்தார். அவலர ழநி
சுவாமிகள், கணக்கன் ட்டி சித்தர் என்சறல்ைாம் அலழப் ார்கள்.
இரு து வரு ங்களுக்கு முன்பு, ழநி ாத யாத்திலர யின்வ ாது, அவலரத் தரிசித்திருக்கிவறன்.
அவலரப் ார்த்ததும், எப் டி இவரால் இப் டித் திரிய முடிகிறது என ஆச்சரியப் ட்டிருக்கிவறன்.
அவருல ய இருப்பி த்தில், நானும் நண் ர்களும் சிறிது வநரம் தங்கி ஓய்சவடுத்துவிட்டுக்
கிைம்பிவனாம். நிர்வாண வகாைம், ஒற்லற நாடி சரீரம், சுறுசுறுப் ான நல , எவலரயும்
கவனிக்காத வ ாக்கு என அவரின் வதாற்றமும் சசயல்களும் எங்களுக்கு பிரமிப்ல ஏற் டுத்தின.
மற்ற டி அருள்வாக்கு, அதிசயம் என்று எந்த அனு வமும் நிகழவில்லை.
நான் சித்தர்கள் குறித்து வாசிப் வன்; எழுது வன். மற்ற டி சித்தானு வம், குரு கிருல
என் சதல்ைாம் எனக்கு காஞ்சி மகா ச ரியவாவைாடுதான்! சித்த புருஷர்களுக்சகல்ைாம்
வமைானவர் அவர். சித்தர்களுக்கான இைக்கணங்களுக்சகல்ைாம் அப் ாற் ட் வர்.
இந்த நிலையில், கணக்கம் ட்டி சித்தர் குறித்து அறியும் வாய்ப்பும், அவருக்கான விழாவில்
வ சுகிற வாய்ப்பும் கில த்தது. முன்னதாக, கணக்கம் ட்டி சித்தரின் சிலிர்ப் ானசதாரு சித்து
விலையாட்ல அந்த நண் ர் கிர்ந்துசகாண் ார்.
ஆனாலும், சித்தர் அந்தப் ச ண்மணியி ம், ''வ ா, வ ா! எல்ைாம் வரும், சகாட்டித் தீர்க்கும்,
வ ா!'' என்று கூறியுள்ைார். அன்று இரவவ, ழநி மற்றும் அலதச் சுற்றியுள்ை ஊர்களில் மூன்று
மணி வநரம் சகாட்டித் தீர்த்தது மலழ. ழநி மட்டுமின்றி, அப்வ ாது தமிழகத்திலும் ரவைாகப்
ச ய்திருந்தது மலழ! ஊட்டியில், காட் ாற்று சவள்ைம் ச ருகி, கலரவயார வீடுகவை மூழ்கும்
அைவுக்கு மலழ ச ய்தது.
இது மலழக் காைமில்லை; இப்வ ாசதல்ைாம் மலழக்காைத்திலும் மலழ ச ய்வது இல்லை. சித்தர்
சசான்னவ ாதும் அதற்கான சுவவ இல்லை. எனினும், அவர் சசான்னது ந ந்துள்ைது.
இப் டி அந்தச் சித்தர் குறித்து ை அரிய தகவல்கலை, அந்த அன் ர் என்னி ம் சதரிவித்தவ ாது,
பிரமித்துப் வ ாவனன். எனக்கும் சுவாமிகலைப் ார்க்கும் ஆவல் எழுந்தது. ஆனால், அதற்கான
வவலை வருவதற்குள், க ந்த 11.3.14 அன்று சசவ்வாய்க்கிழலம மதியம், சுவாமிகள் அமரத்துவம்
அல ந்த சசய்தி வகட்டு அதிர்ந்வதன். அப்வ ாதுதான், 'எட் ப் வ ாவறன். எட் றதுன்னா
என்னன்னு சதரியுமா, உனக்கு?’ என்று வ ச்சினில வய சுவாமிகள்
வகட் லத நண் ர் விவரித்தது நிலனவுக்கு வந்தது. அப்வ ாது அது ஒரு சாதாரண வாக்கியமாகவவ
எனக்குப் ட் து. இப்வ ாது வயாசிக்லகயில், 'எட் ப்வ ாவறன்’ என்று சுவாமிகள் சசான்னது
இலதத்தாவனா எனப் புரிய, அதிர்ந்து வ ாவனன். அவலரத் தரிசிக்கிற ாக்கியம்
அலமயவில்லைவய என வருந்திவனன்.
ா ாஜிலய தரிசனம் சசய்த அன் ருக்கு, அவர் வயாகியா வதற்கு இல யூறாக சிை ாக்கிகள்
இருந்தன. அது நீங்கிவிட் ால் அவர் முழு வயாகியாகி இந்த உைகின் ாச ந்தங்களில் இருந்து
எளிதில் விடுதலை ச றும் சாத்தியங்கள் ா ாஜிக்குத் சதரிந்ததாவைவய அன்னதானம், ஏலழப்
ச ண்ணுக்குத் தாலி, லவதீக வஸ்திர தானம், ஏழு புனித நதிகளில் நீரா ல் மற்றும் மாட்டுக்குக்
கீலர, காக்லகக்குச் வசாறு என்கிற ரிகாரார்த் தங்கலைக் கூறியிருந்தார்.
சசார்க்கத்தில் சிக்குமா, இப் டியும் ந க்குமா என்று வகட்கக் கூ ாது. இது புலனக்கலத, அன்ன
தானத்தின் அவசியத்லதயும் வமன்லமலயயும் வலியுறுத் துவதற்காகச் சசால்ைப் ட் சத்விஷயம்.
அதனாவைவய ஆழ்வார்களும், நாயன்மார்களும் அடியவர்களுக்குச் வசாறிடுவலத முதல்
க லமயாகக் சகாண்டிருந்தனர்.
இப் டி, ா ாஜி கூறிய ஒவ்சவாரு ரிகாரச் சசயலுக்குப் பின்னாலும் கர்மக் கணக்குகள்
ஒளிந்துள்ைன.
ச ரிதாக முடிந்த விதி இருக்கும்வ ாது, எப் டிச் சிறிதான விலனகள் நம்லமச் சிலதக்க முடியும்?
நதி நீரா ல் என் து உ ம்புக்கான ஆனந்தம் மட்டுமல்ை; உள்ைத்துக்கான ச ரும் விவமாசனம்.
சுவுக்கும் காகத்துக்குமான உணவு, பித்ரு வதாஷத்லத நீக்கும்.
இந்த உைகில் நாம் ச ரிதாகக் கருதும் எல்ைாவம சித்தர் களுக்கு அற் மானலவதான்.
அவர்களுக்குத் தங்களின் வமைான அனு வங்கவை உன்னதமானலவ.
'காகம் கலரயும், குயில் கூவும்’ என்று சிறுவர் களுக்குச் சசால்வது வ ாை, அவர்கள் எலதயும்
எழுதிலவக்கவில்லை. அப் டி எழுதிலவத்தால், அலதக் காைம் விழுங்கியிருக்கும்.
நம் அனு வங்கலை எதற்குப் பிறருக்குச் சசால்ைவவண்டும் என்று, எலதயுவம கூறாமல் தங்கள்
வழிலய மட்டும் ார்த்துக்சகாண்டு சசன்ற சித்த புருஷர்களும் உண்டு. 'எனது அனு வங் கலை
உனக்குக் சகாடுக்க முடியாது. உன் அனு வங்கைாவைவய நீ சித்தத்லத அறிய முடியும்’ என் து
அவர்களின் வகாணம். எனில், தங்கள் அனு வங்கலைப் ா ல்கைாக்கி சமூகத்துக்கு
விட்டுச்சசன்றவர்கள் எப் டிப் ட் வர்கள் என்கிற வகள்வி எழுகிறது.
இந்தச் சித்தர் ச ருமக்களில் ஒரு சிைர் நீங்கைாக, அவ்வைவு வ ரும் சிவலனவய ச ரிதாகக்
கருதக் காரணம், லிங்கத்தின் வதாற்றவம! அலத வடிவுல யது என்வ ாமா, வடிவமற்றது
என்வ ாமா? அது ஒரு ஞானக் குறியீடு! தத்துவத் வதாற்றம்! பூட்டி லவக்கப் ட் புலதயல்.
இதனால், சிவத்லத வியந்து, சாகசங்கள் சசய்தருளினார்கள் சித்தர்கள்.
ராமகிருஷ்ண ரமஹம்ஸர் உ வன, 'அ ா! ஓரணா சகாடுத்தால், கில் ஏற்றி, சிை சநாடிகளில்
மறு கலரக்குக் சகாண்டுவந்து வி ப்வ ாகிறான் ஓ க்காரன். இந்த அல் விஷயத்துக்குப் ை
காைம் வீணடித்துவிட்டீவர?’ என்று வகட்டுச் சிரிக்க, சாகசங்களில் ஏதுமில்லை என் து புரிந்ததாம்
அந்த வயாகிக்கு.
சித்தம் ஞானம் ச ற்றால், அலதயடுத்து சிவம் சுை மாக வசமாகிவிடுவம...? எனவவ, 'சித்தம்
சிவம் சாகசம்’ என்று சதா ங்கியலத 'சாகசம் சித்தம் சிவம்’ என்று கூறி நிலறவு சசய்வவத
ச ாருத்தமாக இருக்கும் என எண்ணுகிவறன்.
நிலறவுற்றது