Hanggang kailan ako aasa?

Hanggang kailan ako maghihintay?

Hanggang saan ang kaya kung tiisin?

Aantayin ko na lang ba na mapagod ang puso ko?

Umibig ba ako sa isang tao na hindi karapat dapat sa aking wagas na pagmamahal.....

HALEY'S POV

=======================================================================

Ang sakit ng ulo ko. Bumangon ako at umupo sa headboard ng kama. Teka walang
headboard. At nanginig ako ng bahagya sa malamig na sensayon nang dumikit ang likod
ko sa wall. Semento ito. At kaya ako gininaw kasi......napatingin ako sa sarili ko.
Asan ang mga damit ko. Tumingin ako sa paligid.

Nasaan ako?

Sabay bukas ng pinto ng banyo at lumabas ang isang lalaki.

Napatili ako ng malakas. Napakalakas. Hinawakan ko ng mahigpit ang kumot na tanging

bumabalot sa hubad kong katawan. Anong nangyari? Sino itong lalaki na'to?

Patakbong lumapit sa akin ang isang lalaki na nakatapi lang ng tuwalya at tinakpan
ang bibig ko.

"Sssssshhhh!! Kung makasigaw ka..... baka kung ano isipin ng mga kapitbahay ko."
inis na sabi nito.

Pilit kong tinatanggal ang kamay niya. His left hand restrained me from breaking
free. While his other hand remain to cover my mouth. Kahit anong pagpumiglas ang
gawin ko hindiko siya kaya. Napakalakas niya.
Nasaan ba ako? At anong ginagawa ko sa kwarto ng lalaking ito.

Sinubukan ko pa ring lumaban. I tired to kick him pero he keep both of my legs
pinned using his left leg alone.

" Stop it...masasaktan ka lang. " banta nito.

Hanggang sa manghina ako. At kusang tumigil.

"I'm gonna let you go. But promise, you'll not scream again." sabi nya habang
nakatingin sa mga mata ko na parang bata ang kausap.

I nodded.

The momentI was free from him I gathered all my strength and gave him a slapped I
think he deserved.

"Walang hiya ka!!! Ano ginawa mo saken!" I'm close to screaming again.

Pinaghahampas ko siya ng isa kong kamay habang ang isa ay nakahawak sa kumot na
tanging tumatakip sa hubad kong katawan.

"Wooah! Teka lang let me explain!" Pilit nyang hinuhuli ulit ang mga kamay ko.

" How dare you! What have you done?" I'm close to sceraming again.

I felt something soft on my lips. His lips. So sweet. And familiar. Gusto ko siyang
itulak palayo pero di ko magawa. I felt his kiss deepened. Teasing my mouth to
open. Pakiramdam ko nanigas ang buong katawan ko. Sa excitement? Hanggang sa hindi
ko namalayan kusang kumilos ang mga kamay ko. I wrapped my hands around his neck
and kissed him back.
His hands traced my waist. Then before I knew it he is cupping my breast and
massaging it slowly. He threw the sheets that covers me and now i'm totally in
front of him. Bahagya akong nangining. Siguro dahil sa ginaw na dulot ng aircon.
Lumayo siya ng konti saken and he looked at me. "Beautiful."

He's on top of me again kissing me. His kisses moved down to my neck. And now down
to my right breast while the other hand is carresing the other. I felt a soft moan
escaped from my mouth. Anytime I'm gonna explode. I can now feel his hardness. He
removed the towel from his waist. And we're both naked.

His hand now on my thigh. I felt his hand on my wetness. I stiffened. I just
realized I'm sore down there. Hindi ko lang siguro napansin kanina kasi nabigla ako
at di ko alam kung asan ako. And I was naked. And before I realized other things I
screamed when I saw this this guy came out of the shower.

I pulled away from his kisses. Nanghihina ako pero nagawa ko siyang itulak.
Tumingin ako sa kanya. I don't know this guy. And everything was wrong. But I see
something in his eyes. I can't figure it out but I don't feel threatened. Marami
akong gustong itanong. Pero hindi ko alam kung paano ko sisimulan. At hindi ko
malalaman ang sagot kung hindi ko siya kakausapin ng maayos. Parang nahulaan naman
nya ang nasa isip ko.

"Let's have breakfast and we'll talk." sabi nya habang hinahawi ang ilang hibla ng
buhok na tumatakip sa mukha ko.

Tumango lang ako. Ewan ko ba. Parang iba ang epekto ng lalaking ito at napapasunod
nya ako. O epekto ng halik nya kaya hanggang ngayon ay para pa rin akong wala sa
sarili ko. Hindi ito ang first kiss ko.

He stood naked and then wrapped the towel on his waist. I was shocked by his
boldness. Things are now clearer in my mind. This is the second time I saw him
naked. And I have to admit hindi ko maiwasang hindi humanga.

His muscle are all in right places. Hindi siya buff. Tama lang. At napansin ko ang
washboard abs niya. This guy is really hot!

Ngumiti siya ng nakakaloko. Napansin niya siguro na pinagmamasdan ko ang katawan

niya.

"You want me to remove the towel again?" tukso nito.

Napahiya ako. Feeling ko namumula na'ko.

Tumawa ito. Bago pa'ko makapagsalita ninakawan pa ko ng halik sa labi. Smack lang
at tska umalis dumerecho siya sa banyo. Palihim ko siyang tiningnan pagtalikod. Ang
lapad ng likod nya. Nakatapi lang siya ng towel. Sexy.

Waaah! Ano ba yan kung ano ano naiisip ko!

Sinamantala ko ang pag alis niya. Tumayo ako para hanapin ang mga damit ko.
Napatingin ako sa bed sheet. Hindi ako pwedeng magkamali. May stain. Parang smear
ng......Oh no! Nataranta ako. I know something happened but it's different when the
confirmation is right there before your eyes.

I came upwith a decision. Kailangan ko ng umalis. Hindi ko kayang harapin ang

lalaking ito. Asan ba yung damit ko. Ayun! Pinulot ko isa isa sa sahig ang mga
gamit ko at dali daling nagbihis. $hit yung clutch bag ko muntik ko ng maiwan.

Tinungo ko ang elevator. Hindi ko nga napansin kung paakyat o pababa ito. Basta ang
importante makalayo ako sa floor na yun. Buti na lang pababa ito.

Pumara ako ng taksi. "Makati tayo kuya." sabi ko sa driver.

Nang may bigla akong naalala. Pakshet! Asan kaya ang kotse ko?! Nasa condo kaya
nung lalaki? O naiwan sa parking lot ng bar? Naku pag minamalas ka nga naman.

Binuksan ko ang cellphone. Naka off kasi ito.

Maya maya....

? Beautiful girls all over the world

I could go chasing but my world will be wasted

But they've got nothin' on you baby ?

Si Jessica...bestfriend ko.
" Hello.."

"ASAN KA NA! DI KA BA PAPASOK?!"

Inilayo ko ng konti yung phone sa tenga ko. "Wag ka ngang sumigaw. Di muna ako
papasok. May pupuntahan ako. " Pagsisinungaling ko. Wala ako sa mood.

"UY TIGILAN MO'KO HALEY SAAVEDRA HA! ANONG MAY PUPUNTAHAN?! KUNG ALAM KO LANG
MAGMUMOKMOK KA NA NAMAN MAGHAPON SA CONDO MO. " At kailangan talaga nakasigaw pa
rin sya.

Hindi ako kumibo. Totoo kasi ang sinabi niya. Wala akong ginawa kundi tumunganga
maghapon at umiyak. Pero hindi muna ako uuwi sa condo. Malulungkot lang ako dun
kasi mag isa lang ako. Sa bahay muna ako dederecho.

"C'mon friend, he doesn't deserve it." Mababa na yung tono niya. "Wag mong
pahirapan ang sarili mo. One thing more, may exam tayo mamayang hapon sa Psychology
baka nakakalimutan mo. Pwede mong hindi pasukan yung iba pero please pumasok ka sa
hapon para makakuha ka ng exam."

Napabuntong hininga ako. Oo nga pala graduating na kami. So kailangan kong pumasok
at mag take ng exam sa isa sa major subjects namin. Mahigpit yung professor namin.

"Sige, see you then. I'll take the exam."

" Good!" masiglang sabi nito. "And Haley.." May halong lungkot at pag aalala ang
boses nya. "I'll always be here, so please wag mo solohin yan."

Napaluha na naman ako. Sabi ko hindi na ako iiyak. Akala ko ubos na ang luha ko.

"Hey, are you still there?" natahimik kasi ako bigla.

"Yeah" matipid kong sagot. Ewan ko kung napansin niya na parang pumiyok ako.
Ayokong ipakita sa kanila na umiiyak na naman ako. Tama na iyong isang beses. At
siguro yun na yung huli. Sana.... Sana ganun kadali.

"I was so worried about you last night. Di kita macontact. Where were you?"

Naalala ko naman ang nangyari kagabi. Sa totoo lang hindi ko masyado matandaan kung
ano talaga ang eksaktong nangyari. Yung iba lang ang natatandaan ko. Hayyy...
"I'll talk to you later. Pababa na'ko ng taxi. " pagdadahilan ko.

"Taxi? Wait? Asan ang kotse mo?" Alam kasi nito na ang pinaka ayaw ko sa lahat ang
magcommute.

Isa pa palang problema yan. Ako nga di ko alam kung nasaan ang kotse ko.
Nakakaiinis. Ang tanga tanga ko talaga.

" Nasa shop, pinaayos ko. " pagsisinungaling ko na naman.

"And so? Anong ginagawa ng iba pang mga kotse nyo?" sabi ko ba na napakulit ng
bestfriend ko na ito. At alam ko hindi ako tatantanan. Bago pa niya mahalata na
ngdadahilan lang ako...

" Look Jess, i gotta go. See you later." Binabaan ko na sya. Mamaya na lang ako
magpapaliwanag.

$hit traffic pa.

RUSSELL'S POV

"Huh?" Wala na yung babae.

Di man lang kami nakapag usap. Tinakasan niya ako.

"Bahala siya."

Paalis na sana ako ng may napasin ako sa may dresser. Keyholder. My letter "H" at
isang heart. Ah tama parang half na heart. Basta yun na yun. Kalahati ng heart.
Susi ng kotse nung babae.

"Wala pala akong kotse ngayon. Tsss" Iniwan ko kasi kagabi sa bar tutal kaibigan ko
naman ang may ari nun. Kaya ginamit namin kagabi yung kotse nung babae. Takte.
Babae lang talaga.

"Bahala na." Malelate na naman ako nito pag nag commute ako.

" Beep Beep!"

Traffic!. Late na naman ako panigurado. Pa'no ba naman kasi....tsss. Naalala ko

yung nangyari kagabi.
Di ko maiwasang mapangiti. Wala akong pinagsisihan. Alam ko galit siya saken.
Siguro kung meron man akong regrets, iyon ay hindi ko man lang natanong ang
pangalan nya.

Kailngan ko siyang makita ulit. Ang tanong pa'no? Takte talaga. Teka.....

Nagsimula akong magkalkal ng mga gamit niya sa kotse. Malinis. Bukod sa rehistro ng
sasakyan na nakapangalan sa isang Harold James Saavedra. Malamang hindi siya yan.
Harold nga eh di ba. Nakatira sa Blue Lagoon Subdivision, Makati City. Small World.
May friend ako na nakatira sa subdivision. Nasa kabilang side din lang ang
subdivision namin.
Kaano ano niya kaya yung may ari nito. Kuya niya kaya. O tatay niya. Sa boyfriend
niya. Pwede ring hiniram sa kaibigan. Di kaya sa asawa niya, pero imposible. I'm
sure of that. At may pruweba ako.

Maya maya....

BEEP BEEEP BEEEEPPPPPP!!!!!

Naka green light na pala. Ilang kanto na lang malapit na sa university.

Siya si Clay Russell Sandoval. Isang graduating na Computer engineering student.

Anak siya ng isang businessman. Kilala sila bilang may ari ng isang sikat na chain
ng hotel sa bansa. Ang napakasikat na "Crimson Hotel". Isa rin syang star player ng
soccer sa university na pinapasukan niya. At bukod sa napakagwapong nilalang ay
biniyayaan din ng angking talino. Kasama siya sa Dean's List. At dahil sa varsity
siya ng school at kaya niyang magbayad ng tuition fee ay scholar siya dito.
Maraming babae ang nagkakandarapa para mapansin niya.

Pinarada ko ang kotse. Meron akong reserved na spot sa parking area ng university.
At nagmamadali kong tinungo ang 3rd floor para sa first period.
Pagdating ko sa room....

Swerte wala pa si prof. Tumabi ako kay Micah, bestfriend ko since high school.
Magkapareho kami ng section from first year to fourth year nung high school. At
nagdecide kami na mg enroll sa iisang university. Pero magkaiba ng course. Chemical
Engineering sya. May ilang subjects na mgkaklase kami.

"Pag sinuswerte ka nga naman" bungad nito.

" Late kasi ako nagising"

"Tsk tsk..what's new. Pag maaga ka dun ako magtataka." pang aasar niya

Maya maya dumating na rin yung professor namin. Wala akong maintindihan sa mga
sinasabi nya. Di bale mangongopya na lang ako kay Micah mamaya.

"Kain muna tayo di pa ko nagbreakfast."

" O sige. Ako din gumawa pa kasi ako ng report ko kanina." sagot niya

Mangilan ngilan ang tao sa canteen kasi maaga pa. Bacon Sandwich at juice lang
inorder ko. Gutom ako pero ayoko kumain ng heavy meal.

"Yan lang ang kakainin mo? Akala ko ba gutom ka? "-Micah

"Tsss. Kmain ka na lang." Sabay kagat sa sandwich.

Tahimik.

"Uy kanina ka pa wala sa mood" siniko niya ako.

" Ang dami mong napapansin. Kulang lang ako sa tulog." sagot ko.

" Ikaw ha, ano ginawa mo kagabi at kulang ka sa tulog?" sabay tawa.

" Ikaw talaga, yung utak mo kahit kelan....." napaisip ako.

Ano na nga ba ang nangyari kagabi?

* FLASHBACK

"Bitiwan mo ako! Ano ba!" sigaw ng isang babae na nakaupo malapit sa counter. Pilit
siyang hinahatak ng isang lalaki papunta sa dance floor. Mukhang marami na itong
nainom. Di na siya makatayo ng deretso.
Napansin ko na siya pagdating ko kanina. Agaw pansin kasi ang suot niya. Bare yung
buong likod niya. Kaya panong hindi mo ito mapapansin. At maiksi pa ang buhok ng
babae. Kaya para tlaga siyang walang pang itaas kung di mo mapapansin may manipis
na tela na nakabuhol sa leeg niya. Ang iksi pa ng suot. Kitang kita talaga siya
lalo na pag tinatamaan ng ilaw ang maputi at makinis...mali....napakakinis niyang
balat.

Hindi naman ito mukhang GRO. Hindi naman siya ganun kumilos. Tulala siya habang
umiinom. Para nga siyang umiiyak. Takte. Ayoko sa lahat yung makakakita ng babaeng
umiiyak. Lalapit na sana ako nung nilapitan siya nung lalaki na yun.

"Wag ka nang magpakipot. Kung alam ko lang naghahanap ka lang ng makakasama ngayong
gabi" nakangising sabi nito.

"Bastos!" sinampal niya yung lalaki.

At parang alam ko na ang susunod na mangyayari. Akmang yayakapin siya ng lalaki ng

lumapit ako.

" Let her go." madiin ang pagkakasabi ko.

Napatingin sila sa akin pareho.

Lalo na yung babae. Halatang nagulat at nakakatitig saken.

" Sino ka ba? Wag ka ngang makialam!" unang nakabawi sa pagkabigla ang lalaki.

" She's my girlfriend..."

Napatingin sa kanya yung lalaki.

" Anong boyfriend? Hindi nga kita kilala! " singhal niya sa aken. Parang slow lang.

" At ikaw bitiwan mo nga ako" sabay tulak sa lalaki.

" Pakialamero ka! Hindi ka naman pala boyfriend!". Baling saken nung lalake.

This time hinatak ko na palapit saken yung babae.

Binulungan ko ito. "Ang slow mo naman. Sumakay ka na lang para di ka na kulitin."

At bago pa siya makapag react hinatak ko na siya palabas ng bar. Tinalikuran namin
ang lalaki. Sumisigaw ito. Di ko na naintindihan sa lakas ng tugtog. Pero hindi
naman na ito humabol pa.

"Bitiwan mo na nga ako! Nasa labas na tayo pwede ba?!" angil niya sa akin.

"Ikaw na nga tong nilayo dun sa lalaking yun ikaw pa tong galit!" Ayos ka ah!
"Sinabi ko bang tulungan mo ako!? " Aba't talaga namang....

"Ah ganun! Bahala ka nga sa buhay mo!" tinalikuran ko na sya. Sungit!

Naramdaman ko naglalakad siya papunta sa isang kotse na nakapark. Tumayo siya sa

tapat nito at binuksan. May balak pang magmaneho eh hindi na nga makalakad ng
maayos. Bahala siya sa buhay niya.

RIIINGGG!! RIINGGGG!

Si Kevin, kasama ko sa soccer team.

"Hey, zup!"

"Asan ka?" tanong niya.

"Dito ako sa Drunken Bear pare." yan ang pangalan ng bar.

"Sino kasama mo?" tanong niya.

"Wala. Nagpapaantok lang. Maya maya uwi na rin ako." sagot ko.

"Owwws! Hahaha ikaw pa! " nang asar pa.

Napatingin tuloy ako dun sa kotse ng babae. Teka ba't di pa rin siya umaalis.Tinted
kasi di ko makita ang nasa loob.

"Uy ano na? Di ka makasagot noh! Hahahaha!" nawala kasi ako saglit naalala ko yung
babae.
"Ikaw talaga. Bakit ka nga pala napatawag?" pag iiba ko ng usapan.

" Dito kasi kami kina Ashley. Birthday ng kuya niya. Baka gusto mo dumaan."
Girlfriend niya.

" Di ko sure eh. Try ko." Tinatamad na rin kasi ako gusto ko ng umuwi. Nakailang
shot na rin kasi ako. Pero kaya ko pa namang mag drive.

"Eh kung sabihin ko sa'yong andito si Vanessa. At kanina ka pa niya hinahanap."

pangungulit niya.
Si Vanessa Montero. Isang cheerleader. Graduating na rin. Psychology major. Sobrang
aggressive. Simula pa lang siya na nagpakita ng motibo. Sino ba naman ako para
tumanggi sa isang tulad niya. Napakasexy niya at maganda pa.

"Sige dadaan ako." sasaglit lang ako. Mahirap na baka magtampo lagot na naman ako.
Hindi kami pero parang kami. Basta ganun. Pero nilinaw ko sa kanya na hindi ako
ready for commitment. Ok naman sa kanya. Iba na talaga ang mga babae ngayon. Tsk.

"Yun oh! hahaha! Cge antayin ka namin pre! "

End Call.

Pasakay na ko ng kotse ng mapansin ko andun pa rin yung kotse ng babae. Lumapit ako
at kinatok yung window. Walang sagot, hindi man lang bumukas yung pinto o ano. Baka
may masamang nangyari sa kanya.

Kinatok ulit. Wala pa rin. I tried to open the door. Bukas. Tsk. Di man lang
nilock.Pagbukas ko ng pinto ng kotse...

ZZzzzzzzzzzz

Tulog ito. Poke sa braso. Tulog talaga siya. Sa noo. Mukhang himbing na himbing
na'tong isang to. Sa braso ulit. Ganun pa rin wala pa rin siyang response.
Hinawakan ko na siya sa balikat at niyugyog ng konti.
"Hmmmm" at parang himbing talaga siya.

Teka. Alangan naman na iwan ko to dito. Oo nga tama ilolock ko na lang yung pinto.
Pero baka masuffocate siya gaya nung ibang mga natutulog sa loob ng kotse. May
nabalitaan pa nga akong namatay eh. Kinilabutan ako bigla.
Ginising ko siya ulit. Wala talaga tulog na tulog siya. Andami na kasing nainom.
TSk.

Ah bahala na.
HALEY'S POV

Parang sasabog sa sakit ang ulo ko. Ilang oaras na ba ako sa ganitong ayos. Simula
nung dumating ako kanina hindi pa ako lumalabas ng kwarto ko. Tumingin ako sa relo.
Almost lunch time na pala. Kaya pala parang nagugutom ako.

Kakain ba muna ako o maliligo. Tumayo ako sa pagkakahiga. Umikot ang paningin ko.
Umupo ako saglit sa gilid na kama. Ang sakit talaga. Marami akong nainom. Obvious
ba. Hindi ko namalayan na nakarating na ako sa ibang lugar at doon nagpalipas ng
gabi.

Nanliit ako sa sarili ko. Sinong matinong babae na magpapakalango mag isa sa isang
bar. Wala akong pinag kaiba sa ibang mga babae naghahanap ng makaka one night
stand. Gusto ko lang naman mag unwind. Gusto kong makalimot......kahit pansamantala
lang.

Tumulo ulit ang mga luha ko. Takte wala na bang katapusan ito. Almost two weeks na
akong ganito. Simula nung......ahhhh! Ayoko ng mag isip pa. Ayoko ng maala pa.
Susubukan kong kalimutan siya. Kung ayaw niyang magpakita saken wala akong
magagawa.

Ilang araw na ring akong absent sa klase. Hindi ko kayang pumasok at manahimik na
lang buong araw nang walang kinakausap kahit na isa sa mga kakase ko. Kahit si
Jessica naloloka na saken. Hindi niya matagalan ang hitsura ko. Ang pananahimik ko.

Oo betsfriendko siya. Pero hindi ayokong umiyak sa harap niya. I don't want her
pity. I just wanted to be alone. Gusto kong makapag isip. Ang kung gusto kong
umiyak magagawa ko ito ng wlang nakakakita.
I stared at the clock once again. Ilang minuto na rin pala akong nakaupo. Tumayo
ako. Hindi na ako nahihilo. Pero may kirot pa rin sa kaliwang bahagi ng ulo ko. At
may naramdaman akong kakaiba sa katawan ko. Hindi ako sanay mag ulit ng damit .
Nanlalagkit ako. Partikular sa ibabang bahagi ng katawan ko, sa pagitan ng hita ko.

I decided to take a warm bath. Masarap magbabad sa tub. Nakakatanggal ng stress.

Well, for the meantime, at least. At it eases my soreness a litte. Pati na rin ang
pananakit ng beywang ko.

Umahon ako at nagshower. Tumingin ako sa full length mirror. Pinagmasdan ko ang
sarili ko. I noticed slight bruises on my right thigh. May mga kiss mark din ako sa
pagitan ng dibdib ko.

Naisip ko ang mga nangyari kagabi. I looked at my breasts , full and proud. I
closed my eyes. I can still feel his warmth mouth on each of those. How his teeth
tugged each peak gently. I must have lost my mind. I took all of his advances
willingly.

There was something about his touch. His kiss. Something I've never felt before.
Even with Vince. Things were different with this guy. I've given everyhting to him,
except for my name. And I don't even know his as well.

I can stil feel the soreness between my thighs. It was really painful. Painfully
sweet. I never thought it would feel like that. I screamed shamelessly with so much
pleausure. It felt so damn good. I almost cried the second time we did it. I almost
cried because I want so much more of him..
Pinagtatawanan niya siguro ako ngayon. Iniisip niya na galit ako eh ginusto ko
naman.

Oo, nakaktanggal ng stress ang pagbababad sa tub , takte but it doesnt erase the
memory kung bakit ka nastress.

Napapikit ako.

Umiinit ang pakiramdam ko pag naalala ko ito.

Mukha nung lalaking yun ang nakikita ko.

His smile. His lips.

Wala atang parte ng katawan ko ang pinalagpas ng mga kanyang labi.

Sinimulan kong sabunin ang buong katawan ko.

Kung pwede lang burahin ng sabon ang mga alaala ng haplos at halik niya sa katawan
ko.

But I won't deny I enjoyed every moment of it.

I responded to his kisses.

To his touch.

Ang tanga tanga ko talaga.

Oo pumayag ako sa mga nangyari.

Wala akong pwedeng sisihin.

Kasalanan ko.

Di ko maiwasang malungkot.

Dalawa na ang nawala sa akin.

Una, ang lalaking pinakamamahal ko.

Sobrang sakit.

Naninikip ang dibdib ko pag naalala ko siya.

Pangalawa, ang bagay na pinaka iingat ingatan ng isang babae.

I wish.....

It was all but dream.

Pero hindi.

Totoo ang lahat ng ito.

At hindi ko matatakasan ang katotohanan.

I just wish....sana hindi ko na siya makita pa ulit.

O kaya kung sakali man after ilang months na siguro.

Pwede ring after few years.

Basta kalingan matagal muna bago ko siya dapat makita ulit.

Not to soon.....

Hindi ko siya kayang harapin.

Sa airport.....

"Maligayang pagbabalik po Madam!" bati ni Jun, isa sa mga body guards ng pamilya
Saavedra.

"Salamat Jun. May pasok ba si Haley ngayon?" tanong ni Mrs. Saavedra sabay abot ng
isang small suitcase.

"Ang pagkakaalam ko po Madam eh meron. Pero nasa bahay pa po siya kanina bago ako
umalis papunta dito." sagot nito.

Kinuha nito ang cellphone sa pouch niya. Tatawagan niya ito.

"Di niya sinasagot ang phone niya." naiiling na sabi nito. "Sa hotel muna tayo
dumeretso Jun. May kailangan lang akong kausapin."

"Opo madam."

"Si Hans nga pala?" naalala nito.

Natahimik si Jun. Pero nakabawi rin saglit. " Isang linggo na ho siyang hindi
umuuwi madam. Baka ho nasa condo niya."

"Napakatigas talaga ng ulo ng batang yun. Sinabi ko na sa kanilang dalawa na umuwi

man lang sila sa bahay at least twice a week. Parang nagsisisi na tuloy ako kung
ba't ako pumayag na lumipat silang magkapatid sa mga condo nila." bakas ang
disappointment at galit sa mukha ng ginang.

" Sa bahay muna tayo Jun. Baka abutan ko pa si Haley"

"Ok po madam" pinagbuksan nito ang ginang ng pinto ng kotse.

Matagal tagal din siyang nawala halos anim na buwan. Bukod sa launching ng isang
magazine ay inayos din niya ang ilan nila property nila sa Spain. Balak niya kasi
na doon mamalagi si Haley pagtapos ng graduation at para na rin maturuan niya ito
sa pag mamanage ng business nila.
Alam niya na walang interest ang dalawa nilang anak when it comes to family
business. Parehong iba ang hilig ng mga ito. Si Haley, instead na business course
ang kunin sa college ay nag major ito ng Psychology. Mahilig kasi ito sa mga bata.
Balak niya kumuha ng specialization sa Child Psychology after graduation.

Si Hans naman may sariling mundo. After graduation nito, nanghingi ng maliit na
capital sa papa niya at magtatayo daw ng isang business kasosyo ang classmate niya.
At kung ano man ito hindi niya sinabi. Pero pinagbigyan pa rin ito ng ama. Kahit
papano ay business minded daw ito. At may tiwala naman siya dito.

Si Haley na lang ang problema ng ginang. Iba talaga ang hilig nito. Dalawa lang
sila ni Hans na magmamana ng mga business nila balang araw. In time siguro matututo
din ito sa pagmamanage pero hindi siya pwedeng magtake ng risk. Kaya nabuo sa isip
niya ang isang pasya.

Alam niya kamumuhian siya ng ng anak pero ito lang ang alam niyang paraan. At ito
ang makakabuti para sa kanya. Pati na rin sa kabuhayan ng kanilang pamilya kung
saan dugo at pawis ang pinuhunan nilang mag asawa para mapalago ito.
At alam niyang wala siyang magagawa. Siya si Amanda Saavedra. All her plans worked.
And she's never been wrong. She knows what's best for her. Sa ayaw at sa gusto niya
susunod si Haley sa kanya. Kilalang kilala niya ang weakness nito. Pinagbigyan niya
ito sa gusto niya. This time siya naman ang hihiling. At no choice ang anak kundi
sumunod.

HALEY'S POV

"$hit!"

Nakatingi ako sa phone ko. 3 missed calls!

OMG! Nandito na siya!

Si Hitler.

Yun ang nakalagay na pangalan sa phonebook ko.

Yeah, yun ang tawag ko kay mommy.

Simpleng diktador si mommy. Hindi ka pwedeng sumuway utos nito. At kapag ginawa mo
yun. Syempre may kapalit. Ano pa nga ba? Pero kung kilala mo siya. Susunod ka
talaga dahil hindi mo magugustuhan pag nagalit siya.
Hanggang ngayon palaisipan pa rin sa akin kung bakit siya biglang pumayag na
Psychology ang kuhain kong course. During high school kasi sinabi na niya sa akin
na business course ang gusto niyang itake ko.

Haay....kailngan ko nang umalis para hindi niya ako abutan hehehe. Mahirap na.

" Manong anong kotse ho ang available na pwede kong gamitin. " tanong ko sa driver
namin si Mang Berting.

" Yung Z3 po maam tska yung Miata." sagot nito.

"Eh yung Civic ho. " Ayokong gamitin ang mga ito. Low profile lang kasi ako sa
school.

"Ginamit ni Hans." sagot nito habang pinupunasan ang Z3.

Inunahan ako ni kuya. Ayaw din kasi ni kuya ng magarbong kotse. "Asan ba yung kotse
niya? Ba't yung Civic ang gamit niya?"
"Nasa condo ho ata maam."

Nasa condo? Di nako ulit nagtanong ayoko nang humaba pa yung usapan namin. Kailngan
ko nang makaalis.

"Sige manong pakikuha na lang ng susi ng Z3." No choice ako. Yung Miata kasi ang
alam ko sira yung convertible na bubong nito. Ayoko namang ng ganoong eksena
papasok sa school.

Papasok na lang ako ng maaga at sa library na lang ako mag rereview.

Nasa harap na ko ng gate ng university nang hinarang ako ng guard.

Binuksan ko ang bintana ng kotse.

Maam pasensiya na wala na kasing slot dito sa side na to. Sa West wing na lang ho."
paumanhin ng guard.

" Ganon po ba? Pwede po bang dito na lang ako pumasok iikot na lang ho ako sa
likod?" tanong ko kasi mapapalayo ako pag bumalik pa ako.

'Sige po maam" at tinanggal nito ang harang ng driveway.

Pinagmasdan ko ang hanay ng mga kotse. Tsk. Pano halos lahat ng nag aaral dito may
kotse. Kaya kulang ang parking area. Paliko na sana ako paikot sa likod nang
mapansin ko ang isang gray na Altis. Napahinto ako saglit. Hindi ako pwedeng
magkamali. Inatras ko ng konti yung kotse at tumapat dun sa gray na kotse.
Tiningnan ko ang plate number. Shocked talaga ako.

BEEEPPP! BEEEP!!!
Bad trip one way lang pala to. May kasunod ako na kotse. Tinahak ko na ang daan
papunta sa west wing parking. Di bale mamaya ko na lng babalikan. Buti pa dito sa
West wing maluwag ang parking. Medyo malayo kasi kaya wala masyado ngpapark.

Nagmamadali akong bumaba ng kotse. Anong ginagawa ng kotse ko dito. Dont' tell me
dito rin nag aaral yung guy na.......

Oh no! Lord wag naman po sana.

Malamang dito siya nag aaral kasi kung hindi pero pano napunta yung kotse ko dito.

Di kaya nacarnap?

Nang estudyante ng university na ito?

Waaaaah!!!! Lahat ng impossible iisipin ko. Wag lang ang possibility na baka
estudyante rin dito ang ang lalaki na yun.

Di ko kayang magtago habang buhay kung andyan lang siya sa paligid.

Nagulat ako ng mag vibrate ang phone ko.

Hitler calling.....

Hayy, deadma. Wala ako sa mood kausapin siya ngayon. Mamaya na lang siguro.

Inayos ko muna ang mga gamit ko bago ako bumaba ng sasakyan nang magvibrate ulit
ang phone ko.

"Hayy ang kulit tlga" papatayin ko na sana yung phone ko akala ko si Mommy na naman
nang...

Jessica calling....

"Hello." sinagot ko na ito habang palabas ng kotse.3

"Hey, where are you?" masayang bungad nito.

"Actually, I'm here sa school." Ewan ko ba kung bakit nagdalawang isip ako na
sabihin kung nasaan ako. Nasanay ako kasi these past few days na ilihim ang mga
whereabouts ko. Tsss.

"Good! Meet me at the cafeteria then. I have something to tell you" excited na sabi
nito.

"Ok, be there in few mintutes" At dumeretso na ko sa cafe.

"Ok see you"

End Call.

Nagmamadali akong maglakad papuntang cafe nang...

"Haley..." kilala ko ang boses na yun.

Bumilis ang tibok ng puso ko. Huminga ako ng malalim.

"What do you want?" Humarap ako sa kanya.

"Let's talk, please." Si Vince.

Two weeks na ang nakalipas.

Masakit pa rin. Sobra.

Niloko niya ako.

Pero bakit ganun.

Hanggang ngayon mahal ko pa rin siya.

Mahal na mahal. At walang nagbago.

"Wala na tayong dapat pang pag usapan. It's over." pabulong kong sinabi yung huli.

"I'm sorry." nahihirapan rin siya alam ko.

Pero kailangan kung magpakatatag. Ayokong umiyak sa harap niya.

Ngumit ako ng pilit. Tapos naglakad na'ko palayo.
Huminto ako saglit at nilingon siya. "Please don't come near me again.." yun ang
lang nasabi ko at tuluyan na akong umalis.

Please don't come near me again..or else

Baka di ko mapigilan ang sarili ko.

Kanina nung makita ko siya, I want to throw my arms around him.

I miss him ...

I miss his kisses. Damn, I still love that bastard!

Ngayon ng uunahang pumatak ang mga luha na kanina ko pa pipinipigil.

Nasasaktan ako. Parang sasabog ang dibdib ko sa sakit.

Almost 4 years.

I could still remember that time I caught him making out with another girl in the
parking lot.

Dito mismo sa West wing.

At ang masakit pa he never bothered to explain. He never called me that time to

even say sorry. Ganun na lang.

That was actually our first encounter since then. He didn't care. Kanina I was
still hoping to hear from him that he will explain and he wanted me back.
That what I've seen meant nothing.

But when he said "sorry" I knew it. He was not saying sorry for what he has done.
He was sorry because I was hurt. And what he doesn't know is I'm still hurting.
e was my first boyfriend. My first kiss.

My first... in everything.

Except for what happened last night. Sumasakit ang ulo ko tuwing naaalala ko yun.

I don't know where to start.

Will I ever move on?

Ang hirap. Lagi kung naaalala ang mga sweet memories namin. The first time I set my
eyes on him, crush ko na agad siya. Sino ba naman ang hindi magkakagusto sa captain
ng basketball team ng university.

At ako ang pinakamasayang babae nung maging kami. At marami naman ang naiinis sa
akin na mga babae. Sino ba naman ang hindi magkakagusto sa isang Ash Vincent Yu.
First year pa lang kami nun pero almost 6 feet tall na siya. Maputi at matangos ang
ilong. And what I love the most, are his eyes. When he looks at you, it seems like
he's looking into your soul. Takte parang bampira lang. Ano ba seryoso ako dito
noh. Haaay...

But as long as I'm hurting I will never forget him.

$hit lang talaga. Ayoko makita ako ni Jess na ganito.

Dumaan ako saglit sa CR. Doon ko ibinuhos ang lahat ng sakit na nararamdaman ko.

Pag pinigil ko ito baka sumabog na lang ako bigla.

Ok na ako.

Pagdating ko sa cafe, hinanap ko si Jessica sa favorite spot namin. Sa dulo.

Kumaway siya.

"Hey" bati niya paglapit ko.

"Hi!" pinilit kong ngumiti.

Sumeryoso siya. Alam niya. "Are you okay?" nag aalalang tanong nito.

"Yeah" matipid kung sagot.

Hinawakan niya yung kamay ko. " You can talk to me. It's been two weeks ka nang
ganyan and...."

"Jess, I'll be fine. Don't worry" di ko na siya pinatapos alam ko masama rin ang
loob niya kasi di ako masyadong ng oopen sa kanya. And to think na bestfriend ko pa
siya.

"Ok. You know that I'll always be here." sumuko na rin siya. Kilala niya kasi ako.
Di ako paladaing. Di palasumbong. Unless di ko na kaya. Ang alam niya everything is
still under my control. Yun ang alam niya.

"I know." I smiled at her. " So ano nga pala yung sasabihin mo saken?" pag iiba ko
ng usapan.

Kitang kita ko ang pag ningning ng kanyang mga mata.

"Remember Tyler from the soccer team? Yung crush ko?" yung ngiti niya parang
mapupunit na yung pisngi niya.

I remember him. Matagal na niyang crush ito. At kelan lang sila ngkakakilala.

"He asked me out!" sabi nito at kinikilig ang bruha.

"Well, that's really something!" sabi ko habang nilalabas ang ilang notes ko.

"Yeah, I'm so excited. Parang kelan lang I was looking at him from afar tapos
ngayon....haaay" para siyang ngdedaydream

Blah blah blah blah

Non stop talaga ang bibig ni Jessica. Ganyan siya pag masaya. Nakinig lang ako sa
kanya.

Gusto ko ng matapos agad ang araw na'to.

Gusto kong matulog at magpahinga.

Ang sakit ng boung katawan ko lalo na ang balakang ko.

RUSSELL'S POV

Ang bagal ng oras.

Inip na inip na ako.

Sana pala hindi na lang ako pumasok.

Sana natulog na lang pala ako.

Wala akong kakulitan.

Namiss ko tuloy yung babaeng yun.

Di ko kasi kaklase si Micah sa subject na'to.

Matext nga siya.

Magpapatulong ako sa report ko bukas.

Kung ba't kasi kailngan pang gumawang mga visual aids.

Hindi naman ako marunong sa mga ganun.

Dumukot ako sa bulsa ko.

Nakapa ko yung susi ng kotse ng babae.

Napatitig ako dito.

Ito pala ang kotseng ginamit ko kanina.

Baka mamaya makasuhan pa ako ng carnapping sa ginawa ko.

Baka nakareport na ito ngayon sa mga pulis.

Anong magagawa ko.

Eh sa wla akong magamit eh.

Bahala na nga.

Hindi naman siguro ako makukulong pag nagpaliwanag ako.

Tsaka siya tong tumakas eh iniwan niya yung kotse niya.

Nagbihis lang ako nawala na siya.

Sana pala hindi na lang ako nagbihis baka naulit pa yung nangyari. haha
Kung ano ano tuloy naiisip ko.

Maitext na nga si micah.

Nagsimula akong magtext.

"Mr. Sandoval please refrain from using cellphone during my class." huli ka balbon!

"I'm sorry sir. It's something important." palusot ko.

" You can excuse yourself, madali naman akong kusap. ang ayoko sa lahat ag yung
hindi nakikinig sa klase ko.

" I'm sorry."

pero hindi ako lumabas.

At binalik ko ang phone sa bulsa ko.

Ang sungit naman ng teacher na'to.

Kaya hanggang wala pa ring lovelife.

Pa'no napakasungit.

Akala mo kung sinong maganda.

Sexy pa naman.

Pinaglaruan ko naman susi ng kotse ng babae.

Tiningnan niya ulit yung letter "H" na keychain.

May maliit na bato ito sa upper right side ng letra.

Parang maliit na diamond.

Totoo kaya ito?

Tapos napansin niya yung half lang na heart.

May nakasulat.

Vince

She was calling me Vince while we were kissing.

Boyfriend niya kaya ito.

O kaya ex.
Ba't siya ngpakalasing nung gabing yun at umiiyak.

Pwede naman siyang pumalag pagdating namin sa condo.

Pero hindi niya ginawa.

Kung nagkataong ibang tao ang nakakita sa kanya nung time na yun baka kung ano pa
ang ginawa sa kanya.
Parang naguilty naman ako.

Pero pumayag naman siya.

Hindi ko siya pinilit.

Yun nga lang lasing siya at parang wala siya sa sarili niya.
She went to bed with a total stranger.

We're total strangers.

Kagaya ng mga madalas mapanood sa movies.

At hindi siya ordinaryong babae.

Makikita mo ito sa mga gamit niya.

At sa kilos niya.

Napansin ko na yun pagpasok pa lang niya ng bar.

She moves gracefully.

Gaya ng mga model sa runway.

Mukhang suplada at may attitude.

Pero ang ganda talaga niya.

At ang ganda ng katawan niya.

Lalo na yung...............

"Ok class see you tomorrow. And prepare for a short quiz"

Bad trip.
Panira ng imagination.

Pero at last. Natapos din.

Dinial ko agad ang number ni Micah.

"Hey, busy ka ba maya?" naglalakad na'ko papuntang parking lot.

"Ah ganun ba?" mag rereview siya.

"Ah ok. Magpapatulong sana ako. Pero ok lang. Magreview ka na muna"

End Call

Pa'no kaya to?

Saan ko dadalhin yung kotse nung babae?

Kailngan ko ng makuha ang kotse ko sa parking lo nung bar.

Nag vibrate ang phone bago ko pa maibalik sa bulsa ko.

Vanessa calling.....
Patay. Di nga pala ako nakapunta kagabi.

Nagdadalawang isip ako kung sasagutin ko ba o hindi.

Binalik ko na sa bulsa yung phone ko.

Wala ako sa mood kausapin ito.

I'm sure marami na naman itong tanong.

At sa totoo lang hindi ko alam kung ano ang isasago ko.

Alam ko naman actually ang isasagot ko kung sakaling magtanong siya, kaso kaya ko
bang sabihin sa kanya ang totoo.
Wala akong maisip na magandang dahilan sa kanya kung ba't hindi ako nakapunta.

Nagmamadali kung tinungo ang parking lot.

Papalapit na ko sa gray na Altis.

May babae na nakasandal dito.

Nakatalikod siya sa akin.

Medyo matangkad ito.

Maiksi ang buhok.

Familiar.

Hindi kaya.......

HALEY'S POV

"Uy nasagutan mo ba lahat?" si Jessica

Katatapos lang kasi ng exam namin.

"Yeah, pero I'm not sure kung tama yung mga sagot ko. " natatawa kong sagot

Madali lang naman yung exam. Favorite subject ko kasi ito.

Theories Of Personality.

Kahit hindi ako masyado ngreview alam ko papasa ako.

Humble ko noh.

"Ako kasi di ko nasagutan lahat. Ewan ko ba parang nablanko yung utak ko."
nakangiting sabi nito.

Teka ba't parang masaya pa siya at hindi niya nasagutan lahat.

"Puro kasi Tyler ang laman ng utak mo. " pabiro kong sabi.

"Ewan ko ba. Di ako makapgconcentrate kagabi tuwing maiisip ko yung date namin." so
tama nga ako.

"Bruha ka talaga. Remember major subject natin yun ha. At ikaw pa talaga ngremind
saken" di siya pwedeng bumagsak sa kahit na isang major subject.
Lalo na graduating kami.

"Yes Ma'am!" sabi nito sabay saludo.

I can see that she's really happy.

And I'm happy for her.

Pero nalungkot na naman ako.

Naalala ko na naman si Vince.

Walang araw na hindi ako ako masaya tuwing kasama ko siya at naiisip.

Noon yun.

Wala na kami.

Wala na siya.

"Haley...." nahalata niya na ngbago yung mood ko.

"I'm good. Don't worry." ngumiti ako sa kanya.

Bumuntong hininga siya.

"Ok. But can you at least tell me where you've been hanging out lately?" may alam
kaya siya.

"I'm staying sa condo."

"How about last night?" tanong nito.

"What about last night?" baka kung saan mapunta tong usapan na'to.

" I went there. I was waiting 'till 2am. I called your house wala ka dun. I was so
worried kaya pinuntahan kita sa condo. " nagdududa ito.

"Jess, I think this is not a good time." naguiguilty ako.

Ngumiti siya ng pilit.

"Fine. But help me understand. Akala mo hindi ako nasasaktan tuwing nakikita kitang
ganyan. Hindi ko alam kung ano na ngyayari sayo. You're my bestfriend. What about
me? Am I still your bestfriend?" sinumbatan na niya ako.

"Of course you are still my friend. And you will always be. " naiiyak na naman ako.

"Really? Because that's not what it looks like. I'm sorry. You're right. Maybe this
is not a good time." ngumiti siya ng pilit at tinapik niya ako sa balikat.

Iniwan niya akong nakatulala.

Tsaka ko lang siya kakausapin.

Marami rin kasi akong iniisip.

Gusto ko ng umuwi at magpahinga.

Dumerecho ako sa parking lot.

Kung saan nakapark ang kotse ko na Altis.

Huminga ako ng malalim.

Andon pa.

Meaning andito pa siya.

Aantayin ko na lang.

Kaya ko ba siyang harapin?

No choice.

Tsaka kung hindi ngayon kelan pa.

Lalo na malaki ang possibilty na dito sa nag aaral.

Unless na lang na stalker siya at nalaman niyang dito ako nag aaral.

Ako na ang feelingera.

Tsaka isa pa, kailangang makuha ko na yung kotse.

Andito na kasi si mommy baka gumulo pa lalo.

Tumingin ako sa relo ko.

520pm na.

Fifteen minutes na'kong ng aantay.

Kung pang umaga siya until 5pm lang ang pinaka huling klase.

Unless na lang na varsity siya. Until 7pm ang practice.

Maya maya....

"Excuse me...."

It's him.

Huminga ako ng malalim at humarap sa kanya.

Natigilan ako saglit.

Natulala pala ako.

Ngayon ko lang siya napagmasdang maigi.

Ang tangkad niya.

At ang gwapo.

"Hey.." buti na lang nakabawi ako bigla.

"Yes?" nakangiti siya.

Loko to ah. Hindi ba niya ako maalala.

Lumapit ako sa kanya.

" I....I need my keys back. " yung lang ang nasabi ko.

" I see! Yun lang ba?" Lumapit din siya sakin ang ngumiti na parang nang aasar.

Yung lang ba? Ano pa bang ineexpect niya na dahilan.

"What else?" taas kilay kong tanong sa kanya.

Tumawa siya ng konti.

"Let me refresh your memory." tinapat niya yung mukha niya sa mukha ko at tinitigan
ako.

Ewan ko ba parang nanlambot ang mga tuhod ko.

"First, aren't you gonna say at least thank you." $hit lang at nakatitig siya sa
lips ko.

"For what?" akala mo madadaan mo'ko sa ganyan.

Tumawa siya at umiling.

"That depends. Kung alin sa ba sa mga ginawa ko ang dapat mo ipagpasalamat."

ngumiti siya ng nakakaloko.

"I don't know what you're talking about." feeling ko unti unting umaakyat ang dugo
ko sa ulo.
Umayos siya ng tayo at tumawa ng tumawa.

"What's funny?" naiinis kong tanong.

Lumapit siya saken. Hinawakan niya ang kaliwa kong pisngi. " Honey...you're
blushing.."

Tinabig ko yung kamay niya.

"Just give me my keys."

"What if I don't." naghahamong sabi nito.

Natigilan ako saglit.

"Ok. What do you want?" mali ata yung tanong ko.

Ngumiti siya. Parang may kung anong naglalaro sa isip nito.

"Go out with me." ngisi nito habang winawagayway sa harap ko yung susi ng kotse.

Pinagtitripan tlga niya ako.

Sibukan kong kuhain pero di ko maabot. Ang tangkad niya kasi.

"Ibigay mo saken yan ano ba!!!" nangigigil na tlaga ako.

Tawa pa rin siya ng tawa. Parang aliw na aliw pa siya.

Nasa ganung eksena kami nang.....

"RUSSELL!!!!!"

Nakapameywang ang isang babae palapit samen. Kilala ko to ah..

RUSSELL'S POV

"Ibigay mo saken yan ano ba?!" gigil niyang sabi.

Pilit niyang inaabot ang susi sa kamay ko.

Matangkad siya kung tutuusin.

Hanggang balikat ko siya.

Nakakatuwa siya.

Ang sarap asarin.

Ang cute niya lalo na pag ngbublush.

Kanina habang pinagmamasdan ko ang mukha niya.

Ang lungkot ng mga mata niya.

Bumaba ang tingin ko sa mga labi niya.

Pale na red ang kulay. Parang pinkish.

Sobrang lambot.

Naputol ang pagmumuni muni ko.

"RUSSELL!!!!!"

Sabay kaming napatingin ng babae.

Halatang gulat siya.

Si Vanessa.

"What's going on here?" nakapameywang pa ito palapit samen.

Tumingin siya sa babae.

"You?!" sabay turo sa babae.

"Magkakilala ba kayo?" tanong ko.

Bago pa sumagot yung babae.

"She's my classmate." sagot ni Vanessa.

Huh?! Ang pagkakataon nga naman.

"Babe, magkakilala rin kayo?" ako naman ang hinarap nito.

Nabigla ako.

Anong sasabihin ko?

Alam ko na. Maaasar naman to sa akin.

Ngumiti ako.

"Actually, no. She's just a fan and she's asking me out." natatawa talaga ako
habang nakatingin sa kanya.

Nanlaki yung mata nung babae.

Gusto kong tumawa ng malakas pero pinipigilan ko.

Pero saglit lang yung pagkabigla niya.

Maya maya ngumiti ito.

Pero bakit ngumiti siya instead na maasar.

"Yeah" sagot nito na nakangiti.

"But I understand if he's busy. Next time maybe." Then she looked at me and she
gave me her sweetest smile.

"One thing more, I had a great time last night." sabay kindat saken.

Ngumiti siya ng todo.

Ngiting nang aasar.

"And by the way, thanks for driving me home this morning." And she snapped her keys
effortlessly.

And she waved the keys in front of us.

At sumakay na siya sa kotse.

Naisahan ako dun ah.

Tulala pa rin ako habang nakatingin sa papalayong sasakyan.

"IS THAT TRUE?" sigaw ni Vanessa

"Babe I can explain....." nataranta ako.

Iba kasi magalit to. Warfreak.

" I want a yes or no answer only! Did you sleep with her last night?" gigil nyang
tanong.

Pa'no ko ba sasabihin. Ang hirap ipaliwanag. Lalo na nasa aken pa yung susi nung
babae.

"ANSWER ME!!!!" galit na talaga siya.

"Yes, but...." mahina kung sabi

PAK

"I waited for you till dawn tapos may kasama ka palang ibang babae!" umiiyak na
siya.

"Babe let me explain..." naawa ako sa kanya.

"And you never answered my calls!!!" this time humagulgol na siya.

"What do yo want me to do? Huh? I don't date anymore! Ikaw lang. Nasasaktan ako
alam mo ba yun?" para siyang ngmamakawa na di mo malaman.

"I'm sorry. I made you wait. But that was nothing." sana maniwala siya.

Natigilan siya.

"Totoo? " tumigil siya saglit sa pag iyak.

Naguilty di ako.

Di ko alam kung bakit.

"She was drunk and I helped her. I let her stay sa condo. She could barely drive."
at totoo naman.

"It was nothing? Nothing happened?" naniniguro nyang sabi.

"It was nothing.." di ko sinagot yung tanong niya kung may nangyari ba.

At bago pa siya makapag tanong ulit nilapitan ko na siya.

I hugged her.

And she hugged me back.

The war is over.

She pulled away.

She looked at me intently.

"Promise me, don't go out with Haley?"

"Don't go out with who?" sino daw.

"Haley. That girl. My classmate." so Haley pala pangalan niya.

Kaya pala may letter "H" sa keychain niya.

"Oh that girl! Yeah, p..promise." ewan ko ba parang naguiguilty ako nung sinabi ko
yun.

She smiled.

She kissed me.

I kissed her back.

Then I stopped.
I remembered her kisses.

Haley's.

I gave her a quick peck sa lips para di makahalata.

"Let's go" sabi ko.

Ngumiti siya. "May practice pa kami babe eh"

"I'll wait. I'll drive you home?" makabawi man lang ako.

"No need. I'm not sure kung what time matatapos. Mag oovertime kami. Malapit na ksi
ang Foundation Day two weeks na lang." paliwanag niya.

Takte wala pala akong kotse.

Buti na lang.

Mahaba habang paliwanagan na naman to kung sakali.

"Okay I'll walk you to the gym."

"OK" masayang sabi nito.

Pagkahati ko sa kanya nagpaalam na rin ako.

"Hello Mix" tinawagan ko si Micah.

"Can you pick me up sa school?"

Good. Andito pa siya. Akala ko nakauwi na.

I'll meet her at the West Wing parking lot.

Pagdating ko dun wla pa siya.

Tumambay muna ako sa gilid ng driveway.

Nang mahagip ng mata ko ang isang black na Z3.

Familiar ang kotse.

Saan ko nga ba nakita to.

HALEY'S POV

6 MESSAGES.

Ito ang bumungad saken pagbukas ko ng phone ko.

Pinatay ko kasi kanina.

Parang alam ko na kung kanino galing ang mga ito.

Yung isa kay kuya.

Hinahanap yung Z3.

Tsssss. Nasa kanya na yung Civic bukod sa kotse niya.

Ano bang problema nito?

Yung isa kay Jessica.

Sorry and I miss you ang nakalagay.

Touched naman ako.

Babawi ako sa kanya.

Ikukuwento ko lahat ng nangyari.

Lahat lahat.

Bahala na. Bestfriend ko naman siya.

Naalala ko yung expression ng mukha nung lalaki kanina dun sa sinabi ko.

Laugh Trip.

Kulang na lang mgblush ampu.....

Pati yung mukha ni Vanessa di maipinta.

Nakakatuwa silang dalawa.

Boyfriend niya pala yung lalaki na yun.

Ang bilis namang magpalit ng boyfriend nun.

Nung kelan lang yung tropa ni Vince ang boyfriend niya, si Nike.

Nagpupunta kasi yun sa classroom at sinusundo siya minsan.

At minsan pag may lakad ang barkada sinasama ako ni Vince at nakikita ko silang
magkasama.

Ewan ko ba. Kahit classmates kami at magbarkada yung mga boyfriends namin kahit
kelan di kami naging close.

Deadma lang pag nagkikita kami.

Pero di ko nakikita yung lalaki na yun na nagpupunta sa classroom.

Bumalik ang atensiyon ko sa cellphone.

Yung apat pa na messages kay mommy galing.

Puro mga sermon.

One message caught my attention.

Be ready on Friday night. We'll have a dinner party to attend

May isa pa. Be at your best. Go and shop for a decent dress.

Huh! Be at my best? Duh!

I'm always at my best.

Sobrang ganda ko kaya. HAhahaha.

Tsaka puro matatanda lang naman ang mga andun.

Haaay...ano nga pala araw ngayon?

"Shocks, July 4" meaning birthday ko na pala next week. July 15.

My 20th birthday.

Parang kelan lang.

Virgin pa ko.

Charing lang!

Parang kahapon lang pala. Hahahaha.

At least medyo gumaan ang pakiramdam ko.

Nagagawa ko ng tumawa.

Wala na akong magagawa.

Nangyari na.

Naisip ko lang parang balewala na saken yun.

Ewan ko ba.

Mas masakit pa rin yung paghihiwalay namin ni Vince.

Pero parang gumaang na yung pakiramdam ko ngayon.

Sabi nga nila pag sobra ka daw nasaktan lalo kaw nagiging matapang at matatag.

Sana nga.

Nasasaktan pa rin ako.

Konting panahon na lang siguro.

Hindi kasi ganun kadali ang makalimot.

Makapag mall na nga.

Hahaha pag shopping talaga wlalang makakapigil saken.

Parang kanina lang masakit ang buong katawan ko at gusto kong magpahinga.

Ngshower ako saglit at nagbihis.

White blouse at khaki na shorts.

Nag flip flops lang ako.

Pinagmasdan ko ang sarili ko sa salamin.

Napangiti ako.

Ang ganda ko talaga. Hahahaha

Maganda naman talaga ako. Sabi ng nanay ko. Tsaka magiging print ad model ba'ko
kung di ako maganda. Oo, model ako. Pero sa European issue ito. Pang international
daw kasi ang beauty ko. Addict lang. Hahaha.

When I was 18, a photographer of our magazine saw me. I was in Spain for summer
vacation. Akala niya French ako. Natawa ako. Sabi ko anak ako ni Amanda Saavedra.

Nagulat siya kasi mukhang espanyola si mommy. I looked like my dad actually.
Matangos yung ilong ko. Sabi ng iba anak daw ako ng foreigner. Yung kulay ko ang
nakuha ko kay mommy. Mestisa si mommy. Yung mata, kay daddy. Almond-shaped daw sabi
ni Vince. Kailangan talaga nakasingit siya sa eksena.

Anyways, the photographer asked mom if I could pose for the April Issue. Pumayag si
mommy. Magaganda naman yung mga damit. So pumayag na rin ako. Aside from that, two
swimsuit yung pinasuot saken. Isang one piece pero french cut huh! At isang two-
piece. Ok na sana kaso yung cup nung two piece di kayang ihold nung top yung dibdib
ko. Cup B kasi ako. Para sa iba malaki na ito. Pero tama lang sa built ko at sa
height ko, almost 5'6' kasi ako. Sabi nung photographer siya na daw ang bahala para
di lumabas na malaswa. Ok naman yung kinalabasan. Actually I have a copy of that
issue. Nakatago sa kwarto ko. Kahit si Jessica hindi niya alam ito.

Kinuha ko ang susi ng kotse at tinungo ang elevator.

Buti na lang di ako nahirapang magpark pagdating ko sa mall.

Nagsimula na akong mag ikot.

Nakailang boutique din ako.

At yung pang apat, at last yun ang bukod tanging may nagustuhan ako.

"Miss I'll try this one." sabi ko sa sales lady.

"This way maam" and she led me to the fitting area.

Isang lavander na mini dress. Soft yung tela. Hindi naman satin. Parang lace yung
tela mas makapal lang nang konti. Bare back ito. May tali din sa leeg.

Naalala ko yung yung suot ko nung nakaraang gabi.

Naalala ko ang sinabi ng lalaki tungkol dito.

*FLASHBACK

My eyes were closed as I responded to his kisses.

I shivered to his touch. And I wanted more.

His lips went down to my neck planting small kisses.

His hand untied the ribbon that only supported my top.

"Looks like your dress serves its purpose." nakangiting sabi nito

I was half naked in front of him.

I can see the desire in his eyes.

He was cupping my breasts.

Both with his hands.

"It perfectly fits" he smiled.

Then he leaned to kiss my right breast.

"Ahhhhh" I couldn't help it.

I was careless.

I was enjoying that moment hoping it won't end.

My hands clapsed his hair pulling him closer.

And before I knew it I felt his one hand on my wetness.

I felt something on my tummy. Gosh, he was so hard!

I can feel he's tugging my undies away impatiently.

And slid the rest of my dress off my feet.

I was totally naked in front of him.

His are are burning with desire.

He's on top of me again kissing me.

My neck.

"Just tell me to stop and I will" he said as he slid one of his fingers between my
thigh.

"Ooooh don't..please" I kissed him back as I reached to unbutton his pants.

He laughed between our kisses.

He left me for a sec to remove the rest of his clothes.

He's standing in front of me.

Like a god, proud and naked.

I looked away.

Gosh, he's so hard.

And BIG!

I saw him kneel in front of me, spreading my legs apart....

TOK! TOK! TOK!

End of flashback
Nagulat ako sa mga sunod sunod na katok.

"Maam ok lang po kayo." boses ng sales lady sa labas ng fitting room.

"Oo tapos na" Nagmamadali kong hinubad ang damit at lumabas agad.

"Pasensiya na kayo maam akala ko po kasi may nangyari sa inyo sa loob. Tumahimik
kasi bigla eh. Nag aalala lang ako. " paliwanag nito

"Ok lang. Kukunin ko pala ito"

Ganun na ba ako katagal dun sa pagmumuni muni.

Kung ano ano kasi ang pumapasok sa isip ko.

" Sa cashier na lang po maam" sabay turo sa Cashier No 23

Pagtapos dun pumili rin ako ng sandals.

Simple lang. White ito. 3 inches lang.

Pagtapos kung bayaran ay nagtake out na lang ako sa isang resto.

Ayoko kasi kumakain sa resto lalo na mag isa lang ako.

Walang traffic.

Inabot kasi ako ng 9pm sa mall.

Ganun ako katagal namili?

And to think 2 items lang nabili ko.

Di ko namalayan nasa parking na'ko ng condo.

Gintuom ako bigla.

Nilabas ako ang dinner na binili ko.

May assignment pa pala ako.

First subject yun. Major subject

May naalala ako bigla.

Napangiti ako.

Naala ko kasi yung eksena kanina sa parking lot.

Magkikita kami ni Vanessa.

Parang alam ko na ang mangyayari.

At kailngang paghandaan ko ito.

RUSSELL'S POV

"WHAAAAATTT!" sigaw ni Micah.

Sabi ko na nga ba ganito magiging reaksyon nito pag sinabi ko sa kanya.

"Kung makasigaw ka. Eto oh magkalapit lang tayo di ba?" kulang na lang busalan ko
yung bibig niya.

Alam ko di niya ako titigilan after we picked up my car sa parking ng bar.

Kinwento ko sa kanya lahat.

Kiss and tell ako?

I don't think so.

She's my bestfriend.

Alam niya lahat ng kalokohan ko.

Lahat lahat.

"OMG Russell!" bihira niya kong tawagan sa pangalan ko. Madalas "hoy", "ano",
"ikaw" tukmol", "kamote"....basta itatawag niya lahat ng kahit na anong pwedeng
itawag saken maliban lang sa panagalan ko pag ordinaryong araw.

"Maka react ka parang may nagawa akong krimen ah!" naguiguilty tuloy ako.

"At bakit wala ba? You should know that bago pa ituloy" konsensyahin daw ba ako.

"Alam ko." maikli kong sagot.

"Yun naman pala eh. Ba't mo pa ginawa?" gigil na sabi nito.

"Di mo kasi alam ang nangyari." sa totoo lang umiinit ang pakiramdam ko pag naalala
ko ito.

"Aba't!? Anong palagay mo saken? Porke't wala pa akong experience eh hindi ko

naiintindihan ang mga sinasabi mo" medyo napalakas ang boses nito.

"Ssshhhhh! Ano ba? Yung boses mo pwede pakihinaan." tumingin ako saglit sa paligid.

Mabuti na lang at konti ang tao ngayon dito. Ito ang paborito naming hang out.

Dito kami kumakain kapag may special occassion na sa tingin namin ay pwedeng
icelebrate.
"Bakit ano pa ba sa tingin mo ang hindi ko alam at hindi naiintindihan sa sinabi
mo? Hindi pa ba malinaw?! Hah!" di talaga siya mgpapaawat.

"That's not what I mean."

"Eh ano ha! Ba't di mo sabihin? At nang maintindihan ko!" naiinis niyang sabi.

Ininom ko ang natitirang wine sa baso ko.

Tumingin ako sa kanya saglit.

*Flashback

She was clasping my head so hard.

I know she's about to come.

I thrust my tounge into her sweetness. I kissed her roughly.

Her body arched wildly.

Her sexy moans play like music to my ears.

I explore and taste her sweetness.

And the she screamed when she reached her peak.

She was breathing heavily.

She looked at me and smiled.

$hit. I can longer take it.

And before i realized she started pulling away.

And I moved quickly on top of her.

"We're not yet done baby" I whispered and nibbled her ears.

I looked at her one more time.

She has the most beautiful eyes I've ever seen.

"You're so beautiful...." I kissed her eyes

"And you're mine"

She lifted her head and meet my lips.

And with one swift movement I entered her.

She suppressed a scream.

I stopped for a second.

"Fucl<!"

I didn't know what to do.

I saw tears and pain from her eyes.

She looked away.

Her eyes are now closed.

I know she was trying to fight back her tears.

I cupped her face.

I looked at her.

"I didn't know....I'm sorry." I can't bear the sight of her crying.

She held my face and she smiled.

She kissed me.

We kissed as if we've known each other for so long.

And I felt she moved her hips urging me to go on.

She arched her hips towards mine.

I closed my eyes.

"Please....I can still stop." I know that's a lie.

She didn't answer.

She embraced me and guided me to thrust deeper.

I slowly moved at first.

I know she's still hurting.

I started to move faster.

"Ohhhh" I heard her moan.

"I'm sorry, I can't take this anymore..." I said in surrender.

I claimed her lips as I plunged deeper.

Harder.

Faster

She wrapped her legs around my hips, tugging me against her.

Her hips moved helping me to find the right spot.

Her body felt so good and she's driving me crazy.

I made love to her until it made me burst.

End of FB

" Grabe ka! Napaka manyak mo talaga!" namumulang sabi ni Micah.

Pinagkukurot ako sa tagiliran.

"Aray! masasakit ah!" sabay himas sa parte na kinurot niya.

"Hindi ko sinabi na idetalye mo yung mga ngyayari!"

"Eh hindi mo kamo maintindihan di ba? Ang gulo mo ah!" naiinis na rin ako.

Gusto ko lang naman na maintindihan niya na hindi lang ako ang may gusto nung
ngyari.

Ginusto namin pareho.

I know there's a strong attraction between us.

Hindi ko alam kung ano.

From the moment I saw her that night.

I couldn't take my eyes off her.

She's very attractive.

But I had no plans in making the first move.

I just wanna look at her from afar.

And that incident happened.

"Naiintindihan ko! Anong palagay mo saken! And malinaw na you seduced her!" at may
paduro duro pa siyang nalalaman.

Muntik kong maibuga sa kanya yung iniinom ko.

"Whaaat!!!!" Ang haba ng kwento ko. My detalye pa tapos sasabihin niya "you seduced
her!"

"Bakit hindi ba?! Ikaw na nga ngsabi it was her first di ba. And how do you expect
her to respond sa isang pervert na tulad mo?!"

"Hoy sumusobra ka na ha! Hindi ako pervert? Kahit kailan di ako ngtake advantage sa
isang babae! mapag bigay lang ako" at totoo naman.

Yung iba nga sila pa yung gumagawa ng first move.

Hindi ako mayabang.

Nagsasabi lang ako ng totoo. hahaha

"Ang kapal talaga ng mukha mo! Anong mapagbigay ang sabihin mo gusto mo lang
talaga! Sana makarma ka at magka AIDS ka!" gigil na sabi nito.
Ampu...pa'no napunta sa AIDS ang usapan

" Alam mo ewan ko sayo. Gulo mo kausap. Hindi na nga ako mgkukwento sayo. "
pabulong kung sinabi yung huli.

Nagsimula na akong kmain.

Salita pa rin siya ng salita. Parang may sapi lang. Daig pa nanay ko. Nagsimula
siya kanina sa AIDS, ngayon my RH bill pa, maagang pagbubuntis, may sinasabi pa
siya tungkol sa abortion, at sa suicide, at sa patuloy na paghihirap ng bansa, sa
mga bako bako na kalsada, sa giyera sa middle east, sucide bombing, drug
trafficking, Transporter 1, Taken na ang bida si Liam Neeson...

"Hoy nakikinig ka ba?!" pinandilatan niya ako.

"Oo na, bilisan mo na diyan at nang makauwi na tayo" sa dinami dami ng sinabi niya
ineexpect niya na may maiintindihan ako.

Mabuti naman at hindi na siya nagsalita pa.

Sunod sunod ang subo.

Parang patay gutom lang. Pa'no walang gawin kundi magbunganga.

Napailing na lang ako.

"So what's your plan?" napatingin ako sa knya.

Huh?

Ano nga ba?

"I don't know" di ko talaga alam.

May kailngan ba akong gawin?

Kung meron man, ano naman yun?

"Pa'no si Vanessa?" tanong nito.

"What do you mean pa'no vanessa?" wala pa rin namang ngbago sa set up namin.

Nagkaayos naman kami kanina.

"So you mean, ganun na lang yun?"

Anong ganun na lang?

"What do you what me to do?" Takte para lang akong nakabuntis ah.

"Ano sa tingin mo? How was she the last time you saw her?" concerned tlga siya dun
sa babae.

How was she? Sinungitan lang naman ako.

"Yun na nga eh. How can she looked at me as if nothing happened." medyo
nadisappoint ako dun.

At inasar pa nga niya ako bago lumayas.

Narinig ko siyang bumuntong hininga.

"At least you can be friends. " she smiled.

Wow! Yan ang pinaka matinong narinig ko sa kanya simula kanina.

Friends....

"Yeah, I hope so." pero parang malabo.

Hindi kasi maganda yung nangyari kaninang umaga.

Inasar ko pa.

Bahala na.

HALE'Y'S POV

(Statue by Li'l Eddie)

? When a day is said and done,

In the middle of the night and your fast asleep, my love.

Stay awake looking at your beauty,

Telling myself Im the luckiest man alive ?

Cause so many times I was certain you was gonna walk out of my life (life)

Why you take such a hold of me girl

when Im still trying to get my act right

Napalakas ata pagkanta ko habang nakasalpak ang headset sa tenga ko.

Nakita ko kasi tumingin si manong driver saken sa rearview mirror.

"Pakitabi na lang po kuya" sabay abot ng bayad.

Hindi ko namalayan nasa tapat na pala ako ng school.

Nag commute lang ako.

Yung Z3 ang gagamitin ko maya pag uwi.

Iniwan ko ksi ito sa parking lot ng school khapon.

Malay ko ba na hindi ko na pala kailangang hanapin ang kotse ko.

Sinalpak ko ulit yung headset sa tenga ko.

? Im like a statue, stuck staring right at you,

Got me frozen in my tracks.

So amazed how you take me back,

Each and everytime our love collapsed. ?

? Statue, stuck staring right at you,

So when Im lost for words,

Everytime i disappoint you, ?

? Its just cause I cant believe,

That youre so beautiful. (Stuck like a statue)

Dont wanna lose you, no. (Stuck like a statue)

And youre so beautiful. (Stuck like a statue)

Dont wanna lose you, never. (Stuck like a statue)?

Napaaga ata ako.

Ang aga kasing tumawag ni mommy nakakainis.

Bukas ng gabi na pala yung party.

Umupo ako sa ilalim ng isang puno.

Dito ako madalas tumambay pag gusto ko mapag isa.

Nasa likod kasi ito ng school kaya tahimik.

Bihira ang nagpupunta dito lalo na pag ganito kaaga.

Tumingin ako sa relo ko. Maaga pa.

Meron pa akong isang oras at kalahati.

Sumandal ako sa puno at pumikit.

Soundtrip muna ako.

Binalik ko yung headset sa tenga ko.

(Runaway by Bruno Mars)

? So easy to forget our love,

The little things we do,

Like calling for no reason

Just to say the words

"Baby I love you,"

Naalala ko si Vince.

Tuwing naalala ko siya may kirot pa ring akong nararamdaman.

Mahal ko pa rin siya.

? I know lately, I've been busy

But a second doesn't go by

Without you crossing my mind

It's been so long since we had time

Let's take a day & make everything right

Just take my hand, fall in love with me again

Bakit nga ba hindi ko siya pinaglaban?

Pero bakit ko ba gagawin yun?

Kung si Vince nga di nag aksaya ng panahong magpaliwanag kung ano talaga yung
nangyari.

? Let's runaway to the place

Where love first found us

Lets runaway for the day

Don't need anyone around us

When everything in love gets so complicated,

It only takes a day to change it.

What I have to say can't wait

All I need is a day

So let's runaway...

Let's runaway, just for the day

Runaway, runaway

Pero nag attempt naman siya.

Kahapon.

Oo kahapon lang.

Matapos ang halos dalawang liggong pananahimik niya.

$hit lang di ba.

Halos mabaliw ako sa kaiisip sa dahilan kung bakit.

? Girl, you've been so patient

Spending nights alone & not complaining

But I'll make it up to you,

And I promise today I won't keep you waiting

Paulit ulit kong tinatanong ang sarili ko ano bang nagawa kong mali?

Sana man lang binigyan man lang niya ako ng chance na baguhin ito kung meron man.

Pero nung makita ko siya...

Hindi ko pala kaya.

Hindi ko kayang malaman ang dahilan kung ba't niya ako iniwan.

? Please give me this one chance

To remind you of everything we have

I won't give up I'm too much in love

And I want you to know that

Just take my hand, fall in love with me again

Alam ko naman na wala na talagang pag asa para magkabalikan pa kami.

Gusto ko na lang magkaroon ng magandang alaala na minahal niya ako.

Tama na.

Siguro natatakot akong malaman ang dahilan kung ba't biglang nagbago,

at nawala yung pagmamahal niya saken.

At nagawa niya akong lokohin at ipagpalit sa iba.

? Let's runaway to the place

Where love first found us

Let's runaway for the day,

Don't need anyone around us

? When everything in love gets so complicated

It only takes a day to change it

What I have to say can't wait

All I need is a day

So let's runaway for the day

And I'll give everything in this moment

And I promise to make everyday just like the day

Simula ngayon magsisimula ulit ako.

Makakalimutan ko rin siya.

Titiisin ko ang sakit.

Kasi habang nasasaktan ako

Ito lang ang patunay na minsan nagmahal ako

At minahal ako...siguro naman kahit papano.

Let's runaway to the place

Here love first found us ?

May naamoy ako.

Familiar na amoy.

Ang bango.

Papalapit yung amoy.

Sobrang lapit na.

Pagmulat ng mata ko.

"Pfppfffftppp" nanlaki yung mata ko.

Napasigaw siguro ako sobrang gulat kaso tinakpan niya yung bibig ko.

"Sabi ko na nga ba sisigaw ka na naman." natatawang sabi nito.

"Mukha ba kong nakakagulat" dagdag pa nito.

"Bigla kang kasing sumusulpot." tinanggal na niya yung kamay niya.

Tama bang itapat niya yung mukha niya sa mukha ko.

"Kanina pa ako dito nakatayo. Kung di pa ko lumapit di mo naramdaman na andito ako.

" paliwanag nito.

Umupo siya sa tabi ko at tumingin sa malayo.

Anong ginagawa nito dito?

Sinusundan niya siguro ako.

Echos lang!

Napatingin ako sa kanya.

Di ko maiwasang hindi humanga.

Ang tangos ng ilong nito lalo na naka side view siya.

Yung buhok niya bagsak at natatakpan ng konti nung bangs niya yung mata niya.

Di mapagkakailang guwapo ito.

Mas gwapo nga ito kay Vince.

Mas malakas yung sex appeal.

Whaat?? Nasabi ko ba yun!

Pak$het di ba.

Oo na ianaamin ko.

Bigla siyang lumingon.

Natulala ako saglit.

Ngumit siya.

Shit! Ang gwapo niya talaga.

"Tapos ka na ba?" ngumiti siya ng nakakaloko.

"Saan?" maang kung tanong.

"Sa pagtitig sa mukha ko. Feeling ko kasi natutunaw na tong side nato" sabay turo
sa side na nakaharap saken kanina.

Inirapan ko siya.

"Antipatiko" bulong ko.

Tumawa ito.

"Russell ang pangalan ko. Hindi antipatiko" nang aasar na sabi nito.

Akalain mo narinig pa pala niya yun.

"Ano naman ang ginagawa mo dito" naiinis kong sabi.

Tumawa siya. "Bakit bawal ba? Gusto ko ring umupo at pumikit sa ilalim ng puno."

Humiga siya at nilagay ang dalawang kamay sa ilalim ng ulo niya at pumikit.

"Yun naman pala eh ba't di ka lumipat ng ibang puno. Ayun meron pa sa bando dun. o
kaya dun sa dulo" singhal ko.

At nang hindi kita nakikita.

Tumawa siya ng mahina.

"Ang sungit mo noh?" mukhang aliw na aliw pa siya at naasar ako.

"Wala kang pakialam!" naasar na talaga ako.

Ngumiti siya ng nakakaloko.

Bumangon siya.

"Alam mo bang gumaganda ka lalo pag ngsusungit ka." sabay titig sa mga mata ko.

Alam ko noh. Tagal na.

Bolero. Hmp!

Nagblush ata ako.

Tumawa ito ng malakas.

Lumapit siya saken.

At nagulat ako nung hinawakan niya yung kaliwang pisngi ko at hinaplos.

" I love it when you blush" nakatitig siya sa mukha ko.

I froze.

Parang my kung anong magnet sa kanyang mga titg.

Naramdaman ko na lang na papalapit yung mukha saken.

Nakatingin siya sa mga labi ko.

And before I knew his face is just an inch away.

I can smell his breath.

Ang bango.

Gusto ko siyang itulak palayo pero wla akong lakas.

Inalis niya yung kamay niya sa pisngi ko at nilipat sa batok ko.

Napapikit ako.

I felt his lips touched mine.

He kissed me slowly and gently.

Then he pulled away.

Tumitig siya saglit.

"You...left. Why?" tanong nito.

Yung pagtakas ko siguro nung isang araw ang tinutukoy niya.

Bakit nga ba?

"I....didn't have any reason.... to stay." pautal kung sagot.

Kumunot yung noo niya.

"You think so?" tanong ulit nito. "After what happened?" dagdag na tanong nito.

Huh? Hanep sa tanong eh.

Parang siya lang yung nawalan ng puri. ahahaha.

Syempre di ko pwedeng sabihin yun masisira yung moment niya.

Di ako sumagot. Ano naman ang sasabihin ko.

Lumayo ako ng konti naiilang kasi ako.

Hinawakan niya yung lips ko.

"God I how i missed it...." ano bang tinutukoy niya yung lips ko o yung kiss? aww!

Speechless ako. feeling ko ang pula pula na ng mukha ko.

Tumingin siya sa mga mata ko.

Bakit ganun siya makatitig sa saken.

Naalala ko ang mga mata ni Vince pag tinititigan niya ako.

Puno ng pagmamahal.

Yung mga mata niya, pag tinitignan niya ako.

Parang napakarami niyang gustong sabihin.

"I....miss you." sabi niya habang hinahaplos ang batok ko.

Parang ilang boltahe ng kuryente and gumagapang sa buong katawan ko.

Naramdam ko na bumaba yung isang kamay niya sa beywang ko.

"Come here" sabi niya at hinapit niya ko palapit sa knaya.

Niyakap niya ako ng mahigpit.

Parang andaming paru paro na umiikot sa tiyan ko

Hinalikan niya yung buhok.

Nilayo niya ko ng konti.

$hit di talaga ako makapagsalita.

And he kissed me again.

His mouth is so warm.

It was gentle at first.

Di ko alam kung gaano katagal.

Nilagay ko yung mga kamay ko batok niya pulling him closer.

I opened my mouth with a low moan.

Humigpit yung yakap niya saken.

Napasandal nako sa puno.

I was kissing him back.

It was smooth yet urgent.

"EHEM!"

Parang napapasong binitiwan namin ang isa't isa.

Nauntog pa nga ako sa puno. Sakit ah.

Nsa harap namin ang nakanganga na si Jessica .

Palipat lipat yung tingin niya sa aming dalawa.

Si Russell ang unang nakabawi sa pagkabigla.

Tumayo ito at pinagpag yung pants niya. "Uh, I have to go...."

Tumingin siya kay Jessica saglit then binalik niya yung tingin niya saken.

"See you around." pagkasabi nun ay umalis na ito.

Pinandilatan ako ni Jessica.

"Oh....my...God!" di makapaniwalang sabi nito.

Tahimik lang ako.

Ayokong namang tanungin siya kung ano ginagawa niya dito ng ganito kaaga.

Pareho sila ni Russell basta na lang sumusulpot.

Ano bang nakain nitong mga tao na'to ang aga ngsipasukan.

"First the captain of our basketball team. and now...the star player from the
soccer team." nakapameywang pa ito.

Wait? Star player? Soccer team?

Yung antipatiko na yun?

Kaya pala mayabang.

Ah alam ko na, kaya niya ko pinakilala na fan niya kay Vanessa.

Sanay siguro siya na nilalapitan ng mga babae.

Eh ano ngayon? Hmp!

"Look, it's not how you think it is." sumandal ako sa puno at pumikit.

Tumawa ito ng sarcastic.

"Then what is it?" nanlaki ang mga nito. "Help me understand what i just saw."

Napahawak ako sa sintido ko.

"Sasabihin ko naman tlga sau. It's just that...i don't know where to start."

"Why don't you start from the beginning?" she rolled her eyes impatiently.

Bumuntong hininga ako.

"Ok please. Let me finish first..and don't interupt...ok"

"Fine!" atat na sabi nito.

So I started form the bar. Kung pa'no kami nagkakilala. Tahimik lang siya na
nakikinig.

I felt uneasy when i reached that part...at his place.

I told her everything. It appeared like I was a willing victim. That I had no
regrets.

Naiiling siya.

Hindi siya siguro makapaniwala na nakagawa ako ng ganung bagay.

I also told her about our 2nd meeting. And that was where Vanessa saw us together.

She was speechless.

I know marami siyang gustong sabihin, itanong at malaman.

Parang siya naman ngayon ang hindi alam kung pano sisimulan at saan magsismula.

"Haley, I don't wanna think you did that to forget Vince" sa wakas sabi nito.
"Ayokong isipin na ganun ka kadesperada. Pa'no nalang kung masamang tao si Russell
at hindi ka na nakauwi? Natagpuan ka na lang kung saan?" naiinis na siya.
"Haley, hindi ko alam kung matutuwa ako sa nakikita ko ngayon na kahit papano eh
nakakausap na kita ng matino. Pero sa tingin ko hindi ba mas malaking problema ang
pinasok mo?"patuloy na litanya nito.

"Problema? Why?"naguguluhan ako sa tanong niya.

"I mean, we all know that Russell has a girlfriend. At classmate pa natin. Si
Vanessa" nagaalalang sabi niya.

"Pano magkakaproblema eh hindi naman kmi." haler nakikinig ba siya.

"Look, Haley, that's not what I saw. I know there's something going on between the
two of you. I can't explain it. " hindi ko maintindihan kung anong ibig niyang
sabihin

"Even the two of you might not know it, maybe for now, but who knows." umiling ito

"Hindi nga kayo pero I saw more than that nung makita ko kayo kanina. Your
chemistry is like so strong...I can even feel it" wow ha! OA na tong bestfriend ko

"Yan napapla mo sa panonood mo ng mga koreanovela na yan" natatwa kung sabi.

" hey, im serious. i don't want you to get hurt again" puno ng concern ang boses
niya.

"You have nothing to worry. " i assured her.

"God I knew it. Alam ko may tinatago ka saken these these past few days." she
sighed

Hindi ako kumibo.

"Anong sabi ni Russell?" biglang tanong nito.

huh?

"Ano ba dapat niya sabihin? maang kung tanong.

"Eh anong ginagawa niya dito?" nanlaki ang mga mata nito.

"Malay ko" kibit balikat ako.

"You mean he just showed up here and kissed you?"

Eto na naman kmi pinaalala naman niya.

"Ewan. Dumating ka and then he left so how would i know?" wla sa sarili kong sabi.

"So istorbo pa ko ng lagay na yun" ngumiti siya ng nakakaloko.

"geez, that's not what i mean.."singhal ko sa knya.

Umiiling siya.

Nag iba nayung aura niya. Nakangiti na siya.

"I still can't believe it. I dont know kung matutuwa ako but you see....he's
Russell Sandoval. My God, he's every girls dream. Crush ko nga yun eh. Inaantay ko
nga na maghiwalay sila ni Vanessa eh. Ang daya daya mo naman eh. Pumila ka kaya."
pagmamaktol na sabi nito.

Tumawa lang ako. "Halika ka na nga punta tayo cafe di pa ko kumakain.

"Wait.." pigil nito.

"What?" sabi ko pero ngpatuloy ako sa paglalakad.

Sumunod naman ito.

"Kanina ko pa to gustong itanong" ng aalangang sabi niya.

Binilisan ko yung lakad ko.

Kinakabahan ako sa itatanong niya.

Nasa hallway na kmi.

Paliko sa may cafeteria.

"Ano nga?" npatuloy pa rin ako pglalakad.

"How was he....." ngblush ang g@ga

"I mean was he...good?" kagat labi niyang tanong saken.

Ampu....

Huminto ako saglit. Pakiramdam ko umakyat lhat ng dugo ko sa ulo.

Lumingon ako sa kanya.

"HEY BITCH!!"

Gulat din na nalingon si jessica.

Si Vanessa.....

HALEY'S POv

"HEY BITCH!!!!"

Si Vanessa.

Bitch?

Ako ba ang tinutukoy niya?

Duh?

Nagkatinginan kami ni Jess.

Tumalikod ako at nagpatuloy maglakad.

Nakasunod din si Jess.

"Hey I'm talking to you!" sigaw ulit nito.

Napalingon ako.

Papalapit na siya.

"You!" duro niya saken.

"Excuse me ?" at nakataas ang kilay kong tanong.

"Yeah, i said bitch right?" gigil na sabi nito.

Ngumiti ako ng sarcastic.

"Oh, i thought you're talking to yourself." I snapped.

Halatang nagpipigil ng tawa si Jessica.

"How dare you!"

Sumugod siya saken at hinablot yung kamay ko.

"Vanessa!"

Lumingon kaming tatlo.

Si Russell.

"Hwag kang makialam dito. Hindi pa tayo tapos!" singhal nito kay Russell.

Ako naman ang hinarap nito.

"Do you think you can fool me? Huh?" nanlilisik ang mga matang sabi nito.

Huh?

Alam na ba nito ang nangyari samen ni Russell.

"Somebody saw both of you sa likod ng school kanina lang. " palipat lipat ang
tingin niya samen ni Russell.

Nakahinga ako ng maluwag.

Akala ko kung ano na.

"And so? " mataray kong sagot.

"Somebody saw what you did! Let me make myself clear, stop flirting with my
boyfriend!"

"I beg your pardon?" kunot noo kung sabi.

Yung kiss ba ang tinutukoy nito?

Ako ba ang lumapit at humalik.

"Vanessa, stop it!" singit ni Russell.

"You shut up!" sigaw niya kay Russell.

" I know your games. Gasgas na ang style mo ng pagpapansin. Wag mo kung subukan. Di
mo alam kung anong pwde kong gawin. So stay away form him." banta nito.

God hindi ko inakala na ganito na kadesperada si Vanessa.

I've known her as a player.

Sa buhay niya, guys come and go.

What's up with her this time?

What's with this guy.

May naisip ako.

"What if I don't?" ngumiti ako ng nakakaloko.

Tumingin ako kay Russell.

Blanko at seryoso ang expression ng mukha nito.

"I understand how desperate you are because Vince left you."

Nawala ang ngiti sa mukha ko.

Sumikip yung dibdib ko.

Nasasaktan pa rin ako tuwing naririnig ko ang pangalan ni Vince.

At kailangan pa niyang ipamukha saken ang nangyari.

Sa harap ni Russell.

At may mga ibang estudyante pa na nakakarinig.

"Gumaganti ka ba ksi pinagpalit ka ni Vince sa bestfriend ko huh? Pati boyfriend ko

gusto mong sulutin?" galit na galit na siya.

"Vanessa, please you don't have to do this!!" hinawakan ni russell ang kamay nito
at pilit na nilalayo.

Hinablot nito ang kamay niya kay Russell.

Tumingin ako sa kanilang dalawa ng masama.

Nilapitan ako ni Jessica.

"Haley, lets go." sbi niya.

Tinaas ko yung kamay niya.

Sign na ok lang ako.

"See how pathetic you are! loser!" sigaw ulit ni vanessa.

"Tumigil ka na Vanessa, ano ba?!" awat ulit ni Russell

Huminga ako ng malalim.

Pinipigilan ko ang luha ko.

Galit ako.

At the same time nasasaktan.

Nag ipon ako ng lakas.

I composed myself.

I smiled at her. "Look who's talking? Yes, Vince left me for your flirt bestfriend.
Pero never kung ginawa yang ginagawa mo ngayon. Never akong naghabol sa kanya.
Never akong naghabol sa isang lalaki. I never begged para bumalik siya saken. Now
who's being pathetic, loser." kalamado kung sabi pero gigil na gigil ako.

"How dare you...!" susugurin niya ako pero inawat siya ni Russell.

"That's enough!" sumigaw na rin si Russell.

Nagulat kaming tatlo.

Seryoso siyang nakatingin saken.

Tumalikod na'ko.

After few steps, lumingon ako.

"One thing, please don't bother me with this kind of shit again. And don't you dare
threaten me at hindi ako natatakot sa'yo." pagkasabi nun ay tumalikod ako at
nagsimulang maglakad.

Nagbubulungan ang mga tao sa paligid.

"If you think i'm done with you, nagkakamali ka! I'll make sure you'll pay for
this. Simula pa lang to!" sigaw nito.

"I said that's enough" galit na rin si Russell. " For Christ sake Vanessa,
pinagtitinginan na tayo nga mga tao dito."

" I don't care!" galit na sambit nito.

"WHAT'S WRONG WITH YOU PEOPLE!!! hinarap naman niya ang mga usisero't usisera.

Yun lang ang huli kung narinig.

Pumasok nako sa cafeteria.

Ito ang napala ko sa pagpasok ng maaga.

Umupo ako sa pinakadulong bahagi ng cafe. Sa favorite spot namin ni Jess.

Parang pagod na pagod ako.

Nilabas ko yung ibang books ko.

Naramdaman ko umupo si Jessica sa tapat ko.

Tumingin ako sa kanya.

Ngumiti ito. "You're back my friend!"

Am I?

My old self is back?

Mataray at palaban.

After Vince left me, hindi naging ganun kadali ang buhay ko dito sa campus.

Not to mention na mas miserable ito pag mag isa lang ako sa condo.

Maraming tsimis na kumalat.

Pinag sawaan na daw ako ni Vince kaya iniwan ako.

Pinagpalit daw ako ni Vince sa mas maganda at mas hot.

Mas maganda nga ba yung flirt na yun at mas hot.

I don't think so. haha

Di ko na matandaan yung iba pa.

May mga iba na sadyang pinaparinig talga nila na ako ang pinag uusapan nila.

Halos dalawang linggo na ganun.

Nanahimik ako.

Hindi ako lumaban. Wala silang narinig na kahit na ano.

Alam niya ang lahat ng ito.

Si Jessica.

Lagi siyang nasa tabi ko.

Kahit bihira ko syang kausapin.

Bihira akong magsalita.

One thing I like about her, she doesn't pry.

Never siyang nagpilit na mag open ako.

Nirespeto niya ang pananahimik ko.

And I was sorry I ignored her.

But she never left me.

Masaya ako at okay na kami.

Pag may tampuhan kami hindi ito nagtatagal.

Minsan di na namin kailangang balikan at pag usapan pa ito.

We just talk and laugh about it afterwards.

"You better watch out." natatawa kung sabi sa kanya.

Oo, kahit papano nagagawa ko ng tumawa, kahit madalas pilit lang ito.

Nasasaktan pa rin ako.

Hindi naman mawawala ito overnight.

Alam ko hindi ito magiging madali.

"So what's your plan next week?" pag iiba nito.

"Plan? Do I have to have one?" tanong ko.

Tumawa ito.

"Are you kidding me?" nakakunot noo ito.

"Nope." maikli kong sagot.

"Seriously?" ang kulit tlaga nito.

" Para kang sira" nagbabasa nako ng isang book.

" Haley, it's your birthday next week!" bulalas nito.

Birthday ko?

Oo nga noh.

Mas excited pa siya saken.

"So, what's the big deal?" walang gana kong tanong.

"What's the big deal? You don't have plans for your birthday?" di makapaniwala ito.

Actually, I always celebrate my birthday.

My mom usually throw a party for me.

But of course of my own choice of guests.

So parang small gathering lang with close friends and relatives.

Of course before the party, I usually celebrate it exclusively with Vince.

We usually go out.

Di pwedeng hindi ko siya maiisip.

Hindi pwedeng hindi siya sasagi sa isip ko kahit minsan lang sa maghapon.

This is the fourth year sana to celebrate with him.

Now, I'm going to clebrate it alone.

Alone nga ba?

Am I being selfish?
Si Vince lang lagi ang iniisip ko.

I still have friends.

And family.

"I'll think about it" sagot ko.

"Great!" masayang sabi nito.

Maybe this is where I start.

Ngumiti din ako.

Tumahimik kami pareho saglit.

"Uhm. Haley..." nag aalangan siya.

"Ano yun?" tumingin ako sa knya.

"I was asking awhile ago..."

"What?" tanong ko.

"About Russell"

Napaayos ako ng upo.

"What about him?" naiilang ako tuwing siya ang pinag uusapan.

"I was asking has was he....."

"....if he was good" halos pabulong na sabi ntio.

Oh That!

Ayan na naman siya.

Feeling ko namula ako.

"Sira ka talaga" pinipilit kung maging cool.

She giggled.

"C'mom Hal, it's just beween you and me" pangungulit nito.

Ano nga ba?

How was he?

Was she asking if I enjoyed it?

Or she was aking how I enjoyed it?

Hmmmnn.....

How his kisses stole my sanity and me even wilder, and bolder?

How I groaned as I lifted my hips and how my legs wrapped tightly around his waist?
How he perfectly fit inside me?

" I don't know...." napayuko ako.

I just can't say it.

I know sh'es done it already pero nahihiya pa rin ako sa knya.

Naiilang ako.

"Oh come on! Imposibleng hindi mo alam." di makapaniwalang sabi nito.

I know Jessica.

She will not let me get away with this.

I smiled. Nag iisip kasi ako ng palusot.

"How will I know. It was my first. I have no comparison." woooah!

"geez, you don't have to do it again with other guy just to compare whether his
good or not?" nanlalaki ang matang sabi nito.

May sinabi ba kong ganun?

Takte lang diba, baliw ba siya.

"Ok, let me make it simple for you. Did you enjoy it?"

Di ba mas mahirap sagutin yan?

Mahirap bang sagutin o nahihiya akong aminin sa kanya.

I just can't blunty say that "he's so damn good! and i came twice."

So If I were to ask you?

Was he good?

Nakatingin siya saken.

Naiinip siya sa sagot ko.

"Uhm...maybe..." nahihiya kung sagot.

"Oh God, what kind of answer is that" she rolled her eyes.

Tumawa ako.

"Tatawa tawa ka dyan. I can go and find that out myself. " paghahamon niya.

Tumawa ako lalo.

"As you wish" natatawa pa rin ako.

Nag vibrate yung phone ko.

Saved by the bell.

Si mommy.

"Hello...."

"Yeah, I'll be there" pinapadaan ako sa bahay.

Bakit kaya.

Pupunta naman tlaga ako doon ibabalik ko yung Z3.

"Who's that?" nakatingin si Jessica saken.

"It's mom.." sagot ko.

"No way!" di makapaniwalang sbi nito.

"Yeah, she's back" matipid kong sagot.

"Good luck girl!" natatawang sabi nito at mukhang nakalimutan na nya ang topic
namin kanina.

Kilala rin kasi nito ang ugali ni mommy.

Ilang beses akong naging naging grounded noon.

No credit cards.

She even cut my allowance.

That was nung nahuli niya na nakatulog lang naman ako sa hagdan sa sobrang
kalasingan.

Tapos nakasagi ako ng van because I was drunk driving.

Basta mga ganun.

Mga alcohol related cases.

Wala naman akong ibang hilig.

Bar and mall lang naman.

Sabi nga niya dati di naman niya ako pinagbabawalan.

Pero nagagalit talaga siya sa akin pag may mga incident na ganun.

I remember her saying sa sobrang galit niya, " Don't drink too much that you can't
even handle yourself. it's either you'll end up in jail or at the hospital. Or
worst you'll get yourself killed!"

But the last time I got drunk.....

I ended up in bed.

Dapat pa ba siyang magpasalamat.

At least I don't do drugs.

I only did s....

Naputol ang pagmumuni muni ko.

"But for sure you'll have a blast on your birthday!" excited na sabi nito

Alam din niya kung pano mag organize ng party si mommy.

Whether a simple party or a big one.

Isama pa ang overflowing na food and drinks.

Pero I want to have a simple celebration for my upcoming birthday.

"Are you going to invite the whole class again." tanong nito

Impossible.

Part of the class is Vanessa.

I'm sure kahit invited ang buong class last year ay hindi naman siya pupunta.
Ewan ko parang feel ko na hindi namin gusto ang isa't isa.

Nagkataon lang na boyfriend niya si Nike before who happened to be Vince's friend
kaya umattend siya last time.

I had Vince invited some of his friends kaya andun si Nike.

"I don't know. Maybe not all." I'm sure alam na niya ang ibig kong sabihin.

"Can I invite Tyler?" excited na tanong nito.

"Of course! But I still have to think about it. " sagot ko naman.

"Oh please don't think about it! This is going to be fun!" parang batang nakikusap
ito.

Natatawa ako sa kanya.

"Basta. Hey, get up order muna tayo ng food. I'm starving. " iniba ko na ang uspan.

Tumayo na rin siya.

Palapit ako sa counter .

A couple caught my attention sa may kabilang side ng cafe.

Lumakas yung yung tibok ng puso ko.

Hinawakan ako sa braso ni Jessica.

She saw them too.

"Haley...." nakita ko ang pag aalala sa mukha ni Jessica.

RUSSELL'S POV

"Sinabi ko na nga sa'yo na hiwalayan mo na yang babae na yan! Nakita mo na kung

gaano siya ka possessive!" nanggigigil si Micah.

Ang bilis talaga kumalat ng balita.

Isa pa'tong si Micah. Di ako titigilan nito.

Nilayasan ko nga si Vanessa sa porch kasi ayaw akong tantanan.

Akala ko matatahimik ako kahit papano kaya dito ako sa classroom dumerecho.

" And then what happened? Sino naman tong girl na to this time?" pangungulit nito.

Napatingin ako sa kanya.

What happened?

Siguro kung sino man ang my kasalanan ng lahat walang iba kundi ako.

Kung di ko sana siya sinundan kanina.

Oo, sinundan ko siya.

Papasok pa lang siya sa gate nakita ko na siya.

Teka, parang ang iksi naman sobra ng suot niya. Tss.

Sa gilid ng gate lang kasi ako ngpark kaya kita ko lahat ng estudyante na papasok
sa gate.

Napansin ko na wala siyang dalang kotse.

Bakit kaya? Asan na naman kaya ang kotse nito?

Naisip ko yung gabi na nagkita kami sa bar.

Nung malasing siya.

Baka naiwan naman niya yung kotse niya kung saan. Baka kung saan na naman ito
galing.

Teka, ano naman ang pakialam ko kung sakali.

Wala naman akong ibig sabihin dun.

Ang saken lang naman pa'no kung naglasing naman siya kagabi tpos ganun.....

Eh kung mapahamak siya at pagsamantalahan siya ng kung sino sino lang diba.

Baka mapatay ko pa yun kung sino man yun.

Takte ano ba tong mga pumapasok sa isip ko.

Ewan ko ba naiinis ako. Bakit ganun?

Hindi ko kayang isipin na may ibang humahalik sa knya, o kaya yumayakap.

Hindi ko maexplain bakit ganito ang nararamdaman ko.

Hindi ko kayang isipin na may ibang gagawa sa kanya nung mga ginawa ko sa kanya
nung gabing iyon.
Napa careless niya nakakainis siya.

Di siya mawala sa isip ko.

Mangkukulam ata tong babae na'to.

Kanina basta ko na lng siya sinundan. Di ko alam kung bakit.

Na curious ako lalo nung paunta siya sa likod ng school.

Huminga ako ng malalim.

"Remember the girl na kinukwento ko sayo last time?"

Nanalaki ang mga mata ni Micah.

"Oh my God! She's here? Dito siya nag aaral?! " di mo malaman kung gulat siya o
excited.

" So who is she? Anong course niya?' sunod sunod na tanong nito.

Ang kulit niya di ba. Buti na lang wla pang prof. Maaga pa kasi.

"She's Vanessa's classmate. " maikli kong sagot.

Napanganga ito.

"OH. My. God! you're in a big trouble." di makapaniwalang sabi nito.

Bigla rin itong natigilan.

"Teka ba't ba ikaw ang inaala ko. Kung tutuusin kung may kawawa dito eh yung girl
yun. Ano ginawa ni Vanessa sa kanya kanina?"bawi nito.

Kinwento ko yung nangyari.

Di ko talaga inexpect yung ginawa ni Vanessa.

Ganun na talaga siya.

Almost 3 mos pa lang kaming magkasama marami na siyang babae na inaaway dahil
saken.
Yung iba mga flirt talaga. May mga iba na wala namang ginagawa.

Nakita lang na kausap ko o kaya nginitian.

O kaya nilapitan ko. Minsan naman ako ang nilapitan.

Ganun kababaw ang mga dahilan.

Mahilig siyang manugod.

Pero ngayon ko lang siya nakita na ganun.

Kanina alam ko na na susugurin niya si Haley kaya sinundan ko siya.

Nanggagalaiti siya sa galit.

May nakapagsabi daw sa kanya na may kasama akong babae sa likod ng school.

At my conclusion na siya agad na si Haley ang kasama ko.

Ewan ko ba ang lakas ng instinct niya.

Kasalanan ko na naman kung bakit.

Kung di ko sana pinakilala si Haley bilang fan ko nung nagkita kami sa parking lot
di sana siya pag iinitan nito.

Iba kasi si Vanessa kapag nagalit.

Wala siyang pakialam kahit maraming tao sa paligid.

Nakita ko kung paano niya pagsalitaan si Haley.

Naiinis ako sa sarili ko di ko man lang siya naipagtanggol.

Pag ginawa ko yun magwawala lalo si Vanessa.

Sasabihin nun pinagtatanggol ko pa at hahaba pa yung gulo.

Ayoko kasi na guluhin pa niya lalo si Haley kaya minabuti kong manahimik.

Pero mukhang di ko na siya kailangan pang ipagtanggol.

Matapang siya. Palaban.

Yung mga ibang inaaway ni Vanessa tiklop kapag nasasalubong siya o kaya nakikita
siya.

Mukhang nakahanap ng katapat si Vanessa.

Ni hindi nga natinag tong isang ito.

Pero napansin ko na nag iba yung expression ng mukha niya nung nabanggit ni Vanessa
ang pangalan nung Vince.

Nasasaktan siya.

So ganun pala ang nangyari.

Parang di ko maiwasang mainggit at magalit sa Vince na yun.

Mukhang mahal na mahal niya ito.

At nasasaktan pa rin siya.

Gago siya. Napakalaki niyang gago.

Pinakawalan niya ang isang tulad ni Haley.

At ipagpalit lang siya sa bestfriend ni Vanessa, si Jasmin.

Kilalang kilala ko itong babae na ito.

Malas ni Vince.

That girl is constantly hitting on every guy in this school na matipuhan niya.
She's a total flirt.

"Really! Wow! She's really something! So Vanessa finally meets her match!" tuwang
tuwa sabi nito.

Kulang na lang tumalon ito.

"I wanna meet her!"

"What?!" gulat kong sabi.

Sira ba siya.

Gusto niyang ipakilala ko si Haley sa kanya?

Ano naman ang sasabihin ko.

Micah this is Haley, the girl that I slept with last time.

Takte tlga to si Micah.

Tsaka balak ko iwasan na lang si Haley.

Guguluhin lang siya ni Vanessa kung patuloy akong makikipaglapit sa knya.

Lalo na maraming mata si Vanessa dito sa school.

Ayoko madamay siya sa gulo.

Kilala ko kasi si Vanessa.

When she said she will make your life miserable she mean it.

Ayokong guluhin pa niya si Haley ulit.

"Sige na please?!" pagmamakaawa nito.

"I don't know! Magpapalamig muna ako. Wag muna ngayon." naguguluhan kong sabi.
Nagpout ito. Parang disappointed.

Marami pa namang chance.

Tsaka ayoko muna ng gulo.

Ayokong dumagdag pa to sa mga iniisip ko.

May iba rin kasi akong priorities at problema.

Idagdag pa ang family business namin.

Mawawala kasi sila mama ng one month.

Aasikasuhin nila ang expansion ng hotel sa Europe.

Isa pa, nalalapit na rin ang merging ng company namin sa pinakamalaking publishing
sa bansa.

At hindi lang sa bansa successful ang publishing na to kundi sa iba't ibang panig
ng mundo especially sa Europe.

Ako ang magsusupervise sa mga papeles na kailangang ihanda.

May malaki pang problema.

My older brother is missing.

But I know kung nasaan siya.

At siyang dahilan kung bakit ako ang umaako ng mga responsibilidad na dapat sa
kanya.

Rebelde ito.

Wala siyang pakialam kung mawalan siya ng mana.

Wala siyang pakialam kung mamuhay siya ng simple lang.

Di ko maiwasang maiinggit sa kanya.

Alam niya kung ano ang gusto niya sa buhay.

Alam niya kung ano magpapasaya sa kanya.

At handa siyang talikuran ang lahat maging masaya lang siya.

Suddenly, I felt emptiness.

Parang walang direksiyon ang buhay ko.

Ano ba ang gusto kong mangyari sa buhay ko.

Masaya nga ba ako.

Pumikit ako.

Nakikita ko yung mukha niya.

Napakaamo.

Ba't ba naisip ko na naman yung mangkukulam na yon.

Tss.

Ewan ko ba.

Ang gaan ng pakiramdam ko pang nakikita ko siya.

Dalawang beses pa lang kaming nagkikita after nung umalis siya condo pero parang
matagal ko na siyang kilala.

Parang hindi ko yata siya kayang iwasan.

I miss her.

Gusto ko lagi siyang nakikta.

Tuwing nakikita ko siya gusto ko siyang yakapin ng mahigpit.

And when I look at her face di ko maiwasang tumingin sa lips niya.

Ang sarap halikan.

She has the sweetest lips.

Bago ako matulog naiisip ko siya.

I remember how we spent the night together.

Poke!

"Aray masakit yun ah!" nakakainis ang haba pa naman ng kuko niya.

"Eh kanina pa'ko nagsasalita eh mukhang nasa Mars yata yang utak mo!" nakapameywang
na sabi nito.

"Ano ba yun?" tanong ko.

"Class Good morning! Go back to your seat! I have some important annoucement first"

Ang bilis naman ng oras. Andito na agad si Prof.

Excited ang lhat. Meron kasing annual dance tuwing foundation day. Malapit na ito.
And usual the guys will be the one to ask the girls to be their date. Parang prom
lang.

Nagvibrate yung phone ko.

"You'll be my date for the annual dance"

Text ni Vanessa.

Nasabi na rin siguro sa kanila yung announcement.

Tss

Sino pa ba sa akala niya ang magiging date ko.

Alangan naman na si Haley ang ayain ko.

Takte naman. Basta na lang talaga siya sumusulpot sa utak ko.

Mangkukulam talaga siguro yung babaeng yun.

Nagvibrate ulit yung phone ko.

"Don't even think about it!"

Si Vanessa ulit.

Pa'no niya nalaman ang iniisip ko. Psychic ba'to.

Nagtext ulit.

"Don't you dare ask her!"

Napailing ako.

Hindi talaga siya matahimik.

I think I should do what I have to do.
HALEY'S POV

Hindi ko namalayan tumutulo na pala ang mga luha ko.

Mga luhang kanina ko pa pinipigilan.

Di mawala sa isip ko yung eksenang nakita ko sa cafe kanina.

Si Vince at ang flirt na yun.

Magkalapit yung mukha nila.

Habang yung flirt na yun sinusubuan pa si Vince.

Nakangiti siya rito.

Mukhang masaya naman siya.

I saw how the flirt kissed her.

And he kissed back.

Parang sila lang ang tao sa mundo.

Pakiramdam ko umikot ang paningin ko.

Parang wala lang sa kanya ang break up namin.

Ako lang pala ang nasasaktan.

Habang tumatagal lalong nadadagdagan yung sakit.

Gusto ko silang sugurin.

Pero nanlalambot ako.

Noong una akala ko si Vince lang ang hindi ko kayang harapin.

Ngayon, mas hindi ko yata kayang makita silang magkasama.

Na masaya sila.

Hindi ko alam kung paano ako nakalabas sa cafe nung time na yun.

Inabot na lang ni Jessica saken yung mga gamit ko pagdating sa classroom.

As usual hindi siya nangulit. Hinayaan lang niya ako.

Hindi pumasok si Vanessa sa lahat ng subjects.

Mabuti na lang at baka hindi ko na alam ang gagawin ko.

Lumipas ang maghapon nang wala ako sa sarili ko.

Hanggang kailan ako magiging ganito?

Nanlalabo ang paningin ko dahil sa sunod sunod na patak ng aking mga luha.

Umusad na sa wakas ang sasakyan na nasa harap ko.

May iba pa pala akong kailngang harapin.

Napatingin ako sa relo ko. Past 6pm na.

Medyo matraffic.

Maaga naman akong umalis kanina sa school pero naabutan pa rin ako.

Uuwi ako sa bahay.

After 6 months magkikita ulit kami ni mommy.

Matagal din siyang nawala.

What's the difference.

Lagi naman siyang wala sa bahay kahit andito pa siya.

Pero pabor na rin saken yun. Samen ni kuya.

Minsan kasi feeling ko masyado siyang in-control sa buhay namin.

Kaya natuwa ako when I received my 18th birthday gift.

The condo.

Buti na lang pumayag ito na dun ako tumuloy since malapit sa school.

Of course may mga limitations.

Masunurin naman ako kahit papano.

Almost all of her decisions wla naman akong nakikitang mali.

Yung iba pabor saken.

At lahat ng kailangan ko binibigay naman niya so far.

Wala pang instance na sumuway ako sa kanya ng bonggang bongga.

The last time we argued was before I enrolled in college.

She wanted me to take up business course.

And I strongly objected.

For some reason, ewan ko kung ba't napapayag ko din siya in the end.

After nun mga petty quarrels na lng.

Mga katigasan ng ulo ko ang dahilan.

Di ko namalayan ang oras.

Andito na pla ako.

"Beep Beep"

"Asan kaya yung mga guard dito?"

Binuksan ko yung bintana ng kotse.

Maya maya umangat na yung ng harang sa driveway.

Sumungaw ang isang ulo sa guard house.

"Pasensiya na po ma'am. Mag isa lang ksi ako ngayon eh. Ng cr lang po ako."
paliwanag nito.

Tumango lang ako.

Bumusina ako sa tapat ng gate ng bahay.

Pagbukas ng gate nakita ko ang isang C class na saloon sa driveway.

Andito na siya.

Himinga ako ng malalim.

Nag ayos ako.

Baka mapansin niya na galing ako sa pag iyak.

Pagpasok ko sa sala nakita ko siya na nakaupo at nanood ng news.

Di mo akalaing nasa fifties na ito.

Parang nasa early forties lang siya.

Minsan nga napagkakamalaan siyang nasa early thirtees ng mga kaibigan ng mga
business partners niya sa Spain.

She's so beautiful.

Fair skin. Matangos ang ilong. Bob cut ang hairstyle ng auburn nitong buhok.

Bagets.

Hindi nagkakalayo ang hairstyle namin ngayon.

Sabi ng iba hawig daw kami.

Pero mas kamukha ko si dad.

Napalingon siya.

She smiled.

I missed that smile.

Wam and motherly.

Yung bonding namin nakaka miss din.

That was before.

Pero when I started college everything changed.

She mostly talks about our business.

She no longer asks what I wanted to do and what I want.

Or how am I doing in school, those kind of stuffs.

"Hi sweety!" bati niya saken nakalahad ang mga kamay niya.

"Hi mom!" I embraced her.

She kissed me. " I miss my baby!" sabi nito.

"I miss you too!" sagot ko.

Maya maya....binitiwan ako saglit.

"You cut your hair!" at ngayon lang niya napansin.

"Yeah. " maikli kong sagot.

I cut it short after I found out Vince cheated on me.

"Why? You've always wanted it long?" di siya makapaniwala.

"I'm now busy. It's hard to maintain." pagdadahilan ko.

She knows how I struggled para iblow dry ito after kung maligo kasi ayaw ko ng
umaalis ng bahay na basa pa ang buhok ko.

Halos umabot na ito sa beywang ko.

Maraming naiinggit dito kasi bagsak at jet black ang color.

Di ito nakatikim ng hair color at kahit ano pang hair treatment.

Pero ngayon maiksi ang buhok ko. Chin level lang ito.

Parang kay mommy.

At may kulay ito na light brown.

Sabi ng iba mas bagay saken ang long hair.

Pero mas marami ang nagsasabi na bumagay saken ang short hair.

Mas naging sophisticated daw yung look ko.

Nag iba din daw yung aura.

Naging suplada daw yung dating ko.

"Oh I see!" parang naintindihan naman niya ito.

Nakatitig pa rin siya mukha ko.

"It suits you! You even look stunning!" nakangiting sabi nito.
"I know. You're definitely my mother!" biro ko sa kanya.

Nagtawanan kaming dalawa.

"So How was your trip" sabi ko pag upo namin.

Ang daldal ng mommy ko. Di magkamayaw sa pagkukukwento.

Ok naman daw yung business. Dumami ang mga foreigner na empleyado.

Nag expand daw ng area yung office sa Spain so they need to aquire another
property.
Pinabago din niya ng interior yung bahay doon. Modern daw ang pinili niyang design
kasi daw ako ang titira dito.

She assumes that I will be staying in Spain for good after graduation. Hindi na ako
kumontra.

Syempre hinanap ko ang mga pasalubong ko. As usual sangakatutak. Bags, perfumes,
make-ups, may mga shoes din.

At binalita rin niya na kumita naman daw yung issue na magazine na ako ang cover.
Hahahaha. Akalain mo yun. At kung gusto ko daw ulit magpose sa summer. Sabi ko pag
iisipan ko. Graduate na kasi ako nun. I also have other plans.

Matagal tagal din kaming ngkwetuhan.

Namiss ko'to.

Kahit puro mga business talks ang gusto niyang topic.

"So are you staying for good?" iniba ko yung usapan.

"That depends. Marami pa akong dapat pang ayusin dito." bumalik ulit yung mata niya
sa pinapanood.

Tumahimik kami pareho.

"By the way, your dad will arrive next week." nakangiting sabi nito.

Nagulat ako.

"Why?" nabigla ata ako dun sa tanong ko.

"Silly. It's your birthday!" amazed na sabi nito.

"I know. Pero hindi basta basta umuuwi si dad na birthday ko lang ang dahilan."
yung ang totoo.

Kung business related ito pwede pa siyang umuwi ng biglaan. Pero uuwi dahil
birthday ko, what the heck!

"Well, part of it is we are planning to expand our business dito saten." eh di

umamin din siya.

Napailing ako.

Nakakasama ng loob.
"Bakit nga pla gusto niyo akong makausap?" biglang ngbago yung tono ko.

Para na naman akong sinisilaban.

Gusto ko ng umalis dito.

Di maganda yung vibes ko sa mga mangyayari.

"I'll tell you after dinner" sabi nito.

Wala akong balak magtagal dito.

" I can't stay longer. May mga tatapusin pa ko." palusot ko.

Napalingon siya saken.

"But you are suposed to stay here at least twice a week my dear." paalala nito.

"I know mom. But almost all of my stuffs for school nasa condo. And malapit ang
first prelims namin. And almost major subjects na lahat ang subjects ko this year.
I'll be busy the whole schoolyear." mahaba kong paliwanag.

Sumeryoso yung mukha niya.

"It's about the party..." simula nito.

Oh c'mon!

"I told you mom, I'm on it. " baka akala niya wala pa akong balak umattend.

"This is not just a party."

"Well, tell me how does it differ from other parties?" simple kung tanong.

"It's all about the venture." explain nito.

"So, what's the big deal. I understand. It's a business ralated party. I'll behave
I promise." naiinip nako. I want to leave.

Ano naman ang tingin niya saken baka magkalat ako sa party na yun.

"This is a serious matter honey.Nakasalalay dito ang lahat ng pinaghirapan namin ng

daddy mo....." takte paligoy ligoy naman to.

"Mom, c'mon! What's the catch!" tumaas na yung boses ko.

Huminga siya ng malalim.

Nag iba yung aura niya.

Nakatingin siya saken the way na tumingin siya sa mga business partners niya.

Kinilabutan ako.

"The party is to formally introduce you to your fiancee." walang gatol na sabi
nito.

Teka.

1
2

Fiancee?!!!

Parang di parin ngsisink in sa utak ko.

"What did you say?" halos pabulong na sabi ko.

Parang feeling ko wala akong lakas.

"You heard me." matigas na sabi nito.

Pinatay nito ang TV

"Your birthday party will also be a formal engagement party. And we are hoping to
set the wedding before the complete of the venture. Hopefully, a month after your
birtday. Kaya uuwi ang dad mo." kalmadong sabi nito.

So that's it!

"This is a very big investment. We are just trying to protect it. We are doing it
for your own good. " paliwanag nito.

Para lang akong isang merchandise na for sale sa highest bidder.

Kumuyom ang palad ko.

"What if I don't agree?" paghahamon ko.

"You will honey. You don't have a choice......" matigas na sabi nito.

Parang siguradong sigurado siya sa sinasabi niya.

Gusto kong magwala.

Gusto ko siyang murahin.

Ito ba ang kapalit ng pagpayag niya sa gusto ko.

Napakaliit ng pabor na hiningi ko sa kanya at ito ang hinihingi niyang kapalit.

Nakatakdang mawala lahat ng pinaghirapan ko.

Naiintindihan ko na ang lahat.

She had it all planned simula pa lang.

Bakit hindi ko man lang naisip yun.

I found myself in this place again.

"Pakitabi na lang po dyan manong" Sa Drunken Bear.

Wala masyadong tao.

Dito ang hang out namin ni Jessica after exam.

Pag walang exam the following week, usually weekends andito kami.

Dito rin ako ngpupunta pag depressed ako.

Pag galit ako o kaya nalulungkot.

Wala naman akong balak maglasing ngayon.

Gusto ko lang uminom para pagdating ko sa condo tulog agad ako.

I'm sure di ako makakatulog nito pag nagkataon.

Naisip ko naman yung napag usapan namin ni mommy. Arranged marriage? Nakakatawa.
Totoo pala ito. Baka pag kinwento ko kay Jessica tatawanan lang ako nito. Feeling
ko miyembro ako ng kulto. hahaha. Para siguro akong tanga ngayon tumatawa ako mag
isa. Akala ko sa pelikula lang ngyayari ang mga ito. Na pinagkakasundo ng mga
parents ang mga anak nila especially if both parties belong to a very wealthy clan
to become more powerful. We are fuc<king rich, I know that. Kahit pa siguro third
generation nang lahi namin eh hindi maghihirap. I didn't expect that they wanted so
much more. What more could they ask for. Dalawa lang naman kaming magkapatid.

Nakalimang shot na siguro ako ng tequilla ng may naramdaman akong lumapit saken.

"Can I buy you a drink?"

Narinig ko na naman yang gasgas na linyang yan.

Lumingon ako.

Nakasmile siya.

Napatulala ako saglit.

Ang gwapo.

Pero mas gwapo pa rin yung antipatiko na yun.

Ano ba yan ba't naisip ko naman yung kumag na yun.

Ngumiti ako sa knya.

"Actually, that was my last shot" sabay turo sa empty na shotglass.

Umupo siya sa tabi ko.

"I'm Jason by the way" sabay lahad ng kamay niya.

"Haley.." maikli kong sagot.

Napatitig siya saken.

Bumaba ang tingin sa dibdib ko. Then sa mga hita ko na naka cross.

Naconscious ako.

Feeling ko hinuhubaran niya ako.

I'm wearing a pale blue mini dress.

Eto yung suot ko sa school kanina.

"You know what...you looked familiar." nag iisip ito.

Natigilan naman ako.

"Common talaga ang mukha ko. " pabiro kong sabi.

"No, no, no it's not like that" paliwanag nito. " I think I saw you somewhere."

Tumayo na ako.

"Nice meeting you by the way. I gotta be somewhere else." tumalikod na ko.

"hey..." humabol siya.

"Do you hang out here often?" hopeful na tanong nito.

I smiled.

"Yep, sometimes every weekend."

Ang lapad ng ngiti ng mokong.

Ewan ko ba ba't ko nasabi yun.

Wala naman sigurong masama.

Wala naman akong boyfriend.

Hindi naman ako bitter diba.

"See you some other time then, Haley" nakangiting sabi nito.

I smiled.

Then I left.

NOBODY'S POV

"Any news?" tanong ng isang lalaki medyo may edad na.

"Wala pa ho sir. Sabi nila nasa Malaysia daw siya. Pero false alarm ito." paliwanag
ng isa pang lalaki.

"Wala na tayong oras. Kailangang matagpuan na natin siya sa lalong madaling

panahon. Ayokong mapahiya." galit na sabi ng matanda

"Masusunod po Sir" at nag bow ang tauhan sa matanda.

End of POV
JESSICA'S POV

Eto naman kami.

Balik naman siya sa dati anak ng tokwa naman.

Akala ko ok na siya. Parang wala na naman siya sa sarili niya.

Nakita niya kasi si Vince at yung flirt na yun sa cafe.

Maghalikan ba naman sa harap niya.

I've seen that look in her face again.

The pain in her eyes.

Di siya makaiyak.

Para lang siyang baliw. Tsk.

She's my bestfriend.

Ramdam ko ang sakit na nararamdaman niya.

Di ko siya masisisi. Almost four years silang magkasama ni Vince.

Halos hindi sila mapag hiwalay.

Mahal na mahal nila ang isa't isa.

Medyo nag lie low sila last year kasi marami na kaming mga major subjects. Siguro
mga thrice a week na lang sila kung lumabas.

And before the school year ended last year, nakakarinig na ko ng hindi magandang
balita about Vince and that girl.

Madalas silang magkasama. Halos everyday.

One time nakita ko nakapulupot yung braso nung flirt kay Vince.
Hindi lang isang beses yun.

I'm sure nakakarating din kay Haley ang balita.

I tried to tell her but she just laughed about it.

I know she trusted Vince that much. So I trusted her judgement as well.

Sino ba naman ako para pangunahan siya.

Isa pa kung sino man ang nakakilala kay Vince wlang iba kundi siya yun.

Hindi ko na rin pinansin yung iba pang tsimis.

Hanggang nakita na mismo ng dalawang mata niya.

Awang awa ako sa kanya that time.

Tulala lang siya.

Di siya makausap.

Di ko nga siya nakitang umiyak ng todo.

Pero I know she's hurting.

Ang masakit pa di man lang nagpaliwanag si Vince.

Walang text o tawag man lang.

Parang iniiwasan pa nito si Haley.

Yun ay sa abot lang naman ng kaalaman ko.

Hindi kasi ngkukwento si Haley.

Ang kapal nga eh.

Alam ko nahihirapan na talaga si Haley.

Alam ko ayaw lang niyang ipakita.

I've known her bilang tough and palaban.

Madalas siyang mag cut ng klase simula nun.

Especially sa mga minor subjects.

Para siyang walking zombie.

After a week nagpagupit siya.

Halos lahat ng tao ganito.. "wooaaah!"

Yung parang habang dumadaan siya eh slow motion ang lahat hehehe.

"Shocks! Nagpagupit siya"

"Sayang ang haba kaya ng buhok niya dati hanggang beywang."

"Mas bagay sa kanya."

"Gosh para siyang cover model ng isang fashion magazine"

"Mas sophisticated siya ngayon"

"Ano ba ang ang iksi na niya manamit"

"Siguro nagrerebelde kasi ngbreak sila ng boyfriend niya."

"Pero gumanda siya lalo in fairnness"

"Nagmukha nga lang suplada"

Sari saring comment galing sa mga usiserot' usisera.

May mga iba na humahanga.

Yung mga iba naiinggit.

Yung iba literal na napapanganga.

Isa na diyan si Vince, one time nakita ko siya, laglag ang panga niya nung makita
si Haley.

Siguro hindi ito makapaniwala.

Sobrang iksi ng buhok nito.

Ang iksi pa manamit.

At siguro dahil sa sobrang ganda ng bestfriend ko hahaha

Gusto ko siyang sigawan that time, "Maglaway ka loser!" with matching L sign pa
gaya ng ginagawa ni Angelina sa Yaya niya hehehe

Then 2 days na namang hindi nagpakita.

Naka off phone ang niya.

Nung second day na wala siya kinabahan na'ko.

Pinuntahan ko siya sa bahay nila pero wala siya dun.

Nagpunta ako sa condo niya wala rin siya.

Nag antay hanggang madaling araw walang dumating.

Di ako nakatulog ng maayos nung gabi na yun.

I tried to call her pag my chance ako.

Kinaumagahan tinawagan ko na naman.

"Hello"

Sinagot niya sa wakas.

"ASAN KA NA? DI KA BA PAPASOK?!" Takte lang eh.

Inuna ko pa talagang tanungin kung papasok siya.

Sana tinanong ko rin kung kumusta ba siya o ok ba sya.

"Wag ka ngang sumigaw. Di muna ako papasok. May pupuntahan ako. " medyo iritado
yung boses niya.
May pupuntahan? Eh san pa siya galing ng lagay na yan 2 araw na siyang wala.

"UY TIGILAN MO'KO HALEY SAAVEDRA HA! ANONG MAY PUPUNTAHAN?! KUNG ALAM KO LANG
MAGMUMOKMOK KA NA NAMAN MAGHAPON SA CONDO MO. " eh totoo naman.

Di ko napigilan ang sarili ko.

Iiyak lang siya maghapon dun.

"C'mon friend, he doesn't deserve it. Wag mong pahirapan ang sarili mo. One thing
more, may exam tayo mamayang hapon sa Psychology baka nakakalimutan mo. Pwede mong
hindi pasukan yung iba pero please pumasok ka sa hapon para makakuha ka ng exam."
nag aalala talaga ako sa knya.

Marami siyang kailangang habulin at pag aralan.

My exam pa kami. 50 items. Hindi niya pwedeng mamiss ito.

"Sige, see you then. I'll take the exam." sa wakas napapayag ko din siya.

Kahit papano importante pa rin sa kanya ang pag aaral niya.

" Good!" natuwa talaga ako nun . "And Haley, I'll always be here, so please wag mo
solohin yan." nalungkot ako ksi ayaw niyang mag open saken. Nakakatampo.

Tumahimik siya.

"Hey, are you still there?" akala ko binabaan na niya ako.

"Yeah" mahinang sagot nito.

Yung boses niya parang iiyak na.

"I was so worried about you last night. Di kita macontact. Where were you?" iniba
ko yung usapan.

"I'll talk to you later. Pababa na'ko ng taxi. " Ano daw? taxi?

Eh allergic sa taxi yan. Unless may emergency.

Basta kailangang may mabigat na dahilan para magtaxi siya hahaha.

"Taxi? Wait? Asan ang kotse mo?"

" Nasa shop, pinaayos ko. "

"And so? Anong ginagawa ng iba pang mga kotse nyo?"

Marami silang sasakyan alam ko.

" Look Jess, i gotta go. See you later."

Binabaan ako.

Hmmnnnn.

Something Fishy.

Parang umiiwas siya.

Pagpasok niya hindi pa rin siya ngkwento.

Nagtampo talaga ko sa kanya.

Pero hindi ko pa rin talaga siya matiis.

Inintindi ko siya.

Problema yung tao di ko dapat na pinipressure.

Hanggang sa nakita ko siya sa likod ng school ng umaga na yun.

Naisip kong pumasok ng maaga para magreview.

Mas gusto ko sa lugar na yun kasi wala tlagang tao kapag maaga.

Mas ok magreview dun kesa sa library.

Favorite spot namin ito ni Haley.

Shocked ako kasi nakita ko siyang may kahalikan.

Madyo mas nashock ako nung makita ko na si Russell Sandoval yung lalaki na
kahalikan niya.

Hindi nila naramdaman ang pagdating ko pa'no masyado silang engrossed sa ginagawa
nila.

Di ko lalam kung matutuwa ako o mag aalala para sa kanya.

May girlfriend si Russell. Si Vanessa kaklase namin.

At sino ba ang hindi nakakakilala kay Vanessa.

Isa pa kilala si Russell na playboy.

Pero simula nung naging sila ni Vanessa hindi ko na siya nakita na nakikipagflirt
sa iba.

Di ko alam kung ano pinakain niya dito.

Teka sila nga ba?

Pag tinatanong kasi si Russell kung sila ba hindi ito sinasagot ng derecho,
dinadaan lang sa tawa.

Ano friends lang. Ampu...

Pero, teka lang ha, si Russell Sandoval ang pinag uusapan natin dito ha.

Ang star player ng soccer team.

OMG! hehehe delayed ba ang reaksiyon ko.

Nawala rin ako sa sarili ko.

Pa'no naman kasi kung makapag halikan tong dalawa na'to sa harap ko wagas.

Parang sabik na sabik sila sa isat' isa.

Lalo na tong si Haley kung makakapit sa batok ni Russell parang tuko.

Papikit pikit pa. Tss

Pero in fairness bagay silang dalawa.

Bagay na bagay.

Swerte ng friend ko. Puro fafable ang mga napupunta sa knya.

Nakita ko kung pa'no hawakan at tingnan ni Ryssell si Haley.

Para isa itong babasaging crystal.

Parang isang mamamahaling gamit.

Nakikita ko na rin silang maghalikan ni Vince noon pero hindi ganito ang dating
saken.

Pano ko ba ipapaliwanag.

Kulang siguro ang passionate na description.

Parang may hiwagang bumabalot sa kanilang mga katauhan hahaha.

Syempre joke lang di ba.

At deny to death pa ang lola nyo nung confrotation namin.

At malaman laman ko pa may nangyari na pla sa kanila that night. Ampu.

Sabi ko na nga ba my something fishy.

Nawindang tlga ako dun. At hindi sila ha.

Pero in fairness, inggit ako kay Haley.

Isa rin kaya si fafa Russell sa mga pinagpapantasyahan ko gabi gabi, atin atin lang
ha. Hahaha
Ano kaya ang feeling ng mayakap ng kanyang muscular na body.

Ang mahalikan ng kanyang mpupulang mga labi.

Etong si Haley tinatanong ko lang kung ano nangyari napakadamot ayaw mgkwento.

Siguro nahihiya siya.

Pero hindi pwede kailangang kung malaman.

Kung magaling ba siya?

Pero ang ibig kung sabhin gusto kong ikwento niya in detail ang ginawa nila.
ahhahaa

Nung tinanong ko kung ng enjoy ba siya, syempre nahihiya ako itanong kung malaki di
ba hahaha.

Ang landi ko talaga.

Hmmp.

Nakakainis lang ksi ayaw talaga niya magsalita.

Perfect na sana ang moment kaso,

Ewan ko ba pero di ko tuloy maiwasang di mag alala lalo na nung sinugod siya ni
Vanessa.
Partly bumalik na sa dati yung Haley na kilala ko pero nasasaktan pa rin siya
tuwing umeeksena si Vince.

Sana wala na lang sa eksena si Vanessa.

Alam ko may something special na namamagitan kay Haley at Russell pero masyado pang
maaga para mag conclude ako.

Sana si Russell na ang pumalit sa puso ni Haley para tuluyan na nitong makalimutan
si Vince.

I can tell by the way they look at each other.

Parang ng uusap ang mga mata nila.

Parang gusto nilang sabihin sa isa't isa na "Where have you been all my life?"
bwahahaha

Nakakaloka!

Ok na sana eh kaso agaw eksena naman to si Vince.

Hay kelan kaya matatapos ang kalbaryo ng bestfriend ko.

Kung iintindihin ko siya araw araw eh wala ring mangyayari saken.

Syempre may sarili din akong buhay, at lovelife hahaha. Meron nga ba? Well, after I
broke up with Ambrose di na'ko nagkaroon ng boyfriend. That was almost a year na. I
go out on a date pero wlang seryoso. Siguro wla pa kong nakikita ng higit pa sa
knya. O kaya masydo rin siguro akong nasaktan.

Pero may apple of the eye ako ngayon. Si Tyler. Matagal ko na siyang crush. Kami pa
ni Ambrose crush ko na siya. I always watch him play soccer. My girlfriend din siya
that time, si Lexie. Transferre. Pero di ko alam ang ngyari ba't wala na sila.

I had a chance to meet him last week lang.Madalas ksi mag cut ng class si Haley
kasi nga brokenhearted kay Vince. So alone in the rain ang drama ko tuwing lunch.
Nagulat ako nung nilapitan niya ako.

"Excuse me, mind if I share?" tanong nito.

Para naman akong tanga tumingin muna ako sa paligid.

Yung tingin na parang nghahanap ng bakante na table para itaboy siya dun hehehe.

Eh kaso wla na nga diba.

Msyado naman akonng asaneska kung tatabi siya saken ng may iba pang bakanteng table
di ba.

"Sure" ngumiti ako.

Inayos ko yung food ko and inalis ko rin yung bag ko sa ibabaw ng table.

Nagpatuloy ako sa pagkain.

Naramdaman ko nakatingin siya saken.

Tumingin ako sa kanya.

Bakit may mga nilalang na ganito.

Grabe ang gwapo.

Nailang ako sa titig niya.

Kaya para hindi ako mahalata binigyan ko siya ng is-there-something-wrong look.

Ngumiti siya.

Kumuha siya ng tissue tapos pinunasan niya yung gilid ng labi ko.

Umiiling siya tpos nagsimula ng kumain.

Feeling ko namumula ako.

Napahiya ako kasi ang kalat ko kumain.

At the same time kinilig ata ako dun $hit!

Para kaming tanga.

Wala man lang ngsasalita.

Pero bakit ba, di naman kmi close.

Di pa nga siya nakipkipag kilala eh hmp!

Nagpatuloy kami sa pagkain.

"So, you're now having you're lunch..alone?" biglang tanong nito.

Huh?

Ako ba ang kausap niya?

Ay hindi, ayun oh. Yung nasa kabilang table ang kausap niya.

Para lang akong timang di ba.

Ngumiti ulit siya. " I noticed one week ka na ksing wlang kasabay magluch."

OMG! Napansin niya na ako lang mag isa lagi nglulunch.

"Yeah." pakshet yung lang ang nasabi ko. yeah!

"So where's your friend" tanong ulit nito.

Wait lang ha.

Hihinga muna ako ng malalim.

Tama ba yung narinig ko.

Hinahanap niya si haley?

"She is sick" matipid kong sagot nawalan ako ng gana.

"Oh so how is she?" tanong ulit nito.

Haler question and answer portion ba tio.

Ok lang sana kung tungkol saken ang tinatanong niya diba.

"I think she's fine. She'll be here probably tomorrow." ng smie ako ng pilit sa
knaya.

"What's her name nga pala?" yun eh.

"uhm...Haley." inaayos ko na yung mga gamit ko.

Hindi ko na tinapos yung pagkain ko.

Makalayas na nga dito.

"I'm Tyler...And you are.." ganun! kaya lang tinatanong name ko kasi rude namn di
ba kung di niya tatanungin.

"I'm Jessica." Tumayo na'ko. "If you'll excuse me, I need to catch my next subject"

"Nice meeting you. " sabi nito.

At siyempre hindi nagtatapos dyan.

Napansin din niya ang beauty ko.

At inaya niya akong lumabas. Oh di ba!

Teka tumatawag si Haley. Next time na lang ulit. Malalaman niyo din sa takdang
panahon hahaha

"Hello?"

Pinapapunta ako sa condo niya.

May sasabihin daw siya.

"Bring some clothes dito ka na matulog" sabi nito.

Hindi siya nagtatanong huh, nagsasabi siya.

Hmmmm, mukhang importante ang sasabihin niya.

RUSSELL'S POV

Para lang akong tanga.

Ineexpect ko na makikita ko siya ulit dun.

Sa likod ng school.

Ang aga ko pa namang pumasok.

Hindi ko rin siya nakita kanina sa first subject nila.

Hinatid ko kasi si Vanessa.

Nagtaka pa nga ito kasi di ko naman siya dati hinahatid.

Napapraning na naman.

Parang nagdududa.

Nasaan kaya yung bababe na yun.

Nawiwili sa pag absent.

Gusto ko siyang makita.

I....miss her.

Nagiging mas mahirap ang bawat gabi para saken lalo na pag nasa condo ako.

Hindi siya mawala sa isip ko.

I see her everywhere. In every four corners of my room.

I can see her lying in my bed.....naked.

So innocent....

......yet so sexy

And her.....$hit! How I love to touch them. Kiss them. So full and firm.

When I close my eyes i hear her soft moans when we made love.

I remember every detail.

We had it once and it seems like I couldn't get enough.

I always wanted her since then.....

how I wanted her so bad....

.....again.

"Aray!" anak ng.... talaga naman.

Tumingin saken si Prof.

"What's wrong Mr Sandoval?" tanong nito.

Napalakas ata yung boses ko.

"uh....nothing sir" napakamot na lang ako.

Tiningnan ko si Micah ng masama.

Tama bang sabunutan ako.

"Anong problema mo?" galit kong tanong pero pabulong.

"Ikaw anong problema mo? Mukhang nasa outer space na naman yang utak mo? Yung
tingin mo kay sir tagos eh. " nakangising sabi nito.

"Wag ka ngang makulit, nakikinig ako. " palusot ko.

Tumawa lang siya.

"Oh sige, mamaya matatanong ako sa'yo ha. Turuan mo'ko." parang tanga taas baba pa
yung kilay niya.

"Ewan ko sa'yo. Bahala ka sa buhay mo."

Tinalikuran ko nga.

Kundi nangungurot, namimingot. Ngayon naman nananabunot.

Nakakainis.

Ang tagal naman ng oras.

Buti na lang lunch na after ng subject na'to.

"Class wala ako tomorrow. Just read chapter 15 to 25 as your assigmnent"

Tumayo agad ako.

"Tara kain na tayo. Tuturuan mo pa ko ng lesson natin kanina. Hindi kasi ako
nakikinig." tukso nito.

"Tigilan mo nga ako. Sayang ililibre pa naman sana kita ngayon."

"Talaga? Sige na nga hindi na kita aasarin" masiglang sabi nito.

"Hindi na nagbago na isip ko."

"Eto naman di na mabiro." kinurot na naman ako.

"Aray ano ba yung kuko mo naman! Para kang si Wolverine!" ang sakit nun ah.

"Sobrang sensitive naman nito. Halika na nga. Ilibre mo'ko ha!"

Kumapit ito sa braso ko at dumerecho na kami sa cafeteria.

Ang daming tao.

Nagreserve muna kami ng table tsaka kami pumila sa counter.

"Ate siya magbabayad lahat ng inorder ko" nakangisi ito sa kahera.

Pagtingin ko sa tray niya andaming inorder. Puno.

"Wow ang konti naman ng order mo. Kuha ka pa ng isang tray di kasya."
"Ano ka ba mamaya na pwede pa naman akong bumalik." sabay tawa.

"PG talaga" napailing na lang ako.

Umorder ako ng chocolate cake at mukhang nakalimutang niyang bumili ng dessert.

Nahiya naman ako sa knya kulang yung inorder niya. TSk.

"Wow chocolate cake! Thank you ah! Buti na lang bumili ka. Nakalimutan ko eh."
antigas tlaga.

Chomp! chomp! chomp!

"Uy huminga ka naman para kang ilang araw na di kumakain".

Tsk. Baka manigas na lang siya bigla.

Chomp! chomp! chomp!

Deadma lang siya.

Nagutom tuloy ako.

Nakakagutom kasi siya tingnan.

Kulang na lang kainin pati yung mga buto ng karne.

Muntik ko ng maibuga yung iniinom ko habang nakatingin sa dalawang papasok sa cafe.

Si Haley.......may kasama.

Teka kilala ko to ah.

Si Jason, kasama ko sa soccer.

Nakangiti siya habang nakikipag kwentuhan dito.

Ayos ah, absent sa klase tapos nakikipag date lang pala.

Ang cheap ha! Sa cafeteria pa.

Teka sila na ba?

Aba feeling close tong lalaki na'to. Panay ang dikit kay Haley.

Nakakaasar.

Itong namang babaeng to kung makatawa wagas ah.

Tss.

Nagpapabola siya sa Jason na yan eh napakababaero niyan.

Pwe! Ang sweet nila ha.

May pahampas hampas pang nalalaman tong si Haley.

"Uy! Kung di ka tagos makatingin, ngayon naman para kang papatay ng tao"
nagtatakang tanong ni Micah.

Tumingin siya sa tinitingnan ko.

Papalapit na sina Jason at Haley.

Mukhang naghahanap ng mauupuan.

Bago pa makapagsalita ulit si Micah..

"Russell, pare may nakaupo ba dito?" tanong ni Jason habang bitbit ang dalawang
tray ng pagkain habang si Haley bitbit yung ibang books ni Jason.

Ginawa pa tlagang tagabitbit ng gamit.

Anong palagay niya kay Haley alalay niya.

"Wala naman." maikli kong sagot

Nagulat si Haley nung makita ako.

Napatingin siya kay Micah.

Parang nagtatanong yung tingin niya.

O guni guni ko lang yun.

Nag smile siya ng pilit saken.

Apatan yung mesa.

Ganito ang pwesto namin.

AKO Micah
Haley Jason

"Andami namang tao ngayon" reklamo ni Jason habang inaayos ang mga pagkain nila sa
mesa.

Umupo na rin si Haley.

"Siyanga pala siya si Russell kasama ko sa soccer" pakilala ni Jason saken kay
Haley.

Ngumiti ako ng pilit.

Kunwari di kami magkakilala.

Pinakilala ko rin si Micah sa kanilang dalawa na busy sa pagkain at walang

pakialam.

"Siya si Haley" sabi ni Jason na mukhang nakalimutang sabihin ang pangalan ni Haley
kanina.

"Haley?!" automatic na napaangat yung ulo ni Micah.

Punong puno pa ng pagkain yung bibig niya.

"Yes?" nagtataka si Haley

"Haley?!" ang kulit talaga ni Micah at tumingin saken. "Siya ba yung...."

BOOOOGSSSSShhhh!

"Araaaaayy naman yung paa ko!!!!!." sigaw ni Micah.

Pinandilatan ko siya.

"Umayos ka kasi ng upo, umaabot yung paa mo hanggang dito eh" palusot ko.

"Ang sakit nun ah!" tumingin siya saken ng masama parang ang ibig sabihin eh
"humanda ka saken".

Maya maya nagsalita ito.

"Boyfriend mo?" hinarap nito si Haley.

*cough cough*

Nasamid ako.

"Ok ka lang" concern kunwari na tanong ni Micah.

"Ok lang ako" sagot ko.

Napatingin saken si Haley.

"So ano boyfriend mo ba siya?" kulit nito kay Haley

"Ah hindi." naiilang na sagot nito.

"Pwede rin" sabi ni Jason sabay tawa.

Nakanam....ayos ka bumanat kuya ah.

'Tong babae na to di man lang tumanggi.

Panay ang tingin sa Jason na'to.

Ba't parang iniiwasan nga niya akong tingnan.

Di naman hamak na mas gwapo ako sa Jason na'to.

Tsk. Wala ba siyang taste.

Wag niyang sabihing type niya tong butiki na'to.

Di ba niya nakita yung mga muscles ko.

"Kagabi lang kami ngkakilala" nakangiting sabi ni Jason.

Yung braso niya tlagang kailangang nakadikit pa sa braso ni Haley.

Baliin ko kaya braso nito. Masyadong at home eh.

"Ah! San kayo ngkakilala?" ayos parang pulis lang kung makapag tanong to si Micah.
Tumingin si Jason kay Haley tapos ngumiti na naman.

Pacute ampu.

Halos mapunit na yung pisngi niya sa lapad ng ngiti nya.

"Sa Bar. sa Drunker Bear" sagot nito

"cough cough cough"

Takte talaga.

Machochoke ata ako.

"Walang manners naman to mag excuse ka nga. Kanina ka pa eh" singhal saken ni
Micah.

"Sorry." nakakahiya.

Si Haley parang pinipigil nito tumawa.

Nakangiti siya sken.

Naku wag mo kong ngitian ng ganyan.

Kala mo madaan mo'ko sa ngiti mo.

May kasalanan ka pa saken.

Kung kani kanino ka nakikipagkilala.

Humanda ka saken mamaya pag uwi mo sa bahay.

Huh? Ampu..kung ano ano naiisip ko.

At nawiwili siya sa pagpunta punta sa bar na yun baka mamaya nyan....

Teka nga muna.....

"Sino nga palang kasama mo sa bar kagabi?" bigla kong tanong kay Jason.

Napatingin saken si Haley.

"Sila Dexter at Tyler" sabi nito. Kaso nagkaron sila ng date kasi my nakilala
silang dalawa na girl. Naiwan ako mag isa. Buti na lang kasi nakilala ko naman si
Haley." ampu kung makatitig wagas ah.

Panay pa ang tingin sa may dibdib ni Haley.

Takte tong babae na'to napa careless talaga.

Pa'no medyo plunging ksi yung blouse.

Lumilitaw ng konti yung cleavage nito.

'Tong gago na'to sarap tusukin ang mga mata.

Ayokong may makakakita nun bukod saken.

Uminit na naman yung pakiramdam ko.

Plastic ako kung sasabihin ko na hindi sumasagi sa isip ko ang mga nangyari nung
gabing yun.

Ni kahit isang saglit di ito nawala sa isip ko.

Siguro physical attraction lang ang nafefeel ko sa kanya.

Pero normal lang siguro ito isang lalaki.

Pero minsan naman may nararamdaman ako na kakaiba.

Ayoko siyang nakikitang malungkot.

Parang gusto ko siyang protektahan.

Siguro dahil sa tingin ko di niya kayang alagaan ang sarili.

At parang napakadali niyang masaktan.

Taliwas ng pinapakita niya na matapang siya at palaban.

"Marami ba kayong nainom?" huh? san nanggaling yung tanong ko na yun.

"Sila Dexter marami nainom. At 3am na ata sila nakauwi. Pero ako maaga umuwi. Ito
kasing si Haley nagmamadaling umuwi eh"

*cough cough*

Si Haley naman ang nasamid.

"Ok ka lang? Dahan dahan kasi." si Jason sabay himas sa likod ni Haley.

Ampu. Sinusubukan tlga nito ang pasensiya ko.

Kulang na lang yakapin niya si Haley.

Taena tatamaan na talaga to saken.

"Uy wag mong pangigilan yung ulam mo! Yung steak naging giniling na oh!" takte
talaga to si Micah.

Di ko namalayan panay ang hiwa ko dun sa ulam ko.

Ganun pala ha.

Maaga silang umuwi.

Saan kaya natulog si Haley.

Kaya ba wala siya kanina.

Magkasama ba sila magdamag ni Jason.

At kaya magkasabay silang dalawa ngayon.

Ayokong mag isip ng ganun.

Parang nanikip yung dibidib ko.

Iniisip ko pa lang parang sasabog na yung utak ko.

Binagsak ko yung kutsara't tinidor.

Tumayo ako bigla at kinuha ko yung mga gamit ko. "Excuse me."

"Hoy san ka pupunta?" sigaw ni Micah pero hindi na'ko lumingon.

"Ano'ng problema nun?" narinig kong sabi nung gago.

Problema ko? Ikaw gago!

Kailangan kong lumayo sa lugar na yun.

Baka kung ano pang magawa ko sa kanya.

Hindi naman talaga ako bayolenteng tao.

Pero kanina parang mawawalan ako ng control sa sarili ko.

Natagpuan ko na lang ang sarili ko sa likod ng school.

Nagpupunta din kasi ako dito dati pa.

Pero dun ako madalas sa dulo pumupwesto.

Pero mas pinili kong pumwesto ngayon kung saan ko nakita si Haley nung isang araw.

Bakit ganito ang nararamdaman ko.

Hindi ko gusto na nakikita siyang may kasamang ibang lalaki.

Ang pinaka ayaw ko sa lahat yung may humahawak sa kanya.

Naiinis ako sa kanya kasi ang iksi niya manamit.

Gustong gusto niyang pinapakita sa iba yung mahahaba at makikinis niya na legs.
Tsk.

Nakakabwisit lang eh.

Di ko naman siya pwdeng pagbawalan.

Di naman niya ako kaano ano.

Pero after nung nangyari nung gabing yun pakiramdam ko akin na siya.

Akin lang.

Gusto kong mapalapit sa knya pero kailngan ko siyang iwasan dahil kay Vanessa.

Pero parang hindi ko kaya.

Parang parte na siya ng buhay ko.

Na pag wala siya hindi ako kumpleto.

Ampu. Di ba other half ang tawag dun?

Nababaliw na ata ako.

Gusto ko nga siyang kausapin.

Di ko pa siya nakakusap ng sarilinan after nung gabi na'yon.

Marami akong gustong itanong sa knya.

I want to know more about her.

Gusto kong malaman kung naiisip din ba niya ako kahit minsan.

$hit, ako ba'to. Parang nakakabading lang eh.

"Tsk tsk, ngayon naman kinakausap mo sarili mo. "

Si Micah.

" Bigla ka na lng sumusulpot." nagulat ako dun ah.

Kumakain pa rin siya.

Tinake out niya siguro yung food niya para sundan ako.

At alam niya kung saan niya ako makikita.

"Anong drama mo?" tanong nito habang ngumunguya.

Di ako sumagot.

"Selos ka noh?" sabay sundot sa tagiliran ko.

"Ano ba? Nakakarami ka na masakit ah!" singhal ko sa knya.

"Aminin mo na kasi" tukso nito.

"Hindi ah! Ba't ako magseselos? "

Nagseselos ba'ko?

Para saken kasi malalim ang ibig sabihin ng salitang selos.

Nagseselos lang ang isang tao pag.......

Ah hindi, naiinis lang ako.

Tama ganun nga, sobrang asar lang.

"Talaga? Hindi ka nagseselos?" ang kulit talaga.

Ngumiti ito ng nakakaloko.

"Kung sabagay bagay silang dalawa ha. Ang sweet nga nila kanina. Sinusubuan nung
Jason na yun si Haley. Tapos share sila ng drinks. At eto pa.... siya ang date ni
Haley sa annual dance......"

Share sila ng drinks? Sinusubuan?

Date siya ni Haley sa annual dance?

Pakiramdam ko umakyat lhat ng dugo ko sa ulo.

"Uy namumula ka na oh! hahahaha!" para talagang bata to si Micah.

"Anong nakakatawa?" kuyom pa rin ang palad ko parang gusto kung manuntok.

"Ikaw!" kung makatawa wagas lang.

Pinisil ako sa pisngi.

"Umamim ka na boy! Buking ka na!" ayaw pa rin akong tigilan.

Di pa rin mawala ang ngiti sa labi nito.

"May sasabihin pa naman sana ako sa'yo kaso ayaw mong umamin eh." pinapasakay na
naman ako nito.

"Ano naman yun?" hindi obvious na interesado ako.

"Sige, since ayaw mo namang umamin, eh iba na lang hihingiin kong kapalit. Tsaka
kahit hindi ka umamin eh obvious naman" nakakalokong sabi nito.

Ano ba yan andami pa tlagang sinasabi.

"Anong kapalit?" mukhang naisahan ako ng unggoy na'to ha.

Tumawa siya ng malakas.

"Ok, one week mo'kong ililbre ng lunch!"

Yun lang!

"Deal!"

"Wow hindi ka excited ha" talagang sinasadya niya akong ibitin.

Kung good news yan may kiss siya saken hehehe

"Yung mga sinabi ko......." at talaga naman.

Yung kiss neto magiging kaltok kapag ka di pa niya tinuloy talaga.

"....ay hindi totoo."

"What?!" di ko magets.

"Ay stupid! " sabay upo nito at nilabas nag tinake out na pagkain.

"Linawin mo kasi." gusto ko lang makasiguro.

"Bobo ka nga." nagsimula na itong kumain.

Pinagdidiinan pa tlaga niya.

"Joke lang lhat ng sinabi ko kanina inaasar lang kita" panay ang subo nito.

So hindi sila ngsusubuan at hindi sila ngsheshare ng drinks.

At hindi rin sila magkadate sa annual dance.

Kulang na lang pilipitin ko ang leeg niya knina sa sbrang galit ko.

Gaga talaga.

"Nakita ko kung pa'no mo siya tingnan. I know na gusto mo siya. ." this seryoso
siya na nakatingin saken.

Gusto ko siya?

Masyado namang mababaw ata yung term na ginamit niya.

"At nakikita ko na gusto ka rin niya. Napansin ko parang ng iba yung expression ng
mukha niya nung nakita ka niya na kasama ako." paliwanag nito.

Gusto niya ako?

Di nga niya siya maka pag move on dun sa Vince na yun eh.

"I know na masyado pang maaga para malaman niyo kung ano ba talaga ang nararamdaman
niyo para sa isa't isa......"

Huminto ito saglit.

Parang nag aalangan.

"Just...give yourselves a chance..."

Dito ako kinakabahan sa babae na'to pag nagseseryoso.

Matindi ang imagination.

"Kung ako sa'yo hiwalayan mo na si Vanessa" walang gatol na sabi nito.

Hindi na'ko nagulat sa sinabi niya.

Madalas niyang sabihin ito.

Ayaw niya kay Vanessa. Hindi sila magkasundo.

Naartehan sila sa isa't isa.

Minsan naman pinagseselosan siya ni Vanessa.

At kahit na hindi niya sabihin na hiwalayan ko si Vanessa.

Yun naman talaga ang gagawin ko.

Bumubwelo lang ako.

Ayoko siyang biglain.

"Let me tell you something." kiyang kita ko sa mukha niya ang curiousity

Huminga ako ng malalim.

"I'm ......getting married...... in few weeks." hirap na hirap akong bigkasin ang
mga salitang yun.

-----------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------
HALEY'S POV

TOK TOK TOK!

"Pasok." Si mommy siguro.

"Handa na daw po ba kayo?" si ate Myrna pala, kasama namin sa bahay.

"Susunod na'ko. " maikli kong sagot.

Kinuha ko ang aking shawl at small purse.

Pinagmasdan ko ang sarili sa salamin.

Light lang ang make up ko.

Nilagyan ko lang ng konting shadow ng lilac ang mga mata ko to match my dress.

Inayos ko ang shawl.

Bare back ksi ang suot ko.

Ilang araw na lang pala engage na'ko.

I'm getting married in few weeks..

Ngayon ko makikilala ang aking fiancee.

Isang lalaki na buong buhay ko ngayon ko lang makikita.

Ano kaya ang histura niya?

Gwapo ba siya?

Matangkad ba?
Sexy ba ito?

Habang iniisip ko ang mga tanong na ito, dalawang lalaki ang pumapasok sa isip ko.
Dalawang lalaki na ngkaroon ng kaugnayan sa aking buhay.

Si Vince at si Russell.

Si Vince.

He taught me how to love and be loved.

Si Russell.

He made me feel wanted and desired.

Nakakatawa.
Nakuha ko pang mag isip ng ibang lalaki.

Siguro inaaliw ko na lang ang sarili ko.

Swerte ba ako o malas?

Swerte daw ako kasi pinanganak akong mayaman.

Nukukuha ko lahat ng gusto ko.

Mga bagay na kayang bilhin ng pera.

Sabi ko sa sarili ko malas naman ako kasi wala akong kalayaang mamimili ng lalaking
gusto kong makasama habang buhay.
Ano kayang pakiramdam ng may asawa?

Pag tulog at pag gising siya ang makikita mo.

Kasabay mo sa pagkain.

Kasama mong bumuo ng pamilya.

Kasama mo hanggang pagtanda mo.

Siguro nangyayari ito sa normal na mag asawa.

At mukhang hindi ko ito mararanasan.

Huminga na'ko ng malalim.

Tapos bumaba na'ko.

Nasa baba na si mommy nag aantay.

Napakaganda niya sa suot na black long gown.

Strapless ito.

May slit na mahaba sa left side.

Lumitaw lalo ang kaputian niya.

Bumagay sa kanya ang mga soft curls ng maiksing buhok nito.

Daig pa'ko.
Effort talaga nakuha pang magpa salon.

Ngumiti siya ng makita ako.

Pinagmasdan niya ko.

"You are so beautiful!" proud na sabi nito.

Ngumit ako ng pilit.

"I know mom. " sabay irap sa kanya.

Nawala ang ngiti sa mukha niya.

Napalitan ng pag aalala.

"Honey, look I know this is hard for you, but this is for the best for all of us."
paliwanag nito.

For all of us?

O best para sa inyo lang.

"Don't worry mom. I won't do anything stupid." sarcastic kong sabi.

"That's not what I mean." depensa nito.

"Mom please. Kahit anong pa ang sabihin niyo nothing will change. But I am keeping
promise. Susunod ako sa lahat ng gusto nyo during engagement ang before the
wedding. Pero after nun pwede ko ng gawin ang gusto ko." madiin kong sabi.

Yun lang naman ang importante sa kanila.

Maging legal sa papel ang lahat.

Concern pa ba siya kung ano ang magiging buhay ko pagkatapos ng kasal.

Kung magiging masaya ba'ko.

Di sana naisip niya yun bago niya ako iset up sa punyetang kalokohan na'to.

Tapos sasabihin niya saken, it's for the best.

Sarap lang murahin.

Kung di ko lang nanay to eh.

"Ma'am handa na po ang kotse." si Mang Berting.

Sabay kaming napalingon ni mommy.

"Salamat ho." tumingin siya akin.

Parang sinasabi niya na aalis na kami.

Nauna siyang lumabas at sumunod na rin ako.

Tahimik kaming dalawa sa sasakyan.

Maigi na yung ganito.

Ang bigyan siya ng cold treatment.

Wala ako sa mood makipag usap sa kanya.

Wag niyang subukang magpakita ng concern at makakarinig talaga siya saken.

Sa loob ng halos apat na taon, isang tao lang ang minahal ko.
Ang pinakangarap kong makasama habambuhay.

Ito rin siguro ang dahilan kung bakkit parang napakadali ko na lang tinanggap ang
lhat.

Wala naman akong kailangang ipaglaban.

Wala na si Vince.

Speaking of the devil.

Sumagi sa isip ko ang nangyari sa parking lot kanina.

*Flashback

"Sama ka ba sa mall?" si Jess.

Routine kasi namin yun.

Pag walang assignments at exams kinabukasan, bar or mall lang ang choice.

"Hindi muna. May aasikasuhin lang ako. "pagdadahilan ko

Yung party.

Sa bahay pala ako dederecho dun ako magbibihis.

"Monkey business?" nang aasar siya.

Hindi.

Stupid business.

Di ko pa kasi nasasabi sa kanya.

Bukas na lang para marami akong makukwento sa kanya.

Ngumiti ako. "uhm...sort of."

"Pwede ko bang malaman?" biro nito.

Tumawa ako. "I'll tell you tomorrow."

Nag vibrate yung phone ko.

May nagtext.

Baka si mommy na naman.

Kanina pa kasi ako kinukulit.

Pero hindi sa knya galing.

Natigilan ako.

"Is there something wrong?" nag aalang tanong nito.

Natauhan naman ako bigla.

"Nagtext si mommy, pinapauwi na'ko" nagmamadali kong inayos ang mga gamit ko.

"Ok." parang hindi kumbinsidong sagot nito.

Pero hindi ko na siya pinansin.

Tsaka na lang ako magpapaliwanag.

Umalis na agad ako.

Nilabas ko ulit yung phone ko.

Meet me at the parking lot after your last period. 5pm. Please...

Text ni Vince.

Ano kayang drama nito ngayon.

Kahit ano pa ang sabihin niya wala nang magbabago.

Wala na kami.

At may girlfriend na siya.

Tanggap ko na yun.

Tumingin ako sa relo ko.

515pm.

Di ko na siya maiiwasan.

Bahala na.

Dumerecho ako sa area kung saan nakapark ang kotse ko.

Andun na siya.

Nakasandal siya kotse ko.

Oo nga naman.

Siyempre kung mag aantay siya saken eh di dun kung saan nakapark ang kotse ko.

Alam niya kasi iniiwasan ko siya.

So no choice ako kundi makipag kita sa knya.

Alam niya pala ang gagawin para makausap ako.

Ba't ngayon lang niya ginawa.

Bumalik na naman ang sakit at galit sa dibdib ko.

Naramdaman niya siguro ang pagdating ko.

Humarap siya saken. "Haley....." ngumiti ito.

Pero may lungkot ang kanyang mga mata.

Sari saring emosyon ang aking naramdaman.

Ganun pa rin ang epekto niya saken.

Pinagmasdan ko ang gwapo niyang mukha.

Pumayat na konti yung pisngi niya.

Parang my slight na dark circles sa gilid ng kanyang mata.

But he still have those eyes that I adore.

Napatingin ako sa lips niya.

I miss him so much.

Nangingibabaw pa rin ang pagmamahal ko sa kanya.

Pakiramdam ko papatak na mga luha ko ano mang oras.

Lumapit siya akin.

Gusto ko siyang yakapin.

"Can we talk......please?" nagmamakaawang sabi nito.

Huminga ako ng malalim.

"Anong sasabihin mo?" pabulong kong sabi.

" Can I take you to a dinner first?" nag aalangang tanong nito.

Tiningnan ko siya.

"Dito na lang. Saglit lang naman yan diba. I don't have much time nagmamadali ako."
proud ako sa sarili ko at hindi ako pumiyok.

Three lines kaya yung binitawan ko.

Kanina ko pa pinipigilan ang sarili ko.

"I'll tell you .....everything" hirap na hirap siyang bigkasin ang mga salitang na
yun.

Yumuko ako.

Nabuhay lahat ang sakit na nararamdaman ko.

Gusto niyang pag usapan namin ang panlolokong ginawa niya saken.

Hindi ko na talaga kaya.

Pumatak na ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.

Hinawakan niya yung kamay ko.

Bakit ganito?

Can i hate and miss him at the same time?

How I miss his touch.

Napahagulgol na'ko.

"I'm sorry." sabi nito at inangat niya ang ulo ko.

Tumingin ako sa kanya.

Totoo ba tong nakikita ko.

May namumuong luha sa kanyang mga mata.

I can see so much pain in his eyes.

He pulled me closer.

At niyakap niya ako ng mahigpit

I felt his warmth.

Naramdaman ko na lang ang sarili na yumakap na rin sa kanya.

I buried my head in his chest.

Wala akong pakialam.

Alam ko basang basa na ang damit niya ng luha ko.

Hindi ako nahiya sa kanya na ipakitang umiiyak ako.

Na nasasaktan.

Na mahal ko pa rin siya.

Na walang nagbago.

Kahit alam ko sa sarili ko na kahit na ano pa ang sabihin niya ngayon hindi na
babalik sa dati ang lahat.

Hindi na mababago pa ang katotohanan na wala na kaming babalikan.

Siguro kaya gusto niyang makipag usap ay para maging malinaw ang lahat.

Magkaroon kami ng closure sa isa't isa.

Na sana mapatawad ko siya.

Hindi ko alam kung gaano kmi katagal sa ganung posisyon.

He pulled away.

He looked at my face.

Pinunasan niya ang mga luha ko.

I can still see the same way he used looked at me.

Mahal pa rin niya ako.

Patuloy pa rin ang pagdaloy ng luha ko.

Patuloy din ang kamay niya sa pagpunas nito.

And I felt his hands touched my lips.

" I missed you so much" he said in husky voice.

Napapikit ako.

Naramdaman ko na lang ang hininga niya sa mukha.

Pagdilat ko ang lapit ng mukha niya.

I closed my eyes and I waited.

I felt his lips once again.

How I long for his kisses.

Without hesitation my hands slid up and wrapped around his neck.

I kissed him back.

His kisses show how much he misses me.

He's now kissing me rough and hard.

His tongue brushed my lips and caressed his with mine.

He parted my lips as his tougue roamed my mouth.

I felt his fingers tangled im my hair as if he was trying to control himself.

And he was pressing me down smoothly on the side of the car beside mine.

Yes, We're at the parking lot.

And i don't care.

I may not have him anymore so I'm not gonna let this chance escaped.

Because I know that this will not happen again.

And that made me wanted so much more of his kisses and his touch.

I felt his hand inside my blouse

His hand traced my bare stomach sweetly.

I heard myself moaned softly.

His hand moved moved up and gently caressing my left breast.

The all of a sudden he pulled away.

He looked at me. " I want you..."

I've never seen him like this before.

Aching with so much desire.

"Let's go somewhere else..." tumingin ito sa mga mata ko na parang nagmamakaawa.

Hahalikan pa niya sana ako ulit ng...

" Yeah......I think you SHOULD take your business somewhere else." I heard a voice
firm and cold.

Napabitaw kami sa isa't isa pareho ni Vince sa gulat.

Parang gusto kong lamunin na lang ng sahig sa sobrang kahihiyan.

Si Russell.

At mukhang kanina pa nakatayo sa kabilang side ng kotse kung saan nakasandal ako.

Madilim ang mukha nito.

Binuksan nito ang pinto ng kotse niya.

Magkatabi pala yung mga kotse namin.

SCCCCCREEEECCCCHHHHHHHHHHH!!!!!!!!!!!

Pinaharurot nito ang kotse niya.

Naiwan kami ni Vince na parehong nakatanga.

Pero una akong nakabawi.

Sumakay ako agad sa kotse at nagmamadaling umalis.

"We're here"
Lumingon ako kay mommy.

Pababa na ito ng kotse.

Sumunod ako.

Kinakabahan ako.

Pinagmasdan ko ang paligid.

Napakalaki ng bahay na ito.

Malawak ang garden.

May dim light ang bawat puno ng palm tree.

May malaking swimming pool ito sa gilid.

Marami na ring tao.

Formal ang attire.

Naka tuxedo halos ang mga lalaki.

Long gown naman ang suot ng karamihan sa mga babae.

Mangilan ilan lang ang nakasuot ng maiksi na gaya ng suot ko.

Sakto lang ang dating namin.

Walang familiar na mukha kahit isa.

Kahit kasi paulit ulit akong ipakilala ni mommy sa kanila wala tlaga akong
matandaan.

"Lets go"

Kanina pa pala ako nakatayo doon.

Sumunod ako sa knya sa hanay ng mga table sa gilid ng bahay.

Umupo kmi sa isang table na malapit sa isang fountain.

"Amanda!" bati ng isang babae na tingin ko ay kasing edad ni mommy.

Nag beso ang dalwa.

" Cecille! It's good to see you!" humalik din si mommy.

"Kelan ka pa nakabalik?" Si mommy ulit.

"Last week pa." masayang sagot nito.

Tumayo din ang isang lalaking may edad na. Nasa fiftees na rin ito.

"Hi Ronald!" bati mama ang humalik din ito sa knya.

"Hi! Where's Harold?" tanong nito.

Hinahanap niya si daddy.

"He'll arrive a day before the engagement party" tumingin si mommy sa akin.

Napatingin saken yung Ronald.

"So this lovely lady here must be your daughter" ngumiti siya saken.

Gwapo siguro ito nung kabataan niya.

Ngumiti ako sa knya.

"Yes, this is Haley...and Haley this is tito Ronald and tita Cecille."

"Its' nice to finally meet you Haley." mainit na bati sakin nung tita Cecille.

She embraced me and gave me a quick kiss sa cheek.

"Nice to meet you too.." magalang kong sagot.

Sila ba ang magiging in -laws ko?

"Napakagandang bata. Manang mana sa'yo Mandy" sabi nito.

Mandy.

Yung ang tawag kay mommy ng mga close friends niya.

"Mukhang magiging maganda at gwapo ang magigging mga apo natin" biro nung lakaki.

Nagtawanan silang tatlo.

Ngumiti lang ako.

"Teka asan nga pala yang anak mo? Nakakahiya pinaghihintay niya ang mga bisita."
tanong ni tita Cecille kay tito Ronald

Humarap siya saken.

"Pasensiya ka na iha. Nakita ko na siya kanina. I'll call him" paumanhin nito.

"Ok lang po." nahihiya kong sagot.

Mababait sila.

Sana ganun din siya.

My fiancee.
Dinial nito ang cellphone niya.

"I'm here." tinig ng isang lalaki.

Lumingon ako.

Naka black din siya na tuxedo.

Nakatingin siya saken.

Napatingin ako sa kasama nito.

Nakakapit sa braso niya ang isang napakagandang babae na nakasuot ng micromini na

beige dress.

HALEY"S POV
I saw shock in his eyes when he saw me.

Pero nakabawi din ito agad.

Sumeryoso ang mukha niya.

He is very handome in his black suit.

No bow or tie on his white polo inside. I noticed few buttons are left open.

Sexy pa rin siya tingnan in full suit.

But I see hate and disgust in his eyes.

Napayuko ako.

Hindi ko matagalan ang mga titig niya.

Bakit ganun? I want him to look at me the way he used to.

Ibang Russell ang nasa harap ko ngayon.

Stern and cold.

Yes, he is my fiancee.

Si Clay Russell Sandoval.

Nagulat talaga ako.

Pero nawala ako sa saglit sa sarili ko ng makita ang babae na nakapit sa kanyang
braso.

Sino naman "to?

May naramdaman akong kakaiba na di ko maipaliwanag.

Nagpaalam ako sa kanila sabi ko magpapahangin lang ako.

Masyadong crowded.

Gusto kong mapag isa.

Di ko matagalan ang usapang negosyo sa katulad ng mga party na ganito.

Bukod dun hindi ko rin kasi matake ang kaartehan ng babaeng yun.

Halos magkadikit na yung katawan nila ni Russell.

Halos ipagduldulan niya yung boobs niya dito na halatang fake naman.

Maganda nga siya pero flat chested naman. hmmp!

Isa pa to si Russell kung makatingin dun sa babae wagas.

Pervert talaga.

Ininom ko ng straight ang scotch na natitira sa glass ko.

Di ko alam kung pang ilan na'to.

"Hi!" bati ng isang lalaki.

Lumingon ako.

Siguro nasa late twenties na ito.

Hindi ito kasing gwapo ni Russell pero, oh my!

Shall I say, he's oozing with sex appeal.

Broad shoulders.

Bakat sa suot na panloob na polo nito ang toned chest muscles.

"Care if I sit with you?" tanong nito.

"Sure." nakangiti kong sagot sa kanya.

Umupo siya sa tabi ko.

"You know it's not right for a lovely lady to sit alone in a party." pambobola nito

Ngumiti ako.

"Not really, Im with my mom." sagot ko.

"Let me guess, another boring business talks?"

"I guess." ngumiti ako sa kanya.

Tumawa rin ito.

"Maybe I can show you around. " alok nito

"Maybe not. "

Si Russell nakatayo sa tabi ko.

Seryosong nakatingin sa lalaki.

"Russell!" bati nung lalaki.

Magkakilala sila.

"Can you excuse me and my FIANCEE for awhile?" pinag diinan nito ang salitang
fiancee.

Tumawa ang lalaki.

" Really! Since when?" ngumiti ng nakakaloko.

"Ngayon lang." seryosong sagot nito.

"Oh, and who will be next week? or next month maybe? One year ka na atang engaged!"
asar nito.

Anong ibig niyang sabihin?

"Shut up!" binara niya ang lalaki.

"Hey chill out cuz! Masayado ka namang seryoso eh. " tumatawang sagot nito.

Humarap siya sa akin.

"Nice meeting you. By the the way I'm Brett" he extended his hand

"Nice to meet you too Brett, I'm Haley." inabot ko yung kamay ko
Kinuha niya ito at hinalikan.

Nagulat ako.

Tumingin ako saglit kay Russell.

Blanko ang expression nito.

Nagpaalam na si Brett.

Humila ito ng upuan at umupo sa tabi ko.

"I can't watch you all the time. And I can't remind you everyday on how you should
behave." panimula nito.

Tumingin ako sa knya ng masama.

"What do you mean?" naguguluhan kong tanong ko.

"I'm now your fiancee. It's not right to flirt with other guy." akusa nito.

Aba't! Ako pa ngayon.

"I'm not flirting! He's just trying to be nice!" depensa ko.

He smirked.

"How about what I saw at the parking lot? Maybe that's not flirting! You were Just
makin' out! " gigil na sabi nito.

Ito kaya ang dahilan kung ba't para siyang galit saken?

"Mali ka ng iniisip." gusto kong magpaliwanag sa kanya.

"I don't know what's going on between you and that fuckin' guy, and I don't care,
but let me remind you now that you're engaged with me I don't want him around. Or
any another guy around you! Do you understand me?" madiiin na sabi nito.

He doesn't care.

Ngumiti ako ng pilit.

"So,since you are now my fiancee I am no longer allowed to see other guy. But you,
you can still see or fondle any girls that you want." maanghang kong sagot.

Kumunot ang noo nito.

"I don't know what you mean?"

"Hey there you are!"

Napalingon kami pareho.

Yung babaeng walang boobs.

"I've been looking for you. Samahan mo'ko. " hahatakin niya sana si Russell.

He smiled at her.

"Sige susunod na'ko." sabi ni Russelll tapos tumingin saken.

Inismiran ako nung babae.

"Promise?" malanding tanong nito.

"Yep." maikling sagot ni Russell.

"Ok, I'll wait for you upstairs." makahulugang sabi nito.

"Ok." maikling sagot ni Russell.

Ang sumunod na ginawa ng babae ang hindi ko inaasahan.

Bigla nitong hinalikan si Russell sa lips.

Hello? Fiancee here!

Aba't ang kakapal talaga ng mukha.

They kissed in front of me.

He put his hands on her waist and she put her hands around his neck.

Ampu!

Inhale. Exhale.

Naghiwalay sila sa wakas.

After 98 seconds and 60 centiseconds and 30 milliseconds.

Takte lang di ba.

Binigyan ako nang aasar ng tingin nung babae bago umalis.

"Maybe you know now what I mean. You can't keep me. This whole engagement, it
doesn't mean anything to me at all. Mind your own business and I'll do the same."
matigas kong sabi.

Kuyom ang palad nito

"Is that what you want." he asked in surrender.

"I know that's that you also want." bato ko sa knya.

Tumayo na'ko.

"And please, tell your bitches to leave me alone." pagkasabi ko nun ay tumalikod na
ako.
Bumalik ako sa table.

May dalawa pang kausap sila mommy.

Hindi ko na nakita si Russelll ulit.

Andun siya siguro kasama ang babaeng mukhang sandok.

Haay....

Iginala ko ang mata ko sa paligid.

Marami rami ring palang mga guest na sing edad lang namin ni Russell.

Hindi lang pla puro matatanda.

Kagaya ng isang pares ng ngsasayaw ngayon.

Tantiya ko mga 16 or 17 lang ang mga ito.

Maya maya may tumabi saken.

Si Russell.

"Oh iho San ka ba galing?" tanong ng mama nito.

" Nagpasama lang si Camille ma." paliwanag nito.

Tinungga nito ng straight ang shotglass na harap niya.

"Pasensiya kana iha, close lang tlga sila ni Camille. Si Russell lang kasi ang
madalas niya talagang kasama pag andito siya sa Pilipinas." paliwanag ni tita
Cecille.

Mabuti pa and mommy nito sensitive.

"Ok lang po tita" ngumiti ako sa knya.

Tumahimik ulit kami habang pinapanood ang mga nasa dancefloor.

"Tita, i'll be leaving in few minutes, maaga pa ho ksi pasok ko bukas." paalam ko
kay tita Cecille.

Nagulat si mommy.

"Are you sure?" tanong ni tita Cecille.

"Opo."

"Magpahatid ka na kay Mang Berting" sabi ni mommy.

"I'll drive her home" sabi ni Russell.

Uminom pa ulit ng isang shot.

"No i'ts ok. Tsaka I don't think kaya mong magmaneho." kanina pa ksi siya umiinom.

"Im not yet drunk. Nakainom lang ako." sagot nito

"O siya. Sige na Haley, at para makapg solo naman kayong dalawa at nag hindi kayo
nagkakailangan." nakangiting sabi ni tita Cecille.
Maya maya tumayo na ito.

"I'll wait for you at the driveway." sabi nito.

Hmmp! Hindi man lang ako inantay.

Nagpaalam nako.

Hinanap ko siya sa labas.

Nakita ko siya na nakasandal sa isang black na Volvo XC90 Sport.

Pinaglalaruan niya ang susi ng kotse.

Pinagmasdan ko siya.

Arogante yung dating niya.

Hindi mapagkakailang napakagwapo nito kahit na medyo madilim sa driveway.

Parang nasa sa kanya na lahat ang katangian para pangarapin ng isang babae.

Siya yung tinatawag na gift from God ng mga babae.

At siya naman yung tinatawag na "hot piece of meat" ng mga bading. Anak ng..

San naman galing yun! Ito kasi si Jessica kung ano ano natutunan kong salita
palibhasa maraming kaibigang bakla.

Lumingon siya.

Nagkatitigan kami.

Umikot siya sa passenger seat at binuksan ito.

Para naman akong robot na sumakay sa kotse.

Umikot sa papunta sa driver's seat.

Pinaandar na niya ang kotse.

Palabas na kami ng subdivision di pa rin niya tinatanong kung saan ako ihahatid.

Baka mamaya kung saan ako dalhin nito.

" Sa Crown 99 mo na lng ako ihatid" sa condo na lng ako dederecho.

Tumingin siya saken pero hindi siya nagsalita.

Di man lng kmi ng usap habang nsa byahe.

Di ko namalayan nsa parking na pla kmi ng condo.

"Dito na lang ako. Thank you sa paghatid." bumaba na ko hindi ko na inantay na

pagbuksan ako.

Bumaba din ito.

"I'll take you upstairs." sabi nito.

Ah ok.

Wala ulit kaming imikan sa elevator.

Nakarating kmi sa 6th flr.

Kinuha ko yung susi ng unit ko.

Tumingin ako sa knya.

Ayaw naman niya magsalita eh di din ako mgsasalita.

"Aren't you not going to let me in?" tanong nito.

Nagaalangan ako pero pinatuloy ko na rin.

Gumala ang mata niya sa sala.

"Sitdown." sabi ko.

Dumerecho ako sa kwarto para makapagbihis na rin.

Naiihi na rin kasi ako.

"Mamaya na nga lang ako magpapalit ng damit. Siguro naman hindi na magtatagal to."
para akong sira kausap ko sarili ko.

Pagkatapos kong mg CR derecho ako sa kitchen.

"Gusto ma ba ng coffee?"

Kunwari lang nag aalok ako baka ksi isipin niya bastos ako di man lang mag alok ng
kahit na ano.

Walang sumagot.

Nakatulog na ata.

Pinuntahan ko siya sa sala.

Walang tao.

Aba mas bastos pala to eh.

Nilayasan ako ng di ngpapaalam.

Bwisit.

Bumalik nako sa kwarto.

Dumeresto ako sa banyo agad para makapg shower.

Sarap ng feeling. Refreshing.

Napagod ako dun ah. Galing ako sa school tapos nakuha ko pang magparty.

$hit tanga di ko pala nadala ang robe ko.

Lumabas ako ng shower na tumutulo ang tubig sa katawan ko.

Binuksan ko yung ilaw ng kwarto.

May nakahiga sa kama ko.

EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!

Kung nagulat ako mas nagulat ito. Napaupo siya sa kama.

"Anong ginagawa mo dito!?" sigaw ko sa knya.

Akala ko ba umuwi na'to.

Pero di pa rin ito kumukilos sa pagkakaupo sa kama.

Nakatitig lang siya saken.

Ngayon ko lng narealize, $Hit!

Tumakbo ako pabalik sa banyo.

Taena talaga.

Gusto kong matunaw sa kahihiyan.

Wala pla akong suot na khit na ano.

Gusto kong sumigaw sa loob ng banyo.

Di ko man lang napansin kanina na may nakahiga sa kama ko.

Sabagay yung ilaw lang pla malapit sa CR ang binuksan ko kanina pagpasok ko.

$hit tlaga.

Pano pala ako lalabas ngayon wla akong robe.

Bumwelo muna ako.

"uh Russell, pwedeng pakiabot nung robe ko, andyan sa headrest ng kama.

Binukas ko ng konti yung pinto ng banyo.

Maya maya inabot niya yung robe sa siwang ng pinto ng banyo.

"Salamat." kinuha ko ito.

Ang lakas pa rin ng kaba ko.

Inhale exhale muna.

Lumabas na'ko.

Nakita ko hinuhubad na niya yung polo niya.

"What do you think you're doing?" nakapameywang ko siyang hinarap.

Tumingin lang siya saken ng nakakaloko.

Wala na siyang damit pang itaas.

Oh my G!

Di ko maiwasang hindi tingnan ang katawan niya.

He's just so perfectly hot!

Wala kahit na anong fats sa katawan.

Hinuhubad na niya yung pants niya.

Ampu!

"Hey, you can't just do that!" kulang na lang hawakan ko yung kamay niya at pigilan
ito.
"Bakit ikaw lang ba ang may karapatang maghubad?" pilosopong sagot nito.

Nahubad na niya ng tuluyan yung pants niya.

Naka boxers lng siya.

OMG! Stop me!

Parang gusto ko atang kumain.

Pero siguro kanin na lang ang kailangan ko.

May ulam na kasing nakahain sa harap ko. waaahhhh!!!!!

Nag snap siya sa harap ko.

Napapitlag ako.

" Sabi ko pahiram ako ng extra towel." nakangiting sabi nito.

Para akong tuod na sumunod at kumuha ng extra towel sa cabinet.

Inabot ko to sa knya.

Nakatingin pa rin ako sa knya.

Umiling siya. Hinawakan yung gilid ng labi. Parang may pinunasan siya.

"Tumutulo oh." tawa nito sabay pasok sa banyo.

Teka lng ha.

Pakipaliwanag nga yung mga pangyayari.

Nandito siya sa kwarto.

At anong binabalak niyang gawin?

Tpos ngayon makikiligo pa siya.

Close na ba kami? At home?

Nagmamadali ako ngbihis at baka abutan pa'ko na ganito ang ayos ko.

Baka mamaya ako naman ang gawing main course nyahahhaha!

Nagsando lang ako at shorts...

Hindi ako sanay, naka undies lang ksi ako matulog.

Umupo ako sa dresser.

Ngpapahid ako ng lotion ng lumabas siya

Deja vu.

Naka towel lang siya.

Tiningnan lng niya ako.

Dumerecho siya sa kama at kinuha niya ang cellphone sa hinubad niya na pants
kanina.

Sino kaya katext nito? Hmp!

Napatingin ulit ako sa hubad nitong katawan.

Parang ang init ata dito ngayon.

Mukhang sanay na sanay maghubad ang mokong na'to.

Siguro macho dancer to dati o kaya stripper .hehehe

Kung may tao na magaling magdala ng damit.

Siya siguro, magaling magdala ng kahubdan niya hahaha!

Kung ano ano pumapasok sa isip ko.

Hinarap ko siya.

" Hey, wla ka ba talagang balak umuwi?"

"I'll stay for the night, I can't drive" sagot nito habang ngtetext pa rin.

" Sinabi ko namn sayo na wag mo nakong ihatid di ba?" naiinis kong sabi.

"Gusto rin naman kasi kitang ihatid. Tska kanina ok pa ko. Ngayon medyo nahihilo
nko."

Owwws? Style mo bulok.

Maya maya humiga na siya.

Wait lang ha. Kailngan ko ulit ng oxygen.

Inhale. Exhale.

"Wait, are you not just gonna at least change?"

OMG ha, naka towel lng siya.

Eh kung matanggal yun eh di unfair naman sa knya.

Baka mghubad din ako para fair di ba.

Waaaah!!!! Ayko na dito! Help!!!

"So, is that an aprroval na pwede ako matulog dito ngayon?" tanong nito.

"Do i have choice?" gigil kong tanong.

Tumawa siya ng mahina.

Walang balak magbihis.

Saan pala siya kukuha ng damit.

Eh sino bang ngsabing maligo siya hmmp!

May kinuha ako sa cabinet.

Isang boxer and tshirt na white panlalaki.

Inabot ko sa knya.

"Ano to?" inabot naman niya.

Tiningnan niya ang mga damit.

"Ano sa tinnign mo?" duh

"I know, what I mean is you keep men's boxers in your closet? And men's shirt?
kunot noong sabi nito.

"Why not?" saan ko ilalagay yang mga yan sa basurahan.

"Whyn not? what kind of question is that?Nagpapatulog ka ba ng lalaki dito?" galit

na ito

Oh that!

Di ko naisip na yun ang iisipin niya.

"And so?" Eh ano naman ang pakialam niya.

"Since when?"

Aba't! Usi ka kuya?

"Since i got this place." maikli kong sagot.

"Sino? Yun bang Vince na yun? galit na sabi nito.

Pa'no napunta si Vince sa usapan.

"No! " napasigaw na rin ako.

" Then who is it?" gigil pa rin na tanong nito.

"My brother."
Natigilan siya saglit.

"This belongs to your brother?"

"Yes, why? don't worry it's clean. I'm sure wla siyang sakit." tinaasan ko siya ng
kilay.

Kung masigawan mo ko ha. Di mo pa ko asawa! chos!

Umiling siya. "Sorry, akala ko kasi ngpapatulog ka ng ibang lalaki dito."

Awwww! Yun naman pla eh!

Maya maya.. ampu!

Sa harap ko daw ba isuot yung boxers.

Di man lang pumunta sa banyo

Ako na lang tumalikod. Nakakainis.

Humarap ulit ako nung sa tingin ko tapos na siya mgbihis.

Suot nya yung boxers pero wla pa rin siyang pang taas at nakahiga siya ha.

"Ba't di mo sinuot yung shirt?"

"Ganito tlaga ako matulog. Di ako sanay matulog ng may damit." paliwanag nito.

" Well, not in my room." nakakaloka siya ha.

"Why not? I even let you sleep naked in my room." ngumiti ito ng nakakaloko.

Pinaalala pa tlaga.

"Hindi ko ginusto yun. Hindi ako nghubad sa sarili ko noh." depensa ko naman.

"Wanna get even? Eh di hubaran mo rin ako." natatawang sabi nito.

"God, you're impossible" lahat ng sabihin ko may pambara siya.

Buti na lang di ko na nga sinabi sa kanya na naka undies lang din ako matulog pero
ngayon naka shorts ako at sando kahit hindi ako sanay kasi may kasama ako sa room.
Pero parang alam ko na isasagot nito. "Eh di mag undies ka lng para pareho tayo."
Alam ko na yan eh.

Whatever. Mukhang di naman ako mananalo dito.

Binuksan ko na yung lampshade sa gilid ng kama.

Tapos pinatay ko na yung main light.

"umusog ka dun." sbi ko habang inaayos ko yung side na hihigaan ko.

Umusog naman siya.

Humiga na ko at nagkumot. Mahirap na.

Maya maya hinatak yung kumot ko.

"Ano ba?" singahal ko dito.

"Pashare ng kumot, ang ginaw, ang lakas ng aircon mo." sabi nito.

"Eh di magdamit ka!" pambihira.

"Hindi ok na to."pagtingin ko nakapikit na ito.

haay...pwes saken hindi ok!

Di na ako ngsalita. Makatulog kaya ako nito. Isang hunk ang katabi ko waah!

Maya maya gumalaw siya.

Naramdan ko na lang may mabigat na pumatong sa tiyan ko.

Niyakap niya ko.

Magkadikit yung katawan namin.

Help me! I need air! hehehe

Tinatanggal ko yung kamay niya.

Haist ayaw matanggal.

Naramdaman ko na hininga niya sa batok ko.

Tuamayo lahat ng balahibo ko. As in lahat hahaha!

Amoy ko ang shower gel na ginamit niya. Shower gel ko. Ampu.

Hinalikan niya ko sa batok. "Good night" sabi nito.

$Hit hindi ko kayang katabi. to.

Babangon sana ako.

Pinigilan niya ko, "San ka pupunta?"

Hindi ako sumagot.

"Are you afraid of me?" tanong nito.

Umiling ako.

I'm afraid of myself waaah!

Last na 'to. Inhale. Exhale.

Umayos ulit ako ng higa, tumalikod ako sa knya.

Naramdaman ko yung kamay niya sa beywang ko.

"Harap ka saken." parang naglalambing na sabi nito.

Ampu. Ayaw niya akong tigilan waaahh!

Humarap naman ko. Ewan ko ba eto naman ako parang sunod sunuran sa knya.
Kinuha niya yung kamay ko at niyakap niya sa beywang niya.

"Masanay ka na. This is not even the first time that we slept together right, and
this will not be the last time, you know that." paalala niya.

So ano to practice ganun?

Ayoko ko na kasing makipagtalo pa.

Tska gusto ko rin naman hahaha

"embrace lang ha, umayos ka!" banta ko sa knya.

Tumawa siya ng mahina. $hit ang sexy ng tawa niya.

"I won't do anything without your consent."

Tiningnan ko siya ng masama. Nailang kasi ako.

"Pwede ba matulog na tayo." hinila ko na yung kumot.

Natigilan siya.

Parang may malalim na iniisip.

"Can I ask you something?"

Napatingin ako sa kanya.

Ang lapit ng mukha nya. Mga half inch na lang ganun. hehehe OA noh

"Ano yun?" napalunok ako dun ah.

" Are you.... thinking that I've taken advantage of you that night? nagaalangang
tanong nito.

Nagulat ako sa tanong niya.

"Hindi ba?" tanong ko.

"I know it's my fault. I didn't mean to end like that, you sneaked. Before I knew
it you were gone." paliwanag nito.

Feeling ko ngblush ako.

"Forget about it." maikli kong sagot.

" I can't." seryoso siyang nakatingin saken. " And I just want you to know that I
never had any regrets sa nangyari. I did that because I know that
you're....special." dagdag pa nito.

Hindi ako nakapagsalita.

Niyakap niya ko.

Kiniss niya ko sa ulo then inangat niya mukha ko.

I felt his lips once again.

I miss his kiss.

It was a very gentle kiss like he's taking his time.

He let me go.

"Can we start again?" tanong nito.

Marami kasi akong plans after ng kasal namin.

At hindi siya kasama sa plano ko.

"I don't know." naguguluhang sagot ko.

Tumitig siya saken.

"Please? Can we give it a try?" sabi nito

Shocks, ikaw ba naman ang titigan ng isang wlang damit pang itaas na hunk, ano pa
ba magagawa mo...

Tumango ako.

Ngumiti siya.

He kissed me again.

Napapikit ako.

Napakapit ako sa batok niya.

It was a long and hot kiss.

He gently pulled away.

"I have to stop while I can." he's trying to catch his breath.

Nakapikit pa rin ako.

He gave me quick kiss on the lips.

"Sweetdreams" bulong nito at niyakap ako ng mahigpit.

That's our first night together, officially....

HALEY'S POV

Kanina paggising ko wala na siya sa tabi ko. Ang aga naman niyang umalis.

Naalala ko yung sinabi niya kagabi. Anong ibig niyang sabihin sa can we start
again? At can we give it a try?
Kami na na ba?

Tinatanong pa ba yun? Engaged naman kami di ba?

Pero teka may mga engaged naman na hindi sila kasi hindi nila gusto ang isa't isa.

Gusto na ba niya ako? O baka naguigulity lang siya kasi iniisip niya na iniisip ko
pinagsamantalahan lang niya ako nung gabi na yun.

At tska pa'no si Vanessa. At yung babae na mukhang sandok na walang boobs.

Buti na lang dalawang subjects lang ako ngayon. Saturady kasi. Ako lang mag isa
ngayon. Walang pasok si Jess pag Saturday.

Buti na lang wala rin si Vanessa ngayon. Hindi ko kasi alam kung pa'no ko siya
haharapin. Hindi ko rin alam ang magiging reaksiyon ko pag makita ko silang
magkasama ni Russell.

Si Russell kaya may pasok ng Saturday? Ba't naman kasama na naman siya sa iniisip
ko.

Tinext ko si Jessica. Pupuntahan ko siya sa bahay nila.

Maya maya ngreply.

Tomorrow na lang. Tyler and I are going out.

Ok. Napangiti ako. May lovelife na rin ang bestfriend ko. Matagal din kasi siyang
walang boyfriend. Pareho kasi kami ng kapalaran. Kung ano yung nangyari saken ganun
din yung nangyari sa kanya. Mag bestfriend ata talaga kami.

"We will not meet next Saturday. I'll be attending a convention. Prepare for an
exam for the next meeting. I'll give you the scope."
Haay salamat, tapos na rin sa wakas.

Dadaan muna ako sa library.

Marami rami rin palang estudyante pag Saturday ngayon ko lang napansin.

May nagpapractice sa soccer field. Teka, andito kaya si Russell?

Tiningnan ko isa isa ang mga nasa field. Wala siya. Bakit parang disappointed ako?

"Haley?" Parang may tumawag saken.

Lumingin ako.

Sino naman tong kumag na'to?

"Haley, it's you!" sabi nito. Si ano....ano na nga ba panagalan nito?

"It's Jason, we met at the bar." nakangiting sabi ntio.

"Ah I remember. "

Oo nga pala kasabay ko lang 'tong kmain nung isang araw.

"Nagkita ulit tayo!"sabi nito.

Di kasi kami nagkausap ng matagal last time.

Ngumiti lang ako.

"Ano na nga ulit course mo?" tanong niya.

"Psychology."

"Practice?" tanong ko.

Nawala siya sa iniisip niya.

"Yeah."maikling sagot nito.

Andito kaya si Russell. Nakakahiya namang magtanong.

"So are you here for additional subjects o may behind ka last sem?" tanong nito.

Lahat ksi ng regular students until Friday lang ang pasok. Unless gusto mong magdag
ng subjects o kaya may naiwan ka last sem pwede kang kumuha ng Saturday classes.

"Additional subjetcs, 2 lang naman" sagot ko.

"Ah ok, ang sipag mo ah!" ngumiti na naman siya.

"Hindi naman, gusto ko kasi next sem konti na lang subjects ko para di ako
mahirapan." ngumiti din ako sa kanya.

Gwapo rin ito si Jason. Matangkad. Maganda din ang built ng katawan. Medyo maputi.
Mukhang masayahin. Hindi kagaya ni Russell na mukhang suplado.

"Pauwi ka na? " tanong nito.

"Hindi pa, dadaan muna ko sa library." sagot ko.

"Ah ok, ayain sana kitang maglunch kasi tapos naman na yung practice. Some other
time na lng." ngumiti ito.
Nagpaalam nako sa kanya.

Mabuti na lang konti lang ang tao dito sa library.

"Asan kaya dito yun?" Wala yung book na hinahanap ko.

Hmn, bka kung saan na naman binalik ng mga loko lokong estudyante yung libro.
Minsan ksi pag tinatamad ng magbalik sa pinagkuhaan kaya nilalagay na lang nila sa
shelf na iba ang category. Kaya tuloy minsan mahirap maghanap ng ibang books.

"Ayun, nasa taas lang pala". Inabot ko ito. Mataas masydo. Tumalon ako. Haay.

Maya maya may kamay na umabot nito. Kinuha yung libro at inabot saken.

Si Russell.

Bagong ligo ito. Amoy ko ang shower gel na gamit niya. Ang bango. Preskong presko
yung hitsura niya. Siguro galing sa practice. Kaya siguro maaga kaninang umalis.
Pero bakit hindi ko siya nakita kanina.

"Anong ginagawa mo dito?" gulat na tanong ko.

"Nakita kita kanina kaya sinundan kita." sagot nito hindi habang nakatingin sa
ibang books.

"Nakita mo'ko kanina?" ulit ko.

"Oo, kitang kitang ko kayo ng loverboy mo." sabi nito sabay irap at naglakad ito
paalis.

Tingnan mo to kinakausap eh lalayasan ako.

"Bilisan mo sa bahay ka na maglunch. I'll wait for sa west wing." yun lang ang sabi
niya at umalis na ito.

Ayos ah. Hindi man lang ngtanong kung may iba akong plano. Nakakainis.

Pumunta muna ako sa powder room. Nag ayos ako ng konti. Nagyon na lang ulit ako
naconscious sa hitsura ko. Dati kasi confident ako hahaha. Ewan ko ba, pag kasama
ko si Russell nacoconscious ako sa suot ko o kaya sa ayos ko.

Di naman ako nahirapang hanapin yung kotse niya sa parking lot kasi una, nag iisa
lang ito na Volvo na nakapark dito. Pangalawa, konti lang ang kotse dito ngayon.
Bumaba siya nang makita ako para pagbuksan ako ng pinto.

"uhm, Russell, pa'no yung kotse ko." nasa kabilang wing kasi ito nakapark.

Nag isip siya saglit. "Ako na lang bahala bigay mo na lang susi mo saken mamaya."

Wala naman kaming imikan sa byahe. Haaay, ang boring namang kasama nito. Buti na
lang malapit lang din sa school yung bahay nila.

Nasa driveway na kami ng bahay nila. Hindi pa rin siya bumaba. Nakatingin sa
malayo. Parang walang balak bumaba.

Maya maya tumingin siya saken. Naiilang ako. "Hindi ka pa ba bababa?" tanong ko.
Ngumiti siya. Kinuha niya yung kamay ko. Humarap siya saken at hinawakan niya ito.
"Maya mayang konti." sabi nito.

Tiningnan niya yung kamay ko pinaglalaruan niya. "Kanina...uhm..ang aga mong

umalis." nag aalangan kong sabi.

"Oo nga eh, aga ksi ng practice nakakainis. Ayoko ko pa sanang umalis. Di na kita
ginising kasi ang sarap ngtulog mo." ngumiti siya.

Errrr.
Awkward moment ha wala akong masabi. Kinuha pa niya yung isa kong kamay hinawakan
niya pareho. Maya maya kiniss niya pareho. Tapos nilagay niya sa kamay mukha niya.
Parang hawak ko ang mukha.

"Napagod ako." reklamo niya pero parang nglalambing. Gusto ko siya pag ganito ang
tono niya pag kausap ako.

"Lapit ka dito." sabi niya. Ito na nga ba sinasabi ko eh. Kinakabahan ako tuwing
ganito siya.Parang may gagawin siyang hindi maganda waaah!

Hinawakan niya yung mukha ko. Dinikit nyang noo niya saken. Amoy ko ang mabangong
hininga niya. At ang perfume na gamit niya na humalo sa amoy ng shower gel na gamit
niya.

"Ikaw ha, ba't kausap mo na naman yung Jason na yun? Di ba yun yung kasabay mong
mglunch nung kelan yun? Pa'no mo pala nakilala yun?" pagkasabi nun tumingin siya
saken.

Huh?

Haler hindi ba niya naisip na soccer player din si Jason kaya imposible na hindi ko
siya kilala kung sakali. Paro yun nga, hehehe, hindi ko naman kilala talaga.
Akalain mo di kami nagkita dito sa school pero sa bar kami nagkita.

"Na meet ko siya sa bar last week ata." di ko kasi sure.

"Sa bar? Sino kasama mong nag bar?" tanong nito.

"Wala napadaan lang ako. Umuwi din agad ako. Tapos yun nakita ko siya." di naman
ako defensive masyado.

"Ikaw talaga. Wag kang nag pupunta sa bar mag isa simula ngayon ha." seryosong sabi
nito.

"Di naman talaga ako mahilig magpunta sa bar mag isa. Madalas kung kasama si Jess."
sagot ko.
"Kaya pala." makahulugang sabi nito. Kaya pala mag isa lang ako nung gabing yun at
lasing na lasing. Haay, lagi na lang pinapaalala.

"Wag ka na ulit lalapit dun ha." nakapout na sabi nito. Ang cute niya para siyang
bata.

"Bakit naman mukha naman siyang mabait." depensa ko. Teka lang, bakit niya ako
pinagbabawalan. Eh may Vanessa na nga siya tapos may Haley pa siya, ano siya
sinuswerte. Andyan pa si babaeng walang boobs na mukhang sandok.

"Hindi lahat ng mukhang mabait eh, mabait."

"Eh di ibig sabihin hindi ka mabait, kasi mukha ka ring mabait?" pilosopo kong
tanong sa kanya.

"Oo, kaya tingnan mo tuloy yung nangyari sa'yo." kinurot nito yung ilong ko sabay
tawa.

Yun na bang nangyari nung gabi na yun ang tinutukoy nito. Na hindi siya mabait kaya
nangyari yun. Ibig sabihin it could've been any other girl. Parang nalungkot naman
ako. Para kasing ang hirap isipin na iba ang kasama niya nang gabi na yun kung
sakali at hindi ako.

"Gusto kong matulog maghapon, parang pagod na pagod ako." sabi nito. Naputol ang
pag iisip ko napalingon ako sa kanya.

"Will you stay with me?" tanong nito habang nakatngin sa lips ko. Matutulog lang
ba? Siguraduhin mo lang ha nyahahaha

Para akong uto uto pag kinakausap niya ako ng ganito kalapit. Napapa oo na lang ako
lagi.

Ngumiti siya.

He pulled me closer for a kiss. He showered small kisses on the corner of my lips.
I closed my eyes.
Eto na nga ba ang sinasabi ko eh tsk tsk

He is now giving me a full kiss teasing me to open my mouth. We were kissing

passionately. My fingers ran through his hair as if I need something to hold on to.

His kisses left me breathless and I clung to him more. His kiss is full of hunger
this time.

I don't know what came over me, I ran my palm from his stomach to his back. I heard
a soft moan from him.

He stopped for a while. "Do you realized what you just did?" he asked.

Umiling ako. Di pa rin ako makapag salita.

Then he led my hand down to his belly, then down to his....

O.M.G!! Feeling ko ang pula pula ng mukha ko. I understand what he means. Tama bang
ipahawak sa aken. waaaaahhh!!!

Tumawa siya ng malakas. "Come" sabi nito. Tinatanggal na niya ang.......seatbelt

lang pala akala ko kung ano na whew!

" Baka kung ano pa magawa ko sayo at makalimutan ko kung asan tayo." He kissed one
last time and then bumaba siya para pagbuksan ako ng pinto.

Magkahawak kamay kaming pumasok sa bahay nila.

Sinalubong kmi ng isa sa kasama nila sa bahay. Sinabi nito na nasa kitchen ang
mommy ni Russell.

"Mom!" bati ni Russell.

"Iho! Oh Haley buti naman nakasama ka." nakangiti ito. Lumapit ako para humalik sa
kanya.

Eto na nga ba ang sinasabi ko eh tsk tsk

He is now giving me a full kiss teasing me to open my mouth. We were kissing

passionately. My fingers ran through his hair as if I need something to hold on to.

His kisses left me breathless and I clung to him more. His kiss is full of hunger
this time.

I don't know what came over me, I ran my palm from his stomach to his back. I heard
a soft moan from him.

He stopped for a while. "Do you realized what you just did?" he asked.

Umiling ako. Di pa rin ako makapag salita.

Then he led my hand down to his belly, then down to his....

O.M.G!! Feeling ko ang pula pula ng mukha ko. I understand what he means. Tama bang
ipahawak sa aken. waaaaahhh!!!

Tumawa siya ng malakas. "Come" sabi nito. Tinatanggal na niya ang.......seatbelt

lang pala akala ko kung ano na whew!

" Baka kung ano pa magawa ko sayo at makalimutan ko kung asan tayo." He kissed one
last time and then bumaba siya para pagbuksan ako ng pinto.

Magkahawak kamay kaming pumasok sa bahay nila.

Sinalubong kmi ng isa sa kasama nila sa bahay. Sinabi nito na nasa kitchen ang
mommy ni Russell.

"Mom!" bati ni Russell.

"Iho! Oh Haley buti naman nakasama ka." nakangiti ito. Lumapit ako para humalik sa
kanya.

Teka, ba't may pakalat kalat na sandok dito este mukhang sandok pala.

"Hi Russell!" bati nito. At humalik siya sa pisngi nito. Akala ko hahalikan na
naman sa lips si Russell. Naku pag itong lalaki pumayag na naman, lagot talaga siya
saken. Siya naman ang mawawalan ng kiss saken hehe

"Where were you last night? I was waiting for you?" malanding sabi nito.

"I stayed at her place." walang gatol na sabi nito.

Napatingin samen pareho yung mommy niya. Namula ata ako dun.

Baka isipin niya kagabi lang kami nagkakilala tapos pinatulog ko na siya agad sa
condo ko. Kahit na magpapakasal kami nakakahiya pa rin.

Hindi naman kasi nila alam na magkakilala na kami. Na higit pa sa magkakilala lang.

Ahahaha, yung mukha ni sandok lukot. Mamatay ka sa inggit.

Pupulupot na naman sana yung ahas...este yung sandok..este yung babaeng sandok na
walang boobs pero hinatak ako ni Russell sa side ng mama niya.

Buti nga sa'yo hahaha.

"What's for lunch?' tanong nito sa mommy niya.

"Your favorite, karekare." sagot ng mommy niya.

"Wow! Kaya gusto ko lagi kang andito eh." kiniss niya ulit yung mom niya. Ang cute
niya maglambing.

" I'm helping tita to cook" sabat ni sandok.

Panira ng moment.

"Kelan ka pa nagkainteres sa kusina." bara sa kanya ni Russell.

"I'm learning to cook your favorite dish." ngintian niya ito sabay irap naman sa
akin.

"Ikaw ba marunong magluto?" tanong nito saken.

Hehehe buti nga sa'yo, dinedma niya si sandok.

"Oo namn." sagot ko. "Tinuturuan ako ni mommy pag free siya every summer pag
nagbabakasyon ako Spain. Masarap magluto si mommy."

He smiled.

"Will you cook for me?" tanong nito at inakbayan ako.

"Pwede rin. Next time siguro." ngumiti rin ako sa knya.

"Maigi yan para pag kinasal na kayo hindi na mamimiss ni Russell ang luto ko."
sagot ng mommy niya.

"Syempre mamimiss ko pa rin yung luto mo, ang pinagkaiba nga lang may magluluto na
para saken pag wala ka." sabi nito sa ina.

"Nambola ka pa." nakangiti namang sabi nito.

hahaha OP si sandok. Parang nakainom ng suka, ang asim ng mukha.

"Matagal pa ba yan ma?" gutom na siya siguro.

"30 min ok na'to." sagot sa kanya.

"Akyat muna kami." sabi nito.

Napatingin samin yung mama niya. Baka iniisip nito buong magdamag na nga kami
magkasama tapos....haay ano ba tong naiisip ko.

"Sige baba na rin kayo agad para sabay sabay na tayong kumain."

Naiwan si sandok na nakatanga lang.

Hinatak niya ako paakyat sa hagdan.

Sa pinakadulo yung room niya, may access siya sa terrace. Ang laki ng room niya.
May mini sala ito. Parang maliit na bahay. Ang warm ng ambiance kahit na aqua blue
yung paint ng wall. May home theather siya sa gilid at sobrang daming DVDs. King
sized yung bed niya. Teka Justice League yung design.

Pumunta ako sa terrace. Kita yung gilid ng pool. Kita rin ang papasok na sasakyan
sa gate nila.

Naramdaman ko yumakap siya sa likuran ko. He rested his chin on my right shoulder.

"You like my room?" tanong nito.

"Yeah, it's warm and.....cozy." sagot ko.

"Why don't you move with me?" hinarap niya ako sa knya.
Nabigla ata ako dun. Ibig sabihin nun di ba magsasama kami. May tawag dun eh
nakalimutan ko na.

"i don't think that's necessary." kunot noo kung sagot.

"Why not? You'll be my wife in few weeks." hinapit niya ko palapit sa kanya.

Parang iba ang dating ng pagkakasabi niya ng "youll be my wife" parang tumayo ang
mga balahibo ko. Kinilig ata ako dun. Medyo lang naman. Parang ang possessive ng
dating.

"I don't know. I also have my own place." di ko kasi alam kung ano isasagot ko.

"And so, we will move soon sa bahay na binili nila dad para saten after the
wedding." paalala nito.

Oo nga pla. May binili silang house na malapit sa subdivision nila Russell. Doon
daw kami lilipat.

"Can I still keep my place, the condo?" tanong ko. Yung kasi ang una kong pag aari
na binigay ni mommy. Wala pa nga akong sariling kotse talaga na yung gustong gusto
ko. Hindi naman kasi ako mahilig sa kotse. Basta may nagagamit ako.

"Of course. Magagamit mo pa rin yun kasi malapit sa school. " nakangiting sabi
nito.

Niyakap niya ako.

Bakit ganito siya saken? Malambing siya. Mahilig siyang yumakap. Paro mas mahilig
siyang kumiss.

"Oo nga pala 'll show you something." at humiwalay siya saken. Hinila niya ako
papasok sa kwarto.

Meron isang side ng room niya na punong puno ng action figures.

OMG! Parang mini toy shop.

Ang daming toys! May life size siya ni Superman at Spiderman. Meron din siyang mga
bust lang. Karamihan 6 inches na figures. May mga SOTA (State of the Art na mga
toys) din siya. Yung iba MOC (Mint on Card) pa. Oooopps...nakakarelate ba kayo?
Nagtataka siguro kayo kung ba't alam ko ang mga ito. SOTA toys ay yung mga
mamahaling mga laruan. MOC ang tawag sa mga toys na hindi pa nabubukasan. At mas
mahal ang value nito pag binenta mo lalo na pag naka box pa. It's a very expensive
hobby at konti lang ang nakaka appreciate nito. Some find it weird lalo na pag mga
adults ang may ganitong klase ng hobby.

"Eto ang mga kinalolokohan ko." naka smile siya saken.

"Kilala mo ba kung sino 'to?" pinakita niya saken ang isang figure.

"Oo naman, Si Baki yan, ito yung tatay niya, tapos yung lolo niya. Pero nakalimutan
ko yung mga pangalan nila. Mahilig din kaya ako mangollect."

Mukhang magkakasundo kami pagdating dito. Pareho kami ng hobby. We collect action
figures. These are not just toys. These are expensive toys. Toys for big boys ang
tawag sa mga ito. Or shall I say we prefer to call them Collectibles, not toys.

"Really?!" gulat na sabi nito. "Bihira kasing babae ang nakaka aappreciate ng mga
to." Ewan ko kung guni guni ko lang, may nakita akong lungkot sa mga mata niya nung
sinabi niya ito.

Ngumiti siya ng pilit ."So anong mga collection mo? iniba niya yung usapan.

"Mga marvel at dc naman ako. Pero yung mga sikat na characters lang. Hindi naman
ksi kilala yung iba. I'll show you sometime." parang gusto ko siyang pasayahin.
Para kasing meron siyang hindi magandang memory nung sinabi niya yun.

"Talaga? Gusto mo bang sumama saken sa Toycon?" isa itong convention ng mga toy
collectors.

"I never miss that convention. In fact, dun ko nabili yung ironman last year." sabi
ko sa kanya.
Nakatingin pa rin siya saken. Parang hindi siya makapaniwala.

"Why?' tanong ko. Para kasi siyang tanga. Di makapag salita.

"I don't know. It's just...I'm just amazed. Ngayon lang ako nakameet ng babae na
mahilig sa action figure. Though marami akong nakikitang mga babae sa toycon na mga
collectors din. Pero yung may kakilala ako na close saken, parang ewan ko, di ko
ksi maexplain. Others ksi find it weird." ang haba ng explanation niya noh pero
parang kulang pa rin.

Umakbay siya saken.

Natatawa tuloy ako sa explanation niya. Wala ata akong naintindihan dun.

Napangiti ako.

"Anong nginingiti mo dyan ha?" atnong nito sabay sundot sa tagiliran ko.

Napatili ako may kilit kasi ako dun. Tumawa ito. Gaganti sana ako kaso hinawakan
niya yung kamay ko. Niyakap niya ako.

Maya maya binuhat ako. Napatili na naman ako. "Uy ibaba mo nga ako!"

Binaba niya ako sa kama. Tumingin siya saken ng nakakaloko.

"Ikaw ha may binabalak kang masama noh." biniro ko siya kasi kinakabahan na naman
ako.

"Hindi ah, maganda ang binabalak ko." pagkasabi nun pabagsak siyang pumaibabaw sa
aken. Napasigaw talaga ako. Akala ko masasaktan ako. Hindi pala ksi nakatukod yung
kamay niya sa kama.

"Alam mo ang ingay mo noh." natatawang sabi nito.

Pinagmasdan niya yung mukha ko. Pinisil niya yung ilong ko. "Ang cute cute mo
talaga." gigil na sabi nito.

"Arraaay!" ang sakit non ha. Hinampas ko siya. "Umalis ka nga diyan ang bigat mo. "
daganan ba naman ako eh ang laki niya noh.

"Eh kung ayoko? At tska ako mabigat? Hindi ka naman ngreklamo dati na mabigat ako."
makahulugang sabi nito. Pinipigil nito ang tawa niya.

Nagblush naman ata ako. $hit. Ipaala na naman daw ba.

Tumawa ito ng malakas. "You're blushing again!"

Niyakap niya ako. "Nahihiya ka pa ba saken?"

Ano ba tinutukoy niya?

Siyempre nahihiya pa rin ako pero siyempre hindi ako umamin. Umiling ako.

"Naiilang lang ako." yun lang ang nasabi ko.

"Wag ka ng mailang. Masanay ka na. The moment we met kahit na wala pang formal
announcement we are already engaged. Tapos magpapakasal din naman tayo. At tsaka
kasal na lang naman talaga yung kulang saten di ba, kasi para na rin naman tayong
mag asawa." ngumisi ito. Nakuha pa niyang ngumisi samantalang awkward na awkward
ang pakiramdam ko.

Parang hindi pa rin kasi ako maka move on sa mga bagay bagay. Nung isang gabi
nakita ko si Vince, narealize ko mahal ko pa rin siya. Tapos hindi pako nakakaget
over sa nangyari samen ni Russell, tpos eto engage pala kami. At may girlfriend
siya at may pakalat kalat na babae sa bahay nila na halatang may gusto sa kanya. At
parang may something sa kanila alam ko yun. Teka, tanungin ko kaya?

"Uhm, Russell, may itatanong ako?" nag aalangan ako.

"Ano yun?"
"Yung babae na walang boobs..." pinipigil niya yung tawa niya. "...anong ginagawa
niya dito sa bahay niyo?"

"At bakit mo naman naitanong yan? Nagseselos ka ba?" asar niya saken.

"Hindi ah, parang nagtatanong lang." umiwas ako ng tingin.

"Di ko nga rin alam eh. Hayaan mo tatanungin ko siya. Sasabihin ko pinapatanong mo.
Ako nga rin kasi nagtataka. May bahay naman sila sa Quezon City. Ewan ko ba kung
ba't sumisiksik siya dito. Siguro may gusto siya saken. At balak niya akong
pagsamantalahan pag natutulog ako." pigil na pigil ang tawang sabi nito.
Pinagtatawanan niya ako akala niya nagseselos ako. Nakakainis.

"Tumabi ka nga, nangangawit na'ko." naiinis ako sa kanya. Gustong gusto pa niya na
andito yang babae na yan. Natutuwa pa siya na may gusto ito sa kanya.

"Ayoko nga." natatawang sabi nito sabay patong nung dalawang hita niya sa hita ko
para di ako makakilos.

"Masakit ha, ang bigat mo, di ako nag bibiro." sumeryoso ako.

"Ah ganun ba? Oh sige ganito na lang." umikot siya pahiga at hinatak niya ako.
Napasigaw ako sa gulat ako naman ang nasa ibabaw niya.

"Uy ano ka ba umayos ka nga baka mamaya may pumasok abutan tayo ganito hitsura
natin."
"Wag kang mag alala kanina ko pa nilock yung pinto pagpasok ko." pilyong sbi nito.

Hinampas ko siya ng mahina.

Tumahimik kami bigla. Nagkatitigan kami.

Sumeryoso yung mukha niya.

He pulled me closer. "Ewan ko ba, gusto ko lagi kitang nasosolo. Gusto ko lagi na
lang tayong ganito. Kagabi lang magkasama tayo pero parang namimiss kita lagi."

Waaah! alam ko na to. Kinakabahan tlaga ako.

Maya maya I felt his lips pressed to mine.

He rolled on top of me.

He's kissing me gently tasting my mouth.

His kiss grew intense.

I felt his hand tight on my hair .

His lips followed the curve of my neck.

Naeexcite ako na kinakabahan. I don't think I'm ready for "it" again.

He's now unbuttoning my blouse impatiently. He unclasped my bra exposing my

fullness. " I will punish you for not letting me sleep at night." He said in a
playful smile.

His lips touched me intimately and I moaned. I could barely breathe. He stopped and
hurriedly removed his shirt. His eyes are bored on my blouse so he pulled it down
to my waist. He pulled them off carelessly.Then he grabed me from the waist and
wrapped my legs around his waist and embraced me. I felt the familiar warmth of his
body.

But ready or not? I don't think I can allow him to stop.

His kissing me again. His kisses are ruthless and he couldn't stop. My body arched
backwards in pleasure when I felt his lips on my breast.

"I can't stop.." parang nagmamakaawang sabi nito.

I smiled. "Then don'.t"

And I slid my hands to his hips trying to remove his shorts.

He stopped me. "Not yet baby, after you." And now he's pulling my skirt up and
removing my undies.

TOK TOK TOK!!!!

I stiffened. But looks like he didnt hear it.

I felt his hands beetwen my legs.

"Russell may kumakatok" nanghihina kong sabi.

"Dont mind it." tuloy pa rin siya sa paghalik sa akin.

He pulled my hips closer.

"Open up for me baby." namumungay ang matang sabi nito.

OMG! Hindi pwede my tao sa labas ng pinto.

"Russell, no, may tao." I tried to restrain him.

Biglang dumilim ang anyo niya. Huminto saglit. Pumikit siya.

Galit na tumayo ito at binuksan ang pinto pero nakakabit pa rin ang chain nito.
Sumilip siya. "Whaat?!" pasigaw niyang tanong.

"Lunch is ready. Kanina pako kumakatok ba't ayaw nyong buksan?." si sandok.
" Sunod na kami." padabog niyang sinara yung pinto.

hahaha pinagbagsakan niya ng pinto si sandok.

Umupo siya sa gilid ng kama. Humawak siya s buhok niya na parang gusto niya itong
sabunutan. Maya maya tumignin siya saken.

Ngumiti ito. "Get dressed. Baka sa susunod na may kumatok, kahit na gibain pa nila
yung pinto I wont stop." At pinisil pa nito ang isa kong nipple. Tumayo lahat ng
balahibo ko. Tumayo ako agad para magbihis para mapagsamantalahan pa ko hahaha.

"Russell.."

"Ano? " tumingin siya sa hawak ko.

"Nawawala yung ibang buttons ng blouse ko."

Pagbaba namin nagulat ang mama ni Russell pero di naman siya ngpahalata. Ngumit ito
na parang natuwa pa nga.

Si sandok as usual, kelan ba nagliwanag ang mundo nito simula nung dumating kami.

Pano kasi maluwag na tshirt ni Russell ang suot ko ngayon terno ng maiksi na skirt
na suot ko kanina. Parang gusto kong lumubog sa kahihiyan. Alangan naman na yung
blouse na kulang ang button ang isuot ko eh di lalong nakahiya. Mabuti nga hindi
yung bra ko ang nasira. Makahaltak kasi to si Russell wagas. At wala lang sa kanya
na nahihiya na'ko sa suot ko. Parang tuwang tuwa pa siya na suot ko ang tshirt
niya.

Haay, parang hindi ata maganda yung unang impression saken ng mama ni russell. Pero
parang natuwa pa siya nung makita kami kanina pagbaba namin.

Ganun pa man, masaya ako at nakapg bonding kmi ng mommy niya kahit papano. Umalis
ksi si russell saglit at may pupuntahan daw.

Nalaman ko na close pala sila ni mommy. Si mommy ang tinuturing niya na isa sa mga
trusted friends niya.

Marami daw silang secrets at kalokohan. May pagkapilya ang mommy niya. Kanino pa
kaya siya magmamana.

Nalaman ko rin na nakabili rin sila ng property sa Spain malapit sa block namin.
After ng graduation, isasama ni mommy si Russell sa Spain para pag aralan yung
business dun.

Pagbalik niya tsaka namin aayusin ang mga kailangan sa kasal.

Nalaman ko rin na may kuya pala si Russell, si Ralph. Pero parang iwas magkwento
ang mama ni Russel dito.

"Maam telepono, Janine daw ho." dun naputol ang pag uusap namin.

"I'm sorry iha I have to take it. It's along distance call, kahpon ko pa inaantay"
excited na sabi nito.

Naiwan ako saglit sa sala. May mini office ksi ang bahay nila at dun niya sinagot
ang tawag.

"Overwhelmed?" si sandok.

"Excuse me?" sagit ko sa knya.

Tumawa ang impakta. "I said dont be too overwhelmed. Kaya maganda ang pakikitungo
nila sayo dahil ayaw nilang mapahiya."

"What do you mean?" naguguluhan kong tanong.

" Ralph, is missing." nakikinig pala ito sa usapan namin at tinuloy ang kwento ng
mama ni Russell.

And so, ano naman ang paki ko kung nawawal yung kuya ni Russell.

"Why do i care?"

"You should... Because he is supposed to be your fiancee."

Nagulat ako.

"I don't what you're talking about."

"Gusto nilang matuloy yung engagemnet kaya si Russell ang pinalit. "

Nila? Lahat sila pati si mommy alam niya.

"And FYI, Russell is my fiancee. "

"Waht did you say?"

"Yes my dear, we are already engaged. So pag lumitaw si Ralph prior to your
wedding, kahit announced na ang engagement niyo, Si Ralph pa rin ang magpapakasal
sayo. And that's why im here because I"ll do everyhting i can para mahanap si
Ralph. Our wedding is set in August and it can't be cancelled. Napamigay na ang mga
invitations. So habang wala pa si Ralph, si Russell muna ang fiancee mo."

"And I can see that Russell is enjoying your company." makahulugang sabi nito
habang tinitingnan ako nito mula ulo hangang paa.

"Dont worry hindi lang ikaw ang babeng inuuwi niya dito kahit andito ako. Kilalang
kilala ko Russell, kahit gaano pa kadami ang babae niya ako pa rin ang binabalik
balikan niya."
"And another food for your thought, our marriage and engagement are not arranged.
You can even ask Russell about it." pagkasabi nun tinalikuran ako.
Para akong ipinako sa kinatatayuan ko.

tanong ko.

" She showed up sa resto. I thougth she's your girlffriend. That you sent her."
sagot nito

So she found Ralph.

"Actually, when she showed up, that really made me decide to come back. She
reminded me about the marriage. Which reminded me of my inheritance. She helped me
in maintaining the resto for awhile. Financially." tumigas ang anyo nito.

"How much do you owe her?" tanong nito.

"She said she is your fiancee. She said I had nothing to worry. So I trusted her."
naguguluhang sagot nito.

Napailing na lang ako.

"That's not true. She's just crazy." sagot.

Tumawa ito.

"Just like you." balik nito saken.

"Excuse me?" tanong ko.

Tumawa ito.

"Pareho lang kayo. You're also crazy about this girl." bato nito saken.
Hindi ako nakasagot.
" So, finally huh? At least you found someone they like." sabi nito.

"What happend to...that girl..what's her name again?"

Natigilan ako.

" I don't wanna talk about her." madiin kong sabi.

"So you gave up on her huh?." asar nito.

Tiningnan ko siya ng masama.

"I didn't. She gave up on me." maikli kong sagot.

Sumeryoso ang mukha nito

"I'm sorry."

Hindi ako kumibo.

"I wish I can do something for you. But I really need her. I have to marry her. And
I can't just let you do that." nagmamatigas din na sabi nito.

Nakita ko tumayo na siya. Hudyat na tinatapos na nito ang usapan.

"If you have other plans, you have to work fast dear brother. Make sure na
makikinabang tayo pareho. Kilala mo naman ako. Madali akong kausap pero wag mo
akong gagaguhin. We don't have much time."

Huminto ito saglit.

" And one thing more, work fast, before this girl gives up on you again." sarcastic
na sabi nito.

-----------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------

HALEY'S POV

"Hi." bati ko sa kanya.

Napatayo ito.

"Hi!." halatang nagulat siya.

Bihira kasi akong umuwi. Humalik ako sa kanya. Si Ralph kasi ang sumundo saken from
school. Dito ako nagpahatid sa bahay hindi sa condo. Andun kasi sa sala yung ibang
mga gamit ni Russell. Ayokong malaman niya na dun ito nakatira ngayon. Hindi ko na
rin siya pinilit na tumuloy sa bahay nung magpaalam ito agad at may pupuntahan daw.

Umupo ako sa couch na malapit sa table ni mommy. Nakatingin siya saken. Habang ako
naman malayo ang tingin.

"Hey."

Lumapit ito.

"What's wrong, hmnn?" tanong nito.

Umiling ako.

"Nothing mom, it's just..." di ko alam kung pa'no ko sisimulan.

Nagtatanong ang mga mata nito.

"Ralph is back." sabi ko.

Natigilan siya saglit.

"I know." sabi nito

Alam na niya.

Sinabi na siguro ni tita Cecille.

"Mom...." nag aalangan ako.

Tumingin siya saken.

"Can you do something about it?"

Lumapit ito sa akin

Alam ko na alam niya ang tinutukoy ko.

"I wish I can honey." malungkot na sabi nito.

"Kung tutuusin kahit sino sa kanila it wont matter at all. I think they have family
issues at ayokong makialam. Ayoko silang pangunahan. If i were to ask I prefer
Russell. I think he's nice. And he likes you." nakangiting sabi nito.
Yeah, he likes me.

But I love him mom.

Pero siyempre hindi ko sinabi.

"It's just that, nasanay na ksi ako na si Russell ang kasama ko and...." ibinitin
ko ang kasunod.

Ngumiti ito.
"You're starting to like him." itinuloy niya ang sasabihin ko.
.

Ngumiti rin ako.

"uhm..something like that." actually it's more that, yun ang gusto kong sabihin.

Biglang sumeryoso ang mukha nito.

"But we've talked about this right? We had an agreement remember?" paalala nito.

Alam ko naman na si Ralph ang mapapangasawa ko.

And thanks to sandok ha at sa kanya ko pa talaga nalaman.

Hopeless na tlaga.

Wala na akong maisip na paraan.

"Is there something going on between you and Russell?

Malakas talaga ang radar ni mommy.

"Not exactly. We're just hanging out lately." pagsisinungaling ko.

Di ko pwedeng sabihin sa knya.

Nahihiya ako.

"Why don't you give Ralph a chance?"

Ngumiti lang ako kay mommy.

Wala pala itong alam tungkol kay Ralph.
Na may mahal itong ibang babae at buntis ito ngayon.

So there is no more chance between me and Ralph.

Bumwelo muna ako.

Iibahin ko na lang ang usapan.

Isang pilit na ngiti ang binigay ko sa kanya.

"I just wanna ask, on your wedding day, how was it like? How did you feel about
it?" nag aalangan kong tanong.

Ngumiti ito.

"I was very excited. I hardly slept that night." parang nag iimagine na sabi nito.

Di ko tuloy maiwasang maiinggit sa kanya.

Gusto ko rin maramdaman yung ganung feling.

Pero papano na kung di ko naman gusto ang lalaking pakakasalan ko.

"I didn't expect na siya ang mapapangasawa ko. Nung una, hindi kami magkasundo,
para kaming mga aso't pusa. He was very arrogant. And very handsome. Pero ayoko sa
kanya. Napakayabang kasi."

Napangiti ako.

Very handsome and arrogant.

Si Russell ang pumasok agad sa isip ko.

"Hindi naman talaga kami ipinagkasundo. Magkaibigan ang mga parents namin ng daddy
mo. So nung mga maliliit pa kami parang biru biruan lang na paglaki namin gusto
nila kami ang magkatuluyan. Hanggang sa nag high school kami tinutukso pa rin nila
kami sa isa't isa. Sa parehong university din kami nag enroll nung college. We
stayed sa iisang apartment sa kagustuhan na rin ng mga parents namin. "
Buti pa sila.

Ba't pa kasi nauso ang ganitong arranged marriage.

Mahilig rin atang manood to si mommy ng mga koreanovela gaya ni Jess.

Di ba ganito rin ang nangyari kay Jun Pyo at monkey girl.

Pero lilinawin ko lang ha, hindi ako mahilig manood ng mga koreanovela na yan.

Lalo na yang City Hunter na yan. Meron pa nga dati yung Attic Cat. Tpos yung Full
house. May endless love pa. Tapos yung stairway to heaven ba yun. Naku sabi ko
sa'yo wala talaga akong alam sa mga koreanovela na yan.

"Hindi naman nila kami pinilit. And when we had the chance to get to know each
other, I found out na hindi pala siya ganun kahirap mahalin."

Parang pareho yata kami ng experience ni mommy.

I felt the same way.

I started to like him.

I found out lately that I'm falling for him.

Hindi siya mahirap mahalin.

"But it was never easy. Marami rin kaming naging problema bago ikasal. I almost
gave up. Hindi naman siya babaero pero maraming babae ang nagkakagusto sa kanya at
lumalapit. Ayoko ng ganun. Madalas kaming mag away kasi napakaselosa ko."

Selosa.

Selosa rin ba ako gaya ni mommy.

Yung tipong gusto kong tadtarin ng pinong pino si sandok at ipakain sa mga zombie.
Yung gustong gusto kong dukutin yung mga mata niya pag tinititigan niya ng malagkit
si Russell.

Selosa na ako ng lagay na yun?

Siguro pag mahal mo ang isang tao ganun talaga.

"Till I found out I was pregnant." sabi nito.

Uhmm..

Siguro naman sa bagay na'to hindi kami pareho.

Teka...

Wala naman akong nararamdamang kakaiba sa sarili ko.

Hindi naman ako nahihilo o kaya nasusuka.

Yung last period ko kasi that was 3 months ago.

Irregular kasi ako.

Naputol ang pagmumuni muni ko ng magsalita ulit si mommy.

"Sobrang saya namin nung ipinanganak ko si Hans. He is a very devoted husband and a
father. At hangang ngayon hindi ako nagkaroon ng problema sa kanya. Napakabait ng
daddy mo. "

All my life, I never thought I would have this kind of conversation with her.
Ngayon ko lang narinig ang love story nilang dalawa.

And I'm proud na product kami ni Hans ng love hahaha. Di gaya ng ibang family na
napilitan lang magpakasal ang mga magulang nila.

"Kumpleto na ang family ng ipinanganak kita. Sabi ko tama ang isang babae at isang
lalaki." nakangiting sabi nito.

Maya maya lumungkot ang mukha nito.

"Akala ko puro masasayang bagay na lang ang mangyayari. When his parents died, we
found out that there was almost nothing left. Palugi na ang kumpanya nila. Nabaon
kami pareho sa utang para masave ito. Wala ng gustong matiwala samen. Napakalaki ng
kumpanya nila at maraming mga empleyado ang umaasa dito."
"For 3 years walang improvement na nangyari. Utang bayad lang ang nangyari. And
wala na halos kita ang kumpanya. Hanggang sa magkasakit ang daddy mo. I was the one
left in charge of everything."

Hindi ako makapag salita.

"And that's how Russell's family came in the picture. "

Huh?

Ngayon ko lang nalaman ito.

Ang pagkakaalam ko nagkakilala lang ang family namin ni Russell recently.

Hindi ko alam na ganun na pala sila katagal magkakilala.

"I was once visiting your dad at the hospital when I accidentally bumped at
Cecille. She's not my bestfriend but one of my closest friends during college."

"Whe she found out what happened, she offered help without hesitation. I didn't
think twice. I agreed."

Malaki pala ang utang na loob namin sa family nila Russell kung ganun.

" Ayaw nilang magkaroon tayo ng utang na loob sa kanila. So what they did parang
pinautang lang nila kami, just like in a bank. Pero di ko pa rin maiwasang tumanaw
ng utang na loob sa kanila. Kasi nagtiwala sila samen ng daddy mo nung mga panahong
wala ng gustong magpautang samen."
"Kaya nung makabawi kami ng daddy mo sinabi ko sa sarili ko hindi na dapat pang
maulit ang nangyari. Ayaw naming maranasan niyo ni Hans ang naranasan naming hirap
noon."

"I will do everyhting para sa pamilyang ito. Marahil iniisip niyo ni Hans na puro
pero at negosyo na lang ang nasa isip namin. Wala naman kaming ibang maipapamana sa
inyo ng daddy mo kundi pera at negosyo lang. At ayokong umabot sa point na problema
at utang ang iiwan namin sa inyong dalawa kung sakali. Gaya ng nangyari samin ng
daddy mo. Kaya gusto namin habang mga bata pa kayo matutunan niyo kung paano
pahalagaan at imanage at negosyong pinaghirapan namin ng daddy niyo. Kaya hindi ako
titigil hanga't may pagkakataon ako na mapalago pa ito ng todo."

Hindi ko maiwasang hindi humanga kay mommy. Kaya pala ganito na lang siya ka
istrikto at kapursigi pagdating sa negosyo.

Sometimes she treats everything like business.

"Sana maintindihan mo, lahat ng ito ginagawa namin para sa inyo. Hindi na kami
bumabata. Ilang taon na lang siguro ang itatagal namin sa mundo. Aanhin namin ang
pera pag matatanda na kami. Ginagawa namin ang lhat ng ito hindi lang din para sa
inyo kundi para na rin sa mga magiging anak niyo.'"

Tumingin siya saken saglit.

"I know I've been harsh to you lately. Alam ko rin masama ang loob mo saken dahil
sa pakikialam ko sa personal mong buhay. Pero sana maintindihan mo ako. I never
wanted a simple life for you and Hans. I always what's best for both of you."
Naguilty naman ako. Oo nagalit ako sa kanya. Mali pala kinasusuklaman ko siya.
Noong una siguro. Pero parang umaayon sa lahat ang plano niya. Nagkaroon lang nga
hassle sa side ni Russell ksi gusto ng parents nila si Ralph ang gusto nilang
ipakasal saken.

"Like what I said, in return, you can ask me everyhting that you want, wag lang
taliwas sa mga plano ko. I will give it to you. Anything, in my power, gagawin ko.
I promised you remember?" paalala niya.

Oo nga pala. We had an agreement. Sabi niya kapag pumayag ako na magpakasal ibibgay
niya kahit ano ang hilingin ko. Kahit ano, kahit magkano. Basta kaya niyang ibigay.

Napangiti ako. Oo nga pala. Ito kasi ang naisip kong ibargain sa kanya nung hindi
ko pa alam kung sino ang fiancee ko. Naisip ko lang kung wala rin lang namang silbi
ang future ko at least makagawa naman ako ng mabuti sa ibang tao. Pero tsaka ko
na'to iisipin. May hihilingin kasi ako sa knya pero wag muna ngayon. Tsaka na ako
maniningil.

Naisip ko na naman si Russell.

Ano ba 'tong nangyayari saken.

Puro si Russell na lang ang laman ng utak ko maghapon.

Nasa ganun akong pag iisip nnag magsalita ulit si mommy.

Maya maya nag vibrate ang phone ko.

Si Russell.
"Mom , i need to take this." paalam ko sa kanya.

Sa labas ko sinagot ang phone ko.

Hindi daw siya uuwi mamaya.

May pag uusapan daw silang importante sa bahay nila.

Siguro tungkol sa kasal.

Wait, dun siya matutulog, eh andun si sandok.

"Pwede bang dyan na rin ako matulog?" tanong ko.

Nabigla ata ako dun.

Masyado na ba akong obvious?

Tumawa ito.

"Sure. But in one condition." sabi nito.

Tinawanan niya tuloy ako.

"Ano yun?" tanong ko.

"You'll stay in my room." sabi nito.

No way.

Andun mga parents niya tsaka si Ralph nakakahiya.

Pero baka gapangin siya ni sandok waaah!

"May utang ka pa nga saken di ba?" sabi nito.

Utang?

hahaha

Ah yun ba?

Pinaalala pa niya talaga.

"Are you staying for dinner?"

Palapit na si mommy.

Pa'no ba...

Wala naman si Russell sa condo.

Tsaka wag muna ngayon.

Mahirap na baka mabuntis ako.

Ang pangit naman nun asawa ko si Ralph pero buntis ako at si Russell ang ama
waaah!!!!

"Yes, mom." sagot ko.

I'll stay for the night.

------------------------------------------------------------------

The following day........

HALEY'S POV

Ang tagal naman ni Russell. Nagugutom na'ko. Sabi niya kasi sabay kaming
maglulunch. Teka nga, pag sa fourth floor siya manggagaling dun siya lalabas sa
dulo. Alam ko na, uupo muna ako dun sa bench sa ilalim ng puno ng mangga. Maaga ksi
kami pinauwi kaya matagal tagal pa'kong maghihintay. Tama gagawin ko na rin yung
assignment ko sa statistics.

Naku yung notes ko pala na kay Jess. Andun pa naman yung mga formula. Nagmamadali
kasi siya kanina parang timang magkikita daw sila ni Tyler sa gym. Di bale bukas ko
na lang gagawin. Konti lang naman ito eh.

Hay naku, ang boring kaya ng klase kanina. Inaantok ako. Sobrang tahimik. Di mo
malaman kung nakikinig ang ibang estudyante o inaantok. Medyo umingay lang nung may
announcement. Pati ako nagising. Si Vanessa daw nagpalipat ng section. Block B na
siya. Conflict of schedule daw ang reason. After nung Annual Dance di ko na siya
nakita sa mga subjects na magkaklase kmi. Ewan ko lang sa ibang subjects niya kung
pumapasok siya o hindi.

Nagkatinginan kami ni Jessica. Conflict of schedule daw? Baka conflict of interest

hahaha. Alam namin ang totong dahilan. Parang nabunutan naman ako ng tinik. Ang
sama ko ba? At least nabawasan ang problema ko? Hindi ko kasi alam kung pa'no ko
siya pakikitunguhan to think na halos lahat ng subjects magkaklase kami.

Hmnnnn..ano kaya magandang gawin. Alam ko na aayusin ko na lang mga gamit ko sa

bag. Ayoko kasi yung ganitong bag walang mga compartment sa loob. Pag may hinahanap
ako halukay na ako ng halukay pero di ko pa rin makita ang hinahanap ko.
Natatawa ako pag naalala ko. One time tinaktak ni Russell lahat ng laman ng bag ko
sa mesa. Siguro naaalibadbaran na siya kasi ilang minuto nakong naghahanap ng kung
ano eh hindi ko pa rin makita ang hinahanap ko. Kaya nung sinabi niya na tutulungan
daw niya akong maghanap eh nagduda na ako. Yun pala ganun ang gagawin niya.

Lumingon muna ako sa paligid. Walang tao. Pasimple kong nilabas lahat ng gamit sa
bag ko. OMG, dapt pala may isa pa akong pouch. Itong mga make up dpat di ko na
dinadala, hindi ko naman ksi ginagamit. Lip gloss lang at loose powder ang gmit ko.
Kaya lang sabi nga ni mommy dapat daw my make up ka lagi sa bag para in case of
emergency.

Nasa ganun akong pagmumuni muni ng may dalawang kamay na tumakip sa mga mata ko.
Naamoy ang isang familiar na male perfume. Hinawakan ko ang mga kamay na tumakip sa
mg mata ko.
"Russell." sabi ko at tinanggal ko ang mga kamay niya sa mga mata ko.

"Hi." nakangiti niyang bati saken. Niyakap niya ako saglit at hinalikan sa pisngi.
Lagi siyang ganun. Pagtapos nun umupo siya sa tabi ko. Ngumiti lang ako sa knya.
Nakatingin siya sa bag ko at mga gamit ko na nakakalat sa bench.
Natatawa siya. "Hindi mo na naman makita ang hinanahanap mo." biro nito.

Natawa ako.

"Hindi inaayos ko lang para hidi ako mahirapang maghanap."sagot ko.

Nakatingin lang siya saken.

"Ang aga mo ha. Akala ko mamaya ka pa. " tanong ko habang binabalik na ang mga
gamit ko sa bag.

"Maaga rin kaming pinauwi." sabi nito.

Maya maya may dinampot sa mga gamit ko. Yung keyholder ng susi ng kotse ko.
Tiningnan niya ito. Yung keychain na may nakasulat na "Vince". Heart ksi ito na
hinati sa gitna. Yung half nasa akin. Yung half na kay Vince, ang nakasulat naman
"Haley". Nagkatinginan kaming dalawa.

"Akala ko dun ka manggagaling sa side na yun kaya dito kita inantay. San ka
galing?" tanong ko. Gusto ko kasing idivert yung atensiyon niya.

Parang wala siyang narinig.

"Ginagamit mo pa pala to." sabi niya.

Ngumiti ako. "Hah? Ah, oo wala na kasing iba eh."

Binalik niya ito saken.

"Let's go." sabi nito sabay tayo at naunang naglakad.

Tingnan mo to iwanan ba ako.

Naiinis akong sumunod sa kanya.

Tahimik kami pareho sa biyahe.

"Russell, akala ko na sa Glorietta tayo maglulunch." tanong ko.

Napansin ko hindi ito ang way papunta dun.

"We'll have lunch sa bahay. Tumawag si mommy kanina." seryosong sagot nito.

Bakit hindi man lang niya sinabi ito sa akin.

Wala ng nagsalita sa aming dalawa hangang sa makarating kami sa kanila.

Nasa driveway sila Ralph at Camille pagdating namin.

Naunang bumaba si Russell para pagbukasan ako ng pinto.

Tumakbo si Camille palapit kay Russell at humalik ito sa pisngi niya. Bago pa
makabawi si Russell kumapit si Camille sa braso nito at hinatak niya papasok si
Russell sa bahay. Lumingon si Russell pero wala itong nagawa. Naiwan akong
nakatanga. Si Ralph naman kanina pa siguro nakatingin sa akin. Parang binabasa nito
ang reaksiyon ng mukha ko.

Lumapit siya saken "Hey." sabi nito.

He kissed me sa left cheek. Napaikit ako. Pakiramdam ko tumayo ang mga balahibo ko
sa batok. Bakit ganun? Pareho ang epekto ng halik nila saken. And to think na sa
cheek pa lang niya ako hinalikan. I wonder how it feels like when he kisses me on
the lips.

Pagdilat ko nakatapat yung mukha ni Ralph sa mukha ko. Nakakaloko ang ngiti nito.
Parang may sasabihin siya pero hindi na nito tinuloy. Hinawakan niya ang isang
kamay ko at hinila ako papasok sa loob.
Pagdating namin sa dining magkatabi sa mesa si Russell at si Camille. Nagsimula na
silang kumain. Parang pinaghihimay nito ng kung ano si Russell. Madilim ang mukha
ni Russell nanakatingin samen ni Ralph. Nakatingin siya sa kamay ko na hawak ni
Ralph. Bumitaw ako at dumerecho sa upuan na katapat nila.

Napansin ko na wala ang mga parents nila.

Kami kami lang.

"Wala sila tita?" tanong ko kay Ralph.

Umupo na rin ito sa tabi ko.

"She just left. May emergency meeting ata sila." sagot nito.

Nilagyan niya ng juice ang baso ko.

"Anong gusto mo?" tanong nito.

Ngumiti ako sa kanya.

"Ako na ang kukuha." sagot ko.

Nilagyan niya ako ng kanin sa plato ko.

Pagtingin ko nakatitig saken si Russell.

Nairita ako.

Pilit siyang sinusubuan ni sandok.

At sinubo naman niya kung ano man yun. hmmp!

Nakakagigil.

Bumalik ulit yung tingin ni Russell saken.

Tiningnan ko rin siya ng masama.

Hitsura nito gustong gusto naman niya.

Nagsimula na akong kumain.

Nilagyan ako ni Ralph ng shrimp sa pinggan ko.

"Hindi ako marunong magbalat niyan." sabi ko sa kanya.

Si mommy kasi ang naghihimay saken pag kumakain ako ng shrimp.

Minsan naman si Hans.

"Ipagbabalat kita" sabi ni Ralph.

Pagtapos niyang mabalatan yung iba nilagay niya sa plato ko.

"Thanks." sabi
Ngumiti lang siya.

Nakatatingin pala si sandok at si Russell samen.

"How sweet naman." banat ni sandok.

Pasimple niya akong inirapan.

Inirapan ko rin siya bakit ba.

Teka, ba't nang iirap rin tong isang 'to.

Si Russell inirapan ako.

Siya pa'tong may ganang umirap eh mukhang nag eenjoy nga siya sa comany ng sandok
na yan.

Maya maya nagsalita si sandok.

"Haley, pa'no ba yan since andito na si Ralph, so Russell will be the best man."
naka ismid na sabi nito.

Ewan ko kung nang aasar lang ito.

"Excuse me?" nakataas ang kilay kung sabi.

"You heard me." mataray ding sabi nito.

"My brother will be the best man. That's the original plan. Walang mababago sa list
ng sponsors without my consent." matigas kung sabi.
"We'll see. Maraming magbabago at alam mo yan."

Atribidang to.

"I know na maraming mababago. I think it's none of your business. So no one needs
your opinion. You're not even a relative. " di ko na talaga napigilan ang sarili
ko..
Kitang kita ko ang shock sa mukha ni Ralph.

Kapal ng mukha niya.

" I may not be a relative for now but I'll be a part of this family soon."

Parang tumaas at ang BP ko sa mga pinagsasabi niya.

"You think so, huh?" paghahamon ko sa knya.

Tumingin ako kay Russell.

Nakayuko lang ito.

Gusto ko siyang sigawan.

"That's enough. " sa wakas unang ngsalita si Ralph.

"You cant' have both of them. Msyado ka naman atang sakim. Hindi ka ba kuntento sa
isa ha?!"

Nagpanting ang tenga ko.

"Why not? Are you jealous?" asar ko sa knya.

Ngumisi ito.

"Why should I. I know that he's mine in the first place. Pag pinagsawaan ka na niya
babalik din siya saken."

Natigilan ako saglit.

Pakiramdam ko nanginginig ang buong katawan ko.

"I said that's enough." tumaas na ang boses ni Ralph at nakatingin ito ng masama
kay Camille.

Hindi ko na kaya.

Tumayo ako at umalis.

Nakita ko tumayo rin si Russell.

Nakasunod siya saken.

Nahagip ng pandinig ko ang matigas na tono ni Ralph.

"Leave them alone!"

Malamang si sandok ang sinasabihan nito.

Baka gustong sundan si Russell.

Sa gilid ng pool ako dinala ng mga paa ko.

Tumayo ako saglit at pinagmasdan ang tubig.

Parang gusto kong tumalon.

Tumabi saken si Russell.

Hinawakan niya ang kamay ko.

Tumingin ako sa knya.

"Hindi ba niya talaga ako titigilan ha?!" singhal ko kay Russell.

Yumuko ito

"I'm sorry." sabi nito.

"Please, ayokong magpakasal ka sa babaeng yun."

Ewan ko ba kung bakit yun ang nasabi ko.

Pwde ko namang sabihin na ayokong magpakasal kay Ralph.

Ewan ko.

Siguro kaya kong magpakasal kay Ralph.

Matatanggap ko ito.

Pero ang hindi ko matanggap ay ang magpakasal si Russell sa iba.

Lalo na sa babaeng yan.

Parang nahihrapan akong huminga naiisip ko pa lang ito.

Baka malagutan na ko ng hiniga pag natuloy ang kasal nila.

Niyakap niya ako.

"Wala ka pa bang naiisip na paraan, ha?" tanong ko sa kanya.

Hindi ito sumagot.

Kumalas ako sa pagkakayakap niya.

Tumingin ako sa kanya.

"Russell ganun na lang ba yun? Papayag ka ba na makasal kami ni Ralph?"

Sa nakikita ko sa kanya ngayon parang gusto ko na talagang mawalan ng pag asa.

"I don't know what to do. Marami rin kasing problema ngayon hindi lang yun."
malungkot na sabi nito.

So ganun na lang yun.

Ang bilis naman niyang mawalan ng pag asa.

"But I'm doing everything I can. Sana maintindihan mo." pakiusap nito.

Pero wala nang oras.

Ilang araw na lang ang nititira.

"If something comes up... at wala na talaga akong magagawa.... sana wag kang
magalit saken." naluluhang sabi nito.

Anong ibig niyang sabihin?

Wala na ba talagang ibang paraan?

Hindi.
Ayokong mag isip.

Mababaliw na ata ako.

"If ever na...na matuloy ang kasal niyo..... mag aantay ako.......I know hindi rin
naman ito magtatagal ..... I promise.....I'll wait for you."

-----------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------

HALEY'S POV

Yun ang huling pag uusap namin ni Rusell tungkol sa kasal. At wala kahit na isa
samen ang umungkat nito. Ayoko namang kulitin si Russell. May hiya naman ako kahit
konti. Gaya nga ng sabi niya may iba pa silang problema bukod dito. Busy ang
pamilya niya nitong mga nakaraang araw. Nagkaproblema ang dalawang provincial
branches ng hotel nila . Yung isang branch sa Cebu under strike ang halos kalahati
ng mga empleayado. At yung branch sa Zamboanga nagkasunog ata at may mga
casualties. Nauna na sila tito Ronald at tita Cecille sa magkahiwalay na biyahe.
Next week susunod si Ralph at Russell. Three days sila doon. Ang balik nila is the
night before the wedding.

Natuwa naman ako kay mommy nung issugest nito na ipostpone muna ang kasal kahit two
weeks lang nung makausap niya si tita Cecille sa phone. Pero mapilit si tito Ronald
na ituloy ang kasal. Isang araw lang naman daw ito. Kung tutuusin hindi naman
talaga sagabal ang kasal kung saka sakali kasi may wedding planner na nag aayos
nito.Kaya tuloy na tuloy na talaga.
Hindi ko alam kung paano ko ito ioopen kay Russell. Bukod sa minsan late na itong
umuuwi. Pag andito naman siya hindi mo naman makausap pag nakaharap na siya sa
laptop niya. Sila kasi ni Ralph pansamantala ang in charge sa mga naiwang trabaho
ng mga parents nila habang out of town ang mga ito. Parang problemado lagi at
madalas nakakunot ang noo nito. At hindi ako sa sanay na nakikita siyang nagagalit.
Minsan kasi pag may kausap sa telepono tumataas ang boses nito. Nakita ko ang isang
side ni Russell. Bilang isang boss. Ibang iba sa Russell na estudyante na nakilala
ko.

Mahirap siguro talaga pag businessman ang napangasawa mo. Parang nakikinita kinita
ko na ang magiging buhay ko. Pag busy sila wala na silang time sa ibang bagay. Lalo
na pamilya nila. Parang mauulit lang sa pamilya ko ang nangyari samin ni Hans.
Madalas wala sina daddy. Pag andito naman sila parang wala rin kasi madalas naman
silang wala sa bahay. Pero ganun talaga. Ngayon naiintindihan ko na.
Patingin tingin saken si Russell. Paano kasi kanina pa ako paroo't parito sa harap
niya bitbit ang mga notes ko. Siguro gusto niya akong sabihan na umupo na at
nahihilo na siya. Gustong gusto ko na siyang kausapin. Pero nag aalangan ako.
Parang ampangit naman kasi na busy silang lahat sa problema at ito ako kasal ko
lang ang iniintindi ko.
Malapit na kasi ang kasal namin ni Ralph. Hindi ako mapakali. Gusto kong kausapin
si Ralph. Na pabayaan na lang kami ni Russell. Na mahal ko siya. Na ibibigay ko sa
kanya lahat ng trust fund ko. Gusto niya pati lahat ng shares ko sa company kung
pera lang ang kailngan niya. Pati mana ko kung gusto niya.

Taena! Ano pa ba? Ganun na ba ako kadesperada? Kailangang ako ba dapat ang nag
iisip ng paraan? Anong ginagawa ng lalaki na gwapo.... na hot.....na nasa harapan
ko ngayon? Wala! Binagsak ko ang mga notes ko mesa. Napatingin sa akin si Russell.
Nakakunot ang noo nito.

Hehehe.

Na carried away ata ako sa iniisip ko. Binigyan ko siya ng isang plastic na ngiti.
Umiling ito. Baka isipin niya nababaliw na ako.

Haay di ko na alam ang gagawin ko.

Halos ganun lagi ang routine naming dalawa

Hanggang sa dumating ang araw ng pag alis nila.

Diyos ko paulit ulit akala mo bata ang kausap niya.

"Check if the door is locked bago ka matulog. Maglock ka din ng room mo. Di kasi
marunong maglock. I'll advise the guards downstairs na wag magpaakyat ng visitors
after 11pm. So if someone knocks after 11pm, call the guardhouse ok." sabi nito
habang sinusuot ang long sleeves niya.

Tumawa ako.

"Yes sir!" biro ko.

"Look, this is not a joke. I'm serious especially wala ako ng ilang araw." seryoso
siyang tumingin saken.

Hay naku, eh two years nakong nakatira sa lugar na'to at namuhay mag isa. Di ba
niya naisip yun. Ang OA niya ha.

"Ok." sinabi ko na lang para hindi na humaba pa.

Lumapit ako sa kanya.

I buttoned his polo.

Pag angat ko ng ulo nakatingin pala siya saken.

"There." sabi ko. "Are you not going to wear a tie?"

Hinawakan niya yung mga kamay ko.

"I don't wear one." sabi nito.

Oo nga pala.

"Mag iingat ka dun ah." sabi ko sa kanya.

Tumango ito at ngumiti.

"Ikaw din."

Parang ngayon pa lang namimiss ko na siya.

"I........I'll miss you.." nahihiya kong sabi.

Niyakap niya ako.

"I'll miss you more." sagot nito at niyakap ako.

Niyakap ko rin siya ng mahigpit.

Maya maya tumunog ang phone niya.

Si Ralph daw nireremind yung schedule ng flight.

"I have to go." sabay lapit saken.

He kissed me lightly on the lips

But I pulled him closer for a deeper kiss.

I teased his lips to open and gave him small kiss. Gaya ng ginagawa niya saken.
Tumawa siya. "You don't want me to miss my flight, do you?"

Ngumiti ako. "Last na talaga." sabi ko. And I kissed him again. Hindi ko alam kung
anong nakain ko. Nakakahiya mang isipin, ito na kasi ang magiging last kiss namin
kung saka sakali. I am trying to memorize the warmth of his mouth, the softness of
his lips, his sweet kisses. We kissed for few minutes then I let him go.Tinitigan
ko siya.
"Hey, don't look at me like that." sabi nito.

"Like what?" tanong ko.

"Like I will never come back."

Nakaalis na si Russell pero ilang minuto na pala akong nakatayo sa harap ng pinto.

Parang ang pag alis niya ito ang simbolo ng pagkawala niya sa buhay ko.

Wala man lang akong nagawa.

Naalala ko ang huling usapan namin ni Russell.

Siya man ay parang suko na.

Handa ko naman siyang ipaglaban kung sakali.

Pero ako, kaya rin ba niya akong ipaglaban?

-----------------------------------------------------------------------------------
---------------------------------------------------

Mabilis na lumipas ang araw. Bukas na ang kasal. Suot ko na ang wedding gown ko for
final fitting.
Napakaganda.

"You're very lovely." tuwang tuwang sabi ng baklang designer.

Ngumiti ako sa kanya.

Sabi ng matatanda bawal daw isukat ang wedding gown. Pero hindi ako naniniwala
dito. Ilang beses ng napatunayan na hindi ito totoo. Maigi kaya yun para makita
kung may adjustments pang kailngan. Pero ito sakto lang. Hindi naman ako ng gain ng
weight.
Parang naeexcite ako kahit papano. Iba pala pag suot mo na ang gown. Lalo na siguro
pag naglalakad ka na sa altar. Nakaramdam ako ng lungkot. Si Ralph ang pakakasalan
ko. Simula nung huling nag usap kmi ni Russell tungkol dito hindi na niya ulit ito
nabanggit kung ano na ang nangyari. Ayoko namang ako ang maginitiate baka mamaya
okay na pala na kay Russell ito.

Hindi man lang nagparamdam si Russell kahit minsan. Kung makapag bilin bago umalis
akala mo sobrang concern talaga. Pero kung talagang concern siya hindi man lang
niya ako naisip na tawagan kahit minsan lang. O kya itext tutal nakakapagtext naman
siya kung gusto niya talaga.

Minsan naisip ko gusto lang talaga ako ni Russell. Sabagay oo nga naman, hindi
naman niya sinabi na mahal niya ako. Dapat talaga hindi naman ako nga eexpect ng
kung ano ano. Binigay ko naman ang sarili ko sa kanya ng kusa. Hindi niya ako
pinilit. Akala ko magiging masaya ako. Masasaktan lang pala ako. Parang naulit lang
ang sakit. At mas nasasaktan ako ngayon.

"There might be some adjustment here." sabi ng deisgner na ikinagulat ko. Sa may
hip area daw.
Nagmumuni muni na naman ako.

"I think we have to loosen it a little bit. "

Lumaki daw ng konti ang bewang ko. Hehehe. Pa'no wala kaming ginawa kundi kumain ni
Jess pag vacant time namin. At simula nun dumating si Russell laging may dala itong
pagkain pag uwi niya. Kaya nakakain ako ng heavy meal sa umaga bago ako pumasok.
Yung ibang mga ibang gowns at suit ng mga abay andito na rin. Si Micah ang maid of
honor. Si Russell ang pumili since sa side ko galing ang bestman, si Hans. Sa mga
abay na babae, Si Jess at Selene, ang pinsan ko na galing Spain ang pinili ko. Sa
mga lalaki naman Si Kevin at Si Bret, pinsan ni Russell ang pinili niya. Hati kami
sa pagpili. Tanging ito ang mga detalye sa kasal namin na kami ang nagdecision.
Bukod sa gown na ako ang pumili. The rest sila na lahat pati mga ninong at ninang
na kukunin.

Nang bumalik si Ralph hindi na niya ito binago. Wala naman daw siyang invited na
mga kaibigan. Talagang hindi siya pabor sa kasalan na ito. Pero kailangan ko na
sigurong tanggapin na siya ang mapapangasawa ko. Dapat ko nang simulan ang
pakikipaglapit sa kanya pagtapos ng kasal. Mukha naman siyang mabait kahit alam
kong may pagkapilyo rin gaya ng kapatid niya. Siguro naman hindi na namin pa
kailngang pag usapan kung paano namin pakikisamahan ang isa't isa kasi alam naman
namin na hindi kami normal na mag asawa. At siguro naman hindi siya magtatake
adavantage saken kasi may girlfriend na ito.

Naisip ko tuloy ano kaya ang hitsura ni Alyssa? I'm sure maganda ito. Nakakainggit
siya. Swerte siya mahal siya ni Ralph. At ipinaglaban siya nito. Naisip ko si
Russell. May pagmamahal din kaya siya saken kahit konti lang. Minsan may mga
pinapakita siya saken na nararamdaman na mahal niya ako kahit papano. Pero gusto
kong marinig ito mula sa kanya. Na mahal niya ako..kahit konti lang. Pero alam ko
naman na mahirap umasa. Simula pa lang hindi naman talaga malinaw kung ano ang
meron kami.

Parang si mommy hindi ako nakatulog ng gabi na yun. Pero ako, hindi sa sobrang
excitement. Hindi ako nakatulog dahil wala akong ginawa kundi sariwain ang mga
masasayang alala na magkasama kami ni Russell. Hindi ko napigilan ang mga luha ko.
Pero pinahid ko rin ito agad. Ayokong mamaga ang mga mata ko bukas. Baka kung ano
rin ang isipin ni mommy. Ipinikit ko ang mga mata ko. Bukas, kasal ko na. Sana
panaginip na lang ang lahat.

-----------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------

Balita ko dumating na sila Russell kagabi. Pero hindi man lang siya tumawag saken.
Pinanindigan nito ang hindi talaga pagpaparamdam saken. Pero maigi na rin ito.
Sisimulan ko ng wag mag expect ng kahit na ano mula kanya.
Naninikip ang dibdib ko.

Suot ko na ang aking wedding gown.

This is it...

Kaya ko bang lumakad sa altar?

Kaya ko bang pakasalan si Ralph?

Totoo ang sabi ng iba kong friends na ikinasal na. Iba ang pakiramdam pag suot mo
ang wedding gown sa araw ng kasal mo. Sari saring pakiramdam ang bumabalot sa
dibdib ko. Kaya minsan hindi natutuloy ang kasal ng iba dahil sa mga ganitong
pakiramdam. Ito kasi ang pinakamahirap na desisyon sa buhay ng isang tao. Pero
hindi ko na kailngang magdesisyon. Dahil ito na ang nakatakdang mangyari. Naisip ko
si Russell. Unti unting tumulo ang mga luha sa mga mata ko. Pinakawalan ko ang
isang impit na hagulgol.

"No, no, no,no, no!!!!" tatarantang sabi ng make up artist.

Sabay lapit saken at inalalayan ako paupo.

"Please, don't cry. This is your wedding day." sabi nito. Baka akala nito tears of
joy ito.

Ngumiti ako sa kanya. "Give me five minutes, please." pakiusap ko dito.

Tumango ito at umalis. Nakatulala lang ako sa salamin. Kailangang mailabas ko ito
lahat ngayon. Para gumaan ang pakiramdam ko. Ayokong umiyak sa harap ng ibang tao.

Maya maya bumukas ang pinto. Pumasok si Jess. Bihis na ito. Nagulat siya sa hitsura
ko. Hindi ko naitago pa ang nararamdam ko. Sa kanya ko ibinuhos lahat ng luha ko.
Niyakap niya ako ng mahigpit. Alam niya ang pinagdadadaanan ko nitong mga nakaraang
araw. Kahit na hindi ako nagsasalita. Ngayon lang niya ulit ako nakita na ganito.
Parang kulang ata ang five minutes dahil walang tigil ang luha ko sa pag agos.
Parang hindi ko ata kaya. Hindi ko kayang mawala si Russell.

Humiwalay si Jess at tinignan ako. Puro luha rin ang kanyang mga mata. Sira ang
make up nito.

"Tama na." sabi nito habang hinahaplos ang likod ko.

Hindi ako makapagsalita. Tanging hikbi ko lamang ang maririnig sa dressing room.
Awang awa si Jess saken. Tumingin siya saken ng seryoso.
"You have to decide. Kung ayaw mong ituloy 'to, I'll help you." desididong sabi
nito.

Ano ang binabalak nito?

Tatakas kami?

Kaya ko bang gawin ito?

Kaya ko bang talikuran ang pamilya ko?

Hindi lang pamilya ko ang magagalit saken. Pati pamilya ni Russell.

Kaya ko bang harapin ang galit nila?

Bago pa ako makasagot, pumasok na ang make up artist.

"Oh my God!" sabi nito. "You're a mess! Look at your face. Amanda will kill me."
sabi nito.

Make up artist ito sa studio sa Spain. Personal itong pinili ni mommy para mag ayos
saken. Kasabay nito na dumating yung designer ng mga damit.

Tumingin ako kay Jess. "I'm now fine." at ngumiti ako ng malungkot.

"And you too. Que horror! We're running out of time. Come come!" tinawag nito si
Jess at inayos ang make up nito.

"You have to wash your face first. Your face is sticky. Come on hurry." sabi saken.

Mabigat ang mga mga paa ko na tinungo ang lababo sa cr ng dressing room.

Pinagmasdan ko ang mukha ko sa salamin.

Kailangan kong magpakatatag.

Tinaanggap ko na ito sa simula pa lang.

Kailangang pangatawanan ko ito.

At minsan, sa buhay hindi mo kailangang gawin ang isang bagay para lang sa sarili
mo.

Huminga ako nga malalim at tsaka lumabas.

Tapos nang ayusan si Jess paglabas ko.

Ngumiti ako sa kanya.

"I'm sorry but you need to wait outside." sabi ng baklang make up artist kay Jess.

Hinawakan niya ang kamay ko.

"Lalabas na'ko." sabi niya pero hindi pa rin ito kumikilos. Nakatingin lang siya
saken.

"Cge." sabi ko.

Nag aalangan siyang lumabas. Parang sinsabi nito na "are you sure?"

Ngumiti ako sa knya. "I'll be fine." sabi ko.

Tumango siya at lumabas na.

Naiiling ang bakla habang pinagmamsadan ako. Light lang daw sna ang base ng make up
ko since hindi naman tlga kailngan ng makapal na foundation. Medyo umalsa ng konti
yung mata ko. Kumuha siya ng dalawang cucumber slice sa ref at pinalagay niya sa
mata ko habang inaayos niya ang buhok ko. Hirap siyang itaas ito kasi mdyo maiksi.
Saglit lang niya itong ginawa. Tama si mommy, mga expert itong mga ito. Nagawa
niyang itaas ang buhok ko na parang mahaba. Medyo loose ng konti at hindi banat ang
dulo.

Ang ganda.

Sumunod niyang inayusan ang mukha ko. Nabawasan ng konti ang pamamaga ng mata ko.
Wala pang 5 minutes tapos na ito. Light pink ang blush at lipstick. Just how I like
it. Yung ang request ko sa kanya. Ligth silver ang eyeshadow ang nilagay niya ko at
naemphasize lalo ng shape ng mata ko.

Pinatayo niya ako para ayusin ang gown ko. Nasa ganun kaming eksena ng pumasok si
mommy at si Micah. Napakaganda nito sa tube type na gown. Magkaiba sila ng style ng
damit ni Jess. May strap naman ang damit nito. Gold ang napiling motiff nila mommy.
Bumagay kay Micha ang kulay ng gown niya. Ngayon ko lang sya nakitang nakaayos.
Para kasi itong boyish at walang hilig mag ayos. Pero maganda ito. Akala ko nga isa
ito sa mga babae ni Russell nung una ko silang makita na na magkasama.

"Oh my baby, you're sooo beautiful!" sabi ni momy at niyakap ako. Hay nanay ko
talaga. Yan ang gusto ko sa kanya, parang ang anak niya ang pinakamaganda sa buong
mundo kung makapag react.

Nakangiti lang si MIcah na nakatingin samen.

"C'mon move, 10 minutes and you're up!" nakangiting sabi nung bakla.

" You've done a great job here Ulrich." sabi ni mommy.

"I know." nakangiting sabi ng bakla. Kumindat saken. Buti na lang hindi ako
naabutan ni mommy na nagngungoyngoy.

Binigay niya kay Micah yung dulo ng gown ko at bingyan ng instruction. Nakalimutan
ko ito pala ang maid of honor.

At lumabas na kmi ng kwarto.

Ang daming bisita. Sa lobby ng hotel nila Russell gaganapin ang kasal.
Napakagarbo ng ayos ng reception area.

Accentuated halos lahat ng gold ang makikita mo.

Mula sa chandelier at sa mga cover ng mesa. Pati mga vase at uniform ng mga
waiters.

All white roses ang mga bulaklak. Contrast ito sa kulay gold na nagbigay ng
lightness at sa ambiance.
Pumasok kami sa isang room kung saan may pinto papunta sa aisle na lalakaran ko.

Hinalikan ulit ako no mommy bago ako iniwan.

Kapag nagplay na ang piano music tsaka ako lalabas.

In two mintes daw dapat ready na ko.

5......

4.....

3........

2.........

1................................

At narinig ko na ng bridal entrance song.

Lumakad ako papunta sa pinto.

Kusang bumukas ito.

Nakita ko sa pinto si Daddy.

Niyakap ko ito.

Pinipigilan ko na naman ang luha ko.

Siguro ramdam niya ang emosyon ko.

Hinawakan niya ako sa mukha ko.

"Don't worry. It will all be alright. I promise. " sabi nito na parang may ibig
sabihin.

"I love you so much baby." sabi nito at hinalikan niya ako cheeks.

Ngumiti ako.

Ewan ko ba, parang napanatag ang loob ko ng makita ko si daddy kahit papano.

"I love you too dad." sabi ko.

Inalalayan niya ako papunta sa carpet na lalakaran. Nauna na ang mga abay. Ako na
ang kasunod. Nakatingin ako sa altar. Dalawang lalaki ang nakatayo dito. Ang
lalaking mahal ko. At ang lalaking pakakasalan ko.
Dahan dahan akong naglakad paunta sa aisle. Pakiramdam ko nanginginig ang tuhod ko.
Mabuti na lng at nakakapit ako kay daddy.

Malapit na kami sa altar. Formal pareho ang mukha ni Ralph at ni Russell.

Napakagwapo talaga ni Russell sa suot nito na black tux. Parang hindi nag eexist si
Ralph sa paningin ko. Tanging si Russell lang ang nakikita ko. Ako na sana ang
pinakamaswerte at pinakamasayang babae sa mundo kung sana siya ang pakakasalan ko.

Magkaharap kaming apat ngayon sa altar.

Yumuko ako.

Hindi ko matagalan ang mga titig ni Russell.

Kitang kita ko ang paghanga sa mukha niya ng makita ako.

Naiiyak na naman ako.

Nagsalita si daddy.

Inabot ang kamay ko.

" Son, Take care of my daughter." sabi ito.

May umabot sa kamay ko.

"I will sir." sabi nito.

Pag angat ng mukha ko.

Siya ang may hawak ng kamay ko.

"Russell..."

HALEY'S POV

Tama ba itong nakikita ko?

Kay Russell inabot ni daddy ang kamay ko.

Totoo nga.

Kami ni Russell ang ikakasal.

Nung makita ko siya kanina na nakatayo katabi ni Ralph parang gumuho na talaga ang
mundo ko.

Siya na ang bestman sa kasal ko hindi si Hans.

Ibig sabihin si Ralph na talaga.

Naisip ko lang, paano niya natanggap ang lahat ng ganun ganun na lang.

Wala ba talaga siyang pagtingin saken.

Halos malagutan ako ng hininga kanina habang naglalakad palapit sa altar.

Para akong bibitayin.

Pero napawi ang lahat ng ito ng makita ko na kay Russell inabot ni daddy ang kamay
ko.

Napakasaya ko.

Pakiramdam ko maiiyak ako sa tuwa.

Kulang na lang yakapin ko si Russell.

Tiinitigan ko siyang maigi.

Baka nanaginip lang ako.

Hinawakan ni Russell ang isa ko pang kamay.

Toto nga ang lahat.

Pero di ko maiwasang mag isip at mag alala.

Napakaraming katanungan ang naglalaro sa isip ko.

Si Russell lang ang makakasagot ng lahat ng ito.

Hinalikan ako ni daddy at bumaba na ito sa altar.

Lumapit si Ralph at hinalikan din ako sa pisngi.

"Best wishes." bulong nito at umalis na rin.

Tumingin ako kay Russell.

Nakangiti ito.

"Russell, paanong...anong..."

Hindi niya pinatapos ang sasabihin ko.

"I don't think you would like to talk about it in front of him."

Napatingin ako sa harap.

Nasa harap na pala namin si father at kami na lang ang inaantay. Humarap kami sa
kanya.

The wedding ceremony has started.

Halos wala akong naintindihan.

Parang kapag umaatend ka sa isang kasal na inaantay mo na lang na matapos ito.

Nakatingin lang kmi ni Russell sa isat' isa.

Ayoko siyang hiwalayan ng tingin baka bigla siyang maglaho na parang bula.

Ganun din siya nakatingin lang siya saken.

Pasulyap sulyap kami paminsan minsan sa pari.

Nag uusap ang mga mata namin.

Bakit ganun?

Napakaraming sinasabi ng mga mata niya.

Sana isa sa mga yun ay ang mga salitang gustong gusto kong marinig mula sa knya.

Kung mababasa lang niya kung ano ang nasa isip at puso ko ngayon.

Mahal na mahal ko siya.

Siya ang lalaking gusto kong makasama habang buhay.

Siya ang gusto kong maging ama ng mga anak ko.

"Repeat after me" sabi ni father.

"Do you Russell, take Haley to be your lawfully wedded wife, promising to love and
cherish, through joy and sorrow, in sickness and in health, and whatever challenges
you may face, for as long as you both shall live?"

His eyes are locked wtih my mine as he uttered those words. "I do."

Ramdam ko ang bawat salitang namumutawi sa knyang mga labi.

Parang sinasabi niya na mahal niya rin ako.

"Do you Haley, take Russell to be your lawfully wedded husband, promising to love
and cherish, through joy and sorrow, sickness and health, and whatever challenges
you may face, for as long as you both shall live?"
Tumingin ako kay Russell. "I do."

Handa kong pangatawanan ang lahat ng mga pangako na ito.

Siya lang ang mamahalin ko.

At hindi ako susuko.

Gagawin ko ang lahat para mahalin niya rin ako.

Umakyat na sa altar si Jess at si Kevin para sa candle. Hinalikan ako ni Jess.

"I'm so happy for you." bulong nito.

Ngumiti ako sa kanya.

Tumingin ako kay Russell.

Ngumiti ito at hinawakan ang kamay ko.

Sumunod sina Selene at Brett para veil.

Pagkatapos nun pinatayo kami.

Nagsalita ng konti yung pari.

Wala talaga akong naintindihan kahit isa.

Sumusunod lang ako kay Russell kung ano ang gagawin niya.
"You may kiss the bride."

Humarap ako kay Russell.

He leaned and kiss me a long and soft kiss

Parang kaming dalawa lang ang tao sa mundo.

Nagbitaw lang kaming dalawa ng magpalakpakan ang mga tao.

Sobrang saya ko.

Maya maya umingay na ang paligid.

Nawala sa amin saglit ang atensiyon ng crowd.

Hinarap ko siya.
"Russell, what happened?" tanong ko.

Tumawa ito.

"Easy ka lang, aren't you not happy?" tanong nito.

Ngumiti ako.

Masaya ako.

Ang concern ko lang, alam ko na hindi ganun kadali yun.

Pa'no si Ralph.
"Of course, Im happy." ngumiti ako sa knya.

"Yun naman pala eh. I'll tell you some other time. Can we just at least enjoy this
moment kesa pag usapan natin ito. Our flight will be at 4am tomorrow. Konti na lang
time natin sa isat isa. We need to go back. Promise ikukuwento ko sayo lahat." sabi
nito

Tumango ako.

"Can you at least tell me kung kelan, kung kelan ok na ang lahat, kung kelan
pumayag si Ralph." kulit ko.

"Last na yan ha" sabi nto.

"Yep." sabi ko.

Ngumiti ito.

"The night that we had lunch sa bahay." sabi nito na natatawa.

Nung araw na nagdrama siya.

"Whattt!?" gulat kong sabi.

Nung mga time na halos mabaliw ako sa kakaisip kung anong pwedeng gawin tapos ok na
pala kay Ralph ang lahat.

"Oh, wag ka ng magalit. " sabi nito.

Kinurot ko siya ng mahina sa tagiliran.

"Araay!" natatawang sabi nito.

Niyakap niya ako.

"Sana sinabi mo man lang saken." sumbat ko sa knya.

Sumimangot ako.

"Hindi pa ksi sure nun. Kinausap pa namin si daddy. Medyo nahirapan kami dun. Pero
yung pagpayag ni kuya, it was really a good start. And since si kuya ang pinag ayos
ni mommy ng changes sa kasal, hindi na talaga namin pinabago ang lahat. Sabi ko
naman sa'yo di ba I'll do everything." sabi nito.

Bago pa ako makapagsalita ulit lumapit ang wedding planner.

Picture taking daw.

Pakiramdam ko nakalutang ako sa alapaap.

Totoo ba ang lahat ng ito.

Parang hindi pa kasi nag sisink in saken ng tuluyan.

Ilang araw ko ring inisip ang tungkol sa bagay na ito.

Pakiramdam ko tumanda ako ng sampung taon sa kaiisip kung anong dapat kung gawin.

Hinawakan ako ni Russell sa beywang.

Tumingin ako sa kanya.

Totoo nga ang lhat ng ito.

Hindi panaginip.

I am now Mrs Haley Sandoval.

And I am probably the happiest bride ever.

Pero hindi ko maiwasang hindi mag isip.

Ano kaya ang ginawa ni Russell.

Ano ang sinabi nito sa papa niya at kay Ralph para pumayag ang mga ito.

Naisip ko kasi ang huling pag uusap namin.

Na nawawalan na ito ng pag asa.

Akala ko balewala lang sa kanya ang lhat.

Yun pala gumagawa siya ng paraan.

Lalo tuloy akong humanga sa kanya.

Wala siyang hindi kayang gawin.

"Congratulations honey!" si mommy

Humalik siya saken.

"I'm so happy for you." bulong nito.

Ngumiti ako sa knya. "Thanks mom."

Tumingin ako saglit kay Russell.

May kausap ito.

Hinarap ko si mommy

"Mom, are you aware na....?" nag aalangan ako.

Tumawa ito. "Of course."

Mukhang nahulaan niya ang sasabihin ko.

Kakainis.

Don't tell me alam na nila lahat.

"Sabi ni Russell wag muna daw sabihin sa para surprise." natatawang sabi nto.

Waaah!

Sasabunutan ko talaga siya.

"Sinabi niya yun? Pa surprise surprise pa siyang nalalaman eh kung tumakas pala kmi
ni Jess baka siya ang nasurprise." naiinis kong sabi kay mommy.

Tumawa ulit ito.

"You know what, he's very clever. He even asked me what's the probability tha't
you'll run away."

whaaat?!!!
"Ano naman ang sinabi mo?" tanong ko

Ngumiti ito. "Sabi ko there is no chance. We already had an agreement."

So planado pala niya ang lahat.

Masaya ako pero di ko pa rin maiwasang mainis.

Ang ayoko kasi sa lahat ay yung ganitong may mga nangyayari sa paligid na ako ang
involved at wala akong kaalam alam.

"What about Hans? Alam din niya?"

"Ang alam ko siya pa rin ang bestman

wala naman kasing nagbago sa invitation. Gusto rin naman kasing tumayo ni Ralph as
bestman ng kapatid niya kaya ganun ang naging latest na arrangement. Pinakiusapan
nila si Hans. Alam mo naman ang kapatid mo allergic sa ganitong okasyon kaya pag
mawawala siya sa eksena eh kahit ano pa ang dahilan papayag yun." natatawang sabi
nito.

Mabuti pa si mommy marami rami akong nakuhang impormasyon hehehe.

Maya maya lumapit si Hans.

"Baby girl!" hinalikan ako.

Niyakap ko siya.

"Parang kelan lang baby ang baby girl namin. Ngayon magkakaroon ng siya ng sarili
niyang baby. " biro nito.

Kumalas ako sa pagkakayakap sa knya.

Kinurot ko siya sa braso. "Ikaw talaga kung ano ano agad ang naiisip mo."

"Araay! Ang sakit mo talga magurot kahit kelan. Buti kung matagalan ka ng asawa mo.
Brutal mo eh." reklamo nito.

Sabay himas sa braso nito.

"Pero alam mo astig yung asawa mo ha, ngayon lang kami nagkita gusto pa kong gawing
sinungaling." natatawang sabi nito.

Kumunot ang noo ko.

"Napaka controversial naman pala ng kasal mo baby girl tsk tsk tsk. Sa totoo lang
wla akong naintindihan sa mga sinasabi nila. Basta they want to keep everything
secret from you. He wanted to surpirse you. "

Ngingiti ngiti ito.

"And you know what, I'm so happy for you. Because one thing I found out. This guy
likes you. A lot." sabi nito.

Sumeryoso siya.

"And you're very lucky. Kaya magpapakabait ka. Wag mong paiiralin ang pagiging
spoiled brat mo. At isa pa, bantayan mo, alam mo naman kaming mga gwapo lapitin ng
mga babae." pabirong sabi nito.
Natawa naman ako.
Sinali pa tlaga niya ng sarili niya.

"Ikaw gwapo? Kapal mo ha!" biro ko sa kanya.

Ngumuso ito.

"Oo gwapo ako. Uy yung bridesmaid mo ha manang mana sa'yo, napakasungit akala mo
kung sinong maganda." sabi nito sabay alis.

Bridesmaid?

"Si Micah?" tanong ko.

"Oo, napagkamalan pa akong gate crasher, ang sarap anuhin eh, naku pag di ako
nakapag pigil talaga." gigil na sabi nito.

Hahaha, nakakatuwa si Hans. Ngayon lang siya napikon sa isang babae.

"Hey let's go." di ko namalayan nakalapit na pala si Russell.

Sa kabilang side lang ang recepiton.

Nakakapagod pala.

Walang katapusang picture.

Nagugutom na ako.

Sa wakas natapos din ang napakaraming seremonyas.

Tinawag ako ni Ulrich para magpalit daw ng damit.

Nagpalit ako ng gown.

Isang simpleng royal blue na dress may dalawang makapal na strap.

"God you're boobs are bigger." sabi ng bakla.

Sumilip yung wedding planner.

"Maam kailangan na po kayo sa labas."

Nagkatinginan kami nung bakla.

Nataranta
ito. Litaw na litaw ang cleavage ko.

"Give us five minutes." sabi nito.

Huinubad ko saglit yung damit.

Ganun pala yun. May alawans na konti.

Mabilisan niya itong tinastas. Dalawa pala ang tahi.

Hindi naman halata na tinastas lang so kahit hindi na plantsahin. Malambot kasi yun
tela.

Kasya na.

Konti na lng nakalitaw na cleavage.

Kanina kasi halos kalahati ng dibdib ko ang nakalabas.

"That's better." kuntentong sabi nito.

Inayos niya ng konti yung buhok at konting retouch.

Paglabas ko nakaabang si Russesell sa labas ng pinto.

Naka white na long sleeves na lang ito.

Nakangiti ito na lumapit sa saken.

"You're very pretty!" sabi nito.

Ngumiti ako sa knya.

Hinawakan niya ako mukha.

Nakatitig lang siya sa mukha ko.

Maya maya hinalikan ako.

Akala ko smack lang.

Naramdaman ko humigpit yung hawak niya sa batok ko.

Kumapit rin ako sa leeg niya.

We we're kissing pasionately.

"Oh my god, hey you two stop that." nataranta na naman yung bading.

Tiningnan niya yung mukha ko.

Umiiling ito.

Kumuha siya ng tissue.

Kumalat ata yung lipstick ko.

Pinunasan niya.

Inabutan niya ng tissue si Russell.

Puro lipstick rin yung gilid ng lips nito.

"Guys, save
it for tonight ok." makahulugang sabi nito at inirapan si Russell.

Natatawa naman ito.

Maya maya tinawag na kami for the traditional dance.

Andun n sila mommy at daddy.

Pati parents ni Russell.

Tumabi kami sa mga ito.

Niyakap lang ako ni Russell.

God I miss him so much.

Ilang araw ko siyang hindi nakita. At nayakap.

Humigpit yung yakap ko sa kanya.

Yumakap din siya ng mahigpit.

Wala akong pakialam sa paligid.

Mag asawa na kami.

" I miss you so much." bulong niya saken.

Napapikit ko.

Ramdam ko ang mainit na hininga niya sa gilid ng tenga ko.

Inangat ko ng konti yung mukha ko.

" I miss you too." sabi ko.

Tumawa siya.

"Akyat na tayo sa taas habang busy silang lahat." bulong nito.

Mukhang umiiiral na naman ang kapilyuhan niya.

Tumawa ko ng mahina.

"Hindi pwede. Hindi pa tapos ang dinner. At tsaka nagugutom na rin kaya ako." sabi
ko.

"Oo nga. Kumain ka ng marami. Para may energy ka mamaya." natatawang sabi nito.

Nag isip ako sglit.

Nagiging slow ata ako nitong mga nakaraang araw.

Nang amprocess ng utak ko ang ga sinbabio niya.

Namula siguro ako.

Tumawa siya ng malakas.

Pinagkukurot ko talga siya.

"Arraayy! Ano ba yan ang sakit ah. Ang ang hahaba ng mga

kuko mo ngayon ha. Gusto ko mamaya bago tayo umakyat papututlan mo yan ha, ayoko ng
puro sugat at kalmot ang likod ko." natatawang sabi na naman nito.

Ano na nman yun!

Akala niya hindi ko naget.

Teka nga.

Pakiramdam ko ang pula pula na siguro ng mukha ko.

Humiwalay siya sa pagkakayakap saken.

At may balak kang tumakbo ha.

Halika ka nga dito.

Hinawakan ko siya sa kamay.

Tawa pa rin siya ng tawa para kami sigurong mukha kaming mga tanga sa gitna.

Kinurot ko ulit siya at sinabunutan ko siya ng mahina.

"Uy, mamaya na kayo maglambingan maaga pa."

Napatingin kami pareho.

Si Ralph.

"Can I borrow my sister in law for a while?" pabirong sabi nito kay Russell.

"Sure. Mabuti na lang dumating ka." natatawang sabi nito at umalis na.

Sinayaw ako ni Ralph.

Nakatitig siya saken.

Ngayon ko lang siya napagmasdan ng malapitan.

Malaki ang pagkakahawig nila ni Russell.

Para nga silang kambal kung tutuusin.

Sa mga mata lang sila nagkaiba talaga.

Singkit ng konti ang mga mata ni Ralph.

Gwapo rin ito.

Siguro kung hindi ko nakilala si Russell magkakagusto rin ako sa kanya.

"You're very beautiful." nakangiting sa nito.

Ngumiti ako. "Thanks" maikli kong sabi.

Nag blush ata ako ng konti.

Konti
lang naman.

Nagagandahan pala siya saken hahaha.

"At naiintindihan ko na kung ba't naloloko ang kapatid ko. You must be very
specail. That he'll do everything for you." sabi nito.

Anong ibig niyang sabihin.

"Ralph, ano nga palang nangyari? Bakit ka pumayag?" tanong ko.

Tumawa ito.

"Hmmnn, let say, he made a very generous offer na hindi ko kayang tanggihan."
makahulugang sabi nito.

Ano kaya yun?

Curious tuloy ako.

"Ano yun?" tanong ko.

"You should ask Russell about it. Siya na lang magsasabi sa'yo lahat."

Naging palaisipan saken ang sinabi ni Ralph.

After dinner nakaalis na ang ibang mga bisita pero hindi pa rin mawala ito sa isip
ko.

Paakyat na kmi sa suite na naka reserve samen ni Russell.

Malapit sa penthouse ito.

Namangha ako sa laki ng suite.

Nakapasok na'ko sa mga mamalaking hotel pero napakaganda ng hotel nila Russell.

World class talga ito.

Ang laki ng isang ito.

Parang bahay sa loob ng hotel.

Ang fresh ng color, mint green ang paint. May balcony na malaki. Bukas ang sliding
door kaya ramdam mo ang simoy ng hangin.

Sumilip ako sa loob.

Busy si Russell sa phone niya.

Pumasok ako.

Tungin siya saken.

Ngumiti ito.

May naalala ako.

"Russell, I don't have my things here. Wala ring akong dalang mga damit."

Tumawa ito.

"Don't worry baby, tonight you don't have to wear anything." pilyong sabi nito.

Ayan na nman nagsimula na naman siya.

Tumawa rin ako malamang namumula naman ako.

"Puro ka naman biro, pa'no ako uuwi kung wala akong damit." biro ko na rin.

Ngumiti siya. "Check the closet i think pinaready na rin ng mommy mo yung ibang
damit mo."

Pinuntahan ko yung isang closet.

May ilang piraso ng mga undies. Blouse at shorts lang nakita ko. Si mommy nga
ngpahanda nito. Alam niya na yung lang ang alam kong isuot.

Ilang araw ba ako dito.

May 2 piraso ng lingerie. May isang white na cotton at black.

Black?

Ewwww!

Yung white na lang siguro.

Kinuha ko ito at kumuha ng isang towel.

Pagharap ko nasa likod ko si Russell.

Nagulat ako ng konti.

Nailang ako.

"Rusell, paki unzip naman yung damit ko." nag aalangan kong sabi.

"Sure." nakangiting sabi nito.

Walang effort niyang naibaba ang zipper nito.

"Errr..thanks." sabi ko at aalis na sana ako.

Wala akong balak maghubad sa harap niya haler.

Pinigilan niya ako.

Mukhang hindi siya papayag waah!

Kanina pa kaya ako kinakabahan.

Hindi ito ang first night namin together pero hindi pa rin tlaga mawala ang kaba
ko.

Pero siya parang wala lang.

Mukhang sanay na sanay tong mokong na'to.

Hinawakan niya ng dalwang strap ng dres ko pababa sa braso ko hanggang sa tuluyan

ng mahulog ito sa sahig.

Isusuot ko sana ang robe ko preo pinigilan niya ako.

Hinawakan niya yung mukha ko pababa sa leeg.

Bumaba ang kamay niya sa pagitan ng dibdib ko.

Hinapit niya ako sa beywang.

His tracing the curve of my breats.

Hanggang sa hawakan niya ito.

"they are bigger..and fuller..how is that possible?" sabi nito.

Yung dibdib ko ba ang tinutukoy niya.

"the last time i remeber it just fits my hand so perfectly." sabi nito while
masaging it with his hand.

Napapikit ako.

Lumapit siya at hinalikan ako.

Simulan ko na ring hubarin yung polo niya while kissing him.

Pati pants niya.

Nasa ganun kaming ayos ng tumunog ang phone niya.

Parang away pa niyang bumitaw pero tuloy tuloy pa rin ang ring nito.

Tiningnan niya kung sino.

" I'll take this. Mauna ka ng magshower." sabi nito.

Tumango ako at tinungo ang banyo.

Nakahinga ako ng maluwag.

Pagpasok ko sa banyo, woahh!

Ang laki.

Yung jacuzzi akala mo maliit na swiming pool.

Lumusong agad ako.

Ang sarap magbabad.

Naisip ko yung nangyari kanina.

Kung wala sigurong tumawag baka may mangyayari saming ng dawala nang hindi man lang
kmi nagshoshower hahaha.
I just realized that Russell is very passionate lover.

That you'll love everything that he does at hahanap hanapin mo ito.

Pumikit ako.

Nakakarelax ang tubig medyo maligamgam.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal.

Naramdaman ko na lang dumausdos na pala ako sa ilalim ng tubig.

Malulunod pa ako ng wala sa oras.

Umahon ako at ngshower ng konti.

Pagpasok ko sa loob.

Ito ang naabutan ko.

Isang tulog na tulog na Russell.

Hindi man lang nakapag hubad ng pants niya at hawak pa rin nito yung phone nya.

Nakababa pa yung isang paa nito sa kama.

At alam ko na ang tulog niya na ito hanggang bukas na.

Ilang beses ng nangyari ito.

Kawawa naman.

Siguro napagod siya sa byahe.

Tapos mghapon pa silang busy.

Inayos ko yung higa para di siya mahirapan.

Mas mantika pa kaya siya matulog kesa saken.

Pinagmasdan ko ang mukha niya at hinaplos ito.

Hinalikan ko siya sa pisngi.

Parang kelan lang hindi ko maamin sa sarili ko na gusto ko siya.

Ang bilis ng mga pangyayari.

Sing bilis nung unang naming pagkikita.

Walang bagay na hindi mo pwedeng hindi magustuhan sa kanya.

/>He's very rich. And very handsome. And hot. And sexy.

And I couldn't forget those blissful nights I had with him.

And looks like he's very good in everything that he does.

Natatawa ako sa sarili ko.

Kung ano ano tuloy ang pumapasok sa isip.

Kasalanan ni Russell ang lahat ng ito.

My sensual side has awakened.

It's all because of him.

Hinalikan ko siya lips at tumabi na rin ako sa knya.

Yumakap ako sa beywang niya.

Mabuti na rin ito ksi kailangan niya ng pahinga at tulog ksi maaga ang flight nila
bukas.

Pumikit ako hanggang sa makatulog.

Nagising ako sa alarm.

Pati si russell nagising na rin.

Tiningnan ko ang phone niya.

Nakalagay "flight"

Pumikit pa ito at yumakap saken.

lIang minutes siguro kaming ganun.

"Gising na malelate ka sa flight mo." sabi ko.

Umupo siya tapos tumingin saken.

"Bakit hindi mo ko ginising?" ang sama ng tingin niya.

Natatawa ako.

"Ang sarap kaya ng tulog mo." sabi ko.

"Ang tagal mo kasi dapat pala pinasok na lang kita sa banyo." parang nagmamaktol na
sabi nito.

Lumapit ako sa kanya.

"Marami pa namang chance eh." sabi ko sa nya.

Niyakap niya ako. " This is different. It was our wedding night. And i was stupid I
slept." sabi nito.

"No, it's ok. Ang importante nakapag pahinga ka. Alam mo naman na hindi normal ang
mga pangyayari sa paligid natin nitong mga nakaraang araw.." pabiro kong sabi.

"It's not ok. Baka abutin pa ako ng 1 week dun."malungkot na sabi nito.

One week?

Ang tagal naman ata nun.

"Hah? Bakit ganun? Akala ko ba patapos na kayo?" tanong ko.

"Ang daming kailangang ayusin. Ayaw makipag ayos nung ibang emplyeado. I have to
take our company lawyer with me pagbalik ko. Problema ko pa ang school. Baka kumuha
na lang ako ng take home exam." sabi nito.

Kawawa nman siya.

Wala pa siyang pahinga.

"May maitutulong ba ako?" tanong ko.

Tumingin siya saken.

Ngumiti ito na parang may naglalaro na namang kalokohan sa utak nya.

"Meron." sabi nito.

" Sumunod ka sa Cebu."

Parang batang tuwang tuwa nung sinabi niya ito.

"Hah?" gulat kong sabi.

"Sige na please, since hindi naman natin magagamit yung ticket for hawaii, dun na
lang tayo maghoneymoon." sabi nito.

Honeymoon.

Ang tinatanong ko kung ano ang maitutulong ko.

Tapos ang isasagot saken honeymoon.

Hmnn.

Pag iisipan ko muna.

"Ichechek ko muna sched ko ha." sabi ko.

"Kelan naman ako susunod kung sakali" tanong ko.

Nakangiti ito.

"Bukas." walang gatol na sabi nito.

Ampu.

Bukas na agad.

"Teka lang, bukas na agad. May deadline akong papers sa Friday eh. "

Ok lang siya bukas na agad.

Atat much.

"Sige na tuesday na lang." tawad nito.

Hindi pwede term paper ang tatapusin ko eh.

"Thursday na lng try kong tapusin ng maaga yung term paper ko." sabi ko.

Sumimangot na naman ito.

" Tuesday na lang. Magpatulong ka na kay Jess. Hindi ko na kayang mag antay ang
ganun katagal" sabi nito.

Anong hindi niya kayang antayin.

Hindi talaga niya mapigilan ang kapilyuhan niya sa katawan.

Tapos na nga kami sa Tuesday di ba. Bumalik pa rin siya sa Tuesday.

"Oh sige Wednesday na lang." sabi ko.

Bahala na.

Hindi ko rin naman siya matiiis.

Sa wakas pumayag na rin ito.

"I want you to get an early morning flight on Wednesday. Call me pag alis mo ok."
bilin nito.

Haayy eto na naman kami.

Umuoo lang ako.

"Don't leave this room. I think Jun will pick you up. Sa condo ka muna tumuloy ha."

Naka casual lang siya ngayon. Black na polo shirt at jeans.

Ang gwapo tlaga ng asawa ko.

"Hey, what's with the face?" sabay pisil sa pisnig ko.

Umiling ako. "Sige na baka malate ka."

"I'll pick you up at the airport pagdating mo dun ha." sabi nito.

"Ok." malungkot kong sabi.

Aalis na naman siya.

We kissed for a moment, the he left.

Nakaalis na si Russell heto at tulala pa rin ako.

Susunod ako sa Wednesday.

Para sa honeymoon?

Yun daw ang maitutulong ko. WTH!

Mag asawa na nga kami talaga ni Russell.

At walang nakapigil dito.

Naisip ko bigla si sandok.

Hmm ba't kaya wala siya sa kasal. Pero buti naman. baka kung ano pang maisipang
gawing kalokohan. Ngayon wala na siyang magagawa.

Mag asawa na kami ni Russell. After a week magpapalit na ako ng status ko. At
gagamitin ko na ang last name ni Russell sa lahat ng legal documents ko.

Wala rin si Vince. Sinama ko siya sa list ng mga papadalhan ng invitation.

Though tama ang hula ko na hindi siya pupunta, as a courtesy pinadalhan ko pa rin
siya.

Silang dalawa ang literal na nagpahirap ng kalooban ko na hindi ko sukat akalain na

matutuloy ang kasal na ito.

Lalong lalo na si sandok na siya ang puno't dulo ng kaguluhang ito. May she rest in
peace, charing lang hahaha!

Bumagon ako at pinagmasdan ang sunrise sa balcony.

Gusto kong makita ang pagsikat ng araw.

It's a new day.

Ito ang unang araw ko bilang Mrs. Haley Sandoval.
Haley's POV

Hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang araw na'to.

Hindi bilang isang may bahay hahaha.

Kundi bilang isang estudyante.

Ang dami kong gagawin.

Pano kasi yung mga gagawin para sa isang linggo ay gagawin ko na lang sa loob ng
dalawang araw.
At dapat maaga ng Wednesday daw ang flight ko sabi ng magaling kong asawa.

Hindi ko na nga maharap ang magsuklay at mag powder man lang.

My project ako Developmental Psychology.

Tapos my term paper ako sa Abnormal Psychology.

Puro major subjects lang naman lahat.

Buti na lang wala si Jess kasama si Tyler, kundi baka di ako makapag concentrate.

Bukod sa napakadaldal at puro Tyler at si Hans ang bukambibig nito.

And im sure kukulitin ako nun tungkol sa first night namin ni Russell.

Na wala namang nangyari.

/>
Haay, hindi naman ako disappointed hahaha.

Anim na libro ang table ko ng mga books.

Kailngan kong magconcentrate.

Buti na lang konti ang mga estudyante dito sa library.

Minsan kasi pag maraming tao umiingay.

Kahit na library eh di nila maiwasang magtsismisan.

Mas masakit kaya sa tenga yung mga parang bubuyog na bulungan ng bulungan.

"Excuse me, ginagamit mo bang lahat to?"

Grrr! Sino itong lumapastangan ng katahimikan ko.

Tumingin ako sa nagsalita.

Ah wala akong panahon sa'yo.

Nakaturo siya sa apat na makakapal na books sa harap ko.

Mga Psychology books.

Tiningnan ko siya ng masama.

"What do you think?" mataray kong tanong sa kanya.

Ngumisi ito.

"I don't think na kaya mo silang gamitin ng sabay sabay. I'm just wondering If I
can borrow this one? Wala na kasing available naka out lahat eh. At napansin ko
hindi mo naman siguro gagamitin pa." hawak niya ang book sa Abnormal Psychology.

Antipatiko na pilosopo pa.

"I might use it. Kaya ko nga kinuha para di ko na balikan. Can't you see I'm busy."
at pinagpatuloy ko ang ginagawa ko.
Akala ko aalis na siya.

Pero nakatayo pa rin siya sa harap ko.

"I don't think it's fair na kumuha ka ng books na hindi mo naman magagamit when in
fact mas kailangan ito ng iba. C'mon, don't be selfish. I need this para sa book
report ko tomorrow."

Tiningnan ko siya ng masama.

"I will use it." hinablot ko ang libro sa kamay niya.

"Now?" tanong nito.

"Now! Ngayon! Today!" masungit kong sabi.

Hayy. Ito na muna ang gagawin ko siguro mamaya na yung sa isa para lumayas na ito.

"How about this one?" hawak nito ang isa pang libro.

Pigilan niyo ako!!!!!!!!!!!!!!!

"Gagamitin ko rin. Lahat yan gagamitin ko." tumaas na ang boses ko.

"Imposible! Magkaibang subject yang dalawa na yan."

"Wala ka ng pakialam dun."

Nakita ko papalapit na ang librarian.

"Don't you know that I can send both of you out now?!You're disturbing the others."
sabi nito

Nagkatinginan kaming dalawa.

"I'm sorry." sabi ng lalaki

Tiningnan muna kami ng masama nung libarian bago umalis.

Tumingin siya sa aken.

"Please kahit itong isa lang na'to. I need it." halos pabulong na sabi nito

Please daw.

Yun naman pala eh.

Bat kailangan pa akong ngaragin.

Akala niya uubra saken yang ganyang attitude.

Sige pagbibigyan kita hindi porket'....

Gwapo ka..
at matangkad ka...

at medyo buff ka ha...hmmnnn..waahhhh!

Ayokong magkasala sa asawa ko.

Tumayo ako at baka kung saan pa makarating ang imagination

ko.

Hinablot ko ang libro sa kamay niya.

Dumerecho ako sa librarian para maibalik ito para siya na ang magpalista as new
borrower ng book.

Bumalik ulit ako sa upuan ko.

Pinagmasdan ko ang lalaki na nakatalikod saken.

Wooah!!! Ang lapad ng likod niya. At ang sexy ng tayo niya.

Waaah! Lord patawarin niyo po ako.

Binalik ko lang sa ginagawa ko ang atensiyon baka lumingon bigla.

Naramdaman ko may nakatayo sa harap ko.

"Mind if I sit here?" nakaturo siya sa tabi ko.

Kung nakakamatay lang siguro ang tingin kanina pa to nakaburol.

"I do. Gusto ko kasing mapag isa."

Tumawa ito.

"You want to be alone? Eh di wag ka dito sa library. "

Talagang pinapainit nito ang ulo ko eh.

Pinagbigyan ko na nga kukulitin pa rin ako. Sarcastic pa sumagot.

"I don't think it's your business. Tsaka pwede ba ang daming bakanteng upuan di
ba?" nakaturo sa ako sa ibang table.

"C'mon it's no big deal. Treat me like I don't exist. Dito lang ako sa kabilang
seat. Unless bothered ka sa presence ko." sabi nito.

Ano daw?

"Excuse me?"

"Wala. Sabi ko maganda ka sana ang sungit mo lang." pabulong nitong sinabi yung
huli pero narinig ko pa rin.

Tagal na. Huh!

"Whatever." ayoko ng makipag talo pa sa kanya.

Kailngan kong tapusin ang mga ginagawa ko.

Tahimik nga siya simula nung umupo siya.

Napatingin ako kanya.

Naalala ko bigla si Russell.

May nangungulit rin kaya sa kanya dun na maganda at sexy.

Nag iisip rin kaya siya ng mga bagay na naiisip ko.

Parang ngayon pa lang gusto ko ng lumipad papuntang Cebu.

Hindi pwede waahhh makakapatay ako ng tao pag nagtaon.

Dapat ako lang ang naiisip niya lagi.

Namiss ko tuloy yung mokong na yun.

Sana Wednesday na.

-----------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------

Nagkita kami ni Jess sa canteen ng 2pm

Last subject na namin ito kasi wala kaming professor dun sa pang 230p na subjet.

Sa kanya ko na ipapagawa yung isang project ko.

Pagdating ni Jess nakatitig lang siya saken.

"What?!" naiinis kong sabi.

Pano para siyang timang nakatitig lang saken.

"What happened to you?" hinawakan niya ako sa mukha sabay baling ng mukha ko sa sa
kanan at sa kaliwa.

"Para kang nilapastangan ng sampung hot na lalaki." maarteng sabi nito.

Anong ibig niyang sabihin.

"My firend, ang tindi naman ni Russell isang gabi pa lang ang nakalipas pero para
ka ng....ewwww!"

What?!

Kinuha ko agad ang salamin sa bag ko at tiningnan ang sarili.

OA naman nito ni jess. Wala lang akong polbos at lip gloss mukhang ewwww na.

Maganda pa rin naman ako.

Medyo magulo nga lang yung buhook ko.

Pano sa kakasabunot ko siguro dito habang gumagawa ng mga projects at report ko.
Haay makapag ayos nga muna.

"Busy kasi ako kanina. Ang dami ko kasing tinapos. Tulungan mo naman ako dun sa
Filipino. Minor lang nman yun. Ikaw na gumawa plsease, khit two pages na lng."
pkiusap ko.
Kinuha ko ang suklay sa bag ko at nag ayos ako ng konti.

"Oo na alam ko miss na miss mo na rin si papa Russell kaya hindi ka magkanda ugaga
diyan." padabog na sabi nito at tumabi saken.

Kinuha niya yung isang folder at nagsimulang gumawa.

"Ano pa bang kulang mo?" tanong nito.

"Isa pa lang nagagawa ko eh." sagot ko.

"Ano? Ang tagal mo sa library isa pa lng nagagawa mo? Naku ha parang alam ko na yan
eh. Ako na naman ang bagsak ng iba niyan eh. " reklamo nito.

Hehehe, alam na alam na niya yung mangyayari.

Nangyari na kasi ito one time eh.

Nung magbreak kami ni Vince.

Siya lahat tumapos ng mga paperworks ko.

Kaya mahal na mahal ko yan eh.

"Pa'no ksi may bwisit na asungot sa library kanina ayaw akong tantatanan." naalala
ko yung anipatikong yun.

"Ha? Ano hitsura? Gwapo ba?" interesadong tanong nito.

Walanghiya tlaga tong babae na 'to.

Sana tanungin muna niya kung ano ginawa nung lalaki di ba.

Tama bang yung una

niyang naisip itanong.

Gwapo ba?

"Hay naku, patpatin na pandak na maitim tapos buhaghag ang buhok at ang ipin naka
usli...eeewww! Bsta ganun ang hitsura." hanggang ngayon di pa rin mawala sa isip ko
yung bwisit na yun.

Naglagay ako ng konting lipgloss. Ayan ok na ulit ang hitsura ko.

Tumawa siya.

"Naku asungot nga." sabi nito.

Tumahimik kami saglit.

"Oh asan ang format nito? Pano ko gagawin yan?" tanong ni jess.

"Ha? andyan lang. Baka nakaipit kung saan."

Nilabas ko yung ibang gamit ko.

Wala talaga.
Maya maya umingay sa cafe.

Anong meron?

"Gosh, nakabalik na sila?" sabi nung isang babae.

"Ang gwapo talaga niya!" sabi pa nung isa.

"Hi Seth!" bati nung isang babae.

Tiningnan ko kung sino ang tinutukoy nila.

Napatingin kami ni Jess sa pinto ng cafe.

Oh hindi. Yung guy na makulit sa library.

Ngumiti naman ito sa mga bumati sa knya.

Anong meron at pinagkakaguluhan siya ng mga estudyante.

Sikat ba siya?

Duh bat di ko siya kilala?

Shit nahuli niya ata na nakatingin ako sa kanya.

Sinasabi ko na nga ba nakita ako.

Wag kang lalapit.

Waaah! Pero papalapit siya.

"Ay papalapit siya dito" sabi nung babae sa tabi nmin na table.

Maya maya huminto sa tapat namin ni Jess.

Napanganga si Jess sa nakita.

May kinuha ito sa book na hawak niya

Isang papel.

"I think you left this sa isa sa mga books kanina sa library." sabi nito sabay abot
saken.

Nagkatinginan kmi ni jess.

Natatanong ang mga mata nito.

Tiningnan ko ito.

Yung format ng report ko sa Filipino na nawawala.

Kinuha ko ito.

"Thanks!" sabi ko

Yumuko ulit ako.

Nakatayo pa rin siya sa harap ko at nakangiti ito.
"Know what hindi kita ahlos nakilala. Iba ksi hitsura mo pag nakaayos. But I like
it better pag hindi. Yung bang parang bagong gising ka lang." nakangising sabi
nito.

Yumuko siya at bumulong saken.

"I find it sexy." mahinang sabi nito.

At natatawang umalis ito.

$hit namula ata ako.

Pumila siya sa counter kasama ng mga friends niya.

"Ay ang swerte ni ate. Ano yung binigay?" sabi nung isang babae.

"Baka autograph." sabi nung isa.

Autograph? duh.

Inabot ko kay Jessica yung format na hinahanap niya.

"Don't tell me siya yung guy na makulit na sinsabi mo."

"Ha ah eh.." pano ko ba sasabihun.

Hehehe.

"Pangit pala ha. pandak pala ha. "

"Eh sa ganun ang tingin ko sa knya." palusot ko.

"My God that's Seth Borromeo!"

Who the hell?!

"And so? Sino naman siya?"

"God yan ang hirap sayo si Vince lang ata at si si Russell ang kilala mong gwapo."
sabi nito.

" Vocalist siya ng sikat na bandang Unconscious."

Unconsious, eww baduy!

Hindi ako mahilig sa mga local bands na yan.

"Psychology major din siya. Irregular student siya. Last year lang siya ngtrasfer
dito from international school."

Kaya pala ngayon ko lang siyang nakita.

"Pero recoding artist na sila. 2nd album na nila ito. Alam ko my provincial tour
sila at kababalik lang nila."

Ibang level ang pagkatsismosa ni Jess.

Basta gwapo alam bawat detalye.
"Hay naku wala akong panahon sa kanya."

Ngingiti ngiti ito.

"Ano nginingitingiti mo dyan?"

"Ang tindi talaga ng kamandag mo my friend. Buti na lang kasal na kayo ni Russell.
Mukhang may tulog si Russell sa isang to. "makahulugang sabi nito.

Anong may tulog ang pinagsasasabi nito.

Hayy naku kay Russell pa rin ako.

Palibhasa celebrity kaya malamang puro retoke na ang mukha nito.

Samanatalang si Russell all natural hahaha.

Pero gwapo rin itong isang ito.

Presko nga lang.

At mukhang sanay na sanay mambola.

Tsk.. showbiz nga.

"Ang wild talaga ng imagination mo mo. Cge na simulan mo na yan para matapos na
tayo. May dalawa pa akong gagawin."

"Hmnn pano ganyan ba naman kagwapo ang mangulit saken malamang di rin ako makapag
contrate at wla akong matatapos." sabi nito.

"Excuse me hindi ko sinabing hindi ako makapag concentrate. Sabi ko nangungulit

siya kaya hindi ko natapos yung iba kong ginagawa. Umalis tuloy ako sa libray ng
wala sa oras. Bagsak ko dito sa cafe." mahaba kong paliwanag.

"Oo na sinabi mo eh."

Tumahimik ulit kaming dalawa.

"Uy ano nga pala yung binulong niya sa'yo?" biglang tanong nito.

Anak ng.....sa usisera wala ka talagang lusot.

"Gusto mo bang malaman." pasuspense kong sabi.

"Oo naman." nanlaki ang matang sabi nito.

Natatawa ako.

"Lapit ka dito ibubulong ko." sabi ko.

Lumapit nmana agad ang bruha.

Basta tsismis uto uto eh.

Natatawa ako.

Bumulong ako. "Tapusin mo muna lahat ng report ko at tsaka ko sasabihin sa'yo."

Tumingin siya saken ng masama.

Mukhang nakahalata.

"Ikaw wag mo'kong inuuto ha." inis na sabi nito.

Natawa na lang ako.

-----------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------

Napilitan na akong magbook ng flight kinagabihan.

Tumawag kasi si Russell nangugulit kung anong oras ang flight ko. sa Wednesday.

One way lang ang ticket.

Gusto niya kasi sabay na kami bumalik pero di pa siya sure kung anong time sa
Sunday ang alis namin.

Hindi tuloy ako nakatulog nang gabing yun.

I miss him so much.

Pag naalala ko siya naninibago ako pag wala akong katabi matulog.
Parang lungkot.

Ito ba yung sinasabi nilang malamig ang gabi pag wala siya.

Ay shemay, nagiging cheesy na'ko eew! Kadiri! hahaha!

Ang aga ko tuloy nagising.

Napaaga tuloy ako sa classroom.

Ang creepy naman dito walang ibang tao.

Nilabas ko yung ibang notes ko.

Wait sa canteen na nga lang ako para makapag breakfast na rin.

Pagtingin ko sa classroom may nakatayo rito.

Si Vince.

Nakangiti ito.

Ngumiti rin ako at lumapit sa kanya.

"Hi!" bati ko.

"Why are you so early? Di ba mamaya pa ang pasok mo?" tanong nito.

"May gagawin kasi ako. Ikaw anong ginagawa mo dito?' tanong ko.

Yumuko siya.
"I don't know. I'm just hoping I would find you here." nahihiyang sabi nito.

Tumawa ako.

Gusto ko sanang sabihin na pabiro, "kunwari ka pa sinundan mo'ko noh."

Pero hindi ko na lang sinabi.

Hindi na pala kami tulad ng dati.

Tsaka naiilang din kasi ako.

"And Im here" biro ko na lang.

Tumawa rin siya.

Tumahimik kami pareho.

"So, you're here. Are you not....like...out of town or something?"

Kumunot ang noo ko.

Anong ibig niyang sabihin.

Yumuko ulit siya.

"I mean.........no forget it." sabi nito

Ano ba ang tinutukoy nito.

"Ahmm. By the way congratulations.." mahinang sabi nito

Ah, yun pala ang tinutukoy niya.

Yun na yun.

Ngumiti ako.

"Thanks." sabi ko.

Tumahimik ulit kami.

"So san ka pupunta niyan?" tanong nito.

"Sa cafe sana dun na lang ako gagawa ng mga paperworks ko at para makapg breakfast
na rin." sagot ko.

Tumingin siya saken.

Tumitig siya saglit sa mukha ko.

"You look good. You must be very happy." seryosong sabi nito.

Tumawa ako.

"Ano ka ba I always look good, duh." biro ko sa kanya.

Tumawa ito ng malakas.

Inakbayan ako.
"Hindi ka pa rin nagbabago. Tara na nga samahan kita sa cafe."

Nasa ganun kaming ayos ng may makasalubong kami ng tatlong lalaki.

"Uy Vince, ang aga niyan ah." biro nung isa.

Pamilyar ang mukha niya.

Ang alam ko kasama ni Vince ito sa basketball team.

Yung isa ngayon ko lang nakita.

At itong isa, ito yung antipatiko sa library.

Nakatingin siya samen ni Vince.

Ngumisi na naman siya.

Nakakairita.

"Kayo na ulit?" biro ulit nung unang nagsalita.

Kasi nakaakbay saken si Vince.

Hindi pa alam ng iba sa school na kasal na kmi ni Russell.

Hindi naman kasi tlga namin pinaalam.

Tumawa si Vince.

"Oo bakit, masama?" biro rin ni Vince.

"Wala naman. Pero mag iingat ka. Balita ko miyembro daw ng mafia ang boyfriend ni
Haley. Lagot ka." biro pa nito.
Nagtatakang napatingin saken yung lalaki sa library.

Tumawa lang si Vince.

Nilagpasan namin sila.

"Ang wild mag isip noh?" sabi ko kay Vince.

"Hayaan mo siya." natatawang sabi nito.

Namiss ko rin si Vince kahit papano.

Pero hindi kagaya nga dati na namimiss ko siya at the same nakakaramdam ako ng
kirot sa dibdib ko.

Before I was wondering how two ex lovers become good friends.

Sabi ko dati imposible yun.

Parang plastikan lang ang dating.

Kasi if both of you are hurt it's impossible to patch things up especially when you
are already apart.
Pero sa case ko ngayon, I realized it's possible.

Magaan ang pakiramdam ko.

Siguro what you should avoid is to talk about things of the past especially those
things that would make both of you uncomfortable.

What are those?

Those happy and intimate moments.

Sa tingin ko ang mga bagay na yun ay hindi na dapat iniisip at pinag usapan pag
magkasama kayo.

Awkward di ba.

Pasensiya na ha.

First time ko kasing magkaroon ng ex.

At least wala na akong nafefeel na gulit

I'm glad na ok kami ni Vince after all.

-----------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------
Wednesday............

Approximately one hour ang flight.

ETA 1005 sa Mactan Cebu International Airport.

First time ko ito dito sa Cebu.

At excited ako.

Sa wakas.

Ito ang gusto ko pag nag oout of town walang hassle.

Wala kasi akong check in luggage.

Isang hand carry lang ang dala ko na sinearch ko pa sa internet kung ilang kilo ang
required sa carrier.

Pag kailangan ko ng ibang gamit baka mamili na lang ako tutal kasabay ko naman si
Russell pauwi.

Nagtungo na'ko sa arrival area.

Sabi ni Russell susunduin niya ako.

Asan na kaya yun.

Pagtingin ko sa kabilang side nahagip ng mata ko ang isang lalaki na nakasweat

shirt na cream.

Hindi ko alam kung saan ito nakatingin.

Parang si Russell. Naka side view ito.

Sobrang gwapo naman nito.

Gwapo si Russell pero parang model tong isang to.

Maya maya humarap ito.

OMG! Si Russell nga.

Natulala ako saglit.

Naglakad ito palapit saken.

Nagiging sobrang gwapo niya sa paningin ko nitong mga huling araw.

Parang nakaramdam ako ng takot an hindi ko maipaliwanag.

Lalo na pinagtitinginan siya ng ibang mga babae ngayon.

Dukutin ko kaya ang mga mata nito isa isa.

Nakakairita.

"Hey." nakangiting bati nito.

Niyakap niya ako.

Ilang segundo siguro bago niya ako binitawan.

"Kanina ka pa?" tanong ko.

Humiwalay siya saken.

"Twenty minutes siguro." sagot nito.

"Ang aga mo naman, sinabi ko naman sa'yo yung arrival time di ba? Nag antay ka
tuloy."

Ngumiti siya.

Hawak niya yung mukha ko.

"Ok lang. I'm so excited to see you. Kesa naman ikaw ang mag antay." malambing na
sabi nito.

Palapit yung mukha niya.

Naku wag mong ituloy ang binabalak mo, ang.........

He kissed me, right there.

....daming tao.

Napapikit ako.

Hindi ko kasi alam kung gusto kong i feel yung kiss niya o dahil sa nahihiya ako.

Sabagay wala naman sigurong nakakakilala saken dito ksi first time ko sa lugar
na'to.

Tumagal ng konti ito at bumitaw rin siya saken.

Nakahinga ako ng maluwag.

"Let's go." sabi nito sabay kuha ng bag ko.

Malapit lang sa airport ang hotel na tinutuluyan ni Russell.

Fifteen minutes lang siguro.

Isa ito sa mga branches ng hotel nila dito sa Cebu.

Twenty storeys ito at sa 2nd flr lang ang suite ni Russell.

WoW! Halos sinlaki nung suite namin nung gabi ng kasal.

Mukhang iisa ang structure ng mga hotels nila.

Bawat room ata my balcony.

"Ang laki nanam ng suite mo, eh mag isa ka lang naman." sabi ko.

Tumawa siya.

"Actually this is not my suite. Since andito ka kaya kumuha ako ng mas malaki.""
sagot nito

"Bakit? Hindi naman kailngan ng malaki. Gusto ko dun sa room mo." sabi ko.

Niyakap niya ako.

"Hindi pwede, maraming mga papeles dun tska magulo. Parang nilipat ko lang yung
laman ng office dun. Tsaka ordinary suite lang yun."
Ordinary. Mukhang sa hotel nila walang ordinary.

Magaganda lahat I'm sure.

Natawa ako.
"Ano naman ngayon kung ordinary suite lang yun? Bakit ano bang tawag mo sa suite
na'to, special." biro ko sa kanya.

Ano ba tong room na to, special, parang siopao lang ah.

Tumingin siya saken.

Ngumiti ito.

"This..is a honeymoon suite."

HALEY'S POV

Honeymoon suite?

Nakaalis na si Russell pero hanggang ngayon nag eecho pa rin sa pandinig ko ang
sinabi niya.

Honeymoon.....

Para akong tanga.

Napapangiti ako na ewan.

Napakapilyo talaga ng lalaking yun.

Makakain na nga muna kung ano ano na naman ang naiisip ko.

Nagpaserve siya ng lunch sa suite.

Babalik daw siya before dinner at may aasikasuhin lang.

Pinagmasdan ko ang mga gamit niya sa room.

Everything is organized.

Pati mga gamit niya sa closet.

Parang ako.

Ayoko ng makalat.

Di ko naubos ang lunch. ko

Ewan ko ba parang busog pa ako.

Lumabas ako sa balcony.

I looked down at the busy street.

Parang masarap lumabas at mamasyal.

Kaso parang mas gusto kong magpahinga.

Pakiramdam ko pagod na pagod ako.

Hindi lang dahil sa byahe kundi dahil na rin dalawang araw akong halos walang
pahinga.
Minadali ko kasi lahat ng gawain ko kasi sa school.

Parang inantok ako bigla.

Pagkakain nagshower ako.

Makapagshower na nga muna.

Pinagmasdan ko ang kabuuan ng banyo.

Kapareho ito ng suite namin ni Russell sa Makati.

Pati laki ng banyo at jacuzzi.

Nakakarelax talaga ang tubig pag warm.

Kumuha ako ng isang tshirt ni Russell pagtapos kong maligo at yun ang sinuot ko.

Nakakainip naman pala pag wla kang magawa.

Pumikit ako.

Baka sakaling makatulog ako.

Parang may pumipisil ng ilong ko.

Nakatulog nga siguro ako.

I slowly opened my eyes.

He was leaning on me.

"Good morning." nakangiting bati nito.

Nanalaki ang mga mata ko.

Huh?

"Umaga na?" gulat kong tanong.

Tumawa siya.

"Biro lang. Yung hitsura mo kasi parang bukas ka na gigising." sabi nito.

Ngumiti ako.

Yumakap ako sa beywang niya at hinila ko siya pahiga sa tabi ko.

"Five minutes na lang. Antok na antok pa kasi ako." sabi ko habang nakapikit.

Tumawa ito. Pero humiga na rin ito at yumakap saken.

Tahimik kami pareho habang hinahaplos niya ang likod ko.

It feels so good to be in his arms again.

Namiss ko yung ganito.

Minsan ganito kasi kmi sa condo.

"Anong oras na?" tanong ko at nakapikit pa rin.

"430" sagot niya.

Dumilat ako.

Ang lapit ng mukha niya.

Ngumiti siya.

"I like it when you wear my shirt."

Napatingin ako sa suot ko.

Oo nga pala shirt niya ang suot ko.

"Konti lang ksi dala kong damit eh." paliwanag ko.

"Don't worry, there are boutiques downstairs." Maya maya hinatak ako. " Get up.
We'll have dinner." sabi nito.

Umupo na ako.

Naramdaman ko ang mga kamay niya na humahaplos sa mga hita ko.

Napatingin ako sa kanya.

Nakatingin siya sa mga hita ko.

Pakiramdam tumayo ang mga balahibo ko.

"Ba't ang aga mo pala?"

Naiilang kasi ako.

"Nagpaalam ako kasi andito ka." sabi nito hindi pa rin siya tumitigil sa paghaplos
sa mga hita ko.

Hinawakan ko yung kamay niya para pigilan ito.

Baka kung saan ksi makarating at paakyat ng paakyat ito.

Nilipat ko yung kamay niya sa beywang ko.

Diyos ko napakalikot ng kamay ng lalaking ito.

Umaakyat naman yung kamay niya sa baba ng dibdib ko.

Hinawakan ko ulit ito.

Umiinit ang pkiramdam ko.

"Uhmm..maliligo na'ko para maalis na tayo.' sabi ko.

Ngumiti ito.
"Sabay ako sa'yo." sabi ito.

"Hah?" gulat na sabi ko.

"Bakit wla namng masama. Mag asawa naman na tayo."

Nakakahiya.

Hindi ko nga siya matingnan ng derecho pag....

Haay naku basta..

"Eh hindi kasi ako sanay." sabi ko.

Pagkasabi ko nun tumayo na'ko at pumunta sa clsoet para kumuha ng towel.

Tinitingnan lang niya ako hanggang sa makapasok ako sa banyo.

Hindi naman siya sumunod.

Saglit lang ako kasi naligo na ako kanina.

Paglabas ko ng banyo.

Natigilan ako sa nakita ko.

Nakatapi lang ng towel si Russell at wala siyang damit pang itaas.

Mukhang maliligo rin ito.

Nakatalikod ito at may kausap sa cellphone.

Ang hot tlaga ng asawa ko.

Pinagmasdan ko saglit ang likod niya.

Ang sexy niya.

Shit baka makita niya ako na nakatitig sa likod niya.

Makapagbihis na nga.

Isang pink na cotton dress ang napili ko.

Above the knee ito at spaghetti strap.

Maya maya ibinaba na ni Russell ang cellphone.

Humarap siya saken.

"Ang bilis mo namang maligo." sabi nito.

At may balak ngang sumabay maligo.

Lumapit siya saken.

Napalunok ako.

Ngayon no lang ulit napagmasdan ang katawan niya in full view.

Kahit minsan hindi ko siya nakita na nag work out.

Wala rin siyang nababanggit kung naggygym siya.

His body is purrrfect!

I just love everything about him.

The way he walks, the way he moves.

"Uy, ba't ang sama mo makatingin ha, ang sabi ko ko ba't ang bilis mong maligo."
sabi nito sabay pisil sa baba ko.

At sa wakas natauhan ako.

"Hah? Ah, naligo na ksi ako knina bago ako matulog. Kaya nag shower lang ako ng
mabilis." sagot ko.

"Hindi mo naman ako inantay eh." naglalamabing na sabi nito at hinatak niya ako
palapit sa kanya.
Niyakap at hinalikan ako sa braso.

"You smell good." sabi nito.

Hinalikan niya ako sa leeg.

Napapikit ako.

Hindi ko na yata kayang pigilan ang sarili ko.

Patuloy siya sa paghalik sa leeg ko at sa gilid ng tenga ko.

Habang humahaplos ang kamay niya sa gilid ng beywang ko.

I put my arms around his neck and kissed him back.

It always feels like the first time.

I rememer one song and its lyrics.

It something about a kiss that tastes like wine.

Kaya siguro para akong lasing pag hinahalikan niya ako.

I could feel his tounge flicked against mine.

My legs are shaking when he ran his fingers down my legs.

Pababa sa pagitan ng hita ko.

I lost all my control

I ran my fingers to his chest.

A soft moan escaped from his mouth as I fell his grip tigthten on my right breast.

Naramdaman ko na lang na binuhat niya ako at inihiga sa kama.

I felt the pressure of his body when he leaned on top of me.

My hands are tight on his hair pulling him closer.

We kissed like we never did it for a long time.

Before the wedding, wala talga kaming time sa isa't isa.

"God how I missed you!" he wispered in my ear.

I didn't answer but I kissed him again.

I wrapped my rigth leg to his waist.

And my guess was right.

I feel his hardness between my legs.

I heard him moan softly as I slowly moved my hips closer to feel him.
BUZZ BUZZ

Nagkatinginan kami.

"May tao." sabi ko.

Nakakunot ang noo nito.

"I'm not expecting anyone." nagtatakang sabi nito.

Bumangon ito at kumuha ng robe.

Yun ang pinalit niya sa towel na nakatapi sa beywang niya.

Binuksan niya ang pinto.

"Pasensiya na po sir wala po ksing sumasagot sa suite 205 na nakapangalan sa inyo.

Sa laundry service po ako. Kahapon pa po ksi ok yung mga damit niyo. Napansin ko po
na dalawa yung nakapangalan sa inyo na suite kya tinry ko po dito baka nandito
kayo." mahabang paliwanag ng isang tinig ng babae.

"I think my instructions were clear to not disturb this room unless I call for
service." madiing sabi ni Russell.

"Pasensiya na po kayo sir, bago lang po kasi ako."

"It's ok. Pakilagay na lang dun yang mga yan."

Pumasok ang isang babae na tantiya ko ay disiotso anyos lang.

Tulak nito ang rack shelf na may ilang mga damit.

Tumingin sa aken saglit yung babae.

Nahihiyang ngumiti ito at tumango saken.

"Thank you." sabi ni Russell at padabog nitong sinara ang pinto.

Lumapit siya saken. "Get ready, we'll be leaving in few minutes." He kissed me one
more time at pumasok na ito sa banyo.
-----------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------

Marami rami ring mga boutiques at restaurant sa baba.

Parang mini mall ito.

"I'll show you something." sabi nito.

Pumunta kami sa may pool area ng hotel.

Ang ganda.

Parang mini resort ito.

May mini park din sa gilid na nakaharap sa west side.

Oh di ba lahat mini hahaha.

Na amaze lang kasi ako.

Parang alam ko na kung ano ipapakita niya saken.

"Let's wait here." sabi nito.

Umupo kami sa bench.

Sumandal ako sa dibdib niya.

Pumikit ako.

Maya maya kinalabit niya ako.

"Look.."

Pagmulat ng mata ko...

Wow!

Sunset.....

Ngayon lang ako nakakita ng ganito.

Akala ko sunrise lang ang maganda panoorin.

Bright red ang kalangitan sa simula, hanggang sa untiunting nawawala ang liwanag.

Hudyat ng pagtatapos ng araw.

Hanggang sa unti unti nawawalan ang liwanag ng araw.

Twilight....

Sabi nila ito daw ang pinakamagandang bahagi ng maghapon.

The period between sunset and dark.

Nag aagaw ang liwanag at dilim.

Ang ganda....

Nag stay kami saglit.

"Let's eat." sabi nito at tumayo na.

Nag ikot kami sa ground floor ng hotel.

Marami ring mga chain ng resto.

"Where do you wanna eat?" tanong nito.

Nag isip ako saglit.

Isang thai resto ang napili ko.

Mahilig kasi akong mgtry ng iba't ibang resto.

Gusto kong matikman ang iba't ibang food all over the world.
First time kong magtry ng thai food.

Fried mussels ang napili ko at curry noodles.

Ang inorder naman ni Russell at Thai steamed rice at popcorn chicken.

Kumuha rin siya soup.

"This is good." sabi ni Russell pagtapos sumubo ng soup.

Naunahan lang niya ako.

Masarap din yung inorder ko.

"Ito rin masarap, tikman mo." sinubuan ko siya nung inorder ko.

Sinubo naman niya ito.

"It's a little bit spicy." sabi niya.

Mahilig ksi ako sa spicy.

"Ayaw mo ng spicy?" tanong ko.

Marami pa pala akong hindi alam tungkol kay Russell.

Bukod sa chicken curry hindi ko alam kung ano pa ang mga paborito nito.

"Hindi naman. Mas prefer ko lang ang hindi maanghang. Pero kaya ko ring kumain ng
maanghang. Here, try this one." at sinubuan niya nung soup na sinasabi niya na
masarap

Pwe! hehehe joke lang.

Masarap, pero hindi siya sing sarap ng ineexpect ko.

Magkaiba rin pala kami ng taste sa food.

Ngumiti lang ako. "Ok masarap naman." yun lang ang nasabi ko.

Pinagmasdan ko siya habang kumakain.

Nagutom siguro.

Hindi niya ako masyadong kinakausap.

Patapos na kami nang magsalita ito.

"How was your day?" tanong nito.

Ngumiti ako.

"Gusto ko sanang lumabas kanina kaya lang nakatulog ako."

"The whole day?" di makapaniwalang sabi nito.

"Oo." natatawa kong sabi.

Tumawa rin siya.

"Mamaya maglakad lakad tayo. Let's check the bar sa tabi bago tayo umuwi. Maaga pa
naman eh."
Saang bar?

Wala naman akong napansin kanina.

Paglabas namin ng resto nasa left side ito.

Ah ok, resto bar pala ito kaya di ko napansin.

Konti pa lang ang tao.

May mga live bands din na tumutugtog pero 10pm pa ang start ng gig.

Pero may male singer sila ngayon to serenade the customers.

Beer lang ang inorder ni Russell para samen.

Nakatingin kami pareho sa lalaki na kumakanta sa stage.

Pinagmasdan ko ang mukha ni Russell sa side view.

Ako na yata ang pinakamasayang babae sa balat ng lupa.

Matapos ang napakaraming pagsubok kahit papano nalagpasan namin ito.

Naalala ko si Ralph.

Ano ba talaga ang nangyari?

Tumingin siya.

Nagulat ako.

Nahuli niya na nakatitig ako sa mukha niya.

"What's wrong?" tanong nito.

What's wrong?

Ano ba ang nabasa niya sa mukha ko?

Bakit what's wrong ang tanong niya.

Yumuko ako.

Oo masaya ako kasi natuloy ang kasal namin.

Pero hindi lubos ang kasayahan ko hangga't hindi ko talaga nalalaman kung ano ang
totoong nangyari bago matuloy ang kasal.

"Hey.." sabi nito at inangat ang mukha ko. "Is there a problem?" nag aalalang
tanong nito.

Tumingin ako sa kanya.

"I'm just worried...." nag aalangan kong sabi. "... about what happened before the
wedding."

Kung ano nangyari.

"I mean, I also worried about Ralph. I know he really needs that wedding." sabi ko.
Pa'no na ang mga plano nito.

Ngumiti ito.

"I told you, everything is taking care of." sabi nito.

Hinawakan ko yung kamay niya.

"Pwede mo na bang sabihin saken kung ano ang nangyari?" tanong ko.

-----------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------

RUSSELL'S POV

Looks like something is bothering her.

She held my hand.

"Pwede mo na bang sabihin saken kung ano ang nangyari?" tanong ko.
Hanggang ngayon iniisip pa rin niya ito.

She is very sensitive especially on how would others feel.

I know worried pa rin siya.

Ayaw ko na sanang sabihin pa.

But I think she really needs to know

* Flashback

Hindi ko alam kung pa'no ko sisimulan ang usapan namin.

Alam ko na alam niya ang dahilan kung ba't gusto ko siyang makausap.

And I don't have much time.

I went straight to the point.

"Are yo serious?" tanong nito saken.

Natatawa siya.

"I am. With that alone you can have some decent business that you can start your
life with. May back up pa kayo for 2 to 3 years." alok ko.

Yeah, I'm giving up my trust fund. All of it. Pag ayaw pa niya I'm willing to give
up a portion of my shares sa company depende kung magkano ang gusto niya.

But looks like he was stunned by the trust fund alone.

Who cares.

Who needs that large amount of money anyway.

Ngayon parang naiintindihan ko na why he gave up everything and ran away.

Practically kailangan mo rin ito kahit papano.

Siyempre para makapag simula.

Pero hindi ko kailangan ang ganito kalaking halaga.

Hindi na mahalaga saken kung mawala ang mga ito.

Walang ibang mahalaga saken ngayon kundi si....

si Haley.

"I don't think I can take it....but I have no choice." sabi nito.

With his answer I see hope. Pag pera ang usapan hindi siya mahirap kausap. Ganun
din naman ako. Pera lang kasi yan. I'm sure naiipit lang siya sa sitwasyon kaya
siya nagkakaganito ngayon.
Hindi namin kami maluho.

Alam ko balewala sa kanya ang kahit na anong halaga.

Pero sa sitwasyon niya ngayon, sino siya na tatanggi sa inaalok ko ngayon.

Now that nothing was left for him.

Kahit ngayon pa lang pwede na siyang umalis kung gusto niya.

Magpakalayo layo na sila ni Alyssa.

Hindi ko gustong gawin ito pero kailangan.

At alam ko na ito rin ang makakpagpasaya sa kanya.

We're just doing each other a big favor.

"What about dad?" tanong nito.

Alam ko na ito ang tanong niya na tatapos sa usapan namin.

This will close the deal kumbaga.

Ibig sabihin pumapayag na siya at si daddy na lang ang problema.

"I'll talk to him." sabi ko.

Naiiling na tumawa ito.

Kilala niya kasi si daddy.

Hindi ito basta basta nagbabago ng desisyon.

"You really like her don't you?" tanong nito.

Alam niya na na sa gagawin ko pwede akong mapasama.

Sa lahat ng ayaw ni dad ay ang pinakikialaman ang desisyon niya.

Huminga ako ng malalim.

" I don't just like her....."

"I think it's more than that." ngayon ko lang naamin sa sarili ang nararamdaman ko
para kay haley.
I don't know. But I just can't say it.

"You love her." sabi nito.

Hindi ako kumibo.

Naiiling ito.

Tumahimik kami pareho.

Pinag iisipan ko kung pa'no ko kakusapin si daddy.

I decided to talk to him that same night.

Naramdaman din niya siguro na importante ang sasabihin ko.

Medyo late na rin kasi.

I've never had a one on one conversation with him.

Ngayon lang.

Hindi ko alam kung paano ko sisimulan.

Siguro nakatatlong glass na'ko ng brandy nung magsalita siya.

"C'mon Russell. What do you wanna talk about?" tanong nito.

Matinik talaga siya.

Mukhang naiinip na rin.

Nagset ako ng appointment sa kanya pero kanina pa kami nag uusap hindi ko pa rin
masabi ang dahilan kung ba't gusto ko siyang kausapin.

Ininom ko ang pang apat na baso.

Tumingin ako sa kanya.

"I want to marry Haley."

Nanlaki ang mata nito.

Tumayo ito at pumunta sa tabi ng bintana.

"Do you know what you're talking about?"

I aready expected this response from him.

"Inaalisan mo ng responsibilidad ang kapatid mo. " madiing sabi nito.

"It's not like that dad. He's more than willing to cooperate." sabi ko.

Lumapit siya saken.

"At ano ang hihingiin niyang kapalit? At sa tingin mo magtitiwla pa ako sa knya."

Kalmado pa rin ako.

Epekto siguro ng ininom ko.

"You have my word dad. I speak for him. I will be liable sa lahat ng actions na
gagawin." I assured him.

Tumingin siya saken ng masama.

"You are risking everything for that son of a bitch!" galit na galit siya.

Hanggang ngayon galit pa rin siya kay kuya.

Sinabi niya dati na hindi niya ito mapapatawad.

Tatanggapin siya ulit pero hindi na siya pagkakatiwalaan pa.

"He won't leave. He needs to be here." I assured him.

Medyo nagulat ito.

Now I have his attention.

"How can you say that?" tanong nito.

I have no choice. Wala sa usapan namin ito. Sabi ni kuya wag ko daw sabihin baka
daw maging kumplikado pa ang lahat.

"His girlfriend is pregnant." sabi ko.

It's my last card. Bahala na. Yun lang ang pwede kong ibigay na assurance that
he'll stay because he needs to support Alyssa at the baby finacially. That he had
nothing. He's totally broke.

I'm not sure pero parang natigilan siya ng marinig ito.

Pero nagmatigas pa rin ito.

"Mas lalong gagawa ng kalokohan yan kasi mas kakailnganin niya ng malaking halaga."

Partly true.

Kailangan ni kuya ng malaking halaga. Pero I doubt kung gagawa ito ng kalokohan
para makuha nito ang gusto niya. Hindi ganun kababa ang pagkakakilala ko sa kanya.

Hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko.

"Look dad, I think you both need each other."

Bahala na.

Alam ko magagalit siya saken.

"What are you talking about?" galit na sabi nito.

"C'mon dad, I know you're afraid that he'll leave lalo na may problema ang dalawang
hotel ngayon. Pero hindi niya gagawin yun kasi kailangan niya ng pera. At alam mo
rin na hindi ko kaya mag isa. Why don't you use the situation for your own
advantage." alok ko.
Namumula sa galit ito.

Mali ata ang pagkakasabi ko.

"Hindi ikaw Russell ang magdidikta kung ano ang dapat kong gawin! Umalis ka sa
harap ko ngayon din. Pareho lang kayong magkapatid. " sigaw nito.

Ito na nga ba ang sinasabi ko eh.

Ito sana ang iniiwasan kong mangyari.

I have no choice.
"I'm just being practical dad. Alam natin pareho na mas experienced si kuya kesa
aken. He's willing to regain your trust. He's willing to do everything. I think you
should give him another chance." paliwanag ko.

Umiling ito.

"This is the chance I'm giving him. And you're taking it away. If this is the only
to punish him, then let it be. Ayaw niyang magpakasal, then let him suffer. He
chose his own path kaya magdusa siya. The wedding is set and ito na ang huling
pakikialam mo sa desisyon ko Russell. You can go!"

Nakayuko na lang ako.

Hindi ko na talaga alam kung ano pa ang sasabihin ko para maconvince siya.
"OUT!" sigaw niya na nakaturo sa pinto.

Tumayo ako.

Tumingin ako sa kanya ng derecho.

Uminit na rin ang ulo ko.

Naging sunud sunuran ako sa kanila tapos hindi nila ako mapagbigyan.

"I don't care if you can't fix your issues with him. I'll fix mine myself. I will
marry Haley and my brother agreed with it. Pati si Haley pumayag na rin. I don't
think may

magagawa ka pa. Aren't you thankful na galing si Haley sa isang magandang pamilya.
I want to marry her. Magpapakasal kami sa ayaw at sa gusto niyo." panghahamon ko.

"Sinverguenza!" galit na galit na sabi niti.

"Gumagawa kayo kayong sarili niyong plano sa likod ko. Itutuloy ang kasal ni Ralph
at Haley sa ayaw at gusto niyo. At ikaw marami pa namang iba yan bakit sa fiancee
ng kapatid mo ka pa ngkainteres."

Marami pang iba.

Pero si Haley ang gusto.

"Anong gusto niyo mag uwi ulit ako ng babae na hindi papasa sa standards niyo?"
sarcastic kong sabi.

Pakiramdam ko gusto niya akong suntukin.

"Wag mong ubusin ang pasensiya ko Russell. Umalis ka na. Let's stop this non sense.
Nothing will change and my decision is final!"
Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko.

Kung magagalit ako o iiyak na lang ako.

Kailangan ko pa bang lumuhod sa harap niya.

Ano kailangan kong gawin.

Isa na lang ang naisip ko.

Alam ko magagalit saken si Haley.

Pero kailngan kong sabihin ito.

"I need to tell you something." sabi ko.

Napatingin siya saken.

"Haley and I are living together for few weeks."

"Sina bi mo yun?!" gulat na sabi ni Haley

Hinawakan ko ang kamay niya.

"Baby, I had no choice. I'm sorry."

Di siya makapaniwala.

I took advantage of her silence and continued.

Nagulat si dad sa sinabi ko.

"We had realtionship prior to the engagement. And now we are trying to fix things.'

Hindi ko na siya hinayaang magsalita.

"She...could be pregnant. Hindi naman siguro maganda na si Kuya ang sasalo sa

responsibilidad. At isipin niyo na rin and reputasyon ng family ni Haley. Hindi
maganda

na nauugnay siya sa dalawang lalaki at magkapatid pa. I want to set everyhting

straight dad. I want to marry her. I...love her. Please dad."
"What?!" napalakas na ang boses niya.

Napatingin yung ibang customer sa kanya.

"Sssh! Patapusin mo muna ako pwede." pakiusap ko.

"Bakit mo sinabi yun? Humarap ako sa kanya nung kasal ng wala akong kaalam alam sa
mga pinagsasabi mo sa kanya?" galit na sbai nito.

Alam ko magagalit siya kasi ayaw niyang ipaalam na magkasama kami sa condo.

Naiintindihan ko siya.

"I'm sorry. I was hopeless. Hindi ko na alam ang gagawin ko. All i wanted was to
marry you." paliwanag ko.

Lumambot nag expression mukha niya.

Huminga siya ng malalim at tumingin sa malayo.

At nagpatuloy ulit ako.

"Please dad, I know you understand me. Nagawa mo na rin ito dati sa inyo ni mommy
di ba. Bakit mo ko pinapahirapan ngayon? Alam mo naman ang pakiramdam di ba? Please
dad payagan mo na kami." kulang na lang lumuhod ako sa knya.

He froze.
Siguro sa dami ng sinabi ko.

Una, nashock siya nung sinabi ko na nagsasama na kami ni Haley.

Na baka buntis ito.

At pinaka malaki ang impact malamang ang yung huling sinabi ko.

Hindi niya siguro ineexpect na alam ko ang pinagdaanan niya para mapangasawa si
mommy.

Mas mahirap ang pinagdaanan niya kasi rival ang family nila sa business.

Ayaw sa kanya ng family ni mommy at ganun din ang family niya kay mommy.

Wala akong narinig na ano mula sa kanya.

Maya maya nagsalita ito.

"Please.....leave...now." malumanay na sabi nito.

Pakiramdam ko nanlamig ang buong katawan ko.

Ito na yun.

So this is how it all ended.

Mas gusto ko pa kapag sumisgaw siya kesa ganito na malumanay ang tono niya.

Kapag ganito ang tono niya, kailangan mong sumunod kung hindi...hindi mo
magugustuhan ang mangyayari.

Wala na.

Isa na lang ang naiisip kong gawin.

Bahala na.

I told her everything except the fact that I......love her

She doesn't need to know.

Not yet.

-----------------------------------------------------------------------------------
--------------------

HALEY'S POV

Hindi pa rin ako makapg get over sa sinabi ni Russell.

Nung una nagalit ako.

Pero nawala ito ng tuluyan na marinig ko ang sinabi niya.

"I'm sorry. I was hopeless. Hindi ko na alam ang gagawin ko. All I wanted was to
marry you."
Ginawa niya ang lahat para matuloy ang kasal namin.

Gusto kong maawa sa kanya sa huling part ng conversation nila ng dad niya.

Hindi ko maimagine na magpapakumbaba siya nang ganun.

And to think na sobrabg galit ng dad niya ksi pinagsalitaan niya ito ng hindi
maganda.

Kung ako ang nasa lugar niya, hindi ko kayang pagsalitaan si mommy at daddy ng
ganun.

Pero siya, he took the risk.

He risked everything.

"What happened?" tanong ko.

Pakiramdam ko kulang ksi ang kwento niya.

Na hindi pa ito tapos.

"Hindi kami hinarap ni dad kinabukasan. Si mommy ang kumausap samen. Alam ni mommy
na there was something going on between us. Lalo na nung dumating tayo ng sabay ng
luch sa bahay after ng first dinner natin. Magkaiba talaga sila ni dad. Natutuwa
siya sa ginawa ko. Nakikita daw niya si dad saken nung kabataan nila."

"Pumayag si dad na magpakasal tayo. Kung ano man ang dahilan ni daddy hindi sinabi
ni mommy. Pero isa lang ang alam kong dahilan. Alam ko na takot rin siya sa pwedeng
mangyari na baka mawala kami pareho ni kuya. Mas mahihirapan sila pag nangyari yun.
Mas maraming mawawala sa kanila."

"And I was right. Everything is in writing. Sigurista si dad. He allowed Ralph to

have full access sa trust fund niya. Pati sa mga finances sa ibang compnay. And
sasagutin din ng comany lahat ng expenses at sustento sa mag ina niya. At kapag
nawala ulit ito magiging void ang contract. It's not bad. Sobra sobra pa ang bingay
ni dad sa kanya. Ewan ko na lang kung lumayas pa siya."
"Nakalagay din sa contract na hindi siya pwedeng magpakasal sa span ng two years.
At mukhang may binabalak na naman siya. Pero wla na kaming pakialam ni kuya dun.
Maraming pwede mangyari in two years so ba't mo pa iisipin ito."

Hindi pwedeng magpakasal si Ralph in two years?

May balak ba ulit silang ipag kasundo ito kung kanino man?

"So, if ever na hindi pumayag ang dad mo, what's your other plan?" curious kong
tanong.

Ngumiti ito.

"He'll run off again. With Alyssa. And with all my money." natatawang sagot nito

"So kung wla siya ako ang magpapakasal sa'yo. Beside we never changed anything sa
set up sa kasal. Siya ksi ginawang in charge ni mommy. Sa invitation, sa mga legal
documents, lahat nothing has changed."

Magkasabwat pala sila ni Ralph.

Naiinis pa naman ako sa kanya nung una.

"Naisip ko rin na baka siya pumayag ay dahil sa dalawang huling sinabi ko. Na baka
nakita niya ang sarili niya sa akin kaya niya ako pinagbigyan niya ako."

"And what's the other one?" tanong ko.

"What other one?" maang na tanong nito.

"Sabi mo ksi sa tingin mo pumayag siya dun sa huling dalawang sinabi mo. sinabi mo
yung isa, so ano yung isa pa?" ulit ko.

"Ah, forget about it. Let's go it's almost 9." parang umiiwas na sabi nito.

Pero hindi na rin ako nagtanong.

"Russell...." tawag ko habang naglalakad kmi pabalik sa suite.

"hmnn.." sbai nito.

"During the wedding, mukhang ok naman kayo ng daddy mo."

Wala naman kasi akong napansin na kakaiba sa pakikitungo niya saken at kay Russell.
Parang ganun pa rin sa dati.

" When I saw him that day he just gave me hug and wish me goodluck. Wala na yun.
Ganun kasi si dad. Hindi naman ganun kabigat yung ginawa ko. Si kuya lang talaga
nagpacomplicate ng lahat. Siya ksi ang puno't dulo ng lahat." sabi nito.

Actually hindi naman si Ralph at puno't dulo ng lahat ng kaguluhan kundi yung
sandok na yun.

Kung sana hindi niya natunton si Ralph sna hindi na ito bumalik.

Kung gipit man ito siyempre kokontakin nito si Russell at hihingi ng tulong at
hindi nito maiiisipang bumalik kundi siya nabrainwash ni sandok.

Syempre ang hopeless na tao madaling mauto yan.

Kaya siguro pumayag ito na bumalik.

"Russell..may tanong pa ako." sabi ko habang paakyat na kmi sa suite.

Lumingon siya saken.

"Ano yun?"

Nagdadalawang isip ako.

"Si Camille..where is she? What happened to her?" nag aalangan kong tanong.

Ngumiti ito.

"She's back in Italy." sagot nito.

Yessss!!!!!!!

Pero bakit?

"Huh? Bakit? Anong nangyari?" wish ko lang hindi ako nakangiti nung tinannong ko
yan di ba? Nakakahiya kasi masyado nman akong obvious.

Tumawa ito.

"Asked mom about it." natatawang sabi nito.

Hmnnn.

Bakit kaya?

Hayy naku tsaka ko na iisipin ito.

Ang importante wala na siya sito at hindi ko na siya makikita.

Nakabalik na kami ni Russell sa suite.

Umupo ako sa sofa.

Hindi pala gaun kadali ang pinag daanan ni Russell para matuloy ang kasal namin.

Oo mahal ko siya pero kahit kelan hindi ko pa ito nasasabi sa kanya.

Hindi na importante saken kung mahalin niya ako.

Hindi naman ako nag eexpect ng kapalit.

Ayoko nang masaktan.

Maigi na yung ganito.

Pinagmasdan ko siya.

Nakahiga siya sa kama at nakapikit ito.

Pero alam ko gising siya.

Lumapit ako tumabi kanya.

Pinagmasdan ko ang mukha.

Hinaplos ko ito.

Dumilat siya.

Hinawakan niya ng kamay ko at hinalikan niya ito.

Pumikit siya ulit.

Napakaamo tlaga ng mukha niya.

Lahat ng parte ng mukha niya hindi nakakasawang pagmasdan.

Napatingin ako sa mga labi niya.

Parang may magnet ito na sinasabing halikan ko siya.

Unti unting lumapit ang mukha ko sa mukha niya.

I kissed him.

Dumilat siya halatang nagulat.

I felt his smile on my lips.

Hinawakan niya ako sa batok and he carried me to stride on top of him.

I was kissing him urgently while unbuttoning his polo.

Natatawa si Russell.

He held my face gently.

"Hey...what's the rush? We have the whole night baby..."

-----------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------
HALEY'S POV

"Sh!t sh!t!"

Naalimpungatan ako. Muntik akong napatalon sa sobrang gulat. Nakaupo si Russell sa

tabi ko hawak ang phone niya. Mukhang kagigising lang. Napabangon ako.

"Bakit?" tanong ko.

Lumingon siya saken

"I'm late." sabi nito.

Tumingin ako sa wallclock. 1130am na. Almost lunch. Pa'no kasi anong oras na
natulog at madaling araw na ayaw pa ring tumigil. Lumapit siya saken. Hinalikan
niya ako tapos tumayo ito papuntang banyo. Take note, tumayo siya ng walang kahit
anong saplot sa katawan.
$hiiit!

Hindi porket halos tumambling na ako kagabi eh pwede na siyang rumamapa ng basta
basta ng walang kahit na anong suot sa harap ko. .

Hindi ba siya nahihiya. Sabagay wala naman siyang dapat ikahiya. Pero kahit na.
hmp! Hindi ba niya alam na nagkakasala ako pag napapatingin ako sa kanya waaah!
Siguro hindi na ako nagkakasala ngayon kasi mag asawa na kami. Ah basta hindi pa
rin pwede saken yang ganyang........

Huh?

Lumabas na ulit siya ng banyo. Tapos na ba siya
sumusobra na tlga siya ha. Naglakad na naman ng
wala itong bitbit na twalya nung pumasok. Tapos
katawan niya.Parang gusto kung tuloy tuyuin ito
Tumingin siya saken.
maligo? Wala pang 5 minutes. Syet
walang towel man lang. Oo nga pala
tumutulo tulo pa ang tubig sa
gamit ang katawan ko waahh!!

"What's wrong?" nakakunot noong tanong nito.

Kinakausap niya ako.

Teka ha sasampalin ko lang sarili ko.

"Huh? Tapos ka nang maligo?"

Tumawa siya.

"I can't afford to stay longer. I need to be there before 12."

Tama bang tumayo pa siya sa harap ko.

"Wala ka bang dalang towel man lang kanina baka sipunin ka."

Ampu.

Sipunin?

Ano ba tong pinagsasabi ko.

Naiiling ito at natatawa na tumalikod at kumuha ng towel.

Iiling iling ka pa hmp! At natatawa ka ha.

Sunggaban kaya kita dyan hehehe.

Makatulog na nga ulit.

Pumikit ako.

Naraman ko may humalik sa mukha ko. Dumilat ako. Bihis na si Russell. Nakatulog nga
ako. Nagpaalam siya. May sinabi pa siya pero hindi ko na naintindihan.

Pumikit ulit ako.

Antok na antok na tlga ako.

Past 4am na ata ako natulog.

Hanggang sa makatulog ulit ako.

-----------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------

330pm.

Nakatulog din ako ng ilang oras. Makabangon na nga. Hanggang ngayon nangingining pa
rin yung tuhod ko. Pinilit kong pumunta ng banyo kahit masakit ang buong katawan
ko. Makapag shower na nga para magising ang diwa ko.

Huh?
May mga pasa ako sa braso.

Pati sa hita.

Pero wala akong matandaan na magiging dahilan na magkakapasa ako. Siguro hindi ko
na rin napansin kung humihigpit yung hawak niya saken. Alam ko lang madalas siyang
manggigil hahaha. Haaay...ganun siguro talaga. Hindi ko na rin ito namalayan siguro
kasi halos wala rin ako sa sarili ko kagabi.

Nagsimula na kong magshower. Ang sarap ng pakiramdam ng malamig na tubig sa

katawan. Parang nabuhay ang mga ugat ko hahahaha. Hindi ko maiwasang hindi balikan
ang mga nangyari kagabi.
We literally had the whole night. Actually madaling araw na nga eh. I know he's an
athlete pero di ko alam kung saan siya kumukuha ng lakas. He made love to me all
night till I begged him to stop. And I'm sore all over. And my my knees were
literally shaking that I could barely stand up.

Sabi niya were here for a 3-day honeymoon. Pero putsa yung honeymoon na pang
tatlong araw ginawa niya sa isang gabi lang. San ka pa diba. Hindi naman ako
nagrereklamo. Sinsabi ko lang. What we had last night was beyond any words to
describe. I threw all away my inhibitions. Masaya ako kasama ko ngayon ang lalaking
pinakamamahal ko at wala akong regrets. It was the best night ever...

He's really serious when he said he wants me to be checked. He wants me to do it

today. Ayaw na niyang mag antay pabalik ng Makati. Gusto ko sana kasi friend ni
mommy na OB kasi dun talaga ako nagpapacheck. He left a calling card. Puntahan ko
raw. Yun yung sinabi niya kanina na half awake ako.

Isang simpleng yellow na sundress ang sinuot ko. Kita yung maliit na pasa ko sa
braso. Wala naman akong dalang dress na may sleeve. Di bale hindi naman masyadong
pansin. Hindi ko na naisip na mag padala ng food service sa suite. Sa labas na lang
ako kakain. Siguro saglit lang namang ang ckeck up.
Nilabas ko ang calling card nung doctor na binigay ni Russell. Tiningnan ko yung
address. Maribago Rd. Ito na yung Maribago Rd. Meaning malapit lang ito dito.
Lumabas ako ng building. Makapagtanong na nga para mabilis. Tamang tama may mama na
nakatayo sa tabi ng tindahan ng mga vovelty items. Nilapitan ko ito.

"Kuya, excuse me po, alam niyo po ba kung saan itong address na ito." pinakita ko
dito ang calling card.

Tiningnan ako nung mama.

"Wala ko kasabot sa imong gisulti" sagit nito.

Ansabeh!

Magsasalita pa sana ako nung may lumabas na isang matabang babae sa pinto ng shop.
Mukhang ito ang may ari nito.

"Unsay gi pangutana niya?" sabi nito sa lalaki.

"Wala ko kabalo,wala ko kasabot,ikaw na ang tig istorya" sagot naman nito.

Mukhang nagalit ang babae.

"Balik nalang didto, mag limpyo nalang ka wala kay hinungdan!" sigaw nito sa
lalaki.

Dali daling pumasok sa loob ang lalaki.

Nakangiting lumapit saken yung babae.

"Anong kailangan mo ineng?" tanong nito sa Tagalog accent.

Mukhang hindi siya taga rito talaga. Marunong lang siguro itong magsalita ng
Cebuano.
"Pasensiya na po sa istorbo. Itatanong ko lang po sana kung saan itong building
na'to?" pinakita ko yung card.
"Derecho lang ito. Nakikita mo yung building na yun sa unang kanto, doon yun." sabi
nito.

Malapit lang kung ganun.

"Cge po maraming salamat."

Lalakarin ko na lang. Tanaw ko na kasi ang building. Malapit lang unang kanto lang
ito.

Medyo maliit lang yung clinic. Maayos at malinis naman ito.

Nagpalista ako sa receptionist.

Saglit lang akong nag antay tinawag agad ako sa loob.

"Good afternoon doc." Bati ko.

Please sit down." ngumiti ito.

Napaka bata ng doctor na'to.

At maganda ito. Pero siyempre mas maganda pa rin ako. :)

Tantiya ko nasa late 20s or early 30s ganun.

Nakatingin siya sa record ko.

"You're from Makati?" nakakunot noong tanong nito.

Hindi ko kasi alam ang address ng hotel. Pero tama lang naman na yun ang ilagay ko
kasi yung tlaga ang permanent address ko.

"Actually, I'm staying in a hotel nearby. I'm just here to visit someone. And you
were refered by Russell...Russell Sandoval." sabi ko.

Nanlaki ang mata nito.

"Really?! Is he here?" parang excited na tanong nito.

"Yes, he's here for a convention." yun lang ang nasabi ko.
"I see. It's been awhile since the last time we went out."

Wait..Ano daw?

They used to go out, daw!

"How are you two related?" tanong nito.

Tiningnan ko siya ng evil look.

"I'M HIS FUC<ING WIFE!" sigaw ko sa kanya.

Hehehe joke lang.

Ngumiti lang ako sa kanya.

Pero sa totoo lang yung ang gusto kong gawin.

"He's my husband." maikli kong sabi.

So back off!

Kita kita ng pagbabago ng expression ng mukha niya.

Kung gaano siya kaexcited kanina ng marinig ang pangalan ni Russell. Ngayon naman
na shock siya sa sinabi ko.

Tumingin siya sa record na hawak niya.

Saavedra kasi ang nakalagay dun.

"We've just got married. Few days ago." siangot ko ang tanong na naglalaro sa isip
niya bakit hindi Sandoval ang last name ko.

Ngumiti ito.

"Wow! He's really full of surprises. Hindi man lang nag imbita ha. Anyway give my
regards to him, at kay tita Mandy at tito Ron." tumawa siya.

Wow ka pa dyan! At mukhang close siya sa family ni Russell ha.

"So, what's the problem?" tanong nito.

"I just wanna know kung bakit sobrang tagal ng dating period ko. Irregular kasi ako
pero hindi siya umaabot ng ganito katagal. I"m just wondering baka.."
Nagsimula itong magsulat .

"Nakakaramdam ka ba ng pagkahilo o pagsusuka?" tanong nito.

"Hindi naman po. Para po kasing lumalaki yung dibdib at balakang ko sabi nila."
Sabi ni Russell at nung designer.

"Hmnn...ang paglaki kasi ng dibdib ng isang babae ay di nangagahulugan na buntis na

nga ito. Though isa ito talaga sa symptoms ng pagbubuntis. Ganun din ang bahagyang
paglaki ng balakang. Minsan naman kasi and mga symptoms na ito nararamdaman ng
ibang babae pag malapit na ang period nila. Lumalaki din ang dibdib nila at
balakang lalo na puson. So we really can't tell. Unless we run some tests."

Nagsulat ulit ito.

"Kelan ang una at huling araw ng period mo, naalala mo pa ba?

"uh, iregular po kasi ako."

"3 months ago pa yun di ko na maalala."

Nagsulat ito.

"You will have PT para masiguro natin na hindi ka buntis bago kita bigyan ng
gamot." sabi nito

"Ok." sabi ko.

"Balik ka sa receptionist bibigyan ka ng instruction."

Inabutan ako ng isang plastic container nung receptionist. Pa'no yan hindi pa'ko
naiihi. Labas kaya muna ako. Hindi pa pala ako nglulunch. Breakfast nga wla pa eh.
Mag aantay na lang ako. Saglit lang naman siguro ito.
After 10 years, naiihi na rin ako hahaha. Sabi nung receptionist 5 minutes maximum
may result na. Kinakabahan ako na ewan. Maya maya tinawag ako. Inabot ang isang
strip.
"Pakidala na lang po ito kay doc sa loob." nakangiting sabi nito.

Gusto ko sanang tanungin kung ano ang resulta kaya lang nahiya ako. Pinagmasdan ko
ang strip na binigay saken. May guhit na pink ba ito o red.

Dalawang guhit.

Wait..... parang isa lang.

Mukha namang dalawa.

Haay...madala na nga ito sa loob.

Pinagmasdang maigi nung doctor yung strip.

Ngumiti ito.

"Negative naman ang result. Gusto mo bang icheck natin kung ba't sobrang tagal ng
dating ng period mo ngayon. Sabi mo kasi ito na yung pinakamatagal na hindi ka
dinatnan."

Oo nga. Madala kasi almost 2 months na wala. Minsan naman lagapas na ng 2 months.
Pero nagyon lagpas 3 mos na.

"Sige po doc."
Hindi na rin kasi pwede yung ganitong cycle ko ngayong may asawa na ko. Baka buntis
na pala ako hindi ko pa alam. This year lang naman ako ngkaganito. Last year ok
naman ang cycle ko.

"Ok. So Ttake this at the laboratory. Nasa left side yung room. Saglit lang din ang
result niyan." inabot saken ang request slip.
Ito ang pinakaayaw ko sa lahat pag nagpapacheck up ako. Andaming test. One time
nahilo lang ako, pina bloodtest agad ako. Nung inubo nman ako, pina xray ako. Kaya
ayaw na ayaw ko tlagang nagpapacheck up.

Kinuha nung lalaki yung papel na hawak ko.

Tumingin muna saken bago mula ulo hanggang paa bago ako pinapasok.

Pagpasok ko sa lab may kama ito at isang monitor na katabi.

Nagsuot na mask yung lalaki at nagsuot ng gloves.

"Pakitanggal na lang po ng undies." sabi nito.

Ansabeh?!

"Ano po yun?" tanong ko.

Tumingin saken yung lalaki.

Parang doctor din sa tingin ko.

"Pakitanggal na alng po ng undies." ulit nito.

Pakitanggal daw ang undies.

As in now na.

Dito na...mismo?

"Dun na lng po sa side na yun." parang nahulaan nito ang nasa isip ko.

Ah ok.

Para itong fitting room na may kurtina.

Ano kaya gagawin niya bakit kailngan ko pang hubarin ang panty ko.

Bumalik ako sa knya.

"Please lie down here." sabay turo sa kama.

Ok. Lie down.

May hawak siya na white na pahaba.

Tantya ko tube na maliit mga less than a foot ang haba.

Anong gagawin niya.

Pupuwesto na siya sa pagitang ng hita ko.

Parang ipapasok niya ito sa....

"Wait lang po kuya...hehehe...ano pong procedure ito?"

Anong binabalaak niya ipasok ito sa ano ko.

Hangang dito ba naman di pa rin ganito pa rin.

Waah, I think I'm still sore down there eh.

"Transvaginal exam po. Gagamitin po natin ito para makita po yung loob ng uterus."

At yan ang ipapasok niya.

NO WAY!!!!!!

Bumangon agad ako.

"Wait..I'll be back."

Pagkasabi ko nun dali dali akong lumabas ng kwarto na yun wla akong pakialam kung
wala akong suot na panty.

Ayoko nga ng lalaki na OB tapos isang lalaki pa ang natapat sken para gumawa ng
exam na yun.

The heck!

Bugbog sarado tong lalaki na'to kay Russell pag nalaman niya ito.
Waaah!

Pumasok ulit ako sa room nung doctor.

Medyo nagulat siya bumalik ako agad.

Ngumiti ito.

"Tapos na ba?" tanong nito.

Nahihiya akong lumapit dito.

"Doc, uh, lalaki kasi yung gagawa nung test..I'm wondering kung.."

Ngumiti ito.

"It's ok. Magrerequest na lang ako ng female na gagawa ng procedure. Just wait na
lang dun sa labas nung room."

Nakahinga ako ng maluwag.

At sa wakas natapos din.

Ganun pala yun ipapasok yung white sa loob ng...basta dun.

At hindi naman pala yung buong tube na yun parang kalahati lang.

Nakakakiliti lang ksi medyo malamig ito pagpasok gawa nung gel siguro na nilagay.

Medyo uncomfortable lang nung parang iniikot niya ito sa loob.

Ramdam mo talaga na isang matigas na bagay ang nakapasok sayo.

May sinasabi siya at pinapakita saken sa monitor.

Pero wla akong naintindihan.

Chinese kasi ang salita niya.

Joke lang!

Eh putsa naman gamitan ba ko ng mag medical term eh ano naman ang alam ko dun di
ba.

Dun na lang ako sa doctor magtatanong.

Ihahatid na lang daw dun sa office nung doctor ang result.

Makapg CR nga muna.

Pagpasok ko sa room nung doctor may hawak na ito na papel.

Malamang ito na yung result nung test na ginawa saken.

Tinanggal nito ang salamin at humarap saken.

"Please sit down." sabi nito.
Umupo ako.

"Ano yung result doc." atat kong tanong.

Pinakita niya sken ang result nung ultrasound.

"Meron kang polycystic ovary." maikling sabi nito.

Kumunot ang noo ko.

"Ibig sabihin meron kang maliit na cyst na uterus kaya ito tinawag na polycystic.
Actually this is common to women."

Kinabahan ako.

"Cyst?" ulit ko.

Bukol yun di ba?

Cancer? may cancer ako!

Wahhhh!!!

"Yeah, but these cysts are not actually harmful, but they lead to hormonal
imbalance. Gaya ng nangyayri sa'yo ngayon."

Ahhhh! Yun naman pala eh.

"But with this kind of hormonal imbalance, you will have fertility problems. Like
getting trouble of getting pregnant." sabi nito.
whatt!!!!

"Trouble getting pregnant? What do you mean?"

Wala nga akong cancer pero baog naman ako!

Oh hindiiii!!!!!

"Meaning pag hindi ka dumadaan sa fertility period so how can you produced
fertilized eggs for ovulation."

At least nainindihan ko naman ang ibig sabihin niya dito.

"Pero mabubuntis pa ho ba ako? Magkakaroon pa bo ako ng anak?" natataranta na ako

ha.

Pag ganitong tinatanong ako ni Russell kung buntis ba ko tapos hindi ko pala siya
mabibigyan ng anak.
Tumawa yung doctor.

"Of course, if it's treated."

Yun naman pala.

Naku doc wag niyo akong binigla ha at baka himatayin ako ngayon dito.

Hindi birong energy ginamit na asawa ko kagabi para magkalaman na daw ang tyan ko
tapos di pala pwede hehehe.

"Pero doc, pano ako nagkaroon nito. San ko ito nakuha?"

Imposible nmang parang kabute lang tong sakit na to na sumulpot.

"Actually sa nakikita ko, very rare sa itsura mo na magkaroon ng case nito. ksi
mostly associated ang disease na ito sa mga obese at may mga high cholesterol at
high blod pressure. Ang naiisip ko na lang na pwedeng maging dahilan is this may
run in your family. Some maybe from you mother's or father's side may have this
kind of disease."

Namana ko ito.

Kanino?

Oo nga pala buong buhay ko kasi pinamulat samen ng parents namin na pera lang ang
pwedeng ipamana at good genes nila.

Pero bakit nila nilihim nila sa aken ito.

Na meron pala silang ganitong karamdaman at ako ang nagdudusa ngayon!

OA na hehhe.

"Ganun po ba? So pa'no po ito magagmot?"

Nilabas nito ang reseta niya.

"I'll give you maintenace pills. And I need you to take d***** tablets for 5 days
3x a day. You should have your period on the 5th day. It could be earlier, like it
could be on the 3rd day. Pero pag hindi ka dinatnan on the 5th day bumalik ka agad
for another check we'll run some additonal tests"
Ok. Dapat magkaroon ako.

"And the maintenance pills, take it on the first day of bleeding, ok? It's a 21-day
pills. After you consumed the 21 pills, Stop for 7 days. On that span of 7 day pill
free you'll have your period. On the 8th day start another box, this is whether you
have your period or not. Eventually magkakaron ka rin. Just continue taking pills
based on my intrustions. If everything goes well, your cycle will be back to
normal. "

Ang haba un ah.

Sige na nga oo na.

"After two consecuitve months at ok na ang cycle mo, you can stop the pills. It's
your choice especially you're married. But mas maganda kung itutuloy mo ito for few
months."

Inabot nito ang reseta saken.

"You should also have a heart healthy diet. Well, in general, this kind of diet
includes lots of fruits and vegetables. And mas magnda kung mahilig ka rin sa nuts
and beans. And limit your intake for some dairy products like cheese. O kaya avoid
dried foods muna."

Tumayo na ako.

"Cge po doc."

Ngumiti ito.

"You can call me anytime in case you'll have problems or questions. Andyan yung
number ko sa reseta."
"Thanks."

Pagkasabi ko nun lumabas agad ako.

Nilagay ko sa bag ang reseta at result nung test.

Tumingin ako sa relo ko.

Almost 4pm na pla.

Nilabas ko yung phone ko.

4 missed calls.

Si Russell ang tumatawag.

Hindi ko man lang narinig.

May isang text.

Nasa suite na siya.

Ang aga namang umuwi nito.

Late na nga pumunta sa office tapos ang aga pa umuwi.

Tinext ko.

Meet me at the lobby. In 10 minutes.

Malapit lang ksi yung clinic sa hotel.

Pagdating ko sa lobby nakatayo ito malapit sa pinto kausap ang receptionist ng

hotel. Kulang lang mamilipit ang babae sa kinatatayuan niya. Ano kaya ang pinag
uusapan nila at abot tenga ang ngiti ng babae kulang na lang mapunit ang pisngi
nito.
Lumingon si Russell. Nakita ako na papalapit. Biglang nitong iniwan yung babae at
lumapit saken. Hinalikan niya ako sa pisngi. Kita ko ang pagtatransform ng mukha
nung babae. Mukhang nadisappoint ito.

Tumingin ako sa kanya sabay " Belat!"

Joke lang hahaha.

Nginitian ko lang tio.

Ngiting nag aasar.

Hmp! Flirt kasi!

"Ba't ang tagal mo?" tanong nito.

Hindi ko siya sinagot.

"Kain muna tayo nagugutom na'ko."

Nagulat ito.

"Hindi ka pa ba naglulunch." tanong nito.

Hinatak ko na siya palabas.

"Hindi pa nga ako nagbebreakfast eh."

Huminto ito.

"Whhat!?"
Maka 'what" tlaga siya OA.

Napatingin tuloy si manong guard.

Hinatak ko siya ulit.

"Oo, hapon na ako nagising."

At kasalanan mo kung bakit.

Pagurin at puyatin mo ba naman ako.

Pero hindi ko na sinabi.

Baka mamaya pagurin niya ulit ako wahhh!!

Wag muna ngayon gutom ako at wala akong lakas.

Mamaya na lang hahaha.

Parang adik lang.

"What's funny?" tanong nito.

Huh?

Baka nangingiti na naman ako na parang tanga.

"Wala." sabi ko.

Naiiling siya. "Weird." sabi nito.

Di ko na pinansin kung anong resto pinasukan namin.

Basta nabasa ko na restaurant ito hinila ko siya papasok dito.

Buti na lang hindi Indian resto ito hahaha.

Isang local na restaurant.

CNT Lechon House ang pangalan nito.

Hmmnnnn...tamang tama gutom na gutom ako.

Umorder ako ng lecho at grilled marlin.

My fruit platter pa pala ako hehe.

Sabi kasi ng doctor dapat ang diet may fruits and veggies daw.

May sinabi ba siya tungkol sa cholesterol?

Hehe deadma muna ako ngayon.

Gutom na gutom talaga ako.

Nakatingin lang si Russel saken.

Mango juice lang ang inorder ntio.

Busog pa daw siya.

Sunod sunod ata ang ngasab, este subo ko.

Inabutan niya ko ng juice.

Natatawa siya.

"Kaya mo bang ubusin yan?" natatawang sabi nito.

Ang sarap ng lechon kasi malasa.

Tumango lang ako at nagpatuloy sa pagkain.

Ganito kasi kami ni Jess.

Pag nagutom kami lamon talaga.

Pero pareho kami hindi naman tumataba.

Nangangalahati na ako sa pagkain nag magsalit ulit si Russell.

"So how di it go?" tanong nito.

Ano daw?

Tumingin sa knya.
"Your check up. What happened?"

Nawalan ako ng gana.

-----------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------

HALEY'S POV

Pinagmasdan ko si Russell na himbing na natutulog sa tabi ko.

Hindi ko pa rin nasasabi sa kanya ang totoo.

Ang sitwasyon ko kung bakit hindi ako buntis.

At hindi pa ako pwedeng magbuntis.

Alam ko na gagaling ako at babalik ang lahat sa normal.

Kaya hindi na niya kailangang malaman pa ito.

At hindi na niya malalaman pa.

Hindi ko rin kasi alam kung paano ko sasabihin.

Para kasing kahit sa sarili ko hindi ko rin ito matanggap.

Gusto kong magkaroon ng sarili kong pamilya.

Gusto kong magkaroon ng mga anak.

Siguro hindi pa ngayon.

Tumingin ako sa katabi ko.

Ewan ko ba ba't msyadong nagmamadali itong lalaking ito.

Naalala ko tuloy ang pag uusap namin kanina.

*Flashback

"Your

check up. What happened?"

Nawalan ako ng gana.

Pero pinilit kong ngumiti.

"Ok naman." sagot ko sabay subo.

Nakatingin pa rin siya.

Parang may inaantay siyang sabihin ako.

Umayos ako ng upo.

Tumingin ako sa kanya.

"It's....it's negative." nag aalangan kong sabi.

Natigilan siya.

Kita ko ang disappointment sa mukha nito.

Pero saglit lang ito.

Ngumiti siya.

Hinawakan niya ang kamay ko.

"It's ok. We'll work something out."

Pinisil niya ang kamay ko.

Anong ibig niyang sabihin?

Nag eexpect na eventually mabubuntis din ako?

Siguro kung normal ako ganito ang mangyayari.

Hindi naman ako baog pero parang ang hirap sabihin na wala akong kakayahang
magbuntis...pansamantala?

Sa ngayon hindi pwede...pero in few months , oo.

Pero hindi ko masabi sa kanya.

Hindi ko kaya.

Hindi pala ganun kadali.

Ngayon naiintindihan ko na ang pakiramdam ng mga hindi magkaanak.

Kahit na alam ko sa sarili ko na magkakaroon naman ako nito balang araw.

Mahirap pala pag nasa ganitong sitwasyon ka na.

"Gusto mo na ba tlaga?" tanong ko sa kanya.

Lumapit siya saken at hinawakan ako sa mukha.

"Ayaw mo pa ba?" tanong nito.

Pa'no ko ba sasabihin.

Kailangan makaisip ako ng

dahilan.
"Hindi naman sa ganun. Why don't we just wait kung kelan ito dadating. Di ba mas
maganda kung after graduation na lang."

Takte lang di ba.

Matapos ang lahat lahat eh nagyon ko lang naiisip na nag aaral pa pala ako.

By that time naman siguro ok na ang cycle ko.

Sana kumagat siya sa dahilan ko.

Lumungkot yung mukha niya.

"Ganun ba?" Pilit itong ngumiti. "Oh sige ikaw ang bahala."

Ayoko siyang nakikita na malungkot.

Nawalan na'ko ng tuluyan ng ganang kumain.

Hindi kami nagkibuan hanggang sa makarating kami sa suite.

Pagpasok namin sa suite humiga agad ito hanggang sa makatulog.

Hindi man lang ito nakapagpalit ng damit.

Hinubad ko na lang yung shoes niya at inayos ko ang pagkakahiga nito.

Humiga ako at yumakap sa kanya.

End of FB

Maya maya may naramdaman ako na nagbavibrate sa hita ko.

May tumatawag kay Russell.

"Russell...." tinatapik ko siya sa balikat.

Napakamantika tlaga matulog nito.

Mukhang bukas na ata gigising to eh.

Teka nga.

Kinapa ko ito sa bulsa niya.

Ayaw kasi magising eh.

Baka iba naman ang makapa ko dito.

At iba ang magising waah!!!!

Ayun, nagising este, nakapa ko na yung fon niya.

Mukhang importante at ayaw tumigil ang pagvibrate.

/>
Tiningnan ko kung sino ang tumatawag.

Si Ralph.

Sagutin ko kaya baka importante.

Pero baka magalit siya ksi pinapakialaman ko ang fon niya.

Ayan binaba na.

Maya maya nagvibrate ulit.

Ginising ko na siya.

Kinurot ko siya sa pisngi.

Nasaktan siya siguro kasi kunot noo itong dumilat.

Pinakita ko yung phone niya.

Bumangon ito at sinagot.

Lumabas siya sa balcony.

Maya maya bumalik na ito.

Tumingin siya saken.

"Gusto mong magswimming?" tanong nito.

Huh? Swimming?

"Hindi ka ba busy?"

Umiiling ito.

"I'll be busy tomorrow." seryosong sabi nito.

Ganun. Wala na naman siya maghapon.

"Kumusta nga pala sa office? Ok na ba yung problema?" bigla kong naisip itanong.

Oo nga naman, hindi ko man lang makumusta kung ano na ba ang nangyayari dito.

Ewan ko ba wala talaga akong interes sa mga negosyo.

"Medyo ok na. Pwede ko nang iwanan kay Atty ang lahat. Actually kaya tumawag si
kuya pinapabalik ako sa Manila tomorrow. We'll leave tomorrow night. Kailngan naman
ako dun." mahabang paliwanag nito.

Ganun.

Hanggang bukas na lang kami dito.

Parang nakaramdam ako ng lungkot.

"Magbihis ka na para makaalis na tayo. Konti na lang time natin. Hindi pa pa tayo
nakakapasyal. Next time na lang siguro. Ipapasyal
na lang kita sa resort."

Pagkasabi nun dumerecho siya sa banyo

Resort.

May resort din ba ang hotel na ito?

Buti na lang nagdala ako ng swimsuit.

Hindi ako ready ha.

Nakagawian ko na kasi yun pag nag oout of town kahit na hindi swimming ang purpose
nagdadala talaga ako in case of emergency.Hindi naman ito pabigat sa bagahe. Parang
underwears lang ang mga ito.

Isang two-piece suit ang dala ko. Combination ng black and white.

Pagpasok ni Russell sa banyo dali dali akong nagbihis.

Yun lang wala akong dalang boardshorts. Di bale may white namang akong cotton
shorts na dala. Pinatungan ko lang ang swinsuit ng isang red na shirt.

Pagkabihis ko saktong labas ni Russell

As usual wala na namang pakundangang naghubad at nagbihis sa harap ko.

Hindi pa rin ako sanay.

Hindi ko talaga maiwasang hindi tumingin sa kanya.

Blue na boardshorts ang suot nito at plane na gray shirt.

Ang gwapo talaga niya kahit simple lang ang suot nito.

Siguro lahat ng ipasuot mo sa kanya bagay dito.

Gusto ko siya pag nakaplain shirt lang.

O kaya simpleng polo.

Pero mas gusto pa rin siyempre pag wala siyang damit hehehe.

"Nangingiti ka naman." naiiling na sabi nito.

Lumapit ito saken.

"Anon iniisip mo? Kanina ka pa ganyan?" natatawang sabi nito.

Niyakap niya
ako.

Oo nga pala kanina natatawa naman ako.

"Wala, bakit masama bang ngumiti."

Natatawa ito.

"Oo lalo na nakatingin ka sa kawalan." Sabay pisil sa ilong ko.

Dinikit niya yung noo niya sa noo ko at pumikit ito.

Yumakap rin ako sa kanya.

Nilagay ko ang mga kamay ko sa leeg niya.

Marahan kong hinaplos ang ulo nito.

He opened his eyes and he gave a peck on the lips.

"Let's go, bago pa magbago ang isip ko. Baka hindi kita maipasyal." makahulugang
sabi nito.

Naglakad kami paikot sa gilid ng building.

Woaah!!!!

My beach pala sa likod ng hotel.

Sa kabilang side pa lang ksi yung nakita ko.

May pool area din kasi ito.

Ang ganda!

"Part pa rin ba ng hotel to?" di ko natiis na hindi itanong.

"Yeah. Bale Hotel, resort and spa in one."

Wow!

Pinagmasadan ko ang buong resort.

Nakahanay in uniform ang mga umbrella at bench pati na mga jetski.

May mga bar din sa gilid.

Kahit madilim kita mo na malinaw ang tubig.

May mga mangilan ngiilan na naliligo.

Hinubad ko ang tsinelas ko at naglakad sa white sand.

Ang sarap ng pakiramdam ng buhangin sa paa ko.

Nakatingin pala saken si Russell.

Ginaya niya ako.

Nagsimula kaming maglakad mula sa entrance ng resort papunta sa dulo.

Mahaba
at malawak ang sakop ng resort.

May mga natatanaw akong maliit na bahay sa dulo nito.

Malamang mga cottage.

Medyo malayo layo ito pag nilakad mo. Pero since may kasama ako kaya hindi ko
namalayan, nakarating pala kami.

Tama ako.

May mahabang hanay ng maliit na mga cottages dito na iisa design.

Sa gitna nito may isang bahay na two-storey.

"Let's have dinner first." sabi ntio.

Pumasok kami sa bahay.

"Magandang gabi sa inyo." sabi ng isang may edad na lalaki

Tumango lang si Russell

"Manong Felix pakisabi kay Aling Maring mag handa po ng dinner."

Kilala siya ng katiwala.

Tumingin ako sa kanya.

Ano kaya itong bahay na ito.

"Family resthouse ito. Pag vacation purposes dito kami tumutuloy. Pero pag purely
business purpose, sa hotel. Mas convenient kasi malapit sa bungad. Malayo kasi ito
sa main entrance." sabi nito.

Pinagmasdan ko ang buong bahay. Napakalaki ng sala. Moderno ang style nito sa labas
pero sa loob may mga display na sa tingin ko mga authentic na antique.

Gaya ng isang malaking jar at isang cabinet na may malaking clock.

"Magpapahanda po ba ako ng kwarto? Dito po ba kayo magpapalipas ng gabi?" tanong

nung tinawag niyang Mang Felix.

Tumingin siya saken parang tinatanong nito kung gusto ko bang dito matulog.

Nag iisip ako.

Siya lang naman

ang iniisip ko kasi may lakad pa siya bukas at malayo nga ito sa bungad.

"Sige pakihanda na lang po yung kwarto sa may balcony." sabi nito.

Nahulaan niya siguro ang iniisip ko.

Umakyat ang matanda sa second floor.

"Wala tayong dalang gamit." sabi ko.

Ngumiti siya.

"May mga extra akong damit sa taas. Iniwan ko yung mga yun ksi madalas kami dito
last year. " sabi nito.

Umakyat ito sa taas.

Sumunod nman ako.

Malaki ang empty space sa taas.

Siguro may mga walong kwarto.

Pinakamalaki ang room na nililinis ni manong felix

Kita ang beach view sa labas kasi puro glass ito.

"This is mom and dad's favorite room. Yung saken nasa kabila."

Kaya pala parang master's bedroom.

"Why don't we use your room?" tanong ko.

Hinawakan niya ako at dinala sa balcony.

"Wala kasing balcony yun eh. Tsaka mas malaki ito. "

Ang ganda ng view.

Kita mo ang mga ngsuswimming at nagjejetski.

Malamig ang dampi ng hangin sa balat ko.

Napakaganda ng paglubog ng araw.

Kahit na hindi ko mismo tanaw ang sunset napakaganda ng reflection nito sa tubig.

Naramdaman ko ang braso niya na umakbay saken.

"You like it?" nakangiting tanong nito.

"Yeah." maikli kong sagot at humilig ako sa balikat niya.

He kissed me on the forehead.

Tahimik

naming pinagmasdan ang dagat.

"Nakahanda na ang mesa."

Sabay kaming napalingon sa nagsalita.

Si Mang Felix.

"Sige susunod na ho kami." sagot ni Russell.

Pagababa nadatnan namin ang isang may edad na rin na babae.

Ito siguro si Aling Maring.

Humalik dito si Russell.

Mukhang close sila ng matanda.

Pinalapit niya ako.

"Si Haley po, asawa ko." pakilala nito sa matanda.

Ito ang kauna unahang pagkakataon narinig ko sa bibig niya na tinawag niya akong
asawa.

Napakasarap ng pakiramdam.

Parang napakapossesive ng dating nung sinabi niya ito.

"Napakaganda naman ng asawa mo iho."nakangiting sabi nito na nakatingin saken

"Kelan ka pala kinasal? Biglaan ata?" kay Russell naman ito tumingin.

Niyakap ako ni Russell.

"Syempre. Sa tingin mo manang pag ganito kaganda ang mapapangasawa mo hindi ka ba

magmamadaling magpakasal." biro nito.

Hindi ko alam kung matutuwa ako sa sinabi niya.

Alangan naman na sabihin niya na pinagkasundo lang kaming dalawa.

"Napakapilyo talaga ng batang ito." natatawang sabi nung matanda.

Nakitawa na rin ako malamang ngblush ako ng konti sa sinabi niya. Na maganda daw
ako. :)

"O siya kumain na kayo habang mainit pa ang pagkain."

Inaya ni Russell na sumabay sila sa pagkain.

Napakadaldal nang matanda.

/>Nalaman ko na every summer nung bata pa si Russell dito sila madalas magbakasyon.

Kaya pala close siya sa mga ito lalo na kay Aling Maring.

Ito ang yaya ni Russell pag nagbabaksyon sila rito.

Tatlo pala ang branch ng hotel nila dito sa Cebu, pero itong branch na ito ang
pinakapaborito ng mag anak.

At dito sa resthouse na ito sila tumutuloy.

Medyo makwento si Aling Maring.

Sinabi nito na may sakit si Russell.

Sakot sa tulog. Wag lang masandal at tulog na agad ito.

One time daw, pinapakain daw niya ito nung bata pa siya.

Ngumunguya daw ito at nung sumandal maya maya tulog na.

Napatunayan ko ito ng maraming beses simula nung lumipat siya sa condo.

At mantika pa matulog.
Takot din daw ito sa ipis.

Tumawa ako ng malakas.

Tiningnan niya ako ng masama.

Parang isang bata na napahiya.

Di ko maimagine si Russell na takot sa ipis.

Natatawa ako pag naiisip ko.

Ang laking tao takot sa ipis.

"Bakit hindi ka ba takot sa ipis?'" asar saken

"Hindi noh hawakan ko pa yan eh." nagmamalaki kong sabi.

Wala akong kinakatakutang insekto.

Isa lang ang kinatatakutan ko.

Ahas. Parang andulas nung balat. Kadiri kasi.

Lalo na yung mata nila nakakatakot.

Pero hindi ko na ito sinabi sa kanya baka ako naman ang asarin.

Madilim

na nung natapos kaming kumain.

Nagpaalam na kami sabi ni Russell magsuswimming kami.

Walang msyadong tao sa side ng beach na yun.

Mukhang atat na atat ng magswimming ang loko.

Naghubad agad ito ng tshirt tapos tumakbo sa dagat.

Parang bata. Hmp hindi man lang ako inantay.

Saglit siyang nawala sa paningin.

Maya maya lumitaw din ito at umahon.

Napatingin ako sa katawan niya.

Nganga.

Ang sexy niya tlaga.

Teka parang napanood ko na ito eh.

Yung long shot na kuha sa movie tapos umaahon ang isang hot at sexy na male actor
mula sa tubig at slow motion na naglalakad papunta sa pampang.

"Hindi ka ba maliligo?' tanong nito.

Para akong sira hindi ako nakasagot agad.

"Hah...ah... maliligo masyado ka kasing nagmamadali tumakbo ka bigla." sabi ko.

Natatawa siya.

"Halika na." sabi nito.

Atat talaga.

Hinubad ko ang suot kong shirt.

Sumunod kong hinubad yung shorts ko.

Nilagay ko ito sa malapit na bench.

"Halika..." natigilan ako.

Nakatitig si Russell sa katawan ko.

Parang noon lang niya ako nakita.

Alam ko sexy ako hahaha.

Tumingin ako sa paligid.

Wala na akong makita kahit na isang tao sa area na yun.

Help! Baka marape ako dito wahhh!

Alam ko kasi yung mga tingin niya na

yun.

May iniisip ito hindi maganda.

"Uy sabi ko halika na." sbi ko sa kanya.

Hinawakan ko ang kamay niya at hinila pabalik sa dagat.

Naiilang kasi ako.

Parang noon lang siya natauhan.

Sumunod naman siya pero ang bagal niyang maglakad parang tinatamad ito.

Tumigil ako.

"Oh akala ko ba gustong gusto mo nag mgswimming?" nakapameywang ko siyang hinarap.

Ngumiti ito.

"Kanina yun. Pero ngayon iba ang gusto kong gawin." makahulugang sabi nito.

"At ano naman yun?" natatawa kong sabi.

"Balik tayo sa resthouse tapos akyat tayo sa kwarto dun ko sasabihin sayo."
natatawang sabi nito at nilapit niya yung mukha niya saken at dinikit nito yung
katawan niya sa katawan ko.
Di ko maipaliwanag ang nararamdan ko sa sinabi niya na yun.

Para akong kinikiliti na naiihi.

Sinasabi ko na nga ba may kapilyuhan na naman itong iniisip.

Namumula na naman siguro ako.

"Ah ganun, sige habulin mo muna ako." sabay takbo ko.

Bago pa siya makapgreact nakalayo na ako ng ilang metro.

Paglingon nakasunod na siya.

Syet ang bilis namang tumakbo nito.

Nung malapit na niya akong abutan tumakbo ako malapit sa mga nakahilera na bench at
umbrella.

"Tatakbo ka pa ha, lagot ka saken pag inabutan kita." sabi nito.

Hiningal ako dun ha.

"Time out muna pagod na'ko." Natatawa

kong sabi.

Palapit na siya.

"Ayoko na, pagod na ako eh." sabi ko pero patuloy pa rina ko pag ikot sa mga
benches.

Baka kasi maabutan niya ako.

"Sino ba'ng nagsimula?" natatawang sabi nito.

Umikot ako sa pinakadulo na bench para makalayo ako sa kanya.

Tingnan ko lang kung mahabol mo pa ko dito.

Huminto siya.

Parang nag iisip ito.

Maya maya tumakbo ito palapit sa akin.

Hindi ito umikot sa mga bench.

Sa ibabaw ng mga bench ito mismo tumakbo palapit saken.

Shocked talaga ako.

Napako ako sa kinatatayuan ko.

Tatakbo sana ako palayo pero nahuli na niya ako.

Napatili talaga ako ng sobrang lakas.

Tinakpan niyang yung bibig ko.

"Ang ingay mo. Gusto mo bang sugurin tayo ng mga lifeguard at security dito. Tsk"

Nagpupumiglas pa rin ako habang nakayakap siya sa tyan ko at nasa likuran ko siya.

Nasa ganung ayos kami nang nagsimula itong maglakad pabalik sa resthouse.

"Saan ka pupunta akala ko magsuswimming tayo.?" tanong ko.

"Ayoko nawalan na ako ng gana." sabi ntio.

Huminto ako sa pagpalag

Tumingin ako sa knya.

"Bakit? Gusto ko rin nmang magswimming eh." sabi ko.

Natigilan din siya.

"Gusto mong mag swimming?" tanong nito.

Tumango ako.

Ngumisi ito.

Parang may naiisip na

naman na kalokohan.

Pinasan niya ako at tumakbo ito papunta sa dagat at hinagis ba naman ako.

Sumigaw ako ng pagkalakas lakas.

Tuwang tuwa siya para lang baliw

Buti na lang mababaw lang.

Pag ahon ko...

Nasaan yung mokong na yun.

Pinagtataguan ata ako.

Eh saan nman siya magtatago eh nasa pampang kami.

Baka nasa ilalim siya ng tubig.

Teka...ang tagal naman.

Baka.....

Naramdaman ko na lang may humawak sa paa ko.

Napatili na naman ako.

Umahon ito.

Natawa siya.

Sumimangot ako.
"Ayoko na ha, hindi maganda yang ganyang biro. Ang tagal mong nawala akala ko
nalunod ka na."

May gana pa siyang tumawa.

"Ako malulunod sa hanggang bewang na tubig?"

Oo nga hangang beywang lang eh antagal niya kaya sa ilaim.

Nagsimula na kasi akong mag alala.

Nakakainis siya.

Para lang kaming mga bata na naglalaro.

Gumawa kami ng sand castle.

Naghabulan kami habang nagbabatuhan ng buhangin.

Hindi naman kami nakaligo ng maayos ngkulitan lang kami ng nagkulitan hanggang sa
mgsawa.

Nung mapagod ito umuhon siya at umupo sa isang tabi.

Tumabi ako sa kanya.

Humiga ito sa sand at pumikit.

Ako naman nanatiling nakaupo sa nakatingin sa dagat.

Maya maya tumayo ito.

"Let's go, it's getting late." inalalayan ako nito patayo.

Tahimik kaming naglakad pabalik sa resort.

Pagdating namin sa kwarto may dalawang pair ng shirt at shorts na nakapatong sa

kama.

Nauna akong naligo kasi bumaba siya.

Kinausap niya ata si Mang felix.

Nagpunta ako sa balcony pagtapos kung magbihis.

Siya namang pag pasok ni Russell.

Hindi ko ito pinansin.

Hindi rin siya nagsalita dumerecho lang siya sa banyo.

Nakatingin ako sa malawak na dagat.

Asan kaya ang dulo nito?

Kahit gaano kalawak ito meron din itong hangganan.

Malungkot kong pinagmasdan ito.

Nakatitig lang ako sa kawalan.

Ngayon lang nag sisink in saken ang lahat.

Parang may kulang sa pagsasama namin ni Russell.

Bakit parang hindi pa rin ako lubos na masaya.

Kasal na kami ng lalaking pinakamamahal ko pero parang may kulang.

At alam ko kung ano ito.

Ito ay isang one sided na relationship.

At ako lang ang nagmamahal sa kanya.

Pa'no kung magising na lang ako isang araw na umayaw na siya at iwan niya ako.

Masaya ako, kami, pero hanggang kelan ito.

Pa'no kung dumating ang time na matapos ang lahat ng ito.

Oo alam ko, lahat naman ng bagay may hangganan.

Pero bakit pag si Russell ang involve ayokong matapos ang mga bagay na ito.

Ayokong matapos
kung anuman ang meron kami.

Kung anuman ang nasimulan namin.

Lumingon ako.

Parang naramdaman ko kasi na may nakatingin saken sa likod.

Nakatayo siya sa pinto at nakatingin saken.

Nakabihis na ito at mukhang katatapos lang maligo.

Yumakap siya saken.

"Ayaw mo pa bang pumasok, madilim na, tsaka maginaw dito sa labas."

Ngumiti ako.

"Sige pasok na tayo." kumalas ako yakap niya at nauna akong pumasok.

Nahiga agad ako.

Ngayon ko lang naramdaman ang pagod.

Ang pagod gawa nung nakaraang gabi at sa ilang oras na paglalaro at pag suswimming
sa dagat.

Tumabi ito sa akin at niyakap ako.

I feel safe and warm in his embrace.

Siguro masarap magmahal si Russell.

Ang swerte naman ng babeng mamahalin niya.

Dinadasal ko na sana ako na lang ang babaeng yun.

Wala namang masama siguro kung umasa ako.

Walang masama, siguro masasaktan lang ako.

Ilang babae na kaya ang nagdaan sa buhay niya.

Si Camille at si Vanessa lang kasi ang kilala ko.

Meron pa kayang iba.

Sina kaya ang first love niya?

Naisip ko yung doctor.

"Hey..." kinalabit ko siya.

"hmmn?"

Umangat ako ng konti para makita ang mukha niya.

"May itatanong ako?" sabi ko.

Tumingin siya saken.

"The doctor....have you.."

$hit pano ko ba itatanong.

"How are you...." takte!

Natatawa siya.

Bumagon ito at tinukod ang kamay niya at humarap saken.

"Ano ulit yun?" nakangiting sabi ntio.

Tinatawanan pa ako.

"Sabi nung doctor, you used to go out." wow!

Nasabi ko ito ng derecho.

Kumunot ang noo nito.

"Was she your girlfriend?" nahihiya kong tanong.

"No." derechong tanong nito.

Hmnn.

"But you used to go out?" tanong ko.

Nag isip siya.

"I can't even remember. " sabi nito.

Nagsisinungaling ba yung doctor na yun.

"So kelan kayo huling nagkita?" sunod sunod ang tanong ko.

Nakangiti ito.

Parang aliw na aliw pa siya.

"Huli kaming nagkita? Di ko matandaan. Alam ko family dinner yun pero last year pa
ata yun. Friend kasi ni dad yung papa niya."

Matagal na pala.

"Bakit ka may calling card niya? Eh OB siya, wala ka naman sigurong kailangan sa
kanya."

Tumawa ito.

"C'mon, what are you tring to say?" nangingiting sabi nito.

"Sagutin mo muna yung tanong ko."

"Ok. Binigay niya saken. Tawagan ko daw siya."

Ganun lang?

"Did you call her?"

Nawala ang ngit sa labi nito.

"Why should I? Sabi mo nga wla naman akong kailangan sa kanya." kunot noong sabi
nito.

"Bakit na sayo pa rin yung card

kung matagal na kayong nagkita? Wala ka palang kailangan sa kanya? Bakit tinago mo
pa rin?"

Saan ko ba nakuha tong mga tanong na'to.

Parang may pinghuhugutan lang.

"Actually I forgot all about it. Nagliligpit ako ng mga gamit ko pagdating ko dito
when I saw it. Naalala kita. Since susunod ka dito so I kept it. I wanted you to
use it. I've been thinking about it these past few days that maybe
you're..you're...." hindi niya masabi.

"That maybe you need it. I just don't wanna know how to approach you." seryosong
sabi nito.

Ano daw.

Iniisip niya pala ako.

Na baka nga buntis ako ganun.

Pero teka lilinawin ko lang ha.

"So wala talaga? Di mo siya naging girlfriend?"

Ang lapad ng ngiti nito.

"No." maiking sagot nito.

Tumahimik ako.

Parang nabunutan ako ng tinik.

"Why did you ask?"

Napatingin ako sa kanya.

Nakangiti ito.

"Looks like she's intersted in you." nakasimangot kong sabi.

Tumawa siya.

Tumingin ako sa kanya.

"Gusto mo ba siya?" nahihiya kong tanong.

"Whaat?! No." nagulat siya sa tanong.

Hindi ako sumagot.

Lumapit siya.

"Hey....are you..? siguro balak niya akong asarin pero nakita niya na seryoso ako.

Natigilan ito.

Umusog siya sa tabi ko at niyakap niya ako.

Hinawakan niya ako

sa mukha.

" Look at me...Since I met you, I've never been interested in anyone. I want you to
keep that in mind. I only see you. I'm not good in saying it, so I can't tell you
exactly how I feel. How happy I am now that I'm with you. I want you to be a part
of everything that I do. You mean so much to me."

Importante ako sa kanya.

Masaya siya na magkasama kami.

Pa'no kung dumating yung time na hindi na siya masaya.

"What if dumating yung time na hindi na tayo masaya? Na hindi na kagaya ng dati.
Pa'no kung...." hindi niya ako pinatapos.

Puno ng pagaalala ang mukha nito.

"May problema ba? Tell me...." pilit niyang hinaharap ang mukha ko sa kanya.

Umiling ako.

Yumakap ako sa kanya at tinago ko ang mukha ko sa dibdib niya.

Pakiramdam ko kasi anytime tutulo ang mga luha ko.

Pa'no ko tatanungin sa kanya kung may nararamdaman din ba siya para saken.

Bakit ganito ang nararamdaman ko.

Ngayon lang ako nakadama ng matinding insecurity.

Na baka mawala siya saken at iwan niya ako pag nakakita siya ng babaeng mamahalin
niya.

Baka hindi ko makaya ito.

Unti unting tumulo ang mga luha ko na kanina ko pa pinipigilan.

Humigpit ang yakap ko sa kanya.

"Hey...what's wrong?"

Pilit niyang inaangat ang mukha ko pero pilit ko akong nagsusumiksik sa dibdib
niya.

Hinaplos niya
ng marahan ang likod ko.

Bakit ganito?

Pakiramdam ko na mahal din niya ako.

Pero bakit kahit isang beses hindi ko ito narinig sa kanya.

O kahit attempt man lang na parang may sasabihin siya, pero wala talaga.

Masyado ba akong nagmamadali.

Pero bakit ako minahal ko siya sa maikling panahon na magkasama kami.

Hindi ba niya ako kayang mahalin rin sa loob ng maikling panahon.

Patuloy pa rin ang pagtulo ng mga luha ko.

Tumigil siya sa paghaplos sa likod ko.

Pilti niyang inilayo ang mukha niya para makita ang mukha ko.

Nanatili akong nakayuko.

Inangat niya yung mukha ko.

Napatingin siya tshirt niya na basa ng luha ko.

"Why are crying? May nagawa ba ko? May problema ba?" natataranta siya.

Panay ang punas niya sa mga luha ko.

Umiling ako.

"Bakit ka umiiyak?" puno ng pag aalala ang mukha nito.

Pinagmasdan ko siya.

Ang mukha niya.

Hinaplos ko ito.

Kaya ko bang sabihin sa ang nararamdaman ko.

Handa ba akong masaktan kung sakaling hindi niya maibalik ang pagmamahal na yun.

"Natatakot ako na mawala ka... na baka dumating ang time.... iwan mo ako...." putol
putol kong sabi.

Naiiling ito.

"Why makes you think would I do that?" sabi nito at hinaplos din ang mukha ko.

This time wala ng tigil sa pag agos ang mga luha ko.

"Pa'no kung dumating yung time na.....may makita ka na iba...na.."

NIyakap niya ako.

"SShhhh! That will never happen. I can't imagine my life without you."
Patuloy pa rin ako paghikbi.

Humarap siya saken.

He looked straight into my eyes.

"Hey...look at me...listen, there is no one else, ok. I'll prove it you...just give
me enough time, please."

HALEY'S POV

Back to reality.

Nakakatamad talagang pumasok pag galing ka sa ilang araw na bakasyon.

Tinatamad akong bumagon.

Dalawang araw na ang nakalipas simula nung nakabalik kami ni Russell galing Cebu.

Naging busy siya ng during the weekend.

Madalas late na siya umuuwi.

Napansin ko rin na mas sweet siya ngayon kesa dati.

Yun nga lang bihira kaming magkita at magka usap.

Pagdating niya tulog na ako.

Paggising ko tulog pa siya.

I spent my weekend kila Jess tinapos namin ang mini thesis namin para sa Monday.
Buti na lang napaaga yung balik namin kasi talagang kailngan pala ako ni Jess.
Dahan dahan kong inabot ang robe ko na nakapatong sa ibabaw ng mesa kung saan
nakapatong ang lampshade.

Kahit mag asawa na kami hindi ko pa rin keri maglakad sa harap niya ng walang
damit.

Kahit na ilang dipa lang ang layo ng kama sa banyo hindi ko pa rin kaya ang
ginagawa ni Russell.

Kahit tulog pa siya ayokong magtake ng chances.

Eh kung magising ito, mahirap na.

Sinuot ko ang robe at tinungo ang banyo.

Pinagmasdan ko ang sarili ko sa salamin.

Naisip ko ang mga nangyari kagabi.

Ganun ba talaga ang buhay mag asawa?

I wonder if all married couples do "it" also almost everyday.

Baka kaya ganun lang kasi bagong kasal kami.

Busy nga si Russell at laging pagod pero wag lang akong gagalaw ng konti kahit na
tulog ako pag dumadating siya at alam na...hahaha.

Ibang klase siya.

Haay makaligo na nga.

Paglabas ko ng banyo ito ang nakita ko.

Nakalilis yung kumot ni Russell.

Partly covered ang hubad nitong katawan.

Bigalang uminit ang pakiramdam ko.

Minsan di ko maiwasang hindi mahiya sa sarili ko pag naiisip ko ang mga ganung
bagay.

Kahit na mag asawa na kami, at kahit napakaraming beses na namin itong nagawa.

Inayos ko ang kumot niya at inayos ko rin yung higa niya.

Medyo malikot din kasi siya matulog.

Kaya siguro malaki ang kama nito sa condo niya.

Pagkatapos kong magbihis humalik ako sa kanya at umalis na.

Namiss ko ang school.

Namiss ko ang ingay ng mga estudyante.

Nagpark ako malapit sa gate.

Himala, quarter to 8 na pero konti pa lang ang kotse sa parking.

Kapansin pansin tuloy ang isang 2-door na silver na Porsche.

Wheeew! Hindi ako maluho pero pag ako papipiliin 2-door din na luxury car ang
gusto.

Nilagpasan ko ito at naglakad papunta papunta sa first class ko.

Hindi pa ko nakakalayo naramdaman ko na parang may nakasunod saken.

Lumingon ako, hindi ako nagpahalata.

Umasim ang mukha ko.

Hmp ang aga naman nito.

Yung makulit na lalaki sa library.

May kausap ito sa cellphone at mabagal na naglalakad kasunod ko.

Makadaan nga muna sa canteen.

Bumili akong milkshake at sandwich dun na lang sa room ako kakain pag wala pa si
prof.

Paglabas ko ng cafe anudun pa rin yung lalaki sa kanto malapit sa hagdan paakyat.

Kung iiwasan ko to baka malate ako.

Bahala na.

Naglakad ako papunta sa direksyon niya.

May kausap pa rin ito sa phone.

Nagtama yung mata namin.

Ngumiti siya saken.

Tiningnan ko lang siya at nilagpasan.

Takte ba't nakasunod pa rin ito.

Easy lang baka naman sa second floor ang klase niyan.

Nakalagpas na ako ng 2nd floor nakasunod pa rin.

Napansin ko wla na siyang kausap.

Malapit na ko sa classrooom nakasunod pa rin siya.

Bigla akong humarap sa kanya.

Nagulat ito.
"Sinusundan mo ba ako?" derecho kong tanong sa kanya.

Tumawa ito.

"Excuse me?" sabi nito sabay lapit saken.

Nagkaroon ako ng chance na pagmasdan ang kabuan niya.

Maputi rin siya.

Singkit ang mga mata nito.

Naka plain black shirt lang ito, crew neck.

At jeans.

Napaka relax ng hisura niya tingnan.

Unlike nung una kaming magkita.

"Sabi ko sinusundan mo ba ako?" mataray kong inulit ang tanong ko.

Natatawa ito.

"Why will I do that?" mayabang na tanong nito.

Uhm..

"Kanina ka pa nakasunod eh, sa parking pa lang." nilagay ko ang isang kamay ko sa

beywang ko.

Umiling ito.

"Bawal ba akong maglakad sa campus. Estudyante rin naman ako dito. And just so you
know, that's my first class." sabay turo sa room.

Iniwan niya akong nakanganga at pumasok na ito.

No!

That's my first class too!

Don't tell me...arrgh!

Pag minamalas ka nga naman.

Gaya nung una namin siyang nakita sa cafe, umingay na naman sa klase pagpasok niya.

Binati siya nung iba.

Ngumiti siya at binati rin niya ang mga ito.

Ang pagkakataon nga naman.

Nawala lang ako ng ilang araw pagbalik ko kaklase ko na tong unggoy na to.

Eh hindi nga magnda yung una naming pagkikita tapos magiging kaklse ko pa sya.

Huminga muna ako ng malalim bago ako pumasok sa classroom.

Hindi nila ako napansin na pumasok kasi halos lahat ng atensyon ng mga tao nasa
kanya.

Mga tao talaga, eh tao rin naman siya, ordinaryong estudyante lang kung makapag
react tong mga to akala mo super star ang kaharap nila..

Tsaka haler! Hindi ko nga siya kilala eh.

Siguro nga kya ganito ang reaction ko kasi hindi ko siya kilala.

Eh kung si Dennis O'neil pa yan pwede pa.

Siguro I'll scream from the top of my lungs! hehehe.

Aba at tingnan mo nga naman.

Sa likod ko pa talaga siya nakaupo.

"Haley!"

Si Jess.

Napangiti ako.

Ba't nalipat ng upuan to.

Pinuntahan ko muna siya di ako tumuloy dun sa upuan ko.

"Hi!" bati ko sabay halik sa knya.

"Ba't ka dyan nakaupo?" tanong ko.

Katabi ko kasi siya.

Tumingin ako dun sa lalaki, nakatingin siya samen ni Jess.

"Nilipat ako dito si kasi di makita ni Irish ang nakasulat sa blackboard kaya siya
na muna ang katabi mo." sabi nito.

Ah ok.

Nasa gitna kasi ako nakaupo pero second to the last row.

Ayoko sa unahan eh.

Kitang kita ako pag di ako nakikinig hahaha.

"May itatanong pero wag ka munag titingin ha?Anong ginagawa ng asungot na yan
dito?" pabulong kong sabi.
Pagaksabi ko nun, tama bang lumingon agad si Jess sa likod.

Kasasabi ko lang diba na wag siyang titingin.

Malalaman niya na siya pinag uusapan namin.

Tama nga ako, pagtingin ko nakatingin parin siya sameng dalawa.

Tiningnan ko ng masama si Jess

"Hehe sorry. Di ko natiis eh. Nagpalipat siya ng sched. Conflict daw sa taping
schedules niya yung una niyang klase. Since may available na isang slot sa klase
natin kasi di ba wala na nga si Vanessa kaya inaccomodate siya dito sa section
natin. Pag alis mo dun siya nagstart sa class na'to. At hindi lang itong class
na'to, yung last subject natin mamaya kaklse din natin sya at 2 sunjects din sa T-
Th!" ang haba ng sinabi niya noh.

Teka ba't parang tuwang tuwa pa tong lokang toh!

"Whatt?!" yung ang initial reaction ko.

OA noh?

Napalakas ata yung boses ko.

Ibig sabihin 40% ng oras ng mga klase makikita ko ang pagmumukha ng asungot na'to.

Napatinginn tuloy saken yung iba naming classmates.

Noon lang nila napansin ang presence ko.

Ilang araw ksi akong wala.

"Welcome back!" bati ni Patrick, regular din sa block namin.

"Pasalubong naman!" sigaw ni Dana.

"Wow! Blooming ah! Kumusta ang honeymoon?" sabi ni Ck isa sa pinaka pilyo kong
classmate na lalaki.

Namula ata ako.

Nagtawanan sila.

"Uy wag kayong ganyan nagbublush na tuloy si Haley." natatawa akong pinagtanggol ni
Irish.

Inirapan ko lang si CK.

"Later na yung pasalubong." yung lang ang nasabi ko.

"Yeay!" sigaw nila.

Umupo ako sa tabi ni Jess.

"Uy kumusta ang bakasyon?' nilapitan ako ni Irish.

Ngumiti ako.

"Ok lang. Magkatabi na pala tayo ha." sabi ko.

Ok rin naman si Irish, kasundo ko naman ito.

Kahit na ilang years ang tanda nito samin.

May asawa na rin ksi ito.

Huminto siya nung nabuntis at after few years dun siya nagcontinue ulit ng pag
aaral.
"Oo nga eh, nahihirapan ksi ako sa side na yun. Sa Wednesday ko pa makukuha yung
salamin ko eh di ko makita masyado yung nakasulat pag dito ako nakaupo." paliwanag
nito.

Maya maya dumating ang prof namin.

"Class we'll have a short quiz!"

Umigay ang klase.

Di man lang bumati sa teacher.

Mga walang galang.

Eh ikaw ba naman ang bigyan ng pambungad na quiz eh tingnan ko lang kung makuha mo
pang bumati.

Nagulat ang lahat at nagkanya kanyang balik sa mga upuan nila.

" Quiet! Dont worry 10 items lang naman ito. Tungkol ito sa assignment na pinabasa
ko sa inyo."

Takte talaga!

Ano naman ang alam ko dun.

Maya maya may naramdaman ako na mainit na hangin na dumapo sa gilid ng leeg ko.

"May extra ka bang paper?"

Paglingon ko....

Yung mukha nung antipatiko sobrang lapit sa mukha ko.

Kung di ako napa atras ng konti baka nga nahalikan ko ito.

Sayang! hahaha joke lang.

Nakaka imbyerna.

"Wala." maikli kong sagot.

Inirapan ko siya.

"Andamot mo naman. Ayan oh may nakita akong nakaipit na extra sa notebook mo eh."

Ampu.

"Gagamitin ko yan. Tska estudyante ka ba talaga? Bat wala kang papel."

Tumawa ito.

"Hindi ako nagdadala ng papel."

So, anong paki ko. Hindi ako kumibo nagsusulat lang ako.

"Sige na naman oh. Papalitan ko na lang mamaya."

Ayan naman siya. Parang mas malapit pa siya ngayon kesa kanina. Ramdam ko gumalaw
yung buhok ko nung nagsalita siya.

Paglingon ko...

Kulang na lang nakadantay yung baba niya sa braso ko.

"Pwede ba wag kng makulit! Ayan ang katabi mo dyan ka manghingi. At hindi mo ba
alam ang ibig sabihin ng pesonal space ha." mataray kong sagot

Tumawa ulit ito.

"Hindi." sabi nito.

Obvious ba na hindi niya alam. Kulang na lang halikan na niya ako.

Bahala ka sa buhay mo.

"Kayong dalawa kanina pa kayo. What's the problem?" napansin kami ng teacher namin.

Yumuko ako. Nakakahiya.

"Wala po ma'am. Nanghihingi lang po ako ng papel. Ang tagal niya kasi magbigay."

Aba't! Ang kapal talaga ng mukha niya. Ako pa ang matagal magbigay.

Sasagot sana ako.

"I don't wanna hear anything. I want a clear desk. We'll start in two minutes!"

Padabog kong kinuha ang papel na nakaipit sa notebook ko at ibigay sa kanya.

"Thanks." bulong nito.

Pakiramdam ko gahibla ng buhok na lang at didikit na yung labi niya sa tenga ko.

Ramdam ko yung mainit na hininga niya sa gilid ng tenga ko.

Nilingon ko siya at tiningnan ko siya ng masama.

Ngumisi lang ito.

Haay, pag di talaga ako nakapag pigil dito tatamaan to saken.

"Ok ready?" si prof ulit.

Saglit lang naman yung exam.

8/10 ang nakuha ko.

At yung nanghingi ng papel mas mataas pa ang nakuha saken.

9/10 siya.

Hmp lakas makatsamba.

After nun gumawa ng groupings na tigalawa.

Sayang hindi ko kapartner si Jess.

Ok lang si Irish naman kapartner ko at masipag naman ito.

"Sobra kayo ng isa. Seth, pick your team mate." sabi nung teahcer.

Pipili pa siya ng kasama niya bat di na lang siya mag isa.

"I think I'll join them." sabi nito.

Join who?

Ang malas naman ng kateam niya.

Malamang laging absent yan.

Nagsusulat ako ng mga notes sa notepad ko.

"Ok, so Seth will be with Haley and Irish, I'll assign each topic And I'll give you
1 week to prepare."

Malas naman ni Haley and Irish.

Wait, haley?

Ako yun ah.

Irish? Siya yun!

What the!

Lumingon ako sa kanya.

Ngingisi ngisi ito.

"Bat gusto mo sumama sa grupo namin? Ano naman maitutulong mo? Papel nga wala ka
eh." singhal ko sa kanya.

Tumawa ito.

"Bat ba ang bigat ng dugo mo saken? Tsak isa pa, alam ko na masipag ka mag
research, kuhain mo ba naman lahat ng libro sa libray eh. Pag ganun wala akong
gaanong gagawin." asar nito saken.
Kapal talaga ng mukha.

"Kapag ginawa mo yun isusumbong kita kay ma'am." banta ko sa knya.

Lumapit ito sa akin.

"Magsumbong ka. Malakas naman ako sa kanya."

Nakipagtitigan siya saken.

Bago pa ako makapag salita.

"I will not be here tomorrow so that you can start working. I want each of you to
cooperate. You'll only have one grade, as a group, not individually."

hay, ano pa nga ba.

Konting discussion lang at sa wakas natapos din ang unang subject namin.

After nun lunch na yung kasunod kasi wala yung prof sa sunod na subject.

Nilabas ko yung phone ko.

Di pa tumatawag si Russell.

Baka tulog pa yun.

Napagod siguro.

Pa'no kasi...haay ayoko na ngang mag isip ang aga aga.

Napapangiti ako pag naalala ko ang mga nangyari kagabi.

At least nakuha ko ng ngumiti.

Isa pa nawala agad sa paningin ko yung asungot na yun.

Eh simula ata kanina pagpasok ko sa klase na'to ang sama na nang mukha ko eh.

Salamat naman.

Mamayang last subject ko na ulit siya makikta.

Kay Irish ako sumabay kasi magkagrupo kami.

Nagpunta kami sa cafe.

Hindi ko pa pala nakakain yung sandwich ko.

Yung milkshake pa lang ang nauubos ko.

"Pili tayo ng film na marami tayong makikitang abnormality." suggest ni Irish

habang naglalakad kami papuntang cafe.

"Sige magreresearch rin ako mamaya. Tapos itetext kita." sana walang masyadong
assignment mamaya.

Buti na lang walang masyadong tao sa cafe.

Nakahanap kami ng magandang pwesto.

Malapit ito sa bungad pero sa gilid naman ito.

Binuksan ko ang phone ko.

Parang excited ako lagi na icheck yung phone ko.

Si Russell kasi natututo ng magtext hahaha.

Marunong naman siya, ibig kong sabihin nasasanay na siya na magtext.

Dati kasi puro siya tawag lang.

Lahat ng nasa inbox ko puro text niya.

Mas maganda kasi pag text kesa tawag kasi mababalikbalikan mo pa yung message at
pwede mong basahin ulit.

Kahit mga simpleng "see you later" o kaya "I'll be late"

Minsan naman "don't stay up too late".

Kahit na hindi ito yung mga ineexpect ko na matanggap na message mula sa kanya eh
ok na saken, masaya na ako.

Nakangiti ako habang binabasa ang mga messages.

Nsa ganung ayos ako siguro nung makita ako ni Irish.

"Uy anong nginingiti ngiti mo dyan? Parang kinikilig ka pa." tukso nito.

Umiling ako. "Wala may naalala lang ako." palusot ko.

Tumawa siya.

"Naala mo ang honeymoon niyo." tukso ulit nito.

Tumawa rin ako. Pakiramdam nagblush talaga ako.

"Uy hindi ah!" natatawa kong sabi.

Tumingin si Irish saken.

"Ang swerte ni Russell ha, blushing ang bride niya." biro nito.
Ngumiti lang ako at nagsimulang kainin ang sandwich na binili ko.

Pinagmasdan ko si Irish.

May asawa ito at isang anak.

Bata pa siya nung mabuntis.

Sa nakikita ko sa kanya mukha naman siyang masaya sa buhay niya.

At kaya niyang ibalance ang pag aaral at pagiging ina.

How is she as a wife?

Naasikaso pa ba niya ang asawa niya kung puro anak niya at pag aaral ang pinag
kakaabalahan niya.

Nagtaas siya ng tingin.

Nahuli niya na nakatingin ako sa kanya.

"Ano yun? May sasabihin ka ba?" nakangiting sabi nito.

Pa'no ko ba sisimulan.

"Naisip ko lang, pa'no mo namamanage yung time mo. Kasi sobrang busy tayo dito sa
school tapos may baby ka pa?" sabi ko.

Tumawa ito pero patuloy pa rin siya sa pagsusulat.

"Alam mo, nung una akala ko hindi ko rin kaya, pero pag andun ka na sa sitwasyon na
yun, yung no choice ka na kundi tanggapin at gawin, regardless kung kaya mo itong
ihandle o hindi, magugulat ka na lang at the end of the day sa sarili mo. Kahit
ikaw hindi ka makapaniwala na nakaya mong ihandle ang mga bagay na yun."

Kung titingnan mo siya parang she's taking everything lightly.

I want her to be my friend.

Friend ko pa rin si Jess pero I need someone who can undesrtand me, yung pareho
kami ng sitwasyon.

Siya kasi yung tipong madaling makagaanan ng loob at yung tipong pwedeng pagsabihan
ng sikreto gaya ni Jess.

As a new wife, marami akong gustong itanong sa kanya.

Nakakahiya baka kung ano isipin niya.

"Ano yun wag ka nang mahiya." natatawang sabi nito.

Wala pa nga akong tintanong nahulaan na niya na may itatanong ako.

Tumahimik ako.

"Uy ano yun?' tanong nito.

Ngumiti ako.

"Hindi wag na lang." hindi ko talaga kaya nahihiya ako.

Tumingin siya saken.

"Tungkol saan ba?' tanong ulit nito.

Pa'no ko ba sasabihin kung tungkol saan.

"uh..."

Inilabas niya yung mga notes niya.

"Tungkol sa sex ba?" kaswal na tanong nito.

Pakiramdam ko namula ako.

Tumawa siya.

"Kung makapag blush ka iha para kang hindi galing sa honeymoon." asar nito saken.

Yumuko lang ako.

"Anong gusto mong malaman? Wag ka nang mahiya. Pareho lang tayong may asawa." sabi
nito.

Oo nga pala.

May asawa na ako.

Tumingin muna ako sa paligid baka may makarinig.

"After ba ng kasal niyo, gaano kayo kadalas mag...mag..."

Di ko tlaga masabi.

"Gaano kami kadalas magsex?" parang normal lang na mga salita ang binibitawan nito.

Ngumiti lang ako.

"Alam mo, hindi naman tlaga kami nagkaroon ng honeymoon kasi buntis na ako. Nauna
na ang honeymoon actually." tumawa ito.

"We've been doing it for almost 4 years. Unexpectedly nabuntis nga ako. At tungkol
sa tanong mo, nung una namin itong ginawa, akala ko hindi na msusundan pa ulit ksi
sobrang takot ko kasi nga nag aaral pa kami pareho. Pero the more the iniiwasan
nmin ito, the more na namimiss naming gawin. So ganun, naging habit namin ito."

Halos lahat ng kakilala ko they're doing it even few months after na maging sila.
Kahit si Jess. Pero iba kasi kami ni Vince. We're both holding back kahit na
maraming beses na muntik na naming gawin ito. Yung iba nga hindi naniniwala na
hindi pa namin nagagawa ito. Kasi sa loob ng apat na taon imposible na kahit isang
beses eh walang nangyari. Pero wala talaga. But Vince and I talked about it. Kahit
na nagkakahiyaan pa kami. That we can do it sa last year namin sa college and we
even planned of living together after graduation. Pero hindi na nga nangyari.

"Siguro dati nung nagkaroon kami ng place, we're doing it as often as we like.
Especially pag wala kaming pasok." patuloy ni Irish sa pagkukwento.

Napaisip tuloy ako.

Normal lang pala yun.

Akala ko hindi kami normal ni Russell.

Si Russell lang pala ang akala ko hindi normal hahaha.

Minsan kasi wag lang kaming magdidikit tlaga at dun ang punta namin.

"Alam mo ienjoy niyo na muna ang sarili niyo kasi pag nagkaanak na kayo iba na rin
ang focus niyo lalo ka na." sabi nito.

Pinaalala pa niya ito.

Tsaka ko na ito iisipin pag andyan na.

Darating din ako sa point na yun.

"Normal lang ba yung everyday na..na ganun." tanong ko.

Hindi ko pa rin masabi ng derecho.

"Sa kaso niyo siguro oo kasi bagong kasal pa lang kayo."

Ganun? Pag matagal ng kasal hindi na ganun?

"Healthy ba yung ganung...."

Realtionship ba ang ibig kung sabihin? Na sexual relationship lang ang meron kami?

Wala nang iba.

May naramdaman akong kirot sa dibdib ko.

Masakit.

"Kung mutual siguro yung feeling niyo, oo." napatingin siya saken

Anong ibig niyang sabihin.

Napakunot noo ako.

"Dapat gusto niyo at naeenjoy niyo pareho ang ginagawa niyo. Kasi kung napipiltan
lang ang isa o kaya nagsasawa na na sa ginagawa,hindi naman maganda ang ganun."

Napaisip tuloy ako.

"Bakit nagsasawa ka na ba?" tanong nito.

Nagsawa na ba ako?

I don't think pagsasawaan ko ang isang kagaya ni Russell.

O kaya kung ano man ang gawin niya.

Mahal na mahal ko siya.

"Hindi naman." maikli kong sagot.

"Si Russell kumusta naman?" tanong ni Irish

Ano ba ang gusto niyang itanong?

"What do you mean kumusta naman?"

Gaya ni Jess tinatanong niya rin kung how was he?

ganun ba yun?

"Ikaw tlaga hahaha wag na nga. Hindi ka pa nga sanay." naiiling na sabi nito.

"Alam mo ganyan din ako nung una nahihiya rin akong pag usapan ito pero nung
tumagal na parang normal na lang ito."

Siguro nga.

Para siyang si Jess. Normal na lang na pag usapan ang mga ito.

Naalala ko nung nagkwento ito nung

firs###############################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
##############################################################h mukhang BI pa saken
to ah.

Palihim kong sinulyapan yung asungot sa counter.

Di nga makakaila na malakas ang appeal nito.

Siguro dahil celebrity ito.

Baka malakas umepal ang ibig kong sabihin.

Oo yun nga yun, epal. Mag kaiba naman yun sa appeal.

Pero hindi eh, malakas talaga yung dating niya.

Siguro dahil sa ubod ng yabang at bastos pa hmp!

Matangkad din ito. Pero mas matangkad si Russell ng konti.

Ang kulit lang ng buhok nito, parang skinned head na ewan.

Pero bagay ito sa kanya.

Nsa ganun akong pag iisip nung lumingon ito.

Taena nahuli niya ako na tinitingnan ko siya.

Nguimiti ito at kumindat.

Kapal talaga ng mukha.

Pinandilatan ko siya at inirapan.

Binawi ko agad ang tingin ko.

Umiiling ito na natatawa.

Diyos ko ba't ba sumulpot pa 'tong tao na'to sa mundong ibabaw.

HALEY'S POV

"Are you free this weekend?"

Huh? Ako ba ang kausap niya? Napahinto ako sa pagsisipilyo. Nakiramdam ako. Wala
namang tao sa pinto. Tumahimik ulit. Baka may kausap sa cellphone.

"Hey..." sabi nito sabay bukas ng pinto ng banyo na bahagyang nakaawang.

Nagulat ako.

"I said, are you free this weekend?"

Inulit nito ang tanong na parang naiinip sa sagot ko. Ako pala ang kausap niya. Ang
layo niya kasi akala ko may iba siyang kausap. Nagmumog muna ako bago ako sumagot.
Humarap ako sa knya.

"Hindi ako sure. May activity kami para next week. Baka gawin namin kila Irish sa
weekend. Bakit mo natanaong?"
Tumalikod ito at bumalik sa sala. Kinuha yung cellphone. Lumapit naman ako sa
kanya.

"Gusto ko sanang mamili ng ibang gamit para sa bahay." sabi nito habang pumipindot
sa cellphone niya.

Tumingin siya saken. Siguro napansin niya hindi ako sumagot.

"Tinatanong ni mommy kung kelan daw tayo lilipat dun sa bahay natin. Kaya naisip ko
na baka pwede ka sa weekend para makabili tayo ng iba pang gamit. Di pa ksi
kumpleto."

Oo nga pala, ito ang regalo nila samen sa kasal. Nawala na ito sa isip ko. Dapat
dun na kami tumutuloy ngayon gaya ng gusto ng mga parents niya.

"Ganun ba? After next week titingnan ko kung pwede ako." pagkasabi ko nun kinuha ko
ang bag ko at dumerecho ako dining table.

Magrereview ako ng konti bago ako matulog. May exam kasi ako bukas. Maya maya
sumunod ito pero dumerecho siya sa ref. May sinalin siya sa baso. Umupo siya sa
tapat ko. Softdrinks ang iniinom nito.

Tumingin ako sa kanya. Nakatingin lang din siya. Naninibago ako kasi ngayon lang
kami nag abot ng gising kami pareho. Himala maaga itong umuwi. Hindi naman kasi ako
matanong kung ano bang pinag kakabalahan niya nitong mga nakaraang araw. Pag
nagtetext siya minsan sinasabi niya nasa school pa siya. O kaya minsan dumaan siya
sa office o kaya sa kanila.

"Kinukumusta ka pala ni mommy. Gusto niya dun tayo tumuloy next week."
Sinabi na rin ito saken ng mommy niya dati. Na gusto niya paminsan minsan dun kami
tutuloy. Namimiss niya daw kasi si Russell. Kasi kahit may sarili itong condo
umuuwi pa rin ito sa kanila ng at least twice a week. Sabagay malapit din ito sa
school.
"Sige aayusin ko yung mga gamit ko sa friday."

Nagsimula na'kong magbuklat ng notes ko. Nakaupo pa rin siya hindi pa umaalis.

"Wala ka bang gagawin?" tanong ko habang binubuklat yung notes ko

Tumayo siya.

"Marami. Di ko alam kung paano ko sisimulan."

Dumerecho ito sa sala at binuksan ang tv. Nagkibit balikat na lang ako. Marami pala
siyang gagawin ba't di niya simulan para matapos siya agad. Bahala siya sa buhay
niya.

Nagreview ako hanggang sa antukin ako. I decided to sleep nung mga pat 8pm na.
Inayos ko muna yung mga gamit ko para bukas. Tumabi ako sa kanya saglit. Maya maya
tumayo na ako.

"Inaatok na ako." sabi ko sabay hikab.

I was about to kiss him goodnight nung hawakan niya ako. Hinila niya ako paupo sa
tabi niya.

"Dito ka na muna humiga." sabi nito sabay turo sa sofa

Natawa ako.

"Baka gumulong ako sa sahig." biro ko sa knaya.

Tumawa rin siya.

"Andito pa naman ako eh. Mamaya bubuhatin na lng kita pag tulog ka na. Baka kasi
tamarin ako pag wala akong kasama." lambing nito.

Nag isip ako saglit. Ngayon lang ulit kami nagkasama ng ganito kaya pinagbigyan ko
na baka magtampo.

"O sige." sagot ko.

Humiga ako sa lap niya. Hinalikan niya ako noo. Hindi ko alam kung ilang minuto ang
lumipas at nakatulog rin ako. Hindi ko naman masabi sa kanya na hindi ako makatulog
pag bukas ang TV. Lalo na sa Crime and Suspense na chanel pa siya nanood.
Nakatulong siguro ang paghaplos niya sa ulo ko at paghagod niya sa buhok ko kaya
ako inantok agad.

Paggising ko nasa kama na'ko. Tumingin ako sa oras. 1am na. Nakita ko si Russell
nagsusulat sa maliit na study table sa loob ng kwarto. Hindi pa rin siya natutulog.
Kinuha ko ang cellphone ko sa mesa sa gilid. Low bat na pala ako. May isa akong
missed call. Number lang. Sino kaya ito. May isang text. Huh? Pa'no kaya nalaman ng
asungot na'to yung number ko.

Tumingin ako kay Russell. Mukhang busy ito at hindi niya napansin na nagising ako.
Humiga ulit ako at pumikit.

-----------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------
Ang sakit ng ulo ko parang sasabog. Inaatake na naman ako ng migraine . Pero hindi
naman ako puyat. At lalong hindi naman ako gutom. Yun kasi ang madalas na trigger
factor ng migraine ko.

Lumingon ako sa katabi ko. Nakadapa ito at tulog na tulog. Anong oras na kaya
natulog 'to. Makabangon na nga. Dumerecho ako sa banyo para maghalungkat ng gamot
sa medicine cabinet. Isa na lang pala ang stock ko ng mefenamic. Makabili na nga
mamaya.

Makaligo nga muna baka mabawasan ang sakit ng ulo ko. Di kaya sobra ako sa tulog.
Pero hindi naman, tama lang ang oras ng tulog ko. Tsaka lagi namang ganun ang oras
ng pagtulog ko. Aaah, kung ano ano naisip kung dahilan ng migraine ko.

Hmn...magdedress ba ko o skirt at blouse?

Ngayon lang ata ulit ako nagdalawang isip kung ano ang isusuot ko. Madalas kasi pag
dress ang naisip kong isuot ay ito talaga ang gusto ko. Walang second thoughts
kumbaga. Alam ko na. Isang pair ng leggings na gray at white na blouse ang napili
kong isuot.

Matagal tagal na rin kasi akong hindi nakapag suot ng ganito. Madalas palda at
dress na maiiksi. At madalas magreklamo si Russell dito. Hindi daw ba ako
nasisilipan sa sobrang iksi ng suot ko. Sabi ko nakacycling naman ako sa loob.
Kahit hindi hahaha. Sana naman matuwa siya sa suot ko kahit papano.

Pagdating ko school napansin ko agad ang malaking streamer na nakakabit sa gilid ng

school. Announcement ito tungkol sa world tour nila asungot. At mukhang todo
suppprt ang school at pumayag ito na ikabit ang steramer sa may gilid ng university
mismo.

Sosyal ha. World tour? Hindi ko ineexpect na ganun sila kasikat para magkaroon ng
world tour. Ni hindi ko nga sila kilala. Ibig sabihin parang kalevel nila ang
Bigbang at JYJ? Duh, hindi naman siguro. Siguro sikat na nga sila pero small time
lang. Hmp! Histura lang niya.

Pagkapark ko ng kotse, nilapitan ko ang streamer. Gosh fully booked sila. February
ang start ng European tour. Ang aga namang ipost ang streamer na'to eh matagal pa
pala to. Pero wow ha! Ilang countries din ang pupuntahan nila. Ibang level pala
tong si asungot. Kaya pala sobrang yabang.
Aba kung ganun ito na ang huli na magiging kagrupo ko siya sa mga activity dahil
hindi na ako makakapayag pa sa susunod. Ano siya sinuswerte. Mawawala siya ng ilang
buwan tapos maiiwan sa mga kagrupo niya ang lahat ng gawain. No way!

Nainis na naman ako sa kanya. Parang hindi naman fair ang school na to kung lagi na
lang silang bibigyan ng consideration . Lahat naman nagpapakahirap para pumasa at
grumadweyt.

Pagpasok ko sa room, marami rami na rin ang mga estudyante. Wala pa si Jess. Wala
rin si asungot. Sana hindi ko siya kaklase. ngayon. Napakaaga pa para mabad trip.
Quarter to eight na wala pa rin si Jess. Bakit kaya? Hindi yun umaabot ng ganito
kalate. Basta may allowance ito lagi sa oras at pinakamaiksi na yung 15 minutes
before class.

"Nagtext ba sa'yo si Seth kagabi? Ang kulit kasi kaya binigay ko yung number mo.
Tsaka naisip ko na baka ok lang din sa'yo tutal kasama natin siya sa activity." si
Irish.

So siya pala ang salarin na nagbigay ng number ko sa asungot na yun.

Ngumiti lang ako. "Oo. Ok lang tama ka bka nga kailnganin ko nga." Ayoko na kasing
pag usapan ito.

Maya maya dumating na yung professor namin. Wala pa si Jess. Nilabas ko yung phone
ko baka nagtext. Pero wla. Naku malolowbat na ata ako. Wag lang siyang tatawag at
mag eempty na'to.

Nagsimula na ang klase pero wala pa rin si Jess. Di ko maiwasang hindi mag alala.
Major subject kasi ito at hindi siya palaabsent. Tsak minsan nagsasabi siya saken
sa text o kaya tatawag ahead of time kung maleletlate ito. Pero ngayon kahit tawag
o text wala.
Tatawagan ko na lang siya mamaya. Sad naman ako. Pero natuwa naman ako kahit papano
kasi wala si asungot. Buti na lang hindi ko siya kakalse hahaha.

Nsa kalagitnaan ng discussion ng....

May asungot na pumasok.

Talaga naman. OK na eh. Maganda yung sikat ng araw eh.

"Mr Borromeo, you don't have to attend this class anymore if you want to. After ng
project na pinapagawa ko sayo, you have the option na wag na itong pasukan since
incompelte ka lang naman last semester sa subject na'to. Pero kung gusto mo ok lang
din. Ang concern ko lang sa gaya mong hirap sa schedule kagaya ng ibang working
students eh para magamit niyo ang oras na ito sa iba pang bagay."
"It's ok maam. Wala naman po akong ibang gagawin." sagot nito.

Tiningnan ko siya ng masama.Pwede naman pala siyang hindi pumasok eh. Humabol pa
talaga. Nakakainis.

Nainip tuloy ako sa klase. Nawalan ako ng gana. Bukod sa wala si Jess, dumating pa
tong asungot na'to. Buti na lang malapit na ang time.

Nagvibrate yung phone ko.

Baka si Jess na'to.

Pasimple kung nilabas ito. Tumatawag si Russell. Ang aga namang nagising nito. $hit
baka mag empty ako. Bakit kaya? Teka, mag eexcuse ba'ko at lalabas para sagutin o
ikakacancel ko.
"Hindi mo ba alam na bawal ang cellphone sa loob ng klase."

Muntik akong mapatalon sa gulat. Bwisit tlaga tong asungot na'to. Alam ko na'to eh.
Teka, umatras muna ako ng konti bago lumingon sa kanya. Tama nga ako sobrang lapit
naman ng mukha niya saken. Feeling ko nga kung text ang tinitingnan ko sa phone ko
malamang nabasa pa niya ang message. Tumigil sa pagvibrate ang phone ko. Binaba na
ni Russell. Hinarap ko siya.
"Alam mo, wala kang pakialam. Tsaka pwede ka tigilan mo yang kadidikit saken ng
ganyan at di tayo close. Naalibadbaran ako sa'yo alam mo ba yun?!"

Kung nagulat ito, mas nagulat si Irish na katabi ko. Di ko na kasi napigilan yung
sarili ko. Pero di ko talaga alam kung sa adobe ba to pinaglihi o kaya sa marmol at
napakapal ng mukha. Nagulat siya saglit lang, pero nakabawi ito agad.

"Ganun ba? Bakit hindi pa tayo pwedeng maging close? Tinext nga kita di ka naman
nagreply." pang aasar niay saken at lumapit pa ulit ito at tumitig sa mukha ko.

Sarcastic ako na ngumiti.

"Ang tindi mo rin noh. Hindi mo ba alam na bago maging close dapt nagiging friends
muna. Eh hindi nga tayo friends diba, close pa kaya?"

Tumawa ito.

"Alam mo pwede rin naman tayong maging friends. Ikaw lang tong laging masungit
saken. Kung naiinis ka pa rin saken dahil sa nangyari sa library, ok, Im sorry kung
naistorbo kita that time o kya nainis kita. Ok na ba sa'yo yun?"

Nagbago ang expression ng mukha nito. Parang maamong tupa naman ang drama. Akala mo
madaan mo ko sa pagpapcute na ganyan.

Inirapan ko siya. "Whatever!" mataray kung sagot sa kanya.

Tumawa siya ng mahina. Pinagpatuloy ko ang pagsusulat. Hindi naman na siya

nangulit. Pagkatapos magsulat ni ma'am ng assignment sa board nagpaalam agad ito.

Nag alisan na rin ang ibang naming mga kaklase at ako na lang ang natira. Inayos ko
ang mga gamit ko pagtapos tumayo na ako.

Nagulat ako. Si asungot hindi pa rin pala lumalabas. Hawak nito ang cellphone niya.
Maya maya tumayo na rin ito. Hindi ko siya sinulyapan. Papunta na ko sa pinto ng
tinawag niya ako.

"Hey!"

Ano na naman! Bahala ka. Deadma lang ako.

"Haley!" napalakas yung tawag niya na parang warning. ito

First time niya akong tawagin sa pangalan ko. Parang ang sarap pakinggan ng bigkas
niya ng pangalan ko. Pero dahil naiinis ako sa kanya hinarap ko siya na
nakapameywang pa.

"Ano na naman?!" gigil na sabi ko.

Lumapit siya saken.

"Tumingin ka sa likod mo." sabi nito.

Hindi ako sumunod sa sinabi niya.

"Wag mokong pinagloloko ha." banta ko sa kanya.

Sumeryoso yung mukha niya. "Hindi kita pinaglololoko. Kung ayaw mong maniwala
bahala kang magkalat dyan." Pagkasabi nun iniwan ako at nagsimula siyang maglakad
palabas.
Parang galit pa siya. Ano kayang sinasabi niya na tingnan ko sa likod ko.
O_O OMG!!!

Panic mode

May stain ako.

JESSICA'S POV

Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyari kagabi. Bumangon ako at dinampot ang
blouse na hinubad ko kagabi. Isusuot ko na sana ito ng maramdaman ko ang kamay ni
Ambrose na yumakap sa beywang ko. Marahan niya akong hinila pahiga.Yumakap siya
saken at sinimulan akong halikan sa leeg.

Kahit anong pagtanggi ng isip ang gawin ko, iba ang reaksyon ng katawan ko. Napakit
ako at napawak sa ulo niya. Marahang humahaplos ang kamay niya sa tyan ko paakyat
sa dibdib ko. Hinawakan ko ang kamay niya para pigilan ito.

"I

gotta go." blanko ang expression ng mukha ko habang nakatingin sa kanya.

Kailangan kong pigilan ang sarili ko baka kung saan na naman kami makarating.
Niyakap niya ako palapit sa kanya.

"Sobrang aga pa. 5am pa lang. Maya mayang konti pwede." pakiusap nito.

Bumangon ulit ako at sumandal sa headborad ng kama.

"Kailangan nating umalis ng maaga kasi kung hindi for sure I will miss my first
class. May exam din ako mamayang hapon. Kailangan kong magreview."

Hindi siya sumagot. Pero bumangon na rin ito. Umupo siya sa tabi ko.

"Wala ka bang pasok?" tanong ko sa kanya.

Ngumiti ito at inakbayan ako.

" Meron. But with this chance that I have now with you, I'd rather miss all of it."

Iniharap niya ako sa kanya. Tumingin siya sa mga mata ko.

"You don't know how much I waited for this moment. I thought hindi na mangyayari pa
ito. I missed you so much." puno ng emosyong sabi nito.

I felt his lips on mine once more. Marahan ko siyang itinulak baka madala ako. Pero
bakit ganun? Unti unting bumabalik ulit ang sakit na naramdaman ko noon. Akala ko
naka move on na'ko. Hindi pa pala. Bakit parang hindi man lang nabawasan ang sakit
na nararamdaman ko. I tried to hold back the tears. Hindi
niya dapat makita na umiiyak ako. Tapos na ang lahat samen.

"Sana hinyaan mo na lang ako. Kung kelan nasanay na ako ng wala ka." sumbat ko sa
kanya.

Nawala ang ngiti sa mukha niya.

"That was my original plan. To let you go. That I will keep my distance. Not until
I saw you with that guy. I can't bear to see you with someone else. And I
understand how it feels to be hurt. And i understand you. And I'm so sorry I've
caused you so much pain."

Hindi ko na napigilan ang mga luha ko.

"I already made a decision. Kahit paulit ulit mo akong ipagpatabuyan hindi pa rin
ako titigil. Kung noon sumuko ako at hinayaan kita ng ilang buwan para balewalain
ang mga pkiusap ko na bigyan mo ulit ako ng isang chance. Ngayon I don't care kung
gaano ako katagal mag aantay. Kung kelan mo ko handang patawarin at kung kelan
mo'ko matatanggap ulit. At kahit paulit ulit mo ulit akong ipagtabuyan wala akong
pakiaalam. Handa kong tanggapin lahat. And I'm willing to wait kahit kaano pa
katagal. I won't give you up."

Kung kanina tahimik lang akong lumuha. Ngayon hindi ko na mapigilan ang humagulgol.
Sobrang sakit pala. Na malaman mo na mahal ka pa rin ng taong mahal mo at patuloy
mo ring tinatanong ang sarili mo kung ba't nagawa ka niyang lokohin. Hinarap ko
siya.

"Pero bakit mo nagawa saken yun? May nagawa ba'ko na hindi mo nagustuhan? O may
hindi ako nagawa. Kulang pa ba, ibingay ko naman lahat lahat sa'yo di ba?"

Pinunasan niya ang mga luha ko.

" It's not your fault. Ako lahat ang may kasalanan. I was thankful sa binigay mong
tiwala saken kahit na hindi deserve ito. Kaya pinagsisihan ko lahat ng nagawa ko.
It's still you, no one else. I love you so much."
Sa isang part ng isip ko gusto kong matuwa. Na mahal pa rin niya ako. Pero hindi
ito sapat para makalimutan ko agad ang mga nagawa niya. Gustuhin ko man masakit pa
rin.

"And I'm sorry it was too harsh para sapilitan kitang dalhin dito. There is no
other way. I waited for days pero di kita matyempuhan na walang kasama. Especially
these past few days nakikita ko na hatid sundo ka ang lalaki na yun. I was there
everyday waiting for you sa labas ng school. Sa tapat ng bahay niyo. Siguro it was
the perfect nung makita kitang lumabas kagabi. "

Oo, perfect time unggoy ka. Magsisimba dapat ako. Nagulat na lang ako may humarang
sa dadaanan ko. Kala ko holdaper. Sisigaw na sana ako. Hindi ko kasi siya nakilala.
Nakacap kasi siya at nakashade eh 7pm na ng gabi. Sabi niya mag uusap lang daw kami
at saglit lang. Wala akong nagawa at sumama sa kanya.

Dinala niya ko sa resort nila sa Laguna. Dito rin kami ng celebrate

ng 2nd month namin. This is where we spent our first night together. And that was
when I gave everything to him. Everything.
"I'll let you cry this time. And I'm not gonna promise that you'll never cry again.
But one thing I can promise, I'll do everyhting not to hurt you again. And I'll do
evryhting para bumalik ulit yung trust mo saken. Para mahalin mo ulit ako."

Tumingin ako sa kanya. Gusto kong sabihing walang nagbago. Na mahal na mahal ko pa
rin siya. Pero sa naging mapait na karanasan ko sa kanya napigilan ko ang sarili ko
para sabihin ito sa kanya. Hindi niya kailangang malaman sa ngayon kung ano ang
tunay kong nararamdaman para sa knya. Oo, binigay ko ulit ang sarili ko sa kanya,
nagpakatanga na naman ako. Pero hindi ibig sabihin handa ko ulit ibigay ang puso
ko, ang pagmamahal ko. I'd rather keep it to myself.

"Naguguluhan ako. Sa totoo lang hindi ko na alam kung ano ang totoo sa mga sinasabi
mo. Gusto kong makapag isip."

"I understand. Tell me, anong kailngang kong gawin." sabi nito.

Tumingin ako sa kanya ng derecho.

"Layuan mo na ako. Huli na'to. Napagbigyan na kita siguro naman titiglan mo na ako.
Kung talagang mahal mo ako pabayaan mo akong magsimula ulit. Nakaya kong mag isa
nung mawala ka. Sorry pero hindi ko na kayang magtiwala pa sa'yo."

Nagulat siya sa sinabi ko. Ako rin nagulat sa mga sinabi ko. Gusto kong magsimula
ulit. Mas madaling magtiwala kesa magbalik ng tiwala. Si Tyler. Unti unti,
natututunan ko na siyang mahalin. Sabi niya willing siyang mag antay.

"You know that I can't do that. At alam ko na mahal mo pa rin ako. I can tell by
the way you kiss me. And the way you respond to my touch. Just like before. Wala
lang ba sa'yo lahat ang mga nangyari kagabi?"

Siya pa ang may ganang sabihin saken ang mga bagay na ganyan.

"Kung sabihin ko sa'yong oo. Sa sinasabi mo ngayon parang ayaw ko atang maniwala sa
sinasabi mo na hindi mo minahal ang babeng yun. Kasi i can tell by the way you kiss
her. How you respond to her touch." sarcastic kong sagot.

He was helpless. Kasi totoo ang sinasabi ko.

"Magkaiba yun Jess. Lalaki lang ako."

Tumingin ako.

"Kung yun ang dahilan mo, lalaki ka lang, kung ganun wag mong bigyan ng ibang
dahilan ang mga nagyari. Hindi ako lalaki, pero tao rin lang naman ako. Nagkakamali
rin. At kung inisip mo na magbabago sa isang iglap ang mga nagawa mong pagkakamali
dahil sa nangyari ngayon nagkakamali ka."

Lalaki lang siya. Bakit porke't babae ako wala rin akong kahinaan.

"God knows I didn't plan for this to happen. I just wanted to be with you. To talk
to you. But....I just missed you so much and I couldn't keep my hands off you.
Nagawa ko yun kasi mahal na mahal pa rin kita Jess."
Oo inaamin ko, si Ambrose ang weakness ko. Noon, hanggang ngayon. Kahit sa panahon
ng break up namin, umaasa ako na isang araw balikan niya ako at magiging maayos ang
lahat. Pero para sa isang taong kagaya ko na lubos na nasaktan, hindi pala ganun
kadali. Mas maganda pala ang mangarap minsan. Kasi dito, magagawa mo lahat ng gusto
mo, pwede mong makasama at taong mahal mo. At hindi ka masasaktan.

"Tama na, please ihatid mo ako. At nakikiusap ako, wag ka na ulit magpapakita pa
saken."

Yumuko siya. Kuyom ang mga palad nito. Maya maya tumayo na siya.

"Get dressed. Ihahatid na kita. Sorry pero hindi ko kayang gawin ang sinasabi mo.
You may control my heart, pero ako pa rin ang magdedesisyon kung ano ang gusto kong
gawin. Sabi ko naman sayo kahit paulit ulit mo akong ipagtabuyan wala akong
pakialam. Gagawin ko ngayon ang sana dapat matagal ko ng ginawa. Sana hindi ko na
lang sinunod dati ang mga pakiusap mo. Dapat hindi ko na pinaabot ng ganito
katagal. "

Ilang oras na ang nakalipas ng ihatid ako ni Ambrose. Nakatitig lang ako sa kisame.
Wala naman talga akong balak pumasok ngayong umaga. Gusto ko lang makaalis sa lugar
na yun. Baka kapag nagtagal pa kami dun ay hindi ko mapigilan ang sarili ko at
maulit na naman ang nangyari kagabi. Akala ko mag uusap kami. Pero hindi ito
nangyari. Hindi maikakaila na nasabik kami sa isa't isa.

Ano ba tong nangyayari saken. Masaya naman ako kay Tyler nung hindi pa siya
nagpapakita. I like him a lot. Pero hindi ko pa siya mahal. Siya ang bukod tanging
lalaking nakakaalam ng lahat tungkol sa pinagdaanan ko. Siya ang kaisa isang
lalaking pinagkatiwalaan ko bukod kay Ambrose. Tinaggap niya ako kung ano ang
nakaraan ko. At handa siyang tulungan ako na makalimutan ito.
Bumagon ako. Kaingan kong pasukan ang susunod ko na subject. Hindi pwdeng magkulong
lang ako dito ngayon. Baka mabaliw ako sa kaiisip. Anong paliwanag ang gagawin ko
kay Haley. Hindi man alng ako nagtext sa kanya. Hanggnag ngayon kasi naka off pa
rin ang phone ko.Malamang nag aalala na yun.

-----------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------

HALEY'S POV

Waaaaaaaah!

Pa'no ako lalabas nito ngayon ako na lang mag isa. Hindi na'ko nag isip. Lumakad
ako palabas ng pinto.
Kalalabas lang ni asungot.

"Psssssssssst!"

Huminto siya saglit pero di siya lumingon at naglakad ulit. Dinedman niya ako.

"Hoooy!" tawag ko ulit.

Lumingon ito pero mamaya maya tumuloy ulit sa paglalakad.

Ampu!

"SETH!!!"
Sa tingin ko napalingon yung isang estudyante na dumnaaan sa lakas ng tawag ko.
Lumingon siya pagtapos naglakad ito palapit saken.

"Kanina pa kita tinatawag eh!" reklamo ko sa kanya.

Nagulat ako nang ilapit niya yung mukha niya sa mukha ko. Napaatras ako ng konti.

"First, hindi ako aso para ssutsutan mo. Second, hindi hoy ang pangalan ko. Third,
pwede mo naman pala akong tawagin sa pangalan ko bakit hirap na hirap kang gawin
'to. Ganun ba tlaga katindi ang galit mo saken. Nag sory na'ko di ba?" seryosong
sabi nito

Hindi ako nakakibo. Nakayuko ako. Galit ba siya? Hindi kasi ako sanay na seryoso
ang mukha nito. Lagi kais itong nakangiti saken.

"Pasensiya ka na." yun lang ang nasabi ko.

Parang napahiya ata ako dun.

"Now what?' sabi nito.

Ngumiti ako ng pilit sa kanya.

"Hindi ok lang, di bale na. Pasensiya ka na ulit. Sige pwede ka ng umalis."

Sa totoo lang hindi ko alam kung pa'ano ako lalabas sa room kung hindi niya ako
tutulungan. Pero nakakahiya naman sa kanya tapos hihingi pa ako ng pabor. Inaantay
ko siyang umalis muna bago ako bumalik sa upuan ko. Baka makita na naman niya yung
tagos ko nakakahiya talaga. Pero hindi pa rin umaalis.
Tumingin ako sa kanya.

"Alam ko naman na hindi ka makaalis dito ng mag isa ka lang. I was just testing
kung gaano kalaki yung galit mo at kung hihingi ka ng tulong saken. Pero either
way, babalik naman talaga ako to help you kahit na sungitan mo pa'ko."

Errrr...naguilty tuloy ako. Mabait naman pala ito kahit papa'no.

"So, how can I help?" tanong nito.

Hindi pa rin ako sumgot.

"Wag ka nang mahiya." sabi nito.

Baka hindi diya pumayag eh.

"Wag na lang, ok lang ako. Ako na lang bahala."

"C'mon. Anything. Just tell me."

Bumwelo muna ako.

"Pwede ko bang hiramin yung jacket mo?"

Nanlaki yung mata nito.

"Whaaat!?" gulat na sabi nito.

Sabi ko nga hindi siya papayag.

"Sabi ko nga di bale na lang di ba."

Pangatlong beses na'kong napahiya ngayong araw sa asungot na'to.

"No, I mean, anong...gagawin mo sa jacket ko."

"Itatali ko sa beywang ko para matakpan yung likod ko."

"Ano!?"

Alam ko naman ang iniisip niya. Baka malagyan ng dugo yung jacket niya at parang
nandiri ito. Di ba nakakahiya.

"Don't worry lalabhan ko naman eh. O kaya pag kaya ng jacet mo na takpan yung likod
eh di
isusuot ko na lang."

Ano pa nga ba ang magagawa ko. Kahit nga magmakaawa ako ngayon sa kanya gagawin ko.
Bat kasi ngayon pa wla si Jess. Maya maya hinubad nito ang jacket niya at inabot
saken. Kinuha ko ito.

"Thanks." nahihiya kong sabi.

"Sasabayan na kita palabas.' sabi nito.

Tumango ako.

Tinantya ko kung mahaba yung jacket niya. Pwede. Isinuot ko ito tpos sinilip ko
yung likod ko. Ang laki naman pala ng jacket na to lagpas pa. Pagtingin ko sa kanya
nakangiti ito na nakatingin sa saken. Parang tuwang tuwa siya sa nakikita niya.

"Bakit?" tanong ko.

Umiling ito.

"Nothing. It's just that.....my jacket looks good on you." sabi ntio.

Natigilan ako. Ganun din ang sinasabi ni Russell pag suot ko ang shirt niya.
Nailang ako. Ngumiti lang ako tapos kinuha ko na yung mga gamit ko at sumunod sa
kanya palabas. Sumabay siya saken hanggang sa ladies room. Ngayon ano na.

Ah alam ko na. Pumasok ako sa cubicle at hinubad ko yung blouse ko na may tagos.
Mahaba kasi ito ksi naka leggings lang ako. Sinuot ko yung jacket ni asungot.
Nilabhan ko lang yung part na may tagos gamit ang handsoap. At pagtapos tinapat ko
sa dryer.

And voila! Parang walang nangyari.

Girls scout ata to hahaha. Sinuod kong hinubad yung leggings. Ganun din ang ginawa
ko. Buti na lang may vendo dito sa loob ng mga
tissue at napkin. Siguro mga almost 30 minutes din ako sa loob. Di bale mamaya pa
naman ang next class ko. May 1 hr pa ako. Sasaglit muna ako sa condo para makapg
palit ng tuluyan.

Paglabas ko ng CR.

"Anong ginagawa mo dito?'

Si Seth nakatayo sa harap ng pinto ng ladies room. Naglalaro ito sa cellphone niya.

"I'm waiting for you."

Akala ko umalis na ito.

"Hindi ko kasi alam na inaantay mo ako kaya hindi ako nagmadali. Tsaka sabi ko
naman sa'yo lalabhan ko na lang tong jacket mo. Uuwi ako sa condo at kahit ngayong
araw din na'to ibabalik ko sa'yo. Idadryer ko na lang para mabilis matuyo."

Ngumiti lang siya at kinuha ang jacket sa kamay ko.

"Don't worry about it. Ok lang."

Aoo kayang nakain nito. Kanina lang parang diring diri siya at parang ayaw ipagamit
ang jacket niya. Tumingin siya saken. Parang tinatanong nito kung paano pala ako
pag kinuha niya yung jacket niya. Ngumiti ako tapos tumalikod ako sa kanya.

"Wooah!! What did you do?" amazed na sabi nito.

"It's a scret." sabi ko tapos nagsimula nakong maglakad papunta sa parking.

Lumingon ako.

"Thanks pala ha. Uwi muna ako."

Tumago siya at tumalkod na'ko.

"Haley!"

Lumingon ulit ako.

"Are we..good? Friends?" nag aalangang sabi nito.

Huminto ako.

"Basta hindi mo na ako aasarin." nakapameywang kong sabi.

Tumakbo siya palapit.

Pinagsaklop niyan ang dalawang palad niya sa harap ko at nag bow. Parang tanga.

"Promise." sabi nito.

Natawa kami pareho.

"Sige." sabi ko at umalis na'ko.

"Ingat." pahabol nito.

Hindi nako lumingon pero tinaas ko na lang yung kamay in response sa sinabi niya.
Pagliko ko sa parking.....
"Jess!"
HALEY'S POV

Giniginaw ako. Pero gumaang naman ang pakiramdam ko. Dumilat ako. Huh? Nasaan ako?
Ah, oo nga pala nasa cilinic ako ng school. Di ko na kasi kaya ang sakit ng puson
ko kanina. Ang lakas naman ng aircon dito tumatayo ang mga balahibo ko.

Tumingin ako bintana. Madilim na. Kya pala, past 6pm. Ganun ako katagal na
nakatulog? Nakaantok kasi ang pinainom saken na pain killer. Makabangon na nga.
Hinawi ko ang kurtina na tumatakip sa kama na hinigaan ako. Dumerecho ako sa
counter sa reception area ng clinic para kuhain ang bag ko.

"Kumusta na ang pakiramdam mo?" tanong ng nurse. Nguimiti ako. "Ok na ako.
Nakatulog ako, medyo madilim na pala." nahihiya kong sabi.

Tumawa yung nurse. "Oo nga eh, nakatulog na rin yung boyfriend mo sa kaantay na
magising ka. Gigisingin sana kita kaso sabi niya wag na lang daw, antayin na lang
daw niya na magising ka." sabi nito.

Andito si Russell? Nagpaalam na'ko sa nurse at nagmamadaling lumabas.. Paglabas ko

sa waitng area, nakaupo ito sa couch. May nakasalpak na headset sa mga tenga niya.
Tulog. Lumapit ako at umupo sa tabi niya. Pinagmasdan ko ang mukha niya. May mga
maliliit na balbas na tumutubo sa gilid ng kanyang mukha. Ganun ba siya kabusy at
kahit magshave man lang hindi niya magawa. Kawawa naman siya.

Hinawakan ko ang mukha niya at marahang hinaplos ito sa pag aakalang magigising
siya. Pero tulog na tulog ito. Tumingin muna ako sa paligid kung may tao. Ahihihi,
ayos wala. I gave him a long kiss on his lips. Huh? Tulog na tulog tlaga siya
talaga. Napasimangot ako. Pa'no na lang kung iba ngayon ang katabi nito na babae at
bigla siyang hinalikan, ibig sabihin hindi ito magigising. Waaah! Baka marape ang
asawa ko ng wala sa oras! Ba't kasi napakamantika matulog ng lalaki na'to.
Nanggigil ako. Mahina kong tinapik ang pisngi niya ng palad ko. Tinaggal ko ang mga
headset sa tenga niya.
"Russell.." tinapik ko pa ng mas makas ang pisngi nito. Mas malakas pa. Maya maya
dumilat na siya. Nanlaki ang mata nito nang makita ako.

"Ba't ka tumayo? Ok ka na ba? Kumusta na ang pikramdam mo?" puno ng pag aalalang
sabi nito.

Ngumiti ako. Sunod na sunod naman ang tanong niya.

"Ok na ako. Wala naman akong sakit talaga. Nagpahinga lang ako kasi di ko na kaya
yung sakit ng puson ko kanina. " sagot ko.

"Are you sure? Gusto mo pumunta pa tayo sa hospital para magpacheck ka?" suggest
nito.
Natawa ako. OA ha. "No need. Tihis is just normal. Ok na talaga ako." pagkasabi ko
nu tumayo na ako at marahan siyang hinatak patayo. "Let's go, madilim na."

Tumayo na rin siya at sumabay saken. "Pa'no mo nga pala nalaman na andito ako?"
naalala kong itanong.
"Sinabi saken ni Jess. I went ta your room para sunduin ka sana. Sinamahan niya ako
dito kanina kaso nga tulog ka. Umalis rin siya agad at nagmamdali mukhang may lakad
ata." sagot niya.

"Bakit mo'ko sinundo?"

Napahinto siya sa paglalakad. " Do I need to have a reason para sunduin ka? You're
my wife.'"sabi nito.

Napakasarap namang pakinggan. Hinawakan ko siya ulit at nagsimulang maglakad.

"Hindi naman. Nagtataka lang ako."

Naglakad na rin ulit siya. "I'm taking you to diner." sabi nito.

Napahinto naman ako. This is the first time he asked me out.

"Why?" nagtatakang sabi nito.

Umiling ako. "Wala naman." Ngumiti ako sa kanya. "Bilisan na natin para hindi tayo
masyadong gabihin. May mga assignments pa'ko."

Sa isang malapit na Italian restaurant kami nagpunta. May reservation siya rito.
Kaya siguro siya tumatawag kanina. Pero hindi ko na tinanong. Medyo marami rin ang
mga kumakain. Hindi kagaya ng ibang restaurant na matagal dumating ang order, dito
siguro mga wala pang 10 minutes hinatid na yung food namin.

Light meal lang ang inorder ko. Simpleng Pasta Linguine with Scallops. Tsaka
umorder din ako ng Picnic Salad. Wala kasi akong gana kasi meron ako. Dapat salad
lang ang oorderin ko kaso baka magtaka si Russell. Ininom ko yung pinili ko na
drinks. Limoncello ang pangalan. Pwe! Takte ba't ganito ang lasa. Pagtingin ko kay
Russell tumatawa siya.
"Ba't ka tumatawa?" naiinis kong tanong.

"Hindi ko rin kasi gusto ang lasa niyan. Ba't ba kasi yan ang inorder mo." pang
aasar nito.

"Malay ko ba! First time ko kayang kumain dito." bruhong 'to.

"Ba't di mo sinabi? Here..try this" natatawa pa rin siya. Inabot nito ang drinks
niya at pinalit niya sa drinks ko.

Ininom ko yung binigay niya. Hmn..masarap, manamins tamis.

"Is it good? Kung ayaw mo oorder ulit tayo ng iba." sabi nito.

"Hindi ok na'to. Pwede ba'ng isa pa nito? Ang sarap eh." natatawa kong sabi.

"Are you sure? Pwede kang umorder ng juice kung gusto mo. Baka mamaya mahilo ka
hindi ka na makatayo." sabi nito.

Alak pala to. Sige na nga juice na lang. Marami pa akong gagawin. Kinuha ko ulit
yung menu. Ito kaya Organic Italian Volcano Tangerine Juice. Hmnn..mukhang ok kasi
organic, kaya lang baka lasang lahar naman ito, wag na nga. Meron naman dito blood
orange jucie. Takte di ba pwedeng simpleng orange juice na lang. Binigay ko kay
Russell yung menu.

"Ikaw na nga pumili." baka magkamali na naman ako.

"Anong juice ba ang gusto mo?" tanong nito habang nakatingin sa menu.

"Orange juice lang sana." sagot ko.

Tumawag siya ng waiter at umorder ng juice. Nagsimula na akong kmain. Ewan ko ba,
kahit kelan talaga hindi ko nagustuhan ang mga original na italian pasta. Naasiman
kasi ako. Pero pwede na rin, medyo gutom na kasi ako. Napatingin ako kay Russell.
Nakatingin siya saken.
"Ganyan ka ba kumain lately?" tanong nito.

"What do you mean?" tanong ko. Pa'ano ba ako kumain?

"I just noticed...it's like you're losing weight. Para kasing tinitikman mo lang
yung kinakain mo. Hindi mo ba gusto yung food? Or hindi mo gusto yung mga food
dito?" tanong nito.

"Hindi naman. Ok naman dito. Wag mo na lang akong pansinin." ngumiti ako ng pilit.

Hindi na lang ulit ito nagsalita. Hinatid nung waiter yung juice ko.

"Siyanga pala, tinatanong ni mommy kung kelan daw natin ipapabless yung bahay. Sabi
ko tatanungin muna kita. Talk to her pag umuwi tayo dun sa weekend. Tsaka di pa nga
kumpleto yung mga gamit. Pero sabi niya pwede naman na daw tayong lumipat dun kahit
wala pang blessing."

Oo nga pala. Dapat maayos ko rin yung schedule ko. Sobrang busy ko rin kasi. Wala
akong time sa ibang bagay. Wala na rin akong time kay Russell. Hindi ko na
maimagine pagdating ng March, baka hindi na kami magkaroon ng chance gaya nito.
Isisingit ko sa schedule ko next week yung pagbili namin ng mga gamit. Kahit
weekdays na lang kung di pwede ng weekend.

"Sa tingin ko itaon na lang natin yung blessing bahay sa Sem Break. Para pareho
tayong wala nang pasok." sabi ko.
"Naisip ko rin yun. Para magkaroon din tayo ng chance na ayusin yung bahay. Gusto
ni mommy kukuha siya ng architect na magdedesign. Kaso gusto ko tayong dalawa na
lang mag aayos tutal tayo naman titira ang dun."

Actallually naisip ko na rin yun. Ayoko ng mga bahay na gaya ng mga nakikita ko sa
mga magasin. Maganda nga pero parang stiff. Hindi na ito mukhang tirahan. Mukhang
itong model unit sa mga showroom ng binebentang bahay at mga condo. Gusto ko yung,
cozy at comfortable tirhan. At gusto ko ako ang mag aayos. Napangiti ako. Pareho
pala kami ni Russell ng iniisip.

"Oo, gusto ko ako, o kaya tayo personally ang mag aayos. Ayoko ng may ibang
nakikialam. Basta we'll do shopping kahit weekdays kung ok ang schedule mo."

Ngumiti ito. "Sige, I'll clear my schedule next week. Sinabi mo yan ha." sabi nito.

"Ako pa." biro ko sa kanya.

Naiiling na lang ito. Siguro iniisip niya ako nga itong laging walang time.

"Bilisan mo na diyan. Hindi tayo aalis dito hangga't hindi mo nauubos ang food mo."

Ansabeh? Parang bata ang kausap niya ha. Pero hindi ko kayang ubusin ito. Kailangan
makaisip ako ng paraan. Yung salad lang ang kaya kong ubusin lahat.

"Tikman mo'to." sinubuan ko siya nung kinakain ko.

Nasamid siya. "Teka, ang dami naman non." reklamo nito.

Hehehe. Para konti na lang ang uubusin ko.

"Nakakahalata ako ah. Parang ako ang umubos ng food mo." natatawang sabi nito

Nagyon pa siya nakahalata, kung kelan ubos na ito.

"Pinagbigyan lang kita ngayon ha ako na ang umubos ng pagkain mo. But I want you to
fix your eating habit. Baka pumayat ka lalo. Hindi maganda ang sobrang payat." sabi
nito.

"Bakit sobrang payat na ba'ko?" conscious kong tanong.

Tumawa siya. "May sinabi ba'ko? Sabi ko sa tingin ko pumapayat ka. Hindi ko naman
sinabing payat ka na."

Lilinawin mo. Inirapan ko siya. Ayaw niya ng payat pero si Vanessa buto't balat na
ata yun hmp!

Mga past 7pm na nang makaalis kami ng resto.

Saglit lang din ang byahe namin at nakarating kami agad sa condo. Parang inaantok
na'ko. Kaya lang marami pa akong gagawin. Tumingin ako kay Russell na nakaupo sa
sofa.

"Aalis ka pa ba?" tanong ko. Mukhang wala siyang balak magbihis.

"Mamaya pa naman." sagot nito.

Saan kaya siya sa pupunta. Pwede ko kayang tanungin. Asawa naman niya ako eh. Pero
parang nahihiya pa rin akong pakialaman ang mga personal niyang lakad. Kahit minsan
pag may kusap siya sa phone nahihiya akong tanungin kung sino. Ang mga kaya ko lang
itanong ay kung kauwi lang niya pag nagigising ako minsan at naabutan ko na
nakadamit pang alis pa siya.
/> "Magbibihis lang ako." sabi ko. Pumasok na agad ako sa kwarto. Hindi ko na
inantay ang sagot niya. Para maiwasan ko na rin ang magtanong pa.

Madalas siyang gabi na umuuwi. Ano kayang pinagkakaabalahan niya. Nagulat ako nang
may maramdaman akong mga kamay na yumakap sa beywang ko. Kung ibang pagkakataon
siguro ito malamang napasigaw na naman ako. Napangiti ako. Hinawakan ko ang mga
braso niya. We stayed there for few minutes. Maya maya iniharap niya ako sa kanya.

"I miss you.." sabi nito.

Ngumiti ako sa kanya. "I miss you too..." pinisil ko ng konti yung pisngi niya.
"Sorry I was really busy lately hindi na kita naasikaso. Babawi na lang ako sa'yo
sa Sem Break. Promise."

Hindi ko na siya napaghahanda ng food. Minsan kasi pinagtitira ko siya ng food pag
umoorder ako o kaya pag nakakapagluto ako ng mga simpleng dinner lang. Kahit na
kung tutusin wala pa kaming two weeks na magkasama bilang mag asawa, sa tingin ko
kasi parang hindi normal ang ganitong simula na pareho kaming walang time sa isa't
isa. Kahit sabihin na nating hindi rin normal ang pagsasama namin.

Nangingiti ito. "Sa Sem Break pa? Bakit hindi na lang ngayon." sabi nito at
naradaman ko na lang na nasa loob na ng blouse ko ang isang kamay niya.

"Wait lang.."

Bago ko pa ituloy ang sasabihin ko I felt his lips on mine.

Habang ang isang kamay niya ay humahaplos sa isa kong dibdib. I miss him so much. I
miss the warmth of his kiss. I wrapped my arms to his neck and enjoyed the moment.
Humiwalay siya saglit at mabilis na hinubad ang blouse ko. He was kissing my neck
and pulled my brassiere upward to cup and kiss my breasts. I felt something hard in
front of me. Natauhan ako bigla. Marahan ko siyang itinulak.

"Hindi pwede.." mahina kong sabi.

"Why?" kunot noong sabi nito habang ang isang kamay ay naglalakbay pa rin sa
katawan ko.

"I now have my period." nahihiya kong sabi.

Napabitaw siya saken bigla. He rolled his eyes with disappointment. And he just
hugged me helplessly.

"Kelan pwede." tanong nito.

Natawa naman ako. Talagang nagtanong na siya kung kelan pwede.

"Depende. After a week maybe." sagot ko.

Nanlaki ang mata nito. "Hah? Ba't ang tagal naman. Di ba 3 days lang yan."

Aba't?! Pa'no mo alam ha. Sinong kayang bruhang nagsabi sa kanya.

"Kanino mo naman nalaman yan ha? O sige dun ka kung sino man yang nagsabi na 3 days
lang." mataray kung sabi at tinalikuran ko siya.

Nakainis ha. Nang aano ka eh.

"Hey, huwag ka agad nagagalit." hinawakan niya ako sa braso para pigilan ang
pagtalikod ko.

" Sige sabihin

mo saken kung sino yang nagsabi sa'yo na 3 days lang 'to. Malamang anemic yan o
kaya patpatin." naiinis pa rin ako.

Natatawa siya.

"Lagot ka kay Micah. Tsaka ba't ka nagagalit sa sinabi ko. Eh yun kasi ang sinabi
niya eh."

Si Micah.

"Sigurado kang si Micah?" Eh sino pa ba? May iba pa ba?

" Oo, bakit ba? What difference does it make kung hindi si Micah ang nagsabi."

"Ah basta!" hindi ko na kailangan pang sabihin sa kanya kung ano ang iniisip ko.
Tinalikuran ko siya.

"San ka pupunta?" tanong nito.

"Magbibihis!" sagot ko sabay padabog na sinara ang banyo. At dinig ko ang mahinang
tawa niya bago ko isara ang pinto.

Nagtatanong pa siya kung what difference does it make kung hindi si Micah ang
nagsabi? Malaki. Kung ibang babe ang nagsabi nito magagalit ako lalo. These things
are intimate para sabihin niya ang mga ito kay Russell. Anong klaseng conversation
o ginagawa meron sila at mababanggit ng kung sino mang babae na yan ang tungkol sa
bagay na ito. Kagaya din ba ng conversation meron kami ngayon. O ang ginagawa ba
nila ay kagaya rin ba ng muntik nang mangyari ngayon samen ni Russell. Kung si
Micah I would undesrtand. Bestfriend niya ito. Pero kung sa ibang babae ito galing,
that will be a different story. Iniisip ko pa lang parang sasabog na ang utak ko.

Later that same night........

MICAH'S POV

"Hindi ka pa ba uuwi?"

Kanina pa kasi panay ang order ng beer.

Uminon ulit ito.

"Maya mayang konti." sagot nito nang hindi man lang tumitingin saken. Sa malayo ito
nakatingin.

Sunod sunod ang sindi niya ng yosi.

"Tama na yan uy! Pinagbigyan na kita kanina ha, isusumbong kita kay Haley." banta
ko sa kanya.

Tiningnan niya ako ng masama na parang sinasabi niya na subukan ko.

"Last na'to." sabi niya.

Hindi naman talaga niya bisyo ang manigarilyo.

Lalo na ang uminom sa isang bar na kagaya nito.

Nagsimula siyang maging ganito noong....

"Get two more of these, please. " sabi nito.

Tiningnan ko siya ng masama.

"Look, 11pm pa ang out ko ha, at hindi kita maihahatid. Kaya please lang, tama na.
Namumula ka na eh. Baka hindi ka makatayo diyan. " paalala ko sa kanya.

Alam ko marami siyang iniisip. Pero kung tutuusin hindi na siya dapat nakikialam pa
sa mga bagay na hindi niya dapat problemahin.

"Last na rin to." tumawad pa tlaga.

Umalis ako saglit para ikuha ko pa siya ng dalawang beer.

"Hi sexy! dito ka naman samen." tawag saken ng isang customer.

Huminto ako sa tapat nila.

"Mukha ba kong GRO?! ha!?'" mataray ko silang hinarap.

"Bakit kanina ka pa dun sa table nung lalaki na yun? Ang tagal ko ng customer dito
di mo man lang ako mapagbigyan? Eh yung lalaki na yun parang ngayon ko lang nakita
dito pero pumapayag ka na magpatable." reklamo nung isang lalaki.

Lumapit ako kinuha ang mga ilang pinggan na wala ng laman at ilang bote sa mesa
nila.

"Correction hindi ako nagpapatable. Pinsan ko yun. Kaya pwede ba wag kayong
makulit." pagkasabi ko nun at umalis ako agad.

"Micah, anong oras out mo? Hatid na lang kita mamaya." si Gene. Kapitbahay namin.

Huminto ako sa tapat ng mesa nila at hinarap ito.

"Ikaw Gene tigilan mo nga ako ha. Baka gusto mong isumbong kita sa nanay mo. Tsaka
ba't hindi pa kayo umuuwi, anong oras na. Kayo ha, alam ko na yan."

May show kasi dito after midnight. Malamang yun ang inaantay ng mga ito. Kung anong
klaseng show wag niyo nang alamin.

Oo, sa isang ganitong klaseng bar ako nagtatrabaho.

""Ito naman di ka na mabiro. Ubusin lang namin to tapos uwi na kami." kamot ulong
sabi nito.

Marami ring mga estudaynte ang nagpupunta dito. Pag weekdays, may live band until
12mn. After that, alam niyo na. Ako naman ksi until 11pm lang ang pinaka late na
schedule ko dito.

Pagbalik sa table ni Russell. Nakatingin ito saken.

"Wala ka bang balak lumipat ng ibang trabaho?" sabi nito.

Hindi siya pabor sa kinuha kong part time.

Huminga ako ng malalim.

"Ito lang ang tumanggap saken na pwede akong magtrabaho kahit anong oras ako
available kasi nag aaral ako. At pwede rin akong magextend kung ilang oras ko
gusto. Kung ordinaryong restaurant lang baka hindi ko kayanin ang oras nila."

Nagtry na rin ako sa iba. Kaso may schedule talaga na ibibigay sa'yo. Minsan 2hrs
lang. Hindi pwede saken ang 2 hours lang. Hindi kakayanin ng sahod ko ang bayad sa
rent ng apartment. Yung pinagbentahan ko kasi ng kotse ko nilalaan ko para sa
tuition ko next sem at para sa first sem next year. Hindi dapat mabawasan ito. Kaya
kailangan kong magtrabaho para matustusan ang allowance ko at renta.

Umiling siya.

"Bakit mo ba pinapahirapan ang sarili mo? Ba't di ka na lang umuwi sa mama mo. Baka
mapahamak ka pa dito." nag aalalang sabi ito.
"Dont' worry about me, kaya ko ang sarili ko. And I have to do this. Kailangang
pangatawanan ko to. Wala na akong ibang aasahan kundi ang sarili ko." matigas kong
sabi.

"You can use my place para hindi ka na namomroblema sa rent ng apartment. I will
move my things sa condo ni Haley tutal dun naman na ako nakatira. Sayang naman yung
lugar walang gumagamit."
Hangga't kaya ko ayokong tumanggap ng tulong at umasa sa ibang tao. Ilang beses na
nag alok ito ng financial na tulong pero tinaggihan ko. Kaya nagyon naman yung
condo niya ang inaalok niya. Nagtatampo na nga siya eh. Para daw hindi bestfriend
ang turing ko sa kanya. At tska sabi ko sa kanya nakakahiya rin, nadadamay pa siya
sa problema ko. Sabi pa niya kung yung ibang tao daw natutulungan niya ako pa na
bestfriend niya.

And speaking of that, alam ko ito ang malaking problema niya ngayon. Ang isang
inako niya na responsibilidad. By chance nangyari ang lahat, pero ang pagtulong ni
Russell, masasabi ko na by choice ito. Likas siyang matulungin sa ibang tao.

"Kumusta na nga pala yung matanda?"

Umiling ito.

"Not good." maikling sabi nito.

Paubos na niya ng isa pang bote.

"Kung bakit kasi nagakaroon pa siya ng napakawalang kwentang anak."

Kung bakit kasi inako pa niya lahat ang responsibilidad sa isang taong hindi naman
niya kaano ano. Naiintindihan ko siya na napalapit na siya dito at naging parte na
rin ito ng buhay niya kahit papano. Pero sobra sobra na ng ginagawa ni Russell para
sa kanya noon. At pati na ang pagtulong ni Russell ngayon sa pamilya niya. Not to
mention ang ginawa nitong kalokohan.

"I think...I think I have to find her." sabi nito.

Find her?

Hahanapin niya ang isang taong ayaw magpakita.

"Bakit pa? Tsaka wag ka nang makiaalam. Hanggang diyan lang ang pwde mong ibigay.
Nakatulong ka na kahit papano."

Pumikit ito. Humawak siya sa ulo niya na parang sumasakit ito.

"She's been calling out her name. She misses her. I don't think she can last for
few more months, or weeks, or days." naiiling na sabi nito.

So, ano ngayon?

"Anong plano mo?"

Uminom ulit ito at tumingin saken.

"I don't know yet."

Matapos ang halos isang taon. Ngayon ko naman siya nakitang ganito. Akala ko ok na
ang lahat. Akala ko tapos na ang ang lahat nang mawala ang taong yun.

"Pa'no si Haley? Pa'no pag nalaman niya ng tungkol dito?"

Ang isang taong walang kamalay malay sa mga nangyayari sa paligid niya. Masasaktan
ito panigurado pag malaman niya ang lahat ng ito.

"She doesn't need to know. I'll take care of everyhting. Matatapos ang lahat na ito
ng parang walang nangyari. At wala siyang malalaman. " desididong sabi nito.

Kung ano man ang binabalak ni Russell, yun ang hindi ko alam. Hindi ko na kayang
icontrol pa ang mga gusto niyang gawin. Pero sa nakikita ko ngayon sa kanya, kahit
na gaano pa siya kasiguarado sa outcome ng mga pangyayari, may nakikita pa rin
akong pag aalala sa mukha niya. Khit bestfriend ko siya. Minsan hindi ko mahulaan
ang iniisip niya. At hindi ko alam ang kahulugan ng mga ikinikilos niya.
"May itatanong ako, wag kang magagalit."

Tumingin siya saken. Sa loob halos ng isang taon ngayon ko lang ulit ito itatanong
sa kanya.

"What?" kunot noong sabi nito.

Bumwelo muna ako at baka mabulyawan ako. Nung tinanong ko kasi dati ito nagbasag
siya ng mga bote. Alam ko ayaw niyang pag usapan ang tungkol dito. Pero dapat kong
malaman. At may sarili din akong mga plano para sa kanya, sa ayaw at sa gusto niya
this time makikialam na ako.

"Do you still..love her?"

HALEY'S POV

Late na naman siya umuwi kagabi. Nung isang araw naman parang madaling araw na ta
siya dumating. Wala naman sigurong masama kung tanungin ko kung saan siya galing.
Oo, tama tatanungin ko na lang siya mamaya. Dapat makaisip ako ng paraan kung
paano. Hindi yung lalabas na suspicious ang dating ko.
"Sa gate 1 po ba kayo ma'am?"

Nabaling ang atensiyon ko sa taxi driver. Nagcommute ako. Mamaya sabay kami ni
Russell kasi mamimili kami ng ilang gamit tutal Friday naman ngayon.

"Oo kuya, pakitabi na lang sa gilid kung pwede."

Tinabi niya ito malapit sa bungad ng gate. Maya maya may pumarada na isang black na
Lexus sa harap ng taxi. Bumukas ang pinto nito. Nagmamadaling bumaba ang sa tingin
ko ay isang estudyante sa school namin. Nagulat ako nang makilala ko kung sino ito.

"Jess?"

Ngayon ko lang nakita ang kotse nila na'to. Dali dali akong nagbayad para masabayan
ko siya papasok. Pero pagdating ko ng lobby wala na ito. Ang bilis naman. Saan kaya
magsuot yun biglang nawala. Nagmamadali naman ito msyado eh mamaya pa naman ang
first class.

Hmnn. Nagiging weird ang mga ikinikilos ni Jess nitong mga nakaraang araw. Nung
umabsent siya ng first period sabi niya late daw siya nagisng. Which was very
unusual. Una, bihira itong malate. Ang kung late man ito nagising humahabol ito
kahit na late na siya. Pero gaya nga ng sabi ko bihirang mangyari ito.

Alam ko naman na hindi ito ang totoong dahilan. Pero siguro kaya magkasundo kaming
dalawa kasi pareho kami ng ugali. Hahayaan ko na siya ang mag open saken kung ano
man ang nangyayari na hindi ko alam na ayaw niyang ipaalam saken. Sa ngayon siguro
ganun nga, pero I know eventually sasabihin din niya ito saken.

Punta nga muna ako sa cafe. Nakakainis naman yung babae na yun wala tuloy akong
kasabay. Pumila agad ako sa counter. Hindi naman ako nagugutom. Bibili lang ako ng
maiinom. Naghanap ako ng mauupuan.

"Haley!"

Lumingon ako sa kabilang side ng cafe. Dun ko kasi narinig yung tumawag saken.

Si Seth. May kasama pa siya na dalawa. Lumapit ako.

"Dito ka na lang. Paalis naman na 'tong dalawa na'to." sabi nito sabay hila ng
isang upuan sa tabi niya.

"Ayos ah. Magkakasama tayong dumating dito tapos aalis agad kami." reklamo nung
isa.

Natatandaan ko siya. Isa siya sa kasama ni seth nung nasalubong namin sila that
time nakita ko si Vince sa harap ng classroom namin. Oo tama. Tanda ko na ito.
Kateam din siya ni vince sa basketball.

"Oo nga, pasimple pa'to." sabat naman nung isa.

Ngumiti lang ako at umupo sa tabi niya.

"Ang iingay nyo kasi. Mag rereview kami ni Haley. May test kami mamayang hapon."
sabi nito.

"Eh ano naman nagyon? Eh di hindi kami magsasalita." giit nung isa, yung kateam ni
Vince sa basketball.

"Pasensiya ka na. Makukulit kasi itong mga 'to." sabi ni Seth.

"Siyanga pala, si Nico." sabay turo dun sa kateam ni Vince. "At si Bien." nakaturo
dun sa isa, medyo singkit din ito kagaya ni Seth.

"Si Haley." pakilala niya saken.

Ngumiti lang ako sa kanilang dalawa.

"Kilala ko na siya." sabi nung kateam ni Vince. Yung Nico ang pangalan.

"Ako hindi pa. Hi Haley!" sabi nung Bien at inilahad nito ang kamay niya.

Aabutin ko sana kaso inawat ni Seth ang kamay niya.

"Oh wala nang shake hands shake hands, tapos na eh. Napakilala na kita di ba."

Natatawa na lang ako sa kanila.

"Sobra naman!" angal nung Bien.

"Kita mo na, ang gulo niyo eh, lalo ka na. Sige na nag umalis na nga kayo." patuloy
silang tinataboy ni Seth.
"Wala ka pala eh. Kanina tinatawag tawag mo kami kasi sabi mo may ikukuwento ka
samen tungkol dun sa girl na laging nagsusungit...."

Hindi na pinatapos ni Seth ang sinabi niya. Parang ayaw niya na marinig ko ang
sasabihin ni Bien.

"Oo na sige na dito na kayo, wag na kayong umalis. Pero pwede itikom mo yang bibig
mo. Daig mo pa babae eh sobrang daldal mo eh." pinandilatan niya ito.

Natatawa sa kanila si Nico.

"Tara na uy. Hayaan mo na sila dito." tumayo na ito.

"Dito muna ako. Mauna ka na." sabi ni Bien at nakangiti na nakatingin saken.

"Bahala ka." tumango siya saken at tinapik si Seth sa balikat at umalis na siya.

Nakatitig pa rin saken yung Bien.

"Uy kung malatititg ka wagas ah." hinampas ni Seth si Bien sa braso.

Tumawa yung Bien.

"Naisip ko lang kasi, ang tanga naman ni Vince."

Napatingin ako sa kanya.

"Ano yun?' kunwari hindi ko narinig. Pero narinig ko kung ano ang sinabi niya.

"Papansin lang yan, wag mo nang pansinin." bara ni Seth.

"Totoo naman ang sinasabi ko. Ang swerte nung boyfriend mo. Nakakainggit. Kaya pala
pati itong si Seth..."

Hindi pa niya natatapos ang sasabihin niya biglang tumayo si Seth.

Nagulat ako ng mahina niya akong hinatak patayo. " Halika ka na nga wag tayo dito.
Ang daldal kasi nito."

Napatayo na rin ako sabay bitbit nung juice na binili ko.

Nakasunod pa rin si Bien samen.

"To naman napakaselan. O sige na hindi na ako mag iingay."

Pero hindi siya pinapansin ni Seth. Tahimik lang kaming naglakad papunta sa room
namin ng first subject.

"Uy!" tawag ni bien kay Seth.

Hindi niya ito pinansin. Hindi naman na ito sumunod sa taas. Konti pa lang ang tao
sa classroom pagdating namin. Nilagay ko muna yung mga gamit ko sa upuan ko at
nilabas ko yung notes ko para sa subject na may test kami para sa hapon. Lumabas
ako sa hallway at pumwesto sa bintana na katapat nito. Naramdaman ko na sumunod si
Seth. Umupo siya sa gilid ng binatana.

"May napili ka na ba na institution para sa Outreach natin sa Sem Break?" tanong

nito.
Oo nga pala. Meron kaming at least 30 hours na outreach exposure sa Sem Break. Kami
ang bahalang pipili ng institution kung saan pwede naming gawin ito.

"Oo meron na. " sagot ko sa kanya.

Nung pinapirma kami dun sa list kung anong institution ang napili namin, napansin
ko na pareho kami ni Seth nang napili. Kung nauna akong nagsulat iisipin ko na baka
sinusundan niya ako. Pero hindi, nauna siyang nagsulat sa list. Ang Little Angels
Foundation. Isa itong orphanage.

Nagtataka lang ako. Masyadong maliit ang institution na ito at hindi kilala.
Karamihan kasi sa mga classmates namin mga sikat na institution ang napili. Kung
nagkataon ako lang ang nag iisa na nagpalista dito.

"Nakita ko yung list. Pareho tayo ng napili na institution. Pa'no nalaman yung
place?" tanong ko.

Tumingin siya saken. Hindi ito nagulat sa narinig.

Kung wala lang akong experience sa institution na yun hindi ko talaga alam ito.
That was way back in high school siguro when I first learned about the orphange. I
had an unforgettable experience that affected my life so much. Hanggang ngayon.
Meron itong soft spot na iniwan sa puso ko.

"Wala ka ba talagang maalala? Ako, hindi mo tlaga ako natatandaan?"

-----------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------

Micah's POV

"Andito ka na naman?!"

Nakapameywang ko siyang hinarap.

"Eh ano naman ngayon, masama?!" singhal naman nito saken.

Inirapan ko siya.

"Ano na naman ang kailangan mo?"

Ngumisi lang ito. Andito na naman tong kumag na'to. Pagkatapos ng kasal ni Haley
halos gabi gabi na ata siya dito. At gusto pa ata akong gawing personal waitress
niya. Marami naman akong ibang kasamahan pero ako pa talaga ang gusto niyang
nagseserve sa kanya.

Nakakainis. Minsan tatawagin ako para lang asarin. Kung ano ano ang sinasabi. Ang
layo ng ugali niya kay Haley, parang hindi nga sila magkapatid. Si Haley kasi sa
tingin ko sweet. Eh ito kasi sin Hans, parang suplado na bastos.
"Ang sungit mo talaga kahit kelan. Baka nakakalimutan mo customer ako dito. Baka
gusto mong isumbong kita kay Chuck." pananakot nito.

Si Chuck. Friend niya ang may ari ng bar na ito. Natatandaan ko na hindi ako
tinanggap nito nung una kasi ayaw kong magpatable. Waitress lang talaga ang
pinapasukan ko. Pero nagtataka ako nung bigla niya akong tawagan at pinag rereport
para makapag start na'ko. At oo, pumayag siya na waitress lang ako. Hanggang ngayon
hindi ko pa rin alam kung bakit nagbago ang desisyon niya tungkol dito.

"Ano nga? Sabihin mo na, ano pa ang kailngan mo? Ang dami rin kasing customer hindi
lang ikaw."

Nagsindi ito ng sigarilyo at tumingin saken.

"Umupo ka muna." sabi nito.

Napapansin ko lang madalas niyang gawin ito. Every night na andito siya gusto niya
nakaupo lang ako sa tabi niya. Hindi naman niya ako kinakausap.

Nagrereklamo na nga yung iba kong mga kasamahan kasi wala akong ginagawa nakaupo
lang ako dun. Palibhasa kasi kaibigan niya yung may ari kaya ok lang kay Chuck
hindi naman ako sinisita nito.

Umupo ako sa tabi niya. Inabutan niya ako ng menu.

"Umorder ka kahit anong gusto mo." sabi nito.

"Hindi ako nagugutom." maikli kong sabi.

Umiling ito. Maya maya tumingin siya sa mukha ko. Hinawakan niya ito. Tumingin siya
sa magkabilang side ng mukha ko.

Natatawa ito.

"Anong nakakatawa?"

"Alam mo msyadong makapal yung lipstcik mo, para kang nasubsob sa siling labuyo.
Tsaka yan, anong tawag dyan?" sabay turo sa nasa pisngi ko

Eto na naman, nagsimula na naman siya.

"Blush on?"

"Whatever! Para kang sinamapal ng sampung bakla."

Ako naman ang natawa.

"Ano pa bruha? Ano pa ang masasabi mo sa make up ko?"

Natigilan naman ito.

"Oh bakit, naubusan ka na ba ng comment sa make up ko? How about my outfit? Msyado
bang hapit o maluwag, what do you think?" pang aasar ko sa knya.

"Yung damit mo lagyan mo ng tali sa leeg. Baka mahulog, wala kasing makapitan."
pang aasar nito.
Inasar na naman niya ako. Tube type kasi ang uniform dito. Naala ko nung una niya
akong sinabihan na flat chested ako.

"Hah! Sabi ko na nga ba eh. Nagdududa na talaga ako sa'yo. Bakla ka siguro noh.
Wala kang ibang napapansin kundi make up at outfit ko."

Tumawa siya ng malakas.

"Anong nakakatawa?"

Tawa pa rin siya ng tawa.

"Ikaw! Siguro wla ka pang first kiss. O kaya hindi ka pa nagkakaboyfriend."

Huh?! Pa'no niya alam.

"Pa'no... mo alam?"

"Lumang style na kasi yan. Yung tipong sasabihan mo na bakla yung lalaki para
halikan ka. Pero hindi yan uubra saken, hindi hindi mo ako matitikman." sabi ito
sabay tawa.

"Ang kapal talaga ng mukha mo!" hinamapas ko siya sa braso.

"Hah? Sabi ko na nga ba hindi ka nagkakaboyfriend. Halata naman eh. Pa'no ba naman,
sinong tatagal sa'yo, ang brutal mo eh." hindi pa rin talaga siya tumitigil.

"Sumusobra ka na talaga!" sinabunutan ko siya sabay hampas sa kahit saang parte ng

katawan niya.

Siguro kung hindi makapal ang blush on ko gaya ng sabi niya, makikita niya na
nagbublush ako. Aasarin na naman niya ako malamang.

"Aray! Ikaw ang sumosobra!" hinawakan niya ang dalawang kamay ko.

"Ikaw nagiging physical ka na ha. Ang bigat ng kamay mo. Baka akala mo di ko pa
nakakalimutan noong una tayong nagkita binatukan mo na agad ako."

Tumingin siya saken. Bakit ganun. Iba ang pakiramdam ko tuwing tinitigan niya ako.
Oo, naiinis ako sa kanya kasi hindi siguro maganda ang yung naming pagkikita, pero
minsan naiilang ako pag tumititig siya saken. Kagaya ngayon.

"Bitiwan mo nga ako. Nasasaktan ako ah." naramdaman ko kasi humigpit yung hawak
niya sa mga kamay ko.

"Huli na to ah. Sa susunod na magiging physical ka pa ulit sinasabi ko sa'yo hindi

na kita palalampasin." banta nito.

Agad akong binitawan nito. At umiwas siya ng tingin.

"Bakit anong gagawin mo? Gaganti ka? Sasaktan mo rin ako?" hamon ko sa kanya.

Tumingin siya saken. "Hindi." nangingiting sabi nito.

"Eh ano?" mataray kong tanong.

Inilapit niya ang mukha niya sa mukha ko. Napaatras ako ng konti sa coach.
"Alam ko may pagnanasa ka saken. At para tigilan mo na ang pananakit saken,
ibibigay ko sa'yo kung ano ang matagal mo ng gusto. Ang magkaroon ng first kiss."

Haley'S PoV

Hanggang ngayon palaisipan pa rin saken ang sinabi ni Seth. Nagkita na ba kami
dati? Bahagi ba siya ng nakaraan ko. Bakit hindi ko siya maalala. Nagka amnesia ba
ako hehehe. I'm sure hindi. Wala naman akong history ng ganun. duh!

Sobrang bata ko pa naman para magkaroon memory gap. Eto talaga si Seth kung ano ano
pinapasok sa isip ko. Nung una akala ko may crush lang ito saken. Pero parang mas
lumala ata ang hinala ko. Na baka addict ito. Eh, and tindi ng hallucination eh,
abot hanggang past life niya. Akalain mong sabihin niya na hindi ko siya matandaan.
Na pinapalabas niya na nagkita na kami dati. Ako pa ang palalabasin niya na may
amnesia para mapag takpan ang bisyo niya tsk tsk tsk...hahaha!
Haay, pero sana naman wag magkatotoo ang hinala ko na addict siya hehehe. Hindi
kaya ex ko siya? Pero haler, si Vince and first boyfriend ko. At nung high school
wala naman akong naging boyfriend, hindi kaya uso yun saken noon. Mag MU MU lang
ganun hehehe. Naku ha, nakakaloka siya. Hindi ko naman siya matsambahan para
matanong ko ulit ang tungkol dito. Di bale sa sem break na lang siguro pag nag
start na ang outreach namin. Nung weekend naman hindi ako makatyempo. busy kasi
kami ni Irish sa paggawa nung activity na magkakasama kaming tatlo.

Ipinark ko ang kotse ko sa slot nito sa condo. Parang nagugutom ako. Ang dami
kasing ginawa maghapon nakakainis. May tatlong quiz tapos may mga activity pa.
Hindi tuloy kami nakapag tsismisan ni Jess. Parang bumabalik na kasi siya sa dati.
Nagiging madaldal na ng konti. Panay ang kulitan nila ni Seth. Para silang mga
tanga.

Daan muna kaya ako ng pagkain. Nasa unit na kaya si Russell? Malamang wala pa.
Madalas late na kasi ito umuuwi. Pero pag matsambahan ko siya mamaya kahit gabi
kaausapin ko siya. Tatanungin ko kung saan siya nagpupunta at late na siya umuuwi.
Sumusobra na talaga siya hmp! Humanda siya saken.

teka, magpadeliver na lang kaya ako. Ako lang naman ang kakain. Nagpasya akong
dumerecho na lang sa unit. Pagpasok ko, nagulat ako. Andito si Russell. Himala.
Pero parang madilim ang anyo nito. Babatiin ko sana kaso inunahan akong magsalita.
"What's this?" sabi nito.

Hawak ang nito ang box ng maintenace pill na na nireseta ng doctor. Saan niya
nakita ito? Baka naiwan ko kanina.

"It's for....." hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko.

"I know what it is for! Why do you have this? " gigil na sabi nito.

Ngayon ko lang siya nakita na ganito. Parang pigil na pigil siya na sigawan ako.
Kinabahan ako.

"Russell please, let me explain.." pinilit kong wag maginig ang boses ko pero sa
totoo lang naiiyak na'ko. Hindi ako sanay na ganito siya. Lumapit siya saken.

"Why? May iba bang dahilan para gumamit ka nito bukod sa ayaw mong mabuntis?" galit
na sabi nito.
Pakiramdam ko gusto niya ihampas sa mukha ko yung box ng pills na iniinom ko. Oo,
isa itong box ng contraceptive pills. Ayon sa doctor makaktulong ito para
maregulate ang monthly cycle ko especially nagstart na ulit akong datnan. Ang
pagkakamali ko siguro hindi ko ito nasabi sa kanya.

"Is that how desperate you are? Am I asking too much from you, huh?" gigil pa rin
sabi nito.

Ano ang ibig niyang sabihin? Is he expecting that I could've been pregnant if I
wasn't using that pill?

"You dont undesrtand." I said helpslessly.

Umiiling siya.

"Ano pa ba kailangan kong intindihin? Ano pa bang kailangang intindihin eh malinaw

naman na ayaw mo talaga di ba?"

Ano ba ang ibig niyang sabihin? Na ayaw kong magbuntis? Hindi ko ineexpect na
ganito ang dating ng mga pangyayari sa kanya. Ang dahilan kasi kung ba't ko ito
nilihim sa kanya ay dahil hindi ko masabi na hindi pa ako capable magbuntis. Nawala
sa isip ko na contraceptive pills pala ang maintenace na binigay saken. Hindi ko
naisip na baka makita ito ni Russell at ganito nag ang iisipin niya.

"No. Hindi sa ganun. Nagkakamali ka. Pakingan mo muna ako, please." hinawakan ko
siya sa kamay.

Malungkot itong tumingin saken. Marahan nitong inalis ang kamay ko na nakahawak sa
kanya.

"Why, are you thinking on how wou would say it to me subtly, huh? Well, let me tell
you this, it could've been better if you tell it straight to my face... than lie!
Nagmumukha lang kasi akong tanga na umaasa sa wala. "

Hinagis nito yung box ng pill sa couch at padabog nitong isinara ang pinto
pagalabas niya.Umalis siya. Nilayasan niya ako ng hindi man lang niya ako hinayaang
magsalita. O magpaliwanag.

Hindi ko na napigilan ang mapaiyak pag alis niya. Pinulot ko ang box ng gamot ko.
Ibinalik ko ito sa bag ko. Naiwan ko siguro ito kaninang umaga nung uminom ako.

Umupo ako saglit sa couch. Wala pa ring tigil ang mga luha ko. Ngayon ko lang siya
nakitang nagalit ng todo. Hindi ako sanay. Si Vince kasi never siyang nagalit saken
ng ganito sa loob ng halos apat na taon. At pag nagtampo naman ito nawawala ang
sama ng loob niya pag naglambing na ako sa kanya.
Ayokong magalit saken si Russell. Pa'no ko siya kakausapin. Pag naglambing din kaya
ako sa kaya mawawala din ang galit niya. Ang hirap kasi ng ganito. Hindi pa namin
talaga lubos na kilala ang isa't isa. Hindi ko alam kung ano ang mga gusto at ayaw
niya.

Aaminin ko, natakot ako sa kanya kanina. Pakiramdam ko gusto niya akong saktan pero
pinipigilan niya ang sarili niya. Pigil na pigil siya kanina, parang gusto niya rin
akong sigawan. Hindi kom alam kung ilang minuto rin akong nakalugmok sa couch.
Inantay kong maubos ang mga luha ko.

Napatingin ako sa relo. $hit almost 7pm na wala pa akong nagagawa sa mga homework
ko. Tumayo ako para magpalit ng damit. Naghilamos ako pagkatapos.
Lumipas ang oras, natapos ko ng gawin ang mga homework ko pero wala pa rin si
Russell. Bumaba na lang ako ng unit para magtake out for two persons. Mas matagal
kasi pag nagpadeliver pa ako. Nakabalik na ako't lahat wala pa rin siya. Hindi ko
na siya inantay nagdinner na lang akong mag isa.

Naisip ko naman ang nangyari kanina. It's my fault. Sana sinabi ko na sa kanya sa
simula pa lang. But I just couldn't say it. Hindi ko kaya. Na wala akong kakayahang
magbuntis hanggat hindi bumabalik sa normal ang cycle ko.

Pero papano ko sasabihin ito sa isang taong atat na atat ng magkaanak. Sa totoo
lang hindi ko alam kung bakit gustong gusto na niyang magkaanak. Yung tipong akala
mo my expiration ang mga sperm cells niya, parang ganun takte lang di ba. Ano naman
ang tingin niya saken baby machine. Eh kahit maging sex machine pa nga siya wala
naman siyang magawa kung ganito ang condition ko di ba.
Waaah! Nakuha ko pang mag isip ng mag kung ano anong kalokohan . Sa totoo lang
hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Kung paano ko siya lalapitan. Anong oras na
naman kaya siya uuwi? Basta aantayin ko siya.

Pero natapos na akong magdinner wala pa rin si Russell. Nagpasya na akong matulog
pagpatak ng 10pm.

-----------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------

Maaga akong nakarating sa classroom kinabukasan. Andun na si rin si Jess at si

Seth.

"Hi!" masiglang bati ni Jess.

Himala. Mukhang maganda ang gising ng bruha. Nung mga nakaraang araw kasi ang weird
niya. Natigilan siya ang makita ako.

"Anong nagyari sa'yo? Ba't namamaga yang mga mata mo?" tanong nito.

Napatingin si Seth samen. Hindi ako sumagot. Hindi na ulit nagsalita si Jess.
Lumapit siya saken.

"Iniinvite tayo ni Seth sa gig nila this weekend." kunwari deadma siya pero Im sure
alam nito na umiyak ako kaya namamaga ang mga mata ko.

"Im not sure." maikli kong sabi.

Lumapit si Seth. "Sige na. Until 10pm lang naman yun." sabi nito.

Tumingin ako sa kanya. Ngumiti ako.

"Titingnan ko pero di ako sure." sabi ko ulit.

Binalik ko ulit ang atensyon ko sa mga gamit ko. Pakiramdam ko nakatingin siya
saken. Umupo siya sa tabi ko.

"Is there something wrong?" concern na tanong nito. Umiling lang ako.

"Ok." sabi nito. Pero mukhang hindi siya convinced. Tumayo siya at iniwan ako.Hindi
maganda ang mood ko. Masama pa rin ang loob ni Russell sa akin. Kagabi nagising ako
nung dumating siya pero hindi ako nagpahalata. Siguro mga quarter to twelve.
Inaantay ko na kumiss siya saken pero hindi. Kahit gustong gusto ko na siyang
kausapin hindi ko na ginawa. Kaya ipinagpabukas ko na lang. Nagtaxi lang ako ngayon
kasi balak ko siyang antayin. Sasabay ako sa kanya para makapag usap kami.

Napakabagal talaga ng oras. Wala rin akong gana nung lunch. Bumalik na ulit ang
kakulitan ni Jess. Sayang. Gustong ko pa naman siyang makausap. Mukhang magkasundo
sila ni Seth. At nagconfirm ito na pupunta sa gig kahit na hindi ako sigurado na
makakasama.

Dumating ang pinakaantay ko. Ang uwian. Nauna na naman si Jess as usual pero hindi
niya sinabi this time kung saan siya pupunta. Madalas kasi sinasabi niya na
magkikita sila ni Tyler. Kaya medyo duda ako sa mga lakad nito ng mga nakaraang
araw. Wala siyang nababanggit tungkol kay Tyler.

Wala na rin si Seth nagmamadali itong umalis. Nagpunta muna ako sa restroom para
mag ayos ng sarili ko. Nabawasan na ang pamamaga ng mata ko hindi na ito halata.
Nagmamadali kong tinungo ang parking lot. Nakahinga ako ng maluwag ng makita ko na
andun pa ang kotse ni Russell. Doon ko na lang siya aantayin. Saglit lang siguro
siya.

Pero lumipas ang 10 minutes wala pa rin ito. Hangang maging 20 minutes. Wala pa
rin. 30 minutes. Nilalamok na ako sa parking lot. 45minutes. Wala talaga.

"Haley?"

May tumawag saken.

Paglingon ko....

Si Seth. Lumapit siya saken habang pinaglalaruan nito sa kamay niya ang sa tingin
ko ay susi ng kotse niya. Parang nagtataka siya nang makita ako.

"Anong ginagawa mo dito? Kanina pa ang out natin di ba?' tanong nito.

"May inaantay kasi ako eh." sabi ko.

"Ganun ba? Eh baka umalis na. Gusto mo sumabay ka na lang saken." sabi nito. HIndi
naman siya nagtanong kung sino ang inaantay ko.

"Hindi ok lang pupunathan ko na nga siya eh. Sige una na'ko." naglakad na'ko
pabalik sa campus.

"Gusto mo samahan kita." pahabol nito.

Lumingon ako. "No thanks." sabi ko. "Ingat na lang." habol kong sabi.

Nagmamadali akong naglakad. Sa totoo lang hindi ko alam kung saan ko hahanapin si
Russell. Ayoko naman siyang tawagan kasi gusto ko personal ang una naming pag
uusap.

Inuna ko ang gym. Pero pagdating ko doon walang tao. Pinuntahan ko yung pantry kung
saan ko siya nakita dati. Pero wala rin siya dun. Pati dun sa malaki na pantry wala
na ring tao. Nagmamadali na akong umalis sa lugar na yun ksi medyo madilim na rin.

Bumalik na lang ako sa main building. Malapit na ako sa soccer field na may marinig
akong ingay. Hinanap ko kung saan ito. Sa cafe. Mukhang marami pang mga estudaynte.
Pinuntahan ko ito baka andun si Russell. Pagbukas ko ng pinto ng cafe, marami pa
ngang mga estudyante rito. Mukhang may okasyon.
Sinuyod ko isa isa ang mg table. Pamilyar yung iba. Mga kasama ni Russell sa soccer
team. Andito kaya siya. Nakita ko si Kevin, kasama nito yung girlfriend niya. Sakto
namang napatingin siya sa pinto at nakita ako. Tinuro niya ako dun sa nasa harap
niya. Si Russell. Nakatalikod ito sa pinto. May katabi siya na babae, sabay silang
napatingin saken. Ewan ko ba, parang nanikip ng konti yung dibdib ko. Ang tingin ko
kasi parang pair silang nakaupo sa table na yun.

Parang gusto kong tumakbo palayo. Kung kanina parang gustong gusto ko siyang
kausapin, ngayon parang umurong yung dila ko. Nakita kong tumayo ito at lumapit
saken. Nagtataka ang expression ng mukha niya.

"Ba't hindi ka pa umuuwi?" tanong nito.

Pakiramdam ko napahiya ako. Kulang na lang tanungin niya na anong ginagawa ko dun.
Na parang binabantayan ko siya. Pero hindi ako nagpahalata sa kanya. Ngumiti lang
ako.

"Wala kasi akong akong kotse. Sasabay sana ako sa'yo kung pwede."

"Ganun ba?" sabi nito at lumingon siya sa mga kasama niya. "Baka mamaya pa ako
uuwi. Despedida kasi ni Mike. Bukas na ang flight niya. Biglaan kasi." sabi nito.

"Pwde bang antayin na lang kita." yun lang ang nasabi ko. Pero ang gusto kong
sabihin sa kanya, pwede ba akong mag stay at antayin ko siya. Hindi naman siguro
ako nakakaistorbo kung sakali.

Nagisip siya.

"Ganito na lang. Hatid na lang kita tapos babalik na lang ako." sabi nito.
Pakiramdam ko ayaw niya akong mag stay. Kaya ko lang naman gusto siyang kasabay
kasi nga kakausapin ko siya. Pero pakiramdam ko umiiwas pa rin siya.

"Ganun ba? Sige wag na lang, sasabay na lang ako kay Jess. Sige una na ako."
Tumalikod agad ako hindi ko siya inantay na sumagot. Sinabi ko yun kahit alam ko na
kanina pa nakaalis si Jess. Pag sinabi ko kasi na magtataxi ako hindi ito papayag.
Eh ayoko naman ng ganun.

"Are you sure?" sabi nito at humabol saken.

"Oo, thank you na lang." at nagmamadali akong umalis. Kulang na lang takbuhin ko
ang main gate. Ewan ko ba parang naiiyak na naman ako. Nagiging OA na yata ako.
Kung ihahatid niya ako bakit kailnagn pa niyang bumalik. Eh almost 1 hour naman na
siya dun siguro naman pwde naman siyang magpaalam na uuwi na.

Bumalik sa isip ko ang expression ng mukha nung babae na katabi niya. Parang
tinaasan ako ng kilay at inismiran ako. Ito kaya ang isang dahilan kung ba't ayaw
pang umuwi ni Russell. Kahit naman siguro hindi kami normal na mag asawa wala
siyang karapatan na mambabae. Hindi naman fake ang kasal namin.

Nag abang ako ng taxi sa tapat gilid ng gate ng school. Maya maya lumabas ang isang
Porsche na silver sa gate ng school. Yung two-door na nakita ko dati. Pagtapat nung
sasakyan saken, bumaba ang bintana nito.

Si Seth. Nakangiti ito. "Halika na sabay ka na saken." sabi nito.

Nag isip ako saglit. Bahala na.

"Saan ka ba umuuwi?" tanong niya.
"Diyan lang sa Crown 99." sagot ko.

Wala kaming imikan sa loob ng sasakyan. Napansin ko ang pagbabago ni Seth lately
simula nung naging ok na kami. May time na makulit siya pero most of the time hindi
ito palakibo. Kagaya ngayon. Yung tipong hindi siya magsasalita kung wala talaga
siyang sasabihin na importante.

Sa labas lang ako nakatingin. Napansin ko ang park malapit sa school.

"Pwede bang doon mo na lang ako ibaba." sabi ko sabay turo sa park.

"Hindi ka pa ba uuwi?" tanong nito.

"Hindi muna, magpapahangin lang ako. Pero maya maya uuwi na rin ako." sagot ko.

Ayoko muna kasing umuwi. Gusto kong magpahangin muna. Parang pkiramdam ko
nasusuffocate ako. Naninikip ang dibdib ko.

"Dito na lang. Wala kasing parking malapit sa bukana. Madyo malayo ang lalakarin
mo." sabi nito.

"Ok lang.Thank you ha." sabi ko.

Pababa na'ko nung inawat niya ako.

"Pwede ba akong sumama...kung ok lang sa'yo." nag aalangang tanong nito.

Natigilan ako saglit. Ok lang tutal marami akong dala ngayon may dalawa akong books
na malalaki. Pabor saken.

Hindi na ulit ako nag isip. "Sure. Iiwan ko na lang bag ko at mga gamit ko dito,
saglit lang naman."

Mga 5 minutes siguro naming nilagad simula sa parking hanggang sa entrance ng park.
Mara rami rin ang tao. Halos lahat estudyante. Yung mga iba dito na gumagawa ng
project. Yung mga iba nagkukulitan lang parang nagpapalipas ng oras. Yung iba
nakaupo sa damuhan. Yung mga iba naman nakahiga.

Nakahanap ako ng magandang pwesto malapit sa fountain. Sa damuhan ko napiling umupo

instead na sa bench. Gusto kong magrelax. Gusto ko ko naka stretch ang mga paa ko.
Natatawang sumunod saken si Seth. Humiga naman siya malapit sa tabi ko nakatingin
siya sa mga ulap, naks! hahaha! Maya maya pumikit ito.

Unti unti kong naappreciate ang behaviour niya. Akala ko makulit talaga siya at
madaldal. Pero hindi pala. Tahimik ito. At hindi siya palatanong. Gaya ngayon.
Pwede naman siyang magtanong kung bakit ayaw ko pang umuwi. Just like what normal
friends do. Pero hindi. Nararamdaman ko na sensitive siyang tao. At alam ko na alam
niya na there's something wrong saken pero hindi siya nagtatanong. He knows how to
respect what silence means. He doesn't pry. But he made you feel that he's there,
by your side.

Pinagmasdan ko ang mukha habang nakapikit. Matangos ang ilong nito. Makinis at
maputi ang mukha niya. He's extraordinary handsome kung tutuusin. Siguro kung hindi
ko mahal si Russell posible akong magkagusto sa kanya. Hindi nalalayo ang hitsura
niya kay Russell. Pero syempre mas gwapo pa rin ang asawa ko. At mukha maganda rin
ang built ng katawan nito. May girlfriend kaya siya. Mali, ilan kaya ng girlffriend
nito.I'm sure na kabi kabila nag babae na may gusto dito lalo na vocalist pa ito ng
isa sa mga sikat na bands sa bansa. Not to mention na may World Tour sila next year
huh,. O di ba ang taray ng lolo mo.

Naisip ko lang, ano kaya ang gusto nito sa isang babae. Magugustuhan niya kaya ang
isang tulad ko kung sakali. Ano ba yan kung ano ano ang pumapasok sa isip ko. Pero
at least pansamantala nawala si Russell sa isip ko. Ang problema ko.

Maya maya may naramdaman akong malamig na pumatak sa mga hita ko. $hit umulan.
Kinalabit ko si Seth na mukhang nakaidlip ata.

"Let's go, umaambon na."

Pero nakakailang hakbang pa alng kami bumuhos ang napakalakas na ulan.

Nagkatinginan kami. Parang nag uusap ang mga mata namin. Maya maya ngumiti kami
pareho, parang iisa ang takbo ng isip namin, sabay....takbo!

Hindi lang naman kami ang sumugod sa ulan. Halos karamihan ng mga estudaynte. Wala
ka rin kasing masilungan na malapit. Kaya siguro pareho yung takbo ng isip namin ni
Seth na takbuhin na lng ang parking kesa tumakbo sa Jollibee sa may di kalayuan
para sumilong. Basang basa na kamin ng marating namin ang parking. Buti na lang
pala iniwan ko lahat ng gamit ko sa kotse niya. At ganun din siya.

Kaya pagdating sa condo hindi ako pumayag na hindi siya pumasok at magpalit ng
damit. May extra naman ako na gamit ni Hans. Nakakahiya rin sa kanya. Kung hindi
ako nag aya sa park, hindi siya mababasa.

"May washing machine sa gilid pwde mong idry din yung pants mo dun." sabi ko. Basa
rin kasi yung pants niya.

"Hindi ok na'to. Thanks."sabi nito sabay abot nung shirt ni Hans.

"Sige na, saglit lang naman yun, baka magkasakit ka sige ka." inabutan ko iya ng
towel para mahubad niyang pants niya. Napakamot na lang siya sa ulo niya. Inabot
nito ang towel at ibinalik nito ang tshirt ni Hans.
"Isasabay ko na rin tong shirt ko kung ganun."sabi nito at tumuloy siya sa banyo.

Pumasok na rin ako sa kwarto para makapgpalit na rin. Nagmamadali akong nagbihis.
Makapag prepare man lang ng meryenda para sa mokong na'to.

Paglabas ko ng kwatro wala si Seth pero bukas na ang pinto ng banyo. Baka nasa
gilid naglalaba. Gumawa ko ng sandwich ang ng prepare ako ng juice. Pinuntahan ko
siya sa gilid nung matapos na ako.

Natigilan ko ako ang bumungad sa harap ko ang half naked na si Seth. Nakatapi lang
ito ng towel. $hit! Russell ikaw ba yan? Hindi kasi sila nagkakalayo ng katawan
nito. At..may abs din kaya ito. Di ko kasi makita nakatagilid siya saken. Nakatukod
yung kanang kamay nito sa washing machine at yung isang kamay nakahawak sa
cellphone niya. May kausap ito.

At parang sinagot niya ang tanong ng isip ko. Humarap ito parang naramdaman niya na
nakatingin ako.

OHemGI! He's more buff that I thought. Hindi halata na ganito kalaki ang katawan
niya pag naka tshirt siya. Parang mas define yung mga muscles niya, lalo na sa abs.
This guy is so freakin' hooot!!! Parang batang gym itong isang 'to. Papalapit siya.
Napaatras ako ng konti. Tinalikuran ko siya. Baka namumula na naman pala ako
nakakahiya.

"Magmeryenda ka muna." sabi ko at dumerecho ako sa dining area. Nakasunod siya

saken. Hindi ako makatingin ng derecho sa kanya. Baka kasi mahulaan niya ang
tumatakbo sa isip ko.
Kumuha siya ng sandwich. Kumagat ito ng konti. "Ikaw gumawa nito." tanong niya.

"Oo, bakit anong lasa? Hindi ba masarap?" tanong ko.

Hindi siya sumagot pero kumagat siya ulit. "Pwede na." natatawang sabi nito.

Inirapan ko siya. Pwede na, eh mas malalaki at sunod sunod yung kagat niya sa
sandwich. Napatingin siya saken. Naalala ko tuloy yung sinabi niya nung nakaraan.
Magtatanong sana ko nung tumunog ang timer ng washing machine. Pinuntahan niya ito.
Maya pumasok siya ng banyo para siguro magbihis. Di bale next time ko na lang
tatanungin. Niligpit ko yung ibang kalat sa mesa. Paglabas niya sa banyo suot na
niya ang pants niya. Wala pa siyang suot na shirt pero hawak pa niya ito.

"Alis na ako may dadaanan pa kasi ako eh. Thanks pala sa meryenda." sabi nito
parang nagmamadali na tinungo ang pinto. Akmang isusuot nito ang tshirt niya ng
bumukas ang pinto.

Sabay kaming napatingin dito.Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

"Russell...."

HALEY'S POV

Kung nagulat ako sa pagdating ni Russell, mas nagulat siya sa naabutan niya. Kita
kitang sa expression ng mukha niya. Natigilan pa siya saglit sa pagbukas ng pinto.
Palipat lipat ang tingin niya samen ni Seth pagpasok niya.

Maya maya tiningnan niya ng masama si Seth. Itong si kamote tumitig din ng masama
kay Russell. Nagkatitigan silang dalawa. Ramdam ko na anytime pwedeng silang
magpalitan ng kamehameha wave anytime. At bago pa may masamang mangyari nagsalita
na ako. Sa totoo lang natetense ako.

"Uhm, si Seth pala classmate ko...Nabasa kasi kami sa ulan kanina kaya pinatuloy ko
muna siya. Pero... paalis na siya." errr. tama ba ang sinabi ko.

Tumingin siya saken ng masama. Hindi pa rin ito nagsalita. Huminga ito ng malalim.
Parang pinipigilan nito kung ano ang gusto niyang gawin. Ramdam ni Seth siguro ang
tensyon, sa pagitan niya at ni Russell. At sa pagitan ko at ni Russell. Siguro
ramdam din niya na hindi ako comportable. Kaya siguro nagpaalam na ito.

"Alis na ako. See you tomorrow." pagkasabi nito tinapunan pa niya ng isang masamang
tingin si Russell. At hindi naman nagpatalo tong isa. Tumingin din siya ng masama
kay Seth.
"Sige ingat. Thank you ulit ha." sabi ko dito.

Nakahinga ako ng maluwag pag alis ni Seth. Akala ko magsasapakan ang dalawa.
Pagsara ko ng pinto, hinanda ko na ang sarili ko. Alam ko iba na naman ang iniisip
niya sa nakita niya. Ikaw ba naman, abutan mo ang asawa mo na parang bagong ligo at
may lalaking kasama na half-naked sa loob mismo ng bahay niyo. Naiintindihan kung
ano ang iisipin niya. Kahit naman siguro sino yun ang unang maiisip pag ganun ang
aabutan nila. Pero sana this time makinig siya saken.

"Alam mo ba na nag aalala ako sa 'yo kasi pag alis mo bumuhos ang malakas na ulan.
Nagmamadali pa mandin ako. Tapos ngayon dadatnan kita dito na may kasamang lalaki."
bungad agad nito.
Humarap ako sa kanya. Nakalagay sa mga bulsa nito ng dalawang kamay niya. Hindi ako
makatingin sa kanya ng derecho pag ganito ang hitsura niya. Ayokong matanim sa isip
ko ang ganito. Kung tingnan niya ako para akong ibang tao.

"Hindi ko naman kasi alam na wala na si Jess." pagsisinungaling ko. "Nakita lang
ako ni Seth sa gate nag aabang ng taxi kaya sinabay niya ako."

Hindi niya inintindi ang sinabi ko.

"Kung di ko pa nakita si Tyler hindi ko malalaman na kanina pa nakauwi si Jess. "

sabi nito.

Ibig sabihin iniwan niya yung party para lang sundan ako. Sa isang part ng utak ko
gusto kong matuwa. Kahit papano concern din pala siya saken kahit na galit pa siya
dahil sa nangyari noong isang araw.

"Hindi ko nga alam na wala siya. Nung nagtext ako sa kanya dun ko lang nalaman na
nakauwi na pala siya." pinanindigan ko na ang pagsisinunagling na hindi ko alam na
wala na si Jess.

Lumapit ito saken na parang nangigigil.

"Yun naman pala eh ba't di mo'ko binalikan. Alam mo naman na hindi ko hahayaang
magcommute ka kung alam ko lang na wala kang kasabay. Nagpahatid ka pa talaga sa
tukmol na yun." Hindi ko alam kung kanino siya nanggigigil, kung sa akin ba o kay
Seth.

Pero teka lang ha, ako pa ngayon ang sinisisi niya kung ba't hindi ako nagpahatid
sa kanya. Nag oofer pa'ko na aantayin siya pero parang ayaw niya akong mag stay. Na
parang di niya maiwan yung mga kasama at kailangan pa niya talagang bumalik.

"Sa tingin mo gagawin ko yun. Eh hindi mo nga maiwan yung mga kasama mo di ba. Ayaw
mo naman na antayin kita, pakiramdam ko nga ang laki kong abala sa'yo eh. Naabala
na nga kita nung pinuntahan kita eh. Nakaistorbo ata ako sa'yo ang sama ng tingin
saken nung katabi mong babae." hindi ko na napigilan ang sarili ko.

"What are you driving at? Ikaw pa tong may ganang mag isip ng ganyan eh ikaw nga
tong nagpatuloy ng lalaki dito ng wala ako." sumbat nito.

Ang kapal ng mukha niya. Siya nga 'tong kung ano ano ang iniisip.

"Wala akong nakikitang masama sa ginawa ko. Nagmagandang loob lang yung tao at
nabasa pa ng ulan. I just returned the favor."

Ngumiti ito ng nakakaloko. "And what did you do in return? Was that something that
you did with me when I also did a favor to you that night huh?"

Anong ibig niyang sabihin? Nung gabing nagkita kami sa bar, yun ba ang tinutukoy
niya. Iniisip ba niya na ginawa namin ni Seth ang ginawa namin nung gabi na yun?
The moment na nagsink in sa utak ko ang sinabi niya, parang automatic na dumapo ang
palad ko sa mukha niya.

PAK!

"How dare you! Ganun ba ang iniisip mo?! Hindi ako ganun klaseng babae at alam mo
yan! Napakadumi ng isip mo?!Ganun ba kababa ang tingin mo saken hah?! Dahil ba sa
ganung paraan mo lang ako nakuha iniisip mo na ganun din ako sa iba?! " pigil na
pigil ang mga luha ko. Parang gustong gusto ko siyang saktan. Na sasabog ang dibdib
ko pag hindi ko ito nagawa.

Para itong nakakita ng multo. Namutla siya.

"I should have known better. Nagsisisi ako na ikaw ang pinakasalan ko." pagkasabi
ko nun patakbo akong pumunta sa kwrato. Nilock ko ito.

Pagpasok ko kwarto dumapa ako sa kama at dun ko ibinuhos ang lahat ng sama ng loob
ko. Sumosobra na talga siya. Hindi ko ineexpect na ganito pala siya. Kung
pagsalitaan niya ako ganun ganun na lang. Wala siyang tiwala saken.

Sana kay Ralph na lang ako nagpakasal. Siguro hindi ako namomroblema ng ganito
ngayon. Kahit mahal ko siya hindi ko hahayaan na ganituhin na lang niya ako. Maya
maya may kumakatok.
"Haley!" sumisigaw siya sa labas mg kwarto. "Buksan mo'to."

Bahala ka diyan. Kahit gibain mo yan wala akong pakialam. Tutal nasa loob naman
tayo ng unit. Walang mabubulabog. Hindi ako tuminag sa pagkakadapa sa kama.

Lumakas lalo ang pagkatok niya. Parang ginigiba na niya yung pinto. Tumakbo ako
papunta sa CR. Kung mabubuksan niya yan, pwes pinto ng CR ulit ang gigibain niya
para makausap niya ako. Wala akong pakialam. Ayoko siyang kausapin pag galit siya.
Walang patutunguhan ang pag uusap namin. Hindi siya nakikinig saken.

Mga ilang minuto rin siyang kumatok. Maya maya tumahimik na ang paligid. Binuksan
ko na ang pinto ng banyo at sumilip. Sarado pa rin yung pinto ng kwarto. Ibig
sabihin hindi siya nakapasok. Humiga ulit ako sa kama.

Tumulo na naman ang mga luha ko. Bakit mo'ko ginaganito? Bakit ikaw pa yung minahal
ko? Sabi ni mommy bigyan ko daw ng chance yung pagsasama namin. Dapat daw maging
mabuting asawa ako kay Russell. Pero mukhang hindi sapat ito. Malaki ang kaibahan
ng isang relationship na nagsimula sa wala at sa nabuo sa loob ng napakahabang
panahon. Naniniwala pa rin ako na mas matibay ang pagsasama ng dalawang tao kung
lubos nilang kilala ang isa't isa.

Akala ko magiging exempted ang pagsasama namin ni Russell sa ganitong paniniwala

ko. Maayos naman kasi ang takbo ng pagsasama namin. Kahit sabihin pa na halos isang
bwan pa lang kaming nagsasama bilang mag asawa, marami na akong nakikita
similarities namin.

Akala ko sa pelikula lang nangyayari ito. Totoo pala, na kapag galit ang isang tao
walang katwiran na pinapakinggan. Gaya ni Russell. Hindi niya ako hinayaang
magpaliwanag. Pero kailangan niyang malaman ang totoo. Ang tanong kelan ko masasabi
sa kanya ang totoo kung ayaw naman niya akong pakinggan. Hindi pa nga kami
nagkakaayos dun sa una tapos heto naman nadagdagan pa. Anong kailngan kong gawin
para makining siya saken.

Maya maya tumunog ang phone ko. Kinuha ko ito para icheck kung sino ang tumatawag
baka si Russell. Pero number lang. Kinancel ko ito. Hindi ako sumasagot ng tawag na
number lang. Meaning hindi ko siya kilala. O kaya baka si Russell ito nakikigamit
lang ng ibang number. Nag ring ulit ito. Sunod sunod. Hindi ko sinagot. Nag ring
ulit.

Hayyy..

"Hello."
"Hello, good afternoon po ma'am! Eto po ba si Mrs Sandoval?" boses ng isang lalaki.

Mrs. Sandoval? Ah, ako pala yun. Lagi kong nakakalimutan, Sandoval na pala ako.

"Sino ka?" alangan naman na sabihin ko agad na "oo ito nga".

"Si Mr Joco Boado po ito ma'am, manager ng homeworld dito po sa S***. "

Homeworld. Ah, namili pala kami ng mga gamit nung isang araw. Bakit kaya.

"Ah, oo ito nga. Ano pong porblema?" tanong ko.

"Nag request po kasi si Mr. Sandoval ng replacement nung kama na binili niyo. May
defect po ata yung unang delivery. Kaso hindi po namin siya makontak kaya kayo ang
tinawagan ko." sagot nito.

"Ganun ba? So ano na, ok na ba? Napalitan na ba?" tanong ko ulit.

"Yun nga po ang dahilan kung ba't ako tumawag. Kanina pa po kasi yung mga tao dun
sa tapat ng gate nung address kaso mukhang wala daw pong tao. Andun na po sila
ngayon."

Naku naman ba't ngayon pa.

" Oo wala talagang tao dun kasi wala pang nakatira. Ganito na lang, pakisabi mag
antay ng konti. I'll be there in 15minutes, ok."

"Sige po ma'am, salamat."

"Thank you!"

Dali dali akong ngbihis. Nakakahiya naman knina pa pala sila dun. Bakit di nila
macontact si Russell. Nka off ba ang phone nito. Eh kanina pala kung tintawagan ko
siya hindi ko rin siya makokontak. Hmp! Hitsura lang niya ha. Naiinis talaga ako sa
knya.

Ilang minuto lang at nakarating ako sa bahay na binili ng mga magulang ni Russell
para samen. Humingi ako ng paumnahin sa mga nag deliver. At pinapasok ko na ang
replacement na kama na binili ni Russell.

"Gaano niyo katagal iaasemble yan?" tanong ko.

"Mga more or less 30 minutes po." sagot.

Matagal tagal din pala.

"Sige maiwan ko muna kayo lalabas lang ako."

Pinagmasdan ko ang mga gamit sa sala. Pinalitan ni Russell ang mga couch.Yung
napili ko ang kinuha niya. Parang light brown ito na leather. Pati yung dining
table ako rin ang pumili nun. Akala ko babalikan namin ang mga ito sa weekend. Pero
inayos na niya lahat. Yung TV lang sa salas at kwarto siya ang pumili kung ano ang
brand at klase. Pati mga gamit sa kusina nakaayos na. Siya kaya nag ayos? Napansin
ko rin nakakabit na yung wedding picture namin sa sala.
May washing machine na rin sa washroom.Kumpleto na pala eh. Lumabas ako sa
extension nito sa gilid. May billard at darboard dito. Umikot ako sa likod. Ngayon
ko lang napansan, may katamtaman na laki ng swimming pool sa likod.

Malaki itong bahay na ito para sa dalawang tao. Okay na nga kami sa condo kung
kaming dalawa lang. Kaso parang pang isang pamilya itong bahay na ito. Hindi kaya
ito ang iniisip ng parents niya nung binili nila ito. Pag nagkapamilya na kami.

Kung noon gusto kong siya ang magiging ama ng magiging mga anak ko. Nagyon, hindi
ko na maimagine na magkakapamilya kami ni Russell. Kung ngayon pa lang hindi na
kami magkainitndihan sa maliit na bagay. Pa'no pa kaya pang may mga anak na kami.

"Maam ok na po. Pakisign na lang po ito". Nagulat ako sa biglang pagsulpot ni kuya.
Ang bilis naman ng 30 minutes niya. O hindi ko namalayan kasi kanina pa ako
nakatunganga sa kawalan. Siguro hinanap ni kuya kung nasaan ako.

"Thank you."

"Sige po una na kami." paalam ng mga ito.

Pinuntahan ko ang kama na inasaemble nila. Ito rin yung kama na napili ko. Puro
napili ko lahat ang kinuha ni Russell. Akala ko pag iisipan muna niya kasi sabi
niya babalikan daw namin ang mga ito, pero ok na lahat. Maganda naman yung napili
ko. Pang unisex ito. Iba sana ang gusto ko naisip ko hindi lang ako ang gagamit
nito. Ready na ang bahay na ito for house blessing. Ready for occupancy na rin.

Humiga ako. Pakiramdam ko pagod na pagod ako. Ang daming nangyari sa loob ng 24
hrs. Buminggo ako ng dalawang beses. Hindi ko inakalang pag isipan niya ako ng
masama. Hindi ko matatanggap ang sinabi niya saken. Naramdaman ko na lang na tumulo
na naman ang luha sa mga mata ko. Nangangahulugan lang na napakababa ng tingin niya
saken kasi nagpagsalitaan niya ako ng ganun.

Mabigat pala sa dibdib kapag hindi mo nailabas ang sama ng loob mo. Lalo na hindi
mo maipaliwanag ang totoong nangyari kasi ayaw makinig sa'yo.

Siguro kung sa ibang tao ko ito narinig ok lang. Pero sa isang taong mahal mo,
masakit para saken. Lumalabas na wala talaga siyang pagtingin saken.Na wala akong
halaga sa kanaya. Ksi hindi niya iniisip ang mararamdamn ko. Na baka masaktan ako.

Halos isang buwan pa lang kaming magkasama pero parang hindi ko na ata matatagalan
pa. Sabi ko dati sarili ko hindi naman ako nag eexpect na mamahalin niya agad agad.
Willing naman akong mag antay kung kelan niya ako matutunang mahalin. Parang hindi
na ako makakapg antay pa.

Pumikit ako. Hanggang sa makatulog.

Madilim na nung magising ako. $hit 11pm na. Ganun ako katagal nakatulog. Uuwi pa ba
ako? Pwede naman akong matulog dito kung tutuusin. Masama pa rin ang loob ko kay
Russell. Ayoko siyang makita. Pero pag hindi ako umuwi ngayon lalo siyang mag
iiisip ng masama. Uuwi na lang ako. Malamang wala pa yun dun.

Nakarating ako sa condo ng wala pang 15 minutes. Dumaan lang ako ng dinner sa bukas
na resto tpaos umakyat na agad ako unit. Pagpasok ko wlang tao. Wala pa siya.
Talagang pinapaninindigan niya ang pag uwi ng madaling araw. Nawalan tuloy ako ng
ganang kumain. Kmain ako ng konti at nilagay ko sa ref ang mga pagkain.

Muntik akong mapasigaw pagpasok ko sa kwarto. Nakaupo si Russell sa kama at mukhang

kanina pa niya ako hinihintay. Huminga ako ng malalim. Hindi ako papayag na sisigaw
sigawan na lng niya ng basta basta.

Nagkatinginan kami pagpasok ko. Hindi ko siya pinansin. Kinuha ko yung robe malapit
sa gilid ng kama. Napansin ko ang anim na beer in cans na nasa side table. Nagyon
ko lang ito nakita na uminon dito sa condo. Paalis na ko ng magsalita siya.

"Saan ka galing?" malumanay naman ang tono nito. Bakit parang may concern ang tono
nito.

Tumingin ako sa kanya. " Bakit, kung sasabihin ko sayo ang totoo kung saan ako
galing paniniwalaan mo ba ako?" singhal ko sa kanya.

Pagkasabi ko nun tinalikuran ko siya at pumasok agad ako sa banyo.

Umiinit naman yung sulok ng mga mata ko. Naiinis ako sa kanya. Pero mas naiinis ako
sa sarili ko, kasi kahit ganun siya saken, mahal na mahal ko pa rin siya. Naiyak
nako ng tuluyan pag naalala ko ang katangahan ko. Naawa ako sa sarili ko.

Ilang minuto rin siguro akong umiyak sa loob ng banyo. Maigi na'to kesa maiyak ako
sa harap ni Russell. Lumabas ako pagtapos kung maligo. Nakaupo pa rin siya sa gilid
ng kama. Hindi ko man lang siya tinapunan ng tingin. Pinatuyo ko ng konti ang buhok
ko sa blower pagtapos humiga na'ko.

Ilang saglit pa naramdaman ko na humiga na rin siya. Maya maya yumakap siya sa
likod ko. Ramdam ko ang init ng kanyang katawan. " Im sorry." bulong nito.
Naramdaman ko ang mainit na hininga nito sa batok ko. At amoy beer ito.

Unti unting tumulo ang luha sa mga mata. Bakit ganun ang bilis mawala ng galit ko
sa knya. Siya lang ba ang may karapatang magalit. Hindi ko siya sinagot.

Pilit niya akong hinaharap sa kanya pero ayoko. Gumulong siya sa ibabaw ko para
lumipat sa kabilang side ng kama.

" Im really sorry. I didn't mean it. Lahat ng sinabi ko hindi ko sinasadya. Nabigla
lang ako." sabi nito habang pinupunasan ang luha ko. "Tahan na."

Tumingin ako sa kanya, patuloy pa rin ang pagtulo ngmga luha ko. "Wala kaming
ginagawang masama."

"I know. And I'm sorry. Nagalit lang siguro ako because I didn't like what I saw.
Sa totoo lang gustong gusto ko na siyang sapakin talaga kanina. But with you around
I cant do that. Ayokong matakot ka saken." malumanay na sabi nito.

Ayaw niya akong matakot sa kanya? Eh hindi pa ba ba nakakatakot yung histura niya,
eh parang siyang kakain ng tao.

" Ayoko ng nagpapatuloy ka ng lalaki dito ng wala ako. Pwde ka nilang gawan ng
masama."

"He's my classmate. Hindi niya maagagawa yun."

"How did you know that. Hindi mo alam kung ano ang takbo ng isip ng mga lalaki."

Hindi pa ri nako nagsasalita.

"And what makes you think that I will allow that to happen? Is that how you feel
about me? That I am everybody's bitch?" napahagulgol ako nugn sinabi ko yun. Ito
ang pinakamasakit na narinig ko mula sa kanya.

"No, of course not! hindi ko sinasadya. I'm sorry. It's just that, I don't know how
to explain it .....I don't like it when you're with someone else. And ganun pa yung
nakita ko. So how would you expect me to react?" paliwanag nito.

"Bakit kailngan mo akong sabihan ng ganun? Ganun ba talaga ang tingin mo saken?"

"No, I'm really sorry. I was just..jealous...maybe...kaya ko siguro nasabi yun."

nahihiyang sabi nito.

Tumingin ako sa knya. Ngayon lang niya inamin na nagseselos siya.

" You don't have to. Wala kaming relasyon. Wala akong gusto sa kanya." sabi ko
kanya.

"I know. Ikaw wala kang gusto sa kanya. Pero siya.... I can tell by the way he
looks at you."

"He can look at me whenever he wants to. Eh ano naman ngayon." That doesn't the
fact that I'm now your wife. So hindi na pwede kung ano man ang iniisip niya."

"We maybe be married but doesnt give me a guarantee that you're......mine."

nakayukong sabi nito.

"What do you mean?" anong drama nito.

"Alam ko naman na simula pa lang napilitan ka lang magpakasal. That you chose me
over Ralph kasi kilala mo na'ko. But that doesn't change kung sino talaga ang gusto
mo. I know, there will come a time that you'll get tired of this....you'll get
tired of me.....of everything... or you'll find someone else." malungkot na sabi
nito.

" Sinabi ko na yan ah. Dialogue ko yan eh." napasimagot ako. Nang aasar ba siya.
Parang ganito rin yung sinabi ko sa kanya noon nung nasa Cebu kami. Nung nagdrama
ako.

Tumawa siya. "Yeah, I know. Narealized ko lang ngayon na pareho tayo ng iniisip. I
was just hoping that ......we feel the same way ......pag naiisip natin pareho
ito."

Wait..........$hit anong ibig niyang sabihin. Na.....

"What do you mean?" naguluhan ako. Ang lakas ng tibok ng puso ko.

Huminga siya ng malalim. Parang may gusto siyang sabihin at hirap siya na bigkasin
ito.

"I was hoping that we feel the same way.....that you love me.... too." tumingin
siya saken.

Wait ulit..... $hit nabibingi na ba ako. Meron ba tlagang "too" sa dulo yung sinabi
niya. Gustong paulit ulit na iplay yung sinabi niya para masiguro na may word na
"too" sa dulo.

Bago pa ko makapgatanong ulit, I felt his lips pressed to mine. And slowly we
kissed. I pulled him closer. I want to feel his body. And slowly, he pulled away.
He held my face a looked at me.

"I Love you.." pabulong na sabi nito. Pero para itong napakalinaw sa pandinig ko.
Napatanga ako saglit. Hindi ko na namalayan ang pagpatak ng aking mga luha. Hindi
niya alam na ang tagal kong nag antay para sabihin niya saken ito. Akala ko
magkakahiwalay na kami ng hindi ko man lang maririnig sa kanya ang mga salitang
ito.

"I love you too." pinilit kong wag pumiyok ng sabihin ko ito.

Natigilan din siya. Hindi rin niya siguro ineexpect ang isasagot ko. Parang hindi
pa nagsisink in sa kanya yung sinabi ko. Maya maya ngumiti ito. Niyakap niya ako at
Tumawa siya.

He kissed mo once again. At wala kaming inaksayang oras. Parang sabik na sabik kami
sa isa't isa. And before I knew it, we're both naked. And it always feels like the
first time. This one...this is the real making love. Because we found love at last.
We both love each other.

We were both catching our breath as he lay next to me. Magkayakap lang kaming
dalawa. Sobrang saya ko. Ako na yata ang pinakasayang babae sa buong mundo. Mahal
din ako ng lalaking pinakamamahal ko.
Naramdaman kong humigpit ang yakap saken ni Russell.

"You know how long I waited for this...i just thought that you..still love...him,
don't you?" bulong niya saken

Si Vince ba ang tinutukoy niya?

"No." derecho kong sagot.

Napabangon siya. Tumingin siya saken. "Since when...you found out that you love....
i mean.... that you don't love him anymore?" parang excited na tanong nito.

Ngumiti ako tapos yumakap ako sa kanya." I'm not sure when exactly. Before the
wedding maybe." sagot ko.

Niyakap niya ko. "That's what I thought." sabi niya.

Gusto ko rin sanang itanong sa kanya kung kelan niya narealized na mahal rin niya
ako. Pero parang hindi na ito mahalaga pa para saken. Kuntento na kasi ako. Kahit
sabihin niya siguro na he just realized that he loves me seconds ago eh I will
still feel the same happiness na nararamdaman ko ngayon. Marami akong gustong
linawin sa kanya tungkol sa mga misunderstanding namin.

"Hey, may sasabihin pala ako." nag aalangan kong sabi. "....about the pills?"

He rolled his eyes, parang sinasabi niya na pinaalala mo pa. "No, dont worry about
it. I was thinking I was selfish...If you dont want to, I wont force you into
something you dont want to." malambing na sabi nito.
"No, no it's not that. It's not what you think it is." sabi ko.

Kumunot ang noo nito. "Then what is it?"

"Remember nung nagpacheck ako sa CEBU? It was given to me by the doctor" sabi ko.

Naguguluhan pa rin siya. "Bakit daw?"

" She said it will regualte my monhtly cycle. It will help it return to normal.
Because if not, pregnancy..... may not be possible." nahirapan akong sabihin yung
huli.

Natigilan ito. "But.... your cycle is now back to normal right?"

Siguro ang tinutukoy nito ang yung pagkakaroon ko ng period nung nakaraan.

"But it's not as simple as that. I have this kind this disease....na baka mahirapan
akong magbuntis in the future." takte di ba. Parang pinalala ko pa yung condition
ko.

Kumunot ulit yung noo niya. " So how is it? Mas nararamdaman ka ba? May sumasakit
ba sa'yo?" concern na taning nito.

"No, it's not something physical. It's just a possibility that.. I may have....
difficulty getting .....pregnant." malungkot kong sabi sa kanya.

"Is that it? Nothing serious?" parang natutuwang sabi nito.

"Nothing serious." yun lang nag basabi ko. Nothing serious ba yung possobleng hindi
na magkaanak.
Ngumiti ito. " The truth is I don't care anymore. Maybe we can figure something out
in the future. As long as walang masamang nangyari sayo o mangyayari sa'yo, yun
lang ang importante saken."

Mas important sa kanya ang health ko yun ba ang ibig niyang sabihin.

"Pero, gustong gusto mo ng.... magkababy diba?" tanong ko.

Tumawa siya. "Of course, sino bang may ayaw? But now. Im willing to wait. Masaya
na'ko ngayon. Ang importante gumaling ka." sabay halik sa ulo ko.

"May itatanong ako." curious kasi ako eh.

"Hmmnnn.."sabi nito at nakapikit na siya.

"Bakit dati gustong gusto mo ng maka baby." kasi parang nag aabang na siya talaga.
Tinago pa niya yung calling card nung doctor baka magamit ko daw.

Tumingin siya saken.

"Yung totoo?" pa suspense na sabi nito. "The truth...naiisip ko dati na baka

magbago yung isip mo kahit kasal na tayo. That you'll realize it's not what you
want and you want out. It's probably my own way of keeping you to our marriage.
Naisip ko na pag buntis ka na wala ka ng magagawa but to stick with me."

"Or if you ever thought of leaving, I'll keep our baby. Our baby will be the only
reminder of we had, just in case. At hindi ko siya ibibigay sa'yo." sabi nito sabay
pindot sa ilong ko.

"Naisip ko rin na...there is no more chance for you and Vince pag may anak na
tayo.' Huminto siya saglit.
"At isa pa, para mawala na yung mga umaaligid sa'yo. Gaya nung isa ngayon."
Inirapan niya ako.

"I want you to go to shool na malaki ang tyan, with me at your side. Para malaman
nila na may asawa ka na at magkakabay na tayo." seryosong sabi nito.

"Ano, may itatanong ka pa ba?" nakakalokong tanong nito.

Sa totoo lang, may mag iba pa akong pero mukhang hindi na akayang iabsorb ng utak
ko. Ok na saken lahat ng sinabi niya. At ayoko ng may iba pang laman ang utak ko
ngayon. Pakiramdam ko sasabog na ang ulo ko sa haba ng hair ko.

Umiling ako. "Wala na." Yumakap ako sa kanya. "Tulog na tayo late na eh."

Natatawa siya. "Wait..." he rolled on top of me. "Bago ka matulog, isa na lang."

Anong isa na lang? Isang tanong na lang o....I felt something hard between my legs.
Nahulaan ko na kung ano ang gusto niyang sabihin.

"Since, hindi pa naman tayo magkakababy, bat di na lang muna tayo magpractice...."
sinadya nitong ibitin ang sasabihin niya.

"Magpractice na?" kunawari hindi ko alam ang ibig niyang sabihin.

"Magpractice muna tayong gumawa ng baby...."

-----------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------

Nobody's POV
~~~~~~~~~~

"Wag mong titigan baka matunaw yan." tukso ni Nico kay Seth na kanina pa nakatingin
kay Haley na nakupo sa bench sa ilalim ng puno ng mangga.

Tumawa lang siya.

"Ano bang binabalak mo kasi. Hindi kita maintindihan eh. Ang gulo mo eh." si Nico
ulit ang nagsalita.

"Wala akong binabalak." sagot ni Seth na hindi pa rin inaalis ang tingin kay Haley
na busy sa pagsusulat ng notes.

Si Nico naman ang tumawa.

"Ano?! Eh ano pang silbi ng paglipat mo sa school na'to? Di ba sabi mo ang tagal mo
siyang hinanap?"

"Oo nga. But things changed. Hindi pala ganun kadali. Hindi ko naisip nabaka pag
magkita kami may boyfriend na pala siya."

"Alam mo pre, kung ganyan kaganda ang
yan. Eh wala pa ngang isang bwan nung
eh. Syempre marami nag aantay dyan at
ang bagal mo eh. Naunahan ka tuloy ni
ba, so may pag asa ka pa."
babae hindi pwedeng hindi magkakaboyfriend
magbreak sila ni Vince, may boyfrien na agad
umaasa kung kelan sila mag bebreak. Ikaw kasi
Russell. Pero hindi pa naman sila kasal di

Umiling si Seth. "I just found out that they're married."

"Ano? Kasal na sila ni Russell? Pa'no mo naman nalaman." gulat na tanong ni Nico.
"I saw the guy nung hinatid ko siya sa condo niya. Kaya pala sa iisang bahay na
sila nakatira. So I asked one my classmates na close sa kanya. They're married.
Nung nawala siya ng ilang araw I thought they were just teasing her that she's
returned from her honeymoon. Totoo pala ksi ikinasal na sila." malungkot na sabi
nito.

"Talaga? Hindi ko alam yun ah. Wla naman kasing nababanggit si Vince eh. Di ba nga
nakita pa natin sila ni Vince nun na magkasama. Alam na kaya ni Vince?" sabi ni
Nico.

"Pero kung ganun na nga, wala ka na tlagang pag asa." parang pag aasar na sabi pa
nito.

Nakatingin si Seth ulit sa baba. Dumating si Russell. Maya maya naghalikan yung
dalawa. Matagal.

Tumingin si Nico sa direksyon ni Haley.

"Pare, masochista ka rin noh. Pa'no mo natatagalan na tingnan sila ng ganyan."

"I don't know. I don't care if I see them kiss. I'm not even looking at the way the
kiss." huminto siya saglit. "I just wanna see her smile. I just wanted to see her
happy. I see that she's happy with him."

Naiiling na lang si Nico. "Ibang klase ka rin noh."

Maya maya tumingin si Haley sa taas.

"Nakita tayo pre." sabi ni Nico.

Tumayo si Seth sa pagkakaupo sa gilid ng bintana.

"Lipat tayo dun." sabi nito.

Lumipat sila sa isang side ng building na hindi sila kita ni Haley pero tanaw pa
rin nila ang dalaga at si Russell.

"Ba't di ka na lang manligaw ng iba. Ang daming nagkakagusto sa'yo."

"I don't like them." derechong sabi nito.

"Sinong gusto mo yung may asawa na." sarcastic na sabi nito.

"That doesn't change the fact that I like her."

"Hey, you're here!" boses ng isang babae at napalingon sa kanilang dalawa.

"C'mon, let's have lunch." malambing na sabi nung babae.

Si Vanessa. Classmate niya ito sa regular block section B. Halatang may gusto ito
sa kanya.

"No. I gotta do something else." maikling sabi nit Seth.

Natigilan si Vanessa sa ipinakitang coldness nito. Pero hindi nagpahalata.

"Are you gonna drop by tonight?' tanong nito kay Seth.

Tumingin sa kanya si Seth. "No, not tonight." sagot ni Seth.

Hindi naman na nagpumilit ang babae na mag stay.

Umalis na rin agad ito.

"Tsk. Kilala mo ba yung babae na yun? Wag mong sabihing..." hindi nito natapos ang
sasabihin.

Tumawa si Seth.

"I know her." sabi nito.

"I mean yung nangyari...." hindi nito itinuloy ang sasabihin kasi nagsalita ulit si
Seth.

Yung tungkol siguro sa nangyari na natsismis na si Haley ang third party kaya
naghiwalay si Russell at Vanessa.

" I know. " sabi nito.

"Wala talagang nakakalusot na tsismis sa basta tungkol kay Haley."

Tumawa ulit ito.

"Not really. Hindi ko nga alam na kasal na sila. I'm just wondering how two young
people get married early."

"Baka buntis siya." sagot ni Nico.

Tiningnan siya ni Seth ng masama.

"It's impossible....." sabi nito.

Tiningnan siya ni Nico ng may pagdududa.

"Pa'no ka nakakasiguro na hindi siya buntis. Ikaw ha."

Ngumiti siya na parang may naiisip.

"I just know." sabi nito.

"May hindi ka ba sinasabi saken." tanong ni Nico.

"Wala naman." maikling sagot ni Seth.

Nakatingin sila sa palayong sina Haley at Russell.

"Kelan mo sasabihin sa kanya. Mukhang hindi ka niya talaga matandaan." sabi pa ni

Nico.

"Hindi ako ganun kaimportante para maalala niya ako. Masaya ako nakita ko na siya
ulit. I couldn't ask for more." sabi nito.

"Pero kung hindi siya buntis, ano ang magiging dahilan ba't sila nagpakasal agad.
Hindi naman sila nagmamadali."

May naglalarong ngiti sa labi ni Seth.

"That....I have to find out."

-----------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------

Haley's POV

~~~~~~~~~~

Nagulat ako ng may humalik saken. Syempre sino pa ba ang gagawa nun.

"Pa'no mo nalaman na andito ako?" tanong ko sa kanya.

Ngumiti siya at umupo sa tabi ko.

"Hindi ko alam na andito ka. Nakita lang kita kasi galing ako sa parking." sabi
nito.

Kararating lang siguro nito. Hindi ako nagsalita kasi busy ako sa sinusulat ko.

"Nalate ka ba kanina?" tanong nito.

Napatingin ako sa kanya.

"Oo, 10 minutes." natatawa kong sabi.

Hinawakan niya ang kamay ko.

"Sorry." sabi nito at hinaplos ako sa mukha.

Tumawa ako. Napuyat kasi ako kaya ako nalate. Si Russell kasi ang kulit.

"Ikaw kasi." biro ko sa kanya. "Pero ok lang naman." sabi at nagsimula kong
ligpitin ang mga gamit ko.

"Sabi ko kasi wag ka ang pumasok di ba." sabi nito.

Tumawa ako. "Hindi pwede. Marami kaming gagawin ngayon."

Binalik ko na lahat ng gamit ko sa bag ko.

"Asan pala si Jess?" tanong nito.

"May meeting sila ng mga ka grupo niya eh." May activity sil mamaya.

"Sabay na tayong kumain."sabi nito.

"Sige." tatayo na sana kao ng ianwat niay ako.

"Pakiss muna ako habang walang msyadong tao." ungot nito.

"Ikaw tlaga. Isa lang ha." natatawa kong sabi. Baka may makakita samen maguidance
pa kami.

Hinawakan niya ako sa mukha at hinalikan niya ako. Automatic na napapikit ako.
Hindi ko alam kong ilang segundo niya ako hinalikan. Nung maghiawalay ang mga labi
namin....

"I love you." sabi nto

Hindi lang isang beses ko narinig sa kanya ang mga salitang yun kagabi. Ito ang
pinakamasarap na word na marining kahit paulit ulit.

Ngumiti ako. "I Love you too." sagot ko at hinalikan niya ulit ako ng isang beses
pa.

Hindi ko alam kung bakit parang pakiramdam ko may nakatingin samnen. Tumingin ako
sa taas. Nakita ko si Seth at si Nico na nakatingin samen. Bigla silang umalis nung
nakita ko sila. Ewan ko ba parang feeling ko naging distant si Seth saken after
nung incident sa condo kagabi. Pinapansin pa rin naman niya ako pero hindi na siya
ganun kakulit.

Pero maigi na rin yun. Baka maging dahilan pa siya ng pag aaway namin ni Russell.
Ayokong magkaproblema kami. Napakasaya ko. Kuntento na ako kung anong meron kami ni
Russell.

Naglakad kami ni Russell papasok sa main building.

"Gusto mo sa labas na lang tayo kumain? Maaga pa naman eh." tanong nito saken.

"Dito na lang tinatamad na akong lumabas. Next time na lang siguro." sagot ko.

Kumuha kami ng apatan na mesa para maluwag ng konti para may lagayan ng gamit.

"Ano gusto mong kainin?" tanong niya.

"Pasta na lang. Wala akong msyadong gana." pag marami akong gagawin nawawalan ako
ng gana kumain. "Tsaka mango juice." pahabol ko.

Nilabas ko yung iba kong notes para magsimulang magsulat.

Mamaya dumating na si Russell. Puno ng ng food yung tray nadala nito.

"Ang dami naman niyan!" natatawa kong sabi.

"Kain ka rin ng kanin. Hwag yung pasta lang ang kakainin mo." sabi nito habang
inaayos nito ang mga pagkain sa mesa.

Nagsimula na kaming kumain ng may lumapit samen.

"Russell?" sabi nung babae. "Russell right?" nakangiting sabi nito.

Nakatingin lang si Russell sa babae. Iniisip siguro nito kung kilala niya ang
babae. Maya maya tumingin siya sa aken parang sinasabi nito na hindi niya ito
kilala.

Wait, parang kilala ko 'to ah. Eto yung babae na katabi ni Russell kahapon.

"I'm Vannah. We met yesterday, I'm Ashley's friend."

Siya nga. Friend siya ng girlfriend ni Kevin. Yung kasama niya kahapon sa table.
"Uh, hi!" yun lang ang nasabi ni Russell habang nakatingin saken.

"Mind if I join you?" kay Russell pa rin ito nakatingin na parang ito lang ang nag
eexist.

Excuse me, wife here!

"I do." seryoso kong sabi. At napatingin saken yung babae. "You see this table is
full. And i think there are still available." pakiramdam ko napadiin yung
pagkakasabi ko nung huli.

Tumaas ang kilay nito at tumingin kay Russell na parang sinasabi nito na hindi ikaw
ang kausap ko. Parang nag aantay ito kung ano ang sasabihin ni Russell.

"Yeah, and we're also busy. Sorry. "sagot ni Russell.

Ngumiti ito ng pagkatamis tamis kay Russell. "No, no it's ok. I'll get that one
over there." tinuro yung nasa likod ko. "See you around." at si Russell lang talaga
ang kausap niya.

Lumipat si Russell sa tabi ko. Para siguro nakatalikod din siya dun sa babae.

"See you around." pabulong ko siyang ginaya.

"Ikaw talaga." natatawang sabi nito.

"Ang arte kasi. Ang kapal pa ng mukha. Di ba niya nakikita na may kasama ka." gigil
kong sabi.

Tumawa siya. "Hayaan mo na." Nilagyan nito ng kanin at ulam yung plate ko.

"Tatawa ka dyan. Ba't mo nga pala katabi yun." baling ko sa knya.

Oo nga pala, nakalimutan ko mitong tanungin kagabi.

"Dumating siya kasama ni Ashley. Hindi ko nga matandaan ang pangalan niya
pinakilala na nga siya saken.Honestly, hindi ko nga siya talaga nakilala kanina."
sabi nito at nagsimula na rin siyang kumain.

"Eh ba't ayaw mo'kong mag stay?"

Gusto ko siyang antayin pero ayaw niya. Gusto niya akong ihatid agad.

"Kasi puro lalaki yung mga andun.Hinatid na nga rin ni Kevin si Ashley pag alis mo.
Magkasabay kaming umalis nung sumunod ako sa condo.Gusto mong mag stay para antayin
ako eh mga lasing na mga tao dun by the time na matapos kami."

Errr...Ganun ba?

"Eh san ka galing nung umalis ka ulit?" tanong ko. Hehehe para lang akong NBI lang
eh.

"Sumaglit ako sa bahay. Kinausap lang ako ni mommy. Tinatanong niya kung ano daw
ang gusto nating date sa house blessing. Sabi ko malaman ko next week."

Gusto ko pa sanang magtanong tungkol sa halos madaling araw na nitong pag uwi.
"Ikaw san ka galing. Almost twelve ka na umuwi kagabi." siya naman ang nagtanong.

"Galing ako sa bahay sa kabila. Dineliver yung replacement ng kama. Nakatulog ako.
Dapat nga hindi na ko uuwi eh. Naiinis kasi ako sa'yo." inirapan ko siya.

"Don't do that again. Kahit mag away tayo umuwi ka pa rin. Nag alalala ako sa'yo
hinid mo pa sinasagot ang mga tawag ko." sbai nito.

Oo nga. Nakailang missed call siya nung gabing yun.

Huminto siya sa pag subo at humarap saken.

"Yung lalaki na inabutan ko sa condo, akala ko ba sinabay ka niya, bat kayo nabasa
ng ulan?"

Ngumiti ako.

" Dumaan akong park kasi ayoko munang umuwi. Eh sinamahan niya ako. Buti nga kung
hindi baka hindi pa ako nakauwi agad kahapon. Sobrang lakas ng ulan. Ayaw nga
niyang tumuloy kasi nahihiya siya. Eh dapat nga ako pa ang mahiya kasi kundi dahil
saken di siya mababasa." paliwanag ko.

Sumimangot ito.

"Tapos humarap ka pa sa kanya ng sobrang iksi ng shorts mo." sabi nito.

" Eh wala naman akong ibang pambahay puro ganun eh." sagot ko. Anong gusto niya mag
nigties ako.

" Ah basta ayoko ng humaharap ka sa ibang lalaki na ganun ang suot mo ha. "
nakasimangot pa rin ito.

" Tska yang mga suot mo na ganyan hindi na pwede yan simula bukas. " nakaturo siya
sa mini dress na suot ko.

Hah!? Anong gusto niyang isuot ko.

" Nakita mo ba nakatingin sa'yo lahat ng mga estudyanteng lalaki na bawat madaanan
natin."

Ayoko ng makipagtalo pa sa kanya. "Oo na, sige na. Promise." natatawa

###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
##########################################################akisuyo lang ako."

Sumandal siya sa couch at inakbayan ako.

"Nagustuhan...mo ba?" nag aalangan g tanong nito

Yung roses ba ang tinutukoy niya na wala akong tigil sa pag amoy.

Tumango ako. "Thanks nga pala ha." hehe hindi man lang pala ako nagpasalamat.

"Thank you lang, wala bang kiss?" nakalabing sabi nito. Sa totoo lang ang cute niya
pag ganun siya.

At dahil cute siya, instead na sa cheeks ko lang siya ikikiss dpat , I gave him a
quick kiss sa lips. At yun ang akala ko, quick kiss lang. But he did not let me go.
He cupped my face ang kiss me deeply. Humigpit yung yakap niya saken at naramdaman
ko na lang my may tumutusok na tinik sa braso ko. Yung mga bulaklak kawawa napipi.

Naitulak ko siya ng konti kasi nasaktan yung braso ko. HIndi naman ito dumugo.

"Bakit?" nagtatakang tanong niya.

Napatingin siya sa braso ko na hawak ko. Medyo namumula. At parang nahulaan niya
kung napano ito.

"Sorry."sabi niya hinaplos niya ito.

"Ok lang. Lika na, kain na tayo." hinawakan ko siya sa kamay at dinala sa mesa.

"Nagluto ka?" nakangiting tanong niya.

"Yep." sagot ko.

Kumuha ako ng plato at pinagsandok ko siya ng niluto ko.

"Wow favorite ko rin kaya 'to!" parang batang sabi nito.

Pinagluto ko siya ng Paella.

Kumuha rin ako ng pinggan ko para sabay na kami kumain. Pinagmamasdan ko siya sa
unang subo niya. Tinitingnan ko yung reaction niya.

" Ano, masarap?" baka hindi niya magustuhan kasi nakangiwi siya.

Tumango lang siya at inabot ang baso ng tubig. "Ang init. Pero masarap." sabi nito.

Nagsimula na rin akong kumain. Tahimik lang kami pareho. Pinagmasadan ko siya.
Hindi ko alam pero parang may kakaiba sa kinikilos nito.

"Hmnn..Russell, wala ka bang lakad ngayon?" tanong ko.

Tumingin siya saken. "Wala naman." nakangiti siya. "Ba't mo naman natanong?"

"Wala lang akala ko kasi aalis ka mamaya. Tsaka kung uuwi ka na ba ng maaga bukas?"

Ngumiti siya at inakbayan ako. "Everyday maaga na akong uuwi."

Ngumiti rin ako. "Kaya ko tinatanong kasi kung ganun ipagluluto na lang kita lagi."

Hindi ito nagsalita hinalikan lang niya ako sa noo. Tapos ipinagpatuloy niya ang
pagkain ulit.
Pakiramdam ko may hindi pa ri siya sinasabi saken. Hindi ko alam pero parang
kinakabahan ako.

"Russell, may itatanong ako, pero wag ka sanang magagalit." humarap ako sa kanya.

Napahinto siya saglit sa pagkain at humarap naman ito saken.

"Ano yun?' seryosong tanong nito.

Huminga ako ng malalim. "May hindi ka ba sinasabi sa akin?" nag aalangan kong sabi.
"Kasi pakiramdam ko....nitong mga nakaraang araw, parang ang ilap mo. Parang
umiiwas ka na kausapin kita."

Hindi siya nakasagot agad. Nagalit ba siya? Hindi ba niya gusto na tinatanong ko
siya.

Ngumiti ako ng pilit. "Uhm...ok lang kung ayaw mong sagutin...gusto ko lang
namang....." hindi niya pinatapos ang sasabihin ko.

"No, it's ok." hiunawakan niya ako sa kamay. "it's just that....." parang hirap
siyang magpaliwanag. "May mga inaayos kasi ako ngayon...at.." siya naman ang hindi
ko pinatapos magsalita.

"Pwede mo bang sabihin saken kung ano itong mga ito?" hindi birong oras ang
binibigay niya sa bagay na ito para mag spend ng halos magdamag kung nao man ito.
At minsan umaalis pa siya ng madaling araw. Pakiramdam ko tuloy parang may isa pa
siyang pamilya na inaasikaso. At oo, kailngan kong malaman kung ano ito.

Yumuko siya. " I was thinking it's no longer your concern. Pero sa tingin ko
sinceyou asked, sasabihin ko sa'yo lahat, pero hindi ngayon. This is not a good
time. I don't wanna spoil what we've started." nakangiting sabi nito. "I promise,
sasabihin ko sa'yo lahat lahat."
Kelan pa? Sabi niya, it's no longer my concern. Pero affected ako sa mga kinikilos
niya. Hindi ako mapakali. Nagulat ako nung hinawakan niya ako sa magkabilang braso
at hinarap sa kanya.

" I want you to promise me one thing." nakatingin siya sa mga mata ko. " I want you
to trust me. And want you to believe me first before anyone else, ok."

HALEY'S POV

Ganito ba talaga pag graduating ka? Parang lahat ng pasakit at parusa na sa'yo.
Naturingan ngang sem break pero sobrang busy naman ang schedule ko. Sa weekend
susunod kami ni Jess sa Batangas ilang araw kila Russell para naman makapag relax
ng konti at makapamasyal. Dun kasi sila magpapractis ng isang linggo.Tapos
pagbalik, house blessing sa weekend bago magpasukan naman ang aasikasuhin namin.

At ngayon, ito ang first day ng outreach namin sa orphanage. Ang aga kasi ng
kinuhang schedule ni Seth. Sabi ko sa kanya hapon eh. Eh hindi naman daw siya
pwede.

Teka, ano bang dadalhin ko. Hmnn...half day lang naman yun eh. Maliit lang na bag.
Cellhpone, camera, loose powder, alcohol, cologne at lip gloss at hanky.

Anong isusuot ko? Mag shorts na lang kaya ako? Naku lagot, ayaw pala ni Russell na
nagsusuot ako ng maiksi. Alam ko na, skinny jeans na lang at shirt. Maglalaro lang
naman kami ng mga bata.

Pagkatapos kong magbihis, nagmamadali kong tinungo ang garahe. Ilang sandali pa ay
nasa street na'ko paunta sa orphanage. Mabuti na lang walang traffic. Sem Break na
kasi.
Nakita ko ang ilang pirasong lantang rose na nasa isang box sa kotse ko. Kumuha
kasi ako ng ilang piraso dun sa binigay ri Russell saken kamakailan. Ganun kasi
talaga ako. Pag binigyan ako ng bulaklak ng isang taong importante saken, nagtatago
ako ng ilang piraso. Souvenir kumbaga.

Naging maayos naman ang pagsasama namin. Ang bilis ng panahon sem break na. Ilang
buwan na rin pala ang nagdaan. Naging consistent naman siya sa pag uwi at mas
naging sweet pa ito. Kahit busy kami pareho we see to it na may time kami sa isa't
isa.

Naging palaisipan lang ang mga sinabi niya saken nung araw na yun. May hindi ba
siya sinasabi saken. Part ng utak ko sinasabi na alamin ko ito. Pero sa isang banda
naman sinasabi ng utak ko, baka kaya ayaw niyang nsabihin saken kasi baka masaktan
ako.

Gusto kong manahimik pero kahit anong gawin ko binabalikan pa rin ng alaala ko ang
pag uusap namin na yun. Kung may mga hindi man ako alam na ikakasakit ng damdamin
ko, mas maigi siguro na hindi ko na lang ito malaman pa. Sabi nga ng isang
kasabihan, "what you don't know won't hurt you." Ah, bahala na.

Basta may tiwala ako kay Russell at mahal na mahal ko siya. At mahal din niya ako.
Yung lang ang importante saken. Kung ano man ito, aantayin ko na lang yung time na
siya ang magsabi saken. Ayoko siyang pangunahan. Alam ko naman na may maganda
siyang dahilan kung bakit ayaw pa niyang sabihin ito saken sa ngayon.

Ooops, andito na pala ako sa orphanage. Hindi ko namalayan ang oras. Hindi ko na
pinasok sa gate ang kotse ko. Sa gilid lang ako nagpark. Sumilip ako sa gate. Buti
na lang may guard na ito ngayon. Dati kasi wala. Matapos akong pagbuksan nung guard
dumerecho ako sa office ni Sr. Ana. Ito kasi ang incharge sa orphanage.

Naabutan ko si Seth na nakaupo sa harap ng table ni Sr Ana at mukhang masaya silang

nag uusap. Ngumiti si Sr Ana nung makita ako.

"Halika iha maupo ka." sabi nito.

Lumapit ako.

" Good morning po sister." nag bless sa kanya.

Nakatingin lang samen si Seth. Ngumiti siya ng bahagya saken.

" May activity ang mga bata sa Woosely Hall. Kayong dalawa na lang ang bahala muna.
Pagtapos nun derecho na lang ang mga bata sa dining hall pag lunch. May conference
lang ako. Sana makabalik ako before lunch."

Tumayo na ito at kinuha ang bag.

"Ako na po ang magdadala." kinuha ni Seth ang bag madre. Kapansin pansin na close
siya sa matanda.

Nauna kami na naglakad ni Seth palabas. Nakasunod siya samen. Wala kaming kibuan na
tatlo hanggang sa makarating kami sa kotse na nakaparada sa bukan ng gate.

"Natutuwa ako at nagkita ulit kayong dalawa." nakangiting sabi nito.

Nakakunot noo akong nakatingin sa kanilang dalawa.Nakayuko lang si Seth.

"Sige maiwan ko na muna kayo. Pag may kailangan kayo sabihin niyo na lang kay
sister Shirley."

Pagkasabi nun ay umalis na sila gamit ang service ng orphanage. Paglabas ng kotse
sa gate, nauna na akong maglakad pabalik sa loob ng magsalita si Seth.

"Kmain ka na ba?" tanong nito.

Napalingon ako.

"Hindi pa. Pero hindi pa naman ako nagugutom." sagot ko.

"Halika kain muna tayo" sabi nito. "Tara sa dining."

Mukhang kabisado nito ang pasikot sikot sa lugar. Pamilyar din naman ako sa lugar
kasi nagpupunta rin ako dito dati. Na curious ako sa sinabi ni sister ana na
"Nagkita daw ulit kami". At nung binaggit ko kay Seth yung orphanage dati, sabi
niya "kung wala daw ba talaga akong maaalala."

Nacurious ako lalo sa pagkatao niya. At sa sa nakita ko na pag uusap nila ni Sister
Ana ay parang close silang dalawa.

Lumapit kami sa counter.

"Ate anong ulam?" tanong nito.

"Tocino, hotdog, longganisa tsaka tapa." sagot ni ate.

Lumingon siya saken. "Anong gusto mo?" tanong nito.

"Tocino na lang." sagot ko. Tumalikod ako at pumili na ko ng mauupuan namin.

Pinagmasdan ko si Seth habang nakatayo sa counter. Naka white shirt lang ito at
jeans. Bakit ganun, iisa lang naman ang suot ng mga lalaki pero iba iba ang dating
nila. Gaya ni Russell, kahit naka simpleng shirt at jeans lang siya, makikita mo pa
rin ang formality sa aura niya. Si Vince naman, sporty yung dating. Si
Seth...parang easy go lucky ang dating. Parang napaka light ng personality niya.
Wala siyang inaalala sa buhay. Ang sarap niyang pagmasdan.

Lumapit na si Seth at inayos niya ang mga pagkain namin. Nagsimula na siyang
kumain. Sunod na sunod ang subo nito. Parang gutom na gutom siya. Siguro almost
half na yung nakakain niya nung mapasin niya na hindi pa ako kumakain at nakatingin
ako sa kanya.

"Ba't di ka pa kumakain?' tanong nito.

Ngumiti lang ako. "Hindi naman talaga ako gutom." sabi ko pero sinimulan ko ng
galawin ang pagkain ko. Sumubo ako ng konti.

Wala pa rin kaming imikan hanggang sa matapos na siyang kumain. Hindi ko siya
maiwasang hindi tingnan. Napakaamo rin kasi ng mukha nito. Parang baby face.

Tumingin siya. "Ba't ang sama mo makatingin kanina ka pa?" birong tanong nito.
Napangiti ako. Napapansin niya pala na tinitingnan ko siya.

"Ang takaw mo kasi." natatawa kong sabi.

Tumawa rin siya. "Ang sarap kasi ng tapa. Na miss ko nga eh."

Nawala yung ngiti ko. Namiss daw niya yung tapa. Taga rito ba siya dati. Nagpupunta
ba siya dati dito? Nagkita na ba kami dati? Ito ba ang ibig niyang sabihin dun sa
sinabi niya hindi ko siya matandaan?

"Seth, may itatanong ako?" nag aalangan kong sabi.

"Ano yun?' tanong nito.

Pano ko ba itatanong.

"Nagpupunta ka na ba dati dito?"

Natigilan ito. Umayos siya ng upo.

"Oo." derechong sagot nito.

Napahinto ako sa pagsubo.

"Hah!? Pa'nong......" hindi ko malaman kung paano ako magtatanong.

" I was adopted by my foster parents. Dito nila ako kinuha."

Nakatingin lang ako sa kanya. Nung mag sink in saken yung sinabi niya, dun ako
nakaramdam ako ng awa sa kanya.

Malungkot na ngumiti ito. "Wag kang maawa saken. I'm fine." Mukhang nahulaan niya
ang nasa isip ko.
Nakaramdam ako lungkot. Hindi ako makapaniwala na ampon lang si Seth. Na wala
siyang tunay na magulang. Na hindi niya kilala ang mga ito. Para sa akin isa ito sa
mga pinakamasaklap at pinakamalungkot na pangyayari sa buhay ng isang tao.

Speechless ako. Marami akong gustong itanong pero hindi ko alam kung ano ang
uunahin ko. O mas maiging sabihin na hindi ko alam kung paano ko ito tatanungin.

" I first saw you...here." tumingin siya saken. "Dito tayo unang nagkita.
Unfortunately you can no longer remember." malungkot na sabi nito.

Nagkita na kami dati? Dito sa orphanage? Takte, ba't wla talaga akong maalala. Ito
siguro yung ibig niyang sabihin.

" I was here, that day you brought Siren here." sabi nito.

Si Sirene. Ang bata na naging daan para para malaman ko ang tungkol sa orphanage na
ito. Pero si Seth, hindi ko talaga siya maalala.

"I was the one who opened the gate for you." sabi nito na nakatingin sa mga mata
ko. Parang inaantay nito ang reaction ko.

Gosh!I remember that!

I remember him!

"That was you..." parang unti unting bumabalik saken ang lahat.

Una akong tumawa. Nangitngiti na rin siya.

* Flashback*

Pauwi na ako galing school nung time na yun. Nang may madaanan kaming nagtitinda ng
mangga sa tabi ng kalsada.

"Mang Berting pakitabi nman po."

Nataranta naman ang matanda sa pagtabi.

"Bakit po ma'am?"takang tanong nito.

"Bibili lang po ako ng mangga." sabi ko sabay kuha ng wallet ko.

"Akala ko kung ano na nangayari sa'yo." natatawang sabi nito. "Ako na lang ang
bibili. Dito ka na lang masaydong maraming tao." sabi nito

Inabot ko ang pera sa kanya at nagpaiwan na ako sa kotse. Naupo ako sa loob at nag
antay. Oo nga. Tama si Mang Berting, masyadong crowded and pwesto ng tindahan ng
mangga.

Pinagmasadan ko ang kalye. Mula sa magkabilang side. Ngayon lang kami dumaan dito
ni Mang Berting. Baka traffic kaya binago niya ang route. Napatingin ako sa isang
mataas na gate na nasa tapat ko kung saan nagpark si Mang Berting.

Maraming mga batang naglalaro sa loob. Pero hindi naman ito mukhang school. Mataas
ang gate nito. Pero may maliit na pinto sa gilid. Napansin ko ang isang carton na
nasa nasa gilid ng gate.

Ano kaya ito? Baka may nakaiwan? O kaya baka nakalimutan ng may ari?
Maya maya gumalaw ito. Huh? Pumikit ako. Dahan dahan akong dumilat. Baka namamalik
mata lang ako. O kaya nag hahallucinate. Pagdilat ko. Hindi naman ito gumagalaw.
Haay salamat. Imposibleng gumalaw ito na mag isa. At walang dahilan para
maghalucinate ako duh! Posible bang mamaligno ako kasi ngayon lang ako nakadaan sa
lugar na'to. Sabi nila ganun daw yun.

Ang tagal naman ni Mang Berting kailngang makaalis na kami dito. Napatingin ako
ulit sa carton. Gumalaw ulit ito. Diyos ko ito na naman. Walang tigil sa paggalaw
yung karton. Binuksan ko ang bintana ng kotse. Pinagmasdan kong maigi ang karton.
Gumagalaw talaga ito. Maya maya may narinig akong iyak ng bata.

Tumingin ako sa paligid. Walang tao. May mga bata sa loob ng building na tapat ng
kotse pero walang umiiyak. Masayang naglalaro ang mga ito. Tsaka hindi iyak ng bata
ang narinig ko iyak ng baby.

Bumaba ako sa kotse. Lumapit ako sa carton. Parang papalapit din ako sa tunog. Nung
gumalaw ulit ito, dun ko nalaman kung ano ang laman nito.

Isang baby.

Halos mdurog ang puso ko sa nung makita ito. Una, dahil sa kalunos lunos na
sitwasyon nito. Pinasok lang siya sa carton na parang isang bagay. At pwede siyang
mamatay dun kung hindi ko ito nakita. Kinuha ko ang bata at kinarga ko ito. Wala pa
ring tigil sa pag iyak. Sino kayang walang awang pusong magulang ang gagawa nito.

Ayaw pa ring tumigil sa kaiiyak. Ano bang gagawin ko dito? Ang tagal ni Mang
Berting. Sumilip ako sa loob ng building. Parang intentional na iniwan ang bata sa
harap ng building na ito.

Nung makita ko ang iba't ibang edad ng mga bata na nasa loob ng building, dun na
naging malinaw sa akin ang lahat. Kung bakit nasa tapat ng building na itong ang
isang batang nasa carton. Isa itong orphanage at sinadyang iwan ang bata sa harap
mismo ng gate.

Hindi na ako ngdalawang isip na kumatok sa maliit na pinto. Nakailang katok din ako
ng may magbukas na isang lalaki. Tantya ko ay kasing edad ko.

"Good afternoon." bati ko dito.

Pero hindi ito sumagot. Nakatingin lang siya saken at sa batang hawak ko.

"Pwede bang makausap ang in cahrge dito." tanong ko.

Dumilim ang anyo nito.

"Bakit iiwanan mo ang baby mo dito?"

Teka lang kuya ha....ba't ang sungit mo? Tsaka anong ibig niyang sabihin. Anong
baby ko ang pinagsasabi niya.

"Hindi...." pero hindi ko naituloy ang sasabihin ko.

"Hindi? Ano, sasabihin mo na babalikan mo rin pero hindi naman pala?"

Ano bang iniisip nito? Na anak ko ito? Na dalaga akong ina at ipaampon ko ito? Na
iiwan ko ito?
"Nagkakamali ka, hindi ko anak to. Sa katunayan nakita ko lang ito sa tapat ng
gate. Ayan ang carton oh. Diyan nilagay yung bata. Kawawa nga eh." Tinuro ko yung
carton. "Napadaan lang kami dito."

Natigilan ito. Parang tinatantya nito kung nagsasabi ako ng totoo. Madalas ba ang
ganitong eksena dito kaya parang alam na alam na ni kuya at peg ng bawat taong
kakatok dito na may dalang bata? Kanya kanya bang drama ang mga ito?

"Totoo?"

"Oo mukha na ba akong nanay?" nakataas ang kilay kong tanong.

Tumingin siya saken saglit. Tapos sinilip niya ang mukha ng bata na hawak ko.

"Hindi ka nga mukhang nanay, pero kamukha mo naman yung bata."

Ampu! Teka, ano ba ang gustong palabasin nito.

"Teka nga, alam mo kanina pa ako nagtitimpi sa'yo ha. Ayaw mong maniwala di wag.
Ayan ang bata ipa DNA mo kung gusto mo! Kung makapag bintang ka!"

Punyemas na'to.

"Haley, ano yan!" Si Mang Berting.

* End of Flashback *

Nangingiti ako na nakatingin sa kanya.

"Ikaw ba yun?" di ako makapaniwala. Medyo payat kasi siya tapos mahaba ng buhok
niya ng konti. Ngayon kasi.... basta ibang iba yung hitsutra niya.

Tumawa siya.

"Nagbago lang ako ng hairstyle hindi mo na ako kilala."

Actually hindi lang hairstyle ang nagbago sa kanya. Lahat. Pati built ng katawan.
Pumuti siya. Tapos nag iba yung dating niya. Nagkaroon ng angas kumbaga. Mas astig
siya ngayon.

Tumingin ako sa kanya. Parang kanina pa siya nakatingin saken. Sa totoo lang
naiilang ako pag tinitigan niya ako. Parang may gusto siyang sabihin saken.

"Pa'no ka napunta ulit dito? I mean after ka na inadopt?"

"I accidentally found out about it few months before you showed up sa orphanage. I
saw the papers. So hinanap ko to."

"Kinausap ko si Sister Ana. Natandaan niya ako nung sinabi ko yung pangalan ko.
Sabi niya hindi niya makakalimutan ang pangalan ko kasi yung ang nakasulat dun sa
note na kasama nung iniwan ako, na Seth ang ipangalan saken."

Naawa ako sa kanya. Ganito ang naramdaman ko nung makita ko ang bata, si Siren na
nakasilid sa box nung araw na yun. Kaya pala ganun na lang ang nakita kung galit sa
mukha niya nung makita niyang may dala akong bata na sa tingin niya ay balak kong
ipaampon. Siguro nakikita niya ang sarili niya sa batang yun. At nakikita niya
saken ang kanyang ina.

"Sa sinabing yun ni sister Ana,nagka idea ako na hanapin ang tunay kong mga
magulang. Naisip ko na baka balikan ako dito sa orphanage kasi may instruction na
Seth ang ipangalan saken. Na baka may balak silang hanapin ako at kunin ulit."

" So nagvolunteer ako na mgwork dito. I was hoping that she'll return para puntahan
ako. So i waited."
Kaya pala kabisado niyang lugar. At namiss daw niya ang tapa. Kaya nagtaka ako sa
sinabi niya.

Umiling ito.

"Lumipas ang ilang buwan, wala pa rin. Noong una oo aaminin ko nagalit ako sa
kanila. Pero nung tumagal, ewan ko kung bakit nawala yung galit sa kanila. Naisip
ko pa nga na baka may sakit siya o kaya...baka patay na siya. Ilang taon na rin
kasi ang lumipas."

Nalulungkot ako para sa kanya. Gusto ko siyang pasayahin. Pero hindi ko alam kung
papano. Kaya pinilit kong ibahin na alng ang usapan.

"Bakit bigla ka na lang nawala?"

January kasi kami nagkita. Kalagitnaan ng February ko na huling nakita. Hanggang sa

mag summer vacation.

"When my fosters parents found out sa naging routine ko. Na dito ako nagbababad
after school. Nasaktan sila at the same time nagalit. Dinala nila ako sa states. I
know they love me so much natatakot sila na baka pag makita ko ang parents ko iwan
ko sila. I love them as well. At pinaliwanag ko sa kanila na hindi ko sila pwedeng
iwan. Utang ko sa kanila kung ano ang meron ako ngayon."

Kaya pala hindi ko na siya ulit nakita.

"Gusto ko lang makita ang tunay kong mga magulang. At gusto kong malaman ang
dahilan kung ba't nila ako iniwan."

Hindi ko maiwasang hindi humanga sa kanya. Napakalawak ng pang unawa niya. Hindi
siya gaya ng iba na puno ng galit ang puso nila kasi inabandona sila ng kanilang
mga magulang.
"Nagalit ako sa kanila n dinala ako sa states. Hindi ko sila kinakausap pareho. I
wasn't doing good in school. I never had friends. Hindi rin nila ako natiis. So my
mad and I made a deal. Babalik kami sa Pilipinas pero aayusin ko ang pag aaral ko."

"Tinapos ko lang ang school year tapos bumalik agad kami dito. Hindi naman na nila
ako pinagbawalang pumunta dito. Hindi kagaya dati. Pero ako na rin ang nawalan ng
pag asa. Kaya tumigil na rin ako. Pumupunta punta pa rin ako pero paminsan minsan
na lang."

Ako nga hindi na nga ulit nakapunta. Nung summer that year nagvacation ako sa
Spain. College na kasi ako sa sususnod na school year kaya ganun. Fourth year high
school ako nung una kaming magkita ni Seth.

"Buti ka pa. Ako, simula nung umalis ka hindi na ako nakapunta ulit dito. Pero
constant yung communication namin ni sister Ana."

I'm sending donation monthtly from my allowance. And I cut budget for my shoes and
clothes too para sa mga bata. Shortly after I turned 18, pwede ko ng galawin ang
trust fund ko. Dinagdagan ko ang pinapadala ko monthly.

"Ang tagal na rin nung huli tayong nagkita. Ang galing no, napaka coincidencence na
sa isang school lang pala tayo nag aaral." natatawa kong sabi.

Pero hindi siya natatawa. Seryoso siyang nakatingin saken.

"It's not coincidence." sinadya nitong ibitin ang susunod na sasabihin. " I looked
for you.'
HALEY'S POV

Ganito ba talaga pag graduating ka? Parang lahat ng pasakit at parusa na sa'yo.
Naturingan ngang sem break pero sobrang busy naman ang schedule ko. Sa weekend
susunod kami ni Jess sa Batangas ilang araw kila Russell para naman makapag relax
ng konti at makapamasyal. Dun kasi sila magpapractis ng isang linggo.Tapos
pagbalik, house blessing sa weekend bago magpasukan naman ang aasikasuhin namin.

At ngayon, ito ang first day ng outreach namin sa orphanage. Ang aga kasi ng
kinuhang schedule ni Seth. Sabi ko sa kanya hapon eh. Eh hindi naman daw siya
pwede.

Teka, ano bang dadalhin ko. Hmnn...half day lang naman yun eh. Maliit lang na bag.
Cellhpone, camera, loose powder, alcohol, cologne at lip gloss at hanky.

Anong isusuot ko? Mag shorts na lang kaya ako? Naku lagot, ayaw pala ni Russell na
nagsusuot ako ng maiksi. Alam ko na, skinny jeans na lang at shirt. Maglalaro lang
naman kami ng mga bata.

Pagkatapos kong magbihis, nagmamadali kong tinungo ang garahe. Ilang sandali pa ay
nasa street na'ko paunta sa orphanage. Mabuti na lang walang traffic. Sem Break na
kasi.
Nakita ko ang ilang pirasong lantang rose na nasa isang box sa kotse ko. Kumuha
kasi ako ng ilang piraso dun sa binigay ri Russell saken kamakailan. Ganun kasi
talaga ako. Pag binigyan ako ng bulaklak ng isang taong importante saken, nagtatago
ako ng ilang piraso. Souvenir kumbaga.

Naging maayos naman ang pagsasama namin. Ang bilis ng panahon sem break na. Ilang
buwan na rin pala ang nagdaan. Naging consistent naman siya sa pag uwi at mas
naging sweet pa ito. Kahit busy kami pareho we see to it na may time kami sa isa't
isa.

Naging palaisipan lang ang mga sinabi niya saken nung araw na yun. May hindi ba
siya sinasabi saken. Part ng utak ko sinasabi na alamin ko ito. Pero sa isang banda
naman sinasabi ng utak ko, baka kaya ayaw niyang nsabihin saken kasi baka masaktan
ako.

Gusto kong manahimik pero kahit anong gawin ko binabalikan pa rin ng alaala ko ang
pag uusap namin na yun. Kung may mga hindi man ako alam na ikakasakit ng damdamin
ko, mas maigi siguro na hindi ko na lang ito malaman pa. Sabi nga ng isang
kasabihan, "what you don't know won't hurt you." Ah, bahala na.

Basta may tiwala ako kay Russell at mahal na mahal ko siya. At mahal din niya ako.
Yung lang ang importante saken. Kung ano man ito, aantayin ko na lang yung time na
siya ang magsabi saken. Ayoko siyang pangunahan. Alam ko naman na may maganda
siyang dahilan kung bakit ayaw pa niyang sabihin ito saken sa ngayon.

Ooops, andito na pala ako sa orphanage. Hindi ko namalayan ang oras. Hindi ko na
pinasok sa gate ang kotse ko. Sa gilid lang ako nagpark. Sumilip ako sa gate. Buti
na lang may guard na ito ngayon. Dati kasi wala. Matapos akong pagbuksan nung guard
dumerecho ako sa office ni Sr. Ana. Ito kasi ang incharge sa orphanage.

Naabutan ko si Seth na nakaupo sa harap ng table ni Sr Ana at mukhang masaya silang

nag uusap. Ngumiti si Sr Ana nung makita ako.

"Halika iha maupo ka." sabi nito.

Lumapit ako.

" Good morning po sister." nag bless sa kanya.

Nakatingin lang samen si Seth. Ngumiti siya ng bahagya saken.

" May activity ang mga bata sa Woosely Hall. Kayong dalawa na lang ang bahala muna.
Pagtapos nun derecho na lang ang mga bata sa dining hall pag lunch. May conference
lang ako. Sana makabalik ako before lunch."

Tumayo na ito at kinuha ang bag.

"Ako na po ang magdadala." kinuha ni Seth ang bag madre. Kapansin pansin na close
siya sa matanda.

Nauna kami na naglakad ni Seth palabas. Nakasunod siya samen. Wala kaming kibuan na
tatlo hanggang sa makarating kami sa kotse na nakaparada sa bukan ng gate.

"Natutuwa ako at nagkita ulit kayong dalawa." nakangiting sabi nito.

Nakakunot noo akong nakatingin sa kanilang dalawa.Nakayuko lang si Seth.

"Sige maiwan ko na muna kayo. Pag may kailangan kayo sabihin niyo na lang kay
sister Shirley."

Pagkasabi nun ay umalis na sila gamit ang service ng orphanage. Paglabas ng kotse
sa gate, nauna na akong maglakad pabalik sa loob ng magsalita si Seth.

"Kmain ka na ba?" tanong nito.

Napalingon ako.

"Hindi pa. Pero hindi pa naman ako nagugutom." sagot ko.

"Halika kain muna tayo" sabi nito. "Tara sa dining."

Mukhang kabisado nito ang pasikot sikot sa lugar. Pamilyar din naman ako sa lugar
kasi nagpupunta rin ako dito dati. Na curious ako sa sinabi ni sister ana na
"Nagkita daw ulit kami". At nung binaggit ko kay Seth yung orphanage dati, sabi
niya "kung wala daw ba talaga akong maaalala."

Nacurious ako lalo sa pagkatao niya. At sa sa nakita ko na pag uusap nila ni Sister
Ana ay parang close silang dalawa.

Lumapit kami sa counter.

"Ate anong ulam?" tanong nito.

"Tocino, hotdog, longganisa tsaka tapa." sagot ni ate.

Lumingon siya saken. "Anong gusto mo?" tanong nito.

"Tocino na lang." sagot ko. Tumalikod ako at pumili na ko ng mauupuan namin.

Pinagmasdan ko si Seth habang nakatayo sa counter. Naka white shirt lang ito at
jeans. Bakit ganun, iisa lang naman ang suot ng mga lalaki pero iba iba ang dating
nila. Gaya ni Russell, kahit naka simpleng shirt at jeans lang siya, makikita mo pa
rin ang formality sa aura niya. Si Vince naman, sporty yung dating. Si
Seth...parang easy go lucky ang dating. Parang napaka light ng personality niya.
Wala siyang inaalala sa buhay. Ang sarap niyang pagmasdan.

Lumapit na si Seth at inayos niya ang mga pagkain namin. Nagsimula na siyang
kumain. Sunod na sunod ang subo nito. Parang gutom na gutom siya. Siguro almost
half na yung nakakain niya nung mapasin niya na hindi pa ako kumakain at nakatingin
ako sa kanya.

"Ba't di ka pa kumakain?' tanong nito.

Ngumiti lang ako. "Hindi naman talaga ako gutom." sabi ko pero sinimulan ko ng
galawin ang pagkain ko. Sumubo ako ng konti.

Wala pa rin kaming imikan hanggang sa matapos na siyang kumain. Hindi ko siya
maiwasang hindi tingnan. Napakaamo rin kasi ng mukha nito. Parang baby face.

Tumingin siya. "Ba't ang sama mo makatingin kanina ka pa?" birong tanong nito.
Napangiti ako. Napapansin niya pala na tinitingnan ko siya.

"Ang takaw mo kasi." natatawa kong sabi.

Tumawa rin siya. "Ang sarap kasi ng tapa. Na miss ko nga eh."

Nawala yung ngiti ko. Namiss daw niya yung tapa. Taga rito ba siya dati. Nagpupunta
ba siya dati dito? Nagkita na ba kami dati? Ito ba ang ibig niyang sabihin dun sa
sinabi niya hindi ko siya matandaan?

"Seth, may itatanong ako?" nag aalangan kong sabi.

"Ano yun?' tanong nito.

Pano ko ba itatanong.

"Nagpupunta ka na ba dati dito?"

Natigilan ito. Umayos siya ng upo.

"Oo." derechong sagot nito.

Napahinto ako sa pagsubo.

"Hah!? Pa'nong......" hindi ko malaman kung paano ako magtatanong.

" I was adopted by my foster parents. Dito nila ako kinuha."

Nakatingin lang ako sa kanya. Nung mag sink in saken yung sinabi niya, dun ako
nakaramdam ako ng awa sa kanya.

Malungkot na ngumiti ito. "Wag kang maawa saken. I'm fine." Mukhang nahulaan niya
ang nasa isip ko.
Nakaramdam ako lungkot. Hindi ako makapaniwala na ampon lang si Seth. Na wala
siyang tunay na magulang. Na hindi niya kilala ang mga ito. Para sa akin isa ito sa
mga pinakamasaklap at pinakamalungkot na pangyayari sa buhay ng isang tao.

Speechless ako. Marami akong gustong itanong pero hindi ko alam kung ano ang
uunahin ko. O mas maiging sabihin na hindi ko alam kung paano ko ito tatanungin.

" I first saw you...here." tumingin siya saken. "Dito tayo unang nagkita.
Unfortunately you can no longer remember." malungkot na sabi nito.

Nagkita na kami dati? Dito sa orphanage? Takte, ba't wla talaga akong maalala. Ito
siguro yung ibig niyang sabihin.

" I was here, that day you brought Siren here." sabi nito.

Si Sirene. Ang bata na naging daan para para malaman ko ang tungkol sa orphanage na
ito. Pero si Seth, hindi ko talaga siya maalala.

"I was the one who opened the gate for you." sabi nito na nakatingin sa mga mata
ko. Parang inaantay nito ang reaction ko.

Gosh!I remember that!

I remember him!

"That was you..." parang unti unting bumabalik saken ang lahat.

Una akong tumawa. Nangitngiti na rin siya.

* Flashback*

Pauwi na ako galing school nung time na yun. Nang may madaanan kaming nagtitinda ng
mangga sa tabi ng kalsada.

"Mang Berting pakitabi nman po."

Nataranta naman ang matanda sa pagtabi.

"Bakit po ma'am?"takang tanong nito.

"Bibili lang po ako ng mangga." sabi ko sabay kuha ng wallet ko.

"Akala ko kung ano na nangayari sa'yo." natatawang sabi nito. "Ako na lang ang
bibili. Dito ka na lang masaydong maraming tao." sabi nito

Inabot ko ang pera sa kanya at nagpaiwan na ako sa kotse. Naupo ako sa loob at nag
antay. Oo nga. Tama si Mang Berting, masyadong crowded and pwesto ng tindahan ng
mangga.

Pinagmasadan ko ang kalye. Mula sa magkabilang side. Ngayon lang kami dumaan dito
ni Mang Berting. Baka traffic kaya binago niya ang route. Napatingin ako sa isang
mataas na gate na nasa tapat ko kung saan nagpark si Mang Berting.

Maraming mga batang naglalaro sa loob. Pero hindi naman ito mukhang school. Mataas
ang gate nito. Pero may maliit na pinto sa gilid. Napansin ko ang isang carton na
nasa nasa gilid ng gate.

Ano kaya ito? Baka may nakaiwan? O kaya baka nakalimutan ng may ari?
Maya maya gumalaw ito. Huh? Pumikit ako. Dahan dahan akong dumilat. Baka namamalik
mata lang ako. O kaya nag hahallucinate. Pagdilat ko. Hindi naman ito gumagalaw.
Haay salamat. Imposibleng gumalaw ito na mag isa. At walang dahilan para
maghalucinate ako duh! Posible bang mamaligno ako kasi ngayon lang ako nakadaan sa
lugar na'to. Sabi nila ganun daw yun.

Ang tagal naman ni Mang Berting kailngang makaalis na kami dito. Napatingin ako
ulit sa carton. Gumalaw ulit ito. Diyos ko ito na naman. Walang tigil sa paggalaw
yung karton. Binuksan ko ang bintana ng kotse. Pinagmasdan kong maigi ang karton.
Gumagalaw talaga ito. Maya maya may narinig akong iyak ng bata.

Tumingin ako sa paligid. Walang tao. May mga bata sa loob ng building na tapat ng
kotse pero walang umiiyak. Masayang naglalaro ang mga ito. Tsaka hindi iyak ng bata
ang narinig ko iyak ng baby.

Bumaba ako sa kotse. Lumapit ako sa carton. Parang papalapit din ako sa tunog. Nung
gumalaw ulit ito, dun ko nalaman kung ano ang laman nito.

Isang baby.

Halos mdurog ang puso ko sa nung makita ito. Una, dahil sa kalunos lunos na
sitwasyon nito. Pinasok lang siya sa carton na parang isang bagay. At pwede siyang
mamatay dun kung hindi ko ito nakita. Kinuha ko ang bata at kinarga ko ito. Wala pa
ring tigil sa pag iyak. Sino kayang walang awang pusong magulang ang gagawa nito.

Ayaw pa ring tumigil sa kaiiyak. Ano bang gagawin ko dito? Ang tagal ni Mang
Berting. Sumilip ako sa loob ng building. Parang intentional na iniwan ang bata sa
harap ng building na ito.

Nung makita ko ang iba't ibang edad ng mga bata na nasa loob ng building, dun na
naging malinaw sa akin ang lahat. Kung bakit nasa tapat ng building na itong ang
isang batang nasa carton. Isa itong orphanage at sinadyang iwan ang bata sa harap
mismo ng gate.

Hindi na ako ngdalawang isip na kumatok sa maliit na pinto. Nakailang katok din ako
ng may magbukas na isang lalaki. Tantya ko ay kasing edad ko.

"Good afternoon." bati ko dito.

Pero hindi ito sumagot. Nakatingin lang siya saken at sa batang hawak ko.

"Pwede bang makausap ang in cahrge dito." tanong ko.

Dumilim ang anyo nito.

"Bakit iiwanan mo ang baby mo dito?"

Teka lang kuya ha....ba't ang sungit mo? Tsaka anong ibig niyang sabihin. Anong
baby ko ang pinagsasabi niya.

"Hindi...." pero hindi ko naituloy ang sasabihin ko.

"Hindi? Ano, sasabihin mo na babalikan mo rin pero hindi naman pala?"

Ano bang iniisip nito? Na anak ko ito? Na dalaga akong ina at ipaampon ko ito? Na
iiwan ko ito?
"Nagkakamali ka, hindi ko anak to. Sa katunayan nakita ko lang ito sa tapat ng
gate. Ayan ang carton oh. Diyan nilagay yung bata. Kawawa nga eh." Tinuro ko yung
carton. "Napadaan lang kami dito."

Natigilan ito. Parang tinatantya nito kung nagsasabi ako ng totoo. Madalas ba ang
ganitong eksena dito kaya parang alam na alam na ni kuya at peg ng bawat taong
kakatok dito na may dalang bata? Kanya kanya bang drama ang mga ito?

"Totoo?"

"Oo mukha na ba akong nanay?" nakataas ang kilay kong tanong.

Tumingin siya saken saglit. Tapos sinilip niya ang mukha ng bata na hawak ko.

"Hindi ka nga mukhang nanay, pero kamukha mo naman yung bata."

Ampu! Teka, ano ba ang gustong palabasin nito.

"Teka nga, alam mo kanina pa ako nagtitimpi sa'yo ha. Ayaw mong maniwala di wag.
Ayan ang bata ipa DNA mo kung gusto mo! Kung makapag bintang ka!"

Punyemas na'to.

"Haley, ano yan!" Si Mang Berting.

* End of Flashback *

Nangingiti ako na nakatingin sa kanya.

"Ikaw ba yun?" di ako makapaniwala. Medyo payat kasi siya tapos mahaba ng buhok
niya ng konti. Ngayon kasi.... basta ibang iba yung hitsutra niya.

Tumawa siya.

"Nagbago lang ako ng hairstyle hindi mo na ako kilala."

Actually hindi lang hairstyle ang nagbago sa kanya. Lahat. Pati built ng katawan.
Pumuti siya. Tapos nag iba yung dating niya. Nagkaroon ng angas kumbaga. Mas astig
siya ngayon.

Tumingin ako sa kanya. Parang kanina pa siya nakatingin saken. Sa totoo lang
naiilang ako pag tinitigan niya ako. Parang may gusto siyang sabihin saken.

"Pa'no ka napunta ulit dito? I mean after ka na inadopt?"

"I accidentally found out about it few months before you showed up sa orphanage. I
saw the papers. So hinanap ko to."

"Kinausap ko si Sister Ana. Natandaan niya ako nung sinabi ko yung pangalan ko.
Sabi niya hindi niya makakalimutan ang pangalan ko kasi yung ang nakasulat dun sa
note na kasama nung iniwan ako, na Seth ang ipangalan saken."

Naawa ako sa kanya. Ganito ang naramdaman ko nung makita ko ang bata, si Siren na
nakasilid sa box nung araw na yun. Kaya pala ganun na lang ang nakita kung galit sa
mukha niya nung makita niyang may dala akong bata na sa tingin niya ay balak kong
ipaampon. Siguro nakikita niya ang sarili niya sa batang yun. At nakikita niya
saken ang kanyang ina.

"Sa sinabing yun ni sister Ana,nagka idea ako na hanapin ang tunay kong mga
magulang. Naisip ko na baka balikan ako dito sa orphanage kasi may instruction na
Seth ang ipangalan saken. Na baka may balak silang hanapin ako at kunin ulit."

" So nagvolunteer ako na mgwork dito. I was hoping that she'll return para puntahan
ako. So i waited."
Kaya pala kabisado niyang lugar. At namiss daw niya ang tapa. Kaya nagtaka ako sa
sinabi niya.

Umiling ito.

"Lumipas ang ilang buwan, wala pa rin. Noong una oo aaminin ko nagalit ako sa
kanila. Pero nung tumagal, ewan ko kung bakit nawala yung galit sa kanila. Naisip
ko pa nga na baka may sakit siya o kaya...baka patay na siya. Ilang taon na rin
kasi ang lumipas."

Nalulungkot ako para sa kanya. Gusto ko siyang pasayahin. Pero hindi ko alam kung
papano. Kaya pinilit kong ibahin na alng ang usapan.

"Bakit bigla ka na lang nawala?"

January kasi kami nagkita. Kalagitnaan ng February ko na huling nakita. Hanggang sa

mag summer vacation.

"When my fosters parents found out sa naging routine ko. Na dito ako nagbababad
after school. Nasaktan sila at the same time nagalit. Dinala nila ako sa states. I
know they love me so much natatakot sila na baka pag makita ko ang parents ko iwan
ko sila. I love them as well. At pinaliwanag ko sa kanila na hindi ko sila pwedeng
iwan. Utang ko sa kanila kung ano ang meron ako ngayon."

Kaya pala hindi ko na siya ulit nakita.

"Gusto ko lang makita ang tunay kong mga magulang. At gusto kong malaman ang
dahilan kung ba't nila ako iniwan."

Hindi ko maiwasang hindi humanga sa kanya. Napakalawak ng pang unawa niya. Hindi
siya gaya ng iba na puno ng galit ang puso nila kasi inabandona sila ng kanilang
mga magulang.
"Nagalit ako sa kanila n dinala ako sa states. Hindi ko sila kinakausap pareho. I
wasn't doing good in school. I never had friends. Hindi rin nila ako natiis. So my
mad and I made a deal. Babalik kami sa Pilipinas pero aayusin ko ang pag aaral ko."

"Tinapos ko lang ang school year tapos bumalik agad kami dito. Hindi naman na nila
ako pinagbawalang pumunta dito. Hindi kagaya dati. Pero ako na rin ang nawalan ng
pag asa. Kaya tumigil na rin ako. Pumupunta punta pa rin ako pero paminsan minsan
na lang."

Ako nga hindi na nga ulit nakapunta. Nung summer that year nagvacation ako sa
Spain. College na kasi ako sa sususnod na school year kaya ganun. Fourth year high
school ako nung una kaming magkita ni Seth.

"Buti ka pa. Ako, simula nung umalis ka hindi na ako nakapunta ulit dito. Pero
constant yung communication namin ni sister Ana."

I'm sending donation monthtly from my allowance. And I cut budget for my shoes and
clothes too para sa mga bata. Shortly after I turned 18, pwede ko ng galawin ang
trust fund ko. Dinagdagan ko ang pinapadala ko monthly.

"Ang tagal na rin nung huli tayong nagkita. Ang galing no, napaka coincidencence na
sa isang school lang pala tayo nag aaral." natatawa kong sabi.

Pero hindi siya natatawa. Seryoso siyang nakatingin saken.

"It's not coincidence." sinadya nitong ibitin ang susunod na sasabihin. " I looked
for you.'

Haley's POV

Di pa rin ako makatulog. Hawak ko ang isang box na matagal ng nakatago. Nakalagay
dito ang ilang mga importanteng bagay. Mga sulat. Mga pins. Mga pictures. Lahat ng
mga abubot na iningatan ko ilang taon na ang nakalipas.

Isang bagay ang tumawag ng pansin saken. Isang plastic ng mga tuyot na roses.
Kinuha ko ito. Kahit na durog na ang ilan, alam ko kung ilang piraso ang mga ito.
Labindalawa.

Ito ang kauna unahang bouquet of roses na pinahalagahan ko at itinago. Bigay ito sa
aken ng unang lalaking binigyan ko ng pansin at pagpapahalaga. Ang lalaking hindi
man lang ako binigyan ng pagkakataon na makilala. Isang taong napakailap at hindi
ako nagkaroon ng pagkakataong makausap man lang.

Si Seth pala yun.

Isang tao na ni minsan hindi man lang ako tinapunan ng tingin nung mga panahong
nagpupunta ako sa orphange. He made me feel I didn't exist. At ganun din ako sa
kanya. Hindi ko alam pero pakiramdam ko noon hindi niya ako gusto. Parang galit
siya lagi saken.

Pero hindi ko maiwasang hindi siya mapansin. Knowing na hindi maganda ang first
meeting namin. Kahit saan nakikita ko siya. Minsan sa hallway, pag nagmomop siya ng
sahig. O kaya sa garden, pag nagdidilig siya ng mga halaman. Minsan sa
dining hall, kapag tumutulong siya sa kusina.

Akala ko isa siyang part ng utility service kaya hindi ko siya msyadong iniintindi.
O kaya isang working student. Isa pala siyang nilalang na umaasa na baka balikan
siya ng kanyang mga magulang nung mga panahong iyon. Siguro kung nalaman ko ito ng
maaga baka nagkaroon kami ng chance na magkausap at magkakilala man lang.

Kaya nagtaka talaga ako nung iabot saken ng isang batang babae galing sa kanya ang
isang bouquet ng roses at isang note halos apat na taon na ang nakaraan.

Naalala ko ang pag uusap namin ni Seth kanina.

*Flashback*

"It's not coincidence." sabi nito. "I looked for you."

Natahimik kami ng ilang minuto. Walang nakapgsalita samen. Siguro naiilang kami
pareho.

" That day we arrived from the states, I came here, hoping to see you. Pero hindi
kita nakita. I waited the following day. Pero wala ka pa rin. Until the third day
came, wala pa rin. Nahihiya akong magtanong kay sister Ana kung nagpupunta ka pa ba
dito. Pero hindi ko na rin natiis. Sabi niya magkasunod daw tayong nawala. After
daw ng summer hindi ka na nagpunta."

Huminto siya saglit. Oo, wala ako that summer, nasa Spain ako. Gusto ko ring
maglibang para makalimutan ko ang tungkol sa lalaking nagbigay saken ng roses at
note. Siguro crush ko na rin siya noon. Pwede ring
hindi. Kaya ko lang siguro siya naiisip noon kasi siya ang kauna unahang lalaki na
nagsabi na gusto ako.

During my early high school days kasi, may mga sumasabay saken pauwi o kaya may
sumasabay maglunch. May naghatid na rin saken. Pero wala pang nagsasabi saken ng
derecho na gusto ako, kahit sa sulat lang. Kaya siguro na overwhelmed ako sa sulat
na natanggap ko mula sa kanya.

"That day, I asked one of the children sa orphanage to give something to you."

Yung bulaklak at sulat ang tinutukoy niya.

" I obeserved you sa ilang araw na nakikita kita sa orphanage. I saw your genuine
concern sa mga bata at para sa instituiton. I knew it then that you have a good
heart. I tried to be wherever you are. I wanted to see you everyday. Each day
pakiramdam ko napapalapit ang loob ko sa'yo."

Kaya siguro halos lahat ng lugar kung saan ako magpunta andun siya. Stalker ang
peg?!

" But I tried to hold back. I stayed away from you. Nahihiya kasi ako sa sarili ko.
Especially nung malaman ko na adopted lang ako. Naging ilang ako sa mga tao, hindi
ko alam kung bakit. Pero ikaw ang kauna unahang babae na naglakas loob ako na i
aapoarch. Not personally, I mean."

Yung pagbibigay ba niya ng roses saken sa pamamagitan ng isang bata ang tinutukkoy
niya? Nagtaka talaga ako kasi nga parang galit siya saken at parang

iniwasan niya ako. Kaya pala siya ganun, ngayon naiintindihan ko na.

" The note I gave you...." huminto siya at parang nag aalangan. "Dou you still
remember what I wrote?" nahihiyang tanong nito.

Actually hindi ko nakalimutan ang nakasulat dun. The fact is, I still have the
note. Tinago ko ito kasama ng roses na binigay. Pero hindi ko ito sinabi sa kanya
syempre nahihiya ako. Kaya marahang tango lang ang sinagot ko sa tanong niya.

It was simple note. He said that he thinks he like me and he wants to know more
about me.

Pero hindi na kami nagkaroon ng chance makapag usap ulit kasi nawala na lang siyang
parang bula. Hindi na siya bumalik. I spent severel nights thinking about him.
Nakalagay pa rin sa vase sa kwarto ko ng ilang araw ang mga roses na binigay niya.
I would look at them each day. I read the note over and over again. Hoping one day
he'd show up. Pero wala siya. Yun pala dinala na siya sa states ng parents niya.

I started to miss him. That time I realized I felt something for him. Something I
couldn't figure out. Most people called it puppy love maybe. Some call it,
infatuation.

Nagkatinginan kami dalawa.

" I...." hind niya maituloy tuloy ang sasabihin niya. " I meant everything I
wrote."

Ayos ka ah. Kung maka "everyhting" siya akala mo ang

haba ng letter niya. Tama nga siya note lang yun hindi letter eh. Ang iksi kaya
nun. Hehehe seryoso kasi masydo si kuya.

" Nagpatuloy pa rin ako sa pagpunta dito. Hindi dahil sa pag aabang na baka balikan
ako ng mga magulang ko." tumingin muna siya saken bago siya magsalita. " I came
here almost everyday, hoping to see you. Hoping you'd come."

Nung mag start kasi ang pasukan, naging busy na rin ako. At naging kami ni Vince.
Kaya siguro nawala na siya ng tuluyan sa isip ko. Hanggang sa makalimutan ko na rin
ng tuluyan ang kung ano ang hitsura niya.

Hindi pa rin ako makapagsalita. Nakatingin lang ako sa kanya. Hindi ako
makapaniwala. After all these years hinanap niya ako?

" I was busy for a while nung matanggap ang banda sa audition. Nawalan ako ng time
sa pag hahanap sa'yo." tumingin ulit siya saken. But no single moment na nawala ka
sa isip ko."

Ano daw!? Waaahhh!!! Naiilang na talaga ako. Para siyang nanliligaw.

" Before the year ends the band signed a contract. At dahil dun nawalan na rin ako
ng oras para sa sarili ko. The following year I came to see Nico, you remember him
right." sabi nito.

Oo, si Nico. Kasama ni Vince sa basketball team.

" Hindi ko akalain na siya siya ang magiging way para magkita tayo ulit."

Si Nico. Ano ang

kinalaman ni Nico dito.

"Pinuntahan ko siya one time sa bahay nila. Nagkataong wala siya so I waited for
him. While waiting for him I came across checking their photo albums. A group
picture caught my attention. I think it's a group picture of his basketball team. I
saw you. And I can never be wrong. It was you. I was really happy that time. "

Marami akong kuha na kasama ang basketball team. Kasi nga captain si Vince.
Especially pag nanalo sila sumasama ako sa picture. Hindi lang naman ako actually
ang girl na kasama sa picture, kasama rin yung ibang girlfriends ng iba pang mga
players.

" At the same time I was diaspponited. So sobrang excited ko siguro ikaw lang ang
napansin ko sa picture. I didn't notice that someone one beside you. His one arm
extended on your shoulder and you were leaning next to him."

Si Vince yun malamang.

" Kahit ganun, kahit papano masya pa rin ako kasi may chance na magkita tayo."

"I asked Nico's help to cross enroll even for few subjects only. And when I saw
you, I saw you with him. You even glanced at me. That's the time I realized
everything changed. Hindi mo ako matandaan. You even looked at me . But without any
sign of recognition." malungkot na pahayag nito.
Hindi ko talaga siya matandaan kahit na noong una kaming magkita sa library.

At kahit na magkaklase na kami. At kahit na nung sinabi niya na hindi ko ba siya

matandaan after kung banggitin ang orphanage.

"Nakuntento na lang ako sa pagtanaw sa'yo sa malayo. Hindi naman ako makalapit
sa'yo. Hindi ko alam kung paano. At kung anong approach ang gagawin ko. Hangang sa
nakilala na ang band. Dumami ang gigs namin. Hindi ko na rin masabayan ang schedule
mo. May time na tatlong subjects lang ang natatapos ko sa isang sem. Hanggang sa
ngakaroon na ng mga out of town na gigs. Iba na rin ang focus ko."

" There are times na nakikta kita, nagkakasalubong tayo, almost lahat ng estudaynte
sa school kilala na ako, exept you. Parang wala kang pakialam."

At totoo yun. Sabi ni Jess vocalist daw si Seth ng isang sikat na band. Pero hindi
ko talaga sila kilala. kahit siya hindi ko siya kilala. Hindi kasi ako mahilig nga
sa mga bands. Nakakatawa.

Pero bakit hindi ko magawang tumawa sa sarili kong biro. Hindi ko pwedeng
pagtawanan ang isang tao na nag antay at naglaan ng panahon para makita ulit ako.

" Nung medyo lumuwag ang schedule namin this year, nagdecide ako na magtransfer
dito. Full time irregualr student. Psychology na talaga ang gusto kong major prior
ko pa malaman na yun din ang major mo. Kaya tuwang tuwa talaga ako. Kasi malaki ang
chance na pwede kitang maging kaklase kahit na isa sa mga major subjects lang.

"

Bakit kaya ito ang napili niyang course? Ako kasi simula nung nalaman ko ang
tungkol sa foundation, dun ako nagdecide na Psychology ang kunin kong major. At
gusto kong mag specialized sa Child Pychology. Siya kaya, anong dahilan niya?
Pakialamera no hehe! Kailangan ba may mabigat siya na dahilan para kukuha ng
Psychology major? Oo nga, eh trip niya di ba.

" And then, we had our first meeting , sa library. Nagdadalawang isip ako na
lapitan ka. Baka kasi umiral na naman yung pagkasuplada mo." natatawang sabi nito.

Iniisip siguro nito yung very first meeting namin, nung kumatok ako sa gate na
karga ko si Siren.

"So I decided na dapat malakas ang dating ko para pag sinungitan mo ako hindi mo
ako basta basta mapapalayas. And I was right. Wrong timing ata ang paglapit ko."

Tumawa ako.

"Sa totoo lang, nangigigil ako sa'yo noon." sabi ko sa kanya.

"Alam ko." tumawa siya. Pero sumersoyo siya ulit pagkatapos ng ilang segundo.

" But I did not give up. Inayos ko ang schedule ko. Until may nakilala ako na taga
registrars office na fan ng band. I was able to sneak at all your schedules. And
good thing may available na isang slot sa block niyo kaya nakuha ko yung ibang slot
mga major subjects."

Siguro yung slot ni

Vanessa ang tinutukoy niya. Puno na kasi ang section namin especially sa mga major
subjects. Eh wala na si Vanessa kaya may available na isang slot.
" But I wasn't able to be part of your block kasi halos lahat ng ibang oras
conflict sa schedule ko. Minsan kasi kalagitnaan ng maghapon pinapatawag kami ng
manager namin. But I made sure na makukuha ko ang very first class in the
morning....." huminto ulit siya.

"......in that way, I want to see you at the start of the day.....at kinuha ko rin
ang last period sa coz.... I want to be with you before the day ends." puno ng
emosyong sabi nito.

Hindi ko alam kung saan ako haharap. Ayoko siyang tingnan. Hindi ko matagalan ang
mga titig niya. Bakit niya sinasabi saken ang mga ito. Hindi ba niya alam na may
asawa na ako.

" Wala akong gustong mangayari. I just wanted you to know. I can no longer keep it
to myself. Ayokong maweirduhan ka saken pag nahuhuli mo ako na nakatingin sa'yo."

Humarap siya saken. Hinawakan niya ako sa baba para makita niya siguro ang mukha ko
kasi nakayuko ako.

" Before, I thought I can just forget about what I feel. But........" hindi nito
tinuloy ang sasabihin niya.

Ngumiti ito. ".....I guess it doesn't matter anymore. Ang tagal kitang hinanap. Ang
tagal kong inantay tong pagkakataon

na'to. Sana wag mo akong iwasan. Hindi ako manggugulo . I know you're now happy. I
just want you around, nothing more. Gusto ko lang lagi kitang nakikita. At dun
masaya na ako."

*End of flashback*

Hindi ako dalawin ng antok. Ayaw daw niyang manggulo. Pero ngayon ginugulo niya ng
isip ko. Lahat ng mga sinasabi paulit ulit na napaplay sa utak ko. Naisip ko dati
nung nasa park kami kung may gusto ba siya saken? O kaya magugustuhan kaya niya
ako? Bakit kaya sumagi sa isip ko yun nung time na'yun. Crush ko na ba siya noon? O
parang nabubuhay lang kung ano ang naramdaman ko sa kanya noon. Pero hindi eh, wala
lang yun kasi hindi naman kami. Hindi nga kami nakapag usap di ba. Possilble ba
yun? Hindi mo matandaan yung tao, pero yung feeling parang familiar, magaanang loob
mo sa kanya?

Ah wala lang siguro yun. Crush lang yun malamang. Puppy love. Takte! May asawa
na'kot lahat kung ano ano pa ang naiisip ko. Bakit pa kasi may mga taong kagaya
niya? Matagal makalimot.

=========================================================================

"Hey.." napatingin ako kay Russell.

"Bakit?" tanong ko sa kanya.

Naiiling siya. " Kanina pa ako nagsasalita pero parang wala kang naririnig. Ang
sabi ko kumusta yung outreach niyo? " seryoso siyang nakatangin saken.
Andito kami ngayon

sa resthouse ng coach nila sa Batangas. Sumunod agad ako after naming makumpleto ni
Seth ang required na hours sa outreach program.

Ewan ko ba, para akong lutang. Parang wala ako sa sarili ko. Muntik nga akong
lumagpas kanina sa bus stop. Hindi mawala si Seth sa isip ko. Ang mga sinabi niya.
Lahat hindi mawala sa isip ko.

Pinagmasdan ko si Russell. Kung nagkaroon kaya kami ng pagkakataong maging kami ni

Seth noon, siguro hindi ko makikilala si Vince, na naging dahilan para makilala ko
si Russell sa bar.

Pero siguro talagang nakatakda kaming magkita ni Russell. Kahit na ilang Seth at
Vince pa siguro ang dumaan sa buhay ko, makikilala at makilala ko rin siya. Kahit
hindi pa kami ng meet sa bar noon. Kasi nakatakda akong ikasal sa kuya niya, kay
Ralph.

Nagulat ako ng hawakan ni Russell ang kamay ko. "What's wrong?" puno ng concern ang
tono nito. "Hindi mo pa rin sinasagot ang tanong ko? Kanina pagdating mo parang
wala ka sa mood, ang tamlay mo."

Naguilty tuloy ako. Ngumiti ako sa kanya. Hinawakan ko rin ang kamay nito.
"Pasensya ka na. Napagod lang siguro ako. Kasi pagkagaling ko sa orphanage
dumerecho na'ko agad sa bus station." paliwanag ko sa kanya.

Ngumiti rin siya. " Sorry kung masyadong kitang minamadali sa pagsunod dito. I
just...miss you. Almost one week rin kasi tayong hindi nagkita. " sagot nito.

Yumakap ako sa kanya. " I miss you

too."

Yumakap din siya saken. I know he's going to kiss me.

" Ehemmm!"

Si Jessica.

" Ano ba yan di pa nga lumulubog ang araw eh di man lang makapag antay." pang aasar
nito.

Kasunod niya si Tyler. Akala ko ba cool off sila. Ang gulo ng bestfriend ko na 'to.
Pa'no si Ambrose. Naku bahala nga siya.

Andito kami sa second floor ng balcony ng resthouse ng coach nila. Makikita mo raw
kasi dito ang sunset.

"Maaga daw ulit tayo bukas sabi ni coach. Last practice na daw." sabi ni Tyler. Si
Russell ang kausap nito.

"Ano? Akala ko ba last practice na kaninang umaga?" parang iritadong tanong ni

Russell.

"Ewan ko. Natetense masyado eh. Kinakabahan siguro sa susunod na laban. Diba wala
pa ngang talo yung makakalaban natin. Sabi pa niya araw araw din daw na 2 hours ang
practice next sem." sabi ni Tyler.
Napamura ng mahina si Russell. Nabanggit saken ni Russell na may laban sila next
sem. Isa ito sa major na game nila. Makakalaban nila ang Holy Cross University.
Hindi naman niya binggit saken na wala pang talo ito. Naaalala ko kasi noon,
pinaghahandaan talaga nila Vince ang laro kapag wala pang talo ang kalaban nila.

At alam ko kung bakit napamura si Russell. Mawawalan kami ng time sa isa't isa.
Gaya namin noon ni Vince. Naging busy ako at ganun din siya. Kaya ganun ang
nangyari samen.
Nagkaroon ng problema. At sana naman wag maulit samen ni Russell ang nagyari.

" Ay ganun? Akala ko pa naman makapag horseback riding tayo ng maaga bukas."
nakasimagot si Jessica.

Oo nga, napansin ko na parang farm din ang lugar. May mga poultry sa banda roon.
Pero wala kong napansin na mga kabayo. Dito kasi sa harap parang mini resort.
Pampamilya lang talaga. Tapos sa gitna nito ang napakalawak na soccer field.

"Pwede pa naman tayong maghorseback riding after ng practice. Mga 7 siguro tapos na
kami." sagot ni Tyler at inakbayan nito si Jess.

Nagkatinginan kami ni Jess. Parang pareho kami ng iniisip. Kung makaakbay si Tyler
wagas, parang sila ulit. Hindi ba nga sinabi na na she is seeing Ambrose at hindi
niya ito maiwasan.

Pero teka, tapos na sila ng 7am sa practice, ibig sabihin mga 5am ang practice nila
ganun? Isa rin siguro sa dahilan kung ba't napamura sa Russell. Ang hirap kasi
gumising niya ng maaga. Hindi ko maimagine kung paano ito nagigising kung ganun
pala kaaga ang practice nila.

" Anong nginingiti mo dyan? " at pinisil nito ang kanang pisngi ko.

"Wala naman. Naisip ko lang kung anong oras ka nagigising dito. " natatawa kong
sabi.

Inirapan niya ako. " Nang aasar ka pa. Nakakainis nga eh. Daig ko pa ang pang umaga
na schedule. Kaya nga 11am lahat ng pasok ko kasi nahirapan akong gumising ng
maaga."

huminto siya. "Pero mas mahihirapan akong gumising ng maaga kasi andito ka."
makahulugang sabi nito.

"Ganun ba? O sige para hindi ka mahirapang gumising ng maaga, share kami ng room ni
Haley, oh di ba wala kang problema kung ganun." nakapameywang niyang hinarap si
Russell.

Kanina pa siguro siya nakikinig sa usapan namin.

Niyakap ako ni Russell at hinalikan sa pisngi. "A.Y.O.K.O." pinadilatan niya si

Jess. " Ok lang ako kahit mahirapan akong gumising basta dun siya matutulog sa room
ko." ngumisi sa kanya si Russell.

Maya maya hinatak ni Tyler si Jess palapit sa kanya. Niyakap din niya ito. Nainggit
siguro hahaha!

" Pabayaan mo na sila. Gusto mo tayo na lang magshare ng room." pilyong sabi nito
kay Jess.

Natatawa kaming nagkatinginan kami ni Russell. Si Jess kasi namumula akala mo naman
virgin pa. hahaha!

" Ikaw talaga puro ka kalokohan." kinurot nito si Tyler sa tagiliran.

" Arrray! Ano bang mali sa sinabi ko?" natatawang tanong ni Tyler.

"Tse! Wag mo akong kausapin. Halika ka na nga bumaba na nga tayo. Iwanan nating
yang mga yan. Ang aga aga kung ano ano ang pumapasok kukute nila." at hinatak na
ako ni Jess papunta sa hagdan.

Nahagip ng paningin ko na binatukan ni Russell si Tyler.

" Mga banat mo kasi eh, pati

tuloy ako nadamay." natatawang sabi ni Russell."

"Buti nga sa'yo g@go." ginantihan niya ng mahinang suntok sa braso si Russell.

Pagbaba namin, nasa dining table yung ibang boys preparing for diner. Andun din si
Ashley at yung friend nito, yung babae na katabi ni Russell sa cafe nung pinuntahan
ko siya. Teka, anong ginagawa nitong babae na'to dito. Hindi ko siya napansin
kanina. Hmp! Nakakainis.

" Ba't di naman maipinta ngayon ang mukha mo ?" birong tanong ni Russell. Nahalata
niya siguro na nagbago yung mood ko.

Sumimangot ako. "Anong ginagawa ng babaeng yan dito?" nginuso ko yung babaeng
katabi ni Ashley.

Nagkibit balikat ito. " I don't know. Kasama siguro ni Ashley. Halos magkakasabay
lang kayong dumating. Nauna lang sila ng ilang oras." sagot nito.

Buti naman. Akala ko kasabay nila itong dumating. Naiirita talaga ako sa kanya. Ewa
ko kung bakit. Kumukulo ang dugo ko pag nakikita ko siya. Padabog akong naupo sa
couch. Tumabi saken si Russell. Si Jess at Tyler dumerecho sa kusina.

Hindi pa rin ako nagsasalita pero nakasimangot pa rin ako.

"Uy misis, anong problema mo?" natatawang sabi ni Russell.

"Naiinis ako sa kanya. Siguro kaya sumama yang babae na yan ksi alam niya na andito
ka." gigil kong sabi.

"Hey, you can't just say that.

Malay mo gusto lang din makakita ng ibang lugar." sagot nito

Tiningnan ko siya ng masama. " Pinagtatanggol mo pa. Siguro gusto mo rin siya ano."

Tumawa siya ng malakas. Pero tumigil siya pansamantala nung tiningnan ko ulit siya
ng masama. Pero halatang pinipigil nito ang tawa niya.

"Anong nakakatawa?" hinarap ko siya.

"Ikaw." natatawang sabi nito. "Hindi ko kasi alam kung seryoso ka sa sinasabi mo."

"Bakit mukha ba akong nagpapatawa?" angil ko ulit sa kanya. "Pati ba naman dito
sinsusundan ka pa rin."
Huminto siya sa pagtawa nung makita niya na seryoso ako.

" Hindi naman niya siguro ako sinusundan." malumanay na sabi nito. Inakbayan niya
ako. "Pero kung ganun nga, wla na akong magagawa dun. At para sabihin ko sa'yo,
wala akong gusto sa kanya. Kaya wag ka nang magalit."

Parng gumaan ng konti ang pakiramdam ko. May phobia na kasi ako sa mga ganyang
klaseng babae. Na gagawin ang lahat makuha alng gusto nila. Gaya ng ginawa ni
Jasmin kay Vince. Ayokong maulit pa ulit ito. Kaya kung kinakailangang bantayan ko
si Russell gagawin ko.

"Hindi ba niya alam na may asawa ka na?" taning ko ulit kay Russell.

Ngumiti lang ito. "I don't know. And I don't care kung ano ang iniisip niya."
mataray na sagot ng

lolo mo.

Hindi pa rin ako nag react. Oo nga naman di ba. Sino ba naman siay para ipaliwanag
ni Russell sa kanya na may asawa na siya. Pero may mga babae kasing makakati pa
talaga sa gabi. Kahit na may asawa na eh walang pakialam sige pa rin.

"Why don't you relax and enjoy your stay? Hanggang bukas na lang tayo dito. Late in
the afternoon na siguro ang alis natin. " sabi nito. "Sige na, wag ka nang
sumimangot."

Tumingin ako sa kanya saglit. Pinilit kong ngumiti. "Pasensiya ka na ha. Ewan ko
ba, parang masama yung gising ko eh." Ayoko ko rin namang ma spoil ang stay ko dito
kasama si Russell. Hindi ko lang talaga maiwasang hindi mainis.

"Masama yung gising mo? Oh sige mamayang gabi sisiguruhin na maganda ang mood mo
bago ka matulog para bukas maganda ang gising mo." pagkasabi nito ngumiti siya ng
nakakaloko.

Tumawa ako. Umandar na naman ang kapilyuhan ng asawa ko.

"Ikaw ha ano naman ang binabalak mo?" kinurot ko siya ng marahan sa tagiliran.

Umiwas siya ng konti at hinawakan ang kamay ko.

"May itatanong pala ako?" sabi niya.

"Ano yun?" sabi ko at humarap ako ng tuluyan sa kanya.

Tumingin muna siya saken. " The pills, when will you stop taking it....." natigilan
siya nang makita ang reaksyon ng mukha ko. Nagulat kasi ako sa tanong niya. ".....I
mean, hanggang kelan mo siya iinumin?"

Hanggang kelan? Sa totoo lang pwede ko na itong itigil kasi almost 3 months ko
itong iniinom. At regular na ang dating ng cycle ko. Pero gusto ko pa ring
makasiguro na magiging tuloy tuloy ito kaya tinuloy ko pa rin ang pag inom.

"Actually, pwde ko na siyang itigil kasi ok naman na yung cycle ko. Pero gusto ko
lang ituloy para sigurado na ok na." sagot ko sa kanya.

Ngumiti ito at excited na nagsalita.

" Why don't we try...I mean..why don't you stop it para malaman natin kung ok na
talaga. Kung pwede na ba tayong magka baby."

===============================================
Haley's POV

~~~~~~~~~

Ako na si Curacha. Ang babaeng walang pahinga. Literal. Paano ba naman gusto ni
Russell hakutin na lahat ng gamit namin sa bagong bahay. At gusto niya dun na kami
tumuloy after ng blessing. Kaya ngarag na ngarag kami pareho sa pag aayos. Kaming
dalawa ang personal na nagpack ng mga gamit sa condo. Nagpatulong lang kami sa mga
driver sa pagbubuhat ng mga gamit.

Pero sa pag aayos kami lang ang nag asikaso sa lahat. Maigi na lang at si mommy na
rin ang nag ayos ng detalye sa blessing. Simula sa food provider at sa iba pa. So
nabawasan na rin kahit papano ang gagawin ko.

Hanggang ngayon ramdam ko pa rin ang pagod. Masakit ang buong katawan ko. Noong
nakaraan nga, sa sobrang pagod ko siguro nakatulog ako sa couch. Si Russell din
nakatulog na hindi alam na wala ako sa tabi niya. Kasi mga 5am na nung naramdaman
ko na buhatin niya ako papasok sa kwarto. Ibig sabihin noon lang din siya nagising.

" Are you ready?" pumasok si Russell sa kwarto. Napakagwapo nito sa suot na grey na
polo shirt. Hindi naman kasi formal ang okasyon kaya naka maong lang ito. Ako naman
naka ordinary na dress lang. Isang simpleng spaghetti strap na dress na mocha.

" Wait lang. " sabi ko. Lumapit siya saken kasi hindi ako magkadaugaga sa pagkabit
ng strap sandals ko. Yumuko siya para tulungan ako.

"Marunong ka bang magkabit niyan?" tanong ko.

Tumawa siya. " Silly. Parang sa belt lang yan eh." Iniisip niya siguro na baka
iniisip ko na hindi siya marunong magkabit kasi lalaki siya. Oo nga pala. Yung
kabitan ng strap ng sandals parang sa belt lang kaya alam niya ito ikabit.

"Let's go." sabi nito at inalalayan ako sa pagtayo.

Tumango ako. Kumiss siya saken sa pisngi at magkahawak kamay kaming lumabas ng
kwarto.

Sinalubong namin ni Russell ang mga bisita sa main door. Unang dumating si mommy.
Mag isa lang ito. Wala siyang kasamang amiga. Yun kasi ang gusto namin ni Russell.
Mga close friends and relatives lang ang invited.

Dumating na rin si Ralph. Kasunod ang mga parents ni Russell.

" Blooming ka iha." nakangiting bati saken ng mommy ni Russell.

Napatingin saken si Ralph. "Hiyang eh. " biro nito.

Nagtawanan sila.

"Wala pa ba akong apo?" biro naman ng daddy ni Rusell sabay halik saken.

Nagkatinginan kami ni Russell. Inakbayan ako nito.

"Malapit na." nakangiting sagot naman ni Russell.

"Tss." kantyaw ni ralph. "Ang bagal mo naman."

"Igaya mo ako sa'yo." ganting asar ni Russell.

Natatawang naglakad papasok ang mga parents niya papunta sa direksyon ng table ni
mommy.

Maya maya natanaw ko na rin Sina Jess at Tyler na paparating. Blooming ang bruha.
Pag agawan ka ba naman ng dalawang papable ewan ko na lang.

" Ang ganda house mo my friend!" bati nito saken.

May dala siyang parang isang chinese item na ginagamit sa feng sui.

"Ikabit mo to sa main door ha." sabi nito. " To drive away bad spirits." sabi nito.

Ito talaga si Jess kahit kelan mahilig sa mga kung anong anik anik. Nung new year
may regalo rin siya saekn na bracelet, for goodluck naman daw. Haayy..sige na nga.
Ipapakabit ko na lang kay Russell mamaya. Magtatampo kasi yan pag hindi ko
ginagamit ang mga bigay niya.

Nagdatingan na rin ang mga iba naming friends. Ang kasamahan nila Russell sa soccer
at iba niyang classmates. Dumating din si Irish. At yung mga ibang classmate ko sa
block A. Yung ibang mga cousins ko dumating na rin from Quezon City. Si Micah
dumating na rin. Napansin ko na yung isang kotse ni Russell ang gamit nito. Sabi
kasi ni Russell naglayas daw ito sa kanila at binenta nito ang kotse niya. Kaya
siguro pinahiram niya ito.

Dumating na lahat ng ineepxect namin na bisita. As usual wala pa si Hans. Hindi na

ata ito marunong dumating on time. Pero kahit na late na siya, hindi pa rin siya
nawawala. Humahabol pa rin.

Napansin ko lang, ang weird ng mga kinikilos niya nitong mga nakaraang araw. Nung
kelan tinanong niya ako kung kelan kami lilipat sa condo. Sabi niya siya daw muna
gagamit ng condo ko kasi may gumagamit daw ng condo niya. Hmn....Hindi na rin nako
nagtanong at nang asar. Mukha kasing wala siya sa mood nung time na yun.

Naisip ko lang sino ang posibleng gumamit ng condo ni Hans. Eh napakaselan sa gamit
nito. Ako pa lang ang nakakapasok sa condo niya. At lalong wala pang nakakapasok sa
kwarto nito. Bukod din kay Ate Myrna na naglilinis once a week. Baka may babae na
naman itong kinalolokohan. Kaya lang hindi naman siya nagdadala ng babae dun.
Malalaman at malalaman ko rin ito kung sino ito. Kaya lang ayaw ko siyang
pangunahan. Kapag hindi siya kusang nagkwento ibig sabihin ayaw niyang malaman ko
ito

Hindi naman kasi ako nakikiaalam sa personal niyang buhay. Kapag nanghingi lang
siyan ng tulong saken doon lang ako nagbubunganga. .

Ako kasi ang madalas niyang gawing girlfriend kunwari pag ayaw na niya sa babae.
Ewan ko ba, hirap makipag break sa kanya ang mga babae na yun. Kaya marami sigurong
galit na babae saken. One time kasi sa mall may nagtaray saken akala ko sasabunutan
ako. Yun pala ex ni Hans at natandaan ako. Eh mas mataray ako sa kanya kaya sorry
na lng siya.

May dumating pa na mag asawa hindi ko sila kilala. Tito at tita pala ni Russell.
Hinatid sila saglit ni Russell kung saan andun yung parents niya. Naiwan ako saglit
sa main door. May inexpect pa ako na dalawang tao. Si Vince. Kahit alam ko na
malabong pumunta ito. Hindi ko alam kung ba't parang umaasa pa rin ako na baka
dumating siya. Namiss ko rin yung mokong na'yun. Hindi ko na rin siya nakakausap.
Nagkakasalubong kami pero hindi kami nakakapag usap.

Naisip ko rin si Seth. Sinabihan ko naman siya na pumunta. Pero hindi ito nag
confrim. After nang pag uusap namin, hindi naman siya nagbago ng pakikitungo saken.
Gaya pa rin siya ng dati. Natatakot siya na baka iwasan ko daw siya. Pero ba't ko
naman gagawin yun. Eh siya naman ang nagsabi na wala siyang intensiyong manggulo so
walang kaso saken yun. Wala naman sigurong masama. We can still be friends.

Hindi rin nagtagal tanaw ko na ang kotse ni Hans. Sa wakas. Ngayon lang ata siya
nakahabol on time. Naramdaman ko ang paglapit saken ni Russell. Tumingin ako sa
kanya. Madilim ang mukha nito na nakatingin sa kotse na paparating. Sa kotse ni
Hans.

Ang Z3.

Kita ako ang gulat sa mukha niya nang makita na si Hans ang bumaba sa kotse.

Nakangiting lumapit ito samen. " Baby girl!" bati nito. Humalik siya saken. Tinapik
nito sa braso si Russell. Tumango lang ito kay Hans pero seryoso ang mukha nito.

"Hindi ako late ah." sabi nito.

Tumawa ako. " Last ka naman na dumating." kantiyaw ko sa kanya.

Inakbayan niya ako papasok. " I tour mo naman ako sa bahay mo. " biro nito saken.
Nakasunod lang samen si Russell. Hindi ito nagsalita.

Ilang saglit pa at nagsimula na ang blessing ceremony. Pagtapos nito open na ang
food for lunch. Buffet ang service na kinuha ni mommy.

Nakita ko si Hans na lumapit sa table ni Micah. Parang may sinabi ito. Tumayo si
Micah papunta sa buffet table at kumuha na ng pagkain. Weird. Magkagalit itong
dalawa na'to nung kasal.

Lumapit naman kami sa table ng parents ni Russell. Andun din si mommy at yung tito
at tita ni Russell. Nakalimutan ko agad ang mga pangalan nila. hehe. Mahina talaga
ako in remembering names.

Kumuha si Russell ng pagkain namin.

"Napakaganda naman ng asawa ni Russell." sabi ng tita nito. " Buti wla ang
nanliligaw sa'yo iha." tanong nito.

Wala ba? Wala naman hehe.

"Wala naman po." nahihiya kong sagot.

Nagsalita yung tito nito. "Si Russell, hindi ba naman nambabae?" birong tanong
nito. Napatingin ako sa parents niya na nakatingin saken.

"Hindi naman po...siguro." nag aalangan kong sagot. Natawa sila sa sagot ko. Parang
hindi kasi ako sigurado.

"Ano ka ba mabait ang binata ko." sagot ng daddy ni Russell. " Mana saken yan."
sabi nito sabay akbay sa mommy ni Russell.

Hindi ba siya nambababae? Dalawa lang naman ang babae na involved sa kanya ang
kilala ko. Si Vanessa na hindi ko na maramdaman halos ang existence sa mundo.
Minsan nagkakasalubong kami sa hallway, hindi kami nagpapansinan, pero hindi rin
naman kami nag iirapan. Civil lang. kami sa isa't isa. Civil? Mas maganda sigurong
sabihin na deadma lang.

Si Camille. Balita ko nasa Italy na ulit ito sabi ni Russell. Pero hanggang ngayon
curious pa rin ako kung bakit ito umalis. At curious din ako sa sagot ni Russell.
Itanong ko daw sa mommy niya kung bakit. Napatingin ako sa mommy niya. Parang
nahihiya naman akong magtanong.

"Puntahan ko muna sila Kevin ha, babalik din ako agad." paalam ni Russell habang
inaayos sa table ang food na kunuha niya. "Kumain ka wag mo na akong antayin." sabi
nito.

Pag alis ni Russell tumingin ako kay Ralph na busy sa pagkain. Alam kaya kiya yung
nangyari? Sakto namang napalingon siya. Parang nagtatanong ang mga mata nito kung
may sasabihin ba ako. Parang naunanahan naman ako ng hiya.

"May sasabihin ka ba?" tanong ni Ralph. "Wag ka ng mahiya." natatawang sabi nito.
Nahulaan nga nito na may gusto akong sabihin.

"Uhmm, naisip ko lang, sabi kasi ni Russell...." pano ko ba tatanungin. " ..tungkol
kay Camille...bakit siya umalis?" putol putol kong tanong. Hindi kasi aalis ito ng
walang mabigat na dahilan. Knowing na baliw na baliw ito kay Russell.

"Ano bang sabi ni Russell?" play safe na tanong nito. Nag aalangan siya siguro na
baka may masabi siya na hindi pa nasasabi saken ni Russell.

"Sabi niya itanong ko daw sa mommy niyo." sagot ko.

Natawa siya. " Ah, ganun ba."

"Ano bang nangyari?" hindi naman ako atat di ba.

" Nagkasagutan kasi sila ni mommy." simula nito. " Before the wedding, nalaman niya
na pumayag na si daddy na magpakasal kayo ni Russell. That same night, umuwi siya
ng lasing na lasing. Naabutan ko sila ni Russell nagtatalo sa sala. Ang ingay niya
kasi nagsisigaw. Dinig sa taas."

Huminto siya ng tuluyan sa pagkain.

"Inaawat ko sila kasi baka magising sila mommy. Minura niya ako. Wag daw akong
makialam. Ang daming pinagsasabi. Sobrang ingay. Sinenyasan ako ni Russell na
dalhin na namin sa kwarto niya sa taas. Nagwala lalo nung pinipilit naming
umakyat."

"Nagising si mommy. Siyempre nagtatanong siya kung ano bang nangyayari. Sinagot
siya ni Camille ng pabalang. Sabi niya "sa tingin mo anong nagyayari, mukha ba
kaming nagsasaya ha." Nagulat si mommy pero hindi siya pinatulan kasi lasing nga.
Nagsimula na namang magsalita si Camille. Mura pa siya ng mura."

"So sabi ni mommy na makakarating daw sa parents niya ang pinaggagawa niya. Na
papauwiin na siya kinabukasan. Sabi pa ni mommy na hindi niya nagugustuhan ang
ginagawa ni Camille. Nagalit si Camille lalo. Sinabi nito na alam naman daw niya na
ayaw daw talaga sa kanya ni mommy para kay Russell. Na plastic daw si mommy. Minura
niya si mommy."

"Ayun, hindi na napigilan ni mommy ang galit niya. Sabi niya pinakisamahan daw siya
ng maayos pero pagsasalitan pa siya ng ganun. Pinalayas siya ni mommy that night.
Hinatid namin siya ni Russell sa bahay nila sa Quezon City. The following day
umalis na siya. Nagpunta siya sa bahay at gustong makausap si mommy. Gusto sigurong
mag sorry. Pero hindi siya hinarap. Sabi ni mommy, hindi pa daw siya ready na
kausapin si Camille."

Ganun pala ang nangyari. Grabe naman pala to si sandok. Hindi na nahiya. Pero buti
nag sa kanya. Hanggat galit sa kanya ang mommy ni Russell hindi siya makakalapit
sito. Hehehe. Ang sama ko ba? Eh sa masaya ako eh bakit ba. Pero, bakit natatawa pa
si Russell nung kinukwento niya ito.

" May something...funny ba na nangyari?" ano ba tong mga tanong ko.

" What do you mean something funny?" kunot noong tanong nito.

"Natatawa kasi si Russell nung sinabi niya na tanungin ko daw sa mommy niyo kung
ba't umalis si Camille." sabi ko. Oh di ba, using usi ang dating ko.

Natawa siya. "Ah, baka nung nagsuka si Camille. Kami ang pinaglinis ni mommy. Pati
ako nadamay. Dapat nga si Russell lang. Tulog na kasi lahat ng tao. Sabi ni mommy
linisin daw namin at wag na daw antayin na mga kasama pa sa bahay ang maglinis
kinabukasan."

Hehehe. Nakakatawa nga naman. Dalawang hunk naglilinis ng suka. Ewww! Kung ako baka
pinakain ko pa sa kanya yung suka niya. Hmp!

Magsasalita sana ako nang mahagip ng mata ko sina Micah at Hans na magkasama sa
isang table. Parang may something sa dalawa na to. Kanina si Micah ang kumuha ng
pagkain ni Hans galing sa buffet table. To think na buffet ito, ibig sabihin alam
ni Micah ang mga pagkain na gusto ni Hans.

Napansin ko na may mga pagkain na nilalagay si Hans sa plate ni Micah. Ganun si

Hans pag may ayaw na ingredients sa kinakain niya. Kung close kayo tatanungin ka
nito kung kumakain ka ba nun, kasi kung oo, ilalagay niya lahat sa pinggan mo ang
mga ingredients na ayaw niya. Ayaw niya kasing masayang. llan lang ang green peas
at red bell pepper ang pinaka ayaw niya.

Nakita ko rin na sinalinan ni Hans ng juice yung baso ni Micah. Sila ba? Nakaramdam
ako ng panic. Hindi. Hindi ito maari. Hindi si Micah. Sabi ni Russell hindi pa
nagkakaboyfriend ito. Gago tlaga to si Hans. Pati ba naman bestfriend ni Russell
tataluhin pa niya. Humanda siya saken. Ito namang babaeng to nagpapauto siya dyan.
Napakabolero ng babaero na yan. Nangigigil ako kay Hans.

Hindi ko masisisi si Micah. Wala atang babae ang hindi magkakagusto kay Hans. Si
Jess nga baliw na baliw dito. Buti na lang busy siya sa dalawang boylet niya at
tinantanan na niya ako tungkol kay Hans. Nakaramdam ako ng takot at awa para kay
Micah. Hindi ko siya maimagine na iiwan din siya ni Hans matapos siyang pagsawaan
nito.

" Haley...."

Lumingon ako. Nakabalik na pala si Russell. Nakatingin siya saken.

"Sabi ko na nga ba hindi ka nakikinig." reklamo nito " Kanina pa ako nagsasalita."
nagtatampong sabi nito.

"Pasensiya ka na. Tinitingnan ko kasi yung dalawa." sabi ko.

"Sino?" tanong niya at tumingin siya sa direksiyon nila Micah at Hans.

"I think there's something going on between the two of them." sabi ko. " May alam
ka ba?" tanong ko sa kanya.

Tiningan ulit sila ni Russell na masayanbg nag uusap.

" I don't know. Wala namang nakukwento saken si Mix." natigilan ito. "But I
overheard Hans said to Mix na hindi daw siya uuwi sa weekend and may sinasabi siya
about sa laundry, something like that."

Napatingin ako kay Russell. Minsan may pagkatsismoso rin ito. Nagkatinginan kaming
dalawa. Parang iisa ang iniisip namin. Napatigil si Russell sa pagkain. Tumingin
ulit siya sa dalawa.Parang may iniisip.

" Lately, sinabi ni Mix that she's moving out from her apartment." sabi nito.

At lately lang din sinabihan ako ni Hans na may gagamit ng condo niya.

Humanda kang lalaki ka!

-----------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------

Hans' POV

"Pwede ba kitang makausap?" Si Russell.

Anong kailangan saken ng asawa ng kapatid ko. Kanina parang ang weird niya tumingin
lalo na nung pagbaba ko ng sasakyan. Alam na kaya niya ang pagtira ni Micah sa
condo?

"Ano yun?" tanong ko.

Nag aalangan siya.

"Yung Z3, sino ang first owner nito?"

Ano daw? Kung sino daw ang first owner ng Z3? Iniisip ba njiya na second hand ito
nabili? Anong tingin niya samen dukha at hindi kayang bumili ng brand new na Z3.
Alam ko medyo luma na tong model na'to at kahit na may Z4 na eh hindi ko pa rin
binebenta to kasi may sentimental value to saken. Ito ang unang kotse na binigay
saken ni daddy. Yun nga lang bihira kong gamitin ito.

"All of our vehicles were purchased brand new." sagot ko.

Nag isip ulit siya.

"Bukod sa'yo sino pang ibang gumagamit nito.?"

Teka nga muna, ano ba to, detective o ahente ng kotse. Yung mga tanong eh.

Pero sinagot ko naman siya ng maayos. "Si Haley, minsan siya ang gumagamit."

Di siya mapakali. Parang marami siyang gustong itanong na hindi niya masabi.

"How about your other relatives wala bang nakahiram nito. O kaya kaibigan mo, o
kaya....."

Para naman siyang NBI agent ngayon. Tss.

"Wait, let's cut the chase? Ano ba talaga ang gusto mong itanong?" naiinis kong
tanong dito.

Tumingin ito saken saglit. Parang hindi niya napansin na naiinis na ako sa mga
tanong niya.

"May Nakita akong gumamit ng Z3 na yan early last year. Hindi ako pwedeng magkamali
yan yun. Naalala ko kasi yung logo ng Arnis Club sa gilid. "

Early last year.

Sino pa ba ang humihiram ng kotse na yan. Si Haley lang naman. At...

Maliban sa isang tao. Na kung pwede ko lang patayin kahit sa isip ko ginawa ko na.
Pero hindi ko naman ito pwedeng patayin kasi malaki ang atraso nito saken. Samin ni
Nomer. Siya ang aming business partner.

That jerk!

"May isang gumagamit niyan dati. A long lost friend. Dati ko siyang kasosyo sa
negosyo. " sabi ko sa kanya.

"Nasaan na siya?" tanong ulit nito.

Nacucurious tuloy ako. Don't tell me may atraso din siya kay Russell.

"Tinakbo nito ang lahat ng kita at funds ng negosyo. Siya kasi ang in charge dito.
Hindi namin ineexpect. Naloko ito ito sa isang babae."

Sa lahat ng gago, siya na siguro ang pinaka sa lahat. Dahil lang sa isang babae
sinira niya ang pagkakaibigan namin.

"Sino siya? At asan siya ngayon?" interesadong tanong nito.

"Siya si Jandex See. Matagal din naming siyang hinanap dahil malaki ang atraso niya
samen. Hindi birong halaga ang kinuha niya. Kaya hindi ako tumigil na ipahanap
siya. Actually, nasa Sinagpore sila ngayon kasama ang girlfriend niya. Pero ang
huling information na nakuha namin nakakulong ito ngayon sa kasong assault."

"Assault?" tanong nito.

"Oo, binugbog niya ang girlfriend niya kaya pinakulong siya nito."

Napansin ko nagdilim ang mukha nito.

"Ki...kilala mo ba kung sino ang girlfriend niya?"

Ah hindi siya agent o kaya dtective. At lalong hind siya ahente ng kotse. Isa lang
siyang hamak na tsimoso. Ngayon naman pati lovelife ng business partner ko
tinatanong.

"Oo naman." sagot ko. " Si Kirsten Menesses."

Kitang kita ko ang pagkuyom ng mga palad nito.

Micah's POV

~~~~~~~~~~
One week nang hindi nagpapakita si Hans. Hindi ko alam kung bakit. Iniiwasan ba
niya ako? Sabi niya every weekend siya uwi sa condo. Pero Sunday na wala pa rin
siya. May nagawa ba akong mali. Was he turned off when he kissed
me at hindi ako marunong?

"Kanina ka pa parang wala sa sarili mo." si Russell

Napalingon ako sa kanya sa sobrang gulat.

"May sinasabi ka ba?" tanong ko.

Nangingiti ito. "Wala naman. Napapansin ko lang madalas kang nakatingin sa malayo
at parang may malalim na iniisip."

Malakas ang pakiramdam ni Russell. Minsan alam ko dinadaan niya lang sa biro ang
lahat. Alam niya na may tinatago ako sa kanya. Pero napapadalas ang mga tanong niya
na kung ano ano. May pagkatsismoso kasi minsan to kalalaking tao.

Pero hindi ko sasabihin sa kanya ang pagtira ko condo ni Hans. Hindi rin naman ako
magtatagal dun.

"Ba't mo nga pala pinatawag? May kailngan ka ba?" iniba ko ang usapan.

"Wala naman." sabi nito. " How is she?"

Umiling ako. " Not good."

Gusto kong sabihing nagaantay na lang siya ng oras niya. Pero hindi ko na ito
sinabi. Hindi kasi magandang pakinggan. Tumatakbo ang pera ni Russell ng walang
katuturan. Sabi ng doctor life support na lang ang bumubuhay sa kanya. Wala kami sa
posisyon i Russell para magdesisyon kasi hindi kami immediate family. We're not
even related.

" Russell....just in case...." hindi ko masabi na kung sakaling mamatay ang

matanda, anong gagawin niya.

" I found her." hindi niya pinatapos ang sasabihin ko.

He found her. Kung noon ayoko nang makita pa niya ang babaeng yun. Pero sa
sitwasyon ngayon ito ang hinihiling kong mangyari.

" Then what are you waiting for? We're running out of time. Anytime pwedeng mamatay
yung matanda." sabi ko.

" Hindi ganun kadali. I can't leave. Anong idadahilan ko kay Haley pag umalis ako."

Yun pa pala ang isang problema. Pero hindi na ito mahalaga. Alam ko na mahal niya
si Haley. Kahit na sa isang banda, nag aalala pa rin ako. Kasi nung tinanong ko
siya dati kung mahal pa niya ang babaeng yun. Ang sagot niya, "i don't know."

Pero pa'no kung magkita ulit sila at marealize ni Russell na mahal pa pala niya
ito. Maloloka na ata ako. Bakit pati ako nadadamay sa ganitong mga problema. May
sarili di naman akong buhay. At lovelife. Huh? Meron ba?

Wahhh! Nababaliw na nga ata ko.

" This is the very last favor...I promise." pakiusap nito.

Parang alam ko na ang sasabihin nito.

-----------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------
Haley's POV

~~~~~~~~~

Wala talagang mgawa pag ganitong weekend. Pero ok na yun ngarag naman kami sa dami
ng activities nung weekdays. To think na first week pa lang ng pasukan. Buti na
lang tapos ko na lahat ng mga homewroks ko. Nakakatamad namang lumabas pag wala
akong kasama. Si Russell kasi busy sa practice.

May gig sila Seth kaya lang hindi ako sumama. Galit ako sa kanya. May kasalanan
siya saken. Simula nung naghabulan kami sa hagdan hindi na ulit kami nag usap.
Ayoko muna siyang kausapin. Ayoko na munang maisip ang nangyari. Naguiguilty ako
pag naalala ko ito.

Dapat kong libangin ang sarili. Ayokong mag isip ng kung ano ano. Kinuha ko ang
laptop ko. Makapag online nga muna. Binuksan ko ang twitter account ko. Ang daming
follow request. Di ko naman halos kilala lahat.

Accept. Accept. Accept.

Decline. yung mga di ko kilala.

Nagtweet ako ng kacornihan, then log out. hahaha!

FB naman. Gosh andaming friend requests?!! Wala man lang akong kilala kahit na isa.
Kelan ba ko huling nagbukas nito. Before nang break uo namin ni Vince.

Wait, kilala ko naman yung iba. Mga models na nemeet ko sa Spain. Si Yuri. Isang
part time model din. Half-filipino. Pero french ang father niya. Kelan ko ba to
huling nakausap. Yung isa si Nelvi, isang pinoy na naka based din sa Spain. Yung
iba kilala ko lang sa mukha.

Marami pa. Si Jason, Si Nike, Si Kevin. Puro taga school. Hindi ko rin kilala yung
iba. Unahin ko muna yung mga kakilala ko. Tska na yung iba. Pag iisipan ko pa.

Stalk ako ng konti sa profile nila. Si Jason muna. Sheeet! Ang hoot ng mga pics
niya. Balik ako sa profile niya. Ang dami! Balik ako sa profile niya. Basa ng
konti.

Kay Kevin naman. Hmp! Puro pictures nila ni Ashley. Ang swerte naman niya. Ayun may
mga solo pictures siya. Waaah! Gusto ko yung topless siya hahaha! Ang sexy niya
grabeeh! Ayoko na dito nagkakasala ako. I was about to leave the page ng may
mahagip ang mata ko.

Wait...tama ba ng nakikita ko..

Si Russell may FB?!!

Pfftttt hahaha!!!

So gay!!!

Pero bakit ba? Pag si Kevin hindi gay, pag si Jason hindi gay. Pero pag russell,
gay na. Di ba pwdeng nakikiuso muna. Oo nga naman.

Hindi ko kasi ineexpect na may FB siya. Parang wala kasi siyang hilig sa mga
ganito.

Macheck nga. hmmnnn.. Andaming mga friends puro halos mga babae. Pano hindi man
lang naka private. Hmp!

Maraming mga pics. Mga 8 albums ata. Puro solo. Yung iba group pics sa soccer. May
isang album na walang laman. KR ang title ng album.

KR..KR..

Ano kaya ang ibig sabihin nun. Hmnn.

Iniscan ko ang profile pics niya wooah sobrang dami. Pero pinagtyagaan ko pa ring
isa isahin.

One picture caught my attention. A couple. The guy i know for sure it's Russell ksi
nakaharap siya kahit medyo malayo ang kuha. Hindi ko kita ang mukha nung girl.
Kasi.....

Nakakiss ito sa cheeks niya.

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Basta ang alam ko parang namanhid ang
buong katawan ko. Hindi ako magalaw. Hindi ako makaalis sa page na yun. Nakatitig
lang ako sa picture.

Nung mawala ang pamamanhid na nararamdaman ko. Unti unti akong nakaramdam ng kirot.
Naninikip ang dibdib ko. Gusto kong sumigaw kasi nahihirapan akong huminga. Gusto
kong umiyak pero walang lumalabas na luha sa aking mga mata.

Bakit ganun. Picture pa lang ang nakikita ko nasasaktan na ako. Pa'no pa kaya
kung.....

Huminga ako ng malalim. Hindi ako dapat magpadala sa emosyon ko. Siguro isa lang
siya sa mga past girlfriends ni Russell. O kaya ito ang huling girlfriend niya
before we met.

Pinagmasdan ko ang babae. Mahaba ang buhok nung girl. Medyo maliit. Sa tingin ko
mas matangkad ako. Slim. I check each album hoping to find more pero wala ng iba.
Yun lang.

Binalikan ko yung album na walang laman. KR...parang initial.. For sure yung R
stands for Russell. Yung K, malamang initial nung girl., siguro..Ewan ko ba parang
pinipiga ang puso ko habang tinitngan ang account niya. Gusto kong tingnan ang wall
niya kaya lang natatakot ako.

Alam ko na mas marami akong malalaman tungkol sa kanila pag tiningnan ko ito. Baka
hindi ko makayanan ang sakit. Pumikit ako. Wag muna siguro...sa ngayon.

Pumunta ako sa Personal info niya. Napansin ko ang email adrdess niya.
kiruss22@yahoo.com.

Confirmed. Naalala ko ang email address ko.

ashgel16@yahoo.com.

Combination ng name namin ni Vince at date ng anniversary namin. Ash from his first
name, ang gel naman is from my second name Angela. Ganun din yung email adress ni
Vince. Combination din ng name naming dalawa.

So yung email address ni Russell, posible na combination din ng name nila ng isang
girl siguro, but not just any other girl. She must be very special. At yung album
na walang laman na titled KR it must be a compilation of thier photos together na
binura ni Russell lahat ng laman. At nakalimutan niyang burahin pati yung album.

At yung nag iisang naiwan na picture, looked like na miss lang niyang burahin at
naiwan ito. Napakarami niya kasing profile picture. Kasi nag iisa na lang tlaga ito
na picture nila.

Gusto ko pang iexplore ang account kaya lang kakayanain ko ba if ever na may makita
pa ako na iba. Nahihirapan akong huminga. Masakit pala. Dapat pala hidi ko na lang
ito tiningnan. Di ko na chineck ang wall niya baka may mabasa pa ako na hindi ko
magustuhan.

At isang napakalaking palaaisipan saken ang nakita ko. Meron isang part sa buhay ni
Russell na kailangan kong malaman. Particular tungkol sa babae na nasa picture.
Gusto kong maikilala ang lahat ng babaeng nagdaan sa buhay ni Russell. Dalawa pa
lang sa ngayon ang kilala ko. Ilan pa ba silang lahat? Pero handa ba akong malaman
ang katotohanan.

Pero kung hindi ngayon? Kelan?

Ako na ang asawa ni Russell. Pero ano pa ba ang kinakatakot ko? Siguro habang
tumatagal nagababago din ang pananaw ng tao. Kung noon para saken, "what you don't
know won't hurt you." ngayon naman, " keep your friends close, and your enemies
closer." At dapat kung alamin kung sino sino ang mga ito.

Isa lang ang alam kong makakapagbigay saken ng impormasyon.

Si Micah.

=========================================================================

Haley's POV

~~~~~~~~~

" Ano pa bang kulang? " naiinip kong tanong kay Irish habang dinidikit ko ang
huling piraso ng cut outs para sa report namin bukas ng first period. Nag extend
kami ng oras para gawin ito. Medyo madilim na. Mangilan ngilan na lang ang mga
estudyante sa school. Almost 7pm na kasi.

Mabuti na lang wala si Russell. Kundi maiinip yung sa pag aantay saken. Kahapon
lang siya umalis. Nasa Singapore ito. Biglaan ang alis niya para sa 3-day na
business trip daw. Hindi na ko nagtanong ng detalye kasi kahit ipaliwanag niya eh
hindi ko rin naman maiintindihan. At hindi rin ako interesado especially pag
business ang pinag uusapan. Ok lang din kasi mukhang wala rin siyang balak
magpaliwanag tungkol dito. Parang aburido siya na ewan.

Ilang araw din akong hindi pinatulog ng nakita ko online. Pero napagdesisyunan kong
Isantabi ko muna ang nakita ko sa facebook account niya. Mukhang last year pa kasi
nangyari ito. Ibig sabihin part lang ito ng nakaraan niya. Ang babaeng yun marahil
ay parang si Vince lang. Isang magandang pangyayari sa buhay ni Russell.

"Last na'to. " sabi niya sabay abot saken ng mga ibang cut outs para madikit pa sa
ibang cartolina paper.

Tumingin ako kay Seth na tahimik na nagsusulat sa kabilang side ng room. Sa lahat
ng magiging kagrupo ko ba't siya pa. Sakto namang napatingin siya sa side ko.
Umiwas ako ng tingin. Almost two weeks ko na rin siyang hindi kinakausap at
pinapansin. Naiilang na nga si Jess.

Pati si Irish hindi kami magawang biruin at parang nararamdaman nito na seryoso ang
issue naming dalawa. Hindi na lang din siya nagsasalita. At hindi siya nanagahas na
magtanong. Pero si Jess nangungulit na ito. Naiinip na siguro at halos dalawang
linggo na eh hindi ko pa kinukwento kung ano ang tooong nangyari.

Nagsimula ang lahat nung mag asaran kami one morning at naghabulan sa hallway
pababa sa hagdan.

* Flashback

"Lagot ka saken pag inabutan kita." pabirong banta nito habang ako naman tumatakbo
palayo sa kanya. Buti na lang naka doll shoes lang ako nun kya hindi ako nahirapang
tumakbo. Madalas na rin kasing maong ang suot ko simula nung pagbawalan ako ni
Russell na magsuot ng maiiksi.

" Subukan mong lumapit saken sasapakin talaga kita." natatawang ko namang banta sa
kanya. Hindi kasi ito ang unang pagkakataon na naghabulan kami pag nagkakapikunan
sa konting asaran. Minsan sila rin ni Jess. Minsan kaming tatlo pero magkakampi
kami ni Jess.Madalas siya yung hinahabol nami kasi malakas talaga itong mang asar.
Para kaming mga bata. Palagay na ang loob namin sa isa't isa.

Tumakbo ako paakyat sa hagdan patungong third floor. Mabuti na lang at walang
masyadong tao. Pagdating ko ng third floor, nagdalawang isip ako kung aakyat pa ako
sa fourth o bababa ako. Nataranta ako ng makita ko si Seth na papalapit. Kaya
tumakbo ako pababa.

Sa sobrang taranta ko at maabutan na niya ako., nagmadali ako bumaba. Lumingon pa

nga ako sa kanya para masiguro yung distance niya sken. Pagtapos nun hindi ko
inaasahaan ang sumunod na nangyari. I missed one step. Buti na lang last 3 steps na
ito. Padapa akong bumagsak sa sahig. At pagbaling ko sa right side nahigaan ko ang
right arm ko. Napasigaw ako sa sakit.

Tarantang sumaklolo si Seth. Tinulungan niya agad para makaupo at isinandal niya
ako sa wall.

"I'm sorry." puno ng pag aalalang sabi nito. "It's my fault." nag sisising sabi
nito.

Pinilit kong ngumiti kahit na medyo masakit ang braso ko. Pati na tuhod ko.
Pakiramdam ko magkakapasa ako dito kinabukasan. "No, hindi mo kasalanan. Hindi kasi
ako tumitingin sa dinadaanan ko."
Umiiling siya. Lumapit siya at hinawakan ang braso ko. Parang nag aalangan siya na
hawakan ako. "Masakit pa ba?" tanong nito.

Tumango ako. "Konti." sagot ko. Pero ang masakit talaga ang ay mga tuhod ko.
Feeling ko mahihirapan akong tumayo nito.

Marahan niyang pinisil ang kamay ko. Paaakyat sa braso. Parang minamasahe niya ito.
Parang nabawasan ng konti ang sakit nito. Bibiruin ko dapat siya kung manghihilot
ba siya dati. Pero pag angat ko ng mukha ko.....Sobrang lapit na mukha niya saken.
At nakatitig siya sa mukha ko. Amoy ko ang mabangong colgne na gamit nito. Papa
cologne. Joke lang. Kung pwede lang talaga akong magbiro sa pagkakataong ito ginawa
ko na sa sobrang ilang ko. Pero di ko magawa.

Sobrang lapit namin sa isa't isa. Napakalakas ng kaba ng dibdib ko ng maramdaman ko

ang maninit na hininga niya sa mukha ko. Pinipigilan ko ang sarili ko na mapapikit.

Wala ni isa samin ang nakapag salita. Nakatingin lang din ako sa mukha niya.
Napakakinis din ng mukha nito kagaya ni Russell. Seryoso nakatitig saken ang
singkit na mga mata nito. Pagtapos lumipat ang tingin niya sa mga labi ko.
Para akong ipinako sa pwesto ko. I felt his one hand on my waist. Parang alam ko na
ang susunod na mangyayari. Then I felt something soft and warm....on my lips.

Napapikit ako ng mariin. His lips moved gently to mine. I felt my body quiver.
Pakiramdam ko lalabas ang puso ko sa sobrang lakas ng pintig nito. Nag start
magpanic ang utak ko pero bakit ganun hindi makagalaw ang katawan ko. My heart is
beating so fast. At isa lang ang dapat at kailangan kong gawin kanina pa. Ang
tumanggi. Ang itulak siya palayo. Pero hindi ko magawa.

Tumigil siya sa paghalik saken. Dinikit niya ang noo iya sa noo ko. I can smell his
fresh breath. Naluluha akong tumingin sa kanya. Magtatanong sana ako kung ba't niya
ginawa yun. Nakita ko na pumikit ito at hinawakan niya ako sa mukha at isinandal
ako sa wall.

I thought he would let me go. But his arms are wrapped around my waist pulling me
closer. Nawalan na ako ng lakas para tumanggi. I can also feel his hearbeat beats
with mine. All of a sudden I felt my lips moved. Parang may mali sa nangyayari. I
like the way he kisses me. At first parang ingat na ingat siya. Pero ngayon his
kisses are demanding. Demanding for a response. All of a sudden I felt my lips
moved with his. I was kissing him back. Sinamantala niya ng hindi ko pagtanggi. A
soft gasp escaped from my mouth nung lumipat ang labi niya sa gilid ng tenga ko. I
can hear his rugged breathing.

" Seth ...no." mahina kong sabi. Pilit ko siyang tinutulak pero ang higpit ng yakap
niya saken. O pwede ring nanghihina ako ako hindi ko siya magawang itulak ng
malakas palayo.

Bago pa ako mkapagsalita ulit his lips were on mine again. Hindi ko alam kung gaano
na kami katagal sa ganitong ayos. I was shocked when i felt his one hand warm on
back. Pinasok niya ang isang kamay niya sa loob ng blouse ko. Naramdaman ko na lang
ang isang kamay niya paakyat sa baba ng didbdib ko nang may narinig kaming
papalapit na mga tinig na nag uusap.

Napabitiw kami pareho sa isa't isa. o. Hindi ko namalayan ang sarili ko nakayap
pala ako sa beywang niya. Napatayo ako bigla hindi alintana ang sakit ng tuhod ko
at naitukod ko pa ng braso ko na masakit. Sa sobrang pagkakapahiya ko sa sarili ko
hindi ko na ito napansin. Tinalikuran ko si Seth at nagmadali akong naglakad pababa
ng hagdan. Hinabol niya ako.
"Haley.." tawag nito. Pero hindi ko siya pinansin.

Hinawakan niya ako sa braso para pigilan ako.

"I'm sorry. Hindi ko sinasadya." nagmamakaawang sabi nito.

Parang gusto kong umiyak sa pagkakamaling nagawa ko. Naguguilty ako. May asawa
akong tao pero nagpapahalik pa ako sa iba. Mali. Nakikipaghalikan ako sa ibang
lalaki. Gusto kong sigawan si Seth. Galit ako sa kanya. Pero mas galit ako sa
sarili ko. Kasalanan ko rin ang nangyari. Ano bang nangyayari saken.

Tinanggal ko ang pagkakahawak niya sa braso ko.

"Please, wag mo na akong kakausapin ulit...o kahit lapitan man lang. Kahit kelan."
madiin kong sabi. At halos takbuhin ko ang mga hagdan pabalik sa classroom namin.

Naiwan siya nakatulala.

*End of flashback

Tuwing kinukulit ako ni Jess, hindi ko talaga masabi sa kanya ang totoong dahilan.
Nahihiya ako sa kanya. Nahihiya ako sa sarili ko. Oo na, ako ang may tinatagong
kalandian sa katawan. Flirt na ako. Bitch. Sige na itawag mo na ang gusto mong
itawag saken.

Was it beacuse I slept with a stranger before? It's beacuse I'm still interested in
atrractive men? Was it beacuse I kissed other guy and I'm married? What else? Sige
na masama na akong babae.You may call me whatever you want, pero ito lang ang
masasabi ko, tao lang din ako.

"Pack up na tayo. Ok na yan." para akong bumalik sa realidad ng magsalita si irish.

"Ituloy na lang natin bukas ng maaga yung pagsusulat ng iba pa. Agahan na lang
nating pumasok bukas."

Tahimik naming nilgpit ang mga gamit namin. Ang awkward talaga ng sitwasyon. Si
Irish lang ang kinakasuap ko. Ganun din si Seth. Hindi tlaga kami nagpapasinan at
nag uusap. O mas magandang sabihin na hindi ko siya pinapansin at hindi ko rin siya
kinakausap.

Nauna na akong lumabas after kong magpaalam kay Irish. Napatingin tuloy siya kay
Seth na nakatingin lang saken. Parang nag aantay siya na batiin ko siya o kaya baka
magpaalam din ako sa kanya. Pero deadma lang ako at nagmamadali na akong lumabas.
Nagpunta muna kong restroom para mag ayos ng sarili ko. Nakasanayan ko na kasi ito
kasi lagi akong sumasabay kay Russell pauwi. Pero kahit wala siya parang nasanay na
ako dumadaan sa restroom.

Patay na karamihan sa mga ilaw sa main buliding. Nakakatakot pala dito pag ganitong
oras. Nagmamadali akong naglakad papuntang parking. Medyo maliwanag naman dito
kahit papano. Pero mangilan ngilan na lang kotseng nakapark dito.

Papalapit na ako sa kotse ko ng mapansin kong may nakasandal sa kotseng katapat

nito. Nakilala ko ito paglapit ko.

Si Seth.

Parang nahulaan nito ang gagawin ko kaya humarang siya sa pintuan ng kotse ko. Wala
talaga akong balak pansinin ito.
" Ano bang kailangan mo?" malumanay pero madiin ang pagkakasabi ko. Pinipigilan ko
ang sarili ko na tarayan siya.

"Please, kausapin mo na naman na ako." nagmamakaawang sabi nito. " I'm really
sorry. Please hindi ko na kaya."

Hindi na niya kaya? Ang alin? Ang hindi ko pagpansin at hindi pagkausap sa kanya.
Tiningnan ko siya ng masama. "That's not my problem. Now, if you don't mind
kailangan ko ng umuwi." ibig kong sabihin umalis na siya sa pintuan ng kotse ko.

Tumingin siya saken ng derecho. " Bakit mo ako iniiwasan? Bakit ayaw mo akong
kausapin? Dahil ba natatakot ka? " makahulugang sabi nito.

"I don't know what you're talking about." sagot ko.

" C'mon. You knew what exactly happened that time. You let me kiss you." seryosong
sabi nito.

"How dare you." pabulong kong sabi. Gustong gusto ko siyang sampalin. Pero hindi ko
ginawa. Bakit? Kasi totoo ang sinabi niya. Hinayaan ko siya na halikan niya ako.
And I even kissed him back. Yan ba ang ibig niyang sabihin. Natatakot akong aminin
sa sarili ko. Na may posibilidada na gusto ko rin siya.

"Yeah, I feel it. Kahit na hindi mo aminin saken. You feel something for me. Alam
mo ba napakasaya ko ng araw na yun kahit na alam kong galit ka saken."

Oh my God! Hindi ko na matagalan pa ang pakikipag usap sa lalaking to. Gusto ko

nang makaalis dito.

" And if this is your own way of totally avoiding me, O kaya ginagawa mo ito para
layuan kita. Kahit anong gawin mo hindi ko magagawa yun sa'yo."

"Bakit mo sinasabi saken ang mga bagay na yan ha? Pwede ba, nakiiusap ako sa'yo,
layuan mo na ako." nagmamakaawa kong sabi sa kanya. Oo tama siya, nakakaramdam nga
ako ng takot. Takot sa sarili kong nararamdaman.

" I can't." parang nahihirapang sabi nito. " Hindi kumpleto ang araw ko pag hindi
kita nakikita. sabi ko naman sa'yo hindi kita kukulitin di ba. Basta wag mo lang
akong iwasan."

"Are you crazy? Sa titingin mo babalik pa rin sa dati ang lahat pagkatapos ng
nangyari. Baka nakakalimtuan mo I'm married!" hindi makapaniwalang sabi ko.

Nagulat ako ng bigla niya akong hawakan sa magkabilang braso. " I don't care if
yo're married. Kahit na sampu pa ang anak mo I don't care." parang maiiyak na sabi
nito.

Huminto siya saglit at tumingin sa mga mata ko. " I love you." pabulong na sabi
niya.

Parang nakabitin sa ere ang susunod sana na sasabihin ko. Ito yung mga pagkakataong
gusto kong mabingi. Pero napakalinaw ng dating ng sinabi niya sa pandinig ko.
Paulit ulit sa pandinign ko ang sinabi niya.

Mahal niya ako.

" And I'm sorry. Hindi ko sinasadya. And its' not your fault. Kahit hindi mo na
lang ako kausapin, basta wag mo lang akong iwasan. Please hindi ko kaya." kulang na
lang umiyak ito sa pagmamakaawa.

Hindi ako makapgsalita. Nakatingin lang ako sa kanya. Anong sasabihin ko? Anong
gusto niyang gawin ko? Tumalon ako sa tuwa at mahal niya ako?

"Bakit ako?" wala sa sarili kong tanong ko. " Marami namang iba."

" I don't know." sagot nito. " Oo maraming iba, but they're not you. Ikaw ang gusto
ko."

Hindi ako makapaniwala sa naririnig ko sa kanya. Akala ko kasi tapos na ito. Nag
usap na kami dati pa.

" Pero hindi na pwede." sa sobrang hina ng pagkakasabi ko pakiramdam ko aok lang
ang nakarinig nito.

"I know. Wala akong balak guluhin ka. But if you'll give me a chance, I assure you,
what happened, it won't happen again I promise. And I won't bother you again about
what i feel about you. I'll do anything, everything, bumalik lang tayo sa dati."
pakiusap nito. "Please..."

Kita ko ang inseridad sa mukha niya. Wala akong maisip na isagot sa sinabi niya.
Nakatingin lang ako sa kanya. Bakit nagkakaganito si Seth sa isang tulad ko? Sayang
siya. Sayang ang pagtingin ba binibigay niya saken. I can't love him back.

Hindi ko alam kung ano mararamdaman ko. Maawa ba ako sa kanya? Matutuwa ba ako?
Napakaswerte ng babaeng mamahalin niya. Pero malas niya ksi nagkataong ako yun.
Hinidi ko siya pwedeng mahalin. Hindi ko naisip na magmahal ng iba bukod kay
Russell kasi mahal na mahal ko ang asawa ko.

Bibigyan ko ba siya ng chance? Babalik pa kaya sa dati ang lahat. Kung tutuusin
hindi lang siya ang may kasalanan. Part of it was my fault. Pero kahit na he took
advantage of the situation. Pero teka, kung sana papalapit pa lng siya dapat
tinulak ko na siya. Pero bakit ko naman gagawin yun, eh hindi ko naman alam na
hahalikan niya ako. ows? Talaga, nakita mo na nga na kahibla na llang ang pagitan
ng mukha niya sa mukha mo hindi mo alam ang intensyon niya? weh! Waaah! Ayoko na!

" I don't know. Hindi ko alam kung paano ako kikilos pag nasa paligid ka lang.
Hindi ako komportable. Naiilang ako. Mas maigi na siguro kung ganito tayo." minsan
kasi pakiramdam ko nakatingin siya saken pag hindi ako tumitingin. Parang may
nakatingin sa likod ko.

Puno ng lungkot ang mukha niya ng marining ang sinabi ko. Yumuko ito. Ilang minuto
rin siya sa ganung ayos. Isang nakakabinging katahimikan. Isipin pa na kaming
dalawa lang ang nasa parking lot. Maya maya rin nag angat na siya ng mukha.

" I'm sorry I've caused you a lot of trouble. Simula pa lang alam ko na mali na
talaga ang pakikipaglapit ko sa'yo. Pero nagpapasalamat pa rin ako at binigyan mo
ako ng chance. Kahit sa loob lang ng maikling panahon." tumigil siya saglit. Parang
bumubwelo siya sa susunod na sasabihin niya.

" If that's what you want wala akong magagawa. Hindi na kita guguluhin simula
ngayon. At para hindi ka na mailang pag andyan ako, ako na mismo ang iiwas. Give me
time para ayusin ang schedule ko. Pagtyagaan mo na muna ang presence ko ng ilang
araw. Lilipat muna ako ng section. Aayusin ko muna ang mga requirements ko. Then I
will leave this school. In few days I assure you, I'll be out of your way."

Tama ba yung narinig ko. Aalis siya? Lilipat siya ng school. Hindi pa pwedeng
lumipat na lang siya ng section. Hindi ko maexplain pero nataranta ako sa idea na
aalis siya sa school. Lalo na nakita ko hindi siya nagbibiro. Umalis siya sa
pagkakasandal sa pinto ng kotse ko.

" I'm really sorry. Kahit na sa muling pagkikita siguro natin hindi ako magsasawang
humingi ng sorry sa'yo. " tumalikod na siya pagkatapos.

Hindi ko alam kung ano ang nangyari saken. Parang may isip ang mga kamay ko at
kusang kumilos ito. Hinawakan ko si Seth sa braso para pigilan ito. Huminto siya at
lumingon saken. Nagtatanong ang mga mata nito.

" You...... don't..... have to do that." sabi ko pero hindi pa rin ako tumitingin
sa kanya.

Humarap siya saken ng tuluyan. "Ang alin?" naguguluhang tanong nito.

Tumingin ako sa kanya. " You don't...have to leave."

" I thought you don't want me around." kunot noong sabi nito.

Huminga ako ng malalim. " I didn't say something like that."

" I know. Pero para na ring ganun yun. And I don't have any reason to stay....."
sagot nito. "....unless........you want me too. Otherwise....." at talagang
ibinitin nito ang susunod na sasabihin.

Pumikit ako. Oo, hindi ko gusto na umalis siya. Kahit na hindi ko siya pinapansin
at kinakausap nasanay na ako sa presence niya. Hindi ko maintindihan pero parang
bumigat ang dibdib ko nung sinabi niya na aalis siya. Tama ba ng desisyong gagawin
ko? Bahala na.

" I want you to........stay."

Haley's POV

~~~~~~~~~

" Dahan dahan lang baka mabasag." paalala ng mommy ni Russell habang binababa sa
truck ang isang napakalaking statue ng Santa Claus. Inorder pa niya ito from
England. Bukod dun may mga ibang accesories pa na kasama ito. Mahilig magdecorate
ang mama niya.

Ang bilis ng panahon, next week December na. Christmas na. Ito ang unang Christmas
namin Russell bilang mag asawa. Next week na rin siguro ako magkakabit ng mga
decors after naming mamili. Wala pa kasi kaming Christmas tree.

At talaga namang dama mo na ang Christmas spirit sa bahay nila Russell. Puno ng
christmas lights ang mga palm tree sa harap at napapalibutan din ng mga ilaw ang
gate. Nakapwesto ang napakalaking Santa Claus na kadedeliver lang sa harap mismo ng
bahay. So pagpasok mo ng gate kita mo na agad ito. Sa loob naman pinagtulungang
iset up ng mga kasambahay nila ang 15 feet na Christmas Tree.

Mommy niya ang personal na nag aasikaso ng pagdedecorate. Parang si mommy. Ganitong
date din siya nagkakabit ng decor. Siya rin mismo ang personal na nag aasikaso.
Right after ng All Saints Day ang start niya ng pagkakabit. Pero nagpapatugtog na
siya ng Christmas songs sa kotse niya as early as Sepetmber.

Pumasok kami sa loob para simulan ang pagkakabit ng decor sa christmas tree.
Nagrequest ang mommy ni Russell na dito kami mag spend ng weekend. Siguro namimiss
na rin niya ito. Wala kasi si Ralph nasa Zamboanga. Siya na ang in charge sa mga
business nila sa southern part ng pilipinas. Natutuwa naman ako para kanya. At
least bumalik na ang tiwala sa kanya ng parents nila after what happened. Sabi ni
Ralph gusto daw niyang ispend ang christmas kasama si Alyssa. Nabanggit niya saken
ito nung blessing. So malamang hindi makakauwi ito sa christmas.
Tumingin ako sa relo ko. Wala pa rin si Russell. Sabi niya kanina dito siya
maglulunch. Pero hindi siya dumating. Nagtext siya na hindi daw siya makakauwi.
Past 2pm na wala pa rin siya. Ayoko naman magtext ulit para tanungin kung asan na
siya. O kaya anong oras siya uuwi. Napansin ko kasi nitong mga nakaraang linggo,
parang naiinis siya pag tinatanong ko kung anong oras siya uuwi. Eh alam ko naman
na may practice sila. Siguro napapadalas lang yung pagtatanong ko kaya ganun parang
naiininis na siya. Kaya simula nun hindi na ako nangungulit. Minsan nga hindi na
ako nagtatanong.

Lumapit sa mommy ni Russell na nagsosort ng ibang mga decors.

" Tulungan ko na po kayo." sabi ko ang kinuha ko ang isang basket na puno ng mga
mga christmas balls na iba't ibang kulay.

" Sige ikaw na magkabit niyan. Yung mga red muna. Tpapos alternate mo yung blue at
green." sabi nito.

Nagsimula na rin itong maglagay ng poinsettia.

" Anong plano niyo sa christmas vacation?" tanong nito.

Lumingon ako sa kanya.

" Baka dumalaw po kami kay daddy sa Spain. Nagkausap ata sila ni Russell kailangan
din ata siya dun. Baka dun na rin kami mag spend ng New Year." sagot ko.

Ngumiti ito. " Maigi kung ganun. Sabi ng mom mo, hindi makakauwi ang dad mo sa
Christmas."

Oo nga. Bihira siyang mag spend ng Christmas dito sa Pilipinas. Kaya madalas kami
ang nagpupunta dun. Pero nung nag college na si Hans kami na lang ni mommy ang
dumadalaw kay daddy. Hindi na siya sumasama. Busy siguro siya sa mga babae niya.

Sinimulan kong ikabit ang mga decor. Inuna ko sa baba. Sa kabilang side naman
kinakabit ng mommy ni Russell ang mga angels na maliliit.

"Nice bracelet." sabi nito nakatingin siya sa suot ko.

Bigay ni Russell ito saken. Isang white gold na bracelet. May palawit na dalawang
lion.

" Galing pong Singapore. Bigay ni Russell." maikli kong sagot.

" Nagpunta kayong Sinagpore?" tanong nito habang patuloy sa pagkabit ng mga decor.

Napatigil naman ako. Tama ba ang narinig ko. Tinatanong niya kung na nagpunta
kaming Singapore. Pero bakit. Akala ko ba business trip ang ipinunta niya dun? Dapt
alam ng mommy niya ang tungkol dito? Bakit siya nagtatanong ng parang wala siyang
alam.

"Kelan kayo nagpuntang Singapore?" tanong ulit nito. Hindi ko pa nga nasasagot ang
unang tanong niya.
At wala akong balak na sagutin ito. Ang tanong niya na yun ang nagcococonfirm na
hindi alam ng mommy niya ang biyahe niya na yun. Ibig sabihin hindi ito business
trip. Ano ang dahilan ni Russell ba't siya pumuntang Singapore. Anong ginawa niya
dun. Bkit hindi niya sinabi saken ang totoong dahilang ng pagpunta niya dito.

" May kukunin lang po ako sa kwarto." paalam ko sa mommy niya para umiwas na
sagutin ang tanong nito. Nilapag ko ang basket sa sahig. Hindi ko na siya inantay
na sumagot. Nagmamadali akong umakyat sa kwarto namin ni Russell sa taas.

Pagpasok ko sa loob nilock ko agad ang pinto. Humiga agad ako. Nanghihina ako sa
natuklasan ko. Binalot na naman ng takot at kaba ang dibdib ko sa pangalawang
pagkakataon. Parang nagtatagpi tagpi na ang mga hinala ko. Kung noon puno ng tanong
ang isip ko. Ngayon parang unti unti na itong nasasagot.

Hindi ako naghinala kasi wala naman akong nakikitang pagbabago sa pagsasama namin.
Especially sa pakikitungo niya saken. On time naman siya umuwi. Ang pinagkaiba lang
pag may lakad siya, napansin ko na hindi niya sinasabi kung saan siya pupunta
hnagga't hindi ako nagtatanong. Pag nagtanong naman ako napakatipid sumagot. Kahit
kelan hindi ko siya pinagdudahan. Simula nung nalaman ko na mahal niya rin ako,
kuntento na ako. Hindi na ako nghangad ng kahit na ano pa man.

Nung makita ko ang online FB account niya, hindi ko maiwasang hindi mainsecure.
Kahit na sa tingin ko bahagi lang ang babeng nakita ko ng kanyang nakaraan. Pero
bakit ganun, may mga pangyayari after nung dumating siya galing Singapore ang labis
kong ikinabahala at ikinatakot.

Una, ayaw niyang magpasundo sa airport nung araw ng uwi niya galing Sinagpore.
Nakakapagtaka. At sa pagkakaalam ko pa umaga ang uwi niya, pero gabi na ito
dumating. Mga maliliit na detalye na pinalagpas ko kasi buong buo ang tiwala ko sa
kanya.

Pinagmasdan ko ang bracelet na suot ko. Di ko talaga makakalimutan kung paano niya
naala na may pasalubong siya saken. Nakalimutan niya ito.

* flashback

Dalawang araw simula nung nakauwi si Russell galing Singapore, tumawag ang
secretary ng mommy niya at hinahanap nito ang bill ng credit card ni Russell. Sa
office kasi nila ito binabayaran. Hindi pa daw niya dinadala dun. Hindi daw kasi
nila macontact si Russell. Ang alam ko sa condo niya pinoforward ang mga bill niya
sa mga card niya na issued bago kami ikasal. Yung mga bago kasi napalipat ko na sa
new address namin. Since malapit din naman ang school sa condo niya pwede ko itong
daanan.

I tried to call him pero unattended ang phone nito. Nasaan kaya siya? Kahit may
practice siya hindi naman nakapatay ang phone nito. So I decided to drop by sa
condo niya tutal may susi naman ako. Tsaka may iba pa akong gamit dun alam ko.

Pagdating ko sa condo maayos naman ito. Bukod sa isang maleta na nasa sala. Kung
hindi ako nagkakamali ito ang maleta na ginamit niya nung nagpunta siyang
Singapore. Bakit andito ito? Hindi ko napansin kung may uwi siyang maleta pag uwi
niya sa bahay nung time na yun. Pero bakit dito niya ito iniuwi hindi sa bahay?

Pumasok ako sa kwarto. May bedsheet ang kama. Nung huli kaming nagpunta dito walang
bedsheet ito at lahat ng unan nasa closet. Nagsimula na akong kabahan. Ginagamit ni
Russell ang condo? Umuuwi pa rin siya dito to think na may bahay naman kami?
Binuksan ko agad ang closet kung may extrang damit na nadagdag. Puro damit lang
niya. Medyo nakahinga ako ng maluwag.
Lumabas ako sa kwarto. Binalikan ko ang maleta na ginamit niya galing Singapore.
Bubuksan ko sana kaya lang nakalock ito. Napansin ko ang 3 paperbags na nasa gilid
ng couch. Kinuha ko ito. Female brand. Puro nga damit pambabae. Sa pagkakataong ito
gusto kong patawanin ang sarili ko. Na baka ang mga damit na ito ay para sa kanya.
Na closet king siya. Pero hindi ko magawa.

Nilabas ko isa isa ang mga damit. Size ko ito. Pati mga kulay at style ng damit
parang para saken ang mga ito. Pero bakit hindi pa niya ito binibigay saken. Wala
nga siyang pasalubing saken nung dumating siya. Pero hindi ako naghanap. Tiningnan
ko ang receipt na nakadikit dito. Binili ang mga ito nung araw na dumating siya
galing Singapore. Around 2pm sa isang mall sa Makati. Pero umuwi siya sa bahay gabi
na. Nagshopping muna siya bago umuwi? Para saken? Pero bakit hindi niya ito binigay
saken pagdating niya. Kung hindi naman para saken, para kanino?
Nanghihina akong naupo sa couch. Ayokong mag isip ng hindi maganda. Ayokong
pagdudahan siya. Pero paano ko tatanungin nang hindi ako mukhang nagdududa.

Kinagabihan nung araw na yun, hindi ako mapakali. Hindi ko alam kung paano ako
magsisimulang magtanong. Nakaupo lang ako sa harap niya at nakatingin ako sa kanya.
Napansin niya ito.

" May sasabihin ka ba?" malambing na tanong nito.

Hindi ako nakakibo. Lumapit siya sa tabi ko at inakbayan niya ako.

"C'mon. Alam ko may sasabihin ka. " sabi nito.

Ngumiti lang ako. " Nahihiya kasi ako eh." sabi ko.

Ngumiti rin siya. " Ano ba yun? Sige na sabihin mo na, wag ka ng mahiya."

Dapat convincing ang drama ko para hindi ako mahalata. " Nung nagpunta kang
Sinagpore, wala ka man lang bang pasalubong saken?" ngpacute pa ako kunwari.

Nag isip siya. Tumawa ito. " Naku...syempre meron." sabi nito na parang may naalala
siya.

Medyo gumaan ang pakiramdam ko. Na baka ang mga damit na yun binili niya para saken
kasi wla siyang nabili sa Singapore.

" Wait lang." sabi niya. Tumayo ito nagpunta sa kwarto.

Paglabas niya may dala siyang maliit na box. Inabot niya saken.

"Ano 'to?" nakangiti kong tanong pero binuksan ko na rin.

"Pasalubong ko sa'yo. Sorry ha nakalimutan kong ibigay." sabi nito.

Nawala ang ngiti sa mga labi ko. Nakatitig ako sa isang white gold na bracelet.
Kinuha ko ito. May dalawang lion na palawit. Mukhang binili niya ito sa Singapore.

" Hindi mo ba nagustuhan?" nag aalalang tanong nito. Napansin niya siguro ang
pagbabago ng epxression ng mukha ko at nakatitig lang ako sa bracelet. Ito ang
pasalubong niya saken. So, para kanino ang mga damit na nasa condo niya.

Gusto ko na siyang kumprontahin pero pinigilan ko ang sarili ko. Ang pinakapangit
sa lahat ay ang lalabas na nagdududa ako sa kanya kung gagawin ko yun. Pero kating
kati na talaga akong magtanong ng derecho kung para kanino ang mga ito. Kailangan
kong makaisip ng magandang paraan.

"Maganda. Thanks ha." humalik ako sa pisngi niya.

Next step. Paano ko tatanungin

" Russell, wala ka bang kakila na magbibirthday o kaya ikakasal this month...."
ampu.

Walang kaabog abog naman ata yung tanong ko. Naisip ko lang na baka ipanreregalo
niya.

Natatawa siya sa tanong ko. " Bakit naman out of nowhere eh nagtanong ka ng
ganyan." pagtapos yumakap siya saken. Kaya hindi ko magawang magduda sa kanya kasi
walang pagbago sa pagsasama namin. Ganun pa rin sya ka sweet saken.

Tumawa na rin ako. " Wala lang, gusto ko lang kasing gumawa ng occasion calendar
para sa mga firends natin. Syempre gusto kong magstart this month. " palusot ko.

" Ganun ba? Naka alarm na sa phone ko lahat. Bibigay ko na lang sa'yo yung list."
sabi nito.

Ngumiti lang ako. Naubusan na ako ng dahilan. May naisip pa ako. Tama, baka para sa
mommy niya ang mga ito. Hindi kami nagkakalayo ng sukat mommy niya kasi slim ito.
Pero paano ko malalaman?

*End of flashback

Nagbalak din ako noon na kausapin ang mommy para alamin kung sa kanya nga ang mga
damit na yun. Pero nawala na rin sa isip ko ang bagay na yun pagdaan ng ilang araw.
Sabi ko nga, naging mas sweet siya saken at nakikita ko ang effort niya na bigyan
ako ng oras.

Minsan na nakakanood pa kami ng sine bagay na hindi namin nagagawa bago kami
ikasal. Madalas kaming mag diner sa labas together. Madalas kaming magkasama kahit
sa school. Minsan magugulat na lang ako nasa labas siya ng roon nmin nag aantay
para sabayan ako maglunch. Kaya siguro tuluyan ng nawala sa isip ko ang tungkol sa
bagay na yun.

Naging mas komportable kami sa isa't isa. Lalo na ako., naging kumportable na ako
sa kanya. Nasobrahan naman ata. Kasi I can now walk naked in front of him after
shower. At gHaley's POV

~~~~~~~~~

" Anong oras daw tayo pwedeng lumabas iha?"

t##################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###########################################################g sabi ni Seth kay
Zarina. Isa sa mga classmates namin. Hawak niya ang isang paperbag ito. Gift niya
siguro ito.

Lantarang may gusto ito kay Seth. Hindi siya nahihiyang ipaalam sa lahat. Parang si
Seth pa nga ang nahihiya minsan.

" Ikaw pa." pacute na sabi nito kay Seth.

Nagpaiwan din talaga ako kasi kakausapin ko si Seth. Palabas na ang babae ng
magsalita ulit ito.

"Uy call me ha." malanding sabi nito at kinurot sa tagiliran si Seth. Makakainis.
Napakalandi tlaga.

"ha? uh...Sige." sabi ni Seth sabay kamot sa batok. Siguro umoo na lang din yung
isa para tantanan siya.

Paglabas ni Zarina tumayo na ako at kinuha ko yung mga gamit ko. Lumapit ako kay
Seth. Nagulat siya kasi andun pa ako. Nilabas ko ang isang maliit na box. Isa itong
keyholder na silver. Pinasadya ko talaga ito para sa kanya. Isang angel na may
hawak na gitara ang design.

"For you." nakangiti kong sabi.

Nagulat siguro siya kasi ito ang unang pagkakataon na lumapit ako sa kanya. After
nung awkward na incident na yun, hindi ko siya iniwasan pero never na ako ang unang
lumapit o kya nag aaproach sa kanya.

Kinuha niya ang box. "Thanks." sabi nito.

"Welcome!" sagot ko at nagsimula na akong maglakad palabas ng classroom.

"Wait." sabi nito. Lumingon ako.

"I also have something for you." nakangitng sabi nito.

Pumunta siya saglit sa upuan niya at may kinuha sa bag. Isang red na box. Inabot
niya saken ito.

" I just hope...that you'll use it." sabi nito.

Binuksan ko ang box kasi hindi naman ito naka wrap. Isang jewelry. Combination ng
gold at white gold. Hindi ko alam kung kwintas o bracelet. Nahiya naman akong
iladlad. Bumalik siya sa upuan niya para kunin ang mga gamit niya

"Sure. Thanks." sagot ko.

Ngumiti siya. Nagaalangan siya pero hinaplos niya ako sa mukha. He leaned and gave
me a quick kiss on my cheek. "Happy Holidays.." bati niya.

Nagmamadali itong lumabas hindi na inantay ang sagot ko. Naiwan akong tulala.
Napahawak ako sa pisngi ko na hinalikan ni Seth.

Ilang minuto na ako sa sa loob ng kotse pero hindi pa rin ako umaalis. Nasa parking
pa rin ako ng school. Hawak ko box ng gift ni Seth. Hindi ito kwintas. At hindi
hindi rin bracelet. Isa itong anklet.

Kaya siguro niya sinabi na sana gamitin ko kasi wla akong dahilan para hindi gamitn
ito kasi wla naman akong anklet. May kwitas na ksi ako at bracelet.

Naalala ko si Russell. At ang mga pagdududa ko sa kanya. Di ko maiwasan isipin ang

nangyari samen ni Seth. Ano kaya ang reaksyon ni Russell pag malaman niya ang
tungkol dito. Hindi na niya kailangan malaman pa. Wala namang nakakaalam sa
nangyari kami lang ni Seth. At nangako si Seth na hindi na ito mauulit. Ayokong
magalit si Russell. Ayokong siyang masaktan.

Nitong mga nakaraang araw, nung matuklasan ko na parang may nililihim si Russell,
nasaktan ako kasi pakiramdam ko niloloko niya ako. Pero hindi kaya gaya ko rin si
Russell. Kung ano man ang ginagawa niya, malamang ayaw niyang malaman ko ito. Na
baka masaktan din ako at magalit.

Nakaabang saken si Russell sa sala pagdating ko. Nanonood siya ng TvV Nakauwi na
kasi si mommy kaya nakabalik na rin kami sa bahay. Humalik ako sa kanya at tumabi
ako. Yumakap ako sa beywang niya at nanood kami ng TV. Umakbay nman siya saken.

Tumingin ako kay Russell. Mukhang busy siya sa panood. Hinalikan ko siya sa leeg.
Nagulat siya napatingin siya saken. Ngumiti lang ako sa kanya. Humarap siya saken
at hinalikan ako sa lips. Ilang araw din kaming walang time sa isa't isa. Siguro
namiss din niya ako. Ramdam ko ito sa mariin niyang paghalik saken. Humihingal kami
pareho ng maghiwlaay ang aming mga labi.

"Love you." sabi niya. " Love you more." sagot ko.

Kumunot ang mga noo nito. "Mali. I love you most." sabi nito

"Hindi. I love you most." giit ko.

Umiling siya ulit. " Hinid nga eh ang kulit mo rin noh." natatawang sabi nito.

"O sige may itatanong na lang ako sa'yo." sabi ko.

Hininaan niya ng volume ng TV. " Ano yun?"

"Gaano mo ako kamahal?"

Tumingin siya saken. Pinatay nito ang TV.

" Why do you ask?" nakangiting tanong nito.

Inrapan ko siya.

"Sagutin mo yung tanong ko."

Nag isip siya. "I don't know. All I know is you're the most important person to me
now."

Hmn. Familiar. Nanonood kaya siya ng Twilight.

" I don't wanna lose you,....." dugtong pa niya.

" And I'll do whatever it takes not to hurt you....everything." makahulugang sabi
nito.

" I will not ask you the same question. I don't want you to do the same as well.
All i'm asking..is for you to trust me."

-----------------------------------------------------------------------------------
----
agawin ko lang yun pag hindi ako nagmamadali syempre pag may lakad ako. At wala
akong kawala sa kanya pag ginawa ko yun. And marami akong natutunan on how to
please him...in bed. At nasasabi ko rin sa kanya kung ano ang gusto ko. Wala na ang
shy at always blushing na si Haley. At yan ay dahil kay Russell. At sinisi ko pa
tlaga siya.
Despite sa magandang develpoment ng relationship namin, hindi ko maiwasang
malungkot at matakot. Lalo na sa natuklasan ko ngayon. Sa sinabi ng mommy niya,
ilang mga bagay ang aking napatunayan. Hindi totoo na business trip at pinunta niya
sa Singapore. Hindi siya nagsabi ng totoo. At saan siya tumuloy pagdating niya at
gabi na siya nakauwi. At kanino ang mga damit na nasa condo niya na nakita ko two
days after niyang nakauwi.

May tinatago ba siya saken?

========================

Haley's POV

~~~~~~~~~

" Anong oras daw tayo pwedeng lumabas iha?" tila naiinip na tanong ng mommy ni
Russell.

Pang third day na niya na nakaconfine sa hospital gawa ng hypertension at

overfatigue. Plus may tahi siya sa ulo kasi bumagsak siya sahig nung nahilo ito.

Isinugod namin siya sa hospital that same night after naming magdecorate. Hindi ko
alam kung ano ang gagawin ko kasi pagbaba ko sa sala puro dugo ang ulo ni mommy.
Wala si daddy. Wala pa rin si Russell that time hindi pa umuuwi kaya tarantang
taranta talaga kaming lahat sa bahay. Lalo na ako. Kaya naiyak talaga ako nung
tinawagan ko si Russell para ipaalam sa kanya ang nangyari. Natakot kasi ako.

"Mamayang hapon pa daw po. Mga after lunch. Aantayin pa daw po yung doctor niyo sa
neuro para iclear kayo." sagot ko. Kababalik ko lang galing sa nurse station.
Kinukulit niya kasi ako na tanungin ang oras ang discharge sa kanya. Inip na inip
na ito. Parang si mommy hindi sanay ng walang ginagawa.

" Hindi na ako makapag antay. Bakit wala bang available na doctor na pwedeng mag
clear saken?" kulit nito.

" Nagbilin daw po kasi si daddy na si Dr Acuna lang daw po yung pwedeng mag clear
sa inyo." Yung daddy ni Russell ang tinutukoy ko. Alam kasi nito na mangungulit na
naman ang mommy niya para magpaclear kahit na kaninong doctor. Kaya mahigpit
instructions nito sa mga nurses.
" Sabi ko na nga pakana na naman ng daddy mo ito. Hay naku, naiinip na tallaga ako
dito. Nasaan nga pala yung laptop ko? Pakiabot nga anak." sabi nito.

Hindi talaga mapakali. Sinabing magpahinga eh.

" Binalik na po ni Russell sa kotse. Gusto niyo po gisisngin ko siya para kunin
ito?" tanong ko. Tumingin ako kay Russell, tulog na tulog ito sa couch.

" Naku wag na. Isa pa yan. Baka pagalitan na naman ako." parang batang himutok
nito. May binulong pa siya pero hindi ko naintindihan. Pumikit ito.

Dinala na ni Russell ang laptop sa kotse kasi kagabi pa ito nangungulit at gusto ng
magtrabaho .

Lumapit ako kay Russell na mahimbing na natutulog sa couch. Ilang araw na rin
siyang walang tulog na maaayos. Kita ito sa dark circles sa mga mata niya. At hindi
siya umalis sa tabi ng mommy sa pagbabantay dito. Ako lang ang umuuwi sa bahay para
kumuha ng mga gamit at damit niya. Simula nung dinala ang mommy niya sa ospital
hindi na rin ito pumapasok sa school.

Humiga ako sa tabi niya. Namimiss ko na siya. Ilang araw na kaming hindi nakapag
usap kasi sa ospital siya natutulog. Pag umaga naman nasa school ako. Ayaw naman
niya na sa ospital ako matulog tutal kasya naman kami sa couch. Hindi daw ako
makakapagpahinga at makakatulog ng maayos kasi maya't maya may pumapasok na mga
nurses para icheck si mommy.

Marami akong gustong itanong sa kanya. Marami akong gustong malaman. Kahit siguro
magakaroon kami ng pagkakataong mag usap ay hindi ko kayang banggitin ang mga
gumugulo sa isip ko ngayon. Lalabas naman na napakainsensitive ko. Worried na nga
siya sa mommy niya tapos eto ako iba ang pinoproblema.

Tsaka kung tutuusin madali ko namang malaman ang tungkol doon kung gugustuhin ko.
Pinag isipan ko na rin ito. Wala namang problema dun. Meron akong kilala na
professional na pwedeng gumawa nito. Kaso nakahanda ba ako sa mga posibleng
malalaman ko pag ginawa ko yun. kahit ang pagkumpronta kay Russell ay nagdadalawang
isip ako. O pwede ring sabihin na natatakot ako.

Pero hanggang kelan ako magtitiis. Aantayin ko na lang ba na bumulaga saken ang
katotohanan na may ibang kinalolokohan ang asawa ko. Tatanungin ko na ba siya?
Aawayin ko ba siya? Paano kung umamin siya na totoo nga? Papipiliin ko ba siya?
Handa kaya ako sa magiging sagot niya. Pa'no kung iwan niya ako. Hindi ko yata
makakaya.

Napayakap ako sa natutulog na si Russell. Sinandal ko ang ulo ko sa dibdib niya.

Gumalaw siya ng konti. Nagising yata siya. Naramdaman ko ang isang kamay niya na
yumakap sa beywang ko. Pero nakapikit pa rin ito.

Yumakap ako ng mhigpit sa kanya. Mahal na mahal ko siya. Kakayanin ko ba pag pag
nawala siya kapag iniwan niya ako? Hindi. Hindi ko kaya. Kaya isang desisyon ang
nabuo sa isip ko. Sana hindi ko pag sisihan ito.

-----------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------

Lumipas ang ilang linggo. Minabuti kong wag mag isip ng kahit na ano. At manatiling
tikom ang bibig sa anumang katanungan na gumugulo sa isip ko. Ito ang kapalit ng
desisyon ko na manahimik muna sa ngayon. Ang pagiging paranoid.

Pag may nagtetext kay Rusell hindi ako mapakali. Pasimple akong magatatanong kung
sino ito. Minsan natatawa siya. Nahahalata niya siguro na nagiging palatanong ako.
Wala naman siyang nakikitang masama sa ginagawa ko. Minsan nangingiti na lang ito.

Minsan pag umaalis siya, tinatanong ko talaga kung anong oras siya uuwi, kung saan
siya pupunta at kung sino ang kasama niya. At nasanay na siya sa paglipas ng mga
araw. Kaya pag aalis siya complete information na ang binibigay niya. At kahit na
minsan hindi ko siya kinakitaan ng mga kaduda duda na kilos.

Naisip ko lang baka may pinagbigyan talaga siya ng damit na yun na kakilala o kaya
kaibigan ng wala namang okasyon. Pasalubong lang kumbaga kasi kauuwi lang niya from
Singapore. At yung condo pinuntahan ko ulit pero maayos na ito. Wala na ulit
bedsheet yung kama at mga unan nasa closet na ulit. Nakahinga ako ng maluwag. Unti
unti kong inaalis ang bad vibes sa isip ko.

Napakabili ng araw, akalain mo last day na ng pasukan. Excited ang lahat. para sa
Christmas vacation. Mahaba habang bakasyon kasi ito. Palihim kong binigay isa isa
ang mga gift ng mga kaklase ko. Baka kasi magkaselosan kasi iba iba ang regalo ko.
Nabigay ko na rin yung kay Jess. Isa na lang ang hawak ko ngayon ko.

" Thanks ha." narinig kong sabi ni Seth kay Zarina. Isa sa mga classmates namin.
Hawak niya ang isang paperbag ito. Gift niya siguro ito.

Lantarang may gusto ito kay Seth. Hindi siya nahihiyang ipaalam sa lahat. Parang si
Seth pa nga ang nahihiya minsan.

" Ikaw pa." pacute na sabi nito kay Seth.

Nagpaiwan din talaga ako kasi kakausapin ko si Seth. Palabas na ang babae ng
magsalita ulit ito.

"Uy call me ha." malanding sabi nito at kinurot sa tagiliran si Seth. Makakainis.
Napakalandi tlaga.

"ha? uh...Sige." sabi ni Seth sabay kamot sa batok. Siguro umoo na lang din yung
isa para tantanan siya.

Paglabas ni Zarina tumayo na ako at kinuha ko yung mga gamit ko. Lumapit ako kay
Seth. Nagulat siya kasi andun pa ako. Nilabas ko ang isang maliit na box. Isa itong
keyholder na silver. Pinasadya ko talaga ito para sa kanya. Isang angel na may
hawak na gitara ang design.

"For you." nakangiti kong sabi.

Nagulat siguro siya kasi ito ang unang pagkakataon na lumapit ako sa kanya. After
nung awkward na incident na yun, hindi ko siya iniwasan pero never na ako ang unang
lumapit o kya nag aaproach sa kanya.
Kinuha niya ang box. "Thanks." sabi nito.

"Welcome!" sagot ko at nagsimula na akong maglakad palabas ng classroom.

"Wait." sabi nito. Lumingon ako.

"I also have something for you." nakangitng sabi nito.

Pumunta siya saglit sa upuan niya at may kinuha sa bag. Isang red na box. Inabot
niya saken ito.

" I just hope...that you'll use it." sabi nito.

Binuksan ko ang box kasi hindi naman ito naka wrap. Isang jewelry. Combination ng
gold at white gold. Hindi ko alam kung kwintas o bracelet. Nahiya naman akong
iladlad. Bumalik siya sa upuan niya para kunin ang mga gamit niya

"Sure. Thanks." sagot ko.

Ngumiti siya. Nagaalangan siya pero hinaplos niya ako sa mukha. He leaned and gave
me a quick kiss on my cheek. "Happy Holidays.." bati niya.

Nagmamadali itong lumabas hindi na inantay ang sagot ko. Naiwan akong tulala.
Napahawak ako sa pisngi ko na hinalikan ni Seth.

Ilang minuto na ako sa sa loob ng kotse pero hindi pa rin ako umaalis. Nasa parking
pa rin ako ng school. Hawak ko box ng gift ni Seth. Hindi ito kwintas. At hindi
hindi rin bracelet. Isa itong anklet.

Kaya siguro niya sinabi na sana gamitin ko kasi wla akong dahilan para hindi gamitn
ito kasi wla naman akong anklet. May kwitas na ksi ako at bracelet.

Naalala ko si Russell. At ang mga pagdududa ko sa kanya. Di ko maiwasan isipin ang

nangyari samen ni Seth. Ano kaya ang reaksyon ni Russell pag malaman niya ang
tungkol dito. Hindi na niya kailangan malaman pa. Wala namang nakakaalam sa
nangyari kami lang ni Seth. At nangako si Seth na hindi na ito mauulit. Ayokong
magalit si Russell. Ayokong siyang masaktan.

Nitong mga nakaraang araw, nung matuklasan ko na parang may nililihim si Russell,
nasaktan ako kasi pakiramdam ko niloloko niya ako. Pero hindi kaya gaya ko rin si
Russell. Kung ano man ang ginagawa niya, malamang ayaw niyang malaman ko ito. Na
baka masaktan din ako at magalit.

Nakaabang saken si Russell sa sala pagdating ko. Nanonood siya ng TvV Nakauwi na
kasi si mommy kaya nakabalik na rin kami sa bahay. Humalik ako sa kanya at tumabi
ako. Yumakap ako sa beywang niya at nanood kami ng TV. Umakbay nman siya saken.

Tumingin ako kay Russell. Mukhang busy siya sa panood. Hinalikan ko siya sa leeg.
Nagulat siya napatingin siya saken. Ngumiti lang ako sa kanya. Humarap siya saken
at hinalikan ako sa lips. Ilang araw din kaming walang time sa isa't isa. Siguro
namiss din niya ako. Ramdam ko ito sa mariin niyang paghalik saken. Humihingal kami
pareho ng maghiwlaay ang aming mga labi.

"Love you." sabi niya. " Love you more." sagot ko.

Kumunot ang mga noo nito. "Mali. I love you most." sabi nito

"Hindi. I love you most." giit ko.

Umiling siya ulit. " Hinid nga eh ang kulit mo rin noh." natatawang sabi nito.

"O sige may itatanong na lang ako sa'yo." sabi ko.

Hininaan niya ng volume ng TV. " Ano yun?"

"Gaano mo ako kamahal?"

Tumingin siya saken. Pinatay nito ang TV.

" Why do you ask?" nakangiting tanong nito.

Inrapan ko siya.

"Sagutin mo yung tanong ko."

Nag isip siya. "I don't know. All I know is you're the most important person to me
now."

Hmn. Familiar. Nanonood kaya siya ng Twilight.

" I don't wanna lose you,....." dugtong pa niya.

" And I'll do whatever it takes not to hurt you....everything." makahulugang sabi
nito.

" I will not ask you the same question. I don't want you to do the same as well.
All i'm asking..is for you to trust me."

-----------------------------------------------------------------------------------
----
Haley's POV

~~~~~~~~~

Halos dalawang oras na ang nakalipas wala pa ring bumabalik na Russell. Kanina pa
ako dito nakatayo sa balcony ng kwarto niya. Nakatanaw ako sa gate, inaabangan ko
ang pagdating niya. Pakiramdam ko puro varicose viens na ang mga binti at hita ko
dahil wala akong tinag sa pagkakatayo.

Hawak ko rin ang phone ko. Inaabangan ko ang tawag niya. Pero mukhang wala siyang
balak na tawagan ako o itext man lang. Masyado ba siyang busy kung nasaan man siya
at di niya ako naalala.

Napakaganda naman ng first christmas experience ko sa kanya. Akala ko isa ito sa

pinakamemorable na araw ng pagsasama namin ni Russell. Pero bakit? Sino itong
napaka importanteng tao na ito at nagawa niya akong iwanan sa pasko? Siguro kung
wala akong alam kung sino ang kausap ni Russell hindi ako magkakaganito. Pero the
fact na babae ito, yung ang ayaw magpatahimik ng isip at kalooban ko.

Sino ang babaeng ito? Ano ang kaugnayan nito sa buhay ni Russell. Ito ba ang
dahilan ng mga weird na kinikilos niya nitong mga nakaraang buwan. Ito ba ang
matagal na niyang tinatago saken? Ito na ba ang matagal ng sagot sa mga katanungan
at pagdududa sa isip ko. Humigpit ang hawak ko sa baluster ng balcony. Siguro kung
malambot lang ito kanina pa ito durog.
Isa lang ang malinaw. Niloloko ako ng asawa ko ng dilat ang mga mata. Kung noon
sari saring emosyon ang naramdaman ko. Andun ang insecurities at takot na iwanan
niya ako. Na mahal na mahal ko siya sa kabila ng lahat. At patuloy ko siyang
mamahalin at handa ko siyang patawarin kung sakaling totoo man ang hinala ko. Pero
ngayon isa lang ang nararamdaman ko.

Matinding galit.

Bakit niya ako ginaganito? Anong nagawa ko sa kanya. Masyado ba akong naging mabait
sa kanya kaya patuloy niya akong binabalewala.

Gustuhin ko mang umiyak pero ayaw pumatak ng mga luha ko. Gusto kong sumigaw ng
malakas. Gusto kong ihagis lahat ng laman ng kwarto niya. Pero nanaig pa rin ang
respeto ko sa kanya. Hindi ko kawarto ito kaya wala ako karapatang gawin yun sa mga
gamit niya.

Nanginginig ang buong katawan ko galit. Nakita ko bote ang wine sa table sa
balcony. Halos kalahati na ang laman nito kasi kanina ko pa iniinom. Kinuha ko ito
at tinungga ang laman. Pagtapos inipon ko lahat ang lakas ko at ibinato ito.
Sobrang sakit pala. Hindi ko pa man alam ang buong katotohanan pero sobra sobra na
ang sakit na nararamdamn ko.

230am na. Wala pa rin siya. Napaupo ako sa isang sulok. Hindi ko alam ang gagawin
ko. Para akong baliw. Heto ako misearable habang ang asawa ko nasa piling ng ibang
babae. Ano kaya ang ginagawa nila sa mga oras na ito. Kagaya rin ba ng ginagawa
naming mag asawa pag ganitong mga oras.

Napatayo ako. Iniisip ko palang ito
nila. Mamatay na sila pareho. Hindi
buwan akong nanahimik . Nakakapikon
Ibabato ko sana ang cellphone ko ng
ko rin kung ano ang gusto ko.
parang gustong sumabog ng utak ko. Tangina
ako dapat nagkakaganito. $hit ka Russell. Ilang
ka na. Gusto ko na namang mambato ng mga gamit.
may maisip ako. Dinial ko ang phone ko. Gagawin

"Hello?" parang bagong gising lang ang boses nito. Dinig ko p rin ang malakas na
tugtugan na narining ko sa backgroung nung tumawag siya kanina.

"Hi!" pilit kong pinasaya ang boses ko.

Parang nakikinit kinita ko na napalikwas pa ito mula sa pagkakahiga.

" Haley?" di makapaniwalang sabi nito.

"Yeah, it's me. Can you pick me up?"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Seth's POV

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko ngayong kasama ko siya. Kanina nang
matanggap ko ang tawag niya, nataranta talaga ako. Natagalan pa ako ng konti sa
pagsundo sa kanya. I made sure na wala na ang mag taga media para hindi na ako
magkaroon pa ng issue at hindi siya madamay.

Dapat ba akong maging masaya kasi kasama ko siya? Pero paano ako magiging masaya
gayung obvious naman na may problema ito. Pilit na pilit ang mga ngiti niya at
kanina pa siya walang tigil sa pag inom. Hindi ba siya hinahanap ng asawa niya?
Hindi kaya nga away sila kaya nag walk out ito.

Gustong gusto ko na siyang tanungin kanina pa. Pero mas pinili ko na ring
manahimik. Hindi sa wala akong pakialam. Ako lang yung tipo ng tao na hindi
palatanong lalo na pag personal na mga bagay. Aantayin ko na lang kung kelan siya
magkukwento.

" Inom ka pa. Ang daya mo naman ako lang ang umiinom eh. " sinalinan niya ang baso
ko.

Sa totoo lang kanina pa nga kami nag iinom. Nakatulog na nga ako sa sofa kahit na
sobrang lakas ng tugtog nung tumawag siya. Hindi na ako umiinom kasi nahihilo na
rin ako. Sino magbabantay sa kanya pag nalasing siya. Baka hindi siya makalabas sa
buhay ko ng bahay pag nawalan na siya ng malay. Kung nakita lang niya kung paano
siya tingnan ng mag bandmates ko at ng iba pang mga members ng ibang band, akala mo
isa siyang handa sa noche buena. Mga lasing na rin kasi yung iba.

Beer lang ang binigay ko sa kanya. Sabi niya kasi dati malakas ang tolerance niya
dito. Kaya hindi ko siya bingyan ng hard drinks. Tsaka hindi niya nappaansin panay
ang dagdag ko ng yelo sa baso niya kaya half nito ay tubig na.

"Ayos ka lang. Wala bang beer sa bahay niyo at pumunta ka pa dito para mag inom."
biro ko sa kanya.

Tumawa siya. " Hindi masarap ang beer pag sa sarili mong bahay iniinom, alam mo ba
yun ha." sagot niya. "Uminom ka pa." inabot niya saken ang baso ko na kanina ko pa
hindi ginagalaw.

Kinuha ko ito pero hindi ko ininom. " Kapag nalasing ako walang maghahatid sa'yo
pauwi." sabi ko.

Tumawa ulit siya. "Sinong nagsabing uuwi ako. Hindi ako uuwi. Hindi na ako uuwi sa
bahay na yun. Pwede bang dito na lang ako sa inyo tumira?" tanong nito.

Nagulat ako sa sinabi niya. Pero bigla itong tumawa. " Gulat ka noh. Joke lang!
Yung mukha mo nakakatawa. hahaha!"

Pinag tripan pa ako. Ngumiti lang ako. Sabi nga nila jokes are somtimes half meant.
Hindi man totoo na gusto niyang tumira sa bahay, pero nacurious ako dun sa isang
sinabi niya hindi na siya uuwi sa bahay na yun. Ano ang dahilan bakit hindi niya
gugustuhing umuwi sa bahay nila.

Sumandal siya sa upuan niya at pumikit. Inaantay ko kung babagsak siya. Dumilat
ulit ito at nilabas niya ng phone niya. Mukhang may tumatawag. Pero hindi niya
sinagot. Pinatay niya ito.

" Bakit mo pinatay ang phone mo? Baka importante ang tawag na yun?" sabi ko.

" Importante?" tumingin siya saken. Tumingin siya sa malayo. " Para sa'yo, ano ang
ibig sabihin ng importante?"

Mukhang may laman ang sinabi niya.

" Importante. Ito ang priority mo." mabilis kong sagot.

" Priority. Tama priority. Ang galing mo hahahaha!" para siyang baliw kanina pa
siya tawa ng tawa. Tapos biglang titigil. Tutulala saglit. Iinom. Hindi ko na
matagalan ang ganito.

" Halika na nga ihahatid na kita. " hinawakan ko siya sa kamay. Pero inawat niya
ako. Napaupo ulit ako.

" Sabi mo, hindi ka umiinom kasi walang maghahatid aken pag nalasing ako. Priority
ba..... ang tawag dun?"

Bakit niya ako tinatanong ng ganito. Alam naman niya kung ano ang nararamdaman ko
para sa kanya.

" Lasing ka na. Tama na yan." pinilit kong wag na lang sagutin ito.

"I'm so down alam mo ba yun. Iniwan ako ng asawa ko at hindi siya nagsabi kung
saan.siya pupunta . That was an hour after midnight. Pakiramdam ko balewala ako sa
kanya. Tell me kahit ngayon lang, importante ba ako sa'yo?" pabulong na tanong niya
at anytime tutulo na ang luha sa kanyang mga mata.

Anong klaseng lalaki siya at nagawa niya ito kay Haley.

Tumingin ako sa kanya. Hinawakan ko siya sa mukha. Kung pwede ko lang kuhain lahat
ng sakit at sama ng loob na dinadala niya ngayon. " Haley, ikaw ang pinakaimporteng
tao sa buhay ko. Kasi...mahal kita. "

I saw tears slowly fell from her eyes. Nagulat ako ng bigla itong yumakap saken.
Ramdam ko ang bigat na dinadala niya. Hinaplos ko ng marahan ang likod niya.
Humagulgol ito lalo. Inaatay ko siya na tumigil sa pag iyak. Hanggang sa tumahimik
na ito.

"Don't leave me. " mahina niyang sabi pero malinaw pa rin ito sa pandinig ko.

" I won't." sagot ko.

Inihiwalay ko siya ng konti saken parna punasan sana ang mga luha niya. Pero tulog
na ito. O nakapikit lang. Kinarga ko na lang siya papasok sa bahay.

" Jigs pakihinaan naman ang sounds. " sabi ko sa isa kong kabanda.

Ngumisi ito at nakatingin kay Haley na tulog sa bisig ko. " Pre ang ganda niyan ah.
Ang kinis pa."

" Shut up Jigs. Ayusin niyo na yang mga yan. Sabihin mo sa iba umakyat na sa taas.
Wag yung kung saan saan sila natutulog. "

" Pre baka pwede namang..." nginuso niya si Haley. " Pagtapos mo pre pwedeng ako
naman."

" Fvck you!! It's not what you think." gigil kong sabi sa kanya. Hindi ko kasi
matake na pag iisipan si Haley ng iba ng ganung mga bagay.

" C'mon man. Para naman hindi kita kilala pagdating sa babae. Daya mo naman eh.
Dati shinare naman kita kay....."

" Tangina naman di mo ba ako titigilan?!" pigil na pigil akong sumigaw baka
magising si Haley.

Pinaalala pa tlaga niya yun.

" Teka easy ka lang wag ka nang magalit. High blod ka namang msyado pre."

" Subukan mong sumunod tatamaan ka saken." at iniwan ko na siya.

Hirap na hirap akong iakyat siya sa hagdan . Hindi ko alam kung mabigat ba siya o
dahil lasing na ako at nanghihina. Nagpasya akong sa kwarto ko na lang siya dalhin.
Marahan ko siyang hiniga sa kama baka magising siya.

Pinagmasdan ko ang babaeng pinakamamahal ko. Ngayon ko na lang siya ulit nakitang
nagsuot ng maiksi. Balita ko pinagbawalan na siya ng asawa. Hindi ko siya masisi.
Mapapalingon ka talaga pag nakita mo siya na naka minisirt. Nilapitan ko siya.
Plastic ako kung sasabihin ko na kahit isang beses hindi ko pinangarap ang makasama
siya ng solo gaya ngayon. Kung tutuusin pwede kong gawin sa kanya lahat ng gusto ng
wala siyang malalaman. Pero hindi ko ito kaya.

Inayos ko na lang ang paghiga niya. Tatanggalin ko sana ang sandals na suot niya ng
may mapansin ako. Suot niya ang anklet na bigay ko. Sobrang saya ko. Hinubad ko ang
suot niyang sandals at tumabi ako saglit sa kanya. Hinawi ko ang ilang hibla ng
buhok na nasa mukha.

" I'll always be here for you." bulong ko sa kanya. I looked at her lips which are
slighty parted. Di ko na napigilan ang sarili ko. I kissed her on her lips. Sabi ko
sa sarili smack lang pero nakakaadik ang mga labi nya. Hinawakan ko ang ulo niya at
inangat ng konti. I claimed her lips once again. Hindi ko alam kung gaano katagal
ko siyang hianlikan pero hindi ako nagsasawa. Her lips are so soft and sweet.
Naramdaman ko na gumalaw siya. Huminto ako. Natulog ulit siya. I kissed her one
last time.

"I'm sorry." bulong ko sa kanya. For breaking my promise. That I won't kiss her
again.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Haley's POV

Ang sakit ng ulo ko parang binibiyak. Huh? Napabangon ako. Tumingin ako sa paligid.
Sinilip ko ang sarili ko sa ilalim ng kumot. Suot ko pa rin ang damit ko kagabi.
Nakahinga ako ng maluwag. Nasa kwarto ba ako ni Seth? Nasaan kaya siya?

Tumayo ako para bumangon. Nakita ko si Seth na tulog na tulog sa couch. Nilapitan
ko ito. Naka shorts at sando lang ito. Ang fresh niya tingnan. Naalala ko ang mga
nangyari kagabi. Lahat lahat. Pati ang paghalik niya saken. Bakit hindi ko siya
pinigilan? Yan din ang tanong ko sa sarili ko. Bakit ko pipigilan ang sarili ko.
Baka masaktan si Russell pag nalaman niya? Bakit ko iisipin yun kung siya nga hindi
niya iniisip ang nararamdaman ko.

Ginagamit ko lang si Seth? Ganun ba ang tawag dun? Hindi ko naman sinabi na mahal
ko siya. Hindi ko naman siya pinaasa. He knows where he stands. Isa si Seth sa mga
malalapit sa puso ko. Hindi ko siya mahal pero mahalaga siya saken. Kung pwede lang
na mahalin ko rin siya para hindi siya masaktan ginawa ko na.

" Seth...." tinapik ko ng mahina ang braso niya. " Seth.."

" Haley....." bulong nito pero nakapikit pa rin siya.

" Oo ako nga. Aalis na ako." sabi ko.

Nakapikit pa rin ito at hindi kumikilos. Pero tinawag niya ang pangalan ko.
Nananaginip siya. Napanaginipan niya ako.

Hinaplos siya mukha.

" Sana mahanap mo na ang babaeng para sa'yo. Sana ikaw na lang ang minahal ko.
Napakabait mo saken. Pero hindi na pwede."

Nagulat at nang dumilat ito. Bumangon siya.

" Alam kong hindi na pwede. Pero sana hayaan mo lang ako na mahalin kita. "

Narinig niya ang sinabi ko.

"Masaya ako at kasama kita ngayon. At natutuwa ako at ako ang naisip mong puntahan.
pag may problema ka. Salamat sa tiwala mo. Kaya hihingi sana ako ng tawad sa ginawa
ko kagabi. I'm sorry...I kissed you."

" It's ok." walang emosyon kong sabi na ikinagulat nito.

Physical lang yan. Wala nang kaso saken ang ganun. Dun kami nagsimula ni Russell.
Hindi pala maganda ito at walang mabuting maibubunga. Ang meron kaming dalawa ay
isang relasyon na walang matibay na pundasyon. Puro pisikal lang.

Kaya ganito ang nangyayari samen ngayon. Nagsasama ng walang direksyon. Isang
relasyong ang dulot ay pandaliang saya lamang.

Hindi na ako nagpahatid kay Seth. Hindi muna ako uuwi sa bahay. Sa condo ni Hans
ako dederecho. Kailangan kong makausap si Micah. Tsaka na kami mag tutuos ni
Russell pag nakasuap ko na si Micah. Wala akong tiwala sa mga sasabihin niya. Baka
magsinungaling na nama ito saken.

Nakailang pindot na'ko sa doorbell ng condo ni Hans pero wala pa ring nagbubukas.
Nasaan kaya tong lalaking to. Kahit si Micah wala rin. Siya pa naman yung sadya ko
talaga hindi si Hans. Umuwi kaya ito sa kanila? Kukuhain ko na sana ang phone ko sa
bag para tawagan si Hans nang bumukas ang pinto. Isang bagong gising na Hans ang
bumunga saken. Nakatapi lang ito ng twalya.

"Ba't ang tagal mong magbukas pinto?Hindi ba dinig sa kwarto mo ang doorbell?"
tanong ko at tuloy tuloy ako sa loob.

" Tinanggal ko yung plug. Naiingayan ako." sagot niya.

Pambihira.

"Anong silbi nun. Kaya nga may doorbell para maririnig mo kuhg may tao sa labas."

" Wala naman akong ineepxect na bisita. "

Tama nga naman. Wala kasi siyang ineexpect na dadalaw sa kanya ksi wala namang
nakaaalam na iba sa address ng condo niya.

" Bakit nga pala hindi ka umuwi? Inaantay ka namin ni mommy?"

Bago pa sya sumagot. Bumukas ang pinto ng kwarto niya at lumabas si Micah. Nagulat
ito nang makita ako. Bakas sa mukha niya ang labis na pagkapahiya. Nakasuot ito ng
maluwag na shirt na sa tingin ko ay kay Hans. Sa tingin ko wala siyang bra. At di
ko masabi kung may underwear ba ito o wla. Pangalawang beses ko na itong naabutan
sa awkward na sitwasyon.

OMG! Don't tell me... Tumingin ako ng masama kay Hans. Umiiwas din siya ng tingin.
Binalik ko ang tingin kay Micah. Nakayuko pa rin ito. Pero wla ako sa mood makialam
sa kanila ngayon. May sarili akong problema. Tsaka ko na haharapin si Hans.

"Pwede ba kitang makausap." tanong ko sa kanya.

Nag angat siya ng mukha. Pagkatapos tumingin ako kay Hans.

"Pwede bang iwan mo muna kami?" sabi ko kay Hans.

Tumango lang ito at hindi na nagsalita. Pumasok na ulit ito sa kwarto niya.

" Magbibihis lang ako." nahihiyang sabi ni Micah.

"Wag na. Hindi naman ako magtatagal. May mga ilang bagay lang akong gustong
malaman. At sana sabihin mo saken ang totoo." tumingin ako ng derecho sa kanya.

"Tungkol ito kay Russell."

Medyo nagulat siya sa narinig niya. May iba ba siyang inaasahan na marining bukod
dito.

" A..anong gusto mong malaman?" tanong nito at umupo ito sa couch. Tumabi ako sa
kanya.

" Matagal na akong nakikiramdam sa mga kinikilos niya. After ng kasal madalas
siyang late na umuuwi. Hindi ko alam kung ano ang pinagkakaabalahan niya. Pero
hindi ko na ito pinansin kasi nagbago naman siya after few weeks."

"Recently, naging suspicious ang mga kinikilos niya after niyang makabalik from
Singapore."

Napansin ko na hindi hindi mapakali si Micah sa pagkakaupo. Hindi siya makatingin

saken ng derecho.

" Ang pinaka nakakaloka sa lahat nang layasan niya ako after ng noche buena."

Hindi ko naman sinabi na nilayasan niya ako while we were in the middle of
"something."

"Ngayon, gusto kong malaman kung may babae bang involved at bakit ganun ang
ikinikilos niya. At gusto kung malaman kung sino ito at ang buo niyang pangalan."

Kung bakit kailangan ko ng buong pangalan? Saken na lang yun.

" Alam mo Haley sa totoo lang ayokong makialam. Mas mabuti sana kung kayo na muna
ang mag usap. Wala ako sa posisyon na magsalita para kay Russell. Ayoko siyang
pangunahan. Sana maintindihan mo. I'm sorry."

Hindi ako nakapagsalita. Sa pagkakataong ito gusto umiyak. Wala na akong kakampi.
Si Micah lang ang alam kong makakatulong saken. Gusto ko munang makausap si Micah
bago ko kausapin si Russell. Wala akong tiwala sa kanya at sa tingin ko hindi siya
magsasabi saken ng totoo. Kapag nalaman ko kay Micah ang totoo dun ko malalaman
kung hanggang saan ang pagsisinungaling saken ni Russell.
" Hindi siya nagsasabi sa aken ng totoo. At isa pa hindi ko rin alam kung
maniniwawala pa ako sa mga sasabihin niya. Kalimutan mo na ang mga naunang sinabi
ko. Sagutin mo na lang yung dalawang huling tanong ko. Please, nagmamakaawa ako
sa'yo. Pwede bang kalimutan mo muna na bestfriend mo siya. Bilang isang babae, kung
ikaw ang nasa lugar ko, maiintindihan mo kung ano ang pinagdadaanan ko. Kaya please
sabihin mo na saken ang totoo." kulang na lang lumuhod ako sa harap nya.

Bakas sa mukha ni Micah ang awa saken.

"Hindi ko alam kung saan siya nagpunta kagabi kasi wala na kaming msyadong pag
uusap simula nung nakauwi siya galing Singapore. Pero aaminin ko sa'yo. ...."

Parang ibinitin nito ang sasabihin. Tumingin siya sa mga mata ko.

"Yes, there is a girl involved. It's his ex. Her name is Kirsten Meneses. Ito ang
pinuntahan niya sa Singapore."

Siguro kung may pinakamalakas na bomba sa buong mundo ito ngayon ang sumabog sa
harapan ko. At hinihiling ko na sana nasabugan na lang ako para hindi ko maramdaman
ang sakit ng panlolokong ginawa saken ni Russell. Pero pinilit kung magpakatatag.
Ayokong magpakita ng kahit na anong reaksyon kay Micah. At lalong ayokong umiyak sa
harap niya.

Tumayo agad ako. Pag nagtagal pa ako tutulo na ang mga luha kong kanina ko pa
pinipigil. " Maraming salamat. Tatanawin kong napakalaking utang na loob ang
pagsasabi mo saken ng totoo. Salamat sa tulong mo. Aalis na ako. May mga kailangan
pa akong asikasuhin. Pakisabi na lang kay Hans."

Lumabas agad ako. Pakiramdam ko nanginginig ang mga tuhod ko. Kinuha ko agad ang
phone ko. Dinial ko ang isang number. " Hello Captain Moreno? I want you to check
someone for me please?"

"Yes." " This is Haley Sando..Saavedra."

"Yes captain. Hindi ito business related kaya wag mo nang idaan sa office. Sa akin
ka direct na magrereport."

" Yes. Kirsten. Kirsten Menesses."

"Alamin mo lahat lahat tungkol sa kanya. Simula pagkabata o kahit ano....lahat.

report to me immediaetly pag may makuha kang information."

Nasabi ko na ito dati. Keep your friends close.And your enemies closer.

=================
Haley's POV

~~~~~~~~~

Tatalikod na sana ako nang.....

" Haley...."

Lumingon ako. Si Micah. Hinabol niya ako paglabas ko ng condo. Sumunod pala siya
saken. Mukhang importante ang sasabihin nito at lumabas siya sa condo na mukhang
walang pakialam na ganun ang suot niya.
" Gusto kong malaman mo ang buong kwento. Kaya kung bibigyan mo akong ilang minuto
sasabihin ko sa'yo lahat lahat ng alam ko."seryosong sabi nito.

Tumango ako at bumalik ako sa loob. Umupo siya sa katapat ko na upuan. Wala ng
atrasan to. Kailangan kong magpakatatag sa mga malalaman ko. Tumingin muna saken si
Micah bago nagsalita. Parang tinatantya nito kung ready na ba ako sa malalaman ko.

"Transferee si Kirsten noon galing siya sa all-girl school. Isa siyang Tourism
student. Second year siya, third year naman kami. Nagkakilala sila ni Russell I
think sa isang school event. Parang charity project ng school." simula nito.

Magkasing edad pala kami kung ganun.

"Madalas din siyang manood ng laro nila Russell. Hanggang sa madalas na silang
magkasama. Nagulat na lang ako nung maging sila kasi wala pa atang two weeks silang
magkakilala. Hindi nga siya niligawan ni Russell."

Hindi rin siya niligawan. Parang ako. Hindi rin naman ako niligawan ni Russell. Mas
malala nga yung saken kasi may nangyari na samen eh hindi nga kami magkakilala.

" Sa totoo lang hindi ko siya gusto para kay Russell. Napapaplastikan kasi ako sa
kanya. Maganda lang ang pinapakita niya saken pag nakaharap si Russell. Pag wala si
Russell sinusungitan niya ako."

" Hindi rin niya gusto ang closeness namin ni Russell. Masyadong selosa at
possesive. Lahat ng atensyon ni Russell gusto niya sa kanya lang. Ayaw niyang may
lumalapit kay Russell na mga babae. At pag may malaman siya na nagkakagusto kay
Russell inaaway niya ang mga ito. Napakapalengkera."

Possesive? Ganun ba ako? Masyado ba akong nagiging demanding sa oras ni Russell.

Wala naman akong inaway na babaeng invloved sa kanya. Ako nga ang inaway ni Camille
dati.

" Pati oras ni Russell sa soccer gusto niyang kuhain. She was the reason why
Russell gave up being the captain of the soccer team. Ayaw na kasi ni Russell na
pag awayan pa nila ito. Nalungkot ako noon kasi ito ang pinangarap ni Russell."

He gave up being a captain? Parang si Vince. Siya pala ang dahilan.

"Basta lahat ng mga interest ni Russell at pinagkakabalahan gusto niyang mawala.

Pati mga collections ni Russell na mamahaling mga action figure pinagdiskitahan
niya. Hindi niya masakyan ang hobby ni Russell. Naweweirduhan siya sa hobby nito.
Creepy daw. Kaya nilagay niya ang lahat ang mga ito sa isang plastic bag at muntik
ng mapasama sa mga basura. Galit na galit tlaga si Russell nung kinukwento niya
saken. Yung iba kasi dun binili pa ni Russell nung magbakasyon sila sa Japan at sa
US. Pero wala eh, hindi pa rin mahiwalayan."

Kaya pala. Natuwa si Russell nung malaman niya na I collect action figures too.
Kaya pala sinabi niya na bihira ang babae na nakakaappreciate ng ganung hobby. Ibig
sabihin naalala niya pa rin ito nung time na yun na magkasama kami.

" Dumating yung time na hindi kami nag usap ng ilang buwan ni Russell dahil nag
seselos siya sa closenes namin. Kaya iniwasan ako ni Russell. Umiwas na rin ako."

" At one time nagulat ako nung pinatawag ako ng mommy ni Russell. Tinanong kung may
kinalolokohan daw ba itong babae. Nagtaka ako ba't gaun ang tono ng mommy nya. At
kinalolokohang babae pa talaga ang ginamit niyang term. Yun pala namamax out ni
Russell ang dalawang credit niya monthly. At nung sinabi nung mommy niya kung kelan
nag start ang ganung spending habit ni Russell, yun yung mga buwan na nag start na
maging sila ni Kirsten."

Kirsten. I hate that name.

"Sabi ng mommy niya, hindi na daw sana niya mapapansin yung bill niya sa card kaso
may mga malalaking amount daw ng petty cash sa company na kinukuha si Russell based
sa mga vouchers ng expenses. Ayaw daw niyang komprontahin si Russell baka isipin
daw nito hinigpitan siya sa pera. Gusto lang malaman ng mommy niya kung saan niya
dinadala ang ganun kalaking pera."

" Noon ko lang narealize ang mga nagdaang pangyayari. Na halos everyday may regalo
sa kanya si Russell na kung ano ano. At naririnig ko pa minsan nagpapabili siya ng
kung ano ano. Ayoko namang mag conclude na parang iba ang gusto niya kay Russell.
Hindi ko naman siya kilala personally. At muntik na rin siyang bigyan ni Russell ng
kotse inawat ko lang. Nahirapan daw kasi siyang mag commute. Buti nabola ko si
Russell. Sabi ko sa kanya bakit hahayaan niyang magdrive mag isa eh pwdeng naman
niyang ihatid pauwi mas sweet pa ang dating. At buti naniwala naman si mokong."

She must be very special. He really loves her that much. Parang nanliliit ako sa
sarili ko. Gusto kong tanungin ang sarili ko. Ano ba ako sa buhay ni Russell?
Parang I am nothing compared to her.

" After nun pinatawag ulit ako ng mommy ni Russell. I think they had her background
checked. . She worked as a waitress at an early age. At during college she's
working as a receptionist sa isang bar. She came from a very poor family. She is
also supporting her sick mom. This time nalaman din nila na si Russell ang sumagot
sa tuition nito nung second sem nang school year na yun based sa halaga ng kinuha
ni Russell na pera sa office. Same amount ng katumbas ng tuition ng course ni
Kirsten sa loob ng isang semester."

Bakit ako hindi ako binibigyan ni Russell ng gift. Kaya ba ganun na lang siya
regaluhan ni Russell. Because she's poor and she has nothing? At kaya hindi niya
ako madalas regaluhan is because I have almost everything? Bitter ba ang dating ko.

"Wala namang pakialam ang parents ni Russell kung anong klaseng pamilya meron siya.
Kung mahirap man siya walang kaso yun. Nalaman lang kasi nila na may pattern ang
pratice ni Kirsten. Nalaman nila na she's jumping from one school to another. At
halos mga big time na school ang pinaggalingan niya. Parang naghahanap siya ng
mayaman na boyfriend na mabibiktima. How could she afford the tuition at what's the
point in tranferring sa iba't ibang school taon taon. At yun ang hindi nila
nagustuhan.Parang gold digger pala tlaga ito. That how she makes easy money to get
by. She was even involved with different men, even with older ones wala siyang
pinipili."

" At ang shocking sa lahat. Alam ni Russell ang mga ito when he was confronted by
his parents. Sinabihan siya ni tita na dalhin daw si Kirsten sa bahay nila at gusto
nila itong makita ng personal. Kaya pala hindi niya ito madala dala sa bahay nila
after nun kasi natatakot siya na baka iconfront si Kirsten ng parents niya at
mapahiya ito. May pagkaprangka kasi si tita pag may hindi siya gusto sa isang tao."

Alam ni Russell lahat ang mga yun and yet, he still accepted her. Ganun niya ito
kamahal? Wow! This girl must be something. Sobrang ganda siguro nito. Hindi lang
galit ang nararamdaman ko ngayon, kundi matinding inggit. Alam ko mahal ako ni
Russell, pero hindi ganito.

" Nagtataka ako kung ba't baliw na baliw dito si Russell. Oo maganda siya pero wala
akong nakikitang extraordinary na features sa mukha niya. Payat pa nga ito eh."
ngumiti ito at tumingin saken. "Wag kang mag aalala di naman hamak na mas maganda
ka at sexy sa kanya." dagdag nito na parang nahulaan niya ang nasa isip ko.

Alam mo Micah kung lagi kang ganyan, sige na nga, payag na akong maging hipag kita.
Pero hindi pa rin. Basta. Gusto kita pero ayoko pa rin si Hans para sa'yo. Gusto
kong sabihin sa kanya na kung ayaw mong natulad saken iwasan mo ni si Hans ngayon
pa lang. Pero moment ko to. Tsaka na ako eeksena sa buhay nila.

"Kaya nagset ng date ang parents ni Russell para mameet nila si Kirsten. At sa
kasamaang palad at di ko maintindihan na dahilan inimbita din ako ni tita Cecille
kaya napilitan din akong pumunta. Noon ko lang nakita ang malditang side ni tita.
Napaka prangka niya at straight forward. Sinabi nito na si Russell ang magmamana ng
family business nila. Na hindi nila nagugustuhan ang spending habits ni Russell
nung maging sila. "

Parang nakikinita kinita ko ang nangyri. Same scenario din nung pinalayas ng mommy
ni Russell sa bahay nila si Camille nung magwala ito sa sobrang kalasingan.

" Bagay na hindi nagustuhan ni Kirsten. Hindi man lang daw siya pinag tanggol ni
Russell. She even demanded na magsama na sila ni Russell para wala daw magawa ang
parents niya. Akalain mo yun. Or run away daw. Hindi pumayag si Russell kasi wala
pa siyang ipon nung time na yun. At hindi pa niya nahahawakan ang trust fund niya."

" At nalaman ko rin afterwards na all his credit cards were cut at puro cash ang
gagamitin niya at dadaan lahat sa office for approval ang mga future expenses niya.
So walang nagawa si Russell. Nalimitahan na nila ang expenses niya nung time na
yun. "

" At madalas na rin silang mag away kasi she kept on insisting na dun na tumira sa
condo ni Russell. Bagay na tinutulan ni Russell. Bihira na rin siyang bilhan ng mga
gifts. One time she made a plan . Gusto niyang lumayo sila ni Russell. He received
a text threat from her na kapag hindi siya sumama sa kanya makikipaghiwalay ito sa
kanya. Nagbigay siya ng oras at lugar kung saan sila magkikita. Eh may major na
game sila Russell nung time na yun kaya hindi ito nakapunta. Ganun siya madalas.
She always put Russell in a situation na pipili si Russell between her over someone
or something. Kinabukasan nakipag break siya kay Russell thru text lang. Hindi na
niya kinausap si Russell. Iniwasan niya totally si Russell. Hindi rin naman siya
hinabol ni Russell. Bagay na ipinagtataka ko hanggang ngayon. Hindi ko alam kung
bakit. Hindi ko na rin nman tinanong na si Russell about it. Basta ang alam ko
masaya ako kasi wala na siya sa buhay ng bestfriend ko."

Bakit kaya? Nagsawa na rin kaya si Russell sa ugali niya. Parang nabuhayan ako ng
loob.

" Nabalitaan namin ni Russell na may bago na itong boyfriend. One time pinag spy
ako ni Russell kung sino ang sumusundo sa kanya. Di ko naman ito makita. Wala
kaming ibang information sa bago niyang boyfriend bukod sa naka BMW Z3 ito. Napag
alaman ko rin na kay Hans pala ang Z3 na yun. ."

Ang Z3. Naalala ko na. Kaya pala nakatitig dito si Russell nung time na dumating si
Hans sa blessing gamit ang kotse na yun.

" Hinihiram ito ng friend niya sa pagsundo kay Kirsten sa school. At nung nagtanan
sila tinanangay din ng kaibigan ni Hans ang lahat ng fund ng business nila."

Teka. Yung kasosyo ni Hans ang bf nung Kirsten na yun. Si Jandex. Ito ang pinalit
niya kay Russell. Crush ko ito noong high school ako. Kaya lang ayaw akong
palabasin si Hans pag nasa bahay sila. Hindi ko alam kung bakit. Hindi ko ako
nagkaroon ng chance na makilala ito ng lubusan.
"Ibang klase siya pumili ng boyfriend. Sabi ni Hans kila Jandex ang isa sa
pinakamalaking shipping line sa bansa. Nauto siguro ni Kirsten ang friend ni Hans
na magtanan para siguro pakasalan siya nito afterwards. Pero ayaw din sa kanya ng
parents ni Jandex. Iba ang gusto nila para sa kanya. Walang pera na hawak si Jandex
bukod sa pera na hawak niya sa sosyo nila Hans. After nun nawala silang parang
bula."

" Nainis ako kay Russell kasi pinahanap pa rin niya ito. Hangang sa maging close
siya sa mother ni Kirsten na may sakit. Sinong matinong anak ang iiwan ang nanay na
may sakit. Si Russell ang sumagot sa lahat ng expenses ng matanda. May mga relative
sila pero hindi nila kaya ang expenses. Napaka walang kwenta niyang tao para saken.
Paano niya nagawang iwan ang nanay niya sa ganung kalagayan."

" Ito rin ang pinagkakaabalahan ni Russell for the past few months kasi inatake
ulit ito kaya naka confine . At lagi niyang hinahanap ang anak niya. Kaya naaawa si
Russell at tinuloy nito ang pagpapaimbestiga kung nasaan si Kirsten. Pero wala
tlaga, hindi sila makita."

Kaya siya laging ginagabi ganun ba yun. Nasa ospital ito.

" Paano nalaman ni Russell na nasa Singapore ito?" tanong ko.

" Nalaman ni Russell na nasa Singapore ito kay Hans. Nung magtanong si Russell kay
Hans tungkol sa Z3. At may connection pala ang mga pangyayari. Pinapahanap rin kasi
ni Hans si Jandex kasi nga dahil dun sa pera na tinangay nito. Pero walang alam si
Hans na kilala ni Russell si Kirsten. Nakwento lang saken ni Russell na ganun nga
kilala daw ni Hans yung boyfriend ni Kirsten. Na nakakulong daw ito sa kasong
physical injury. Dahil sa assault. Pinakulong daw siya ni Kirsten kasi binubugbog
ata siya nito."

" Nung malaman ni Russell yun kay Hans, pinatigil na rin niya ang mga hinire niya
na professional para hanapin ito. Nung time na pinatawag niya yung mga investigator
para bayaran na at patigilin na, may information silang sinabi na nagpabago ng
desisyon ni Russell na wag na sanag makialam sa buhay ni Kirsten. Kaya lang nalaman
niya na naka bail yung boyfriend niya at nakalabas ng kulungan. Natakot siya para
kay Kirsten na baka balikan siya nito. Kaya sinundo sa Singapore at inuwi dito.
Para na rin makasama pa niya ang mama niya na mahina na."

" Dapat ako ang gagawa nun. Pero hindi ko kaya. Tuwing naiisip kita naguiguilty
ako. Gusto ni Russell na wag nang ipaalm sa'yo ang lahat kasi matatapos na rin nman
daw ito pag dumating na si Kirsten dito sa Pilipinas. "

" At sa tingin ko may kinalaman siya sa pag alis ni Russell kagabi. Wag naman
sanang mangyari ang inisip ko. Sana mag usap muna kayo. Alamin mo mung ano ang side
ni Russell. Bigyan mo siya ng chance na magpaliwanag."

Hindi ko alam. Naguguluhan ako. Sa sobrang daming sinabi ni Micah hndi ko na

nagawang magtanong.

"Maraming salamat Micah. Tatanawin kung napakalaking utang na loob ito sa'yo"

-----------------------------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------
Nagpark ako sa gilid ng katabi ng kotse ni Russell. Ibig sabihin dumating na ito.
Tumingin ako sa taas ng kwarto. Nakita ko siya na nakatayo doon. Mukhang inaantay
niya ang pagdating ko.

Palabas na siya ng kwarto pagpasok ko sa sala. Nagsalubong kami sa hagdan. Hindi ko

siya pinansin. Tuloy tuloy lang ako sa kwarto. Hinubad ko ang mga sandals ko at
hinagis sa shoerack. Pagtapos humiga ako sa kama at pumikit.

" San ka galing? Ba't di ka umuwi?" tanong nito.

Dumilat ako. Nakatayo siya sa paanan ko.

" Paano mo nalaman na hindi ako umuwi? Bakit kararating mo rin lang ba?" sarcastic
kong tanong.

Umupo siya sa tabi ko. Hindi niya pinansin ang pasaring ko.

" Past 3am na ako dumating. Pagdating ko wala ka. Saan ka ba galing? Nag alala ako
sa'yo." sabi nito.

Nag alala siya. Matapos niya akong iwan. Tumawatawag siya nung time yun. Kinancel
ko lang at pinatay ko ang phone ko.

" Kung sasabihin ko sa'yo kung saan ako galing, sasabihibn mo rin ba saken kung san
ka tlaga galing?' hamon ko sa kanya.

"May inasikaso lang ako." paiwas na sagot niya.

Ayaw mo pa rin umamin ha. Hanggang kelan ako mag mumukhang gago.

"Pwede mo bang sabihin saken kung ano yun? Sa tingin ko kasi mukhang importante
ito?"

Gusto ko pa sanang idagdag na "At nagawa mo akong iwan ng pasko?"

Yumuko ito.

"I can't. Not today. I'll tell you some other time. Please, not today." parang
hirap na hirap na sabi nito.

" Bakit hindi ngayon?" kulit ko.

Anong pinagkaiba ng ngayon sa ibang araw.

" I don't wanna ruin our day." maikling sagot nito.

" Well it's already ruined. Nang umalis ka at iwanan mo ako. " hindi ko napigilan
ang sarili ko.

" I'm sorry." nakayuko pa ring sabi nito.

" Sorry? Hindi ngayon? Bakit hangang kelan mo ako balak lokohin ha? Hanggang kelan
mo balak magsinungaling?" napaupo na ako mula sa pagkakahiga.

Gulat siya sa reaksyon ko. Pero hindi siya nakapagsalita.

"Pano kung sabihing ko sa'yo na alam ko na lahat. Lahat lahat. Magsisinungaling ka

pa rin."
Napanganga siya sa sinabi ko. Umiling ito. Hindi siguro siya makapniawala na alam
ko na ang lahat.

"Pa'no mo nagawa saken to? Bakit ka nagsinungaling saken? Bakit mo'ko niloko?"
naiiyak na ako pero pinipigilan ko lang.

"Please let me epxlain. Wala akong intensyon na lokohin ka." lumapit siya para
hawakan ang mga kamay ko pero iniwas ko ito.

"Bakit? Akala mo maitatago mo saken ang panloloko mo habang buhay?"

" Wala akong nakikitang masama sa ginagawa ko. I'm just doing a favor for someone
else. That's it. My only mistake was hindi ko ito sinabi sa'yo."

He doesnt want me to be hurt because he's doing a favor for someone else. Bakit
niya iisipin na masasaktan ako.

" Sino tong someone na'to" nangingining na'ko sa galit. gusto kong manggaling sa
bibig niya mismo kung sino itong tao na'to.

"It's not important." matigas na sabi nito.

"It is important. Siya ang dahilan kung bat ka nagsisisnungaling saken. "

HIndi pa rin siya sumagot.

"Anong ginawa mo sa Singapore?"

Nagulat siya ng marinig ang sinabi ko. Hindi niya siguro akalain na pti yun
malalaman ko pa.

" Babae ba ang dahilan? Are you cheating on me? Bakit mo ginagawa ito para sa
kanya."

Napahawak siya sa ulo niya na parang sumasakit ito. Iling pa rin siya ng iling.

" I don't wanna hurt you. Kaya hindi ko na lang sinabi. At first akala ko simpleng
pagtulong lang ang ginagawa ko. Hindi ko namalayan na parang responsibuildad ko na
ito na hindi ko maiwan. Ilang beses na akong pinag sabihan ni Micah pero hindi ako
nakinig. Parang pumasok ako sa isang sitwasyon at hindi ko na alam kung paano ako
lalabas. Hindi pala ganun kadali. Tam asi Micah. Magiging magulo ang lhat pagdating
ng araw. At hindi ko inaasahan na ito na yung araw na yun."

Humrap siya saken. Pilit niyang inaangat ang mukha ko ksi nakayuko ako pero inaalis
ko ang mga kamay niya na nakahawak saken.

" I am not cheating on you. I was just helping her family."

Her. Hindi niya masabi talaga kung sino itong tao na'to. At alam na niya, na alam
ko na lahat ang nangyayari.

" Hanggang sa maospital na ang mom niya at ako lang ang pwedeng mag asikaso dito.
Hindi ko na sinabi ito sa kasi hindi ko akalain na aabot sa ganito. I thought I can
just easily get away with it pero hindi pala."

" Kaya nagpasaya rin akong hanapin siya recently kasi pag nakita ko na siya
mawawala na saken ang reponsibilidad. Wala talaga akong balak ipaalam sa'yo. At
kahit sa huling pagkakataon I am planning to keep it from you kung hindi mo nalaman
ang totoo. I wanna start my life life all over again with you. Hindi kasi naging
maganda ang experience ko sa knya. I wanna totally forget all about her pero parang
nananadya ang pagkakataon na pinaglalapit pa kami lalo."

" I left last night because I thought I had to. Her mother died just after
mdinight. On christmas. She has nothing left. And I think I had to be with her. "

Kaya siya umalis. Hindi ba niya ako naisip nung time na yun. Asawa niya ako.

" Why didn't you tell me?" parang gusto ko siyang sigawan.

" Do you think I could just tell that to you . That I will just say 'hey im meeting
my ex bacause her mother died?" Sa tingin mo madali bang sabihin sa'yo yun. I just
can't. Alam kong magdududa ka na after that pero I wasnt expecting it this soon. I
was planning to tell you everything after the holiday. I didn't intend to ruin our
chrsitmas. I'm really sorry."

" Hindi mo ineexpect na umabot sa ganito? Bakit? Dahil ba sa sobra akong maluwag
sa'yo? Na hindi ako palatanong? Sobrang naging mabait ba ako sa'yo?" tuloy tuloy
ulit ang pagtulo ng mga luha ko.

Naiisip ko yung mga time na ngmumukha akong tanga na walang alam. Nag aantay sa
kanya hanggang madaling araw na hindi ko alam kung nasaan siya.

"Sa totoo lang, oo. Nagpapasalamat ako at hindi ka palatanong. Kaya sabi ko sa
sarili ko magiging madali na lang lahat ng ito kasi nagkaroon ako ng isang asawa na
kagaya mo. But when you started asking about sa mga lakad ako, natuwa rin ako that
time. Iba rin pala yung feeling pag tinatanong mo kung saan ako pupunta at sino
kasama ko. That you really cared. Kaya pinakiusapan ko si Micah to handle
everything for me. Para naman magkaroon ako ng itme sa'yo."

Hindi ito nabanggit ni Micah. Kaya pala hindi na siya umaalis noon at lagi na lang
kaming magkasama.

" Nung bumalik kayo galing Singapore? Saan kayo tumuloy?" tanong ko. Naala ko yung
pagdalaw ko sa condo niya. Pinag diinan ko ang word na "kayo."

" We went straight to the hospital to visit her mom. I left her there."

He left her there. Hindi niya ito sinama sa condo?

"Ikaw? Saan ka nagpunta after nun?" tanong ko.

" I went to shop for clothes kasi halos wala kaming nadalang gamit niya from
Singapore."

So sa kanya pala tlaga yung mga damit na nakita ko sa condo. Para sa ibang babae
pala talaga ang mga damit na yun.

" So saan siya nag sstay?"

Lumapit siya saken at hinawakan ako.

" She's staying somewhere else. Somewhere safe. I heard his boyfriend is already
here and she's afraid he will come after her. Siguro naman alam mo rin ang tungkol
sa nangyari sa Singapore."

Parang gustong sabihin ni Russell na, kung si Micah ang source mo, malamang nasabi
na niya lahat sa'yo.
"Hindi sa condo mo?"

Kumunot ang noo nito.

" No." naguguluhang sagot nito. " What made you think na doon siya tumutuloy?"

" I went there one time to pick up your mails. I saw the bed fixed. That was 2 days
after you arrived from Singapore. And you arrived late at home. You arrived few
hours from you arrival time." derecho kong sagot.

Ngumiti ito.

"Wala akong ginawang masama pero the fact that I was hiding something naguigulity
kasi ako kaya hindi ko kayang magpakita sa'yo agad. I stayed there for few hours
before going home to see you. Though gustong gusto na kitang makita. The moment the
plane landed all I wanted was to go home and be with you. You know how I missed you
so much." puno ng emosyong sabi nito.

Oo, alam ko. Pinaala pa niya yung time na yun. Pagbukas pa lng ng pinto
pinaghahalikan na niya ako. Hindi na nga kami umabot sa kwarto. We ended up in
couch. Ganun niya ako namiss. At wala ako sa mood magblush sa mga oras ito. Pero
aaminin ko na uminit bigla yung pakiramdam ko nung pinaalala niya ito. Kaya rin
siguro nakalimutan niyang iabot saken ang pasalubong niya. His mind was pre
occupied with things.

" Mapapatawad mo ba ako?" madamdaming tanong nito.

" I don't know" sagot ko. "Naguguluhan ako."

Marami ako gustong itanong kanina sa kanya habang nasa sasakyan ako. Pero
nakalinmutan ko na yung iba. May isa akong gustong gustong malaman. Natatakot akong
tanungin ito sa kanya. Natatakot akong tanungin o natatakot akong malaman ang
isasagot niya. Inipon ko lahat ng lakas ng loob meron ako. Umayos ako ng upo at
tumingin sa kanya.

" Do...... you still love her?" at last.

" Haley..."

Dapat na ba akong matakot sa reaksyon niya. Hindi niya ito masagot ng derecho.

" Just answer it...."

Yumuko ito at umiling.

" I don't know." sagot nito at kulang na lang umiyak siya.

Hindi niya alam. Yes or no lang naman ang inaantay kung sagot niya. Hindi ba " i
dont know" is better than "yes". Pero nag eexpect ba ako ng "no" na sagot.

" Why?" anytime tutulo na ang mga luha ko. Ito na kinatatakutan ko.

"Naguguluhan ako. We never had the chance to settle what was left between the two
of us. I just want you to give me time. And I want you to trust me. Please."

Naguguluhan siya kung may feelings pa rin siya dito o wala na. At anong time ang
hinihingi niya. Bigyan ko sila ng time sa isa't isa ganun ba. Hindi ko na napigilan
ang mga luha ko. At wala na akong pakialam kung ano ang isipin niya.
" Please don't cry. Nahihirapan na rin ako."

Nahihirapan siya kasi umiiyak ako sa harap niya. Naawa ba siya saken ? Kaya
pinunasan ko ang mg luha ko at pinilit kong ngumiti.

" Sorry kung nahirapan ka." kahit na hirap na hirap ako pinilit kung magsalit ng
derecho. "I will give you time para makapag isip." sabi ko.

Ngumti siya ng pilit. " Thank you." Hinaplos niya ako sa mukha.

" I'm giving you space as well." pumiyok ako nung sinabi ko ito. Ito ang
pinakamahirap na desisyong gagawin ko. But I have to do it.

Nawala ang ngiti sa mga labi niya. Alam nito kung ano ang ibig kong sabihin.
IIniisip ko pa lang na hindi ko siya makikita at makakasama sumasakit na ang dibdib
ko. Nahihirapan akong huminga.

" Haley..."

"Gusto kong makag isip ka ng maayos nang wala ako sa tabi mo. Gusto kong isipin mo
na hindi mo ako nakilala. Na wala kang asawa. Na parang nagkita ulit kayo after ng
ilang taon. Pwede mo bang gawin yun?" pabulong kuong sinabi ang mga ito. Pero sa
tingin enough ang lakas ng boses ko para marining niya at maintindihan ang mga
sinabi ko.

Sa pagkakataong ito napahagulgol talaga ako. Hindi ko maubos maisip na ganun ang
mangyayari. Na ituturing ako ni Russell na parang wala lang. Na hindi niya ako
nakilala.

"At please wag kang maawa saken." pinilit kong kontroling ang mga hikbi ko.

Gusto kong malaman ang totoong nararamdan niya. Parang ako pa kaisi ang nagpagulo
ng lahat. Na paran ok sana sila ngayon kung hindi niya ako nakilala.

" Hindi kailangang umabot pa sa ganito." sabi niya. Lumapit siya saken para yakapin
ako pero marahan ko siyang tinulak.

" Please, ibigay mo saken ito. Alam mo ba na pag nakikita kita nasasaktan ako. "
patuloy na naman sa pagdaloy ang mga luha ko.

I can see that he's trying to hold back his tears. Nakapikit siya at nakalean
forward ang ulo niya.

" Gusto ko ring makapg isip. At mag aantay ako hanggang sa marealize mo kung ano
ang gusto mong gawin. Gusto ko pagbalik ko hindi na ako masasaktan kahit na ano pa
ang maging desisyon mo. Gusto kong magpakatatag. At gusto kong gawin ito nang wala
ka sa tabi ko."

Ganun din ang gagawin ko. Susubukan ko siyang kalimutan. Kahit mahirap at alam kong
imposible. Pero kailngan.

" Wag kang mag aalala hindi makakarating kila mommy ang nangyari. I will honor my
vows. Hindi ako makikipaghiwalay sa'yo. Magtitiis ako hanggat kaya ko."

Walang lingon akong lumabas ng bahay na yun. Hindi ko alam kung sinundan ba niya
ako o hindi. Pero hindi na ito mahalaga. Sumakay ako sa kotse at pinaandar ito.
Pinarada ko ang kotse mga ilang kanto lang ang layo mula sa bahay nila. Doon ko
ibinuhos lahat ng sama ng loob ko. Ayokong magdrive ng bumubuhos ang luha sa mga
mata ko baka maaksidente pa ako.
Pakiramdam ko mag isa na lang ako. Wala si Jess nasa US siya. Pag umuwi naman ako
sa bahay magtataka si mommy. Pag sa condo ko naman ako umuwi malalaman ito ni Hans
kasi doon ito umuuwi minsan. Si Irish naman umuwing probinsiya.

Nagsimula ulit akong magdrive. Saan ba ako pupunta.Hindi ko alam. Ito siguro talaga
ang buhay at kapalaran ko. Walang direksyon at walang patutunguhan.

================
Haley's POV

~~~~~~~~

Dec. 31....1150pm...Madrid

Gusto kong maging masaya. Gusto kong pansamantalang makalimutan ang problema.
Makalimutan kahit ilang oras lang sakit na nararamdan ko.

Few minutes from now New Year na. New Year. New Hope. New Life. New Me.

Ano ba ang mga kailangan kong baguhin sa sarili ko. Wala akong maisip. Hindi ko
naman sinasabi na perfect ako. Pero siyempre pag sarili mo wala kang nakikitang
mali. Kasi iba ang nakakakita nito. Alangan naman na tanungin ko isa isa ang mga
tao sa paligid ko. Pinagmasadan ko ang sarili ko sa salamin. Ganito ang eksena ko
taon taon. Minsan kinakausap ko pa nga ang sarili ko. Pero parang wala namang
nagbabago sa buhay ko. Tumingin ako sa relo. Malapit ng mag midnight.

Kinabit ko na ang isang pair ng pearl na hikaw. Ito ang napili kong match sa silver
ko na long gown. Ayoko naman kasing silver din ang accesories ko. Kung sabagay wala
naman akong ibang suot. Wala akong bracelet at kwintas. Maliban sa wedding ring ko
at engagement ring na nasa iisang daliri ko lang nakasuot na magkapatong.

" Pakikabit naman to oh." si Russell hawak ang isa sa mga necktie na regalo ko last
Christmas. Himala. Hindi naman ito nagsusuot ng necktie.

Kinuha ko ang tie at kinabit ito sa suot niyang long sleeves. Nakatitig siya sa
mukha ko habang kinakabit ang necktie nya. Hinaplos ko ang part ng kwelyo niya na
nakatupi. Hinawakan niya ang kamay ko. Napatingin ako sa kanya.

Kung bakit siya andito ngayon sa Spain at magkasama kami? No choice. Hindi alam ng
parents namin ang arrangement naming dalawa. Na hindi ako tumutuloy ngayon sa bahay
na binili ng parents niya para samen. Ayaw na naming ipaalam pa sa kanila since
kami lang naman ang involved. Kaya na namin ito.

After nung umalis ako nung Christmas, hindi na ulit kami nagkita ni Russell.
Pinanindigan ko ang paglayo. Nung araw lang ng flight ulit kami nagkita. Umuwi kasi
ako sa bahay para magpack ng mga gamit. Alam niya na babalik ako kasi pagdating ko
nakaabang siya sa sala at parang inaantay niya talaga ang pag uwi ko. Sabay kaming
pupunta sa airport. Kasabay namin si mommy sa flight.

Binawi ko ang kamay ko at tinungo ang pinto. " Mauna na ako sa baba."

I'm giving him cold treatment since we arrived especially pag kaming dalawa lang at
hindi na namin kailangang magpanggap na ok kami. Kahit na nung nasa flight kami.
Never akong nag initiate ng usapan kung hindi niya ako kakausapin. At pagsakay pa
namin ng eroplano pinikit ko agad ang mata ko para magpanggap na tulog. Hangang sa
makatulog ako nang tuluyan. Nagising ako nang nakayakap saken si Russell. Nakatulog
di siya. Deadma lang ako nung time na yun.

Pagbaba ko masayang naghihiyawan ang mga bisita ni daddy sa baba. Five minutes na
lang kasi at countdown na. Ganito dito tuwing New Year. We celebrate kasama ng mga
employees ng publishing at kasama na rin ang ibang friends at business partners ng
parents ko. May mga ilang models din akong nakikita. Pamilyar ang mga mukha kasi
yung iba cover ng magasin.

Tumayo ako sa hanay ng iba pang mga bisita. Sa iisang direksyon kami nakatingin.
Dun kasi makikita ang fireworks display na pinahanda ni daddy pagtuntong ng 12.
Naputol ang pagmumuni muni ko ng magsigawan ulit ang mga tao sa pagligid ko.

Five!!!

Four!!!

Three!!

Two!!!

One!!!

"HAPPY NEW YEAR!!!!!!" bati nila sa isa't isa. Tumatalon pa ang iba. Habang ang iba
ay nagyayakapan at hinahalikan ang isa't isa bilang tanda ng pagbati.

Kasabay nito ang fireworks display. Iba't iba ang design. May santa claus. May
reindeer. At hindi syempre mawawala ang classic na fountain design na iba iba ang
hitsura. Nagpalakpakan ang mga tao. Ito ang isa sa mga inaabangan ko. Ilang beses
ko nang nakita ito pero hanggang ngayon kamangha mangha pa rin ito sa paningin ko.

."Happy new Year!" bati ni Russell at niyakap ako. Nasa tabi ko na pala siya.
Ngumiti naman ako sa kanya. New Year naman. Pwede ko munang kalimutang ang hindi ko
pagpansin sa kanya.

" Happy New Year!" bati ko rin sa kanya at yumakap din ako sa kanya.

Tumugtog ang kantang Auld Lang Syne at sumabay ang mga tao sa pagkanta. Dati walang
dating saken ang kanta na ito. Parang ordinaryong New Year song lang. Minsan naman
naririnig ko ito sa mga graduation ceremonies. Isa kasi itong kanta ng pagtatapos.
Pagtatapos ng taon? Pagtatapos ng school year? Bakit parang tagos sa puso ko ngayon
ang kantang ito. Para rin ba sa akin ang kanta na ito? Bilang pagtatapos. Ng isang
relasyon? Ng marriage namin ni Russell?

Kaya siguro iba ngayon ang dating nito saken. Napakalungkot. Sa puntong ito hindi
ko na napigilan ang umiyak. Malayang umagos ang mga luhang ilang araw ko nang
pinipigilan. Ayoko na sanang umiyak sa bakasyon na ito. Gusto kong mag enjoy. Pero
paano? Hindi ko na rin napigilan ang humikbi.

Inalis ni Russell ang mga kamay ko na nakayakap sa kanya. Naramdam niya siguro na
umiiyak ako. Lumayo siya ng konti. Pinagmasdan niya ang mukha ko at pinunasan niya
ang mga luha ko.

" Tahan na. Pasensya ka na. Hindi na sana ako sasama dito dahil alam kong ayaw mo
akong makita. Gusto lang naman talaga kitang makasama ngayong new year. Kahit na
alam kong nasasaktan ka pag nakikita mo ako. I'm really sorry." malungkot na sabi
nito.

Naiyak ako lalo sa sinabi niya. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Nakatingin
lang ako sa kanya. Parang gusto ko siyang sumbatan. Gusto ko siyang sigawan. Pero
di ko magawa.

" There you are!" $hit si mommy!

Nagulat si Russell nang bigla akong yumakap sa kanya para itago kay mommy ang mukha
ko.

" Happy New Year!" bati nito sa aming dalawa. Inaangat ko ng konti ang mukha ko.
Pero hindi pa rin nakaligtas kay mommy ang hitsura ko. Nagulat ito nang makitang
galing ako sa pag iyak.

" Owww! Why are you crying?" nag aalalang tanong nito at tumingin kay Russell.

Napangiti tuloy ako sa expression ng mukha ni mommy. Parang bata. " Nothing mom.
I'm just....happy." sagot ko. " Happy New Year!" bati ko sa kanya at humalik ako.

" Happy New Year!" bati rin ni Russell at humalik siya dito.

Mukhang hindi siya convinced sa dahilan ko. Si mommy pa. Anak ako niya eh. Pero
ngumiti na rin ito.

" O siya kumain na muna kayo. Wag kang maglalasing ha." biro nito saken. Unlimited
kasi ang drinks pag ganitong okasyon. Alam niya na there's something wrong between
me and Russell. Dinaan lang niya ako sa biro na wag maglalasing. Pero I'm sure
magtatanong ito one of these days. Hindi na siya siguro nagtanong kasi New Year.

Pinuntahan muna namin si daddy para bumati rin. Pagtapos kumuha si Russell ng
makakain. Pinagmasdan ko ulit ang mga tao sa paligid. Wala akong kilala bukod sa
mga employees na nakikita ko sa office pag nagpupunta ako. The rest, ngayon ko lang
nakita.

" Haley?" may tumawag saken.

Lumingon ako. Si Yuri. Isang Fil-Russian na model. Nakasama ko tio sa isang

photoshoot nung maging cover ako ng isang issue.

"Yuri!" masaya kong bati.

Lumapit siya saken at niyakap ako. " It's good to see you!"

Kelan ba kami huling nagkita? Last year? Hindi ko na matandaan.

" Same here! Hindi ka ba umuwi?" tanong ko. Nakakapagtagalog din kasi ito kahit na
based na siya dito sa Spain.

Tumawa ito. " My mom's here. Dito sila nag celebrate ng Christmas. But shen went to
Moscow yesterday to visit dad. Kaya andito ako ngayon. Wala akong kasama sa bahay."
sagot nito.

" Buti naman present ka ngayon. Last year kaya wala ka." nakangiti kong sabi.

" May tour kaya kami last year. Nasa Brazil kami." sagot nito. " Andito rin ba si
Hans?" tanong nito.

He's Han's friend actually. Pag andito si Hans sila lagi ang magkasama. Sasagot
sana ako nang nakita kong papalapit si Russell. Madilim ang mukha nitong nakatingin
samen ni Yuri. Napatingin si Yuri sa kanya paglapit nito. Lumapit ang tingin ni
Yuri saken parang tinatanong nito kung sino si Russell. Napatingin din ako kay
Russell kasi nakatingin din ito sa akin parang tinatanong nito kung sino si Yuri.

" Uhh....Yuri..this is Russell. Russell...this is Yuri...friend siya ni Hans."

pakilala ko sa dalawa.

Tumawa si Yuri. " Friend ako ni Hans? Eh ikaw, ano mo ako?" pabirong sabi nito.

Tumingin sa kanya ng masama si Russell. Unang nag abot ng kamay si Yuri. " Nice to
meet you." nakangiting bati nito.

"Same here." sagot ni Russell pero hindi ito ngumiti. Ako naman ang tiningnan niya
ng masama.

Ramdam ko ang tensiyon sa pagitan namin ni Russell. Walang kaalam alam si Yuri.
Buti na lang may tumawag dito.

" Punta muna ako dun." paalam niya. " Magtatagal ba kayo dito? Labas tayo minsan."
sabi nito.

Tumawa ako. " We'll be here for one more day. May pasok na kasi." sagot ko.

"Sayang." nanghihinayang na sabi nito. " Some other time maybe." sabi nito.

Humalik ito saken bago nagpaalam. " Happy New year!" sabi nito. Tumango lang siya
kay Russell.

Nauna na ako sa mesa. Sumunod si Russell. Ngayon ko lang napansin isang plato lang
ang dala niya. Puno ito ng pagkain.

" Hindi ka ba kakain?" tanong ko. Nilapag niya sa harap ko ang pagkain. Hindi siya
sumagot at s at padabog na naupo sa tabi ko.

Tiningnan ko ang pinggan na dala niya. Puno ito ng pagkain. " Hindi ko kayang
ubusin 'to. Share na lang tayo." sabi ko.

" Para sating dalawa talaga yan. Kaya lang nawalan na ako ng gana." makahulugang
sabi nito.

Parang may ibig siyang sabihin. Pero hindi na lang ako nagsalita. Baka kung san an
pa mapunta ang usapan namin. Nagsimula na akong kumain. Pero, jusko ang sama na
tingin niya saken. May nagawa ba akong masama. Siya pa tong may ganang magalit.

" Sino ba yung lalaki na yun?" walang kaabog abog niyang tanong.

" Sino?" kunwari di ko alam kung sino ang tinutukoy niya.

"Yun, yung kausap mo kanina." sagot nito.

" Di ba sinabi ko na kanina, nakalimutan mo na. Si Yuri, friend ni Hans." ulit ko.

Umirap siya. Ayan na naman siya. Pag naiinis siya mahilig siyang mang irap.

" Friend siya ni Hans. Eh ano mo siya." tanong nito.

Ano ko siya? Ano bang gusto niyang palabasin?

" He's just an acquaitance. He's not even my friend." sagot ko.

" Aquaintance lang? Ba't kung makayakap at makahalik sa'yo parang close kayo."
madiin na sabi nito. "Di mo man lang sinabi kung ano mo ako." puno ng hinanakit na
sabi nito.

Ampu.Yun ba ang pinagpuputok ng butse nito. Hindi ko siya pinakilala na asawa ko.
Siya pa tong may ganang magsalita ng ganun saken.

"Ganun talaga kami. Hindi lang siya. Lahat ng nakasama ko dati sa trabaho sa
publishing ganun sila saken, mapalalaki man o babae. And he has nothing to do with
my personal life." medyo tumaas na yung boses ko.

Hindi ko sinabi na kasama ko ito dati sa photoshoot. Hindi pa niya alam na naging
cover ako ng isang issue ng magasin sa publishing. At ayoko nang malaman pa. Baka
kalkalin pa niya ang magasin issue na yun magalit pa siya. Baka hindi niya
magustuhan ang suot ko.

At tama, hindi kami personal na magkakilala ni Yuri so bakit ko siya ipapakilala.

Kahit pa kaibigan siya ni Hans.

"Kahit na. Wala namang masama kung sasabihin mo. If you told him, he shouldn't have
asked you out sa harap ko." gigil na sabi nito.

Ganun ba? nainsulto ba siya sa ginawa ni Yuri? O sa ginawa ko?

" Bakit ikaw, alam ba ng babae mo na may asawa ka na? Sinabi mo ba sa kanya? Baka
naman hindi. Kasi kung bulabugin ka sa pasko ganun ganun na lang. "

Pinaalala ko sa kanya ang pag iwan niya saken nung pasko. Di ba mas nakakinsulto
yun? Para siyang isang aso na isang sutsot lang nakasunod agad. Honestly, I don't
care kung ano man ang dahilan niya. Kasi kung saken nangyari yun, at tinawagan ako
ni Vince, I won't leave. Kaya kahit pilit ko na intindihin siya hindi ko magawa.

" Wala akong babae, ilang beses ko bang sasabihin sa'yo." sabi nito na parang bata
ang kausap na paulilt ulit pinag sasabihan.

" Hindi ko alam. Wala na akong alam. Wala naman talaga akong alam. Tanga kasi ako
eh. " naiiyak na naman ako.

Ayoko na sanang pag usapan ito ngayon pero naiinis talaga ako. Hindi ko matanggap
na ako pa ang pag iisipan niya ng masama.

"Please..." nagmamakawang sabi nito.

" Aakyat na ako. Nawalan na rin ako ng gana." halos takbuhin ko ang hagdan paakyat.
Uniti unting tumulo ang mga luha ko. Pagpasok ko sa kwarto dumapa agad ako sa kama.
Doon ko binuhos ang sama ng loob ko kay Russell. Alam ko may kasalanan din ako sa
kanya. Ang mga nangyari samen ni Seth ang tinutukoy ko. Pero hindi ako kagaya niya.
Hindi ko mahal si Seth. Siya, alam ko, nararamdaman ko mahal pa rin niya ang
babaeng yun. At yung ang hindi ko matanggap. Na dalawa kami sa buhay niya.

Narinig ko na bumukas ang pinto. Sumunod siguro siya saken. Tumabi siya saken at
niyakap niya ako. " I'm sorry."

Pero hindi ako sumagot. Hindi ko binago ang pwesto ko. Hindi ko rin inalis ang
kamay niya na nakayakap saken. Ayokong lumabas na childish at nagdadrama lang.

"Pwede ba kalimutan muna natin kung ano ang nangyri last christmas." pakiusap nito.
Humarap ako sa kanya. Sasabihin ko sana sa kanya na hindi ko ito makakalimutan sa
bawat minuto ng buhay ko. Pero...

" Alam ko nahihirapan ka na. Ako rin hirap na hirap na. Pwede bang kahit ngayong
gabi lang. kalimutan mo muna ang galit mo saken. Pwede mo bang ibigay mo na saken
ang gabi na to. Wag ka ng magalit. Kahit ngayong gabi lang......please. "
nagmamakawang sabi nito.

Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Nakatingin lang ako sa knya. Paano ko
tatanggihan ang pakiusap ng isang tulad ni Russell. At mukhang tutulo na rin ang
luha niya anumang oras. Parang pinipiga ng puso ko pag nakikita ko siyang
nasasaktan. Bakit ganun? Ayoko siyang nakikitang nasasaktan. Ganun ko siya kamahal.

At hindi na ako tumanggi nang halikan niya ako. Namiss ko siya. Sobra. I miss his
kisses. Almost 1 week din kaming hindi nagkita. Kaya iniisip ko pa lang ang mga
susunod na araw pagbalik namin sa Pilipinas nalulungkot talaga ako. Iniisip ko pa
lang ang mga araw na hindi ko makakasama si Russell naiiyak na ako.

" I miss you." bulong ni Russell. Hinahaplos nito ang gilid ng beywang ko. Parang
tinatanya nito kung tututol ba ako sa gusto niyang gawin. Hindi ako sumagot. Hindi
ko na kailangang sabihing namimiss ko rin siya. Pinigilan ko lang talaga ang sarili
ko.

Naramdaman ko ang kamay niya sa kanan kong dibdib. Pumikit ako. Pipigilan ko ba
siya? Papayag ba ako. Ito ba ang tinutukoy niya? Ngayong gabi lang? Hindi na ako
tumanggi nang hubarin niya ang damit ko.

And once again I feel his warmth. The warmth I miss. Hindi ko na pinigilan pa ang
sarili ko. We kissed 'till our lips ached. At parang ayaw pa niyang tumigil.
Hinihingal kami pareho.

" I love you....I love you so much." sabi nito habang hinahaplos niya ang gilid ng
mukha ko.

Bakit naiiyak ako? Dapat matuwa ako narinig ko. Pero bakit nasasaktan ako. Kasi
iniisip ko na hindi lang ang ako ang sinasabihan niya nito? May iba pa? Di pa ba
ako pasalamat at minahal niya ako ganun ba yun?

Sabi nga niya kahit ngayong gabi lang, wag akong mag iisip ng kahit na ano. At yun
ang gagawin ko. Kahit ngayon gabi lang. At ngayon lang ito.

Our bodies moved as one in a familiar rhythm. I never felt so complete each time we
made love. I wanna enjoy this moment with him. Gusto kong isipin na ako lang ang
mahal niya at wala ng iba.

********************************

January 2....Pasay City

Kalalapag pa lang nang eroplano nang makatanggap si mommy ng tawag galing sa isang
friend niya. Dadaanan niya ito. Hindi siya sumabay samen pauwi. Sa bahay sana kami
dederecho.

" I'll just take a cab from here." sabi ko kay Russell. Nakaalis naman na si mommy
so ok lang na lisanin namin ang airport nang magkahiwalay.

Hindi naman ako pwedeng sumabay sa kanya para magpahatid tinutuluyan ko. Para ano
pa ang silbi ng pag alis ko kung malalaman naman niya kung saan ako nakatira. Baka
araw araw din siyang andun pag nagkataon.

"Hindi na ba talaga magbabago ang isip mo? I mean, you don't have to do this."
malungkot niyang sabi.

Ang pag alis ko at pagtira sa ibang bahay siguro ang tinutukoy niya. Kahit kelan
wala akong pinagsisihan sa desisyon ko. Sa tingin kailngan namin ito pareho.

" I have to. Para satin din naman to. Para makapag isip tayo pareho. Sige una na
ako." paalis na ako nang may maalala ako.

" Sana iwasan mo muna ako kahit na makikita mo ako sa school. Lalo na pag hindi ako
nakatingin at nakita mo na ako, pwede bang ikaw na lang ang umiwas para hindi muna
kita makikita? Pwede mo bang gawin yun para saken?" pakiusap ko sa kanya.

Hindi siya sumagot. Kuyom ang dalawang palad nito.

" Hanggang kelan ko gagawin yun? " halos pabulong na sabi nito.

Hanggang kelan? Hindi ko alam. Hangga't hindi na ako nasasaktan.

" Ikaw ang nakakaalam nun. Kung sa tingin mo pwede mo na akong lapitan. Kung sa
tingin mo hindi na ako masasaktan pag nakikita kita." sagot ko.

Alam na niya ang ibig kong sabihin. Kung kelan marerealize niya na ako lang ang
mahal niya. Na wala ng iba, ako lang. Kung matatagalan pa ito, nasa sa kanya yun.

" Kung dumating yung time na yun....are you coming back home? " naluluhang tanong
nito.

Ngumiti ako sa kanya. Hindi ko na napigilan ang mga luha ko.

" I don't know. I hope so." sagot ko. Hindi ko siya inaatay na magsalita ulit.
Tuluyan na akong umalis. Sunod sunod ang pagpatak ng aking mga luha.

Am I coming back home after all of these? May uuwian pa ba ako kung sakali?

==============
Haley's POV

~~~~~~~~~

Mabilis na duamaan ang araw. Halos dalawang buwan na rin ang lumipas mula nang
umalis ako sa bahay nila Russell. Hindi ko alam kung saan ako pupunta nung time na
yun. Mabuti na lang naisip ko ang apartment na paupahan ng parents ni Irish na di
kalayuan sa tinitirhan nilang mag asawa. Nalaman ko kasi dati kay Irish na
tumatangap sila ng daily rate. Kahit na kasi andyan sila Irish nakakahiya naman
kung makikituloy ako sa kanila.

Naisip ko lang nung time na yun, na hindi ako madaling mahahanap ni Russell just in
case na hanapin niya ako. Unlike pag nag stay ako sa hotel o kaya motel posibleng
mahanap niya agad ako. Kung hahanapin lang naman niya ako. Pero sa tingin ko hindi
siya mag aaksaya ng panahon na gawin ito. Busy kasi siya sa ibang bagay.
May naisip pa akong puntahan nung time na yun na imposibleng matunton ako ni
Russell. Kila Seth. Kaya lang ayokong sanayin din ang sarili ko sa presence niya.
Sa pag aasikaso niya saken. Sa pagbibigay niya ng time at atensiyon. Ayoko namang
lumabas na tuwing nasa trouble ako ay siya ang unang una kong naiisip na puntahan.

" Are you sure hindi ka sasama?" malungkot na tanong ni Jess. Pupunta kasi sila sa
despedida nila Seth. Next week na ang alis nila para sa Europe tour ng banda.

Nalulungkot siya sa nangyari samen ni Russell. Nalaman niya lang ito nung unang
araw ng pasukan. pagbalik namin after ng holiday. Nagpalit ako ng number kaya hindi
niya ako nacontact nung New Year. After kasi ng nangyari nung Christmas nagpalit
ako agad ng number dahil ayaw patahimikin ni Russell ang phone ko. Ang tanging
nakakaalam ng number ko ay si mommy, si Jess, si Irish at si Hans. Hindi naman
nagtanong si mommy kung bakit ako nagpalit ng number.

Nakaalis na sila Jess pero naiwan pa rin akong nakatayo sa loob ng classroom. Mag
isa. Nang matauhan na ako napagpasyahan kong umuwi. Sa araw araw na ginawa nang
Diyos ganito ang routine ko. Nag aalala na nga si Irish. Minsan dinadalaw niya ako,
o kaya dinadalhan niya ako ng ulam. Minsan naweweirduhan ako sa kanya kasi kakatok
ng disoras ng gabi at para icheck kung andun ako o kung tulog na ako. One time
nakatulog ako sa terrace kumatok siya bigla, buti na lang kasi basa na ako ng ulan
di pa ako nagigising. Parang binabantayan niya ako.

Humiga ako saglit. Mamaya na ako gagawa ng homework ko. Naisip ko si Russell. Sabi
ni Russell hindi ko na daw kailangang gawin ito. Hindi ko na kailangang umalis.
Hindi ko na kailngang lumayo. Magsasama kaming dalawa sa isang bubong na parang
walang nangyari, ganun ba ang gusto niya? Kung sa knya ok lang na tumira kmi sa
iisang bubong, saken hindi.

Ginagawa ko rin ito para sa sarili ko. Hindi ako makapagisip pag nasa paligid lang
siya. Hindi ko siya matiis. Gaya ng nangyari sa Spain. Sabi ko sa sarili ko hindi
ako bibigay. Pero anong nangyari, wala. Kinain ko rin ang sinabi ko. Kaya maigi
na'to.

Sanay naman akong mamuhay mag isa. Bago pa dumating si Russell sa buhay ko
independent na ako. Humiwalay na ako sa parents ko when I turned 18. Pero iba pala
pag nasanay kana rin ng may kasama. Napakalungkot ang nag iisa. Nakakabaliw. I
remebered those steamy nights that we shared. Ito ang mga pagkakataong gustong
gusto kong umuwi sa kanya. Pero pinigilan ko ang nararamdaman ko.

Natutunan ko ring kausapin ang sarili ko. Kasi wala man lang tumatwag. O kaya kahit
text man lang. Nakakatulog ako ng tuloy tuloy nang walang nang gigising saken sa
gabi.

*****************************

The following day............

" Haley.." tawag ni Jess

Tumingin ako sa kanya. Tumingin siya sa labas ng pinto ng classroom. Nagulat ako
kasi nakita ko si Russell na nakatayo sa labas at mukhang inaantay ako.
" Mauna na ako." sabi ni Jess. Bumulong siya bago lumabas. " Magbati na kayo.
Tingnan niyo nga mga hitsura niyo. Mukha kayong miserable pareho." umirap ito at
lumabas na.

Lumabas agad ako at nilapitan ko si Russell. Ngayon ko lang siya nakita ng

malapitan. Minsan nakikita ko siya pero sa malayo. At pag nangyari yun ako na ang
umiiwas. Medyo humahaba na ng konti ang buhok nito. Ngumiti siya ng lumapit ako.

" Hey..." sabi nito.

Hindi ako ngumiti sa kanya. Kahit na halos tumalon na ang puso ko sa tuwa kasi
nakita ko siya.

" Anong kailangan mo?" tanong ko. Alam ko naman na hindi niya ako pupuntahan kung
hindi importante. Yung kasi ang usapan namin.

Nawala ang ngiti sa mga labi niya. Yumuko siya saglit.

" Anniversary celebration nina mommy at daddy tonight. I need you to be there."

Kaya pala. Hindi ko kasi alam ang date ng anniversary ng parents niya. Ngayon pala
yun. Hmnn...

" Sige. I'll be there. Sususnod na lang ako. May gagawin pa kasi kami nila Irish. "
sagot ko.

" I'll wait." sagot nito.

" Baka matagalan ako. Sususunod talaga ako." baka iniisip niya na hindi ako
pupunta.

" Ok lang. Hindi pwedeng hindi tayo sabay ng dadating." sabi nito.

Kaya pala gusto nya akong antayin.

Tumango ako. "Sige antayin mo na lang ako dito." sabi ko.

Pumasok na ako sa loob. Sumunod ito sa akin sa loob ng room. Lumingon ako sa knya.

" Dito na ako sa loob mag aantay para maka upo ako." sagot nito.

Hindi ako kumibo. Nakatingin samin si Irish. Alam kasi niya ang nangyari. Hindi na
rin siya nagsalita. Nakatingin lang din sina Dana at Ck sa aming dalawa.
Naweweirduhan siguro sila at hindi kami nag uusap. Wala silang alam. May
presentation kami bukas kaya ngayon kmi gagawa ng visual aids.

Pakiramdam ko nakatitig siya saken sa buong oras na gumagawa kami ng project. At

nang matapos ang gawain namin, kinuha niya agad ang mga gamit ko at nauna na sa
labas ng pinto matapos magpaalam sa mga kaklase ko. Nakangiti si Irish at umiiling
habang nakatingin samen.

"Magbati na kayo. Ako ang nahihirapan sa inyo eh." sabi nito.

Ngumiti lang ako. " Una na kami." sabi ko.

Sumunod ako kay Russell sa parking lot.

" Marami bang bisita sila mommy?" tanong ko. Baka kasi kailangan ko pang magbihis.
" Medyo. Uwi muna tayo sa bahay magbibihis din ako." sabi nito.

Nag isip ako. Sige na nga. Kesa naman sa apartment pa ako dadaan. Malaman pa niya
kung saan ako nakatira.

Tahimik kami sa byahe. Patingin tingin siya sa side ko. Ako naman derecho lang ang
tingin. Minsan sa labas ako nakatingin. Hindi ako kahit isang beses tumingin sa
side nya. Hindi ko na inanatay na pagbuksan ako ng pinto pagdating namin sa garahe.
Nauna na ako sa main door tutal may susi naman ako.

Nagshower lang ako saglit. Paglabas kong CR nakita ko si Russell na nakaabang sa

labas ng banyo at mukhang maliligo rin siya. Nakatapi lang kasi siya ng towel at
walang suot na shirt. Parang gusto kong haplusin ang katawan niya pero pinipigilan
ko ang sarili ko. Namiss ko ang pakiramdam kung paano mayakap ng malapad na didbdib
na yun. Nagkatitigan kami saglit pero ako rin ang unang nagbaba ng tingin.

Mabilis akong nagbihis. Isang simple at sexy na white dress ang napili kong isuot.
Malalim ang neckline nito at manipis ang strap. Hindi naman ito masyadong maiksi.
Natigilan si Russell paglabas sa banyo nang makita ako. God eto na naman kami. He
is so painfully handsome lalo na pag ganyang basa at magulo ang buhok niya. Hindi
ko siya matagalan na pagmasdan.

" Sa labas na lang kita sa aantayin." sabi ko at nagmamadali akong umalis.

Baka hindi ko na rin mapigilan ang sarili ko. Hindi ko makakaila na miss na miss ko
na siya. Lahat sa kanya namimiss ko. Baka pag hinawakan niya ako hindi ko mapigilan
ang sarili ko.

Dumerecho agad ako sa garahe. Ilang saglit pa ay sumunod na rin siya. Naka long
sleeves siya ng gray at black na pants. Nag shave na siya. Ang sarap niya
pagmasadan. Ang gwapo niya talaga. Ngumiti siya ng makita niya na nakatitig ako sa
kanya. Lumapit siya saken at pinisil ako sa baba.

" Let's go." sabi nito.

Para akong tanga. Sumunod agad ako sa kanya muntik pa akong madapa. Narinig ko ang
mahinang tawa niya bago niya isara ang pinto ng kotse sa side ko.

Marami rami na rin ang mga bisita pagdating namin. Pinagbukasan niya ako pinto at
inakbayan niya ako papasok sa bahay. Natanaw namin agad ang mga parents ni Russell.
Napakaganda pa rin ng mommy niya. Mapagkakamalan mo pa ring nasa early forties ito.
Ganun din ang papa niya. Sinalubong kami ng mommy niya nung makita kami.

" Happy Anniversary po." bati ko sa kanilang sabay halik sa kanila.

Pinagmasdan ako saglit ng mommy ni Russell at ngumiti ito.

"Iha namiss kita. Busy ka daw sabi ni Russell kaya di kita mainvite dito every
weekend." sabi nito.

Tumingin ako kay Russell. Naguilty naman ako.

" Opo. Madalas po akong wla sa bahay pag weekend. Marami po kaming mga projects."
sagot ko. Napatingin saken si Russell.

"Pwede ka na ba this weekend? Magluto tayo ng bago kong natutunan na recipe online.
Naiinip kasi ako dito sa bahay half day na alng akong pinapasok ng daddy mo."
reklamo nito.
Sa weekend. Valentine's day na yun.

"May date ba kayo ni Russell? May out of town plans ba kayo?" nakangiting tanong
nito.

Natigilan ksi ako kaya inisip nito na may other plans kami.

" Hindi ko pa po alam. Tawawagan ko na lang po kayo." sagot ko.

" Ok lang kung may lakad kayo, wag mo akong intindihin. Naglalambing lang naman
ako. Maigi yun para magkaroon naman kayo ng time sa isa't isa." sagot naman nito.

Nagkatinginan kami ni Russell. Kahit siya hindi rin niya alam ang isasagot niya.
Palibhasa walang kaalam alam ang mga pamilya namin sa mga nangyayari.

" Kain lang kami mom." sabi ni Russell. Para siguro hindi na makaabot pa ang usapan
kung saan.

Kumuha kami ng mesa na for 4 persons.

" Ikukuha lang kita ng food." paalam ni Russell.

Pagdating ni Russell puno ng food ang plate na dala niya. Puro paborito ko, mga
seafood.

Nagsimula na siyang kumain pero hindi ko pa rin ginagalaw ang pagkain ko.

" Hindi mo ba gusto yung food?" Tanong nito.

" Hindi pa kasi ako nagugutom." sagot ko.

" Past 7pm na, hindi ka pa gutom? Kaya ka nangangayayat eh."

Nangangayayat? Yan din ang sinasabi ni jess at ni Irish. Pumapayat daw ako.

Kumain na rin ako para tigilan na niya ako. Maya maya sinalinan niya ng wine ang
glass ko. Pinuno niya ang baso ko. Binilisan ko na rin ang pagsubo. Pero hindi ko
naubos ang nasa pinggan ko. Tinungga ko lahat ang wine na sinalin ni Russell sa
baso ko. Napangiwi ako sa magkahalong pait at tamis na lasa ng wine. Pinuno niya
ulit ang baso mapatos kong masaid ang laman. Napatingin ako sa kanya.Balak ba niya
akong lasingin?

Tumingin ako sa relo ko. Past 9pm na. Marami pa rin silang mga bisita.

"Last na'to ayoko na. Aakyat na ako." sabi ko.

Tinungga ko na parang tubig ang wine at nagpaalam na ako sa kanya para umakyat.
Gusto ko ng magpahinga. May pasok pa ksi ako bukas ng maaga. Isasara ko sana ang
pinto ng balcony kasi dinig ko ang tugtog sa loob ng kwarto nang maramdaman ko ang
malamig na simoy ng hangin. Lumabas ako sa balcony at sumilip sa baba. Mukhang
walang balak umuwi ng maaga ang mga bisita ng parents ni Russell. Mukhang
nagsisimula pa lang ang gabi.

Madyo nagulat ako ng may yumakap saken mula sa likuran. Humigpit ang yakap niya.
Nanatili ako sa ganoong ayos. Wala akong reaksyon.

" Please, bumalik ka na sa bahay. Ako na lang ang aalis kung ayaw mo akong
makasama. Hindi ako mapakali iisipin ko pa lang na sa ibang bahay ka nakatira,
Umuwi ka na sa bahay please...." nagmamakaawang sabi nito.
Sa totoo lang nahihirapan na rin ako. Pinapagod ko ang sarili ko araw araw sa mga
assignments at projects ko sa school para makatulog ako agad sa gabi. I kept myself
busy para hindi ko siya maalala. Kahit na sa bawat araw na lumilipas lalo ko siyang
namimiss.

" Wag mo na akong intindihin ok lang ako." sagot ko.

Iniharap niya ako sa kanya. " You're ok? Well, I'm not." puno ng hinanakit na sabi
nito.

Iniisip niya marahil na ok lang saken ang set up na ganito.

" I could barely sleep at night pag naiisip kita. Evrytime at look at every corner
of our room nakikita kita. I miss you so much. Bumalik ka na please." kulang na
lang lumuhod siya nung sinabi niya ito.

Hindi ako makasagot. Hindi kasi ganun kadali. I have my own issues as well.

Hinawakan niya ako sa mukha. " I love you so much.." pabulong na sabi nito.

Hinawakan ko ang kamay niya na nakahawak sa mukha ko. " I know." ngumiti ako sa
kanya. " Pero selfish ako Russell. Gusto ko ako lang." pabiro kong sabi.

Tumawa siya at hinalikan niya ako sa lips. "It's always been you baby. Only you. No
one else." puno ng emosyong sagot nito.

Natigilan ako sa narinig ko. Tama ba ito. Tatalon na ba ako sa tuwa? Ako lang. Wala
ng iba.

" I asked you before.....if you still...... love her. You said you don't know....."
nag aalangan kong tanong.

Baka hindi ko na naman magustuhan ang sagot niya. Hindi niya ako pinatapos sa
tanong ko.

" Because I really don't know. There was so much going on and I couldn't think
straight. I still care for her and I think that made me confused. But I don't love
her anymore. I've known it for quite some. I've known it long enough before I even
realized it. " derechong sagot nito.

Naluluha ako. Sobrang saya ko. Yan lang naman ang gusto kong marinig sa kanya. Wala
naman akong hiningi sa kanya na kahit na ano. Pero matagal na niyang alam ang sagot
sa tanong ko. Bakit ngayon lang niya sinabi?

" Hindi mo man lang ako hinanap." di ko na napigilan ang lumuha.

Tumawa siya at niyakap ako. " Why should I?" sabi nito.

Napatigil ako sa pag iyak. Bakit niya ako hahanapin? Tinulak ko nga siya.

" Ang sama mo naman! Sinasabi ko na nga ba inuuto mo na naman ako eh." napaiyak ako
sa sama ng loob.

Nangingiti sya habang nakatingin saken. May gana pa siyang ngumiti. Pinunasan niya
ang mga luha ko.

" Bakit kita hindi hinanap? Eh alam ko naman kung saan ka nakatira." sagot nito.
Bahagya nitong pinisil ang pisngi ko.

" Ano?!" gulat kong tanong. "Paano mo nalaman?"

Tumawa siya.

" Tinawagan ako ni Irish." sagot nito. " Wag kang magalit sa kanya. Naawa na kasi
yung tao saken ksi tinawagan ko siya nung Christmas hinahanap kita. Diba nasa
bakasyon siya. Tinawagan niya yung mom niya ksi naisip niya na baka dun ka daw
tumuloy. Tapos yun nung maconfirm niya na ikaw nga yung kumuha ng isang unit,
tinawagan niya agad ako. Sabi niya wag ko daw sabihin baka magalit ka."

Hindi ako makapaniwala.

" Matagal mo ng alam?"

" Yep. Actually, I was there every night, by your window. I stayed there 'till you
put your lights out. Minsan naman pag late na at bukas pa yung ilaw mo I asked
Irish to check why you're still up. One time I saw you by the balcony na nakaupo.
It rained pero hindi ka pa rin umaalis nakaupo ka lang dun. Kaya I asked Irish to
check on you. Yun pala nakatulog ka at hindi mo namalayan umuulan na pala at basa
ka na."

" I owe this girl a lot. Hindi ko alam kung papano ako magpapasalamat sa kanya. At
nagtiwala siya saken, she believed in me that I could fix this. Kahit hindi pa niya
alam ang mga pangyayari."

Kaya pala sabi ko parang binabantayan ako ni Irish lagi. Nung kinatok niya ako na
nakatulog ako at basang basa ako ng ulan nagduda na ako noon. Two blocks kasi from
my place yung bahay nilang mag asawa. Kaya imposibleng napadaan lang siya.

" I was calling you every morning, I just wanted to hear your voice. At pag
sinasagot mo na binababa ko na. Ayaw din kasing ipasabi ni irish na binigay niya
saken yung new number mo. I had to get a new number also para tawagan ka."

Siya pala yung sumisira ng araw ko tuwing umaga. Yung tawag na tawag pero hindi
sumasagot.

" Even sa school, pinagmamasdan kita sa malayo. Gaya ng sabi mo, iniwasan kita.
Hindi kita nilapitan kahit gustong gusto kong gawin. Nakita ko kayo ni Vince
dalawang beses na magkasama. Sumama ang loob ko sa'yo nun ksi nakita kong inakbayan
ka niya tapos hindi ka man lang tumanggi." puno ng hinanakit ang tono nito.

Nakita niya pala kmi ni Vince nung time na yun. Sinadya talaga akong puntahan ni
Vince. Nalaman niya kasi kay Nico na hindi daw ako umuuwi sa bhay namin ni Russell
Sinabi daw ito ni Nico sa kanya. Naisip ko si Seth. Siya siguro ang nagkwento kay
Nico kasi bestfriend niya ito. Nagtataka nga ako kung paano nalaman ni Seth.
Tinanong ko si Irish, hindi naman daw niya sinabi. Concern lang saken si Vince. I
really cried nung tinanong niya ako. Ewan ko ba, kaya inakbayan niya ako nung time
na yun. Hindi ko na rin sinabi kay Vince yung detail pero alam niya na Russell and
I are going through a rough time. Pero hindi ko sinabi ito kay Russell. Nanahimik
na lang ako.

" Hinayaan lang kita. Dapat dati pa ako susulpot sa tinitirhan mo. Pero sabi ko sa
sarili ko, ikaw naman ang bibiyan ko ng time. "

" Siguro naman I've given you enough time to think. So please, come home with
me..." pakiusap nito.
Nakatitig ako sa mukha niya. Para siyang bata na nagmamakaawa. Pagbibigyan ko ba
siya. Patatawarin ko na ba siya. Actually, matagal ko na siyang pinatawad, siya na
lang talaga ang inaantay kong gumawa ng move.

Ngumiti ako. Hindi ko na siya kayang tiisin pa. " Pag iisipan ko muna." umirap ako.

Nagliwanag ang mukha niya. Sa sagot ko pa lang alam na niya kung ano ang desissyon
ko. Niyakap niya ako.

" O sige ok lang kung ayaw mo. Ako na lang lilipat dun sa tinitirhan mo."
nakangiting sabi nito.

Tinulak ko siya ng konti.

" Ayoko nga. Kaya nga ako umalis di ba. Tsaka may itatanong pa ako sa'yo hindi pa
tayo tapos."

" Ano?" sabi nito at yumakap ulit siya saken.

Bumwelo muna ako. Tumingin ako ng derecho sa mga mata niya. gusto kong makita kung
ano ang expression ng mukha niya.

" Nagkikita..... pa ba kayo?" tanong ko.

Ngumiti siya.

" Hmnnn...The last time was nung pagbalik natin from Spain. I had to check her."

Agad agad? Pag uwi pinuntahan niya agad? Pero hindi ko na tinanong. Sapat na saken
ang pagsasabi niya ng totoo.

"After that?" tanong ko ulit.

Gusto kong malaman kung nagkikita pa rin sila the whole time na hindi ako umuwi sa
bahay. At mapapatay ko siya. Wehh?

" After that, wala na. I havent seen her since then. I told her that was the last
time I had to see her." derechong sagot nito.

Tumingin ako ng derecho sa kanya. Kilala ko na rin si Russell. Prangka rin siyang
tao at malalaman mo kung may tinatago at nagsisinungaling. Gaya dati. Pero ngayon
he answered my questions directly and as honest as I thought. Sinagot niya ito ng
derecho at walang kurap.

" Why?" tanong ko.

Kumunot ang noo nito. Gusto kong malamn kung bakit. Dahil ba ayaw na niya itong
makita? O ginagawa lang niya ito kasi umiiwas siya na baka makarating saken.

" Do I have to answer that? I don't have any reason to see her again. Sa tingin ko
tapos na ang problema ko sa kanya. And I think its time I have to deal with my own.
"

Hinawakan niya ako sa baba. Pinisil niya ito ng bahagya.

" I'm really sorry. I was so busy with other things nawalan tuloy ako ng oras
sa'yo. Gusto kong bumawi. Will you give me another chance?"

Hindi ako agad nakasagot.

"Please, one last chance?" nagmamakaawa ito.

One last chance. Kahit naman hindi last chance, I will still give him a chance.
Ganun ko siya kamahal.

"Please?" ulit nito.

Nainip siya siguro sa isasagot ko. Ngumiti ako. At tumango na lang ako. Speechless
ako. I was so happy. Akala ko matatagalan pa bago makapag decide si Ruusell. Kung
mahal pa rin niya ang babaeng yun. Sabi ko sarili ko, kahit na sabihin niya saken
na mahal pa rin niya ito, ok na saken, basta sasabihin niya rin saken na mas mahal
naman niya ako. Ganun ko siya kamahal. Kahit ganun lang papayag na ko. Ayoko siyang
mawala. Baliw na siguro talaga ako.

"Thank you" sabi nito at niyakap niya ako ng mahigpit.

Aaminin ko sa sarili ko na panahong umalis ako sa bahay hindi maalis sa puso at

isip ko ang mangamba. Pa'no kung marealize ni Russell na mahal pa rin niya ang
babaeng yun at hindi na niya ako balikan. Kaya papalampasin ko pa ba ang
pagkakataong ito.

"Hey hindi ako makahinga. " tinulak ko siya ng marahan. Pero hindi niya ako
binitawan.

" Lagi kang hinahanap saken ni mommy. Nauubusan na ko ng dahilan. Napapadalas ang
uwi ko dun kasi wala akong makausap sa bahay. Pag sa condo naman ako umuwi ganun
din. "

Nagulat ako at binuhat niya ako.

" Hindi ako papayag na hindi ka bumalik. Gagawin ko ang lahat wag mo lang akong
iwan ulit."

Natatawa ako. " Teka ibaba mo nga ako. Saan mo ba ako dadalhin?"

Binaba niya ako sa kama. "Dito lang tayo." ngumiti ito ng nakakaloko.

" Dapat siguro magseryoso na tayo." sabi nito.

"Magseryoso saan? " tanong ko.

" Mas maganda siguro kung magkakaroon na tayo ng Little Haley." makahulugang sabi
nito.

Eto na naman kami.

" Bakit Little Haley, ayaw mo ba ng Little Russell." natatawa kong sabi. Madalas
kasi pag lalaki gusto nilang anak, lalo na pag panganay, lalaki.

Tumawa siya. " Parang mas gusto ko ng Little Haley. Natakot kasi ako nung iwan mo
ako eh. Naisip ko na pag iniwan mo ulit ako, pag baby girl ang anak natin, I'm sure
kamukha mo ito. At least kahit papano parang lagi kitang nakikita."

Nakakatawa siya. Hindi ko na siya iiwan ulit. Basta wag na niyang uulitin yung
ginawa niya. Kasi baka hiwalayan ko na siya sa susunod. At alam niya yun. Napag
usapan na namin dati ito. He can fool me once, but he can longer fool me twice.
Familiar ba?
Haley's POV

"Ayyy nakakainggit naman sila. Ang daming natanggap na roses at chocolates."

himutok ni Dana.

Nakatingin siya sa hawak namin ni Jess na mga stems ng roses at bars and boxes ng
chocolates. Roses come in 3, yung iba naman 1 stem lang.

Yung mga chocolates naman, may bar at yung iba nasa boxes. Hindi namin alam kung
kanino galing ang iba. Yung ibang makakapal ang mukha, sila talaga ang nag aabot ng
personal. To think na alam naman ng iba na may asawa na ako at si Jess ay buntis
na. O di ba, may asim pa rin kaming magbestfriend.

Ganito kasi dito pag Valentines day. Pwede kang magbigay ng card, flowers or
chocolates sa mga taong malalapit sa puso mo. Yung iba naman sa mga crushes nila
ito ginagawa o kaya sa mga nililigawan.
" Gusto mo ba? Iyo na 'tong iba. " alok ko sa mga chocolates. Hindi rin kasi ako
mahilig sa chocolates. Hindi nga ako makaubos ng isang bar.

" Hindi ba nakakahiya naman?" pakipot pang sabi nito.

Ngumiti ako. " Ok lang yun. Hindi naman ako mahilig dito eh." sabi ko. Inabot ko sa
kanya ang ilang bar ng chocolates.

" Ako rin penge." sumingit si Irish. Binigyan ko rin ng ilang piraso.

Lumapit si Jess."Una na ako." sabi nito.

Napansin ko na wala na itong dalang mga bulaklak.

"Nasaan yung mga flowers mo." tanong ko.

" Binigay ko kay Ck, sabi ko ibigay sa crush niya. Nahihilo ako sa amoy eh." sabi
nito.

Oo nga pla. Nasa stage pa ng paglilihi si Jess.Maya maya napatingin sila lahat sa
pinto ng room.

" Ay kanino niya kaya niya ibibigay yan." sabi ng isa naming classmate.

Sinong tinutukoy nila.

" Ang swerte naman ng girl na yan." sabi pa ng isa.

Tumingin ako sa pinto.

Si Seth. May dalang isang bouquet ng iroses na iba't ibang kulay. Nakatingin siya
saken. Nagkatinginan kami ni Jess. Napailing ito.

"Alis na ako." sabi nito. " Looks like you're in trouble again my friend." bulong
nito.

Nasabi ko na kasi sa kanya ang tungkol kay Seth. Na nagsabi ito saken tungkol sa
feelings niya. Pero hindi ko sinabi yung nangyari nung naghabulan kami. Nahihiya pa
rin ako kay Jess. Sabi ko nag usap na kami ni Seth na hwag na niyang ibrought up pa
ulit ito. Kaya siguro nasabi niya na I'm in trouble again kasi ito na naman siya.
Pero hindi naman siguro. Baka ngayon lang kasi may okasyon naman.

Nag alisan na rin ang iba naming classmates. Bukod sa mga kagrupo ko sa report
namin para bukas. Yung mga iba sadyang nagpaiwan para malaman kung kanino ibibigay
ni Seth ang bouquet. At lumapit siya saken.

" For you." sabi nito at iniabot saken ang bouquet.

"Awwww!!" parang sabay sabay pa na sabi ng natitirang mga kaluluwa sa classroom.

Parang gusto kong manliit. Kung naging ordinaryong lalaki lang si Seth gaya nung
mga iba na nagbigay saken ng roses at chocolates okay lang. Pero sa gaya ni Seth na
isang celebrity at alam pa ng lahat ng tao sa room na may asawa na ako,
nakakailang. Parang hindi magandang tingnan lalo na't magkaklase pa kami.

" Halika na nga." tila naiinis na sabi ng isa kong kaklase na babae.

" Akala ko pa naman saken niya ibibigay." sabi pa ng isa. Hindi ko alam kung
seryoso ito o nagbibiro lang. Deadma na lang ako sa mga reaksyon nila.

Kinuha ko ito. " Thanks." ngumiti ako sa kanya.

Ngumiti rin siya. " Pwede ba kitang makausap?" sabi nito.

Napatingin ako sa paligid. Alam ko kahit busy ang ilan ay bukas ang mga tenga nila
sa chika.

" Sige." sabi ko at nauna ako sa labas ng room. Iniwan ko muna ang bouquet sa isang
upuan.

May open na vacant room sa tabi sa malapit sa hagdan hindi naman kalayuan sa room
namin. Humila ako ng isang upuan at pumwesto ako sa gilid ng pinto. Ayokong sa loob
mismo ng room at baka magkaroon pa ng issue pag may makakita samen. Umupo rin siya
sa tabi.

" We're leaving tomorrow." simula nito.

Napatingin ako sa kanya. Bukas na agad. Parang ang bilis naman. Pero hindi ko na
ito sinabi. Hindi ko alam pero nakaramdam ako ng bahagyang lugkot.

" Good luck." yun lang ang nasabi ko at ngumiti ako ng pilit.

Malungkot na ngumiti ito. "Thanks."

Tumahimik ulit kami.

" Siguro ang balik na namin next school year na." sabi nito. " I may not...see you
again." sabi nito.

Tama siya. Kasi last year ko na dito. Gagradute na kami sa March. Unless na lang
ipakulam niya ako at magkasakit ako at hindi ko matapos ang mga requirements ko
para mag repeat ako next year.

" Hindi naman siguro. Hindi man tayo magkita ulit dito sa school. Malay mo kahit
saan, you know, small world di ba?" sagot ko.

Tumawa siya. " Oo nga."

Tumahimik ulit ako.

" When I found you, I thought hindi na ulit mangyayari ito. Na lalayo ulit ako.
That I won't see you again...."

Hindi ko na siya pinatapos pang magsalita. " Seth, I think this is for the best.
Lahat ng nangyayari may dahilan. "

" Alam ko." sabat din niya. " I know that there was also a good reason when I found
you again. I may not know it yet. But who knows." makahulugang sabi nito.

Umiling ako. " Seth, hindi mo ba nakikita. Ito ang tlagang mangyayari. It's better
this way. I will be honest to you. I like you. But as a friend. More than that, I
don't think so."

Lumungkot ang mukha niya. Yumuko ito. Tumahimik ulit kami ng ilang minuto bago ulit
siya nagsalita.

" May itatanong ako?" sabi nito.

Hindi ako sumagot pero tumingin ako sa kanya.

" Kung sakali ba na, wala ka pang asawa at nagkita tayo ulit, magugustuhan mo kaya
ako. Do you think there is a chance......" hindi niya maituloy tuloy ang sasabihin
niya.

Ngumiti ako.

" Seth kung iba ang sitwasyon, syempre hindi tayo ganito. At hindi ka mahirap
mahalin. Kung wala akong asawa o boyfriend, why not? But I'm married. And I love my
husband so much." sagot ko.

Napayuko siya sa huling sinabi ko. Hinawakan ko siya sa kamay.

" Look at me." sabi ko. " Nag usap na tayo di ba? Don't tell me mali ang desisyon
ko na hayaan kang lumapit saken. We had an agreemnent right. That you'll forget
about it."
Tumango siya pero nakayuko pa rin. Hindi man lang siya tumingin saken.

" But I just...can't. I'm sorry. " garalgal ang boses nito.

Oh please! Ayokong makarinig ng ganyang boses. Hwag kang umiyak. Hindi ko na alam
kung ano ang gagawin ko sa taong to. Is it still my responsibility kung ano ang
mangyayari sa kanya afterwards. Hindi na di ba. Malaki na siya. Bakit naman ako.
Yung nangayri saken nung gabing inuwi ako ni Russell sa condo niya, wala akong
sinisisi. Pasalamat pa nga ako at si Russell ang nakakita saken. Kung rapist pala o
kaya serial killer eh wala na ako ngayon. Hindi ko naman sinisi si Vince sa
nangyari. Desisyon ko yun. Ginusto kong magpakalasing nung gabing yun.

Hindi naman siguro siya magpapakamatay. Pero anong gagawin ko sa kanya ngayon.
Hindi ako marunong magcomfort ng lalaki. Magbigay ng aliw kaya ko pa. charing lang.

" Hey...."sabi ko at pinisil ko ang kamay niya.

Nakayuko pa rin siya. " I'm fine. Don't worry." he said in a steady voice.
Nakahinga ako ng maluwag. Kahit papano ok na siguro ang pakiramdam niya.

Maya maya may kinuha ito sa bulsa ng jacket niya. " Here, take this." may inabot
siya saken.
Nung tiningnan ko ito, 4 na concert tickets.

"We'll be in Madrid by last week of March. In case magbakasyon ka sa Spain, you can
invite some of your friends." sabi nito.

Kinuha ko ang mga concert tickets. Kahit alam kong hindi ko magagamit ito. Kasi
Russell and I are going to Prague. Para gamitin ang regalo ng parents niya samen
for summer vacation. Hindi ko na ito sinabi sa kanya.

" Our first stop is Paris when we leave tomorrow. We'll stay there for a month."
dagdag pa nito.

Ngumiti ako. Bakit niya sinasabi saken ang mga bagay na'to.

" I'll see you again. I promise that. Unless na lang na pagtaguan mo ako." pabirong
sabi nito.

Natawa ako. " Why would I do that?" tanong ko.

" Ewan ko sa'yo." sabi nito. Natawa rin siya sa sinabi niya.

Maya maya tumayo na siya. " I don't wanna hold you off. I'm sure my lakad ka." May
date kami ni Russell. Yun siguro ang ibig niyang sabihin. Pero hindi ko sigurado
kasi may gagawin ata siya ngayon.

Tumayo na rin ako. Maya maya may inabot siya saken. Isang business card.

" Just in case you need it." sabi nito. In case I need it. Umaasa ba siya na I will
run to him again pag nagka problema ulit kami ni Russell.

" Sabi ko naman sa'yo, pag may problema ka, just let me know. And I'll come
running." malungkot na sabi nito.

I can't explain pero sa sinabi niya parang gustong tumulo ng mga luha ko pero
pinipigilan ko lang. Kahit sa huling pagkakataon nasasaktan pa rin siya.
Magpapasalamat ba ako sa kanya. Magpapasalamat ba ako na may matatakbuhan ako
tuwing may problema ako kahit na alam ko na afterwards masasaktan pa rin siya.
Dahil hindi ko siya pwedeng mahalin. Hindi pwede.

Isang tipid na ngiti ang binigay ko sa kanya. " Thank you. Sa lahat lahat. If I'll
have the chance to be in Spain this summer I'll see you."

Hindi ko alam kung ba't ko sinabi yun. Hindi naman ako ngpromise sa kanya. Sabi ko
lang nman pag my chance ako.

Nagliwanag ang mukha nito. " Ok. see you then." maya maya tumingin siya sa relo
niya. " I gotta go." sabi nito.

Lumapit siya saken. Hinawakan ako sa mukha. $het anong binabalak nito. Hinaplos
nito ang gilid ng pisngi ko. Hinalikan niya ako sa gilid ng lips ko. Napapikit ako.

" Take care. See you soon." makahulugang sabi nito. At nagmamadali na siyang
umalis.

Napahawak ako sa part na hinalikan niya. Bakit hindi ako tumanggi. Bakit hindi ko
siya tinulak. Marahil dahil posibleng ito ang huli naming pagkikita.
Napatingin ako sa hawak ko na concert tickets at business card. Sa totoo lang
nalulungkot ako kasi hindi ko naman ito magagamit. Hindi ko na kailnagan ang mga
ito. Kailnagan kong gawin ito. Para na rin sa knya. Para saken. Para makalimutan na
niya ako. Para makalimutan ko na rin siya. Itatapon ko na sana ang mga ito ng....

" I was looking for you..." $het si Russell. May hawak ito na isang boquet na
roses. Mas malaki sa dala ni Seth. May box pa itong kasama. Pasimple kong itinago
sa likod ko ang mga hawak ko.
Lumapit siya saken at hinalikan ako. " What are you doing here?" tanong nito. "
Andun sila Irish sa isang room. Hinanap kita sabi niya hindi daw niya alam."

Muntik na niya kaming abutan ni Seth. Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko.
Nilagay ko muna sa bulsa sa likod ng pants ko ang ticket at business card ni Seth.
Inabot ko ang mga bingay niya.

" Thanks. Uh, may binalikan kasi ako. Nawawala kasi yung isa kong notebook. Akala
ko naiwan ko dito. Let's go." naglakad na ako palabas ng classroom ng inawat niya
ako.

Nakangiti ito. " Dito muna tayo. Maraming tao dun eh." sabi nito. " Baka malate
kasi ako mamaya. May party na hinanda si coach. Gusto nga kitang isama pero for
boys only lang daw. Hindi naman ako gagabihin eh." mahabang paliwanag nito.

" Ano? Bakit naman ngayon pa?" parang nananadya naman ang pagkakataon. First
Valentines namin ito ni Russell. Hindi na nga maganda ang First Christmas at New
year namin eh.

Natawa siya. " Pareho kayo ng reaksyon ni Jess. Ganyan din ang sabi niya .Hindi nga
alam ni Ambrose kung paano niya ito susuyuin. Nakita ko umiiyak sa parking."

Sensitive si Jess nitong mga nakaraang araw. Mabilis magalit at madaling umiyak.
Ganun siguro pag naglilihi.

" Wait for me ha." malambing na sabi nito.

Natawa na lng ako. " At saan pa kaya ako pwedeng pumunta?" pabiro kong tanong.

Umirap ito. " Malay ko ba kung may date ka." nag aasar na sabi nito.

" Oo may date ako, bakit masama?" gumanti ako ng pang aasar.

Natigilan ito. Sumeryoso yung mukha niya. " Sino?" tanong ito.

Tumawa ako. " Seryoso ka ba? Naniwala ka naman. Sa tingin mo kanino pa ba ako
makiipag date. Silly." pinisil ko ang ilong niya.

Niyakap niya ako. " Dapat lang." sabi nito.

Nakatitig siya sa mukha. Tinakpan ko ang mukha niya ng kamay ko. " Tumigil ka
Russell ayoko ng mga tingin mo na ganyan ha." natatawa kong sabi.

Para kasing may binabalak ito na hindi maganda. Parang nakikita ko ang kulay ng
utak niya. Nagkukulay berde.

Tumingin siya saken ng nakakaloko. " Why not. This is a vacant room." tukso nito.

" NO!" madiin kong sabi. Pasimple akong umatras palayo sa kanya. Baliw ba siya. Eh
kung may makakita samen. Tsaka nakapants kaya ako. Buti kong nakapalda ako madali
lang. Wahh! Anubayan! Takte talaga tong lalaki na to.
Sumilip siya sa labas. Lumapit ito saken at marahan akong hinila papasok sa loob ng
vacant room. Sa isang tagong bahagi ng room na kung saan hindi mo alam kung may tao
dito unless na lang na sumilip ka sa loob. At kung ano ang nabasa ko sa isip niya,
ito nga ang binabalak nitong gawin.

" No! No! No!...ammmp!" hindi ko na naituloy ang sasabihin ko kasi hinalikan niya
ako ng madiin at sinandal niya ako sa kanto ng clasroom. Kinuha nito ang bouquet na
hawak ko at hinagis sa isa sa mga upuan.

Hindi na ako nakapag isip. Napahawak ako sa ulo niya at gumanti ako ng halik sa
kanya. Damang dama ko ang diin ng mga halik niya. Parang madudurog ang mga labi ko.
Naramdaman ko ang isang kamay niya sa loob ng blouse ko at itinaas nito ang bra.
Napapikit ako ng maramdaman ko ang mainit niyang palad sa isa sa mga dibdib ko.
Humahaplos ito ng marahan. Minsan naman napapadiin ang pisil nito.

Sinimilan niya akong halikan sa leeg. Nanlambot ang mga tuhod ko. Nagulat ako ng
itaas nito ang blouse ko at lumipat ang mga labi niya sa isa kong dibdib.
Nakaramdam ako ng kaba. Baka may makakita samen. Ok lang na mahuli kaming
naghahalikan. Medyo magaan pa na offense yun. Pero sa ayos naming ito, nakataas ang
blouse ko and he's kissing my breast, paano ko ito ipapaliwanag.

Pero sa ginagawa niya saken ngayon wla sa isip ko ang tumanggi o kaya awatin
siya.Para akong dinuduayan. Bumalik ako sa katinuhan nung hawakan niya ang button
ng jeans ko at ibaba ang zipper nito.I slowly pulled way from hiss kiss. At sa
nakikita ko sa mga kilos niya alam ko hindi ko na siya maawat. Kung hindi ko ito
madaan sa pakiusap na tumigil, iibahin ko ang strategy ko. Ngumiti ako sa kanya.

"Are you sure about this baby?" malandi kong tanong sa kanya." You know me, maingay
ako when we make love."

Napahinto siya. " Oh c'mon don't talk to me that way. And...don't look at me like
that!" reklamo nito.

Oh diba. Effective.

" Ikaw kasi. Wag kang magsisimula ng hindi mo kayang tapusin. " asar ko sa kanya. I
simply pulled my blouse down to cover my breasts.

Niyakap niya ako at hinapit sa beywang.

" Don't tease me little brat. Baka hindi mo alam ang kaya kong gawin. I can just
lock the door and take you here." banta nito.

Natatawa ako. " Oo na, i'm scared." biro ko.

Sumeryoso ang mukha niya. " Wag mo akong asarin. Baka hindi ako makapagpigil
sa'yo."

Pinasok nito ang kamay sa loob ng undies ko and he pinched my behind lightly.
Hinawakan ko ang mga kamay niya para awatin ito. Inayos ko ang pants ko na
bahagyang nakababa at kita na ang panty ko.

"Baka kanina pa ako hinahanap nila Irish. Kanina pa ako wala." nakakahiya rin sa
kanila. We're here para gumawa ng project.

Napatingin ako kay Russell. Nakatitig pa rin siya saken habang sinasara ko ang
zipper ng pants ko. Seryoso ba tlga siya. Right here? He's been so wild lately.
Since nung bumalik ako naging ganun na siya. Akala ko sobrang namiss na niya ako
kaya siya ganun. Pero hindi nagbabago ang drive niya kahit ilang linggo na ang
lumipas. He never misses a night kaya lagi rin akong puyat.

Pumikit siya saglit. Pagdilat niya inayos niya ang bra ko para bumalik ito sa ayos.
Pinisil pa nito ng isang beses ang dibdib ko na parang nangngigigil.

" Text me when you get home ok." sabi nito. " Babalik na ako dun para makapag
paalam ako ng mas maaga" sabi nito.

"Ok." sabi ko. Kinuha ko ang bouquet na hinagis na lang niya basta sa isang upuan
at sabay kaming naglakad pabalik ng room ng parang walang nangyari.. Napatingin
samen ang mga kasama ko sa grupo ng dumating kami. He kissed me full on the lips
one last time at tumakbo na siya pababa.

Nakatingin sila lahat saken. At parang nahihiya nagbawi rin ng tingin ang mga ito
nung makita na nakaharap na ako.

SI Irish ang unang nakabawi ng pagkabigla. " Ang sweet niya ha nakakaloka."
kinikilig na sabi nito. Pinatong ko ang roses na bigay ni Russell sa roses na
binigay ni Seth. Nagkatinginan kami ni Irish. Parang nahulaan ko ang nasa isip
niya.

" They're leaving tomorrow." si Seth ang tinukoy ko.

Yumuko lang ito. "Don't worry. Makakalimutan mo rin siya." sabi nito.

Napatingin ako sa kanya. " Excuse me?" nagulat ako sa sinabi niya.

Ngumiti ito. " Wag mo na lang akong pansinin." sabi nito.

Ano ang ibig niyang sabihin? Makakalimutan ko rin si Seth? I like him. At
napapansin ni Irish yun?

" O eto ikaw na gumawa nyan." sabi nito. Sabay abot ng isang folder sa akin. Siguro
para madistract ako sa sinabi niya kanina.

" Patapos na ba kayo?" tanong ko. Lumapit ako sa mga materials. Pero hindi ito
sumagot.

" Haley..." mahinang tawag ni Irish. Parang ayaw iparinig sa mga kasama namin.ang
pagtawag niya. Lumapit siya saken. Tumingin siya sa likod ko.

" Madumi
yu#################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
############################################################ know that experienced
men like Russell prefered virgins. It turns him off thinking how women jumps from
one bed to another with other men. Nadudumihan siya. Nandidiri."

With my words, siguro naman alam na niya na hindi ko lang siya basta kilala.

" Looks like you've done your homework well." saracastic na sabi nito. Napakuyom
ang palad niya. " So what's the use of being pure and naive kung hindi mo naman
mabigyan ng anak ang asawa mo?"

I was hit below the belt.

" Excuse me?" ulit ko.

" Oh c'mon. I know alam mo ang tinutukoy ko. You're sick. At yun ang dahilan kung
bat' hanggang ngayon hindi pa rin kayo nagkakaanak."

Damn this woman. How could she!

" I'm not sick. And I'm sure I'm capable of giving Russell a family that he dreamed
of. At pag nagakaroon ako ng anak, mamahalin ko ito ng higit pa sa buhay ko. Ganun
akong pag naging ina ako. Eh ikaw, anong klase ka kayang ina? Sa tingin mo anong
klaseng ina ang kayang sikurain ang ipamigay ang sariling anak? What do you think?
Sa tingin ko isa itong napaka walang kwentang tao."

Looks like I've hit a spot. Tears slowly fell from her eyes.

" Wala kang karapatang husgahah ako. You don't know anything." nanginginig na sabi
nito.

This is my chance. Hindi ko na siya hahayaang makabawi pa. " Alam ni Russell ang
nakaraan mo at tinanggap niya yun. Pero alam ba niya na ipinamigay mo ang sarili
mong anak."
I saw her eyes flaming with anger.

"Tama na! Tumigil ka na!" sigaw nito at humagulgol.

I was stunned by the way she reacts. I can see pain ang regret in her eyes.

" Hindi mo alam kung ano ang pinagdadaanan ko." puno ng pait na sabi nito.

I don't care how and what she feels right now. And I don't care about her sob
story. I just want to kick her out of my house. Out of my life. Of Russell's life.
Ouf of our life.

" So what now? What do you want?" I ignored her drama.

Her expression transformed form broken to triumphant. " What do I want? I want
Russell back baby." nakangising sabi nito. And i brought chill to my spine. Natakot
ako sa ngiti niya.

" Why, you're so desperate? Hindi ba naging succesful ang plano mo kay Jandex at
bumabalik ka kay Russell. Magakano ba ang kailngan mo?" I snapped.

Tumawa ito ng malakas. Nakakairita.

" I am desperate? Look who's talking? Inaalok mo ba ako ng pera para layuan ko si
Russell?"

Ako naman ang tumawa. " Silly. Hindi ko na kailangang gawin yun. Kaya ko tinanong
kung magkano ang kilangan mo dahil ano pa ba sa tingin mo ang ginagawa mo? Para
tigilan mo na kami. Yun lang naman ang gusto mo diba pera lang. So magkano, ilang
milyon ba ang kailangan mo, Im sure buong buhay mo hindi mo pa nararanasang
makahawak ng ganoon kalaking halaga. And I knwo na kahit ibenta mo pa ang sarili mo
hindi ka magkakaroon ng ganung halaga." sarcastic kung sabi.

Lumungkot ang mukha niya. " Hindi ako ganun." pabulong na sabi nito.

" Oh c'mon. Hindi ka ganun? Anong klseng tao ka para iwan ang ina mo na may sakit
para sumama sa isang lalaki ng dahil lang sa pera?"

I've seen that look again in her eyes. Puno ng pait at galit. " Wag mong idamay ang
ina ko dito. Oo, nagawa ko siyang iwan at sumama ako kay Jandex. Para rin sa knya
yun. Lahat ng ginagawa ko para sa kanya. At nagawa ko siyang iwan sa ganung
kalagayan niya? Dahil alam kong hindi siya pababayaan ni Russell. Ganun niya ako
kamahal. Lahat ng mahal ko mahal din niya."

Bahagyang nanikip ang dibdib ko sa sinabi niya. Tinanong ko na dati sa sarili ko

yun. Kung bakit tinutulungan ni Russell ang ina nito, Sabi ni russell naawa daw
siya.

" You're wrong. Tinulungan ni Russell ang nanay mo kasi naaawa siya dito. He even
looked for you ksi akala niya mamatay na ito. Kaya nagkakamali ka. Wag kang
masyadong kampante."

" You think so? I don't believe you. Hindi ganyan ang nakikita ko kay Russell. I
know he still loves me. Kaya ako bumalik ako para bawiin si Russell."

" Nagkamali ka ng akala. Hindi isang ordinaryong lalaki si Russell. Hindi mo siya
pwedeng itapon na parang basahan. At pag ginawa mo naman yun. mag uunahanang iba't
ibang uri ng babae para pulutin ito. Baka nakakalimutan mo na si Russell ay isang
Sandoval. Kahit sampung babae kayang kaya ka niya palitan. And FYI, pag alis mo,
dalawa agad ang naging girlifriend niya."

Natigilan siya sa sinabi ko. Parang hindi niya ito inaasahan. Pero saglit lang at
nakabawi agad ito.

"At ikaw pang ilan ka?" sarcastic na tanong niya.

" Pang ilan ako. I don't think I was one of them. Ako ang pinakasalan ni Russell.
Ako ang minahal niya. So I don't think I was one of them. He was never serious with
them." mayabang kong sabi.

" Ikaw ata ang msyadong kampante. Hindi mo ba alam na may mama's boy tendency si
Russell. I think he's just obedient."

Ang pagpapakasal siguro ni Russell sa aking tinukoy niya.

Tumawa ako. " You really don't know what you're talking about. Kung saan mo man
napulot yang mga information na alam mo, kulang ang binibigay sa'yo. Don't you know
that Russell was not my real fiancee. But Russell fought for me para kami ang
makasal."

Hindi niya pinansin ang sinabi ko pero kuyom pa rin ang mga palad nito.

" Sinundo niya ako Singapore." madiin na sabi nito.

" He has to. He has no choice. At kaya hindi siya makawala sa responsibilidad sa
magulang mo it was because she had an heart attack. At kaya ka niya hinanap ay para
mawala na sa kanya ang responsibilidad dito."

I was her tears fell again. Pero bakit hindi ko magawang maawa sa kanya.

" Hindi totoo yan. Alam ko mahal pa rin ako ni Russell. At papatunayan ko sa yo
yan. She was with me last chrismas. She left you." taas noong sabi nito.

Napanganga ako. Pinaalala naman niya ang mga nangyari. Parang gusto kong masuka.

" You know what, in the first place, why am I having this conversation with you.
And i think you've wasted enough of my time. I want you to leave....now." madiin
kong sabi.

Nagkatitigan kami ng ilang saglit. Hindi ko mabasa kung ano ang nasa isip nito.
Nakahinga ako ng maluwag nung maglakad ito patungo sa pinto. Lumingon ito.

" I'm willing to share him, for the meantime." nakakalokong sabi nito. "I won't
give him up without a fight. Tandaan mo yan. Hindi ka magiging masaya. Magiging
anino mo ako." pagkatapos nun ay taas noo itong naglakad palabas ng pinto.

Nakaalis na siya pero hindi pa rin ako makakilos sa pagkakatayo ko. Nanginginig ang
mga tuhod ko. Hindi ako makapaniwala na pinuntahan niya ako. At pagbanataan ako sa
loob pa mismo ng pamamahay ko. Tama nga ang sabi nila. Lahat nag eevolve. Pati nga
kabit. Sila na ang matatapang. Sila na ang sumusugod sa bahay mismo ng original na
asawa. At sa mga typical na pelikula, pag alis ng kabit tahimik na iiyak ang asawa.

Pero hindi ko magawang umiyak. Siguro dahil hanggang ngayon inaabsorb ko pa rin ang
mga sinabi niya. Hindi pa halos nag sisink in agad.

Pabagasak akong naupo sa sofa. Sa lahat ng sinabi niya isa lang ang tumatak tlga sa
isip ko. She said I was sick. Hindi ko mabigyan ng anak si Russell. May sakit pa ba
ako. Oo bumalik na sa ang normal cycle ko. Pero bakit hanggang ngayon hindi pa rin
ako nabubuntis. May deperensya na ba ako. Sabi nung doctor pag ok na ang cycle ko.
Hindi naman niya sinabi na mabubuntis na ako agad pag ok na.

Paano niya ito nalaman? Are they having intimate concersation like having babies?
Si Russell ba ang nagkwento sa kanya tungkol sa sitwasyon ko? Bakit? Sa anong
dahilan?

Sabi niya nararamdaman niya na mahal pa rin siya ni Russell. Sabi ni Russell he
still cares for her. Na baka namisinterpret lang ni Kirsten. Hindi kaya si Russell
ang nakamis interpret sa feelings niya mismo? Na he thought he just cares for her
pero iba ang pinapakita niya sa babae kaya nag iisip ito ng iba. But he told me he
doesnt love her anymore. Why could I not just trust his words. I trust his words
maybe, but what about his actions. Can I trust them also? He's just human. A man to
be specific. And has weaknesses.

Napapikit ako. I try to clear my mind. Sabi niya she's willing to share. Well, I'm
not. I can't even bear the thought of Russell in bed with someone else. Hindi ako
makahinga pag naiisip ko ito. Lalo na pag naiisip ko ang babaeng yun. Palaban ako.
Pero hindi ako basagulera. But I have to protect what's mine. But I have other
things in mind. I'll give her silent war. Gaya ng ginagawa ko ngayon. Gawin niya
kung ano ang gusto niyang gawin. Hindi ako natatakot sa kanya. Alam ko ang mga tipo
niya. Hindi patas lumaban. Well, if she is not going to play fair, then I'll make
sure I'll get even.

-----------------------------------------------------------

"CHEERS!!!!!"

This calls for a celebration. At long last, the moment that I've been waiting for.
Graduation. I can't believe I made it. At hindi ako nagsisisi that I pursue my
course despite my moms disapproval from the start. And I've never been so proud of
myself. This is one of the things I considered my achievement. Kung tutuusin pwede
naman na akong hindi mag aral. I can still survive. I have a very wealthy parents
na kayang isustain lahat ng needs ko.

Pero iba pa rin ang nakapag tapos. Kahit na alam mo na baka hindi ko naman ito
magamit afterwards, who knows. Especially sa course ko, how in the hell am I going
to use it for hardcore business purposes. Pero ito talaga ang gusto ko.

" Anong iniisip mo?" hinapit ako ni Russell sa beywang palapit sa kanya. He's still
wearing his gray long sleeves. I noticed ito yung binili namin sa Cebu at ako ang
pumili nito. At ako, still in my soft curls and mini plum graduation dress. We
decided to storm directly to our favorite bar just after the ceremony.

This is a very memorable place. Saksi ang bar na ito sa lahat ng school related
celebrations. And what made this place so special, this is where Russell and I met.

"Wala naman. Masaya lang ako." sagot ko at humilig ako sa dibdib niya. Langhap ko
ang amoy beer na hininga niya. It was so tempting to kiss . Nagulat siya when I
held his face and kissed him gently on the lips. I was more shocked when he cupped
my face angd gave me a french kiss. Pansamantalang tumigil ang ikot ng mundo para
saken. Napaliyad ako at napahawak sa ulo niya ng mahigpit.

"Woohh!" sigaw ng mga kasama namin sa table. Sina Irish at ang asawa nitong si
Jordan. Sumama rin sina Dana at CK. Andun si Jess pero hindi siya umiinom. Wala si
Ambrose. I don't know what's going on. Her silence tells a lot. And I know she's
not fine. Alam ko hindi madali ang pinag dadaanan niya these past few days. At
ayokong ungkatin pa ulit ito.

Humihingal ako nang maghiwalay ang mga labi namin. Marami na rin kasi akong nainom
kaya medyo makapal na yung mukha ko.

"More!!" sigaw nila.

Natawa si Russell.

" More? I think we need privacy then." ganting biro nito.

Nagtawanan sila. Kilig na kilig naman sila Irish at Dana habang pinagmamasdan kami
ni Russell.

Wala kaming naging problema ni Russell since nung bumalik ako sa bahay. Para ulit
kaming bagong kasal. I've never seen or felt anything suspicious sa kanya. I tried
to shrug off all my worries. Pero di ko pa ring maiwasang hindi mangamba sa banta
ng babaeng yun. Hindi ko na binanggit kay Russell na pinuntahan niya ako at
pinagbantaan. Ayoko na siyang pag usapan pa. And besides, it's now between the two
of us. And I think I have to deal with her on my own. Ayoko ng mainvolve pa si
Russell.

May tiwala ako kay Russell. Yun ang sinabi ko sa sarili ko. Ibabalik ko sa kanya ng
buong buo ang tiwala ko. Since technically he did not cheat. He just lied. Well,
for a good cause, maybe. Whatever. Nasa ganung pag mumuni muni ako ng may mahagip
ang mga mata ko sa kabilang table.

Siniko ko si Russell. " Di ba si Micah yun?"

Tumingin si Russell sa kabilang table.

" Oo." maikling sagot nito.

May katabi itong lalaki na halos maghalikan na sila sa sobrang lapit ng mukha nila
sa isa't isa. Maya maya lumipat ang kamay ng lalaki sa beywang niya. Napakunot ang
noo ko. Wala na ba sila ni Hans? Doon pa rin kaya siya nakatira sa condo nito?

" Sino yung kasama niya?" tanong ko.

Tiningnan ni Russell kung sino ang tinutukoy ko.

" Si Blaise. Classmate din namin." sagot nito at tinungga nito ang natitirang laman
ng bote ng beer sa harap niya.

" Boyfriend niya?" tanong ko ulit. Hindi ko pa rin sila hinihiwalayan ng tingin.

Nagumiti ito at tumingin saken. " Siguro. Ano ba sa tingin mo?" tukso nito.

Tumingin ulit ako sa dalawa. At parang sinagot ng ikinikilos nila ang tanong ko.
Nakita ko na hinalikan nung Blaise si Micah sa lips at hindi naman tumanggi ito.
Tumatawa pa. Naningkit ang mga mata ko. Ilang araw pa lang na wala si Hans
nakikipag flirt na agad si Micah sa iba. Hans left for London 3 days ago sa hindi
ko malamang dahilan. Kung business trip ba ito o monkey business. Tumawag daw kay
mommy nasa airport na.

" Don't even think about it." banta ni Russell.

" What?" tanong ko.

" Wag ka nang makiaalam. Pabayaan mo sila malalaki na sila. At isa pa hindi mo nman
alam kung ano ang nangyari. Baka gumulo pa lalo." sabi nito

Nahulaan nito ang iniisip ko. At talagang mag susumbong ako kay Hans pag nagkataon.
Pero tama si Russell, hindi ko alam ang real score. Bahala na silang dalawa.

Napatingin naman ako kay Russell. Naisip ko ang pagtatakip na ginawa sa kanya ni
Micah. Kaya ba ganun din si Russell kay Micah. Hmp! Magbest friend nga tong dalawa
na to. Ah basta pagdating ni Hans isusumbong ko siya. O kaya pagdating ko mamaya
I'll send Hans an email.

" Excited ka na ba?" tanong no Russell. Nawala ako saglit sa masamang binabalak ko.

"Saan?" tanong ko na nakatuon pa rin ang mata ko kay Micah at kasama niyang lalaki.

" For our summer vacation in Prague." sagot nito.

Oh that! Oo nga pala. Yung Christmas gift ng parents niya samen. Ito ang first out
of the country na vacation namin kung sakali na kaming dalawa lang.

"Oo naman. Excited na ako." sagot ko. Tuluyan ko nang nakalimutan si Micah at
nakuha na ni Russell ang buong atensiyon ko.

" Magagamit mo na yung gift ko sa'yo nung Christmas." bulong nito.

Nanlaki ang mga mata ko nang maalala ito. " Ikaw talaga." kinurot ko siya ng pino
sa tagiliran.

Tumawa ito at hinawakan niya ang kamay ko. Naalala ko ang gift niya saken nung
pasko. Na kelan ko lang nabuksan kasi ng marami ang nangyrai at hindi ko na ito
napagtuunan pa ng pansin. Nung makita ko kung ano ito, dun ko narealize kung bat
ayaw niyang buksan ko ito sa harap ng parents niya at ni mommy.

3 pairs ng super skimpy na two-piece swimsuit. Hindi ko maimagine na suot ko ito

kasi halos wala ka nang itatago pa. Sobra liit ng tela. Mataas pa ang cut nito sa
front at back. Sabi niya ok lang daw na isuot ko yun dun kasi wala naman kaming
kakilala at isa pa walang pakialam ang mga tao. Yung iba pa nga naka topless.

" I cant wait to see you to wear it." bulong pa nito.

Natawa ako. Kasi kung sasabihin pa niya na " i cant wait for you take that dress
off" eh si Russell nga ang nagsasalita. Pero it's very unlikely na excited siyang
makita na may suot ako. Madalas kasi gusto niya wala akong suot. hahaha!

" Anong nginingiti ngiti mo dyan?" amused na tanong nito.

" Wala naman." sagot ko. Baka kasi pag sinabi ko ang nasa isip ko mag aya na agad
itong umuwi.

Mamaya may dinukot ito sa bulsa ng pants niya. Yung cellphone niya. May tumatawag.

" Hello." sinagot niya ito.

Nakatingin ako sa kanya habang sinasalinan ko ng beer ang baso niya. Sino kaya ang
tumawag?
" Asan kayo?" tanong niya sa kausap niya. " Teka lang di kita marinig." Tumayo ito.

" Lalabas lang ako di ko marinig eh." paalam nito.

" Sino ba yan?" patay malisay kong tanong.

Hindi ako nagpahalata na atat na atat na akong malaman kung sino ang kausap niya.
The least thing na gusto kong mangyari ay ang isipin ni Russell na nagdududa ako sa
kanya.

" Si Kevin." sago nito. Nakahinga ako ng maluwag.

Wala pang dalawang minuto bumalik na ito.

" Aalis lang ako saglit. Pupuntahan ko sila Kevin sa Libis. Sumabay ka na lang kay
Ck pag hinatid niya si Jess pag wala pa ako." sabi nito.

Sumimangot ako. " Bakit daw?" tanong ko.

"Andun daw si coach pinapaunta kami. Treat daw niya sa pagkapanalo namin last
time." sagot nito.

How could I forget. Ito ang laro na nagpakaba sa kanilang lahat. At muntik silang
matalo. Ambrose messed up. Siguro dahil sa personal na dahilan. Ito pa naman ang
unang laro niya sa team since transferee siya. Nagalit yung iba nilang kateam dito.
Pero naiintindihan ni Russell kung bakit.

" Gusto mong sumama?" nakangiting tanong nito nang mapansin siguro na napasimangot
ako. "

"Sige na babalik din tayo agad." pilit nito nung hindi ako sumagot.

Sasama ba ako? Pero pagod na ako at marami na akong nainom. Napatingin ako kay
Jess. Malungkot ito at tahimik nakaupo. Patingin tingin sa paligid niya. I can't
just leave her.

"Dito na ako. Napagod ksi ako eh. Tska inaantok na ako. Uuwi na rin kmi. Ubusin
lang namin to." nakaturo ako sa mga bucket ng beer na nsa mesa.

Bakas ang disappointment sa mukha ni Russell. Pero nagawa pa rin nitong ngumiti.

" Sige. Take a rest pagtapos niyo dito. Wag mo na akong antayin pag wala pa ako,
matulog ka na." he gave me a quick kiss on the lips at nag paalam na rin siya sa
mga kasama namin.

The moment he headed for the door, I can't understand why I felt the urge to call
him. Pero hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Na wag siyang umalis. O sasama
ba ako. But before I knew it I was just staring at the door. Wala na si Russell.
Nakalabas na ito. Parang kinakabahan ako na hindi ko maipaliwanag.

ibinaling ko na lang ang atensyon ko sa natitirang beer na nasa baso ko. Sinaid ko
ito. Pati na ang tira ni Russell sa baso niya. Ayokong mag isip ng hindi maganda.
Pumikit ako ng madiin. Naalala ko ang tungkol sa out of the country na vacation
namin ni Russell. Sa March ang alis namin. Naala ko si Seth at ang mga tickets na
binigay niya. Hindi ko ito magagamit. Pero tinago ko ito. Ibig sabihin hindi ko
siya makikita. Namiss ko siya bigla. Kung andito siya malamang kasama namin siya
ngayon dito.

Kumaway si Nike sa di kalayuan. Kumaway din ako. Hindi nila kasama si Vince. He
left early because he needs to catch an early flight tomorrow. Yes, he's leaving
for the states. Sabi niya, it's for good. I'm happy for him. Sana makahanap na siya
ng babaeng para sa kanya. Nalulungkot ako pag nakikita ko siya. He never dated
anyone after our break up.

Huminga ako ng malalim. Hayyy..parang kelan lang.....

*******************************************

Kirsten's POV

Kanina pa ako patingin tingin sa relo ko. Bakit wala pa siya. Kanina pa ako nagtext
sa kanya. Alam kong kanina pa tapos ang graduation ceremony nila because I was
there. And I think he saw me , pero hindi niya ako pinansin. Masakit. Hanggang
ngayon nasasaktan pa rin ako.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko lately. I've done so many crazy things before,
now I am doing it again. Gaya ng pagpunta ko sa bahay nilang mag asawa. I've been
stalking Russell for the past few weeks. Matagal ko ng binalak na puntahan ang
asawa nito pero hindi ko matsambahan na wala si Russell.

At nung dumating naman yung pagkakataon na inaantay ko, parang nagdalawang isip
naman ako. That moment na nasa harap ako ng bahay nila, at nakatayo sa harap ng
gate, I even asked myself, anong ginagawa ko sa harap ng bahay na ito? Though that
was not my first time to be there. Gusto ko lang naman siyang makita at makausap.
Gusto ko siyang pagmasdan ng malapitan. At gusto kong makita ang loob ng bahay
nila.

Pero naisip ko that time kaya ko bang harapin ang babaeng ipinagpalit saken ni
Russell? Anong sasabihin ko sa kanya? Parang nawalan ako ng lakas ng loob. Hindi ko
namalayan napindot ko na pala ang doorbell. It was too late to back out.

I was caught off guard ng bumukas ang gate. At iniluwa nito ang isang babae.
Nakatitig ako sa mukha niya. A gorgeous pair of almond eyes stared at me. Parang
nashock siya ng makita ako. Pero nakabawi ito agad. Her beauty is so breath taking.
Napakakinis at napakaputi. Halatang anak mayaman. Mukhang spoiled brat. Napakaganda
ng mukha niya kahit walang make up. She's wearing a cotton shirt at white sando
lang.

Pero how can she be so sexy kahit sa simpleng suot nito. And when she walks, she
walks with poise and grace. May ere at malakas ang dating. Full of confidence.
Siguro dahil lumaki siyang mayaman. Hindi ako magtataka kung bakit siya nagustuhan
ni Russell. At bagay silang dalawa. Nakaramdam ako ng matinding inggit.

Samantalang ako, magkaiba ang mundo namin ni Russell. Napakalayo ng agwat namin sa
buhay. Pero kahit minsan hindi niya ito pinaramdam saken. Siya ang nagturo saken na
magmahal ulit. Natuto ulit akong magtiwala sa mga lalaki. At natutunan ko siyang
mahalin.

Sabi ko dati hindi ko kailngan ng lalaking mamahalin ako. Kailngan ko ng lalaking

mag aahon saken sa hirap at para mapagamot ko ang nanay kong may sakit. Siya ang
pinaka importanteng tao sa buhay ko. Wala ng iba. At gagawin ko lahat para sa
kanya.

Ngayong wala na siya. Panahon naman na siguro para pagtuunan ko ng pansin ang
sarili kong kaligayahan. Hanggang ngayon mahal ko pa rin si Russell. Sumama ako kay
Jandex sa pag aakalang siya na ang sagot sa pangarap ko. Hindi pala. Iniwan ko si
Russell dahil wala akong panahong mag antay sa wala gaya ng pangako niya. Lalo na
nakialam na ang mga magulang niya. Alam ko na paghihiawlayin din nila kami.

At ramdam ko na hindi nila ako gusto. Lalo na ang mama niya. Na sa tingin ko ay
napaka matapobre. Wala akong pakialam sa kanila, at importante mahal ako at
seseryosohin ako ni Russell. Pero wala siyang buto para ipaglaban ako. Lubos akong
nasaktan at wala akong nagawa. Ayokong magtiwala sa mga pangako niyang walang
kasiguruhan. Kaya naghanap ako ng paninabagong mapagbabalingan ng atensyon.
Nakilala ko si Jandex.

Ngayon hindi ko hahayaang gumuho lahat ng pangarap ko. Kahit may bago ng mahal si
Russell, I know minahal niya ako. Kahit sa loob lang ng maikling panahon. Minahal
ko rin naman siya. Kahit na matagal ko nang kinalimutan kung paano ang magmahal. Sa
uri ng nakaraan ko hindi ako pwedeng magpadala sa tibok ng aking puso. Dahil ayoko
ng masaktan pa ulit.

Naaalala ko kung paano ako pagsalitaan ng babaeng yun. Hindi pa niya naranasan ang
walang makain. Ang matulog sa gilid ng kalsada. Hindi niya alam ang pakiramdam ng
walang pera at panoorin ang mahal sa buhay nakaratay at may sakit. Oo, masama akong
babae. Marumi ako. Kaya kong tiisin lahat ng hirap at pang aalipusta saken. Pero
hindi ko kayang panoorin ang nanay ko na mamatay lang sa sakit nang wala akong
ginagawa. Sa lahat ng hirap na pinag daanan ko, kahit siguro benta ko ang kaluluwa
ko gagawin ko.

Wala siyang karapatan na husgahan ako. Hindi ko pinamigay ng anak ko. Labag sa loob
ko nung kinuha nila ito sa akin. Bata pa ako noon. Halos limang taon na ang
nakaraan. Sabi ni tita wag daw akong mag alala at nasa mabuting mga kamay daw ang
anak ko. Wala akong nagawa. Sila ang nagpapaaral saken.

Isang pagkakamaling nagawa ko. Ito ang unang pagkakataong nagmahal ako. Ito rin ang
unang pagkabigo na naranasan ko. Hindi ako pinanagutan ng lalaking lubos kong
pinagkatiwalaan.

Hindi ako pinatahimik ng konsensiya ko. Gabi gabi naalala ko siya. Napaganda niya.
She's my angel. Siya rin ang nagbibigay ng lakas saken. Namimiss ko ang anak ko.
Naririning ko ang iyak niya. pag nakapikit ako sa gabi. Nagdarasal ako sa Diyos na
sana malusog siya at maayos ang pamilyang kumukupkop sa kanya. Pangako ko sa sarili
ko na hahanapin ko siya. Na babalikan ko siya. At magkakasama kaming muli. Kahit
anong paraan gagawin ko.

At hindi ang babaeng yun ang hahadlang sa mga plano ko. Wala na kami ni Jandex. Si
Russell na lang ang pag asa ko. At hindi ako papayag na maging kerida lamang ako.

" I thought you're sick."

Napangiti ako ng makita ko siya. Napakagwapo nito sa suot niyang gray na long
sleeves. Akala ko hindi niya ako sisiputin. Alam ko may feelings pa rin siya saken.
He's just trying to hold back. Tumakbo ako payakap sa kanya.

" Russell! I miss you so much! I thought hindi mo ako pupuntahan." I felt safe in
his arms. Hindi ko alam kung bakit. Langhap ko ang mainit na hininga nito. Amoy
beer. Napangiti ako. Magiging madali ang mga plano ko.

Nagulat siya sa ginawa ko. At lalo siguro siyang nagulat sa histura ko. Nakabath
robe lang ako at bagong ligo. Sinong may sakit ang nakuha pang maligo. He gently
pulled away. Siguro para hindi ako ma offend. Ganyan siya saken simula nung bumalik
ako from Singapore. He's very distant. He's trying to be a loyal husband. Pero
hanggang saan ang control mo Russell.

" You can't just do that!. Pretending to be sick." matigas ang tonong sabi nito.

Nasaktan ako sa akusasyon na. I'm pretending to be sick. I'm not pretending to be
sick. I'm sick of longing for him.

" I'm unwell. Especially these past few weeks. You've been ignoring my calls, my
texts." mapait kong sabi.

" I've told you before. I have no reason to see you again." malamig na sabi nito.

He's giving me that look again. Gusto kong maiyak. Hindi ako pa rin ako sanay na
ganito ang treatment saken ni Russell. Alam ko minahal niya ako. At hindi ako
nanininwala na ganun na lang kadaling mawala yun.

" Alam ko. Hindi ko naman hinihingi lahat ng oras mo. Gusto lang naman kitang
makita."

Umiling ito. " What for?" angil niya saken.

Pinilit kong hindi pansinin ang tono niya.

" I came back for you, don't you see that?" lambing ko sa kanya.

Huminga siya ng malalim. " You did not return. Ako ang sumundo sa'yo." paalala
nito.

Ngumiti ako sa kanya. How can I forget. Oo sinundo niya ako. And I was so happy
that time nung makita ko siya. I know he would find me.

Hinawakan ko at hinaplos ang gwapo niyang mukha. At hindi ako magsasawang pagmasdan
ito. "That's beside the point. Ngayong andito na ako, we can start again."

Marahan nitong tinabig ang kamay ko at umiling ulit. " You don't know what you're
saying. Dont' you get it? There is nothing left for us. It's over, when you left.
I'm now happy and I love my wife."

I love my wife.

Napaatras ako ng konti. Masakit. Masakit ang marinig mismo sa bibig niya na mahal
niya ang babaeng yun. Sana sinampal na lang niya ako, o kaya tinulak. Mas maigi pa.
Kaya kong tiisin ang pisikal na sakit. Pero agad din akong nakabawi sa pagkabigla.

" C'mon Russell. Don't you miss me? I know you do." hamon ko sa kanya. Lumapit ako
sa kanya at hinaplos ko siya sa dibdib pababa siya tyan niya. Hinawakan niya ang
kamay ko bago pa kung saan ito makarating.

He stared at me in disbelief. Hindi ko mabasa kung ano ang nasa isip niya. He must
be confused? Disgusted. Kahit siya parang mukhang lito rin kung ano ang iisipin.
And before he can figure out kung ano ang sasabihin, I need to do what I planned to
do.

I need to do something to distract them both. Kung hindi niya hihiwalayan ang
babaeng yun, gagawa ako ng paraan para siya mismo ang humiwalay kay Russell. At ako
ng bahala pag wala na siya sa buhay ni Russell. Gagawin ko ang lahat mahalin lang
niya ulit ako. At ito ang pinakaantay ko. Hindi ko na papalampasin pa ng
pagkakataong ito.
I closed the distance between us. Bago pa makapag react o makakilos si Russell. I
grabbed his face and kiss him rough and hard. Hindi siya nakakilos. Pero hindi rin
siya tumanggi. I continue to kiss him teasing his mouth to open. I stopped for a
second a looked at his face. I couldn't tell whether he's angry? Or hungry for
something? I kissed him again, this time pressing my lower body part to his.

All of a sudden I felt he's hand cupping my face...and kissing me back with the
same intensity.

Napangiti ako. I knew it. He's still mine.

-----------------------------------------------------
Haley's POV

almost 3 years after.....

"What do you mean it's cancelled?!" I'm literally shouting. I can't believe it. I
waited for this opportunity. Pinaghandaan ko ang photoshoot na ito. I worked out 7
days a week to keep my body back in shape. Sinunod ko ang fitness program na
binigay nila saken kahit alam ko na hindi ko ito kailangan.

" I need to know the truth. Was it cancelled? Was i replaced?" Again.

I closed my eyes and waited for an answer. But i did not get one. Paiwas pa rin ang
sagot nito. Wala pa daw schedule kung kelan ulit ang photoshoot. Hindi naman niya
sinabi kung may kapalit na ba ako o wala. Sa totoo lang gusto ko siyang sigawan.
Pero pinigilan ko ang sarili ko. Kung tutuusin wala naman siyang kasalanan. I'm
sure napag utusan lang siya ng modelling agency ko.

Nangyari na ito dati. Nacancel ang photoshoot. Sabi nila I wasn't fit enough to do
it. I never felt so down. Sabi nila I need to trim down. I dont' see anything wrong
with my body. I was doing a regular workout after I gave birth. At first they were
very eager to do the photoshoot

with me. And just before contract signing they cancelled the offer. Hindi ako
makapaniwala. It's a centerfold photoshoot for one issue. Some copies will be have
an Asia release.

And now it happened again. Ano na naman kaya ang dahilan this time at nacancel ito.
Napipikon na talaga ako.

It's a wound on my ego kung hindi ko makukuha ang project ngayon. This is one bold
step. Nakapag post na ako dati when I was 18. I was young and carefree way back
then. At ngayon mas kaya ko ng gawin ito. Oo may anak na ako, pero my curves are
more defined now compared before. My waist is still in shape. My breast are fuller.
And I have to wear a two-piece swimsuit for centerfold for two issues. This will be
for Europe release only.

I work for our company as professional part time model. Ito lang ang
pinagkaabalahan ko, wala ng iba after kong manganak. This keeps me busy. And at
home, Im a full time mom. My mom offered me an office job as one of the executives
but I declined. I was never interested in managing an empire.

Yes, I'm back. I decided to give birth to Reese here in Madrid. Though I stayed in
Paris for the first tri semester of my pregnancy.

Narinig ko ang impit na sigaw ni Reese sa loob ng kwarto. Napangiti ako. Siya lang
nga talaga ang nagpapasaya saken. Kahit anong sama ng mood ko. O kahit na gaano
kabigat ang araw ko.
Pumasok ako sa nursery room.

"No

no don't! Baby that's dirty!" tarantang sabi ni Seth habang pilit na inaagaw kay
Reese ang cellphone nito. Sinusubo niya kasi. Lahat kasi ng mahawakan niya
sinusubo.

Nakakatawa silang pagmasdan kasi ang higpit ng hawak ni Reese sa phone niya. Ayaw
ibigay sa kanya.

"Please...." pakiusap ni Seth na parang bata nagpapacute. Matapos ang katakot takot
na pilitan at pakiusap binitawan ni Reese ang phone niya. At pumalahaw ito ng iyak.

" Don't cry baby, here it's yours." tila suko na sabi nito. Binigay niya ulit ang
phone niya. At parang nang aasar ito na ngumiti at biglang tumigil sa pag iyak.
Nagkatinginan kami ni Seth. Tumawa ako. Mukhang naisahan na naman siya. Ganun kasi
siya pag may gusto siya na isang bagay. Magkukunwari siya na iiyak hanggang sa
makuha niya ito.

She's barely 2 years old pero para na siyang 3 years old kung kumilos. At kahit
paisa isa lang ang mga alam nito na words, malinaw na itong magsalita. Napakapilya.
Napakabibo.

" Mommy oh, Reese is bad." sumbong ni Seth saken.

Tumingin saken si Reese parang nagsusumbong din. Ngumisi ito binato ang phone niya.
Nagkatinginan kami pareho ni Seth. Tumalikod ako kasi natatawa na ako. Yung mukha
kasi si Seth epic, mukhang talunan na iiyak. Hindi naman niya pwedeng pagalitan
ito.

Iniwan ko na silang dalawa para simulan ang paluluto ng dinner. I'm sure dito siya
kakain. Naging routine na niya ito pag dumadating siya. He's here to see me twice a
month. He wants to settle here in Madrid but he has a career in the Philippines.
And one thing more, hindi rin niya basta basta maiiwan ang mga kabanda niya. Kung
siya lang gusto na niyang mag quit. But I don't wanna keep him from doing what he
really wants.

Hindi ko na na namalayan ang oras. Almost dinner time na. Tumahimik na rin sina
Seth at Reese. Baka tulog na ito.

" Anong niluluto mo?" tanong ni Seth at yumakap sa beywang ko mula sa likod.

Ramdam ko ang mainit na hininga niya sa gilid ng tenga ko. Mabuti na lang at naligo
na ako kasi umihi si Reese sa kanina sa kandungan ko bago siya dumating. Isa pa
kanina pa ako dito sa kusina. Kundi amoy ulam ako nakakahiya.

" Your're favorite. Adobo."

" Ang bango." sabi nito.

Tumawa ako. " Hah. Talagang mabango. Masarap kaya to."

" That not what I meant. Sabi ko ikaw ang mabango."

Napangiti ako. We've been together for almost 3 months now. Nawala na yung ilang ko
sa kanya kahit papano. When I say we've been together, not actually living
together. But shall I say I gave him a chance. I chose to start my life again, with
him. It's been barely 3 years since I left and I haven't heard anything from
Russell. None of my family dared to mention him, not even his name.

Kahit si Hans ingat ingat ito. I know they see each other, well, as business
partners maybe. But not like the "brother-in-laws" thing. I have to let go of all
the memories. His memories. And I'm sure ganun din siya. He must have now a life of
his own. A life with that bitch probably. That's the most painful thougth that I
had to endure.

Nalungkot ako. Pero hindi na gaya ng dati na tuwing naiisip ko siya tumutulo agad
ang mga luha ko. Those were the darkest days of my life. Napakalungkot. Pakiramdam
ko nag iisa ako. My life was difficult. I was lifeless. At buntis pa ko nung time
na yun.

Sabi ko sa sarili ko noon pag alis ko hindi na ako iiyak. Pero hindi ko talaga
kaya. At walang nakakaalam sa tunay kong nararamdaman. Tinago ko ito sa lahat. At
walang araw na hindi ako umiyak. Walang araw na hindi ko siya naiisip. Yun ang mga
panahong gustong gusto ko ng umuwi at bumalik sa kanya. Part of me waited for him,
para sunduin niya ako. But it never happened. Alam niya galit na galit ako sa
kanya.

But I survived. And my life has changed when Reese came. She became the center of
everything. Sa kanya ko ibinuhos lahat ng oras at atensyon ko. At wala na akong
mahihiling pa. Pag naiisip ko ang ama niya, isang mapait na ngiti ang gumuhit sa
aking mga labi. Nalulungkot ako tuwing naalala ko ang nangyari samin. Nalulungkot
ako para sa anak ko. At para sa susunod na mga araw. Hindi man lang siya lumaki na
kasama ang ama niya. Alam ko hahanapin niya ito pagdating ng panahon. Pero tsaka ko
na lang ito iisipin.

Seth has been very patient with me since day 1. Mula nung umalis ako. I met him in
Paris on that that night I left. I had no one to turn to. Good thing he was still
there. And he knew that something was wrong when he saw me. But he didn't dare to
ask. It's so him. He gave me time. And he never insisted or mentioned his feelings
again.

My family never interferred with whatever decisions I made. Lalo na si mommy.

Hanggang ngayon naguiguilty pa rin siya sa nangyari. Pakiramdam niya siya ang may
kasalanan sa mga nangyari saken. Kahit anong assure ko sa kanya na wala siyang
kasalanan. Pinagsisihan niya ang arranged marriage na ginawa nila para samen ni
Russell.

Pero ako, wala ako kahit na isang bahid ng pagsisi. Naging masaya ako nung mga time
na nagkasama kami. At hindi ko ito malilimutan. Isa siya sa mga magagandang
nangyari sa buhay ko. Sa loob ng halos isang taon na nagkakilala kami napakaraming
nangyari. Simula nung unang gabi namin, hanggang sa kinasal kami, hanggang sa
mabuntis ako at magkahiwalay kami. Oo, nangyari ang lahat ng ito sa loob lang ng
halos isang taon.

Ang pinakamagandang alala na iniwan saken ni Russell, Si Reese.

I've always loved him. Kahit pagbalibaliktarin man ang mundo hindi ko ito
maitatanggi. Ama siya ng anak ko. And he will have a special place in my heart. But
my heart will never be whole again. And I never imagined I'd love again.

Until one day, it just happened. Before I even realized I've falling for him. For
Seth.

Gumuhit ang kidlat at pagtapos kumulog ng napakalakas. Nabitawan ko ang sandok na

hawak ko. At automatic na nagtakip ako ng tenga at humarap kay Seth para itago ko
ang mukha ko. Hanggang ngayon takot pa rin ako sa kulog at kidlat.

Niyakap niya ako at hinagod ang likod ko. Nang makabawi ako nagmamadali kong
hinango ang ulam at nilapag sa mesa. Dumerecho ako sa sala at umupo sa couch.
Kumulog ulit ng napakalakas. Sumiksik ako sa gilid ng couch. Takot na takot ako.

Tumabi siya at niyakap niya ako. Siniksik ko naman ang mukha ko sa dibdib niya.
Kahit na takot na takot ako hindi nakatakas saken ang mabangong amoy nito. A smell
of citrus and musk combined. I fell secured in his embrace. I've never had this
feeling for so long.

" Are you staying...for the night?" tanong ko.

Umuulan na labas. At wala itong kotse. Tumigil siya sa paghaplos sa likod ko.
Parang nagulat siya sa tanong ko.

This has been going on and on. That's the reason why makapal ang kurtina sa kwarto
ko. Nasanay na ako ng kaming dalawa lang ni Reese sa unit sa loob ng ilang taon.
I've never been so afraid. I dont know why.

" Do you want me to stay?"

Do i want him to stay? I pulled away from his embrace and looked at him. Tumango
ako.Yes, I want him to stay. He smiled.

Tahimik kaming kumain. Tulog na tulog daw si Reese sabi nito. Napagod siguro.
Maghapon kasi silang naglaro. At hindi ako magsasawang panoorin silang dalawa.

I was clearing the dishes when a thought crossed my mind. Saan ko siya patutulugin
ko? Dalawa lang ang kwarto dito. Tig isa kami ni Reese. Maybe he can use Reese's
room kasi sa kwarto ko naman siya natutulog pag gabi. Dalawa ang kama sa room ko.
Para kay Reese yung isa.

Pagtapos kong maghugas, I was surprised to see Serth settled in the couch. Asleep.
I went to the room to fetch comforter and pillow for him. Kinumutan ko siya. At
nilagay ko ang unan sa gilid niya. Ayoko na siyang gisingin alam ko pagod ito sa
byahe.

Umupo ako sa tabi niya at pinagmasdan ko ang mukha niya. Hindi ko maiwasang
icompare ito kay Russell. Maamo rin ang mukha nito. Matangos ang ilong. Hinaplos ko
ang mukha niya. Sana wag siyang magising. Hinawakan ko ang mata niya. Ito ang
malaking kaibahan nila ni Russell. Singkit kasi ito. Kaya napakapilyo ng mata nito
pag ngumingiti. Si Russell naman pahaba ang mga mata nito. And when he smiles, he
smiles seductively.

I cleared my thougths immediately at baka kung saan pa ito mapunta. I looked at his
face one last time. Tatayo na ako nang hawakan niya ako sa kamay. Nagising siya.
Hinawakan ko ang kamay niya pinisil ko ito.

" Ok lang ba dito? You can use Reese's room." alok ko.

Ngumiti ito. " Dito na lang ako."

We stared at each other for a moment. I see something in his eyes. Nailang ako.

" Matulog ka na ulit. Alam ko pagod ka."

Pero hindi pa rin niya binibitawan ang kamay ko.

" Can you stay here muna...kahit saglit lang....please.." sabi nito.

Naguluhan ako. Anong ibig niyang sabihin? Umusog siya ng konti. Hmnnn. Gusto niyang
tumabi ako sa kanya. Ngumiti ako. Humiga ako sa tabi niya.

"Wag kang malikot ha baka mahulog ako." biro ko sa kanya. Maluwag naman ang couch.
Kasya pag humiga ang dalawang tao. Pero siyempre hindi komportable kasi hindi ka
makakilos ng maayos.

I felt his proctective embrace on my waist. Para hindi siguro ako mahulog. Ramdam
ko ang init ng katawan niya. I relaxed. I closed my eyes.

" I miss you." bulong nito at hinalikan niya ako sa batok. Napasinghap ako sa
kiliting dulot ng halik niya.

Hindi ako kumibo. But I held his hand tighter on my waist. His one hand held my
face para humarap ako sa kanya. I turned and faced him. Pinisil ko ang ilong niya.

" Iho matulog ka na." biro ko. "Babalik na ako sa room mamaya. Baka magising ka pag
umalis ako. "

Pero hindi ito sumagot. Nakatingin lang siya sa mukha ko. Hinaplos niya ang mga
mata ko. Ang ilong ko. Pababa sa mga labi ko.Dahan dahang lumapit ang mukha niya sa
mukha ko. I felt his lips kissed my forehead. Pumikit ako. Hinaplos niya ang mukha
ko. The warmth of his breath touched my lips. I waited. Pero hindi niya ako
hinalikan. I opened my eyes. My face is an inch away from his.

We never had this intimacy. Ngayon lang. Am I ready to have an intimate

relationship with him? He kissed me lightly on the lips. I gasped and he deepened
the kiss. Hindi ako makakilos.

Am i ready?

I grabbed a handful of his hair and pulled him closer. It's probably the response
he's been waiting. Lumipat ang mga kamay niya sa beywang ko. He lifted me and with
one swift motion I'm lying on top of him . I can't think straight. Nanghihina ako.
Para akong inaantok. Kung nakainom siguro ako maiisip ko na baka lasing ako.
Nanlalambot ang mga tuhod ko.

Bumaba ang mga labi niya leeg ko. Napasinghap ako. Akala ko nakalimutan na ng
katawan ko ang ganitong pakiramdam. It was so good. And it's been a while.

His hand moved to the buttons of my blouse. I closed my eyes. Kinapa ko ang
damdamin ko. Wala akong naramdaman na kahit anong pagtutol. I held his hand, but no
to restrain him. Nagtataka itong napatingin saken.

" Not here." bulong ko sa kanya. And I saw that smile again in his face.

Mabilis na bumagon ito at kinarga ako papasok sa kwarto ko. He kicked the door
sofly. Binaba niya ako sa kama. Buong paghanga niya akong pinagmasdan. I'm lying in
my bed, fully dressed, but the buttons of my blouse are all undone. I am wearing a
soft cup black brassiere. Yumuko ako at hinalikan ako sa gitna ng dibdib ko. He
showered soft kisses on top of my cleavage.

" God you're so beautiful!"

Napapikit ako ng maramdaman ko ang mainit niyang palad sa dibdib ko. His lips moved
to mine again as he slowly carress my right breast. Napaungol ako. I lift his shirt
at itinaas ito sa ulo niya. Mabilis niya itong hinubad. Napanganga ako sa tumambad
sa harapan ko. He's all lean muscles. Hard and smooth. Napahawak ako sa dibdib
niya. Hinaplos ko ito. Napangiti siya.

" Those are all yours baby." pilyong sabi nito.

My other hand is suspended in midair.

Those are all yours baby.

Those are all yours baby.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Those words. Exact same words. Russell's
words. In one of our intimate encounters.

Pumikit ako ng madiin. No! He can't do this to me. He's my past. Seth is my future.

Naramdaman ko na kinalas ni Seth ang hook ng bra ko. Hindi pa rin ako makakilos
hanggang sa tuluyan na niyang mahubad ito. Napadilat ako. I saw fire in his eyes.

Pumikit ulit ako.

Those are all yours baby.

Get out of my mind!

Sumunod niyang hinubad ang suot kong shorts. Nakapikit pa rin ako. $hit I heard him
unbuckle his belt. And before I knew he's on top of me, clad only in boxers. I
opened my eyes again and looked at him. I hear Seth's ragged breathing. Natatakot
na akong pumikit. Because when I do, I see him. I hear him.

Those are all yours baby.

Russell.

I was distracted when he cupped and kissed one of my peaks. I looked up. And I felt
hardness between my thighs. Naiiyak na ako. Nalilito. I'm sorry Russell.

Hindi ko alam kung ba't ko nasabi sa isip ko ang ganung bagay. And my tears fell
slowly as he held the waistband of my undies. I know he will pull it down.

Let go Haley.

But he did not. My heart stopped beating. Bakit siya tumigil. I slowly opened my
eyes. He is staring at me. From fire and desire, now I see pain and regret in his
eyes. He leaned and kissed my tears away.

" I'm sorry...I can't do this" bulong nito.

He pulled a blanket and covered my half naked body.

Sorry? For what? Naguguluhan ako sa kinikilos niya.

" Why..... did you stop?" tanong ko.

Mapait na ngumiti ito humiga sa tabi ko. Hindi siya sumagot. Nakapikit ito. Hindi
ko alam kung ano ang iniisip niya.

" Hey.." bumagon ako ng konti at itinukod ko ang isang braso ko. Tumingin siya
sken. Hinaplos niya ang leeg ko pababa sa gitna ng dibdib ko.

" I wanna...do it..." sabi ko sa kanya.

I see that smile again. And that sad look . And it pains me to see him this way.

" I know." maikling sabi nito. " And I know......... you missed him so much."
pumiyok siya nung sinabi niya yung huli.

" What?!"
" You may not realize it....but I feel it." hirap na hirap na sabi nito. " Your
kisses...your touch....Oh God How could I be so stupid!" napabangon ito at
napahawak sa ulo niya.

I was alarmed by his reaction. Anong nangyari.

"W.. What's wrong?" maang kong tanong sa kanya.

His soft gaze met mine. "When will I realize that....That I may have your
body...but I can never have your heart..." puno ng pait na sabi nito.

Napanganaga ako. I started to panic. " No! It's like that! Look at me...." pilit ko
siyang hinaharap saken. " Seth...I love you." puno ng emosyong sabi ko sa kanya.

" I know baby. I love you too......... That's why I'm letting you go...." he said
in surrender.

" What?!" I can't believe this. Is he breaking up with me. " No!"

" Listen baby. I need to do this. This is not just for me. It's for you. And for
Reese. Ilang beses ko ng sinabi sa'yo to but I guess you need to figure things out
without me here. I don't want you to be confused with your feelings. That love is
different from gratitude. Love is not just caring for one person. And love is not
what you feel for me. Its what you feel for..... him. "

" Don't argue with me anymore. And don't worry about me...........I'll be fine,
okay." malungkot na sabi nito.

I can't believe this. I still love him? He feels it? I don't understand. I
thought.....I forgot all about him.

Tumayo si Seth at sinuot nito ang pants niya. " I better go."

Aalis siya. Nakaramdam ulti ako ng takot. Tuwing umaalis siya pag umuuwi na siya
Pilipinas ganito lagi ang nararamdaman ko. Pero iba ngayon ang takot na nadarama
ko. Na hindi ko na siya makikita. Sa mga huling sinabi niya parang nagpapaalam na
ito.

Pero paano kung tama siya. Na mahal ko pa si Russell.Paano siya? Hindi ko kaya ang
makita siya na nasasaktan. Di baleng ako na lang ang masasaktan ngayon sa paglayo
niya. Until I figure out what I truly feels.

Nakaramdam ako ng awa kay Seth. I know I love him. But maybe he's right. I still
have reservations. At patuloy lang siyang masasaktan at aasa kung ako mismo eh
hindi ko alam kung ano ang tunay kong nararamdaman.

" Can you stay...at least for tonight?" pakiusap ko sa kanya. I know this wil be
the last that I can be with him. I may not see him again. I know he feels bad.
Ayoko siyang masaktan.

Tinuloy pa rin niya ng pagsuot ng tshirt niya.

" I will.......in one conditon." seryosong sabi nito.

Kumunot ang ulo noo ko.

He smiled. " Get dressed. Ayaw kitang katabi ng ganyan ang hitsura mo." utos nito.

Napangiti ako. I will surely miss him.

*****************************

I felt so alone again. Pero hindi na gaya ng dait. Nasanay na siguro ako. Wala na
si Seth sa tabi ko. Maaga itong umalis kanina. nakaramdam ako ng lungkot. But this
is for the best, for him...and for me. Pinuntahan ko agad si Reese sa kwarto niya.

Pinagmasdan ko ang anak ko na mahimbing na natutulog. Isa siyang alaala na masayang

pinagsamahan namin ni Russell. Naala ko ang sinabi niya noon, na gusto niyang
magkaroon kami ng isang little Haley. Pag iniwan ko daw siya may maiiwan sa kanya
na magpapaalala saken. Sigurado daw siya na pag babae ang anak namin, magiging
kamukha ko ito.

Hindi ko mapigilan ang mapangiti. Hinaplos ko ang mukha niya. Ang ilong niya, ang
mata niya, ang lips niya. Mayroon na kaming little Haley, pero kamukhang kamukha
naman niya ito. Lalo na pag umiirap ito at pag nakakunot ang noo niya. Nakakagigil.

I survived a life without Russell for almost 3 years. It's bittersweet. Evryday was
a torture. Kay Reese lang ako kumukuha ng lakas. May mga pagkakataon na gustong
gusto kong umiyak at sumigaw ng malakas sa sobrang sama ng loob ko tuwing naalala
ko ang mga nangyari bago ako umalis. May mga pagkakataon rin na gusto kong isigaw
ng malakas na miss na miss ko na siya. Na pinapatawad ko na siya.

Oo napatawad ko na siya. Madali kasi ang magpatawad. pero mahirap makalimot. At ang
pinaka mahirap sa lahat ay ang magtiwala ulit. Madali ang makipag balikan at
magsisi sa mga pgkakamaling nagawa. Pero ang pinakamhirap sa lahat ay kung paano
magsisimula ulit. Ang pagasasama ng walang tiwala ay parang pagiipon ng barya sa
isang butas na alkansya. Kahit anong hulog ang gawin mo walang maiipon kasi butas
ito. Ganun ang mangyayari samen if ever na magkabalikan kami. At ayokong mangyari
ito. Tama na saken yun.

Ring Ring!

Tumingin ako sa relo. 630am. Hmnn...walang tumatawag saken ng ganitong oras. Si

mommy lang. Manila is 7 hours ahead of Madrid. Mga 130pm dun.

" Hello.."

Si mommy nga.

Almost one week pa lang ang nakalipas since nung umalis siya. Hindi naman niya
sinabi ang detail ng biglaan niyang pagbalik sa Pilipinas pero I'm sure it's
business related. She decided to settle here with me in Madrid. Kasama si ate Myrna
ang kasama namin sa bahay. But I don't stay with them. Reese and I stay sa malapit
na condo unit few blocks from their place. Hinahatid ko si Reese kay Ate Myrna pag
may photoshoot ako. Hands on mom ako pag nasa bahay. Ako ang personal na nag aalaga
kay Reese. I want to see her development each day.
Nakatingin pa rin ako bintana. One thing puzzled me when she bluntly asked kung
nagkita daw ba kami ni Russell. Nung sinabi kung hindi. Halatang nabigla siya sa
tanong niya. Andito ba siya ngayon? Bakit hindi niya ako pinuntahan? Mali pala,
bakit hindi man lang niya dinalaw ang anak niya. Tsaka anong ginagawa niya dito sa
Spain?

Hindi ko na naintindihan pa ang ibang sinabi ni mommy. Isa lang ang tumatak sa isip
ko. I need to go back. Home. We need to go back. Me and Reese. His daddy had an
heart attack. Russell's dad. He's still recovering. Gusto niyang makasama sa pasko
ang apo niya kasi uuwi rin daw sila Ralph at Alyssa.

Tatanggi ba ako? Anong sasabihin ko? Kahit kelan hindi sila nagdemand ng karapatan
nila sa anak ko. Siguro dahil gusto nilang irespeto ang dahilan ko kung bat ako
lumayo. Kahit si Russell. Hindi siya naghabol sa karapatan niya sa anak niya. Na
labis kong ikinalungot.

Pero ilang taon na ang nakakaraan. May kanya kanya na kaming buhay. I moved on.
Kaya ko ba silang harapin sa loob ng halos 3 taon na nawala ako. Ano kayang iniisip
nila tungkol saken. Alam kaya nila ang totoong dahilan nang paghihiwalay namin ni
Russell.

Nadistract ako sa iyak ni Reese. Ngumiti ako nilapitan ko ito.

" Good morning my princess!" kinarga ko ito at dinala sa sala. Huminto siya sa pag
iyak. Meron siyang mini playpen dito.

" Are you hungry?"

" uh uh." sagot nito pero hindi hindi niya ako tiningnan. Busy siya sa pagkalikot
ng mga toys niya.

Pumunta ako sa counter sa kusina para magprepare ng cereals niya. Sa gilid ng mata
nakikita ko si Reese. Naglakad ito papunta sa couch at sumalampak ng upo. Bitbit
ang isang stuffed toy.

Sinilip ko siya kung ano ang ginagawa. Naku, nakita na naman niya ang bag ko. Kaya
pala tahimik at kinakalkal niya ito. Hinayaan ko lang siya. Nagprepare na rin ako
ng breakfast ko para sabay kaming kumain.

" Daddy!" sigaw nito.

Nanigas ang buong katawan ko. Nabitawan ko ang kutsilyong hawak ko para hiwain sana
ang apple. Huminga ako ng malalim bago ako humarap.

I was disappointed. Ano bang iniisp ko? Porke't tinanong ako ni mommy kanina kung
nagkita kami ni Russell iniisip ko na na andito siya sa Spain. Napailing ako. At
ano susulpot siya dito sa bahay nang ganun ganun na lang. Ano yun may susi siya?

Hawak ni Reese ang wallet ko. That explains why sumigaw siya ng daddy. Oo, may
picture ako ni Russell sa wallet ko. Para saan? Para ipakita sa anak ko kung ano
ang hitsura ng tatay niya. Ayoko namang maglagay ng frame sa bahay para lang sa
picture niya. Ayokong makita ni Seth na may picture siya somewhere sa bahay. At
least sa wallet ko ako lang ang nakakakita. At si Reese.

Nakaramdam ako ng awa sa anak ko. Hangang doon na lang. Sa wallet size na picture
na yun lang niya kilala ang ama. Minsan hinahalikan niya ito. Minsan kinakausap
niyaat hindi maintindihan ang sinasabi. Ako ang nagturo sa kanya na gawin yun.
Parang katabi lang niya ang daddy niya pag hawak niya ang wallet ko.
And I made a decision. Lumapit ako sa kanya at nilagay ko siya sa high chair niya
para pakainin.

" You wanna see daddy?" tanong ko sa kanya.

Nagliwanag ang mukha nito. " Yes! See daddy!" masayang sabi nito.

Kailangang ihanda ko ang sarili ko.

Babalik ako.

Babalik kami Reese.

================
Haley's POV

It's been almost 3 years since I left. Napangiti habang pinagmamasdan ang pamilyar
na paligid. It's good to be back. Nakakamiss. Tiningnan ko si Reese na amazed na
nakatingin sa paligid. Lalo na sa iba't ibang kulay ng mga street lights. I'm home.
We're home.

" Look! It's Santa! " sigaw ni Reese.

Napatingin ako sa tinuro ni Reese. Isa ito sa mga street christmas decors. Ang
bilis ng panahon. Pasko na naman. Reese will turn 2 sa December 23. Yes, I gave
birth 2 days before Christmas. And that made my life even easier.

I was really thankful Reese came earlier. Because I couldn't imagine how my
Christmas would be like. Not to mention the fact na hindi naging maganda ang unang
pasko namin ng ama niya. She's more than a gift. She's such a blessing. An angel.
My lucky charm. She is my life.

I pulled her closer to my side. Nakatayo na kasi ito at nakahawak sa sandalan ng

upuan. Baka matumba siya. Aliw na aliw ito sa mga nakikita niya. Naninibago siguro
siya sa paligid. Sinusundan niya ng tingin ang mga dyip pag may nakakasabay ang
sasakyan.
" Are you excited to see daddy?" tanong ko sa kanya.

Namilog ang mata niya.

" Yes! Daddy! " sagot niya at pinipilit tumalon pero hindi niya magawa kasi mabigat
yung katawan niya. Siksik ang katawan nito at malaki siya para sa age niya. Umupo
ito at sumadal sa akin. Napagod siguro.

Ang buhok ko naman ang napagdiskitahan niya. Pinapaikot niya ito sa kamay niya. I
had it cut only twice since I left. And mostly trim lang ang pinapagawa ko.
Hanggang beywang ko na ang haba nito. I maintained its soft curls and light brown
color. And I have pure hazel contacts to match my hair. Napagkakamalan ako laging
french nung nasa Paris ako. Madalas may kumausap saken ng french pag nasa mall ako
o kaya nasa market.

" No! Baby stop that! " Sinusubo na naman ang buhok ko. Kumuha ako ng clip sa bag
ko at itinaas ko na lang ito.

Nakatingin lang siya saken. Nagtataka siya siguro kung ba't ko tinaas ang buhok ko.
Pinisil ko ang ilong niya. Kumunot ang noo nito. Nasaktan siguro baka napalakas ang
pisil ko. Natigilan ako. Kamukhang kamukha niya talaga ang ama pag ganun ang
expression ng mukha niya. Ang lakas ng dugo niya. Wala man lang atang nakuha saken
tong bata na'to. Yung ilong siguro kasi hindi masyadong matangos ang ilong ko nung
baby ako. Pero tumangos naman ito nung lumaki na ako. At siguro yung pagiging
maldita ko at sutil. Kinarga ko siya sa kandungan ko baka umiyak na naman.

Napansin ko na lumalabas na ang cycling na suot ko. Hmnnn...napaiksi ata ang suot
kong dress. Ayaw pa naman ni Russell ng nagsusuot ako ng maiksi. Ito na ang
pinanakamahaba na nakita ko sa mga dress ko. At gusto ko ito kasi plain white na
may black na pipe lining. Gusto ko light colors ang suot ko pag nagtatravel. Mas
komportable ako. Pinagalitan ko ang sarili ko. Bakit ko naman naisip yun. I'm sure
wala na siyang pakiaalam saken kung magsuot man ako ng maikisi.

Lumakas ang tibok ng dibdib ko nang matanaw ko na ang gate ng bahay nilaRussell
tatlong kanto pagpasok namin sa main gate ng subdivivision. Ito kasi ang
instruction ng mommy ni Russell. Na doon na kami dumerecho. Tumanggi ako sa offer
niya na sunduin kami sa airport. Driver lang ang sumundo samen ni Reese. Susunod
doon si mommy at si Hans.

Hindi ko maipaliwanag kung bakit mas lalong lumakas ang kaba ko habang papalapit na
kami sa gate. Pumarada ang sasakyan sa driveway. Sinuyod agad ng mata ko ang mga
kotse sa garahe. Wala ang kotse ni Russell. Ibig sabihin wala ito. Nadisappoint
ako. Pero sa isang part ng utak ko nagpapasalamat ako at hindi pa ata ako ready na
harapin siya sa mga oras na ito. Ang mga magulang muna niya ang kailangan kong
paghandaan. Ito rin ang una naming pagkikita sa loob ng halos tatlong taon.

Pero malay ko ba kung nagpalit na ito ng kotse. At hindi na yung dating kotse nito
ang gamit niya. Bakit sa isang part ng utak ko hopeful pa rin ito na makikita ko
siya pagdating ko ngayon.

Bumusina ang kotse ng tatlong beses. Ilang sandali pa ay lumabas sa main door ang
mommy ni Russell. Maganda pa rin ito gaya ng dati. Pero medyo pumayat ito. Tulak ng
isang kasama nila sa bahay ang wheelchair ng daddy niya. Nauna akong bumaba at
kinarga si Reese. Sinalubong kami ng mommy niya. Nag aantay ako ng iba pang
susulpot sa pinto. Pero wala. Wala siya.

"Iha!" Maluha luha ito at mahigpit na yumakap samen ni Reese. Humiwalay ito matapos
ang ilang segundo.

"Kumusta ka na?" Pinisil nito ang kamay ko. Gusto kong maiyak. Hindi siya nagbago.
Ineexpect ko ba na bibigyan ako ng cold treatment? Na si Reese lang ang welcome at
hindi ako? Hindi ko nanam naisip na ganun. I was just overwhelmed. Isang ngiti ang
isinagot ko sa kanya. Nakaramdamako ng hiya.

" Ito na ba ang apo ko? Aba ang laki laki na ah! "

Nakatingin lang sa kanya si Reese. Siniksik nito ang ulo sa dibdib ng akmang
kukunin siya ni mommy. Nagkatinginan kami.

" That\s grandma baby." sabi ko at pilit na hinaharap kay mommy. "Hindi po siya
sanay sumama sa ibang tao. Lalo na pag hindi niya kilala at ngayon lang niya
nakita." paliwanag ko.

Naala ko nung unang dalaw ni Hans samen. Baby pa siya noon. Umiiyak siya tuwing
nakikita niya si Hans hindi ko alam kung bakit. Natatawa ako pag naiisip ko yun.
Pero ok na sila ngayon. Kilala na niya si Hans kasi once a month pumupunta ito sa
Spain. For business purposes at para na rin at dumadaan siya sa bahay para
makipagkulitan kay Reese.

Lumapit kami sa daddy ni Russell. Nakaramdam ako ng awa dito. Hindi ako sanay na
nakikita siya sa ganitong ayos. Kilala ko siya na isang malakas at puno na buhay.
Now, he looks powerless and lifeless. And vulnerable. Pero nagliwanag ang mukha
nito ng makita kami ng apo niya. Humalik ako sa kanya at binaba ko si Reese.

" Kumusta po." sabi ko.

Umiling siya. " Ito iha, naiinip. gusto ko na ngang magjogging. " pabirong sagot
nito. Hindi pa rin siya nagbago. Man of few words kasi ito. At ayaw niyang pinag
uusapan ang mga bagay na hindi niya kayang gawin. Naiintindihan ko siya. Hindi
siguro naging madali ang nangyari sa kanya. Khit siya hirap na tanggapin ito. Sana
makatulong ang presence ni Reese sa mabilis na recovery niya. Ito talaga ang
dahilan kung ba't ako nagdesisiyon na pagbigyan ang request ng mga magulang ni
Russell. Ang bumalik kaming mag ina.

" Meet grandpa, say hi!" sabi ko kay Reese.

Tumingin lang siya kay daddy at sa wheelchair. Lumapit siya sa gulong at hinawakan
ito.

" You want to ride with me?" tuwang tanong nito kay Reese.

Tumingin muna saken si Reese bago tumingin kay daddy. Tumango siya sabay sabi. " Uh
uh."

Kinarga ko siya at iniupo sa kandungan ni daddy. Yumakap ito kay daddy. Tuwang tuwa
naman ang matandang yumakap sa kanya. Halatang sabik na sabik sa apo niya.
Nagkatinginan kami ni mommy.

" Ang daya naman ng apo ko, ayaw kay grandma pero gusto kay grandpa." natatawang
sabi nito.

Bakita kaya? Dahil kaya sa malaki ang resemblance ni Russell sa daddy niya? Ako ang
nagtulak sa wheelchair ni daddy papasok sa sala.

" Pinahanda ko na ang kwarto ni Reese last week pa." excited na sabi ng mommy ni
Russell.

" Si Russell...." parang nag alangan ito banggitin ang pangalan ni Russell.

May alam kaya siya sa dahilan ng pag alis ako. Iniisip pa rin ba niya na after all
those years galit pa rin ako kay Russell.

" Siya ang pumili ng mga gamit doon. Siya rin ang nagdecide kung anong design at
paint color. " paliwanag nito.

" Your room will be on the other side. Katapat ng kwarto ni Reese." tila naiilang
siya nung sinabi niya yun. Siguro dahil sanay siya na sa kwarto ni Russell ako
tumutuloy noon.

" Mommy!" sigaw ni Reese. Naka stretch ang kamay nito. Gusto na niya ulit
magpakarga.

Lumapit ako sa kanila ni daddy. " Ang bigat! "reklamo ni daddy sabay pisil sa
pisngi ni Reese. Pero halata namang masayang masaya ito at andito ngayon ang apo
niya.

Pinasok ng driver ang mga gamit namin ni Reese. Nagkatinginan kaming lahat ng may
marinig kaming sunod sunod na busina ng sasakyan. Di mo malaman kung galit o
nagmamadali ang kung sino mang bagong dating na iyon. Lumakas na naman ang tibog ng
puso. Ilang sandali pa ay iniluwa ng pinto ang humahangos na si Russell. Kasabay ng
pansamanatalang pagtigil ng tibok ng puso ko ay ang pagtigil ng ikot ng mundo ko.
Sa loob nag halos tatlong taon itoang una naming pagkikita.. Nagmature ang mukha
nito. Naka full suit siya. At napansin ko ang suot niya na tie. Isa ito sa mga
regalo ko sa kanya. He changed a lot. I couldn't figure out exactly kung ano ang
nagbago sa kanya. He appears more confident and full of authority. And hotter and
sexier? I dismissed the last idea. Bakit napasama pa yun.

Nagkatitigan kaming dalawa. Hindi ko mabasa ang nasa isip niya. It was full of
anticipation and eagerness...well at first. Hindi ko maintindihan pero nagbago
bigla ang expression ng mukha niya. Puno ng galit ang mga mata nito. Lumambot ang
mukha nito ng makita ang anak niya. Lumapit siya samen ni Reese.

Kasabay nito at pagsulpot sa pinto ang isang sexy na babae na naka mini skirt at
nakasuot ng napakataas ng heels. Napansin ko ang hapit na hapit na blouse nito na
halos iluwa na ang dibdib niya. And I assumed she was wearing a blazer at tinanggal
lang niya ito. And she's very sexy and very attractive. May bitbit itong mga folder
at isang bag.

" Where will I put these?" sabi nito kay Russell at napatingin kaming lahat sa
kanya.

Nakatutok ang mata ng babae sa akin. Bakas sa mukha nito ang pagkabigla at
pagkadismaya.

" Bring it upstairs. To my room." sabi ni Russell.

To his room. This girl has access to his room. Mga katulong lang at ako ang
nakapasok dito. May relasyon ba sila ng babeng ito. Girlfriend kaya niya ito? Anong
nangyari dun sa malanding babaeng yun? Hindi sila nagkatuluyan? Hindi niya kinaya
si Ruusell? Ano na nga bang pangalan nun?

Bakit nakaramdam ako ng kirot. Hindi na dapat. Matagal na ring annul ang kasal
namin ni Russell. I tried to move on. And siguro ganun din siya. Ano bang ineexpect
ko? Na single pa rin siya after all those years. Imposible yun. Hindi kagaya ni
Russell ang mawawalan ng girlfriend sa loob ng mahabang panahon. Kahit pa siguro
hindi siya maghanap, babae na ang kusang lalapit dito.

Ako rin nman. I tried to enter into another relationship. But again, i failed. With
Seth. He thinks I'm still in love with Russell. Totoo kaya ito? Na hanggang nagyon
hindi ko pa rin siya nakakalimutan? Pero siguro ngayong nakita ko na may iba na
siya mas madali na lang sa akin ang kalimutan siya.

" Daddy Daddy!" sigaw ni Reese na ikinagulat naming lahat. Napatingin saken si
Russell. Ngumiti ito.

Kinuha niya si Reese. Hindi man lang ako pinansin. Hindi man lang niya ako binati.
Siya pa ang may ganang magalit? Hindi ba ako dapat?

" Hey....you miss me?" sabi nito. Hinalikan niya si Reese sa pisngi na parang
nanggigigil at pagtapos hinalikan niya ito sa leeg. Napatili si Reese. Nakikiliti
kasi siya pag ganun. Pero tumatawa naman ito. Yumakap ito sa ama niya. Tuluyang
akong dinedma ni Russell. Napatingin ako sa mommy ni Russell. Parang humihingi ng
paumanhin ito. Dahil siguro sa hindi pagpansin ni Russell sa akin. He didn't even
acknowledge my prescence.

Nasaktan ako pero hindi ako nagpahalata. I gave her a weak genuine smile. I'm now
good in hiding my true emotions. I mastered it for almost 3 years. Lalo na pag
kaharap ang ibang tao. Especially my family.
" You wanna see your room?" tanong nito sa bata.

" Mah room?" ulit ni Reese.

"Yes..." sagot ni Russell.

Tumango ang bata. Tinugo ni Russellang hagdan karga si Reese. Nakatingin ang mga
tao sa kanila. Kinuha ko ang diaper bag at sumunod sa kanila sa taas.

Namangha ako sa laki ng kwarto na inihanda nila para kay Reese. Parang dalawang
kwarto ito at sadyang pinarenovate para maging isa. May mga nakasabit na fairies sa
kisame. Clear ang ceiling area ng side kung saan adun ang kama ni Reese. Light pink
ang kulay room. Fuschia ang kulay ng bedsheet. May mini play area ito. Napakaraming
stuffed toys.

May isang malaking LED na TV sa play area. At hanay ng napakaraming DVDs. Kumpleto
ang barbie na movies. At ang hello kitty series. PUCA. Powerpuff girls. Winx club.
Ang dami. At napansin ko halos lahat paborito ni Reese ang mga ito.

Walang carpet ang sahig. The more I like it. Pinatanggal ko kasi ang carpet ng unit
sa Spain. Prone kasi ito sa alikabok. Napansin ko rin na may rocking chair sa tabi
ng bintana. Meron din akong ganito sa Spain. Pag pagod na ako sa pagkarga kay Reese
pero ayaw ko siyang bitawan doon ako umuupo hanggang sa makatulog na rin ako.

Sinunggaban ni Reese ni Reese ang napalaking stuffed toy ng hello kitty at niyakap
ito. She likes her new room.

Lumapit ako sa kanya. "You like your room?" tanong ko at pinisil ko ang ilong.

" Yes."sagot nito.

" You will stay here as long as you want." sabi ni Russell.

"uh uh." sagot nito at tumango.

" We will be staying kila mommy." sabat ko.

"You can leave her here." sabi nito at hindi man lang ako tinapunan ng tingin.

Parang sinasabi nito na malaya ako kung saan ko gusto tumuloy basta maiiwan yung
anak niya.

" I have to be where she is." madiin kong sagot sa kanya.

" So be it. Ngayon lang siya nakasama ng parents ko ipagkakait mo pa ba sa kanila

yun?" puno ng hinanakit na sabi niya.

Napahiya ako. Ito ang unang pagkakataon na nag usap kami sa loob ng halos tatlong
taon. Ito ang mga unang salitang binitawan niya saken. Parang pinamukha niya saken
na ipinagkakait ko sa pamilya niya ng anak namin. Hindi ako nakasagot.

Siya pa ang may ganang sumbatan ako? Baka limot na niya ang dahilan kung ba't ako
umalis nung araw na iyon. At siya ang puno't dulo ng lahat. Pero ayoko nang pag
usapan pa ito. Nangyari na ang lahat. At hindi na maibabalik pa. Ayoko na ring
makipag talo pa sa kanya. Ang kung ipagpapatuloy niya ang hindi pagpansin saken
wala akong magagawa. Alangan naman na ipagpilitan ko ang sarili ko. Ibibigay ko
kung ano ang gusto niya.
Lumayo ako sa kanilang dalawa ni Reese. Para akong hindi nag eexist sa kwarto
na'to. Busy ang mag ama sa paglalaro sa isang napakalaking dollhouse. Parang
kilalang kilala niya ang ama niya. And to think na sa picture lang naman niya ito
nakikita.

Nakarinig ako ng mahinang katok. Pumasok ang babae kanina.

" I'm leaving." paalam nito.

Tiningnan lang siya ni Russell. Hindi siya nito sinagot kasi busy ito sa
pakikipaglaro sa anak.

" You want me to drop by tonight?" makahulugang tanong nito.

" No need." matipid na sagot ni Russell at hindi pa rin ito tumitingin sa babae.

Matalim na sulyap ang binigay saken ng babae at padabog itong naglakad palayo.

Anong problema niya? Kanina pa siya masama kung tumingin. Hmnn....ngayon ko lang
siya napagmasdang maigi. Sa tingin ko sekretarya lang ito ni Russell. Bakit niya
bitbit ang mga gamit nito. Pero bakit siya nagtatanong kung magdadrop by siya
mamaya? Kung sekretarya lang siya bakit kailnagan pa niyang dumaan mamaya eh tapos
na ang office hours? Ano yun may extra service? Overtime with benefits?

Napailing ako at napabuntong hininga. Napatingin si Russell sa side ko. Napalakas

ata ang buntong hininga ko at narinig niya. Tumingin ako sa bintana sa labas. Ano
kaya ang pwedeng mangyari sa isang buwang bakasyon namin ni Reese. Titira kami
Russell sa iisang bahay. Matagalan ko kaya ang trato niya saken ngayon. We're like
strangers.

******************

Naalimpungatan ako sa iyak ni Reese. Napabalikwas ako at sumugod agad sa kwarto

niya. Nagulat ako nang makita na lumabas din si Russell sa kwarto nito na katabi
lang ng kwarto ko. Narinig din ba niya ang iyak ni Reese. May speaker din kaya sa
kwarto niya.

Naconscious ako sa suot ko. Isang mahabang tshirt pero may shorts naman ako sa
loob. Yun nga lang hindi ito kita ksi mahaba ang shirt na suot ko. Parang wala
tuloy akong suot na undies. Natigilan saglit si Russell nang makita ako. Naka PJ
siya na color blue at white na shirt.

Una akong nakabawi at nauna na ako sa pinto ng kwarto ni Reese at pumasok agad ako.
Panay ang iyak nito. Kinapa ko ang diaper niya. Puno na pala. Kumuha ako ng diaper
sa lagayan. Kinuha ito ni Russell sa kamay ko. Nakasunod pala siya.

" Ako na." sabi nito.

Marunong ba siya? Pinagmasdan ko ang bawat galaw niya. Marunong siyang magkabit ng
diaper. Napatingin siya saken kasi nakatingin ako sa knya. Kelan pa itong natutong
magpalit ng diaper. Ako nga ilang araw bago ko namaster ang pagpapalit nito.
Nagpractice ba ito bago kami dumating. Kinarga niya ito matapos niyang itong
palitan. Pero iyak pa rin ng iyak si Reese.

Ganun kasi siya pag napuputol ang tulog niya. Umiinit ang ulo niya at hindi
tumitigilsa pag iyak.

" Amina ako na ang kakarga." sabi ko.

Kinuha ko ito sa kanya. Nilabas ko siya sa kwarto niya. Dinala ko siya sa kwarto ko
kasi may balcony ito. I hum her favorite lullaby Sleep My Baby. Hanggang sa
makatulog ulit ito. I stayed there for a while.

Muntik na akong mapatalon nang maatrasan ko si Russell. Kanina pa kaya siya dito?
Nawala kasi siya sa isip ko kanina. Nadistract ako sa lakas ng iyak ni Reese.
Nahawakan niya ako sa magkabilang braso. Iniisip niya siguro na baka babagsak ako.
Nag react ang katawan ko sa simpleng hawak niya sa braso ko. Napatingin ako sa
kanya. Lumakas ang tibok ng puso. He still has the same effect on me. Bakit ganun?

Bumalik ako sa kwarto niya at umupo ako sa rocking chair. Sumunod ulit si Russell.
Humila siya ng isang upuan at tumabi sa amin. Hinaplos niya ang buhok ni Reese.
Hindi ko makita kung mukha ko ba siya nakatitig o sa mukha ng anak niya. Pero bakit
naman niya ako titigan?

Papalapit ang mukha niya sa mukha ko. $hit he's gonna kiss me! Pumikit akong
madiin. But the kiss never came. Naamoy ko ang familiar na amoy niya. Hindi parin
siya nagbago ng brand ng body wash. He kissed Reese. Hindi pala ako. I was
disappointed. Konti lang naman.

Tumayo ako para ibaba si Reese sa kama niya. Tsaka para umalis na rin sa tabi ni
Russell. Naiilang ako at sobrang close ng distance namin. Kinumutan ko siya
pagtapos.

Tumingin ako kay Russell na nakatayo lang din sa paanan ng kama ni Reese.
Nakakabingi ang katahimikan.

" Uh...Ako na lang titingin sa kanya." sabi ko. Alam ko may pasok pa siya bukas.

Pero hindi pa rin ito kumikilos. Parang wala siyang narinig. Mukhang malalim ang
iniisip nito.

Naglakad ako papunta sa pinto. Lalabas na muna ako. Babalik na lang ako mamaya pag
wala na siya.

" I want Reese to stay here." sabi nito nung palabas na ako.

Tumigil ako at humarap sa kanya. " She'll stay here." sabi ko.

Yun lang pala ang gusto niya.

" That's not what I mean." sabi nito at lumapit siya saken. " Dito na siya titira."

Noong una hindi ko ito naintindihan. Pero nung magregister na sa utak ko ang ibig
niyang sabihin, I stared at him in disbelief. "That's not possible. We live in
Spain."

" She's my daughter too. Gusto ko rin siyang makasama." I heard finality in his
voice.

NO! Hindi ko kayang malayo sa anak ko. Ilalayo niya ang anak ko. Kukunin niya si
Reese.

" Russell, please wag mong gawin to." naiiyak kong sabi.
Sa kanya lang ako kumukha ng lakas. Siya ang buhay ko.

A half smile crossed his lips. " It's not only you who will decide here. "

Mukhang seryoso ito sa sinabi niya. Instinct ng isang ina na protektahan ang
kanyang anak. Pero saan? At kanino? Sa sarili niyang ama. Pero hindi ako
makakapayag na kuhain siya ni Russell sa akin.

"Hindi pwede." medyo tumigas na rin ang tono ko. Ito ba ang gusto niya pag agawan
namin si Reese.

Kuyom ang mga palad nito. Tinungo niya ang pinto. Bago siya lumabas nagsalita ito.

" I'll see you in court then."

---------------------------------

Haley's POV

Isang linggo pa lang ako dito sa bahay na'to sa tingin ko maloloka na ata ako.
Hindi ko matagalan ang trato saken ni Russell. Hindi niya talaga ako kinakausap.
Pero minsan naman nahuhuli ko na nakatingin siya samen ni Reese. O baka si Reese
lang ang tinitingnan niya at hindi ako.

Minsan naman nagigising ako katabi na namin siya ni Reese. Wala ba siyang sariling
kwarto. Alam naman niya doon ako natutulog sa kwarto ni Reese minsan. One time
nagising ako kami na lang magkatabi. Nasa crib si Reese. Nung tinanong ko siya kung
sino naglipat kay Reese sa crib. Sagutin ba naman ako ng " malay ko." Ano yun
umakyat mag isa si Reese sa crib niya. Di ba nakakainis. Masyadong pakipot. If i
know.....hmp!

Ang weird nya. At akala niya nakalimutan ko na yung huli naming pag uusap. Na
magkikita kami sa korte. Pasalamat siya nasa state of shock ako nun at hindi ko
narealize na wala pang dalawang taon na bata ang pinag uusapan namin. At kahit
saang korte pa kami makarating ako ang mas may karapatan sa anak ko at sa akin siya
mapupunta. At alam kong alam niya rin ito.

Ang naisip ko lang siguro gusto nyang magkaroon kami ng legal agreement na pwede
niyang hiramin si Reese saken. O kaya pwedeng mag stay si Reese sa kanya ng certain
period of time. Pero paano yun andito siya sa Pilipinas at andun naman ako sa
Spain.

Wala namang nagbabawal sa kanya para gawin yun. Siya lang yung di nagpakita saming
mag ina nag halos tatlong taon. Hindi ko naman ipagkakait sa kanya ang anak niya
kung gusto niya itong dalawin o kaya ipasyal.

Pero syempre andito siya sa PIlipinas, ibig sabihin kung hihiramin niya saken si
Reese, pinakamaikli na yung dalawang linggo. At hindi ko kayang malayo sa anak ko
ng ganun katagal. Yung nga lang ilang oras akong wala pag may photoshoot ako, miss
na miss ko na siya. Nagmamadali ako laging umuwi pag tapos na ang trabaho ko.

Mabuti naman at hanggang ngayon ay hindi pa rin niya ito nababanggit ulit. Paanong
hindi niya mababanggit eh hindi naman niya ako kinakausap. Pag nasa hapag kainan
kami never niya ako na kinausap. Kaya minsan hindi na lang ako sumasabay sa kanila
kumain. Pakiramdam ko out of place ako lagi. Si mommy at si daddy lang ang
kumakausap saken. Sana dumating na sina Ralph para may makusap naman ako. Kasama
niya si Alyssa at ang anak nila. Balita ko babae rin ang anak nito.

" Ma'am may naghahanap po sa inyo sa inyo. " napalingon ako sa katulong na sumulpot
galing sa ewan ko kung saan.

" Sino? " tanong ko at inabot ko sa kanya si Reese.

"Karen daw po?"

Karen. Wala akong kilalang Karen.

" Dalhin mo muna si Reese sa kwarto niya."

Sino kaya ito? Tsaka nasa bahay ako nila Russell at kauuwi ko lang galing Spain.
Sino ang maghahanap sa akin.

" Nasa gate lang po siya. Ayaw niyang pumasok sa loob."

Ayaw pumasok? Hmn....Sino kaya ito? Lumabas ako sa pinto. Nakatalikod ito sa may
garden.

" Excuse me?"

Humarap ito. Pakiramdam ko umakyat lahat ng dugo ko sa katawan papunta sa ulo ko.
At anytime sasabog ito. Hindi Karen ang pangalan nito. Siguro iniba lang niya baka
hindi ko siya harapin. As if matatandaan ko pa ang pangalan niya. Pero teka, ano na
nga ba ang pangalan nito. Ah basta.

That bitch!

" Anong ginagawa mo rito?" I can't hide disgust and hatred in my voice.

Lumapit siya saken.

" Please. Hindi ako nagpunta rito para manggugulo. Gusto lang kitang makausap."
pakiusap nito.

" Nakuha mo na ang gusto mo di ba? Hiwalay na kami ni Russell. Makaalis ka na."
tinalikuran ko na sya.

Hindi ko siya matagalan. Baka kung ano ang magawa ko sa kanya. Siya ang sumira sa
pamilya ko.

" Hindi ako nagpunta dito para makipag away. Gusto kong humingi ng tawad sa mga
kasalanang nagawa ko sa'yo."

Humihingi siya ng tawad? Kahit impakta pala marunong ding humingi ng tawad. Hinarap
ko siya.

" Nagsasayang ka lang ng oras. Hindi kita mapapatawad kahit kelan. Hindi mo na
maibabalik ang panahong nawala. Hindi na mabubo ulit ang pamilya ko." gustong
pumatak ng luha ko sa huling katagang bintawan ko.

" I'm sorry." Tama ba ang nakikita ko. I saw tears in her eyes.

" Alam ko naman na hindi mo ako mapapatawad. Alam ko na napakalaki ng kasalanan ko

sa'yo. At lahat yun pinag sisisihan ko paniwalaan mo man ako o hindi. Hindi ako
matahimik. Bukod sa kasalanang nagawa ko, napakalaki ng utang na loob ko sa'yo. "
Utang na loob? Siya may utang na loob sa akin? Ano naman ang pwede kong gawin sa
isang napaka walang kwentang taong kagaya niya.
" Excuse me?" taas kilay kong tanong sa kanya.

Ngumiti ito. " I found her. I found my baby. And she's safe and healthy. Because of
you."

" I don't understand."

Natangpuan na niya ang anak niya. Ang anak niya na pinamigay niya. Pero ano naman
ang kinalaman ko dito. Hindi naman ako orphanage.......

orphanage.....

orphanage....

Bago pa ako makapag salita ulit.

" Siren. She's my daughter. "

I was shocked.

Si Siren. Ang batang nakita ko na nasilid sa isang box nung high school ako. Sa
harap ng isang orphanage. Hanggang ngayon iniisip ko pa rin kung sinong
napakawalang hiyang nilalang ang gumawa nun sa isang walang muwang na baby. At siya
ang ina ni Siren.

Kahit galit ako sa kanya sa nakikita ko ngayon sinasabi ng puso ko na hindi siya
ang may gawa nun. Na wala siyang kinalaman dito. Posibleng kinuha ito sa kanya at
iniwan na lang dun sa harap ng bahay ampunan. Posible. That was during my high
school days. Napakabata pa niya noon.

Gustuhin ko mang maging masaya pero sa kanya ngayong natagpuan na niya anak niya
pero hindi ko magawa. Hindi ko rin alam kong magiging masaya ako para kay Siren
kasi binalikan siya ng nina niya. But to think what kind of mother she has, I feel
pity for her.

And I'm wondering what will Seth feel about it. Kagaya ko galit na galit ito sa mga
magulang ni Siren. He even expressed an intention to adopt her.
Now that my attention was diverted to something else, I think sinamantala niya ang
pagkakataong ito para magpatuloy.

" Nasa akin na siya ngayon. My life has now changed. At kaya ako nandito ngayon
kasi hindi ako pinapatahimik ng konsensiya ko. Gusto kong itama ang lahat ng
pagkakamaling nagawa ko. "

Lumapit siya saken. Parang hinahanda nito ang sarili sa kung ano mang gawin ko sa
kanya.

" Nothing happened between me and Russell that night. I tricked him into seeing me.
I know he would drop by because I told him I was having bad asthma attack and wala
akong kasama sa bahay. I nearly died because of that and he knew it. And I know
that was the only way to get his attention. Hindi niya kasi sinasagot ang mga text
at tawag ko nung time na yun. He totally avoided me. At hindi ko yun matanggap."

" What?" pabulong kong sabi. Nagkamali ba ako ng dinig. Now, she's talking.

" I tried to seduce him. Sabi niya pagbibigyan daw niya ako layuan ko lang kayo. At
bibigyan niya ako ng malaking halaga. I was feeling so low nung iniwan niya ako
nung gabing yun. He made me feel as if I was a whore begging for money and sex. And
the rejection, hindi ko ito matanggap. At nagalit talaga ako sa kanya."

" Nagawa kong magsinungaling para magkahiwalay kayo ni Russell. At nagtagumpay ako.
Nung una oo masaya ako at iniwan mo si Russell. Pero nang makita ko ang anak ko
nagbago ang lahat. Narealize ko ang mga pagkakamaling nagawa ko. "

" He loves you so much. I knew it then nung sinundo niya ako Singapore."

Parang may humampas ng napalaking bato sa ulo. Na sana totoo nga ito para panawan
na ako ng ulirat. Kung nagsasabi siya ng totoo......$hit! It's all my fault. After
all those years, umalis ako, iniwan ko si Russell, all because of...... Tangina!
Gusto kong sumigaw ng malakas. Sa pagkakataong ito gusto ko siyang saktan. Mali,
gusto kong...pumatay ng tao.

Pumikit ako. Pinakiramdaman ko ang paisa isang tibok ng dibdib ko. My heart skipped
from beating. Kasalan ba niya talaga? O...kasalanan ko?

" Akala ko magiging masaya ako ngayong nakita at kasama ko na ang anak ko. Pero pag
naiisip kita hindi ako matahimik. Nalaman ko pa kay Jandex na may baby na kayo thru
Hans. That you left. I knew how it felt. To have a pregnancy on your own. Nang
wlang kasama. Hindi ako matahimik na may taong nagdurusa dahil sa kagagawan ko. "

" Gumawa ako ng paraan kasi gusto kitang kontakin. Russell won't talk to me. Si
Hans naman ayaw ibigay and contact info mo. At naiintindihan ko sila. I knew na one
of these days babalik ka. And I waited. Last week I heard from Jandex na nakabalik
ka na. Nagkaroon ako ng pag asa. "I was waiting for the right chance para makausap
kita ng solo. "

" Alam ko hindi mo ako mapapatawad. Pero gusto ko lang malaman mo ang totoo. Na
kahit kelan hindi ka niloko ni Russell. Wala kaming naging relasyon simula nung
bumalik ako. Wala siyang kasalanan. Napakabait niya. Kahit hindi mo na ako
patawarin. Gusto ko lang magkaayos kayo at malaman mo ang totoo."
Magkaayos kami? Paano pa magiging maayos ang lahat. Kaya siguro hindi ako
kinakausap ni Russell at parang napakalaki ng galit niya sken.

" Please, nakikiusap ako. Kahit lumuhod ako ngayon sa harap mo gagawin ko."

" Tama na." nanghihina kong sabi. Hindi ko na kaya. Ano mang oras papatak na ang
mga luha ko. At ayokong makita niya ito.

" Nasabi mo na ang gusto mong sabihin kaya makakaalis ka na.' tumalikod ako at
tumakbo ako pabalik sa loob.

" Haley!" tawag nito.

Pero hindi ko siya pinansin.

*****************************

Mag hapon akong nakatulala. Hindi maubos ubos ang luha ko. Para akong baliw na
nakaupo sa isang sulok. Hindi ko pwedeng isisi ang lahat ng nangyari sa babaeng
yun. Half of it was my fault. I never trusted Rusell that much. Umalis ako ng hindi
man lang inalam ang side niya.
Hindi naman ako ganun sa totoo lang. Siguro gawa lang nang pagbubuntis ko kaya
super sensitive ako nung time na yun kaya I was irrational. Hindi ko alam naglilihi
na pala ako kaya siguro laging mainit ang ulo ko. Lagi ko siyang sinisigawan at
naiirita ako sa kanya. Kaya siguro nung medyo lumaki na ang tyan ko namimiss ko na
si Russell. Sa totoo lang marami akong regrets noon. Na gustong kong umuwi at
kausapin siya. But I thought it was too late.
At isa pa, natatakot ako na malaman ang totoo. At hindi ko ito matatanggap kung
sakaling mang totoo lahat ang sinasabi nang babaeng yun nung time na yun. I didn't
want to take any risk. Especially buntis ako nung time na yun. Pinasa Diyos ko na
ang lahat. Not to mention that he didn't do any move for reconcilation. Kaya siguro
ganun kasi wala siyang kasalanan. He never cheated on me.

Napatingin ako sa relo. Past 5pm na. Padating na si Russell. Lagi siyang umuuwi ng
maaga. Excited siyang makita ang anak niya. Doon agad siya dumederecho sa kwarto ni
Reese pag dumarating siya. Hindi pa nito magawang magpalit agad ng damit.

Bakit kaya wala pa siya. Tumayo ako at lumabas ng kwarto ni Reese. Lumabas ako sa
garahe. Andito na yung kotse niya. Nasaan kaya siya. Kailangan ko siyang makausap.
Nasa tapat na ako ng pinto ng kwarto ni Russell pero nagdadalawang isip pa rin ako
kung handa na ba akong kausapin siya. Bahala na.

Kumatok ako ng dalawang beses.

Walang nagbubukas.

Kumatok ulit ako.

Wala pa rin.

Baka wala pa siya. Pinihit ko ang door knob. Bukas ito. Sumilip muna ako. Huh? Ito
ba ang kwarto ni Russell. Para itong isang opisina. May work table sa harap at
nakabukas nag laptop. Nandito na siya. Kaya lang nasaan siya. He converted his old
room to an office. Kaya siguro sabi niya doon sa babae na dalhin siya kwarto niya
ang mga folder na dala nito. So this is not his room.
Lumapit ako sa mesa. May cover ito na glass. Mga pictures halos ni Reese lahat ang
nakalagay dito. Nasa gilid ng table niya ang isang frame. Nakalagay dito ang
wedding picture namin. Katabi nito ay may picture naming dalawa. Kuha ito nung
honeymoon namin sa Cebu. Nakatapi lang kaming dalawa ng kumot. A picture of couple
in love. Yun ang nakikita ko picture na yun. Unti unting pumatak ang mga luha ko.

Nasasaktan ako dahil nagbago na si Russell. Naging malamig na ito saken. Kinapa ko
ang dibdib ko. Nasasaktan ako.....dahil hanggang ngayon mahal ko pa rin siya. Mahal
na mahal. At walang nagbago. Pero mukhang hindi na babalik pa sa dati ang lahat.
Pinahid ko ang mga luha ko. Hindi pa ako handa na kausapin siya. Ayokong makita
niya ako na umiiyak.

Nagmamadali akong lumabas nang masagi ko ang mga nakafile sa mini cabinet sa gilid
ng table niya. Lumikha ito ng ingay at nahulog lahat ito. Inayos ko ang mga ito
pabalik sa shelf. Mga folders ito ng mga files siguro ni Russell.

But something caught my attention. Four photo albums. Binuksan ko ang isa.

No! This can't be. Nabitawan ko ito at napatakip ako sa bibig ko para pigilan ang
pag iyak ko.

I heard a clik from the door.

Muntik na akong mapatalon sa gulat. Lumabas siya mula sa isang pinto na connected
sa opisina niya. Doon siguro ang kwarto niya.
" What are you doing here?" malamig ang tono nito.

" Russell...."

===========
Russell's POV

Nahihirapan na ako. I can no longer pretend that I hate her. Lalo na pag nakikita
ko siya araw araw. It's hard for me to ignore her. Simula nang dumating siya hindi
na ako nakatulog ng maayos. Everytime I close my eyes her face hunts me. She's even
lovelier. She looked matured and more confident. More sofisticated. More daring.
Iba na ang kilos niya. Siguro dahil sa nature ng work niya. Kahit nasa bahay siya
she's all poise and grace.

And she ignores. As if I don't exist.

I woke up each dawn to check both of them. I missed her so much. The moment I saw
her when they arived gusto ko siyang yakapin ng mahigpit. Pero pinigilan ko ang
sarili ko. Alam ko hindi na dapat. Wala na akong karapatang gawin yun. May sarili
na siyang buhay. At alam kong masaya na siya.

Miss na miss ko na siya. Masaya na akong pagmasdan ang maamo niyang mukha habang
tulog siya. Yun lang ang kaya kong gawin. Yun lang ang pwede kong gawin.

I miss to feel the warmth of her body. It's been so long and I long for her. I wan
to feel her softness. I want to touch her. Her small waist. Her full breasts.
What's in between her thigh. Everything. Wala siyang kamalay malay sa pwede kong
gawin sa kanya habang tulog siya. She looked so peaceful in her sleep. One time I
kissed her slighty parted lips. How I missed
it. I was tempted to kiss her more. Kaya lang baka magising siya. I watched her
sleep for hours.

Lagi na lang ganun. Hanggang kelan ko gagawin ito.

I decided to have a quick shower. I just went to the smoking area at ayokong amoy
usok ako pag lalapit ako sa anak. At baka maamoy ako ni Haley. She doesnt know that
I smoke. She will never know. Besides Im sure wala na rin siyang pakialam saken
kung ano man ang guso kong gawin.

I only smoke occasionally, especially when I'm stressed. Malapit na ang pasko.
Malapit na rin ang birtdhay ni Reese. Im excited pero at the same time nag aalala
ako. I only have few days left para makasama silang dalawa. Lalo na si Haley. I'm
sure after New Year babalik na sila sa Spain. At hindi papayag si Haley na mag
extend sila. At alam ko na lalong hindi papayag ito na iwanan si Reese. Anong
gagawin ko?

I threatened her with legal matter? Yes, because I had to. I wanted not just Reese
to stay. I want her to stay as well. I know na hindi ako papanigan ng korte since 2
years old pa lang si Reese so she has to stay with her mom. But at least we can
have legal arrangement about may legal rights to my daughter. Maybe she can stay
with me
for a couple of days each month. Of course Haley will be there also and that's part
of the plan.

I don't know. Bahala na. And I'll do anything to have them both stay.

Hindi ako papasok ng ilang araw. I want to spend the rest of the week with Reese.
And wih Haley. I looked at my room. This has been empty for almost 3 years. Nasanay
na rin akong mag isa. I kept myself busy.
Blag!

Napatingin ako sa pinto. Ano kaya yun? Parang sa office galing ang tunog.
Nagmamadali akong nagbihis. I opened the door. Nakatalikod siya. Nakatingin sa mga
photo album na naka file sa gilid ng table. She gave a quick scan on each album.
Nagtagal siya sa isang album.

Ito ang pink na photo album.

The door clicked nung sinara ko. Humarap siya ng marinig siguro ang tunog sa pinto.
I saw tears in her eyes. Gusto ko siyang yakapin pero pinigilan ko ang sarili ko.

" What are you doing here?" I tried to be as cold as the first time I saw her.

" Russell..." he said my name in almost a whisper. God how I missed it. She's
trying to hold back a sob.

Pero hindi na niya ito napigilan. She wants to say something pero hindi siya
makapagsalita.

"I'm sorry." Tuloy tuloy pa rin ang pagpatak ng mga luha niya.

" I'm sorry sa... lahat lahat. Sorry...... dahil hindi ako nakinig sa'yo. Sorry sa
mga nasayang na panahon...... na sana nakasama mo ang anak mo. Sorry at
naging...... makasarili ako. SOrry kasi....kasalanan ko....I'm sorry
kasi..........."

Hindi ko na matagalan pang makita siya sa ganoong ayos. Hindi ko na siya pinatapos.
Niyakap ko siya ng mahigpit.

"Shhhh...."

Nagsosorry siya. Paano niya nalaman ang totoo? Kung paano ay hindi na ito mahalaga
saken. Hinaplos ko ang likod niya. How it feels so good to feel her in my arms
again. I kissed her hair. It smells unfamiliar. She changed her brand of shampoo.
Hinaplos ko ang buhok niya. Parang hindi ako sanay. It's longer. But she maintained
the same softness.

We stayed that way for a couple of minutes. The she pulled away. She looked at my
face and tears are still endlessly flowing in her eyes. I can't still believe it.
That I'm holding her this close.

" Hindi ka..... galit saken? " tanong niya.

I smiled and wiped her tears. " Kahit kelan hindi ako nagalit sa'yo nung umalis ka.
Naiintinidihan kita. It's all my fault. Ako ang may kasalanan simula pa lang. Kaya
wag mong sisihin ang sarili mo."

Kumunot ang noo niya. She looked confused. Parang hindi siya makapaniwala. Maybe
becasue I was ignoring her for the past few days.

" Why? Hindi mo man lang ako susumbatan? " she started to cry again.

Bakit ko siya susumbatan. Kasalanan ko ang lahat. Kung simula pa lang umiwas na
ako. I should've stopped my involvement in Kirsten's personal life. Sana nakining
ako kay Micah. Sana hindi kami umabot sa ganito. Kung ako siguro ang nasa lugar ni
Haley ganun din ang mararamdaman ko. At ganun din ang gagawin ko.
" Tahan na. Sabi ko nga sa'yo hindi ko magawang magalit sayo. I understand. know
you were really jealous nung time na yun kaya nagalit ka saken. And you..were
pregnant. That's explains you're being implusive...maybe."

Tumawa siya pero patuloy pa rin ang pagtulo ng mga luha niya. I missed the sound of
her laughter. Pinunasan niya ng mga luha niya.

" These pictures... I don't understand." she's referring to the pink album.

Pictures of Reese taken from the Operating Room. May kuha si Reese nung paglabas na
paglabas pa lang niya. One shot was, I was holding Reese and I was in a scrub suit.
I was wearing a black reading glasses. To conceal my identity.

" I was there...." sabi ko sa kanya.

" I was the one who decided that you had to undergo CS. Nakita ko na hirap na hirap
ka na at gusto mong maging normal ang delivery mo. Hindi ko matagalan ang hitsura
mo delivery room. Simula nang pinasok ka sa ospital I was there the whole time."

Sinabi na niya saken yun dati pa. She always wanted to have a normal delivery pag
nanganak siya. She said that would complete the essence of motherhood. At gusto
niyang maranasan yun.

She's still speechless habang nakatingin sa picture na hawak ko. Hindi siya siguro
makapaniwala.

I pulled my wallet and took out a picture. Kuha ito sa delivery room. Kaming tatlo.
Nakahiga si Reese sa dibdib niya. I was smiling and nakadikit yung pisngi ko sa
kanya.
Tulog siya ng mga time na yun kasi hindi pa totally nawawala yung effect ng
anesthetic sa kanya.

She cried again. I see her pain. Her regret. She tried to speak but she just can't.
I waited for her to calm down. I had to let her cry. Kailangan niya yun.

Then she handed me another album.

May mga kuha rin kaming dalawa ni Reese. Ilan sa mga ito ay sa malapit na park sa
place ng mommy niya. May mga kuha rin kami nung first birthday ni Reese. I was the
one of the clowns. There weres hots during Reese's baptismal. And why I managed to
sneak during that time, with help of Haley's mom.

And there are tons of other shots. In various occasions.

Some were taken at the mall. I think that gave her so much to think about that how
did it all happen. And the picture were taken recently, for the past three months I
guess. I had the chance to take Reese to the mall, and that was the first. In
almost two years noon ko lang naipasyal si Reese. I was so happy. And sad at the
same time. Because I only had the chance to do that when she is out on a date. A
date with.....I don't wanna even mention his name.

" How these all happened.....I mean....I haven't seen you there...not even once."

And yes, hindi niya ako nakita. Because that was my intention. Ang hindi talaga
magpakita sa kanya. Iniisip pa niya siguro sa sobrang dami ng pictures in various
occasions, paano nangyari. Siguro maiintindihan pa niya nung Nangana
Yes, I was.

" I was based in Spain. I just returned early this month when dad was
hospitalized."

I saw horror in her eyes pero hindi ko na siya hinayaang makabawi pa. This is the
chance that I have to tell her everything bago pa siya magtanong ng iba. Baka
mawala pa sa isip ko ang mga sasabihin ko. Ang mga sasabihin ko na matagal kong
nirehearse sa utak ko.

**Flashback

" I will not sign these papers." madiin kong sabi at nilapag ko ito sa mesa niya.

Tumayo siya at lumapit saken.

" Russell iho, sana maintindihan mo. Hindi ko rin gusto ito."

" I know. Mommy, hindi ko pipirmahan yan hangga't hindi kami nakakapag usap."

" Pero ayaw ka niyang makausap. At ayaw na niyang makipag ayos pa sa'yo."

" Hindi ko ipipilit ang sarili ko kung ayaw na niya saken. Pero may karapatan ako
sa anak ko. "

Hinawakan niya ako sa braso. She looked worried.

" Please iho, hindi magiging maganda pag nagpakita ka sa kanya ngayon. Maselan ang
kalagayan niya at ayokong may masamang mangyari sa apo ko. Pati na rin sa anak ko.
Alam mo naman siguro ang nangayari sa ospital nung bumalik ka. Kaya please
nakikiusap ako."
aman siguro ang nangayari sa ospital nung bumalik ka. Kaya please nakikiusap ako."

How could I forget. When I insisted to see her she started throwing things on me.
Lahat ng nasa side table binato niya saken kasi ayokong lumabas. Nagwawala tlaga
siya. Ayaw niya akong makita.

After that she was bleeding. It's a threatened miscarriage. Kaya natakot ako noon.
Ayokong may masamang mangyari kay Haley at sa baby namin. Kaya umalis na lang ako
at di na nagpakita sa kanya.

Ganun katindi ang galit niya saken. Noon ko lang siya nakitang ganun. She was
always calm. Walang ibang gagawin ito kundi iiyak lang pag nasasaktan siya.

Just like what happened when she found out about Kirsten. She just cried and left.
Pero hindi ganito. Ibang Haley ang nakita ko nung time na yun. She was very
emotional and physical. Siguro dahil sa kalagayan niya. Prior to that incident I
saw the symptoms already. Not as a symptom of pregnancy because it was really
unexpected. But I saw her changes. From soft spoken to loud. And she nagged.

Sa nakita kong reaksyon ng mommy ni Haley I took advantage of the situation.I had
to do something.

" Papayag ako. Hindi ako magpapakita sa kanya hanggang sa makapanaganak siya. Pero
hayaan niyo akong lumapit sa anak ko paglabas nito. That's the only time na
pipirmahan ko ang mga ito."

She relaxed. A bit. Kahit sa totoo lang hindi ko kayang pirmahan ang annument
papers na nasa harap ko.
" I want you to tell me kung nasaan siya. She did not take her connecting flght
from Paris to Madrid. I had my people waiting for her in Madrid pero hindi sya
dumating. She stopped in Paris. "

She only had carry on bag. It's been two weeks and still no trace of her in Madrid.
I was really worried. Sinadya niya yun. She knew I was to look for her.

" I can't I'm sorry. Sa totoo lang hindi ko rin alam. She called me she said she's
fine. What I can tell you is she'll return to Madrid after four months."

**End of flashback

" We made a bargain. I promised her that I won't bother you from that time on. I
requested a transfer to Spain. Pumayag naman siya. Your dad went back here sa
Philippines. And I took over. After that sumunod ang mommy mo sa Spain para
mabantayan ka. "

" I patienlty waited each day na makita kayong mag ina. I was so mad and I almost
turned up when you accepted modeling offers. Pero sabi ko sa sarili ko hindi yun
ang right time para magpakita ako sa'yo. And I realized it's my own way to keep an
eye on you. I can control your projects. Unlike pag sa ibang agency ka pa
mapupunta."

" What do you mean control my projects?"

Umiwas ako ng tingin sa kanya. " I limited your projects."

Her eyes are wide in horror.

" Did you have anything to do with the cancellations of some of my photoshoots?"

That's one thing.

" Not only that. Hindi ako tumanggap ng commercials para sa'yo. And I had to check
first kung ano ang isusuot mo. Yung nacancel na dalawang photoshoot mo, hindi ko
ito alam. Nalaman ko lang a day prior nung photoshoot na binigay nila yung project
sa'yo. Kung nalaman ko lang earlier sana I rejected the offer. Hindi na sana umabot
pa sa cancellation kasi simula pa lang hindi ko na ito papayagan. Nagagalit na nga
ang agent mo. And I'm sorry. I had to do it. I can't let you do that shoot........I
dont' want anyone to see you....I mean....you know."

Naiiling siya na natatawa habang lumuluha. I smiled back. And I knew she know why I
did that. I don't want other people to see her in revealing clothes.

"I dont want you to work. I want you to stay with Reese full time. But it's the
only time I can be with Reese pag my project ka. I could watch over Reese habang
nasa photoshoot ka. I was with during those times. "

I was uncomfortable nung sumigaw si Reese ng daddy nung makita ako. Napatingin ako
kay Haley nung time na yun. She was confused. Alam ko nagtataka siya. Reese was so
familiar. Parang kilalang kilala niya ako.

" There were times I just wish you had more projects para madalas kong makasama ang
anak ko. And I knew she misses me too. She was so happy each time na magkikita
kami. At nagpapasalamat ako sa mommy at pumayag siya na lumapit ako kay Reese."
" Ito ang parusa ko sarili ko. Kahit nahihirapan ako nagtitiis ako. I asked for it.
Ako ang nagsimula ng lahat. Kasalanan ko kung ba't umabot tayo sa ganun. Sabi ko sa
sarili ko hahayan na lang kita kung ano ang gusto mo. Pero until now hindi ko pa
rin kayang pirmahan ang annulment papers na binigay ni mommy. But I promised her to
sign it. "

Nanlaki ang mga mata niya.

" What?! Hindi pa ...annul ang kasal natin?"

Hindi ako sumagot. Did I see disappointment in her eyes? Gusto ba niyang ma annul
ang kasal namin. She weeps again. But I see something different in her eyes. I
couldn't tell.

" I thought....$hit! God! What have I done?" and she sobs again.

Hard.

And there's nothing I can do but to watch her.

" Im.......so..rry. I'm so sorry....."

She could cry and say sorry forever.

And it....pains me.

I knew it. That's what I thought. Alam ko ang tinutukoy niya. Alam ko kung ba't
siya humihingi ng tawad. She entered in a relationship kasi ang alam niya annuled
na ang kasal namin. The reason for h
" Ang balak ko sana magpakita sa'yo after you gave birth. Pero nakita ko na masaya
ka. That you moved on. Kaya minabuti kong wag na lang magpakita muna sa'yo.
Nakuntento na akong mag aantay ng chance para makita si Reese. At makita ka, kahit
sa malayo."

" And I seeing you.......with someone else. I just can't bear it. I would
understand that he was there for you from the start."

" But I was there that night. That night he spent the night with you. " I tried to
hold back my emotion. I looked her in intently to show her my pain.

" Magpapakita na sana ako sa'yo and I will fetch you and Reese para bumalik na dito
sa Pilipinas dahil yun ang hinihiling ni daddy. But I saw him. So I stayed outside
your place and I waited for him to leave. But he didn't. "

She closed her eyes. Looks like she's trying to erase some bad memory. She sobs
quietly this time.

" It's not what you think..." pabulong na sabi nito.

I don't know what she meant by that. But I see hope again in her eyes.

" That was the only time I realized that I have to stop. And I have to let you go.
Once in my life, it was the very first time....that.....I cried. I don't know how
am I gonna start my life again. That was it. That was the time I realized that I
lost you. So I called your mom. I told her siya na lang magsabi sa'yo na umuwi kayo
ni Reese. And I went back here alone. I took all my belongings with me. With dad's
condition I have to stay here. "
e alone. I took all my belongings with me. With dad's condition I have to stay
here. "
I can't bear the thought of her with someone else. It will drive me crazy.

" Sabi ko sa sarili ko hahayaan na kita. I decided to hate you. Sabi ko mag iisip
ako ng mgabagay na kamumuhian kita para mawala ka sa isip ko at tuluyan kitang
makalimutan."

" But when I saw you again, I was beginning to loose my grip. I terribly miss you.
Gusto kong magalit na lang lagi sa'yo pero hindi ko magawa. Gusto kitang iwasan but
I found myself longing for you. And I will have to do anyhting to keep you and
Reese here. So that you wont go back to Spain anymore. "

Naala ko ang sabi ng mommy niya na gustong gusto na niyang magkaayos kami. Pero
gusto rin niya na sumaya si Haley. Kahit alam niya na nasasaktan ako wala siyang
magagawa. Ayaw na niyang makialam.

" Nung nasa Spain ako I have my own key sa unit niyo ni Reese. Your mom gave it to
me. You see she's still hopeful that you know, we can still work things out. Pero
natatakot siya sa'yo. Natatakot siyang makialam ulit sa buhay mo. Naawa ako sa knya
kasi wala siyang ginawa kundi umiyak tuwing nagkikita kami. "

" And lately she reminded me about the anulment papers she gave me. I gave her
hope, that I had a plan to have you back. At alam ko yung ang inaantay niya saken
na marining. Kasi ayaw na niyang makialam pa. Kahit na alam kong imposible na. That
you're happy with someone else. Para hindi niya na ko kulitin na ifile ito.
Natatakot siya na baka pag malaman mo na hindi pa ito napapafile magalit ka sa
kanya. To make her feel better sabi ko sa kanya ako mismo ang mag aayos nito in
case you decide to........ marry again. "

" No, its' not gonna happen." mahinang sabi nito. God when will she stop crying.

Niyakap ko siya. Kung pwede ko lang kunin lahat ng sakit na nararamdaman niya. Kung
pwede ko lang ibalik sa dati ang lahat. Yung hindi na siya masasaktan pa.

" I'm so sorry......kasalanan ko ang lahat. " pauli ulit siya sa pag sosorry.

What will I do to make her feel better.

" I was ....just trying to.... move on. And he.... was... there. And.....and...."
She's sobbing wildly.

Pinunasan ko ang mga luha niya.

" I know. Please stop crying."

" I'm really.....sorry....."

" I know and I forgive you......matagal na." Kahit na alam ko na wala akong dahilan
para patawarin siya kasi wla siyang kasalanan. Maybe that will make her feel better
if I say that.

She gave me weak smile. And she

squeezed my hand.

"It's always.... been you....no one else." sabi nito.

I feel it.
I felt everyhting fall back into places.

" I know baby. And I feel the same."

She held my face. Carress my cheeks.

And I kisssed her.

Slowly.

That's our first kiss. After almost three years. And I was in high school again.

She pulled away.

"Ang daya mo naman. Ilang taon ang dumaan. I missed you so much....."

I smiled. I held her face.

"......and you were just right there ng hindi ko man alam. I was thinking...you
didn't care anymore....sa akin.....kay Reese....I tried to forget you.....but I
can't.....I missed you more...each day. And just when I thought I found someone
else...I thought it would make my life easier.... and it will make me happy.
But...... " She's still stunning even in her tears.

" Tahan na. You've spent most of your life crying. I cant promise but I will do
anything for you not to cry anymore. "

Niyakap niya ako ng mahigpit. I hugged her back. I have her again. And I'll never
let her go.

" I love you so much baby. Nothing's changed. No one else." inulit ko lang ang
sinabi niya saken.

Nagulat ako nung tinulak niya ako ng mahina.

"Why?"

Nakasimangot siya habang nakatingin saken.

" Sino yung babaeng kasama mong dumating dati? "

Did she just say that? I wanna throw some punch in the air.

She's back. I can't help but grin from ear to ear.

" She's just an employee." I assured her. She may be referring to Jackie. Yung
kasama ko na dumating nung araw na bumalik sila ni reese form Spain.

" You allow such dress code in your workplace. Nakita mo ba yung suot niya. Halos
lumuwa na ang dibdib niya."

Natatawa ako. Pero hindi ko pwedeng ipakita sa kanya. Baka magalit siya.
Hmnnnn....pwede kong isipin na nagseselos siya.

I pulled her close. " I'm not in the position para makialam sa suot niya. Besides
she's Hans' assistant. Wala kasi akong assistant. So I asked for help occasionally
lang naman. "

" Why was she asking if she could drop by that night. Did she normally spend nights
with you?"

I really miss her. Ganitong ganito siya bago siya umalis. She nagged. At kung
magtanong parang NBI agent. But I find it cute and amusing. And I don't mind.

" Hmmnn...not really. We only went out once. Pero may mga ksama naman kami. That
was the first night I arrived here. I was just just trying to unwind. Hoping I
could forget the last memory I had in Spain before I left."

The thought that she spent the night with
mad. And it hurts like hell. But now that
don't care anymore what the hell happened
siya saken. Whatever happend in her life
nung wala ako sa tabi niya, kahit masakit
her so much.
that guy. It was driving me crazy. And
she's back in my arms, to be honest, I
to both of them. Ang importante bumalik
kailangan kong tanggapin. Because I love

" I'm sorry.... But it's over..between us." she assured me.

I stoped for a moment. It's over between the two of them. Matutuwa na ba ako. O
malulungkot kasi nasaktan na naman siya. Did she cry again? Kaya ko bang matuwa
habang nasasaktan siya?

Well, I don't care anymore. She told me it has always been me. That she still loves
me. And I'll hold on to what she said. And it's more than enough.

I kissed her once again. I shiver when our lips
can't believe everything is so real. I felt her
felt her warmth and softness. I held her tight.
much. I scooped her and opened my bedroom door.
in my bed.
touched. I miss her supple lips. I
hands firmly grasping my hair. I
$hit hindi ko na kaya. I missed so
And there, I laid her gently.....

And looked at her. She's there lying...and waiting.

" You know how long have I waited for this day. For almost three years I prayed to
be at least near you..... but here you are. In my arms. And in my bed. Once again."

I did not waste any time. I pulled off my shirt and joined her. I kissed her
roughly. I was tugging her her blouse off her head. I know she misses me too. My
hands feast on her breast. They're fuller. But still firm. I love to feel them in
my hands.

Her hands are eagerly undoingthe buttons of my shorts. I can no longer wait. I
pulled off her shorts along with her undies.

Then I heard Reese is crying from the speaker installed on my wall.

We stopped and stared at each other. We both laughed.

I picked my phoned and dialled a number. The extenson in my office rang. I called
our landline para sagutin ng mga maid.

" Hello, Liza. Pakipuntahan naman si Reese sa nursery room."

Tinatanong niya kung sino ang kasama ko.

" Si Haley? bakit? "

Hinahanap daw siya ni mommy.

" Sabihin mo kasama ko siya sa kwarto ko."

"At sabihin mo wag kaming istorbohin. Alam na niya yun. Ok Sige bye."

I turned off my phone and threw it somewhere else. She is trying to hide her smile.

" What's with the smile?"

Umiling siya. " You don't miss me that much." asar niya saken.

" I don't ." I teased her and pressed my hardness on her.

Tumawa siya ng malakas. Pinalo ako ng mahina sa dibdib.

I held her hand. I can't contain my happiness.

" Im so glad Reese came. Siguro kung wala siya at umabot tayo sa ganito...baka
hindi ka na bumalik."

Syempre wala na siyang dahilan para bumalik pa. Si Reese lang naman ang dahilan
kung ba't siya umuwi. And I don't wanna think about it anymore.

I was about to kiss her when she restrained me.

>
" Did you tell her that I was having a pregnancy problem? To that girl?"

Kirsten? Nag kausap na nman sila. I don't care.

"What? No!" gulat kong sabi.

" Why made you think na sasabihin ko yun sa kanya?"

" She told me we cant have children. That I wasnt capable of having one. Because I
was sick."

Did I tell her?

" She also has the same problem recently, and I cant even remember mentioning it to
her. Maybe I did. Kaya siguro alam niya. But I can't really remember. At lalong
hindi ko sasabihin ang personal problems natin sa kanya."

"Are you sure?" nagdududang tanong nito.

" Yeah, and please dont mention her anymore." ayokong masira ang mood niya. Si
Kirsten ang puno't dulo ng lahat.

I kissed her hugrily. Hindi ko alam saan ko ilalagay ang kamay ko. One moment I was
cupping her face, then all af a sudden I was grasping her hair. My hand on her back
then to her waist pulling her body close to mine.

She pulled away. " I cant breathe." reklamo nito pero nakangiti naman ito.

I gave her time to catch her breath. I pressed my forehead to hers.

" Ok ka na?" tanong ko.

Tumango ito. I kissed her again. I felt her grin on my lips. Natawawa sya.

She's happy. And so am I.

Marami akong gustong sabihin sa kanya. I want to do a lot of things. Things that I
should have said done for the past three years. That hurting her was the most part
that I regret in my whole life. And my world ended when she left. And when she
left, she took ever ything. Nothing's left with me. I died for the past three
years. And she made me live again.

She's my potion. She's my kryptonite. She's my sanctuary.

Actually she's my everything. She completes me.

I may not be good with words. But I surely know how to show her how much I love
her.

I'm not sure what future will hold for both of us.

One thing Im sure of.

I will not let that happen again.

Nothing. No one will keep us apart.

Ever.

-----------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------

HALEY'S POV

5 years after.....

" Railey, be careful. You might hurt your baby sister." saway ni Russell kay Railey
at bahagya nitong inilayo sa aken. Umupo siya sa tabi ko at hinaplos nito ang
maliit na umbok sa tyan ko.

I am on my fourth pregnancy. I had a miscarriage on the second. I thought spotting

lang kasi ganun din ang nangyari saken nung ipinagbubuntis ko sina Reese at Railey.
Nag out of town lang kami ni Russell, pag uwi namin I was bleeding. Kaya naging
protective si Russell lately dahil dun.

" Hayaan mo siya. Naglalambing lang naman. Gusto lang sigurong makipag laro."
ginulo ko ang buhok nito. Pinagmasdan ko ang mukha ni Railey. Kamukhang kamukha ko
siya gaya ng madalas sabihin ng iba. Walang nakuha kay Russell kahit na isa. Si
Reese kasi kamukha ni Russell. Pero pag katabi ko siya sinasabi ng iba na kami
naman ang magkamukha.

" Let's play then." kinarga niyo at tumabi sa akin. Kinuha nito and PS3 na
nakasampay sa leeg ni Railey na nakakabit sa isang Spiderman na lanyard. Nagsimula
ng maglaro ang mag ama at parang hindi na ako ang eexist sa tabi nila.
Pinagmasadan ko silang dalawa. Ang bilis ng panahon. Almost 3 year-old na si
Railey. Kinabahan ako akala ko hindi na ako magbubuntis pa ulit after the
miscarriage. Thank God He gave us another baby girl. And after 2 years, sana baby
boy naman. Gusto ko kasi ng malaking pamilya. Dalawa lang sila Russell at Raplh.
Dadalawa lang naman kami ni Hans. Gusto ko apat ang anak ko, lima at the most.
It's my 28th birthday. Russell organized a private party for me. The original plan
was out town celebration kaso unexpected ang pagbubuntis ko. At ayaw pumayag ni
Russell na magtravel ako kahit na pinayagan ako ng doctor at binigyan ako ng gamot.
Parehong gamot na binigay saken nung nagtravel ako for Spain nung ipinagbubuntis ko
Reese. I had a spotting din nung time na yun.

Nagvibrate ang cellphone ko na nakapatong sa bench. Muntik na akong mapatalon sa

gulat. Si Russell din nagulat kasi napatingin siya dito. Kinuha ko ito.

" Hello pangit!"

Napangiti ako. Napatingin saken si Russell. Curious siya siguro kung sino ang
kausap ko base sa reaksyon ko.

" Seth!" sabi ko habang nakatingin sa kanya.

Binalik ulit nito ang atensyon sa paglalaro.

" Happy birthday!"

Namiss ko tong mokong na'to. Kelan ba kami huling nagkita nito. Before his wedding.

" Thank you." nakuha pa ring magpasalamat kahit na inaasar ako.

" Ang tanda mo na!" asar pa nito.

Tumawa ako. May narining ako maingay sa background.

"Teka lang may kakausap sa'yo."

"Hello tita!" a small voice I recognized.

" Siren!"

"Happy birthday!" masiglang bati nito.

Ang bilis ng panahon. Dalaga na siguro ito. 12 years old na kasi ito or 13 maybe.

" Thanks! How's my baby?" namiss ko rin siya. I always known her as my first baby.
Ako ang nagpangalan sa kanya. Ang lakas kasi umiyak nakakabingi.

"I have a new cellphone!" tuwang tuwa sabi nito. " Daddy Seth gave it to me."

Bago pa ako makapagsalita may narinig akong iyak ng bata.

" Wait tita, daddy Seth wants to talk to you." sabi ni Siren.

Lumakas sa pandinig ko ang iyak ng baby.

Bumalik si Seth sa linya. " Sorry, I gotta go. Tatawag na lang ulit ako mamaya.
Nagwawala na naman tong isang to. Tsaka uutusan ko si Siren magtimpla ng milk."

Napangiti ako. Hindi ko maimagine si Seth na nag aalaga ng bata. And I'm happy for
him .Ilang years na rin silang kasal ni Kirsten at alam ko naiinip na si Seth na
magkaroon ng anak.

"Nasaan si Kirsten?" tanong ko.

"Nasa grocery. Wala kasi kaming maid naka off. "

Hindi ko rin akalain na magkakatuluyan sila knowing Seth despised Siren's parents
dahil sa ginawa nilang pag abandona nung baby pa ito. At kahit na nung nalaman pa
ni Seth na hindi ginusto ni Kirsten yung nanngyari kay Siren, na wla siyang alam na
pinamigay ang anak niya, hindi pa rin nawala ang resetment niya dito. Due to the
fact that KIrsten was the reason why Russell and I separated for almost three
years. Sabi niya hindi niya ito mapapatawad. But look at them now, who would have
thought. No one knows one's destiny.

And with Kirsten's past, she's so lucky to have Seth. Iba ito magmahal. He's
selfless. At alam na alam ko yun.

Nagulantang ako sa mas malakas na iyak ng baby. " Hey I gotta go. Happy birthday
ulit." sabi nito.

" Thanks! Ingat. Send my regards to Kirsten." sabi ko at binaba ko na ang phone.

Napabuntong hininga ako. I said Kirsten's name sounded like we're on a first name
basis. We may not be good friends, but I guess we've straightened things out before
their wedding. And Russell and I were out of the country that time. It was a very
good excuse since it will be awkward for me and Russell to attend our ex's wedding.

After that we never had the chance to see each other again. She and Siren left for
Brazil para sumunod kay Seth. Her biological mother was ill and he had to rush.
Yes, finally he found his missing piece. It was so unfortunate that he didn't get
the chance to meet his real dad. He died few years back.
" Hi!" napalingon ako sa pinanggalingan ng boses. Napalingon din si Russell.

Si Jess. At malandi itong naglakad palapit sa amin ni Russell.

Tumakbo si Reese papunta sa kanya.

"Tita ninang!" sigaw nito.

Yumakap siya sa beywang ni Jess. Niyakap niya rin at kinarga. Napangiwi siya.

" Ang bigat mo na." natatawang sabi nito at binaba si Reese.

Sanay kasi siya na kinakarga ito. Ngayon hindi na niya ito kaya. 7 yrs old na kasi
si Reese. Hindi na siya mataba gaya nung baby pa siya pero siksik ito.

Tumakbo rin sa papunta sa kanya si Railey at iniwan ang ama sa paglalaro ng PS3.

" Ninang sexy!" Tumakbo siya payakap kay Jess.

" Hello big boy!" pinisil niya ang ilong nito at kinarga
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
###################################################################################
############################################################