HINDI HADLANG ANG KAPANSANAN

Aminin man natin o hindi, sa lipunan ng tao, maliit ang pagtingin sa mga may
kapansanan. Ito ay bunga ng mga tira-tirang bahagi ng makalumang kultura na
hanggang ngayon ay nananatili sa makabangong panahon.

Sa paghahanap ng trabaho, bihira ang mga kumpanyang nagbibigay ng patas na

trato sa mga PWD o persons with disability. Sa katunayan, sa unang tingin pa lang
ng mga interviewers, may paghuhusga nang nagaganap. Minsan, para lang masabi
na nagbibigay sila ng pagkakataon, pinaaabot pa nila ang aplikanteng may
kapansanan sa dulo ng proseso, ngunit sa huli ay pinauuwi rin nilang bigo.

Sa paghahanap ng makakasama sa buhay, ang tao ay may perpektong imahen ng

ginugusto. Malamang sa malamang, hindi kasama ang may kapansanan dito.

Sa larangan ng palakasan, ang mga PWD ay ibinibilang lamang sa kategorya ng

mga manlalarong may kapansanan. Bibihira ang nagbibigay ng pagkakataon sa
kanila na patunayan ang kakayahan na makipagpaligsahan sa mga manlalarong
walang kapansanan.

Aminin man natin o hindi, ang lipunan ay mapanghusga. Ito ang naglalagay ng
malaking pasanin sa mga taong hindi kumpleto ang bahagi ng katawan. Sa halip na
sila ay palakasin tulad ng pagpapalakas ng lipunan sa mga buo ang katawan, sila ay
pinahihina at iniiwanan.

Gayunpaman, hindi hadlang ang kapansanan upang mamuhay ng normal sa

lipunang abnormal. May mga kasanayang tanging ang may kapansanan lamang ang
nakahuhulma.

Isang halimbawa ay ang kakayahan ng mga paniki na lumipad sa iba’t ibang

direksyon at posisyon nang hindi bumabangga sa dinaraanan. Lingid sa kaalaman
ng marami, ang mga paniki ay bulag. Ang gamit nila upang magpaliko-liko sa iba’t
ibang direksyon ay ang kanilang tainga. Dahil dito, na-developed nila sa sarili ang
tinatawag nating “sonar” na magagawa lamang natin gamit ang teknolohiya ngunit
ito ay likas sa mga paniki.

Ang mga ahas, bagamat walang mga kamay at paa, ay mas mabilis na nakakikilos
kumpara sa mga taong kumpleto nito. Nakaaakyat sila ng puno, nakalalangoy sa
tubig, at nakahuhukay ng mga butas sa lupa.

Kaya’t ang taong may kapansanan ay higit na may pagkakataong luminang ng mas
maraming kasanayan lalu na’t sila ay gumagamit ng isipan. Sila ay pinapanday din
ng kalagayang hindi iba sa kalagayan ng mga mababangis na hayop sa kagubatan.

Humihina lamang ang taong may kapansanan dahil sa pagkabalisa na mamuhay ng

normal sa lipunang ginagalawan. Sila ay binubuyo ng lipunan na hangarin ang mga
bagay na ginawa lamang para sa mga taong kumpleto ang katawan.
Ang konsepto ng tao ng pagiging magaling ay eksklusibo lamang sa mga taong may
pagkakataon. Ito ay tulad ng karera ng aso na isang pagkakataong para sa aso
lamang at hindi kasali ang anumang nilalang na higit na mas mabilis kaysa sa mga
aso. Ngunit sa katotohanan, ang tunay na kagalingan ay ang pagpapatuloy sa kabila
ng kawalan ng pagkakataon.

Hindi hadlang ang kapansanan upang magtagumpay. Unang-una, ang may

kapansanan ay may kakayahang kumawala sa konsepto ng tagumpay na gawa-gawa
lamang ng tao. Sa katunayan, ang mga may kapansanan sa pagiisip ay malaya sa
mga gawa-gawang kaisipang ito. Hindi kailangan ng kumpletong katawan upang
matauhan. Ang tagumpay ay nakabatay sa kakayahan nating magpasalamat sa
anumang mayroon tayo at hindi sa pagnanasa sa mga bagay na mayroon ang iba. 

Ikalawa, ang mga may kapansanan ay may mas malawak na pagkakaintindi kung
ano ang tunay na pagsubok. Nakikita nila ang kanilang kahinaan at kalauna’y
nagagamit ang kahinaang ito upang maging malakas. Ang kawalan ng paa ay
nakapagpapalakas ng mga kamay at braso tulad ng pagpapalakas sa pakiramdam ng
kawalan ng paningin.

Ikatlo, hindi hadlang ang kapansanan upang magtagumpay sa buhay dahil ang
sangkap sa bawat tagumpay ay tibay ng loob na hindi nangangailangan ng
kumpletong bahagi ng katawan maliban sa pusong hindi alipin ng lungkot at takot.

Higit sa lahat, hindi hadlang ang kapansanan upang magtagumpay dahil ang
kabiguan ay kadalasa'y dulot pa nga ng pagsunod at pagparehas sa nakararami.