ოცნებისა და რეალობის გზაჯვარედინზე

ხშირად უოცნებია, ნეტავ,ზღაპარს ჰგავდეს ეს ცხოვრებაო, მაგრამ ყოველი მსგავსი ფიქრის

შემდეგ საპირისპიროში რწმუნდებოდა. ჯერ კიდევ ერთი წლის ბათუმში ერთ-ერთ
საუკეთესო სახლში ცხოვრობდა, არაფერი აკლდა, არც არაფერზე ჰქონდა საფიქრალი,
გარშემო მზარეულები, დამლაგებლები და ვინ იცის, კიდევ რა სახის მომსახურე პერსონალი
ეხვია გარს , 18 წლის გოგონამ ისიც კი არ იცოდა რამდენი წუთი სჭირდებოდა კვერცხს
მოსახარშად.

დიახ, არაფერი აკლდა და მეტიც, მატერიალურ კეთილდღეობას სულიერი ჰარმონიაც

ერწყმოდა, მაგრამ ერთ დღესაც, ქართულად რომ ვთქვათ, „ფეხი დაკრა“ და
გაუფრთხილებლად მიატოვა ყველა და ყველაფერი, ქალაქს მიაშურა ახალი იმედებითა და
მოლოდინებით.

როგორც ამბობენ, ყველას იქ უნდა, სადაც არაა, ის უნდა, რაც არ აქვს... ვერც გავამტყუნებთ !
ადამიანის ცხოვრების მთავარი პრინციპი ხომ ახალი მიზნებია.

***

-დილაა, ჯანდაბაა, ეს მაღვიძარა ისევ რეკავს.. დღეს ოთხშაბათია, ანუ...-ხმამაღლა დაუწყო

საკუთარ თავს ლაპარაკი, მაღვიძარა გამორთო და საწოლიდან წამოხტა. ისიც კი არ
ეზარებოდა, რომ სამსახური სახლიდან საკმაოდ შორს ჰქონდა, აბა, ვინ მისცემდა ცენტრში
ბინას 100 დოლარად, მით უმეტეს, რომ მარტო უნდოდა ცხოვრება; გლდანის სადღაც
დასალიერში კი მშვენივრად მოეწყო მყუდრო კერა და ოდნავაც კი არ ადარდებდა, რომ
წესიერად მისამართიც კი არ ახსოვდა.

რაც მართალია, თავიდან ძალიან ეზარებოდა წიგნების მეთვალყურეობა, დასახელებებსაც კი

ძლივს იმახსოვრებდა, თუმცა ერთ დღეს რაღაც საოცარი ძალით ბევრი მათგანის არა მარტო
სათაურებმა, არამედ შინაარსებმაც თავისიც დაიდეს ბინა მის გონებაში.

საკუთარი თავის თვითონაც უკვირდა, როგორი ბედნიერი სახით აჩერებდა 202-ს ყოველ
ოთხშაბათს და გულის ფანცქალით ადიოდა სამსახურში, ე.წ ბიბლუსის გალერეაში, სადაც ამ
დღეს 4-5 საათს ყოველ კვირა კითხვასა და ღვინის წრუპვაში ატარებდა ლილისთვის ჯერ
კიდევ უცნობი ბიჭი, ერთი შეხედვით, ჩვულებრივი, მაგრამ გოგონასთვის მაინც
განსაკუთრებული.

-დღეს ძაან საკაიფოდ გამოიყურები, იცი ?-ნინემ ჩვეულად აღნიშნა და გაუღიმა

თანამშრომელს, ლილიმ კი ძალით გაიკვირვა.

-ის ტიპი ჯერ არ მოსულა ?

-ვინ ტიპი ?
-წიგნების ჭია.

-აააა, ისე საინტერესოა, ამ დროს სულ აქ იყო ხოლმე.

-ჰო, რავი-მხრები აიჩეჩა ლილიმ.

-რა უცნაურიაა, არაა ? ალბათ შეყვარებული არ ჰყავს ..

-რა იცი ?

-ამდენი კითხვისთვის სად ექნებოდა დრო...

-მარტივი ლოგიკაა, ნინ...-ამ უკანასკნელმა გაიფიქრა, რთული ლოგიკა როდიდან

გამოგიმუშავდაო, თუმცა არაფერი უპასუხა; ჩვეულებრივი ადამიანები ხშირად მოყვარესაც
ჰომ არ „ვუძრახვით პირში“.

ნერვიულად დადიოდა წინ და შემდეგ ისევ უკან ბრუნდებოდა, კლიენტების ნახევარი

ნათქვამი არც კი ესმოდა; საკუთარი თავის უკვირდა კიდეც, მსგავსი, ასე ვთქვათ, უაზრობები
როდი ჩვეოდა...

-აი, მოვიდააა-მოულოდნელად მოესმა ნინეს ხმა და მთელი არსებით ათრთოლდა, თვით

გულმაც კი ქარიშხალის მსგავსი რამ უგრძნო. თითქმის სირბილით მიუახლოვდა იმ სკამს,
რომელზეც აპირებდა საინტერესო უცნობი ლილისთვის სანუკვარი საათების გატარებას და
მორიდებულად ჰკითხა :

-დღეს რას ინებებთ ?

-უკაცრავად ?-ირონიით შეუბრუნა კითხვა.

-რამეში ჰო არ დაგეხმაროთ ?

-არა, მადლობა-არც კი შეუხედავს გოგონასთვის, ისე შეაქცია ზურგი და თაროებისკენ წავიდა.

ლილი კი გაშეშებულიყო, მიშტერებოდა ბიჭის მიმართულებით სხვადასხვა წერტილს და
უსიამოვნო განცდას ვერ იშორებდა.

ასე სულელივით არასდროს მოსვლია, პირიქით სხვებს აყენებდა მსგავს სიტუაციებში,

ყოველთვის ამაყი, თავდაჯერებული გოგო იყო, რომელსაც ბიჭები მხოლოდ თავიდან
ფილტრის ფაზაში იზიდავდა, უფრო სწორედ, მათი ყურადღება და მეტად თუ
დავწვრილმანდებით, მათი წვალება-ხომ არავინ იცოდა, როგორ მოეგო ლილის გული.

დღევანდელი დღესავით ახსოვს, როგორ უნგრევდა ნერვულ სისტემას 3 წლის განმავლობაში

ვიღაც გოგას, თვითონ კი საოცრად ხალისობდა. რომ გეკითხათ, რას შვრები, რატომ აწველებ
ამ ბიჭსო, გაიკვირვებდა, მე კი არ მომწონსო; ახლა კი თვითონ იყო მსგავს და ალბათ უარეს
მდგომარეობაშიც კი, რადგან ცდაც არ შეეძლო, აზრზე არ იყო, რითი შეეძლო ან როგორ
მოეხიბლა უცნობი, რომელიც დღეში ლილის წლოვანების კვადრატის რაოდენობის გვერდს
კითხულობდა.
„ღამეებს გავათენებ და ყველაფერს წავიკითხავ“-მიზანი დაისახა და იქაურობა დატოვა,
სიამაყის ფეხქვეშ გათელვას ჯერ-ჯერობით არ აპირებდა; თუმცა შორიდან მაინც ადევნებდა
თვალს, როგორ შლიდა ერთი გვერდიან მეორეზე, უკვირდებოდა წაკითხულს და თანაც ისე
ფაქიზად, როგორც დედა არ მოექცევა ჩვილს. მერე ჩანთიდან სხვა წიგნები ამოიღო, უფრო
ძველი, ყვითელფურცლიანი წიგნები, წინ დაიწყო და რაღაცას შედარება დაუწყო, ბოლოს
ჩანაწერების კეთებასაც შეუდგა, მერე კი ვიღაცამ დაურეკა და ბიჭს სახე ერთიანად აუღელდა,
მისი თითოეული ნაკვთი შეთრთოლდა.

„ალბათ შეყვარებულია“-ჩართო ლილიმ ქალური ეჭვიანობის ლოგიკა, თუმცა რამდენიმე

წამში ნინეს ნათქვამი გაახსენდა და თავიც დაიმშვიდა, ის ხომ ამდენს კითხულობს, ამაშიც
მალევე შეიტანა ეჭვი-„იქნებ ის გოგო კითხულობს ბევრს და ეს თავის მოსაწონებლად
აკეთებს.“ საბოლოოდ საკუთარ ფიქრებში იმდენად აირია, ვერც ერთზე ვერ შეჩერდა და
ლამის იყო მისულიყო ბიჭთან და პირდაპირი გზით ეზრუნა ცნობისმოყვარეობის
დაკმაყოფილებაზე.

***

ალბათ დაგაინტერესათ, რატომ გაცვალა აყვავებული ცხოვრება ერთი ჩვეულებრივი გოგონას

უმომავლო რუტინაზე ? ამაზე თვითონა ხშირად ფიქრობს, თითქმის ყოველ ღამით, როცა
ბალიშზე თავის დადებისას საყვარელი ოთახი და ლოგინში მოტანილი მარწყვიანი ბლინები
ახსენდება.

რატომ გამოიქცა ? პასუხი მარტივია-თავისუფლება, უფრო რომ დავკონკრეტდეთ,

ჭრიჭინობელას ცხოვრების შეზრუდვა- დაძალებული გასტუდენტება.

დიახ, ლილი ყოველთვის ფიქრობდა, რომ სწავლა მისი არ იყო, არც აინტერესებდა რაიმე
კონკრეტული, განსაკუთრებული ჰობიც არ ჰქონდა, მისი ერთადერთი ცხოვრებისეული
მოწოდება იყო-გართობა, გართობა და ისევ გართობა... ახლა კი, როცა თითქოს ზეციური
ძალით შეხვდა ვიღაც უცნაურ ბიჭს, ოღონდაც ხშირად შეხვედროდა, მისი ჯგუფელობაც კი
ინატრა.

-წვიმას აპირებს, მგონი-სანამ სამსახურიდან გავიდოდა, ცალი თვალი ფანჯრისკენ გააპარა,

მეორე კი ისევ უცნობისკენ ჰქონდა მიპყრობილი, ბიჭისკენ, რომელიც მზერას არიდებდა ან
უბრალოდ ლილის ეჩვენებოდა ასე. შეყვარებული ქალები ხომ იმდენად ვტოვებთ ლოგიკის
ფარგლებს, მამაკაცის ყოველი გვერდით გახედვას გრძნობების დამალვას აღვიქვამთ,
მიუხედავად იმისა, რომ ყოველ დღე სოც. ქსელებში ვნახულობთ ფოტოებზე დართულ
ფრაზას: „ქალი იმიტომ იტყუება, რომ მოწონება დამალოს, მამაკაცი კი, პირიქით-
გამოამჟღავნოს.“

-ჰაააა არ მიდიხარ ?-მოესმა ნაცნობი ხმა, ახლა კი სხვა გზა არ ჰქონდა, ქართულად ფეხის
თრევაც კი ვერ გამოიღებდა შედეგს, კაპიუშონი დაიხურა, თმები წინ ჩამოიშალა და გადაეშვა
ფიქრთა მორევში.
წინ იხედებოდა და თან არა, გაჩერებისკენ მიდიოდა იდეაში, ფიქრებით კი სადღაც ქროდა,
მხოლოდ ის იცოდა, რომ იმ უცნობის გვერდით, რომელიც ალბათ ახლაც ფურცლავდა
რომელიმე ძველ თუ ახალ წიგნს და თან ეღიმებოდა.

-არიქა ! ამას ვის ვხედავ !-ძველ დროში ნაცნობი მზერა და ბოხი ხმა იგრძნო, უკან წაიწია, ესღა
აკლდა, ადამიანი, რომელიც ყველაზე დიდი ხნის განმავლობაში არსებობდა მის ცხოვრებაში
და ამავდროულად ყველაზე უინტერესო, მომაბეზრებელი პიროვნება, რომელმაც წლების
განმავლობაში ვერ მოიპოვა ის ავტონომია ლილის გულზე, რომელიც სადღაც შორს მჯდარმა
„წიგნის ჭია“ ბიჭმა შეძლო.

კიდევ მორიგი უცნაურობა - ტყუილად არ ამბობენ, შენთვის ყველაზე საინტერესო

ადამიანები გაქცევენ ზურგს, უინტერესოები კი იაფასიანი, ჭყეტელა სათამაშოებივით
გთავაზობენ საკუთარ თავსო.

„ბედნიერი სწორედ ისაა, ვინც იპოვის იმ საინტერესო ადამიანს და ხელს არასდროს

გაუშვებს“- გაიფიქრა და ზიზღნარევი ღიმილით ახედა გოგას.

-ეს რა მზერააა, ააა . არ მოგენატრეეე, ტოო ?

-გამატარე, -ირონიულად უპასუხა ბიჭს და ერთი ნაბიჯით წინ წაიწია.

-ეს რაა ? მოდი, ჩამეხუტე. ვიცი, გინდა მეხუტებოდე. წამო, ჩემთან ავიდეთ-ქართველი
მხოლოდ მუცელთან დაკავშირებით არ ყოფილა მოუთმენელი.

-კარგად ხარ ? გამატარეეეე

-გოგო, შეურაცყოფას მაყენებ ახლა. მე დავიმსახურე ასე მოქცევაა, ტოო.. ჩემს ძვირიან ბინას
მხოლოდ გოგო და ტელევიზორი აკლია, არ გესმის ?

-გამატარეეეე..

-რამე დაგიშავე ასე რომ მესაუბრები ? რა ტონია ?

-მე მეკითხები ?

-რა დაგიშავე ? მხოლოდ ერთხელ შეგაგინე, კარგი მეორე დღესვე გავიწყდება და ცუდს
გულში იდებ.

-და რა გამიკეთე ?-უნდოდა გაეცინა, მაგრამ ძლივს შეიკავა, გოგას „გაფსიხების“ თავი არ
ჰქონდა.

-ჩემო ქალო...

-აი, შენი ქალი-ქერა შუახნის ქალზე ანიშნა, რომელიც ცოტა ხანში მიუახლოვდა გოგას, რა
კარგი ბიჭი ხარ, გოგოებმა არ მოგიტაცონო, ლილიმაც იხელთა დრო და გოგას ცხოველურ
მზერას გაუსხლტა...
-შეხვედრილვარ ყველაზე საინტერესო ადამიანს ?

-კი..

-ვინ იყო ?

-ვისაც ყველაზე ნაკლებად ვაინტერესებდი..

-და ყველაზე მეტად ვის აინტერესებდი ?

-ვინც ოდნავად არ იყო საინტერესო.

-შენი დედააააც მო......-გვერდზე გაიხედა და გადააფურთხა გოგამ, ლილის ხმა არ გაუცია,

უბრალოდ აუჩქარა ნაბიჯს და გაეცალა. ცხოვრებაში პირველად აკადრეს მსგავსი რამ და
თანაც ვინ ? ე. წ შეყვარებულმა. თავს დამცირებულად გრძნობდა, თუმცა კმაყოფილება
სჯაბნიდა განცდილს, უკვე დარწმუნებული იყო, რომ სამუდამოდ უნდა დაშორებოდა გოგას;
ნახევრად მელოტსა და მუდამ მუშტზე შემყურე ახალგაზრდას, რომლის რომანტიკის
მწვერვალს ტყეში ზასაობა წარმოადგენდა.

ხშირად სჯობს, იყო მარტო, ვიდრე მასთან, ვინც არ გიყვარს; სჯობს იყო პრინციპული და
უბედური, ვიდრე უპრინციპო და მაინც უბედური.

აი, სწორედ ამ დღის შეგინებას, რომელიც მოჰყვა ტყეში მეტად საორჭოფო საკითხზე
შეკამათებას გულისხმობდა გოგა, როცა ერთადერთ დანაშაულზე დებდა თავს.

-რა იდიოტია, ტიპიური ქართველი !-საწოლზე დაეშვა და თვალები დახუჭა ლილიმ.

აღნიშნულის გახსენებაზე მხოლოდ ეცინებოდა, მეტი არაფერი. სხვა რა გრძნობა უნდა
გამოეწვია გოგასნაირ უგრძნობ ბიჭს, რომელმაც საუბრისას სკაბრეზის პირდაპირი
წარმართვის მეტი არაფერი იცოდა.

„ლიტერატურა აკეთილშობილებს“-გაახსენდა იმ დღევანდელი დასკვნა, როცა პირველად

შეაღო კარი ამ უკანასკნელის საუფლოში. ხელებით ოცდაათ გრადუსიანი კუთხე შექმნა და
ფიქრებს მიეცა:

„შეადარეთ გოგა და ის ბიჭი... მათი მზერაც კი როგორი განსხვავებულია, ერთი მხეცი,

ნატურალიზმის გადმონაშთი თანამედროვეობაში, მეორე კი მეგზაურის თვალებით ანათებს,
იმ მეგზაურით, რომელსაც ყველა დროში, სივრცესა და სამყაროში შეუცურავს ჰარმონიით
შეერთებული ფიცრების ნავით..“

ცდება, ვისაც სჯერა, მხოლოდ გალაღებულ, უდარდელ ადამიანებს აწუხებთ რომანტიკული

სურათების ვიზუალიზაცია, ან სასიამოვნოდ მძაფრი გრძნობების ციებ-ცხელებაო.. ეს ისაა,
რაც ყველას თან სდევს და იმდენად რეალიზდება, რამდენადაც თანახვედრებ გულისა და
სულის კარს გონების მრისხანე კარიბჭეს.
სახეზე წყალი შეისხა, ახლა ჰომ მაინც იყო ერწმუნა, ყველაფერი თავიდან არ იწყება,
ადამიანებიც არ განიცდიან დაბალი იერარქიის სულიერებისთვის დამახასიათებელ
ცვლილებებს; უბრალოდ ისინი უნდა გავუშვათ ჩვენს ცხოვრებიდან და გავაგრძელოთ გზა,
რომელიც ახალგაზრდებს გრძლად მიგვაჩნია, მიუხედავად არაერთი მარცხისა და დაცემისა.

-ეს შენ ხარ, საშინელი ადამიანი.. -საკუთარ თავს სარკეში დაუწყო ლაპარაკი, თუმცა რატომ
იყო საშინელი ? იმიტომ, რომ შეუყვარდა ?

თითქოს რაღაც უარყოფითს მოეცვა მთელი მისი არსება, თითქოს მარწუხებს მიღმა
იმალებოდა და თან ვერა, თითქოს არაფერი უნდოდა, მაგრამ თან ყველაფერი. ფანჯარა
გამოაღო, ცას ახედა და ისევ ის გაახსენდა, ბიჭი, რომელიც მასზე საერთოდ არ ფიქრობდა,
ადამიანი, რომლისთვისაც ლილი უბრალო მომსახურე პერსონალი იყო, მეტი არაფერი.

რა უცნაურია სამყარო ! ნეტავ რამდენ ადამიანს უყვარდება შეუფერებლად და თანაც

„არასწორი“ ადამინი. თუმცა გულის დასაჭურისება რომ შეიძლებოდეს, განა
გამოვიყენებდით ამ შესაძლებლობას ?

მთელი სამუშაო დღე სული და სხეულის თანხვედრის ამაო მცდელობებისგან შედგებოდა,

გულს ფიქრი სანთელის გარშემო მოფარფატე ფარვანასავით ლევდა, გონება კი ახალი
იდეებისგან დუღდა. არა, რამე უნდა მოეფიქრებინა. მთელი არსებით გრძნობდა ცხოვრების
მთავარ მიზანს, სხვა ნებისმიერ მიზანთა განმსაზღვრელს-სიყვარულს.

-ვააა, ეს კაბა გხატავს ძააან..-ნინეს კომპლიმენტმა უაზროდ გაიჟღერა, ლილის ყურადღებაც

არ მიუქცევია, უფრო სწორედ ვერ მიუქცევია. გონებით, გულით და მთელი არსებით
ყურადღება იმ მაგიდისკენ მიემართა, სადაც უცნობი იჯდა ჩვეულ მდგომარეობაში, მაგრამ
მეტად აფორიაქებულიყო, სახეც ოდნავ შესწითლდებოდა, რაც ლილიმ, რა საკვირველია,
შენიშნა. მართალია, მთელი 10 წუთი მოანდომა მასთან მიახლოებას, მაგრამ მაინც შეძლო და
ღიმილით მიმართა :

-დღეს ხასიათზე არ ხართ ?-ცოტა ხანში კი ინანა კითხვა, თუმცა უკვე გვიანი იყო;

-მშვენივრად ვარ-ცივად უპასუხა უცნობმა ისე, რომ ზედაც არ შეუხედავს ლილისთვის,

რომელიც ნათქვამმა ძლიერ აანერვიულა და ააკანკალა; გოგას გინება ამასთან შედარებით
ყვავილებდ მოსჩვენებოდა, გული იმდენად ჩაწყდა, ლამის იყო იმედის უკანასკნელი ძაფიც კი
დაცილდა ხავსს.

მაგრამ იმედი ბოლოს კვდებაო, ჰომ გაგიგონიათ ? იგი ცოცხლობს მინიმუმ მანამ, სანამ ჩვენი,
ადამიანების, გული ფეთქვას შეწყვეტს...

გოგა აღარ გამოჩენილა რამდენიმე დღე, არც დაურეკავს, თუმცა გასაკვირი არც იყო, ალბათ
ახალი კონცერტების ორგანიზებით იყო დაკავებული. როგორ ღრმად რომანტიკული
გასეირნება ტყეში ლილისთან ერთად ან როგორ დაეყოლიებინა მამიდამისი და ლილი
ერთდროულად, ერთი წასვლაზე, მეორე კი სტუმრობაზე.
ლილის დაბრუნება ისე უნდოდა, როგორც არასდროს, სპორტული ინტერესს კიდევ უფრო
უმძაფრებდა ლილის სიტყვები, რით ვერ დამთავრდა ეგ შენი მარათონიო. ამას კიდევ
ემატებოდა გოგონას სიცივე და ლამის იყო „ფიზიოლოგიურ ჭკუას“ კონტროლი საბოლოოდ
დაეკარგა და უკიდურესი ზომების მიღებაზე ეფიქრა.

გეგმა გეგმაზე მოდიოდა, აბა, რა იცოდა, რომ ჯერ კიდევ დიდი ხნის წინ, მეორე დაშორების
შემდეგ ლილის მისი იმდენად ეშინოდა, ლამის იყო დანით ხელში წასულიყო მასთან
ნახევრადდაძალებულ შეხვედრაზე, რა იცოდა, რომ მთელი კვირა ძილს უფრთხობდა
გოგონას მისი კოშმრად ქცეული სახე და პირუტყვული გამოხედვა.. არც იცოდა, თუმცა ეს ის
შემთხვევააა, როცა ცოდნა და არცოდნა თანაბარ ღირებულებას ატარებსს.

-თამარა მამი, არ მიდიხარ ეთერა ბებიის დიდედის დეიდის დაბადების დღეზე ? -მამიდის
მოსამზადებელ ფუსფუსს ინტერესით შეხედა.

-შემწვარი კარტოშკა და ხორცი ქვაბზე დგას, თუ რამე მოგინდა, ფული მაცივრის თავზეა-
მოჭარბებული მზრუნველობით გადაუსვა უთმო თავზე ხელი ძმიშვილს-რა ქოჩორა მყავდი
ერთ დროს, სულ ქალებმა დაგაცვინეს ...-ჩიფჩიფით დაამატა და ღიმილნარევი
გამომეტყველებით კარებისკენ წავიდა.

ახლა შემდეგი, ანუ რიგით მეორე, გეგმას სჭირდებოდა შემუშავება.

***

კითხვა ახალი დაწყებული ჰქონდა, როცა ხმამაღალი სიმღერის ხმამ ქარიშხალივით ამოხეთქა
ეზოდან, ვიღაც ნამდვილად გაგიჟებულაო, აივნისკენ წავიდა, რომ ენახა, რა ხდებოდა, იქნებ
ეთხოვა, რომ ცოტა ჩაეწიათ თი ამოს სულელური ჟღერისთვის. რამდენად მოსაწონი იყო
გემოვბნებაზეა დამოკიდებული, თუმცა ლილისთვის ამაზე ამაზრზენი არაფერი იყო-ეს ხომ
გოგას სიყვარულის ჰიმს წარმოადგენდა. მიუხედავად ამისა, არ უფიქრია, რამე სიუპრიზს
მიმზადებსო.

აივნის მოაჯირზე ოდნავ გადაიხარა, თუმცა ხუთი წამი არ იყო გასული, როცა სახლში
შემოვარდა და კარებიც დაკეტა. ეს ყველაფერი უკვე ინსტინქტის დონეზე ხდებოდა. იმდენად
ძაგდა გოგას თითოეული ქმედება, ლამის იყო კაცთა მთელი მოდგმა შეეძულებინა, რა
საკვირველია, იმ იდუმალი ბიჭის გარდა, რომელიც ყოველ ოთხშაბათს მის სამსახურში
გაყვითლებული და ახალი „ტკიცინა“ წიგნების ფურცლებს შლიდა, მაგრამ ჰარმონიულად
ისე კი არა, როგორც მოვალეობის მოხდის მიზნით გამოცდის წინა დღეს 30 წუთით რომ
ჩახედავდა წიგნს და თან ვინ იცის რომელ მორიგ გასართობზე ფიქრობდა.

-როდის ჩაეთრევა თავის მასივში !-ლამის იყო ეყვირა, თუმცა არ შეიძლებოდა, სანახაობას ვერ
მოუწყობდა მეზობლებს, ისედაც უმრავლესობა გარყვნილ, უზნეო გოგოდ აღიქვამდა;
მხოლოდ ერთი მიზეზის გამო, იმიტომ, რომ მარტო ცხოვრობრება ამჯობინა დიდ სასახლეში
მშობლებთან განცხრომაში ყოფნას. ყველამ როდი იცის დამოუკიდებლობის ფასი....
-ლილი, ჩემო ლამაზო, პატარავ !-გოგა ნელ-ნელა ხმას უწევდა. არა, ეს პატარა რა საშინელი
სიტყვაა, თითქოს ამით თავიანთ უპირატესობას უსვამენ ხაზსო, გაიფიქრა გოგონამ, რომელიც
ცოტა ხანს მღელვარებას მოეცვა, მაგრამ მალევე ძალაუნებურად გათავისუფლდა მძიმე
ფიქრებისგან. იმ წამს ხომ რეალურად მხოლოდ ერთადერთი რამ აინტერესებდა- რას
აკეთებდა ის უცნობი...

-ლილი.... გამოიხედე, ქალო...-გოგას ლამის იყო ხმა ჩაწყდომოდა, მაგრამ ლილის გული იმ
წუთებში მას კი არა, ბომბის ჩამოგდებასაც კი დააიგნორებდა.

***

ლაშა მოწყენილი სახით იწვა საწოლზე, ჭერს მიშტერებოდა და რაზე ფიქრობდა, ვინ იცის.
გრძნობდა, რომ საშინლად მოსწოლოდა დაღლილობა, გარემო ფორიაქი, ამაო ფაციფუცი და
ამ ყოველივეს ფონზე მაღალი იდეალებისკენ სწრაფვა.

ერთ კვირაში მისი პირველი ბეჭდური რომანის პრეზენტაცია გაიმართებოდა, მაგრამ თითქოს
ესეც არ აღელვებდა, ზოგადად არ ჩვეოდა ნერვიულობა, არც ჭირვეული იყო, დეპრესიის
შესახებ საერთოდ არაფერი ესმოდა, მაგრამ მაინც რაღაც მძიმედ აწვებოდა, რასაც თვითონაც
ვერ ხვდებოდა, ვერ ხვდებოდა და ეს კიდევ უფრო უმძიმებდა გულს.

რაღაც მუსიკის ხმა გაისმა, უფრო სწორედ, ტელეფონის ზუმერის. ცალი ხელი გადასწია და
დაბალი ხმით უპასუხა.

-ჰო.

-რა ჰო ?-გაჟღერა გოგონას ნაზმა ხმამ.

-რა იყო ?

-შენ კარგად ხარ, ლაშა ?

-კი, კესო, კარგად, რა მიჭირს..

-ხმაზე არ გეტყობა. გამო, სადმე ვჭამოთ, მომშივდა..

-დიეტა ?

-რას მკბენ, ისედაც მომეშხამა ხასიათი.

-ჰმმ.

-ბიჭო, დიეტაზე რომ ვარ მაგიტო უნდა ვჭამო, ნერვები დავიწყნარო, სანამ გადავდგი
ყველაფერი.

-არ მშია, ნუკას დაურეკე, ან ბაიას, ან თამოს.. რა ვიცი, ახლააა.

-შენ გიჭირს ცოტა ?

-ნუ მეჭირვეულებიი ახლა, რა .

-რა წაიკითხე ასეთი..

ტელეფონი საწოლის მეორე მხარეს ისროლა ისე, რომ არც კი გაუთიშავს. ზოგადად არ იყო
ასეთი ცივი, უხალისო, მაგრამ მომენტებში ვერავის მიხვდებოდა, რა ემართებოდა, თითქოს
სამყაროში მარტო უნდოდა ყოფნა, ყველას დანახვა, ყველაზე საყვარელი არსების, დედისაც
კი, არ სურდა. ალბათ ხელოვნებაში ჩაშვების შემდეგ ასე ხდება ხოლმე, სულ თუ არა
პერიოდულად მაინც სცილდები ყველას და ყველაფერს.

-დე, არ ივახშმებ-დაღლილმა ჭაღარა შერეულმა დედამ შემოუღო კარი.

-არ მშია, დე.

-გაწითლებული ხარ.

-ერთ კვირაში პრეზენტაცია მაქვს, ცოტას ვნერვიულობ-მოკლედ მოიშორა ზედმეტი

კითხვები. აბა, როგორ აეხსნა ის, რაც თვითონაც კი არ ესმოდა ?!

თინა, მართალია, არ იცნობდა შვილის ნერვიულობას, თუმცა ამჯერად ძალით თუ უნებლიეთ

დაუჯერა ლაშას, დაუჯერა და მარტოობის უფლება მისცა, თუმცა ბიჭი მარტო მაინც ვერ იყო,
ახალი იდეები მოსვენებას არ აძლევდნენ, მსგავს მდგომარეობაში იყო ლილიც, თუმცა მისი
მიზეზი ნაცნობი იყო, შესაძლოა, უფრო რთული ან მარტივიც კი, მაგრამ მაინც ნაცნობი.

ბოლო დროს იმდენად გამოცვლილიყო გოგონა, მშობელი დედაც კი ვერ იცნობდა, საკუთარი
ნებით გადაეწყვიტა სწავლის დაწყება, თებერვლის შუა რიცხვებში გეგმავდა ეროვნული
გამოცდების ჩაბარებას, რომელიც ივლისში იწყებოდა, თუმცა კონკრეტული გეგმა არ გააჩნდა,
თავიდან ბოლომდე აბსტრაქციებს შეეპყრო.

***

იმედგაცრუებულიყო და იმდენად გაკვირვებული, სახეზე ყველაფერი ეტყობოდა, აღარ

იცოდა, რა გაეკეთებინა, უბრალოდ აიღო ქურთუკი, გადაიცვა, კარები გააღო, ძმაკაცს მანქანა
ეთხოვა და ლილის სამსახურისკენ გასწია. არ იცოდა რატომ მიდიოდა, რა აზრი ჰქონდა ამ
ქმედებას, თუმცა მოულოდნელი ძალით მიიწევდა სასურველი გოგონასკენ.

აი, კიბეებიც სწრაფად აიარა, იმდენად სწრაფად, როგორც არასდროს და გოგონას წინ გაიჭიმა
მომღიმარი, მაგრამ არაფრის მთქმელი სახით.

-ლილი...

-რა გინდა ?-იერიშზე გადავიდა გოგონა.

-ლილი, მისმინეე... ჰო ხვდები, რომ ვერ გელევი ? არ მინდა, დავშორდეთ ?

-როდესმე ერთად ვიყავით ?- ხმას აუწია გოგონამ.

-ქალო, სიყვარულს ან ცოლობას ჰო არ გთხოვ. უბრალო მინდა, ძველებურად ვიყოთ !-ღრმად

ამოისუნთქა და კმაყოფილი გამომეტყველებით მიაჩერდა ლილის, რომელიც პასუხის
ღირსადაც არ თვლიდან ბიჭს, გულში ეცინებოდა და საკუთარ თავს დასცინოდა : „ეს რა
სულელი იყავი, ლილ !“

-გოგო, ისევ შეურაცყოფას მაყენებ, არ იცი სიჩუმე რა შეურაცყოფაა.

-შენ მაშინაც შეურაცყოფილად გრძნობდი თავს, საუკუნოვანი განშორების შემდეგ პირდაპირ

„მტყლაშა მტყლუშით“ რომ არ აღგანიშნინე ჩვენი თავიდან დაწყება ? ამიტომ საუკეთესო
ხერხს მიმართე და იცი, რასაც... ახლაც იმავეს ჰო არ აპირებ ? თუ აპირებ მითხარი და აქედან
გავიდეთ...

-გოგო, კიდე ეგ გახსოვს.. არ მაპატიებ ?

-გამეცაალააა, თორემ პატრულს დავუძახებ !

-გოგოოოოო, იცი, როგორ მინდიხარ !

-სანამ თავს ვაკონტროლებ, გაიწიე, მერე პასუხს აღარ ვაგებ საკუთარ თავზე..-დაბალი ხმით
უთხრა და ორი ნაბიჯით დაშორდა გოგას.

-ლილი, გთხოვ... ჯერ ასეთ მდგომარეობაში არ ვყოფილვარ. შენს გარეშე არ შემიძლია.

***

-ლიზიკო, მოდი, რა, ჩემთან-დაურეკა დაქალს, რომელზე ახლობელი არავინ ჰყავდა. ეს იყო
გოგო, რომელთანაც ბაღიდან ერთად ატარებდა დროს, ანდობდა ნებისმიერ საიდუმლოს,
ფიქრს, სურვილს, თუმცა უცნობ სიყვარულზე ჯერ კიდევ არაფერი ჰქონდა ნათქვამი.
რატომღაც არ შეეძლო ამაზე საუბარი; ვინ იცის მისი სიამაყისა და პრინციპულობის გამო, თუ
უბრალოდ „სიყვარულსა მალვა უნდა“ მიზეზით.

-ჰო იცი, რა მიყვარს ?

-კი, ორ ქილა „ნუტელას“ ამოგიტან, ნაყინსაც. ოღონდ მალე..-სწრაფად ჩაირბინა უბნის

მაღაზიაში, თუმცა ორი ნაბიჯი უკან დარჩა, მეცამეტი იყო რიგში, იდგა, იდგა და ისევ იდგა
მოლოდინის რეჟიმში.

-ეს რააა , აქ შემოსვლაც აღარ მოგინდება-დაიწუწუნა მოხუცმა ქალმა, რომელსაც ორი ბოთლი
ნაბეღლავი ძლივს ეკავა ხელში.

-ქალბატონო, მხოლოდ ერთი მოლარე გვყავს-სალაროდან პასუხმა არ დააყოვნა; როგორი

შესანიშნავი იდეააო, გაიფიქრა ლილიმ და გაეღიმა.

„ცხოვრება ირონიის ზღვარზე ვითარდებაა“-გაიფიქრა, ქილა ქილაზე მოათავსა და ცალ ფეხს

დაეყრდნო. მარტივად რომ ვთქვათ, ლათინო-ამერიკული ცეკვების სწავლების დროს რომ
ასწავლიან, ის მოძრაობა გააკეთეთ ქუჩაში ტრანსპორტის დალოდებისას რომ გადგებათ
დასასვენებლადო.

„ნეტავ, რას აკეთებს ახლა ? ლიზიკოს უნდა მოვუყვე ყველაფერი, იქნებ ოდნავ მაინც
დამეხმაროსს.“-გრძნობდა, რომ ლამის იყო ჭკუიდან გადასულიყო. ოცდაოთხი საათის
განმავლობაში ყოველ ორ წამში გაუვლებდა მასზე ფიქრი და ხშირ შემთხვევაში
უგრძელდებოდა კიდეც, მეტიც, ძილშიც კი არ ასვენებდა.

თითქოს ყველაფერი ზღვარს სცდებოდა. ლამის იყო მაჯნუნივით აეღო მიწა და მისით მიეღო
ნუგეში, შემდეგ კი საყვარელი ადამიანის საფლავზე დაელია სული, მაგრამ მანამდე ვინ
მოკლავდა ბიჭს, რომელიც ყოველ კვირა ერთსა და იმავე დროს კითხულობდა დიდი
სიამოვნებით და როგორც ჩანდა, ცხოვრებაც უყვარდა...

ზოგჯერ იმასაც კი გაიელვებდა აზრად, სჯობს, მკვდარი იყოს და ვუყვარდე, ვიდრე ცოცხალი
და ასე ცივად მპასუხობდესო.

„დათვლაა ჰო არ დავიწყო, აი, ლიზიკოც მწერს.... არ გადის ეს რიგი, რა !“-გაიფიქრა და

დასასვენებელი ფეხი შეცვალა. ცალი ხელის გათავისუფლებასაც აპირებდა, როცა სუნთქვა
შეეკრა და გულში რაღაც უცნაურად ჩაწყდა.

მისგან რამდენიმე მეტრის დაშორებით იდგა ადამიანი, რომელზე ფიქრში არაერთი ღამე
გაუთენებია თეთრად, იდგა ჩვეულებრივი სახით, მაგრამ იმის მაგივრად, რომ ჩვეულებრივი
პროდუქტი იყიდა, ძველ პურს ყიდულობდა სექციაში, რომელსაც „მეორადი“ ეწერა. სახეზე
არც კი ეწერა რაიმე დისკომფორტის მსგავსი განცდა, ალბათ იმაზე ფიქრობდა, რომ
„მეორადის“ მაგივრად, მეორეული უნდა ყოფილიყო.

ლილი მიბრუნებულიყო ბიჭისკენ და გაშტერებულად აკვირდებოდა, ის ხომ ყოველთვის

ფიქრობდა, მეორეულთა სექცია გაჭირვებულთათვისაო. მაგრამ ლაშა ? ლაშა და
გაჭირვებული ?-მეორეჯერად ჩაწყდა გულში რაღაც. სულ დაავიწყდა, რისთვის იყო
მაღაზიაში შესული, ნელი ნაბიჯით წავიდა ლაშასკენ, მაგრამ მალევე გადაიფიქრა
განზრახული, სულაც არ სურდა ბიჭის სიამაყე გაეთელა თავისი კითხვებით, თუნდაც
დამხარების სურვილით ყოფილიყო გამოწვეული. მაშინვე დატოვა იქაურობა და სახლის
გვერდით არსებულ პატარა მაღაზიაში შევიდა, რომლის მოლარე მუდამ ღიმილით ხვდებოდა
და რამდენად ცუდ ხასიათზეც არ უნდა ყოფილიყო, საოცარი დადებითი მუხტით სდევდა
თან.

-ააეეე, გოგონაა, თვალებში ვერ იხედებიიი ?-მანქანიდან ახალგაზრდა მამაკაცის ხმა მოესმა,
თუმცა რეაქცია არ ჰქონია, მხოლოდ რამდენიმე წუთიანი ჩაფიქრების შემდეგ მიხვდა, რომ
ცოტა ხნის წინ კინაღამ მანქანას ჩაუვარდა. ამაზე არც უნაღვლია, განა პირველი შემთხვევა
იყო და გინდ ჩავარდნოდა, რა ?

ლილიმ დიდი ხნის წინ შეიგრძნო ისეთი ძლიერი ძალა, რომ სიკვდილის შიშიც დაკარგა,
მაგრამ სამწუხაროდ, ამ ძალას დადებითისთვის ვერ იყენებდა. ან ვის გამოუყენებია, თუ არა
ვინმე დიდ გენიოზს, რომელსაც ათი ბაბილონისხელა გოდლითაც ვერ მივწვდებით...
იმ დღემ ჩვეულად ჩაიარა, ლიზიკოსთანაც არ უსაუბრია ბევრი, გულის გადაშლა წამიერად
გადაეფიქრა, თითქოს ეშინოდა, რამე არ მომხდარიყო, თუმცა რა თავადაც არ ესმოდა..
იმდენად იყო ამ გრნობის და უკვე გრძნობებით შეპყრობილი, სხვა არაფერზე კონცენტრაცია
არ შეეძლო, მასზე ფიქრების სიხშირის ხარისხი მატულობდა..

***

როგორც ყველაფერს, მარტო ცხოვრებასაც აქვს თავისი დადებითი და უარყოფითი; ხელს

არავინ გიშლის, არავინ გარიგებს ჭკუას, დედა ვერ გითითებს, რა ჭამო და როდის, ტყავის
ქურთუკით წახვიდე თუ დუტით, მაგრამ არსებობს უდიდესი მინუსიც; როცა მაღვიძარის
დაყენება ან გავიწყდება ან ეს უკანასკნელი არ ჭრის შენზე, სიზმრებისა თუ უფერული ღამის
წინაშე რჩები სრულიად მარტო და შესაძლოა, სამსახურშიც კი დაგაგვიანდეს.

-რამდენ ხანს მძინებიაა ? რომელი საათიაა ? ვაიმეეე...-თორმეტი ხდებოდა, როცა საათს ახედა
ლილიმ და მყისიერად წამოხტა, მაგრამ უკვე რა აზრი ჰქონდა, სამსახური დიდი ხნის წინ
დაწყებულიყო. არც კი მომზადებულა, უბრალოდ კაბა გადაიცვა, პალტო მოიცვა, ჩექმებში
ჩაყო ფეხი და სირბილით გაემართა კიბეებისაკენ, თან გზაში ნერვიულობდა, რა ეშველებოდა
სამსახური რომ დაეკარგა ? ჩვენს ქვეყანაში მისი პოვნა ხომ იმდენად რთულია, რომ სამუშაოს
მძებნელებს მალე ფორმალურად დატოვებენ მოსახლეობის სათვალავში, როგორც აფხაზეთს
საქართველოს რუქაზე.

გაჩერებასთან ისწორებდა თმას, მაგრამ როცა ახსენდებოდა წინა საღამოს სურათი,

ყველაფერი უმნიშვნელოდ ეჩვენებოდა.

„ბიბლუსში“ სპეციალური მზადება დახვდა, პერსონალი რამდენიმე საათით ადრეც კი

მოსულიყო, ლილი კი თმააწეწილი იდგა და გაფართოებული თვალები არ იცოდა საითკენ
მიემართა. უნდოდა, მზადების მიზეზი ეკითხა, მაგრამ მოერიდა და ოროსანი ბავშვივით
შეუდგა საქმეს.

-უი, შენც მოხვედი-ნინე გამოემართა ლილისკენ. ის ერთ-ერთი იმ მცირეთაგანი იყო, ვინც ასე
თუ ისე ცდილობდა გოგონას გაგებას.

-ჰო, ჩამეძინას. რამე ჰო არ უთქვამთ ?

-ვერც კი შეგამჩნიეს. დღეს რა ხდება, იცი ?-ემოციურად ჰკითხა ნინემ.

-რა ?

-იმ ბიჭის წიგნის პრეზენტაციაა-თვალები უციმციმებდა გოგონას, გაკვირვება ეტყობოდა და

მოსალოდნელის ინტერესიც-იმ ბიჭის, აქ რომ ზის ხოლმე.. საყვარელი თვალები რომ აქვს,
რაღაც ღრმაა და თან თითქოს სევდიანი, სევდისფრად შეფერილი....

მიხვდა, ვისზეც იყო საუბარი.. მისი სახელიც კი არ იცოდა, ახლა იმის შესაძლებლობა მაინც
ექნებოდა, მალულად მაინც ეთვალიერებინა მისი ფოტოები რომელიმე სოციალური ქსელის
მეშვეობით, კიდევ კარგი „ვიზიტორს“ საერთოდ არ იყენებდა.
-და რა ქვია ?

-ვის ? ლაშა ჭანტურია.

ერთ წამს ფრთების მოულოდნელი შესხმა იგრძნო, ახლა ჰომ უკვე იცოდა ტრფობის ობიექტის
კონკრეტული სახელი, მაგრამ სიხარულმა მალევე გადაუარა, ვერ შორდებოდა იმ საღამოს
ნანახი სურათი.

და ნეტავ, როდესმე მოშორდებოდა ?

გაახსენდა პირველი სიზმარი, როცა ლაშა იხილა ძილში, მეტად უცნაური და მიუხედავად
ამისა, თითქოს მაინც სასიამოვნო. გაახსენდა გაღვიძებული, როგორ იყო ნაწყენი, სიზმარში
მაინც რატომ არ მიეცი თავს უფლება, უპრინციპო და დაუფიქრებელი გოგო ყოფილიყავიო;
მეტიც საკმაო ხანს სდევდა სევდა იმისა, რომ უცნაური ბიჭის სიახლოვით სიზმარში მაინც არ
მიიღო სიამოვნება.

თურმე როგორი კანონმორჩილნი ვხვდებით ხოლმე, როცა საქმე ჩვენს პრინციპებს ეხება !

მართლაც რა იქნებოდა, რომ იმ ღამეს, უფრო სწორედ, ღამის ილუზიაში, ლაშასთან სექსი
ჰქონოდა ? მერე რა, რომ ინიციატივის ავტორი გრძნობებით არ ხელმძღვანელობდა ? ან რაც
არ ჰქონდა, როგორ ჩართავდა მოქმედებაში ?

***

-ღელავ ?

-არა.

-ცოტა გვიან მოვა, ჰო იცი არ გამომიშვებენ, თან დღეს ბავშვის დაბადების დღე აქვთ.

-ვიცი, დე... არ იდარდო !-გაუღიმა და შუბლზე თბილად ეამბორა.

-კესო ჰო მოვა ?

-არ მითქვამს.

-რა გჭირს, შვილო ?

-არაფერი, უბრალოდ ჰო იცი ხელოვანი ხალხი ცოტა უცნაურები ვართ-ძალით მხიარულად

აღნიშნა და სამზარეულოსკენ წავიდა, თვითონაც არ იცოდა რას ამბობდა და საერთოდ რას
ერჩოდა კესოს, მარტივი და ბანალური მიზეზებითაც დაღლილიყო, თუმცა რაღაც
აბრკოლებდა-თითქოს კალმახის მებრძოლი ბუნება დაეკარგა, ფარ-ხმალი დაეკარგა და
ოქროსფერი წყლის ჩამოსვლას ელოდა მდინარის პირას.

მაცივრივად თინას გაკეთებული ჯემი გამოიტანა, ტოსტი უნდა გაეკეთებინა, მაგრამ ზედ
დაესხა, სააბაზანოში მოსაწესრიგებლად გავარდა და ჭამაც არ გახსენებია. ბოლო დროს დედა
ეხუმრებოდა, იმდენს ნერვიულობ, საუკეთესო ფორმაში ჩადგებიო. რა სჯობია „ფიტნესურ“
გარეგნობას, ბევრისთვის არც არაფერი, თუმცა როცა სიტყვა სიყვარული იჭრება,
ფორმობრივი ზღვარიც ქრება.

***

-რაღას სჭირს, ბაო... არადა ისეთი თბილი იყო-შესჩივლა დაქალს კესომ.

-გოგო, ვინმმე ჰო არ გყავს ?

-არა, ღადაობ ?

-რა იცი ?

-მასეთი არაა, გოგო..

-დღეს სიუპრიზს ვუკეთებ, პრეზენტაციაზე....

-დაგეხმაროთ, ჰო ?

-არა, მაგას არ უყვარს აჭრელებულ-ბანალური რამეები, უბრალოდ მივალ, ვეტყვი, რომ

მიყვარს და ვაკოცებ - როგორც ერთი ბრძენი იტყოდა, გენიალურობა სიმარტივეშია, ზოგჯერ
საჭირო კი არა, აუცილებელიცაა, ფანტაზიას ფრთები მოვკვეცოთ.

***

დასვენების დროს ყავას მარტო სვამდა, უფრო სწორედ, უყურებდა, როგორ გამოყოფდა
სითბოს და გული ეკუმშებოდა. უნდოდა, ადამიანთა შემთხვევაშიც ასე მარტივად ყოფილიყო
ყველაფერი.

„განა ასე რთულია უბრალოდ გიყვარდეს და უყვარდე ?“-სევდიანი მზერა ფანჯრისკენ

მიმართა, იცოდა კითხვაზე პასუხი, მაგრამ არ ჩქარობდა, არ უნდოდა ჯერ კიდევ მფეთქავი
ახალგაზრდული რომანტიზმნით გაჟღენთილი ოპტიმიზმი საზღვრებში მოექცია.

მომენტებში თვალებს ხუჭავდა და წარმოიდგენდა, როგორი ბედნიერი იქნებოდა, ლაშას

ოდნავი ყურადღება მაინც რომ ეგრძნო, მაგრამ ამ სამყაროს ბორბალი ხომ ჩვენს სურვილთა
საპირისპიროდ მოძრაობს.

„რა იქნებოდა რომ ყურადღება სწორი მიმართულებით მივმართოთ?“-გაიფიქრა და სიტყვა

ყურადღებაზე ჩაფიქრდა-„ნეტავ ვისგან მოდის ყველაზე დიდი ყურადღება? ალბათ იმ
ბიჭისგან თუ ბიჭებისგან, რომლებსაც ცალმხრივად მოსწონხარ და ისიც მხოლოდ მანამდე,
სანამ არ მობეზრდებათ უდაბური მიწაზე აღმოცენებული ყვავილის მორწყვა“-ახლა უფრო
ღრმად წავიდა ფიქრებში-იქნებ ლაშა მისთვის სწორედ უდაბურ მიწაზე აღმოცენებული
ყვავილი იყო ?

ყავის გაციებასთან ერთად, მისი ფიქრების მძაფრდებოდა, თითქოს სადმე უნდოდათ

გადაჩეხვა, პატრონი კი ამის საშუალებას არ აძლევდა..
„სამი სახის მამრები არსებობენ : 1) სხვაზე შეყვარებულები, რომლებთან ურთიერთობაც
საინტერესოა, მაგრამ შენდამი ინტერესს არასდროს გამოიჩენენ; 2) რომლებიც მუდამ
თავისუფალნი არიან და მუდამ გელოდებიან, მაგრამ თვლიან, რომ ქალი მხოლოდ
სარეცელისთვისაა შექმნილი და 3) ტიპები, რომლებიც ხალიჩასავით ფეხქვეშ გეგებიან და
შენი ნებისმიერი სურვილის შესასრულებლად მზად არიან... და კიდევ გამომრჩა რამე ?“-ვინ
იცის კიდევ რამდენ ხანს გააგრძელებდა ფიქრს, საითკენ და რა სიღრმით შეტოპავდა, რომ არა
ნინეს ხმა, რამდენი ხანია დასრულდა შესვენება, მაგიდებს მივხედოთო..

ახლა კი გამოერკვაა, ან სად იყო აქამდე; იმ დღეს რომ მისთვის ყველაზე ძვირფასი და თანაც
საძულველი ადამიანის ცხოვრებაში უმნიშვნელოვანესი დღე იყო...

***

დიდად არ ახსოვს, რა მოხდა პრეზენტაციაზე, ვის რა ეცვა, რას საუბრობდა ლაშა, ხალხს რა
რეაქცია ჰქონდა და მსგავსნი.. მთელი საღამო მხოლოდ ამ უცნაური მწერლისკენ ეჭირებოდა
თვალი, რომ საშუალო სიმაღლის, ქერა, მომღიმარი და ერთი შეხედვით, უდარდელი გოგონას
აფექტური გამოჩენა. როგორც მიხვდით, ეს კესო იყო. თითქოს მორიდებული, მაგრამ
იმდენად თამამი, რომ ხალხის წრეში კამერებისა და ტელევიზიების გარემოცვაში ლამის იყო
სიყვარულის ჰიმნი ემღერა.

გაიჟღერა „დიდხანს გელოდის“ ყველასთვის ცნობილმა მელოდიამ და კესოს ხმაც აჰყვა.

მართალია, მისი სმენა პირველივე ბგერაზე კითხვის ნიშნის ქვეშ დადგა, თუმცა ხალხი
გამხიარულდა და გარშემო ყველა სახე გაებადრა, გარდა ლილისა, რომლის სახეს მიწისფერი
ნელ-ნელა ეპარებოდა…

“ჩვენი გაცნობის საღამოაა...“-ტექსტი მიედინებოდა, ლილის კი სახეზე ცრემლები

ეყინებებოდა, იდგა, გაშეშებული და ცდილობდა, ხალხში შეუმჩნეველი დარჩენილიყო მისი
მდგომარეობა, თუმცა სიმღერის დასასრულს ცნობისმოყვარეობამ დამალვის საშუალება აღარ
მისცა, გამოიხედა და დაინახა, როგორ აიწია კესო ფეხის წვერებზე და როგორ შეეხნენ მისი
ტუჩები ლაშას ბაგეებს, რომლებიც ლილის იმ წამებში კიდევ უფრო მიუწვდომლად დაესახა.

***

ზიზღს გრძნობდა მამრობითი საზოგადოების მიმართ, თუმცა მათ შორის ლაშა მაინც ვერ
წარმოედგინა; თითქოს იმ დღის რომანტიკული სცენით გამოწვეული ტკივილი მას არ
ეხებოდა- როგორ უნდოდა ის ისევ უცნაურ ბიჭად დარჩენილიყო, რომელიც ყოველ
ოთხშაბათს ერთსა და იმავე ადგილას ერთსა და იმავე დროს ხან შეყვითლებულ და ხან
„ტკიცინა“ ფურცლებს ჰარმონიულად შლიდა თავისი გრძელი თითებით.

თითქოს ლილის სიცივე გარემოსაც ეგრძნო, თოვდა, თუმცა ფიფქები ძლიერ შეუმჩნევლად
ეფინებოდნენ ციდან. გოგონამ გახედა მათ და უფრო მეტად იგრძნო საკუთარი გულის
უსუსურობა, შესზიზღდა ის პოეტები თუ მწერლები, რომლებიც სიყვარულის
ყოვლისშემძლეობას უმღეროდნენ..

თუმცა განა ერთი და იგივე სიყვარული და ცალმხრივი სიყვარული, რომელიც

ფრთამოტეხილი უსუსური ჩიტივით ანარცხებს გულს გაყინულ ქვაზე ?

სხვა გოგონები სეირნობენ საყვარელ ადამიანებთან ხელიხელჩკიდებულნი თბილისის

მოყინულ ქუჩებში, ლილის კი არაფრის დანახვა არ უნდოდა, ერთკვირიან შვებულებას
სახლში გამოკეტილი ტირილში ატარებდა, თვალები ჩასიებოდა, სახეზე ისეთი ფერი ედო,
მკვდრის შესურდებოდა; არაფერს ჭამდა და სვამდა, მაგრამ ეს არაფერი. ყველაზე უარესი სხვა
რამ იყო-გამოსავალი არ ჩანდა.

რამდენიმე დღიანი უიმედობის შემდგომ, თითქოს მზის სხივის ჩრდილი შეეხო მის გულს,
გადაწყვიტა გარეთ გასულიყო და გაესეირნა, მაგრამ მხოლოდ ერთი თხელი კაბით. სხვა
არაფერი ჩაიცვა, უნდოდა ისეთივე ფიზიკური სიცივე ეგრძნო, როგორსაც მისი სული
განიცდიდა, უნდოდა მატერიალური შინაგანს გათანასწორებოდა; სკოლაში კარგი მოსწავლე
არ იყოს, თუმცა განეიტრალების შესახებ გაეგონა ორიოდე სიტყვა ქიმია-ბიოლოგიის თუ
ფიზიკის მასწავლებელთაგან.

ასეც მოიქცა, მაგრამ განა გაჭრა ? პირიქით, საერთოდ არ ციოდა, შინაგანი ტკივილი კი
ორკეცდებოდა. რამდენი რამ გადახდა ცხოვრების 19 წლის განმავლობაში, რამდენჯერ
წაქცეულა და ამდგარა, მაგრამ წელში ვერც ერთხელ გამართულა, საბოლოოდ კი მისი
ბავშვობის ოცნების კოშკები კი არა, რეალობაც თავზე დაემსხვრა. საკუთარი ოჯახი ვეღარ
იტანდა ჯილაგის შემარცხვენელს, ახლობლები და ნათესავები მას არ ჰყავდა, ერთი ლიზიკო
ჰყავდა და ისიც ბოლომდე ვერ უგებდა, ვერც ვერასდროს გაუგებდა. მისი რჩევებიც უკვე
ზედმეტად მოსაბეზრებელი იყო…

ლილისთვის საკუთარი ცხოვრება იმდენად საძულველი გამხდარიყო, მხოლოდ „რა

იქნებოდა“ მოლოდინში აგრძელებდა გზას. იმ დღესაც მიდიოდა ქუჩაში, აკვირდებოდა
შეყვარებულ წყვილებს და ისმენდა როგორ მსჯელობდნენ „პაკრიშკების“ ფასზე, როგორ
დავობდნენ 10-15 წუთის განმავლობაში სად უფრო იაფად შეიძლებოდა მათი შეძენა...
ამჩნევდა, როგორ იღიმოდა ხალხი, სულ მცირედითა ბედნიერნი.. მიაგორებდა ბავშვის ეტლს
ცოლ-ქმარი და თან ტელეფონით „ესემესებს“ გზავნიდა, სანამ ბავშვს რაღაც არ მოუნდა თუ
რაღაცამ შეაწუხა და ხმამაღალი ტირილი არ დაიწყო...

-აეეე. ქალო, მგონი, რაღაც მოისაქმაა..-ქმარმა როგორც იქნა თავი ამოყო ტელეფონიდა, თუმცა
მუშტიც გამოაყოლა, ვაჟკაცურად ასწია მაღლა და უჩვენა ცოლს, აი, რა ბიჭი ვარო...

-შენი დედაც ........-ქალმა ხმამაღლა შეაგინა და ეტლი თავის ნებაზე მიუშვა...

„ესენი ბავშვის ღირსი არიან ?!“-გაიფიქრა ლილიმ , გულის სიღრმეში საერთოდ არ

დარდობდა მათზე, ქმარი მუშტს ქმედითსაც გახდიდა, ცოლი ისევ შეაგინებდა, მერე
რომელიმე ტაფით გამოუდგებოდა, შესაძლოა, როდესმე თავიც კი გაეტეხათ
ერთმანეთისთვის და გაგრძელდებოდა ასე, ან ვინ იცის, მაგრამ მაინც გაგრძელდებოდა,
რაღაცნაირად, უცნაურად, მაგრამ მაინც...

„მაგრამ ჩემი ცხოვრება ? სადაა მისი თავი და ბოლო ?“-ბავშვობის სიზმარი გაახსენდა საბნის
„ჩიხოლში“ სუნთქვა როგორ ეკვროდა, ჰაერი ელეოდა, გამოსასვლელს კი ვერ პოულობდა...
გაახსენდა, რამდენჯერ ჰქონდა ნანახი ერთი და იმავე, მაგრამ ყოველ ჯერზე უფრო დიდ
კოშმარად ეჩვენებოდა, თუმცა არასდროს ეგონა, თუ მსგავს რამეს რეალურად იგრძნობდა...

***

მართალია, ცხოვრების ბორბალი ყველაზე დაუნდობელი, მისი წრედიც ურთულესი, თუმცა

ადამიანები რაღაც „გამოსავალს“ მაინც ვპოულობთ, წამით მაინც ვხდებით ოპტიმისტები და
წელში გამართულები თუ არა, ხოხვით მაინც მივუყვებით ჩვენს გზას... ლილიც ასე მოიქცა,
ერთ მშვენიერ დღეს ადგა და ცხოვრების ამაოებაზე ფიქრი რუტინულ დღეში გაცვალა...

ისევ სამსახურში იყო, ისევ ოთხშაბათი დღე იყო, თუმცა ლაშა არსად ჩანდა... მიუხედავად
ყველაფრისა, გოგონამ მაინც შენიშნა მისი არყოფნა, მაინც დაიიმედა თავი, მალე მოვაო, მისი
მზერა კი მოლოდინის ფორიაქმა მოიცვა...

***

-მეგონა, მამაშენი ხუმრობდა...-ქალმა ბურთებრივ დამარილებული თითები უხეშად

გაამოძრავა მაგიდაზე-ეს ვინ ყოფილააა, არა, არ მესმის...-არ უნდოდა ლაშას შეემჩნია ცრემლი
მის სახეზე, თუმცა ამ უკანასკნელს მაინც ვერ აკავებდა..-არა, ნუთუ მართლა ცხოველები
ვართ, შვილო..

-დედა, დაწყნარდი...-ბიჭი წონასწორობის შენარჩუნებას ცდილობდა.

-შენ საერთოდ არ გგავს.. ესაა, რისთვისც ვცხოვრობთ, დე ?-თითქოს პასუხს ელისო, ისე ახედა
ვაჟს.

-ფიქრიც არ შემიძლია..

-და რა იქნება მერე ?

-დეეეეეეეეეე...-ლაშასაც აუცრემლიანდა თვალები.

-არ მჯერაა...

-იქნებ შევაჩეროთ..

-როგორ ? როგორ, შვილო ? არც ვიცი, სადაა, რას აკეთებს..

-ჰო იცის, რომ მასეთი ფული არ მინდა ! ჰომ იცის !-თავში ხელები დაიხალა და მუხლებზე
დაეცა-რატომ ? რატომ, ღმერთო !
მეტი არაფერი აღარ მახსენდება,

თითქოს დაილია ღმერთის განაჩენი,

კანდელს აღუპყრია სანთლის ბრწყინვალება

გულს კი მეწვეთება მისი ნაღვერთალი.

-ხინკალი და ლუდი მაგრად ასწორებს !

-ესაა კაცის ცხოვრება !

-ბოლო დღეებში ჰო მაინც უნდა ისიამოვნო ადამიანმა ჯიგრულად !

-აბა, რა, ლადო, მაგრამ იქნებ დაფიქრებულიყავი-ბაჩომ მეგობრული მზერა ესროლა ძმაკაცს,
ჯერ კიდევ ვერ დაეჯერებინა, რომ ეს ნამდვილად ხდებოდა. ყოველთვის იცოდა, რომ ლადო
მრავალში გამორჩეული, მეგობართათვის თავდადებული და უკიდურესად კეთილი
ადამიანი იყო, თუმცა მისგან ასეთ თავგანწირვა არც კი წარმოედგინა; მაგრამ მიუხედავად
ამისა, მაინც ეგონა, რომ ძმაკაცს სხვა გამოსავალის პოვნაც შეეძლო, თუმცა არაფერს
ეუბნებოდა; იცოდა, რომ ლადოს ვერავინ გადააფიქრებინებდა გადაწყვეტილს.

-დავფიქრდი, მთელი ცხოვრებაა ვფიქრობ, ვშრომობ, ტვინი მიდუღს, გული ლამისაა

ამომივარდეს ნერვიულობისაგან, ახლა კი მოქმედების დრო დადგა.

-რაც არ უნდა იყოს, მუდამ შენს გვერდით ვიქნები !

ვინ იცის ჯერ კიდევ რამდენი წლის წინ დაიწყო ამაზე ფიქრი და დღითიდღე რწმუნდებოდა
გადაწყეტილების სისწორეში. კვირის ბოლოს კი სისრულეშიც მოიყვანდა მას. იცოდა, რომ
ბევრი ვერ გაუგებდა, მშიშრად ჩათვლიდა, ოჯახს გული ეტკინებოდა, მაგრამ ასე ცხოვრება
აღარ შეეძლო. ამდენი სიდუხჭირე, მატერიალური უსუსურობა ვეღარ აეტანა, უნდოდა მისი
ოჯახიც ბედნიერი ყოფილიყო, ყოველ საღამოს არ ეფიქრა მის საყვარელ მეუღლეს
ოჯახისთვის რა ეჭმია, სტამბულიდან ჩამოსულიყო მისი უფროსი ქალიშვილი, რომელიც
მოხუც ქალს დღედაღამ უვლიდა ოჯახისთვის ორი კაპიკი რომ გამოეგზავნა.

50 წლის განმავლობაში იმდენი ტვირთვი ეზიდა, რამდენიც 10-15 ადამიანს ერთადაც კი

წააქცევდა. რაც თავი ახსოვს მთელი მისი ცხოვრება ლუკმა პურის შოვნაზე ფიქრი იყო, ჯერ
კიდევ 4-5 წლის ასაკიდან ახსოვს, როგორ ასუფთავებდა ლოყებჩავარდნილი დედამისი
ქვაბის კიდეებს, მამამისს კი ჭლექი დაემართა და ოჯახს მალევე გამოეცალა ხელიდან.
დატოვა სამი შვილი ამარა დედისა, რომელსაც პატარა ქალიშვილის გაშვილება მოუხდა;
დარჩენილ ორ ვაჟს კი წელებზე ფეხის დადგმით არჩენდა.

საქართველო-სამაჩაბლოს ომში საყვარელი ძმაც კი დაკარგა, გულადი და პატრიოტი

ჯარისკაცი, რომელიც ყოველგვარ პირადზე წინ სამშობლოს აყენებდა, თუმცა დაღუპვის
შემდეგ ახლობლები საყვედურით ავსებდნენ. ცოლი უკანასკნელ ხმაზე ტიროდა, ძაღლი შინ
არ ვარგოდა, სანადიროდ გარბოდაო; თან ისეთ სასოწარკვეთილ მდგომარეობაში იყო,
ვერავის გაებედა აეხსნა, სამშობლო ერთი დიდი „შინააო“.

„ეჰ, მას შემდეგ რამდენმა წყალმა ჩაიარა, რამდენი ქარცეცხლი დაგატყდა თავს, ახლა კი
ამოსუნთქვის დროა. ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე მაღალანაღზაურებად შვებულებაში
მივდივარ!“-კმაყოფილებისაგან სახე გაებადრა ლადოს.

***

სახლში კი წინასწარი გლოვა გამოეცხადებინათ. არც თინა და არც ლაშა პირში ლუკმასაც ვერ
იდებდნენ, სახლიდან ფეხს არ დგამდნენ, ისხდნენ სასოწარკვეთილნი და ელოდნენ
მოვლენების განვითარებას. ორივეს თავი კოშმარულ სიზმარში ეგონა, ნანასთვის სტამბულში
დარეკვასაც ვერ ბედავდნენ, იცოდნენ მისი მგრძნობიარეობის შესახებ, ისიც ესმოდათ, რომ
შესაძლოა მას ვერ ამ საშინელების გაგონებაც კი ვერ გადაეტანა.

-დანებებაც ამას ჰქვია ! ახლა მარტო დავრჩებით ! წავაა, ჩვენ კი...-ცრემლებად იღვრებოდა
ქალი-სიყვარული ყველაფერზე წინ დგას.... მას შეუძლია ნებისმიერი ვითარების დაძლევა...

-დე, იქნებ არა.. ამდენი ხანი გვიშველა სიყვარულმა ?

-აქამდე მოგვიყვანა.. შენ როგორ მოიქცეოდი მის მდგომარეობაში , დაფიქრებულხარ ამაზე ?-

ლაშა მამის გასამართლებელს ეძებდა. ცდილობდა გონება მაინც დაეთანხმებინა ლადოს
გადაწყვეტილებისთვის.

-არა, დე... ამას ძალით ამბობს... რომ მოგვენატრება, რა ვქნათ... მამაშენი რამდენჯერ
დამირიგებია, მაგრამ ის მუდამ მატერიალისტად რჩებოდა, ბოლოს კი... ამის გაგონებაც არ
მინდა-ხმა ჩუწყდა ქალს.

***

-ძმა ხარ ! შენ რომ არა, დიდი მადლობა-გადაკოცნა ბაჩო, რომელმაც გერმანიაში წასვლის
საქმეები მოუგვარა. მართალია მომენტებში სინდისი ქეჯნიდა, რომ ოჯახის სურვილის
გარეშე ასეთ ნაბიჯს ადგმევინებდა ძმაკაცს, თუმცა იცოდა, რომ ამ შემთხვევაში სხვა
გამოსავალი არ არსებობდა - ლადო უკვე შავი დღისთვის ბანკის ანგარიშიდან მოსახსნელ
ფულად ქცეულიყო.

-აბა, შენ იცი...-ცდილობდა არ შეტყობოდა წუხილი, ლადოს გადაეხვია და უკანასკნელად

იგრძნო მისი ძლიერი მხარბეჭი.

-იქაც არ დაგივიწყებ ამ სიკეთეს...

თვითმფრინავი ასაფრენად ემზადებოდა. მამაკაცს კი საყვარელი ოჯახის მომავალი ედგა
თვალწინ, მისი თირკმლების, ღვიძლის, გულის და სხვა ორგანოების ხარჯზე, თვით იმ
ძლიერი მხარბეჭის წყალობითაც, რომლითაც ბიჭობაში თავი მოჰქონდა.. მისი ერთი
თირკმელიც ხომ იმდენი ღირდა გერმანიაში, რომლის ნახევარსაც მთელი ცხოვრების
განმავლობაში ვერ გამოიმუშავებდა.

ერთი მხრივ, ყველაფერი ფასს კარგავდა, მეორე მხრივ-იძენდა.

***

„მეორე კვირაა არ გამოჩენილა“-გაიფიქრა ლილიმ და სევდიანი მზერა ფანჯრისკენ მიმართა-

„ნეტავ, ისე ხდებოდეს ყველაფერი, როგორც ჩვენ გვინდა!“

როცა მას ვერ ხედავდა, თავს უარესად გრძნობდა. აქამდე არ იცოდა, თუ ასე არ შეეძლო მისი
მუდმივი სიშორის გაძლება. ზოგჯერ ხომ საერთო ჰაერის სუნთქვაც კი საკმარისია, როცა იცი,
რომ საყვარელი ადამიანი სადღაც შორიახლოსაა.

გოგონას წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა ლაშას ოჯახში არსებულ ვითარებაზე , მსგავსი რამ თუ

შესაძლებელი იყო არც ის ჰქონდა გაგონილი. მართალია ერთ დღეს შეესწრო, როგორ
ყიდულობდა ბიჭი მეორეულ პურს, თუმცა ეს კატასტროფულად არ ეჩვენებოდა, უფრო
იაფიან სახლში გადავალ და დავეხმარებიო, ფიქრობდა.

-შენ რაღაც ვერ ხარ ამ ბოლო დროს ხასიათზე, ვერ გცნობ !-გაკვირვებანარევი სახით
უსაყვედურა ლიზიკომ.

-უბრალოდ სამსახურში ძალიან ვიღლები..

-ვერ მომატყუებ, რაღაც ხდება..

-რა უნდა ხდებოდეს ?

-მგონი, შეყვარებული ხარ.

-რა იცით ხოლმე ეს ბანალურები, რა-შეეცადა, ეცრუა.

-მოყევი..

-არაფერი მაქვს მოსაყოლი, თორემ რა მაქვს შენგან დასამალი ?!

-ისე შენები აქრ გეხმიანებიან ?-სხვა თემაზე გადასვლა ეხერხებოდა ლიზიკოს.

-დიდი ხანია არა და არც მინდა... მას შემდეგ რაც მიხვდნენ, რომ არაფრის დაძალებას არ აქვს
აზრი, შემეშვნენ, როგორც იქნა..

-ასე ნუ ლაპარაკობ ! მშობლები არიან..

-არ დამიწყო ახლა შენც ზრდასრულების დიდაქტიკა.

-კაი, რაა... ვიცი, რომ გენატრებიან...

-ზოგჯერ ადამიანს,სიყვარულზე მეტად გაგება სჭირდებაო, ჰო გაგიგონია ?

***

„ევროპაში მხოლოდ ცხოვრება კი არა, სიკვდილიც სასიამოვნოა.

მიყვარხართ და მაპატეთ.

ლადო.”

ამ წერილითა და ბანკის ანგარიშზე უზარმაზარი თანხით დაიწყო ჭანტურიებში 8 მარტის

დილა. თინა შოკში იყო და საწოლიდან ვერ დგებოდა, ლაშა კი მთვარეულივით
უორიენტაციოდ დადიოდა.

-არა.. ეს რა გამიკეთა ! თან მისი ნახვაც არ შემიძლია. წარმოგიდგენია ? საკუთარი გარეგანი

ნაწილებიც გაუყიდია უბედურს..ტუჩები, სახე, მხრები... საერთოდ ყველაფერი ! ღმერთო,
მიშველე..-ქალმა გონება დაკარგა. შეძრწუნებულმა ვაჟმა მაშინვე გამოუძახა სასწრაფოს და
მასთან ერთად საკუთარი გონებაც იხმო; სასოწარკვეთა და დეპრესია არ შეიძლებოდა, ახლა
მეტი პასუხისმგელობა ეკისრა, მარტო უნდა გაძღოლოდა ოჯახს.

-რა დაემართა ?

-გული წაუვიდა, ქალბატონო-უპასუხა სასწრაფოს ექიმს.

-და რატომ ?

-ახლა ამის დროააა ?! ყავაზე საჭორაოდ არ დამირეკავს-ძლივს შეიკავა თავი; მისთვის დედა
ყველაფერი იყო; იმდენად მნიშვნელოვანი, აღმერთებდა კიდეც; ამიტომ ათმაგად რთული
იყო მის ასეთ მდგომარეობაში ყურება; იმდენად ტკიოდა, როგორც არასდროს არ მას და არც
მის პერსონაჟებს განეცადათ.

***

-როგორაა ?-მივარდა პალატიდან გამოსულ ექიმს.

-მალე გამოვწერთ, ნერვიულობის ნიადაგზე წაუვიდა გული.. მისთვის ნერვიულობა არ

შეიძლება, დასვენება სჭირდება.

-როდის გამოწერთ ?-ასეთ სიტუაციებში ლაშა სიტყვაძუნწ და მეტად პრაქტიკულ ადაიანად

იქცეოდა ხოლმე.

-ხვალ დღის მეორე ნახევარში.

-კარგით და ახლა რომ ვნახო, ჰომ შეიძლება ?

-არა, სჯობს, მარტო იყოს..

საავადმყოფოს კიბეები ჩაიარა, ქუჩაში გავიდა ფერწასული, განდაგაყინული.. მიუყვებოდა

გზას და ფიქრობდა, რომ არც ერთი გაზაფხულის საღამოს ჰაერი არ ყოფილა ასეთი მძიმედ
სევდიანი... დაახლოებით მასაც ლილის მსგავსი ფიქრები აწუხებდა, რა იქნება ყველაფერი
ოდნავ უკეთ მაინც რომ იყოსო; არაფერს აღარ სჩიოდა, ოღონდ დედა კარგად ჰყოლოდა.
ესმოდა, რომ ძველებურად ვეღარაფერი იქნებოდა, გარშემო ხომ ყველა და ყველაფერი
შეცვლილიყო, მაგრამ სპილენძის შუალედის მაინც სწამდა; როგორც იტყვიან ხოლმე,
ხელოვანი ადამიანები ან ყველაზე დიდი პესიმისტები არიან, ან კი ყველაზე დიდი
ოპტიმისტები..

***

-წაიკითხე რა მოხდა ? შოკია უბრალოდ, ამ ქალაქში ვერაფერს დამალავ, რა ! - ტელეფონის

ეკრანს ზევით-ქვევით ამოძრავებდი ლიზიკო.

-რა უნდა წამეკითხა ? რა მოხდა ასეთი ? ეგენი ხომ კარგს არაფერს დაწერე, უნდა გაგიხეთქონ
ადამიანს გული.

-შოკიაა, უბრალოდ, ნახე...

„ქართველი მამაკაცმა საკუთარი თავი შვილებისთვის ნაწილ-ნაწილ გაყიდა“ - ასე

ასათაურებდა ambebi.ge სტატიას, რომელიც ლადოს თავგანწირვისა და მისი ოჯახის
მდგომარეობის შესახებ ატყობინებდა საზოგადოებას.

-ჭანტურია ?-გვარი წაიკითხა თუ არა, მაშინვე ელდა ეცა...-ვინმე ცნობილია, თუ ?-კითხვა

განაგრძო, ბოლოსკენ ლაშას სახელიც მოხვდა; ასეთი ნიჭიერ ახალგაზრდას როგორი გიჟი
მამა ჰყოლიაო, კომენტარები იუწყებოდნენ.

-გეცნო გვარი თუ ?

-ჰო, ერთი ავტორის მამა ყოფილა.

-საწყალი.. ისე ძლიერი კი უნდა იყო, მსგვასი რამ რომ შეძლო, არა ?

-ან სუსტიი...

თინა სახლში გაოგნებული იწვა, ხმასაც კი არ იღებდა, მხოლოდ შიგადაშიგ ქმრის სახელს
იმეორებდა ხოლმე. დიდი ხნის უნახავი შვილის ნანას დანახვაზეც არ ჰქონია რეაქცია. მთელი
დღეები იწვა, უყურებდა ჭერს, ხან კედლებს მილეული სახითა და ჩაცვენილი თვალებით,
თითქოს შველას ელოდა..

-დე, მომენატრე ! -ნანამ შუბლზე აკოცა ქალს.

-ლადოოო...-თინას პასუხი მხოლოდ ეს იყო, ქმრის სახე არ შორდებოდა თვალიდან, გონებასა
და ფიქრებშიც მუდამ ლადო ჰყავდა-როგორ დამტოვა ! რად მინდა მაგისი ფული

***

-მამაშენზე გავიგე, ვწუხვარ. ისე მაგარი ფული კი ჩაგივარდა ხელში. რას აპირებ ?-კესო
სახლის კარებთან დახვდა ლაშას, რომელსაც ამ მდგომარეობაში არ უნდოდა მისი შინ
შეპატიჟება, ამიტომ ეზოში გასვლა შესთავაზა.

-რა დროს ფულია ! თუმცა მაგასაც უნდა ფიქრი.

-ისე რაღაც იდეა კი მაქვს, თუ ბიზნესის წამოწყებას არ აპირებ.

-არა, ბიზნესი რა ჩემი საქმეა..

-ჰო, ასეც ვიცოდი.. მოკლედ, შეგიძლია ამ ფულის ნაწილით შენი წიგნი დაბეჭდო,
წარმოიდგინე, რა პოპულარული გახდები-ემოციებით ამბობდა თვალებგაბრწყინებული
გოგონა.

-გოგო, არ ვიცი, რა. მეც კი მინდა ეს, თუმცა არ ღირს, თან შენით რომ ბეჭდავ ფასს კარგავს, ჰო
ხვდები.

-ჩამეხუტე. იცი. როგორ მენატრებოდი..

***

-აი, ეგრევე შევნიშნე, რომ რაღაც არ იყო კარგად-გოგონებთან ჭორაობდა ნინე.

-რა არ იყო ?-ლილის არ ესიამოვნა ლაშაზე რომ ასე საუბრობდნენ.

-თვალებზე ეტყობოდა ყველაფერი-მხარი აუბა ეკუნამ-მოკლედ, ადამიანების ამოცნობის

სპეცი ვარ, რა.

-აქამდე რატომ არ მითხარით-ირონიით გახედა გოგონებს ლილიმ, რომელსაც სულ არ

ეხალისებოდა სხვისი ცხოვრების დეტალების განხილვა, მით უმეტეს, ლაშასი, რომელიც
უკვე დიდი ხანი იყო და მთელი არსებით ენატრებოდა.

***

მთელი ღამე თვალი არ მოუხუჭავს, ამოუხსნელი ფიქრი მოსვენების საშუალებას არ აძლევდა.

გრძნობდა, რომ ყველაფრის მიუხედავად, მეტისმეტად გაახარებდა ლაშას კარგად ყოფნა,
ფიქრობდა, როგორ ესიამოვნებინა იგი ისე, რომ ანონიმურობა დაცული ყოფილიყო.

სადღაც 4-5 საათი იქნებოდა, როცა გენიალური იდეა მოუვიდა, თუმცა შესანიშნავად
გრძნობდა, ამისთვის რა მსხვერპლი იყო გასაღები.
„განა შემიძლია ?“-რამდენიმეჯერ ჰკითხა საკუთარ თავს-„თუმცა სიყვარული ხომ
ყოვლისშემძლეა...“

ხანჯლად ეცემა გულს ეგ ღიმილი,

შენი ლოდინით გავხდი ჭაღარა,

ქვეყნად არ არის ერთი ადგილი,

სადაც აღარ სცემს სევდის ნაღარა.

როგორც იქნა, საბოლოო გადაწყვეტილება მიიღო. თავაწეული წამოდგა ფეხზე, წელში

გაიმართა და ხმამაღლა წარმოთქვა :

-ბათუმში უნდა ჩავიდე...-ყველაფერი ნათელი იყო. საკუთარ პრინციპებს, სურვილებს,

თავმოყვარეობას აბიჯებდა იმისთვის, რომ შორიდან მაინც დაენახა ლაშას სახე, ეგრძნო მისი
ბედნიერება. ღრმად სწამდა, რომ შინ დაბრუნების შემთხვევაში რამდენიმე ათეული ათასი
წიგნის დაბეჭდვის ნებას მისცემდნენ მშობლები, თუმცა მიზეზი ჯერ არ მოეფიქრებინა;
ტყუილიც არ გამოუვიდოდა, ფულს როდი ანიავებდა ლილის ოჯახი.

თავში ათასი აზრი უტრიალებდა და თითოეული მათგანი ლაშასკენ მიმართულიყო, ნეტავ,

როგორ გრძნობდა იგი თავს, სად იყო, რას აკეთებდა... ადრე თვითონაც არ დაიჯერებდა, რომ
ვინმეს ცხოვრება ასე უცნაურად დაუკავშირდებოდა მისას, თუმცა ახლა ახსნის ძებნის დრო
აღარ ჰქონდა.

-ლიზიკო, ბათუმში ვბრუნდები; არ ვიცი, რა იქნება მერე, თუმცა ახლა სხვა გამოსავალს ვერ
ვხედავ - იმედი ჰქონდა, რომ დაქალი უსიტყვოდ გაუგებდა და კითხვებს არ დაუსვამდა.

-ასეთი რა მოხდა ?!-გაკვირვებისაგან სახტად დარჩა გოგონა-ცოტა ხნის წინ აქ გინდოდა, ახლა
კი... რა ხდება ?!

-მიზეზები რა საჭიროა ? თვითონაც არ ვიცი, ალბათ დავიღალე ყველაფრით.

-კარგი, გაგაცილებ, ჰო ? რითი მიდიხარ ?

-ღამის მარშრუტკას გავყვები..

-თავს მიხედე-გადაეხვია ლილის, რომელიც განცდათა ქაოსისგან ორმაგ მდგომარეობაში
იმყოფებოდა, თან ციოდა და თან სიცხისგან იწვოდა; მაგრამ ეს ყველაფერი დასაწყისი იყო,
მთავარი ჯერ კიდევ მომავალს ეკუთვნოდა.

***

-კესო, უკვე დიდი გოგო ხარ.. რამდენი წლის ხარ შემახსენე ? - კესოს დედა ლამარი სკამზე
მოძრაობდა და ანერვიულებული გამომეტყველებით უყურებდა შვილს, რომელიც ტელეფონს
ისტერიულად ატრიალებდა.

-რაო, დე ?

-რაო და ჩვენი ლაშიკო უკვე მდიდარია, ქორწილში რა შეგიშლით ხელს, ყველაფერი 5-იანზე
მოკვარახჭინდება..

-კარგად ხარ ? ახლახანს გარდაეცვალა მამა და თან ჩვენ ამაზე ჯერ ერთი სიტყვაც კი არ
გვითქვამს.

-ბიძგი სჭირდება, შენ ხარ გოგო და ცოტა უნდაა გააქტიურობა, როცა თვითონ არაფრის თავი
არ აქვს.

-დედიკო, ასე ნუ ლაპარაკობ.

-ჰოდა, თუ ასეა, თუ ახალგაზრდები ვერ გვარდებით, უფროსები ჩავერთვებით..

-დედაააა! -მეტი აღარაფერი უთქვამს კესოს, ან რა აზრი ჰქონდა თითქმის ორი ათწთლეული
იცნობდა ლამარას და მშვენივრად იცოდა, როგორი „თავის ნათქვამა“ იყო.

ქალი მალე მოწესრიგდა, დიდადაც არ გარჯილა, ან რა დროს ეგ იყო.. სახლის კარები გააღო
და სწრაფი ნაბიჯით გავიდა, თავაწეული, წელში გამართული, გამარჯვებულის იერით
სწორედ ისე, როგორც ტომის დამშინებელ ჯერის ჩვევია ხოლმე.

ტყუილად არ ამბობენ, თითოეული ადამიანი განსხვავებულიო; აი, ზოგი მთელი ცხოვრება

მკვდარია, ზოგი კი ნაფიქრალის რალიზაციისთვის მაშინვე იწყებს გარჯას, ეგეც საკითხავია
რა სახის ფაციფუცია, თუმცა სულ არარაობას რომ ალბათ აჯობებს, დამეთანხმება
მკითხველი.

ცხოვრებაში დიდად არ ულხინდა, ქმარშიც არ გაუმართლდა; ლოთი იყო საწყალი და

გათხოვებიდან 3 წელიწადში სახლიდან გააგდო ლამარამ, სულ ქოქოლა აყარა, ისე უყვიროდა
ცოტა აკლდა გინებაშიც გადაეზრდებოდა; იმ ქალებს კი არ ჰგავდა თავდახრილნი კუთხეში
მიმწყვდეულნი რომ უსმენენ ქმრის პირიდან ფრქვეულ ოქროსა და ბრილიანტს.

კარი ნანამ გაუღო, თინა ხომ ჯერ კიდევ აზრზე ვერ მოსულიყო. გოგონამ ზრდილობიანად
შემოიპატიჟა უცნობი, რომელიც თვალებით თინას მეტს არავის ეძებდა.
-თინა შინ არაა ?-რომ ვერ დაიგულა სახლში, იკითხა შეცბუნებული ხმით.

-თინა ? არ გაგიგიათ ?

-რა ?!

-ის ჯერ კიდევ არაა სრულ ჭკუაზე, იმდენი გადაიტანა.. მაგრამ მე შინ ვარ, ნანა, მისი
ქალიშვილი-გაეცნო გოგონა და გაუღიმა ცხოვრებისგან ნატანჯავ ქალს.

-შეიძლება მოვინახულო ?

-თქვენ ვინ ბრძანდებით ?

-მეე ? კესოს დედა ვარ-ისე თქვა, თითქოს მსოფლიოს უნდა სცოდნოდა ვინ იყო კესო.

-კესო ?

-არ იცით ? ლაშას საცოლეა.

-უკაცრავად ? მგონი, გეშლებათ.. აქეთ მობრძანდით, აქეთ წევს თინა.

ფეხაკრეფით შევიდა ავადმყოფის ოთახში, რომელიც სახე მილეული იწვა და ცდილობდა

სხვადასხვა წერტილი ერთამანეთთან დაეკავშირებინა; თუმცა მსგავსი არაფერი შეუმჩევია
შვილის ბედნიერებისა თუ კეთილდღეობის სურვილით დაბრმავებულ ლამარას.

-დაბრძანდით, ქალბატონო-სკამისკენ ანიშნა ნანამ, თვითონ კი შორიახლოს ჩამოჯდა. ერთი

სული ჰქონდა, როდის წავიდოდა არასასურველი სტუმარი. ისედაც დაძაბულიყო და ძალიან
იღლებოდა. საკუთარი მშობლის მოვლა მეტად რთული აღმოჩნდა მისთვის-ორმაგ ტვირთად
იქცა.

„დედის სიყვარული საზღვრებს გარეთ კი არა, ალბათ იმქვეყნადაც მიყვება ადამიანს“-

გაიფიქრა გოგონამ და თავი ჩაქინდრა;

-როგორ ხართ, თინა ? როგორ მომენატრეთ.. მალე გამოგაჯანმრთელოთ ღმერთმა-დაიწყო

ლამარამ, კიდევ ბევრს ისაუბრებდა, რომ არა ნანა, რომელმაც თითქმის ძალით გაიყვანა
ოთახიდან ქალი, რომელსაც ან არაფერი ესმოდ ან ან არაფრის გაგონება არ სურდა.

-სხვა დროს მობრძანდით, ან თუ რამე მნიშვნელოვანია, მე მითხარით-ვინ იცის, რამდენჯერ

გაიმეორა ნანამ, რომელიც იმდენად დაღლილიყო, წაქცევის საშუალება რომ მიგეცათ,
დაეცემოდა და იატაკზეც კი გამოიძინებდა; თუმცა განგება თითქმის არასდროს გვაძლევს
ალტერნატივების გარეშე ცხოვრების უფლებას.

***

„რამდენი ხანიაა ? რამდენი ხანია, რაც არ მინახავს მშობლიური მხარე...“-ასე შეეგება

მონატრებულ ბათუმს ლილი, გაღიმებული სახითა და მომავლის იმედით ანთებული
თვალებით.
-დიდი ხანია არ ყოფილხართ ?-გამოელაპარაკა ვიღაც, რომელიც მის გვერდით მოაგორებდა
დიდ ჩემოდანს.

-საუკუნედ მექცა !-არც კი შეუხედავს, ისე უპასუხა და პირდაპირ მდგომარე „ტაქსისკენ“

გაემართა. მისამართი უთხრა და ათვლა დაიწყო. ეს იყო მის ცხოვრებაში ყველაზე გრძელი
წუთები, რომელთა გასვლის წარმოდგენა თან ახარებდა და თან უკიდურესად აშინებდა; მან
ხომ ჯერ არ იცოდა, როგორ დახვდებოდა ოჯახი ან როგორ გააგრძელებდა ცხოვრებას.
ერთადერთ იმედად მხოლოდ ლაშას დახმარების სურვილიღა შერჩენოდა.

-ეს თქვენ ხართ ?-მეკარემ უცნაურად შეათვალიერა გოგონა-დაბრუნდით ?

-როგორც ხედავთ, დიახ !-შიშნარევი ღიმილით უპასუხა გოგონამ და მოლოდინის რეჟიმში

ჩართო ფიქრები.

-დავუძახებ უფროსობას, შემოდით..-ერთ დროს საკუთარ ეზოში ფეხაკრეფით შემოვიდა ისე,

თითქოს ეშინოდა, სადმე ნაღმი არ იყოსო..

-აქ რა ხდება, ნეტა იცოდეთ, ქალბატონო ლელა.. ლილიკო დაბრუნდა, ლილიკო..-მზარეული

ქალი აქოთქოთდა, სიხარულით გაერმართა გოგონასკენ, ხელები განიერად გაშალა და გულში
ჩაიკრა ლილი, რომლის ეს უკანასკნელი ორგანი ლამის იყო აუზში ჩაგორებულიყო.

-აქ რა ამბავია ?-ლელა თმააწეწილი გამოვიდა, თან ხალათს ისწორებდა-ეს რა სიუპრიზია ?

გამოახედე ერთი ეგ ქალბატონი... შენ ეს სასტუმრო ჰო არ გგონია, როცა გინდა წახვალ და
როცა გინდა, მოხვალ ? ალბათ მოგბეზრდა ეგ მათხოვრული სამსახური და ხელფასი , ჰო ? შე
შემარცხვენელო.. გამეცააალე, სანამ მამაშენი გამოსული და გაულამაზებია ეგ სახე.. მალე !-
ქალმა ბოლო სიტყვა განსაკუთრებული სიმკვეთრით წარმოთქვა, ლილი კი შიშისა და
მღელვარებისგან კინაღამ აუზში ჩავარდა. რომ არა მზარეული, თავით გადაეშვებოდა და რა
მოუვიდოდა, ღმერთმა იცის.

***

ფანჯარას მიწებებოდა ლილის თავი, თუმცა იმდენად გადაღლილიყო, ძილი მაინც შეეძლო;
ეძინა კიდეც.. მაგრამ ფიქრებით ალბათ თვითონაც არ იცოდა ზუსტად სად იყო..

-გოგონა, ჩახვედით-უცნობის ხმამ კიდევ კარგი გააღვიძა და უკანა რეისზეც არ გაჰყვა

მძღოლს.

-უი, რომელი საათია ?-ნელ-ნელა წამოიწია, ზურგჩანთა მოიკიდა და ჩასასვლელად გაემზადა,

წაბორძიკდა კიდეც, თუმცა მგზავრის დახმარებით ჩასვლა მოახერხა.

-შეძლებთ მისვლას ?-მზრუნველობაც კი გამოიჩინა უცნობდა.

-რა თქმა უნდა, მადლობა-დაბალი ტემბრით წარმოთქვა და „ტაქსიში“ ჩაჯდა, ჩაჯდა, მაგრამ
არ იცოდა, საით უნდა წასულიყო, გაჰყოლოდა გრძნობათა თუ ლოგიკის მიმართულებას.
საბოლოოდ მაინც პირველს მიანიჭა უპირატესობა.

ალბათ უკვე მესამე ჭიქას სვამდა, როცა ნაცნობი ხმა მოესმა.

-ასწორებს რააა, ამ ნაგავ ცხოვრებას ცოტა ხნით მაინც გაშორებს...-მიიხედა და ლაშა დაინახა,
რომელიც სულ არ ჰგავდა წიგნის მფურცლავ ბიჭს წითელი ღვინის წრუპვითა და სასიამოვნო
გარეგნობით. სასმელმოკიდებულსაც ეტყობოდა, რომ შეცვლილიყო მისი ცხოვრება, მისადმი
დამოკიდებულება, განწყობა; მამის გარდაცვალების შემდეგ დაეტოვებინა სახლი და ბარებში
დაღამება-გათენება ჩვევად ქცეოდა. ვინც პირველად ხედავდა, ვერ დაიჯერებდა, რომ ეს და
ის ლაშა ეთი და იმავე იყო.

-ვაიმეეე, დედიკო..-ლილის ხმამაღლა გამოუვიდა და ბიჭის ყურადღებაც კი მიიქცია.

აი, ახლა კი დადგა ნანატრი წამები, წამები, რომლებზე ოცნებაშიც ლილის არაერთი რამე
გაეთეთრებინა. ლაშა მის გვერდით ჩამოჯდა, მიუახლოვდა და თბილად მოიკითხა, როგორ
ხარო.. მართალია, ბიჭი არ იყო ფხიზელ მდგომარეობაში, თუმცა ეს გოგონას როდი
ადარდებდა...

-ასე კარგად არასდროს ვყოფილვარ -გულწრფელად უპასუხა და ღიმილი შეაგება, ნამდვილი

ღიმილი, რომელიც ამდენი ხნის შემდეგ ანათებდა გოგონას სახეს.

-მეც, უმაგრესად, ასეთ მაგარ გოგოს რომ ვხედავ... ულამაზესი ხარ, მიმზიდველი და
უკიდურესად სექსუალური... -ამ სიტყვებზე ლილი სხეულის თითოეული ნაწილით,
უჯრედით.. თრთოდა, თვალები უციმციმებდა და ლამის იყო ეს სამყარო დაეტოვებინა..
ბოლოს ძლივს შეძლო ერთადერთი სიტყვის თქმა, რომლისთვისაც აქამდე არც გამბედაობა
და არც ალოგიკიზმი ჰყოფნოდა.

-მიყვარხარ !

იცოდა, რომ ლაშას კესოზე ამოდიოდა მზეც და მთვარეც, მისი ცხოვრება ის იყო, ამიტომ
დადებით პასუხს არც ელოდა; გოგონასთვის უბრალო სიმპათიაც საკმარისი გამხდარიყო..
აღარ არსებობდა ამაყი, საკუთარ თავზე შეყვარებული, მრავალი ბიჭის უკუმგდები და
ყველასთვის ნანატრი გარეგნობის პატრონი ლილიკო.

-წამოხვალ ჩემთან ?-ჰკითხა ლაშამ და ლილიკომ პირველად იგრძნო, რომ იგი სულ სხვა
მზერით უსწორებდა თვალს. ღიმილითვე უპასუხა გოგონამ, ხელი ჩასჭიდეს და მხიარული
მდუმარებით დატოვეს ბარი.

არც სანთლები ენთო, არც ვარდის ფურცლები ეყარა საწოლამდე მიმავალ გზაზე, თვით
საწოლიც კი არ იყო მორთული, არც მთვარე ანათებდა, ლაშაც არ გამოირჩეოდა თბილი
სიტყვებით, ქალებს რომ უყვართ ხოლმე, „მიყვარხარ“ კი არა, „მომწონხარ“ ერთხელაც კი არ
წამოსცდენია; მართალია, ამბობენ სექსის დროს ახსნილი სიყვარული არაფერს ნიშნავსო,
მაგრამ აქ ესეც არ ყოფილა. მეტიც, ა***ს დასრულების შემდეგ გადაბრუნდა და როგორც
დათვი, ზამთრის ძილს მიეცა.

დილას მარწყვიანი კრუასანები და ყავა კი არა, კვერცხიც არ მოუხარშავს; 12 საათზე გაიღვიძა

და მაშინაც არ მიუქცევია ლილისთვის ყურადღება, თითქოს ერთი დღის ნაშა ყოფილიყო
(თუმცა იქნებ მართლაც ასე იყო ?).

„აი, აქ ახდა შენი სიზმარი?“-გაიფიქრა გოგონამ, რომლის გამზადებულ საუზმეს ზედაც არ

შეხედა ლაშამ, რამე მეტად ნოყიერი მინდაო.

***

-სად გდია ეგ ბიჭი, ვააა-ნანა ოთახიდან ოთახში ქოთქოთობდა, კესო კი კუთხეში

მიყუჟულიყო, ათვალიერება ლაშას წიგნს და ეტირებოდა.

-ასე არ სჩვეოდა.. სად წავიდა, ნეტა..

-დაბრუნდება-ანუგეშებდა ნანა.

-თუ არადა, გავგიჟდები.. გადავალ ჭკუაზე.

ნანა ლოცულობდა, რომ თინა მალე არ მოსულიყო გონს, თორემ შვილის გადაკარგვის ამბავი
კიდევ უარესს დამართებდა. მეორე მხრივ, სინდისიც აწუხებდა-მერე არ ვინანოო, თუმცა იმ
მომენტში სხვა ალტერნატივას უბრალოდ ვერ განიხილავდა.

***

ლაშას სასტუმროსთან ახლოს სეირნობდა ლილი იმ იმედით, რომ მას მოკრავდა თვალს.
გამოჩნდა, თუმცა ამჯერად მარტო არ იყო, კესოთვის ჩაეკიდა ხელი და სწორედ ისე
უყურებდა, შეყვარებულებს რომ სჩვევიათ ხოლმე. ლილის ეგონა ისე მოიქცევა, თითქოს ვერ
შემამჩნიაო, ამიტომ ბიჭი რომ მიუახლოვდა, მის გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა.

-ლილი !-ხმამაღლა მიმართა გოგონას, თან არც კესოსი მორიდებოდა, რომელიც მას
დროდადრო უფროდაუფრო ეკვროდა.

-სამოწყალებო სექსი გამიგია, მაგრამ სამოწყალებო სიყვარული ?! - მგონი, არა. შენ რას
ფიქრობ ?

-სიყვარული კი არა, მოწყალება ერქმეოდა მაშინ....-დამაჯერებლად გახედა ლაშას, შემდეგ კი

კესოს, რომელიც წელში გამართულიყო, მისი მზერა კი ყოველგვარ ეჭვიანობას მოკლებოდა,
გაწონასწორების გარდა ვერაფერს გეტყოდათ მისი სახის მიმიკა. ქართველი გოგოს
კვალობაზე ძალიან გაუკვირდა ლილის, თუმცა არ შეუმჩნევია. იმ მომენტში თითქოს ძალა
მოემატა, საკუთარი თავის ძიების გზაჯვარედინი გადაკვეთეს მისმა ფიქრებმა..

-კარგად ხარ ?-ბიჭის გაკვირვებულმა მზერამ უყურადღებოდ არ დატოვა გოგონა, რომელიც,

წესით, ცალმხრივი უიმედო სიყვარულის გამო სასოწარკვეთას უნდა მისცემოდა; ან თავი
უნდა მოეკლა, ან მონასტრისთვის შეეფარებინა სხეულიც, სულიც და გულიც და ან
უბრალოდ უნდა გაძლიერებულიყო.

„ცხოვრება ყველას უნდა, ის მშვენიერია ! რას ამბობდა ვაჟა, თვით მასშია ბედნიერება.. ნუთუ
გასაოცარი არაა ყოველი გამოღვიძება, თვალის გახელა და იმის გაფიქრებაც კი, რომ ისევ
ცოცხალი ხარ ?“-ჰკითხა საკუთარ თავს და ენდორფინი უფრო ძლიერად შეიგრძნო.

-დღეს ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი დღეა.. თქვენ კი ბედნიერ მომავალს გისურვებთ! -
ღიმილით შეხედა შეყვარებულ წყვილს, ტრასისკენ წავიდა და პირველივე შემხვედრი „ტაქსი“
გააჩერა; უკვე იცოდა, რა იქნებოდა მერე-ცხოვრება.

ადამიანი მაშინ უნდა იყო ძლიერი, როცა მარტო ხარ - როცა წაქცევამდე ვეღარ დაგიჭერენ,
დაცემულს კი ვეღარ აგაყენებენ; მთელი ცხოვრება კი იმ ბედნიერების ძიებაა, რომელიც
დაცემასა და ადგომას შორის ინტერვალში გვემალება.

***

-არა, რა, რა ჩამიტარა.. -ხმამაღლა წარმოთქვა და ნახევრად სავსე ყავის ჭიქა ღია ფანჯრის
რაფაზე მოათავსა. ეს მისი ჩვევა იყო, უკვე დილის საყვარელ დასაწყისად ქცეული. იმის
მაგივრად, რომ ოჯახთან ერთად დაელია ყავა იქნებოდა, ჩაი, რძე თუ ა. შ ხალხთან ერთად
იზიარებდა სასიამოვნო სითხეს, თითქოს გარშემომყოფთა ოჯახად შეკრება სურდა; ასეც იყო,
მისთვის თითოეულიი ცნება გაფართოებულიყო, ჯებირები გადაელახა და უკდეგანო
სივრცეში გადაშვებულიყო.

-ისე ძაან კი გამიტყდა - განა მხოლოდ ქალებს არ სიამოვნებთ სიყვარულს, თუნდაც

ცალმხრივს, რომ კარგავენ ?!

-ლაშ, ისაუზმებ ?- ნანამ დაუკაკუნა ძმას-დედა უკეთ ჩანს, თითქოს გონზე მოდის,
სამზარეულოში გამიყვანეო.

-დედიკო-პატარა ბავშვივით სირბილით გაექანა დედის ოთახისკენ, საწოლის წინ მუხლებზე

დაეცა და წყლიანი თვალებით შეხედა დედას.

-ჩემო შვილო, ამიერიდან მეც ძლიერი ვიქნები, აღარ დავეცემი.. მაგრამ თუ დაცემას
დავაპირებ, ამის საშუალება არ მომცე. ახლა კი ადგომაში დამეხმარე, უნდა ვისაუზმოთ, ისევ
ერთად, როგორც ადრე.

-ძალიან მიყვარხარ, დე-ორივე ხელი სათითაოდ დაუკოცნა თინას, რომელიც ლამის იყო
ღიმილის ზღვაში გადავარდნილიყო.

-დეეე-მეორე მხრიდან ნანა მიუახლოვდა დედას და მოეხვია.

-ახლა არ დამახრჩოთ, ხალათი მომაწოდეთ - ბედნიერების ფერები ძლივს მოედო ქალის
სახეს, ქალისას, რომელიც დედობამ გააძლიერა.

დედა ყველასთვის ყველაზე ძვირფასია. როცა რამე გვტკივა მას მოვიხმობთ, ვაი, დედაო,
როცა ბრაზს გინების სახით ვანთხევთ, მაშინაც დედა გვახსენდება, ბედნიერები დედას
ვლოცავთ... მოდით, ვაღიაროთ ქართველი კაცი ყველაზე ხშირად მის სახელს ახსენებს-
სუფრაზეც და ჩხუბშიც, ლხინშიც და ჭირშიც...

დედის გული ყოველთვის გველოდება და მარტო არასდროს გვტოვებს, თუ გვტოვებს, მალევე

ბრუნდება.

"ქალი ბევრია ამ ქვეყანაზე,მაგრამ დედა კი - მხოლოდ ერთია.დედა ერთია, ვით მზის

ამოსვლა. ვით უკდავება, დედა ერთიაო” ტყუილად როდი უთქვამთ...

-მიშა, ჩვენი გოგო იყო იმ დღეს-ლელამ საბოლოოდ ვერ შეიკავა დამალული ფიქრები.

-რაო, ქალო ? ლილიკო ?

-აბა, სხვა ვინ... მე კი გავაგდე.

-დაბრუნება უნდოდა, ლელაა ?

-კი, მგონი... ახლა კი ვნანობ.

-ის ხომ გზააბნეული ცხვარია, რომელმაც ძლივს მოაგნო სახლს.. შენ კიდე რა ქენი ? ის ჩვენი
მზეცაა და მთვარეც... რაც არ უნად იყოს, ჩვენი გოგონა, ტკბილი, ერთადერთი...-ცრემლი
მოადგა მამაკაცს თვალზე.

-ვაიიი, დე...

-ვაი-ვუის დრო არაა, ქალო.. დაურეკე გოგოს.. არა სჯობს, ჩავაკითხოთ.. ახლავე მივდივართ,
გაემზადეე.

-ახლავე ? ჰო, მაგრამ რომელი კაბა ჩავიცვა ?

-რა დროს კაბაა, მალეეე, ქალოოო !

***

ლილი დილიდან უცნაურ აღელვებას მოეცვა. ცხოვრების ასავალ-დასავალი დაეკარგა და ამას

გამძაფრებით გრძნობდა, როგორც იმ ბავშვობის სიზმარში, რომელშიც საბნის ჩიხოლიდან
გამოსასვლელ გზას ვერ პოულობდა.

-არ მჯერაა, რა-ლიზიკომ წამოიწიკვინა.

-გოგო, რა დროს ეგაა.. აღარ ვიცი, რა ვქნა.

-დაივიწყებ იმ ბიჭს...

-ბიჭზე არ ვფიქრობ, დედაჩემის სახე მიდგას თვალწინ, აღარასდროს მაპატიებს.. მე კი რა

შემრჩა ? არც სიყვარული, არც ოჯახი, არც არაფერი... ესაა ცხოვრება ? იქნებ მართლა უნდა
მოვიკლა თავი და დავასრულო ეს აბსურდი, თუმცა არ შემიძლია, რადგან ცხოვრებაზე
საშინლად ვარ შეყვარებული.

-ჩემოო გოგო-გადაეხვია დაქალს-მე ხომ გყავხარ, მსგავსი აზრები არასდროს უნდა გაივლო
გონებაში, ძალიან მიყვარხარ. მერწმუნე, მშობლებიც გაგიგებენ და გაპატიებ. საკუთარი
შვილი ყველა დედას და მამას უყვარს. გახსოვს უძღები შვილის ამბავი ?

***

იმ დღეს თბილისამდეც კი ჩამოაღწია თოვლმა. ალბათ ზეცამაც იგრძნო, რომ გარემოს,

ადამიანთა თამადობით, განწმენდა სჭირდებოდა. ტყუილად გვგონია, რომ მას არ ესმით,
პირიქით, ზეცა იმაზე მეტადაა სულიერი, ვიდრე ეს ჩვენ წარმოგვიდგენია.

ყველაფერი თეთრად გადაპენტილიყო, ქუჩები თუ ეზოები სავსე იყო მხიარული ბავშვებით,

რომლებსაც ტექნოლოგიბი ცოტა ხნით დავიწყებოდათ და ტრადიციულ გართობაზე
გადასულიყვნენ. დიდებიც ბედნიერები ჩანდნენ, შეყვარებულები ერთმანეთს ესროდნენ
თოვლის ბურთებს, იღიმოდნენ და ანთებულ მზერებს ერთურთში ცვლიდნენ.

-ეს შენ ხარ !-კესომ თოვლის მაღალ ფიგურაზე მიუთითა ლაშას.

-კეს, ეს კი შენ-გვერდის პატარა და საყვარელი თოვლის ქალი მიუსკუპა ბიჭმა-რა ლამაზია,

არა ? ზუსტად შენნაირი.

-იცი, როგორ მიხარია, რომ დაბრუნდი. არაფერს არ ვჩივი, არაფერი არ მადარდებს.

-ამიტომაც შემიყვარდი !-ორივე ხელი წელზე შემოხვია სუნთქვააჩქარებულ გოგონას და

თავისკენ მიიზიდა.

ეს იყო სანახაობა, რომლის ფილმებში ნახვა არასდროს გვბეზრდება ხოლმე და რომლით

დასატკბობადაც რამდენიმეჯერ გადავწევთ თუ გადავახვევთ მას; და რადგან ეს ცხოვრებაში
შეუძლებელია, ალბათ ამიტომ მოვიგონეთ კამერები, ვიდეოები და მსგავსნი.

-მოდი, სელფი გადავიღოთ, ჰო ? -ლოყებაწითლებულმა კესომ შესთავაზა ლაშას, რომელმაც

შეყვარებულს ცალ ლოყაზე უჩქმიტა.

-ორი თურაშაული..

-იქნებ სამიც-თვალი ჩაუკრა გოგონამ და ტელეფონი ამოიღო..

***
-როგორ ფიქრობ, ეწყინება ? გვაპატიებს, რომ ასე დახვდი ?-ნერვიულად შეხედა ცოლს მიშამ,
რომელიც ორმაგი სისწრაფით მართავდა მანქანას, ვიდრე ჩვეულებრივ.

-გზას მიხედე. თუ მკვდრები ჩავედით, ვეღარ გავიგებთ ვერაფერს, ვერც ლილის ვნახავთ.

-შენ სულ ჭკუა როგორ უნდა მასწავლო, ქალო, უფრო სწორედ, ორფეხა ქათამო !

-ფეხების თეორიით ნუ ამტკიცებ უპირატეობას, ბანალურო ! -აყვა ქალი, შემდეგ ფეხი ფეხზე
შემოიდო, ფანჯარა ნახევრად გამოაღო და ნაფასი ჩაარტყა.

მანქანიდან გადმოსვლისას ფეხი დაუსრიალდა ლელას, ცოტა აკლდა, რომ მოლიპულ

ყინულზე დაცემულიყო, თუმცა ბოლო მომენტში თავი შეიკავა და დაშავების გარეშე შეძლო
სადარბაზოში შესვლა; ლიფტიც არ მუშაობდა, ამიტომ ფეხით მოუწია ასვლა, მაგრამ სულ
ტყუილად. ცოლ-ქმარს მოლოდინი გაუცრუვდა, ლილი აქ აღარ ცხოვრობსო, შეიტყვეს კარის
მეზობლისგან, რომელიც ნაბახუსევის კვალობაზე კარგად გამოიყურებოდა, თუმცა ყოველ
ნაბიჯზე საკუთარ თავს უნებურად გამოცდას უწყობდა-წაიქცევი თუ ფეხზე დარჩებიო.

-ნეტავ, სად იქნება ? მისი დაქალი ლიზიკო გახსოვს სად ცხოვრობს ?-ჰკითხა მეუღლეს.

-არა, საიდან მეცოდინება. ნომერი არ გაქვს ?

-მოვძებნი სადმე მექნება-ქალმა გადაქექა ტელეფონი, ბოლოს, როგორც იქნა, მიაგნო.

***

-ბავშვობაში ძიძა რომ მყავდა, ზუსტად ასე მკითხაობდა ხოლმე; ყავის ჭიქას გადააბრუნებდა
და კაი ბიჭიაო, ამბობდა სიხარულით, თუმცა ვერასდროს ვხვდებოდი რას გულისხმობდა,
არც მიხსნიდა-ყავას სვამდა ლილი და დაქალთან ერთად იხსენებდა ბავშვობის მოგონებებს.

-აბა, კაი ბიჭია ? -გადაიხარხარა ლიზიკომ. ამ დროს მისი ტელეფონიც ახმაურდა.

-სადაა ლილი ? სახლი შეიცვალა ?-სწრაფად მიაყარა ერთმანეთს ანერვიულებული ხმით

ლელამ.

-მისამართს მოგწერთ-მოკლედ მოუჭრა გოგონამ, რომელსაც არ უნდოდა რამე შეემჩნია; ამ

თემაზე საუბარი არ შეეძლო დაქალთან, ერჩივნა ყველაფერი სპონტანურად მომხდარიყო.

ვითომც არაფერი, ისე განაგრძო ლილისთან საუბარი, თუმცა ერთი ახალ დეტალს შეამჩნევდა
გარე თვალი-ლიზიკო თითებს ერთმანეთში ხლართავდა, შემდეგ კი ტეხდა.

-ეს სახლია, ჰო ?

-კი, ესაა, მასე მომწერა მაგ გოგომ.

-ისე ძაან კი დაგვეხმარა.

-ავიდეთ, რა დროს ეგაა.

-და რას ვეტყვით ჩვენს გოგოს ?

-რაც საჭიროაა.

ლილი ფეხმორთხმით ხალიჩაზე იჯდა, პულტით არხებს უაზროდ ათამაშებდა და რაღაცაზე

ჩაფიქრებული; არ იცოდა, როგორ დაეღწია თავი აზრთა ლაბირინთისგან; ბოლო პერიოდში
იმდენი რამ მომხდარიყო, აღარ იცოდა საიდან დაეწყო გზის პოვნა, განსაკუთრებით, აბნევდა
ყოველივე მოულოდნელად მომხდარი. აი, კიდევ ერთი მსგავსი მომენტი წინ ჰქონდა.

კარზე ზარი გაისმა, ზარი, რომელიც ალბათ არასდროს დაავიწყდება.

-ლილი აქაა ? - იკითხეს ლელამ და მიშამ ერთდროულად.

-შემობრძანდით - მისაღებისკენ წამოიყვანა ლილის მშობლები.

-ლილი, მაპატიე !-ოთახში შემოვიდა თუ არა ლელა, მაშინვე სინანულით აღსავსე ხმით
წარმოთქვა და ქალიშვილისკენ გაემართა.

-აქამდე ვერ ვხვდებოდით, რომ ისეთი უნდა მიგვეღო , როგორიც ხარ და არ გვეფიქრა შენს
გარდაქმნაზე - მიშასაც კი მოაწვა სენტიმენტები, კაცს, რომელსაც ქვასაც კი უწოდებდა ხოლმე
მეუღლე.

-დედაააა... მამააააააააააა-გოგონამ ხელები სახეზე აიფარა, ნუთუ, მართლა რეალობააო;

იმდენად შოკში იყო, ფეხზე წამოდგომაც არ შეეძლო. მიყინულიყო ერთ წერტილს, მზერას კი
ხან ერთი მშობლისკენ სწევდა, ხან - მეორისკენ.

დაახლოებით 15-20 წუთი გაგრძელდა ეს მდგომარეობა. შემდეგ კი ლილი ფეხზე წამოდგა,

მშობლებს მიუახლოვდა, ორივე მათგანს თვალი თვალში სათითაოდ გაუყარა, რამდენიმე
წამიანი დაკვირვების შემდეგ კი გულწრფელად წარმოთქვა :

-მაპატიეთ !

მშობლებზე მეტად ალბათ ვერავინ ვერასდროს ვერ შეგვიყვარებს - მხოლოდ მათ უცემთ
უანგაროთ გული ჩვენთვის.

***

სოციალურ ქსელს უაზროდ ათვალიერებდა, ხან საით გადაახტუნებდა მაუსს და ხან - საით.
უცნობების ფოტოებზეც კი აჩერებდა მზერას, რაც ყველასთვის ნაცნობია. განსაკუთრებით
მაშინ, როცა არ გეძინება და ცდილობ, დრო გაიყვანო; ზოგჯერ კი ამ დროს ძალიან
საინტერესო ინფორმაციას ვაწყდებით, რომელიც ბევრ რამეს ცვლის.
-არ მჯერაა ! საოცარიიია !- ძალაუნებურად წამოიძახა ლილიმ, მის ხმაზე კი ლელა შემოვიდა
ოთახში; მაგრამ არა საყვედურით, არ მაძინებ, თან მეზობლები რას იტყვიანო, არამედ
წრფელი ინტერესით.

-რა ხდება, ლილ ?

-დე, არ მჯერა. უნდა დამეხმაროთ !

-კარგად ხარ, ლილი ? - ლელა აზრზე ვერ მოსულიყო.

-არაფერი, რაღაც უცნაური პოსტი იყო - ლეპტოპი სწრაფად ჩახურა და ტელეფონის ეკრანს
უაზროდ დახედა.

-კარგი, მაშინ გავალ - კარებისკენ წავიდა ქალი, რომელიც აზრზე არ იყო, რა ხდებოდა
ლილის გულში, მისი პატარა გული რამდენ რამეს უძლებდა.

„ტესტის სურათიც რომ არ გამოჭიმონ, რაა მამული ?! ალბათ მშობიარობას „ლაივში“

გვაყურებინებენ“- გაიფიქრა თითქოსდა უემოციოდ, მაგრამ სევდანარევი გაოცებით,
საწოლზე წამოწვა და მეორე მხარეს გადატრიალდა. უნდოდა, დაეძინა, გაღვიძებულს კი
სრულიად დავიწყებოდა გასული 2 წელი და ძველებურ ცხოვრებას დაბრუნებოდა,
ცხოვრებას, როცა ყველაფერი ბევრად მარტივი იყო.

ზოგიერთნი ამბობენ, ცლმხრივი სიყვარული უკეთესია, ვიდრე უსიყვარულობა, ნებისმიერ

შემთხვევაში სტიმულის მომცემია, რადგან არსებობს რაღაც მეორე, რაც ძვირფასია შენთვისო;
თუმცა ფაქტი მაინც ფაქტია - უპასუხო გრძნობას ტანჯვის მეტი არაფერი მოაქვს, შესაძლოა,
საწყის ეპატზე სასიამოვნო ელფერი დაჰკრავდეს, თუმცა ეს დროებითია, ის იმდენად მძიმეა
ადამიანს ხშირად სუიციდისკენაც კი უბიძგებს.

„უნდა დავივიწყო“ -საკუთარ თავს რამდენიმეჯერ გაუმეორა და საწოლიდან წამოიწია.

კედელს გახედა, სადაც მისი ბავშვობის სურათი დაინახა; განათებული სახითა და
გაცისკროვანებული თვალებით უყურებდა პატარა გოგონა, რომელიც საერთოდ არ ჰგავდა
ზრდასრულ ლილის. ცოტა ხანს გაშტერებული მზერით აკვირდებოდა, შემდეგ კი ლეპტოპი
ჩართო. ნახევარი საათი ეძებდა ფილმს, შემდეგ აარჩია, მისი გულის თანადროული და რა
საკვირველია, დრამატული; ეპერსონის დრამისა და თრეილერის ნაზავს.

იგრძნო როგორ დატოვა ჯეიკობსმა თავშესაფარი, დაბრუნდა ალკოჰოლიკ დედასთან,

დაკარგა უსაყვარლესი ადამიანი - მეგობარი გოგონა, რომელმაც სხვა ბიჭში გაცვალა. დაინახა
როგორ დაკარგა 18 წლის მოზარდმა საკუთარი თავი, ნებისმიერ გრძნობასა თუ ვითარებაზე
წინ უნებურად დააყენა ამ გოგონასადმი სიყვარული და მოიტანა...

„ლაშას ვერ მოვიტაცებ“ - გაიფიქრა და გაღიმებული სახით გააგრძელა ფილმის ყურება,

თითქოს ცდილობდა უარყოფითშიც დადებითი დაენახა.

***
-ლილი, ადგები ? - დღის 12 საათი იქნებოდა, დედის ხმამ გააღვიძა.

-გვიან დავიძინეე, მაცადეე, რა - ბალიში სახეზე დაიფარა ისე, რომ თვალებიც კი არ გაუხელია.

-შენთან არიან, შვილო - კარები შემოუღო ლელამ.

-დამელოდონ, რა. მერე გამოვალ.

-ბიჭია, ყვავილები მოგიტანა.

-რა ბიჭი და რა ყვავილები ?

-გოგა ვარო.

-ვინ გოგა ? არ შემოუშვა, თუ გიყვარდე.

-ამბობს, რომ აუცილებლად უნდა გნახოს, ისე არ წავა.

-ჯოჯოხეთში დაიწვეს.

-შვილო, როგორ ლაპარაკობ ?

-მაგარი საცოდავიიაა ტიპი, რა - აგდებული ტონით წარმოთქვა, შემდეგ კი ღრმად

გადაიხარხარა.

-ჩაიცვი და თავად უთხარი ეს ყველაფერი.

-ძილსაც რომ არ გაცდიან, გოგააა, შეეეეეეეეეეეეეეეეეე

-მიდი, მალეეე და წესიერად. იმედია, ქალაქში გინება არ დაამუღამე.

-კაი, ვდგებიი, ჰოოო, ჯერ გადიიიიი.

ფართო მაისური და სპორტული შარვალი სწრაფად მოირგო, თმები კიკინად შეიკრა და

ოთახიდან სწრაფი ნაბიჯით გამოვიდა, თითქოს ჯარისკაცია და წამი წამზე უნდა მოასწროს
ყველაფერიო. ნერვები იმდენად მოშლილი ჰქონდა, პირდაპირი მნიშვნელობითაც კი
იქნებოდა მეომარი და მიწასთან გაასწორებდა გოგას; ის ხომ იმ ტიპის ბიჭი იყო, რომელიც
განსაკუთრებით შეზიზებოდა ლილის ბოლო დროს.

-ვააა, ლილ.. - წინ აღემართა გოგას გაკრეჭილი სახე.

-გუნდიდან გამოგაგდეს ისევ ? - ირონიულად ჰკითხა გოგონამ.

-არა, ჩემო გოგო !

-ჩემოს გარეშე. შეჭამ და წახვალ თუ ახლავე წახვალ ?

-შენს სანახავად მოვედი. მომენატრე, იცი, როგორ..

-სპორტული ინტერესი დაახშვე და მოხიე აქედან; შენს ენაზე მაინც გაიგეეე, ! -სიცილისგან
თავი ძლივს შეიკავა გოგონამ.
-ჩემი გოგო ხარ, ჰო ვამბობ.

-შენ ყრუ ხარ თუ ბრმააა, მოხიეეე-მეთქი.

-ყავას მიირთმევთ თუ ჩაის ? -ამ დროს ლელა შემოვიდა ოთახში.

-ყავას კრუასანით.

-მარწყვიც ჰო არ გინდა ? - ძლივს შეიკავა თავი, რომ უკიდურესი სიტყვებით არ გაეგდო გოგა.

-გწყინს რამე ?

-ჩემს ოთახში შემომიტანონ ყავა; ეს შეუგნებლად დარჩება - ზურგი აქცია ბიჭს და ოთახი
დატოვა.

***

-ცოლად უნდა მომიყვანო და თანაც მალე, სანამ მუცელი დამეტყობა - ნერვიული სახითა და
აკანკალებული ხმით მიმართა ლაშას.

-ჰო, მაგრამ არ ვარ მზად..-ბიჭმა დაეჭვებული ხმით უპასუხა.

-ეგ მაშინ უნდა გეფიქრააა, როცა...-გააწყვეტინა ლაშამ;

-რა, როცა ? თარიღი შენ შეგეშალა და არა მე... რა დროს ჩვენი ბავშვიაააა, თვითონაც ბავშვები
ვართ.. შეხედე ჩვენს თავებს !

გოგონამ ტირილი დაიწყო.

-გაჩერდი, გთხოვ.. რამეს მოვიფიქრებთ..

-რას ? ჰომ გიყვარვარ და ბარემ ....-ბოლომდე ვეღარ დაასრულა აზრი - აბორტს არ გავიკეთებ
და ნაბიჭვრის გაჩენასაც არ ვაპირებ. სხვა გზა არაა, ლაშა... ოჯახი უნდა შევქმნათ, თან ფულიც
გაქვს. ცალკე გადავალთ და ..

როგორ ჩანს, კესო იმ ტიპის გოგონებს მიეკუთვნებოდა, რომლებიც ფიქრობენ - სიყვარული

და ქორწინება სინონიმებიაო, რომლებიც საერთოდ არ ეთანხმებიან ემა გოლდმანს, ვინც
თანმიმდვრულად აყალიბებს აღნიშნული ორი ფენომენის ერთმანეთისადმი პოლუსებრივ
წინააღმდეგობასა და ანტაგონისტურ განწყობილობას.

-და რა ? დიდხანს და ბედნიერად ვიცხოვრებთ ?

-არ დაგავიწყდეს, რომ ორსულად ვარ. არ შეიძლება ჩემი ნერვიულობა.

-კარგი, დაწყნარდი, ფიქრის საშუალება მომეცი - თავი ხელებში ჩარგო და აზრთა

პარალელურ სამყაროში გადაეშვა.

***
-ისე არაა ცუდი ბიჭი...

-დედა, არ დაიწყო, გთხოვ.. აი, ეგ არ თქვა..

-ადრე ერთად ვიყავით.

-ეგ კიდე ბევრს იბოდიალებდა, არ მოუსმინო - გადაეხვია ლილი დედას - და დამპირდი, რომ
აწი აღარასოდეს არ შემოუშვებ, უსირცხვილო, უნამუსო ადამიანია. კრუასანიცო, როგორ
დაამატა, თვითონაც ჰო დაინახე. არაფრის და არავის რიდი არ აქვს.

-დე, ლიზიკო მომენატრა და იმ კვირაში აპირებს ჩამოსვლას; ჰო შეიძლება აქ რომ დარჩეს

რამდენიმე დღე ?

-ცალკე ოთახს გავამზადებინებ წინასწარ - შვილს შუბლზე აკოცა, შემდეგ კი ლოყაზე თბილად
უჩქმიტა.

***

საღამოს 6-7 საათი იქნებოდა, როცა გარეთ გასულს, პირველივე ქუჩაზე, 25-30 წლის
უცხოელი ქალის ტრაგიკული ხმა მოესმა.

-What the hell… there r trash everywhere - ეუბნებოდა გვერდით მყოფ მამაკაცს.

-Tbilisi is better

-We must escape - კიდევ უფრო დატანჯული სახით გახედა თანამგზავრს და ცხვირი კიდევ
უფრო ზევით აწია - პროსწა I’m dying .

არ ესიამოვნა მშობლიურ ქალაქზე მსგავსი რამეების მოსმენა, თუმცა კამათის თავი,

ნამდვილად, არ ჰქონდა. ნაწილობრივ მართლები კი იყვნენ ეს ე.წ ევროპელები, თუმცა
ჰიპერბოლიზება რომ ემარჯვებოდათ, ესეც არ იყო ტყუილი.

ბოლო ათეული წლების განმავლობაში ზღვა იმდენად დაბინძურდა, უცხოს თვალში აჭარის
გულის სილამაზეს მარტივად წალეკავდა; თუმცა მშობლიური კვამლიც კი სასიამოვნოაო და
ჩვენებსაც დიდად არ ადარდებთან ეს.

-მაინც ლამაზიია ! - თავისთვის ჩაილაპარაკა ლილიმ, სპორტული მოსაცმელი ბოლომდე

შეიკრა და ბულვარისკენ აიღო გეზი. აქ სირბილი სიცივეშიც კი სასიამოვნოდ ეჩვენებოდა.
თან რაც ველოსიპედები შემოვიდა მოდაში, სპეციალური ბილიკი გაეკეთებინათ და
სირბილიც მარტივდებოდა. ამას ემატებოდა გოგონას თვისება - ეთვალიერებინა გარშემო
მყოფნი და ამით მიეღო სიამოვნება.

ნელ-ნელა ხიბლში შევიდა, სიჩქარეს მოუმატა, ხალხზე ნაკლებად ფიქრობდა, მუსიკისთვის

იმდენად აეწია ხმა, სხვა არაფერი ესმოდა; თითქოს მოწყვეტილიყო რეალობას და ჰაეროვან
სამყაროში გადადიოდა; თუმცა ძალიან დიდხანსაც ვერ გაძლო, დაღლა შემოეპატა და
სიარულზე გადავიდა.
„ზოგს როგორ უმართლებს !“ - დაინახა ერთმანეთთან სასწაული ძალით დაკავშირებულ
წყვილი და სევდა მოაწვა, თუმცა მალევე უკუაგდო ფიქრები; გაახსენდა დავიწყების თერაპია,
რომელსაც წინა დღეს კითხულობდა; ის ხუთი რჩევა სულ თავში უტრიალებდა.

-დერომანტიზაცია-ხმამაღლა წარმოთქვა მესამე რჩევა.

„ისე რომანტიკული როდიდან ვარ ?! ფიქრების გადატანაა საჭირო“ - გაიფიქრა და ბილიკს

გაუყვა - „ ეს ბილიკიც ცხოვრების გზაა, უბრალოდ მისი ძალზე დაპატარავებული
მოდელია...“

“სიყვარულის გარეშე ცხოვრება უფრო მარტივია, მაგრამ მის გარეშე აზრს კარგავს“ -
ხუთიოდე წუთის შემდგომ ტოლსტოის სიტყვები ჩაესმა და საკუთარ თავში მიმდინარე
ჭიდილზე გაეღიმა.

***

როგორც იქნა, სცადა საკუთარი ცხოვრების ახალი ფურცლის გადაშლა; ყოველგვარი

მიკერძოებისა და გავლენის გარეშე ბავშვობის სურვილის რეალიზებიც გზას დაადგა -
ჟურნალისტიკაზე გადაწყვიტა ჩაბარება და გაძლიერებულ მომზადებას შეუდგა. ყოველ დღე
მინიმუმ 3 რეპეტიტორი მაინც მოსდიოდა; იმდენი ჰქონდა სამეცადინო, ლაშაზე ფიქრის დრო
არ რჩებოდა, ზოგჯერ კი გაუელვებდა თვალწინ მისი სახე და ის ღამეც, რომელიც გოგონას
მეხსიერებაში როგორც მშვენიერ, ისე ყველზე მახინჯ მოგონებად აღბეჭდილიყო.

საღამოობით ბულვარში დარბოდა ხოლმე, ანტისტრესულ საშუალებად ქცეოდა ეს

რუტინული აქტივობა.

სუნთქვაგახშირებული ერთ საღამოსაც ჩვეულად შეჩერდა, უნდოდა ბილიკი სიარულით

დაესრულებინა და თან გონებაში აზრები დაელაგებინა; თუმცა ხშირად, როცა ყველაზე
მეტად გვჭირდება მარტოობა, მაშინ არ გვაძლევენ ამის საშუალებას.

-ხელს ხომ არ გიშლით ? - დაეწია, შემდეგ კი გვერდში ამოუდგა უცნობი, რომელსაც არც კი
დაკვირვებია, ისე გასცა პასუხი;

-არა.

-სპორტსმენი ხარ თუ მოყვარული ?

-მოყვარული - მოკლედ მოუჭრა ბიჭს.

-ხშირად გხედავ ხოლმე და მინდოდა შენი გაცნობა. ადრეც ვაპირებდი და ვერ მოვახერხე.
წინა თვესაც ვაპირებდი მოსვლას, მაგრამ მუსიკას უსმენდი და ჰო ხვდები..

-ჰო, ხშირად ვარ ხოლმე.

-მე გუგა მქვია - შეჩერდა და ხელი გამოუწოდა გოგონას.

-მე ლილი - ხელი შეაგება და მხოლოდ ახლა შეხედა მის სახეს; ცუდი გარეგნობის ბიჭი არ
იყო, შესაძლოა, სიმპათიურიც კი. ლამაზი თვალები ჰქონდა და მოხდენილად ოდნავ
გაზრდილი წვერი.

-სასიამოვნოა შენი გაცნობა. დიდი სიმპათიები მქონდა შენს მიმართ, ისე არ მოვიდოდი -
თითქოს პატარა ბავშვი იყო, რომელსაც ტკბილეულის მოპარვისას მოუსწრო დედამ.

-მივდივარ ახლა.

-მორჩი უკვე ?

-ჰო, მოვრჩი.

-როგორ დაგიკავშირდე ?

-აქ შევხვდებით - დარწმუნებით უპასუხა ლილიმ და ნაბიჯს აუჩქარა.

-ტელეფონი არ წამომიღია - დანანებით შეხედ გოგონას.

-ჰოდა, ზეპირად ვერ დაიმახსოვრებ ჩემს ნომერს, ამდენად მარტივიც არაა.

-შენ ჩაიწერე ჩემი და მომწერე.

-ზარს გამოვუშვებ.

-მოწერა სჯობს, არ ამერიოს - თითქოს ცნობილი სელებრითი ან უფრო მნიშვნელოვანი

მოვლენა იყო, ისე აღნიშნა, ლილიმ კი პრინციპულად არ მისწერა, მხოლოდ ზარი გაუშვა.

„ზოგი როგორი ბანალურია“ - გაიფიქრა სახლში მისულმა,მ ტანსაცმელი გაიძრო და

პირდაპირ აუზში გადაეშვა - „ ისე კარგი ყოფილა კარგი ცხოვრება !“

***

-ამ საღამოს რას აკეთებ ?- იმ დღესვე დაურეკა გუგამ.

-არ მცალია, სამეცადინო მაქვს- ნეიტრალური ხმით უპასუხა ლილიმ.

-და ხვალ ?

-არ ვიცი, მოგწერ.

„ჩვენი გულები როგორ საპირისპიროდ მოძრაობენ...“-გაიფიქრა და საწოლზე ვარსკვლავის

ფორმა მიიღო; თუმცა ასე დიდ ხანს არ ყოფილა. ლელამ სთხოვა, „მედეაში“ მივდივართ,
დაქალები ვიკრიბებით და მათი შვილებიც იქნებიანო და ლილიც გაყვა.
-ვაააა, ის გოგოა, ხედავთ ? -გახედა ძმაკაცებს გუგამ.

-უცნაური და ლამაზიიიაა ძააან.

-გემოვნებიანი ხარ, ტო..

-აბა, რა, ძმა. ისე ახლა უნდა მეცადინეობდეს, როგორც მითხრა.

-გოგოააა და ჰო იცი, გოოგოები როგორები არიან - გაეცინა ერთ-ერთს.

-მივალ, გამოველაპარაკები.

-ლილი, რა დამთხვევააა - გაუღიმა გოგონას.

-უი..

-არ გელოდი..

-დედაჩემმა მთხოვა და - სხვა ვერაფერი მოიფიქრა გოგონამ.

-კაბაშიც ლამაზი ხარ; გინდა, ვიცეკვოთ ?

-ვიცეკვოთ - ლილის ადგომა და გუგას წელზე ხელის მოხვევა ერთი იყო. ზოგჯერ მამაკაცები
როგორი სუსტები ხდებიან ლამაზი და ძლიერი ქალის წინაშე.

-შეყვარებული გყავს ? - მოულოდნელად ჰკითხა ბიჭმა და მზერა ჰორიზონტალურად შეაგება

ლილის გამოხედვას, რომელიც უცნაურად და გაუგებრად მოძრაობდა.

-ნუ, რაღაც მსგავსი, როგორ გითხრა... - ასეთი დაბნეული და უცნაური პასუხი მსგავს
კითხვაზე არასდროს გაეცა; არ უნდოდა, რომ გუგასთვის რაიმე იმედი მიეცა; ვერ
გადაიტანდა, რომ ვინმე იმ მდგომარეობაში ჩაეგდო , რომელშიც არც ისე ცოტა ხნის წინ
თავად იმყოფებოდა. ალბათ მხოლოდ ესეც არ იყო; ლილი ხომ გოგოთა იმ კატეგორიას
მიეკუთვნებოდა, რომლებიც თავისზე დაბალ ან თავისავე სიმაღლის ბიჭს, მეგობარზე მეტად
ვერასდროს აღიქვამენ - შენ ? - პაუზის შემდეგ კითხვა შეუბრუნა ბიჭს.

-არა, არ მყავს.. რაღაც ურთიერთობები მქონია, თუმცა სერიოზული არაფერი; და სხვათა

შორის შენნაირად არავინ მომწონებია..

-მადლობა ! - სხვა რა ეპასუხა არ იცოდა.

-რის მადლობა - გაეცინა ბიჭს - სასიამოვნო მოსაუბრე ხარ, გარეგნულადაც მშვენიერიიიიი -

ბოლო ბგერა გააგრძელა და თან ლილის შიშველ მხრებს შეავლო თვალი.

***

-დე, თინიკო, რაღაც უნდა გითხრა - ორსაათიანი ბოლთის ცემის შემდეგ ძლივს მიუახლოვდა
ლაშა დედას სალაპარაკოდ.
-რა უნდა მითხრა ? იმ ფულს ვერ ეღირსები, ჩემს ბარათზეა; რაც დახარჯე, გეყო.. და
საერთოდ მაგ გომბიოსთან ერთად აქ არ შემოგიშვებ - ცინიკურად შეხედა ვაჟს.

-დედა, რას ბოდავ ? ის ხომ შენს შვილიშვილს ატარებს ? - ბრაზის ნაპერწკლებს ყრიდა
თვალებიდან ანერვიულებული ლაშა, რომელიც ასეთ გამოუვალ მდგომარეობაში არასდროს
ყოფილა; დედის წინააღმდეგ წასვლა, ადრე წარმოუდგენლად მიჩნეული, ყველაზე მისაღებ
ალტერნატივად ქცეულიყო.

-მასხარები ხართ ! რა ევროპა, რის ევროპა ?! ვინც ეს თავისუფალი სექსი მოიგონა, სულ უნდა
ამოერეცხოს ეგ ისედაც უტვინო თავი !

-დედიკო !

-ჩემი შვილი აღარ ხარ !

იმედგადაწურულმა ბიჭმა კარები მიაჯახუნა და სირბილით ჩაიარა კიბეები. უფულოდ,

უდედოდ, უბინაოდ დარჩენილიყო ქუჩააში მხოლოდ სიყვარულისა და მისი ნაყოფის ამარა.
ასე რომანტიკულ დრამებშიც კი იშვიათად ხდება ხოლმე. რა უნდა გაეკეთებინა ?

პირველივე ფიქრს დაჰყვა, ტელეფონი ამოიღო და კესოსთან დარეკვაზე დაფიქრდა. არ

უნდოდა ორსული გოგონა ენერვიულებინა, თუმცა სხვა გზა არ ჰქონდა. როგორმე ე.წ
ჩასიძება უნდა შეეთავაზებინა შეყვარებულისთვის.

„ბეჭდის ფული მაინც მქონდეს“ - გაიფიქრა და ტელეფონი ისევ ჯიბეში დააბრუნა; ახლა
არაფრის თავი არ ჰქონდა, იქნებ სჯობდა რამე გადაეთვალიერებინა და წითელი ღვინო
მოეწრუპა.

ძალაუნებურად ძველი საყვარელი ადგილისკენ წაიყვანა ნაბიჯმა, სწორედ იმ გალერიისკენ,

სადაც ლილის პირველად შეუყვარდა, სადაც შეხვდა პირველ გოგოს, რომელიც ყოველგვარი
განმარტებებისა და რომანტიკის გარეშე დაყვა მის სურვილებს.

„უცნაურია სამყარო ..“- ახედა ცას, რომელიც ახლა სულ განსხვავებული ეჩვენებოდა, თითქოს
შეცვლილიყო...

კიბეები სწრაფი ნაბიჯით აიარა, ისარივით გაემართა თავის საყვარელი სკამისკენ, სადაც
მრავალი საათი გაეტარებინა კითხვაში, ფიქრსა და ღვინის წრუპვაში..

-უკაცრავად, ის გოგონა აქ აღარ მუშაობს ? - ჰკითხა ერთ-ერთ მომსახურე პერსონაჟ გოგონას.

-რომელი გოგონა ? აქ რამდენი გოგო მუშაობს, ვერ ხედავ ?!

-ლამაზი, მაღალი, მოხდენილი და რაღაც სცენური, შთაბეჭდილებას რომ ახდენს და მაშინვე

გონებაში გიფრინდება..

-თქვენ, მგონი, ლიტერატურაში ზედმეტად შეიჭერით ? - გაეღიმა გოგონას და შეეცადა

შეუმჩნევლად შეეთვალიერებინა წინ მდგომის გარეგნობა.
-ის ისეთია, ყველას მოეწონებააა, ძალიან ლამაზიააა, საოცარი გოგონააა, ცხოვრებას რომ
მოგწყვეტს და ცაში აგაფრენს..

-ვერ ვხვდები ვერაფერს, ბოდიში !

***

წვიმდა, ფეხით არავინ დადიოდა.. მაღაზიის ნაწილიც კი დახურულიყო, თვით

ფრინველებსაც ეგრძნოთ სიცივე და სახლებში მიყუჟულიყვნენ. თითქოს ყველაფერს ეძინა და
გარემოს მხოლოდ ორი ხმა ურღვევდა სიმყუდროვეს - წვიმის დაცემა და ლაშას შეუმჩნეველი,
მაგრამ მაინც ნაბიჯის ხმა.

-რა გავაკეთო ? რა დროს ეს ამბებია ? მეტყვის ვინმე ? - სცადა, ვინმესთვის მაინც შეესმინა
ფიქრები, წვიმის წვეთებისთვის მაინც, მაგრამ პასუხი იგვიანებდა, ვინ იცის რამდენი ხნით ან
იქნებ სამუდამოდ..

-„ არსაიდან ხმა, არსით ძახილი!..

მშობელი შობილს არრას მეტყოდა“ - დარდიანი ხმით წარმოთქვა ბიჭმა და ნაბიჯი მძიმედ
გადადგა..

ცხოვრების არაერთი სურათი კინომატოგრაფიულად უცვლიდნენ ერთმანეთს ადგილს,

სევდას სიხარული ცვლიდა, ამოსუნთქვას - ჩასუნთქვა, ბედნიერებას - უბედურება და ასე
გრძელდებოდა..

ამ სურათთა შორის ლაშას ცხოვრების ყველაზე უცნაური ღამეც აქტიურად მოჩანდა, ხან
თინას შეურყეველ ბრაზით აღსავსე სახეს ენაცვლებოდა, ხან კი კესოს მუდარისა და ტვირთის
მატარებელ გამოხედვას, რომელიც თითქოსდა სიყვარულს ერკინებოდა.

-რა დაგიშავე ? - ცას ახედა და მაშინვე მამა გაახსენდა - მამა, შენ რას მირჩევდი ? ნეტავ, რას
ფიქრობ ? იქნებ მართლაც დაწყვევლილია ჩვენი კავშირი... - გადაწყვიტა ლადოს საფლავზე
ასულიყო, სადაც უფრო გულწრფელად გაესაუბრებოდა, იქნებ სიტყვიერი თუ ვერა, უსიტყვო
რჩევა მაინც მიეღო.

***

ვინაიდან ბავშვობიდან ჟურნალისტობა უნდოდა, არც ერთ „ნიუსს“ არ ტოვებდა ხოლმე, თუ

სტატიას ვერ, სათაურებსა და მოკლე მიმოხილვას მაინც ჩაიკითხავდა. ყოველ საღამოს, რაც
არ უნდა დაღლილი ყოფილიყო, არასდროს ავიწყდებოდა ლეპტოპის ჩართვა და
საინფორმაციო საიტებზე შესვლა.

-მხოლოდ სათაურები, სხვისი თავი არ მაქვს - ხმამაღლა თქვა და საწოლზე ნახევრად წამოწვა,
თუმცა ისეთ სტატიას გადააწყდა, დაღლილობა კი არა, ყველაფერი დაავიწყდა..
18 წლის ცალმხრივად შეყვარებული გოგონას ისტორიას ყვებოდა იმედდაცლილი დედა,
ქალი, რომელმაც დედისერთა შვილი დაკარგა; თურმე არაერთხელ გადაეწყვიტა, თუმცა
ბოლო მომენტებში გადაიფიქრებდა ხოლმე, შუა ქუჩაში სისხლისგან დაცლაზეც კი
ფიქრობდა, სწორედ იმ ბიჭის სახლის წინ, რომელიც სიცოცხლეს ბევრად ერჩივნა.
მატარებელში ჩავარდნასაც კი აპირებდა, ყველაზე მარტივი გზაა ამქვეყნიური
ჯოჯოხეთისგან გასათავისუფლებლადო, თუმცა შემდეგ ოჯახის სიყვარულმა და
პატივისცემამ მონასტერში წაიყვანა, სადაც, წესით, ახალი ცხოვრება უნდა დაეწყო, თუმცა
რამდენიმე თვეზე მეტი ვერ გასტანა ამ მცდელობამ და მოზარდმა მე-19 გაზაფხულის
დასაწყისს კლდიდან ნახტომით დაუსვა წერტილი ყველაფერს.

„საწყალი...“- ცრემლი მოადგა ლილის - „მისი ცხოვრება დასრულდა, ის ბიჭი კი ალბათ

დღესაც არხეინად ადგა საწოლიდან, ალბათ დღესაც ღიმილით შეხედა ცას, ის გოგო კი .. მისი
მზე ჩაქრა..“

***

-ერთადერთი შვილის გათხოვებას ასე ვნატრობდი, დე ? ეს რა გამიკეთე, შვილო ? - ლამარა

ცხარე ცრემლით ტიროდა, ალბათ ცრემლის ზღვასაც კი დააყენებდა, რომ არა ზარი,
რომელმაც მთელი ოჯახი ფეხზე წამოაყენა.

-ლაშა იქნება..

-ვინ ლაშა, გოგო ? ვინ ლაშა ? ეგ უნამუსოო ხეპრე..

-ასე ნუ უწოდეებ, წესიერად დაელაპარაკე, დე..-მუდარით აღსავსე თვალები შეანათა დედას.

ქალმა აკანკალებული ხელით გააღო კარი. ხელში სასიძო შერჩა, მაგრამ არა ისეთი, როგორზეც
ოცნებობდა, არამედ უკანასკნელ დონემზე გამომთვრალი, სუნიც კი შემზარავი ასდიოდა.

-ესეც შენი ოჯახური ცხოვრების დასაწყისი ! - თავისი ოთახისკენ წავიდა, წამოწოლას

აპირებდა, სანამ მეორე რაინდი შემოუღებდა კარს ან შემოუღებდა საერთოდ ?! იქნებ ღამე
ლიანასთან დარჩენილიყო..

„ რა დრო დამიდგა ?! სად წავიღე თავმოყვარეობა ? ყველაფერმა გამთელაა... ესღა მაკლდაააა...

სიყვარულის გამო მაინც გადამებიჯებინა ყველაფრისთვის, მაგრამ ...“

-ლაშა, რამდენი დაგილევია ? რაო, დედაშენმა ?

-დილას ვილაპარაკოთ, დამაძინეეე...

-წამოდი - ხელი გადახვია ბიჭს და თავისი ოთახისკენ გაუძღვა.

-აეეეე, ქალო, მაჭამე რამე...

-რას გაილეშეეე ? ვერ გაჭამა შენმა საყვარელმაა..

-გინდა დედის ტ**** მო******? - დივანზე გადაწვა და ბათინკიანი ფეხები მაგიდაზე

შემოაწყო.

-ლაშა მოვიდა, ოდნავ მაინც დაიხვეწე.

-შენ მელაპარაკები დახვეწაზე ?! - ამაზრზენი როხრონი ამოუშვა და კმაყოფილი სახით გახედა

შემწვარ კარტოფილს - ვენაცვალეეე ამათ...

-ეჰ - ქალმა თავი ჩაღუნა და სუფრის გაშლას შეუდგა.

***

დილას საშინელ ნაბახუსევზე გაეღვიძა. წესიერად კესოს სახესაც ვერ არჩევდა. თვალების
გახელა და მზის სინათლეც ეზარებოდა, თითქოს ამ ერთ დღე-ღამეს იმდენად
გაენადგურებინა, ფანჯრიდან გადახტომისაც არ შეეშინდებოდა, მაგრაამ უნდოდა რო ეს
ყოველივე ?!

თინამ გამოაგდო, ალბათ არასდროს აპატიებდა, იქნებ სჯობდა აქვე დაესრულებინა

ყველაფერი, კესოსთვის აბორტის გაკეთება მოეთხოვა; თან ატყოობდა, ლამარასაც არ
ეხატებოდა გულზე, მით უმეტეს, იმ ფაქტის გათვალისწინებით, რომ ცარიელტარიელი სიძე
და თან ჩასიძებული არაფრად გამოადგებოდა, გელას კი საერთოდ არ აინტერესებდა შვილის
ბედი, ან რა მაგალითი უნდა მიეცა თითქმის ორცოლიანობის შემომტანს, რომელზეც იყო
ნათქვამი კაცი არც შინ ვარგოდა და არც ნადირობაშიო.

-არ შეჭამ ? -კოცნით შეეგება კესო.

-არა, უფრო სწორედ, აქ არა. სახინკლეში გავიდეთ და იქ ვისაუბროთ. ძალიან ცუდად ვარ,
კესო.. უნდა გამიდო - ბარბაცით წამოდგა საწოლიდან და ტანსაცმელს დაუწყო ძებნა.

ხმისამოუღებლად დატოვეს სახლი და ახლომდებარე სახინკლეში შევიდნენ. ორი თითქოსდა

ერთმანეთისთვის შექმნილი ადამიანი...

***

ნელ-ნელა გაზაფხულის მზემაც შემოანათა, დაიწყო ამინდების ცვალებადობა, ფრინველთა

პერიოდული დაბრუნება და რაც მთავარია, ხალხის ახალი მიზნები; ე.წ გამოღვიძების ერა
დაიწყო.

ლილის ადრე გაეღვიძა, მაშინვე ფეხზე წამოხტა და ფანჯარა გამოაღო.. ჰორიზონტი

მშვენიერად მოჩანდა და არა მხოლოდ ჰორიზონტი, ყველაფერი, რასაც ადამიანის თვალი
მიწვდებოდა.
ხშირად ეს სეზონი ახალი მიზნებითა და მისწრაფებებით იწყება ხოლმე. ადამიანის
თვითშეფასებაც განმტკიცებას იწყებს და მაღლდება. ლილიმაც ასე დაიწყო, საკუთარ თავს
გარეგნობა დაუწუნა, რამდენიმე კილოგრამის დაკლება განიზრახა და შესაბამისი გეგმაც
შეადგინა. როგორც იტყვიან ხოლმე, არასრულფასოვნების ძიება ყველაზე მარტივი
გარეგნობაშია.

-ბაიიია, გრეიფრუტიანი წყალი გამიმზადე, რა - გასძახა დამხმარე ქალს.

***

-ლაშ, გაიღვიძე ? წუხელ, მგონი, ზედმეტი მოგივიდა, უნდა შეეშვააა.

-კესო, იცი, როგორ დავიღალე ?

-ადექი, ახლა... ანდა მანამდე მომისმინე, მაგარი ამბავი მაქვს შენთვის.. -გოგონა იმხელაზე
ახტა, კინაღამ მუცელი მოეშალა.

-გისმენ, კეს ..

-მოკლედ, პალიტრა ელ- იმ შარშან ლიტერატურული კონკურსი რომ დაიწყო „ გახდი

ბესტსელერის ავტორი“ ჰო გახსოვს ?

-თათული ღვინიანიძე რომ გახდა ხალხის რჩეული, მაგ კონკურსზე ამბობ ? - ჩაფიქრდა ბიჭი.

-ჰოდა, წელსაც ატარებ და დღეიდან იწყება ნაშრომების მიღება.. და შენი გავაგზავნე, ყველაზე
მეტად რომ მომწონს ის, ბოლოს რომ დაწერე..

-რედაქტირება ?

-პროფესიონალი რედაქტორი ვნახე იაფად და ყველაფერი მოაგვარა..

-საოცრეეება ხარ - ძლიერად ჩაეხუტანა გოგონას.

***

გვიან ღამით, ძილის წინ, ტრადიციულად, შეიხედა „ფეისბუქში“, უნდოდა ახალი „კვებები“
გადაეთვალიერებინა, თუმცა პირველივე შეტყობინებამ იმდენად მიიქცია ყურადღება,
დანარჩენი ინტერესი დაჩრდილა.

„გაგიჟდებბიიი, რა მოხდა .. იცი, ვინ იყო დღეს ჩვენთან მოსული ?“ -წერდა ნინე.

„ვინ ? რა მოხდა ?“

„ლაშა.. ერთ გოგოს ეძებდა..“

„ვის ?“
„აზრზე ვერ მოვედი.. ლამაზიო, მიმზიდველიო, საოცარიო და რა ვიცი კიდე..
ლიტერატურაში ზედმეტად იჭრები - მეთქი, ესეც ვუთხარი.“

„რა უთხარი ?“

„ჰო გითხარი, ვერ მივხვდი... თუმდა კი დავინტრიგდი.. ცხელ-ცხელი ამბები მეც მიყვარს, ჰომ
იცი..“

„ჰო, ვერც მე ვხვდები, უცნაურია“ -მისწერა და ფიქრების მეორე განზომილებაში გადავიდა.

ცხადი იყო, ლილის გულისხმობდა, თუმცა ამის გამო თავი რომ არ უნდა დაეკარგა და არც
ოცნების კოშკები აეგდო, კარგად ესმოდა; ამასთანავე, იცნობდა მამაკაცთა ფსიქოლოგიას.
მათი ერთულება ტკბილი ხილის დაგემოვნების სურვილში ცვდება, თუმცა საბოლოოდ,
როგორც ყველა ნორმალური ჩიტი, ისინიც თავიანთ ბუდეს უბრუნდებიან.

„ცხოვრება მაინც მშვენიერია !“ - გაიფიქრა და დაძინება დააპირა, საწოლი გაშალა და

სასიამოვნო მოგონებების ამოტივტივება დაუწყო გონებამ; თუმცა, როგორც ხდება ხოლმე,
მსგავსი მომენტები ხშირად უაზრო ქმედებები ფუჭდებიან.

REGGAEON - ის TI AMO -მ გაიჟღერა უკანასკნელ ხმაზე, ლილიც მიხვდა ვინ იქნებოდა; რა თქმა
უნდა, გოგა თავისი საყვარელი სიმღერით.

„საინტერესოა, როდის ჩაქრება მისი სპორტული ინტერესი“- გაიფიქრა და აივანზე გავიდა,

ჯერ თვალში სავსე მთვარე მოხვდა, შემდეგ კი გოგას სულელური ღიმილი, რომელიც ასე
აღიზიანებდა.

-ჩემი გოგოც გამოსულა ! - აღტკინებით წარმოთქვა და ცოტა ხნით მოიშორა სახეზე

ნიღაბივით აკრული ღიმილი.

-შენ კარგად ხარ, შვილო ? - ირონიით ჩაიღიმა გოგონამ.

-არ გესმის, რომ შენთან მინდა..

-წადი სხვასთან იჩალიჩე სექსზე, ძაან გთხოვ - გამომეტყველების შეუცვლელად უპასუხა

ბიჭს, თვალწინ დაუდგა მისი მოუთმენელი ბუნება, უაზრო ინტიმური შინაარსის შემცველი
„ჩათი“ და გოგას თითოეული გამოხტომა, ბიჭის, რომელმაც არაფერი იცოდა ქალის ბუნების
შესახებ და არც ცდილობდა, გაეგო.

-მხოლოდ შენ მინდიხარ !

-სპეცრაზმი უნდა შევკრა შენს წინააღმდეგ თუ ?! - უკვე მასზე გაღიზიანებაც აღარ შეეძლო.

-მხოლოდ შენზე ვფიქრობ, სულლ....მხოლოდ შენ მახსოვხარ მუდამ და მუდამ !

-შენ გაპოეტებულხარ კიდეც ! ეგენიიი ბებიაშენს მოახსენე - ოთახში შევიდა და ფარდაგიც

გადასწია;
გოგა კი ისევ მანქანის წინ იდგა ფიქრებში წასული. გაახსენდა პირველი მანქანის ყიდვა და
შემდეგ კი ვალების გამო მალევე გაყიდვა. ისიც თვალწინ დაუდგა როგორ სთხოვა ლილის
მანქანაში პაემანი, გოგონა კი არ დასთანხმდა. საერთოდ არ ესმოდა რას უწუნებდა გოგონა,
მხოლოდ ერთი ეჭვი ჰქონდა, მდიდარია და თავში აუვარდაო.

-დე, ვინ იყო ?

-ეგ იდიოტი გოგაა... საბოლოოდ როდის დაახვევს აქედან, მეტი არაფერი მინდა.

-დაწყნარდი და ჩამეხუტე - თბილად უპასუხა ქალმა და ხელები ზურგზე შემოხვია საყვარელ

შვილს.

***

-რას შვრები, კეს ?

-ლაიქებს გაგროვებინებ.

-მერე ეგ რა სამართალიაა ან რა აზრი აქვს, როდის იყო ბრბო არჩევდა მწერალს, ან

კითხულობდნენ მაინც...

-ჩემო კარგო, ცხოვრება ასეთია - თუ მიზნისთვის ნებისმიერი გზითა და ხერხით არ იბრძოლე,

აი, ჩვენს მეზობელ ლანას დაემსგავსები მთელი დღე ქუჩაში ორი კაპიკისთვის რომ დგას...

არაფერი უპასუხია. არ ეთანხმებოდა შეყვარებულს, თუმცა გულის სიღრმეში იმასაც კი

ფიქრობდა, იქნებ მართალიაო; ესმოდა ცხოვრების დაუნდობელი ბუნება და ისიც, რომ
უნივერსიტეტში სიარულითა და წიგნების კითხვით ჯერ-ჯერობით ვერ არჩენდა მომავალ
შვილს, ბესტსელერის ავტორობა კი რამდენიმე კაპიკს მაინც შემატებდა თავის პატარა ოჯახს.

ლაშა, ნამდვილად, წუხდა 21-ე საუკუნის ხელოვნებისადმი დამოკიდებულებისადმი;

ყველაფრის ბიზნესად ქცევა გაეგო, მაგრამ ამის, არა... მხოლოდ მისი სეხნია მაზანაშვილის
ლექსთა კრებულითაც ცხადი იყო ყველაფერი. ფული გაქვს და წიგნს ბეჭდავ, ყიდი და
ავრცელებ.. ეს ხომ ღირებულებების გადაფასებააა, მეტი - არაფერი;

"შერიგებას უნდა შენი ერთი "მიყვარხარ" "

მაგრამ ნუ ცდილობ გახდე ვინც არ ხარ"

გაახსენდა და კესოზე გაბრაზდა, ამ მასხარას არ დამამსგავსოსო, თუმცა ისიც იცოდა, რომ

ღირებულთან ოდნავ მაინც იყო მიახლოებული მისი ლიტერატურა, ბატონი ლაშას
ლექსებისგან განსხვავებით. მეორე მხრივ, ამ ბიჭის რა ბრალია, 52 000-ზე მეტი „გამყოლი“
ჰყავს „ფეისბუქზე“, წერს და კრებულიც ეყიდება... ბრბოს აყოლა განა ვის არ სიამოვნებს..

-ლაშაა, მიშვეელეე..
-რა იყო, გოგო ?

-გული მერევააა, ტაშტიი..

-ახლავე, მივრბივარ - სააბაზანოში ისარივით შევარდა და უკანვე გამოექანა - მიდი, ძვირფასო

- თუმცა მისი ფიქრები ქმედებასთან არ იყო თანხვედრაში; მხოლოდ მასზე რომ ყოფილიყო
დამოკიდებული, აბორტს გააკეთებინებდა კესოს; ბავშვისთვის არ იყო მზად, არც ასეთ
ადრეულ ასაკში არ უნდოდა ოჯახის შექმნა, ამას ემატებოდა დედის უარყოფითი
დამოკიდებულებაა.

ყოველ საღამოს ჩაესმოდა თინას სიტყვები : „ჩემი შვილი აღარ ხარ“ , მისი ცრემლები
ეღვენთებოდა გულზე და გრძნობდა, რომ ნელ-ნელა ცხოვრება უძნელდებოდა.

არც კესოს გაუთავებელი სურვილების ასრულება შეეძლო. ყოველ ღამე რომ აღვიძებდა, ხან
მზესუმზირას სთხოვდა, ხან ალუჩა და ხან საზამთროო, თან მარტის ბოლოს, როცა ჯერ კიდევ
ცივა და თბილი საწოლიდან გამოძრომაზე ცუდი შეგრძნება იშვიათია.

ლამარას გაძლებაც არ იყო მარტივი; მთელი დღე სახლში იჯდა და გელაზე გაბრაზებული
შურს ლაშაზე იძიებდა ხოლმე.

-ბავშვი რომანებით უნდა გამოკვებო თუ წიგნების კითხვით ? წადი რამე იშოვე, შე

შობელძაღლოოო ! - ეს სწორედ ის ქალი იყო, რომელიც ცოტა ხნის წინ გათხოვებაზე
აგულიანებდა ქალიშვილს, თუმცა სასიძოსადმი პატივისცემა ფულის დაკარგვასთან ერთად
გაქრობოდა; ფული ყველაფერსა და ყველას მართავს, კარგად დაფიქრდით, სანამ ადამიანებს
შეაფასებთ, იქნებ თქვენ კი არა, თქვენი ჯიპი აინტერესებთ.

ბიჭს ლამარა ისეთ კონცერტებს ახვედრებდა, სახლში მისვლაც კი შეზიზღდა, კესოსადმი

თბილი დამოკიდებულება კი ნელ-ნელა წარსულისკენ მიექანებოდა.

სიყვარულის მოპოვებაზე რთული, მისი შენარჩუნებაა; მას მუდმივი განვითარება და ღვწოლა

სჭირდება.

-სამი კაცის სამყოფი კარტოფილი გავაკეთე მხოლოდ, მეტი არ იყო.. ამ ვაჟბატონმა კეთილი
ინებოს და დედამისს გამოართვას ფული ! - ნიშნიმოგებით შეხედა სახეწაშლილ კესოს
ლამარამ.

-არც მე შევჭამ - კესო ლაშას მოეხვია.

-ორსულად ხარ, არ შეიძლება შენთვის უჭმელობა - მზრუნველობით შეხედა შეყვარებულს და

გვერდიდან მოიშორა, თვითონ კი საძინებელში გავიდა.

***

ბათუმის ხშირ წვიმიანობას ჩვეულებრივი ადამიანი, ქალაქის უარყოფით მხარედ აღიქვამს,

რომანტიკოსები კი - წვიმაში ხედავენ მის მთავარ ფასეულობას. ალბათ ხშირად დაგინახავთ,
როცა სახლებისკენ გარბიან ჩამოსულები თუ მკვიდრნი, ხელიხელჩაკიდებული წყვილები კი
როგორ უახლოვდებიან ბულვარს ქოლგების გარეშე.

ლილისაც უყვარდა ნაწვიმარზე სირბილი, ოდნავ თუ ეცემოდა გრილი სითხე, მით უფრო
სიამოვნებდაა. ერთ ასეთ დღეს არ ტოვებდა, გარეთ რომ არ გასულიყო...

მარტის ბოლოს, როცა ყოველ მეორე დღეს მაინც წვიმს, მშვენიერია ბათუმი; სწორედ ასეთ
ამინდში გამოვიდა ბულვარზე სარბენად. მართალია, ბათუმელთა უმრავლესობას ეზიზღება
გარდამავალი პერიოდი, როცა წვიმისა თუ უწვიმობის პროგნოზირება შეუძლებელია, თუმცა
არსებობენ გამონაკლისებიც..

-რამდენი ხანია არ მინახიხარ ? - დაახლოების ორას მეტრში შენიშნა გუგამ ლილი და მისკენ
გაემართა.

-ჰო, ვმეცადინეობ და ამბები.

-რაღაცნაირი ამინდია, ჰო ?

-მეც მიყვარს, თითქოს ადამიანივით გაუშიფრავია გაზაფხული ბათუმში.

-ასეცაა ! - გაუღიმა გუგამ - ერთად გავაგრძელოთ სირბილი, ჰო ?

-კარგიი..

***

-მგონი, ძალიან ავჩქარდით ... - უგუნებოდ შეძვრა საბანში ლაშა - ყველაფერი სხვანაირად
წარმომედგინა, მათ შორის ჩვენი თანაცხოვრებაც.

-ცხოვრება რომანი არაა, ჩემო კარგო !

-დედაშენივით არ დაიწყო, რა.

-ისედაც ცუდად ვარ, დავიძინოთ - მანათობელი ჩააქრო და შეყვარებულს ზურგი შეაქცია -

ხვალ საღამოს სტუმრები მოდიან და სახლში იყავი, არ დაგავიწყდეს..

„ღმერთო ჩემო, ეს მინდოდააა მე ?! რა უცნაურია ცხოვრება, ყველაფერი თავზე დამემხო და

თანაც ჩემი მიზეზით, შტერი რომ დაიბადები ადამიანი..“

ცხოვრებაში ერთი გარდამავალი მომენტი მაინცაა, როცა ხელ-ფეხი იმდენად გვეკვრება,

ყველაფერში საკუთარ თავს ვხედავთ დამნაშავედ; მით უმეტეს, პერფექციონისტები.. და ამას
მგრძნობელობის მაღალი ხარისხი თუ დაემატა, ყველაფერი მეტად მწვავდება. ალბათ
სწორედ ისე, როგორც ლაშას შემთხვევაში იყო.

-რა ხდება ? ამ შუაღამისას რომ რეკავ ? დედა ჰო კარგადაა ? -ანერვიულებული ხმით უპასუხა
ტელეფონს მხოლოდ მას შემდეგ, რაც წამოდგა; კესოს გაღვიძება ხომ არ უნდოდა.
-ტელეფონით ვერ გეტყვი, მოდი..

-ახლა ?

-ჰო, ახლავე.. - სასოწარკვეთილი ქალის ხმა ჰქონდა ლაშას დას.

ბიჭს არც კი გამოუცვლია, პირდაპირ გადაიცვა ქურთუკი, კარები ფრთხილად გააღო ისე,
რომ არავის გაუგია მისი გასვლა, კიბეები ჩაირბინა და პირველივე შემხვედრი „ტაქსი“
გააჩერა. მანქანაში ყველანაირად ამღვრეული იჯდა, არ იცოდა რა ეფიქრა, რაზე ედარდა, რა
ეწინასწარმეტყველა. დროდადრო გაივლებდა ხოლმე გონებაში, დედას ხომ არ დაემართა
რამეო, მაგრამ ფიქრს მალევე შეწყვედა ხოლმე; მსგავსი აზრიც კი ანადგურებდა...

-აქ გამიჩერე, ხურდა არ მინდა - ათლარიანი მიაწოდა მძღოლს და სირბილით გაემართა

კიბეებისკენ. კართან რომ მივიდა, სულს ვერ ითქვამდა. ერთხელ ძლივს დარეკა ზარი. კარიც
მალე გაიღო. გამოჩნდა ნანა, რომელიც არანაკლებ ღელავდა, ძმას ხელი ჩაკიდა, ოთახში
შეიყვანა. მართალია, ხმას არ იღებდა, მაგრამ ეს ის შემთხვევა იყო, როცა დუმილი სიტყვებზე
მეტს ამბობს.

-ყველაფერი დასრულდა .. მორჩა ...

***

ბავშვობაში „ცუდ სიზმარს“ რომ ვუწოდებთ, სწორედ ისეთი რამ ნახა ძილში ლილიმ და იმის
მაგივრად, რომ შაბათი დილის ძილით დამტკბარიყო, 8 საათზე გაეღვიძა. მაშინვე აივანზე
გავიდა და ზღვას გახედა. პეიზაჟი მაინც აძლევდა ღიმილის მიზეზს; შეხედა, როგორ
მოძრაობდნენ ტალღები, რომელთა ხილვაც სიამოვნებას ანიჭებდა ხოლმე, ნერვებსაც კი
უმშვიდებდა, თუმცა იმ დღეს მაინცდამაინც არ მოეწონა მათი მოძრაობა; თითქოს
არარიტმულნი იყვნენ, ღელავდნენ და ვერ ისვენებდნენ...

-ალბათ შენც ცუდი სიზმარი ნახე.. რა სიჩუმეა, არა ? დღეს მარტო ვართ, მხოლოდ მე და შენ..
ყველანი ქალაქგარეთ არიან.. დამხმარეც არავინაა, ალბათ მომავალ დიასახლისურ წვალებაზე
იყო მინიშნება.. ან იქნებ სჯობს, შიმშილის დღე მოვაწყოთ ორივემ ან სადმე გემრიელად
მივირთვათ ? მოდი, ყავა დავლიოთ და ვნახოთ, მერე რა ხასიათზე ვიქნებით - მალევე ყავით
ხელში დაბრუნდა, აივანს დაეყრდნო და ზღვას, როგორც სულიერს, ისე გახედა.. - რა ლამაზი
ხარ, მაგრამ მაინც ღელავ, რაღაც არ გასვენებს...

***

ცხოვრებაში ასე არასდროს სტკენია; ასეთი სიცარიელე და უსუსურობა პერსონაჟებსაც კი ვერ

ანცდევინებდა. იჯდა მიცვალებულის სარეცელთან თავჩაღუნული და ცრემლებიც კი აღარ
სდიოდა, ტკივილზე ფიზიოლოგიური რეაქციაც კი დაეკარგა; იჯდა ცოცხლად მკვდარი და
ვერაფერზე ეფიქრებოდა.
-ბალზამირებაზე მოვლენ მალე და მოგიწევს, ოთახი დატოვო - ნანა მეტად გაწონასწორებული
ჩანდა, ასე თუ ისე გამოსდიოდა ცივი გონებით ემოქმედა; თუმცა ბიჭს დის ამ სიტყვებზეც კი
არ ჰქონია რეაქცია, ოდნავაც კი არ განძრეულა - ადექი, ძმაო - ხმას აუწია გოგონამ - ადექი ! -
ბოლო, როცა მიხვდა საუბრის უსუსურობას იმ მდგომარეობასთან შედარებით, რომელშიც
ბიჭი იმყოფებოდა, თავისივე ხელით გაიყვანა ოთახიდან ძმა, რამდენიმე წუთში
ძალაგამოცლილს იმდენი ენერგია მიეცა, სკამის ჩოჩებითა და აწევით დედის ცხედარი მარტო
დატოვა ოთხი კედლის მიღმა;

- მალე კი ამ ოთხ კედელს მუდმივი ოთხი კედელი შეცვლის ... - თავაუწევლად ჩაილაპარაკა
ლაშამ.

-კესოს მე დავურეკავ, ჰო ? ალბათ ნერვიულობს - ნანას ამ კითხვაზე პასუხი არ ყოფილა.

ლაშას უკვე აღარაფერი ესმოდა, თვალები დაეხუჭა, გონებითა და გულით სხვა სამყაროში
ცდილობდა შეღწევას, უნდოდა დედისთვის პატიება ეთხოვა, ქალისთვის, რომელიც მისთვის
ყველაფერს ნიშნავდა; ახლა კი მხოლოდ სინანულიღა დარჩენოდა. ადამიანი, რომელიც ერთ
დროს ფიქრობდა, საყვარელი დედისთვის სიცოცხლეს არ დავიშურებო, სიყვარულიმა და
ვნებებმა დაღუპა.

გაახსენდა, როგორ აჩვენა პირველი ნაწერი დედას, რომელმაც წაიკითხა თუ არა, უსიტყვოდ
გაუღიმა შვილს და თავზე ხელი გადაუსვა.. თვალწინ დაუდგა როგორ უამბო დედას
პირველი სიყვარულის შესახებ, პირველი კოცნაც კი არ დაუმალავს მისთვის და არც პირველი
სექსი, მიუხედავად იმისა, რომ არასახარბიელო გარემოში მოხდა... ყველაფერი ასე ნელ-ნელა
უტივტივდებოდა, თუმცა თინას უკანასკნელი მომართვისა და სიტყვების ძალა ყველაფერს
ფარავდა..

„როგორ ვაწყენინეეეე.. როგორ ... ყველაფერი ჩემი ბრალიააა...“ - მსგავსი ფიქრები ახრჩობდა,
სუნთქვას უკრავდა და სიცოცხლის საშულებას არ აძლევდა.

-როგორ ხარ ? - უეცრად კესოს ხმა მოესმა - ვწუხვარ... ძალიან... -სიტყვების დალაგებას ვერ
აბამდა გოგონა თავს.

-კესოოო, ეს რა ვქენით, გოგო ? ეს რა.... - თავი ხელებში კიდევ უფრო ღრმად ჩარგო; არც კი
შეუხედავს შეყვარებულისთვის, რომელიც გრძნობებ მილეული გაეცალა ლაშას სახლს.

***

-კესო აქაა ? - სახეწაშლილმა ლამარა შევიდა პანაშვიდზე.

-არა.

-აქ არ წამოვიდა ?

-მალევე წავიდა - უპასუხა ნანამ დაეჭვებით და ლაშას გახედა, რამე ჰო არ უთხრაო; თუმცა
ძმისთვის არც ერთი კითხვის დასმა არ შეეძლო და გინდ შეძლებოდა, ჰქონდა რო აზრი ?!

-სახლში არაა და არც ტელეფონს იღებს, ძალიან ვნერვიულობ.

-ეს აღარაა ამქვეყნად, წავალ, მოვძებნი.

-არა, თქვენ არ გინდათ... - ქალის სუნთქვააჩქარებას კანკალიც დაერთო.

-დაბრძანდით, წყალს მოგიტანთ და .. - წინადადება აღარ დაუმთავრებია, რა უნდა ეთქვა,

ისიც კი დაავიწყდა ...

ნანამ სამზარეულომდე ძლივს მიაღწია, ყოველ ნაბიჯზე საყვარელი დედა ელანდებოდა.. იმ

წამებში მისი ბრაზიც, ჩხუბიც და საერთოდ ყველაფერი ენატრებოდა..

-აი, მიირთვით - მიაწოდა ჭიქა ლამარას, რომელსაც რამდენიმე წუთი მოუსმელად ეჭირა
ხელში, შემდეგ კი თითქოს დალევა გადაიფიქრაო, მაგიდაზე დადო და მტკიცედ წამოდგა
ფეხზე - ახლავე უნდა წავიდეთ, სანამ ყველაფერი გვიანი იქნება !

-იცი, როგორ გამიხარდა შენი ნახვა - აციმციმებული თვალებით შეხედა გოგონას და ნაზად
გადაკოცნა - ლილი, ძალიან ლამაზი ხარ, როგორც ყოველთვის.

-მადლობა, გუგა - გაუღიმა ბიჭს და მანქანაში ჩაჯდა, სადაც რადიო იყო ჩართული და TI
AMO ჟღერდა, რაც გოგონას არ ესიამოვნა და სთხოვა სხვა რამ ჩაერთო. მისდა გასაკვირად,
ბიჭმა მიზეზის კითხვის გარეშე შეუსრულა სურვილი. ლილიც კმაყოფილი დარჩა. საერთოდ
ვერაფერ მსგავს გრძნობდა გუგას გვერდით, რასაც ლაშასთან, თუმცა საკუთარ თავს იმაშიც
კი არ უტყდებოდა, რომ გადარჩენის ხავსები უკვე მოწყვეტილიყვნენ ფესვებს.

ბიჭმა გზაში თავისი ცხოვრების შესახებ მოუყვა, უფრო სწორედ, რაღაც დეტალები ამ
გზიდან. თურმე საქართველოში დაუმთავრებია ბათუმის რომელიღაცა სკოლა, ატესტატი
ძლივს აუღია, მიუხედავად იმისა, რომ მასწავლებლები ყოველთვის ხელს უწყობდნენ,
როგორც სპორტმენსა და მომავალ ფეხბურთელს. ჩვენში დარჩეს და კი ამბობენ, განათლება
ყველას სჭირდებაო, თუმცა ორი კურდღის მადევრობა დღევანდელ დროში ნაკლებად
გამოდის. შემდეგ გერმანიაში წასულა, ერთ-ერთ სერიოზულ გუნდში მიუწვევიათ და მას
შემდეგ ცხოვრების უდიდეს ნაწილს სპორტს უთმობდა, თუმცა მიუხედავად ყველაფრისად,
ენატრებოდა მშობლიური მხარე და ხშირად სტუმრობდა მას.

-ბათუმი ძალიან მიყვარს, ვერც ერთი გერმანიის ქალაქი ვერ შეედრება - გულწრფელად
აღიარა და გოგონას მზერა გაუყარა, თუმცა ლილის მისი სიტყვები აღარ ესმოდა, მისი მთელი
ყურადღება რადიოს ხმაზე გადასულიყო, ინფორმაციას მთელი არსით უსმენდა გოგონა.

„ მწერალი და კონკურსის „გახდი ბესტსელერის ავტორის“ მოწინავე მონაწილეს ლაშა

ჭანტურიას დიდი ტრაგედია დაატყდა თავს. წუხელ მისი დედა ქ-ნი თინა გულით
გარდაიცვალა. მიზეზებზე საუბრისგან ახლობლები თავს იკავებენ, შვილიც არ აკეთებს
კომენტარს..“

-არ არსებობს. დედა ხომ ყველაზე მეტად უყვარდა... განადგურდეეებაააა... - თავი ვერ
გააკონტროლა და ფიქრები სიტყვებად აქცია - უკან უნდა გავბრუნდეთ, თბილისში უნდა
წავიდე - მექანიკურად დაიწყო საუბარი, მისი ჩასვლა რას შეცვლიდა არ იცოდა, არც იმაზე
ჰქონდა წარმოდგენა რა საჭირო იყო მისი იქ ყოფნა. მხოლოდ ერთი რამ ესმოდა - მის
გვერდით უნდა ყოფილიყო, შორს, მაგრამ მაინც მის გვერდით.

-ლილი, რა მოხდა ? იცნობდი ?

-გთხოვ, უკან დავბრუნდეთ, თბილისში უნდა ჩავიდე ახლავე.

-მე წაგიყვან.

-არ შეწუხდე, ტაქსით წავალ.

-ისედაც ვაპირებდი ჩასვლას, ბარემ ახლავე წავიდეთ - მანქანა შემოატრიალა და სიჩქარე

თითქმის გააორმაგა;

***

-ახლობლებს უნდა შევატყობინოთ - თეთრკედლებიან ოთახში ექიმი ნეიტრალური სახით

შევიდა - იქნებ ნომერი გვითხრათ, ბავშვის მამის მაინც.. - გოგონა ხმას მაინც არ იღებდა -
გთხოვთ, აზრზე მოდით. მუცელი მოგეშალათ, მაგრამ არაუშავს; ახალგაზრდა ხართ და
კიდევ ბევჯერ გექნებათ დედობის შანსი...

-ყველაფერი დასრულდა - ძლივს ამოიოხრა კესომ და თვალები მილულა.

-თავი ხელში აიყვანეთ, მაინც გავიგებ ნომრებს.. - ექიმი არ ეშვებოდა სასოწარკვეთილ

პაციენტს.

-კარგით, ოღონდ დედაჩემს შეატყობინეთ მხოლოდ. მამას აღარც აინტერესებდა ბავშვი -

როგორც იქნა, დანებდა გოგონა, დედის ნომერი უკარნახა ექიმს, თვითონ კი ფიქრებში
გადაეშვა; ყველაფერი თვალწინ ედგა, როგორ გაიცნო ლაშა, როგორ გულშემატკივრობდა მის
რომანებს, როგორ ედგა გვერდში.. ძალიან უნდოდა მისთვის დაერეკა, ეტირა, გული
ეოხებინა, შემდეგ მის მხარზე ეტირა და მისი პირიდან მოესმინა, ყველაფერი კარგად
იქნებაო. ჩვენ ხომ საყვარელი ადამიანის ნათქვამ ყველაზე დიდ ტყუილსაც მარტივად
ვიჯერებთ.

- იქნებ ფსიქოლოგის დახმარება დაგჭირდეთ. ვიზიტკა შეინახეთ - ლამარას დიდი ტკივილი

არ მოჰგვრია, ყველაფერი ჩავლილის მერე აღარაფერი უკვირდა, აღარაფერი აოცებდა; მას
ჯერ კიდევ ათეული წლის წინ დაეკარგა აფექტის შეგრძნება, თითქოს ყველაფერი ნაცნობი
და განაცადი გამხდარიყო მისთვის.

მოსაცდელში სკამზე ჩამოჯდა, ღრმად ამოისუნთქა, ტელეფონი ჩანთაში მოათავსა, ნელი

მოძრაობით წამოდგა და პალატისკენ გაემართა. არ აღიარებდა, მაგრამ ნერვიულობდა,
მიუხედავად, ტკივილის უქონლობისა ღელავდა. შვილიშვილის დაკარგვას თავი რომ
დავანებოთ, რა უნდა ეშველა კესოს მდგომარეობისთვის ?! ან როგორ უნდა ყოფილიყო ასეთ
დროს დედა, როგორ დაემშვიდებინა შვილი. ამ ყველაფერზე პასუხებს ეძებდა, ამიტომ
შესვლას არ ჩქარობდა.

-რა ხდება ? ყველაფერი კარგადააა ? - ლამარა გაშეშებული იმდენ ხანს იდგა, ნანას ზარმაც
მოუსწრო.

-მუცელი მოეშალა, მაგრამ ჯერ არ ვუთხრათ ლაშას.

***

-მალე ჩავალთ ? - ვინ იცის მერამდენედ ჰკითხა გუგას, რომელიც მოთმინებით იტანდა
ლილის აღელვებას და დროის შეგრძნების უქონლობას.

-ჯერ არა, ლილი. ცუდად ჰომ არ ხარ ?

-აუჩქარე, მალე უნდა ჩავიდე..

-არ იფიქრო დროზე და მალე გავა. მანამდე შეგიძლია მესაუბრო, გული გადამიშალო და
ოდნავ მაინც მოგეშვება.

-მგონია, კოშმარულ სიზმარში ვარ და საცაა გათენდება. ის ბიჭი .. არ ვიცი..

-რა ის ბიჭი ?

-ძალიან ძვირფასი იყო.. ის კი საკუთარ დედას აღმერთებდა, ახლა კი ალბათ

განადგურებულია. ამიტომ გთხოვ, მოუმატე სიჩქარეს, ძალიან გთხოვ ..

გზა მოლიპულიყო, ჩვეულებრივ, მიმოსვლა ჭირდა, ერთი-ორჯერ გუგა გააჩერეს კიდეც და

მართვის მოწმობა მოსთხოვეს, თუმცა საბოლოოდ, მიაღწიეს თბილის ქალაქს და წვიმამაც
იკლო, საბოლოოდ კი, შეწყდა - კიდეც.

ბათუმიდამ თბილისის გზაზე ასე მაშინაც არ ენერვიულა, როცა ნახევრად მკვდარ მამას
სასწრაფოს მანქანა საავადმყოფოში მიაქანებდა, თვითონ კი დედასთან და მძღოლთან ერთად
მიყვებოდა უკან; მაშინ ბიზნესის გამო დაჭრილი მშობელი სიკვდილ ებრძოდა სიცოცხლის
გაძლიერებული სურვილით , კინაღამ იმსხვერპლა მომავლისა და დიდების შენებამ, თუმცა
ეს ნაკლებად საშიში იყო ლილისთვის, ვიდრე საყვარელი ადამიანის გაუბედურება.

-დიდი მადლობა - აღელვებული გადაეხვია ბიჭს - ამ სიკეთეს არასდროს დაგივიწყებ.

-რის მადლობა.. გინდა ამოგყვე ?

-არა, შენს საქმეებს მიხედე..

-შეგეხმიანები - კმაყოფილი მზერით გაუღიმა გოგონას და მანქანის კარები გაუღო. როგორც

ჩანს, 21-ე საუკუნეშიც შერჩენიათ ბიჭებს ჯელტმენობა.
-დროებით - ოდნავ დაიხარა და ხელი დაუქნია გუგას, რომლის თვალებს ციმციმი ჯერ
კიდევ არ შეეწყვიტა. ვაღიაროთ, ზოგჯერ უარყოფითი ფაქტები დადებით ემოციებს იწვევს
ჩვენში.

ლაშას ბინის მიგნება არ გასჭირვებია. კარები ღია იყო და გარეთ უამრავი თაიგული ელაგა.
ადამიანებს გვგონია, ამ ტრადიციით რაიმეს შევუმსუბუქებთ ჭირისუფლებს.

ყვავილებზე დიდი ბაბუის დაკრძალვა გაახსენდა, გაახსენდა როგორ მოულოდნელად და

უცაბედად დატოვა ოჯახი. მისი მწვანე თვალებიც კი ხატად გამოესახა. ის ხომ ყველაზე
ძვირფასი იყო მათ შორის, ვინც დაკარგვა და შესაძლოა მათ შორის, ვინც ცოცხლად
ეგულებოდა.

როგორ უნდოდა ისევ გვერდში ჰყოლოდა, ალბათ რჩევასაც ჰკითხავდა, აინტერესებდა რას
უპასუხებდა, როგორ მოიქეციო; იქნებ ყველაფერი თუ არა, ბევრი რამ მაინც მოეგვარებინა
ბაბუის სიტყვებს. გაახსენდა ლექსი, რომელიც პირველ კლასში შესვლისას მიუძღვნა და
ცრემლები მოადგა.. რამდენიმე წუთში ყვავილებმა და არსებულმა სიტუაციამ იმდენად
აუჩუყა გული, ისეთი განცდა დაეუფლა თითქოს ბაბუის დაკრძალვა მეორდებოდა და
ტირილი აუტყდა. გარშემო უცხო სახეს, რა საკვირველია, უცნაურად უყურებდნენ, ზოგი
კითხვასაც კი უსვამდა, შენი ვინ იყო გარდაცვლილიო, გოგონა კი ყველას დუმილით
პასუხობდა.

ოთახში შესვლის ეშინოდა, პირველი ის, რომ მიცვალებულთან მიახლობა უარეს

მდგომარეობაში ჩააგდებდა, მეორე კი, ლაშას ნახვა აშინებდა; თუმცა თავს ძალა დაატანა და
კარების ზღურბლს გასცილდა. რამდენიმე ნაბიჯიც და სასახლესთან ახლოს იდგა, თავი
ჩაეხარა, ამიტომ გარშემო ვერავის ხედავდა, ცრემლები კი ისევ იკვლევდნენ გზას.

-ეს შენ ხარ ? - მოესმა დაბალი ხმა და შეკრთა - ლილი, მოხვედი ? - რამდენიმე წუთიანი
გაშეშების შემდეგ გვერდზე გაიხედა და უარესად შეკრთა. ცრემლები სად დაემალა, არ
იცოდა ან თვითონ სად გაქცეულიყო...

მისგან მხოლოდ რამდენიმე სანტიმეტრი დაშორებით იდგა ბიჭი, რომლის სიყვარულსაც

ამდენი ხანი ებრძოდა და მომენტებში ისიც კი ეგონა, დავამარცხეო, თუმცა იმ წამებში
ყველაფერი თავიდან იგრძნო, განცდებმა ერთბაშად იფეთქა.

-რომ გავიგეე.... ძალიან ვწუხვარ, ლაშა ! - ბიჭს თბილად გახედა, მხარზე ხელი დაადო და
ნაზად შეახო ლოყაზე ტუჩები.

-დიდი მადლობა, რომ მოხვედი - ძლივს დააწყო სიტყვები - მოდი, სამზარეულოში გამოდი,
დაღლილი იქნები, ყავას მოგიდუღებ.

შემოთავაზებას უსიტყოდ დასთანხმდა. აქამდე არასდროს ეგონა, თუ ოდესმე მსგავს რამეს

ეტყოდა ლაშა, ბიჭი, რომელიც არც ისე დიდი ხნის წინ სიყვარულისა და სექსის
მოწყალებაზე უყალიბებდა თეორიებს.
-ვიცი, რას გრძნობ, ლაშა.. ბაბუა რომ დავკარგე, მეც ასე განვადგურდი. ძალიან მიყვარდა,
მასაც ვუყვარდი. საოცარი ადამიანი იყო და პოეტიც.. თუმცა მისი ლექსები დაიკარგა,
მხოლოდ დღიურები და რაღაც ჩანაწერები ვიპოვე, ესეც ღირებული არაფერი...

-მსგავსი რამ არავის უთქვამს, ყველა ცარიელი სიტყვებით მამხნევებს... შენ კი....

-მაგრამ იცი, რაზეა მისი ჩანაწერები თუ დღიურები ?

-ცხოვრების მატერიალურ გაუსაძლისობაზე, სიდუხჭირეზე.. იმაზე, თუ როგორ

შიმშილობდა ცოლთან ერთად, შვილები რომ გამოეკვება, როგორ ფხეკდა მაკარონისა და
ბრინჯის ქვაბებს ...

-ეს ჩემთვისაც რთული თემაა.. ზოგი როგორ გადაჭრის ხოლმე პრობლემებს... - რა

საკვირველია, ლადო იგულისხმე და ცრემლი მოადგა... ხელიც აუკანკალდა..

-მოდი, მე დავასხამ, შენ დაჯექი - შესთავაზა ლილიმ და ჭიქები გამოართვა - მალევე დაასხა
და გვერდით მიუჯდა ლაშას, რომელსაც სახე ჩამოსტიროდა - დამშვიდდი, კარგი ? ძალა
მოიკრიბე. მალე მამა გახდები და თავიდან დაწერ შენს ცხოვრებას - მთელი სიგულწრფელით
უთხრა ბიჭს და თვალებში ჩახედა.

-არ მახარებს.. ამის გაგონებაც კი არ მინდა..

-რას ამბობ ?!

-დედაჩემის შესახებ მინდა, მოგიყვე, თუ რა კავშირი აქვს მის გარდაცვალებასთან ბავშვსა და

კესოს... - ყველაფერი დაწვრილებით უამბო, დასასრულს კი ძლიერად ჩაისუნთქა ჰაერი.. -
ისე უბრალოდ გოგო მეგონე, შენ კი სულიერი პარტნიორობაც შეგძლებია, ლილი.. ჩემ გამო ამ
წვიმიან ამინდში გამოხვედი სახლიდან და ...

-ბათუმიდან - ჩაუსწორა ლილიმ და მის გამომეტყველებას დააკვირდა, უნდოდა ეს

გაკვირვებული მზერა დაემახსოვრებინა...

- ისე, მგონი, ზოგჯერ სიყვარულზე მეტად გაგება გვჭირდება - გოგონას ორივე ხელი
დაიჭირა და ტუჩებით შეეხო.

***

ნანა საღამომდე ქუჩებში აქეთ-იქით დახეტიალობდა, არ იცოდა როგორ დაბრუნებულიყო

სახლში და ძმისთვის ახალი უბედურება ეუწყებინა. ამას ემატებოდა ცოტა ხნის წინ
დატრიალებული ტრაგედია - სტუდენტი გოგონა შეყვარებულმა ეჭვიანონის ნიადაგზე
წამებით მოკლა.

„ 21-ე საუკუნეშიც რომ ქალისა და მამაკაცის თანასწორობაზეა სჯა-ბაასი, სირცხვილია, რა“-

გაიფიქრა ნანამ და მეორე ქუჩას ჩაუჰყვა. უამრავ რამეზე ეფიქრებოდა. განსაკუთრებით
ადამიანთა გაყინული აზროვნება, აშინებდა. გაახსენდა, როგორ მოხსნა მასწავლებელმა
კონკურსიდან მხოლოდ იმის გამო, რომ გოგონა იყო და მის მაგივრად ბიჭი ჩასვლა, „ვაჟები
ხომ არ უნდა დაგვეჩაგრონ“ არგუმენტით.

სწორედ ამ არგუმენტით გრძელდება ბიჭების გათანამება, თითქოს ქალებზე უპირატესნი

არიან და ალბათ ამის შედეგია თითოეული ახალგაზრდა ქალის სასახლის ნაადრევი მზადება
და მიწის დაყრა.

***

გელა საყვარელთან ნებივრობდა. საწოლზე ფაშასავით გაწოლილიყო და ორსული ქალივით

მარწყვსა და ალუჩას მიირთმევდა ლიანას ხელიდან. ქალი ეკეკლუცებოდა, მიუხედავად
იმისა, რომ ერთი ათეული წელი მაინც იცნობდნენ ერთმანეთს და რამდენიმე ათასეული
ღამე გაეტარებინათ ერთად.

-მაგრად ასწორებ, ჩემო კნუტო - დაბერილი წითელი ტუჩები კიდევ გამობერა ქალმა და
საყვარლის ყველაზე მგრძნობიარე ადგილებს შეეხო...

-აუუ, ფიისსს... ძააან მევასები ...

-ეს ტელეფონი უდროო დროს როგორ გირეკავს სულ - საყვედურით წამოიკნავლა ლიანამ..

-მაგის დედაც მ******

-აიი, ამიტომ მევასებიიი ასეეე..

-კიდე არ ჩერდებააა, რა ... ვინაა, დახედე - ლიანამ ტელეფონის ეკრანს შეხედა და

უსიამოვნოდ უპასუხა, შენი ცოლიაო, რაზეც მამაკაცს რეაქცია არ ჰქონია; თუმცა 7-8 ზარის
შემდეგ სინდისმა შეაწუხა, კეთილი ინება და ტელეფონს უპასუხა.

-სად ხარ შენ ?

-რა იყო მაკონტროლებ ? სად ვიქნებიი, ჰა ?

-კესომ ბავშვი დაკარგა, ფორმალურად მაინც გამოჩნდი.

-ეგ იმას კითხე, ვისთანაც ერთად იმუშავა მაგ ბავშვზე.

-შენ, კაცო, ყველაფერი გკიდიაა ?

***

ნანა სახლში რომ ავიდა 12-ს გადასცდენილი იყო. კარები ფრთხილად შეაღო, ფეხზე გაიხადა
და ფეხშიშველა შევიდა სამზარეულოში; უკვე ვერავინ ეტყოდა, გაცივდები, ჩემო გოგონაო,
აწი მასზე ვეღარავინ იზრუნებდა, როგორც თინა.. რამდენიმე დღეც და მხოლოდ ძალიან
შორიდან ეყვარებოდათ უპირობოდ, დედა ხომ საბოლოოდ გასცდებოდა ამქვეყნიურობის
საზღვარს.

თვალწინ დაუდგა ბავშვობა, როგორ ბრაზდებოდა ხოლმე მშობლების მზრუნველობაზე,

უკვე დიდი ვარო, იტყოდა თავაწეული და იბოღმებოდა მათ თითოეულ შენიშვნაზე, ახლა კი
რას არ მისცემდა, ოღონდაც თინას ან ლადოს ერთი სიტყვა მაინც გაეგონა. ასე ხდება ხოლმე,
რამის ან ვიღაცის ფასს მხოლოდ დაკარგვის შემდეგ ვწვდებით. ყველაზე უარესი კი ისაა, რომ
ეს გვესმის, თუმცა მხოლოდ საკუთარ შეცდომებზე ვსწავლობთ - ყველანი ერთ სულელ
ოჯახს მივეკუთვნებით.

-მოხვედი ? სად იყავი ამდენ ხანს ?

-ეჰ, ლაშა... - შენიშნა ძმის გვერდით უცნობი გოგონა და შეკრთა. პირველად ხედავდა
ლილის, პირველივე დანახვაზე ლამაზად მოეჩვენა, მეტიც, ძალიან ლამაზად, თუმცა
ეუცნაურა ლაშას გვერდით მისი გამოჩენა.

-რა მოხდა, ნან ?

-დაჯექი და ისე გეტყვი.. ეს გოგონა იყოს და მოგისმინოს თუ ?

-იყოს, ძალიან ახლობელი... გვერდით დამიჯექი - თბილად მიმართა ლილის და გოგონამაც

უსიტყვოდ შეასრულა მისი თხოვნა.

-ახლა ისეთ რამეს გეტყვი, რომ ... გთხოვ, პანიკაში არ ჩავარდა, უნდა გავძლიერდეთ, ძმაო -
ქალი სიტყვებს ძლივს ალაგებდა - ბავშვი დაკარგე, კესოს მუცელი მოეშალა, ძალიან
ინერვიულა, ფიზიკურადაც არ არის ძლიერი გოგონა, ხომ იცი .. - შეეცადა, მდგომარეობა
როგორმე გაენეიტრალებინა, თუმცა თვითონაც იცოდა, რომ ამის ყოველი მეორე მცდელობა
წინაზე ამაო იყო.

ლაშამ ჯერ ლილის შეხედა, მერე ხელები მოუჭირა და თავი ჩარგო; ინდიფერენტულობას
გრძნობდა, სხვა ვერაფერს, თითქოს ყველაფერი დაკარგა და სასიცოცხლოდ მხოლოდ მის
გვერდით მჯდომი გოგონას ხელებიღა დარჩენოდა. ლილის ხომ უპირობოდ უყვარდა,
უსიტყვოდ ესმოდა მისი, ერთნაირად იღებდა მის დადებითსა და უარყოფითს... და სხვა რაა
სიყვარული ?!

მთელი ცხოვრება ისევ თვალწინ გაეშალა, ღრმად ჩაფიქრდა.. „რა იყო ეს ყველაფერი ?“ -
ჰკითხა საკუთარ თავს და პასუხიც თავადვე მოძებნა - მხოლოდ ერთი წამი წამიერი
ბედნიერებისკენ....

-რამეს იტყვი ?

-რა უნდა ვთქვა. ეს ის მომენტია, როცა სიტყვები აზრს კარგავენ, როცა ტირილი, ყვირილი,
სინანული ამაო ხდება.. კესოს ნახვაც აღარ შემიძლია. მის თვალებში იმ უკანასკნელ სცენას
ვხედავ, რომელიც დედასთან მაკავშირებს და დამნაშავის მტანჯავი ფიქრები იღვიძებენ
ჩემში.

-ძმაო, დაურეკე მაინც... ანუგეშე საბრალო გოგო.

-არ შემიძლია, არაფერი არ შემიძლია.. მხოლოდ მინდა, აქ ვიჯდე და ამ გოგონას თვალებს
ვუყურო, მისი ხელებით ვაკავებდე ამოსავარდნად გამზადებულ გულს და მის სიტყვებს
ვისმენდე...

-ვეღარ გცნობ... - გაოცებული ადგა ფეხზე, წაბარბაცდა კიდეც, თუმცა თავი დროზე შეიკავა
და ოთახიდან გავიდა.

***

გუგამ მთელი დღე ნერვიულობაში გაატა, თვალწინ ედგა ლილის ანერვიულებული სახე და
ცდილობდა, როგორმე მოეთმინაა, მოეთმინა, რომ ზედმეტად არ შეეწუხებინა გოგონა;
ხვდებოდა, რომ ლილის ზედმეტი ყურადღება აღიზიანებდა, თავის მობეზრება კი არ
აწყობდა.

ქუჩაში გავიდა, მთელი ღამე დაბორიალობდა, ვარსკვლავებს აკვირდებოდა, ცდილობდა

მათი გეზი დაედგინა.. დროდადრო გარემო ფიქრებს უფანტავდა და სულ სხვა მხრივ
მიჰყავდა. ხედავდა ადამიანებს, რომლებიც მოწყალებას თხოულობდნენ, გული იმდენად
აუღუყდა, ბარათიდან რამდენიმე ათასი ლარი მოხსნა და მათი დარიგება დაიწყო. ამდენად
არასოდეს შესცოდებია ხალხი, რომელიც სიცოცხლის უფლებისთის გარეთ ათენებდა და
აღამებდა, ადრე ყოველთვის ფიქრობდა, ყველას შეუძლია რამე გააკეთოს და ირჩინოს თავიო;
თუმცა ბოლო დროს თითქოს ყველაფერი ნათელი გამხდარიყო მისთვის.

„განა ყველას გაუმართლდა, განა ყველას აღმოაჩნდა გამჭრიახი გონება და ძლიერი ფეხები
ფეხბურთი რომ ეთამაშა ჩემსავით და მანქანის ერთ გაფუჭებულ ნაწილში თვალის
დაუხამხამებლად 2 000 დოლარი გადაეხადა ?“ - ჰკითხა საკუთარ თავს ბიჭმა, რომელიც
ლილის გაცნობის შემდეგ საკუთარ თავში მიმდინარე ცვლილებებს ამჩნევდა.

ფრინველი წყალს რომ სვამს ცას უყურებს, თითქოს მადლობას ეუბნება ზეციერს,
ადამიანებიც, რომლებიც მოწყალებას ითხოვენ ასე არიან, ხელის გულებს აგებებენ ცას და
ყოველი მომდევნო გადარჩენილად დაღამებული დღისთვის მადლობას ეუბნებიან ღმერთს.

ნეტავ, ჩვენ რას გავაკეთებდი ამათ ადგილას ? რაა ამათი ყოფა ? მთელი დღე ქუჩაში, ზოგს
სახლიც კი არ აქვს.. გართობაც არ იციან, ალბათ რაა... მართალია, ზოგი მიიჩნევს გართობა
სულელებისთვისააო, თუმცა ასე ნამდვილად არაა - გართობა არის დროებითი განტვირთვა
რეალური ცხოვრებისგან.

***

-კესო მეცოდება... როგორ უყვარხარ, თან ახლა ბავშვიც დაკარგა, იქნებ ნახო - აწყლიანებული
თვალებით შეხედა ლილიმ ლაშას.
-არა, არ შემიძლია.. მერე შეიძლება ვნახო, ოღონდ არ ვიცი, როდის დადგება ეს მერე.

-ლაშა, ასე არ შეიძლება...

-გთხოვ, გამიგე...

-კარგი, რახან ასეა... სახლში დავრეკავ, ჩემებს გავაფრთხილებ, ინერვიულებენ.

-შენ ნამდვილი შეშლილი ხარ, ლილი - ოდნავ გაეღიმა ბიჭს.

ლილის მშობლებმა ძალიან რთულად მიიღეს შვილის უეცარი გამგზავრება, თუმცა ზედმეტი
კითხვებით აღარ შეაწუხეს, მიხვდნენ რა მის რთულ სულიერ მდგომარეობას; როგორც ჩანს,
კარგი გაკვეთილის შემდეგ ცხოვრებაში ბევრ რამეს ვხვდებით ადამიანები; შესაძლოა,
რადიკალური ცვლილებებიც კი განვიცადოთ..

-კარგი, გკოცნი.. მანქანაც გამოგიგზავნით, როცა ჩამოსვლას დააპირებ და ჭკუით.

-ჩემიც ჩამოვალ, გკოცნი - დაემშვიდობას დედას და ლაშასკენ მიაპყრო მზერა.

- ხვალ უნდა გადავასვენოთ სამეგრელოში, ზუგდიდში, ბიძაჩემის სახლში... თუ წამოხვალ,

გამიხარდება და თან ძალიან.. ჰომ იცი, როგორ მიჭირს ახლაა..

-წამოვალ - ლაშას შავ კუპრივით თვალებში შეხედა, რომელიც მღელვარებისგან კიდევ უფრო
გამუქებოდა და ძლიერაც ჩაისუნთქა.

-არ დაიძინებ ?

-არ მეძინება.

-მაშინ ასე ვისხდეთ... მისმინე, ლილი.. მაპატიე, გთხოვ.. ის, რაც შენ დაგმართე, გული
გატკინე, განერვიულე... *ირივით მოვიქეცი, ნამდვილი *ირივით.

-მეგონა, ასეთი სიტყვები არ იცოდი - გაეღიმა გოგონას. როგორც ჩანს, ბოდიში ესიამოვნა. ეს
ჯადოსნური სიტყვა ხომ იმდენად გვძულს, რამდენადაც გვიყვარს; იმდენად გვსიამოვებს,
რამდენადაც ის მიზეზი, რისთვისაც ბოდიშს იხდიან. რაც არ უნდა უცნაური იყოს, კინოში
ფეხის დაბიჯებაზე მნიშვნელოვან შემთხვევებსაც კი ფარავს „ბოდიში“ და ნეტავ, რა
გვეშველებოდა საერთოდ რომ არ არსებულიყო ?

***

კესო სახლში გაწერეს, საწოლზე იწვა სიგანის მიმართულებით, თითქოს უნდოდა

დაეჩრდილა მარტოობის მწველი განცდა; გარშემო ყველაფერი ლაშას ახსენებდა, ბიჭს,
რომლის თვალებშიც საკუთარ სულს ხედავდა, პიროვნებას, რომელთანაც ნებისმიერ თემაზე
საუბარი საინტერესო იყო.
-ოღონდ დაბრუნდეს, ოღონდ... - კედლებს მიაჩერდა გოგონა, დაინახა მათი ერთობლივი
ფოტოსურათი და თვალზე ცრემლი მოადგა. გუშინდელი დღესავით ახსოვდა, როდის და რა
ვითარებაში აჩუქა იგი შეყვარებულმა.

გაზაფხულის თან თბილი და თან ცივი დღე იყო, ხეები ყვავილობას იწყებდნენ, ყლორტებისა
და ახალი ფესვების სურნელი იფრქვეოდა ჰაერში. ლაშასთან ერთად ჩვეულბრივ
ხელიხელჩაკიდებული სეირნობდა პარკში, თვალები სიყვარულითა და სითბოთი
აღვსებოდა, გული კი მარადისობით უფეთქავდა; უნდოდა ეს წუთები სამუდამოდ
გაჩერებულიყო, თითქოს ბიჭის დაკარგვის ეშინოდა, თუმცა პირიქით, მოხდა... ლაშამ ჩანთა
გახსნა და მისი საყვარელი ფოტო ჩარჩოში ჩასმული აჩუქა.

„ნივთები, რომლებიც ძველ დროს გვახსენებს როგორი სევდიანები არიან.. იქნებ სჯობდა,
საერთოდ არაფერი მახსენებდეს მის თავს...“ - ტუმბოზე მაღვიძარის წიკ-წაკი მოესმა,
რომელმაც ისევ ძველი დრო გადაუტრიალა გონება..

„გზა სიყვარულისკენ“ - ხმამაღლა წაიკითხა წარწერა; როცა ეს აჩუქა უთხრა, ამის დარეკვაზე
ჩემი ხმა წარმოიდგინე და აღარ დაგეზარება საწოლიდან ადგომაო. მართლაც მას შემდეგ არც
ერთხელ არ დაგვიანებია სასწავლებელში, ყველაზე უინტერესო ლექციაზეც კი. ყოველთვის
როცა მისი რეკვა ესმოდა, საყვარელი ადამიანის ბაგეების მოძრაობასა და ჟღერადობას
გრძნობდა მთელი არსებით.

-ახლა რაღად მინდა გაღვიძება, რაღად.. ორი ყველაზე საყვარელი ადამიანი დავკარგე... რად
მინდა ცხოვრებაააა, რად ?! - ხმამაღლა ატირდა გოგონა, რომელმაც იცოდა, რომ სახლში
მარტო იყო, თორემ ხმას არ ამოიღებდა.

ლამარა იძულებული გამხდარიყო სამსახური ეპოვნა. იცოდა, რომ გაუჭირდებოდა მთელი

ცხოვრება დიასახლისის პროფესიის მქონეს რაიმე წესიერი სამუშაოს ნახვა, თუმცა ნებისმიერ
ხელფასზე თანახმა იყო, იმდენად დაღლილიყო ყოველ დღე იმის ლოდინით, როდის
მისცემდა ფულს გელა; ქმრის შემოსავალიც შემცირებულიყო, უფრო სწორედ, თვითონ ასე
ამბობდა, სიმართლეს კი ვინ გაიგებდა, შესაძლოა, საყვარლის კაპრიზნებს ახარჯავდა;
ადამიანს ხომ დიდობაშიც მექანიკურად მოჰყვება ბავშვის ფსიქოლოგია - ის ჰგონია კარგი,
რასაც უკრძალავენ და მთელი არსებით მასკენ მიისწრაფვის.. ევამ და ადამმაც ხომ სწორედ ამ
მიზეზით დაკარგეს სამოთხე.

-დავურეკო ? - საკუთარ თავს ესაუბრებოდა კესო - არა, არ ღირს.. მაგრამ გაურკვევლობა

უარესია ? -საბოლოოდ მაინც დარეკვა არჩია - ახლავე დავურეკავ !

-ალოოო - მხოლოდ მესამე ზარზე უპასუხა ლაშამ, რომელიც ნინესთან გასული ლილის
დაბრუნებას ელოდებოდა, სამზარეულოში იჯდა და სიგარეტს ისტერიულად ეწეოდა;
უნდოდა რამეზე გადაეტანა ყურადღება და ნერვებიც ოდნავ დაემშვიდებინა - სასმელს კი
ფილტვების ვნება არჩია.

-ლაშა, ცუდად ვარ..

-რას მირეკავ მერე... მე უარესად არ ვარ განა ?

-მოდი, რაა.. მომენტარე..

-შენც იცი, რომ საერთოდ აღარ შემიძლია... და თუ სპეკტაკლი გესიამოვნება, არ ვიცი..

-ძალიან მენატრებიი... შენს გარეშე მოვკვდები და თუ მიმატოვებ, სანამ ტანჯვით მოვკვდები.

თვითონ დავასრულებ ამ ჯოჯოხეთს...

-ეს ჩემს დრამებიდან ისწავლე.. საღოლ ! - ტელეფონი გათიშა ბიჭმა, ორივე ფეხი სკამზე
შემოაწყო და მეორე სიგარეტსაც მოუკიდა - გადამრევენ ეს ქალები; სულ რაღაცას გეგმავენ და
სულ რაღაცას ელიან !

სასოწარკვეთას იმდენად მიეცა გოგონა, ცრემლებიც გაეყინა თვალებში; ტირილიც როცა არ

შეგიძლია, რამდენად მწვავედაა სიტუაცია, ჰო წარმოგიდგენიათ.

„მის გარეშე არ მინდა ბრძოლა, არ მინდა ცხოვრებააა...“ - ძლივს გაიმეორა რამდენჯერმე,

საწოლიდან ბორძიკით წამოდგა ჯერ კიდევ სუსტად მყოფი და სარკის წინ აიტუზა.
ცხოვრებაში თვითმკვლელობაზე არასდროს უფიქრია, ლაშას გვერდით როცა იყო, ამის
გაფიქრებასაც როგორ შეძლებდა, ახლა კი საერთოდ აღარაფერი აინტერესებდა, იცნობდა
საყვარელი ბიჭის მტკიცე ხასიათს, თავის ნათქვამს რომ არ გადავიდოდა. დარწმუნებული
იყო, რომ ყველაფერი დასრულდა, შესაბამისად, მისი სულიერი ცხოვრებაც..

„ახლა აუცილებელია ფიზიკურიც დავასრულო.. რა საჭიროა მატერიალური ტანჯვა, როცა

სული მკვდარია ?!“ - რიტორიკულად ჰკითხა საკუთარ თავს და ისურვა, ნეტავ აივნიდან
ვინმე მარტინ ლუთერ კინგივით მომეპაროს და ჩემს მაგივრად დაასრულოს ყველაფერიო.

„ლააშა, მუდამ მეყვარები.. ამქვეყნად მხოლოდ შენ მიყვარდა და ეს სიყვარული იმქვეყნადაც

კი გაგრძელდება ... მშვიდობით და ბედნიერებას გისურვებ !“ - ფურცელი საწოლზე დადო და
ვენებზე დაიხედა. ვენები უნდა გადაეჭრა ? ეს ხომ ზედმეტად ბანალური და მარტივი
იქნებოდა. რაიმე უფრო საინტერესო სჭირდებოდა, რაიმე გენიალური....

სიკვდილი და მით უმეტეს, თვითმკვლელობა ვერასდროს იქნება გენიალურიო, კი

ეუბნებოდა ლაშა, თუმცა მიტოვებულს და გაუბედურებულს რაღაში აინტერესებდა მისი
სიტყვები ?! დაიწყო ამქვეყნად უკანასკნელი ქმედების დაგეგმვა, მაგრამ არაფერი მოსდიოდა
აზრად..

ფანჯრიდან გადახტომა ზედმეტად პროვინციალურად მოეჩვენა, კარენინასეული

მატაერებელში შევარდნაც არ მოსწონდა, ის ხომ ლაშას ერთ-ერთი საყვარელი რომანის გმირი
იყო, უფრო სწორედ, პერსონაჟი, როგორც ის იტყოდა, რადგან გმირები თვითმკვლელები
არასდროს არიან, თუ კვდებიან მხოლოდ ბრძოლაში ან მოხუცებულობის სისუსტით... არც
იდენის წყლის იდეა იზიდავდა, მან ხომ პირველად ააღებინა ხელში კალამი ლაშას.

„ღირს კი ცხოვრება იმად, რომ ბოლომდე გალიო?”- ჰკითხა საკუთარ თავს ალბერ კამიუს
სიტყვები („სიზიფეს მითი“)
ამ კითხვას ხშირად უსვამენ ხოლმე საკუთარ თავს, განა ლილი იყო გამონაკლისი ? დიახ,
ეკითხებიან საკუთარ თავს, შემდეგ კი ცხოვრებაზე მსჯელობენ, ბრძოლააა, თვითმკვლელობა
კი ამ ბრძოლიდან გაქცევააა, ლაჩრობააო..

„თავი მოიკლა ცხოვრებაში არ არის ძნელი, ცხოვრება შექმნა გაცილებით უფრო ძნელია”, –
ჯერ კიდევ მაიაკოვსკიმ დაწერა ესენინის სიკვდილზე, თუმცა თვითონ მაინც მოიკლა თავი...
ხედავთ ბედის ირონიას ? თეორიულად ყველაფერი ცხადია, თუმცა მისი პრაქტიკაში
განხორციელება „სიძნელედ“ იქცევა ხოლმე.

შორს რომ არ წავიდეთ, რუსთველი გავიხსენოთ. „რად სატანას წაუღიღარ, რად მოიკლავ
ნებით თავსა”, ან კიდევ: „სიკვდილამდე ვის მოუკლავს თავი კაცსა მეცნიერსა” – როგორ
ვხედავთ, თვითმკვლელობას უარყოფს. მას არ ამართლებს არანაირი მიზეზითა თუ მოტივით.
მიუხედავად ამისა, დავარი, ფარსადან მეფისა და ნესტანის აღმზრდელი, ქაჯეთს გათხოვილი
მამიდა, თავს იკლავს: „დანა დაიცა მოცაკვდა, დაეცა გასისხლმდინარდა”.

„იქნებ არ ღირს.. იქნებ ბოლო მომენტში აღარ მომინდეს, როცა უკვე გვიანი იქნება, როგორც
ეს ანას დაემართა... იქნებ, იქნებ...“- ფიქრების ღრმა მორევში გადაეშვა გოგონა. ყველა
წაკითხული თუ წაუკითხავი წიგნის თვითმკვლელსა და ე.წ გადარჩენილ პერსონაჟებს
იხსენებდა, ცდილობდა აეწონ-დაეწონა, მაგრამ გული ისევ იმავეს უმეორებდა - „დაასრულე,
მალე, სანამ ცხოვრებამ შთაგნთქა ...“

„მადამ ბოვარი მე ვარ“ - ფლობერის სიტყვები მოადგა ბაგეებზე და ჩაფიქრდა - რას ნიშნავს,
ნეტავ ? ლაშა აქ რომ იყოს, ვკითხავდი, მაგრამ ის უკვე ჩემთვის აღარ არსებობს... - ნეტავ, რას
იტყვიან ჩემზე, რატომ მოიკლა თავიო... მარტივად გაშიფრავენ ალბათ, აბა, რომელი
ლევან წიტაიშვილი მე ვარ ჩემი სუიციდის მიზეზებზე სამსჯელოდ კაცობრიობას
საუკუნეებიც რომ არ ეყოს ?! (ყაზბეგის „ელეონორა“)

ფიქრმა მოთენდა, ენერგია კიდევ უფრო გამოაცალა, საწოლზე დაეშვა და თვალები მილულა,
უკვე აღარც ფიქრი და აღარც მოქმედება არ შეეძლო.. დაიძინებდა და ვინ იცის, როგორ
ხასიათზე გაეღვიძებოდა, იქნებ ისეთი სიზმარი ენახა, თვითმკვლელობისკენ მავალი აზრები
საერთოდ გაფანტვოდა...

თუმცა ძილში უცნობის ეთერისებრი არსების ხმა ბჟუტვასავით მაინც ჩაესმოდა ყურში :

„რატომ შეიყარა ეს ორი- სიცოცხლე და სიკვდილი- ერთად ვერ გამიგია. მათ გასაყარზე
ვდგავარ... ერთი მძულს, მეორის სურვილი კი მკლავს, მაგრამ მეშინია...
იქნებ როდესმე მაინც ვუთხრა "ჰო" სიკვდილს და ცხოვრებას სამუდამოდ დავუნთო
სანთელი...“

***
მამლის ყივილმა გააღვიძა, საათს დახედა, ჯერ 7 საათიც არ იყო , თავი ბალიშზე ისევ დადო
და ძილი ძლივს შეიბრუნა. უცხო გარემოში გამოძინება არც ისე კარგად გამოდიოდა, მით
უმეტეს, ლაშას ბიძის სახლში, სადაც იცოდა, რომ გვერდითა ოთახში მისთვის საყვარელ
ადამიანს ეძინა.

პირველ სართულზე, მიცვალებულის სასახლესთან კი უკვე მოთქვამდნენ. ერთხელ მაინც თუ

ყოფილხართ მეგრელებთან პანაშვიდზე ყველაფერი თვალწინ დაგიდგებათ.. როგორ
იძრობენ ქალები თავსაფარს, თმებს ათავისუფლებენ, თავს დაბლა ხრიან და ხმამაღლა
მოთქვამენ; თუმცა არ გეგონოთ, ყველა გულწრფელია, ზოგი უბრალოდ „ხალხი რას იტყვის,
სირცხვილია“ მექანიზმით ტირის. ძნელი დასაჯერებელია ალბათ, ძალით ტირილიც თუ
შეეძლო ადამიანს, თუმცა ცხოვრება კიდევ ბევრ რამეში დაგვარწმუნებს - დაგვანახებს იმას,
რისი წარმოდგენაც აქამდე არ შეგვეძლო.

ლაშასაც ეღვიძა, ეზოში აქეთ-იქით დადიოდა, როგორც იტყვიან ხოლმე, ბოლთას სცემდა.
ეზოში ბავშვობაში დარგულ ვარდს აკვირდებოდა შიგადაშინ და ახსენდებოდა მშობლებთან
ერთად როგორ რწყავდა. „ საოცარი იყო მეგრული ზაფხულები.. ეჰ, ბავშვობააა,
სანატრელო...“ მოულოდნელად ლადოს საყვარელი სიმღერა წაეღიღინა :

„ის დღეები მენატრება

გულსავსე და მხიარული..

მომეწყინა ქვეყანაზე უმეგობროდ სიარული,

უმეგობროდ სიარული...“

თუმცა მალევე შეწყიტა, მსგავსი სიმღერის დრო და სიტუაცია როდი იყო, მეგრელები ხორცს
არ ჭამენ 40 დღე, სიმღერასა დაა ტელევიზორზე ლაპარაკი ხომ ზედმეტია..

ასფალტის ყურებაც კი უმძიმდა, აქ ხომ ბავშვობაში არაერთხელ წაქცეულა და ლადოსაც

არაერთხელ დაუცინია, ადექი, მალე, კაცი არ ხარო.. შესაძლოა ითქვას, აქ ეზიარა ბავშვობას;
აქ აიდგა ფეხი და ფიზიკურადაც პირველად აქ დაეცა, ახლა კი სულიერადაც ეცემოდა..

„ლილის მაინც ეღვიძოს.. ასეთი მდგომარეობა მანადგურებს...“ - გაიფიქრა და ეზოს ე.წ „უკან“
ისკენ წავიდა, კანოეზე გადებული ხიდი გადაჭრა და თხილეულ-ხილეულში შევიდა, მიწა
ნამიანი იყო და ფეხსაცმელს უბიძურებდა, თუმცა ამაზე არ დარდობა; უნდოდა, მთელი
სულით დაბრუნებოდა ბავშვობას..

რამდენიმე მეტრში ნასაქათმარს წააწყდა, რომელსაც ძველი წოდება „საქათმე“ დიდი ხნის წინ
დაეკარგა. „ალბათ მალე მისი ბედი მეწევა და ნააადამიანი მერქმევა..“ - გულისტკივილით
გაეფიქრა და გზა განაგრძო.

თხილის ხეების დანახვაზე პირველად თინა ახსენდებოდა; როგორ კრეფდა მწვანე უხეშ
მატერიას და დედის კაბის კალთებში აწყობდა. რას არ დათმობდა, ოღონდ კიდევ ეგრძნო ეს
ამ კალთების სითბო.
***

თითქოს მარტოაა, მერე უცბათ რაღაც ხდება და მარტოსულობის სიმძაფრე ამავე დოზით
განმაცვიფრებელ სიხარულში გადადის... ყველაზე საყვარელი ადამიანი გვერდით ჰყავს და
არ შორდება, დღეები გრძელდება ბედნიერი წამები.. მისი სიახლოვეც კი საკმარისია, რომ
თავს ქალი უწოდოს.. გრძნობს, რომ მანამდე წესიერადაც კი არ უსუნთქია.

მთელი ცხოვრება სიყვარულისა და ინტიმის ზეიმად ქცეულა.. ფოთლების შრიალიც კი მას

აგონებს, მტრედის აფრენა კი - მის თვალებს..

საღამოაა, ტახტზე ზიან.. ელოდება, რომ ეტყვის, მიყვარხარო ან რამე მსგავსს, თუმცა
თითქოს წამიერად რაღაც ხდება...

ლაშას ხელები მის ჯინსიან ფეხს ეხება, ნელ-ნელა ზემოთ იწევა, ბაგეები გოგონას
გახურებულ სახესთან ახლოს მიაქვს და ჩუმად ეუბნება..

-გინდა გაგისწორო ? - ეს უკანასკნელი სიტყვა არ სიამოვნებს და მალევე ეღვიძება.

***

-ლილის არ გაუღვიძია ? - ლაშას კიბეებთან ბიცოლა შეხვდა.

-აბაზანაში შევიდა, ცოტა ხნის წინ დავინახე - უპასუხა აცრემლებულმა ქალმა, ბიჭი კი
მაშინვე გაემართა აბაზანისკენ, კარებთან დაველოდები გოგონასო. უკვე საკუთარ თავსაც ვერ
უტყდებოდა, რომ ლილისთან რაღაც სერიოზულ ძაფებს დაეკავშირებინა, თუმცა მათ არსს
ჯერ ვერ წვდებოდა; ეს არც მეგობრობის იყო და არც ისეთი, როგორიც ერთ დროს კესოსთან
ჰქონდა.

-ეს რაები მესიზმრება ? - სარკეში საკუთარ თავს შეხედა ლილიმ. შეშინებული იყო, მალე
შესაძლოა ძილიც კი ვერ გაებედა სიზმრის არნახვის სურვილით.

-ლილი, არ გამოდიხარ ? - ვეღარ მოითმინა ლაშამ, თუმცა გოგონას არ გაუგია; გაშეშებული

იყო და პროფესიონალი მხატვრის მზერით ათვალიერებდა სახის თითოეულ ნაკვთსა თუ
ჭრილს..

ლაშას მოთმინება ამოეწურა, თან გოგონაზეც ანერვიულდა, რამე ხომ არ დაემართაო და

კარები გარედან გააღო..

-ლილი, რას შვრები ? ავნერვიულდი - გულწრფელი ემოციით შეხედა გოგონას, რომელიც

ისევ ძველ მდგომარეობაში იდგა, მიუახლოვდა და მასთან ერთად დააკვირდა ანარეკლს.

-ლამაზი ხარ, ლილი... მაკიაჟი და ხალათი შესანიშნავი კომბინაციიაა..

-ჩავფიქრდი, ბოდიში, შემოსვლა გინდოდა ?

-არა, შენი ნახვა.. ყავა დავლიოთ და „ზებრა“ დავაყოლოთ. მართალია, ყოველ ჯერზე დედას
მახსენებს, თუმცა ზოგჯერ საჭიროა არ გავექცეთ მოგონებებს - წამოდი, თუ გინდა, საწოლ
ოთახში ამოგიტან, სამზარეულოში მაღალი ხარისხით ისმის ტირილ - მოთქვა.

-ლაშა, კესო ჰო ჩამოვა ?

-რატომ ფიქრობ მასზე ? ჰომ იცი, რომ ეგ გოგო ყველაზე მტკივნეულ ჭრილობას მიხსნის და
დანას ხელმეორედ მცემს.

***

-იცი, ქელეხში ბავშვობაში ყველაზე მეტად რა მიყვარდა ?

-რა ?

-ქიშმიშიანი ბრინჯი.

-ამას რატომ იხსენებ ? - ცნობისმოყვარედ გახედა ლილიმ.

-ზებრაზე მოგონებები მიტივტივდება, ლილი...

-არ უნდა დაეცეეე, არასდროს არ უნდა დაეცე, გესმის ? - მტკიცედ წარმოთქვა და არანაკლებ
მტკიცედ შეხედა ლაშას.

***

ლამარა ვერ ახერხებდა დაკრძალვაზე წასვლა. სამეგრელოში რომ ჩასულიყო, მინიმუმ 2 დღე
მაინც გაუცდებოდა სამსახური, რომელიც ახალი დაწყებული ჰქონდა და უკვე
გათავისუფლებას ვერ სთხოვდა. აქაც ძლივს შეყო თავი და რომ გამოებუნძგულებინათ, რა
ექნა ? ზოგჯერ მხოლოდ ერთი მიზეზით გითვლიათ საპატიოდ სამუშაოს გაცდენას - თუ
მოკვდი.

-დე, მე ვერ ჩავალ და შენ ჰო წახვალ ?

-ვერა.ცუდ მდგომარეობაში ვარ, ვერ ხედავ ? - უხეშად შეხედა დედას; უკვე არავის რიდი
აღარ ჰქონდა, თითქოს თითქოს თითოეული მათგანი საკუთარ უბედურებაში დამნაშავედ
მიაჩნდა.

-სირცხვილია, რას იტყვიან..

-ახლააა სირცხვილი ? მაგრად მკიდიააა, ვინ რას იფიქრებს. მე ვკვდეეები, ცოცხლად

ვკვდები. არც ლაშა და არც პატარააა, დე, შენ ჩემი არასდროს გესმოდა, არც გესმის, ვერც
გაიგეებ და შემეშვი მაინც..

-მერე ინანებ.

-თუ მექნება მაგის თავი და დრო - ირონიულად ჩაიცინა კესომ.

-ვეღარ გცნობ, შვილო.

-რაღაც რადიკალური უნდა მოხდეს, რომ შევიცვალოთ და რაც ორმაგად დაიმსახურა ჩემმა
ცხოვრებამ.

***

-ალო

-ლილი, გუგა ვარ .

-გუგა, გისმენ.

-როგორ ხარ ? ვნერვიულობდი, მაგრამ აღარ შეგეხმიანე...

-მადლობა, არამიშავს, სამეგრელოში ვარ. დაკრძალვის მერე, თუ გინდა გამომიარე და ერთად

წავიდეთ ბათუმში.. დაგირეკავ, თუ გეცლება..

-სიამოვნებით, რა თქმა უნდა, მეცლება....

ამბობენ, ქალს ბედნიერად თავს აგრძნობინებს კაცი, რომელსაც უყვარს და არა ის, რომელიც
უყვარსო, თუმცა ვინ რას გაიგებს.. სიყვარული ზოგჯერ იმდენად რთული ხდება ხოლმე,
ყოველგვარ ფილოსოფიას აჭარბებს.

***

-მადლობა, რომ ჩემს გვერდით იყავი..

-ძალიან სასიამოვნო იყო.. - ნერვიულად უპასუხა ლილიმ, რომელიც შეშინებულიყო, ვაითუ,

ვეღარ ვნახოო.

-რითი წახვალ ?

-მეგობარი მომაკითხავს 5-10 წუთში - გაუღიმა ყურადღებით კმაყოფილმა გოგონამ.

-აი, ის ჰომ არაა ? - ჭიშკრისკენ ანიშნა.

-სწორედ ისაა - გახედა მანქანას, ლაშამ კი მისკენ შემოაბრუნა და ძლიერად გადაეხვია.

ლილის ერთბაშად დაუარა დენის ტალღებმა და ლაშას მონატრების შიშიც გაუმძაფრდა...

-მომენატრები, ლილი... ძალიან მომენატრები..

ზოგჯერ მონატრების გვეშინია, ზოგჯერ მოუნატრელობის, ზოგჯერ კი იმის ცოდნაც კმარა,

რომ მარტო არ ვართ...
პირველი ნაწილის დასასრული.

ბევრი ამბობს, რომ ბათუმს სილამაზეს მატებს ხალხთა ნარევი, რომელსაც ვხვდებით
ნებისმიერ ხალხმრავლ თუ მარტოსულ ადგილას. მაგალითად, საბაგიროს ქვეშ არსებულ
გადაფარებულში, სადაც წვიმის დროს ნებისმიერი ცოცხალი არსება აფარებს თავს-
განურჩევლად რელიგიისა, იდეოლოგიური მრწამსისა, სექსუალური ორიენტაციისა,
ეროვნებისა...

ლილისაც სწორედ ეს მომწონს ბათუმი. აღარ უყვარს მისი ზღვა, რომელიც ზოგჯერ ისეთი
ბინძურია, პატივმოყვარე ადამიანი ფეხის თითსაც არ ჩაყოფს შიგ, არც ის უყვარს, როცა
ცურვისას უშველებელი გემი ტალღებს უგზავნის საიდანღაც..ბევრი რამ არ მოსწონს ამ
ქალაქში, თუმცა უყვარს ის, რომ აქ ხვდება ხალხთა მრავალფეროვნებას..

ერთფეროვნება კლავს ყველას გვაინტერესებს ახალი, გვიზიდავს შორეული, რომლის

შესახებაც არაფერი ან ძალიან ცოტა რამ ვიცით.. ისიც ასეა, არ შეუძლია , დასჯერდეს
მხოლოდ ნაცნობსა და უკვე შეცნობილს...

ბევრი ადამიანებს ასხვავებს სხვადასხვა ნიშნის მიხედვით, ბევრის თვალებიდან სეგრეგაციის

სხივები გამოსჭვივის, მათი ორივე გუგა მრავალკუთხედადაა დაყოფილი და ვერ წვდება
იმას,რომ ადამიანი ადამიანია, არც მეტი არც ნაკლები, უბრალოდ ადამიანია!

ქრისტიანებმა ზეპირად ვიცით პეტრეს სიტყვები:„მოახლოვდა ყველაფრის დასასრული . . .

რაც მთავარია, გულითადად გიყვარდეთ ერთმანეთი“ ,თუმცა ბევრი ჩვენგანი ვერ ითავისებს,
რომ რელიგია არ საზღვრავს პიროვნებას, მთავარი სიყვარულია, სიყვარული, რომელიც
ადამიანს აყალიბებს პიროვნებად.

დილას ბულვარზე დარბოდა, როცა დინახა მეორე მხარეს არსებულ მწვანე მდელოზე
წამოწოლილი ჩადრიანი გოგონა, რომელიც გაშეშებული იწვა, ხელები მიჰყინოდა სახეზე და
ვერაფერს ხედავდა, დახუჭული თვალებით მოწყევტილიყო ცხოვრებას. უცნაურია, თუმცა,
მასთან გაჩერდა, მივედა და ინტერესით ჩაიმუხლა.. ამ საბედისწერო ქმედებით დაიწყო მათი
ურთიერთობა.

-კარგად ხარ?-ჰკითხა ქართულად და პასუხის მოლოდინში მუხლები ბალახს დააყრდნო,

ცვარი იგრძნო და გაახსენა, რომ გუშინ იწვიმა.

გოგონა ხმას არ სცემდა თავიდან, შემდეგ თავი ასწია, თვალები დაძაბა, შეხედა და იგრძნო,
როგორ დაეჭიმა სახის თითოეული კუნთი, დაინახა, როგორ შეირხა მისი ჩადრი და როგორ
გამოუჩნდა ფიფქივით თეთრი კანი.

-კარგად ვარ?-კითხვითვე უპასუხა, გაუკვირდა, ქართული საიდან იცისო.

-ცუდად ხომ არ ხარ?-ისევ ჰკითხა და მისკენ ოდნავ მიიწია, შენიშნა თუ არა მისი
გაშტერებული და თან გაოცებული ცისფერი თვალები, გაშრა. გაახსენდა ის მზერა, რომელსაც
ყოველდღიურად გრძნობდა, როცა შორტსა და მაისურში გამოწყობილი ჩადრიან ქალებს
ჩაუვლიდა.

-არაფერი მიჭირს-დაძაბულმა უპასუხა და თავი ისევ დახარა. უნდოდა, გაეგრძელებინა

მასთან საუბარი, ამიტომ არ დაუტოვებია. მიუხედავად იმისა, რომ ოჯახი ელოდებოდა, არ
აჩქარებულა..

-იცი, უცხოს აღქმა რთულია. ორგანიზმიც კი ამოწმებს იმ უცხო ნივთიერებას, რომელიც მასში
შედის, თუმცა ადამიანები ხშირად ყველაფერს ზედაპირულად ვუყურებთ და არ ვცდილობთ
გავიგოთ ეს უცხო ცუდია თუ კარგი-რას ბოდიალობდა, თვითონაც არ იცოდა, თუმცა მაინც არ
აპირებდა გაჩერებას-ცდა ბედის მონახევრეაო.

-აქ ცხოვრობ?-მისმა კითხვამ დააბნია, საიდან სადაო, გაუკვირდა, თუმცა მაინც შეეცადა,
ამოეცნო ის, რაც ამ „აქ ცხოვრობს“ მიღმა იმალებოდა.

-არა, დამსვენებელი ვარ. შენ აქ რას აკეთებ? შენც მოგწონს აქაურობა. არა?-ისევ ჩაეძია.
ისტორია არასდროს ყვარებია, თუმცა მასწავლებელის ფრაზა, დეტალებში ეშმაკებს
სძიანვთო, რომელიც ისტორიის პირველი გაკვეთილზე უთხა მოსწავლეებს ,
ყოველდღიურად ახსენდებოდა.

-აქ ვცხოვრობ ფიზიკურად, თუმცა რეალურად უკვე ჯოჯოხეთში ვიწვები-გაუკვირდა მისი

პირდაპირობა, რას ნიშნავს ჯოჯოხეთიო . ადამიანები ხომ იშვიათად ვასაჯაროებთ სულიერ
ჭრილობებს, მით უმეტეს, უცნობ ადამიანებთან. პირიქით, ვცდილობთ ბედნიერნი და ლაღნი
გამოვჩნდეთ და არაფერს ვიშურებთ საკუთარი უბედურების ბედნიერის ღიმილით
შესანიღბად.

***

მისი ამბავი ძალიან მძიმე აღმოჩნდა. გაუჭირდა იმ თითოეული დეტალის გათავისება,

რომელიც მან უამბო.

ზაირა-ყვავილს ნიშნავსო თურქულად, ღიმილით დაიწყო თხრობა, თუმცა სახის

გამომეტყველება მალევე შეეცვალა. მხოლოდ 20 წლის ვარო უთხრა, თუმცა
ფსიქოლოგიურად ისეთ მძიმე მდგომრეობაში ვიმყოფები, 60 წლის ქალის შემშურდებაო.

-ზაირა გქვია?-ლილიმ შეხედა ინტერესითა და ბავშვის გულუბრყვილობით.

-ზეინაბი მერქვა, თუმცა ზაირა შემარქვეს, როცა გამათხოვეს-ტკივილი ამოიკითხა მის

თვალებში და უფრო დაინტერესდა. დედას „ესემესს“ გაუგზავნა: „ჩემს გარეშე გადით
სანაპიროზე, დამაგვიანდება“, ტელეფონი ჯიბეში ჩააცურა და მზერა ისევ გოგონასკენ
მიმართა.

***

მათი სახლიდან სასტუმრო „შერატონი“ ძალიან ახლოს იყო, რამდენიმე ნაბიჯში პირდაპირ იმ
ადგილას მივიდოდნენ, სადაც ბათუმში სიცოცხლე ღვივის, ე.წ ცენტში, თუმცა მათი
საცხოვრებელი სახლი სულაც არ იყოს ცენტრის შესაბამისი.
ორი პატარა ოთახი ჰქონდათ, სადაც მუდმივ ნესტს დაედო ბინ. ორი სავარძელი ლამის იყო
დამპალიყო, საწოლებიც ძლივს ითქვამდა სულს, ერთი პატარა მაგიდა, რომელიც
სამზარეულოს ცენტრში იდგა, ლამის იყო გადაყირავებულიყო, ხოლო მის გარშემო
არსებული სკამები ოჯახის 5 წევრს ვერანაირად იტევდა-ორი დანჯღრეული სკამი და
თითქმის გაშიშვლებულ ადგილას არსებული საპირფარეშო ოთახი იყო მათი მთელი
ავლადიდება.

როცა სხვა გოგონები კინოში დადიოდნენ, ზეინაბი სახლსს ალაგებდა. თვალები ისეთი
აწყლიანებული ჰქონდა, როცა უყვებოდა, ბავშვობა არ მქონიაო, ლილისაც გადაედო უცნობის
ტკივილი და საკუთარ თავს გამოუტყდა - სევდა გადამდებიაო.

ყოველთვის უფროსი ძმა დამყვებოდა, როცა სადმე მივდიოდიო, აღნიშნა ზაირამ. თუმცა,
როგორც მისი მონათხრობიდან აღმოჩნდა, ეს არ იყო მთავარი უბედურება. მამამისის,
აბდულჰაიმის, ხასიათი საზღვრავდა მათ უბედურებასა თუ ბედნიერებას, თუმცა, ვინაიდან
სიდუხჭირე სიხალისის საშუალებას არ აძლევდა მამაკაცს, ოჯახში ღიმილი უცხო ელემენტად
ქცეულიყო , ამიტომ მიდიოდა ცემა-ტყემა, ლანძღვა- გინება და ა.შ

ზაირა ბავშვობიდან ფსიქოლოგიურ ტრამვას ებრძოდა. ხედავდა, როგორ ემუქრებოდა

მამამისი დედამისს, ხედავდა, როგორ ესროდა „ბათინკს“ ძმა თავში, ქამრის გემოსაც ცნობდა
და ბევრი სხვა საშინელებაც განეცადა.

მისთვის ცხოვრება ნაცრისფერადაც კი არ შეღებილიყო, მუდამ შავი ფერის ვარსკვლავები

ჩანდნენ მის ცაზე. გამოდარებას კი არ აპირებდა...

ზაირასთვის თენდებოდა შავად და ღამდებოდა შავად, საერთოდ მოშლოდა გოგონას

ცხოვრების მექანიზმი და მთავარი უბედურება ის იყო, რომ მას ეს ჩვეულებრივი მოვლენა
ეგონა. როგორც ჩვენ ვიცნობთ საკუთარ ხელისგულს, ის ამაზე უკეთ იცნობდა ქამარს,
რომელიც მუდამ უტოვებდა ზურგზე წითელი ხაზების ნაკვალევს.

***

ერთ დღეს მის ცხოვრებაში ახალი ეტაპი დაიწყო. ახსოვს, როგორ საუბრობდნენ უფროსები
შუახნის მდიდარ მამაკაცთან, ჩემს უფროს ქალიშვილს მოგათხოვებთო, როგორ
ხელოვნურად იღიმოდა დედამისი, იქნებ რამე გვეშველოსო, როგორც ცდილობდა
აბდულჰაიმი სტუმრის კეთილგანწყობის მოპოვებას.

ყველაფერი აქ დაიწყო. დაიწყო პერიოდი, რომლის შესახებაც ზეინაბს არაფერი სმენოდა.

პატარა ქორწილის შემდეგ მისი სახელი ზაირად შეიცვალა, თუმცა გოგონას ცხოვრება
ყვავილისას, ნამდვილად, არ დაემსგავსა; ხშირად ყველაფერი პირიქით ხდება ხოლმე,
გარეგნულ რეალობას შორდება სემიოტიკური სამყარო.

-ალბათ სილამაზე იმალება მაგ ჩადრს მიღმა-გაიღიმა ჭაღარა შერეულმა და თითქმის

გამელოტებულმა ჰაჯიმ და გოგონას ხელი ჩაბღუჯა თათით.

„ალბათ“-გაიფიქრა ზაირამ და გული ოდნავ ჩაეწია, შეაჟრჟოლა, არ ესიამოვნა უცნობი

მამაკაცის ასეთი მოქცევა. გული ცუდს უგრძნობდა, ხედავდა გაშლილ საწოლს და ლამის იყო
ჩაკეცილიყო. „ნუთუ ახლა ის მოხდება, რასაც ველი?“-გული ლამის იყო ამოვარდნოდა
საგულიდან, მის წინ მდგავარი კაცი, რომელსაც უკვე ქმარი ერქვა, გოგონასთვის სრულ
მარაზმთან ასოცირდებოდა-მართალია, არ იცოდა, რა იყო სიყვარული, არც თანაგრძნობა
ეგრძნო ოდესმე, თუმცა ამდენის შეგნება, რა თქმა უნდა, ჰქონდა თოთხმეტი წლის ზაირას.

ახლაც ახსოვს ის ამაზრდენი ბრძოლა, რომელიც მასა და ჰაჯის შორის მოხდა. როგორც
კაწრავდა მამაკაცს, როგორ ურტყამდა მუშტებს, თუმცა სულ ამაოდ, ბოლოს ქამრის გემო
შეახსენა ჰაჯიმ და გოგონას ისევ გაახსენდა მამამისის, ქართველი მუსლიმანის, რომელიც
ვერც საკუთარ ფიზიკურ სხეულს და ვერც რელიგიურს ვერ შველოდა ვერაფერს.

უფერულზე უფერული ცხოვრება დაიწყო ქორწილის ღამის შემდეგ. ღამის რეალური

კოშმარი თითქმის ყოველ დღე მეორდებოდა.

„მოიშორე ეს ჩადრი!“-ბრძანების კილოს არ იშორებდა ჰაჯი-„ეს რა ჩაგიცვამს?“-„სახეზე ერთი

ღერი თმაც კი არ უნდა გქონდეს, ვერ გაიკეთე ეპილაცია?!“

საზარელი გახდა მისი ცხოვრება, იმაზე უარესი, ვიდრე იყო. ზაირა სასოწარკვეთაში ჩავარდა,
კიდევ უფრო დაეკარგა ყველაფრის რწმენა, უფრო ახლოდან დაინახა ფარსი, რომელსაც
აფარებდნენ თავს გარშემომყოფნი. კიდევ გაუჩნდა კითხვა, რა იყო რელიგია და საერთოდ რა
იყოს მრწამსი თუ იდეოლოგია, რომლითაც მიდიოდა მისი ცხოვრება.

გოგონას რუტინა კიდევ უფრო უარესი გახდა, „ზე“ ხარისხში აყვანილი ტანჯვა რუტინული
გახდა. მთელი დღე სახლის საქმეები, ქმრის ლანძღვა-გინება, აუტანელი დედამთლი და
მამამთილი, რომელიც განსაუთრებით ვერ იტანდა რძალს.

***

სარკის წინ იდგა იმ დღეს, როცა ორსულობის შესახებ გაიგო. გოგონა შოკში ჩავარდა, განა
უნდოდა მარაზმულად მოვლენილი ბავშვი? განა უნდოდა ჰაჯისგან შვილი?

ტიროდა, მწარედ ტიროდა, თუმცა უჩუმრად, ბალიშის ქვეშ ამოედო თავი და ქვითინებდა.
მალე მისი ცხოვრება უარესი გახდებოდა.

მისთვის ყველაფერი სულ ერთი ხდებოდა, მუცელი ეზრდებოდა და კიდევ უფრო

ვარდებოდა სასოწარკვეთაში. რომელიც არ აღწევდა თავს..

ღრმაზე ღრმა ზღვაში იხრჩობოდა მისი სული, რომელიც იტანჯებოდა ავადმყოფობისგან.

რომელსაც ადამიანებმა ჯერ ვერ მოიფიქრეს სახელი.

***

-ამდენი რამ გადაიტანე?-ჰკითხა ლილიმ და გვერდით მიუჯდა. ცდილობდა, არ შეეხედა

ზაირას ამღვრეული თვალებისთვის, რომელიც მისი გულის ანარეკლი იყო.
ხშირად ამბობენ, საყვარელი ადამიანის თვალებში უნდა დაინახო შენი გულის ანარეკლიო,
თუმცა როცა „საყვარელი ადამიანი“ არ გვივარგა, საკუთარი თვალები გადმოსცემს ჩვენში
დაგროვილ განცდებს.

-მამაჩემი ყოველ წელს დიდ თანხას ღებულობდა ჰაჯისგან. ძლივს ამოისუნთქა ჩემმა ოჯახმა,
ეს კი ცოტაოდენ შვებას მგვრიდა.მერე ჩემი შვილი გაჩნდა, რომელმაც ჰაჯიმ მამაჩემის
საპატივცემლოდ აბდულჰაიმი დაარქვა. წარმოგიდგენია როგორი რთული იყო? სიტყვებით
აღუწერელ ტანჯვას ვგრძნობდი, რომელიც ბოლოსკენ არ მიდიოდა, ჩემს ტანჯვას წერტილი
არ ესმეოდა. ყოველ დღე საკუთარი შვილის თვალები მამაჩემს მახსენებდა, ღამით ჰაჯის ცემა
კი მამაჩემის ცემასთან შედარებით მონაგონი იყო.

იძაბება ლილი.. „ რა მოყვება ამას ? იქნებ გამოიქცა და იქნებ არსებობს ბედნიერი გაგრძელება
?“

-შემდეგ კიდევ უარესები დაიწყო...-გააგრძელა თხრობა ზაირამ..-ჩემი მეუღლე ერთ დღეს

გვაინ დაბრუნდა, იგინებოდა, ყველაფერს, რაც წინ ეღობებოდა ფეხს კრავდა, „ბათინკი“
მესროლა და საწოლზე დაემხო. ვიფიქრე. დაიძინა და მეშველა-მეთქი,თუმცა ნეტავ ასე
ყოფილიყო...-ცრემლები თავისიც წამოუვიდა..-ამის შემდეგ სატირულ სექსუალურ
თამაშებდა გადავიდა..ამის აღწერა არ შემიძლია, ყოველ ღამე მეორდებოდა ერთი და
იგივე,კითხულობდა უაზრო სტატიებს, დაძვრებოდა ინტერნეტში და ამის შესახებ
აგროვებდა ინფორმაციას. შესაბამისად, გასაკვირი არაა, რომ მისი „თამაშები“ უფრო
მრავალფეროვანი ხდებოდა. ერთ დღეს ე.წ „სათამაშო მანქანაც“ კი იყიდა. სადაც მაბამდა და
შოლტს ძლიერად მარტყამდა. თავიდან ვკიოდი ხოლმე, მერე ამის ძალაც აღარ დამრჩა. მე
მისი სექსსათამაშოდ ვიქეცი.. ყოველი ღამე ვბნელდებოდა და ქვესკნელდებოდა მისი
სიტყვებით : კლიტორს ძალა უნდა აჩვენოს, მოფრინავს ქამარიო...

ხელები გაუოფლიანდა ზაირას, მეტიც, სახეზე ცივმა ოფლმა დაასხა,ნერვიულობაზე მეტი

იყო, რასაც განიცდიდა იმ წუთებში. შესაბამისად, ლილიმ გააჩერა, ამოისუნთქეო-, წყლიანი
ბოთლი მიაწოდა და დალევაშიც დაეხმარა.

-და მერე...-ხმა კიდევ უფრო აუკანკალდა..-მერე კიდევ უარესი დაიწყო, „თამაშში“ ვერ
დაკმაყოფილდა ჩემით და მესამეც დაამატა..-თვალწინ დამიდგა ორი ჩადრიანი ქალი და
ტიტლიკა ბანჯგვლიანი მამაკაცი, რომელსაც შავი ტანსაცმლის მაგივრობას მუქზე მუქი თმა
უწევდა.. - ავთრთოლდა ლილი , მსგავსი რამ ჯერ არ მოესმინა, ეს მისთვის იყო რაღაც
კატასტროფა, რომელსაც ფილმებშიც კი ვერ ხედავდა.

-მალე მასაც ჰაჯის კანონიერი ცოლი დაერქვა..მასაც ჩემნაირად ექცეოდა, თუმცა საერთო
გაჭირვებამ უხილავი ხიდით ვერ დაუკავშირა ჩვენი გულები-ერთი ქვაბი ხშირად არ
აყალიბებს თანაგრძნობას, ასეთია ადამიანთა ბუნება სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ.

-ზაირა, თუ გინდა არ მოყვე..მერე გავაგრძელოთ..-მიმართა და მის ოფლიან შუბლს

დააკვირდა. ცოტა ხანში ფეხზე წამოდგა ზაირა და გზა შეათვალიერა, როგორც ნადირისგან
შეშინებულმა უმწეო ცხოველმა.
-არა, მინდა მოვყვე..მინდა, ვინმეს გავანდო ამის შესახებ, იქნებ ოდნავ მაინც შემიმსუბუქდეს
მდგომარეობა..მოკლედ, ეს ქალი ჩემი მტერი გახდა განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც ბიჭის
მაგივრად გოგო გაუჩინა ჰაჯის. ჩვენთან კი, მოგეხსენებათ, ბიჭი ასოცირდება
პრივილეგიასთან, გოგონა კი უბრალოდ ფულის შემომტანი წყაროა.

***

ალბათ ყოველთვის შავი ფერის არაა ხოლმე ცხოვრება.. ალბათ გასანეიტრალებლად მზის
სხივი ყოველთვის სტუმრობს მას, ცდილობს, გაათბოს და თავის მხარეს, ნათელ მხარეს.
გადმოიბიროს..მხოლოდ ამით თუ განვმარტავს იმას, რაც მოხდა შემდეგ...

ჰაჯი სახლში არაა. ზაირა ზღვის ნაპირას ზის, უყურებს, თუ როგორ ესვენება მზე და თითქოს
მიაპობს ტალღებს..უყურებს და ეღიმება, ცოტა ხნით მაინც ევსება გული
სითბოთი...ზაფხულია, ცხელა, ამიტომ სული ეხუთება სამოსში, მაგრამ ამასაც უძლებს,
გადაშლილი ფონი აძლევს ამის ძალას..

გარშემო სიჩუმეა, სულიერის ჭაჭანი არ ისმის, თუმცა მალე ყველაფერი იცვლება..ვიღაც

უახლოვდება გოგონას, რომელიც კრთება და იდაყვებქვეშ მალავს სახეს, რომელსაც ჩადრი არ
უფარავს. იცი, რომ ამ უკანასკნელის გარეშე არ უნდა დაინახოს სხვამ და სწორედ ეს არის მისი
შიშის ნიადაგი.

მინიმუმამდე დაყვანილი ხმა ისმის, ვიღაცის ფეხის ხმა, გოგონა უფრო კრთება..თვალები
უნებლიეთ ეხუჭება , თუმცა მალე ახელს და ხედავს, მის გვერდით მჯდომ
სილუეტს..აღნაგობაზე მაშინვე ხვდება, რომ გვერდით მჯდომი მამაკაცია. ეს უფრო აბნევს,
მას ხომ ჩადრი არ უკეთია, განა კიდევ შეძლებს სახის დამალვას ? სწრაფად უნდა წავიდეს,
გააღწიოს იქაურობას, თავს უშველოს...ისეთი შეგრძნება აქვს, თითქოს ფეხქვეშ მიწა ეძვრის..

ალბათ უცნაურად მოეჩვენა მამაკაცს ნაპირად მჯდომი სახეზე ხელაფარებული. გრძელ შავ
კაბაში გამოწყობილი ზაირა. არცაა გასაკვირი. ჩვენ, ყველანი. ხომ უცნაური თვალით
ვუყურებთ მუსლიმანებ ქალებს, ე.წ „ჩადრიანებს“, როგორც ჩვენ მათ ვეძახით.

უხერხულობამ წამსვე დაისადგურა მათ შორის. ზაირა ვერ ინძრეოდა, სახეზე აეფარებინა
ორივე ხელი და უაზროდ გაჰყურებდა ზღვას, რომელიც მშვიდად მიდი-მოდიოდა..

ეტყობა, რაღაც უნდა თქვას მამაკაცმა.. ამის დიდი სურვილი აქვს, ყბას ოდნავ მაღლა ეწევა,
ტუჩებიც არ აქვს გაჩერებული.

დუმილი მაინც ვერ ირღვევა. ისეთი სიჩუმეა, გეგონებამ მზე გამოსცემს ქვებს და ქვებიც
ერთმანეთის შეხებით გამოსცემენ ბგერებსო.

***

მეორე დღეს ისევ მიდის ნაპირთან. მიუხედავად იმისა, რომ გუშინ უცხო მამაკაცმა კინაღამ
ჩადრის გარეშე დაინახა. რატომღაც უცნაური მღელვარები ეუფლება გოგონას. ალბათ ეს
იმისი ბრალია, რომ ვიღაც განსხვავებული ნახა ის გვარდით. ალბათ საოცარია, რომ სულ
სხვანაირმა ფიქრებმა მოიცვა მისი არსება, ფიქრებმა, რომლებიც რაღაც ახლისკენ უხმობენ.
გაუკვირდა, ნაპირთა რომ ვერ დაინახავ უცნობი მამაკაცი. რატომღაც კიდევ ჰქონდა იმის
იმედი, რომ ნახავდი. იმედი? რა საჭიროა იმედი? იმედი არაფრისგან? თუმცა, არა..ზოგჯერ
ჩვენ არ ვართ ჩვენი თავი, არ ან ვერ ვეკუთვნით ჩვენს არსებას და ვიქცევით ისე, როგორც
ჩვენგან არავინ ელის, თვით საკუთარი თავიც კი.

ჩადრი არ მოუხსნია ამჯერად. მართალი ცხელოდა, თუმცა არ მოუხსნია..გრძნობდა, როგორ

ატანდა მის შავ სამოსში მზე, გრძნობდა და სიამოვნებდა...მსგავსი რამ ჯერ არასდროს
განეცადა, თუმცა მკითხველს არ გაუკვირდება ალბათ, მკითხველს, რომელიც ოდნავ მაინც
იცნობს ადამიანის ბუნებას, შეუცნობელსა და წაუკითხავს - ხშირად ყველაზე ცახლართული
ამბებით გამართულ წიგნზე ამოუცნობსაც კი.

***

მესამე დღესაც არ მოვიდა უცნობი, ზაირა თავს ისევ სხვაგვარად გრძნობდა. ისწავლა
მოლოდინის შეგრძნება და რაღაც ახლის იმედით სუნთქვა, თითქოს მისმა სისხმა,ძარღვებში
მოარულმა, შეიცვალა ტრაექტორია, როგორც გოგონას არსებამ, უიმედობიდან
იმედიანობისკენ.

მოლოდინი ხომ პირველი ნაბიჯია ბედნიერებისკენ გადადგმული.

ბრძოლისუნარიანობამ გაიღვიძა მასში, თითქოს ვიღაცამ ჩაჰბერა ჰაერი, გააძლიერა და ფეხზე

დააყენა. უკვე ტკივილშიც კი მოსალოდნელ სიამოვნებას ხედავდა, ტანჯვაში -ნეტარებას,
მწუხარებაში-სიხარულს...

და დრო გადიოდა. ვინ იცის, რა მოხდებოდა, რომ არ შეხვედროდა ისევ იმავე მამაკაცს, ისევ
იმ ადგილას, ისევ იმ წერტილზე, ზუსტად იმ ნაბიჯზე, როდესაც ადრე..იდგა უცნობი და
ზღვას გაჰყურებდა, ისევ უცნაურად აღელდა ზაირა.

ამჯერად აღარ დაუსადგურია დუმილს. პირველი ნაბიჯი ანდრიამ გადადგა, მამაკაცმა,

რომელიც ძლიერ დაინტერესებული კი ზაირათი. იქნებ ორივეს შეგრძნებანი ემთხვეოდა
კიდეც ერთმანეთს, ვინ იცის..

-ძალიან უცნაური ხარ...-ჩვეულებრივი უბრალოდ დაწყებული დიალოგი... რა საკვირველია,

დაიბნა ზაირა, გასაკვირი არაა, ხმა არ ამოუღია. მხოლოდ საკუთარ თავთან დიდხნიანი
ბრძოლის შემდეგ სცადა დიალოგის გაგრძელება. ეს იყო დიალოგი, რომელიც საკმაო დროის
განმავლობაში გაგრძელდა, დიალოგი, რომელმაც გოგონას სითბო ჩაუღვარა გულში,
დიალოგი. რომელმაც ცოტა ხნით მოწყვიტა ამ სამყაროს.

მოწყდე სამყაროს - ეს უბრალოდ სიზმარია, მაგრამ მოწყდე დიდი ხნით - აუხდენელი

ნეტარება.

***

აღნიშნული დიალოგის შემდეგ შეიცვალა ზაირას ცხოვრება. მასში გამოჩნდა ადამიანი,

რომელთანაც საუბარიც კი სიამოვნებას ანიჭებდა, საკუთარ ბნელ ნაწილს ავიწყებდა,
ავიწყებდა რეალობას, რომელიც დაბადებიდან უმწარებდა ცხოვრებას.
ანდრია უცნაური მამაკაცი იყო. მამაკაცი, რომელიც დაინტერესდა ქალით, რომლის სახეც
არასდროს ენახა და არც თხოვდა ზაირას, ჩადრი მოიხსენიო. მათი საუბრები ისეთი უშუალო
და უბრალო იყო. გაგიკვირდებოდათ. ისხდნენ, უყურებდნენ ერთმანეთს თვალებში. როგორც
დიდი ხნის ნაცნობები, საუბრობდნენ, საუბრობდნენ და დრო მიქროდა...

ისმენდა ანდრია ზაირას ცხოვრების შესახებ და ალბათ სიბრალურით ივსებოდა...გოგონამ

უთხრა ლილის, ვერ ვხვდებოდი, რატომ ვუშლიდი გულს სრულიად უცხო მამაკაცსო-
ზოგჯერ ხომ ქმედებას ვერ ვაკონტროლებთ, უბრალოდ ის ვიცით. რომ გულს უნდა ამის
გაკეთება და იგნორის შემთხვევაში დაიცლება, დაიშრიტება სისხლი, რომელიც მას არსებობას
ჩუქნის.

***

-ლამაზი თვალები გაქვს...მწვანე და ლამაზი..თითქოს მასში რაღაც ძალაა, რომელიც

მასიცოხხლებს, როცა გხედავ, როცა შენთან ვსაუბრობ უცნაურად ვივსები ენერგიით, ზაირა...-
ანდრიას ამ სიტყვებმა გოგონას გულში სრული გადატრიალება მოაწყო, აირია-დაირია, ლამის
იყო მაგ დღესვე დაეტოვებინა სახლი, შვილი და ყველაფერი, რაც გააჩნდა...უსიტყვოდ
გაჰყოლოდა მას იქ, სადაც წაიყვანდა...მზად იყო ჯოჯოხეთის კარამდეც კი მიეცილებინა,
თუმდაც შემდეგ ცეცხლში დამწვარიყო..

თუმცა, ასე იოლად რომ ყოფილიყო ყველაფერი, ცხოვრებაც არ იქნებოდა..

კვირები გადიოდა, კიდევ უფრო თბილი ხდებოდა ანდრია, ურთიერთობის ხანგრძლივობისა

და მათ შორის არსებული ნდობის მიუხედავად, მაინც არ თხოვდა ჩადრის მოხსნას, შენს
თვალებში ვკითხულობ. როგორი ლამაზი ხარო..ალბათ ეს იყო ზაირასთვის ყველაზე დიდი
კომპლიმენტი.

ზაირაში რაღაც ხდებოდა, მისი სულიერი სამყარო, როგორც გოგონას სხეული დაქალებისას,
ისე იშლებოდა, იფურჩქნებოდა, სხვა რამად გარდაიქმნებოდა...

მარტივად რომ ვთქვათ, ფერი იცვალა ზაირას ცხოვრებამ-დადგა გაზაფხული - ის პერიოდი,

რომელსაც „ოდესღაც გამოიდარებს“ ვუწოდებთ; მზის სხივებმა გამოანათეს და გაშალეს მისი
ყვავილი.

-გინდა, დღეს გავცდეთ ზღვის ნაპირს ?-გკითხა ანდრიამ, რომელიც ძალიან ახლოს იყო
ზაირასთან, თუმცა ოდნავაც არ ეხებოდა, თითქოს ეშინოდა ამის, თითქოს, მართლაც,
არსებობდა ძლიერი ძაბვა, რომელიც გოგონას გარშემო შემორტყმოდა.

-სხვაგან ?-დაძაბულად გახედა ზაირამ და ძალიან დაიბნა.

-სხვაგან, სადმე გავიდეთ, ბუნებაში...

***

მანქანა დაიძრა. ზაირა გვერდით ეჯდა ანდრიას. ვინაიდან კვირა დღე იყო, სახლში მარტო
მოუხდა დარჩენა, როგორც ყოველთვის, ამიტომ შეეძლო ოჯახის წევრების დაბრუნებამდე
დიდი ხნით გადაელახა სახლის კარის ზღურბლი, რომელიც გოგონასთვის ჯოჯოხეთის
საზღვართან ასოცირდებოდა.

-არ გცხელა ?-ანდრიას კითხვა ძლიერ ეუცნაურა.

-შეჩვეული ვარ-თავი გააქნია და საზურგეს მიეყრდნო. ისეთი შეგრძნება დაეუფლა. თითქოს

გაუმლავდა ტალღის დარტყმას, თუმცა გადარჩენით ტკბობას დიდხანს არ გაგრძელებულა...

მანქანა გაჩერდა გარკვეული დროის შემდეგ, რაც მოსვლის სიგნალი იყო. იცოდა ზაირამ, რომ
არ უნდა წამოჰყოლოდა, წესით, ანდრიას, თუმცა მას არ ადარდება არც კანონი, არც ადათი და
არც წესი-ამ ყველაფერზე წინ გოგონასთვის ის შეგრძნება იდგა, რომელიც ნელნელა
უახლოვდებოდა ბედნიერებას...

-გადმოხვალ ?-მანქანის კარი ანდრიამ გაუღო, გაუღიმა გოგონას და უკან გაიწია. მართალია,
უნდოდა შეხებოდა მის ხელს მაინც, თუმცა რაღაც აკავებდა, რაღაც, რაც არ იცოდა, რა იყო.

ზაირაც გადმოვიდა, შეანათა თვალები ანდრიას და ჩვეულად მოინუსხა მამაკაცი.

პლედი გაშალეს ხეების ჩრდილში, რაც ესიამოვნა ზაირას, ვინაიდან მზე პიკში იყო და
სამოსში ძალიან ცხელოდა.. გოგონა იღიმოდა. სახეზე დასთამაშებდა ბედნიერების სხივები
მანამ, სანამ ჭამა არ გადაწყვიტეს...აქ დაიბნა ზაირა, დაიბნა. როცა ანდრიამ სთხოვა, იქნებ
დღესაა ის დღე, როცა შენი სახე უნდა ვიხილოო.

შენი სახე უნდა ვიხილოო, გაიგონა თუ არა, სულ გაწითლდა გოგონა, შემდეგ გაფითრდა.
შემოდგომის ფოთლებივით იცვლიდა მისი სახე ფერს, სახე, რომელზეც ერთდროულად
იკითხებოდა უმანკოება და სასტიკი ცხოვრებისგან გამომუშავებული დაუნდობელი ბუნება.

-რაზე ფიქრობ ?-ისევ ჰკითხა მამაკაცმა, ხელი მისკენ მისწია და მიწაზე კომფორტულად
მოათავსა. გრძნობდა, თუ როგორი ანერვიულებული იყო ზაირა, თითქმის მის თითოეულ
შეგრძნებას კითხულობდა, თუმცა არ აპირებდა იმავე მდგომარეობის შენარჩუნებას. „დროა,
დროა“-ეს სიტყვები მცნებასავით ჩაესმოდა ყურში და აფორიაქებულს სახე უფრო და უფრო
უწილდებოდა. შესაძლოა, ამას გრძნობდა კიდეც გოგონა, რომელიც ნახევრად გაწოლილიყო
პლედზე, თვალები მზისკენ მიეზიდა და ცდილობდა, დაევიწყებინა ანდრიას სიახლოვე. რა
საკვირველია. ეს შეუძლებელი იყო. სრულიად შეუძლებელი, თუმცა გოგონა მაინც
ცდილობდა უზარმაზარი ტალღების დამარცხებას, ტალღების, რომლებიც დანებებას სულაც
არ აპირებდნენ.

-ზაირა!-უეცრად ხელი მკლავზე მოუჭირა ქალს და თავი თავისკენ მიატრიალებინა.ზაირა!-

ისევ გაიმეორა ვნებიანად, ამაღელვებლად, ნაპერწკლებით აღსავსედ, სწორედ ისე, როგორც
შეყვარებულ მამაკაცებს სჩვევიათ ხოლმე. გოგონა უარესად დაიბნა და ეს დაბნევა სულაც არ
ჰგავდა იმ ძველებულ დაბნევას, როცა მხოლოდ ლოყები უწითლდებოდა ხოლმე. ახლა
მთელი სხეულით თრთოდა, თმის ღერიდან ფეხის ფრჩხილამდე იზიდავდა მამაკაცი,
რომელიც მის წინ ნახევრად მწოლიარე, პერანგშეხსნილი იწვა და ხელს არაფრით უშებდა.
-ზაირა!-ისევ გაიმეორა და უფრო ახლოს მიიზიდა ქალი. ახლა მათი ცხელი სუნთქვა
ერთმანეთში ირეოდა და რაღაც ქაოსურ ჰარმონიას ქმნიდა.

-ანდრია!-ქალის ბაგესაც წამოსცდა საოცრად ინტიმურად მამაკაცის სახელი, უფრო აჟროლდა,

ნაპერწკლები შეეხო მთელ სხეულზე იმ თვალებიდან წამოსული, რომელიც სასურველ
მამაკაცს ეკუთვნოდა და იქნებ საყვარელსაც კი...

-შენ ჩემი ცხოვრება შეცვალე და შენ მეც შემცვალე...-ალაპარაკდა ანდრია და ქალის სახე
ხელებშუა მოიქცია, ცოტაღა აკლდა და ზაირას წაუვიდოდა გული, დაეცემოდა მამაკაცის
მუხლებზე და გამოფხიზლებული გაქცევას სთხოვდა, ერთად წასვლას, შორს წასვლას,
წასვლას იქ, სადაც არ არსებობს უაზრო მორჩილება და იქ, სადაც მამაკაცთა ძალამოსილი
რქები არ ერკინებიან საწყალ ქალთა საოცრად ნაზ ღაწვებს, პირიქით, უფრო ანაზებენ მათ და
ჰარმონიაზე ჰარმონიით პასუხობენ.

ზაირას გრძნობები კიდევ ერთხელ გადაეჯაჭვა ერთმანეთს, მთლიანად გახურდა ქალი.

გულწრფელად შეიმოსა ციდან ჩამოგდებული უმანკოთა სამოსით და ძალაგამოცლილმა
ხელები მამაკაცის კისერზე მოათავსა. თითქოს გრძნობდა, რა ხდებოდა ზეცაში. რა ხდებოდა
ქვესკვნელში-იქნებ ასეც იყო, ძლიერი გრძნობა, რომელიც მათ ერთმანეთისადმი
აკავაშირებდა, გასაღებად ევლინებოდა ამ ურყევ ჯაჭვს...

საიდუმლოთა ქსელი, გრძნობების ბუდე, გულწრფელი გული, რომელიც გახსნას,

გაშიშვლებას ლამობს...გრილი საღამო, რომელსაც ნიავი ანაზებს, ხეები. რომლებიც
ცდილობენ შეყვარებულთ ალერსში აყვნენ, ორი ათრთოლებული, ერთმანეთთან
მაგნიტისებურად დაკავშირებული სხეული, ორი წითელი ბაგე და წრფელი ღიმილი.....სხვა
რა არის ბედნიერება ?!

ბევრს არ სჯერა, რომ არსებობს საოცარი ძალა, რომელიც უსიტყვოდ, თვალთა კავშირითაც კი
სცემს ადამიანთა გრძნობებს, ბევრს არ სჯერა, რომ არსებობს რაღაც, რაც ყველაეფრზე მაღლა
დგას, თუმცა ასე რომ არ ყოფილიყო, ერთ პლედზე ვერ შეიქმნებოდა სიყვარულის იდილია
ორი ერთმანეთის სიყვარულით აღსავსე სულის მქონე სხეულით...

***

როგორი რომანტიკულიაო, ფიქრობდა ლილი, მსგავსი რამ ხომ მხოლოდ რომანებში

წაეკითხვა ან რომანტიკულ ფილმებში ენახა..ყურებს არ უჯერებდა, რომ რეალური ადამიანის
ცხოვრების ნაწილი იყო მოთხრობილი.. უჭირდა ამის დაჯერება და ამავდროულად
ინტერესი კლავდა იმისა, თუ რა მოხდა მერე..

-მერე?!-მხრები აიჩეჩა ზაირამ და ისევ განაგრძო თხროვა-ასე ვხვდებოდით რამდენიმე თვე,

ბედნიერნი ვიყავით და ერთმანეთის ენერგიით ვთბებოდით, ვგრილდებოდით, სიყვარული
ჩვენთვის სასიცოცხლო ელექსირი გამოდგა. თუმცა ეს ბედნიერება დიდხანს არ გვრგებია
წილად...

***
ბედნიერება მარადიული არაა, უფრო მეტიც, საშინლად ხანმოკლეაო, გაგვიგონია
ყველას...ბედნიერება ის ტკბილ-მწარე ხილია, რომლისკენაც მივისწრაფით ყოველ დღე, იმ
გემრიელ მაღალკალორიულ კერძს ჰგავს, რომლის ჭამის დროს სიამოვნებასთან ერთად
სინდისის გრძნობა იღვიძებს ღვიძილიდან.... დიახ, ბედნიერება ტკბი;ლ-მწარე რამაა,
რომლისკენაც ყველა ისწრაფის და ამავდროულად ყველა გაურბის....

გაზაფხულის საღამო იყო, როცა კვირა დღეს ზაირა სახლამდე ანდრიამ მიაცილა.
შეყვარებულნი მშვიდად იყვნდნენ, ვინაიდან ისეთი სიჩუმე იყო ფოთოლთა შრიალიც კი
ქარიშხალივით აღგზნებდა ადამიანთა ყურთასმენას.

-მომენატრები, ზაირა.. ნეტავ, როდის შემეძლება მუდამ შენთან ვიყო, გხედავადე, როგორ
იძინებ და შემდეგ როგორ იღვიძებ..

-ანდრია, ოცნება მეც მიყვარს..-უიმედოდ გაიხედა სახლის კარისკენ, რომლის შიგნითაც

ყველაფერი უფერული იყო და მხოლოდ ანდრიაზე ფიქრები ასიცოცხლებდა...

კიდევ ერთხელ გადაეხვივნენ ერთმანეთს მიფარებულში და დაშორდნენ იმ იმედით. რომ

კვლავ შეხვდებოდნენ.

***

-როგორი იყო ანდრია, არ მეტყვი ?-ჰკითხა ინტერესით აღსავსემ, თუმცა მან მხოლოდ თავი
გააქნია, ღრმად ამოისუნთქა და დაიძაბა.

-როგორი იყო ?-გაუმეორა კითხვა.

-მართლაც, როგორი იყო..იმ საღამოს საბედისწერო რამ მოხდა..ჰაჯიმ რომელიც

გვითვალთავლებდა, პირდაპირ გულში ჩაარტყა დანა ადნრიას...-კანკალმა აიტანა ლილი ,
ზაირა ტირის, მისმა ცრემლებმა კი კაბის კალთისგან გუბე შექმნა.

“ეს ხომ უსამართლობაა, სიყვარული განა ცოდვაა“-გულუბრყვილოდ გაიფიქრა ლილიმ და

ცას ახედა - „ნუთუ ბედნიერებაა არ შეგვიძლია ?“

-რა თქმა უნდა, ჰაჯიზე არაფერი უეჭვიათ, უფრო სწორედ, არ უეჭვიათ, ასე არ აწყობდათ,
საქმე ჩემი ქმრის სასარგებლოდ მოაწყევს...ჰოდა. ანდრიაც გაქრა, ახლა მისი საფლავის
ადგილმდებარებაც კი არ ვიცი...

უსახელო ან არარსებული საფლავები გაახსენდა...როგორი სისაძაგლეა. როცა ასე ექცევი

ადამიანს. ცხოვრებაზე გაბრაზდა ლილი, თვალებში წყალჩამდგარმა შეხედა ზაირას ,
რომლის ნუგეშიც არ შეეძლოო.

-შენი შვილი სად არის ახლა ან შენ სად ცხოვრობ ?-ჰკითხა დ და ამ დროს დაქალისგან
„ესემესი“ მოუვიდა, რას შვრები. შენი „მუსუსი“ მირეკავს, მირეკავს და არ მანებებს
თავსო..ახლა მისი თავი არ მაქვს, რა დროს გოგაა, შემეშვას, არ ვაძლევ ჩემს აჩრდილდ ყოფნის
ნებასო.
-მერე ათასი რამ გადავიტანე, ყოველ ღამე უარესად მაწამებდა ჰაჯი, მოღალატე ხარო, შემდეგ
ორმოშიც კი ჩამაგდო, სადაც რამდენიმე კვირა მტანჯავდა, თმით მათრევდნენ მისი
მსახურნი, ბორშის წვენს მასხამდნენ ზემოდან, ცხელ, ახალ დამზადებულ თაფლს
ლიტრობით მასხამდნენ თავზე, დაიტკბე პირიო.. ეს ყველაფერი დღევანდელი დღესავით
მახსოვს-ათრთოლებული ხმით ყვებოდა ზაირა, გული მტკივა, მასთან ახლოს მივიდა ლილი
და ნაზად გადაეხვია , წრფელი იყო მისი სითბოთი აღსავსე სხეულის ენა, უბრალოდ
წრფელი...

შემდეგ დღეს უფრო დაწვრილებით უამბო ამის შესახებ, ბოლოს ისიც დაამატა, რომ გამოიქცა
და რამდენიმე კვირაა თავს აფარებდა ერთ მიტოვებულ სახლს, ძალიან ეშინია, თუმცა იმის
იმედი აქვს, რომ საზღვარზე გადავა და ახალი პასპორტით ცხოვრებას თავიდან დაიწყებს.

***

ამ დღის შემდეგ ვეღარ ნახულობს ზაირას, ის თავისი მიზნისკენ მიიწევს, ლილი კი ჩვეულ
ცხოვრებას დაუბრუნდა. არ იცოდა არც მისი ტელეფონის ნომერი და არც „იმეილი“, მისი
გვარიც არ იცოდა, „ფეისბუქში“ რომ მოეძებნა ან იქნებ არც იყენებდა ინტერნეტს..ზაირას
შესახებ ხომ მხოლოდ ის იცოდა, რომ მსხვერპლია, მსხვერპლი უაზრო აბსურდული
იდეოლოგიისა, რომელიც კაცობრიობას მახინჯ ტვირთად დასწოლია.

უსამართლობის სისასტიკე ტანჯავდა თბილისისკენ მიმავალს , მიმსრბოლი ხედებიც აღარ

იზიდავდა, გულს ვერაფერს აყოლებდა, ანერვიულებული რამდენიმე ნაყინსა და
ორლიტრიან კოლას ვსვამდა, იქნებ ასე მაინც გამოვიდე მდგომარეობიდანო.

გზის ბოლოს მუცელი ატვდება, გაცხარებული ვაყოლებდა კოლას... ბოლოს ცუდად გახდა,
გონებაც კი დაკარგა, ბოლოს კი საწოლზე გაახილა თვალი, სადაც ყველაფერი უფერულად
ეჩვენებოდა.

***

-როგორ ხარ, ლანა ?-შევიდა ლიზიკო და ღიმილით შეეგება დაქალს.

-უკეთ უნდა ვიყო-გაუღიმა ცნობისმოყვარედ აქეთ-იქით მცეცები მზერით.

-ერთმა მამაკაცმა მოგიყვანა, ძალიან სიმპათიური და ზრდილობიანია..ვინაა ?

-არ ვიცი, მარტო მოვდიოდი, ვინაა ?- ინტრიგა იცავს გოგონას..

-დავუძახებ, მადლობა გადაუხადე, გული გერეოდა და საშინლად იყავი, ის რომ არა..

უცნობი მეესალმა ,თუმცა ეს მხოლოდ პირის მოძრაობიდან იცოდა, გაშეშებულ -

გაყინულიყო, მამაკაცი ხომ ზუსტად ისე გამოიყურებოდა, როგორც ანდრია ზაირას
აღწერილის მიხედვით.

-ლილი!-მესმის მამაკაცის სასიამოვნო ხმა.

-ანდრია, აქ რა გინდა ?-გაოგნებული სახით ჰკითხა და თავი ბალიშის წვერში მოათავსა.

-ცუდად ხარ... ცოტა ხნის წინაც, როცა გონზე არ იყავი, იმავე სახელს გაიძახოდი..

-აბა, შენ ?

-გუგა ვარ ...გუგა, ბედისწერამ იმ მატარებელს გამომაყოლა, რათა შენ დაგხმარებოდი.

***

მეორე დღეს აზრზე მოდის- ის, მართლაც, გუგა იყო, ანდრია მკვდარია, ეს უნდა გაითავისოს -
ამდენად პარადოქსული მოჩვენებები ზედმეტია, კიდევ უფრო ხლართავს აბსურდთა
ლაბირინთს.

დღეების სვლასთან ერთად ზაირას შესახებ ახლის გაგების სურვილი, უმწვავდება.. მისი
დახმარების ცხოველი განცდა იპყრობს.

გუგა არ ანებებდა თავს, თუმცა ყველანაირად ცდილობდა ლილი, . ყურადღება არ მიექცია,

არ უნდოდა მასთან ურთიერთობა , რატომღაც მალევე აუცრუვდა გული, უხეშიც კი იყო
მომენტებში, დიმომენტებშიც კი..

მართალია, სადაც იმედი არასდროს ყოფილა, ვერც გაცრუვდებოდა, მაგრამ გულის სიღრმეში
ხავს მოკიდებული იმედებიც ხომ არსებობენ..

***

-ზურა ვარ..

-რა გინდა ?

-ამბებში შეხვედი დღეს ?

-რა მეამბება საცაა სწავლა დაიწყო, დავრბივარ გარდერობის განსაახლებლად...-გაცობდა და

ლამისაა ტელეფონი გადაემტვრია.

-შედი..-სთხოვა აღელვებულმა.-შედი...ზაირამ რაღაც დაგიტოვა..-ზაირაო, ამბებიო, ოგნდება,

რა შუაშია ზაირა და ამბები ერთმანეთთანო.

თუმცა, მაინც შევიდა, აკანკალებულმა წაიკითხა შემდეგი:

„ზაირა საზღვართან მოკლეს თავისიანებდა, ჰაჯი დაიჭირეს, სავარაუდოდ, მეუღლემ

საკუთარი ხელით მოკლა ცოლი.გოგონას ჯიბეში აღმოაჩინეს წერილი, რომლის ადრესატი
ვიღაც ბათუმელი ლილია...“

ლილი რამდენიმე წამით გაშეშდა თითქოს ერთიანად გაეყინა მთელი სხეული, საკუთარი
თითოეული მოგონება წაეშალა, მათ შორის, ლაშას ამბებიც , შემდეგ კი სიშავის მეტი
ვერაფერი დაინახა და მალევე გონებაც დაკარგა.
***

ამ ტრაგიკული ამბის გაგების შემდეგ ერთი კვირა გავიდა, თუმცა ლილის ჯერ კიდევ არ
წაეკითხა ზაირას წერილი.

მხოლოდ ის ასულდგმულებდა, რომ მას მეტჯერ აღარ ეტკინება, აღარ დაიტანჯება...იმედს

იტოვებდა, რომ ზაირა იქ, სადღაც, სადაც არც ერთმა ჩვენგანმა არ ვიცით, რა ხდება,
უკეთესადაა, იღიმის და აკეთებს იმას, რაც აქ ვერ შეძლო...

„და თუ იმქვეყნად რამე არსებობს, ზაირა და ანდრიას ღმერთი ჰომ აუცილებლად

შეახვედრებდა ერთმანეთს ?“ - გაიფიქრა და ოდნავ გაეღიმა.

საღამოს ძალა წერილის გახსნისთვისაც კი მოიკრიფა და წითელი ღვინის სმით გახსნა

კონვერტი; ალკოჰოლი ხომ ზოგჯერ ერთადერთ გამამხნევებლად გვევლინება.

ძლიერი აღელვების მიუხედვად დაიმორჩილა გულის ცემა და საკუთარ სურვილებზე

დაქვემდებარებულმა გაშალა ფურცელი ფურცელს, რომელზეც დიდი წითელი ასოებით
წერია:

„ცხოვრება მშვენიერია, გამოიყენე ის..“

ადამიანები ცნობიერად თუ გაუცნობიერებლად ყოველთვის გრძნობებ, როცა წინ უდიდესი

უბედურება ან ბედნიერება ელით და ალბათ ზაირაც გრძნობდა ამას, როცა საზღვრის
გადაკვეთას ცდილობდა..

შამპანურს ხომ მხოლოდ ის სვამს,

ვინც რისკავს ან ბედის ვარსკვლავზე იბადება.....

***

უბრალოდ არაფერი ხდებაო და ალბათ ზაირას ამბავიც რამის ნიშანი იყო, იმის, რომ ლილი
არ უნდა დანებებულიყო, თითოეული უჯრედით შეეგრძნო ცხოვრების მშვენიერების ძალა
და ნაკლებად ეფიქრა გარდაუვალ უბედურებასა თუ ბედნიერებაზე.. ყველაფერი ხომ მაინც
წამიერია და სჯობს, ეს წამი აქცია სიხარულად, ძალად და სიცოცხლის წყაროდ.

სექტემბრის ერთ-ერთ საღამოს, ე. წ თავისუფლების ერთ-ერთ უკანასკნელ დღეს

ფეხებაკეცელი უყურებდა ფილმს, რომელიც მუსლიმან გოგონაზე იყო, ზაირას გაცნობის
შემდეგ ხომ მეტისმეტად დაინტერესებულიყო მუსულმანთა ცხოვრებით და უფრო ძლიერად
გრძნობდა იმ გოგონათა ტკივილს, რომლებიც ცხოვრობენ, როგორც ზაირა და რომლებსაც
ელოდებათ ისეთი დაუნდობელი მომავალი, როგორიც არ წარდმოუდგენიათ, როგორც ერთ
დროს პატარა ზეინაბს არც კი დაესიზმრებოდა.

***

ერთ-ერთ საიტზე შევიდა, სადაც თვალში მოხვდა ერთ-ერთი მუსულმანური თემის

წარმომადგენელი მამაკაცის გამოსვლა :

„ქალი ახლა შინაურ ცხოველს გაუთანაბრდა და ეს მათთვის დიდი ბედნიერებაა, ადრე ხომ
ნივთის გვერდით იდგა..“

„ნუთუ შეიძლება, ასეთ უსამართლო სამყაროში ვიცხოვრო, როცა ბედნიერებით აღსავსე

დღეებს ერთად ვკრებ?!“ - გაიფიქრა ლილიმ, რომელიც უფრო მგრძნობიერე გამხდარიყო;
ახლა მხოლოდ პირადი ტკივილი აღარ ადარდებდა, სხვისი გულის ტვირთის ანარეკლიც
მიდიოდა მასთან და გრძნობდა, რომ ცხოვრება იმაზე ბევრად რთული ყოფილა, ვიდრე
ცალმხრივ სიყვარულზე დარდი ან კი აბურდულ ლაბირინთში შემავალი ბიჭის გამხელილ
თუ ჯერ კიდევ გაუმხელელ განცდებზე დარდი.

***

რამდენიმე წელიწადში კურსელებთან ერთად ორგანიზაციას ვაარსებ , რომელიც მუსლიმან

ქალთა ჩაგვრის წინააღმდეგ იბრძოლისკენაა მიმართული.

ვიცი, ეს მხოლოდ პირველი ნაბიჯებია, თუმცა მჯერა, რომ ნაბიჯ-ნაბიჯ დავამარცხებთ მე და

ჩემი კოლეგები უსამართლობას, რომელიც მუსლიმან ქალებზე ბატონობს. მჯერა, სიმართლე
გაიმარჯვებს და ვიცხოვრებ ისეთ სამყაროში, რომელშიც ბედნიერების არ შემრცხვება და ამ
გრძნობის შეგრძნებისას ტკბილ-მწარე არომატით აღსავსე ტკბილეულის ჭამის მაგვარი განცდა
არ დამეუფლება.

***

სამართალი ერთ დღეში ვერ დაისაკუთრებს სამყაროს, ამისთვის დროა საჭირო, შემიძლია
მოთმინება, ის ხომ ზურამ მასწავლა, რომელიც ჩემი ერთგული იყო, როცა ეს უკანასკნელი
საერთოდ არ მჭირდებოდა...

ახლა კი ჩვენ, მე და ზურა, ერთად ვითმენთ უსამართლობის წინააღმდეგ ბრძოლისთვის

საჭირო დროის ხანგრძლივობას, ერთმანეთს ვაჭდობთ ხელებს იმ იმედით, რომ სამყაროში ისევ
დადგება გაზაფხული, სწორედ ისევე, როგორც ზაირას ცხოვრებაში, თუმცა არა დროებითი,
არამედ მარადიული.

ლილის დილას რომ გაეღვიძა მთლიანად ოფლში ცურავდა, საბანში უმწეო ლეკვივით
მოკუნტულიყო და განძრევასაც არ ჩქარობდა. ღამით ნანახი სიზმარი ედგა თვალწინ, ზაირას
მოკვლის სცენების სხვადასხვა ვარიაცია დროგამოშვებით როგორ ცვლიდა ერთმანეთს.
აქამდე ძირითადად ლაშას ნახულობდა ხოლმე ძილში და არ ეგონა, თუ ამაზე
ამაღელვებელი რამ არსებობდა, თუმცა ალბათ დრო ბევრ რამეს გვახვედრებს, გვასწავლის და
ცხოვრების რეალური გზაჯვარედინისკენაც გვიბიძგებს.

„როგორ მინდა ლაშას მოვუყვე ზაირას ამბავი, იქნებ მასაც გამოდგეს ცხოვრების
მოტივაციად... თუმცა ვინ იცის, სადაა ახლა, რას აკეთებს, რაზე ფიქრობს და საერთოდ რა
უნდა.. ბოლოს რომ ვნახე, ძალიან დაბნეული იყო...“ - აფორიაქებით გაიფიქრა გოგონამ - „ისე
რაა ცხოვრება ? ყველაზე ძვირფასს ადამიანებთან ზოგჯერ იმდენ ხანს არ ან ვერ
ვკონტაქტობთ, უმნიშვნელონი კი, იაფფასიანი საქონელივით ბუზებივით გარს გვახვევია...
რა იქნებოდა, რომ აქ იყოს ? რომ შემეძლოს მხარზე დავადო თავი ? გავუზიარო, თუ რას
განვიცდი უნივერსიტეტის დაწყებამდე, რა გეგმები მაქვს, როგორ მტკივა ზაირას დაკარგვა....
რა იქნებოდა, რომ შეგვეძლოს იმის კეთება, რაც გვინდა , ნაწილობრივ მაინც..“ -ძლივს
დაბრუნდა ფიქრების ბურუსიდან, ფეხზე წაოდგა, ღამის პერანგი გაიძრო და სააბაზანოსკენ
წავიდა, დუშკაბინაში შევიდა და სამყაროს ცოტა ხნით მოწყდა.

სხვა სტუდენტებისგან განსხვავევით, არც ბინის ქირაზე ჰქონდა საფიქრალი და არც საჭმლის
მომზადებაზე, ყველაზეც მზას და ხარისხიანს ყიდულობდა, არც კაფეებსა და რესტორნებს
ერიდებოდა; როცა ფული გაქვს, ხომ ბევრი რამ მარტივდება.

მშობლებმა ოროთახიანი ბინა უყიდეს, ევრორემონტითა და ყველანაირი კომფორტით,

ავეჯიც კი ლილიმ შეარჩია და თავისი გემოვნებით მოაწყო ისე, რომ ბევრს შეშურდებოდა;
თუმცა ბედნიერი მაინც არ იყო.

ცხოვრებისგან ხომ ყველას ის უნდა, რაც არ აქვს; ალბათ მოთხოვნა დედამიწური სიტყვაა და
„სხვა მინდა“ -ს ნიშნავს. როგორც ჩანს, ამ შემთხვევაშიც ბავშვობაში ვრჩებით, იმ პერიოდში,
როცა მთელი არსებით ვტიროდით, რადგან „ის“ გვინდოდა, მაგრამ რა „ისო“ რომ
გვეკითხებოდნენ ხელს ვიშვერდით და ვაგრძელებდით ტირილს.

-ცხოვრება მაინც კარგი, იცი ? -ცეკვა-ცეკვით გამოვიდა სააბაზანოდან დაახლოებით ერთი

საათის შემდეგ - ისე მაგარ ვიდზე უნდა ვიყო, თვალები რომ დაწყდეს ყველას, ამაშიც ჰოა
ცხოვრების მუღამი - ახალი ხალისის ძებნა დაიწყო ლილიმ, როგორც ადამიანებს გვჩვევია
ხოლმე.

ჯერ საათს დახედა, შემდეგ რაც ხელში მოხვდა გადაიცვა, სპორტული შორტი და ფართო
მაიკა, რომელიც უკანალს უფარავდა, გრძელი გეტრებიც ამოიცვა და მაღაზიაში ჩავიდა.
შოკოლადი უნდა ეყიდა, დილას ბედნიერების ჰორმონისა და ტვინის ამამუშავებლის გარეშე
(ლელა ასე უწოდებდა) დილას არ ჰგავდა.

-დღევანდელია ჰო პლიტკები ? - ჰკითხა კონსულტანტს. ერთი ცუდი ჩვევა ჰქონდა, მეორე

დღის შოკოლადს პირს არ აკარებდა. ზოგადადამიანური სენია; თავში რაღაცას რომ
ჩავიჭედავთ, მერე შესაძლოა სიცოცხლის ბოლომდე ვერ ამოვიგდოთ.

-ცოტა ხნის წინ მოიტანეს... არჩევაში ჰო არ დაგეხმაროთ ?

-მადლობა - გაუღიმა, ერთ-ერთს მოკიდა ხელი და სალაროსკენ წავიდა, ზედმეტი საჭმლის

ყიდვა არ უყვარდა, ალბათ „პური ჩვენი არსებისას“ მადლს არ ივიწყებდა.
მაღაზიიდან გამოსულს ლელა გაახსენდა, თითქოს მონატრება ყელიდან წამოვიდა და
მუცლისკენ ჰორიზონტალურად აიღო გეზი. მშობლებს რომ ვშორდებით, გვგონია, არ
მოგვენატრებიან, ხშირად აგდებულადაც კი მოვიხსენიებთ და ირონიულად ვიცინით, ბავშვი
ჰო არ ვარო, მაგრამ დრო საპირისპიროს გვიჩვენებს.

„დედას რომ დავენახე, ჩხუბს დამიწყებდა, რატომ ჩამოხვედი ასე დაბლაო... მე კი

ვუპასუხებდი, როგორც ეს ხდებოდა ხოლმე, ვინ დამინახავს, ორი ნაბიჯის გამო ჰო არ
გამოვიპრანჭებიო...“ - გაიფიქრა და ისიც გაახსენდა, მამა როგორ ეუბნებოდა, იქნებ იმ ორ თუ
სამ ნაბიჯში ტარიელი შეგხვდესო, თუმცა ლილის ავთანდილ-ტარიელობის რწმენა დიდი
ხნის წინ გაქრობოდა.

„იქნებ ლაშა ტარიელობს და სპეციალურად არ მეხმიანება ?“ - ცნობისმოყვარედ ჰკითხა

საკუთარ თავს და სიცილი აუტყდა.

მართვის მოწმობა ჯერ არ ჰქონდა, მძღოლზეც უარი თქვა, „ტაქსით“ წასვლა კი დაეზარა,
დიდად არ უყვარდა მძღოლები, თითქოს პირად სივრცეს ურღვევდნენ, უკვე მეათასეჯერ
აჟღერებდნენ საყოველთაოდ გავრცელებული აზრს - ორ დიპლომიანი კაცები ტაქსისტები
ხდებიან, ქალები კი - დიასახლისებიო.

შესაბამისად, გადაწყვიტა ახალი ტრანსპორტი ეცადა, ყუთებივით რომ დადიან ლიმონივით

ან უფრო ყვითლები - სამარშრუტო ტაქსები, თუმცა დიდად ამანაც ვერ მოხიბლა. ისეთი
ჭყლეტვა იყო, ორჯერ კინაღამ ტაიქცა, ერთხელ გვერდიდან კინაღამ მსუბუქი მანქანაც კი
მიეჯახათ. ყოველივე სიკეთესთან ერთად, ისიც შეამჩნია, რომ ფანჯრის ქვეშ არსებული
რგოლები კანფეტის ქაღალდებითა და სიგარეტის ნაწვით ამოევსოთ.

„ქართველი ქართველობას ვერ დაიშლის, გინდ 10000 დოლარი დაუწესე ჯარიმა“ - გაიფიქრა
და თვალები ცოტა ხნით მოხუჭა, თუმცა მყუდროება დაურღვიეს. მის პარალელურ მხარეს
მჯდომი გოგონა მთელ ხმაზე უყვებოდა დაქალს, როგორ პროშნიდა მეგობარი ბიჭი შუა
რუსთაველზე, ხალხი როგორ აკვირდებოდა, რამდენიმე მოხუცი კი ხმამაღლა ემუქრებოდა,
პოლიციას დავურეკავ, არ იცით, შვილებო, საჯარო ადგილებში „ხვევნა კოცნა მტყლაშა
მტყლუში აკრძალული“ რომაააო ? ერთმა ახალგაზრდა ქალს კი ცინიკურად აურიდებია
წყვილისთვის თვალი - 5 ვარსკვლავიან სასტუმროში ვერ დაგიქირავებთ ოთახს, ჯერ არ
ამიღია ხელფასი, მაგრამ როგორც კი ჩამერიცხება, შემეხმიანეთო.

-ჯარიმა რამდენიაა, ქალბატონო ? - კოცნით გული რომ იჯერა მგზავრი გოგონას მეგობარმა
სიცილი აუტყდა, თუმცა მოხუცმა არაფერი უპასუხა, პანღური არ ამომცხოს, გავეცალო,
თორემ ახალგაზრდობა იმდენად გაირყვნა, ამასაც არ მოერიდებაო.

საჯარო ადგილებში ხვევნა - კოცნა და სხვა სასიამოვნო მოქმედებანიც არაა უცხო ხილი; აი,
14 თებერვალს, გეების თუ სიყვარულის დღეს ( როგორც გინდათ ისე ჩათვალეთ) , მთელი
პარკები გადავსებული იყო წყვილებით. ზოგიდ დასცინოდა, მასხრად იგდებდა (თუმცა, რა
საკვირველია, ინტერნეტში ), თუმცა რეალური თვალი რომ გავუსწოროთ - მართლაც რა
ექნათ ვნებისგან ცაში აჭრილ, აღგზნებულ და შეყვარებულ წყვილებს ? ყველას ჰომ არ აქვს
საკუთარი სახლი ან ორადგილიანი „ლუქსის“ დაქირავების შესაძლებლობა ....
***

თბილისი ბათუმად ქცეულიყო - მთელი ერთი დღე და ღამე გაუჩერებლად წვიმდა; სასეირნო
ამინდი ნამდვილად არ იყო, თვით მაღაზიების დალაშქრვაც არ იქნებოდა სასიამოვნო.
წიგნის კითხვის, ჩაის ან ყავის სმის ამინდიაო, რომ იტყვიან ზუსტად ისეთი იყო. აი, პლედს
რომ შემოიფარებენ და საყვარელ ადამიანს რომ ელოდებიან. თუმცა ლილის წიგნამდე არ
მისდიოდა გული, ბოლო დროს იმდენი რამ წაეკითხა, ცოტა დასვენება უნდოდა მის
თვალებს. ჯერ წვიმას უყურებდა განუწყვეტლივ ერთი - ორი საათის განმავლობაში,
ფიქრობდა, ზაირაც ჰომ არაა მისი ნაწილი, იქნებ ახლა მხედავს და რჩევის მოცემას
შეუძლიაო; ლაშაც ახსენდებოდა, როგორც ყოველთვის, ეს ბიჭი მის გონებასა და გულს არ
ეშვებოდა, დაუკითხავად შემოჭრული დროსთან ერთად უფრო მეტად ეპატრონებოდა მათ.

„სამყარო რატომაა ისე მოწყობილი, რომ ყველაზე ახლობელი ადამიანები ყველაზე მალე
გვტოვებენ ?“ - გაიფიქრა და ცას გახედა, თითქოს აქ ეძებდა პასუხს.

ცოტა ხანში „ფეისბუქში“ შევიდა, ერთი რამის კეთება, რაც არ უნდა სასიამოვნო იყოს, ხომ
გვბეზრდება ადამიანებს, ალბათ ასე ვართ მოწყობილნი.

„ნიუს ფიდს“ ჩაუყვა და შემთხვევით გუგას სურათს მოჰკრა თვალი, ბედნიერად იხედებოდა
კამერაში, თან გვერდს მასზე მაღალი, მაგრამ ძალიან ლამაზი გოგონა უმშვენებდა.

„უყურეთ ამას...“ - თითქოს არ ესიამოვნა ლილის. იქნებ იეჭვიანა კიდეც ? თუმცა არა, ეს
უფრო „მრავალი თვალის“ მესაკუთრეობის სინდრომი გახლდათ, რომელიც ალბათ თითქმის
ყველა ქალს აწუხებს; გვსიამოვნებს ყურადღება, მზრუნველობა, სიყვარული, სითბო,
მიუხედავად იმისა, მისი სუბიექტი მოგვწონს თუ არა და როცა ეს ყველაფერი ქრება, გულში
რაღაც უცნაურად გვწყდება.

„ყველა კაცი ერთნაირია, სიყვარულზე წარმოდგენაც კი არ აქვთ, ორგაზმით გამოწვეულ

სიამოვნებაში ერევათ, შემდეგ კი სულ ავიწყდებათ“ - გაიფიქრა და „ჩასქროლა“, გუგას
ფოტოს დანახვაც არ უნდოდა,

„ალბათ ლაშას ოდნავაც არ ვახსოვარ.. და საერთოდაც რატომ უნდა ვახსოვდე ? მისთვის

უბრალოდ უბედურების ჟამს მანუგეშებელი გოგო ვარ, როგორც ფიზიკურად, ასევე
სულიერად... ჭირში რომ გჭირდება ადამიანი, როდი ნიშნავს რამეს, აი, ლხინშიც თუ
გაგახსენდა, მერე შეიძლება რაიმზე საუბარი...“ - ტელეფონი მოისროლა და ისევ ფანჯარას
მიუახლოვდა - „ რა ლამაზად აწვიმს ფარეხთა სახურავებს, ასფალტს... თითქოს გარემო
პროტესტს უცხადებს სამყაროს...“

საღამოს ნინეს მონახულება გადაწყვიტა, როგორც ჩვეოდა ხოლმე დაუკითხავად და

გაუფრთხილებლად; მისი საყვარელი მარწყვის ტორტი იყიდა, ერთი ბოთლი სასმელი და
„ტაქსი“ გააჩერა, ასე დატვირთული საზოგადოებრივ ტრანსპორტში ვერ ავიდოდა, ჯერ მის
ტორტს მიზელ-მოზელდნენ, მერე კი გოგონასაც გადათელავდნენ.
„მართვის მოწმობა უნდა ავიღო უეჭველი“ - გადაწყვეტილება მიიღო და ნაუშნიკები გაიკეთა,
ტაქსისტობისა და დიასახლისობის თეორიის მოსმენის თავი, ნამდვილად, არ ჰქონდა.

-ისე ეს ახალგაზრდა გოგოები ზედმეტად „მკიდია“ ტიპები გახდით - გააჩერა თუ არა, დრო
მოიხელთა მძღოლმა, თუმცა ლილიმ არაფერი უპასუხა, უნდოდა ფული სახეში შეეხია,
მაგრამ თავი შეიკავა და მშვიდი ნაბიჯებით შევიდა სადარბაზოში.

-ასეთ სოუპრიზს მხოლოდ შენ თუ მოიფიქრებდი.. ცოტა ხნის კი ვაკვირდებოდი ცას და

ვფიქრობდი, ნეტავ, რამე სასწაული მოხდეს - მეთქი და აი, ისიც... როგორ გამახარე ! -
გადაეხვია ნინე.

-გოგო, მომენატრა ძველი დრო, იცი ? სამსახური, მოსწრებაზე ფიქრი, უფროსის

უკმაყოფილება, შენთან ჭორაობა...

-მეც, ლილ... კარგი დრო იყო, მაგრამ ახლა უკეთესია... ხედავ შენს თავს ? მალე სწავლას
დაიწყებ, თსუ - ში თუ შევსუნავდი, იმაზეც არ მქონდა წარმოდგენა, შენ კი - უკვე მისი
სტუდენტი ხარ.

-ნუ აჭარბებ.... - გაეცინა ლილის - შენკენ რაა ახალი ? ისევ იქ მუშაობ ?

-კი, ისევ იქ.. სიმართლე გითხრა, არც მაქვს სწავლის გაგრძელების თავი. თითქოს იმდენად
შევეჩვიე, არაფრის შეცვლა არ მინდა, მაგრამ ზოგჯერ ამაოებაა იმდენად მიტევს, არ ვიცი რა
ვქნა... ისე იმ ბიჭზე მინდა, რაღაც გითხრა.. მალე მისი წიგნის პრეზენტაციაა, ხალხის
რჩეული რომ გახდა ჰო იცი იმ ლიტერატურულ კონკურსში, პირველი ადგილი დაუკავებია...

-ლაშა ჭანტურია, ჰო ?

-ჰო, ისე გუშინწინ იყო მოსული, წიგნებს დახედა, თუმცა ბედნიერი არ ჩანს; ძალიან
გამიკვირდა, თუმცა ჰო ვერ ვკითხავდი...

-რას გაიგებ ადამიანებისას, ხან უხარიათ რაღაც, ხან - არა - თითქოს უინტერესოდ უპასუხა,
რეალურად კი ლაშაზე ფიქრისა და საუბრის მეტი არაფერი უნდოდა, მაგრამ ხშირად
სიმართლეს ვამჯობინებთ უთქმელობას. ეს ერთ-ერთი იმ საკითხთაგანისაა, სადაც
ადამიანებს სიმარტივე არ გვიყვარს.

***

გარშემო თითქოს ყველა უფროსი ამბობდა, თსუ-ის პირველ კორპუსში თუ არ სწავლობ,

სტუდენტობას ვერ იგრძნობო, ზოგი იმასაც კი უსვამდა ხაზს, პირველი კორპუსიდან
გადამიყვანეს თუ არა, ჩემი სტუდენტობას შეწყდაო, პირველ კორპუსში ღვივის ყოველივე ის
სიამე, რომელიც ამ პერიოდს ახლავსო, შესაბამისად, ლილისაც აინტერესებდა, მართლა
ასეთი საოცარი აქ სწავლა, თუ უბრალოდ პირველის ეფექტიაო, თუმცა რა ექნა, რომ
ჟურნალისტიკა მოპირდაპირე მხარეს „ხრუშოვკის“ მსგავს შენობაში ისწავლებოდა ? არც,
არაფერი.. უბრალოდ შეძლებისდაგვარად დამტკბარიყო სტუდენტობით. მართალია,
აჭარული ხაჭაპურისა და ლაღიძის წყლის სიტკბოება სასწავლებლიდან მიმავალ გზაზე ვერ
დაატკბობდა, როგორც საბჭოთა სტუდენტებს, თუმცა სხვა სასიამოვნო რასაც მოძებნიდა
კაცი.

დიდად კომუნიკაბელური არასდროს ყოფილა, თუმცა ბევრი კურსელი კი გამოელაპარაკა და

მისიც დაინტერესდა; ალბათ მათი ჰიპერკომუნიკაბელურობის ბრალი იყო ან ლილის
გარეგნობის, რომელიც სხვებისგან უჩვეულო სილამაზითა და სტილიც გამოირჩეოდა. 21-ე
საუკუნეში კი გარეგნობა ცხოვრებაზე ნახევრად გამარჯვებას ნიშნავს. რამდენიც არ უნდა
ვისაუბროთ სულიერებაზე, პირველ ეფექტს სწორედ გრძელი ლამაზი ფეხები, ლამაზ
ფორმიანი მკერდი, გამოყვანილი წელი, ლამაზი თმა... ქმნის.

ლილი ხომ ამ დღისთვის განსაკუთრებულად მომზადებულიყო. დიდად არ აინტერესებდა

გარშემომყოფთა შთაბეჭდილება, თუმცა გულის სიღრმეში ლაშასთან შეხვედრას ელოდა.

-რა ლამაზი ხარ - გაუღიმა ერთმა გოგონამ, რომელიც განსაკუთრებულ ინტერესტს იჩენდა
და ლილისაც მოეწონა.

-კარგი, რა ...

-თან ეს სტილი გხატავს..

-სიმართლე გითხრა, ფართო სპორტულებზე გადაცმულ შეუფერებელ სამოსშიც მშვენივრად

ვგრძნობ თავს... მთავარი ის კი არაა რა გაცვია, არამედ რამდენად ხარ საკუთარ თავში
დაჯერებული.. დღეს გოგონები წუწუნებენ, ძვირადღირებული ტანსაცლის ფული არ გვაქვს,
რა უბედურები ვართ, ბიჭებს არ მოვწონვართო, მაგრამ მათი პრობლემა სულ სხვა რამეშია -
თავდაჯერებულოა აკლიათ.

-მწერალი ხარ ? - თვალები გაუფართოვდა სალოს, გოგონას, რომელსაც ესაუბრებოდა.

-არა, მომავალი ჟურნალისტი ან ისევ პოტენციური მიმტანი - გაუღიმა ლილის, რომელიც

ცხოვრებაში ბევრ რამეს გაცილებით მარტივად უყურებდა, ვიდრე უწინ - ან შესაძლოა
მდიდარი მამიკოს ფულებში მცურავი გოგონა, ეს ხუმრობით. შენ რა ჰობი გაქვს ? - სხვა
თემაზე გადაიტანა ყურადღება, ქონებაზე საუბარი არასდროს უყვარდა.

-ცხოვრება - მოკლედ უპასუხა სალომ.

-საინტერესო გოგო ხარ, მეც ცნობისმოყვარე ვარ, თუმცა ახლა ამით ვერ დავნაყრდებით..
წამო, ვჭამოთ რამე წესიერი, რამე კაფე იქნება სადმე.. თუმცა სჯობს, პიატოში წამოდი, იქ
ვმუშაობდი არც ისე ცოტა ხანს, უამრავი მოგონება მაკავშირებს გალერეასთან და ჩემზეც
უფრო მარტივად მოგიყვები.

ცხოვრებას მარტივად თუ შევხედავთ, გამგები მეგობრის შეძენაც არაა რთული - უბრალოდ

უკარებების ფარდაგის გულიდან მოშორება და მზეზე თანამად გამოსვლაა საჭირო.

***

”Farewell, mountains, joy of my eyes,

peaks where only the wild goats live.

Farewell, my home, peace be with you,

you stir such pity in my breast..

Farewell, spirit of our shrine,

who give such power to the man who serve you”… - დაამთავარა ვაჟას „ალუდა ქეთელაურის“
ინგლისური თარგმანი, რომელსაც წიგნების მაღაზიაში წინა დღეს მოკრა თვალი და მაშინვე
იყიდა. ბოლო დროს აინტერესებდა ხოლმე ორიგინალი ნაწარმოებების თარგმანები,
ადარებდა ერთმანეთს - „ყველაზე კარგად შემოქმედის მისსავე ერს ესმის და უყვარს სწორედ
ისე, როგორც ჩვილს დედის რძესა და ნანაზე მეტად არაფერი სიამოვნებსო“ - გაიფიქრა და
ფიქრთა ახალ ნაკადში წავიდა :

„მიატოვეს, გადააგდეს, გამოაძევეს, მაგრამ მაინც მისკენ იწეოდა, იხედებოდა გადასახლების

უკანასკნელ ჟამს და მასზე ფიქრობდა... ნეტავ, მეც მასე ვიქნები, როცა ლაშა საბოლოოდ
ამომკრავს პანჩურს და ცხოვრების დასალიერში მისვრის ? ნუთუ სიყვარულს მსხვერპლზე
უკეთესი ბედი არ უწერია ?“

უნივერსიტეტი ერთი შეხედვით, როგორც ცხოვრება, მარტივი მექანიზმია, რომელიც

გარკვეულ მიზანსა თუ მიზნებს ემსახურება, თუმცა ასე როდია... თითოეულ ნაბიჯზე
გრძნობ, რომ ახალი თავგადასავალში შედგი ფეხი, ახალი განცდების საუფლოში აღწევ ნელ-
ნელა, იცნობ ახალ ადამიანებს და ცხოვრებასაც დროსთან ერთად ფერი ეცვლება...

ლილი ე. წ „პაძემკიდან“ გადავიდა უნივერსიტეტის მხარეს, ლექციაზე ეჩქარებოდა, თუმცა

მხოლოდ რამდენიმე წამი დასჭირდა იმისათვის, რომ ადგილზე გაშეშებულიყო.. დაინახა
ქუჩისადა და ტროტუარის გასაყარზე აღმართულ გადახლართულ ძელებში როგორ
ცდილობდა მოხუცი ქალი გაძრომას, მაგრამ გაჭედილიყო.. დაბალ და სუსტ სხეულს ერთ
ადგილად უიმედოდ არ აჩერებდა, თუმცა ყოველ ჯერზე მცდელობა აბსურდულად
სრულდებოდა. ხალათი ნახევრად შეხსნოდა, ვერცხლისფერი თმა კი თვალებში ეყრებოდა,
ცალ ხელი ცელოფანი ეჭირა, ცალი თვალი მასზევე მიეშტერებინა, ცალით კი გამვლელებს
ათვალიერებდა. ერთი შუახნის ქალბატონი მიუახლოვდა, დაამშვიდა და გამოსვლაში
ეხმარებოდა. ლილის უნდოდა ეთქვა, ისევ უკან რომ დაბრუნდეს, უფრო მარტივად არ
გათავისუფლდებაო, თუმცა გადაიფიქრა - არ უნდოდა რამის უკან გადახვევით
პრობლემების მოგვარება უცბათ წარმოიდგინა, „ბიბლუსის“ გალერეაში რომ არ დავეწყო
მუშაობა, ლაშას ვერ გავიცნობდი და სულის ჭრილობებიც ნაკლებად მექნებოდაო“ და მალევე
ინანა. შეყვარებული ადამიანები ხომ იმდენად შეშლილნი ხდებიან, ამ გრძნობას არაფერზე
გაცვლიან.
 -ჰომ კარგად ხართ ? - საფრთხის გაქრობის შემდეგ მიუახლოვდა მოხუცს, ლექცია სულ აღარ
ახსოვდა; უნდოდა, ენახა მისი დამშვიდებული სახე, ხვალინდელი დღისკენ, ამ შემთხვევაში
კი გზისკენ შემართებით მამზირალი თვალები, ის ხომ ამ უკანასკნელის გარეშე
მზესუმზირს, თხილს და მისნარებს ხომ ვერ გაყიდდა და შესაბამისად მომდევნო დღეც ვერ
დაუდგებოდა.

-ღმერთმა დიდხანს გაცოცხლოს, შვილო - გაუღიმა მოხუცმა და კეთილი თვალები შეანათა -

ძალიან ლამაზი ხარ და ძლიერი, ამას ვატყობ !

-მადლობა. მზესუმზირა რა ღირს ? უფრო სწორედ, ყველაფერს ვყიდულობ, თქვენ კი წადით

შინ და დაისვენეთ.. - ქალმა ვერაფერი თქვა, ჯერ სახეზე ხელები აიფარა, შემდეგ ბავშვურად
ატირდა, ლილიმ კი მის მხარზე მოათავსა მოხუცის ათრთოლებული თავი.

***

-გუშინ ლექციაზე რატომ არ იყავი ?

-ვერ მოვახერხე, ერთ გაჭირვებულ მოხუცს შევხვდი აბსურდულ მდგომარეობაში და.... -

დაწვრილებით უამბო სალოს წინა დღეს მომხდარი.

-შენ ძალიან უცნაური გოგო ხარ, ისე მეც მინდა მოგიყვე რაღაც, დღეს ყავასა და ნამცხვარზე
ამოდი ჩემთან და მშვიდად ვიჭორაოთ, უფრო სწორედ, ვიბაასოთ.. ისე საკუთარ თავის
გაჭორვაც რომ შეგევძლოს, სასიამოვნო იქნებოდა ნეტა ?

-ვააა, ასეთი ნამცხვარი ჯერ არ მიჭამია - შეხედა სტაფილოსფერ ფენებსა და მათ შორის
არსებულ თეთრ კრემს - ზებრა ნარინჯად -წარმოთქვა ხმამაღლა და მაშინვე ლაშა გაახსენდა -
ზებრა სულ დედამისს ახსენებს ხოლმე.. - სევდიანად ჩაილაპარაკა და მეგობარს მზერა
მოაშორა.

-აარ გამოჩენილი ეგ ბიჭი, ჰო ? ისე რაღაც მხრივ საინტერესოა, როდის და სად შეეჩეხებით
ერთმანეთს, რა რექცია ექნება..

-კაი, ამაზე აღარ გვინდა, ნამცხვარი უცნაურად გემრიელია - ჩაკრიჩა და მსხვილი თითი
აუწია - რეცეპტია ჩამაწერინე.

-გაგეცინება, რომ გითხრაა დიეტურია - მეთქი, დედაჩემი ბორმენტალის დიეტაზეა მეც

ვუკონტროლებ ხოლმე და ზოგჯერ რაღაცებსაც ვამზადებ. კვერცხის გულიც კი არ აქვს,
იმდენად ვებრძვით ცხიმებს.. - კალამი აიღო და რვეულის ამონახევ ფურცელზე დიდი
ასოებით ჩამოწერა :

ბისკვიტი:
• სტაფილო - გ
• შვრიის ფანტელი - 8 ს/კ დაფქული
• კვერცხის ცილა - 2 ცალი
• თაფლი - 1 ს/კ
• ქოქოსის ფანტელი - 1 ს/კ
კრემი:
• უცხიმო რძე - 300 მლ
• კვერცხის გული - 2 ცალი
• კრემისებური ხაჭო, უცხიმო - 150 გ
• თაფლი - გემოვნებით

-ვაუ, აზრადაც არ მომივიდოდა, ყოჩაღ შენ !

-ყველაზე მაგარი ისაა, რომ ასეთ რამეებში დავხელოვნდი და ასაკში გასუქების საფრთხე
არ მელის, ხვალ შოკოლადის დიეტურ ნაყინსაც მოვამზადებ და იმედია, გვეწვევი, თან
დედაჩემს გაგაცნობ, ძალიან საყვარელი... დილას დამყავს ხოლმე სასეირნოდ, თან სუფთა
ჰაერის ჩასუნთქვა მეც მსიამოვნებს.
-რა სჯობს სიჩუმეს, როცა გარემო და მათ შორის ადამიანები თავიან ტყავიდან
გადმოხტომას არ ლამობენ.. ისე დედაჩემი მომანატრა, მამაც..

***

უნივერსიტეტის შემდეგ ნინეს მიაკითხა, რამეს წავიკითხავ და ცოტა წითელ ღვინოს

დავლევო, უნდოდა სტრესი საერთოდ გაექრო... წიგნებს გლი ვერ დაუდო, პირველივე
ჟურნალს მოკიდა ხელი, რაც ხელში მოხვდა და უინტერესოდ დაუწყო ფურცვლა. ალბათ
ძალიან დიდ ხანს გააგრძელებდა ასე, უცნობი გოგონა რომ არ გამოლაპარაკებოდა.

-ხშირად გხედავ აქ... უი, გამარჯობა - ხალისიანი და ენერგიული ჩანდა. მაღალი იყო, slim,
როგორც ინგლისელები იტყვიან, უჩვეულოდ მოკლე თმა ჰქონდა ნაწნავისთვის, თუმცა მაინც
უხდებოდა, კიკინასავით ატკიდეცოდა რეზინის ქვემოთ დარჩენილი თმა და სხვადასხვა
ელფერს იღებდა. თმის ნაწილი შუბლზე ჩამოყროდა, თუმცა მაღალ შუბლს მაინც ვერ
ფარავდა. ლილის გაახსენდა, რას ამბობდნენ სოფელში მოხუცები - ვისაც მაღალი შუბლი
აქვს, ჭკვიანიაო.

-გამარჯობა. ყავას დალევ ? -ღიმილითვე უპასუხა გოგონას.

-უფრო სწორედ, წითელ ღვინოს - შეუსწორა და მის წინ დაიკავა ადგილი... - ისე მე ნინა
მაქვია.

-ლილი.. უცნაური ჩანხარ, თუმცა მხოლოდ დადებით კონტექსტში..

-ისე ბევრი ამბობს, რომ უარყოფითში.. - ლილიმ შეხედა ნინას და მის თვალებში ღრმა სევდა
ამოიკითხა, თითქოს ხავსებივით ამოზრდილი არსებები ითრევდნენ ჭაობში... ზოგჯერ
თვალებს ხომ უამრავი რამის თქმაც კი შეუძლია...

-უარყოფით ?
-ჰო, თუმცა ამას ახლა მნიშვნელობა არ აქვს... - მორიდებით გახედა ლილის, უნდოდა რაღაც
ეთქვა. თუმცა შემდეგ შეიკავა სუნთქვა, ღრმად ამოიხორა და ბურთივით გადაყლაპარა
რაღაც...

-ვატყობ, რაღაც გაწუხებს, ნინა... ამას ვგრძნობ, არ მიცნობ, არ გიცნობ, მაგრამ თუ გინდა
მომიყევი..

-ყველაზე რთული ის სიტყვებია, რომლებიც უთქმელად რჩება, მაგრამ ზოგჯერ თქმაც კი

იმდენად რთულია...

-ნინა, მისმინე, უუცნობთან უფრო მარტივია. ადამიანებს ურთიერთობის დროს დაგროვილი

მოგონებები ხშირად ბორკილებს გვადებს, ჩარჩოებში გვსვამს... მარტივი
ურთიერთობისთვის კი მხოლოდ ნდობა და ცარიელი მეხსიერებაა საჭირო, რასაც იშვიათად
თუ ვნახულოთ ერთმანეთში.. თუ მენდობი, შეგიძლია, ყველაფერი მომიყვე, რაც გაწუხებს ?

-არ ვიცი, საიდან დავიწყო..

-რას ხედავ ჩემს თვალებში ? შემომხედე - თავი მაღლა ააწევინა ნინას.

-არ ვიცი...

-კარგად დამაკვირდი..

-სევდას, მაგრამ ამოუხსნელს, ბუნდოვნებას, ძიებას და გზას, რომელის მიმართულებას ეძებს,

გულიდან გამოდის და გრძნობათა ტყეში იკარგებაა.. - რამდენიმე წუთიანი პაუზის შემდეგ
უპასუხა ლილის.

-ანუ ერთმანეთის გაგება შეგვიძლია.. მიდი, მომიყევი !

ღრმად ჩაისუნთქა ჰაერი, თითქოს შორ დისტანციაზე ცურვისთვის ემზადებაო, წინ მჯდომს
მზერა გაუსწორა, კიდევ ერთხელ ჩაფიქრდა, შემდეგ კი დაიწყო :

-მიმატოვეს, გამყიდეს მეც და ჩემი სიყვარულიც...

-სიყვარული რთული თემაა...

-მით უმეტეს, თუ განსხვავებულ ორიენტაციის ადამიანებს შორის ყალიბდება ეს გრძნობა....

ყველას ცხოვრებაში არსებობს რაღაც,რასაც სხვებს არ ეუბნება,რასაც მალავს და რასაც არავის

ანახვებს.

ჩემი ცხოვრებაც,ერთი შეხედვით,ჩვეულებრივი იყო,მიყვებოდა რიტმს და არ ვარდებოდა

მისგან,მაგრამ მაინც იყო რაღაც,რასაც გულში ვმარხავდი.არ მინდოდა,რომ ხალხის
ყურადღების ცენტში ვყოიფლიყავი.მეშინოდა,რომ ჩემი საიდუმლოს გამოაშკარავება
საბოლოოდ დამაჩოქინებდა ცხოვრებისთვის.

გარეგნულად ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი,ჩვეულებრივი თინეიჯერი,რომელსაც არ ჰქონდა

უჩვეულო ცხოვრება,ცხოვრობდა ისე,როგორც სხვები..უსმენდა საყვარელ მუსიკას დღეში
რამდენიმე საათი და გატაცებული იყო ამერიკული სერიალებით,კითხულობდა საყვარელ
წიგნებს და ტანვარჯიშს ცხვოვრების ნახევარს უთმობდა...უყვარდა უცხო ენები და
უყვარდა,როცა ვინმეს აინტერესებდა ის.

მყავდა ერთი დაქალი,რომელიც ბავშვობის შემდეგ ძლივს შევიძინე...ვაღიარებ,რომ თითქმის

მთელი სკოლის დრო საშინლად ჩაკეტილი ვიყავი,არავისთან ვკონტაქტობდი
თითქმის,მხოლოდ საქმიანი საუბრებით შემივისაზღვრებოდი,ერთი სიტყვით,საზღვრებს
არასდროს ვარღვევდი.

ხშირად გოგონებიც მაბნევდნენ.მახსოვს როგორ ვუყურებდი ხოლმე ბაფთიან გოგონას..მას

სათვალეები ეკეთა და მუდამ იღიმოდა..მისი ორი უშველებელი ზომის კბილიც კი
მომწონდა,მერე ბრეკეტები გაიკეთა და გამოუსწორდა,ესეც მახსოვს..მაშინ რაღაც უხილავი
დავინახე...ვგრძნობდი,რომ მისი ახალი კბილები ნაკლებად მომწონდა.

კიდევ ერთი გოგო იყო...კლასში ყველაზე მაღალი,ადრე აეყარა ტანი..ქერაზე მუქი თმა
ჰქონდა და პულოვერებიც დადიოდა ხოლმე.მახსოვს ერთხელ ძალიან მინდოდა მის
ბიუსჰალტერს შევხებოდი...მისი მკერდი მიზიდავდა,საშუალო ზომის ჰქონდა,მრგვალი და
ძალიან მიმზიდველი..

თუმცა ბიჭებიც მომწონდა...ერთი ბიჭი იყო..მახსოვს,რუხი ზედა ეცვა და კიდევ ტყავის

კურტკას დაახლოებით სამი წელი ატარებდა..მომწონდა მისი გამოყვანილი სხეული და სახის
ნაკვთები..მუდამ იმაზე ვფიქრობდი რა ფერის თმა ჰქონდა.როცა
მიყურებდა,ვრთოდი,ხშირად ვეკამათებოდი და ზოგჯერ სულელსაც კი ვეძახდი.

მახსოვს როგორ მიხაროდა,როცა მისი ყურადღება კომპიუტერული თამაშით

მივიქციე..კომპიუტერული არა,მაგრამ ფეისბუქის კი იყო...მახსოვს როგორ იღიმოდა და
როგორ მინდოდა მისთვის მეკოცნა,მაგრამ საკმაო გაბედულება არ მქონდა.

კიდევ იყო ერთი გოგო...წინ იჯდა და ხმას თითქმის საერთოდ არ იღებდა..წელამდე თმა მერე
კარედ შეიჭრა..მახსოვს თეატრში რომ მივდიოდით,მის გვერდით ვიჯექი და მისი შეხების
სურვილი მკლავდა.

ისე ჩეულებრივი გოგო ვიყავი..გაკვეთილებს ნორმალურად ვამზადებდი და არც არავინ

მემდუროდა...

ჩვეულებრივი ვიყავი,მაგრამ ჩაკეტილი...ბიჭებთანაც მიჭირდა ყოფნა და

გოგონებთანაც..ძალიან მიზიდავდა მათი სხეული...საკმაოდ ადრე დაქალებულს სული
მეკვროდა,როცა მათ ხმას ვისმენდი..ძალიან მინდოდა მათი ბაგეების გემო შემეგრძნო.

ერთხელ ერთ ბიჭს ვაკოცე...სკოლის უკან..მაშინ 13 წლის ვიყავი...უკვე ჩამოყალიბებული და

მიმზიდველი გარეგნობა მქონდა.მახსოვს,რომ მესიამოვნა,მაგრამ მაინც რაღაც დამაკლდა.

ერთხელ კი,როცა 15-ის ვხდებოდი,ბანაკში წავედი..იქ ერთი შესანიშნავი გარეგნობის ბიჭი

გავიცანი..რუსი იყო და ქერა თმა ჰქონდა..მახსოვს როგორ მიზიდავდა მაშინ ღია ფერები..ეს
ჩემთვის სისადავისა და ბუნებრიობის პიკი იყო.
-როგორ ხარ?-მორცხდავ გამიღიმა.

-ჯიგრულად..-ცოტა გადაკრული მქონდა და საღად ვერ ვაზროვნებდი იმ დღეს.

-არ გინდა სადმე გაგვევლო...აქ მოვიწყინე ძალიან.

-შესანიშნავია.

-იცი,იმ დღეს რამდენჯერ ავიწიე?

-რამდენჯერ?-თვალები დავჭყიტე.

-ყველას ვაჯობე..გინდა განახო?

-მჯერა..-გავუღიმე და იმ წამს მისი ხელი ვიგრძენი.

-იცი,რა მსიამოვნებს?-ახლოს მოვიდა და ზედა ტუჩზე შემეხო...მახსოვს მერე ბალახებში

დავწექით და...ეს ძალიან სასიამოვნო იყო...არაფერზე ვფიქრობდი და ვცდილობდი
ყველანაირად მიმეღო სიამოვნება..

ამის შემდეგ ბევრს ვფიქრობდი..იმ ბიჭმა ნომერი მომცა,მაგრამ არ დავურეკე...მეგონა,რომ

რაღაც მაკლდა..რაღაც,მაგრამ რა ვერ ვხვდებოდი...ზოგჯერ ჩვეულებრივიც კი მეგონა,რომ
გოგონებიც მაინტერესებდა..

იმ წელს ჩემი დაქალი გავიცანი..ბათუმში ერთად ვისვენებდით და შლოპანსები

მთხოვა.მახსოვს როგორ იღიმოდა..მაშინ საოცარი რამ ვიგრძენი..ის ერთადერთი გოგო
იყო,რომელიც არ მიზიდავდა..მასშინ შინაგან მხარეებს უფრო ვხედავდი.

-იცი,ვაკოცეთ..-გამიმხილა,როცა 15 წლის გავხდი.ის ჩემზე ერთი წლით იყო დიდი.

-ვის?-გავიკვირვე.

-ერთ ბიჭს,ძალიან სასიამოვნო გარეგნობისაა.

-გიყვარს?-დროში ჩარჩენილივით ვკითხე.

-არა..ეგ რა საჭიროა..-გაეცინა მას..

-ჰო,რა ვიცი...-ისეთი სახე მივიღე,თითქოს გამოუცდელი ბარტყი ვიყავი..

თუმცა იმ საღამოს ყველაფერი მაამბობინა იამ.იმ ბიჭზე ვუთხარი...რა თქმა უნდა,გოგონებზე

არა...ვერავის ვეუბნებოდი,რომ ჩემში რაღაც ხდებოდა.

-ნინა,რა ხდება?-მკითხა ერთ დღეს დედამ.

-არაფერი..

-რაღაც გჭირს,მგონი..
-არა,დე...-გავუღიმე და ჩემს ოთახში გავედი.

მეშინოდა,რომ დედა რამეს გაიგებდა..იასაც ვერაფერს ვუყვებოდი და ეს საშინელ

მდგომარეობაში მაგდებდა.მეშინოდა,რომ ერთ დღეს,როცა ყვეალფერს ფარდა აეხდებოდა,ის
ვერ მაპატიებდა ამდენი ხნის სიცრუეს.

ძალიან მეშინოდა და მუდამ ვიტყუებოდი..მუდამ შიშში ვცხოვრობდი,მუდამ მეშინოდა,რომ

რაღაც საშინელი მოხდებოდა...

თექვსმეტ წლამდე ვმალე..მერე დაბადების დღის წვეულებაზე,სადაც წამითაც კი არ

მშორდებოდა ია,რაღაც მოხდა..ნაცნობი გოგო შევნიშნე,ის ჩემი სკოლელი იყო,ერთი
საფეხურით დაბლა სწავლობდა და მახსოვს,ძალიან მომწონდა..თვალს ვერ ვაშორებდი
ხოლმე...ის ბიჭებზე მეტად მომწონდა,მგონი..

-გილოცავ...-შემომცინა სახეში და ყელსაბამი მაჩუქა.

-გამიკეთებ?-დაბნეულმა ვკითხე და თვალი თვალში გავუსწორე.

-როგორ არა..მოგწონს?-ვნებიანად მკითხა გოგონამ.

-კი..შენ თაკო გქვია არა?-ვკითხე და ცნობისმოყვარე მზერა ვესროლე.

-კი,თაკო...

-გაწითლდი,მგონი..-გაკვირვება ვერ დავმალე,როცა ყელსაბამის შეკვრა დაასრულა.

-არა..მართლა? ალბათ,იმიტომ,რომ აქ ცხელა..

-არ ცხელა..-სიცილი ამიტყდა.

-ნუ დამცინი.

-ალბათ,სხვა რამეეა..წამო,ჩემს ოთახში ავიდეთ..

იმ დღეს მე და თაკომ რაღაც ვიდეოებს ვუყურეთ და შემდეგ ბევრი ვიცინეთ..ბოლოს მახსოვს

ვაკოცეთ,ერთმანეთს მივჩერებოდით უჩუმრად..მგონი,მაშინ მოხდა საოცრება,როცა ზედის
ქვეშ ხელი შევუცურე..ცხელი სხეული ჰქონდა..დაყრილი ზურგი და ხურდა..

-აი,გცხელოდა..

-შენ კი არ დამიჯერე...-სახეაწითლებულმა შემომხედა.

-კარგი,ჩუ..-პირზე ხელი მივადე და ზედა გადავაძვრე...

მისმა ოდნავ ამობურცულმა მკერდმა მეც კი დამშოკა..

-ლამაზი ხარ....-ჩურჩულით ვუთხარი..

მეორე დღეს ერთად გაგვეღვიძა,მაგრამ ასეთ გაღვიძებას რა ვუთხარი...ია ყვიროდა..

-ჩუ,დედამ არ გაიგოს-აქოშეინებული ვსაუბრობდი და შეშინებულ თაკოს სახეზე
ვაკვირდებოდი.

-რა ჩუ? მიმალავდი?

-მეც არ ვიცოდი,რომ...ჩვენ ერთმანეთი მოგვწონს..-გადავხედე თაკოს..ის ჩუმად იყო,ეს

თანხმობის ნიშანი იყო და ეს ვიცოდი.

-არა...არ არსებობს..-კივილ-წივილით გავიდა ოთახიდან ია.

-ამის დედაც..-ფეხზე წამოვდექი და შეშინებულ თაკოს გავხედე..ცერა თმა სახეზე

ჩამოშლოდა..ეტყობოდა,რომ ეშინოდა..

-ჩემთვის ძვირფასი ხარ..არ შეგეშინდეს..-ხელი ჩავჭიდე და თავი მხარზე ჩამოვადე.

-უნდა წავიდე..ინერვიულებენ სახლში..-ფეხზე წამოხტა და ტანსაცმლის ძებნა დაიწყო...

-ხალხს უჭირს განსხვავებულობის აღქმა..-ვუთხარი თაკოს და გავუღიმე..ის ჩემს გვერდით

იჯდა მწვანე მინდორზე და გარემოს აკვირდებოდა.

-ია წავიდა?-მკითხა დარცხვენილი ხმით..-მე რომ არა არ წავიდოდა.

-ის ყალბი იყო..ვინც მიდის,არ უნდა დააკავო..-გავუღიმე თაკოს და ხელზე მოვეფერე..

-დარწმუნებული ხარ?

-რა თქმა უნდა..-გამეცინა მის სისპეტაკესა და თავისუფლებაზე..ის არ ჰყავდა იმ

ბიჭს,რომლისთვისაც მე ერთ-ერთი პირველი ვიყავი.ის არ ჰყავდა იმ ვნებებზე მოთამაშე
ბიჭებს,რომლებიც გონებაში მაშიშვლებდნენ..ის სულ სხვა ვინმე იყო...

-დამპირდი,რომ არ მიმატოვებ?-მკითხა და ბაგეებზე ნაზად შემეხო.

-არა...მაგრამ ერთი რამ უნდა იცოდე,მე ბიჭებიც მომწონს,მიზიდავს,მაგრამ...შენ ჩემთვის

ძვირფასი ხარ..არ ვიცი რა არის სიყვარული,მაგრამ შენ მიმართ ვგრძნობ რაღაც საოცარს...

-ვიცი..მაგრამ ანუ შენ..ბისექსუალი ხარ?

-ჰო-თავი დავუქნიე და მის რექაციას დავაკვირდი.

-იამ რომ თქვა..

-კი..-ისევ შევხედე ცისფერ თვალებში.

-არ მიმატოვო..-ისევ მითხრა და გულზე მიმიკრა.

-არც იფიქრო ამაზე..მე შენ მჭირდები.

***
-სად იყავი?-დედაჩემმა გამომცდელად მკითხა.მისგან ეს უკანასკენლი გამიკვრიდა,ადრე ასე
არ ინტერესდებოდა ჩემი ადგილმდებარეობით.

-მეგობართან.

-რომელთან?-შევკრთი.ამ კითხვას კიდევ უფრო არ ველოდი.

-დე,რა ხდება?-კითხვითვე ვუპასუხე.

-ია იყო აქ...მართალია,რაც მითხრა?-ხმას აუწია დედაჩემმა..

-რა? რა ხდება?-ვერ ვუსწორებდი თვალს ლილის,რომელსაც თვალებიდან ნაპერწკლები

სცვიოდა.

-შენ გოგოსთან..-ტირილი აუვარდა ქალს,ვეღარ განაგრძო ნათქმელი..

-რა,დე?

-ნუთუ ასეთია ჩემი შვილი..ნუთუ თავი უნდა მოვიკლა..-თავში ხელს იცემდა ლილი.

მეც ამივარდა ტირილი,მაგრამ მალე გავჩერდი..ძალა მოვიკრიბე,გავიხსენე თაკოს უმწეო

მზერა,მისი სითბო..გავიხსენე როგორ ვუყურებდით იმ დღეს ერთად კომედიურ ვიდეოებს..

-კი,დე...მე ბისექსუალი ვარ...და მე თაკო მჭირდება!

-არ ველოდი,რომ აღიარებდი..ამის დედაც...-დედაჩემს გული წაუვიდა..მახსოვს როგორ

ასულიერებდა სამსახურიდან ახლადმოსული მამა..მერე კი,როცა ყვეალაფერი
გაიგო,მხოლოდ ერთი რამ მითხრა.

-წადი აქედან! ნუ წაბილწავ ჩვენს ოჯახს,ნინა....

გული მეტკინა..მას ასეთი ფორმალურობით ჩემთვის ჯერ არ მოემართა...და იმ დღეს

სახლიდან წამოვედი..ყველამ გაიგო 16 წლის ნანის შესახებ,რომელიც დამცირების გამო
სკოლიდანაც კი გადავიდა...

მას შემდეგ პატარა ბინა ვიქირავე...მშობლები მაინც მიგზავნიდნენ ფულს,არ მოკვდესო..მეც

ვცხოვრობდი ძველებურად...თაკოსთან ერთად ვატარებდი თავისუფალ დროს..

ნახევარი წელი იყო ის ჩემი სულის ნაწილი..მერე მშობლებმა გაუგეს,დააშინეს და

აიძულეს,რომ დამშორებოდა..ამან გული ძალიან მატკინა,მაგრამ თაკოც არ აღმოჩნდა
სუსტი...

ერთთვიანი განშორების შემდეგ მოვიდა..მახსოვს როგორ საყვარლად მოაგორებდა

ჩემოდან..იღიმოდა და ჩემკენ იწეოდა...

-რა ლამაზი ხარ,ნინა..

-ღმერთო...-მისმა სიტყვებმა დენი გაატარა ჩემს სხეულში.

-ეს შენ ხარ,თაკო? ისე მენატრებოდი...-გავვარდი და გადავეხვიე...ეს ყველაზე ტკბილი
ჩახუტება იყო ამდენხნიანი განშორების შემდეგ.

-მე შენ მიყვარხარ და არ მაინტერესებს რას ფიქრობს სხვა..მე შენ მჭირდებია,ნანი..-

აღტაცებული ხმით მითხრა,როცა სუნთქვა დაირეგულირა.

-მე ბისექსუალი ვარ და არ მაინტერესებს სხვისი აზრი..მე შენ მჭირდები და მიყვარხარ,თაკო..-

აქოშინებული ვეუბნებოდი და გულში ვიკრავდი.

-და მერე რა მოხდა ? - ცნობისმოყვარედ შეხედა ნინას საკმაო ხნიანი პაუზის შემდეგ.

-შემდეგ წავიდა, ადგა და წავიდა... წავიდე ისეთივე გულწრფელი, როგორიც შევიყვარე... -

ცრემლი მოიწმინდა ხელის მტევნის ზედა ჯავშანით, თითქოს თავდაცვას ცდილობდა - და
სწორედ ამ გულწრფელმა თაკომ მატკინა გული, ბიჭი შემიყვარდა, თან შილები მინდა,
ოჯახსაც ასე მოეწონებაო....

მთელი საღამო ნინასა და თაკოზე ფიქრობდა; უკვე უფრო ძლიერად გრძნობდა, რომ იმაზე
დიდი სირთულეები არსებობს ცხოვრებაში, ვიდრე თავად გადაიტანა და რისი გადატანაც
უწევდა.

„და მაინც ყველა თავის ბუნებრივ ორენტაციას უბრუნდება ?“ - ჰკითხა გაყინულ გონებასა და
ფიქრების კორიანტელს - „იქნებ უბრალოდ სუსტები ვართ და თავს მისკენ ვუბიძგებთ,
ყველანაირად ვცდილობთ, შთავაგონოთ ?!“

„ არ შემირიგდები ?“ - ზუსტად შესაფერის დროს მოუვიდა გოგას მონაწერი და სიცილი

აუტყდა - „ავადმყოფია !“ თუმცა რატომღაც დაინტერესდა, რამდენად დაიჯერებდა გოგა
შერიგების მცდელობის გამოსვლას და იფიქრა, ავუყვები, რას მეტყვისო.. ადამიანებს თამაში
ხომ ხშირად გვიზიდავს, ზოგჯერ კი სიამოვნებასც გვანიჭებს, მით უმეტეს, მაშინ, როცა
მარტო ვართ განსაკუთრებით გვახარებს, რომ ვიღაცას ვჭირდებით და ჩვენს გარეშე არ
შეუძლია, გვაგიჟებს, რომ ვერ გვივიწყებს ის, მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი მისდამი
ინტერესი დიდი ხანია გაქრა, ცეცლი კი - ჩაქრა.

მისმინე, შაბათს თამაში მაქვს და კვირას ჰო არ შემხვდებოდი, გავისეირნოთ ?

ფისო ^^
კააი, კვირას იყოს საქმიანი შეხვედრა ;დ

ბიზნეს შეხვედრა, ბიზნესი მხოლოდ ფულის კეთებას ჰო არ ნიშნავს ?

ფისო ^^
აბბააა ?

ნუ, როცა რამე სარგებელს იღებ, ბიზნესია

ფისო ^^
კაიიი რა

ფისო ^^
ფილოსოფოოოსობ

ვხუმრობ, უბრალოდ
ჰო სექსუალური ვარ პროფილის ფოტოზე. ხრამში... რაჭაში ჩემი სახლის წინ მდინარეა და მანდაა გადაღებული.
ფისო ^^
ააა, გასაგებია

ბოლოს ატვირთული ფოტო ძაან დამევასა...თმაა ძაან მაგრად გაქვს. ჩემს თმაზე რას იტყვი,
ზედმეტად გამომწვევი ჰო არაა ?
ფისო ^^
ნუუ, არ ჩააანს.

რა არ ჩანს, გოგო ?
ფისო ^^
თმააა, ადრე ცხვირი ახლა თმააა, საუკეთესო წყვილი !

რაც არ მაქვს, საიდან გამოჩნდება ?

რა ვიცი, ხალხი ამბობს, გიხდება სიმელოტეო
ფისო ^^
და ჩემზე რას ფიქრობ ხოლმე ? ( შენს საყვარელ კითხვას გპრავა

გააჩნია რა ასპექტში
ფისო ^^

ყველა ასპექტში, რასაც ფიქრობ ხოლმე

რა ვიცი, ხან ვსეირნობთ, ხელი მაქვს მოხვეული და ვსეირნობთ

თუ აღგზნებული ვარ, ოოოო

როცა ვწევარ, მაშინ ვფიქრობ რო ერთ საწოლში ვწევართ

შიშველი ხარ და უკანალზე გეფერები, შენ კიდე მკოცნი მუცელზე და ა.შ
ფისო ^^
მორიდებული გახდი ? ;დ

თუ მომთხოვ, მოგიყვები :*
ფისო ^^
მოყევი.

დავიწყო?
მოკლედ
შენთან ვართ ან ჩემთან მარტოები, შენ სამზარეულოში ხარ და რაღაცას აკეთემ მე კიდე მოვდივარ
და უკნიდან გეფერები , ყელში გკოცნი
ფისო ^^
არ მომეწამლო :დ

შენ კიდე წინააღმდეგი ხარ მაგრამ თავს რო დაგანებებ თვითონ მოდიხარ მეხვევი
ფისო ^^
mere

შარვალს მიხსნი და ხელს მიყოფ შიგ, ვიღზნები და საწოლზე გახეთქებ

ოღონდ ნაზად
მერე ფეხებს მიშლი და ზეფ გაწვები ფეხები კოდე შემოხვეული გაქ
მე გკოცნი და ნელ-ნელა გაშიშვლებ
გავაგრძელო? :*
ფისო ^^
ho mainteresebs ras pikrob
შარვალს მოხსნი და ხელით მაღზნებ თან მკოცნი <3 ბევრს და ნაზად
ფისო ^^
მერე ?

მერე ზედას გხდი

ფისო ^^
mere

ბუსჰალტერს გიხსნი და მკერდზე გკოცნი ბევრს <3 შენ ხვნეში და ნელ-ნელა საცვალს იწევ
რომელსაც მე გხდი ბოლომდე <3 მე გეალერსევი გეფერები, გკოცნი, და ნელ-ნელა ფეხებს შორის
ჩავდოვარ და იქ გკოცნი, მერე შენ მკოცნი და ნელ-ნელა იქ ჩადიხარ და იქ მეფერები <3 მეკიდე
ამდროს უკანალზე გეფერები.
ამ დროს ვდგებით, და შენ ზედ მახტები ) მეკიდე ფეხებს შორის გიყოფ ჩემსას და ნელ-ნელა
ღრმად შენოვდივარ და ვაძლიერებ ბოძგებს. 5საათოს მერე კი ორთავე საბოლოოდ ვათავებთ და
ჩახუტებულები ვიძინებთ

-ვაიმე, ამას რამდენი უოცნებია, შეხედე, ესთეტიკურად მაინც შეეძლო რამის გადმოცემა ამ
საცოდავს - იმხელა ხმაზე იცინოდა, ალბათ მთელ კორპუსს ესმოდა - რა საცოდავები არიან !
ზოგს სიყვარული სექსი ჰქონია, ზოგს სექსი სიყვარული, ზოგი კი არც ერთის გაგნებაში არაა
და არც მეორის ! - ტელეფონი მოისროლა, გოგა დაბლოკა, ალბათ უკვე მეათიათასეჯერ და
შხაპის მისაღებად მოემზადა.

***
ლექციების მერე ბიბლიოთეკაში გადაწყვიტა შესვლა, ზოგჯერ ერთი მზინით
გაერთიანებულთა გარემო მოტივაციასაც კი უმაღლებდა ხოლმე. „პაძემკიდან“ უცნობ და
უმრავლესობისთვის საყვარელი კორპუსის 0 სართულიდან შესასვლელს მიუახლოვდა და
ნელი ნაბიჯით წინ წავიდა. საკუთარ თავს არ უმხელდა, თუმცა ისევ მასზე ფიქრობდა, უკვე
არაერთხელ წარმოედგინა, სადმე ახლომახლო როგორ ხვდებოდნენ ერთმანეთს, ხმას ვერც
ერთი იღებდა, უბრალოდ აკვირდებოდნენ, მერე თვალს აშორებდნენ, თუმცა ამდენი ხნის
მერე შორიდანაც არ მოუკრავს თვალი ლაშასთვის.
„ეს ამერიკული ლავ სთორი არაა, ცხოვრებაა, ჩემო კარგო !“ - თვით დიდაქტიკა ჩართო და
ნაბიჯს აუჩქარა - „ალბათ ისევ თავის ბუდეს დაუბრუნა, ან მრავალი ბუდე აიშენა..“ -
კიბეებთან რამდენიმე წამით შეჩერდა, თვალი მოკრა რადიატორთან მიხუტებულ წყვილს და
ღიმილით გაიფიქრა -„ 21-ე საუკუნეში რა მარტივი ყოფილა რომანტიკა, ადრე ქოხი, ბუხარი,
თბილი ხალიჩაც კი იყო საჭირო, ახლა კი საქმესთან ერთად სასიამოვნო გარემოსაც იქმნიან...“

-სამკითხველო, თუ შეიძლება.
-პირადობა, გოგონა - ღიმილით შეხედა ლილის.
-არ მოგაწოდეთ ?
-ეს სტუდენტური ბარათია - გაორმაგდა მონიტორის წინ მჯდარი ქალის ღიმილი.
-უკაცრავად - „როგორი არეული ხარ, გამოფხიზლდი ! არ შეიძლება ასე“ - საკუთრ თავს
ბიძგი მისცა, თუმცა რად გინდა ? ეგოები დაერივნენ ერთმანეთს.
მეორე სართულზე ავიდა, მშვიდად დავჯდები და ვიმეცადინებო, როცა უცნობი ნომრიდან
შემოვიდა ზარი. ყოველგვარი ფიქრის გარეშე უპასუხებდა, რაც სავარაუდოდ იცოდა ნომრის
პატრონმა და ამ გზით სცადა გოგონასთან კონტაქტი.

-მეთამაშები, გოგო ?
-ვინ ხარ ?
-ვინ ვარ და შენი მოუშორებელი.
-კიდევ ერთხელ შემაწუხებ და პოლიციას დავურეკავ ?
-იმ საღამოს კი სულ სხვანაირად ჭიკჭიკებდი.
-შენ სულ მეთამაბი და ერთხელ რომ გეთამაშო, ძააან წეხავს ?
-გოგო, შენ გადამრევ.
-იცი, რა ? ახლაა დაახვიე, თორემ ამ ტელეფონთან ერთად ისეთ რამეს ვიზამ, ვერც მე მნახავ
ვერასდროს და ვერც ჩემს ხმას გაიგებ.
-ქალო, გაგიჟდი ? -ხმას აუწია გოგამ.
-ფანჯრის ზღუდეზე ვარ, ფანჯრისა და ჰაერს შორის გადებულ ზღვარზე... - გარშემო არავინ
იყო, როგორ ჩანს კომპიუტერებიდან სამკითხველოში არავინ გადადიოდა, არც შუახნის
ბუტერბროტებიანი ქალი რეცხავდა კონტეინერს.. ფანჯარა გამოაღო და კიდეზე დადგა - არ
გჯერა ?
-გოგო, მაგას არ გააკეთებ.
-შემეშვი სამუდამოდ, გესმის ? თავი გამანებე - ხმას აუწია ლილიმ და ტელეფონი
ბარდოსავით მოიკალათა ხელში, თითქოს რომ ისვროდა, ყველაფერი დასრულდებოდა,
თუმცა ამ დროს ძლიერი შეხება იგრძნო წელზე და ტელეფონი ძირს დაენარცხა.. რამდენიმე
წამში ფანჯარა მიიხურა, ლილი კი რაფაზე დასვა უცნობმა ხელებმა, ტელეფონი კი მიაწოდა...
-რას აკეთებდი ?
-ლაშა ! - გოგონას თვალები მაქსიმალურად გაუფართოვდა.
-ლილი... კიდევ კარგი... - წინადადება ვეღარ დაასრულდა ბიჭმა - რა მოხდა ?
-თავს არ ვიკლავდი, როლში შევედი.... მინდოდა, მაგ იდიოტს დაეჯერებინა..
-და რა ხდება ? ვინმე გადაგეკიდა ?
-სისხლს მიშრობს... ადამიანი მეუბნებოდა, ვერასდროს შემიყვარებ, რადგან სისხლით
ახლობლების გარდა არავის ვუყვარვარო, მაგრამ „თუმცასაც“ ამატებდა - თუმცა ვერ
დამივიწყებ, მე კი არასდროს შეგეშვებიო. ახლა ეს ნორმალურია ? სპორტული ინტერესი
არააა, მაშინ ამდენ წელს ვერ გასტანდაო...
-გიჟიაა, ეს გიჟები რას გეკიდებიან.. თუმცა აქ დგომა არაა კარგი, წონასწორობა რომ
დაგეკარგა უცბათ, მაგ ნაბიჭვარის გამო ყველაზე ძვირფაი , სიცოცხლე, უნდა დაგეკარგა ?!
ყველაზე ძვირფასი შენ ხარო, გულს მხოლოდ ამის პასუხი უნდოდა, თუმცა ამის მაგივრად,
ღრმად ამოსუნთქულს თითქოს გაატანა ნადები და უბრალოდ გაუღიმა.
-სახლამდე მიგაცილო ?
-ცუდად კი არ ვარ, პირიქით.. - სახე დაიმშვიდა, სუნთქვაც დაარეგულირა და შეეცადა,
მონატრება და მისადმი ლტოლვა არ შეტყობოდა, მართალია, ურთულესი იყო, როცა ლაშა
ასე ახლოს იდგა მასთან, თუმცა საკუთარი თავისთვის მიცემული პირობა არ უნდა
დავიწყებოდა... რაც არ უნდა დამწვარიყო და გახურებოდა სხვეული, გული და მთელი
შიგნეული, ლაშასთან თავს არ დაიმცირებდა..
„ამაყი უნდა იყო, სამოწყალოდ არც სიყვარული გინდოდეს და არც სექსი !“ - მკაცრად
დაარიგა საკუთარი თავი, ტელეფონი ჯიბეში მოათავსა და ორი ნაბიჯით მოშორდა ბიჭს -
წავედი, სამეცადინო მაქვს...
„ზოგჯერ სიტყვები ვერ მიჰყვებიან გულს, ვერ ხდებიან მისი სურვილის ზიარნი, ვერ აქრობს
ადამიანთა გულებს შუა ჩატეხილ ხიდს.
ჩვენთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანი ვერ ხდება ის, ვინც ყველაზე კარგად გვიცნობს...ვინც
მუდამ საჭირო სიტყვებს პოულობს ჩვენს გასამხნევებლად და გვერდში დასადგომად...
სამწუხაროდ, ვერც ძლიერი კედელი ხდება, რომელსაც დავეყრდნობით, როცა
წავბორძიკდებით და რომელიც დაცემის საშუალებას არასდროს მოგვცემს.. იმის საშუალებაც
კი არ გვეძლევა, რომ მის გვერდით თავი ყოვლისშემძლეებად ვიგრძნოთ...“ - ფიქრები
ბოლოს ნაძალადევად ერთიანად წაალეკინა გონებას და წიგნი გადაშალა.

***
-სიყვარულს ყველაფერი შეუძლიააო, მაგრამ არ ყოფილა ასე ...
-ნინა, ალბათ სიმყარეა საჭირო..
-და რას ნიშნავს სიმყარე ?
-ალბათ ისაა სიმყარე, როცა ცოლს მამაკაცი საშინელ ყინვასა და თოვლში ამშობიარებს,
როოგრც არც ისე დიდი ხნის წინ ბრიტანელმა ენდრიუ უორინგმა შეძლო. ამინდი ძალიან
ცუდი იყო, ძლივს შევძელი, მანქანა გამეჩერებინა და სამაშველო სამსახურში დამერეკა,
როდესაც ბავშვი უკვე გამოჩნდა. გავაღე უკანა კარი, დავდექი მუხლებზე და სიენას
დაბადებაში დავეხმარეო, საყვარელი ! - თბილმა ღიმილმა გადაკრა სახეზე ლილის.

***

-ფული მინდა, რომ შენ ჩაიბარო, არ შემიძლია მსგავს საკითხებზე ფიქრი, შენ იყავი ქალიც და
კაციც, დედაც და მამა ამ ოჯახში.. მე არაფრის ძალა არ მაქვს, ნანა - დას შუბლზე აკოცა და
მუდარაჩაღვრილი თვალებით შეხედა; აქამდე უცნობ, უჩვეულო სევდას ატარებდა ორი შავი
მარცვალი ცხვირ შუა ლამაზად ჩასვენებული - ნანა, არ ვიცი, რა მეშველებოდა უშენოდ !

-ხელი ხელს ბანსო, ჩემო ძმაო !

ჭანტურიების სახლი უფროსების გარდაცვალების შემდეგ დაცარიელებულიყო, ძველებური

ლხინი წარსულ დროსთან ერთად ფერფლად გარდაქცეულიყო, გიტარის ხმაც აღარ ისმოდა,
ვეღარც პიანინო აძლევდა მას ბანს და ვერც ლაშას მჭექარე ხმა.. აღარც სუფრები იშლებოდა,
აღარც ხალხი მიდიმოდიოდა, თითქოს განუსაზღვრელი დროით თალხებში გამოეწყო
განგებას და სამგლოვიარე მარშიც გაგრძელებულიყო..

-დედა, მენატრება.. - ცრემლები მოადგა ლაშას და დას თავი კალთაში ჩაუდო.

-თინაა.. იქნებ მამას შეხვდა იმქვეყნად და იქნებ ბედნიერია.... - სევდით მოცულმა ხმამ
ნაძალადევი იმედი გადაფარა...

***

„ლილი, უნდა შეხვდე, თუ არ გინდა გავგიჟდეე“ - როგორ ჩანს, გოგას ლილისთან ყოფნის
სურვილი ყოველგვარს საზღვარს სცდებოდა. 90-იანებს როდი ჩაბარდა გოგონების ამოჩემება
და შესაძლოა, „კოჭებს დაგიხვრეტ“ ტიპობაც არ დარჩენილა გასულ საუკუნეს.

„ლილი, შენთან მინდა, მინდა, ძველებურად ვიყოთ, წყვილი, ვიყოთ, მინდიხარ და შენც
გინდა ჩემთან, დარწმუნებული ვარ, ამ თავის დაფასებას კი რით ვერ შეეშვი“ - გაუთავებლად
წერდა კიდევ სხვა ნომრიდან - „გოგო, ჰო გითხარი, რომ გათხოვება გინდ გადაწყვიტო, მაინც
არ დავნებდები და ვიბრძოლებ შენთვის - მეთქი, ქალო, გამოფხიზლდი.. შენ გგონია,
მოვისვენებ ისე, რომ საყვარელ ქალთან ერთად არ დავწვე ?“

ლილის ჯერ გაეცინა მოწერილებზე, შემდეგ ცივმა ოფლმა დაასხა, იცოდა, რომ მეტს ვეღარ
მოუთმენდა გოგას; ერთხელ იმასაც კი გეგმავდა, დანით ვივლი, სადმე რომ შემხვდეს,
გავუყრი და ყველაფერი დასრულდებაო. დიახ, იყო დრო, როცა მისი ეშინოდა, თუმცა
წლებთან ერთად იმდენი ძალა მოემატა, სრულიად მარტივად იგდებდა აბუჩად მის
სიტყვებს, უაზრო ვნებასა და ჟინს. ახლაც კი შეეძლო ოთახის კუთხეში სუვენირად
მიწოწილი შუბი პირდაპირ გულში ჩაერჭო გოგასთვის, თუმცა გონება გულს ჯაბნიდა - არ
აპირებდა, გამხდარიყო მკვლელი ვიღაც 90-იანების გადმონაშთი ბიჭის გამო.
„ლაშა და გოგა შეადარეთ ერთმანეთს ?“ - ისევ მოიცვა გოგონას გონება ძველმა, თითქოს
წარსულში დატოვებულმა ფიქრებმა - „ ლიტერატურა აკეთილშობილებს, ღზრდის და არა
ზრდის ...“ - არეული გამხდარიყო ლილის გონება, უნდოდა ვინმესთვის ყველაფერი
მოეყოლა, თუმცა არ იცოდა, საიდან დაეწყო, იცოდა ვერ გაიგებდნენ, თვითონაც დამნაშავედ
გამოვიდოდა, ტყუილად რატომ აძლევდი ბიჭს იმედსო, რაც მართალი იყო... ეს განა ასე
გასაკვირია ? ადამიანის ფსიქოლოგია ხომ ყოვლად ამოუცნობი ფენომენია, ლოგიკას
მოკლებული ფიქრები და ალოგიკურ სამყაროში გამავალი კარი..

თვალწინ დაუდგა გოგასთან ერთ-ერთი პირველი ჩხუბი, მართალი დიდი ხნის წინ მოუხდა,
მაგრამ მშვენივრად ახსოვდა - გონებაში მხოლოდ დადებითი ხომ არ გვებეჭდება ღრმად.

ზამთარი იყო, დეკემბრის ბოლო. სკოლაშში „სიკრეტ სანტასთვის“ სახელების ამოღება

დაასრულეს თუ არა, სწრაფად დატოვა იქაურობა და გოგასთან შესახვედრად წავიდა.
რატომღაც უნდოდა მისი ნახვა, მიუხედავად იმისა, რომ მასთან არც განსაკუთრებული
სითბო, სიწრფელე და ვნებაც კი არ აკავშირებდა, ოდნავი უხეში ქიმია თუ იყო, მეტი -
არაფერი.

წინა დღეს შეთანხმებულები იყვნენ, ბიჭის დაჟინებული სურვილის თანახმად, რომელიმე

გორაზე ეხეტიალათ , რაც თავიდან ლილის რომანტიკულად მოეჩვენა და ყინვის
მიუხედავად დათანხმდა.

- ამავალ გზაზე ვარ, ბოლიკს გამოყევი და რამდენიმე მეტრში შემხვდები.

-ვერ დამელოდე ან ვერ ჩამოხვალ ? ასე გეზარებააააა ?

-ციოდააა.

-საღოლ, მოვდივარ, კიდე გააგრძელე გზა, არ შეგცივდეს - ირონიით უპასუხა გოგას და

გაბრაზებული ნაბიჯებით წავიდა მასთან შესახვედრად. სადღაც 500 მეტრში დაეწია,
დაინახა, როგორც გაჩერებულიყო და შორიდან უყურებდა , წინ ერთი ნაბიჯით კი არ
გადმოედგა.

-გაყინულხარ ! - ოდნავაც არ მიუახლოვდა, ისევ განაგრძო გზა.

-არ მაკოცებ ? - ბიჭი ორ ნაბიჯში დაეწია, ხელი წელზე მოხვია და თავისკენ მიიზიდა -
მომშორდი !

-რა გეწყინა ?

-აქ გასაყინად წამომიყვანე და თავად გეშინია, არ შეგცივდეს ? რომანტიკას დავუკავშირე, შენ

კი...

- ნუ დაიწყე გოგოების უაზრო ბაზარი.

-წადი, ერთი - მოიშორა გოგას ხელები და ნიშნისმოგებით განაგრძო გზა.

-ძაან ჭედავ.. მიდი, მომიყევი რას შვრები.. - საბოლოოდ ცოტა მოთბა ლილი და გოგასთან
ერთად მიუყვებოდა გზას, რამდენიმეჯერ აღმართზე ასვლაშიც დაეხმარა გოგა, როცა ლილის
იუბკა ხეებს გამოედო (გოგას დაჟინებით ტრასაზე არ მიდიოდნენ).

-მომეცი ხელი - შუა გზაში ტრასასა და ველურ სავალს შუა არსებულ ბოძისებრ მეტალის
ზღვარს გადააბიჯებინა ლილის და ახლა თავისკენ უფრო მიიზიდა - აქ შევჩერდეთ... აქეთ
წამოდი - ბალახისკენ გადავიდნენ და ძირს ჩაახედა - ნახე, აბა, საითკენაა შენი სახლი ? -
მამები ბავშვებს რომ ახალისებენ თავიანთი ჭკუით, ტირილითა და წუწუნით რომ არ
შეწუხდნენ, თითქოს მსგავს მდგომარეობაში იყო გოგა, რომელმაც პასუხისგაუცემლობის
შემდეგ საუბარი განაგრძო - რა ლამაზია აქაურობა, არა ? შენთან არც მცივა... შენ ჰო არ გცივა
?

-მცივა..

-ნუ ხარ, მოდი აქ, პატარა - გოგონას გადაეხვია, როგორც დიდი „ბოხორა“ დათვი შველს, მისი
შეჭმა რომ უნდა - იცი, როგორ მომენატრე, სულ შენზე ვფიქრობ - ნელ-ნელა ლილის
საჯდომისკენ ჩააცურა ხელი - გოგონას თავიდან ეუხერხულა, შეიშმუშნა, თუმცა შემდეგ
თითქოს ესიამოვნო, ხელები კისერზე მოხვია ბიჭს და მთელი სხეულით
მიეყრდნო..გათამამებული გოგა კი ლილის ტუჩებისკენ წაიწია - რა ლამაზია, თან ეს პომადა
როგორ გიხდება - ჯერ ნელა შეეხო, შემდეგ კი ჟინმა შეუტია და მთელი არსებით დაეწაფა
მონატრებულ ბაგეებს - ეს მათი პირველი კოცნა არ იყო, თუმცა მაინც თავიდან ეხამუშა
ლილის, შემდეგ თვითონაც აჰყვა, საკუთარ თავს ზოგჯერ კი ეკითხებოდა, რა გინდა ამ
ხეპთანო, თუმცა გადამწტყვეტ მომენტში წინააღმდეგობას ვერ უწევდა ვერ საკუთარ თავს და
ვერც სურვილებს... - ენით უფრო ძლიერად - გოგას წახალისებამ როლში შეიყვანა ლილი და
წინააღმდეგობა არც მაშინ გაუწია, როცა ცალი ფეხი თავის ფეხზე მოაკეცინა...

-ჩემი გოგო ხარ - გოგონას საჯდომს ძლიერად შეეხო გახსნილი მტევნით და წნევის
გაზომვისას ბურთულად რომ ამოძრავებენ დაახლოებით ისეთ მოძრაობებს ქმნიდა, თუმცა
რიტმის გარეშე.. შემდეგ ძირს დააფინა დიდი ამბით წამოღებული პირსახოცი, ლილი დასვა,
თვითონ წინ მიუჯდა, შემდეგ ერთი ხელის მოსმით ასწია გოგონა და მის კალთაში მოათავსა ,
მისი ორივე ფეხი გოგას წელს ეხებოდა, მთელი სხეულით გრძნობდა ლილის აღელვებას და
გული აჩქარებოდა , ოღონდ არა რამე ამაღლებულისგან, არამედ უბრალოდ ხორციელი
ჟინისგან, მოუთმენლობის სევდა რომ გიცავს და გინდა საპირისპირო ნიშანი დაისაკუთრო..

-კარგი. გეყოფა, გამიშვი - ლილიმ მისგან თავი გაითავისუფლა.. ბიჭს სახეზე შეეტყო, რომ
„გაუტყდა“, გოგონას უფრო ძლიერად შემოხვია წელზე ხელი, ქურთუკის ქვეშ შეუცურა და
ზურგზე გაასრიალა.. ცხელ კანს ესიამოვნა ცივის შეხება და თან შეაცია ვნებამორეულს, აღარ
შეეწინააღმდეგა ბიჭს

რომელმაც ორივე ხელი მალევე წაიღო წინ, მუცლიდან აასრიალა ბიუსჰალტერისკენ და

მალე სასურველ ნაწილს შეეხო, ყველა მამაკაცს ძლიერ რომ უყვარს და ღამეებს რომ ათენებენ
მათი შეხების ონლაინ გაკვეთილების გავლაში. ისე სხვა რამეზე რომ ეფიქრათ ამდენი,
შესაძლოა ამ დღეში არ ყოფილიყო არც ჩვენი ერი და არც ჩვენი ქვეყნის კეთილდღეობა,
რომელიც მხოლოდ სადღეგრძელოებში თუ ბრწყინდებოდა... ტყუილად როდი უთქვამთ,
ერთი მაქვს სჯობს ათას მქონდასო.

-არ მიშვებ ? მცივაა, დავბრუნდეთ.... - თავის ქურთუკი, როგორც იქნა გაიმეტა ლილისთვის,
რომელმაც იუარა, თუმცა ბოლოს მაიცნ შემოიხვია, რასაც მეორე დღეს ნანობდა, როცა გოგა
აყვედრიდა, შენს გამო ისედაც გაციებული უარესად გავხდიო..

„აი, 21-ე საუკუნის ჯელტმენობაც“ - გოგონამ რამდენიმე სცენა კი დაუდგა ამ ამბის გამო,
თუმცა ბოლოს თინეიჯერული რამდენიმე სინდრომის გაერთიიანებით მაინც შეურიგდა.

***

-რამდენი ხანია გიცნობ, როდის შეგიგრძნობ სრულად ? - ერთ-ერთი შეხვედრა სწორედ ასე
დაიწყო ზაფხულის დამდგებს, ბათუმში საგულდაგულოდ ჩამოსულმა გოგამ. ამ დროს
ლილი ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე იყო დამამთავრებელ საფეხურზე.

-რას გულისხმობ ? სექსს ? - ძალიან კარგადაც მიხვდა, რაზე ფიქრობდა გოგა ყოველთვის,
თუმცა თავს იბრმავებდა, თითქოს რამე უფრო სასიამოვნო ურთიერთობა ექნებოდა მასთან,
ვიდრე ტრაკ-მკერდის ზეიმია.. თინეიჯერული ასაკის სენია - ილუზია დაუკავშირონ
ოცნებას და შეეგუონ რეალობას.

-მინდა, სრულიაად ჩემი იყო..

-რამდენჯერ გითხარი, რომ არ გვექნება სექსი - ამ სიტყვებს მილიონჯერ იმეორებდა, სანამ

საბოლოოდ არ აეხილა თვალი და არ დაშორდა მას.

ერთხელ, როცა თბილისში საყიდლებზე ჩამოსულიყო ლილი, სადარბაზოსთანაც კი დაიბარა,

შემდეგ ყველაზე მაღალ სართულზე აიყვანა, სხვენის ადგილას დააფინა პირსახოცები და
ლუარსაბივით გადაწვა, თუმცა მათი განცხრომა დიდ ხანს არ გაგრძელებულა - ბოლო
სართულის კარის მეზობელი მოხუცები გამოხტნენ და თითქმის ცოცხისა და „პოლის“ ჯოხის
რტყმით ჩამოყარეს ახალგაზრდები.

„იაპონელები სულელები კი არ არიან სასქესო ორგანოს მქონე რობოტი ქალი რომ

გამოიგონეს, რომელმაც, წესით, მალე ქალბატონები უნდა ჩაანაცვლოს .. იქნებ დროა, კაცები
მხოლოდ სპერმის მარაგად მოვიაზროთ ?“ -ჩაფიქრდა ლილი, რამდენიმე წუთის შემდეგ კი
საკუთარ თავს, ვინ იცის, მერამდენჯერ გამოუტყდა - „როგორი სულელი ვიყავი, როგორი....“

მგონი, მხოლოდ სულელი კი არა ჭკვიანები ადამიანებიც ვერ სწავლობენ სხვის შეცდომებზე;
ალბათ ასეთი განდეგის ბუნება - როცა რაღაცას ვერ შეიგრძნობ, ვერც შეიცნობ, თუმცა
ყოველთვის არც ეს ამართლებს.
კესოს საკუთარი თავი სრულიად დაეკარგა, აღარც უნივერსიტეტში დადიოდა, მეგობრებსაც
მოწყდა, ლაშასა და ბავშვის დაკარგვის შემდეგ მიღებული ტრამვა არ ავიწყებდა თავს.
ლამარა ცდილობდა შვილის მდგომარეობიდან გამოყვანას, თუმცა ალბათ საკმარისი უნარი
არ შესწევთ ადამიანებს, რომლებიც გამუდმებით იმაზე ფიქრობენ, როგორ დაალევინონ
შვილებს ჩაი.

ლამარას, ქალს, რომელიც 300 - 400 ლარის გამო წელებზე ფეხს იდგამდა, ხან რას ალაგებდა,
რას წმენდა, რეცხავდა და გვიდა, ცხოვრებისგან იმედგაცრუება იმდენად არ მოკლებოდა,
ყველაფერს მიჩვეულიყო. აღარც მეუღლის ოჯახისადმი მინიმალური ყურადღების გაქრობა
აკვირვებდა და არც შვილის საწოლს მიჯაჭვა; კესო დღე და ღამ იწვა, ჭერს უყურებდა და
რაღაცაზე ფიქრობდა, თითქოს ნელ-ნელა უბრუნდებოდა ძველი აკრძალული სურვილი.

-შვილო, რა ვქნა ? როგორ დაგეხმარო ? რით გიშველო ? გინდა ლაშას დაველაპარაკები ? -

თითქმის ყოველ დღე ეკითხებოდა დედა, კესო კი ყოველთვის ერთსა და იმავეს პასუხობდა -
დე, თავი დამანებე ! შემეშვით ! ყველამ მარტო დამტოვეთ - ზოგჯერ პანიკა იმდენად
შემოუტევდა, საწოლიდან დგებოდა, სკამებს აყირავებდა, რაც ხელში მოხვდებოდა, ძირს
ყრიდა, ამსხვრევდა დასამსხვრევს ისევე, როგორც ერთ დროს მის გულს დაემართა.. ერთ
დღეს ტელეფონიც კი ნაწილებად დაშალა, დაამტვრია და ფანჯრიდან ისროლა, ლაშა მაინც
აღარასდროს დამირეკავსო.

,,ადამიანი შენი კედელი რომ გგონია, და მერე მის ნანგრევებში რომ მოყვები.. ეს არის
ყველაზე დიდი იმედგაცრუება” - ყოველ ღამე ძილის წინ და ყოველ დილას გაღვიძებისას
ერთი და იმავე ფიქრი უფლეთდა გულს, თუმცა საბედისწერო და თან საორჭოფო ღამეს
ყველალზე ძლიერმა უიმედობამ მოიცვა; გრძნობდა, რომ ლაშას დაბრუნების კი არა, სიტყვის
გაგონების შანსიც აღარ ასრსებულიყო, ფურცელი აიღო და დიდი აკანკალებული ასოებით
დაწერა :

„მე ახლა მხოლოდ ამ თოვლით ვცხოვრობ,

მათოვს და მათოვს თეთრი ვარდები,
და როგორც შენი დუმილი - თოვლიც
სავსეა თრთოლვით და ჟრუანტელით...

სავსეა, სავსე... და მხარზე მაზის

მხურვალე თოვლი არწივის მსგავსად.
და შავად ბზინავს ტრამვაის ხაზი,
რომელიც უკვე არ მიდის არსად...

ფრთებშეტრუსული მიფრინავს ქარი,

თითქოს დააფრთხეს ჩემმა ჩრდილებმა...
და მავიწყდება ზურგს უკან მდგომი
 მოვალეობა და მორჩილება.“

დაასრულა თუ არა, საწოლზე გამოსაჩენ ადგილას დადო, ლაშას ნაჩუქარი მუქი ლურჯი კაბა
ჩაიცვა, სააბაზანოში შევიდა და კარები გამოკეტა, საკუთარ თავს რამდენიმე წუთის
განმავლობაში უყურებდა და თვალწინ ესახებოდა ის დღეები, როცა კაბა, რომელიც ტანზე
ეცვა, ბედნიერებას გვრიდა, ახლა კი პირიქით, მოგოონებების სევდიან ზღვაში ახრჩობდა..
სწორედ ეს ფიქრები უთამაშებდა გონებაში და ნელ-ნელა ურღვევდა აზროვნებას
სწორხაზოვანებას.
უნდოდა, ცხოვრება ისე დაესრულებინა, როგორი სიცოცხლეც ჰქონდა - ამღვრეული და
უშინაარსო. პირველივე „ტაქსი“ გააჩერა და „მშვიდობის ხიდისკენ“ ააღებინა გეზი. „ჩემი
მშვიდობა ამქვეყნად აღარ არსებობს, დაე, მისი ილუზია მაინც ვაჩუქო დამსხვრეულ გულს...“
- ამ ფიქრით მანქანიდან გადმოვიდა, ხურდა არ გამოურთმევია მძღოლისთვის, ხიდისკენ
გაექანა სწრაფად და შენელებული ნაბიჯით დაიწყო სვლა.
ხედავდა, გარშემო არავინ იყო; მხოლოდ ის, ღამე და თვითმკვლელობის სურვილი,
რომელიც გულიდან ამოდიოდა და ტვინში ასხამდა; მის ნაწილს უნდოდა, ვინმე, უფრო
სწორედ ლაშა, მოსულიყო და შეეჩერებინა, თუმცა დრო აღარ იცდიდა, ამაოების ბაზრისგან
უნდა გათავისუფლებულიყო სული.
ხიდიდან თავი გადაყო და უაკანასკნელ ხმაზე დაიწყო :

„წამსვლელი თვითონ დგება და მიდის -

ზღვებსაც აცოფებთ ზედმეტი წვეთი.
მე ჩემს თავს უფრო ძლიერად ვთვლიდი
სხვა არაფერი შემშლია მეტი.
აი, შედეგიც… დრომ მეც გამტეხა.
დრო მეც ზარივით დამემხო თავზე.
არადა, ალბათ კიდევ რამდენ ხანს
უნდა იდინოს ამ მტკვარმა ასე.“

***

„მშვიდობის ხიდი“ ქვეშ ნაპოვნია ახალგაზრდა 21- 22 წლის გოგონას ცხედარი, ნაწილობრივ
დასახიჩრებულია, ჯერ -ჯერობით ამოცნობა ვერ ხერხდება, როგორც ჩანს, თავი მოიკლა,
ხიდიდან გადმოხტა, თუმცა არავის დაუნახავს. მსხვერპლს არც ტელეფონი აღმოაჩნდა, არც
პირადი ნივთები, მხოლოდ მაღვიძარა, რომელიც ნაწილებადა დაშლილი.. - ტელევიზორში
გამოჩნდა მაღვიძარას ნაწილები, გოგონას მუქი ლურჯი კაბა, მაგრამ მეეწამულისფრად
შეღებილი.

-საცოდავიი - ნანამ მოერე ფეხიც მოათავსა დივანზე და კომფორტულად შემოკეცა - ზოგს

როგორ არ აქვს ბედი - ლაშ, ნახე რა მოხდა; რა უნდოდა ? რატომ მოისწრაფა სიცოცხლე
ასეთმა ახალგაზრდა გოგონამ ?
ბიჭი სააბაზანოში იყო, ამიტომ ნახევრად არ გაუგია დის ხმა; თუმცა ახალგამოსული
ტელეფონის ზარმა აღაშფოთა.

-ჩემი შვილი, ჩემი კესო, შენთან ჰო არაა ? ჰო არ გნახავ ? - ლამარა აკანკალებული, შიშით
აღსავსე ხმით საუბრობდა.

-არაა, რა უნდა აქ.. სახლში არაა ? - გაიკვირვა ლაშამ.

-არაა და რაღაც უცნაური ლექსი დაწერა, რაც მაშინებს..

-მოვდივარ ახლავეეე, ვნახავ - მხოლოდ შარვალი ამოიცვა და ხალათის გაუხდელადვე

გაემართა კარისკენ - ნანა, უნდა გავიქცე, სასწრაფოა..

-არ მისმენდი ?

-არ მაინტერესებს შენი ახალი ამბები.. ჰო იცი, მაგრად მკიდიაა - კარები გამოაღო,
დაუკეტევად გაიქცა კიბეებისკენ, ნანა კი მიშტერებოდა ძმის გავლილ გზას და ახსნას
უძებნიდა.

-ასე არასდროს გასულა გარეთ. რა მოხდა ... - გაიფიქრა და ახალი ამბების ყურება განაგრძო..

„...ფრთებშეტრუსული მიფრინავს ქარი,

თითქოს დააფრთხეს ჩემმა ჩრდილებმა...
და მავიწყდება ზურგს უკან მდგომი
მოვალეობა და მორჩილება.“
დაასრულა ლექსი და ღრმად ამოიხვნეშა..
-ეს როდის ნახეთ ? სასწრაფოდ უნდა მოვძებნოთ..
-ცოტა ხნის წინ მოვედი და რომ არ დამხვდა, გამიკვირდა, შვილო ..
-რამე ჰომ არ უწია საკუთარ თავს ? ამის გამკეთებელი იყო ვითომ ? -დაეჭვდა ბიჭი - თუმცა
ამის დრო არაა, ახლავე უნდა მოვძებნო, პოლიციას თქვენ დაურეკეთ, მე კი ყველა
შესაძლოა ადგილს ვნახავ, სადაც შეიძლება წასულიყო....

ბიჭი თავს აღარ ჰგავდა, კესოც რომ დაეკარგა მისავე მიზეზით, ვერ გადაიტანდა.. ისედაც
უკვე ორი საყვარელი ადამიანის სიცოცხლე აწვა ტვირთად...
-კესო, ამას ვერ გამიკეთებდი.. ვერაა... - ხმამაღლსა საუბრობდა, ტაქსისტი კი გაკვირვებული
ათვალიერებდა წინიდან, ხომ არ გაგიჟდაო, თუმცა ყურადღებაც არ აქცევდა..
-შანსი არააა.. კესო, ნუთუ არ მქონდა უფლება, გამქრობოდა ძველებური გრძნობები,
გრძნობები, ვნება, სიყვარული ?!“ - არეული განცდებისგან სუნთქვაც კი გასჭირვებოდა,
გულის ძგერაც უჭირდა.. გაახსენდა, როგორ ეუბნებოდა შეყვარებულს, შენს გარეშე
გაჩერდება ეს გულიო... - ჩემი დასჯა გინდოდა ? ამ სიტყვების დახვედრება ?“ - კიდევ
ამოიოხრა და თვალზე მომდგარი ცრემლი მოიწმინდა.
-ცუდად ხართ ? -მძღოლმა ვეღარ მოითმინა და მაინც ჰკითხა ბიჭს.
-წარმოუდგენლად ცუდად !
ლილი ამ დროს ლიზიკოსთან ერთად იყო, რომლის მამაც ტელევიზორს უყურებდა იმხელა
ხმაზე, რომ მეორე ოთახშიც სრულიად ისმოდა..

-ამდენი სუიციდი რა უბედურებაა ?!

-სიყვარულის გამო ესეც, ალბათ - ივარაუდა ლილიმ.

-ყველა ვერაა შენნაირი ძლიერი - დაქალს თვალი ჩაუკრა და ძველ თემას დაუბრუნდა..
თუმცა ლილის ძველებური განწყობა დაკარგვოდა.. „სხვისი ჭირი ღობეს ჩხირიო“ როდია
მართალი.

მალე გაბრუნდა სახლში „ტაქსით“ , რომელშიც რადიო ახალ ამბებს აჟღრებდა...

„დაზუსტებულია გოგონას ვინაობა, რომელიც რამდენიმე საათის წინ მშვიდობის ხიდიდან

გადმოხტა.. დედამისმა შეატყობინა პოლიციას, ქალმა კი შვილი დასახიჩრებულიც იცნო...
საშინელი მდგომარეობაა ამჯერად იაშვილის კლინიკაში, დედას რამდენიმეჯერ წაუვიდა
გული, ბიჭი კი, საზოგადოებისთვის ცნობილი და არაერთ სკანდალში გახვეული ამ წლის
ლიტ. კონკურსის პირველი ადგილის მფლობელი ლაშა ჭანტურია, რომელიც მსხვერპლის
დედის თქმით, გოგონას ყოფილი შეყვარებულია, სასოწარკვეთილ მდგომარეობაში იმყოფება
და მეათსეჯერ კითხულობს გოგონას უკანასკნელ მიმართვას....“ -ტექსტი გაწყდა და ლექსს
დაეთმო დრო..

-არ არსებობს - სახე ხელებში ჩარგო და აქვითინდა გოგონა - ლააშააააა - საყვარელი

ადამიანის სახელზე მთელი გული ამოსდიოდა - ის გაგიჟდება, ისიც მოკვდა მასთან ერთად,
მე ბედნიერებისთვის გავუშვი, ის კი გაანადგურეს, ყველამ...“

-გოგონა, კარგად ხართ ? - ტაქსისტმა ის კითხა, რაც პირველივე გაფიქრებაზე მოადგა ენაზე.

-იაშვილის კლინიკისკენ სწრაფად ! - ნელ-ნელა თავის დაწყენარება დაიწყო, იქ რომ

მივიდოდა ხელში უნდა აწყვანა გრძნობები.

***

-ყველაფერი ჩემი ბრალია, ყველაფერი.. - იმეორებდა ლაშა, რომელსაც ნანაც კი ვერ

ამშვიდებდა, თუმცა მცდელობას არ აკლებდა ქალი.

-შენ რა შუაში ხარ, ძმაოო.. გთხოვ...

-შენი ბრალი არააა, საერთოდ არაფერი არაა შენი ბრალი.. - ნანას ხმა მოულოდნელად
ლილიმ ჩაანათვლა.. თვალები აწითლებოდა, პერანგის ორი ღილი შეხსნოდა, თმა
ჩამოსწეწვოდა, ხელები გაყინოდა, შუბლზე კი ცივი ოფლი ასხამდა. არ იცოდა ასეთ
მომენტში რა უნდა ეთქვა და საერთოდ თუ არსებობდა სიტყვები, რომლებიც გაამხნევებდა
ადამიანს მსგავს სიტუაციაში.
-ლილი, თითქოს ჩემი გაჭირვების ანგელოზი ხარ... - ძლივს გასაგებად წარმოთქვა ლაშამ და
თავი ხელებში უფრო ღრმად ჩარგო; მაგრამ ეს არ იყო მისი სევდის მწვერვალი..

გელა მხოლოდ შვილის დაკარგვის შემდეგ დაინტერესებულიყო, რა ხდებოდა ოჯახში,

საყვარლის კალთაში ჩაგორებული თავი ამოზიდა, კეთილი ენება და საავამდყოფოში
მოსულიყო, საიდანაც უნდა გადაესვენებინათ კესო.

-შენი ბრალია ყველაფერი, არ დაგინახოს ჩემმა თვალებმააა, შენ აწყენინე ჩემს გოგოს... შენ
მიიიყვანე თვითმკვლელობამდე... - ჯერ ლაშა გააგდო საავამდყოფოდან და პანაშვიდებზე
მოსვლაც კი აუკრძალა, შემდეგ კი პოლიციას მოუყვა, მისი აზრით, დამნაშავის შესახებ,
მიუხედავად იმისა, რომ იცოდა ბიჭის წინააღმდეგ ვერანაირად ვერ არძრავდა სარჩელს.

-ამის დედააააც ..... - საავადმყოფოს კიბეზე უკნიდან დაენარცხა ბიჭი, ლილი კი გვერდით
მიიუჯდა; ასეთ მდგომარეობაში ვერ დატოვებდა მარტოს.

-დაწყნარდი, ლაშა... უნდა გაძლიერდე.. თავი კოშმარში გგონია, ვიცი.. ასე ყველაზე მძიმე
დრამებშიც არ ხდება ალბათ... და გთხოვ, არც მე მიწყინო, არ მიწყინო ის, რაც შენთან
მაკავშირებს.... - სიტყვები გაუწყდა გოგონას - გთხოვ, მაპატიე, ყოველივე შეუფერებელი
გრძნობა და ქმედება.. აქ რომ მოვედი ისიც, უბრალოდ სხვანაირად არ შემეძლო..
ერთადერთს გთხოვ - დაწყნარდი, გაძლიერდი, თავს ნუ ადანაშაულებ.. აი, მე შემომხედე, მეც
ჰომ არ მიპასუხე გრძნობაზე, თუმცა არ დავცემულვარ, ცოცხალი ვარ და დღითიდღე წინ
მივიწევ...

„მიყვარხარ, მაგრამ ამ სიტყვას დღემდე,

როგორც სისხლიან დანას ვმალავდი,
დანას, რომელიც მკვლელობის შემდეგ,
შემომაჩეჩეს ხელში ძალათი.
ახლა კი მინდა აღმომხდეს იგი.
ვით ბოლო ოხვრა მომაკვდავისა.
აღარაფერი არ დარჩა ირგვლივ,
თვალმა და სულმა იცნოს თავისად.
მოხდა, აღსულდა, ბოლოს და ბოლოს!
დამთავრდა კიდევ ერთი ცხოვრება.
ამქვეყნად ჩვენი ის არის მხოლოდ,
რაც სამუდამოდ გვემახსოვრება.“ - თითქმის ჩურჩულით დაასრულა, ფეხზე წამოდგა , წინ
დაუდგა ბიჭს, მზერა მისკენ მიმართა და თითქმის ჩურჩულითვე დასძინა :
-მაპატიე და არა მარტო მე, ყველას აპატიე... აპატიე მათ, ვინც შეძლო ცხოვრება შენი
სიყვარულით ტვირთით, მათ, ვინც ამ ტვირთმა შეიწირა და მათ, ვინც შენი შენთვის
ტკივილის შემსუბუქებისთვის წავიდა... არც ერთ დღეს არ დაივიწყო, არ დაივიწყო, რომ
პატიება ბედნიერების გასაღებია...
პატიება მართლაც დიდი ნიჭია, ნათარგმნი ბერძნული სიტყვა სიტყვასიტყვით ნიშნავს „
გაშვებას“, „თავის დანებებას“, რაც ყველას არ შეუძლია… ეს შეიძლება გულისხმობდეს,
მევალისთვის ვალის პატიებას. იესომ ეს შედარება მაშინ გამოიყენა, როცა თავის
 მიმდევრებს ასწავლა, როგორ უნდა ელოცათ: „გვაპატიე ცოდვები, რადგან ჩვენც
ვპატიობთ ყველა ჩვენს მოვალეს“ (ლუკა 11:4).
ლილიმ იქაურობა დატოვა, ლაშამ კი მხოლოდ გამთენიისას მიატოვა ქვის კიბე, რომელიც
იმ ღამეს მისი სიმშვიდის საფლავის ქვად ქცეულიულყო...
გულში უცნაურად გაეფიქრა :

„ოთახში ისევ ვიღაცა დადის,

თუმცა მე ისევ ვერ ვარჩევ სახეს
და მისი ხელი, ხელი თუ თათი,
ჩემს უჯრებს ურცხვად ამტვრევს და აღებს...”

შემდეგ კი სუფთა ჰაერზე გავიდა, ფეხებს ძლივს იმორჩილებდა, მაგრამ მაინც არ ნებდებოდა
, არ აქრობდა ცხოვრებასთან ჭიდილის სურვილს...

***
ლილის ფიქრები არ ასვენებდა - „სიყვარული განშორებაზე ძლიერია,
მაგრამ განშორება სიყვარულზე ხანგრძლივია“ (იოსებ ბროდსკი). როგორც ჩანს, მასაც არ
ანებებდა თავს კესოზე ფიქრი, მიუხედავად იმისა, რომ ერთ დროს ამ გოგოსი შურდა და
ყველაფრის მიმცემი იყო მისი ბედისთვის.
„ალბათ ბედნიერი ვინაა სიცოცხლის ბოლოს ირკვევა, მაგრამ ბედნიერი მკვდარი განა
ვინმეს უნახავს ?“ - ცხოვრებისეულ პარადოქსმა ცრემლების ყველაზე ახლო მეგობარი
ღიმილი მოგვარა.
უნდოდა გაეგო ლაშა როგორ იყო, თუმცა დაკავშირებას ვერ ბედავდა, რაღაც უხილავი
ძალა აკავებდა, ბოლოს გადაწყვიტა კესოს სახლში პანაშვიდზე მისულიყო; დიდ ხანს არ
უფიქრია, ისე მოიყვანა განაძრახი სისრულეში... მიცვალებულის ოთახში თავდახრილი
შევიდა, კუთხეში დადგა და მიუხედავად იმისა, რომ იმ მომენტში მხოლოდ რამდენიმე
ქალი ტიროდა, სიკვდილის შიშმა და ცხოვრებისადმი ადამიანთა უსუსურობის შეგნებამ
მოიცვა... მასაც რომ ეფიქრა იმაზე, რაც კესომ გააკეთა..
პანაშვიდი ბერძნულად კი ნიშნავს „მთელი ღამე ვგალობ“, ადამიანთა ამქვეყნიური
ტირილი კი გალობის ტოლფასია...
-ერთადერთი მიზანი მქონდა ამ ცხოვრების, შენთვის ცხოვრობდი, კესო... ახლა კი რა ვქნა,
დაახშვე შენი ახალგაზრდობა, დაშრიტე შენი სიხარული და მეც მომკალი, შვილოო.... -
ლამარას ხმა გაისმა და ყველა შეკრთა. ლილიც კანკალს აეტანა..
მალე გელაც შემოვიდა ოთახში, წვერი მოეშვა, სახეზე ძველი გამომეტყველება გაექრო და
შვილის უკანასკნელ სახლთან მოთმინებით იდგა.
კორპუსის კუთხეში, ყველასგან შეუმჩნევლ ადგილად უძინარი, სევდით გულამღვრეული
ახალგაზრდა იდგა. ფიქრებში გაქცევა ეცადა, მაგრამ პირიქით, რეალობას უფრო შეკროდა;

„..ისევ მარტო ვარ და თვალებს ვხუჭავ,

მე უშენობა მტანჯავდა თურმე.
 მე თვალებს ვხუჭავ და კვლავ გეხები,
კვლავ მეკარგები და კვლავ დაგეძებ.
დე, იხმაურონ შენმა ფეხებმა
ქვაფენილებზე, იატაკებზე..“

ლექსი გონებაში ბოლოს სტროფის გარეშე წყდებოდა, კესოს მშფოთვარე ძილი ხომ არ
გაქრებოდა, რადგან უკვე მარადისობის ნაკადს შეერთებოდა; თუმცა იმედიანმა ეგომ მაინც
ჩაიჩურჩულა მბჟუტავი მთვარის გამონათებასავით :

„გათავდა! ასე თავდება ზუსტად

ხანმოკლე, მაგრამ მშფოთვარე ძილიც.
და მზეზე როგროც ფერადი ბუშტი,
ცახცახებს მამლის ამაყი ჩრდილი.“

დაახლოებით 3 კვირა გავიდა კესოს თვითმკვლელობიდან; ყველა ახლობელი თითქოს

ჩვეულებრივ აგრძელებდა ცხოვრებას, მაგრამ ეს მხოლოდ ერთი შეხედვით ჩანდა, ისინი
შეეგუენ საყვარელი გოგონას დაკარგვას, უბრალოდ ამ ტკივილით ცხოვრების სწავლის გზას
დაადგნენ ან ჰქონდათ რო სხვა გამოსავალი ?
„შენც გყვარებია ჭილაძე, კესოსაც უყვარდა, სწორედ მისი ლექსი დატოვა, როცა წავიდა“ -
დილას ლაშას მონაწერმა გამოაღვიძა, ასეთი სასიამოვნო დილა დიდი ხანია, არ ჰქონია.
სასიამოვნოდ გაკვირვებული დიდი ხანი ფიქრობდა, რა ეპასუხა. ბოლოს თითების
თრთოლვით აკრიფა :

„არ ვიცნობდი, მაგრამ ერთმანეთს ვგავდით.“

ამის შემდეგ არც დაურეკავს, არც რაიმე მოუწერია ლაშას, თითქოს ისევ გაქრა, კესოც
დაუბრუნდა რუტინულ ცხოვრებას. სწავლა, სახლი, ზოგჯერ სადმე გართობა, თუმცა ეს
უკანასკნელი დიდად არ იზიდავდა; ალბათ ბევრს ტყუილად ჰგონია, სიმდიდრე
ბედნიერებაა, მდიდრები ყველაზე კარგად ერთობიანო; მთავარი სულიერი განწყობილებაა
და არა იმაზე დამოკიდებული ბოლო ფირმის bmw, მერსედესი, ჯიპი მგზავრობ თუ
20თეთრიანი ავტობუსით, დაბადების დღეს სახლში იხდი თუ ყველაზე ძვირადღირებულ
რესტორანს ხურავ...
-თავიდან ცხოვრება ვისწავლე, შენც უფრო უნდა გახალისდე - იმედისა და სიხარულით
ანთებული თვალებით უთხრა ნინამ. ეს ლილისაც კი ესმოდა, თუმცა ცხოვრებას, როგორც
ბნელ გვირაბს აღიქვამდა, რომლის რომელიმე ნაწილში სინათლე, ანუ მისი ერთადერთი
სიყვარული, უნდა გამოჩენილიყო.

***
მეოთხეჯერ დაასრულა ლაშას პირველი რომანის კითხვა; კიდევ უფრო ვერ იშორებდა მის
თვალებს, იმ ღამეს, რომელიც ერთად გაატარეს და თითოეულ სიტყვას, მისგან გაგონილს..
თუმცა გრძნობებისთვის დაცემის უფლება არ უნდა მიეცა. არ უნდა დამსგავსებოდა „უცნობი
ქალის წერილის“ პერსონაჟ- ავტორს; კი არ უნდა მოჩვენებოდა, თითქოს „ეს ყველაფერი
არაერთხელ ენახა სიზმრად, ღრმა ძილში, მაგრამ მხოლოდ სიზმრად“, არამედ თვალი უნდა
გაესწორებინა რეალობისთვის და მისი შეცვლისთვის ებრძოლა.
მალევე უცნაურმა მელანქოლიამ მოიცვა, გადაშალა „უცნობი ქალის წერილის“ დასასრული
და გამომშვიდობება ხმამაღლა წაიკითხა :
„მშვიდობით, საყვარელო, მშვიდობით. გმადლობ, მიუხედავად ყველაფრისა რაც იყო,
ყველაფერი კარგად მეჩვენება...შენი მადლიერი ვიქნები უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე. გულზე
მომეშვა : ხომ ყველაფერი გითხარი. ახლა შენ იცი, არა, მხოლოდ ვხვდები, როგორ ძლიერ
მყვარებიხარ ! მაგრამ ეს სიყვარული ტვირთად არ დაგწოლია. არ მომისაკლისებ - და ეს
მამშვიდებს. არაფერი არ შეიცვლება შენს ლამაზ, ნათე ცხოვრებაში. ჩემი სიკვდილით ჩირქს
არ მოგცხებ... ეს, მხოლოდ მე, მამშვიდებს, ჩემო საყვარელო ! მაგრამ ვინ... ვინღა
გამოგიგზავნის თეთრ ვარდებს დაბადების დღეს ? ლარნაკი დაცარიელდება და ეს სუსტი
სუნთქვა, ჩემი სიცოცხლის ნელი ქროლა, რომელიც წელიწადში ერთხელ შემოფრინდებოდა
შენთან, ასევე გაქრება. გთხოვ მომისმინო, საყვარელო... ეს არის პირველი და უკანასკნელი
თხოვნა შენდამი... გააკეთე ეს ჩემთვის : ყოველ წელიწადს შენს დაბადების დღეს, როცა
საკუთარ თავზე ფიქრობენ - იყიდე ხოლმე თეთრი ვარდები და ლარნაკში ჩააწყვე. შეასრულე
ეს ჩემი სურვილი, საყვარელო, გააკეთე ეს, როგორც სხვები წელიწადში ერთხელ პანაშვიდს
უხდიან ძვირფას მიცვალებულს. მე კი ღმერთი უკვე აღარ მწამს და არ მჭირდბა პანაშვიდები,
ახლა მხოლოდ შენ მწამხარ, მიყვარხარ მხოლოდ შენ და მხოლოდ შენში მინდა განვაგრძო
სიცოცხლე... ოჰ, მხოლოდ წელიწადში ერთხელ, ამას ვერც კი შეამჩნევ, როგორც მე ვერ
მამჩნევდი შენ გვერდით. გემუდარები, შეასრულე ეს, საყვარელო... ეს არის ჩემი პირველი
თხოვნა შენდამი... და უკანასკნელიც... მადლობელი ვარ შენი... მიყვარხარ ... და ისევ
მიყვარხარ... მშვიდობით...“
ნამდვილად, არ უნდოდა ასე დამშვიდობებოდა ლაშას, როცა საბოლოოდ გადაწყვეტდა
მისგან გაქცევას...

-ლაშას წიგნის პრეზენტაცია ძალიან გადაიტანეს ? - სასხვათაშორისოდ ჰკითხა ნინეს.

-ორმოცის მერეაო...
-ეჰ, კესო... - ამოიოხრა ლილიმ, შემდეგ კი უცნაურ ფიქრებში გადაეშვა;
„ზოგი ამქვეყნად მცირე ხნიან ბედნიერებასაც ვერ ჰპოვებს, კესო კი რამდენიმე წელი მაინც
გრძნობდა ამ საოცრებას; საყვარელი ადამიანის გვერდით ყოფნაზე მეტი რა უნდა ინატრო ?“

***
დილას ზარმა გააღვიძა, რომელიც შემოსასვლელიდან ზარბაზანივით მოდიოდა. დიდი
ძალისხმევით წამოდგა ლილი, ხალათი მოიცა და ნელი ნაბიჯით წავიდა გასაღებად. უკვე
შუა დღის მზეც კი შემოპარულიყო, თუმცა გოგონას ბუნებრივი საათი დილის 6 საათს
აჩვენებდა. მთელი ღამე კლუბში გაეტარებინა მეგობრებთან ერთად, ბევრი არ დაულევია,
თუმცა ცეკვასა და მუდმივ ხმაურში იმდენად გამოსცლოდა ენერგია, ორმაგად
ესაჭიროებოდა ძილი.
-ამ დროს ვინაა, ნეტა - კარი ისე გააღო, ჭრილში არც გაუხედავს. ასეთი ჩვევა ჰქონდა.
-სიუპრიზი - ლელას ბედნიერი სახე შერჩა ხელში, თან გაუხარდა და თან ეწყინა, რომ არ
შეეძლო მისნაირი ხალისიანი ყოფილიყო. ამის შესახებ ხშირად ეკითხებოდა საკუთარ თავს,
რატომ არ შეგიძლია ბავშვური ლილი დააბრუნოო, თუმცა ხომ არის რაღაცები, რაც ჩვენს
შესაძლებლობებს აღემატებაა.
-ვაა, დე... რომელმა ქარმა გამოგაქროლა ? ძაან მომენატრე - გადაეხვია ლელას, რომელსაც
ორივე ხელი დახუნძლულოდა და შვილს ვერ შეიგრძნობდა - ამეებს დავდებ, რა - სთხოვა
ლილის..
-დე, რა ამბავია ? აქ არაა მაღაზიანები ?
-შენ ძაან ნუ ძერსკობ - ლოყაზე უჩქმიტა დედამ - ჩემი ხელით გამომცხვარ აჭარულს
შეედრება რამე ? ან სახლის ხილს....
-აჭარული მინდოდა ზუსტად, აქ წესიერად ვერც ერთხელ ვერ ვჭამე, ზღვა აგემრიელებს -
მეთქი, ვამბობდი.
-მიდი, დაპატიჟე საღამოს მეგობრები და მეც გავიცნობ, თან იმდენია მარტო ვერ
გავუმკლავდებით და გასაფუჭებლად ცოდოაა.
-აუ. დე... როგორ მიყვარხარ !
„დედის სიყვარულის მეათედით მაინც რომ ვყვარებოდი მას, რა იქნებოდა ?“ - ჰკითხა
საკუთარ თავს და სამზარეულოში დედის მოტანილი „პაიოკის“ მოსაწესრიგებლად გავიდა.

ლაშას პრეზენტაციის დღე ახლოვდებოდა, რაც ლილის მღელვარებაზე პროპორციულად

მოქმედებდა. სრულიად უცნაურ განცდებს მოეცვა გოგონა; თითქოს არც ის იცოდა, სად იყო
და მომავალში სად იპოვიდა ნავსაყუდელს.
ბოლო დროს ღამეები სულ ათენდებოდა. გული რაღაც აქამდე უცნობისკენ უხმობდა, მაგრამ
რა იყო ეს, ჯერ კიდევ მისთვის გაუგებართა სიის ბოლოში ეწერა.
იმდენად ენატრებოდა, მონატრება ყელში უჭერდა მანიაკის ხელებივით, ზოგჯერ იმასაც კი
ფიქრობდა, ნეტავ, გოგა მოვიდეს დამახრჩოს იმისთვის, რომ მასთან ყოფნა არ მინდა და
ყველაფერი დასრულდესო.
ერთ დღეს ფიქრებმა იმდენად აავსო, გული მაჭარი ეგონა, რომელიც დუღდა და ქვაბიდან
გადმოღვრას ლამობდა... დაე, ასეც იყოსო და გადაწყვიტა ცხოვრებაში პირველად სიტყვები
ფურცლებზე დაეტანა, იქნებ ასე ოდნავ მაინც შემსუბუქებოდა დუღილის სირთულე.
მთელი ღამე ბლოკნოტის ფურცლებზე ზემოდან ქვემოთ და ქვემოდან ზემოთ მოძრაობდა
კალამი, გამთენიისას კი საბოლოო სახე მიიღო არეულმა ფიქრებმა, რომლებიც ფანტაზიის
ზღვარსაც შეხებოდნენ;
„

იმ დღესაც არ მინახავს სიზმარი,ის, თითქმის არასდროს მსტუმრობს,ამიტომ ამ ფაქტისთვის

ხაზის გასმა არც არასდროს მიწევს.

საწოლიდან წამოვიწიე და საათს დავხედე,ექვსიც კი არ იყო,უკმაყოფილოდ შევიშმუშნე და

ხელები მაღლა ავწიე.ცოტა ხნით რეალობას მოვწყდი და სადღაც შეუცნობელში წავედი,ასე
ხშირად მემართება.არ ვიცი რატომ,მაგრამ რაღაც ჩემთვის ჯერ კიდევ უცნობი ძალები
სიმშვიდეს ხშირად მირღვევენ.
მხოლოდ შმორის სუნმა დამაბრუნა რეალობას,თვალები მეორეჯერ გავახილე და ვნახე,რომ
ოფლში ვცურავდი,სულ ასე მემართება.აი,კიდევ ერთი მიზეზი იმისა თუ რატომ ვერ ვიტან
ზაფხულს.

ფეხზე წამოვდექი და სიფრიფანა ჩითის პერანგი გავიძვრე.არ მინდოდა საკუთარი სხეულის

დანახვა,მაგრამ მომიწია.ყველაფერი ჩემ წინ დაკიდებული სარკის ბრალია.ადამიანს სარკეც
რომ შეგზიზღდება მერე რაღაზეა საუბარი.მეტყვი მერე მიდი და ჩამოხსენიო,მაგრამ ეს უკვე
ვცადე.ვცადე,მაგრამ გადავიფიქრე.რატომ? იმიტომ,რომ ჩემი ლანდი ერთადერთია,რაც ამ
სამყაროსთან მაკავშირებს,ისიც რომ ვერ დავინახო,არ ვიცი რა დამემართება.

***

დიახ,ჩემი ლანდი ერთადერთი ადამიანის მსგავსი არსებაა,რომელსაც ვხედავ ამ ვეებერთელა

სამყაროში.საკუთარი თავის ანარეკლს თვალებით რომ ვერ აღვიქვამდე,ალბათ,გავარღვევდი
ამქვეყნიურობის ზღვარს და სადღაც წავიდოდი,შეიძლება რამეს ჩავენთქე კიდეც.ამის თან
მეშინია,მაგრამ თან ისე მაინტერესებს,როგორც არაფერი,თან მინდა და თან არა,მაგრამ არას
ვაირჩევ.რას იზამ-ცხოვრება ხომ სურვილთა ბრძოლაა.

ისევ დავინახე გადასერილი კისერი და ისევ ვიგრძენი როგორ დამეხუთა სული.“ეს არ უნდა
გამეკეთებინა“-გავიფიქრე და სახეზე მტევნები ავიფარე.

ეს როდის მოხდა,რომ მკითხო,ვერ გიპასუხებ.წამიერად დავიბნევი და ემოციებად

დავიშლები.ალბათ,ისე დავიბნევი,როგორც დიდი ხნის წინ მათემატიკის გაკვეთილებზე
მემართებოდა.

დიდი ხანია თავი დავანებე რისცხვებს და ეუბარი სიტყვებით დავიწყე ყველაფრის

საზღვრა..ყველა,ბევრი,ცოტა,არაფერი,ყველაფერი...ახლაც ვიტყვი,რომ ეს დიდი ხნის წინ
მოხდა.

***

-ეს გინდოდა,არა?-ვეკითხები ვიღაცას,რომლის სახესაც ფანჯრის მიღმა ვხედავ და კბილი

ენაზე მეჭირება.“არა,გარეთ არავინაა,ჩემ მიყრუებულ სახლთან ახლოს ვინ უნდა იყოს“-თავს
ვიმშვიდებ და ფანჯარას ფართოდ ვაღებ.

ჩემ ოთახშიც აღწევს რაღაც უცნაური სუნი.სუნი,რომელიც ყოველთვის მკვდარი იის

მეგონა.მახსენდება დედაჩემის სიტყვები,ყველაზე ლამაზი იმ იის სურნელია,რომელიც
პირველად ხედავს დედამიწასო და ხასიათი ისე მიფუჭდება,გეგონება ჩემი ია წვიმის თქეშმა
დაასველაო.

„ნუთუ,ისევ მენატრება დედა?“-საკუთარ თავს ვიჭერ გულაჩუყებულობაში და ვცდილობ

ნოსტალგიის სინდრომი ჩავკლა.მას ასე თავად დავარქვი.გაგიკვირდება,ეს ვერააო,მაგრამ ჩემ
ადგილას რომ იყო,ნამდვილად მიხვდებოდი რას ნიშნავს იყო სურვილების ამრჩევი
პროფესიის მსხვერპლი.ესეც უცნაური სახელია,მაგრამ დამიჯერე,რომ მიცნობდე,ასე არ
იტყოდი.
***

მთელი დღე სულელურ ფიქრებში გადის.დავდივარ და ვამბობ,მივაპობ რუტინის ძლიერ

ტალღებს-მეთქი და პირში ახლადდაკრეფილ ბოსტნეულს ვიტენი.საღამოს ისევ მიპყრობს
აკრძალური ფიქრები.მგონია,რომ წარსული მენატრება,წარსული,რომლის საკუთარი
თავიდან გამოდევნას დიდი ხანია ვცდილობ.

დილანდელივით ვეხვევი მატყლის საბანში,ისევ გაუხდელად ვწვები.ათი საათია და ძილი

არ მეკარება.“ადრეაა“-თმებს ვიჩეჩ და თვალებს ბალიშს ვაჭერ.მგონია,ასე უფრო
დამეძინება.ალბათ,ბავშვობიდან გამოყვა ეს თვისება-მეთქი-ვფიქრობ და ყურებზე ხელს
ვიჭერ.ალბათ,მგონია,რომ ასე გავექცევი აკრძალულ ფიქრებს.

მაგრამ ზოგჯერ სურვილს ვერ ვარჩევთ-მეთქი-თითქოს რაღაც მეძახის გულიდან და

საწოლიდან ვიწევი.

***

იმ საბედისწერო დღეს სახლიდან წამოვედი.რატომ? ამ კითხვაზე პასუხი თავადაც არ

მაქვს,მაგრამ ვიცი,რომ წამოვედი და ეს მხოლოდ ფაქტი არაა-ეს გაცილებით მეტია.

ყოველთვის მინდოდა რაღაც შეუცნობელი შემეცნო,ცხოვრების ახალ სიტბოებას

დავწაფებოდი.ზოგჯერ ცხოვრების არსი ჩემთვის ფრენა იყო,მინდოდა,ჰედონიზმში
ჩავძირულიყავი და რეალობისთვის ზემოდან მეჭვრიტა,ზოგჯერ კი ისეთი სევდა
შემომაწვებოდა,რომ ყველაფერი ამაოებად მესახებოდა.

იმ დღეს მე დას,საკუთარ,დას თავში დამტვრეული სკამის ფეხი ძლიერად ჩავარტყი.მახსოვს

როგორ უმწეოდ მიყურებდა ანია.მახსოვს როგორ შეეცვალა ფერი.ვიცოდი,რომ
ტკიოდა,ვიცოდი,რომ ცუდად ამ საქციელისთვის კიდევ რბილი ნათქვამია,მაგრამ მაინც არ
მეკუმშებოდა გული.მას მე დამნაშავედ ვთვლიდი.

ის მე არაფრად არ მაგდებდა,ყოველთვის ცდილობდა დავეჩრდილე,ყოველთვის ზემოდან

მიყურებდა.იმ დღეს ჩაის ადუღებაზე უარი ვუთხარი და ისე გაცოფდა და ისეთი სიტყვები
მეძახა,რომ ამას დღესაც კი ვერ ვპატიობ.

გამოვტყდები,რომ დღესაც არ ვნანობ იმას,რაც გავაკეთე.ვერ ვცნობ თავს დამნაშავედ.

ვიცი,რომ ის დღეს კარგად იქნება,მას არაფერი მოსვლია ჩემი ძალადობით,მაგრამ მე...მე ის

ტკივილი,რომელიც მან მომაყენა მუდამ მემახსოვრება.ალბათ,ამასაც ვერ გაიგებთ,მაგრამ
არაუშავს...

***

კომუნიკაბელური არასდროს ვყოფილვარ.ცვალებადი ხასიათის პატრონი ვიყავი,აფექტის

მდგომარეობაში თვითკონტროლს ვკარგავდი,გულქვაც ვიყავი და მგრნობიარეც,მაგრამ
საკუთარ მდგომარეობას სახელს ვერ ვუძებნიდა.
ვცდილობდი ყველასგან თავი შორს დამეჭირა.სიმართლე რომ ვთქვა,გული არავისთან
გადამიშლია.საკუთარ მშობლებთანაც კი მხოლოდ კისა და არას ვამბობდი,მეტ ვერაფერს.არ
შემეძლო,რომ ადამიანი ჩემთან ახლოს მომეშვა.არ შემეძლო,რომ მეგობარი და მეტიც
ახლობელი მეწოდებინა.

მუდამ ოთხკედელში მოქცეული დიდსათვალეებიანი გოგონა ვიყავი,გოგონა,რომელსაც

კითხვა ძალიან უყვარდა.

***

„ეს,ალბათ,საბოლოო დარტყმა იყო“-დილას ისევ წარმომიდგა ის დღე თვალწინ და ისევ

ფიქრთა ლაბირინთში გადავეშვი.

ისევ ვიგრძენი,რომ ყველაფერი ტყუილი აღმოჩნდა,ვიგრძენი,რომ რისიც მჯეროდა არაფერი

აღმოჩნდა რეალური.

***

გლეხს წვიმის სჯერა,მეცნიერს იმ საგნის,რომლის გარშემოც მუშაობს,ავადმყოფი შვილის

დედას შვილის გამოჯანმრთელების სჯერა...მე კი ორი რამის მჯეროდა.ორი რამის,რაც
სინამდვილეში მხოლოდ ერთი იყო,მაგრამ ფრთებს ორგან ისხამდა-რეალობასა და
ილუზიაში.

***

ის ჩემი მეზობელი იყო,უფრო სწორედ მისი და ცხოვრობდა ჩემ მეზობლად,ის კი მას ხშირად
სტუმრობდა ხოლმე.

უკვე მისი პორტრეტიც კი მიიჩქმალა ჩემში.ისიც კი არ მახსოვს მაღალი იყო თუ

დაბალი,ლამაზი ღიმილი ჰქონდა თუ უბრალოდ შთამბეჭდავი,შავად ანათებდა მისი
თვალებიდან წამოსული შუქი თუ სხვა ფრად..არ მახსოვს,მაგრამ ვიცი,რომ ერთ დროს ამან
ძლიერ მომხიბლა.

***

დიახ,მე გრძნობის მჯეროდა,ჯერ კიდევ შეუცნობელისა და მართლის...ეს იყო

გრძნობა,რომელიც დღითიდღე თავიდან მიპყრობდა.

მგონი,ამ გრძნობამ გამხადა პატარა პოეტი და თავადვე დამაწერინა „გრძნობის

ქარტეხილში“,მგონი,ასე ერქვა.

არ მჯერა,რომ მეხსიერებაც მერთმევა.

ახლა მხოლოდ ის მასულდგმულებს,რომ ის ბოლომდე წავა,იქნებ სრულიად შეძვრეს

გამოქვაბულში.თუ შევა ვიცი,რომ მივალ და გამოსასვლელ კარებს მოვუსპობ.

მერე ხომ აღარ გამახსენდება წარსული.

სულ დამავიწყდება.

ალბათ,მერე ერთმანეთს ვაქცევთ ზურგს.

და რა იქნება შემდეგ?

***

ის ჩემზე გაცილებით უფროსი უნდა ყოფილიყო,რადგან მახსოვს,რომ ეს იყო ერთ-ერთი,რაც

მისკენ მიმავალ გზას მიღობავდა.

მახსოვს მაშინ რაღაც უცნაურად მოძრაობდა,მაშინ,როცა პირველად ვნახე...

ვიფიქრე-ისაა-მეთქი,მაგრამ ვერაფერი ვუთხარი...

ვგრძნობდი,რომ უცნაური იყო,მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რას ნიშნავდა ეს ანდამატისებური

ძალა..

იქნებ ყველამ საკუთარი უნდა მიიღოს-მეთქი-გავიფიქრე და თვალები გამიბრწყინდა.

მაშინ მეგონა,რომ ნახევრად არაფერი დადიოდა დედამიწაზე,მაგრამ ვცდებოდი.

ეს მე ვიყავი,ნახევარი-მე.

***

ერთწლიანი თვალისდევნებისა და გამარჯობა-ნახვამდის მერე,გადავდგი პირველი

ნაბიჯი.არ მახსოვს რა მოხდა მერე,არ მახსოვს ჩვენი საუბრები,მაგრამ ვიცი,რომ რაღაც
დავწერე,რაღაც,რამაც ეს ყველაფერი შემოინახა...

შეიძლება ახლაც მივაგნო მას,იმ ჩანაწერებს,თუმცა ამის სურვილი არ მაქვს.

იქნებ შეუცნობელი და არგაგებული სჯობს გაგებულსა და მოტკბოს...

***

მგონი,ახლაც მეშინია,რომ მიზანი მის გემოს აუფერულებს.“როცა აღწევ,აღარ გინდება..“-ისევ

ის დღე გამახსენდა,ის დღე,როცა მის საწოლში გამომეღვიძა და ჩემ გარშემო ყველაფერი
ბრუნავდა.მხოლოდ ეს მახსოვს,მეტი არაფერი.

მგონი,ვუყვარდი.არ ვიცი,მაგრამ,მგონი,ასე მეუბნებოდა.

არ ვიცი,მე ხომ ყველაფერი ბუნდოვანზე უარესად მახსოვს.

მხოლოდ ერთი რამე ვიცი,იმ დღეს ჩემმა გრძნობამ ფასი დაკარგა,სულ აღარ მაინტერესებდა
ის,მისდამი სიყვარული დამრჩა,მაგრამ ის აღარ მინდოდა.

მახსოვს როგორ გავურბოდი მისი სახის დანახვასაც კი...

ალბათ,სჯობს არაფერი შეიცნო,მაგრამ,რადგან ეს ცხოვრება ახლის შეცნობაა,სჯობს არ

იცხოვრო..
ალბათ,ეს ვიფიქრე იმ დღეს...ალბათ,ამის გამო ამოვხეთქე თითოეული გრძნობა და ჩემი და
დავაზარალე..მინდა,რომ ლმობიერად მოვექცე საკუთარ თავს.

ვგრძნობ,რომ ისევ იმის მეშინია,რომ თავს რამე არ ვავნო..

„ალბათ,ეს თვითგადარჩენის ინსტიქტია..“-მახსენდება,რომ უსუსური ვარ და ისევ

ვიძაბები,სახლიდან გავდივარ და ცას ვუყურებ.

***

ადრე ცაც ლამაზი იყო,მდელოც ლამაზი იყო...მგონი,ყველაფერი ლამაზი იყო,როცა რამის

მჯეროდა,როცა მუზებით ვიყავი შეპყრობილი და „მისი“ ერთი მოძრაობაც კი გულს
საგულედან ძლიერი ძალით ზემოთ ქაჩავდა.

***

როცა შენ გარშემო ცხოვრება ბრუნავს და ყირავდება,მაშინ ყველაფრის ხალისი გეკარგება...

რეალობა და ილუზია ერთმანეთთან პროპორციულობაშია-მეთქი გავიფიქრე და ღობეს

გავცილდი,ის ადრე არასდროს დამიტოვებია,მაგრამ ახლა გავცილდი.მგონი,იმის იქით
რაღაც სხვა რამ ხდება,სხვა რამ,რაც არ ვიცი.

„ისევ შეუცნობლისკენ მიისწრაფი?“-გავიფიქრე,მაგრამ ეს ფიქრზე მეტი იყო.

ეს კითხვა ხომ ჩემ მთელ წარსულს შიფრავდა...“

„ისე ბოლოს მართლა როდის ვნახე სიზმარი ?“ - ინტერესით ჰკითხა საკუთარ თავს და
უძინარი თვალები მოხუჭა.

ბევრი ვერ მიხვდებოდა, თუმცა ეს, ერთი შეხედვით, პატარა ჩანახატი უდიდეს სევდასა და
მოლოდინს იტევდა.

-რამდენ ხანს გეძინა ? - საღამო იყო, როცა თვალი გაახილა. ლიზიკო მის თავთან იჯდა და
ელოდა, როდის გაიღვიძებდა.

-დღეს კვირაა, თან დიდი ხანია არ მძინებია... მერე წითელი ღვინო გავხსნათ და ჩემი
პირველი შედევრი უნდა წაგაკითხო, მთელი ღამე მოვუნდი... და ისეთი განცდა მაქვს,
თითქოს ამ რამდენიმე გვერდიანმა ჩანახატმა დამცალა, ენერგიაც გამომაცალა და
ამავდროულად, გამაძლიერა... ძალიან რთული ყოფილაა....

-აღსანიშნავი ამბავიააა. როგორ მაინტერესებს, იცი ?

-რას კითხულობდი ? - ინტერესით დააკვირდა დაქალს, რომელსაც წიგნი მუხლებზე ედო და

დროდადრო ჩახედავდა ხოლმე.

-"სიყვარულის ძიება გვცვლის. არ არსებობს სიყვარულის მაძიებელი, რომელიც ამ გზაზე არ

დაღვინებულა. რა წუთიდანაც სიყვარულის ძიებას იწყებ, იწყებ შინაგან და გარეგნულ
ფერისცვალებას." - მხოლოდ ეს იყო ლიზიკოს პასუხი, რომელიც აღფრთოვანებული
ბაგეებიდან ისმოდა.

-რა შუაში იყო ? - ამ კითხვისთვისაც არ მიუქცევია ყურადღება, ყდა დაანახა დაქალს, შემდეგ
გადაშალა და იმედით აღსავსე ხმით წაუკითხა :

"ისინი ერთ ქალაქში არ ცხოვრობდნენ,თქვენ წარმოიდინეთ არც-ერთ კონტინენტზე,...მათ

მხოლოდ მანძილი როდი აშორებდათ...
მაგრამ ეს მაინც მოხდა...
...ელამ გონს მოსვლაც ვერ მოასწრო,რათა ამ ყველაფერს წინ
აღსდგომოდა,თუკი...შესაძლებელია,სიყვარულს წინ აღუდგე."

-ნამიოკებით მესაუბრება ჩემი საყვარელი დაქალი ? - ჩაეცინა ლილის - ისე სიყვარულის ასე
ღრმად როდიდან იწამე ?

- „წარსული ერთი დიდი მორევია. თუ მას შენს აწყმოზე გააბატონებ, ჩაგითრევს. .... დრო
ცრუ, წარმოსახვითი ცნებაა. მხოლოდ ამ წუთით უნდა იცხოვრო. ის არის ყველაზე
მნიშვნელოვანი.“

-ისე ნინესაც მინდა, მოვუყვე ჩემსა და ლაშაზე.. ძალიან დავახლოვდით ბოლო დროს და არ
მინდა, არ იცოდეს. დავურეკავ, რომ გამოვიდეს, შენც არ წახვიდე, ჰო ?

ნინე, ერთი შეხედვით, ჩვეულებრივი გოგო ჩანდა, პრაქტიკული და ცხოვრების

ელემენტარული პირობებისთვის მებრძოლი, დამოუკიდებელი... ვინ გაიგებდა, რამდენად
სწამდა სიყვარულის ძალა, რომელიც ჯერ კიდევ ბავშვობაში ჩაესახა გულში.

წლების წინაც ნინე გიორგაძე ერთი ჩვეულებრივი გოგონა იყო,თუმცა ერთით არ ჰგავდა სხვა
გოგონებს.განსხვავებული ინტერესები ჰქონდა და ჩამოყალიბებული ხედვა,რომლითაც
მუდამ აღიქვამდა სამყაროს.

არ იყო კომუნიკაბელური გოგონა.მეგობრები საერთოდ არ ჰყავდა,მუდამ ინტერნეტსივრცეში

იყო ჩაკეტილი და ხალს ასე ესაუბრებოდა.ალბათ,მორიდებული იყო და ზედმეტად
მორცცხვი..ან იქნებ ეს იყო რაღაც,რაც იზიდავდა მას მთელი არსებით.უცნაურად ფიქრობდა
ხოლმე და უცნაურად ცხოვრობდა..სკოლის მერე მთელ დღეს ინტერნეტში
ატარებდა,გაკვეთილებს გაკვეთილებზედვე სწავლობდა,საკმაოდ ნიჭიერი იყო და ეს ძალიან
ეხმარებოდა.სახლში წიგნი ერთხელაც არ გადაეშალა და მაიცნ საუკეთესო იყო.შესაძლოა
ითქვას,რომ საუკეთესოთა შორის საუკეთესო.გამორჩეული ინტერესი არაფრისადმი არ
ჰქონდა,საკუთარ თავში იყო ჩაკეტილი და საკუთარ გარემოს იქმნიდა,შემოსაზღვრულს
ზღუდეებითა და ოცნებებით.

შესაძლოა ითქვას,რომ ნინე ბრმად სწამდა.იყო მორწმუნე,მაგრამ მაინც და მაინც არ იცოდა რა

ხდებოდა მის რელიგიაში,უბრალოდ ენდობოდა მამა-პაპათა ინფორმაციას.ეკლესიაში
იშვიათად თუ დადიოდა,ზიარებითაც იშვიათად ეზიარებოდა,მაგრამ თვლიდა,რომ მისი
რელიგია იყო ნამდვილი.არ წარმოედგინა,რომ რომელიმე სხვა აღმსარებლობის პირთან
ექნებოდა ურთიერთობა,არ მიაჩნდა ,რომ ეს მისაღები იყო.მისი აზრით
მუსლიმები,კათოლიკეები....და სხვანი წაილეკებოდნენ მეორედ მოსვლის ჟამს.მამა
ბავშვობისას უყვებოდა ხოლმე ბიბლიურ ამბებს,რაც გოგონას ძალიან აინტერესებდა.

-შვილო,საჭმელი არ გინდა?-გამოსძახა დედამ.

-არა,დე...მერე გამოვალ...-ეკრანისთვის თვალი არ მოუშორებია ისე უპასუხა.

ისევ დაძვრებოდა ინტერნეტში და ისევ საუბრობდა ვირტუალურ მეგობრებთან,ვერ

წარმოედინა,რომ მათ ოდესმე რეალურ ცხოვრებაში გაიცნობდა.

ერთ დღეს ინდოელ ბიჭს წააწყდა...რაღაც რომანტიკული ტესტი მისწერა ბიჭმა.გოგონა

გაეღიმა და მოკლედ გასცა პასუხი.დიდ ხანს ისაუბრეს,გრძნობდა,რომ ის უცნობი მისთვის
ახლობელი იყო.ადრეც ჰქონია მიმოწერა სხვა ეროვნების ხალხთან,თუმცა ეს რაღაც ძალიან
მოეწონა...ქართველი ბიჭები არ აინტერესებდა და ამას გაბედულად ამბობდა...ერთხელ
ხვდებოდა ერთ ბიჭს და მან დაუკარგა ყოველგვარი წარმოდგენა..ის ისეთი
არარომანტიკული იყო,რომ გოგონას ლამის იყო გული აერიოს მის გახსენებაზე..მან პირველი
კოცნა წაართვა,ძალიან დებილურად იქცეოდა...ამბობდა,რომ ქართვეელბი სტერეოტიპებში
ვართ..ათას სისულელეს უნერგავდა თავში...და მასთან სექსს „ჩალიჩობდა.“

-შენი და რომ ასე მოიქცეს მოგეწონება?-ჰკითხა ერთ დღეს ნინემ.

-არა.

-და მერე რატომ მექცევი ასე?

-ჩემი და არ ხარ.

-წადი შენი..-გაბრაზებული დაშორდა და წავიდა.

მუსლიმებზე ადრე გული ერეოდა..მათ ცხოველებად აღიქვამდა,ვერც მუქკანიან ადამიანებს

იტანდა,მაგრამ ინტერნეტმა სულ სხვა რამ დაანახა.როცა საქართველოში „ნაშებში“ სიარული
გმირობად ითვლებოდა,მუსლიმ ბიჭებს რწმენა საშუალებას არ აძლევდათ,რომ ვინმესთან
ფიზიკური კავშირი დაემყარებინათ.

„ისინი ბევრ ქართველს გოგოზე ფაქიზად ინახავენ თავს..“-გაიფიქრებდა ხოლმე ნინე.

-როგორ ხარ?-მაჰმედის მოწერილმა მეორე დღესაც ააფორიაქა,ის ხომ მთელი დღე ელოდა
მას.

მასთან ისევ სასიამოვნოდ საუბრობდა,ცდილობდა გახსნილიყო და საკუთარ თავზე

უმნიშვნელოვანესი რამეებიც კი უამბო.თავს კარგად გრძნობდა,როცა მას წერდა..იმისდა
მიუხედავად,რომ მისი ბასანოჩკები არ მოსწონდა,მაინც იზიდავდა ის..
აჰმედი ტრადიციული მუსულმანი იყო..შვიდი წლის წინ გადმოსულიყო ინდოეთიდან
რუსეთში,სადაც რუსულ ენას ეუფლებოდა.როგორც მან უთხრა,მას რვა და-ძმა
ჰყავდა..გოგონას ეუცნაურა ეს ფაქტი...თუმცა აღიარა,რომ ამის გამო აფასებდა მათ რელიგიას.

-ჩვენთან რვა წლიდან აკითხებენ ბავშვებს ბიბლიას..-საუბარი გააბეს რელიგიაზე.

-თითქმის არ წამიკითხავს..-მისწერა ნინემ.

-უნდა წაიკითხო...დიდი გოგო ხარ..-ბოლოს სიცილის სმაილიც მოაყოლა აჰმედმა.

***

ერთი თვე წერდნენ.ნინეს მისი გამოგზავნილი სმაილებიც კი საშინლად სექსუალური

ეჩვენებოდა.გრძნობდა,რომ მათ შორის იყო რაღაც,რაც არ აძლევდა მოსვნებეის
საშუალებას.მთელი...მთელი ღამეები მასზე ფიქრობდა,მის მუქ კანს წარმოიდგენდა და მისი
შეხების სურვოილი კლავდა.

-გიკოცნია ვინმესთვის?-მისწერა გაბედულად აჰმედს.

-არა,არავის ვხვდებოდი..-მისმა პასუხმა გააკვირვა..არა გამოცდილ ბიჭებზე არ იყო

დახამებული,მაგრამ მაინც გაუკვირდა.

-შენ?-ბიჭის მოწერილმა შეაშფოთა.

-არა-იცრუა,თუმცა ამას სიმართლედ მიიჩნევდა,რადგან ეს არ იყო აღმაფრენის მომგვრელი

კოცნა,რომლის გარდაუვლობა თავზე დაფარფატებდა.

***

ცხრამეტი წლის აჰმედი ძლიერ ჩამოყალიბებულად და მამაკაცურად მიაჩნდა..იზიდავდა და

ლამის იყო ინტერნეტიდან გადამხტარიყო.უნდოდა რუსეთში ჩასვლა და მისი ნახვა...კლავდა
მასთან ყოფნის სურვილი..აჰმედის ერთი მოკითხვაც კი უფრო სექსუალურად ეჩვენებოდა
ვიდრე ყოფილის კოცნა.

ეტყობა,იმ ურთიერთობამ შეაზიზღა ქართველი მამრები,თუმცა ამაზე სულ აღარ

ფიქრობდა..მის ცხოვრებაში არსებობდა მხოლოდ აჰმედი.

ნინე გამოიცვალა,უფრო ხალიანი გახდა და ცხოვრებასაც ენთუზიაზმით

ეკიდებოდა..ალბათ,უკვირდათ კიდეც მისი გამოცვლა.

-გინდა ჩემი ცეკვა განახო?

-მოცეკვავე ხარ?

-კი,ბავშვობიდან...იცი,რა ლამაზია ქართული ცეკვა?

-მანახებ..
-კარგი-გაუგზავნა ვიდეო და ეკრანთან გაინაბა.

ცოტა ხანში აჰმედმა მისწერა და გოგონას გული აუფართხალდა..არ ესმოდა რა იყო ეს,მაგრამ
არ აინტერესებდა...გრძნობებისთვის სახელების შერჩევა არცაა საჭირო?

დიახ,ნინეც ასე ფიქრობდა..მისი გონება,მისი გული აჰმედთან იყო...რუსეთში და სწორე იმ

ადგილას,სადაც აჰმედი ცხოვრობდა.უნდოდა გაეცნო მათი ოჯახი,დაახლოებოდა მას...

შეიძლება ბრმად სწამდა,მაგრამ მაინც არ უარყოფდა მართლმადიდებლობას...ის უბრალო

მორწმუნე გოგო იყო,როგორც უმრავლესობა..დიახ,რელიგია მისთვის მნიშვნელოვანი
იყო,მაგრამ ეს მაჰმედთან ურთიერთობაში ხელს არ უშლიდა...ბიჭი არც მწვალებელი იყო და
არც ტერორისტი..

იმ წელს შუშანიკის წამებას ისწავლა,ისწავლა აბო..და საერთოდ ისწავლა ჰაგიოგრაფიული

ნაწარმოებები...ზოგ მომენტში თავს მოღალატედ თვლიდა შუშანიკი შემდეგ,მაგრამ ბოლოს
მივიდა იმ დასკვნამდე,რომ სიყვარულმა რელიგია არ იცის...და მსგავს არაფერს...სიყვარული
არ განარჩევს ადამიანებს სხვადასხვა ნიშნის მიხედვით..სიყვარული ყველაზე ძლიერ ინდობს
ხალხს...სიყვარულმა არ იცის დისკრიმინაცია.

***

იმ დღეს თოთხმეტი თებერვალი იყო...იმ დღესც ანათებდა მზე ჩვეულად..იმ დღესაც

გაიღვიძა ნინემ და იმ დღესაც მოემზადა რუტინული დღისთვის..იმ დღესაც გააღო კარი და
სკოლისკენ გასწია..იმ დღესაც ბრუნდებოდა სახლში და იმ დღესა ეჩქარებოდა ისევე,როგორც
ყოველთვის...

ლიფტის გარეშე ავიდა,რადგან დაეზარა ფულის გადახურდავება..ისევ გაიწია სახლის

კარებისკენ,მაგრამ უეცრად გაშეშდა.

შიშველი ფეხის თითებით იცნო აჰმედი...მას ისევ ის ბასანოჩკები ეცვა,ხელში თაიგული

ეჭირა და იღიმოდა.

-ეს შენ, ნინე.-ქართულად უთხრა ეს სიტყვები.როგორც ჩანს,ესწავლა ეს რამდენიმე

სიტყვა.გოგონამ უსიტყვოდ გამოართვა თაიგული,ზუსტად თოთხმეტი ვარდი...შეიგრძნო
მათი სურველი თუ არა,მაშინვე თვალში მოხვდა ფურცელი,რომელზეც ქართული ასოებით
ეწერა: “ ღვთის პოვნის სურვილი ნებისმიერი ადამიანის გულში ცოცხლობს, მუსლიმანი თუ
ქრისტიანი.. სიყვარული თითოეულ ჩვენგანში დაბადებიდან იბუდებს და ელის, როდის
აღმოაჩენენ და მე შენ აღმოგაჩინე !“

ღრუბელი ცის თავზე დანავარდობდა , არ აინტერესებდა არც სულიერი და არც

უსულო..უბრალოდ მიიწევდა წინ, ხან უკან დაბრუნდებოდა, ხან პირიქით და ასე
გრძელდებოდა ...მას არ აინტერესებდა რა ხდებოდა დაბლა ან მაღლა..ან საერთოდ რა იყო
სამყარო, სამყარო ასეთი შეუცნობელი.

დაბლა ათასი რამ ხდებოდა; შური, მტრობა, სიძულვილი, გულქვაობა..ერთმანეთის გაწირვა,

მაგრამ ეს იმ ღრუბელს სულ არ ესმოდა..ის ყოველივესგან განცალკევებულიყო, არც იქით
იყო და არც აქეთ, არც იმ სამყაროში და არც დედამიწაზე..ის იყო ყველაზე ბედნიერი არსება
... ყოველ შემთხვევაში ასე ფიქრობდა ლაშა, რომელიც ფანჯრიდან წვიმის წვეთებს
დაჟინებით მიშტერებოდა, ორთქლზე კი დიდი ასოებით ხაზავდა :

„ტკივილი.“ „დედა“.

ბავშვობაშიც უყვარდა ხოლმე ამის კეთება, თუმცა მაშინ ამით მხოლოდ ერთობოდა. „ლაშა“ +
რომელიმე გოგოს, რომელის მოსწონდა, სახელს დაწერდა, მერე ტოლობის ნიშანს დასვამდა,
მოხაზავდა გულს და ბედნიერი ჩარბოდა ეზოში უკეთ რომ მოესმინა წვიმის ხმა. მაშინ თინა
ეუბნებოდა, ჩაიცვი არ გაცივდეო და საკუთარი ხელით საგულდაგულოდ შეფუთნავდა
ხოლმე ვაჟს, ახლა კი ამ წკრიალა უმწიკვლო გაზაფხულის პირველი წვიმის მსგავს ხმას
ვეღარასოდეს გაიგონებდა.

„ნეტავ, რა ხდება ზემოთ ?“ - აივანზე გავიდა და ცას ახედა - „ნეტა, გვხედავენ ისინი ?“ -
დაკონკრეტებას თითქოს გაექცა, მალევე შევიდა ოთახში და საწოლზე მიწვა.

მომდევნო საღამოს მისი მეორე რომანის პრეზენტაცია იყო, წიგნის, რომელიც, წესით,
არნახული ტირაჟით უნდა წაეკითხა ხალხს, თუმცა ოდნავაც კი არ ახარებდა ეს ფაქტი. ვისი
ყველაზე დიდი დამსახურება იყო მისი პოპულარობა, ცივ მიწაში იყინებოდა.

„კესო... რატომ, კესო ? რატომ დამაწექი ტვირთად შენი სიყვარულით ? გაექეცი ცხოვრებას, მე
კი მუდამ უნდა მტანჯავდეს ამაზე ფიქრი ?“

საღამოობით ლექსების კითხვა ისევ ჩვევად დარჩენოდა, უამრავ ქარიშხლიან წყალს ვერ
წაელეკა საყვარელი საქმიანობით გამოწვეული ხალისი.

„დედაა, რასაც პირველად ნახავ.

მამით იწყება გზებზე ფიქრები.
მერე ჩვენ ვძერწავთ საკუთარ სახეს
იმ დღისთვის, როცა აღარ ვიქნებით.“

წაიკითხა თუ არა, თვალზე ცრემლი მოადგა - „სადა ხართ, დე, მა ?“ სევდა მოჭარბებული
ნოსტალგიით განაგრძო კითხვა, შუა ნაწილმა კი ჩააფიქრა კიდეც ; თითქოს ამ “ ქალს“ძებნა
დაუწყო, ჯერ წარსულისკენ წავიდა, შემდეგ აწმყოს შემცირებული მოდელი დახატა;

„ბავშვები როგორ ჩნდებიან ვიცით.

და უცებ სულში შემოდის ქალი:
ვარდებით, ელდით და ჟრუანტელით....
და ტკივილამდე გახელილ თვალებს
ეცოტავებათ ზეცის ნათელი.“
 შემდეგ გვერდით გადადო წიგნი, ლეპტოპი ჩართო რამის დაწერის სურვილით ატანილმა,
„ვორდი“ გახსნა, უნდოდა დაეწერა, დაეწერა ყველაფერი, რაც მოხდა, არ მოხდა ან რაც
მოხდებოდა, თუმცა ამ ყველაფერის დალაგება არ გამოსდიოდა.. ისევ თავის ადგილას
მოათავსა ლეპტოპი, აიღო კრებული და თითქმის ჩურჩულით წაიკითხა ან უბრალოდ თვითონ
ეგონა ასე, რადგან ეს იყო გულის ხმა, ხმა, რომელიც მის გარდა თითქმის არავის ესმოდა;

„ეს დღეც მთავრდება. დამთავრდა. მიდის...

და როგორც ჭურჭლის ფსკერზე ნალექი,
(შენი ხელივით თბილი და მშვიდი),
ჩემს სულში წვება მზის ანარეკლი.
და ჩემი სული (თბილი და მშვიდი)
ზღაპრულ კოშკივით ნათდება უცებ.
დღე კი მთავრდება. დამთავრდა. მიდის...
ეს დღეც სისხლივით შეაშრა ფურცელს.“

-ცხოვრებაში ნამდვილად მხოლოდ ერთზე გიყვარდა და თუ ამ სიყვარულს კარგავ, მთელ

ცხოვრებას მსგავსის ძიებაში ატარებ - ნინესა და ლიზიკოს იმედჩაღვრილი თვალებით
გახედა ლილიმ და ღრმად ჩაისუნთქა..
-ხვალ რა დღეა გახსოვს ?
-რა დამავიწყებს - ფეხზე წამოდგა კი არა, წამოფრინდა, სარკის წინ აიტუზა და კაბების
არჩევა დაეწყო - ფულით რომ შეიძლებოდეს ბედნიერების ყიდვა... - თვალები დახუჭა და
საყვარელი კაბა ტანზე აიკრ..“რა კარგი იქნებოდა, მაღაზიაში ხანგრძლივი ბედნიერება რომ
იყიდებოდესო“ ფილოსოსიის დიდი „მოციქულიც“ (ბერკლი) კი ოცნებობდა ამაზე და ერთი
ჩვეულებრივ შეყვარებული გოგონას გონება რატომ არ გაივლებდა... მეტიც, ალბათ ისიც
იყიდდა ამ საოცარ შეგრძნებას, იმქვეყნიური ამქვეყნიურზე წინ რომ დაეყენებინა -
ჰედონისტური მატერიალიზმის გამეფებით ათეიზმი რომ შთაენერგა.
როგორ იერემია იტყოდა - „გული ყველაზე ვერაგი და უმართავი, ვინ შეიცნობს მას ?“

ლილის დილა მაღვიძარის ხმის მაგივრად, ხმამაღალი მუსიკით დაიწყო, უფრო სწორედ, ასე
გაგრძელდა ღამე, რომელიც მოუთმენლად ელოდებოდა მზის სხივის გამოჩენას. გოგონა
საწოლზე ხტუნავდა სწორედ ისე, როგორ ბავშვი, რომელსაც დედა შეპირდა, კინოს მერე
კაფეში შევალთო. ალბათ ბევრს გიყვებოდათ პატარაობაში მამა თუ პაპა, ბავშვს ჰკითხეს
კინოში წასვლა გინდა თუ ნაყინიო, მან კი გონივრულად უპასუხა - კინოში მინდა ნაყინის
ჭამაო.
მოუთმენენლად ელოდა მოახლოებულ ამაღელვებელ შეხვედრას, ერთი სული ჰქონდა, 7
საათამდე როგორ გავიდოდა დრო; თითქოს ამ 7 საათს დანარჩენ საათთა ბედი უნდა
გადაეწყვიტა ისევე, როგორც შვიდ ცას.
მაცივარი გამოაღო და საუზმის მზადებას შეუდგა, დილას ერთ დროს არ უყვარდა ჭამა,
თუმცა შემდეგ მიხვდა, რომ დღის მთავარი ძალა და ენერგია სწორედ მისგან მოდის. ჩაი
დააყენა, ლიმონის ერთი ნაჭერი ჩააგდო, ცივი ხაჭო გამოიტანა და ქიშმიშის მაგივრად
წვრილად დაჭრილი ვაშლი და დაცალკევებული მანდარინი ჩაყარა. აქამდე მხოლოდ
ვაშლთან გაესინჯდა, ახლა კი მანდარინიც შემატა „მიქსს“. ჰერკულესი არ უყვარდა, თუმცა
მის გამოცდის მეთოდს ხაჭოზე ცდიდა ხოლმე და საკმაოდ გემრიელიც იყო.
დღის 12 საათამდე მომზადებას შეწირა დრო, ღამით არჩეული კაბის ჩაცმაც კი გადაიფიქრა
და სულ სხვაგვარი „ლუქი“ გამოუვიდა - გრძელყელიანი იუბკა, ტოპი და კოსტიუმი; სადა
მაკიაჟიც შესაფერის ფერებში გაიკეთა და გასასვლელად მოემზადა, ფრანგულის მეტი
არაფერი ჰქონდა და ისიც გვიან, თუმცა სახლში ყოფნა აღარ შეეძლო - „მოუთმენლობა
გულისა“ სულს უხუთავდა.
ცოტა ხანს სუფთა ჰაერზე გასეირნება გადაწყვიტა, განა რამდენ ხანს შეინარჩუნებდა
გაზაფხულის ბოლოს სურნელებას დედამიწა....
ბილიკს პირდაპირ გაუყვა, მის სიგრძეს საერთოდ ვერ გრძნობდა... მეორე მხარეს გადაუხვია,
საიდანაც გვერდით უცნობის ნაბიჯი იგრძნო. არც გაკვირვებია, ლამაზი ქალის ახლოს
ყოფნაც ხომ სასიამოვნოა ქალისთვისაც და მით უმეტეს, მამაკაცისთვის, თუმცა მალევე
„ფეისბუქის“ ჩვევის ცხოვრებაში რეალიზაციის მომსწრე შეიქმნა.
„რა ლამაზი ხარ !“ - იმხელა ხმაზე უთხრა უცნობმა, მაღალი ტემპის მუსიკაც კი დაფარა,
თუმცა ლილიმ არ შეიმჩნია და განაგრძო გზა. რამდენიმე ნაბიჯზე ისევ მოეწია
კომპლიმენტი:
-რა ლამაზი ხარ ! - თითქოს პასუხს ავალდებულებდა მამაკაცი, რომელსაც საკმაოდ გრძელი
წვერი, მაგრამ არც მთლად ლამბერსექსუალივით, მოხდენილად მოერგო, ოდნავ
შეჭაღარავებული თმაც დადებითად მოქმედებდა და უცნაურ ელფერს სძებდა. შავი დუტი
და მუქი ლურჯი ჯინსიც ლამაზად ეხამებოდა ერთმანეთს. ეტყობოდა, რომ საკუთარ თავში
იმდენად დარწმუნებულიყო, რამდენადაც მისთვის არც ერთ ქალს არ ეთქვა „არა.“ მისი
ინტელექტი კი არც ისე მაღალი უნდა ყოფილიყო, სიმაღლისგან განსხვავებით.
-მადლობა - ცალი ყური გაითავისუფლა, ნახევრად გახედა და ისე უპასუხა მამაკაცს.
-რა გქვია ? - როგორც ჩანს მისი გაცნობის ხერხი „ოდნოების“ დროიდან ვერ გამოსულიყო
(„ადნაკლასნიკი“ 21-ე საუკუნის პირველ ათეულში მეტად პოპულარული იყო, სანამ ფბ- მ არ
ჩაანაცვლა. თავდაპირველად დიდი ხნის უნახავი კლასელების საძიებლად იყენებდნენ
სახელიდან გამომდინარე, შემდეგ კი მოხმარების სფერო გააფართოვეს).
-რა შენი საქმეა.
-ვერ გავიგე ?
-რა შენი საქმეა - ისევ უემოციოდ გაიმეორა. როგორც ჩანდა. მისთვის არაფერს ნიშნავდა
გვერდით მავალი მამაკაცი.
-თქვენი ! - მკაცრით ხმით წარმოთქვა, მისი გამომეტყველებაც ასეთივე იყო.
-ბოდიში, თქვენი ! - ვითომც არაფერიო, ისე უპასუხა, ნაბიჯს აუჩქარა და გზა განაგრძო.

***
-რამდენი საათი დარჩა ?
-ერთი.
-რამდენი წუთი ?
-59 წუთი და წამები უკვე.
-რამდენი წამი ?
-დაახლოებით 39.
-ახლა ?
-ლილი, შეიშალე ?
-არ შემიძლია ლოდინი, ისედაც ამდენ ხანს ვიცდიდი.
-ნინეე, ეს გიჟი აქაა ? -ლიზიკოს წიკვინა ხმა გაისვა.
-ჰო, აქააა.
-და სულ არ ახსოვს მისი დღე რომაა ?
-მაგრად კიდია ! - გადაიხარხარა ნინე.
-აუ, თქვენ რა გითხარით ..
-საღამოსთვის ტორტი შეგიკვეთეთ და იმედია, არ დაგვცხებ, აქედან რომ გავალთ,
ჩავუსხდეთ - ლიზიკო კარგად იცნობდა ლილის, სიუპრიზები რომ არ უყვარდა.
-ლაშა როდის მოვა ? - ლილი ისევ მასზე ფიქრებში დაფრინავდა, ეშინოდა ჩამოვარდნის და
ძირს ძლიერად დანარცხების.
-რა კარგია არავის ცეცხლში რომ არ ვიწვი , აქეთ დაიწვან ჩემს ცეცხლში - ლიზიკო
შამიფარვანიანობას არ აპირებდა.
ზოგს რა უჭირს, ზოგს - რა..
ყველას განსხვავებული პრობლემა აქვს, მაგრამ მაინც ყველას საკუთარი ყველაზე რთული
ჰგონია...
ქუჩის შუაში ქალი იდგა, მძღოლებს მოწყალებას სთხოვდა, წითელი ქუდი ჩამოეფხატა
თავზე, ცხვირიც ამ ფრად შეღებვოდა, ალბათ გამოსვლისას არაყი დაელია სიცივის
დასაძლევად, თუმცა მაინც ციოდა, თავზე ე. წ დუნლიოკის კაპიუშონი დაეხურა, რომელიც
ნახევრად გაცრეცილიყო და სიცივეს პირდაპირ საფეთქლებში ატანდა. ალბათ გამვლელთა
ნახევარი გაიფიქრებდა, ამაზე ბევრად უკეთესები 5-10 ლარი ღირს მეორეულებში, რა ვერ
უყიდიაო..
თუმცა ყველა ხომ არ იცნობს სიცივეს, შიმშილით გამოწვეულ სიცივეს, ტანსაცმლით
უქონლობით, თუნდაც მომდევნო დღის შიშით გამოწვეულ სიცივეს..
ლილიმაც შენიშნა წამიერად მოხუცი, როცა ლაშას ეძებდა თვალებით ყველგან და გაახსენდა
ის დღე სანაპირომდე ავტობუსის გამოცდილების მიღება რომ გადაწყვიტა ამხანაგებთან
ერთად, გაახსენდა ის მომენტი, რომელიც გონებაში იმდენად ღრმად შთაბეჭდვოდა მთელი
ცხოვრება გაჰყვებოდა თან;
ძირს იჯდა 60-ოდე წლის ქალი, გვერდით 2 ვედრო მოხარშული სიმინდი და ერთი შეკვრა
ბურბუშელა ედო , ცრემლებს ძლივს იკავებდა და ვიღაცას ტელეფონზე ეუბნებოდა: ზღვაზე
მივდივარ, დასაფენიც მიმაქვს და საჭმელიც, უნდა გავირუჯოო.
როცა ლაპარაკს მორჩა, სევდიანი ხმით თქვა, ჩემი შვილია, ვატყუებ, ფულს რომ მიგზავნის,
ვაგროვებ და შარშან თბილისში ევრო რემონტიც კი გავუკეთეო..
-"და მერე სატანამ თქვა: - დაე უყვარდეთ მათ ისინი, ვისთან ყოფნასაც ვერ შეძლებენ.. და არ
ეყვარებათ ისინი, ვისთანაც მთელ ცხოვრებას გაატარებენ" -ნინეს ხმამ გამოიყვანა ლილი
ფიქრებიდან.
-რაო ? სატანა მოვიდაო ? - წამოხტა გოგონა.
-რას იჭრებით ამ სენტიმენტებში, ხალხო, არ მესმის, რა... დავიჯერო, არც ერთ არ გახსოვს
კრისტინა იანგი.
"-სახლში ვინ გელოდებათ ? ბიჭი ?
-არა.
-გოგო ?
-არა.
-ცხოველი ? ოჯახი ?
-არა, საწოლი."
საჭმელში, საწოლში, სითბოში, სახლში, ფილმებში, მეგორბებში და მსგავსში და მსგავსშიაა
ბედნიერებააა, შეიგნეეეთ !
-ორიოდე სიტყვა მეც მომეცით, სანამ ლაშას გვეწვევა მარშით, საინტერესო სიტყვები
ამოვიწერე და მინდა, წაგიკითხოთ -"ადამიანები ვერ ვხვდებით, რაოდენ დიდებულია
ღმერთი. მან არაჩვეულებრივი ტვინითა და მგრძნობიარე, მოყვარული გულით
დაგვაჯილდოვა. მოგვცა ორი ტუჩი სალაპარაკოდ და გრძნობათა გამოსახატავად, ორი
თვალი-ქვეყნიერების სილამაზისა და მრავალფეროვნების დასანახად, ორი ფეხი-სიცოცხლის
გზაზე სავლელად, ორი ხელი-სამუშაოდ, ცხვირი-ნაზსურნელების შესაყნოსად და ორი
ყური-ტკბილი სიტყვების მოსასმენად."
-ახლა მართლაა მოვიდა ! - შეხტა ლილი.

მთელი პრეზენტაციის განმავლობში არაფერი გაუგია, მხოლოდ ლაშას ხედავდა და მხოლოდ

მისი ბაგეების მოძრაობით ხვდებოდა სიტყვებში არსებულ თავდაჯერებულობასა და
გულწრფელობას, თუმცა ბოლოსკენ გულის იმპულსი გონებას შეუერთდა და ლილიც მიწაზე
დაეშვა.
-დიდი ხნის წინ დაასკვნეს, მშვენიერების წყარო ადამიანის სულშიაო, თუმცა ზოგჯერ და
ძალიან იშვიათად სხეულიც ასეთივე მშვენიერების მატარებელია, მაგრამ ასეთი ადამიანები
ბევრს როდი არგუნა ღმერთმა... მე კი ბედნიერი ვარ, რომ ვიცნობდი ასეთ მშვენიერ გოგონას,
რომელსაც ეძღვნება ეს რომანის და ეს მშვენიერი საღამოც ... - ხმა გაუწყდა, შემდეგ კი
განაგრძო - კესოს, რომელიც ალბათ ახლა ზემოდან გვადევნებს თვალს.... მაგრამ ცხოვრება
გრძელებაო, ჰო გაგიგონიათ ეს მეტად ბანალური ფრაზა, თუმცა მართალი - ცხოვრება
გრძელდება, მთავარია მასთან ჭიდილს გავუძლოთ...
სწორედ ამიტომ მინდა, პირველად და საჯაროდ გული გადავუშალო ჩემთვის ძალიან
ძვირფასს ადამიანს, რომელიც გასაჭირში, ყველაფრისდა მიუხედავად, არ მტოვებდა, არც
წყენას იტოვებდა გულში და არც სევდას აძლევდა დამორჩილების ნებას... როგორც
გადამრჩენელი ანგელოზი, სამოთხიდან გამოჩენილი, ჩნდებოდა ჩემთან და არც ერთი წამით
არ მაძლევდა წაქცევის საშუალებას, მიუხედავად იმისა, რომ თვითონაც ბარბაცობდა, აი,
სწორედ ესაა გმირობა...

„ასე არასდროს არ მყვარებია

შენი მშიშარა სხეულის სითბო-
თითქოს პირველად შეგახე ხელი,
უკანასკნელად გიყურებ თითქოს.

ტყუპისცალივით ხარ ახლობელი

და ამავე დროს, უცხო სრულიად...
ასე იწყება ალბათ სიცოცხლე,
ანდა ეს უკვე აღსასრულია!“
 გაკვირვებული ხალხი გაშტერებული სახეებით უკრავდა ტაშს, თან ერთმანეთს რაღაცას
ეჩურჩულებოდა; ლაშას მზერა კი მხოლოდ ერთისკენ მიმართულიყო გოგონასკენ,
რომელსაც თითქოს ყოველივეს განცდის უნარი დაეკარგა, ეგონა, მოკვდა და სამოთხეში
დაფრინავდა.. ეს ხომ ის იყო, რაზეც წლების განმავლობაში ოცნებობდა, უფრო სწორედ,
მასზე ბევრად მეტი... ცოტა ხანში იმდენად მოაწვა სისხლი, ფეხზე დგომაც ვერ შეძლო და
გული წაუვიდა.
ატყდა ალიაქოთი, როგორც ხდება ხოლმე. იმის მაგივრად, რომ რამე ემოქმედათ,
სასწრაფოსთვის გამოეძახათ, განიხილავდნენ გულის წასვლის ყველაზე შაბლონურ
მიზეზს - ორსულობას.
-სასწრაააფოს გამოუძახეთ - ლაშა ლილისთან მივარდა, იატაკზე დაეცა და ხელში აიყვანა
გოგონა, რომელსაც სახეზე ფერი საერთოდ დაკარგვოდა.

-გულის წასვლის მკურნალობა დამოკიდებულია მის სახეობაზე. ნერვული მიზეზებით

გამოწვეული სინკოპეს უმრავლეს შემთხვევებში არ არის საჭირო დამატებითი მკურნალობის
ჩატარება.
თუ ადგილი ჰქონდა გულის წასვლის ეპიზოდს, უნდა შევეცადოთ არ დავუშვათ შემდგომი
ეპიზოდები. ამისთვის საჭიროა:
1) თავი ავარიდოთ გულის წასვლის ისეთ მიზეზებს, როგორიც არის სიცხე და
ხალხმრავალი გარემო ან ემოციური სტრესი.
2) ვიყოთ ფხიზლად, რომ დროული რეაგირება მოვახდინოთ ისეთი სიმპტომის
გამოვლენის დროს, როგორიცაა თავბრუსხვევა და დავწვეთ, რომ უფრო მეტი სისხლი
მიეწოდოს თავის ტვინს - მხოლოდ დარიგების შემდეგ მისცა ექიმმა პალატაში
შესვლის უფლება ლაშას, რომელსაც მისი არც ერთი სიტყვა არ გაუგონია, მხოლოდ
რამდენიმე მეტრში მწოლიალე გოგონაზე ფიქრობდა.

-მაპატიე - მორიდებული ნაბიჯით მიუახლოვდა საწოლს, თითქოს რამდენიმე საათში სხვა

ადამიანად გადაქცეულიყო, დაეკარგა სიცოცხლის რამდენიმე წელი, ენახა შიშით ანთებული
მრავალი სევდა და ტკივილი...
-მე მაპატიე, ახლა ალბათ რა ჭორს არ თხზავენ.
-ჭორები კარგად მოქმედებს, თვით შავი პიარიც კი.. თან ეს ხომ საქართველოა !
-ეგეც მართალია ! - ჩაიცინა გოგონამ და თავი ბალიშზე ოდნავ მაღლა ასწია.
-იმედია, უკეთ ხარ..
-ეს ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი დაბადების დღეა, ორმაგად განსაკუთრებული...
-შენი ოქროს დაბადების დღეა და არ ვიცოდი... - გოგონამ არ დაამთავრებინა წინადადება,
ღრმად ამოისუნთქა, თითქოს ძალას იკრებსო და განაგრძო :
-ორმაგად ბედნიერი, ორმაგად განსაკუთრებული, რადგან მივხვდი, რაოდენ უაზროდ
ვცხოვრობდი ამდენ ხანს.. - ოფლმა დაასხა, მთელი სხეული თრთოლვამ აიტანა, თითქოს
ესესაა შემოვიდა გაყინული გარედანო.. - მივხვდი, რომ ხშირად ოცნებები არ სრულდება და
თუ სრულდება, ოცნება ქრება და განსხეულებასაც არ გამოსდის.... ოცნებები ზოგჯერ
მხოლოდ ოცნებებად უნდა დავტოვოთ ! - გოგონა აზრებს ძლივს ალაგებდა....თუმცა
ლაშასთვის ყველაფერი გასაგებია იყო, მწერლებს ხომ ქვეტექსტების გარეშე ესმით.
ვიცით, რომ ხშირად ოცნება ვერ სცდება მის საზღვრებს...
იდეაც იდეად რჩება, თუმცა განა შესაძლებელია ამის შეგრძნება, სანამ თავად არ გამოვცდით
? უპანიშადები კი უკვე საუკუნეებია გვასწავლიან, შემეცნება ყველაზე დიდი ჭეშმარიტებაა,
მაგრამ ვინ იცის...

-ისევ მიყვარხარ, მაგრამ ახლა ეს გრძნობა მხოლოდ მაბედნიერებს...

“მე შენში მიყვარს ოცნება ჩემი“ - დაბალ ხმაზე წარმოთქვა ცრემლმორეულმა გოგონამ, როცა
ლაშა კარებს გასცდენილიყო...

4LOVE.GE