1 მკითხველთა ლიგა

ბეკა ფიცპატრიკი

გაიქეცი

2 მკითხველთა ლიგა
 პროლოგი

ქოლდუოთერი, მენი
თოთხმეტი თვის წინ
ლემის(მიეკუთვნება ძაღლყურძენასებრთა ოჯახს. შეიცავს
შხამიან ალკალოიდებს. ამ მცენარისაგან იღებენ ბრონქული ას-
თმისა და რევმატიზმის სამკურნალო პრეპარატებს.) ხმელი ტო-
ტები ჰარისონ გრეის წინ აღმართულ ფანჯრის მინას ეხეთქებო-
და. მან წიგნის ფურცელი ოდნავ მოკეცა, ასეთ ხმაურში კითხვა
შეუძლებელი იყო. გაზაფხულის გამაწვრილებელი ქარის ზუზუნი
მთელი ღამე ახმიანებდა ფერმის სახლს, ისმოდა ყმუილი და
სტვენა. ქარი ხის დარაბებს ტკეჩებზე ანარცხებდა და საზარელ
ხმას გამოსცემდა – დუმ! დუმ! დუმ! მართალია, კალენდარი
მარტზე იყო გადაშლილი, თუმცა ჰარისონმა ძალიან კარგად
იცოდა, რომ საგაზაფხულოდ ჯერ ძალიან ადრე იყო. ასეთი გრი-
გალის შემდეგ არც ის გაუკვირდებოდა, რომ მეორე დილით
მთელი სახლი ყინვის თეთრ ფენას დაეფარა.
ქარის გულის გამგმირავი ღმუილის ჩასახშობად ჰარისონმა
ბონონჩინის ომბრა მაი ფუ-ს1 ხმა აუწია და ბუხარში შეშის მორი-
გი ნაჭერი შეაგდო. აგერ უკვე მერამდენედ ფიქრობდა – იყიდდა
კი ამ სახლს, თავიდანვე რომ სცოდნოდა, რამდენი შეშა დას-
ჭირდებოდა ერთი პატარა ოთახის გათბობას? ჯამში კი სახლში
სულ ცხრა ასეთი ოთახი იყო.

1 გეორგ ფრიდრიხ ჰენდელის ოპერა „სერსეს“ გახსნითი არია.

3 მკითხველთა ლიგა
 ოთახში ტელეფონის ზარის ხმა გაისმა.
ჰარისონმა ყურმილი აიღო. სავარაუდოდ, ეს მისი ქალიშვი-
ლის საუკეთესო მეგობარი უნდა ყოფილიყო, რომელიც საშინაო
დავალების გარკვევის მიზნით გვიან ღამით დარეკვას იყო მიჩ-
ვეული. ჰარისონს ყრუ, მძიმე სუნთქვა მოესმა.
– უნდა შევხვდეთ. რამდენ ხანში მოახერხებ აქ მოსვლას?
ხმამ, როგორც წარსულის მოჩვენებამ, ერთიანად მოიცვა ჰა-
რისონი და ადგილზე გააქვავა. დიდი ხანია, რაც ეს ხმა არ
გაუგონია და ახლა იმის ნიშანი იყო, რომ სადღაც საშინელი
შეცდომა მოხდა. წამიერად ხელისგულებზე სისველე იგრძნო და
შეეცადა გონს მოსულიყო.
– ერთ საათში, – მტკიცედ გასცა პასუხი.
ყურმილი ნელი მოძრაობით დადო და თვალები დახუჭა. გო-
ნებით ახლა ისევ იქ, წარსულში იყო. თხუთმეტი წლის წინ, როცა
ტელეფონის ყოველი ზარი გულისცემას უჩერებდა და ყოველი
წამის გასვლა დოლის ბრაგუნივით ჩაესმოდა. ასე ელოდა მა-
ნამ, სანამ ყურმილის მეორე მხრიდან ხმას გაიგებდა. შემდეგ,
ერთ მშვიდ წელიწადს მეორე ცვლიდა, ისიც თავს არწმუნებდა,
რომ წარსულის საიდუმლოებები საიმედოდ ჰქონდა მიჩქმალუ-
ლი და ახლა ის იყო კაცი, რომელიც ნორმალური ცხოვრებით
ცხოვრობდა, კაცი, რომელსაც ლამაზი ოჯახი ჰქონდა და არაფ-
რის ეშინოდა.
ჰარისონი სამზარეულოში, ნიჟარის წინ იდგა. ჭიქაში წყალი
დაისხა, თუმცა მაშინვე უკან გასწია. შინაგანად ყველაფერი სიბ-
ნელეს მოეცვა და ეს მინაში არეკლილ მის ჩამოღვენთილ სახე-
შიც იკვეთებოდა. თავი დააქნია, თითქოს საკუთარ თავს აჯერებ-
და, ყველაფერი კარგად იქნებაო, თუმცა, დამძიმებული მზერა
ამ სიცრუეს ააშკარავებდა.
ჰალსტუხი ოდნავ შეიხსნა და ამით თითქოს მთელ სხეულში
დაგროვებული სიმძიმე გამოათავისუფლა. მეორე ჭიქა წყალი
4 მკითხველთა ლიგა
დაისხა, დალია და კარგად შეამჩნია, როგორ ეღვრებოდა სხე-
ულში სითხე, რომელიც უკან ამობრუნებას ლამობდა. ცარიელი
ჭიქა ნიჟარის კიდეზე დადო და მანქანის გასაღებს მისწვდა, თან
ცდილობდა თავისივე მიღებულ გადაწყვეტილებას შესწინააღ-
მდეგებოდა.
ჰარისონმა მანქანა ტროტუართან შეაჩერა და ფარები ჩააქ-
რო. იჯდა სიბნელეში და ეწეოდა, თან პორტლენდის ძველი გა-
რეუბნის მინგრეული სახლების რიგს აყოლებდა თვალს. წლები
– უფრო სწორად კი, თხუთმეტი წელი გასულიყო მას შემდეგ,
რაც ამ ადგილზე ფეხი არ დაედგა და ახლა იძულებული იყო
გაცვეთილ მახსოვრობას დაყრდნობოდა. ჰარისონმა ხელთათ-
მანების უჯრა გამოაღო და სიძველისგან გაყვითლებული ქა-
ღალდის ნაგლეჯი ამოიღო, რომელზეც ეწერა: „მონროს 1565“.
უკვე მანქანიდან გადასვლას აპირებდა, მაგრამ ქუჩაზე დაბუდე-
ბულმა სიჩუმემ აზრი შეაცვლევინა. შემდეგ სავარძლის ქვეშ შე-
ყო ხელი და დატენილი შმიტჰ & ჭესსონ2 გამოიღო. კოლეჯის
შემდეგ იარაღი პირველად ეჭირა ხელში. მაშინაც მხოლოდ მი-
ზანში სასროლად თუ აიღებდა. თუმცა, ახლა მთავარი იყო, რომ
დროულად, ზუსტად ერთ საათში მოახერხა აქ მოსვლა.
ჰარისონის ფეხსაცმლის ქუსლები ხმაურიანად ეხებოდა მიყ-
რუებული ქვაფენილის ზედაპირს, თუმცა მას მხოლოდ მთვარის
ვერცხლისფერ ნათებაზე ჰქონდა ყურადღება მიპყრობილი. საწ-
ვიმარში გახვეული ჩქარი ნაბიჯით გასცდა მესრით შემოღობილ
ბინძურ ქუჩებს. მის უკან წყვდიადსა და სიჩუმეში ჩაძირულიყო
სახლები. გზაში ორჯერ დაეუფლა გრძნობა, თითქოს ვიღაც მიჰ-
ყვებოდა უკან, მაგრამ როცა მოიხედა, ვერავინ დაინახა.

21852 წელს დაარსებული ამერიკული იარაღის მწარმოებელი

კომპანია. სათავო ოფისი მდებარეობს სპრინგფილდში, მასაჩუ-
სეტსში.

5 მკითხველთა ლიგა
 მონროს ქუჩის 1565-ე ნომერში ღია ჭიშკარში შევიდა, ეზოს
გვერდი აუქცია და მეორე მხრიდან მიადგა სახლს. ერთხელ
დააკაკუნა და წამსვე გასაშლელი ფარდის მიღმა ჩრდილის მოძ-
რაობა შენიშნა.
კარი ჭრიალით შეიღო.
– მე ვარ, – ჩუმი ხმით თქვა ჰარისონმა.
კარი იმხელაზე გაიღო, რომ შესასვლელად საკმარისი ყოფი-
ლიყო.
– მომყვებოდი?
– არა.
– გასაჭირშია.
– რას გულისხმობ? – გულისცემა აუჩქარდა ჰარისონს.
– როგორც კი თექვსმეტი წლის გახდება, ის მის წასაყვანად
მოვა. დროულად უნდა მიხედო საქმეს. დროულად უნდა გადამა-
ლო ისეთ ადგილზე, სადაც ის ვერასდროს მიაგნებს.
– არ მესმის... – თავი გააქნია ჰარისონმა.
სიტყვა შიშისმომგვრელმა მზერამ გააწყვეტინა. – როდესაც
შევთანხმდით, გითხარი, რომ იქნებოდა საკითხები, რომლებ-
საც ვერ გაიგებდი. თექვსმეტი – დაწყევლილი ასაკია ჩემს...
ჩემს სამყაროში. შენთვის ამის ცოდნაც საკმარისია. – მოჭრა
უხეშად.
მამაკაცები ერთმანეთს უცქერდნენ. ჰარისონმა ნელი მოძ-
რაობით დაუქნია თავი.
– აუცილებლად უნდა გააქროთ კვალი, – განაგრძო მან. –
სადაც უნდა წახვიდეთ, ყველაფერი ხელახლა უნდა დაიწყოთ.
არავინ უნდა იცოდეს, რომ მენიდან ხართ. არავინ. ის არას-
დროს შეწყვეტს მის ძებნას. ჩემი გესმის?
– დიახ.
„მაგრამ, გაიგებს კი მისი ცოლი ამ ყველაფერს? და ნორა?!“

6 მკითხველთა ლიგა
 ჰარისონის მზერა წყვდიადში იკარგებოდა, თუმცა, მაინც ამ-
ჩნევდა, რომ კაცი, რომელიც ახლა მის წინ იდგა, მათი ბოლო
შეხვედრიდან ოდნავადაც არ დაბერებულიყო. უფრო სწორად,
მას შემდეგ, რაც კოლეჯში პირველად გაიცნო და ოთახელები
გახდნენ, თითქოს ერთი დღეც არ მომატებოდა. ოპტიკური ილუ-
ზია?! ჩრდილების თამაში?! ჰარისონი ახსნას ვერ პოულობდა. ამ
წლების განმავლობაში მის მეგობარში ერთადერთი რამ შეც-
ვლილიყო – ახლა მას კისერზე ნაიარევი ეტყობოდა. ჰარისონი
უფრო ყურადღებით დააკვირდა და შეამჩნია, რომ ნაიარევი
ამომწვარი იყო და ყველაზე მეტად შეკრულ მუშტს ჰგავდა. საში-
ნელებამ და ძრწოლამ ერთიანად დაუარა ჰარისონს და წა-
მიერად გაიაზრა, რომ ვიღაცას ეს იარა ადამიანის კისერზე ცხო-
ველისთვის განკუთვნილი შანთით დაესვა.
მეგობარმა ჰარისონის მზერა იგრძნო, – არსებობს ხალხი,
რომელთაც ჩემი განადგურება სურთ. მათ ჩემი დემორალიზება
და დეჰუმანიზება უნდათ. ჩემს ერთ ნდობით აღჭურვილ მეგო-
ბართან ერთად მე დავაარსე საზოგადოება, რომელსაც, დროთა
განმავლობაში, მეტი და მეტი წევრი უერთდებდა. – მან საუბარი
ჰაერის ჩასასუნთქად შეწყვიტა, შემდეგ, თითქოს იმაზე დაფიქ-
რდა, თუ რამდენი გაემხილა და განაგრძო, – ჩვენ ერთად ჩამო-
ვაყალიბეთ ეს საზოგადოება და მას ერთგულება შევფიცეთ, სა-
პასუხოდ კი მისი მფარველობა მივიღეთ. თუკი ისევ ისე კარგად
მიცნობ, როგორც ადრე, კარგად მიხვდები, რას გულისხმობს ჩე-
მი ინტერესების... – ისევ პაუზა, შემდეგ კი აზრი ოდნავ დაბნე-
ულმა დაასრულა, – და ჩემი მომავლის დაცვა.
– მათ შენ დაგდაღეს, – ფრთხილად წარმოთქვა ჰარისონმა
და ყველანაირად სცადა, რომ მეგობარს მის ხმაში დაფარული
ზიზღი არ შეემჩნია.
ისედაც თვალს ძლივს უსწორებდა.

7 მკითხველთა ლიგა
 წუთის შემდეგ ჰარისონმა თავი დააქნია და ამ ჟესტით გამო-
ხატა, რომ ყველაფერი ესმოდა, ანუ, რაც ნაკლები ეცოდინებო-
და, უმჯობესი იქნებოდა. მეგობარმა ამაზე უკვე რამდენჯერმე
მიანიშნა.
– კიდევ შემიძლია რაიმეს გაკეთება?
– უბრალოდ, საფრთხეს მოარიდე.
ჰარისონმა სათვალე შეისწორა და უცნაური ხმით წამოიწყო,
– ვიფიქრე დაგაინტერესებდა, რომ ამ დროის განმავლობაში ის
საკმაოდ გაიზარდა, გახდა უფრო ჯანმრთელი და ძლიერი გო-
გონა. ჩვენ მას ნორ...
– არა! მის სახელს ნუ ახსენებ! – დაუყოვნებლივ შეაწყვეტინ-
მა კაცმა. – რაც ძალი და ღონე მქონდა, ყველაფერი გავაკეთე
საიმისოდ, რომ ჩემი გონებიდან ამომეშალა. ახლა მის შესახებ
ხელახლა რაიმეს გაგება არ მსურს. მაგ ნაბიჭვრისთვის არაფე-
რი მაქვს მისაცემი. – ზურგი იბრუნა და ეს საკმარისი იყო ჰარი-
სონისთვის, რომ მიმხვდარიყო – ამ საღამოს საუბარი დასრულ-
და. ის წამით შეყოვნდა, ენის წვერზე კიდევ ათასობით კითხვა
მოადგა, მაგრამ უმალ გაიაზრა, რომ ეს კარგს არაფერს ჰპირ-
დებოდა. ხვდებოდა, რომ აზრი არ ჰქონდა, შეწინააღმდეგებოდა
ამ ბნელ სამყაროს, რომელიც ოდნავადაც არ დაუმსახურებია
მის გოგონას. ამ ფიქრებით დამძიმებული ჰარისონი ოთახიდან
გავიდა.
ჯერ მხოლოდ ნახევარი კვარტალი გაევლო, როდესაც მის
სმენას იარაღის გასროლის ხმა მისწვდა. ინსტინქტურად დაიხა-
რა და გადაკოტრიალდა.
„მისი... მეგობარი“.
მომდევნო წამს კიდევ ერთი გასროლა გაისმა. დაუფიქრებ-
ლად შემობრუნდა და გულამოვარდნილი გაიქცა სახლისკენ.
როგორც კი ჭიშკარში შევარდა, ეზოს შემოურბინა და მხოლოდ
მაშინ შეჩერდა, როცა კამათის ხმა მოესმა. მიუხედავად სიცივი-
8 მკითხველთა ლიგა
სა, ჰარისონს მთელ სხეულზე ოფლი ასხამდა. უკანა ეზო წყვდი-
ადში იყო ჩაძირული და ჰარისონი ჩუმი ნაბიჯით გაუყვა ბაღის
კედელს. ფრთხილად, ისე რომ ქვების ჩამოცვენა თავიდან
აერიდებინა, წინ წაიწია და როგორც იქნა, სახლის უკანა ღია კა-
რიდან გამოსულ სინათლეს მოჰკრა თვალი.
– უკანასკნელი შანსი, – გაისმა უცნობი კაცის მშვიდი, ჩუმი
ხმა.
– წადი შენი, – გადმოაფურთხა ჰარისონის მეგობარმა.
მესამე გასროლა. კაცი ტკივილისგან წელში მოიხარა, მსრო-
ლელმა კი ზემოდან დასძახა, – სად არის?
გული გამალებით უცემდა, ჰარისონი ხვდებოდა, რომ მოქმე-
დების დრო იყო. კიდევ ხუთი წამიც და, ყველაფერი გვიანი იქნე-
ბოდა. ხელი ზურგისკენ გააცურა და იარაღი ამოიღო. ორივე ხე-
ლით მაგრად ეჭირა სახელური და ნელი ნაბიჯით მიდიოდა კა-
რისკენ. ჰარისონი ზურგიდან მიუახლოვდა შავთმიან უცნობს,
თავზე ლურჯი კეპი რომ ეხურა. მის წინ დაჭრილი ჩაჩოქილიყო,
რომელსაც სახეზე განგაშით აღბეჭდოდა და ჰარისონისთვის
თვალის გასწორებას ვერ ახერხებდა.
„მიდი!“
ჰარისონმა მეგობრის ბრძანება გაიგო. ხმამაღლა და აშკა-
რად, თუმცა მალევე მიხვდა, რომ ეს მხოლოდ მისი გონების ხმა
იყო.
„არა“, – ჰარისონი წამით კვლავ დაფიქრდა. ახლა იატაკზე
ის კაცი ეგდო, რომელთან ერთადაც ცხოვრების საუკეთესო
წლები გაატარა. კაცი, რომელმაც მას მომავალი მეუღლე გააც-
ნო. არა! შეუძლებელი იყო! მას არ დაუთმობდა მკვლელს.
ჰარისონმა სასხლეტს თითი გამოჰკრა და მისი გულისცემაც
თითქოს თან გაჰყვა ტყვიის გასროლის ხმას. კიდევ ერთხელ გა-
ისროლა. და კიდევ ერთხელ.

9 მკითხველთა ლიგა
 შავთმიანი ახალგაზრდა კაცი ნელი მოძრაობით შემობრუნ-
და. ცხოვრებაში პირველად, ჰარისონმა ნამდვილი შიში იგ-
რძნო. შიში იმ ახალგაზრდა კაცისა, რომელიც ახლა მის წინ ედ-
გა. შიში სიკვდილისა და თავისი ოჯახის გამო.
ჰარისონმა უეცარი წვა იგრძნო. თითქოს მუცელში მოხვედ-
რილმა ტყვიამ ის ათასობით ნაწილაკად დაშალა. მუხლებზე
დაეცა და თვალწინ, წამიერად, მეუღლის ფერმკრთალი სახე
წარმოუდგა, ამას მოჰყვა ქალიშვილის... შემდეგ პირი გააღო,
სურდა მათი სახელები წარმოეთქვა და კიდევ ერთხელ, უკანას-
კნელად გამოსტყდომოდა მათ სიყვარულში, თუმცა, უკვე ყვე-
ლაფერი ძალიან გვიანი იყო. ახალგაზრდა კაცს ახლა მისთვის
ჩაეჭიდა ხელი და სახლის წინ მიათრევდა. ჰარისონი გრძნობდა
როგორ კარგავდა გონებას, როგორ ეცლებოდა ენერგია და
როგორ სუსტდებოდა. ეს იყო საშინელება. ვეღარავინ დაიცავდა
გოგონას. ეს შავთმიანი მკვლელი მასაც მიაგნებდა და თუ მეგო-
ბარი არ ცდებოდა, მოკლავდა კიდეც.
– ვინ ხარ? – შეკითხვას მკერდის აუტანელი ტკივილიც თან
ამოაყოლა. იმედი მოეცა, რომ კიდევ შეძლებდა რაიმეს შეც-
ვლას. იქნებ ამ, სხვა სამყაროდან მოეხერხებინა ნორას გაფ-
რთხილება. სამყაროდან, რომელიც ახლა მის წინ იხურებოდა
და თითქოს ათასობით შავი ბუმბულით უფარავდა თვალებს.
ახალგაზრდა კაცი კიდევ რამდენიმე წუთი უყურებდა ჰარი-
სონს, მანამ, სანამ სახეზე გამყინავი ღიმილი გამოესახებოდა. –
შეცდი. ნამდვილად ძალიან დააგვიანე.
ჰარისონმა უიმედო თვალებით ახედა ცას. მკვლელმა მისი
აზრები ამოიცნო. საშველი არსად ჩანდა. ის კვლავინდებურად
ზემოდან დაჰყურებდა და მომაკვდავის უკანასკნელი ფიქრების
წაკითხვას ლამობდა. ფიქრები კი ჰარისონს მრავლად ჰქონდა.
თითქოს საკუთარი პრაგმატულობის დასადასტურებლად, შავ-
თმიანმა კაცმა ზედმეტი ყოყმანის გარეშე აღმართა იარაღი და
10 მკითხველთა ლიგა
ჰარისონს დაუმიზნა, რომელიც, ახლა, მხოლოდ ღრმა, ჩაბნე-
ლებულ ლულას ხედავდა. მალე მზერა ცეცხლოვანმა ნათებამ
დაუბნელა და ეს აღმოჩნდა უკანასკნელი რამ, რაც ცხოვრებაში
იხილა.

11 მკითხველთა ლიგა
 თავი 1

დელფიკის სანაპირო, მენი

დღევანდელი დღე
პაჩი უკან მედგა, ხელები ჩემს თეძოებზე დაეწყო და მთელი
სხეული მოედუნებინა. ორი დუიმისა3 და ექვსი ფუტის4 სიმაღ-
ლის იყო, გამხდარი და ათლეტური. მის გამოყვანილ კუნთებს
ფართო ჯინსის შარვალი და მაისურიც კი ვერ ფარავდა. თმა
შუაღამის უკუნის ფერი ჰქონდა და საუცხოოდ ერწყმოდა მის
თვალებს. მისი ღიმილი – სექსუალური და მაცდური, მუდამ საფ-
რთხეს მაუწყებდა. თუმცა, კარგა ხანია, საკუთარი თავი დავარ-
წმუნე, რომ ყველა საფრთხე ცუდი არ იყო.
ჩვენს თავზე ღამის ცას ფეიერვერკები ანათებდა და ათასგვა-
რი ფერები წვეთებად იღვრებოდა ოკეანეში. გვიანი ივნისი იდგა
და მენიც თავიდან ბოლომდე ზაფხულის ორომტრიალში იყო
ჩაბმული. იწყებოდა ორთვიანი მზის, ქვიშისა და სქელჯიბიანი
ტურისტების პერიოდი. მე კი, ჩემი მხრივ, ორთვიან მზეს, ქვიშა-
სა და პაჩთან გასატარებელ დროს ველოდი. ზაფხულში მხო-
ლოდ ერთ – ქიმიის კურსზე მოვეწყვე და შესაბამისად, ჩემი ზაფ-
ხულის თავისუფალი დროით მანიპულირების სრული უფლება
პაჩს გადავეცი.
დოკი, რომლიდანაც ფეიერვერკებს უშვებდნენ, ჩვენგან სულ
რამდენიმე მეტრში იყო. ყოველ ახალ გასროლაზე ფეხქვეშ ქვი-
შის ვიბრაციას ვგრძნობდი. სანაპიროს ტალღები ეხეთქებოდა,
ჰაერში კი მაღალ ხმაზე ისმოდა საკარნავალო მუსიკა. იგრძნო-

3 სიგრძის საზომი ერთეული, 1 დუიმი = 2,54 სმ-ს.

4 სიგრძის საზომი ერთეული, 1 ფუტი = 30,48 სმ-ს.

12 მკითხველთა ლიგა
ბოდა ბამბის ნაყინისა და ბატიბუტის მოტკბო სურნელი. სწორედ
ამ დროს მივხვდი და ვიგრძენი, რომ დილის შემდეგ არაფერი
მეჭამა.
– მე ჩისბურგერზე გავალ და მოვალ, – ვუთხარი პაჩს. – რა-
მე წამოგიღო?
– მენიუდან, არაფერი.
გავიღიმე. – რატომ, პაჩ? რა ხდება, მეფლირტავები?
პაჩმა თმის გვირგვინზე მაკოცა. – ჯერ არა. მოდი, ჩისბურ-
გერზე მე წავალ. შენ კი ბოლო ფეიერვერკების ცქერით
ისიამოვნე.
მე მისი ქამარი მოვქაჩე, რომ შემეჩერებინა. – მადლობა,
მაგრამ ამჯერად მე უნდა ვიყიდო. უკვე სინდისი მაწუხებს.
პაჩმა წარბები მაღლა ასწია.
– აბა, როდის იყო ბოლოს, როცა ბურგერების გამყიდველმა
გოგომ ფული გამოგართვა?
– ო, კარგა ხანია.
– კარგა ხანი კი არა, არასდროს. აქ დარჩი, თორემ თუ დაგი-
ნახა, ისევ არ გადაგახდევინებს და მთელი ღამე სინდისის ქენ-
ჯნამ უნდა შემაწუხოს. პაჩმა საფულე გახსნა და ოცდოლარიანი
ამოიღო. – საკმარისი ხურდა დაუტოვე, რა.
ახლა ჩემი ჯერი იყო, ამეწია წარბები. – გინდა ყველა უფასო
ბურგერისთვის ერთიანად გადაუხადო?
– ბოლოს, როცა ფული დავუტოვე, უკან გამომყვა და ჯიბეში
ჩამიტენა. აღარ მინდა, ასეთ სცენას მეორედაც შევესწრო.
ეს ამბავი აშკარად გამოგონილს ჰგავდა, თუმცა პაჩს უკვე
საკმარისად კარგად ვიცნობდი და შესაძლოა, არც ცრუობდა.
მე ბურგერების დახლის გრძელ რიგში ჩავდექი, რომელიც
კარუსელამდე გრძელდებოდა და მივხვდი, რომ აქ თხუთმეტი
წუთი მაინც მომიწევდა ცდა. ერთი დახლი მთელი სანაპიროს-
თვის – რაღაც ძალიან არაამერიკულად ჟღერდა.
13 მკითხველთა ლიგა
 რამდენიმეწუთიანი მოუსვენარი ლოდინის შემდეგ, აგერ უკ-
ვე მეათედ რომ მოვავლე თვალი გარშემომყოფ ხალხს, უეცრად
მარსი მილარი შევნიშნე, რომელიც ჩემ უკან, რამდენიმე ადა-
მიანის მოშორებით იდგა. მე და მარსი ბაღის პერიოდიდან ერ-
თად მოვდიოდით და მას შემდეგ, უკვე თერთმეტი წლის განმავ-
ლობაში, მისი წყალობით მთელმა სკოლამ დეტალურად იცოდა
ჩემი შიდა თეთრეულის შესახებ. უფროს კლასებში არაერთხელ
მოუპარავს ჩემი პირადი კარადიდან ლიფები და სპორტდარბაზ-
ში ყველასთვის თვალსაჩინო ადგილზე გამოუფენია. ხანდახან
მისი ფანტაზია კიდევ უფრო შორს მიდიოდა და სასადილოში
ჩემს ლიფს ვანილის პუდინგით ავსებდა და ალუბლით აფორმებ-
და. დიდებული მიგნებაა, ვაღიარებ. მარსი იყო გოგო, რომლის
ქვედაბოლოებიც ყოველთვის ნორმალურზე ორი ზომით პატარა
და ხუთი დუიმით მოკლე იყო. მის ღია მოწითალო ფერის თმას
კი ჯოხზე წამოცმული ნაყინის ფორმა ჰქონდა. ვინმეს რომ ჩემი
და მარსის პაექრობის მოგება-წაგებების აღრიცხვა გაეკეთები-
ნა, მას უდავო უპირატესობა ექნებოდა.
– ჰაი, – უემოციოდ მივესალმე, როცა ჩვენი თვალები ერთმა-
ნეთს შეხვდა და მივხვდი, რომ სხვა გზა აღარ მქონდა.
– ჰაი, – საზოგადოდ მიღებული თავაზიანობით მიპასუხა მან.
ამაღამ დელფიკის პლაჟზე მარსის ნახვა იმ თამაშს წააგავდა,
როცა ნახატზე რომელიმე ერთი ზედმეტი დეტალი უნდა ამოიც-
ნო. მამამისი ქოლდუოთერში „ტოიოტას“ სადისტრიბუციო
ქსელს ფლობდა, ოჯახით კი მდიდრულ უბანში ცხოვრობდნენ და
მარსი, მთელი მისი შეგნებული ცხოვრების განმავლობაში,
იმით ამაყობდა, რომ ისინი ჰერესიქეთის იახტკლუბის წევრები
იყვნენ, სადაც ადამიანები იალქნიანი გემებით ცურავდნენ და
სადილად ორაგულს უკვეთავდნენ.
დელფიკი კი ასეთი ცხოვრების სრული კონტრასტი იყო. აქ
იახტკლუბის მსგავსს ვერაფერს ნახავდით. ერთადერთი რესტო-
14 მკითხველთა ლიგა
რანიც ხომ ეს დახლი იყო, რომელიც მხოლოდ ჰამბურგერს, სა-
წებელად კი კეტჩუპს ან მდოგვს გთავაზობდა. კარგ დღეებში
არც კარტოფილი ფრის გამორიცხვა შეიძლებოდა. დელფიკში
ხალხი კომპიუტერული თამაშებითა და მანქანებით ერთობოდა,
დაბნელების შემდეგ კი ავტოსადგომი ნარკოტიკებით ვაჭრობის
ობიექტად იქცეოდა ხოლმე.
მისტერ და მისის მილარებს ნამდვილად არ გაუხარდებოდათ
იმის გაგება, რომ მათი გოგონა ასეთ ადგილზე „ფუჭდებოდა“.
– იქნებ კიდევ უფრო ნელა გვემოძრავა, ხალხო? – წამოსძა-
ხა მარსიმ რიგში მდგომ ხალხს. – საერთოდ, აქ ვიღაც-ვიღაცები
უკვე შიმშილისგან ვიხოცებით.
– დახლთან მხოლოდ ერთი ადამიანი მუშაობს.
– მერე? ადგნენ და მეტი დაიქირავონ, „მოთხოვნა და მიწო-
დება“.
მის GPA-ს5 თუ გავითვალისწინებთ, მარსი უკანასკნელი ადა-
მიანი იყო, ვისაც ეკონომიკური ტერმინებით საუბრის უფლება
ჰქონდა.
ათი წუთის შემდეგ, როგორც იქნა, დახლს მივუახლოვდი. ახ-
ლა უკვე მოყვითალო პლასტმასის ტუბზე გაკეთებულ შავ წარწე-
რას – „მდოგვი“ – ვარჩევდი. მარსი უკვე ზედმეტად აქტიურად
გამოხატავდა უკმაყოფილებას.
– მშიიია, დიდი „მ“-თი, – წუწუნით წარმოთქვა მან.
ჩემ წინ მდგომმა ბიჭმა გადაიხადა და მე ჩისბურგერი და კო-
ლა შევუკვეთე.
სანამ ჩემი შეკვეთა მზადდებოდა, უკან, მარსისკენ მოვბრუნ-
დი. – აქ ვისთან ერთად ხარ? – რა თქმა უნდა, ოდნავადაც არ

5Grade point average – საშუალო ქულის გამომთვლელი და

დამდგენი სისტემა. GPA გამოითვლება 4-დონიანი სკალით.

15 მკითხველთა ლიგა
მაინტერესებდა, ვისთან ერთად იყო მარსი მოსული, თუმცა ასე
ჩუმად დგომას ისევ საუბარი ვარჩიე. თანაც, ბოლო რამდენიმე
კვირის განმავლობაში, ის ჩემ მიმართ ძველებურად უხეში აღარ
ყოფილა. იქნებ ამ თხუთმეტწუთიან ლოდინს ჩვენი ურთიერთო-
ბების ცვლილება გამოეწვია – „რაც იყო, იყო“’ და ა.შ.
მარსიმ დაამთქნარა და ამით თითქოს ღიად მანიშნა, რომ
ჩემთან საუბარი კიდევ უფრო მოსაწყენი იქნებოდა, ვიდრე ამ
გრძელ რიგში დგომა და უცხო ადამიანთა კეფებისთვის ყურება.
– მოდი, არ გეწყინოს, მაგრამ ჭორაობის ხასიათზე არ ვარ. ისე-
თი შეგრძნება მაქვს, თითქოს უკვე ხუთი საათია რიგში ვდგავარ
და ველოდები უპასუხისმგებლო და არაკომპეტენტურ გოგოს,
რომელსაც ორი ჰამბურგერის ერთდროულად მომზადება არ შე-
უძლია.
ბურგერების გამყიდველ გოგონას თავი დაეხარა და წინას-
წარ მომზადებული ჰამბურგერის პურების წებოვანი ქაღალდის-
გან გათავისუფლებას ცდილობდა, თუმცა, მიუხედავად ამისა,
დარწმუნებული ვიყავი, რომ მარსის ნათქვამი გაიგო. სავა-
რაუდოდ, სძულდა კიდეც საკუთარი სამსახური. ალბათ, ჰამბურ-
გერში ჩუმად ჩაუფურთხებდა კიდეც, ცვლის დასრულების შემ-
დეგ კი მანქანაში დაჯდებოდა და გულამოსკვნით იტირებდა.
– მამაშენი არ ეწინააღმდეგება შენს დელფიკში გართობას?
– თვალები მოვჭუტე და ისე ვკითხე მარსის. – ალბათ, ეს მილა-
რების საქვეყნოდ განთქმული ოჯახის მაღალ რეპუტაციას კარ-
გად არ წაადგება. განსაკუთრებით ახლა, როცა, როგორც იქნა,
მამაშენი ჰერესიქეთის კლუბში მიიღეს.
მარსის გამომეტყველება გაუცივდა. – და მამაშენი არ ეწინა-
აღმდეგება შენს აქ ყოფნას? ოჰ, მოიცა, ის ხომ მკვდარია.
ჩემი პირველი რეაქცია ენით აღუწერელი შოკი იყო. მეორე
უკვე გულისწყრომა მის ბოროტებაზე. ყელში სიბრაზის კვანძი
შემეკრა.
16 მკითხველთა ლიგა
 – რა? – ცალი მხარი აიჩეჩა გაკვირვებულმა. – მკვდარია. ეს
ხომ ფაქტია. რა ვქნა, ხომ არ მოვიტყუები?
– რა დაგიშავე?
– დაიბადე.
ყოველგვარ თანაგრძნობას მოკლებულმა მარსის სიტყვებმა
უუნაროდ დამტოვა. აღარ ვიცოდი, რა მეთქვა. სასწრაფოდ გა-
მოვართვი გოგონას ჩისბურგერი და კოლა, დახლზე ოცდოლა-
რიანი დავუტოვე და რიგიდან გამოვედი. ახლა პაჩთან მისვლა
არ გამოვიდოდა. ეს წყრომა ჩემსა და მარსის შორის უნდა დარ-
ჩენილიყო, ის კი, თუკი ახლა ამ სახით ვეჩვენებოდი, მაშინვე
მიხვდებოდა, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო. წამით შევჩერდი, ყუ-
რადღება მოვიკრიბე და შემდეგ ყველაზე ახლო მდგომ სკამზე
ჩამოვჯექი. მხრებში გავიმართე და შევეცადე მარსისთვის ჩემი
გამწარებით სიამოვნება არ მიმენიჭებინა.
ჩისბურგერს ერთი ლუკმა მოვკბიჩე და წამსვე თვალწინ
მკვდარი ხორცი, მკვდარი ცხოველები წარმომიდგა. მკვდარი
მამა...
ჩისბურგერი ნაგვის ურნაში მოვისროლე და ის ადგილი დავ-
ტოვე. თან მოზღვავებული ცრემლების ნაკადს ვგრძნობდი ყელ-
ში.
სწრაფი ნაბიჯით გავუყევი საპირფარეშოსკენ გზას, რომლის
წინაც მუდმივი რიგი იდგა. სასწრაფოდ გავიკვალე გზა ხალხის
მასაში და ხელსაბანს მივაშურე. სარკეში ჩახედვისთანავე,
მიუხედავად ერთადერთი, ძალიან დაბალი ნათების მქონე ნა-
თურისა, მაშინვე შევამჩნიე ჩაწითლებული თვალები. კი, მაგ-
რამ, რა პრობლემა ჰქონდა მარსის? ასეთი რა დავუშავე, რომ ამ
დღეში მაგდებდა?
დასამშვიდებლად რამდენჯერმე ღრმად ჩავისუნთქე და ამო-
ვისუნთქე, მხრებში გავიშალე და გონება მოვიკრიბე. შევეცადე,
რომ ამ გოგოზე ფიქრი თავიდან მომეცილებინა. ბოლო-ბოლო,
17 მკითხველთა ლიგა
რატომ უნდა მანაღვლებდეს, რას ფიქრობს ჩემზე? არც კი მომ-
წონს ის, მით უმეტეს, არაფერს ნიშნავს ჩემთვის მისი აზრები.
ჩემდამი მუდამ უხეში იყო და ახლაც წელს ქვემოთ შეტევაზე
გადმოვიდა. არადა, არც მე მიცნობდა და არც მამაჩემს. ასეთი
ადამიანის ყოველ სიტყვაზე ტირილი, მხოლოდ დროის კარგვა
იყო. „კარგი, დაივიწყე“, – ვუთხარი ბოლოს ჩემს თავს.
კიდევ რამდენიმე წუთი მოვიცადე, სანამ სახიდან სიწითლე
გადამივიდოდა და საპირფარეშოდან გამოვედი. ხალხში შევე-
რიე და პაჩს დავუწყე ძებნა, რომელიც ახლა ჩემგან ზურგით იდ-
გა და ერთ-ერთ სათამაშო ავტომატთან ბურთებს ისროდა. მის
გვერდით რიქსონი დავინახე. სავარაუდოდ, ვინმესთან პაჩის
თამაშზე სანაძლეო ედო. ის პაჩის ყველაზე ახლობელი ბიჭი იყო
და მიუხედავად იმისა, რომ პაჩი თითქმის არავის უშვებდა თავის
ცხოვრებაში, თუკი არსებობდა ვინმე, ვინც მის შესახებ ყველა-
ფერი იცოდა, ეს რიქსონი იყო.
რიქსონი ისეთივე დაცემული ანგელოზი იყო, როგორიც ორი
თვის წინ პაჩი. შემდეგ პაჩმა მე გადამარჩინა და ამით საკუთარი
ფრთები დაიბრუნა. ამასთან ერთად გახდა ჩემი მფარველი ან-
გელოზიც. რა თქმა უნდა, ახლა კარგ ბიჭებთან ერთად უნდა ყო-
ფილიყო, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ მას მაინც ძლიერ იზიდავდა
რიქსონთან და სამყაროს სხვა დაცემულ ანგელოზებთან
საიდუმლო კავშირი. რაღაც მომენტებში, ვაღიარებ, იმასაც
ვფიქრობდი, რომ პაჩი ნანობდა თავის გადაწყვეტილებას.
ბოლო-ბოლო, მას ხომ სულ სხვა მიზანი ჰქონდა.
მას სურდა გამხდარიყო ადამიანი.
ტელეფონმა დარეკა და ფიქრებიდან გამომაფხიზლა. ჩემი
საუკეთესო მეგობარი, ვი რეკავდა, მაგრამ მისთვის პასუხის გა-
ცემა მეორედაც ავტომოპასუხეს ვანდე. რა თქმა უნდა, მცირედ
სინდისის ქენჯნას ვგრძნობდი, მაგრამ მას ხვალ დილითვე ვნა-
ხავდი, პაჩს კი ხვალ საღამომდე აღარ შევხვდებოდი, ამიტომ,
18 მკითხველთა ლიგა
ახლა, მასთან გატარებული თითოეული წუთით უნდა დავმტკბა-
რიყავი.
დავინახე, როგორ გააგორა პაჩმა ბურთი და ექვსი კეგლი წა-
აქცია. გული უცნაურად შემიქანდა, როცა დაძაბულ პაჩს ზურგზე
მაისური მჭიდროდ შემოეჭირა. ვიცოდი, რომ სხეულის ყველა
ნაწილი მკვრივი და დაკუნთული ჰქონდა. მისი ზურგიც სა-
სიამოვნო შესახები იყო, იარები კი ფრთებით შესცვლოდა,
ფრთებით, რომლებსაც მე და სხვა ადამიანები ვერ ვხედავდით.
– ხუთ დოლარს ჩამოვდივარ, რომ ხელმეორედ იმავეს ვერ
გაიმეორებ, – ვუთხარი, როცა მივუახლოვდი.
პაჩმა გამომხედა და გაიღიმა. – შენი ფული არ მჭირდება, ან-
გელოზო.
– ჰეი, მოიცათ, აქ ბავშვები არიან, – ჩაერთო რიქსონი.
– სამივე კეგლი, – შემომთავაზა პაჩმა.
– და ჯილდო რა იქნება? – ვკითხე მე.
– ჯანდაბა, – ისევ რიქსონი. – ცოტა ხნით მაინც ვერ მოიც-
დით?
პაჩმა ეშმაკურად გამიღიმა, შემდეგ ბურთი აიღო, მკერდზე
მიიდო და რამდენიმე წამში მკლავი ფართოდ გაშალა. მისმა
ნასროლმა ბურთმა ყველა დარჩენილი კეგლი ერთიანად წააქ-
ცია. ამას მოჰყვა ხმამაღალი ჭახანის ხმა.
– ოპაა, მე მგონი, ცუდადაა შენი საქმე, – გადმომძახა რიქ-
სონმა, როცა ირგვლივ პაჩის გულშემატკივრების შეძახილები
გაისმა, რომლებიც პაჩს მხარზე ურტყამდნენ ხელებს. პაჩი გად-
მოიხარა და გამომცდელად შემომხედა. მისი მზერიდან იკითხე-
ბოდა: გადახდის დროა.
– გაგიმართლა, – მივუგე მე.
– გამართლებით ახლა გამიმართლებს.
– აირჩიე ჯილდო, – გაისმა ატრაქციონის მფლობელი მოხუ-
ცი კაცის ხმა, რომელიც უკვე კეგლებს ალაგებდა.
19 მკითხველთა ლიგა
 – იისფერი დათვი, – თქვა პაჩმა და კაცს საშინელი შესახე-
დაობის სათამაშო დათვი გამოართვა. პაჩმა კი იისფერბეწვიანი
სათამაშო მე გადმომაწოდა.
– ეს მე? – ვიკითხე მკერდზე ხელმიბჯენილმა.
– საწყლები ხომ გიყვარს. მაღაზიაში ყოველთვის დაჭყლე-
ტილ ქილებს არჩევ ხოლმე. – მან ჩემს ქამარს თითი გაუყარა
და თავისკენ მიმიზიდა. – მოდი, აქედან წავიდეთ.
– რა იდეა გაქვს? – შინაგანად კი ერთიანად ვხურდი და
ვცქმუტავდი, რადგან ძალიან კარგად ვიცოდი მისი აზრი.
– შენთან.
მე თავი გავაქნიე. – არ გამოვა. დედაჩემი სახლშია. შეგვიძ-
ლია შენთან წავიდეთ. – ალტერნატიული აზრი მივახმარე მე.
უკვე ორი თვე ერთად ვიყავით და ჯერაც არ მქონდა ნანახი
ადგილი, სადაც პაჩი ცხოვრობდა. არადა, ამის გასაგებად ორ-
თვიანი ურთიერთობაც კი საკმარისია. ორი თვე უკვე ძალიან
ზედმეტიც ჩანდა. ვიცოდე, რომ პაჩი ჩაკეტილი იყო და, შესაბა-
მისად, მისი პირადი ცხოვრების ბევრი დეტალი არ ვიცოდი. არა-
და, მაინტერესებდა – რა ფერად ჰქონდა შეღებილი კედლები
სახლში, როგორი გასახსნელით ხსნიდა კონსერვებს – ელექ-
ტრონულით, თუ ჩვეულებრივით; რომელი ბრენდის საპონს ხმა-
რობდა; თეთრეული აბრეშუმის ჰქონდა, თუ ბამბის.
– მოდი, გამოვიცნობ, – ვთქვი მე. – შენ გასაიდუმლოებულ,
მიწისქვეშა ქალაქში ცხოვრობ.
– ანგელოზო...
– ნიჟარა ბინძური ჭურჭლით გაქვს სავსე და იატაკზე ჭუჭ-
ყიანი თეთრეული ყრია, ხომ? მერე რა, მაინც ბევრად ინტიმური
გარემო იქნება, ვიდრე ჩემს სახლში.
– მართალია, მაგრამ ჩემი პასუხია მაინც – არა.
– რიქსონი ნამყოფია?
– რიქსონი ნამყოფი უნდა იყოს.
20 მკითხველთა ლიგა
 – და მე – არა, ხომ?
პაჩს ტუჩები ოდნავ შეუთრთოლდა. – არსებობს ბნელი მხა-
რე, რომელიც შენ არ უნდა იცოდე.
– რომ ვიცოდე, ჩემი მოკვლა მოგიწევს? – ვცადე გამოცნობა.
მან მკლავები შემომხვია და შუბლზე მეამბორა.
– თითქმის გამოიცანი. აბა, საღამოს კომენდანტის საათი
როდემდე გვაქვს?
– ათამდე. ხვალ უკვე საზაფხულო სკოლა მეწყება. – ესეც
რომ არა, დედაჩემი მაინც ყოველთვის ცდილობდა, ჩემთვის და
პაჩისთვის ერთმანეთისგან შორს ყოფნაში ხელი შეეწყო. მე
რომ ახლა ვისთან ერთად ვყოფილიყავი, თავისუფლად შემეძ-
ლებოდა თერთმეტის ნახევრამდე გარეთ დარჩენა. მაგრამ, ასე-
თი სიმკაცრის გამო, მაინც ვერ ვკიცხავდი დედას. მეც კი ძლივს
შევეჩვიე პაჩის ნდობას. სამაგიეროდ, ახლა, მის გვერდით თავს
უშფოთველად და დაცულად ვგრძნობდი.
თუნდაც, ამაღამ, რა უნდა მომხდარიყო, რომ შემშინებოდა?
ჩემი მფარველი ანგელოზი ხომ მუდამ თან მყავდა.
პაჩმა საათს დახედა. – აბა, აქედან გაქუსვლის დროა.
თერთმეტის ოთხ წუთზე პაჩმა მანქანა ფერმის სახლის წინ
მოატრიალა და ჩვენს საფოსტო ყუთთან შეჩერდა. ძრავა გა-
მორთო, ფარები ჩააქრო და ასე დავრჩით სიბნელეში მარტონი.
რამდენიმე წამი ასე ვისხედით, შემდეგ ისევ პაჩმა მკითხა, – ასე
ჩუმად რატომ ხარ, ანგელოზო?
ინსტინქტურად, ყურადღებად ვიქეცი. – ჩუმად? არა, უბრა-
ლოდ ფიქრებში წავედი.
პაჩის სახეს მსუბუქი, ოდნავ შესამჩნევი ღიმილი დაეტყო. –
მატყუარა. თქვი, რა ხდება.
– ვერაფერს გამოგაპარებ, ხომ?
ღიმილი გაუფართოვდა. – ნამდვილად.

21 მკითხველთა ლიგა
 – ჰამბურგერების დახლთან დღეს მარსი მილარს გადავეყა-
რე, – ვაღიარე ბოლოს.
ძნელი იყო ასეთი ამბების მისგან დამალვა. რა თქმა უნდა,
თავადაც მარტივად ამჩნევდა ხოლმე. მეორე მხრივ, ვინ, თუ არა
ის, იყო ერთადერთი, ვისთანაც ყველაფერზე საუბარი შემეძლო.
ამ ორი თვის განმავლობაში ჩვენი ურთიერთობა, თავდაპირვე-
ლად, სპონტანური კოცნით იფარგლებოდა, ხდებოდა ეს მანქა-
ნებში, მანქანებს გარეთ, სათამაშო მოედნებზე, თუ ჩემი სამზა-
რეულოს მაგიდაზე, თუმცა, გარდა ამისა, ამ ყველაფერს ემატე-
ბოდა ნელა მოძრავი თითები, აბურდული თმა, ტუჩის საცხის
არომატი, მაგრამ ყველაფერზე მნიშვნელოვანი მაინც ის უც-
ნაური, ჩემთვის პირველად აღმოჩენილი ემოციური გრძნობა
იყო, რაც პაჩთან მეგობრობამ მომიტანა. მას შემდეგ, რაც მამა
დაიღუპა, ასეთი სიახლოვე აღარავისთან მიგრძნია, მუდმივად
შიშისა და დაუცველობის გრძნობა მღრღნიდა შიგნიდან და ამ
სიცარიელეს ვერავინ მივსებდა. მხოლოდ მან მოახერხა შეუძ-
ლებელი და ჩემი წარსული თითქოს კიდევ უფრო შორეულად
აქცია. ამ ყველაფრისთვის პაჩის მადლიერი ვიყავი.
– მარსი საკმარისად თავაზიანი აღმოჩნდა საიმისოდ, რომ
ჩემთვის მამაჩემის სიკვდილის ამბავი შეეხსენებინა.
– გინდა დაველაპარაკო?
– ოჰ, პირდაპირ „ნათლიადან“6 აღებული ფრაზაა.
– საერთოდ, საიდან დაიწყო ეს თქვენი ომი?
– საქმეც ეს არის, წარმოდგენა არ მაქვს. თავდაპირველად
მხოლოდ იმაზე ვკამათობდით, თუ ვის შეხვდებოდა სასადილო-
ში ბოლო შოკოლადიანი რძე. შემდეგ, უკვე ზედა კლასებში, არ-

6იტალიელი ამერიკელი მწერლის მარიო პიუზოს მიერ 1969

წელს გამოცემული რომანი, რომელიც 1972 წელს გადაიღო
ფრენსის ფორდ კოპოლამ.

22 მკითხველთა ლიგა
საიდან და არაფრის გამო მარსიმ სკოლაში პულვერიზატორი
მოიტანა და ჩემს კარადას „ბოზი“ მიაწერა. თან ეს არც დაუმა-
ლავს. მის ნამოქმედარს მთელი სკოლა უყურებდა.
– ასე, უბრალოდ, მიზეზგარეშე ავარდა.
– ეგრეა. ყოველ შემთხვევაში, მე ამ მიზეზის შესახებ არ ვიცი.
პაჩმა ყურს უკან კულული გადამიწია. – და ვინ იგებს მაგ
ომს?
– მარსი, მაგრამ მცირედი უპირატესობით.
– აბა, შენ იცი, შორს არ გაუშვა, ვეფხვო, – ფართოდ გაიღიმა
პაჩმა.
– არა და, ბოზი? სკოლაში ბიჭისთვისაც კი არ მიკოცნია. უმ-
ჯობესი იქნებოდა ეს თავის კარადაზე დაეწერა.
– როგორც ჩანს, ეს პრობლემა ძალიან გაწუხებს, ანგელო-
ზო. – მითხრა პაჩმა და მისი თითები ჩემი მაისურის ქვეშ შეცურ-
და. წამიერად მთელ სხეულში დენმა დამიარა. – იმედია მარსი-
ზე ფიქრს თავიდან მოგაშორებ.
სახლის მეორე სართულზე შუქი ენთო, თუმცა ფანჯარასთან
დადარაჯებული დედა არ დამინახავს. ვიფიქრე, რომ ცოტა დრო
მქონდა. უსაფრთხოების ღვედი გავიხსენი და სიჩქარეების პა-
ნელს ზემოდან გადავაწექი, რომ სიბნელეში პაჩის ტუჩები მეპო-
ვა. ვაკოცე ნელა და მაშინვე შევიგრძენი ზღვის მარილიანი
წყლის გემო მის კანზე. დილით გაეპარსა, თუმცა ნიკაპზე წვერის
ოდნავი პწკენა მაინც ვიგრძენი. მისმა ტუჩებმაც კოცნით მიპასუ-
ხეს და მალევე ვიგრძენი მისი ენის შეხება, რამაც გულისცემა
საოცრად ამიჩქარა.
შემდეგ ჩემს შიშველ მხრებს დაუწყო კოცნა, სამკლავური ჩა-
მიწია და ახლა მთელს მკლავ გაუყვა. ეს იყო ის, რაც იმ მომენ-
ტში მსურდა. არასდროს ვაპირებდი მის გაშვებას. მთელი ცხოვ-
რების განმავლობაში ჩემ გვერდით მჭირდებოდა. მჭირდებოდა
ისე, როგორც არავინ და არაფერი.
23 მკითხველთა ლიგა
 კიდევ უფრო წინ გადავიწიე, ხელები მაისურის ქვეშ შევუცუ-
რე და ზურგზე მოვხვიე, კიდევ უფრო მაგრად მივეკარი და თი-
თებით იმ ადგილს შევეხე, სადაც ადრე ნაიარევი ჰქონდა. წა-
მიერად, თითქოს გონება უეცარმა ნათებამ დამიბინდა, ამას და-
ერთო სრული უკუნი და კიდევ ერთი სხივი. თითქოს სადღაც
კოსმოსურ, არამიწიერ, მილიონობით მილით შორს არსებულ
ადგილზე გადამისროლეს. ვგრძნობდი ჩემი და პაჩის ცნობიერე-
ბის ერთმანეთში შერწყმას და მის ათასობით ინტიმურ მოგონე-
ბას, რომელსაც არ ამხელდა. თუმცა, მალევე ხელი მომკიდა და
სახებაც გაქრა. ყველაფერი რეალობას დაუბრუნდა.
– კარგი ცდაა, – ჩაიჩურჩულა და ტუჩებით მომეფერა.
ქვედა ტუჩზე ვუკბინე. – შენც რომ ზურგზე ერთი შეხებით ჩემი
მოგონებების დანახვა შეგეძლოს, ცდუნებას ვერ გაუძლებდი.
– მაგის გარეშეც ძალიან მიჭირს გაძლება.
გამეცინა, თუმცა მაშინვე დავსერიოზულდი. ძალისხმევის
მოკრებითაც კი, ძალიან მიჭირდა ყურადღების იმ პერიოდზე გა-
დატანა, როცა პაჩს საერთოდ არ ვიცნობდი. ღამით, როცა ლო-
გინში ვწვებოდი, სრული სიცხადით მახსენდებოდა მისი სიცი-
ლის დაბალი ტემბრი, მისი ოდნავ ზეაწეული ტუჩის კუთხე, მისი
ხელების შეხება – ცხელი და სასიამოვნო. მაგრამ, თუკი შევეც-
დებოდი პაჩის გაცნობამდე არსებული ჩემი სამყაროს გახსენე-
ბას, ამისთვის საკმაო დრო მჭირდებოდა ხოლმე. ეს ან პაჩის, ან
იმის ბრალი იყო, რომ მაშინ ჩემს ცხოვრებაში ძალიან ცოტა
კარგი რამ ხდებოდა.
– არასდროს მიმატოვო, – ვუთხარი პაჩს, საყელოში ხელი
ჩავჭიდე და ახლოს მივიზიდე.
– შენ ჩემი ანგელოზი ხარ, – ჩაიდუდუნა და ტუჩები ყბის ქვე-
მოთ, კისერთან ჩაიტანა. მეც მის ნებას დავყევი, თავი ავწიე და
მისი თითოეული შეხება სიამოვნებით მივიღე. – სამუდამოდ შე-
ნი ვარ.
24 მკითხველთა ლიგა
 – დამიმტკიცე, – ვუთხარი სერიოზული სახით.
ჯერ რამდენიმე წამით დამაკვირდა, შემდეგ თითები კეფისკენ
წაიღო და კისერზე დაკიდებული ვერცხლის ყელსაბამი მოიხსნა.
არასდროს მენახა, ასე მოქცეულიყო. სამკაულს ყოველთვის და-
ფარულად, კანთან ახლოს ატარებდა ხოლმე. ეს იყო ერთადერ-
თი, რასაც მუდმივად თან ატარებდა.
შემდეგ თითები შემომხვია და ყელსაბამი კისერზე დამკიდა.
ლითონი კანზე შემეხო, მას ჯერ კიდევ პაჩის სითბო შეენარჩუნე-
ბინა.
– ეს მაშინ მომცეს, როცა მთავარანგელოზი ვიყავი, – მით-
ხრა მან. – ის ჭეშმარიტებისა და თვალთმაქცობის გარჩევაში
მეხმარებოდა.
ყელსაბამს ნაზად გადავუსვი თითები. – ის ძალა ისევ აქვს?
– ჩემთვის არა, – მითხრა და ჩემი თითები თავისაში მოიქ-
ცია. შემდეგ მაჯა გადამიბრუნა და ზედ სახსრებზე დამიწყო კოც-
ნა. – ახლა ის შენ უნდა ატარო. მე თითიდან პატარა სპილენძის
ბეჭედი მოვიხსენი. ბეჭედს შიგნიდან ხელით ნაკვეთი გული
ჰქონდა გამოსახული.
პაჩმა ბეჭედი თითებს შორის დაიჭირა და ყურადღებით დააც-
ქერდა.
– მამაჩემმა ეს მკვლელობამდე რამდენიმე კვირით ადრე
მომცა, – ვუთხარი მე.
პაჩს თვალები აენთო. – ამას ვერ გამოგართმევ.
– ეს არის ჩემთვის სამყაროში ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ.
მინდა, რომ შენ გქონდეს. – მე მისი თითები მოვხარე და ბეჭედი
მჭიდროდ მოვუქციე მუჭში.
– ნორა, – შეწინააღმდეგება სცადა მან. – არ შემიძლია.
– დამპირდი, რომ სამუდამოდ შეინახავ. დამპირდი, რომ ვე-
რასდროს ვერაფერი დაგვაშორებს. – თვალებში მტკიცედ ვუც-
ქერდი და მზერის მოწყვეტის საშუალებას არ ვაძლევდი. – არ
25 მკითხველთა ლიგა
მინდა უშენობა. არ მინდა, რომ ეს ყველაფერი ოდესმე დამთავ-
რდეს.
პაჩს თვალები ბნელით ჰქონდა მოცული. ეს სიბნელე ინახავ-
და მილიონობით საიდუმლოს. მან ხელი გაშალა, ბეჭედი თითე-
ბით დაიჭირა და მე ჩურჩულით ვუთხარი, – დაიფიცე, რომ სამუ-
დამოდ გეყვარები.
ისევ ძალიან ნელა, პაჩმა თავი დამიქნია.
მე კვლავ მის საყელოს ვწვდი და მაგრად მოვქაჩე ჩემკენ, კი-
დევ უფრო ვნებიანად ვაკოცე და მის პირობას ამგვარად დავუს-
ვი ბეჭედი. თითები მის თითებში ჩავრგე, თან ბეჭდის ზედაპირს
მაგრად დავაჭირე ხელისგული და ვიგრძენი, რომ უკვე ვეღარა-
ფერი დამაახლოებდა მასთან იმაზე მეტად, ვიდრე ეს წამი. ბეჭე-
დი ხელში კიდევ უფრო მაგრად ვიგრძენი, კიდევ უფრო მტკიცედ
მოვუჭირე ხელი მანამ, სანამ მისმა ზედაპირმა კანი არ გამიჭრა.
და აი ისიც, ფიცის წილ დაღვრილი სისხლი.
როდესაც მივხვდი, რომ უკვე სუნთქვა მიჭირდა, ოდნავ მოვ-
ცილდი და მის შუბლს ჩემი მივადე. თვალები დახუჭული მქონდა
და მძიმედ ვსუნთქავდი.
– მიყვარხარ, – ჩურჩულით ვუთხარი. – როგორც ჩანს, უფ-
რო მეტად, ვიდრე საჭიროა.
მე მის პასუხს ველოდი, მაგრამ საპასუხოდ მხოლოდ უფრო
მაგრად მომხვია მხრებზე ხელები, თითქოს რაღაცისგან მიცავ-
და და შემდეგ თავი გზის გაღმა ხეებისკენ მიაბრუნა.
– რა მოხდა?
– რაღაც გავიგონე.
– ხო, რა თქმა უნდა, მიყვარხარ-მეთქი, გითხარი, – ღიმი-
ლით ვუთხარი და ტუჩებზე თითი დავუსვი.
ველოდი, რომ პაჩიც გამიღიმებდა, მაგრამ ის დაძაბულ მზე-
რას არ აშორებდა სივრცეს. ხეების ჩრდილები საღამოს ნიავის
ფონზე თანაბრად ირხეოდა.
26 მკითხველთა ლიგა
 – რა დაინახე? – ვკითხე და მისი მზერის გასწვრივ გავიხედე.
– კოიოტი?
– რაღაც რიგზე ვერ არის.
შევცბი, თითქოს წამიერი სიცივე ვიგრძენი და მისი მუხლები-
დან ჩამოვედი.
– მაშინებ, პაჩ. დათვი ხომ არ არის?
უკვე მრავალი წელი გასულიყო, რაც უკანასკნელად ვნახე
დათვი, მაგრამ ჩვენი სახლი ისეთ ადგილზე იდგა, რომ ახლომ-
დებარე ტყეში მშიერი დათვები ხშირად დადიოდნენ.
– ფარები აანთე და სიგნალი მიეცი, – ვურჩიე მე.
სიბნელეში ვიყურებოდი და რაიმე მოძრაობის შემჩნევას
ვცდილობდი. გული კიდევ უფრო ამიჩქარდა, როცა გავიხსენე,
როგორ ვუყურებდი ერთხელ მშობლებთან ერთად სახლის ფან-
ჯრიდან დათვს, რომელიც ჩვენს მანქანას ეპოტინებოდა შიგნით
საჭმლის პოვნის იმედით.
ზურგს უკან ზღურბლზე შუქი აენთო. არ დამჭირვებია შემობ-
რუნება იმის მისახვედრად, თუ ვინ იდგა კართან. აშკარა იყო,
რომ უკმაყოფილო სახით მელოდა და ამის აღმნიშვნელად
იატაკზე ფეხს აბაკუნებდა.
– რას ხედავ? – კიდევ ერთხელ ვკითხე პაჩს. – დედაჩემი სახ-
ლიდან გამოვიდა. მას რამე ხომ არ ემუქრება?
პაჩმა ძრავა ჩართო და ხელები საჭეზე დააწყო.
– შედი სახლში. მე რაღაც უნდა გავაკეთო.
– სახლში? ხუმრობ? გამაგებინე, რა ხდება?
– ნორა! – გაბრაზებული ხმით დამიძახა დედამ და ნელ-ნელა
საფეხურებზე დაეშვა. ჯიპიდან რამდენიმე მეტრში გაჩერდა და
ხელის მოძრაობით მანიშნა, ფანჯარა ჩამეწია.
– პაჩ?
– მოგვიანებით დაგირეკავ, რა.
დედამ სასწრაფოდ გააღო კარი.
27 მკითხველთა ლიგა
 – პაჩ, – მოკლედ მიმართა მან.
– ბლაით, – დაბნეულმა დაუქნია თავი პაჩმა.
შემდეგ ჩემზე გადმოერთო.
– ოთხი წუთით დაიგვიანე!
– სამაგიეროდ, გუშინ ოთხი წუთით ადრე მოვედი!
– ეს კომენდანტის საათია, ძვირფასო. აქ გუშინდელი დღე არ
ითვლება. აბა, შინისაკენ, დროზე!
არ მინდოდა პაჩისგან უპასუხოდ წასვლა, მაგრამ სხვა არჩე-
ვანი არ მქონდა.
– დამირეკე, – ვუთხარი მე.
თავი დამიქნია, მაგრამ მის დაძაბულ მზერაში ჩანდა, რომ
ფიქრებით სულ სხვაგან იყო. როგორც კი მანქანიდან გადმოვე-
დი, ჯიპი ადგილიდან მოწყდა. საითკენაც არ უნდა ჰქონოდა გეზი
აღებული, აშკარა იყო, რომ ძალიან ჩქარობდა.
– იმედი მაქვს, „კომენდანტის საათს“ ყოველთვის მკაცრად
დაიცავ, – სერიოზული სახით მითხრა დედამ.
– ოთხი წუთი, – შევაგებე პასუხი ისეთი ტონით, რომ გასაგე-
ბი იყო, რას ვფიქრობდი მის გადამეტებულ რეაქციაზე.
დედაჩემისგან დაბრუნებულ მზერას კი ალერსიანი ნამდვი-
ლად არ ეთქმოდა.
– წინა წელს მამა მოკლეს. რამდენიმე თვის წინ კი შენც საკუ-
თარ თავზე გამოსცადე საშინელება. მგონი, იმის უფლება მაინც
მაქვს, რომ ამ ყველაფრის შემდეგ შენზე სათანადოდ ვინერ-
ვიულო.
დედა შინისკენ წავიდა.
რა თქმა უნდა. ახლა მე უგრძნობი, სულელი გოგო ვიყავი. ამ
საუბრიდან მხოლოდ ეს დასკვნა გამოდიოდა.
და მაინც, სანამ შინ დავბრუნდებოდი, ისევ ხეებს გავხედე.
ყველაფერი, ნაცვლად ავისმომასწავებელი და ცივი სახისა,
პირიქით, მშვიდობიანად გამოიყურებოდა. მე კი ვფიქრობდი,
28 მკითხველთა ლიგა
რომ იქ იმალებოდა რაღაც, რასაც ჩემი ცნობიერება ვერ სწვდე-
ბოდა. უბერავდა ზაფხულის სიო, ჰაერს ჭრიჭინების სიმღერის
ხმა ავსებდა. არაფერი განსაკუთრებული. ეს მთვარის შუქით გა-
ნათებული ხეებიც უფრო მეტად გამშვიდებდა, ვიდრე გაღელ-
ვებდა.
წავიდა იმიტომ, რომ პასუხის გაცემისგან თავი აერიდებინა?
არც ის ვიცოდი, რას გულისხმობდა ეს პასუხი და არც ის, თუ რა-
ტომ ვიდექი ახლა მარტო ქუჩაში და იქითკენ ვიყურებოდი, სა-
ითკენაც რამდენიმე წუთის წინ პაჩის ჯიპი გაუჩინარდა.

29 მკითხველთა ლიგა
 თავი 2

ბოლო თერთმეტი წუთის განმავლობაში ლოგინზე სახით ვი-

წექი და ყურებზე ბალიში მქონდა მიჭერილი. ამ გზით ვცდილობ-
დი ჩაკ დელანის ხმის ჩახშობას, რომელიც დილაადრიან პორ-
ტლენდის საგზაო მოძრაობას მიმოიხილავდა. რადიო. მიმღები
ჩემთვის მაღვიძარას როლს ასრულებდა. ახლა ჩემი ტვინის
ლოგიკური ნაწილის გათიშვას ვცდილობდი, რომელიც მეძახ-
და, რომ სასწრაფოდ უნდა ავმდგარიყავი და ჩამეცვა. თუმცა,
მეორე, სიამოვნების მაძიებელი ნაწილი ტვინს სულ სხვა მიმარ-
თულებით წარმართავდა. ის მოიცავდა ჩემს დილის სიზმარს –
უფრო სწორად, ამ სიზმრის მთავარ სუბიექტს.
მას ტალღოვანი შავი თმა და მომაკვდინებელი ღიმილი
ჰქონდა. ამ წამს მე მის მოტოციკლეტზე, მის ზურგს უკან ვიჯექი,
ჩვენი მუხლები ერთმანეთს ეხებოდა, მე კი მის მაისურზე მქონ-
და თითები ჩაჭერილი და ჩემკენ ვექაჩებოდი საკოცნელად. სიზ-
მარში პაჩი სრულად გრძნობდა ჩემს კოცნას. არა მხოლოდ ემო-
ციურ დონეზე, არამედ რეალურად, ფიზიკურად განიცდიდა მას.
სიზმარში ის უფრო მეტად ადამიანი იყო, ვიდრე ანგელოზი.
რადგან ანგელოზებს ფიზიკური მგრძნობელობა არ გააჩნიათ, –
მე ეს ვიცოდი, – მხოლოდ სიზმარში. ამიტომ მინდოდა, პაჩს ეგ-
რძნო, როგორი ნაზი და სასიამოვნო იყო ჩემი ტუჩების შეხება.
მინდოდა ჩემი თითები ეგრძნო თმებში. მსურდა ბოლომდე
გაეაზრებინა ის მაგნიტური ველი, რასაც ჩემი და მისი სხეულის
თითოეული მოლეკულის ერთმანეთთან კავშირი იწვევდა.
მსურდა ეს ყველაფერი ეგრძნო ზუსტად ისე, როგორც ამას მე
ვგრძნობდი. პაჩმა თითები კისერზე, ვერცხლის ყელსაბამის
ქვეშ შემიცურა, მისმა ამ შეხებამ სხეულში სასიამოვნო ტალღა
გამოიწვია. – მიყვარხარ, – ჩაიჩურჩულა.
30 მკითხველთა ლიგა
 თითები კიდევ უფრო მაგრად მოვუჭირე მუცელზე, გადავიხა-
რე და ნაზად ვაკოცე. – მე უფრო მიყვარხარ, – ვუთხარი მეც.
თუმცა, ჩემი ხმა არ გაისმა. სიტყვები თითქოს ყელში გამეჭე-
და.
„მიყვარხარ“, – ვცადე კიდევ ერთხელ, მაგრამ იგივე შედეგი
მივიღე.
პაჩს აღშფოთებული გამომეტყველება დაეტყო. – მე შენ მიყ-
ვარხარ, ნორა, – გამიმეორა კვლავ.
თავი უაზროდ დავაქნიე, ის კი შებრუნდა. მოტოციკლეტს მო-
აჯდა და უსიტყვოდ დამტოვა.
„მიყვარხააარ!“ – ვუყვიროდი უკნიდან. „მიყვარხარ!“ „მიყ-
ვარხარ!“
თუმცა, თითქოს ყელში სილა გამჭედოდა, ვერც ერთ სიტყვას
ვერ ამოვთქვამდი. პაჩი ხალხში გარეულიყო. უკვე ბნელოდა და
მისი შავი მაისურის სხვებისგან გარჩევა ძალიან ჭირდა. აქ მისი
მსგავსი ასობით ადამიანი მოძრაობდა. უეცრად, ერთ-ერთთან
მივირბინე, მას მკლავში ვწვდი, შემოვაბრუნე და მივხვდი, რომ
შევცდი. ეს გოგონა იყო. სიბნელის გამო მისი სახის ნაკვთებს
კარგად ვერ ვარჩევდი, ერთადერთი, რისი თქმაც დაუფიქრებ-
ლად შემეძლო, იყო ის, რომ ჩემ წინ ძალიან ლამაზი გოგო იდ-
გა. – მე მიყვარს პაჩი, – მოულოდნელად მითხრა მან და წი-
თელსაცხიანი ტუჩებით შოკისმომგვრელად გამიღიმა. – და მე
არ მეშინია ამის თქმის.
– მე მას ვუთხარი! – შევეკამათე მე. – წუხელ ვუთხარი!
მოვცილდი და თვალები ისევ ხალხის ბრბოს მოვავლე. აგერ,
პაჩის საფირმო ლურჯი კეპი. სასწრაფოდ მისკენ გავიქეცი, ხელი
მოვკიდე და... ისევ ის ლამაზი გოგო. – ძალიან დააგვიანე, –
მითხრა მან. – ახლა პაჩი მე მიყვარს.
– ახლა კი ამინდის პროგნოზს ენჯი გაგვაცნობს, – მხიარუ-
ლად ჩამძახა ყურში ჩაკ დელანმა.
31 მკითხველთა ლიგა
 თვალები წამიერად გავახილე. „ამინდი?“ რამდენიმე წამით
ლოგინში დავრჩი და შემდეგ უეცრად წამოვხტი. ერთადერთ
შემთხვევაში შემეძლო ახლა ამინდის პროგნოზის გაგება. ად-
გომის დროს უკვე ოცი წუთით გადაცილებულიყო, რაც იმას ნიშ-
ნავდა, რომ...
საზაფხულო სკოლის პირველ დღეს დავაგვიანე!
ზეწარი გადავიძვრე, კარადის ძირზე წუხელ მიგდებული ჯინ-
სის შარვალი ავიღე, ამოვიცვი, ზემოდან კი მაისური და ლავან-
დის ჯემპრი გადავიცვი. ავტომატურად, სწრაფი გამოძახების
ფუნქციით დავრეკე პაჩთან, მაგრამ სამი ზარის შემდეგ ავტომო-
პასუხის ხმა გავიგონე. – დამირეკე! – დავუტოვე შეტყობინება,
შემდეგ, სულ რაღაც ნახევარი წამით შევჩერდი იმაზე დასაფიქ-
რებლად, რომ პაჩი სპეციალურად მარიდებდა თავს, სანამ ყვე-
ლაფერი დალაგდებოდა, თუმცა ჩემი სიზმრის შემდეგ უკვე მი-
ჭირდა დამშვიდება. ყოველ შემთხვევაში, ამ მომენტში მაინც ვე-
რაფერს მოვახერხებდი. რას ვიზამთ, არადა, ასი პროცენტით
დარწმუნებული ვიყავი – დამპირდა, რომ ამ დილით გამომივ-
ლიდა...
თმა მარტივი შესაკრავით შევიკარი და ამ „ვარცხნილობით“
გადავწყვიტე სახლიდან გასვლა. სამზარეულოს სკამზე დაგდე-
ბული ჩანთა მხარზე გადავიკიდე და გარეთ გავედი.
გასვლისთანავე შევჩერდი და გონებაში ვიკივლე, როცა სახ-
ლის წინ ბეტონის ფილაქანი ცარიელი დამხვდა. ეს ის ფილაქანი
იყო, რომელზეც ჩემს 1979 წლის „ფიატ სპაიდერს“ ვაყენებდი
ხოლმე, თუმცა დედამ, ეკონომიის გაკეთების მიზნით, მანქანა
გაყიდა და ასევე მოიქცა შემდგომში დოროთის მიმართაც, რო-
მელიც, როგორც მოგეხსენებათ, ჩემი მეორე დედა იყო. ამ ‘გა-
რემოებათა გამო ჭკუაზე აღარ ვიყავი. რას ვიზამდი, ჩანთა ავი-
კიდე და ძუნძულით გავუყევი გზას. როგორც წესი, ჩემი სოფლუ-
რი ტიპის სახლი ხალხს აღფრთოვანებულს ტოვებდა თავისი სი-
32 მკითხველთა ლიგა
ლამაზით, მაგრამ, რეალურად, არაფერი იყო აღსაფრთოვანებე-
ლი, რადგან საქმე ეხებოდა მეთვრამეტე საუკუნის დროინდელ
შენობას, რომელიც, რაღაც ამოუცნობი ატმოსფერული ინვერ-
სიის წყალობით, მთელ იმ არემარეში არსებულ ნისლს იზიდავ-
და.
ჰოუთორნის და ბიიჩის კუთხეში ადამიანური ცხოვრების პირ-
ველი ნიშნები შევნიშნე და ცერა თითი აღვმართე. გზაზე მომავა-
ლი ერთადერთი წითელი „ტოიოტა 4 რანერი“ მომიახლოვდა და
გააჩერა. საჭესთან მარსი მილარი იჯდა. – მანქანას რამე
დაემართა? – მკითხა მან.
„ჰო, დაემართა. აღარ არის“. რა თქმა უნდა, მარსისთან ამის
აღიარებას არ ვაპირებდი.
– წაგიყვანო? – ჩემს დუმილზე ახალი კითხვით მიპასუხა.
ვერ ვიჯერებდი, რომ ყველა იმ მანქანას შორის, რომელსაც
ამ გზაზე გაევლო, მხოლოდ მარსი აღმოჩნდა ის ერთადერთი,
რომელმაც მე გამიჩერა. მინდოდა თუ არა მარსისთან ერთად
მგზავრობა? არა. ისევ ვბრაზობდი თუ არა იმის გამო, რაც მამა-
ჩემზე თქვა? დიახ. ვაპირებდი მისთვის პატიებას? რა თქმა უნდა,
არა. მინდოდა მეთქვა, რომ გზა გაეგრძელებინა, მაგრამ ამას
კიდევ ერთი ინფორმაცია უშლიდა ხელს – მისტერ ლუქსს, თურ-
მე პერიოდული ცხრილის ელემენტების ახსნის შემდეგ, საყვა-
რელ საქმიანობად მოსწავლეთა დაგვიანებების აღრიცხვა აერ-
ჩია.
– მადლობა, – ვუპასუხე უხალისოდ. – სკოლისკენ მივდი-
ვარ.
– როგორც ვხედავ, შენს მსუქან მეგობარს შენს წაყვანაზე
უარი უთქვამს. მანქანის კარზე ხელი გამეყინა. მე და ვიმ დიდი
ხნის წინ შევაჩვიეთ დაბალი გონებრივი შესაძლებლობების
ხალხი განსხვავებას „მსუქანსა“ და „მოსულს“ შორის. რა თქმა
უნდა, დღესაც დიდი სიამოვნებით წამიყვანდა ვი, მაგრამ ის უკ-
33 მკითხველთა ლიგა
ვე სკოლაში იყო, სასკოლო გაზეთის რედაქტორობის მსურველ-
თა შეკრებაზე.
– თუმცა, არა. უმჯობესია, ფეხით წავიდე. – მარსის მანქანას
მოვცილდი და უკან დავიხიე. მარსიმ გაურკვეველი გამომეტყვე-
ლება შეკერა. – რა იყო, გეწყინა, მსუქანი რომ დავუძახე? რას
ვიზამთ, რეალობას ვერ გავექცევით. ისეთი შთაბეჭდილება
მრჩება, თითქოს ყველაფერი ცენზურის ქვეშ უნდა გავატარო.
ჯერ მამაშენი, ახლა ვი. რა დაემართა სიტყვის თავისუფლებას?
რაღაც მომენტში ვიფიქრე, რა კარგი იქნებოდა, სპაიდერი
რომ კვლავ ჩემი მანქანა ყოფილიყო. ვინ იფიქრებდა, რომ უმან-
ქანოდ დარჩენის გარდა დღეს მარსისთან გასაუბრების ბედ-
ნიერებაც მექნებოდა. ჩემი მანქანა რომ თან მქონოდა, ახლა
მარსისაც გადავუსწრებდი და სკოლის სადგომზე, რომელზეც
მუდმივად დიდი პრობლემები იყო, მასზე ადრე დავდგებოდი.
რადგანაც მარსის მანქანას ამჟამად ვერაფერს დავუშავებდი,
სხვა გეგმით მოქმედება გადავწყვიტე.
– მამაჩემი რომ „ტოიოტას“ ცენტრის მფლობელი იყოს, ალ-
ბათ ჰიბრიდულ მანქანას ვთხოვდი.
– ხო, მაგრამ მამაშენი „ტოიოტას“ ცენტრის მფლობელი არ
არის.
– მართალია, მამაჩემი მკვდარია.
ცალი მხარი ასწია. – ეს მე არ მითქვამს.
– მგონი უმჯობესია, ბარემ ერთმანეთის ნაცვლად ვისაუბ-
როთ.
მარსიმ ფრჩხილებზე დაიხედა. – მშვენიერია.
– კარგი.
– უბრალოდ, ვცადე თავაზიანი ვყოფილიყავი, მაგრამ რად
გინდა, – სუნთქვას ამოაყოლა ნათქვამი.
– თავაზიანი? შენ ვის მსუქანი უწოდე.

34 მკითხველთა ლიგა
 – და თან სკოლამდე წაყვანა შემოგთავაზე. – შემდეგ მანქანა
დაქოქა და სწრაფად დაძრა. იქ, სადაც მე ვიდექი, მტვრის კორი-
ანტელი დადგა.
როცა ამ დილით გავიღვიძე, არც კი მიფიქრია, რომ მარსის
შესაზიზღებლად კიდევ ერთი მიზეზი მეპოვა, თუმცა, აჰა...
ქოლდუოთერის სკოლა მეცხრამეტე საუკუნის დროინდელი
შენობა იყო და მისი არქიტექტურული სტილი გოთიკურსა და
ვიქტორიანულს შორის მოიაზრებოდა. საერთო ჯამში, შენობა
ტაძარს უფრო ჰგავდა, ვიდრე საგანმანათლებლო დაწესებულე-
ბას. ჰქონდა ვიწრო და მაღალი ფანჯრები, სხვადასხვა ფერის
ქვით იყო აშენებული, მაგრამ, ძირითადად, მაინც ნაცრისფერი
ჭარბობდა. ზაფხულობით მის კედლებს სურო მოედებოდა ხოლ-
მე და ამით სკოლას ნიუინგლენდისეულ შარმს მატებდა. ზამ-
თრობით კი მცენარის გაშიშვლებული ღეროები გრძელ ჩონჩხი-
სებრ თითებს ემსგავსებოდა, რომლებიც სკოლის კედლებს იყ-
ვნენ ჩაბღაუჭებული.
ნახევრად ჩქარი ნაბიჯით მივდიოდი ქიმიის კაბინეტისკენ,
როცა ტელეფონის ხმა გავიგონე.
– დედა? – ვუპასუხე ისე, რომ ჩემი სიჩქარე არ შეემჩნია. –
მოდი, მოგვიანებით გად...
– ვერ დაიჯერებ, გუშინ ვინ ვნახე! ლინა პარნელი. გახსოვს
პარნელები? სკოტის დედა.
ტელეფონის საათს დავხედე. ისედაც ძალიან გამიმართლა,
რომ ვიღაც უცნობმა ქალმა, რომელიც კიკბოქსინგის დარბაზში
მიდიოდა, სკოლამდე მომიყვანა, თუმცა, მაინც ვიგვიანებდი. ზა-
რის დარეკვამდე ორი წუთიღა რჩებოდა. – დედა! ეს-ესაა სკო-
ლა დაიწყება. მოდი, ლანჩისთვის დაგირეკავ, რა.
– შენ და სკოტი კარგი მეგობრები იყავით.
– ჰო, ხუთი წლის როცა ვიყავით, – ვუპასუხე მე. – ეგ ის არ
არის, მუდმივად ქვეშ რომ იფსამდა ხოლმე?
35 მკითხველთა ლიგა
 – წუხელ მე და ლინამ ცოტა დავლიეთ. ქმარს გაშორებულა
და ახლა სკოტთან ერთად უკან, ქოლდუოთერში გადმოდის.
– დიდებული ამბავია. მოდი, გადმოგირეკავ, როცა...
– მოკლედ, ამაღამ ჩვენთან ვახშმად დავპატიჟე.
დირექტორის ოთახის წინ ჩავიარე და იქვე, კედელზე დაკი-
დებულ საათს ავხედე, რომელიც უკვე 8 საათსა და 59 წუთს უჩ-
ვენებდა. „არ გაბედო დარეკვა!“ – გაისმა ჩემი გონების ხმა. კი-
დევ ცოტაც და, ზარს მივასწრებდი.
– დღეს არ გამოვა, დედა. მე და პაჩი...
– ნუ სულელობ! – მოკლედ შემაწყვეტინა დედამ. – სკოტი
შენი ერთ-ერთი ყველაზე ძველი მეგობარია. მას ბევრად დიდი
ხანია იცნობ, ვიდრე პაჩს.
– სკოტი ხოჭოების ჭამას მაიძულებდა. – ჩვენი ურთიერთო-
ბის ახალი ფაქტები ამომიტივტივდა გონებაში.
– შენ რა, არასდროს აგიძულებია იგი ბარბის სათამაშოებით
ეთამაშა?
– ეს სულ სხვა რამ არის!
– დღეს შვიდზე, – ისეთი ტონით გადამიწყვიტა დედამ, რომ
შეწინააღმდეგებას აზრი აღარ ჰქონდა.
სასწრაფოდ შევქანდი ქიმიის კაბინეტში და წამებში უკვე ლა-
ბორატორიის უზარმაზარ რკინის მაგიდასთან ვიჯექი, რომლის
ზედაპირიც შავი გრანიტით იყო დაფარული. ჩემ გვერდით სკამი
ჯერაც ცარიელი იყო და მე თითები გადავიჯვარედინე, რომ იქ-
ნებ როგორმე ჩემი მეზობელი ქიმიის კარგად მცოდნე აღმოჩე-
ნილიყო. როგორც წესი, ინტუიციას ლოგიკაზე მაღლა ვაყენებ-
დი ხოლმე, ეს კი ზუსტ მეცნიერებებს ნაკლებად უყვარს.
ამასობაში ოთახში მარსი მილარი შემოვიდა, მას მაღალქუს-
ლიანი ფეხსაცმელები, ჯინსის შარვალი და სწორედ ის „ბანანა
რიფაბლიქის“ აბრეშუმის მაისური ეცვა, რომელიც უკვე კარგა
ხნის წინ მქონდა შეტანილი სასურველი საყიდლების სიაში,
36 მკითხველთა ლიგა
რომლებიც მუშათა დღისთვის 7გამოცხადებულ ფასდაკლებებზე
უნდა შემეძინა. თუმცა მარსის დანახვისთანავე მაისური წამსვე
ამოვიღე სიიდან. სწორედ ამ გონებრივი კონფიგურაციებით ვი-
ყავი გართული, როცა მარსი გვერდით დამიჯდა.
– თმაზე რა დაგემართა? – მკითხა მან. – მუსი გაგითავდა თუ
მოთმინება? – ტუჩის ცალ მხარეზე ღიმილი დაეტყო. – ან იქნებ
ეს იმის ბრალია, რომ ოთხი მილის ფეხით გავლა მოგიწია?
– მგონი, შევთანხმდით, რომ ერთმანეთზე აღარ ვილაპარა-
კებდით? – მკაცრი მზერით შევხედე მის სკამს, რომელიც ჩემგან
ნახევარ მეტრში იდგა და ამ მზერით მივახვედრე, რომ დისტან-
ცია ჩვენ შორის საკმარისი არ იყო.
– შენგან რაღაც მჭირდება.
ჩუმად ამოვისუნთქე და შევეცადე სისხლის მიმოქცევა დამ-
რეგულირებოდა. უნდა მივხვედრილიყავი, რომ ტყუილუბრა-
ლოდ გვერდით არ დამიჯდებოდა. – მისმინე, მარსი, – წამოვიწ-
ყე მე, – ორივემ ძალიან კარგად ვიცით, რომ ქიმიის ეს კურსი
საკმაოდ რთული იქნება. ნება მიბოძე, გაგაფრთხილო, რომ სა-
მეცნიერო მიმართულება ჩემი ყველაზე სუსტი მხარეა. ერთა-
დერთი მიზეზი, რის გამოც საზაფხულო სკოლაში ჩავეწერე, იყო
ის, რომ გავიგე ამ სემესტრში ქიმიის მარტივი კურსი გველის.
დამიჯერე, თავადვე არ გინდა, რომ შენი პარტნიორი ვიყო. ამით
იოლ ფრიადს ნამდვილად არ უნდა ელოდო.
– გგონია, აქ მართლა ჩემს გპა-ზე საზრუნველად დაგიჯექი?
სულ სხვა რამ მაინტერესებს. საქმე ის არის, რომ ერთი კვირის
წინ სამსახური დავიწყე.
„მარსი და სამსახური?“

7დღესასწაული ამერიკაში, რომელიც აღინიშნება სექტემბრის

პირველ ორშაბათს, დაკავშირებულია ამერიკელი მშრომელე-
ბის სოციალურ და ეკონომიკურ მიღწევებთან.

37 მკითხველთა ლიგა
 მარსიმ თავმომწონედ გაიღიმა, თითქოს ჩემი ფიქრები
წაიკითხაო. – მე სკოლის ადმინისტრაციაში დოკუმენტებზე ვმუ-
შაობ. მამაჩემის ერთ-ერთი გამყიდველი ჩვენი მთავარი მდივ-
ნის მეუღლე აღმოჩნდა. ასეა, არასდროს გაწყენს კარგი ნაცნო-
ბები. თუმცა ეს შენ საიდან უნდა იცოდე.
ვიცოდი, რომ მარსის მამას ქოლდუოთერში დიდი გავლენა
ჰქონდა. ზოგადად, სკოლის ბიუჯეტში იმ დონის საქველმოქმე-
დო შენატანები შეჰქონდა, რომ მისთვის არანაირი კონტაქტი
პრობლემა არ უნდა ყოფილიყო.
– ჰოდა, შიგადაშიგ მოსწავლეების პირადი საქმეები ხელმი-
საწვდომი ხდება ჩემთვის და მეც ისეთ ინფორმაციას ვიგებ, რა-
ზეც სხვებს ხელი არ მიუწვდებათ. ასე, მაგალითად, გავიგე, რომ
შენ ჯერ კიდევ ვერ გამოსულხარ მამაშენის მკვლელობით მიღე-
ბული შოკიდან და ამიტომ ისევ დადიხარ სკოლის ფსიქოლოგ-
თან. საინტერესოა ისიც, რომ წინა კვირას შევამჩნიე – პაჩის პი-
რადი საქმე ცარიელია. ამიტომ მინდა ვიცოდე, რას მალავს ის.
– რაში გადარდებს?
– რაში და პაჩი წინაღამით ჩემს სახლთან იდგა და ჩემი საძი-
ნებლის ფანჯარას უყურებდა.
შევცბი. – პაჩი შენს სახლთან?
– თუ, რა თქმა უნდა, სხვა ბიჭს არ იცნობ, რომელსაც „ჯიპ
კომანდერი“ ჰყავს, შავები აცვია და სუპერსექსუალურად გა-
მოიყურება.
წარბები შევკარი. – რამე გითხრა?
– არა, დამინახა, რომ ვუყურებდი და წავიდა. რა არის, ახლა
სიმშვიდის დარღვევაზეც უნდა ვინერვიულო? რას მეტყვი, ხში-
რად იქცევა ხოლმე ასე? არა, ვიცი, რომ მთლად ყველაფერი
რიგზე არ აქვს, მაგრამ ასე სერიოზულად არის საქმე?

38 მკითხველთა ლიგა
 მე მისი სიტყვები უყურადღებოდ გავატარე. პაჩი? მარსის-
თან? როგორც ჩანს, ჩემგან სწორედ იქ წავიდა. მას შემდეგ, რაც
მე სიყვარულში გამოვუტყდი.
– არა უშავს, – მითხრა მარსიმ და წელში გაიმართა. – თუ
დახმარება არ გინდა, არსებობს სხვა გზებიც, მაგალითად, სკო-
ლის ადმინისტრაცია. დარწმუნებული ვარ, ყველას დააინტერე-
სებს ცარიელი საქაღალდის ამბავი. რა თქმა უნდა, მე ამ საქმის
გამოქექვას არ ვაპირებდი, მხოლოდ საკუთარ უსაფრთხოებაზე
ფიქრი მამოძრავებს...
ბუნებრივია, მარსის ადმინისტრაციასთან ჩივილზე არ ვდარ-
დობდი. პაჩი რამენაირად თავადვე მიხედავდა თავს. მხოლოდ
ის მადარდებდა, რომ წინაღამით მან მოულოდნელად დამტოვა,
იმ სიტყვებით, რომ სადღაც ეჩქარებოდა, და მარსისთან მივიდა.
გასააზრებლად, ბევრად მარტივი იქნებოდა, რომ მისი წასვლა
ჩემი ნათქვამი სიტყვებისთვის დამებრალებინა.
– ან პოლიცია, – დაამატა მარსიმ და თითები ტუჩზე მოისვა.
– ცარიელი პირადი საქმე ხომ კანონსაწინააღმდეგოა. საერ-
თოდ, როგორ მოხვდა პაჩი სკოლაში? მოიცა, ნაწყენი ჩანხარ,
ნორა. რაიმე ისეთს ხომ არ შევეხე? – სახეზე მოულოდნელი
სიამოვნების გამომხატველი ღიმილი აესახა. – მოიცა, ჯერ სად
ხარ.
მარსის ცივი მზერით შევხედე. – იმ ადამიანისთვის, რომ-
ლისთვისაც საკუთარი ინტერესები ყველაფერზე მაღლა დგას,
შენ ნამდვილად გასაოცრად ახალისებ ჩვენს მოსაწყენ ყოველ-
დღიურობას.
მარსის ღიმილი გაქრა. – მუდამ გზაზე რომ არ მეღობებოდე,
არც არაფერს ვიზამდი.
– გზაზე გეღობები? ეს შენი სკოლა არ არის, მარსი.

39 მკითხველთა ლიგა
 – ეგრე ნუ მელაპარაკები! – მარსის ბრაზისგან ხმა აუკან-
კალდა და ხელი უაზროდ აიქნია. – და საერთოდ ნუ მელაპარა-
კები.
მე ხელები მაღლა ავწიე. – რა პრობლემაა.
– და ბარემ აქედან მოუსვი.
სკამს დავხედე, ნუთუ მართლა იმას გულისხმობდა, რომ... –
მე აქ პირველი მოვედი.
მარსიმ გამაჯავრა და მანაც ხელები მაღლა ასწია. – რა
პრობლემაა.
– არსად ვაპირებ წასვლას.
– მე კი შენთან ჯდომას არ ვაპირებ.
– მოხარული ვარ ამის გაგებით.
– გადადი! – ბრძანებლური ტონით მომმართა მარსიმ.
– არა!
ამასობაში ზარიც დაირეკა და ჩვენი კამათი შეწყვიტა. მე
ოთახი მოვათვალიერე და შევნიშნე, რომ უკვე ყველა სკამი და-
კავებული იყო.
მისტერ ლუქსი მარჯვენა მხრიდან შემოვიდა მაგიდებს შო-
რის და მოსწავლეებისთვის ფურცლების დარიგება დაიწყო.
– აქ კლასის გეგმაა, – თქვა მან. – თითოეულმა თქვენგანმა
შესაბამის მართკუთხედზე სახელი უნდა მიუთითოს. – მან ჩემ
წინაც დადო ფურცელი, – და იმედია, თქვენი ახალი მეზობლები
მოგწონთ, რადგან ერთად რვა კვირის გატარება მოგიწევთ.
შუადღით, როცა სკოლას მოვრჩით, მე და ვიმ ენცოს ბის-
ტროს მივაშურეთ. ეს იყო ჩვენი საყვარელი ადგილი, სადაც ყი-
ნულიან მოკას, ან პასტერიზებულ რძეს ვუკვეთდით ხოლმე, –
სეზონის მიხედვით. სანამ ავტოსადგომზე მივდიოდით,
ვგრძნობდი, რომ სახეს მზე მიწვავდა და სწორედ ამ მომენტში
შევამჩნიე ის – „ფოლქსვაგენ“ კაბრიოლეტი, ზედ ფასით – 1
000 დოლარი.
40 მკითხველთა ლიგა
 – დორბლი გდის, – მითხრა ვიმ და პირი დამიკეტა.
– შემთხვევით ათასი დოლარი ხომ არ გაქვს, რომ მასესხო?
– ხუთი დოლარიც კი არ მაქვს. ჩემი გოჭუნა ყულაბა საბო-
ლოოდ ანორექსირებულია.
მანქანას ფრიად შეღონებული თვალებით გავხედე. – მჭირ-
დება ფული და მჭირდება სამსახური. – შემდეგ თვალები დავხუ-
ჭე და წარმოვიდგინე, როგორ ვიჯექი კაბრიოლეტის საჭესთან,
როგორ მიშლიდა ქარი თმებს. მისი დახმარებით ხომ ნებისმიერ
დროს, სადაც მინდოდა, იქ შემეძლო წასვლა.
– ხოო, მაგრამ სამსახური ნიშნავს, რომ უნდა იშრომო. ანუ,
მზად ხარ, რომ მთელი ზაფხული მინიმალურ ხელფასზე იმუ-
შაო? შენი არ ვიცი და მე დასვენებას ვარჩევდი.
ხელჩანთა მოვქექე და ქაღალდის ფურცელი ამოვიღე. ზედ
მანქანის მფლობელის საკონტაქტო ნომერი დავწერე. იქნებ,
რამენაირად ფასის დაკლებაზე შევთანხმებულიყავით. საკუთარ
ვირტუალურ საქაღალდეში სამსახურის საძიებელი ველი შევ-
ქმენი. რა თქმა უნდა, სამსახური პაჩთან ერთად გატარებულ
ნაკლებ დროს გულისხმობდა, მაგრამ, რას ვიზამდი. მიუხედა-
ვად იმისა, რომ ძალიან მიყვარდა პაჩი, ის ყოველთვის დაკავე-
ბული ჩანდა. წარმოდგენა არ მქონდა, რით, მაგრამ, რატომღაც,
არასდროს ეცალა, როცა მანქანა მჭირდებოდა ხოლმე.
„ენცოსთან“ მე და ვიმ ცივი მოკა და ამერიკული თხილის ცხა-
რე სალათი ავიღეთ და მაგიდასთან დავსხედით. ბოლო რამდე-
ნიმე კვირის განმავლობაში ამ ადგილს არემონტებდნენ და 21-ე
საუკუნისთვის შესაბამის იერს სძენდნენ. შედეგად, ქოლ-
დუოთერს ახლა უკვე თავისი საკუთარი ინტერნეტლაუნჯი ექნე-
ბოდა. თუ გავითვალისწინებთ, რომ ჩემი სახლის კომპიუტერი
უკვე ექვსი წლის იყო, ეს ამბავი ფრიად მახარებდა.
– შენი არ ვიცი და, მე დასვენების მომხრე ვარ, – მითხრა ვიმ
და სათვალე აიწია. – კიდევ რვა კვირა ესპანურის გაკვეთილე-
41 მკითხველთა ლიგა
ბი. ეს იმაზე მეტია, ვიდრე ამის სურვილი მექნებოდა. ერთადერ-
თი, ახლა რაც გვჭირდება, არის დისტრაქცია – გონების დამშვი-
დება და მომავალი უსაზღვრო სწავლისთვის მომზადება. ეს ნიშ-
ნავს, რომ ჩვენ აუცილებლად უნდა წავიდეთ საყიდლებზე პორ-
ტლენდში. ეგ არის! „მესის“ სავაჭრო ცენტრში თან დიდი ფას-
დაკლებებია. ახალი კაბები, ფეხსაცმელები და სუნამოები უნდა
ვიყიდო.
– ცოტა ხნის წინ არ იყიდე ახალი ტანსაცმელი? ორასი დო-
ლარი რომ დახარჯე. დედაშენს სისხლი ჩაექცევა, როცა საკრე-
დიტო ბარათის ჩეკი მიუვა.
– ჰო, მაგრამ მე ბიჭი მჭირდება. ბიჭს კი ლამაზად ჩაცმული
და კარგი არომატის მქონე გოგონა სჭირდება.
ერთი ლუკმა ჩანგლით ავიღე, – ვინმეზე ფიქრობ?
– ასე ვთქვათ, კი.
– ოღონდ, გთხოვ, ეს სკოტ პარნელი ნუ იქნება.
– სკოტ ვიინ?
გავიღიმე. – მშვენიერია. ახლა უკვე ბედნიერი ვარ.
– არანაირ სკოტ პარნელს არ ვიცნობ, მაგრამ ბიჭი, რომელ-
საც თვალი დავადგი, საოცრად სექსუალურია. უჰ, უსაზღვროდ.
უფრო მეტადაც კი, ვიდრე მისტერსექსუალური პაჩი. – შემდეგ
შეისვენა. – ნუ, კარგი, შესაძლოა, მთლად ეგეთი ვერა, მაგრამ
მართლა, მართლა ძალიან კარგი ვინმეა. სერიოზულად გეუბნე-
ბი, პორტლენდის იქით გზა არ მაქვს.
პირი გავაღე, მაგრამ კვლავ ვიმ დამასწრო. – ხო-ხო, ვიცი,
რასაც იტყვი. დღევანდელი საღამო უკვე დაგეგმილი გაქვს.
– გაიხსენე სკოტ პარნელი. ხუთი წლისები რომ ვიყავით
ჩვენთან ერთად ცხოვრობდა.
ვის სახეზე ეტყობოდა, რომ შორს, წარსულში ეძებდა ინფორ-
მაციას.
– ხშირად იფსავდა ხოლმე, – შევეცადე დავხმარებოდი.
42 მკითხველთა ლიგა
 ვის თვალები აენთო. – ოოო, ქვეშაფსია სკოტი!
– სწორედ ეგ სკოტი ბრუნდება ქოლდუოთერში და დედაჩემ-
მა ის და დედამისი ამაღამ ვახშმად დაპატიჟა.
– ყველაფერი გასაგებია, – თქვა ვიმ და ბრძნულად დააქნია
თავი. – სწორედ ამას ვეძახი საბედისწერო პაემანს. ასეა, როცა
ორი პოტენციური ახალგაზრდის ბედი ერთმანეთს გადაეყრება.
გახსოვს, დეზი რომ შემთხვევით კაცების ოთახში შევიდა და იქ
ერნესტოს შეუსწრო?
თეფშიდან პირისკენ წაღებული ებჩანგალი შუა გზაზე გამი-
შეშდა. – რაა?
– „კორასონში“, რა, არ გინახავს? კარგი, დაიკიდე. ანუ, დე-
დაშენს უნდა, რომ ქვეშაფსია სკოტს დაგატაკოს.
– არა, არა, მან იცის, რომ მე პაჩთან ერთად ვარ.
– მხოლოდ ის, რომ იცის, არ ნიშნავს, რომ ამით ბედნიერია.
დედაშენი დიდ დროს და ენერგიას დახარჯავს საიმისოდ, რომ
ტოლობა პაჩ+ნორა=სიყვარულს, შეცვალოს ტოლობით ნორა+-
ქვეშაფსია სკოტი=სიყვარულს. და მერე? მოიცა, იქნებ ქვეშაფ-
სია სკოტი დროთა განმავლობაში თუხთუხა სკოტად იქცა? ამაზე
არ გიფიქრია?
არ მიფიქრია და არც ვაპირებდი. მე მყავდა პაჩი და ძალიან
ბედნიერი ვიყავი ამით. – მოდი, სხვა რამეზე ვისაუბროთ, რა, –
ვთხოვე ვის, რადგან მივხვდი, რომ უკვე დრო იყო, თემა შემეც-
ვალა, სანამ ვის ახალი ველური იდეები მოუვიდოდა თავში. –
მაგალითად იმაზე, რომ ქიმიის კურსზე ჩემი ახალი პარტნიორი
მარსი მილარია.
– ო-ჰოო.
– პარალელურად ადმინისტრაციაში მუშაობასაც ახერხებს
და თან პაჩის პირად საქმეში იქექება.
– რომელიც ისევ ცარიელია?

43 მკითხველთა ლიგა
 – ეგრე ჩანს. მარსის უნდოდა, რომ მისთვის ყველაფერი მო-
მეყოლა. – იმ ინფორმაციის ჩათვლით, თუ რას აკეთებდა გვიან
ღამით პაჩი მის სახლთან და რატომ უყურებდა მისი საძინებლის
ფანჯარას. ერთხელ ჭორი მოვისმინე იმის შესახებ, რომ მარსი
საძინებლის ფანჯარას ასწევდა და ჩოგბურთის ჩოგანს უბიჯგებ-
და, შესაბამისი მომსახურებისთვის მზადყოფნის ნიშნად. თუმცა,
ახლა ამაზე ფიქრს არ ვაპირებდი. ჭორების 90% ხომ გამოგონი-
ლია ხოლმე?
ვი ჩემკენ გადმოიხარა. – რა გაიგე?
ჩამოწვა უხერხული სიჩუმე. მე არ მჯეროდა საუკეთესო მე-
გობრებს შორის არსებული საიდუმლოების... მაგრამ არსებობ-
და მწარე სიმართლეებიც. საშიში სიმართლეები. წარმოუდგენე-
ლი სიმართლეები. გყავდეს შეყვარებული, რომელიც დაცემული
ანგელოზიდან მფარველ ანგელოზად იქცა, ყველა ამ კატეგორი-
ას მიეკუთვნებოდა.
– რაღაცას მიმალავ, – მითხრა ვიმ.
– არაა...
– ნუთუ...
ისევ სიჩუმე.
– პაჩს ვუთხარი, რომ მიყვარს.
ვიმ ხელი პირზე აიფარა, თუმცა ვერ ვიტყოდი, ამით აღტაცე-
ბას მალავდა, თუ სიცილს. ამან კიდევ უფრო დამაბნია. ნუთუ
ასეთი სასაცილო იყო? რამე კიდევ უფრო სულელური გავაკეთე?
– რა გიპასუხა? – მკითხა ვიმ.
ვის ცალყბად გავხედე.
– უი, ეგრე ცუდადაა საქმე?
ხმა ჩავიწმინდე. – მისმინე, მიდი იმ ბიჭზე მომიყევი, შენ რომ
მოგწონს. ანუ, მოწონების პირველ ეტაპზე რომ ხარ. თუ უკვე
ელაპარაკე?

44 მკითხველთა ლიგა
 ვიმ ცოტა ხანს შეისვენა. – ველაპარაკე? რას ამბობ, გუშინ
ლანჩზე სკიპისთან ჰოთდოგები არ ვჭამეთ ერთად? ნუ, ეს მორი-
გი ბრმა პაემნის შემთხვევა იყო, თუმცა, საბოლოოდ, ჩემთვის
ბევრად უკეთ დასრულდა, ვიდრე ველოდი. ჩვენში რომ დარჩეს,
ამ ამბებს მანამდეც გაიგებდი, ჩემს ზარებზე რომ დროულად გე-
პასუხა და შენს შეყვარებულთან გაუთავებელი კურკურისთვის
მცირედი დრო მოგეკლო.
– ვი, მე შენი საუკეთესო მეგობარი ვარ, მაგრამ ეგ პაემანი მე
არ მომიწყვია.
– ხო, ვიცი. შენმა ბიჭმა მოაწყო.
გორგონზოლას ყველის ნაჭერი კინაღამ გადამცდა. – რაა?
პაჩმა ბრმა პაემანი მოგიწყო?
– ჰო, რა იყო? – დამცველის ტონით მკითხა ვიმ.
გამეღიმა. – მეგონა პაჩს არ ენდობოდი.
– არც ვენდობი.
– მაგრამ?
– ამ ამბის შესახებ, პირველ რიგში, შენთან მინდოდა საუბა-
რი, მაგრამ, როგორც უკვე გითხარი, ჩემს არც ერთ ზარს არ
უპასუხე.
– მისია შესრულებულია. თავს სამყაროში ყველაზე ცუდ მე-
გობრად ვთვლი. – ვის კონსპირაციული ღიმილით გავხედე. –
ახლა მიდი, მომიყევი ყველაფერს.
ვის მხიარული გამომეტყველება დაუბრუნდა. – მისი სახე-
ლია რიქსონი და ის ირლანდიელია. მისი ეს აქცენტი, თუ რაც
ჰქვია, მოკლედ, მაგიჟებს. ძალიან, ძალიან სექსუალურია. ნუ,
ცოტა გამხდარია, თუ ჩემს ძვალმსხვილობას გავითვალისწი-
ნებთ, თუმცა, მეც ვაპირებ ოც ფუნტამდე წონის დაგდებას ამ
ზაფხულში. აგვისტოსთვის იდეალურ ფორმაში ვიქნები.
– რიქსონი? არ არსებობს! – როგორც წესი, არ ვენდობოდი
დაცემულ ანგელოზებს და მათ შორის არც რიქსონს, ისევე, რო-
45 მკითხველთა ლიგა
გორც პაჩს, თუმცა მისი მორალური საზღვრები სასიამოვნოდ
მაოცებდა. მისთვის არსებობდა რეალური შუალედი შავსა და
თეთრს შორის. რა თქმა უნდა, იდეალური ბიჭი არ იყო, მაგრამ
არც ცუდი ეთქმოდა.
სასიამოვნოდ გავიღიმე და ვის ჩანგლით მივანიშნე. – ვერ
ვიჯერებ, რომ რიქსონს ხვდები. ანუ, ვგულისხმობ, რომ ის პაჩის
საუკეთესო მეგობარია. პაჩს კი ვერ იტან.
ვიმ თავისი საფირმო შავი კატისებრი მზერით შემომხედა. –
საუკეთესო მეგობრობა არაფერს ნიშნავს. თუნდაც ჩვენი მაგა-
ლითი აიღე, ერთმანეთს არაფრით ვგავართ.
– დიდებული ამბავია. ოთხივე მშვენიერ ზაფხულს გავატა-
რებთ.
– ოპ-ოპ, მოიცა. შანსი არ არის, შენს გადარეულ ბიჭთან ერ-
თად დავისვენო. ჯერ კიდევ მტკიცედ მჯერა, რომ ჟიულის იდუმა-
ლებით მოცულ მკვლელობაში მისი ხელი ურევია.
და აი, ისიც – მუქი ღრუბელი ჩვენს საუბარში. მაშინ, იმ ავბე-
დით ღამეს, სპორტდარბაზში მხოლოდ სამი ადამიანი შეესწრო
ჟიულის მკვლელობას. მათ შორის ერთ-ერთი მე ვიყავი. ვის-
თვის არასდროს მომიყოლია იმღამინდელი ამბები და მასაც
მუდმივად კითხვები რჩებოდა, თუმცა, ეს მისივე უსაფ-
რთხოებისთვის ხდებოდა და მომავალშიც ასე ვაპირებდი გაგ-
რძელებას.
მთელი დღეს აქეთ-იქით სიარულსა და ადგილობრივი სწრა-
ფი კვების ობიექტების სავაკანსიო შეთავაზებების შეგროვებაში
გავატარეთ. უკვე თითქმის შვიდის ნახევარი იყო, როცა შინ დავ-
ბრუნდი. გასაღები თაროზე დავაგდე და ავტომოპასუხე ჩავრთე.
მხოლოდ ერთი ჩანაწერი დამხვდა დედაჩემისგან. ის მიჩუდის
მარკეტში იყო ნივრიანი პურების, მზა ლაზანიას და იაფფასიანი
ღვინის საყიდლად, თან სანაძლეოს დებდა, რომ პარნელების
მოსვლამდე სახლში მოსვლას მოასწრებდა.
46 მკითხველთა ლიგა
 შეტყობინება წავშალე და ზედა სართულზე, ჩემს საძინებელ-
ში ავედი. დილით შხაპი არ მიმიღია და თმები გამზეპოდა. შხა-
პის შემდეგ სუფთა ტანსაცმელი ჩავიცვი და გამახსენდა ძველი
უსიამოვნო ამბები, რომლებიც სკოტ პარნელთან მაკავშირებ-
და. ზედატანი ნახევრად შეკრული მქონდა, როცა შემოსასვლე-
ლი კარის ხმა გაისმა.
კართან ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი პაჩი იდგა.
როგორც წესი, კისერზე შემოხვევით ვესალმებოდი ხოლმე,
თუმცა დღეს თავი შევიკავე. წუხანდლის შემდეგ ხასიათი გამფუ-
ჭებოდა. ვიყავი სადღაც სიბრაზეს, დაუცველობასა და სიამაყეს
შორის. იმედი მქონდა, რომ ჩემი სიჩუმე საკმარისი იქნებოდა
პაჩისთვის, რომ მიმხვდარიყო – ყველაფერში დამნაშავე ის იყო
და რაც შეიძლება სწრაფად უნდა ემოქმედა და ან ბოდიში
მოეხადა, ან თავისი მოქმედებები აეხსნა.
– ჰაი, – ჩვეულებრივი, უემოციო ხმით მივესალმე. – წუხელ
დარეკვა დაგავიწყდა. სად წახვედი?
– აქვე, ახლოს. ოთახში არ შემომიშვებ?
არ ვაპირებდი. – მოხარული ვარ იმის გაგებით, რომ მარსი
აქვე, ახლოს ცხოვრობს. მის სახეზე დანახულმა წამიერმა
გაოცებამ დამაჯერა არასასურველში – მარსი მილარი სიმარ-
თლეს ამბობდა.
– არ გინდა, მითხრა, რა ხდება? – ოდნავ უფრო მტრული
ხმით განვაგრძე. – არ გინდა, ამიხსნა, რას აკეთებდი მარსის
სახლთან?
– მგონი, ეჭვიანობ, ანგელოზო. – მის ჩვეულ ხუმარა ტონს
სითბო აკლდა.
– იქნებ არც მეეჭვიანა, ამის მიზეზი რომ არ მოგეცა, – დავუბ-
რუნე პასუხი. – იქ რას აკეთებდი?
– საქმე მქონდა.

47 მკითხველთა ლიგა
 წარბები წამით მაღლა ავქაჩე. – ვერ წარმოვიდგენდი, რომ
შენ და მარსის საერთო საქმე გექნებოდათ.
– ჰო, თუმცა, მეტი არაფერი, მხოლოდ საქმე.
– და ამის შესახებ მოყოლას არ აპირებ? – ხმაში უკვე აშკარა
გაღიზიანება მეტყობოდა.
– რაიმეში მადანაშაულებ?
– ასე უნდა მოვიქცე?
პაჩი ემოციების დამალვის ოსტატი იყო, თუმცა ახლა ტუჩები
უთრთოდა. – არა.
– თუკი მარსის სახლთან ყოფნა არაფერს ნიშნავს, ასე რა-
ტომ გიძნელდება ჩემთვის ახსნა?
– არ მიძნელდება, უბრალოდ ამას ჩვენთან არანაირი კავში-
რი არ აქვს.
ღმერთო ჩემო! როგორ შეეძლო ასე ეფიქრა? მარსი, გოგო,
რომელიც შანსს არ უშვებდა ხელიდან, რომ ჩემთვის არ შეეტია,
გოგო, რომელმაც უკანასკნელი თერთმეტი წლის განმავლობა-
ში უამრავი საშინელება მითხრა და გამიკეთა – როგორ შეეძ-
ლო, პაჩს ეფიქრა, რომ ასეთ ადამიანთან მისი ურთიერთობა
ჩემთვის არაფერს ნიშნავდა? სხვა რომ არაფერი, იმასაც ვში-
შობდი, რომ მარსი მას ჩემს გასამწარებლად გამოიყენებდა.
ვერც კი წარმოვიდგენდი პაჩის დაკარგვას, მაგრამ ეს რომ მარ-
სის გამო მომხდარიყო, ნამდვილად მოვკვდებოდი.
როგორც კი ეს ჩემი უეცარი შიში გადავლახე, საუბარი გან-
ვაგრძე. – მაშინ დაბრუნდი, როცა მზად იქნები, ყველაფერი
ამიხსნა.
პაჩი შემოვიდა და ზურგს უკან კარი მიხურა. – აქ საკამათოდ
არ მოვსულვარ. მინდოდა მეთქვა, რომ ამ შუადღით მარსის ცუ-
დი რამ შეემთხვა.

48 მკითხველთა ლიგა
 ისევ მარსი? ვერ ხვდებოდა, რომ ისედაც საკმარისად ღრმად
იყო ჩაფლული? შევეცადე, სიმშვიდე შემენარჩუნებინია, თუმცა
ძალიან მსურდა, მისთვის მეყვირა.
– ჰოო? – ვკითხე ცივად.
– ის ნეფილიმებსა და დაცემულ ანგელოზებს შორის გამარ-
თულ ჩხუბში მოჰყვა. „ბოს“ გასართობ ცენტრში, კაცების საპირ-
ფარეშოში, ძალიან მთვრალი სწორედ მაშინ შემოვიდა შეცდო-
მით, როცა ნეფილიმები დაცემულ ანგელოზებს ებრძოდნენ.
მარსი ანგელოზის მოქნეული დანით დაიჭრა. ახლა საავადმყო-
ფოშია, მაგრამ მალე გამოწერენ. მხოლოდ ზედაპირული ჭრი-
ლობაა.
პულსი ამიჩქარდა, ვხვდებოდი, რომ ძალიან მაღელვებდა
მარსის დაჭრის ამბავი, მაგრამ ეს იყო უკანასკნელი რამ, რასაც
პაჩს ახლა გავუმხელდი. ხელები ნერვიულად გადავაჯვარედინე.
– ღმერთო ჩემო, ნეფილიმი კარგად არის? – წამიერად გამახ-
სენდა, როგორ მიხსნიდა პაჩი ცოტა ხნის წინ, რომ დაცემული
ანგელოზები ნეფილიმებს ერთგულებას ვერ დააფიცებდნენ მა-
ნამ, სანამ ისინი თექვსმეტი წლისანი არ გახდებოდნენ. სწორედ
ამიტომ ვერ შემწირა მსხვერპლად თექვსმეტი წლის ასაკამდე.
ეს იყო რაღაც ბნელი და მაგიური პერიოდი ანგელოზებისა და
ნეფილიმებისათვის.
პაჩის მზერაში სულ მცირე ამრეზა იგრძნობოდა. – მართა-
ლია, მარსი მთვრალი იყო, მაგრამ არსებობს მცირედი შანსი
იმისა, რომ ახსოვდეს, რაც ნახა. უეჭველია, რომ არც ანგელო-
ზები და არც ნეფილიმები არ ცდილობენ თავიანთი თავის გამო-
აშკარავებას და ახლაც, სანამ ერთი ადამიანი მაინც არსებობს,
ვინც მათ შესახებ იცის, არ მოისვენებენ, სანამ მას არ მოიშორე-
ბენ. სამყარო ბევრად უკეთესია მაშინ, როცა ადამიანებმა მათ
შესახებ არაფერი იციან. ისინი ყველაფერს იზამენ მარსის გასა-
ჩუმებლად.
49 მკითხველთა ლიგა
 უეცარი შიში ვიგრძენი მარსის გამო, თუმცა, ეს გრძნობა მა-
ლევე გაქრა. როდიდან ღელავდა პაჩი მარსიზე? როდიდან შფო-
თავდა მასზე, უფრო მეტად, ვიდრე ჩემზე? – შთაბეჭდილება
მრჩება, რომ ყველა ჩვენგანის საფიქრალს შენს თავზე იღებ. –
კარის სახელურს ხელი დავადე და ფართოდ გავაღე. – ალბათ
ჯობს, წახვიდე და მარსი ინახულო, შეამოწმო, როგორ აქვს „ზე-
დაპირული ჭრილობა“.
პაჩმა ხელი გამაწევინა და კარი ფეხით მიკეტა. – არსებობს
უფრო მნიშვნელოვანი საქმეები, ვიდრე მე, შენ და მარსი. – შემ-
დეგ წამით შეჩერდა, თითქოს კიდევ რაღაცის თქმა სურდა, მაგ-
რამ პირი დამუწა.
– შენ, მე და მარსი? როდის აქედან გვიხსენიებ ჩვენ სამს ერ-
თად? როდიდან ნიშნავს მარსი შენთვის საერთოდ რაიმეს?
პაჩმა ხელები კეფაზე შემოიწყო, თითქოს სათანადო სიტ-
ყვებს ეძებდა.
– უბრალოდ, მითხარი რას ფიქრობ! – მკაცრად ვუთხარი მე.
– მიდი, ამოიღე ხმა! ისიც მეყოფა, რომ შენი გრძნობების შესა-
ხებ არაფერი ვიცი.
პაჩმა მიმოიხედა, თითქოს ვინმე სხვას ველაპარაკებოდი. –
ამოვიღო? – მკითხა ძალიან მძიმე ტონით. თითქოს გაღიზიანე-
ბაც ეტყობოდა. – როგორ გგონია, რის გაკეთებას ვცდილობ?
ახლა ისეთ მდგომარეობაში ხარ, არაფრის თქმას არ აქვს აზრი.
ყველაფერზე ისტერიული რეაქცია გექნება.
ვიგრძენი, რომ თვალები დამიწვრილდა. – უფლება მაქვს,
ვბრაზობდე. არ აპირებ მითხრა, რას აკეთებდი წუხელ მარსის-
თან.
პაჩმა ხელები ასწია. „ისევ იგივე“ – თითქოს ამის თქმა უნ-
დოდა. – ორი თვის წინ, – დავიწყე მე და ვცადე, რომ ხმაში
აღელვება სიამაყის გრძნობით ჩამეხშო, – ვი, დედაჩემი, ყველა
– მაფრთხილებდა, რომ შენთან საქმე არ დამეჭირა, რადგან
50 მკითხველთა ლიგა
ისეთი ბიჭი იყავი, რომელიც გოგონებს მხოლოდ გართობის
მიზნით აქცევს ყურადღებას. რომ მე ვიქნებოდი მორიგი სულე-
ლი გოგო, რომელსაც გააცურებდი. ამიტომ ვშიშობდი, რომ,
როგორც კი შემიყვარდებოდი, მიმატოვებდი. – ნერწყვი მძიმედ
ჩავყლაპე. – ამიტომ მჭირდება, ვიცოდე, რომ ისინი ცდებოდნენ.
მიუხედავად იმისა, რომ არ მსურდა, ძალაუნებურად წუხან-
დელი ღამე გამახსენდა, სრული სიცხადით წარმომიდგა თვალ-
წინ ის უსუსურება, რაც გუშინ გამოვავლინე. როგორ გამოვუტ-
ყდი პაჩს სიყვარულში, მან კი უპასუხოდ დამტოვა და წავიდა. შე-
საძლოა, არსებულიყო ასობით მიზეზი მისი ასეთი საქციელისა,
თუმცა, არც ერთ მათგანზე ფიქრი არ მინდოდა.
– შენც ისევე უყურებ ჩვენს ურთიერთობას, როგორც მე? –
არ შემეძლო ეს კითხვა არ დამესვა. მით უმეტეს, წუხანდლის
შემდეგ. უეცრად გავაანალიზე, რომ ნამდვილად არ ვიცოდი
აქამდე, თუ რას გრძნობდა პაჩი ჩემ მიმართ. მეგონა, რომ მის-
თვის ყველაფერს ვნიშნავდი, მაგრამ იყო კი ეს ის გრძნობა, რო-
მელიც მჭირდებოდა? თვალებში ჩავხედე, არ მსურდა მისთვის
დაფიქრებისთვის ზედმეტი დრო მიმეცა. მჭირდებოდა პასუხი
კითხვაზე. – გიყვარვარ?
„ახლა ვერ გიპასუხებ“, – მითხრა, ოღონდ ტელეპათიურად.
– ხვალ შემოგივლი. მშვიდად იძინე, – მოკლედ მომიჭრა და კა-
რიდან გავიდა.
– როცა მკოცნი, თვალთმაქცობ?
პაჩი მკვეთრად შემობრუნდა და კვლავ უნდობლად გადააქ-
ნია თავი.
– ვთვალთმაქცობ?
– როდესაც გეხები, რამეს გრძნობ? რაიმე სურვილს მაინც?
გრძნობ ოდნავ მაინც იმის მსგავსს, რასაც მე?
– ნორა... – დაიწყო მან.
– მე პირდაპირი პასუხი მჭირდება.
51 მკითხველთა ლიგა
 – ემოციურად – კი, – თქვა მცირედი შეყოვნების შემდეგ.
– მაგრამ, არა ფიზიკურად. ასეა? რა ურთიერთობა შეიძლება
არსებობდეს ჩვენ შორის, თუკი იმის წარმოდგენაც კი არ შემიძ-
ლია, რას ნიშნავს ეს ყველაფერი შენთვის? იქნებ ჩემი გრძნობა
სულ სხვა არის და ოდნავადაც კი არ ჰგავს შენსას? იმიტომ, რომ
ყველაფერი ნამდვილად ასე ჩანს. და ეს საშინელებაა, – დავამა-
ტე მე. – არ მინდა იმიტომ მკოცნიდე, რომ ეს ასეა საჭირო. არ
მინდა, რომ თავს მაჩვენებდე, თითქოს ეს შენთვის რაიმეს ნიშ-
ნავს, მაშინ, როცა ეს ყველაფერი მხოლოდ თამაშია!
– მხოლოდ თამაში? საერთოდ, წარმოდგენა გაქვს, რას ამ-
ბობ? – კეფით კედელს მიეყრდნო და კვლავ გაეცინა, შემდეგ კი
ცივი მზერით შემომხედა. – პრეტენზიებს მორჩი?
– გგონია ეს ყველაფერი სასაცილოა? – მე მრისხანების
ახალმა ტალღამ შემომიტია.
– პირიქით. – სანამ პასუხის გაცემას მოვასწრებდი, კარისკენ
მიბრუნდა. – დამირეკე, როცა გონივრული საუბრისთვის მზად
იქნები.
– ეს რას ნიშნავს?
– იმას, რომ გიჟი ხარ. უბრალოდ, აუტანელი გიჟი.
– მე ვარ გიჟი?
წამიერად შუბლი დამიჭირა და საკმაოდ უხეშად მაკოცა.
– და მეც გიჟი უნდა ვიყო, რადგან ამ ყველაფერს ვიტან.
სასწრაფოდ თავი გავითავისუფლე და ტუჩები მოვიწმინდე.
– ჩემ გამო შენ ვერ გახდი ადამიანი და სანაცვლოდ ამ პა-
სუხს ვიღებ?! ბიჭს, რომელიც მარსი მილართან დადის და არც
მიხსნის, რატომ. ბიჭი, რომელიც კამათის ოდნავ მინიშნებაზეც
კი გარბის. თუნდაც ახლანდელი შემთხვევა აიღე... ნამდვილი
ნაძირალა ხარ!
„ნაძირალა?“ – კვლავ ტელეპათიურად მკითხა პაჩმა. – მე
ვცდილობ დავიცვა წესები. მე არ უნდა შემყვარებოდი და ორი-
52 მკითხველთა ლიგა
ვემ ვიცით, რომ აქ მარსი არაფერ შუაშია. მთავარი ის არის, თუ
რას ვგრძნობ შენ მიმართ. მე იძულებული ვარ თავი შევიკავო.
მივუყვები კიდეს და სწორედ შენი შეყვარებით იწყება უსიამოვ-
ნებები. მე არ შემიძლია ვიყო შენთან ისე, როგორც ეს მე მსურს.
– რატომ? მაშინ რატომ არ გახდი ადამიანი, თუკი იცოდი,
რომ ჩემთან მაინც ვერ იქნებოდი? – ვკითხე აკანკალებული
ხმით, ხელისგულებზე უკვე ოფლს ვგრძნობდი, – რას ელი ჩვენი
ურთიერთობისგან? რა აზრი აქვს, – აქ ხმა გამიწყდა, მძიმედ
ჩავყლაპე ნერწყვი, თუმცა კი ვცდილობდი, თავი მეკონტროლე-
ბინა, – რა აზრი აქვს „ჩვენ“-ს არსებობას.
და თავად რას ველოდი? მე ხომ თავადვე უნდა მეფიქრა ყვე-
ლაფერზე. რა თქმა უნდა, ვფიქრობდი, მაგრამ იმდენად მაში-
ნებდა ყველა ეს ფიქრი, რომ მთელი ძალ-ღონით თავს ვიტყუებ-
დი, რომ გარდაუვალის თავიდან აცილება შესაძლებელი იქნე-
ბოდა. თავს ვიტყუებდი, რომ მე და პაჩს რამე გამოგვივიდოდა,
რადგან ყოველთვის, გულის სიღრმეში დარწმუნებული ვიყავი,
რომ ნებისმიერი რამ... ნებისმიერი რამ მის გვერდით, უკეთესი
იყო, ვიდრე მის გარეშე.
„ანგელოზო“.
ფიქრებით მომმართა და თვალები მაღლა აღვმართე.
„ნებისმიერ შემთხვევაში, შენთან ყოფნა უკეთესია, ვიდრე
უშენოდ. არ მინდა შენი დაკარგვა“.
შეჩერდა და ამ მომენტში, პირველად, ჩვენი ნაცნობობის გან-
მავლობაში, მის თვალებში აღშფოთება შევნიშნე.
„მაგრამ ერთხელ უკვე დავეცი. თუკი მთავარანგელოზებს
რაიმე ეჭვის მიზეზს კიდევ მივცემ, რაც შენს სიყვარულში გა-
მოიხატება, ისინი მე ჯოჯოხეთში გამგზავნიან. სამუდამოდ“.
ამ ახალმა ამბავმა თავიდან ფეხებამდე შემძრა.
– რაა?

53 მკითხველთა ლიგა
 „მე მფარველი ანგელოზი ვარ. ყოველ შემთხვევაში, ასე ით-
ვლება, მაგრამ მთავარანგელოზები აღარ მენდობიან. არც პრი-
ვილეგია მაქვს და არც პირადი ცხოვრების თავისუფლება. წუ-
ხელ საღამოს ორმა მათგანმა სასაუბროდ დამიმარტოხელა და
მე მივხვდი, მათ ძალიან სურთ, რომ კიდევ ერთი შეცდომა და-
ვუშვა. რატომღაც ჩემდამი ბოროტად განეწყვნენ და მუდმივად
მიზეზს ეძებენ, რომ თავიდან მომიშორონ. ახლა გამოსაცდელი
ვადა მაქვს მოცემული. თუკი მას დავარღვევ, ჩემი ამბავი ძალი-
ან ცუდად დასრულდება“.
ვუყურებდი და ვფიქრობდი, ალბათ, აჭარბებს-მეთქი. ვერ ვი-
ჯერებდი, რომ ყველაფერი შესაძლოა ასე ცუდად ყოფილიყო,
მაგრამ მისი სახისთვის ერთი შეხედვაც კი საკმარისი იყო იმის
მისახვედრად, რომ პაჩი ასეთი სერიოზული არასდროს ყოფი-
ლა.
– და ახლა რა იქნება? – ხმამაღლა ვკითხე მე.
პასუხის ნაცვლად პაჩმა ამოიხვნეშა. სიმართლე ის იყო, რომ
ყველაფერი ცუდად დასრულდებოდა. რაც უნდა გვექნა და რო-
გორც უნდა გვეცადა შეგვენიღბა ერთმანეთი, რომ თითქოს ჩვენ
შორის არაფერი ხდებოდა, მალე მაინც ყველაფერი შეიცვლე-
ბოდა. რა მოხდება, როცა სკოლას დავამთავრებ და კოლეჯში
წავალ? რა მოხდება, თუ ქვეყნის ბოლომდე გავყვები ჩემს ოცნე-
ბებსა და სამსახურს? რა მოხდება, როცა ოჯახის შექმნის დრო
მოვა? მინდა, რომ ეს ყველაფერი გავაგრძელო, მიუხედავად
იმისა, რომ დარწმუნებული ვარ, ყველაფერი კრახით დასრულ-
დება?
წამით ვიფიქრე, რომ მქონდა ამ კითხვაზე პასუხი. რა თქმა
უნდა, მე მზად ვიყავი უარი მეთქვა ოცნებებზე და თვალი დამე-
ხუჭა ყველა მოლოდინსა და სურვილზე. არაფერში მჭირდებოდა
ისინი, რადგან ვხვდებოდი, რომ მთელი ჩემი ცხოვრება მარ-

54 მკითხველთა ლიგა
ტოობაში უნდა დავტანჯულიყავი და ნებისმიერ რამეს, რასაც მი-
ვაღწევდი, ფასი არ ექნებოდა პაჩის გარეშე.
და შემდეგ მორიგმა საშინელმა აზრმა გამიარა. შეუძლებე-
ლი იყო ასე ხელაღებით ყველაფერზე უარის თქმა. არ გამაჩნდა
ამდენი ძალა. თავის მხრივ, ვერც პაჩი იტყოდა უარს ანგელო-
ზობაზე და მასაც ის გზა უნდა გაეგრძელებინა, რომელსაც ამდენ
ხანს ადგა.
– ვერაფერს ვიღონებთ? – ვკითხე მე.
– ვმუშაობ ამაზე.
სხვა სიტყვებით რომ ეთქვა, გამოსავალი არ იყო. ორივენი
გავიჭედეთ და ახლა ორ, სხვადასხვა მიმართულებით მიმავალ
გზაზე ვიდექით.
– უნდა დავშორდეთ, – ვთქვი ჩუმად. ვიცოდი, რომ უსამარ-
თლოდ ვიქცეოდი და ამ გზით მხოლოდ თავს ვიცავდი. სხვა რა
გამოსავალი მქონდა? პაჩს ჩემთან ნორმალურად დალაპარაკე-
ბის საშუალებას არ ვაძლევდი. ისეთი რამ უნდა მექნა, რაც ორი-
ვესთვის უკეთესი იქნებოდა. ასე გაგრძელება აღარ შეიძლებო-
და. სიტუაცია ჩიხში იყო შესული. ზოგადად კი, ყველაზე მეტად
ის არ მინდოდა, რომ მე გავმხდარიყავი მიზეზი პაჩისთვის ყვე-
ლაფრის დაკარგვისა. იმისა, რაზეც ამდენი ხანი მუშაობდა. თუ-
კი მთავარანგელოზები მართლა მისი დასჯის საბაბს ეძებდნენ,
მე მათ საქმეს მხოლოდ გავუადვილებდი.
პაჩმა ისეთი მზერით შემომხედა, თითქოს უჭირდა მიხვედრა,
სერიოზულად ვამბობდი, თუ არა. – ეს არის შენი გადაწყვეტი-
ლება? შენი სიტყვა თქვი და მეც ამ აზრს უნდა მივყვე და უბრა-
ლოდ, წავიდე?
მკლავები ერთმანეთს გადავაჭდე და შევბრუნდი. – ვერ
მაიძულებ ამ ურთიერთობის შენარჩუნებას. მე ასე აღარ მსურს.
– შეგვიძლია ამაზე ვილაპარაკოთ?

55 მკითხველთა ლიგა
 – კი ბატონო, მაშინ მითხარი, მარსისთან რა გინდოდა. –
თუმცა, პაჩი მართალი იყო. აქ მარსი არაფერ შუაში იყო. პრობ-
ლემა ჩემში იყო, მე მეშინოდა ყველა იმ გარემოების, რომელიც
ჩვენს ბედს ცვლიდა.
შემოვბრუნდი და დავინახე, რომ იღიმოდა.
– წუხელ რომ რიქსონთან ვყოფილიყავი, შენც იგივე რეაქცია
გექნებოდა!
– არა, – სახიფათოდ დაბალი ხმის ტემბრი ჰქონდა. – მე შენ
გენდობი. სათანადო პასუხი ვერ გავეცი, ამიტომ სასწრაფოდ
მკერდზე ვაძგერე მუშტები და უკან დავახევინე. – წადი, – ვუთ-
ხარი ხმით, რომელსაც ცრემლები ეტყობოდა. – ცხოვრებაში
სხვა საქმეებიც მაქვს. საქმეები, რომლებიც შენ არ გეხება. უნდა
მივხედო კოლეჯს და მომავალ სამსახურს. არ ვაპირებ ყველაფ-
რის ისეთ რამეში გაცვლას, რომელსაც არანაირი შედეგი არ
მოჰყვება.
პაჩმა უკან დაიხია. – მართლა ასე გსურს?
– როდესაც ჩემს შეყვარებულს ვკოცნი, მინდა, რომ ის ამას
გრძნობდეს! – როგორც კი ეს ვთქვი, ჩემი სიტყვები ვინანე. ნამ-
დვილად არ მინდოდა მისთვის ტკივილის მიყენება. უბრალოდ,
მინდოდა, რაც შეიძლება დროულად გამერკვია სიტუაცია. თუმ-
ცა, ძალიან შორს შევტოპე, მივხვდი, რომ შეკრთა. ვიდექით ერ-
თმანეთის პირისპირ და ორივენი მძიმედ ვსუნთქავდით.
შემდეგ შეტრიალდა, წავიდა და ზურგს უკან კარი გაიხურა.
როგორც კი კარი დაიხურა, მაშინვე მას მივეყუდე და ვიგრძე-
ნი, როგორ მიწვავდა თვალებს ცრემლები შიგნიდან, მაგრამ
გადმოსვლას ვერ ახერხებდნენ. ზედმეტად ბევრი იმედგაცრუება
და ბრაზი დამიგროვდა და მათ გარდა უკვე ვეღარაფერს
ვგრძნობდი. ხუთ წუთში სრულად ვიგრძენი ჩემი ქმედების სავა-
ლალო შედეგები. ვიგრძენი, როგორ გამიტყდა გული.

56 მკითხველთა ლიგა
 თავი 3

ჩემი ლოგინის კიდეზე დავეშვი და სიცარიელეს გავხედე.

მრისხანებამ დამტოვა, თუმცა, მგონი, არც მინდოდა, რომ ასე
მომხდარიყო. მრისხანება პაჩის წასვლით გამოწვეულმა სიცა-
რიელემ შეცვალა და ის კიდევ უფრო მტკივნეული აღმოჩნდა.
ვცდილობდი გავრკვეულიყავი, რა მოხდა, თუმცა აზრები ერ-
თმანეთში მერეოდა. სიტყვები, რომლებსაც ერთმანეთს პირში
ვახლიდით, ახლა ჩემს გონებაში დაულაგებელ ექოდ გაისმოდა.
თითქოს ცუდ სიზმარს ვიხსენებდი და ეს ყველაფერი რეალურად
არც მომხდარა. ნუთუ, მართლა დავშორდი პაჩს? ნუთუ ეს მარ-
თლა მინდოდა? ნუთუ, შეუძლებელი იყო ბედისწერის, უფრო
სწორად კი, მთავარანგელოზების დადგენილი წესებისთვის
გვერდის ავლა? არ მქონდა პასუხები, სამაგიეროდ, მუცელი
ტკივილისგან მეწვოდა და სიცარიელის შეგრძნება კიდევ უფრო
შემაწუხებელი ხდებოდა.
სასწრაფოდ სააბაზანოში გავქანდი და უნიტაზზე დავემხვე.
თვალები მიმძიმდებოდა და სუნთქვა გახშირებული მქონდა. რა
ჩავიდინე? არა, არაფერი. ეს მხოლოდ რიგითი კამათი იყო.
ხვალ კვლავ შევხვდებით ერთმანეთს და ყველაფერი ძველებუ-
რად იქნება. ეს არ არის დასასრული. ხვალვე მივხვდებით ჩვენი
სიტყვების უმნიშვნელობას და შევრიგდებით.
ფეხზე წამოვიმართე და ნიჟარასთან მივედი. პირსახოცი და-
ვასველე და სახეზე მივიდე. ჯერაც ვგრძნობდი უდიდეს დაძაბუ-
ლობას და ტკივილის გასაყუჩებლად თვალები მაგრად დავხუჭე.
მაგრამ რა უნდა მოვუხერხოთ მთავარანგელოზებს? როგორ უნ-
და ავაწყოთ ურთიერთობა, თუკი ისინი მუდმივად თვალყურს
გვადევნებენ? ერთ ადგილზე გავიყინე. იქნებ ახლაც მიყურებენ?
ალბათ პაჩსაც თვალს ადევნებენ, რათა მუდმივად ამოწმონ,
57 მკითხველთა ლიგა
საზღვარს ხომ არ გადადის და სანაცვლოდ ჯოჯოხეთში გაგზავ-
ნონ. ჩემგან შორს. სამუდამოდ.
ხელახლა ვიგრძენი სიბრაზე. რატომ არ შეგვეშვებიან? რა-
ტომ სურთ პაჩის განადგურება? როგორც მან მითხრა, ის იყო
პირველი, დაცემულ ანგელოზთა შორის, რომელმაც ფრთები
დაიბრუნა და გახდა მფარველი. ნუთუ ჰგონიათ, რომ პაჩმა რო-
გორღაც გააცურა ისინი? ალბათ სურთ, თავის ადგილზე დააბ-
რუნონ? ან იქნებ საკმარისად არ ენდობიან მას?
თვალები დავხუჭე და ცხვირზე ჩამოღვრილი ცრემლის წვე-
თები ვიგრძენი. ყველაფერს დავაბრუნებ, – ვფიქრობდი მე.
უსაშველოდ მინდოდა პაჩისთვის დამერეკა, მაგრამ ვეჭვობდი,
რომ ამგვარად რისკის ქვეშ მოვაქცევდი. იქნებ მთავარანგელო-
ზებს ჩვენი საუბრისთვის მოესმინათ? ამ შემთხვევაში მე და პაჩი
გულწრფელად ვერ ვისაუბრებდით.
მეორე მხრივ, არც საკუთარი სიამაყე მტოვებდა ადვილად.
რატომ ვერ ხვდებოდა, რომ ცდებოდა? ყველაფერი ხომ იმით
დაიწყო, რომ მარსისთან მისი მისვლის მიზეზის თქმაზე უარი
მითხრა? მე საერთოდ არ ვყოფილვარ ეჭვიანი, მაგრამ ხომ
იცოდა, რა დამოკიდებულება გვქონდა მე და მარსის? იცოდა,
რომ ამ შემთხვევაში აუცილებლად ყველაფერი უნდა მცოდნო-
და.
თუმცა, იყო კიდევ რაღაც, რაც შინაგანად მჭამდა. როგორც
პაჩმა თქვა, მარსი „ბოს“ გასართობ ცენტრში, ბიჭების საპირფა-
რეშოში მთვრალი მოხვდა. მე კი არ მახსენდებოდა არც ერთი
შემთხვევა, რომ ქოლდუოთერის სკოლის რომელიმე მოსწავლე
ამ ადგილს სტუმრებოდა. თავად მეც კი არაფერი ვიცოდი „ბოს“
შესახებ, სანამ იქ პაჩმა არ მიმიყვანა. ახლა კი ასე მოულოდნე-
ლად იქ მარსი აღმოჩნდა. ეს ყველაფერი კი ხდება მეორე დღეს,
მას შემდეგ, რაც მის სახლთან, საძინებლის ფანჯარას პაჩი აკ-
ვირდებოდა. თანაც, ზოგადად, მარსი მომხიბვლელი და მაცდუ-
58 მკითხველთა ლიგა
ნებელი გოგო იყო, მისთვის არ არსებობდა პასუხი „არა“, ის ყო-
ველთვის იღებდა იმას, რაც სურდა.
ვაითუ ახლა... პაჩი სურდა?
ფანტაზიებიდან კარის კაკუნმა გამომაფხიზლა.
ჩემს ლოგინზე დაყრილ ბალიშებზე დავეშვი, თვალები დავ-
ხუჭე და დედას დავურეკე. – პარნელები მოვიდნენ.
– ოჰ! ვოლნატთან ვარ. ორ წუთში მანდ ვიქნები. მანამდე შე-
მოიპატიჟე.
– სკოტი ძლივსღა მახსოვს, დედამისს კი საერთოდ ვერ ვიხ-
სენებ. შემოვიპატიჟებ, მაგრამ იცოდე, რომ მათთან ლაპარაკს
არ ვაპირებ. სანამ მოხვალ, ჩემს ოთახში ვიქნები. – შევეცადე
ჩემს ხმის ტემბრს დასტყობოდა, რომ თავს კარგად ვერ
ვგრძნობდი. მას პაჩი სძულდა და ჩვენი ამბის გამხელაც არას-
წორი იქნებოდა.
– ნორა.
– კარგი, კარგი, ცოტა ხნით დაველაპარაკები. – ვუთხარი,
შემდეგ ტელეფონი გავთიშე და ოთახის მეორე ბოლოსკენ მო-
ვისროლე.
ნელი ნაბიჯით ჩავედი კიბეზე და კარი გავაღე. იქ საკმაოდ
კარგი აღნაგობის ყმაწვილი დამხვდა. მაღალ ტანზე მაისური
კოხტად ჰქონდა მომდგარი, რომელიც პორტლენდის პლატინუმ
სპორტდარბაზს არეკლამებდა. მარჯვენა ყურის ბიბილოზე ვერ-
ცხლისფერი საყურე ეკეთა, ქვემოთ კი „ლევისის“ ჯინსის შარვა-
ლი სახიფათოდ დაბლა ჰქონდა ჩაჩაჩული. თავზე ჰავაური ტი-
პის ვარდისფერი ბერეტი ეხურა, რომელიც, სავარაუდოდ,
მეორეული ტანსაცმლის მაღაზიაში უნდა ეყიდა. მისი სათვა-
ლეები კი ჰალკ ჰოგანს მახსენებდა. ამ ყველაფრის მიუხედავად,
საერთო ჯამში, საკმაოდ სიმპათიურად გამოიყურებოდა.
ტუჩის კუთხეები შეეხსნა. – შენ ნორა უნდა იყო.
– შენ კი სკოტი.
59 მკითხველთა ლიგა
 ღია კარში შემოაბიჯა და სათვალები მოიხსნა. თვალები კო-
რიდორს, სამზარეულოს და ჩვენს მისაღებ ოთახს მოავლო. –
დედაშენი სად არის?
– აქეთკენ მოდის და სადილი მოაქვს.
– სადილად რა გვაქვს?
ძალიან არ მომეწონა ეს „გვაქვს“. აქ ყველანაირი მრავლო-
ბითი რიცხვი ზედმეტი იყო. არსებობდა გრეის ოჯახი და არსე-
ბობდა პარნელის ოჯახი. ორი განსხვავებული სუბიექტი, რომ-
ლებიც, ამ ერთხელ, სასადილო მაგიდასთან გადაიკვეთებოდ-
ნენ.
მე არაფერი ვუპასუხე. – ქოლდუოთერი უფრო პატარა აღ-
მოჩნდა, ვიდრე მახსოვდა. გულზე ხელები დავიკრიფე. – ცოტა
უფრო ცივი ქალაქია, ვიდრე პორტლენდი.
თავიდან ფეხებამდე ამათვალიერა და ოდნავ გამიღიმა. –
ხო, ეგ შევატყვე. შემდეგ გვერდზე ჩამიარა და მაცივრის კარი
გამოაღო. – ლუდი გაქვთ? არა?
შემოსასვლელი კარი ღია იყო და ქუჩიდან ხმები შემო-
დიოდა. დედამ უკვე გადმოკვეთა ზღურბლი. ხელებში პროდუქ-
ტებით სავსე ქაღალდის პაკეტები ეჭირა. უკან ჩამრგვალებული,
მსუყე მაკიაჟიანი ქალი მოჰყვებოდა, რომელსაც თმები კაცუ-
რად, დაბალზე ჰქონდა შეჭრილი. – ნორა, ეს ლინა პარნელია,
– თქვა დედამ. – ლინა, ეს კი ნორა.
– ღმეერთო, – წამოიწყო მისის პარნელმა და ხელები შეატ-
ყუპა. – ერთი ერთში შენ ხარ. ასე არ არის, ბლით? შეხედე მის
ფეხებს! ვეგასის სტიპტიზიორებსაც კი შეშურდებოდათ.
გაჩუმება ვეღარ შევძელი. – ვიცი, რომ საამისოდ ცუდი დრო
შევარჩიე, მაგრამ თავს შეუძლოდ ვგრძნობ და ვფიქრობ, უმჯო-
ბესია წამოვწვე.
დედაჩემის მტრულმა მზერამ სიტყვა გამაწყვეტინა. მეც, შეძ-
ლებისდაგვარად, მსგავსი მზერით ვუპასუხე.
60 მკითხველთა ლიგა
 – სკოტი საგრძნობლად გაზრდილა, არა, ნორა? – მკითხა
მან.
– რა დაკვირვებული ხარ. დ
დედაჩემმა ჩანთები მაგიდაზე დააწყო და სკოტს მიუბრუნდა.
– დილიდან მე და ნორას ნოსტალგიური განწყობა შემოგვაწვა.
ვიხსენებდით, როგორ აიძულებდი ნორას ხოჭოების ჭამას.
სანამ სკოტი თავს დაიცავდა, საუბარში მე ჩავერთე, – მათ
მზეზე, ლუპის ქვეშ წვავდა, შემდეგ კი მანამ მიჭერდა ცხვირზე
ხელს, სანამ პირს არ გავაღებდი, რომ ხოჭოები ძალით ეჭმია.
წამიერად დედამ და მისის პარნელმა მზერა გაცვალეს.
– სკოტი ყოველთვის ასეთი იყო, – სწრაფად დაურთო მისის
პარნელმა. – შეუძლია ადამიანებს თავისის სურვილები აასრუ-
ლებინოს და ადრე თუ გვიან საწადელს მიაღწიოს. აი, მაგალი-
თად, წინა ხანებზე 1966 წლის „ფორდ მუსტანგის“ ყიდვა მთხო-
ვა. რა თქმა უნდა, საამისოდ იდეალური დრო შეარჩია. ის-ის
იყო ქმარს დავშორდი. ასეა... თანაც, ალბათ სკოტი საუკეთესო
შემწვარ ხოჭოებს ამზადებდა. დასტურის მიღების მოლოდინში,
რატომღაც, სამივემ მე შემომხედა.
ვერ ვიჯერებდი, რომ ამ საკითხს სერიოზულად განვიხილავ-
დით, თითქოს ეს საუბრის ძალიან ჩვეულებრივი თემა ყოფილი-
ყო.
– მაშ, ასე, – ამოიხვნეშა სკოტმა და ხელი მკერდზე მიიდო.
ამ დროს ბიცეფსები კიდევ უფრო დაეჭიმა და, სავარაუდოდ,
ამას თავადაც მიხვდა. – სადილად რა გვაქვს?
– ლაზანია, ნივრიანი პურები და ჟელატინის სალათი, რომე-
ლიც ნორამ მოამზადა.
აჰა, ესეც ახალი ამბავი. – მე მოვამზადე?
– ჟელატინის ფხვნილი ხომ შენ იყიდე, – შემახსენა დედამ.
– ეგ მომზადებას არ გულისხმობს.

61 მკითხველთა ლიგა
 – მოკლედ, სალათი ნორამ მოამზადა, – დაარწმუნა სკოტი.
– მგონი, ყველაფერი მზად არის. აბა, მივირთვათ?
ოთხივენი დავსხედით, ხელები შევაერთეთ და დედამ საჭმე-
ლი აკურთხა.
– ამ უბანში ბინების ფასები მაინტერესებს, – თქვა მისის პარ-
ნელმა, თან ლაზანიას პირველი ნაჭერი მოაჭრა და სკოტს თეფ-
შზე გადაუდო. – რა დამიჯდება ორსაძინებლიანი და ორაბაზა-
ნიანი ბინა?
– გააჩნია, რა მდგომარეობაში გინდა რომ იყოს, – უპასუხა
დედამ. – აქეთ მხარეს თითქმის ყველა სახლი მე-20 საუკუნემ-
დეა აშენებული და ეტყობა კიდეც დროის კვალი. როცა მე და ჰა-
რისონმა ოჯახი შევქმენით, რამდენიმე იაფი ორსაძინებლიანი
სახლი მოვძებნეთ, მაგრამ ყველა მათგანს რაღაც პრობლემა
მაინც ჰქონდა. ხვრელები კედლებში, ტარაკნები ან პარკიდან
სიშორე. არადა, როგორც კი დავორსულდი, მაშინვე გადავწყვი-
ტეთ, რომ უფრო ფართო სახლში უნდა გადავსულიყავით. ეს
სახლი თვრამეტი თვის განმავლობაში იყიდებოდა, მაგრამ ჩვენ,
როგორც კი შეთავაზება ვნახეთ, მაშინვე მივხვდით, რომ ეს
საუკეთესო ვარიანტი იყო. – შემდეგ ირგვლივ მიმოიხედა. – მე
და ჰარისონს მისი სრული განახლება გვინდოდა, მაგრამ... მე-
რე... მოკლედ, ხომ იცი... – თქვა დედამ და თავი დახარა.
სკოტმა მსუბუქად ჩაახველა. – ძალიან ვწუხვარ მამაშენის
გამო, ნორა. ჯერაც მახსოვს, როცა მამამ იმ ღამით დამირეკა. მე
მაშინ რამდენიმე კვარტალის მოშორებით კეთილმოწყობის მა-
ღაზიაში ვმუშაობდი. დიდი იმედი მაქვს, მკვლელი დაიჭირეს.
მადლობის თქმა ვცადე, მაგრამ სიტყვები ყელში გამეჭედა.
საერთოდ არ მსურდა მამაზე ლაპარაკი. პაჩთან დაშორებით გა-
მოწვეული მძიმე შეგრძნება კვლავ მომყვებოდა და ჯერ მასთან
მჭირდებოდა გამკლავება. ნეტავ, ახლა სად იყო? ისიც ნანობდა
თავის სიტყვებს? ნეტავ, ხვდებოდა, რომ ნათქვამის უკან წაღება
62 მკითხველთა ლიგა
მსურდა? უცებ იმან შემაწუხა, რომ ჩემთვის მოკლეტექსტური
შეტყობინებაც კი არ გამოუგზავნია. ან იქნებ გამოგზავნა, მაგ-
რამ ტელეფონი ჩემს ოთახში მქონდა. საინტერესოა, მთავარან-
გელოზები სატელეფონო შეტყობინებებსაც კითხულობენ? საერ-
თოდ, რამდენი რამის დანახვა შეუძლიათ? ამგვარი ფიქრები
თავს არ მანებებდა.
– გვითხარი, ნორა, – თქვა მისის პარნელმა. – როგორია
ქოლდუოთერის სკოლა? რა სპორტული მიღწევები გაქვთ? იცი,
სკოტი პორტლენდში სკოლის მოჭიდავეთა გუნდში ირიცხებო-
და. მეგონა, აქაც გააგრძელებდა ვარჯიშს, მაგრამ მერე თავად-
ვე გამახსენა, რომ თქვენს სკოლას ჯერ მხოლოდ ჩ კატეგორია
აქვს.
მის სიტყვებს ნელა მივყვებოდი. ნეტავ, საერთოდ თუ გვყავ-
და მოჭიდავეთა გუნდი?
– ჭიდაობის რა გითხრათ, – დაბნეულად წამოვიწყე მე, –
მაგრამ ჩვენმა კალათბურთელებმა ერთხელ საშტატო პირვე-
ლობამდეც მიაღწიეს.
მისის პარნელმა ჩაიღიმა და ღვინო მოსვა. – ერთხელ? –
თან თვალებს დედაჩემსა და ჩემ შორის აცეცებდა, თითქოს მეტ
ახსნა-განმარტებას მოითხოვდა.
– სკოლის შესასვლელში იმდროინდელი ფოტოც არის გა-
მოკრული, – ვთქვი მე. – ერთი შეხედვითაც მიხვდებით, რომ ის
დაახლოებით სამოცი წლის წინ არის გადაღებული.
მისის პარნელს თვალები გაუფართოვდა. – სამოცი წლის
წინ? – შემდეგ ტუჩები ხელსახოცით მოიწმინდა. – კი, მაგრამ რა
სჭირს ამ სკოლას? მწვრთნელი არ ჰყავს, თუ სპორტული დირექ-
ტორი?
– ეგ არაფერი, – ჩაერთო სკოტი. – ერთი წლით დავისვენებ.
მისის პარნელმა ხმაურიანად დადო თეფშზე ჩანგალი. – მაგ-
რამ, შენ ძალიან გიყვარს ჭიდაობა.
63 მკითხველთა ლიგა
 სკოტმა ლაზანიას მორიგი ნაჭერი გადაიღო და მხრები ინდი-
ფერენტულად აიჩეჩა.
– თან ეს შენი დასკვნითი სასწავლო წელია.
– მერე რა? – სკოტი ჭამას განაგრძობდა.
მისის პარნელმა მაგიდაზე იდაყვები ჩამოდო და ოდნავ წინ
გადაიხარა. – მერე ის, რომ შენი ქულებით არც ერთი კოლეჯი
არ მიგიღებს, ვაჟბატონო. ერთადერთი იმედი შენი სპორტული
წარმატებებია.
– ჰო, მაგრამ ბევრი სხვა რამ არის, რისი გაკეთებაც ამ პერი-
ოდში მსურს.
– რაო? მაგალითად შარშანდელი ამბის გამეორება? – რო-
გორც კი ეს თქვა, მისის პარნელს თვალებში შიში დაეტყო.
სკოტმა ლუკმა დაღეჭა, მძიმედ ჩაყლაპა და საუბრის თემის
შეცვლა სცადა. – სალათი მომაწოდეთ რა, ბლაით!
დედამ მისის პარნელს ჟელატინის სალათის ჯამი გადააწოდა
და მანაც ზედმეტი სიფრთხილით დადგა ჯამი სკოტის წინ.
– კი, მაგრამ რა მოხდა შარშან ასეთი? – ჰკითხა დედამ და
წამიერად ყველაფერი სიჩუმეში გაირინდა.
მისის პარნელმა ხელი გააქნია, აქაოდა, არაფერი მნიშვნე-
ლოვანიო, – ოჰ, ხომ იცი, როგორც ხდება ხოლმე. სკოტი რაღაც
ჩვეულებრივ ბიჭურ გაუგებრობაში გაეხვია. რომელ მშობელს
არ გამოუცდია ეს? – შემდეგ უემოციოდ გაიცინა, თუმცა მისი
სიტყვების სიყალბე ყველასთვის აშკარა იყო.
– დედა! – წამოიძახა სკოტმა ისე, რომ მის ტონში აშკარა მუ-
ქარა იგრძნობოდა.
– ბიჭებს ხომ იცნობ, – განაგრძობდა ჩუმი ხმით მისის პარნე-
ლი, თან ჩანგალს აქნევდა. – ისინი ხომ არაფერზე ფიქრობენ!
მხოლოდ დღევანდელი დღით ცხოვრობენ და ხშირად ძალიან
დაუფიქრებლად იქცევიან. გიხაროდეს, რომ გოგონა გყავს,

64 მკითხველთა ლიგა
ბლაით. ო, ღმერთო, ამ ნივრიან პურებზე ნერწყვი მომადგა. ერ-
თი ნაჭერი გადმომაწოდე, რა!
– კარგი, მოდი, ამაზე ნუ ვისაუბრებთ – ჩაილაპარაკა დედამ
და თან მისის პარნელს პურის ნაჭერი გადმოაწოდა. – არც კი
იცი, როგორ მიხარია თქვენი ქოლდუოთერში დაბრუნება.
მისის პარნელმა ენერგიულად დაუქნია თავი.
– ჩვენც უზომოდ გვიხარია, რომ დავბრუნდით! ყველაფერი
ისევ ისე იქნება, როგორც ადრე.
ჭამა შევწყვიტე და მზერა მისის პარნელიდან სკოტზე გადავი-
ტანე, თან ვცდილობდი, მივმხდარიყავი, რა ხდებოდა აქ. ის,
რომ ბიჭებს თავისებური პრობლემები აწუხებთ, ვიცოდი, მაგ-
რამ აქ რაღაც სხვა ამბავი იყო. აშკარად ჩანდა, რომ მისის პარ-
ნელი თავის ბიჭს განსხვავებულის იარლიყს აკერებდა. სკოტი
კი მის ყოველ სიტყვას უდიდესი სიფრთხილით აკვირდებოდა. ეს
ყველაფერი კიდევ უფრო ზრდიდა ჩემს ეჭვებს.
ახლა უკვე დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჩვეულებრივი საუბა-
რი ვეღარ გაგრძელდებოდა. ამიტომ ხელი გულზე მივიდე და
ოდნავი იუმორშეპარული ხმით ვთქვი, – ღმერთო, სკოტ, არ
მითხრა, რომ ღამღამობით ქუჩებში დადიხარ, საგზაო ნიშნებს
იპარავ და შემდეგ შენს ოთახში კიდებ.
მისის პარნელმა გადაიხარხარა და მივხვდი, რომ ეს მისი
სრულებით გულწრფელი რეაქცია იყო.
ბინგო! სკოტი რაღაც ისეთში იყო გახლართული, რაც საკმა-
ოდ შორს იდგა ჩვეულებრივი, ბიჭური პრობლემებისგან, მაგა-
ლითად, საგზაო ნიშნების მოპარვისგან. ახლა რომ ორმოცაათი
დოლარი მქონოდა, დაუფიქრებლად ჩამოვიდოდი ფსონს იმაზე,
რომ სკოტს ცელქობაზე ბევრად დიდი პრობლემები ჰქონდა.
– ჰო, – თქვა დედამ გადამეტებული, ფართო ღიმილით, –
დარწმუნებული ვარ, რომ რაც უნდა ყოფილიყო, ყველაფერი
წარსულში დარჩა. ქოლდუოთერი შესანიშნავი ადგილია საიმი-
65 მკითხველთა ლიგა
სოდ, რომ ყველაფერი სუფთა ფურცლიდან დაიწყოთ. სკოტ,
სკოლაში უკვე ჩაეწერე? რამდენიმე საგანში რეგისტრაცია ძა-
ლიან მალე მთავრდება ხოლმე, განსაკუთრებით იმ საგნებში,
რომლებშიც გაღრმავებული დისციპლინები ისწავლება.
– გაღრმავებული დისციპლინები? – გაკვირვებულმა გა-
დაიხარხარა სკოტმა. – არ გეწყინოთ, მაგრამ მაღალი მიზნების-
თვის მე არ ვიღვწი და როგორც დედამ აღნიშნა, – აქ ის, ოდნავ,
მისის პარნელისკენ გადაიხარა და მეგობრულად გაჰკრა მხარი,
რაც ცოტა არ იყოს, უხეშად გამოჩნდა, – კოლეჯში რომც მოვ-
ხვდე, ეს ჩემი ნიშნების დამსახურება მაინც არ იქნება.
იმისათვის, რომ მაგიდასთან მსხდომთაგან არავის შესძლე-
ბოდა ამ საინტერესო თემის შეცვლა, სასწრაფოდ განვაგრძე
საუბარი, – ოჰ, კარგი რა, სკოტ. ნუ მაინტრიგებ. ასეთი რა იმა-
ლება შენს წარსულში? ნუთუ იმდენად საშინელი ისტორიაა,
რომ ძველი მეგობრებისგან დამალვად ღირს?
– ნორა... – წამოიწყო დედამ.
– მანქანის ნასვამ მდგომარეობაში მართვა? ან იქნებ მისი
გატაცება, ან არალეგალური მოძრაობა?
მაგიდის ქვეშ ვიგრძენი, როგორ დამაბიჯა დედამ ფეხი. მისი
მკაცრი მზერა მანიშნებდა, რომ ეს ყველაფერი მისთვის სულაც
არ იყო სასაცილო.
სკოტი უმალ წამოიმართა და ხმამაღლა გააჩოჩა სკამი.
– აქ ტუალეტი სად გაქვთ? – ჰკითხა დედაჩემს და მუცელზე
მიანიშნა, – მგონი, მოვიწამლე.
– ზემოთ, მეორე სართულზე, – დედაჩემის ხმაში თავის გამა-
მართლებელი ტონი შეინიშნებოდა. ზოგადად, ალბათ, ჩემი ასე-
თი ქცევისთვისაც ბოდიშს იხდიდა. მაგრამ, რა ვქნა, თავადვე
ისურვა ამ უაზრო სადილის მოწყობა. ნებისმიერი, ვისაც ოდნავ
მაინც ტვინი ჰქონდა და აზროვნებდა, იოლად მიხვდებოდა, რომ
ამ ღონისძიების მთავარი მიზანი სულაც არ იყო ძველ მეზობ-
66 მკითხველთა ლიგა
ლებთან ერთად დროის გატარება. ვი მართალი იყო – ეს იყო
წმინდა სისხლის გარიგება! რას ვიზამთ, დედაჩემისთვის ცუდი
ამბავი მაქვს – მე და სკოტი?! არავითარ შემთხვევაში.
სკოტი გავიდა, მისის პარნელმა ფართოდ გაიღიმა, თითქოს
ამით ბოლო ხუთი წუთის დაძაბულობის განეიტრალებას ცდი-
ლობდა. შემდეგ კი საუბარი ხელახლა წამოიწყო.
– ერთი ეს მითხარი, – თითქოს უფრო მხიარული ხმით თქვა
მან, – ნორას შეყვარებული ჰყავს?
– არა, – ვთქვი მე, იმავე მომენტში კი დედაჩემმა, – არის,
რაღაც მსგავსი.
– მოიცა, ნუ მაბნევთ, ანუ ჰყავს, თუ არა? – თან მისის პარნე-
ლი ლაზანიას მორიგ ლუკმას ამუშავებდა.
– მისი სახელია პაჩი, – უპასუხა დედამ.
– უცნაური სახელია, – აღნიშნა მისის პარნელმა. – ნეტავ რა-
ზე ფიქრობდნენ მისი მშობლები?
– მეტსახელია, – შეასწორა დედამ. – პაჩი ხშირად ხვდება
ჩხუბებში და ამიტომ, მეტსახელს იყენებს ხოლმე.
მისის პარნელმა თავი გადააქნია. – გასაგებია, ანუ ბანდის
წევრია და შესაბამისად, მეტსახელიც ამიტომ აქვს აღებული.
ყველა ეგეთი ბიჭი ასე იქცევა – სლეშერი, სლეიერი, მეიმერი,
მაულერი, რიპერი, პაჩი.8
მე თვალები გადავატრიალე. – პაჩი არც ერთ ბანდაში არ
არის.
– ეგრე შენ გგონია. ხომ იცი, ბანდები ძირითადად კრიმინა-
ლებს აერთიანებს. გარეთ ღამღამობით გამოდიან და ათას სისა-
ძაგლეს აკეთებენ, – ამ მომენტში თითქოს ცალი თვალი სკოტის
ცარიელი სკამისკენ გააპარა. – დრო იცვლება, ძვირფასო. ამ

8 Patch – ინგლ. ჭრილობაზე დასადები სახვევი.

67 მკითხველთა ლიგა
რამდენიმე კვირის წინ „კანონს და წესრიგს“ ვუყურე და იქ ერთ-
ერთ ეგეთ უბნის ბანდაზე ჰყვებოდნენ, ისინი საკუთარ თავს
საიდუმლო ორგანიზაციას, თუ სისხლის ორგანიზაციას, თუ რა-
ღაც ასეთ სისულელეს უწოდებდნენ. ნუ, რა მნიშვნელობა აქვს,
ყველა ერთია... თავიდან ეს ჩვეულებრივი, ჰოლივუდური ნაგავი
მეგონა, მაგრამ სკოტის მამამ ყველაფერი დაადასტურა. ხომ
იცი, პოლიციელია და იცის ეგეთები.
– თქვენი მეუღლე პოლიციელია? – ვკითხე მე.
– ყოფილი მეუღლე. ეშმაკმაც დალახვროს.
„საკმარისია!“ – გაისმა სკოტის ხმა ისე აშკარად, რომ ად-
გილზე შევხტი. თუმცა, დერეფანს გავხედე და იქ არავინ იდგა.
არადა, თავიდან ვიფიქრე, რომ შესაძლოა, საერთოდ არც ასუ-
ლიყო საპირფარეშოში და აქვე, კარის უკან დარჩენილიყო ჩვე-
ნი საუბრის მოსასმენად. მაგრამ, შემდეგ მალევე მივხვდი, რომ
სინამდვილეში სკოტს არაფერი უთქვამს. უფრო სწორად, თქვა,
ოღონდ მე ეს მხოლოდ... ფიქრებში გავიგონე.
მისის პარნელმა ხელები გაასავსავა. – დიახ, სწორედ ამას
იმსახურებს. ჩემს არც ერთ სიტყვას არ ვნანობ. მის მიმართ სწო-
რედ ამას ვგრძნობ.
– გაჩუმდი მეთქი. – სკოტს ჩუმი და შემზარავი ხმა ჰქონდა.
დედაჩემი შემობრუნდა და ოთახში შემოსულ სკოტს შეხედა.
მე უნდობლად გავხედე მას და ბოლომდე ჯერაც ვერ გავაანალი-
ზე ის ფაქტი, რომ სკოტი დედამისს ტელეპათიურად ესაუბრებო-
და. ეს როგორ შეიძლებოდა? ის ხომ ადამიანი იყო... არა?
– დედაშენს ეგრე უნდა ელაპარაკო? – წამოიძახა მისის პარ-
ნელმა და თითი დაუქნია. თუმცა, აშკარა იყო, რომ ეს ჩვენთვის
გაკეთებული ჟესტი იყო.
სკოტის ცივი მზერა კვლავ მისის პალმერზე იყო მიმართული,
შემდეგ შემოტრიალდა, სახლიდან გავიდა და კარი ზურგს უკან
მოაჯახუნა.
68 მკითხველთა ლიგა
 მისის პარნელმა ტუჩები მოიწმინდა და ხელსახოცზე პომა-
დის კვალი დატოვა. – რას იზამ, ქმართან დაშორებას ასეთი ცუ-
დი მხარეებიც თან ახლავს. – შემდეგ პაუზა გააკეთა და ღრმად
ამოისუნთქა. – სკოტს ყოველთვის უჭირდა თავის შეკავება. ამ
მხრივ თავიდან ბოლომდე მამამისს ჰგავს. სადილისთვის ეს ძა-
ლიან შეუფერებელი თემაა. მითხარი, პაჩი ჭიდაობს? დარწმუნე-
ბული ვარ, სკოტი სიამოვნებით ასწავლიდა რამდენიმე ილეთს.
– არა, ის პულს თამაშობს. – ყოველგვარი ემოციის გარეშე
გავეცი პასუხი. ახლა პაჩზე საუბრის სურვილი ნამდვილად არ
მქონდა. ახლა არც საამისო დრო იყო და არც ადგილი. მისი სა-
ხელის ერთი ხსენებაც კი საუბარს მირთულებდა. უფრო მეტად,
ვიდრე ოდესმე, მინდოდა, რომ თან მქონოდა ტელეფონი და პა-
ჩისგან ზარი ან წერილი მიმეღო. მე ხომ უკვე აღარ მქონდა შერ-
ჩენილი ბრაზი. ალბათ თავადაც დამშვიდდებოდა. დიდი აურ-
ზაური იყო ჩემს თავში. დარწმუნებული ვიყავი, რომ შეგვეძლო,
სიტუაციის გამოსწორება და ყველაფერი ისე ცუდად არ იყო,
როგორც ეს ერთი შეხედვით ჩანდა.
– ოო, პოლო! ნამდვილად მენის შტატის შესაბამისი სპორ-
ტია.
– არა, პოლო კი არა, პული, – შეუსწორა დედამ, რომელიც
ცოტა არ იყოს ფერწასული მეჩვენა. – ის ბილიარდს თამაშობს.
მისის პარნელმა იმგვარად დააქნია თავი, თითქოს დარწმუ-
ნებული არ იყო იმაში, რაც მოისმინა.
– იმ გადაცემაში, რომელზეც გეუბნებოდით, – ოდნავი
პაუზის შემდეგ წამოიწყო მისის პარნელმა, – თქვეს, რომ მაღა-
ლი საზოგადოებრივი ფენების წარმომადგენლები საკუთარ სა-
ბილიარდოებს ფლობენ. აი, დაახლოებით ისე, როგორც ლას--
ვეგასის კაზინოებია. მოკლედ, ყურადღებით იყავი მაგ შენს პაჩ-
თან, ნორა. შესაძლებელია, რომ მას გააჩნდეს ისეთი ბნელი

69 მკითხველთა ლიგა
მხარეები, რომლებსაც გიმალავს და რომელთა შესახებაც არა-
ფერი იცი.
– ის ბანდას არ ეკუთვნის, – უკვე მერამდენედ გავიმეორე და
თან შევეცადე, რაც შეიძლება თავაზიანი დავრჩენილიყავი.
თუმცა, ამ სიტყვების თქმასთან ერთად, იმასაც მივხვდი, რომ
დარწმუნებული ვერ ვიქნებოდი მათში. პაჩი ბანდას არ ეკუთ-
ვნოდა, მაგრამ ითვლებოდა კი დაცემული ანგელოზების ჯგუფი
ბანდად? მის წარსულზე ხომ არაფერი ვიცოდი. არაფერი –
ჩვენს შეხვედრამდე.
– ვნახოთ, ვნახოთ, – სკეპტიკურად გადააქნია თავი მისის
პარნელმა.
ერთი საათის შემდეგ სადილი უკვე დასრულდა, ჭურჭელიც
დაირეცხა და მისის პარნელიც თავის სანაქებო სკოტის საძებნე-
ლად წავიდა. მე ჩემს ოთახში ვიყავი, მობილური ლოგინზე, ეკ-
რანით ზემოთ მედო და აშკარად ვხედავდი, რომ არც გამოტოვე-
ბული ზარი და არც მოკლეტექსტური შეტყობინება არ მიმიღია.
ტუჩები მოვკუმე, ხელები თვალებზე ავიფარე და ამგვარად შევ-
ძელი მოზღვავებული ცრემლების შეჩერება, რომლებიც უკვე
მზერას მიფარავდნენ. არ მინდოდა იმ საშინელებების გახსენე-
ბა, რაც პაჩს მივახალე და ვცდილობდი, სიტუაციის გამოსწორე-
ბის გზა მომეფიქრებინა. მთავარანგელოზები ვერ შეგვიშლიდ-
ნენ ხელს! შეუძლებელი იყო მთელი ცხოვრების შიშში გატარე-
ბა. ჩემი მომავალი კი, საერთოდ, ვის ადარდებდა? რა ვალდებუ-
ლი ვიყავი, რომ ყველაფერი ახლა, ამ მომენტში დამეგეგმა?
თუმცა იყო კიდევ ერთი გარემოება, რაც მაფიქრებდა: მე და
პაჩმა ბოლო ორი თვე ერთად გავატარეთ და არასდროს დაგვი-
ფარავს ერთმანეთის მიმართ გრძნობები. მან კი, რატომღაც, მა-
ინცდამაინც ახლა დაიწყო ამაზე დარდი.

70 მკითხველთა ლიგა
 ოთახში დედაჩემმა შემოყო თავი. – ხვალისთვის მცირე კოს-
მეტიკის ყიდვას ვაპირებ და მაღაზიიდან რამე ხომ არ წამოგი-
ღო?
შევატყვე, რომ ჩემი პოტენციური შეყვარებულების სიიდან
სკოტი უკვე ამოეღო. აშკარა იყო, რომ მისი გაურკვეველი წარ-
სული საკმაოდ აფიქრებდა. – არაფერი, მადლობა.
ჯერ გასასვლელად მოემზადა, თუმცა შემდეგ ოთახში შემობ-
რუნდა. – მისმინე, რაღაც პრობლემასავით გვაქვს. ლინასთან
ვახსენე, რომ მანქანა აღარ გყავს. მან კი დაიჟინა, რომ სკოლა-
ში სკოტი წაგიყვანდა. რა თქმა უნდა, ვუთხარი, რომ არ გჭირდე-
ბოდა, მაგრამ თავისი არ მოიშალა და სამაგიეროდ შენგან სკო-
ტისთვის ქოლდუოთერის დათვალიერება მოითხოვა. ხვალ.
– სკოლაში ვის მივყავარ.
– ვიცი, ვიცი, მაგრამ ვერაფრით გავაგებინე. რას ვიზამთ,
მგონი, უმჯობესია, შენ თავად დაელაპარაკო სკოტს. შეთავაზე-
ბისთვის მადლობა გადაუხადო და უთხრა, რომ უკვე გყავს ადა-
მიანი, რომელსაც სკოლამდე მიჰყავხარ.
ჰო, აი ეგღა მაკლდა – კიდევ ერთი პირადი საუბარი სკოტ-
თან.
– მეც მირჩევნია, რომ ვისთან ერთად იარო, – დაამატა ნელი
ხმით. – და საერთოდ, რაც უფრო შორს დაიჭერ სკოტისგან
თავს, მით უკეთესი.
– რაო, არ ენდობი?
– მას კარგად არ ვიცნობთ, – ფრთხილად გამცა პასუხი.
– მაგრამ, მე და სკოტი ხომ ბავშვობის მეგობრები ვართ,
აღარ გახსოვს?
დედამ დაკვირვებული მზერით შემომხედა. – ეგ დიდი ხნის
წინ იყო. დროსთან ერთად ბევრი რამ იცვლება.
აბა, მე რას ვამბობდი?

71 მკითხველთა ლიგა
 – უბრალოდ, მის შესახებ ცოტა მეტის გაგება მსურს მანამ,
სანამ მასთან ერთად მეტ დროს გაატარებ, – განაგრძო მან. –
როგორც კი დავბრუნდები, გეტყვი, რას გავიგებ.
ეს კი მოვლენების მოულოდნელ განვითარებას ჰგავდა. –
მის შესახებ ინფორმაციის მოძიებას აპირებ?
– მე და ლინა კარგი მეგობრები ვართ. ახლა მას მძიმე პე-
რიოდი აქვს და გვერდით სჭირდება ადამიანი, ვისაც ფიქრებს
გაანდობს. – ჩემკენ ნაბიჯი გადმოდგა და ხელებზე მომეჭიდა. –
თუკი სკოტს ახსენებს, ყველანაირად შევეცდები, რომ მაქსიმა-
ლურად კარგად მოვუსმინო.
– თუკი ეს რამეში დაგეხმარება, გეტყვი, რომ სადილის
დროს ბიჭი ძალიან აღელვებული ჩანდა.
– მისი მშობლები დაშორდნენ, – ისევ ფრთხილი, ნეიტრა-
ლური ტონით აგრძელებდა. – ძალიან ძნელია, როცა მშობელს
კარგავ.
ჰო, აი, მე საიდან უნდა ვიცოდე ეგ.
– აუქციონი ოთხშაბათს მთავრდება, ვახშმამდე, წესით, უნდა
მოვიდე. ხვალ ვი დარჩება შენთან, არა?
– კი, – ვუპასუხე და გამახსენდა, რომ ვისთან ამაზე ჯერ არ
მისაუბრია, თუმცა მეეჭვებოდა, რამე პრობლემა შექმნილიყო. –
ჰო, მართლა, სამსახურს ვეძებ. – ჯობდა ყველაფერი ახლავე
მეთქვა. თანაც, თუ გამიმართლებდა, მის დაბრუნებამდეც შემეძ-
ლო სამსახურის დაწყება.
დედამ თვალები დაახამხამა. – როდის აქედან გაგიჩნდა ეგ
აზრი?
– მანქანა მჭირდება.
– მეგონა სკოლამდე ვის გაყვებოდი ხოლმე.
– ჰო, მაგრამ თავს უკვე პარაზიტად ვგრძნობ.
ტამპონების საყიდლადაც კი ვის ვურეკავ ხოლმე. დღეს კი,
საერთოდ, უარესი რამ მოხდა: კინაღამ მარსი მილარის მანქა-
72 მკითხველთა ლიგა
ნაში ჩავჯექი. არ მინდა, დედას გაუთვალისწინებელი ხარჯისკენ
მოვუწოდებდე, მაგრამ, მას შემდეგ, რაც მან ჩემი „ფიატი“ გაყი-
და, ახალი მანქანის მოთხოვნილებას ვგრძნობ. ამ შუადღით
კაბრიოლეტის ნახვამ კი ახალი მოტივაციით ამავსო.
– არ გგონია, რომ სამსახური სწავლაში ხელს შეგიშლის? –
მკითხა დედამ და ამ შეკითხვით აშკარად მივხვდი, რომ მანქა-
ნის შეძენა მას მთლად კარგ იდეად არ მიაჩნდა. თუმცა, სხვანა-
ირ რეაქციას არც ველოდი.
– კარგი რა, მხოლოდ ერთ გაკვეთილზე დავდივარ.
– სამაგიეროდ, ეგ ერთი გაკვეთილი ქიმიაა.
– არ გეწყინოს, მაგრამ დამიჯერე, მოვახერხებ ორი საქმის
ერთად კეთებას.
ლოგინზე ჩემთან ახლოს მოიწია. – რამე გჭირს, ნორა? მთე-
ლი საღამო რაღაც უხასიათოდ ხარ.
საპასუხოდ დამატებით ერთი წამი ავიღე და სულ ცოტა და-
მაკლდა, რომ სიმართლე მეთქვა, თუმცა, – არა, არა, მშვენივ-
რად ვარ.
– დაძაბული მეჩვენები.
– ისეთი არაფერი, გრძელი დამღლელი დღის ბრალია. ახ,
დამავიწყდა მეთქვა, რომ ქიმიაზე ჩემი პარტნიორი მარსი მილა-
რი იქნება.
მისი გამომეტყველებიდან მივხვდი, რომ კარგად ესმოდა ჩე-
მი. რა თქმა უნდა, ეს არც იყო გასაკვირი, მე ხომ სწორედ მას-
თან მივდიოდი მთელი თერთმეტი წლის განმავლობაში მარსის
ყოველი გამოხდომის შემდეგ. სწორედ ის მაიძულებდა მეორე
დღეს სკოლაში კვლავინდებურად წასვლას.
– თან ეს ყველაფერი რვა კვირა უნდა გაგრძელდეს.
– მოდი, ასე მოვიქცეთ: თუკი ამ რვა კვირის განმავლობაში
მარსის არ მოკლავ, მე და შენ ახალ მანქანაზე ვისაუბრებთ.
– მშვენივრად ვაჭრობ, დედიკო.
73 მკითხველთა ლიგა
 შუბლზე მაკოცა და წასასვლელად მოემზადა. – მინდა, რომ
ჩემი აქ არყოფნის შესახებ სრული მოხსენება დამხვდეს. იცოდე,
არანაირი გიჟური წვეულებები.
– ვერაფერს შეგპირდები.
ხუთი წუთის შემდეგ დედაჩემის „ტაურუსი“ უკვე გზატკეცილს
მიუყვებოდა, მე კი სავარძელში ჩამჯდარი ტელეფონის ეკრანს
ვაკვირდებოდი.
თუმცა, არავინ რეკავდა.
შემდეგ პაჩის ნაჩუქარ ყელსაბამს შევეხე, რომელიც ჯერაც
მტკიცედ შემომხვეოდა კისერზე და მაგრად მოვუჭირე. წა-
მიერად საშინელმა აზრმა მომიცვა: ნუთუ ეს იყო უკანასკნელი
რამ, რაც მისგან დამრჩა?

74 მკითხველთა ლიგა
 თავი 4

ეს იყო სამფეროვანი სიზმარი: შავი, თეთრი და ღია ნაცრის-

ფერი.
ცივი ღამე იდგა. ფეხშიშველი ვიდექი ჭუჭყიან გზაზე, რომლის
ორმოებსაც წვიმა და ტალახი ავსებდა. ალაგ-ალაგ ქვები და სა-
რეველა ბალახების გამხმარი ღეროები ეყარა. ყველაფერი სიბ-
ნელეს მოეცვა. ანათებდა მხოლოდ ერთი წერტილი: რამდენიმე
ასეული იარდის მოშორებით ქვითა და ხით ნაგები ტავერნა იდ-
გა. ფანჯრებიდან სანთლების ნათება მოჩანდა და მეც ამ ტავერ-
ნისკენ მივდიოდი. სადღაც შორიდან კი ზარების რეკვის გაბმუ-
ლი ხმა ისმოდა.
როცა ხმა კიდევ უფრო გაძლიერდა, უკვე საკმაო მანძილი
მქონდა გავლილი. ვხედავდი ცხენებშებმულ კარეტას, რომე-
ლიც სიბნელეში გაჩერებულიყო დაახლოებით იმ ადგილზე, სა-
დაც ცოტა ხნის წინ მე ვიდექი. როცა ბორბლებმა ბრუნვა შეწყვი-
ტეს, მეეტლე სკამიდან გადმოხტა და ჩექმებით ტალახში ჩაეფ-
ლო. შემდეგ კარეტის კარი გამოაღო და უკან დაიხია.
გამოჩნდა მორიგი ბნელი ფიგურა. ისიც კაცი იყო. მხრებზე
ლაბადა შემოეხვია, რომელსაც ქარი აფრიალებდა, სახეს კი კა-
პიუშონი უფარავდა.
– აქ დამიცადე, – მიმართა მეეტლეს.
– ბატონო, საშინლად წვიმს.
ლაბადიანმა ტავერნის მიმართულებით ოდნავ გააქნია თავი.
– საქმე მაქვს. დიდხანს არ უნდა დავყოვნდე. მანამდე ცხენები
მოამზადე.
მეეტლემ ტავერნას გახედა. – მაგრამ, ბატონო... ეს ქურდები-
სა და მაწანწალების ადგილია. თან, ამაღამ ჰაერში უსიამოვნო
სურნელი ტრიალებს. ძვლებით ვგრძნობ ამას. – შემდეგ მკლა-
75 მკითხველთა ლიგა
ვები მოისრისა, რომ სიცივეს ამ გზით გამკლავებოდა. – ბატო-
ნო, იქნებ უმჯობესია, შინ დავბრუნდეთ, ქალბატონთან და პატა-
რებთან.
– ამის შესახებ ჩემს ცოლს არაფერი უთხრა. – თქვა ლაბადი-
ანმა კაცმა და ცალი ხელიდან ხელთათმანი გაიძრო, თან ტავერ-
ნას მზერას არ აშორებდა. – ისედაც საკმარისად აქვს სანერ-
ვიულო, – ჩაილაპარაკა ჩუმად.
მეც იმ განათებული შენობისკენ გავიხედე, რომლის ფან-
ჯრებსაც ავისმომასწავებელი სანთლის შუქი ანათებდა. სახურა-
ვი უსწორმასწოროდ, ოდნავ მარჯვნივ იყო გადახრილი, თით-
ქოს მის შესაკეთებლად საჭირო იარაღები კარგა ხნის წინ და-
კარგულიყო. ირგვლივ სარეველები ამოსულიყო და ამ ყველა-
ფერს შიგნიდან გამოსული შუშის ჭახუნის ხმა ემატებოდა.
მეეტლემ ქურთუკის სახელოთი მოიწმინდა ცხვირი. – ორი
წელიც კი არ გასულა მას შემდეგ, რაც ჩემი ბიჭი შავი ჭირისგან
დაიღუპა. საშინელებაა, რისი გადატანაც თქვენ და ქალბატონს
გიწევთ.
მის სიტყვებს საკმაო სიჩუმე მოჰყვა, ცხენები მოუთმენლად
სცემდნენ ფლოქვებს, ფერდებზე ორთქლი ასდიოდათ. ნესტოებ-
ზე პატარ-პატარა ყინულის ნატეხები შერჩენოდათ. ყველაფერი
იმდენად რეალური ჩანდა, რომ შევშინდი კიდეც. აქამდე არას-
დროს მენახა ასეთი სიზმარი. ლაბადიანი კაცი ტავერნისკენ მი-
მავალ, ქვით მოკირწყლულ ბილიკს გაჰყვა. მის ირგვლივ სიზ-
მრის სახება სხვა ყველაფერს აუფერულებდა, მალე მეც მის
კვალს გავყევი, რადგან მეშინოდა, მეც არ გავმქრალიყავი, თუ
ჩამოვრჩებოდი.
მან ტავერნის კარი შეაღო და მეც უმალ შევყევი. მთავარი
კედლის მიღმა უზარმაზარი ღუმელი იდგა. აქა-იქ ხის ჯამები,
თუნუქის ჭიქები და სხვა მსგავსი ჭურჭელი ეკიდა კედლებზე.
კუთხეში სამი დიდი კასრი იდგა. მათ წინ კი ბინძური ქოფაკი
76 მკითხველთა ლიგა
იყო დაბმული და ეძინა. იატაკზე წაქცეული სკამები, ჭუჭყიანი
ჭურჭელი და სათლები ეყარა. იატაკის ნაწილი მიწის იყო, რო-
მელზეც რაღაც ნახერხის მსგავსი ეყარა. როგორც კი ფეხს ვაბი-
ჯებდი, ტერფები მაშინვე ჭუჭყით და მტვრით მეფარებოდა. ვოც-
ნებობდი მხოლოდ და მხოლოდ ცხელ შხაპზე. და უეცრად ვამ-
ჩნევ სტუმრებს, რომლებიც ტავერნის მაგიდებს უსხედან. დაახ-
ლოებით ათნი იქნებიან.
მათ უმეტესობას მხრებამდე სიგრძის თმა და უცნაურად წაწ-
ვეტებული წვერი ჰქონდა. ეცვათ ვიწრო შარვლები და მაღალი
ჩექმები. პერანგის სახელოები ყველას დაჭმუჭნოდა. მათი ფარ-
თო ბერეტები პილიგრიმებს მაგონებდა.
აშკარად, შორეული წარსული მესიზმრებოდა. ყველაზე მე-
ტად ინგლისს ჰგავდა, დაახლოებით, მეთხუთმეტედან მეთვრა-
მეტე საუკუნეებს შორის. წელს „მსოფლიო ისტორიაში“ ხუთიანი
მივიღე, თუმცა გამოცდებზე ტანსაცმელზე არაფერი უკითხავთ.
და არც რაიმე ისეთზე, რაც ახლა ჩემს თვალწინ იყო.
– ვიღაცას ვეძებ, – მოისმა ლაბადიანი კაცის ხმა, რომელიც
აშკარად ტავერნის მეპატრონეს მიმართავდა. ის კი გრძელ მა-
გიდასთან იდგა, რომელიც, ალბათ, მაშინდელი ბარის მაგიდის
როლს ასრულებდა. – მასთან შეხვედრა მაქვს დანიშნული, თუმ-
ცა ვშიშობ, რომ მისის სახელი არ ვიცი.
მეპატრონე – საშუალო სიმაღლის, მელოტი კაცი (თუ, რა
თქმა უნდა, მის თავზე მოქანავე ორად ორ თმის ღერს არ შევიმ-
ჩნევდით) სტუმარს თავიდან ფეხებამდე აკვირდებოდა.
– სასმელი არ გინდათ? – ჰკითხა და კბილების ნაცვლად შა-
ვი ფერის უსწორმასწორო ღრჯოლები გამოაჩინა.
ვგრძნობდი, რომ გულისრევა მეწყებოდა, ამიტომ გვერდზე
გავდექი. ლაბადიანმა კაცმა უარყოფის ნიშნად გადააქნია თავი.
– რაც შეიძლება სწრაფად უნდა ვიპოვო ის კაცი. მითხრეს,
რომ თქვენ შეგიძლიათ ჩემი დახმარება.
77 მკითხველთა ლიგა
 მეპატრონის სახიდან ღიმილი გაქრა.
– აჰა... შემიძლია მის პოვნაში დაგეხმაროთ, მილორდ, მაგ-
რამ მოდით, ენდეთ მოხუც კაცს და ერთი-ორი ჭიქა დალიეთ.
რამე ისეთი, რაც ცივ ღამეში სისხლს გაგითბობთ. – თქვა და
კაცს პატარა ჭიქა გადმოუდგა.
კაპიუშონიანმა კიდევ ერთხელ გააქნია თავი. – ვშიშობ, რომ
ძალიან მეჩქარება. მითხარი, როგორ მივაგნო მას. – თქვა და
მაგიდაზე რამდენიმე მონეტა დააწყო.
ბარმენმა მონეტები ჯიბეში ჩაიყარა და თავი უკანა კარისკენ
გააქნია. – იქით, ტყეში ნახავთ. მაგრამ, ფრთხილად იყავით, მი-
ლორდ. ამბობენ, რომ ეგ ტყე დაწყევლილია. იმასაც ამბობენ,
რომ ვინც იქ შევა, უკან ვეღარასდროს ბრუნდება.
ლაბადიანი მაგიდასთან დაიხარა და ჩუმი ხმით დაუწყო მო-
საუბრეს ლაპარაკი. – ერთი პირადული კითხვა მინდა დაგისვა.
იცი რაიმე, ებრაული თვის – ჩეშვანის – შესახებ?
– მე ებრაელი არ ვარ, – მტკიცედ თქვა კაცმა, თუმცა, მისი
თვალები მეუბნებოდა, რომ ის პირველად არ ისმენდა ამ შეკით-
ხვას.
– კაცი, რომლის სანახავადაც მოვედი, მეუბნებოდა, რომ
მისთვის ორი კვირის განმავლობაში გარკვეული სამუშაო უნდა
გავწიო.
ბარმენმა ნიკაპზე ხელი მოისვა. – ოო, ორი კვირა დიდი
დროა.
– ძალიან დიდი, მაგრამ ვშიშობ, რომ სხვა გზა არ მაქვს. მან
ჩემი ოჯახის წევრების სახელები დაასახელა. მან ყველაფერი
იცის მათ შესახებ. მე მყავს ლამაზი ცოლი და ოთხი ბიჭი. არ მინ-
და მათ რაიმე დაუშავდეთ.
ბარმენმა ხმა დაიდაბლა, თითქოს ძალიან სკანდალურ ჭორს
ამხელდა, – კაცი, რომლის სანახავადაც თქვენ მოხვედით,

78 მკითხველთა ლიგა
არის... – სიტყვა გაუწყდა და წამით ტავერნას ეჭვიანი მზერა მო-
ავლო.
– მას წარმოუდგენლად დიდი ძალაუფლება აქვს, – თქვა ლა-
ბადიანმა. – მანამდეც მინახავს მისი ძალა. თუმცა, ახლა მასთან
შეხვედრის სერიოზული მიზეზი მაქვს. სხვაგვარად წარმოუდგე-
ნელიც იქნებოდა ჩემი ოჯახისა და საქმიანობის ამდენი ხნით მი-
ტოვება.
– მაგ მიზეზების შესახებ მე არაფერი ვიცი, – თქვა ბარმენმა.
– ჩემს უმცროს შვილს ჭირი შეეყარა, – აუხსნა ლაბადიანმა
და ხმაში უიმედობა შეეტყო. – ექიმები ფიქრობენ, რომ დიდხანს
ვეღარ იცოცხლებს. ჩემს ოჯახს ვჭირდები. ჩემს ბიჭს ვჭირდები.
– დალიე, დალიე, – წყნარად შესთავაზა ბარმენმა და აგერ
უკვე მეორედ გაუწოდა ჭიქა.
ლაბადიანი უღონოდ შემობრუნდა და გასასვლელისკენ და-
იძრა. მეც უკან გავყევი.
გარეთ უკვე ყინულმოდებულ ტლაპოებზე ვიარე ფეხშიშველ-
მა. წვიმა არ ჩერდებოდა და მეც ფრთხილად მივდიოდი, რომ არ
წავქცეულიყავი. თვალები მოვისრისე და შევამჩნიე, რომ კაცის
ლაბადა ტყის პირას ხეებში გაუჩინარდა.
გავეკიდე, მაგრამ ტყის შესასვლელთან შევჩერდი. ხელებით
სველ თმას ვისწორებდი და თან წინ მიმავალ ჩრდილს თვალს
არ ვაშორებდი.
წამიერად უცნაური მოძრაობის გაელვება შევამჩნიე და
უმალ ჩემკენ მორბენალი ლაბადიანი კაცი დავინახე. იგი მომი-
ახლოვდა, ფეხი დაუცდა და ჩემ წინ დაეცა. მისი ლაბადა ხის ტო-
ტებში გახვეულიყო და მოძრაობაში ხელს უშლიდა. სახეზე შიში
და სასოწარკვეთა აღბეჭდოდა. ხელებს გიჟურად იქნევდა და
მთელი სხეულით შეუჩერებლად ფართხალებდა.
სასწრაფოდ მისკენ დავიხარე, ხის ტოტები მკლავებს მიკაწ-
რავდა, შიშველი ტერფების ქვეშ ქვების მტკივნეულ შეხებას
79 მკითხველთა ლიგა
ვგრძნობდი. სახეს ისევ კაპიუშონი უფარავდა, მაგრამ ვხედავდი
მისი პირის მოძრაობას, რომლითაც ყვირილს ცდილობდა, მაგ-
რამ არ გამოსდიოდა.
– გადმობრუნდით! – ვუბრძანე სასწრაფოდ და მხარზე მოვ-
ქაჩე.
მაგრამ ჩემი არ ესმოდა. ეს იყო პირველი მომენტი, როცა
კოშმარში ნაცნობი გრძნობა განვიცადე. ყველა მსგავს სიზმარ-
ში როცა რაიმეს მიღწევას ვცდილობდი, არასდროს არაფერი
გამომდიოდა.
მხარზე მოვქაჩე და შევანჯღრიე. – გადმობრუნდით! აქედან
ვერ წაგიყვანთ, თუ არ დამეხმარებით.
– ჩემი სახელია ბარნაბას ანდერვუდი, – ამოილუღლუღა. –
ტავერნისკენ გზა ხომ იცი, გოგონა? კარგი გოგო ხარ, – მითხრა
და ჰაერში ხელით ისეთი მოძრაობა გააკეთა, თითქოს წარმო-
სახვით ლოყაზე მეფერებოდა.
გავოგნდი. შეუძლებელი იყო, რომ დავენახე. აშკარად სხვა
გოგოს ხედავდა. სხვაგვარად არ შეიძლება ყოფილიყო. აბა, მე
როგორ უნდა შევემჩნიე?
– იქ გაიქეცი და ბარმენი მოიხმე დასახმარებლად, – განაგ-
რძო იმავე ტემბრში. – უთხარი, რომ ის ადამიანი არ არის. უთ-
ხარი, რომ ის ეშმაკის ანგელოზია, რომელიც ჩემი სხეულისა და
სულის დასაუფლებლად მოვიდა. უთხარი, რომ სასწრაფოდ უხ-
მოს მღვდელს ვარდებითა და ნაკურთხი წყლით.
ეშმაკის ანგელოზის ხსენებაზე მკლავზე დამბურძგლა. მან კი
თავი ტყისკენ გაიქნია და კისერი დაჭიმა. – ანგელოზი! –
ჩაიჩურჩულა პანიკური ხმით. – ანგელოზი მოდის!
მისი პირი არანორმალურ ფორმებს იღებდა. ჩანდა, რომ სხე-
ულს ვეღარ აკონტროლებდა და შიშსაც ვერ უმკლავდებოდა.
შემდეგ ველური მოძრაობით გადააქნია თავი და კაპიუშონი გა-
დასძვრა.
80 მკითხველთა ლიგა
 მე ისევ მის ლაბადას ვექაჩებოდი და ვგრძნობდი, რომ ხელე-
ბი მისუსტდებოდა. მის სახეს გაოცებული შევყურებდი და ყვე-
ლანაირი ბგერა ყელში მეჭედებოდა. ეს არ იყო ბარნაბას ან-
დერვუდი.
ეს ჰენკ მილარი იყო.
მარსის მამა.
გავიღვიძე და თვალები დავახამხამე.
ჩემს საძინებელს მზის სხივები ავსებდა, უბერავდა ნელი დი-
ლის სიო და კანზე სასიამოვნო გრძნობას მგვრიდა. წუხანდელი
კოშმარის შემდეგ გული კვლავ აჩქარებით მიცემდა, თუმცა,
რამდენჯერმე ღრმად ამოვისუნთქე და თავი დავარწმუნე, რომ
ეს ყველაფერი სიზმარი იყო და მეტი არაფერი. ფეხებით უკვე
მტკიცედ ვიდექი ჩემს ძველ სამყაროში. უცნაური იყო მხოლოდ
ის, რომ მთელი სიზმრიდან ყველაზე ცხადად და ამაღელვებ-
ლად ის მახსოვდა, რომ იქ მარსის მამა ვნახე.
შემდეგ ბალიშის ქვეშიდან ტელეფონი გამოვიღე და დავხე-
დე. პაჩს ისევ არ დაერეკა. ბალიში მაგრად მივიჭირე სხეულზე
და შევეცადე, შინაგანი სიცარიელის გრძნობა დამეთრგუნა.
რამდენი საათი გავიდა მას შემდეგ, რაც პაჩს ვეჩხუბე? თორმე-
ტი. რამდენ საათში ვნახავდი? არ ვიცოდი. სწორედ ეს იყო ის
ერთადერთი, რაც ახლა მაღელვებდა. რაც მეტი დრო გადიოდა,
ჩვენ შორის არსებული ყინულის კედელი უფრო და უფრო
მტკიცდებოდა.
„უბრალოდ ჩვეულ რიტმში გაატარე ეს დღე“ – ვუთხარი სა-
კუთარ თავს და ნერწყვი მძიმედ ჩავყლაპე. შეუძლებელი იყო,
რომ ჩვენ შორის არსებული ეს უცნაური სიშორე სამუდამოდ
გაგრძელებულიყო. თანაც, ლოგინში წოლით ვერაფერს ვიღო-
ნებდი. ჯობდა წავსულიყავი, მენახა პაჩი და დავლაპარაკებოდი.
იქნებ სკოლის შემდეგ თავადაც შემოევლო ჩემთან. თუ არა და,
მე თავად დავურეკავდი. ამ ფიქრებში ვიყავი გართული და
81 მკითხველთა ლიგა
ვცდილობდი მთავარანგელოზებზე არ მეფიქრა. არ მეფიქრა ჯო-
ჯოხეთზე და იმაზე, რომ პრობლემის გადაჭრა, რომელსაც ჩვენ
ვეჭიდებოდით, ჩვენს ძალებს მიღმა იყო.
ლოგინიდან გადმოვგორდი და აბაზანაში სარკეზე აკრული
ყვითელი წებოვანი ქაღალდი დავინახე.
„კარგი ამბავი: როგორც იქნა, ლინა დავარწმუნე, რომ სკო-
ლაში სკოტის დახმარების გარეშე წახვიდე. ცუდი ამბავი: ექ-
სკურსიის იდეა ვერაფრით გადავაფიქრებინე. არ შეგიძლია,
რომ რამდენიმე საათით გაჰყვე? და მალევე დაამთავრე. სკოტის
ნომერი სამზარეულოს მაგიდაზე დავტოვე.
მპუ-მპუ! – დედა
პ.შ. ამაღამ სასტუმროდან დაგირეკავ.
მოვიღუშე და სარკეს შუბლით მივეყრდენი. სკოტთან ერთად
ათი წუთის გატარებაც კი არ მინდოდა, რომ აღარაფერი ვთქვა
რამდენიმე საათზე.
ორმოც წუთში შხაპის მიღება, ჩაცმა და მარწყვიანი შვრიის
ფაფის მირთმევაც მოვასწარი.
ამასობაში კარზე კაკუნი გავიგე, გამოვაღე, იქ კი მოღიმარი
ვი დამხვდა. – აბა, მზად ხარ საზაფხულო სკოლის მორიგი
მხიარულებით სავსე დღისათვის?
მე ზურგჩანთა და ქურთუკი ავიღე. – მოდი, უბრალოდ, რამე-
ნაირად გადავაგოროთ ეს დღე, რა. კარგი?
– ოჰო. ხასიათში ვინ მოგვისაქმა?
– სკოტ პარნელმა. „პაჩმა“.
– როგორც ვხედავ, პრობლემას სერიოზული ხასიათი აქვს.
– იძულებული ვარ გაკვეთილების შემდეგ ორსაათიანი ექ-
სკურსია მოვუწყო.
– ვა, ერთი-ერთზე ექსკურსია? მერე მაგაში ცუდი რა არის?
– გუშინ უნდა გენახა, აქ რა ხდებოდა. სადილი კი არა ნამ-
დვილი აბდაუბდა გამოვიდა. სკოტის დედა მისი ბნელი წარსუ-
82 მკითხველთა ლიგა
ლის შესახებ გვიყვებოდა, ის კი ყველანაირად ცდილობდა ხე-
ლის შეშლას. შემდეგ სააბაზანოში გავიდა, თუმცა სინამდვილე-
ში კარს უკან იდგა და გვისმენდა.
„მერე დედამისს ტელეპათიურად ესაუბრა. მგონი“.
– როგორც ჩანს, საკუთარი ცხოვრებისთვის ფარდის ახდა არ
სურს. და როგორც ჩანს, ჩვენ ეს უნდა შევცვალოთ.
ვის ორი ნაბიჯით ვუსწრებდი, როცა წამიერად საოცარი იდეა
მომივიდა. – დიდებული აზრი მაქვს, – ვუთხარი და შემოვბრუნ-
დი. – არ გინდა სკოტს ექსკურსია შენ მოუწყო? ნახე, ზუსტად სა-
შენო ტიპია. წესების დამრღვევი, თავზე ხელაღებული, ცუდი ბი-
ჭის ნამდვილი განსახიერება. წარმოიდგინე, ლუდიც კი მომ-
თხოვა. დიდებულია, არა?
– არ შემიძლია. დღეს რიქსონთან ერთად ვსადილობ.
უეცრად გულში უსიამოვნო ჩხვლეტა ვიგრძენი. გამახსენდა,
რომ დღეს მე და პაჩსაც ერთად უნდა გვესადილა, თუმცა, ახლა
უკვე ეჭვი მეპარებოდა ამ გეგმის განხორციელებაში. რა გავაკე-
თე. არა, უნდა დამერეკა. უნდა მომეძებნა მასთან დალაპარაკე-
ბის გზა. ყველაფერი ასე ვერ დასრულდებოდა. ეს აბსურდი იყო.
თუმცა, გონებაში ჩუმი ხმა იმ შეკითხვასაც მისვამდა, თუ რატომ
არ დამირეკა პაჩმა პირველმა? მასაც ხომ ისევე ჰქონდა საბო-
დიშო, როგორც მე.
– სკოტთან ერთად გასეირნებაში რვა დოლარს და ოცდა-
თორმეტ ცენტს გადაგიხდი. ბოლო ფასია, – ვუთხარი მე.
– მაცდურად ჟღერს, მაგრამ მაინც – არა. თანაც, რადგან
ამაზე თავად წამოიწყე საუბარი, იცოდე, რომ პაჩს დიდად არ
ესიამოვნება, შენ და სკოტი თუ სეირნობებს დაიწყებთ. არასწო-
რად არ გამიგო. საერთოდ არ მადარდებს, რას იფიქრებს პაჩი,
უბრალოდ, თუ მისი გაგიჟება გინდა – კი ბატონო, ყველაფერი
შენს ხელთაა. და მაინც, ვიფიქრე, რომ ჯობდა ეს მეთქვა.

83 მკითხველთა ლიგა
 პაჩის სახელის გაგონებაზე ზღურბლზე ფეხის თითებით წამო-
ვიწიე და კინაღამ დავეცი. ვისთვის მასთან დაშორების შესახებ
უნდა მომეყოლა, მაგრამ ამ ამბის ხმამაღლა გაჟღერებისთვის
მზად არ ვიყავი. ვგრძნობდი ჯიბეში ჩადებული ტელეფონის სიმ-
ხურვალეს, რომლის ეკრანზეც პაჩის ფოტო ეყენა. ჩემს ერთ ნა-
წილს მისი ჯიბიდან ამოღება და ქუჩის მეორე მხარეს ბუჩქებში
მოსროლა სურდა. მეორე ნაწილი კი რეალობას ასე მარტივად
ვერ ეგუებოდა. თანაც, ახლა რომ ვისთვის ყველაფერი მომეყო-
ლა, მაშინვე ჭკუისკოლოფობას დაიწყებდა, – რომ განშორება
იძლევა სხვა ადამიანებთან შეხვედრის საშუალებას, – ეს მიდ-
გომა კი არასწორად მიმაჩნდა. არ ვაპირებდი ვინმე სხვის ძებ-
ნას და იმედი მქონდა, რომ პაჩიც ამ აზრზე იყო. ეს, მხოლოდ და
მხოლოდ, ჩვენი პირველი სერიოზული კამათი იყო და, რა თქმა
უნდა, სამუდამოდ არ დავშორებულვართ. უბრალოდ, ემოციური
წნეხის ქვეშ ერთმანეთს ბევრი ზედმეტი რამ ვუთხარით...
– შენ ადგილზე მე რამე ტყუილს მოვიგონებდი, – მითხრა ვიმ
და თან თავისი ათსანტიმეტრიანი ქუსლებით კიბეზე ბაკუნს მოჰ-
ყვა. – როცა გამოსავალს ვერ ვპოულობ, ყოველთვის ასე ვიქცე-
ვი. დაურეკე სკოტს და უთხარი, რომ შენი კატა თაგვების გადა-
მუშავებულ სხეულებს აღებინებს და სასწრაფოდ მისი ვეტერი-
ნართან მიყვანა გჭირდება.
– გუშინ ჩემთან იყო და იცის, რომ კატა არ მყავს.
– მაშინ, თუ თავში ტვინი აქვს და არა გადამუშავებული სპა-
გეტი, მალევე მიხვდება, რომ ის შენ არ გაინტერესებს და შეგეშ-
ვება.
ჩავფიქრდი. ახლა რომ სკოტთან ერთად ექსკურსიის თავი-
დან აცილება მომეხერხებინა, იქნებ ვისთვის მანქანა მეთხოვა
და მას უკან გავყოლოდი? იქნებ გუშინდელი ამბებიდან რაიმე
კონკრეტული ინფორმაცია მაინც მიმეღო სკოტის შესახებ. იქნებ
დამედგინა, მართლა ტელეპათიურად ესაუბრებოდა დედამისს,
84 მკითხველთა ლიგა
თუ არა. ჯერ კიდევ ერთი წლის წინ ამ აზრზე უბრალოდ გამეცი-
ნებოდა და დავივიწყებდი, მაგრამ ახლა ყველაფერი სხვაგვა-
რად იყო. პაჩი უამრავჯერ მელაპარაკა აზრებით. ისევე, რო-
გორც ჩონსი, ჟიული, ჩემს წარსულში ნანახი ნეფილიმები. ვი-
ნაიდან დაცემული ანგელოზები არ ბერდებიან, მე კი სკოტს ხუ-
თი წლიდან ვიცნობ, მისი ანგელოზობის ვერსია თავიდანვე უნ-
და გამომერიცხა. მაგრამ, სამაგიეროდ, ის შეიძლება ყოფილი-
ყო ნეფილიმი.
მაგრამ, თუ ის ნეფილიმი იყო, რას აკეთებდა ქოლდუოთერ-
ში? რა კავშირი ჰქონდა მას ახალგაზრდა ბიჭის ჩვეულებრივ
ცხოვრებასთან? ნეტავ, იცოდა, რომ ნეფილიმი იყო? ნეტავ, რო-
მელიმე დაცემულ ანგელოზს ერთგულება თუ შეჰფიცა? წინააღ-
მდეგ შემთხვევაში, ეს პროცედურა ჯერ კიდევ წინ ჰქონდა? რა
თქმა უნდა, სკოტი არასდროს მომწონდა, მაგრამ ეს იმას არ
ნიშნავდა, რომ ყოველ წელს, ორი კვირით, მისთვის საკუთარი
სხეულის გადაცემის სურვილი მქონდა.
რა თქმა უნდა, იმის შანსიც არსებობდა, რომ საერთოდ არ
ყოფილიყო ნეფილიმი. შესაძლოა, ეს მხოლოდ ჩემი წარმოსახ-
ვის ნაყოფი იყო და რეალურად არანაირი ტელეპათიური საუბა-
რი არ ყოფილა.
ქიმიის გაკვეთილის შემდეგ ჩემს კარადაში რვეულები შევა-
ლაგე, იქიდან ზურგჩანთა და მობილური გამოვიღე და სკოლის
უკანა კარისკენ გავეშურე, საიდანაც კარგად მოჩანდა სტუდენ-
ტებისთვის განკუთვნილი მანქანების სადგომი. სკოტი თავისი
ვერცხლისფერ-ლურჯი „მუსტანგის“ ძარაზე იჯდა. ისევ ჰავაიური
ტიპის ბერეტი ეხურა და უცებ მივხვდი, რომ ამის გარეშე ვერც
ვიცნობდი. ისიც კი არ ვიცოდი, რა ფერის თმა ჰქონდა. შემდეგ
დედაჩემის დატოვებული წერილი ამოვიღე და მასზე დაწერილი
ნომერი ავკრიბე.

85 მკითხველთა ლიგა
 – ეს ნორა გრეი უნდა იყოს, – გავიგე მისი ხმა. – იმედია,
ჩემს გადაგდებას არ აპირებ.
– ცუდი ამბავი მაქვს. ჩემი კატა ცუდად გახდა. ექიმმა მიღება
პირველის ნახევარზე დამინიშნა. რამენაირად ექსკურსია უნდა
გადავდოთ. ძალიან ვწუხვარ. – დავასრულე და სინდისის ქენ-
ჯნას ოდნავადაც არ შევუწუხებივარ. ეს ხომ, ბოლო-ბოლო, სულ
მცირე ტყუილი იყო, თანაც, ნაღდად არ მჯეროდა, რომ სკოტს
გულწრფელად სურდა ქოლდუოთერის დათვალიერება. ყოველ
შემთხვევაში, თავს ამას ვაჯერებდი.
– კარგი, – მითხრა სკოტმა და ტელეფონი გათიშა.
ის-ის იყო მობილური დავხურე, რომ ზურგს უკან ვის ხმა გა-
ვიგონე. – რა მოხერხებულად მოიშორე, ყოჩაღ, ჩემი გოგო.
– მისმინე, შეგიძლია შუადღით შენი „ნეონი“ მათხოვო? –
ვკითხე ვის და თან სკოტს გავხედე, რომელიც თავის „მუსტან-
გში“ ჯდებოდა და თან ტელეფონზე საუბრობდა.
– მიზეზი?
– მინდა, რომ სკოტს დავედევნო.
– რატომ? ხომ უკვე გააგებინე, რომ არ გაინტერესებს.
– მაგ ბიჭში რაღაც... ვერ არის.
– ჰო, მისი შავი სათვალეები. ჰალკ ჰოგანი, არა? რა ვქნა, მა-
ინც უარი უნდა გითხრა. დღეს რიქსონთან ერთად ვსადილობ.
– ჰოდა, ძალიან კარგი, რიქსონი წაგიყვანს თავისი მანქა-
ნით, შენი ნეონი კი მე დამრჩება, – თან სკოტს ვაკვირდებოდი,
რომ ჩემთვის არ გაესწრო.
– რა თქმა უნდა, მაგრამ მერე ისეთ გოგოდ გამოვჩნდები,
რომელსაც მოვლა-პატრონობა სჭირდება. დღევანდელ ბიჭებს
კი ძლიერი და დამოუკიდებელი ქალები მოსწონთ.
– „ნეონს“ თუ მათხოვებ, ავზს გაგივსებ.
ვის გამომეტყველება მოურბილდა. – ბოლომდე?

86 მკითხველთა ლიგა
 – ბოლომდე. ნუ, იქამდე, სადამდეც რვა დოლარი და ოცდა-
თორმეტი ცენტი მეყოფა. ვიმ ტუჩზე იკბინა. – კარგი, – მითხრა
ჩუმი ხმით. – მაგრამ მგონი, სჯობს წამოგყვე და დარწმუნებული
ვიყო, რომ საფრთხე არ გემუქრება.
– მერე რიქსონი?
– მხოლოდ იმიტომ, რომ სექსუალური ბიჭი გავიჩინე, მეგო-
ბარს გასაჭირში ვერ მივატოვებ. თანაც, რატომღაც მგონია,
რომ დახმარება დაგჭირდება.
– არაფერი მოხდება. უბრალოდ, უკან გავყვები. – რა თქმა
უნდა, გამიხარდა ვის შემოთავაზება. ბოლო რამდენიმე თვემ,
ზოგადად, ძალიან შემცვალა. ისეთი მიმნდობი აღარ ვიყავი,
როგორიც ადრე. განსაკუთრებით კი, სკოტის ნდობას არ ვაპი-
რებდი, თუ ის ნეფილიმი იყო, რადგან ერთადერთი ნეფილიმი,
რომელსაც აქამდე ვიცნობდი, ჩემს მოკვლას ცდილობდა.
ვიმ რიქსონს დაურეკა და მასთან შეხვედრა გადადო, მე კი
დავიცადე, სანამ სკოტი საჭეს მიუჯდებოდა და მე და ვი მისი
1995 წლის იისფერი „დოჯ ნეონისკენ“ გავემართეთ.
– შენ ატარე, – მითხრა ვიმ და გასაღები გამომიწოდა. რამ-
დენიმე წუთში უკვე სკოტის „მუსტანგს“ მივყვებოდით, მისგან
დაახლოებით სამი მანქანის მოშორებით. ის ჯერ გზატკეცილზე
გავიდა, შემდეგ კი აღმოსავლეთ სანაპიროსკენ გადაუხვია.
ნახევარ საათში სკოტი მანქანების რიგის წინ გაჩერდა. ეს
ადგილი პირდაპირ ოკეანეს გადაჰყურებდა. მე სვლა შევანელე
და ვაცადე, სანამ მანქანიდან გადმოვიდოდა.
– როგორც ჩანს ქვეშაფსია სკოტი საყიდლებზე წავიდა, –
მითხრა ვიმ. – ეგ იქით იყოს და ერთ ახალ შარფზე უარს არ ვიტ-
ყოდი. რიქსონმა მითხრა, რომ მოსწონს, როცა გოგო შარფს
ატარებს. მე კიდევ კარადაში არც ერთი შარფი აღარ დამრჩა.
– კარგი, მიდი.

87 მკითხველთა ლიგა
 სკოტისგან ნახევარი კვარტალის მოშორებით გავჩერდი და
შევხედე, როგორ შევიდა ერთ-ერთ მაღაზიაში. თხუთმეტ წუთში
უკან სავსე პაკეტით გამოვიდა და ახლა მეორე მაღაზიაში შევი-
და, საიდანაც ათ წუთში გამობრუნდა. მის ქცევაში უჩვეულოს ვე-
რაფერს ვამჩნევდი. არაფერს, რაც მის ნეფილიმობაში დამაეჭ-
ვებდა. მესამე მაღაზიის შემდეგ სკოტის ყურადღება კოლეჯის
ასაკის მოკლეკაბიანმა და მინიზედატანიანმა გოგონებმა მიიქ-
ციეს, რომლებიც ქუჩის პირას ტერასაზე სადილობდნენ. სკოტმა
ტელეფონი ამოიღო და მათ რამდენიმე ფოტო გადაუღო.
მე დამცინავად ჩავიღიმე ჩემ გვერდით აღმართულ პრიალა
შუშის მინაში, რომელიც ყავის მაღაზიას ეკუთვნოდა. სწორედ ამ
მომენტში დავინახე შიგნით მჯდარი „ის“. ხაკის ტანსაცმელი ეც-
ვა, ლურჯი პერანგი და კრემისფერი ქურთუკი. ტალღოვანი ქერა
თმა ახლა უფრო გაზრდოდა და უკან ცხენის კუდივით ჰქონდა
შეკრული. იჯდა და გაზეთს კითხულობდა.
მამა.
შემდეგ გაზეთი გადაკეცა და მაღაზიაში შებრუნდა.
სასწრაფოდ გავიქეცი ბორდიურზე, მაღაზიაში შევვარდი,
მაგრამ მამაჩემი უკვე ხალხში გაუჩინარებულიყო. დერეფანი სა-
პირფარეშოებით სრულდებოდა. იქამდე მივირბინე და მივხვდი,
რომ ეს ერთადერთი გასასვლელი იყო. შესაბამისად, მისი პოვ-
ნა მხოლოდ საპირფარეშოში შემეძლო.
– რას აკეთებ? – მხარს უკნიდან მკითხა სკოტმა.
სასწრაფოდ შემოვბრუნდი. – რა... როგორ... აქ რა გინდა?
– შენთვის იმავეს კითხვას ვაპირებდი. გაკვირვებული სახე
მოიშორე, ვიცი, რომ უკან დამყვებოდი. ნება მიბოძე გაგაცნო
უკანა ხედვის სარკე. ერთი ეს მითხარი, ჩემი დევნის რამე სე-
რიოზული მიზეზი გაქვს?
ფიქრები ისე მქონდა არეული, რომ ვერც კი ვხვდებოდი, რას
მეუბნებოდა. – შედი კაცების საპირფარეშოში და შეამოწმე იქ
88 მკითხველთა ლიგა
ლურჯპერანგიანი კაცი ხომ არ არის. სკოტმა შუბლზე წკიპურტი
დამარტყა. – რაო? ნარკოტიკი? თუ აშლილობა? შიზოიდივით
იქცევი, ნორა.
– გააკეთე, რასაც გეუბნები.
სკოტმა კარს ფეხი ჰკრა და შიგნით შევიდა. ერთ წუთში უკან-
ვე დაბრუნდა. – ცარიელია.
– დავინახე როგორ შევიდა შიგნით ლურჯპერანგიანი კაცი.
სხვა გასასვლელი აქ არ არის. – შემდეგ შემოსასვლელი კარის-
კენ მოვბრუნდი. ეს იყო ერთადერთი გზა მაღაზიიდან გასასვლე-
ლად. შემდეგ ქალების საპირფარეშოში შევედი და ყველა ღია
კაბინა საგულდაგულოდ შევამოწმე. გული კინაღამ ამომვარდა,
ყველა კაბინა ცარიელი იყო.
წამით მივხვდი, რომ სუნთქვას ვიკავებდი. როგორღაც ამო-
ვისუნთქე. მეშინოდა, თან იმედგაცრუებას ვგრძნობდი, მეგონა,
რომ ცოცხალი მამა ვნახე. ახლა კი ვხვდებოდი, რომ ეს ჩემი
ფანტაზიის მორიგი ბოროტი ხუმრობა იყო. მამა აღარ მყავდა.
უკან აღარასდროს დაბრუნდებოდა და სჯობდა, ამ ფაქტს შევ-
გუებოდი. შემდეგ კედელს მივეყრდენი და ვიგრძენი, რომ ცრემ-
ლები მდიოდა და მთელი სხეული მიკანკალებდა.

89 მკითხველთა ლიგა
 თავი 5

სკოტი საპირფარეშოს წინ იდგა და ხელები მკერდზე დაეწყო.

– აჰა, აი, თურმე როგორ გამოიყურება ქალების საპირფარე-
შო შიგნიდან. უნდა ვაღიარო, აქ მეტი სისუფთავეა, ვიდრე კა-
ცებთან.
მე თავჩაღუნული ვიჯექი და სახელურით ცრემლებს ვიწმენ-
დდი.
– არ შემეშვები?
– მანამ არ წავალ, სანამ არ მეტყვი, რატომ მითვალთვალებ-
დი. რა თქმა უნდა, მესმის, რომ ძალიან მომხიბვლელი ვარ, მაგ-
რამ ამგვარი მოქმედება მაინც კითხვის ნიშანს აჩენს.
ფეხზე ავდექი და პირი ცივი წყლით დავიბანე. ვცდილობდი
სარკეში სკოტის ანარეკლისთვის არ შემეხედა. შემდეგ ქაღალ-
დის ხელსახოცი ავიღე და სახე გავიმშრალე.
– და ბარემ ისიც მითხარი, კაცების საპირფარეშოში ვის ეძებ-
დი, – დაამატა სკოტმა.
– მომეჩვენა, რომ მამაჩემი დავინახე, – ვცდილობდი, სუ-
ლიერი ტკივილი აგრესიული ხმის ტემბრით ჩამეხშო. – აჰა, კმა-
ყოფილი ხარ?
– როცა მკვლელს დაიჭერენ და სამუდამო პატიმრობას მიუს-
ჯიან, შენც მაშინ მოგეშვება.
– მადლობა ყველაზე ცუდი რჩევისთვის, რაც კი ოდესმე მიმი-
ღია, – სევდიანად ჩავილაპარაკე და თან გავიფიქრე, რომ მხო-
ლოდ მაშინ მომეშვებოდა, თუ მამა დამიბრუნდებოდა.
– დამიჯერე. მამაჩემი პოლიციელია. ის იმისთვის ცხოვრობს,
რომ ოჯახის წევრებს მკვლელების დაჭერის შესახებ ისტორიებს
მოუყვეს. ისინი იპოვიან შენი ოჯახის დამანგრეველს და პასუხს
აგებინებენ. სიცოცხლე სიცოცხლის ფასად. შემდეგ შენც დაის-
90 მკითხველთა ლიგა
ვენებ. მოდი, ახლა აქედან წავიდეთ. თავი იდიოტი მგონია ქა-
ლების საპირფარეშოში რომ ვდგავარ. – შემდეგ შეისვენა, – წე-
სით, ამაზე უნდა გაგღიმებოდა.
– ღიმილის ხასიათზე არ ვარ.
სკოტმა კეფაზე დაიწყო ხელები და მხრები აიჩეჩა. სახეზე
უხერხულობა ეტყობოდა. ასეთ სიტუაციაში აშკარად პირველად
მოხვედრილიყო და წარმოდგენა არ ჰქონდა, ახლა როგორ უნ-
და მოქცეულიყო.
– მისმინე, ამაღამ სპრინგვეილში პულის თამაშს ვაპირებ. არ
გინდა შემომიერთდე?
– არა, გმადლობთ.
საერთოდ არ მინდოდა ბილიარდის თამაში. მის ხსენებაზეც
კი პაჩი დამიდგებოდა თვალწინ.
გამახსენდა ის პირველი საღამო, როცა მას გავყევი ბიოლო-
გიის დავალების გამო და შემდეგ „ბოსთან“ ბილიარდის თამა-
შის დროს შევუსწარი. გამახსენდა, როგორ მასწავლა თამაში,
როგორ მედგა უკნიდან, ისე ახლოს, რომ მთელ სხეულში ელექ-
ტრული ტალღები მივლიდა.
ყველაზე მეტად კი მახსენდებოდა ის, როგორ ჩნდებოდა ყო-
ველთვის იქ, სადაც მჭირდებოდა, მაგრამ ახლა ყველაფერი სა-
პირისპიროდ ხდებოდა. სად არის? ფიქრობს კი ჩემზე?
სახლის ზღურბლთან ვიდექი და ზურგჩანთაში გასაღებს ვე-
ძებდი. სველი ფეხსაცმელები ძირს კვალს ტოვებდა, სველი ჯინ-
სის შარვალი კი უსიამოვნოდ მეკვროდა კანზე. სკოტთან შეხ-
ვედრის შემდეგ ვიმ რამდენიმე მაღაზია მომატარა, თან დაჟინე-
ბით მთხოვდა შარფების არჩევაში დავხმარებოდი. ბოლოს, რო-
გორც იქნა, აარჩია ერთ აბრეშუმის მონაცრისფრო შარფი, რო-
მელსაც მეორეს, გაურკვეველ ფერებში მორთულს ადარებდა.
ამასობაში, ზღვიდან წამოსულ შტორმს თავსხმა წვიმა მოჰყვა
და სანამ მანქანების სადგომამდე მივაღწიეთ, თავიდან ბოლომ-
91 მკითხველთა ლიგა
დე გავილუმპეთ. მთელი გზა ღუმელი არ გამოგვირთავს, მაგ-
რამ კბილებს ისევ სიცივისგან ვაწაკწაკებდი. მთელ სხეულზე ყი-
ნულის შეხებას ვგრძნობდი და, ამ ყველაფერთან ერთად, ჯერაც
მაწუხებდა ის აზრი, რომ დღეს მამა დავინახე. ხის კარს ფეხი
ვკარი და ბრმად, თითების ცეცებით მივაგენი შუქის ჩამ-
რთველს. ავედი მეორე სართულზე, სააბაზანოში, როგორც იქნა
სველი ტანსაცმლისგან გავთავისუფლდი და გასაშრობად დავკი-
დე. ფანჯრებს მიღმა ცას ზიგზაგებად სერავდა ელვა, გრუხუნი კი
იმგვარ ხმას გამოსცემდა, თითქოს ჩემი სახლის ჭერზე ვიღაც
დაუღალავად როკავდა.
ჭექა-ქუხილის დროს ბევრჯერ დავრჩენილვარ სახლში მარ-
ტო, მაგრამ ამას დღემდე ძნელად ვეგუებოდი. არც დღევანდე-
ლი დღე იყო გამონაკლისი. ახლა ვიც ჩემ გვერდით უნდა ყოფი-
ლიყო, მაგრამ წამოსვლისას გამანდო, რომ რიქსონთან გადა-
დებული პაემნის ანაზღაურებას აპირებდა და ჩემთან მოგვიანე-
ბით მოვიდოდა.
სააბაზანოს ნათურა ორჯერ აციმციმდა და ჩაქრა. დავრჩი
სიბნელეში, გარეთ კი წვიმის ხმა არ წყდებოდა. ფანჯრებზე წვი-
მის წყალი პატარ-პატარა მდინარეებად იღვრებოდა. ჯერ რამ-
დენიმე წუთი დავიცადე, იქნებ შუქი მოსულიყო, მაგრამ მერე
მივხვდი, რომ ჯობდა მემოქმედა.
ვის დავურეკე. – ჩემთან შუქი ჩაქრა.
– ჰო, გზის განათებაც ერთიანად მოკვდა. დამპლები.
– არ გინდა, რომ ჩემთან მოხვიდე და კომპანიონობა გამი-
წიო?
– მოიცა დავფიქრდე. მმმ, არა.
– ხომ დამპირდი, რომ ჩემთან დარჩებოდი?

92 მკითხველთა ლიგა
 – ჰო, მაგრამ რიქსონსაც დავპირდი, რომ „ტაკო ბელში“9
გავყვებოდი. მისთვის ერთ დღეში ორჯერ დადებას აღარ ვაპი-
რებ. რამდენიმე საათი მომეცი, რიქსონს ვნახავ და მერე მთელი
ღამით შენი ვარ. შუაღამისთვის უეჭველად მანდ ვიქნები.
ყურმილი დავკიდე და გონება დავძაბე. ვცდილობდი გამეხსე-
ნებინა, სად ვნახე ბოლოს ასანთის კოლოფი. იმდენად არ ბნე-
ლოდა, რომ სანთლების ანთების აუცილებლობა ყოფილიყო,
მაგრამ მერჩივნა, ასე მოვქცეულიყავი. სინათლეში ჩემი წარმო-
სახვითი მონსტრებისგან თავის დაცვა უფრო ადვილი იქნებოდა.
სასადილო ოთახის მაგიდაზე რამდენიმე სანთელს მივაგენი.
შემდეგ ყურადღება მოვიკრიბე, პლედი შემოვიხვიე და პირველ
სართულზე ჩავედი. სანთლები თან მქონდა, მაგრამ ასანთი?
უეცრად ფანჯრებს მიღმა, ჩემს გაზონზე, შავი ჩრდილი დავი-
ნახე. შევკრთი. თავი სამზარეულოს ფანჯრისკენ გადავხარე.
ფიჭვებს წვიმის წყალი ასველებდა და გარე სამყაროს ჩემგან გა-
მოჰყოფდა. ფანჯარას ცოტა კიდევ მივუახლოვდი, თუმცა ვეღა-
რაფერი შევამჩნიე.
„კოიოტი“ – ვუთხარი საკუთარ თავს. „ნამდვილად კოიოტი
იქნებოდა“. და ადრენალინის უეცარი მოზღვავება ვიგრძენი.
სამზარეულოში ტელეფონმა დარეკა. სასწრაფოდ ყურმილს
დავწვდი, თან შიშის და თან იმის გამო, რომ მსურდა ადამიანის
ხმა გამეგო. იქნებ ვი ყოფილიყო? იქნებ რიქსონის ნახვა გა-
დაიფიქრა და ახლა ჩემთან მოსვლას აპირებდა?
– დიახ?
დავიცადე.
– გისმენთ!

91962 წელს კალიფორნიაში დაარსებული ამერიკული სწრაფი

კვების ქსელი, რომელიც ძირითადად ორიენტირებულია მექსი-
კურ სამზარეულოზე.

93 მკითხველთა ლიგა
 ისევ სტატიკური სიჩუმე.
– ვი? დედა? – სადღაც, ჩემი ხედვის არის ბოლოს, კიდევ ერ-
თი ჩრდილი დავინახე მინდორზე. შეცბუნებულმა ჩავისუნთქე და
თავი დავაჯერე, რომ შეუძლებელი იყო სერიოზული საფრთხის
წინაშე ვმდგარიყავი.
შეიძლება მე და პაჩი დავშორდით, მაგრამ ის კვლავინდებუ-
რად ჩემს მფარველ ანგელოზად რჩებოდა. და თუ რაიმე გამი-
ჭირდებოდა, ისიც მაშინვე იქ უნდა გაჩენილიყო. თუმცა, ახლა
უკვე ეჭვი მეპარებოდა, რომ პაჩის იმედი საერთოდ რაიმეში უნ-
და მქონოდა.
„ალბათ ვეზიზღები“, – გავიფიქრე მე. „ალბათ ჩემი დანახვაც
არ უნდა“. მაგრამ მაინც გასაკვირი იყო, რომ არ ცდილობდა
ჩემთან დაკავშირებას.
ამ ფიქრების კორიანტელში კიდევ უფრო მიძლიერდებოდა
სიბრაზე. მე აქ ვიდექი და მასზე ვფიქრობდი, მას კი, სავა-
რაუდოდ, არც კი ვახსენდებოდი. თქვა, რომ ჩემს ამ გადაწყვე-
ტილებასთან შეგუებას არ აპირებდა. მაგრამ რეალურად მხო-
ლოდ საპირისპიროს ვხედავდი. არც მოუწერია და არც დაურე-
კავს. არადა, საამისოდ საკმარისი მიზეზი ჰქონდა. არ შეიძლე-
ბოდა, რომ ახლა, ამ მომენტში, ჩემს კარზე დაეკაკუნებინა, შე-
მოსულიყო და აეხსნა, რა უნდოდა მარსისთან ორი ღამის წინ,
ან რატომ დამტოვა მარტო მაშინ, როცა სიყვარული ავუხსენი?
დიახ, ძალიან ვბრაზობდი და ამჯერად ამასთან შეგუებას
აღარ ვაპირებდი. სამზარეულოს ყურმილი დავკიდე, ჩემი მობი-
ლური ავიღე და სკოტის ნომერი მოვძებნე. რატომაც არა? ახლა
ბიჭი აღარ მყავდა და შემეძლო სხვას შევხვედროდი. მინდოდა
პაჩისთვის შუათითი მეჩვენებინა. თანაც, თუ სკოტი მართლა ნე-
ფილიმი იყო, მასთან შეხვედრა მეტ საფრთხეს შეიცავდა, ჩემს
მფარველ ანგელოზსაც მეტი საფიქრალი უნდა გასჩენოდა და

94 მკითხველთა ლიგა
თუ საქმე პრობლემურ სახეს მიიღებდა, პაჩი ვალდებული გახ-
დებოდა დავეცავი.
– უკვე სპრინგვეილში ხარ? – ვკითხე სკოტს, როგორც კი მი-
პასუხა.
– რაო, მიხვდი, რომ ჩემთან ყოფნა არც ისე ცუდია?
– თუ მაგ სტილში აპირებ გაგრძელებას, ახლავე გადავიფიქ-
რებ.
მივხვდი, რომ გაიღიმა. – კარგი, კარგი, გრეი, დამშვიდდი.
მხოლოდ გეხუმრები.
დედას დავპირდი, რომ სკოტისგან თავს შორს დავიჭერდი,
მაგრამ ახლა ამაზე არ ვდარდობდი. თუ ის რამე ზედმეტს იზამ-
და, საქმეში პაჩი ჩაერეოდა.
– აბა? – ვუთხარი მე. – არ გამომივლი?
– შვიდის მერე მანდ ვარ.
სპრინგვეილი პატარა ქალაქი იყო, სადაც, ძირითადად, მე-
თევზეობას მისდევდნენ. მთელი ქალაქი მთავარ ქუჩაზე ეტეოდა
– საფოსტო ოფისი, რამდენიმე თევზისა და ჩიფსის სასადილო,
მაღაზია და საბილიარდო, სახელად ძ.
ეს იყო ერთსართულიანი შენობა, ფართო ფანჯრებით, რომ-
ლებიდანაც ბარი მოჩანდა. საბილიარდოს გარეთ ნაგავი იყო
დაყრილი და ექსტერიერს, აქა-იქ, სარეველები აფორმებდა. წინ
ორი თმაგადაპარსული და თხისწვერიანი მამაკაცი იჯდა და
ეწეოდა, რომლებმაც სიგარეტის ნარჩენები იქვე დაყარეს და
შიგნით გაუჩინარდნენ.
სკოტმა მანქანა შესასვლელ კართან დააყენა. – ერთი-ორი
კვარტალის იქით ბანკომატთან უნდა მივიდე, – მითხრა და ძრა-
ვა გამორთო.
საბილიარდოს შესასვლელს დავაკვირდი. ფანჯრებს ზემოთ
დიდი აბრა იყო გაკრული – „პულის დარბაზი ძ“. ეს სახელი
თითქოს მეხსიერებაში ამომიტივტივდა.
95 მკითხველთა ლიგა
 – რატომ მეცნობა ეს ადგილი? – ვკითხე სკოტს.
– რამდენიმე კვირის წინ ერთ-ერთ მაგიდაზე ბიჭი სისხლის-
გან დაიცალა. ყველა ახალი ამბავი ამას ეხებოდა.
„აჰა“.
– შენთან ერთად მოვდივარ, – ვუთხარი სასწრაფოდ.
მანქანიდან გადავიდა, მეც გავყევი. – არაა, – გამომძახა წვი-
მის ხმაში. – ძალიან დასველდები. ჯობს აქ დამიცადო. ათ წუთში
დავბრუნდები. – შეწინააღმდეგების შანსი აღარ დამიტოვა, ჯი-
ბეებში ხელები ჩაიწყო და ძუნძულით გაუყვა ქვაფენილს. სახი-
დან წვიმის წვეთები მოვიწმინდე და შენობის კედელთან მივირ-
ბინე, რომ სახურავის ქვეშ წვიმისთვის თავი შემეფარებინა. აშ-
კარად ორი ვარიანტი მქონდა: ან საბილიარდოში სკოტის გარე-
შე შევსულიყავი, ან ამ აუტანელ ამინდში დავლოდებოდი.
მიუხედავად იმისა, რომ ქალაქის ქუჩებში ცოტა ხალხი და-
დიოდა, ქალაქს უსიცოცხლო მაინც არ ეთქმოდა. ხალხის უმე-
ტესობას ფლანელის პერანგები და სამუშაო ჩექმები ეცვა. ყვე-
ლანი უფრო დიდები და ძლიერები ჩანდნენ, ვიდრე ქოლ-
დუოთერის მთავარ ქუჩაზე მოსიარულე ხალხი. რამდენიმე გამ-
ვლელმა თვალი გამომაყოლა.
ქვაფენილს იმ მხარეს გავხედე, საითკენაც სკოტი წავიდა და
დავინახე, რომ ერთ-ერთ შენობასთან შეუხვია. თავიდან ვიფიქ-
რე, უკან ხომ არ გავყვე მეთქი, მაგრამ მივხვდი, რომ ეს კიდევ
უფრო გაართულებდა ჩვენ შორის არსებულ ურთიერთობას და
თანაც, ხელმეორე დევნის ახსნა ძალიან რთული იქნებოდა. სა-
ბოლოოდ გადავწყვიტე შენობაში შევსულიყავი და იქ დავლო-
დებოდი სკოტს. დაბრუნებისთანავე ფანჯრიდან დავინახავდი და
თავს იმით გავიმართლებდი, რომ უბრალოდ სუფთა ჰაერზე გა-
მოვედი, შემდეგ კი წვიმას თავი შენობას შევაფარე. საბილიარ-
დოს კარის სახელურს ხელი მოვკიდე და შიგნით შევედი.

96 მკითხველთა ლიგა
 იქ ძალიან მძიმე, სიგარეტის კვამლით გაჟღენთილი ჰაერი
დამხვდა. ჰქონდა დაბალი ჭერი, კედლებზე კი მანქანების პოს-
ტერები გაეკრათ, ეკიდა სპორტული კალენდარი და ბუდვაიზე-
რის მარკიანი სარკე. კიდევ უფრო შორს წავედი და ჩრდილები-
ან დერეფანში აღმოვჩნდი. სუნთქვა უფრო მიძნელდებოდა,
ვცდილობდი ჰაერში არსებული კარცენოგენების გაფილტვრას.
როცა საბილიარდოს უკანა კედელთან აღმოვჩნდი, გადავწყვი-
ტე, რომ სკოტს აქ დავლოდებოდი და აქაური ფანჯრიდან დამე-
ნახა ის.
ამასობაში ჯინსის ქურთუკზე ძლიერი ხელის მოქაჩვა ვიგ-
რძენი. – აქ რას აკეთებ? – მომთხოვნი ტონით მეკითხებოდა პა-
ჩი.
– პულს ვთამაშობ, – ვუპასუხე დაუფიქრებლად, ისე, რომ
ჯერ კიდევ ვერ გამოვსულიყავი მოულოდნელობის შოკისგან.
– პულს თამაშობ? – აშკარად შეეტყო, რომ არ მიჯერებდა.
– აქ ჩემს მეგობარ სკოტ პარნელთან ერთად ვარ.
პაჩს გამომეტყველება გაუმკაცრდა.
– რამე პრობლემა გაქვს? ჩვენ ხომ დავშორდით, აღარ გახ-
სოვს? შემიძლია სხვა ბიჭებს შევხვდე. – ვბრაზობდი. ვბრაზობ-
დი მთავარანგელოზებზე, ბედისწერასა და ყველა ამ გარემოება-
ზე. ვბრაზობდი, რომ აქ სკოტთან ერთად ვიყავი და არა პაჩთან.
ვბრაზობდი იმიტომ, რომ შეხვედრისას პაჩმა მაგრად არ მომ-
ხვია მკლავები, გულში არ ჩამიკრა და არ მითხრა, რომ დაგვე-
ვიწყებინა ყველაფერი, რაც უკანასკნელი ოცდაოთხი საათის
განმავლობაში მოხდა. გაგვექრო ყველაფერი, რაც ერთმანე-
თისგან გვაცალკევებდა და დავრჩენილიყავით მხოლოდ ჩვენ
ორნი, მარტონი.
იატაკს დახედა და ცხვირი მოისრისა. ვატყობდი, რომ სიტ-
ყვებისთვის თავის მოყრას ცდილობდა. – სკოტი ნეფილიმია.
პირველი თაობის ნეფილიმი ისეთივე, როგორიც ჩონსი.
97 მკითხველთა ლიგა
 გავოცდი, თუმცა არ გამკვირვებია. – მადლობა ინფორმაცი-
ისთვის, მაგრამ მაგას მეც ვეჭვობდი.
ხელი უარყოფის ნიშნად გამიქნია. – საკმარისია ლაპარაკი.
ის ნეფილიმია.
– ყველა ნეფილიმი ჩონსის მსგავსი ხომ არ იქნება, – ვთქვი
გაცხარებით. – ყველა ბოროტი არ უნდა იყოს. მიეცი სკოტს შან-
სი და მიხვდები, რომ მშვენიერი...
– სკოტი ძველი თაობის ნეფილიმებს არ მიეკუთვნება, – გა-
მაწყვეტინა პაჩმა. – ის ახალი საზოგადოების წევრია, რომლე-
ბიც ამჟამად იკრებენ ძალებს და დაცემულ ანგელოზებს უპირის-
პირდებიან. მათ სურთ, რომ ჩეშვანის დროს ნეფილიმები აღარ
ემსახურონ დაცემულებს. ეს ყველაფერი ჩვენ შორის სერიოზულ
დაპირისპირებებს გამოიწვევს. მოგვიანებით კი, თუკი ისინი საკ-
მარის ძალაუფლებას მოიპოვებენ, ჩვენ იძულებული ვიქნებით,
ქვეშევრდომებად გავიხადოთ... ადამიანები.
ტუჩზე ვიკბინე და პაჩს ცალყბად გავხედე. უნებურად წუხან-
დელი სიზმარი გამახსენდა. ჩეშვანი. ნეფილიმი. დაცემული ან-
გელოზები. ამ ფიქრებს ვერსად გავურბოდი. – და ზოგადად რა-
ტომ არ მიმართავენ ადამიანებს? რატომ არჩევენ მაინცდამაინც
ნეფილიმებს?
– ადამიანის სხეული საკმარისად ძლიერი და გამძლე არ
არის, – მიპასუხა პაჩმა. – ორკვირიანი მორჩილება წელში
წყვეტს მას. ყოველ ჩეშვანზე ათიათასობით ადამიანი დაიღუპე-
ბა.
– და თან ადამიანის დამორჩილება უფრო რთულიც არის. –
განაგრძო მან. – დაცემული ანგელოზები ადამიანებს ფიცის და-
დებას ვერ აიძულებენ. ამაში ვერ დაარწმუნებენ. თანაც, ადამი-
ანთა სხეულები ადვილად ხრწნადია. არც ერთ დაცემულ ანგე-
ლოზს არ სურს ისეთი სხეული, რომელიც ერთ კვირაში შეიძლე-
ბა მოკვდეს.
98 მკითხველთა ლიგა
 მთელ სხეულში სიცივემ დამიარა.
– სამწუხარო ამბავია, თუმცა ამაში სკოტის და ნეფილიმების
დადანაშაულება ძნელია. ეს დაცემული ანგელოზების პრობლე-
მა უფროა. არც არავის ესიამოვნება, ვინმე რომ მის სხეულს
ორი კვირის განმავლობაში ესაკუთრებოდეს.
პაჩს ყბა აუკანკალდა. – ეს საშენო ადგილი არ არის. წადი
სახლში.
– შენ მაგაზე ნუ ღელავ.
– „ბოსთან“ უფრო სიმშვიდეა, ვიდრე აქ.
– მადლობა რჩევისთვის, მაგრამ, რატომღაც, სახლში ჯდო-
მის და შენზე ტირილის ხასიათზე არ ვარ.
პაჩმა დაკვირვებით შემომხედა. – თავს საფრთხეში იგდებ,
გესმის? თანაც, შეგახსენებ, რომ შენ თავად მოისურვე, რომ ყვე-
ლაფერი ასე ყოფილიყო.
– კარგი, გეყოს, ეგ აქ არაფერ შუაშია.
პაჩმა ჯიბიდან გასაღები ამოიღო. – სახლში მიმყავხარ. – მი-
სი ტონი მაგრძნობინებდა, რომ ამის გაკეთება არ სურდა, თუმ-
ცა, სხვა გზა არ ჰქონდა.
– შენ მე ვერაფერს მიბრძანებ.
თვალებში ჩამხედა. – და სკოტთან შეხვედრებს შეწყვეტ.
კიდევ უფრო მეტად ვიგრძენი ბრაზის მოზღვავება. როგორ
ბედავდა, რომ სუსტად და დაუცველად გამოვყავდი? როგორ ბე-
დავდა, რომ მაკონტროლებდა და წყვეტდა, როდის რა მექნა?
როგორ ბედავდა ისე მოქცევას, თითქოს მისთვის არაფერს
ვნიშნავდი? საპასუხოდ ცივი მზერით გავხედე. – საკმარისია სა-
მადლოდ ჩემი დაცვა. საერთოდ აღარ მინდა, რომ ჩემი მფარვე-
ლი ანგელოზი იყო.
პაჩმა ზემოდან დამხედა. წვიმის წვეთი თმის ღერიდან ჩა-
მოუვარდა და ყინულის ნატეხის მსგავსად დამეცა ლავიწზე. ვიგ-
რძენი, როგორ შეეხო ჩემს კანს და როგორ გაუჩინარდა პერან-
99 მკითხველთა ლიგა
გის ქსოვილში. მისი თვალებიც ამ წვეთს გაჰყვა და თითქოს ახ-
ლა შიგნიდან შემხედა. ახლა, ამ მომენტში, მინდოდა მისთვის
მეთქვა, რომ ყველაფერს ვნანობდი, რომ ფეხებზე მეკიდა მარ-
სიც და მთავარანგელოზების აზრიც, მაგრამ, სიმართლე იყო ის,
რომ ასე გაგრძელება აღარ შეიძლებოდა. არ გამოვიდოდა თა-
ვის მოტყუება, თუ, რა თქმა უნდა, არ მსურდა, რომ პაჩი ჯოჯო-
ხეთში გაეგზავნათ. რაც უფრო მეტს ვკამათობდით, მით მეტ სა-
შინელებას ვეუბნებოდით ერთმანეთს და ამ ყველაფერს უფრო
ადვილადაც აღვიქვამდით. ახლაც, სხვას ვერაფერს ვამბობდი.
– უკან წაიღე შენი სიტყვები, – ჩუმი ხმით მითხრა პაჩმა.
თვალს ვერ ვუსწორებდი. არ შემეძლო სიტყვების უკან წაღე-
ბა. ვიდექი თავაწეული და პაჩის ზურგს უკან წვიმის წვეთებს ვაკ-
ვირდებოდი. ჯანდაბა ჩემი სიამაყე და ჯანდაბას მისი სიამაყეც.
– უკან წაიღე სიტყვები, ნორა, – მტკიცედ გამიმეორა პაჩმა.
– შენთან ერთად ცხოვრებაში სწორ ნაბიჯებს ვერ ვდგამ, –
ვთქვი და თან საკუთარი თავი დავწყევლე აკანკალებული ნიკა-
პის გამო. – ყველასთვის ასე აჯობებს, თუ მე და შენ ერთად
აღარ ვიქნებით. – ვთქვი ის, რასაც საერთოდ არ ვფიქრობდი,
მაგრამ სიტყვები თავისთავად ამომდიოდა პირიდან. თან ჩემი
სხეულის პატარა, მაგრამ საშინელ ნაწილს მისთვის ტკივილის
მინიჭება სურდა. ისეთივე ტკივილის, როგორსაც მე ვგრძნობდი.
– მინდა, რომ გაქრე ჩემი ცხოვრებიდან. სამუდამოდ.
მძიმე წუთიერი დუმილის შემდეგ პაჩმა ხელი ჯიბისკენ წაიღო
და უჩვეულოდ დიდხანს გააჩერა იქ.
– ეს ფული გამომართვი, – მითხრა და კუპიურები გამომიწო-
და. – დაგჭირდება.
ხელი უკან გავაწევინე. – შენი ფული არ მჭირდება. – როცა
შემეწინააღმდეგა, ფული გამოვართვი და მკერდზე მივაყარე.
პაჩმა ხელი დამიჭირა და მკვეთრად მიმიზიდა.

100 მკითხველთა ლიგა

 – გამომართვი! – მისი ტონი მეუბნებოდა, რომ მე არაფრის
აზრზე არ ვიყავი. მართალიც იყო. ოდნავადაც არ მესმოდა მისი
და მისი ცხოვრების შესახებ. – აქ მყოფი ბიჭების ნახევარი
იარაღს ატარებს. თუ რაიმე უბედურება მოხდა და ვინმე აგედევ-
ნა, უბრალოდ ეს ფული დაუყარე და გაიქეცი. ამის შემხედვარე
აღარც ერთი ხულიგანი უკან არ გამოგყვება.
მარსი გამახსენდა. ნუთუ ეგონა, რომ აქ ვინმე ჩემს დაჭრას
შეეცდებოდა? გულწრფელად ფიქრობდა, რომ ამით შემაშინებ-
და? აშკარად არაფერს ცვლიდა ჩემი სურვილი, რომ ის მფარვე-
ლი ანგელოზი აღარ ყოფილიყო. ფაქტი ფაქტად რჩებოდა და ის
კვლავ ვალდებული იყო, დავეცავი.
ხელი გამიშვა, შემდეგ სახელურს მოეჭიდა, წამიერად
მკლავზე კუნთები დაეჭიმა, საბილიარდოდან გავიდა და კარი
ენერგიულად გაიხურა. ანჯამებზე კიდევ კარგა ხანს ქანაობდა
კარის ფრთები.

101 მკითხველთა ლიგა

 თავი 6

სკოტი ბილიარდის მაგიდასთან დახრილიყო და ბურთს თა-

ვის კიას უმიზნებდა. სწორედ იმ დროს მივედი, როცა იმ ფიქრში
იყო, თუ რომელი ბურთის ჩაგდება სჯობდა.
– მიაგენი ბანკომატს? – ვკითხე და თან ჩემი ჯინსის ჟაკეტი
კედელთან მდგარი სკამის რკინის საზურგეზე გადავკიდე.
– ვიპოვე, მაგრამ მანამდე რამდენიმე გალონი წყალი ჩავ-
ყლაპე. – მან თავისი ჰავაიური ქუდი აიწია და ეფექტის გასაძ-
ლიერებლად სველი თმები გააქნია. შესაძლოა, ავტომატი მარ-
თლაც იპოვა, მაგრამ კაცმა არ იცის, მანამდე რას აკეთებდა იმ
შესახვევში. რა თქმა უნდა, ძალიან მსურდა ამის გაგება, თუმცა,
დღეისთვის პრობლემები საკმარისი იყო. ისედაც უკვე გავუშვი
ახალ ხათაბალაზე პაჩთან საუბრის შანსი.
ხელები მაგიდის კიდეზე დავაწყვე და ოდნავ წინ გადავიხარე,
რომ თავდაჯერებულობა შემმატებოდა, თუმცა, უნდა ვაღიარო,
რომ გული აჩქარებით მიცემდა. გარდა იმისა, რომ პაჩთან მო-
რიგი კონფრონტაცია გადავიტანე, ირგვლივ ისეთი ხალხით ვი-
ყავი გარშემორტყმული, რომ არც ერთი მათგანი ჩემში სიმპა-
თიას არ იწვევდა. თან, არც ის მავიწყდებოდა, რომ ცოტა ხნის
წინ ერთ-ერთ მაგიდასთან ბიჭი სისხლისგან დაიცალა. იქნებ
სწორედ ეს იყო ის მაგიდა? სასწრაფოდ მოვცილდი და ხელები
შევიწმინდე.
– მალე დავიწყებთ, – თქვა სკოტმა. – ორმოცდაათი დოლა-
რი და მიღებული ხარ. კია აიღე.
ბილიარდის თამაშის ხალისი არ მქონდა, მერჩივნა, ვმდგა-
რიყავი და მეყურებინა, თუმცა ვიცოდი, რომ პაჩიც აქვე, პოკე-
რის მაგიდასთან იჯდა და მიუხედავად იმისა, რომ ახლა აქეთ არ
იყურებოდა, ვიცოდი, მაკვირდებოდა და მისთვის სისუსტის ჩვე-
102 მკითხველთა ლიგა
ნება არ მსურდა. ის ყველას აკვირდებოდა, ნებისმიერ გარემო-
ში პირველ რიგში სიტუაციას და გარშემომყოფებს სწავლობდა
ხოლმე.
მოკლედ, ეშმაკურად გავიღიმე და ამ აზრებით აღვსილმა სა-
თამაშო გამოწვევა მივიღე. – დიდი სიამოვნებით. – არ მინდო-
და პაჩს ენახა, რომ თავს ცუდად ვგრძნობდი. არ მინდოდა ეფიქ-
რა, რომ სკოტთან დროს კარგად ვერ ვატარებდი.
მაგრამ სანამ კიას ავიღებდი, სკოტთან მისული საშუალო ტა-
ნის სვიტერიანი და სათვალეებიანი მამაკაცი დავინახე, რომე-
ლიც სკოტს მიუახლოვდა და თითქმის ჩურჩულით ჰკითხა. –
რამდენი?
– ორმოცდაათი, – უპასუხა სკოტმა ოდნავ გაღიზიანებული
ხმით. – ისევე, როგორც ყოველთვის.
– მინიმალური ფსონი ასი დოლარია.
– როდის აქედან?
– კარგი, დავაზუსტებ: შენთვის – ასი დოლარი.
სკოტს სახე აუწითლდა და მაგიდის კიდეზე მდგარ სასმელს
მისწვდა. შემდეგ საფულე ამოიღო, იქიდან რამდენიმე კუპიურა
ამოაცურა და კაცს პერანგის წინა ჯიბეში ჩაუდო. – აქ ორმოც-
დაათია. დანარჩენს თამაშის ბოლოს გადავიხდი. ახლა აქედან
გამეცალე, თორემ შენმა აყროლებულმა სუნმა ლამისაა დამახ-
რჩოს.
კაცმა ქვედა ტუჩთან ფანქარი მიიტანა. – ჯერ დიუს უნდა გა-
უსტუმრო ვალი. უკვე ვეღარ ითმენს. აქამდე შენდამი ძალიან
გულუხვი იყო, შენ კი უმადურობით უპასუხე.
– უთხარი, რომ ხვალ დილამდე ფულს მივცემ.
– ეგ ტექსტი ზუსტად ერთი კვირის წინ მოვისმინე.
– სკოტი კიდევ უფრო მიუახლოვდა კაცს. – მარტო მე ხომ არ
ამიღია მისგან ფული?

103 მკითხველთა ლიგა

 – მაგრამ შენ ხარ ერთადერთი, ვინც არ იხდის, – შემდეგ
სკოტის მიცემული ფული ძირს დაყარა და გატრიალდა, – რო-
გორც უკვე გითხარი, დიუ მოუსვენრად არის, – და სკოტს ავის-
მომასწავებელი მზერით შეხედა.
– დიუსი რამდენი გმართებს? – ვკითხე სკოტს.
სკოტმა გაკვირვებულმა შემომხედა.
კარგი, შემდეგი შეკითხვა. – ვის უნდა ეთამაშო? – ვსაუბრობ-
დი მშვიდად, თან ჩემ ირგვლივ მყოფ ბიჭებს ვათვალიერებდი.
მათი ნაწილი ეწეოდა, ზოგიც ბილიარდის ბურთებს აგორებდა.
უმეტესობას სხეულზე დანის, პისტოლეტის და სხვა იარაღების
ტატუები ჰქონდა გაკეთებული. ნებისმიერ სხვა ღამეს აქედან შე-
შინებული გავიქცეოდი, თუმცა ახლა, რატომღაც, თავს უსიამოვ-
ნოდ არ ვგრძნობდი, რადგან ვიცოდი, რომ პაჩი აქვე იყო და
საფრთხეც არ მემუქრებოდა.
სკოტმა ჩაიცინა. – ესენი ყველანი მოყვარულები არიან. ნე-
ბისმიერ მათგანს ცალი ხელით მოვერევი. ჩემი ნამდვილი მე-
ტოქე, აი, იქ არის. – მან მზერა დერეფნის ბოლოს ჩაბნელებუ-
ლი ადგილისკენ მიმართა, რომლის იქითაც მოყვითალო ნათე-
ბაში ჩაფლული ოთახი მოჩანდა, მის შესასვლელ კარში ფარდე-
ბი იყო ჩამოფარებული. იქვე შესასვლელთან კი ბილიარდის
ერთი მაგიდა იდგა.
– დიდ ფულზე იქ თამაშობენ? – შევეცადე მიხვედრას.
– სწორედაც. იქ ერთი თამაშით იმდენივეს მოგება შემიძლია,
რამდენისთვისაც აქ თხუთმეტი ხელი დამჭირდება.
ცალი თვალით იქით ვიხედებოდი, სადაც პაჩი იჯდა. შევნიშ-
ნე, რომ წამით გამომხედა. არ შევიმჩნიე და ხელი უკანა ჯიბის-
კენ წავიღე, სადაც პაჩის მოცემული ფული მედო. – ასი დოლარი
გჭირდება? აგერ, ორმოცდაათი, – მოვუჭერი მოკლედ და ორი
ოცდოლარიანი და ერთი ათდოლარიანი გავუწოდე. რა თქმა უნ-
და, აზარტული არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ ახლა მსურდა,
104 მკითხველთა ლიგა
პაჩს ენახა, რომ საბილიარდოში სულაც არ ვგრძნობდი თავს
ცუდად და თუნდაც ისე გამოჩენილიყო, თითქოს სკოტს ვეფ-
ლირტავებოდი, არც ეს მანაღვლებდა. „წადი შენი“, – გავიფიქ-
რე გულში ისე, რომ დარწმუნებული ვიყავი, პაჩი ჩემს სიტყვებს
ვერ გაიგებდა.
სკოტმა ჯერ მე შემომხედა, შემდეგ ფულს დახედა, რომელიც
ხელში მეჭირა. – ეს ხუმრობაა? – თუ მოიგებ, მოგებულ თანხას
შუაზე გავიყოფთ.
სკოტმა ხარბად გამომართვა კუპიურები და იმ კაცისკენ წავი-
და ჩქარი ნაბიჯით, რომელიც წეღან აქ იდგა და ესაუბრებოდა.
აშკარა იყო, რომ ის ძ-ში მხოლოდ გასართობად არ დადიოდა.
სკოტი მოთამაშე იყო.
ფული ადრესატს გაუწოდა, რომელიც ამ მომენტში დაფაზე
მოთამაშეების ბალანსს ასწორებდა. მე პაჩს გავხედე, თუმცა მას
ბანქოზე გადაეტანა ყურადღება და სახეზე არანაირი ემოცია არ
ეტყობოდა.
სვიტერიანმა მამაკაცმა სკოტს ფული გამოართვა, მოხერხე-
ბულად ჩაიცურა ჯიბეში და სკოტს იმგვარად გაუღიმა, რომ ყვე-
ლაფერი აშკარა გახდა. ჩვენც თამაშში ვიყავით ჩაბმული.
სკოტი კიის თავის ცარცის წმენდით დაბრუნდა. – იცი, რო-
გორ უნდა უსურვო მოთამაშეს წარმატება? მის კიის უნდა აკო-
ცო. – მითხრა და ჯოხი სახესთან მომიტანა.
ნაბიჯი უკან გადავდგი. – არ ვაპირებ შენი კიის კოცნას. სკო-
ტი მხრებში მოიხარა და ქათმისებრი კრიახი დაიწყო.
მიმოვიხედე და დავრწმუნდი, რომ პაჩი ამ სამარცხვინო სცე-
ნას არ უყურებდა. სწორედ ამ მომენტში შევამჩნიე მასთან უკნი-
დან მისული მარსი მილარი, რომელიც დაიხარა და კისერზე ხე-
ლები შემოხვია.
გული კინაღამ ფეხსაცმელებში ჩამივარდა.

105 მკითხველთა ლიგა

 სკოტი რაღაცას ლაპარაკობდა, თან სახესთან ჯოხს მიტ-
რიალებდა, მაგრამ მე არაფერი მესმოდა. მთელი ჩემი ყურად-
ღება იმ შოკისმომგვრელ სცენისკენ იყო მიმართული, რომე-
ლიც რამდენიმე წამის წინ დავინახე. აჰა, ანუ ეს საქმე ჰქონდა
პაჩს მარსისთან! საინტერესოა, თავად მარსი რას აკეთებდა აქ?
ის, ვინც სულ ცოტა ხნის წინ „ბოსთან“ დაჭრეს? ნუთუ პაჩი ასე
იმიტომ იქცეოდა, რომ მე მეეჭვიანა? ამ შემთხვევაში მას წინას-
წარ უნდა სცოდნოდა, რომ ამაღამ აქ ვიქნებოდი. ეს კი გამო-
რიცხული იყო, თუ რა თქმა უნდა, არ მითვალთვალებდა.
ხელისგულებში ფრჩხილები ჩავაჭირე, ძალიან მიჭირდა კონ-
ცენტრირება, შინაგანად ტკივილი მტანჯავდა. ვიდექი გაშეშებუ-
ლი და უსიცოცხლო, ვგრძნობდი, რომ ცრემლებს ძლივს ვიკა-
ვებდი. ამასობაში ჩემი ყურადღება საბილიარდოში შემოსულმა
წითელი ფერის უმკლავებო მოსაცმელიანმა ბიჭმა მიიპყრო. მას
კისერზე რაღაც იარა ეტყობოდა. ბიჭი მაგიდისკენ დაიხარა და
თეთრი ბურთი ხელში აათამაშა. ამ მომენტში დეჟა ვუ ვიგრძენი.
ამ ბიჭში იყო რაღაც, რაც ძალიან მეცნობოდა, მიუხედავად იმი-
სა, რომ აშკარად პირველად ვხედავდი. მომერია მძიმე სურვი-
ლი, გავქცეულიყავი აქედან, მაგრამ იატაკზე ვიყავი მიჯაჭვული
და ადგილიდან ვერ ვიძროდი.
– მიდი, – კიდევ ერთხელ გამიმეორა სკოტმა და კიი გამომი-
წოდა. გარშემო მყოფი ბიჭები მხიარულად ეხმიანებოდნენ. –
მიდი ნორა, აკოცე, – მითხრა სკოტმა, – წარმატებისთვის, ნო-
რა.
შემდეგ ჯოხი ჩემი მაისურის ქვეშ ოდნავ შეჰყო და ასწია.
მე ხელი ავუქნიე და უხეშად გავწიე. – მომაშორე.
ამასობაში წითელქურთუკიანი ბიჭის მოძრაობა შევნიშნე.
ყველაფერი ისე მალე მოხდა, რომ ძლივსღა გავიაზრე. მან თეთ-
რი ბურთი ძლიერად მოიქნია და მთელი ოთახის გასწვრივ მო-
ისროლა. კედელზე დაკიდებული სარკე ერთიანად ჩაიმსხვრა.
106 მკითხველთა ლიგა
ოთახი სიჩუმეში გაირინდა. ყველამ შეწყვიტა თამაში და საუბა-
რი.
– შენ, – მიმართა სვიტერიან მამაკაცს და იარაღი დაუმიზნა.
– ფული მომეცი. – და კიდევ უფრო წინ მიიწია. – და ხელები ისე
გეჭიროს, რომ ვხედავდე.
სკოტი წინ დაიძრა. – არ გამოვა, ძმაო. ეგ ჩვენი ფულია. –
ოთახიდან რამდენიმე თანხმობის შეძახილი გაისმა.
უცნობმა იარაღი კვლავ კაცზე დამიზნებული დატოვა, თუმცა
თვალებით სკოტს გამოხედა და ბოროტად გაიღიმა. – უკვე
აღარ.
– თუ მაგ ფულს ხელს ახლებ, მოგკლავ.
სკოტის ხმაში ჩუმი მრისხანება იგრძნობოდა. ლაპარაკობდა
ისე, რომ სრულად იყო დარწმუნებული თავის სიტყვებში. მე კი
ვიდექი გაყინული, ძლივსღა ვსუნთქავდი და ამ ყველაფრით გა-
მოწვეულ შოკს ვყავდი მოცული. არ მინდოდა იმაზე მეფიქრა,
რა მოხდებოდა შემდეგ, რადგან დარწმუნებული ვიყავი, რომ
უცნობის პისტოლეტი დატენილი იყო.
მან კიდევ უფრო ფართოდ გაიღიმა.
– ნუთუ?
– აქ არავინ მოგცემს იმის ნებას, რომ ჩვენი ფული წაიღო, –
განაგრძობდა სკოტი. – შენთვისვე უმჯობესი იქნება, თუ იარაღს
დაუშვებ.
ოთახში თანხმობის მანიშნებელი მორიგი შეძახილები გაის-
მა.
მიუხედავად აშკარად გაზრდილი დაძაბულობისა, წითელ-
ქურთუკიანმა ზანტად მოიფხანა კეფა იარაღის სახელურით. ოდ-
ნავადაც არ ჩანდა შეშინებული.
– არა, – და ამჯერად სკოტს დაუმიზნა პისტოლეტი. – ადი მა-
გიდაზე.
– წადი შენი!
107 მკითხველთა ლიგა
 – გიმეორებ, ადი მაგიდაზე!
ახლა უკვე ორივე ხელით ეჭირა პისტოლეტი და სკოტს მკერ-
დში უმიზნებდა.
– აქედან ცოცხალი ვერ წახვალ. ოცდაათნი ვართ ერთის წი-
ნააღმდეგ.
სამ ნახტომში ბიჭი სკოტთან აღმოჩნდა. ჯერ მის გვერდით გა-
ჩერდა რამდენიმე წამით, ისე რომ სასხლეტისთვის თითი არ
მოუშორებია, სკოტს კი ოფლის ერთი წვეთიც არ გასჩენია სახე-
ზე. ვერ ვუჯერებდი საკუთარ თვალებს: „რატომ არ ცდილობს
სკოტი მისთვის იარაღის წართმევას? რა, არ იცის, რომ მისი
მოკვლა შეუძლებელია? არ იცის, რომ ნეფილიმია? მაგრამ პაჩ-
მა ხომ მითხრა, რომ ის რაღაც საზოგადოების წევრიც კია... რო-
გორ არ უნდა იცოდეს?“
– უდიდეს შეცდომას უშვებ, – კიდევ უფრო მშვიდად წარმოთ-
ქვა სკოტმა, მაგრამ, ახლა მის ხმაში აშკარად იგრძნობოდა პა-
ნიკის ნიშნები.
საინტერესოა, რატომ არავინ ცდილობდა მის დახმარებას.
როგორც სკოტმა თქვა, მათ აშკარა რიცხვობრივი უპირატესობა
ჰქონდათ. თუმცა, იყო ამ ბიჭში რაღაც საშინელი და საშიში. რა-
ღაც... არაადამიანური. ნუთუ ამას ყველა აქ მყოფი გრძნობდა
და იაზრებდა?
მე კიდევ ძალიან ნაცნობი, უსიამოვნო გრძნობა დამეუფლა.
გრძნობა, რომელიც მეუბნებოდა, რომ ეს ბიჭი დაცემული ანგე-
ლოზი... ან ნეფილიმი იყო.
მოულოდნელად შევამჩნიე, რომ მზერა მარსიზე შემეჩერები-
ნა. ის მოშორებით იდგა და სახეზე ისეთი გამომეტყველება აღ-
ბეჭდოდა, რომელსაც დავახასიათებდი, როგორც დაუფარავ აღ-
ტაცებას. მივხვდი, რომ მას წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა, რა შე-
იძლება მომხდარიყო აქ. მან ხომ არ იცოდა, რომ სკოტი ნეფი-
ლიმი იყო და რომ მას ცალ ხელშიც კი მეტი ძალა ჰქონდა, ვიდ-
108 მკითხველთა ლიგა
რე ერთ ჩვეულებრივ ადამიანს მთელ სხეულში. მას არ უნახავს,
როგორ დაფშვნა ხელში ჩონსიმ ჩემი მობილური. სწორედ ჩონ-
სი იყო პირველი ნეფილიმი, რომელსაც მე შევხვდი. მარსის არც
იმის შესახებ ჰქონდა წარმოდგენა, თუ რა ხდებოდა მაშინ იქ,
სკოლის ბნელ დერეფნებში. მაგრამ ეს წითელქურთუკიანი ბი-
ჭი?! ნეფილიმია, თუ დაცემული ანგელოზი? როგორც ჩანს, მა-
საც არანაკლები ძალა ჰქონდა. რაც უნდა მომხდარიყო მოგ-
ვიანებით, ეს იქნებოდა ბრძოლა სისხლის ბოლო წვეთამდე.
არადა „ბოსთან“ მიღებული გაკვეთილი კარგად უნდა გაეაზრე-
ბინა და სახლში დარჩენილიყო. პრინციპში, მე ვისზე რას ვამ-
ბობდი...
წითელმაისურიანმა სკოტს იარაღი ჩაარტყა. მოულოდნელო-
ბითა და შიშით აღვსილ სკოტს კიი ხელიდან გაუვარდა. იგი
იატაკზე გაიშხლართა და მაგიდის ქვეშ შეძვრა. ამასობაში უც-
ნობმა კიის ხელი დასტაცა და წვერით მაგიდას აძგერა. კიიმ წამ-
ში გახვრიტა მაგიდის ზედაპირი და ჯოხის წვერი უკვე სკოტის სა-
ხესთან აღმოჩნდა.
სკოტს ადამის ვაშლი აუკანკალდა. – გიჟი ხარ.
უეცრად საიდანღაც ბარის სკამი გამოფრინდა და წითელ-
ქურთუკიანს ზურგში მოხვდა.
– დასცხე! – გაისმა შემაგულიანებელი ხმები ბრბოდან.
ამის შემდეგ ატყდა რაღაც ომის მსგავსი. ხალხი სკამებს
სწვდა. დაიწყო გაწევ-გამოწევა, ყვირილი, ხელებისა და ფეხების
ქნევა. მე ოთხზე დავეცი და სასწრაფოდ უახლოესი გასასვლე-
ლისკენ გავხოხდი. აქ კიდევ ერთი იარაღიანი ბიჭი დავინახე,
რომელმაც მაშინვე ამოიღო პისტოლეტი ქამრიდან და ხალხს
შეერია. უეცრად გასროლის ხმა გავიგე, ფეხზე წამოვხტი და უკა-
ნა კარიდან გარეთ გავვარდი. გაქცევას ვცდილობდი, მაგრამ ქა-
მარში ჩაჭიდებულმა ძლიერმა ხელმა შემაჩერა. პაჩი.

109 მკითხველთა ლიგა

 – ჯიპი წაიყვანე, – მიბრძანა და მანქანის გასაღები ხელში ჩა-
მიდო. – წამიერი პაუზა. – ჰა, რას ელოდები?
თვალები ცრემლებით ამევსო, მაგრამ ბრაზიანად დავუბრუნე
გასაღები. – შეწყვიტე ისე მოქცევა, თითქოს მუდმივად პრობ-
ლემას გიქმნიდე. დახმარებისთვის ერთხელაც კი არ დამიძახია!
– გითხარი, რომ ამაღამ აქ არ მოსულიყავი. რომ დაგეჯერე-
ბინა, პრობლემებიც არ შეგექმნებოდა. ეს ჩემი სამყაროა და შენ
მას არ ეკუთვნი! გეყო მუდამ იმის ცდა, თითქოს რაღაცის შეც-
ვლა შეგიძლია. სისულელეებს მოეშვი, თორემ ვიღაც აუცილებ-
ლად მოგკლავს.
ხმა ჩამიწყდა.
– წითელქურთუკიანი ბიჭი ნეფილიმია, – განაგრძო პაჩმა
ისე, რომ ხმის ამოღება არც კი მაცალა. – მის კისერზე არსებუ-
ლი ნიშანი იმ საზოგადოების წევრობაზე მიანიშნებს, რომელზეც
გეუბნებოდი. მას ფიცი აქვს დადებული.
– ნიშანი?
– ჰო, იარას რომ ჰგავს.
ყველაფერი გასაგები იყო. თვალები პატარა ფანჯრისკენ მივ-
მართე. შიგნით ისევ არეულობა იყო, ხალხი გაურკვეველი მი-
მართულებით ისროდა სხვადასხვა ნივთს. აი, თურმე, რატომ
მეცნობოდა ის წითელქურთუკიანი. თავისი ბოროტი გამომეტ-
ყველებით ჩონსის მაგონებდა, რადგან ისიც ნეფილიმი ყოფი-
ლა. მეუფლებოდა ისეთი გრძნობა, როგორიც არასდროს და-
მუფლებია სკოტის გვერდით, რადგან ჩონსი და ეს ბიჭი ბოროტი
ნეფილიმები იყვნენ, სკოტი კი არა. გაისმა ძალიან ხმამაღალი,
ავისმომასწავებელი ბრახუნის ხმა. პაჩმა იატაკზე დამაგდო,
თავზე კი შუშის ნამსხვრევები დაგვეყარა. უკანა კარს ფანჯარა
აღარ ჰქონდა.
– აქედან მოშორდი! – გამიმეორა პაჩმა გაბრაზებული ხმით
და ქუჩისკენ მიმითითა.
110 მკითხველთა ლიგა
 სასწრაფოდ შევბრუნდი და გასაქცევად მოვემზადე. – შენ
რას აპირებ?
– მარსი კვლავ შიგნითაა. მე მასთან ერთად წამოვალ.
ვიგრძენი, რომ ფილტვები ჩამეკეტა და ვეღარ ამოვისუნთქე.
– და მე? შენ ხომ ჩემი მფარველი ანგელოზი ხარ!
პაჩმა უცნაურად შემომხედა. – უკვე აღარ, ანგელოზო. – და
სანამ პასუხს გავცემდი, შეტრიალდა, საბილიარდოს და იქ მიმ-
დინარე აურზაურს შეუერთდა.
ქუჩაში გაჩერებული ჯიპის კარი გავაღე, სასწრაფოდ ჩავჯექი,
სავარძელი ჩემს ზომაზე დავაყენე და მანქანა დავძარი. ეს რა
თქვა? ჩემი მფარველი ანგელოზი აღარ იყო? რატომ? რადგანაც
მე ვისურვე ასე, თუ, უბრალოდ, ჩემი შეშინება სურდა? სურდა,
რომ ნათქვამი სიტყვების გამო სინანული მეგრძნო? მაგრამ რა-
ტომ? მე ხომ იმიტომ მოვიქეცი ასე, რომ ორივესთვის ასე სჯობ-
და. რომ პაჩს ნაკლები პრობლემა ჰქონოდა თავის სამყაროში.
ახლა კი ისე იქცეოდა, თითქოს ყველაფერი ჩემი ბრალი იყო.
უნდა მივბრუნებულიყავი და პირში მიმეხალა, რომ ისეთი დაუც-
ველიც არ ვიყავი, როგორც ის თვლიდა. უნდა დამემტკიცებინა,
რომ მე ერთი რიგითი პაიკი არ ვიყავი ამ დიდ სამყაროში. და
არც ბრმა ვიყავი. კარგად ვხედავდი, რომ მასსა და მარსის შო-
რის რაღაც ხდებოდა. ჯანდაბას მისი თავი! მარტო უკეთ ვიყავი.
ნაძირალა, უსინდისო ნაძირალა! არაფერში მჭირდებოდა. მორ-
ჩა!
მანქანა ჩემი სახლის წინ გავაჩერე. ფეხები ისევ მიკანკალებ-
და და სუნთქვაც მიჭირდა. ზოგადად, გარშემომყოფი სიჩუმეც
ძალიან მაწუხებდა. ეს მანქანა აქამდე ყოველთვის თავშესაფ-
რის სიმბოლო იყო ჩემთვის, ახლა კი ისე უცხოდ მეჩვენებოდა,
თითქოს ზედმეტად დიდიც კი იყო ერთი ადამიანისთვის. შემდეგ
გათბობა ჩავრთე და შუბლი საჭეს დავაჭირე. არ ვფიქრობდი
იმის შესახებ, რომ ახლა შესაძლოა პაჩი და მარსი მისი მანქა-
111 მკითხველთა ლიგა
ნით ერთად მიდიოდნენ. არაფერზე არ ვფიქრობდი. ვიჯექი ასე,
გაუნძრევლად და სითბოსა და მანქანაში დარჩენილ პაჩის სურ-
ნელს შევიგრძნობდი. მხოლოდ მაშინ წამოვჯექი, როცა საწვა-
ვის მაჩვენებელი ნახევარზე დაეცა. თვალები სასწრაფოდ გავიმ-
შრალე და ის-ის იყო ძრავაც უნდა გამომერთო, რომ უეცრად ჩე-
მი სახლის ზღურბლთან მდგარი პაჩი დავინახე, რომელიც ხის
მოაჯირს მიყუდებოდა.
წამით ვიფიქრე, რომ აქ ჩემს სანახავად მოვიდა და ცრემლე-
ბიც მაშინვე შემაშრა, მაგრამ, მერე გამახსენდა, რომ აქ მისი
მანქანით მოვედი და ახლა, ალბათ, სწორედ მის წასაყვანად
იყო მოსული. ყოველივე მას შემდეგ, რაც ამ ღამით მითხრა,
სხვა მიზეზის მოფიქრება არც კი შემეძლო.
მანქანასთან მოვიდა, შემდეგ მძღოლის კარი გააღო და
მკითხა, – კარგად ხარ?
უხმოდ დავუქნიე თავი. საუბარი ისევ მიჭირდა. თვალწინ
კვლავ ცივსისხლიანი ნეფილიმი მედგა. ვერაფრით ვხვდებოდი,
რა უნდოდა საბილიარდოში. ნეტავ სკოტმა თუ გამოაღწია იქი-
დან? და მარსიმ?
აბა, რას იზამდა. პაჩი რისთვის ჰყავდა?!
– რატომ ითხოვდა ის წითელქურთუკიანი ნეფილიმი ფულს?
– ვკითხე პაჩს და გვერდითა სავარძელზე გადავჯექი. ისევ წვიმ-
და და მიუხედავად იმისა, რომ ვიცოდი – პაჩს სიცივე არ აწუხებ-
და, მაინც არ მინდოდა მისი გარეთ დატოვება. რამდენიმე წამში
საჭესთან დაჯდა, კარი მოხურა და ის ნაცნობი შეგრძნება დამე-
უფლა, რომელსაც ადრე ინტიმური ეთქმოდა, ახლა კი პირიქით,
უხერხულობას და დაძაბულობას მიქმნიდა.
– ის თავისი საზოგადოებისთვის ფულს აგროვებდა. საინტე-
რესოა, რაში სჭირდებათ, ამ ინფორმაციაზე ხელი არ მიმიწვდე-
ბა. სავარაუდოდ, ახალი წევრების შემოკრებას, ან დაცემული
ანგელოზების მოსყიდვას ცდილობენ, მაგრამ რატომ? – შემდეგ
112 მკითხველთა ლიგა
თავი გააქნია. – რამენაირად მათ შიგნით უნდა შევაღწიო. პირ-
ველად, ჩემი ანგელოზად ყოფნის პერიოდში, უმცირესობაში
ვგრძნობ თავს. თავიანთ საზოგადოებას ახლოსაც კი არ მიმაკა-
რებენ.
წამით ვიფიქრე, რომ პაჩი დახმარების სათხოვნელად მოვი-
და ჩემთან. თუმცა, რამდენად წარმოსადგენი იყო, რომ მე ნეფი-
ლიმებთან შეღწევას შევძლებდი? მე ხომ ჩვეულებრივი ადა-
მიანი ვიყავი. არა, რა თქმა უნდა, მყავდა ოთხასწლიანი ნეფი-
ლიმი წინაპარი ჩონსი ლანჟეს სახით, მაგრამ ეს ხომ არაფერს
ნიშნავდა. მაინც ჩვეულებრივი ადამიანი ვიყავი და ჩემთან შე-
დარებით, პაჩს უდიდესი უპირატესობა ჰქონდა.
– როგორც მახსოვს, მითხარი, რომ სკოტიც და ეგ ბიჭიც ერ-
თი საზოგადოების წევრები იყვნენ, თუმცა, არ ჩანდა, რომ ერ-
თმანეთის შესახებ სცოდნოდათ რამე. დარწმუნებული ხარ, რომ
სკოტიც ჩართულია ამ ყველაფერში?
– ასეა.
– მაშინ ერთმანეთი რატომ ვერ იცნეს?
– არ ვიცი, ერთადერთი მტკიცე ვარაუდი, რაც ახლა მაქვს,
არის ის, რომ ვიღაც, ვინც ამ საზოგადოებას მართავს, მის წევ-
რებს მაქსიმალურად ასაიდუმლოებს. ურთიერთსოლიდარობის
გარეშე კი სერიოზული გადატრიალების შანსები ძალიან მცი-
რეა. მეორე მხრივ, თუკი თავადაც კი არ იციან ერთმანეთის შე-
სახებ, მით უმეტეს წარმოუდგენელია, რომ ვიღაც გარედან მი-
სულმა დაცემულმა ანგელოზმა გაიგოს რაიმე.
ამ ყველაფრის მოსმენის შემდეგ მივხვდი, რომ უკვე დარწმუ-
ნებული არ ვიყავი, ვის მხარეს ვიდექი მე. ჩემი არსების ერთი
ნაწილი უნდობლად უმზერდა დაცემულ ანგელოზებს, რომლე-
ბიც ყოველ ჩეშვანზე ნეფილიმების სხეულებს იყენებდნენ,
მეორე ნაწილი კი მათი მადლიერი იყო იმისთვის, რომ ამ მიზ-
ნით ისინი ნეფილიმებს იყენებდნენ და არა ადამიანებს.
113 მკითხველთა ლიგა
 – და მარსი? – შევეცადე ხმაში ემოცია არ შემტყობოდა.
– მას უბრალოდ პოკერი უყვარს, – არაპირდაპირი პასუხი
გამცა პაჩმა. შემდეგ მანქანა უკანა მიმართულებით დაძრა. – ახ-
ლა უნდა წავიდე. ამაღამ ხომ კარგად იქნები? დედა წასულია?
სავარძელზე შემოვბრუნდი ისე, რომ მისი სახე კარგად დამე-
ნახა. – მარსი გეხვეოდა.
– მისთვის ადამიანთა პერსონალური სივრცის ცნება არ არ-
სებობს.
– აჰა, ახლა მარსის პიროვნების შესახებ ექსპერტულ დას-
კვნებსაც იძლევი.
თვალები ჩაუმუქდა და მივხვდი, რომ აქ უნდა გავჩერებული-
ყავი, მაგრამ ამას არ ვაპირებდი. – რა ხდება თქვენ შორის?
თქვენი ურთიერთობა საქმიანს არ ჰგავდა.
– შუა თამაშში ვიყავი, ის კი უკნიდან მოვიდა და მხოლოდ წა-
მით მომხვია ხელები. რა მოხდა, ეს არც პირველი შემთხვევა
იყო გოგოს მხრიდან და, ალბათ, არც უკანასკნელი.
– შეგეძლო გაგეწია.
– ხომ გითხარი, ეს მხოლოდ ერთი წამით გაგრძელდა, შემ-
დეგ კი ნეფილიმმა ბილიარდის ბურთი ისროლა და მთლიანად
მასზე გადავერთე, მარსი არც გამხსენებია, რადგან გარეთ გავ-
რბოდი იმის შესამოწმებლად, კიდევ ვინმე ხომ არ მოჰყვა წი-
თელქურთუკიანს.
– და შემდეგ კვლავ მარსისთან დაბრუნდი.
– იქ მარტოს ვერ დავტოვებდი.
ცოტა ხნით აღარაფერი მითქვამს. მუცელში საშინელი ტკივი-
ლი ვიგრძენი. რა ხდებოდა? მარსისთან მხოლოდ კეთილშობი-
ლური მიზნით დაბრუნდა? მოვალეობის გრძნობა აწუხებდა? თუ
აქ რამე სხვა ხდებოდა? სხვა, ბევრად სახიფათო!
– წუხელ მარსის მამა დამესიზმრა. – გაუაზრებლად წარმოვ-
თქვი. არ ვიცი, ალბათ ჩემი ტკივილი იმდენად მწვავე იყო, რომ
114 მკითხველთა ლიგა
მან ჩემს სიზმრებშიც შეაღწია. თანაც, ვგრძნობდი, რომ აქ რა-
ღაც საიდუმლოება იმალებოდა და ასე შემთხვევით არ მესიზ-
მრებოდა ასეთი ამბები. პაჩი, მარსი, დაცემული ანგელოზები,
ჩეშვანი...
– მარსის მამა? – პაჩს ხმაში გაკვირვება და განგაში დაეტყო.
– მგონი ინგლისი უნდა ყოფილიყო. დიდი ხნის წინ. მარსის
მამა ვიღაცას ტყიდან გაურბოდა, შემდეგ ბუჩქებს და ტოტებს გა-
მოედო, წაიქცა და ვეღარ გარბოდა. თან გამუდმებით დაცემულ
ანგელოზს ახსენებდა, რომელსაც, თითქოს, მისი დაუფლება
სურდა.
პაჩმა წამით ვერაფერი თქვა. კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი,
რომ ჩემმა მონათხრობმა დააინტერესა.
შემდეგ საათს დახედა. – გაგაცილო?
ჩემი სახლის ბნელ ფანჯრებს მოვავლე მზერა. ირგვლივ გა-
მეფებულ იდუმალებას წვიმის ხმაური ერწყმოდა. არც კი ვიცო-
დი, რა იყო უარესი – სახლში მარტო მისვლა, თუ პაჩთან ერთად
აქ ჯდომა. თანაც, ალბათ, ეჩქარებოდა კიდეც. მარსი მილარ-
თან.
– აქამდეც იმიტომ ვიჯექი აქ, რომ დასველება არ მინდოდა.
ალბათ შენც გეჩქარება. – შემდეგ მანქანის კარი გავაღე და ცა-
ლი ფეხი გადავდგი. – ესეც რომ არა, ჩვენი ურთიერთობა დას-
რულებულია და ჩემდამი აღარანაირი ვალდებულება აღარ გა-
კავშირებს.
ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდა.
მინდოდა მისთვის ამ სიტყვებით ტკივილი მიმეყენებინა, მაგ-
რამ ეს გრძნობა მხოლოდ საკუთარ თავზე განვიცადე. სანამ
რაიმე ისეთს ვიტყოდი, რაც კიდევ უფრო ღრმად დამჭრიდა, სას-
წრაფოდ გადმოვედი მანქანიდან და ჩქარი ნაბიჯით მივედი სახ-
ლამდე, თან თავზე ხელებს ვიფარებდი, რომ წვიმას ძალიან არ
დავესველებინე. შემოსასვლელ კარს შიგნიდან მივეყრდენი და
115 მკითხველთა ლიგა
გავიგე პაჩის მანქანის ხმა, რომელიც უკვე მიდიოდა. როგორ
მინდოდა, რომ დაბრუნებულიყო, გულში ჩავეკარი და მაგრად,
მაგრად ჩამხუტებოდა. მინდოდა აქ ყოფილიყო და თავისი კოც-
ნით განედევნა ის ცივი სიცარიელე, რომელიც შიგნიდან მჭამ-
და. სინამდვილეში კი მისი მანქანის საბურავები სველ ასფალ-
ტზე მიგორავდნენ და მას უფრო და უფრო მაშორებდნენ.
უნებურად წუხანდელი ღამე გამახსენდა. ღამე, როცა უკანას-
კნელად შევეხე მას. ინსტინქტურად საკუთარ თავს შევეწინააღ-
მდეგე, მაგრამ არაფერი გამომივიდა. თავისთავად დამეუფლა
ის მაცდური გრძნობა, რომელიც მინდოდა, რომ კიდევ მრავალ-
ჯერ განმეცადა. ვგრძნობდი მისი ტუჩების შეხებას, ჯერ მსუბუ-
ქად, შემდეგ უფრო მძაფრად. ვგრძნობდი მის სხეულს – თბილ-
სა და მკვრივს, რომელიც მაგრად მეკვროდა. მის ხელებსაც
ვგრძნობდი ჩემს კისერზე, მის ვერცხლის ყელსაბამს და მის
სიტყვებს, რომლითაც სამუდამო სიყვარულს მპირდებოდა...
კლიტე მაგრად ჩავკეტე. მეორე გასაღებიც გადავატრიალე.
„წადი შენი!“ – იმდენჯერ გავიმეორებ, რამდენჯერაც დამჭირდე-
ბა!
სამზარეულოში მაშინვე ავანთე შუქი და გამიხარდა, რომ ეს
პლუსი მაინც ჰქონდა სახლში ყოფნას. შემდეგ ტელეფონზე ჩა-
წერილი შეტყობინება მოვისმინე.
– ნორა, – დედას ხმა იყო, – მოკლედ, ჩვენთან ძალიან წვიმს
და რაღაც-რაღაცები გადაიდო. ამაღამ დავბრუნდები. თერთმე-
ტი საათისთვის მანდ ვიქნები. შეგიძლია ვი გაუშვა. გკოცნი და
გნახავ მალე.
საათს დავხედე. ათი ხდებოდა. მარტოობის კიდევ ერთი
საათი მქონდა წინ.

116 მკითხველთა ლიგა

 თავი 7

მომდევნო დილით ლოგინიდან გადმოვედი, სასწრაფოდ მი-

ვიღე შხაპი, თვალების ქვეშ ტონალური საცხი, თმაზე კი მუსი წა-
ვისვი და სამზარეულოში ჩავედი, სადაც უკვე იჯდა დედა და ბა-
ლახოვან ჩაის სვამდა. თმაზე ეტყობოდა, რომ ძილის შემდეგ
ჯერ საგულდაგულოდ არ დაევარცხნა, რაც საკმარისი მიზეზი
იყო იმის სათქმელად, რომ მაჩვზღარბას წააგავდა. დედამ ლამ-
ბაქს ზემოდან ამომხედა და გამიღიმა. – დილა მშვიდობისა.
მის მოპირდაპირე სკამზე დავჯექი და ჯამში ბურბუშელა ჩავი-
ყარე. დედას უკვე მოემზადებინა რძე და მარწყვი, ორივე ბურბუ-
შელას დავამატე. საერთოდ, ჯანსაღად კვებას ვცდილობდი,
თუმცა ეს ყოველთვის უფრო ადვილი იყო მაშინ, როცა დედა
სახლში მყავდა ხოლმე.
– კარგად გეძინა? – მკითხა მან.
თავი დავუქნიე ისე, რომ ჭამა არ შემიწყვეტია.
– წუხელ დამავიწყდა მეკითხა, – განაგრძო, – ბოლო-ბოლო
წაიყვანე სკოტი ექსკურსიაზე?
– არა, გავაუქმე, – ალბათ ყველაზე კარგი იქნებოდა, თუ
მეტს არაფერს ვეტყოდი. დარწმუნებული არ ვიყავი, რა რეაქცია
ექნებოდა ჩემი სპრინგვეილური ისტორიის შესახებ.
უეცრად ცხვირი აუცახცახდა. – ეს რა... სიგარეტის სუნია?
ოპაა...
– დილით ჩემს ოთახში რამდენიმე სანთელი ავანთე, – ვთქვი
და ვინანე, რომ სააბაზანოში მეტი დრო არ გავატარე სუნის გა-
საქრობად. მთელ ტანსაცმელზე, სხეულზე და თმებზე საბილი-
არდოდან გამოყოლილი სიგარეტის სუნი ამდიოდა. დედამ წარ-
ბები შეკრა. – არა, ნამდვილად სიგარეტის სუნია. – შემდეგ წა-
მოდგა და სუნის წყაროს მიგნება სცადა.
117 მკითხველთა ლიგა
 კარგი, აზრი აღარ ჰქონდა რამის დამალვას. – წუხელ ბილი-
არდის სათამაშოდ ვიყავი.
– პაჩთან ერთად? – ზოგადად აკრძალული მქონდა მასთან
ერთად დედას არყოფნის პერიოდში სადმე წასვლა.
– ხო, ისიც იქ იყო.
– და?
– მაგრამ პაჩთან ერთად არ წავსულვარ. იქ სკოტთან ერთად
ვიყავი, – ალბათ ეს კიდევ უფრო უარესი გაგრძელება იყო. –
ოღონდ, ამის მთავარი მიზეზი მხოლოდ და მხოლოდ ჩემი ცნო-
ბისმოყვარეობა იყო. ძალიან მიჭირს მისი და დედამისის უც-
ნაური ქცევების არშემჩნევა. აშკარაა, რომ რაღაცას მალავენ
და სკოტს ძალიან ეშინია, რომ დედამისმა ეს „რაღაც“ არ გაამ-
ჟღავნოს.
დედასგან მრისხანების შემოტევას ველოდი, მაგრამ საპი-
რისპირო რამ მივიღე. – ხო, ეგ მეც შევნიშნე.
– მგონია, რომ მისის პარნელი შეშინებულია – განვაგრძე მე,
რადგან მივხვდი, რომ ისე დააინტერესა დედა სკოტის ამბავმა,
რომ ჩემი საბილიარდოში წასვლის გამო დასჯაც კი გადაიფიქ-
რა.
– კი, მაგრამ, რომელ დედას ეშინია შვილის?
– არ ვიცი, როგორც ჩანს, ყველაფერი მისი საიდუმლოს ბრა-
ლია. – იქნებ მისი ნეფილიმობაა ეს საიდუმლო? ჯერ კი ვიფიქ-
რე, რომ თავადაც არ იცოდა ამის შესახებ, მაგრამ მერე პაჩის
ნათქვამი გამახსენდა. ალბათ, უბრალოდ ვერ ხსნიდა თავის ამ-
გვარ ბუნებას. მაგრამ, თუ სკოტი და დედამისი ამ ფაქტს არ მა-
ლავდნენ, მაშინ რა იყო ის, უარესი რამ? ასეთი რა ჩაიდინა?
ნახევარ საათში უკვე ქიმიის გაკვეთილზე შევედი. უკვე მოსუ-
ლიყო მარსი, რომელიც ჩვენს მაგიდასთან იჯდა, მობილურზე
ლაპარაკობდა და სულაც არ აქცევდა ყურადღებას დაფაზე გაკე-

118 მკითხველთა ლიგა

თებულ წარწერას: „მობილური ტელეფონები იკრძალება. გამო-
ნაკლისი არ დაიშვება“.
როცა დამინახა, ზურგი შემაქცია და ყურმილს ხელი მიაფა-
რა, რომ მისი საუბარი არ გამეგო. თითქოს ძალიან მაინტერე-
სებდა. როცა მივუახლოვდი, საუბარს უკვე ასრულებდა. ერთა-
დერთი, რაც გავიგე, მისი ბოლო სიტყვები იყო, – მეც მიყვარ-
ხარ. შემდეგ მოღიმარი სახით ტელეფონი ზურგჩანთის წინა ჯი-
ბეში ჩადო. – ჩემი ბიჭი სკოლაში აღარ დადის.
რა თქმა უნდა, მაშინვე მქონდა წამიერი დაეჭვების მომენტი,
მეგონა, რომ სინამდვილეში ყურმილის მეორე მხარეს პაჩი იყო,
თუმცა, მისი სიტყვებიდან გამომდინარე, მათ სულ სხვაგვარი
ურთიერთობა ჰქონდათ და გუშინდელი ღამეც არაფერს ნიშნავ-
და. ორი ვარიანტი მქონდა: ან ეჭვს დავეტანჯე, ან მისი დამეჯე-
რებინა. მარსის თანაგრძნობით დავუქნიე თავი. – ალბათ რა
ძნელია, როცა შეყვარებულს სკოლიდან რიცხავენ.
– ჰა-ჰა-ჰა. ისე, რომ იცოდე, კლასში ჩემი ყოველწლიური სა-
ზაფხულო წვეულების მოსაწვევებს ვარიგებ და შენც სიაში ხარ.
– შემდეგ ძალიან ჩვეულებრივი ხმით დაამატა, – ამ წვეულების
გამოტოვება საკუთარი საზოგადოებრივი ცხოვრებისთვის უდი-
დესი ტრავმის მიყენების ტოლფასია... არა, განა შენი საზოგა-
დოებრივი ცხოვრება მადარდებს, მაგრამ, მაინც.
– ყოველწლიური საზაფხულო წვეულება? არასდროს გამი-
გია.
მარსიმ ფერ-უმარილი ამოიღო და ცხვირზე ოდნავ წაისვა. –
იმიტომ, რომ აქამდე არასდროს დამიპატიჟებიხარ.
კარგი, მოიცა. რატომ მეპატიჟებოდა მარსი წვეულებაზე?
გარდა იმისა, რომ ჩემი Iქ მისაზე ორჯერ მაღალი იყო, აქამდე
რამენაირად უნდა შეემჩნია, რომ არაფერი საერთო არ გვქონ-
და. არც ერთსა და იმავე ხალხთან ვმეგობრობდით და არც სა-
ერთო ინტერესები გვქონდა. – ვაუ, მარსი, რა საყვარელი ხარ,
119 მკითხველთა ლიგა
რომ დამპატიჟე. ცოტა მოულოდნელი იყო, მაგრამ მაინც ძალი-
ან გამიხარდა. შევეცდები მოვიდე. – ოღონდ ძალიან არა.
მარსი ჩემკენ გადმოიხარა. – წუხელ გნახე.
გული ოდნავ ამიჩქარდა, მაგრამ შევეცადე, რომ ეს ხმაზე არ
შემტყობოდა. – ჰო, მეც გნახე.
– ეს... ნამდვილი სიგიჟე იყო. – ღიად დატოვა თავისი მოსაზ-
რება და ისეთი სახე მიიღო, თითქოს დიდ საიდუმლოზე ვსაუბ-
რობდით.
– ჰო, ალბათ.
– ალბათ? ნახე კიით რა ქნა? არასდროს წარმომედგინა, თუ
ვინმეს რაიმე მსგავსის გაკეთება შეეძლო. როგორ გახვრიტა მა-
გიდა. კი, მაგრამ, რა მასალისგან ამზადებენ ამ მაგიდებს?
– ხალხში ვიყავი შერეული და ბევრი არაფერი დამინახავს,
ბოდიში. – ასე სპეციალურად არ ვლაპარაკობდი, უბრალოდ,
ნამდვილად არ მინდოდა ახლა ამ ამბის გახსენება. საერთოდ,
იქნებ ამიტომაც მეპატიჟებოდა? ჩვენ შორის ნდობისა და მეგობ-
რობის აგება ამ ამბავზე სურდა?
– არაფერი დაგინახავს? – ეჭვით გამიმეორა მარსიმ.
ორმოცდახუთი წუთის შემდეგ მე და ვი ნელი ნაბიჯით მივუყ-
ვებოდით სანაპიროს და უხასიათოდ ვათვალიერებდით ვიტრი-
ნებს. იქიდან გამომდინარე, რომ არც ერთი არ ვმუშაობდით და
არც მუდმივი შემოსავალი გვქონდა, იძულებული ვიყავით, ამით
დავკმაყოფილებულიყავით. ქუჩის ბოლოში საცხობმა მიიქცია
ჩვენი ყურადღება და უკვე მესმოდა, როგორ ყლაპავდა ნერწყვს
ვი.
– მგონი უკვე ერთი საათია, რაც ბოლოს რაიმე ვჭამე, – თქვა
ვიმ. – მინანქრიანი ფუნთუშები, ოხ, რა მაცდურია. – ჩემგან ოთ-
ხი ნაბიჯით წინ იყო და უკვე კარს ჰკიდებდა ხელს.

120 მკითხველთა ლიგა

 – მეგონა საზაფხულო სეზონისთვის გახდომას აპირებდი,
რომ რიქსონის გვერდით უფრო პროპორციულად გამოჩენილი-
ყავი.
– ხასიათის გაფუჭება გეხერხება. ნებისმიერ შემთხვევაში,
ერთი ფუნთუშა რას დამიშავებს?
საერთოდ, ვერ ვიხსენებდი ვერც ერთ შემთხვევას, რომ ვი
ერთი ფუნთუშით დაკმაყოფილებულიყო, თუმცა, ახლა გაჩუმება
ვარჩიე.
ექვსი ცალი ფუნთუშა ავიღეთ და ფანჯარასთან დავსხდეთ.
სწორედ ამ მომენტში შევამჩნიე ქუჩის მხრიდან მინაზე სახემო-
დებული სკოტი, რომელიც მიღიმოდა და გარეთ გასვლას მანიშ-
ნებდა.
– ახლავე დავბრუნდები, – ვუთხარი ვის.
მან ჩემს მზერას გააყოლა თვალი. – უი, ეს თუხთუხა სკოტი
არ არის?
– ეგრე ნუ ეძახი. თან აქამდე ქვეშაფსია სკოტი არ იყო?
– გაიზარდა. ნეტავ რა უნდა? – ვის სახეზე ეშმაკური იერი და-
ეტყო. – ოჰ, არა! ნება არ მისცე გეღლაბუცოს. დამიჯერე, კარ-
გში არაფერში გაგხვევს. შენ თვითონ არ ამბობდი? თან, ხომ
გახსოვს, შენთვის სკაუტი ბიჭი გვყავს საპოვნელი.
ზურგჩანთა მხარზე გადავიკიდე. – არაფრის უფლებას არ
ვაძლევ, ნუ ღელავ. – შემდეგ, მისი დაეჭვებული მზერის გათვა-
ლისწინებით, მაინც იძულებული გავხდი, თავის გასამართლებ-
ლად დამემატებინა, – აბა რა ვქნა, ვერ გავიგე, აქ ვიჯდე და არ
შევიმჩნიო?
ვიმ დანებების ნიშნად ხელები მაღლა ასწია. – კარგი,
ოღონდ იჩქარე, თორემ შენს ფუნთუშებს წითელ წიგნში შეიტა-
ნენ.

121 მკითხველთა ლიგა

 გარეთ მოსახვევში შევედი და საცხობის უკანა მხარეს აღმოვ-
ჩნდი. სკოტი სკამზე გადაწოლილიყო და ცერები ჯიბეებში ჩაეწ-
ყო. – აბა, გადაურჩი გუშინდელ ღამეს?
– როგორც ხედავ.
გამიღიმა. – ცოტა უფრო ამაღელვებელი იყო, ვიდრე შენი
ყოველდღიურობა, არა?
საერთოდ, კითხვები მე უფრო უნდა დამესვა მისთვის, რად-
გან სწორედ ის იყო, ვისაც კიიმ კინაღამ შუბლი გაუხვრიტა.
– ბოდიში, რომ გუშინ სახლში ვერ წაგიყვანე, – მითხრა
სკოტმა. – მაგრამ, როგორც ჩანს, სხვა გზა იპოვე.
– მაგაზე არ იდარდო, – მარტივად მივუგე, ისე, რომ გაღი-
ზიანება არ შემტყობოდა. – სამაგიეროდ კარგი გაკვეთილი მი-
ვიღე – შენთან ერთად აღარსად წავალ.
– ოჰ, კარგი ერთი. მისმინე, ცოტა ხნით გცალია? სადმე წავი-
ხემსოთ. – და ცერა თითი ქუჩის გასწვრივ მდებარე რესტორნის-
კენ გაიშვირა. ეს იყო „ალფეო“, ადგილი, სადაც წლების წინ მა-
მასთან ერთად ვიყავი და ახლაც მახსოვდა, რომ იქაურ მენიუს
ცეცხლი ეკიდა. ერთადერთი, რასაც ხუთ დოლარად შეიძენდით,
წყალი იყო, ან კოლა – უკეთეს შემთხვევაში. ასეთი ფასების და
სავარაუდო კომპანიის გათვალისწინებით, რა თქმა უნდა, სკო-
ტისთვის უარის თქმა მომიწევდა. ამ ბიჭის შესახებ ამ ეტაპზე ერ-
თადერთი, რაც მახსენდებოდა, ის იყო, რომ წინაღამით ჩემი
მაისურის კიით აწევას ცდილობდა. შესაბამისად, ჩემი ფუნთუშე-
ბის ჭამა მერჩია.
– არ გამოვა, აქ ვისთან ერთად ვარ, – ვუთხარი სკოტს. – რა
მოხდა წუხელ იქ, როცა მე წავედი?
– ჩემი ფული დავიბრუნე. – იყო რაღაც ამ ნათქვამში ისეთი,
რაც მანიშნებდა, რომ ეს დაბრუნება მარტივი გზით არ მოხდე-
ბოდა.
– ჩვენი ფული, – შევუსწორე მე.
122 მკითხველთა ლიგა
 – შენი ნახევარი სახლში მაქვს, ამაღამ მოგიტან.
ჰო, როგორ არა. არადა, თითქმის დარწმუნებული ვიყავი,
რომ მთელი ფული უკვე დაეხარჯა.
– და ის ბიჭი, წითელი ქურთუკით?
– გაიქცა.
– რაღაც ძალიან ძლიერი ჩანდა, არა? იყო მასში რაღაც...
განსხვავებული. ვცდილობდი გამომეცადა და მის რეაქციებს
დავკვირვებოდი. – ხო, ალბათ. მოკლედ, დედაჩემს უნდა, რომ
აქ ხალხი გავიცნო და მეგობრები გავიჩინო, თუმცა არ გეწყინოს
და, ეს შენ არ გეხება. ადრე თუ გვიან მომიწევს, რომ შენთან ურ-
თიერთობა გავწყვიტო, გრეი. ოღონდ, ძალიან გთხოვ, არ იტი-
რო. უბრალოდ, ის ბედნიერი მომენტები გაიხსენე ხოლმე, რომ-
ლებიც ერთად გაგვიტარებია.
– აქ იმისთვის მომიყვანე, რომ ჩვენი მეგობრობა დაგესრუ-
ლებინა? ასე რატომ გამიმართლა?
სკოტს გაეცინა. – ისე, შენს შეყვარებულზეც მინდოდა მეკით-
ხა. სახელი მაინც აქვს? საერთოდ არ მინახავხართ ერთად.
– ჩვენ დავშორდით.
რატომღაც სკოტმა ეშმაკურად გაიღიმა. – ჰო, ეგ გავიგე, მაგ-
რამ თავად მინდოდა დავრწმუნებულიყავი.
– ჩვენ შესახებ გაიგე?
– ერთი ცხელი გოგოა, მარსი ჰქვია, მან მითხრა. ერთმანეთს
პროფილაქტორიუმში შევხვდით და ყველაფერი გააკეთა, რომ
გამეცნო.
– ჩემი და პაჩის შესახებ მარსიმ გითხრა? – ხერხემალზე სი-
ცივე ვიგრძენი.
– მოდი, გინდა ერთი რჩევა მოგცე? როგორც ბიჭმა გოგოს.
დაივიწყე პაჩი, განაგრძე ცხოვრება და ვინმე ისეთი იპოვე, ვის-
თანაც საერთო ინტერესები გექნება. სწავლა, ჭადრაკი, მკვდარი

123 მკითხველთა ლიგა

ხოჭოების შეგროვება-დახარისხება... და თმასაც თუ შეიღებავ,
კარგი იქნება.
– უკაცრავად?
სკოტმა ჩაახველა, თუმცა მივხვდი, რომ ამით მხოლოდ ირო-
ნიული ღიმილის დაფარვას ცდილობდა. – მოდი, ვაღიაროთ, წი-
თური თმა ძალიან წამგებიანია.
თვალები დავაწვრილე. – წითელი თმა არ მაქვს.
ახლა უკვე აშკარად იღიმოდა. – არა უშავს, უარესიც შეიძლე-
ბოდა ყოფილიყო, მაგალითად, ნარინჯისფერი. ჯადოქრული ნა-
რინჯისფერი.
– ყველასთან ასე იდიოტურად იქცევი? ალბათ მაგიტომაც არ
გყავს მეგობრები.
– ცოტ-ცოტა ნაკლი ყველას გვაქვს, რას იზამ.
მზის სათვალე შუბლზე ავიწიე და პირდაპირ თვალებში ჩავ-
ხედე. – რომ იცოდე, არც ჭადრაკს ვთამაშობ და არც მწერებს
ვაგროვებ.
– სამაგიეროდ, სწავლობ. ვიცი, რომ ბევრს მეცადინეობ. ჩემ-
თვის კარგად ნაცნობი ტიპი ხარ და მარტივად, ორი სიტყვით ხა-
სიათდები. გამაღიზიანებლად მოწესრიგებული. OCD-ს10 მორი-
გი ჩვეულებრივი შემთხვევა ხარ.
პირი დავაღე. – კარგი, შეიძლება ვსწავლობ კიდეც, მაგრამ
ეგ ავტომატურად არ ნიშნავს, რომ მოსაწყენი ადამიანი ვარ. –

10Obsessive–compulsive disorder – ობსესიურ-კომპულსიური

დარღვევა, მენტალური დარღვევა, რომლის დროსაც ადამიანს
უჩნდება დაუოკებელი სურვილი, განმეორებით და მრავალჯე-
რადად შეამოწმოს ყველაფერი. ყველაზე გავრცელებული ფორ-
მა ხელების ხშირ-ხშირად დაბანა, საგნების თვლა და საკეტის
ხშირი შემოწმებაა.

124 მკითხველთა ლიგა

ყოველ შემთხვევაში, იმედია ასეა. – აშკარაა, რომ საერთოდ არ
მიცნობ.
– კაააააი.
– მოკლედ, – მოვუჭერი სიტყვა, – მოდი, დამისახელე ერთი
რამ, რითაც პირადად შენ დაინტერესებული ხარ და რასაც მე სა-
ერთოდ არ ვაქცევ ყურადღებას. და შეწყვიტე სიცილი! სერიოზუ-
ლად გელაპარაკები. დამისახელე ერთი ასეთი რამ.
სკოტმა ყური მოიფხანა. – აი მაგალითად, ყველა ერთხელ
მაინც ყოფილა ხმაურიანი მუსიკალური ბენდების კონცერტებზე.
იქ, სადაც ნამდვილი გიჟური ბრბო იკრიბება, იქ სადაც ჰაერი
მძიმე მუსიკის ხმით, აბაზანები კი ბინძური სექსის სურნელით
არის გაჟღენთილი. ეს ყველაფერი ათჯერ უფრო ექსტრემალუ-
რია, ვიდრე ძ-ში ბილიარდის თამაში. ყოფილხარ ოდესმე ასეთ
ადგილზე?
– კვირა საღამოს გამოგივლი და წაგიყვან. არ დაგავიწყდეს
ყალბი პირადობის მოწმობის გაკეთება.
წარბები ასწია და თვითკმაყოფილი მზერით გადმომხედა.
– კი ბატონო, – ვუპასუხე თამამად.
რა თქმა უნდა, ეს ნიშნავდა, რომ თეორიულად საკუთარი
სიტყვები უკან მიმქონდა და სკოტთან ახალ შეხვედრაზე ვთან-
ხმდებოდი, მაგრამ აღარ შემეძლო ასე გაგრძელება. ვეღარ
ვიდგებოდი აქ ასე უმოქმედოდ და ნებას არ მივცემდი გაეგრძე-
ლებინა ჩემი დაცინვა. მით უმეტეს, არ მივცემდი უფლებას ჩემ-
თვის წითური ეწოდებინა.
– როგორ ჩავიცვა?
– რაც შეიძლება გამომწვევად.
აღელვებისგან კინაღამ სუნთქვა შემეკრა.
– არ მეგონა, თუ მუსიკა გაინტერესებდა, – ვუთხარი, როცა
სუნთქვა აღმიდგა.

125 მკითხველთა ლიგა

 – პორტლენდში „ბენდ გიზერში“ ბას-გიტარაზე ვუკრავდი.
იმედია, კვირას ვინმე ადგილობრივ ნიჭიერ მუსიკოსს მივაგნებ.
– მაცდურად ჟღერს, – დავეთანხმე მე. – შეგიძლია ჩემი კომ-
პანიის იმედი გქონდეს. თანაც, ნებისმიერ დროს შემეძლო თან-
ხმობის უკან წაღება. ამისთვის ერთი მოკლეტექსტური შეტყობი-
ნებაც საკმარისი იქნებოდა. უბრალოდ, ახლა ასე ჯობდა მოქმე-
დება. როგორც იქნა, ერთმანეთს დავემშვიდობეთ და როცა უკან
დავბრუნდი, აღმოვაჩინე, რომ ვის უკვე შეეჭამა ჩემი ფუნთუშე-
ბის ნახევარი.
– არ მითხრა, რომ არ გამიფრთხილებიხარ, – უმალ უპასუხა
ჩემს ფუნთუშებისკენ მიმართულ უსიტყვო მზერას. – რა უნდოდა
სკოტს?
– კონცერტზე დამპატიჟა.
– ო, ღმერთო.
– მორჩა, ეს ბოლოა. მე ამ თამაშს არ ვთამაშობ!
– როგორც იტყვი.
– ნორა გრეი?
მე და ვიმ თავები მოვაბრუნეთ და მიმტანი დავინახეთ, რო-
მელსაც ლავანდის პოლო-მაისური და ამავე მატერიის შარვალი
ეცვა. მკერდზე მიმაგრებულ სანიშნეზე კი ეწერა „მადლენი“.
– უკაცრავად, თქვენ ხართ ნორა გრეი? – გამიმეორა მან.
– დიახ, – ვუპასუხე და შევეცადე გავრკვეულიყავი, საიდან
იცოდა ამ გოგონამ ჩემი სახელი.
მას მკერდზე მიდებული რაღაც კონვერტი ეჭირა, რომელსაც
ახლა მე მაწვდიდა.
– ეს თქვენთვისაა.
– რა არის? – ვკითხე და კონვერტი გამოვართვი.
მან მხრები აიჩეჩა. – ვიღაც ბიჭი შემოვიდა და მთხოვა, რომ
თქვენთვის გადმომეცა.

126 მკითხველთა ლიგა

 – ვინ ბიჭი? – ჰკითხა ვიმ და საცხობის მიმართულებით კისე-
რი დაიგრძელა.
– უკვე წავიდა. არ ვიცი, მითხრა, რომ ძალიან მნიშვნელოვა-
ნი რამ იყო და ნორა გრეისთვის გადამეცა. ვიფიქრე, რომ შეიძ-
ლება თქვენი შეყვარებული იყო. ერთხელ ასე ბიჭმა ყვავილები
მოიტანა და გვთხოვა გოგოსთვის გადაგვეცა. ის აი, იქ იჯდა, –
თქვა ღიმილით და ოთახის ბოლოს მდგარი მაგიდისკენ გაიშვი-
რა ხელი. მადლენს ავხედე. მისი ლოყები ფერ-უმარილით იყო
შეთეთრებული. შემდეგ კონვერტი გავხსენი – შიგნით შავი ბეჭე-
დი და პატარა ფურცელი ეგდო. – დარწმუნებული ხარ, რომ ეს
ჩემთვის არის?
– ბიჭმა თქვენკენ გამოიშვირა თითი და თქვა, რომ ნორა
გრეისთვის გადამეცა. თქვენ ხომ ნორა გრეი ხართ?
ბეჭდის ამოღება გადავწყვიტე, მაგრამ ვიმ შემაჩერა და მად-
ლენს მიმართა, – მაპატიე, არ გეწყინოს, მაგრამ იქნებ მარტო
დაგვტოვო.
– როგორ ფიქრობ, ვის უნდა გამოეგზავნა? – ვკითხე ვის,
როცა მადლენი უკვე მოგვშორდა.
– არ ვიცი, მაგრამ ჟრუანტელმა კი დამიარა.
ვის სიტყვებზე ზურგზე ყინულოვანი თითების შეხება ვიგრძე-
ნი. – სკოტი ხომ არ იყო?
– არ ვიცი. შიგნით რა დევს? – თქვა და ჩემ გვერდით გად-
მოჯდა, რომ უკეთ შეეხედა.
ბეჭედი ამოვიღე და ორივენი გავჩუმდით. ვერაფერს ვხვდე-
ბოდი, ერთი ის იყო აშკარა, რომ ბეჭედი ჩემს არც ერთ თითს არ
მოერგებოდა. ეს იყო შავი, მამაკაცის ბეჭედი, რომლის იმ ად-
გილზე, სადაც ქვა არის ხოლმე ჩასმული, მაგრად შეკრული მუშ-
ტი იყო გამოსახული. ისეთი შავი იყო, თითქოს ვინმეს ცეცხლში
ჩაეგდო.
– ეს რა... – წამოიწყო ვიმ.
127 მკითხველთა ლიგა
 და სიტყვა შუაზე გაუწყდა, როცა ქაღალდის ნაგლეჯი ამოვი-
ღე და ზედ შავი მარკერით გაკეთებული წარწერა წავიკითხე.
„ეს ბეჭედი შავ ხელს ეკუთვნის. მამაშენი მან მოკლა“.

128 მკითხველთა ლიგა

 თავი 8

ვი პირველი წამოხტა სკამიდან. მეც უკან გავყევი და სასწრა-

ფოდ გარეთ გამოვცვივდით. მიმოვიხედეთ ბორდიურის ორივე
მხარეს, შემდეგ დაბლა სანაპიროსკენაც დავეშვით, თუმცა, ვერ-
სად ვნახე ნაცნობი სახე.
გული აჩქარებით მიცემდა, შემდეგ ვის მივუბრუნდი. – ფიქ-
რობ, ვიღაცამ იხუმრა?
– საერთოდ არ მეცინება.
– იქნებ სკოტი იყო?
– შეიძლება. თან ცოტა ხნის წინ აქ იყო.
– ან იქნებ მარსი? – ის ნამდვილად იყო ადამიანი, რომელ-
საც ასეთი სისასტიკის ჩადენა შეეძლო. მაგრამ იყო კი ასეთი
ბოროტი? თან, ამ ყველაფერს, სავარაუდოდ, წინასწარი მოფიქ-
რება და დაგეგმვა სჭირდებოდა, მარსის კი ამხელა ნებისყოფა
არ ჰქონდა და ნებისმიერი გეგმის მოფიქრების დროს პირველი
ხუთი წუთის შემდეგ ხელს ჩაიქნევდა.
– მოდი, უფრო ჩავუღრმავდეთ, – თქვა ვიმ და ჩემთან ერთად
უკან, საკონდიტროში, შებრუნდა. მისვლისთანავე მადლენს
კითხვები დააყარა. – მოდი, უნდა ვილაპარაკოთ. გაიხსენე, ვინ
მოგცა ეს კონვერტი. როგორ გამოიყურებოდა ის ბიჭი? მაღა-
ლია? დაბალი? ყავისფერი, თუ ქერა თმით?
– კეპი და მზის სათვალეები ეკეთა, – უპასუხა გოგონამ, თან
ირგვლივ იყურებოდა და თანამშრომლებს ათვალიერებდა,
რომლებიც ჩვენი საუბრით დაინტერესებულიყვნენ.
– რატომ მეკითხებით? რა იდო კონვერტში?
– მოიცა, უკეთ გაიხსენე, – განაგრძო ვიმ. – რა ეცვა? მის
კეპზე რაიმე მარკა ხომ არ შეგინიშნავს? წვერი ხომ არ ჰქონდა?

129 მკითხველთა ლიგა

 – არ მახსოვს, არა, – სწრაფად მიუგო აღელვებულმა მად-
ლენმა. – შავი კეპი. ან ყავისფერი. მგონი ჯინსის შარვალიც ეც-
ვა.
– მგონიიი?
– კარგი, თავი დაანებე, – მოვქაჩე ვის მხარზე. – არ ახსოვს.
– შემდეგ მადლენს გავხედე, – დიდი მადლობა დახმარების-
თვის.
– დახმარებისთვის? – თქვა ვიმ. – არაფრით დაგვხმარებია.
როგორ შეიძლება ასე ვიღაცისგან კონვერტის მიღება ისე, რომ
მისი გარეგნობაც კი არ დაგამახსოვრდეს?!
– კარგი რა, იფიქრა, რომ ჩემი ბიჭი იყო, – ვუთხარი მე.
მადლენმა თავი დამიქნია თანხმობის ნიშნად. – სწორია! ძა-
ლიან ვწუხვარ. მეგონა შიგნით საჩუქარი იდებოდა. რამე ცუდი
ეწერა? გინდათ, პოლიციას გამოვუძახო?
– გვინდა, რომ იმ ფსიქოპათის შესახებ რაიმე გაიხსენო, –
არ ეშვებოდა ვი.
– შავი ჯინსი! – უცებ წამოიძახა გოგონამ. – ნამდვილად! მახ-
სოვს, რომ შავი ჯინსის შარვალი ეცვა. თითქმის დარწმუნებული
ვარ.
– თითქმის? – შეუღრინა ვიმ.
მასთან ერთად გარეთ გავედი, შევეცადე დამემშვიდებინა. –
ვწუხვარ, პატარავ. ჯერ მე უნდა ჩამეხედა კონვერტში. რა სულე-
ლი ხალხია. ვინ ჯანდაბა უნდა ყოფილიყო! დიდი სიამოვნებით
მოვუღრეცდი კისერს.
ვიცოდი, რომ ჩემს გამხიარულებას ცდილობდა, მაგრამ ეს
ძალიან ძნელი იყო. ფიქრებით კვლავ მამის სიკვდილს ვიხსე-
ნებდი. ცოტა კიდევ ვიარეთ და შენობებს შორის აღმოვჩნდით. –
მისმინე, რაღაც უნდა გითხრა. გუშინ მამაჩემი დავინახე. აქ,
ერთ-ერთ ფანჯარაში.
ვი გაოცებული მომაშტერდა, მაგრამ არაფერი უთქვამს.
130 მკითხველთა ლიგა
 – კი, ნამდვილად ის იყო.
– მისმინე... – წამოიწყო ვიმ, მაგრამ შევაწყვეტინე. – ვფიქ-
რობ, ცოცხალია! – არადა მამაჩემი ხომ დახურულ კუბოში ჩაას-
ვენეს. – შესაძლოა, რაღაც შეცდომა მოხდა, რამე გაურკვევლო-
ბა და იმ ღამით მამაჩემი კი არა, სხვა ვიღაც მოკვდა. იქნებ მერე
ამნეზია დაემართა და ამიტომ ვერ დაბრუნდა შინ. ან იქნებ სხვა
რამემ შეუშალა ხელი. ან...
– არც კი ვიცი როგორ გითხრა, – შემეპასუხა ვი და სცადა
თვალი აერიდებინა ჩემთვის. – მაგრამ ის... არ დაბრუნდება.
– მაშინ, როგორ ახსნი იმას, რაც დავინახე? მისგან კი არ ვე-
ლოდი, რომ ჩემს სიტყვებში ეჭვს შეიტანდა. თვალები ცრემლებ-
მა ამიწვა და სასწრაფოდ დავმალე ისინი.
– ვიღაც სხვა იქნებოდა. სხვა ადამიანი, რომელიც მამაშენს
ძალიან ჰგავდა.
– მე დავინახე ის!
არ მინდოდა უხეშად გამომსვლოდა, მაგრამ ფაქტების უარ-
ყოფას არ ვაპირებდი. ისედაც საკმაოდ ბევრი რამ გამოვიარე.
ორი თვის წინ სპორტდარბაზში დიდი სიმაღლიდან გადმოვვარ-
დი და სიკვდილის პირისპირ აღმოვჩნდი და მაინც... მაინც ცოც-
ხალი ვიყავი. შესაბამისად, არსებობდა ალბათობა იმისა, რომ
მამაც ცოცხალი იყო. მე ის გუშინ დავინახე! შესაძლოა, ამით
რაიმეს თქმას, ან მინიშნების მოცემას აპირებდა. იქნებ, სურდა,
რომ მცოდნოდა მის შესახებ...
ვიმ თავი გააქნია. – არ გინდა, ნორა.
– არ ვაპირებ ხელის ჩაქნევას. მანამდე მაინც, სანამ სიმარ-
თლეს გავიგებ. უნდა გავარკვიო, რა მოხდა იმ ღამით.
– არაფერიც არ უნდა გაარკვიო, – მტკიცედ მომიგო ვიმ. –
ნება მიეცი მამაშენის სულს, მშვიდად განისვენოს. ამ ყველა-
ფერში ქექვა წარსულს ვერ შეცვლის. ტკივილი კი უფრო გაძლი-
ერდება.
131 მკითხველთა ლიგა
 მშვიდად განისვენოს? და მე? მე რა დამამშვიდებს, როცა პა-
სუხი ზუსტად არც კი ვიცი? ვის არ ესმის ჩემი. მისთვის მამა სას-
ტიკად არ წაურთმევიათ. მისი ოჯახი არ დანგრეულა. მას ყველა-
ფერი აქვს.
მე კი მხოლოდ იმედი დამრჩა.
კვირას შუადღემდე ენცოს ბისტროში ვიჯექი, მენდელეევის
პერიოდულ ცხრილსა და ელემენტებთან ერთად, და ვცდილობ-
დი ყურადღება მომეკრიბა საშინაო დავალებაზე, არ მეფიქრა
მამაჩემზე და არც იმ წერილზე, რომელშიც შავ ხელსა და სიკ-
ვდილზე იყო საუბარი. ეს ყველაფერი კვლავ ბოროტ ხუმრობად
მეჩვენებოდა, რომლის ავტორიც სკოტი, ან მარსი უნდა ყოფი-
ლიყო. თუმცა, გულწრფელად რომ ვთქვა, მარსის არც საამისო
სიბოროტე და არც ნებისყოფა ეყოფოდა, სკოტის მწუხარებით
სავსე სიტყვები მამას შესახებ კი, რატომღაც, გულწრფელი მი-
მაჩნდა.
რადგანაც კომპიუტერთან ვიჯექი, გადავწყვიტე ინტერნეტში
შავი ხელის შესახებ ინფორმაცია მომეძებნა. ახლა ვხვდებოდი,
რომ მნიშვნელობა არ ჰქონდა, მიმტანმა გოგომ დაიმახსოვრა
თუ არა კონვერტის მომტანი ბიჭის გარეგნობა. ის ნამდვილად
არ იქნებოდა ამ ყველაფერში ჩარეული. სავარაუდოდ, ვიღაცამ
ამ მომსახურების სანაცვლოდ რამდენიმე დოლარი შესთავაზა
მას. ყოველ შემთხვევაში, მე რომ ჭკუაზე შეშლილი, სხვა ადა-
მიანების უბედურებით გახარებული ფსიქოპათი ვყოფილიყავი,
ნამდვილად ასე მოვიქცეოდი.
საძიებო სისტემამ რამდენიმე ვებგვერდი ამომიგდო. ერთ--
ერთი „შავ ხელად“ საიდუმლო ორგანიზაციას მოიხსენიებდა,
რომელსაც უკავშირდებოდა ერცჰერცოგ ფრანც ფერდინანდის
მკვლელობა 1914 წელს, რაც შემდეგ პირველი მსოფლიო ომის
წამოწყების მიზეზი გახდა. შემდეგი გვერდი როკბენდს ეხებოდა,
იყო აგრეთვე კავშირები რომელიღაც კომპიუტერული თამაშის
132 მკითხველთა ლიგა
ვამპირებთან, ასევე, ნიუ-იორკში მოქმედ იტალიურ მაფიასთან.
არც ერთ სტატიაში არ იყო ნახსენები მენი, შავი ბეჭედი, ან მას-
ზე გამოსახული მუშტი.
ხედავ? – ვუთხარი საკუთარ თავს. – ხუმრობაა და მეტი არა-
ფერი.
კიდევ ერთი მიზეზი, რომ ამ ფიქრებისთვის თავი დამენებები-
ნა და საშინაო დავალებას მივბრუნებოდი. სასწრაფოდ მჭირდე-
ბოდა რამდენიმე ქიმიური ფორმულის დამახსოვრება და ატომუ-
რი მასების გამოთვლა. წინ პირველი ლაბორატორიული გვე-
ლოდა, ჩემი პარტნიორი კი მარსი იყო. ამიტომ, აქედანვე ვემზა-
დებოდი ამ ბალასტის სათრევად. კალკულატორი მოვიმარჯვე
და შესაბამისი გამოთვლების პასუხები რვეულში გადავიტანე,
თან ამ ყველაფერს გონებაში ხმამაღლა ვიმეორებდი, რომ „შავ
ხელზე“ ფიქრები ამით მაინც მომეშორებინა.
ხუთ საათზე დედას დავურეკე, რომელიც ამ დროისთვის ნიუ
ჰემპშირში იყო. – აბა, როგორ ხარ? სამსახურში რა ხდება?
– რა ვიცი, ძველებურად. შენ?
– „ენცოსთან“ ვარ, ვმეცადინეობ და თან მანგოს სმუზი მიხ-
მობს.
– ახლა მეც მომშივდა.
– იმდენად, რომ შინ დაბრუნდე?
ჩემს შეკითხვაზე ისე ამოიხვნეშა, რომ მივხვდი, ეს იყო ფრა-
ზა: „ეგ ჩემზე არ არის დამოკიდებული“. – ნეტავ შემეძლოს. არა
უშავს, სმუზის და ვაფლს შაბათს გავაკეთებთ.
ექვსზე ვიმ დამირეკა და მასთან სპორტდარბაზში შეხვედრა-
ზე დამიყოლია. რვის ნახევარზე სახლთან ჩამომსვა. ის-ის იყო
შხაპი მივიღე, რომ მაშინვე მაცივარს მივაკითხე, რათა დედას
გუშინდელი სადილი გამეცხელებინა. სწორედ ამ მომენტში გა-
ისმა ხმამაღალი კაკუნი.

133 მკითხველთა ლიგა

 საჭვრეტელში გავიხედე და კარის მეორე მხარეს სკოტ პარ-
ნელი დავინახე, რომელიც თითებით მშვიდობის ჟესტს აკეთებ-
და.
– ვაიმე, კონცერტი! – წამოვიძახე და შუბლზე ხელისგული
მივირტყი. მივხვდი, რომ დამვიწყებოდა. შემდეგ ჩემს პიჟამას
დავხედე და ამოვიხვნეშე.
სველი თმის უშედეგოდ დავარცხნის შემდეგ სახელური გადა-
ვატრიალე და კარი გავაღე.
სკოტმა ჩემს სამოსს დახედა. – დაგავიწყდა, ხო?
– ხუმრობ? მთელი დღეა კონცერტს ველოდები. უბრალოდ,
ცოტა მაგვიანდება, – შემდეგ ზურგს უკან კიბისკენ ვანიშნე, – მე
ჩავიცვამ, შენ კი... მიდი, მაცივრიდან კერძი გამოიღე და გააცხე-
ლე. ლურჯ კონტეინერში მიაგნებ.
ორ-ორი საფეხური ავირბინე, შევვარდი ჩემს ოთახში, კარი
მოვიხურე და ვის დავურეკე.
– სასწრაფოდ ჩემთან უნდა მოხვიდე, – ვუთხარი მე. – სკოტ-
თან ერთად კონცერტზე მივდივარ.
– და ახლა იმიტომ მირეკავ, რომ შემახარბო?
ყური კარს მივადე. სკოტი სამზარეულოში ხმაურობდა. ალ-
ბათ, ლუდს ეძებდა, თუმცა, ვერაფერს გახდებოდა, თუ რა თქმა
უნდა, ჩემი რკინის შემცველი ვიტამინების გასინჯვა არ სურდა. –
არა, რა შეგახარბო, უბრალოდ, მარტო წასვლა არ მინდა.
– მაშინ ეგრეც უთხარი.
– საქმე ის არის, რომ... საერთოდ, წასვლა კი მინდა... – არ
ვიცოდი, რატომ მომერია ეს უცნაური წადილი, მაგრამ ღამის
მარტო გატარებას ნამდვილად წასვლა მერჩივნა. ვხვდებოდი,
რომ მთელი დღის ნამეცადინებზე მეც მინდოდა დასვენება და
განტვირთვა. სკოტი, რა თქმა უნდა, სამყაროში საუკეთესო ვა-
რიანტი არ იყო, ვისთან ერთადაც კონცერტზე წავიდოდი, მაგ-
რამ, არც ყველაზე ცუდი ეთქმოდა. – ჰა, აბა, მოდიხარ?
134 მკითხველთა ლიგა
 – უნდა ვაღიარო, რომ ეს ბევრად კარგი იდეა ჩანს, ვიდრე
ჩემს ოთახში ჯდომა და ესპანური ზმნების დაზუთხვა. რიქსონსაც
ვეტყვი, იქნებ წამოვიდეს.
ყურმილი დავკიდე და სასწრაფოდ ტანსაცმლის კარადა გა-
მოვაღე. საბოლოოდ, არჩევანი თხელ აბრეშუმის ზედატანზე,
მოკლე კაბაზე, მუქ კოლჰოტსა და დაბალ, თხელ ფეხსაცმელებ-
ზე შევაჩერე. სუნამოც ვიპკურე და წამით დავფიქრდი, თუ რას
ვაკეთებდი, რატომ ვემზადებოდი ასე სკოტისთვის? ის ხომ ჩემ-
თვის არაფერს წარმოადგენდა. არ გვქონდა არაფერი საერთო.
იმ იშვიათ შემთხვევაშიც კი, როცა ვსაუბრობდით, ძირითადად,
შეურაცხყოფას ვაყენებდით ხოლმე ერთმანეთს. აშკარა იყო,
რომ სკოტთან სიახლოვეს რაღაც სხვა მიზეზით ვესწრაფოდი,
რაც კვლავ პაჩს უკავშირდებოდა.
არჩევანი ასეთი მქონდა: ან სახლში ვმჯდარიყავი და პაჩზე
ფიქრით დავტანჯულიყავი, ან საკვირაო სკოლის ბეჯითი გოგოს
ქერქიდან გამოვმძვრალიყავი და ცხოვრებაში ცოტა მხიარულე-
ბა მაინც მეპოვა. იმედი მქონდა, რომ პაჩი კონცერტზე ჩემს წას-
ვლას გაიგებდა და სკოტთან ერთად ჩემი ყოფნით კარგად
დაიტანჯებოდა.
გადაწყვეტილი იყო. თავი მაღლა ავწიე და ასე ამაყად და შე-
მართულად შევაბიჯე სამზარეულოში.
– მზად ვარ, – ვუთხარი სკოტს.
წამით, თავიდან ფეხებამდე ჩამათვალიერა და მეც თითქოს
უფრო თავდაჯერებული გავხდი. – მშვენივრად გამოიყურები,
გრეი.
– შენც არა გიშავს, – შევეცადე მეგობრული ვყოფილიყავი,
მაგრამ აშკარად ვღელავდი. არადა, რა მქონდა სანერვიულო.
ეს ხომ სკოტი იყო. ჩვენ მხოლოდ მეგობრები ვიყავით. მეგობ-
რებიც კი არა... უბრალოდ, ნაცნობები.
– შესვლა ათი დოლარი ღირს.
135 მკითხველთა ლიგა
 წამით შევჩერდი. – ჰო, მართლა, ბანკომატთან არ გავჩერ-
დებით? – დაბადების დღის ფულიდან მორჩენილი ორმოც-
დაათი დოლარი კვლავ ანგარიშზე მქონდა და მიუხედავად იმი-
სა, რომ ამ თანხის კაბრიოლეტის ფულზე დამატებას ვაპირებდი,
ათი დოლარი ბევრს არაფერს დააკლებდა. თანაც, დანაზოგს
ისეთი ტემპით ვზრდიდი, რომ, სავარაუდოდ, მანქანას ოცდახუ-
თი წლის აღსანიშნავ დაბადების დღისთვის თუ ვიყიდდი. სკოტმა
მაგიდაზე მენის შტატის მართვის მოწმობა დადო, რომელზეც ჩე-
მი სასწავლო დღიურიდან ამოჭრილი ფოტო ეკრა. – მზად ხარ,
მარლენ?
მარლენ?
– არ ვხუმრობდი, როცა პირადობის დამადასტურებელი მოწ-
მობის გაყალბებაზე ვსაუბრობდი, – გამიღიმა სკოტმა
– წავედით! – ვუთხარი ომახიანად და მართვის მოწმობას
დავწვდი.
სკოტმა თავისი „მუსტანგი“ ჯერ ქოლდუოთერის ცენტრისკენ,
შემდეგ კი საპირისპირო მიმართულებით გააქროლა, რამდენი-
მე მეორეხარისხოვან გზაზე გავიარეთ, გადავკვეთეთ ლიანდაგი
და საბოლოოდ ოთხსართულიან ძველ შენობას მივადექით,
რომლის წინაც ძალიან გრძელი რიგი იდგა. ფანჯრებზე შავი ნა-
ჭერი იყო აფარებული, თუმცა ღრიჭოებიდან მაინც აღწევდა
ნეონის ლურჯი ნათება. შენობას წინ დიდი აბრა ეკიდა – „ეშმა-
კის ზურგჩანთა“.
ქალაქის ამ ნაწილში ცხოვრებაში სულ ერთხელ ვიყავი ნამ-
ყოფი. მეოთხე კლასში მშობლებმა მე და ვი „მოჩვენებათა სახ-
ლში“ წაგვიყვანეს, რომელიც ჰელოუინისთვის ააგეს. ამ კლუბ-
შიც არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ შიგნით შეუსვლელადაც
იგრძნობოდა იქაური ატმოსფერო. თან სკოტის სიტყვები მახ-
სენდებოდა – „იქ, სადაც ნამდვილი გიჟური ბრბო იკრიბება, იქ

136 მკითხველთა ლიგა

სადაც ჰაერი მძიმე მუსიკის ხმით, აბაზანები კი ბინძური სექსის
სურნელით არის გაჟღენთილი“.
„ო, ღმერთო“.
– შენ აქ ჩამოგსვამ, – მითხრა სკოტმა და მანქანა ბორდიურ-
თან შეაჩერა. – ჩვენთვის კარგი ადგილები დაიკავე სცენასთან,
ცენტრში.
მანქანიდან გადმოვედი და რიგის ბოლოში დავდექი. გულ-
წრფელად რომ ვთქვა, ისეთ კლუბში არასდროს ვყოფილვარ,
სადაც შესვლა ფასიანი იქნებოდა. თუმცა, ზოგადად, კლუბშიც
არასდროს ვყოფილვარ. ჩემი ღამისეული გართობები ფილმის
ნახვით და ვისთან ერთად ნაყინის ჭამით შემოიფარგლებოდა
ხოლმე.
სწორედ ვიმ დამირეკა იმ მომენტში.
– ხმამაღალი მუსიკა მესმის, მაგრამ დანახვით მხოლოდ ლი-
ანდაგებსა და მიტოვებულ საწყობებს ვხედავ.
– რამდენიმე კვარტალში იქნები. მანქანით ხარ თუ ფეხით?
– მანქანით.
– კარგი, მოიცა, შეგხვდები.
რიგი დავტოვე და ქუჩის ბოლოს, კუთხეში შევუხვიე. ასფალ-
ტი უსწორმასწოროდ იყო დაგებული და აქა-იქ ამოყრილი სამ-
შენებლო ნარჩენები ეყარა. აშკარად დიდი დრო გასულიყო,
რაც ეს ადგილები გაარემონტეს. თან ქუჩის განათებაც ისე ცუ-
დად მუშაობდა, რომ კარგად უნდა დავკვირვებოდი, სანამ რო-
მელიმე მიმართულებით წასვლას გადავწყვეტდი. ქუჩის მეორე
მხარეს საწყობები იდგა, მათი შუშები ჩაბნელებული და უსიცოც-
ხლო იყო. მათ მოჰყვებოდა წითელი აგურით ნაგები შენობები,
რომლის კედლებიც გრაფიტით იყო მოხატული.
სადღაც ასი წლის წინ, ეს ალბათ ქოლდუოთერის ცენტრი
იყო. თუმცა, ახლა ამის აღარაფერი ეტყობოდა. ეს უფრო მთვა-

137 მკითხველთა ლიგა

რის შუქით განათებული ძველი შენობების სასაფლაოს წააგავ-
და.
კიდევ უფრო ჩქარი ნაბიჯით გავაგრძელე სიარული. ორი
კვარტალის მოშორებით, ბუნდოვან სიბნელეში, რაღაც ადა-
მიანისებრი ფიგურა შევამჩნიე.
– ვი? – დავუძახე მე.
სხეული ჩემკენ მოძრაობდა, ჯიბეები ხელებში ჰქონდა ჩაწყო-
ბილი და აშკარად მამაკაცს წააგავდა. მაღალი, ფართომხრე-
ბიანი კაცი იყო, რაღაც, ძალიან ნაცნობი სიარულის მანერით და
მამას რომ ეცვა ხოლმე, ისეთი ქურთუკით. ნელ-ნელა უფრო გა-
ნათებულ ადგილზე შემოაბიჯა. მე ამ დროს ჯიბიდან ამოღებულ
ტელეფონზე უკვე ვის ნომერს ვკრებდი.
უეცრად გავჩერდი.
ისე, რომ ჩემი იქ ყოფნა არ შეუმჩნევია, კაცი ერთ-ერთი შე-
ნობის საფეხურებს აუყვა და შენობის სიღრმეში გაუჩინარდა.
კეფაზე თმის ყალყზე დადგომა ვიგრძენი.
– მამა?!
დაუფიქრებლად გავეკიდე. გადავირბინე ქუჩა, რადგან ვიცო-
დი, რომ აქ მანქანები არ დადიოდნენ. მივირბინე შენობამდე,
შიგნით შევედი და შევეცადე ორმაგი მძიმე კარი შემეღო. არა-
ფერი გამოვიდა, კლიტე ედო. მაშინ კარზე გამოყვანილ ფან-
ჯრებში შევიხედე. შიგნით შუქი არ ენთო, მაგრამ მაინც ვამჩნევ-
დი ავეჯის სილუეტებს, რომლებიც თეთრი ზეწრებით იყო დაფა-
რული. გული ყელში მქონდა მობჯენილი. მოიცა, ანუ მამა ცოც-
ხალია? მთელი ეს დრო ის აქ ცხოვრობდა?
– მამააა! – დავუძახე გარედან და მინაზე კაკუნი დავიწყე. –
მამაა! აქ ვარ! მე ვარ, ნორა! შემდეგ უკან გავიქეცი, შენობას შე-
მოვუარე და საავარიო შესასვლელს დავუწყე ძებნა. სასწრაფოდ
ავირბინე რკინის კიბეზე, მაგრამ რა თქმა უნდა! უკანა გასას-

138 მკითხველთა ლიგა

ვლელი! ხომ შეიძლებოდა ის ღია ყოფილიყო. მაშინ კი მოვა-
ხერხებდი იმ შენობაში შესვლას, სადაც მამა...
უეცრად სხეულზე ყინულოვანი შეხება ვიგრძენი, რომელმაც
ერთ ადგილზე გამაშეშა. ვიდექი ასე, ვიწრო გასასვლელში და
მზერა ამ შენობის ეზოზე მქონდა შეჩერებული. ბუჩქებს მსუბუ-
ქად არხევდა ქარი, მე კი ამ მოჩვენებითი სიმშვიდის არ მწამდა.
ძალიან ნელა დავიწყე მოძრაობა. ვიცოდი, რომ აქ მარტო არ
ვიყავი. ასეთი შეგრძნება ადრეც მქონია და ყოველთვის საფ-
რთხესთან იყო დაკავშირებული.
– მამა? – ვთქვი ჩურჩულით. ფიქრები ერთმანეთში მე-
რეოდა.
„წადი და ვი ნახე. აქედან უნდა წახვიდე! მე სხვა დროსაც გი-
პოვი. ჩქარა!“
არ მაინტერესებდა, რას ამბობდა. აქედან წასვლას არ ვაპი-
რებდი, სანამ არ გავიგებდი, რა მოხდა სინამდვილეში. როგორ
იფიქრა, რომ დავტოვებდი? ის ხომ აქ არის! ერთდროულად
უდიდეს შვებას და აღელვებას ვგრძნობდი და ეს გრძნობები ყვე-
ლანაირ შიშზე მაღლა იდგა.
– მამა? სად ხარ?
სიჩუმე.
– მამა? – ვცადე კიდევ ერთხელ. – აქედან არ წავალ!
ამჯერად პასუხი უფრო აშკარად გავიგონე.
„უკან ვარ“.
საკუთარ შუბლს ხელით შევეხე. ვიგრძენი, როგორ გაისმოდა
ექოდ მისი სიტყვები. ხმაში რაღაც შეცვლილიყო. თითქოს უფ-
რო ცივი, უფრო შორეული გამხდარიყო.
„შიგნით ვარ“.
ახლა უფრო გარკვევით მესმოდა მისი ხმა. ეს არ იყო მხო-
ლოდ ქვეცნობიერი, უკვე ყურებშიც მესმოდა მისი სიტყვები. სახ-
ლის მიმართულებით დავიძარი, შევაბიჯე საფეხურზე და იქვე პა-
139 მკითხველთა ლიგა
ტარა სარკმელს მივადე ხელისგული. უსაზღვროდ მინდოდა მი-
სი ნახვა, მაგრამ რაღაც შეუცნობელი გამუდმებით მაფრთხი-
ლებდა, რომ შიგნით არ შევსულიყავი.
– მამა – ხმის კანკალით გავიმეორე, – მეშინია.
მინის მეორე მხარეს თითქოს ხუთი თითი დავინახე, რომე-
ლიც ჩემს ხელს მეორე მხრიდან ეხებოდა. უმალ ვიცანი მამას
მარცხენა ხელის თითზე საქორწინო ბეჭედი. ავკანკალდი და გუ-
ლისრევის შეგრძნება დამეუფლა. ის იყო. ის. მამაჩემი ჩემგან
რამდენიმე სანტიმეტრის მოშორებით იდგა. – ცოცხალი.
„შემოდი. არ გავნებ. მოდი, ნორა“.
მინას ხელი ჩამოვუსვი და შევეცადე ზედ კვალი დამეტოვები-
ნა. ძალიან მინდოდა ჩავხუტებოდი და ყელზე მოვხვეოდი. აღარ
გამეშვა აღარასოდეს. ლოყებზე ცრემლები მეღვრებოდა და
ვფიქრობდი, გავქცეულიყავი და უკანა კარი გამეღო, მაგრამ ად-
გილიდან ვერ ვიძროდი. რამდენიმე წამითაც კი არ მინდოდა მი-
სი მიტოვება.
ხელები მინას მივაჭირე. ამჯერად უფრო მაგრად. – აქ ვარ,
მაა!
უეცრად კანქვეშ მინა გაიყინა. ვიგრძენი ყინულის ცივი ნატე-
ხების შეხება. სასწრაფოდ უკან გადმოვხტი და ხელები ავაქნიე,
მაგრამ კანი კვლავ მინაზე მიყინული მრჩებოდა. ვყვიროდი,
ვცდილობდი გათავისუფლებას, მამაჩემის ხელი კი მინაში აღ-
წევდა და ჩემსას ეხვეოდა, მაგრად მიჭერდა, ისე მაგრად, რომ
გაქცევას ვერ ვახერხებდი. უღონოდ ვფართხალებდი, ჩემი
მკლავები კი წარმოუდგენლად უჩინარდებოდა ფანჯრის ჩარჩო-
ში. უღონოდ, სასოწარკვეთით ვყვიროდი და ერთადერთი ფიქ-
რი, რომელიც თავში მქონდა, იყო ის, რომ შეუძლებელი იყო, ეს
მოძალადე მამაჩემი ყოფილიყო.
– მიშველეეეეთ! ვიი! ჩემი გესმის? მიშველე!

140 მკითხველთა ლიგა

 ვფართხალებდი, ვცდილობდი ჩემი წონის გამოყენებით გავ-
თავისუფლებულიყავი ამ ხელებისგან და სწორედ ამ მომენტში,
თავს ზემოთ, ალესილი დანა დავინახე. მეგონა, რომ წამში ეს
დანა თავს შუაზე გადამიჩეხდა. ასეც აპირებდა. ჩემს დაჭრას
ცდილობდა.
– შეწყვიტე! – დავიღრიალე. – მტკენ!
გონებით ვიგრძენი მისი შეხება. მისი მჭრელი შეხება და სის-
ხლი. შავი და ბლანტი... ჩემი სისხლი.
– პაჩ! – წამოვიძახე და შევეცადე ჩემს ხმას გაერღვია ეს ბნე-
ლი კოშმარი და უიმედობა.
უეცრად ხელი მომშორდა, მე უკან გადავხტი და მიწაზე დავე-
ცი. ინსტინქტურად ჩემს დაჭრილ მკლავს ვწვდი, მაგრამ მასზე
ვერც სისხლი შევნიშნე და ვერც ჭრილობა. ხარბად ჩავისუნთქე
ჰაერი და ფანჯარას გავხედე. არანაირი ცვლილება, არანაირი
ბზარი და ყინულის ნიშანწყალი. სასწრაფოდ ფეხზე წამოვხტი და
სირბილით გავყევი ბორდიურს, მივრბოდი „ეშმაკის ზურგჩან-
თის“ მიმართულებით და ყოველ ნაბიჯზე აქეთ-იქით ვიხედებო-
დი, რომ მამაჩემი ან მისი ბოროტი ორეული დამენახა. ერთ--
ერთ მოსახვევში სწრაფად შევვარდი და იქ პირდაპირ ვიღაცას
დავეტაკე. – აააი, სად ყოფილხარ, – გაისმა ვის ხმა და მხრებში
მწვდა. – როგორც ჩანს, ერთმანეთს ავცდით. კლუბთან მივედი
და ვერ გნახე, მერე აქეთ დაგიწყე ძებნა. კარგად ხარ? ისეთი სა-
ხე გაქვს, თითქოს გული გერევა.
აღარ მინდოდა ქუჩის კუთხეში დგომა, მინდოდა, რაც შეიძ-
ლება მალე გავცლოდი ამ მიდამოს. ამაზე ფიქრიც არ მსურდა,
მაგრამ ეს შემთხვევა ჩემი და ჩონსის იმ შეხვედრას მახსენებდა,
მანქანით რომ დავეტაკე და შემდეგ საოცრად გაქრა ამის კვა-
ლი. თვალები მეწვოდა და ისე ვპასუხობდი ვის. – მე... მე ისევ
ვნახე მამა.
ვიმ ხელები შემომხვია. – ოჰ, პატარავ.
141 მკითხველთა ლიგა
 – ვიცი, ვიცი. ის ნამდვილი არ იყო, – ვუთხარი მე და შევეცა-
დე დავმშვიდებულიყავი. რამდენჯერმე თვალები დავახამხამე.
თვალებს ცრემლები მიფარავდა. მაგრამ, როგორი რეალური
იყო. როგორი...
– გინდა ამაზე ლაპარაკი?
რა უნდა მელაპარაკა? აუხსნელი მოვლენით ვიყავი მონუსხუ-
ლი. ვიღაც ჩემი გონებით თამაშობდა. დაცემული ანგელოზი?
ნეფილიმი? მამაჩემის აჩრდილი? თუ უბრალოდ საკუთარი გო-
ნება მღალატობდა? რა თქმა უნდა, პირველად არ მომჩვენებია
მამა და აქამდე ვფიქრობდი, რომ ეს მისი ჩემთან კომუნიკაციის
ერთგვარი გზა იყო, მაგრამ, იქნებ ეს მხოლოდ თავდაცვის მექა-
ნიზმი იყო ჩემთვის და მეტი არაფერი. იქნებ, უბრალოდ, ჯიუტად
ვცდილობდი რეალობისთვის თვალი არ გამესწორებინა, რად-
გან სიცარიელით მოცულს, ასე მერჩივნა.
რაც უნდა მომხდარიყო იმ შენობასთან, ეს სინამდვილე არ
ყოფილა. ის არ ყოფილა მამაჩემი. ის მე არასდროს მავნებდა.
მამას ვუყვარდი.
– მოდი, კლუბში დავბრუნდეთ, – ვთქვი და შევეცადე ცოტა
დავმშვიდებულიყავი. მსურდა, რაც შეიძლება შორს წავსულიყა-
ვი იმ ადგილიდან, მინდოდა შევსულიყავი ხმაურში, აურზაურში,
გამეგო გიტარისა და დრამის ხმები, რომლებიც უფრო და უფრო
გამითბობდნენ სხეულს. მინდოდა ამ პანიკურ აურზაურში ხალ-
ხით გაძეძგილ დარბაზში შემეფარებინა თავი. თითქოს ასე უფ-
რო უსაფრთხო იქნებოდა. თითქოს ბევრი ხალხი ჩემთვის დამ-
ცავი მექანიზმი იყო.
ვიმ ხელი მომკიდა და გვერდზე გამწია. – ერთი ამას შეხედე.
თითქმის გაუაზრებლად გავიხედე მინიშნებული მიმართულე-
ბით და მარსი მილარი დავინახე, რომელსაც შავი ტანსაცმელი
ეცვა. მოკლე კაბა, შავსარტყლიანი კოლჰოტები და მუხლამდე
ასული ჩექმები. ამ გამოსასვლელი სამოსის გამომწვევ კომპო-
142 მკითხველთა ლიგა
ზიციას შავი ბერეტი აბოლოებდა. მარსი მოხდენილად ჩაჯდა იქ-
ვე მდგარ შავ „ჯიპ კომანდერში“. გაისმა ძრავის ხმა და მანქანა
ერთ წამში მოსწყდა ადგილს.

143 მკითხველთა ლიგა

 თავი 9

– ჯოჯოხეთის ჭინკები. – ჩაიჩურჩულა ვიმ. – შენც ის დაინა-

ხე, რაც მე? ეს მართლა პაჩის მანქანა იყო?
პირი გავაღე, რომ რამე მეთქვა, მაგრამ უჩინარმა ხელებმა
ყელში წამიჭირეს.
– მარტო მე დავინახე მარსის კაბის ქვეშ გამოჩენილი წითე-
ლი ტრუსი?
– ეგ კაბა არ ყოფილა, – ვუთხარი და ზურგით შენობის კე-
დელს მივეყრდენი.
– ჰო, მართალია. შევეცადე ოპტიმისტი ვყოფილიყავი. ეგ კა-
ბა არ ყოფილა. უფრო მეტად შავ თოკს ჰგავდა, რომლის სხეულ-
ზე შერჩენის ერთადერთი მიზეზი ხახუნის ძალა იყო.
– მგონი ცუდად ვარ, – ვთქვი და ვიგრძენი, რომ ის უჩინარი
ხელები ახლა მუცელზე მიჭერდნენ.
ვიმ მხრებზე მომკიდა ხელი და მაიძულა ბორდიურზე დავ-
მჯდარიყავი. – მიდი, ღრმად ისუნთქე.
– ის მარსის ხვდება, – არაფერი ჟღერდა ამაზე საშინლად.
– ყველაფერი მარსის ბრალი იქნება, – თქვა ვიმ. ეგ... ეგ ღო-
რი.. ვირთხა!
– არადა, პაჩმა მითხრა, ჩვენ შორის არაფერი ხდებაო.
– პაჩს ბევრი კარგი თვისება აქვს, მაგრამ, მათ შორის გულ-
წრფელობა არ იძებნება.
ქუჩას გავხედე და გავიფიქრე, რომ ძალიან მსურდა, გავკი-
დებოდი ამ ჯიპს და რამე ისეთი ჩამედინა, რასაც შემდეგ მწარედ
ვინანებდი. მაგალითად, მარსი თავისივე წითელი ტრუსით მო-
მეხრჩო.
– შენი ბრალი არ არის, – მითხრა ვიმ. – პაჩი ნაძირალაა,
რომელმაც, უბრალოდ, შენი გულუბრყვილობით ისარგებლა.
144 მკითხველთა ლიგა
 – შინ უნდა წავიდე, – ვთქვი მოგუდული ხმით.
ზუსტად ამ მომენტში კლუბის წინ პოლიციის მანქანა გაჩერ-
და, საიდანაც მაღალი, უნიფორმაში გამოწყობილი პოლიციელი
გადმოვიდა. მიუხედავად სიბნელისა, მაინც ვიცანი. ეს დეტექტი-
ვი ბასო იყო, რომელთანაც ერთგვარი სამართლებრივი შეხება
ადრეც მქონდა. ახლა ნამდვილად არ მსურდა თვალში მოვ-
ხვედროდი, თანაც, მისგან მაინცდამაინც დიდი ნდობით და მო-
წონებით არ ვსარგებლობდი.
დეტექტივმა ბასომ მაშინვე კლუბის შესასვლელისკენ გასწია.
იქ მდგარ კაცს თავისი მოწმობა აჩვენა და შიგნით შევიდა.
– ვუაა, – თქვა ვიმ. – რა პოლიციელია...
– დაივიწყე, ზედმეტად ბებერია. მისმინე, წამო რა სახლში.
მანქანა სად გყავს?
– ჰა-ჰა ოცდაათი წლის იყოს. როდის აქეთ ითვლება ოც-
დაათი წლის კაცი ბებრად?
– ეს დეტექტივი ბასოა. სკოლაში ჟიულის ინციდენტთან და-
კავშირებით დამკითხა ერთხელ. – „ინციდენტი. მაგარი სახელი
მოვიგონე, არა?“
– ბასო. მშვენიერი, მოკლე და სექსუალური სახელია. რო-
გორც ჩემი. მისმინე, გეჩალიჩებოდა?
ვის ცერად გავხედე, მაგრამ ის კვლავ იმ კარს უყურებდა,
რომელშიც ცოტა ხნის წინ დეტექტივი შევიდა. – არა. დამკითხა-
მეთქი.
– ნამდვილად არ ვიტყოდი უარს ასეთი კაცისგან ხელბორკი-
ლების დადებაზე. ოღონდ, რიქსონს არ უთხრა.
– წამო, წამო. თუ აქ პოლიცია მოვიდა, ესე იგი, რაღაც ცუდი
მოხდა.
– ცუდი ჩემი მეორე სახელია, პატარავ, – მითხრა ვიმ და
მკლავი გამომდო.
– ვიი...
145 მკითხველთა ლიგა
 – მოიცა რა, შიგნით ორასი კაცი მაინც იქნება. თან ბნელა.
როგორ უნდა დაგინახოს მაგ ბასომ. თანაც, შენთან რა საქმე
აქვს, კანონი შენ არ დაგირღვევია და არაფერი, გაყალბებულ
მოწმობას თუ არ ჩავთვლით, მაგრამ ეგრე ხომ ყველა იქცევა.
ყველას დასაპატიმრებლად კი მარტო არ მოვიდოდა.
– შენ რა იცი, რომ ყალბი მოწმობა მაქვს?
ვიმ გამომხედა მზერით, სახელად – „განა ისეთი სულელი
ვარ, როგორიც ვჩანვარ“. – რადგან აქ ხარ...
– როგორ აპირებ შიგნით შესვლას?
– ისევე, როგორც შენ.
– შენც გააყალბე? – ვერ ვიჯერებდი. – კი, მაგრამ, როდის
მოახერხე?
ვიმ თვალები დაახამხამა. – რიქსონი არა მხოლოდ კოცნით
არის გამორჩეული. კარგი, მოდი შევიდეთ. შენ ისეთი კარგი გო-
გო ხარ, რომ აქ ტყუილუბრალოდ არ დამიძახებდი და ამით ჩემს
სავარაუდო შინაპატიმრობას დღის წესრიგში არ დააყენებდი.
მძიმედ ამოვიხვნეშე. რას ვიზამდი, ვი მართალი იყო. აქ მოს-
ვლა ჩემი იდეა იყო. – კარგი, მხოლოდ ხუთი წუთით.
რიგი ჩქარ-ჩქარა მიდიოდა და ჩვენც სხვებთან ერთად შიგ-
ნით შევედით. მაშინვე უცნაური გრძნობა დამეუფლა. ეს სიბნე-
ლე და ხმამაღალი მუსიკა მესიამოვნა. აქ უკვე აღარ ვფიქრობ-
დი პრობლემებზე, არც იმაზე, თუ რას აკეთებდა მარსი პაჩის
მანქანაში.
პირდაპირ შავად შეღებილ ბართან მივედით, რომელთანაც
მაღალი რკინის სკამები იდგა. მე და ვი ბოლო, ცარიელ სკამებ-
ზე დავსხედით.
– პირადობა, – მოგვმართა ბარმენმა.
ვიმ თავი გააქნია. – მე მხოლოდ დიეტური კოლა მინდა.
– მე ალუბლის კოლას ავიღებ, – დავამატე მე.

146 მკითხველთა ლიგა

 ვიმ ოდნავ მიჩქმიტა. – ხედავ? პირადობები მოგვთხოვა. რა
მაგარია, არა? ალბათ, ჩვენი სახელების გაგება უნდოდა და
პირდაპირ კითხვა მოერიდა.
ბარმენმა ორი ჭიქა გაავსო და გამოგვიწოდა.
– მაგრად იეშმაკე, ყოჩაღ, – ხმამაღლა გასძახა ვიმ, მუსიკის
ხმა რომ გადაეფარა. კაცმა შუათითი უჩვენა და მორიგ კლიენტს
მიუბრუნდა.
– სკოტი არ დაგინახავს? – ვკითხე ვის და თან კისერი წავიგ-
რძელე, რომ ხალხის მასაში იქნებ როგორმე შემემჩნია. წესით
საკმარისი დრო იყო გასული საიმისოდ, რომ მანქანის დაყენება
მოესწრო. სავარაუდოდ, ფასიანი სადგომის გამოყენება არ სურ-
და, მაგრამ ამდენი ხანი მაინც არ უნდა დაეგვიანა.
– ოჰოო, ამას ვის ხედავს ჩემი თვალები, – თვალები
გაუფართოვდა ვის და შემოსასვლელისკენ გაიხედა. – თვით
მარსი მილარი.
– მეგონა, წავიდა, – ბრაზი ყელში მომებჯინა. – პაჩიც მასთან
არის?
– პასუხი უარყოფითია.
მხარი მოვაბრუნე და წინ გავიხედე. – მშვიდად ვარ, შევძლებ
საკუთარი თავის კონტროლს და იმედია, საერთოდ ვერ დაგვი-
ნახავს. – და მიუხედავად იმისა, რომ ამის ჩემი სხეულის არც
ერთ ნაწილს არ სჯეროდა, დავამატე, – ალბათ პაჩის ჯიპში მის
ჩაჯდომასაც რაღაც ახსნა ექნება.
– ჰო, ალბათ ისეთივე ახსნა, როგორიც პაჩის კეპს, რომე-
ლიც ახლა მარსის ახურავს.
თავი სასწრაფოდ უკან შევაბრუნე და მარსის ნათქვამში დავ-
რწმუნდი. ხალხში გზას მოიკვლევდა, თან თავის მოწითალო ქე-
რა თმას აქნევდა.

147 მკითხველთა ლიგა

 – მოვკლავ, – ვუთხარი ვის და სახე კვლავ ბარისკენ შევაბ-
რუნე. ჭიქას მაგრად ვუჭერდი ხელს, ლოყებზე სიწითლეს
ვგრძნობდი.
– რა თქმა უნდა. თან ახლავე, რამდენიმე წამში გექნება ამის
შანსი. მგონი ჩვენკენ მოდის.
ერთ წუთში მარსიმ უკვე ჩვენ გვერდით მჯდომი ბიჭი ადგი-
ლიდან ააგდო და მის სკამზე დაჯდა. შემდეგ პაჩის კეპი მოიხა-
და, სახესთან მიიტანა და ღრმად შეიყნოსა. – საოცარი სურნე-
ლი აქვს, არა?
– ჰეი, ნორა, – გამომძახა ვიმ, – პაჩს წინა კვირას ტილები
არ უპოვეს?
– მმმ... რისი სურნელია? – თეატრალურად იკითხა მარსიმ. –
ახლად გაკრეჭილი გაზონის? თუ რაიმე ეგზოტიკური სანელებ-
ლის? ან იქნებ... მენთოლის?
ჭიქა ხმაურით დავდგი მაგიდაზე, ალუბლის კოლის რამდენი-
მე წვეთი გადმოიღვარა.
– ძალიან ეკო-მეგობრულად იქცევი, – უთხრა ვიმ მარსის. –
ნორას ძველი ნაგვისგან რომ ათავისუფლებ.
– ქონიან ნაგავს ისევ სექსუალური ნაგავი სჯობია, – თქვა
მარსიმ.
– ქონიანი? აჰა შენ ცხიმიანი! – წამოიძახა ვიმ, მაშინვე ჩემს
ალუბლის კოლას სტაცა ხელი და მარსის შეასხა, თუმცა, სწო-
რედ ამ დროს, შემთხვევით, უკნიდან ვიღაცამ ხელი აუკრა და
კოლა სამივეს ზედ გადაგვესხა.
– ეს რა ქენი! – წამოიყვირა მარსიმ და სკამზე ისე შეხტა,
რომ წააქცია. – ეს „ბებეს“ კაბაა! იცი, რა დაგიჯდება? ორასი
დოლარი!
– ძალიან კარგად ეტყობა მაგ კაბას რეალური ფასი, – შეეპა-
სუხა ვი. – და ვერ ვხვდები, რატომ წუწუნებ. დარწმუნებული
ვარ, რომელიმე მაღაზიიდან აწაპნიდი.
148 მკითხველთა ლიგა
 – ხოო? ამით რისი თქმა გინდა?
– იმის, რომ ზედვე გეტყობა, რაც ხარ. იაფფასიანი, ისეთი
იაფფასიანი, რომ ტანსაცმლის ქურდობაზეც კი ხარ წამსვლელი.
– შენ კი ზედმეტი ქონი შუბლზეც კი გეტყობა.
ვიმ თვალები დააწვრილა. – დაგერხა, მკვდარი ხარ! გეს-
მის?! მკვდარი!
უეცრად მარსიმ მე გამომხედა. – სხვათა შორის, ნორა, ვი-
ფიქრე, დაგაინტერესებდა ამის გაგება: პაჩმა მითხრა, იმიტომ
დაგშორდა, რომ ზედმეტად უკარება იყავი.
ვიმ მარსის ხელჩანთა გაუქნია.
– ეს რისთვის? – წამოიყვირა და თავზე ხელი მოისვა.
ახლა ვიმ მეორე მხრიდანაც მოუქნია ჩანთა. მარსი უკან გა-
დახტა და მუქარით სავსე მზერით შემოხედა ვის. – ოხ, შე პატა-
რა...
– შეწყვიტეეეთ! – დავიყვირე და მათ შორის ჩავდექი, თან ხე-
ლები ფართოდ მქონდა გაშლილი, რომ გამეშველებინა. უკვე
ხალხის ყურადღებას ვიპყრობდით და ისინი უფრო და უფრო ახ-
ლოს მოდიოდნენ კატების ჩხუბის ახლოდან სანახავად.
არ მადარდებდა, რა მოუვიდოდა მარსის, მაგრამ ვი სხვა შემ-
თხვევა იყო. არსებობდა შანსი იმისა, რომ თუ ახლა ესენი ჩხუბ-
ში ჩაებმებოდნენ, დეტექტივი ბასოც აქ გაჩნდებოდა და ვის პო-
ლიციაში წაიყვანდა. სახლიდან გაპარვასთან ერთად, ეს ამბავი
მისი მშობლებისთვის უკვე ნამეტანი იქნებოდა. – მოდი, დავიშა-
ლოთ, რა, ვი, მიდი, მანქანა მოიყვანე. მე გარეთ შეგხვდები.
– ქონიანი მიწოდა! ის სიკვდილს იმსახურებს! მართალი იყა-
ვი, როცა ამას ამბობდი. – ვი მძიმედ სუნთქავდა. –
რაო? ჩემს მოკვლას გეგმავდი? – გაცოფდა მარსი. – ნეტავ
როგორ? ზედ უნდა დამჯდომოდი?
ეს იყო ბოლო წვეთი ვის მოთმინების ფიალაში. მან თავისი
კოლის ჭიქა მაღლა ასწია და მარსის დაუმიზნა. ის გვერდზე გა-
149 მკითხველთა ლიგა
დახტა, მაგრამ სიჩქარეში თავის ძირს დაგდებულ სკამს წამოჰ-
კრა ფეხი და იატაკზე მოადინა ზღართანი. მე ვის გაჩერებას
ვცდილობდი, მაგრამ უკნიდან მარსის ფეხი მომხვდა და ახლა
მეც ძირს ვეგდე. წამში მარსი უკვე ზემოდან მეჯდა.
– ეს ტოდ ბეროტის მოპარვის გამო, მეხუთე კლასში, – თქვა
და თვალში ჩამარტყა ხელი.
წამოვიკივლე და ხელი თვალზე მივიფარე. – რაა? ეგ ხომ მე-
ხუთე კლასში იყო!
– ეს კი ჩემი მუწუკიანი ფოტოს სკოლის მთავარ გვერდზე გა-
მოქვეყნების გამო!
– ეგ მე არ მიქნია!
კარგი, ფოტოების შერჩევაში მეც მონაწილეობა მივიღე, მაგ-
რამ რა მნიშვნელობა აქვს... განა ერთი წელი საკმარისი არ იყო
ამის დასავიწყებლად?
მარსიმ დაიყვირა, – შე კახპავ, ეს კი...
– გაგიჟდი?! – ამჯერად მისი დარტყმის დაბლოკვა შევძელი
და იქვე დაგდებულ ბარის სკამს ჩავეჭიდე, რომ მარსი მომეგე-
რიებინა.
მარსიმ სკამი მოისროლა, სანამ ფეხზე წამოვდგებოდი, გვერ-
დზე მდგარი მაგიდიდან სასმელი აიღო და შემასხა.
– თვალი თვალის წილ, – მითხრა მან. – დამამცირებ? დაგამ-
ცირებ.
თვალებიდან კოლა მოვიწმინდე. მარჯვენა თვალი მარსის
დარტყმისგან მტკიოდა, თმა კოლისგან მქონდა გაზეპილი, ჩემი
საუკეთესო პერანგი დაგლეჯილი იყო, შინაგანად დემორალიზე-
ბული ვიყავი, ნაცემი და... იმედგადაწურული – პაჩი მარსიზე გა-
დაერთო, მისი საქციელი ამას მოწმობდა.
თუმცა, რა თქმა უნდა, ჩემი არც ერთი გრძნობა არ ამარ-
თლებს საქციელს, რაც შემდგომ ჩავიდინე, მაგრამ ამის მიზეზად
კი ნამდვილად იქცა. წარმოდგენა არ მქონდა, როგორ უნდა მეჩ-
150 მკითხველთა ლიგა
ხუბა, მაგრამ მუშტები შევკარი და მარსის ყბაში გავუქანე. წამით
გამომეტყველება გაეყინა. უკან გადავარდა და ხელები ყბაზე
მიიდო. ამ მცირედი გამარჯვებით გახარებულმა მეტი ვეღარაფე-
რი მოვიფიქრე, რადგან უეცრად მხრებში ძლიერი ხელების ჩავ-
ლება ვიგრძენი.
– დროზე აქედან გაქრი! – ყურში მითხრა პაჩმა და კარისკენ
წამათრია.
– მოვკლავ! – ვუთხარი და თან მისი მოშორება ვცადე.
ჩვენ ირგვლივ ხალხი იკრიბებოდა და ყვიროდა: „ცე-მე! ცე--
მე! ცე-მე!“ პაჩმა ისინი გასწია და გზა გაიკვალა, თან ხელჩავლე-
ბული მივყავდი. მის ზურგს უკან კი მარსი მოჩანდა, რომელიც
თავისი თვითკმაყოფილი ღიმილით შუათითს მიჩვენებდა და ამ
მზერაში აშკარად იკითხებოდა შეტყობინება: „მოდი, თუ მაგარი
ხარ“.
პაჩმა ჩემი თავი ვის ჩააბარა, შემდეგ უკან გაბრუნდა და მარ-
სი წაიყვანა სადღაც. ვიმ უახლოესი გასასვლელისკენ გამიყვანა
და ამგვარად გავედით გარეთ, ხეივანში. – დიდი სიამოვნებით
ვუცქერდი, როგორ იჩხუბებდით შენ და მარსი, მაგრამ მივხვდი,
რომ ჯობდა, წამომეყვანე, ვიდრე ეს ღამე ციხეში გაგეტარებინა.
– მეზიზღება! – კვლავ ისტერიული ხმა მქონდა.
– დეტექტივი ბასო სწორედ იმ დროს მოდიოდა თქვენკენ,
როცა პაჩმა გამოგიყვანა.
– მარსი სად წაიყვანა? დავინახე, რომ პაჩმა გაიყვანა.
– კარგი რა, რა მნიშვნელობა აქვს? იმედია, ორივენი სადმე
გადაიჩეხებიან. ხეივანს მივუყვებოდით იმ მიმართულებით, სა-
დაც ვის მანქანა ჰყავდა დაყენებული.
– საკმაოდ ამაღელვებელი საღამო გამოვიდა, – თქვა ვიმ,
როცა უკვე „ნეონში“ ვისხედით.
– ჰო, მაგარი, – გამომცრა კბილებში.

151 მკითხველთა ლიგა

 ვიმ მხარი ამილოკა. – მმ, რა კარგი გემო გაქვს. ალუბლის
კოლით გაჟღენთილი, რაღაც, უცნაურ წყურვილს მიღვიძებ.
– ყველაფერი შენი ბრალია. შენ რომ მისთვის კოლა არ შე-
გესხა, არც ვიჩხუბებდით.
– ვიჩხუბებდითო? შენ მაგას ჩხუბს ეძახი? ძირს ეგდე და უბ-
რალოდ მარსის დარტყმებს იგერიებდი. კარგი იქნებოდა დაშო-
რებამდე პაჩისგან ერთი-ორი ილეთი მაინც გესწავლა.
ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა. ავიღე და ვუპასუხე, – დიახ? –
თუმცა ხმა არ ისმოდა. მხოლოდ მერეღა მივხვდი, რომ ეს უბრა-
ლოდ მოკლეტექსტური შეტყობინების ზარი იყო. ტექსტს კი უც-
ხო ნომერი გზავნიდა. – „ამაღამ შინ დარჩი“.
– ოპა, შემეშინდა, – მითხრა ვიმ და წერილს თვალი გადაავ-
ლო. – ვის ურიგებ გოგო მობილურის ნომრებს?
– ალბათ ვიღაცას ნომერი შეეშალა. – რა თქმა უნდა, ამ მო-
მენტში მამაჩემის აჩრდილზე და იმ ხილვაზე ვფიქრობდი, რომ-
ლებიც ცოტა ხნის წინ განვიცადე.
– შეიძლება, პაჩია. – თქვა ვიმ.
– ხო, მაგრამ მისი ნომერი ჩაწერილი მაქვს. არა რა, ნამდვი-
ლად ვიღაც ეშმაკობს. მოდი წავიდეთ რა. თავის ტკივილის წამა-
ლი უნდა დავლიო.
– მგონი უმჯობესია, დეტექტივ ბასოს დავურეკოთ.
– შენ, უბრალოდ, მასთან ფლირტის გაბმა გინდა.
ვიმ მანქანა დაძრა. – უბრალოდ, ვცდილობ დაგეხმარო.
– ალბათ ჯობდა მაგაზე ათი წუთის წინ გეფიქრა, სანამ მარ-
სის კოლას გადაასხამდი.
– მე ეგ მაინც გავბედე!
სკამზე შევბრუნდი და ვის შევხედე. – ბრალს მდებ, რომ მარ-
სის სათანადო პასუხი არ გავეცი?

152 მკითხველთა ლიგა

 – ბიჭი წაგართვა? წაგართვა. გასაგებია, რომ ფეხებს ვერ
მომჭამს, მაგრამ ჩემთვის რომ მარსის ბიჭი წაერთმია, ჯოჯო-
ხეთს მოვუწყობდი.
თითი ქუჩისკენ გავიშვირე. – მიდი, მიდი, ატარე!
– იცი რა? მართლა ახალი ბიჭი გჭირდება. კარგი, ძველებუ-
რი ნეტარება და შენც დამშვიდდები.
რატომ ეგონა ყველას, რომ ახალი ბიჭი მჭირდებოდა? არამც
და არამც. მეყო ბიჭები. მათგან გულის გატეხის მეტს მაინც ვე-
რაფერს მივიღებდი.

153 მკითხველთა ლიგა

 თავი 10

ერთი საათის შემდეგ გვიანი სადილი მივირთვი რამდენიმე

კრეკერისა და მდნარი ყველის სახით. გონების კუნჭულში ჯერაც
ვღელავდი იმ უსახელო წერილზე, რომელიც შინ დარჩენას მირ-
ჩევდა. როცა ვის მანქანაში ვიჯექი, თითქოს უფრო ადვილად
მეჩვენა მისი დავიწყება და უბრალო ბოროტ ხუმრობად მიღება,
მაგრამ ახლა, როცა მარტო ვიყავი, თავს ისე თავდაჯერებულად
ვეღარ ვგრძნობდი. შოპენის ჩართვა და სიჩუმის მუსიკით დარ-
ღვევა გადავწყვიტე, მაგრამ გადავიფიქრე. თითქოს სიჩუმეში
უფრო მარტივად შევამჩნევდი, თუ ვინმე უკნიდან მომეპარებო-
და.
„კარგი ახლა, დამშვიდდი! არავინ აპირებს შენთვის რამის
ვნებას“.
შემდეგ ცოტა ხნით ტელევიზორს ვუყურე, მერე ჩემს ოთახში
ავედი. ზოგადად, საკმაოდ სუფთა მდგომარეობაში იყო ოთახი
და ამიტომ გადავწყვიტე ნივთები ფერების მიხედვით დამელაგე-
ბინა. ვცდილობდი, რაც შეიძლება შორს გადამეწია ძილის დრო,
რომ სრული მარტოობა არ მეგრძნო. მერე ავდექი და წიგნები
ანბანური თანამიმდევრობით დავალაგე თაროზე. თავი დავარ-
წმუნე, რომ არაფერი ცუდი არ მოხდებოდა და ხვალაც ჩვეულებ-
რივ მშვიდად გავიღვიძებდი და მივხვდებოდი, რომ პარანოიკი-
ვით ვიქცეოდი.
შემდეგ ისევ იმაზე დავფიქრდი, რომ იქნებ წერილის ავტორი
ისეთი ვინმე იყო, ვინც ჩემთვის ღამე ყელში დანის გამოსმას
გეგმავდა. ამ შემზარავ ღამეს ეს აზრიც რეალურად მეჩვენებო-
და.
სინათლე ჩავაქრე და დავწექი. გადაღლილმა, თითქოს, ჩავ-
თვლიმე, მაგრამ ცოტა ხანში სიბნელეში გავახილე თვალები.
154 მკითხველთა ლიგა
ოთახში ცხელოდა, ვენტილატორის პროპელერი ტრიალებდა
და ფანჯარას მისი ფრთების ჩრდილები ეცემოდა. მეცვა მხო-
ლოდ ტრუსი და მოტკეცილი მაისური, რომელიც კანზე მეკვრო-
და. ჯობდა ფანჯარა გამომეღო, მაგრამ ტვინი სხვადასხვა კოშმა-
რებითა და საშიში ისტორიებით მქონდა გამოტენილი. საათს
დავხედე, სამი საათი იყო.
თავის ქალის მარჯვენა მხარე საშინლად მიფეთქავდა, ფეხ-
შიშველმა მაცივრამდე მივირბინე, კარი გამოვაღე, ყინულები
და ზიპლოკის11 ყუთი გამოვიღე. შემდეგ სააბაზანოში გავედი,
სარკეში ჩავიხედე და გავშეშდი. სახეზე წითელი ალმური მომ-
დებოდა.
– ეს როგორ დაუშვი? – ვკითხე საკუთარ ანარეკლს. – რო-
გორ მიეცი მარსის შენი გალახვის ნება?
შემდეგ თავის ტკივილის ორი ტაბლეტი დავლიე და ლოგინში
გავეხვიე. ვიწექი და ველოდებოდი, როდის დაიწყებდა წამალი
მოქმედებას. მახსენდებოდა პაჩის ჯიპში ჩამჯდარი მარსი. ეს სუ-
რათი თავს არ მანებებდა, განუწყვეტლივ დამტრიალებდა. მხა-
რი ვიცვალე, ბალიში თავზე დავიფარე და ამგვარად ვცადე ამ
ხატების გაქრობა, თუმცა უშედეგოდ.
საკუთარ თავს მხოლოდ ერთ დასკვნაში ვუტყდებოდი –
მსურდა დამეხოცა ორივე – მარსიც და პაჩიც. ამ ფიქრებში ჩამე-
ძინა.
კლიტეში გასაღების გადატრიალების ხმამ გამომაღვიძა.
თვალები გავახილე, მაგრამ აღმოვაჩინე, რომ ირგვლივ რაღაც
კვამლით ვიყავი მოცული. სიტუაცია ისეთივე იყო, როგორიც მა-
შინ, ასი წლის წინანდელი ინგლისი რომ დამესიზმრა. შევეცადე
ყურადღება მომეკრიბა და გამოსახულებები უკეთ გამერჩია.

11 გამჭვირვალე ჰერმეტული პლასტიკური პაკეტი.

155 მკითხველთა ლიგა

თუმცა არაფერი გამომდიოდა. სხეულებსა და სილუეტებს ისევ
ბუნდოვნად ვხედავდი. დაბლა ჩუმი ჭრიალით კარი გაიღო.
შაბათ დილამდე დედას არ ველოდი. ანუ, ვიღაც სხვა იყო. ვი-
ღაც უცხო. თვალები ოთახს მოვავლე და ისეთი რაიმეს ძებნა
დავიწყე, რაც იარაღად გამომადგებოდა. მხოლოდ რამდენიმე
ფოტო და იაფფასიანი ნათურა შევნიშნე, რომელიც სუპერმარ-
კეტში გვეყიდა.
შემოსასვლელი დერეფნის იატაკზე კი ვიღაცის ჩუმი, თავდა-
ჯერებული ნაბიჯის ხმა მოისმოდა. შემდეგ ნაბიჯებმა კიბეზე გად-
მოინაცვლა. დაუპატიჟებელი სტუმარი არ შეჩერებულა და არც
მოუყურადებია, არ ადარდებდა, რომ შემეძლო შემემჩნია. ისე
მოძრაობდა, თითქოს ზუსტად იცოდა, სადაც მიდიოდა.
ლოგინიდან უხმაუროდ გადმოვედი და იატაკიდან შარვალი
ავიღე. ხელში მაგრად მეჭირა და საძინებლის კარს ავკვროდი.
კანზე ოფლის წვეთებს ვგრძნობდი. ისეთი სიჩუმე იდგა, რომ სა-
კუთარი სუნთქვა მესმოდა.
ღია კარში შემოვიდა და შიშისგან არც შემიხედავს, ისე შევუ-
ტიე ჩემი შარვლით. დაახლოებით ერთი წუთი ვიჭიდავეთ, შემ-
დეგ ძლიერად მომისროლა. კედელთან დავეცი, შემდეგ, რო-
გორც იქნა, თავი ავწიე – ჩემ წინაშე თავზე შარვალჩამოცმული
პაჩი იდგა.
– ამიხსნი რას აკეთებ?
– აქ რა გინდა? – მოთხოვნითი ტონით ვკითხე მე და მძიმედ
სუნთქვა განვაგრძე. მგონი, როგორც იქნა, ამოვხსენი თავსატე-
ხი. – ეს შენ მომწერე წერილი? როდის აქედან ხმარობ უცხო ნო-
მერს?
– იძულებული ვიყავი ახალი ნომერი მეყიდა. თავის დაზღვე-
ვის მიზნით.
არც კი მინდოდა იმის ცოდნა, თუ რატომ და რის გამო. რაში
სჭირდებოდა ადამიანს ამგვარი დაფარულობა? ეშინოდა, რომ
156 მკითხველთა ლიგა
ვინმე მის ტელეფონს მოუსმენდა! მაგალითად, მთავარანგელო-
ზები?!
– არასდროს მოგსვლია აზრად, რომ კარზე დაკაკუნება შეიძ-
ლება? – ვკითხე და ვიგრძენი, რომ გული ისევ გიჟურად მიცემ-
და. – მეგონა, ვიღაც სხვა იყავი.
– ვინ? ვინმეს ელოდი?
– საერთოდ, კი! – ფსიქოპათს, რომელიც ისეთ წერილებს
მწერდა, რომ მასზე ფიქრს ვეღარ ვეშვებოდი.
– უკვე სამს გადასცდა, – მითხრა პაჩმა, – ვინც უნდა იყოს,
როგორც ჩანს, დიდი ენთუზიაზმით არ მოელი, თორემ ახლა არ
გეძინებოდა. – და გამიღიმა. მას საოცრად კმაყოფილი სახე
ჰქონდა, თითქოს ამ წამს რაღაც ისეთი გაიგო, რაზეც დიდხანს
ეჭვობდა. მაგრამ, მოიცათ, მეძინა? ნუთუ... რა თქმა უნდა! ის ახ-
ლა ჩემს სიზმარში იყო შემოღწეული. ეს მუქი და დაბინდული
ფერებიც ამით აიხსნებოდა. მაგრამ საინტერესო ის იყო – მე
ვხედავდი ახლა სიზმარს მის შესახებ, თუ ის იყო შემოჭრილი?
რაიმე ერთობლივ სიზმარს ვხედავდით?
– რომ იცოდე, სკოტის ლოდინში ჩამეძინა, – ხაზი გავუსვი
ნათქვამს, მაგრამ ამის მიზეზი ალბათ უფრო ის იყო, რომ ახლა
ჩემი ენა უფრო კარგად მუშაობდა, ვიდრე ტვინი.
– სკოტი... – გაიმეორა პაჩმა.
– არ დაიწყო რა, ჩემი თვალით დავინახე, როგორ ჩაგიჯდა
მანქანაში მარსი.
– წაყვანა სჭირდებოდა.
მე მისი მსგავსი პოზა მივიღე. – სად წაყვანა?
– იქ არა, სადაც შენ ფიქრობ.
– ჰო, რა თქმა უნდა! ერთი ეს მითხარი, რა ფერის ტრუსი ეც-
ვა? – ეს ერთგვარი ტესტი იყო, რომელსაც დიდი იმედი მქონდა,
ვერ ჩააბარებდა.

157 მკითხველთა ლიგა

 პასუხი არ გაუცია, თუმცა მისი თვალები მეუბნებოდნენ, რომ
ტესტში ჩაჭრას არ აპირებდა.
ლოგინისკენ გავემართე, იქ დაგდებული ერთ-ერთი ბალიში
ავიღე და პაჩს გავუქანე. ის გვერდზე გაიწია და ბალიში კედელს
მოხვდა. – მომატყუე! – ვუთხარი ბრაზით. – მითხარი, რომ შენ-
სა და მარსის შორის არაფერი იყო, მაგრამ ადამიანები, რო-
მელთა შორისაც არაფერი ხდება, ერთმანეთის მანქანებში არ
სხდებიან (თან ნახევრად შიშვლები) და არც ტანსაცმელს ცვლი-
ან. – ამ მომენტში გამახსენდა, რომ მეც თითქმის შიშველი ვი-
დექი მის წინაშე, რადგან მხოლოდ ლოგინის მაისური და ტრუსი
მეცვა, მაგრამ, რას ვიზამდი.
– ტანსაცმელს?
– ჰო, შენი კეპი ეხურა!
– უბრალოდ, დღეს ცუდი ვარცხნილობა ჰქონდა.
ყბა ჩამომვარდა. – ეგრე გითხრა? და შენც დაუჯერე, არა?
– ისეთი ცუდი არ არის, როგორიც შენ გგონია.
ოღონდ, ეს არა...
თითი თვალთან მივიტანე. – ამას ხედავ? ისეთი ცუდი არა,
როგორც მე მგონია, ხო? აი, რა გამიკეთა! და საერთოდ, აქ რა
გინდა? – ისევ მრისხანე ხმით შევეკითხე.
პაჩს სიმშვიდე ეტყობოდა. – მინდოდა გამეგო როგორ იყავი.
– გიმეორებ: თვალი მაქვს ჩალურჯებული და დიდი მადლობა
მოკითხვისთვის.
– გინდა ყინული მოგიტანო?
– არა, მინდა, რომ ჩემი სიზმრიდან გაქრე! – მეორე ბალიშიც
ავიღე და გავუქანე. ამჯერად პაჩმა ბალიში დაიჭირა.
– „ეშმაკის ზურგჩანთა“ – ჩალურჯებული თვალი. რას იზამ,
ერთმანეთში ჯდება. – თქვა და ბალიში უკან დამიბრუნა, თით-
ქოს ამ ჟესტით თავის ნათქვამს სიმტკიცე შესძინაო.
– მარსის იცავ?!
158 მკითხველთა ლიგა
 პაჩმა თავი გააქნია. – ჩემი დაცვა არაფერში სჭირდება. თავი
ისედაც საკმაოდ კარგად დაიცვა დღეს. აი, შენ კი...
თითი სასწრაფოდ კარისკენ გავიშვირე. – წადი!
არ დაიძრა და ამან კიდევ უფრო გამაღიზიანა. ისევ დავწვდი
ბალიშს და გაბრაზებულმა ვესროლე. – არ გესმის? წადი ჩემი
სიზმრიდან! შე მატყუარა, მოღალატე...
ბალიში აიცილა და ნელი ნაბიჯით დაიძრა ჩემკენ. მისი მო-
ტოციკლის ჩექმები ჩემს შიშველ ფეხის თითებს ეხებოდა, მე კე-
დელზე ვიყავი აკრული, პაჩი კი ნაზად ეხებოდა ჩემს ტრუსს და
თავისკენ ექაჩებოდა. თვალებში სიშავე უკრთოდა, სუნთქავდა
ნელა და ღრმად. მე კი ვიდექი ასე გაყინული, მასსა და კედელს
შორის გამომწყვდეული და მთელი სხეულით ვცახცახებდი.
ვგრძნობდი, რომ წინააღმდეგობის გაწევის ნებაც და შესაძლებ-
ლობაც დამკარგოდა.
უეცრად, ისე, რომ სრულად ვერ ვიაზრებდი, რას ვაკეთებდი,
ჩემი თითები მისი მაისურის ქვეშ შეცურდა და კანზე შეეხო. მაგ-
რად მოვქაჩე ჩემკენ და ისევ ვიგრძენი ის სანუკვარი შეგრძნება,
რომელიც ასე მენატრებოდა. ახლაღა მივხვდი, როგორ მაკლდა
ეს ყველაფერი.
– არ მაიძულო, რომ ეს ყველაფერი ვინანო, – სუნთქვაშეკ-
რულმა ვუთხარი ჩუმად.
– ჩემთან არასდროს არაფერი გინანია, – მითხრა და მაკოცა.
მე კი ისე ვუპასუხე, რომ ლამის ტუჩიდან სისხლი გამოვადინე.
მაგრად, ძალიან მაგრად ვეკვროდი და თითებს ღონივრად და-
ვაცურებდი მის სხეულზე. ვკოცნიდი და ხარბად ვიკმაყოფილებ-
დი მისი სურვილის წყურვილს. ჩვენი დაშორების შემდეგ იმდენი
გრძნობა ამრეოდა ერთმანეთში, რომ ახლა თავს ვეღარაფერს
ვუხერხებდი.
პაჩის ხელები თეძოებზე მეხებოდა, ოდნავ შედიოდა ტრუსის
ქვეშ და თავისკენ მიზიდავდა. მე ვიყავი გამომწყვდეული კე-
159 მკითხველთა ლიგა
დელსა და მის სხეულს შორის და ახლა მისი მაისურის ღილების
გახსნას ვცდილობდი, თან თითებით მის იდეალურად ამოყვა-
ნილ კუნთებს შევიგრძნობდი.
მხრებზე მაისური გადავაძვრე და აქ მივუხურე კარი გონების
ხმას, რომელიც მაფრთხილებდა, რომ საშინელ შეცდომას ვუშ-
ვებდი, მაგრამ საკუთარი თავის მოსმენა აღარ მსურდა. არ მაინ-
ტერესებდა, რა დამხვდებოდა მეორე მხარეს. ვიცოდი, რაზე მივ-
დიოდი და ისიც ვიცოდი, რომ ამას წინააღმდეგობას ვერ გავუ-
წევდი. ერთადერთი, რაზეც ვფიქრობდი, იყო ის, რომ პაჩი ახლა
ჩემს სიზმარში იყო და, რაც მთავარია, მთავარანგელოზები ამას
ვერ აკონტროლებდნენ. ჩვენ შეგვეძლო გაგვეკეთებინა ის, რაც
მოგვესურვებოდა. ამას ვერავინ გაიგებდა.
პაჩი მომეხმარა, რომ მაისურისგან გათავისუფლებულიყო
და იატაკზე მოისროლა. ახლა ხელებით მის დაკუნთულ მკერდს
ვეფერებოდი, მის თითებს კი ზურგზე ვგრძნობდი და სრულად
ვეფლობოდი ნეტარებაში. ვიცოდი, რომ ფიზიკური შეგრძნებები
არ გააჩნდა, მაგრამ იმედი მქონდა, რომ ის ახლა სიყვარულით
მოქმედებდა. ჩემი სიყვარულით. და არც ვაპირებდი ბევრი მე-
ფიქრა მის უგრძნობლობაზე. უბრალოდ და მარტივად – მე ის
მინდოდა. ახლავე.
მაღლა ამწია, მეც ავყევი და ფეხები წელზე შემოვხვიე. დავი-
ნახე, რომ მისი მზერა ლოგინისკენ გაიპარა და სურვილმორე-
ულს გულიც ერთიორად ამიჩქარდა. გონივრულმა აზროვნებამ
მიმატოვა. ერთადერთი ის ვიცოდი, რომ, რაც უნდა მომხდარი-
ყო, ეს დაუპყრობელი მწვერვალი ახლა უნდა დამეპყრო. ყველა-
ფერი ძალიან ჩქარა ხდებოდა, მაგრამ გიჟურად მსურდა ეს და
დარწმუნებული ვიყავი, რომ სხვა გზა არ მქონდა. განვლილი
კვირის შემდეგ ეს სხვაგვარ, კიდევ უფრო სასურველ ელფერს
იძენდა. ეს იყო უკანასკნელი ფიქრი, რომელმაც გამიელვა მა-

160 მკითხველთა ლიგა

ნამ, სანამ ჩემი თითები პაჩის ზურგს და იმ ადგილს შეეხო, სა-
დაც მისი ფრთები იყო.
სანამ ხელის აღებას მოვასწრებდი, მე უკვე მის გონებაში ვი-
ყავი:
ვიჯექი მის ჯიპში და ახლაც ყველაფერი წყვდიადს მოეცვა,
თუმცა მაინც ვარჩევდი ჩემ წინ – საჭესთან – პაჩს, მის გვერდით
კი მარსის, რომელსაც იგივე მოკლე კაბა და მაღალყელიანი
ჩექმები ეცვა, რაც, დაახლოებით, სამი საათის წინ, კლუბში.
„ანუ, ამღამინდელ ამბავს ვუყურებ“.
– ჩემი კაბა გააფუჭა, – აწუწუნდა მარსი და ხელი მოისვა
მოტკეცილ ქსოვილზე. ახლა ვიყინები და თან ალუბლის კოლის
სუნი ამდის.
– შეგიძლია ჩემი ჟაკეტი აიღო, – უთხრა პაჩმა ისე, რომ
გზისთვის თვალი არ მოუშორებია.
– სად არის?
– უკანა სავარძელზე.
მარსიმ ღვედი შეიხსნა, მუხლებით შედგა სიჩქარეთა გადაცე-
მის კოლოფს და უკან გადაიხარა, დაბრუნებულმა კაბა თავზე-
მოთ გადაიძრო და ახლა უკვე ასე, მხოლოდ საცვლის ამარა იჯ-
და პაჩის გვერდით.
ვიგრძენი, რომ მძიმედ ჩავყლაპე ნერწყვი.
ხელები პაჩის ჟაკეტში გაუყარა და ელვა შეიკრა. – აქ მარ-
ცხნივ შეუხვიე, – უთხრა პაჩს.
– შენი სახლის გზა ვიცი, – უპასუხა პაჩმა და სვლა პირდაპირ
განაგრძო.
– სახლში არ მინდა. ახლა ორი კვარტალის შემდეგ შეუხვიე
მარცხნივ.
თუმცა ორი კვარტალის მერეც პირდაპირ განაგრძო პაჩმა.
– ოო, რა მოსაწყენი ხარ, – აწუწუნდა მარსი. – ცოტათი მა-
ინც არ გაინტერესებს, სად მიმყავხარ?
161 მკითხველთა ლიგა
 – უკვე გვიანია.
– უარს მეუბნები?
– მე შენ სახლამდე მიგაცილებ, შემდეგ კი საკუთარ სახლში
დავბრუნდები.
– და რომ წამოგყვე?
– დღეს არა. ოდესმე შეიძლება კი, – მიუგო პაჩმა.
ოდესმე? აი ახლა კი მინდოდა, რომ ხელი ჩამევლო თმაში.
ასეთი რამ ჩემთვის არასდროს უთქვამს!
– ეგ ძალიან ზოგადი ნათქვამია! – გაუცინა მარსიმ და ფეხე-
ბი გამართა, რომ პაჩი მათი „მშვენეირებით“ დამტკბარიყო.
თუმცა, პაჩს არაფერი უთქვამს.
– ანუ, ხვალ ღამით... – შემდეგ პაუზა აიღო და უფრო ვნე-
ბიანი ხმით დაამატა, – თან სხვა რა საქმე გაქვს. გავიგე, რომ
ნორა დაგშორებია.
პაჩი ძლიერ უჭერდა საჭეს ხელებს.
– გავიგე, რომ ახლა სკოტ პარნელთან ერთად დადის. იცი?
ახალი ბიჭი რომ არის. მშვენიერი ვინმეა, მაგრამ ნორა მაინც
წაგებაშია.
– ნამდვილად არ მინდა ახლა ნორაზე ლაპარაკი.
– კარგია. არც მე. მირჩევნია, ჩვენზე ვილაპარაკოთ.
– მეგონა ბიჭი გყავდა.
– სწორია. მყავდა.
პაჩმა მარჯვნივ მოუხვია და მანქანაც მარსის სახლს მიუახ-
ლოვდა. პაჩს ძრავა არ გამოურთავს. – ღამე მშვიდობისა, მარ-
სი.
მარსი არ იძვროდა და სიცილით ამბობდა, – ჩემს კარამდე
მიცილებას არ აპირებ?
– ძლიერი გოგო ხარ, მაგას შენითაც მოახერხებ.

162 მკითხველთა ლიგა

 – მამაჩემი რომ ახლა ფანჯრიდან იყურებოდეს, ძალიან არ
ესიამოვნებოდა, – თქვა და პაჩს საყელო შეუსწორა. ამ მოქმე-
დებისთვის საჭიროზე მეტი დრო დასჭირდა.
– არ იყურება.
– შენ რა იცი?
– მენდე.
მარსიმ ხმა დაადაბლა და კიდევ უფრო განაზდა. – იცი, ვაფა-
სებ შენს სიმტკიცეს. და ეს მომწონს კიდეც, მაგრამ მინდა ერთი
რამ გარკვევით იცოდე – მე არ ვეძებ სერიოზულ ურთიერთო-
ბებს, პრობლემებს და იმედგაცრუებულ გრძნობებს. ერთადერ-
თი, რაც მინდა – გავერთო და მივიღო სიამოვნება. ამაზე იფიქ-
რე.
პირველად მთელი ამ დროის განმავლობაში, პაჩი სრულად
შებრუნდა მარსისკენ. – კარგი, მეცოდინება.
დავინახე, რომ მარსიმ გაიღიმა. შემდეგ წინ გადაიხარა და
პაჩს ნელა აკოცა. მას კი ხელის შეშლა არც უფიქრია.
– ხვალ ღამემდე, – ჩაილაპარაკა და როგორც იქნა, მოს-
ცილდა. – შენთან, სახლში.
– კაბა არ დაგრჩეს, – მიუთითა პაჩმა ძირს დაგდებულ კაბა-
ზე.
– გარეცხე და ხვალ მომიტანე, – თქვა მარსიმ, კარი გააღო
და ჩქარი ნაბიჯით გაუყვა სახლისკენ გზას.
პაჩის მხრებზე დაწყობილი ხელები მომიდუნდა. ვიგრძენი,
რომ ნანახმა სახეში სილის გაწნის მსგავსი შოკი მომგვარა.
თითქოს თავზე ცივი წყალი გადამასხეს. ტუჩები მისი კოცნისგან
გახურებული და დასველებული მქონდა, გულში კი სულ სხვა
ალი მენთო.
პაჩი მესტუმრა სიზმარში. ახლა ჩვენ ერთ სიზმარს ვხედავ-
დით და როგორღაც, ეს რეალური იყო. მთელი ეს ამბავი ზედმე-
ტად სიურრეალისტურად გამოიყურებოდა, მაგრამ, ამავ-
163 მკითხველთა ლიგა
დროულად, ჭეშმარიტება იყო და ამას ვერ უარვყოფდი. ისევე,
როგორც პაჩთან შეხების შემდეგ ნანახ სცენას.
პაჩი ჩემი რეაქციით მიხვდა, რომ რაღაც ცუდი დავინახე. სა-
ხე მომაშორა და მხრებზე მომკიდა ხელები. – რა დაინახე? –
მკითხა ჩუმად.
ახლა მხოლოდ საკუთარი გულისცემა მესმოდა.
– შენ მარსის აკოცე, – აღმომხდა და ტუჩზე ვიკბინე, რომ
ცრემლები შემეკავებინა.
მან სახეზე ხელი ჩამოისვა და ცხვირის ძგიდე მოისრისა.
– მითხარი, რომ ეს უბრალოდ გაუგებრობაა. მითხარი, რომ
მას რაღაც არაადამიანური ძალა აქვს და როცა მის გვერდით
ხარ, არჩევანს აღარ გიტოვებს.
– მისმინე, საქმე ძალიან რთულად არის.
– არა! – ხმის კანკალით გავაწყვეტინე. – არ მითხრა რაიმე-
ზე, რომ რთულია, ყველაფერ იმის შემდეგ, რაც ერთად გამო-
ვიარეთ. არა! გამაგებინე, რისი იმედი გაქვს მასთან ურთიერ-
თობისას?
თვალები შემომანათა. – სიყვარულის – არა.
ჩემში არსებული სიცარიელე კიდევ უფრო გაიზარდა. ყველა-
ფერი თითქოს ცხადი ხდებოდა. მარსისთან ის უბრალო სიამოვ-
ნების გამო იყო და ამ სიამოვნებას საკუთარი ეგოს დაკმაყოფი-
ლება ერქვა. თითქოს ყოველი გოგო მისთვის ახალი გამოწვევა
იყო. ამიტომ არ აინტერესებდა, რით დასრულდებოდა ურთიერ-
თობა, მისთვის მთავარი პროცესი იყო. და მეც, ისევე როგორც
სხვა გოგოებმა, საშინელი შეცდომა დავუშვი მისი შეყვარებით.
აი, მარსისთან დაკავშირებით კი, სიყვარულის ახსნის საშიშ-
როება პაჩს არ ელოდა. ერთადერთი, ვინც მარსის უყვარდა –
საკუთარი თავი იყო.
– გულს მირევ, – ვუთხარი და ხმაში ბრალმდებლის ტონი გა-
მერია. პაჩი დაიხარა, იდაყვები მუხლებს დააყრდნო და სახე ხე-
164 მკითხველთა ლიგა
ლებში ჩარგო. – აქ იმისთვის არ მოვსულვარ, რომ თავი ცუდად
გეგრძნო.
– აბა რისთვის მოხვედი? მთავარანგელოზების გვერდის ავ-
ლით რომ გეეშმაკა? თუ იმაზე მეტად გეტკინა ჩემთვის გული,
ვიდრე აქამდე? – პასუხს არც დავლოდებივარ. შემდეგ კისერზე
თითებით მისი ნაჩუქარი ყელსაბამი ვიპოვე, რომელიც საკმაოდ
მიჭერდა, თუმცა ასეთ ტკივილს ყურადღებას არ ვაქცევდი. მო-
ვიწყვიტე და მივუგდე. მაშინვე უნდა მექნა ეს, როცა დავშორ-
დით, მაგრამ ისევ იმედს ვებღაუჭებოდი, ისევ მჯეროდა, რომ
სადღაც ზემოთ ვარსკვლავები და მე შევთანხმდებოდით და ისი-
ნი მე პაჩს დამიბრუნებდნენ. რა სისულელეა.
– და ჩემი ბეჭედიც დამიბრუნე.
მისი შავი თვალები უემოციოდ მიმზერდნენ, შემდეგ პაჩი
გაიმართა და მაისური გაისწორა. – არა.
– რას ნიშნავს – „არა?“ დამიბრუნე!
– შენ ის მე მაჩუქე, – მიპასუხა ჩუმად, მაგრამ უხეშად.
– მერე რა, აზრი შევიცვალე. – სახე მიხურდა, მთელი
სხეული სიბრაზისგან მქონდა დაძაბული. ბეჭედს არ მიბრუნებ-
და, რადგან იცოდა, რა ძვირფასი იყო ის ჩემთვის და მიუხედა-
ვად მთავარანგელოზების წინააღმდეგ მისი ამხედრებისა, გუ-
ლის სიღრმეში მაინც იმ შავი სულის პატრონად რჩებოდა, რო-
გორიც მაშინ იყო, როცა პირველად გავიცანი. მისთვის თავის
გასულელების უფლება ყველაზე დიდი შეცდომა იყო ჩემი მხრი-
დან. – ეგ მაშინ მოგეცი, როცა იმდენად სულელი ვიყავი, რომ
მეგონა, მიყვარდი. დამიბრუნე! ახლავე! – ვერ ავიტანდი, რომ
მამის ბეჭედი პაჩის გამო დამეკარგა. ის მას არ იმსახურებდა.
არ იმსახურებდა, რომ შეენახა რაიმე ისეთი, რაც ნამდვილ სიყ-
ვარულზე მიანიშნებდა.
პაჩმა ჩემი თხოვნა არაფრად ჩააგდო და ოთახიდან გავიდა.
თვალები გავახილე.
165 მკითხველთა ლიგა
 ჩემს ოთახში ვიყავი, სანათი ავანთე და მივხვდი, რომ სამყა-
როს ფერები დაბრუნებოდა. კანი ადრენალინის მოზღვავების-
გან მიხურდა. შემდეგ კისერზე მოვიკიდე ხელი. ყელსაბამი არ
დამხვდა. ლოგინშიც მოვძებნე, ვიფიქრე ძილში ხომ არ
მომძვრა-მეთქი, მაგრამ – არა. პაჩის ყელსაბამი აღარ მქონდა.
ეს სიზმარი რეალური იყო.
მან მოახერხა და ჩემთან სიზმარში შემოსვლის გზას მიაგნო.

166 მკითხველთა ლიგა

 თავი 11

ორშაბათს, სკოლის შემდეგ, ვიმ ბიბლიოთეკასთან ჩამომ-

სვა. სანამ შევიდოდი დედას დავურეკე და ტრადიციული მოკით-
ხვის ცერემონიალი ჩავატარეთ. მითხრა, რომ სამსახურში საქმე
ჰქონდა, მე კი ვუთხარი, რომ სკოლაში სამეცადინოდ დავრჩე-
ბოდი. შემდეგ ლიფტით მესამე სართულზე ბიბლიოთეკაში ავე-
დი და პირველ რიგში ელექტრონული ფოსტა და ფეისბუკი შევა-
მოწმე. თავის საწამებლად წავიკითხე რაღაც სტატია პერის ჰილ-
ტონზე და მერე კიდევ ერთხელ დავგუგლე „შავი ხელი“, რა თქმა
უნდა, ისევ იგივე სტატიები ამოიყარა. ან განსხვავებულს რას ვე-
ლოდი?! საბოლოოდ, როგორც იქნა, ქიმიის რვეული გადავშა-
ლე და სწავლას შევუდექი
უკვე კარგა დრო გასულიყო, როცა დაბლა ჩასვლა და საკვე-
ბი ავტომატში რაიმეს ყიდვა გადავწყვიტე. ბიბლიოთეკის დასავ-
ლეთ ფანჯრებიდან შორეული მზის სხივები აღწევდა და დაბინ-
დებას მოასწავებდა. ამჯერად, ლიფტს კიბეები ვარჩიე, თითქოს
ამდენი ჯდომის შემდეგ გავარჯიშება მინდოდა.
დერეფანში რამდენიმე დოლარი დავხარჯე და პრეცელები
და კენკრის წვენი ვიყიდე. როცა უკან დავბრუნდი, ჩემს სკამზე
წამომჯდარი ვი დავინახე, რომელიც თავისი უზარმაზარი ყვითე-
ლი, ქუსლიანი ფეხსაცმელებით ჩემს სკამზე წამომჯდარიყო და
თვითკმაყოფილი მზერით ორ თითში მოქცეულ კონვერტს მიფ-
რიალებდა.
– ეს შენ, – მითხრა და კონვერტი მაგიდაზე დადო. – და ესეც,
– და საიდანღაც ქაღალდის პაკეტი გამოაჩინა, რომელსაც
საიმედოდ ჰქონდა თავი მოკრული. – ვიფიქრე მოგშივდებოდა.

167 მკითხველთა ლიგა

 ვის სახის გამომეტყველებას თუ გავითვალისწინებ, კონვერ-
ტში კარგი არაფერი უნდა ყოფილიყო, ამიტომ გადავწყვიტე ყუ-
რადღება პაკეტის შიგთავსზე გადამეტანა. – ოოო, კექსი!
ვიმ მხიარულად გამიღიმა. – მცხობელმა ქალბატონმა მო-
მახსენა, რომ ნატურალური ტკბილეული ეგ არის. არ ვიცი, ამას
როგორ ახერხებენ , შესაბამისად, უფრო ძვირიც რატომ ღირს,
მაგრამ რაც არის ეგ არის.
– ჩემი გმირი ხარ, ვი.
– როგორ გგონია, აქ კიდევ რამდენ ხანს დარჩები?
– სადღაც ნახევარი საათი.
მან „ნეონის“ გასაღები ჩემი ზურგჩანთის გვერდით დადო. –
მე და რიქსონი სადმე ვახშმობას ვგეგმავთ, ასე რომ, შენი თავის
მძღოლი დღეს თავად ხარ. მანქანა მიწისქვეშა სადგომზე დავ-
ტოვე, სექციაში. ოღონდ ავზის მხოლოდ მეოთხედია სავსე და
არ აიწყვიტო.
გასაღები ავიღე და შევეცადე არ შემემჩნია ის უსიამოვნო
გრძნობა, რომელსაც შევეწუხებინე და რომელსაც ყველაზე მე-
ტად შური ეთქმოდა. დიახ, მშურდა ვის და რიქსონის ურთიერ-
თობის, მათი დაგეგმილი ვახშმების და ისიც, რომ ახლა ვი უფ-
რო ახლოს იყო პაჩთან, ვიდრე მე. რა თქმა უნდა, თავად არა-
ფერს ამბობდა, მაგრამ მე ხომ ვიცოდი, რომ ისინი სამნი ერთად
დადიოდნენ ხოლმე კინოში, ერთად ისვენებდნენ რიქსონის სა-
ვარძელზე და ამ ყველაფრის პარალელურად მე ჩემს ქალაქი-
დან მოშორებით მდგარ ძველ სახლში მარტო ვიჯექი. საშინლად
მინდოდა ვისთვის პაჩის შესახებ მეკითხე რაიმე, მაგრამ არ შე-
მეძლო. ჩვენ დავშორდით. ეს მე თავად გადავწყვიტე და ახლა
უკან ვეღარ დავიხევდი.
მაგრამ, ერთი უვნებელი შეკითხვა რას დააშავებდა?
– მისმინე, ვი...
კარისკენ წასული ვი ჩემკენ შემობრუნდა. – ჰო?
168 მკითხველთა ლიგა
 პირი გავაღე, მაგრამ შემდეგ საკუთარმა სიამაყემ შემაჩერა.
ვი ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო, მაგრამ, ამასთან ერთად, ლა-
პარაკიც ძალიან უყვარდა. თითქმის დარწმუნებული ვიყავი,
რომ ახლა თუ პაჩის შესახებ რაიმეს ვკითხავდი, ეს მხოლოდ
ჩვენ ორს შორის არ დარჩებოდა. მე კი არ მინდოდა, რომ ამის
შესახებ პაჩს რაიმე გაეგო.
სახეზე ღიმილი გამომესახა. – დიდი მადლობა კექსისთვის.
– შენთვის ყოველთვის მზად ვარ, პატარავ.
როცა ვიმ დამტოვა, ქაღალდის პაკეტი გავხსენი და კექსის
ერთი ნაჭერი დაუფიქრებლად შევსანსლე ბიბლიოთეკის ჩუმ ზუ-
ზუნში.
კიდევ ნახევარი საათი ვიმეცადინე და კიდევ ორი ნაჭერი
შევჭამე. მხოლოდ ამის შემდეგ შევამჩნიე მაგიდაზე დატოვებუ-
ლი კონვერტი, რომლის არსებობაც კი დამვიწყებოდა, თუმცა,
როდემდე უნდა ამერიდებინა თვალი?
ბეჭედი ავხსენი და შიგნიდან შავი ფერის ბარათი გადმოვარ-
და, რომელზეც პატარა ფორმის გული ეხატა, მის ცენტრში კი
სიტყვა – „ბოდიში“. ბარათს რაღაც უცნაური მოტკბო სურნელი
ასდიოდა. ცხვირთან მივიტანე და მაგრად შევიყნოსე, იქნებ რო-
გორმე მასში ნაცნობი სურნელი აღმომეჩინა. შემდეგ ბარათი
გავხსენი და იქ უკვე მთელი ფრაზა აღმოვაჩინე.
„წუხელ ნაძირალასავით მოვიქეცი. მაპატიებ?“
ინსტინქტურად ბარათი ჩემგან შორს გადავდე. „პაჩი“. არ ვი-
ცოდი რა რეაქცია უნდა მქონოდა მის ამ სიტყვებზე, მაგრამ აშ-
კარად არ მომწონდა ის ღელვა, რომელსაც ამ ყველაფრის მი-
მართ ვგრძნობდი. კი, ნამდვილად ნაძირალასავით მოიქცა.
მარსის აკოცა. აკოცა! და გარდა ამისა, შემოიჭრა ჩემს სიზმარ-
ში. ახლა უკვე წარმოდგენა აღარ მქონდა, კიდევ რისი გაკეთება
შეეძლო ჩემი ინტიმური სივრცის დასარღვევად.

169 მკითხველთა ლიგა

 – ათ წუთში ვიხურებით, – ჩურჩულით მითხრა ჩემ გვერდით
მდგარმა ბიბლიოთეკარმა.
ჩემი სამპარაგრაფიანი დავალება ამინომჟავების შესახებ
დაუყოვნებლივ ამოვბეჭდე და შემდეგ ყველა წიგნი და რვეული
ზურგჩანთაში ჩავაწყვე. პაჩის ბარათიც ავიღე, ჯერ, წამით შევ-
ყოვნდი, შემდეგ ნაკუწებად ვაქციე და ნაგვის ურნაში მოვისრო-
ლე. თუკი ბოდიშის მოხდა სურდა, შეეძლო ეს პირადად გაეკე-
თებინა და არა ვის, ან ჩემი სიზმრების საშუალებით.
სანამ პრინტერთან მივიდოდი, ახლოს მდგომ მაგიდას მოვე-
ჭიდე, თავი რომ შემემაგრებინა. თითქოს ჩემი სხეულის ერთი
მხარე მეორეზე მეტად დამძიმებულიყო. კიდევ ერთი ნაბიჯი გა-
დავდგი და ახლა ფეხებში ვიგრძენი სისუსტე. თითქოს კიდურები
ქაღალდისა მქონდა. ახლა მეორე ხელითაც ჩავეჭიდე მაგიდას
და თავი დავხარე, ტვინში სისხლის მიწოდება რომ აღმდგარი-
ყო. ვენებში სითბო ვიგრძენი.
შემდეგ ნელ-ნელა გავიმართე და თვალები გავახილე, მაგ-
რამ რაღაც რიგზე ვერ იყო. მეუცნაურა კედლების ფორმა. ყვე-
ლაფერი არანორმალურად მოგრძო და ვიწრო მეჩვენა. ყველა-
ფერს ისე ვუყურებდი, როგორც სიცილის ოთახში, რამდენჯერმე
დავახამხამე თვალები და შევეცადე, მზერა ერთ წერტილზე შე-
მეჩერებინა.
ძვლები რკინად მექცა. ვეღარ ვმოძრაობდი, თვალები სინათ-
ლით მქონდა ამოვსებული და თითებში უსიამოვნო სითბოს
ვგრძნობდი, რომელიც მთელ სხეულს მოსდებოდა და ძილისკენ
მიმაქანებდა.
„ის სუნამო“, – გავიფიქრე წამიერად. „პაჩის ბარათი“.
უკვე ნახევრად მუხლებზე ვიყავი დამხობილი. ირგვლივ უც-
ნაური სამკუთხედები დავლანდე, რომლებიც ჩემკენ მოძრაობ-
დნენ. კარები. ოთახში უამრავ ღია კარს ვხედავდი, მაგრამ, რო-
გორც კი მათკენ გაქცევას შევეცდებოდი, მაშინვე უკან იხევ-
170 მკითხველთა ლიგა
დნენ. მესმოდა უცნაური ხმები – „ტიკ-ტაკ“. ხმას მივყევი და ერ-
თადერთი ის აღმოვაჩინე, რომ ოთახის უკანა მხარეს, კედელზე
საათი ეკიდა.
წამის შემდეგ უკვე მივხვდი, რომ მთელი სხეული უარს ამ-
ბობდა მოძრაობაზე. გონება მხოლოდ ილუზიურ შეგრძნებებს
მოეცვა. ლოყაზე ძველებური, უხეში ხალიჩის შეხებას ვგრძნობ-
დი. კიდევ ერთხელ ვცადე წამოდგომა, მაგრამ არაფერი გამო-
მივიდა. თვალები დავხუჭე და ის უკანასკნელი ნათებაც გაქრა.
გამომეღვიძა სიბნელეში.
ცივ ჰაერს ვგრძნობდი კანზე და ჩუმი ზუზუნის ხმა მესმოდა.
როდესაც ფეხზე წამოდგომა ვცადე, თვალები კვლავ დამებინდა.
შემდეგ ნერწყვის გადაყლაპვა დავაპირე და მივხვდი, რომ პირ-
ში ბამბის ნაგლეჯი მქონდა.
სწორედ ამ დროს გამახსენდა, რომ ბიბლიოთეკაში ვიყავი.
ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მეგონა. არ მახსოვდა აქედან წას-
ვლა. მაგრამ, იატაკზე რას ვაკეთებდი? მერე ნელ-ნელა გავიხსე-
ნე მოვლენები. პაჩის ბარათი, მისი სურნელი, გულის წასვლა და
იატაკი.
მომწამლეს?
პაჩმა მომწამლა?
ძირს დავრჩი, თვალებს ვაცეცებდი და გონს მოსვლას ვცდი-
ლობდი, თუმცა ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ვიღაცას
რკინის ჩექმით დაერტყას ჩემთვის მკერდში და ახლა მოძ-
რაობის და აზროვნების უნარი მინიმუმამდე მქონდა დაყვანი-
ლი. გონება თავბრუსხვევას ეწინააღმდეგებოდა, მაგრამ თვა-
ლები ამ ბინდბუნდში მხოლოდ გასასვლელის მწვანედ ანთე-
ბულ მაჩვენებელს ამჩნევდა. როგორც იქნა, ბარბაცით წამოვი-
მართე.
გასასვლელ კართან მივედი, სახელური ჩამოვწიე, არ იღებო-
და. უფრო ძლიერად მიწოლას ვაპირებდი, როცა მივხვდი, რომ
171 მკითხველთა ლიგა
ვიღაცას გასასვლელი კარის სახელური ოთახის მეორე კარის
სახელურზე თოკით მიება და ახლა მათი გაღება შეუძლებელი
იყო.
შემდეგ კარის მინაზე დავიწყე ხელების ცეცება. – ჰეეი! –
ვყვიროდი სასოწარკვეთით. – ვინმეს გესმით ჩემი?!
კიდევ ერთხელ ვცადე გაღება, მაგრამ კუნთები თითქოს
მდნარ მასად მქცეოდა. ძალას ვეღარ ვატანდი. შეუძლებელი
იყო ამ კარის გაღება.
– მანდ ვინმე ხართ? – კიდევ ერთხელ დავიყვირე კარის
ღრიჭოში. – მესამე სართულზე ჩავიკეტე!
ბიბლიოთეკამ სიჩუმით მიპასუხა.
ახლა უკვე სრულად შევჩვეოდი სიბნელეს და რაღაც--
რაღაცების გარჩევაც შემეძლო. შემდეგ კედლის საათს ავხედე.
თერთმეტი? ნუთუ ეს შესაძლებელი იყო? იატაკზე ორი საათის
განმავლობაში მეძინა?
მობილური ამოვიღე, თუმცა არ იჭერდა. იმავე მიზეზით ვერც
ინტერნეტის გამოყენება შევძელი.
ბიბლიოთეკას თვალი მოვავლე და ბოლოს გადავწყვიტე ყუ-
რადღება კომპიუტერის მონიტორსა და სკამზე გადამეტანა. აშ-
კარად არავინ ცდილობდა ჩემს შეპყრობას, აქ მარტო ვიყავი.
შემდეგ სავენტილაციო ხუფთან დავიხარე და კიდევ ერთხელ
ხმამაღლა დავიყვირე, – ვინმეს გესმით ჩემი? – დავიცადე და
თან გულში ვლოცულობდი, რომ პასუხი გაეცათ. ერთადერთი,
იმის იმედი მქონდა, რომ იქნებ ბიბლიოთეკარი სამუშაოს შე-
მორჩენოდა და სადმე აქვე ყოფილიყო. თუმცა უკვე ერთ საათზე
ნაკლები რჩებოდა შუაღამემდე და ვიცოდი, რომ ამის შანსი ძა-
ლიან მცირე იყო.
უეცრად ლიფტის რკინის კარის ხმა გავიგონე. კაბინა ზემოთ
ამოდიოდა.

172 მკითხველთა ლიგა

 ერთხელ, როცა ოთხი თუ ხუთი წლის ვიყავი, მამამ პარკში
წამიყვანა და ველოსიპედის ტარება მასწავლა. საღამოსთვის
უკვე დამოუკიდებლად შემეძლო საკმაო მანძილის გავლა. წას-
ვლის წინ კიდევ მოვისურვე პარკისთვის წრის დარტყმა, მამა წი-
ნააღმდეგი იყო, მაგრამ დიდი თხოვნა-მუდარის შემდეგ ერთი
წრის უფლება მაინც მომცა. სწორედ ამ დროს ველოსიპედზე
უეცრად წონასწორობა დავკარგე და დავეცი. ძირს დავარდნილ-
მა პირისპირ უზარმაზარი ყავისფერი ძაღლი დავინახე, რომე-
ლიც თვალებში მიყურებდა, რამდენიმე წამის შემდეგ კი უკვე
ჩემკენ წამოვიდა. უეცრად თავში ჩურჩულის ხმა ჩამესმა – „არ
გაინძრე“. მე სუნთქვა შევიკავე და გავყუჩდი. ჩემს ფეხებს მამას-
თან გაქცევა სურდათ, მაგრამ ვეწინააღმდეგებოდი.
რაღაც მომენტში ძაღლი შეჩერდა, ყურები დაბლა დაუშვა და
აგრესია დაუცხრა. მანამდე კი ისეთი საშიში ჩანდა, რომ ძლივს
ვიკავებდი თავს, რომ ადგილიდან არ მოვმწყდარიყავი. საბო-
ლოოდ ყველაფერი მშვიდობიანად დამთავრდა, მისი ცხოველუ-
რი ინსტინქტი სადღაც გაქრა და სხვა მიმართულებით გასწია.
შემდეგ მამას ვკითხე, მანაც გაიგონა თუ არა ის ხმა, რომელიც
ადგილზე დარჩენისკენ მომიწოდებდა. მან კი მითხრა, რომ არა,
ეს მხოლოდ ჩემი შინაგანი ხმა იყო, რომელსაც თუ კარგად მო-
ვუსმენდი, ათიდან ცხრა შემთხვევაში სწორ სვლაზე მიმითითებ-
და.
ახლა კი შინაგანი ხმა მკარნახობდა, რომ აქედან გავ-
ქცეულიყავი.
მერხიდან მონიტორი ავიღე და ფანჯარას ვესროლე. მინა
გატყდა და ხვრელი გაუჩნდა და ნამსხვრევები კი იატაკზე დაიყა-
რა. შემდეგ სკამით კიდევ უფრო გავაფართოვე ხვრელი და საკ-
მარისად ამოვტეხე მინა საიმისოდ, რომ შიგ გავტეულიყავი. ნე-
ლი მოძრაობით გადავედი ფანჯრიდან და დერეფანში ამოვყავი
თავი.
173 მკითხველთა ლიგა
 ლიფტის ხმა არ წყდებოდა, მესამე სართულამდე ჯერ არ ამო-
სულიყო.
დერეფანი სირბილით გავიარე და მეორე სართულისაკენ და-
ვეშვი. უეცრად ხმა შეწყდა. ლიფტი მესამე სართულზე შეჩერდა.
რკინის კარი გაიღო და შიგნიდან ვიღაც გამოვიდა. კიდევ უფრო
ავუჩქარე ნაბიჯს, როცა მოულოდნელად ჩემი სახელი გაისმა.
– ნორა?
ხელები მოაჯირზე მიმეყინა. ეს მამაჩემის ხმა იყო.
– ნორა, მანდ ხარ?
ნერწყვი ჩავყლაპე და წამოკივლება მომინდა, მაგრამ მერე
ჩვენი წინანდელი შეხვედრა გამახსენდა.
– შეწყვიტე მალვა. შეგიძლია მენდო. ნება მომეცი დაგეხმა-
რო. მოდი, დამენახვე.
უცნაური ხმის ტემბრი ჰქონდა. თითქოს უფრო მომთხოვნი
და მკაცრი, ვიდრე მანამდე, ქალაქის მიტოვებულ უბანში რომ
ვნახე. თუმცა, იქაც მალევე შეეცვალა და უფრო საშიში გახდა.
იქნებ მამა ამ გზით ცდილობს ჩემთან კონტაქტს? იქნებ მას პე-
რიოდულად მეორე ბოროტი ორეული ცვლიდა და ის „ცუდი“
ხმაც სწორედ მას ეკუთვნოდა?
აჩქარებული ნაბიჯების ხმა მომესმა. ჩემკენ მოდიოდა.
კიბეზე დავეშვი და უკვე აღარ ვფიქრობდი ჩუმად ყოფნაზე.
გავრბოდი და გულში ვყვიროდი. „ჩქარა! ჩქარა გაიქეცი!“
უკან მომყვებოდა, როგორც იქნა, პირველ სართულზე ჩავე-
დი და დერეფნის ბოლოს შემოსასვლელი კარისკენ გავიქეცი.
გარეთ უკუნი ღამე იდგა.
ეზოში თბილი ჰაერი დამხვდა. ირგვლივ ყველაფერი სიჩუმეს
მოეცვა. მე სასწრაფოდ ჩავირბინე ბეტონის საფეხურები. ახლა
უკვე დაბლა ვიყავი და მესმოდა როგორ გაიღო ბიბლიოთეკის
კარი. ზურგით მჭიდროდ მივეკარი კედელს, ფეხები ნაგავში
მქონდა ჩადგმული.
174 მკითხველთა ლიგა
 რამდენიმე წამში კიბეებზე ჩამომავლის ნელი ნაბიჯის ხმა გა-
ვიგონე. ადგილიდან მოვწყდი და სირბილით გავუყევი ქუჩას.
ბიბლიოთეკას საკუთარი სადგომი არ ჰქონდა და ამიტომ ვის
მანქანა მეზობელ შენობასთან უნდა დაეყენებინა. როგორ თქვა,
რომელ სექციაშიო?
„სექცია...“
სადგომზე მივირბინე და მანქანების რიგში „ნეონის“ ძებნა
დავიწყე. როცა მივაგენი, სასწრაფოდ გასაღები მოვარგე, კარი
გამოვაღე, საჭესთან დავჯექი და დავძარი. ამასობაში საქარე მი-
ნაში შავი ფერის სპორტული ჯიპი შევნიშნე, რომელიც კუთხეში
იდგა და რომელსაც სწორედ ახლა ქოქავდა მძღოლი. მანქანა
მაშინვე ჩემი მიმართულებით დაიძრა.
„ნეონი“ მაშინვე მეორე სიჩქარეში ჩავაგდე, პედალს ფეხი
დავაჭირე და ადგილიდან მოვწყდი. ჯიპიც დამედევნა. რომ არ
მეჩქარა, სადგომიდან გამოსასვლელ გზას გადაკეტავდა და
დამწყვდეული აღმოვჩნდებოდი.
გონება ზედმეტად არეული მქონდა საიმისოდ, რომ მიმართუ-
ლებაზე მეფიქრა. დაუფიქრებლად გავიარე რამდენიმე კვარტა-
ლი, გადავჭერი ის მონაკვეთიც, სადაც გავლა აკრძალული იყო
და ვოლნატზე გავიყვანე მანქანა. ჯიპი მაღალი სიჩქარით მომ-
დევდა. „ნეონის“ სიჩქარის მაჩვენებელმა ორმოცდახუთს მიაღ-
წია, ამასობაში გზა ორად გაიყო, მე ორმოცდაათამდე გავზარდე
სიჩქარე, თან საქარე მინას თვალს არ ვაშორებდი.
ორჯერ შევუხვიე მარჯვნივ, კვარტალს წრე დავარტყი და
კვლავ ვოლნატზე დავბრუნდი. უეცრად ორკარიანი კუპე დავინა-
ხე, რომელიც ჩემსა და ჩემს მდევარს შორის აღმოჩნდა. შუქნი-
შანზე ყვითელი ნათურა აინთო და მეც რაც შემეძლო მოვუმატე
სიჩქარეს. საქარე მინაში შევამჩნიე, რომ კუპე წითელზე გაჩერ-
და, მის უკან მდგომმა ჯიპმაც მკვეთრად დაამუხრუჭა.

175 მკითხველთა ლიგა

 რამდენჯერმე მძიმედ ამოვისუნთქე და საჭეზე მოჭერილი ხე-
ლებიც მოვადუნე.
ვოლნატს გორაკისკენ ავუყევი, შემდეგ დაბლა დავეშვი, შემ-
ხვედრ მანქანებს ავცდი და მარცხნივ შევუხვიე. ამგვარად აღ-
მოვჩნდი ერთსართულიანი აგურის შენობებით გარშემორ-
ტყმულ, ბნელ და მიტოვებულ უბანში, რომელსაც ხალხი სლო-
ტერვილს12 უწოდებდა. ამის მიზეზი ათი წლის წინ მომხდარი ამ-
ბავი იყო, როდესაც ერთ-ერთ სათამაშო მოედანზე სამმა მოზარ-
დმა ერთმანეთი იარაღით ჩაცხრილა.
როცა ეს სახლებიც უკან მოვიტოვე, სვლა შევანელე და ქუჩას
ყურადღებით გავაყოლე თვალი. არანაირი შუქი. მხოლოდ გაშ-
ლილი, ცარიელი სივრცე და აქა-იქ მდგარი ძველი ავტოფარე-
ხები. მანქანა მოვაბრუნე და ავტოსადგომზე შევედი. სამჯერ შე-
ვამოწმე კარის საკეტი და ძრავა გამოვრთე. ვიჯექი და შეშინებუ-
ლი ველოდი, როდის გამოჩნდებოდა სპორტული ჯიპის ანთებუ-
ლი ფარები ქუჩის ბოლოში.
ჩანთაში საგულდაგულოდ მოვძებნე მობილური და მაშინვე
ვის დავურეკე.
– ჰაი, – გაისმა პასუხი.
– კიდევ ვინ შეეხო კონვერტს, რომელიც პაჩმა მოგცა? – ძა-
ლიან მკაცრად ვკითხე ვის.
– ჰა?
– პირდაპირ შენ მოგცა პაჩმა? ჰა? თუ ჯერ რიქსონს მისცა?
მითხარი, კიდევ ვინ შეეხო მას?
– გამაგებინე, ნორა, რა გინდა?
– მგონი, მომწამლეს.
სიჩუმე.

12 Slaughter –სისხლის ღვრა.

176 მკითხველთა ლიგა

 – გგონია, რომ კონვერტი მოწამლული იყო? – დაეჭვებით
მკითხა ვიმ.
– ბარათს რაღაც სუნამო ესხა, მითხარი, ვინ მოგცა და საერ-
თოდ, როგორ მოვიდა ის ჩემამდე.
– ბიბლიოთეკისკენ რომ მოვდიოდი, სანამ კექსს ვიყიდდი,
რიქსონმა დამირეკა, – დაიწყო ვიმ ნელა. – ჩვენ ერთმანეთს
ბიბლიოთეკასთან შევხვდით. პაჩიც მის მანქანაში, წინა სავარ-
ძელზე იჯდა. მან შენთვის კონვერტი გადმომცა. შემდეგ კონვერ-
ტი, კექსი და „ნეონის“ გასაღები შენთან მოვიტანე. ეს იყო და ეს.
შემდეგ ისევ რიქსონთან შესახვედრად წავედი.
– კონვერტს სხვა არავინ შეხებია?
– არავინ.
– მე ბარათი დავყნოსე და დაახლოებით ნახევარ საათში
გონწასული დავეცი ბიბლიოთეკის იატაკზე. ორი საათი ასე ვეგ-
დე.
ვის პირდაპირ არ უპასუხია. ვგრძნობდი, რომ სათანადო სიტ-
ყვებს უყრიდა თავს. როგორც იქნა, ხმა ამოიღო, – დარწმუნებუ-
ლი ხარ, რომ მაგის ბრალი იყო? ბიბლიოთეკაში დიდხანს იჯექი.
იქნებ, უბრალოდ, დაიღალე და გეძინებოდა.
– როცა გავიღვიძე, – განვაგრძე მე, – ბიბლიოთეკაში ჩემ-
თან ერთად კიდევ ვიღაც იყო. სავარაუდოდ, იგივე ადამიანი, ვი-
ნაც მომწამლა. უკან მომყვებოდა.
კიდევ ერთი შემაწუხებელი პაუზა.
– მიუხედავად იმისა, რომ პაჩი არ მომწონს, უნდა გითხრა,
რომ ვერ წარმომიდგენია ის, რასაც შენ ამბობ. საზიზღარი ბი-
ჭია, მაგრამ თავისი საზღვრები მასაც გააჩნია.
– მაშინ ვინ? – ხმაში თითქოს შიში შემპაროდა.
– არ ვიცი. ახლა სად ხარ?
– სლოტერვილში.

177 მკითხველთა ლიგა

 – რაა? დროზე წამოდი მაქედან! მალე, სანამ ვინმემ გაგაუპა-
ტიურა! ჩემთან მოდი, ამაღამ აქ დარჩები და ერთად მოვიფიქ-
რებთ, როგორ ვიმოქმედოთ. – მაგრამ მის სიტყვებს თავდაჯე-
რებულობა აკლდა. ისიც ისევე იყო შეცბუნებული, როგორც მე.
კიდევ დაახლოებით ოცი წუთის განმავლობაში დავრჩი სად-
გომზე. შემდეგ თავი ოდნავ უკეთ ვიგრძენი და მანქანა დავძარი.
ისევ ვოლნატზე გავედი, თან ყოველ წუთს ჯიპის გამოჩენას ვე-
ლოდი. მანქანა ჩქარა მიმყავდა და სიჩქარის ლიმიტს ყურადღე-
ბას არ ვაქცევდი.
ვის სახლიდან არც ისე შორს ვიყავი, როცა საქარე მინაში
ლურჯ-წითელი ნათება შევნიშნე.
„ნეონი“ ბორდიურთან შევაჩერე და შუბლი საჭეს მივადე. ეს-
ღა მაკლდა. ვიცოდი, რომ აშკარად ვამეტებდი დაშვებულ სიჩქა-
რეს და ძალიანაც ვწუხდი, განსაკუთრებით, ამღამინდელი ამბე-
ბის შემდეგ.
რამდენიმე წამში ჩემს მინაზე კაკუნი გაისმა. მინა დაბლა ჩავ-
წიე.
– კარგია, კარგი... – გაისმა დეტექტივ ბასოს ხმა. – რა ხანია
არ შევხვედრივართ.
„ნებისმიერი სხვა პოლიციელი, ნებისმიერი სხვა, – ვიფიქრე
მე, ოღონდ ბასო არა“.
– მართვის და რეგისტრაციის მოწმობები, წესები ხომ იცი?.
აშკარა იყო, რომ ჯარიმას ვერ ავცდებოდი. მით უმეტეს, დე-
ტექტივ ბასოსთან. ამიტომ, დროის გაჭიანურებას აზრი არ ჰქონ-
და. – არ მეგონა, რომ დეტექტივები სიჩქარის გადაჭარბებაზე
ჯარიმებსაც წერდით.
ბასომ ცივი ღიმილით გამომხედა. – საით მიგვეჩქარება?
– შეიძლება, რომ ქვითარი ავიღო და გამიშვათ?
– მანქანაში ალკოჰოლი გაქვს?
– თავად შეამოწმეთ, – მივუგე და ხელები გავშალე.
178 მკითხველთა ლიგა
 ბასომ კარი გამიღო. – გადმოდი.
– რატომ?
– გადმოდი, – გამიმეორა და თითით ქუჩის ზოლზე მიმანიშ-
ნა, – და ამ ზოლზე სწორად გაიარე.
– ფიქრობთ, რომ მთვრალი ვარ?
– ვფიქრობ, რომ შეშლილი ხარ, მაგრამ, რადგან აქ ხარ, ბა-
რემ სიმთვრალეზეც შეგამოწმებ.
გადმოვედი და კარი ზურგს უკან მოვიჯახუნე. – სადამდე?
– სანამ არ გაგაჩერებ.
ყურადღება მოვიკრიბე, რომ ზოლზე სწორად გამევლო, მაგ-
რამ ყოველ ჯერზე, როცა დაბლა ვიხედებოდი, თვალები მებინ-
დებოდა. ნარკოტიკის ეფექტი ჯერაც არ გასულიყო. მიჭირდა
კოორდინაცია და სწორ ზოლზე სიარული. ვიგრძენი, რომ შეიძ-
ლება მალე დავცემულიყავი. – არ შეიძლება, რომ უბრალოდ ჯა-
რიმა გამომიწეროთ და გამიშვათ? – არათანაბარი ხმის ტემბრი
მქონდა, მაგრამ შინაგანად ცივი ვიყავი. ეს დავალება რომ არ
შემესრულებინა, დეტექტივი ბასო ალბათ ციხეში ჩამსვამდა.
თუმცა, შესაძლოა ერთი ღამის გისოსებს მიღმა გატარება ისეთი
ცუდიც არ ყოფილიყო. იქნებ ბიბლიოთეკის უცნობისაგან იქ უფ-
რო მეტად ვყოფილიყავი დაცული.
– ბევრი სხვა პატარა ქალაქის პოლიციელი ასეც მოიქ-
ცეოდა. ან ქრთამს დასჯერდებოდა, მაგრამ მე – არა.
– და თუ გეტყვით, რომ მომწამლეს?
– მოგწამლეს? – ბინძური სიცილით წარმოთქვა დეტექტივმა.
– ყოფილმა შეყვარებულმა უცნაურსურნელიანი ბარათი გა-
მომიგზავნა, რომლის დაყნოსვის შემდეგაც გული წამივიდა.
რაკი დეტექტივმა ბასომ არ შემაწყვეტინა, გადავწყვიტე,
თხრობა გამეგრძელებინა. – დაახლოებით ორი საათი მეძინა.
შემდეგ გავიღვიძე და აღმოვაჩინე, რომ ბიბლიოთეკაში ვიყავი

179 მკითხველთა ლიგა

გამოკეტილი. ვიღაცას გასასვლელი კარის სახელური ჩაეკეტა.
– აქ გავჩუმდი და დაველოდე.
დეტექტივმა მანიშნა, რომ გამეგრძელებინა. – მიდი, მიდი.
უკვე დავინტერესდი.
მივხვდი, რომ ახლა უკან დახევას ვეღარ შევძლებდი. უკვე
თავი გავყიდე და როცა ხვალ ბიბლიოთეკაში ჩამსხვრეულ მი-
ნას აღმოაჩენდნენ, დეტექტივი ბასო პირველ რიგში მე მომად-
გებოდა. უკვე ვეღარ გავჩერდებოდი და უმჯობესი იყო ყველაფე-
რი ბოლომდე მომეყოლა.
– ესე იგი ბიბლიოთეკაში იყო, – ხაზი გაუსვა ჩემს ნათქვამს.
– მერე რა მოხდა?
უნდა გამეგრძელებინა. იქნებ რაიმე ისეთიც მეთქვა, რაც მას
დაარწმუნებდა, რომ უდანაშაულო ვიყავი. – მოკლედ, ვიღაცამ
კარი ჩაკეტა. შემდეგ კომპიუტერის მონიტორით მინა ჩავტეხე
და გამოვიქეცი.
ბასომ თავი უკან გადასწია და გადაიხარხარა. – ოხ, ნორა
გრეი, არსებობს ერთი ფრაზა, რომელიც ზუსტად აღწერს შენნა-
ირ გოგოს. – მოსიარულე ხიფათი. – შემდეგ თავის საპატრულო
მანქანასთან დაბრუნდა და რადიოდისპეტჩერი გამოიძახა. – წა-
დით და სკოლის ბიბლიოთეკა შეამოწმეთ. დროულად გამაგები-
ნეთ შედეგები.
ახლა მანქანას მიეყრდნო და საათს დახედა. – როგორ გგო-
ნია, როდის გამაგებინებენ? მე ახლა შენი აღიარება ხელში
მაქვს, ნორა. შემიძლია ვანდალიზმისთვისაც დაგსაჯო.
– მგონი ვანდალიზმი ის უფრო იყო, ბიბლიოთეკაში რომ ჩამ-
კეტეს და იქიდან თავს ვერ ვიხსნიდი, – ვუპასუხე ნერვიული
ხმით.
– თუკი ვინმემ ბიბლიოთეკაში ჩაგკეტა, ახლა აქ რას აკეთებ,
ჰიკორიზე, ორმოცდათხუთმეტი მილი-საათში სიჩქარით?

180 მკითხველთა ლიგა

 – გამოქცევას არ ვაპირებდი, მაგრამ იქ ვიღაც იყო. ლიფტით
ამოვიდა.
– ვიღაც? დაინახე? აბა აღწერილობა გამოუშვი.
– არ დამინახავს, ერთი ის ვიცი, რომ კაცი უნდა ყოფილიყო.
ძალიან მძიმე ნაბიჯებით მოძრაობდა.
– ენა გებმის. ეს, როგორც წესი, ტყუილის ნიშანია.
– არ ვიტყუები. მართლა ჩამკეტეს ბიბლიოთეკაში და შემდეგ
ვიღაც მომდევდა.
– კარგი.
– ვინ შეიძლება ყოფილიყო ბიბლიოთეკაში მაგ დროს?
– იქნებ დამლაგებელი? – მარტივი ვერსია შემომთავაზა დე-
ტექტივმა.
– არა, დამლაგებელივით არ ეცვა. როცა კიბეებზე ჩამოვედი,
მის შავ შარვალს და შავ ფეხსაცმელებს მოვკარი თვალი.
– აჰა, ანუ სასამართლოს მოახსენებ, რომ დამლაგებლების
ჩაცმულობის ექსპერტი ხარ, არა?
– ბიბლიოთეკის მერეც მომყვებოდა მანქანით. დამლაგებე-
ლი ასე არ მოიქცეოდა.
რადიოში ხმა გაისმა, დეტექტივი ბასო დაიხარა და ყურმილი
აიღო.
– დავასრულეთ ბიბლიოთეკის შემოწმება, – იუწყებოდა მა-
მაკაცის შრიალა ხმა. – არაფერია.
დეტექტივმა დაეჭვებული თვალით გამომხედა. – არაფერი?
დარწმუნებული ხართ?
– ვიმეორებ: არაფერი. სუფთაა.
არაფერი? თითქოს შვების ნაცვლად წამიერი პანიკა ვიგრძე-
ნი. კი, მაგრამ მე ხომ მინა ჩავამსხვრიე! ეს რეალური იყო. არა-
ნაირი წარმოსახვა. არა...
დამშვიდდი! ვუბრძანე საკუთარ თავს. ეს ადრეც მომხდარა.
ახალი არ არის. წარსულშიც ყოფილხარ გონებრივი თამაშების
181 მკითხველთა ლიგა
მსხვერპლი. მაგრამ... რატომ? ამაზე კიდევ და კიდევ ხელახლა
უნდა მეფიქრა. როგორ მინდოდა, რომ ამ ყველაფერზე პასუხი
მქონოდა.
დეტექტივმა ბასომ ქვითრის ზედა ნაწილი მოხია და გამომი-
წოდა.
ქვითარს დავხედე. – ორას ოცდაცხრა დოლარი?
– დიახ, დაშვებულზე ოცდაათი ერთეულით მეტი სიჩქარით,
თან სხვისი მანქანით მოძრაობდი. ან ჯარიმა გადაიხადე, ან სა-
სამართლოში შევხვდებით.
– მაგრამ... მე... მე არ მაქვს ფული.
– მაშინ სამსახური იშოვე. იქნებ პრობლემებსაც უკეთ აარი-
დო თავი.
– გთხოვთ, ეს არ გააკეთოთ, – ვუთხარი, რაც შეიძლება საბ-
რალო ხმით. დეტექტივმა ბასომ ყურადღებით შემათვალიერა. –
ორი თვის წინ ბიჭი, რომელსაც პირადობის დამადასტურებელი
მოწმობაც კი არ ჰქონდა, სკოლის სპორტდარბაზში იპოვეს
მკვდარი.
– ჟიულის სიკვდილი ხომ თვითმკვლელობად შეფასდა. – გა-
ვეცი ავტომატური პასუხი, მაგრამ კეფაზე ცივი შეგრძნება დამე-
უფლა. რა კავშირი ჰქონდა ამ ამბავს ჩემს ჯარიმასთან?
– იმავე ღამით ის გაუჩინარდა, სკოლის ერთ-ერთმა მასწავ-
ლებელმა კი შენს სახლს ცეცხლი წაუკიდა. მერე ისიც სადღაც
გაქრა. ამ ორ მოვლენას შორის კავშირი არსებობს და ეს კავში-
რი შენ ხარ.
– რისი თქმა გინდათ?
– მითხარი, რა მოხდა სინამდვილეში იმ ღამით და მაგ ჯარი-
მას გავაუქმებ.
– არ ვიცი რა გითხრათ, – ვიცრუე, თუმცა სხვა გზა არც მქონ-
და. სიმართლის თქმა უარეს შედეგებს გამოიღებდა, ვიდრე ნე-
ბისმიერი საჯარიმო ქვითარი. ვერ ვეტყოდი დეტექტივ ბასოს ის-
182 მკითხველთა ლიგა
ტორიას დაცემული ანგელოზების, ნეფილიმისა და ჟიულის შე-
სახებ. ვერ დავაჯერებდი, რომ დაბრია სიკვდილის ანგელოზი
იყო.
– შენი ნებაა, – მომიგო დეტექტივმა და თავისი სავიზიტო ბა-
რათი გამომიწოდა. – თუ აზრს შეიცვლი, იცი როგორც დამიკავ-
შირდე.
როცა წავიდა მის ბარათს დავხედე – „დეტექტივი ეკანუს ბა-
სო. 207-555-3333“.
ქვითარი თითქოს დამიმძიმდა ხელში. როგორ ვაპირებდი
მის გადახდას? ვისგან უნდა მესესხა ფული? დედა საოჯახო სა-
ყიდლებს ძლივს სწვდებოდა, პაჩს კი ფული არ ჰქონდა. თანაც
ყველაფერი იმის შემდეგ, რაც მას ვუთხარი, ჩემი ცხოვრებიდან
გაქრობისკენ მოვუწოდე და ავუხსენი, რომ მისი დახმარება არ
მჭირდებოდა, არ შემეძლო მასთან ფულის სასესხებლად მის-
ვლა.
ეს მხოლოდ იმის აღიარება იქნებოდა, რომ მე ის კვლავინ-
დებურად მჭირდებოდა.

183 მკითხველთა ლიგა

 თავი 12

სამშაბათს, გაკვეთილების შემდეგ, სკოლის წინ ვის შევხვდი,

რომელმაც ქიმიის გაკვეთილი გააცდინა, რათა რიქსონს შეხ-
ვედროდა. ახლა მანქანაში იჯდა და მელოდა. უეცრად მოკლე-
ტექსტური შეტყობინება მივიღე და ის-ის იყო უნდა წამეკითხა,
რომ ვის გამგმირავი ხმა გავიგე, რომელიც თავისკენ მიხმობდა.
– ეეი, პატარავ! აქეთ!
პარალელურად მდგარ მანქანებს შორის გზა გავიკვალე და
ვის მანქანასთან მივედი. მას ხელები ღია ფანჯრიდან გადმოეწ-
ყო. – აბა, ღირდა?
– გაკვეთილების გაცდენა? უჰ, რა თქმა უნდა. მე და რიქსონ-
მა დილით მის სახლში იქსბოქსი ვითამაშეთ. თამაშს ჰქვია „ჰა-
ლო 2“. – ვიმ გვერდითა კარის საკეტი გახსნა.
– რა რომანტიკულად ჟღერს, – ვუთხარი და სავარძელზე
დავჯექი.
– სანამ თავად არ გამოცდი, ნურაფერს იტყვი. აღმოჩნდა,
რომ აგრესია და ძალადობა ბიჭზე საპირისპიროდ მოქმედებს.
– საპირისპიროდ? მოიცა, რამის მოყოლა ხომ არ გინდა?
ვის სახეზე მრავალმნიშვნელოვანი ღიმილი გამოესახა. –
ერთმანეთს ვაკოცეთ. ოოოჰ, ღმერთო, რა კარგი იყო. თავიდან
ნელი და ფაქიზი შეხებით დაიწყო, შემდეგ კი რიქსონი ეშხში შე-
ვიდა და...
– კარგი, კარგი! – ხმამაღლა გავაწყვეტინე. ნეტავ პაჩთან
შეხვედრების შემდეგ მეც ასეთი გაცისკროვნებული ვიყავი
ხოლმე?
მანქანა უკანა მიმართულებით დაძრა. – სწავლისგან დავი-
ღალე. უნდა განვიტვირთო და რაღაც საინტერესოთი დავკავდე.
ამას კი წიგნში თავჩარგული ვერ მოვახერხებ.
184 მკითხველთა ლიგა
 – რამე გეგმა გაქვს?
– ოლდ ორქარდ ბიჩი. მზე და ქვიშა ძალიან მესიამოვნებო-
და. თან რუჯის განახლების დროც მოვიდა.
ეს სანაპირო ძალიან კარგ ადგილზე იყო გაშენებული. იქვე
იყო გასართობი პარკი, ღამღამობით კი ფეიერვერკები. სამწუ-
ხაროდ, ამ გეგმის გადადება მოგვიხდებოდა. მე ტელეფონი ამო-
ვიღე. – ეს საღამო უკვე დაგეგმილი გვაქვს.
ვი ჩემკენ გადმოიხარა და წერილის ტექსტი წაიკითხა. –
რაოო? მარსის წვეულება? არ მეგონა თუ თქვენ ორნი ახალი
BFF-ები13 იყავით.
– მის სიტყვებს თუ გავიმეორებ, „ამ წვეულების გამოტოვება
საკუთარი საზოგადოებრივი ცხოვრებისთვის უდიდესი ტრავმის
მიყენების ტოლფასია“.
– ოოოხ, რა კახპაა. არადა, მაგ წვეულების გამოტოვება შენს
ცხოვრებაში საუკეთესო გადაწყვეტილება იქნებოდა.
– ამ შემთხვევაში შენი შეხედულებების გადაფასება მოგი-
წევს, რადგან ამაღამ მე მის წვეულებაზე მივდივარ და ჩემთან
ერთად – შენც.
ვი სავარძელში გადაიხარა და ხელები საჭეს დააყრდნო. –
მაინც ვერ ვხვდები მის მოტივაციას. რატომ დაგპატიჟა, რა უნ-
და?
– ქიმიაზე ჩემ გვერდით ზის.
– რაღაც ძალიან მარტივად პატიობ შენი ჩალურჯებული თვა-
ლის ამბავს.
– სხვა გზა არ მაქვს. ერთი საათით მაინც უნდა მივიდე. ხომ
გითხარი, გაკვეთილზე გვერდიგვერდ ვსხედვართ.

13 Best Friends For Ever – სამუდამოდ საუკეთესო მეგობრები.

185 მკითხველთა ლიგა

 – ანუ შენ მეუბნები, რომ ეგ საკმარისი მიზეზია საიმისოდ,
რომ მის წვეულებაზე მიხვიდე? – ვის ისეთი სახე ჰქონდა, რომ
მისი გაცურება ამ საკითხში შეუძლებელი იყო.
რა თქმა უნდა, ეს ყალბი მიზეზი იყო. სინამდვილეში იმაში
მსურდა დარწმუნება, მართლა ერთად იყვნენ თუ არა პაჩი და
მარსი. როდესაც მის მეხსიერებაში ვიხედებოდი, აშკარად ჩან-
და, რომ მარსის პაჩთან შანსი არ ჰქონდა. თუმცა, კოცნამ ყვე-
ლაფერი შეცვალა. მიუხედავად ამისა, ჯერაც არ მქონდა გადაწ-
ყვეტილი, საბოლოოდ, რა სურდა პაჩს მისგან. მაგრამ თუკი სე-
რიოზული ნაბიჯების გადადგმას აპირებდა, ეს კიდევ უფრო გა-
მიადვილებდა ბრძნული გადაწყვეტილების მიღებას და ჩვენი
ურთიერთობის საბოლოოდ დასრულებას. გამიადვილდებოდა
მისი შეძულებაც, უფრო სწორად, მათი შეძულებაც, რომლებიც
ისედაც უკვე გულს მირევდნენ.
– მატყუარა ხარ, – მითხრა ვიმ. – მარსის წვეულებაზე მის-
ვლის სულ სხვა მიზეზი გაქვს შენ და ამ მიზეზს „პაჩი და მარსი“
ჰქვია. გინდა გაიგო, რა ხდება მათ შორის.
ხელები ჰაერში ავიქნიე. – ჰო! მერე რა? ეს ცუდია?
– ადამიანო, – გადააქნია თავი ვიმ, – ნამდვილი სასჯელი
ხარ, რა.
– ვიფიქრე იქნებ მის საძინებელში შეგვეღწია და რაიმე ისე-
თი გვეპოვა, რაც მათ ერთად ყოფნას დაადასტურებს.
– მაგალითად, ნახმარი პრეზერვატივები?
უეცრად ვიგრძენი, რომ მთელი საუზმე ყელთან ამომივიდა.
ამაზე არასდროს მიფიქრია. ნუთუ სექსიც ჰქონდათ? არა. ამას
ვერ დავიჯერებდი. პაჩი ასე არ მომექცეოდა. მარსისთან არა...
– ვიცი! – წამოიძახა ვიმ. – მისი დღიური უნდა მოვიპაროთ!
– რომელსაც პირველი კლასიდან წერს?

186 მკითხველთა ლიგა

 – ჰო და რომელზეც თავს დებს, რომ მის გვერდით National
Enquirer-იც14 კი ბავშვის ნაჯღაბნად გამოჩნდება. თუკი მათ შო-
რის რაიმე ხდება, ეს აუცილებლად იქნება ჩაწერილი მის დღი-
ურში.
– ჰო, ვიცი.
– ჰოდა, რა პრობლემაა. წავიკითხავთ და უმტკივნეულოდ
უკან დავუბრუნებთ.
– როგორ? ღია ზურგჩანთაში ჩავუგდებთ? აუცილებლად
გაიგებს და ორივეს დაგვხოცავს.
– რა თქმა უნდა. მერე რა, მალევე დავუბრუნებთ ისე, რომ ვე-
რავინ ვერაფერს გაიგებს.
– რაღაც არ მომწონს ეს აზრი.
– კარგი რა, ამას ვერავინ გაიგებს. ჩვენი პატარა საიდუმლო
იქნება და თან არავის დააზარალებს.
რა თქმა უნდა, მარსის დღიურის მოპარვის იდეით შეპყრობი-
ლი არ ვყოფილვარ, მაგრამ ვხვდებოდი, რომ იმავეს ვიზე ვერ
ვიტყოდი. თან ახლა ჩემი მთავარი მიზანი მისი წვეულებაზე წა-
მოსვლაზე დაყოლიება იყო. – მოკლედ, ამაღამ გამომივლი,
ხო?
– ჩემი იმედი გქონდეს. მოიცა, მოდი რა, როცა დღიურს მოვ-
პარავთ, მისი საძინებელი ცეცხლს მივცეთ.
– არ გამოვა. ჩუმად უნდა ვიმოქმედოთ, არავინ უნდა
გაიგოს, რომ იქ ვიყავით.
– კარგი კარგი, მაგრამ იცოდე, რომ სიმშვიდე ჩემგან შორს
დგას.
გაკვირვებულმა მიმოვიხედე და წარბები ავწიე. – კარგი ერ-
თი...

14 1926 წელს დაარსებული ამერიკული ტაბლოიდი.

187 მკითხველთა ლიგა

 უკვე ათის წუთები იყო, როცა მე და ვი მარსის უბანში აღ-
მართს მივუყვებოდით. საერთოდ, ქოლდუოთერის სოციოეკო-
ნომიკური რუკა ადვილად წარმოსადგენი იყო და მისი შემოწმე-
ბა ერთი მარტივი ხერხით იყო შესაძლებელი: უნდა დაგედოთ
ბურთი ქუჩაში. თუკი ბურთი დაბლა დაიწყებდა დაგორებას, ესე
იგი, მდიდრების უბანში იყავით. თუ ადგილზე დარჩებოდა, მაშინ
საშუალო კლასში, მაგრამ თუკი ბურთი თან იგორებდა და თან
ნისლიან, ყველასგან მივიწყებულ მხარეში აღმოჩნდებოდა...
ესე იგი, ჩემთან მოდიოდით სტუმრად.
ვიმ გორა გადაიარა. ეს იყო საკმაოდ ძველებური უბანი, რო-
მელსაც ახლა მთვარის შუქი დანათოდა. კერძო სახლებს პრო-
ფესიონალურ დონეზე მოვლილი ეზოები ჰქონდა.
გეორგიანულ-კოლონიური სტილის არქიტექტურა, თეთრად
შეღებილი სახლები, შავი სახურავებით. ვიმ ნეონის მინები ჩა-
მოსწია და შორიდანვე გავიგეთ მარსის სახლიდან წამოსული
გუგუნი.
– მისამართი როგორ იყო? – მკითხა ვიმ და სარკეში გაიხე-
და. – სახლები ქუჩიდან ისე შორს დგას, რომ ნომრებს ვერ
ვკითხულობ.
– ბლენჩლის 12.20.
გზაჯვარედინთან მივედით და ბლენჩლის ქუჩაზე გადავედით.
მუსიკის ხმა უფრო და უფრო ძლიერდებოდა. ვივარაუდე, რომ
სწორი გზით მივდიოდით. მანქანები გზის პირას ძალიან ახლო--
ახლოს ეყენა და გაზონზე ხალხი იყო გამოსული. მუსიკა ისე ხმა-
მაღლა იყო ჩართული, რომ ირგვლივ ყველაფერი ზანზარებდა.
უკვე მარსის სახლის წინ ვიდექით. ამ შენობისთვის ერთი შეხედ-
ვაც კი საკმარისი იყო, რომ გაგკვირვებოდა, რაში უნდა დასჭირ-
ვებოდა ასეთ გოგოს მაღაზიაში ქურდობა. ნუთუ მხოლოდ იმი-
ტომ, რომ მშობლების იდეალური რეპუტაცია შეებღალა?

188 მკითხველთა ლიგა

 დიდხანს ამაზე აღარ მიფიქრია. მუცელში სიმძიმე ვიგრძენი.
აქვე იდგა პაჩის შავი ჯიპკომანდერი. რა თქმა უნდა, ალბათ
ერთ-ერთი პირველი სტუმარი სწორედ ის იქნებოდა. წვეულების
დაწყებამდე რამდენიმე საათით ადრე მარსისთან მოვიდოდა და
ისეთი რამით იყო დაკავებული, რისი ცოდნაც მე ძალიან არ მინ-
დოდა. მძიმედ ამოვისუნთქე და საკუთარ თავს ვუბრძანე, რომ
ამის გადატანა შემეძლო.
– რაზე ფიქრობ? – მკითხა ვიმ, როცა შეამჩნია, რომ ჯიპს ვაკ-
ვირდებოდი.
– იმაზე, რომ გული მერევა.
– მაგისთვის მარსის დერეფანი საუკეთესო ადგილი იქნება.
ისე, სერიოზულად, არა უშავს, რომ პაჩი აქ არის?
– მე აქ მარსიმ დამპატიჟა. მეც ისეთივე უფლება მაქვს აქ
ყოფნის, როგორიც პაჩს. მის გამო რაიმეს გაკეთებას არ ვაპი-
რებ. – სასაცილოა, არადა, სწორედ ასე ვიქცეოდი.
მარსის სახლის შესასვლელი კარი ღია იყო. შიგნიდან კი შა-
ვი მარმარილოს დერეფანი და ჟაყ-ძ-ის მუსიკაზე მოცეკვავე
ხალხი მოჩანდა. შემდეგ მაღალჭერიანი მისაღები ოთახი, რო-
მელიც ვიქტორიანული სტილის ავეჯით იყო სავსე. ყველა მათ-
განი, მათ შორის, ყავის მაგიდაც, სტუმრებს უკვე დაეკავებინათ.
ვი შესასვლელში შეჩერდა.
– რამდენიმე წამი მჭირდება, რომ მენტალურად მოვემზადო,
– ხმამაღლა გამომძახა ვიმ, რომ მუსიკის ხმა ჩაეხშო. – მთელი
ეს ადგილი მარსით არის დაავადებული. მისი პორტრეტები, მი-
სი ავეჯი, მისი სუნი. ისე, პორტრეტებზე გამახსენდა, მისი ძველი
საოჯახო ფოტო უნდა ვნახო. მაინტერესებს, მამამისი ათი წლის
წინ როგორ გამოიყურებოდა. ტელევიზორში, რეკლამებში რო-
ცა ჩნდება ხოლმე, თითქოს პლასტიკური ოპერაციის და დიდი
რაოდენობით მაკიაჟის წყალობით გამოიყურება ასე ახალგაზ-
რდულად.
189 მკითხველთა ლიგა
 ვის იდაყვზე მოვქაჩე და ჩემკენ გამოვწიე. – ნუ ბოდიალობ
რა.
მან მოღუშულმა გამომხედა. – კარგი, მაგრამ გაფრთხილებ,
რომ როგორც კი მის ტრუსს ან ნახმარ პრეზერვატივს წავაწყდე-
ბით, ამ წამოწყებაზე მაშინვე ხელს ავიღებ.
პირი დავაღე და მალევე დავხურე. რეალურად, ორივეს ნახ-
ვის შანსი საკმაოდ დიდი იყო. თან, ახლა ჩემს ინტერესებშივე
შედიოდა, რომ ვის ოფიციალურ პირობებს უმიზეზოდ დავთან-
ხმებოდი.
შემდგომი ფიქრებისგან მარსიმ გამომარკვია, რომელიც სიბ-
ნელიდან პუნშის ჯამით ხელში გამოვიდა და კრიტიკული მზე-
რით ჩადგა ჩვენ შორის. – მე დაგპატიჟე შენ, – მომმართა მე, –
და არა ის.
– შენი ნახვაც სასიამოვნოა, – ჩაერთო ვი.
მარსიმ გამომცდელად ახედა ვის ტერფებიდან თმის ბოლო
ღერამდე. – შენ რაღაც სულელური ფერების დიეტაზე არ იჯექი?
ყოველ შემთხვევაში, გიყურებ და ვხვდები, რომ ორი დღეც კი
ვერ გაგიძლია. – შემდეგ ჩემკენ მობრუნდა. – შენ კი... ეს ლურ-
ჯი თვალი ძალიან გიხდება.
– რამე გაიგე, ნორა? – მკითხა ვიმ. – მგონი რაღაც მომესმა.
– არა, ნამდვილად მოგესმა, – დავეთანხმე მე.
– მგონი ძაღლის კუილის ხმა გავიგე, ჰა?
თავი დავუქნიე. – მგონი ეგ არი.
მარსის რაც შეეძლო თვალები დააწვრილა. – ჰა-ჰა-ჰა.
– აი, აი, ისევ ის ხმა, – თქვა ვიმ. – მგონი, ეს ძაღლი ძალიან,
ძალიან ცუდ გაზებს უშვებს. მგონი, წამლები უნდა დავალევი-
ნოთ.
მარსიმ პუნშის ჯამი გამოგვიწოდა. – შემოწირულობა! შიგ-
ნით მის გარეშე ვერავინ შევა.
– რა? – ერთდროულად ვთქვით მე და ვიმ.
190 მკითხველთა ლიგა
 – შე-მო-წი-რუ-ლობა. რა გეგონა, ისე, ტყუილუბრალოდ დაგ-
პატიჟე? ფული მჭირდება, ფული. მარტივად და ჩქარა.
მე და ვიმ ჯამს დავხედეთ. შიგნით რამდენიმე კუპიურა ეგდო.
– რისთვის გროვდება ეს ფული?
– გულშემატკივარი გოგონების ახალი ფორმებისთვის. სკო-
ლას, სამწუხაროდ, ამის სახსრები არ აქვს. სწორედ ამიტომ მივ-
მართე ქველმოქმედებას.
– რა საინტერესოა, – თქვა ვიმ. – ამგვარად ტერმინი „კახპე-
ბის გუნდი“ სულ სხვა მნიშვნელობას შეიძენს.
– წესი ასეთია, მორჩა! – შეეპასუხა მარსი და სახე უფრო და
უფრო მოეღუშა. – შემოსვლა გინდა? გაიმეტე ოცდოლარიანი,
ხოლო ზედმეტი კომენტარების გაკეთებას თუ გააგრძელებ, სა-
ერთოდ ორმოც დოლარამდე აიწევს ფასი.
ვიმ მხარზე მომქაჩა. – მე ამაზე არ დავთანხმებულვარ. გა-
დაიხადე.
– თითომ რომ ათ-ათი დავდოთ? –შევთავაზე ვის.
– არ გამოვა. – აქ წამოსვლა თავიდანვე შენი იდეა იყო.
მარსის დავხედე და ეშმაკურად გავუღიმე. – ოცი დოლარი
ძალიან ბევრია.
– ხო, მაგრამ დაფიქრდი, რა საოცარი იქნება ახალი ფორმე-
ბი და როგორ მოუხდება ჩემს ტანს. სკოლის დაწყებამდე კიდევ
ერთ დუიმსაც მოვიკლებ წელში და საერთოდ შეუდარებელი
ვიქნები. ვერ დავუშვებ, რომ ოდნავი ცხიმი მაინც მქონდეს მუ-
ცელზე. ახალი ფორმები აუცილებლად მოკლე ტოპებით და მოკ-
ლე კაბებით იქნება.
ნამდვილად არ მინდოდა ამგვარი ინფორმაციით გონების
დანაგვიანება, ამიტომ პირდაპირ ვაჭრობაზე გადავედი. –
თხუთმეტი არ გეყოფა?
მარსიმ ხელი ასწია და კარის მოჯახუნება დააპირა.

191 მკითხველთა ლიგა

 – კარგი, დამშვიდდი, მე გადავიხდი, – თქვა ვიმ, ჯიბიდან ფუ-
ლი ამოიღო და პირდაპირ ჯამში ჩაუშვა, თუმცა სიბნელის გამო
აშკარად შეუძლებელი იყო იმის შემჩნევა, თუ რა კუპიურებით
გადაიხადა ვიმ. – ჩემთან ვალში ხარ, – მითხრა მე.
– ჯერ უნდა გეცლია, რომ ფული დამეთვალა, – უთხრა მარ-
სიმ და ჯამის ქექვა დაიწყო ვის ფულის საპოვნელად.
– უუი, უბრალოდ, მეგონა, რომ ოცამდე თვლა არ იცოდი, მა-
პატიე.
მარსიმ კვლავ დააწვრილა თვალები, შემდეგ უკმაყოფილოდ
შებრუნდა თავის მაღალ ქუსლებზე და ჯამით ხელში შევიდა სახ-
ლში.
– რამდენი მიეცი? – ვკითხე ვის.
– არც არაფერი. პრეზერვატივი ჩავუგდე.
წარბები მაღლა ავწიე. – როდის აქედან ატარებ თან პრეზერ-
ვატივებს?
– აქვე ვიპოვე, გაზონზე. რა ვიცი, შეიძლება გამოადგეს, თან,
ამ გზით, მარსის გენის გამრავლების ხელის შეშლაში ჩემს
წვლილსაც შევიტან.
მე და ვიმ დერეფანი გავიარეთ და ველვეტით მორთულ სას-
ტუმრო ოთახში შევედით, სადაც მთავარი სავარძელი უკვე
დაეკავებინა რამდენიმე წყვილს. ოთახის ცენტრში ხალხი ცეკ-
ვავდა, შემდეგი სამზარეულო იყო, რომელიც ასევე სტუმრებით
იყო სავსე. ისინი სვამდნენ და ხარხარებდნენ, მე და ვის კი არა-
ვინ გვამჩნევდა. ეს, ერთი მხრივ, სასიამოვნო იყო, რადგან
მეიმედებოდა, რომ მარსის საძინებელში ისე მოვხვდებოდით,
ამას ვერავინ გაიგებდა. პრობლემა მხოლოდ ის იყო, რომ უკვე
აშკარად ვუტყდებოდი საკუთარ თავს – სინამდვილეში აქ მხო-
ლოდ პაჩის სანახავად მოვედი და მთელი ეს გეგმა ფანდი იყო.
სამზარეულოში მალევე გამოჩნდა პაჩი. შავი ფერის პოლო--
მაისური და მუქი ჯინსის შარვალი ეცვა. არ ვიყავი შეჩვეული მის
192 მკითხველთა ლიგა
ასე შორიდან ყურებას. ახლა, თითქოს, კიდევ უფრო შავი თვა-
ლები ჰქონდა, ყურებთან მოზრდილი თმის კულულები კი
მიანიშნებდა, რომ თმის შეჭრა რამდენიმე კვირით დაეგვიანა.
ზოგადად, პაჩის სხეული ყოველთვის მოწონებით სარგებლობ-
და საპირისპირო სქესში, მაგრამ ახლა ისეთი მზერა ჰქონდა,
თითქოს ნებისმიერი კონტაქტის წინააღმდეგი იყო. თან, არც კე-
პი ეხურა. ის, ალბათ, ისევ მარსის ჰქონდა. არა უშავს, რა ჩემი
საქმე იყო. ეს უკვე მე აღარ მეხებოდა. ვისაც უნდოდა, იმას მის-
ცემდა თავის ნივთებს. რა ვუყოთ, რომ ჩემთვის კეპი არასდროს
მოუცია.
პაჩთან ჯენ მარტინი მივიდა და გამოელაპარაკა, – გოგონა,
რომელიც პირველ კლასში ჩემთან იჯდა. პაჩს ეტყობოდა, რომ
დიდად არ იყო მასთან საუბრით დაინტერესებული. ვაკვირდე-
ბოდი და თან ვცდილობდი ჩემი მზერა არ შეემჩნია. არ მინდო-
და, ამ მზერაში მარტოობა და მოლოდინი ამოეკითხა.
ამასობაში ოთახის მეორე მხრიდან ენტონი ემოვიცმა დამიქ-
ნია ხელი და გამიღიმა. მეც ინსტინქტურად იმავეთი ვუპასუხე. მე
და ენტონი, ერთი პერიოდი, სპორტდარბაზში ერთად დავ-
დიოდით და მიუხედავად იმისა, რომ მისგან მაქსიმუმ ათი სიტ-
ყვა მქონდა მოსმენილი, მაინც მესიამოვნა, რომ ვიღაცამ ჩვენი
აქ ყოფნა შენიშნა.
– რატომ გიღიმის ენტონი ემოვიცი იდიოტივით? – მკითხა
ვიმ.
თვალები ავატრიალე. – ასე მხოლოდ იმიტომ ეძახი, რომ
მარსის წვეულებაზეა მოსული.
– ჰო, მერე რა?
– მერე ის, რომ არ იმსახურებს. მშვენიერი ბიჭია.
– მშვენიერი კი არა, აგზნებული ბიჭია და ერთი სული აქვს,
რომელიმე საძინებელში მარტო მოგიხელთოს. – ამასობაში ენ-

193 მკითხველთა ლიგა

ტონიმ წითელი პლასტმასის ჭიქა ასწია და გამიღიმა. – არა, ნამ-
დვილად იდიოტია. თან მთვრალი იდიოტი.
– ჰო, კარგი, შეიძლება ცოტათი ნასვამია.
– ეგ ნასვამი იქნება, რომ...
„ოო, ღმერთო“.
ხუთი წუთის შემდეგ შემოსასვლელ კართან ვიდექით და ვი-
ღაცას უკვე მოესწრო ჩემს ფეხსაცმელებზე ლუდის გადასხმა. სა-
ბედნიეროდ, ჯერ არავის არეოდა ზედ გული. უკვე ის იყო, სახ-
ლში წასვლა უნდა შემეთავაზებინა ვისთვის, რომ უეცრად ჩემი
მიმართულებით ბრენა დუბოისი წამოვიდა, რომელსაც ხელში
ნაცნობი წითელი პლასტმასის ჭიქა ეჭირა.
– ეს და კომპლიმენტები – შენთვის, იმ ბიჭისგან, ოთახის
მეორე მხარეს რომ დგას.
– აჰა, ხომ გეუბნებოდი, – გადმომიჩურჩულა ვიმ.
ენტონის წამიერად გავხედე, მან კი თვალები აახამხამა.
– მადლობა, მაგრამ არ მინდა, – ვუთხარი ბრენას. რა თქმა
უნდა, წვეულებებს შეჩვეული არ ვიყავი, მაგრამ ის კი ვიცოდი,
რომ უცხო წარმომავლობის სასმელები არ უნდა მიმეღო. – ენ-
ტონის გადაეცი, რომ მხოლოდ დახურული ქილებიდან ვსვამ
სასმელს.
„ოჰო, რა უცნაურად ჟღერდა“.
– ენტონი? – დაბნეულმა შემომხედა ბრენამ.
– ჰო, ენტონი ეშმაკუნავეცი, – ჩაერთო ვი. – ბიჭი, რომელ-
მაც ეგ ჭიქა გამოგატანა.
– უი, ენტონი გეგონა?! – თავი გააქნია ბრენამ. – არა, არა,
სხვა ბიჭმა გამომატანა, – თქვა და იმ ადგილისკენ გაიხედა, სა-
დაც ცოტა ხნის წინ პაჩი იდგა. – მაღალი, შავებში ჩაცმული სიმ-
პათიური ბიჭი იყო. რა ვიცი, თუ რამეში დაგეხმარება ეს აღწერა.
– ოპაა, – ისევ ჩაერთო ვი.

194 მკითხველთა ლიგა

 – მადლობა, – ვუთხარი მე ბრენას და მივხვდი, რომ არჩევა-
ნი აღარ მქონდა, ჭიქა უნდა გამომერთმია. ბრენა ხალხში გაუჩი-
ნარდა და ალუბლის კოლის არომატიან სასმელთან დამტოვა.
ნუთუ პაჩი რაიმე შეტყობინების გადმოცემას ცდილობდა? უნდო-
და, ის ღამე გაეხსენებინა ჩემთვის, როცა მარსისთან უშანსოდ
დავმარცხდი? მაშინაც ხომ ალუბლის კოლებს ვსვამდით...
ვიმ უეცრად ხელში რაღაც ჩამიდო.
– ეს რა არის?
– რაცია. ჩემს ძმას გამოვართვი. ერთი მე მექნება, კიბეებთან
დავიცდი და თუ ვინმე ამოსვლას დააპირებს, მაშინვე გაგაგები-
ნებ.
– მოიცა, გინდა, რომ მარსის საძინებელში ახლა ავიდე?
– კი, მინდა, რომ მისი დღიური მოიპარო.
– იცი, საერთოდ ამ გეგმაზე ხელის აღებას ვაპირებდი.
– ხუმრობ? ახლა შიშის დრო აღარ არის. წარმოიდგინე, მარ-
სის დღიური, სადაც უამრავი საიდუმლო წერია, მათ შორის
ისიც, თუ რა ხდება სინამდვილეში მასსა და პაჩს შორის.
– მაგრამ, ეს ძალიან არასწორია.
– თუ ძალიან სწრაფად იმოქმედებ, სინდისის ქენჯნის შეგ-
რძნებას ვერ მოასწრებ.
ვის გამომცდელი მზერით გავხედე.
– საერთოდ, საკუთარი თავის დარწმუნება ძალიან ეხმარება
ხოლმე ადამიანს, – დაამატა ვიმ. – ბევრჯერ გაიმეორე, რომ
ამაში ცუდი არაფერია და ბოლოს დაიჯერებ კიდეც.
– არა, დღიურს ვერ მოვიპარავ. უბრალოდ, მის ოთახში
მივიხედ-მოვიხედავ.
– მზად ვარ სკოლის ელექტრონული ჟურნალის ერთი წლის
ბიუჯეტი გადაგიხადო, თუ უახლოეს ნახევარ საათში მარსის
დღიურს მომიტან, – მითხრა ვიმ, ახლა უკვე იმედგაცრუებული
ხმით.
195 მკითხველთა ლიგა
 – მოიცა, სკოლის ჟურნალი რამ გაგახსენა?
– დაფიქრდი, რა სკანდალი იქნება ჟურნალში მისი დღიურის
გამოქვეყნება.
– არა, – მოვუჭერი მტკიცედ. – და ამაზე საუბარს მოვრჩეთ.
ვიმ მძიმედ ამოიხვნეშა. – ეჰ, ცდად ღირდა.
შემდეგ რაციას დავხედე. – არ ჯობს, რომ ერთმანეთს მობი-
ლურით მივწეროთ?
– ჯაშუშები მოკლეტექსტურ შეტყობინებებს არ იყენებენ.
– რა იცი?
– და შენ რა იცი, რომ იყენებ?
აშკარა იყო, რომ ვისთან კამათის გაგრძელებას აზრი არ
ჰქონდა. რაცია ჯინსის ქამარში გავირჭვე და მივუბრუნდი, –
დარწმუნებული ხარ, რომ მარსის საძინებელი მეორე სართულ-
ზეა?
– კი, მისი ერთ-ერთი ყოფილი ბიჭი ჩემი კლასელი იყო ესპა-
ნურზე. მომიყვა, რომ თურმე ყოველღამე ზუსტად ათზე მარსი
საძინებელში შუქს ანთებს და ტანსაცმელს ისე იცვლის. თურმე,
როცა ბიჭებს საქმე არაფერი აქვთ, მის სახლთან მიდიან ხოლმე
ამ სანახაობისთვის. მარსი არსად ჩქარობს ხოლმე და პროცე-
სის ბოლოს ბიჭებს კისრებიც კი სტკივდებათ. ისიც მითხრა, რომ
თურმე ერთხელ...
ხელები სასწრაფოდ ყურებზე მივიფარე. – შეწყვიტე!
– ჰეი, არ მინდა, რომ მარტო ჩემი გონება იყოს ამ ნაგვით
დაბინძურებული. თან, ყველა ეს დეტალი ისევ და ისევ შენს და-
სახმარებლად გამოვიკითხე.
თვალები კიბეს ავაყოლე. მუცელი თითქოს ორჯერ უფრო
დამმძიმებოდა, ვიდრე ორი წუთის წინ. არაფერი ჩამიდენია,
მაგრამ თავს უკვე დამნაშავედ ვგრძნობდი. როგორ დავეცი
იქამდე, რომ მარსის საძინებელში შეპარვას დავთანხმდი?! რო-

196 მკითხველთა ლიგა

გორ მოხდა, რომ პაჩმა ამ დონეზე დამცა?! – კარგი, მივდივარ,
– დაეჭვებით ვუთხარი ვის. – ზურგი დამიცავი.
– მიღებულია!
კიბე ავირბინე და მეორე სართულზე ავედი. აქ იყო კაფელით
მოპირკეთებული სააბაზანო და თაბაშირის დეკორაციები ჭერი-
სა და კედლის კუთხის გაყოლებაზე. დერეფანში მარცხნივ გა-
ვუხვიე და სტუმართათვის განკუთვნილ საძინებელს ჩავუარე.
აქვე იყო სავარჯიშო ოთახი, სარბენი ბილიკით და ელიპტიკური
ტრენაჟორით. უკან მოვბრუნდი და ახლა მარჯვენა მხარეს გა-
ვუხვიე. აქ პირველივე კარი შეღებული დამხვდა. ოთახი ვარ-
დისფერში იყო მორთული. კედელი, ფარდები და ლოგინიც კი –
მთლიანად ვარდისფერი იყო. ტანსაცმლის კარადა კედელში
იყო ჩაშენებული. კედელზევე ეკიდა რამდენიმე პოსტერის ზო-
მის ფოტო, რომელზეც გულშემატკივარ გოგონას გამომწვევ
ფორმაში გამოწყობილი მარსი პოზირებდა.
მცირედი გულისრევა ვიგრძენი. შემდეგ კამოდზე დადებული
პაჩის კეპი დავინახე და ეს გრძნობა კიდევ უფრო გამიძლიერდა.
კეპი სასწრაფოდ ავიღე და უკანა ჯიბეში ჩავიდე. მის ქვეშ ჯიპის
გასაღები დამხვდა. როგორც ჩანს, პაჩს მისთვის გასაღების ას-
ლი გაეკეთებინა.
გასაღები მეორე ჯიბეში ჩავიდე და ახლა სხვა ნივთებს დავუწ-
ყე ძებნა, რომლებიც პაჩს ეკუთვნოდა.
ტანსაცმლის კარადის რამდენიმე კარი გავაღე და დავხურე.
მარსის უჯრებიც შევამოწმე, ბოლოს ხელი ლეიბსა და ლოგინის
ჩარჩოს შორის შევყავი და იქიდან მარსის დღიური გამოვაძვრი-
ნე. ეს იყო პატარა, ლურჯი დღიური. ნეტავ რამდენი სკანდალუ-
რი რამ ეწერა შიგნით? რას წერდა პაჩის შესახებ? რა საიდუმ-
ლოებებს ინახავდნენ ეს გვერდები?
უეცრად ჩემი რაცია აშრიალდა.
– ფუ ამის, – გაისმა ვის ხმა.
197 მკითხველთა ლიგა
 ქამრიდან გამოვაძვრინე და სასაუბრო ღილაკს თითი დავა-
ჭირე. – რა ხდება?
– ძაღლი. დიდი ძაღლი. ამ მისაღებ, თუ რაც ჰქვია, ოთახში
შემოვიდა და პირდაპირ თვალებში მიყურებს. გეუბნები, პირდა-
პირ მე მიყურებს.
– რა ძაღლი?
– ჯიშებში ვერ ვერკვევი, მაგრამ მგონი, დობერმან პინჩერია.
ცხვირწინ მიდგას და ძალიან წააგავს მარსის. თუ ეს აღწერა რა-
მეში დაგეხმარება. უი-უი, კიბეზე ამოდის. ვაიმე, მგონი გაგიჟდა.
იმედია ხვდება, რომ არ ვერჩი.
– დამშვიდდი.
– ფუ, გადი, ძაღლო, ფუ-მეთქი!
რაციაში ღრიალი გაისმა.
– ოპ, ნორა, პრობლემა გვაქვს!
– ძაღლი ისევ მანდ არის?
– უარესი! შენკენ მოდის!
ეს იყო და უეცრად კართან ყეფის ხმა გავიგონე. ხმა კიდევ
უფრო ძლიერდებოდა.
– ვიი! – ჩავისისინე რაციაში. – ძაღლი მომაშორე!
ვიმ რაღაც მიპასუხა, თუმცა ვერაფერი გავიგე ყეფის ხმაში.
შემდეგ ცალი ხელი ყურზე მივიფარე. – რაა?
– მარსი მოდის, მარსი! მაქედან მოშორდი!
ჯერ ვცადე, რომ დღიური კვლავ ლოგინში დამემალა, მაგრამ
მისი გვერდებიდან უამრავი ფურცელი და ჩანაწერი გადმოცვივ-
და. პანიკაში მყოფმა ძლივს მოვახერხე ყველაფრის უკან დაბ-
რუნება. შემდეგ ფაფხურით ჩავაქრე ოთახში შუქი, დღიური ჯიბე-
ში ჩავიდე და იმაზე დავიწყე ფიქრი, როგორ და სად დავმალუ-
ლიყავი.
ფანჯარა სასწრაფოდ ავწიე, გადაწყვეტილი მქონდა დამცავი
ბადე მომეხსნა, რათა გადავმძვრალიყავი, თუმცა ეს ჩემამდე უკ-
198 მკითხველთა ლიგა
ვე გაეკეთებინა ვიღაცას. როგორც ჩანს, მარსი ამ გზით იპარე-
ბოდა ხოლმე ღამღამობით სახლიდან. თუკი ასე იყო, მაშინ მეც
შევძლებდი აქედან გადაძრომას, მიუხედავად იმისა, რომ მარ-
სი, როგორც გამოცდილი გულშემატკივარი გოგო, ჩემზე მოქნი-
ლიც იყო და უკეთესი კოორდინაციის უნარიც ჰქონდა.
თავი ფანჯარაში გავყავი და დაბლა ჩავიხედე. ზუსტად მთავა-
რი კარის თავზე ვიყავი. აქ იყო ჩემთვის ნაცნობი ოთხ სვეტზე
მდგარი თაღიც. ცალი ფეხი გადავყავი და წყალსაწრეტს მივ-
წვდი. ნელი მოძრაობით მეორე ფეხიც გადავდგი, შევეცადე წო-
ნასწორობა შემენარჩუნებინა და თან ფანჯარა დავხურე. ის-ის
იყო თავიც ჩავწიე, რომ ოთახი შუქმა გაანათა. ამას მოჰყვა ყე-
ფის ხმაც. მუცელში უცნაური და უსიამოვნო გრძნობა დამეუფ-
ლა. ახლა მხოლოდ ლოცვაღა დამრჩენოდა იმის თავიდან ასა-
ცილებლად, რომ მარსი ფანჯარასთან არ მოსულიყო და არ გად-
მოეხედა.
– რა არის? – გასძახა მარსიმ ძაღლს. – რა ხდება, ბუმერ?
ზურგზე ოფლის წვეთები ვიგრძენი. თვალები დავხუჭე და შე-
ვეცადე დამევიწყებინა, რომ მარსის სახლი ხალხით იყო სავსე.
ახლა რომ აქ ვენახე, როგორ უნდა ამეხსნა ეს ყველაფერი? რას
ვაკეთებდი მისი ფანჯრის ქვეშ და რატომ მეჭირა ხელში მისი
დღიური? მოვლენების ამგვარი განვითარება იმდენად წარმო-
უდგენლად მეჩვენებოდა, რომ ვცდილობდი, ამაზე არ მეფიქრა.
– ხმა ჩაიგდე, ბუმერ! – დაუყვირა მარსიმ. – ვინმემ ჩემი ძაღ-
ლი დაიჭირეთ რა, სანამ მე ფანჯრას დავკეტავ. თუ არ დაიჭერ,
ისეთი სულელია, რომ შეიძლება ზედ შემოგახტეს. აი, შენ, დე-
რეფანში, ჰო, შენ, მოდი ძაღლი გამომართვი და საყელოთი გე-
ჭიროს.
იმედი მქონდა რომ ძაღლის ყეფა ჩემს ხმას ჩაახშობდა.
კვლავ ძველებურად მოუხერხებლად ვიდექი და შიშისგან
ნერწყვს მძიმედ ვყლაპავდი. ზოგადად, სიმაღლის შიშის მსგავ-
199 მკითხველთა ლიგა
სი ფობია მჭირდა. მთელ სხეულს ოფლით მისველებდა იმაზე
ფიქრი, თუ რამხელა სივრცე იყო ახლა ჩემსა და ხმელეთს შო-
რის.
შევეცადე, ფანჯარას მოვშორებოდი. შემდეგ წვალებით მივ-
წვდი რაციას და ჩურჩულით გამოვიძახე ვი.
– სად ხარ? – მოისმა ვის პასუხი ხმამაღალი მუსიკის ფონზე.
– შეგიძლია, რომ ეს ძაღლი როგორმე მოაშორო?
– როგორ?
– რამე მოიფიქრე.
– მაგალითად, საწამლავი ვაჭამო?
მაჯით შუბლიდან ოფლი მოვიწმინდე. – მის კარადაში ჩაკეტ-
ვას თუ შეძლებ?
– მოიცა, გინდა, რომ დავიჭირო?
– ვიი!
– კარგი, კარგი, რამეს მოვიფიქრებ.
ზუსტად ოცდაათ წამში ოთახში ვის ხმა გაისმა. – ჰეი, მარსი?
– თან ყეფის ხმა არ წყდებოდა. – არ მინდოდა შენი შეწუხება,
მაგრამ დაბლა პოლიციაა მოსული. ხმაურის შესახებ შეტყობი-
ნება მიუღიათ. რა ვქნა, შემოვიპატიჟო?
– რა? – გაუკვირდა მარსის და მისი ხმა ჩემს სიახლოვეს გა-
ისმა. – პოლიციის მანქანას ვერ ვხედავ.
– ალბათ რამდენიმე კვარტალის მოშორებით გააჩერეს. ყო-
ველი შემთხვევისთვის, გითხარი, რადგან აქ რამდენიმე სტუმ-
რის უკანონო ქმედებები შევნიშნე.
– მერე რა? ეს ხომ წვეულებაა?!
– ჰო, მაგრამ ოცდაერთ წლამდე ალკოჰოლის მიღება მაინც
აკრძალულია.
– შესანიშნავია! – წამოიძახა მარსიმ. – ახლა რა ვქნა? – შემ-
დეგ პაუზა აიღო და კვლავ მაღალ ტემბრში განაგრძო. – ალბათ,
შენ თვითონ დარეკე პოლიციაში!
200 მკითხველთა ლიგა
 – მეე? – გაოცდა ვი. – და უფასო საჭმელზე უარი ვთქვი?!
არასოდეს.
წუთის შემდეგ ბუმერის გავეშებული ყეფის ხმა სახლის სიღ-
რმისკენ მიიკარგა და საძინებელში შუქი ჩაქრა.
კიდევ წუთით ხმა არ ამომიღია, შემდეგ ფრთხილი მოძ-
რაობით დავბრუნდი ფანჯარასთან და მინაში გავიხედე. ოთახში
აღარავინ იყო. ახლა შემეძლო უკან დავბრუნებულიყავი, თუმ-
ცა...
ხელისგულებით მაგრად მივაწექი ფანჯრის ჩარჩოს, მაგრამ
ძვრა ვერ ვუყავი. როგორც ჩანს, მარსიმ წასვლის წინ შიგნიდან
საკეტით ჩაკეტა. კიდევ ერთხელ მოვიკრიბე ძალა, მაგრამ არა-
ფერი გამომივიდა, ფანჯარას ვერ ვაღებდი.
შესანიშნავია, – გავიფიქრე ჩემთვის. კიდევ ხუთი საათიც მო-
ითმინე, მერე წვეულებაც დამთავრდება და ვის სთხოვ, რომ
ამოვიდეს და ფანჯარა გახსნას.
ამ დროს ქვემოდან ფეხის ხმა მომესმა. კისერი ფრთხილად
წავიგრძელე, რომ დამენახა. იქნებ ვი ყოფილიყო, ჩემს გადა-
სარჩენად მოსული. ჩემდა საუბედუროდ, შევცდი – პაჩი დავინა-
ხე, რომელიც ჯიპის მიმართულებით მიდიოდა. უცებ მობილური
ამოიღო და ყურზე მიიდო. ორ წამში ჩემმა ტელეფონმა დარეკა,
სანამ მის გათიშვას მოვახერხებდი, ქვემოდან პაჩმა ამომხედა
და მიუხედავად იმისა, რომ სიბნელეში სახეს ვერ ვარჩევდი,
დარწმუნებული ვიყავი, იღიმოდა. ასეთ მდგომარეობაში ყოფ-
ნას გულწრფელად მერჩივნა ბუმერს ნაწილ-ნაწილ დავეგლიჯე.
– აი, თურმე როგორია მოთვალთვალე ტომი(პერსონაჟი ლე-
დი გოდივას ლეგენდიდან. როდესაც შიშველმა დედოფალმა ქა-
ლაქში გაიარა, ერთადერთმა ტომმა უცქირა მას მალულად.).
– ნუ დამცინი, – ვუთხარი და ვიგრძენი, რომ სირცხვილისგან
ლოყები ამიწითლდა. – ჩამომიყვანე.
– გადმოხტი.
201 მკითხველთა ლიგა
 – რაა?
– დაგიჭერ.
– გაგიჟდი? შიგნით შედი და ფანჯარა გახსენი, ან კიბე მოიტა-
ნე.
– კიბე არ მჭირდება. გადმოხტი, არ დამივარდები.
– ჰო, როგორ არა! უცებ არ დაგიჯერო.
– გინდა, რომ დაგეხმარო, თუ არა?
– ამას ეძახი დახმარებას? – გამომცრა გაბრაზებულს. – ეს
არ არის დახმარება! – პაჩმა თითზე დაიბზრიალა გასაღები,
ზურგი შემაქცია და სვლა განაგრძო.
– რა ნაძირალა ხარ! დაბრუნდი!
– ნაძირალა? – გაიმეორა პაჩმა. – ამას მეუბნება გოგო, რო-
მელიც სხვა ადამიანების საძინებლებს უთვალთვალებს?
– არაფერსაც არ ვუთვალთვალებდი, უბრალოდ... უბრა-
ლოდ... – „ჰა, ახლა, მოიფიქრე რამე!“
პაჩმა თვალები მარსის საძინებლის ფანჯარას ააყოლა, კისე-
რი ოდნავ უკან გადახარა და სიცილი აუტყდა. – მარსის საძინე-
ბელს ჩხრეკდი?
– აარა, – ისე გადავატრიალე თვალები, თითქოს ეს ყველაზე
აბსურდული რამ იყო, რაც კი ოდესმე გამეგო.
– რას ეძებდი?
– არაფერს. – ვუპასუხე, თან ჯიბიდან მისი კეპი ამოვიღე და
ვესროლე. – სხვათა შორის, აჰა, შენი სულელური კეპი.
– მანდ ამისთვის იყავი?
– როგორც ჩანს, სულ ტყუილად!
კეპი დაიხურა. – აბა, არ აპირებ გადმოხტომას?
სახურავისკენ დავიძარი, გადავიხედე და მომეჩვენა, თითქოს
ამ დროის განმავლობაში სიმაღლე კიდევ უფრო გაზრდილიყო.
– რატომ მირეკავდი?

202 მკითხველთა ლიგა

 – ვეღარსად დაგინახე და მინდოდა დავრწმუნებულიყავი,
რომ კარგად ხარ.
გულწრფელად ჟღერდა, მაგრამ ამ სიტყვებს გამოცდილი
მატყუარა ამბობდა. – და ალუბლის კოლა?
– ეს მშვიდობის შემოთავაზება იყო. ჰა, აღარ ხტები?
სხვა ვარიანტი არ მქონდა, ფრთხილად წავდგი წინ რამდენი-
მე ნაბიჯი და მუცელში მწვავე ტკივილი ვიგრძენი. – იცოდე, თუ
დამაგდებ... – გავაფრთხილე პაჩი.
მან ხელები ასწია, მე თვალები მაგრად დავხუჭე და გადავ-
ხტი. სხეული არამიწიური სიმსუბუქით ამევსო და წამში მის
მკლავებში აღმოვჩნდი. ერთიანად გავთბი, არა იმდენად გად-
მოხტომის, რამდენადაც მასთან სიახლოვით მოზღვავებული ად-
რენალინის გამო. ეს იყო ჩემთვის ნაცნობი სასიამოვნო სითბო.
მასთან თავს ისე მშვიდად და დაცულად ვგრძნობდი, რომ მინ-
დოდა ახლა მის მაისურს ჩავკვროდი სახით და აღარასდროს გა-
მეშვა.
პაჩმა ყურთან ჩამოვარდნილი თმის კულული გადამიწია. –
წვეულებაზე დარჩენა გინდა? – უარის ნიშნად თავი გავაქნიე.
– შინ წაგიყვან. – მითხრა და ჯიპის მიმართულებით გაიხედა,
რადგან ხელები კვლავ ჩემთვის ჰქონდა შემოხვეული.
– ვისთან ერთად მოვედი, – ვუთხარი მე, – სახლშიც ის წა-
მიყვანს.
– მაგრამ ვი ჩინურ სასადილოში სადილს არ შეუკვეთს.
ჩინური სადილი. ეს გულისხმობდა, რომ პაჩი მას გზად იყიდ-
და და შემდეგ ჩემთან სახლში ერთად ვისადილებდით. დედა შინ
არ იყო, რაც ნიშნავდა, რომ ღამით მარტონი ვრჩებოდით.
საკუთარ თავს მეტი სითამამის ნება მივეცი. პაჩი თამამად იქ-
ცეოდა, როგორც ჩანს, მთავარანგელოზების საფრთხე არ იყო.
ის არ ღელავდა, ამიტომ, არც მე ვაპირებდი ამას. თანაც, ეს ხომ
მხოლოდ სადილი იქნებოდა. დღეს საკმაოდ დავიღალე სკოლის
203 მკითხველთა ლიგა
და გამომფიტავი ვარჯიშის შემდეგ. ჩინური სადილი მშვენივრად
ჟღერდა, თანაც, რა უნდა დამშავებოდა. ხალხი ყოველდღე სა-
დილობს ერთად და არაფერი უშავდებათ. – მხოლოდ სადილი,
– ვთქვი უფრო მეტად საკუთარი თავის, ვიდრე პაჩის დასარწმუ-
ნებულად.
ბოისკაუტის ჟესტით ორი თითი საფეთქელთან მიიტანა და
გამიღიმა იმ მომხიბლავი, თან ცუდი ბიჭის ღიმილით, რომლის
პატრონიც ორი ღამის წინ მარსის კოცნიდა, ახლა კი... იმედი
ჰქონდა, რომ სადილს აუცილებლად მოჰყვებოდა „გაგრძელე-
ბა“. როგორც ჩანს, ფიქრობდა, რომ ერთი გულის გამგმირავი
ღიმილი საკმარისი იყო ჩემი წყენის და იმის დასავიწყებლად,
რაც მარსისთან ერთად გააკეთა.
მთელი ჩემი აზრები და გათვლები წამიერად გაქრა, დამეუფ-
ლა საშინელი, გულის შემაწუხებელი გრძნობა, რომელსაც პაჩ-
თან ერთად კვირაღამის გატარებასთან არანაირი კავშირი არ
ჰქონდა და მთელ სხეულზე დამბურძგლა, როცა გაზონზე გამო-
ჩენილი შავი ჩრდილი დავინახე.
შემდეგ ისევ ხელახლა ვიგრძენი ეს – ცვლილება ჰაერში,
უხილავი ნისლი, უცნაური სითბო, რომელსაც მოეცვა არემარე
და უფრო და უფრო გვიახლოვდებოდა, თითქოს ატმოსფერო
ათასი უჩინარი გველით იყო სავსე. მიჭირდა დაჯერება, რომ
ამას მხოლოდ მე ვგრძნობდი, ბოლოს კი შევამჩნიე, რომ პაჩიც
ხვდებოდა ჩემს ფიქრებს.
– რა ხდება, ანგელოზო? – დაბალი ხმით მკითხა.
– უსაფრთხოდ ვართ?
– ამას რა მნიშვნელობა აქვს?
თვალები მარსის ეზოს მოვავლე. დარწმუნებული ვიყავი,
რომ აქ... არ იყვნენ მთავარანგელოზები. – მე ვგულისხმობ...
მთავარანგელოზებს. – ისე ჩუმად ვთქვი, რომ თავადაც ძლივს
გავიგე. – გვითვალთვალებენ?
204 მკითხველთა ლიგა
 – კი.
თავის გათავისუფლება ვცადე, მაგრამ პაჩმა არ გამიშვა. –
არ მადარდებს, რომ გვხედავენ. დავიღალე ამ თამაშით, – და
მის თვალებში შესაშური სიმტკიცე დავინახე.
კიდევ ვცადე, რომ მისი მკლავებიდან გავთავისუფლებული-
ყავი. – გამიშვი.
– არ გინდივარ? – ისევ ეს დამატყვევებელი ღიმილი.
– საქმე ამაში არ არის. არ მინდა შენი უბედურების მიზეზი მე
ვიყო. პაჩმა ხელები დამიჭირა. მისი ხმა ჩემს გონებაში გაისმა
„შემიძლია გავიპარო. დავიმალო ხან ერთ და ხან მეორე ად-
გილზე და ამგვარად შევწყვიტო მათი წესებით თამაში“. ისე მარ-
ტივად თქვა, რომ აშკარა იყო – ამაზე პირველად არ ეფიქრა. ეს
იყო მისი გეგმა, რომელსაც, წლების განმავლობაში, დროდად-
რო უბრუნდებოდა.
გული გამალებით მიცემდა. „დამალვა?“ – რას გულისხმობ?
„მუდმივად უნდა დავიმალო იმის იმედით, რომ მთავარანგე-
ლოზები ვერ მომაგნებენ“.
– და თუ მოგაგნეს?
„მაშინ განაჩენს გამომიტანენ და ჯოჯოხეთში გამიშვებენ.
თუმცა, ამ შემთხვევაშიც გვექნება ერთად ყოფნის რამდენიმე
კვირა, სანამ საბოლოოდ შეთანხმდებიან“.
ვგრძნობდი მის საშინელებით მოცულ მზერას. – და მერე?
„მერე, არაფერი. ჯოჯოხეთის არ მეშინია. თან, მე ის დავიმსა-
ხურე. ჩემი ცხოვრების განმავლობაში უამრავი შეცდომა დავუშ-
ვი, უამრავ უცოდველ ადამიანს ვატკინე გული. თან, ჯოჯოხეთი
ჩემი ჩვეული ყოფისგან დიდად განსხვავებული არ იქნება. ამას-
თან, დარწმუნებული ვარ მთავარანგელოზებს კიდევ აქვთ რამ-
დენიმე სვლა სათამაშო“. მისი ღიმილი გაქრა და თვალებში
გულწრფელი პატიოსნება გაუკრთა. „შენთან ერთად ყოფნა კი
არასდროს ჩანდა არასწორი. ეს იყო ყველაზე მართებული გა-
205 მკითხველთა ლიგა
დაწყვეტილება, რაც კი ცხოვრების განმავლობაში მიმიღია. ამი-
ტომ არ მადარდებს, რას ფიქრობენ მთავარანგელოზები. უბრა-
ლოდ, მითხარი... მითხარი, რა გინდა, რომ ვქნათ და ყველა-
ფერზე მზად ვარ. შეგვიძლია ახლავე გავიქცეთ“.
მისი სიტყვების გადასახარშად რამდენიმე წამი დამჭირდა.
მანქანას გავხედე, უეცრად ყინულის კედელი ჩამოინგრა, რომე-
ლიც მხოლოდ მთავარანგელოზების მიზეზით იყო აღმართული.
მათ გარეშე მე და პაჩს არასდროს არანაირი პრობლემა არ
გვექნებოდა. რა თქმა უნდა, მინდოდა უკან მომეტოვებინა ყვე-
ლაფერი და პაჩთან ერთად გავქცეულიყავი, შეგვეძლო ახლავე,
აქვე მიგვეღო ეს გადაწყვეტილება და აღარ გვეფიქრა გარე-
მოებებზე, წესებზე, საზღვრებზე და ხვალინდელ დღეზე. ვიქნე-
ბოდით მხოლოდ მე და პაჩი და ყველაფერი სხვა აზრს დაკარ-
გავდა.
ყველაფერი, გარდა იმისა, რომ პაჩის მიერ ნახსენები რამდე-
ნიმე კვირაც მალე მიილეოდა.
არჩევანი ორი მქონდა და სწორი გადაწყვეტილებაც, სამწუ-
ხაროდ, ზედაპირზე იდო. პაჩის გადარჩენას მხოლოდ მისი გაშ-
ვებით მოვახერხებდი.
მანამ ვერ მივხვდი, რომ ვტიროდი, სანამ მან ცერა თითით
ცრემლი არ მომწმინდა. – შშშ... – ჩამჩურჩულა. – ყველაფერი
კარგად იქნება. მინდიხარ და მინდა, რომ შევწყვიტო ეს
ნახევარ-ცხოვრება. შენზე უარის თქმას არ ვაპირებ.
– მაგრამ ისინი ჯოჯოხეთში გაგგზავნიან, – წამოვიწყე და
მივხვდი, რომ ქვედა ტუჩი ამიკანკალდა.
– იქით დიდი ხანია მივდივარ.
ყველანაირად ვცდილობდი, პაჩისთვის არ მეჩვენებინა, თუ
რა მძიმე იყო ჩემთვის ამ სიტყვების მოსმენა, მაგრამ ცრემლებს
ვერ ვაჩერებდი. თვალები ჩაწითლებული და სველი მქონდა.
მკერდში ტკივილი არ ცხრებოდა. ეს ყველაფერი ჩემი ბრალი
206 მკითხველთა ლიგა
იყო. რომ არა მე, მფარველი ანგელოზიც არ გახდებოდა და
მთავარანგელოზები მის განადგურებას არ შეეცდებოდნენ. ამ
ყველაფერზე პასუხისმგებელი მხოლოდ მე ვიყავი.
– რაღაც მინდა გთხოვო, – როგორც იქნა, მოვახერხე სიტ-
ყვების წარმოთქმა. – ვის უთხარი, რომ სახლში წავედი. მარტო
ყოფნა მჭირდება.
– ანგელოზო? – ჩემს ხელს მისწვდა პაჩი, მაგრამ გავითავი-
სუფლე. ვგრძნობდი, რომ უფრო და უფრო შორს მივიწევდი და
ვშორდებოდი პაჩს, თითქოს გონება მებინდებოდა და ეს ბინდი
მთელ ჩემს სხეულს ეუფლებოდა.

207 მკითხველთა ლიგა

 თავი 13

მომდევნო შუადღეს ვიმ „ენცოსთან“ ჩამომსვა. ყვითელი სა-

ზაფხულო სარაფანი მეცვა და გარეგნულად ბევრად უფრო მშვი-
დად გამოვიყურებოდი, ვიდრე ამას შინაგანად ვგრძნობდი. ფან-
ჯრის წინ შევჩერდი და თმა შევისწორე, რაც საკმაოდ რთული
საქმე გამოდგა, რადგან თითქმის მთელი ღამე არ მიძინია. ღი-
მილს ძალა დავატანე. ამ ღიმილზე მთელი დილა ვვარჯიშობდი.
მთელ სხეულზე შებოჭილობას ვგრძნობდი. ანარეკლიც ზუსტად
გამოხატავდა ჩემს შეგრძნებებს. არც მიკვირდა, მთელი ღამე
მოთქმა-გოდებაში გავატარე და ესეც დიდი მიღწევა იყო, რომ
ასე გამოვიყურებოდი. წუხელ შინ დაბრუნების შემდეგ პირდა-
პირ საბანში გავეხვიე, მაგრამ არ მიძინია. მთელი ღამე იმაზე
ფიქრში გავატარე, თუ რა მომელოდა. ვცდილობდი, გავცლოდი
თავბრუდამხვევ რეალობას და ამერიდებინა მისი მტკივნეული
ეფექტი. ვცდილობდი, მთავარანგელოზთა კანონებზე აღარ მე-
ფიქრა, მაგრამ შედეგად რასაც ვიღებდი, იყო ის, რომ მიჩნდე-
ბოდა სურვილი – შუაზე გამეხლიჩა და მერე ნაკუწ-ნაკუწ დამეგ-
ლიჯა ჩემი ცხოვრება.
ასეთი არეული ფიქრები მტანჯავდა მთელი ღამე. ერთმანეთს
ერწყმოდა გულისგამგმირავი მარტოობის განცდა, ბრაზი და
უარყოფა. ერთი მხრივ ვნანობდი, რომ პაჩთან ერთად არ გავი-
ქეცი, რადგან არანაირ ბედნიერებას აღარ ექნებოდა ფასი, თუკი
ყოველ დილას ასე, ამ ფიქრით დატანჯული გავიღვიძებდი, რომ
მე და ის ვეღარასდროს ვიქნებოდით ერთად.
თუმცა, მზე ცის კაბადონს მოადგა და მეც საბოლოო გადაწ-
ყვეტილების მიღებისკენ მიბიძგა. უნდა გამეგრძელებინა ცხოვ-
რება და გამყინავი დეპრესიისთვის თავი დამეღწია. თავი ვაიძუ-
ლე, რომ შხაპი მიმეღო, ჩამეცვა და მობილიზებული წავსულიყა-
208 მკითხველთა ლიგა
ვი სკოლაში. სხეულში შემაწუხებელ, ნემსისებრ ჩხვლეტებს
ვგრძნობდი, მაგრამ ამას არ ვამჟღავნებდი. არ ვაპირებდი, და-
მეშვა მთავარანგელოზების გამარჯვება. ვაპირებდი, მყარად
დავმდგარიყავი ფეხზე, მეპოვა სამსახური, გადამეხადა სიჩქა-
რის გადაჭარბების ჯარიმა, დამემთავრებინია საზაფხულო სკო-
ლა მაღალ ქულებზე და იმდენად დამეტვირთა საკუთარი თავი,
რომ პაჩზე ფიქრისთვის მხოლოდ სახლში გვიან მისულს, ძილის
წინ დამეთმო რამდენიმე წუთი.
შენობას შიგნიდან, ჩემგან ორივე მხარეს, ნახევრადწრიული
აივნები მიუყვებოდა, ფართო საფეხურებით კი მთავარ დარბაზ-
ში გადიოდით. აქვე იდგა სალაროც. აივნები ღრმა ხვრელის
თავზე მოწყობილ პოდიუმს მაგონებდა. აივანზე მაგიდები უკვე
გაწყობილიყო, მაგრამ მხოლოდ რამდენიმე სტუმარი იჯდა,
რომლებიც ყავას სვამდნენ, ან დილის გაზეთს კითხულობდნენ.
ღრმად ამოვისუნთქე და კიბეს დავუყევი.
– უკაცრავად, გავიგე რომ ბარისტას ეძებთ, – ვუთხარი სა-
ლაროსთან მდგომ ქალს. სუსტი ხმა მქონდა, მაგრამ საკმარის
ენერგიას ვერ ვპოულობდი, რომ ხმის ტემბრი შემესწორებინა.
შუა ასაკის წითურ ქალს გულსაბნევზე რობერტა ეწერა. – მინდა
სააპლიკაციო ფორმა შევავსო. – უნიათო ღიმილი მოვახერხე,
მაგრამ საკუთარი თავის მეც არ მჯეროდა.
რობერტამ ხელები გაიმშრალა და დახლთან მოიწია. – ბა-
რისტას? უკვე აღარ.
იმედგაცრუებულმა შევხედე, სუნთქვა შევიკავე და შევეცადე
იმედგაცრუება დამემალა. მხოლოდ ერთი გეგმა მქონდა და მი-
სი წარუმატებლობის შემთხვევაში სხვა გზას ვეღარ ვხედავდი.
თითქოს ნიადაგი გამომეცალა. მე ხომ ძალიან მჭირდებოდა ეს
სამსახური. ასეთი ვიყავი, – ყოველთვის დასახული გეგმით
მსურდა მოქმედება. მსურდა, რომ ჩემი ყოველი ნაბიჯი და ემო-
ციაც კი, წინასწარ ყოფილიყო გაწერილი.
209 მკითხველთა ლიგა
 – თუმცა ჯერ ისევ ვეძებთ ღირსეულ კონსულტანტს ღამის
ცვლისთვის, ექვსიდან ათამდე, – დასძინა რობერტამ.
თვალები დავახამხამე, ამ მოულოდნელი ამბისგან ტუჩი ოდ-
ნავი ამიკანკალდა. – ოჰ, – ვთქვი მე. – ეს... ეს ძალიან კარგია.
– ღამღამობით შუქს დაბალ განათებაზე ვაყენებთ, ბარისტას
ვუშვებთ და ჯაზს ვრთავთ. ამგვარად ახალი კლიენტურის მო-
ძიებას ვცდილობთ. ჯერჯერობით, დიდი წარმატების გარეშე,
მაგრამ, რას იზამ... კრიზისია. – ამიხსნა რობერტამ. – შენი
ვალდებულება იქნება სტუმრების მიღება, შეკვეთების ჩაწერა
და სამზარეულოში მოტანა, შემდეგ მზა საჭმლის დარიგება.
ვცდილობდი, რომ ყურადღებით მომესმინა, თან ამგვარად
მეჩვენებინა, თუ როგორ მსურდა სამსახურის დაწყება. – შესა-
ნიშნავია, – სახეზე ღიმილი გამომესახა და ხმაც უფრო მჟღერი
გამიხდა.
– რაიმე გამოცდილება თუ გაქვს?
ამ კითხვაზე ჩემი პასუხი იყო – არა. სამაგიეროდ, მე და ვი
„ენცოსთან“ კვირაში სამჯერ მაინც მოვდიოდით ხოლმე. – მთე-
ლი თქვენი მენიუ ზეპირად ვიცი, – ვთქვი და კიდევ უფრო გაბე-
დულად ვიგრძენი თავი. ვგრძნობდი, რომ ჩემი სამსახურებრივი
ოცნება ფრთებს ისხამდა. ახლა ყველაფერი ამაზე იყო დამოკი-
დებული. ჩემი ახალი ცხოვრება აქედან უნდა დაწყებული.
– მშვენიერია, სწორედ ასეთი პასუხები მსიამოვნებს, – მით-
ხრა რობერტამ. – როდიდან დაიწყებ?
– ამაღამ? – უკვე აღარც მჯეროდა, რომ ეს რეალურად ხდე-
ბოდა. აქ უკვე გაღიმებაც ვეღარ შევძელი. ნუთუ მართლა მაძ-
ლევდა შანსს?! შემდეგ ხელი გავუწოდე, რომ ჩამომერთმია და
უცებ შევნიშნე – მთელი მტევანი მიკანკალებდა. მან ჩემი ეს ჟეს-
ტი არ შეიმჩნია და თვალებში ჩამხედა. ამან კიდევ უფრო დამაბ-
ნია, – კარგად ხარ?
მძიმედ ამოვიხვნეშე. – კი, კი, კარგად ვარ.
210 მკითხველთა ლიგა
 თავი ენერგიულად დამიქნია. – კარგი, მაშინ ექვსს რომ
თხუთმეტი წუთი დააკლდება, აქ იყავი და შენს ფორმას მოგცემ.
– უღრმესი მადლობა, – წამოვიწყე ჯერაც შოკირებული
ხმით, მაგრამ ის უკვე უკან, თავისი დახლისკენ მიდიოდა.
გარეთ თვალისმომჭრელი მზე ანათებდა, მე კვლავ ჩემს ფიქ-
რებში ვიყავი ჩაძირული. ვხვდებოდი, რომ, სავარაუდოდ, მინი-
მალურ ხელფასზე ვიმუშავებდი, სამაგიეროდ, თუ მომდევნო
ორი კვირის განმავლობაში ყოველღამე ვიმუშავებდი, ჯარიმის
გადახდას მოვახერხებდი. ორი თვის შემდეგ კი, ანუ სამოც-
დღიანი სამუშაო პრაქტიკის შემდეგ, წესით აღარ უნდა გამჭირ-
ვებოდა პაჩზე ფიქრების თავიდან მოცილება. სწორედ სამოცი
ღამე მაშორებდა საზაფხულო არდადეგების დასასრულს. შემ-
დეგ კი მთელი ჩემი ენერგია კვლავ სკოლისკენ უნდა მიმემარ-
თა. უკვე გადაწყვეტილი მქონდა, როგორ გამენაწილებინა სა-
ვალდებულო საგნების ცხრილი. ყოველგვარი დავალების კარ-
გად მომზადებას მოვახერხებდი, თუმცა გატეხილ გულს ამ გზით
ვერაფერს ვუშველიდი.
– აბა? – მკითხა ვიმ, როცა „ნეონი“ ბორდიურთან მოაყენა. –
როგორ ჩაიარა?
მის გვერდით სავარძელზე დავჯექი. – სამსახური ვიშოვე.
– მშვენიერია. ისე, სიმართლე გითხრა, სანამ შეხვიდოდი,
ისე ღელავდი, საერთოდ არ ველოდი ამას. ახლა კი ოფიციალუ-
რად მშრომელი საზოგადოების წევრი ხარ. შენით ვამაყობ, პა-
ტარავ. როდის იწყებ?
მანქანის საათს დავხედე და ვუპასუხე, – ზუსტად ოთხ საათ-
ში.
– ამაღამ „ენცოსთან“ შემოვივლი და მოვითხოვ, რომ შენ
მომემსახურო.
– ხელის ქირის დატოვება არ დაგავიწყდეს, – ვუთხარი და
იუმორის ამგვარმა ცდამ კინაღამ ცრემლები მომგვარა.
211 მკითხველთა ლიგა
 – მე შენი პირადი მძღოლი ვარ. ეს ნებისმიერ ქირაზე უკეთე-
სია.
ექვსსაათ-ნახევრის შემდეგ ენცოში უკვე გახურებული მუ-
შაობა მიდიოდა. ჩემი ფორმა თეთრი ნაკეცებიანი პერანგისგან,
ნაცრისფერი ტვიდის შარვლისა და გაზეთების დამტარებელი
ბიჭის კეპისგან შედგებოდა. ოფლისგან ხშირად მეკრობოდა სა-
ხეზე კულულები და ქუდი თმის დამალვაში ძალიან მეხმარებო-
და. მიუხედავად იმისა, რომ უკვე ძალიან გადაქანცული ვიყავი,
საკუთარ თავში მაინც უჩვეულო ძალას ვგრძნობდი და თან
აღარც ერთი წუთი აღარ მრჩებოდა სხვა რამეზე, მათ შორის,
პაჩზე ფიქრისთვის.
ახალი გოგო! – გამომძახა ერთ-ერთმა მზარეულმა – ფერ-
ნანდომ, რომელიც სამზარეულოს დანარჩენი სივრცისგან გამ-
ყოფ კედელთან იდგა და ჩოგანს მიშვერდა. – შენი შეკვეთა
მზად არის!
სინზე სამი სენდვიჩი იდო, ფრთხილად შევაცურე მკლავი მის
ქვეშ და მოქანავე კარიდან გამოვედი. გზად ერთ-ერთ მზარე-
ულს მოვკარი თვალი, რომელმაც ჩემი მიმართულებით ნიკაპი
მაღლა ასწია და აივანზე მდგარ მაგიდაზე მიმანიშნა. სწრაფი
თავის დაქნევით ვუპასუხე – „ახლავე, ახლავე“.
– ერთი საქონლის ხორცის, ერთი სალიამის და ერთიც შემ-
წვარი ინდაურის სენდვიჩი. – ვუთხარი კლიენტებს და შეკვეთა
სამ, ბიზნესმენივით გამოწყობილ კაცს წინ დავუწყვე. – გემ-
რიელად მიირთვით.
უკან ჩქარი ნაბიჯით გამოვბრუნდი და ჯიბიდან პატარა
რვეული ამოვიღე, რომელშიც შეკვეთებს ვიწერდი.
კიბეს დავუყევი და ნახევარი გზაც არ მქონდა გავლილი, რო-
ცა ზუსტად ჩემ პირდაპირ მაგიდასთან მჯდომი მარსი მილარი
დავინახე. მის გვერდით ისხდნენ ედისონ ჰეილსი, ოუქლი უილი-
ამსი და ეტან ტაილერი, – ყველანი ჩემი სკოლელები. ის-ის იყო,
212 მკითხველთა ლიგა
ვინმე სხვა კონსულტანტისთვის უნდა მეთხოვა მათ მაგიდას
მომსახურებოდა, რომ მარსის სახეზე ღიმილი გაკრთა.
სუნთქვა ამიჩქარდა. ნუთუ უკვე გაარკვია დღიურის ამბავი?
არადა, მხოლოდ წუხელ ღამით გამახსენდა ჩემი ნაქურდალი. ამ
დღიურის ამბავი შინაგანად ძალიან მაწუხებდა და ერთიანი პო-
ზიციის ჩამოყალიბებაში ხელს მიშლიდა. ანდა, როდის და რო-
გორ უნდა დამებრუნებინა? დღიური ახლაც იქ ეგდო, სადაც წუ-
ხელ დავტოვე, ჩემი ნაცვამი ტანსაცმლის გვერდით.
– განა ეს ყველაზე მშვენიერი სამოსი არ არის? – გამომძახა
მარსიმ ჯაზის ფონზე და ეტანს მიუბრუნდა, – ასეთი პერანგი გა-
მოსაშვებ საღამოზე არ გეცვა, შარშან? როგორც ჩანს, ნორამ
შენი გარდერობი ითხოვა.
სანამ ისინი იცინოდნენ, მე კალამი ავიღე და შეკვეთის ჩასა-
წერად მოვემზადე. – სასმელი ხომ არ მოგიტანოთ? ამაღამ სპე-
ციალური შემოთავაზების სახით ქოქოსის და ლაიმის სმუზი
გვაქვს. – ნუთუ ჩემს ხმაში არსებული დანაშაულის გრძნობა
სხვებისთვისაც შესამჩნევი იყო? ნერწყვი მძიმედ ჩავყლაპე. იმე-
დი მქონდა, რომ ახლა უფრო მტკიცედ განვაგრძობდი საუბარს.
– ბოლოს, როცა აქ ვიყავი, დედაჩემის დაბადების დღე იყო,
– თქვა მარსიმ. – და მახსოვს, რომ ჩვენმა მიმტანმა იუბილარს
რა ლამაზი დღეა’უმღერა.
მთელი სამი წამი დამჭირდა საიმისოდ, რომ მის ნათქვამს
მივხვედროდი. – ოჰ, არა. ანუ, მე... მე მიმტანი არ ვარ. მე
კონს...
– არ მაინტერესებს, ვინ ხარ. დაბადების დღე მაქვს და მინდა,
რომ მიმღერო.
გაშეშებული ვიდექი, გონება გაქცევას მთხოვდა. ვერ ვიჯე-
რებდი, რომ მარსი ამ დონეზე დამცირებას მიპირებდა. მოიცა,
ეს არც არის გასაკვირი. მთელი ცხოვრება ხომ არაოფიციალურ
აღრიცხვას ვაწარმოებდით ერთმანეთის ქიშპობაში. თუმცა, ახ-
213 მკითხველთა ლიგა
ლა, მიუხედავად იმისა, რომ აშკარად იცოდა – ბარე ორჯერაც
კი მჯობნიდა, მაინც არ ცხრებოდა და ჩვეულებრივ მეტოქეობას-
თან ერთად სიბოროტეში გადადიოდა. ხელი გავუწოდე. – შენი
პირადობის მოწმობა მაჩვენე.
მარსიმ მხრები აიქაჩა. – სახლში დამრჩა.
ორივემ ვიცოდით, რომ ეს მტკნარი სიცრუე იყო და მას მუდ-
მივად თან დაჰქონდა მართვის მოწმობა. არც ის იყო საეჭვო,
რომ დღეს მისი დაბადების დღე არ იყო.
– ამაღამ ძალიან ბევრი კლიენტი გვყავს, – წარმოვთქვი ბო-
დიშის მოხდის ტონით. – მენეჯერი გაბრაზდება, თუ ერთ მაგი-
დას ზედმეტად დიდ დროს დავუთმობ.
– ეგ მენეჯერი მაშინ გაბრაზდება, თუ კლიენტები უკმაყოფი-
ლოები იქნებიან. ასე რომ, მიდი, იმღერე.
– და ბარემ, – ჩაერთო ეთანი, – ის უფასო შოკოლადის ნამ-
ცხვარიც მოგვიტანე, რომელიც იუბილარს ერგება ხოლმე.
– იუბილარს მხოლოდ ერთ ნაჭერ უფასო ნამცხვარს ვჩუქ-
ნით, – შევეპასუხე მე.
– იუბილარს მქოლოდ ელთ ნაწელ უფაშო ნამთქვალს ვთუქ-
ნით – გამაჯავრა ედისონმა და ყველამ სიცილი ატეხა.
მარსიმ ხელჩანთა გახსნა და იქიდან პატარა კამერა ამოიღო.
წითელი ჩართვის ღილაკი ჩემკენ იყო მომართული. – ერთი სუ-
ლი მაქვს, ეს ვიდეო მთელ სკოლაში გავავრცელო. კიდევ კარ-
გი, ყველა მოსწავლის ელექტრონულ მისამართზე ხელი მიმიწ-
ვდება. ვინ იფიქრებდა, რომ სკოლაში მუშაობა ასეთი მომგე-
ბიანი იქნებოდა?
იცოდა. ნამდვილად იცოდა დღიურის შესახებ და ეს ახლა რე-
ვანშის აღება იყო. ორმოცდაათი ქულა მე – დღიურისთვის, ორ-
ჯერ მეტი კი მარსის – ჩემი სიმღერის ვიდეოსთვის. ახლა ქოლ-
დუოთერის მთელი სკოლა გაიგებდა ჩემს „იმიტომ, რომ დღეს
მარსის დაბადების დღეას“.
214 მკითხველთა ლიგა
 თითი სამზარეულოსკენ გავიშვირე. – მისმინე, შეკვეთები
მაქვს ად...
– ეთან, მიდი იმ მშვენიერ მიმტანს უთხარი, რომ მენეჯერი
დამალაპარაკოს, როგორც ჩანს, მისი კონსულტანტი ზედმეტად
უხეშობს, – თქვა მარსიმ.
ვერ ვიჯერებდი. სამი საათი იყო, რაც სამსახური დავიწყე და
მარსიმ უკვე მოასწრო ჩემთვის ნერვების მოშლა. საპასუხოდ რა
უნდა მექნა? ან ასე თუ გავაგრძელებდი, ჯარიმა როგორ უნდა
გადამეხადა? კარგად იყავი, „ფოლქსვაგენ კაბრიოლეტო“. თუმ-
ცა, ყველაზე მეტად სამსახური მაინც იმისთვის მჭირდებოდა,
რომ პაჩზე ფიქრები ჩემი ცხოვრებიდან სადმე შორს გაეფანტა.
სადმე უკეთესისკენ...
– დროულად, რა, – ისევ მარსი. – მიდი ეთან, დაუძახე.
– მოიცა, – ვუთხარი მე, – ვიმღერებ.
მარსი დაიმანჭა და ტაში შემოჰკრა. – კიდევ კარგი, წამოს-
ვლისას კამერა დავტენე.
გაუაზრებლად კეპი ჩამოვიწიე, რომ სახე უკეთ დამეფარა და
პირი გავაღე. – რა ლამაზი დღეაა...
– ხმამაღლა! – შემომძახა ყველამ ერთად.
– რა ნათელი მზეაა, – ავუწიე ხმას და უეცრად საკუთარი
ხმის გამო სირცხვილი ვიგრძენი. – იმიტომ, რომ დღეს მარსი-
ის... დაბადების დღეა.
სიტყვა არავის უთქვამს. მარსიმ კამერა ხელჩანთაში ჩააბრუ-
ნა. – დიდი ვერაფერი ნამღერია.
– რავი... ნორმალური იყო, – დაამატა ეთანმა.
სახიდან სიწითლე ოდნავ გამიქრა და გავიღიმე კიდეც. – სას-
მელი რა მოგიტანოთ? – ვკითხე უფრო მხიარული ხმით.
მათი შეკვეთის ჩაწერის შემდეგ, სამზარეულოსკენ შევბრუნ-
დი, თუმცა, უეცრად, კვლავ მარსის ხმამ შემაჩერა. – ოჰ, ნორა,
იცი კიდევ რა?
215 მკითხველთა ლიგა
 კიბეზე შევჩერდი, კიდევ ერთხელ ღრმად ამოვისუნთქე და
იმაზე დავფიქრდი, თუ რა მელოდა შემდეგ. ოჰ, არა. ნუთუ ახლა
ჩემი ქურდობის ამბის მოყოლას აპირებდა? ახლა, აქ, ხალხის
თანდასწრებით. წარმოდგენაც არ მინდოდა, როგორ დავმცირ-
დებოდი.
– იქნებ შეკვეთა ჩქარა მოგვიტანო, რა, – მითხრა მარსიმ, –
აქედან წვეულებაზე მივდივართ.
– დავუჩქარო? – გავიმეორე სულელურად. „მოიცა, ანუ
დღიურის შესახებ ჯერაც არაფერი იცოდა“
– ჰო, პაჩს უნდა შევხვდე დელფიკის პლაჟზე და არ მინდა ვა-
ლოდინო, – თქვა და პირი დამუწა. – უპს, ბოდიში. არც კი მი-
ფიქრია, რომ პაჩის ხსენება შენთან მთლად მართებული არ იქ-
ნებოდა. ალბათ, ახლა შენთვის რა მძიმეა იმის აღიარება, რომ
ის სხვას ხვდება.
ღიმილის მცირედი ნაპერწკალიც კი, რაც აქამდე მქონდა, გა-
მიქრა. ყელში უსიამოვნო სიმხურვალე ვიგრძენი, გული ისე
ამიჩქარდა, რომ თავი ამტკივდა. თითქოს ოთახი ჩემ ირგვლივ
გაიშალა, ფიგურები ერთმანეთს შეერწყა და მარსის დამცინა-
ვად მოღიმარი სახე ამ ყველაფრის ცენტრში გამოისახა. ანუ,
ყველაფერი ძველებურად არის. პაჩი მარსისთან დაბრუნდა. წუ-
ხანდელი ღამის შემდეგ, როცა მე წყეული ბედისწერის წინააღ-
მდეგ წასვლა ვიუარე, ის ისევ მარსისთან მივიდა. როგორ მოხ-
და, რომ მათ ურთიერთობას არავინ უშლიდა ხელს? რატომ არ
ერეოდნენ ამაში მთავარანგელოზები? და კოცნა? ეს რა წესი
იყო? მე ვერ ვიქნებოდი მასთან იმიტომ, რომ მიყვარდა, სამა-
გიეროდ, მარსის შეეძლო იგივე, რადგან მის მიმართ არაფერს
გრძნობდა? იქნებ მათი ურთიერთობაც სწორედ იმიტომ არ იყო
დასჯადი, რომ ერთმანეთს სერიოზულად არც ერთი არ აღიქვამ-
და? რატომ იყო ასეთი არასწორი ჩვენი სიყვარული? ნუთუ ასე
განვსხვავდებით ანგელოზები და ადამიანები ერთმანეთისგან?
216 მკითხველთა ლიგა
 – არა უშავს. უკვე საკმარისი დრო გავიდა, – ვუთხარი და შე-
ვეცადე, ხმაში სიცივე არ შემტყობოდა.
– შენთვისვეა კარგი, – მითხრა მარსიმ და კბილებით საწ-
რუპს გაეთამაშა. აშკარა იყო, რომ ჩემი არც ერთი სიტყვის არ
სჯეროდა.
სამზარეულოში მარსის მაგიდის შეკვეთა მზარეულებს გადა-
ვეცი. შემდეგ სასწრაფო წესით მომზადების მანიშნებელი წარწე-
რაც დავტოვე და უკან გამოვედი. მარსის ხომ ეჩქარებოდა? არ
უნდოდა, რომ დელფიკში პაჩისთვის ელოდინებინა.
შემდეგი შეკვეთა ავიღე და სამზარეულოდან გამოვედი. ჩემ-
და გასაკვირად შემოსასვლელ კართან სკოტი დავინახე, რომე-
ლიც ერთ-ერთ მიმტანს ესაუბრებოდა. მას ლევისის ფართო ჯინ-
სის შარვალი და საზაფხულო მაისური ეცვა. იდგა და ორ შავსა-
მოსიან მიმტანს რაღაცას ანიშნებდა. გოგონები აშკარად ეფ-
ლირტავებოდნენ. როცა დამინახა, თვალი თვალში გამიყარა და
მეც მსუბუქად დავუქნიე ხელი. შემდეგ მეთხუთმეტე მაგიდის
შეკვეთა დანიშნულების ადგილზე მივიტანე და უკან დავუყევი
კიბეს.ფ
– ჰეი, – მივესალმე სკოტს და სახე რომ გამომჩენოდა, ჩემი
გაზეთების დამტარებელი ბიჭის კეპი მოვიხადე.
– ვიმ მითხრა, რომ შენს ნახვას აქ შევძლებდი.
– მაგისთვის ვის დაურეკე?
– ხო, მას შემდეგ, რაც ჩემს არც ერთ წერილს არ უპასუხე.
მაჯა შუბლზე მოვისვი და თმა გადავიწიე. – მობილური ჩემს
ტანსაცმელთან ერთად მაქვს, შემოწმების დრო არ მქონია. რა
გაინტერესებდა?
– მუშაობას რომელზე ამთავრებ?
– ათზე. რა ხდება?
– დელფიკის პლაჟზე წვეულებაა და ვინმე ღატაკს და ბედ-
კრულს ვეძებ, რომ თან წავიყვანო.
217 მკითხველთა ლიგა
 – რამდენჯერაც სადმე ერთად წავედით, ეს კარგით არას-
დროს დასრულებულა. – მის თვალებში მიხვედრილობა ვერ
ამოვიკითხე. – ძ-სთან ჩხუბი, – შევეცადე შემეხსენებინა. – მერე
ეშმაკის ხელჩანთა. ორივეჯერ ისე მოხდა, რომ შინ წასასვლე-
ლად სხვას დავუწყე ძებნა.
– მესამე და სამართალი(ორიგ.: „ტჰირდ ის ა ცჰარმ“.) – გა-
მიღიმა და ამ მომენტში პირველად მივხვდი, რომ ძალიან სა-
სიამოვნო ღიმილი ჰქონდა. იყო მასში რაღაც ბავშვური, რომე-
ლიც მის პიროვნებას ამსუბუქებდა და მეორე, დაფარულ მხარეს
მაჩვენებდა, რომელიც აქამდე არ შემიმჩნევია.
საკმაოდ დიდი იყო იმის შანსი, რომ სკოტი და მარსი ერთსა
და იმავე წვეულებაზე საუბრობდნენ. შესაბამისად, არსებობდა
შანსი, რომ მე იქ პაჩს ვნახავდი. ეს სწორედ ის ადგილი იყო, სა-
დაც ორი კვირის წინ მასთან ერთად ვსეირნობდი. ეს ის დრო
იყო, როცა მე უგუნურს მეგონა, რომ იდეალური ცხოვრება
მქონდა. რას ვიფიქრებდი, თუ ყველაფერი ასე უეცრად შეიც-
ვლებოდა.
ზოგადად, ჩემი გრძნობები, გასაგებად მქონდა დახარისხებუ-
ლი, მაგრამ ახლა, მაინც რამდენიმე წამი დამჭირდა იმის მისახ-
ვედრად, თუ რატომ მინდოდა პაჩის ნახვა. ამ ფაქტს ვერ გავექ-
ცეოდი, მუდმივად შემაწუხებდა ეს სურვილი. საკითხავი მხო-
ლოდ ის იყო, რამდენად შევძლებდი მის მოთოკვას. როგორ
ავიტანდი პაჩს მარსის გვერდით? განსაკუთრებით, ყველაფერ
იმის შემდეგ, რაც წუხელ მითხრა?
– ვიფიქრებ, – ვუთხარი სკოტს და მივხვდი, რომ ამ პასუხის-
თვის ზედმეტად ბევრი ვიჭოჭმანე.
– ათისთვის გამოგიარო?
– იყოს, თუ გადავწყვეტ, ვისთან ერთად წამოვალ და მანქანი-
თაც ის გამომივლის, – შემდეგ სამზარეულოს კარისკენ მივა-
ნიშნე. – მისმინე, საქმეს უნდა დავუბრუნდე.
218 მკითხველთა ლიგა
 – იმედია, ამაღამ შევხვდებით, – მითხრა და კიდევ ერთხელ
მაჩუქა ის მომხიბლავი ღიმილი.
როცა დავიხურეთ, ვი უკვე მანქანების სადგომზე მელოდა. –
მადლობა, რომ დამხვდი, – ვუთხარი და წინ დავჯექი. ფეხები
დგომისგან მტკიოდა, ყურებში ისევ მთელი დღის საუბრებისა და
ხმამაღალი სიცილის ხმები მესმოდა, რომ აღარაფერი ვთქვა
ყველა იმ მომენტზე, როცა მზარეულები ან მიმტანები რაღაცას
მისწორებდნენ. ორჯერ მაინც შემეშალა შეკვეთის მიტანა და მი-
ნიმუმ ერთხელ სამზარეულოში სხვა კარიდან შევედი. ორივე-
ჯერ კინაღამ იმ მიმტანს შევეჯახე, რომელსაც სავსე თეფშები
მოჰქონდა. სამაგიეროდ, კარგი ამბავი ის იყო, რომ ჯიბეში ხურ-
დებით შეგროვებული ოცდაათი დოლარი მედო. ჯარიმის გადახ-
დის შემდეგ ხელის ქირა უკლებლივ კაბრიოლეტის ყულაბაში
წავიდოდა. ერთი სული მქონდა, როდის დადგებოდა დღე, როცა
მანქანით წაყვანა ვის სახვეწარი აღარ მექნებოდა.
მაგრამ, ამაზე მეტად იმ დღეზე ვოცნებობდი, როცა პაჩს და-
ვივიწყებდი. ვიმ ეშმაკურად გამიღიმა. – ჩემი მომსახურება უფა-
სო არ არის. ყველა ეს მანქანით გამოვლა ყოველდღიურად
ახალ-ახალი ვალდებულებებით გტვირთავს, რომელსაც გადახ-
და სჭირდება.
– კარგი, ხო, სრული სერიოზულობით გეუბნები: შენ ხარ
მსოფლიოში საუკეთესო მეგობარი. ყველაზე, ყველაზე საუკეთე-
სო.
– უჰ, მაშინ მგონი, დროა, ეს ღირსშესანიშნავი მომენტი სკი-
პის ნაყინებით აღვნიშნო. დიდი სიამოვნებით მივირთმევდი ნა-
ყინს, ან, უფრო მეტად, რაიმე სწრაფი კვების სენდვიჩს, ან ბურ-
გერს. წარმოიდგინე ახალმომზადებული ძველებური ექსტრაქ-
ტებით გაჯერებული გემრიელობები.
– მგონი გადადება მოგვიწევს, – ვუთხარი მე. – ამაღამ დელ-
ფიკზე ვარ დაპატიჟებული. რა თქმა უნდა, ჩემთან ერთად შენც –
219 მკითხველთა ლიგა
დავამატე დროულად. ბოლომდე დარწმუნებული არ ვიყავი,
რომ სწორად მოვიქეცი, როდესაც ამ წვეულებაზე წასვლის გა-
დაწყვეტილება მივიღე. ისევ და ისევ რატომ მივიწევდი პაჩის-
კენ? ვიცოდი. იმიტომ, რომ მის ახლოს ყოფნა მსურდა. თუნდაც
ასე, შორიდან. სხვა უფრო ძლიერი და მამაცი ადამიანი მასთან
დამაკავშირებელ ყველა ძაფს გაწყვეტდა და თავისი გზით წავი-
დოდა. ძლიერი ადამიანი მუშტებს ბედისწერის კარზე რტყმით
არ დაისისხლიანებდა. ჩემთვისვე უმჯობესი იყო, თუ ის ჩემი
ცხოვრებიდან გაქრებოდა. ვიცოდი, რომ ამ რეალობის ღირ-
სეულად მიღება უნდა შემძლებოდა, მაგრამ ცოდნასა და ნებე-
ლობას შორის საკმაოდ დიდი სხვაობა იყო.
– კიდევ ვინ მოდის? – მკითხა ვიმ.
– სკოტი და კიდევ რამდენიმე ჩვენი სკოლელი, – ახლა მარ-
სის ხსენების და ამ გეგმის დასაწყისშივე დაბლოკვის არანაირი
საჭიროება არ იყო. რატომღაც მეგონა, რომ ამაღამ ვის დახმა-
რების გამოყენება შემეძლო.
– მგონი, მირჩევნია რიქსონთან ერთად სავარძელში მოვ-
თავსდე და ფილმს ვუყურო. თან ვკითხავ, იქნებ ვინმე საშენო
მეგობარიც ჰყავდეს. მერე მოვაწყობდით ორმაგ პაემნებს, თავი-
სი ბატიბუტით, ხუმრობებით და სიყვარულობებით.
– მე პას, – არავინ მინდოდა... პაჩის გარდა.
იმ დროისთვის, როცა დელფიკის ავტოსადგომზე შევუხვიეთ,
ცას უკვე შავი ფერი მოსდებოდა. გარე განათების პროჟექტო-
რებმა საფეხბურთო სტადიონი გამახსენა. აქ იყო რამდენიმე ხის
ნაგებობა, კარუსელები, გასართობი ცენტრები, მინიგოლფის
სტადიონი და ეს ყველაფერი ხალხით იყო სავსე. სანაპიროს
ქვედა ნაწილი ჩაბნელებული იყო, შესაბამისად, მხოლოდ ეს
ადგილი იყო განათებული. ამ დროისთვის არც ჰამბურგერის
ყიდვას და არც საჰაერო ჰოკეის თამაშს არ ვაპირებდი, ამიტომ

220 მკითხველთა ლიგა

ვის ვანიშნე, რომ აქვე ჩამოვესვი, სადაც ძველი ლიანდაგის ხა-
ზი ზღვის ნაპირს მიუყვებოდა.
მანქანიდან გადმოვძვერი და ვის ხელი დავუქნიე. მანაც იმა-
ვე ჟესტით მიპასუხა და თან მობილურზე ლაპარაკი გააგრძელა.
რიქსონთან უკვე ამ ღამის დეტალებს ათანხმებდა.
ჰაერი ჯერ ისევ დღის სითბოთი იყო გაჟღენთილი. ისმოდა
შორეული მუსიკის ხმები და მთელი ეს სივრცე ხალხით იყო სავ-
სე. ზღვის ნაპირთან ამოსულ მცენარეებს გადავაბიჯე და ქვიშას
გავუყევი.
გავცდი პატარ-პატარა ჯგუფებს, რომლებიც ჯერ ისევ წყალში
თამაშობდნენ, ხტუნავდნენ და ჩაშავებულ ოკეანეში ღრმად შე-
დიოდნენ, მიუხედავად იმისა, რომ მაშველები უკვე კარგა ხნის
წასულები იყვნენ. მათ შორის ვერც სკოტი და ვერც მარსი და პა-
ჩი შევნიშნე. ბოლოს მობილური ამოვიღე და სკოტს დავურეკე.
– იო.
– აქ ვარ, – ვუთხარი მე. – სად ხარ?
– კოცონის სამხრეთით. შენ?
– ჩრდილოეთით.
– კარგი, მოგაგნებ.
ორ წუთში სკოტი ჩემ გვერდით ქვიშაზე დაეშვა. – მთელი ღა-
მე აქ უნდა იბოდიალო? – მკითხა მან. ალკოჰოლის სუნი ას-
დიოდა.
– აქ მყოფი ადამიანების ოთხმოცდაათ პროცენტთან თავს
კარგად ვერ ვგრძნობ.
თავი დამიქნია, თითქოს ჩემი ნათქვამი კარგად ესმოდა. შემ-
დეგ რკინის ჭურჭელი ამოიღო. – სკაუტის სიტყვას გაძლევ, არა-
ფერი მჭირს, დალიე. გამოვართვი, დავყნოსე და უეცრად მთე-
ლი სხეული მწველი სიცხით ამევსო. ეს გრძნობა ყელამდეც კი
მომწვდა. – რა არის? – ჩავახველე. – მანქანის ზეთია?

221 მკითხველთა ლიგა

 – ჩემი საიდუმლო რეცეპტია. თუ გაგიმხელ, შენი მოკვლა
მომიწევს.
– არ შეწუხდე. დარწმუნებული ვარ, საამისოდ ერთი ყლუპის
დალევაც საკმარისი იქნება.
სკოტი უკან გადაიხარა და ხელები ქვიშაში ჩარგო. ტანსაცმე-
ლი გამოეცვალა და ახლა „მეტალიკის“(1981 წელს დაარსებუ-
ლი ამერიკული თრეშ-მეტალ ბენდი კალიფორნიიდან.) მკლა-
ვებგადაჭრილი მაისური და ხაკის შორტები ეცვა. ფეხზე შლო-
პანცები ამოეცვა. მე კვლავინდებურად სამუშაო სამოსი მეცვა,
კეპის გამოკლებით, დამატებით პერანგი მქონდა მოცმული. სამ-
წუხაროდ, შარვლის შემცვლელი არაფერი მქონდა.
– აბა, გრეი, მითხარი, აქ რას აკეთებ? იცი, დარწმუნებული
ვიყავი, რომ ამაღამ ზეგინდელ საშინაო დავალებაზე გამცვლი-
დი.
მეც უკან გადავიხარე და სკოტს გავხედე. – არ მოგწყინდა ამ
როლის თამაში? კარგი, მოსაწყენი გოგო ვარ. მერე?
გამიცინა. – მერე მაგას რა ჯობია. ეგ მოსაწყენი გოგო იქნება
ამ სასწავლო წლის ჩამთავრებაში, კონკრეტულად კი ინგლისუ-
რის დავალებებში რომ მომეხმარება.
„ო, ღმერთო“. – ეს თუ შეკითხვაა, ჩემი პასუხია – არა. არ და-
გეხმარები დავალებების წერაში.
– ამას ახლა ამბობ, სანამ სკოტს ჯერ თავისი ხიბლი არ გამო-
უმჟღავნებია. სიცილი ამიტყდა და მისი ღიმილიც უფრო გაფარ-
თოვდა. – რა, არ გჯერა ჩემი?
– საერთოდ არ მჯერა, რომ სიტყვა ხიბლი და შენ ერთ წინა-
დადებაში შეიძლება იყოთ მოხსენიებული.
– ეგ ხიბლია სწორედ, ვერც ერთი გოგო რომ ვერ უძლებს.
მართლა, მართლა. გიჟდებიან. აი, ამის რამდენიმე საფუძველი:
ოცდაოთხი საათი, კვირაში შვიდი დღე მთვრალი ვარ, ვერ ვეკი-
დები ვერც ერთ საქმეს, ვერ ვაბარებ მინიმალური დონის მათე-
222 მკითხველთა ლიგა
მატიკის გამოცდასაც კი და მთელ დღეებს ვიდეოთამაშებსა და
აქეთ-იქით ხეტიალში ვხარჯავ.
სიცილისგან თავი უკან გადამივარდა და ვგრძნობდი, რომ
მხრებიც მიცახცახებდა. უკვე ვფიქრობდი, რომ მთვრალი სკოტი
უფრო მომწონდა, ვიდრე ფხიზელი. საკუთარი თავის მხილება
ძალიან კარგად გამოსდიოდა.
– კარგი, ცხვირი არ ჩამოუშვა, – მითხრა და ფრთხილად ამი-
წია ნიკაპი. – რაღაცას ვიზამ.
მე დამშვიდებული ღიმილით გავხედე. – ისე, „მუსტანგი“ კი
გყავს და მარტო ამისთვის გეკუთვნის ათი ქულა.
– ოო, დიდებულია. ათი ქულა. კიდევ ორასიც და წითელ ზო-
ნას დავტოვებ.
– სმას თავს რატომ არ დაანებებ?
– რა? ხუმრობ? საშინელი ცხოვრება მაქვს და როცა ვსვამ,
მხოლოდ მის ნახევარს აღვიქვამ. ფხიზელმა რომ ვუყურო ამ
ყველაფერს, ალბათ ხიდიდან გადახტომა მომიწევს.
ამის შემდეგ ცოტა ხნით ხმა აღარ ამოგვიღია.
– როცა ვსვამ, თითქმის ვივიწყებ, ვინ ვარ, – მითხრა და სა-
ხიდან ღიმილი გაუქრა. – ვიცი, რომ ისევ აქ ვარ, მაგრამ ძალი-
ან მცირე დოზით. ეს კარგია. – შემდეგ სასმელი მოსვა და შავი
თვალები შემომანათა.
– ჰოო, არც მე ვარ დიდად ჩემი ცხოვრებით ბედნიერი.
– მამაშენის გამო? – მკითხა და ტუჩი მოიწმინდა. – რას იზამ,
შენი ბრალი არ არის.
– და ეგ კიდევ უფრო მაღონებს.
– რატომ?
– ჩემი ბრალი რომ ყოფილიყო, გასაგები იქნებოდა ყველა-
ფერი. ახლა კი, ვერ ვხსნი, ვერ ვპოულობ პასუხს კითხვაზე –
რატომ ის? რატომ მაინცდამაინც მამა?
– სამართლიანი კითხვაა, – დამეთანხმა სკოტი.
223 მკითხველთა ლიგა
 უეცრად შევამჩნიე, რომ მსუბუქი წვიმა დაწყებულიყო და
არემარე ნელ-ნელა სველდებოდა.
– რა ჯანდაბაა! – გავიგონე მარსის შეძახილი კოცონის
მეორე მხრიდან. ახლა, როცა ხალხმა მოძრაობა დაიწყო, მათი
ფიგურების გარჩევა დავიწყე. პაჩი იქ არ იყო.
– ყველანი ჩემთან! – წამოიძახა სკოტმა და წამოხტა. – დი-
კონ როუდის სამოცდათორმეტი. სახლი ნომერი ოცდათორმე-
ტი. კარი ღიაა, მაცივარი კი ლუდით არის სავსე. ოჰ, დედაჩემი
რომ მთელი ღამე ბანკოში იქნება, არ მითქვამს, ხო?
ატყდა ჟრიამული და ერთი ამბავი. ყველა თავ-თავიანთ ტან-
საცმელს და ფეხსაცმელს დასწვდა და სანაპიროს დატოვება და-
იწყო.
სკოტმა ბარძაყზე გამკრა. – აბა, წაგიყვანო? ო, კარგი რა, თუ
გინდა საჭესთან დაგსვამ.
– შეთავაზებისთვის მადლობა, მაგრამ მგონი საკმარისია. –
პაჩი აქ არ იყო. არადა, ჩემი აქ მოსვლის მთავარი მიზეზი ის
იყო. ახლა წესით მოშვებული უნდა ვყოფილიყავი, მაგრამ თავს
უფრო იმედგაცრუებულად და მარტოსულად ვგრძნობდი. ერთა-
დერთი, რაც ახლა მსურდა, იყო შინ მისვლა და ლოგინში შეძ-
ვრომა, რაც შეიძლება სწრაფად.
– მეგობრები რომ ერთმანეთს ნასვამი საჭესთან დაჯდომის
უფლებას არ აძლევენ? – ეშმაკურად მომიდგა სკოტი.
– მიზნის მიღწევა ჩემი სინდისის გავლით გსურს?
ცხვირწინ გასაღების ქნევა დამიწყო. – როგორ შეგიძლია,
რომ „მუსტანგის“ საჭესთან დაჯდომის შანსი ხელიდან გაუშვა?
ფეხზე წამოდგა და შარვლიდან ქვიშა ჩამოიბერტყა. – მოდი,
ეგ „მუსტანგი“ ოცდაათ დოლარად მომყიდე. თან ნაღდი ფულით
გადაგიხდი.
სკოტმა ისე გაიცინა და მხრებიც აათამაშა. – არც ეგეთი
მთვრალი ვარ, გრეი.
224 მკითხველთა ლიგა
 თავი 14

„მუსტანგის“ საჭესთან ვიჯექი და ქოლდუოთერის გარეუბან-

ში დიკონის სანაპიროს მივუყვებოდი. წვიმა არ ჩერდებოდა, გზა
ვიწრო და მიხვეულ-მოხვეული იყო. ქვაფენილების გაყოლებაზე
გზას მარადმწვანე ხეები მიუყვებოდა. მომდევნო შესახვევში
სკოტმა ორსართულიანი სახლებისკენ მიმითითა, რომელთაც
ვიწრო აივნები და ნაცრისფერი სახურავები ჰქონდა. გარეთ ერ-
თი ჩოგბურთის კორტიც შევნიშნე. საერთოდ, ამ ადგილს ხელის
შევლება არ აწყენდა.
„მუსტანგი“ ავტოსადგომზე გავაჩერე.
– მადლობა, რომ მომიყვანე, – მითხრა სკოტმა და ხელი ჩე-
მი სავარძლის საზურგეს დაადო. გაყინული თვალები და ეშმაკუ-
რი ღიმილი ჰქონდა.
– შეხვალ შენით? – ვკითხე მე.
– არ მინდა შიგნით, – ამოილუღლუღა. – იქ ხალიჩას ძაღ-
ლის განავლის სუნი ასდის, სააბაზანოს ჭერს კი ობი აქვს მოდე-
ბული. მირჩევნია, აქ დავრჩე. შენთან.
იმიტომ, რომ მთვრალი ხარ. – არა, შინ უნდა წავიდე. უკვე
გვიანია და თან დღეს დედაჩემისთვის არ დამირეკავს. გაგიჟდე-
ბა, თუ დროულად არ შევეხმიანე. – შემდეგ გადავწვდი და მისი
კარი გავაღე.
ზუსტად ამ მომენტში სკოტმა ჩემი ერთ-ერთი კულული თით-
ზე დაიხვია. – ლამაზია.
თმა გავითავისუფლე. – არც იფიქრო. მთვრალი ხარ.
გამიღიმა. – სულ ცოტათი.
– ხვალ არაფერი გემახსოვრება.
– არადა, მეგონა პლაჟზე ერთმანეთს გავუგეთ.

225 მკითხველთა ლიგა

 – ასეც იყო. მაგრამ ახლა სერიოზულად გეუბნები. წადი აქე-
დან.
– მგონი, ჩემს მანქანაში ვზივარ?
– ამაღამ მე წავიყვან და ხვალ შუადღისთვის დაგიბრუნებ.
სკოტმა ამოიხვნეშა და სავარძელში უფრო ღრმად ჩაეშვა. –
ერთადერთი, რაც მინდა, შიგნით შესვლა და ჯიმი ჰენდრიქსთან
ერთად დასვენებაა. სხვებს ხომ ეტყვი, რომ წვეულება დამთავ-
რდა?
თვალები ავატრიალე. – სულ ცოტა ხნის წინ სახლში სამოცი
კაცი დაპატიჟე, გგონია მათთვის უარის თქმას საკუთარ თავზე
ავიღებ?
სკოტმა კარი გააღო, გადაიხარა და გული აერია.
„ფუუ“.
მაისურზე მოვქაჩე, შიგნით შემოვათრიე და მანქანა რამდე-
ნიმე ფუტით წინ გავწიე. შემდეგ ხელის მუხრუჭი ავწიე და მანქა-
ნიდან გადმოვედი. სკოტს მოვეჭიდე, თან ვცდილობდი, რომ მი-
სი ნარწყევისთვის ფეხი ამეცილებინა, ხელები მხრებზე შემო-
ვახვევინე და ნელ-ნელა გადმოვიყვანე. – რომელი ნომერია?
– ოცდათორმეტი. ზედა სართულზე, მარჯვნივ.
რა თქმა უნდა. აბა მარტივად, კიბეზე აუსვლელად ხომ ვერ
მოვაგვარებდი ამ პრობლემას.
მძიმე ქოშინით სკოტი კიბეზე ავიყვანე, მისი ბინის კარი შევა-
ღე და ხალხით სავსე ოთახში შევუძეხი. მისაღები ოთახი საცეკ-
ვაო მოედნად იყო ქცეული. ხმამაღალი მუსიკის და ხალხის ხმა
თავს მატკივებდა.
– საძინებელი უკან არის, – ჩამჩურჩულა სკოტმა ყურში.
ხალხის მასა გავაპე და მისი ოოთახის ღია კარში შევედი.
სკოტი ლეიბზე დავაწვინე და მიმოვიხედე. აქ იდგა პატარა მაგი-
და, აქვე იყო ტანსაცმლის კალათა, გიტარის სადგამი და რამდე-
ნიმე ჰანტელი. თეთრად შეღებილ კედლებს სიძველის ფერი
226 მკითხველთა ლიგა
მოსდებოდა, ზედ კი „ნათლია 3-ის“ და „ნიუ ინგლენდ პატრიოტ-
სის“ პოსტერები იყო გაკრული.
– ჩემი ოთახია, – მითხრა სკოტმა, როცა შეამჩნია, რომ
იქაურობას ვათვალიერებდი და ხელი ლეიბზე მოათათუნა. –
კომფორტულად მოეწყვე.
– ღამე მშვიდობისა, სკოტ.
უკვე კარის დახურვას ვაპირებდი, როცა შემაჩერა, – შეგიძ-
ლია წყალი მომიტანო? მინდა პირიდან ცუდი გემო გამოვირეც-
ხო.
ერთი სული მქონდა, აქედან გავმქრალიყავი, მაგრამ ვერ ვი-
შორებდი იმაზე ფიქრს, რომ მისი ასე დატოვებაც არ შეიძლებო-
და. ხვალ დილით, სავარაუდოდ, საკუთარ ნარწყევში გაეღვიძე-
ბოდა. აშკარად ჯობდა, ცოტა გამესუფთავებინა და რამე წამა-
ლიც მიმეცა.
ბინაში მცირე ზომის უ-ს ფორმის სამზარეულო იყო. მისაღები
გავიარე და სამზარეულოში, რომლის შესასვლელსაც უცხო
ხალხი კეტავდა, კარადებისა და უჯრების შემოწმება დავიწყე, ჭი-
ქის პოვნის მიზნით. შემდეგ სადღაც თეთრი ფერის პლასტმასის
ფინჯანს მივაგენი, წყლით ავავსე და ის-ის იყო უკან უნდა გავ-
ბრუნებულიყავი, რომ უეცრად გული შემითამაშდა. ჩემ წინ, რამ-
დენიმე მეტრში, ჭურჭლის კარადას პაჩი მიყრდნობოდა. კეპი სა-
გულდაგულოდ ჩამოეფხატა, რითაც ყველას მიანიშნებდა, რომ
არავისთან ურთიერთობის სურვილი არ ჰქონდა. თან რაღაც მო-
უსვენრად ჩანდა და საათს დასცქეროდა
მისგან თავის არიდების შანსი არ მქონდა და მივხვდი, რომ
მშვიდად უნდა მოვპყრობოდი. შემდეგ ტუჩები ოდნავ შევხსენი
და ვიგრძენი, რომ ქვიშასავით მშრალი მქონდა.
– ერთობი?

227 მკითხველთა ლიგა

 მისი სახის მკაცრი ნაკვთები ღიმილით შეიცვალა. – მაგ კით-
ხვაზე დადებითი პასუხის გაცემის ერთ მიზეზსაც კი ვერ ვიფიქ-
რებ.
შეიძლება ეს რაიმე მინიშნება იყო, მაგრამ მე ყურადღება არ
მიმიქცევია. სამზარეულოს დახლზე შემოვჯექი. – მთელი ღამით
რჩები?
– აქ თუ მთელი ღამით დავრჩი, შეგიძლია მესროლო.
ხელები გავშალე, – სამწუხაროდ, იარაღი არ მაქვს.
ისევ ის ცუდი ბიჭის ღიმილი. – მხოლოდ ეგ გაჩერებს?
– რომც გესროლო, მაინც არ მოკვდები, – მივუგე მე. – უკ-
ვდავობის ერთ-ერთი მინუსი.
პაჩმა თავი დამიქნია. კეპის ქვეშიდან კვლავ უცნაური ღიმი-
ლი მოჩანდა. – მაგრამ, რომ შეგეძლოს, გააკეთებდი ამას?
სანამ ვუპასუხებდი, მცირედი პაუზა ავიღე. – არ მეზიზღები,
პაჩ, ჯერჯერობით.
– ანუ, ჯერ საკმარისად არ გეზიზღები, – გამოიცნო ჩემი სათ-
ქმელი. – თუ, რაიმე უფრო მძიმეს განიცდი?
გავუღიმე, თუმცა ტუჩები არ შემიხსნია.
ორივე ვხვდებოდით, რომ ამ საუბრიდან კარგი არაფერი გა-
მოვიდოდა. მით უმეტეს, აქ. შემდეგ ამ უხერხულობისგან თავის
დაღწევა ისევ პაჩმა სცადა და თავი ხალხისკენ გააქნია. – და
შენ?
დახლიდან ჩამოვხტი. – არც მე. მხოლოდ სკოტს წყალსა და
სავლებ სითხეს (თუ, რა თქმა უნდა, მივაგენი) მივუტან და აქე-
დან წავალ.
პაჩმა იდაყვი დამიჭირა. – მზად ხარ მესროლო, მაგრამ
მთვრალი სკოტისთვის ექთანობაზე უარს არ ამბობ?
– მას ჩემთვის გული არ უტკენია.
ჩვენ შორის კვლავ რამდენიმეწამიანმა სიჩუმემ დაისადგურა,
შემდეგ პაჩმა ჩუმი ხმით შემომთავაზა, – მოდი, აქედან წავი-
228 მკითხველთა ლიგა
დეთ. – მის მზერაში ვკითხულობდი იმას, რასაც ის ამ სიტყვებში
გულისხმობდა. სურდა, რომ გავქცეულიყავი მასთან ერთად
შორს, სადაც მთავარანგელოზები ვერ მოგვწვდებოდნენ.
ვერ წარმომედგინა, თუ როგორ დასჯიდნენ პაჩს. ამაზე გა-
ფიქრებაც კი გამყინავი შიშით მავსებდა. პაჩს არასდროს
მოუყოლია ჩემთვის, როგორი იყო ჯოჯოხეთი, მაგრამ თავად კი
იცოდა ეს. სწორედ ეს არცოდნა აძლიერებდა ჩემს შიშს ყველა-
ზე მეტად და მოსალოდნელ სასჯელს ძალიან შავ და შემაძრწუ-
ნებელ ფერებს მატებდა.
მისაღები ოთახისკენ გავიხედე. – სკოტს დავპირდი, რომ
წყალს მივუტანდი.
– ზედმეტად დიდ დროს ატარებ ბიჭთან, რომელსაც მე სახი-
ფათოდ მივიჩნევ და თუ ჩემს სტანდარტებს გავითვალისწინებთ,
ასეთი შეფასების მიღება საკმაოდ რთულია.
– ამას ხიფათის პრინცი მეუბნება?
– კარგია, რომ იუმორის გრძნობას არ კარგავ, მაგრამ სე-
რიოზულად გეუბნები, ფრთხილად იყავი.
თავი დავუქნიე. – ვაფასებ შენს მზრუნველობას, მაგრამ ვიცი,
რასაც ვაკეთებ. – შემდეგ პაჩს გავცდი და ხალხში შევერიე. უნ-
და გავცლოდი. ამდენ ხანს მასთან ერთად ყოფნა არ შეიძლებო-
და. ამ დროს თითქოს ჩვენ შორის არსებული ყინულის კედელი
კიდევ უფრო სქელდებოდა. აშკარა იყო, რომ ორივეს ის გვინ-
დოდა, რის მიღწევასაც ვერასდროს შევძლებდით, მიუხედავად
იმისა, რომ ერთმანეთისგან ხელის გაწვდენის მანძილზე ვიდე-
ქით.
უკვე გზის ნახევარი გამევლო, როცა მაისურზე ხელის შეხება
ვიგრძენი. შემოვბრუნდი და იქ მდგომ პაჩს ველოდი, რომელიც
კიდევ ერთხელ მომახვევდა თავს საკუთარ აზრებს, ან უარესი –
ჩემს კოცნას შეეცდებოდა, მაგრამ მის ნაცვლად ხელში სკოტი
შემრჩა, რომელმაც ფრთხილად გამიღიმა, შემდეგ სახიდან თმა
229 მკითხველთა ლიგა
გადამიწია, დაიხარა და ტუჩები ჩემს ტუჩებს შეახო. სასიამოვნო
სურნელმა მიმახვედრა, რომ პირადი ჰიგიენისთვის უკვე მოევ-
ლო. ახალგამოხეხილი კბილებისა და მენთოლის სურნელი ას-
დიოდა. თავიდან თითქოს უკან გაწევა ვცადე, მაგრამ შემდეგ
მივხვდი – რაში მადარდებდა ის, რომ შესაძლოა პაჩს დავენახე?
არაფერს ისეთს არ ვაკეთებდი, რაც აქამდე თავად არ გაეკეთე-
ბინა. მეც ისეთივე უფლებები მქონდა, როგორიც მას. თუკი
გულში სიცარიელის ამოსავსებად ის მარსის იყენებდა, ახლა ჩე-
მი ჯერი იყო სკოტთან ერთად გამეკეთებინა იგივე.
ხელები სკოტის მკერდზე ავაცურე და კისერზე მოვხვიე. ისიც
მიხვდა ჩემს ჟესტს და კიდევ უფრო მაგრად მიმიზიდა, თან ხე-
ლებით ზურგზე მეფერებოდა. აი, თურმე როგორი გრძნობა იყო
სხვისთვის კოცნა. პაჩისგან განსხვავებით სკოტი უფრო ეშმაკუ-
რი, უფრო ვნებამორეული და, ცოტა არ იყოს, უფრო სველიც
იყო. ეს იყო აბსოლუტურად განსხვავებული და ახალი შეგრძნე-
ბა, რომელიც, ყველაფერთან ერთად, საკმაოდ კარგიც ჩანდა.
– ჩემი ოთახი, – ჩამჩურჩულა სკოტმა ყურში, თითები ჩემს
თითებში გადააჭდო და დერეფნისკენ გამიძღვა.
„აბა როგორია“, – გავძახე პაჩს ფიქრებით.
თუმცა, ვერ ვიტყვი, რომ ახლა თავს უკეთ ვგრძნობდი. უფრო
სევდიანი, დაცემული და, თითქოს, უფრო დაუკმაყოფილებლო-
ბის გრძნობა დამეუფლა. მე არ ვიყავი ადამიანი, რომელიც ამ-
გვარი ბინძური ხერხებით სიამოვნებას იღებდა, მაგრამ ჩემში
ჯერაც ენთო ცეცხლი, რომელიც გულს მიწვავდა. სწორედ ამი-
ტომ სკოტს მის ოთახში წაყვანის ნება მივეცი.
სკოტმა საძინებლის კარი ფეხით შეაღო, შუქი ჩააქრო და
ჩვენ ირგვლივ ჩრდილები გაჩნდა. ჯერ ლეიბს დავხედე, შემდეგ
ფანჯარას, რომელიც გატეხილიყო. ამ პანიკურ მდგომარეობაში
წამიერად წარმოვიდგინე, როგორ ვუჩინარდებოდი წყვდიადში.
თითქოს ეს იმის ნიშანი იყო, რომ უდიდეს შეცდომას ვუშვებდი.
230 მკითხველთა ლიგა
ნუთუ ამ ყველაფერს მხოლოდ კონკრეტული მიზნის გამო ვაკე-
თებდი?! ნუთუ მხოლოდ პაჩის გაბრაზება და საკუთარი ტკივი-
ლის ამგვარად ჩაცხრობა მსურდა?!
სკოტმა მხრებში ჩამჭიდა ხელები და უფრო ძლიერად მაკო-
ცა. გონებრივად საკუთარ ქმედებებს გადავავლე თვალი. შემეძ-
ლო ახლა სკოტისთვის მეთქვა, რომ თავს ცუდად ვგრძნობდი,
ან რომ უბრალოდ, გადავიფიქრე. შემეძლო მარტივად მეთქვა
მისთვის „არა“...
სკოტმა მაისური გადაიძრო და გვერდით დააგდო.
– უმმ, – წამოვიწყე და თავის დასაძვრენად ერთხელ კიდევ
მიმოვიხედე. შევამჩნიე, რომ შეღებული კარიდან ჩრდილი შე-
მოსულიყო. ჩრდილმა ოთახში ფეხი შემოდგა და კარი დახურა.
სიმსუბუქე ვიგრძენი.
პაჩმა სკოტს თავისივე მაისური სახეში ესროლა.
– რა ჯან... – წამოიწყო და მაისური ტანზე გადაიცვა.
– დაოკდი, – მიმართა პაჩმა.
სკოტმა ხელი ჰკრა. – რას აკეთებ? აქ შემოსვლის ნება ვინ
მოგცა! ეს ჩემი ოთახია!
– გაგიჟდი? – შევუტიე პაჩს და ვიგრძენი, რომ ლოყები ამ-
წითლებოდა.
პაჩმა თავისი შავი თვალები შემომანათა. – შენ არ გინდა აქ
ყოფნა. მასთან – არა.
– შენ ვინ გეკითხება?! – სკოტმა გვერდზე გამწია. – მაცალე,
მივხედო.
კიდევ ერთი-ორი ნაბიჯი წადგა, მაგრამ სანამ რაიმეს
მოიმოქმედებდა, პაჩმა პირდაპირ ყბაში გაუქანა მუშტი და სკო-
ტის ძვლების ჭახუნის ხმა გაისმა. – რას აკეთებ? – ვუყვირე
პაჩს. – ყბა გაუტეხე?
– უუუუჰ, – ამოიბლუყუნა სკოტმა და ყბაზე ხელი წაივლო.

231 მკითხველთა ლიგა

 – არა, მაგრამ თუ შეგეხება, ეს იქნება პირველი მისი
სხეულის იმ მრავალი ნაწილისგან, რომელსაც გავუტეხ.
– წადი! – ვუბრძანე პაჩს და თითით კარისკენ ვანიშნე.
– მოგკლავ, – დაუღრიალა პაჩს სკოტმა და ყბა გაამოძრავა,
რომ სავარაუდო მოტეხილობა შეემოწმებინა.
თუმცა, წასვლის ნაცვლად პაჩი მივარდა სკოტს, წამოსწია და
კედელზე მიაყუდა. – შეეხები, – ყურში ჩასჩურჩულა ჩუმი და მუ-
ქარის შემცველი ხმით, – და ამას მთელი ცხოვრება ინანებ.
წასვლამდე პაჩმა ერთხელ კიდევ გამომხედა და შეჩერდა. –
ამად არ ღირს. – პაუზა. – არც ის და არც მე.
პირი გავაღე, რომ რაიმე საწინააღმდეგო მეთქვა, მაგრამ ვი-
ცოდი, მართალი იყო. აქ ხომ მხოლოდ მის გასაბრაზებლად ვი-
ყავი. მინდოდა მისი სახე მენახა იმ მომენტში. მე ვიცოდი ეს და,
მანაც იცოდა.
სკოტი ბანცალით გაუყვა კედელს. – მთვრალი რომ არ ვიყო,
მაგას... – წაილუღლუღა და ყბა მოისრისა. – ვინ ჯანდაბაა? სა-
ერთოდ, იცნობ?
აშკარა იყო, რომ სკოტმა პაჩი ვერ იცნო. პრინციპში, მაშინ ძ-
ში იმდენი კაცი ირეოდა, რომ ეს არცაა გასაკვირი. – ძალიან
ვწუხვარ, – ვუთხარი მე და კარისკენ გავიხედე, საიდანაც ეს--
ესაა პაჩი გაუჩინარდა. – კარგად ხარ?
სკოტმა ფრთხილად გამიღიმა. – უკეთესად არასდროს ვყო-
ფილვარ. – თუმცა ეტყობოდა, რომ ყბა ჯერ ისევ ძლიერად
ტკიოდა.
– თავს ვერ აკონტროლებდა.
– ეგ საუკეთესო მდგომარეობაა, – მითხრა და გახეთქილი
ტუჩიდან სისხლი მოიწმინდა.
– უნდა წავიდე, – ვუთხარი მე. – „მუსტანგს“ ხვალ, სკოლის
შემდეგ მოგიყვან. – საინტერესოა, როგორ ვაპირებდი ახლა გა-

232 მკითხველთა ლიგა

რეთ გასვლას. როგორ უნდა ჩამევლო პაჩის გვერდით. ახლა,
როცა ორივემ ვიცოდით ჩემი აქ მოსვლის მიზანი.
სკოტმა მაისურის ქვეშ თითები შემიცურა და გამაჩერა. – არ
წახვიდე, ნორა. ჯერ არ წახვიდე.
– მისი ხელი მოვიშორე. – სკოტ...
– თუ ზედმეტი მომივა, მითხარი, – თქვა და მაისური ხელ-
მეორედ გადაიძრო. მისი ფერმკრთალი კანი ახლა სიბნელეში
სხვაგვარი ჩანდა. აშკარა იყო სპორტდარბაზში ხშირად სტუმ-
რობის კვალი, მკლავებზე კუნთები მოუჩანდა.
– უკვე ზედმეტი მოგდის, – ვუთხარი მე.
– არადამაჯერებლად ჟღერს. – თქვა, კისრიდან თმა გადამი-
წია და თავი შიგ ჩარგო.
– ამ მხრივ შენით დაინტერესებული არ ვარ, – ვუთხარი და
ხელებით მოვიშორე. დაღლილი ვიყავი, თავის ტკივილი ყურებ-
ში მცემდა. საკუთარი თავის მრცხვენოდა, დროულად მინდოდა
შინ წავსულიყავი და მთელი ღამე მაგრად მძინებოდა.
– რა იცი? ჯერ არც კი გიცდია.
ამ სიტყვებზე ჩამრთველს ხელი ავკარი და ოთახი განათდა.
სკოტმა თვალები მოჭუტა და ერთი ნაბიჯი უკან გადადგა.
– მე მივდივარ, – დავიწყე, შემდეგ მის მკერდზე, ძუძუს თავ-
თან, რაღაც უცნაურ წერტილს მივაპყარი მზერა. ეს იყო რაღაც
უცნაური ფერის ნიშანი. სადღაც, გონების სიღრმეში, ჩემეული
თეორია ავაგე, თითქოს ეს იყო დამღა, რომელსაც ნეფილიმებს
იმ სისხლით შეფიცულ საზოგადოებაში შესვლისას დაასვამ-
დნენ. მერე მივხვდი, რომ ამ პატარა წერტილს სინამდვილეში
შეკრული მუშტის ფორმა ჰქონდა. ეს იყო ზუსტად იმავე ზომისა
და ფორმის სიმბოლო, რომელიც ჩემთვის გამოგზავნილ კონ-
ვერტში არსებულ რკინის შავ ბეჭედზე იყო გამოსახული.
ისე, რომ ხელი ჯერ კიდევ თვალებზე ჰქონდა აფარებული,
სკოტი საწოლის სახელურს მიუახლოვდა და დაეყრდნო.
233 მკითხველთა ლიგა
 – რა გაქვს მანდ, მკერდზე? – ვკითხე და ვიგრძენი, რომ პირი
გამიშრა.
სკოტი წამიერად შეცბა, შემდეგ თითი მკერდზე დაისვა და ნი-
შანი დაიფარა. – ერთხელ მე და ჩემი მეგობრები რაღაცას
ვმაიმუნობდით. ისეთი არაფერი. მხოლოდ იარა.
ბედავდა და მატყუებდა? – კონვერტი შენ მომეცი. – ვუთხარი
და როცა არაფერი მიპასუხა, უფრო ომახიანად დავამატე, – მა-
შინ, საკონდიტროში. კონვერტი, შიგნით რკინის ბეჭდით. – მეჩ-
ვენებოდა, თითქოს ოთახი სრულებით იზოლირებული იყო გა-
რემომცველი სამყაროსგან და ახლა სადღაც შორს ვიყავით.
ამავდროულად, უკვე ვეღარ ვგრძნობდი თავს უსაფრთხოდ.
სკოტს თვალები დაუწვრილდა, გამომხედა და ისეთი სახე
ჰქონდა, თითქოს შუქი ჯერ ისევ წვავდა თვალებს. – რაზე ლაპა-
რაკობ? – მას ჰქონდა ფრთხილი და მტრული ხმა.
– ფიქრობ, ეს სასაცილოა? ვიცი, რომ ბეჭედი შენ მომეცი.
– ბეჭედი?
– ბეჭედი, რომელსაც ზუსტად ეგეთი სიმბოლო ესვა!
თავი ერთხელ მაგრად გადააქნია, თითქოს ამგვარად თავისი
დაბნეულობის გაფანტვა სურდა. შემდეგ მკლავით მომაწვა და
კედელზე მიმაჭყლიტა. – საიდან იცი ბეჭდის შესახებ?
– მტკენ! – წამოვიძახე და ხმაში შიში დამეტყო. უკვე ვხვდე-
ბოდი, რომ სკოტი არ თამაშობდა. ყოველ შემთხვევაში, საამი-
სოდ მსოფლიო დონის მსახიობი უნდა ყოფილიყო, რაშიც ძალი-
ან მეპარებოდა ეჭვი. მან არაფერი იცოდა კონვერტის შესახებ,
მაგრამ იმავეს ვერ ვიტყოდი ბეჭედზე.
– როგორ გამოიყურებოდა? – სკოტი ჩემს მაისურს ჩაეჭიდა
და შემაჯანჯღარა. – ბიჭი, რომელმაც ბეჭედი მოგცა. აღმიწერე!
– ხელები მომაშორე, – ვუბრძანე და ხელი ვკარი, მაგრამ
სკოტი ჩემზე ბევრად მეტს იწონიდა და ერთი მოძრაობით ძვრა
ვერ ვუყავი. სხეულით მეყრდნობოდა და მე კედელზე ვიყავი აკ-
234 მკითხველთა ლიგა
რული. – არ დამინახავს. ჩემთვის მოსაცემად კონვერტი სხვას
გადასცა.
– იცის, სად ვარ? იცის, რომ ქოლდუოთერში ვარ?
– ვინ? – შევძახე მე. – ვიზე ლაპარაკობ? საერთოდ, რა ხდე-
ბა?
– რატომ გადმოგცა ბეჭედი?
– არ ვიცი! არაფერი არ ვიცი. რატომ არ მომიყვები?
სკოტი ძალიან დაიძაბა. აშკარად პანიკას შეეპყრო.
– რა იცი?
სკოტს თვალებში ჩავხედე, ყელი გამიშრა, სუნთქვა მიძნელ-
დებოდა.
– კონვერტში ბეჭედი და პატარა წერილი იდო. წერილში
ნათქვამი იყო, რომ მამაჩემი შავმა ხელმა მოკლა და რომ ბეჭე-
დიც მას ეკუთვნოდა, – მე ტუჩები მოვილოკე. – შავი ხელი – შენ
ხარ?
სკოტს სახეზე ჯერ ისევ ღრმა ეჭვი ეხატა, თვალებს აქეთ--
იქით აცეცებდა და აფასებდა, რამდენად ღირდა ჩემი ნდობა.
– შენთვისვე უმჯობესი იქნება თუ ამ საუბარს საერთოდ
დაივიწყებ.
შევეცადე ხელი გამეთავისუფლებინა, მაგრამ ისევ ძლიერად
მიჭერდა.
– მოშორდი, – მითხრა მან. – და ჩემგან თავი შორს დაიჭი-
რე.
ხელი გამიშვა და კარისკენ მიბიძგა.
ზღურბლთან შევჩერდი და გაოფლილი ხელისგულები შარ-
ვალზე გავიმშრალე. – არა. არ წავალ, სანამ შავი ხელის შესა-
ხებ არ მიამბობ.
მეგონა, რომ ჩემი სიტყვები სკოტს კიდევ უფრო განარისხებ-
და, მაგრამ მან მხოლოდ შემათვალიერა, როგორც ძაღლი, რო-
მელმაც ეს-ესაა სახლის პატრონის გაზონზე ჩაიცუცქა. შემდეგ
235 მკითხველთა ლიგა
მაისურის ჩაცმა დააპირა, თუმცა, წამიერად, სახეზე ეშმაკური
ღიმილი გაუკრთა, გადაიფიქრა და სანაცვლოდ შორტზე ბალთა
შეიხსნა. ამას მოჰყვა ელვაშესაკრავის ჩახსნის ხმაც და რამდე-
ნიმე წამში სკოტი ჩემ წინ მხოლოდ ტრუსებში იდგა. ალბათ ამ-
გვარად ჩემზე შოკის ეფექტის მოხდენა სურდა, რათა ამის შემ-
დეგ მაინც წავსულიყავი. კარგი ცდა იყო, მაგრამ იქიდან ასე
იოლად წასვლას არ ვაპირებდი.
– მკერდზე შავი ხელის სიმბოლო გაქვს გამოსახული. ნუ
გგონია, რომ დამაჯერებ, თითქოს მის შესახებ არაფერი იცი.
პასუხი არ გაუცია.
– როგორც კი აქედან გავალ, პოლიციას ვურეკავ. თუკი ჩემ-
თან საუბარი არ გსურს, მათთან მაინც მოგიწევს ამის გაკეთება.
ერთი შეხედვაც კი საკმარისია იმის მისახვედრად, რომ ეს კარ-
გი არ იქნება. – დინჯი ხმა მქონდა, მაგრამ მკლავებზე სისველეს
ვგრძნობდი. ძალიან სარისკო ნაბიჯს ვდგამდი ამ სიტყვებით. იქ-
ნებ საერთოდ არ აპირებდა ჩემს გაშვებას? აშკარა იყო, რომ შა-
ვი ხელის შესახებ საკმარისზე მეტი ვიცოდი საიმისოდ, რომ ჩემი
თავიდან მოშორება ხელსაყრელი ყოფილიყო. დედამ არ იცო-
და, სად ვიყავი, ყველა აქ მყოფი კი ისეთი მთვრალი იყო, რომ
ხვალ ან გაიხსენებდნენ აქ რომ მნახეს, ან არა.
ვღელავდი და ამ ფიქრებში გართულმა ვერც კი შევამჩნიე,
როგორ დაჯდა სკოტი ლოგინზე და სახე ხელებში ჩარგო. ზურგი
უცახცახებდა და მივხვდი, რომ ჩუმი ხმით ტიროდა ღრმა, მძიმე
ქვითინით. ჯერ ვიფიქრე, რომ თამაშობდა და ეს მორიგი მახე
იყო, მაგრამ მივხვდი, რომ ეს ქვითინი რეალური იყო. მთვრალი
იყო და აგზნებულიც, მე კი არ ვიცოდი ეს მის ხასიათზე როგორ
მოქმედებდა. არ ვიძროდი, მეშინოდა, რომ ჩემი ნებისმიერი
მოძრაობა მის ხელახალ აფეთქებას გამოიწვევდა.
– პორტლენდში აზარტული თამაშებით სერიოზული ვალი
ავიკიდე, – სკოტს ხმაში შეძრწუნება და უიმედობა შესტყობოდა.
236 მკითხველთა ლიგა
– საბილიარდოს მმართველი მოსაკლავად დამდევდა. სახლი-
დან გამოსვლისას მუდმივად უკან ვიხედებოდი, რომ ვინმე არ
ამდევნებოდა. შიშსა და სასოწარკვეთაში ვცხოვრობდი. ვიცო-
დი, რომ ერთხელაც მომაგნებდნენ და ყველაზე კარგ შემთხვე-
ვაში მუხლისთავების გადამტვრევით გამოვძვრებოდი.
– ერთხელაც, როცა სამსახურიდან შინ ვბრუნდებოდი, უკნი-
დან ვიღაც თავს დამესხა, მიტოვებულ საცავში შემათრია და მა-
გიდაზე მიმაბა. ძალიან ბნელოდა და მის სახეს ვერ ვარჩევდი,
მაგრამ ვხვდებოდი, რომ ბილიარდის მმართველის გამოგზავნი-
ლი კაცი უნდა ყოფილიყო. ვუთხარი, რომ ყველაფერს გავაკე-
თებდი, თანხას სრულად გადავიხდიდი, მაგრამ მითხრა, რომ აქ
ფულისთვის არ მოსულა და ჩემი ვალი უკვე გასწორებული იყო.
შემდეგ, სანამ იმას გავარკვევდი, თუ რას გულისხმობდა, მით-
ხრა, რომ შავი ხელი ერქვა და ჩემგან ყველაზე ნაკლებად ფული
სჭირდებოდა.
– „ზიპოს“ სანთებელა ჰქონდა. ცეცხლით შავი ბეჭედი გაახუ-
რა, რომელზეც შეკრული მუშტი იყო გამოსახული. მე მთელ სხე-
ულზე ოფლი მდიოდა, ვეუბნებოდი, რომ მის ყველა სურვილს
შევასრულებდი, მაგრამ არ მისმენდა. მაისური გამიხია და გახუ-
რებული ბეჭედი პირდაპირ მკერდზე დამაჭირა. კანი ამეწვა, ისე
ვყვიროდი, ლამის ფილტვები დამეგლიჯა, მან კი ერთი თითი
მომტეხა და გამაფრთხილა, რომ თუ არ მოვკეტავდი, რიგრიგო-
ბით დამიმტვრევდა დანარჩენ ცხრასაც. შემდეგ მითხრა, რომ
ნიშანი დამასვა. – სკოტს ხმაში ბზარი გაუჩნდა. – შარვალი და-
ვასველე... იქვე, მაგიდაზე. ენით აუწერლად მეშინოდა და არ ვი-
ცოდი, რა მექნა. შემდეგ ქოლდუოთერში გადმოვედი, სკოლას
თავი დავანებე და სპორტდარბაზში ჩავიკეტე. მთელ დღეს იქ ვა-
ტარებდი, ვვარჯიშობდი და ველოდი ჩვენს მომდევნო შეხვედ-
რას, რომელსაც მომზადებული შევხვდებოდი.

237 მკითხველთა ლიგა

 არ ვიცოდი, დამეჯერებინა თუ არა მისი სიტყვები. პაჩმა გარ-
კვევით ამიხსნა, რომ სკოტი სახიფათო ბიჭი იყო, თუმცა, ახლა
ვუყურებდი, და ის კანკალებდა. მთელი სხეული გაოფლიანდე-
ბოდა, ხელები თმაში ჩაერგო და აღელვებული, მძიმედ სუნ-
თქავდა. როგორ უნდა გამოეგონებინა ასეთი ამბავი? ყველა დე-
ტალი ერთმანეთს ავსებდა და ყველა ერთად, ზუსტად ესადაგე-
ბოდა იმ სკოტს, რომელსაც მე ვიცნობდი. ის თამაშისადმი მიდ-
რეკილი იყო, პორტლენდში ღამის ცვლაში მუშაობდა, შემდეგ
კი ქოლდუოთერში გადმოვიდა, თავის წარსულს რომ გაჰ-
ქცეოდა. მკერდზე ჰქონდა ნიშანი, რომელიც ვიღაცამ დაასვა.
შეიძლებოდა კი მდგარიყო აქ, ჩემგან ორ ნაბიჯში და მოეტ-
ყუებინა?
– როგორ გამოიყურებოდა? – ვკითხე მე. – ის, შავი ხელი.
სკოტმა თავი გააქნია. – ბნელოდა. გარდა იმისა, რომ მაღა-
ლი იყო, სხვა არაფერი მახსოვს.
შემდეგ წამით სკოტსა და მამაჩემს შორის პარალელები გა-
ვავლე. ორივეს უკავშირდებოდა შავი ხელი. სკოტი, თურმე, მის-
გან ვალების გამო გარბოდა, სწორედ ამიტომ დაასვეს მას ნიშა-
ნი. ნუთუ მამამაც იგივე გზა განვლო? ნუთუ მისი მოკვლაც ვა-
ლებს უკავშირდებოდა და სინამდვილეში ყველაფერი არც ისე
„შემთხვევითი“ იყო, როგორც ამას პოლიცია ამბობდა. არა. შე-
უძლებელი იყო. მამა მოთამაშე არასდროს ყოფილა, არც ვალე-
ბი ექნებოდა. ის ჩვეულებრივი ბუღალტერი იყო და კარგად იცო-
და ფულის ფასი. ამ სიტუაციაში მასსა და სკოტს შორის არა-
ნაირი მსგავსება არ იყო. აქ საქმე რაღაც სხვაში იყო.
– შავ ხელს მეტი არაფერი უთქვამს? – ვკითხე მე.
– იმ ღამის დავიწყებას ვცდილობ, არ მინდა რამე გამახსენ-
დეს. – შემდეგ ლეიბის ქვეშ ხელი შეყო და იქიდან პლასტმასის
საფერფლე და სიგარეტის კოლოფი გამოიღო. აანთო, ნელა მო-
ქაჩა ნაფაზი და თვალები დახუჭა.
238 მკითხველთა ლიგა
 ჩემი გონება კვლავ იმ სამ შეკითხვას უტრიალებდა – შავმა
ხელმა მოკლა მამა? ვინ იყო შავი ხელი? სად შემეძლო მისი
პოვნა?
და კიდევ ერთი შეკითხვა – შავი ხელი ნეფილიმების სის-
ხლით შეფიცული საზოგადოების სათავეში იდგა? თუკი მხო-
ლოდ ნეფილიმებს იზიდავდა, ამაში იყო აზრი. მხოლოდ ნეფი-
ლიმს, დიდი ავტორიტეტის მქონე პირს შეეძლო ამგვარი საზო-
გადოების გაერთიანება და დაცემული ანგელოზების წინააღ-
მდეგ მისი მიმართვა. – გითხრა, რატომ დაგასვა ეს ნიშანი? –
ვკითხე მე. აშკარა იყო, რომ ამ დაღს საზოგადოების წევრებს ას-
ვამდნენ. მისი მნიშვნელობა კი მხოლოდ ნეფილიმებმა იცოდ-
ნენ.
სკოტმა თავი გააქნია და კიდევ ერთხელ მოქაჩა სიგარეტს.
– არანაირი მიზეზი არ უუთქვამს?
– არა.
– იმ ღამის მერე აღარ გამოჩენილა?
– არა.
ძ-ის საბილიარდო გამახსენდა და ის წითელკაპიუშონიანი
ნეფილიმი. მასაც იგივე იარა არ ჰქონდა? ამაში თითქმის დარ-
წმუნებული ვიყავი. როგორც ჩანს, საზოგადოების ყველა წევრი
ამ ნიშანს იღებდა და, სავარაუდოდ, საბილიარდოშიც იყვნენ
სკოტისნაირები, წევრები, რომლებსაც მათი ნების საწინააღ-
მდეგოდ აწევრებდნენ, მაგრამ ყოველგვარი ძალაუფლების
მიღმა ტოვებდნენ. რას გეგმავდა შავი ხელი! რისთვის იკრებდა
მათ?
– ეს ნიშანი ვინმე სხვის სხეულზე გინახავს? – ვიცოდი, რომ
სკოტზე ამგვარი ზეწოლა სახიფათო იყო, მაგრამ უნდა გამერ-
კვია, რამდენი იცოდა.

239 მკითხველთა ლიგა

 პასუხი არ გაუცია. ახლა ლოგინზე იწვა და, სავარაუდოდ,
ეძინა. პირი დაეფჩინა და მძიმე სუნთქვას ალკოჰოლისა და სი-
გარეტის სუნს ამოაყოლებდა.
თავი ფრთხილად გავაქნიე. – სკოტ? კიდევ რისი თქმა შეგიძ-
ლია ამ საზოგადოების შესახებ? – შემდეგ ლოყაზე ოდნავ მოვუ-
თათუნე ხელი. – სკოტ, გაიღვიძე. მითხარი, შავმა ხელმა გით-
ხრა, რომ ნეფილიმი ხარ? აგიხსნა, რას ნიშნავს ეს?
მაგრამ სკოტი უკვე ღრმა ძილში იყო ჩაძირული.
სიგარეტი ჩავაქრე, მხრებზე პლედი გადავაფარე და ოთახი-
დან გამოვედი.

240 მკითხველთა ლიგა

 თავი 15

ღრმა ძილში ვიყავი, როცა ტელეფონი ახრიალდა. მკლავი

გვერდზე გადავიქნიე, სადაც ტუმბოზე ჩემი მობილური იდო და
ვუპასუხე. – გისმენთ, – თან ვეჭვობდი, რომ ტუჩზე დორბლი
შემრჩენოდა.
– ამინდის პროგნოზი ჯერ არ გინახავს? – მკითხა ვიმ.
– რაა? – ჩავიდუდღუნე და შევეცადე თვალები გამეხილა,
მაგრამ ნახევრად ჯერ ისევ სიზმრებში ვიყავი გახვეული. – რო-
მელი საათია?
– გადაჭიმულია ლურჯი ცა, უბერავს ნული სიჩქარის ქარი და
ჩვენ გაკვეთილების შემდეგ მივდივართ ოლდ ორჩარდ ბიჩზე.
საჭირო ნივთებს უკვე „ნეონში“ ვაწყობ. – ვიმ „ზაფხულის ღა-
მეების“15 ერთ-ერთი სტროფი წაიღიღინა, მე ტელეფონი ყურს
მოვაშორე. შემდეგ თვალები მოვისრისე და საათს დავხედე. ნუ-
თუ ეკრანზე ექვსიანი ეწერა. ნუთუ ეს შესაძლებელი იყო?
– მისმინე, გამომწვევი ვარდისფერი, თუ ბზინვარე ოქროსფე-
რი ბიკინი ჩავიცვა? იცი, ოქროსფერის პრობლემა ის არის, რომ
ჩემს ისედაც გაურუჯავ კანს კიდევ უფრო ფერმკრთალად გამოკ-
ვეთს. მგონი, ჯობს ვარდისფერი ავირჩიო, მერე ცოტა გავირუჯო
და...
– მოიცა, ერთი წუთით, ჩემს საათზე შვიდის ოცდახუთი წუთი
რატომ არის გამოსახული? – ვცდილობდი ჩემი სულ ახლახან
გამოღვიძებული ხმისთვის მცირედი სიმძაფრე მიმეცა.
– ეს კითხვაა, თუ გამოცანა?

15
რანდალ კლაისერის მიერ გადაღებული 1978 წლის ამერიკუ-
ლი მუსიკალური რომანტიკულ-კომედიური ჟანრის ფილმი.

241 მკითხველთა ლიგა

 – ვიი!
– ჰოოო. ძალიან გაგაბრაზე?
ტელეფონი დავკეცე, იქვე მივაგდე და ღრმად გავეხვიე საბან-
ში. შემდეგ სამზარეულოს ტელეფონმა დარეკა. ჩაირთო ავტო-
მოპასუხე, მაგრამ ვი ასე ადვილად დანებებას არ აპირებდა.
ისევ მობილურზე დამირეკა. ასე გაგრძელდებოდა ისევ და ისევ.
სხვა გზა არ მქონდა. გადავურეკე. – რაა?
– ვარდისფერი თუ ოქროსფერი? იცი, არ გკითხავდი, მაგრამ,
ამჯერად, ძალიან მნიშვნელოვანია. იცი... რიქსონიც მოდის და
პირველად მნახავს საცურაო კოსტიუმში.
– ახლა, მოიცა. ჩვენ სამნი უნდა წავიდეთ? არ ვაპირებ ოლდ
ორჩარდ ბიჩზე ზედმეტი მესამე როლის თამაშს!
– არც მე ვაპირებ სახლში მჯდარს გიყურო, მჟავე სახით.
– არ მაქვს მჟავე სახე.
– როგორ არა. ახლაც კი ეგეთი გექნება, დარწმუნებული
ვარ.
– არა, უბრალოდ გაღიზიანებული სახე მაქვს, იმიტომ, რომ
დილის ექვს საათზე გამაღვიძე!
ჰორიზონტიდან ჰორიზონტამდე გადაჭიმულიყო ზაფხულის
ცა. „ნეონის“ მინები ჩამოწეული გვქონდა, ცხელი ქარი ვის და
ჩემს თმებს აფრიალებდა და ჰაერს მარილიანი წყლის სურნე-
ლით ავსებდა. ვი გზატკეცილზე დაეშვა და ოლდ ორჩარდ
სთრითზე გადავიდა, თან თვალებით მანქანის დასაყენებელ ად-
გილს ეძებდა. ადგილები თითქმის არ იყო, ნელი მოძრაობით
გაუყვა გზას.
– ეს ადგილიც დაკავებულია, – შეწუხდა ვი. – რა ვქნა, სად
დავაყენო? – შემდეგ დაბლა, უფრო ვიწრო ქუჩისკენ დაეშვა და
პატარა ადგილი აღმოაჩინა წიგნების მაღაზიის უკან. – აჰა,
მშვენიერია. აქ საკმაო ადგილი ჩანს.

242 მკითხველთა ლიგა

 – აქ დაკიდებულ ნიშანს თუ დავუჯერებთ, ეს ადგილი მხო-
ლოდ თანამშრომლებისთვისაა განკუთვნილი.
– ამას მხოლოდ შენი და ჩემნაირი ხალხის შესაშინებლად
აკეთებენ. საფრთხე არ არსებობს, საშიში არაფერია.
ვიმ მანქანა დააყენა და ხელის მუხრუჭი ამოსწია. შემდეგ
ქოლგები და წყლის ბოთლებით სავსე ხელჩანთა გადმოვიღეთ
და სანაპიროსკენ დავუშვით. სილა აქა-იქ ფერადი ქოლგებით
იყო გავსებული, აქაფებული ზღვის წყალი ხის დამბას ეხეთქე-
ბოდა. აქვე შევნიშნე რამდენიმე ჩვენი სკოლელი, რომლებიც
ფრიზბის თამაშობდნენ. – როგორც წესი, ახლა უნდა ვამბობდე,
მოდი, ამ ბიჭებს გავხედოთ-მეთქი, – თქვა ვიმ, – მაგრამ რიქსო-
ნი ისეთი ცხელია, რომ სხვისკენ გახედვის სურვილიც კი არ
მაქვს.
– როდის უნდა გამოჩნდეს?
– უკვე მალე. მოიცა, რაღაც შენი ნათქვამი მხიარულად არ
ჟღერდა, იგრძნობოდა მასში მცირედი ცინიზმიც.
თვალები ხელით მოვიჩრდილე და ქვიშაზე სასურველი ადგი-
ლის ძებნა დავიწყე. – უკვე გითხარი, რომ ვერ ვიტან მესა-
მეობას. – მართლა, ჩემი უკანასკნელი სურვილი იყო ახლა აქ
ვისთან და რიქსონთან ერთად ყოფნა.
– ინფორმაციისთვის გეუბნები, რომ რიქსონს საქმეები ჰქონ-
და, მაგრამ სხვა დროისთვის გადადო და მალე უკვე აქ იქნება.
– რა საქმეები?
– ვინ იცის? შეიძლება პაჩის თხოვნით იყო სადმე წასასვლე-
ლი. ყოველთვის რაღაცებს ავალებს ხოლმე. აბა რა გგონია, პა-
ჩი ყველაფერს თვითონ აგვარებს? როგორ გგონია, მზის სათვა-
ლე გავიკეთო, თუ არა? გავცოფდები, თუ მთელი ამ წვალების
მერე რუჯს მაინც ვერ მივიღებ.
– ნამდვილად არ ჩანს რიქსონი ისეთი ბიჭი, რომელსაც ვინ-
მე გამოიყენებს.
243 მკითხველთა ლიგა
 – ვინმე? ვინმე არა, მაგრამ პაჩი კი. თითქოს ეთაყვანება. ძა-
ლიან სამარცხვინოა. ამაზე ფიქრი კუჭს მატკივებს. ნამდვილად
არ ვისურვებდი პაჩისნაირს ჩემი ბიჭის გვერდით.
– ხომ იცი, დიდი ხნის მეგობრობა აკავშირებთ.
– ჰო, ჰო, ეგ უკვე მომისმენია. ბლა-ბლა-ბლა. არადა, პაჩი
ალბათ ნარკოტიკებით ვაჭრობს. არა, ნარკოტიკებით კი არა,
იარაღით! რიქსონს კი საზღვარზე გადაჰყავს და ამით თავს საფ-
რთხეში იგდებს.
ჩემი ყალბი რეიბანებიდან თვალები ზემოთ ავქაჩე. – რიქ-
სონს პაჩთან რამე პრობლემები აქვს?
– არა, – მიპასუხა ვიმ ოდნავი გაცხარებით.
– ჰოდა, მაშინ თავი დაანებე.
მაგრამ ვი ამას არ აპირებდა. – მოიცა, აბა თუ იარაღით არ
ვაჭრობს, ამდენი ფული საიდან აქვს?
– ძალიან კარგად იცი.
– მითხარი, – არ ცხრებოდა ვი. – თქვი ხმამაღლა, სად
შოულობს ფულს?
– იქ, სადაც რიქსონი.
– ოჰ-ოჰ. ეგრეც ვფიქრობდი. გრცხვენია თქმა!
გამჭოლად გავხედე. – ძალიან გთხოვ რა, ეს სრული სისუ-
ლელეა.
– ოჰ, კარგი ერთი? – ვიმ მოულოდნელად გვერდით მჯდომი
ქალი შეაწუხა, რომელიც შვილებთან ერთად სილის სასახლეს
აშენებდა. – უკაცრავად, მემ, მაპატიეთ, რომ გაწუხებთ და
პლაჟზე გასატარებელ ღირებულ დროს გართმევთ, მაგრამ ჩემს
მეგობარს ძალიან სურს მოგვიყვეს იმის შესახებ, თუ როგორ
შოულობს ცხოვრების ფულს მისი ყოფილი ბიჭი.
ვის სასწრაფოდ შემოვხვიე ხელები მხრებზე და გვერდით გა-
ვიყვანე.

244 მკითხველთა ლიგა

 – ხედავ? გრცხვენია. ხმამაღლა ვერ ამბობ, ამის გაფიქრებაც
კი შიგნიდან გწვავს.
– პოკერი, ბილიარდი, ჰა, გითხარი და რა მერე? არც შევწუ-
ხებულვარ და არც მოვმკვდარვარ. კმაყოფილი ხარ? არ ვიცი
ამაში რა არის განსაკუთრებული. რიქსონიც ასე იქცევა.
ვიმ თავი გააქნია. – ეჰ, რა სიბნელეში ცხოვრობ, გოგონა. და
გგონია, რომ ტანსაცმელი, რომელიც პაჩს აცვია, „ბოს ცენ-
ტრში“ თამაშით იყიდა?
– რაზე ლაპარაკობ? პაჩს მხოლოდ ჯინსის შარვალი და
მაისურები აცვია ხოლმე.
ვიმ ხელი თეძოზე ჩამოიდო. – იცი რა ღირს ერთი წყვილი
ეგეთი ჯინსი?
– არა, – მივუგე დაბნეულმა.
– მოდი შევთანხმდეთ, რომ, ჯერ ერთი, ეგეთი შარვლები
ქოლდუოთერში არ იყიდება. ალბათ ნიუ-იორკში შეიძინა ოთხას
დოლარად.
– იტყუები.
– გეფიცები, თუ ვტყუოდე. წინა კვირას „როლინგ სტოუნზის“
მაისური ეცვა, ზედ მიკ ჯაგერის ხელმოწერით. რიქსონმა მით-
ხრა, რომ ნაღდი იყო. ადრე, სანამ დაშორდებოდით, ერთხელ
მაინც გიკითხავს, საიდან შოულობს ფულს? საიდან ჰყავს შავი,
ზიზინა ჯიპი?
– პაჩმა ეგ ჯიპი პოკერში მოიგო, – ვცადე შეკამათება. – თუ
ჯიპი მოიგო, საიმისო თანხასაც მოიგებდა, რომ ოთხასდოლა-
რიანი შარვალი ეყიდა. როგორც ჩანს, ძალიან კარგად თამა-
შობს პოკერს.
– აი რიქსონისგან კი სულ სხვა ისტორია ვიცი.
თმა მხრებიდან გადავიწიე და შევეცადე არ შემტყობოდა,
რომ ძალიან მაინტერესებდა, რას გულისხმობდა ვი. – ოჰ, ნუ-
თუ? რა ისტორია?
245 მკითხველთა ლიგა
 – არ ვიცი, რიქსონს არ უთქვამს, მაგრამ ის კი მითხრა, რომ
პაჩს უნდა, შენ გეგონოს, თითქოს მანქანა პოკერში მოიგო.
– იქნებ რაიმე არასწორად გაიგე.
– ჰო, შეიძლება, – ცინიკურად გამეპასუხა ვი. – ან, იქნებ პა-
ჩი სინამდვილეში დაწყევლილი მთვარეულია, რომელიც არა-
ლეგალურ ბიზნესშია ჩართული.
ვის მზის საწინააღმდეგო კრემის ტუბი გადავაწოდე და ეს,
ცოტა არ იყოს, უხეშად გამომივიდა. – ზურგზე წამისვი და ადგი-
ლი არ გამოტოვო.
– მგონი ძალიან ვიზეთები, – მითხრა მან და ტუბი დამიბრუ-
ნა. – თუმცა ცოტა დამწვრობა ჯობს ბევრ სითეთრეს.
თავი უკან მივაბრუნე, მაგრამ მაინც მიჭირდა იმის დადგენა,
როგორ ასრულებდა ვი დაკისრებულ მოვალეობას. – ბრეტელე-
ბის ქვეშ არ გამოგრჩეს.
– ისე, როგორ გგონია, დამიჭერენ თუ ბიკინს გავიხდი? მე-
ზიზღება ზოლები კანზე.
მე პირსახოცი ქოლგის ქვეშ გავშალე და დავჯექი ისე, რომ
ფეხები ჩრდილში მქონოდა. ვიმ თავისი პირსახოციც იქვე გაშა-
ლა და ფეხებზე ბავშვის კანის კრემი წაისვა. ამ დროს გონებაში
კანის კიბოს შესახებ გაკეთებული პლაკატები გამახსენდა, რომ-
ლებიც ქიმიის კაბინეტში მენახა.
– პაჩზე გამახსენდა და, – წამოიწყო ვიმ, – ბოლო-ბოლო რას
შვრება? ისევ მარსისთან არის?
– რამდენადაც მე ვიცი, ასეა, – ვხვდებოდი, რომ ამ კითხვის
დასმის ერთადერთი მიზეზი ჩემი შეგულიანება იყო.
– ჩემი აზრი ისედაც იცი.
აღარ ვაპირებდი ამ აზრის ხელახლა მოსმენას, მიუხედავად
იმისა, მინდოდა თუ არა ეს.
– ერთმანეთს იდეალურად ეხამებიან, – თქვა ვიმ და თმაზე
სპრეი შეისხა, რომელმაც ჰაერი ხელოვნური ლიმონის სურნე-
246 მკითხველთა ლიგა
ლით გაჟღინთა. – რა თქმა უნდა, არ მგონია, რომ მათმა ურთი-
ერთობამ დიდხანს გასტანოს. პაჩს მალევე მოსწყინდება და
სხვას მოძებნის, ისე, როგორც შენ მიმართ მოიქცა და...
– იქნებ თემა შევცვალოთ? – მოვუჭერი მოკლედ, თვალები
დავხუჭე და კისრის კუნთები დავიზილე.
– დარწმუნებული ხარ, რომ მასზე საუბარი არ გინდა? მგონი,
პირიქით, გირჩევნია, რაც სათქმელი გაქვს, ამოიღო.
ვის თვალები დავუბრიალე. რა თქმა უნდა, მართალი იყო და,
ყველაფერთან ერთად, როგორც ჩემი საუკეთესო მეგობარი, სი-
მართლის ცოდნას იმსახურებდა. – რამდენიმე ღამის წინ, ეშმა-
კის ხელჩანთის მერე პაჩმა მაკოცა.
– რა ქნაა?!
თვალებზე თითების ბალიშები მივიფარე. – ჰო, ჩემს ოთახში.
– რა თქმა უნდა, არ ვაპირებდი იმის ახსნას, რომ ეს ყველაფერი
სიზმარში მოხდა. დაე ყველაფერი ისე ყოფილიყო, როგორც
ვუთხარი, თან ბოლომდე მაინც ვერ ავუხსნიდი ამ ყველაფერს.
– შიგნით შეუშვი?
– მთლად ასე არ იყო, თვითონ შემოვიდა.
– კარგი, – მითხრა ვიმ და სახეზე შეეტყო, რომ არ იცოდა
ჩემს სისულელეზე რით ეპასუხა. – აი, რა უნდა ვქნათ. მე და შენ
ერთმანეთს სისხლით უნდა შევფიცოთ. ეგრე ნუ მიყურებ, სე-
რიოზულად გელაპარაკები. ამ შემთხვევაში, იძულებული იქნე-
ბი, ეგეთ ცუდ რაღაცებზე უარი თქვა. შემფიცებ, რომ პაჩთან
მარტო აღარასდროს დარჩები და თუკი ამის შანსი გექნა, აუცი-
ლებლად გაგახსენდება, რომ ამ გზით სისხლით დადებულ ფიცს
გატეხ. სწორედ ეს შეგაჩერებს. აბა, ჯიბის დანა გაქვს? წავალ,
დანას მოვძებნი და საქმეს მივხედოთ.
არ ვიცოდი მეთქვა თუ არა, რომ ჩვენი მარტო დარჩენა ყო-
ველთვის ჩემზე არ იყო დამოკიდებული და მიუხედავად ამისა,
როგორც წესი, არც თავად ვიყავი ამის წინააღმდეგი.
247 მკითხველთა ლიგა
 – რამე უფრო ეფექტური მჭირდება, ვიდრე სისხლით ფიცი, –
ვუთხარი მე.
– პატარავ, შეეცადე ჩემს ნათქვამს ჩასწვდე. იმედი მაქვს, ფი-
ცის გჯერა, იმიტომ, რომ მე ასე ვარ. ახლა დანას ვნახავ, – თქვა
და ფეხზე წამოდგომა დააპირა. უკანვე დავსვი. – მარსის
დღიური მე მაქვს.
– რრ...აააა? – ენა დაება ვის.
– იმ ღამით წამოვიღე, მაგრამ არ წამიკითხავს.
– და ახლა რატომ ვიგებ ამას? აქამდე რატომ არ გადაშალე?
მისმინე, დაივიწყე რიქსონი, ადე, სახლში მივდივართ. ხომ იცი,
რომ იქ პაჩის შესახებაც ეწერება?
– კი, ვიცი.
– მაშინ რაღატომ უნდა გადადო? გეშინია იმის, რასაც იქ
წაიკითხავ? თუ გინდა, ამას პირველი მე ვიზამ და ცუდ ამბებს გა-
გიფილტრავ.
– რომ წავიკითხო, შეიძლება პაჩს ცხოვრებაში აღარასდროს
დაველაპარაკო.
– მერე მაგას რა ჯობს!
ვის გვერდულად გავხედე. – ჰოდა, არ მგონია, რომ მინდა
ასე მოხდეს.
– ოჰ, პატარავ, საკუთარ თავს ასე ნუ მოექცევი. მკლავს შენი
ასეთი მიდგომა. მიდი და წაიკითხე ის სულელური დღიური. გახ-
სოვდეს, რომ არსებობს სხვა უამრავი ბიჭი. თვალები გაახილე!
– ვიცი, ვიცი, – მტკნარ სიცრუეს ვამბობდი. პაჩამდე ხომ არა-
ვინ მყოლია, საიდან შემეძლო სხვა ბიჭებზე რამის თქმა? – მა-
ინც არ ვაპირებ ამის გაკეთებას. დღიურს მარსის დავუბრუნებ.
უკვე ყელში ამომივიდა ეს ჩვენი ამდენწლიანი კინკლაობა,
დროა საკუთარ ცხოვრებას მივხედო.

248 მკითხველთა ლიგა

 ვის ყბა ჩამოუვარდა. – და არ შეიძლება, რომ ეს ყველაფერი
დღიურის წაკითხვის შემდეგ მოხდეს? მოდი, მე მაინც მათხოვე
რა. თუნდაც, სულ ხუთი წუთით. მხოლოდ ხუთ წუთს გთხოვ.
– გადაწყვეტილება უკვე მივიღე.
ვიმ თვალები აატრიალა. – კარგი რა.
– არა მეთქი.
პირსახოცებზე ჩრდილი დაეცა.
– წინააღმდეგი ხომ არ ხართ, ქალბატონებო, რომ შემოგი-
ერთდეთ?
ავხედეთ და საცურაო კოსტიუმში გამოწყობილი რიქსონი და-
ვინახეთ, რომელსაც მხარზე პირსახოცი ჰქონდა გადაკიდებუ-
ლი. საკმაოდ კარგი აგებულების ბიჭი იყო და მის გარეგნობას
ვერც კეხიანი ცხვირი და ვერც მუქი, აბურდული თმა აკლებდა
რამეს. მხარზე შავი ფრთები ჰქონდა ამოსვირინგებული და ამ
ყველაფრით ძალიან წააგავდა სახიფათო ბანდის წევრს. ეს იყო
ტიპური ჭკვიანი, მომხიბვლელი და სახიფათო ბიჭი, რომლისგა-
ნაც კარგს არაფერს უნდა დალოდებოდი.
– მობრძანდით, – ფართოდ გაუღიმა ვიმ რიქსონს.
რიქსონი ასევე მოღიმარი სახით სილაზე დაჯდა და ლოყა
მუშტზე ჩამოიდო. – აბა, რა გამოვტოვე?
– ვის სურს, რომ სისხლით შევფიცო, – ვუთხარი მე.
რიქსონმა წარბები აპრიხა. – ო, სერიოზულად ჟღერს.
– ფიქრობს, რომ ამგვარად შევძლებს პაჩის ჩემი ცხოვრები-
დან განდევნას.
რიქსონს ირონია დაეტყო და გადაიხარხარა. – წარმატებებს
გისურვებ.
– ჰეი, მოიცა, – მიუგო ვიმ, – სერიოზულად ვლაპარაკობ.
რიქსონმა ვის თეძოზე ხელი დაადო და საყვარლად გაუღიმა.
გული შურით ამევსო. რამდენიმე კვირის წინ იმავეს პაჩიც
მხიარულად აკეთებდა ჩემთან, ბედის ირონია კი ის იყო, რომ
249 მკითხველთა ლიგა
მაშინ ვი ისეთ მდგომარეობაში იყო, როგორშიც ახლა მე. ამან
ცოტა დამამშვიდა, მაგრამ კიდევ უფრო შევწუხდი, როცა საპასუ-
ხოდ ვიმ რიქსონს ტუჩებში აკოცა. ყელში თითქოს რაღაც გამე-
ჭედა, წყვილს თვალები ავარიდე და აღარ ვიცოდი, რა მექნა.
რიქსონმა ჩაახველა და თქვა – მოდი, კოლას ვიყიდი, – აშკა-
რად მიმხვდარიყო, რომ მათი შემყურე უხერხულ მდგომა-
რეობაში ვიყავი.
– მოდი, ეგ მე მომანდე, – უთხრა ვიმ, წამოდგა და ფეხებიდან
სილა ჩამოიბერტყა. – მგონი ნორას შენთან სალაპარაკო აქვს.
– სიტყვა სალაპარაკოს ვიმ სპეციალურად გაუსვა ხაზი. – მე კი
მაგ თემის დიდი მოყვარული არ ვარ.
– უჰ, – წამოვიწყე, მაგრამ ბოლომდე ვერც კი მივხვდი, რას
გულისხმობდა ვი. თუმცა, აშკარა იყო, რომ მისი გეგმა არ მომე-
წონებოდა.
– პაჩი, – სასხვათაშორისოდ თქვა ვიმ და ამ სიტყვამ ჰაერი
თითქოს კიდევ უფრო დაამძიმა. ვიმ ზურგი შეგვაქცია და წავი-
და.
რიქსონმა ნიკაპი მოიქავა. – გინდა პაჩზე ვილაპარაკოთ?
– მმ, არც ისე, მაგრამ ხომ იცნობ ვის. ისედაც უხერხული სი-
ტუაციის კიდევ უფრო გართულების ექსპერტია, – ნათქვამს მძი-
მე სუნთქვა ამოვაყოლე.
რიქსონს გაეცინა. – კარგია, რომ ადვილად სამართავი არ
ვარ.
– ეჰ, ნეტავ იმავეს თქმა ჩემს თავზეც შემეძლოს.
– აბა, რა ხდება, როგორ მიდის საქმეები? – ყინულის გალ-
ღობა სცადა რიქსონმა.
– რომელი საქმეები? ჩემი ცხოვრების თუ ჩემი და პაჩის?
– ერთიც და მეორეც..
– კარგი იქნებოდა, რომ ერთიც და მეორეც უკეთესად იყოს.

250 მკითხველთა ლიგა

 – მივხვდი, რომ რიქსონს ვერაფერს გამოვაპარებდი. ყველა-
ფერი პირდაპირი გზით მივიდოდა პაჩამდე. – ხან ასეა და ხან
ისე. მოდი ერთ პირადულ შეკითხვას დაგისვამ, რა. ოღონდ, თუ
გინდა, ნუ მიპასუხებ.
– გამოუშვი.
– ის კვლავ ჩემი მფარველი ანგელოზია? ანუ, ჩვენი ჩხუბის
მერე ვუთხარი, რომ აღარ მინდოდა ასე გაგრძელებულიყო, მაგ-
რამ არ ვიცი, ახლა რა ხდება.
– ის ჯერ ისევ გიფარავს.
– მიუხედავად იმისა, რომ ახლოს აღარ არის?
რიქსონს თვალები აენთო. – ხომ გახსოვს, რომ დაშორდი?
ამიტომ შენთან სიახლოვე მისთვის უკვე უხერხულია. ყველა
ბიჭს როდი სიამოვნებს ყოფილ გოგოსთან მეგობრობა. თანაც,
ვიცი, რომ მთავარანგელოზები მის ყოველ ნაბიჯს თვალს ადევ-
ნებდნენ. ასე იმიტომ იქცევა, რომ პროფესიონალია და წესების
დაცვა უწევს.
– ანუ, ჯერ ისევ მიცავს?
– რა თქმა უნდა, ოღონდ კულისებიდან.
– და საერთოდ ვინ გადაწყვიტა, რომ ის ჩემი მფარველი ან-
გელოზი უნდა ყოფილიყო?
რიქსონმა მხრები აქაჩა.
– მთავარანგელოზებმა.
– არსებობს რაიმე გზა, რითაც მის მფარველობაზე უარს ვიტ-
ყვი? აზრი აღარ აქვს. მას შემდეგ, რაც დავშორდით, ყველაფერი
ისევ ისე ვეღარ იქნება. – ეს მე შუაზე მგლეჯდა. აუტანელი იყო
ჩემგან წასული პაჩის ნახვა, მისი შენარჩუნების შეუძლებლობა
მაძრწუნებდა.
რიქსონმა ცერა თითი ქვედა ტუჩზე გადაისვა. – შემიძლია
გითხრა ის, რაც ვიცი, მაგრამ შესაძლოა, ეს ინფორმაცია არ გა-
მოგადგეს. კარგა ხანს ვიყავი გამოთიშული. ისე, შეიძლება სა-
251 მკითხველთა ლიგა
საცილოდ მოგეჩვენოს, მაგრამ შენს კითხვაზე პასუხი სისხლით
ფიცია.
– ხუმრობ?
– ხელისგულს იჭრი და სისხლის რამდენიმე წვეთს მიწაზე აწ-
ვეთებ. ბეტონი ან ხალიჩა არ გამოდგება, მხოლოდ მიწა, მტვე-
რი. აწვეთებ და წარმოთქვამ ფიცს. აცხადებ, რომ უარს ამბობ
მფარველ ანგელოზზე და საკუთარ ბედისწერას თავადვე იბა-
რებ, მარტო – ზეციური ძალების დახმარების გარეშე. ისე კი
ვფიქრობ, რომ თუ ასე გადაწყვიტეს, ესე იგი, მართლა საჭიროა,
რომ მფარველი გყავდეს, რადგან, მათი აზრით, საფრთხე გემუქ-
რება. რა თქმა უნდა, ეს მხოლოდ ჩემი ინტუიციაა, მაგრამ, რა-
ტომღაც მჯერა, რომ მათი ეს გადაწყვეტილება მხოლოდ პარა-
ნოიკული ხუშტური არაა.
არც ისეთი დიდი სიახლე გაიგე. ისედაც ვგრძნობდი, რომ ამ
სამყაროში რაღაც ბნელი ძალა მეწინააღმდეგებოდა, არსებობ-
და იდუმალი საფრთხე...
– და იქნებ ეგ საფრთხე სწორედ მასშია, ვინც მე მიცავს?
რიქსონს სიცილი წასკდა. – პაჩს გულისხმობ? – ეტყობოდა,
რომ ამ ვარაუდს სრულიად არარეალურად თვლიდა. არც გამ-
კვირვებია, რიქსონმა და პაჩმა ერთად ბევრი რამ გამოიარეს და
მართალი რომც ვყოფილიყავი, ამას არ აღიარებდა. ბრმა ერ-
თგულება ყველაფერზე მაღლა იდგა.
– მას რომ ჩემთვის რაიმეს დაშავება დომოდა, ვინ გაიგებდა
ამის შესახებ? – ვკითხე მე. – მთავარანგელოზები? სიკვდილის
ანგელოზები? დაბრიამ ხომ იცოდა წინასწარ, როცა ადამიანები
იხოცებოდნენ. იქნებ სხვა სიკვდილის ანგელოზს პაჩი მანამ
შეეჩერებინაი, სანამ გვიანი იქნებოდა?
– თუკი პაჩში ეჭვი გეპარება, სამიზნედ არასწორი ბიჭი შე-
გირჩევია. – ხმა გაუცივდა. – შენზე კარგად ვიცნობ მას და ვიცი,

252 მკითხველთა ლიგა

რომ მფარველის საქმიანობას ზედმიწევნით სერიოზულად ეკი-
დება.
თუმცა, პაჩს რომ ჩემი მოკვლა ნდომოდა, ამას იდეალურად
შეასრულებდა. ის ჩემი მფარველი ანგელოზი იყო და ჩემი დაცვა
ევალებოდა. მასში ეჭვის შეტანა არ ღირდა..
მას უკვე ჰქონდა ჩემი მოკვლის შანსი და ეს არ გააკეთა. თა-
ნაც, ჩემ გამო თავისი ყველაზე ღირებული რამ გასწირა – შესაძ-
ლებლობა, გამხდარიყო ადამიანი. ჩემი მოკვლა რომ ნდომოდა,
ასე არ მოიქცეოდა.
ასე არ იყო?!
ეჭვები გავფანტე. რიქსონი მართალი იყო. პაჩზე ასეთი ფიქ-
რი სისულელე იყო.
– მარსისთან ბედნიერია? – მოულოდნელად ვკითხე. თით-
ქოს არც მინდოდა ამ სიტყვების თქმა. ლოყები წამიერად ამი-
წითლდა.
მაკვირდებოდა და მისი მზერა აშკარად მაძლევდა პასუხს. –
პაჩი ჩემი უახლოესი ოჯახის წევრია და როგორც ძმა, ისე მიყ-
ვარს, მაგრამ ის საშენო ტიპი არ არის. ვიცი, რომ მანაც იცის ეს
და დარწმუნებული ვარ, გულის სიღრმეში ამას შენც ხვდები. იქ-
ნებ ამის გაგება არ გსიამოვნებს, მაგრამ ის და მარსი ერთმა-
ნეთს ჰგვანან. ერთსა და იმავე თარგზე არიან მოჭრილი. პაჩს
ნება უნდა მისცე, რომ ცოტა გაერთოს. თან მარსის ის არ უყვარს
და, შესაბამისად, მთავარანგელოზებიც არ ღელავენ.
ცოტა ხანს ჩუმად ვისხედით. ჩემს ემოციებს ღრმად ვინახავ-
დი. ფაქტი იყო, რომ ჩემმა გრძნობებმა გაგვყიდა მთავარანგე-
ლოზებთან. რიქსონის სიტყვებიდან ის დასკვნა გამომქონდა,
რომ პაჩს არასდროს ვუყვარდი. მე კი ამის აღიარება არ მსურ-
და. არ მინდოდა ამაზე ფიქრი და მხოლოდ დროის გაყვანაზე
ვფიქრობდი.
იყო კიდევ რამდენიმე კითხვა, რომლის დასმაც მინდოდა.
253 მკითხველთა ლიგა
 თუმცა, ახლა ჩემსა და პაჩის შესახებ კითხვების დასმას რაღა
აზრი ჰქონდა. რიქსონიც საკმაოდ სიტყვაძუნწი ჩანდა, თუმცა
მან იცოდა ისეთი რამეები, რაც ადამიანების გონების მიღმა
იყო. მით უმეტეს ახლა, როცა საქმეში შავი ხელი იყო ჩართული.
მის შესახებ რაიმეს გაგების ერთადერთ გზად ჩემთვის რიქსონი
რჩებოდა. ტუჩები მოვილოკე და გადავწყვიტე გადაჭრით დამეს-
ვა კითხვა.
– ოდესმე თუ გაგიგია რაიმე შავი ხელის შესახებ.
რიქსონი შეცბა. უსიტყვოდ დამაკვირდა და სახეზე გაკვირვე-
ბა გამოესახა. – ხუმრობ? რა ხანია ეს სახელი აღარ გამიგია. მე-
გონა პაჩს არ მოსწონდა, როცა მას ამგვარად მიმართავდნენ.
თავად მოგიყვა?
გული გამეყინა. კინაღამ კონვერტის და ბეჭდის ამბავიც მოვ-
ყევი, რომლითაც მამაჩემის მკვლელობაში სწორედ შავ ხელს
ვადანაშაულებდი. – ანუ შავი ხელი პაჩის მეტსახელია?
– წლებია, აღარ უხმარია. მას შემდეგ, რაც პაჩს ვეძახი. არას-
დროს მოსწონდა შავი ხელი.
– შემდეგ რიქსონმა კისრის მალები გაატკაცუნა. – ეს ძველი
ამბავია, მაშინდელი, როცა საფრანგეთის მეფის მოჯამაგი-
რეებად ვმუშაობდით. მეთვრამეტე საუკუნის მუშაკები. კარგი სა-
მუშაო. კარგი ფული.
თითქოს სახეში სილა გამაწნეს. ყველაფერი ერთმანეთში
ამერია. რიქსონის სიტყვები ნისლივით დამაწვა გონებაზე, თით-
ქოს ახლა სულ სხვა ენაზე ლაპარაკობდა, რომელიც არ მესმო-
და და აზრი ვერ გამომქონდა. თავი ახალი ეჭვებით გამევსო.
არა, ოღონდ პაჩი არა. ის მამაჩემს არ მოკლავდა. ნებისმიერი
სხვა, ოღონდ ის არა.
ნელ-ნელა მივხვდი, რომ ეჭვები მიქრებოდა, რჩებოდა მხო-
ლოდ საღი აზრი და ისიც გავაანალიზე, რომ აღარ ვღელავდი.
ახლა უკვე დადგენილ ფაქტებს ვალაგებდი – იმ ღამით, როცა
254 მკითხველთა ლიგა
პაჩს მამაჩემის ბეჭედი მივეცი, მითხრა, რომ მას ვერ გამომარ-
თმევდა. თანაც, სახელი შავი ხელი, პრინციპში, იდეალურად
ერგებოდა. შევეცადე კიდევ რაიმე გამეხსენებინა, შემდეგ ჩემი
ემოციები საიმედოდ მოვთოკე და ფრთხილად შევარჩიე სიტყვე-
ბი.
– იცი, ყველაზე მეტად რა მწყინს? – ვთქვი მე. საკმაოდ
ჩვეულებრივი, უემოციო ხმა მქონდა. – ყველაზე დიდი სისულე-
ლეა, რომელზეც ალბათ გაგეცინება. – რათა ტყუილი კიდევ უფ-
რო დამაჯერებელი ყოფილიყო, სადღაც, სიღრმიდან ირონიული
სიცილი ამომვარდა. – ჩემი სვიტერი მის სახლში დავტოვე. ოქ-
სფორდის, ჩემი საოცნებო კოლეჯის, სვიტერია, რომელიც მამამ
ინგლისიდან ჩამომიტანა. ჩემთვის ეს ძალიან ბევრს ნიშნავს.
– მოიცა, პაჩის სახლში იყავი? – აშკარად გაუკვირდა რიქ-
სონს.
– მხოლოდ ერთხელ. დედაჩემი შინ იყო და ამიტომ ფილმის
სანახავად მასთან წავედით. სწორედ მაშინ დავტოვე სვიტერი
სავარძელზე. – ვიცოდი, რომ სახიფათო ბილიკს მივუყვებოდი
და რაც მეტ დეტალს გამოვიგონებდი, მით უფრო რთული იქნე-
ბოდა საერთო კომპოზიციის შექმნა, მაგრამ მაინც გავაგრძელე.
– გაოცებული ვარ. როგორც წესი, საგულდაგულოდ მალავს
მისამართს.
თუნდაც ეს. აი, რატომ? რა ჰქონდა ასეთი დასამალი, რომ
მხოლოდ რიქსონს ენდობოდა? იმიტომ არ მივყავდი სახლში,
რომ მისი სიმართლე არ გამემჟღავნებინა? არ მცოდნოდა, რომ
მამაჩემის სიკვდილთან კავშირი ჰქონდა?
– იმ სვიტერის დაბრუნება ჩემთვის ძალიან ბევრს ნიშნავს. –
ვთქვი და რამდენიმე წამით გავჩუმდი. უცნაური გრძნობა დამე-
უფლა. თითქოს საკუთარ თავს შორიდან ვუყურებდი და მე მე არ
ვიყავი. ახლა სხვა გოგო ლაპარაკობდა. არა ის, რომელიც მო-
ატყუეს და ცხოვრება ნაკუწებად უქციეს.
255 მკითხველთა ლიგა
 – მაშინ ხვალ დილასვე წადი და აიღე. პაჩი ადრეულად გა-
დის ხოლმე სახლიდან, მაგრამ შვიდის ნახევრისთვის თუ მიხ-
ვალ, მიასწრებ.
– იცი, არ მინდა რომ პირისპირ შევხვდე.
– მაშინ მე წამოგიღებ, გინდა? დარწმუნებული ვარ, ხვალ სა-
ღამოსთვის ვესტუმრები, მაქსიმუმ, ამ უქმეებზე.
– ჰო, მაგრამ ძალიან მეჩქარება. დედა გამუდმებით კითხუ-
ლობს. პაჩმა ბინის გასაღები მომცა და თუ საკეტი არ შეუცვლია,
თავადვე შემიძლია მისვლა, ერთი ეგაა, რომ მაშინ ძალიან ბნე-
ლოდა და გზა თითქმის არ მახსოვს. ყურადღებაც დიდად არ მი-
მიქცევია, რას ვიფიქრებდი, რომ ხელახლა მისვლა მომიწევდა
მას შემდეგ, რაც ჩვენ ერთმანეთს... დავშორდებოდით.
– სვოთმორი. ინდუსტრიულ რაიონთან.
ეს ინფორმაცია დაუყოვნებლივ ჩავიბეჭდე გონებაში.
თუკი ეს ადგილი ინდუსტრიულ უბანთან იყო, წესით, ძველ
ქოლდუოთერში უნდა ყოფილიყო. არჩევანი დიდი არ მქონდა,
თუ, რა თქმა უნდა, მიტოვებულ ქარხანაში ან ღატაკების თავშე-
საფარში არ ცხოვრობდა მდინარის პირას, რაც საკმაოდ საეჭ-
ვოდ ჩანდა.
გავიღიმე, მსურდა, თავი უფრო მშვიდად დამეჭირა. – ჰო,
სადღაც მდინარის პირას, ბოლო სართულზე, არა? – აი, უკვე ძა-
ლიან სახიფათო ნაბიჯი გადავდგი. ისე კი, ვვარაუდობდი, რომ
პაჩის სურვილი იქნებოდა, ზემოდან არავის ხმას არ შეეწუხები-
ნა.
– ჰო, – დამეთანხმა რიქსონი. – ოცდამეთოთხმეტე ბინა.
– როგორ გგონია, ამაღამ შინ იქნება? არ მინდა გადავეყა-
რო. განსაკუთრებით, თუ იქ მარსისთან ერთად აღმოჩნდება. უბ-
რალოდ, ჩემი სვიტერის წამოღება მინდა, ხომ გესმის?
რიქსონმა უხერხულად ჩაახველა. – ოო, არა. – შემდეგ ლო-
ყა მოიქავა და აღელვება დაეტყო. – იცი, ამაღამ მე და ვის პაჩ-
256 მკითხველთა ლიგა
თან და მარსისთან ერთად პაემანი გვაქვს. თითქოს ხერხემალ-
ში სისუსტე ვიგრძენი. ფილტვებში ჰაერი დამიმძიმდა და... და
შემდეგ მივხვდი, რომ ახლა ემოციების კონტროლი უნდა მომე-
ხერხებინა. წამის შემდეგ კვლავ მშვიდად ვსაუბრობდი. – ვიმ
იცის?
– ჯერ კიდევ ვფიქრობ, როგორ გავაგებინო.
– რა უნდა გამაგებინო?
მე და რიქსონმა ჩვენკენ მომავალი ვისკენ გავიხედეთ, რო-
მელსაც ხელში მუყაოს სადგამში ჩაწყობილი კოლები მოჰქონ-
და.
– მმ, ეს სიურპრიზია, – მიუგო რიქსონმა. – ამაღამ რაღაც
დავგეგმე.
ვი გაიღრიჭა. – მინიშნება, მინიშნება მომეცი, რააააა.
მე და რიქსონმა მზერა გავცვალეთ, მაგრამ მალევე გვერდზე
გავიხედე. არ მინდოდა იმის წარმოდგენა, რაც ამაღამ მოხდე-
ბოდა. ახლა გონება მხოლოდ იმ ამბით მქონდა დაკავებული,
რომ პაჩი და მარსი ერთად მიდიოდნენ, პაჩის ბინა კი ცარიელი
იქნებოდა.
და მე ამ ცარიელ ბინაში უნდა მოვხვედრილიყავი.
სამი საათის შემდეგ ვის ბარძაყებს უკვე შემწვრის ფერი დას-
დებოდა, ფეხის თითები ოდნავ შესივებოდა, სახეც უკვე საკმაოდ
წითელი ჰქონდა. რიქსონი საათის წინ წავიდა, ახლა ჩვენც
ქოლგებს ვკეცავდით და სანაპიროს დატოვებას ვაპირებდით.
– რაღაც უცნაურად ვგრძნობ თავს, – მითხრა ვიმ. – თითქოს
ეს-ესაა გული წამივაო. შეიძლება ცოტა ზედმეტიც მომივიდა.
მეც არანაკლებ უცნაურად ვგრძნობდი თავს, უფრო უსიამოვ-
ნოდ, ვიდრე ჩვეულებრივ, თუმცა ეს სიცხისა და დამწვრობის
ბრალი როდი იყო. თავი მტკიოდა და პირში უსიამოვნო გემოს
ვერაფრით ვიშორებდი. ნერწყვის ყოველი გადაყლაპვა მუცელ-
ში უფრო მეტ ტკივილს იწვევდა. არ მშორდებოდა შავ ხელზე
257 მკითხველთა ლიგა
ფიქრი. ყოველი ახალი გაფიქრება უფრო და უფრო მეტ ტკი-
ვილს მაყენებდა. თუმცა ვხვდებოდი, რომ კიდევ მეტხანს უნდა
მომეთმინა ეს და ვის არაფერი არ უნდა შეეტყო. პაჩი – შავი ხე-
ლი. არა, შეუძლებელია.
ამასობაში მანქანის სადგომზე გავედით. – ეს რა არის?
ვიდექით და ვუყურებდით მანქანის უკანა საბურავზე დამაგ-
რებულ უზარმაზარ რკინის ნაჭერს.16
– როგორც ჩანს გავიჭედეთ, – ვუთხარი მე.
– მაგას ვხვდები, მაგრამ რას ერჩოდნენ ჩემს მანქანას?
– როგორც ჩანს, ეს აბრა მართალს ამბობს.
– ნუ ტვინიკოსობ. მითხარი, როგორ მოვიქცეთ?
– რიქსონს რომ დაურეკო?
– კარგი რა, ეს გზა ხელახლა უკან გამოვატარო? დედაშენი?
ჯერ ქალაქში არ იქნება?
– არა. და შენი მშობლები?
ვი ძარაზე ჩამოჯდა და სახე ხელებში ჩარგო. – წარმოდგენაც
არ მინდა, რა დაჯდება ამის მოშორება. ეს ნამდვილად ბოლო
წვეთი იქნება დედაჩემისთვის. მონასტერში გაშვება არ ამცდება.
– მეტი მეგობარი არ გვყავს? – რაღაც ძალიან უღონოდ
იკითხა ვიმ. – ისეთი, ვისაც რამეს ვთხოვთ და ვალი არ დაგვე-
დება. თავს დამნაშავედ ნამდვილად არ ვიგრძნობდი მარსის აქ
მოყვანისთვის, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ ამაზე არ წავა.
ამას არასდროს გააკეთებს, განსაკუთრებით, ჩვენთვის. მისმი-
ნე, სკოტთან ხომ მეგობრობ, იქნებ მას დავურეკოთ? მოიცა... ეს
პაჩის ჯიპი არ არის?

16car boot – იგულისხმება სპეციალური სამაგრი – საბურავის

ჩამკეტი, რომელსაც, როგორც წესი, საჯარიმო პროცედურების
დროს იყენებენ.

258 მკითხველთა ლიგა

 ვის მზერას თვალი გავაყოლე და გზის ბოლოს, იმ ადგილზე,
სადაც ის იმპერიალ სთრითს უერთდებოდა, ბორდიურთან
მდგარი „ჯიპ კომანდერი“ დავინახე. დაბურული მინები მზის სხი-
ვებს ირეკლავდა.
– თვითონაც სადმე აქ უნდა იყოს, – გახარებულმა წარმოთ-
ქვა ვიმ. – მიდი, მიწერე და ჩვენი მძიმე მდგომარეობა აუხსენი.
რა თქმა უნდა, არ მომწონს, მაგრამ დიდი სიამოვნებით მივიღებ
მის მომსახურებას, თუ სახლამდე მიმიყვანს.
– მაგას მირჩევნია, მარსის მივწერო.
დიდი იმედი მქონდა, რომ ჩემს ხმაში გაპარული სევდისა და
წყენის ნოტები ვიმ ვერ შეამჩნია. შავი ხელი... შავი ხელი...
ოღონდ პაჩი არა.. გთხოვ, პაჩი არა.. შეცდომა უნდა იყოს. რაიმე
შეცდომა. თავის ტკივილი გაძლიერდა, თითქოს საკუთარი
სხეული მეწინააღმდეგებოდა,. თითქოს მკარნახობდა, რომ ჩემ-
თვისვე ჯობდა, თუ ამ ფიქრებს თავიდან მოვიშორებდი.
– სხვას ვის დავურეკოთ? – მკითხა ვიმ.
ორივემ ვიცოდით, ვინ შეიძლება ყოფილიყო ეს „სხვა“.
არც არავინ. ჩვეულებრივი წარუმატებელი გოგოები ვიყავით,
რომლებსაც ერთმანეთის მეტი არავინ ჰყავდათ. ვინ მოვიდოდა
დაუფიქრებლად ჩემს დასახმარებლად? ის ერთადერთი, ვინც
ახლა აქვე, ჩემ წინ იჯდა.
ისევ ჯიპს გავხედე. ჩემთვისვე გაურკვეველი მიზეზით, წამოვ-
დექი. – სახლში პაჩის ჯიპით წავალთ. – დარწმუნებული არ ვი-
ყავი, საერთოდ რისი მინიშნება მსურდა პაჩისთვის ამ ქმედე-
ბით. თვალი თვალის წილ? თუკი შენ მატკინე, მეც იმავეთი გიპა-
სუხებ? ან იქნებ, ვეუბნებოდი: „თუკი მამაჩემის მკვლელობას-
თან რაიმე კავშირი გაქვს, იცოდე, რომ ეს მხოლოდ დასაწყისი-
ა...“
– მერე პაჩი არ გაგიჟდება, როცა გაიგებს, რომ მისი მანქანა
გაიტაცე?
259 მკითხველთა ლიგა
 – საერთოდ არ მაინტერესებს, რას იფიქრებს პაჩი. არ ვაპი-
რებ საღამომდე აქ ჯდომას.
– ცუდი წინათგრძნობა მაქვს, – მითხრა ვიმ. – ზოგადად, პა-
ჩი არ მომწონს, მისი გაბრაზება ხომ საერთოდ კოშმარი იქნება.
– სად გაქრა შენი თავგადასავლების წყურვილი? – უეცრად,
მოულოდნელი სურვილი მომერია, გამეტაცებინა პაჩის მანქანა
და ამ გზით მისთვის შეტყობინება დამეტოვებინა. კარგი იქნებო-
და ხეზე შეჯახებაც. ახლა, ისე ძლიერად არა, რომ აირბაგები
გახსნილიყო, მაგრამ იმდენად მაინც, რომ ეს მისთვის გაფ-
რთხილება გამომდგარიყო.
– ეგ წყურვილი მაშინ მიქრება, როცა საქმე კამიკაძე თვით-
მკვლელის მისიას ეხება, – მიპასუხა ვიმ. – დამიჯერე, კარგი
არაფერი გველის.
გონების ლოგიკური ხმა მკარნახობდა, რომ ახლა უკან უნდა
დამეხია, თუმცა ყურს არ ვუგდებდი. „თუკი მან ჩემს ოჯახს რაიმე
ავნო, თუკი მან ჩემი ოჯახი დაანგრია, თუკი მართლა მომატყუ-
ა...“
– საერთოდ, მანქანის დაქოქვა მაინც იცი?
– პაჩმა მასწავლა.
არ ჩანდა, რომ ვის ჩემი სიტყვების დიდად სჯეროდა. – გინდა
თქვა, რომ უყურებდი, როგორ დაქოქა პაჩმა სხვისი მანქანა,
გაიტაცა და ახლა შენც იმავეს გამეორება გინდა?
მე იმპერიალ სთრითისკენ გავუყევი გზას. ვიც ჩემ გვერდით
მოძუნძულებდა. შემდეგ ქუჩის მხარეს გავიხედე და როცა გზა
გათავისუფლდა ჯიპის მიმართულებით დავიძარი. ჯერ სახე-
ლურს მოვქაჩე, თუმცა ჩაკეტილი დამხვდა.
– სახლში არავინაა, – მითხრა ვიმ, შემდეგ თითებით წრე
შეკრა, მინას მიადო და შიგნით შეიხედა. – როგორც ჩანს, უნდა
გავისეირნოთ. კარგი რა, ნორა, მოშორდი ჯიპს!
– მანქანა გვჭირდება. სხვა გზა არ გვაქვს.
260 მკითხველთა ლიგა
 – როგორ არა. ჩვენ ჯერ ისევ გვაქვს ორ-ორი ხელი და ფეხი.
ამას ემატება ჩემი განწყობა და...
– ეე გაგიჟდიი? – წამოიყვირა ვიმ.
მე ხელში პლაჟის ქოლგა მეჭირა და მინის ჩამსხვრევას
ვცდილობდი. – რა?! – შევეპასუხე მე. – რამენაირად შიგნით უნ-
და მოვხვდეთ.
– ქოლგა ძირს დადე! ზედმეტ ყურადღებას მიიქცევ, თუ მინას
ჩაამსხვრევ. გაიგე? – გაცეცხლებული თვალები შემომანათა
ვიმ.
მზერა თითქოს დამებინდა. თვალწინ ვხედავდი იარაღშემარ-
თულ პაჩს, მამაჩემს რომ ადგა თავზე. შემდეგ გასროლის ხმაც
ჩამესმა.
ხელებით მუხლებს დავეყრდენი, მოვიხარე და თვალებზე
ცრემლები ვიგრძენი. გაოფლილ სახეზე თმის კულულები მეკ-
ვროდა. შეცბუნებული და შეშინებული ვიყავი. უეცრად ჰაერის
უკმარისობაც ვიგრძენი. რაც უფრო ვცდილობდი ჩასუნთქვას,
მით უფრო მიძნელდებოდა, თითქოს ფილტვები უარს მეუბნე-
ბოდნენ. ვი მიყვიროდა, მაგრამ მისი ხმა ძალიან შორიდან, სად-
ღაც ზღვის სიღრმიდან მოისმოდა.
უეცრად ვიმ მხრებში ხელები ჩამავლო, მე ჰაერის ჩასუნთქვა
შევძელი. შემდეგ გავიგონე, როგორ მიყვიროდა ვი და დაჯდო-
მისკენ მომიწოდებდა.
– კარგად ვარ, კარგად, – ვუთხარი და ხელი მაღლა შევმარ-
თე. – კარგად ვარ.
შემდეგ, რათა მისთვის მეჩვენებინა, რომ თავს მართლაც
კარგად ვგრძნობდი, ჩემი ხელჩანთის ასაღებად დავიხარე, რო-
მელიც ამ ორომტრიალში, სავარაუდოდ, ძირს უნდა დავარდნი-
ლიყო. სწორედ ამ მომენტში შევამჩნიე მიწაზე დაგდებული ოქ-
როსფრად მოციმციმე გასაღები. ეს ამ ჯიპის გასაღები იყო, სწო-
რედ ის, რომელიც მარსის ოთახიდან მოვიპარე.
261 მკითხველთა ლიგა
 – გასაღები მაქვს, – ვუთხარი ვის და საკუთარმა სიტყვებმა
მეც კი გამაკვირვა.
შუბლზე რამდენიმე ნაოჭი გამოესახა. – პაჩს უკან არ მოუთ-
ხოვია?
– თავად არც კი მოუცია. მარსის ოთახში ვიპოვე მაშინ, სამ-
შაბათ ღამით.
– ოჰოო.
გასაღები კლიტეს მოვარგე, შიგნით ჩავჯექი და ორივე ხე-
ლით საჭეს ჩავეჭიდე. მიუხედავად სიცხისა, ხელები ცივი მქონ-
და.
– იმედია მხოლოდ სახლამდე მშვიდად მისვლის გეგმა
გაქვს, ხომ ასეა? – მკითხა ვიმ და თავადაც გვერდით მომიჯდა.
– იმიტომ, რომ გატყობ ვენები დაგებერა. ბოლოს, როცა ასე
მოხდა, მახსოვს, მარსის ყბისკენ გაიწიე.
ტუჩები ავილოკე. – მან მარსის ჯიპის გასაღები ანდო. ვფიქ-
რობ, უმჯობესია, თუ ამ მშვენიერ მანქანას ოკეანის ღრმა
ფსკერზე დავტოვებთ, სადმე, ოცი ფუტის სიღრმეზე.
– მოიცა, იქნებ გასაღების მიცემისთვის სერიოზული მიზეზი
ჰქონდა, – შემომთავაზა ვიმ ანერვიულებული ხმით.
უეცრად ხმამაღალი სიცილი ამივარდა. – ნუ ღელავ, სანამ
სახლში არ მიგიყვან, არაფერს დავუშავებ. – შემდეგ მარცხნივ
გავუხვიე და მკვეთრი მოძრაობის გამო საბურავების წუილის
ხმაც გავიგონეთ.
– დაიფიცე, რომ როცა პაჩს მისი ჯიპის გატაცების შესახებ
ახსნა-განმარტებას ჩააბარებ, მე თანამონაწილედ არ მომიხსე-
ნიებ.
– არაფერს არ ვიტაცებ, ვი. უბრალოდ, გაუგებრობაში მოვყე-
ვით. ამას მანქანის თხოვება ჰქვია.
– არა, ამას სიგიჟე ჰქვია.

262 მკითხველთა ლიგა

 – მესმოდა ვის გაბრაზების. ვხედავდი, როგორ არარაციონა-
ლურადაც ვმოქმედებდი, მაგრამ, იქნებ სწორედ ეს იყო რა-
ციონალური. რატომაც არა? – თავის დარწმუნებას ვცდილობ-
დი. რატომაც არა, რატომაც არა. იმედი მქონდა, რომ საკუთარ
თავს დავარწმუნებდი, მაგრამ ვხვდებოდი – გულის ის ნაწილი,
რომელიც ნდობისთვის იყო გამოთავისუფლებული, მხოლოდ
უძირო ღრმულად ქცეულიყო.
– მოდი, უბრალოდ აქედან წავიდეთ, – მითხრა ვიმ შეშინებუ-
ლი ხმით, როგორიც მისგან არასდროს გამეგო. – იცი, სახლში
ლიმონათი მაქვს. შეგვიძლია ტელევიზორს ვუყუროთ, ან წავუ-
ძინოთ. დღეს ხომ არ მუშაობ?
– ვაპირებდი მეპასუხა, რომ დღეს რობერტამ ღამის ცვლაში
არ ჩამსვა, რომ უეცრად მუხრუჭს ძალიან მკვეთრად დავაჭირე.
– ეს რა არის?!
ვი ჩემს მზერას გაჰყვა, უკანა სავარძელზე გადაიხარა და იქი-
დან ვარდისფერი ქსოვილის ნაჭერი ამოაძვრინა. ჩემ თვალწინ
ახლა მის თითებს შორის დაკიდებული ფრანგული ბიკინი ქანა-
ობდა.
ერთმანეთს შევხედეთ. ორივემ წამიერად ერთი და იმავე რამ
გავიფიქრეთ.
მარსი.
ეჭვი არ იყო, რომ ის პაჩმა აქ მოიყვანა და ღმერთმა იცის, რა
აკეთეს ერთად სანაპიროზე.
საშინლად, გულის ამრევად მეზიზღებოდა ეს გოგო. მასთან
ერთად მეზიზღებოდა საკუთარი თავიც, პაჩს რომ თავის გასუ-
ლელების ნება დავრთე და მერე მიგდებული გოგოების სიაში
საკუთარი სახელიც ჩავაწერინე. მაგრამ არა, არ ვაპირებდი „სუ-
ლელი გოგოს“ როლში ყოფნას. ვანანებდი. ვანანებდი, თუ ის
მართლა შავი ხელი იყო. თუკი მას რაიმე შეხება მაინც ჰქონდა
მამას სიკვდილთან. ყველაფრისთვის ვაზღვევინებდი.
263 მკითხველთა ლიგა
 – სახლში რამენაირად თავადვე წავა. – კბილების წაკწაკით
ვუთხარი ვის, შემდეგ სიჩქარე გადავრთე და პედალს მაგრად
დავაჭირე ფეხი.
რამდენიმე საათის შემდეგ უკვე სამზარეულოში, კარგამოღე-
ბული მაცივრის წინ ვიდექი და სავახშმოდ რაიმეს ვეძებდი. წა-
რუმატებელი მცდელობის შემდეგ სურსათის კარადა გამოვაღე
და საბოლოოდ არჩევანი სპაგეტსა და სპაგეტის სოუსზე შევაჩე-
რე. როდესაც ქურა მზად იყო, სპაგეტი წყალში ჩავყარე და სანამ
ადუღდებოდა, სოუსი მიკროტალღურ ღუმელში შევდგი. პარმე-
ზანი აღარ გვქონდა და ამიტომ ჩედარით დავკმაყოფილდი. რო-
დესაც სოუსი და ზედ მოყრილი ყველი გაცხელდა, მიკროტალ-
ღური ღუმლიდან გამოვიღე, უკვე გამზადებულ სპაგეტის ზემო-
დან მოვასხი და ის-ის იყო სამზარეულოს მაგიდაზე სავახშმოდ
უნდა დავმჯდარიყავი, რომ იქვე ჩემკენ გადმოხრილი პაჩი დავი-
ნახე. თეფში კინაღამ ხელიდან გამივარდა.
– როგორ შემოხვედი? – ვკითხე მე.
– იქნებ ოდესმე კარის დაკეტვა ისწავლო? განსაკუთრებით
მაშინ, როცა სახლში მარტო ხარ.
მშვიდად გამოიყურებოდა, თუმცა მზერაში იგივე არ ეტყობო-
და. მისი შავი თვალები ერთიანად მჭრიდნენ. რა თქმა უნდა,
იცოდა, ვინ გაიტაცა მისი მანქანა. ჯიპი ხომ პირდაპირ ჩემი სახ-
ლის წინ მეყენა. თუმცა, მისი დამალვა არც მიფიქრია, თორემ
საამისოდ საკმარისი ადგილი მქონდა, სახლის ერთ მხარეს გა-
დაშლილი ვრცელი მინდვრებისა და თუ მეორე მხარეს არსებუ-
ლი უღრანი ტყის სახით. არაფრის დამალვა არ მიფიქრია იმ მო-
მენტიდან, როცა მის შავ ჯიპს ქუჩაზე მივაქროლებდი და მახსენ-
დებოდა ყველაფერი პაჩის შესახებ – მისი მჭრელი მზერა, მისი
თბილი სიტყვები, შავი, მანათობელი თვალები და მთელი ეს
ტყუილებით სავსე ურთიერთობა, მისი ქალები, მისი სიბინძუ-
რე... ვხვდებოდი, რომ თვით ეშმაკი შემყვარებოდა.
264 მკითხველთა ლიგა
 – ჯიპი შენ წაიყვანე, – მშვიდად, მაგრამ არცთუ ისე ბედნიერ-
მა წარმოთქვა პაჩმა.
– ვიმ მანქანა აკრძალულ ზონაში გააჩერა, ამის გამო უკან
დაბრუნება ვეღარ შევძელით, შემდეგ ქუჩის გადაღმა შენი ჯიპი
დავინახეთ. – ხელისგულებზე სისველე ვიგრძენი, მაგრამ არ შე-
მიმშრალებია. ახლა რაღაც სხვანაირი მეჩვენებოდა. თითქოს
უფრო მკაცრი და შემართული. სამზარეულოში შემოსული
მკრთალი სინათლე მის ნაკვთებს და შავ თმას გამოკვეთდა.
თმას, რომელიც პლაჟზე გატარებული დღის შემდეგ აჩეჩილი და
გამომშრალი ჩანდა. ვუყურებდი მის ტუჩებს, რომლებიც ყო-
ველთვის ასე სასურველად მესახებოდა და სინამდვილეში იყო
დამცინავი და ცივი. ეს არ იყო პაჩის ჩვეული თბილი ღიმილი.
– არ შეგეძლო, რომ დაგერეკა?
– ტელეფონი თან არ მქონდა.
– და ვის?
– ვის შენი ნომერი არ აქვს, მე კი ზეპირად არ მახსოვს. ვე-
რაფრით დაგიკავშირდებოდით.
– კი, მაგრამ მანქანის გასაღები არ გქონია. შიგნით როგორ
აღმოჩნდით?
მივმართე ერთადერთ საშუალებას, რაც გამაჩნდა – გავხედე
უნდობელი მზერით. – გასაღების ასლი.
ეტყობოდა, რომ კარგად ხვდებოდა, საითკენაც მიმყავდა
საუბარი. რა თქმა უნდა, იცოდა, რომ ჩემთვის გასაღების ასლი
არასდროს მოუცია. თუმცა, განა მარსის გარდა კიდევ იყო ვინ-
მე, ვისაც ასეთი ასლი ჰქონდა? სხვა გოგო?
– რომელი ასლი?
მისმა შეკითხვამ კიდევ უფრო გამაბრაზა. თავს ისულელებ-
და. – შენს გოგოს რომ მიეცი, ის ასლი, – ვუთხარი მე. – თუ კი-
დევ უფრო დეტალურად განგიმარტო?

265 მკითხველთა ლიგა

 – მოიცა ერთი წუთით, ყველაფერი სწორად თუ გავიგე – შენ
ჩემი ჯიპი იმიტომ გაიტაცე, რომ ამით სამაგიერო გადაგეხედა
იმისთვის, რომ მარსის გასაღების ასლი მივეცი?
– არა, ჯიპი იმიტომ გავიტაცე, რომ მე და ვის გვჭირდებოდა,
– ცივად ვუპასუხე მე. – იყო დრო, როცა ასეთ მომენტებში ყო-
ველთვის ჩემ გვერდით იყავი, ვფიქრობდი, იქნებ ახლაც ასე
მომხდარიყო, მაგრამ, როგორც ჩანს, შევცდი.
პაჩის თვალები ჩემსას არ შორდებოდა. – არ გინდა მითხრა
ამ ყველაფრის ნამდვილი მიზეზი? – როცა არ ვუპასუხე, მაგიდის
ქვემოდან ერთი სკამი გამოსწია, კომფორტულად მოთავსდა და
ფეხები წინ გაშალა. ხელები გულზე ჰქონდა დაწყობილი. – დრო
საკმარისად მაქვს.
შავი ხელი. აი, ეს იყო ნამდვილი მიზეზი, მაგრამ პირდაპირ
ამის თქმა არ მსურდა. მეშინოდა. მეშინოდა სიმართლის, რომე-
ლიც შესაძლოა გამეგო. დარწმუნებული ვიყავი, პაჩმა არ იცო-
და, თუ რა ინფორმაციას ვფლობდი. თუკი ახლა მას ამ ბრალდე-
ბას წავუყენებდი, მერე უკვე უკან დასახევი გზა აღარ მექნებოდა
– სიმართლეს თვალებში ჩავხედავდი, მიუხედავად იმისა, რა
მძიმეც უნდა ყოფილიყო ეს.
პაჩმა წარბები ასწია. – ჩუმი განაჩენი?
– საქმე სიმართლის თქმაშია, – ვთქვი მე. – ის, რაც შენ
არასდროს გაგიკეთებია.
თუკი მამა მან მოკლა, როგორ ბედავდა მთელი ამ დროის
განმავლობაში ჩემთვის თვალებში ჩახედვას? როგორ გაბედა
და მითხრა, რომ წუხდა? როგორ მკოცნიდა? როგორ მეხვეოდა
მაშინ, როცა ამ საშინელებით ცხოვრობდა?
– არასდროს? ჩვენი პირველი შეხვედრის დღიდან, ერთხე-
ლაც კი არ მითქვამს შენთვის ტყუილი. ხშირად შენ ეს არ
გსიამოვნებდა, მაგრამ სიმართლეს არასდროს გიმალავდი.
– დამაჯერე, რომ გიყვარდი. აი, ტყუილი!
266 მკითხველთა ლიგა
 – ვწუხვარ, რომ ასე გგონია.
არაფერსაც არ წუხდა. მის მზერაში გაყინულ მრისხანებას
ვხედავდი. ვერ იტანდა, რომ მის მხილებას ვცდილობდი. უნდო-
და, რომ სხვა გოგონების მსგავსი ვყოფილიყავი, რომელიც ერთ
ამოსუნთქვაში გაუჩინარდებოდა მის წარსულში, ისევე, რო-
გორც სხვები.
– ჩემ მიმართ მართლა რაიმეს რომ გრძნობდე, ასე უსწრაფე-
სად მარსიზე არ გადაერთვებოდი.
– და ალბათ არც შენ გადაერთვებოდი სკოტიზე. ჩემ თავს ეს
ნახევარკაცა გირჩევნია?
– ნახევარკაცა? სკოტი ადამიანია.
– ის ნეფილიმია! – მან უმისამართოდ გააქნია ხელი გასას-
ვლელი კარის მიმართულებით. – ჩემი ჯიპიც კი უფრო მნიშვნე-
ლოვანია, ვიდრე ის.
– შესაძლოა ისიც ასევე ფიქრობს ანგელოზების შესახებ.
პაჩმა მხრები უემოციოდ აიჩეჩა. – ვეჭვობ. ჩვენ რომ არა, მი-
სი რასა საერთოდ არც იარსებებდა.
– არც მონსტრს უყვარდა პროფესორი ფრანკენშტაინი.
– და?
– და ის, რომ ნეფილიმების რასა უკვე ცდილობს იმ გზების
პოვნას, რითაც ანგელოზებს სამაგიეროს გადაუხდიან. იქნებ, ეს
მხოლოდ დასაწყისია?
პაჩმა კეპი მოიხადა და ხელები თმაზე გადაისვა. მისი გამო-
მეტყველებიდან ჩანდა, რომ სიტუაცია უფრო სახიფათო იყო,
ვიდრე მე მეგონა. ნეტავ რამდენს მიაღწიეს ნეფილიმებმა? შეძ-
ლებდნენ კი ისინი ანგელოზების დამარცხებას? რა თქმა უნდა,
ეს ამ ჩეშვანის თვეში ვერ მოხდებოდა. პაჩი, რა თქმა უნდა, არც
იმას ფიქრობდა, რომ ხუთი თვის განმავლობაში მოახერხებ-
დნენ დაცემული ანგელოზები ათიათასობით ადამიანის განად-

267 მკითხველთა ლიგა

გურებას, მაგრამ მისი მზერა მკარნახობდა, რომ ყველაფერი
სწორედ ამისკენ მიდიოდა.
– მერე შენ რას აპირებ? – შეძრწუნებულმა ვკითხე.
პაჩმა ჭიქა წყალი აიღო, რომელიც რამდენიმე წუთის წინ ჩემ-
თვის დავისხი და დამავიწყდა. წყალი დალია და შემდეგ მიპასუ-
ხა, – მე მიბრძანეს, რომ ამ ყველაფრისგან თავი შორს დამეჭი-
რა.
– მთავარანგელოზებმა?
– ნეფილიმების რასა ბოროტია. ისინი საერთოდ არც უნდა
გაჩენილიყვნენ, რომ არა დაცემულ ანგელოზთა სიამაყე. მთავა-
რანგელოზებს საერთოდ არ ადარდებთ ისინი და ჩარევაც კი არ
სურთ იქ, სადაც ნეფილიმები არიან გარეული.
– და არც ის ადამიანები ადარდებთ, რომლებიც დაიხოცები-
ან?
– მათ თავიანთი გეგმა აქვთ. ხანდახან საჭიროა, რომ კარგი
შედეგისთვის რამდენიმე ცუდი რამ მოხდეს.
– გეგმა? რა გეგმა? უდანაშაულო ადამიანების დახოცვის
გეგმა?
– ნეფილიმები თავიანთივე დაგებული მახისკენ მიექანებიან.
მაგრამ თუკი მათი რასის განადგურებისთვის ადამიანთა ნაწი-
ლის დახოცვა გახდა საჭირო, ეს გამართლებული რისკი იქნება.
თმა ყალყზე დამიდგა. – და შენ ეთანხმები ამ მიდგომას?
– მე ახლა მფარველი ანგელოზი ვარ და მთავარანგელოზ-
თათვის ერთგულება მაქვს შეწირული. – მისი ეს მზერა მკლავ-
და. წამიერად ვიფიქრე, რომ მის თვალებში გამოსახული მრის-
ხანება ჩემკენ იყო მომართული. თითქოს ყველაფერში მე მდებ-
და ბრალს. ბრაზის მორიგი ტალღა დამეცა. არადა, იმ ღამით...
იმ ღამით ხომ თავსაც ვწირავდი მისი გულისთვის? თუკი იმ გა-
რემოებათა შექმნაში, რომლებიც პაჩს არ მოსწონდა, ვინმე იყო
დამნაშავე, მე – ყველაზე ბოლოს.
268 მკითხველთა ლიგა
 – როგორია ნეფილიმების ძალა? – ვკითხე მე.
– საკმაოდ დიდი. – შეწუხებული, დაძაბული ხმა ჰქონდა.
– მიზნის მიღწევა ჩეშვანის დადგომამდეც კი შეუძლიათ, ხომ
ასეა?
პაჩმა თავი დამიქნია.
სხეულში მოულოდნელი სიცივე ვიგრძენი, თუმცა, უფრო მე-
ტად, ეს ფსიქოლოგიური შეგრძნება იყო, ვიდრე ფიზიკური.
პაჩმა თვალები დახუჭა.
– თუკი დაცემული ანგელოზები ნეფილიმების დამორჩილე-
ბას ვერ შეძლებენ, ისინი ადამიანებზე გადაერთვებიან, – ვთქვი
მე და შევეცადე მისი გარეგნული სიმშვიდე რამენაირად გამერ-
ღვია. – ასე არ მითხარი? დაიღუპება ათიათასობით ადამიანი.
შესაძლოა მათ შორის იყვნენ დედაჩემი, ვი, ან მე.
ისევ არაფერი უთქვამს.
– ეს საერთოდ არ გადარდებს?
მან მაჯის საათს დახედა და მაგიდასთან წამოიმართა. – ვერ
ვიტან, როცა საუბრის დასრულებას ვერ ვახერხებთ, მაგრამ ძა-
ლიან მეჩქარება. – შემდეგ იქვე, მინის ლარნაკში ჩაგდებული
თავისი მანქანის გასაღები აიღო და მომიბრუნდა. – გასაღების-
თვის მადლობა. ჯიპის თხოვებას კი ჩემ მიერ გაწეული მომსახუ-
რების სიას მივათვლი.
მასსა და კარს შორის დავდექი. – რაას?
– ძ-ის საბილიარდოდან ჯიპი გამოგატანე, შემდეგ მარსის სა-
ხურავიდან ჩამოგსვი, ახლა კი კიდევ ერთხელ ითხოვე მანქანა.
ჩემი მომსახურება უფასო არ არის.
დარწმუნებული ვიყავი, რომ არ ხუმრობდა და ამ ყველაფერს
სერიოზულად უყურებდა.
– საერთოდ, შეგვეძლო ყოველი დახმარების შემდეგ გავსწო-
რებულიყავით, მაგრამ ვიფიქრე, რომ ერთიანი ანაზღაურება
უფრო მოსახერხებელი იქნებოდა.
269 მკითხველთა ლიგა
 პაჩი გესლიანად მიღიმოდა. რა დონის ნაძირალა იყო.
თვალები დავაწვრილე. – ამისგან სიამოვნებას იღებ, არა?
– ერთხელაც, ამ ყველაფრის საფასურის მისაღებად შენთან
მოვალ, სიამოვნებასაც მაშინ მივიღებ.
– მანქანა არ გითხოვებია. მე ის გავიტაცე და აქ შენ არაფერ
შუაში ხარ.
საათს კიდევ ერთხელ დახედა. – სამწუხაროდ, ლაპარაკის
სხვა დროს დასრულება მოგვიწევს. უნდა გავიქცე.
– სწორია, – მივუგდე მე. – კინო მარსისთან ერთად. მიდი,
გაერთე, სანამ ჩემი ცხოვრება ნაწილ-ნაწილ ინგრევა. – საკუ-
თარ თავს ვარწმუნებდი, რომ მინდოდა წასულიყო. მარსის ნამ-
დვილად იმსახურებდა. არ მაინტერესებდა, რას იზამდა. მინდო-
და რამე მესროლა, კარი ძლიერად გამეჯახუნებინა, მაგრამ სა-
ნაცვლოდ მხოლოდ ერთი კითხვა მიტრიალებდა, რომელსაც
სანამ წავიდოდა, აუცილებლად დავსვამდი. კბილებით ლოყა
შიგნიდან დავიჭირე, რომ საიმედოდ დამემალა ხმაში სისუსტე.
– იცი ვინ მოკლა მამა? – ცივი, მტკიცე ხმა მქონდა. პაჩი ჩემგან
ზურგით იდგა. პასუხს არ ჩქარობდა, მე კი მთელი სხეული სი-
ძულვილით და რისხვით მქონდა სავსე.
– რა მოხდა იმ ღამით? – აღარ ვცდილობდი საკუთარ ხმაში
სასოწარკვეთის დამალვას.
წუთიერი სიჩუმის შემდეგ ხმა ამოიღო, – ამას იმიტომ მეკით-
ხები, რომ გგონია, პასუხი მაქვს?
– ვიცი, რომ შავი ხელი ხარ. – წამიერად თვალები დავხუჭე,
ვიგრძენი, რომ მთელი სხეული გულისრევის შეგრძნებას მოეც-
ვა.
მხარს უკან გამომხედა. – ეს ვინ გითხრა?
– ანუ სიმართლეა? – მივხვდი, რომ მტევნები მუშტად შემეკ-
რა და აგრესიულად მიცახცახებდა. – შენ ხარ შავი ხელი. – სა-

270 მკითხველთა ლიგა

ხეში ვუყურებდი და გულში ვლოცულობდი, რომ ჩემი მტკიცება
უარეყო.
მისაღებში ბაბუას საათმა ჩამოკრა და გონგის რეკვით დაიწ-
ყო დროის ათვლა. – აქედან მოშორდი! – დავუყვირე და შევეცა-
დე მის თვალწინ არ ავტირებულიყავი. არა, ამ სიამოვნებას არ
მივანიჭებდი.
ერთ ადგილზე იდგა. სახე გაყინული და დაბინდული, ოდნავ
ეშმაკისეული ჰქონდა.
საათი დროის თვლას განაგრძობდა. „ერთი, ორი, სამი...“
– ამისათვის გაზღვევინებ, – ხმაში რაღაც უცხო, შორეული
სუსხი შემპაროდა.
„...ოთხი, ხუთი...“
– მოვახერხებ, რომ საამისო გზა ვიპოვო და მანამ გაგგზავნო
ჯოჯოხეთში, სანამ მთავარანგელოზები დამასწრებენ ამის გაკე-
თებას. შენ ჯოჯოხეთს იმსახურებ!
და მის თვალებში რაღაც შავი ნათება გაკრთა.
– ყველაფერ იმას იმსახურებ, რაც მოგელის, – ვუთხარი მე.
– ყოველ ჯერზე, როცა მკოცნიდი და მეხვეოდი, იცოდი, რომ შენ
მამაჩემი... – ავსლუკუნდი და სასწრაფოდ შევტრიალდი. მეტი
აღარ შემეძლო.
„...ექვსი“.
– წადი, – ვთქვი ჩუმი, მაგრამ ურყევი ხმით.
მიმოვიხედე, თავი ავწიე და აცრემლებული თვალებით ვეღა-
რავინ დავინახე. პაჩი არსად ჩანდა. კიდევ შევამოწმე, მაგრამ
პირველი ჩვენება მართალი აღმოჩნდა. ოთახში უჩნაური სიჩუმე
დაბუდებულიყო. მივხვდი, რომ ბაბუას საათსაც შეეწყვიტა ცემა.
საათის ისრები ექვს საათსა და თორმეტ წამზე გაჩერებული-
ყო. – დროზე, როდესაც პაჩი სამუდამოდ წავიდა ჩემგან.

271 მკითხველთა ლიგა

 თავი 16

პაჩის წასვლის შემდეგ პლაჟის სამოსი გამოვიცვალე და შავი

ჯინსის შარვალი, მაისური და ღაზრობილლს-ის ფირმის შავი
საწვიმარი მოვიცვი, რომელიც შარშან სკოლის ელექტრონული
ჟურნალის საშობაო წვეულებაზე მოვიგე. ახლაც კი გონებას მი-
ბინდავდა ამაზე ფიქრი, მაგრამ სხვა გზა არ იყო, – პაჩის სახ-
ლში უნდა მივსულიყავი და იქაურობა შემემოწმებინა მანამ, სა-
ნამ ეს გვიანი არ იქნებოდა.
რა თქმა უნდა, სისულელე იყო პაჩთან შავი ხელის ხსენება.
ამ მხრივ, პრაქტიკულად, დავკარგე მოულოდნელობის ეფექტი.
ისედაც ეჭვი მეპარებოდა, რომ ჩემში რეალურ საფრთხეს ხე-
დავდა. სავარაუდოდ, ჯოჯოხეთში გაგზავნის შესახებ მუქარა სა-
საცილოდ არ ეყო. ყველაფრის გათვალისწინებით, რაც ყოვ-
ლისმცოდნე და ყოვლისმხედველი მთავარანგელოზების შესა-
ხებ ვიცოდი, მამაჩემის მკვლელობის საქმის გამჟღავნება, წე-
სით, პაჩისთვის ჯოჯოხეთისკენ გზის გახსნას ნიშნავდა. როგორ-
ღაც თუ მოვახერხებდი მტკიცებულების მოპოვებას და ამ ინ-
ფორმაციის მათთვის გადაცემას... მთავარანგელოზებიც ხომ
სულ მცირე მიზეზს ეძებდნენ პაჩის ჯოჯოხეთში გასაგზავნად. ჰო-
და, ახლა მე მქონდა ეს მიზეზი.
თვალები ამიწყლიანდა, დავახამხამე და ცრემლები მოვიშო-
რე. ჩემს ცხოვრებაში იყო დრო, როცა აზრს, პაჩის მიერ მამაჩე-
მის მკვლელობაზე, წამითაც კი არ გავივლებდი თავში. სასაცი-
ლო იქნებოდა ამაზე ფიქრი, უფრო მეტიც – მეწყინებოდა, მაგ-
რამ ახლა ეს მხოლოდ იმას ამტკიცებდა, თუ რა ოსტატობით მა-
ცურებდა მთელი ამ დროის განმავლობაში.
ყველაფერი იმაზე მიანიშნებდა, რომ სვოთმორის ბინაში უნ-
და ყოფილიყო მისი მთავარი საიდუმლოებების საცავი. რიქსო-
272 მკითხველთა ლიგა
ნის გარდა ხომ იქ არავინ შედიოდა. თავად რიქსონსაც როგორ
გაუკვირდა ჩემი ნათქვამი. „როგორც წესი, საგულდაგულოდ მა-
ლავს მისამართს“. ნუთუ პაჩი თავისი საიდუმლოებების მთავა-
რანგელოზებისგან დამალვას სწორედ იქ ახერხებდა? ძნელი
წარმოსადგენი იყო, მაგრამ მთელი ამ დროის განმავლობაში
პაჩმა არაერთხელ დაამტკიცა, რომ გზად გადაღობილი ნების-
მიერი დაბრკოლებისთვის გვერდის ავლის საუცხოო უნარი გა-
აჩნდა. თუკი არსებობდა ვინმე ისეთი ჭკვიანი, ვინც მთავარანგე-
ლოზებს მოატყუებდა, ეს სწორედ პაჩი იყო. შევცბი, როცა გავი-
ფიქრე, თუ რისი ნახვა მელოდა მის ბინაში. უსიამოვნო გრძნობა
დამეუფლა. თითქოს რაღაც მაფრთხილებდა, რომ სახლიდან
ფეხი არ გამედგა, მაგრამ ჩემი გარდაცვლილი მამის სახელით
ვალდებული ვიყავი, მკვლელი სამსჯავროსთვის წარმედგინა.
საწოლის ქვეშიდან ფარანი გამოვიღე და საწვიმრის ელვაშე-
საკრავიან წინა ჯიბეში ჩავიგდე. როცა ფეხზე წამოვდექი, უეც-
რად თვალი მარსის დღიურს მოვკარი. აქვე, წიგნების თაროზე
იდო. წამით საკუთარ თავს ვეწინააღმდეგებოდი, შემდეგ ერთი
ამოვიხვნეშე და დღიურიც იმავე ჯიბეში ჩავიდე. სახლიდან გა-
მოვედი, კარი საიმედოდ ჩავკეტე და გზას გავუყევი.
სანაპირომდე ერთი მილი ფეხით გავიარე, შემდეგ ჰერინგ
სთრითამდე ავტობუსს გავყევი. კიდევ სამი კვარტალი ვიარე
კიეტამდე და კიდევ ერთ ავტობუსს გავყევი კლემენტინამდე,
შემდეგ გორას ფეხით ავუყევი, თან პირქარს ვეწინააღმდეგებო-
დი და ასე აღმოვჩნდი მარსის უბანში, რომელიც თავისი მშვე-
ნიერებით ოდნავადაც არ წააგავდა ქოლდუოთერს. ვგრძნობდი
ახალგაკრეჭილი ბალახისა და ჰორტენზიის სურნელს. ქუჩაში
მანქანები არ იდგა. ისინი საგულდაგულოდ მოეთავსებინათ
პატრონებს ფარეხებში. ვუყურებდი ფართო, მოვლილ ქუჩებს,
კოლონური ტიპის სახლებს და თეთრ ფანჯრებს, რომლებშიც
ძლივსღა აღწევდა საღამოს მზე. წარმოვიდგინე ოჯახები, რომ-
273 მკითხველთა ლიგა
ლებიც ახლა ერთად, თავიანთ თბილ ოთახებში სავახშმოდ ემ-
ზადებოდნენ. ტუჩზე ვიკბინე და სინანულის წამიერმა შემოტევამ
ფიქრები გამიფანტა. ჩემი ოჯახი ვეღარასდროს ივახშმებდა ასე,
ერთად. მე ხომ კვირაში სამჯერ სახლში მარტო ან ვისთან ერ-
თად ვიყავი, დანარჩენ დღეებში კი მე და დედა, როგორც წესი,
ტელევიზორთან, პირდაპირ ლანგრებიდან ვჭამდით ხოლმე.
და ეს ყველაფერი პაჩის გამო.
ბლენჩლისკენ გავუხვიე და მარსის სახლის წინ გავიარე. აქვე
ეყენა მისი წითელი „ტოიოტა 4-რანერი“, თუმცა ვიცოდი, რომ
სახლში არ იყო. როგორც ჩანს, პაჩმა თავისი ჯიპით წაიყვანა.
შემდეგ გაზონი გადავჭერი და იმაზე დავფიქრდი, რომ ალბათ
უმჯობესი იქნებოდა თუ დღიურს პირდაპირ ვერანდაზე დავუტო-
ვებდი. ამ ფიქრებში ვიყავი გართული, როცა სახლის შესასვლე-
ლი კარი გაიღო და ხელჩანთაგადაკიდებული მარსი შემეფეთა,
რომელსაც ხელში გასაღები ეჭირა და აშკარად ეტყობოდა, სად-
ღაც მიიჩქაროდა. მარსი ჩემი დანახვისთანავე ადგილზე გაიყი-
ნა. – აქ რას აკეთებ?
პირი გავაღე და დაახლოებით სამი წამი პასუხის გაცემას მო-
ვანდომე. – აარ.. მეგონა თუ სახლში იქნებოდი.
მარსიმ დაეჭვებით შემომხედა. – ჰო, ვარ, მერე?
– მეგონა, რომ შენ და... პაჩი... – არც კი ვიცოდი, როგორ
წარმომეთქვა ჩემი სათქმელი. დღიური კი ხელში მეჭირა და
მარსის ნებისმიერ წამს შეეძლო მისი დანახვა.
– გადაიდო, – მომახალა და ამით მაგრძნობინა, რომ მათი
შეხვედრა ჩემი საქმე არ იყო.
მისი სიტყვები ძლივს მესმოდა, მხოლოდ დღიურზე ვფიქ-
რობდი. ოჰ, როგორ მინდოდა დროის უკან დაბრუნება და ამ
ყველაფერზე ხელახლა დაფიქრება. რატომ არ გავითვალისწი-
ნე, რომ შეიძლება სახლში დამხვედროდა? აქეთ-იქით ნერ-
ვიულად მიმოვიხედე, რომ რამენაირად გამოსავალი მეპოვა,
274 მკითხველთა ლიგა
თუმცა სწორედ ამ მომენტში გამოსცრა მარსიმ კბილებს შორის,
– რას აკეთებს შენთან ჩემი დღიური?
დაბნეულმა გავხედე, ლოყები ამიწითლდა.
ზღურბლს გადმოაბიჯა, ჩქარი ნაბიჯით მომიახლოვდა,
დღიური ხელიდან გამომგლიჯა და ავტომატურად მკერდზე მაგ-
რად მიიბჯინა. – ეს... შენ მომპარე?
ხელები უღონოდ ჩამოვუშვი. – იმ ღამით, შენს წვეულებაზე
ავიღე. – თავი გავაქნიე. – ვიცი, სისულელე იყო. ბოდიში, რომ...
– წაიკითხეეე? – გაცხარებულმა მკითხა მარსიმ.
– არა.
– მატყუარა! – წაისისინა. – წაიკითხე, ხომ ასეა? ვინ არ
წაიკითხავდა? მეზიზღები! იმდენად არაფრისმომცემი ცხოვრება
გაქვს, რომ სიამოვნებას სხვის ცხოვრებაში ხელების ცეცებით
იღებ, არა? მითხარი, მთელი დღიური წაიკითხე, თუ მხოლოდ ის
ნაწილი, რომელიც შენზეა?
კიდევ ვაპირებდი იმის მტკიცებას, რომ არც კი გადამიშლია
ეს რვეული, მაგრამ ჩემმა გონებამ მარსის რამდენიმე სიტყვა
განსაკუთრებული ყურადღებით დაიჭირა. – ჩემზე? კი მაგრამ,
რა წერია ჩემზე?
მარსიმ დღიური ვერანდაზე მოისროლა და წელში გაიმართა,
მხრები ამაყად გაშალა. – რაში მადარდებს? – თქვა და ხელები
მკერდზე დაიწყო. – წაიკითხე და სამაგიეროდ ახლა სიმართლე
მაინც იცი. აბა, როგორია იმის ცოდნა, რომ დედაშენი სხვა ქა-
ლების ქმრებთან დაძვრება?
უნდობელი სიცილი ამიტყდა, შემდეგ გაბრაზებულმა შევხე-
დე. – უკაცრავად?
– მართლა გგონია, რომ მთელი ეს ღამეები დედაშენს ქა-
ლაქში აქვს გატარებული?
– საერთოდ, კი. – კი, მაგრამ რაზე მიმანიშნებდა?

275 მკითხველთა ლიგა

 – მაშინ როგორ ახსნი იმ ფაქტს, რომ კვირაში ერთხელ მისი
მანქანა აქვე, ქუჩის ბოლოში აყენია ხოლმე?
– რაღაც გეშლება, – ვუთხარი და ვიგრძენი, რომ მოთმინე-
ბის ფიალა მევსებოდა.
ვხვდებოდი, რისი თქმაც სურდა. როგორ ბედავდა დედაჩე-
მისთვის ასეთი ბრალდების წაყენებას? და თან ვისთან? მამამის-
თან? არასოდეს! დედამ კარგად იცოდა, როგორ ვერ ვიტანდი
მას და მამამისი რომ სამყაროში უკანასკნელი კაცი ყოფილიყო,
დედას მაინც საერთო არაფერი ექნებოდა მასთან. არასოდეს!
– „ტაურუსი“, სანომრე ნიშნებით X4I24. – მტკიცე ხმით მომი-
გო მარსიმ.
– კარგი, დედაჩემის მანქანის ნომრები იცი, მერე? ეს არა-
ფერს ნიშნავს. – დავამატე რამდენიმე წამის შემდეგ, როცა
მკერდში მოზღვავებული მღელვარება ოდნავ ჩაცხრა.
– გამოფხიზლდი, ნორა. ჩვენი მშობლები ერთმანეთს სკო-
ლის ასაკიდან იცნობენ. დედაშენი და მამაჩემი ადრე ერთმა-
ნეთს ხვდებოდნენ.
თავი უნდობლად გავაქნიე. – ეს ტყუილია. დედას მამაშენის
შესახებ არასდროს არაფერი უთქვამს.
– ეგ იმიტომ, რომ არ უნდოდა გაგეგო. – მარსის თვალები
ღვარძლიანად აენთო. – ეს დღემდე მისი პატარა, ბინძური
საიდუმლოა.
კიდევ უფრო მაგრად გავაქნიე თავი. ამ ჟესტით გატეხილ თო-
ჯინას დავემსგავსე. – შეიძლება დედაჩემი მამაშენს სკოლის პე-
რიოდში იცნობდა კიდეც, მაგრამ ეს წლების წინ იყო. მანამ, სა-
ნამ მამას შეხვდებოდა. ვიღაცაში გეშლება. აქ ვიღაც სხვის მან-
ქანა დაინახე. დედა როცა სახლში არ არის, ყოველთვის ქალაქ-
შია და მუშაობს.
– მე ისინი ერთადაც ვნახე, ნორა. დედაშენი იყო. ნამდვი-
ლად. არც კი სცადო მისი გამართლება. იმ დღეს სკოლაში შენს
276 მკითხველთა ლიგა
კარადაზე მისთვის გადასაცემი შეტყობინება დავტოვე. – ისინი
ერთად იწვნენ. არაერთხელ. მთელი ამ წლების განმავლობაში
ერთმანეთს ხვდებოდნენ, რაც იმას ნიშნავს, რომ შეიძლება მა-
მაჩემი მამაშენიც იყოს. შენ კი... ჩემი და.
მარსის სიტყვები ალესილი მახვილივით ჩაეშვა ჩვენ შორის.
მკლავები წელზე შემოვიხვიე და შევტრიალდი. თითქოს ეს--
ესაა გული ამერეოდა. ყელში ცრემლები მომბჯენოდა. ცხვირი
შიგნიდან მეწვოდა. უსიტყვოდ გავიარე მარსის ეზო და მგონი
ზურგში რაღაც კიდევ მომაძახა, მაგრამ ამას მნიშვნელობა
აღარ ჰქონდა. უკვე ყველაფერი მითხრა.
პაჩის სახლში აღარ წავსულვარ. როგორც ჩანს, კლემენტი-
ნამდე ფეხით ვიარე და მერე პარკს და საცურაო აუზსაც გვერ-
დით ჩავუარე, რადგან ახლა ბიბლიოთეკის წინ, გაზონზე მდგარ
სკამზე ვიჯექი და თავზე ლამპიონი დამნათოდა. არ ციოდა, თუმ-
ცა მუხლები მაინც მკერდთან მქონდა მიბჯენილი, მთელი
სხეული მითრთოდა. ფიქრები ათასგვარ თეორიებად ერთმა-
ნეთში ირეოდა.
ირგვლივ ჩამოწოლილ სიბნელეში გავიხედე. ქუჩას სანათები
მიუყვებოდა. სერიალის ხმა მოისმოდა. ჰაერის ცივი მონაბერი
სახელოებში მწვდებოდა და მთელ სხეულში ჟრუანტელს მგვრი-
და. ერთიანად შევიგრძნობდი ბალახის, მუსკატისა და ნესტის
სურნელს.
სკამზე დავწექი და ვარსკვლავებს ავხედე. მათი ნათების და-
საფარავად თვალები დავხუჭე, ხელები კი მუცელზე დავილაგე.
თითები გაყინულ ტოტებს მიმიგავდა. ვფიქრობდი, რატომ ხდე-
ბოდა, რომ ზოგჯერ ცხოვრება ასე რთულდებოდა. რატომ ხდე-
ბოდა, რომ ადამიანები, რომლებიც მიყვარდა, ყველაზე მეტად
მტკენდნენ გულს. არც კი ვიცოდი, ვისკენ მიმემართა ბრაზი –
მარსის, მამამისის, თუ დედაჩემისკენ. სადღაც, გულის სიღრმე-
ში, იმედი მქონდა, რომ მარსი ცდებოდა და ერთი სული მქონდა,
277 მკითხველთა ლიგა
ეს მისთვის პირში მიმეხალა. მაგრამ, რაღაც ავბედითი გრძნობა
მეუფლებოდა და მკარნახობდა, რომ ეს მხოლოდ უღონო ცდა
იყო იმედგაცრუების წინ.
ზუსტად ვერ ვიხსენებდი, როდის, მაგრამ ეს წინა წლებში უნ-
და მომხდარიყო. ალბათ მამას სიკვდილამდე... არა, არა, მას
შემდეგ. მახსოვს გაზაფხულის თბილი დღე იდგა და სკოლაშიც
ჩვეულებრივ ვაგრძელებდი სწავლას. ვიმ გაკვეთილების გაცდე-
ნაზე დამიყოლია, მე კი მაშინდელ მდგომარეობაში ვინმესთვის
წინააღმდეგობის გაწევის უნარი აღარ მქონდა. ჩვენ გვეგონა,
რომ დედაჩემი სახლში არ დაგვხვდებოდა, შინ მისულებმა კი
სახლის წინ მდგარი წითელი „ლენდ კრუიზერი“ დავინახეთ.
– ეე, შენს სახლთან ვიღაცის მანქანა დგას, – მითხრა ვიმ.
– ვისი უნდა იყოს?
– „ტოიოტაა“, დედაშენის არ იქნება.
– იქნებ რომელიმე დეტექტივისაა? – საეჭვო იყო, რომ რომე-
ლიმე დეტექტივს სამოცი ათასდოლარიანი მანქანა ჰყოლოდა,
მაგრამ იმ პერიოდში იმდენი დეტექტივი მოდიოდა ჩვენთან,
რომ მეტი აღარც მიფიქრია.
– მოდი, ახლოს მივიდეთ.
უკვე თითქმის სახლის წინ ვიყავით, როცა კარი გაიღო და
ხმები მოისმა. დედის და... ცოტა უფრო ბოხი ხმა, კაცისა.
ვიმ სახლს უკან გამიყვანა, ფრთხილად, შეუმჩნევლად.
იქიდან ვუყურებდით, როგორ ჩაჯდა მანქანაში ჰენკ მილარი.
– უხ, შენი... – წამოსცდა ვის. – ზოგადად, ამ შემთხვევაში
ცოტა სხვა რამეს ვიფიქრებდი, მაგრამ დედაშენი ისეთი ქალია,
დარწმუნებული ვარ, ეს კაცი აქ მხოლოდ მისი მანქანის გასაყი-
დად იყო.
– ამხელა გზა მაგისთვის გამოიარა?
– ოჰ, შენ არ იცნობ მანქანის გამყიდველებს. ყველაფერზე
წავლენ, ოღონდ მიზანს მიაღწიონ.
278 მკითხველთა ლიგა
 – მაგრამ დედაჩემს უკვე ჰყავს მანქანა.
– „ფორდი“. „ტოიოტას“ მთავარი მტერი. მარსის მამა კი მა-
ნამ არ მოისვენებს, სანამ ყველას ამ ქალაქში, „ტოიოტა“ არ
ეყოლება.
მეხსიერება დამებინდა. იქნებ სულაც არ აპირებდა მანქანის
მიყიდვას? იქნებ მათ სინამდვილეში სერიოზული რომანი ჰქონ-
დათ?
სად წავსულიყავი? სახლში? ეს ადგილი უკვე უცხოდ და სახი-
ფათოდ მეჩვენებოდა. ეს იყო დიდი, ტყუილებით სავსე ყუთი.
მშობლები, რომლებიც მთელი ცხოვრება სიყვარულზე, ერთო-
ბასა და ოჯახზე მესაუბრებოდნენ, სინამდვილეში... მაგრამ თუ
მარსი სიმართლეს ამბობდა, მთელი ის ოჯახური იდილია ერთი
დიდი დაცინვა გამოდიოდა. დიდი ტყუილი, რომელსაც ვერას-
დიდებით ვერ წარმოვიდგენდი. ნუთუ მინიშნებები ვერ შევამ-
ჩნიე? ნუთუ ასე უჩუმრად გამეპარა ამდენი წელი თვალწინ და
სიმართლეს ვერ ჩავწვდი? ეს იყო ჩემი სასჯელი? სასჯელი იმის-
თვის, რომ ადამიანებში ყოველთვის კარგის დანახვას ვცდი-
ლობ? მიუხედავად იმისა, რომ ახლაც ძლიერ მძულდა პაჩი, მი-
სი მიდგომა უფრო გასაგები ხდებოდა. ის ყველასგან განსხვავ-
დებოდა, ადამიანებში ყოველთვის ყველაზე ცუდ თვისებებს გა-
მოარჩევდა ხოლმე; ის ყოველთვის რეალურად აღიქვამდა კარ-
გსა და ცუდს. ყოველთვის მტკიცედ და ცივსისხლიანად იქცეოდა
და, ადამიანებიც სწორედ ამიტომ სცემდნენ პატივს.
ადამიანები, რომლებიც მე მატყუებდნენ.
სკამზე წამოვიმართე, დედაჩემის ნომერი ავკრიბე და დავუ-
რეკე. არც კი ვიცოდი, თუ მიპასუხებდა, რას ვეტყოდი. ჩემს
ბრაზსა და მრისხანებას ერთიანად ამოვაფრქვევდი?! ნიკაპი მი-
კანკალებდა, სხეულის ყოველი კუნთი დამძაბოდა. ენაზე მადგე-
ბოდა სალანძღავი, ბრაზიანი სიტყვები და მინდოდა პირში მიმე-
ხალა მისთვის ყოველ ჯერზე, როცა თავის დაცვას ახალი
279 მკითხველთა ლიგა
ტყუილებით შეეცდებოდა. და თუ იტირებდა... არ შევიცოდებდი.
იმსახურებდა, რომ სრულად შეეგრძნო ის დიდი ტკივილი, რო-
მელიც მომაყენა. უეცრად ავტომოპასუხის ხმა გავიგონე და ამან
გადაარჩინა ჩემი მობილური, რომელიც ახლა სიბნელეში არ
მოვისროლე.
შემდეგ ვის დავურეკე.
– იო, პატარავ. რამე მნიშვნელოვანზე რეკავ? იცი, რიქსონ-
თან ერთად...
– სახლიდან მოვდივარ, – ვუთხარი და ცრემლნარევი ხმა არ
დავმალე. – შემიძლია, ცოტა ხნით შენთან დავრჩე? სანამ არ გა-
ვერკვევი, საით წავიდე.
ყურში ვის მძიმე სუნთქვას ვისმენდი. – მოიცა, რა თქვიი?
– დედაჩემი შაბათს ჩამოდის. მინდა, რომ ყველაფერი მანამ-
დე მოვაგვარო. შემიძლია თუ არა, რომ კვირის ბოლომდე შენ-
თან დავრჩე?
– მმ, შეიძლება გკითხო...
– არა.
– კარგი, კარგი, რა თქმა უნდა, – მიპასუხა ვიმ და შეეცადა
დაეფარა ის შოკი, რომელიც ჩემმა სიტყვებმა განაცდევინა. –
რა პრობლემაა, რამდენ ხანსაც გინდა, დარჩი. უბრალოდ, გამა-
გებინე, როცა გადმოსასვლელად მზად იქნები.
ვიგრძენი ცრემლების ახალი ნაკადი. ახლა, ამ მომენტში, ვი
იყო ერთადერთი ადამიანი, ვისი იმედიც მქონდა. ის იყო გამა-
ღიზიანებელი, აუტანელი და ზარმაცი, მაგრამ მას ჩემთვის
ტყუილი არასდროს უთქვამს.
სახლში დაახლოებით ცხრა საათისთვის მივედი და მაშინვე
პიჟამაში გამოვეწყვე. არ ციოდა, მაგრამ ჰაერში ნესტი იგრძნო-
ბოდა, რომელიც თითქოს მთელ კანზე მეკვროდა და ძვლის
სიღრმემდე სიცივით მავსებდა. თბილი რძე მოვიმზადე და ჭი-
ქიანად შევწექი ლოგინში. ძილისთვის ძალიან ადრე იყო, თან
280 მკითხველთა ლიგა
რომც მეცადა, მაინც ვერ დავიძინებდი. ფიქრები ერთმანეთში
მქონდა არეული. შემდეგ ჭერს ავხედე და შევეცადე განვლილი
თექვსმეტი წელიწადი როგორმე წამეშალა და ახლიდან დამე-
ლაგებინა იგი. შეუძლებელი იყო, ვერ ვახერხებდი ჰენკ მილა-
რის მამად წარმოდგენას.
ლოგინიდან გადმოვედი და დედაჩემის საძინებლისკენ გავე-
შურე. გამოვაღე მისი კარადა და სკოლის გამოსაშვები ფოტო-
ალბომის ძებნა დავიწყე. არ ვიცოდი, ინახავდა თუ არა, მაგრამ
თუ ასე იყო, მაშინ ჰენკ მილარს რაიმე განსაკუთრებული და
სხვებისგან გამორჩეული მინაწერი უნდა ჰქონოდა ამ ალბომზე.
თუკი ერთმანეთს სკოლის პერიოდში მართლა ხვდებოდნენ,
ასეც უნდა ყოფილიყო. ვეძებე, მაგრამ ვერაფერს მივაგენი.
ხუთწუთიანი ძებნის შემდეგ ოთახი ხელცარიელმა დავტოვე.
სამზარეულოში შევედი, შევეცადე რაიმე საჭმელი მენახა,
მაგრამ ვგრძნობდი, რომ მადა დამკარგოდა. ვერაფერს შევჭამ-
დი მაშინ, როცა ჩემს ოჯახში გამეფებულ დიდ ტყუილზე ვფიქ-
რობდი. შევნიშნე, რომ გასასვლელ კარს ვუყურებდი. მაგრამ,
სად უნდა წავსულიყავი? ამ სახლში უკვე თავს დაკარგულად
ვგრძნობდი, მაგრამ გასაქცევიც არსად მქონდა. დერეფანში კი-
დევ რამდენიმე წუთი ვიდექი, შემდეგ ისევ საძინებელში ავედი,
ლოგინში შევწექი და პლედი ნიკაპამდე ავიწიე. თვალები დავ-
ხუჭე და წარმოვიდგინე სხვადასხვა სურათი – მარსი, ჰენკ მი-
ლარი, რომელსაც ძლივს ვცნობდი, შემდეგ ჩემი მშობლები,
კადრები ერთმანეთს მაღალი სისწრაფით ცვლიდნენ, სანამ გა-
ურკვეველი გამოსახულებების გროვად არ იქცნენ. შემდეგ,
თითქოს სურათებმა უკან სვლა დაიწყეს, დროში მოძრაობდნენ
და სხვადასხვა ფერებად იშლებოდნენ. ბოლოს კი ყველა ფერი
გაქრა და დარჩა მხოლოდ შავი და თეთრი. უკვე ვხვდებოდი,
რომ სხვა სამყაროში გადავინაცვლე.
სიზმარს ვხედავდი.
281 მკითხველთა ლიგა
 სახლის წინ, ეზოში ვიდექი. უხეში ქარი ხმელ ფოთლებს ქუ-
ჩისკენ ერეკებოდა. ფოთლები მუხლებზე მეყრებოდა. ცას უც-
ნაური, კვამლისფერი ღრუბელი მოსდებოდა, თუმცა არ იძვრო-
და, თითქოს ელვისთვის ემზადებაო. პაჩი ზღურბლის წინ, საფე-
ხურზე იჯდა, თავი დაეხარა, ხელები კი მუხლებზე დაეწყო.
– გაქრი ჩემი სიზმრიდან! – დავუყვირე ქარის ხმაში.
მან თავი გააქნია. – არსად არ წავალ, სანამ არ აგიხსნი, რა
ხდება.
ჩემი პიჟამის ზედატანი მჭიდროდ შემოვიხვიე. – შენგან
არაფრის გაგება არ მსურს.
– აქ მთავარანგელოზებს ჩვენი არ ესმით.
ბრალმდებლის სიცილი ამივარდა. – არ გეყო რეალურ ცხოვ-
რებაში ჩემით მანიპულირება, ახლა სიზმრებსაც მიადექი?
პაჩმა ხელები აღმართა. – მანიპულირება? მე ვცდილობ, გა-
გარკვიო, რა ხდება.
– ჩემს სიზმრებში იჭრები, – გამომწვევად გავძახე. პირვე-
ლად ასე „ეშმაკის ხელჩანთის“ შემდეგ მოიქეცი. ახლა იმავეს
იმეორებ.
ჩვენ შორის უეცარი ქარბორბალა დატრიალდა, რამაც იძუ-
ლებული გამხადა, უკან გადამედგა ნაბიჯი. ისმოდა ხის ტოტების
მსხვრევის ხმა. სახიდან თმა გადავიწიე.
პაჩმა თქვა, – ძ-ის შემდეგ, ჯიპში მითხარი, რომ მარსის მამა
დაგესიზმრა. წინაღამით მეც ზუსტად მასზე ვფიქრობდი. ზუსტად
ვცდილობდი იმ პერიოდის გახსენებას. ვცდილობდი მენახა გზა,
რომლითაც შენთვის სიმართლის თქმას მოვახერხებდი.
– შენ მაიძულე იმ სიზმრის ნახვა?
– სიზმარი არა. ეს მეხსიერება იყო.
შევეცადე მისი ნათქვამი გადამეხარშა. თუკი ეს სიზმარი არ
ყოფილა, მაშინ ჰენკ მილარი ინგლისში ასი წლის წინ ცხოვრობ-
და. გონებაში მისი სიტყვები გამახსენდა – „ის ადამიანი არ
282 მკითხველთა ლიგა
არის. უთხარი, რომ ის ეშმაკის ანგელოზია, რომელიც ჩემი
სხეულისა და სულის დასაუფლებლად მოვიდა“.
ჰენკ მილარი ნეფილიმი იყო?!
– არ ვიცი, როგორ მოახერხე მაგ სიზმრის ნახვა, მაგრამ მას
მერე შენთან კავშირის დამყარებას ვცდილობ. იმ ღამით გამოვ-
ძვერი, როცა გაკოცე, მაგრამ ახლა კედელს ვეჯახები. გამიმარ-
თლა, რომ ახლა შენს სიზმარში შემოვაღწიე. ვფიქრობ, წინააღ-
მდეგობის მიზეზი შენ ხარ. შენ არ მიშვებ.
– იმიტომ, რომ არ მინდა ჩემს თავში იჯდე!
პაჩი წამოიმართა და წინ დაიძრა. – მჭირდება, რომ შემომიშ-
ვა.
უკან დავიხიე.
– მე მარსიზე მიმამაგრეს, – მითხრა მან.
სანამ ყველაფერი თავის ადგილზე დადგებოდა, მორიგმა
ხუთმა წამმა განვლო. მუცელში ავადმყოფურად ცხელმა შეგ-
რძნებამ დამიარა. – ახლა მარსის მფარველი ანგელოზი ხარ?
– არცთუ ისე სასიამოვნო საქმიანობაა.
– ასე მთავარანგელოზებმა გადაწყვიტეს?
– როდესაც შენს მფარველად დამნიშნეს, გასაგებად ამიხ-
სნეს, რომ შენი დაცვით საუკეთესო მიზნებისთვის უნდა მემსახუ-
რა, თუმცა, შენით დაინტერესება ამ მიზნებს შორის არ იყო. ვი-
ცოდი და მაინც წავედი ამაზე. მთავარანგელოზები მუდმივად
ერეოდნენ ჩემს პირად ცხოვრებაში. მიყურებდნენ და მაკვირდე-
ბოდნენ მაშინაც, როცა ბეჭედი მომეცი.
ჯიპში. იმ ღამით, რომლის შემდეგაც დავშორდით. გამახსენ-
და.
– როგორც კი მივხვდი, რომ გვიყურებდნენ, უკან დავიხიე.
თუმცა უკვე გვიან იყო. ამიტომ, მითხრეს, რომ დასაცავი ობიექ-
ტი უნდა შემეცვალა. შემდეგ მარსიზე მიმამაგრეს. ამიტომ წავე-

283 მკითხველთა ლიგა

დი იმ ღამესვე მის სახლში, რათა პირისპირ მენახა ის, ვისაც მო-
მავალში დავიფარავდი.
– რატომ მარსი? – ვიკითხე ნაღვლიანად. – ჩემს დასასჯე-
ლად?
ხელი პირზე ჩამოისვა. – მარსის მამა სუფთა სისხლის პირვე-
ლი თაობის ნეფილიმია. ახლა, როცა მარსი თექვსმეტი წლის
გახდა, მსხვერპლად შეწირვის საფრთხე ემუქრება. ორი თვის
წინ, როდესაც შენი შეწირვა ვცადე, რათა ადამიანის სხეული მო-
მეპოვებინა, ყველაფერი შენი გადარჩენით დასრულდა. არცთუ
ისე ბევრ დაცემულ ანგელოზს უფიქრია თავისი ბედისწერის
შეცვლაზე. ახლა კი, მე მფარველი ვარ. მათ იციან ეს და ახლა,
როცა სიკვდილისგან გიხსენი, სხვა დაცემულ ანგელოზებსაც
სურთ მსგავსი ხრიკის გამეორება. სურთ გადაარჩინონ ადამიანი
და ამგვარად დაიბრუნონ ფრთები... – პაჩმა ამოისუნთქა, – ან
მოკლან ვასალი ნეფილიმი და ადამიანებად გადაიქცნენ.
გონებაში აღვიდგინე ყველაფერი, რაც დაცემული ანგელო-
ზებისა და ნეფილიმების შესახებ ვიცოდი. ენოქის წიგნში მონათ-
ხრობი იყო დაცემულ ანგელოზზე, რომელიც გაადამიანდა მისი
ვასალი ნეფილიმის მდედრობითი ხაზის შთამომავლის მოკ-
ვლით. ორი თვის წინ პაჩმა სწორედ ამ ხერხით მოახერხა ჩონ-
სის დამარცხება. ახლა კი, თუ დაცემულებმა ჰენკ მილარს ფიცი
დაადებინეს, ეს ნიშნავდა რომ...
მსხვერპლშეწირვა მარსის ემუქრებოდა.
– გინდა თქვა, რომ ახლა შენ ვალდებული ხარ, მარსი
მსხვერპლშეწირვისგან დაიცვა, რომელიც მას იმ დაცემული ან-
გელოზისგან ემუქრება, ვინც ჰენკ მილარი ერთგულებაზე
დააფიცა?
პაჩისთვის ჩემი მზერა საკმარისი იყო საიმისოდ, რომ შემდე-
გი შეკითხვა გამოეცნო და პასუხი გაეცა. – მარსიმ არაფერი
იცის. სრულიად ბნელითაა მოცული.
284 მკითხველთა ლიგა
 არ მინდოდა ამაზე საუბარი. არ მინდოდა პაჩის აქ ნახვა. მან
ხომ მამაჩემი მოკლა. მან მომტაცა ადამიანი, რომელიც მიყვარ-
და. პაჩი იყო მონსტრი. რაც უნდა ეთქვა, საპირისპიროს არც
ერთ შემთხვევაში არ ვიფიქრებდი.
– ჩონსიმ ნეფილიმთა სისხლით შეფიცული საზოგადოება ჩა-
მოაყალიბა, – თქვა პაჩმა.
ყურადღების მოკრება კვლავ შევძელი. – რა? ეგ საიდან იცი?
პაჩი სათანადო პასუხს ეძებდა. – რამდენიმეს მეხსიერებაში
ჩავიხედე. რამდენიმე ადამიანის...
ადამიანთა მეხსიერებაში?! – შოკირებული ვიყავი. როგორ
შეეძლო ასეთი საშინელებების ასე მარტივად კეთება? როგორ
იქექებოდა სხვათა პირად ცხოვრებაში? რატომ იკვლევდა ადა-
მიანთა ინტიმურ ფიქრებს და რატომ ელოდა ჩემგან ამ ყველაფ-
რით აღფრთოვანებას?! ან თუნდაც, უბრალოდ, მოსმენას...
– ჩონსის სიკვდილის შემდეგ, მის საქმეს გამგრძელებელი
გამოუჩნდა. ჯერ მის სახელს ვერ მივაკვლიე, მაგრამ, როგორც
ხმები დადის, ის ჩონსის სიკვდილით გაღიზიანებულა, რაც მა-
ფიქრებინებს, რომ ის ჩონსისთან დაახლოებული ადამიანი, ან
მისი ნათესავი უნდა ყოფილიყო.
თავი გავაქნიე. – ამის მოსმენა არ მინდა.
– მას ჩონსის მკვლელზე აქვს თვალი დადგმული. – ჩემი ნე-
ბისმიერი მორიგი საპროტესტო ფრაზა ჩანასახშივე კვდებოდა.
მე და პაჩმა ერთმანეთს შევხედეთ. – სურს, რომ მკვლელს აზ-
ღვევინოს.
– გინდა თქვა, რომ ჩემთვის სამაგიეროს გადახდა უნდა? –
ძლივს ამომდიოდა პირიდან სიტყვები.
– არავინ იცის, რომ ჩონსი მოკალი. თავადაც მხოლოდ სიკ-
ვდილის წინ გაიგო, რომ მისი შთამომავალი იყავი. ასე რომ,
მცირე შანსია, ამის შესახებ სხვამ იცოდეს. ჩონსის საქმის გამ-
გრძელებელი ძებნას დაგიწყებს, ამ საქმეში წარმატებას ვუსურ-
285 მკითხველთა ლიგა
ვებ – კარგად მახსოვს, თავადაც რა დრო დავხარჯე შენს საპოვ-
ნელად. – ნაბიჯი წინ გადმოდგა. მე უკან დავიხიე. – როცა გაიღ-
ვიძებ, მინდა, რომ ისურვო – ძველებურად გავხდე შენი მფარვე-
ლი. ოღონდ, ეს უნდა იყოს გულწრფელი სურვილი, რათა მთავა-
რანგელოზებმა შეისმინონ შენი თხოვნა. მე მჭირდება, რომ ასე
მოხდეს. აუცილებელია, რომ ვწვდებოდე შენს სამყაროს, შემეძ-
ლოს შენი ნებისმიერი გრძნობისა და შენ ირგვლივ მყოფი ადა-
მიანის შეცნობა.
რას ამბობდა?! რატომ ცდილობდა ჩემს სიზმრებში შეღწევას?
რატომ მოვიდა ამაღამ ჩემთან? იმიტომ, რომ ჩემგან მოწყვიტეს
და ახლა საკუთარი მიზნის მისაღწევად სხვა გზა აღარ დარჩენო-
და?
თეძოებზე მისი ხელები ვიგრძენი, მიზიდავდა და თითქოს ამ
ჟესტით ჩემს დაცვას ცდილობდა. – არ დავუშვებ, რომ რაიმე და-
გიშავდეს.
თავი გავითავისუფლე. გონება დაბინდული მქონდა. „მას
სურს, რომ მკვლელს პასუხი აგებინოს“. – ამ ფიქრს ვეღარ ვი-
შორებდი. იდეა იმის შესახებ, რომ ვიღაცას ჩემი მოკვლა სურ-
და, ერთიანად მთრგუნავდა და მაშეშებდა. არ მინდოდა აქ ყოფ-
ნა. არ მინდოდა ამ ყველაფრის ცოდნა. მინდოდა ძველებურად
თავი უსაფრთხოდ მეგრძნო.
მივხვდი რა, რომ პაჩი ჩემი სიზმრის დატოვებას არ აპირებ-
და, გადავწყვიტე თავად მემოქმედა. შევებრძოლე უხილავ ბარი-
ერს, რომელიც გამოფხიზლების საშუალებას არ მაძლევდა. „გა-
იღვიძე, – ვუთხარი ჩემს თავს – გაახილე თვალები!“
პაჩმა იდაყვი დამიჭირა. – რას აკეთებ?
ვგრძნობდი, რომ ვფერმკრთალდებოდი, ვგრძნობდი ზეწრის
სითბოს და ბალიშის სიმსუბუქეს, მის ლოყაზე შეხებას. ჩემი
ოთახის ნაცნობი სურნელი ბრუნდებოდა.

286 მკითხველთა ლიგა

 – არ გაიღვიძო, ანგელოზო, – თმაში შემიცურა ხელები პაჩმა
და სახე დამიჭირა. – არის კიდევ რაღაც, რაც უნდა იცოდე. ძა-
ლიან მნიშვნელოვანი მიზეზი არსებობს საიმისოდ, რათა ეს მეხ-
სიერება დაინახო. ვცდილობ ამის შენამდე მოწვდენას, მაგრამ
არ მიშვებ. მჭირდება, რომ ჩემი დაბლოკვა შეწყვიტო.
თავი უკან გავწიე. ფეხები თითქოს ბალახს ზემოთ მომექცა,
თითქოს მაღლა ავიწიე და რუხ ღრუბელს მივუახლოვდი. პაჩი
მეჭიდებოდა, მძიმედ სუნთქავდა და ილანძღებოდა, თუმცა ჩემ-
სა და მას შორის წარმოსახვითი, ბუმბულის სისქის ძაფიღა იყო
შერჩენილი.
„გაიღვიძე, – ვუბრძანე საკუთარ თავს – „გაიღვიძე“.
და ღრუბლებს ნება დავრთე, მთლიანად შევრწყმოდი.

287 მკითხველთა ლიგა

 თავი 17

გამეღვიძა და შეშფოთებულმა ამოვიხვნეშე.

ოთახში ბნელოდა, ფანჯარაში მთვარე ბროლის ბურთივით
ეკიდა. ზეწარი, რომელშიც ფეხები მქონდა აბურდული, ცხელი
და სველი იყო. საათი ათის ნახევარს აჩვენებდა.
ლოგინიდან გადმოვძვერი და სააბაზანოში შევედი. ჭიქა ცივი
წყლით ავავსე და დიდი ყლუპებით დავლიე, შემდეგ კი კედელს
მივეყრდენი და მივხვდი, რომ აღარ უნდა დამძინებოდა. არავი-
თარ შემთხვევაში არ უნდა შემომეშვა პაჩი ჩემს სიზმრებში.
დერეფანს ზემოთ ავუყევი, რათა არ დამძინებოდა, მაგრამ
ვატყობდი, ისე ვღელავდი, რომც მნდომოდა, მაინც ვერ მოვხუ-
ჭავდი თვალს.
რამდენიმე წუთის შემდეგ პულსი დამიმშვიდდა, თუმცა გო-
ნებრივად იმავეს გაკეთება ძალიან რთული იყო. შავი ხელი. ეს
ორი სიტყვა მუდამ თან მდევდა და ჩემი ისედაც ნაწილებად დაშ-
ლილი სამყარო, კიდევ უფრო ნადგურდებოდა.
ვხვდებოდი, რომ თავს ვარიდებდი პრობლემის გადაჭრის
ერთადერთ გზას: მთავარანგელოზებისთვის პაჩის და შავი ხე-
ლის შესახებ მეცნობებინა. მეთქვა, რომ ის იყო მკვლელი.
ვცდილობდი სამარცხვინო სიმართლის დაფარვას: მე მკვლელი
შემიყვარდა. მე მას ნება დავრთე ეკოცნა, მოეტყუებინა და ეღა-
ლატა ჩემთვის. როდესაც სიზმარში მეხებოდა, კედელი, რო-
მელსაც ჩვენ შორის ვაშენებდი, წამიერად ინგრეოდა და
ვგრძნობდა, რომ ხელახლა ვეხვეოდი მის ქსელში. ისევ ძველე-
ბურად მიცემდა გული მის ყოველ შეხებაზე და ეს ყველაზე დიდი
ღალატი იყო. რა ადამიანი ვიყავი, თუკი საკუთარი მამის მკვლე-
ლის მიმართაც კი არ შემეძლო საკმარისი სიმკაცრე გამომეჩი-
ნა?
288 მკითხველთა ლიგა
 პაჩმა მითხრა, რომ საკმარისი იყო, სურვილი ხმამაღლა წარ-
მომეთქვა, რომ მთავარანგელოზები მას დამიბრუნებდნენ. ეს
ნიშნავდა, რომ თუ დავიყვირებდი „პაჩმა მამაჩემი მოკლა“ –
ამასაც გაიგებდნენ და ყველაფერს ბოლო მოეღებოდა. სამარ-
თლიანობა იზეიმებდა. პაჩს გაგზავნიდნენ ჯოჯოხეთში, მე კი
მშვიდად დავიწყებდი ახალი ცხოვრების შენებას. მაგრამ არ შე-
მეძლო ამ სიტყვების წარმოთქმა. თითქოს ძლიერად მიმაგრე-
ბულიყვნენ ჩემი სულის სიღრმეში და სულ არ ლამობდნენ ზე-
მოთ ამოსვლას.
ზედმეტად ბევრი რამ არ ემთხვეოდა ერთმანეთს.
როგორ მოხდა, რომ პაჩი – ანგელოზი, ნეფილიმების საზო-
გადოებას დაუკავშირდა? თუ ის შავი ხელი იყო, რატომ არჩევდა
ახალბედა ნეფილიმებს? საერთოდ, რა შეხება ჰქონდა მათთან?
ეს არა მხოლოდ უცნაური, – არალოგიკურიც იყო. ნეფილიმები
ვერ იტანდნენ ანგელოზებს და პირიქით. და თუ შავი ხელი ჩონ-
სის შთამომავალი და, შესაბამისად, საზოგადოების ახალი ლი-
დერი იყო, მაშინ... როგორღა იქნებოდა პაჩი შავი ხელი?
წონასწორობა დავკარგე, ვგრძნობდი, რომ თავი სადაცაა გა-
მისკდებოდა. ამდენი შეკითხვის ატანა აღარ შემეძლო. ყველა-
ფერი, რაც შავ ხელს უკავშირდებოდა, რაღაც გაუკვალავ ლაბი-
რინთს ემსგავსებოდა, – მახეს, რომელშიც ერთ დაბრკოლებას
ახალი სამი მოჰყვებოდა...
ახლა ჩემი ერთადერთი იმედი და შავ ხელთან დამაკავშირე-
ბელი უკანასკნელი ძაფი სკოტი იყო. მან იმაზე მეტი რამ იცოდა,
ვიდრე მითხრა და დარწმუნებული ვიყავი, რომ ჩვენი უკანასკნე-
ლი საუბრის დროს ზედმეტად შეშინდა. შავ ხელზე შიშითა და პა-
ნიკით სავსე ხმით ლაპარაკობდა. უნდა გამეგო, თუ რისი მოყო-
ლა შეეძლო, მაგრამ წარსულისგან აშკარად გარბოდა და ვე-
რაფრით ვახერხებდი მის შემობრუნებას. ამ ფიქრებში ჩაფ-

289 მკითხველთა ლიგა

ლულმა ხელისგული შუბლზე მივიბჯინე და შევეცადე დავმშვი-
დებულიყავი.
შემდეგ ვის დავურეკე.
– კარგი ამბავი მაქვს, – მითხრა მანამ, სანამ რაიმეს თქმას
მოვასწრებდი. – მამაჩემი დავითანხმე, რომ სანაპიროზე წამომ-
ყვეს და მანქანის ჯარიმა გადაიხადოს. მე კვლავ საქმეში ვარ,
პატარავ.
– კარგია, იმიტომ, რომ შენი დახმარება მჭირდება.
– დახმარება ჩემი მეორე სახელია.
დარწმუნებული ვიყავი, რომ მისი „მეორე სახელი“ რაღაც
სხვაგვარად ჟღერდა, მაგრამ ახლა გაჩუმება ვარჩიე. – უნდა და-
მეხმარო, რომ სკოტის საძინებელში შევაღწიო. – დიდი იყო
იმის შანსი, რომ სკოტი ნეფილიმებთან მისი კავშირის დამადას-
ტურებელ მტკიცებულებებს ოთახში არ ინახავდა, მაგრამ რა
მექნა?! განა სხვა გზა მქონდა?! წინა შეხვედრის დროს საშინ-
ლად არასრული ინფორმაცია მომაწოდა. მეც ვხვდებოდი, რომ
მიფრთხოდა. ასე რომ, თუ მსურდა გამეგო, რა იცოდა, ცოტა შავ
სამუშაოზეც არ უნდა მეთქვა უარი.
– აღმოჩნდა, რომ პაჩმა ჩვენი ორმაგი პაემანი გადადო. ასე
რომ, შენთვის თავისუფალი ვარ, – მითხრა ვიმ რაღაც ძალიან
ენერგიული ხმით. მე კი ველოდი, რომ სკოტის საძინებლის შე-
მოწმების იდეას ოდნავ მაინც შეეწინააღმდეგებოდა.
– ისე, ეს გეგმა შენთვის სახიფათო და ამაღელვებელი ვერ
იქნება, – ვუთხარი და შევეცადე დავრწმუნებულიყავი, რომ კარ-
გად იაზრებდა ჩემს ნათქვამს. – ერთადერთი, რაც მოგეთხოვე-
ბა, არის გარეთ მანქანაში ჯდომა და სკოტის გამოჩენის შემ-
თხვევაში ჩემთან დარეკვა. შიგნით მხოლოდ მე შევალ.
– მხოლოდ ის ფაქტი, რომ უშუალო ჯაშუშურ საქმეს არ გავა-
კეთებ, დავალებას უინტერესოს ნამდვილად არ ხდის. ყველაფე-
რი ისე იქნება, როგორც ფილმებში, ოღონდ ერთი განსხვავებით
290 მკითხველთა ლიგა
– ფილმებში კარგ ტიპებს, როგორც წესი, ვერ იჭერენ ხოლმე, აქ
კი შენი ჩავლების დიდი შანსია.
პირადად მე, ვფიქრობდი, რომ ვის, ცოტა არ იყოს, ზედმეტად
აღელვებდა იმ ფაქტის წარმოდგენა, თუ როგორ ჩამავლებდნენ.
– სკოტი თუ მოვა, ხომ გამაგებინებ?
– რა თქმა უნდა, პატარავ. ჩემი დაზღვევის იმედი გქონდეს.
შემდეგ უკვე სკოტის სახლში დავრეკე. ყურმილი მისის პარ-
ნელმა აიღო.
– ნორა, რა კარგია შენი ხმის გაგონება! სკოტმა მითხრა,
რომ თქვენ შორის ურთიერთობა უკვე მაღალ ტემპერატურულ
ნიშნულს აღწევს, – ფრიად კონსპირაციული ხმით დაამატა ნათ-
ქვამს.
– ნუუ...
– ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ კარგი იქნებოდა, თუ სკოტი
ადგილობრივ გოგოს მოიყვანდა ცოლად. დიდად არ მომწონს,
როცა უცხოებზე ქორწინდებიან. რა იცი, ვინ გადარეული შეგ-
ხვდება. თან, მე და დედაშენიც კარგად ვიცნობთ ერთმანეთს.
წარმოგიდგენია, როგორ გავერთობით ქორწილის ერთად და-
გეგმვით? მაგრამ, მოდი, დროს ნუ გავუსწრებთ. როგორც ამბო-
ბენ, ყველაფერს თავისი დრო აქვს.
„ო, ღმერთო“.
– სკოტი სახლშია, მისის პარნელ? მისთვის რაღაც სიახლე
მაქვს, რომელიც მგონია, რომ დააინტერესებს.
გავიგე, როგორ მიაფარა ყურმილს ხელი და ხმამაღლა
დაიძახა, – სკოტ! ტელეფონთან, ნორაა!
რამდენიმე წამში სკოტიც მოვიდა. – ახლა შეგიძლია დაკი-
დო, დედა. – ხმაზე, ცოტა არ იყოს, სიფრთხილე ეტყობოდა.
– უბრალოდ, მინდოდა დავრწმუნებულიყავი, რომ მოხვედი,
ძვირფასო.
– ჰოდა მოვედი.
291 მკითხველთა ლიგა
 – ნორას შენთვის რაღაც საინტერესო ახალი ამბავი აქვს.
– მაშინ დაკიდე ყურმილი და აცადე, რომ მითხრას.
გაისმა უკმაყოფილო ხვნეშა და ტკაცუნი.
– მეგონა, გითხარი, რომ ჩემგან თავი შორს დაგეჭირა.
– ბენდს რომ ეძებდი, რამე იპოვე? – ვკითხე და ცოტა შევ-
ყოვნდი, რომ მისი ინტერესი შემემოწმებინა.
– არა, – მითხრა და ხმაში სკეპტიციზმი შევატყვე.
– მეგობართან ვახსენე, რომ გიტარაზე უკრავ და...
– ბას გიტარაზე.
– და მან მითხრა, რომ ამაღამ ერთ კარგ ბენდს აქვს მოსმენა.
ზუსტად გიტარისტს ეძებენ.
– რა ჰქვიათ?
ამ კითხვისთვის არ მოვმზადებულვარ. – მე... მეღორეები.
– რაღაც სამოციანურად ჟღერს.
– მოკლედ, გინდა, რომ მოგისმინონ, თუ არა?
– რომელ საათზე?
– ათზე. „ეშმაკის ხელჩანთაში“. – რატომღაც უფრო შორი
დაწესებულება ვერ მოვიფიქრე, თორემ იმას ვეტყოდი. ასე კი,
დაახლოებით, ოცი წუთი მექნებოდა თავისუფალი.
– საკონტაქტო სახელი და ტელეფონის ნომერი მჭირდება.
აი, ეს კითხვა კი ნამდვილად არ უნდა დაესვა.
– მეგობარს მხოლოდ ინფორმაცია ვთხოვე, მაგდენი აღარ
გამომიკითხავს.
– არ ვაპირებ მთელი საღამოს უაზროდ, ვიღაც გაურკვეველი
მუსიკოსების ლოდინში გატარებას. ჯერ უნდა ვიცოდე, ვინ არი-
ან, რას უკრავენ, სად დაუკრავთ და მოკლედ... ის მაინც მითხა-
რი, რა ჟანრის ბენდია? პანკი, ინდი-პოპი თუ მეტალი?
– და შენ უფრო რომლისკენ ხარ?
– პანკი.

292 მკითხველთა ლიგა

 – მოკლედ, მაშინ მათ ნომერს გაგირკვევ და მაშინვე გადმო-
გირეკავ.
კავშირი გავწყვიტე და მაშინვე ვის დავურეკე. – სკოტს ვუთ-
ხარი, რომ ამაღამ ერთ-ერთ ბენდს მოსმენა აქვს და გიტარისტს
ეძებენ. შენი ნომერი რომ მივცე, შეძლებ მოატყუო, ვითომ ერთ-
ერთი მუსიკოსის მეგობარი გოგო ხარ და როცა რეპეტიციობენ,
ტელეფონს ყოველთვის შენ პასუხობ. სულ ეს არის. რაც შეიძ-
ლება ნაკლები ფაქტი გაამჟღავნე. მხოლოდ იცოდე, რომ ეს
არის პანკ-ბენდი, რომელსაც დიდი მომავალი ელის და სულე-
ლი იქნება, თუ მოსმენაზე უარს იტყვის.
– ოო, ისევ ეს ჯაშუშური ამბები. – თქვა ვიმ. – როცა ცხოვრე-
ბა მოწყენილი ხდება, საკმარისია, შენ გვერდით აღმოვჩნდე
ხოლმე, ნორა.
ზღურბლთან ვიჯექი და მუხლები მკერდზე მქონდა მიბჯენი-
ლი, როცა სახლის წინ ვის მანქანა გამოჩნდა.
– მგონი უმჯობესია, თუ სკიპისთან შევივლით და ცხელ ჰოთ-
დოგებს დავითრევთ. – მითხრა ვიმ, როგორც კი მანქანაში ჩავ-
ჯექი. – არ ვიცი, მაგ ჰოთდოგებს რა ინგრედიენტს უმატებენ,
მაგრამ ყოველთვის, როცა მივირთმევ, უცაბედი სიმამაცით ვივ-
სები. ერთი ჰოთდოგიც კი საკმარისია, რომ ყველაფერი გავაკე-
თო.
– ეგ იმიტომ, რომ მასში დამატებული ტოქსინები შენზე ნარ-
კოტიკულ ზემოქმედებას ახდენს.
– როგორც უკვე ვთქვი, სკიპისთან მივდივართ.
– უკვე ვჭამე სადილად სპაგეტი.
– სპაგეტი არ არის ნოყიერი.
– რას ამბობ. ძალიან ნოყიერია.
– ჰო, მაგრამ მაინც ისეთი ვერა, როგორც გემრიელი სოსისი
და მდოგვი, – შემეწინააღმდეგა ვი.

293 მკითხველთა ლიგა

 თხუთმეტი წუთის შემდეგ უკვე ქუჩას მივუყვებოდით, სკიპის-
თან შევიძინეთ ორი გრილზე შემწვარი სოსისიანი ჰოთდოგი,
კარტოფილი ფრის ერთი დიდი შეკვრა და მარწყვის ორი მილ-
ქშეიკი.
– მეზიზღება ასეთი საჭმელები, – ვთქვი და შევამჩნიე, რომ
ერთჯერადი ქაღალდიდან, რომელშიც ჰოთდოგი იყო გახ-
ვეული, ცხიმი გადმოიღვარა და ხელზე დამეცა. – ჯანმრთელო-
ბისთვის საზიანოა.
– პაჩთან ურთიერთობაც ეგეთია, მაგრამ უარს არ ამბობ.
პასუხი არ გამიცია.
სკოტის სახლიდან მეოთხედ მილში ვი მთავარ ქუჩაზე გავი-
და. მთავარი პრობლემა ის იყო, რომ ეს ქუჩა ზუსტად სკოტის
სახლთან მთავრდებოდა. შეუძლებელი იყო იქამდე შეუმჩნევ-
ლად მისვლა. როგორც კი სახლიდან გამოვიდოდა, მაშინვე
დაინახავდა ვის მანქანას. იმაზე არ ვღელავდი, რომ ვის ხმას ტე-
ლეფონში იცნობდა, მაგრამ ფიზიკურად აშკარად არ იქნებოდა
მისთვის უცხო. ხშირად უნახავს ჩემ გვერდით და მაშინაც, როცა
მანქანით უკან მივყვებოდით, საკმარისად დაამახსოვრდებოდა
ისიც და მისი „ნეონიც“. მოკლედ, ვი ჩემი თანამზრახველი იყო.
– როგორმე ამ ქუჩას უნდა შემოუარო და მანქანა სადმე
იქით, ბუჩქებთან დააყენო. – ინსტრუქცია მივეცი ვის.
ის წინ გადაიხარა და სიბნელეში შეიყვანა მანქანა. – იქ, ბუჩ-
ქებამდე, თხრილია?
– ღრმა არ არის, ნუ ღელავ.
– მე მეღრმავება. ნუ გავიწყდება, რომ „ნეონში“ ზიხარ და
არა „ჰამერში“.
– კარგი რა, იმდენს მაინც ვერ იწონის, რომ შიგნით ჩავ-
რჩეთ. თუ მაინც ასე მოხდა, გადავალ და მოვაწვები.
ვიმ მანქანა დაძრა. უცნაური ხმა გავიგე, ერთ ადგილზე გავ-
ჩერდით.
294 მკითხველთა ლიგა
 – გაზს მოუმატე! – შევაგულიანე კბილების წაკწაკით, როცა
ტროტუარის ამაღლებულ კიდეს დავეტაკეთ. მანქანა ზემოთ შეხ-
ტა და პირდაპირ თხრილისკენ დაეშვა. წინა ნაწილით პირდაპირ
ასფალტს დაეჯახა, წინა საბურავებმა ერთ ადგილზე ბრუნვა და-
იწყეს და ჩვენ გავჩერდით.
– არა მგონია, გამოგვივიდეს. – თქვა ვიმ და პედალს დააწვა.
საბურავები ბრუნავდა, მაგრამ ვერ ვიძვროდით. – ამ ახვარს
კუთხიდან უნდა მივუდგე, – წაიბურტყუნა ვიმ და რაც შეეძლო,
მაგრად მოუხვია მარცხნივ. – აი, აი, ასე ჯობია. – „ნეონმაც“
თითქოს ძვრა დაიწყო.
– ფრთხილად, მანდ დიდი ქვაა, – წამოვიწყე, მაგრამ გაფ-
რთხილება დამიგვიანდა. მანქანით პირდაპირ უზარმაზარ, მიწა-
ში ნახევრად ჩამარხულ ქვას დავეტაკეთ. ვი მუხრუჭს დააწვა და
ძრავა გამორთო. სასწრაფოდ მანქანიდან გადმოვედით და წინა
საბურავი შევამოწმეთ.
– რაღაც წესრიგში ვერ არის, – თქვა ვიმ. – საბურავი ასე უნ-
და იდგეს?
მე უახლოეს ხეს თავი მივადე.
– მოკლედ, მიზანს ხომ მოვაღწიეთ. – მითხრა ვიმ. – ახლა
რა?
– გეგმას უნდა მივყვეთ. მე სკოტის ოთახს გავჩხრეკ. შენ აქ
მიმოიხედე. როგორც კი დავბრუნდები, რიქსონს დაურეკე.
– და რას ვეტყვი?
– იმას, რომ უეცრად გზაზე ირემი დავინახეთ და ავარიაც მა-
გიტომ მოგვივიდა.
– მშვენიერი ისტორიაა. რიქსონს ცხოველების მოყვარული
ვეგონები.
– კითხვები?
– არანაირი. ყველაფერი გასაგებია. როგორც კი სკოტი გა-
მოვა, გირეკავ. დაგირეკავ მაშინაც, თუ მოულოდნელად შინ
295 მკითხველთა ლიგა
დაბრუნდება. – შემდეგ თვალები ჩემს ფეხსაცმელებს დაადგა. –
ისე, ფანჯრიდან შეღწევას თუ ცდილობ, ჯობდა უფრო სპორტუ-
ლი ფეხსაცმელი აგერჩია. არა, მშვენიერი დაბლებია, მაგრამ ამ
საქმისთვის არ გამოდგება.
– მე წინა კარიდან შესვლას ვაპირებ.
– და სკოტის დედას რას ეტყვი?
– ამას მნიშვნელობა არ აქვს. მას მოვწონვარ და წესით,
რაიმეს მოფიქრება არ უნდა გამიჭირდეს. – შემდეგ ჩემს ჰოთ-
დოგს დავხედე, რომელიც უკვე გაციებულიყო. – გინდა?
– არავითარ შემთხვევაში. ახლა ეს შენ უფრო გჭირდება. თუ
რაიმე ისე არ წავიდა, უბრალოდ ერთხელ უკბიჩე და ათ წამში
შინაგანი სიმშვიდე დაგეუფლება და გამხიარულდები.
გზის დარჩენილი ნაწილი სირბილით გავიარე, თან ხეების
ჩრდილებს ვეფარებოდი. ვხედავდი, რომ მისის პარნელი სამზა-
რეულოში გადაადგილდებოდა მაცივრიდან ნიჟარის მიმართუ-
ლებით. როგორც ჩანს, დესერტს აცხობდა, ან უბრალოდ სუსნა-
ობდა. სკოტის ოთახშიც შუქი ენთო, მაგრამ ფარდები ჩამოეფა-
რებინა. აი, შუქი ჩაქრა და რამდენიმე წუთში სკოტი სამზა-
რეულოში შევიდა და დედას ლოყაზე უჩქმიტა.
დაახლოებით ხუთი წუთის განმავლობაში არ გავნძრეულ-
ვარ. შემდეგ სკოტიც გამოვიდა სახლიდან, ხელში გიტარა ეჭი-
რა, რომელიც „მუსტანგის“ საბარგულში ჩადო, შემდეგ ჩაჯდა და
მანქანა ადგილიდან დაძრა.
მალევე ჯიბეში ვის ზარის ხმა გაისმა.
– ჩიტი ბუდიდან აფრინდა, – მითხრა მან.
– ვიცი, – ვუპასუხე მე. – ადგილზე დარჩი. შიგნით შევდივარ.
კარს მივუახლოვდი და დავრეკე.
თითქმის მაშინვე გაიღო და ჩემ წინ მისის პარნელი გამოჩ-
ნდა, რომელიც ფართოდ მიღიმოდა.

296 მკითხველთა ლიგა

 – ნორაა! – მომესალმა და მხიარულად მომეხვია მხრებზე. –
შენ და სკოტმა ადგილები გაცვალეთ. ეს-ესაა მუსიკალური ბენ-
დის მოსმენაზე წავიდა. ვერც კი გადმოგცემ, რა მნიშვნელოვა-
ნია მისთვის ეს და როგორი მადლიერია შენი. დარწმუნებული
ვარ, ბენდის სხვა წევრები მისი დაკვრისას გეტრებიდან ამოხტე-
ბიან. აი, ნახავ! – თქვა და ლოყაზე ალერსიანად მომეფერა.
– სხვათა შორის, ეს-ესაა, სკოტმა დამირეკა. მითხრა, რომ
ნოტები სახლში დარჩა და მთხოვა მე წამომეღო. თავადაც დაბ-
რუნდებოდა, მაგრამ მოსმენაზე დაგვიანება არ უნდა. ხომ გეს-
მით, პირველი შთაბეჭდილება რომ არ გაუფუჭდეთ.
– ხო, ხო, რა თქმა უნდა! ჩქარა, შემოდი. კონკრეტულად
გითხრა, რა სჭირდება?
– რამდენიმე სიმღერის სახელწოდება მომწერა.
მან ფართოდ გააღო შესასვლელი კარი.
– მის ოთახამდე გაგაცილებ. სკოტს ეწყინება, თუ მოსმენა
ისე ვერ ჩაივლის, როგორც მას სურს. საერთოდ,
ნოტებს ძალიან დიდი ყურადღებით არჩევს, მაგრამ ახლა
ყველაფერი ისე უცბად მოხდა. ალბათ, უბრალოდ თავიდან
ამოუვარდა. საწყალი.
– დიახ, ძალიან შეწუხებული ხმა ჰქონდა, – დავუმატე მე. –
უნდა ვიჩქარო.
მისის პარნელი დერეფანში გამიძღვა და ჩვენ სკოტის ოთახ-
თან მივედით. აქ ინტერიერი რადიკალურად შეიცვალა. მაშინვე
თვალში მეცა შავი კედლები. როცა ბოლოჯერ ვნახე, ისინი თეთ-
რად იყო შეღებილი. პატრიოტებისა და „ნათლიის“ პოსტერები
აღარსად ჩანდა. ოთახში საღებავის მძიმე სუნი იდგა.
– კედლებს ყურადღებას ნუ მიაქცევ, – ბოდიშის ტონით მით-
ხრა მისის პარნელმა. – სკოტმა ემოციური კრიზისი გადაიტანა.
მძიმე იყო მისთვის საცხოვრებლის შეცვლა. უმჯობესია, თუ სახ-
ლიდან უფრო ხშირად გავა ხოლმე, – შემდეგ მრავალმნიშვნე-
297 მკითხველთა ლიგა
ლოვნად შემომხედა. მე კი ისეთი სახე მივიღე, თითქოს მინიშნე-
ბას ვერ მივუხვდი.
– ნოტები ესენია? – ვკითხე და მისის პარნელს იატაკზე მი-
მოყრილ ქაღალდებზე მივანიშნე.
მან წინსაფარზე ხელები შეიმშრალა. – კი, გინდა მოგეხმა-
რო?
– არა, არა, არ მინდა შეგაწუხოთ. თავად ვიპოვი.
როგორც კი დამტოვა, ოთახის კარი დავკეტე და მიმოვიხედე.
მობილური და სკიპის ჰოთდოგი იქვე, ლოგინის მოპირდაპირე
მხარეს მდგარ პატარა მაგიდაზე დავაწყვე. შემდეგ ტანსაცმლის
კარადისკენ შევბრუნდი.
იქ ეყარა ჯინსის შარვალი, მაისურები და თეთრი წინდები. კე-
დელზე სამი პერანგი ეკიდა, რომლებიც, ჩემი აზრით, სკოტის-
თვის დედამისს უნდა ეჩუქებინა, რადგან არასდროს მინახავს
ისინი სცმოდა.
ლოგინის ქვეშ ბეისბოლის ალუმინის ბიტა, ხელთათმანი და
ქოთანში რაღაც მცენარე ვნახე. მაშინვე ვის დავურეკე.
– როგორია მარიხუანა?
– ხუთი ფოთოლი აქვს.
– სკოტი თავის ოთახში, ლოგინის ქვეშ, მარიხუანას ზრდის.
– გიკვირს?
პრინციპში არ მიკვირდა. ახლა კი გასაგები იყო ოთახში არ-
სებული უცნაური სუნი. მიჭირდა სკოტის მარიხუანით წარმოდ-
გენა, თუმცა გასაკვირი არ იყო, რომ ნარკოტიკს ყიდდა. მას ხომ
ასე ძლიერ სჭირდებოდა ფული.
– კიდევ თუ რამეს ვიპოვი, დაგირეკავ, – ვუთხარი ვის, მობი-
ლური კი იქვე, სკოტის ლოგინზე დავაგდე და ოთახს ნელი ნაბი-
ჯით დავუყევი. ბევრი დასამალი ადგილი არ ჩანდა. მერხზე არა-
ფერი ეწყო, გამათბობლის სარქველებიც ცარიელი იყო. არაფე-
რი იყო დაკერებული პლედზე. ის-ის იყო ძებნისთვის თავი უნდა
298 მკითხველთა ლიგა
დამენებებინა, რომ უეცრად კედელზე დაზიანებული ნაწილი
შევნიშნე.
სკამი კარადასთან მივაცურე, შევდექი და კედელში მცირედი
ზომის ოთხკუთხა ხვრელი შევნიშნე, თუმცა საკმაოდ უხერხულ
ადგილზე იყო და მიწვდენა მიჭირდა. ხვრელი გადაღებილი
სკოტჩით იყო დაფარული, რომლის მოშორებაც იქვე ნაპოვნი
საკიდით შევძელი. ხვრელში ნაიკის ფეხსაცმლის ნარინჯისფერი
ყუთი გამოჩნდა, სიღრმეში კიდევ მოვუსვი საკიდი, მაგრამ მეტი
ვერაფერი ვიპოვე. ამასობაში მსუბუქი ვიბრაციის ხმა მომესმა
და მივხვდი, რომ ტელეფონი მირეკავდა, რომელიც ახლა სკო-
ტის პლედში იყო გახვეული.
დაბლა ჩამოვხტი. – ვი? გისმენ.
– დროზე, მაქედან გამოდი! – წაისისინა ვიმ პანიკური ხმით.
– სკოტმა კიდევ ერთხელ დამირეკა, სურდა გაერკვია, სად იყო
ჩვენი სარეპეტიციო, მაგრამ, მე რა ვიცოდი. რაც შემეძლო, დრო
გავწელე, ვუთხარი, რომ მე მხოლოდ ერთ-ერთი მუსიკოსის გო-
გო ვიყავი და მათ შესახებ მეტი არაფერი ვიცოდი. მერე მკითხა,
რა ერქვა იმ ადგილს, სადაც ახლა ვართ, ამაზეც „არ ვიცი“ ვუპა-
სუხე. მოკლედ, კარგი ამბავი ის არის, რომ ბოლოს, როგორც
იქნა, შემეშვა და ამ შარში კიდევ უფრო ღრმად არ ჩავეფლე, ცუ-
დი კი ის არის, რომ უკვე სახლისკენ მოქრის და სადაცაა მოვა.
– რამდენი დრო მაქვს?
– თუ გავითვალისწინებთ იმ ფაქტს, რომ ეს-ესაა თითქმის
ასი მილი საათის სიჩქარით ჩამიქროლა, მგონი წუთზე ნაკლები.
– ვიიიი!
– ჩემგან რა გინდა, შენ თვითონ არ პასუხობდი ტელეფონს
დროულად.
– უკან დაედევნე და რამენაირად ორი წუთი მომაგებინე.
– დავედევნო? როგორ? დაგავიწყდა, რომ მანქანა გაჭედი-
ლია?
299 მკითხველთა ლიგა
 – შენი ორი ფეხით!
– მოიცა, ვირბინო?
ყურმილი ნიკაპქვეშ მოვიქციე, შემდეგ ხელჩანთიდან ქა-
ღალდის ფურცელი ამოვიღე და სკოტის ოთახში პასტას დავუწყე
ძებნა. – კარგი რა, მეოთხედ მილზე პატარა მანძილია. ერთი
კარგი წრეა რა. მიდი, გაიქეცი!
– როცა დავიჭერ, რა ვუთხრა?
– ოო, ისე მოიქეცი, როგორც ჯაშუში. იმპროვიზაციას მიმარ-
თე. ვიცი რამეს მოიფიქრებ, მე უნდა წავიდე. აბა ჰე. – ყურმილი
გავთიშე.
სად ჰქონდა ამ ბიჭს კალმები? ნუთუ ოთახში ფანქარი მაინც
არ მოეპოვებოდა? როგორც იქნა, ისევ ჩემს ხელჩანთაში ვიპო-
ვე პასტა, ფურცელზე სასწრაფოდ დავწერე რაღაც და მაგიდაზე
ჰოთდოგის ქვეშ ამოვდე.
გარედან უკვე მომესმა „მუსტანგის“ მოახლოების ხმა.
კარადას კიდევ ერთხელ მივუახლოვდი და ფეხის თითებზე
აწევით, საკიდის დახმარებით შევძელი, რომ ნაიკის ყუთს მივ-
წვდომოდი.
გაისმა შემოსასვლელი კარის მოჯახუნების ხმა.
– სკოტ? – მისის პარნელმა სამზარეულოდან გამოსძახა. –
ასე უცებ რატომ დაბრუნდი?
საკიდის კაუჭი ყუთს მოვდე და ჩემკენ მოვქაჩე. დანარჩენი
უკვე გრავიტაციის დამსახურება იყო. ყუთი პირდაპირ ხელებში
ჩამივარდა. სასწრაფოდ გადავმალე ჩანთაში და სკამი ძველ ად-
გილზე დავაბრუნე. ამასობაში საძინებლის კარიც გაიღო. სკოტ-
მა მაშინვე თვალები შემომანათა. – აქ რას აკეთებ? – მომთხოვ-
ნი ტონით მომმართა მან.
– ასე უცებ არ გელოდი, – ჩავიბურტყუნე მე.
– არანაირი მოსმენა არ იყო, ხომ ასეა?
– მე...
300 მკითხველთა ლიგა
 – შენ, უბრალოდ, ჩემი სახლიდან გატყუება გინდოდა. – ორ
ნაბიჯში მომიახლოვდა და მკლავში ძლიერად წამავლო ხელი. –
აქ მოსვლით ძალიან დიდი შეცდომა დაუშვი.
ამასობაში კარში მისის პარნელიც გამოჩნდა. – რა ხდება,
სკოტ? ღვთის გულისთვის, რას აკეთებ? გაუშვი, სტკივა! ნორა აქ
შენი ნოტების წამოსაღებად მოვიდა.
– იტყუება. არანაირი ნოტები არ მჭირდება.
მისის პარნელმა ახლა მე შემომხედა. – ეს სიმართლეა?
– დიახ, ვიცრუე, – ვაღიარე კანკალით. შემდეგ მძიმედ გა-
დავყლაპე ნერწყვი და შევეცადე ხმა დამემშვიდებინა. – საქმე
ის არის, რომ სინამდვილეში მე სკოტის დელფიკზე, საზაფხულო
ბუნიობის აღსანიშნავ წვეულებაზე დაპატიჟება მინდოდა. უბრა-
ლოდ, პირდაპირ თქმას თავი ვერ მოვაბი. ეს ისე უხერხულად
ჩანდა. – შემდეგ მაგიდისკენ დავიხარე, საიდანაც ჰოთდოგი და
ფურცელი ავიღე, რომელზეც წეღან წარწერა გავაკეთე და
სკოტს ისე გავუწოდე, რომ წაკითხვა შესძლებოდა.
– ნუ იქნები wiener-ი,17 – წაიკითხა სკოტმა. – წამოდი ზაფხუ-
ლის ბუნიობაზე ჩემთან ერთად.
– აბა? რას ფიქრობ? – შევეცადე ღიმილი შემენარჩუნებინა.
– გინდა იყო წიენერ-ი, თუ არა?
სკოტმა ფურცლიდან ჰოთდოგზე გადაიტანა მზერა. – რაა?
– ვაიმე, რა საყვარელია, – აღფრთოვანდა მისის პარნელი. –
არ გინდა, არა, ხომ ასეა სკოტ?
– ერთი წუთი გვაცადე რა, დედა.

17
ძეხვის ერთ-ერთი სახეობა. wiener ამერიკულ სლენგში აგ-
რეთვე ნიშნავს მხდალ, მოსაწყენ ადამიანს.

301 მკითხველთა ლიგა

 – ეს კარნავალი-წვეულება იქნება, ხომ? – მკითხა მისის პარ-
ნელმა. – კაბებით და ნიღბებით, ხომ? შემიძლია შენთვის ტო-
დისთან კოსტიუმი შევუკვეთო.
– დედა!
– ოჰ, კარგი. მოკლედ, მე სამზარეულოში ვიქნები. ნორა, მე
შენკენ ვარ. წარმოდგენა არ მქონდა, აქ რისთვის იყავი. მეგონა
მართლა ნოტებისთვის მოხვედი. ყოჩაღ, ძალიან ჭკვიანური
მიდგომაა. – მხიარულად დამიქნია ხელი და გაბრუნდა. საძი-
ნებლის კარი ზურგს უკან მიიხურა.
მე და სკოტი მარტონი დავრჩით და ჩემი სიმშვიდეც ხელახ-
ლა დაირღვა. – სიმართლე მითხარი, აქ რა გინდა? – ხმა აშკა-
რად უფრო გამკაცრებოდა.
– ხომ გითხარი...
– ამაზე არ მოვტყუვდები. – თვალები მრისხანებით გაუკრთა
და მთელ ოთახს მიმოავლო. – რას შეეხე?
– მხოლოდ ამ ჰოთდოგის გადმოსაცემად მოვედი. გეფიცები.
შეხებით კი მხოლოდ მაგიდას შევეხე, კალამს ვეძებდი წერილის
დასაწერად.
სკოტი მაგიდისკენ გაიწია, მერე კარადები გამოაღო, შემდეგ
ყველა უჯრას ჩახედა. – ვიცი, რომ ცრუობ.
მე კარს ზურგით მივეყრდენი. – იცი რა? ეგ ჰოთდოგი დაიტო-
ვე, მაგრამ დაივიწყე წვეულება. უბრალოდ, ვცდილობდი თავა-
ზიანი ვყოფილიყავი და ამით წინაღამის ამბავი გამომესწორები-
ნა, რადგან თავს, რაღაცნაირად, ვალდებულად ვთვლი, მაგრამ
დაივიწყე, თითქოს არაფერი მითქვამს.
სკოტი უსიტყვოდ მაკვირდებოდა. წარმოდგენა არ მქონდა,
მიხვდა თუ არა ჩემი აქ მოსვლის ნამდვილ მიზანს, მაგრამ აღარ
მადარდებდა. ახლა მხოლოდ და მხოლოდ აქედან გაქცევაზე
ვფიქრობდი.

302 მკითხველთა ლიგა

 – იცოდე, თვალყურს გადევნებ, – მითხრა ბოლოს ძალიან
მძიმე ხმით, რომელიც, თითქოს, მუქარასაც შეიცავდა. – ამაზე
იფიქრე. იფიქრე განსაკუთრებით მაშინ, როცა სახლში მარტო
იქნები. იცოდე, რომ გითვალთვალებ. და თუ კიდევ ერთხელ
გნახავ ჩემს ოთახში, ჩათვალე მკვდარი ხარ.
– გასაგებია, – ვუპასუხე და მძიმედ ჩავყლაპე ნერწყვი.
გზად ბუხართან მდგარ მისის პარნელს ჩავუარე, რომელიც
ცივ ჩაის სვამდა. გამომხედა, ჭიქა ბუხრის თაროზე ჩამოდგა და
ჩემკენ წამოვიდა.
– არა უშავს ბიჭია სკოტი, არა? – მკითხა ეშმაკურად.
– შეიძლება ასეც ითქვას.
– დარწმუნებული ვარ, ძალიან შეეცადე, რომ მისი წვეულე-
ბაზე დაპატიჟება სხვა გოგოებისთვის დაგესწრო.
საერთოდ, ეს წვეულება ხვალ იმართებოდა და თუ ვინმეს
ვინმეს დაპატიჟება სურდა, ეს უკვე კარგა ხნის გადაწყვეტილი
იყო. მისის პარნელს კი პასუხად ღიმილის მეტი ვერაფერი შევ-
თავაზე.
– რა ვქნა აბა, შევუკვეთო მისთვის კოსტიუმი? – მკითხა მან.
– ისე, საკმაოდ სადა წვეულება იქნება და მგონი ჯინსის შარ-
ვალი და მაისურიც წავა. – მეგონა, სკოტს უკვე ნათქვამი ჰქონ-
და მისთვის, რომ ჩვენ ერთმანეთს აღარ ვხვდებოდით.
ცოტა არ იყოს, გამომეტყველება შეეცვალა. – ჰო, კარგი,
მაგრამ გამოსაშვები საღამო ხომ გექნებათ და იქ მაინც დასჭირ-
დება. დარწმუნებული ვარ, მაშინაც სკოტს დაპატიჟებ, ასეა?
– იცით, ამაზე ჯერ არ მიფიქრია. ისე, რა ვიცი, შეიძლება თა-
ვად სკოტსაც არ სურდეს ჩემთან ერთად წამოსვლა.
– ნუ სულელობ! ერთმანეთს ძალიან უხდებით. შენზე გიჟდე-
ბა.
კი, გაგიჟებისგან შორს არ დგას.

303 მკითხველთა ლიგა

 – იცით, უნდა წავიდე, მისის პარნელ. ძალიან გამიხარდა
თქვენი კიდევ ერთხელ ნახვა.
– ფრთხილად ატარე მანქანა! – გამომძახა და თითი დამიქ-
ნია.
ვის მანქანების სადგომზე შევხვდი. მოხრილიყო, მკერდი
მუხლებზე მიებჯინა და მძიმედ სუნთქავდა. მაისურზე ოფლის
კვალი ეტყობოდა.
– კარგი ნამუშევარია, – ვუთხარი მე.
ამომხედა, სახე შემწვარი საშობაო ინდაურივით შესწითლე-
ბოდა. – ოდესმე მანქანას გაკიდებიხარ?!
– სამაგიეროდ, ყველაფერი კარგად დამთავრდა. სკოტს
ჰოთდოგი გადავეცი და საზაფხულო ბუნიობის წვეულებაზე დავ-
პატიჟე.
– და ჰოთდოგი აქ რა შუაშია?
– გადავეცი, რომ წიენერ-ი იქნება, თუ არ დამთანხმდება, სო-
სისი საილუსტრაციოდ გამოვიყენე.
ვის სიცილი წასკდა. – რომ მცოდნოდა, მისთვის ამის თქმას
აპირებდი, კიდევ უფრო ჩქარა ვირბენდი.
ვის მამამ ევაკუატორს დაურეკა, ორმოცდახუთ წუთში მანქა-
ნა უკვე სწორ გზაზე იდგა და მე სახლისკენ მივდიოდი. სამზა-
რეულოში მაგიდის ალაგებაში დრო აღარ დამიკარგავს. მაშინ-
ვე სკოტის ყუთი ამოვიღე ჩანთიდან, რომელიც თითქმის
მთლიანად სკოტჩით იყო გადახვეული. აშკარად საგულდაგუ-
ლოდ მალავდა რაღაცას. ყუთი სტეიკის დანით გავჭერი და შიგ
ჩავიხედე. ფსკერზე დაგორგოლავებული თეთრი წინდა ეგდო.
წინდა ამოვიღე, გულში წამიერად იმედგაცრუება ვიგრძენი, შემ-
დეგ მოვიღუშე და გავშალე. მუხლებში სისუსტე ვიგრძენი.
შიგნით იდო ბეჭედი. შავი ხელის ბეჭედი.

304 მკითხველთა ლიგა

 თავი 18

გაშტერებული დავყურებდი ბეჭედს. ძნელად ვუყრიდი თავს

აზრებს. ორი ბეჭედი?! არ ვიცოდი ეს რას ნიშნავდა. აშკარა იყო,
რომ შავ ხელს რამდენიმე ბეჭედი ჰქონდა. მაგრამ საიდან ჰქონ-
და ერთ-ერთი მათგანი სკოტს? და რატომ მალავდა ასე გულ-
დასმით კედლის სამალავში?
და თუ მკერდზე გაკეთებული დამღის ასე რცხვენოდა, რა-
ტომღა ინახავდა ამ ბეჭედს? ჩემს საძინებელში ჩელოს ფუტლა-
რი გამოვიღე და პატარა, ელვაშესაკრავიან ჯიბეში მის ორეულ-
თან ერთად შევინახე სკოტის სახლში ნაპოვნი ბეჭედი. არ ვიცო-
დი ამ ყველაფრისგან რა აზრი გამომეტანა. სკოტთან კითხვებზე
პასუხებისთვის მივედი, სინამდვილეში კი უარესად დავიბენი.
თითქოს ამ ბეჭდების ირგვლივ რამდენიმე სხვადასხვა თეორია
იბადებოდა, მაგრამ რეალურად ყველაფერი უფრო და უფრო
იბურდებოდა.
როდესაც ბაბუაჩემის საათმა შუაღამის დადგომა მაცნობა,
ოთახის კარზე საკეტი კიდევ ერთხელ გადავამოწმე და ლოგინ-
ში შევძვერი. ბალიშები ამოვყარე, ზემოდან დავაჯექი და თითის
ფრჩხილები მუქლურჯად შევიღებე. შემდეგ ფეხის ფრჩხილებზე
გადავერთე. როცა თავის მოვლას მოვრჩი, აიპოდი ჩავრთე და
ქიმიის გაკვეთილის რამდენიმე თავი წავიკითხე. ძილს თავს ვერ
ვართმევდი, თუმცა, მაქსიმალურად ვცდილობდი, ეს მომენტი
შეძლებისდაგვარად გამეწელა. მაძრწუნებდა იმაზე ფიქრი, რომ
იქ, სიზმარში, პაჩი დამხვდებოდა.
მანამ ვერ მივხვდი, რომ ჩამეძინა, სანამ უცნაური ფხაჭნის
ხმა არ გავიგე და თვალები არ დავაჭყიტე. ლოგინში ვიწექი გა-
შეშებული და ვუსმენდი. ოთახი ბნელი ჩრდილებით იყო სავსე.
ლოგინიდან წამოვიმართე და შევეცადე სიბნელეში ფარდებს
305 მკითხველთა ლიგა
შორის რამე დამენახა. ეზოში არავინ ჩანდა. ყველაფერი ცრუ
სიმშვიდეში ჩაძირულიყო.
ქვედა სართულიდან ფრთხილი ჭრიალის ხმა მოისმა. სას-
წრაფოდ მობილურს დავწვდი და ოთახიდან გავედი. კარი ფარ-
თოდ გაღებული დავტოვე. დერეფანშიც სიმშვიდე იყო, გავუყევი
და შემდეგ კიბეს თავზე მოვექეცი. ტელეფონი ღონივრად მქონ-
და ჩაბღუჯული. მეშინოდა, რომ შიშისგან ძვლები ამტკივდებო-
და, აგერ უკვე კარის სახელურის ტკაცუნიც გავიგე.
კარი გაიღო და სიბნელეში, მთავარ შემოსასვლელთან მდგა-
რი ადამიანის ფიგურა დავინახე. ის ჩემგან დაახლოებით თხუთ-
მეტი ფუტის სიშორეზე იდგა, იქვე, კიბესთან. ტელეფონს კიდევ
უფრო მაგრად მოვუჭირე თითები. ხელი ოფლით მქონდა სვე-
ლი.
– აქ რას აკეთებ? – ჩავძახე სკოტს.
მან გაოცებულმა ამომხედა. ხელები ასწია იმის საჩვენებ-
ლად, რომ უიარაღოდ იყო მოსული. – უნდა ვილაპარაკოთ.
– კარი ჩაკეტილი იყო. როგორ შემოხვედი? – აცახცახებული
ხმით ვკითხე.
პასუხი არ გაუცია. ან რა საჭირო იყო. ის ხომ ნეფილიმი იყო
და, შესაბამისად, საშინლად დიდი ძალის პატრონი. დარწმუნე-
ბული ვიყავი, რომ თუკი ვინმე ახლა ჩემი სახლის კარს შეამოწ-
მებდა, მას არაადამიანური ძალით დამტვრეულს ნახავდა.
– სხვის საკუთრებაში შეჭრა კანონით ისჯება, – ვუთხარი მე.
– ისევე, როგორც ქურდობა. ჩემი ოთახიდან რაღაც წაიღე,
რაც მე მეკუთვნის.
ტუჩები ავილოკე. – შენ შავი ხელის ერთ-ერთი ბეჭედი გაქვს.
– ის ჩემი არ არის. მე ის... მე ის მოვიპარე. – დაბნეულ ხმაში
ეტყობოდა, რომ ცრუობდა. – ბეჭედი დამიბრუნე, ნორა.
– ჯერ ყველაფერი უნდა მომიყვე.
– დამიჯერე, შემიძლია სხვაგვარადაც გელაპარაკო.
306 მკითხველთა ლიგა
 – არ გაინძრე! – ვუბრძანე და მობილური მოვიმარჯვე, – თო-
რემ პოლიციაში დავრეკავ.
– რომელიც აქ ოც წუთში მოვა.
– არაფერიც. – თუმცა, რა თქმა უნდა, მართალს ამბობდა.
სკოტი კიბეზე შედგა.
– შეჩერდი! გეფიცები, დავრეკავ.
– და რას ეტყვი? რომ ჩემს ოთახში შემოიპარე და ძვირფა-
სეულობა მოიპარე?
– არ შემოვპარულვარ. დედაშენმა შემომიშვა, – ვუპასუხა
ნერვიული ხმით.
– ასე არ მოიქცეოდა, რომ სცოდნოდა, რისთვის მოდიოდი. –
კიდევ ერთი საფეხურით ამოინაცვლა, მის ფეხქვეშ ხის
ჭრიალის ხმა გაისმა.
სასწრაფოდ გონება დავძაბე, უნდა მომეფიქრებინა რაიმე,
რითაც შევაჩერებდი. თან მინდოდა სიმართლის თქმა მეიძულე-
ბინა. – მომატყუე, რაც შავ ხელზე მითხარი, მაშინ, შენს საძინე-
ბელში. ყოჩაღ, მაგრად ითამაშე. ცრემლები თითქმის დამაჯერე-
ბელი იყო.
ვხედავდი, რომ დაძაბული იყო, იმაზე ფიქრობდა, თუ რამდე-
ნი რამ ვიცოდი ამ ყველაფრის შესახებ. – კი, მოგატყუე, – თქვა
ბოლოს. – რადგან ვცდილობდი ამ ამბებში არ ჩამერიე. დამიჯე-
რე, არ მოგინდება შავ ხელთან კავშირის გაბმა.
– ძალიან გვიანია. მან მამაჩემი მოკლა.
– მამაშენი ერთადერთი არ იყო, ვისაც შავმა ხელმა თვალი
დაადგა. მას სურს, რომ მეც მოვკვდე. ნორა, დამიჯერე, ბეჭედი
მჭირდება. – უეცრად შევამჩნიე, რომ ის უკვე მეხუთე საფეხურზე
იდგა.
სკოტი? კი, მაგრამ, როგორ მოკლავდა მას შავი ხელი? ის უკ-
ვდავი იყო. ნეტავ სკოტს ეგონა, რომ მე ეს არ ვიცოდი? რატომ
ცდილობდა ასე ძლიერ ბეჭდის დაბრუნებას? მეგონა იმ იარას
307 მკითხველთა ლიგა
საგულდაგულოდ მალავდა. – განა შავმა ხელმა არ დაგასვა ის
იარა?! – ვკითხე მე. – თავადვე არ გსურდა, რომ ასე მომხდარი-
ყო?! ხომ გინდოდა საზოგადოებაში გაწევრება! ეს იარა კი შენი
დადებული ფიცის ნიშანია, ასე არ არის?
სკოტმა ხელი უხერხულად შემოხვია კიბის ხის სახელურს. –
არა. იძულებული ვიყავი.
– შენი არ მჯერა.
თვალები მოჭუტა. – ფიქრობ, იმ დონის ფსქოპათი ვარ, რომ
ვინმეს საკუთარი სურვილით დავაშანთვინე თავი? თუკი ასე მი-
ხარია მაგ იარის ქონა, მაშინ რატომღა ვმალავ?
– იმიტომ, რომ საზოგადოების საიდუმლოა. დარწმუნებული
ვარ, ეგ იარა სულ მცირე საფასური იყო შენი მხრიდან, რაც ამ
ძლევამოსილი საზოგადოების წევრობისთვის გაიღე.
– რაო? გგონია შავი ხელი ოდნავ მაინც რამით მეხმარება? –
სკოტს ხმა სიბრაზით ჰქონდა სავსე. – ის სასტიკი მკვლელია.
დამიჯერე, ვერსად გავექცევი. უთვალავჯერ ვცადე, მაგრამ არა-
ფერი გამომივიდა.
ღრმად ჩავისუნთქე, სკოტი მორიგ ტყუილში გამოვიჭირე. –
ის დაბრუნდა, – ვუთხარი უფრო ხმამაღლა. – მას შემდეგ, რაც
დაგშანთა, ის კვლავ დაბრუნდა. შენ მომატყუე, როცა მითხარი,
რომ მეტჯერ აღარ გინახავს.
– რა თქმა უნდა, დაბრუნდა! – აღმოხდა სკოტს. – ღამღამო-
ბით სამსახურიდან სახლში მიმავალს მუდმივად მეცხადებოდა
მოთხილამურის ნიღბით. ის ყოველთვის ჩემთან იყო.
– რა უნდოდა?
სკოტმა თვალებით შემჭამა. – თუ გეტყვი, მპირდები, რომ ბე-
ჭედს დამიბრუნებ?
– ეს იმაზეა დამოკიდებული, თუ რამდენად დამაჯერებ, რომ
სიმართლეს ამბობ.

308 მკითხველთა ლიგა

 სკოტმა ნერვიულად მოისვა ხელები კეფაზე. – პირველად მა-
შინ ვნახე, როცა თოთხმეტი წლის გავხდი. მან მითხრა, რომ სი-
ნამდვილეში ადამიანი კი არა, ნეფილიმი ვიყავი, მის მსგავსად;
რომ მის ბანდას უნდა შევერთებოდი; რომ ნეფილიმები უნდა გა-
ვერთიანებულიყავით; რომ დაცემული ანგელოზებისგან თავს
სხვაგვარად ვერ დავიხსნიდით. – სკოტმა კიბეს ამოაყოლა უტი-
ფარი მზერა, თუმცა თვალებში სიფრთხილეც ეტყობოდა. – არა-
და მეგონა, რომ გაქრა. მეგონა მეჩვენებოდა. მუდმივად განვაგ-
დებდი და ისიც მუდმივად უკან ბრუნდებოდა. კვლავ განაგრძობ-
და ჩემს დაშინებას. მან მითხრა, რომ ერთხელაც, როცა თექ-
ვსმეტის გავხდებოდი, დაცემული ანგელოზები დამეუფლებოდ-
ნენ. მუდმივად უკან დამყვებოდა – სკოლისა და სამსახურის
შემდეგ, თვალს არ მაშორებდა. მეუბნებოდა, რომ ამგვარად
ჩემს დაცვას ცდილობდა და რომ მე მისი მადლიერი უნდა ვყო-
ფილიყავი. შემდეგ ჩემი თამაშისადმი მიდრეკილებისა და ვალე-
ბის შესახებ გაიგო, ვალები სრულად გამისტუმრა და ამგვარად
სცადა ჩემი საზოგადოებაში შეტყუება. მე კვლავ უარი ვუთხარი.
მინდოდა, რომ მომშორებოდა. როდესაც ვუთხარი, რომ მამა-
ჩემს მის დასაჭერად ორდერის გაცემას ვთხოვდი, ძველ საწყობ-
ში ჩამკეტა და დამაბა. სწორედ მაშინ დამასვა დაღი. მითხრა,
რომ ამგვარად დამიცვა და ოდესმე მივხვდებოდი მის ამაგს და
მადლობასაც გადავუხდიდი. – ვუსმენდი სკოტს და ვხვდებოდი,
რომ ეს „ოდესმე“’არასდროს დადგებოდა.
– თითქოს შენითაა შეპყრობილი.
სკოტმა თავი გააქნია. – ის ფიქრობს, რომ ვუღალატე. მე და
დედაჩემი ხომ ქოლდუოთერში გადმოვედით, არადა დედაჩემმა
ამ ნეფილიმების ამბების შესახებ არაფერი იცის. უბრალოდ,
ჰგონია, რომ ვიღაც მითვალთვალებს და ამისგან საცხოვრებ-
ლის შეცვლით დამიცავს.
– მან იცის, რომ ახლა ქოლდუოთერში ხარ?
309 მკითხველთა ლიგა
 – არ ვიცი. სწორედ ამიტომ მჭირდება ბეჭედი. როდესაც ჩემს
დაშანთვას მორჩა, ბეჭედი მომცა და მითხრა, რომ კარგად შემე-
ნახა და ახალი წევრები მომეძებნა. დაკარგვის შემთხვევაში კი
დამპირდა, რომ რაღაც ძალიან ცუდი მოხდებოდა. – სკოტს ხმა-
ში თრთოლა შეეპარა. – გიჟია, ნორა. რაც მოესურვება, ყველა-
ფერს გამიკეთებს.
– უნდა მომეხმარო, რომ ვიპოვო.
კიდევ ორი ნაბიჯით ამოიწია. – დაივიწყე. მის ძებნას არ ვაპი-
რებ. – შემდეგ ხელი გამომიწოდა. – მოდი, ბეჭედი მომეცი. გე-
ყო ყოყმანი, ვიცი, რომ თან გაქვს.
რაღაც ინსტინქტური მოძრაობით სასწრაფოდ უკან შემოვ-
ბრუნდი, გავიქეცი, სააბაზანოში შევვარდი და წამიერად ჩავკეტე
კარი.
– კარგი რა, არ დაიღალე? – მომესმა კარის მეორე მხრიდან
სკოტის ხმა. – გააღე. – დაიცადა. – გგონია ეს კარი შემაჩერებს?
არა, ასე არ ვფიქრობდი, მაგრამ არც ის ვიცოდი, სხვა რა მო-
მემოქმედა. ზურგით სააბაზანოს კედელს ვეყრდნობოდი და
სწორედ ამ მომენტში შევნიშნე იქვე დადებული დანა, რომელ-
საც კოსმეტიკის ყუთების გასახსნელად და იარლიყების მოსაჭ-
რელად ვიყენებდი ხოლმე. დანა ხელში ავიღე და ალესილი პი-
რით კარისკენ მივმართე.
სკოტი კარს სხეულით მოაწვა და ერთ მიწოლაზე შემოან-
გრია. კარი ძლიერად მიეხეთქა აბაზანის კედელს.
ერთმანეთის პირისპირ ვიდექით. მე მისთვის დანა მქონდა
დამიზნებული.
სკოტი ჩემკენ დაიძრა, მომენტალურად დანა გამომგლიჯა და
მომიღერა. – აბა, ახლა ვინ არის აქ უფროსი? – თქვა და ბორო-
ტად ჩაიცინა.
სკოტის ზურგს უკან ჩაბნელებული დერეფანი მოჩანდა.
სააბაზანოს შუქი ოდნავ ანათებდა კედელზე გაკრულ ქაღალდის
310 მკითხველთა ლიგა
ყვავილებს. უეცრად კედელზე მოძრავი ჩრდილი დავინახე, ყვე-
ლაფერი ისე სწრაფად მოხდა, რომ ძლივს მოვასწარი თვალის
მიდევნება. რიქსონი სკოტის უკან აღმოჩნდა. მას ხელში ის სანა-
თი ეჭირა, რომელიც შემოსასვლელში გვედგა ხოლმე. რიქსონ-
მა სანათი მაღლა ასწია და სკოტს თავზე დაუშვა.
– უუუჰხ! – აღმოხდა სკოტს და წელში მოხრილი წაბორძიკ-
და, თან, ინსტინქტურად, დანის მოქნევაც მოასწრო, მაგრამ მი-
ზანს ააცილა.
რიქსონმა სკოტს სანათი მხარში ჩასცხო, დანა გააგდებინა
და კედელს მიანარცხა. შემდეგ დანას ფეხი ჰკრა და დერეფანში
გაასრიალა, სკოტს კი საყელოში ჩასჭიდა ხელი და მუშტი ჩაარ-
ტყა სახეში. ის იყო მესამე დარტყმისთვის გაისწორა მიზანი,
რომ სკოტს ცხვირიდან სისხლი წასკდა და თვალები უღონოდ
აატრიალა.
რიქსოოონ!
გავიხედე და დერეფანში ვი დავინახე, რომელიც მორბოდა
და თან ისტერიული ხმით ყვიროდა. რამდენმე წამში უკვე კიბეზე
ამორბოდა და სიჩქარის მოსამატებლად ხის სახელურს ეჭიდე-
ბოდა. – შეჩერდი, რიქსონ! მოკლავ!
რიქსონმა სკოტს ხელი გაუშვა და ნაბიჯი გადმოდგა უკან. –
მირჩევნია, ეს მოვკლა, ვიდრე პაჩმა მე მომკლას.
სკოტს მთელი სახე სისხლით ჰქონდა მოსვრილი. გულისრე-
ვის შეგრძნება დამეუფლა. რიქსონი ჩემკენ შემობრუნდა. – კარ-
გად ხარ?
– არა მიშავს, – ამოვილუღლუღე ძლივს.
– დარწმუნებული ხარ? რამის დალევა ხომ არ გინდა? ან
პლედი? იქნებ წამოწვე?
მე რიქსონს და ვის გადავხედე. – ახლა აქ რას აკეთებთ?
– მე პაჩს დავურეკავ, – თქვა რიქსონმა და მობილური ყურ-
თან მიიდო. – ძალიან მოუნდება აქ მოსვლა.
311 მკითხველთა ლიგა
 ზედმეტად დიდი შოკის ქვეშ ვიყავი საიმისოდ, რომ შევწინა-
აღმდეგებოდი.
– პოლიციაში უნდა დავრეკოთ, – თქვა ვიმ. შემდეგ სკოტის
უგონოდ დაგდებულ სხეულს წამიერად გახედა. – იქნებ დავა-
ბათ? რომ გაიღვიძოს და გაქცევა სცადოს?!
– როგორც კი ლაპარაკს მოვრჩები, დავაბამ და მანქანაში
შევაგდებ, – მიუგო რიქსონმა.
– მოდი ჩემთან, პატარავ, – მითხრა ვიმ და ხელებგაშლილი
ჩემკენ წამოვიდა. შემდეგ კიბეზე ჩამიყვანა, თან მხრებზე შემოხ-
ვეული ხელი არ აუღია. – კარგად ხარ?
– კი, – ავტომატურად ვუპასუხე, მაგრამ ჯერაც გაშტერებული
ვიყავი. – აქ როგორ მოხვდით?
– რიქსონი ჩემთან მოვიდა და ცოტა ხანს ჩემს საძინებელში
ვიყავით, შემდეგ რაღაც უცნაური გრძნობა დამეუფლა, რომ სას-
წრაფოდ უნდა გვენახე. როგორც კი მოვედით, სკოტის „მუსტან-
გი“ დავინახეთ შენი სახლის წინ და მანდ მივხვდი, რომ ყველა-
ფერი კარგად არ იყო. განსაკუთრებით, მისი საძინებლის „გა-
ქურდვის“ შემდეგ. მერე რიქსონს ვუთხარი, რომ რაღაც რიგზე
ვერ იყო. ის ზემოთ ამოვიდა და მითხრა, მანქანაში დავრჩენი-
ლიყავი. კიდევ კარგი, დროულად მოვედით, სანამ რაიმე საში-
ნელება მოხდებოდა. ოჰ, ეს რა იყო?! რაზე ფიქრობდა, როცა და-
ნას გიშვერდა?!
სანამ ავუხსნიდი, რომ დანა პირველმა მე მოვუღერე, კიბეზე
რიქსონმა ჩამოირბინა და დერეფანში შემოგვიერთდა. – პაჩს
შეტყობინება დავუტოვე, – თქვა მან. – მალე აქ იქნება. პოლი-
ციაშიც დავრეკე.
ოც წუთში სახლის წინ დეტექტივ ბასოს მანქანა გაჩერდა,
რომლის ციმციმა ნათურებიც წითელ და ლურჯ ფერებად ანა-
თებდა. სკოტი ნელ-ნელა გონზე მოდიოდა, თან რიქსონის მან-
ქანაში გამოკეტილი რაღაცებს ბურტყუნებდა. დეტექტივმა გად-
312 მკითხველთა ლიგა
მოიყვანა და თოკი, რომლითაც ხელები ჰქონდა შეკრული, ბორ-
კილებით შეუცვალა.
– არაფერი დამიშავებია, – გააპროტესტა სკოტმა, რომელ-
საც ტუჩი სისხლით ჰქონდა მოსვრილი და ზედ ქაღალდის ხელ-
სახოცების ნაგლეჯები მიკრობოდა.
– სხვის სახლში შეჭრა არაფერია? – გამოსძახა დეტექტივმა
ბასომ. – სასაცილოა. კანონი სხვაგვარად ფიქრობს.
– მან ჩემი ნივთი მოიპარა. – ჩემკენ მიანიშნა სკოტმა. – თა-
ვად ჰკითხეთ. წინაღამით ჩემს საძინებელში იყო.
– და, რა მოგპარა?
– მე... მე ვერ გეტყვით.
დეტექტივმა ბასომ გამომხედა, რომ ჩემგან თანხმობა მიეღო.
– მთელი ღამე ჩვენთან იყო, – სასწრაფოდ ჩაერთო ვი. – ასე
არ არის, რიქსონ?
– სრული სიმართლეა, – დაეთანხმა რიქსონი.
სკოტმა გამომხედა, როგორც მოღალატეს. რაღაც Goody
Two-Shoes-ს18 აღარ ჰგავხარ, ნორა.
დეტექტივმა მის ნათქვამს ყურადღება არ მიაქცია. – მოდი,
იმ დანაზე ვისაუბროთ, რომლითაც იმუქრებოდი.
– პირველად დანა მას ეჭირა.
– ჩემს სახლში შემოიჭერი და აბა რას ელოდი, – შევეპასუხე
მე. – ეს მხოლოდ თავდაცვა იყო.
– ადვოკატს ვითხოვ, – წამოიძახა სკოტმა.

18იგულისხმება პერსონაჟი ჯონ ნიუბერის 1765 წელს გამოცემუ-

ლი ზღაპრიდან –„პატარა ქალბატონის და წყვილი ფეხსაცმლის
ისტორია“, სადაც მთავარი გმირი მერჯერი მინუელია. მისი და-
მახასიათებელი ტერმინი Goody Two-Shoes ამერიკულ სლენ-
გში აღნიშნავს ზედმეტად პატიოსან და სპეტაკ, როგორც წესი,
მდედრობითი სქესის ადამიანს.

313 მკითხველთა ლიგა

 დეტექტივმა გაიღიმა, მაგრამ ეტყობოდა, რომ სკოტთან კა-
მათს არ აპირებდა. – ადვოკატს? რაღაც დამნაშავესავით ალა-
პარაკდი. მითხარი, რატომ ემუქრებოდი დანით?
– არაფერს არ ვემუქრებოდი. დანა სწორედ მას წავართვი. ის
ცდილობდა დანით ჩემს დაშინებას.
– კარგი მატყუარაა, ვერ დაუკარგავ, – ჩაერთო რიქსონი.
– სკოტ პარნელ, დაპატიმრებული ხართ, – თქვა დეტექტივმა
ბასომ, სკოტს ხელები გადაუგრიხა და საპატრულო მანქანისკენ
წაიყვანა. – თქვენ გაქვთ დუმილის უფლება, ყველაფერი, რასაც
იტყვით, შესაძლოა თქვენ წინააღმდეგ იქნეს გამოყენებული.
სკოტი კვლავინდებურად მტრულად იმზირებოდა, თუმცა
იარები და ჭრილობები ვერ ფარავდა მის გაფითრებას.
– უდიდეს შეცდომას უშვებ, – თქვა და მე გამომხედა. – თუკი
ციხეში ჩამსვეს, მე გალიაში გამოკეტილ ვირთხას დავემსგავსე-
ბი. ის მე მიპოვის და მომკლავს.
„შავი ხელი“.
მის ხმაში გულწრფელი შიში იკვეთებოდა და მე ვერაფრით
ვხვდებოდი – ეს მისი გამორჩეული სამსახიობო ოსტატობის
დამსახურება იყო, თუ მართლა არაფერი იცოდა ნეფილიმების
შესაძლებლობების შესახებ? მაგრამ, როგორ შეიძლებოდა,
ეტარებინა ნეფილიმების სისხლით შეფიცულთა საზოგადოების
ნიშანი და არაფერი სცოდნოდა მათ შესახებ? არ სცოდნოდა,
რომ უკვდავია. ნუთუ საზოგადოებაში ამის შესახებ არავის უთ-
ქვამს?
სკოტი თვალს არ მაშორებდა. შემდეგ საცოდავი ხმით
ამოილუღლუღა:
– ასეა, ნორა. თუ ახლა მიმატოვებ, მე მოვკვდები.
– ჰო, ჰო, როგორ არა, – შეეპასუხა დეტექტივი ბასო, მანქა-
ნის კარი მიხურა და ჩემკენ მობრუნდა. – ხვალ დილამდე მაინც
გაძლებ, რომ მორიგ შარში არ გაეხვიო?
314 მკითხველთა ლიგა
 თავი19

ჩემი საძინებლის ფანჯარა ავწიე და თაროზე ჩამოვჯექი. თან

ვფიქრობდი. შორეული მინდვრებიდან მონაბერი ნიავი სა-
სიამოვნოდ მაცოცხლებდა. კომპანიას კი მწერების გუნდის ხმა
მიწევდა. სასიამოვნო იყო იმის ცოდნა, რომ ჩემ გარდა კიდევ
ვიღაცას არ ეძინა.
მას შემდეგ, რაც დეტექტივმა ბასომ სკოტი წაიყვანა, ვიმ და
რიქსონმა ჩემი შემოსასვლელი კარის საკეტი დაათვალიერეს. –
ვააუ, – წამოიძახა ვიმ და კარს დააკვირდა. – როგორ მოახერხა
სკოტმა საკეტის ასე ჩაღუნვა? სარჩილავი იხმარა?
რიქსონმა და მე წამიერად ერთმანეთს გადავხედეთ.
– ხვალ შემოვივლი და ახალ საკეტს დავაყენებ, – მითხრა
რიქსონმა.
ეს ყველაფერი ორი საათის წინ მოხდა. ვი და რიქსონი კარგა
ხნის წასულები იყვნენ. მე კი ვიყავი მარტო ჩემს ფიქრებთან და
არ ვიცოდი, რა მეფიქრა სკოტზე. თუკი არ თამაშობდა, ნუთუ
მართლა რაიმე საფრთხე ელოდა ამაღამ? მაგრამ, ალბათ, სე-
რიოზული არაფერი. ის ხომ ნეფილიმი იყო. მაქსიმუმ, რამდენი-
მე იარა ან ჭრილობა. შავი ხელი ამაზე შორს ვერ წავიდოდა. თუ,
რა თქმა უნდა, ის საერთოდ რაიმე საფრთხეს წარმოადგენდა.
სკოტმა ხომ ისიც არ იცოდა ზუსტად, რომ შავმა ხელმა მისი ად-
გილმდებარეობის შესახებ იცოდა.
სამაგიეროდ, საკუთარ თავს ვუთხარი, რომ ამ ეტაპზე ვერა-
ფერს მოვიმოქმედებდი. სკოტი ჩემს სახლში შემოიჭრა და და-
ნით დამემუქრა. თავისივე თავს დააბრალოს, რომ გისოსებს
მიღმა აღმოჩნდა. ახლა ჩაკეტილი იყო და საფრთხეც არ ემუქ-
რებოდა. სასაცილო მხოლოდ ის იყო, რომ მეც მქონდა სურვი-

315 მკითხველთა ლიგა

ლი, ეს ღამე ციხეში გამეტარებინა. იქ, სადაც საუკეთესოდ ვიქ-
ნებოდი დაცული.
კონცენტრაცია ძილის სურვილმა გამიფანტა. თუმცა, ძალიან
ვცდილობდი, რომ მეტხანს გამეძლო. სკოტი შავმა ხელმა დადა-
ღა, რომელიც ნეფილიმი იყო. თავის მხრივ, რიქსონი ამბობდა,
რომ პაჩი იყო შავი ხელი, თან ანგელოზი. აქ უკვე ფაქტები ერ-
თმანეთს არ ემთხვეოდა.
შუაღამეს კარგა ხნის გადაცილებული იყო, მაგრამ ძილს მა-
ინც არ ვაპირებდი. ეს ხომ ჩემი სამყაროს პაჩისთვის გადაშლას
ნიშნავდა. ის მისწვდებოდა ჩემს გრძნობებს და თავისი მწარე
ენით კიდევ ერთხელ დამახვევდა თავბრუს. ძილზე მეტად პასუ-
ხები მინდოდა. პაჩის სახლში ჯერაც არ ვყოფილვარ და ახლა
ყველაზე მეტად მჯეროდა, რომ პასუხებს იქ მივაგნებდი.
შავი მოტკეცილი ჯინსის შარვალი ამოვიცვი, ასეთივე შავი
ზედატანი გადავიცვი და რადგან ამინდის პროგნოზით წვიმა იყო
გამოცხადებული, სპორტული ფეხსაცმელები და წყალგაუმტარი
საწვიმარიც ჩავიცვი.
ქოლდუოთერის აღმოსავლეთის მიმართულებით გავყევი
ტაქსის. მდინარე დიდი, შავი გველივით მიუყვებოდა კალაპოტს.
ქარხნების მიტოვებული შენობები სიბნელეში სახიფათო მონ-
სტრებს ემსგავსებოდა. მანქანიდან ხედს ჩემი მზერის შორეული
კუთხით ვაკვირდებოდი. შემდეგ ინდუსტრიულ უბანში ხუთი
კვარტალი ფეხით გავიარე. აქ ორი საცხოვრებელი სახლი იდგა,
ორივე სამსართუილიანი. პირველ შენობაში შევედი და იქაურო-
ბა შევამოწმე. სიჩუმე იდგა. გადავწყვიტე, რომ სახლის ყველა
მცხოვრებს უკვე ეძინა. საფოსტო ყუთები შევამოწმე, მაგრამ
გვარი კიპრიანო, რა თქმა უნდა, ვერ ვნახე. განა პაჩი ისეთი
უყურადღებო იქნებოდა, რომ სადმე თავისი გვარი დაეტოვები-
ნა? კიბეებით მესამე სართულზე ავედი, აქ იყო ბინები 3ა, 3ბ და
3ჩ, თუმცა 34-ე ნომერი არც ერთ მათგანს არ ეწერა. სასწრა-
316 მკითხველთა ლიგა
ფოდ ჩავირბინე კიბეები და გარეთ გასული შემდეგი სახლისკენ
გავემართე.
მთავარი კარის უკან გაცრეცილი კრამიტით მოპირკეთებული
ვესტიბიული იყო მოწყობილი. კედლებზე ოდნავღა იყო შერჩე-
ნილი გრაფიტის წითელი და შავი ფერები. წინა სახლის მსგავ-
სად, კედელზე აქაც ერთ ხაზზე ეკიდა საფოსტო ყუთები. შესას-
ვლელთან კონდიციონერი ზუზუნებდა, ძველი ლიფტის კარი კი
ფართოდ იყო გაღებული და მისი რკინის ეშვები ჩემს კაბინაში
შესვლას ელოდა. ამ სახლს რაღაც თავისებური, მიტოვებული
იერსახე ჰქონდა. ტოვებდა ისეთი ადგილის შთაბეჭდილებას, სა-
დაც ყველა მეზობელი თავის საქმეს ჩაჰკირკიტებს და ერთმა-
ნეთს არავინ იცნობს. ასეთ ადგილას საიდუმლოს შენახვაც ბევ-
რად იოლია.
მესამე სართულზე მკვდარი სიჩუმე იდგა. გავცდი 31-ე, 32-ე
ბინებს და დერეფნის ბოლოში 34-ე ნომერიც ვიპოვე. უცებ იმაზე
დავფიქრდი, რა უნდა მექნა, თუ პაჩი სახლში დამხვდებოდა.
მხოლოდ იმის იმედი თუ მექნებოდა, რომ ასე არ მოხდებოდა.
კარზე დავაკაკუნე და არავინ მიპასუხა. შემდეგ სახელური ჩა-
მოვწიე და ჩემდა გასაკვირად კარი გაიღო.
სიბნელეში შევაბიჯე. ვიდექი უემოციოდ და ვუსმენდი სიჩუ-
მეს.
ჩამრთველს ხელი ავკარი, მაგრამ, როგორც ჩანს, ან ნათურა
იყო გადამწვარი, ან ბინას საერთოდ არ მოეწოდებოდა ელექ-
ტროენერგია. ჯიბიდან ფარანი ამოვიღე და შემოსასვლელი კა-
რი დავკეტე.
მთელ ბინაში გაფუჭებული საჭმლის სუნი იდგა. შუქი სამზა-
რეულოში შევანათე. აქ ტაფაზე შემწვარი კვერცხის ნარჩენი ვი-
პოვე, რომელიც, წესით, დიდი ხნის წინ უნდა მოემზადებინათ.
აქვე იდგა გაფუჭებული რძით სავსე პლასტმასის ჭურჭელიც. სა-
ერთოდ არ ჰგავდა აქაურობა იმ ადგილს, რომელსაც ადამიანი
317 მკითხველთა ლიგა
სახლს უწოდებდა. ეს მხოლოდ იმას ადასტურებდა, თუ კიდევ
რამდენი რამ არ ვიცოდი პაჩის შესახებ.
ჩემი გასაღები და ხელჩანთა იქვე, კარადის თავზე დავდე და
სუნის ჩასახშობად ცხვირზე მაისური ავიფარე. კედლები ცა-
რიელი იყო, ავეჯი თითქმის არ იდგა. იყო მხოლოდ ერთი ძვე-
ლებური ტელევიზორი, ზედ ორი გაშლილი ანტენით, სავა-
რაუდოდ, შავ-თეთრი, კიდევ, გაცრეცილი სავარძელი მისაღებ
ოთახში. ფანჯარაზე კი ჩვეულებრივი ბინძური ქაღალდი იყო
გაკრული, როგორსაც ყასბები იყენებენ ხორცის შესახვევად.
ფარანი დაბლა დავანათე და დერეფანს სააბაზანოსკენ გავუ-
ყევი. აქ სიცარიელე იყო, თუ რა თქმა უნდა, საშხაპე ფარდას არ
ჩავთვლით, რომელიც, ალბათ, ოდესღაც თეთრი იყო. აქვე ეკი-
და ბინძური პირსახოცი. არც საპონი და არც საპარსი ან ქაფი აქ
არ იყო. ლინოლეუმი ამოგლეჯილი, ნიჟარის თავზე დაკიდებუ-
ლი პატარა კარადა კი ცარიელი იყო.
შემდეგ საძინებელში შევედი და მაშინვე ბინძური იატაკის სუ-
ნი მეცა. აქვე ეყარა ჭუჭყიანი თეთრეული. შუქის უქონლობის გა-
მო ვიფიქრე, რომ ფარდების გაწევა თავისუფლად შეიძლებოდა.
იქნებ სუფთა ჰაერი მაინც შემომეშვა ამ სიბინძურეში. ბნელ
ოთახში ქუჩიდან სუსტი შუქი აღწევდა და მას რაღაც უჩვეულო
გამჭვირვალობას სძენდა.
დაბალ კარადაზე ერთმანეთზე გროვად ეყარა თეფშები, ზედ
შემხმარი საჭმლის ნარჩენებით. ლოგინზე კი, მიუხედავად იმი-
სა, რომ თეთრეული გადაფარებული იყო, აშკარა იყო, უკვე კვი-
რების განმავლობაში ის არავის გაერეცხა.
აქვე იდგა კომპიუტერის პატარა მაგიდა, მაგრამ ზედ მხო-
ლოდ მონიტორი ჩანდა. აშკარა იყო, რომ პაჩი არანაირ კვალს
არ ტოვებდა.
მაგიდასთან დავიხარე და მისი უჯრა გამოვაღე. განსაკუთრე-
ბული არაფერი: ფანქრები, ყვითელი გვერდები(იგულისხმება
318 მკითხველთა ლიგა
ენციკლოპედიური ტიპის გამოცემა, რომელიც აერთიანებს ინ-
ფორმაციას და რეკვიზიტებს სხვადასხვა კომპანიის შესახებ.) და
ის-ის იყო უნდა მიმეხურა, რომ უეცრად თვალი მომჭრა მცირე
ზომის სამკაულების შესანახმა ყუთმა. სასწრაფოდ გავხსენი,
შიგნით ჩავიხედე და წამიერად ვიგრძენი, რომ თმის ყოველი
ღერი ყალყზე დამიდგა.
ყუთში შავი ხელის ექვსი ბეჭედი იდო.
დერეფნის ბოლოდან კარის გაღების ხმა მომესმა.
ფეხზე წამოვხტი. ნუთუ, პაჩი დაბრუნდა? არა, უნდა დავმალუ-
ლიყავი. შეუძლებელი იყო აქ დავეჭირე. მე ხომ ახლახან ვიპოვე
შავი ხელის ბეჭდები.
დასამალი ადგილის მოსაძებნად ოთახს თვალი მოვავლე.
ჩემსა და ტანსაცმლის კარადას შორის ორსაწოლიანი ლოგინი
იდგა, მისთვის რომ შემომევლო, დერეფნიდან გამოვჩნდებოდი.
ზედ რომ გადამევლო, ზამბარების ხმა გამცემდა.
ბინაში ნელი ნაბიჯების ხმა გაისმა. უცნობი სამზარეულოში
შევიდა. მე კი სხვა გზა რომ ვერ მოვნახე, ფეხები ფანჯრიდან გა-
დავყავი და რაც შეიძლება ჩუმად შევხტი სახანძრო კიბეზე. შევე-
ცადე, რომ ზურგს უკან ფანჯარაც დამეხურა, მაგრამ გაიჭედა და
ვერ შევძელი. შემდეგ ცალი თვალით კვლავ საძინებელს გავხე-
დე.
დერეფნის კედელზე ადამიანის ჩრდილი გამოჩნდა. კედელს
კიდევ უფრო მჭიდროდ მივეკარი.
მეშინოდა. დარწმუნებული ვიყავი, რომ რამდენიმე წამში გა-
მომიჭერდა. ფეხის ნაბიჯის ხმა გახშირდა, თუმცა წუთზე ნაკლებ
დროში, მოულოდნელად, შემოსასვლელი კარის ხმა გაისმა. მა-
ლევე ყველაფერი ძველებურ სიჩუმეში ჩაიძირა.
ფრთხილად გადავძვერი უკან, საძინებელში. აშკარა იყო,
რომ ბინაში კვლავ მარტო ვიყავი. რაღაც უცნაური ეჭვი და
შფოთვა დამეუფლა. დერეფანს გავუყევი, ზედმიწევნით
319 მკითხველთა ლიგა
ვფრთხილობდი, რომ არ მეხმაურა. რა გამოვტოვე? რას ვერ
ვხვდებოდი?! აშკარა იყო, რომ პაჩი შავი ხელი იყო, მაგრამ რა
კავშირი ჰქონდა მას ნეფილიმების საზოგადოებასთან? რა
როლს თამაშობდა? საერთოდ, რა ჯანდაბა ხდებოდა აქ? მე ჩემი
ხელჩანთა გადავიკიდე და გასასვლელად მოვემზადე.
ხელი უკვე კარის სახელურზე მედო, რომ უეცრად ჩემს სმე-
ნას უცნაური წიკწიკი მისწვდა. თითქოს საათის ხმა იყო, მაგრამ
აქამდე ის არ შემიმჩნევია. ეს იყო რიტმული წიკწიკი, რომელიც,
სავარაუდოდ, სამზარეულოდან მოდიოდა. უკან გავბრუნდი და
ხმას მივყევი. ბოლოს, სიბნელეში, როგორც იქნა, მივაგენი წიკ-
წიკის წყაროს, დავიხარე და სამზარეულოს ნიჟარის ქვეშ დავი-
ხედე.
განგაშის გრძნობა დამეუფლა, კარადა გამოვაღე და ერ-
თიანად პანიკასა და დაბნეულობაში ჩავვარდი. ჩემი მუხლები-
დან რამდენიმე სანტიმეტრში იდო თეთრ, ლურჯ და ყვითელსა-
დენებიან საათის მექანიზმზე დამონტაჟებული დინამიტი.
სასწრაფოდ წამოვხტი ფეხზე და გასასვლელისკენ გავექანე.
რამდენიმე საფეხურს ვახტებოდი და ისე ჩავრბოდი კიბეზე. დაბ-
ლა ქუჩაში გავვარდი, უკანმოუხედავად გავიქეცი და ძლივსღა
ვამჩნევდი შენობებს, ნანგრევებსა და ტყის ფონს, რომელთა
გასწვრივაც ახლა გავრბოდი.
სადღაც შორიდან უკვე მესმოდა სირენის ხმა. ავუჩქარე სირ-
ბილს და შემდეგ კვარტალში შევუხვიე, თან არ მინდოდა გამ-
ვლელთა ყურადღება მიმექცია. როცა კუთხეში შევუხვიე, კიდევ
უფრო გიჟურად ავუჩქარე ნაბიჯს, პულსი უკვე არაადამიანურად
მიცემდა, ფიქრები ერთმანეთში მერეოდა. რა მოხდებოდა, კი-
დევ რამდენიმე წუთით რომ დავრჩენილიყავი ბინაში? სიკვდი-
ლი გარდაუვალი იყო.
სხეულის ყველა ნაწილი მტკიოდა, ცრემლიან თვალებს მა-
ჯით ვიმშრალებდი და ვცდილობდი ყურადღება ქუჩაზე გადამე-
320 მკითხველთა ლიგა
ტანა – გაჩერებული მანქანები, ბორდიური, საგზაო ნიშნები,
ლამპიონები... წამის სიჩქარით მთელი სამყარო ერთ გაუვალ
ლაბირინთად იქცა: სიმართლე, რომელსაც ასე ვეძებდი, ახლა
სულ სხვაგან ჩანდა, ფეხქვეშ მეცლებოდა საყრდენი და აღარ ვი-
ცოდი, რა მეფიქრა.
ნუთუ, ვიღაცა პაჩის ბინაში ნივთმტკიცებულებების გაქრობას
ცდილობდა?! მაგალითად, შავი ხელის ბეჭდების! თავად პაჩი?!
პირდაპირ ავტოგასამართი სადგური დავინახე. სასწრაფოდ
შევვარდი ტუალეტში და შიგნიდან ჩავიკეტე. ფეხებში ძალა
აღარ მქონდა, თითები მიკანკალებდა და მხოლოდ იმის მოფიქ-
რება შევძელი, რომ ონკანი მომეშვა. სახეში ცივი წყალი შევის-
ხი და შევეცადე გონს მოვსულიყავი. ხელებით ნიჟარას დავეყ-
რდენი. მძიმედ ვსუნთქავდი.

321 მკითხველთა ლიგა

 თავი 20

უკვე ოცდათექვსმეტი საათი გადიოდა უძილოდ. რა თქმა უნ-

და, თუ იმ ხუთშაბათ საღამოს არ ჩავთვლით, როცა პაჩი სიზმარ-
ში მესტუმრა.
მთელი ღამის სიფხიზლით დიდად არ შევწუხებულვარ. ყო-
ველ ჯერზე, როცა თვალების დახუჭვას ვცდილობდი, წარმომიდ-
გებოდა პაჩის ბინა და აფეთქება. მთელი ღამე პაჩზე ვფიქრობ-
დი.
რიქსონმა მითხრა, რომ პაჩი შავი ხელი იყო. ჩემში ეს დღემ-
დე ეჭვს იწვევდა. მიჭირდა იმის დაჯერება, რომ მამაჩემი მან
მოკლა. უცებ ტუჩზე ვიკბინე და მთელი ჩემი ფიქრები იმ დროის-
კენ წავიდა, როცა პაჩი თითით მეფერებოდა ტუჩებზე, მკოცნიდა
ყურთან და... არა, ასეთ ამბებზე ვეღარ ვფიქრობდი.
საზაფხულო სკოლაში წასასვლელად დილის შვიდ საათზე
ადგომით თავი არ შემიწუხებია. დეტექტივ ბასოს საკმაო
რაოდენობის შეტყობინებები დავუტოვე. რა თქმა უნდა, დიდად
არ მიყვარდა და თავს ვიტყუებდი, ვითომ სკოტის ამბის გაგება
მინდოდა, რეალურად კი, დეტექტივის დახმარებით, მსურდა თა-
ვი უფრო მშვიდად მეგრძნო. იქნებ ამფეთქებელს სულაც არ
ჰქონდა მიზნად სამხილების განადგურება? იქნებ სამიზნე მე ვი-
ყავი?
გუშინდელ ამბებს ეპიზოდურად ვიხსენებდი. ვცდილობდი სა-
ერთო აზრი გამომეტანა. ერთი, რაზეც ყველაზე მეტს ვფიქრობ-
დი, იყო ნეფილიმების საზოგადოება. პაჩმა მითხრა, რომ ჩონ-
სის შთამომავალი, მისი მკვლელობისთვის შურის საძიებლად,
მკვლელს ეძებდა. პაჩმა დაიფიცა, რომ ამის შესახებ არავინ
იცოდა, მაგრამ ვშიშობდი, რომ ისიც ცდებოდა. თუკი მან ჩემ შე-

322 მკითხველთა ლიგა

სახებ იცოდა, მაშინ, შესაძლოა, გუშინდელი აფეთქება სწორედ
ამის დამადასტურებელი იყო.
რა თქმა უნდა, ერთი მხრივ ძალიან მეეჭვებოდა, რომ პაჩის
სახლამდე ვინმე თვალს მადევნებდა, მაგრამ ნეფილიმები სწო-
რედ ისინი იყვნენ, ვისაც საეჭვოს რეალურად ქცევის უბადლო
უნარი გააჩნდათ.
ჯიბეში ტელეფონმა დარეკა. სასწრაფოდ ვუპასუხე, პირველ
ზარს ბოლომდე გაჟღერებაც კი არ ვაცადე.
– დიახ?
– მოდი, წავიდეთ ამ ზაფხულის ბუნიობაზე, – მითხრა ვიმ. –
ცოტა ბამბის ნაყინი ვჭამოთ, ცოტა ვიკატაოთ და იქნებ ისე გავ-
ბრუვდეთ, რომ „აწყვეტილი გოგოების“ როლიც მოვირგოთ.
გული, რომელიც ყელში ამოვარდნილიყო, ისევ თავის ად-
გილზე დაბრუნდა. დეტექტივი ბასო არ მირეკავდა. – ჰოო...
– აბა, რას იტყვი? არ გინდა ცოტა გართობა? დელფიკზე რას
იტყვი?
გულწრფელად რომ ვთქვა, არანაირი სურვილი არ მქონდა.
საერთოდ, ამ საღამოს სახლში გატარებას და ყოველ საათში
დეტექტივ ბასოსთვის დარეკვას ვაპირებდი.
– მიღება, მიღება, პატარავ.
– ჰო, აი, რაღაც თავს კარგად ვერ ვგრძნობ.
– რაო? რატომ, თავი გტკივა თუ მუცელი? ხომ არ მოიწამლე?
იცი, რომ დელფიკი ყველანაირი ავადმყოფობის უებარი მკურ-
ნალია?
– არა, მე მაინც პას.
– ამას სკოტის გამო მეუბნები? ის ხომ ციხეშია. შენამდე ვე-
რაფრით მოვა. თან, თუ ეს გაღიზიანებს, გპირდები, რომ მე და
რიქსონი შენი თანდასწრებით ერთმანეთს არ ვაკოცებთ.
– მინდა, უბრალოდ, პიჟამა ჩავიცვა და რამე ფილმს ვუყურო.
– გგონია ფილმით უკეთ გაერთობი, ვიდრე ჩემთან ერთად?
323 მკითხველთა ლიგა
 – ამაღამ კი.
– ჰეჰ, კი აბა. ხომ იცი, რომ მაინც არ მოგეშვები და დროს
რაღატომ წელავ?
– ვიცი, ჰო.
– ჰოდა, მაშინ მარტივად მიუდექი და უბრალოდ, დამთან-
ხმდი.
მძიმედ ამოვისუნთქე. რა თქმა უნდა, შემეძლო სახლში
ვმჯდარიყავი და კვლავინდებურად დეტექტივ ბასოსთან დაკავ-
შირების ცდაში გამეტარებინა დრო, მაგრამ, არაფერი დაშავდე-
ბოდა, ცოტას თუ შევისვენებდი და ამ საქმეს მაშინ გავაგრძე-
ლებდი, როცა შინ დავბრუნდებოდი. მობილურიც თან მექნებო-
და და ჩემთან დაკავშირება ნებისმიერ დროს იქნებოდა შესაძ-
ლებელი.
– კარგი, კარგი, – ვუთხარი ვის. – ათი წუთი მომეცი.
საძინებელში ჩემი მომდგარი ჯინსი ამოვიცვი, ფერადი
მაისური და შალის ჯემპრი გადავიცვი, თმა უკან შევიკარი პატა-
რა ცხენის კუდად და წასასვლელად მოვემზადე. თითქმის ოცდა-
ოთხსაათიანი გადაბმული უძილობის შემდეგ თვალები ამოღა-
მებული მქონდა. ქუთუთოებზე ცოტა ფერ-უმარილი წავისვი,
შემდეგ ვერცხლისფერი ჩრდილიც დავამატე და ტუჩებიც საცხით
შევიღებე. ამ გზით ვცდილობდი, თავი იმაზე მშვიდად წარმომე-
ჩინა, ვიდრე სინამდვილეში ვიყავი. დედას სამზარეულოს კარა-
დაზე წერილი დავუტოვე და გავაფრთხილე, რომ საზაფხულო
ბუნიობის აღსანიშნავად დელფიკზე მივდიოდი. ხვალ დილამდე
სახლში არ დაბრუნდებოდა, მაგრამ ის ხომ იმაზე ხშირად
მაოცებდა სახლში ადრე მოსვლით, ვიდრე ამას მე ვიფიქრებდი.
თავი უკვე შემზადებული მქონდა საიმისოდ, თუ რას ვეტყოდი
შინ მოსულს. რაც უნდა მომხდარიყო, მაინც თვალებში ჩავხე-
დავდი მაშინ, როცა ჰენკ მილარის შესახებ ვეტყოდი. არ ვაპი-
რებდი მისი ერთი სიტყვის მოსმენასაც კი მანამ, სანამ სათ-
324 მკითხველთა ლიგა
ქმელს არ მოვრჩებოდი. ამით ვაგრძნობინებდი, რომ ლაპარაკი
და რაიმეს ახსნა უკვე გვიანი იყო. მე მჭირდებოდა სიმართლე.
სიმართლე, რომელსაც თექვსმეტი წელი მიმალავდა. ახლა უკვე
ძალიან გვიან იყო.
კარი ჩავკეტე და ჩქარი ნაბიჯით გავუყევი ქუჩას, სადაც ვის
უნდა გამოევლო. ერთი საათის შემდეგ ვიმ „ნეონი“ ავტოსად-
გომზე ორ უზარმაზარ ტრაილერს შორის გააჩერა, რომლებიც
ჩვენი მანქანის ზომას ორჯერ აღემატებოდნენ. კარებს ვერ გავა-
ღებდით, ამიტომ შუშები ჩამოვწიეთ და იქიდან ამოვძვერით.
შემდეგ სადგომი გადავჭერით და ჭიშკარში შევაბიჯეთ. ახლა
აქაურობა ჩვეულებრივზე უფრო გადატვირთული იყო. ზაფხუ-
ლის ბუნიობაზე ხომ დღე ყველაზე გრძელი იყო. აქვე შევნიშნე
ჩემი სკოლელები, რომელთა უმეტესობასაც ვერ ვცნობდი. ისი-
ნი ბრჭყვიალა მძივებითა და პეპლებიანი ნიღბებით იყვნენ მორ-
თულნი, რომლებიც სახეს ნახევრად უფარავდათ. ალბათ, ამ
ნიღბებს აქ რომელიღაც იაფფასიანი ავტომატიდან ყიდულობ-
დნენ.
– აბა, რით ვიწყებთ? სათამაშო აპარატები, სიცილის ოთახი,
თუ, იქნებ, საკვები ავტომატი? მე, პირადად, ვფიქრობ, რომ უმ-
ჯობესია საჭმლით დავიწყოთ. შემდეგ უფრო ნაკლებად მოგ-
ვშივდება.
– ეს რა ლოგიკაა?
– რა და, თუ საკვებ ავტომატთან ბოლოს მივალთ, უფრო
დაღლილები და მოშივებულები ვიქნებით. როცა ენერგიას
ვხარჯავ, ყოველთვის მეტად მინდება ჭამა.
არ მადარდებდა, საიდან დავიწყებდით. აქ მხოლოდ რამდე-
ნიმე საათის გასაყვანად ვიყავი. ტელეფონი შევამოწმე, მაგრამ
არც ერთი გამოტოვებული ზარი არ დამხვდა. ნეტავ როდის და-
მირეკავდა დეტექტივი ბასო? რამე ხომ არ შეემთხვა? ჩემი გონე-

325 მკითხველთა ლიგა

ბა შავ ღრუბელში იყო გახვეული და ეს ავადმყოფური შეგრძნე-
ბა საერთოდ არ მომწონდა.
– რაღაც მოწყენილი მეჩვენები.
– ხომ გითხარი, თავს კარგად არ ვგრძნობ.
– ეგ იმიტომ, რომ კარგად არ ხარ ნაჭამი. დაჯექი, წავალ და
ბამბის ნაყინსა და ჰოთდოგს მოგიტან. მანამდე კი მის მადის აღ-
მძვრელ საკაზმსა და მდოგვზე იფიქრე. შენი არ ვიცი, მაგრამ მე
უკვე ვგრძნობ, როგორ მეხსნება გონება და მიმშვიდდება პულ-
სი.
– არ მშია, ვი.
– რა თქმა უნდა, გშია. ყველას შია. ამიტომაც დგას აქ ამდენი
ავტომატი. – სანამ მის შეჩერებას შევძლებდი, ვი ბრბოში
გაერია.
ბილიკს მივყვებოდი და ვის ველოდებოდი, ამასობაში ჩემმა
მობილურმა დარეკა და ეკრანზე დეტექტივ ბასოს სახელი გა-
მოისახა.
„როგორც იქნა“, – ამოვისუნთქე და მობილური გავხსენი.
– ნორა, სად ხარ? – მკითხა მაშინვე, როგორც კი ვუპასუხე.
ისე ჩქარობდა, რომ ვხვდებოდი, რაღაცაზე ძლიერ გაბრაზებუ-
ლი იყო. – სკოტი გაიქცა. ყველაფერს ვაკეთებთ, რომ ვიპოვოთ,
მაგრამ მინდა, რომ შენც ფრთხილად იყო. შენთან მოვალ და წა-
მოგიყვან, სანამ ეს ყველაფერი დასრულდება. უკვე შენი სახ-
ლისკენ მოვდივარ.
ყელი გამიშრა, ძლივს ამოვილუღლუღე. – რა?! როგორ გა-
იქცა?!
დეტექტივმა ბასომ პასუხის გაცემამდე პაუზა გააკეთა. – გი-
სოსები გაღუნა.
რა თქმა უნდა. რატომაც არა. ის ხომ ნეფილიმი იყო. ორი
თვის წინ თავად ვუყურე, როგორ აქცია ჩონსიმ ჩემი მობილური

326 მკითხველთა ლიგა

ნაფშვენებად. ამის შემდეგ, საერთოდ არ ჩანდა წარმოუდგენ-
ლად სკოტის მიერ გისოსების გაღუნვა.
– ახლა სახლში არ ვარ, – ვუთხარი მე. – დელფიკის გასარ-
თობ პარკში ვარ. – ისე, რომ ამაზე არც დავფიქრებულვარ,
ხალხს თვალი მოვავლე. სკოტს ვეძებდი, მაგრამ ვიცოდი, რომ
აქ არ იქნებოდა. ალბათ, ციხის მერე პირდაპირ სახლში მომა-
კითხავდა. ამიტომ, სანერვიულო არაფერი იყო. ო, მოიცააა...
ტელეფონი კინაღამ ხელიდან გამივარდა. წერილი! დედას
სამზარეულოში რომ დავუტოვე, სადაც ვეუბნებოდი, რომ დელ-
ფიკზე მოვდიოდი.
– მგონი იცის, სადაც ვარ, – ვუთხარი დეტექტივ ბასოს და წა-
მიერი პანიკის მოზღვავება ვიგრძენი. – აქ რამდენ ხანში იქნე-
ბით?
– დელფიკზე? ნახევარი საათი მჭირდება. მისმინე, მიდი დაც-
ვასთან და რაც უნდა მოხდეს, მობილური თან გქონდეს. სკოტს
თუ დაინახავ, მაშინვე დამირეკე.
– აქ დაცვა არ ჰყავთ, – ეს ყველამ იცოდა. დედის მხრიდან
ჩემი აქ გართობის აკრძალვის ერთ-ერთი მიზეზი ესეც იყო.
– მაშინ დაუყოვნებლივ დატოვე ეგ ადგილი, – შემომძახა დე-
ტექტივმა. – უკან, ქოლდუოთერში წადი და სადგურზე შემხვდი.
ეს გაწყობს?
კი, სადგურამდე ვის გავყვებოდი. უკვე ხალხში დავდიოდი და
ვის პოვნას ვცდილობდი. დეტექტივმა ბასომ ამოიხვნეშა. – ყვე-
ლაფერი კარგად იქნება. უბრალოდ... იჩქარე რა. მანდ ჩემს ეკი-
პაჟს გამოვგზავნი და თუ სკოტი გამოჩნდა, დაუყოვნებლივ აიყ-
ვანენ. – მის ხმაში შემჩნეულ მღელვარებას დიდად არ დავუმ-
შვიდებივარ.
ტელეფონი გავთიშე. აჰა, სკოტი უკვე გარეთ იყო. პოლიცია
გზაში, ასე რომ, ყველაფერი კარგად იქნებოდა... როგორც კი
აქედან წავიდოდი. სასწრაფოდ სამოქმედო გეგმა დავსახე. ვი
327 მკითხველთა ლიგა
უნდა მენახა. თან ამ ღია სივრციდანაც ცოტა შეფარებულისკენ
გადამენაცვლებინია, თორემ სკოტი აქ მარტივად დამინახავდა.
ჩქარი ნაბიჯით მივუყვებოდი საჭმლის დახლისკენ გზას, რო-
ცა ნეკნებში უეცარი ტკივილი ვიგრძენი. ადვილი მისახვედრი
იყო, რომ ეს შემთხვევითი იდაყვის გარტყმა არ იყო. როგორც
კი შემოვბრუნდი, დავინახე ის, რასაც ყველაზე ნაკლებად ვი-
სურვებდი. თვალში პირველ რიგში მისი ვერცხლისფერი საყურე
მომხვდა, შემდეგ კი ჩალურჯებული თვალები და გატეხილი,
წითლად დაბუშტული ცხვირი. შემდეგი ფაქტი, რაც გავიაზრე,
იყო ის, რომ სკოტს მკლავში ჩაევლო ჩემთვის ხელი და სადღაც
მივყავდი.
– გამიშვი! – უღონოდ ვყვიროდი, მაგრამ ის ძალიან ძლიერი
იყო და ვერაფრით ვეწინააღმდეგებოდი.
– რა თქმა უნდა, ნორა, როგორ შენ იტყვი. ოღონდ, ჯერ მით-
ხარი, სად არის?
– რა სად არის? – პასიური აგრესიის შემცველი ხმით ვკითხე.
სკოტმა მოულოდნელად გადაიხარხარა. ვცდილობდი, სახეზე
არაფერი შემტყობოდა და თან აზრები დამეწყო. თუ ვეტყოდი,
რომ ბეჭედი სახლში მქონდა, სახლისკენ წავიდოდა და მეც თან
წამიყვანდა. დეტექტივ ბასოსთან დარეკვასაც ვერაფრით მოვა-
ხერხებდი. სკოტი ამის ნებას არ მომცემდა. არა, როგორღაც აქ-
ვე უნდა შემეჩერებინა ის.
– ვის ბიჭს მიეცი? გეგონა ჩემგან დაგიცავდა? ვიცი, რომ ის
ისეთი არ არის, როგორიც სხვები, – სკოტის თვალებში ისევ ის
შიში გაკრთა, რომელსაც ეჭვის ნიშნებიც თან სდევდა. – ვიცი,
რომ მას ისეთი რამის გაკეთება შეუძლია, რაზეც სხვებს ძალა
არ ეყოფათ.
– ისევე, როგორც შენ?
სკოტი მომაშტერდა. – ის მე არ მგავს. ჩვენ სხვადასხვა-
ნაირები ვართ. ყოველ შემთხვევაში, მე ასე ვიცი. ნუ გეშინია,
328 მკითხველთა ლიგა
ნორა, არ გატკენ. უბრალოდ, ბეჭედი მჭირდება. დამიბრუნე და
ვეღარასდროს მნახავ.
სკოტი მატყუებდა. აუცილებლად მატკენდა. ახლა ისეთ სასო-
წარკვეთაში იყო, რომ ციხიდანაც კი გაიქცა. ახლა მას მხოლოდ
ერთი მიზანი ამოძრავებდა – ბეჭდის დაბრუნება. ამ მიზნის მი-
საღწევად ყველაფერზე წავიდოდა. ღელვისა და შიშისგან საღად
ვერ ვაზროვნებდი, მაგრამ თავდაცვის ინსტინქტი მკარნახობდა,
რომ სიტუაცია კონტროლის ქვეშ უნდა ამეყვანა. სკოტი როგორ-
ღაც უნდა მომეშორებინა. მოკლედ, ინსტინქტებს ბრმად ვენდე
და პირდაპირ ვუთხარი:
– ბეჭედი მე მაქვს.
– ვიცი, რომ ასეა, – მოუთმენლად მომიგო მან. – სად გაქვს?
– აქ. თან წამოვიღე.
შემფასებლის მზერით შემომხედა, შემდეგ ჩანთა მომწყვიტა
მხრიდან და ბეჭედს დაუწყო ძებნა. მე თავი გავაქნიე.
– გადავაგდე.
ჩანთა სასწრაფოდ უკან მესროლა, მე ის დავიჭირე და მკერ-
დზე მივიფარე.
– სად? – უკვე ძალიან ბრაზობდა.
– შემოსასვლელთან, ნაგვის ურნაში, – ვთქვი ის, რაც პირვე-
ლი მომადგა ენაზე. – ქალების ტუალეტში.
– მანახე.
სანამ ბილიკს მივუყვებოდით, თავს ვარწმუნებდი, რომ სიმ-
შვიდე შემენარჩუნებინა. შევძლებ გაქცევას? იქნებ ქალების
ტუალეტში დავიჭირო? არა, გამორიცხულია. სკოტი ხომ მორ-
ცხვი არ იყო, უპრობლემოდ შემომყვებოდა. მოიცა, მე ხომ ტე-
ლეფონი თან მაქვს. ტუალეტიდან დეტექტივ ბასოსთან დარეკ-
ვას შევძლებ.

329 მკითხველთა ლიგა

 – აი აქ, – მივუთითე შემოსასვლელთან მდგარ პატარა აგუ-
რის შენობაზე. ქალების ტუალეტი ჩვენ პირდაპირ იყო, კაცების
კი – მეორე მხრიდან.
სკოტმა მხრებით დამიჭირა და კარგად შემაქანა.
– არ მომატყუო! ისინი მე მომკლავენ. თუ მატყუებ, იცოდე...
– გაჩუმდა, მაგრამ მე ვხვდებოდი, რის თქმასაც აპირებდა. თუ
მატყუებ, მოგკლავ.
– იქ არის, შიგნით, – ვუპასუხე თავდაჯერებულმა. – შევალ,
ავიღებ. ამის შემდეგ კი თავს დამანებებ, კარგი?
პასუხის ნაცვლად სკოტმა ხელი გამომიწოდა და შემაჩერა.
– მობილური!
გული ლამის წინდებში ჩამივარდა. გამოსავალი არ იყო. მო-
ბილური ამოვიღე და გავუწოდა. ხელი ოდნავ მიკანკალებდა და
მაშინვე უკან გამოვწიე, რომ სკოტს ეს არ შეემჩნია.
– ერთი წუთი გაქვს. იცოდე, სისულელეების გარეშე!
ტუალეტში სასწრაფოდ მივიხედ-მოვიხედე: ხუთი ნიჟარა კე-
დელთან, ხუთი კაბინა მოპირდაპირე მხარეს. ნიჟარასთან ორი
გოგო იდგა, ალბათ სტუდენტები, ხელები თხევადი საპნით
ჰქონდათ დასვრილი. მეორე მხარეს, კედელზე, პატარა სარკმე-
ლი მოჩანდა. და ეს სარკმელი ღია იყო.
ისე, რომ მეტი დრო აღარ დამიკარგავს, კარიდან ყველაზე
შორს მდგომ ნიჟარაზე ფეხებით დავდექი და ავიწიე. ახლა სარ-
კმელს ხელებით ვწვდებოდი და მიუხედავად იმისა, რომ მინის
უქონლობა საქმეს მიადვილებდა, ასეთ ვიწრო ჩარჩოში გაძრო-
მა მაინც ძალიან რთული იყო. ვგრძნობდი, რომ ყველა შიგნით
მყოფი მე მიყურებდა. ჩარჩოს ხელებით მოვეჭიდე და თითებ-
ქვეშ ჩიტის სკინტლი ვიგრძენი, აქვე იყო აბლაბუდაც.
კიდევ უფრო ავიწიე და ჩარჩოს მთელი ძალით დავაწექი. ის
მეორე მხარეს გადავარდა და მიწაზე დაეცა. შემეშინდა, რომ ამ
ხმას სკოტიც გაიგონებდა, მაგრამ, როგორც ჩანს, ყველა ხმას
330 მკითხველთა ლიგა
ხალხის ყიჟინა ფარავდა. შემდეგ ცალი ფეხი გადავყავი გარეთ,
ბოლოს, როგორც იქნა, გარეთა ბილიკზე აღმოვჩნდი. თან უკვე
ველოდი, რომ სულ მალე სკოტი შენობის მეორე მხრიდან მო-
ირბენდა.
შემდეგ ისე, რომ ბევრი აღარ მიფიქრია, სირბილით გავუყევი
ბილიკს და ხალხის მასა უკან მოვიტოვე.

331 მკითხველთა ლიგა

 თავი 21

ცას სიბნელე მოსდებოდა. სადღაც, ჰორიზონტის ბოლოს,

სუსტი ნათებაღა მოჩანდა. ჩქარი ნაბიჯით მივუყვებოდი პარკი-
დან გასასვლელ ბილიკს. ზუსტად ჩემ პირდაპირ ვუყურებდი
მთავარ კარიბჭეს და ცოტაღა მაკლდა იქ მისასვლელად. ირ-
გვლივ უამრავი ადამიანი ირეოდა და მათგან გათავისუფლებას
ვცდილობდი. ამ დროს ჩემგან ორასიოდე ფუტის დაშორებით,
შემოსასვლელთან, სკოტი დავინახე, რომელიც ყურადღებით
აკვირდებოდა ყველა შემსვლელ-გამომსვლელს. როგორც ჩანს,
მიხვდა, რომ გავიქეცი და ახლა ჩემს დაჭერას აქ აპირებდა. ბი-
ლიკს აქეთ-იქიდან რკინის მესერი მიუყვებოდა. სხვა გასასვლე-
ლი აქ არ იყო. ეს მეც ვიცოდი და სკოტმაც.
სასწრაფოდ შემოვბრუნდი და კვლავ ხალხში გავერიე. თან
უკან-უკან ვიხედებოდი იმის შესამოწმებლად, უკვე ხომ არ
დამინახა-მეთქი.
შემდეგ უფრო ღრმად შევედი პარკში, რათა რაც შეიძლება
მეტად დავშორდებოდი მას. იქნებ დავმალულიყავი სადმე, სიბ-
ნელისთვის თავი შემეფარებინა, მანამდე კი პოლიციაც მოვი-
დოდა, ან იქნებ დრო რომელიმე კარუსელის, ან სიცილის ოთა-
ხის დახმარებით მომეკლა. ახლა უკვე ვეღარ ვხედავდი სკოტს,
თუმცა, ეჭვი არ არის, ამ ბილიკის ბოლოში მელოდებოდა. მე ნა-
ბიჯს ავუჩქარე და გადავწყვიტე, რაც შეიძლება ბევრ ხალხთან
ერთად მევლო.
ეშმაკის ბორბალს მივუახლოვდი. აქედან ერთი გზა აკვა--
კარუსელის, მეორე კი ატრაქციონ „მთავარანგელოზისკენ“ მი-
დიოდა. გზიდან სწორედ იმ დროს გადავუხვიე, როცა სკოტის
მზერა შევამჩნიე. დამინახა, მეც დავინახე და ახლა ჩვენ შორის
ერთი დიდი ატრაქციონი, სახელად „საჰაერო გასეირნება“, მოქ-
332 მკითხველთა ლიგა
ცეულიყო. ერთ-ერთი წყვილი უკვე იკავებდა თავის ადგილს.
როგორც კი საჰაერო მატარებელმა მოძრაობა დაიწყო, იგი მე
და სკოტს შორის აღმოჩნდა და ჩვენ ვეღარ ვხედავდით ერთმა-
ნეთს. მე ამით ვისარგებლე და მაშინვე გავიქეცი.
ისევ ხალხში გავრბოდი, მაგრამ ბილიკები გადაჭედილი იყო
და ჩქარა მოძრაობა მიჭირდა. კიდევ უარესი ის იყო, რომ ბილი-
კებს მაღალი მესერი მიუყვებოდა, რაც გზას კიდევ უფრო ავიწ-
როებდა და ამ ყველაფერს ერთ დიდ ლაბირინთს ამსგავსებდა.
უკან გახედვას ვერც კი ვბედავდი. მეშინოდა, რომ კვლავ სკოტს
შევეფეთებოდი. თუმცა, ამდენ ხალხში ხომ ვერ გაბედავდა,
რაიმე დაეშავებინა ჩემთვის?! უკვე აღარ ვიცოდი, საით მივ-
დიოდი. დელფიკში მხოლოდ რამდენჯერმე ვიყავი ნამყოფი და
გზებს ნორმალურად ვერც ვცნობდი. ვინანე, რომ შემოსას-
ვლელში რუკა არ ვიყიდე. ახლა მხოლოდ ერთი რამ მქონდა
გონებაში – გავქცეულიყავი, რაც შეიძლება შორს.
– ჰეი, ფრთხილად!
– უკაცრავად, – სულმოუთქმელად მოვიხადე ბოდიში უცნობ-
თან. – გასასვლელი საით არის?
– რა ხდება, ხანძარია?
ისევ გავრბოდი და ხალხს ვეჯახებოდი. – „ბოდიში, იქნებ...“
„უკაცრავად...“ – მესერს ზემოთ კარუსელების ნათებას ვხედავ-
დი, ციმციმებდნენ და ღამის წყვდიადს აცისკროვნებდნენ.
მოიცა, ახლა საით? მარცხნივ თუ მარჯვნივ? გასასვლელამდე
რომელი უფრო სწრაფად მიმიყვანს?
– აი, სად ყოფილხარ, – მოემსმა სკოტის ხმა ზურგს უკნიდან
და კისერში ხელიც წამავლო. მთელ სხეულში შემაძრწუნებელმა
სიცივემ დამიარა.
– მიშველეთ! – წამოვიყვირე ინსტინქტურად. – ვინმემ მიშვე-
ლეეეთ!

333 მკითხველთა ლიგა

 – ჩემი შეყვარებულია, – განუმარტა სკოტმა ირგვლივ მდგომ
ხალხს, რომლებიც ახლა ჩვენ გვაკვირდებოდნენ. – უბრალოდ,
ვთამაშობთ.
– არ ვარ მისი შეყვარებული! – წამოვიყვირე პანიკურად. –
ხელები მომაშორე!
– მოდი, მოდი, ძვირფასო, – მკლავი ამომიტრიალა და გააგ-
რძელა, – ხომ გაგაფრთხილე, რომ ჩემთვის სიმართლე გეთქვა,
– ჩამჩურჩულა ყურში. – ბეჭედი მჭირდება, შენთვის არაფრის
დაშავება არ მინდა, მაგრამ, როგორც ვხედავ, მაიძულებ.
– მომაშორეთ! – ვყვიროდი უიმედოდ.
სკოტი ხელს მტკენდა. მე კბილებს შორის გამომცრა, – გიჟი
ხარ? ბეჭედი არ მაქვს. პოლიციას მოვეცი გუშინ ღამით. წადი და
იქ ეძებე.
– გეყოს ტყუილები! – დამიღრიალა სკოტმა.
– არ გატყუებ, დაურეკე და შეამოწმე. ბეჭედი მე აღარ მაქვს.
– თვალები დავხუჭე და თან ვლოცულობდი, რომ ჩემი სიტყვები
დაეჯერებინა.
– ძალიან კარგი. მაშინ შენ მის დაბრუნებაში დამეხმარები.
– მე არ მომცემენ. ეგ ბეჭედი ნივთიერი მტკიცებულებაა. პო-
ლიციას ვუთხარი, რომ ბეჭედი შენ გეკუთვნოდა.
– დააბრუნებენ, – თქვა დინჯად, – როცა სანაცვლოდ შენს
თავს შევთავაზებ.
ადგილზე გავიყინე. – ჩემ მძევლად აყვანას აპირებ? გინდა,
რომ ბეჭედში გადამცვალო? მიშველეეეთ! – კიდევ ერთხელ ვიყ-
ვირე. – ვინმემ მომაშორეთ ეს!
ერთ-ერთ ახლოს მდგომ კაცს გაეცინა.
– არ ვხუმრობ! – განვაგრძე ყვირილი და ყელში სისხლის
მოზღვავება ვიგრძენი. ერთიანად მიტევდა ტკივილი და სასო-
წარკვეთა. – მომაშ...

334 მკითხველთა ლიგა

 სკოტმა ხელი პირზე დამაფარა, მაგრამ საპასუხოდ მე წვივში
მუხლი ჩავარტყი და ამით თავი ოდნავ გავითავისუფლე. სკოტს
ტკივილისგან ღმუილი აღმოხდა. მისი მკლავები მოდუნდა და
მეც უკან გახტომა მოვახერხე. ვიდექი და მის ტკივილისგან და-
მანჭულ სახეს ვაკვირდებოდი. ჩემს მზერას კვლავ კარუსელების
ნათება სწვდებოდა. ცოტაც და, თავს დავიხსნიდი. პოლიცია უკ-
ვე ახლოს იქნებოდა და მეც უსაფრთხოდ ვიქნებოდი. გულში
რამდენჯერმე გავიმეორე ეს სიტყვა – უსაფრთხოდ და დასავლე-
თის მიმართულებით დანახული ნათება ორიენტირად ავიღე.
თუკი ჩრდილოეთით წავიდოდი, მთავარ შესასვლელამდე მის-
ვლას შევძლებდი.
უეცრად აფეთქების მსგავსი ხმა გაისმა. ყურები დამიგუბდა,
მუხლებზე დავეცი და არ ვიცი, ალბათ, ინსტინქტურად, ხელები-
თაც ქვაფენილზე დავაწყვე. წამიერად სრულმა სიჩუმემ დაისად-
გურა, შემდეგ კი ერთიანად გაისმა ხალხის კივილისა და სირბი-
ლის ხმები.
– მას იარაღი აქვს! – ყვიროდა ვიღაც, ახლოს, ჩემს ყურებ-
თან, მე კი ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ის, სადღაც, ძალიან
შორს იდგა.
მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი სხეულის არც ერთ ნაწილს ეს
არ სურდა, უკან მივბრუნდი და იქ სკოტი დავინახე, რომელიც
მაისურზე გამოსახულ წითელი ყვავილის მსგავს ლაქას აკვირ-
დებოდა.
შემდეგ იგი ცალ მუხლზე დაეცა და მე დავინახე რიქსონი –
მისგან რამდენიმე იარდის მოშორებით. ვიც თან ახლდა, ვის ხე-
ლები პირზე ჰქონდა აფარებული, სახე კი ქაღალდივით თეთრი
ჰქონდა.
ისმოდა ქაოსური ყვირილის ხმები, ხალხი უაზროდ გარბოდა
თავის საშველად. მე სასწრაფოდ გვერდით გავდექი, რომ არა-
ვინ დამტაკებოდა.
335 მკითხველთა ლიგა
 – გარბის! – გავიგონე ვის ყვირილის ხმა. – ვინმემ დაიჭი-
რეთ!
რიქსონმა კიდევ რამდენჯერმე გაისროლა, მაგრამ ამას იგი-
ვე შემაშინებელი ეფექტი აღარ ჰქონია. ფეხზე წამოვდექი და
იქით გავიხედე, სადაც ვი და რიქსონი ბოლოს ვნახე. ყურებში
ისევ სროლის ხმის ექო მედგა, თუმცა რიქსონის ტუჩების მოძ-
რაობით ვხვდებოდი, ჩემთვის რისი თქმაც სურდა. აქეთ, აქეთ!
თავისუფალ ხელს ჰაერში იქნევდა. ამ სურათს ნელი მოძ-
რაობის კადრად აღვიქვამდი. შემდეგ მოზღვავებულ ხალხის მა-
სას შევეწინააღმდეგე და რიქსონისკენ დავიძარი.
– რა ჯანდაბაა! – წამოიძახა ვიმ. – რატომ ესროლე, რიქსონ?
– მოქალაქეობრივი დაკავება(ტერმინი ანგლოამერიკულ სა-
მართლის სისტემაში, რომელიც გულისხმობს არაოფიციალური
პირის, ჩვეულებრივი მოქალაქის მიერ დამნაშავის შეპყრობას.).
თან პაჩმა მითხრა, რომ ასე მოვქცეულიყავი.
– არ შეიძლება ადამიანებს ესროდე მხოლოდ იმის გამო,
რომ პაჩმა გითხრა ასე! – გავეშებული თვალებით მიახალა ვიმ.
– ასე ხომ შენც დაგიჭერენ. ახლა რა ვქნათ? – ამოიკვნესა ვიმ.
– პოლიცია უკვე გზაშია, – ვთქვი მე. – სკოტის შესახებ იცი-
ან.
– აქედან უნდა წავიდეთ! – თქვა ვიმ ჯერ ისევ ისტერიული
ხმით. თან ნერვიულად მოძრაობდა ადგილზე. – ნორას პოლი-
ციის განყოფილებაში წავიყვან. რიქსონ, მიდი სკოტი დაიჭირე,
ოღონდ აღარ ესროლო! ისე შებოჭე, როგორც მაშინ.
– ნორას მთავარი გასასვლელიდან ვერ გავიყვანთ, – თქვა
რიქსონმა. – სკოტიც ამას ელოდება. მე ვიცი აქ სხვა გასასვლე-
ლი და ნორას იქით წავიყვან. ვი, მიდი „ნეონი“ დაქოქე და ავტო-
სადგომის სამხრეთის მხარეს დამპსტერთან დაგვხვდი.
– აქედან როგორ გახვალთ? – იკითხა ვიმ.
– მიწისქვეშა გვირაბით.
336 მკითხველთა ლიგა
 – დელფიკში მიწისქვეშა გვირაბებია? – ისევ ვი.
რიქსონმა შუბლზე აკოცა. – მიდი, იჩქარე, საყვარელო.
ხალხი შეთხელდა და ბილიკიც გათავისუფლდა. თუმცა ჯე-
რაც მესმოდა პანიკური ყვირილისა და კივილის ხმები, ოღონდ,
ამჯერად, უფრო შორიდან. ვიმ წამიერად თავი შეიკავა, შემდეგ
თავი გაბედულად დააქნია. – ოღონდ, ჩქარა, კარგი?
– სიცილის ოთახის ქვეშ მექანიკოსის ოთახია, – ამიხსნა
რიქსონმა და თან ჩქარი ნაბიჯით გამიძღვა ბილიკის საპირისპი-
რო მხარეს. – იქ კარია, რომელიც დელფიკის მიწისქვეშა გვი-
რაბს უკავშირდება. შეიძლება სკოტმა ამის შესახებ კი იცის, მაგ-
რამ არა მგონია, ახლა გაახსენდეს ეს და იქ მოგძებნოს.
იქაურობა მილის ფორმისაა და ერთიანად დიდ ლაბირინთს
წააგავს. – შემდეგ ნერვიულად გამიღიმა. – არ იღელვო, დელ-
ფიკი დაცემულმა ანგელოზებმა ააგეს. მე არა, მაგრამ ჩემი რამ-
დენიმე მეგობარი იღებდა ამაში მონაწილეობას. ასე რომ, გზები
ზეპირად ვიცი. არა, თითქმის ზეპირად.

337 მკითხველთა ლიგა

 თავი 22

ჩვენ სიცილის ოთახის შესასვლელს მივუახლოვდით, რო-

მელსაც უზარმაზარი პირდაღებული კლოუნის ფორმა ჰქონდა.
აღელვებული ხალხის ყვირილი ახლა უცნაურმა საკარნავალო
მუსიკამ შეცვალა, რომელიც სიცილის ოთახში გაისმოდა.
კლოუნის პირში შევაბიჯე, თავის შესამაგრებლად კედლებს ხე-
ლებით მივწვდი, მაგრამ ისინი ხელქვეშ გამომეცალნენ. ზურგს
უკან, შემოსასვლელთან ანთებულ შუქს ვაკვირდებოდი და
კლოუნის პირს უფრო და უფრო ვშორდებოდი. ახლა უზარმაზარ
ხის კასრში ვიყავი, რომლის გვერდებიც წითელ და თეთრ ზო-
ლებად იყო შეღებილი და ერთიანობაში გულისამრევ მოვარ-
დისფრო ფონს ქმნიდა.
– აქეთ, – მითხრა რიქსონმა და კასრისკენ გამიძღვა.
ნაბიჯებს ვადგამდი და თან ვგრძნობდი, რომ ფეხქვეშ საყ-
რდენი საიმედო არ იყო. უეცრად ქვემოდან უცნაური სიცივე ვიგ-
რძენი.
– ნუ ღელავ, ეს მხოლოდ ილუზიაა, – დამარწმუნა რიქსონმა.
– გზა უნდა განვაგრძოთ. სკოტი თუ ჩვენს აქ მოძებნას გადაწ-
ყვეტს, დროში უნდა ვაჯობოთ.
ნესტიან ჰაერში ჟანგის სუნი იდგა. უკან უკვე აღარ მოჩანდა
კლოუნის თავი. ერთადერთი სინათლის წყარო ახლა ამ მღვიმი-
სებრ ჭერზე დამაგრებული წითელი ნათურები იყო. ეს განათება
სავსებით საკმარისი იყო აქვე დაკიდებული ჩონჩხის, ზომბისა
და კუბოდან ამოსული ვამპირის გასანათებლად.
– ბევრი დაგვრჩა? – ვკითხე სკოტს ბუების კაკოფონიისა და
ოთახში დატრიალებული ჩუმი ღმუილის ფონზე.
– მექანიკოსის ოთახი აქვეა. შემდეგ გვირაბში ჩავალთ.
სკოტს სისხლი სდის, თუმცა პაჩისგან გეცოდინება, რომ ნეფი-
338 მკითხველთა ლიგა
ლიმი ვერ მოკვდება, ხომ ასეა? – თუმცა, შეიძლება, გონება და-
კარგოს. ამიტომ შანსია, რომ გასასვლელს მანამ მივაღწიოთ,
სანამ სკოტი მოგვაგნებს. ვერც კი გაიგებ, ისე აღმოვჩნდებით
მაღლა. – მისი თავდაჯერებული საუბარი, ცოტა არ იყოს, არა-
დამაჯერებლად, ზედმეტად ოპტიმისტურად ჟღერდა.
გზა განვაგრძეთ, თან კვლავინდებურად შიშის შეგრძნება
მდევდა. უკან გავიხედე, თუმცა იქ სიბნელის მეტი ვერაფერი და-
ვინახე. თუკი ვინმე მომყვებოდა, მე ამას ვერ ვხედავდი.
ფიქრობ, რომ სკოტი გვითვალთვალებს? – ჩუმი ხმით ვკითხე
რიქსონს. ის შეჩერდა და ჩემკენ შემობრუნდა. – იქ არავინ
არის.
გზას განვაგრძობდით, წამით კვლავ ვიგრძენი ვიღაცის სიახ-
ლოვე. ყურები დამიგუბდა, თავი მოვატრიალე და სიბნელეში
ფიგურა შევამჩნიე. სასოწარკვეთილმა კინაღამ წამოვიყვირე.
სიბნელეში ნაცნობი სახე შევამჩნიე.
მამა!
ოქროსფრად უელავდა ქერა თმა, თვალები უბრწყინავდა.
„მიყვარხარ“.
– მამა? – ამოვილუღლუღე მე, გავიხსენე ის ბოლო მომენტი,
როცა მამაჩემი ვნახე. ეს ილუზია იყო.
„ვწუხვარ, რომ შენი და დედაშენის დატოვება მმომიწია“.
მინდოდა, რომ გამქრალიყო. ის ხიფათის მატარებელი იყო.
კარგად მახსოვდა ის ღამე, ჩემს დაჭრას რომ ცდილობდა ფან-
ჯრის მეორე მხრიდან. მერე ბიბლიოთეკაშიც მითვალთვალებ-
და. თუმცა ახლა სხვაგვარი ხმა ჰქონდა. არა ისეთი ცივი და სა-
შიში, როგორიც ადრე. ეს მისი ნამდვილი ხმა იყო.
„მიყვარხარ, ნორა. რაც უნდა მოხდეს, ეს გახსოვდეს. არ ვი-
ცი, რატომ გამოჩნდი ჩემს ცხოვრებაში, მაგრამ მთავარი ეს არ
არის. არ მახსოვს, რაც შემეშალა, მაგრამ მახსოვს, როდის მო-
ვიქეცი სწორად. მახსოვხარ შენ და მახსოვს, რომ შენ ჩემს
339 მკითხველთა ლიგა
ცხოვრებას აზრი შესძინე. შენი დამსახურებით ჩემი ცხოვრება
მნიშვნელოვანი გახდა“.
თავი მკაცრად გავაქნიე. ვცდილობდი მისი ხმა გამექრო.
რიქსონი არაფერს ამბობდა, ნუთუ მამაჩემს ვერ ხედავდა?! რა
მექნა, ვერაფრით გავაქრობდი?! მაგრამ, რეალურად არც მინ-
დოდა, რომ გამქრალიყო. მინდოდა ხელები მოეხვია ჩემთვის,
და მინდოდა, რომ ეს შეგრძნება რეალური ყოფილიყო. ყველაზე
მეტად ის მინდოდა, რომ შინ დაბრუნებულიყო.
„დამპირდი, რომ გემახსოვრები“.
ლოყებზე ცრემლის წვეთები ჩამომეღვარა. „გპირდები“, –
ვუპასუხე იმის მიუხედავად, რომ ვიცოდი, არაფერი ესმოდა.
„სიკვდილის ანგელოზი დამეხმარა შენს ნახვაში. თუმცა
საამისოდ მხოლოდ მცირე დრო მაქვს, ნორა. სწორედ ის მეხმა-
რება შენთან საუბარში. არის რაღაც მნიშვნელოვანი, რაც აუცი-
ლებლად უნდა გითხრა. მალე უნდა დავბრუნდე უკან, ამიტომ
მჭირდება, რომ ძალიან ყურადღებით მომისმინო“.
არა, – აღმომხდა აღელვებულს. – მეც შენთან ერთად წამო-
ვალ. აღარ დამტოვო. აღარ!
„ვერ დავრჩები, პატარავ. ახლა სხვა ადგილს ვეკუთვნი“.
– გთხოვ, არ წახვიდე, – ვქვითინებდი და თან მკერდზე მუშ-
ტები მქონდა მიბჯენილი, თითქოს ამ გზით ვცდილობდი აჩქარე-
ბული გულისცემის დაოკებას. ისევ მიდიოდა, ისევ მტოვებდა.
ახლა აქ, ამ სიცილის ოთახში, რიქსონთან მარტო. – რატომ
მტოვებ გამუდმებით? მე შენ მჭირდები!
„შეეხე რიქსონის იარებს. სიმართლე იქ იმალება“.
სიბნელეში მამას სახე გაფერმკრთალდა. ხელი გავწიე მის
შესახებად, თუმცა არაფერი გამომივიდა. ვერცხლისფერი ძაფე-
ბი ჰაერში გაუჩინარდა.
– ნორა?

340 მკითხველთა ლიგა

 რიქსონს მივაშტერდი. – უნდა ვიჩქაროთ, – მითხრა მან,
თითქოს დრო საერთოდ არ გასულიყოს. – არ გვჭირდება, რომ
სკოტს გვირაბში შევხვდეთ.
მამა წავიდა. წასვლის მიზეზს ისევ ვერ ვხსნიდი. თუმცა, რო-
გორღაც ვხვდებოდი, რომ უკანასკნელად ვნახე. დაკარგვის ტკი-
ვილი აუწერელი იყო. მაშინ, როცა ყველაზე მეტად მჭირდებო-
და, მაშინ, როცა ამ ბნელ გვირაბს მივუყვებოდი შეშინებული,
მან კიდევ ერთხელ დამტოვა მარტო.
– ვერ ვხედავ, საით მივდივართ, – ჩურჩულით ვუთხარი რიქ-
სონს და თვალები გავიმშრალე. ვცდილობდი იმედგაცრუების
გრძნობა მეტი კონცენტრაციით დამეთრგუნა. მქონდა კონკრე-
ტული მიზანი: გავსულიყავი გვირაბიდან და მის მეორე მხარეს
ვის შევხვედროდი. – რაღაცას უნდა მოვეჭიდო.
რიქსონმა მაშინვე მკლავი გამომიშვირა. – ხელი მომკიდე
და ისე გამომყევი. არ ჩამომრჩე, დიდი დრო არ გვაქვს.
თბილ ბამბის ქსოვილს თითებით შევეხე, თითქოს უფრო მე-
ტად შევგულიანდი კიდეც. მამამ მითხრა, რომ რიქსონის იარებს
შევხებოდი. ახლა ეს უფრო ადვილი იქნებოდა. მხოლოდ ხელი
უნდა შემეცურებინა და...
და აღმოვჩნდებოდი იმ წყვდიად უფსკრულში, რომელიც
სრულად შთანმთქავდა.
გამახსენდა დრო, როცა პაჩის იარებს ვეხებოდი და მის მეხ-
სიერებაში ვიხედებოდი. ოდნავი ეჭვიც კი არ მქონდა, რომ რიქ-
სონის შემთხვევაშიც ასე მოხდებოდა.
არადა, ახლა საერთოდ არ მინდოდა ეს. მინდოდა, რომ ყუ-
რადღება არ დამეკარგა, დროულად გავსულიყავი გვირაბიდან
და შემდეგ დელფიკიდანაც.
მაგრამ ფაქტია, მამა აქ იმისთვის მოვიდა, რომ ჩემთვის ეს
შეტყობინება გადმოეცა. უნდა მივნდობოდი მის სიტყვებს. ვიცო-
დი, რომ ამის სათქმელად უდიდეს რისკზე წავიდა.
341 მკითხველთა ლიგა
 ხელი რიქსონის პერანგის ქვეშ შევაცურე, ვიგრძენი რბილი
კანი... და, შემდეგ, უსწორმასწორო ზედაპირი. თითი ოდნავ შე-
ვახე იარას და მოვემზადე შორეულ, უცხო სამყაროში გადასას-
ვლელად.
ჩუმ და ბნელ ქუჩაში ვიდექი. ორივე მხარეს მიტოვებული და
ძველი სახლები აღმართულიყო, რომლებსაც მცირე ზომის, ღო-
ბეშემოვლებული ეზოები ჰქონდათ. ყველა ფანჯარა ფიცრებით
იყო აჭედილი. კანზე ისეთი ცივი ჰაერის შეხებას ვგრძნობდი,
რომელიც ლამის კბილებამდე ატანდა.
სიჩუმეში ორი ხმამაღალი გასროლის ხმა გაისმა. იარაღი?! –
ვიფიქრე პანიკურად. სასწრაფოდ ჯიბეები მოვიქექე მობილურის
ამოსაღებად, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ ეს რიქსონის წარსული
იყო, სადაც არაფრის შეცვლა აღარ შემეძლო და ამიტომ ვერც
911-ზე დავრეკავდი.
მომესმა მორბენალის ფეხის ხმაც. ქუჩას გავხედე და ერთ--
ერთი სახლის ჭიშკართან მამაჩემი დავინახე, რომელიც უკანა
ეზოსკენ გაუჩინარდა. მეც დაუფიქრებლად ავედევნე.
– მამა! – ვყვიროდი და თავს ვერაფერს ვუხერხებდი. – მანდ
არ შეხვიდე! – მას ზუსტად ის ტანსაცმელი ეცვა, რაც მაშინ,
მკვლელობის ღამეს. ჭიშკარი გავაღე და სახლის ერთ-ერთ
ბნელ კუთხეში პირისპირ შევეფეთე. შევეცადე ხელებით შემეჩე-
რებინა, მაგრამ ის მე ვერ მხედავდა და ჩემს თითებს შორის უპ-
რობლემოდ გაიარა, თითქოს იქ არც ვმდგარიყავი. არა, არ მინ-
დოდა ამ ყველაფრის ნახვა. რატომ მითხრა, რომ რიქსონის
იარებს შევხებოდი? რატომ სურდა, რომ ეს საშინელება პირა-
დად მენახა?
– ბოლო შანსი. – გაისმა კაცის ხმა სახლის შიგნიდან.
– წადი შენი!

342 მკითხველთა ლიგა

 კიდევ ერთი გასროლის ხმა. მე მუხლებზე დავეცი და კედელს
მივეყუდე. ერთი სული მქონდა, დასრულებულიყო ეს ყველაფე-
რი.
– სად არის? – დაბალ ხმაზე კითხულობდა კაცი. ისე ჩუმად,
რომ ჩემი ჩუმი ქვითინის ფონზე ძლივს გავიგონე.
ცალი თვალით მამის მოძრაობა შევნიშნე. ეზოდან სახლის
მიმართულებით მიფოფხავდა. ხელში იარაღი ეჭირა და ვიღაცას
უმიზნებდა. მასთან მივირბინე, შევეცადე იარაღი წამერთმია და
უკან, ჩრდილში შემებრუნებინა, მაგრამ ჩემი ხელები მის სხე-
ულში უჩინარდებოდნენ.
მამამ სასხლეტს გამოჰკრა. გასროლის ხმამ ცივი სიჩუმე
შუაზე გააპო. მორიგი გასროლა... მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი
სხეულის არც ერთ ნაწილს არ სურდა ამის გაკეთება, მაინც შე-
ვიხედე სახლში და იქ ლურჯკეპიანი ახალგაზრდა კაცი დავინა-
ხე, ზურგიდან ვუყურებდი, მის წინ კი კიდევ ერთი კაცი იყო
იატაკზე გაშხლართული. სახეზე აგონია და შიში აღბეჭდოდა.
წამიერი დაბნეულობის შემდეგ, როგორც იქნა, მივხვდი, რომ
ეს კაცი ჰენკ მილარი იყო.
გაიქეცი! – უყვიროდა ჰენკი მამაჩემს. – დამტოვე! გაიქეცი
და თავს უშველე!
მამა არ გაქცეულა. კვლავინდებურად დამიზნებული ეჭირა
იარაღი და მიჯრით ისროდა ტყვიებს ღია კარში, თუმცა ახალ-
გაზრდა კაცს ვერაფერს აკლებდა.
შემდეგ, ძალიან ნელა, ის მამაჩემისკენ მობრუნდა.

343 მკითხველთა ლიგა

 თავი 23

რიქსონმა მაჯა დამიჭირა და საკმაოდ ძლიერად მომიჭირა

ხელი. – ჰეი, ფრთხილად იყავი, როცა სხვის საქმეში ცხვირს
ყოფ. – ქვედა ყბა სიბრაზისგან დაძაბვოდა. ნესტოები ოდნავ
უცახცახებდა. – პაჩთან ეგეთები შეიძლება გაგდიოდა, მაგრამ
ჩემთან არ გამოვა. – რიქსონმა მრავალმნიშვნელოვნად ასწია
წარბები.
მუცელში უსიამოვნო ტკივილი ვიგრძენი. – მამაჩემის
მკვლელობა ვნახე. – ძლივს ვლუღლუღებდი, შიში და საშინე-
ლება ჯერაც არ მცილდებოდა.
– მკვლელი ნახე? – მკითხა რიქსონმა და მაგრად შეანჯღრია
ჩემი მაჯა, რომ აწმყოში დაბრუნებაში დამხმარებოდა.
– პაჩი უკნიდან ვნახე, – მძიმედ ვუპასუხე. – თავისი ლურჯი
კეპი ეხურა.
რიქსონმა თავი დამიქნია, თითქოს ამგვარად ეთანხმებოდა
მომხდარს და აღიარებდა, რომ ახლა რაიმეს შეცვლა უკვე ძა-
ლიან გვიანი იყო. – არ სურდა შენთვის სიმართლის დამალვა,
მაგრამ იცოდა, რომ თუ გაგიმხელდა, დაგკარგავდა. ეს ყველა-
ფერი კი მანამ მოხდა, სანამ გაგიცნობდა.
– არ მაინტერესებს, რა როდის მოხდა, – ვთქვი აკანკალებუ-
ლი ხმით. – სამართლიანობის წინაშე პასუხი უნდა აგოს.
– სამართლიანობის? დაგავიწყდა ვისზე ლაპარაკობ? ის პა-
ჩია. როგორ წარმოგიდგენია პოლიციის მიერ მისი დაჭერა?
არც არანაირად. მისთვის პოლიცია არაფერს ნიშნავდა. ერ-
თადერთი, მთავარანგელოზები თუ შეაჩერებდნენ. – უბრალოდ,
ერთი რამ არ მესმის. შენს მეხსიერებაში მხოლოდ სამი კაცი
ვნახე – მამაჩემი, პაჩი და ჰენკ მილარი, მაგრამ შენ სადღა იყა-
ვი? მე ხომ შენს წარსულს ვხედავდი?
344 მკითხველთა ლიგა
 რიქსონს არაფერი უთქვამს, მაგრამ ნაკვთები სახეზე ოდნავ
მოერღვა.
ფარდა აეხადა ჩემთვის საშინელ ჭეშმარიტებას. ერთიანად
გაქრა ყველა აზრი, რაც აქამდე მამაჩემის მკვლელის შესახებ
მქონდა. რა თქმა უნდა, მე ხომ მკვლელად პაჩი მარტო იმიტომ
ჩავთვალე, რომ იმ ადამიანს თავზე ლურჯი კეპი ეხურა. მაგრამ,
ახლა უკვე იმასაც ვხვდებოდი, რომ თითქოს მკვლელს უფრო
ფართო მხრები ჰქონდა.
ზუსტად ისეთი, როგორც...
– ის შენ მოკალი! – ვთქვი ჩურჩულით. – შენ იყავი ის ბიჭი.
შენ გეხურა პაჩის კეპი. – წამიერად, ჭეშმარიტების შეცნობით
გამოწვეული განცვიფრება გამყინავმა შიშმა გადაფარა. – შენ
მოკალი მამაჩემი!
რიქსონის სახიდან კეთილგანწყობის ყოველგვარი კვალი
გაქრა. – ჰოო, ეს ცოტა უხერხული ამბავია.
– იმ ღამით შენ გეხურა პაჩის კეპი. მისგან ითხოვე, არა?
სხვაგვარად მამაჩემის მოკვლას ვერ მოახერხებდი, აუცილებე-
ლი იყო, რომ პაჩი ჰგონებოდი. შენ ეს ალიბი გჭირდებოდა. –
ერთიანად გამახსენდა ყველაფერი, რაც დაწყებით კლასებში
ჯანმრთელობის გაკვეთილზე ფსიქოლოგიის შესახებ მესწავლა.
– თუმცა, არა, მოიცა. შენ უბრალოდ გინდოდა თავი პაჩად წარ-
მოგეჩინა, რადგან გშურს მისი. ასე არ არის?! გინდა, რომ მას
ჰგავდე!
რიქსონმა სასწრაფოდ ლოყებზე მომიჭირა ხელი და გამაჩუ-
მა. – მოკეტე.
თავი უკან გავწიე და გავთავისუფლდი, ყბა ისევ მტკიოდა.
მინდოდა, რომ რაც შემეძლო, ყველაფერი მერტყა მისთვის,
მაგრამ ვიცოდი, რომ სიმშვიდე უნდა შემენარჩუნებინა. რიქ-
სონს ხომ აქ მართლა ჩემს დასახმარებლად არ მოვუყვანივარ.

345 მკითხველთა ლიგა

არაფერიც, უკვე ვფიქრობდი, რომ თავიდანვე ყველაფერს იმის-
თვის აკეთებდა, რათა აქ, სიბნელეში მარტო მოვეხელთებინე.
– მშურს?! – იკითხა ბოროტად. – რა თქმა უნდა მშურს. ის
მარტო არ არის ჯოჯოხეთისკენ მიმავალ გზაზე. ამაში ერთად
ვართ ჩაბმულები. მან კი ახლა ფრთები დაიბრუნა. – შემდეგ გუ-
ლისამრევად შემხედა. – შენ გამო.
მე თავი გავაქნიე და ვაგრძნობინე, რომ არ მოვტყუვდებოდი.
– შენ მამაჩემი მანამ მოკალი, სანამ საერთოდ გაიგებდი, თუ
ვინ ვიყავი.
რიქსონმა გადაიხარხარა, მაგრამ მხიარულება არ ეტყობო-
და. – შენ შესახებ მანამდეც ვიცოდი და გეძებდი.
– რატომ?
რიქსონმა იარაღი გვირაბისკენ გაიშვირა. – სიარული გააგ-
რძელე.
– საით მივდივართ?
პასუხი არ გაუცია.
– პოლიცია უკვე გზაშია.
– მკიდია პოლიცია, – მიპასუხა რიქსონმა. – საქმეს მანამდე
მოვრჩები, სანამ ისინი მოვლენ.
„მორჩება?!“
„დაწყნარდი“, – ვუთხარი საკუთარ თავს. „მშვიდად“. – მომ-
კლავ, რადგან სიმართლე გავიგე?! გავიგე, რომ მამაჩემი შენ
მოკალი?!
– ჰარისონ გრეი მამაშენი არ ყოფილა.
პირი გავაღე შესაწინააღმდეგებლად, მაგრამ არაფერი გამო-
მივიდა, მაშინვე თვალწინ თავისი სახლის ზღურბლზე მდგარი
მარსი წარმომიდგა, რომელიც მეუბნებოდა, რომ შესაძლოა, მა-
მაჩემი სწორედ ჰენკ მილარი ყოფილიყო. მთელი ეს წლები ჩემი
ოჯახის შესახებ არაფერი ვიცოდი. ჰარისონ გრეი კი, კაცი, რო-
მელმაც აღმზარდა და მომიარა, კვლავ ჩემს მამად მესახებოდა.
346 მკითხველთა ლიგა
ოღონდ, არა ბიოლოგიურ მამად, კიდევ, ისეთად, რომელმაც მი-
მატოვა.
– შენი ნამდვილი მამა ნეფილიმია, სახელად ბარნაბასი, –
მითხრა რიქსონმა. – ან როგორც თავის თავს ამ ბოლო პერი-
ოდში უწოდებს – ჰენკ მილარი.
„არა“.
მე გვერდზე გავდექი, სიმართლის მოსმენისგან თავბრუსხვე-
ვას ვგრძნობდი. ის სიზმარი. პაჩის სიზმარი. ეს ნამდვილი წარ-
სული იყო. არ მატყუებდა. ბარნაბასი, – იგივე ჰენკ მილარი, –
ნეფილიმი იყო.
„ჩემი ნამდვილი მამა“.
სამყარო ნაწილებად იშლებოდა და თავს ვაიძულებდი, რომ
როგორმე მეტხანს გამეძლო. ვიმზირებოდი ჩემს გონებაში ჩა-
მოწოლილ წყვდიადში და ვცდილობდი გამეხსენებინა, საიდან
მეცნობოდა ეს გვარი – ბარნაბასი. ზუსტად ვერ ვამბობდი, სად
და როდის, მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი, რომ ეს გვარი პირვე-
ლად არ მესმოდა. ზედმეტად უცნაური სახელი იყო ადვილად
დასავიწყებლად. ბარნაბასი, ბარნაბასი, ბარნაბასი...
გონება კიდევ უფრო დავძაბე. რატომ მეუბნებოდა რიქსონი
ამ ყველაფერს? საიდან იცოდა ჩემი ბიოლოგიური მამის შესა-
ხებ? ან რაში ადარდებდა ეს? და უცებ გამახსენდა. გამახსენდა
პაჩის იარაზე შეხება და ისტორია იმის შესახებ, რომ მას ჰყავდა
ნეფილიმი ვასალი – ჩონსი ლანჟი. აქვე ახსენა რიქსონის ვასა-
ლიც, ვინმე ბარნაბასი.
– არა, – წარმოვთქვი გაოგნებულმა ჩურჩულით.
– ეეე...
საშინლად მსურდა გაქცევა, მაგრამ ფეხები გამშეშებოდა.
ადგილიდან ვერ ვიძვროდი.
– როცა ჰენკმა დედაშენი დააორსულა, უკვე გაგონილი
ჰქონდა ენოქის წიგნის შესახებ, ამიტომ, ისიც იცოდა, რომ
347 მკითხველთა ლიგა
ბავშვს მოვძებნიდი, განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუ ეს ბავ-
შვი გოგო იქნებოდა. ასე რომ, მან გააკეთა ის ერთადერთი, რი-
სი გაკეთებაც შეეძლო. ბავშვი დამალა. შენ დაგმალა. როცა
ჰენკმა თავის მეგობარ ჰარისონ გრეის უთხრა, რომ დედაშენი
საფრთხეში იყო, ის დათანხმდა, შეეფარებინე და თავი შენს მა-
მად გაესაღებინა.
არა, არა, არა. – მაგრამ მე ხომ ჩონსის შთამომავალი ვარ
მამის მხრიდან. ანუ, ჰარისონ გრეის მხრიდან. მაჯაზეც კი მაქვს
ნიშანი, რომელიც ამას ადასტურებს.
– კიი, ხარ. საუკუნეების წინ ჩონსიმ ერთი უცოდველი ფერმე-
რი გოგონა შეაცდინა. მას ბიჭი ეყოლა. არაფერი ეტყობოდათ,
არც მის შვილს და არც მის შვილიშვილებს, სანამ, უამრავი
წლის შემდეგ, ერთ-ერთმა შთამომავალმა ვაჟმა ცოლის გარდა
სხვა ქალთან არ გაატარა ღამე. ის კავშირში შევიდა დიდგვარო-
ვან ნეფილიმთან, რომელიც მისი წინაპრის სისხლს ატარებდა.
ეს წინაპარი ლანჟის ჰერცოგი იყო, სხვა წარმომავლობითი ხა-
ზიდან. სწორედ ამ ხაზის პირმშოა ბარნაბასი, ან ჰენკი, როგორც
ახლა თავს უწოდებს.
– ანუ, ამბობ, რომ ორივეს – ჰარისონსაც და ჰენკსაც – ჩონ-
სის ნეფილიმური სისხლი აქვთ, – ვთქვი მე. ჰენკი კი პირველი
თაობის ნეფილიმია და, შესაბამისად, უკვდავი, მაშინ, როცა მა-
მაჩემი მხოლოდ იმ ნეფილიმურ სისხლს ფლობს, რომელიც
საუკუნეების შემდეგ, მცირე დოზით გამოვლინდა, რის გამოც,
ჩემ მსგავსად, ჩვეულებრივ ადამიანად დარჩა. ჰენკი კი, რო-
მელსაც ძლივს ვიცნობდი და კიდევ უფრო ნაკლებად ვცემდი პა-
ტივს, სამუდამოდ იცოცხლებდა. მამა კი სამუდამოდ წავიდა.
– სწორია, საყვარელო.
– ეგრე ნუ მეძახი.
– გირჩევნია, ანგელოზი დაგიძახო?

348 მკითხველთა ლიგა

 დამცინოდა. ჩემით ერთობოდა. ახლა ყველაფერი ისე გამა-
გებინა, როგორც მას სურდა. ეს გზა ერთხელ უკვე გამოვიარე
პაჩთან ერთად და ვიცოდი, საითკენაც მიდიოდა ეს ყველაფერი.
ჰენკ მილარი ჩემი ბიოლოგიური მამა და რიქსონის ნეფილიმი
ვასალი იყო. შესაბამისად, რიქსონი ჩემი მსხვერპლშეწირვით
ჰენკ მილარის მოკვლას და ადამიანური სხეულის მოპოვებას
ცდილობდა.
– შემიძლია უკანასკნელი შეკითხვა დაგისვა? – მიუხედავად
შიშისა, მაინც გამომწვევი ხმა მქონდა.
რიქსონმა მხრები აიჩეჩა. – რატომაც არა?
– მე ვიცოდი, რომ მხოლოდ პირველი თაობის წმინდა სის-
ხლის ნეფილიმს შეეძლო ერთგულების ფიცის დადება. იმისათ-
ვის კი, რათა ჰენკი ამგვარ ნეფილიმად ჩაითვალოს, აუცილებე-
ლია მისი მშობლები იყვნენ ადამიანი და დაცემული ანგელოზი.
მაგრამ მამამისი ხომ დაცემული ანგელოზი არ ყოფილა. ის ჩონ-
სის მამრობითი სქესის შთამომავალი იყო.
– შენ ყურადღების მიღმა ტოვებ იმ ფაქტს, რომ ადამიან მამა-
კაცს შეუძლია ურთიერთობა ჰქონდეს მდედრობითი სქესის და-
ცემულ ანგელოზთან.
მე თავი გავაქნიე. – დაცემულებს ადამიანური სხეულები არ
გააჩნიათ. ვერც ერთი მდედრი ვერ დაბადებს ახალ სიცოცხლეს.
პაჩმა ასე მითხრა.
– თუმცა მდედრობითი სქესის დაცემულ ანგელოზებს ჩეშვა-
ნის დროს ნამდვილად შეუძლიათ ადამიანური სხეულის დაუფ-
ლება და, შესაბამისად, ნაყოფიერებიც არიან. ადამიანმა ჩეშვა-
ნიდან კარგა ხნის შემდეგაც რომ დაბადოს შვილი, ის მაინც ბინ-
ძური იქნება, რადგან ჩასახული იქნება დაცემული ანგელოზის
მიერ.
– რა სისაძაგლეა.
რიქსონმა ავხორცულად გამიღიმა. – გეთანხმები.
349 მკითხველთა ლიგა
 – მხოლოდ დაუოკებელი ცნობისმოყვარეობის გამო მაინტე-
რესებს – როცა მსხვერპლად შემწირავ, შენ ამ სხეულს შეინარ-
ჩუნებ, თუ სხვა ადამიანისას დაეუფლები?
– მე გავხდები ადამიანი, შესაბამისად, თუ შემდგომ საფლა-
ვიდან ამოსვლა და ჩემი პოვნა დაგჭირდება, იცოდე, რომ ისევ
ეს მშვენიერი სხეული უნდა ეძებო.
– პაჩი შესაძლოა ნებისმიერ მომენტში გამოჩნდეს და შეგა-
ჩეროს, – ვუთხარი და შევეცადე თავი რაც შეიძლება ძლიერად
წარმომეჩინა. არ გამომემჟღავნებინა, რომ სხეულის ყოველი
კუნთი მითრთოდა.
რიქსონი თვალებით დამცინოდა. – მე ჩემი საქმე გავაკეთე.
დარწმუნებული ვარ, რომ თქვენ ორს შორის უკვე საკმაო ნაპრა-
ლია. შენი მხრიდან პაჩთან დაშორება ხომ საერთოდ საუკეთე-
სო რამ იყო. ამას ვერც წარმოვიდგენდი. შემდეგ უკვე ამას და-
ერთო შენი მარსიზე ეჭვიანობა და პაჩის წერილი, რომელიც მე
მოვწამლე. შემდეგ ბარნაბასს ბეჭედი მოვპარე და საცხობში მო-
გიტანე. ეჭვი არ მქონდა, რომ პირველად სწორედ პაჩზე იფიქ-
რებდი. არავითარ შემთხვევაში არ დადგებოდი საკუთარ სიამა-
ყეზე მაღლა და მას დახმარებას არ სთხოვდი. ის ხომ უკვე მარ-
სის ხვდებოდა. ასე არ გეგონა? ამიტომ კიდევ ერთ საჩემო
სვლას მიმართე, როცა პაჩის მისამართი მკითხე და მეც ბარნა-
ბასის ერთ-ერთი ნეფილიმის სახლი მიგასწავლე, სადაც ბეჭდე-
ბი ინახებოდა. იმ ღამით კინოში წასვლის გეგმები მე შევცვალე
და არა პაჩმა. არ მინდოდა ეს ყველაფერი უჩემოდ დასრულებუ-
ლიყო. შემდეგ იმ ბინაში მოვედი და ბომბი დავამონტაჟე, თუმცა
გამექეცი. არადა, იქვე მინდოდა შენი მსხვერპლად შეწირვა.
– გაოგნებული ვარ, რიქსონ. ბომბი? რა გულმოდგინებაა. არ
ჯობდა, რომ უბრალოდ ჩემთან საძინებელში მოსულიყავი რო-
მელიმე ღამით და შუბლში ტყვია დაგეხალა?

350 მკითხველთა ლიგა

 მან თეატრალურად შეატყუპა ხელები. – ეს სერიოზული საქ-
მეა, ნორა. მოდი, ნუ დამადანაშაულებ იმაში, რომ მისი უბრა-
ლოდ და მარტივად დასრულება არ მსურდა. დიდებული იქნებო-
და შენი იმგვარად გასტუმრება, რომ გეფიქრა, შენი მკვლელობა
მამაშენის ჩადენილი იყო. სწორედ ამიტომ გამოგეცხადე რამ-
დენჯერმე მისი სახით.
– ფსიქოპათი ხარ.
– მე უფრო შემოქმედებითს დავარქმევდი.
– კიდევ რა მომატყუე? მაშინ, პლაჟზე რომ მითხარი, პაჩი
კვლავ შენი მფარველი ანგელოზიაო?
– არარსებული უსაფრთხოების გრძნობით რომ შემეფუთე?
კი ბატონო.
– და სისხლით ფიცი?
– ეს იქვე, სპონტანურად მომაფიქრდა, თუმცა, საინტერესო
გამოვიდა.
– ანუ ამბობ, რომ ყველაფერი, რაც ჩემთვის გითქვამს,
ტყუილია.
– გარდა შენი მსხვერპლად შეწირვის ნაწილისა. კარგი, საკ-
მარისია ამდენი ლაპარაკი. მოდი დროზე დავამთავროთ. – მან
იარაღით უფრო ღრმად მიმანიშნა გვირაბისკენ.
უეცრად წონასწორობა დავკარგე და იატაკზე დავეცი, თან
სიბნელეში აქა-იქ ხელებს ვაცეცებდი. ვიგრძენი, რომ რიქსონი
მაჯაზე მომეჭიდა. მოიცა, რაღაც რიგზე ვერ იყო. რიქსონიც
დაეცა. ვგრძნობდი მისი სხეულის დაწოლას. გაისმა რამდენიმე
ყრუ ბგერა. ხმა სადღაც ქვემოდან მოდიოდა. წამიერად გავი-
ფიქრე, რომ ეს შეიძლება სიცილის ოთახში დამონტაჟებული
ერთ-ერთი ორმოს დამსახურება ყოფილიყო. ამბობდნენ, რომ
ასეთი რამდენიმე ადგილი იყო ამ ოთახებში, რომელთა შესახე-
ბაც ცოტამ თუ იცოდა. მაგრამ, ახლა ამაზე ფიქრის დრო არ იყო.
მე სასწრაფოდ უკან გადავხტი და გავიქეცი. ჩემ წინ რაღაც ფი-
351 მკითხველთა ლიგა
გურა გამოჩნდა, თუმცა ეს მთავარი შემოსასვლელი არ იყო.
უეცრად სისხლისმსმელი წვეროსანი მეკობრის თავი გამოჩნდა,
რომელიც ჩემკენ დახრილიყო და თვალებში ჩამყურებდა. რამ-
დენჯერმე მძიმედ ამოვისუნთქე, საკუთარი თავი გავაფრთხილე,
რომ ფეხქვეშ საყრდენის გამოცლის შეგრძნება ილუზია იყო
მხოლოდ და მეტი არაფერი. უცებ მუხლებზე დავემხვე, შევეცადე
დავწყნარებულიყავი. თან ვცდილობდი საკმარისად ჩუმად ვყო-
ფილიყავი საიმისოდ, რომ რიქსონს ჩემი პოვნა ვეღარ მოეხერ-
ხებინა. ჩემ უკან მისი ხმა გაისმა.
– ნორააა!
კედლის დახმარებით წამოვიმართე, მაგრამ კედლებიც იმ-
გვარი იყო, რომ მათგან სისველე ჟონავდა, სადღაც ზემოთ
უსიამოვნო კრიახის ხმა მესმოდა. ხელები გავაქნიე ჭუჭყისა და
ლორწოს მოსაშორებლად, შემდეგ ჩემ წინ აღმართულ სიბნე-
ლეს შევერიე. დავიკარგე. ნამდვილად დავიკარგე.
რამდენიმე ნაბიჯი ძუნძულით გავიარე, მოვუხვიე და მკრთა-
ლი ნარინჯისფერი ნათება დავინახე. ეს არ ყოფილა კლოუნის
თავი, თუმცა აშკარად ხელოვნურად განათებული წერტილი
იყო. როდესაც მანათობელ ფარანს მივუახლოვდი, მის ქვეშ
ორი სიტყვა გავარჩიე – „დამღუპველი გვირაბი“. ახლა მე დოკ-
თან, ნავში ვიდექი. აქ კიდევ რამდენიმე ნავი იყო ჩალაგებული.
დაბლა კი წყალი, რომელიც არ ვიცოდისაითკენ მიედინებოდა.
ზურგს უკან ნაბიჯის ხმა გავიგონე. ზედმეტი ფიქრის გარეშე,
ჩემთან ყველაზე ახლოს მდგარ ნავში ჩავჯექი. ნავი მაშინვე და-
იძრა და თავის შემაგრება ძლივს მოვახერხე. ნავები ერთ რიგად
მიჰყვებოდნენ წყლის დინებას. ჩემ წინ დარბაზისებრი ორი კარი
იყო დაკიდებული, რომლებშიც სულ მალე გავივლიდი.
ნავის წინა ნაწილისკენ გადავიწიე, სახელურს ხელი ჩავჭიდე
და რაც შეიძლება საიმედოდ დავდექი კიჩოზე. ასე მივუახლოვ-

352 მკითხველთა ლიგა

დი შემდეგ ნავს და ერთი მოხერხებული ნახტომით შიგ გადავ-
ხტი.
რამდენიმე წამით ამოვისუნთქე, შემდეგ კვლავ განვაგრძე
საქმე. ერთხელ კიდევ გავიმეორე იგივე და ახლა უკვე მესამე
ნავზე გადავხტი. ამასობაში რიქსონიც მომიახლოვდა, ის ჩემზე
დიდი და სწრაფი იყო, თან იარაღიც ჰქონდა. ჩემი ერთადერთი
იმედი ის იყო, როგორმე სვლა არ შემეჩერებინა და ამგვარად
დავსხლტომოდი ხელიდან.
როცა შემდეგ ნავზე აღმოვჩნდი, წამიერად ჩემი სმენა სირე-
ნის ხმამ დააყრუა. დავინახე უეცარი წითელი ნათება და ჭერი-
დან პირდაპირ გვირაბში ჩონჩხის ფიგურა ჩამოვარდა. წონას-
წორობა დავკარგე და აქეთ-იქით დავიწყე მოძრაობა. საბოლო-
ოდ, თავბრუ დამესხა და პირდაპირ ცივ წყალში აღმოვჩნდი.
ტანსაცმელი და თმა დამისველდა, თუმცა, წამიერად დავიქნიე
ფეხები და ერთი მოძრაობით კვლავ ნავს მოვეჭიდე. კბილები
სიცივისგან მიწაკწაკებდა, კვლავ ნავში ვიყავი და ხელებით ვე-
ჭიდებოდი მის სახელურს.
გვირაბში რამდენიმე ხმამაღალი გასროლის ხმა გაისმა. ერ-
თმა ტყვიამ ჩემს ყურთან ძალიან ახლოს გაიფრინა. რაც შემეძ-
ლო დაბალზე გავწექი ნავში. ახლოდან კი რიქსონის სიცილის
ხმა მომესმა. – მხოლოდ დროის ამბავია, – მეძახდა ის.
თავს ზემოთ კიდევ უფრო მეტი შუქი აენთო და პულსირებუ-
ლი ნათების ფონზე დავინახე რიქსონი, რომელიც ნავების დახ-
მარებით ჩემკენ მოიწევდა.
სადღაც ზემოდან გულის გამგმირავი ღრიალის ხმა გაისმა.
მუცელი ამტკივდა. ვიგრძენი, რომ ყურადღება რიქსონიდან ნეს-
ტიან ჰაერზე გადავიტანე. გული წამიერად გამიჩერდა, შემდეგ
კი ძალიან ჩქარა დაიწყო ფეთქვა.
რკინის სახელურს მაგრად მოვეჭიდე და გადასახტომად მო-
ვემზადე. კიჩო წინ გადაიწია და ჩანჩქერში გადავეშვი. ნავი
353 მკითხველთა ლიგა
წყლის ზედაპირს დაენარცხა და შხეფები მომესხა. ალბათ წყა-
ლი აქაც ძალიან ცივი იყო, თუმცა მე ვეღარაფერს ვგრძნობდი,
უკვე საკმაოდ ვკანკალებდი სიცივისგან. თვალები მოვიმშრალე
და როგორც იქნა, პატარა პლატფორმა დავინახე გვირაბის კე-
დელთან, ჩემგან მარჯვნივ. აქვე იყო კარებიც, რომელზეც გაკე-
თებული იყო წარწერა: „ფრთხილად: მაღალი ძაბვაა“.
უკან, ჩანჩქერს გავხედე, ჯერ რიქსონის ნავი არ ჩამოვარდნი-
ლიყო და მეც რამდენიმე თავისუფალი წამი მქონდა ახალი სა-
რისკო გადაწყვეტილების მისაღებად. ნავიდან გადავხტი და რაც
შემეძლო, სწრაფად გავწიე პლატფორმისკენ. კარს მოვეჭიდე და
გაღება ვცადე. კარი გაიღო, შიგნიდან ხმაური გამოვიდა. აქ იყო
ასობით მექანიზმი, რომლებიც მოძრაობდნენ და თუხთუხებ-
დნენ. როგორც ჩანს, ეს იყო სწორედ ის მექანიკოსის ოთახი და,
შესაბამისად, მიწისქვეშა გვირაბებისკენ მიმავალი გზაც.
კარი თითქმის ბოლომდე დავკეტე, მხოლოდ მცირე ნაპრალი
დავტოვე.
დავინახე, როგორ დაეშვა მეორე ნავიც. რიქსონი შიგნით იჯ-
და. ყურადღებით ათვალიერებდა გარემოს და მე მეძებდა. ნე-
ტავ, დაინახა, როგორ ჩამოვხტი?! მისი ნავი დინებას მიუყვებო-
და, ის კი სახიდან წყლის წვეთებს იშორებდა და ყურადღებით
აკვირდებოდა წყლის ბნელ ზედაპირს. მხოლოდ ახლაღა შევამ-
ჩნიე, რომ ხელში არაფერი ეჭირა.
სწორია. ახლა ის მე კი არა, თავის იარაღს ეძებდა.
გვირაბში ბნელოდა, შეუძლებელი იყო წყლის ფსკერზე
რაიმე დაენახა. როგორც ჩანს, ხელების ცეცებით თუ მიაგნებდა
პისტოლეტს. ამას კიდევ გარკვეული დრო დასჭირდებოდა. რა
თქმა უნდა, მე ბევრად მეტი მჭირდებოდა, ვიდრე უბრალოდ
დრო, მაგრამ ესეც საქმე იყო. წესით, პოლიცია უკვე პარკში უნ-
და ყოფილიყო, მაგრამ აქამდე ჩამოსვლა ვის მოაფიქრდებოდა?
ან კი, რომც მოეფიქრებინათ, დროულად მოახერხებდნენ ამას?
354 მკითხველთა ლიგა
 კარი ჩუმად დავხურე, იმ იმედით, რომ შიგნიდან საკეტს ვი-
პოვიდი, მაგრამ საკეტი არსად ჩანდა. წამით ვინანე, რომ აქ შე-
მოვედი. იქნებ სჯობდა, ამ მექანიკურ ოთახში ბორიალის ნაც-
ვლად, სადმე გარეთ დავმალულიყავი. თუკი ის ახლა აქ შემოვა,
პირდაპირ მახეში აღმოვჩნდები.
ელექტროფარის მარცხნივ ვიღაცის ხმაურიანი სუნთქვის ხმა
მომესმა. სასწრაფოდ შემოვბრუნდი და სიბნელეს გავხედე.
– ვინ არის აქ?
– შენ როგორ გგონია?
თვალები დავახამხამე და ჩრდილს დავაკვირდი.
– სკოტ? – რამდენიმე გაუბედავი ნაბიჯით უკან დავიხიე.
– გვირაბებში დავიკარგე, შემდეგ კარში შემოვედი და თავი
აქ ამოვყავი.
– სისხლი ისევ მოგდის?
– კი. უცნაურია, რომ ისევ ცოცხალი ვარ, – მისუსტებული ხმა
ჰქონდა და აშკარა იყო, რომ ლაპარაკი ძალიან უჭირდა.
– ექიმი გჭირდება.
სკოტმა დაღლილი ხმით გაიცინა.
– თავადაც იცი, რომ მე ბეჭედი მჭირდება, ნორა.
ამ მომენტამდე კიდევ ვერ ვიაზრებდი სრულად, რამდენად
მნიშვნელოვანი იყო სკოტისთვის შავი ხელის ბედი. ახლა უკვე
ძალიან აწუხებდა ტკივილი და ჩვენ ორივემ ვიცოდით, რომ ის
ჩემს მძევლად აყვანას არ აპირებდა. ჭრილობამ დაასუსტა, მაგ-
რამ... მაგრამ ის ხომ ნეფილიმი იყო. ამასაც გადაიტანდა. თუკი
შეთანხმებულად ვიმოქმედებდით, აქედან გასვლის შანსი გვექ-
ნებოდა. მაგრამ, მანამდე მისი ნდობა უნდა მომეპოვებინა.
ფარს მეორე მხრიდან შემოვუარე და მის გვერდით მუხლებზე
დავდექი. ცალი ხელი მკერდზე მიებჯინა, ზუსტად იქ, საიდანაც
სისხლი სდიოდა. მისი ცარცივით თეთრი სახე მარწმუნებდა,
რომ ძალიან, ძალიან სტკიოდა ჭრილობა. – არ მჯერა, რომ ბე-
355 მკითხველთა ლიგა
ჭედს ახალი წევრების მოსაძიებლად არ გამოიყენებ, – ვუთხარი
ჩუმი ხმით. – არ უნდა აიძულო სხვებს, გახდნენ თქვენი საზოგა-
დოების წევრები.
სკოტმა თავი დააქნია. – არის რაღაც, რაც უნდა გითხრა. გახ-
სოვს, რომ გითხარი, მამაშენის მკვლელობის დღეს სამსახურში
ვიყავი-მეთქი?
ბუნდოვნად მახსოვდა მისი სიტყვები. – რას გულისხმობ? –
ვკითხე გაუბედავად.
– მოკლედ, მაღაზიაში ვმუშაობდი, რომელსაც ერქვა
Quickies(რაღაც, რისი შესრულებაც ძალიან სწრაფად ხდება.)
და დანაშაულის ადგილიდან რამდენიმე კვარტალში მდებარე-
ობდა. – შემდეგ შეისვენა და დრო მომცა, რომ ფაქტები სწორად
წარმომედგინა. – იმ ღამით მამაშენს უნდა გავყოლოდი. შავმა
ხელმა ასე მიბრძანა. მითხრა, რომ მამაშენი შეხვედრაზე მი-
დიოდა და მე ის უნდა დამეცვა.
– რას ამბობ? – ცარცივით მშრალი ხმა მქონდა.
– მე მას არ გავყევი. – სკოტმა სახე ხელისგულებში ჩარგო. –
მინდოდა შავი ხელისთვის მეჩვენებინა, რომ მის ბრძანებას არ
ვემორჩილებოდი და მის საზოგადოებას არ შევუერთდებოდი.
ამიტომ სამსახურში დავრჩი. მამაშენს არ გავყევი. და ის მოკ-
ვდა. ის ჩემ გამო მოკვდა.
ზურგით კედელს მივეყრდენი. ლაპარაკი არ შემეძლო. სიტ-
ყვებს ვერ ვპოულობდი.
– გძულვარ, არა? – მკითხა სკოტმა.
– მამაჩემი შენ არ მოგიკლავს, – ვუპასუხე ყრუდ. – რაც მოხ-
და, შენი ბრალი არ არის.
– ვიცოდი, რომ გასაჭირში იყო. აბა, რატომ მიბრძანებდა შა-
ვი ხელი მის დაცვას? უნდა წავსულიყავი. უკან უნდა გავყოლო-
დი და შავი ხელის ბრძანება შემესრულებინა. ამ შემთხვევაში
მამაშენი ცოცხალი იქნებოდა.
356 მკითხველთა ლიგა
 – ეს ყველაფერი წარსულშია, – ჩავიჩურჩულე და შევეცადე
გაგებული ინფორმაციის შემდეგ სკოტი არაფერში დამედანა-
შაულებინა. ახლა მისი დახმარება მჭირდებოდა. ერთად უნდა
ვმდგარიყავით და აქედან ერთად გაგვეღწია. თავს მისი სიძულ-
ვილის უფლებას ვერ მივცემდი. მასთან ერთად უნდა მემუშავა
და აუცილებელი იყო, ჩემი ნდობა ჰქონოდა.
– მხოლოდ ის, რომ წარსულში მოხდა, ნებას არ მაძლევს
ყველაფერი დავივიწყო. იმ მომენტიდან, როცა მამაშენს უნდა
გავყოლოდი, საათზე ნაკლებ დროში, მამაჩემმა დამირეკა და
საშინელი ამბავი მამცნო.
არც მიფიქრია, ისე ამიტყდა ქვითინი.
– შემდეგ მაღაზიაში შავი ხელი მოვიდა. ნიღაბი ეკეთა, მაგ-
რამ ხმით ვცნობდი. არასდროს დამავიწყდება მისი ხმა. იარაღი
გამომიწოდა და მისი განადგურება მიბრძანა. ეს მამაშენის
იარაღი იყო. მითხრა, რომ სურდა ყველაფერი ისე გამოჩენილი-
ყო პოლიციის ოქმში, როგორც ეს ჩვეულებრივად უდანაშაულო
ადამიანის მკვლელობისას ხდებოდა. არ სურდა, რომ შენი ოჯა-
ხისთვის მეტი ტკივილი მიეყენებინა. არ სურდა ვინმეს მამაშენი
კრიმინალებთან კავშირში დაედანაშაულებინა.
იარაღი მდინარეში უნდა გადამეგდო, მაგრამ მე ის შევინახე.
მსურდა, რომ საზოგადოებას შევწინააღმდეგებოდი. იარაღი კი
ჩემი ერთადერთი ხელმოსაჭიდი იყო. მხოლოდ მისი დახმარე-
ბით შემეძლო შავი ხელის დაშანტაჟება. მოკლედ, იარაღი შევი-
ნახე. როცა მე და დედა ამ ქალაქში გადმოვედით შავ ხელს შეტ-
ყობინება დავუტოვე, რომ თუ ჩემს მოძებნას შეეცდებოდა, პო-
ლიციაში ჰარისონ გრეის იარაღით მივიდოდი და მის სახელს
ტალახში გავსვრიდი. საკუთარი ცხოვრების დაბრუნების სხვა
გზას ვერ ვხედავდი. ის იარაღი ისევ მე მაქვს. – სკოტმა ხელის-
გული გაშალა და ბეტონზე მძიმედ დავარდა პისტოლეტი. – ისევ
მე.
357 მკითხველთა ლიგა
 მთელ სხეულში ყრუ და მძიმე ტკივილმა დამიარა.
– ძალიან მიჭირდა შენ გვერდით ყოფნა, – მითხრა სკოტმა
გატეხილი ხმით. – მინდოდა, რომ შეგძულებოდი. ღმერთია
მოწმე, საკუთარი თავიც მძულდა. ყოველ ჯერზე, როცა გხედავ-
დი, მხოლოდ ჩემს სიმხდალეზე ვფიქრობდი. მე შემეძლო მამა-
შენის სიცოცხლის გადარჩენა. მაპატიე. – დაასრულა აკანკალე-
ბულმა.
– კარგი, არა უშავს. – ვთქვი უფრო მეტად საკუთარი თავის
დასამშვიდებლად, ვიდრე სკოტისთვის. – ყველაფერი კარგად
იქნება. – თუმცა ჩემი სიტყვები სამყაროში ყველაზე დიდ ტყუ-
ილს წააგავდა. შემდეგ სკოტმა იარაღი ხელში აიღო და სანამ
რამეს გავიაზრებდი, ლულა შუბლთან მიიტანა. – მე სიცოცხლეს
არ ვიმსახურებ.
გულში მოზღვავებული გამყინავი გრძნობა დამეუფლა. –
სკოტ...
– ეს შენი ოჯახისთვის უნდა გავაკეთო. მეტი აღარ შემიძლია.
საკუთარი თავის ატანა აღარ მაქვს. – და თითი სასხლეტს
დაადო.
ფიქრის დრო აღარ იყო. – შენ მამაჩემი არ მოგიკლავს, –
ვუთხარი მე. – ეს რიქსონმა გააკეთა – ვის ბიჭმა. შენ თვით-
მკვლელობა არ შეგიძლია. ეს წარმოუდგენელია. შენ ნეფილიმი
ხარ. უკვდავი. ვერანაირად ვერ მოკვდები. ახლა კი, თუ მართლა
გინდა, რომ სინდისი გაისუფთავო, აქედან გაღწევაში მომეხმა-
რე, თორემ იქ, კარის მეორე მხარეს, რიქსონი მეძებს, რომელ-
საც ჩემი მოკვლა უნდა. მე მხოლოდ შენი დახმარებით თუ გა-
დავრჩები.
სკოტმა უსიტყვოდ გამომხედა. სანამ პასუხის გაცემას შეძ-
ლებდა, ოთახის კარი გაიღო და ღია კარში რიქსონი გამოჩნდა.
მან შუბლიდან სველი თმა გადაიწია და პატარა ოთახს თვალები

358 მკითხველთა ლიგა

მოავლო. მე თავდაცვის ინსტინქტი ამიმუშავდა და სკოტს უფრო
მივუახლოვდი.
რიქსონმა მზერა ჩემგან სკოტზე გადაიტანა.
– ჯერ ჩემი გავლა მოგიწევს, – უთხრა სკოტმა და სხეულით
ამეფარა. მოახლოებული რიქსონი მძიმედ სუნთქავდა.
– რა პრობლემაა, – რიქსონმა იარაღი მაღლა ასწია და რამ-
დენჯერმე გაისროლა სკოტის მიმართულებით. მისი სხეული
უღონოდ მომეყუდა.
თვალები ცრემლებით ამევსო. – შეწყვიტე, – ჩურჩულით
ვთხოვე რიქსონს.
– ნუ ტირი, საყვარელო. ის არ მოკვდება, არაფერი აგერიოს
– საშინლად კი დაიტანჯება, მაგრამ, რას იზამ, სხეულის სანაც-
ვლოდ გადასახდელი საფასური ასეთია. მოდი, ადექი.
– წადი შენი. – არ ვიცოდი, საიდან მქონდა ამხელა სიმამაცე
შერჩენილი, მაგრამ, თუ სიკვდილი გარდაუვალი იყო, უბრძოლ-
ველად დაჩოქებას არ ვაპირებდი. – შენ მამაჩემი მოკალი. ვე-
რაფერს მიბრძანებ! თუ ჩემი წაყვანა გინდა, მოდი და შენით
გააკეთე ეს. რიქსონმა ტუჩებზე ცერა თითი დაისვა. – ვერ ვხვდე-
ბი ასე რატომ ღელავ. ჰარისონი ხომ მამაშენი არ ყოფილა.
– შენ მამაჩემი მოკალი! – გავუმეორე და თვალებში ჩავხე-
დე, თან მოზღვავებულ ბრაზსა და სისასტიკეს ვგრძნობდი.
– ჰარისონ გრეიმ თავადვე დაიღუპა თავი. შეეძლო სხვის
საქმეში არ ჩარეულიყო.
– ის ადამიანის გადარჩენას ცდილობდა!
– ადამიანის? – ჩაიცინა რიქსონმა და სველი სახელოები
იდაყვებამდე აიწია. – ჰენკ მილარს ადამიანს ვერ ვუწოდებდი.
ის ნეფილიმია და, პრაქტიკულად, ცხოველი უფროა, ვიდრე ადა-
მიანი.

359 მკითხველთა ლიგა

 გამეცინა. მართლა გამეცინა, მაგრამ სიცილის ნაცვლად რა-
ღაც ბუყბუყის ხმა აღმომხდა, თითქოს ყელში ბუშტი მქონდა გა-
ჭედილი. – იცი რა? თითქმის მეცოდები კიდეც.
– რა სასაცილოა. ზუსტად ახლა ვაპირებდი იმავეს შენთვის
თქმას.
– ახლა მე მომკლავ, არა? – გარდაუვალი სიკვდილის საფ-
რთხით გამოწვეული შიშის ახალ ტალღას ველოდი საკუთარ
თავში, ამგრამ ამის უნარიც ამომწურვოდა. მთელ არსებაში სი-
ცივე ჩამდგომოდა, სრულიად მშვიდად ვიყავი. სკოტს შიგ თვა-
ლებში ვუყურებდი, მას კი იარაღი პირდაპირ ჩემზე ჰქონდა და-
მიზნებული.
– არა, კი არ გკლავ, მსხვერპლად გწირავ. – ცალ მხარეს პი-
რი ოდნავ გაეხსნა. – ამ ორს შორის დიდი სხვაობაა.
გაქცევა ვცადე, მაგრამ გაისმა გასროლის ხმა და მეც მთელი
სხეულით კედელს მივეხეთქე. ყოველი ნაწილი მტკიოდა და პი-
რის გაღებას ვცდილობდი საყვირლად, მაგრამ უკვე ძალიან
გვიანი იყო. რაღაც უჩინარი ქსოვილის ფენა გადამფარებოდა,
თან რიქსონის მოღიმარი სახე არ მცილდებოდა თვალთახედვი-
დან, რომელიც სხვადასხვა ფორმას იღებდა, მე კი, ამ ქსოვილის
ქვეშ, განძრევას ვერ ვახერხებდი. ფილტვები დამებერა, მეგონა,
სადაცაა დამისკდებოდა, სუნთქვა აღარ შემეძლო. შემდეგ რიქ-
სონის ზურგს უკან კარში შემოსული პაჩი დავინახე.
შევეცადე მისთვის დამეძახა, მაგრამ ჯერ ღრმად უნდა ჩამე-
სუნთქა.
შემდეგ ყველაფერი დამთავრდა.

360 მკითხველთა ლიგა

 თავი 24

– ნორა?
თვალების გახელა ვცადე, მაგრამ ტვინის მიერ გადაცემულ
სიგნალებს სხეული ვერ აღიქვამდა. ირგვლივ გაურკვეველი
ხმები ირეოდა ერთმანეთში. სადღაც, შორეულ მეხსიერებაში,
ვხედავდი თბილ საღამოს, მაგრამ მე ცივ ოფლში ვცურავდი.
იყო აქ კიდევ რაღაც. სისხლი.
„ჩემი სისხლი“.
– კარგად იქნები, – გავიგონე დეტექტივ ბასოს ხმა, – მე კი
ხმამაღლა ამოვიგმინე. – აქ ვარ. არსად არ წავალ. ჩემთან დარ-
ჩი, ნორა. ყველაფერი კარგად იქნება.
თავის დაქნევა ვცადე, მაგრამ ჯერაც ისეთი შეგრძნება მქონ-
და, თითქოს სადღაც, ჩემი სხეულიდან შორს ვარსებობდი.
– სამედიცინო პერსონალი ამბულატორიაში გადაგიყვანს.
ახლა საკაცეზე ხარ და დელფიკიდან გავდივართ.
ლოყაზე ცრემლის რამდენიმე წვეთი დამეღვარა, თვალები
ფართოდ გავახილე. – რიქსონი. – ენას ძლივს ვაბრუნებდი,
სიტყვებს კანკალით ვუშვებდი პირიდან. – სად არის რიქსონი?
დეტექტივმა ბასომ ტუჩები მოკუმა. – ჩშშ. ნუ ლაპარაკობ.
ტყვია მხარში მოგხვდა. საბედნიეროდ, გარე ჭრილობაა. ძალი-
ან გაგიმართლა. ახლა ყველაფერი კარგად იქნება.
– სკოტი? – ვიკითხე და ნელ-ნელა ყველაფერი გამახსენდა.
ოდნავ წამოწევაც ვცადე, მაგრამ მივხვდი, რომ დაბმული ვიყა-
ვი. – სკოტი არ გამოგიყვანიათ?
– სკოტი შენთან იყო?
– კი, ელექტრული ფარის უკან. ის დაჭრილია. რიქსონმა მა-
საც ესროლა.

361 მკითხველთა ლიგა

 დეტექტივმა ბასომ უეცრად ერთ-ერთ ფორმიან ოფიცერს და-
უყვირა, რომელიც იქვე, სამედიცინო დახმარების მანქანასთან
იდგა და ბრძანებაზე წამიერად შეხტა. – დიახ სერ.
– ამბობს, რომ სკოტ პარნელიც მექანიკოსის ოთახში იყო.
ოფიცერმა თავი გააქნია. მთელი ოთახი გავჩხრიკეთ, შიგნით
მეტი არავინ ყოფილა.
– მაშინ ერთხელ კიდევ შეამოწმეთ! – დაიყვირა დეტექტივმა
და ხელით დელფიკის ჭიშკარი შეაღო. შემდეგ კვლავ მე მომიბ-
რუნდა. – რიქსონი ვინღა ჯანდაბაა?
რიქსონი. თუკი მექანიკოსის ოთახში არავინ უნახავთ, ესე
იგი რიქსონი გაიქცა. ისევ სადღაც გარეთ იყო და შესაძლოა, ახ-
ლაც შორიდან მაკვირდებოდა და ელოდებოდა მეორე შანსს. მე
დეტექტივ ბასოს ხელს მაგრად ჩავეჭიდე და ჩემკენ მოვქაჩე. –
მარტო არ დამტოვოთ.
– არავინ დაგტოვებს მარტო. მისმინე, კიდევ რა შეგიძლია
მითხრა მაგ რიქსონის შესახებ?
გორგოლაჭებიანი საკაცით ავტოსადგომზე გავედით და ექი-
მებმა ახლა სასწრაფო დახმარების მანქანაში გადამიყვანეს. დე-
ტექტივი ბასოც შემოვიდა და გვერდით მომიჯდა. ამ ყველაფერს
ძლივს ვარჩევდი. მთელი ჩემი ყურადღება სხვაგან იყო მიმარ-
თული – პაჩს უნდა დავლაპარაკებოდი. მისთვის რიქსონის შე-
სახებ უნდა მომეყოლა.
– როგორ გამოიყურება?
დეტექტივი ბასოს ხმამ უკან დამაბრუნა. – თქვენ მას იცნობთ.
წინაღამით სწორედ მან გაკოჭა სკოტი.
– მოიცა, მაგ ბიჭმა გესროლა? – შემდეგ დეტექტივმა რა-
ციაში ჩასძახა. – ყურადღება, ეჭვმიტანილის სახელია რიქსონი.
მაღალი და გამხდარი, შავი თმით და კეხიანი ცხვირით. ასაკი –
დაახლოებით ოცი წელი.

362 მკითხველთა ლიგა

 – როგორ მიპოვეთ? – მეხსიერება ნელ-ნელა მიბრუნდებო-
და. ბოლო წამიერ გაელვებად პაჩის სახე მახსოვდა. სულ ერთი
წამით, მაგრამ ზუსტად მახსოვს, რომ ის იყო. მაგრამ, სად იყო
ახლა?! და რიქსონი?!
– ანონიმური ზარით მოგაგენით. უცნობმა გვითხრა, რომ შენ
მიწის ქვეშ, მექანიკოსის ოთახში იქნებოდი. ეს ჯერ ბოროტ ხუმ-
რობად ჩავთვალე, თუმცა, მაინც გადავწყვიტე შემოწმება. ისიც
გვითხრა, რომ შენს მკვლელს თავად მიხედავდა. მაშინ მეგონა,
რომ სკოტს გულისხმობდა, მაგრამ, როგორც შენ ამბობ, დამნა-
შავე რიქსონია. საერთოდ, არ გინდა, რომ ყველაფერს მომიყვე?
და დაიწყო ეს ყველაფერი იმით, თუ ვინ იყო ის ბიჭი, შენს გადა-
სარჩენად რომ დაგვირეკა?
რამდენიმე საათის შემდეგ დეტექტივმა ბასომ მანქანა ჩემს
სახლთან შეაჩერა. უკვე ღამის ორი საათი იყო, ფანჯრებში
უვარსკვლავო ცა ირეკლებოდა. საავადმყოფოდან გამომიშვეს,
ჭრილობა დამიმუშავეს და გადამიხვიეს. დედას მომხდარის შე-
სახებ თავად ექიმებმა შეატყობინეს. მე მასთან არ მილაპარა-
კია. რა თქმა უნდა, მესმოდა, რომ ადრე თუ გვიან დალაპარაკე-
ბა მოგვიწევდა, მაგრამ ჩავთვალე, რომ საამისოდ საავადმყო-
ფოს კედლები შეუფერებელი ადგილი იყო ამისთვის, ამიტომ
მხოლოდ თავი გავაქნიე, როცა მედდამ ყურმილი გამომიწოდა.
არც პოლიციასთან მსურდა ლაპარაკი. დეტექტივი ბასო
თვლიდა, რომ სკოტი ასე არსაიდან არ გაჩნდებოდა ჩემ გვერ-
დით. რიქსონთან დაკავშირებით კი ბოლომდე არ სჯეროდა ჩემი
ჩვენების. იცოდა, რომ რაღაცას ვმალავდი, მაგრამ ყველაფერი
რომც მომეყოლა თავიდან ბოლომდე, რიქსონის პოვნის შანსი
მაინც არ გვქონდა. პაჩისგან განსხვავებით, რომელიც, სავა-
რაუდოდ, ახლა სწორედ ამას აკეთებდა. მე კი მეტი არაფერი ვი-
ცოდი. ამიტომ გულის ფანცქალით ვფიქრობდი, რა შეიძლებო-

363 მკითხველთა ლიგა

და მომხდარიყო იქ, მექანიკოსის ოთახში, მას შემდეგ, რაც გო-
ნება დავკარგე.
მანქანიდან გადმოვედით და დეტექტივმა ბასომ სახლის კა-
რამდე მიმაცილა.
– კიდევ ერთხელ გმადლობთ, – ვუთხარი მე. – ყველაფრი-
სათვის.
– დამირეკე, თუ დაგჭირდი.
როცა სახლში შევედი, შუქი ავანთე და სააბაზანოში ტანსაც-
მელი გავიხადე. მოძრაობა ოდნავ მიჭირდა. მარცხენა მკლავის
ზედა ნაწილი შეხვეული მქონდა. შიშის და პანიკის კვალი ჯერაც
შერჩენოდა ჩემს ტანსაცმელს, ამიტომ ისინი იქვე, იატაკზე მიყ-
რილი დავტოვე, შემდეგ ჭრილობაზე პლასტიკური სახვევი და-
ვიკარი და შხაპის ქვეშ შევედი.
ცხელმა წყალმა სრულად გამახსენდა დღევანდელი ამბები.
თითქოს, ახლა, სისხლის, ოფლისა და ტალახის ჩამორეცხვას-
თან ერთად, ცხელი წყალი ჩემს მოგონებებსაც ასუფთავებდა.
ყველას. ყველას, გარდა ერთისა.
„შავი ხელი“.
თუკი შავი ხელი პაჩი არ იყო, მაშინ ვინ?! და როგორ იცოდა
რიქსონმა – დაცემულმა ანგელოზმა – მის შესახებ ამდენი?!
ოცი წუთის შემდეგ პირსახოცში გავეხვიე და ტელეფონზე
შეტყობინებები შევამოწმე. ერთი „ენცოდან“ იყო, აინტერესებ-
დათ, ამაღამ მუშაობას თუ შევძლებდი. მეორე შეწუხებული ვის-
გან, რომელიც პოლიციამ სახლში წაიყვანა და უბრძანა, იქ და-
ლოდებოდა სიახლეებს. შეტყობინებას ტრადიციული ყვირი-
ლით ასრულებდა. – იცოდე, რამე სერიოზული ამბავი თუ გამოვ-
ტოვე, არ ვიცი, რას ვიზამ. საშინლად გავბრაზდები!
მესამე შეტყობინება უცნობი ნომრისგან იყო, თუმცა ხმაზე
სკოტი ვიცანი. – თუ პოლიციას ამ შეტყობინების შესახებ აცნო-
ბებ, მე ამ დროისთვის უკვე საკმაოდ შორს ვიქნები და მაინც
364 მკითხველთა ლიგა
ვერ დამიჭერენ. უბრალოდ, კიდევ ერთხელ, პატიების თხოვნა
მინდოდა. – პაუზა გააკეთა და ჩუმი სიცილის ხმა მომესმა. –
რადგან ვიცი, რომ ჩემზე ღელავ, გეტყვი, რომ უკვე უკეთ ვარ,
მალე ახალივით ვიქნები. მადლობა, რომ ზრუნავ ჩემ... ჩემს ჯან-
მრთელობაზე.
ვიგრძენი, რომ მსუბუქად გამეღიმა. თითქოს მხრებიდან დი-
დი სიმძიმე ჩამომეხსნა. კიდევ კარგი, სკოტი მაინც იყო კარგად.
– სასიამოვნო იყო შენთან ურთიერთობა, ნორა გრეი. ვინ
იცის, იქნებ მომავალში კიდევ გაიგო რაიმე ჩემ შესახებ. იქნებ
კიდევ გადაიკვეთოს ჩვენი გზები. – კიდევ ერთი პაუზა. – ჰო, და
კიდევ ერთი რამ. ჩემი „მუსტანგი“ გავყიდე. ზედმეტად გამომ-
წვევი იყო. ძალიან არ აღელდე, მაგრამ ერთ რამეს გეტყვი – გა-
ვიგე, რომ ერთი „ფოლქსვაგენისთვის“ თვალი დაგიდგამს. მოკ-
ლედ, მეპატრონე ხვალ მოგიყვანს და ჩაგაბარებს. სავსე ავზის
ფულიც გადავიხადე და შეამოწმე, რომ არ მოგატყუოს.
შეტყობინება დამთავრდა, მაგრამ მე ისევ ტელეფონს ვუც-
ქერდი. „ფოლქსვაგენი?!“ ჩემთვის? ბედნიერებისა და მოულოდ-
ნელობისგან გაშტერებული ვიყავი. მანქანა. სკოტმა მანქანა მი-
ყიდა. საპასუხოდ მაშინვე წავშალე მისი შეტყობინება, რომ პო-
ლიციას ვერ მიეგნო. თუკი დაიჭერდნენ, მე ამაში ყველაზე ნაკ-
ლებად ვიქნებოდი დამნაშავე. თუმცა, ძალიან მეეჭვებოდა, რომ
მის დაჭერას შეძლებდნენ.
ისე, რომ ტელეფონი არ დამიკიდია, დედას დავურეკე. დრო
იყო, ყველაფერი თავის ადგილზე დამესვა. ამაღამ სიკვდილმა
ძალიან ახლოს ჩამიარა. ახლა კი ყველაფრის გასუფთავებას და
ცხოვრების ახალი ფურცლიდან დაწყებას ვაპირებდი. საამისოდ
კი აუცილებელი იყო ამ ზარის განხორციელება.
– ნორა? – მიპასუხა პანიკური ხმით. – დეტექტივის შეტყობი-
ნება მივიღე. ახლავე შენკენ მოვქრივარ. კარგად ხარ? მითხარი!
მითხარი, რომ კარგად ხარ!
365 მკითხველთა ლიგა
 გაუბედავად ამოვისუნთქე. – ახლა კი. – ოჰ, პატარავ. რო-
გორ მიყვარხარ. იცი, ხო? – კანკალებდა.
– სიმართლე ვიცი.
პაუზა.
– ვიცი, რაც მოხდა თექვსმეტი წლის წინ, – უფრო გარკვევით
გავუმეორე.
– რაზე ლაპარაკობ? მოიცა, სადაცაა სახლში მოვალ. მას
შემდეგ, რაც დეტექტივი მელაპარაკა, ვერ ვწყნარდები. გაოგნე-
ბული ვარ, განადგურებული. იციან, ვინ არის ეს ვიღაც რიქსო-
ნი? ან შენგან რა უნდოდა? წარმოდგენა არ მაქვს, როგორ დაგე-
მართა ეს.
– არ შეგეძლო, რომ პირდაპირ გეთქვა? – ვთქვი ჩურჩულით
და თვალები ამიცრემლიანდა. – პატარავ? პატარა გოგო აღარ
ვარ. – მთელი ეს წლები მატყუებდი. რამდენჯერ დავცინოდით
მარსის და მილარებს – თავიანთი სისულელის, სიმდიდრისა და
უტაქტობის გამო. – ხმა გამიწყდა.
ადრე ბრაზით ვიხრჩობოდი, ახლა კი თითქოს რაღაც სხვას
ვგრძნობდი. წყენას?! დაღლას?! დაბნეულობას?! ჩემი მშობლები
ერთმანეთს ჰენკ მილარის გამო დაუკავშირდნენ, თუმცა, შემ-
დეგ მართლა კარგი ოჯახი შექმნეს. ყველაფერი გამოგვდიოდა.
ბედნიერები ვიყავით. ახლა კი, მამა აღარ იყო, მაგრამ ჩემზე
კვლავინდებურად ფიქრობდა. ისევ ზრუნავდა ჩემზე. დარწმუნე-
ბული ვარ, დედაჩემისგან გაქცევის ნაცვლად ერჩივნა შემენარ-
ჩუნებინა ის, რაც ჩვენი ოჯახისგან დარჩა.
მეც ეს მინდოდა.
ძლივს ჩავისუნთქე ჰაერი. – როცა შინ მოხვალ, მე და შენ
ჰენკ მილარის შესახებ ვილაპარაკებთ.
მოვიმზადე ცხელი შოკოლადი და საძინებელში ავედი. თით-
ქოს სახლში მარტო ყოფნის გამო შიშს უნდა ავეტანე, რადგან
ვიცოდი, რომ რიქსონი თავისუფალი იყო, მაგრამ რატომღაც სა-
366 მკითხველთა ლიგა
პირისპიროს ვგრძნობდი. ამის მიზეზი ალბათ ის იყო, რაც მექა-
ნიკოსის ოთახში ბოლოს მოხდა. იქ პაჩი შემოვიდა.
შემდეგ კი სიცარიელე გაჩნდა. მეხსიერებაში რაღაცას ვეძებ-
დი, მაგრამ ეს ძიება უშედეგო იყო.
მალე ამასაც მივანებე თავი და ახლა სხვა მიმართულებით
დავიწყე ფიქრი. ჩემი ბიოლოგიური მამა ცოცხალი იყო. ჰენკ მი-
ლარმა მაჩუქა სიცოცხლე და შემდეგ მიმატოვა, რათა დავეცავი.
ახლა მე მასთან დაკავშირების არანაირი სურვილი არ მქონდა.
ეს იქნებოდა მისი მამად აღიარება, მე კი ეს არ მინდოდა. არ
მსურდა ჩემთვის უკვე ნაცნობი სახის შეცვლა ან გაქრობა. საინ-
ტერესოა, ოდესმე თუ შევიცვლიდი აზრს. ამის შესაძლებლობა
კიდევ უფრო მაფრთხობდა. მარტო ის არა, რომ აქამდე მთელი
ჩემი ცხოვრება საფარვლის ქვეშ იყო მოქცეული, არამედ უფრო
ის, რომ ამ საფარვლის გახსნის შემდეგ ვეღარაფერი ვეღარ იქ-
ნებოდა ძველებურად.
აღარ მინდოდა ჰენკზე მეტი ფიქრი, მაგრამ რაღაცები მაინც
არ ეწყობოდა ერთმანეთს. ჰენკმა ბავშვობაში ჩემი თავი სხვას
მიაბარა, რიქსონისგან რომ დაეცვა, რადგან მე გოგო ვიყავი,
მაგრამ მას ჰყავდა მეორე გოგოც. მარსი – ჩემი და. მის ძარ-
ღვებშიც ხომ იგივე სისხლი ჩქეფდა? მაშინ ის რატომ არ დამა-
ლა? შეკითხვა თავში მიტრიალებდა, მაგრამ მასზე პასუხი არ
მქონდა.
ის-ის იყო პლედში გავეხვიე, რომ უეცრად კარზე კაკუნის ხმა
გავიგე. ჩემი ნაცნობი ხალხიდან მხოლოდ რამდენიმე თუ გაბე-
დავდა ამ დროს ჩემთან მოსვლას. კიბეზე დავეშვი და საჭვრე-
ტელში გავიხედე, თუმცა გახედვა არ მჭირდებოდა, ისედაც
ვხვდებოდი რომ ეს პაჩი იყო, ვის გამოც ახლა ასე ჩქარა მიცემ-
და გული.
კარი გავაღე. – დეტექტივ ბასოს შენ უთხარი, სად ვენახე და
რიქსონიც შენ შეაჩერე. პაჩი თავისი ბნელი თვალებით დამაკ-
367 მკითხველთა ლიგა
ვირდა. წამიერად, თითქოს ერთმანეთში არეული გრძნობები
შევნიშნე მათში. იყო აქ ღელვა, სიმშვიდე, უძლურება... ფერ-
ფლის, შავი პურის, ბამბის ნაყინისა და ნესტის სუნი ასდიოდა.
აშკარა იყო, რომ სანამ დეტექტივი მნახავდა, მექანიკოსის
ოთახში დარჩა და ჩემზე ზრუნავდა.
პაჩმა ხელები შემომხვია და ჩამიხუტა. მაგრად მივეკარი. –
მეშინოდა, რომ დავიგვიანებდი. მეგონა დაგკარგე.
ხელები მაისურის ქვეშ შევუცურე და თავი მკერდზე დავადე.
ვერც კი შევამჩნიე, ისე ავტირდი. თუმცა, ახლა უსაფრთხოდ ვი-
ყავი, პაჩი აქ მყავდა. სხვა აღარაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა.
– როგორ მიპოვე? – ვკითხე მე.
– კარგა ხანია რიქსონზე ეჭვი მქონდა, – მიპასუხა ჩუმად. –
მაგრამ ჯერ უნდა დავრწმუნებულიყავი.
ავხედე. – იცოდი, რომ რიქსონს ჩემი მოკვლა უნდოდა?
– რაღაც-რაღაც ფაქტებს ერთმანეთთან ვაკავშირებდი, მაგ-
რამ ბოლომდე დაჯერება მიჭირდა. მე და რიქსონი ხომ მეგობ-
რები ვიყავით... – პაჩს ხმაში სიმტკიცე შეერყა. – არ მინდოდა
ამის დაჯერება. როცა მფარველი ანგელოზი გავხდი, ვგრძნობ-
დი, რომ ვიღაცას შენი მოკვლა უნდოდა, თუმცა ვინაობას ვერ
ვხვდებოდი, რადგან ის ზედმეტად ფრთხილად მოქმედებდა. შე-
ნი მოკვლის აშკარა განზრახვაც არ გამოუმჟღავნებია, ამიტომ,
მეც უფრო მკვეთრ სურათს ველოდი. ვიცოდი, რომ ადამიანი
ყველა ნაბიჯს ასე ზუსტად ვერ გათვლიდა. დროდადრო კი,
პატარ-პატარა მომენტები რიქსონისკენ მიკვალავდა გზას, მაგ-
რამ დაჯერება მაინც მიჭირდა. შემდეგ კი მივხვდი, რომ ერთა-
დერთი მიზეზი, რატომაც შენი მოკვლა შეიძლებოდა ნდომოდა,
ადამიანის სხეული იყო. რაკი ვენდობოდი, ნაკლებად ვაკონ-
ტროლებდი და რიქსონიც ყოველთვის ორი ნაბიჯით მისწრებდა,
მაგრამ ერთხელ მე დავასწარი – როცა სკოლაში მოვეწყვე და
დაგიახლოვდი. მას შენი მსხვერპლად შეწირვა ისევე სურდა,
368 მკითხველთა ლიგა
როგორც მე. ჩვენ ორივეს ერთი მიზანი გვამოძრავებდა. ამი-
ტომ, ყველაფერი გააკეთა ჩემს დასარწმუნებლად, რათა შენს
მოკვლაზე ხელი ამეღო. მანამდე კი ჩემმა ეჭვებმა იქამდე მიმიყ-
ვანეს, რომ ბარნაბასის წარსული გამოვიკვლიე და სწორედ მა-
შინ აღმოვაჩინე სიმართლე. შემდეგ შენ გადარჩი და ახლა რიქ-
სონმა დაიწყო თავისი გეგმის განხორციელება.
– რატომ არ მითხარი, რომ ჩემი მოკვლა სურდა?
– არ შემეძლო. შენ ჩემს მფარველობაზე უარი თქვი. ფიზიკუ-
რად უკვე განრიდებული ვიყავი და ჩემს ნებისმიერ მცდელობას
მთავარანგელოზები ეწინააღმდეგებოდნენ. თუმცა, შემდეგ სიზ-
მრების დახმარებით შენთან კავშირის დამყარების შესაძლებ-
ლობა აღმოვაჩინე და ამ გზით გაგაგებინე შენი ნამდვილი მამი-
სა და რიქსონის ნეფილიმი ვასალის – ჰენკ მილარის – შესახებ.
ვიცი, გეგონა ყევლაზე საჭირო დროს მიგატოვე, მაგრამ არას-
დროს შემიწყვეტია იმის ცდა, რომ რიქსონის შესახებ სიმარ-
თლე მეთქვა. – პაჩს ტუჩები აუთრთოლდა, თითქოს ამით დაღ-
ლილობა გამოხატა. – მაშინაც კი, როცა უარს მეუბნებოდი.
წამით მივხვდი, რომ მთელი ამ დროის განმავლობაში სუნ-
თქვა შეკავებული მქონდა, ჰაერი მსუბუქად გამოვუშვი. – ახლა
სად არის რიქსონი?
– მე ის ჯოჯოხეთში გავგზავნე. უკან აღარასდროს დაბრუნდე-
ბა. – პაჩმა თვალებში ჩამხედა მკაცრად, მაგრამ ბრაზის გარე-
შე. მის თვალებში, თითქოს, იმედგაცრუება ჩანდა. იქნებ მოვ-
ლენების სხვაგვარ განვითარებას ელოდა. ვატყობდი, რომ უფ-
რო მეტად იტანჯებოდა, ვიდრე იმჩნევდა. მან ჯოჯოხეთში გაგ-
ზავნა უახლოესი მეგობარი, ერთადერთი ადამიანი, რომელთან
ერთადაც ამდენი ხანი იარა. გაგზავნა იქ, სადაც ის წყვდიადის
უსასრულობას შეერწყმებოდა.
– ძალიან ვწუხვარ, – ვუთხარი ჩურჩულით.

369 მკითხველთა ლიგა

 წუთით გავჩუმდით. ორივემ წარმოვიდგინეთ, რა დღეში იქნე-
ბოდა რიქსონი. რა თქმა უნდა, ზუსტად არაფერი ვიცოდი, მაგ-
რამ ოდნავი წარმოდგენაც კი საკმარისი აღმოჩნდა საიმისოდ,
რომ მთელ სხეულში ჟრუანტელს დაევლო.
ბოლოს ჩემს ფიქრებში პაჩი შემოიჭრა: „მე მათ გავექეცი,
ნორა. მთავარანგელოზები ჩემს საპოვნელად მოვლენ. შენ მარ-
თალი იყავი. წესების დარღვევა არ მადარდებს “.
ვიგრძენი გიჟური სურვილი, ხელი მეკრა პაჩისთვის და კარი-
დან გამეგდო. „გაექცა?! ჩემი სახლი ხომ პირველი ადგილი იყო,
სადაც ისინი ძებნას დაუწყებდნენ? განზრახ იქცეოდა ასე
დაუდევრად?“ – გაგიჟდი? – ვკითხე მე.
– ჰო. შენ გამაგიჟე.
– პაჩ!
– ნუ ღელავ, დრო გვაქვს.
– რა იცი?
მან ერთი ნაბიჯი უკან გადადგა და გულზე ხელი მიიდო. –
მტკივნეულია, რომ არ გწამს.
მე კიდევ უფრო მკაცრად შევხედე. – როდის? როდის გაიქე-
ცი?
ამაღამ, ცოტა ხნის წინ. აქ მოვედი, რათა შემემოწმებინა,
რომ უსაფრთხოდ იყავი. ვიცოდი რომ რიქსონი დელფიკში აპი-
რებდა წასვლას, შემდეგ სამზარეულოში შენი დატოვებული წე-
რილი ვნახე. ყველაფერი ცხადი იყო. მივხვდი, რომ სწორედ
ამაღამ აპირებდა მოქმედებას. მთავარანგელოზებს დავშორდი
და შენკენ წამოვედი. ასე რომ არ მოვქცეულიყავი, ანგელოზო,
მოქმედების საშუალება არ მექნებოდა და რიქსონი გაიმარჯვებ-
და.
– მადლობა, – ვთქვი ჩურჩულით.
პაჩმა უფრო მაგრად მიმიკრა. ასე მინდოდა დავრჩენილიყა-
ვი, მეგრძნო მისი ძლიერი, დაკუნთული სხეული და ამით გამოწ-
370 მკითხველთა ლიგა
ვეული სიმშვიდე, თუმცა, იყო კიდევ ერთი შეკითხვა, რომელიც
ვერ მოითმენდა.
– ეს ნიშნავს იმას, რომ შენ მარსის მფარველი ანგელოზი
აღარ ხარ?
ვიგრძენი, რომ გაიღიმა. – ახლა პირადი კონტრაქტორი ვარ.
კლიენტებსაც თავად ვირჩევ. მხოლოდ ამ წესით ვმოქმედებ.
– რატომ დამმალა ჰენკ მილარმა მე და არა მარსი? – სახე
მის მაისურში ჩავრგე ისე, რომ ჩემი თვალები არ დაენახა. ჰენ-
კი, რა თქმა უნდა, არ მაინტერესებდა. საერთოდ არ ვფიქრობდი
მასზე, ჩემთვის არაფერს წარმოადგენდა. უბრალოდ, სადღაც,
გულის ღრმა კუნჭულში, მინდოდა, რომ მეც ისევე ვყვარებოდი
ჩემს ბიოლოგიურ მამას, როგორც მარსი უყვარდა. რეალურად
კი მხოლოდ იმას ვხედავდი, რომ მან მარსი აარჩია, მე კი გადამ-
მალა.
– არ ვიცი, – მითხრა ძალიან ჩუმად. ძლივს მესმოდა სუნ-
თქვის ფონზე მისი ხმა. – მარსის ის ნიშანი არ აქვს, რაც შენ და
ჩონსის გქონდათ. არ მგონია ეს უბრალოდ დამთხვევა იყოს.
თვალები ჩემი მარჯვენა მაჯისკენ გავაპარე და იმ მუქ ნიშანს
დავხედე, რომელიც ხალხს ყოველთვის იარა ეგონა. მე კი მჯე-
როდა, რომ ეს გამორჩეული რამ იყო. შემდეგ ჩონსის შევხვდი.
ახლა კი ჰენკს. ისეთი გრძნობა მქონდა, რომ ამ ნიშნის მნიშვნე-
ლობა უფრო ღრმა იყო, ვიდრე, უბრალოდ, ჩონსის გენეტიკური
ხაზი და ეს ფიქრი ძალიან მაშინებდა.
– ჩემთან უსაფრთხოდ ხარ, – ჩაიბურტყუნა პაჩმა და მხრებზე
მომეფერა.
წამიერი სიჩუმის შემდეგ ისევ მე ვკითხე, – ახლა რას ვი-
ზამთ?
– ერთად ვიქნებით, – წარბები ასწია და თითები გადააჯვარე-
დინა, თითქოს ამ ჟესტით იღბალს ითხოვდა.
– ბევრი ვიბრძოლეთ, – ვუთხარი მე.
371 მკითხველთა ლიგა
 – ბევრსაც მივაღწიეთ. – პაჩი ჩემს ხელს მისწვდა, თითიდან
მამაჩემის ბეჭედი მოიძრო და ხელისგულზე დამიდო, თან თი-
თებზე მომეფერა და შემდეგ დამიკოცნა. – ამის მოცემას მანამ-
დეც ვაპირებდი, მაგრამ ჯერ ყველაფრის დასრულება მინდოდა.
ხელი გავშალე და ბეჭედი ავიღე. შიგნიდან ძველებურად გუ-
ლი იყო გამოსახული, მაგრამ ახლა მის გვერდით ორი სახელიც
იყო დატანებული: „ნორა და ჯევი“. პაჩს ავხედე. – ჯევი?! ეს შენი
ნამდვილი სახელია?
– კარგა ხანია აღარავის დაუძახია ასე. – შემდეგ ტუჩზე თითი
გადამისვა და თავისი ნაზად მომზირალი შავი თვალები შემომა-
ნათა.
სხეული სურვილით ამენთო. ცხელი, დაუოკებელი სურვი-
ლით.
პაჩმაც იგივე იგრძნო, მაშინვე კარი მოხურა და შიგნიდან
საიმედოდ ჩაკეტა. შუქი ჩააქრო და მთელი ოთახი სიბნელეში
ჩაიძირა. მხოლოდ მთვარის შუქი აღწევდა ფარდებს შორის.
უცებ ორივემ ერთდროულად სავარძლისკენ გავიხედეთ.
– დედაჩემი მალე მოვა, – ვუთხარი მე. – შენთან უნდა წავი-
დეთ.
პაჩმა ნიკაპზე ხელი დაისვა. – იცი, რომ ამასთან დაკავშირე-
ბით ჩემი წესები მაქვს.
ამ პასუხისგან უკვე ძალიან დავიღალე.
– თუ მაჩვენებ, უნდა მომკლა, არა? – ვცადე შემდეგი ფრაზის
გამოცნობა და თან თავს შევებრძოლე, რომ არ გავღიზიანებუ-
ლიყავი. – თუკი შიგნით შევალ, უკან ვეღარასდროს გამოვალ,
არა?
პაჩმა ცოტა ხნით შემათვალიერა, შემდეგ ჯიბეში ხელი ჩაიყო
და გასაღების ასხმა ამოიღო. გასაღები ჩემი პიჟამის ზედატანის
ჯიბეში ჩამიდო.

372 მკითხველთა ლიგა

 – თუკი შიგნით მოხვდები, ვალდებული იქნები, კიდევ დაბ-
რუნდე ხოლმე იქ.
ორმოცი წუთის შემდეგ აღმოვაჩინე, თუ რომელ კარს აღებდა
ეს გასაღები. პაჩმა ჯიპი დელფიკის გასართობ პარკთან თავისუ-
ფალ ავტოსადგომზე გააჩერა. სადგომი ხელჩაკიდებულებმა გა-
დავკვეთეთ, ზაფხულის გრილი ნიავი სახეს თმით მიფარავდა.
პაჩმა ჭიშკარი შეაღო და დაიჭირა, სანამ შიგნით შევიდოდი.
ახლა დელფიკი სულ სხვაგვარი იყო. საკარნავალო განათე-
ბის, ხმაურის გარეშე. ეს იყო ჩუმი, მაგიური ადგილი. ჩემს ფეხ-
თან გაზიანი სასმლის ცარიელი ქილა ეგდო. მივუყვებოდი ბი-
ლიკს და თვალებს ვაცეცებდი სიბნელეში აღმართული „მთავა-
რანგელოზის“ ატრაქციონისკენ. ჰაერში თითქოს წვიმის სურნე-
ლი იდგა. მოულოდნელად ცაზე გაიელვა.
„მთავარანგელოზიდან“ ჩრდილოეთით პაჩი ერთი ბილიკის-
კენ გამიძღვა. ჩუმად ავიარეთ კიბეები. პაჩმა შემხვედრი კარი
გასაღებით გააღო და შიგნით შემიძღვა. წვიმა უკვე დაწყებული-
ყო და დელფიკის ქვაფენილს ასველებდა. კარი ზურგს უკან
მოიხურა და მე სიბნელეში დავრჩი. პარკში სრული სიჩუმე იდგა,
რომელსაც მხოლოდ წვიმის წვეთების წკაპაწკუპი არღვევდა.
ვიგრძენი, რომ პაჩი მომიახლოვდა და ხელები წელზე შემომ-
ხვია. ყურში ჩუმად ჩამესმა მისი სასიამოვნო ხმა.
– დელფიკი დაცემულმა ანგელოზებმა ააგეს და ეს ერთა-
დერთი ადგილია, რომელსაც მთავარანგელოზები ახლოსაც არ
ეკარებიან. ამაღამ აქ მხოლოდ მე და შენ ვართ, ანგელოზო.
შემოვბრუნდი და უფრო აშკარად შევიგრძენი მისი სხეულის
სითბო. პაჩმა ნიკაპი ამიწია და მაკოცა თბილი, მთელ სხეულში
სიამოვნების მომგვრელი კოცნით. თმა წვიმისგან დასველებო-
და, ვგრძნობდი საპნის ოდნავ სასიამოვნო სურნელს. ჩვენი ტუ-
ჩები ერთმანეთს ეხებოდა, სველ კანზე კი ოდნავ ვგრძნობდით

373 მკითხველთა ლიგა

სიცივეს. პაჩის მკლავები შემომეხვია, მაგრად მიმიკრა თავის-
კენ და უფრო ღრმად ჩამძირა ამ გრძნობაში.
პაჩმა ჩემს ქვედა ტუჩზე შერჩენილი წვიმის წვეთები დაკოცნა
და ვიგრძენი, რომ მიღიმოდა. შემდეგ თმა გადამიწია და ლავიწ-
თან მაკოცა. შემდეგ ყურის ბიბილოზე და ბოლოს ოდნავ მიკბი-
ნა მხრის თავზე.
ხელები მოვხვიე წელზე და კიდევ უფრო მაგრად მივიკარი.
პაჩმა თავი ჩემს კისერსა და მხარს შორის ჩარგო, ხელებით
კი ზურგზე მეფერებოდა. სწორედ ამ დროს გავიგე მისი ჩუმად
ნათქვამი სიტყვები – მიყვარხარ, – თან სახე ჩემს თმაში ჰქონდა
ჩარგული. – ასეთი ბედნიერი, როგორც ახლა ვარ, არასოდეს
ვყოფილვარ.
– რა გულისამაჩუყებელია – მომესმა ოთახის მეორე ბოლო-
დან მძიმე ხმა. – შეიპყარით ანგელოზი!
მაღალი, ტანადი კაცები, რომლებიც უეჭველად ნეფილიმები
უნდა ყოფილიყვნენ, სიბნელიდან გამოვიდნენ, პაჩს გარს შემო-
ერტყნენ, მკლავებში ხელები ჩაავლეს და უკან დასწიეს. ჩემდა
გასაკვირად, პაჩი არ ეწინააღმდეგებოდა.
„როცა ჩხუბს დავიწყებ, გაიქეცი“, – გაისმა ჩემს გონებაში მი-
სი ხმა და მივხვდი, ახლა იმიტომ არ ეწინააღმდეგებოდა, რომ
სიტუაციის გასააზრებლად დროს მაძლევდა. „მე მათ შევიტყუებ,
შენ კი გაიქეცი. ჩაჯექი ჯიპში. ხომ იცი უგასაღებოდ როგორ და-
ქოქო? სახლში არ წახვიდე, მანქანაში დარჩი, სანამ არ გიპო-
ვი...“
კაცი, რომელიც ბრძანებებს გასცემდა, ახლა ოდნავ წინ წა-
მოიწია და კარის ღრიჭოებიდან შემოსული შუქის ფონზე მისი
სახეც უფრო გამოჩნდა. მაღალი იყო, სიმპათიური და ასაკთან
შედარებით, არაბუნებრივად ახალგაზრდულად გამოიყურებო-
და. ეცვა თეთრი პოლოს კლუბის ზედატანი და ნაჭრის შარვალი.

374 მკითხველთა ლიგა

 – მისტერ მილარ, – ჩავიჩურჩულე. მეტი ვერაფრის თქმა ვერ
მოვახერხე.
– ნება ნიბოძეთ სათანადოდ წარმოგიდგინოთ საკუთარი თა-
ვი, – თქვა მან. – მე ვარ შავი ხელი. მე მამაშენ ჰარისონს კარ-
გად ვიცნობდი. მიხარია, რომ ახლა ვერ ხედავს, როგორ იმცი-
რებ თავს ამ ეშმაკის ნაშიერთან – თავი გადააქნია. – ისეთი არ
ხარ, ნორა, როგორიც მეგონა, რომ გაიზრდებოდი. მტერთან
დამეგობრებით შენს წარმომავლობას სასაცილოდ იგდებ. დარ-
წმუნებული ვარ, წუხელ ჩემი ერთ-ერთი ნეფილიმის სახლიც შენ
ააფეთქე. მაგრამ, ამას აღარ აქვს მნიშვნელობა. ამის პატიება
შემიძლია. – შემდეგ მცირედი, მაგრამ მრავალმნიშვნელოვანი
პაუზა გააკეთა. – ოღონდ, ეს მითხარი, ნორა: შენ მოკალი ჩემი
ძვირფასი მეგობარი – ჩონსი ლანჟი?

მეორე წიგნის დასასრული

375 მკითხველთა ლიგა