Dominika Mąsior 6a

„Jestem liściem”

Jest ranek, obudziły mnie poranne promienie słońca. Zapowiada się piękny
słoneczny dzień. Jestem listkiem rosnącym na pięknej zarazem ogromnej
brzozie w parku. Tak naprawdę nazywam się Gaja, ale przez to że jestem mała i
wyróżniam się od mojej rodziny nikt nie chce się ze mną zadawać. Moi bracia
są ładniejsi, dlatego jak zawsze coś się poskarżę się mamusi, że mi dokuczają to
nie mam szans z nimi wygrać.
Pewnego dnia grupka dzieci zaczęła rzucać patykami w nasze drzewo, po
czym chłopak trafił we mnie tak mocno, że mój ogonek odpiął się i sfrunęłam
jak piórko, bardzo się bałam, ale poczułam się jak ptaszek który codziennie
przelatuję obok naszego drzewa. Mówiłam sobie w myślach mogę latać. Ja
zamyślona spadałam w dół aż wreszcie uderzyłam szybę nawet tego nie
poczułam bo byłam tak zamyślona. Przez szybę zobaczyłam dziewczynkę, która
była smutna. Patrząc na nią mi też zrobiło się smutno. Nagle spojrzała w moja
stronę, usiadłam szybko na parapecie i starałam się nie ruszać. Dziewczynka
złapała mnie w ręce i ze zdziwieniem oglądała. Byłam troszeczkę obita co było
widać. Położyła mnie na stole po czym wyszła zostawiając mnie w jej pokoju.
Przyniosła dla mnie miskę z wodą i dokładnie obmyła mi rany. To tak bardzo
łaskotało, że aż miałam parsknąć śmiechem, ale wiedziałam że nie mogę…
Dziewczynka nie była już tak smutna jak wcześniej, szybko się ubrała po czym
złapała mnie i poszłyśmy na zewnątrz. Dziewczynka podeszła do największej
brzozy w centrum miasta i zaczęła zbierać inne listki leżące na ziemi. 
Weźmiemy więcej listków, abyś nie czuła się samotna. - powiedziała i zebrała
więcej listków. 
Wróciłyśmy do domu, dziewczynka przygotowała dla nas piękny domek
postawiła go przy oknie. Zaprzyjaźniłam się z innymi listkami o imionach : Gracja,
Nila i Bartek. Nigdy nie wróciłam do moich braci ale poznałam wreszcie przyjaciół
którzy ze mnie się nie śmiali. Teraz mieszkam w ciepłym domku z przyjaciółmi i
dziewczynką, gdzie wiatr nie jest mi już straszny .