บทนํา

"คุณชายกับคุณหนูหนีไปเจ้าค่ะ!!"

"ข้าจะไม่ทิงเจ้าเสียวจู"

"คุณชายและคุณหนู ต้องหนีให้รอดนะเจ้าค่ะพวกเรา
จะหลอกล่อพวกมันไปอีกทางพอบ่าวหลอกมันไปอีก
ทางคุณชายพาคุณหนูหนีไปนะเจ้าค่ะ"

1
"ใช่ขอรับ พวกเราเกิดมาเพือดูแลปกป้องคุณหนูและ
คุณชายพวกเราทําทังหมดเพือพวกท่านนะขอรับ "

"หากยังมีวาสนาต่อกันพวกบ่าวจะตามหาคุณชายกับ
คุณหนูนะเจ้าค่ะ"

หลังจากรําลากันเสร็จบ่าวรับใช้ทีแต่งตัวเป็ นคุณหนูและ
คุณชายต่างหลอกล่อศัตรูทีตามฆ่าเจ้านายของตนเพือ
ให้พวกเขานันปลอดภัย

"พีว่าพวกเราควรแยกกันนีไม่เช่นนันพวกเราจะไม่รอด
กันทุกคน"

2
"พีใหญ่กล่าวถูกแล้วแล้วเราจะแยกย้ายกันยังไง"

"พีจะดูแลเจ้าห้ากับเจ้าสีเจ้ารองกับเจ้าสาม พวกเจ้าทัง
สองโตแล้วไปด้วยกันได้สว่ นเจ้าห้ากับเจ้าสียังเด็กนักพี
จะดูแลเขาเอง"

"หากเรายังมีโอกาสหรือวาสนาต่อกันเราค่อยพบกันอีก
ครังข้ากับน้องสาม จะไปแค้วนอู"๋

"ส่วนพีจะไปแคว้นเว่ย ไว้พบกันอีกครา"

"ข้าขอลาท่านพีเจ้าค่ะ"

3
"ขอให้โชคดี"

"เช่นกันเจ้าค่ะ"

4
 เกรินนํา

สายนําทีหนาวเย็นอากาศทีเริมเข้าสูช่ ่วงของฤดูเหมันต์
ภายในป่ าทีเขียวชะอุม่ มีสาวน้อยร่างบางมานังซักผ้าที
ข้างลําธารในป่ า แต่เพียงไม่นานเสียงบางอย่างก็ดงั ขึน
มา

ก้อนหินทีมาจากไหนไม่รูล้ อยมาตรงทีร่างบางกําลังซัก
ผ้าแต่ก็มีบางอย่างมาฉุดร่างบางหลบมาได้

5
ตูม้ !!!!

"แม่นางระวัง!!"

"...."

หมับ!!

ร่างสูงโปร่งรีบวิงมาขว้าร่างบางเอาไว้แน่น

"....."

6
"แม่นางเจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่"

"....."

"เจ้าคงโกรธข้าทีแตะเนือต้องตัวเจ้าสินะ"

"......"

"ข้าขอโทษ"

"....."

"เดียวก่อนแม่นาง เดียว ไปเสียแล้วข้ายังไม่รูจ้ กั ชือเจ้า

7
เลยแถมเจ้ายังไม่เก็บผ้าทีซักกลับไปด้วยแย่จริง"

ร่างบางวิงหน้าตืนกลับมาทีบ้านองตัวเองใบหน้าแดงกํา
ตัวสันไปหมด

"ท่านพีสีท่านเป็ นอะไรไปน่ะ"

"(ข้าเกือบโดนหินปาทีหัว)"

ร่างบางใช้ภาษามือพูดคุยกับน้องสาวของนางเองอย่าง
คล่องแคล้ว

"ท่านเป็ นอะไรหรือไม่"
8
"(ข้าไม่เป็ นไรหรอกมีคนมาช่วยเอาไว้แต่ขา้ ตืนเต้นเกิน
ไปจนวิงหนีเขามา)"

"ท่านพีนีน่า ไม่เป็ นอะไรก็ดีแล้วงันท่านพีสีข้าไปขายผัก

ทีตลาดก่อนนะเจ้าค่ะ แล้วอย่าลืมทานอาหารนะเจ้าค่ะ
ข้าไปแล้วนะเจ้าค่ะ"

"(โชคดีนอ้ งเล็ก)"

......

..........

9
.....

......

.....

10
 สตรีใบ้ออกเรือน

หลีอันฉี

11
นามของข้าคือหลีอันฉี เป็ นบุตรสาวคนทีสีของสกุลหลี
มารดาเป็ นองค์หญิงแคว้นหรง ท่านพ่อเป็ นรองเจ้ากรม
อาญาและเป็ นราชบุตรเขยของฮ่องเต้องค์ก่อน นามว่า
ติงเสียวเฟิ ง เมือสิบปี ก่อนเพราะความหูเบาไปหลงเชือ
คํายุยงของ อํามาตย์ชวจนทํ
ั าให้ตระกูลของข้าถูกฆ่า
ล้างตระกูลพีน้องคนอืนๆหายสาบสูญบิดามารดาก็หาย
ไปเช่นกัน พีรองกับพีสามไปด้วยกันข้ากับน้องห้าทียัง
เด็กพีใหญ่เลยรับหน้าทีดูแลพวกข้าสองพีน้อง ตอนนี
น้องห้าออกเรือนไปแล้วเมือปี ทีแล้วแต่ก็เกิดเหตุกบั นาง
จนพวกเราคิดว่านางจะไม่รอดแต่ดีทีนางรอดกลับมาได้
ตอนนีนางอยูด่ ีมีสขุ มากกว่าเดิมหลายเท่าสามีทีแต่ก่อน
ไม่ชอบนางบัดนี ก็ทาํ ดีกบั นางมากขึนข้าเองกําลังจะ
แต่งงานออกเรือนไปกับคนทีข้ารักเช่นกัน

12
"อันฉี เจ้ามาแล้วหรือท่านพ่อกับท่านแม่รอทานข้าวเย็น
อยู"่

"(เจ้าค่ะ ขอโทษด้วยทีมําให้รอนาน)"

"เจ้ามาก็ดีแล้ว เข้ามาก่อนสิ"

ข้าเดินเข้ามาภายในจวนสกุลจางแต่ก็ได้แต่เงียบไม่พดู
อะไรจะให้ขา้ พูดอะไรข้าเป็ นใบ้นะ...ข้าทําความเคารพ
ท่านพ่อท่านแม่ของว่าทีสามีของข้าพวกเขากลับไม่
สนใจข้าสักนิดมองผ่านข้าไปเฉยๆเหมือนข้าไม่ได้อยูท่ ีนี

13
"นังทานอาหารเถอะ"

"รอก่อน"

"รอใครอีกงันหรือท่านแม่"

"รอคูห่ มันเจ้าอย่างไรล่ะ"

"ข้าไปหมันไว้ตอนไหนอีกท่านแม่"

"หมันตังแต่เด็ก"

14
"เอาเถอะอย่าทะเลาะกันเพราะคนอืนเลย เจ้านังได้
แล้วข้าจะทานอาหารเย็นแล้ว"

"คุณหนู่หลิงจ้าวอิงมาแล้วเจ้าค่ะ"

"คาราะท่านลุงท่านป้าเจ้าค่ะ"

"อิงเอ๋อมานังข้างๆป้าสิลกู "

"เจ้าค่ะ"

"พวกเจ้าสองคนก็นงลงสิ
ั จะยืนอีกนานมัย"

15
"ขอรับ"

"ท่านป้าเจ้าค่ะ คุณหนูคนนีใครหรือเจ้าค่ะข้าไม่เคย
เห็นหน้าเลย"

"สตรีใบ้ ลูกหลานชาวบ้านเเถวนีแหละอย่าได้สนใจ"

"จะไม่ให้สนใจได้อย่างไรเจ้าค่ะตอนนีกูก็รูว้ า่ ท่านพีชืน
ชอบสตรีคนนีถึงขันพามาทีนีด้วย"

"ชังเถอะๆข้าเหนือยจะแย่แล้วรีบกินๆเข้าไปเถอะ"

16
"ท่านพีเองก็รูว้ า่ ข้าเป็ นคูห่ มันท่านเหตุใดท่านถึงได้ทาํ
เช่นนีด้วยข้าไม่ยอมหรอกนะถ้าต้องมาพ่ายแพ้ให้สตรีใบ้
เช่นนี!!"

"หลิงจ้าวอิงเจ้าพูดอะไรระวังคําพูดด้วยนางจะเป็ นใบ้
พูดไม่ได้ไม่เกียวกับเจ้า คนดีทีไหนมาว่าคนอืนเช่นนี"

"ข้าดีกว่าสตรีใบ้คนนีอีกท่านมาว่าข้าเช่นนีได้อย่างไร
กัน"

"นางคือคนทีข้าจะแต่งงานด้วยไม่ใช่เจ้า เลิกก่อกวนสัก
ทีเถอะอันฉีเรากลับกันดีกว่า"

17
ข้าพยักหน้าตอบรับก่อนจะคาราวะท่านพ่อท่านแม่ของ
จางเหว่ยก่อนจะรีบเดินตามออกไปเขาใช้มืออีกข้างกุม
มือของข้าเอาไว้แม้จะไม่พดู อะไรแต่ขา้ รับรูถ้ งึ ความรูส้ กึ
ของเขาทีแสดงออกมาขอให้ขา้ อย่าได้เลือกผิดเลย....

.......

.....

วันแต่งงาน

ข้านังอยูใ่ นจวนของข้าทีมีทา่ นพีใหญ่เป็ นญาติฝังข้าและ

เป็ นผูใ้ หญ่ในงานเปรียบเสมือนบิดามารดา เพราตลอด
สิบปี ทีผ่านมาพีใหญ่เลียงดูขา้ กับน้องห้ามาตลอด ถ้าพี
18
ใหญ่เห็นแก่ตวั สักนิดพีใหญ่สามารถปล่อยพวกเราทิง
กลางป่ าก็ได้แต่พีใหญ่ก็ไม่ทาํ กลับเลือกทีจะดูแลข้าและ
น้องห้าทียังเล็ก ท่านพีใหญ่ก็เปรียบเป็ นบิดามารดาของ
ข้า

"อันฉี เจ้าตืนเต้นมัย"

"(ตืนเต้นเจ้าค่ะ)"

"พีดีใจทีเจ้าออกเรือนไปกับคนทีเจ้ารัก"

"(ท่านพี..)"

19
"เอาล่ะเจ้าบ่าวผ่านหน้าประตูแล้วเจ้ามารอเขาเถอะจะ
ได้ทาํ พิธีทีนีจะได้ไปทําพิธียกนําชาให้พอ่ แม่สามีเจ้า
ต่อ"

"(เจ้าค่ะ)"

หลังยกนําชาให้พีใหญ่แล้วเราก็แห่ขบวนไปยังจวนของ
สกุลจางทันที งานแต่งงานทีจัดยิงใหญ่ทีมีผคู้ นมาร่วม
ยินดีและนินทา แม้ขา้ จะพูดไม่ได้ไม่ใช่วา่ ไม่ได้ยินข้า
เกือบจะหายจากอาการเป็ นใบ้แล้วข้ารักษามาสองปี ปีนี
ถ้ายังดืมยาต่อเนืองก็จะหายแล้ว พอได้ยินคนอืนต่อว่า
ข้า ทีเป็ นใบ้แต่กลับได้แต่งเข้าสกุลจางคุณชายจางเหว่
ยคิดเช่นไร้เอาสตรีใบ้มาแต่งงานด้วย บ้างก็วา่ แม้จะงด
งามราวเทพธิดาแต่อย่างไรก็เป็ นใบ้ และอืนๆอีกมาก

20
มาย ข้าแค่พดู ไม่ได้แต่ไม่ใช่วา่ จะพูดไม่ได้ตลอดไปนี

"เสร็จพิธี เจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้หอได้"

"ดืมสุรามงคลเถอะ"

เขาว่าพลางหยิบสุรามาให้ขา้ จอกหนึง เขาถืออีกจอก

ก่อนจะส่งยิมให้ขา้ แล้วดืมสุราลงไป

"ตอนนีเราเป็ นสามีภรรยากันแล้วนะ"

"(เจ้าค่ะ)"

21
"ข้าจะออกไปดืมฉลองกับสหายและแขกคนอืนๆ เจ้า
หิวก็กินอาหารพวกนีก่อนเลยนะ"

"(เจ้าค่ะ)"

..........

.....

ใครบอกว่าการแต่งงานคือจุดสินสุด มันเป็ นเพียงจุดเริม

ต้นของข้ากับเขาในฐานะสามีภรรยาจ่างหาก.....

.....

22
.....

....

23
 ฮูหยินรอง

หลีอันฉี

1 เดือนต่อมา

24
ข้าแต่งงานกับจางเหว่ยได้หนึงเดือนแล้วเขาดูแลข้าดี
เสมอมาวันนีเขาต้องออกเดินทางไปค้าขายทีแคว้นหรง
เพือทําการค้าทีนันข้าอยากตามเขาไปไม่รูว้ า่ ข้าถ้าอยูท่ ีนี
แม่สามีจะรังแกข้ามากขนาดไหนยิงข้าพูดไม่ได้ยงแล้
ิ ว
ใหญ่จะไปบอกใครก็ไม่ได้ขา้ เขียนจดหมายมาให้สามี
อ่าน

"( ข้าขอไปทําการค้าด้วยนะ )"

"ฉีเอ๋อเจ้าไปไม่ได้มนั อันตราย"

25
"(ข้า...)

ข้าโบกไม้โบกมือให้เขาเข้าใจว่าข้าไม่อยากอยูท่ ีนีเขา
กลับเข้าใจว่าข้าเข้าใจเขาเฉยเลยสามีเจ้าคิดเองเช่นนี
ไม่ได้นะ

"เอาล่ะข้าต้องไปแล้วเจ้าอยูท่ างนีข้าฝากดูแลท่านพ่อ
ท่านแม่ดว้ ยนะ"

"....."

"เอาน่าอีกสามเดือนข้าก็กลับมาแล้วเจ้าไม่ตอ้ งห่วงข้า

26
หรอกรูม้ ยสามี
ั เจ้าเก่งทีสุดเลย"

"(อือ เจ้าเก่งมาก)"

"เจ้ายิมแล้วรูม้ ยเวลาเจ้
ั ายิมงดงามกว่าทําหน้าเศร้าอีก
นะ"

"(ข้ารูพ้ ีใหญ่เคยบอกเช่นเดียวกันว่าข้าเวลายิมแล้วงด
งาม)"

"เอาล่ะข้าต้องออกเดินทางแล้วข้าจะรีบไปรีบกลับมา
นะฮูหยินของข้า"

27
"(ข้าจะรอท่าน)"

คล้อยหลังสามีของข้าออกไปแม่สามีก็เรียกตัวข้าเข้าไป
พบทีรเ◌ื อนทันทีขา้ ทําตามอย่างว่าง่ายเพราะสามีฝาก
ให้ขา้ ดูแลท่านแม่สามีกบั ท่านพ่อสามีขา้ จะดูแลคนทัง
สองให้ดีทีสุด

"ฮุ่ยอินเซียงเจ้าเข้ามานีสิ"

"เจ้าคะ"

สตรีนางนันรูปร่างบอบบางใบหน้างดงามราวเทพธิดา
บนสรวงสวรรค์นางมาทํามัยกันข้าทียืนนิงอยูถ่ งึ กับขบ

28
คิดขึนมาทันทีวา่ นีอาจจะเป็ นภรรยาอีกคนของสามีขา้ ก็
เป็ นไปได้หรือท่านพ่อท่านแม่คิดว่าข้าเป็ นใบ้แล้วอาจ
คลอดบุตรไม่ได้เลยให้นางแต่งเข้ามาเป็ นฮูหยินรองกัน

"นางจะเข้ามาเป็ นฮูหยินรองเจ้าต้องดูแลนางด้วยเข้าใจ
มัยหลีอันฉี"

"......"

"ข้าล่ะเบือท่าทีของเจ้าจริงๆขวางหูขวางตาข้าอย่างยิง
พูดก็พดู ไม่ได้ในเมือรูจ้ กั แล้วก็ออกไปเสียพานางไปพัก

29
ด้วย"

"(เจ้าคะ)"

"ลาท่านแม่เจ้าคะ"

ข้าไม่ทาํ อะไรกับนางอีกก่อนจะเดินพานางไปดูเรือนของ
นางโดยทีมีความรูส้ กึ อึดอัดอยูต่ ลอดเวลา

"ฮูหยินใหญ่ขา้ มีนามว่าฮุ่ยอินเซียงนะเจ้าคะ"

"ข้าเพียงยิมก่อนจะเดินนํานางไป"

30
"ท่านอยูค่ ยุ เป็ นเพือนข้าได้มย"
ั

"......"

"ข้ารูว้ า่ ท่านพูดไม่ได้แต่ขา้ เรียนภาษามือมานะเจ้าคะ"

"......"

"ข้าไม่อยากแต่งงานกับคุณชายจางเลยเจ้าคะ"

"......."

"แต่ทา่ นพ่อทีทําการค้ากับคุณชายจางนันให้ขา้ แต่งเข้า

31
มาทีนีคุณชายจางบอกว่าเขาจะดูแลข้าให้ดีทีสุดเหมือน
น้องสาวคนหนึง"

"..."

"ข้าเข้าใจนะเจ้าคะทีต้องมารูจ้ กั กับภรรยารองของสามี
แต่ขา้ นันจะไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นเลยเจ้าคะข้าจะดูแล
ท่านให้ดีทีสุดเหมือนพีสาวของข้าเลยเจ้าคะ"

"....."

"ข้าขอเป็ นน้องสาวของท่านพีนะเจ้าคะ"

32
"....."

ข้าทําได้เพียงแค่ยมตอบรั
ิ บนางเอาไว้ในเมือนางมาดีขา้
ก็ตอ้ งดีตอบนางด้วยไม่เช่นนันคนอืนจะหัวเราะเยาะเอา
ได้วา่ สะใภ้บา้ นนีใจคอคับแคบใจร้ายต่อฮูหยินรองข้าไม่
อยากให้สามีตอ้ งอับอายเพราะข้าอีกแค่สามีแต่งสตรีใบ้
เช่นข้าเขาก็อบั อายมากพอแล้ว

.................

..........

......

33
....

....

....

....

....

....

...

34
วันนีข้าต้องออกไปหาท่านหมอทีช่วยรักษาข้ามาตลอด
หลายปี ทีผ่านมาจะแอบมาก็ไม่เชิงเพราะถ้าแอบมาจริง
ต้องมาคนเดียวแต่นีต้องพาฮูหยินรองออกมาด้วยนาง
ทําท่าดีอกดีใจทีขะได้ออกมาข้างนอก

"ท่านพีเจ้าคะท่านพีมาหาท่านหมอทําไมเจ้าคะ"

ข้าเขียนทีพืนว่า

"(ข้ามารักษาอาการใบ้ของข้า)"

"มีทางรักษาท่านพีด้วยงันอีกไม่นานข้าก็จะได้พดู กับ

35
ท่านพีได้แล้วสินะเจ้าคะ"

"(คงจะใช่)"

"งันท่านพีเข้าไปรักษากับท่านหมอเลยเจ้าคะเดียวข้าจะ
ไปเดินดูทีตลาดเองอีกหนึงชัวยามข้าจะกลับมานะเจ้า
คะ"

"(เข้าใจแล้ว)"

"งันข้าไปก่อนนะเจ้าคะ"

36
ข้า เดินเข้าไปหาท่านหมอเพือตรวจอาการของข้าแต่ละ
วันว่าเป็ นเช่นไรบ้างท่านหมอเองเป็ นบุรุษทีมีใบหน้างด
งามเช่นสตรีนางหนึงท่านหมอคนนีรักษาข้ามาตังแต่เด็ก
แล้วอีกอย่างท่านหมอก็เป็ นสหายสนิทของท่านพีใหญ่
ของข้า ข้าเลยไว้วางใจเขามากทีสุดตอนนีอาการของข้า
ก็เริมดีขนมากเรื
ึ อยๆโดยต้องรักษาอย่างต่อเนืองแต่จะมี
ยาบางตัวทีคนท้องไม่สามารถดืมได้เพราะอาจจะเกิด
อันตรายต่อเด็กในครรภ์และจะทําให้การรักษาของข้าล่า
ช้าลงไปอีก

"มาแล้วหรือ"

"....."
37
"ข้าจะตรวจให้เจ้าเองว่าการรักษาของข้าจะได้ผลมาก
น้อยเท่าไหร่"

"......"

"ได้ข่าวว่าเจ้าแต่งงานออกไปเรือนไปแล้ว"

"(เจ้าคะ)"

"เจ้าได้แต่งออกเรือนต้องมีความสุขให้มากๆนะดูขา้ สิ
แต่งออกเรือนเช่นเจ้าไม่ได้ไปไหนมาไหนก็ตอ้ งหลบซ้อน
ไม่ให้ใครรูว้ า่ คนทีไปด้วยคือคนรักของข้า"

38
"(ท่านไม่กล้วสามีทา่ นน้อยใจหรือ)"

"ข้ากับเขายังไม่แต่งงานกันเลยจะเรียกสามีภรรยากัน
ได้เช่นไรเจ้าเด็กน้อย"

"(ท่านหมอจะแต่งงานมัยเจ้าคะ)"

"ก็คิดๆเอาไว้ฝ่ายทางบ้านของข้าไม่มีใครบิดามารดาก็
สินใจไปหลายปี มีแต่ฝ่ายทางคนรักของข้านันแหละที
ลําบาก"

"(ท่านมีความสามารถขนาดนีคนฝ่ ายนันต้องชอบท่าน

39
แน่)"

"มีอย่างเดียวทีข้ามีให้ไม่ได้"

"(อะไรหรือเจ้าคะ)"

"ข้ามีลกู ให้ฝ่ายนันไม่ได้"

"(ท่านอย่าเศร้าไปเลยนะเจ้าคะ)"

"เอาละมาเถอะข้าจะตรวจเจ้าแล้วนะ"

40
"(เจ้าคะ)"

ผ่านไปครึงชัวยามการตรวจอาการของข้าก็ตรวจเสร็จ

"เจ้าต้องดูแลตัวเองให้มากนะอย่าดืมชา อย่าดืมนํา
หวานทุกชนิด ขนมหวานก็ตอ้ งงด ดืมยาให้ตรงเวลาที
ข้าบอกห้ามขาดห้ามเกินทําเช่นนีอีกไม่กีเดือนเจ้าก็จะ
หายสนิทเจ้าก็จะสามารถกลับมาพูดได้อีกครังแต่จงจํา
เอาไว้วา่ ถ้าหากว่าเจ้าประจําเดือนไม่มาตามวันทีมัน
มาปกติให้หยุดดืมยาทันทีแล้วรีบมาหาข้าเข้าใจมัย"

"(เข้าใจเจ้าคะ)"

41
"ดีมากอีกไม่นานเจ้าก็จะหายแล้วนะ"

"(ขอบคุณมากเจ้าคะทีช่วยรักษาข้า)"

"เอาล่ะเจ้ากลับเถอะเสร็จแล้ว"

"(ลาแล้วเจ้าคะ)"

.....

.....

....
42
....

...

ข้าเห็นฮูหยินรองนังคอยข้าทีหน้าประตูโดยทีนางคงจะ
มานังอยูน่ านมากแล้ว

"เอ๊ะ! ท่านพีออกมาแล้ว"

"(ทําไมไม่เข้าไปข้างในล่ะข้างน้องมันร้อนมากเลย
นะ)"

43
"ไม่หรอกเจ้าคะข้าไม่อยากรบกวนท่านพีทีกําลังรักษา
อยู"่

"(เจ้าไม่ไปเทียวหรือ)"

"ไม่ไปเจ้าคะข้าเหงา"

"(งันหรือ)"

"ท่านพีจะไปทีใดอีกหรือไม่เจ้าคะ"

"(ข้าจะไปเยียมน้องสาวทีสกุลเหรินเสียหน่อยเจ้ากลับ
ไปก่อนเถอะ)"
44
"ข้าไปด้วยนะเจ้าคะ"

"(เอาอย่างนันก็ได้)"

"ขอบคุณเจ้าคะ"

....

.....

....

45
ความสัมพันธ์

46
หลีอันฉี

ข้าเฝ้ารอสามีของข้ากลับมาทุกเช้าเย็นเวลาผ่านมาจน
เกือบปี ทีเขาออกไปทําการค้าทีแคว้นหรงแต่เมือครึงปี ที
ผ่านเขาได้ไปแคว้นเหลียงเพือทีจะทําการค้าทีนันข้าก็รอ
มาตลอดจนกระทังตอนนีข้าก็ยงั คงรอแต่ดเู หมือนข้าจะ
ได้รบั ทังข่าวดีและข่าวร้ายเช่นเดียวกัน

"ฮูหยินเจ้าคะตอนนีนายท่านกลับมาแล้วเจ้าคะ"

"จริงหรือ"

"เจ้าค่ะ"

47
"รีบไปหาท่านพีกันเถอะ"

ข้ายังไม่ได้บอกสินะว่าข้าพูดได้แล้วมีเพียงสาวใช้ของข้า
ทีรูว้ า่ ข้าพูดได้ขา้ จะบอกสามีของข้าเป็ นคนแรกเรืองทีข้า
กลับมาพูดได้อีกครังข้าข้ารีบเดินออกไปหาสามีทีพึง
กลับมา

"ฮูหยินมาแล้วเจ้าคะ"

"อันฉี"

ข้าส่งยิมไปให้ก่อนจะสวมกอดอีกฝ่ ายด้วยความคิดถึงที

48
ข้าต้องทนให้คนอืนโขกสับมาตลอดทังปี แต่เมือได้เห็น
สามีกลับมายิงมีความสุขกับการรอคอย แต่ก็เพียงเท่า
นันเมือข้าเห็นสตรีตรงหน้าทีงดงามเสียจนข้าไม่อาจ
เทียบเท่าได้รอยยิมดีใจของข้าหมดลงทันทีนีมันเกิด
อะไรขึนกันแน่ขา้ สับสนไปหมดแล้ว

"ข้าลืมแนะนําไปนีคือฮูหยินอีกคนทีข้าได้แต่งงานกันที
แคว้นเหลียงเมือครึงปี ทีผ่านมา นางมีนามว่าเย่วอวีซิน"

"......."

"ข้ารักนางเจ้าเข้าใจข้านะ"

49
"........"

ข้าได้แต่เพียงส่ายหน้าก่อนจะค่อยๆถอยออกไปเรือยๆ
ก่อนจะวิงเข้าเรือนของข้าทีเคยเป็ นเรือนหอทีข้าใฝ่ ฝันมา
นานแต่ตอ้ งพังไปเมือข้านันไม่อาจเทียบเคียงความงด
งามนันได้เลยข้าร้องไห้ออกมาจนข้าทนไม่ไหวอีกต่อไป
ข้าไม่ไหวจริงๆทําไมเขารักข้าคนเดียวไม่ได้ทาํ ไมกันคํา
สาบานทีเข้าให้ขา้ หายไปไหนหมดทําไมกันเพียงไม่นาน
คนผูน้ นก็
ั ลืมเสีนแล้วหรือทําไมกัน

2 เดือนต่อมา

ผ่านมาได้สองเดือนทีข้าเก็บตัวอยูแ่ ต่ในจวนไม่ออกไป
พบใครเลยนับตังแต่จางเหว่ยพาเย่วอวีซิน เข้ามาภาย
50
ในส่วน ทีเคยเป็ นของข้าแต่บดั นีมันกลายเป็ นของนาง
ไปเสียแล้วข้าไม่เคยทีจะออกไปพบใครไม่พบในกระทังผู้
เป็ นสามีแม่สามีทีข้าเคยคอยดูแลข้าก็ไม่ไปหาอีกเลยแม้
กระทังจะเหยียบย่างออกไปจากเรือนก็ไม่เคยทีจะออก
ไปพบผูใ้ ดเอาจะหมกตัวอยูภ่ ายในห้องของข้า

"นางไม่ยอมออกมาอีกหรือ"

"เจ้าคะ ฮูหยินบอกว่าไม่อยากพบใครเจ้าคะ"

"ข้าจะเข้าไปเจ้าถอยออกไป"

"ไม่ได้เจ้าคะครังนีนายท่านทําเกินไปจริงๆเจ้าคะฮูหยิน

51
รอนายท่านทุกวันโดนฮูหยินจางรังแกสารพัดแต่ก็อดทน
เพราะนายท่านแต่นายท่านไปทําการค้ากลับแต่งงานกับ
สตรีอืนเช่นนันจะให้นายท่านไปพบฮูหยินไม่ได้"

"เจ้าเป็ นเพียงสาวใช้เท่านันกล้าดียงั ไงมาว่ากล่าวข้า

เช่นนี"

"ทําไมจะว่ากล่าวไม่ได้เจ้าคะข้าได้รบั คําสังจากฝ่ าบาท

ให้มาดูแลฮูหยินคนทีข้าจะเคารพนันมีเพียงฝ่ าบาทกับ
ฮูหยินเท่านันไม่ใช่นายท่าน"

"เจ้า!!"

52
.....

ข่าวดี

53
หลีอันฉี

ในตอนนีสิงทีเหลืออยูใ่ นชีวิตของข้านันก็คือครอบครัว
ของข้าทีมีทา่ นพีหลีจิงและหลีหมินทีรอคอยข้าข้าตัดสิน
ใจแล้วว่าจะสูจ้ ะไม่ออ่ นแอเด็ดขาดสามีแค่มีภรรยาอีก
คนไม่เป็ นไรหรอกข้าอดทนไหว เมือตัดสินใจได้นนข้
ั าจึง
ยอมออกมาจากเรือนของข้าโดยข้างกายมีสาวใช้คน
สนิทของข้าทีคอยดูแลอยู่

"อันฉีเจ้ายอมออกจากเรือนแล้วหรือ"

"(ใช่)"

54
ข้าทํามือบอกว่าใช่ขา้ จะยังไม่บอกจางเหว่ยว่าข้า กลับ
มาพูดได้แล้วข้าก็จะยังไม่บอกเขาข้าจะให้เขาพิสจู น์ตวั
เองว่าเขาดีพอเหมือนตอนแรกทีข้าคิดหรือไม่

"ข้าขอโทษเจ้านะต่อไปข้าจะไม่ทาํ อีกข้าสาบาน"

"(..ก็ดีถา้ ท่านทําได้)"

ข้าเดินออกไปร่วมโต๊ะทานอาหารเช้าร่วมกับทุกคนฮูห
ยินรองทีตอยชนนีกําลังนังทานอาหารเช้าอยูก่ ็รบี วิงมา
หาข้าทันทีขา้ รูจ้ กั นางมานางน่านักนิสยั ดีตอ่ ข้ายิงนัก
นางคือคนทีข้าไว้ใจอีกคนหนึง

55
"พีหญิงมาแล้วพีหญิงนังข้างๆข้านะ"

"(ได้ส)ิ "

"ยอมออกจากเรือนแล้วหรือแม่ตวั ดีเอาแต่ใจตัวเอง
จริงๆแค่สามีมีภรรยาอีกคนทําเป็ นรับไม่ได้"

"ท่านแม่พอเถอะ"

"ทําไมแค่นีรับไม่ได้หรือจึงให้สามีของเจ้ามาปกป้อง
เหอะสตรีใบ้เช่นเจ้าออกเรือนได้ก็บญ
ุ ท่วมหัวแล้ว"

56
"ข้าบอกให้พอไงเจ้าไม่ได้ยินหรือเจ้ามาว่าลูกสะใภ้เช่น
นีมันดีแล้วหรือถึงนางจะพูดไม่ได้แต่นางได้ยินเจ้านีมัน
จริงๆเลยสงบปากสงบคําเอาไว้บา้ ง!!"

ประมุขใหญ่ของบ้านเอ่ยขึนมาจนทุกคนเงียบไปทันที

"จางเหว่ยเจ้าบอกข่าวดีกบั นางสิ"

"ขอรับท่านพ่อ อันฉี ตอนนีเย่วอวีซินตังครรภ์ได้สเดื

ี อน
แล้วและตอนนีฮุ่ยอินเซียงก็กาํ ลังตังครรภ์เช่นเดียวกัน
ตามกฏของตระกูลผูใ้ ดได้ให้กาํ เนิดบุตรชายก่อนคนนัน
จะได้ขนมาเป็
ึ นฮูหยินใหญ่"

57
เคร้ง!!

ตะเกียบในมือร่วงหล่นลงพืนทันทีนีน่ะหรือข่าวดีทีข้าได้
รับข้าวดีอย่างนันหรือข้าไม่เห็นดีใจทีพวกนางกําลังตัง
ครรภ์เลยสักนิดลูกก็ยงั มีไม่ได้ตาํ แหน่งข้าก็จะรักษาเอา
ไว้ไม่ได้ขา้ รักษาอะไรไม่ได้เลยถึงแม้ขา้ ไม่อยากได้
ตําแหน่งนีแต่ขา้ ก็สญ
ู เสียมันไม่ได้เช่นกันแต่แล้วอย่างไร
ในเมือคนผูน้ ีเพียงเเค่มาบอกกล่าวกับข้าหาใช่ขอ
อนุญาตข้า น่าเสียดายจริงๆทีข้ารูต้ วั ได้ชา้ ไปหน่อยข้า
น่าจะรูไ้ ด้ตงนานแล้
ั วว่าทุกอย่างต้องกลายเป็ นเช่นนี

"....."

"(เราหย่ากันเถอะ)"
58
ข้าใช่นาในจอกเขี
ํ ยนตัวหนังสือบนโต๊ะอาหารพอทุกคน
เห็นก็ตกใจขึนมาทันทีทาํ ไใต้องตกใจในเมือสุดท้ายแล้ว
พวกเขาต้องการข้าออกไปจากทีนีอยูด่ ีขา้ ก็จะทําให้เรือง
ทุกอย่างก่อนจะสายไปข้าขอหยุดและเดินเส้นทางใหม่ดี
กว่าทีจะทนกับเรืองเช่นนีตังแต่เด็กบิดาของข้านันก็มี
ท่านแม่ของข้าเพียงคนเดียวไม่มีใครอืนอีกมันยากนัก
หรือทีจะมีภรรยาเพียงผูเ้ ดียวทําอยากมีภรรยากันเยอะๆ
เหมือนเครืองประดับข้าไม่เคยคิดเลยว่าชัวชีวิตของข้า
จะได้มาพบเจ้ากับคนเช่นนี

"หลีอันฉี"

"เจ้าเขียนอะไรออกมารูต้ วั บ้างมัย"
59
ข้ารูต้ วั ว่าข้ากําลังทําอะไรแต่ในเมืออยากรูว้ า่ ทําไมข้าจะ
พูดเอง

"ข้ารูต้ วั ดี"

เมือข้าเอ่ยออกมาทุกคนต่างตกใจหนักกว่าเดิมเพราะข้า
พูดออกมาได้เพราะทุกคนไม่รูว้ า่ ข้าพูดได้แล้ว

"ข้ารูต้ วั ดีวา่ ทีท่านแต่งกับข้านันเพราะสงสารสตรีทียาก

จนและเป็ นใบ้เช่นข้าหาใช่วา่ รักข้าจริงข้ารูม้ าเสมอข้า
ทนอยูท่ ีนีมาเป็ นปี โดนรังแกสารพัดแต่ขา้ ก็อดทนเพราะ
รักท่านแต่ดสู ดิ ใู นวันนีทีท่านมาพูดกับข้าข้าไม่เคยอยาก
ได้ตาํ แหน่งภรรยาใหญ่ทา่ นรูม้ ยที
ั ข้ายอมแต่งกับท่าน
60
เพราะอะไรเพราว่าท่านสัญญาว่าจะมีแค่ขา้ คนเดียวจะ
ไม่มีคนอืนแต่ทา่ นก็ทาํ ไม่ได้ขา้ ทนมามากพอแล้วข้าไม่
อาจทนใช้สามีรว่ มกับผูอ้ ืนได้!!"

"เราต้องคุยกัน"

จู่ๆตัวของข้าก็ลอยขึนตามแรงของจางเหว่ยทีอุม้ ข้าขึน
มาก่อนจะพาข้ากลับเรือนของข้าพอมาถึงเตียงข้าก็
ถูกวางลง

"ท่านจะทําอะไรปล่อยข้านะ!!"

"พูดได้เจ้าก็พดู เก่งเชียวนะ!!"

61
เพียะ!!!

ข้าตบใบหน้าของเขาสุดแรงจนอีกฝ่ ายหน้าหันไปทันที

"ออกไป!!"

แคว่ก!!!!

"เจ้าจะทําอะไรปล่อยข้านะ!!"

"เจ้าเป็ นภรรยาข้าข้าจะไม่ยอมหย่ากับเจ้าเด็ดขาด!!!"

62
"เจ้า!! ปล่อยข้า!!"

"อือ!!"

......

.....

....

.....

63
...

"เจ้าต้องเป็ นของข้าเพียงคนเดียวหลีอันฉี"

....

....

....

64
 ฟางเส้นบางๆ

หลีอันฉี

หลังจากจางเหว่ยหลับไปข้าทีถูกข่มแหงทําได้เพียงแค่

65
ร้องไห้เงียบๆข้าไม่อยากอยูก่ บั คนเช่นนีแล้วข้าไม่อยาก
อยูแ่ ล้วคนผูน้ ีไม่ใช่คนทีทีข้ารักไม่ใช่จางเหว่ยทีเคยช่วย
เหลือข้ายามทีข้าลําบากไม่ใช่คนทีข้ารักสุดหัวใจอีกต่อ
ไป

รุง่ เช้า..

...

แม้วา่ อากาศภายนอกจะเป็ นอากาศทีดีขา้ กลับไม่อยาก

ออกไปไหนเลยสักนิดข้าไม่อยากไปพบเจอใครอีกต่อไป
เมือคิดเช่นนันนําตาของข้าก็ใหลออกมาทันทีบาปกรรม
อะไรทีข้าได้พบเจอมากันถึงได้ตอ้ งมาตกอยูใ่ นสภาพนี
ข้าทําผิดอะไรกันนักหนาข้าทําผิดอะไร
66
"ฮูหยินใหญ่ได้เวลาทานอาหารเช้าร่วมกับนายท่านและ
ฮูหยินคนอืนๆแล้วเจ้าค่ะ"

"ฮูหยินคนอืนๆ"

"ตอนนีไม่ใช่แค่สองเจ้าค่ะแต่เป็ นสีคน"

"ข้าไม่ออกไปเขาจะมีภรรยาเป็ นพันคนข้าก็ไม่ออกไป
เจ้าจําเอาไว้วา่ ข้าเกลียดเขาเข้ากระดูกดําชาติหน้าหรือ
ชาติขา้ ไม่อยากพบเขาอีก!!"

"ฮูหยินต้องสูน้ ะเจ้าคะจะให้คนอืนเยียดหยามไม่ได้นะ

67
เจ้าคะ"

"ข้าจะต่อสูแ้ ย่งชิงกับสตรีพวกนันเพือบุรุษทีมากรักเช่น
นีทําไมกันคนอย่างข้าเมือไม่รกั ข้าแล้วข้าก็จะไม่รกั ผูน้ นั
ตอบทําไมข้าต้องเสียเวลาเปลืองหัวใจของตนเองไปรัก
บุรุษผูน้ นด้
ั วยให้สตรีพวกนันแย่งชิงกันไปเถอะ"

"เข้าใจแล้วเจ้าคะ"

" เจ้าเข้าใจแล้วก็ดีไปเตรียมอาหารมาให้ขา้ และเจ้าต้อง

เป็ นคนไปเอามาห้ามให้ผใู้ ดแต่ตอ้ งอาหารของข้าไปเด็ด
ขาดเพราะข้ารูว้ า่ ต้องมีคนลอบวางยาฆ่าแน่นอน เจ้าไป
ทําตามทีข้าบอกก็แล้วกัน"

68
"เจ้าคะฮูหยิน"

ไม่ใช่วา่ ค่าโง่แต่ขา้ ไม่อยากแสดงออกว่าเขารูเ้ รือง

ทุกอย่างสตรีทีมาจากแคว้นเหลียง ผูน้ นั แม้ภายนอกจะ
ดูงดงามอ่อนโยนอ่อนหวานแต่ดวงตาของนางทีมองมา
ยังค่าเมือวานเขาก็รบั รูไ้ ด้ทนั ทีวา่ นางพร้อมทีจะเป็ นศัตรู
ค่าคาดคิดว่าอีกไม่ชา้ มันต้องเกิดเรืองใหญ่ขนแน่
ึ นอน
เพราะหัวใจของสตรีไม่มีอะไรยากแท้หยังถึงด้วยสตรีไม่
ใช่บรุ ุษทีคิดวางแผนอันใด แล้วคนอืนจะรูท้ นั สตรีม เป็ น
บุคคลทีมีมารยาร้อยเล่มเกวียน ไม่มีผใู้ ดทีจะสามารถรู ้
แท้วา่ สตรีผนู้ นคิ
ั ดเช่นไรข้าก็เช่นเดียวกันถ้าไม่เคยอ้อม
ค้อมหรือแสดงว่า ข้าฉลาดเลยสลิปเข้าเป็ นการป้องกัน
ตนเอง ไม่ให้ผอู้ ืนรูว้ า่ ตนเองมีความคิด ทีฉลาดเกินไป

69
มารดาของข้าก็เคยพูดเอาไว้วา่ อย่าทําตัวฉลาดเกินไป
เพราะเราไม่ได้รูว้ า่ คนทีฉลาดกว่าเรา หรือคนทีตํากว่า
เรา ว่าเป็ นเช่นไรถ้าอยากให้รูค้ นผูน้ นว่
ั าเขาเป็ นคนเช่น
ไรก็ตอ้ งทําตัวโง่ๆไว้มารดาของข้าได้สอนเอาไว้เช่นนี

3 วันต่อมา

"ฮุ่ยอินเซียง"

"พีหญิงท่านยอมออกมาพบข้าแล้ว"

"ข้าไม่เคยโกรธเจ้าเลยสักนิดไปดืมชากันทีส่วนเหลียนฮ
วากันดีมย"
ั

70
"ดีเจ้าคะ"

"งันไปกัน"

ทําไมข้าถึงสนิทสนมกับฮูหยินรองผูน้ ีก็เพราะว่านางเป็ น
คนทีเหมือนน้องสาวของข้าและนางไม่เคยทีจะทําให้ขา้
รูส้ กึ ว่าเป็ นคนไร้คา่ นางมักมีรอยยิมให้ขา้ เสมอข้าเพียง
หวังว่าถ้าอยากไปแล้วอยากให้นานขึนมาเป็ นฮูหยินเอก
ได้เคียงคูก่ บั จางเหว่ย

"ชานีหอมจริงเจ้าคะพีหญิง"

71
"ข้าก็วา่ เช่นนันแต่เจ้าอย่าดืมเยอะล่ะเจ้ากําลังท้องอยู่
นะ"

"อ้อ เจ้าคะข้าต้องขอโทษพีหญิงด้วยทีตังครรภ์ก่อนเช่น
นี"

"ข้าเข้าใจดีวา่ เจ้าก็ไม่ได้อยากให้มนั เป็ นเช่นนีเจ้าไม่

ต้องห่วงข้าหรอกใครจะแต่งกับใครจะรักกับใครก็แล้วแต่
ชะตากรรมของคนผูน้ นก็
ั แล้วกันเจ้าอย่าคิดมากดืมชา
ต่อเถอะ"

"เจ้าคะ พีหญิง"

72
อึก..

..

"โอ๊ยยยย!!"

"ฮุ่ยอินเซียงเจ้าเป็ นอะไร"

"พีหญิงข้าเจ็บท้องเจ้าคะ"

"เจ้ไปตามหมอมาเร็ว"

73
"เจ้าคะฮูหยิน"

"เป็ นเช่นไรบ้าง..อินเซียงเจ้าเลือดออก!!"

"พีหญิงข้าเจ็บเหลือเกิน"

"เจ้าเป็ นเช่นไรบ้าง ช่วยด้วยๆ"

"พีหญิงฮือออๆ.."

"ใครก็ได้ช่วยที!!!"

74
"ฮูหยินใหญ่เกิดอะไรขึนขอรับ"

"พาฮูหยินรองเข้าห้องแล้วให้ทนั หมอมาตรวจเร็วๆ"

"ขอรับ"

"พีหญิงข้ากลัว"

"เจ้าไม่ตอ้ งกลัวเจ้าเป็ นน้องสาวของข้าข้าจะปกป้องเจ้า

เอง"

"ท่านหมอมาแล้ว!!"

75
"ท่านหมอมาก็ดีไปรักษาฮูหยินรองเดียวนีเลย"

"ขอรับ"

.....

..

หนึงชัวยามผ่านไป

"ท่านหมอออกมาแล้ว"

76
จางเหว่ยรับเข้าไปถามท่านหมอทันทีตอนนีมีคนมาก
มายมารอกันอยูท่ ีนีทังหมดแล้ว

"ฮูหยินข้าและลูกของข้าเป็ นเช่นไรบ้าง"

"ฮูหยินรองปลอดภัยแล้วขอรับนายท่านแต่วา่ ..บุตรใน
ครรภ์ไม่อาจรักษาไว้ได้ทนั ขอรับข้าน้อยเสียใจด้วย"

"ลูก ลูกของข้า"

"ฮูหยินรองถูกวางยาขับเลือดขอรับ"

"ใครกันทีกล้าทําเช่นนัน"
77
"เรียนนายท่านวันนีฮูหยินรองไปดืมชากับฮูหยินใหญ่
เจ้าคะ"

"เพ่ยเพ่ยเจ้าว่าเช่นนีได้อย่างไรถึงแม้วา่ ฮูหยินรองจะไป
ดืมชากับฮูหยินใหญ่ของข้าก็จริงแต่ชานันข้าเป็ นคนไป
เอามาและลองดืมไปแล้วตามคําสังของฮูหยินใหญ่อีก
อย่างตอนทีดืมชากันฮูหยินใหญ่ก็ดืมด้วยถ้าในนันมียา
ขับเลือดจริงฮูหยินใหญ่ก็ตอ้ งมีระดูดว้ ยเช่นกันแต่นนีฮูห
ยินไม่ได้เป็ นอะไรเลยเจ้าจะกล่าวว่าร้ายเช่นนีไม่ได้"

"จับตัวนางบ่าวรับใช้คนนีไปโบยจนกว่าจะยอมรับและ
นําฮูหยินเอกไปโบยจนกว่าจะรับเช่นเดียวกัน"

78
"แต่วา่ ..."

"ข้าสัง!!!"

"ขอรับ!!"

ร่างของข้าถูกลากไปยังห้องลงโทษทีมีเอาไว้เฉพาะสตรี
ทีขีอิจฉาริษยาทีวางยาฆ่าผูอ้ ืนให้มาโดนลงโทษกันทีนี
ข้าถูกถอดชุดข้างนอกออกเหลือเพียงชุดสีขาวข้างในแส้
ทีใช้ตีขา้ นันบาดลึกเข้ามาทุกทีทีมันบาดลงบนเนือตัวข้า
แม้จะเจ็บไปทัวร่างกายแต่ก็ไม่อาจร้องขอชีวิตได้ ถ้าถูก
เฆียนตีถกู โบยถึง 3 วัน 3 คืนร่างกายของข้านันผ่าน

79
คืนวันอันโหดร้ายมาแสนนานข้าไม่อาจอดทนต่อไปได้
อีกข้ากระอักเลือกออกมาหลายต่อหลายครังในหัวของ
ข้านันเฝ้าแต่คิดถึงคนทีขึนชือว่าครอบครัวของข้า ท่าน
พ่อ ท่านแม่ ท่ายพี ท่านพีหญิงทังสอง น้องสาวของข้า
ข้าคงไม่อาจไปเจอท่านได้อีก

"ฮองเฮาเสด็จ!!"

"ถวายพระพรฮองเฮาพะยะค่ะ"

"น้องสาวข้ากับสาวใช้ของข้าอยูท่ ีใด!!"

"เอ่อ.."

80
"ตอบมา!!"

"ห้องลงทัณฑ์พะยะค่ะ"

"ไปนําตัวน้องสาวข้ากับสาวใช้ขา้ ออกมา"

"คงไม่ได้พะยะค่ะสตรีผนู้ ีทําผิดต้องๆด้รบั การลงโทษ"

"จางเหว่ยเจ้ายังจําได้มยว่
ั าเจ้าสาบานอะไรเอาไว้เจ้าจะ
มีแค่นอ้ งสาวข้าเพียงคนเดียวจะไปทุบตีนางจะไม่ทาํ ให้
นางเสียใจเจ้ายังจําได้มยแล้
ั วเจ้าเคยทําตามคําสาบาน
ได้มยข้
ั าจะเอาน้องสาวของข้าคืน!!! ทหารไปนําตัว

81
นางออกมา"

"พะยะค่ะ"

"ต่อให้เป็ นสหายของฝ่ าบาทก็ไม่ตอ้ งเว้น!!"

"พะยะค่ะ"

..........

.....!

.....
82
...

....

...

...

83
 พบพีน้อง

หลีอันฉี

84
ข้าถูกท่านพีหลีจิงทีบัดนีได้ถกู แต่งตังให้เป็ นฮองเฮา
เคียงข้างฝ่ าบาทท่านพีพาข้ามายังวังหลวงแต่สงที
ิ ข้าได้
พบเจอนันทําให้ขา้ ต้องดีใจอย่างยิงเมือสตรีทีท้องโตยืน
อยูน่ นคื
ั อคนทีข้าไม่เคยลืมใบหน้าของนางได้และอีกคน
ทีทีมาพร้อมกับบุรุษรูปร่างสูงกํายําหน้าตาเรียบนิงนันก็
คือพีหญิงรองกับพีหญิงสามของข้า

"ท่านพีหญิง"

"เจ้าสี"

ข้าวิงเข้าไปกอดพีรองและพีสามตอนนีเราสามคนได้
กลับมาเจอกันอีกครังแล้วนําตาของข้าใหลออกมาทันที

85
ทีได้เจอกันในรอบสิบปี สวรรค์ทาํ ให้เราได้มาเจอกัน

"หลีหมินกําลังจะมาถึง"

"หมินหมินกําลังจะมานางได้แต่งงานออกเรือนไปหรือ
ยัง"

"เรียนท่านพีรอง เจ้าห้าออกเรียนได้สองปี แล้วเจ้าคะ"

"อย่างนันเองหรือ"

"แล้วบุรุษทีอยูข่ า้ งพีสามคือใครเจ้าคะ"

86
"นีคือหวังเหล่ยเป็ นอดีตรองแม่ทพั แคว้นอูแ๋ ละเป็ นสามี
ของข้า"

"แล้วพีรองไม่ได้พาพีเขยมาด้วยหรือเจ้าคะ"

"ไม่ได้พามาด้วยและก็ไม่มีสามีอนั ใดชังมันเถอะเจ้าละ
ทําไมเนือตัวมีแต่รอยเฆียนตีเช่นนี"

"ข้าโดนใส่รา้ ยว่าวางยาฮูหยินรองและถูกโบยเป็ นการ

ลงโทษเจ้าคะ"

"ชะตากรรมของพวกเราชังเลวร้ายยิงนัก"

87
"พีสามท่านยังดีทียังมีพีเขยคอยอยุเ่ คียงข้างไม่ได้โดน
ทอดทิงเหมือนพวกเราตอนนีหลีหมินก็เจอเหตุการเช่น
เดียวกันเจ้าคะ"

"เจ้าอย่าได้เศร้าเสียใจไปทุกอย่างย่อมมีทาแก้ไขเสมอ"

"พีรองพูดถูกเจ้าสีอย่าคิดมากเลยนะพวกเรามาพบกัน
เราควรทีจะมีความสุขมากกว่า"

เพียงไม่นานท่านพีหลีจิงก็ถกู เรียกตัวให้ไปเข้าเฝ้าเป็ น
การสอนตัวข้ากลัวว่าท่านพีจะได้รบั อันตรายแต่เพียงไม่
นานท่านพีก็กลับมาด้วยใบหน้ายิมแย้มไม่เปลียน

88
.......

.....

....

....

....

89
ข้าเหนือยมามากพอแล้ว

หลังจากได้พดู คุยกับพีน้องข้าจึงขอลากลับจวนก่อนทีข้า
จะผ่านจวนไปกเจอกับจางเหว่ยทีมายืนรอข้าทีหน้า
ประตูทางเข้า

90
เพียะ!!!

"เจ้ายังมีหน้าทําหน้ารืนเริงอยูอ่ ีกเจ้าทําเช่นนีได้อย่างไร
เจ้ากลายเป็ นสตรีเช่นนีได้อย่างไรเสียแรงทีข้านันรักเจ้า
แต่ดสู งที
ิ เจ้าทําสิเจ้ามันใจดําอํามหิตผิดมนุษย์จริงๆ!!"

"ใช่เจ้ามันทําเกินไปแล้ว!!"

ทีแท้แม่สามีก็อยูท่ ีนีด้วยงันหรือแต่ทีแน่ๆข้ายังไม่ได้ทาํ
อะไรผิดนีข้าผิดอะไรทําไมข้ามาถึงก็ตอ่ ว่าข้าเสียยก
ใหญ่เช่นนี

"(มันเกิดเรืองอะไรขึนทําไมถึงมาโวยวายใส่ขา้ เช่นนี)"

91
"เพราะฮูหยินใหญ่อิจฉาฮูหยิน3 จึงสังคนมาสังหาร ฮูห
ยิน 3 ส่งตอนนีก็ได้รบั บาดเจ็บบุตรในครรภ์ก็แท้งไป
เช่นนี"

"(เจ้าเป็ นสาวใช้ของฮูหยินสามใช่มยเหตุ
ั ใดจึงมันใจว่า
ข้าเป็ นคนสังให้คนมาสังหารฮูหยินของเจ้า)"

"พวกนันสารภาพเองกับปากว่าฮูหยินสังให้พวกมันมา
สังหารฮูหยินสามนะเจ้าคะ"

"เจ้าบังอาจเกินไปแล้วนะ!!"

92
"(พอเถอะ จางเหว่ยเจ้าเชือสาวใช้นางนีกับพวกนักฆ่า
นันน่ะหรือใยท่านถึงไม่เชือข้า)"

"ข้าไม่น่าแต่งสตรีใบ้ขีอิตฉาริษยาเช่นเจ้าเข้ามาใน
ตระกูลของข้าเลยไม่น่าเลยจริงๆ"

"(....)"

"เป็ นเช่นนันเองหรือ.."

"ทําไมเจ้าถึงพูดได้"

"จางเหว่ยเจ้าตกใจงันหรือทีสตรีใบ้ขีอิจฉาเช่นข้าพูดได้
93
เจ้าสรุปความผิดทุกอย่างเอาความผิดทุกอย่างมาลงที
ข้าคนเดียวเจ้าสังคนโบยข้าเพราะว่าข้าทําร้ายอินฮุย้
เซียงเจ้าเคยถามข้าสักครังมัยเคยเชือใจแล้วยืนข้างข้า
บ้างหรือไม่เจ้าไม่เคยเลยสักนิดไม่เคยเลยสักครัง เจ้าไม่
รักข้ามาตังแต่ตน้ แต่ทีแต่งกับข้าเพราะข้าเป็ นน้องของ
ฮองเฮางันหรือข้าอดทนกับเจ้ามานานมากพอแล้ว ใน
วันนีหากหาความจริงได้สาํ เร็จถ้าข้าเป็ นฝ่ ายผิดหรือฝ่ าย
ถูกอย่างไรข้าจะหย่าให้เจ้าเองจบการสืบสวนครังนีข้าจะ
ไปเองไปตามพยานหลักฐานมา!!"

.......

............

94
.......

....

....

....

.....

...

"เจ้าเองสินะทีกล่าวว่าข้านันสังให้เจ้ามาสังหารฮูหยิน

95
สาม"

"ใช่ก็ทา่ นสังข้ามาสังหารฮูหยินสามเอง"

"เป็ นเช่นนันเองหรือ"

"ใช่ทา่ นสังข้า...โอ๊ยยย!!"

"เอานําเกลือสาดใส่มนั "

ข้าสังสาวใช้ทีท่านพีส่งมาให้ขา้ ก่อนแต่งงานออกมาเอา
ถังนําเกลือสาดใส่แผลทีโดนตีจนอีกฝ่ ายร้องลันไปทัว
จวนข้าใจดีออ่ นโยนไม่ชอบใช่หรือไม่ชอบเห็นอีกด้าน
96
ของข้าเช่นนันหรือ!!!

"ข้ามาจากตระกูลหลีแห่งเเคว้นหรงเจ้าคงรูจ้ กั แม่ทพั
หญิงคนแรกของแคว้นหรงสินะนางคือมารดาของข้าเอง
ข้าถูกฝึ กให้จบั ดาบยิงธนูตงแต่
ั หา้ ขวบรูจ้ กั การทรมารคน
มาตังแต่เด็ก ข้ามีวิธีทรมารเจ้าเป็ นพันวิธีนีแค่วิธีแรก
หากเจ้ายังยืนยันว่าข้าสังเจ้าให้ไปสังหารนางข้าจะทรมา
รเจ้าจนกว่าเจ้าจะคายความจริงของเจ้าออกมาเอง!!!"

"เอาถ่านไฟออกเอาเหล็กทรมารออกมา!!!"

"ข้ายอมแล้วๆท่านไม่ได้สง่ ข้ามาฮูหยินสามส่งข้ามา
หมายจะทําร้ายท่านให้นายท่านไล่ทา่ นออกจากตระกูล
จาง ทีข้าเหล่ามาคือความจริงนางอยากใส่รา้ ยท่าน
97
เพราะท่านเป็ นมารหัวใจของนางความจริงนางไม่ได้ตงั
ครรภ์นางตังครรภ์ไม่ได้จงึ หาเรืองทีจะมาอ้างว่าตนแท้ง
บุตรและใส่รา้ ยท่านได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถอะข้าโดน
บังคับให้ทาํ นางเอาลูกชายของข้าเป็ นตัวประกันเอาไว้
ได้โปรดปล่อยข้ากับลูกเถอะนะขอรับ ได้โปรดเถอะ..."

"เป็ นความจริงงันหรือ"

"ใช่ขอรับเป็ นความจริง"

"ไม่จริงข้า..."

"หยุด เจ้าบังคับข่มขู่ผอู้ ืนเช่นนีไดอย่างไรกัน"

98
เพียะ!!!

"จางเหว่ยเจ้าตบข้าถึงสองครังแล้วนะข้าทนเจ้ามามาก
พอแล้วถ้าเจ้ากล้าตบข้าอีกข้าจะฆ่าเจ้าให้ตายคามือ
เลยคอยดู!!!"

เพียะๆ!!!

"ทําไมข้าจะไม่กล้าตบเจ้า!!"

ชิง!!!

99
ข้าคว้ากระบีทีอยูข่ า้ งกายผูค้ มุ้ กันก่อนจะพุง่ ตัวหันกระบี
แทงทีท้องของจางเหว่ยต่อหน้าต่อตาทุกคนในเรือน

ฉึก!!!!

ผัวะ!!!

ข้าถีบอีกฝ่ ายจนล้มลงทีพืนจางเหว่ยกุมท้องตนเองแน่น
ข้าเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะใข้กระบีปั กลงทีพืน

"อาเหว่ย"

"ท่านพี!!"
100
"หุบปากสุนขั ของพวกเจ้าเดียวนี!!!"

"จางเหว่ยเป็ นเช่นไรบ้างคนอย่างข้ายอมเจ้า ยอมแม่

ของเจ้า ยอมคนใช้ของเจ้ามาตลอดจนกลายเป็ นคน
อ่อนแอแต่พอข้าสูเ้ จ้าขึนมาเจ้าเองก็แค่เด็กคนหนึงทียัง
คงติดมารดาอย่างกับเด็กยังไม่หย่านมข้าคนนี หลีอัน
ฉีคนนียอมเจ้ามาโดยตลอดบัดนนีจะไม่มีคาํ นันอีกต่อไป
จงจําเอาไว้เขียนใบหย่ามาให้ขา้ ภายในคืนนีไม่เช่นนัน
จ้าจะตัดความเป็ นชายของเจ้าให้หา่ นทีเลียงกิน และ
ใครไปฟ้องทางการข้าเองก็จะใช้อาํ นาจบ้างคอยดูก็แล้ว
กันว่าข้าจะกล้าหรือไม่!!!"

สินเสียงของข้าก็เดินกลับไปยังเรือนของตนสังสาวใช้ให้
101
เก็บของเตรียมออกจากเรือนแห่งนี

......

.....

......

....

....

102
พรากจาก

103
หลีอันฉี

ภายในคืนทีมืดมิดแต่ใครจะรูไ้ ด้วา่ สิงทีข้ากระทํามาทัง

หมด ไม่ได้สง่ ผลแค่เพียงค่าเพียงผูเ้ ดียวระหว่างทีข้าได้
ใบหย่าจากอดีตสามีขา้ คิดว่าข้ากําลังจะเป็ นอิสระแล้ว
นันสิงทีข้าไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะเกิดขึนกับครอบครัว
ของข้าหรือสักครังนันก็คือ น้องสาวของข้าหลีหมิน มี
เหตุรา้ ยรอบเข้ายังจวนสกุลเหริน ในยามวิกาล และน้อง
สาวของข้าก็ได้ปกป้องสามีทีนางรัก จนตัวตาย แค่เพียง
ไม่กีชัวยาม ทีข้าได้อยูก่ บั น้องสาวและได้พบพานกับ
บรรดาพีน้องทังหมด ก็ตอ้ งมา

เสียน้องสาวคนเล็กคนทีข้าอยูก่ บั นางมาหลายปี นางที

ตายจากข้าไปเสียแล้ว

104
ค่าทีรีบออกจากส่วนของตนเองเพือทีจะไปหาน้องสาว
ของข้า แต่เมือไปถึง กลับพบว่า ผูห้ ญิงเท่าทีเป็ นมารดา
ของเหรินวังซู ด่าท้อน้องสาวของข้าเสียๆหายๆ จน
กระทังพีรองถึงกับออกปาก ว่ากล่าวตักเตือน เกิดการ
ต่อสูก้ นั เสียยกใหญ่แต่สดุ ท้าย เรืองมันจบทีท่านพีใหญ่
ทีเป็ นฮองเฮา จะสังประหารคนตระกูลเหริน แต่เพราะ
ตระกูลเหริน มีบญ
ุ คุณต่อแผ่นดินต่อแคว้นจึงทําให้
ท่านพีใหญ่ทีเป็ นฮองเฮา ต้องพลอยได้รบั โทษ ไปด้วย
เช่นกันโดยทีฝ่ าบาท สังประหาร ท่านพีใหญ่เพราะ
ความโมโห ทีบังอาจสังประหาร ขุนนางทีมีคณ
ุ งาม
ความดี ฆ่าในตอนนันแม้จะมี จางเหว่ย อยูเ่ คียงข้างแต่
ข้าก็อย่ากับเขาแล้วค่าทีกําลังหนีเอาตัวรอด เขาไม่เพียง
แต่ไม่หนั มาช่วยข้า เขาเพียงแค่ปรายตามามองข้า เล็ก
น้อย ข้าทีบาดเจ็บ พร้อมกับ อุม้ ท้อง ลูกของเขา ใช่คา่
105
ตังท้องลูกของเขา ได้ 7 เดือนแล้ว ไม่เพียงเขาไม่สนใจ
ข้า กลับไม่มีแม้แต่ จะรูเ้ ลยสักนิดจะสนใจข้าเลยสักนิด
เดียวในสายตาของเขาข้าก็แค่สตรีทีใจดําอํามหิตเพียง
เท่านัน

"น้องสีเจ้าอดทนเอาไว้นะ"

" พีใหญ่ไม่ตอ้ งห่วงข้าหรอก ท่านพีใหญ่ก็ตงท้

ั องเช่น
เดียวกันกับข้า ข้าทนได้ ท่านพีก็ตอ้ งดูแลตัวเองด้วยนะ
เจ้าคะ"

" เจ้าสีแม้วา่ พวกเรา จะตังครรภ์ทงั 3 คนแต่ก็ยงั มีเจ้า

3 สามีของนางทีคอยช่วยเหลือเราได้ จ้าไม่ตอ้ งห่วง
และไม่ตอ้ งคิดมาก ในเมือเรา ยังไงก็ตอ้ งจากลากับคน
106
ทีเรารัก มันก็ตอ้ งจําเป็ น ทีจะทําในสิงนัน พีขอโทษทีทํา
ให้ทกุ คนต้องมาเจอกับเรืองราวเหล่านี เมือไปถึงแคว้น
ของเรา เราก็จะปลอดภัย พีไปสืบข่าวมาแล้วว่า เสด็จ
แม่ยงั ไม่ตาย และกําลังตามหาเราอยูถ่ า้ เราไปแคว้น ห
รงเราก็จะปลอดภัย"

" พีใหญ่กล่าวถูกต้องแล้ว พวกเราต้องอดทน อีกไม่

เกิน 2 วันเราก็จะถึงทีนันแล้ว อดทนอีกนิด"

ข้ามอง พีใหญ่ทีท้องโตกับพีรองทีอุม้ ทารกน้อยถึง 2

คนทีเป็ นบุตรของพีรองนังรถม้า ทีวิงเร็วคนทีบังคับรถ
ม้า ก็คือสามีของพีสาม เห็นพีสาวเราว่าสามีของนาง
เป็ นรองแม่ทพั ทีอยูใ่ ต้คาํ สัง ของพีรอง แต่วา่ ก็เกิด
เหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึน ท่านรองแม่ทพั หวัง ก็
107
เลยออกเดินทางหนีตายมาพึง พีใหญ่เป็ นห่วงใครๆกับ
ภรรยาและพีรองแต่ก็อยูไ่ ด้ไม่นาน ได้ข่าวว่า พีรอง
กําลังจะแต่งให้กบั กุนซือทีอยูเ่ คียงข้างกันนับ 10 ปี แต่
ก็ สินหวัง มีเพียงพีศาลเท่านันทียังมีสามีคอยเคียงข้าง
ค่านับถือท่านรองแม่ทพั หวังยิงนัก ทีคอยอยู่ เคียงข้างพี
3 มาโดยตลอด โดยไม่เหนือยนีไปไหน ถ้าอยากมี
ความรักเช่นพีสาวเสียจริง ไม่รูว้ า่ ชาติก่อนเคยทําอะไร
ไว้กรรมถึงได้ตามสนองฆ่าในชาตินี มันไม่เพียงตาม
สนองข้าเพียงผูเ้ ดียวแต่รวมถึงทารกในท้องของข้าด้วย

หลังจากทีข้ามาถึงแคว้นหรง กว่าจะเข้าไปเข้าเฝ้าเสด็จ
แม่ได้ ก็โดนยามหน้าประตูวงั ขับไล่ออกมาแต่เพราะ
เหตุนีข้าก็ได้เจอเสด็จแม่ก็รบั ค่าเข้าวัง เสด็จพีใหญ่ เจ็บ
ท้องคลอดอย่างกะทันหันเจ็บท้องคลอดอย่างกะทันหัน

108
แม้วา่ พีใหญ่ตงครรภ์
ั ได้ เพียงแค่ 8 เดือนแต่การคลอด
ของบุรุษ ก็ไม่นบั ว่า ช้าเกินไป

น่าเสียดายยิงนัก ทีน้อง 5 ไม่สามารถกลับ มายังบ้าน

เกิดของตนเองได้แม้แต่เถ้ากระดูก ก็ไม่สามารถทีจะ
กลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนของตนเอง ไม่รูช้ าติกาํ เนิด
ของตนเองว่ามาจากทีใด แต่ขา้ จะมองอ่อนแออย่างนีไม่
ได้มารดาของข้าคือแม่ทพั หญิงคนแรกทีต่อสูเ้ พือแผ่น
ดินบ้านเกิดเพือศักดิศรีของตนเอง บิดาของข้า เป็ นถึง
ขุนนางใจสะอาดมือสะอาด ซือตรงต่อ แว่นแคว้น จงรัก
ภักดีตอ่ บ้านเมืองของตนเองข้าทีเป็ นบุตรสาว จะไม่ทาํ
ให้เสด็จแม่และเสด็จพ่อ ต้องเสียใจ แล้วรูส้ กึ อับอาย
ขายขีหน้าเป็ นเด็ดขาดและข้าจะสอนลูกในท้องของข้า
ให้ดีทีสุดให้เขาแข็งแกร่งและไม่ออ่ นแอเป็ นผูน้ าํ คนไม่วา่

109
เขาจะเกิดเป็ นบุรุษหรือสตรีขา้ จะทําให้เขาเป็ นผูย้ งใหญ่
ิ
ให้จงได้

110
 บิดาของข้าคือใคร

หลีอันฉี

15 ปี ตอ่ มา

บุตรชายของข้าเติบโตขึนมามีสติปัญญาอันฉลาดเฉลียว
กว่าคนอืนทัวไป วรยุทธ์เก่งกล้าจนข้ากลัวเขาทีเข้าวัยที
กําลังมีความรักกลัวว่าเขาจะไม่สนใจผูใ้ ดเพราะเอาแต่
ฝึ กฝนตัวเองเช่นนีจนบางทีขา้ ก็อยากให้บตุ รชายหาสตรี
ทีชอบสักคน

111
"หลีเว่ยอันเจ้ามีสตรีทีชอบหรือไม่"

"ไม่มีขอรับท่านแม่"

"เจ้าไม่ลองหาสตรีทีเจ้าชอบสักคนล่ะ"

"ไม่เอาดีกว่าขอรับข้ายังเด็กนักข้าอยากอยูก่ บั ท่านแม่
นานๆ"

"เจ้านีนะเอาแต่ฝึกยุทธ์จนตอนนีไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
เจ้าแล้วเจ้าทีมีใบหน้างดงามเช่นนีไม่มีใครสนใจก็
เสียดายแย่"

112
"ข้างดงามได้ทา่ นแม่อย่างไรล่ะขอรับ"

"ปากหวานจริงๆ"

"อ้อ วันนีลูกจะไปเยียมท่านป้าหลีหลิวหยางและจะไป
เล่นกันกับน้องหลิวเหล่ยด้วยนะขอรับ"

"เอาผลไม้ทีแม่ปลูกไปฝากท่านป้าเจ้าด้วยนะ"

"ขอรับ"

113
"หลีเว่ยอันเจ้าไม่อยากมีเพือนบ้างหรือ"

"ไม่อยากมีขอรับ"

"ทําไมหรือ"

"คนพวกนันเอาแต่พดู ว่าข้าไม่มีบิดาชอบล่อเลียนข้าจน
ข้าไม่อยากเล่นด้วย"

"แม่ขอโทษนะ"

" ทําไมท่านแม่ตอ้ งขอโทษข้าล่ะขอรับในเมือท่านแม่ไม่

ได้ผิดอะไร"
114
" แม่ผิดเองทีไม่อาจดูแลรักษาบิดาของเจ้าเอาไว้ได้ จน
ทําให้เจ้าโดนคนอืน ล้อเลียนและนําเรืองนีไปพูดกัน
ทําไมเจ้าไม่มีเพือน"

" ข้าไม่สนหรอกขอรับท่านแม่ ข้าเป็ นถึงบุตรชาย ของ

ท่านหญิงสี ไม่มีอะไรทีต้องอายอีกแล้วไม่มีบิดา
แล้วอย่างไร ถึงอย่างไรข้าก็เติบโตมาแล้วฉันแม่อบรม
เลียงดูขา้ มาเฝ้าสังสอนข้าและเหตุใดจําเป็ นทีต้องมีบิดา
อีก"

" แม่ขอโทษนะ"

115
" ท่านแม่ทา่ นบอกข้าได้หรือไม่วา่ บิดาของข้าคือใคร"

" บิดาของเจ้าไม่ได้เป็ นเชือพระวงศ์เป็ นแค่พอ่ ค้าคนนึง

เพียงเท่านัน"

" ข้าอยากพบท่านพ่อได้หรือไม่ขอรับท่านแม่"

" เขาเป็ นพ่อค้าอยูท่ ีแคว้นเว่ยนามของเขาก็คือ จางเหว่

ย เป็ นพ่อค้า ตระกูลของเขาเป็ นตระกูลจางเป็ นคนทีมี
เงินมากมายตอนนันเพราะแม่ทียังพูดไม่ได้ เขาทีเคย
ช่วยเหลือแม่เห็นว่าแม่เป็ นคนน่าสงสารจึงแต่งงานกับ
แม่แต่ก็แต่งงานได้ไม่กีปี ก็มีเรืองให้เราต้องหย่ากันตอน
นันแม่จนมากจึงกลายเป็ นว่าเป็ นสตรีใบ้ ทีใครๆก็ไม่
ชอบและท่านน้า 5 ของเจ้าก็จากไปทําให้เราต้องกลับ
116
มาทีแคว้นแห่งนีอีกครัง"

" ทําไมท่านแม่ทาํ ไมถึง ไม่กลับมาแคว้นนีตังแต่เด็กๆ

หรือขอรับ"

" ตอนทีแม่ยงั เด็กในตอนนันท่านลุงของเจ้าพาพวกแม่

หนีแยกย้ายกันไปแคว้นต่างๆทีเราหนีไปก็เพราะว่า
แคว้นแห่งนีเกิดการฆ่าล้างเมืองและยายของเจ้าสังให้
องครักษ์หญิงประจําตัวของนางให้พาพวกแม่หนีไป
เพราะห่วงความปลอดภัยท่านลุงของเจ้าจึงไม่ให้เรา
ย้อนกลับมาทีนีอีกเราย้ายถินฐานกันมาตังหลายครังจน
ไม่มีใครพบร่องรอยของพวกแม่ และรอคอยให้ทา่ นยาย
ของเจ้ามาพบพวกแม่ทีไม่กลับมาก็เพราะคําสังของท่าน
ยายเจ้า"
117
" ถึงว่าเหตุการณ์สงบสุขแล้วท่านแม่กบั ท่านป้าท่านลุง
ถึงไม่กลับมาทีแคว้นก็เพราะว่าเป็ นคําสังของท่านยายนี
เอง"

" ถ้าเจ้าอยากไปพบบิดาของเจ้าก็ไปได้นะแม่ไม่หา้ ม"

" ข้าไม่ได้เกลียดเขาหรอกนะท่านแม่ขา้ แค่อยากเห็น

ว่าทําไมเขาไม่เห็นเราเป็ นครอบครัวเลยหรือถึงได้ไม่มา
สนใจหรอกเช่นนี"

" เราก็มีความสุขของเราเขาก็มีความสุขของเขาจะโทษ
เขาฝ่ ายเดียวก็ไม่ได้ถา้ เจ้าอยากไปก็ไปเถิดแม่ไม่ได้หา้ ม

118
อะไรแต่เจ้าไม่ควรทีจะโกรธแค้นเขาหรอกนะ อีกอย่าง
ถ้าเจ้าไปแม่ฝากสิงนีไปคืนเขาด้วยนะ"

" ได้ขอรับท่านแม่"

ข้าไม่เคยคิดจะปิ ดกันไม่ให้บตุ รชายของข้าได้เจอกับ

บิดาทีแท้จริงของเขาเลยสักนิดก็แค่รอวันให้เขาได้เติบโต
เป็ นบุคคลทียิงใหญ่เสียก่อนเดียวค่อยไปหาอย่างสม
เกียรติ

อีก 3 วันต่อมาบุตรชายของข้าก็เดินทางไปยังแคว้นเว่ย
จนได้ขา้ เตรียมเงินให้เขาและเตรียมของทีข้าจะมอบให้
เขาไปฝากคืนบิดาเขาสิงนีก็คือกําไลหยกทีเขาทําขึนมา

119
ให้ขา้ เป็ นพิเศษตอนแต่งงานกัน

....หลีเว่ยอัน....

ข้าเดินทางมายังแคว้นเว่ยเพือทีต้องการตามหาบิดาที
แท้จริงของข้าตังแต่เด็กข้าไม่เคยถามหาบิดากับท่านแม่
เลยสักครังเพราะข้าคิดว่า ถ้าบิดาของข้ารักท่านแม่ของ
ข้าจริงก็คงจะออกตามหาพวกเราแต่หนีหลายปี ผา่ นมา
ก็ไม่เคยทีจะเหยียบย่างเข้ามาเจอหรือพบเจอกันเลยสัก
ครังครังนีทีข้าอยากพบหน้าเขาเพียงอยากถาม เขา
เพียงเท่านันว่าในใจของเขามีทา่ นแม่และข้าวอยูห่ รือไม่

" คุณหนูเจ้าคะระวังนะเจ้าคะ"

120
สตรีรา่ งน้อย เดินเล่นไปทัวจนเดินชนข้าทีเดินผ่านมาพอ
ดี ตัวข้าไม่ได้เป็ นอะไรมากแต่ตวั ของสตรีคนนีกลับลงไป
ทีพืนอย่างแรงข้าช่วยพยุงนานขึนมาแล้วใช้ผา้ สีขาวทีข้า
พกติดตัวมาพันแผลทีมือให้แก่นาง

"เจ้าไม่เป็ นอะไรนะ"

" ข้าไม่เป็ นอะไรเจ้าค่ะคุณชาย"

"เช่นนันข้าต้องขอตัวก่อน"

" คุณชายมีนามว่าอะไรบอกข้าได้หรือไม่"

121
"ข้า.."

" บอกข้าไม่ได้ก็ไม่เป็ นไรท่านเหมือนไม่ใช่คนทีนีท่านจะ

ไปทีใด"

"จวนสกุลจาง ข้าจะไปหาคนนามว่าจางเหว่ย"

" ท่านจะไปหาบิดาของข้าเช่นนันหรือ"

" เจ้าคือ.."

" ตัวของข้ามีนามว่าจางฮุ่ยเหลียง เป็ นบุตรสาวคนที 2

122
ของท่านพ่อ"

" ถ้าเจ้าเป็ นบุตรสาวคนที 2 เช่นนันเจ้าก็มีพีใช่หรือ

ไม่"

" ข้ามีพีสาวอีกคนนึงเป็ นบุตรสาวของฮูหยินสาม ส่วน

มารดาของข้าเป็ นฮูหยินรอง"

" เช่นนันหรือขอรบกวนแม่นางพาข้าไปหาบิดาเจ้าได้
หรือไม่"

" ท่านจะไปหาท่านพ่อมีธุระอะไรหรือ"

123
" เรืองการค้า"

" เช่นนันข้าจะพาท่านไปเจ้าค่ะคุณชาย"

...จวนสกุลจาง...

ข้าถูกพามายังจวนสกุลจาง ทีมีผคู้ นมากมายมีบา่ วรับ

ใช้มีสาวไทยทีเดินกันไปมาอย่างคึกคัก

" ท่านพ่ออยูท่ ีใดหรือ"

" นายท่านอยูท่ ีห้องหนังสือเจ้าค่ะ"

124
" เดียวข้าจะพาเขาไปหาท่านพ่อเอง"

" เจ้าค่ะคุณหนู"

......

......

.....

....

" มีเรืองอะไรหรือ แล้วนีใครเจ้าพาใครมา"

125
" ท่านพ่อ คุณชายผูน้ ีมาติดต่อค้าขายกับท่านพ่อเจ้า
ค่ะ"

" คุณชายท่านนีท่านเป็ นคนจากทีใดจึงอยากมาติดต่อ

ค้าขายกับข้าเช่นนี"

" ข้าคือ..."

.....

....

126
.....

....

.....

127
 พบบิดา

หลีเว่ยอัน

ข้ารอทีห้องโถง เพราะไม่อาจเข้าไปยังห้องหนังสือได้จงึ
ได้มานังรอทีนี สาวใช้และบ่าวรับใช้ตา่ งรินนําชาให้ขา้
เพือรอคอยประมุขของบ้านมายังห้องโถง

128
" มีเรืองอะไรหรือ แล้วนีใครเจ้าพาใครมา"

" ท่านพ่อ คุณชายผูน้ ีมาติดต่อค้าขายกับท่านพ่อเจ้า

ค่ะ"

" คุณชายท่านนีท่านเป็ นคนจากทีใดจึงอยากมาติดต่อ

ค้าขายกับข้าเช่นนี"

" ข้าคือ..."

"ท่านพีอยูน่ ีเอง ท่านพีมีแขกหรือขออภัยด้วยเจ้าคะที

มาขัดกลางคันเช่นนี"

129
ข้าไม่ได้พดู อะไรเพียงปลายตาหันไปมองสตรีตรงหน้าที
มีใบหน้างดงามแม้อายุจะล่วงเลยมาหลายปี แต่ก็ยงั คง
ความงดงามอยูเ่ ช่นเดิมแต่กิรยิ า ท่าทางทําให้ขา้ รูส้ กึ ไม่
ชืนชอบเลยสักนิด

" ฮูหยินสาม ตอนนีข้ามีแขกเจ้ามีเรืองอะไรถึงได้รบี มา

เช่นนี"

" ข้าเห็นท่านพีเข้าห้องหนังสือข้าเลยไม่ไปรบกวนข้าทํา
ขนมเอาไว้ให้ทา่ นพีพอเดินไปยังห้องหนังสือท่านพีก็ไม่
อยูเ่ ปล่ารับใช้จะบอกว่าท่านพีอยูห่ อ้ งโถงข้าจึงเอาขนม
พวกนีมาให้ทา่ นแต่ไม่คิดว่าท่านจะมีแขกข้าขอโทษ
ด้วย"

130
" ไม่เป็ นไรจ้าไม่รูย้ อ่ มไม่ผิด"

" ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี"

"ท่านคือจางเหว่ยจริงๆใช่หรือไม่"

" ใช่แล้ว"

" ท่านรูจ้ กั สตรีทีมีนามว่าหลีอันฉีหรือไม่"

"....."

" มารดาของข้ารูว้ า่ ข้าจะมาทีนีจึงฝากของสิงนีคืนแก่

131
ท่าน"

ตัวข้ายืนกําไรหยกทีมีความงดงามแบบปราณีตให้แก่
บิดาของข้าแต่เขาก็ยงั คงนังนิงไม่ขยับแล้วไม่พดู อะไร
ออกมาเพียงต้องมองข้าด้วยแววตานิงๆ

" เจ้าเป็ นบุตรชายของนางนันหรือ"

" ใช่"

" แล้วเหตุใดนางจึงคืนกําไรหยกให้แก่ขา้ ข้ากับนางไม่

ได้เจอกันมาหลายสิบปี เหตุใดจึงส่งของคืนมาในเวลา
นี"

132
" ไม่มีความหมายใด มารดาของข้าอยากส่งเมือคืนตัง
นานแล้วแต่ก็ไม่ได้มีโอกาสได้มาทีนีสักทีกลัวว่าถ้าฝาก
คนอืนมาอาจจะเป็ นการรบกวนท่าน ตัวข้าทีเป็ นบุตร
ชายจึงมีหน้าทีมาส่งของคืนให้แก่ทา่ น"

" นางแต่งงานใหม่งนหรื
ั อ"

" มารดาของข้าตังแต่เลิกกับท่านก็ไม่ได้แต่งงานกับ
ใคร"

" เจ้าหมายความว่าเจ้าคือบุตรชายของข้างันหรือ"

133
" ใช่แต่ถา้ ไม่ตอ้ งห่วงข้าไม่ได้ตอ้ งการอะไรจากท่านเลย
สักนิดตําหนักข้าทีข้าอยูก่ ็ดีแล้วมารดาของข้าเป็ นเชือ
พระวงศ์เป็ นท่านหญิงขององค์หญิงของแคว้นหรง ไม่มี
สิงใดทีต้องลําบากอีก เมือไม่นานมานีข้าถามหาท่าน
กับมารดา มารดาจึงบอกว่าท่านคือบิดาของข้าใครจึง
อยากรูว้ า่ ท่านเป็ นเช่นไรข้าจึงมาทีนีมาเยียมเยือนท่าน
เท่านันเอง"

" เจ้าป็ นบุตรชายของข้าจริงๆใช่ไหม"

" ข้าจะไม่ตอบทันอีกพอข้าก็ยืนยันไปแล้วว่าข้าคือบุตร
ของท่านข้าไม่ตอ้ งห่วงว่าข้าจะมาขออะไรข้าไม่เคยขอ
อะไรทีข้าเคยได้มาแล้วท่านสุขสบายดีหรือไม่"

134
" ข้าสบายดีแล้วเจ้าล่ะกับมารดาของเจ้าสบายดีหรือ
ไม่"

" ข้ากับมารดาสบายดีทา่ นก็คงจะมีความสุขกับคนที

ท่านรักบุตรสาวของท่านก็น่ารักน่าเอ็นดูภรรยาของท่าน
ก็ดงู ดงามเรียบร้อยสมกับท่านข้าเสียเวลาอยูท่ ีนีมานาน
แล้วขอตัวกลับก่อนนะข้าขอลา"

" อยูร่ อทานข้าวเย็นกับพวกเราเถอะนะ"

" คงไม่อยูร่ บกวนเวลาของความสุขของพวกท่านหรอก

ข้าขอกลับดีกว่าขอลา"

135
" ข้าขอรองเจ้าในฐานะทีข้าเป็ นบิดาของเจ้าพระเจ้าอยู่
ทานอาหารเย็นร่วมกันกับข้าได้หรือไม่"

" ถ้าพวกท่านไม่อดึ อัดข้าก็จะร่วมด้วยก็แล้วกัน"

มืออาหารช่วงคํามีครอบครัวสกุลจางพากันมานังรวมตัว
กันทีห้องอาหารมีฮหู ยินรองคุณหนูรอง ฮูหยินสาม คุณ
หนูใหญ่ ฮูหยินเฒ่าและสุดท้ายนายท่านผูเ้ ฒ่าก็มาร่วม
ทานอาหารคํานีด้วย

" ดูทา่ พวกท่านคงจะอึดอัดใจทีมีขา้ มานังทานอาหาร

คําร่วมด้วยเช่นนี"

136
ข้าเปิ ดประเด็นระหว่างมืออาหารทีเงียบกริบขึนมาทันที
ทําให้ทกุ คนต่างพากันมองหน้าข้าตาเดียวทันที

"ฮูหยินใหญ่สบายดีหรือไม่"

" ท่านเรียกตามท่านแม่ของข้าผิดไปแล้วนางเป็ นท่าน

หญิงของแคว้นหรงไม่ใช่ฮหู ยินใหญ่ของทีนีอีกต่อไป
แล้ว"

" ขออภัย ทีกล่าวว่าจะผิดไป"

" ฮูหยินรองท่านไม่ได้กล่าววาจาผิดไปหรอกแค่เรียก
ขานนามไม่ถกู เท่านันเอง"

137
" ท่านมาทีนีต้องการสิงใด"

" เรียกข้าว่าท่านชายเถิด ทีข้ามาทีนีเพียงต้องการพบ

บิดาของค่าเพียงเท่านันไม่ได้ตอ้ งการอะไรอีก และตังใจ
มาคืนของสิงนีให้แก่บิดาเป็ นคําฝังของมารดาข้า"

" เจ้าสบายดีหรือไม่"

" คนเราเติบโตทีในวังหลวงพบเจอพระสนมเอกของ
เสด็จปู่ พบเจอผูค้ นมากมายนางกํานันฮงเฮาเชือพระ
วงศ์คนอืนๆ ก็มีความสุขดีครอบครัวรักใคร่กลมเกลียว
กันทีนีก็สงบสุขเช่นเดียวกันสินะดูพวกท่านรักกันเหมือน

138
เป็ นพีน้องกันจริงๆ"

" ท่านหญิง คงจะสบายดีไม่นอ้ ย"

" ก็สบายดี ท่านแม่ของข้าไม่ได้เจ้ายศเจ้าอย่างใช้ชีวิต

เรียบง่ายท่านแม่ยงั บอกว่าฮูหยินรองเป็ นสตรีทีงดงาม
และอ่อนโยนและฮูหยินสามก็เป็ นสตรีทีงดงามทังกิรยิ า
และมารยาทก็งดงามเช่นกัน"

" ทําไมมารดาของเจ้าจึงให้เจ้ามาพบบิดาของเจ้าได้นะ
ไม่ได้วา่ อะไรหรือ"

" ท่านแม่ไม่เคยห้ามข้าเลยสักครัง เรืองบิดาก็ไม่เคยปิ ด

139
บังเพียงแต่ขา้ ตลอดมาไม่อยากมาหาบิดาเองจึงเลย
เวลามาหลายปี จงึ มีโอกาสได้มาหาแค่อยากรูว้ า่ สบายดี
หรือไม่เท่านันเองและอยากพบหน้าว่าหน้าตาเป็ นเช่นไร
ท่านมีความสุขมากมัยครอบครัวของข้า ข้าโดนตราหน้า
ว่า เป็ นเด็กทีไม่มีบิดาคอยสังสอนมีเพียงมารดาทีอุม้
ท้องเพียงลําพังแม้จะเป็ นเชือพระวงศ์แต่ความอับอาย
อัปยศนีก็ยงั คงอยูท่ ีตัวข้าไม่ใช่เชือพระวงศ์คนอืน ข้าจึง
เลือกทีจะไม่มีสหาย เพราะข้าคิดว่า ข้าคงไม่เหมาะทีจะ
มีใครมาเป็ นสหายของข้าเพราะข้า ไม่รูว้ า่ ควรทําอย่าง
ไรกับการมีมิตรสหาย"

"เจ้าลําบากมากมัย"

" ไม่เคยลําบากมารดาของข้าเลียงข้าเยียงบุรุษทีมี

140
ความสามารถ ไม่มีบิดาก็ไม่เป็ นไรท่านแม่ก็เหมือนบิดา
ของข้า ข้าอยากรูว้ า่ ท่านเคยรักท่านแม่ของข้าหรือไม่"

"ข้า"

" หากท่านตอบข้าไม่ได้ก็ไม่เป็ นไรเพราะข้าก็รูว้ า่ ท่านมี

คําตอบทีอยูใ่ นใจของท่านอยูแ่ ล้ว ข้าคงต้องกลับแล้วขอ
โทษด้วยทีทําให้มืออาหารนีพวกท่านไม่เจริญอาหารข้า
ขอตัวก่อนลาทุกท่าน"

" เดียวก่อน"

" ทีเจ้า ถาม ว่ารักแม่ของเจ้าหรือไม่ขา้ ตอบได้เลยว่าข้า

141
รักนางมากแต่วา่ เพราะว่านางทําให้ขา้ ต้องสูญเสียบุตร
คนแรกไปข้าจึงไม่อาจให้อภัยนางได้ตอ้ งขอโทษด้วยที
ทําให้เจ้าเกิดมาแล้วไม่ได้รบั ความรักจากข้า ข้าขอโทษ
เจ้าจริงๆ"

" มีอะไรให้ทา่ นต้องเสียใจในเมือข้าก็ไม่รกั ท่าน ท่าน

เป็ นเพียงคนทีทําให้ขา้ เกิดแต่ทา่ นแม่ของข้าเป็ นคนที
เลียงดูขา้ มา ดีเสียอีกทีไม่มีทา่ นเพราะท่านทําให้ทา่ น
แม่ของข้าเสียใจท่านอาจจะคิดว่าเพราะนางทําให้บตุ ร
คนแรกของท่านต้องจากไปแต่ทา่ นไม่คิดเลยหรือว่าสตรี
ผูห้ นึงจะทําเรืองร้ายกาจเช่นนีได้อย่างไร ถ้าไม่ได้เพราะ
ว่ารักท่านมากทุกสิงทีข้าอยากพูดกับท่านก็พดู ออกมา
หมดแล้วไม่มีสงใดที
ิ ต้องติดค้างกันอีก ขอบคุณทีท่าน
ทําให้ขา้ เกิดมาท่านไม่ตอ้ งคิดกังวลอันใดข้ามาแค่นี"

142
"เจ้ายังไม่ได้บอกนามของเจ้าเลย"

"ข้าหลีเว่ยอันท่านชายของแคว้นหรง"

.....

.....

143
.....

....

....

...

144
บทส่งท้าย

145
หลีอันฉี

ในวันนี เป็ นวัน ทีหลานชายของข้าได้ขนดํ ึ ารงตําแหน่ง

เป็ นฮ่องเต้องค์ปัจจุบนั ข้ารูส้ กึ ยินดีและปลืมใจ ทีเรือง
ทุกอย่างจบลงด้วยดีหลีจวินฮ่าว หลานชายของข้าได้ขนึ
ดํารงตําแหน่งแล้วพระมารดาของข้าองค์หญิงหลีชิง
เซียน และสวามีก็คือบิดาของข้าออกเดินทางท่องเทียว
ทัวยุทธภพไม่ขอ้ งแวะเกียวกับราชวงศ์อีกเลยส่วนเสด็จ
146
ลุงฮ่องเต้ ก็สละราชบัลลังก์ และหนีตามกันไปกับ
องครักษ์คใู่ จทิงให้ฮองเฮาคูช่ ีวิตอยูท่ ีนีเพียงลําพังน่า
สงสารยิงนักแต่ฮองเฮากับผูเ้ พียงว่า

" ปล่อยเขาไปเถิดยิงอยูน่ านข้ายิงชังนําหน้า"

ฮองเฮาและเสด็จลุงฮ่องเต้ เคยเป็ นเพือนร่วมรบในสมัย

ก่อน และแต่งงานกันเพือสันติภาพและการเชือม
สัมพันธ์ไมตรีกนั เพียงเท่านันส่วนท่านพีรองทีเป็ นองค์
หญิงของเสด็จลุงก็เป็ นสนมกุย้ เฟยเป็ นคนส่งคลอดออก
มา ข้าได้ยินพวกขันทีพดู ว่าฮองเฮากับเสด็จลุงไม่เคย
ร่วมหอกันเลยสักครังเพราะว่า ฮองเฮาไม่ชืนชอบบุรุษ
เช่นเสด็จลุงเลยสักนิดแต่ขา้ ว่าเสด็จลุงก็รูปโฉมงดงาม
หล่อเหลาเอาการ

วันนีมีงานเฉลิมฉลองอันยิงใหญ่ครอบครัวของเรากลับ
147
มาอีกครังแม้วา่ ท่านพีรองจะจากไปแต่ครอบครัวของ
ท่านพีรองก็ยงั อยูท่ กุ คนมาทีนีเพือมาดูความสําเร็จของ
จวินฮ่าว ซึงก็คือฮ่องเต้องค์ปัจจุบนั ไม่น่าเชือ ว่าสุด
ท้ายแล้วคนผูน้ ีก็ได้ขนเป็
ึ นฮ่องเต้ผทู้ ีต้อง แบกรับภาระ
อันยิงใหญ่ของประชาชนของประเทศตนเองการเฉลิม
ฉลอง9 วัน 9 กําลังจะเริมขึน และแขกมากมายกําลัง
เดินทางมาทีนีเช่นเดียวกันกับทูตการค้าแคว้นเว่ยทียก
ขบวนกันมาทังครอบครัว อยากรูห้ รือไม่วา่ ใครก็คนสกุล
จาง ทีมี ความสามารถด้านการค้าขายตอนนีก็มา
ประจันทีตรงหน้าของข้าแล้ว

" ถวายพระพรท่านหญิงเพคะ"

" ไม่ตอ้ งมากพิธีเราก็แค่ทา่ นหญิงไม่ตอ้ งทําความ

เคารพเสียยิงใหญ่ขนาดนันพวกเจ้าเป็ นแขกเชิญเข้ามา
ข้างในเถิด"
148
" พะยะค่ะ"

" เพคะ"

แขกต่างแคว้นทีมีความสัมพันธ์อนั ดีมายาวนานก็มา
ปรากฏตัวทีนีแม้ขา้ ยังรักเค้าแต่ขา้ ก็ไม่ชืนชอบทีจะแย่ง
สามีของใคร ข้าแก่ตวั ลงมากจึงไม่มีความรูส้ กึ นึกชอบ
เหมือนเช่นเดียวกับหนุ่มสาว จึงไม่ตอ้ งห่วงข้าจะไขว้เขว
กับคนผูน้ ีอีก

" ไม่เจอกันเสียนานสบายดีหรือไม่"

" พูดซะเหมือนคนอืนคนไกลข้าไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยถึง
ขนาดนันข้าสบายดีแล้วท่านล่ะสบายดีหรือไม่"
149
" ข้าสบายดี"

" ไม่นกึ เลยว่าเราจะต้องมาพบเจอกันอีก"

" เรืองในตอนนันข้าขอโทษจริงๆมันจะไม่เกิดขึนถ้าข้า
เชือเจ้า"

" พวกเราต่างแก่ตวั ลงกันมากแล้วจะคิดเล็กคิดน้อยไป

ทําไมถือเสียว่ามันคือประสบการณ์ชีวิต ทีพวกเราได้
ประสบพบเจอกันมา แปลว่าข้าจะเอ่ยไม่เต็มปากว่าเขา
ยังโกรธเจ้าแต่ถงึ อย่างไรมันก็ผา่ นมาแล้วให้มนั จบไป
เถอะมันคืออดีตปั จจุบนั เราเป็ นสหายกันก็ดีแล้ว"

" ข้าขอบใจเจ้ามากจริงๆหลีอันฉี"
150
" ภรรยาของเจ้ามองเจ้าอยูต่ รงนันเจ้าอยูก่ บั ข้าเจ้าหวง
เจ้ากลับไปเถอะ"

" ขอบใจเจ้ามากนะ"

" ไม่เป็ นไรไปเถอะ"

อยูห่ า่ งกันมาตังหลายปี ก็ดีแล้วทียังคงความเป็ นสหาย

กันได้ ไม่ได้เกลียดชังอะไรมากต่างคนต่างอยูเ่ พราะชีวิต
ข้า ถ้าไม่ตอ้ งการให้ใครต้องมายุง่ วุน่ วายอีกเพียงข้ามมี
ครอบครัวของข้ามีพีน้องมีลกู ทีต้องคอยดูแลและพบกับ
ความอบอุน่ ของครอบครัวก็มีความสุขแล้วไม่ตอ้ งการสิง
ใดอืนอีกต่อไป โกรธกันไปแล้วได้อะไร ไม่มีอะไรทีจะ
ต้องแลกมาด้วยความเสียใจอีกต่อไปแล้วเรืองมันแล้วไป
แล้วก็ให้มนั จบไปอย่าได้รอฟื
ื นมันขึนมาอย่าได้สะกิด
151
แผลเก่าทีแห้งไปแล้วให้มีเลือดออกมาอีกเลย

"ท่านแม่มาอยูท่ ีนีเองข้าตามหาท่านตังนานทีแท้ทา่ นจะ

มาหลบอยูท่ ีนีเอง"

" แม่เดินมาสูดอากาศเจ้าเถิดมีเรืองอะไร"

" ก็ไม่มีเรืองอะไรทาแค่ไม่เห็นทังแม่ทงลู
ั กเลยออกมา
ตาม"

" เจ้าโกรธแม่ไหมทีเจ้าไม่มีพอ่ "

" ใครบอกว่าข้าไม่มีพอ่ ข้ามีพอ่ นะถึงได้เกิดมาเพียงแต่

ว่าพ่อของข้าไม่ได้อยูก่ บั ข้าเท่านันเองข้าไม่โกรธ แม่
หรอกขอรับไปกันเถอะไปงานเลียง ไปดืมเลียงฉลองกัน
152
ให้มีความสุขกันเถอะขอรับ"

" นันสินะ ปล่อยวางคือทางออกทีดีทีสุด"

" จริงแท้แน่นอนขอรับท่านแม่"

ใช่การปล่อยวางคือทางทีดีทีสุดและข้าก็มีความสุขกับ
มันข้ามีความสุขทีได้อยูก่ บั ครอบครัวของข้า...

.....

.....

....

153
...

....

...

....

...

จบ.

154