1

INDUSTRIA PETROQUÍMICA

A Petroquímica é a industria dedicada a obter derivados químicos do petróleo e dos

gases asociados. Os produtos petroquímicos inclúen tódalas substancias químicas que de
aí se derivan (combustibles fósiles purificados coma o metano, butano, propano,
gasolina, queroseno, gasóleo, o combustible de aviación, así como pesticidas, herbicidas,
fertilizantes e outros derivados coma os plásticos, a asfalto ou as fibras sintéticas).

ORIXE e
COMPOSICIÓN
PETRÓLEO

EXPLOTACIÓN -ETAPA DE PROSPECCIÓN

-SONDEO e EXTRACCIÓN

TRANSPORTE

REFINO

-PRODUTOS
-SUBPRODUTOS
http://www.youtube.com/watch?v=t6dwQVTvtMU&feature=related 2
I. ORIXE

Existen varias hipóteses sobre da orixe do petróleo. A máis aceptada é a teoría

orgánica que supón que se orixinou pola descomposición de restos de animais e
vexetais acumuladas no fondo de lagoas e no curso inferior dos ríos.
A posterior acción de altas presións debidas á acumulación de sedimentos
posteriores de tipo inorgánico (arxilas) e temperaturas en ausencia de osíxeno
levaron á formación do petróleo nesas “rochas nai”.

3
PETRÓLEO

O PETRÓLEO é unha substancia oleosa, de cor moi escura,

composta de hidroxeno e carbono (hidrocarburo). Pódese atopar
en estado líquido ou gas. En estado líquido chámase aceite "crú",
e en estado gas, gas natural.

É unha mestura de centos de hidrocarburos saturados e insaturados que contén

aproximadamente un 85 % de carbono, un 12 % de hidróxeno e un 3% de outros
elementos (xofre, osíxeno, nitróxeno,...).

É un líquido bituminoso insoluble en auga e de menor densidade ca ela.

0.75 g/ml < dpetróleo < 0.95 g/ml.
A cor varía do amarelo pardo ata o negro.
É un recurso natural non renovable e actualmente sigue a ser a principal fonte de
enerxía nos países desenvolvidos.

4
HIDROCARBUROS DO PETRÓLEO

PARAFINAS NORMAIS

5
TIPOS DE PETRÓLEO (en función da súa composición)

Cada xacemento de petróleo está constituído por unha mestura de miles

de hidrocarburos diferentes. Dos máis de 1.500 campos petrolíferos
coñecidos, non se atoparon aínda dous crús exactamente iguais.

Segundo o predominio de uns ou outros compostos característicos, pódense

clasificar os petróleos como:

o Crús parafínicos, presentan una proporción elevada de hidrocarburos tipo

CnH2n+2 particularmente parafinas y ceras naturais (Pennsylvania, Libia);
o Crús nafténicos, cunha cantidade máis grande de naftenos, hidrocarburos
cíclicos (Venezuela);
o Crús aromáticos, nos que se atopan hidrocarburos bencénicos (Borneo);
o Crús sulfurosos, que conteñen sulfuro de hidróxeno e mercaptanos formados
por la fixación de xofre sobre dun hidrocarburo (Oriente Medio);
o Crús particulares, coma os crús bituminosos, crús de moi baixo contido en
xofre, e os crús contaminados por ácidos, metais (V, Ni, As), sales, auga
salgada, etc.

6
TIPOS DE PETRÓLEO (en función da densidade API)
API: “American Petroleum Institute”.
Densidade API: función inversa da
densidade do petróleo líquido
relativa á do auga.
141.5
Densidade
= API − 131.5
d (g / cm3 )

A industria mundial de
hidrocarburos líquidos clasifica
o petróleo segundo a súa
densidade API.

Densidade Densidade
Cru
g/cm3 Graos API
Extra pesado > 1,0 > 10,0
Pesado 1,0 – 0,92 10,0 – 22,3
Mediano 0,92 – 0,87 22,3 – 31,3
Lixeiro 0,87 – 0,83 31,1 – 39
Súper lixeiro < 0,83 > 39
7
FRACCIÓNS DO PETRÓLEO CRU
No cru hai tres fraccións principais, que se separan en función das temperaturas de
ebulición, por rectificación continua en columna de fraccionamento, a presión
atmosférica e temperaturas máximas de 360-400 0C.

Intervalo de
Fracción Nº átomos Usos
ebulición ºC
1-12 átomos de C
Gas C1 – C4 < 20 Combustible
Fraccións
Lixeiras
FRACCIÓNS DO PETRÓLEO CRU

Gasolina
C5 – C10 20 – 200 Combustible auto…
(Naftas)

Combustible,
Queroseno C12 – C16 200 - 300
13-20 átomos de C

disolvente
Fraccións

Gasóleo,
Medias

Aceite combustible C15 – C18 280 - 380 Combustible

caldeiras

Aceite Lubricante C16 – C20 > 300 Lubricantes

Velas,
Parafinas sólidas e
> 20 átomos de C

C20 – C50 p.f. 50 – 60 impermeabilizantes,

ceras
plásticos, etc.
Fraccións
Pesadas

Pinturas, pavimentos,
Asfaltos > C50
etc.

8
GAS NATURAL

É unha mestura de hidrocarburos parafínicos gasosos :

Metano (90-97 %), Etano (2-8 %), Propano (0,2-2 %) y Butano (0-0,8 %).
Tamén soen conter outros gases como: H2O(vap.), N2, CO2, H2S, He.

PRINCIPAIS APLICACIÓNS
 Calefaccións e cociñas (uso doméstico)
 Xeración de electricidade (uso industrial)
 Produción de “Gas de Síntese” (materia prima na Industria Química)
VANTAXES
DESVANTAXES
(DA UTILIZACIÓN DE GAS NATURAL)
(DA UTILIZACIÓN DE GAS NATURAL)

 Non xera residuos sólidos.  O almacenaxe de gas natural esixe

elevadas presións e/ou baixas
 A emisión relativa de CO2 por temperaturas.
combustión: (cantidade emitida /
unidade de enerxía) é menor que para  Contén metano, que é un dos gases
outros combustibles. causantes do efecto invernadoiro.

 Ausencia relativa de contaminantes  Os escapes de metano orixinan graves

gasosos (SO2, NOx, …)na combustión problemas medioambientais
 Facilidade de transporte mediante
gasodutos. 9
II. PERFORACIÓN E EXTRACCIÓN DO CRU

FASES:
1) AVALIACIÓN e PROSPECCIÓN
A posible presenza de bolsas avalíase, entre outros, con
métodos xeolóxicos e eléctricos (resistividade do chan)

2) EXPLOTACIÓN
Está normalmente a gran profundidade, (3000-
6000 m). Segundo a localización (terra ou mar), a
profundidade e as formacións xeolóxicas que se
vaian atravesar hanse de aplicar os métodos e
equipos de perforación específicos.
•PRODUCIÓN PRIMARIA
•RECUPERACIÓN MELLORADA.

3) TRANSPORTE

Vía oleodutos, gasodutos, ou almacenamento local para

logo transportar en barco.

10
XACEMENTOS DE PETROLEO

Enténdese por xacemento unha unidade xeolóxica de volume

limitado, porosa e permeable que contén hidrocarburos en estado
líquido e/ou gasoso.
As principais características para ter un Xacemento de
hidrocarburos son:
 Roca fonte (nai)
 Camiño migratorio
 Trampa
 Rocha almacén
(porosidade)

11
MÉTODO DE PERFORACIÓN

Na explotación do petróleo emprégase

fundamentalmente o método de perforación
rotatorio de circulación directa.

A rotación prodúcese polo sistema motor (banco

xiratorio) situado na superficie e transmitida á
barrena (elemento cortante) a través da sarta de BANCO
perforación, a cal subministra simultaneamente GIRATORIO

peso e vía de paso para a circulación do lodo.

COMPOÑENTES FUNDAMENTAIS
 A planta de forza motriz.
 O sistema de izado (torre).
 O sistema rotatorio.
 A sarta de perforación.
 O sistema de circulación de fluídos de
perforación.
CABEZA
FLUIDO DE BARRIDO
PERFORADORA
O LODO DE PERFORACIÓN.
(BARRENA) 12
FLUIDOS DE PERFORACIÓN (circulación directa).

Os fluídos de perforación, poden ser líquidos ou

gasosos, xeralmente emprégase unha mestura
de auga ou aceite con arxila (lodos bentoníticos) Transporte de
e diversos produtos químicos. el detritos á
superficie
permitindo o
Funcións dos fluídos: avance da
 Enfrear e lubricar a sarta de perforación perforación.
e barrena.
 Arrastrar cara á superficie a rocha
BARRENAS
esmagada pola barrena.
 Depositar sobre da parede do burato un
revoque delgado e flexible, e o máis
impermeable posible.
 Controlar a presión no pozo por medio
do peso do fluído.
Existen múltiples tipos de barrenas.
Escóllense en función do diámetro do pozo e das características e
grao de solidez dos substratos xeolóxicos 13
FASES DA PRODUCIÓN DE PETROLEO

A produción do petróleo lévase a cabo basicamente por desprazamento

mediante auga ou gas. Ó inicio da perforación, case todo cru está a presión.
Esta presión natural diminúe a medida que se van extraendo petróleo e gas
do xacemento, durante as tres fases da vida deste.

 Na primeira fase, chamada de produción emerxente, o

fluxo contrólao a presión natural do xacemento. A presión é
debida ó gas disolvido no petróleo, ó gas a presión atrapado
encima do petróleo, e á presión hidráulica do auga atrapada
debaixo deste último.

 Na segunda fase, a de produción por presión artificial, inxectase gas a

presión no xacemento para compensar a desaparición da presión natural.

Recuperación Mellorada

 A terceira fase, fase de esgotamento ou de produción marxinal, ten lugar

cando los pozos só producen intermitentemente.

14
RECUPERACIÓN MELLORADA
Un pozo deixa de explotarse cando non é rendible ou non é tecnolóxicamente posible, non
cando non ten petróleo (normalmente extraese entre un 10 e un 60% do total existente).
 Cando a produción primaria (extracción pola propia enerxía do xacemento) se acerca ó
seu límite económico e soamente se extraeu unha pequena parte do cru (típicamente
<25%), sóese recorrer á extracción mellorada (con enerxía externa).

•INXECCIÓN DE GUA
TECNOLOXÍAS DE RECUPERACIÓN MELLORADA
•INXECCIÓN DE VAPOR
Pozo de Produción
Pozo de inxección
Inxección de
CO2 Inxección de auga

Auga
de CO2 Auga
Auga CO2
condución

15
 PERFORACIÓN DIRECCIONAL

EXPLOTACIÓN MARINA

EXPLOTACIÓN TERRESTRE 16
TRANSPORTE DO PETROLEO

O paso inmediato ó descubrimento e

explotación dun xacemento é o seu traslado
ós centros de refino ou ós portos de
embarque con destino á exportación.

O petróleo sóese atopar lonxe dos lugares de consumo, polo que o trasporte do
cru convirtese nun aspecto fundamental da industria petroleira, que esixe unha
gran inversión, tanto se o transporte se realiza mediante oleodutos, como si se
realiza mediante buques especiais denominados petroleiros ou
superpetroleiros (300.000 a 500.000 toneladas).

17
IV. REFINO DO PETRÓLEO

O refino é un proceso que inclúe o fraccionamento e transformacións químicas do

petróleo para producir derivados para comercialización.

Unha refinería comprende unha central termoeléctrica, un parque de reservas para almacenamento,
bombas para expedición por tubaria, un apeadoiro para vagóns-cisterna, unha estación para vehículos
de carreteira para a carga de camións cisterna. É unha fábrica complexa que funciona durante as 24
horas do día con equipos de técnicos que controlan, por quendas, todos os datos.
18
IV. REFINO DO PETRÓLEO

1) Operacións de FRACCIONAMENTO: Separación de fraccións do cru usando as torres

de destilación atmosférica e de baleiro en grupos de compostos hidrocarburos
de distintos rangos de punto de ebulición que se chaman fraccións ou cortes.

2) Operacións de CONVERSIÓN: Cámbiase a estrutura das moléculas de hidrocarburo.

*Descomposición (división) por “cracking” térmico e catalítico.
*Unificación (combinación): alquilación e polimerización.
*Alteración (rearranxo): isomerización e reformado catalítico

3) Operacións de TRATAMENTO: Tratamento das correntes de hidrocarburos para

procesos adicionais e obtención de produtos finais. O tratamento pode incluír a
separación de aromáticos e naftenos, así coma impurezas e contaminantes non
desexados. O tratamento pode involucrar separacións físicas ou químicas como:
disolución, absorción ou precipitación usando unha variedade, ou incluso combinacións
de procesos coma: desalgado, secado, hidrodesulfuración, refino por disolventes,
adozamento (separación de H2S), extracción con disolventes e eliminación de ceras con
disolventes.

4) Operacións de FORMULACIÓN E MESTURA: a formulación e mestura é o proceso de

combinar fraccións de hidrocarburos, aditivos e outros compoñentes para producir
produtos finais con propiedades específicas para usos diversos.
19
DESALGADO DO CRU

DESALGADOR
Obxectivo: eliminar os sales e impurezas
que teñen os crús, para minimiza-la
corrosión e formación de depósitos nas
paredes dos equipos debido á
precipitación de sal á formación de ácidos
formados por descomposición de cloruros,
principalmente.

Tamén se eliminan parcialmente algúns

metais que poden dar lugar á desactivación
de catalizadores.

Para evitar ou minimizar os efectos perniciosos destas impurezas realízanse

fundamentalmente tres tratamentos:
1. Decantación en Tanques
2. Desalgado
3. Inxección de Hidróxido de Sodio
O desalgado lévase a cabo por emulsión do cru
con auga a uns 120 0C. Os sales disólvense en
el auga e a fase acuosa e orgánica sepáranse
usando produtos químicos para romper a
emulsión e/ou mediante a aplicación dun campo
eléctrico elevado (16 a 35 kV/m).

20
DESTILACIÓN ATMOSFÉRICA E A BALEIRO

Obxectivo: extraer os hidrocarburos presentes naturalmente no cru por

destilación, sen afectar á estrutura molecular dos compoñentes. Empréganse
Unidades de Destilación Atmosférica e a Baleiro.

Nas unidades de “Topping” (destilación

atmosférica), o obxectivo é obter combustibles
finais e cortes de hidrocarburos que serán
procesados noutras unidades, para convertelos
en combustibles máis valiosos.

Nas unidades de Baleiro, soamente se

producen cortes intermedios que son carga para
unidades de conversión, nas cales se
transforman en produtos de maior valor e de fácil
comercialización.

21
DESTILACIÓN ATMOSFÉRICA

A destilación atmosférica permite a separación dos compoñentes dunha mestura de

hidrocarburos, como é o petróleo, en función das súas temperaturas de
ebulición, aproveitando as diferencias de volatilidade debidas ás diferenzas de
masa molar . 22
DESTILACIÓN A BALEIRO
As unidades de Baleiro, están deseñadas para operar en condicións
termodinámicas axeitadas para destilar as fraccións pesadas do cru evitando a
descomposición térmica dos mesmos.
Baixase a presión de traballo ata acadar presións absolutas de ata 20 mmHg na
zona de carga da columna de destilación.

23
 PRODUTOS DAS UNIDADES DE DESTILACIÓN DO CRU

En orde de punto de ebulición crecente, os principais produtos dunha unidade característica

de destilación de cru son:

 Gas combustible.- Consiste principalmente en metano e etano. Esta corrente tamén se

coñece como “gas seco”

 Gas húmido.- Contén propano e butanos, ademais de metano e etano. O propano e os

butanos sepáranse para ser utilizados no GLP. O butano para a mestura de gasolina

 Gasolina directa lixeira (LSR).- Esta corrente desulfúrase e utilizase nas mesturas de
de gasolinas, ou procésase nas unidades de isomerización para mellorar octanaxe.

 Naftas ou gasolina directa pesada (HSR).- As naftas utilízanse en xeral como alimento
do reformado catalítico para producir reformados de alto octanaxe para as mesturas de
gasolinas.

 Gasóleo.- Os gasóleos lixeiros (C∼ 12), atmosféricos e de baleiro se procésanse en

craqueadores de hidroxeno ou en craqueadores catalíticos para producir gasolinas e
combustible diésel.

 Residuos.- Os residuos da columna de baleiro poden procesarse nun redutor de

viscosidade, un coquizador ou unha unidade de desasfaltado para producir fuel-oil
pesado (C∼ 20), bases para lubricantes ou residuos para producir asfaltos.
24
CRACKING

O cracking consiste en romper o descompoñer hidrocarburos de elevado peso

molecular, combustibles coma o gasoleo (C12H26) e o fuel-oil (C9 a C70), en
compostos de menor peso molecular (naftas).

No proceso de cracking sempre se forma hidróxeno e compostos de carbono.

É moi importante nas refinerías de petróleo como un medio de aumentar a
produción de nafta a expensas de produtos máis pesados e menos valiosos,
coma o queroseno (C9 a C16) e o fuel-oil.

Existen dous tipos de cracking, o térmico e o catalítico.

Térmico: Mediante a aplicación de calor e alta presión (en ausencia de osíxeno).
Catalítico: combinación de calor e un catalizador.

25
 CRACKING TÉRMICO
Obxectivo: rotura (cracking) de cadeas de hidrocarburos de alto peso molecular,
mediante la acción combinada de alta temperatura e tempo de residencia.
Estas condicións dividen (craquean) as moléculas grandes de hidrocarburos en moléculas
mais pequenas, o que aumenta a cantidade de nafta producida a partir dun barril de cru
(uns 159 L). Úsanse cargas lixeiras líquidas ou gasosas, temperaturas elevadas (800-900 0C)
e presións relativamente baixas.

26
CRACKING CATALÍTICO - Uso de un catalizador (Al2O3, SiO2)
- Introducindo H2 (Craqueo catalítico con H2)

O proceso de craqueo catalítico fluído basease na rotura de cadeas de

hidrocarburos ∼C45, mediante a acción dun catalizador que favorece que as
reaccións se produzan a unha temperatura mais baixa que a necesaria para el
craqueo térmico da mesma carga: 450-500 0C fronte a 800-900 0C.

As reaccións son moito mais rápidas e selectivas que as do craqueo térmico.

As reaccións xeran unha cantidade de carbón que se deposita sobre da superficie
del catalizador ⇒ rexenerar (por combustión) periodicamente e recirculalo ó
sistema. Esa combustión produce a enerxía precisa para funcionar o sistema.

Mediante este proceso obtense :

 Unha maior expansión volumétrica (110 m3 de produtos/ 100 m3 de carga).

 Maior nivel de conversión a produtos de alta demanda e valor comercial.
 A nafta producida aporta o maior volume de octanos do pool de naftas.
 É o proceso de maior produción de LPG.
 Obtense butano como materia prima para produción
de MTBE (metil tert-butil éter) e alkilato (isoheptano).
 Obtense propileno de alto prezo e crecente demanda.

27
PRINCIPAIS REACCIÓNS DO CRAQUEO CATALÍTICO (FCC)

Parafina Parafina + Olefina Produtos

Research
Octane
Number

(cetano = n-hexadecano)
Índice baseado en densidade
e T de destilación.
ASTM D4737 28
 CRAQUEO CATALÍTICO CON HIDRÓXENO

A unidade de hidrocracking procesa gasóleo lixeiro do baleiro e pesado

do topping, producindo: gas residual, propano comercial, butano
comercial, nafta, aerocombustible JP1 (motores reacción) e gasóleo
comercial.

É un proceso fundamental na refinería porque a alta calidade do

gasóleo que produce, mellora substancialmente o pool de produtos.

A carga quéntase e pasa ó sistema de reacción que consta de dous

reactores en paralelo. Neles a carga ponse en contacto co hidróxeno nun
catalizador especifico (Al2O3, SiO2)

Nos reactores conséguese unha completa eliminación de compostos á

vez que se produce a rotura de cadeas de alto peso molecular a
hidrocarburos de baixo rango de destilación ( naftas, jet fuel, e gasóleo).

29
 CRAQUEO CATALÍTICO CON HIDRÓXENO

Nunha refinería moderna o craqueo catalítico e o craqueo con hidroxeno traballan en

conxunto. O craqueo catalítico toma como alimento os gasóleos atmosféricos e de baleiro,
más facilmente craqueables, mentras que o craqueo con hidróxeno utiliza como alimento
fraccións de hidrocarburos, máis resistentes ó craqueo.
30
TRATAMENTOS CON HIDRÓXENO

O tratamento con hidróxeno é un proceso para estabilizar catalíticamente

os produtos do petróleo e/ou eliminar os elementos non desexados das
materias primas ou produtos facéndoos reaccionar co hidróxeno (redución).

Principais Reaccións de Hidrotratamento:

 Desmetalización (Eliminación de metais)
 Saturación de Olefinas (para dar parafinas)
 Eliminación de Xofre (formación de H2S)
 Eliminación de Nitróxeno (formación de NH3)
 Eliminación de compostos de osíxeno (para dar H2O)
 Craqueo con hidróxeno

31
 PRINCIPAIS REACCIÓNS DO HIDROTRATAMENTO

DESNITRIFICACIÓN

32
 PRINCIPAIS REACCIÓNS DO HIDROTRATAMENTO

Eliminación de Compostos de Osíxeno

PERÓXIDOS

C7H13OOH + 3H2 → C7H16 + 2 H2O

Craqueo con Hidróxeno

C10H22 + H2 → C4H10 + C6H14

33
 PRINCIPAIS REACCIÓNS DO HIDROTRATAMENTO

Eliminación de compostos de xofre: Desulfuración

MERCAPTANOS

RSH + H2 → RH + H2S

SULFUROS

R2S + 2 H2 → 2 RH + H2S

DISULFUROS

(RS)2 + 3 H2 → 2 RH + 2 H2S

34
ALQUILACIÓN

A alquilación é un proceso de síntese química que

consiste na reacción de olefinas lixeiras con
hidrocarburos de cadea ramificada (isoparafinas)
para formar hidrocarburos saturados de cadea
ramificada de maior peso molecular, con alto índice
de octano.

É un proceso catalítico que require un catalizador de

natureza ácida forte, coma el ácido fluorhídrico (HF)
ou sulfúrico (H2SO4).

OBXECTIVO: Aumentar a produción de gasolinas.

Exemplos:
 Isobuteno + isobutano → 2,2,4- trimetilpentano (isooctano)

 Propileno + Isobutano → 2,2-dimetilpentano (isoheptano)

35
REFORMADO CATALÍTICO DE NAFTAS

O obxectivo da unidade chamada de

Platforming é transformar as gasolinas directas
pesadas e as naftas (de 80 a 190 0C) das
unidades de Topping e Coque nun produto de
alto valor octánico (para aumentar o número de
octanos das gasolinas).

Isto conséguese mediante a transformación de

hidrocarburos parafínicos, olefinicos e
nafténicos en isoparafínicos e aromáticos.

Estas reaccións producen tamén hidróxeno,

un subproduto valioso que se aproveita noutros
procesos de refino.

Os compoñentes da materia prima do reformado catalítico son los catro

grupos principais de hidrocarburos: Parafinas, Olefinas, Naftenos e
Aromáticos (PONA)

36
ISOMERIZACIÓN
Mellora da octanaxe das gasolinas directas utilizando un
proceso de isomerización para converter as parafinas
normais nos seus isómeros.

É un proceso de reordenamento molecular de parafinas

lineais de pentano e hexano (RON 60) que da como
resultado unha nafta (isomerado) (RON 82) de maior valor
octánico (combustible que permite maior compresión).

A Unidade de Isomerización está composta por dúas

seccións :

 HTN (Hidrotratamento de naftas):

Ten como obxectivo a separación do corte de
pentanos e hexanos da carga, e o seu posterior
tratamento con hidróxeno para eliminar os
contaminantes do catalizador da sección de Penex.

 PENEX (Reacción de Isomerización):

Ten como obxectivo a isomerización das parafinas
lineais de pentanos e hexanos. Incrementa o valor
octánico de Compostos de C5/C6
37
ESQUEMA DUNHA PLANTA PETROQUÍMICA

38
ALGÚNS DATOS DE INTERESE

39
QUÉ SIGNIFICA A OCTANAXE NUNHA GASOLINA?

Hai 50 anos descubriuse que, de tódolos compostos que forman a gasolina, o heptano
normal é o que provoca a peor detonación. Asignóuselle un valor de cero na escala
correspondente de octanaxe.
O composto que detonaba menos era de oito átomos de carbono, o isooctano. Déuselle
un valor de 100. Así naceron os índices de octano ou octanaxes das gasolinas. A maior
óndice maior é a relación de compresión que se pode acadar.

Como se determina na práctica a octanaxes das gasolinas?

A mestura a estudiar comparase con mesturas de heptano e isooctano ata atopar aquela
que produza un efecto semellante.
Así, por exemplo, se certa gasolina ten características detonantes parecidas ás dunha
mestura do 90% de isooctano e 10% de heptano normal, entón asígnaselle un índice de
octano de 90, (RON 90).

Índice de cetano: mesturas equivalentes a fraccións en volume de cetano (n-

hexadecano, IC= 100) e heptametilnonano (IC= 0). Mide o tempo entre inxección do
carburante e o inicio da combustión: IC↑ ⇒ t ↓.

Dado que a fracción de hidrocarburos que contén de

cinco a nove átomos de carbono no cru é insuficiente
para satisfacer as demandas de gasolina, Hai que recorrer
ós distintos tratamentos citados.

40
REXIÓNS PRODUTORAS DE PETRÓLEO

https://ourfiniteworld.com

http://globalchangewatch.weebly.com

41
PRINCIPALES EXPORTADORES DE PETROLEO

42
RUTAS DE DISTRIBUCIÓN DE PETRÓLEO

43
CONSUMO MUNDIAL DE PETROLEO
Gail Tverberg, basado en datos de BP Statistical Review of World Energy 2015

44
EVOLUCIÓN DO PREZO DO BARRIL DE CRU

Exceso oferta

45
RESERVAS

 Reservas probadas: Aquelas que

con razoable seguridade (90%) se
poden obter de pozo de modo
rendible e coa tecnoloxía actual.

 Reservas probables: Aquelas

que suposta unha evolución
razoable no prezo e as
tecnoloxías serán explotables nun
futuro con grao de probabilidade
do 50%.

 Reservas posibles: Similares ás

probables, pero baixando o grado
de certeza ó 10%.

46
PRINCIPAIS RESERVAS PETROLEIRAS

47
PERSPECTIVAS NO FUTURO INMEDIATO

48
MAREAS NEGRAS
Marzo 1967 – GRAN BRETAÑA/FRANCIA: O “Torrey
Canyon”, barco liberiano, verteu cerca de 120.000 Tm de
petróleo preto das illas Scilly (Gran Bretaña). O vertido chegou ó
litoral de Bretaña (oeste de Francia).

Marzo 1978 – FRANCIA: O naufraxio do súper-buque

tanque liberiano “Amoco Cádiz” provocou a fuga de 230.000 Tm
de cru nun 400 km das costas francesas do Finistere (noroeste).

Xuño 1979 – MÉXICO: A explosión do puzo Ixtoc-1 verteu un

millón de toneladas de petróleo no golfo de México. Provocou a
máis xigantesca marea negra accidental da historia do planeta.
Precisáronse máis de nove meses de traballo para pechar a
fuga.

Marzo 1989 – EEUU: O petroleiro estadounidense “Exxon

Valdez” chocou contra un arrecife na baía do Príncipe William
(Alaska), vertendo unhas 38.800 Tm de petróleo. A
contaminación afectou a 1.300 km de costas. Segundo un
estudo da universidade de Alaska, soamente sobreviviu o 25%
da fauna submarina.

Xaneiro 1991 – GOLFO: Un millón de toneladas de petróleo

cru escapado dos depósitos de buques tanques, terminais e
pozos offshore sabotados verteronse no Golfo árabe trala guerra
contra da ocupación de Kuwait por Irak. Contamináronse 560
quilómetros de costas.
49
MAREAS NEGRAS

Agosto 1994 – RUSIA: Unhas 280.000 Tm de

petróleo, segundo Estados Unidos e a organización
ecoloxista Greenpeace, entre 14.000 e 60.000 Tm
segundo Rusia, verteron dun oleoduto que contaminou a
tundra e o Gran Norte.

Febrero 1996 – GRAN BRETAÑA: O naufraxio do

petroleiro liberiano “Sea Empress” nas costas del sur de
Gales verteu 147.000 Tm de cru.

Novembro 2002 – ESPAÑA: O petroleiro liberiano

“Prestige”, con bandeira de Bahamas e un cargamento de
70.000 Tm, afundiuse nas costas de Galicia. Unhas
50.000 Tm de combustible mancharon e contaminaron
miles de quilómetros das costas atlánticas españolas e, en
menor medida, tamén portuguesas e francesas.

Xuño de 2010 – GOLFO DE MÉXICO. Esboura

unha plataforma petrolífera, liberando máis de 160.000 L
de cru ó día e afectando a máis de 1600 km2 de extensión.
Provoca unha marea negra na costa de Louisiana. Dende o afundimento do Erika
en 1999 nas costas francesas,
o mundo padeceu máis de
700 mareas negras.
50