Mit o Dedalu i Ikarze

Minos, król Krety zatrudnił znakomitego budowniczego o imieniu Dedal do wykonania

labiryntu dla swojego potomka, potwora, człowieka o byczej głowie - Minotaura. Musiał on
siedzieć w zamknięciu, ponieważ stanowił duże zagrożenie i pożerał niewinnych ludzi.
Budowa labiryntu była długa i mozolna. Po jej skończeniu, stęskniony Dedal zapragną więc
wrócić do ojczyzny. Niestety Minos nie chciał mu na to pozwolić. Obawiał się bowiem, że
budowniczy wyjawi tajemnicę i udzieli innym wskazówek jak można wydostać się z krętych
korytarzy. Odmowna decyzja króla nie ostudziła jednak poczynań Dedala. Rozzłoszczony
władca umieścił go wiec wraz z synem Ikarem w wieży, by pozbyć się problemu. Kreatywny
Dedal mimo uwięzi wymyślił sposób ucieczki. Wykonał z ptasich piór sklejonych woskiem
ogromne skrzydła siebie i syna. Założywszy je na ramiona obaj wzbili się w powietrze. Przed
samym odlotem rozsądny Dedal ostrzegał syna, by nie uległ pokusie i nie zbliżał się do
słońca, które z pewnością roztopi wosk. Ikar urzeczony urokiem latania zapomniał o
przestrodze ojca. Wzbił się zbyt wysoko i konstrukcja skrzydeł nie wytrzymała ogromnej
temperatury. Ikar bezwładnie spadł na ziemię i zginął na pamiątkę tego zdarzenie morze, do
którego wpadł chłopiec nazwano Morzem Ikaryjskim, a wyspę, na której spoczęło jego ciało
Ikarią. Do dziś dnia Ikar jest symbolem braku rozwagi i marzenia, które doprowadziło do
zguby i śmierci. Mit ten w ciągu lat nie traci swej popularności i funkcjonuje w kulturze
europejskiej. Jest przytaczany jako uniwersalny przykład nierozwagi i młodzieńczego
idealizmu prowadzącego do tragicznego rozwiązania. Stanowi także inspiracje w sztuce i
poezji. Znamy jest powszechnie obraz zatytułowany Upadek Ikra czy opowiadanie
Iwaszkiewicza Ikar.