MELISSA DE LA CRUZ

ZBŁĄKANY ANIOŁ
KRWAWE WALENTYNKI
Tłumaczenie Małgorzata Kaczarowska
Misguided Angel; Bloody Valentine
ZBŁĄKANY ANIOŁ
 Dla Taty,
Alberta B. de la Cruz
(7 września 1949 - 25 października 2009),
który uważał, że dedykacje i podziękowania to najlepsze części
moich książek, ponieważ zawsze jest tam mowa o nim.
Misguided angel hanging over me,
Heart like a Gabriel, pure and white as ivory
Soul like a Lucifer, black and cold like a piece of lead.
Misguided angel, love you till I'm dead.
- Cowboy Junkies, Misguided Angel

Wszystko się zmienia, nic nie ginie.

- Owidiusz
 Z osobistego dziennika
Lawrence'a Van Alena

11 listopada 2005 r.
Było nas siedmioro, kiedy zakon został powołany do życia. Zwołano radę, aby zająć
się rosnącym zagrożeniem ze strony Ścieżek Umarłych. Oprócz mnie na tym spotkaniu obecni
byli: słabowity kuzyn cesarza, Gemellus, westalki Oktylla i Alkione; dowódca cesarskiej
armii, generał Aleksandrus; oddany nam senator Panteliusz i uzdrowiciel Onbazjusz.
Dzięki długoletnim badaniom ustaliłem, że Alikone została najprawdopodobniej
odźwierną Bramy Obietnicy, trzeciej spośród Bram Piekieł. Doszedłem także do wniosku, że
ta właśnie brama kryje rozwiązanie zagadki ciągłej obecności naszych wrogów, którzy mieli
zostać całkowicie zniszczeni. Na tej bramie musimy się skoncentrować, ponieważ jest ona
najważniejsza ze wszystkich.
Przypuszczam, iż Alikone osiedliła się we Florencji i mam podstawy sądzić, że jej
ostatnim odnotowanym wcieleniem byłą Katarzyna ze Sieny, słynna włoska mistyczka,
„urodzona” w roku 1347. Jednakże po „śmierci” Katarzyny w życiu społecznym Florencji nie
pojawiały się już żadne znaczące kobiety. Zupełnie jakby nie pozostawiła żadnych dziedziców
swojego nazwiska, a jej linia po prostu wygasła w 1429 r., wraz z zakończeniem rządów
Giovanniego de Medici.
Od piętnastego wieku miasto było związane z rosnącym w siłę zakonem
petruwiańskim, którego założycielem był ambitny duchowny, Benedykt Linardi. Obecnym
zwierzchnikiem szkół i zakonów petruwiańskich jest ojciec Roberto Baldessarre. Nawiązałem
z nim korespondencję i jutro planuję udać się do Florencji.
 Pościg

Odgłos kroków na bruku rozbrzmiewał echem wśród pustych ulic miasta. Tomasia w
safianowych ciżmach stąpała niemal bezgłośnie, słysząc za plecami stukot ciężkich butów
Andreasa i lżejsze kroki Giovanniego. Nie zwalniając, biegli jedno za drugim, blisko siebie,
przyzwyczajeni do tego rodzaju karności i przyzwyczajeni do wtapiania się w ciemność. Na
środku placu rozdzielili się.
Tomi wzniosła się na gzyms najbliższego budynku i przycupnęła, patrząc na rozległą
panoramę miasta: od budowanej właśnie bazyliki przez Most Złotników, aż do dzielnic za
rzeką. Wyczuła, że zbliża się do nich potwór i przygotowała się do ataku. Ich cel jeszcze nie
wiedział, Że jest śledzony, a Tomasia miała zamiar uderzyć szybko i niepostrzeżenie,
wymazując i niszcząc każdy ślad srebrnokrwistego. Zupełnie jakby bestia, przebrana za
pałacowego strażnika, nigdy nie istniała. Nawet umierając, nie mogła wydać żadnego
dźwięku. Tomasia nie ruszała się Z miejsca, czekając, aż bestia podejdzie bliżej i wpadnie w
ich zasadzkę.
Usłyszała, że Dre odchrząkuje, lekko zadyszany. Obok niego pojawił się Gio z
obnażonym mieczem, sygnalizując, że wampir znalazł się już w zaułku.
Teraz przyszła jej kolej. Tomasia zeskoczyła ze swojego posterunku, trzymając w
zębach sztylet.
Ale kiedy wylądowała na ulicy, nie zobaczyła ani śladu bestii.
- Gdzie...? - zaczęła szeptem, ale Gio położył palec na ustach, wskazując ciemną
uliczkę.
Tomi uniosła brwi. Coś niezwykłego. Srebrnokrwisty zatrzymał się, aby porozmawiać
z zamaskowanym nieznajomym. To dziwne: Croatanie nienawidzili czerwonokrwistych i
zwykle unikali ich albo torturowali dla rozrywki.
- Ruszamy? - zapytała, kierując się w tamtą stronę.
- Czekaj - rozkazał Andreas. Miał dziewiętnaście lat, był wysoki i dobrze zbudowany,
wyrzeźbione muskuły i gęste brwi sprawiały, że był zarazem przystojny i bezlitosny. Był ich
przywódcą, jak zawsze.
W porównaniu z nim Gio wydawał się drobny, niemal jak elf, Z urodą, której nie
mogły ukryć nawet postrzępiona broda i długie, nieposłuszne włosy. Trzymał dłoń na
rękojeści miecza, spięty i gotowy do skoku.
Tomi zrobiła to samo, przesuwając palcem po ostrzu sztyletu. Czuła się lepiej, mając
go przy sobie.
- Zobaczmy, co będzie dalej - zdecydował Dre.
 CZĘŚĆ PIERWSZA
SCHUYLER VAN ALEN
I BRAMA OBIETNICY

U wybrzeży Włoch
Teraźniejszość
 Jeden
Cinque Terre

Schuyler Van Alen najszybciej, jak mogła, wspięła się spiralnymi schodkami z
polerowanego brązu na górny pokład. Pochwyciła spojrzenie stojącego na dziobie jachtu
Jacka Force'a i skinęła głową, osłaniając oczy przed palącym śródziemnomorskim słońcem.
Gotowe.
To dobrze, przekazał i zajął się rzucaniem kotwicy. Był spalony słońcem i
rozczochrany, jego skóra miała kolor ciemnego orzecha, a włosy barwę lnu. Czarne włosy
Schuyler także były zmierzwione i zaniedbane po miesiącu wystawiania ich na słone morskie
powietrze. Miała na sobie starą koszulę Jacka, niegdyś białą i nieskazitelną, obecnie zszarzałą
i wystrzępioną na dole. Oboje otaczała aura luzu, typowa dla ludzi będących na wiecznych
wakacjach: leniwa, zrelaksowana bezcelowość ukrywała ich determinację. Miesiąc
wystarczył. Musieli działać. Musieli działać dzisiaj.
Mięśnie ramion Jacka napięły się, kiedy szarpnął linę, sprawdzając, czy kotwica
zaczepiła o dno morskie. Nie miał szczęścia.
Kotwica podniosła się, więc popuścił jeszcze kilka metrów liny. Podniósł prawą rękę,
sygnalizując Schuyler, żeby wrzuciła wsteczny bieg. Jack wypuścił jeszcze kawałek liny i
znowu szarpnął. Gruby biały warkocz zacisnął się na jego ręce, kiedy ciągnął kotwicę ku
sobie.
Schuyler, która dawniej żeglowała latem w Nantucket, wiedziała, że zwykły człowiek
użyłby do zarzucenia trzystukilogramowej kotwicy kołowrotu z silnikiem, ale oczywiście
Jack nie był w najmniejszym stopniu zwykłym człowiekiem. Pociągnął mocniej,
wykorzystując niemal całą swoją silę, a ośmiotonowy jacht hrabiny jakby naprężył się na
moment. Tym razem kotwica wytrzymała, znajdując zaczepienie na skalistym dnie. Jack
rozluźnił mięśnie i puścił linę, a Schuyler odeszła od steru, żeby pomóc mu owinąć ją wokół
podstawy kołowrotu. Przez ostatni miesiąc znajdowali niewielką pociechę w takich prostych
zadaniach. Pozwalało im to zająć się czymś konkretnym, podczas gdy planowali ucieczkę.
Ponieważ Izabela Orleańska ofiarowała im wprawdzie schronienie w swoim domu, ale
dawno temu, w innym wcieleniu, była ukochaną Lucyfera, Druzyllą, siostrą - żoną cesarza
Kaliguli. To prawda, że hrabina okazała im niezwykłą szczodrość, otaczając wszelkimi
luksusami - jacht na przykład był w pełni i obficie zaopatrzony. Ale z każdym dniem stawało
się coraz bardziej oczywiste, że zaproponowane przez hrabinę schronienie szybko przemienia
się w więzienie. Był już listopad, a oni pozostawali praktycznie znajdującymi się w jej mocy
więźniami, których nigdy nie pozostawiano samych, i którym nie pozwalano się oddalać.
Schuyler i Jack byli równie daleko od znalezienia Bramy Obietnicy, jak w dniu, kiedy
opuścili Nowy Jork.
Hrabina dawała im wszystko oprócz tego, czego potrzebowali najbardziej: wolności.
Schuyler nie przypuszczała, by Izabela, wielka przyjaciółka Lawrence'a i Cordelii i jedna z
najbardziej szanowanych wdów w europejskiej wampirzej społeczności, miała okazać się
srebrnokrwistym zdrajcą. Jednak po zdradzie Forsytha Llewellyna w Nowym Jorku wszystko
wydawało się możliwe. Tak czy inaczej, nie mogli pozwolić sobie na czekanie i sprawdzenie,
czy hrabina planuje uwięzić ich na stałe.
Schuyler spojrzała nieśmiało na Jacka. Byli razem już od miesiąca, nareszcie jako
oficjalna para, ale wszystko nadal wydawało jej się całkowicie nowe - jego dotyk, głos,
towarzystwo, lekki dotyk ręki na jej ramionach. Stała obok niego, opierając się o barierkę, a
Jack objął ją ramieniem, przyciągając bliżej, żeby pocałować w czubek głowy. Takie
pocałunki lubiła najbardziej, ciesząc się w głębi serca pewnością, z jaką ją trzymał. Należeli
teraz do siebie.
Schuyler pomyślała, że może to właśnie miała na myśli Allegra, kiedy powiedziała jej,
żeby wróciła do domu i przestała ze sobą walczyć, przestała uciekać przed swoim szczęściem.
Może to właśnie matka chciała jej przekazać.
Jack cofnął rękę, a Schuyler popatrzyła za jego wzrokiem, na niedużą szalupę, którą
„chłopcy” opuszczali z rufy na spienioną wodę na dole. Dwaj radośni Włosi, Drago i Iggy
(zdrobnienie od Ignazio), byli venatorami pracującymi dla hrabiny i wedle wszelkich znaków
na niebie i ziemi ich strażnikami więziennymi. Ale Schuyler polubiła ich niemal jak
przyjaciół. Myśl o tym, co ona i Jack planowali, sprawiała, że jej nerwy były nieźle skołatane.
Miała nadzieję, że uda im się nie zrobić krzywdy venatorom, ale wiedziała też, że w razie
czego nie mogą się wahać. Zadziwiał ją spokój Jacka, sama z trudem zmuszała się, żeby stać
nieruchomo i z niecierpliwości gimnastykowała nogi w kostkach, wspinając się na palce i
opadając.
Podeszła za Jackiem na krawędź pokładu. Iggy przycumował łódkę do jachtu, a Drago
wyciągnął rękę, żeby pomóc Schuyler. Ale Jack wślizgnął się pierwszy i odsunął Włocha,
dżentelmeńskim gestem oferując Schuyler swoją rękę. Przytrzymała się jej, przechodząc
przez barierkę do łódki. Drago wzruszył ramionami i wyrównał balans łodzi, podczas gdy
Iggy na dziobie pakował ostatnie zapasy - kilka koszy piknikowych i plecaki z kocami i
wodą.
 Schuyler obróciła się, aby po raz pierwszy przyjrzeć się uważnie poszarpanemu
włoskiemu wybrzeżu. Od kiedy usłyszeli, że Cinque Terre to ulubione miejsce Iggy'ego,
nalegali na tę całodniową wycieczkę. Cinque Terre było fragmentem włoskiej riwiery, na
którym położonych było pięć średniowiecznych miasteczek. Iggy, o szerokiej twarzy i
okazałym brzuchu, opowiadał z nostalgią o czasach, kiedy biegał po ścieżkach na
krawędziach klifów, a potem wracał do domu na obiad, jedzony na tarasie z widokiem na
zachód słońca nad zatoką.
Schuyler nigdy nie była w tej części Włoch i nie wiedziała o niej za wiele - ale
wiedziała, jak mogą wykorzystać sentyment Iggy'ego do rodzinnego miasta na swoją korzyść.
Nie potrafił oprzeć się propozycji odwiedzenia tego miejsca i zgodził się, żeby spędzili dzień
z dala od pływającego więzienia. Było to miejsce idealne dla ich planów, ponieważ szlaki
kończyły się starożytnymi schodami, ciągnącymi się setki metrów w górę. O tej porze roku
ścieżki były opuszczone - sezon turystyczny się skończył. Jesień przyniosła chłodniejszą
pogodę i w popularnych latem kurortach nie było już prawie nikogo. Górskie szlaki mogły
odprowadzić ich daleko od jachtu.
- Spodoba ci się tutaj, Jack - powiedział Iggy, wiosłując energicznie. - Tobie też,
signorina - dodał. Włosi mieli problemy z wymawianiem imienia „Schuyler”.
Jack odpowiedział pomrukiem, unosząc wiosło, a Schuyler starała się wyglądać, jakby
nie mogła się doczekać. Powinni szykować się na udany piknik. Schuyler zauważyła, że Jack
patrzy z namysłem na morze, przygotowując się do tego, co miał przynieść ten dzień. Z
uśmiechem poklepała go po ramieniu. To miał być wyczekiwany oddech od życia na statku,
okazja do spędzenia dnia na wędrówce.
Powinni wyglądać jak szczęśliwa i pozbawiona jakichkolwiek trosk para, a nie jak
dwoje skazańców, planujących ucieczkę z więzienia.
 Dwa
Ucieczka

- Schuyler poczuła, że humor jej się poprawia, kiedy wpłynęli do zatoki przy
miasteczku Vernazza. Widok zachwyciłby każdego i nawet pochmurne oblicze Jacka trochę
się rozjaśniło. Skalne półki były niesamowicie efektowne, a przycupnięte na nich domy
sprawiały wrażenie równie starych, jak otaczające je głazy. Zacumowali łódź i cała czwórka
wspięła się na szczyt urwiska, kierując się w stronę szlaku.
Pięć miast tworzących Cinque Terre połączonych było kamienistymi ścieżkami - na
niektóre z nich praktycznie nie dawało się wspiąć, jak wyjaśnił Iggy, kiedy szli wzdłuż
szeregu maleńkich otynkowanych domków. Venator był w wyśmienitym humorze i
opowiadał im historię każdego z mijanych domów.
- Ten tutaj moja ciotka Clara sprzedała w 1977 roku bardzo sympatycznej rodzinie z
Parmy, a tu obok mieszkała najpiękniejsza dziewczyna we Włoszech (odgłosy cmokania),
tylko... wiecie, czerwonokrwiste damy, potrafią być takie... wybredne... o, a tutaj...
Szli pomiędzy ogródkami i polami, a Iggy witał się z mijanymi mieszkańcami i klepał
zwierzęta, kiedy przechodzili przez pastwiska. Szlak prowadził tam i z powrotem od
trawiastych pastwisk do domów na samej krawędzi nadmorskiego urwiska. Kiedy wspinali
się naprzód, Schuyler widziała małe kamyczki, osypujące się ze zbocza.
Iggy podtrzymywał rozmowę, podczas gdy Drago przytakiwał tylko i uśmiechał się do
siebie, jakby odbył tu już za dużo wycieczek i nie chciał psuć zabawy przyjacielowi.
Rozwlekłe opowieści Iggy'ego zajęły większość poranka. Wspinaczka była męcząca, ale
Schuyler cieszyła się, że ma okazję rozprostować nogi i była pewna, że Jack także to docenia.
Za dużo czasu spędzili na łodzi, a chociaż mogli pływać w morzu, nie mogło się to równać z
porządną wędrówką na świeżym, lądowym powietrzu. Kilka godzin zajęło im dojście z
Vemazzy do Corniglii, a potem do Manaroli. Schuyler zauważyła, że przez cały dzień nie
widzieli ani jednego samochodu czy ciężarówki, żadnej linii telefonicznej ani trakcji
elektrycznej.
To jest to - przekazał Jack. - Tutaj.
Schuyler wiedziała, że Jack oszacował, iż znaleźli się niemal w połowie drogi między
dwoma miasteczkami. Nadszedł właściwy czas. Schuyler poklepała Iggy'ego w ramię i
wskazała na urwiste wyniesienie nad klifem.
- Lunch? - zatrzepotała rzęsami.
 Iggy uśmiechnął się.
- Jasne! Tak się rozgadałem, że zapomniałbym się zatrzymać i coś zjeść!
Punkt, do którego zaprowadziła ich Schuyler, był ciekawie położony. Szlak wybiegał
na cypel, więc po obu stronach wąskiej ścieżki znajdowało się urwisko. Venatorzy rozłożyli
jeden ze śnieżnobiałych obrusów hrabiny na trawie pomiędzy głazami i cała czwórka
stłoczyła się na tej niewielkiej przestrzeni. Schuyler starała się nie gapić w dół, zajmując
miejsce jak najbliżej krawędzi.
Jack usiadł naprzeciwko niej, spoglądając ponad jej głową na wybrzeże poniżej.
Obserwował plażę, podczas gdy Schuyler pomagała rozpakować koszyk. Wyjęła szynkę
parmeńską, salami finocchiona, mortadelę i suszoną wołowinę. Wędliny w postaci długich
walców lub pocięte w małe plasterki zapakowane były w papier pergaminowy. W koszu
znajdował się też bochenek chleba z rozmarynem oraz brązowa papierowa torba, pełna
ciasteczek z migdałami i placuszków z dżemem. Aż szkoda, że to wszystko miało się
zmarnować. Drago wyjął kilka plastikowych pudełek zawierających włoskie sery, pecorino i
świeżą burratę, zapakowane w zielone liście. Schuyler odkroiła i skosztowała kawałek
burraty. Maślano - mleczny smak mógł swoją doskonałością rywalizować z rozciągającym się
wokół widokiem.
Na moment pochwyciła spojrzenie Jacka. Szykuj się, przekazał. Nadal uśmiechała się i
jadła, chociaż żołądek zaczął się jej zaciskać. Obejrzała się szybko, żeby zobaczyć, na co
patrzył Jack. Przy plaży w dole zacumowała niewielka motorówka. Kto mógłby zgadnąć, że
nastoletni północnoafrykański pirat z wybrzeży Somalii okaże się tak godnym zaufania
pomocnikiem? - pomyślała Schuyler. Nawet z tej odległości widziała, że przyprowadził to, o
co go prosili: jedną z najszybszych motorówek, jakimi dysponowali piraci, wysmukłą i z
groteskowo wielkim silnikiem.
Iggy otworzył butelkę wina Prosecco i cała czwórka z uśmiechem wzniosła toast za
skąpane w słońcu wybrzeże. Szerokim gestem wskazał rozłożoną między nimi ucztę.
- Zaczynamy?
Na ten moment czekali. Schuyler zaczęła działać. Odchyliła się do tylu i udała, że traci
równowagę, a potem pochyliła się do przodu i chlusnęła całą zawartością szklanki wina w
twarz Drago. Sprawiał wrażenie ogłupiałego, gdy alkohol zapiekł go w oczy, ale zanim
zdążył zareagować, Iggy klepnął go w plecy i zarechotał z całego serca, jakby Schuyler
opowiedziała szczególnie śmieszny dowcip.
Jack zerwał się, korzystając z tego, że Drago był chwilowo oślepiony, a Iggy zamknął
oczy ze śmiechu. Wyciągnął drewniany nóż z rękawa, obrócił go i wbił głęboko w pierś
Drago. Włoch rozciągnął się na ziemi, krwawiąc obficie z rany. Schuyler pomogła Jackowi
zrobić tę broń z obluzowanej deski, którą wyjął ze schodów, szlifując ją na kamieniu
wyłowionym przez nią podczas nurkowania. Deska była zrobiona z drzewa żelaznego i
zmieniła się w niebezpieczny i śmiercionośny sztylet.
Schuyler rzuciła się do drugiego venatora, ale Iggy zerwał się na nogi, zanim zdążyła
wstać. Tego nie brali pod uwagę. Tłuścioch umiał się naprawdę szybko ruszać. W jednej
chwili wyrwał ostrze z piersi przyjaciela, aby wykorzystać ją jako własną broń, i odwrócił się
do Schuyler. Jego oczy były całkowicie poważne.
- Jack! - krzyknęła, kiedy venator zaatakował. Nie mogła się ruszyć, Iggy rzucił na nią
zaklęcie unieruchamiające, kiedy sięgał po nóż, który teraz wznosił nad jej piersią. Za
moment miał przeszyć jej serce - ale Jack zanurkował pomiędzy nich i przyjął na siebie pełne
impetu uderzenie.
Schuyler musiała wyrwać się spod działania zaklęcia. Szarpnęła się do przodu,
wykorzystując każdy pozostały jej gram energii, walcząc z przytrzymującą ją niewidzialną
pajęczyną. Miała uczucie, że porusza się w zwolnionym tempie przez gęstą ciecz, ale znalazła
słaby punkt zaklęcia i przełamała je. Wrzasnęła i rzuciła się do Jacka, który leżał jak
pozbawiony życia.
Iggy był tam pierwszy i przewrócił go na plecy, ale cofnął się zdumiony. Cały i
zdrowy chłopak uśmiechnął się ponuro.
Jack zerwał się na nogi.
- Nieładnie, venatorze. Jak mogłeś zapomnieć, że anioła nie można zranić ostrzem,
które sam stworzył? - podwinął rękawy i stanął twarzą w twarz z przeciwnikiem. - Może
ułatwisz sobie życie? - zapytał łagodniej. - Proponuję, żebyś wrócił i powtórzył hrabinie, że
nie jesteśmy parą kolczyków, które może trzymać w szkatułce. Odejdź, a nie zrobimy ci
krzywdy.
Przez moment wydawało się, że venator rozważa tę ofertę, ale Schuyler wiedziała, że
jest zbyt starą duszą na tak tchórzliwe wyjście. Włoch wyjął z kieszeni paskudnie
wyglądające zakrzywione ostrze i skoczył w stronę Jacka, nieoczekiwanie zatrzymując się w
powietrzu. Przez sekundę wisiał nieruchomo, z dziwnym wyrazem twarzy, na której
malowały się jednocześnie zmieszanie i porażka.
- Niezła robota z tym unieruchomieniem - powiedział Jack do Schuyler.
- Zawsze do usług - uśmiechnęła się. Zebrała zaklęcie, które przed chwilą ją
sparaliżowało, i rzuciła je na venatora.
Jack zajął się resztą, potężnym gestem strącając grubego strażnika z urwiska, żeby
roztrzaskał się o skały na dole.
- Zajęłaś się zbiornikiem? - zapytał, kiedy pospiesznie schodzili na dół, do czekającej
na nich pirackiej łodzi.
- Jasne - skinęła głową. Dobrze zaplanowali swoją ucieczkę: Jack osadził kotwicę
jachtu tak głęboko w dnie morskim, że wyrwanie jej nie będzie możliwe, a Schuyler opróżniła
zbiornik paliwa. Poprzedniej nocy uszkodzili żagle i radio.
Przebiegli przez plażę do pirackiej łodzi, w której czekał ich nowy przyjaciel, Ghedi.
Schuyler spotkała go podczas jednej z nadzorowanych wypraw na targ w St. Tropez, gdzie
były członek samozwańczych „Somalijskich Marines” pomagał przy rozładunku świeżych
ryb w dokach. Ghedi tęsknił za dawnymi dniami pełnymi przygód i natychmiast skorzystał z
okazji, by pomóc dwójce uwięzionych Amerykanów.
- Zgodnie z zamówieniem, szefowo - uśmiechnął się Ghedi, odsłaniając rząd
olśniewająco białych zębów. Poruszał się zwinnie i szybko. Wyskoczył z motorówki - miał
zamiar wrócić później na targ promem.
- Dzięki, stary - Jack ujął ster. - Zajrzyj jutro na swoje konto.
Somalijczyk uśmiechnął się jeszcze szerzej, a Schuyler pomyślała, że frajda z
kradzieży łodzi była dla niego niemal wystarczającą zapłatą.
Potężny silnik ożył z rykiem, przyspieszyli, oddalając się od wybrzeża. Schuyler
spojrzała na dwóch venatorów, unoszących się nieruchomo w wodzie. Pocieszyła się
pewnością, że obaj to przeżyją: byli starożytnymi istotami i żaden upadek z urwiska nie mógł
ich naprawdę uszkodzić. Jedyny cios otrzyma tylko ich duma. Ale potrzebują czasu, żeby
dojść do siebie, a przez ten czas ona i Jack będą już daleko.
Odetchnęła. Nareszcie. Teraz do Florencji, żeby zacząć poszukiwania odźwiernego i
zabezpieczyć bramę, zanim znajdą ją srebrnokrwiści. Mogli znowu wziąć się do roboty.
- Wszystko dobrze? - Jack prowadził motorówkę przez wzburzone fale z profesjonalną
łatwością. Wziął ją za ręką i mocno uścisnął.
Przytuliła jego dłoń do policzka, rozkoszując się dotykiem zgrubiałych odcisków na
jej skórze. Udało im się. Byli razem. Bezpieczni. Wolni. I nagle zamarła.
- Jack, za nami.
- Wiem. Słyszę silniki - powiedział, nawet się nie oglądając. Schuyler wpatrywała się
w horyzont, zza którego wyłoniły się trzy ciemne kształty. Kolejni venatorzy, na ścigaczach z
czarno - srebrnym herbem na szybach. Kształty rosły coraz bardziej i bardziej w miarę, jak się
do nich zbliżali. Najwyraźniej Iggy i Drago nie byli ich jedynymi strażnikami.
Ucieczka miała się okazać trudniejsza, niż przypuszczali.
 Trzy
W głębinę

Pierwsze krople spadły na policzek Schuyler jak delikatne pocałunki. Miała nadzieję,
że to będzie tylko przelotny deszcz, ale rzut oka na ciemniejące coraz bardziej niebo
powiedział jej, że tak się nie stanie. Spokojny, błękitny dotąd horyzont nabierał szybko
odcieni szarości, czerwieni i czerni, skłębione chmury zbijały się w ciężką, jednolitą masę.
Deszcz, początkowo lekki, uderzył nagle w pokład w narastającym staccato. Rozległ się
grzmot, a niski, dudniący dźwięk sprawił, że dziewczyna podskoczyła.
Oczywiście musiało się rozpadać, żeby wszystko bardziej skomplikować. Schuyler
sięgnęła za plecy Jacka po niewielki łuk. Poprosili Ghediego, żeby go przygotował dla nich i
ukrył w schowku przemytników, znajdującym się w zęzie.
Przez miesiąc spędzony na morzu przygotowywali ucieczkę. Jack godzinami uczył
Schuyler tajników sztuki venatorów (takich jak podstępy czy rodzaje amunicji), a za zgodą
Iggy'ego i Drago pokazał jej także podstawy łucznictwa. Dzięki pewnej ręce i dobremu
wzrokowi okazała się w tym nawet lepsza od niego. Teraz wyjęła z plecaka kilka strzał z
drzewa żelaznego, wykonanych ręcznie w trakcie ich uwięzienia. Wybrała jedną i zajęła
pozycję strzelecką.
Ich prześladowcy nadal byli daleko z tyłu. Widziała ich wyraźnie pomimo wiatru i
mgły. Ugięła kolana i zastygła jak nieruchomy posąg na wzburzonym morzu, podnosząc łuk i
napinając cięciwę do granic możliwości. Kiedy była pewna, że dobrze wycelowała, wypuściła
strzałę. Ale ścigacz uniknął jej bez trudu.
Niezniechęcona sięgnęła po kolejną strzałę. Tym razem trafiła dokładnie w kolano
venatora, a ślizgacz zadygotał przez chwilę na powierzchni wody. Poczuła przypływ triumfu,
ale venator wyprostował się momentalnie, nie zwracając uwagi na odniesioną ranę.
W tym czasie Jack wpatrywał się prosto przed siebie, pewną ręką regulując szybkość.
Wyciskał wszystko, co się dało, z przegrzanego silnika, który pracował na zbyt wysokich
obrotach - wyrzucając fontanny iskier i wydając przy tym okropny, syczący dźwięk.
Schuyler znów się obejrzała. Ich piracka łódź robiła, co w jej mocy, ale niedługo i tak
ich dościgną. Venatorzy byli coraz bliżej, najwyżej w odległości kilkunastu metrów. Deszcz
wzmagał się, Schuyler i Jack przemokli do suchej nitki, a wiatr chłostał fale, sprawiając, że
łódź wznosiła się i opadała z niebezpieczną gwałtownością niczym kolejka górska.
Przesunęła stopy, mając nadzieję znaleźć lepsze oparcie wśród hektolitrów wody
wdzierających się na rufę. Zostały jej tylko dwie strzały i nie mogła ich zmarnować. Napięła
łuk. Nagle dostrzegła ognisty, płonący pocisk, wycelowany prosto w nią.
- Schuyler! - krzyknął Jack, ściągając ją w dół, podczas gdy coś eksplodowało w
powietrzu w miejscu, gdzie przed chwilą stała. Boże, venatorzy byli niesamowicie szybcy -
nie zauważyła nawet, żeby któryś z nich do niej celował.
Jack jedną ręką trzymał ster, a drugą obejmował ją opiekuńczo.
- Ogień piekielny - mruknął, kiedy łódką wstrząsnęła kolejna eksplozja, tuż za
sterburtą. Pociski miały postać najbardziej śmiercionośnej broni w arsenale venatorów:
czarnego ognia piekielnego, jedynej rzeczy na świecie zdolnej do zniszczenia nieśmiertelnej
krwi, płynącej w ich żyłach.
- Ale dlaczego chcą nas zabić? - Schuyler, przekrzykiwała ryk fal, przyciskając do
siebie łuk. Hrabina nie mogła przecież życzyć im aż tak źle. Czyżby nienawidziła ich do tego
stopnia?
- Jesteśmy teraz przypadkowymi ofiarami - odparł Jack. - Trzymała nas przy życiu,
dopóki to było dla niej wygodne. Ale teraz, skoro uciekliśmy, jej duma została zraniona.
Zabije nas, żeby postawić na swoim. Żeby dowieść, że nikt nie może bezkarnie sprzeciwić się
hrabinie.
Łódź podskakiwała na wznoszących się falach, opadając z gwałtownym wstrząsem i
trzaskiem metalowych łączeń i gwoździ, trących o drewno i wodę. Trafiony silnik umilkł.
Wydawało się, że tylko siła ich woli utrzymuje motorówkę w całości.
Kolejny wybuch, tym razem bliższy, zachwiał łódką. Następny ich zatopi. Schuyler
wyskoczyła z ukrycia i z nadludzką szybkością wypuściła dwie ostatnie strzały. Zbiornik
paliwa najbliższego ścigacza eksplodował.
Nie mieli czasu się z tego cieszyć, ponieważ następny pocisk przeleciał tuż nad
dziobem, a Jack ostro obrócił ster w prawo, wpadając wprost na trzymetrową falę, która
przykryła ich w całości.
Piracka łódź wyłoniła się po drugiej stronie, jakimś cudem nietknięta.
Schuyler obejrzała się. Dwaj venatorzy byli tak blisko, że widziała zarysy ich gogli i
srebrne szwy na skórzanych rękawicach. Ich twarze nie wyrażały niczego. Nie obchodziło
ich, czy ona i Jack przeżyją, czy też zginą, czy są niewinni, czy winni. Wykonywali tylko
rozkazy, a rozkazy mówiły, że mają strzelać, aby zabić.
Załamująca się fala niebezpiecznie wytrąciła ściganych z równowagi, łódź pochyliła
się do przodu niemal do pionu, a potem z całej siły opadła na wodę. W każdej chwili mogli
się wywrócić. Nie mieli już strzał. Nie mieli już żadnych możliwości.
 Musimy porzucić łódkę. Będziemy szybciej, jeśli popłyniemy - przekazała Schuyler.
Wiedziała, że Jack myślał tak samo, tylko trudno mu było to powiedzieć. Ponieważ jeśli
popłyną, będą musieli się rozdzielić. - Nie martw się. Jestem silna. Tak samo, jak ty. -
Wymieniła z ukochanym kwaśne uśmiechy.
Jack przytrzymał koło sterowe, zaciskając szczęki. - Jesteś pewna?
Spotkamy się w Genui - przekazała, mając na myśli nadmorskie miasto położone
najbliżej miejsca, w którym się znajdowali. Pięćdziesiąt kilometrów na północ.
Skinął głową, a w myślach Schuyler pokazał się obraz przesłany przez niego, na
dowód, że wie, o czym ona mówi. Zatłoczone miasto portowe otoczone górami, kolorowe
łódki kołyszące się w przystani. Stamtąd mogli przejść górskimi ścieżkami do Florencji.
Odpłyń tak daleko, jak zdołasz - Ja skieruję łódź na pozostałe ścigacze. - Jack przez
moment odwzajemnił jej spojrzenie.
Schuyler skinęła głową.
Odliczam.
Mogę to zrobić, pomyślała Schuyler. Wiem, że zobaczę znowu Jacka. Wierzę w to.
Nie było czasu na ostatni pocałunek czy jakiekolwiek ostatnie słowa. Bardziej
wyczuwała niż słyszała odliczanie Jacka - jej ciało zaczęło działać, zanim umysł zdążył
zarejestrować komendę. Na „trzy” skoczyła już z burty, nurkując głęboko w ciemną wodę,
odpychając się nogami od fali i planując kolejny oddech. Jako wampir mogła płynąć pod
wodą znacznie dłużej niż ludzie, ale musiała uważać, żeby nie marnować sił.
Nad powierzchnią usłyszała koszmarny trzask pirackiej łodzi zderzającej się z ich
prześladowcami. Ciemność morza wydawała się nieprzenikniona, ale po chwili oczy Schuyler
przywykły do niej. Odepchnęła się rękami, płynąc, napinając mięśnie bolące od walki z
oporem wody. Widziała unoszące się ku powierzchni bąbelki. Mogła wytrzymać pięć minut
bez powietrza i zamierzała wykorzystać ten czas. W końcu jej płuca zaczęły domagać się
tlenu, więc skierowała się ku górze - pragnęła teraz tylko odetchnąć - była tak blisko - tak
blisko - tak - jeszcze jeden ruch nogami i wynurzy się - tak...
Zimna, koścista dłoń chwyciła jej nogę, ciągnąc ją w dół, wlekąc z powrotem pod
wodę.
Schuyler wiła się i kopała. Zdołała się przekręcić na tyle, żeby zobaczyć, kto ją
trzyma. Poniżej venatorka unosiła się bez wysiłku w ciemnej wodzie. Napastniczka
oszacowała chłodno jej możliwości i nie wypuszczała z uścisku. Znajdujesz się pod opieką
hrabiny. Odrzucenie jej ochrony to działanie przeciwko Zgromadzeniu. Poddaj się lub
zostaniesz zniszczona.
 Dłoń trzymała jej kostkę jak imadło. Miała wrażenie, że jej płuca zaraz eksplodują.
Zaczynało się jej kręcić w głowie, poczuła przypływ paniki. Przestań, powiedziała sobie.
Musiała się uspokoić.
Urok. Musi użyć uroku. PUŚĆ MNIE - zażądała, wysyłając przymus tak silny, że
czuła, jakby każde słowo przybrało fizyczną postać, każda litera atakowała mózg venatorki.
Dłoń na jej kostce lekko zadrżała. Tego właśnie Schuyler potrzebowała.
Wyrwała się w momencie, kiedy venatorka wysłała własny przymus. Schuyler zrobiła
unik i odesłała go, dziesięciokrotnie silniejszy.
ZATOŃ!
Przymus był jak uderzenie w żołądek, venatorka poleciała w głąb morza, jakby
ciągnięta przez tonącą kulę armatnią, przywiązaną do nóg. Dotrze na samo dno, a Schuyler
miała nadzieję, że zyska dość czasu na ucieczkę.
Z całej siły płynęła w górę, wreszcie wynurzyła się na powierzchnię i chwyciła
oddech. Deszcz, zimny jak palce nieboszczyka, chłostał jej policzki. Odważyła się spojrzeć za
siebie.
Ich mała motorówka stała w ogniu. Płonęła, a iskry z czarnych płomieni strzelały do
nieba.
Jack się wydostał, powiedziała sobie Schuyler. Na pewno. Musiał.
Kilka metrów dalej zobaczyła ostatni ścigacz, okrążający płonącą łódź. Zastanowiła
się, dlaczego venator nie popłynął za Jackiem. Chyba... Chyba że on już...
Nie mogła dokończyć tej myśli.
Nie była w stanie.
Zanurkowała pod fale. Port w Genui. Zaczęła płynąć.
 Cztery
Dryf

Schuyler otaczała czerń, tak samo nieprzenikniona ponad nią, jak i poniżej niej.
Stwierdziła, że szybciej pływa pod wodą i nurkowała głęboko na coraz dłużej i dłużej.
Walczyła z prądem. Czuła się pozbawiona znaczenia jak kawałek drewna, jeszcze jeden
śmieć na powierzchni morza, zależny od kaprysów fal. Musiała walczyć z własnym
pragnieniem, aby poddać się, zatrzymać, zamknąć oczy, odpocząć i utonąć.
Sztorm przycichł na moment i Schuyler po wypłynięciu na powierzchnię dostrzegła
miasto rozciągnięte wzdłuż wybrzeża, pogodnie pastelowe budynki odległe o zaledwie
kilkaset metrów. Południowe słońce lśniło jasno, odbijając się od pięknych kafejek przy
nadmorskiej promenadzie. Sezon turystyczny dobiegł końca, a pogoda była chłodna, więc
wystawione na zewnątrz stoliki świeciły pustkami.
Schuyler gwałtownie młóciła wodę ramionami, starając się utrzymać głowę nad
powierzchnią. Boże, ależ była zmordowana! Znajdowała się tak blisko, ale nie miała
pewności, czy zdoła dopłynąć do brzegu.
Na tym polegał problem z darem velox, o którym uprzedzał ją Lawrence. Zaczyna się
wierzyć w swoje nadludzkie możliwości, ale velox wymaga odpoczynku i wymusi go, czy
tego chcesz, czy nie. Ostrzegł ją, że niektórzy wampirzy wojownicy przekraczali granice
swoich możliwości, a potem w krytycznym momencie ich siły się wyczerpywały, a oni sami
padali łupem srebrnokrwistych.
Nie miała już siły, nie mogła pokonać tych ostatnich kuszących metrów, dzielących ją
od celu.
Poddawała się wodzie bezwładna jak plankton. Cała siła opuściła jej ciało.
Przepłynęła około czterdziestu kilometrów w pół godziny, ale to nie wystarczyło, by dotrzeć
do pobliskiej plaży. Wypluła trochę słonej wody i odgarnęła włosy z oczu. Czuła rwanie w
wyczerpanych mięśniach. Nie mogła przepłynąć już ani metra...
Nagle zaświtał jej nowy pomysł... Nie mogła płynąć naprzód, ale mogła dryfować...
Po prostu leżeć, pozwalając falom, żeby ją niosły. Myśl o przepłynięciu w taki sposób reszty
dystansu wydała jej się niezwykle ironiczna po intensywności wcześniejszej ucieczki. No
dobrze, ale miała do wyboru: dryfować albo utonąć. Tak jak przypuszczała, powolne,
spokojne ruchy wymagały minimalnej energii, którą była w stanie jeszcze z siebie wykrzesać.
Po kilku minutach leniwego przemieszczania się poczuła, że woda wokół niej wibruje
i usłyszała charakterystyczny dźwięk motoru ścigacza. Na moment zmroził ją strach,
wyprostowała się w wodzie, rozglądając. Dostrzegła zbliżającą się znajomą łódź oznaczoną
nienawistnym czarno - srebrnym krzyżem, ale na pokładzie nie było żadnego venatora.
Schuyler wyskoczyła ponad falę.
- GHEDI! GHEDI! - Nie miała pojęcia, skąd pirat wziął się na pokładzie ślizgacza, ale
w tym momencie jej to nie obchodziło. Wiedziała tylko, że musi zwrócić na siebie jego
uwagę, zanim odpłynie zbyt daleko.
Nie usłyszał jej, a ścigacz zaczął się oddalać.
GHEDI. ZAWRACAJ. ROZKAZUJĘ CI.
Ślizgacz zawrócił i w następnej chwili znalazł się koło niej.
- Signorina! Tu jesteś! - Twarz chłopaka rozjaśnił promienny uśmiech.
Wdrapała się na pokład, szczęśliwa, że może wyjść wreszcie z wody.
- Co tu robisz? Gdzie Jack?
Ghedi potrząsnął głową. Kiedy pożegnał się z nimi przy Cinque Terre, zobaczył
ścigających ich venatorów. Próbował ostrzec Schuyler i Jacka przez radio, ale sztorm odciął
łączność z satelitą. Pożyczył motorówkę i znalazł wrak pirackiej łodzi. („Czarny, bardzo
czarny dym. Niedobrze”.) W pobliżu nie było śladu Jacka, więc Ghedi zabrał porzucony
ślizgacz, najprawdopodobniej pozostawiony przez venatorkę, która ścigała Schuyler, a teraz
zapewne nadal próbowała wydostać się na powierzchnię.
Skoro Ghedi przypłynął na tym ścigaczu, to gdzie podział się drugi wraz z kierującym
nim venatorem? - zastanowiła się Schuyler. I gdzie się podział Jack?

***

Przez kilka godzin krążyli przy brzegu. Wkrótce miało zacząć zmierzchać. Schuyler
pomyślała, że Jack powinien już tu dotrzeć. Wampir dysponujący jego szybkością powinien
uporać się z takim dystansem w kilka minut. Ona sobie poradziła, a przecież to on był o wiele
lepszym pływakiem. Schuyler zostawiła Ghediego w porcie i sama wypłynęła na ścigaczu -
ich nowy przyjaciel zaczynał być zmęczony. Byłoby nie w porządku prosić go, żeby
towarzyszył jej w przedsięwzięciu, które wyglądało na coraz bardziej i bardziej beznadziejne.
Słońce ześlizgnęło się za horyzont, a światła miasta lśniły odświętnie na purpurowym
niebie. Z restauracji i kawiarni przy dokach sączyła się muzyka. Robiło się coraz zimniej, a
wiatr powiedział Schuyler, że cisza była krótkotrwała i sztorm niedługo rozpęta się na nowo.
Zaczynało jej brakować paliwa, ale zrobiła jeszcze jedno okrążenie. Poprzedniej nocy
ona i Jack obiecali sobie, że niezależnie od tego, co wydarzy się następnego dnia, żadne z
nich nie będzie czekało na drugie, jeśli zostaną rozdzieleni. Ich podróż musiała trwać, bez
różnicy, które z nich w nią się uda. Którekolwiek pozostanie, wypełni dziedzictwo
Lawrence'a.
No dobrze, Jack, pomyślała. Dość tego. Lepiej się pokaż, albo odpływam.
Wolała nie myśleć, co tak naprawdę oznacza jej decyzja. Bała się być sama teraz,
kiedy już wiedziała, jak to jest być z Jackiem. Ale on chciałby, żeby szła do przodu. Chciałby,
żeby go zostawiła, ruszała dalej bez niego. Zmarnowała już wystarczająco dużo czasu.
Poprosi Ghediego, żeby pomógł jej się dostać do Florencji, gdzie - zdaniem
Lawrence'a - znajdowała się Brama Obietnicy. Tak jak planowali z Jackiem, przedostanie się
przez góry. Żadnych pociągów, malutkich pensiones, wynajętych samochodów - żadnych
miejsc gdzie mogłaby zostawić ślady. Jack dołączy do niej później... chyba...
Schuyler starała się zbyt długo nad tym nie zastanawiać. Zimno i świadomość
czekającego ją zadania odrętwiały. Ciężar spoczywający na jej ramionach, przygniatał. Jak
mogła wyruszyć sama, nie wiedząc, co się z nim stało, nie wiedząc, czy w ogóle żyje?
W końcu coś wypatrzyła. Wyglądało jak dryfujące drewno, ale przykuło jej wzrok.
Niecierpliwie podpłynęła bliżej i zobaczyła, że to naprawdę kłoda drewna. Ale
przytrzymywała się jej pobielała dłoń, podczas gdy reszta ciała pozostawała zanurzona w
wodzie. Schuyler zbliżyła się i rozpoznała długie, szczupłe palce. Serce załomotało jej w
piersiach, zimno ogarnęło całe ciało. Strach. Potworny strach.
Jack nie mógł umrzeć, ale mógł zostać ranny. Był nieśmiertelny, ale jeśli byłoby za
późno na przywrócenie do życia jego fizycznej powłoki, musiałaby w jakiś sposób zachować
jego krew na następny cykl. Zanim on się odrodzi, ona zakończy swoje życie. Czy będzie ją
jeszcze kochał? Czy będzie ją w ogóle pamiętał? Tak czy inaczej, dokąd miałaby zabrać jego
krew? Byli wyrzutkami z wampirzej społeczności.
Pochyliła się i chwyciła go za rękę, odrywając ją łagodnie od kłody. Jego dłoń była
lodowato zimna, ale odwzajemnił jej uścisk. Żył. Wykorzystując całą siłę, jednym szybkim
ruchem wyciągnęła Jacka z wody i położyła za sobą na pokładzie ścigacza.
Oparł się o nią, zimny jak lodowiec. Czuła na plecach ciężar jego wyczerpania. Z
trudem objął ją w pasie, kiedy skierowała łódź w ciemność, płynąc do brzegu.
Gdyby spóźniła się choćby o minutę, kto wie, co by się z nim stało... Kto wie, co
mogło się stać... Kto wie...
Nie obawiaj się, najdroższa. Wiedziałem, że mnie znajdziesz.
Schuyler wmanewrowała ślizgacz pomiędzy dwie łodzie rybackie i przycumowała do
tej, która śmierdziała odrobinę mniej. Łodzie były puste, ponieważ sezon połowów już się
zakończył. Ich właściciele mieli wrócić dopiero w przyszłym roku. Pomogła Jackowi wdrapać
się na pokład i zaprowadziła go do niewielkiej kabiny, skrywającej niechlujną kanapę. Ironią
losu wydawało się to, że zaczęli dzień, planując ucieczkę z łodzi, tylko po to, żeby
wylądować na innej.
Pomogła Jackowi rozebrać się z mokrych ubrań, zdejmując kolejno koszulę, spodnie,
skarpetki i buty, wreszcie przykryła go jednym z cienkich, postrzępionych ręczników, które
znalazła w ładowni.
- Wybacz, wiem, że to dalekie od doskonałości, ale nic innego nie mamy.
Przeszukała statek w poszukiwaniu zapasów, w kambuzie natrafiła na niewielką lampę
naftową. Zapaliła ją, żałując, że nie daje więcej światła, a przynajmniej więcej ciepła.
Wewnątrz łodzi było niemal tak samo zimno, jak na zewnątrz.
- Wygodnie ci? - zapytała.
Skinął głową, nadal niezdolny odezwać się na głos, ani nawet w myślach.
Odwróciła się do niego tyłem i pozbyła własnych przemoczonych ubrań. Zawstydzona
jego obecnością owinęła się także ręcznikiem. Nieduży prysznic zawierał jeszcze trochę
wody, pozostałej zapewne po ostatnim rejsie, a Schuyler z przyjemnością skorzystała z okazji,
żeby opłukać się po tak ciężkim dniu. Była również szczęśliwa, że na łodzi znaleźli trochę
suchych ubrań, w które mogli się przebrać: koszule i spodenki kąpielowe. Musiało im to
wystarczyć.
Schuyler umyła się, ubrała, po czym pomogła Jackowi w pokonaniu kilku schodków
prowadzących do małej łazienki i zamknęła za nim drzwi.
W oddali rozległ się grzmot. Niedługo znowu zacznie padać. Wiatr zawył, uderzając o
iluminatory. Schuyler sprawdziła, czy zasuwa w drzwiach jest porządnie zamknięta.
Kiedy Jack wyszedł, utykając, spod prysznica, Schuyler z radością zauważyła, że
wygląda trochę lepiej. Jego policzki nabrały kolorów. Podniósł z kanapy koc.
- Chodź do mnie - szepnął, otwierając ramiona, tak żeby mogła zwinąć się koło niego,
opierając plecami o jego pierś. Czuła, że ciało Jacka zaczyna się rozgrzewać, więc masowała
cierpliwie jego ręce, aż wreszcie stały się całkiem ciepłe.
Cichym głosem opowiedział, co się z nim działo. Został na łódce chwilę dłużej, dając
Schuyler czas na ucieczkę i kierując się prosto na ścigacze. Ale venatorzy skorzystali z okazji,
żeby wedrzeć się na pokład i musiał podjąć walkę. Jedno z nich uciekło - kobieta, która
ruszyła w pościg za Schuyler. Drugie walczyło z nim na śmierć i życie.
- Nie rozumiem? - zapytała Schuyler.
- Miał ze sobą czarny miecz - powiedział powoli Jack, podnosząc ręce do ognia i
sprawiając, że płomień strzelił wyżej. - Musiałem użyć własnego. Albo ja, albo on. - Na
twarzy chłopaka pojawiła się udręka, więc Schuyler opiekuńczym gestem położyła dłoń na
jego ramieniu. Jack opuścił głowę. - Tabris. Znałem go. Dawno temu był moim przyjacielem.
Jack nazwał venatora jego anielskim imieniem. Schuyler wstrzymała oddech. Czuła
się winna wszystkiemu - całe to zabijanie było jej winą. To ona przekonała Jacka, że powinni
poszukać schronienia u hrabiny. To przez nią przyjechali do Europy. Ta misja była jej
dziedzictwem, nie jego: jej odpowiedzialnością, którą zrzuciła na jego barki. To ona
zaplanowała ich ucieczkę - nikt nie miał zostać w niej ranny. Nie zdawała sobie sprawy, że
hrabina posunie się do ostateczności - czarny miecz, dobry Boże! Gdyby Jack nie zwyciężył
venatora, to jego nieśmiertelne życie by się zakończyło.
Przyciągnął ją bliżej do siebie i wyszeptał gorączkowo w samo ucho:
- Tak się musiało stać. Dałem mu wybór. Wybrał śmierć. Śmierć czeka wszystkich,
wcześniej czy później. - Jack przytulił swoje czoło do jej czoła. Schuyler czuła pulsowanie
krwi w jego żyłach.
Śmierć czeka wszystkich? Przecież właśnie Jack powinien wiedzieć, że to nie jest
prawda. Błękitnokrwiści przetrwali wieki. Schuyler zastanowiła się, czy myślał w tym
momencie o Mimi - Azrael. Śmierć czeka wszystkich. Czy także Jacka? Czy Mimi skorzysta
ze swojego prawa, aby spalić i na zawsze unicestwić duszę Jacka?
Schuyler bardziej przejmowała się jego śmiertelnością niż swoją własną. Jeśli Jack
umrze, jej życie straci sens. Proszę, Boże, nie. Nie teraz. Daj nam trochę czasu. Ten
kawałeczek czasu, który mogą spędzić razem, niech trwa, jak tylko może najdłużej.
 Pięć
Dzielony chleb

Schuyler zasnęła w ramionach Jacka, ale obudziła się, mrugając szybko, kiedy
usłyszała jakieś szelesty. Płomień lampy nadal drżał, za to deszcz ustał. Z zewnątrz dobiegał
tylko plusk fal uderzających o burtę. Jack położył palec na ustach. Cicho. Ktoś tu jest.
- Signorina? - w drzwiach pojawiła się mroczna sylwetka. Zanim Schuyler zdążyła
odpowiedzieć, Jack skoczył z miejsca, chwytając Ghediego za gardło.
- Jack! Przestań, co ty robisz? To Ghedi, pomógł mi! To on mnie wyciągnął z wody,
Jack! Puść go!
Ciemna twarz Ghediego poszarzała. W lekko drżących dłoniach trzymał koszyk.
- Szefie... - zaprotestował. - Przyniosłem jedzenie. Chleb. Kolację.
- Bardzo nam pomogłeś, człowieku - powiedział zimno Jack. - Może nawet za bardzo.
Komu naprawdę służysz?
Schuyler czuła, że ze wzburzenia płoną jej policzki. - Jack, proszę! Zachowujesz się
okropnie!
- Niech mi powie, kim naprawdę jest i dla kogo pracuje. Dla somalijskiego pirata
dwójka amerykańskich dzieciaków, od których dostał już zapłatę, nie byłaby warta nawet
szczurzego ogona. Dlaczego za nami popłynąłeś? Jesteś sługą hrabiny?
Ghedi potrząsnął głową i popatrzył mu prosto w oczy.
- Nie obawiajcie się, moi drodzy, ponieważ jestem przyjacielem profesora.
Schuyler z zaskoczeniem usłyszała, że Somalijczyk posługuje się doskonałym
angielskim, bez śladu wcześniejszego afrykańskiego akcentu.
- Profesora? - Jack lekko rozluźnił uścisk.
- Profesora Lawrence'a Van Alena.
- Znałeś mojego dziadka? - zapytała Schuyler. - Dlaczego nie powiedziałeś wcześniej?
Na targu?
Ghedi nie odpowiedział. Zamiast tego sięgnął do koszyka, wyjmując torbę z mąką, sól
i mały słoik sardynek.
- Najpierw musimy coś zjeść. Wiem, że nie potrzebujecie tego do przetrwania, ale
proszę, dotrzymajcie mi towarzystwa podczas posiłku, zanim wszystko wyjaśnimy.
- Chwila - odezwał się Jack. - Wymieniłeś imiona naszych przyjaciół, ale skąd mamy
wiedzieć, że jesteś prawdziwym przyjacielem? Lawrence Van Alen miał tyle samo wrogów,
co sprzymierzeńców.
- To prawda. Ale nie mam nic, co mógłbym powiedzieć lub pokazać jako dowód, że
jestem tym, za kogo się podaję. Sami musicie zdecydować, czy mówię prawdę. Nie mam
żadnego znaku, dokumentów, nic, co potwierdziłoby moją historię. Macie tylko moje słowo.
Musicie zaufać własnemu instynktowi.
Jack spojrzał na Schuyler.
Jak myślisz!
Nie wiem. Masz rację, że jesteś ostrożny. Ale serce mi podpowiada, że Ghedi jest
przyjacielem. Nie mam żadnego dowodu. Tylko przeczucie.
Zawsze w końcu musimy zdać się na nasz instynkt. Instynkt i szczęście - przekazał
Jack.
- Zaufamy ci dzisiaj, Ghedi - powiedział głośno. - Masz rację, musisz coś zjeść,
podobnie jak ona. Proszę... - puścił chłopaka i gestem wskazał ogień.
Ghedi pogwizdywał, w niedużym kambuzie ugniatając niewielkie placuszki
podpłomyków zwanych indżera. Znalazł metalową patelnię i zapalił palnik gazowy. Na
drugim piekł kilka sardynek na wolnym ogniu. Po kilku minutach podpłomyki napęczniały,
parując z małych nacięć. Ryby zaczęły dymić. Kiedy wszystko było gotowe, Ghedi
przygotował trzy talerze.
Chleb był trochę kwaśny i gąbczasty, ale Schuyler miała wrażenie, że to najlepsza
rzecz, jaką kiedykolwiek jadła. Dopiero świeży, apetyczny zapach w kajucie uświadomił jej,
jak bardzo jest głodna. Ryba okazała się wyśmienita, a wraz z kilkoma wyjętymi przez
Ghediego świeżymi pomidorami stanowiła sycący obiad. Jack z grzeczności zjadł kilka
kęsów, natomiast Schuyler i Ghedi jedli, jakby to miał być ich ostatni posiłek.
Schuyler pomyślała, że chyba jednak nie przez przypadek spotkała Ghediego na targu.
Przyglądała się ich nowemu towarzyszowi, maczając chleb w niedużej kałuży sklarowanego
masła na talerzu. Kiedy się zastanowiła, przypomniała sobie, że to pirat jako pierwszy się do
nich odezwał. Wydawało się wręcz, jakby tam czekał. Prawie się na nich rzucił, kiedy
przechodzili koło jego straganu, pytając, czy mógłby w czymkolwiek pomóc. Sprawiał
niezwykle przekonujące wrażenie i jakoś tak wyszło, że Schuyler najpierw opowiedziała mu o
ich uwięzieniu, a potem zaufali nowemu znajomemu na tyle, żeby poprosić go o dostarczenie
motorówki.
Ale kim właściwie był Ghedi? Skąd znał Lawrence'a?
- Wiem, że macie mnóstwo pytań - powiedział Somalijczyk. - Ale już późno. Wszyscy
potrzebujemy odpoczynku. Wrócę jutro i opowiem wam wszystko, co wiem.
 Sześć
Osieroceni chłopcy

Miałem sześć lat, kiedy zabrali moją matkę - rozpoczął Ghedi następnego ranka.
Przyniósł śniadanie - kubki kawy espresso i świeży chleb w brązowej papierowej torbie.
Schuyler uniosła brwi, Jack spojrzał ponuro. Popijali kawę, słuchając. Na zewnątrz
mewy witały świt żałosnymi wrzaskami. Sezon rybacki zakończył się, więc nie musieli się
obawiać, że znajdzie ich właściciel łodzi, ale chcieli ruszać dalej tak szybko, jak to będzie
możliwe.
- Bandyci nigdy wcześniej nie zbliżali się tak bardzo do wybrzeża, ale słyszeliśmy, jak
opowiadali o nich mieszkańcy sąsiednich wiosek. Zabierali zawsze kobiety, zwykle młode
dziewczyny - Ghedi jakby przepraszającym gestem wzruszył ramionami. - Powiedziano mi,
że moja matka poszła nabrać wody ze strumienia, kiedy ją złapali. Moja matka była bardzo
piękna. Kiedy wróciła, była odmieniona - Ghedi potrząsnął głową, a jego oczy zalśniły
twardo. - Zachowywała się... inaczej. A jej brzuch był duży.
- Czyli została zgwałcona? - spytała łagodnie Schuyler.
- Tak i nie... Nie pamiętała żadnej przemocy. Tak naprawdę niczego nie pamiętała.
Mój ojciec rok wcześniej zginął na wojnie, a kiedy narodziło się dziecko, zabrało jej życie.
Żadne z nich nie przeżyło. Zostałem sam. Mój wuj zaprowadził mnie do misjonarzy, którzy
prowadzili sierociniec w Berberze. Było tam mnóstwo chłopców takich jak ja - sierot
wojennych, pozbawionych matek. A potem pewnego dnia przyjechał ojciec Baldessarre.
- Ojciec Baldessarre? - zapytała zaskoczona Schuyler. - Skąd go znasz? Właśnie jego
szukamy. - Wyjeżdżając z Nowego Jorku zabrała ze sobą notatki Lawrence'a. W posiadanych
przez nią dokumentach z jego akt nazwisko ojca Baldessarre pojawiało się w połączeniu z
Bramą Obietnicy. Dlatego odnalezienie księdza wydawało się dobrym pomysłem na początek
ich własnej podróży.
- Ojciec Baldessarre był zwierzchnikiem misji petruwiańskiej - wyjaśnił Ghedi. - Był
dla nas bardzo dobry i wybrał kilku chłopców, których zabrał ze sobą do Włoch, żeby posłać
ich do szkoły we Florencji. Ja także się wśród nich znalazłem. Początkowo nie chciałem
jechać. Bałem się. Ale chciałem pójść do szkoły. I polubiłem ojca Baldessarre. Nauczył nas
mówić po angielsku i wysłał większość chłopców, żeby zaczęli nowe życie w Ameryce.
Myślałem, że także tam trafię. Będę chodził do community college gdzieś w Kansas -
uśmiechnął się smutno i potarł ogoloną głowę.
 - Pewnego dnia ojciec Baldessarre zatrzymał mnie po lekcjach. Miałem jedenaście lat
i uznał, że jestem dostatecznie duży, żeby pomagać im w ich prawdziwej misji. Powiedział,
że został mu powierzony potężny sekret. Zakon petruwiański nie jest zwykłym zakonem,
należący do niego bracia to strażnicy świętego miejsca.
Dwa lata temu, kiedy oficjalnie wstąpiłem do zakonu i przyjąłem święcenia, ojciec
Baldessarre otrzymał list od Lawrence'a Van Alena z prośbą o spotkanie. Profesor
najwyraźniej wiedział bardzo wiele o naszej misji, a ojciec Baldessarre uważał, że uczony
będzie mógł nam pomóc. Zaczęły się dziać dziwne rzeczy, których nie można było wyjaśnić,
pojawiły się niepokojące mroczne omeny. Przygotowaliśmy się na to spotkanie, ale profesor
nie przyjechał, a ojciec Baldessarre zaczął się martwić. Był chory, rok wcześniej rozpoznano
u niego raka, i obawiał się, że nie ma wiele czasu. A potem, w zeszłym roku, nieoczekiwanie
odwiedził nas Christopher Anderson.
Powiedział nam, że profesor nie żyje, ale dziedzictwo przejęła jego wnuczka i to ona
pomoże nam w dalszej misji. Pokazał nam twoją fotografię, Schuyler. Powiedział, żebyśmy
ciebie wypatrywali i udzielili wszelkiej pomocy, jeśli tylko się pojawisz. Od tamtego czasu
czekamy na ciebie, szczególnie odkąd usłyszeliśmy, że wyjechałaś z Nowego Jorku.
Oczywiście nie mieliśmy pojęcia, że jesteś przetrzymywana przez hrabinę. W ogóle nie
braliśmy tego pod uwagę.
Ghedi otarł czoło chusteczką.
- Ojciec Baldessarre nie mógł dłużej czekać. Mówił, że nieprawość staje się coraz
potężniejsza. Polecił mi znaleźć ciebie i przyprowadzić prosto do naszego klasztoru.
Przepraszam, że nie przedstawiłem się wcześniej, ale obawiałem się ujawnić, że jestem
petruwianinem, dopóki nie znaleźliście się na wolności.
- A gdzie jest teraz ojciec Baldessarre? - zapytała Schuyler. Na te słowa twarz
Ghediego zmroczniała. Sprawiał wrażenie wyczerpanego.
- Przykro mi, ale ojciec od nas odszedł.
- Kiedy? - Na twarzy Schuyler odmalowało się niedowierzanie. Byli tak blisko, ale
znowu trafili na ślepy zaułek. Jack nadal patrzył uważnie na Ghediego, nie odrywając oczu od
twarzy nowego przyjaciela.
- Dwa tygodnie temu, podczas jednej z misji w Afryce, zostaliśmy zaatakowani i
wymordowani przez bandytów. Uciekłem, dołączając na krótko do somalijskich marines. Nie
martwcie się, jestem zakonnikiem, nie piratem. Kiedy tylko wróciłem do Europy, zacząłem
cię znowu szukać.
- A teraz ją znalazłeś - wtrącił ostro Jack. - Co dalej?
 - Zaprowadzisz nas do Bramy Obietnicy, prawda, Ghedi? - zapytała Schuyler,
wyrzucając kubek po kawie do śmieci i dziwiąc się, że przeczucie jak zwykle nie myliło
Lawrence'a. - Skoro ojciec Baldessarre nie żyje...
- Ja jestem odźwiernym - skinął głową Ghedi. - I zabiorę was do Florencji. Tam się
chcieliście udać, prawda?
 Siedem
Wędrówka

Schuyler oszacowała, że wykorzystując velox dotrą do odległej o ponad sto

pięćdziesiąt kilometrów Florencji za jakiś tydzień. Ponieważ Ghedi nie wytrzymałby takiego
tempa, miał im towarzyszyć tylko do Sarzany, a potem pojechać pociągiem do Florencji,
przygotować wszystko na ich przybycie i spotkać się z nimi już w mieście. Tymczasem Jack
zdecydował, że lepiej unikać głównych dróg, wędrując górskimi ścieżkami. Tak było
bezpieczniej: strome wzgórza były o tej porze roku prawie opustoszałe. Mieli znacznie
mniejszą szansę wpaść na szpiegów lub podwładnych hrabiny. Ponieważ obowiązywał zakaz
obozowania w górach, musieli szczególnie uważać, aby nie natknąć się na innych turystów
ani tym bardziej na strażników parku narodowego.
Nie rozmawiali więcej o zaskakującym oświadczeniu Ghediego, ponieważ
przygotowania do wędrówki zajmowały ich całkowicie. Ale nawet pakując się, Schuyler nie
przestawała myśleć o zaskakującym zwrocie wydarzeń i o tym, jak wszystko nagle poszło po
ich myśli. Tak, jak oni szukali odźwiernego, odźwierny poszukiwał ich. To się wydawało
niemal zbyt proste.
Jednak najbardziej niepokojące było coś, czego ani ona, ani Jack nie powiedzieli na
głos. To prawda, Ghedi oznajmił, że jest odźwiernym. Istniał tylko jeden szkopuł. Ghedi to
przecież człowiek. Dlatego nie mógł być tym, za kogo się podawał. Tylko błękitnokrwisty
wampir, upadły anioł, mógł strzec jednej z Bram Piekieł.
Ale nie sądzę, żeby kłamał - przekazała Schuyler.
Zgadzam się. Wierzy, że jest odźwiernym, co jest jeszcze bardziej zastanawiające -
odparł Jack. - Później się tym zajmiemy. Teraz musimy wyruszyć tak szybko, jak to możliwe.
Cała trójka udała się do miasta po zapasy, kupując tylko to, co mogli unieść w
plecakach i nie zabierając niczego, co nie byłoby niezbędne. Przed wyjazdem z Nowego
Jorku Jack przelał pieniądze na kilka zagranicznych kont, o których istnieniu Komitet nie
miał pojęcia. Poszedł kupić potrzebny sprzęt turystyczny, podczas gdy Schuyler i Ghedi udali
się na targ po jedzenie - mąkę, ryż, kawę, jaja, zupę w puszkach. Włoska sprzedawczyni
podejrzliwie przyjrzała się ciemnej skórze Ghediego i dziwacznemu strojowi Schuyler, ale
rozpromieniła się, kiedy Schuyler wyciągnęła gruby plik euro.
Schuyler dziwiła się swojemu obecnemu apetytowi. Jadła mnóstwo, a dobry posiłek
zaspokajał jej głód. Od wyjazdu z Nowego Jorku nie pila krwi. Jack nakłaniał ją do
przeprowadzenia caerimonia oscuhr, ale stwierdziła, że nie ma takiej potrzeby. Jeśli już, brak
krwi sprawiał, że czuła się silniejsza i myślała jaśniej.
Postanowiła unikać picia krwi tak długo, jak to będzie możliwe. W jakiś sposób
wydawało jej się niewłaściwe wchodzenie w tak intymny związek z kimś, kogo nie kochała.
W przypadku Olivera, oczywiście, było inaczej. Nadal trudno jej było myśleć o swoim
najlepszym przyjacielu i byłym familiancie. Serce miała uleczone, ale brakowało jej ich
przyjaźni.
- Przykro mi z powodu twojej matki, Ghedi - powiedziała Schuyler, kiedy wracali, by
spotkać się z Jackiem na łodzi. - Obojgu nam jest przykro.
- Nie szkodzi. Ona umarła dawno temu. Tak jest lepiej.
- Nie mów tak.
- Ale to prawda. Teraz ma spokój.
- 1 jeszcze ojciec Baldessarre - dodała Schuyler. - Musiał być ci bardzo bliski.
- Był jedyną rodziną, jaką kiedykolwiek miałem. Nauczył mnie wszystkiego. Miałem
dużo szczęścia, że przygarnęli mnie misjonarze - uśmiechnął się Ghedi.
Schuyler pomyślała, że to zdumiewające, jak ktoś dotknięty podwójną tragedią wojny
i żałoby może uważać się za szczęściarza. Niezależnie od tego, czy mówił prawdę, czy też
został wprowadzony w błąd co do tego kim lub czym jest, mogła wyczuć, że pozostał dobrym
człowiekiem. Podziwiała Ghediego za jego humor i optymizm, ganiąc się w myślach za
własny nieustanny niepokój i stres. Ghedi tracił wszystko nie raz, a kilka razy w życiu. Jego
dom zamienił się w ruinę, jego cała rodzina nie żyła, a jego mentor został zamordowany. A
jednak stąpał lekko i sprężyście, z uśmiechem na twarzy.
Tymczasem ona, która miała wszystko - ponieważ Jack był dla niej wszystkim -
nieustannie martwiła się, jak długo jeszcze będą mogli być razem. Powiedziała sobie, że
zamiast obawiać się przyszłości, powinna żyć i cieszyć się chwilą obecną.
Kiedy dotarli do portu, Jack zamykał na klucz drzwi kabiny. Poskładał koce, dolał
nafty do lampy i zrobił wszystko, aby łódź wyglądała tak samo, jak przed ich wizytą.
Dziękuję, że dałaś nam schronienie - pomyślała Schuyler, kładąc rękę na ścianie
kabiny. Oby twoje połowy zawsze były obfite. Podniosła jeden z turystycznych plecaków,
które Jack zostawił na pokładzie i zaczęła pakować zapasy: jedzenie, cienką nieprzemakalną
płachtę, zniszczone akta Repozytorium, które przechowywała w wodoodpornej kopercie.
Zarzuciła plecak na ramiona i przez chwilę starała się złapać równowagę pod jego
ciężarem.
- Za ciężki? - zapytał Jack. - Mogę zabrać część rzeczy. - Sam niósł już namioty i
większość ich zapasów.
- Nie, w porządku.
Ghedi także się wyprostował.
- Gotowi?
Wyszli z miasta brukowaną drogą, która doprowadziła ich do górskiego szlaku,
całkowicie pustego, nie licząc jednego czy dwóch samochodów. Kilka kilometrów za
miastem Jack poprowadził ich w bok od drogi, w głąb lasu. Schuyler była zadowolona, że
kupiła w mieście ciepłą kurtkę, a także grube skarpety i buty turystyczne. Przez chwilę
zastanawiała się nad tym, jak bardzo zmieniło się ostatnio jej życie.
Jakże dziwnie było teraz myśleć, że nie tak dawno temu siedziała w klasie, zatopiona
w marzeniach i w wymyślonym przez siebie świecie, żyjąc jak we śnie. Była cieniem pod
ścianą, dziewczyną pozbawioną głosu. Aż w zeszłym roku wraz z Oliverem udali się w
wyczerpującą, szaloną podróż dookoła świata - wiedzieli tylko, że muszą uciekać tak szybko i
daleko, jak to możliwe. Zrozumiała, dlaczego tak często natykali się na patrolujących miasta
venatorów. Ona i Oliver wkraczali na ich teren.
Ale, jak wyjaśnił Jack, w lesie nic im nie groziło. W dziczy byli bezpieczni.
Najpierw, przez piętnaście lat, Schuyler niemal nigdy nie wyjeżdżała z Nowego Jorku.
Potem podróżowała po całym świecie, a teraz wędrowała pieszo przez włoskie góry.
Przemiana w jej życiu była ogromna. Spojrzała na Jacka, który odwzajemnił spojrzenie.
Wszystko w porządku! - przekazał.
- To nowa przygoda - uśmiechnęła się. Cudownie było pozostawać niezależnym,
wreszcie wolnym od hrabiny. Każdy dzień Z tobą jest nową przygodą.
Jack uśmiechnął się i ruszył naprzód. Torował drogę kijem, odsuwając uschnięte
gałęzie i ostrzegając współtowarzyszy przed śliskimi skałami.
Jak na człowieka, Ghedi wykazał się niezwykłą odpornością, ale nawet on był
zmęczony po całym dniu wędrówki. Weszli na grzbiet górski w masywie Monte Rosa i
zatrzymali się, żeby podziwiać rozciągającą się poniżej panoramę wybrzeża. Mieli dobry
czas. Następnego dnia, jeśli utrzymają tempo, powinni przed północą dotrzeć do Pontremoli.
Postanowili zatrzymać się na nocleg. Niedaleko znaleźli strumień, w którym mogli
napełnić wodą butelki, a ziemia była sucha i przyjemna. Ghedi rozstawił swój namiot kawałek
dalej, żeby zostawić im trochę prywatności. Schuyler zdjęła plecak i pomogła Jackowi.
Pracowali w milczeniu, zgrani. Kiedy namiot został rozbity, Schuyler zaoferowała się, że
przyniesie wody na kolację. Napełniła czajnik i postawiła go na rozpalonym przez Jacka
ogniu.
 - Musimy go o to zapytać. - Schuyler przyklękła przy ognisku. - To po prostu nie ma
sensu, chyba że był zausznikiem ojca Baldessarre. Ale nie wydaje mi się, żeby tak było.
Jack obiecał, że poruszy temat. Kiedy Ghedi przyłączył się do nich przy ognisku, Jack
pozwolił ich przyjacielowi rozgrzać się trochę, zanim zadał pytanie.
- Powiedz mi, Ghedi - spytał przyjaźnie. - Jak to możliwe, żeby jedno z
najważniejszych miejsc w naszej historii trafiło pod kuratelę nastoletniego zakonnika? - Jack
zdjął but i wytrząsnął kilka kamyków, wyciągając długie nogi bliżej ognia. Jego głos brzmiał
niedbale, ale przez moment Schuyler obawiała się, że Jack znowu chwyci Ghediego za
gardło.
- Chodzi ci o to, co stało się z wampirami, które pilnowały tego miejsca - sprecyzował
Ghedi. Zapatrzył się w przestrzeń. - Zniknęły.
- Nie żyją?
- Nie wiem. Nikt nie wie. Nie ma ich od bardzo dawna. Ojciec Baldessarre powiedział
mi, że kiedy jego zakon rozpoczynał swoją działalność, nie pozostał nikt oprócz zauszników.
Prawdziwych odźwiernych nie było już od dawna.
- Srebrnokrwiści? - zapytała Schuyler, patrząc na Jacka.
- Nie - Jack potrząsnął głową. - Gdyby Croatanie przejęli bramę, znany nam świat
przestałby istnieć. Musiało się wydarzyć coś innego.
- Mówiłeś, że ojciec Baldessarre chciał o coś zapytać Lawrence'a - Schuyler zwróciła
się do Ghediego. - Nie wiem, czy znam wszystkie odpowiedzi, ale postaram się je odszukać.
- Wiem. Mamy wiele do omówienia, ale to niebezpieczne lematy. Porozmawiamy,
kiedy znajdziemy się w klasztorze. Dawni odźwierni pozostawili tam zabezpieczenia. - Ghedi
rozejrzał się niespokojnie po otaczających krzakach, jakby obawiając się, że ktoś ich
obserwuje. Schuyler zrozumiała, że nawet w tym oddalonym miejscu nie mogli być pewni, że
są sami, biorąc pod uwagę zagrożenie ze strony srebrnokrwistych.
- Ghedi ma rację, nie powinniśmy o tym rozmawiać. - Jack dorzucił gałąź do ognia i
zapatrzył się w tańczące wokół niej płomienie.
Schuyler skinęła głową, rozważając w skupieniu słowa Ghediego. Coś w tym, co
powiedział, niepokoiło ją. Kiedy zakon petruwiański zaczął swoją misję, nie pozostał nikt
oprócz zauszników.
- Czyli ojciec Baldessarre nie był... nie był wampirem, prawda? - zapytała powoli,
oswajając się z tą informacją. Nadal nie mogła w to uwierzyć.
- Nie. Był człowiekiem, tak jak ja.
- A kiedy zakon rozpoczął swoją misję? - zapytał ostro Jack.
 - W piętnastym wieku.
Schuyler wymieniła zaniepokojone spojrzenia z Jackiem. A zatem ludzie od wieków
strzegli jednej z Bram Piekieł. Z pewnością oboje nie tego się spodziewali, wyruszając na
poszukiwania. Ludzcy odźwierni! Co to oznaczało? O co chcieli zapytać? Czego mieli
nadzieję dowiedzieć się od jej dziadka?
Ghedi życzył im dobrej nocy i oddalił się do swojego namiotu. Kiedy odszedł,
Schuyler wyjęła z plecaka plik akt Repozytorium. Wertowała pożółkłe strony, czytając.
- Nic nie rozumiem - powiedziała, podnosząc głowę znad papierów. - Alkione była
Odwieczną. Podobnie jak Lawrence, Kingsley i wszyscy w Zakonie Siedmiorga. Więc jak
ojciec Baldessarre i petruwianie zostali odźwiernymi? Coś musiało się wydarzyć w
piętnastym wieku, ale co?
Jack zmarszczył brwi.
- Jedynym powodem mogła być desperacja. Alkione musiała nie mieć wyboru. Jak w
innym przypadku mogłaby powierzyć ludziom to, co powinny zrobić wampiry?
Zastanawiali się nad tym jeszcze przez chwilę. Schuyler nie chciała wypowiadać na
głos swoich obaw ani pokazać, jak wytrąciło ją z równowagi to najnowsze odkrycie. Chociaż
sama była w połowie człowiekiem, błękitnokrwiści tworzyli całkowicie zamkniętą
społeczność. Ludzie, wiedzący o istnieniu wampirów, musieli zajmować tradycyjne pozycje
familiantów lub zauszników. Czerwonokrwiści nie mieli wglądu w działanie ukrytego świata.
To, co opisał Ghedi, było naruszeniem zasad bezpieczeństwa na najwyższym poziomie,
zdolnym wywrócić do góry nogami wszystko, co wiedziała o Kodeksie Wampirów. A jeśli
Kodeks nie był prawdziwy, to co było?
Jako pierwsza objęła wartę, całując Jacka na dobranoc. Nie udało mu się przekonać jej
do zmiany zdania i w końcu zgodził się chwilę odpocząć.
Schuyler zadrżała lekko, ale coś jej mówiło, że przyczyną nie był górski wiatr. Minęły
cztery wieki, odkąd na straży Bramy Obietnicy stanęli ludzcy odźwierni. Dziękowała losowi
za ogień, czysty, błękitny płomień trwał na wietrze, niewzruszony i prawdziwy.
 Mężczyzna z Cytadeli
Florencja. 1452

Srebrnokrwisty spojrzał w ich stronę, a zamaskowany nieznajomy natychmiast

zniknął.
- Zauważył nas. Ruszamy! - rozkazał Dre, biegnąc w kierunku ich ofiary. Gio i Tomi
wystrzelili z cienia, z obnażonymi złotymi mieczami. Wznowili pościg.
Podążali za srebrnokrwistym przez kręte uliczki, aż do samej katedry, na szczyt
nieukończonej kopuły projektu Brunelleschiego, wznoszącej się ponad wszystkimi
budowlami Florencji.
Srebrnokrwisty unikał ich ciosów, dorównując ścigającym siłą i zręcznością. Nie
przypominał w niczym tych, których spotykali wcześniej, ale ostatecznie i tak nie miał szans
z trójką uzbrojonych venatorów. Osaczony, warknął i zasyczał, wiedząc, że przegrywa.
Dre zbliżył miecz do jego gardła, szykując się do zadania ostatecznego ciosu, kiedy ze
schodów rozległ się głos. Ktoś jeszcze wspiął się za nimi na wieżę.
- Wstrzymaj rękę, venatorze.
Odwrócili się i zobaczyli nadchodzącego nieznajomego. W świetle księżyca widzieli,
że ma na sobie barwny płaszcz i złote łańcuchy Cytadeli. Jego rysy ukrywał kaptur, ale był tą
samą osobą, z którą wcześniej rozmawiał srebrnokrwisty.
- Nie możesz odesłać tej bestii do Piekła, ponieważ już tam przynależy - oznajmił
mroczny mężczyzna. Machnął ręką, a srebrnokrwisty zniknął w czarnym ogniu.
Zaszokowana i przerażona Tomi głośno westchnęła, uświadamiając sobie, że bestia,
którą ścigali, nie była srebrnokrwistym, upadłym aniołem z Niebios, ale demonem z Piekła.
Zamaskowany mężczyzna zachwiał się na krawędzi dachu. Zrobił krok do przodu i
wpadł w szczelinę nieukończonej kopuły. Jego płaszcz wydął się na wietrze, odsłaniając trzy
czarne symbole na skórze ramienia. Jednym z nich był miecz przeszywający gwiazdę. Po raz
ostatni widziała ten symbol w Rzymie, na nadgarstku Lucyfera, kiedy srebrnokrwisty Książę
Ciemności nazywany był Kaligulą.
Trójka venatorów zbiegła na dół, na posadzce kościoła znajdując ciało
zamaskowanego nieznajomego, noszącego znak Lucyfera.
Czerwonokrwisty był martwy.
 Osiem
Dzikie kwiaty

Cudowne promienie słońca wlewały się do namiotu, ale mimo to Schuyler obudziła
się przeraźliwie zmarznięta. Tak bardzo przywykła do spania wtulona w Jacka, że poczuła się
trochę zagubiona, nie znajdując go przy sobie. Sięgnęła ręką w pustkę obok. Jego śpiwór był
jeszcze ciepły. Nie mógł wyjść dawno.
Kochanie? - wysłała pytanie.
Jestem niedaleko, nie martw się. Pośpij jeszcze.
Położyła głowę na kocu i zasnęła, śniąc o łąkach porośniętych dzikimi kwiatami.
Godzinę później wstała i zeszła do pobliskiego strumienia, na który natknęli się
poprzedniego wieczora. Całe dotychczasowe życie spędziła w cywilizowanych warunkach i
teraz dziwnie się czuła na łonie natury, oderwana i uwolniona od rutyny i tempa
współczesnego życia.
Zdjęła bluzkę i nieprzemakalne buty, rozbierając się do bielizny. Zamierzała uprać
ubranie w strumieniu. Nie mając mydła, uderzała tkaniną o kamień, żeby usunąć brud.
Podobnie postępowała w domu Hattie. Cordelia nie przepadała za nowoczesnymi sprzętami
domowymi.
W pewnej chwili poczuła, że ktoś stanął za nią. Obejrzała się i zobaczyła, że Jack ją
obserwuje. Uśmiechnął się, pierwszym szczerym uśmiechem, jaki widziała na jego twarzy,
odkąd opuścili Nowy Jork. Trudno im było cieszyć się swoim towarzystwem pod czujnym
okiem venatorów zatrudnionych przez hrabinę.
- Dzień dobry - uśmiechnęła się. Jack także się wykąpał, ii jego włosy lśniły w słońcu.
Pomyślała, że jest przystojny jak młody bóg. Czy tylko jej się wydawało, czy też wygnanie i
wędrówka wpłynęły korzystnie na jego wygląd? Z każdym dniem mniej przypominał
ślicznego chłopca grającego w lacrosse'a, jakiego kiedyś poznała, a bardziej - starożytnego
niebiańskiego wojownika, którym był naprawdę.
- Przyniosłem ci prezent - powiedział, podając jej bukiecik fioletowych kwiatków.
Wpięła jeden z nich we włosy. Pomimo tego wszystkiego, czym byli zajęci, zawsze
znajdował czas, żeby pomyśleć o niej.
- Dziękuję.
Objął ją ramionami i chwilę później leżeli obok siebie w trawie. Wsunęła dłoń pod
koszulę Jacka, rozkoszując się dotykiem jego ciepłego i silnego ciała, napawając się tym, jak
mocno ją przytulał. Ale chociaż byli razem, nie potrafiła przestać martwić się o to, ile czasu
im pozostało...
Mamy cały czas świata.
Nie wiesz na pewno. A jeśli... Nienawidziła siebie za własny niepokój, ale nie potrafiła
go przezwyciężyć.
Przestań. Co będzie, to będzie.
Wiem.
Byli gotowi stawić czoła wszelkim konsekwencjom związanym z zerwaniem więzi.
Gniewowi Mimi. Wyniszczającej chorobie, która może osłabić Jacka, a nawet doprowadzić
do paraliżu. Zamierzali sobie ze wszystkim poradzić.
Ale boję się - przekazała.
Ja nie.
Na swój sposób miesięczny areszt okazał się przydatny. Dał im czas na sformułowanie
lęków i nadziei związanych z przyszłością, pozwolił określić granice ich nowego związku.
Snuli plany dotyczące nie tylko aktualnej sytuacji, rozpatrywali także mroczne warianty
przeznaczenia, jakie mogło ich oczekiwać. Schuyler wiedziała, na czym stoi. A Jack wiedział,
na czym jej zależy. Nigdy w całym życiu nie czuła się bardziej bezpieczna lub pewna czegoś
niż siły i rozmiarów jego miłości. Poszedł do Piekła i z powrotem, aby ją ratować, a ona dała
mu krew, która ocaliła jego życie.
Ale więź...
Stworzymy nową więź.
Nie masz żadnych wątpliwości związanych z odrzuceniem tamtej więzi? - Schuyler
nigdy wcześniej nie odważyła się zadać tego pytania, ponieważ nadal obawiała się
odpowiedzi. Nigdy nie wykorzystała ich bliskości w uroku, aby spojrzeć we wspomnienia
Jacka i przekonać się, czy w jakimś stopniu żałuje dokonanego wyboru. Szanowała jego
prywatność, ale wiedziała także, że nie mogłaby znieść świadomości, iż tlą się w nim jakieś
sentymenty wobec bliźniaczki. Gdyby znalazła coś podobnego w jego wspomnieniach,
umarłaby z zazdrości.
Żadnych. To jest więź, na którą sami się zdecydowaliśmy, a nie więź, o której ktoś
zdecydował za nas. Nie wierzę w przeznaczenie. Nie wierzę, że miłość jest z góry
przesądzona.
- Powinniśmy wracać - wyszeptała Schuyler. Nie mieli czasu. Nie mieli czasu ani na
miłość, ani dla siebie.
- Jeszcze chwilę - westchnął Jack, nie otwierając oczu. Jego ciepłe palce gładziły jej
nagi brzuch.
Schuyler uśmiechnęła się z rozczuleniem, pozwalając, aby jej włosy połaskotały jego
policzek. Pochwycił je w dłoń i przyciągnął ją, tak że ich usta znów się zetknęły. Rozchyliła
wargi, a jego dłoń wślizgnęła się pod jej stanik.
Pochyliła się nad nim, siadając na jego biodrach, ale w następnej chwili przewrócił ją
na wznak, odsłaniając jej białą szyję.
Przesunął palcem po jej gardle, a Schuyler zamknęła oczy w oczekiwaniu.
Czuła, jak całuje jej brodę, a potem nasadę szyi.
Wreszcie dotknął zębami jej skóry, a potem poczuła, jak jednym szybkim ruchem wbił
w nią kły.
Westchnęła. Nigdy jeszcze nie zrobił tego tak mocno, nie była w pełni gotowa na tak
głębokie wtargnięcie w jej ciało, ale uczucie było cudowne. Czuła, jak siła życiowa Jacka
miesza się z jej krwią, czuła bicie jego serca w swoim sercu - uderzały w jednym rytmie, gdy
trzymał ją w uścisku. Była oszołomiona i zamroczona, kręciło się jej w głowie, ale jej ręce
zamknęły się na jego plecach, przyciągając go bliżej.
Jeszcze - pomyślała. - Jeszcze.
W odpowiedzi Jack wypuścił ją na moment, a potem ukąsił po raz drugi. Tym razem,
gdy pocałował ją kłami, przeszywająca słodycz wypełniła Schuyler bolesnym, ale
rozkosznym uczuciem.
Była jego ukochaną i familiantką. Byli powiązani na tysiąc sposobów - maleńkich
niewidzialnych haczyków, które łączyły ich niezależnie od tego, co mogło postanowić Niebo
lub jego dawni mieszkańcy.
 Dziewięć
Zasadzka

Kiedy Schuyler usłyszała kroki, było już niemal południe. Zbliżający się do niej i
Jacka ludzie sądzili, że mogą ich zaskoczyć, ale mylili się całkowicie. Choć oczy miała
zamknięte, a głowę opartą na piersiach Jacka, słyszała ich w odległości jakichś stu metrów -
trzask gałązek pod stopami, skradające się kroki w lesie, szeptane rozmowy.
Nie ruszaj się - przekazał Jack. - Zobaczymy, czego chcą.
Schuyler nie była przestraszona, ale zaniepokojona. Zbliżająca się grupa nie składała
się z venatorów, jednak wyczuwała w przybyłych rozpacz i strach. Wiedziała, że nie są
przyjaźnie nastawieni. Co właściwie myśleli, ona i Jack, pozwalając sobie na tak leniwy
poranek? Dzięki Bogu, że chociaż zdążyli się już ubrać.
Słyszała obok siebie oddech Jacka, czuła miarowy rytm jego serca.
- Wstawać - rozkazał szorstki głos.
Schuyler ziewnęła i przeciągnęła się, mrugając oczami, żeby udać senność. Usiadła,
rozglądając się. Jack poszedł w jej ślady. Z rozczochranymi włosami i zaczerwienionymi
policzkami wyglądali jak dwójka młodych ludzi, którym przerwano drzemkę.
Otaczała ich grupa mężczyzn uzbrojonych w strzelby i pistolety. Z ich postawy i
sposobu mówienia Schuyler wywnioskowała, że są rolnikami z którejś z okolicznych
miejscowości, prawdopodobnie najbliżej leżącego Santo Stefano. Prowincja pełna była ludzi,
którzy nigdy nie opuszczali swoich wiosek, przekazując tradycje i zawody z pokolenia na
pokolenie. Nowoczesny świat przyniósł im wprawdzie komórki i kafejki internetowe, ale
nadal mieszkali w kilkusetletnich domach bez ogrzewania i samodzielnie wypiekali chleb, a
także wyrabiali wędliny.
Mężczyźni gapili się na nich, nie opuszczając broni. Schuyler uświadomiła sobie, że
nie są źli. Są przerażeni i niepewni, ale nie są źli. Odetchnęła z ulgą.
Jack podniósł ręce.
- Nie robimy nic złego - powiedział płynnie po włosku.
- Nie wolno obozować w górach. Kim jesteście i skąd się tu wzięliście? - zapytał
żylasty mężczyzna o zwężonych oczach.
- Jesteśmy Amerykanami. Przyjechaliśmy z Nowego Jorku... Na wycieczkę po górach
- odpowiedziała Schuyler, odwołując się do ich poczucia gościnności. Włosi uwielbiali
amerykańskich turystów. I dolary, za które kupowali koszmarnie drogie lody.
 Inny mężczyzna, ubrany w koszulkę z logiem Fiata i trzyma - jacy staroświecką
berettę, skinął głową.
- Nie lubimy obcych.
- Tylko przechodziliśmy, nie wiedzieliśmy, że tu nie wolno obozować - wyjaśniła
Schuyler. - Proszę... Puśćcie nas i pójdziemy swoją drogą.
Jack spróbował wstać, ale w jego głowę została wycelowana strzelba.
- Nie ruszajcie się.
- Bądźcie rozsądni - odparł spokojnie Jack, ale w jego głosie słychać było napięcie.
- Stul pysk.
Schuyler spojrzała na Jacka. Gdyby chciał, mógłby w jednej chwili zmieść ich
wszystkich z powierzchni ziemi.
Nie rób tego - przekazała mu.
Zamknęła oczy i skoncentrowała się. W uroku słyszała ich myśli.
To tylko dzieciaki, powinniśmy ich puścić, nie wiem, co Gino sobie myśli.
Tracimy czas, nie mogli zabrać MariEleny daleko.
Może oni coś wiedzą.
Co mamy z nimi zrobić?
To głupie.
Powinniśmy ruszać.
Zostawmy ich.
Zatrzymajmy ich, aż zaczną mówić.
Dziwne czasy. Obcy. Dziwne.
Nie, nie możemy im ufać.
Potrzebują naszej pomocy, uświadomiła sobie Schuyler. Są przestraszeni i
zdezorientowani, a przyczyną ich lęku jest dziewczyna. Nie, źle. Boją się o tę dziewczynę.
Mogła zobaczyć ją wyraźnie w ich podświadomości: młodziutką, rok czy dwa lata młodszą
od niej. Schuyler podjęła decyzję.
- Proszę, powiedzcie nam, co się stało - powiedziała. - Może będziemy w stanie wam
pomóc. Szukacie kogoś, prawda? Kogoś wam bliskiego. Jesteśmy przyjaciółmi ojca
Baldessarre.
Na dźwięk imienia księdza mężczyźni wyraźnie się uspokoili. Domysły Schuyler
okazały się słuszne. Zakon petruwiański znaczył wiele w tych stronach. Ojciec Baldessarre
był świętym i poważanym człowiekiem, którego imię miało ogromną moc. Ogromny kredyt
zaufania. Z bólem pomyślała, że przypomina jej dziadka.
 - Pozwólcie, że wam pomożemy - ciągnęła. - Jesteśmy... odpowiednio wyszkoleni.
Powiedzcie nam, co się stało.
Mężczyźni popatrzyli po sobie, aż wreszcie przemówił najstarszy z nich.
- Zabrali moją córkę, MariElenę - powiedział i niezdolny do powstrzymania emocji,
zakrył twarz dłońmi, szlochając.
Luca, najmłodszy w grupie, udzielił dalszych wyjaśnień. Jego ojciec, bracia i wujowie
szukali MariEleny, która zeszłego wieczora została uprowadzona przez handlarzy żywym
towarem, stanowiących poważne zagrożenie w tej części świata. Pokazał Schuyler fotografię
ślicznej, ciemnowłosej dziewczyny o gęstych brwiach i nieśmiałym uśmiechu. Miała
piętnaście lat.
- Zwykle biorą dziewczęta z małych wsi we wschodniej Europie, ale ostatnio stali się
bardziej zuchwali. Przyszli nawet tutaj. Jak widzicie, życie tu nie jest ciężkie - wskazał
gestem zielony pejzaż włoskiej prowincji. - Ale jest nudne, jednostajne, brakuje w nim
niezwykłości. Mari spotkała go w kafejce internetowej. Był Rosjaninem, ale powiedział jej,
że chodzi do szkoły w Ameryce. Nazywała go swoim chłopakiem. „Uciekli” razem zeszłego
wieczora, ale nie sądzę, żeby mieli zamiar się pobrać. To przyszło kilka godzin temu. -
Chłopak wyjął telefon komórkowy i pokazał im wiadomość od MariEleny. Brzmiała ona
Aiuto - włoskie słowo oznaczające „pomocy”.
- To straszne, co stało się z twoją siostrą. Ale dlaczego nie poszliście na policję? -
chciał wiedzieć Jack.
- Ponieważ ona zwykle bierze łapówki od przemytników - wyjaśnił Luca. - Ale
uważamy, że nie mogli odejść daleko, skoro nie korzystają z dróg. Muszą być nadal tutaj, w
górach. Prawdopodobnie kierują się do Levanto, do portu.
- Co się stanie, jeśli jej nie odnajdziecie? - zapytała Schuyler, chociaż znała
odpowiedź.
Luca wzdrygnął się.
- To samo, co dzieje się ze wszystkimi dziewczętami. Zostanie sprzedana i
wywieziona daleko. Nigdy już jej nie zobaczymy.
 Dziesięć
Ukryta

Schuyler zaprowadziła grupę do obozowiska, gdzie zastali Ghediego czekającego przy

spakowanych piecakach. Wiadomość o porwaniu dziewczyny wyraźnie go poruszyła.
Podczas gdy Jack dzielił mężczyzn na grupy poszukiwawcze, odprowadził Schuyler na bok.
- Wiesz, to kolejne z cyklu porwań. MariElena jest najnowszą ofiarą - powiedział,
ukrywając ich plecaki w krzakach.
- Wiem, mówili nam, że dziewczęta z tej okolicy znikają ostatnio dość często. -
Schuyler zamaskowała kamieniami poskładane namioty. Mieli zamiar wrócić po nie.
- Nie, chodzi o coś więcej - Ghedi rzucał na boki niespokojne spojrzenia. - Nie jest
rozsądnie rozmawiać o tym akurat tutaj. Chciałem zaczekać, aż dotrzemy w bezpieczne
miejsce. Ale muszę ci coś powiedzieć.
- Tak?
Zerknął na zegarek.
- Została porwana zeszłego wieczora. Minęło zbyt wiele czasu. Już za późno. Powinni
przyjść do klasztoru, kiedy tylko odkryli jej zniknięcie. Bracia mogliby ją odnaleźć, zanim... -
potrząsnął głową. - Ale zamiast tego sami wyruszyli na poszukiwania. W ten sposób
przypieczętowali jej los.
- Nie rozumiem? - odparła Schuyler. - Cokolwiek się z nią stało, musimy spróbować
odnaleźć i uratować tę dziewczynę.
Młody zakonnik potrząsnął głową i nie odezwał się już słowem. Wszelkich dalszych
wyjaśnień obiecał udzielić, kiedy dotrą do klasztoru. Odszedł, zostawiając Schuyler zatopioną
w myślach.
Jack podzielił mężczyzn na dwie grupy. Jedna miała wyruszyć dalej w góry, podczas
gdy druga skierowała się w stronę portu. Poszedł z nimi Ghedi: znał się na pracy w dokach i
potrafił wytropić przemycanych nielegalnie ludzi. Schuyler i Jack oddzielili się i skierowali w
swoją stronę. Luca pożyczył im walkie - talkie, żeby mogli pozostawać w kontakcie.
Kiedy grupy rozdzieliły się, Schuyler powtórzyła, co powiedział jej Ghedi. Jack, tak
jak i ona, nie wyobrażał sobie, aby mogli pozostawić dziewczynę bez pomocy, niezależnie od
tego, czym Ghedi mógł się niepokoić. Jako zaprzysiężony venator Jack miał obowiązek nie
tylko służyć Zgromadzeniu, ale także chronić niewinnych - wszystko jedno, ludzi czy
wampiry. Uznał, że nie warto tracić czasu na piesze poszukiwania. Najszybszym sposobem
odnalezienia MariEleny było zlokalizowanie jej duszy w wymiarze uroku.
- Lepiej ty się tym zajmij, przed tobą może się nie chować.
- Jack wyjaśnił, że łagodna kobieca obecność będzie lepszym sposobem na
wywabienie młodej dziewczyny z kryjówki.
Schuyler zamknęła oczy i sięgnęła w ciemność. Skoncentrowała się na dziewczynie ze
zdjęcia.
MariEleno, gdzie jesteś?
Kiedy otworzyła oczy, stała już w przyćmionym świetle wymiaru uroku. Mogła
wyczuć tu obecność Jacka, a także istnienie dusz mężczyzn szukających dziewczyny. Świat w
wymiarze uroku wydawał się srebrzysty i przyćmiony, jakby zasnuty gęstą, szarą mgłą.
MariEleno, jestem przyjaciółką. Pokaż się. Przy mnie będziesz bezpieczna. Powiedz
mi, gdzie jesteś. Twoja rodzina cię szuka.
Żadnej odpowiedzi.
Schuyler czekała, ale miała wrażenie, że jej wołanie ginie w bezdennej studni. Sięgała
świadomością poza wszechświat, ale nie odbierała żadnego oporu, nic nie świadczyło o tym,
że znalazła właściwą duszę. Otworzyła oczy.
- Nic? - zapytał Jack.
- Ani śladu - zmarszczyła brwi Schuyler. - Zupełnie jakby jej tu nie było... Nawet w
wymiarze uroku. Nie tak, jakby się ukrywała. Bardziej jakby... nigdy nie istniała. - Schuyler
przełknęła rozczarowanie. Ostrzeżenie Ghediego wytrąciło ją z równowagi. Czego tak bardzo
obawiał się odźwierny?
Schuyler ponad wszystko pragnęła sprowadzić MariElenę bezpiecznie do domu. Czuła
duchowe pokrewieństwo z dziewczyną. Czy sama nie miała piętnastu lat, kiedy zaczęła się jej
przemiana? Rozumiała, jak MariElena mogła zakochać się w nieznajomym, jak kusząca może
być przygoda, jak straszne jest pozwolić, aby własna ciekawość spotkała się z takim
rozczarowaniem.
Tu jestem! Pomocy! Pomocy!
- Boże! - wykrzyknęła Schuyler. - Właśnie ją usłyszałam! Pomocy. Ratunku. Zabić.
Ratunku. Umrzeć. Ratunku. Ogień.
Ratunku. Piekło. Ratunku. - Myśli dziewczyny płynęły chaotycznym, rozpaczliwym
błaganiem, monologiem zagubienia i rozpaczy.
Schuyler sięgnęła ręką do Jacka. Przytrzymał ją.
Jesteś bezpieczna, jesteś bezpieczna, jesteś już bezpieczna. Pokaż mi, gdzie cię
szukać. Znajdziemy cię i ukryjemy - przekazała, emanując kojącym spokojem w stronę
zdruzgotanej duszy.
Pomocy. Pomocy. Pomocy. Zabić. Umrzeć. Ratunku. Ogień. Ratunku. Piekło.
Ratunku.
Schuyler poderwała się, otwierając oczy.
- Znalazłaś ją? - zapytał Jack, nie puszczając Schuyler.
- Tak. Wiem, gdzie jest. - Schuyler podniosła walkie - talkie i opisała pozostałym
poszukiwaczom, co zobaczyła. Ciemna jaskinia przy wyschniętym korycie rzeki, otwarta
dziura w ziemi, obramowana zwieszającym się mchem.
Usłyszała stłumiony okrzyk Ghediego.
- Co się stało? - zapytała. - Co to za miejsce?
- Jaskinia koło wyschniętej rzeki. Nazywa się Piekielne Gardło - powiedział,
podnosząc głos w panice. - Kilka kilometrów przed Florencją. Spotkamy się tam.
Schuyler natychmiast zrozumiała reakcję Ghediego. Może dlatego tak pesymistycznie
oceniał szanse MariEleny.
- Zabrali ją do bramy - wyjaśniła Jackowi. - Chodź, nie mamy czasu.
 Jedenaście
Piekielne Gardło

Ghedi udzielił im precyzyjnych wskazówek, więc Jack i Schuyler wyruszyli

natychmiast. Dzięki szybkości velox dotarli na miejsce w czasie krótszym niż uderzenie
skrzydeł motyla.
Schuyler pomyślała, że ci, którzy zabrali dziewczynę do bramy, nie mogli być
przemytnikami. Ale jeśli nie byli przemytnikami, to kim? Czym tak bardzo niepokoił się
Ghedi? Czego nie chciał im powiedzieć, dopóki nie znajdą się w „bezpiecznym miejscu”?
Znaleźli wyschniętą rzekę, czerwoną, piaszczystą wstęgę spękanej i wysuszonej ziemi,
prowadzącą do ciemnej, podziemnej jaskini. Zgodnie z opisem Schuyler, otwór wiodący w
głąb był porośnięty mchem i na wpół ukryty w rumowisku.
Jack kopniakiem rozsunął krzaki blokujące wejście i poprowadził ich dalej. Podniósł
gałąź, zapalając na niej błękitny płomień.
- Pokaż się! - krzyknął, a jego głos odbił się echem od skalnych ścian.
Jaskinia była mroczna i pachniała pleśnią. Czyżby właśnie tutaj znajdowało się
wejście do Bramy Obietnicy? Szli powoli w dół, stąpając ostrożnie w gęstej ciemności.
Schuyler wyczuwała w powietrzu złowrogą, odrażającą obecność.
- Piekielne Gardło. Interesująca nazwa, prawda? Czerwonokrwiści najwyraźniej mają
talent do nadawania odpowiednich nazw rzeczom, których prawdziwego znaczenia nie znają.
Ale widocznie coś wyczuli w tym miejscu - powiedziała.
- Nikt nie jest odporny na wpływy mocy - odparł Jack. Jego pochodnia wysyłała długi
promień światła w głąb niekończącego się tunelu.
Schuyler poślizgnęła się na mokrym mchu i złapała się dla równowagi ramienia Jacka.
Rozejrzała się po ciemnej grocie. Z zaskoczeniem zauważyła, że na dole ciężkie uczucie
nadciągającej zguby osłabło, zastąpione przez smutek osamotnienia. Ruszyła naprzód w
ciemność, a uczucie nasiliło się.
Zatrzymali się i rozejrzeli - pochodnia Jacka oświetlała dość zwyczajnie wyglądającą
grotę, z omszałymi skałami i piaszczystym dnem. Wszędzie walało się pełno typowych dla
nastolatków śmieci: zgniecionych niedopałków papierosów i pustych butelek po piwie.
Coś jest nie tak - przekazał Jack.
Też to wyczuwasz! - zapytała Schuyler. - Ale co?
W następnej chwili zrozumiała. To nie tutaj, prawda? To nie jest Brama Obietnicy.
 Nie, to tylko jej cień, zasłona dymna. Podstępna iluzja.
Piekielne Gardło okazało się tylko nawiedzonym domem, miejscem, którego celem
było straszenie okolicznych mieszkańców i odwrócenie uwagi od prawdziwego zagrożenia.
- Co wiemy o błękitnokrwistych? - zastanowił się Jack.
- Że nie lubią niczego ułatwiać? - odparła pytaniem Schuyler. - Ze umieją kryć swoje
tajemnice. Przynoszą światu pokój, sztukę i światło. Są cywilizowani i wyrafinowani.
Stawiają świątynie i posągi, złote miasta wznoszące się ku niebu - pomyślała o tym, jak
piękny jest Paryż.
- Właśnie. Pomyśl o bramach, które dotąd znaleźliśmy. Brama Zemsty była pod
posągiem, świętą rzeźbą. Druga brama znajdowała się pod najpiękniejszą neogotycką katedrą
w Ameryce Północnej. Wampiry nie wybudowałyby bramy w dziurze w ziemi, surowej
grocie w piasku - potrząsnął głową Jack.
- Nie. Masz całkowitą rację. Ktokolwiek umieścił tutaj iluzję, chciał ukryć prawdziwe
położenie bramy - przyznała Schuyler. - Ale jeśli to nie brama, czemu petruwianie jej pilnują?
 Dwanaście
Symbol

Schuyler przemierzała tam i z powrotem skaliste dno jaskini. Co właściwie wiedzieli o

zakonie petruwiańskim? Tamtego pierwszego wieczora Ghedi poprosił ich, żeby mu zaufali -
nazwał Lawrence'a Van Alena przyjacielem, chociaż nigdy go nie spotkał. Ile prawdy
zawierała historia młodego mnicha? Po tym, jak spędzili miesiąc uwięzieni jako goście
hrabiny, Schuyler zbeształa się za niedostateczną przezorność.
- Myślisz, że mogliśmy się pomylić co do Ghediego? - zapytała Jacka.
Potrząsnął głową.
- Lepiej jest zaufać i zostać zdradzonym niż nie dowierzać nikomu i niczemu. Twoje
otwarte serce jest darem. Chociażby dlatego, że zaprowadziło cię do mnie.
- Ale w tym przypadku nie wierzę, żeby Ghedi nas oszukiwał. Croatanie nie
potrzebują czerwonokrwistych. Wątpię, czy był tu kiedykolwiek. Jeśli, jak przypuszczam,
zakon petruwiański został założony przez prawdziwą odźwierną, Alkione musiała działać
według standardowej procedury postępowania z ludźmi. To powszechna praktyka,
Konspiracja stosuje ją od wieków. Powiedzieli czerwonokrwistym tylko tyle, ile było
niezbędne.
Jeszcze raz obeszli mroczną grotę i tym razem Schuyler zauważyła coś, co przeoczyli
wcześniej: wyryty na jednej ze ścian znak. Był to tryglif, czyli symbol składający się z trzech
elementów. Pierwszy stanowiły przeplatające się okręgi, stosowany przez błękitnokrwistych
symbol związku; drugi - trudne do rozpoznania zwierzę. Trzeciego znaku Schuyler nigdy nie
widziała: miał postać miecza przeszywającego gwiazdę.
- To pieczęć archanioła - wyjaśnił Jack. - Gwiazda oznacza anioła, z którego została
zrodzona. Lucyfera. Gwiazdę Poranną. Upadłego Anioła.
Schuyler przesunęła palcami po krawędziach tryglifu.
- Widziałeś już wcześniej coś podobnego?
- Mam przeczucie, że tak... kiedyś... w przeszłości. Nie mogę sobie przypomnieć -
odparł, przysuwając pochodnię do symbolu, żeby przyjrzeć się dokładniej. - Możliwe, że
utrzymuje na miejscu zaklęcie przeznaczenia.
- Nie wydaje mi się, żeby o to chodziło - Schuyler nie mogła oderwać wzroku od


Tryglif: termin z obszaru architektury oznaczający fragment fryzu w porządku doryckim, w kształcie
prostokąta, dzielonego na trzy części pionowymi żłobieniami.
tryglifu. Symbol działał na nią hipnotycznie i usypiająco, ale poderwała się, słysząc odgłosy
kroków.
- To Ghedi. Nie mówmy mu, dopóki nie przekonamy się, ile wie.
Jack skinął głową i skierował pochodnię w stronę wejścia do groty, oświetlając drogę.
Zakonnik zbliżył się do nich, oddychając ciężko.
- Znaleźliście ją? - zapytał, rozglądając się nerwowo.
- Nie. Powinniśmy stąd iść. Skoro MariEleny tu nie ma, musimy powiadomić jej
rodzinę.
Ghediemu wyraźnie ulżyło. Cała trójka ruszyła w drogę powrotną.
- Czekajcie - Schuyler zatrzymała się. Usłyszała znajomy dźwięk - cichutki, niemal
bezgłośny jęk w oddali, stłumioną rozpacz kogoś cierpiącego. - Tam! - Pobiegła w najgłębszą
część groty, znajdując w ciemnościach drobną, skuloną sylwetkę. Związaną.
- MariElena - szepnęła Schuyler. Przykucnęła, kładąc dłoń na czole dziewczyny.
Gorące. Rozpalone. Należało mieć nadzieję, że przyczyną gorączki jest tylko znużenie.
Dziewczyna poruszyła się i znowu jęknęła. Ghedi przeżegnał się i przykląkł koło niej.
- Wiesz, gdzie jesteśmy? - zapytała Schuyler po włosku.
- W jaskini - odparła MariElena, nie otwierając oczu. - Koło wyschniętego strumienia.
Jack zdjął kurtkę i zarzucił ją na ramiona dziewczyny.
- Wiesz, dlaczego tu jesteś? - spytał.
- Przyprowadzili mnie tu - odparła bezbarwnym głosem.
- Kto to był? - chciała wiedzieć Schuyler. - Co z tobą zrobili? W odpowiedzi
MariElena zadrżała mimo woli, jakby ogarnięta atakiem choroby.
Schuyler przytuliła dziewczynę i starała się ją uspokoić.
- Wszystko dobrze, wszystko dobrze - wyszeptała. - Nic ci nie będzie. Jesteś już
bezpieczna.
Ale dziewczyna tylko potrząsnęła głową i zacisnęła mocniej usta.
- No już - powiedział Ghedi, kładąc chłodną chusteczkę na jej rozgorączkowanym
czole.
Schuyler osnuła MariElenę urokiem i skorzystała z okazji, żeby rzucić okiem na jej
wspomnienia. Chłopak wywiózł ją z miasta w góry. Zaprowadził prosto do lasu. A potem nie
było już nic. Mgła i opary. Dziewczyna obudziła się, związana, w jaskini.
Jack przeciął więzy i pomógł jej wstać, a Schuyler podtrzymała pod ramię. Ale
dziewczyna zachwiała się pomiędzy nimi i osunęła na ziemię.
- Zaczekaj, pomogę - Ghedi zbliżył się do MariEleny.
 A potem wszystko zaczęło dziać się zbyt szybko, ponieważ następną rzeczą, jaką
zobaczyła Schuyler, był nóż z rękojeścią z kości słoniowej, który zakonnik przyłożył do
gardła nieprzytomnej dziewczyny.
- Co ty robisz? - krzyknęła Schuyler, rzucając się ku nim. Jack zrobił to samo.
- To, co muszę - odparł Ghedi, trzymając w ramionach dziewczynę bezwładną jak
szmaciana lalka i przyciskając lśniące ostrze do jej szyi. Cienka bluzka MariEleny była
rozpięta i Schuyler znowu zobaczyła przez moment tryglif. Tym razem był wypalony na
piersi dziewczyny. Splecione okręgi. Zwierzę. Pieczęć Lucyfera. Lśnił w ciemności niczym
światło ostrzegawcze.
Schuyler skoncentrowała się na wysłaniu potężnego przymusu, aby powstrzymać
zakonnika, gdy raptownie nieoczekiwane uderzenie rzuciło ją na ścianę jaskini. To nie był
Ghedi, który w tym momencie sprawiał wrażenie absolutnie zaskoczonego. To był ktoś
zupełnie inny.
- Schuyler! - pełen niepokoju krzyk Jacka odbił się echem w grocie.
Wszystko w porządku - chciała przekazać, ale okazało się, że nie może. Nie mogła się
poruszyć ani odezwać, była sparaliżowana pod każdym względem. Walczyła, żeby uwolnić
się z okowów - ale to zaklęcie okazało się nie tak proste, jak tamto, rzucone przez Iggy'ego.
Kryły się w nim elementy czarnej magii, zakazane metody, które sprawiały, że więzy były
solidne jak skała.
Tym razem nie groziła im grupka pospolitych rolników poszukujących zaginionej
córki; wpadli w zasadzkę zastawioną przez wampira, dysponującego właściwą wampirom
szybkością i siłą.
- Poddaj się albo twoja dziewczyna zmieni się w śliczną pochodnię - napastnik
wyciągnął linę venatorów i gestem nakazał, by Jack związał sobie nadgarstki. W drugiej ręce
trzymał pochodnię płonącą czarnym ogniem.
Nie! - przekazała Schuyler, odzyskując głos w uroku, mimo że nadal była całkowicie
unieruchomiona.
Dlaczego to robisz? Pracujesz dla hrabiny?
Nie pracuję dla nikogo. Nie należę do Zgromadzenia. Działam na własny rachunek.
A więc do tego doszło, uświadomiła sobie Schuyler. Mimi wyznaczyła nagrodę za
życie Jacka, a ten wampir zamierzał ją zgarnąć.
Proszę, nie! Mamy pieniądze! Pozwól, że zapłacę za jego życie. Proszę! - przekazała
Schuyler.
Przykro mi, mała. Jestem pewien, że nie dasz rady przebić Mimi Force.
 Łowca nagród przysunął się do Schuyler. Widziała z bliska jego dziką, ściągniętą
twarz.
- Pójdę z własnej woli. Wypuść ją - oznajmił Jack spokojnym, czystym głosem,
poddając się. Wampir zacisnął więzy, sprawiając, że krew odpłynęła z nadgarstków więźnia.
Kiedy uznał, że jego zdobycz jest zabezpieczona, wyszeptał kilka słów nad płomieniem, który
zgasł, zamieniając pochodnię w poszarzały kawałek węgla - szybko ukryty w kieszeni łowcy.
Ghedi obserwował z niepokojem wampirzego renegata, ale kiedy zrozumiał, że tamten
nie jest nim zainteresowany, jego twarz napięła się. Przygotowywał się do czekającego go
straszliwego zadania.
MariElena miała umrzeć.
Jack miał zostać zabrany.
Schuyler mogła tylko bezgłośnie krzyczeć.
 Trzynaście
Czas anioła

Kiedy Schuyler została zaatakowana i pochwycona, miała za mało czasu, by

cokolwiek zdziałać. Dlatego teraz spojrzała w głąb siebie, w swoją duszę i w wymiar uroku.
Czas w wewnętrznym wszechświecie płynął inaczej.
Otworzyła oczy w mętnych wodach otulonego zmierzchem świata i poczuła ciężki
uścisk krępującego ją mrocznego zaklęcia. W wymiarze uroku zaklęcie miało postać
oplatających ją i wijących się węży. Czuła ich tuskowatą wilgoć owiniętą wokół jej ciała,
ściskającą ją coraz mocniej. Były wszędzie, ślizgały się po jej talii, nogach, pomiędzy
palcami. Czuła ich mulisty zapach i zadrżała, słysząc szelest rozdwojonych języków.
Zaklęcie unieruchamiające zaliczało się do typu uroków zwanych przymusami -
inaczej kontrolą umysłu. Tego rodzaju zaklęcia miały przede wszystkim sprawić, by ofiara
uwierzyła, że jest uwięziona, dlatego należały do najtrudniejszych do opanowania. Trzeba
było przestać wierzyć w to, co się widziało.
Schuyler skoncentrowała się na wężu najbliżej głowy. Czuła zimne ciało gada,
oplatające jej ramiona. Odwróciła się, żeby spojrzeć mu prosto w oczy. Przerażająca kobra
królewska rozkładała kaptur i szykowała się do ataku. Obnażyła kły i zasyczała.
Ale nim zdążyła uderzyć, Schuyler zdołała przemóc odrazę i sięgnęła w dół,
chwytając węża za ogon. Jednym płynnym ruchem oderwała łuskowate cielsko od siebie i
zmiażdżyła jego łeb obcasem.
W ułamku sekundy znalazła się z powrotem w świecie rzeczywistym, w jaskini,
dzierżąc miecz swojej matki.
- Stać! - rozkazała, a w jej głosie zadźwięczała furia. Mnich pospiesznie spróbował
trafić nożem w szyję MariEleny, ale zanim ostrze przebiło skórę, Schuyler odparowała jego
uderzenie i wytrąciła Ghediemu broń, która ze szczękiem odbiła się od skały. MariElena
upadła na ziemię, a obok niej osunął się Ghedi, powalony wysłanym przez Schuyler
przymusem, nakazującym mu poddanie się.
Tylko tego potrzebował Jack. Z gwałtownym rykiem rozerwał więzy i przemienił się
w przerażającego Anioła Zniszczenia. Z jego pleców wystrzeliły potężne czarne skrzydła,
ostro zakończone rogi zawinęły się na końcach, a oczy rozbłysły karmazynową barwą krwi.
Podniósł drżącego łowcę nagród i ścisnął w szponach.
- Jack, nie. Nie zabijaj go! - krzyknęła Schuyler. Niech się obejdzie bez rozlewu krwi.
 - Posłuchaj dziewczyny... - wycharczał łowca nagród. Schuyler łagodnie położyła rękę
na skrzydle Jacka, czując olbrzymią moc, kryjącą się pod jedwabistymi piórami. Dawniej
przerażał ją w tej postaci, ale teraz, widząc jego straszliwą, prawdziwą twarz, dostrzegała w
niej piękno.
Odwrócił się do niej. Jako Abbadon w niczym nie przypominał Jacka, a jednocześnie
przypominał go wszystkim. Chciał cię skrzywdzić.
Proszę, najdroższy.
Wtedy z powrotem stał się Jackiem, przystojnym, o zaczerwienionych policzkach.
Przyciągnął do siebie łowcę nagród, stawiając go na nogi.
- Precz. Powiedz mojej siostrze, że jej pasożyt zawiódł. Powiedz, że nic i nikt nie
sprowadzi mnie z powrotem.
Łowcy nagród całkowicie to wystarczyło. Zniknął, zanim zdążyli zaczerpnąć oddechu.
Schuyler wpadła w ramiona Jacka, przylgnęli do siebie.
Myślałam, że cię stracę - przekazała.
Nigdy. Nigdy nie pozwolimy się rozdzielić. - Jack pochylił głowę, kryjąc twarz w jej
ramionach, a Schuyler przytuliła się do niego, słysząc miarowy, spokojny rytm jego serca.
Nigdy.
 Pracownia artysty
Florencja. 1452

Rankiem Tomi przekroczyła próg pracowni. Mistrza spodziewano się następnego

dnia, a jej zostało jeszcze wiele do zrobienia. Przywitała się z innymi pomocnikami i zajęła
miejsce z tyłu sali, wracając do rzeźbienia reliefu, który miał się znaleźć nad wschodnimi
drzwiami baptysterium. Żmudna praca i wymagała dokładności, ale Tomi rozkoszowała się
nią, czerpiąc radość z najdrobniejszych szczegółów. Niebawem zatonęła we własnych
myślach, jej dłonie szybko poruszały się nad marmurem, a umysł rozważał wydarzenia
rozgrywające się miesiąc wcześniej.
Co mogło oznaczać to, że człowiek nosił znak Księcia Ciemności? Czyżby ich stary
wróg znalazł drogę powrotną na Ziemię? Niemożliwe. Odesłali Szatana do piekła, zamykając
Kaligulę za nie- zniszczalną bramą. Razem wysłali w świat Zakon Siedmiorga, aby
zabezpieczyć Ścieżki Umarłych. Mężczyzna noszący szaty Cytadeli musiał być podstawiony.
Nikt nigdy wcześniej go nie widział. Nie pochodził z tego miasta. Andreas uważał, że
człowiek ich okłamał, a ścigana bestia nie była demonem, ale Tomi nadal odczuwała
niepokój.
Miała szesnaście lat i wiedziała już, kim jest i jakie jest jej zadanie na tym świecie. Po
kryzysie w Rzymie w każdym kolejnym życiu zadaniem venatorów było tropienie zbiegłych
srebrnokrwistych, którzy pozostali po tej stronie Bramy i nadal stąpali po Ziemi. Nikt więcej
w Zgromadzeniu nie wiedział o ich istnieniu - venatorzy utrzymywali to w tajemnicy, aby nie
zakłócać spokoju społeczności. Błękitnokrwiści nie musieli obawiać się niczego ze strony
Croatanów, Andreas pilnował, żeby jego współbracia byli od setek lat bezpieczni. Polowanie
na Croatanów było równie rutynowe, jak polowanie kota na polne myszy. Niezbędne i
skuteczne.
Ale teraz coś takiego. Tomi zobaczyła znowu tryglif, krwawy mak wyryty na ramieniu
mężczyzny. Upuściła dłuto, zostawiając paskudną rysę w płaskorzeźbie. Mistrz nie będzie
zachwycony.
- Coś cię trapi, przyjaciółko - Gio podniósł dłuto i podał jej. Niepotrzebnie. Zajmiemy
się tym.
Skinęła głową.
- Chciałabym, żeby Dre tu był.
Andreas del Pollaiuolo był najmłodszym doradcą na dworze Lorenza de Medici.
Pracował nad utwierdzeniem pozycji rodu Medyceuszy we Florencji i zapewnieniem mu
prymatu przed innymi szlachetnymi rodami w mieście. Medyceusze prowadzili interesy w
całej Europie, wysyłając swoich przedstawicieli do wszystkich większych miast. Pod tym
pretekstem Dre mógł bez problemów podróżować po całym kontynencie, nie budząc niczyich
podejrzeń.
Ale Tomi wiedziała, że jest jeszcze jeden powód, dla którego Dre tak bardzo stara się
poszerzyć wpływy Medyceuszy daleko poza ich piękne miasto. Kryzys w Rzymie zawsze
pozostawał dla niego sprawą najwyższej wagi. Chociaż zdołał wygnać Lucyfera z tego
świata, nie udało mu się powstrzymać upadku wspaniałego państwa. Kaligula, Niosący
Światło, doprowadził Rzym do zagłady.
Dre postanowił odbudować jego świetność. Był zdeterminowany, aby dokończyć to,
co zaczął, przysięgał odtworzyć chwałę Rzymu i kultury antycznej, wynosząc je na nowy
poziom. Przepisał Kodeks Wampirów, aby ukształtować historię ludzi i przekazać im
wrażliwość i wartości błękitnokrwistych - szacunek dla sztuki, życia, piękna i prawdy.
Podczas jednej z niekończących się rozmów o tym, co planują osiągnąć w tym cyklu,
powiedział jej, że zamierza doprowadzić do odrodzenia ludzkości. Nadał mu już stosowną
nazwę: renesans.
Ale cała ta praca odciągnęła od niej ukochanego, a od nocy tamtego pościgu niemal
nie mieli czasu dla siebie.
Zawsze taki był -jej Michał. Andreas. Kasjusz. Menes. Jakiekolwiek przybierał imię,
zawsze należał do niej. Był jej siłą, jej miłością, jej powodem istnienia. Razem zmierzą się z
nowym zagrożeniem. Będzie oczekiwać na jego powrót, a potem przekona go, że
najpilniejszą rzeczą jest zdemaskowanie ukrytego wroga i odkrycie prawdy o znaku
czerwonokrwistego.
 CZĘŚĆ DRUGA
MIMI FORCE,
REGENTKA ZGROMADZENIA

Nowy Jork Teraźniejszość

 Czternaście
Gniazdo żmij

Użalanie się nad sobą” nie istniało jako pojęcie w słowniku Mimi Force. Zamiast
przeklinać samotność i tęsknotę, spowodowane utratą zarówno brata bliźniaka, jak i
mężczyzny, którego kochała (po raz pierwszy w jej długim, nieśmiertelnym życiu były to
dwie różne osoby), zajęła się sprawami Zgromadzenia. Praca pomagała jej zagłuszyć rozpacz
i wściekłość, a nadzorowanie biurokratycznej administracji ogromnej, prężnej organizacji
dawało ukojenie.
Stara wiedźma, Cordelia Van Alen, nazywała obecne czasy „zmierzchem wampirów”
- zupełnie jakby ciężka aksamitna kurtyna opadała na scenę, a dla błękitnokrwistych
nadchodził czas na wielki finał. (Mimi zawsze uważała, że „wielki finał” to znacznie lepsze
określenie odrzucenia śmiertelnej powłoki - kojarzące się z wychodzeniem do ukłonów przed
stojącą i bijącą brawo publicznością, a nie kuśtykaniem w stronę zachodu słońca.)
Jeśli to rzeczywiście miał być ich koniec - jej koniec - to w takiej postaci był on
całkowicie nie do zaakceptowania. Mimi nie po to przeżyła tyle wcieleń, aby skończyć
zupełnie sama, bez poczucia bezpieczeństwa płynącego z obecności Jacka, bez czarującej
arogancji Kingsleya, utrzymującej ją w czujności. Nie zamierzała się tak łatwo poddawać.
Mimi otworzyła drzwi do nowego gabinetu. Tydzień po tym, jak Forsyth Llewellyn
zaginął po „tragedii na odnowieniu więzi” (tak wszyscy nazywali teraz tę parodię, jaką była
jej ceremonia) - Rada postanowiła wybrać nowego przywódcę. Ku zdumieniu Mimi, wśród
kandydatów pojawiło się jej nazwisko. Tydzień po niesławnej ceremonii Ambrose Barlow,
dziarski dżentelmen, liczący sobie sto jeden lat (aby umożliwić emerytowanym członkom
Rady dalszą służbę, udzielono im zezwolenia na przedłużenie cyklu), oraz Minerva Morgan,
znana z ciętego języka Starsza Rady, będąca niegdyś najbliższą przyjaciółką Cordelii Van
Alen, spotkali się z Mimi po szkole i wyłożyli jej swoją prośbę. Mimi odmówiła
kandydowania na stanowisko Regisa - nie w momencie, kiedy Charles pozostawał przy życiu
- ale zgodziła się przyjąć tytuł Regenta, sprawującego w Zgromadzeniu władzę pod
nieobecność przywódcy.
Usiadła w wygodnym, ergonomicznym fotelu biurowym, który zamówiła niedawno, i
wyświetliła na pulpicie bazę danych Komitetu. Miała przed sobą tony roboty: należało
wyszukać najsilniejszych członków Komitetu i awansować ich do osłabionej Rady,
nadzorować zespół venatorów, powołać nowy rocznik do młodszego Komitetu - lista spraw
zdawała się nie mieć końca.
Forsyth Llewellyn pozostawił po sobie chaos - najwyraźniej kiedy był u władzy,
interesowała go tylko Rada. W wielu podkomitetach (Zdrowia i Kontaktów z Ludźmi,
Centrum Transformacji) rozpaczliwie brakowało obsady.
Skoro mowa o Forsycie: nikt nie wiedział także, gdzie podziewa się Bliss. Mimi
przypuszczała, że uciekli razem. Krzyżyk na drogę. Po zniknięciu Forsytha venatorzy znaleźli
dowody na to, że poprzednik Mimi ukrywał ich największego wroga i odegrał kluczową rolę
w ataku Croatanów na katedrę. Forsyth był zdrajcą w Radzie, wężem pomiędzy nimi.
Jeśli zaś chodzi o Kingsleya, Mimi nadal widziała jego twarz na moment przedtem,
zanim został pochłonięty przez subvertio. Pamiętała, jak patrzył na nią z bezgraniczną
miłością. Gdzie był teraz? Czy jeszcze żył? Czy kiedykolwiek go zobaczy? Czasem, kiedy
zaczynała o nim myśleć, potrafiła godzinami wpatrywać się w przestrzeń lub w kursor
mrugający na ekranie komputera, podczas kiedy ból w jej sercu drżał i pulsował. Nic nie
mogło poprawić jej nastroju, absolutnie nic. Próbowała pogrzebać swoje problemy pod
astronomicznymi kwotami, nadużywając na zakupach kart kredytowych. Zatrudniła też armię
uzdrowicieli i terapeutów. Minął miesiąc, nic nie pomagało. Miała wrażenie, że bez
rozlicznych spotkań Komitetu i rozmów konferencyjnych, które pozwalały jej na chwilę uciec
od smutku, oszalałaby z rozpaczy.
Oczywiście, chociaż została Regentką, nadal musiała skończyć czwartą klasę.
Pilniejsze sprawy miały zaczekać do zakończenia egzaminów, tak przynajmniej twierdziła
Trinity, dla której nawet rządzenie społecznością nie było wystarczająco dobrą wymówką aby
zaniedbywać szkołę. Matka pozwalała Mimi poświęcać najwyżej kilka godzin dziennie na
działalność związaną z nowym stanowiskiem. Wystarczającym ciosem było zaginięcie Jacka i
to, że jest poszukiwany. Trinity nie zamierzała pozwolić, aby Mimi opuściła się w nauce.
Nawet jeśli Mimi początkowo miała opory przed przyjęciem tytułu Regenta, pomału
pomysł ten zaczął się jej podobać. Szczególnie w momencie, kiedy uświadomiła sobie, że
może go wykorzystać na swoją korzyść. Jako nieustraszona zwierzchniczka Zgromadzenia
mogła zrobić wszystko, co tylko chciała. Byt pierwszy tydzień listopada. Zajmowała nowe
stanowisko od miesiąca i nie zdążyła jeszcze wykorzystać władzy do zrobienia tego, czego
najbardziej pragnęła - sprawy Zgromadzenia ciągle miały pierwszeństwo. Ale dzisiaj nadszedł
wreszcie ten dzień. Dzisiaj odbędzie przyjacielską rozmowę z Oliverem Hazard-Perrym.
Kazała wezwać go z otchłani Repozytorium, a sekretarka właśnie zadzwoniła, żeby
powiedzieć, że Oliver jest już w poczekalni.
- Wpuść go, Doris - poleciła Mimi, przygotowując się na nieuniknioną w jej
mniemaniu walkę. Nędzny zausznik był jedyną nadzieją na odnalezienie jej zdradzieckiego
brata i miała zamiar wydusić z niego wszelkie informacje dotyczące miejsca pobytu Jacka.
Oliver wszedł do gabinetu. Ledwie go znała, a dawniej zwracała na niego uwagę tylko
dlatego, że kręcił się blisko jej rywalki do uczuć Jacka. Jednak nawet Mimi zauważyła, że
wygląda inaczej niż wtedy, kiedy widziała go po raz ostatni - może to coś w jego oczach,
nieobecna wcześniej ostrożna nieruchomość.
Ale z drugiej strony, czy był ktoś, kogo nie odmieniła tamta tragedia na ceremonii
odnowienia więzi? Sama Mimi kilka dni wcześniej spojrzała w lustro i z przerażeniem
zobaczyła wymizerowaną starą pannę z twarzą ściągniętą żalem. Dramatyczne przejścia
całkowicie zrujnowały jej wizerunek słonecznej dziewczyny z okładek magazynów. To
musiało się skończyć.
- Pani dzwoniła? - zapytał Oliver. Jego twarz była maską, za którą kryło się cierpienie,
więc zdziwiło ją, że potrafi jeszcze żartować.
Mimi odrzuciła włosy na plecy.
- Człowiek nie powinien się zwracać w ten sposób do przełożonego.
- Proszę o wybaczenie - uśmiechnął się Oliver. Usiadł na krześle z drugiej strony
biurka. - Czym mogę służyć?
Przeszła od razu do rzeczy.
- Wiesz, gdzie oni są.
Kiedy tylko jej brat opuścił miasto, Mimi wysłała za nim armię venatorów i
najemników, ale jak dotąd żaden nie zdołał doprowadzić Jacka przed oblicze sprawiedliwości.
Opuszczając Zgromadzenie, Jack wyrzekł się także jego ochrony, co sprawiło, że jego duszy
nie można było namierzyć w wymiarze uroku.
- Oni? - zapytał Oliver, unosząc brwi.
- Mój brat i jego... - Mimi nie mogła się zmusić, żeby wymówić to słowo. - Wiesz,
dokąd pojechali. Venatorzy powiedzieli mi, że odprowadziłeś ich na lotnisko.
Oliver zaplótł dłonie i spojrzał na nią twardo.
- Nie mogę tego potwierdzić ani temu zaprzeczyć.
- Nie popisuj się. Wiesz, gdzie oni są i musisz mi to powiedzieć. Pracujesz teraz dla
mnie. Ośmielasz się sprzeciwić Kodeksowi? Wiesz, że karą za niesubordynację zausznika jest
dwadzieścia lat odosobnienia - warknęła, pochylając się nad biurkiem i obnażając koniuszki
kłów.
- A, więc teraz powołujemy się na zapisy Kodeksu?
- Jeśli będę do tego zmuszona - zagroziła Mimi. Jako archiwista w Repozytorium
Oliver znajdował się nisko w hierarchii ważności. Był przypadkową ofiarą - zaledwie kiepsko
opłacanym urzędnikiem. Tymczasem ona, Mimi Force, była teraz Regentką! Była jedyną
osobą, która utrzymywała Zgromadzenie w całości.
Oliver uśmiechnął się przebiegle.
- W takim razie na swoją obronę muszę przywołać paragraf piąty.
- Piąty? - w głowie Mimi zadźwięczał jakiś dzwonek ostrzegawczy, ale zignorowała
go. Była wszechpotężna, a on tylko grał na zwłokę. Zmiażdżyć ludzkiego karalucha! Nikt nie
ośmielał się sprzeciwiać Azrael, jeśli czegoś zapragnęła.
- Proszę wybaczyć, jeśli to zabrzmi protekcjonalnie, ale zgodnie z piątym paragrafem
Kodeksu Wampirów istnieje coś, co nazywa się poufnością wampirów i zauszników. Mam
prawo nie udzielać żadnych informacji dotyczących mojej byłej błękitnokrwistej pani.
Możesz sprawdzić w Aktach Repozytorium. Nie masz nade mną władzy.
Mimi podniosła z biurka lampę Tiffany'ego i cisnęła nią w Olivera, który uchylił się w
ostatniej chwili.
- Tylko bez nerwów, proszę.
- Precz z mojego gabinetu, śmieciu!
Oliver demonstracyjnie powoli wstał i pozbierał swoje rzeczy. Widać było, że bawi go
jej frustracja. Ale wychodząc, odezwał się jeszcze raz i tym razem jego głos brzmiał łagodnie.
- Wiesz, Mimi, jestem tak samo osamotniony, jak ty. Wiem, że niewiele to znaczy w
moich ustach, ale przykro mi z powodu tego, co cię spotkało. Bardzo kochałem Schuyler i
wiem, jak bardzo ty kochałaś Jacka.
Jack! Nikt nie ośmielał się wymienić przy niej tego imienia. Poza tym myśląc o swoim
bliźniaku, Mimi nie czuta miłości, ale dziwaczną mieszankę szoku i żalu. Miłość? Wszelka
miłość, jaka w niej pozostała, przemieniła się w jasno świecącą nienawiść, którą pieściła w
głębi swojej duszy, lśniącą szmaragdowym blaskiem.
- Miłość - syknęła Mimi. - Wy, familianci, nie wiecie niczego o miłości. To tylko
twoje urojenia, nigdy jej nie kochałeś. Czułeś tylko to, co zaszczepił w tobie święty
pocałunek. To nie jest prawdziwe uczucie. Nigdy nie było.
Oliver przez moment wyglądał na tak głęboko zranionego, że Mimi zapragnęła cofnąć
swoje słowa. Tym bardziej, że jego wyrazy współczucia były pierwszymi, jakie usłyszała,
odkąd straciła wszystkich, którzy byli jej bliscy. Ale mimo wszystko wyładowanie na kimś
swojej wściekłości przyniosło jej ulgę. Tym gorzej dla Olivera, jeśli próbował jej pomóc.
Dureń: wpakował się tylko na linię ognia.
 Piętnaście
Przesłane wideo

Worek treningowy kołysał się w przód i w tył niczym wahadło, a Mimi poczęstowała
go kolejnym przynoszącym jej satysfakcję kopniakiem - w sam środek. Po wyjściu z gabinetu
przyszła prosto na siłownię. Nie potrzebowała niczyjej litości, a już na pewno nie litości
głupiego archiwisty z Repozytorium. Musiały nastać naprawdę ciężkie czasy, skoro człowiek
może współczuć wampirowi. Szczególnie wampirowi o jej rodowodzie i statusie. Dokąd
zmierzał ten świat? Przetrwała kryzys w Rzymie i zniosła podróż do Plymouth tylko po to,
żeby stać się obiektem współczucia czerwonokrwistego? Całkowity absurd. Znowu rąbnęła
worek, który zawirował, odlatując aż pod przeciwległą ścianę. Mięśnie bolały ją od
czterogodzinnego tłuczenia go na kwaśne jabłko.
Wyobraziła sobie zakrwawioną twarz Jacka, upokorzonego i błagającego o litość.
Jakąż przyjemność sprawi jej wyładowanie wreszcie całej furii. W każdej minucie każdego
dnia zżerało ją pragnienie zemsty, żyła nim i oddychała, a gniew stanowił jej siłę napędową.
Gdzie on był? Co robił? Czy w ogóle o niej myślał?
Dlaczego właściwie nie potrafi po prostu odpuścić, pomyślała, kiedy powracający
worek uderzył ją, wytrącając na moment z równowagi. Nie chciała już przecież mieć Jacka
dla siebie - tyle przynajmniej zrozumiała przed ołtarzem. On jej nie chciał, ale ona także go
nie chciała. Więc dlaczego tak obsesyjnie pragnęła jego śmierci? Ponieważ ktoś musiał
zapłacić za to, co się stało z Kingsleyem. Kingsley przepadł: był martwy lub uwięziony, co w
sumie na jedno wychodziło. Łatwiej było jej znosić morderczą wściekłość na brata niż
pochłaniający wszystko żal z powodu utraty ukochanego. Mimi nie mogła ścierpieć myśli, że
to Jackowi, nie Kingsleyowi, udało się ocaleć. Ze Jack był szczęśliwy gdzieś daleko, ze swoją
mieszanej krwi konkubiną, a ona została sama. Ktoś musiał zapłacić za wszystko, co straciła -
ktoś musiał. Skoro Mimi nie mogła być szczęśliwa, nie widziała absolutnie żadnego powodu,
by pozwalać na szczęście innym.
Nieustanna wściekłość była ponad wszystko męcząca i Minii potrzebowała fizycznego
wyczerpania, które zapewniały jej mordercze treningi. Zazwyczaj przychodziła z siłowni do
domu tak zdrętwiała i znużona, że mogła tylko leżeć z laptopem na kanapie, odpowiadając na
wiadomości w komunikatorach i aktualizując statusy na stronach społecznościowych. Tego
wieczora po powrocie do miejskiej rezydencji nikogo nie zastała, co jej nie zdziwiło. Trinity
jak zwykle wyszła gdzieś w celach towarzyskich. Dom był za duży dla nich dwóch.
Pokojówki trzymały się na dystans, a cisza była tak przybijająca, że przez większość
wieczorów Mimi surfowała po internecie, słuchając jednocześnie na cały regulator muzyki
wieży i telewizora.
Cisnęła przepocony kostium gimnastyczny do kosza na brudne rzeczy i wzięła szybki
prysznic. Nadal ubrana w szlafrok włączyła komputer i kliknęła na ikonę skrzynki mailowej,
przewijając listę nieprzeczytanych wiadomości. Na samej górze mrugał e-mail z nieznanego
adresu. Chociaż informatycy Komitetu błagali ją, żeby tego nie robiła, Mimi regularnie
ignorowała ostrzeżenia o internetowych wirusach, kryjących się w nieznanych
wiadomościach. W rezultacie system operacyjny jej komputera padał kilka razy na miesiąc.
Nie mogła nic na to poradzić, była zbyt ciekawa, żeby powstrzymać się przed ich
otwieraniem.
Otworzyła wiadomość. E-mail był pusty, zawierał tylko link. Mimi kliknęła go,
przygotowując się na wybuch komputerowego chaosu, zawieszenie systemu lub pojawienie
się pornograficznego wideo. Link prowadził do pliku wideo, ale nie takiego, jakiego się
spodziewała.
Na ekranie pojawił się niewyraźny film, trzymana w niepewnych rękach kamera
kilkakrotnie zmieniała kąt, aż wreszcie Mimi zobaczyła, że dwa ciemne kształty na środku
ekranu to para nastolatków, obmacujących się na kanapie.
Pomyślała, że to jednak jeden z „tych” filmików, i zamierzała zamknąć okno, ale coś
ją powstrzymało. Kiedy kamera przybliżyła obraz, zorientowała się, że nastolatki nie
uprawiają po prostu seksu. Twarz dziewczyny zasłaniały długie włosy, ale Mimi widziała jej
usta przyciśnięte do szyi chłopaka i krew spływającą po jej podbródku, podczas gdy jego
ciało drżało i wiło się w ekstatycznych spazmach.
To było aż za bardzo znajome - gwałtowne ruchy chłopaka, sposób, w jaki trzymała
go dziewczyna - na tyle łagodnie, żeby powstrzymać jego drżenie i na tyle mocno, aby
przytrzymać go w miejscu. Ile razy Mimi robiła dokładnie to samo, dokładnie w tej samej
pozycji? To było jak wyjęte z podręcznika Komitetu. Nie można było pozwolić, żeby głowa
familianta odchyliła się za daleko do tyłu, ponieważ groziło mu wtedy uduszenie lub
zadławienie się własnym językiem.
Mimi siedziała skamieniała i patrzyła, jak dziewczyna odsunęła się i przez moment
kamera zrobiła zbliżenie na jej kły barwy kości słoniowej. Zalśniły w świetle, piękne ostrą jak
igły urodą, znacznie delikatniejsze i bardziej niebezpieczne niż dowolne podróbki,
poprawiane komputerowo. W tym czasie chłopak opadł na kanapę, zamroczony, pokonany i
bezużyteczny na czterdzieści osiem godzin. Dziewczyna, której twarz nadal kryła się w
cieniu, pocałowała go czule w usta i wstała z kanapy.
Na dole ekranu wyświetlała się godzina i data. To ostatni weekend, pomyślała Mimi,
podczas gdy obraz zmienił się, pokazując duży pokój, w którym zgromadziło się więcej
nastolatków. Zaraz, zaraz! W tym pokoju było coś znajomego, widziała już te adamaszkowe
zasłony i Renoira na ścianie. Jeśli podeszło się za blisko do obrazu, uruchamiał się bezgłośny
alarm i majordomus przychodził, żeby cię przegonić. Była wiele razy w tym apartamencie.
Na ekranie widziała należący do rodziców Jamiego Kipa penthouse, a impreza była jego
urodzinowym after-party.
Mimi uczestniczyła w niej w ostatni piątek. Wyszła wcześniej, znudzona
towarzystwem. Najmłodsi członkowie Komitetu zachowywali się jak małe, gorliwe fretki,
nakręceni zakosztowaną po raz pierwszy krwią, a ona była nadal zbyt pełna złości, żeby
dobrze się bawić.
Kamera znowu odnalazła tamtą dziewczynę. Odwrócona plecami, w mgnieniu oka
zniknęła, żeby pojawić się po drugiej stronie pokoju koło reflektora, zaśmiewając się. To nie
był żaden trick, efekt specjalny, sztuczka montażu. Widać było wyraźnie, że dziewczyna stała
w jednym miejscu, a potem, bez żadnego rozsądnego wyjaśnienia, znalazła się gdzie indziej.
Dobry Boże, nie powiecie chyba... Kamera uchwyciła więcej wampirzych sztuczek. Durni
młodsi członkowie popisywali się: ktoś podniósł jedną ręką fortepian, inny gość imprezy
rozwiał się w mgłę. Zwykłe szczeniackie szpanowanie, wampiry pijane nowo odkrytymi
mocami, które przyszły do nich wraz z przemianą.
Żołądek Mimi zaczął się zaciskać w zimny supeł. Kto, do cholery, ich filmował?
Imprezy błękitnokrwistych były ściśle zamknięte: tylko dla wampirów i familiantów lub
przyszłych familiantów. Zgodnie z zasadami. To co właśnie zobaczyła, łamało wszelkie
prawa Kodeksu. To było zdemaskowanie. Film był dostępny online. Czy ktoś jeszcze go
widział? Mimi poczuła, jak włoski na jej szyi stają dęba.
Obraz pociemniał i pojawił się napis. Wampiry istnieją naprawdę. Otwórzcie oczy. Są
wśród nas. Nie wierzcie w ich kłamstwa.
Kochanka żyje!
Ze kto? Ze co? Mimi nadal próbowała przyswoić to, co przeczytała, kiedy obraz raz
jeszcze się zmienił. Pojawił się inny pokój i ta sama dziewczyna, związana, zakneblowana i w
opasce na oczach, nadal niemożliwa do rozpoznania. Po srebrnych niciach Mimi rozpoznała
linę używaną przez venatorów. O co tu chodziło? Co, do diabła, się działo? Kim była ta
dziewczyna?
Obraz przeszedł w czerń, na której pojawił się następny napis.
 W wigilię znikającego sierpa...
Zobaczycie, jak spłonie wampir.
Zapaliła się zapałka, ogień ogarnął cały ekran. Smoliście czarne płomienie tańczyły
wokół hebanowego jądra. Czarny ogień piekielny.
Mimi wyłączyła laptop, zamykając go z trzaskiem. Stwierdziła, że cała drży. To był
żart, prawda? Ktoś z uczestników imprezy postanowił nakręcić „zabawny” filmik. Tylko o to
chodziło. To musiało być to. Pewnie Jamie Kip i Bryce Cutting posklejali to razem, żeby ją
nastraszyć. Nadal nie potrafili zaakceptować tego, że została Regentką. To był po prostu
wygłup.
Mimo to Mimi nie spała dobrze tej nocy. Chciała zapomnieć o tym, co wiedziała,
skasować otrzymane wideo i jak każda normalna nastolatka wrócić do liczenia znajomych
online. Ale nie mogła. Była przywódczynią. Odpowiadała za bezpieczeństwo każdego
wampira w Zgromadzeniu. Nie zamierzała pozwolić, żeby ktoś zginął na jej zmianie. Nie ma
mowy. Nie tym razem. Nie po tym, jak zaślepiony Charles zaprzeczał istnieniu
srebrnokrwistych... a Forsyth zdradził Radę. Cokolwiek to było - nowe zagrożenie ze strony
srebrnokrwistych czy może coś innego? - musiała być przygotowana, żeby sobie z tym
poradzić. Musiała podjąć działania. Ten film został do niej przysłany z jakiegoś powodu.
 Szesnaście
Konspiracja

Sześćdziesięciocalowy ekran na ścianie pokazywał zatrzymane zbliżenie twarzy

wampirzycy, zastygłej w grymasie przerażenia. Mimi rozejrzała się po zgromadzonych przy
stole konferencyjnym uczestnikach zebrania, sprawdzając, czy do wszystkich dotarło to, co
zobaczyli. Był poniedziałkowy poranek, a ona musiała opuścić lekcje, ale nawet Trinity nie
mogła twierdzić, że zebranie jest mniej ważne od egzaminu z języka mandaryńskiego na
poziomie zaawansowanym.
Wokół stołu siedzieli członkowie Konspiracji, podkomitetu zajmującego się relacjami
wampirzo-ludzkimi i rozprowadzaniem fałszywych informacji o wampirach wśród ludzi.
Wśród członków Konspiracji znajdowali się między innymi autorzy bestsellerowych
powieści, z których jeden spopularyzował interesujący koncept, że wampiry w słońcu zamiast
spalać się na śmierć, zaczynają pachnieć różami, jak również producenci filmowi, w
niezliczonych doskonale sprzedających się horrorach podtrzymujący przy życiu wątek
kołków osinowych i odcinania głów. Większość z nich była poirytowana tym, że zostali
oderwani od lukratywnej pracy i w trybie pilnym ściągnięci na zebranie. Konspiracja nie
spotykała się osobiście od wielu lat.
Seymour Corrigan, Starszy Rady i zwierzchnik Konspiracji, rozpoczął dyskusję.
- Jakieś pomysły, skąd to się mogło wziąć?
- Wygląda jak jakieś odrzuty z twojej produkcji, Harry - zażartował Lane Barclay-
Fish, autor powieści Krew i róże i wspomniany wcześniej twórca idei wampirów o zapachu
kwiatowym. Zwracał się do Harolda Hopkinsa, producenta popularnej opery mydlanej o
wampirach, która była aktualnie emitowana w prestiżowej sieci kablowej.
- To nie ja - u mnie ludzie używają krwi wampirów zamiast witamin. Wiesz, długie
życie i takie tam - zachichotał Harold, łysy wampir, który nawet w pomieszczeniu nosił
ciemne okulary.
Strażnik Corrigan odchrząknął.
- Obawiam się, że nie potrafię dostrzec w tym nic zabawnego.
- Słuchajcie, Seymour ma rację, to nie jest śmieszne - odezwała się Mimi. - To jest
film z prawdziwej imprezy. Ta dziewczyna jest jedną z nas, a nie którąś z przepłacanych
aktorek Harolda. - Irytowało ją, że po tym wszystkim, co się wydarzyło, nadal potrafili tak
gładko prześlizgnąć się nad czyimś zaginięciem. Wiedziała, że po prostu maskują w ten
sposób swój strach, ale było to niesmaczne.
- Dobrze, dobrze - przeprosił Lane. - Proponuję, żeby wmówić czerwonokrwistym, że
to zwiastun filmowy. Może coś od Josie.
Josephine Mara była najzdolniejszą dziewczyną z pokolenia młodych reżyserów.
Miała znękany i zestresowany wygląd osoby wiecznie ściganej terminami. W ostatnich latach
stworzyła kilka „undergroundowych” horrorów, które odniosły wielkie sukcesy. Kręcenie
horrorów było bardzo proste - jako wampir nie musiała płacić za efekty specjalne. Sama je
stwarzała.
- Jasne, czemu nie - uśmiechnęła się blado Josephine. - Powiem, że to planowany
sequel Fantomu pamięci - dodała, mając na myśli swój najnowszy hit, historię o duchach
rozgrywającą się w żeńskiej szkole z internatem.
- Pamiętacie, jak jedna z familiantek wydała gdzieś na początku dziewiętnastego
wieku kompletne pamiętniki? - zapytał Harold.
- Tak, dzięki Bogu namówiliśmy jej wydawcę, żeby puścił je jako powieść - skinął
głową Lane. - Co ta baba sobie w ogóle myślała? I jeszcze ten tytuł! Wieczne pragnienie
miłości, rany. Lord Byron musiał się gęsto tłumaczyć.
- Miał niesamowity apetyt na kobiety. Ugryźć i porzucić, a potem biedna dziewczyna
zostaje ze swoim pragnieniem i tak dalej. Musi być im ciężko. Co za szkoda - wzruszył
ramionami Harold.
- Tęsknię za dawnymi czasami, kiedy wszystko wydawało się proste - westchnął Lane.
- Pamiętacie, jak wymyśliliśmy hrabiego Drakulę? To była zabawa. I te tłumy turystów w
Rumunii! Czerwonokrwiści uwierzą we wszystko.
- To był rzeczywiście numer - zgodziła się Annabeth Mahoney, twórczyni popularnej
gry wideo, zatytułowanej Wojny krwi, w której wampiry walczyły między sobą. Zdaniem
Mimi czasem Konspiracja nadmiernie igrała z ogniem, rozpowszechniając kłamstwa, będące
troszeczkę za blisko prawdy.
- Panowie, panie - przerwała im Mimi, odchrząkując. - To bardzo interesująca podróż
w krainę wspomnień... Czy może raczej fałszywych wspomnień... Ale tu nie chodzi tylko o
złamanie zasad bezpieczeństwa. Nawet jeśli zdołamy przekonać czerwonokrwistych, że
mamy do czynienia z kolejną hollywoodzką fikcją, ktokolwiek zmontował ten film, wie o nas
za dużo, a to naraża nas wszystkich na niebezpieczeństwo. Pokazano piekielny ogień. A jedna
z nas zaginęła. - Mimi zwróciła się do bliźniaczych venatorów, siedzących po jej prawej
stronie. Oderwała Sama i Teda Lennoksów od ich aktualnego zadania, żeby pracowali nad tą
sprawą. - Sam, co wiemy do tej pory?
 Sam sięgnął po myszkę i kliknął w ikonę na ekranie, zwijając okno filmu i
wyświetlając fotografię ślicznej, rudowłosej dziewczyny. Tej samej, która pojawiła się w
nagraniu wideo.
- Błękitnokrwista, o której tu mowa, to Victoria Taylor. Siedemnaście lat, czwarta
klasa w liceum Duchesne. Po raz ostatni widziana na imprezie urządzonej przez Jamiego Kipa
w jego apartamencie, kiedy to nakręcono film. Zgodnie z wiedzą Komitetu, jej przemiana
przebiegała bez zakłóceń. Błękitne żyły w wieku piętnastu lat, głód i tak dalej. Żadnych
niepokojących zachowań ani odchyleń od normy. Sprawdziliśmy w Aktach Repozytorium. Jej
rodzice są szanowanymi członkami Zgromadzenia.
Znowu kliknął myszką, pokazując inne zdjęcie. Tym razem objawił się przystojny
chłopak z nieposłusznymi blond włosami i dołeczkami w policzkach.
- To jej familiant, Evan Howe, szesnaście lat, trzecia klasa w Duchesne. Także
zaginiony od dnia przyjęcia. Ted, wyjaśnisz dalej? - zapytał Sam brata.
- Jasne - Ted wyjął notes z kieszeni płaszcza i zaczął czytać. - Na razie wideo krąży w
internecie. Jeśli chodzi o sugestię Lane'a, mogę powiedzieć, że jest trafiona. Czerwonokrwiści
uważają, że to zwiastun filmowy.
Zgromadzeni skinęli głowami.
- Podbudowaliśmy więc tę wersję, rozprzestrzeniając plotki, że ma się ukazać film
zatytułowany Wyssani. Typ „dokumentalnego horroru”, kręcony z ręki. Na razie opinia
publiczna to kupuje. Z góry przepraszam bardziej utalentowanych członków Konspiracji, nie
chciałem wkraczać w wasze kompetencje. Sam i ja poprosiliśmy jednego z informatyków,
żeby pobawił się nagraniem i teraz w internecie krąży także nowy zwiastun.
Sam kliknął myszką i przerażające wideo zostało odtworzone po raz kolejny. Tym
razem na końcu pojawił się slogan reklamowy. Wyssani - głosiły krwistoczerwone litery - Już
niebawem w kinach.
- Wrzucę to zaraz na mój profil w IMDB - zgodziła się Josephine. - Wyssani... Podoba
mi się. Dobry tytuł.
- Tak więc przynajmniej sprawę bezpieczeństwa mamy załatwioną - westchnął Sam. -
Ale przechodząc do prawdziwego problemu. Uważamy, że jest to autentyczna groźba i że
Victoria wpadła w ręce naszych wrogów. Na razie nie mamy pojęcia, gdzie jest, ani kto ją
przetrzymuje. Jej rodzice przebywają obecnie w Mustique. Mają wrócić dzisiaj, ale nie
widzieli się z córką od miesięcy, a z moich informacji wynika, że nie wiedzą zbyt wiele o jej
codziennym życiu.
Typowi błękitnokrwiści rodzice, pomyślała Mimi. Ponieważ ich „dzieci” nie byty
naprawdę ich dziećmi, większość wampirów bardzo luźno traktowała więzy rodzinne. Mimi
zawsze czuta wdzięczność wobec Charlesa i Trinity za to, że chociaż byli jej rodzicami tylko
w tym cyklu, częściej okazywali jej zainteresowanie niż obojętność. Jak pokazywał przykład
Taylorów, mogła trafić gorzej.
- A czerwonokrwisty? - zapytała.
- Jego rodzice bardziej się tym przejęli. W zeszłym tygodniu zgłosili na policji jego
zaginięcie. Szkoła oczywiście pilnuje, żeby nawet najmniejszy szczegół nie przeciekł do
prasy. Nikomu nie jest potrzebne dalsze szarganie opinii. Ale jeśli nie wróci szybko, ci
czerwonokrwiści zamierzają zgłosić się do FNN - Sam uśmiechnął się ironicznie. - Force
News Network zazwyczaj uwielbia takie tematy. Zaginiony bogaty dzieciak. Skandal na
Upper East Side i tak dalej. Ale mogę zakładać, że reporterzy nie podejmą tej sprawy? -
zwrócił się do Mimi.
- Oczywiście. Niczego u nas nie wskórają - obiecała.
- Namierzyliśmy przez adres IP komputer, z którego zostało wystane nagranie. To był
komputer zombi. Poprosiliśmy informatyków, żeby dalej pracowali nad nagraniem - ciągnął
Sam.
- Znikający sierp to druga faza ostatniej kwadry księżyca. Mniej więcej za siedem dni.
Możemy to uznać za koniec odliczania. Dzisiaj mamy dzień pierwszy, co oznacza, że zostało
nam jeszcze tylko sześć.
- I jesteście pewni, że nie stoją za tym srebrnokrwiści? - zapytała Mimi.
- Tego rodzaju publiczne demonstracje nie są w ich stylu. Powiedzmy, że nie są...
nowocześni - odparł Sam. - Nie. Jesteśmy praktycznie pewni, że stoi za tym ktoś inny.
Przypuszczamy, że może to być zagrożenie ze strony ludzi.
Annabeth głośno wciągnęła powietrze.
- Czy ludzie w ogóle są zdolni do czegoś takiego? To szaleństwo. To jakby owca
złapała w pułapkę pasterza.
- Niestety, nie jest to niemożliwe - powiedział Ted. - To kwestia przewagi liczebnej, a
ich zawsze było więcej niż nas.
- Nie wiemy, co może się stać, jeśli się dowiedzą, kim jesteśmy - dodał Sam. - Rada
zawsze dbała o to, aby nasze istnienie pozostawało niewidoczne dla ich świata. Ponieważ w
przeciwnym razie...
- Mimo wszystko nic się nie stanie - Ted przerwał myśl brata. - Zamierzamy to
przerwać.
- Z tego, co możemy stwierdzić, wynika, że twórcą filmu wideo był człowiek
związany blisko z naszą społecznością - ciągnął ponuro Sam. - Familiant jest mało
prawdopodobny, ponieważ caerimonia sprawia, że człowiek staje się lojalny wobec swojego
wampirzego partnera. Familiant jest niezdolny do skrzywdzenia wampira. Więc musi to być
ktoś inny. Człowiek, który wie o nas wszystko, ale nie jest związany z wampirem.
Sprawdziliśmy, jacy ludzie mieli wstęp do rezydencji Kipów i typowalibyśmy, że chodzi o
zausznika. To naciągana teoria, ale zausznicy mają wstęp do Repozytorium, co oznacza, że
mogliby teoretycznie mieć dostęp do piekielnego ognia.
Ogień piekielny był przechowywany pod najlepszymi zabezpieczeniami Rady w
najgłębszych podziemiach Repozytorium. Wydawało się praktycznie niemożliwe, aby marny
zausznik mógł się do niego dostać, nie alarmując straży venatorskiej, ale w tym momencie nie
istniało inne wyjaśnienie.
Mimi przygryzła wargę.
- Przesłuchacie wszystkich zauszników. Możecie ich torturować, jeśli to będzie
konieczne. Nie okazujcie im cienia litości.
- Właśnie o tym chcieliśmy pomówić. Oczywiście planujemy przeszukanie ich
wspomnień. Ale ktoś, kto jest odpowiedzialny za coś takiego, wie, jak pracujemy i
najprawdopodobniej zaplanował z góry, w jaki sposób może się ochronić. Zausznicy uczeni
są podstawowej wiedzy o uroku, a dzięki podstawowej wiedzy można zajść bardzo daleko.
- A gdyby przesłuchania prowadził ktoś spośród nich samych? Mógłby w jakiś sposób
ich podejść? - zagaiła Mimi, myśląc o Oliverze. - Znam odpowiednią osobę. - Czytała
entuzjastyczne raporty Repozytorium. Oliver cieszył się nieposzlakowaną opinią ze względu
na lojalność i dyskrecję. Poza tym, gdyby pracował bezpośrednio dla niej, mogłaby mieć na
niego oko i śledzić całość korespondencji. Ale skłonienie go do pomocy to już inna sprawa.
Zwłaszcza, że dopiero co była w stosunku do niego zdecydowanie niegrzeczna. Z góry mogła
przewidzieć, że nie pójdzie jej łatwo.
- Taki plan może zadziałać, czemu nie - zgodził się Sam Lennox.
Lane zabębnił palcami w stół.
- Zatem mamy plan. Czy to wszystko? Miałem się spotkać z wydawcą na lunchu w
Michael's i jestem już spóźniony. Omawiamy drugi tom.
- Więcej róż? - zapytała żartobliwie Annabeth.
- Istna różana parada nieumarłych, moi mili - Lane uniósł pięść w geście solidarności.
- Niech żyje Konspiracja!
Strażnik Corrigan zakasłał w chusteczkę.
- Czyli venatorzy mają sprawy pod kontrolą. Z naszej strony zajmiemy się odbiorem
tego filmu w sieci. Zgnieciemy każdą sugestię, że może być „prawdziwy”. Chociaż w gruncie
rzeczy to niezła reklama - powiedział Harold, patrząc znacząco na Josephine, która skinęła
głową.
- Słusznie - potwierdziła Mimi. - Josephine, zacznij prace nad tym filmem. Lane,
Harold, Annabeth, zajmujcie się dalej swoimi projektami. Dziękuję, że znaleźliście dla nas
dzisiaj czas. - Skinęła głową członkom Konspiracji, którzy opuszczali salę, żegnając się po
drodze z Seymourem Corriganem.
- Zbyt wielu członków Konspiracji uważa, że ich praca sprowadza się do propagandy i
rozpowszechniania fałszywek. To porwanie jest poważną sprawą - zauważył Strażnik.
Mimi przytaknęła.
- Znajdziemy odpowiedzialną za to osobę. Masz moje słowo.
- A my? Co z naszym poprzednim zadaniem? - zapytał Ted, składając swoje papiery.
- Chodzi ci o mojego brata? - spytała Mimi, kiedy strażnik Corrigan przeprosił i
wyszedł.
Sam skinął głową.
- Mamy informacje, że nie znajduje się już pod ochroną hrabiny. Zamierzaliśmy
zacząć poszukiwania na szerszą skalę.
Mimi westchnęła. Ponad wszystko pragnęła napuścić bliźniaczych venatorów na Jacka
i Schuyler. Niech zmuszą do posłuszeństwa jej zdradzieckiego brata. To on powinien spłonąć.
Ale wiedziała, że musi zaczekać. Nie mogła odwrócić się plecami do nieszczęsnej Victorii
Taylor.
- Nie. Skoncentrujcie się na tej sprawie. Musimy znaleźć dziewczynę. I osobę, która
nakręciła film wideo.
Ted zasalutował.
- Cokolwiek pani rozkaże.
Bracia wyszli, a Mimi oparła się na stole, bębniąc palcami po blacie. Czuła w żyłach
przypływ starej ekscytacji. Nagle nie była już sparaliżowana nienawiścią ani zduszona
dławioną frustracją, miała jakiś cel. Zamierzała znaleźć odpowiedzialnych za ten wybryk i
wziąć ich pod obcasy swoich szpilek. I zamierzała cieszyć się tym. Nikt nie będzie groził
wampirom. Nikt.
 Siedemnaście
Rekrut

Z godnie z przewidywaniami Mimi Oliver zignorował jej wezwanie, więc musiała

sama go odszukać po południu. Nadal był uczniem Duchesne, więc nie okazało się to
szczególnie trudne. Znalazła go przy szafce, gdzie odkładał trąbkę po próbie. W Duchesne nie
było czegoś tak pospolitego jak orkiestra marszowa, ale istniała orkiestra uczniowska, która
co roku występowała w Kennedy Center.
- Nie wiedziałam, że umiesz grać - zagadnęła.
- Nie wiesz o mnie mnóstwa rzeczy - burknął Oliver. - Czego chcesz, Force? Masz
kolejną lampę do rozbicia?
Mimi zaplotła ramiona na piersiach i zmarszczyła brwi.
- Dlaczego nie przyszedłeś wczoraj do mojego gabinetu? Sekretarka przekazała ci
informację.
Wzruszył ramionami i podniósł plecak.
- Domyśliłem się, że chcesz tego samego, a moja odpowiedź nadal brzmi „nie”.
Jego brak szacunku irytował ją i chociaż wiedziała, że nie może już sobie pozwolić na
robienie z niego wroga, nie zdołała się powstrzymać.
- Dlaczego dalej trzymasz jej zdjęcie w szafce? Wiesz, że to żałosne. Nie obchodzisz
jej. Już nie. O ile kiedykolwiek ją obchodziłeś.
Oliver westchnął głośno i wzniósł wzrok do nieba.
- Proszę, zamilknij wreszcie.
- Tak jak mówiłam wczoraj, powinieneś być dość mądry, żeby nie wierzyć w to, że
wampirowi może naprawdę zależeć na familiancie. Znaczy, jasne, postępowanie jej matki
może sugerować coś innego, ale nigdy wcześniej w historii Zgromadzenia nic takiego nie
miało miejsca i uwierz mi...
- Zamknij się, Force. Nie masz pojęcia, o czym mówisz. A poza tym, po to tu
przyszłaś? Żeby mi dokuczać z powodu Schuyler? Nie masz czegoś lepszego do roboty, na
przykład ratowania świata przez obłąkanymi srebrnokrwistymi wampirami? - Zatrzasnął
szafkę i ruszył korytarzem, a Mimi musiała podbiec, żeby się z nim zrównać. Widok ich
dwojga przyciągnął zainteresowane spojrzenia kilkorga uczniów. Wszyscy wiedzieli, jak
bardzo się nie lubią.
Mimi zagrodziła mu drogę i zaczęła szeptać, aby zniechęcić potencjalnych
podsłuchiwaczy.
- Słuchaj, wiesz chyba o ostatnim spotkaniu Konspiracji?
- Tak. Widziałem zwiastun w internecie. Rozumiem, że Josephine Mara znowu
próbuje swoich sztuczek. Jakiś nowy film, na pewno będzie „ssał” - powiedział, kreśląc w
powietrzu cudzysłów.
- Dokładnie w to mają wszyscy uwierzyć. Bo film jest prawdziwy.
Oliver zatrzymał się i spojrzał na nią.
- Czekaj. Jak to prawdziwy? Chcesz powiedzieć...
- Chcę powiedzieć, że bezpieczeństwo Zgromadzenia zostało poważnie zagrożone po
raz pierwszy od stu lat. Na tym wideo jest Victoria Taylor. Nagrano je w apartamencie
Jamiego Kipa, który urządzał małą imprezkę z okazji osiemnastki. Victoria zaginęła tego
samego wieczora. Mamy pięć dni, żeby ją znaleźć, zanim zostanie spalona żywcem.
- Ale po co ja ci do tego? - zapytał Oliver. - To chyba sprawa dla venatorów.
- Ktokolwiek nakręcił wideo, wiedział, w jaki sposób działamy. Dlatego musimy
zrobić coś innego. Chcemy, żebyś porozmawiał z innymi zausznikami i sprawdził, kto może
coś wyśpiewać, kto był na imprezie, kto ma coś do nas.
Oliver potrząsnął głową i uniósł brwi.
- Dlaczego miałbym ci pomagać?
- Jesteś archiwistą Repozytorium. Pracujesz dla mnie.
- Nie całkiem. - Wyminął Mimi. Listopadowe powietrze w Nowym Jorku było
chłodne. Oliver skulił się w cienkiej wełnianej kurtce. - Pracuję w Repozytorium, którego
zwierzchnikiem jest Renfield. Musisz wystąpić do niego o przeniesienie mnie do pracy w
biurze Regenta. Zapewniam cię, że potrwa to co najmniej trzy miesiące. Renfield przywiązuje
ogromną wagę do procedur. Nie lubi, jak wampiry nim komenderują.
Mimi zgrzytnęła zębami. Oliver miał rację. Stary dziad nie przydzieli po prostu
Olivera do niej - będzie wymagał mnóstwa biurokracji.
- No dobra! Powinieneś mi pomóc, ponieważ ktoś ma kłopoty, a ja wiem, że jesteś
dobrym facetem i nie pozwolisz wampirowi umrzeć.
- Wampiry nie umierają - przypomniał jej Oliver. - Są recyklowane do ponownego
użycia. Gra słów w pełni zamierzona. Chyba że nie znasz waszej własnej historii?
- Ktokolwiek za tym stoi, dysponuje czarnym ogniem, który może spalić krew -
nalegała Mimi. - Czy to nic dla ciebie nie znaczy?
- Dlaczego miałoby mnie to obchodzić? - wybuchnął Oliver. - To nie mój problem.
Przykro mi, ale odpowiedź nadal brzmi „nie”. Wyślij podanie o przeniesienie do Renfielda.
Do zobaczenia za trzy miesiące.
Mimi była lekko zaskoczona. Najwyraźniej Repozytorium przeceniło trochę lojalność
tego familianta wobec Zgromadzenia. Nie rozumiała, czemu jest do niej do tego stopnia
negatywnie nastawiony. Czy chodziło o zwykłą irytację, osobistą niechęć, czy też ukrytą
urazę z powodu porzucenia przez Schuyler? Mimi uświadomiła sobie, że przyczyna jej nie
obchodzi. Oliver prezentował niepotrzebny ośli upór. Nie chodziło przecież o nich dwoje i
dowolne pretensje, jakie mogli mieć do siebie. Stawką było nieśmiertelne życie.
- Na litość boską, Perry! Czy ty w ogóle rozumiesz, co mówisz? - krzyknęła. Jej
wybuch sprawił, że ileś osób na dziedzińcu odwróciło się w ich stronę. Mimi obrzuciła
ciekawskich wściekłym wzrokiem. Miała ochotę tupnąć, ale trzymała emocje na wodzy. Była
dostatecznie silna, żeby prowadzić do boju zastępy anielskie, ale nie potrafiła zmusić jednego
głupiego czerwonokrwistego, żeby spojrzał na sprawy z jej punktu widzenia. Postanowiła
więc spróbować czegoś całkiem innego, czegoś zupełnie nie w jej stylu. - Słuchaj, wiem, co
się z tobą dzieje, po prostu wiem, że... cierpisz, tak samo jak ja. - Już. Powiedziała to głośno.
Oliver nadal był obrażony, ale Mimi naciskała.
- Pomyślałam tylko, że... no cóż, może praca nad tą sprawą pomoże na jakiś czas. Da
coś, żeby zająć myśli. - Ze znużeniem przeczesała palcami włosy. - Mnie to pomaga, więc
może tobie też. Przynajmniej trochę.
Oliver zapiął kurtkę i westchnął.
- Wiesz, dobrze by ci zrobiło, gdybyś raz na jakiś czas po prostu poprosiła. Zamiast
żądać, jak to masz w zwyczaju.
- To znaczy? - Oczy Mimi zwęziły się.
- Znaczy, uprzejmie poprosiła. Wiesz, zamiast grozić i ciskać się niby jakiś dyktator z
trzeciego świata. Brakuje ci tylko czerwonego płaszcza, epoletów i ciemnych okularów -
wyjaśnił, machając nad nią ręką. - Wyglądałabyś jak Idi Amin w wersji blond.
- Kto taki? Nieważne. Znaczy, chcesz, żebym powiedziała: „Proszę, Oliverze, czy
pomógłbyś mi znaleźć zdrajcę?”
- Właśnie.
Teraz to Mimi przewróciła oczami.
- No dobra. Proszę, Oliverze, czy pomógłbyś mi znaleźć zdrajcę? - Czuła się jak
trzylatka skarcona przez rodziców za nieodpowiednie maniery.
Oliver uśmiechnął się.
- I co, takie trudne to było? Dobra, nie odpowiadaj. Wiem, że trudne. Ale pewnie,
chętnie pomogę, skoro o to prosisz. Jaki mam wybór?
 Osiemnaście
Główni podejrzani

Mimi z zasady nie przepadała za towarzystwem czerwonokrwistych chłopców, chyba

że byli smaczni. Zdążyła już poczęstować się kilkoma familiantami, żeby przetrwać jakoś
stresujący tydzień. Ale o ile nie wgryzała się w szyję chłopaka i nie wypijała jego krwi, nie
obchodził on jej w najmniejszym stopniu. Dlatego z pewnym zdumieniem odkryła, że nie
darzy Olivera taką odrazą, jak się spodziewała, a praca z nim nie okazała się dla niej torturą.
Mieli cztery dni do pojawienia się sierpa księżyca, a Mimi z ulgą zauważyła, że Oliver,
zgodnie z panującą o nim opinią, okazał się starannym i doświadczonym śledczym. Do
następnego ranka zdołał zgromadzić zauszników obecnych na imprezie Jamiego Kipa.
Ponieważ tylko nieliczni błękitnokrwiści hołdowali dawnym tradycjom, zaledwie
czworo zauszników w mieście mogło przyjść na imprezę, nie budząc niczyich podejrzeń i
wykręcić numer z wideo. Oliver zapraszał każdego podejrzanego do niewielkiego pokoju w
Repozytorium, wykorzystywanego przez venatorów do przesłuchań. Mimi obserwowała
rozmowę zza lustra weneckiego.
Gemma Anderson usiadła naprzeciwko Olivera. Była cioteczną wnuczką Christophera
Andersona i zauszniczką Stelli Van Rensslaer.
- O co chodzi? - zapytała. - Stella powiedziała, że chcesz mnie zobaczyć, najszybciej
jak się da. Zrobiłam coś nie tak? Czy może chodzi o nią i Coreya? Mówiłam jej, że jak tak
dalej pójdzie, wysuszy go do ostatniej kropelki. Ale Stella to prawdziwa pijawka, nie słucha,
co się do niej mówi.
Mimi była zaszokowana nonszalanckim podejściem Gemmy do jej przełożonej. Czy
to właśnie zausznicy opowiadali za ich plecami? Że błękitnokrwiści są tylko bandą
krwiopijców? Bezczelność!
- Nie, nie chodzi o Coreya - odparł Oliver. - Chociaż jeśli okaże się, że Stella nie
przestrzega czterdziestoośmiogodzinnego okresu odpoczynku, Komitet udzieli jej
upomnienia. Na razie nie zajmują się tym, bo mają poważniejsze problemy niż dbanie o
familiantów. Chodzi o sprawy Konspiracji. - Wyświetlił wideo na swoim laptopie i pokazał
Gemmie.
- No, widziałam to, i co z tego? Jakiś wampirzy przymuł postanowił się popisać w
internecie. To się musiało zdarzyć, skoro wymyślono YouTube. Gratsy za ściemnianie,
wszyscy moi kumple chcą obejrzeć Wyssanych. Zobaczycie, jak spłonie wampir, dobre sobie.
Świetne do straszenia dzieciaków - Gemma założyła nogę na nogę i niecierpliwie poruszała
stopą.
Oliver wzruszył ramionami, jakby chcąc powiedzieć, że nie o to chodzi.
- Jak rozumiem, byłaś u Jamiego tego wieczora, kiedy to zostało nakręcone?
Jego słowa przykuły uwagę Gemmy.
- To z imprezy Jamiego? - Popatrzyła ponownie na ekran. - Boże, faktycznie. Tak,
byłyśmy tam.
- Zauważyłaś coś niezwykłego? - spytał Oliver. - Kogoś z kamerą? Teraz potrafią być
naprawdę miniaturowe.
Zmarszczyła brwi i potrząsnęła głową.
- Nie bardzo. Wszystko wyglądało jak normalna krwawa łaźnia. Wampirze wygłupy.
Ssanie i obmacywanki.
- Kiedy po raz ostatni widziałaś Victorię tamtego wieczora? Gemma zastanowiła się.
- Wydaje mi się, że widziałam ją w bocznym pokoju z Evanem. Wiesz, potrzebowali
chwili dla siebie. A potem widziałam, jak gada z Bryce'em i Froggym. Stella i ja szłyśmy
potem na inną imprezę - miała się spotkać z Coreyem na jakiejś balandze w Riverhead.
Czekaj, coś się stało z Vix? Nie widziałam jej w tym tygodniu w szkole.
Oliver zawahał się.
- Tak, był z nią problem. Wróciła do domu o piątej nad ranem, pijana krwią. Jej
rodzice uznali, że nie podoba im się towarzystwo, w jakim obraca się w Duchesne i przenieśli
ją do Le Rosey, które kończyła jej matka. - To była wersja rozpowszechniana przez Radę i
siedząca na posterunku za lustrem Mimi miała nadzieję, że przyjaciele Victorii w to uwierzą.
- Serio? Tak spanikowali? Jej rodzice zawsze wydawali mi się wyluzowani.
- Tu nie chodzi o Victorię - powiedział Oliver. - Rada jest zaniepokojona, że to wideo
wyciekło. Na szczęście Konspiracja poradziła sobie, zanim ktokolwiek z czerwonokrwistych
zaczął coś podejrzewać, ale muszą wykryć, kto za tym stoi. Rozumiesz, że ujawnienie prawdy
jest bardzo poważną sprawą.
Gemma niecierpliwie skinęła głową.
- Jasne.
- Czy mogę cię zapytać o twoją relację ze Stellą? - zapytał, podnosząc długopis.
Śliczna zauszniczka odchyliła się na krześle i zaplotła ręce.
- No jasne. Wampiry myślą, że my to zrobiliśmy. Ktoś z zauszników, tak? Dlatego
chciałeś się ze mną widzieć.
- Nie powiedziałem tego.
 - Nie, ale ja tu siedzę, a nie widziałam, żeby ktoś zasypywał pytaniami Booze'a,
Jamiego czy kogokolwiek z tej paczki. Wiem, ich krew jest błękitna, więc są poza
podejrzeniem, podczas kiedy my jesteśmy tylko lepszymi służącymi, dopuszczonymi do
Wielkiego Sekretu - westchnęła Gemma. - Dobra, niech będzie. Opowiem ci o mnie i o Stelli.
Poza tym, że za często pożycza ode mnie ubrania, jesteśmy dobrymi przyjaciółkami.
Znaczy... wiesz, co to znaczy. Uwielbiam ją, nie znoszę jej, na jedno wychodzi.
- Nie czujesz się... źle ze swoją pozycją przy niej? Gemma prychnęła.
- Nie, czemu? Stella jest rozpieszczoną wampirzą księżniczką, ale jest moją
rozpieszczoną wampirzą księżniczką, wiesz? Moja rodzina od lat pracuje dla Van
Rensslaerów. Stella jest dla mnie jak siostra - rozumiemy się. Nie każ mi się tu rozklejać, ale
bycie zausznikiem to zaszczyt, wiesz? Dlaczego miałabym zrobić coś takiego? Nakręcić film?
Wrzucić go do sieci? To po prostu... Nie - przełknęła kilka łez. - Mam mówić serio? Myślę,
że pilnujemy wampirzych sekretów lepiej, niż oni sami. Bryce i reszta zawsze się popisują,
jeśli myślą, że nikt ich nie widzi. Biegają za szybko. Podnoszą ławki jednym palcem. Dziwię
się, że coś takiego nie wydarzyło się wcześniej. Gdyby nie to wymazywanie pamięci na
prawo i lewo, cały świat wiedziałby już o wszystkim od dawna.
Trzy kolejne rozmowy wyglądały podobnie. Wszyscy zausznicy byli tak samo
zaszokowani i oburzeni podejrzeniem, że mogliby być zdolni do wyjawienia sekretów
wampirów i tak samo zniesmaczeni samym pomysłem. Mimi nie potrzebowała czytać w ich
myślach ani próbować krwi, żeby wiedzieć, że mówią prawdę. Była poruszona niezachwianą
lojalnością zauszników. Dlaczego Charles przestał korzystać z ich pomocy? Żałowała, że tego
nie wie.
Po wyjściu ostatniego zausznika, Mimi weszła do pokoju. Usiadła naprzeciwko
Olivera.
- Więc jaki jest werdykt? Kto jest naszym Judaszem?
- Cóż, w każdym razie możemy wykluczyć zauszników. Ktokolwiek nakręcił to wideo
i porwał Victorię, nie było to jedno z nich. - Oliver wstał z krzesła i przeciągnął się. - Mają
niepodważalne alibi. Informatycy nie znaleźli niczego na ich komputerach, a badanie
venatorów potwierdziło, że są czyści.
- Wiem, widziałam raporty - westchnęła Mimi. - Są wszyscy tak wierni, aż robi się
dobrze.
- A może podchodzimy do tego ze złej strony? - zapytał Oliver.
- Jak to? - Mimi uniosła brwi.
- Victoria została porwana, a jej familiant także zaginął. Venatorzy uważają, że Evan
nie byłby zdolny do czegoś takiego, ale co, jeśli... - Oliver wrócił na swoje miejsce. - Był jej
pierwszym familiantem i o ile wiem, niedługo byli ze sobą. Jeśli się nie mylę, ten święty
pocałunek na kanapie był ich pierwszym razem.
- Chcesz powiedzieć, że Evan Howe może być podejrzany?
- Skoro nie mamy lepszego pomysłu, powiedziałbym, że należałoby to wziąć pod
uwagę - odparł Oliver.
Mimi lekceważąco machnęła ręką.
- Nie wierzysz chyba na serio, że...
- Po prostu stawiam hipotezę - wzruszył ramionami Oliver.
- Ale ty lepiej od innych powinieneś wiedzieć, w jaki sposób familianci zaczynają
kochać swoich wampirzych partnerów po caerimonia. Żaden familiant nigdy nie chciałby...
nie mógłby... - Mimi potrząsnęła gwałtownie głową. - To po prostu niemożliwe. Nawet
venatorzy to wykluczyli. Święty pocałunek uniemożliwia zdradę.
- Nic nie jest niemożliwe. Jasne, do tej pory nigdy się nie wydarzyło coś podobnego,
ale to nie znaczy, że nie może się wydarzyć w przyszłości. Kto wie? Może moc caerimonia w
jakiś sposób osłabła albo została wypaczona. Nie możemy mieć pewności.
- Ale to absurd! Jeśli coś takiego powiem, Rada zabije mnie śmiechem!
Oliver był uparty.
- Mimo wszystko musimy to sprawdzić.
 Dziewiętnaście
Kwatera venatorów

Czasem Mimi naprawdę trudno było patrzeć na braci Lennox. Zanadto przypominali o
ich wspólnej misji z Kingsleyem. Przez rok podróżowała po świecie z jego ekipą, trzymając
go na dystans przez cały czas, poza jedną nocą w Rio de Janeiro. Czas, jaki spędzili razem w
Nowym Jorku, był zbyt krótki i przyszedł za późno. Dopiero na samym końcu uświadomiła
sobie swoje prawdziwe uczucia, a teraz Kingsley przepadł. Mimi poczuła ukłucie żalu, ale
stłumiła je - nie miała czasu, żeby rozczulać się nad sobą.
Była szczęśliwa, że Sam i Ted nigdy nie poruszali tego tematu - bracia byli na to zbyt
taktowni. Poprosili ją, żeby spotkała się z nimi w kwaterze głównej venatorów, dawnej
kamienicy mieszkalnej na obrzeżach West Village. Był czwartek, do sierpa księżyca
pozostały tylko trzy dni i Mimi zaczynała się denerwować. Venatorzy robili wszystko, co w
ich mocy, ale jak do tej pory nie znaleźli niczego istotnego. Powinni już przynajmniej mieć
podejrzanego, jakieś poszlaki, cokolwiek. Byli błękitnokrwistymi - powiernikami sekretnej
historii, wampirami, które znały prawdę o świecie - nie zostali przyzwyczajeni do uczucia
zastraszenia, do braku orientacji w sytuacji.
Mimi podeszła do bramy i przycisnęła palec do zamka krwi w drzwiach frontowych.
Zaniedbane wnętrze było całkowitym przeciwieństwem gładkiej, wypolerowanej perfekcji
Force Tower. Wydęła wargi na widok zakurzonej poręczy, dziurawych schodów i odłażącej
tapety. Venatorzy wprowadzili się tutaj w dziewiętnastym wieku i wnętrze pozostawało
niezmienione od tamtego czasu. Przebłysk pamięci przypomniał jej wizytę w tym miejscu,
kiedy była debiutantką, a wszystkich w Zgromadzeniu wzywano na przesłuchanie w sprawie
zaginięcia Maggie Stanford.
- Chodź na górę! - zawołał pogodny głos. Stojący na najwyższym półpiętrze Ted
pomachał do niej. - Winda nie działa.
- Jasne - mruknęła Mimi.
Dormitoria zajmowały pierwsze i drugie piętro. Ponieważ venatorzy nieustannie
podróżowali, Rada zapewniała im zakwaterowanie. Wiele pokojów stało pustych. Aby służyć
jako venator trzeba było wykazać się niezwykłą odwagą, honorem i lojalnością wobec
Zgromadzenia w co najmniej pięćdziesięciu wcieleniach. Ale chociaż Rada obniżyła
wymagania, aby więcej wampirów mogło wstąpić do służby, venatorów nadal było zbyt mało.
Tylko bardzo nieliczni spośród współczesnych błękitnokrwisiych pragnęli zostać
venatorami. Było tak, jak mówiła Cordelia Van Alen - większości wampirów całkowicie
wystarczało życie trochę bardziej uprzywilejowanych czerwonokrwistych: ot, ludzie ze
szczyptą nieśmiertelności, trochę bogatsi i pozbawieni odpowiedzialności za cokolwiek. Mimi
zastanowiła się, dlaczego nie potrafi zapomnieć o Cordelii. Jak to możliwe, że Cordelia Van
Alen, usunięta z Rady za sianie paniki i propagowanie teorii spiskowych, okazała się tak
przenikliwa, podczas gdy ojciec Mimi, Charles Force, który od początku przewodził
wampirom, był tak mało spostrzegawczy?
Ted zaprosił ją do biura, które dzielił z bratem - ciasnego pomieszczenia pełnego
książek i przedopotopowego wyposażenia policyjnego, które bracia kolekcjonowali przez
lata. Poduszeczki z tuszem do pobierania odcisków palców, analogowe wykrywacze kłamstw,
pożółkłe etykiety do oznaczania dowodów, popsute binokulary. Szczególnie Ted miał słabość
do osobliwych środków dochodzenia sprawiedliwości, stosowanych przez
czerwonokrwistych. Venatorzy nie potrzebowali tych rzeczy, ponieważ większość ich pracy
odbywała się w cienistym świecie wymiaru uroku.
Mimo wszystko do pewnego stopnia posługiwali się podobnymi metodami, co ich
ludzcy odpowiednicy. Do ściany przyczepione były fotografie wszystkich gości obecnych na
imprezie u Jamiego Kipa tamtej nocy, podzielone ze względu na kolor krwi i pozycję: BK,
CzK, FAM, ZAU. Mimi popatrzyła na zdjęcia. W samym środku widniała fotografia z jej
portfolio modelki. Zastanowiła się, czy to znaczy, że ona także jest podejrzana. Praktycznie
nie znała Victorii, chociaż należały do tej samej elitarnej grupki towarzyskiej.
- Więc o co chodzi? - zapytała, opierając się o zagracone biurko, na którym teczki z
aktami piętrzyły się na wysokość piersi. Podniosła stalowe kajdanki i zaczęła się nimi bawić.
Sam obrócił krzesło, żeby na nią spojrzeć. Miał cienie pod oczami. Mimi
przypomniała sobie, że z dwóch braci Sam od początku bardziej się przykładał do tej sprawy i
najwyraźniej frustracja zaczęła odciskać na nim swoje piętno.
- Informatycy namierzyli komputer, z którego został przesłany plik - zaczął. -
Prześledziliśmy go przez sieć komputerów zombi, stąd aż do Moskwy, i ostatecznie
doprowadziło nas to do kafejki internetowej w East Village. Sprawdziliśmy listę wszystkich
gości z tego popołudnia, kiedy przesłano wideo, ale nic nie znaleźliśmy. Zwykłe
czerwonokrwiste dzieciaki bez powiązań ze Zgromadzeniem. - Westchnął. - Ale dobra
wiadomość jest taka, że udało nam się odnaleźć Victorię w uroku, więc mamy potwierdzenie,
że żyje. Jest przerażona i zakneblowana, ale żywa. Jest tylko jeden szkopuł: jej obecność jest
celowo zamaskowana, nie możemy jej namierzyć fizycznie.
- Może zaklęcie maskujące? - podsunęła Mimi.
 - Próbowaliśmy wszystkich przeciwzaklęć do oris, ale jeśli to zaklęcie maskujące, to
nigdy wcześniej się z takim nie zetknęliśmy - powiedział Ted z niepokojem, opierając się o
framugę drzwi. - Ktokolwiek je rzucił, nie może ryzykować przenoszenia jej w inne miejsce.
Przypuszczamy, że dalej jest w pokoju, w którym nakręcono ostatnią scenę nagrania, więc
jeśli ustalimy, gdzie to jest, znajdziemy ją. Odtwarzaliśmy film wiele razy, żeby sprawdzić,
czy uda nam się znaleźć coś, co pozwoli ustalić lokalizację.
- Znaleźliście?
Ted potrząsnął głową i cisnął zgnieciony w kulkę papier do najbliższego kosza na
śmieci.
- Na razie nic. Ale zauważyliśmy coś interesującego. Pamiętasz tę awanturę o
wiadomości podprogowe w latach pięćdziesiątych? Nie? Nie byłaś wtedy w cyklu? Ale
słyszałaś o tym, prawda? Znaleźliśmy coś w tym rodzaju, tylko to nie miało służyć sprzedaży
coca - coli czy popcornu. Pokaż jej, Sam. To na samym początku.
Sam włączył ekran komputera i cała trójka podeszła, żeby się przyjrzeć. Odtworzył
film w superzwolnionym tempie, jedna trzysetna klatki na sekundę. Mimi patrzyła na
wypełniającą ekran ciemność i nagle, na ułamek sekundy, pojawił się obraz lwa parzącego się
z samicą.
- Jest jeszcze coś - Sam wcisnął klawisz przewijania. Następny obraz pojawił się w
środku ujęcia z imprezy. Pokazywał barani łeb na kiju, z otwartymi nieruchomymi oczami i
wywalonym językiem, w chmurze much. Ostatni obraz znajdował się na sekundę przed
zakończeniem wideo: kobra królewska, zwinięta i szykująca się do ataku.
- No więc? - Mimi niecierpliwie potrząsnęła kajdankami, które zadzwoniły, kiedy
nimi szarpnęła. Szukali zaginionej dziewczyny, a jej grupa operacyjna pokazywała obrazki z
National Geographic.
- Przypuszczamy, że to jakiś rodzaj szyfru, wiadomość. Poprosiliśmy Renfielda, żeby
na to spojrzał. Zobaczymy, czy Repozytorium znajdzie jakieś wyjaśnienie - odparł Ted.
- Dobrze. Nie wiem, czy to nam pomoże znaleźć Victorię, ale nie zaszkodzi - Mimi
odsunęła się od biurka i spojrzała na chłopców. Zawsze myślała o nich jako o chłopcach,
ponieważ teoretycznie, jako Azrael, jedna z Pierworodnych, była od nich starsza o stulecia,
nawet jeśli teraz byli Odwiecznymi i do tego venatora - mi starszymi od niej stażem. - Coś
jeszcze?
- Tak - Sam wyprostował się na krześle i pochylił do przodu.
- Znaleźliśmy Evana Howe'a. A w każdym razie wiemy, gdzie jest.
Mimi odłożyła kajdanki.
 - Wie, gdzie może być Victoria?
- Wątpię. Ale skoro chciałaś, żebyśmy go sprawdzili, zrobiliśmy to. Uznaliśmy, że
pokaże się prędzej czy później, kiedy dojdzie do siebie po caerimonia. Wiesz, pierwsze
ugryzienie jest zawsze najtrudniejsze - mrugnął do niej Sam.
- I co?
Ted wyjął z kieszeni wizytówkę.
- Świadek widział go, jak zamawiał taksówkę do Newark.
- Newark? Czego miałby tam szukać? - prychnęła Mimi. Co rozpieszczony książę z
Upper East Side robiłby w znanym z szemranych interesów mieście w New Jersey? - Dla
kogoś takiego jak Evan nie ma tam nic ciekawego!
- Nic, poza opuszczonymi budynkami i krwawym domem.
- Ted podał Mimi wizytówkę.
- Niemożliwe - wzdrygnęła się Mimi, czytając. Na wizytówce ozdobne czerwone
litery układały się w napis Klub Familiantów.
- To jedyne logiczne miejsce, w którym mógłby być. Przykro mi - powiedział Sam.
- Nie znałam go. Nie jestem... Po prostu... - Mimi urwała. Krwawy dom? Evan Howe?
Ten sympatycznie wyglądający chłopak z dołeczkami w policzkach? Miał szesnaście lat...
Był taki młody...
- Chciałaś wiedzieć - wzruszył ramionami Ted. - Więc tam właśnie jest. Ale uwierz
nam na słowo, nie chcesz tam jechać. Nie warto. Ten ludzki dzieciak nie ma nic wspólnego z
porywaczami Victorii. Familianci nie są do tego zdolni, wiesz o tym. A jeśli tam pojedziesz,
nie znajdziesz niczego poza tą samą starą historią. Starą jak Rzym.
 Dwadzieścia
Krwawy dom

Newark znajdowało się tuż za rzeką, rzut kamieniem od mostu, a ostatnio pracowało
nad poprawą wizerunku. Jednakże Mimi, podobnie jak wielu manhattańczyków, unikała
wypadów do New Jersey, chyba że chodziło o dotarcie na lotnisko (czyli był to tylko punkt
przesiadkowy w podróży). Nawet wtedy jeździła tylko do Teterboro. Kilka godzin wcześniej
wyszła z siedziby venatorów i nie odezwała się ani słowem, kiedy samochód mijał śliczne
nadbrzeżne dzielnice, zabierając ich coraz dalej i dalej w surowe rejony przemysłowe. Była
szczęśliwa, że nie musi być sama tego wieczoru.
- To tutaj - powiedział Oliver do kierowcy. - Proszę nas wysadzić przed wejściem. -
On także milczał w czasie całej czterdziestominutowej podróży i nie sprawiał wrażenia
nadmiernie zaskoczonego, kiedy powiedziała mu, gdzie będą szukać Evana.
Po wyjściu od venatorów Mimi zabrała Olivera z Repozytorium, w którym pracował
od wczorajszego popołudnia, oglądając nagranie raz za razem w poszukiwaniu wskazówek.
Powiedziała mu o trzech obrazach, znalezionych przez braci.
- Archiwiści to rozpracują. W Repozytorium jest wszystko - zapewnił ją Oliver.
- Chciałabym mieć twoją pewność - odparła. Miała nadzieję, że wizyta w krwawym
domu nie okaże się stratą czasu, nawet jeśli venatorzy uważali, że tak właśnie będzie.
Mimi wysiadła za Oliverem z samochodu i rozejrzała się dokoła z obrzydzeniem. Stali
wśród opuszczonych magazynów i parkingów. Na ulicy walały się potłuczone butelki i zużyte
strzykawki. Obok znajdowało się ogrodzone drutem kolczastym złomowisko, po którym
łaziło kilka psów stróżujących, wychudzonych i sparszywiałych. Wzdrygnęła się.
- Chodź, to chyba tutaj - Oliver ruszył pierwszy do najbliższego budynku. Mimi
zobaczyła stalowe drzwi oznaczone plamą czerwonej farby.
Drzwi uchyliły się lekko.
- Tylko dla członków klubu - warknął ochrypły głos. Oliver mrugnął do Mimi, która
powiedziała swoją kwestię.
- Jestem przyjaciółką klubu. Potrzebujemy pokoju.
Drzwi zatrzasnęły się, a potem otworzyły. Żująca gumę, twardo wyglądająca kobieta
w średnim wieku zagrodziła im drogę. Mimi słyszała o wampirach z marginesu - zazwyczaj
żyjących poza Zgromadzeniem - ale po raz pierwszy spotkała jednego z nich.
- Musisz zapłacić za noc z góry, a jeśli chcesz coś jeszcze z menu, musisz otworzyć u
nas rachunek.
Mimi podała jej kartę kredytową i wraz z Oliverem została wpuszczona do środka.
Znaleźli się w niewielkim holu, w którym w plamie czerwonego światła stały dwa fotele.
Właścicielka popatrzyła na nich.
- Chłopak czy dziewczyna?
Mimi wzruszyła ramionami, niepewna, o co ją pytają, więc Oliver przejął inicjatywę.
- Yyy, poprosimy dziewczynę.
Z chorą fascynacją patrzyli na postawioną przed nimi grupkę czerwonokrwistych
dziewcząt ze śladami świeżych ukąszeń na szyi, z których sączyła się krew. Wyglądały na
zamroczone, wykorzystane i wyczerpane. Ubrane były w wydekoltowane sukienki lub cienkie
koszulki nocne. Niektóre z nich musiały mieć najwyżej naście lat.
Mimi oczywiście wiedziała o istnieniu krwawych domów - rany, nie urodziła się
przecież wczoraj. Szli tam porzuceni familianci, żeby zakosztować świętego pocałunku z
jakimkolwiek wampirem. Była to odrażająca praktyka, caerimonia stanowiła święty i
intymny rytuał, którego nie wolno było marnotrawić. Wprawdzie święty pocałunek sprawiał,
że inny wampir nie mógł dotknąć naznaczonego człowieka, ale istniała starożytna czarna
magia, pozwalająca na usunięcie trucizny. Ten niebezpieczny proces bardzo osłabiał
człowieka, ale właściciele tego rodzaju miejsc nie dbali o to. Krwawe domy przyjmowały
byłych familiantów i błękitnokrwistych, którym nie przeszkadzało wykorzystywanie ludzi.
Jak łatwo zgadnąć, podobna działalność stała w niezgodzie z Kodeksem i była w najwyższym
stopniu nielegalna. Venatorzy przeprowadzali regularne naloty na takie kluby, ale obecnie, z
powodu ostatnich wydarzeń, ten obowiązek znajdował się na szarym końcu listy ich
priorytetów.
W powietrzu pachniało krwią i nieszczęściem, jakby zmarnowaną i roztrwonioną
miłością. Twarze familiantek były puste, a ich oczy szkliste i martwe.
- Ty się nadasz - Mimi z mdlącym uczuciem w żołądku wybrała jedną z najmłodszych
dziewczyn.
- Drugi pokój po prawej - warknęła burdelmama, wskazując schody.
Ruszyli przed siebie korytarzem. Trudno było mówić o pokojach - raczej o
pomieszczeniach oddzielonych kotarami, osłaniającymi pary w środku. Znaleźli swoje
miejsce i położyli dziewczynę na łóżku, które było po prostu materacem rzuconym na
podłogę.
- Mogliby chociaż szarpnąć się na futon z Ikei - skrzywiła się Mimi.
- Zostań tutaj - Oliver pomógł dziewczynie się położyć. - Pośpij. - Odwrócił się do
Mimi. - Nie pozwalają im tu odpoczywać.
Mimi skinęła głową. Wskazała korytarz naprzeciwko.
- Zajmij się tymi pokojami. Ja sprawdzę te tutaj.
- Dobra.
- Uważaj na siebie - rzuciła za nim.
- Nie mam się czego obawiać, wszyscy są tak naprani, że nawet nas nie zauważą -
odparł ponuro Oliver.
- Byłeś tu już? - zapytała Mimi. Oliver nie odpowiedział.
- Zawołaj mnie, jeśli go znajdziesz.
Mimi odchyliła pierwszą kotarę i zobaczyła wampira pożywiającego się jednocześnie
dwiema dziewczynami, rozciągniętego wraz z nimi na łóżku. Wampir, młody blondyn,
popatrzył na nią znad bladego gardła jednej z towarzyszek.
- Przyłączysz się? - uśmiechnął się. - Jest cudowna. Mimi zmarszczyła brwi i zasunęła
kotarę. W następnej klitce znalazła śpiącą błękitnokrwistą dziewczynę, skuloną przy ludzkim
chłopaku. Nie był to Evan, więc zostawiła ich w spokoju. Miała zajrzeć za kolejną zasłonę
(„Sprawdźmy, co kryje się w bramce numer trzy!” - pomyślała histerycznie), kiedy usłyszała
gorączkowy szept Olivera, przebijający się przez odgłosy jęków i siorbania.
- Tu jest.
Pobiegła na koniec drugiego korytarza. Zasłona była odchylona, a Oliver stał nad
bezwładnym ciałem Evana Howe'a. Chłopak zaginął niecały tydzień temu, ale już trudno
byłoby go poznać. Chudy jak szkielet, z brudnymi włosami i zapadniętymi policzkami, z
których znikły dołeczki. Mimi pomyślała, że to już nie jest właściwie Evan. Nie z tymi
martwymi, rozkojarzonymi oczami. Jeśli zbyt wiele wampirów pożywiło się jego krwią,
mogła dotknąć go łagodniejsza forma schizofrenii, na jaką cierpieli skażeni. Mimi
przypomniała sobie martwe oczy w baranim łbie i poczuła, że robi jej się zimno.
- Żyje - powiedział Oliver. - Evan, wstawaj.
Chłopak podciągnął się do pozycji siedzącej. Spojrzał pożądliwie na Mimi.
- No cześć, śliczna.
- Jestem Mimi Force - potrząsnęła jego ręką. - Evan, chcielibyśmy zadać ci kilka pytań
dotyczących Victorii.
- Kogo? - wybełkotał.
- Victorii Taylor. Twojej... dziewczyny? - ponagliła Mimi.
- A, Vix. Nie widziałem jej. Rzuciła mnie. - Jego oczy ożyły, nabierając czujnego
wyrazu na dźwięk imienia dziewczyny.
 - Kiedy widziałeś ją po raz ostatni? - zapytał łagodnie Oliver, klękając, żeby
porozmawiać z chłopakiem.
Evan osunął się niżej.
- Nie wiem.
- Pamiętasz imprezę u Jamiego Kipa? W zeszły weekend? - spytała Mimi.
- Jakiego Jamiego? Słuchaj, chcesz mnie ssać, czy nie? -I w głosie Evana pojawiła się
irytacja. Zaczął skubać krótką sukienkę Mimi. Odsunęła go stanowczo i wymieniła
zaniepokojone spojrzenia z Oliverem, który pomógł jej położyć chłopaka na materacu. Evan
natychmiast zasnął.
- Ile wampirów z niego piło? - szepnęła Mimi do Oliver a. Zaplótł ramiona i
potrząsnął głową.
- Obstawiam, że wielu... Jest całkiem rozbity. Dziwię się, że w ogóle pamiętał
Victorię.
- Nie zapomina się pierwszego razu - powiedziała Mimi. To była prawda,
przynajmniej w przypadku familiantów. Oni nigdy nie zapominali - nie mieli wyboru. A
błękitnokrwiści? Czy pamiętała pierwszego chłopaka, na którym przeprowadziła caerimonia?
Jak on się nazywał... Scott jakiśtam? Potrząsnęła głową.
- Sprawdź go - zaproponował Oliver.
Mimi skinęła głową. Zagłębiła się w uroku w podświadomość Evana. Zobaczyła, jak
budzi się w sobotni poranek na kanapie w penthousie Jamiego Kipa, samotny, zamroczony i
zdezorientowany, ale szczęśliwy. Przez weekend chodził jak we śnie. A potem to się
skończyło. Widziała już wcześniej takie spojrzenie: pierwszy przypływ miłości. Wybrał
numer na swojej komórce. Dzwonił do Victorii. Potrzebował jej. Kochał ją bardziej niż
kiedykolwiek. Poszedł do jej apartamentu, ale jej tam nie było. Obdzwonił jej wszystkich
przyjaciół. Nikt nie wiedział, gdzie się podziała. Minął dzień. Zaczął się niecierpliwić. Drżeć.
Tęsknić. Caerimonia związała go z nią na resztę życia. Pragnął doświadczyć tego znowu,
pozwolić jej pić swoją krew, ale Victorii nie było. Wtorek. Gorączkował się. Odchodził od
zmysłów. Środa. Nie wrócił do domu, nie poszedł do szkoły. Jak we śnie znalazł się przed
krwawym domem. Pozostawał tutaj od tamtego czasu. Venatorzy mieli rację: nie miał
absolutnie nic wspólnego ze zniknięciem Victorii. Był tylko kolejną przypadkową ofiarą.
- Evan, chcemy cię zabrać do domu. Twoi rodzice się o ciebie martwią - Mimi
potrząsnęła chłopakiem, budząc go.
- Nie jadę. Nie ruszam się stąd - potrząsnął głową. Jego spojrzenie na moment stało się
przytomne. - To jest teraz mój dom.
 Mimi zeszła za Oliverem po schodach. Odebrała kartę kredytową i wyszli na
zewnątrz. Zauważyła, że drży. Ilu familiantów miała? Zbyt wielu, żeby ich zliczyć. Czy
niektórzy z nich wylądowali tutaj, kiedy z nimi skończyła? Czy skazała ich na taki los? Czy
ona robiła coś takiego ludziom? Chłopcom, których wykorzystywała? Nie kochała ich, ale nie
chciała też, żeby tak skończyli. Wiedziała, że jest nieostrożna i samolubna, ale nie była... nie
chciała...
- Nie - powiedział Oliver. - Wiem, o czym myślisz, ale to nie tak. Jasne, niektórzy z
nas się temu poddają, ale nie wszyscy. Można z tym walczyć. To się nazywa samokontrola.
Tylko najsłabsi tutaj kończą. Albo pechowcy. Wampirzyca Evana zniknęła po pierwszym
razie, kiedy tęsknota jest najsilniejsza. Po kilku razach zaczynasz się przyzwyczajać. Do
stałego wrażenia, że czujesz się niekompletny.
- Więc... niektórym familiantom nic nie jest? Nawet jeśli nigdy już tego nie spróbują?
- zapytała z nadzieją.
- Jasne. Nie każdy się uzależnia. To coś, z czym trzeba nauczyć się żyć, jak ze
smutkiem, który nigdy nie mija - wzruszył ramionami Oliver. - Przynajmniej tak słyszałem.
Stali na zewnątrz, na zaśmieconym chodniku. Mimi miała ochotę położyć
współczująco dłoń na ramieniu Olivera, ale nie wiedziała, czy odpowiadałby mu taki gest.
Zamiast tego odezwała się:
- Ty nigdy tak nie skończysz. Nie martw się.
- Mam nadzieję - odparł Oliver. - Ale nigdy nie mów nigdy. Przez chwilę Mimi
nienawidziła Schuyler Van Alen bardziej niż kiedykolwiek, ale tym razem nie miało to nic
wspólnego z Jackiem.
 Zmiennokształtny
Florencja, 1452

Giovanni Rustici, nazywany przez wszystkich Gio, był najmłodszym venatorem w

grupie, ale zdążył już udowodnić, że jest także jednym z najlepszych. Był również świetnym
rzeźbiarzem, znacznie bardziej utalentowanym od Tomi. W przeciągu kilku miesięcy stał się
ulubionym uczniem Mistrza. Dre jeszcze nie wrócił. Załatwiał jakieś interesy w Sienie, co
oznaczało, że nie pojawi się w domu przez co najmniej dwa tygodnie. W dzień Tomi i Gio
pracowali nad drzwiami baptysterium, a nocami patrolowali ulice, niestrudzeni i pełni
niepokoju.
Tomi wyjawiła Gio, że martwią ją powiązania wrogów z czerwonokrwistymi i
możliwe tego konsekwencje.
- Może powinniśmy odwiedzić naszego przyjaciela, Zmiennokształtnego? -
zaproponował Gio.
Zmiennokształtny żył w kanałach Florencji. Od stu lat nie oglądał światła dziennego i
stał się pomarszczony, ślepy i wynędzniały. Był za słaby, żeby zagrażać wampirom i dlatego
Andreas ogłosił, że nikomu nie wolno zabić Croatana, stanowiącego cenne źródło informacji.
W zamian za nie venatorzy pozostawili go przy życiu. To właśnie on ostrzegł ich, że ktoś z
jego rodzaju przeniknął do straży pałacowej.
Zmiennokształtny nie ucieszył się na ich widok.
Tomi zignorowała jego syczenie i narysowała symbol na ścianie groty.
- Znaleźliśmy ten znak na człowieku. Powiedz nam, co wiesz. Gio szturchnął
srebrnokrwistego czubkiem miecza.
- Odpowiedz, bestio, albo odeślemy cię tam, gdzie twoje miejsce. Zmiennokształtny
zaśmiał się.
- Nie lękam się Piekła.
- Istnieją rzeczy gorsze od świata podziemnego. Twój władca na pewno nie jest
zachwycony tym, że zaparłeś się go po bitwie w Rzymie. Jeśli zdoła powrócić, zemści się na
sprzymierzericach, którzy go opuścili - ostrzegła Tomi. - Kto naznaczył w ten sposób
człowieka? Co to oznacza?
Gio zasypał bestię mocnymi ciosami.
- Odpowiadaj!
- Nie wiem! Nie wiem! - skulił się srebrnokrwisty. - Wiem tylko, że dzisiaj wasz
przyjaciel Savonarola został mianowany kardynałem - dodał z przebiegłym uśmiechem.
- I co z tego?
- Dobry ojczulek jest srebrnokrwistym.
- Kłamie. Savonarola nie jest Croatanem - prychnął Gio. Tomi skinęła głową.
Petruwianin był venatorem jeszcze przed złożeniem ślubów zakonnych.
- Został skażony, przemieniony w Obrzydliwość w Trieście - wyjaśnił
Zmiennokształtny. W Trieście oddział zwiadowców wpadł w zasadzkę srebrnokrwistych,
których gniazdo starali się wyśledzić. Mimo wszystko venatorzy odnieśli wtedy zwycięstwo -
a przynajmniej taką wersję znała Tomi.
- Kto jeszcze o tym wie? - zażądał odpowiedzi Gio.
- Andreas del Pollaiuolo - wyszeptał Zmiennokształtny.
 Dwadzieścia jeden
Doktryna Regisa

Niekończące się spotkania. Od czasu objęcia stanowiska Regentki Mimi miała

wrażenie, że jej życie odmierza maraton rozmów konferencyjnych i prowadzących donikąd
dyskusji. Ten dzień był wolny od zajęć w szkole z powodu jakiejś konferencji nauczycielskiej
i w poprzednim życiu spędziłaby go zgodnie ze zwykłą, wygodnicką rutyną: późny brunch, a
po nim masaż, leniwy spacer po butikach na Madison Avenue, przystanek na herbatkę w The
Pierre, a potem drzemka przed udaniem się na obiad do najmodniejszej restauracji.
Nie miała już czasu na takie błahostki. Spędziła dzień zamknięta w gabinecie,
przeglądając notatki i kontaktując się z licznymi podkomitetami. Jako ostatni przyszedł raport
od zespołu vena - torów, którego zadaniem było odnalezienie Forsytha Llewellyna. Chociaż
rzucone przez Kingsleya subvertio zatrzymało Lewiatana i Lucyfera w świecie podziemnym,
ich współspiskowcy nadal pozostawali na wolności. Według venatorów pewne poszlaki
wskazywałyby na obecność Forsytha w Argentynie, więc Mimi zgodziła się, aby zespół
pojechał to sprawdzić.
Mimi zaczynała się też martwić losem Victorii. Poruszali się tak samo po omacku, jak
pierwszego dnia, a księżyca szybko ubywało. Niedługo nadejdzie nów, którego pierwszym
sygnałem będzie znikający sierp na niebie, oznaczający nadejście nowego świtu.
Od niedzielnego wieczora nie nadeszły dalsze dziwne e - maile, ale Mimi nie mogła
się uspokoić. Sam i Ted zagonili do pracy nad tą sprawą wszystkich nowojorskich venatorów,
jednak to mogło nie wystarczyć. Stulecia wojny wyposażyły Mimi w wiedzę dotyczącą
strategii walki, znajomości armii i broni - teraz wiedziała, że nadciąga nowe
niebezpieczeństwo, przebiegłe i nieprzewidywalne. Martwiło ją, że błękitnokrwiści
nadmiernie przywykli do swojej dominacji, całkowicie polegając na siłowej przewadze.
Brakowało im zdolności radzenia sobie z porwaniami i sabotażem.
Mimi oparła głowę na rękach i myślała tak intensywnie, że miała wrażenie, iż mózg
jej eksploduje. Przekopała się przez wszystkie książki, czytając o historii Regisa i władzy w
Zgromadzeniu, a także o działaniach w okresach kryzysowych, studiując każdą decyzję, jaka
została kiedykolwiek podjęta przez Zgromadzenie. Myles Standish (Michał o Czystym Sercu)
obiecał błękitnokrwistym bezpieczną przystań w Nowym Świecie i tym samym zerwał więzy
ze Zgromadzeniem Europejskim. W tym celu powołał się na Doktrynę Regisa. To było to.
Mimi mogła postąpić tak samo. Miała ruch, gdyby venatorzy zawiedli. Jasne, że miała.
Zawsze istniała jakaś odpowiedź. Nie była bezradna. Słowa Kodeksu Wampirów brzmiały
jasno.
Doktryna Regisa: Regis lub Regent są zobowiązani do podjęcia wszelkich możliwych
działań w celu zapewnienia bezpieczeństwa Zgromadzenia, niezależnie od wymaganych
środków.
To podsunęło Mimi pewien pomysł. Dzięki władzy Doktryny Regisa mogła zdjąć
zaklęcia ochronne. Dlaczego wcześniej na to nie wpadła? To było naprawdę proste.
Porywacze Victorii, kimkolwiek byli, maskowali jej fizyczną lokalizację, korzystając z uroku.
Ale po zdjęciu zaklęć każdy błękitnokrwisty stanie się widzialny w świecie duchowym. To
anuluje dowolne zaklęcia maskujące, a venatorzy będą w stanie poprzez wymiar uroku
dosięgnąć Victorię.
Ale takie działanie wiązało się z ryzykiem. Nałożone na Zgromadzenie zaklęcia
ukrywały ich nieśmiertelne dusze w wymiarze uroku i chroniły nosicieli sangre azul przed
wieloma niebezpieczeństwami otulonego wiecznym zmierzchem świata. Bez tych zaklęć
stawali się niemal czerwonokrwistymi. Ale Mimi pomyślała, że potrzebuje tylko ułamka
sekundy - na zdjęcie i nałożenie zaklęć z powrotem, w mgnieniu oka. Odnowi je w
momencie, kiedy odzyskają Victorię.
Musiała spróbować. Jeśli venatorzy nie odnajdą Victorii, Mimi zdejmie zaklęcia.
Miała oczywiście nadzieję, że do tego nie dojdzie, ale w razie czego była przygotowana. Nie
zamierzała pozwolić Victorii spłonąć.
Ale pomimo niebezpieczeństw życie Mimi toczyło się dalej. Szczególnie jej życie
towarzyskie. Nie mogła opuścić zbyt wielu imprez zapisanych w jej kalendarzu, ponieważ
Zgromadzenie zaczęłoby najpierw plotkować, potem niepokoić się, a wreszcie panikować - a
do tego nie mogła dopuścić. Krążyło już i tak wystarczająco dużo plotek z powodu wydarzeń,
jakie rozegrały się miesiąc wcześniej. Musiała uspokoić społeczność, pokazać im, że nie ma
się czym przejmować. Nadal byli błękitnokrwistymi, oświeconymi, błogosławionymi i
potępionymi.
Dzisiaj oczekiwano jej obecności na wieczornej premierze opery w Centrum Lincolna.
Mimi wyłączyła komputer. Musiała wrócić do domu i się przebrać. Dawniej rozkoszowałaby
się możliwością założenia nowiuteńkiej sukni i pochwalenia się swoją biżuterią. Ale teraz
czuła tylko ciężar zobowiązania. Wolałaby poszukiwać Victorii, w Repozytorium z Oliverem
albo w wymiarze uroku z venatorami. A nie siedzieć na jakiejś głupiej gali towarzyskiej.
Po wizycie w krwawym domu Mimi postanowiła zastosować się do zaleceń Komitetu
dotyczących opieki nad familiantami. Odszukała swojego pierwszego familianta, Scotta
Caldwella, studiującego obecnie na czwartym roku na Uniwersytecie Nowojorskim.
Wspominał ich romans, jakby to było wczoraj i nie posiadał się ze szczęścia, mogąc
towarzyszyć jej tego wieczora. Scott należał do ulubionego przez nią typu familiantów:
przystojnych i głupich. Miała nadzieję, że jego całkowita niezdolność do głębszych uczuć
sprawi, że po rozstaniu z nią nigdy nie wyląduje w krwawym domu. Tymczasem sprawiał
wrażenie uległego i wyglądał oszałamiająco w smokingu.
Weszli do gmachu opery lekko spóźnieni. Mimi podtrzymywała tren swojej sukni,
żeby Scott się o niego nie potknął. Pozdrowiła kilkoro znajomych: niedawno zaślubionych
don Alejandra i Danielle Castañedów, którzy właśnie wrócili z Londynu, a także Muffie Astor
Carter, wyglądającą urzekająco w bladoróżowym jedwabiu. Schodzącą schodami Mimi
zatrzymała Helen Archibald, żona Starszego Rady, Josiaha Archibalda, i jedna z
najznamienitszych matron Zgromadzenia.
- Madeleine, wczoraj na przedstawieniu baletowym widziałam się z Taylorami.
Gertruda wyglądała strasznie. Nie powiedziała mi niczego, ale słyszałam, że stało się coś
okropnego. Coś związanego z tym ohydnym wideo, które pokazał mi mój syn. Co się, na
litość boską, dzieje?
Venatorzy uprzedzili Mimi, że chociaż Konspieracja zajęła się niebezpieczeństwem
ujawnienia przez nieszczęsne wideo tajemnic biękitnokrwistych, krążyły plotki, że za
wszystkim stoją srebrnokrwiści. Starsze rody zaczynały się niepokoić i obawiać.
- Wszystko mamy pod kontrolą - uspokoiła ją Mimi. - Szczeniackie wygłupy, po
prostu kilku członków młodszego Komitetu postanowiło się popisać.
- No cóż, po tym, co wydarzyło się na twojej ceremonii odnowienia więzi, być może
naprawdę powinniśmy rozważyć rozwiązanie Zgromadzenia. Może bylibyśmy
bezpieczniejsi... Nie bylibyśmy tak łatwym celem... jak przedtem.
- Mamy się znowu zacząć ukrywać? - warknęła Mimi. - Nie wiem, jak inni, ale ja
lubię życie na powierzchni.
Od czasu tragicznego niedoszłego odnowienia więzi w Zgromadzeniu pojawiły się
szepty, że być może nadszedł czas na jego rozwiązanie, ukrycie się. Mimi uważała to za
niepotrzebne sianie paniki. Nie miała ochoty na powtórkę ze średniowiecza i przerażała ją
myśl, że członkowie Rady w ogóle biorą podobną możliwość pod uwagę.
- Przemawiasz jak prawdziwy mroczny anioł. Dbasz wyłącznie o własną wygodę -
prychnęła Helen. - Narażasz na niebezpieczeństwo nas wszystkich. Nie będziemy na to
przyzwalać.
Mimi była zaszokowana. Wiedziała, że nie wszyscy w Zgromadzeniu są szczęśliwi, że
Azrael została Regentką, a wielu nigdy nie wybaczy ani nie zapomni jej i Abbadona roli w
buncie przeciwko Wszechmogącemu. Większość prawdopodobnie nadal ich wini za swoje
wygnanie. Ale żeby rzucać jej to w twarz w taki sposób!
- Proszę wybaczyć - Mimi odsunęła Helen z drogi. Miała dość wyrafinowanej
towarzyskiej niegrzeczności. Na widowni zabrzmiał dzwonek, ponaglając gości do zajęcia
miejsc. Ruszyła za Scottem w stronę drzwi, kiedy odezwała się jej komórka. Dzwonił Oliver.
- Co jest? - zapytała gniewnie. - Zaraz zamykają drzwi, a wiesz, że do Metropolitan
Opera nie można wchodzić po rozpoczęciu aktu.
- Nie przejmuj się. Jak usłyszysz, co ci powiem, pierwszy akt przestanie ci się
wydawać w ogóle istotny.
 Dwadzieścia dwa
Kapusta i winorośl

Wydaje mi się, że namierzyliśmy Victorię - powiedział ponuro Oliver. Od czasu

wypadu do krwawego domu uzyskał zwolnienie z zajęć w Duchesne i spędzał dnie i noce
zagrzebany w Repozytorium. Przeglądając taśmy, znalazł w końcu poszlakę mogącą
wskazywać, gdzie dziewczyna jest przetrzymywana.
- Czy można panią prosić do środka? - zapytał zniecierpliwiony bileter, przytrzymując
podwójne drzwi. Scott bawił się spinkami do mankietów.
- Chwila - odpowiedziała Oliverowi Mimi, zastanawiając się, jakie ma szanse na
szeptaną rozmowę przez komórkę, kiedy tenor zacznie swoją arię. Ale Trinity za dobrze ją
wychowała. Mimi pomachała do swojego partnera. - Idź naprzód, muszę się tym zająć.
Spotkamy się w antrakcie.
Odeszła od drzwi, kierując się do fontanny.
- Znaleźliście ją? - zapytała, przyciskając telefon do ucha w pełnym nadziei
oczekiwaniu.
- Jeszcze nie. Ale jesteśmy już w drodze.
Mimi rzuciła wściekłe spojrzenie uciszającemu ją bileterowi.
- Dokąd?
- Hotel Carlyle.
- Zaraz tam będę.
Na chodniku przed hotelem Carlyle tłoczyli się czerwonokrwiści. Przepychając się
przez tłum, Mimi słyszała szepty o „podłożonej bombie” i „ewakuacji”. Pokazała ochronie
odznakę Rady i weszła do opustoszałego holu. Oliver stał z grupą venatorów, którzy właśnie
opróżnili przestrzeń koło windy.
- Przykro mi z powodu Parsifala. To moja ulubiona opera - powiedział Oliver zamiast
przywitania.
- Gdzie ona jest? - warknęła Mimi. Nie miała w tym momencie czasu na
przekomarzanie się z Oliverem.
- Przypuszczamy, że w penthousie. Został wynajęty na miesiąc przez jednego aktora,
ale według menadżera hotelowego od tygodni stoi pusty.
- Skąd wiesz, że Victoria tam jest?
- Nie wiem. Zgadujemy - Oliver nacisnął przycisk wzywający windę. - Wiem, że
venatorzy skoncentrowali się na tych obrazach podprogowych, ale ja uznałem, że może warto
przyjrzeć się bliżej samemu wideo. Oglądałem je klatka po klatce i znalazłem coś w cieniu.
Poprosiłem techników o powiększenie tego fragmentu.
Pokazał jej obraz na swojej komórce.
- A możesz mi teraz powiedzieć, co właściwie tu widzę? - zapytała Mimi. Dostrzegała
tylko zawijasy, w których nie było niczego ciekawego. Na pewno nie dość, żeby opróżnić
cały budynek i zakłócić wieczór w prestiżowym hotelu. Wendell Randolph, błękitnokrwisty
magnat finansowy i właściciel Carlyle, był wyraźnie mocno poirytowany. Mimi zauważyła,
że zdążył jej już przysłać kilka SMS - ów.
- To fragment tapety za nią. Blask liny venatorów trochę ją oświetlił. Nazywa się
Kapusta i winorośl, to słynny projekt Williama Morrisa, którego produkcja została
zakończona w latach 80. XIX wieku. Ale kiedy w latach 30. XX wieku budowano hotel,
zapłacili tej samej fabryce, żeby wyprodukowała partię specjalnie dla nich. Po zeszłorocznym
remoncie oryginalna tapeta została tylko w trzech pokojach. Dwa już sprawdziliśmy. Ten jest
ostatni.
- Jesteśmy tu z powodu tapety? - zapytała Mimi. - Ewakuowaliście cały hotel,
wykorzystując potężny przymus na wszystkich tych czerwonokrwistych, tylko z powodu
jakiejś tapety? - starała się, żeby jej słowa nie zabrzmiały zbyt sceptycznie.
- Nic więcej nie mamy - powiedział przepraszającym tonem Oliver. - Powiedziałaś, że
nikt nie może umrzeć na twojej zmianie. Musimy spróbować wszystkiego, nie?
Drzwi windy otwarły się, a Mimi zobaczyła Sama i Teda na pozycjach przy drzwiach
apartamentu. Reszta grupy operacyjnej zajęła miejsca w korytarzu.
- Mamy ruszać? - zapytał Ted.
Mimi nie wiedziała, co odpowiedzieć. Do tej pory działali, nie pytając jej o zdanie,
więc dlaczego teraz stosowali się do protokołu? Było za późno, żeby się wycofać. Może to po
prostu grzeczność wobec niej, skoro już się pojawiła na miejscu wydarzeń. Ale wolała już ich
zachowanie od nieuprzejmości Helen Archibald. Może zrobić przyjemność venatorom.
- Macie zgodę - skinęła głową. - Ruszajcie.
Grupa uderzeniowa wdarła się do pokoju, tłocząc się, rzucając zaklęcia w uroku, z
uniesionymi wysoko lśniącymi mieczami.
W środku znaleźli przywiązaną do krzesła dziewczynę.
Niestety, nie była to Victoria.
Zaskoczyli gwiazdora filmowego, który przyjechał do apartamentu poprzedniego
wieczora, wraz ze swoją nową dziewczyną. Na widok odzianych w czerń, uzbrojonych
venatorów upuścił butlę szampana i zemdlał.
 Dwadzieścia trzy
Pub

Mimi zrzuciła całą odpowiedzialność za porażkę i nieudany nalot na hotel Carlyle na

barki Olivera, żeby uchronić przed krytyką venatorów. Następnego wieczora spotkała się z
braćmi Lennox w pubie, który zwykle odwiedzali. Noc była ciemna, a do pojawienia się
sierpa księżyca pozostały niespełna dwadzieścia cztery godziny. Ich czas niemal się skończył.
Wiedziała, że chłopcom nie spodoba się to, co usłyszą, ale nie miała wyboru. Była teraz
Regentką, musiała wypełnić swój obowiązek. Nie zamierzała dopuścić do śmierci kogoś z ich
społeczności. Miała nadzieję, że Lennoksowie przyniosą jakieś lepsze wieści.
Pub za czasów prohibicji był nielegalną spelunką, a błękitnokrwiści stanowili wtedy
jedynych dostawców alkoholu w mieście. Lokal zachował oryginalne podwójne drzwi,
judasza do wyglądania na zewnątrz, trociny na podłodze i ławki z sękatych sosnowych desek,
na których zostały wyryte imiona przyjaciół i wrogów.
Venatorzy wszelkiej maści - doświadczeni weterani o znużonych twarzach, z
papierosami w zębach, i świeżo upieczeni rekruci prosto z Langley (CIA zostało założone
przez venatora i w Langley mieścił się także pierwszy ośrodek szkoleniowy
błękitnokrwistych) tłoczyli się przy stolikach. Pomiędzy nimi siedzieli przypadkowi studenci
Uniwersytetu Nowojorskiego, którzy zawędrowali tu, nie mając pojęcia, że są otoczeni przez
tajną policję wampirów. W pubie znajdował się stół bilardowy, tarcza do rzutek i tablica do
notowania wyników za barem.
Mimi znalazła Sama siedzącego przy jednym ze stolików na tyłach sali, w oddaleniu
od reszty.
- Ja stawiam - oznajmił Ted, przynosząc trzy kufle wypełnione do połowy gorzkim
ciemnym, a od połowy jasnym pełnym piwem. Nazywało się to Black and Tan. Mimi nie
przepadała za smakiem piwa - wolała martini lub wino - ale nie chciała wybrzydzać.
Pociągnęła łyk. Nawet niezłe. Nie tak ostre jak krew - przypomniała sobie smak krwi
Kingsleya: słodki i wyrazisty. Gardło jej się ścisnęło, a oczy zaszły łzami i przez moment
miała wrażenie, że zaraz się rozklei. Ale udało jej się opanować.
- Przede wszystkim odpuść trochę temu zausznikowi. Hazard - Perry chciał dobrze -
powiedział Sam. - To był tak samo dobry pomysł, jak każdy inny. Ten dzieciak od kilku dni
nie zmrużył oka. Pracował ciężej niż ktokolwiek inny.
- Możliwe, ale ten nadęty nudziarz Wendell Randolph chce, żebym ustąpiła z powodu
„nadużycia władzy policyjnej”. Powiedział, że na następnym zebraniu składa wniosek o białe
głosowanie.
- Nie zrobi tego. Jest mocny tylko w gębie - Ted lekceważąco machnął ręką. - Nie
mają nikogo lepszego od ciebie i wiedzą o tym.
- Może. Słuchajcie, chłopaki, niełatwo mi to powiedzieć - Mimi wzięła głęboki
oddech. - Wiem, że wszyscy pracowaliśmy naprawdę ciężko przez ostatni tydzień i doceniam
wasze wysiłki, ale nie mam wyboru. Jeśli nie znajdziemy jej do jutrzejszego wieczora, zdejmę
zaklęcia ochronne ze Zgromadzenia. Nie chcę tego robić, ale to jedyne wyjście. Nie mogę
pozwolić, żeby spłonęła, ani online, ani gdziekolwiek. Przynajmniej po zdjęciu zaklęć
będziemy wiedzieli dokładnie, gdzie ona jest i będziemy mogli ją wyciągnąć.
Venatorzy ponuro przyjęli do wiadomości jej słowa.
- To ogromne ryzyko. Będziemy całkiem bezbronni, jeśli w tym momencie
srebrnokrwiści postanowią wykręcić jakiś numer - ostrzegł Ted.
- Wiem o ryzyku - Mimi rozłożyła ręce. - Ale czy mam jakiś wybór?
- Charles nigdy by na to nie pozwolił - zauważył Sam. - Nawet w czasie tej serii
morderstw - dodał, mając na myśli wydarzenia sprzed dwóch lat, kiedy kilkoro
błękitnokrwistych nastolatków zostało całkowicie wysuszonych.
- Charles pozwolił na śmierć sześciorga nieśmiertelnych - odparła Mimi. - A
Lawrence stracił niemal całą Radę w Rio. Nie. Podjęłam decyzję. Jeśli do północy jej nie
znajdziemy, zamierzam to zrobić.
Sam odchylił się na krześle i zaplótł ręce za głową. Każdy rok Odwiecznego życia był
widoczny w bruzdach na jego twarzy.
- Nie musisz mieć jednogłośnej zgody Rady na coś takiego?
- Nie w czasie wojny. Nie, jeśli powołam się na Doktrynę Regisa - w głosie Mimi
pojawiło się odrobinę samozadowolenia. Nieźle, jak na działanie w duchu Kodeksu. -
Panowie, przepraszam, jeśli wcześniej nie wyraziłam się dość jasno. To jest wojna. Nie
pozwolę, żeby kwestie bezpieczeństwa ugrzęzły w bezużytecznej biurokracji.
Ted wymienił spojrzenia z bratem. Sam wzruszył ramionami.
- No dobrze, tak jak mówisz, to twoje prawo, szefowo. Ale poczekaj do ostatniej
chwili, aż pociągniesz za spust. Mamy kogoś, kto pracuje nad przeciwzaklęciem dla tego
zaklęcia maskującego. Znajdziemy ją. Pamiętasz chyba, co się stało ostatnim razem, kiedy
Regis zdjął zaklęcia.
Mimi nie pamiętała, ale nie zamierzała się do tego przyznawać, szczególnie po tym,
jak już oznajmiła im swoją decyzję. Poza tym skąd mu się wzięło nazywanie jej szefową?
 - Dobra. Ale ani minuty dłużej.
- My też mamy ci coś do pokazania - odezwał się Sam. - Dostaliśmy notatki od
Renfielda. Przy okazji, co jest nie tak z tym gościem?
- Naoglądał się za dużo filmów robionych przez Konspirację - uśmiechnęła się krzywo
Mimi. - Ani się obejrzycie, a zacznie pachnieć różami.
Sam prychnął.
- Sprawia wrażenie niezłego dziwaka. Ale pamiętasz te trzy obrazy na wideo? - zaczął
rysować coś na serwetce. - Kopulujące zwierzęta. Barani łeb. Wąż. - Postukał rysunek
czubkiem długopisa.
- Mhm.
- Archiwiści znaleźli coś w archiwum, sama popatrz - Sam podał jej przez stół
książkę. Był to stary wolumin z Repozytorium, Mimi pomyślała, że prawdopodobnie
szesnastowieczny, sądząc z rysunku Człowieka Witruwiańskiego na grzbiecie. Książka
pachniała kurzem.
Ted otworzył książkę i pokazał ilustrację na jednej ze stron. Był to symbol podzielony
na trzy części. Pierwsza przedstawiała dwa przeplatające się okręgi, druga jakieś zwierzę.
Trzecim symbolem był miecz przeszywający gwiazdę.
- Pieczęć Lucyfera - westchnęła Mimi, odsuwając książkę.
- Czyli to jednak robota srebrnokrwistych. Wszystko jasne.
- Niezupełnie - odparł Sam. - Bardziej niepokoi nas drugi symbol.
- Co to jest? - Mimi zmrużyła oczy, wpatrując się w obrazek. Jakieś nieduże
stworzenie z gęstym futrem... Przypominało...
- To jest jagnię, tak?
- Tak.
Nie musieli mówić nic więcej. Mimi znała historię tak samo dobrze, jak oni. Więc to
oznaczały trzy obrazy na nagraniu wideo. Nawiązywały do symboli z tryglifu: parzące się
zwierzęta oznaczały sojusz, barani łeb - jagnię, a wąż był po prostu innym symbolem
Lucyfera. Jagnię symbolizowało ludzkość. Czerwonokrwistych. Ludzkie stado, z Lucyferem
na jego czele. Symbol sojuszu łączył dwa pozostałe, związując je razem.
Srebrnokrwiści byli w zmowie z... ludźmi? Poczuła, że zaczyna ją mdlić. To nie miało
sensu. Nic nie miało sensu.
 Dwadzieścia Cztery
Próżność pani Armstrongowej Flood

W niedzielne popołudnie Mimi spotkała się z Oliverem w Duchesne.

- Jesteś całkowicie pewien, że tym razem to właściwe miejsce? - zapytała, kiedy biegli
na górę nieoświetlonymi tylnymi schodami.
Mieli już tak niewiele czasu do wschodu sierpa księżyca. To była farsa, nie wiedziała,
dlaczego w ogóle dała mu się namówić. Ale jeśli istniała szansa uratowania Victorii bez
zdejmowania zaklęć... Musieli się spieszyć.
Kiedy dotarli do szkoły, Mimi szybko wprowadziła Olivera do środka, nie
uruchamiając żadnego alarmu. Jako Regentka miała kody i klucze do wszystkich instytucji
błękitnokrwistych. Ciemny, pusty budynek wydał jej się nieoczekiwanie melancholijny.
Nigdy nie była w szkole po godzinach lekcyjnych i zaskoczyło ją, jak spokojne i puste
wydawało się to miejsce bez uczniów. Zawsze myślała, że Duchesne tętni życiem, ale teraz
rozumiała, że sercem szkoły byli jej wychowankowie. Bez nich liceum było tylko pustym
naczyniem, przygotowaną sceną.
- Nie mogę sobie pozwolić na powtórkę z Carlyle. Wendell Randolph chce mojej
głowy na tacy za zakłócenie spokoju w jego hotelu. Musieliśmy przeprowadzić masowe
czyszczenie pamięci wszystkich tych czerwonokrwistych. Koszmarny bałagan. I chyba ten
aktor zamierza nas pozwać, bo skaleczył się w czoło. Wiesz, jego twarz jest ubezpieczona.
- Aktorzy - powiedział Oliver takim tonem, jakby to było przekleństwo. - Namów
kogoś z Konspiracji, żeby dał mu rolę w kolejnym filmie. Uznałem, że powinniśmy
spróbować wszystkiego, zanim będziesz musiała zdjąć zaklęcia. - Wyjrzał przez okno i
popatrzył na niebo, na którym jeszcze nie pokazał się księżyc. - Mamy jakieś... piętnaście
minut? - Ciężko dysząc ruszył przodem.
- Mniej więcej. - Byli na styk z czasem, ale Mimi obiecała Lennoksom, że zaczeka aż
do samego wschodu księżyca. To oni poprosili, żeby spotkała się z Oliverem i dała im
ostatnią szansę.
Zdjęcie zaklęć miało zająć ułamek sekundy. Wystarczyło, że wypowie słowa i
natychmiast zobaczą Victorię. Podjęła już decyzję, ale kiedy zbliżał się czas działania
poczuła, że zaczynają ją ogarniać wątpliwości. Czy powinna ryzykować bezpieczeństwo
całego Zgromadzenia dla ratowania życia jednej wampirzycy? Charles nigdy by tego nie
zrobił, ani nawet Lawrence, kiedy był Regisem. Dlaczego, na litość boską, musiała zostać
Regentką? Nie była gotowa do podejmowania takich decyzji. Jej krew mogła być żywa od
wieków, ale w tym cyklu Mimi miała zaledwie siedemnaście lat.
Oliver zatrzymał się, żeby złapać oddech.
- W każdym razie, odpowiadając na twoje pytanie, jesteśmy tutaj, ponieważ to jedno z
miejsc, w którym może być Victoria. Sam i Ted są już w tym drugim.
- Drugim? Skinął głową.
- Zaraz wyjaśnię. Pamiętasz wzór z Carlyle?
- Znowu wracamy do tej tapety? - warknęła Mimi.
- Czekaj, posłuchaj mnie. Wzór został zaprojektowany przez Williama Morrisa, ale
produkcję tapety zakończono w 1880 roku. Dodatkowa partia powstała tylko na zamówienie
hotelu Carlyle. W żadnym innym miejscu na świecie nie powinno już być tej tapety. Ale nie
dawało mi spokoju, czemu wzór wydaje mi się taki znajomy. Pomyślałem, że musiałem go
widzieć wcześniej, i to nie w Carlyle.
- Jasne.
- Więc pogrzebałem trochę w historii hotelu. Wiedziałaś, że należał do rodziny
Floodów? Tej samej, która podarowała rezydencję, w której teraz mieści się Duchesne. Pani
Rose Flood była w swoim czasie prekursorką mody. Nie da się wykluczyć, że to ona
osobiście wybierała tę tapetę. Wyprodukowanie jej dla hotelu wymagało mnóstwo zachodu,
Floodowie musieli praktycznie wykupić fabrykę. I wtedy pomyślałam, że skoro tapeta
podobała jej się do tego stopnia, to może...
- Wytapetowała nią sobie sypialnię - dokończyła Mimi. - Czyli Victoria przez cały
czas była tu, na strychu?
- Tylko zgaduję. Albo w rezydencji w Newport, dokąd pojechali Lennoksowie. Teraz
to jest muzeum, więc pomyślałem, że lepiej będzie, jeśli my się zajmiemy szkołą, a ich
wyślemy tam. Dzięki temu nie będziesz musiała się tłumaczyć Towarzystwu Opieki nad
Zabytkami z Newport, jeśli coś pójdzie nie tak.
- Dobrze kombinujesz, ale jeśli się pomyliłeś, wymażę twoją pamięć i nigdy nie
będziesz już dla nas pracował.
- Obiecujesz?
Mimi i Oliver wbiegli po schodach do sypialni pani Flood. Sale lekcyjne na
najwyższym piętrze były od kilku lat nieużywane, ponieważ zbyt wielu czerwonokrwistych
uczniów zarzekało się, że widziało tam lub słyszało duchy. Niemądrzy ludzie nie wiedzieli, że
nie ma czegoś takiego jak duchy! Są tylko zjawy, wytwarzane przez wampiry bawiące się
urokiem. Ale aby uspokoić ludzką populację, ta część szkoły została administracyjnie
zamknięta. Istotnie, miejsce było dobre, żeby kogoś ukryć, ponieważ zaklęcia rozpraszające
utrzymywały ludzi z dala od nawiedzonego piętra, a wampiry jakąkolwiek dziwną aktywność
złożyłyby na karb efektów ubocznych tych zaklęć. Ale sama myśl, że Victorię ukrywano tutaj
- tuż pod ich nosem - była po prostu obraźliwa. Zupełnie jakby sprawcy sobie z nich kpili.
Mimi przycisnęła ucho do drzwi. Słyszała coś: złowróżbne pomruki i szuranie.
Popchnęła drzwi. Przytrzymywało je potężne zaklęcie blokujące. Szlag. Rzucanie i
rozplatanie zaklęć nie było jej specjalnością, poza tamtą pojedynczą przygodą z mroczną
wiedzą.
- Spróbuj je wysadzić - zaproponował Oliver.
- Próbuję - odparła Mimi, zirytowana, że wcześniej o tym nie pomyślała.
Skoncentrowała się na gałce w drzwiach, wyobrażając sobie, jak rozprasza się w nicość,
otwierając drzwi na oścież i wpuszczając pustkę do środka.
Gałka zadrżała, ale drzwi pozostały zamknięte. Ohydne pomruki rozbrzmiały głośniej,
towarzyszyły im przerażające niskie jęki. Victoria? Co się działo za drzwiami? Serce Mimi
przyspieszyło. Czuła fale strachu, napływające z zamkniętego pokoju.
Spróbowała jeszcze raz i potrząsnęła głową. Cokolwiek trzymało drzwi, było silne.
Miała wrażenie, że próbuje staranować betonową ścianę.
- Zamknięte na głucho - mruknęła. Wyjrzała przez okno. Było już prawie ciemno.
Niebo miało kolor szarego piasku, na horyzoncie pojawił się pierwszy poblask. Niedługo
pokaże się sierp księżyca.
- Ona tam jest - ponaglił Oliver, pchając ramieniem drzwi, jakby mógł w ten sposób
pomóc.
Mimi otworzyła usta żeby odpowiedzieć, ale zanim zdążyła, z wnętrza pokoju rozległ
się krzyk tak straszliwy, że zapomniała o wszystkim, co planowała. W jednej chwili podjęła
decyzję. Nie było czasu do stracenia. Victoria miała spłonąć.
Musiała zdjąć zaklęcia. Teraz.
Azrael wkroczyła w wymiar uroku jako potężny i przerażający Anioł Śmierci, biała
królowa dzierżąca mroczny miecz, lśniący światłem Niebios. Jej dwumetrowe skrzydła
rozwinęły się na pełną szerokość.
Wypowiedziała słowa, jakie wcześniej wypowiedział tylko Michał.
Zaklęcia opadły i w tym samym momencie wymiar uroku wypełnił się duszami
wszystkich żyjących wampirów. W kłębowisku dusz Mimi dostrzegła jedną konkretną
krzyczącą dziewczynę - - dziewczynę, której dusza do tego momentu pozostawała ukryta
przed Zgromadzeniem...
 Victoria!
W wymiarze uroku Mimi widziała, jak Sam i Ted Lennox biegną z przeciwka w
kierunku Victorii.
Nagle, z niewyjaśnionych powodów venatorzy spojrzeli na Mimi i zostawili Victorię,
rzucając się w jej stronę. Ich bliźniaczo podobne twarze zastygły w grymasie bezgranicznego
przerażenia.
Co robicie? Nie... wracajcie... Vix...
Mimi była tak blisko, dostatecznie blisko, żeby dosięgnąć ręki Victorii. Ich palce
musnęły się w świecie zmierzchu...
Ale zanim Mimi zdążyła przeciągnąć Victorię do świata rzeczywistego, coś uderzyło
ją z siłą wybuchającej bomby. Miała wrażenie, że każdy atom w jej ciele eksploduje i
przestaje istnieć.
 Dwadzieścia pięć
Sierp księżyca

Mimi zamrugała, otwierając oczy. Leżała na podłodze, cała w trocinach. Nad sobą
zobaczyła znajomą twarz. Zakasłała. Cokolwiek ją uderzyło - zabolało. Miała wrażenie, że
złamała trzy żebra i nawdychała się tony azbestu. Była zaskoczona, że jeszcze żyje -
wydawało jej się, że została rozerwana na milion kawałków, a potem poskładana z powrotem.
Co to było? Zaklęcie krwi? Na pewno. Nic innego nie byłoby w stanie znokautować jej w taki
sposób w wymiarze uroku. Ale jeśli to było zaklęcie krwi, jakim cudem ciągle tu była?
- Co się stało? - wykrztusiła, uświadamiając sobie, że jest nadal w sypialni na
poddaszu. Wyłamane drzwi leżały obok na podłodze. Rozejrzała się dokoła - Oliver miał
rację, pokój był wyłożony tą samą tapetą, jaka widniała na nagraniu. Z tym samym
skomplikowanym wzorem. Na środku pokoju, naprzeciwko siebie, stały krzesło z liną
venatorską owiniętą wokół nóg i kamera wideo. Tutaj sfilmowano Victorię. Ale teraz jej tu
nie było. Jak mogli przenieść dziewczynę gdzie indziej, nie odsłaniając jej obecności w
wymiarze uroku?
- Gdzie ona jest? Gdzie Victoria? - zachrypiała Mimi. W odpowiedzi Oliver wskazał
migoczący monitor komputera na biurku w pustym pokoju.
Na ekranie Victoria Taylor płonęła. Roztapiała się w czarnym ogniu. Jej wampirzą
skóra zwęglała się i łuszczyła, niszczona na zawsze krew przybierała barwę obsydianu.
Victoria znajdowała się w domu w Newport. Bracia Lennox wyłonili się z wymiaru
uroku i bohatersko próbowali ugasić płomienie, ale było już za późno. Nic nie mogło
powstrzymać ognia piekielnego od strawienia nieśmiertelnej duszy.
- Szlag by to! - krzyknął Sam Lennox, kopiąc płonące krzesło. Jego brat płakał, stojąc
obok.
Mimi poczuła, że kolana się pod nią uginają. Opadła na podłogę. Przypomniała sobie
wymiar uroku, Victorię, venatorów. Byli tak blisko. Venatorzy mogli ocalić Victorię, ale w
ostatniej sekundzie Lennoksowie zostawili ją, żeby spróbować ratować Mimi. Dostrzegli
kierujące się w jej stronę zaklęcie krwi. Teraz już było za późno. Naraziła całe Zgromadzenie
na niebezpieczeństwo, omal nie straciła życia - i po co? Nie zdołała ocalić Victorii, tak samo
jak nie zdołała ocalić Kingsleya.
- Boże...
W końcu z Victorii została tylko garść popiołu.
 Mimi ukryła twarz w dłoniach i zaszlochała. Zawiodła tak rozpaczliwie. Była
bezużyteczna. Równie dobra, jak srebrno - krwiści. Albo i gorsza.
Oliver w milczeniu wyłączył komputer. Na zewnątrz sierp księżyca wzniósł się
wysoko na niebie, świecąc w srebrnej chwale.
 Kardynał
Florencja. 1452

Jeśli wierzyć słowom Zmiennokształtnego, Andreas pozwolił, by władzę w ludzkim

kościele objął srebrnokrwisty. Na pewno Andreas o tym nie wiedział. Nie pozwoliłby na takie
świętokradztwo. Chyba że... Chyba że Andreas nie był tym, za kogo zawsze uważała go
Tomi. Chyba że nie był Michałem. Chyba że nie był jej ukochanym. Tomi nie wiedziała już,
komu lub czemu powinna wierzyć. Coś podobnego nie wydarzyło się nigdy wcześniej.
Zawsze potrafiła rozpoznać swojego bliźniaka w poprzednich wcieleniach, każde włókno jej
ciała mówiło jej, że Andreas jest Michałem. Jak mogła się tak pomylić! Nie potrafiła
zrozumieć. Musiało istnieć inne wyjaśnienie. Nie mogła tego zaakceptować. A jednak...
- Andreas jest zdrajcą. Przeczuwałem to, ale nie chciałem nic mówić, dopóki nie
zyskam pewności - Gio wyraził na głos wszystkie wątpliwości, kryjące się w myślach Tomi.
Zbliżało się południe, a świeżo wybrany kardynał przyjmował licznych gości, którzy
pragnęli ucałować jego pierścień i złożyć gratulacje z powodu nominacji, jako venatorzy nie
musieli czekać na swoją kolej, sekretarz kardynała szybko wprowadził oboje do prywatnego
gabinetu.
- Przyjaciele - Savonarola przywitał Gio i Tomi z otwartymi ramionami.
Gio nie tracił czasu. Gdy tylko weszli, chwycił duchownego za szyję i ścisnął. Dusił
kardynała tak mocno, że tamten nie mógł zaczerpnąć oddechu. Oczy Savonaroli stały się
szkarłatne ze srebrnymi źrenicami.
- Obrzydliwość - splunął Gio. - Byłeś niegdyś aniołem - wskazał widok za oknem i
świat stworzony przez błękitnokrwistych: wspaniale miasto pełne piękna, pokoju, miłości i
światła. - Nie pozwolimy ci zniszczyć tego, co zbudowaliśmy.
- Gdzie twój pan? Gdzie się ukrywa? - zażądała odpowiedzi Tomi.
Kardynał tylko zarechotał, ale jego sekretarz - stojący w drzwiach zausznik - udzielił
im odpowiedzi. Drżąc ze strachu odezwał się:
- Jest w najwyższej wieży, w siedzibie Kochanki... - Ale nim zdążył skończyć zdanie,
Savonarola wyrwał się z uchwytu venatora, pochwycił leżący na biurku ozdobiony klejnotami
sztylet i dźgnął człowieka, zabijając go na miejscu.
- Przyrzeczono mi, że nie spotka mnie żadna krzywda! - krzyknął kardynał, zanim
miecz Gio przeciął jego szyję, odrąbując głowę srebrnokrwistego kapłana.
 CZĘŚĆ TRZECIA
DEMING CHEN,
MIECZ ŁASKI NOWY JORK

Teraźniejszość
 Dwadzieścia sześć
Zstąpienie anioła

Jak zapewne wiecie, dwa tygodnie temu w celu ratowania Victorii Taylor podjęłam
decyzję o zdjęciu na krótki czas zaklęć chroniących nasze Zgromadzenie. Niestety nie
zdołaliśmy dotrzeć do niej na czas, a ja sama zostałam zaatakowana przez zaklęcie krwi,
rzucone w wymiarze uroku. - Młoda Regentka ze smutkiem popatrzyła na zgromadzonych
venatorów i członków Rady. Jej głos był poważny. - Udało mi się przeżyć niszczące skutki
zaklęcia, jednakże Victoria nie miała tyle szczęścia. Została zamordowana.
W sali na dłuższą chwilę zapadła cisza. Nikt nie odezwał się, nie było słychać żadnego
dźwięku: nerwowego pokasływania, niecierpliwego szurania krzesła. Ze swojego miejsca z
tyłu sali Deming Chen uważnie obserwowała błękitnokrwistych. Była pod wrażeniem ich
umiejętności kontrolowania emocji, ale wyczuwała strach i gniew zgromadzonych.
To nie był dobry znak. Świadczył o tym, że Regentka, Mimi Force, nie ma poparcia
swojej Rady. Szkoda, ponieważ osoba zdolna do odbicia zaklęcia krwi bez jednego draśnięcia
musiała dysponować naprawdę potężną ochroną i była warta szacunku i podziwu. Kiedy
Mimi po raz pierwszy się z nią skontaktowała, Deming z zaskoczeniem przekonała się, że
plotki były prawdziwe. Władzę w Zgromadzeniu Nowojorskim sprawowała osoba będąca od
niedawna w cyklu i do tego nosząca w sobie duszę samej Azrael. Sprawy musiały przybrać
naprawdę poważny obrót, skoro głową Zgromadzenia mianowano Anioła Śmierci. Deming
tylko raz wcześniej spotkała Mimi, podczas Balu Czterystu niespełna dwa lata temu, kiedy
najmłodsze pokolenie ujawniło swoje nieśmiertelne wcielenia.
Deming w zasadzie lubiła Mimi, chociaż wciąż boleśnie pamiętała powstanie
błękitnokrwistych, jakby wydarzyło się wczoraj, a nie dawno temu. Azrael i Abbadon
dowodzili buntem przeciwko Wszechmogącemu - pomogli Niosącemu Światło zgromadzić
legion najlepszych i najjaśniejszych. Jesteśmy teraz bogami - oznajmiła Azrael. Możemy sami
rządzić Rajem. Potężna i wspaniała wojownicza królowa schlebiała im i przekonywała, że
zostali osobiście wybrani ze względu na swoją siłę. Jak mogli odmówić?
Deming rozejrzała się: żałosna grupa przed jej oczami składała się głównie ze starców
lub niesprawdzonych dzieci. Niektórzy członkowie Rady wyglądali, jakby ich czas w cyklu
już dawno upłynął, podczas gdy inni - choćby Regentka - dopiero zaczęli władać pełnią
wspomnień i mocy. Chociaż ona akurat nie powinna ich krytykować, sama niedawno
obchodziła siedemnaste urodziny.
 To, że szeregi błękitnokrwistych do tego stopnia stopniały, było - łagodnie mówiąc -
niepokojące. Zewsząd docierały złe wieści: Zgromadzenie Europejskie po wydarzeniach w
Paryżu całkowicie zerwało kontakty z resztą świata. Odmawiali przesyłania wieści i dzielenia
się informacjami w obawie przed innymi zdrajcami w społeczności. W Ameryce Południowej
Rada wprowadziła stan wojenny, a kontakty międzyzgromadzeniowe zostały zawieszone.
Deming oczekiwała więcej po delegacji północnoamerykańskiej - Nowy Jork był
powszechnie uznawany za najpotężniejszą ostoję wampirów. To tutaj mieszkali Michał i
Gabriel. Ale Para Bez Skazy zniknęła Bóg wie gdzie i nikt nie wiedział, czy w ogóle
kiedykolwiek powrócą. Wampiry były pozostawione same sobie.
Deming opróżniła kubek kawy. Lot z Pudong na lotnisko Kennedy'ego trwał
osiemnaście godzin, a ona spędziła cały ten czas wertując raporty venatorów, czytając
wszystkie akta i analizując każdą decyzję. Poszukiwacze Prawdy postępowali zgodnie z literą
prawa i nie doszukała się żadnego popełnionego przez nich błędu, ale sytuacja wymagała
czegoś więcej niż rutynowych działań. Postarała się stłumić ziewnięcie. Prawie nie zmrużyła
oka i czuła nadciągającą potężną migrenę. Pomyślała ponuro, że można by się spodziewać, iż
nieśmiertelni będą odporni na zmianę czasu.
Na przodzie sali Regentka wymieniła jej imię i Deming z zaskoczeniem zauważyła, że
wszyscy patrzą na nią.
- Pozwólcie, że przedstawię venatorkę Deming Chen. Deming wielokrotnie
udowadniała, że należy do najskuteczniejszych Poszukiwaczy Prawdy. Zapewne pamiętacie,
że wraz ze swoją bliźniaczą siostrą, Dehuą, odegrała kluczową rolę w wielu krytycznych dla
naszej historii zwycięstwach: egipski terror, kryzys w Rzymie i wielka schizma to tylko kilka
spośród walk, w których jej miecz przyczynił się do naszego triumfu. Jesteśmy niezwykle
wdzięczni jej Zgromadzeniu, że zgodziło się przysłać Deming, aby nam pomogła.
Tak obszerne wprowadzenie przypominało raczej odczytanie życiorysu, ale Deming
zdążyła się do tego przyzwyczaić. Jako Kuan Yin, Anioł Miłosierdzia, była niezwykle
wyczulona na emocje i nastroje innych, a w rodzinnym Szanghaju słynęła z talentu do
odczytywania guānghuán, czyli tego, co w świętym języku nazywano affectus:
niedostrzegalnej dla oka barwnej poświaty stanowiącej barometr czyjegoś wnętrza. Jako jeden
z dwóch wampirów (drugim była jej siostra) potrafiła dostrzec to zjawisko bez pomocy uroku.
Czerwonokrwiści określali je własnym słowem, ale ci szarlatani, którzy przypisywali sobie
zdolność widzenia „aury”, tak naprawdę tylko zgadywali. Aby odczytać ją naprawdę,
konieczny był wzrok anioła.
Deming wstała i dołączyła do Mimi na podium.
 - Pół roku temu została porwana wampirzyca z naszego Zgromadzenia - powiedziała,
podnosząc ze stołu pilota i wyświetlając na ekranie za nimi dwie fotografie. Na pierwszej
widniała związana Victoria w opasce na oczach, druga pokazywała skrępowaną w podobny
sposób ciemnowłosą dziewczynę. - Ojciec Liling Tang jest jednym z najbogatszych chińskich
przedsiębiorców, a porywacze Liling zażądali dwudziestu milionów dolarów za jej
uwolnienie.
Ponieważ chodziło o pieniądze, skoncentrowaliśmy się oczywiście na ludziach w
naszej społeczności. Jednakże ostatecznie odkryliśmy, że za jej porwaniem stoi jedno z nas.
Błękitnokrwisty.
Zgromadzeni nie okazali poruszenia, zupełnie jakby tego się spodziewali. Deming
ciągnęła:
- Miejsce pobytu zostało ukryte pod zaklęciem maskującym, ale po żmudnym
dochodzeniu zdołaliśmy ustalić, gdzie jest przetrzymywana i uratować ją przed wyznaczonym
terminem. - Przeglądałam akta dotyczące Victorii - oznajmiła. - Według nadzorujących
imprezę Strażników Victoria pojawiła się na miejscu o jedenastej wieczorem. Później nikt już
jej nie widział. W przeciwnym wypadku Strażnicy wychwyciliby jej obecność w uroku, kiedy
wychodziła. Dlatego osoba, która ją porwała, musiała być na przyjęciu, co oznacza, że
sprawcą był ktoś bliski - ktoś z kręgu jej przyjaciół. Ktoś z Duchesne. Ktoś, komu ufała.
- Deming zacznie uczęszczać do czwartej klasy w liceum Duchesne - włączyła się
Mimi. - Jej zadaniem będzie infiltracja grupy przyjaciół Victorii Taylor, obecnych tamtej
nocy na przyjęciu u Jamiego Kipa. Ponieważ nie chcemy siać paniki ani wzbudzać podejrzeń,
ta operacja pozostanie ściśle tajna.
- Mam pytanie. Jak znaleźliście Liling, skoro jej obecność w uroku była ukryta? -
odezwał się Ted Lennox. Deming spotkała go zeszłego wieczora: on i jego brat odebrali ją z
lotniska.
- Wysłaliśmy w wymiar uroku Wędrowca Śmierci. Na te słowa przez salę przeszedł
szmer.
- Wywołana przez urok śpiączka? Aby ukryć ślad duchowy? Ale potencjalne
zagrożenie dla duszy... - Ted potrząsnął głową. - Trzeba być naprawdę szalonym lub
naprawdę odważnym, żeby zrobić coś takiego. Kto się zgodził podjąć tak ryzykownego
zadania?
- Zrobiłam to sama - odparła chłodno Deming. To mogła być albo ona, albo Dehua, a
Deming zawsze była silniejsza z nich dwóch. Nie mogła pozwolić, żeby jej siostra
ryzykowała.
 Wśród zgromadzonych rozległ się pomruk aprobaty. Wędrowcy Śmierci odzierali
swoją nieśmiertelną duszę ze wszystkiego, pozostawiając samą jej esencję i naśladując tym
prawdziwą śmierć. Ponieważ jej dusza nie pozostawiała śladu w uroku, Deming mogła
prześlizgnąć się pod każdym zaklęciem maskującym i znaleźć fizyczną lokalizację, w której
przetrzymywano zakładniczkę.
Regentka postukała w mównicę.
- Czy są jeszcze jakieś pytania? - rozejrzała się. Nie było żadnych. - Nie muszę chyba
przypominać, że jest to informacja wyłącznie do wiadomości Rady i zespołu pracujących nad
tą sprawą venatorów. Nikt inny w Zgromadzeniu nie może wiedzieć, że prowadzimy
wewnętrzne dochodzenie. Opinia publiczna została poinformowana, że Konspiracja zajęła się
złamaniem zasad bezpieczeństwa związanym z opublikowanym w sieci wideo. Reszta świata
pozostaje w błogiej nieświadomości naszego istnienia. Zniknięcie Victorii wytłumaczyliśmy
koniecznością przeniesienia jej do szwajcarskiej szkoły z pensjonatem. Taylorowie są
poinformowani o całej sytuacji i obiecali współpracować.
Spotkanie zakończyło się. Deming zbierała swoje rzeczy, kiedy podeszła do niej
Regentka. Deming była urzeczona urodą Azrael. Mówiło się wśród wampirów, że tylko
Gabriela była od niej piękniejsza, ale Deming od dawna nie widziała jej w nowym wcieleniu.
Za aktywnego życia Allegry Deming nie była jeszcze w cyklu. Świetlista skóra Regentki
miała w sobie kremową świeżość młodości, promieniując żywotnością, która kontrastowała z
głębokim smutkiem w szmaragdowych oczach.
- Masz wszystko, co ci potrzebne? - zapytała Mimi. - Jak chłopcy się do ciebie
odnoszą?
- Kwatery venatorów wyglądają jak wysypisko śmieci. Zupełnie jak u nas w domu -
uśmiechnęła się Deming. - Ale jakoś wytrzymam.
- Dobrze to słyszeć. Pamiętaj, że w szkole się nie znamy. Nie bierz do siebie tego, co
będę robiła albo mówiła.
- Postaram się pamiętać - odparła Deming. Skierowała się do drzwi, ale miała
wrażenie, że Regentka chce jeszcze coś powiedzieć, więc zatrzymała się na chwilę.
Mimi zaczekała, aż sala całkowicie opustoszeje.
- Jest jeszcze coś. Wiem, że niektórzy spośród nas uważają, że jako społeczność
jesteśmy zbyt łatwym celem. Lojalni wobec mnie venatorzy odkryli, że Josiah Archibald wraz
z kilkoma innymi członkami Rady planuje przewrót w celu rozwiązania Zgromadzenia.
Zamierzają zamknąć Repozytorium i przenieść pod ziemię Dom Kronik wraz z połową
zarejestrowanych rodzin. Pozwalam im wierzyć, że nie mam pojęcia o ich planach. Ale muszę
szybko znaleźć mordercę Victorii. Jeśli uda mi się ustalić, kto stoi za tymi nagraniami, będę
mogła odzyskać zaufanie Rady, uspokoić opozycję i na nowo zjednoczyć Zgromadzenie.
Deming skinęła głową. Mimi nie wspomniała o tym, kiedy wcześniej wyjaśniła
Deming czego od niej oczekuje i naprawdę szokujące było, że Zgromadzenie Nowojorskie
znalazło się w ta - i kim niebezpieczeństwie. Ale też żadne inne Zgromadzenie nie straciło
tylu nieśmiertelnych.
- Czy myślisz, że Rada może mieć coś wspólnego z zaklęciem krwi, które cię trafiło? -
zainteresowała się Deming.
- Venatorzy nie są jeszcze całkowicie pewni, nadal pracują nad rozwikłaniem
mechanizmu tego zaklęcia. Ale w tej chwili przypuszczamy, że tak, jego celem było usunięcie
mnie z czyjejś drogi - Mimi pochyliła głowę. - Rada ma dostęp do moich dzienników w
Repozytorium. Musieli się jakoś dowiedzieć, że planuję zdjęcie zaklęć ochronnych.
- Myślisz, że mogli być zamieszani w porwanie Victorii?
- Nie. Na pewno nie. Ale wykorzystali tę sytuację jako okazję do ataku na mnie.
- Mogę zapytać, jak odbiłaś to zaklęcie krwi? Regentka westchnęła.
- Sama nie jestem pewna. Zgodnie z tym, co mówią nasi lekarze, ono po prostu przeze
mnie przeleciało, zneutralizowane w momencie trafienia. Zupełnie jakbym miała na sobie
kamizelkę kuloodporną.
- Miałaś mnóstwo szczęścia. Widziałam ofiary zaklęcia krwi. Nie wyglądały za
ciekawie. - Deming oszczędziła Mimi szczegółów: zeskrobywania szczątków, spalenia krwi,
będącego aktem laski, ponieważ nieśmiertelna dusza została obrócona w nicość. Zaklęcia
krwi były paskudnymi małymi pułapkami, sposobem na skoncentrowanie uroku i skierowanie
jego działania na konkretną osobę, aby zniszczyć cząsteczki wampirzej krwi.
- Tak czy inaczej, rozwiązanie Zgromadzenia wydaje mi się wyjątkowo radykalnym
posunięciem - zauważyła.
- Chcą się mnie pozbyć, ponieważ wiedzą, że nigdy na to nie pozwolę - oczy Regentki
błysnęły. - Każdy wampir ma dbać tylko o siebie? Żadnych więcej urodzin w cyklu? Czy oni
nie pamiętają, do czego to poprzednio doprowadziło? Gdyby był tu Charles, nigdy nie
spróbowaliby niczego podobnego.
- Nie martw się. Znajdę tego mordercę - Deming położyła dłoń na ramieniu Mimi.
- To dobrze.
Deming w pierwszej chwili nie do końca zrozumiała zawiść w spojrzeniu Regentki,
ale nagle uświadomiła sobie, że Mimi jej zazdrości. Zazdrości, że Deming udało się uratować
zakładniczkę, podczas gdy ona poniosła porażkę - a karą za to było bezpośrednie zagrożenie
jej pozycji w Zgromadzeniu. Z pewnością nie to chciała osiągnąć, zdejmując zaklęcia
ochronne.
- To, co się stało z Victorią, nie było twoją winą - powiedziała Deming. - Nie
powinnaś się tym zadręczać. Nie martw się. Nie zawiodę. Nigdy nie zawiodłam.
Mimi uścisnęła jej rękę.
- No to postaraj się nie zawieść i tym razem. Starsi nie rozumieją, że jeśli uda im się
rozwiązać Zgromadzenie... Istnieje całkiem realna szansa, że nigdy nie zdołamy powrócić.
 Dwadzieścia siedem
Nowa dziewczyna

Dostała niewielki pokój z oknem wychodzącym na szyb wentylacyjny, czyli z

widokiem na ceglaną ścianę odległą o półtora metra. W Szanghaju dysponowała penthousem
na najwyższym piętrze, ale zanieczyszczenie w mieście było tak wysokie, że widok z niego
miała podobny: szary smog. Mieszkający piętro wyżej bracia Lennox zaproponowali jej
pomoc, ale na razie odmówiła. Wolała pracować sama.
Deming zabrała torbę i wyszła z budynku. Chciała pojechać do centrum metrem.
Wiedziała, że wszyscy mają wobec niej wysokie oczekiwania, ale cieszyło ją to wyzwanie.
Ponad wszystko uwielbiała finałową rozgrywkę, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę fakt, że
nie zamierzała przegrać. Koledzy w Szanghaju uważali bliźniaczki Chen za aroganckie, ale
Deming miała odmienny punkt widzenia. Bliźniaczki po prostu różniły się od reszty.
Podobnie jak legendarny Kingsley Martin nie cofały się przed niczym, aby osiągnąć swój cel.
Były zimne i bezlitosne, ale nic nie mogło ich powstrzymać przed dotarciem do prawdy.
Dlatego Zgromadzenie nie obawiało się wysłać jednej z nich do Nowego Jorku, gdy druga
pozostawała na miejscu.
To była trzecia sprawa, do której ją przydzielono, od kiedy rok temu została venatorką
(ona i Dehua skorzystały z nowych zasad dotyczących rekrutacji, podobnie jak bliźniaki
Force, wcześniej dołączając do ekipy) i była przygotowana psychicznie na nadejście tego
dnia. Do czasu porwania Liling Tang najpoważniejszym zmartwieniem Zgromadzenia
Azjatyckiego było łamanie praw człowieka - zbyt wiele wampirów całkowicie wysuszało
familiantów, pozostawiając po sobie stos ciał czerwonokrwistych, albo też trochę zbyt
swobodnie korzystało z wymazywania pamięci, powodując u ludzi choroby psychiczne. W tej
chwili jej siostra przebywała na głębokiej prowincji, tropiąc probrae spiritus, wampira, który
wykorzystywał urok, aby zsyłać na miejscową ludność koszmary senne.
Zadanie w Duchesne przypominało raczej akcję w międzynarodowe] szkole, do której
zostały posłane w sprawie porwania. Liling Tang obracała się w kręgu wyrafinowanych
emigrantów, unikając zwykłego towarzystwa bogatych dzieciaków z komunistycznej
„arystokracji”. Jej przyjaciółmi byli błękitnokrwiści z całego świata, a porywaczem okazał się
chłopak przybyły z Europy. Porwanie sprawiło, że chińska Rada zaczęła rozważać odcięcie
się od globalnej wampirzej społeczności, jednakże na razie wygrała opcja lojalnościowa
wobec Nowego Jorku.
 Deming była doskonale świadoma, że Duchesne nie przypomina w niczym typowych
liceów amerykańskich - nie było tu czirliderek paradujących w minispódniczkach ledwie
zakrywających ich siedzenia, potężnych futbolistów rozpychających się na korytarzach,
maniaków szkolnych musicali, ani groźby oblania colą (może po prostu oglądała za dużo
amerykańskich seriali?). Ale w momencie, kiedy przestąpiła ozdobne podwójne drzwi,
uświadomiła sobie, że to liceum jak każde inne.
Ostra granica dzieliła modnych od obciachowych, popularnych od wyrzutków,
pięknych od niefajnych. Popularne dzieciaki, wśród których znajdowali się przyjaciele
Victorii, gromadziły się przed pierwszym dzwonkiem na zewnętrznym dziedzińcu.
Dziewczyny z godnymi zawiści figurami, jedwabistymi włosami i oślepiająco białymi zębami
nosiły zamiast plecaków francuskie torby na ramię. Otaczali je przystojni chłopcy, potargani,
z rozmarzonym wzrokiem, w rozpiętych marynarkach i przekrzywionych krawatach, jakby
przyszli do szkoły prosto po wstaniu z łóżka. Oto towarzystwo wzajemnej adoracji, zaklęty
krąg, błękitnokrwiści - grupa, do której miała dołączyć Deming.
Deming pomyślała, że nie powinna mieć szczególnych trudności. Umiała bez
fałszywej skromności ocenić swój wygląd: wiedziała, że jest śliczna. Miała smukłą, chłopięcą
figurę, proste czarne włosy spływające na plecy, kawową skórę, pięknie wykrojone oczy i
drobny nosek. A ponadto miała też duże doświadczenie w byciu „nową dziewczyną”. Jej
ojciec w tym cyklu był przemysłowcem, prowadził inwestycje na całym świecie i bliźniaczki
kształciły się w Londynie, Teheranie, Johannesburgu i Hongkongu. Umiała zaprzyjaźniać się
z ludźmi, sprawiać, że zaczynali ją lubić.
Wszystkie spotkania Komitetu, starszych i młodszych członków, zostały czasowo
zawieszone, ponieważ Strażnicy byli zajęci naprawianiem zaklęć ochronnych wokół
Zgromadzenia po impulsywnym działaniu Regentki. Nikt nawet nie wiedział na pewno, jak
bardzo Regentka odsłoniła ich przed wrogami i jakie okażą się tego konsekwencje. Nic
dziwnego, że Rada straciła wiarę w swoją przywódczynię i że przyszłość Zgromadzenia była
niepewna.
Niedobrze, że zebrania zawieszono na czas nieokreślony. Byłyby doskonałą okazją,
żeby wmieszać się niepostrzeżenie w towarzystwo. Deming popatrzyła na swój grafik zajęć.
Na pierwszej lekcji miała kurs nazwany Drzemiąca dusza, nadobowiązkowe zajęcia
humanistyczne dla starszych klas. Ktokolwiek układał program zajęć w tej szkole, uwielbiał
aliteracje: mogła wybrać Debaty i decyzje (etyka), Rytm i ruch (lekcje tańca), albo Od palisad
do pomostów (ku zdumieniu Deming okazało się, że to zajęcia z literatury angielskiej). Co się
stało ze starą dobrą historią, matematyką albo plastyką?
 Wybrała ten kurs, ponieważ uczęszczało na niego troje głównych podejrzanych. Zajęła
miejsce obok Francisa Kernochana, nazywanego przez wszystkich „Froggy”, jednego z
dwóch chłopaków, z którymi Victoria Taylor po raz ostatni była widziana na imprezie u
Jamiego Kipa. Froggy z pewnością nie wyglądał na kogoś, kto ukrywa straszliwy sekret. Miał
otwartą, przyjacielską twarz i włosy w fatalnym odcieniu rudego, a przygarbione ramiona
sygnalizowały niefrasobliwy charakter. Co prawda to nic nie znaczyło. Błękitnokrwisty
chłopak z Kuejczou, który wysuszył na śmierć dwadzieścia czworo familiantów, miał twarz
aniołka.
- Przepraszam - powiedziała, kiedy jej torba musnęła ramię dziewczyny siedzącej po
drugiej stronie.
- Czy to pałeczki? - zapytała tamta. Deming zobaczyła piękną dziewczynę o
rudoblond włosach, taksującą ją spojrzeniem. Piper Crandall. Podejrzana numer 2. Jako
najlepsza przyjaciółka Victorii mogła mieć najwięcej powodów, żeby ją skrzywdzić. Z
doświadczenia Deming wynikało, że zwykle to najbliższym najbardziej zależy na naszej
śmierci.
- Są super - zachwyciła się Piper.
- Dzięki - dłoń Deming odruchowo pogładziła długie czarne włosy, zebrane na czubku
głowy w luźny kok, przytrzymywany eleganckimi pałeczkami z czystego srebra, aktualnie
stanowiącymi ostatni krzyk mody w Szanghaju. Nie były to byle jakie pałeczki: zostały
wykute przez mistrza Alalbiela, a połączone tworzyły jej broń, Ren Ci Sha Shou, Miecz
Łaski.
- Masz niesamowity zegarek - odpowiedziała, wskazując nadgarstek Piper. - Jest
zabytkowy?
- Oryginalny Cartier, robiony jeszcze przez Louisa - uśmiechnęła się Piper. - To
zabawne, że czerwonokrwiści uważają, że nie można zabierać takich rzeczy ze sobą. Mam ten
zegarek od prawie dwustu lat.
- Cudowny - pochwaliła Deming, która nie potrzebowała uroku, żeby wiedzieć, że
droga do kobiecej przyjaźni jest wyłożona komplementami. Po co korzystać z uroku, kiedy
wystarczy zdrowy rozsądek i znajomość ludzkich (i wampirzych) zachowań? Zbyt wielu
Poszukiwaczy Prawdy rozleniwiało się, polegając na telepatycznych sztuczkach. Zatracali
zdolność zdrowego myślenia bez ich pomocy.
- Może ci go pożyczę, jeśli nauczysz mnie tak upinać włosy - obiecała Piper.
- Kiedy tylko będziesz chciała - odparła Deming. - Jestem Deming Chen. - Aby wtopić
się w tłum przyszła do Duchesne ubrana zgodnie z najnowszą modą i zauważyła, że Piper
patrzy z aprobatą na jej drogą torebkę.
- Piper Crandall. Wiem, kim jesteś. Dostaliśmy wiadomość od Rady, że zostałaś tu
przeniesiona. Gdzie mieszkasz?
- Mój wujek jest venatorem i ma pokój przy Bleecker Street.
- Koszmar - potrząsnęła głową Piper. - Nie odnawiali tamtej nory jakoś tak od...
- Dziewiętnastego wieku - skończyły chórem. Piper roześmiała się.
- Ten dom jest chyba tak stary, jak mój zegarek. Jak będziesz go miała dość, możesz
wpaść do mnie. Mamy TiVo. Założę się, że tamci dziadkowie nie mają nawet telewizji.
Deming pomyślała, że to obiecujący początek. Po kilku dniach żmudnej i pilnej
przyjaźni z Piper Crandall - zwykłym pożyczaniu ciuchów i plotkowaniu o chłopakach -
zamierzała dotrzeć ze szczegółami do tego, co dokładnie stało się z Victorią Taylor w wieczór
urodzinowej imprezy Jamiego Kipa.
 Dwadzieścia osiem
Anioł Ciemności

Piper Crandall pochodziła z jednej z najporządniej - szych rodzin w Zgromadzeniu

Nowojorskim, a jej nieśmiertelna przeszłość przebiegała bez zarzutu. Crandallowie stali po
stronie Van Alenów. Dziadkowie Piper w tym cyklu byli najbliższymi sprzymierzeńcami
Cordelii i Lawrence'a Van Alenów w szeregach Rady. Ich znaczenie w Zgromadzeniu
wzrosło niepomiernie w tym czasie, gdy Lawrence piastował tytuł Regisa.
Pod pretekstem przyjaźni Deming zdołała dokładnie przeszukać podświadomość
Piper, nie budząc żadnych podejrzeń wampirzycy. Jak do tej pory nic nie wskazywało na to,
by Piper była czymkolwiek więcej, jak tylko zwyczajną, dobrze ułożoną błękitnokrwistą.
Deming miała nadzieję, że uda jej się zagłębić dalej w poplątane warstwy pamięci
Piper. Istniało wiele sposobów na ukrycie prawdy, nawet przed sobą samym, ale prędzej czy
później, pod pozorami niewinności, odsłaniało się mroczne serce winowajcy. Ale jeśli Piper
miała być odpowiedzialna za śmierć Victorii, Detning nadal potrzebowała motywu. Tu
właśnie tkwił haczyk: nawet jeśli Piper w głębi duszy nienawidziła Victorii, musiała mieć
jakiś powód, żeby ją zabić. Coś, co spowodowało wychylenie wahadła od ukrytej niechęci do
otwartej przemocy. Zgon Victorii był zaplanowany i okrutny, a jeśli Piper przyłożyła do tego
rękę, musiała mieć naprawdę dobry powód. Deming miała kilka teorii, głównie opierających
się na tym, że dziewczęce przywiązanie do kogoś może kryć gorzką rywalizację i urazę.
Widziała dziewczęta, które za mniej były w stanie zabić przyjaciółkę, ale na razie nic w
zachowaniu Piper nie wskazywało na to, by nie darzyła Victorii szczerą sympatią.
Inną zagadkę stanowiło samo nagranie: jeśli za zbrodnię była odpowiedzialna Piper
lub ktoś inny z przyjaciół Victorii, dlaczego miałoby im zależeć także na ujawnieniu
tajemnicy wampirów?
Tego popołudnia Deming uczestniczyła wraz z Piper w seminarium. Deming
podejrzewała, że kurs Drzemiąca dusza stanowił wymówkę dla tych nadmiernie
uprzywilejowanych dzieciaków, pozwalając im czytać książki, oglądać stare filmy i
rozprawiać o kwestiach filozoficznych, o których nie miały zielonego pojęcia, a na końcu
otrzymać bez wysiłku celujące zaliczenie, poprawiające ich średnią. (Zajęcia nie kończyły się
egzaminem zaliczającym, wymagały tylko oddania dwóch referatów.) Ale nawet jeśli Deming
wydawało się to zbyt pretensjonalne, stanowiło pożądaną odmianę od sprawy, nad którą
pracowała wcześniej. Kilka miesięcy temu musiała działać w przebraniu jako robotnica w
fabryce, zbierając dowody na to, że błękitnokrwiści właściciele za pomocą zaszczepiania
przymusu skłaniają czerwonokrwistych robotników do pracy ponad siły.
Nauczyciel, długowłosy były hippis, rozpoczął lekcję.
- No więc, jak się wam podobał Raj utracony? - zapytał. Po przedniego dnia oglądali
film Adwokat diabla. Tematem przewód' nim tegorocznego seminarium było przedstawienie
zła we współczesnym świecie i diabeł jako element popkultury.
- Był okropny - odparł natychmiast jeden z chłopców. - Milton zrobił z diabła
Heatcliffa z widłami. Zło w jego wydaniu było zbyt uwodzicielskie. - Smukły chłopak
sprawiał wrażenie nieśmiałego, miał ciemne, kręcone włosy i intensywnie błękitne oczy.
Nazywał się Paul Rayburn i był jednym z uczniów z programu stypendialnego,
czerwonokrwistym, któremu pozwolono na płacenie obniżonego czesnego. Prawdopodobnie
nie miał najmniejszego pojęcia, że jest otoczony przez nieśmiertelnych. W Szanghaju
nazywali takich ludzi „owcami”, a Deming nie interesowały owce.
- Nie zgadzam się. Nie postrzegam Lucyfera jako potwora. Myślę, że po prostu jest źle
rozumiany. Znaczy, bez niego nie byłoby całej historii, prawda? - zapytał inny ciemnowłosy
chłopak. Ten rozpierał się na krześle, z długopisem w zębach. Gęste włosy, odgarnięte z
czoła, odsłaniały przenikliwe, ciemne oczy. Jego twarz wydawała się bardziej frapująca i
przykuwająca uwagę niż przystojna, a w grymasie ust kryło się coś, co sprawiało, że wyglądał
na osobę, która z przyjemnością patrzyłaby na śmierć niewinnych istot.
Czyli to był podejrzany numer 3: Bryce Cutting. Sam jego affectus uświadomił
Deming, że ma do czynienia z aniołem ciemności. Raporty venatorów nie wspominały o tym.
Chociaż pewna liczba mieszkańców świata podziemnego złożyła przysięgę i udała się na
wygnanie z Michałem i Gabrielą, nie było ich tak wielu. Deming nie chciała być uprzedzona
do Cuttinga z powodu pochodzenia - to czyniłoby ją równie głupią jak czerwonokrwiści i ich
obsesje związane z rasą (podobnie jak wielu błękitnokrwistych Deming żyła w różnych
cyklach jako przedstawicielka niezliczonych grup etnicznych) - ale jednak było to coś, co
należało wziąć pod uwagę. Pozostało bardzo niewiele aniołów ciemności, którzy nie stali się
srebrnokrwistymi. Bryce Cutting, podobnie jak obecna Regentka, zaliczał się właśnie do tych
nielicznych.
- Interesujący punkt widzenia, Bryce - skinął głową nauczyciel. - Historia Szatana
rzeczywiście stanowi siłę napędową fabuły.
Bryce obdarzył przeciwnika pełnym pewności siebie uśmiechem, ale sprowokował
tym tylko pełną żaru odpowiedź Paula.
- Ale właśnie dlatego ta historia jest do niczego, diabeł został przerobiony na bohatera
romantycznego. Nie mogę znieść tego, że mamy współczuć Szatanowi z powodu jego
pragnienia zostania Bogiem. Nie powinniśmy kibicować złu - spierał się. - Cały ten pomysł z
idealizowaniem zazdrości i ambicji przypomina sytuację, kiedy film Wall Street został
wspaniałą reklamą tego, jak można wzbogacić się na giełdzie, zamiast być odbierany zgodnie
z intencją Olivera Stone'a jako zjadliwa polemika.
Widzowie, zamiast znienawidzić Michaela Douglasa, chcieli być tacy, jak on.
Spodobała im się postawa gloryfikująca chciwość. Tutaj mamy to samo. Diabeł to my, więc
powinniśmy sympatyzować ze skalą jego ambicji? Co takiego złego było w pobycie w Raju?
Czy naprawdę gra na harfie i fruwanie w chmurach były nie do wytrzymania? Nie sądzę -
uśmiechnął się Paul.
Klasa zachichotała i wyglądało, że Paul wygrał dyskusję, ale Bryce nie zamierzał dać
za wygraną.
- Tragiczny bohater to dobre porównanie. Nasz kraj został założony w oparciu o tę
samą prawdę, jaką widać w tej historii: że lepiej jest rządzić w Piekle niż służyć w Raju.
Lepiej jest być niezależnym i panem własnego świata niż niewolnikiem - powiedział
triumfalnie Bryce.
- Jakoś nie sądzę, żeby ojcowie założyciele myśleli o Raju utraconym, przygotowując
projekt konstytucji - zakpił Paul.
- Skąd wiesz? - zapytał Bryce. - Nie było cię przy tym. Przez moment Deming
zastanawiała się, czy Bryce ujawni swoje nieśmiertelne pochodzenie i obnaży kły, żeby
wystraszyć nieszczęsnego człowieka na śmierć. Oczywiście Bryce po prostu celowo się
wykłócał, a tak czy inaczej miał dość słabe pojęcie o amerykańskiej historii (Deming
założyłaby się, że w tamtych czasach nie był nawet w cyklu). Najprawdopodobniej zirytowało
go to, że Paul przypadkowo dotknął prawdy. John Milton, jeden z członków oryginalnej
Konspiracji, napisał ten poemat, aby ostrzec ludzkość przed diabelskim kuszeniem, a
czerwonokrwiści odczytali go jako tragiczną historię niewypełnionej obietnicy. Podejrzewała,
że Bryce był rozdrażniony, bo Paul, nędzny człowiek z przenikliwym umysłem i darem
przekonywania, zdobywał popularność w klasie.
Ale mimo wszystko, w ustach dowolnego błękitnokrwistego takie słowa o Niosącym
Światło były bluźnierstwem. Lucyfer bohaterem? Po prostu źle rozumianym? Jasne, słyszała,
że Zgromadzenie Nowojorskie jest bardzo liberalne, ale mimo wszystko. Koncentrowała
swoje wysiłki na rozpracowaniu Piper, ale może w tej ślicznej główce nie było niczego poza
zwykłymi nastoletnimi burzami i dramatami. Deming nie zamierzała jeszcze jej sobie
odpuszczać, jednak słowa Bryce'a Cuttinga sprawiły, że przesunął się na początek kolejki.
 Dwadzieścia dziewięć
Nowe zasady

Później, tego samego popołudnia, Deming zauważyła z tuzin dzieciaków z otoczenia

Bryce'a, tłoczących się przy dwóch zestawionych stolikach na tyłach lokalnej pizzerii.
Ponieważ znajdowali się na Upper East Side, lokal bardziej przypominał galerię sztuki niż
zwykłą knajpkę. Nad salą jadalną wznosiła się szklana kopuła, zapewniająca wspaniały widok
na park.
W samym środku rozbawionego towarzystwa znajdowała się Mimi Force, ale tak jak
uprzedzała wcześniej, nie okazała, że poznaje Deming, w ogóle nie patrzyła w jej stronę.
Deming znalazła miejsce pomiędzy Croker „Kiki” Balsan i Bozemanem „Booze'em”
Langdonem i skoncentrowała się na prowadzonej rozmowie.
Daisy Foster, inna czwartoklasistka, mówiła o nieoczekiwanym wyjeździe Victorii.
- Rany, Vix to ma szczęście. Zgromadzenie Europejskie na wszystko im pozwala.
Widzieliście te najnowsze zasady przysłane przez Komitet? Mamy teraz rejestrować
potencjalnych familiantów, żeby zrobili im badania krwi i profil psychologiczny, zanim
„pozwolą” nam z nich skorzystać. Kompletnie ześwirowali! - mówiła, podnosząc kawałek
pizzy i odgryzając kawalątek.
- Kto ma na to czas?
- To dla naszego własnego dobra - Mimi potrząsnęła pustą puszką po dietetycznej coli.
- Tylko niektórzy czerwonokrwiści nadają się na dobrych familiantów. Ryzyko jest spore, a
choroby mogą się okazać niewygodne i kosztowne. Strażnicy powinni byli zrobić to znacznie
wcześniej.
- Zanim się zrobiłaś za dobra na nasze towarzystwo, Mimi, byłaś pierwsza do
naginania zasad - zakpiła Daisy. - Znaczy, ilu ty w ogóle miałaś familiantów? I założę się, że
żaden nie był zarejestrowany.
- Właśnie, może nam powiesz, co się w ogóle dzieje w Radzie? Vix naprawdę
pojechała do Szwajcarii? - zachichotała Willow Frost.
- Dopiero co przysłała mi maila - odparła spokojnie Mimi.
- Spędza wiosenne ferie w Gstaad. Możemy ją odwiedzić, jeśli chcemy.
- Nic mi nie mówiła, że wybiera się na narty! Od kiedy się tak kumplujecie? -
wybuchła Piper, sprawiając wrażenie trochę dotkniętej. Deming pomyślała, że jeśli ta
dziewczyna skrzywdziła swoją najlepszą przyjaciółkę, z pewnością umiała to dobrze
ukrywać.
- Cała Vix - odezwała się Stella Rensslaer. - Nie mogę uwierzyć, że nie pozwoliła nam
urządzić imprezy pożegnalnej! Po prostu zebrała się i zniknęła! I co w ogóle stało się z tym
jej chłopakiem? Nie widziałam go więcej. Nie wydaje wam się, że to jakieś dziwne? Ze nagle
oboje zniknęli? Pamiętacie, co się stało z Aggie Carondolet i wszystkimi tymi ludźmi dwa
lata temu? Założę się, że Rada coś ukrywa.
- Wiecie, ktoś mógłby nam coś powiedzieć, ale nie raczy - rzuciła oskarżycielsko
Piper, patrząc wprost na Mimi.
- Mówiłam wam, że to jest wyłącznie honorowy tytuł. Nie pozwalają mi w ogóle
niczego robić. Znaczy, wyluzujcie - zaprotestowała Mimi. - Zrobili mnie Regentką, bo
Charles zniknął i nie wraca. Rada sama podejmuje wszystkie decyzje, nawet mnie nie
zapraszają na zebrania.
Deming pomyślała, że Mimi mądrze robi, nie zdradzając rówieśnikom zakresu swojej
obecnej władzy ani rozmiarów odpowiedzialności. Po pierwsze, i tak by nie uwierzyli, bo jest
taka młoda. A po drugie, część Zgromadzenia mogłaby się czuci niepewnie, znając prawdę o
jej faktycznych wpływach. Chociaż Azrael i Abbadon byli najdzielniejszymi wojownikami
błękitnokrwistych, ich moc zawsze była kontrolowana przez Parę Bez Skazy. Po zniknięciu
Michała i Gabrieli sprawy miały się zupełnie inaczej. Nic dziwnego, że Rada planowała
zamach stanu.
Froggy rzucił w Bryce'a czosnkowym paluszkiem i po chwili między chłopcami
wywiązała się epicka walka na czosnkowe paluszki. Dziewczyny śmiały się i krzyczały do
chłopaków, żeby przestali - miały czosnek we włosach.
Deming zauważyła, że inni goście patrzą w stronę ich stolika z kwaśnymi minami.
Wampiry robiły przedstawienie, przyciągając uwagę. Zachowywali się zupełnie jak
czerwonokrwiści. Głupio i beztrosko. Deming pochwyciła spojrzenie Mimi, ale Regentka
sprawiała wrażenie zrezygnowanej.
Na zewnątrz - przekazała Mimi i przeprosiła, wstając od stolika. Kilka minut później
Deming zapłaciła swoją część rachunku i wyszła za nią do zaułka na tyłach restauracji, gdzie
mogły ukryć się przed resztą towarzystwa.
- Miałaś mi się meldować każdego ranka. Doszłaś już do czegoś? - zapytała Mimi. -
Te szczury w Radzie zmusiły już archiwistów, żeby rozpoczęli pakowanie Repozytorium. Jak
mogli myśleć, że tego nie zauważę? - z niedowierzaniem potrząsnęła głową.
- Nadal wkręcam się w towarzystwo. To dopiero trzy dni - odparła Deming. - Nie
mam jeszcze nic do zameldowania. Rozpracowanie czegoś takiego musi trochę potrwać.
 Regentka zaczęła nerwowo zwijać kosmyk włosów.
- Moje źródła doniosły mi, że tamci zamierzają podjąć pierwsze działania za jakieś
dwa tygodnie. Chcą przejąć kwaterę główną, odcinając mnie i venatorów na zewnątrz.
- Nie możesz czegoś zrobić?
- Nie mogę odsłonić kart, dopóki nie dam im mordercy na tacy. To jedyny sposób na
utrzymanie Zgromadzenia w całości i przekonanie ich do pozostania.
- Dostarczę ci twojego mordercę na czas. Mimi mocniej objęła się ramionami.
- Trzymam za słowo. Daj mi znać, jak będą jakieś postępy. Odeszła, dołączając do
grupy, która stała teraz na chodniku.
Po chwili zbliżyła się do nich Deming.
- Idziemy do Stelli - poinformowała ją Piper. - Jej brat właśnie wrócił z uniwerku
Browna i przywiózł uroczych kumpli.
- Ja podziękuję - wymówiła się trochę zbyt gwałtownie Deming. Nieoczekiwane
spotkanie z Regentką nieco wytrąciło ją z równowagi. No dobra, musiała działać szybciej,
tak? Popatrzyła na chłopaków, którzy wygłupiali się, rzucając między sobą iPhone'a
należącego do Froggy'ego.
Pożegnała się z dziewczynami i podeszła do Bryce'a.
- Odprowadzisz mnie? - zapytała, przepychając się przez tłumek.
Bryce zmierzył ją wzrokiem. Przez ostatnie kilka dni obracali się w tym samym
towarzystwie, ale do tej pory nie zamienili ze sobą ani słowa. Choć tak naprawdę nie miało to
znaczenia, o ile mu się spodobała, a Deming szczyciła się tym, że jeszcze żaden chłopak jej
nie odmówił.
- Jasne, czemu nie - odpowiedział zgodnie z jej oczekiwaniami. Jego głos przypominał
tabasco z miodem: szorstki i słodki jednocześnie. - Później do was wpadnę - rzucił w stronę
kolegów i odszedł razem z Deming.
Deming lustrowała idącego koło niej przystojnego chłopaka. Jako venatorka zdążyła
już zobaczyć wiele niesprawiedliwości i okrucieństwa, a beztroskie lekceważenie życia
głęboko ją dotykało. Nie obchodziło jej, czy chodziło o życie nieśmiertelne czy śmiertelne,
każde było cenne. Czy Bryce Cutting zdecydował, że życie Victorii nic nie jest warte? A jeśli
tak, to dlaczego?
Obiecała Regentce, że znajdzie mordercę Victorii. Deming nigdy jeszcze nie zdarzyło
się nie dotrzymać obietnicy.
 Trzydzieści
W roli dziewczyny

Chodzenie z Bryce'em było aż za łatwe. Wystarczyło, że odprowadził ją do domu z

pizzerii, żeby założyć, że coś między nimi iskrzy. Następnego dnia w szkole czekał na nią po
każdej lekcji, żeby mogli spędzić trochę czasu razem na korytarzu. Deming nadal starała się
przywyknąć do smaku jego języka w ustach i reagowania na „mała”.
Teraz, w sobotnie popołudnie, chłopcy byli zajęci zwykłym rytuałem po treningu
wioślarskim: grami wideo i obijaniem się. Bryce zaprosił ją na spotkanie w miejskiej
rezydencji Froggy'ego. Zaraz po przyjściu przeprosiła i powiedziała, że idzie do toalety na
piętrze, a w rzeczywistości wślizgnęła się do sypialni Froggy'ego. W czasie, w jakim
czerwonokrwiści policjanci zdołaliby zaledwie zebrać odciski palców, ona przeprowadziła
dokładne rozpoznanie najbliższego otoczenia i historii rodzinnej Froggy'ego.
Skopiowała zawartość jego dysku twardego i wysłała ją do informatyków,
przeprowadziła też test w uroku, aby sprawdzić, czy znajdzie jakieś ślady pamięci duchowej.
Gdyby to on był sprawcą, powinna wyczuć ślady poczucia winy, przerażenia lub
wspomnienie przemocy w jego najbliższym otoczeniu fizycznym. Szczególnie gdyby miał
coś wspólnego z diabelskim płomieniem, który pozostawiał charakterystyczny zapach całe
lata po wypaleniu się - pogorzelisko w Rio de Janeiro nadal się tliło. Ale jedynym przykrym
zapachem, jaki zdołała wykryć, była woń unosząca się z kosza na brudną bieliznę,
zawierającego skarpetki.
Z westchnieniem zamknęła szufladę biurka Froggy'ego. Tak jak podejrzewała, nic
nadzwyczaj dobrego czy okropnego nie kryło się w chłopaku noszącym duszę pomniejszego
anioła, który nie zapisał się niczym szczególnym w historii. Jego rodzice w tym cyklu,
Kernochanowie, praktycznie nie interesowali się sprawami Zgromadzenia. Żadne z nich nie
pełniło funkcji Starszego czy Strażnika - byli apolitycznymi typami, którzy nie potrafiliby
walczyć ze srebrnokrwistymi, choćby miało od tego zależeć ich życie. Jeśli nawet kiedyś byli
Bożymi wojownikami, teraz stali się amerykańskimi bankierami. O ile potrafiła stwierdzić,
jedyną interesującą ich rzeczą była giełda.
- Mała? Jesteś tam jeszcze? - zawołał Bryce.
- Już schodzę, skarbie - odpowiedziała. Do tej pory nie grała roli dziewczyny, w
każdym razie taka rola nie wchodziła w jej służbowe zadania, chociaż oczywiście miała
chłopaków - każdy ich miał w obecnych czasach. Niesłychanie modna stała się zabawa
odwiecznymi więziami, flirtowanie z przeznaczeniem. Starsze pokolenie z niesmakiem
obserwowało lekceważenie, z jakim najmłodsze wampiry traktowały niebiańskie powinności.
Wystarczyło popatrzeć, co stało się z Jackiem Force'em - prawdziwa hańba. I okropna strata.
Zostanie postawiony przed sądem i skazany na spalenie w chwili, gdy powróci do Nowego
Jorku. Oczywiście, o ile będzie jeszcze istniało Zgromadzenie. W przeciwnym razie Deming
nie wątpiła, że Mimi sama zabije brata, nawet bez procesu.
Deming zawsze uważała, żeby nie angażować się zbytnio w związki z chłopakami i
odsuwać ich, zanim sprawy zajdą za daleko. Wiedziała równie dobrze, jak każdy, że kiedy
znajdzie się swojego partnera i rozpozna go w danym cyklu, gra się kończy.
Nieśmiertelna historia Bryce'a została sprawdzona i także okazała się czysta,
niezależnie od jego pochodzenia jako anioła ciemności. Zauważyła jednak, że jego affectus
był niewyraźny, miał mglistobiałą barwę, co oznaczało, że chłopak coś ukrywa. Deming nie
umiała na razie powiedzieć, czy chodziło o coś wspólnego z morderstwem Victorii. Musiała
bardziej się do niego zbliżyć, aby odczytać jego wspomnienia i dowiedzieć, co kryje się w ich
cieniu. Nie lubiła czuć się poganiana, ale Regentka żądała codziennych raportów, więc
Deming musiała znaleźć sposób na przyciśnięcie swojej ofiary.
Pamięć uroku z apartamentu Jamiego Kipa potwierdzała zeznania świadków - Victoria
zostawiła Evana na kanapie i pod koniec imprezy trzymała się z Froggym i Bryce'em. Nie
było żadnych śladów duchowych świadczących o ataku lub porwaniu. Gdyby Victoria została
zabrana wbrew swojej woli, Deming wyczułaby to. Nie. Victoria wyszła z kimś, kogo
uważała za przyjaciela, kto jednak nie okazał się przyjacielem. Czy to był Bryce?
Co ukrywał? Czy jego natura anioła ciemności zatriumfowała? Nie chciała się do
niego uprzedzać, ale trudno jej było się od tego powstrzymać, gdy nie istniało inne
wytłumaczenie.
Deming upewniła się, że w pokoju panuje taki sam rozgardiasz jak w chwili, kiedy do
niego wchodziła, i zeszła na dół. Zastała Bryce'a i jego kumpli rozpartych na kanapach w
pogrążonym w półmroku salonie Kernochanów. Podobnie jak wielu bogatych
nowojorczyków, mieli oni dom wypełniony bezcennymi dziełami sztuki i antykami klasy
muzealnej, wybranymi z pietyzmem przez projektanta wnętrz pobierającego miesięczną
prowizję. A jednak, jak zauważyła Deming, nikt nigdy nie korzystał z tych doskonale
pięknych pokojów.
Zamiast tego projektant zawsze zostawiał jeden pozbawiony okien pokój na tyłach,
wypełniony wygodnymi kanapami, z ogromnym telewizorem na ścianie. Oznaczało to, że
dziewięćdziesiąt procent czasu mieszkańcy spędzali w jednym zagraconym pokoju, podczas
gdy reszta rozległej rezydencji stała pusta, jak dekoracja do sesji fotograficznej magazynu
„Shelter”, na którą zresztą nie wyrażono by zgody. Błękitnokrwista elita nie lubiła przyciągać
uwagi - lepiej nie dopuścić, żeby pospólstwo zorientowało się w ich przywilejach i powstało,
żeby pościnać im głowy. Nawet jeśli Maria Antonina zdołała przeżyć (w obecnym cyklu żyła
w Zgromadzeniu Europejskim jako jedna z najsłynniejszych i najbardziej wymagających
gwiazd filmowych na świecie, a jej apetyt na ciastka pozostał niezmieniony), wampiry
dostały nauczkę.
- Chcemy wpaść do Greenwich, do Rufusa. Zaprosił trochę ludzi na weekend -
oznajmił Bryce. - Za godzinę podleci po nas śmigłowiec, zostajemy tam na noc. Wchodzisz w
to?
Całodzienna impreza, dwadzieścia cztery godziny z jej tajemniczym nowym
chłopakiem i głównym podejrzanym o morderstwo nieśmiertelnej. To była okazja, na którą
Deming czekała. Uśmiechnęła się promiennie i obiecała, że spotka się z nim na lądowisku
śmigłowca, kiedy tylko spakuje torbę.
 Trzydzieści jeden
Całonocna impreza

Posiadłość Kingów zajmowała osiem hektarów te - renów przylegających do plaży w

południowo-zachodnim Connecticut. Ojciec Rufusa był jednym z tych specjalistów od
funduszy hedgingowych, którzy zdołali wzbogacić się na recesji, zamiast stracić pieniądze,
inwestując na przekór rachunkowi ekonomicznemu. Deming zastanawiała się, na ile pasowało
to do zapisów Kodeksu Wampirów o niesieniu ludzkiej rasie oświecenia. Najwyraźniej
obecnie wiele wampirów było zainteresowanych nie tyle wspieraniem ludzi, ile wspieraniem
siebie, na ile tylko się dawało.
Kiedy przyjechali na miejsce, było już po zmroku, a impreza trwała w najlepsze.
Deming weszła za chłopakami do rezydencji, zastając hol zaśmiecony porzuconymi
plecakami i ciśniętymi byle gdzie ubraniami. Głośnemu rapowi towarzyszyły odgłosy
plusków. Rufus King, który rok temu skończył szkołę i studiował teraz na Uniwersytecie
Yale, powitał ich wylewnymi uściskami.
- Cześć, fajnie, że wpadliście. Basen jest z tyłu.
Do rezydencji przylegał przykryty brezentową kopułą basen zewnętrzny, ale był w
niej także basen kryty, znajdujący się pod szklanym dachem atrium w środku domu. Deming
ze swoim towarzystwem skierowała się w tamtą stronę. Przyjaciele Bryce'a byli już w
wodzie, więc i on natychmiast pozbył się spodni, koszuli i skarpetek i zanurkował z głośnym
pluskiem, w samych tylko bokserkach.
- Cześć wam - powiedziała Deming, podchodząc do grupki dziewcząt moczących nogi
w wodzie.
- Cześć, jak tam lot śmigłowcem? - zapytała Stella, ale odwróciła się, zanim Deming
zdążyła odpowiedzieć. Nikt inny nie raczył się z nią przywitać. Piper skrzywiła się i
popatrzyła w inną stronę. Wyraźnie wzięła sobie do serca to, że Deming zlekceważyła ją kilka
dni temu, i od tamtego czasu nie zachowywała się wobec niej przyjaźnie. Ale Piper była
właśnie takim rodzajem dziewczyny, która będzie się złościć, bo jej nowa przyjaciółka
znalazła chłopaka. Niektóre dziewczyny po prostu tak miały i Deming nic nie mogła na to
poradzić. W końcu nie przyjechała tutaj, żeby szukać przyjaciół.
Deming niecierpliwiła się, mając poczucie, że ugrzęzła na głupiej imprezie. Była tu
tylko po to, żeby ostatecznie skreślić Bryce'a Cuttinga z listy podejrzanych. Jeśli po
dzisiejszej nocy affectus Bryce'a nie odsłoni niczego powiązanego z tą sprawą, spróbuje
jeszcze raz przejrzeć zebrane dotąd akta. Była przekonana, że znajdzie mordercę w tej grupce
hedonistycznych, samolubnych nastolatków, ale po tygodniu spędzonym w ich towarzystwie
zaczęła podejrzewać, że jest na niewłaściwym tropie. Irytowało ją, że musi tracić tyle czasu:
morderca Victorii nadal krążył na wolności, a Regentka liczyła, że Deming pomoże jej
zapobiec rozpadowi Zgromadzenia.
Zostawiła dziewczyny i znalazła pustą sypialnię, w której przebrała się w kostium
kąpielowy. Potem dołączyła do grupki dzieciaków zgromadzonych przy barze w kuchni, z
zaskoczeniem odkrywając, że są wśród nich czerwonokrwiści.
Jeden z chłopców popatrzył na nią, kiedy podeszła bliżej.
- Cześć, jesteś Deming, tak? - powiedział. Widziała go w Repozytorium,
wykłócającego się z innym archiwistą, który pakował książki do pudeł. Regentka miała
powody do zmartwień, Rada nie traciła czasu. Jeśli Mimi nie znajdzie sposobu, żeby ich
powstrzymać, z powrotem ukryją wampiry pod ziemią.
- A ty jesteś Oliver - odparła, potrząsając jego ręką. - Przyjaciel Mimi. - Wpadła na
niego raz, wychodząc z gabinetu Regentki.
Wargi Olivera drgnęły.
- A to coś nowego. Tutaj nie jest moją przyjaciółką.
- Ani moją - odpowiedziała i oboje uśmiechnęli się porozumiewawczo.
- Nie wiedziałam, że na tej imprezie będą ludzie - zauważyła, przyjmując plastikowy
kubeczek pełen wódki z odrobiną Mountain Dew. Alkohol był przeznaczony dla ludzi.
Sprawiał, że ich krew, którą wampiry będą później piły podczas caerimonia, stawała się
słodsza.
- Przyjaźnię się z Gemmą Anderson, zauszniczką Stelli. A jeśli chodzi o innych ludzi
na liście gości, to chyba jedno z tych przyjęć rekrutacyjnych - wyjaśnił, mając na myśli to, że
błękitnokrwiści zaprosili grupę ludzi w poszukiwaniu dobrych familiantów. Nazywali to
czasem „degustacją”.
- Ale ty nie startujesz w tej konkurencji - Deming zauważyła mały ślad ukąszenia na
jego szyi. - Wszyscy porządni faceci zawsze są zajęci.
Oliver uśmiechnął się na te słowa, ale jego blady uśmiech powiedział jej wszystko, co
powinna wiedzieć. Kimkolwiek była jego wampirzyca, nie było jej tutaj. Biedny naiwniak.
- Znasz Paula? - Oliver wskazał chłopaka, stojącego koło nich.
- Chodzimy razem na Drzemiącą duszę. Cześć - powiedziała Deming.
- Chyba na Dopingowanie diabla - poprawił ją Paul ze złośliwym uśmiechem.
- Panu Bogu świeczka i diabłu ogarek - zażartował Oliver. - Chodziłem na to w
zeszłym roku. Omawiacie teraz Raj utracony?
Deming pociągnęła łyk z kubeczka i skrzywiła się z powodu smaku.
- Tak. Paul uważa, że Milton za łagodnie obszedł się z Szatanem. Zrobił z niego
romantycznego bohatera, którego mamy pokochać.
- To się nazywa syndrom złego chłopca, laski na to lecą - jasne oczy Paula zalśniły. -
O wilku mowa - mruknął pod nosem. Deming poczuła zimną dłoń na nagim ramieniu.
- Tu jesteś - Bryce nie zawracał sobie głowy witaniem się z pozostałymi chłopakami. -
Chodź, siedzimy przy basenie.
- Przepraszam - powiedziała bezgłośnie Deming do Olivera i Paula, odchodząc z
Bryce'em.
- Rany, nie musiałeś być taki chamski - skarciła go, kiedy weszli do wody. - Nawet
jeśli są czerwonokrwiści, nie są całkiem bezużyteczni. Jeden z nich pracuje w Repozytorium.
W wodzie objęła Bryce'a nogami.
- Tam na górze jest pokój... tylko dla nas - wyszeptała, dmuchając mu w ucho. - Nie
jesteś... z kimś związany, prawda? W każdym razie jeszcze nie?
- Nmmm - pocałował ją w szyję. - A ty?
- Ja jestem gwiezdną bliźniaczką. Nie mam partnera - odparła. W wampirzym świecie
rzadko się zdarzało, by ktoś naprawdę miał rodzeństwo. Gwiezdne bliźniaki były połówkami
tej samej osoby, utworzonymi w Empireum z jednej gwiazdy, która pękła się na dwie części i
zamiast jednej zrodziła dwie dusze, identyczne pod każdym względem.
Deming nigdy nie miała zrozumieć praw rządzących tymi, którzy byli połączeni
więzią krwi, mającymi niebiańskie pokrewne dusze. Tych, którzy byli całością, a przy tym
pozostawali niekompletni. Wielu gwiezdnych bliźniaków zostawało venatorami, tak jak Sam i
Ted Lennoksowie.
Gwiezdne bliźnięta zazwyczaj spędzały swoje cykle samotnie.
Ale to przecież nie znaczyło, że musiała być sama przez cały czas.
- Spotkamy się na górze - powiedziała Bryce'owi. Zamierzała wyłudzić od anioła
ciemności jego cień.
 Trzydzieści dwa
Przesłuchanie

Bryce zawisł nad jej ciałem, mroczny i wspaniały w świetle księżyca. Przesunęła
palcami po liniach twardych mięśni na jego brzuchu. Jego głębokie i uporczywe pocałunki
świadczyły o tym, że był chłopakiem, który zawsze dostaje to, czego pragnie. Każda inna
dziewczyna byłaby podekscytowana, ale Deming miała wrażenie, że całują się chyba od
godziny. Zaczynała się nudzić i niecierpliwić.
Na moment przerwał całowanie jej szyi i popatrzył jej w oczy.
- Coś nie tak? - zapytał ochryple, ponieważ przestała... co ona właściwie robiła? A
prawda, pilnie pojękiwała i wczepiała się palcami w jego włosy.
- Nie, skąd... - odparła i uznała, że czas przejść do rzeczy. To był jeden z powodów,
dla których była tak skuteczną venatorką. Nie potrzebowała używać uroku, żeby wyciągnąć z
ludzi prawdę. Po prostu ich uwodziła. Potrafiła ich doskonale wysłuchiwać, stawała się
ramieniem, na którym można się wypłakać, kimś, komu można się zwierzyć, kimś, kto
wszystko zrozumie. A teraz, kiedy Bryce leżał na niej, miała doskonałą okazję, żeby zapytać
go o coś, czego się nie spodziewał.
- Martwię się o Victorię, o to, co Stella wtedy powiedziała. Myślisz, że to prawda? Ze
wcale nie wyjechała do Szwajcarii, a Rada coś ukrywa?
- Kto wie? - odparł Bryce. - Znaczy, to nie byłby pierwszy raz, prawda?
- Dobrze ją znałeś?
- Vix? Tak samo, jak wszystkich - pochylił się, żeby pocałować ją w kark. Zadrżała
lekko z powodu podmuchu wiatru od okna, a Bryce wziął to za odpowiedź na jego czułe
pieszczoty i zdwoił wysiłki. - Znaczy, znaliśmy się. Była w tej samej paczce. Wiesz, jak to
jest - mruknął.
- Myślisz, że ktoś mógł mieć... bo ja wiem... mieć coś do niej? Może dlatego musiała
wyjechać? - zapytała Deming.
Bryce przycisnął jej ciało swoim, ale zamiast odpowiedzieć, Deming usztywniła się.
- Czasem jeśli dzieciaki mają problemy z kolegami, rodzice wysyłają je do innej
szkoły. Może Victoria miała z kimś problemy. .. Bo ja wiem, choćby z Piper?
Przerwał swoje działania i nie popatrzył jej w oczy. Przypadkowo wybrała imię Piper i
nie spodziewała się, że Bryce zareaguje w taki sposób. Czuła, że całe jego ciało nagle stało się
chłodniejsze. To było interesujące.
 - Piper jej nie lubiła? - zapytała.
- Tego nie powiedziałem - przeturlał się na bok.
Teraz była już absolutnie pewna, że na coś trafiła. Jego affectus miał barwę ciemnego
cynobru i otaczał całe jego ciało, niemal jak fizyczna bariera. Był poruszony, martwił się.
Wiedział coś o Piper i Victorii. Deming poczuła, że serce mocniej jej bije, ale zachowała
nieruchomą twarz. Czy wreszcie zaczynała do czegoś dochodzić?
- Pokłóciły się? Victoria zrobiła coś, co wkurzyło Piper? - naciskała.
- Nic nie zauważyłem - Bryce podrapał się w nos. Wydawało się, że się kurczy, a jego
affectus zapulsował odcieniami szkarłatu i czernią, lśniąc w ciemności jak flara.
Deming zagłębiła się w urok, przepychając przez zaklęcia chroniące jego duszę przed
intruzami. Rozgarnęła mgłę jego pamięci. I wtedy zobaczyła wspomnienie, które
spowodowało jego zdenerwowanie. Noc imprezy, Piper Crandall kłócąca się z Victorią
Taylor. Nie wiedziała, o czym dziewczęta rozmawiają - Bryce stał za daleko, żeby je słyszeć -
ale widać było, że kiedy wychodziły razem, Piper była skrajnie zdenerwowana. Co oznaczało,
że to Piper była ostatnią osobą, która widziała Victorię żywą. Victoria wyszła z Piper, a
potem nikt już jej nie widział.
To było wszystko, czego potrzebowała. Deming wycofała się i pozbierała ubranie.
Musiała jeszcze raz przejrzeć akta Piper i sprawdzić, co przeoczyła.
- Dokąd idziesz?
- Przepraszam, zapomniałam ci powiedzieć. Muszę wracać do miasta, bo jutro mam
się spotkać z wujkiem - rzuciła, nie oglądając się za siebie.
Zostawiła Bryce'a samego w łóżku i na palcach zeszła na dół. Minęła północ, a
impreza się zakończyła. Większość błękitno - krwistych wyjechała lub wycofała się do którejś
z licznych sypialni. Kilkoro czerwonokrwistych drzemało na kanapach lub leżało na
podłodze, porzuconych przez swoich nowych panów.
- Cześć! - powiedziała, wpadając przy drzwiach wejściowych na Paula Rayburna. -
Diabelski chłopak.
- No cześć, co jest? - zapytał, zaskoczony jej widokiem. Dostrzegła, że nie miał na
szyi śladów ukąszenia, co oznaczało, że nie został wybrany. Był całkiem uroczy, ale Deming
zauważyła, że większość wampirzych dziewczyn na imprezie nie leciała na inteligentnych i
wrażliwych chłopaków. Uważały, że są „wodniści”. Ku swojemu zaskoczeniu poczuła z tego
powodu dziwną ulgę. Dlaczego miałoby ją obchodzić, gdyby inna wampirzyca naznaczyła go
jako swoją własność?
- Wychodzisz? - odpowiedziała pytaniem. Zamierzała przebiec drogę powrotną,
korzystając z velox, ale taka podróż by ją zmęczyła. - Jedziesz na Manhattan? Mógłbyś mnie
podrzucić?
- Właściwie... - rozejrzał się. - Czekałem na kogoś. Ale w porządku. Nie no, pewnie.
Czemu nie. Jestem samochodem brata.
- Świetnie - uśmiechnęła się. - Mieszkam w Village.
 Trzydzieści trzy
Opowieść o dwóch przyjaciółkach

Paul Rayburn prowadził z dwiema rękami ułożonymi prawidłowo na kierownicy.

Rzucał Deming nieśmiałe spojrzenia. W końcu odchrząknął.
- Myślałem, że byłaś z Bryce'em.
- Byłam - ziewnęła Deming. - Ale już nie jestem. - Tamto było na pewno skończone.
Teraz, kiedy znała sekret Bryce'a Cuttinga, nie potrzebowała go już do niczego.
- Szybko poszło... Lubisz łamać serca? - zapytał Paul.
- A od kiedy tak cię interesuje moje życie uczuciowe? - odparła zaczepnie.
Paul spojrzał przez ramię, żeby zmienić pas, a ich oczy na moment się spotkały.
- Od samego początku.
Zakochał się w niej. Podejrzewała to, mogła odczytać jego affectus za każdym razem,
kiedy na nią spojrzał. Deming poczuła dziwny dreszcz emocji. Pragnącego jej anioła
ciemności zostawiła na łóżku w sypialni, ale siedząc w samochodzie ze zwykłym
śmiertelnikiem czuła coś, czego nie doświadczała kilka minut wcześniej. Zainteresowanie.
Przyciąganie. Najwidoczniej inteligentni wrażliwcy byli w jej typie. Zaczęła się zastanawiać,
jak smakowałaby jego krew - mogła się założyć, że te uprzedzenia były bezpodstawne.
- Ale muszę cię ostrzec, że mnie się tak łatwo nie pozbędziesz - odezwał się Paul.
- Nie?
- Nie, serio. Gdybyś była moją dziewczyną, nie dopuściłbym na przykład, żebyś
wyszła z imprezy z innym gościem.
- A co jeszcze byś zrobił? - zapytała, zaciekawiona.
- Nie muszę ci się spowiadać - zarumienił się.
- Bo mogę sobie całkiem sporo wyobrazić - uśmiechnęła się. To było przyjemne. W
powszechnym mniemaniu o tym, że dany człowiek zostawał wybrany jako familiant,
decydowało czysto fizyczne zainteresowanie ze strony wampira, kierującego się wabiącą
chemią krwi. Deming nie naznaczyła jeszcze żadnego człowieka jako familianta. Chociaż
coraz więcej wampirów zaczynało pić krew w młodszym wieku, sama nie planowała tego
przed osiemnastymi urodzinami.
Kiedy Paul sięgnął, żeby wyjąć iPada ze schowka, jego dłoń przypadkowo musnęła
dłoń Deming, która poczuła przepływający między nimi prąd elektryczny. Zupełnie jakby
była zapałką, która zapłonęła pod jego dotykiem. Nagle straciła oddech.
 Czy to było to, o czym wszyscy mówili? Żądza krwi? Do tej pory nigdy tego nie
doświadczyła: głodu, przenikliwego, niemożliwego do pomylenia z niczym pragnienia krwi
konkretnego człowieka.
- Wszystko dobrze? Jesteś jakaś blada.
- W porządku - Deming spojrzała w drugą stronę. Podniosła rękę, żeby zakryć usta. Jej
kły się wysunęły, w ustach zbierała się ślina. Pragnęła go. Pragnęła go tak mocno, że musiała
przywołać całe swoje opanowanie, żeby się na niego nie rzucić. Czymkolwiek to było, nie
miała teraz czasu. Nawet jeśli pragnęła Paula i po raz pierwszy w życiu doświadczała żądzy
krwi, musiała się skoncentrować. Miała zadanie do wykonania.
- Skąd znasz to towarzystwo? - zapytała lekko, starając się zignorować napięcie
pomiędzy nimi. - Przez Gemmę?
- Mhm. Ale to Piper mnie zaprosiła. Chyba musiała, bo stałem tuż koło niej, kiedy się
umawiali. To było z litości.
Wzmianka o Piper sprawiła, że Deming skoncentrowała się znowu.
- Piper jest fajna... - powiedziała, pozwalając mu przejąć pałeczkę. Chciała się
dowiedzieć, co inni myślą o Piper. Wspomnienia Bryce'a zawierały jeden fragment układanki,
ale jeśli miała przyszpilić Piper Crandall, potrzebowała o wiele więcej informacji, które
mogłyby posłużyć jako materiał dowodowy.
Paul znowu zmienił pas.
- Piper jest spoko. Trzymacie się razem, nie?
- Tak jakby. Słyszałam, że była bardzo blisko z jakąś Victorią Taylor, która wyjechała,
zanim tu przyszłam.
Bawił się ustawieniami stereo, a samochód zakołysał się lekko.
- No ekstra, przejechałem zjazd. Co mówiłaś? Piper i Victoria? - zapytał, podczas gdy
w tle grali Cowboy Junkies.
- Były najlepszymi przyjaciółkami? - przypomniała Deming.
- Znaczy, przyjaźniły się, do czasu...
- Do czasu? - Deming pochyliła się do niego. Paul spojrzał na nią.
- Wiesz, nie słucham plotek, szczególnie o tych, którzy nie zauważają mojego
istnienia. To poniżające. Ale co ja ci mogę powiedzieć? Chodzę do tej szkoły i nie jestem
głuchy. Słyszałem, że Victoria i Bryce umawiali się, a Piper dowiedziała się o tym na tej
imprezie u Jamiego Kipa.
- Serio? Victoria i Bryce? Chodzili ze sobą? - Nie znalazła o tym wzmianki w żadnym
raporcie, a Victoria nie odgrywała znaczącej roli we wspomnieniach Bryce'a.
 - No. I Piper się o to na serio wkurzyła. - Widać było, że Paul kłamał, mówiąc, że nie
lubi plotek. Był skąpany w żółtym świetle, ciepłym blasku podkreślającym jego rysy.
- Ale co to Piper obchodziło?
- Piper i Bryce byli parą - wzruszył ramionami Paul. - Myślałem, że wszyscy o tym
wiedzą.
Więc o to dziewczyny kłóciły się na imprezie, dlatego Piper wyglądała na tak bardzo
wściekłą. To była ta sekretna uraza, której szukała Deming, trucizna w jabłku. Znała te
mroczne, gwałtowne emocje, które pochłaniały życia i sprawiały, że ktoś mógł torturować i
spalić najlepszą przyjaciółkę, uznając, że jej życie jest warte tyle, co garść drewnianych
wiórów. Jako venatorka widziała, jakie konsekwencje dla tego, co wydawało się bliską
przyjaźnią, mogą przynieść gorycz, pretensje i zazdrość. Piper i Victoria pokochały tego
samego anioła ciemności.
Piper i Bryce byli parą, ale Victoria wcisnęła się między nich. Zazdrość o chłopaka
popchnęła jedną z przyjaciółek przeciwko drugiej. Deming nie przypuszczała, by Bryce
wiedział, co zrobiła Piper, ale podejrzewał wystarczająco wiele, aby mieć poczucie winy.
Tamtej nocy na imprezie Jamiego Kipa Piper odkryła, że jej najlepsza przyjaciółka ją
zdradziła.
Nareszcie Deming znalazła to, czego szukała: motyw.
 Trzydzieści Cztery
Niezwiązana

Siedząca po drugiej stronie stołu w pokoju przesłuchań Piper Crandall popatrzyła na

Deming z wściekłością. W poniedziałkowe popołudnie, po szkole, bracia Lennox
przyprowadzili podejrzaną na przesłuchanie do kwatery głównej venatorów.
- Ty! - warknęła, kiedy zobaczyła Deming wchodzącą do pozbawionego okien pokoju.
- Czego chcesz? O co tu chodzi? Powiedzieli, że muszę przyjechać tu i odpowiedzieć na kilka
pytań. Jesteś pieprzoną venatorką? Co jest grane?
- Chciałabym porozmawiać z tobą o Victorii Taylor - odparła spokojnie Deming.
Zmieniła strój modnej jak z żurnala licealistki na przepisową czerń venatorów. Po raz
pierwszy od przyjazdu do Nowego Jorku czuła się wreszcie sobą. Zrzucenie przebrania
przyniosło jej prawdziwą ulgę. Spędziła cały weekend, przeglądając akta i zbierając
materiały. Teraz była przygotowana.
- Co z Victorią? - zapytała nerwowo Piper.
Deming włączyła telewizor na ścianie i wcisnęła przycisk odtwarzania.
- Widziałaś to nagranie? - zapytała.
- Jasne, pełno go w sieci. To jakiś film o wampirach, robiony przez Konspirację.
- To nie jest zwiastun filmowy. To się działo naprawdę. A na filmie jest Victoria.
Mamy jeszcze jeden. Wygląda znajomo? - Deming włączyła nagranie spalenia Victorii,
starając się zachować spokój, chociaż trudno jej było na to patrzeć.
Twarz Piper straciła wszelkie barwy, dziewczyna przycisnęła dłonie do twarzy.
- Boże. Boże. Czy ona... Boże... to naprawdę... nie... nie. Nie Victoria. Ona miała być
w Le Rosey... co się stało... Boże...
Deming przerwała jej. Musiała przyznać, że dziewczyna jest dobrą aktorką, ale
Deming nie wierzyła jej za grosz.
- W wieczór imprezy u Jamiego Kipa dowiedziałaś się, że twoja najlepsza
przyjaciółka umawia się z twoim byłym chłopakiem.
- O czym ty mówisz? - chlipnęła Piper. Jej nos i oczy były intensywnie czerwone. -
Victoria nie żyje? Boże. Co się stało? Kto to zrobił?
Deming poczuła przypływ współczucia, ale widywała to już wcześniej - podejrzanych,
którzy nie potrafili poradzić sobie z ogromem swojej zbrodni, którzy szczerze wierzyli, że nie
mogliby skrzywdzić swoich bliskich. Kontynuowała bezlitosne przesłuchanie.
 - Victoria stanęła między wami, więc chciałaś ją ukarać. Chciałaś jej śmierci i
wymyśliłaś groźbę pod adresem Konspiracji, żeby zamaskować prawdziwy powód. Żeby
ukryć swój motyw.
Przeglądając ponownie akta Piper, Deming zauważyła, że dziewczyna była młodszym
członkiem Konspiracji. To oznaczało, że dysponowała obszerną wiedzą o działaniach
podkomitetu, wiedziała, jaki guzik należy nacisnąć i jak stworzyć złudzenie prawdziwego
złamania zasad bezpieczeństwa.
- Nie rozumiem... - jęknęła Piper. - Victoria... dlaczego... Boże, dlaczego...?
- Właśnie, dlaczego. Dlaczego chciałaś jej śmierci? Ponieważ wtrąciła się w
najświętszy związek, jaki istnieje na świecie. Ponieważ ty i Bryce Cutting jesteście połączeni
więzią.
Kiedy przychodziło co do czego, wszystko tak naprawdę sprowadzało się do więzi.
Deming, z nikim niezwiązana, nie potrafiła nigdy w pełni zrozumieć, o co tyle hałasu. Z jej
punktu widzenia więź tylko wszystko komplikowała.
Zupełnie jak w sprawie z porwaniem, w Szanghaju, kiedy pieniądze okazały się nie
przyczyną, lecz zasłoną dymną. Wampir, który porwał Liling, był przekonany, że jest jej
partnerem i chciał ją ukarać za to, że zakochała się w kimś innym. Zamierzał własnoręcznie
zastosować prawa Kodeksu. Deming uratowała dziewczynę w ostatniej chwili. I całe
szczęście, ponieważ ostatecznie okazało się, że chłopak się mylił. Nigdy nie było między nimi
żadnej więzi.
Niektóre wampiry uważały, że więź to tylko historie miłosne i romantyczność. Dusze
poszukujące się przez całe stulecia.
Ale Deming wiedziała, że nic nie jest takie proste. Nie, jeśli chodziło o uczucia i
więzi. Victoria Taylor nie była pierwszą ani ostatnią ofiarą więzi.
Po dłuższej chwili przygniatającej ciszy Piper wreszcie się odezwała.
- Chwilę ci zabrało, żeby to załapać, nie? - powiedziała z goryczą, ocierając oczy. - Ze
Bryce należy do mnie. Wyraźnie ci to nie przeszkadzało, kiedy dobierałaś się do niego na
imprezie u Rufusa.
Deming zarumieniła się.
- To bez znaczenia.
- Tak? No dobra, venatorko. Nie wiem, skąd wzięłaś ten idiotyczny pomysł, że
Victoria „ukradła” mi Bryce'a, a ja ją za to zabiłam. To kompletna brednia. Victoria była moją
przyjaciółką. Najlepszą przyjaciółką, jaką kiedykolwiek miałam. Nigdy by nie stanęła między
nami. Zapytaj kogokolwiek w szkole. Victoria nawet nie lubiła Bryce'a. Nie mogła uwierzyć,
że to on jest moim wampirzym bliźniakiem. „Nie ten dupek”, powiedziała mi. Tak, wkurzyła
mnie tym. Ale bardziej mnie wkurzyło to, że na imprezie u Jamiego Kipa Bryce nie chciał
przyznać, że mnie rozpoznaje. Potrzebuje chwili oddechu, powiedział. Potrzebuje czasu, żeby
mieć pewność. Byłam na niego wściekła, a Vix próbowała mnie uspokoić, więc
nawrzeszczałam na nią. Ale Vix była prawdziwą przyjaciółką. Tak naprawdę jedyną osobą,
jaka kiedykolwiek próbowała stanąć między mną a Bryce'em, byłaś ty, pieprzony
niezwiązany odmieńcu. Załatw mi próbę krwi. Przeszukaj moją pieprzoną podświadomość.
Mówię prawdę.
 Trzydzieści pięć
Druga ofiara

Deming drżała, wychodząc z pokoju przesłuchań. Ted Lennox popatrzył na nią ze

współczuciem.
- W uroku widać to jak na dłoni.
- Wiem - opadła na najbliższe krzesło. Także to widziała, nawet wyraźniej od nich,
ponieważ nie potrzebowała się zagłębiać w wymiar zmierzchu, aby zobaczyć affectus Piper.
Była tak pewna siebie - Victoria uganiająca się za Bryce'em wyjaśniała wszystko,
nikogo w społeczności błękitnokrwistych nie darzono taką nienawiścią, jak osoby, która
weszła pomiędzy połączonych więzią. Nikogo. Wystarczyło popatrzeć na bliźniaki Force.
Kiedy zapytała Bryce'a Cuttinga o Piper, wyglądał, jakby dręczyło go poczucie winy i
rzeczywiście czuł się winny - ponieważ wiedział, że zdradza swoją partnerkę. Przywołanie
imienia Piper, kiedy był z Deming, przeraziło go. Bryce faktycznie zareagował na imię Piper,
ale nie z tych powodów, jakich spodziewała się Deming.
Deming do tego stopnia wierzyła w swoją zdolność odczytywania affectus, że
natychmiast wyciągnęła wniosek, iż to Piper jest morderczynią. Zagrożenie zerwania więzi
doprowadziło ją do uknucia skomplikowanego planu, mającego na celu zabójstwo jej
najlepszej przyjaciółki. Deming nie mogła się bardziej pomylić, nawet gdyby się specjalnie
starała.
Sam Lennox wyłonił się z wymiaru uroku i ścisnął jej ramię.
- Przykro mi. Ale trop wydawał się dobry.
Dobry trop, ale niedostatecznie dobry. Nieprawdziwy. Znalazła się z powrotem w
punkcie wyjścia. Tam, gdzie zaczynała. W ciemności. Nigdzie. Bracia Lennox byli życzliwi,
ale widziała ich rozczarowanie.
- Tak przy okazji, Regentka chce cię widzieć u siebie w gabinecie tak szybko, jak to
możliwe - powiedział cicho Sam.
Po przybyciu do kwatery głównej Deming została skierowana do niewielkiej
poczekalni. Musiała tam siedzieć kilka godzin, do towarzystwa mając tylko monotonnie
brzęczący wiadomościami z Fox News Network telewizor i kilka starych magazynów. W
końcu pojawiła się sekretarka Mimi.
- Może cię teraz przyjąć, skarbie - oznajmiła Doris.
Deming weszła do gabinetu i usiadła przed potężnym biurkiem. Widać było, że
Regentka jest w parszywym humorze. Venatorka pomyślała, że nigdy nie widziała nikogo z
czarniejszą barwą affectus i przygotowała się na połajankę.
Ale po długim milczeniu Mimi tylko westchnęła.
- Masz szczęście. Piper jest do tego stopnia zaszokowana informacją o śmierci
Victorii, że Crandallowie nie zdecydowali się na złożenie skargi.
- Ponoszę za to pełną odpowiedzialność. Jeśli chcesz, żebym zrezygnowała... -
Deming z wysoko podniesioną głową popatrzyła wprost na swoją przełożoną. Wcześniejsze
wydarzenia stanowiły cios dla jej dumy, ale nie miała czasu na użalanie się nad i sobą. Czuła
się potwornie zawstydzona i przysięgła sobie, że spłaci dług wobec Piper, doprowadzając
prawdziwego mordercę Victorii przed oblicze sprawiedliwości.
- Nie. Nie zgadzam się. Potrzebujemy cię jeszcze bardziej niż wcześniej. Kiedy
rozpracowywałaś podejrzaną, ja dostałam coś takiego - Mimi obróciła ekran, żeby Deming
mogła spojrzeć. Tym razem nagranie było znacznie krótsze. Stanowiło tylko zatrzymany
obraz związanego i skutego wampira. Ale wiadomość pozostała bez zmian. W wigilię
znikającego sierpa zobaczycie, jak spłonie wampir.
- Kto to jest? - zapytała Deming, zachowując spokój w obliczu nowej tragedii.
- Stuart Rhodes. Czwartoklasista z Duchesne. Zaginął po imprezie u Rufusa Kinga w
Connecticut. W sobotę. Byłaś tam, prawda?
- Tak - Deming przywołała wspomnienia z tamtego wieczora, ale była zbyt zajęta
Bryce'em, żeby zwracać uwagę na pozostałych. Nie zauważyła nic podejrzanego. Stuart
Rhodes. Kim był Stuart Rhodes? Nie należał do grupy towarzyskiej. Ale to była impreza z
„degustacją”, co zazwyczaj oznaczało, że zaproszeni zostawali wszyscy błękitnokrwiści z
Duchesne. Deming mgliście pamiętała drobnego, cichego chłopaka, który trzymał się z boku,
obserwując towarzystwo przez grube okulary.
- W każdym razie to jest to samo. Takie samo nagranie, jak w przypadku Victorii -
powiedziała Mimi.
- Czy Victorię Taylor i Stuarta Rhodesa coś łączyło?
- O ile wiem, nie. Stuart nie jest... No, powiedzmy, że ma własne grono przyjaciół -
odparła oględnie Mimi.
- Czyli myślisz, że został wybrany przypadkowo? Regentka wzruszyła ramionami.
- To już chyba ty musisz ustalić. W każdym razie, tak jak poprzednio, jego lokalizacja
została ukryta. Nie możemy znaleźć go w uroku.
- To się pojawiło w internecie? - Deming wskazała na ekran. Mimi skinęła głową.
- Tak, ale Konspiracja pracuje nad dodaniem do obrazu sloganu reklamowego
Wyssanych. Powinni to wrzucić do sieci w ciągu godziny.
- To dobrze, przynajmniej załatwi sprawę ujawnienia.
- Ale nie pomoże znaleźć naszej ofiary - zauważyła Mimi. - Widziałaś nagranie, a do
znikającego sierpa tym razem pozostały tylko trzy dni. Udało mi się na razie ukryć przed
Radą wiadomość o nowym zakładniku. Nie mogę znowu zdjąć zaklęć ochronnych, zresztą
poprzednio to nic nie dato. Więc zajmij się tym, po co zostałaś tu sprowadzona. Lepiej coś
wymyśl, Chen! Znajdź mi tego mordercę! Znajdź Stuarta! Albo Bóg mi świadkiem, że jeśli
Zgromadzenie się rozpadnie, pociągnę cię za sobą.
- W tym momencie Regentka nie potrzebowała wymiaru uroku, by wyglądać jak
mściwy Anioł Śmierci.
Ale Deming nie poruszyła się na swoim miejscu.
- Tak jest.
- Jesteś strasznie pewna siebie - prychnęła Mimi. - Co zamierzasz?
- To, co powinnam była zrobić zaraz po przyjeździe do Nowego Jorku. Wędrówkę
śmierci.
 Trzydzieści sześć
Przygotowania

Następnego ranka bracia Lennox uważnie wysłuchali Deming, wyjaśniającej im, co

powinno zostać przygotowane przed jej misją. Po wczorajszym upokorzeniu spodziewała się,
że nie będzie już mogła pracować w Nowym Jorku, ponieważ pozostali venatorzy zażądają
odsunięcia jej od sprawy i natychmiastowego odesłania do Chin. Jednakże bracia okazali się
niezwykle wyrozumiali. Zapewnili ją, że takie rzeczy stale się zdarzają. Venatorzy nie są
nieomylni. Popełniają błędy. Ważne jest, aby się nie poddawać.
Zgodnie z planem cała trójka miała wejść w wymiar uroku. Sam powinien pozostać na
najwyższym poziomie, wypatrując niebezpieczeństw, podczas gdy Ted miał podążyć za
Deming tak daleko, jak zdoła, zatrzymując się tuż przed poziomem podświadomości. Po
wejściu w stan śmierci klinicznej Deming zdoła wślizgnąć się pod zaklęcie maskujące,
znaleźć Stuarta i wciągnąć jego ciało z rzeczywistego świata w wymiar uroku, gdzie jej
współpracownicy będą czekali z pomocą, a wreszcie cała czwórka powróci do rzeczywistości.
- To nadal ryzykowne - potrząsnął głową Sam. - Kiedy wejdziesz w stan
protoświadomości, będziesz zdana tylko na siebie i możesz nie wrócić na czas do swojego
ciała.
- Tak, wiem. Technicznie rzecz biorąc, będę martwa przez pięć minut, a moje serce
przestanie bić. Ale pięć minut tutaj to jakieś pięć godzin w wymiarze uroku. Będę miała
mnóstwo czasu.
- Twoja decyzja. Deming skinęła głową.
- Zrobimy to jutro wieczorem. Potrzebuję dnia, żeby się przygotować.
Aby przygotować się do wędrówki śmierci, musiała zaznajomić się z każdym
szczegółem obecnych i przeszłych wcieleń obu ofiar. Nieśmiertelna historia
błękitnokrwistych sprawiała, że nigdy nie mogła przewidzieć, co napotka w czasie wędrówki
i wolała być przygotowana. Miała przeczucie, że Stuart Rhodes nie był przypadkową ofiarą,
nawet jeśli nic nie wskazywało na jego powiązania z Victorią Taylor. Po niezliczonych
wcieleniach w roli Poszukiwaczki Prawdy Deming wiedziała, że rzeczy rzadko wyglądają tak,
jak się to przedstawia na pierwszy rzut oka. Chociaż pozornie Victorii Taylor i Stuarta
Rhodesa nic nie łączyło, rzeczywistość zazwyczaj okazywała się znacznie bardziej
skomplikowana.
Matka Stuarta Rhodesa przebywała za granicą, więc Deming zostawiła jej asystentce
wiadomość, że prosi panią Rhodes o kontakt, gdy tylko to będzie możliwe. W międzyczasie
matka Victorii Taylor zgodziła się spotkać z Deming przy filiżance kawy po południu. Nawet
jeśli nie można już było niczego zrobić dla Victorii, Deming miała nadzieję, że rodzice
dziewczyny w tym cyklu mogą pomóc w tej sprawie, dostarczyć jakichś informacji o
powiązaniach między dwiema ofiarami.
Po południu spotkała się z Gertrude Taylor w kawiarni przy Museum of Modern Art.
Gertruda była jedną z głównych kuratorek muzeum i pracowitą członkinią Komitetu.
Taylorowie zostali poinformowani o śmierci Victorii, ale zabroniono im noszenia żałoby,
ponieważ Regentka nalegała, by cała sprawa pozostała utajniona do czasu jej wyjaśnienia.
Zgodnie z raportami senatorów, Taylorowie niezbyt interesowali się swoją córką i
praktycznie jej nie znali, więc Deming nie wiedziała, czego się spodziewać.
- Miło mi cię poznać - uśmiechnęła się Gertrude, kiedy usiadły w zatłoczonej
kawiarni.
- Dziękuję, że zgodziła się pani ze mną spotkać, pani Taylor.
- Mów mi Gertrude. Wiem, że nie jesteś naprawdę uczennicą Duchesne. Jesteś
venatorką, która ma ustalić, kto odpowiada za śmierć Victorii, prawda?
- Taki mam zamiar - przytaknęła Deming.
- To dobrze - Gertrude zamieszała zieloną herbatę. Z bliska Deming mogła dostrzec
głębokie linie wokół jej oczu. Chociaż ta kobieta sprawiała wrażenie spokojnej i zadowolonej
z życia, w jej twarzy krył się cień smutku, którego nie mogły zamaskować żadne operacje
plastyczne ani wampirze geny. Raporty się myliły. Ta kobieta wyraźnie cierpiała.
- Victoria była dla nas pierwsza. Nigdy wcześniej nie zostaliśmy poproszeni o
przyjęcie duszy. Dom Kronik wyczytał nasze imiona i byłam naprawdę podekscytowana.
Victoria była uroczym dzieckiem. Zawsze miała tylu przyjaciół. Nie mogę sobie wyobrazić,
jak ktoś mógłby chcieć ją skrzywdzić. Szczególnie ktoś, kto ją znał.
- A we wcześniejszych cyklach? Czy cokolwiek w jej przeszłości mogłoby
sugerować... urazę? Słabość? Cokolwiek?
- Nic mi o tym nie wiadomo. Deming wyjęła notes.
- Kiedy żyło jej ostatnie wcielenie? Mówiła coś o tym?
- Niech pomyślę... Wydaje mi się, że na początku przemiany, kiedy do Victorii zaczęła
wracać pamięć krwi, wspominała, że chyba po raz ostatni była w cyklu we Florencji, jakoś w
piętnastym wieku - pamiętała, że pracowała w warsztacie Michała Anioła. Wydaje mi się, że
jej akta będą w Domu Kronik. W jej wieku pamięć krwi bywa jeszcze zawodna.
- Bardzo dziękuję, naprawdę mi pomogłaś.
 - Nie, to ja dziękuję. Rada nie informuje nas o niczym, ale cieszę się, że zatrudnili do
pracy nad tą sprawą kogoś twojego kalibru - Gertrude Taylor wstała od stolika i ze łzami w
oczach potrząsnęła dłonią Deming. Przez moment nie wyglądała jak onieśmielająca dama z
towarzystwa czy upadły anioł, ale po prostu jak matka opłakująca córkę.

***

Kilka godzin później oddzwoniła wreszcie matka Stuarta Rhodesa. Rhodesowie byli
antropologami, obecnie przebywającymi na wykopaliskach w Egipcie. Z akt Stuarta Deming
wywnioskowała, że wychowywał się praktycznie sam. Gdy zaczęła się przemiana, został
właściwie pozostawiony bez nadzoru.
Amelia Rhodes nie sprawiała wrażenia szczególnie zaniepokojonej zniknięciem syna.
- To chyba jakiś głupi dowcip, prawda? - zapytała, przekrzykując ryk helikoptera. -
Rozmawiałam kilka dni temu ze Stuartem. Miał iść na jakąś imprezę i strasznie się tym
ekscytował. Wie pani, nie zapraszali go zbyt często.
- Obawiam się, że to nie jest dowcip. Regentka udzieliła mi pozwolenia na
poinformowanie pani, że to, co stało się ze Stuartem, spotkało wcześniej inną uczennicę
Duchesne, wampirzycę z naszej społeczności. - Deming wtajemniczyła rozmówczynię we
wszystkie krwawe szczegóły. - Stuart jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie.
- No cóż, czego pani od nas oczekuje? Nie prosiliśmy o niego.
- Nie składała pani wniosku w Domu Kronik o zezwolenie na posiadanie dziecka w
tym cyklu?
- Składałam, ale wieki temu. W jednym z przeszłych wcieleń pomyślałam, że
powinnam doświadczyć bycia matką. Ale zanim przyszła moja kolej, zdążyło mi się już
odwidzieć.
- Być może mogłaby mi pani powiedzieć coś o nim, to pomogłoby uratować mu życie.
Może pamięta pani, czy nie wspominał czegoś o przeszłych wcieleniach? Albo o tym, kiedy
po raz ostatni był w cyklu?
- Coś mówił, ale naprawdę nie pamiętam. Chyba gdzieś w Europie? Przykro mi.
Znajdziecie go, prawda? Zanim go spalą jak tę nieszczęsną dziewczynę. Całkiem się
przywiązałam do tego chłopaka. Z powodu naszej pracy ja i mój mąż nie widujemy się ze
Stuartem za często, ale tęsknimy za nim.
 Trzydzieści siedem
Dom Kronik

Tego wieczora Deming jeszcze raz przestudiowała wszystkie akta, zwracając

szczególną uwagę na tajemniczą wiadomość, odkrytą przez venatorów na pierwszym
nagraniu. Początkowo zlekceważyła ją jako element mający odwracać uwagę, ale teraz
przyjrzała się jej ponownie. Szef Repozytorium uważał, że udało im się złamać szyfr, a trzy
obrazy - pieczęć Lucyfera, jagnię będące symbolem ludzkości oraz znak sojuszu -
wskazywały, że Niosący Światło sprzymierzył się z czerwonokrwistymi. Jeśli mieli rację, to
oznaczało, że ktokolwiek porwał zakładników i przygotował nagrania, był częścią tego ruchu.
Człowiek służący Croatanom? To wydawało się po prostu nie do pomyślenia, dlatego
początkowo zignorowała takie wyjaśnienie jako fałszywy trop. Myśl o tym, że mogłaby to
być prawda, niepokoiła zazwyczaj niewzruszoną venatorkę.
Przed świtem zakradła się do Duchesne, żeby zabrać z szafki trzymanego na szczęście
żółwia z jadeitu - był to niemądry przesąd, ale nie chciała bez niego udawać się na wędrówkę
śmierci. Jej bliźniaczka kupiła dwie figurki na targu w Hongkongu, a Deming nabrała nawyku
zabierania małego talizmanu wszędzie, gdzie się udawała. Chciała wślizgnąć się do szkoły i
wrócić, zanim ktoś ją zauważy i zacznie zadawać pytania. O tak wczesnej porze w szkole byli
tylko dozorcy, dlatego z zaskoczeniem wpadła na Paula Rayburna, który wyszedł z wózkiem
pełnym książek z biblioteki na trzecim piętrze. Szafki trzecioklasistów znajdowały się
naprzeciwko biblioteki.
- Cześć, Paul - powiedziała Deming.
- O, cześć - odparł, a jego affectus przybrał barwę odcienia pomarańczu, jak zwykle w
jej obecności.
- Co tu robisz?
- Pomagam w bibliotece. To część programu stypendialnego - wyjaśnił Paul, dzwoniąc
kluczami. - Staram się wyrobić ze wszystkim przed szkołą. To lepsze, niż siedzieć po
lekcjach. - Sprawiał wrażenie sennego i zmęczonego, a Deming poczuła przypływ wzruszenia
na myśl o tym, ile kosztowało go bycie uczniem Duchesne. Komuś niezamożnemu nie mogło
być łatwo w otoczeniu takich bogaczy.
Poczuła znajome ukłucie żądzy krwi z powodu jego bliskości, ale jego nieśmiały
uśmiech wywoływał też inną reakcję, sięgającą głębiej niż samo pragnienie wypicia jego
krwi.
 - Jeszcze słońce nie wzeszło - powiedziała, wpychając swoje akta do torby na książki.
Uświadomiła sobie, że czuje ukłucie w sercu na myśl o tym, że po dzisiejszym dniu
prawdopodobnie nigdy go nie zobaczy. Kiedy znajdzie Stuarta, a była przekonana, że zdoła to
zrobić, jej zadanie będzie skończone i wyjedzie ze Stanów.
Szkoda, biorąc pod uwagę, że czuła coś do Paula - skomplikowaną mieszankę
pożądania i uczucia, którego nie potrafiła nazwać. Bała się tego, ponieważ do tej pory całe
życie podporządkowała dyscyplinie i porządkowi. Jej uczucia do niego stanowiły czynnik
rozpraszający. Mogły zakłócić jej ocenę sytuacji, o ile jeszcze tego nie zrobiły. Najlepsi
venatorzy nie poddawali się emocjom, a Deming zawsze starała się być najlepsza.
- No wiem - wzruszył ramionami. - Przywykłem. A co ciebie tak wcześnie tu
sprowadza?
- Szczerze mówiąc, nie mogłam spać - odparła.
- Może spotkamy się później? Jak już oboje będziemy obudzeni.
Zamierzała potrząsnąć głową, ale nagle pomyślała, że może zamiast uciekać przed
swoimi uczuciami powinna sprawdzić, jak się rozwiną, żeby łatwiej sobie z nimi poradzić.
- Czemu nie. Może o tej samej porze jutro? Na wczesnym śniadaniu?
Paul obdarzył Deming promiennym uśmiechem, sprawiając, że w jednej chwili
zapomniała, iż to spotkanie miało na celu zniweczenie wszelkich romantycznych nadziei,
jakie mógł żywić co do ich przyszłości.
Dopiero kiedy odszedł, uświadomiła sobie, że zapomniała go zapytać o Victorię,
Bryce'a i Piper. Chciała wiedzieć, od kogo usłyszał tamtą fałszywą informację.

***

Dom Kronik mieścił się w kwaterze głównej, w zamkniętej części Repozytorium.

Bibliotekarz popatrzył z nieukrywaną niechęcią na odzianą w czerń venatorkę, która przyszła
po stos pożółkłych papierów.
- Regentka podpisała upoważnienie?
- Proszę bardzo - Deming podała mu zezwolenie z ozdobnym podpisem Mimi.
- To są informacje zastrzeżone. Nie coś, o czym wszyscy powinni wiedzieć - burknął
bibliotekarz.
- Doskonale to rozumiem. Dlatego uzyskałam upoważnienie - odparła cierpliwie
Deming.
- Proszę zająć czwartą kabinę.
- Dziękuję.
 Deming usiadła przy biurku i zaczęła kartkować listę kolejnych cyklów Victorii
Taylor i Stuarta Rhodesa. Zgodnie z Kodeksem Wampirów każdy wampir miał uzyskiwać
wiedzę o przeszłych wcieleniach na własną rękę, poprzez manifest krwi - nie poprzez
czytanie akt i dokumentów w bibliotece. Lawrence Van Alen należał do głównych
wyznawców tezy, że tożsamość to coś, co nosi się w sobie - że nawet jeśli czyjeś
nieśmiertelne życie było od początku dziejów pilnie dokumentowane przez archiwistów, jego
obowiązkiem jest odkrycie własnego przeznaczenia, a nie otrzymanie przeszłości do garści,
uwiecznionej na ręcznie zapisanych kartach.
Stuart Rhodes
Imię i nazwisko: Hollis Stuart Cobden Rhodes
Przeszłe wcielenia: Piero d'Argento (Florencja)
Victoria Taylor
Imię i nazwisko: Victoria Alexandra Forbes-Taylor
Przeszłe wcielenia: Stefana Granacci (Florencja)
To było interesujące. Zarówno Victoria Taylor, jak i Stuart Rhodes, po raz ostatni byli
w cyklu w tym samym miejscu i w tym samym czasie. Tak więc nawet jeśli nie znali się
obecnie, istniała znacząca szansa, że znali się w przeszłości. To nie mógł być zbieg
okoliczności.
Tak czy inaczej, kiedy wejdzie w wymiar uroku, odnajdzie Stuarta, aresztuje jego
porywaczy i wreszcie znajdzie poszukiwane odpowiedzi.
Deming wymknęła się z Repozytorium z nisko opuszczoną głową. Za godzinę
umówiła się w kwaterze głównej venatorów z braćmi Lennox, a do ich przybycia miała
niewiele czasu. W myślach przejrzała listę rzeczy do przygotowania: musi pamiętać, żeby
włożyć coś ciepłego. Kiedy ostatnim razem obudziła się po takiej wędrówce, trzęsła się z
zimna.
Musi zadzwonić do bliźniaczki. Chciała usłyszeć głos Dehui nie tylko w wymiarze
uroku. To kolejny przesąd, jak zielony żółwik, którego trzymała w ręku. Poza tym nie
zostawało już nic do zrobienia, była gotowa udać się do doliny cienia.
Czekając na zmianę świateł, rozpoznała samochód, który zatrzymał się po przeciwnej
stronie ulicy. To był ten sam, którym wracała do domu w sobotni wieczór. Za kierownicą
siedział Paul. Zamierzała mu pomachać, kiedy zauważyła, że nie jest sam. Była z nim
dziewczyna.
W wysiadającej z samochodu dziewczynie było coś znajomego.
W tym momencie Deming zrozumiała.
To była Victoria Taylor.
 Trzydzieści osiem
Wyznania

Przez moment Deming była zbyt oszołomiona, by się poruszyć, ale szybko się
otrząsnęła. W ułamku sekundy nie tylko znalazła się w samochodzie Paula, ale też położyła
rękę na kierownicy.
- Zatrzymaj się - zażądała.
Paul podskoczył. Wyglądał na przerażonego tym, że pojawiła się znikąd.
- Jak ty...? - zapytał, w ostatniej chwili unikając zderzenia z rozpędzoną taksówką.
Deming skręciła kierownicę w kierunku krawężnika i samochód zatrzymał się gwałtownie.
- Ta dziewczyna, która z tobą była. Kto to? - Deming nie miała czasu na kolejne
kłamstwa czy bzdury. Chciała dotrzeć do sedna tej sprawy. Teraz. Musiała wybierać między
śledzeniem dziewczyny a konfrontacją z Paulem i wybrała to drugie wyjście.
- Jaka dziewczyna?
- Dziewczyna, która przed chwilą wysiadła z twojego samochodu. Victoria Taylor. -
Deming była pewna, że widziała Victorię. Studiowała jej fotografię niezliczoną ilość razy i
dokładnie zapamiętała twarz dziewczyny. Rozpoznałaby Victorię w dowolnych
okolicznościach.
- Victoria? - spytał kpiącym tonem Paul. - Czy ona nie miała być w Szwajcarii, czy
gdzieś tam?
- Kłamiesz. Kłamałeś od samego początku - powiedziała miękko Deming. - Ta cała
historia o Piper i romansie Bryce'a z Victorią była jednym wielkim kłamstwem.
Paul pochylił się nad kierownicą.
- Dobra, niech będzie. Kłamałem. Ale jeśli chcesz usłyszeć prawdę, musisz mi obiecać
to samo.
Deming z zaskoczeniem uniosła brwi.
- Nie rozumiem.
- Wiem, kim jesteś. Nie musisz tego przede mną ukrywać. Wiem, że jesteś jedną z
nich.
- Znaczy, z kogo? Popatrzył jej w oczy.
- Wiem, że Komitet to tylko przykrywka. Ze na świecie są ludzie, którzy nie umierają,
którzy powracają co kilkaset lat.
- Odbiło ci. Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - Boże, byli aż tak nieostrożni? Skąd
on wiedział o ich sekretach? To dopiero złamanie zasad bezpieczeństwa. Paul nie był ani
zausznikiem, ani familiantem. Skąd wiedział?
Paul odchrząknął i popatrzył przez okno, odpowiadając na niezadane przez nią
pytanie.
- Chodzę do Duchesne od kilku lat. Widziałem różne rzeczy. Słyszałem różne rzeczy.
Tacy goście jak Bryce Cutting są bardzo nieostrożni. Wiem, że większość dzieciaków w
szkole niczego nie zauważa, ale ja jestem inny. Wiem, kim jesteś. Nie przeszkadza mi to.
Deming potrząsnęła głową.
- Nie wiem, o czym mówisz - odparła spokojnie. - Chciałabym się dowiedzieć,
dlaczego Victoria Taylor była przed chwilą w twoim samochodzie.
- Czyli mamy impas - powiedział z uśmiechem Paul. - Chcesz, żebym powiedział
prawdę, ale nie chcesz mi wyświadczyć grzeczności i odwdzięczyć się tym samym.
Nagle Deming przypomniała sobie słowa z nagrania wideo. Wampiry istnieją
naprawdę. Otwórzcie oczy. Są wśród nas. Nie wierzcie w ich kłamstwa.
A potem słowa Paula: Ci, którzy nie zauważają mojego istnienia. To poniżające.
Złożyła jego zachowanie na karb zwykłej niechęci do grupy najpopularniejszych dzieciaków,
ale było w tym coś więcej. Miał klucze do szkoły, a Victorię ukryto na strychu Duchesne.
Nagle uświadomiła sobie dwie rzeczy, które niepokoiły ją, od kiedy dowiedziała się o
porwaniu Stuarta Rhodesa. Po pierwsze, na przyjęciu u Rufusa Stuart stał obok Paula
Rayburna. Byli przyjaciółmi. Po drugie, to było przyjęcie „degustacyjne”. Jedynymi
zaproszonymi ludźmi byli familianci i ci, którzy mieli właśnie stać się familiantami. A jednak
Paul Rayburn wyszedł z imprezy niewybrany przez nikogo. Bez śladów ukąszenia. To nie
powinno się zdarzyć. Zasady Komitetu zabraniały czegoś takiego. Paul widział zbyt wiele -
powinien zostać naznaczony.
Deming uświadomiła sobie coś więcej. Także impreza u Jamiego Kipa była zamknięta
- tylko wampiry, zausznicy, familianci i prawie-familianci. Evan Howe przyszedł tam jako
zwykły chłopak, a wyszedł jako familiant Victorii Taylor. Deming była gotowa się założyć,
że Paul Rayburn pojawił się także na imprezie Jamiego Kipa - kto wie, jak wielu imprezach -
i wyszedł niezmieniony. Nienaznaczony. Oto człowiek, który nie miał powodu być lojalny
wobec wampirów, a jednak stał się świadkiem ich tajemnic.
A potem w jego intensywnie błękitnych oczach zobaczyła wspomnienie, które tak
długo jej umykało. W noc imprezy u Jamiego Kipa Victoria pokłóciła się z Piper i wybiegła z
apartamentu. Wyszła na korytarz, gdzie Paul wynurzył się z cienia, zarzucił jej na głowę
czarny worek i wciągnął ją z powrotem do środka. Zaczekał na zmianę warty Strażników o
świcie, żeby wyślizgnąć się z porwaną. Dlatego nikt ich nie widział. Żadnych raportów.
Żadnych świadków.
Deming poczuła przypływ zgrozy z powodu tego odkrycia. Paul coś dla niej znaczył.
Kiedy wpadła na niego tego ranka, wiedziała, że jest w tym coś więcej niż tylko żądza krwi.
Czuła do niego coś, czego nie czuła nigdy wcześniej, w ciągu wieków swojego życia. Pociąg.
Uczucie. Podziw. Miłość? Może. Niewykluczone. Ale teraz nigdy się tego nie dowie.
- Paul, dlaczego? - zapytała Deming.
Uśmiechnął się.
- Od dawna podejrzewałem, że coś się dzieje, ale chciałem mieć pewność. Szczególnie
kiedy mój kumpel Stuart został zaproszony do tego całego „Komitetu”, a ja nie. To nie miało
sensu, że tylko on z nas dwóch został wybrany. Więc pewnego popołudnia ukryłem się w
bibliotece podczas jednego z ich zebrań i wszystko zobaczyłem i usłyszałem. Porozmawiałem
ze Stuartem - powiedziałem mu, że wiem, że zrobiłem też nagranie i zamierzam wrzucić je do
internetu, pokazać wszystkim prawdę. Cały świat powinien się dowiedzieć, kim jesteście.
Rządzicie wszystkim i nikt nawet o tym nie wie. To nie fair. Nie jesteście bogami.
- Nie, nie jesteśmy - zgodziła się miękko Deming, myśląc o starożytnej bitwie w
Niebie. - Nie jesteśmy. - Odebrali w tej kwestii bolesną lekcję.
- Dlaczego tak na mnie patrzysz? Myślisz, że zrobiłem coś złego? To nie tak. To był
pomysł Victorii, że odegra rolę zakładniczki. Serio myślisz, że człowiek zdołałby złapać
wampira? No więc powiedziałem Stuartowi, co zamierzam zrobić, a on jej to powtórzył.
Przyszła do mnie i poprosiła, żebym na razie nie wrzucał tego nagrania. Ze ma lepszy pomysł.
Powiedziała, że ona i Stuart są zakochani w sobie i chcą uciec ze Zgromadzenia, bo nie wolno
im być razem.
Byli „połączeni więzią” z innymi. A gdyby ci inni się dowiedzieli, Stuartowi i Victorii
groziłoby spalenie. Bali się tej całej - jak wy ją nazywacie? - Regentki? Mówili o Jacku
Force, o tym, że to, co zamierzano z nim zrobić, stanie się z nimi, jeśli ktoś się dowie. Więc
Victoria wpadła na ten pomysł z porwaniem. Powiedziała, że jeśli uda się zrobić tak, żeby
wszyscy uwierzyli, że nie żyją, nikt więcej nie będzie ich szukał. Powiedziała, że wie, jak
zmylić nawet venatorów.
Udzieliła mi szczegółowych wskazówek. Naprawdę zależało jej aby zaplanować
każdy krok. Powiedziała, że cały czas są obserwowani.
Deming skinęła głową. Jak inaczej Paul dowiedziałby się o Strażnikach? Poprzednio,
kiedy opowiadał tę zmyśloną historię o Victorii i Piper, nie zwracała większej uwagi na jego
affectus, ale teraz mu się przyglądała. Wszystko, co widziała, potwierdzało, że mówił prawdę.
 - Wiem, że nie masz żadnego powodu, żeby mi wierzyć. Słyszałem o tobie. Stuart mi
powiedział. Jego tata jest w Radzie. Jesteś jakimś wampirzym superdetektywem, czy coś
takiego.
- Co jeszcze powiedział ci Stuart?
- Ze Victoria czeka na niego. Widzisz, ona była przez cały czas w mieście. Zamierzają
uciec do Zgromadzenia Europejskiego. Jutro wszyscy uwierzą, że Stuart nie żyje, a oni będą
wolni.
Więc jeśli to wszystko, co jej powiedział, było prawdą - a jego affectus to potwierdzał
- dokładając do tego fakt, że Victoria, wampirzyca, nie mogłaby zostać zmuszona przez
człowieka do posłuszeństwa wbrew swojej woli, to wszystko był głupi wybryk. Wybryk
wampirzych nastolatków, którzy zakochali się w niewłaściwej osobie i chcieli uciec ze
Zgromadzenia, oraz ludzkiego chłopaka, który chciał odkryć wielki sekret. Może największy
istniejący sekret.
- Słuchaj, wiem, o czym myślisz. Chcesz wymazać moją pamięć, czy coś w tym stylu,
prawda? Stuart i Victoria też chcieli, ale przekonałem ich, żeby tego nie robili. Proszę, nie.
Deming bawiła się wpiętymi we włosy pałeczkami.
- Nie, wymazanie pamięci nie pomoże. Wiesz zbyt wiele. Jeśli to zrobię, mogę...
uszkodzić twój mózg.
Paul rzucił spojrzeniem na zamknięte drzwi samochodowe.
- Więc zamierzasz zrobić coś innego. Ale może jest inny sposób? Nie chcę tego. Może
mógłbym zostać jednym z tych ludzi... jak ich nazywacie... zauszników?
- Zausznikiem trzeba się urodzić, nie można nim zostać. To nie jest wolny etat.
Zgromadzenie nigdy by na to nie pozwoliło. Przykro mi. Istnieje tylko jedno wyjście. -
Wiedziała, co musi zrobić. Coś, co powinno być zrobione już dawno temu. Może dlatego tak
bardzo ją pociągał, ponieważ wiedziała, że ostatecznie będzie zmuszona to zrobić.
- Nie - powiedział Paul, biorąc ją za rękę. - Nie traktuj mnie jak kogoś gorszego.
Potraktuj mnie jak równego sobie. Jestem tylko człowiekiem, ale nasza krew utrzymuje was
przy życiu. Bez nas jesteście niczym.
Lekko położył dłoń na jej policzku.
- Zróbmy to na moich zasadach. Podziel się ze mną sobą. Wiem o świętym pocałunku.
Wiem, co się wtedy dzieje. Co się ze mną stanie.
Jego affectus pulsował błękitem pełnego morza i bezkresnego nieba. Błękit był
kolorem prawdy. Kochał ją. Dlatego poczuła, że jej żołądek się zaciska, kiedy zobaczyła w
jego samochodzie Victorię Taylor. Zaufała mu, a on ją okłamał. Ale kłamał tylko dlatego,
żeby ochronić przyjaciół. Był tak rozdzierająco uroczy, że miała ochotę płakać. Deming
dotknęła jego szyi i wyszeptała:
- Ja też cię kocham.
 Trzydzieści dziewięć
Władca marionetek

Zgodnie ze słowami Paula wszystko okazało się jedną wielką zmyłką. Tego wieczora
grupa operacyjna venatorów tłoczyła się w jego niewielkiej sypialni. Sam przeszukiwał
pamięć uroku, podczas gdy Ted z towarzyszącym im informatykiem zajmowali się
komputerem.
- Spójrz na to - Ted wskazał monitor.
Deming pochyliła się, odczytując e-mail. Nadawcą była Victoria Taylor.
Dzięki za wszystko, Paul. Zgromadzenie Europejskie zgodziło się nas przyjąć. Nie
mogę się doczekać, aż ja i Stuart zaczniemy nowe Życie. Jesteś prawdziwym przyjacielem. -
Victoria
Wszystko zostało przygotowane tak pieczołowicie, jak mała sztuka teatralna. Victoria
wystarała się o ciało z kostnicy. To właśnie ono było dziewczyną, która spłonęła w Newport.
W skrzynce były tuziny maili od Stuarta i Victorii. Planowali wyjechać z kraju w dniu
domniemanego spalenia Stuarta. Cała sprawa okazała się mistyfikacją, planem ucieczki, który
z pozoru miał wyglądać jak zagrożenie dla tajemnicy wampirów.
Na szczęście obrót spraw okazał się jak najbardziej pomyślny. Żaden wampir nie
ucierpiał. Wszyscy myśleli, że Wyssani to nowy film. Czerwonokrwiści nadal o niczym nie
wiedzieli.
- Zajmiecie się Victorią i Stuartem? - zapytała Deming.
- Zgodnie z tym, co piszą, mają się spotkać za godzinę na lotnisku Kennedy'ego.
Będziemy tam - odparł Ted.
- Strych?
- Sprawdzony. Odciski jego palców były na komputerze, a na włóknach w bagażniku
samochodu znaleziono ślady DNA Stuarta.
Deming uświadomiła sobie, że Stuart najprawdopodobniej był w bagażniku tej nocy,
kiedy wyjeżdżali z imprezy u Rufusa Kinga. Dlatego Paul sprawiał wrażenie
zdenerwowanego, kiedy poprosiła go o podwiezienie.
Sam Lennox powrócił z wymiaru uroku.
- Nie ma tu nic oprócz samotności i nudy - powiedział. - Żadnych śladów przemocy
czy wzburzenia. Wygląda na to, że dzieciak mówił prawdę.
Dokładnie tak, jak myślała. Deming skubnęła skórkę przy paznokciu. W odróżnieniu
od bajeczki, którą Paul sprzedał jej na temat Piper, tutaj wszystko było tak, jak to opisał.
Deming poczuła ulgę. Tym razem udało jej się dotrzeć do prawdy. Ale czy na pewno?
Pozostawała dręczącą wątpliwość. Wszystko za bardzo do siebie pasowało, było zbyt proste...
Wahała się - dlatego, że było prawdą, czy też dlatego, że Paul sfabrykował kolejne piętrowe
kłamstwo? Musiała mieć stuprocentową pewność.
- To za proste - mruknęła.
- O czym myślisz? - zapytał Sam.
- Słuchajcie, macie jeszcze te popioły ze spalonego ciała, prawda? Sprawdźcie ślady
krwi. Po prostu żeby upewnić się, że to nie była Victoria.
- Jasne - skinął głową Ted i zadzwonił do grupy venatorskiej w Repozytorium,
zlecając im przeprowadzenie testów.
- Pilnujcie też Rayburna - rozkazała Deming. - Niedługo powinien się obudzić. Kiedy
skończycie tutaj, spotkamy się przy Bleecker Street. Chcę jeszcze raz rzucić okiem na te
zaklęcia maskujące. Żeby mieć pewność, że wszystko sprawdziliśmy.
 Czterdzieści
Wędrówka śmierci

Kiedy bracia Lennox spotkali się z Deming w kwaterze venatorów, jeden rzut oka na
ich ściągnięte twarze powiedział jej wszystko, co chciała wiedzieć. Opadła na najbliższy
zniszczony fotel.
- Miałaś rację. Ślady krwi nie pozostawiają wątpliwości. Victoria Taylor nie żyje. Jest
martwa od tygodni.
- Sprawdziliśmy też kroniki więzi - dodał Ted. - Victoria nie miała w tym cyklu
swojego partnera. Stuart podobnie. Oboje byli wolni, przynajmniej w tym życiu. Ale tak czy
inaczej, nie byli razem ani teraz, ani kiedykolwiek. To wszystko było kłamstwem. Wszystkie
e-maile były sfałszowane.
Deming zachowała spokój, chociaż ręce jej drżały.
- A Stuart Rhodes? Sam potrząsnął głową.
- Na lotnisku znaleźliśmy tylko urnę z prochami. Laboratorium nad tym pracuje, ale
mam przeczucie, że to Stuart. Wszystko wskazuje na to, że nie żyje od trzech dni. Nagranie
było fałszywe. Od samego początku nie mieliśmy szans go uratować.
- Gdzie jest Paul? - zapytała.
Choć wydawało się to już niemożliwe, Ted Lennox sprawiał wrażenie jeszcze bardziej
przygnębionego.
- Grupa operacyjna zgubiła go kilka godzin temu. Wyślizgnął się, nie mają pojęcia, w
jaki sposób. Słuchaj, kimkolwiek czy czymkolwiek ten gość jest, jest niebezpieczny. Nie jest
jednym z nas i zabił już dwoje wampirów. Potrafi stworzyć sobowtóra. W grę musi wchodzi
naprawdę czarna magia. - W pamięci uroku samochodu Paula venatorzy nie znaleźli żadnego
śladu dziewczyny, co oznaczało, że nigdy nie istniała.
- Zgodnie z tym, co mówiłaś, potrafi też zmieniać swój affectus. Lepiej uważaj na
siebie - ostrzegł Sam. - Jesteś pewna, że nie dasz sobie tego wyperswadować?
- Nie. Muszę to zrobić - odparła Deming. Co powiedział jej Paul? Słyszałem o tobie.
Miał czas się przygotować. Wiedział o niej wszystko. Wiedział, że polegała na swoim
talencie, naturalnej wiedzy o tym, czego odczytanie innym venatorom sprawiało trudności.
Wiedział, że będzie z tego powodu dumna, może nawet zarozumiała. Znalazł sposób
wykorzystania jej talentu przeciwko niej.
Ale nie brał pod uwagę jej zdolności do uczenia się na błędach. Mogła zostać
oszukana raz, ale mylił się, jeśli przypuszczał, że po raz kolejny nabierze się na historię
miłosną.
- Dobra. Nawet jeśli nie znajdziemy go po tej stronie, znajdziemy go w wymiarze
uroku. Zbierajmy się. Mamy w planach wędrówkę śmierci.
Dla każdego wampira wymiar uroku wyglądał inaczej. Dla Deming świat zmierzchu
przybierał postać pustego placu w środku Zakazanego Miasta w Pekinie. Minęły całe lata,
odkąd w prawdziwym świecie widziała Zakazane Miasto w podobnym stanie. Obecnie
tłoczyło się w nim tak wielu turystów, że trudno było ogarnąć rozmiary jego piękna. Ale w
wymiarze uroku starożytne, otoczone murami miasto pozostawało ciche i puste.
Przeszła przez bramę, przez dwór zewnętrzny do wewnętrznego, podążając Drogą
Cesarską, dostępną tylko dla cesarza, aż wreszcie stanęła na stopniach Pawilonu
Kształtowania Charakteru, co oznaczało, że znajdowała się głęboko w stanie
protoświadomości. W świecie rzeczywistym jej serce się zatrzymało. Kroczyła teraz po
granicy światów, po cienkiej linii oddzielającej żywych od umarłych.
Paul czekał na nią na schodach najdalszego pawilonu. W wymiarze uroku jego dusza
była chyba nawet piękniejsza od jego oczu. Uśmiechnął się do niej ze smutkiem.
- Wiedziałem, że mnie znajdziesz.
Deming podeszła do niego. Na jej plecach poruszały się skrzydła. Mogła pojawić się
przed nim w dowolnej postaci, ale przyszła do niego jako Anioł Miłosierdzia.
- Dlaczego ich zabiłeś?
- To długa historia - powiedział, kładąc jej dłoń na swoim policzku.
- Zaczęła się we Florencji? W piętnastym wieku?
Twarz Paula pojaśniała.
- Ależ tak. Doszłabyś do tego, prawda?
- Widziałeś akta Repozytorium w mojej torbie. Wiedziałeś, że się dowiem. Dlatego
tamtego popołudnia stworzyłeś iluzję. Tę dziewczynę w twoim samochodzie, która miała być
Victorią.
- Mmmhm.
- Więc powiedz mi, co się wydarzyło we Florencji?
- To naprawdę proste. Stuart i Victoria byli członkami sekty. Nazywali się
petruwianami. Naprawdę obrzydliwe towarzystwo. Rzeźnicy. Mordercy. Najgorszy rodzaj
oprawców. Zabijali w imię pokoju, w imię sprawiedliwości, w imię Boga. Zabili moją matkę.
- Musieli mieć swoje powody - zaprotestowała Deming. -Kodeks Wampirów nigdy nie
pozwoliłby...
 - Kodeks Wampirów nie chroni niewinnych! - wybuchnął Paul. - Kodeks ma tylko
chronić wampiry. Nikt inny się nie liczy.
- Mylisz się. Kodeks został stworzony, aby chronić ludzi. Tak było od zawsze.
W tym momencie Deming przypomniała sobie symbol związku na nagraniu.
Srebrnokrwiści łączyli się z ludzkimi kobietami. Paul Rayburn był dzieckiem demona, istotą
zwaną nefilimem. Bękartem Croatana i czerwonokrwistej.
- Nie powinieneś istnieć - powiedziała. - Wampirom nie został dany dar tworzenia
życia.
Nawet córka Allegry przez niektórych w społeczności była uważana za Obrzydliwość.
Nikt nie wiedział na pewno, jakim cudem Schuyler pojawiła się na świecie.
- A jednak istnieję. I nie jestem wyjątkiem. Strzeżcie się, wampiry. Nie jesteście
jedynymi sierotami Wszechmogącego na tej Ziemi.
Paul uniósł dłoń i Deming zobaczyła, że trzymał zhanmadao, dwuręczną szablę
lśniącą ogniem piekielnym.
- Jest mi naprawdę przykro, ponieważ nie kłamałem, mówiąc ci o mojej miłości,
najdroższa venatorko. Ale nie mogę zostawić cię przy życiu. Kochanka zachowa swój sekret.
Deming wyjęła z włosów pałeczki i uniosła długie ostrze Miecza Łaski.
- Mnie także jest przykro. Moja miłość do ciebie także była prawdziwa.
Demoniczny chłopak uśmiechnął się.
- Tak, i uczyniłaś mnie swoim familiantem. Jakaż szkoda, że caerimonia nie pozwoli
ci mnie skrzywdzić. Moja krew płynie w twoich żyłach.
Miał oczywiście rację. Święty pocałunek zaszczepiał w wampirze lojalność, tak aby
po pierwszym ukąszeniu błękitnokrwisty nie był w stanie celowo skrzywdzić familianta.
Największym zagrożeniem było doprowadzenie do pełnego wysuszenia człowieka z powodu
żądzy krwi. Po dopełnieniu świętego pocałunku człowiekowi już nigdy nic nie groziło ze
strony jego wampira.
Deming popatrzyła na Paula. Kołnierzyk jego koszuli był rozpięty i znowu to
zobaczyła. Dokładnie na jego szyi. Tryglif z symbolami z pierwszego nagrania wideo. Miecz
przeszywający gwiazdę: znak Lucyfera. Symbol sojuszu. I wreszcie wizerunek jagnięcia.
Po raz pierwszy zobaczyła to, kiedy wzięła Paula w ramiona i zatopiła w nim kły.
Wybrała go, uczyniła swoją własnością. Postąpiła tak z miłości i z poczucia obowiązku.
Prosił ją, by tego nie robiła - ale tylko po to, żeby do końca utwierdzić ją w tym, czego od niej
chciał.
- Jest tylko jeden problem z tą zasadą - Deming uniosła miecz. - Nie jesteś
człowiekiem. - Więc to dlatego jego krew dziwnie smakowała. Jej gorycz brała się ze smaku
węgla świata podziemnego.
Paul próbował zablokować jej miecz, ale ostrze pękło na dwie części. Gwałtownie
wciągnął powietrze, opadając na kolana. Po raz pierwszy wyglądał na przerażonego.
- Pomyśl o swojej miłości - poprosił. Deming spojrzała na niego bez współczucia.
- Myślę - powiedziała i z całej siły zatopiła ostrze głęboko w jego sercu.
 Kochanka
Florencja. 1452

Najwyższą wieżą we Florencji była nieukończona kopuła i po raz kolejny Tomi i Gio
wbiegli po murze na szczyt budynku.
- Niczego tu nie ma - potrząsnął głową Gio.
Tomi jeszcze raz przeszła wzdłuż krawędzi- Popatrzyła w górę, na nocne niebo
widoczne przez otwarty sufit. A potem uklękła i postukała w kamienną podłogę. Pod spodem
usłyszała pustkę. Sama kopuła mogła nie być ukończona, ale piętro poniżej było gotowe.
- Zejdziemy schodami - powiedziała Tomi. - Idź za mną.
Na najwyższym piętrze znaleźli pusty korytarz, Na końcu dojrzeli tajne drzwi. Tomi
popchnęła je, a one otworzyły się zgodnie Z jej wolą.
W środku znaleźli ludzką kobietę. Jedną z najsłynniejszych piękności Florencji, której
portrety malowali najlepsi, zakochani w niej, artyści.
- Simonetta! - wykrzyknęła Tomi. Simonetta de Vespucci była żoną szlachcica z
otoczenia Medyceuszy i plotkowano, że jest umiłowaną kochanką samego Lorenza de Medici.
Od dłuższego czasu nie widywano jej na mieście, a teraz Tomi poznała tego przyczynę.
- Nie zbliżajcie się! - krzyknęła Simonetta, osłaniając wydęty brzuch. Była w
dziewiątym miesiącu ciąży.
Kiedy objęła brzuch, Tomi zauważyła znak na jej ramieniu. Ten sam, jaki nosił
mężczyzna z Cytadeli.
Simonetta nie była kochanką Medyceusza.
- Kim jest twój kochanek? - zażądał odpowiedzi Gio. - Kto jest ojcem twojego
dziecka?
Tomi zrozumiała, o co Gio pyta naprawdę - w czyim przebraniu Książę Ciemności
znowu stąpa po świecie? Wiadomo już, że Niosący Światło powrócił. Ale w jakim kształcie?
Tomi nie była zaskoczona odpowiedzią Simonetty.
Kobieta wskazała Andreasa jako ojca swojego dziecka.
 CZĘŚĆ CZWARTA
ROZWIDLENIE DRÓG
 Czterdzieści jeden
Zakon petruwiański (Schuyler)

Schuyler znalazła dla MariEleny pokój w północno-zachodnim narożniku Santa Maria

del Fiore. Pokój mieścił się w niewielkim budynku ukrytym w bocznej części kompleksu
bazyliki, gdzie ulokował się zakon petruwiański. Przybyli do Florencji ledwie kilka godzin
temu. Kiedy Schuyler uwolniła Ghediego spod działania przymusu, nalegał, by zabrać
dziewczynę do zakonników.
Schuyler z ulgą znalazła się znowu wśród ludzi, a widok zatłoczonych włoskich ulic i
rzeszy turystów na placu Duomo przywrócił jej siły.
Na ile ona i Jack mogli stwierdzić, obecnie pozostała tylko garstka petruwian. Po
przybyciu na miejsce naliczyli zaledwie kilku księży. Zakonnicy umieścili ich w pokoju obok
MariEleny, gdzie mieli zaczekać, aż przełożeni zakonu będą gotowi, by ich przyjąć.
Rozległo się stukanie do drzwi i młody czarnoskóry zakonnik wszedł do pokoju.
- Czekamy na was. Proszę, pozwólcie ze mną.
Poprowadził ich ciemnymi korytarzami do surowej komnaty. Czekał tam na nich
Ghedi w towarzystwie dwóch starszych księży.
Schuyler i Jack zajęli miejsca naprzeciwko nich.
- Jestem ojciec Arnoldi. Jak słyszałem, powstrzymaliście ojca Awale przed
przeprowadzeniem rytuału oczyszczenia.
- Oczyszczenia? Zamierzał ją zabić - zaprotestowała Schuyler. - Wyjaśnijcie, jak
morderstwa mogą być częścią waszej misji.
- Kiedy zakon został założony przez ojca Linardiego, otrzymaliśmy od
Błogosławionych dwa rozkazy. Jednym z nich było oczyszczanie Ziemi z dzieci Kochanki.
- Kochanki? - zapytał Jack. Ksiądz skinął głową.
- Ludzkiej oblubienicy Lucyfera. Mówi się, że obdarzył ją wiecznym życiem, ale
mimo to została unicestwiona przez pierwszych petruwian.
- Kim byli Błogosławieni? - spytała Schuyler.
- Wampirami, takimi jak wy. Naszymi założycielami.
- Chcecie powiedzieć, że błękitnokrwiści zezwolili na zabijanie ludzi? Niewinnych
kobiet? - w głosie Schuyler dźwięczało oburzenie.
- Zostały naznaczone tryglifem - ksiądz pochylił głowę. -Noszą pod sercem nefilima.
Przez setki lat pozostawaliśmy wierni naszej misji. Strzeżemy bramy. Zabijamy skażonych.
 - Brama jest kłamstwem. Piekielne Gardło to mistyfikacja. Nie ma tam żadnej bramy -
oznajmiła Schuyler.
Ksiądz wzdrygnął się.
- To święte miejsce... To niemożliwe.
- A jednak - potwierdziła Schuyler. - Byliśmy tam.
- Stanęliście pod bramą - ojciec Arnoldi spojrzał ostro na Ghediego. - To
niedopuszczalne. - Tak jak podejrzewał Jack, ludzkim odźwiernym nakazano trzymanie się z
dala od miejsc przejścia.
Ghedi pochylił głowę.
- Nie mieliśmy wyjścia. Dziewczyna tam była.
- Zostaliśmy tam doprowadzeni. Kimkolwiek byli porywacze MariEleny, chcieli,
żebyśmy poznali prawdę - wyjaśnił Jack. - Szydzą sobie z nas.
- Ghedi mówił, że ojciec Baldessarre martwił się pewnymi kwestiami - przypomniała
Schuyler.
Księża poruszyli się na swoich miejscach, sprawiając wrażenie zakłopotanych.
- Ostatnio zbyt wiele dziewcząt zostaje zabranych. Dawniej była to jedna, najwyżej
dwie na rok. Ale od jakiegoś czasu otrzymujemy zbyt wiele doniesień, a wszystkie takie
same. Dziewczęta znikają, a kiedy je znajdujemy, noszą na sobie znak.
- Nie zabijecie MariEleny - ostrzegła Schuyler. Stary ksiądz popatrzył na nią z
wściekłością.
- Nosi w sobie niebezpiecznego wroga. Lepiej dla niej, żeby umarła.
Schuyler coś sobie przypomniała. Kiedy po raz pierwszy poprosili Ghediego, żeby
wyjaśnił im, co łączy go z ojcem Baldessarre, opowiedział im o śmierci swojej matki.
- Ghedi, twoja matka została zabrana...
- Tak - skinął głową Ghedi. - Miała na sobie znak. Wypalony na skórze. A jej brzuch
się powiększał. Zaczęła mieć wizje i ataki drgawek. Mówiła o Piekle.
- Powiedziałeś nam, że umarła przy porodzie, a zakonnicy zaopiekowali się tobą, jako
sierotą. Ale to petruwianie ją zabili, prawda? A potem cię zabrali.
Nie zaprzeczył.
- A jednak nie czujesz do nich nienawiści - zdumiała się.
- Moja matka była potępiona, Schuyler. A tamto dziecko nie mogło żyć na tym
świecie.
- Nie pozwolimy wam skrzywdzić MariEleny - powtórzyła Schuyler. - Musi istnieć
sposób na jej uzdrowienie.
 Rozmowy zakończyły się impasem, a spotkanie zostało odroczone. W pokoju
Schuyler zaczęła wertować notatki Lawrence'a.
- Chyba znalazłam coś na temat powiązania ojca Linardiego, pierwszego
petruwianina, z Katarzyną ze Sieny. - Podniosła plik listów. - Nie wydawały mi się wcześniej
ważne, ale zmieniłam zdanie. Jack, to są listy miłosne. Benedykt był familiantem Katarzyny.
Rozkazała mu strzec tej fałszywej bramy. Co oznacza, że prawdziwa brama wciąż gdzieś tu
jest.
Podekscytowana Schuyler związała z powrotem kartki.
- Katarzyna strzegła prawdziwej bramy, wykorzystując petruwian jako przynętę.
- Ale Croatanie odkryli, że brama jest fałszywa, a skoro porywają kobiety, oznacza to,
że prawdziwa brama, gdziekolwiek jest, została w jakiś sposób naruszona.
- Gdyby tak było, czy cała okolica nie roiłaby się już od demonów?
- Nie całkiem. Pamiętasz, co powiedział Ghedi? Bandyci, którzy porwali jego matkę,
podobnie jak handlarze żywym towarem, którzy zabrali MariElenę, byli ludźmi. Potęga
Michała nadal utrzymuje demony w świecie podziemnym.
- Ale nie uniemożliwia tam wstępu ludziom - skinęła głową Schuyler. - Zabierają
dziewczęta do Piekła. Dlatego nie mogłam odnaleźć MariEleny w wymiarze uroku.
- Musimy znaleźć Katarzynę. Musimy powiedzieć jej, co się tutaj dzieje. To na pewno
jakaś pomyłka. Błękitnokrwiści nigdy by na coś podobnego nie pozwolili... Michał i Gabriela
nigdy... Coś musiało się wydarzyć zupełnie nie tak.
- Znajdziemy Katarzynę - powiedziała stanowczo Schuyler. - Mam przeczucie, że jest
gdzieś blisko. Lawrence przypuszczał, że może być w Aleksandrii. Zamierzał się tam udać,
ale najpierw chciał porozmawiać z ojcem Baldessarre. - Odłożyła papiery dziadka, a kiedy
podniosła spojrzenie, zobaczyła, że oczy Jacka dziwnie lśnią.
Co się dzieje, kochany? - przekazała, podchodząc i biorąc go za rękę. -Jesteśmy
bezpieczni. Poradzimy sobie z tym koszmarem.
- Nie mogę jechać z tobą do Egiptu - Jack mocno ścisnął jej rękę.
- Jak to?
- Pojawią się kolejni łowcy nagród. Tym razem mieliśmy szczęście. Ale nie mogę cię
dłużej narażać na niebezpieczeństwo. Muszę wrócić i zmierzyć się z Mimi.
Schuyler nie odpowiedziała ani słowem, jeszcze mocniej ściskając dłoń Jacka.
- To jedyna droga, kochana - powiedział Jack. - Żebyśmy mogli żyć bezpiecznie,
muszę się zgodzić na proces. Nie potrafiłbym spojrzeć sobie w oczy, gdyby kiedykolwiek
stało ci się coś przeze mnie.
 Schuyler zadrżała.
- Spalą cię - wyszeptała.
- Tak bardzo we mnie wątpisz?
- Pojadę z tobą - powiedziała, wiedząc, że to niemożliwe. Musi dokończyć misję
swojego dziadka. Musi wypełnić jego dziedzictwo. W imię Błogosławionych zabijano
niewinne kobiety i dzieci.
- Nie. Nie możesz - odparł Jack. Powiedziałeś, że już nigdy nie zostaniemy
rozdzieleni.
I nie zostaniemy. Nigdy. Istnieje droga pozwalająca nam być razem na zawsze.
Jack przykląkł i spojrzał na Schuyler oczami pełnymi miłości.
- Czy zechcesz?
Schuyler gwałtownie złapała oddech i podniosła Jacka na nogi. Czuła jednocześnie
zachwyt i rozpacz.
- Tak. Tak. Oczywiście. Tak.
Czyli zostało postanowione. Schuyler będzie poszukiwać Katarzyny ze Sieny i
prawdziwej Bramy Obietnicy, a Jack powróci do Nowego Jorku, aby walczyć o swoją
wolność. Ale zanim pójdą własnymi drogami, przypieczętują łączącą ich więź.
 Czterdzieści dwa
Droga do Piekła (Mimi)

Mimi Force popatrzyła na siedzącego przed nią archi wistę Repozytorium.

- Venatorzy stłumili przewrót. Nie będzie rozwiązania. Na razie Zgromadzenie
pozostaje.
- Słyszałem. Gratulacje.
- Zamierzają trzymać się razem i na razie trzymać się mnie - Mimi ściągnęła usta. -
Jeśli wiedzą, co dla nich dobre.
- Nie przypuszczam, żebyś wyciągnęła mnie z piwnicy tylko po to, żeby chwalić się
swoim zwycięstwem, jak zasłużone by ono nie było.
- Słusznie, jest coś jeszcze. Dostałam raport Repozytorium dotyczący zaklęcia krwi,
które mnie trafiło.
- I?
- Nie zostało rzucone przez członka Rady ani też przez żadnego wampira ze
Zgromadzenia.
- Nie?
- Nie. Co więcej, nie rzucił go także zabity przez Deming nefilim.
- Więc kto?
- Nie wiem. Musimy się tego dowiedzieć. I jest coś jeszcze - dodała. - Razem z
raportem dostałam z powrotem płaszcz, który miałam wtedy na sobie. Znalazłam to w
kieszeni - pokazała mu krzyżyk z wygrawerowanymi inicjałami „O.H.P”. - To twoje, prawda?
Oliver skinął głową.
- Włożyłeś mi do kieszeni talizman. Jedyną rzecz zdolną odbić zaklęcie krwi.
Przeżyłam dzięki tobie.
- Miałem przeczucie, że ci się to przyda. Ale nie chciałem ci o tym mówić, bo raczej
nie przyjęłabyś ode mnie talizmanu.
- Słusznie, nie przyjęłabym. - Nigdy nie uwierzyłaby, że ochrona wręczona przez
czerwonokrwistego może mi się na cokolwiek przydać. Zaklęcie krwi było skoncentrowaną
nienawiścią, a amulet jego przeciwieństwem. Symbolizował poświęcenie - oddanie talizmanu
oznaczało, że ofiarodawca pozostawał bezbronny wobec wszelkiego zła czającego się we
wszechświecie.
- Nie musisz mi dziękować - powiedział Oliver.
 - Nie zamierzałam.
- Znaczy, to część mojej pracy. Nie mogę pozwolić, żeby Regentka zginęła na mojej
zmianie, prawda?
- Chyba nie - Mimi nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Nie był w jej typie, chociaż nie
wyglądał najgorzej, a większość dziewczyn pewnie uznałaby, że jest uroczy, z długą grzywką
i smutnymi oczami. Ale nie - to nie było uczucie, które w niej kiełkowało.
Czuła coś innego. Wdzięczność. Życzliwość. Nigdy wcześniej nie czuła czegoś
takiego w stosunku do żadnego chłopaka. Doświadczyła pożądania, pragnienia i miłosnej
agonii, ale nigdy nikogo nie polubiła.
Polubiła go. Zaczęła sobie uświadamiać, że w ciągu zaledwie kilku tygodni Oliver stał
się jej przyjacielem, a ona jego przyjaciółką. W przeszłości traktowali się obojętnie, a czasem
nawet wrogo, ale teraz, ponieważ oboje byli samotni i pogrążeni w żałobie, on ją rozumiał i
nie miał jej za złe wybuchów żalu i złości. On też przez to przechodził. On także to czuł.
Poza tym dobrze im się razem pracowało. Ponieważ nie było między nimi
przyciągania, napięcia, mogli się razem śmiać i żartować. W samym środku całego tego
szaleństwa znalazła przyjaciela.
- Nie rób tego - ostrzegł ją.
- Czego mam nie robić?
- Nie rozklejaj się. Dalej za tobą nie przepadam - uśmiechnął się.
- Ja też dalej za tobą nie przepadam - odparła Mimi, chociaż wiedziała, że oboje
kłamią. Jej twarz zmiękła. - Wiesz, dzięki. Serio. Dziękuję za troskę - powiedziała, starając
się nie krzywić. Trudno jej było zawdzięczać cokolwiek komukolwiek - a co dopiero
człowiekowi.
- Poszperałem trochę w aktach Repozytorium. Pomyślałem, że cię to zainteresuje.
Księga zaklęć twierdzi, że subvertio nie unicestwia nieśmiertelnej duszy. Wysyła ją tylko w
najgłębszy krąg podziemnego świata.
Mimi odłożyła złoty krzyżyk.
- Powiedz mi coś, o czym nie wiem.
- Słuchaj, jeśli znajdziesz bramę i wkroczysz na Ścieżkę Umarłych, możesz go
wyciągnąć. On sam nie zdoła wrócić. Ale z Aniołem Śmierci u boku może dać sobie radę -
głos Olivera był podekscytowany.
- Jest tylko mały haczyk: kto wie, gdzie są inne bramy? Nie mam czasu na uganianie
się za błędnymi ognikami.
- Jeszcze raz przejrzałem wszystkie pozostałe notatki Lawrence'a Van Alena. Myślę,
że jest naprawdę prawdopodobne, że Brama Obietnicy nie została zlokalizowana we
Florencji, tylko w Aleksandrii.
- Dlaczego mi o tym mówisz? - zapytała Mimi.
- Venatorzy znaleźli twojego brata. Wyjechał z Florencji. Jack odmówił oddania się w
ich ręce. Powiedział, że podda się tylko tobie. Jest sam.
- Widziałam ten raport - powiedziała Mimi. - Jesteś bardzo przebiegły, przyjacielu.
Mój brat wraca do miasta, aby poddać się swemu losowi, więc kusisz mnie nadzieją na
znalezienie Kingsleya, żeby mnie wywabić z miasta. Co cię to obchodzi? Jeśli pozbędziesz
się Jacka, ona nie będzie miała innego wyboru, jak tylko wrócić do ciebie.
- Możemy być w Kairze przed zmrokiem - Oliver zignorował jej drwinę.
- My? - uniosła brwi.
- Potrzebujesz wsparcia.
- Więc... Wszystkie drogi prowadzą do Piekła. - Oparła głowę na rękach. Mogła
jechać do Egiptu, aby ratować ukochanego, albo zostać w Nowym Jorku i skazać na śmierć
swojego brata.
- No więc? Przypuszczam, że Kingsley nie bawi się tam najlepiej.
Mimi wstała.
- Pakuj się. Wyjeżdżamy wieczorem. Powiedz venatorom, żeby zatrzymali Jacka do
mojego powrotu. Potem się z nim policzę. Kto powiedział, że nie można złapać dwóch srok
za ogon?
Mimi uśmiechnęła się. Odzyska ukochanego. A potem będzie mogła się zemścić.
 Czterdzieści trzy
Łowca i ofiara (Deming)

Paul Rayburn nie żył. Dopełnił zemsty na mordercach matki, ale Deming wymierzyła
mu sprawiedliwość. Zrobiła to, co do niej należało. Czuła ból jego śmierci w swojej krwi i w
swojej duszy, ale jej determinacja pozostała niewzruszona. Popatrzyła na siedzących
naprzeciwko bliźniaczych venatorów.
- Powiedział, że na świecie są inni mu podobni. Musimy ich odnaleźć.
Sam Lennox skinął głową.
- Gdzie chcesz zacząć?
- Przeszukałam jego akta. W paszporcie miał pełno stempli z krajów Bliskiego
Wschodu. Od tego zacznę - powiedziała. Nefilimowie nie podlegali cyklom reinkarnacji. Ich
demoniczny rodowód czynił ich Odwiecznymi.
- Jedziecie ze mną? - zapytała.
- To ciekawsze niż siedzenie tutaj i czekanie na Jacka Force'a - wzruszył ramionami
Ted. - Poproszę Regentkę, żeby przydzielono do tego inny zespół.
- OK. Moja siostra dołączy do nas, kiedy tylko dotrzemy na miejsce - uśmiechnęła się.
- Polubicie ją. Jest taka sama, jak ja.
- No ekstra - Sam wymienił z bratem znaczące spojrzenia.
- Są dwie.
 Podziękowania

Dziękuję mojej rodzinie, w szczególności mojemu mężowi i współpracownikowi

Mike'owi Johnstonowi oraz naszej małej dziewczynce, Mattie (która nie jest już mała, ale na
zawsze pozostanie naszą małą dziewczynką). Dziękuję rodzinom de la Cruzów i Johnstonów,
wraz ze wszystkimi przyległościami. Kochamy was.
Dziękuję moim drogim przyjaciołom, którzy wspierali mnie w najgorszym roku
mojego życia. Dziękuję mojej wydawniczej rodzinie w wydawnictwie Hyperion, szczególnie
redaktorom i bohaterom: Jennifer Besser, Christianowi Trimmerowi i Stephanie Lurie, a także
specjalistkom od reklamy i guru marketingowym, Jennifer Corcoran i Nellie Kurtzman, które
opiekowały się mną od początku mojej kariery. Dziękuję mojemu agentowi i najlepszemu
obrońcy, Richardowi Abate'owi.
Chciałabym także wyrazić specjalne podziękowania dr Luis Martinez, dr. Stevenowi
Applebaumowi, dr. Raminowi Khalili i dr Cary Manoogian, a także wszystkim pielęgniarkom
i pozostałemu personelowi, którzy opiekowali się moim tatą w czasie jego walki z rakiem -
szczególnie Stacey Christ, Kim Medeiros, Michelle Huber, Emmie Martinez, Diane Saenz,
Jessice Osorio, Vivian Montes i Rose Ramirez. Dziękuję za wszystko, co zrobiliście dla Taty
- nasza rodzina zawsze będzie wspominać pełną ciepła opiekę, jaką go otoczyliście i z głębi
serca dziękować za sześć dodatkowych lat, jakimi mógł się cieszyć.
KRWAWE WALENTYNKI
 Również kochać jest dobrze: bo i miłość jest trudna. Dzielenie miłości z innymi
ludźmi to chyba najtrudniejsze z naszych zadań.
- Rainer Maria Rilke, Listy do młodego poety
(tłum. Justyna Nowotniak)

Love is battlefield.
- Pat Benatar
Dla moich Czytelników - jesteście wspaniali.
 KOLEJNA NOC
W WAMPIRYCZNYM MIEŚCIE

Nowy Jork
Listopad


Z przeprosinami dla Nicka Flynna.
 Jeden
Holiday Cocktail Lounge

W barze Holiday Cocktail Lounge przy ulicy St. Mark's Place w East Village zawsze
panowało Boże Narodzenie. Z belek pod sufitem przez cały rok zwieszały się mrugające
lampki choinkowe, a srebrzyste łańcuchy oplatały bar i stojące z tyłu świąteczne drzewko, na
którym w przyćmionym świetle lśniły ozdoby. The Holidays, jak nazywali to miejsce stali
bywalcy, było barem z tradycjami. W czasach prohibicji sprzedawano tu potajemnie alkohol,
a lokal odwiedzali zarówno mieszkający po sąsiedzku poeta W. H. Auden, jak i przyjezdny
Lew Trocki.
Nikt nie był pewien, dlaczego bar przetrwał tak długo. Jego niegasnąca popularność
stanowiła ewenement w mieście, w którym normą stały się ogrodzone pluszowymi linami
oazy luksusu, serwujące butelki szampana po tysiąc dolarów za sztukę. Może tajemnica
tkwiła w robionych na zamówienie koktajlach - barmanka zawsze wiedziała, na co masz
ochotę - a może w ciepłym, przytulnym wnętrzu, witającym życzliwie każdego znużonego
wędrowca, który stanął w drzwiach. A może jeszcze w sposobie, w jaki ze starej szafy
grającej śpiewali Rolling Stonesi, z uczuciem i tęsknotą. Czas w The Holiday nie zatrzymał
się po prostu - czas znieruchomiał, zastygły w bursztynie, gęstym i lepkim jak tutejsza
wyrabiana na specjalne zamówienie whisky.
Interesujące, ale przez całe swoje długie istnienie bar nigdy nie był kontrolowany. Ani
razu nie zdarzyło się, żeby stadko nieletnich klientów zostało wpakowane do samochodów
policyjnych i odwiezione na najbliższy komisariat. Podczas gdy sąsiednie lokale regularnie
traciły zezwolenia i licencje, The Holiday rozkwitało niezagrożone, obsługując wierną
klientelę: młodych i modnych, starych i zmęczonych, zaprawionych w bojach dziennikarzy z
agresywnych tabloidów i tłumy turystów poszukujących „autentycznego” Nowego Jorku.
Kończył się listopad i za kilka tygodni całoroczny wystrój The Holiday miał znowu
okazać się najbardziej na czasie. W sezonie świątecznym właściciele lokalu lubili dodawać
nowe akcenty: intensywnie zielony wieniec na drzwiach, barwne makatki na ścianach,
przedstawiające Świętego Mikołaja i jego elfy, czy elegancką menorę w oknie.
Kiedy tego popołudnia, o wpół do szóstej, Oliver Hazard-Perry wszedł do środka, w
lokalu było pełno gości. Oliver odwiedzał ten bar, odkąd w wieku czternastu lat załatwił sobie
pierwszy fałszywy dowód tożsamości. Postawił kołnierz i przeszedł w głąb, mijając stałych
bywalców - mężczyzn o pociągłych twarzach i niskich głosach, którzy powoli sączyli drinki,
równie powoli rozpamiętując życiowe porażki.
Oliver zajął miejsce na końcu baru, z dala od rozpieranych energią dzieciaków z
college'u, które wcześnie zaczęły imprezę i gmerały teraz chwiejnie przy rzutkach. The
Holiday nie było atrakcyjnym miejscem dla rzeszy młodych speców od funduszy
hedgingowych, uwielbiających popisywać się czarnymi kartami American Express (tak czy
inaczej tutaj przyjmowano tylko gotówkę). The Holiday było bezpieczną przystanią dla
szukających schronienia rozbitków, ponieważ niezależnie od tego, co działo się na zewnątrz -
bankructwo, apokalipsa, zapaść gospodarcza - każdy mógł znaleźć pociechę i ukojenie w
serwowanych przy barze drinkach.
Właśnie dlatego Oliver stale tutaj wracał. Sam pobyt w The Holiday sprawiał, że czuł
się trochę lepiej.
- To co zwykle? - zapytała barmanka.
Oliver skinął głową, wdzięczny i mile połechtany tym, że został rozpoznany. Nigdy
wcześniej się to nie zdarzyło, ale z drugiej strony, nie licząc ostatniego tygodnia, nie bywał tu
zbyt częstym gościem. Barmanka przysunęła mu szklaneczkę słynnej whisky z The Holiday.
Oliver opróżnił ją, a potem następną i jeszcze następną. Pijąc whisky, przypomniał sobie, jak
Schuyler kiedyś mówiła mu, że smak tego alkoholu jest najbardziej podobny do smaku krwi.
Jak sól wymieszana z ogniem. Nieustannie rozdrapywał swój smutek, tak jak blizny na szyi.
Zdarzało mu się drapać je, aż zaczynały krwawić, po to tylko, żeby zobaczyć, o ile jeszcze
gorzej może się poczuć. Naprawdę powinien przestać pić whisky. Za bardzo mu o niej
przypominała. Ale z drugiej strony wszystko w tym przeklętym mieście przypominało mu o
niej.
Nie było żadnej ucieczki. Nocami śnił o niej, o spędzonych razem latach, o tym, jak
sypiali plecami do siebie. Przypominał sobie, jak pachniały jej świeżo umyte włosy, jak
mrużyła oczy, uśmiechając się. Rankami budził się jak zombi, apatyczny i niespokojny.
Wyjechała zaledwie miesiąc temu i nie miała nigdy wrócić. Na pewno nie do niego, już o to
zadbał. Praktycznie sam ją oddał, chociaż przecież nie należała do niego, ale inaczej nigdy by
nie odeszła. Rozumiał ogrom jej przywiązania, równie głębokiego, jak jego własne.
Zrobił właściwą rzecz - wiedział o tym - ale i tak bolało. Bolało, ponieważ wiedział,
że go kochała, powiedziała mu to. Tylko że to nie wystarczało - to nie była taka miłość, jaką
darzyła tamtego. Oliver nie chciał zajmować drugiego miejsca, być nagrodą pocieszenia, nie


American Express Centurion, jedna z najbardziej ekskluzywnych kart kredytowych na świecie
(wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki).
pragnął lojalności i przyjaźni. Pragnął całego serca Schuyler, a świadomość, że nigdy go nie
zdobędzie, była trudna do zniesienia.
Gdyby tylko mógł o niej zapomnieć. Ale nawet krew tęskniła za nią, za ciepłymi
wargami na szyi, za kłami przebijającymi skórę, za obezwładniającą falą rozkoszy. Całe jego
ciało odczuwało tę stratę. Pogrążało się w żałobie i rozpaczy wraz z jego duszą. Uniósł palec,
zamawiając następną kolejkę.
- Zwolnij, kowboju - uśmiechnęła się barmanka. - To już czwarty? Nie ma jeszcze
szóstej.
- Potrzebuję tego - mruknął Oliver.
- Dlaczego?
Potrząsnął głową, a barmanka odeszła, żeby zająć się klientami po drugiej stronie
baru.
Oliver dotknął spoczywającej w kieszeni wizytówki, przesuwając palcem po
tłoczonych literach. Wiodły do tajnego miejsca przeznaczonego dla takich jak on -
czerwonokrwistych porzuconych przez wampiry, familiantów umierających z pragnienia.
Przypomniał sobie własne odważne słowa, skierowane do Mimi, kiedy musieli odwiedzić to
miejsce - fałszywą brawurę, na jaką potrafił się zdobyć. Kłamał. Wiedział, że niedługo sam
tam wyląduje. Potrzebował choćby jednego ukąszenia - nie miało już znaczenia, że to nie
będzie Schuyler, pragnął tylko znowu stać się kompletny. Pragnął, żeby ktoś sprawił, że ból
przeminie. Pomógł mu zapomnieć. Oczywiście zdawał sobie sprawę z niebezpieczeństwa, z
ryzyka schizofrenii, zakażenia, uzależnienia. Z tego, że po jednej nocy może nie zechcieć
stamtąd odejść. Ale musiał spróbować. Wszystko było lepsze niż życie w tej okropnej
samotności. Przełknął z nienawiścią whisky, gwałtownie odstawił szklankę i znowu skinął na
barmankę.
- Nawet jeśli myślisz, że tego potrzebujesz, nie powinieneś tego robić - barmanka
spojrzała na niego kątem oka, przecierając kontuar. Pracowała w The Holiday, odkąd zaczął
się tu wślizgiwać jako ósmoklasista, a Oliver po raz pierwszy zauważył, że w ogóle się nie
zmieniła. Zawsze wyglądała tak samo, najwyżej na osiemnaście lat, z długimi, kręconymi
włosami i intensywnie zielonymi oczami. Skąpa, biała, marszczona bluzeczka odsłaniała
kawałeczek płaskiego, opalonego brzucha. Zawsze mu się podobała, ale nie miał odwagi
posunąć się dalej poza zostawianie szczodrych napiwków. Miał wrażenie, że podobnie byłoby
kochać się w gwieździe filmowej - szansa na odwzajemnienie uczuć zdawała się bliska zeru.
Ku jego zaskoczeniu, okazała mu zainteresowanie.
- Jestem Freya - wyciągnęła rękę.
 - Oliver - odparł, ściskając ją mocno. Miała skórę miękką jak kaszmir. Próbował się
nie zarumienić.
- Wiem. Dzieciak z fałszywym dowodem z Hawajów - roześmiała się. - Dlaczego to
zawsze są Hawaje? Dlatego, że najłatwiej je podrobić? Pewnie tak. No, nie patrz na mnie z
takim zdziwieniem, wiem o tym od lat.
- Nigdy was nie skontrolowano?
- Niechby tylko spróbowali - Freya mrugnęła do niego. - Nie widziałam cię tu chyba
od roku, a teraz bywasz każdego wieczora. Co się stało?
Potrząsnął głową.
- Gdzie twoja przyjaciółeczka? - zapytała. - Zawsze przychodziliście razem.
- Wyjechała.
- Aha - skinęła głową Freya. - Jej strata. Oliver zaśmiał się głucho.
- Jasne.
Jej strata. Nie wątpił, że Schuyler za nim tęskni, miał pewność, że tak jest. Ale
wiedział, że z Jackiem jest szczęśliwsza. To była wyłącznie jego strata. Sięgnął po portfel i
wyłowił kilka dwudziestodolarowych banknotów.
Seksowna barmanka machnęła na nie ręką.
- Dzisiaj nie potrzebuję twoich pieniędzy. Zrób mi tylko przysługę i cokolwiek
zamierzasz, zrezygnuj. To ci nie pomoże.
Potrząsnął głową i położył na barze kilka dolarów jako napiwek.
- Dziękuję za drinki, ale nie mam pojęcia, o czym mówisz - mruknął, nie patrząc jej w
oczy. Co wiedziała o jego planach? Czemu ją to obchodziło?
Wyszedł w bezchmurną nowojorską noc. Jeszcze niedawno w taki wieczór on i
Schuyler włóczyliby się po mieście, prowadzeni tylko własnym widzimisię. Nie będą już pili
w środku nocy cappuccino w Cafe Reggio. Nie będą już wślizgiwać się do maleńkich pubów,
żeby posłuchać najnowszych piosenkarzy folkowych. Nie będą już kończyć nocy i witać
poranka śniadaniem w kawiarni Yaffa. Nie będą tego robić. Już nigdy. Naprawdę nigdy.
To nie miało znaczenia. Jego samochód z szoferem czekał przy krawężniku. Podał
kierowcy adres. Po dzisiejszym wieczorze zapomni o wszystkim, nawet o tym, jak miała na
imię. Przy odrobinie szczęścia zapomni, jak ma na imię on sam.
 Dwa
Zatrute jabłko

Oliver nie spodziewał się, że krwawy dom, który przypominał burdel z przełomu
wieków, z pluszowymi sofami i przyćmionym światłem, będzie dysponować tak
nowoczesnym sprzętem medycznym. Żująca cygaro burdelmama odesłała go na najwyższe
piętro, tłumacząc, że musi przejść badania, zanim zostanie zarejestrowany jako tutejszy
familiant.
- Musimy mieć pewność, że nie zarazisz klientów jakąś nieprzyjemną chorobą -
wyjaśnił lekarz, świecąc w głąb gardła Olivera.
Oliver chciał skinąć głową, ale miał otwarte usta, więc zrezygnował. Potem został
pokłuty licznymi igłami pobierającymi jego krew. Po zakończeniu badania zaproszono go do
innego pokoju, gdzie czekał miejscowy psychiatra.
- Odwrócenie procesu familiaryzacji, czyli usunięcie naznaczenia przez wampira, nie
jest procesem fizycznym - wyjaśnił lekarz. - Trucizna w twojej krwi jest manifestacją miłości,
jaką czujesz do swojego wampira. Musimy wymazać tę miłość, aby usunąć jej wpływ na
twoją psychikę, a tym samym zlikwidować truciznę. Może to być bolesne, a efekty nie są w
pełni przewidywalne. Niektórzy familianci doświadczają wrażenia utraty podobnej do
śmierci. Inni tracą wszelkie wspomnienia związane z ich wampirem. Każdy przypadek jest
inny, podobnie jak inna jest każda relacja między wampirem a familiantem. - Lekarz zaczął
notować coś w zeszycie. - Czy możesz mi opowiedzieć o waszej relacji?
- Byliśmy przyjaciółmi - odparł Oliver. - Znałem ją przez całe moje życie. Byłem jej
zausznikiem. - Z ulgą zauważył, że lekarz nie zareagował na tę wiadomość. - Kochałem ją.
Nadal ją kocham. Nie tylko dlatego, że jest moją wampirzycą - jest w tym coś więcej.
- To znaczy?
- To znaczy, że kochałem ją, zanim mnie ukąsiła. - Oliver pomyślał o tym, jak
oszukiwał się, powtarzając, że zakochał się w Schuyler dopiero po jej przemianie. To nie była
prawda. Kochał ją przez całe życie. Okłamywał sam siebie, żeby poczuć się lepiej.
- Rozumiem. Czy inicjatywa świętego pocałunku wyszła od niej, czy od ciebie?
- Chyba od nas obojga. Nie pamiętam dobrze... Mieliśmy to zrobić wcześniej, ale
stchórzyliśmy, a potem... to się po prostu stało. Nie planowaliśmy tego, nie wtedy.
- Czyli to była jej inicjatywa.
- Chyba tak.
 Lekarz polecił mu zamknąć oczy, a Oliver posłuchał bez wahania.
- Zaczniemy od początku. Przypomnijmy sobie wszystkie przyjemne wspomnienia i
odrzućmy je jedno po drugim. Wyrzeczmy się ich.
Głos lekarza rozbrzmiewał w jego głowie. Oliver uświadomił sobie, że działa na niego
przymus.
Nie jesteś z nią związany.
Nie należysz już do niej.
Wraz z monotonnym głosem lekarza do mózgu Olivera zaczęły napływać obrazy.
Pięcioletnia Schuyler - nieśmiała i milcząca. Dziewięcioletnia Schuyler - przekorna i
drażliwa. Piętnastoletnia Schuyler - piękna i spokojna. Hotel Mercer. Niezręczność i
niepewność. A potem jej dziecinna sypialnia, w której to się w końcu wydarzyło. Jej słodki
zapach - perfumy z jaśminem i kapryfolium. Ostrość kłów, przebijających jego skórę.
Oliver czuł wilgoć na policzkach. Płakał, to było zbyt wiele. Schuyler przenikała
każdą część jego duszy, jego krwi, była mu równie niezbędna jak skóra. Nie mógł się jej
wyrzec.
Co on w ogóle robił? To nie miejsce dla niego. To było sprzeczne z Kodeksem. Gdyby
w Repozytorium dowiedziano się o jego działaniach, zostałby wyrzucony z pracy. To
upokorzyłoby jego rodzinę i zrujnowało ich reputację. Nie mógł sobie przypomnieć, po co w
ogóle tu przyszedł. Zaczęła go ogarniać panika, rozejrzał się za wyjściem, ale litania ciągnęła
się, miarowo wbijając przymus w jego umysł.
Nie jesteś już jej familiantem.
Jesteś nikim.
Nie. Nie. To nieprawda. Oliver czuł się nieszczęśliwy i zdezorientowany. Nie chciał
się wyrzekać miłości do Schuyler. Nawet jeśli bolała go ona tak mocno, że nie był w stanie
spać ani jeść. Pragnął zatrzymać swoje wspomnienia. Jego szesnaste urodziny, na które
Schuyler namalowała jego portret i kupiła mu tort lodowy ozdobiony dwoma sercami. Nie.
Musiał się trzymać. Musiał... Musiał... Mógł się tego wyprzeć. Mógł posłuchać tego miłego,
spokojnego głosu i wszystkiego się wyprzeć. Pozbyć się tego.
Był nikim.
Nie było go.
Kiedy się obudził, zobaczył twarze obserwujących go lekarzy. Głos - nie był pewien,
czyj - powiedział:
- Przyszły wyniki badań. Jest czysty. Można go dać do kolejki.
Kilka minut później Oliver stał w holu wraz z grupą młodych familiantów. Chwiał się
na nogach. Głowa go bolała i nie potrafił sobie przypomnieć, co robi, ani dlaczego tu
przyszedł. Ale nie miał czasu na zagłębianie się we własnych splątanych myślach, ponieważ
zasłona nagle odsunęła się i do pomieszczenia weszła prześliczna wampirzyca.
- Bonsoir - przywitała się. Miała figurę modelki i królewską pewność siebie. Oliver
był pewien, że pochodziła ze Zgromadzenia Europejskiego, zdradzał ją nienagannie skrojony
strój podróżny i zmysłowy francuski akcent. Tuż za nią wszedł jej partner, wysoki i szczupły,
z szopą rozczochranych, ciemnych włosów i znudzonym wyrazem twarzy. Wyglądali jak para
wysmukłych kotów, kanciaści, w czarnych golfach, z papierosami Gauloises i ciemnymi
oczami.
- Ty - zamruczała wampirzyca, patrząc wprost na Olivera. - Chodź ze mną.
Jej partner wybrał oszołomioną nastolatkę i dwójka ludzi podążyła za parą wampirów
do jednego z luksusowych pokojów na najwyższym piętrze. Większa część krwawego domu
urządzona była skrajnie minimalistycznie, z cienkimi kotarami oddzielającymi
pomieszczenia. Ale ten ogromny pokój przypominał apartament w pięciogwiazdkowym
hotelu, z futrzaną narzutą na wielkim łożu, pozłacanymi ramami luster i barokowymi
meblami...
Wampir pociągnął dziewczynę na łóżko, zsunął z niej sukienkę i natychmiast zaczął
pić. Oliver patrzył, ale nie rozumiał. Nie był pewien, co robi w tym pokoju, wiedział tylko, że
został wybrany i ktoś go zechciał.
- Wina? - zapytała wampirzyca, unosząc kryształową karafkę ze szklanego blatu baru.
- Nie trzeba, dziękuję.
- Spokojnie, nie ugryzę cię - roześmiała się. - Jeszcze nie teraz. - Pociągnęła długi łyk
z kieliszka i popatrzyła, jak jej partner pije krew dziewczyny. - Wygląda przepysznie. -
Zgasiła papieros w perskim dywanie, zostawiając małą brązową dziurkę.
- Moja kolej - powiedziała, popychając Olivera na jeden z zabytkowych foteli. Usiadła
mu okrakiem na kolanach i pocałowała go w szyję. Pachniała ciężkimi, oleistymi perfumami,
a jej skóra przypominała pergamin. Nie była tak młoda, na jaką wyglądała. - Obróć się w tę
stronę - powiedziała, przesuwając go w bok. - On lubi patrzeć.
Zobaczył, że wampir unosi się na łokciach, uśmiechając się lubieżnie. Dziewczyna,
nieprzytomna i naga, leżała obok niego. Oliver nie drgnął. Teraz pamiętał, dlaczego tu
przyszedł.
Wampirzyca go wybrała. Kiedy zatopi kły w jego skórze, będzie miał to, czego
potrzebował... Znowu doświadczy świętego pocałunku... Jego ciało tego pragnęło... Pragnął
tego tak bardzo...
 Zamknął oczy.
Gorący oddech wampirzycy pachniał papierosami. Miał wrażenie, że całuje się z
popielniczką, a gryzący zapach otrzeźwił go na moment.
Cokolwiek zamierzasz, zrezygnuj. To ci nie pomoże.
Zamrugał i zobaczył oczami duszy łagodną, życzliwą twarz. Kto to był? Przypomniał
sobie - Freya. Martwiła się o niego. Freya była tak piękna, piękniejsza niż siedząca na jego
kolanach wampirzyca, której wspaniały wygląd był zaledwie nędzną fasadą, kryjącą
zrujnowane wnętrze. Freya promieniała wewnętrznym żarem. Miała roziskrzone oczy.
Powiedziała mu, żeby dał spokój.
Co on tu robił?
Dlaczego tu był?
Wtedy sobie przypomniał... Krwawy dom. Zaraz. Co on zrobił? Potrafił żyć z żalem
po jej stracie. Mógł żyć z tęsknotą za... za kim on tęsknił? Nie mógł sobie przypomnieć... Ale
wtedy, z nagłym szarpnięciem, wszystkie wspomnienia zaczęły napływać z powrotem. Miał
wrażenie, że budzi się ze snu. Czuł, że wraca do życia. Potrafił żyć z tym bólem. Ale nie
potrafiłby sobie wybaczyć, gdyby zrobił coś takiego. Nie mógł zapomnieć. Nie zamierzał
zapominać. Nigdy nie zapomni... Schuyler...
Schuyler.
Freya.
Schuyler.
Wampirzyca ukąsiła go i odskoczyła z krzykiem, a jej twarz poparzył kwas w jego
krwi.
- Trucizna! Trucizna! On nadal jest naznaczony!
Oliver uciekł z pokoju tak szybko, jak tylko mógł.
 Trzy
Sprzątanie

Kiedy powrócił do The Holiday, dochodziła czwarta nad ranem. Freya stała za barem,
dzwoniąc nożem o szklankę koktajlową.
- Ostatnia kolejka. Ostatnia kolejka przed zamknięciem. Uśmiechnęła się, widząc
Olivera.
- Wróciłeś. - Przyjrzała mu się uważnie. - Nie zrobiłeś tego.
- Nie. Choć prawie... - Nie zastanawiał się już nad tym, skąd ona wiedziała, gdzie był,
albo co zamierzał zrobić. - Nie zrobiłem, bo pomyślałem o tobie.
- Grzeczny chłopiec - uśmiechnęła się i wskazała schowek na miotły. - No już, pomóż
mi posprzątać. Odrobina ruchu dobrze ci zrobi. A potem będziesz mógł mnie odprowadzić do
domu.
Oliver wyjął miotłę i zaczął zamiatać podłogę, zbierając plastikowe słomki i wilgotne
serwetki. Pomógł zetrzeć ladę barową i wytrzeć kieliszki. Poustawiał je równo z tyłu na
półkach. Freya miała rację: praca fizyczna sprawiła, że poczuł się lepiej.
Ostatni ze stałych klientów wyszedł chwiejnie i zostali sami. Rozejrzał się,
uświadamiając sobie, że przez te wszystkie lata nie widział tu innych pracowników niż Freya.
Jak jedna drobna dziewczyna radziła sobie z całym interesem?
Kiedy bar był już wysprzątany i czysty, Freya narzuciła zieloną kurtkę wojskową, zbyt
obszerną i zwisającą na jej drobnych ramionach. Tego rodzaju kurtki nosili żołnierze z sił
specjalnych, zrzucani nad dżunglą. Taki strój kontrastował z jej delikatnymi rysami,
sprawiając, że wyglądała jeszcze bardziej czarująco. Naciągnęła kaptur na włosy.
- Chodź, mieszkam kawałeczek stąd.
Po drodze do mieszkania Freya zatrzymała się w koreańskim sklepie spożywczym na
rogu. Kupiła bukiet kwiatów, dwa pudełka świeżych owoców i pęczek mięty. W odróżnieniu
od nijakiego jedzenia, sprzedawanego zwykle w takich sklepach, wszystko, czego dotknęła
Freya, wydawało się promienieć: truskawki były czerwone i jędrne, melony lśniły
pomarańczowo, a mięta pachniała, jakby dopiero co zebrano ją na polach Prowansji.
Zaprowadziła Olivera do zapuszczonej kamienicy z popsutymi drzwiami
wejściowymi.
- Zapomnieli o nas przy rewitalizacji - zażartowała. Wszedł za nią po schodach na
trzecie piętro. Znajdowało się tu czworo drzwi, a Freya otworzyła czerwone.
 - Na szczęście mam widok na ulicę. Tamte dwa mieszkania mają okna od podwórza.
Mieszkanie było niewielkie według dowolnych standardów, ale w porównaniu do
typowych nowojorskich nieruchomości wydawało się po prostu mikroskopijne. Na środku
pokoju stała staroświecka wanna na nóżkach, a w niedużej wnęce kuchennej widać było
podniszczone naczynia. Przy oknie znajdowało się łóżko z baldachimem, przykryte pasiastą
narzutą. Ale kiedy Oliver wszedł do środka, ze zdumieniem stwierdził, że pokój jest znacznie
większy, niż wydawało się od drzwi. Pomylił się całkowicie. Mieszkanie było obszerne i
luksusowe, z biblioteką pełną książek po jednej stronie i porządną jadalnią po drugiej.
- Siadaj - Freya wskazała mu ogromną kanapę, której z pewnością nie widział jeszcze
chwilę temu.
Na ścianie wisiały portrety, sprawiające wrażenie dzieł sztuki klasy muzealnej. Czy to
był Van Dyck? Bo tamten to na pewno Rembrandt. Ubogi nieład zniknął, Oliver siedział na
pięknej kanapie w elegancko umeblowanym salonie z trzaskającym ogniem na kominku.
Okna prowadzące na ewakuacyjną klatkę schodową nadal wychodziły na Avenue C, ale
Oliver mógłby przysiąc, że słyszy szum morza.
Freya zniknęła w sypialni na tyłach, żeby się przebrać (tego także nie zauważył od
drzwi - co się stało z łóżkiem z baldachimem i wanną na nóżkach? Czy tracił już zmysły?).
Wróciła ubrana we flanelową piżamę. Zapaliła gaz na kuchence - eleganckiej i nowoczesnej,
w niczym nieprzypominającej starego, białego szkaradzieństwa, które widział wcześniej - i
zaczęła rozbijać jajka.
- Potrzebujesz śniadania - mruknęła, siekając miętę.
Od kuchni zaczął się unosić apetyczny maślany zapach i chwilę później Freya
postawiła dwa talerze na stole w niedużym kąciku śniadaniowym. Oliver przyjął już do
wiadomości, że mieszkanie nie jest takie, jak się początkowo wydawało, więc nie zdziwiło go
pojawienie się kolejnego zestawu ślicznych i wygodnych mebli. Czy to był sen? Jeśli tak, nie
chciał się z niego budzić.
Spróbował. Omlet był miękki i aksamitny, a mięta nadawała mu ostry, interesujący
posmak. Pochłonął całą porcję w trzech kęsach.
- Byłeś głodny - zauważyła Freya, podciągając kolana pod brodę.
Skinął głową i wytarł ręce w lnianą serwetkę. Patrzył, jak dziewczyna powoli je swój
omlet, rozkoszując się każdym kawałkiem.
- Opowiedz mi o niej - powiedziała Freya, oblizując widelec.
- Była moją najlepszą przyjaciółką. - Opowiedział jej wszystko o przyjaźni z Schuyler,
od początku do gorzko-słodkiego końca. Przekonał się, że przy Freyi może mówić o
Schuyler, nie czując bólu. Śmiał się i rozkoszował wspomnieniami. Kiedy skończył
opowiadać, był już późny ranek. Mgliście pamiętał, że pomógł pozmywać naczynia, a potem
zasnął na jej łóżku.
- Jesteś za młody, żebyś miał być tak zagubiony i pogrążony w rozpaczy - wyszeptała
Freya, zanim zamknął oczy.
Kiedy obudził się po południu, leżał w jej ramionach.
 Cztery
Nowi właściciele

Oliver wrócił do szkoły i do zwykłego życia. Czuł się znacznie lepiej i oczekiwał na
następne spotkanie z Freyą. Trudno było się z nią skontaktować, bo nie odbierała telefonu ani
nie oddzwaniała, ale szkoła i praca w Repozytorium pochłaniały cały jego czas. Dopiero
tydzień później powrócił do Holiday Cocktail Lounge.
Natychmiast zauważył, że to miejsce się zmieniło. Przede wszystkim w drzwiach stał
bramkarz z latarką, który krzywo popatrzył na jego fałszywy dowód.
- Hawaje, co? - zapytał sceptycznie goryl.
- Słuchaj, nie zamierzam niczego pić. Chcę się tylko zobaczyć z Freyą.
- Nie ma tu nikogo takiego.
- No daj spokój...
- Możesz zapytać Macka, powtórzy ci to samo - bramkarz oddał mu dowód. - Ale
zamówisz jednego drinka i wylatujesz.
Oliver podziękował skinieniem głowy i wszedł do baru. Bramkarz nie był jedyną
nowością. Za barem stała teraz trójka barmanów: dwóch starszych mężczyzn w muszkach i
śliczna dziewczyna o zimnej urodzie początkującej aktorki, ale pozbawiona całego wdzięku
Freyi. Nawet goście byli inni: wystrojeni i eleganccy, w podróbkach markowych ciuchów,
sączyli pastelowe drinki z kieliszków do martini. Oprawione w skórę menu zawierało nazwy
drogich alkoholi.
Znalazł się w morzu obcych. Gdzie się podziali kłótliwi dziennikarze z tabloidów,
starsi mężczyźni o pociągłych twarzach, dzieciaki bawiące się rzutkami? Skoro już o tym
mowa, gdzie się podziała tarcza do rzutek? I stół bilardowy? Nadal świeciły się lampki
choinkowe, ale dołączył do nich mechaniczny śpiewający Święty Mikołaj. The Holiday nie
przypominało już czarującej, niekonwencjonalnej oazy, stając się plastikową repliką tego,
czym było dawniej.
Oliver potrząsnął głową i przepchnął się do wymyślnego stołka barowego. Zamówił
wodę mineralną i czekał. Nawet jeśli The Holiday się zmieniło, Freya zawsze tu była. Musiała
tu być.
Godziny mijały. Goście wychodzili. Barmani patrzyli na niego niechętnie. Ale Oliver
został aż do zamknięcia baru.
 Pięć
Miłość i odwaga

Oliver nie wiedział, jak długo czekał, stojąc na chodniku z bukietem lilii, ale około
czwartej nad ranem pojawiła się w końcu. Znowu miała na sobie tę samą obszerną kurtkę
wojskową, co tamtej nocy, ale tym razem nie założyła kaptura, a jej kręcone włosy tańczyły
na wietrze.
- Co ty tu robisz? - zapytała. Oliver z ulgą zauważył, że nie sprawiała wrażenie
rozgniewanej, tylko lekko rozbawionej. - Potrzymaj to - powiedziała, podając mu torbę z
zakupami i wyjmując klucze z torebki.
- Czekałem na ciebie w The Holiday. Nie pojawiłaś się tam - powiedział. - Czy
zrobiłem coś nie tak? Nie chciałaś się ze mną widzieć?
Freya potrząsnęła głową i otworzyła drzwi wejściowe. Weszli na górę wąską klatką
schodową.
- Jak mnie znalazłeś? - zapytała, kierując się do swojego mieszkania.
Oliver zmarszczył brwi. To nie było łatwe. Był pewien, że Freya mieszka pomiędzy
Siódmą Ulicą a Avenue C, ale obszedł cały kwartał i nie znalazł koreańskiego sklepu
spożywczego ani zapuszczonej kamienicy z czerwonymi markizami. Już miał się poddać,
kiedy uświadomił sobie, że jest na miejscu. Jakim cudem nie zauważył tego wcześniej?
- Naprawdę nie wiem. - Oliver rozsiadł się w jednym z wygodnych foteli. - Co się
stało z The Holiday? Zmieniło się. Nie ma cię tam.
- Sprzedałam je. Przeprowadzam się.
- Dlaczego?
- Przyszedł czas - odparła. Skrzyżowała ramiona. - Wyglądasz lepiej.
- Dzięki tobie - przyznał.
- Herbaty? - zapytała. - Jasne.
Zaczekał, aż zagotuje wodę, a kiedy stawiała przed nim filiżankę zaparzonej herbaty,
wziął ją za rękę i przytrzymał dłuższą chwilę. Tak bardzo jej pragnął. Popatrzyła na niego.
Przez chwilę stali, nie odzywając się.
- Wydawało mi się, że zrobiłam wszystko, co było konieczne - powiedziała wreszcie.
- Dlaczego trzymasz mnie na dystans? Nie jestem dzieckiem - przyciągnął ją do siebie,
a Freya usiadła mu na kolanach.
Zmierzwiła jego włosy.
 - Nie, nie jesteś. Masz rację.
Nachylił się, żeby ją pocałować. Nigdy nie całował dziewczyny innej niż Schuyler.
Ale tym razem w ogóle nie myślał o Schuyler, tylko o Freyi.
Freya pachniała mlekiem, miodem i cudownie wiosennym zapachem. Poczuł, że
przysuwa się do niego, więc przyciągnął ją bliżej, żeby położyć dłoń na jej piersiach. Poczuł,
że serce zaczyna mu walić - tak bardzo się denerwował - co on właściwie robił - nie wiedział,
co powinien zrobić - nie planował tego - ale... usłyszał, że Freya westchnęła, ale nie było to
westchnienie rozczarowania... brzmiała w nim akceptacja i zaproszenie.
- Chodź - poprowadziła go do łóżka.
Rozebrała się i wślizgnęła pod kołdrę. Była piękna jak z obrazu Botticellego. Oliver
drżącymi dłońmi szybko rozpiął ubranie i dołączył do niej. Cały czas się denerwował - a jeśli
go wyśmieje? Jeśli zrobi coś nie tak? Czy w ogóle można zrobić coś nie tak? Nie był całkiem
niewinny, ale nie był też specjalnie doświadczony. A jeśli jej się nie spodoba to, co on... Jej
ciało było ciepłe i chętne, a on czuł się jak spragniony wędrowiec przy wodospadzie.
Wątpliwości zniknęły. Przestał się martwić. Przestał się denerwować.
To był dla niego pierwszy raz. Z Schuyler czekali na właściwy moment, a może
czekali, ponieważ wiedzieli, że właściwy moment nigdy nie nadejdzie. To się nie liczyło.
Teraz liczyła się tylko Freya.
Zadrżał, czując na swoim ciele ciepłe i lekkie dłonie. Jej miękkie wargi z czułością
całowały jego szyję. Przyciągnęła go jeszcze bliżej i złączyli się, a jej ciało falowało pod nim
jak woda. Spojrzał w jej oczy i usłyszał, jak woła jego imię.
Miał tyle do przeżycia, tyle do zobaczenia. Znajdował się wewnątrz i na zewnątrz
swojego ciała, wewnątrz i na zewnątrz swojej krwi. Unosił się pod sufitem, obserwując ich
dwoje, zachwycając się, jak smukłe i delikatne są ich splecione kończyny, jak piękny kształt
tworzą ich złączone ciała. Miał wrażenie, że Freya przenika go na wskroś, a on może robić
tylko to, co w tej chwili, czując ją wokół i wewnątrz swego ciała, wewnątrz swojej duszy.
Później, pokryty potem i drżący, otworzył oczy i zobaczył, że wciąż jest w tym
samym pokoju, z tym samym obdrapanym sufitem.
- Kocham cię - powiedział po raz kolejny. - Kocham cię, Freya.
Freya popatrzyła na niego z czułością.
- To nieprawda, skarbie. Ale nie będziesz już cierpiał.
 Sześć
Ostatnie pożegnanie

Rano zjedli śniadanie w ukraińskiej restauracji Veselka, słynnej ze swojego barszczu.

Oliver był pełen energii i miał wilczy apetyt. Nie wiedział, czy przyczynił się do tego brak
snu, czy też uprawiana przez nich miłość, ale czuł się jak nowo narodzony. Znalazł nawet
dość odwagi, żeby zadać Freyi pytanie, na które odpowiedzi obawiał się od chwili, kiedy
zauważył nieodwracalne zmiany w The Holiday.
- Gdzie jedziesz? - zapytał, nadziewając na widelec pieróg i maczając go w śmietanie.
- Moja rodzina wraca do domu. Do North Hampton.
- Dlaczego?
- To skomplikowane - powiedziała smutno. - Długa historia.
Oliver usiadł wygodniej, czując popękaną skórę oparcia, wbijającą mu się w plecy.
Czy czuł się lepiej? Inaczej? Gorzej? Zdecydowanie lepiej. Dotknął swojej szyi i nie poczuł
znajomego pulsowania.
Schuyler. Mógł wymówić jej imię. Mógł przypomnieć ją sobie, nie czując bólu.
Wspominać i cenić ich przyjaźń, ale nie zadręczać się już jej nieobecnością. Zupełnie jakby
Schuyler znalazła się za szkłem. Była częścią jego przeszłości, ale nie miała już torturować go
w przyszłości. Tęsknił za swoją przyjaciółką. Ale potrafił pogodzić się ze stratą. Jej stratą.
Odłożył widelec.
- Kim jesteś? Czym się zajmujesz? - zapytał Freyę.
- Jestem czarownicą - uśmiechnęła się. - Ale sądzę, że już się tego domyśliłeś,
archiwisto.
- Wiesz o błękitnokrwistych?
- Tak. Oczywiście. Musimy wiedzieć o takich sprawach. Ale trzymamy się od nich z
daleka. Moja rodzina nie lubi... się wtrącać. Ty byłeś szczególnym przypadkiem.
- Czy jeszcze się spotkamy?
- Może - odparła z namysłem Freya. - Ale nie sądzę, żebyś tego potrzebował.
Miała rację. Nie kochał jej. Kochał ją ostatniej nocy i była to miłość, którą dzielili
oboje. A teraz miała wyjechać, ale on umiał się z tym pogodzić.
Oliver znowu stał się sobą. Zachował wspomnienie czasu, kiedy był familiantem
Schuyler, ale nie czuł już bolesnego pragnienia, cierpienia w duszy. Jego uczucia do Schuyler,
czymkolwiek było, nikt nie usuwał przemocą. Zamiast tego jego miłość została wchłonięta i
rozproszona wewnątrz jego duszy. Na zawsze pozostanie częścią niego, ale nie będzie już tak
potężna, aby go krzywdzić. Zawdzięczał to Freyi. Ona go uleczyła. Czarownica Freya.
- Dziękuję - podniósł się, żeby pocałować ją w czoło. - Naprawdę ci dziękuję.
- Skarbie, to była dla mnie czysta przyjemność. Rozstali się po następnym uścisku.
Oliver ruszył ulicą w przeciwnym kierunku. Jego komórka zaczęła wibrować, odebrał
natychmiast, widząc znajomy numer. Przez chwilę słuchał, a jego twarz rozpromieniła się w
szerokim uśmiechu.
- Serio? Rany. Gratulacje. Kiedy? Jasne, że się pojawię. Za skarby świata nie
chciałbym, żeby mnie to ominęło.
Leczący złamane serca omlet Freyi Beauchamp (dla tych, którzy lubią śniadania
przyprawione szczyptą magii)
jajka
śmietana kremówka
posiekana świeża mięta
sól
pieprz
masło
Siekając miętę, powtarzaj te słowa:
Tym, co od złamanego cierpią serca, Rozdartą duszę uleczy mięta. Oddech Bogini
życie odnowi, Prawdziwą miłość znaleźć pozwoli.
Wymieszaj w miseczce jajka ze śmietaną. Dodaj posiekaną miętę, sól i pieprz.
Rozpuść masło na patelni na umiarkowanym ogniu. Dodaj mieszankę z jajkami, smaż dwie
minuty bez mieszania. Dużą łyżką ostrożnie przewróć na drugą stronę, tak aby omlet
przysmażył się, ale pozostał miękki.
Przybierz gałązkami mięty.
Przepis na dwie porcje: jedną dla osoby ze złamanym sercem i jedną dla jej
przyjaciela.
ODLEGŁE WSPOMNIENIE
Akademia Endicott
Endicott, Massachusetts, 1985
 Jeden
Pierwszy kontakt

Allegra Van Alen obudziła się z bolącą głową i przez chwilę nie była pewna, gdzie się
znajduje. Miała na sobie szpitalną koszulę, ale wiedziała, że jest nadal w Endicott, ponieważ
przez okno widziała w oddali oszalowaną białymi deskami kaplicę. Domyśliła się, że jest w
klinice dla uczniów, a jej przypuszczenia potwierdziła szkolna pielęgniarka, która przyniosła
talerz ciasteczek.
Pani Anderson była uwielbianą przez wszystkich opiekunką, Obserwowała uczniów
macierzyńskim okiem i zawsze pilnowała, żeby w jadalni nie brakło świeżych owoców.
Weszła, uśmiechając się z troską.
- Jak się czujesz, kochanie?
- Chyba jakoś przeżyję - powiedziała żałośnie Allegra. - Co się stało?
- Wypadek na boisku. Podobno uderzyła cię piłka.
- Auć - skrzywiła się, pocierając bandaże na czole.
- Masz szczęście, lekarz powiedział, że podobne uderzenie czerwonokrwistego by
zabiło.
- Ile czasu byłam nieprzytomna?
- Tylko kilka godzin.
- Czy mogłabym zostać dzisiaj wypisana? Mam jutro klasówkę z łaciny i muszę się
uczyć - jęknęła Allegra. Podobnie jak reszta szkoły, klinika była komfortowym miejscem.
Mieściła się w przytulnym domu w stylu New England, wyposażonym w białe wiklinowe
meble i barwne, kwieciste zasłony. Ale w tym momencie Allegra pragnęła nade wszystko
znaleźć się w zaciszu własnego pokoju, z czarno-białym plakatem Cure, staroświeckim
zamykanym sekretarzykiem i świeżo nabytym walkmanem, zostać sama i słuchać muzyki
Depeche Mode. Nawet w klinice słyszała dźwięki piosenek Boba Dylana, sączące się z
otwartych okien. Wszyscy pozostali w szkole słuchali tej samej muzyki sprzed dwudziestu
lat, zupełnie jakby życie w prywatnym liceum ugrzęzło w pętli czasowej lat sześćdziesiątych.
Allegra nie miała nic przeciwko Bobowi Dylanowi, ale nie potrzebowała do szczęścia jego
smęcenia.
Pani Anderson potrząsnęła głową, poprawiając poduszkę Allegry i pomagając
pacjentce oprzeć się na pierzastej wypukłości.
- Jeszcze nie. Doktor Perry przyjeżdża z Nowego Jorku, żeby cię obejrzeć. Twoja
matka nalegała.
 Allegra westchnęła. To jasne, że Cordelia nalegała na coś takiego. Matka pilnowała jej
jak jastrząb, z uwagą wykraczającą poza zwykłą troskę macierzyńską. Dla Cordelii
macierzyństwo było czynnością przypominającą strzeżenie bezcennej wazy z okresu dynastii
Ming. Traktowała córkę jak zrobioną ze szkła i zawsze zachowywała się, jakby Allegrę jedno
załamanie nerwowe dzieliło od odesłania do czubków, nawet jeśli wszyscy widzieli, że
Allegra jest okazem zdrowia. Była lubiana, pogodna, wysportowana i pełna energii.
Mówiąc najłagodniej, Allegra dusiła się pod opieką Cordelii. Dlatego właśnie nie była
w stanie doczekać do osiemnastki, żeby wyprowadzić się z domu na dobre. Wszechobecna
troska matki o jej egzystencję sprawiła, że Allegra uparła się na przeniesienie z Duchesne do
Endicott. W Nowym Jorku nie było ucieczki przed wpływami Cordelii. A ponad wszystko
inne Allegra pragnęła wolności.
Pani Anderson zmierzyła jej temperaturę i zabrała termometr.
- Na zewnątrz czekają goście. Mam ich wpuścić?
- Jasne - zgodziła się Allegra. Głowa przestała ją aż tak boleć - nie była pewna, czy to
zasługa czekolady w słynnych ciasteczkach pani Anderson, czy też potężnej dawki środków
przeciwbólowych.
- No dobrze, drużyno, wchodźcie. Ale macie nie męczyć chorej. Nie chcę, żeby się jej
pogorszyło. Ma być cicho. - Życzliwa pielęgniarka uśmiechnęła się jeszcze raz i wyszła z
pokoju. Chwilę później szpitalne łóżko Allegry zostało otoczone przez całą żeńską drużynę
hokeja na trawie. Tłoczyły się wokół niej, zadyszane i rozczochrane, nadal w strojach
drużynowych: zielonych spódniczkach w szkocką kratę, białych bluzeczkach polo i zielonych
podkolanówkach.
- O mój Boże!
- Nic ci nie jest?
- Rany, myślałam, że ci utrąciło głowę!
- Następnym razem policzymy się z tymi idiotkami z Northfield Mount Hermon!
- Nie martw się, dostały czerwoną kartkę!
- Boże, kompletnie cię tam ścięło! Byłyśmy pewne, że już po tobie!
Radosna kakofonia wypełniła pokój, a Allegra uśmiechnęła się.
- Nic mi nie jest. Załapałam się na ciasteczka, chcecie trochę? - zapytała, wskazując
talerz na parapecie. Dziewczęta rzuciły się na ciasteczka jak wygłodniałe harpie.
- Moment! Nie powiedziałyście mi jeszcze najważniejszego. Wygrałyśmy? - zapytała
Allegra.
- A jak myślisz? Rozgromiłyśmy je. - Birdie Belmont, najlepsza przyjaciółka i
współlokatorka Allegry, zasalutowała żartobliwie, co pewnie zrobiłoby większe wrażenie,
gdyby nie trzymała w ręku ogromnego czekoladowego ciastka.
Dziewczęta szeptały konspiracyjnie, kiedy nagle przerwał im głos dochodzący zza
dzielącej pokój na pół zasłony.
- Macie tam ciastka? Nie zamierzacie się podzielić? Drużyna zachichotała.
- Twój sąsiad jest chyba głodny - szepnęła Birdie.
- Słucham? - zapytała Allegra. Do tej chwili nawet nie zauważyła, że dzieli z kimś
pokój. Chyba rzeczywiście oberwała w głowę naprawdę mocno i to nie była zwykła sportowa
kontuzja.
Rory Antonini, utalentowana dziewczyna grająca na pozycji pomocnika i mogąca się
poszczycić najlepszym procentem celnych podań w lidze, odsunęła zasłonę rozdzielającą
pokój.
- Cześć, Bendix - odezwały się chórem dziewczęta. Bendix Chase był
najpopularniejszym chłopakiem w ich klasie. Nietrudno się domyślić dlaczego: miał metr
dziewięćdziesiąt wzrostu i wyglądał jak młody blond olbrzym, mocno zbudowany i z
szerokimi ramionami. Miał twarz greckiego boga: cienkie brwi, regularny nos i ostro
wystające kości policzkowe. W policzkach rysowały się wyraźne dołeczki, a oczy barwy
chabrów lśniły wesołością. Leżał na szpitalnym łóżku z prawą nogą w gipsie. Pomachał do
nich z uśmiechem.
- Kiedy cię wypuszczają? - zapytała Darcy Sedrik, bramkarka, podając mu prawie
opróżniony talerz ciasteczek.
- Dzisiaj. W końcu mają mi zdjąć gips. Dzięki Bogu, mam już dość skakania po szkole
na jednej nodze - Bendix skinieniem głowy podziękował za ciastko. - A tobie co się stało? -
zapytał Allegrę.
- To tylko powierzchowna rana - odparła, wskazując na swój turban z bandaży i
naśladując brytyjski akcent.
- Przynajmniej masz jeszcze obie ręce - Bendix z uśmiechem docenił cytat z Monty
Pythona.
Allegrę zachwyciło, że tak szybko zauważył nawiązanie, ale postarała się nie okazać
emocji.
Nie chciała sprawiać wrażenia kolejnej z jego wielkookich fanek, ponieważ cała
drużyna hokejowa przeniosła się już na drugą połowę pokoju, żeby ozdobić gips chłopaka
niezliczonymi serduszkami oraz krzyżykami.
- Przykro mi, ale odwiedziny się skończyły - oznajmiła pani Anderson, pojawiając się
w wykrochmalonym białym fartuchu.
Rozległo się chóralne „Nieeeee”, kiedy pielęgniarka wyganiała dziewczęta na
zewnątrz. Później miała zamiar zaciągnąć oddzielającą pacjentów zasłonę, ale Bendix
poprosił, żeby zostawić ją na razie odsłoniętą.
- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Trochę tu klaustrofobicznie. No i masz po
swojej stronie telewizor - powiedział.
- Jasne - wzruszyła ramionami Allegra. Ona i Bendix znali się oczywiście, ponieważ
Akademia Endicott, podobnie jak Duchesne, była niewielką i zżytą społecznością
nieprawdopodobnie uprzywilejowanych dzieci elity. Jednakże, w odróżnieniu od pozostałej
części żeńskiej populacji, Allegra nie była zauroczona przystojnym blondynem. Jego
niezwykle amerykańska uroda wydawała się jej trochę zbyt ostentacyjna, nadmiernie
stylizowana na hollywoodzkiego gwiazdora. Bendix wyglądał jak Andy z Klubu winowajców,
tylko jeszcze przystojniejszy. W dodatku poza tym, że był przystojny, wysportowany i
podziwiany, był także - co zdumiewające u chłopaka o jego statusie i przywilejach -
sympatyczny. Allegra zauważyła, że nie tylko nie zachowywał się jak arogancki snob,
wypełniający korytarz rozdętym ego, ale odnosił się z autentyczną życzliwością do
wszystkich, nawet do jej brata Charlesa, a to już o czymś świadczyło.
Ale nawet jeśli najprzystojniejszy chłopak w Endicott leżał kilka metrów od niej,
oglądając wraz z nią teledyski (dlaczego, na litość boską, Eddie Murphy śpiewa? I co za
pasiastą koszulę ma na sobie?), Allegra nie zwracała na niego większej uwagi.
 Dwa
Bliźnięta Van Alen

Doktor Perry przyjechał z Nowego Jorku i orzekł, że Allegra jest całkowicie zdrowa,
mogła więc następnego dnia wrócić do dormitorium. Przechodząc na przerwie z klasy do
klasy, zauważyła swojego brata, zmierzającego w jej stronę przez czworokątny dziedziniec.
- Przyjechałem, kiedy się tylko dowiedziałem - Charles Van Alen łagodnie ujął siostrę
pod ramię. - Kto to zrobił? Jesteś pewna, że nic ci nie jest? Cordelia odchodzi od zmysłów...
Allegra przewróciła oczami. Jej brat bliźniak potrafił być potwornie nieznośny. Nie
tylko dlatego, że upierał się przy nazywaniu ich matki po imieniu, ale także dlatego, że
zachowywał się stale jak opiekun Allegry. Zabawne, biorąc pod uwagę, że była od niego
wyższa o kilka centymetrów.
- Nic mi nie jest, Charlie, naprawdę. - Wiedziała, że nie znosił tego dziecinnego
zdrobnienia, ale nie mogła się powstrzymać. Był ostatnią osobą, jaką miała ochotę widzieć w
tym momencie.
W odróżnieniu od Allegry Charles Van Alen wydawał się raczej niski jak na swój
wiek. Bliźnięta nie mogły bardziej różnić się od siebie, ponieważ on miał ciemne włosy i
chłodne szare oczy. W przeciwieństwie do niedbale ubranych kolegów zawsze nosił
zawiązany fular i przychodził do szkoły ze skórzaną teczką. Nie był szczególnie popularny w
Endicott, nie z powodu swoich aspiracji (chociaż sięgały daleko), ale przede wszystkim
dlatego, że bezustannie narzekał na szkołę i dawał wszystkim do zrozumienia, że nie byłoby
go tutaj, gdyby nie upór jego siostry. Większość uczniów uważała go za irytującego, nadętego
nudziarza, a on w odpowiedzi zachowywał się, jakby wszyscy byli jego podwładnymi.
Allegra wiedziała, że głównym źródłem jego braku pewności siebie jest niski wzrost.
Gdyby tylko potrafił przejść nad tym do porządku dziennego - lekarze potwierdzali, że nie
zaczął jeszcze na dobre rosnąć i że bez wątpienia w przyszłości będzie bardzo przystojny.
Teraz po prostu jego twarz była nie do końca ukształtowana. Za kilka lat nos Charlesa
przestanie się wydawać za duży, a rysy - przenikliwe oczy, szerokie czoło - nabiorą
królewskiej godności. Ale obecnie Charlie Van Alen był po prostu jeszcze jednym niskim
nerdem z klubu dyskusyjnego.
Allegra dziękowała losowi, że jej brat spędził weekend w Waszyngtonie na
egzaminach z elokucji. Inaczej mogła być pewna, że narobiłby zamieszania w klinice i
prawdopodobnie upierałby się przy przeniesieniu jej do lepiej wyposażonego szpitala w
rodzaju Massachusetts General Hospital. Jeśli chodziło o pilnowanie Allegry, Charlie
zachowywał się z równą przesadą, co Cordelia. Pomiędzy tą dwójką Allegra czuła się jak
porcelanowa lalka: cenna, krucha i niezdolna zadbać o siebie. Doprowadzało ją to do szału.
- Pozwól, że pomogę - sięgnął po jej plecak.
- Dam radę nosić własne rzeczy. Zostaw. To będzie wyglądać dziwacznie - warknęła.
Starała się nie czuć winna z powodu szoku i smutku, jaki odmalował się na jego twarzy.
Nie powinna w ten sposób odzywać się do swojego partnera, ale nie potrafiła nic na to
poradzić. Ponieważ Charles był oczywiście Michałem. Po tym, co stało się we Florencji, nie
mogło być cienia wątpliwości - od tamtej pory w każdym cyklu odradzali się jako bliźnięta.
Dom Kronik nalegał na tę praktykę, aby przeszłe wydarzenia nie mogły się nigdy powtórzyć.
Żeby od samego początku nie było żadnych wątpliwości, pytań, pomyłek.
A jednak każde kolejne wcielenie było gorsze od poprzedniego. Allegra nie potrafiła
znaleźć przyczyny, ale jasno czuła, że z latami coraz bardziej oddala się od niego. Nie tylko z
powodu tamtych wydarzeń... Kogo próbowała oszukać? Początkiem było to, co wydarzyło się
we Florencji. Nie mogła sobie wybaczyć. Nigdy. To była wyłącznie jej wina. A to, że on
nadal ją kochał - że zawsze będzie ją kochał - przez absolutnie całą wieczność - przez
wszystkie te lata i stulecia - sprawiało, że była mu bardziej niechętna niż wdzięczna. Jego
uczucie stało się ciężarem. Po tym, co zaszło między nimi, w każdym kolejnym cyklu coraz
głębiej dochodziła do wniosku, że nie zasługuje na jego miłość. Wraz z niechęcią
przychodziło poczucie winy i gniew. Nie znała przyczyny, ale coraz trudniej było jej czuć do
niego to, co on wciąż czuł do niej.
Cóż za ironia losu. Ona popełniła błąd, a jednak to on został ukarany. Taka myśl sama
w sobie oddziaływała przygnębiająco, a w dzisiejsze pogodne jesienne popołudnie Allegra
czuła się dalsza od swego brata niż kiedykolwiek.
- No, pozwól mi - nalegał, ciągnąc za pasek.
- Charlie, proszę! - krzyknęła i szarpnęła gwałtownie, wyrywając mu plecak z rąk z
taką siłą, że Charles zachwiał się i przewrócił na trawę.
Spojrzał na nią z wściekłością, podniósł się i otrzepał spodnie.
- Co w ciebie wstąpiło? - syknął.
- Po prostu... daj mi spokój, dobra? - uniosła ręce i w geście frustracji odgarnęła długie
jasne włosy.
- Ale ja... ja...
WIEM. Kochasz mnie. Zawsze mnie kochałeś. Będziesz ZAWSZE mnie kochał.
Wiem, Michale. Słyszę cię głośno i wyraźnie.
 - Gabrielo!
- Nazywam się Allegra! - prawie krzyknęła. Dlaczego stale musiał ją nazywać tamtym
imieniem? Dlaczego musiał zachowywać się, jakby nikt nie zauważał, że ma obsesję na jej
punkcie? Jasne, blękitnokrwistych dzieciaków nie dziwiło jego zachowanie, ponieważ
wszyscy wiedzieli, kim oni są, nawet jeśli nie zostali jeszcze oficjalnie przedstawieni. Ale
czerwonokrwiści nie znali ich historii i nie wiedzieli, ile znaczą dla siebie, a to nie dawało jej
spokoju. Nie byli już w starożytnym Egipcie, żyli w dwudziestym wieku. Czasy się zmieniły.
A jednak Rada zawsze reagowała niezwykle powoli.
Czasem Allegra po prostu pragnęła doświadczać tego, co przynosiło życie, bez bagażu
całej nieśmiertelnej historii na ramionach - miała dopiero szesnaście lat, przynajmniej w tym
wcieleniu. Potrzebowała oddechu. W roku 1985, w Endicott w stanie Massachusetts,
zakochany w niej bliźniaczy brat wydawał się po prostu czymś chorym i obrzydliwym. Pod
tym względem Allegra zaczęła się zgadzać z czerwonokrwistymi.
- Facet się ciebie czepia, Legs? - zapytał Bendix Chase, który przechodził obok, przy
wtórze trzeciego dzwonka.
- Czy on powiedział do ciebie „Legs”? - zdziwił się Charles.
- Wszystko w porządku - westchnęła Allegra. - Bendiksie Chase, nie miałeś chyba
okazji poznać mojego brata, Charliego.
- Pierwszoklasista? - zapytał Bendix, ściskając dłoń Charlesa. - Miło cię poznać.
- Nie. Jesteśmy bliźniakami - odparł lodowato Charles. - Chodzę razem z tobą na
seminaria szekspirowskie.
- Na pewno jesteście spokrewnieni? - mrugnął Bendix. - Nie widzę rodzinnego
podobieństwa.
Charles poczerwieniał.
- Tak, na pewno. A teraz, jeśli nam wybaczysz... - odwrócił się, ciągnąc za sobą
Allegrę.
- No już, nie musisz się obrażać - powiedział łagodnie Ben-dix. - Upuściłeś książkę. -
Podniósł podręcznik, który Charles upuścił, padając na ziemię. Charles nie raczył mu
podziękować.
- Naprawdę nie musisz się obrażać, Charlie - zgodziła się Allegra. Odsunęła się od
brata i stanęła koło Bendixa, który objął ją ramieniem.
- Obawiam się, moja droga, że czeka nas sprawdzian z łaciny - oznajmił Bendix. -
Pozwolisz ze mną?
Allegra pozwoliła się poprowadzić popularnemu przystojniakowi. Nigdy by do tego
nie dopuściła, gdyby Charles nie okazał się tak irytujący. Dobrze mu tak. Zostawiła brata
stojącego samotnie na dziedzińcu i patrzącego, jak odchodzą.
 Trzy
Jedyny przedmiot sprawiający trudność wampirom

Allegra na ogól uczyła się doskonale, ale zupełnie nie radziła sobie z łaciną. Miała
problemy z oddzieleniem zwulgaryzowanego przez czerwonokrwistych świętego języka od
jego prawdziwej wersji i bez przerwy jej się one myliły. Łacińskie deklinacje i trzy rodzaje po
prostu nie miały sensu. Nie potrafiła nie mieszać prawdziwej mowy nieśmiertelnych z jej
ludzkim, pospolitym wydaniem.
Patrzyła na gniewne, czerwone 3-, zakreślone kółkiem u góry kartki ze sprawdzianem.
Niech to szlag! Jeśli nie utrzyma dobrych stopni, Cordelia zabierze ją z Endicott i zapisze z
powrotem do Duchesne. Znajdzie się znowu w punkcie wyjścia: praktycznie jako więzień
matki i jej oczekiwań wobec przyszłości samej Allegry oraz jej działań na rzecz ich rasy.
Naprawdę, Cordelia przemawiała czasem jak demagog z okresu drugiej wojny światowej.
Allegra nie była wtedy w cyklu, ale czytała raporty Repozytorium.
- O, paskudnie - zauważył Bendix, rzucając okiem na jej klasówkę.
- A ty co dostałeś? - uniosła brwi.
Z zadowoleniem pomachał jej przed nosem swoją szóstką.
Czy on musiał być tak irytująco perfekcyjny? Allegra mało czego tak nie znosiła, jak
słowa „perfekcyjny” i ludzi, którzy je uosabiali. Nienawidziła, kiedy nazywali ją perfekcyjną,
kiedy dostrzegali tylko jej zewnętrzny wygląd, fale lśniących blond włosów, słoneczną
opaleniznę i nienaganną figurę. Nigdy nie rozumiała, dlaczego ktokolwiek miałby
przywiązywać wagę do tak nieistotnych szczegółów. Sama uważała, że wszyscy są piękni - i
nie miało to nic wspólnego z absurdalnie świętoszkowatym przekonaniem, że każdy ma
piękną duszę. Nie. Allegra naprawdę uważała, że większość spotykanych przez nią ludzi jest
piękna - kogo obchodziło kilka kilogramów za dużo, haczykowaty nos czy jakieś dziwne
znamię? Uwielbiała patrzeć na ludzi. Uważała, że są cudowni.
Jak się nad tym zastanowić, była równie okropna, jak Ben-dix. Miała idealną urodę i
do tego jeszcze zachowywała się wobec wszystkich życzliwie. Czasem naprawdę nużyło ją
bycie sobą.
- Mogę ci pomóc z łaciną, jeśli chcesz - zaproponował Ben-dix, kiedy zebrali rzeczy i
ruszyli do wyjścia z sali.
- Chcesz mi udzielać korepetycji? - To coś nowego. Czerwonokrwisty, który
proponuje nieśmiertelnemu wampirowi, że nauczy go nowych sztuczek. Charlie by ją
wyśmiał. Allegra potrząsnęła głową.
- Chyba sobie poradzę, dzięki. Muszę po prostu wykuć odmianę rzeczowników.
- Jak chcesz. Niedawno się tu przeniosłaś, więc może nie wiesz, ale jeśli nie utrzymasz
przyzwoitej średniej, będziesz mogła pożegnać się z drużyną hokejową i ze stanowymi
mistrzostwami - powiedział Bendix, przytrzymując jej otwarte drzwi.
Chłopak trafił w samo sedno.
Przez kilka następnych tygodni Allegra co drugi wieczór spotykała się z Bendixem w
głównej bibliotece na lekcję łaciny. To, co rozpoczęło się jako uczciwe starania obojga, aby
Allegra opanowała ten język, pomału przekształciło się w długie i obszerne dyskusje na
wszelkie możliwe tematy. Od jakości jedzenia w stołówce (koszmarne) przez rozważania o
kryzysie palestyńskim aż po kwestię, czy Ahracadabra w wykonaniu Steve Miller Band była
najlepszą, czy też najgorszą piosenką, jaka powstała (Bendix głosował na najlepszą, Allegra -
na najgorszą).
Pewnego wieczora Bendix pochylił się nad podręcznikiem do łaciny i westchnął. Jasne
kosmyki opadały mu na oczy, a Allegra musiała zdusić w sobie chęć odgarnięcia ich z jego
czoła.
- Ktoś od ciebie przyjeżdża w dzień odwiedzin w przyszłym tygodniu? - zapytał. -
Jesteś z Nowego Jorku, prawda?
Allegra jednocześnie skinęła i potrząsnęła głową.
- Oczywiście przyjedzie matka. Nigdy by czegoś takiego nie ominęła. Mój ojciec...
wyjechał. - To było najprostsze wyjaśnienie nieobecności Lawrence'a. - A ty?
- Nikt. Matka ma zebranie rady nadzorczej, więc musi zostać w San Francisco. Ojciec
nie zajmuje się takimi drobiazgami. Przeszkadzałyby mu w pracy artystycznej.
- Twój tata jest artystą?
- Robi odlewane rzeźby. Nie sprzedał jeszcze ani jednej, pewnie dlatego, że wyglądają
jak złom. Ale nie mów mu tego.
- To brzmi, jakbyś żadnego z nich specjalnie nie lubił - Allegra poczuła przypływ
współczucia. Była bardzo przywiązana do Lawrence'a i Cordelii. Tylko że Lawrence'a nie
widziała od lat, a Cordelia przemieniła się w szorstką, nerwową starszą damę.
- Tak to wygląda. Owszem, lubię swoich rodziców, ale oni nigdy nie mają dla mnie
wiele czasu. Ups, naprawdę to powiedziałem? Nie cierpię użalać się nad sobą.
Allegra uśmiechnęła się i otworzyła podręcznik do łaciny. - Jeśli chcesz, podzielę się z
tobą Cordelią. Uwielbia poznawać moich przyjaciół. Ale nie mogę mówić w imieniu
Charliego.
 - Właśnie, czym ja podpadłem twojemu bratu? Nigdy mu nic nie zrobiłem -
powiedział zakłopotany.
- Och... on... przejdzie mu - odparła Allegra. Odkaszlnęła. - No więc... Wracamy do
łaciny?
- Słuchaj, czy wy w końcu ze sobą chodzicie? - zapytała Birdie, kiedy Allegra krótko
po północy wróciła do pokoju.
- Chodzimy? Z kim? O czym ty mówisz? - Allegra zarumieniła się lekko, odkładając
książki. Ostatecznie nie doszli do deklinacji. Spędzili wieczór, rozmawiając o zaletach
dorastania w San Francisco w porównaniu z Nowym Jorkiem. Allegra, urodzona obywatelka
Manhattanu, upierała się, że jej miasto jest nieskończenie lepsze pod każdym względem -
oferty kulturalnej, muzeów, restauracji. Bendix na obronę swojego miasta nad zatoką
przywoływał jego mglistą pogodę, nieodłączne piękno i liberalną politykę. Żadne z nich nie
zdołało przekonać drugiego.
- Chodzi ci o mnie i Bena? - zapytała Allegra. - Myślisz, że jesteśmy parą?
- O, czyli to już „Ben”? Niedługo będziesz go nazywać „Benny” - droczyła się z nią
przyjaciółka, zwijając ziołowego skręta. Allegrze nie przeszkadzało to, chociaż pokój
śmierdział potem dymem, a Birdie miała zwyczaj używać zbyt dużo odświeżacza powietrza
na wypadek kontroli. W efekcie w pokoju pachniało jak w toalecie.
Allegra skrzywiła się.
- Skąd. Nie ma szans. Jesteśmy kumplami. Sublokatorka wypuściła pierścień dymu.
- Daj spokój, wszyscy widzą, jak się zachowujecie wobec siebie.
- Co? Żartujesz chyba.
- Poza tym wyglądacie razem perfekcyjnie - uśmiechnęła się Birdie. Znała dobrze
narzekania Allegry na to słowo na „p”.
- Dobry Boże! - wzdrygnęła się Allegra. Nie patrzyła na Bena pod takim kątem.
Dobrze jej się z nim rozmawiało i dobrze się czuła w jego towarzystwie. Poza tym nie mogli
przecież być razem - nie mogła żywić do niego tego rodzaju uczuć. Birdie była
czerwonokrwista, po prostu nie wiedziała, o czym mówi.
- Serio? Znam większe nieszczęścia niż chodzenie z Bendixem. Jego rodzice właśnie
sprzedali swoją firmę za chyba dwa miliardy dolarów. Nie czytałaś dzisiejszej gazety? -
Birdie rzuciła Allegrze „Wall Street Journal”.
Allegra przeczytała zamieszczony na pierwszej stronie artykuł, szczegółowo
omawiający nabycie przez Allied Corporation zespołu rodzinnych firm należących do grupy
Chase'ów. Zaskoczyła ją skromność Bendixa. Wspomniał, że matka nie przyjedzie na dzień
odwiedzin z powodu „służbowego spotkania”. Tak naprawdę chodziło o walne zebranie
udziałowców.
- Są niesamowicie nadziani. Nic dziwnego, że nosi nazwisko po matce. Po prostu śpią
na forsie.
- Birdie, nie bądź ordynarna - skarciła ją Allegra. Nawet w Endicott zbytnie
zainteresowanie cudzym stanem posiadania było w złym guście. Ale po przeczytaniu artykułu
poczuła, że jeszcze bardziej polubiła Bena. Nie dlatego, że dowiedziała się, jak bardzo jest
bogaty - nie dbała o pieniądze, chociaż zawsze miała ich pod dostatkiem - ale dlatego, że przy
tak ogromnej fortunie pozostawał skromny i zwyczajny.
A po dzisiejszej rozmowie miała wrażenie, że Bendix Chase nie miałby nic przeciwko
oddaniu części tego, na czym zależało większości ludzi, gdyby w zamian mógł dostać
odrobinę więcej tego, na czym jemu naprawdę zależało.
 Cztery
Stowarzyszenie Poetów i Awanturników

Allegra właśnie zasypiała, kiedy usłyszała hałasy pod oknem. Zamrugała oczami,
zdezorientowana. Słyszała cichy, klikający dźwięk. Kamyki. I chichoty. Podeszła do okna.
- Co się dzieje? - zapytała, lekko poirytowana.
Pod jej oknem stała grupka zakapturzonych nieznajomych. Najwyższy z nich
zaintonował mrocznym i złowieszczym głosem:
- Allegro Van Alen, twoja przyszłość oczekuje na ciebie. Prawda. Zapomniała,
chociaż Birdie ostrzegała ją tydzień te'
mu. To była ta noc, kiedy Stowarzyszenie Petologów - najbardziej prestiżowe tajne
stowarzyszenie Endicott - werbowało nowych członków. Zauważyła, że łóżko jej
współlokatorki jest puste, co oznaczało, że Birdie, która oczywiście należała do
stowarzyszenia, brała już udział w nocnym święcie.
- Zaraz schodzę - zawołała Allegra, ale w tym momencie inna grupa zakapturzonych
uczniów wpadła do pokoju i założyła jej kaptur na głowę. Została właśnie oficjalnie porwana.
Po zdjęciu kaptura Allegra zobaczyła, że znajduje się na polanie w lesie. Płomienie
ogniska strzelały wysoko, a ona klęczała wraz z grupą innych nowicjuszy.
Zakapturzony przywódca podał jej złoty kielich wypełniony czerwonawym napitkiem.
- Napij się z kielicha wiedzy - rozkazał. Ich palce zetknęły się, kiedy podawał jej
puchar, a Allegra starała się nie śmiać, wypijając łyk. Wódka zmieszana z 7-Up. Niezłe.
- Głupio wyglądasz w tej szacie - wyszeptała, ponieważ rozpoznała jego głos w
momencie, kiedy pierwszy raz się do niej odezwał.
- Cśśś! - odparł Bendix, także tłumiąc śmiech.
Podała kielich osobie obok, zastanawiając się, kto jeszcze został wybrany. Kiedy
wszyscy nowi członkowie napili się z kielicha, Bendix wzniósł toast.
- Oto spożyli oni ogień oświecenia! Witamy was wśród Petologów, nowoczesnych
poetów i awanturników! Zatańczmy pomiędzy drzewami jak bachusowe nimfy! - Gdzieś z
tyłu ktoś uderzył w gong, budząc echa w lesie.
- Bachusowe nimfy? - zapytała sceptycznie Allegra.
- To grecka tradycja - wzruszył ramionami. Starsi członkowie zdjęli kaptury, ale
większość z nich pozostała w płaszczach. Wśród zebranych zaczęły krążyć kolejne
plastikowe puchary, wypełnione wódką i 7-Up.
 - Czy to właśnie robią Petologowie? - zapytała Allegra, rozglądając się po
rozbawionym, pijanym towarzystwie. - Ignorujecie ciszę nocną i tańczycie wokół ogniska?
- Nie zapominaj o tanich drinkach. To bardzo ważne - Bendix z powagą skinął głową.
- To wszystko? O to jest tyle zamieszania? - roześmiała się. Petologowie byli otoczeni
w szkole bezbrzeżnym, pełnym zazdrości podziwem.
- Mniej więcej. A, i w każdym semestrze wyprawiamy bal. Oczywiście na jednym z
nich ubranie jest opcjonalne.
- Oczywiście.
- A później urządzimy doroczny Konkurs Kiepskiej Poezji.
- Czyli to właściwie tylko... wygłupy? - zapytała Allegra, chociaż już znała
odpowiedź.
- Czemu? A co takiego ważnego wy robicie w tym waszym Komitecie?
Wiedział, że jest członkinią Komitetu. Oczywiście w Endicott działała jego filia,
ponieważ do szkoły uczęszczała spora grupa błękitnokrwistych uczniów. Rozejrzała się po
nowo przyjętych członkach i z rozczarowaniem stwierdziła, że wśród zarumienionych twarzy
nie widzi swojego brata. Wiedziała, że Charlie nie zostałby wybrany, ale mimo wszystko było
jej nieprzyjemnie. Petologowie stanowili jedną z przyczyn, dla których jej brat tak bardzo
nienawidził tej szkoły. W Endicott nikomu nie zależało na byciu członkiem Komitetu.
Wszyscy chcieli należeć do Petologów.
- Mniej więcej to samo - wzruszyła ramionami Allegra.
- No, tak myślałem. Ktoś naprawdę powinien przywrócić stare zwyczaje. Wiesz,
trumny, morderstwa, walka o władzę - poruszył brwiami i pociągnął długi łyk z ogromnego
pucharu.
- O, a oto i przedstawiciel Teksasu. Forsyth, pozwól na słówko? Przepraszam -
powiedział do niej Bendix i podszedł, żeby porozmawiać z Forsythem Llewellynem, który
pełnił funkcję opiekuna stowarzyszenia z ramienia szkoły.
Allegra uniosła kieliszek, a Forsyth grzecznie skinął jej głową. Uczył pierwsze klasy
angielskiego i widywała go czasem na kampusie. Oczywiście pamiętała go. Nigdy nie miała
zapomnieć nikogo z tych, którzy byli w cyklu we Florencji.
Impreza trwała od dobrej godziny, kiedy Bendix podniósł głos.
- Proszę o uwagę! Proszę o uwagę!
Zebrani uciszyli się, ale odczekał, aż uwaga wszystkich będzie skupiona na nim.
- Przyszedł czas, aby oddać cześć naszemu założycielowi, wsłuchując się w jego
słowa.
 Starsi członkowie stowarzyszenia unieśli kieliszki ku niebu i jednym głosem
wyrecytowali następujący wiersz:
- Ptak, autorstwa Killingtona Jonesa. Wątpię, czy kiedyś jeszcze usłyszę / Pieśń taką
piękną, jak śpiewa ptaszę. / Z jasnym pierzem i czerwonym dziobem / buduje gniazdo, by
złożyć w nim głowę, / Jeden Bóg może tworzyć takie cuda / Lecz napisać zły wiersz i mnie
się uda.
- Właśnie! - rozpromienił się Bendix. - Niech rozpocznie się Konkurs Kiepskich
Wierszy!
Allegra z rozbawieniem słuchała, jak kolejni aspirujący poeci recytowali koszmarne
strofy przed gwiżdżącą publicznością.
Bendix rzucił wszystkich na kolana swoim poematem Ostatnia pieśń rybaka
dryfującego na krze lodowej u brzegów starej Norwegii. Było to dzieło jednocześnie tragiczne
i komicznie okropne, a zdobyło pierwsze miejsce.
Kiedy było już po wszystkim, podszedł do niej.
- Gratulacje. Jesteś zabawny - powiedziała, szturchając go palcem w pierś.
Złapał ją za rękę i odwzajemnił spojrzenie.
- Ben, przestań - uśmiechnęła się. - Puść - powiedziała, chociaż podobało jej się, jak
trzymał ją mocną ręką. Lubiła Bena - tak, teraz to był dla niej Ben, ponieważ Bendix brzmiało
zbyt serio i nie pasowało do jego niepoważnego charakteru - i nie przeszkadzało jej, że
nazywał ją Legs, nie miała nic przeciwko temu. To było niepoważne. Nie pasowało do niej.
Zobaczył w niej coś, czego nikt inny nie dostrzegał. Dla błękitno-krwistych zawsze była
Gabrielą, Pełną Cnót, Odpowiedzialną, ich Królową, ich Matką, ich Zbawicielką. Ale dla
Bendixa Chase'a nie była nawet Allegra Van Alen, tylko Legs. Dzięki temu czuła się młoda,
niebezpieczna i nierozważna. Te wszystkie cechy nie pasowały do Gabrieli.
Poza tym był naprawdę, naprawdę uroczy.
- Chodź tutaj - wyszeptała, przyciągając go bliżej za krawędź zabawnej peleryny,
którą miał na sobie.
- Co?
Przyciągnęła go bliżej, a kiedy zrozumiał, czego ona chce, jego spojrzenie
złagodniało. Miał najmilsze niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widziała. Ten chłopak był
tak śliczny, najpiękniejszy na świecie - a kiedy uniosła twarz do niego, pochylił się, żeby
spotkać ją w pół drogi. Jego ramiona otoczyły jej talię, przyciskając ją mocno.
To był tylko pocałunek, ale od razu wiedziała, że na tym się nie skończy.
- Strasznie długo ci to zajęło, Legs - wymruczał Ben.
 - Mhm... - zgodziła się. Nie chciała się spieszyć. Ale co to szkodziło? Był tylko
człowiekiem. To był tylko flirt, w najgorszym razie Ben zostanie jej familiantem. Miała ich
już bardzo wielu w swoim nieśmiertelnym życiu.
Allegra wracała do dormitorium, wciąż promieniejąc od pocałunku Bena, kiedy
wpadła na swojego brata.
- Gdzie byłaś? - zażądał odpowiedzi Charles. - Szukałem cię. Nie przyszłaś dzisiaj na
zebranie Komitetu.
- Tak? To było dzisiaj? Zapomniałam. Byłam zajęta.
- Czym? Nie mów mi, że zostałaś przyjęta do tego ich durnego stowarzyszenia? -
warknął.
- To nie jest głupie, Charlie. Znaczy, oczywiście jest niemądre, ale nie jest głupie. A to
różnica - odparła.
- To tylko żałosna ludzka kopia Komitetu. My byliśmy pierwsi.
- Możliwe - wzruszyła ramionami. - Ale oni urządzają znacznie lepsze imprezy.
- Co się z tobą stało? - naciskał Charles. Przez moment Allegra go pożałowała.
- Nic, Charlie. Proszę, nie tutaj - znowu potrząsnęła głową.
- Allegro, musimy porozmawiać.
- Nie mamy o czym rozmawiać. O czym mielibyśmy rozmawiać?
- Cordelia... Ma przyjechać w niedzielę na dzień odwiedzin.
- Więc pozdrów ode mnie matkę - z tymi słowami Allegra zniknęła w dormitorium. Ta
noc przyniosła tyle obietnic. Przez chwilę, żartując z Petologami, całując Bendixa, potrafiła
uwierzyć, że jest tylko zwykłą, szesnastoletnią dziewczyną. Ale rozmowa z Charlesem
rozwiała jakiekolwiek złudzenia co do tego, że mogłaby się choć raz w życiu dobrze bawić.
 Pięć
Syn swojej matki

Jedyną rzeczą, jaką Charles Van Alen lubił w swojej matce - oczywiście matce w tym
cyklu - było to, że Cordelia jako jedyna nie nazywała go tym głupim zdrobnieniem.
- Charlesie, przypuszczałam, że twoja siostra zaszczyci nas dzisiaj swoją obecnością -
powiedziała, nalewając herbatę. W dzień odwiedzin szkolny kampus świecił praktycznie
pustkami, ponieważ sponsorzy Endicott - ci, którzy płacili astronomiczne czesne - przybyli,
żeby zobaczyć swoje potomstwo i zabrać je na obiad do najdroższych restauracji miasta.
Cordelia przyjechała tego popołudnia czarnym lincolnem i zabrała Charlesa prosto na
elegancką herbatkę w najbardziej prestiżowym hotelu.
Poprawił się na niewygodnym krześle. Czemu ta kobieta upiera się przy tak
absurdalnych zwyczajach?
- Zeszłego wieczora zostawiłem jej wiadomość z przypomnieniem. Ale ostatnio jest...
dość zajęta.
- Czyżby? - Cordelia wydęła usta. Była drobna, o ptasiej urodzie, ale z ostrym
językiem. Nawet jeśli jej wpływy w Radzie zmalały, nadal pozostawała dostatecznie ważna,
aby powierzono jej rolę matki Michała i Gabrieli w tym cyklu. - A czy mógłbyś mi zdradzić,
co tak zajmuje naszą Allegrę?
Charles spojrzał gniewnie.
- Ma nowego chłopaka... Którego może uczynić familiantem. - Nigdy nie przyznałby
się do zazdrości o czerwonokrwistego, ale znajdował się na granicy wytrzymałości. Najpierw
jej zimna obojętność. Teraz manifestacja złego smaku. Allegra wyślizgiwała mu się, a on nie
miał pojęcia dlaczego. Rozpaczliwie pragnął ją przy sobie zatrzymać. To była jedyna rzecz,
jakiej kiedykolwiek pragnął.
Ale najwyraźniej Allegra pragnęła czegoś wręcz przeciwnego. Zostaw mnie. Nie tutaj.
Idź już. Tylko w ten sposób się do niego odzywała. Nie mógł tego wytrzymać. Zupełnie jakby
go nienawidziła. Dlaczego? Co takiego zrobił? Nic, poza tym, że ją kochał. Nie chciał
powiedzieć Cordelii, że nie wie, gdzie jego siostra spędza weekend, że nie wie, gdzie ona jest
i prędzej szlag go trafi, niż upadnie tak nisko, by poszukiwać jej w wymiarze uroku. Allegra
była jego sercem. Powinna przyjść do niego. Powinna chcieć być z nim. Ale jednak tak się nie
działo. Okazywała to całkowicie jasno.
- To tylko zauroczenie. Po prostu żądza krwi. Nic, czym należałoby się martwić -
uspokoiła go Cordelia. - Powinieneś zostawić ją w spokoju. Sporo przeszła.
Charles wiedział, co jego matka ma na myśli - że Gabriela potrzebuje czasu, aby się
uleczyć. Nawet jeśli Florencja stała się odległym wspomnieniem, tamten ból nadal
pozostawał. Musiał podjąć wtedy odrażające działania - choć oczywiście należało za to winić
także Lawrence'a. Minęło już prawie pięćset lat. Czy ona już nigdy nie będzie taka, jak
dawniej? Nie znała nawet całej prawdy.
- Im bardziej będziesz naciskać, tym bardziej ona będzie stawiała opór. Najlepiej
zrobisz, pozwalając jej podjąć własne decyzje. Ona na pewno cię wybierze.
- Tym razem jest w tym coś innego - powiedział niepewnie, mieszając herbatę. -
Obawiam się... że ona naprawdę może go kochać.
- Nonsens. Jest człowiekiem. To nic nie znaczy. Wiesz o tym - nie zgodziła się z nim
Cordelia. - To tylko chwila zabawy. Wróci do ciebie. Zawsze tak robiła. Zaufaj mi, Charlesie.
Musisz pozwolić, aby sprawy toczyły się własnym rytmem. Nie wtrącaj się w to, bo tylko
oddalisz ją od siebie. Allegra potrzebuje teraz swobody.
- Mam nadzieję, że się nie mylisz, matko - odparł ponuro Charles. - Nie będę się
wtrącał. Ale jeśli się mylisz, nigdy ci tego nie wybaczę.
 Sześć
Święty pocałunek

Po rozpoczęciu ciszy nocnej dziewczęta nie miały wstępu do męskiego dormitorium,

więc Allegra musiała wspiąć się po drabinie ewakuacyjnej. Bez trudu przeskoczyła z niej na
parapet i zastukała w okno.
- Jak się tu dostałaś? - zapytał Bendix, pomagając jej wejść do środka. - To nie jest
łatwa wspinaczka.
Uśmiechnęła się. Dla wampira to była bardzo łatwa wspinaczka, ale oczywiście on nie
mógł o tym wiedzieć. Rozejrzała się po pokoju, w którym jak zwykle panował całkowity
chaos. Chłopcy.
- Gdzie twój współlokator?
- Odesłałem go. Miałem przeczucie, że wpadniesz z wizytą - uśmiechnął się i podszedł
do wieży, żeby włączyć muzykę. Na szczęście nie żadne kawałki Greatful Dead czy Van
Morrisona. To był Miles Davis. Bitches Brew.
Allegra usiadła na łóżku, nagle onieśmielona. Nawet jeśli całowała się z nim
wystarczająco dużo razy w ciągu ostatniego miesiąca, aby jej usta nabrzmiały jak dojrzały
owoc, czuła się niepewnie na myśl o tym, co zamierzała zrobić. Dlatego zamiast patrzeć na
niego, przyjrzała się książkom na półkach. Na ścianie wisiała grafika. Nie plakat, litografia.
- Lubisz Basquiata?
- Jest w tym momencie trochę przeszacowany, ale tak.
- Nie wiedziałam, że zbierasz sztukę.
- Widocznie słabo mnie znasz - usiadł na krześle przy biurku. Miał na sobie biały T-
shirt drużyny lacrosse'a i bokserki, a jego włosy były wilgotne po myciu.
- Co ty robisz tak daleko? - zapytała i poklepała puste miejsce obok siebie.
Przeniósł się na łóżko koło niej i przytulił ją. Przyciskając się do niego, Allegra czuła
cudowny chłopięcy zapach, mieszaninę proszku do prania, mydła lvory i odrobiny płynu po
goleniu.
- No już - Ben zawisł nad nią. Zdjął koszulkę i cisnął ją na drugą stronę pokoju. Miał
szeroką klatkę piersiową, z twardymi w dotyku, rzeźbionymi mięśniami. Allegra poczuła


Jean Michel Basquiat (1960-1988) - amerykański artysta, prekursor miejskiego graffiti. Jako malarz,
uważany za przedstawiciela nowego ekspresjonizmu; łączył prymitywną sztukę afrykańską ze współczesną
sztuką ulicy. Zaprzyjaźniony m. in. z Madonną i Andym Warholem, zmarł po przedawkowaniu heroiny.
dreszcz, przesuwając dłońmi po jego skórze.
Miała właśnie zdjąć górę od piżamy, kiedy powstrzymał ją, łagodnie odsuwając jej
ręce i rozpinając zębami guziki. Roześmiała się, kiedy z zaskoczeniem zauważył pod spodem
stanik.
- Podstępna sztuczka.
- Pomyślałam, że nie powinieneś mieć za łatwo.
- Hmmmm.
Zsunął ramiączka stanika, a potem jego twarz wtuliła się między jej piersi, a ona
przyciągnęła go, tak że jej ręce znalazły się na krawędzi jego szortów. Całowała jego szyję i
pierś, czując, jak przytula się do niej całym ciałem. Oplotła go w pasie nogami.
Żadne z nich się nie odzywało, aż w końcu Allegra wyszeptała:
- Muszę ci coś o sobie powiedzieć.
- Co takiego? - spytał ochryple.
Teraz nadeszła właściwa pora. Po to przyszła do jego pokoju. Uniosła głowę, żeby
mógł ją dobrze zobaczyć, a potem wysunęła kły.
Patrzył na nią ze zdumieniem, ale bez strachu.
- Jesteś...
- Wampirem. Tak. Nie boisz się?
- Nie - potrząsnął głową. - Może powinienem, ale mam wrażenie... Ze widzę
prawdziwą ciebie. Ze po raz pierwszy widzę, kim naprawdę jesteś. I jesteś piękna.
Piękniejsza, niż mi się to wydawało możliwe.
- Kiedy wampir po raz pierwszy pije czyjąś krew, naznacza takiego człowieka jako
swojego familianta. Będziesz... należał do mnie - wyjaśniła. Boże, jak bardzo go pragnęła.
Czuła zapach jego krwi przez skórę, mogła z góry powiedzieć, że będzie przepyszna i pełna
życia - pełna jego niezwykłej i potężnej siły życiowej. Pragnęła, żeby stał się częścią niej,
chciała znaleźć się wewnątrz niego. Pragnęła go teraz.
- Legs, chcesz, żebyśmy się ustatkowali? - zażartował.
- To coś więcej - powiedziała łagodnie. - Będziesz mój przez całe życie. Nigdy nie
pokochasz innej. - Dlaczego zdradzała mu wszystkie sekrety świętego pocałunku?
Wystarczyło go ukąsić i będzie po wszystkim. A jednak pragnęła... pragnęła dać mu szansę.
Możliwość wyboru swojego losu. - Nie skrzywdzę cię - obiecała.
- A może bym tego chciał? - popatrzył na nią. - Żebyś mnie trochę skrzywdziła.
- Ben, to nie jest żart. Czy naprawdę chcesz, żebym... ? Skinął głową. Wybrał.
- Zgadzam się. Cokolwiek by to miało być. Skoro to znaczy, że zawsze będę z tobą.
 Pocałowała nasadę jego szyi. Zatrzymała się na moment, pozwalając, by jej kły
podrażniły go, kłując skórę. Czuła, jak narasta w nim oczekiwanie i w odpowiednim
momencie ukąsiła go z całej siły. Napiął mięśnie i przyciągnął ją bliżej, obejmując w pasie
tak, że ich ciała się złączyły.
Wypiła jego krew.
To było cudowne, cudowniejsze, niż sobie wyobrażała. Było bosko, a ona widziała
każde jego wspomnienie, poznawała każdy jego sekret - chociaż nie miał ich zbyt wiele - był
jak otwarta książka - wypełniona światłem i miłością...
A potem stało się coś strasznego.
Wszystko było nie tak. Krew... Co takiego było w jego krwi? Boże, co to było?
Trucizna? Czy został już naznaczony przez inną wampirzycę? To niemożliwe - nie widziała
żadnego znaku, nic, co by wskazywało...
Nie. To nie była trucizna.
To była wizja z wymiaru uroku.
Zobaczyła...
Trzymała w ramionach niemowlę. To była jej córka... Pochwyciła jej imię... Schuyler?
Gdzieś już słyszała to imię. Była przepełniona radością, światłem i szczęściem... nigdy
wcześniej nie czuła się tak szczęśliwa ani tak bardzo żywa. Spojrzała w górę, na stojącego
obok niej Bena, który uśmiechał się i trzymał ją za rękę, ale potem...
Pojawiła się druga wizja... kilka lat później...
Leżała na szpitalnym łóżku. Lekarze mówili, że jest w śpiączce. Ze nie ma szans na
poprawę jej stanu. Obok niej szlochał Charles. Jego czarne włosy były przetykane siwizną.
Nie ma szans na poprawę? Ale dlaczego? Co się stało? Co się z nią działo? I gdzie był Ben?
Dlaczego leżała na szpitalnym łóżku? Co było z nią nie tak? Czy umarła? Ale
wampiry nie umierają. Więc w takim razie - co mogło się wydarzyć? I ten wyraz rozpaczy na
twarzy jej brata. Nigdy nie widziała go tak załamanego.
Gdzie się podziało jej dziecko? Gdzie było jej cudowne, czarnowłose dziecko?
Dziecko z czarnymi włosami Charlesa i niebieskimi oczami Bena. Gdzie była jej śliczna
córeczka? Gdzie był jej mąż?
Co to było?
Co to miało znaczyć?
Czy widziała przyszłość?
Poczuła gwałtowne szarpnięcie i znalazła się z powrotem w sypialni chłopców, gdzie
siedziała okrakiem na swoim pierwszym familiancie.
 - Nie przestawaj... - Bendix patrzył na nią z sennym rozmarzeniem. Zaczął już na
niego działać usypiający efekt caerimonia osculor. - Dlaczego przestałaś... ? - wyszeptał. A
potem zasnął.
Allegra ubrała się i zabrała swoje rzeczy. Co takiego widziała? Co się przed chwilą
wydarzyło? Wiedziała tylko, że musi się stąd wydostać tak szybko, jak to możliwe.
 Siedem
Chora z miłości

Przez dwa tygodnie Allegra nie wstawała z łóżka ani nie przyjmowała żadnych gości.
Odmawiała jedzenia, odmawiała chodzenia na lekcje i pozostawała głucha na błagania
nauczycieli, szkolnego pedagoga, współlokatorki i koleżanek z drużyny. Mistrzostwa w
hokeju na trawie odbyły się bez udziału Allegry (Endicott przegrało 2:4). Nie chciała się z
nikim widzieć. Szczególnie z Benem, który przysyłał jej tuziny róż i zostawiał niezliczone
wiadomości na automatycznej sekretarce. Spędzała całe godziny skulona pod kwiecistą
kołdrą, samotna i zrozpaczona. Nie miała pojęcia, co się z nią dzieje, ale wiedziała, że nie ma
siły stawić czoła życiu. Nie mogła spojrzeć w oczy Benowi. Nie chciała o niczym myśleć.
Pragnęła tylko spać. Albo leżeć w ciemności z otwartymi oczami.
W końcu zgodziła się przyjąć jednego gościa.
Charles usiadł na fotelu typu butterfly, czujnie przyglądając się siostrze. Milczał przez
dłuższy czas, obserwując jej splątane włosy, ciemne kręgi pod oczami, niebieskawy kolor
warg, znamionujący odwodnienie. Sangre azul utrzymywała ją z trudem przy życiu.
- Ty mi to zrobiłeś - wychrypiała Allegra. - To twoja wina.
Nie znała wyjaśnienia. Tylko Charles był wystarczająco potężny. Musiała istnieć jakaś
przyczyna tego, co się wydarzyło. Na pewno stał za tym Charles.
- Nie mam pojęcia, o czym mówisz - pochylił się do niej. - Allegra. Popatrz na siebie.
Co się stało?
- Zatrułeś jego krew! - oskarżyła go.
- Nie zrobiłbym czegoś takiego. A gdyby został naznaczony, znalazłabyś się w
szpitalu, nie tutaj. - Wstał i odsłonił zasłony, wpuszczając światło do pokoju. Allegra skuliła
się, oślepiona nagłą jasnością. - Czy to właśnie się stało? Uczyniłaś tego człowieka swoim
familiantem? - Zacisnął pięści, widziała, ile wysiłku kosztowało go wypowiedzenie tych
ostatnich słów.
- Przysięgnij, że nie miałeś z tym nic wspólnego - powiedziała. - Przysięgnij.
Charles potrząsnął głową. Nigdy nie widziała, żeby był tak smutny.
- Nigdy nie skrzywdziłbym nikogo, na kim ci zależy i nigdy nie stanąłbym na drodze
twojego... szczęścia. Chciałbym tylko, żebyś nie uważała mnie za zdolnego do takiej
podłości.
Zamknęła oczy i wzdrygnęła się. Mówił prawdę. A jeśli Charles mówił prawdę,
musiała spojrzeć tej prawdzie w oczy. Tamta wizja była ostrzeżeniem.
- Co zobaczyłaś, Allegro?
Odwróciła się od niego do ściany. Nie mogła mu powiedzieć. Nie potrafiła. To było
zbyt straszne.
- Co cię tak bardzo przeraziło? - zapytał łagodnie Charles. Ukląkł przy jej łóżku,
składając dłonie.
Allegra zamknęła oczy i znowu zobaczyła okropną wizję. Teraz rozumiała jej
znaczenie. W tym śnie nie była martwa. Spała. Będzie tak spać przez lata. Dziesięć lat, nawet
dłużej. Będzie się starzeć we śnie, a jej córka będzie dorastać bez matki. Jej córka będzie
dorastać samotnie, jako sierota, kolejna podopieczna Cordelii.
A jeśli chodziło o Bena - co się z nim stało? Co znaczyło to, że nie pojawił się w
drugiej wizji? Była pewna, że to on jest ojcem jej dziecka. Miało jego łagodne, niebieskie
oczy. Był przy narodzinach córki. W głębi serca Allegra wiedziała, że tak się stanie, nawet
jeśli rozum mówił jej, że to niemożliwe. Na świat miało przyjść ich dziecko. Półkrew.
Obrzydliwość. Grzech przeciwko Kodeksowi Wampirów. Kodeksowi, który pomogła
stworzyć i o którego przestrzeganie zawsze dbała. Wampirom nie była dana zdolność
tworzenia życia, tym błogosławieństwem zostały obdarzone tylko ludzkie dzieci
Wszechmogącego. A jednak to się stało... ale jak?
Gdzieś w głębi serca, w głębi swojej krwi, znała odpowiedź. Odpowiedź kryła się w
jej przeszłości... w przeszłym życiu, którego nie potrafiła sobie przypomnieć.
Co się stanie z Benem? Czy Charles go zabije? Gdzie on był? Dlaczego nie pojawiał
się w drugiej wizji?
Nigdy wcześniej nie widziała niczego podobnego. Nie miała daru widzenia, jakim
dysponowała Obserwatorka.
Charles wziął ją za rękę.
- Cokolwiek to jest, cokolwiek się stało, cokolwiek widziałaś, nie masz się czego
obawiać. Nie musisz się niczego obawiać z mojej strony. Nigdy - wyszeptał. - Wiesz o tym...
- Charlie... - westchnęła, otwierając oczy.
- Charles.
- Charles. - Spojrzała na niego, w jego niebieskoszare oczy, przesłonięte gęstymi
czarnymi włosami. W końcu powiedziała to, co czuła od tak dawna, a dotąd dusiła to w sobie.
- Nie zasługuję na twoją miłość. Już nie. Nie po tym...
Potrząsnął powoli głową.
- Oczywiście, że zasługujesz. Byłaś moja od początku czasu. Należymy do siebie. -
Mocniej ścisnął jej rękę, ale w tym geście była czułość, nie dominacja.
Allegra nareszcie zrozumiała. Istniał sposób, żeby to zatrzymać. Żeby zatrzymać tę
opadającą w dół spiralę, po jakiej się ześlizgiwała. Aby powstrzymać tę straszną przyszłość
przed zaistnieniem. Aby ocalić życie Bendixa, ponieważ wiedziała na pewno, że w drugiej
wizji on już nie żył. Musiała powstrzymać tragedię, która wydarzy się na pewno, jeśli nadal
będzie kochać swojego familianta. Bo kochała Bendixa, wiedziała to teraz, umiała nazwać
swoje uczucie. To nie była zwykła żądza krwi, łącząca wampira z familiantem, ale miłość. Jej
własna krew, nieśmiertelna błękitna krew w jej żyłach próbowała powstrzymać ją przed tym
uczuciem. Pokazała jej wizję przyszłości, aby wiedziała, co się stanie, jeśli nie zrezygnuje z
tej miłości.
Ta miłość zniszczy ją. Zniszczy wszystko. Zabierze życie jego i jej, pozostawiając ich
córeczkę samotną i bezbronną na świecie.
Nie musiała kochać Bendixa. Nie musiała zapaść w śpiączkę, leżeć bezużytecznie. Jej
córka - poczuła przeszywający smutek, chociaż opłakiwała dziecko, które jeszcze się nie
narodziło - jej córka nigdy nie będzie istnieć. To się nigdy nie zdarzy.
Istniał sposób, żeby wszystkie te wydarzenia nie zaistniały. Wystarczy, że odnowi
więź z Charlesem. Zajmie przynależne jej miejsce u jego boku, raz jeszcze stanie się jego
Gabrielą. W tej chwili zaakceptowała swoją decyzję, podjęła na nowo ciężar tego
wszystkiego - ich historii, bezpieczeństwa Zgromadzenia, ich dziedzictwa. Była Królową i
Zbawicielką wampirów. Przez moment poczuła się jak dawniej. Tak bardzo próbowała uciec
przed dawnym życiem, że zapomniała, iż nigdzie we wszechświecie nie znajdzie ucieczki od
tego, co musi zrobić. Od swojej powinności.
W tym momencie zdecydowała, że nigdy już nie spotka się z Bendixem. Aby ochronić
jego, aby ochronić siebie, musiała się z nim pożegnać. Wszystko między nimi było
skończone. Zawsze będzie go kochać, ale nie zrobi nic, aby spełnić tę miłość. Po jakimś
czasie zapomni. Miała przed sobą cały czas świata.
Charles nadal trzymał ją za rękę.
Nie miała racji, odsuwając Charlesa, odtrącając go, kuląc się pod jego dotykiem. Teraz
to widziała. Jego wieczna miłość nie była ciężarem, była cudem. Jego serce należało do niej.
Ciążyła na niej odpowiedzialność, której mogła sprostać. Dopilnuje, żeby było bezpieczne.
Czule dotknęła jego policzka. Michał.
Tylko tyle miała do przekazania, ale on zrozumiał.
OGNISTY PIERŚCIEŃ
Florencja
Grudzień
 Jeden
Coś niebieskiego

Schuyler Van Alen nigdy nie wyobrażała sobie siebie w roli panny młodej, dlatego
była trochę speszona, gdy znalazła się w centrum uwagi w eleganckim salonie, który
odwiedziła tego ranka. Początkowo czuła się onieśmielona i nie na miejscu w sklepie z
marmurową posadzką i przyćmionym oświetleniem, ale życzliwe sprzedawczynie szybko ją
uspokoiły. Kiedy wyjaśniła, czego szuka, okazały się niezwykle chętne do pomocy. Wszyscy
uwielbiali śluby, a Florencja była jednym z najbardziej romantycznych miejsc na świecie, w
jakich mogła się odbywać ceremonia.
Ona i Jack przyjechali dopiero kilka dni temu, ale Schuyler poruszała się już bez trudu
po mieście, wykorzystując wznoszącą się nad okolicą marmurową katedrę Santa Maria del
Fiore oraz łuki Mostu Złotników jako punkty orientacyjne. Miała wrażenie, że znajduje się na
planie filmowym. Florencja była nie tylko po prostu piękna, ale aż malownicza, wręcz
oszałamiała urodą swoich pejzaży. Ponieważ kończył się już listopad, po krętych uliczkach
spacerowało w chłodzie stosunkowo niewielu turystów-amatorów sztuki, a w atmosferze
miasta pobrzmiewała nuta melancholii.
Przez cały tydzień Jack był tajemniczy i milczący, a tego ranka wyszedł w pośpiechu,
nie mówiąc jej, gdzie się wybiera. Schuyler pozwalała mu zachować własne sekrety,
ponieważ sama także planowała niespodziankę. Nawet jeśli ich ceremonia miała być prosta,
kompletnie różna od zaplanowanego przez Mimi wystawnego widowiska w nowojorskiej
Katedrze Świętego Jana Bożego, Schuyler czuła silną, głęboko kobiecą potrzebę sprawienia,
żeby ten dzień był niezwykły. Na ceremonię połączenia więzią potrzebowała odpowiedniej
sukni. Nadal nie miała dostępu do swojego konta bankowego - Komitet o to zadbał - ale
wiedziała, że Jack nie będzie miał jej za złe takiego wydatku.
- Jaka jest pani wymarzona suknia? - zapytała opiekuńcza sprzedawczyni, krytycznie
przyglądając się strojowi Schuyler: stare trampki Converse, sprane dżinsy i pognieciona
męska oksfordzka koszula. - Romantyczna? Klasyczna? Cygańska? Seksowna? - Nie czekając
na odpowiedź, właścicielka strzeliła palcami i niebawem armia sprzedawczyń wnosiła do
przymierzalni kolejne suknie ślubne, jedną piękniejszą i bardziej wymyślną od drugiej.
Schuyler w dzieciństwie nie snuła słodkich marzeń o swoim ślubie, nigdy nie bawiła
się w urzeczywistnianie barwnych fantazji, wymieniając przysięgę ślubną z chichoczącą
przyjaciółką, udającą aktualny obiekt westchnień. Śluby wymagały pracochłonnych
przygotowań i skomplikowanych planów. To był dzień, który miał przemieniać zwykłą
dziewczynę w księżniczkę, a Schuyler nigdy nie miała zapędów monarchistycznych.
Przymierzyła pierwszą suknię, z bogato haftowanym gorsetem i trzymetrowym
trenem. Oglądając się w lustrze przypomniała sobie ceremonie odnowienia więzi na Upper
East Side, na które ciągnęła ją babka. Wszystkie były takie same: panny młode jak spod
sztancy, w kosztownych koronkowych sukniach lub w morzu tiulu, nieodróżnialni panowie
młodzi, oszałamiający i pewni siebie w czarnych muszkach. Sama ceremonia, jak zrozumiała
później, niewiele różniła się od podobnych ceremonii czerwono -krwistych, z rozwlekłymi
przemówieniami, obowiązkowym czytaniem z Pierwszego Listu do Koryntian (Miłość
cierpliwa jest, łaskawa jest, śluby nudne są), obustronną przysięgą i wymianą obrączek.
Później, jeśli rodzina pozostawała w zgodzie ze starymi prawami Zgromadzenia, miało
miejsce stonowane przyjęcie w dobrym guście, z eleganckimi gośćmi tańczącymi przy
dźwiękach Lester Lanin Orchestra. Jeśli rodzina była zdecydowanie nowoczesna, odbywała
się bombastyczna, hałaśliwa impreza, z udziałem piosenkarzy z nocnych klubów oraz
fotoreporterów uwieczniających cały ten lśniący i migoczący bałagan.
- Nie, ta jest zbyt przeładowana dla ciebie, signorina - zacmokała sprzedawczyni,
sięgając po inną suknię. Była prosta, z odsłoniętymi plecami, ale Schuyler miała wrażenie, że
próbuje być w niej kimś innym. A na swojej ceremonii pragnęła ponad wszystko wyglądać
tak, jak zawsze, tylko trochę lepiej.
Podobnie jak wiele dziewcząt, przyjmowała za pewnik, że wyjdzie za mąż - pewnego
dnia, w przyszłości, za kogośtam. Przecież wszyscy brali ślub. Ale nigdy nie przekształciło
się to w prawdziwe pragnienie, zamiar czy też cel działania. Przede wszystkim była o wiele za
młoda. Dopiero co skończyła siedemnaście lat. Ale to nie był zwykły ślub, a oni żyli w
dziwnych czasach. Jednak przede wszystkim Schuyler oddała serce niezwykłemu chłopakowi.
Jack Force był kimś więcej niż mogła sobie zamarzyć, był znacznie lepszy niż jej
marzenia, ponieważ istniał naprawdę. Czasem humorzasty i odległy, z wrodzonym brakiem
cierpliwości i impulsywnością, będącymi częścią jego mrocznej natury - zdecydowanie nie
należał do ideałów. Ale kochała go bardziej, niż wydawało jej się to możliwe. Nie był
ideałem, ale dla niej był idealny.
Schuyler dała się namówić chętnym do pomocy sprzedawczyniom na inną sukienkę,
obcisłą, bez ramion i prostą w kroju, z rzędem malutkich guziczków z tyłu. Kiedy zwinne
palce zapinały kolejne pętelki, zastanawiała się nad tym, jak bardzo zaskoczyły ją
oświadczyny Jacka, chociaż się ich spodziewała. Nie była przygotowana, że stanie się to tak
szybko, ale rozumiała potrzebę pośpiechu. Mieli niezwykle mało cennego czasu. Za kilka dni
Jack miał wrócić do Nowego Jorku, aby stawić czoła swojemu przeznaczeniu, a ona mogła go
już nigdy nie zobaczyć. Starała się nie poddawać strachowi, koncentrując się zamiast tego na
ulotnym szczęściu, które miało poprzedzać kolejną rozłąkę.
Postanowili trzymać samą ceremonię w tajemnicy przed petruwianami z klasztoru.
Nie byli pewni, czy zakonnikom można ufać, a samej uroczystości nie chcieli dzielić z
nieznajomymi. Schuyler tylko w ogólnych zarysach orientowała się, co planował Jack.
Wspomniał coś o starym kościele w odległej dzielnicy i ceremonii przy blasku świec. Tylko
tyle wiedziała - oraz to, że nie będzie już lepszego czasu i miejsca. To miejsce i ten czas - to
wszystko, co mieli.
- Bellissima - zagruchały sprzedawczynie, kiedy Schuyler podziwiała swoje odbicie w
lustrze. Suknia leżała na niej idealnie i wyglądała zachwycająco.
A jednak coś było nie tak. Suknia wydawała się zbyt oficjalna. Ze smutkiem
potrząsnęła głową. Podziękowała i uściskała każdą sprzedawczynię, po czym z pustymi
rękami wyszła ze sklepu.
Schuyler odwiedziła niemal wszystkie sklepy przy placu, ale nie znalazła niczego
odpowiedniego. Wszystkie kreacje ślubne miały za wiele paciorków albo były zbyt fałdziste,
zbyt opięte lub zbyt wydekoltowane. Szukała czegoś prostego i eleganckiego, sukni
zwiastującej nowy początek, ale także symbolizującej słodycz oddania. Miała zamiar
zrezygnować z dalszych poszukiwań.
- Jackowi przecież jest obojętne, co ona włoży - może wystarczyło to, co już miała. -
może ta biała bawełniana sukienka? - kiedy natrafiła na niewielki sklep z tkaninami, ukryty w
półmroku zaułka przy Moście Złotników.
Niemłoda sprzedawczyni uśmiechnęła się.
- Czym mogę służyć, signorina?
- Czy mogłabym obejrzeć tamten materiał? Ten na górnej półce? - Schuyler wskazała
tkaninę, która wpadła jej w oko w chwili, gdy weszła do sklepu.
Starsza kobieta skinęła głową, wspięła się na skrzypiącą drabinę i zdjęła wskazaną
belę. Położyła ją na ladzie i ostrożnie rozwinęła.
- To rzadki wenecki jedwab, robiony przez tkaczy z Como metodą niezmienioną od
trzynastego wieku - wyjaśniła sprzedawczyni.
- Jest przepiękny - wyszeptała Schuyler. Dotknęła tkaniny z szacunkiem. Cienki,
delikatny jedwab był w dotyku miękki i zwiewny. Myślała, że jej suknia będzie biała - nie
była taką buntowniczką, by zrywać z tradycją - ale wybrany przez nią materiał mienił się
najbledszym odcieniem niebieskiego. W pierwszej chwili wydawał się mieć barwę kości
słoniowej, ale przyglądając się bliżej, można było dostrzec pod światło kobaltowy blask.
 Hattie nauczyła ją podstaw krawiectwa, a Schuyler w momencie, w którym zobaczyła
tkaninę, wiedziała, że tego właśnie szukała przez cały dzień. Zapłaciła za materiał z bijącym
sercem i policzkami zarumionymi z podniecenia. Kiedy wieczorem wróciła do pokoju, Jacka
jeszcze nie było. Wyciągnęła z szafki z przyborami igłę i nici i wzięła się do pracy. Najpierw
przygotowała wykrój z muślinu - suknia miała być w stylu rustykalnym, z fałdą opadającą z
ramienia i spływającą luźno aż do ziemi. To wszystko.
W tę sukienkę wszywała wszystkie swoje marzenia i sny, powiązane jej krwią i
miłością. Czuła wszechogarniające ją radość i oczekiwanie. Nie po raz pierwszy Schuyler
dziwiła się, jak może być tak szczęśliwa.
Kiedy skończyła, palce miała obolałe, a ramiona zmęczone. Był już środek nocy, ale
Jack jeszcze nie wrócił. Rozebrała się i przymierzyła suknię. Jedwab w dotyku przypominał
wodę. Z niepokojem odwróciła się do lustra, niepewna, co zobaczy. A jeśli źle wybrała? A
jeśli Jackowi się nie spodoba? A jeśli suknia będzie źle leżała?
Nie. Martwiła się niepotrzebnie. Przytłumiony niebieski kolor podkreślał barwę jej
oczu, które lśniły jeszcze jaśniej. Suknia prześlicznie opadała z ramienia, a Schuyler
zdecydowała, że powinna mieć do niej rozpuszczone włosy.
Dopiero w tym momencie naprawdę zrozumiała, że zostanie panną młodą. Przycisnęła
dłoń do ust, starając się ukryć uśmiech. Ale to było zbyt wiele - szczęście musowało w niej,
ze śmiechem okręciła się przed lustrem.
Zatrzymała się, słysząc odgłos kroków. Jack wracał. Szybko zdjęła suknię ślubną,
powiesiła z tyłu szafy i włożyła zwykłe ubranie.
Nie wierzyła w stare przesądy, ale nie chciała, żeby zobaczył ją w tej sukni przed
dniem ceremonii. No dobrze, może była troszkę przesądna.
 Dwa
Mroczny pierścień

Byli razem dopiero od kilku miesięcy, ale Schuyler na pamięć znała dźwięk kroków
Jacka. W odgłosach kroków zbliżających się do pokoju usłyszała coś dziwnego - zupełnie
jakby ktoś z całych sił starał się naśladować Jacka. Zaalarmowana Schuyler wyjęła z ukrytej
pochwy miecz matki, mocno ściskając ozdobioną klejnotami rękojeść. Stanęła przy drzwiach
i czekała. Kroki urwały się nagle i zapadła cisza. Wyczuła, że ktokolwiek znajdował się za
drzwiami, wiedział już, że odkryła mistyfikację. Spróbowała wyrównać oddech i opanować
nerwy.
Kiedy wiekowe zawiasy w otwierających się drzwiach nawet nie skrzypnęły, Schuyler
uświadomiła sobie, że intruz rzucił na pokój zaklęcie ciszy. Nikt nie usłyszy jej wołania o
pomoc. Chociaż pomoc nie będzie jej potrzebna. Potrafiła się obronić. Kiedy w szparze
pojawił się czubek miecza, wstrzymała oddech i znieruchomiała, szykując się do ataku.
Odziany w czerń venator wszedł do pokoju, bezgłośnie stąpając po surowej
drewnianej podłodze. Czarno-srebrny krzyż na ubraniu zdradzał jednego z podwładnych
hrabiny, a Schuyler poczuła przypływ absurdalnej wdzięczności, że nie jest to ktoś ze
Zgromadzenia Nowojorskiego.
Uniosła broń. Niestrudzenie ścigający ich venatorzy stanowili udrękę w jej życiu.
Nigdzie i nigdy nie czuła się bezpieczna, a okazja do stanięcia twarzą w twarz ze swoim
lękiem i do walki z widocznym, realnym wrogiem była dla niej ulgą.
Mężczyzna w czerni ciął z zamachem mieczem, ale Schuyler zdołała zablokować cios,
mimo że zasięg broni napastnika był większy od jej zasięgu o kilkadziesiąt centymetrów.
Bezpośrednia walka na miecze nie mogła skończyć się dla niej dobrze, więc Schuyler krążyła
po pokoju, utrzymując się tuż poza zasięgiem broni przeciwnika. Jeśli podejmie walkę na jego
warunkach, zostanie schwytana w kilka sekund.
Venator zaatakował znowu. Tym razem, zamiast odparować uderzenie, Schuyler
skoczyła w górę, lądując na drewnianej kratownicy pod wysokim, łukowatym sklepieniem.
Chwilowo bezpieczna, popatrzyła z góry na intruza. Przysiadł, szykując się do skoku, ale
zanim zdążył się odbić, Schuyler gwałtownie cięła podtrzymującą ją konstrukcję. Grube
drewno pękło jak miękkie gałązki, a na venatora posypały się potężne belki. Skakała z
miejsca na miejsce, przecinając kratownicę, a na dół sypał się deszcz drewnianych odłamków,
rozpryskując drzazgi we wszystkich kierunkach.
 Gdyby nie zaklęcie silencio, takie zniszczenia wywołałyby hałas zdolny obudzić całe
miasto. Dach zadrżał, ale nie zapadł się. Tymczasem venator zdołał wspiąć się na stos drewna
i zbliżał się szybko. Schuyler błyskawicznie odwróciła się i podcięła najbliższą kolumnę,
ciskając nią w napastnika.
Venator spojrzał w górę, kiedy pierwsze drzazgi wbiły mu się w ramię. Z nieludzką
szybkością ochronił się przed zgnieceniem, wbijając miecz w twarde drewno. Teraz miała
szansę. Schuyler skoczyła na venatora, całym ciężarem lewej stopy lądując na trzymających
miecz dłoniach i przesuwając je tak, że ostrze pękło na dwie części. Schuyler uniosła własny
miecz i przycisnęła do jego szyi.
- Poddaj się! - zażądała, a jej głos zabrzmiał echem w pokoju. Łamiąc jego miecz,
złamała także zaklęcie.
Venator popatrzył na nią pogardliwie.
- Możesz mnie zabić, ale tym samym przypieczętujesz los swojego przyjaciela - uniósł
dłoń i otworzył ją, ukazując venatorski kamień na łańcuszku. Wewnątrz kamienia dostrzegła
obraz.
Kamień pokazywał Olivera Hazard-Perry'ego, związanego i w opasce na oczach.
Schuyler westchnęła głośno.
- To jakaś sztuczka. Oliver jest w Nowym Jorku... - powiedziała, nie cofając ostrza.
- Przybył do Włoch pół godziny temu. Złapaliśmy go na lotnisku.
-Ale po co miałby przyjeżdżać do Włoch, jeśli... - W tym momencie Schuyler
zrozumiała tajemnicze zachowanie Jacka. Kilka dni temu zapytał, czego by sobie życzyła
podczas ceremonii, a ona odpowiedziała, że pragnęłaby tylko, żeby jej przyjaciele mogli być
przy niej w tym najważniejszym dniu jej życia. Chociaż wiedziała, że to niemożliwe i że to
niemądre, chcieć czegoś, czego nie można mieć. Oliver pracował w nowojorskim
Repozytorium, a nikt nie wiedział, gdzie się podziała Bliss. Ale Jack potrafił spełnić nawet
takie marzenie. Jej ukochany zaprosił ich przyjaciół na ceremonię.
Poczuła ciepło w sercu, ale szczęście z powodu odkrycia sekretu Jacka musiało
zaczekać. Oliver stał się zakładnikiem. Jej najdroższy, cudowny przyjaciel - czuła ściskanie w
gardle na myśl o jego szczodrości. Przyjechał, aby świętować jej ceremonię połączenia
więzią. Przybył jako gość, po to tylko, żeby zostać ofiarą.
Schuyler trzymała miecz przy gardle venatora.
- Czego chcecie w zamian za jego życie? Poszukiwacz prawdy uśmiechnął się.
- Wiedziałem, że się dogadamy. Można było darować sobie całe to zamieszanie. -
Wyjął z kieszeni aksamitną saszetkę i wytrząsnął obrączkę z białego metalu. - Daj to
Abbadonowi - polecił i wyszeptał kilka słów do jej ucha. - Dopilnuj, aby jej nie zdejmował.
- Czemu ona ma służyć? - zapytała Schuyler, wpatrując się w obrączkę.
- Zaklęcie powstrzyma go przed powrotem do prawdziwej postaci. Kiedy znów się
spotkamy, nie będzie mógł przytłoczyć nas swoją siłą i oboje znajdziecie się w naszej władzy.
W tym pierścieniu została zaklęta twoja miłość do Abbadona. Tak długo, jak długo go
kochasz, ta obrączka będzie w stanie kontrolować jego moce.
Cofnęła się. Moc obrączki miała przemienić najgłębszą, najważniejszą część jej duszy
w okowy, kajdany. Planowali uwięzić Jacka za pomocą jej szczerej miłości do niego.
- Nie. Nie mogę. Nie zrobię tego.
- Zrobisz to, albo dopilnujemy, żeby twój przyjaciel umarł, a jego śmierć była długa i
bolesna. Jeśli powiesz Abbadonowi prawdę albo spróbujesz szukać pomocy, twój przyjaciel
zginie natychmiast. Weź widzący kamień i noś go na szyi. To nam pozwoli widzieć to, co ty
widzisz i słyszeć to, co mówisz, nawet w wymiarze uroku. Daj Abbadonowi ten pierścień.
Albo poświęć życie przyjaciela. Będziemy cię obserwować.
Venator kilkoma słowami przywrócił pokój do pierwotnego stanu.
 Trzy
Spotkanie

Drzwi otwarły się znowu, gdy tylko mężczyzna w czerni zniknął za oknem. Tym
razem to był Jack. Schuyler pospiesznie wsunęła obrączkę do aksamitnej saszetki, ale zgodnie
z poleceniem venatora założyła na szyję widzący kamień.
Na przystojnej twarzy Jacka malował się niepokój. Chłopak z ciężkim westchnieniem
usiadł na łóżku i zdjął buty.
- Co się stało? - Schuyler uklękła za nim, żeby łagodnie pomasować jego ramiona.
Mięśnie miał twarde i napięte.
- Venatorzy hrabiny niedługo się tu zjawią. Obawiam się, że petruwianie nas zdradzili
- powiedział.
- Ghedi? - zapytała z przerażeniem.
- Nie, on jest naszym przyjacielem. To on mnie ostrzegł. Ale nie możemy czekać z
ceremonią do soboty. Musimy wyjechać tak szybko, jak to możliwe. Jeśli tu zostaniemy,
dopadną nas.
Gdyby tylko mogła mu powiedzieć, że venatorzy już ich znaleźli...
- Przepraszam - spojrzał na nią, odczytując napięcie na jej twarzy. - Wiem, że nie na
takie wieści panna młoda czeka przed ceremonią.
- Nie, nie... to nie to... - pragnęła powiedzieć mu o wszystkim, ale nie miała wyboru.
Musi zrobić to, co rozkazał venator, inaczej Oliver umrze. Wyjęła z kieszeni saszetkę i jak we
śnie podała ją Jackowi.
- Co to jest? - zapytał. Jej dłonie zadrżały.
- Chciałam zaczekać i dać ci to podczas ceremonii, ale skoro zostało nam tak niewiele
czasu... Czy mógłbyś ją teraz włożyć?
W odpowiedzi Jack z szerokim uśmiechem wyciągnął ku niej dłoń, a Schuyler
wsunęła obrączkę na jego palec. Wyszeptała słowa, które polecił jej wymówić venator.
- Ta obrączka jest symbolem mojej wierności, wiąże cię ze mną, a moja miłość będzie
cię trzymać na wieki.
Już. Zrobiła to.
Przez długą chwilę trzymała go za rękę, kreśląc palcem dwa koła na jego dłoni. Ten
gest był częścią szyfru, którego używali, przebywając „pod opieką" hrabiny. Dwa koła
znaczyły, że są obserwowani. Wymyślili sekretne znaki, aby porozumiewać się ze sobą i
planować ucieczkę pod okiem venatorów.
Jack popatrzył na obrączkę na palcu, ale jego twarz nie zdradzała niczego. Czy
zrozumiał, co powiedziała? Czy pamiętał ich szyfr? Musiał pamiętać.
Od tego zależało życie Olivera.
Przerwało im pukanie do drzwi.
- Jack? Schuyler? Macie gościa - odezwał się Ghedi. Wymienili czujne spojrzenia.
Schuyler przygotowała się na najgorsze - czy venatorzy wrócili tak szybko? Ale osoba, która
pojawiła się w otwartych drzwiach, była jej dobrze znana i kochana, więc Schuyler
natychmiast rzuciła się przywitać nowo przybyłą. -Bliss!
- Sky! - Bliss Llewellyn wpadła do pokoju, potrząsając miedzianymi lokami.
Poruszała się z nową energią, a Schuyler ucieszyła się, że przyjaciółka wygląda tak dobrze - z
zarumienionymi policzkami i roziskrzonymi zielonymi oczami. Coś się w niej zmieniło - na
rękach nie miała charakterystycznych znaków sangre azul. Schuyler nie wiedziała, co działo
się z Bliss, wiedziała jednak, że dziewczyna przezwyciężyła ciemność, która próbowała ją
pochłonąć. Bliss poradziła sobie z tym i wyglądała lepiej niż kiedykolwiek, a Schuyler była
za to wdzięczna losowi.
Mocno uściskała przyjaciółkę.
- Przyjechałaś.
-Jasne. Jak tylko Jack powiedział, że zamierzacie się pobrać, uznałam, że muszę tu być
- uśmiechnęła się Bliss. - Wiem, że to miała być niespodzianka, Jack, ale naprawdę nie
mogłam czekać, przepraszam. Mam złe wieści.
- Co się stało? - zapytała Schuyler, mając przeczucie, że zna już odpowiedź.
Bliss zaplotła ramiona.
- Widziałam Olivera przy odprawie paszportowej. Pomyślałam, że spotkamy się przy
odbiorze bagażu, a potem razem pojedziemy do hotelu. Czekałam na niego, ale nie przyszedł.
Rozejrzałam się i miałam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Sądząc po wyglądzie, venatorzy.
Wszędzie ich było pełno. Udało mi się wyślizgnąć, ale myślę, że złapali Olivera. - Bliss
wyjaśniła, że telefon od Jacka zastał ją i Jane Murray w Chicago. Ponieważ miała być
nieobecna tylko przez kilka dni, zostawiła Obserwatorkę na tropie poszukiwanej przez nich
piekielnej sfory. - Wiecie, dokąd go mogli zabrać?
- To Zgromadzenie Europejskie. Chcą nas dostać - wyjaśniła Schuyler. - Hrabina chce
naszej śmierci. Pozostała wierna swojemu bratu, Lucyferowi.
Bliss skinęła głową. Zagrożenie ze strony Niosącego Światło zawsze czaiło się w
pobliżu.
 - Schuyler, czy możesz odszukać Olivera w uroku? Musimy się dowiedzieć, gdzie jest,
a ty masz w sobie jego krew. Będziesz w stanie znaleźć go szybciej niż ja - odezwał się Jack.
Schuyler zamknęła oczy. Wiedziała, że Jack ma rację, ale miała poczucie, że
zmierzają prosto w pułapkę. Venatorzy chcieli, żeby udało im się znaleźć Olivera.
Manipulowali nimi jak marionetkami, ale Schuyler nie miała wyboru. Nie mogła powiedzieć
Jackowi o tym, co stało się wcześniej, o niebezpieczeństwie, jakie groziło mu z powodu
noszonej na palcu obrączki. Mogła tylko mieć nadzieję, że pamiętał znaczenie jej sygnału i że
jakimś sposobem zdołają przechytrzyć venatorów. Już raz im się to udało.
Sięgnęła do świata duchowego, poszukując swojego przyjaciela i byłego familianta.
Ollie... gdzie jesteś? Słyszysz mnie? Nic nie miało prawa się stać ani Oliverowi, ani Bliss. Jej
drogim przyjaciołom, którzy przyjechali do Włoch, aby celebrować jej ceremonię połączenia
więzią. Cokolwiek by się stało, Schuyler przysięgła sobie, że ich ochroni.
Oliver?
Tu jestem.
Nic ci nie jest?
Na razie nie. Gdzie jesteś?
Idę po ciebie.
Schuyler otwarła oczy.
- Trzymają go w Villa Malavolta, dawnej Villa Feri, w pokoju na wieży.
- Idę tam - Jack sięgnął po kurtkę. Schuyler potrząsnęła głową.
- Nie sam. My też idziemy.
- Możesz nas potrzebować - zgodziła się Bliss. - Nawet jeśli jestem teraz tylko
człowiekiem. - Machnęła ręką, widząc ich zdziwienie. - Później wyjaśnię. To długa historia.
Jack spojrzał na Schuyler i potrząsnął głową.
- Nie mogę tak ryzykować. Nie mogę ryzykować ciebie.
- Jack - powiedziała miękko Schuyler. Wzięła go za rękę i spojrzała na zdradziecką
obrączkę, którą miał na palcu. - Już jestem w niebezpieczeństwie, najdroższy, a ty nie możesz
zawsze mnie chronić. Potrafię sama się obronić.
I muszę tam być, żeby obronić ciebie, pomyślała, choć nie mogła tego wypowiedzieć
ani przesłać, by nie dotarło to do venatorów.
 Cztery
Książę świata podziemnego

Jack wiedział, że nie wyperswaduje Schuyler udziału w wyprawie ratunkowej. Był

zadowolony, że dołączyła do nich Bliss - zawsze dobrze było mieć przyjaciela walczącego po
ich stronie. Chociaż oczywiście nic złego nie miało prawa się stać, zamierzał tego
dopilnować.
Wskazał sklepienie.
- Są dokładnie nad nami.
Cała trójka biegła przez starożytne tunele pod miastem, kierując się do skrzyżowania
Via del Podesta i Via Bernardo Martellini. Labirynt we Florencji był identyczny z tym w
Lutecji, a Jack z łatwością pokonywał kolejne zakręty. Budynek od początku piętnastego
wieku należał do pewnej rodziny błękitnokrwistych, powiązanych blisko z Medyceuszami,
ale ostatnio kupił go anonimowy nabywca. W odróżnieniu od większości budynków we
Florencji ten pałac miał podziemia. Tunele prowadziły prosto do piwnicy, w której znaleźli
się po kilku chwilach.
Teraz stali pod pokojem, w którym przetrzymywano Olivera. W fizycznym świecie
jedyną metodą dostania się do środka byłoby rozwalenie sufitu, ale w wymiarze uroku nie
istniały takie bariery. Kiedy Jack znajdzie się w świecie zmierzchu, będzie w tej samej
przestrzeni, co venatorzy. To pozwoli mu zaatakować bez wchodzenia do pokoju.
- Tam na górze są ich chyba setki - powiedziała Schuyler.
Jack skinął głową. Plan był idealny. Jako Abbadon miał powstrzymać venatorów w
wymiarze uroku, podczas gdy Schuyler i Bliss uratują Olivera w świecie rzeczywistym.
- Jack... - Schuyler przygryzła wargi. - Uważaj na siebie. Ścisnął jej ramię.
- Nie martw się, niedługo wrócę.
Jack Force wkroczył w wymiar uroku. Schuyler miała rację - wyczuwał obecność
ponad setki venatorów strzegących byłego zausznika w świecie rzeczywistym. Jednakże w
wymiarze uroku znajdowało się tylko trzech Poszukiwaczy Prawdy.
To dziwne, że wrogowie skoncentrowali główne siły w świecie materialnym. Musieli
przecież wiedzieć, że Abbadon zaatakuje ich najpierw poprzez urok. To oznaczało, że
venatorzy nie obawiali się jego siły w wymiarze uroku. Ale dlaczego?
Jack skulił się, zaciskając pięści.
Pierwszy z venatorów zanurkował w jego stronę, unosząc czarny miecz. Jack
odparował atak, chwytając venatora za nadgarstek i odwracając jego własne ostrze przeciwko
niemu. Wykorzystując impet ataku przeciwnika wbił ostrze w jego kolano, rozcinając ciało i
miażdżąc staw. Venator skulił się z bólu na ziemi i zniknął z wymiaru uroku. Pozostała
dwójka zbliżała się z przeciwnych stron.
Zaatakowali jednocześnie, jeden z przodu, podczas gdy drugi podkradał się od tyłu.
Jack uprzedził ich atak i cofnął się, uderzając napastnika w pierś. Venator nie spodziewał się
takiego działania i Jack wyprowadził mocny cios, zanim tamten zdążył sięgnąć po miecz.
Jego przeciwnik osunął się na ziemię, ogłuszony.
Nagły skok Jacka usunął go na moment z zasięgu ataku trzeciego venatora. Chłopak
wykorzystał tę okazję, żeby zabrać broń powalonego venatora, który zniknął z wymiaru
uroku. Jack wyprowadził próbny cios, przyzwyczajając się do ciężaru miecza, wyczuwając
jego wyważenie i siłę.
Przerzucił broń do drugiej ręki i nakreślił linię mijającą o centymetry pierś venatora.
- Wezwij swoich kumpli. Byli zbyt pewni siebie, wysyłając tu tylko trzech venatorów
i zostawiając setkę w odwodzie. Wezwij ich, jeśli myślisz, że macie szansę mnie pokonać.
Jack odwzajemnił spojrzenie mężczyzny. Dopiero kiedy venator zniknął z wymiaru
uroku, rozluźnił mięśnie.
Czy połkną przynętę? Plan zadziała, tylko jeśli Jack zdoła zwabić wszystkich
venatorów w wymiar uroku, odciągając ich od pokoju, w którym był uwięziony Oliver.
Jack czekał w pustym wymiarze uroku, spięty i samotny. Trzymał miecz w gotowości.
Gdzie się podziewali?
W końcu pierwszy venator zamigotał w świecie duchowym.
Jack uniósł miecz, a potem podniósł go wyżej, w miarę jak pojawiło się coraz więcej
przeciwników. Przeliczył się. Ich liczba zapierała dech w piersiach. Musieli się tu zgromadzić
niemal wszyscy venatorzy w służbie Zgromadzenia Europejskiego. Było jasne, że hrabinie
naprawdę zależy na zemście.
Jack został otoczony. Zrobił jedyną możliwą rzecz - opuścił broń. Była bezużyteczna
wobec tak dużej grupy. Armia venatorów otoczyła go ciasnym pierścieniem. Ich twarze były
spokojne. Nie obawiali się niczego. Polegali na swojej liczebności i przytłaczającej sile.
- Poddaj się, Abbadonie. Twoja porażka jest pewna. - Te słowa wypowiedział wampir,
którego Jack nie rozpoznawał. Dowodzący tą armią venator był zaledwie szeregowcem w
niebiańskich zastępach, które niegdyś prowadził Jack.
To naprawdę było zbyt proste. Rozpoczął przemianę w swoją prawdziwą postać,
wzywając nieśmiertelną duszę, która od niezliczonych wieków kryła się w jego krwi.
Zmiennego Abbadona. Anioła Apokalipsy. Niszczyciela Światów.
Ale nic się nie wydarzyło. Czarne skrzydła nie wystrzeliły z jego pleców, rogi nie
wyrosły z czoła, w żyłach nie obudziła się siła miliona demonów. Pozostał Jackiem Force'em.
Zwykłym osiemnastolatkiem.
Aha.
Czyli na tym polega ich gra.
Zgadł to już w momencie, kiedy Schuyler nakreśliła dwa kręgi na jego dłoni. Widział,
jak drżały jej ręce, kiedy wkładała mu obrączkę na palec. Rzucili wiążącą go klątwę, aby
ograniczyć jego moc. Aby powstrzymać przemianę w Abbadona. Klątwę, którą utrzymywała
miłość Schuyler do niego. Zauważył charakterystyczny kamień na jej szyi, zamaskowany jako
wisiorek. Obserwowali ich, czekali. To właśnie chcieli osiągnąć. Chcieli, żeby był słaby i
bezbronny, pozbawiony nieśmiertelnej mocy.
- Coś nie tak, Abbadonie? - zadrwił venator. - Gdzie podziała się twoja siła?
Jack westchnął.
- Czy naprawdę sądzicie, że czysta siła jest moją jedyną bronią? Ze po tym, jak przez
wieki władałem w Niebie, dysponuję tylko siłą własnego miecza?
Venator wykrzywił wargi w uśmiechu.
- Jaką inną siłę mógłbyś posiadać? Od dzisiaj będziesz zwany Słabym Abbadonem.
W odpowiedzi Jack wymówił krótką inkantację, modlitwę, którą znał tylko on.
Wymiar uroku gwałtownie pociemniał, a ze złowieszczej ciemności wyłoniły się istoty ze
świata podziemnego, żywiołaki czarnego ognia, które były jego podkomendnymi jako
jednego z Pierworodnych, Anioła Ciemności, dowódcy zagubionych i przeklętych dusz z
Piekła.
Abbadon mógł być w okowach, ale Jack nosił w sobie jego duszę, a pierwotne istoty
pokłoniły się swojemu władcy. Z okrzykiem poprowadził mroczną armię do boju. Jak na
ironię, odarcie z mocy przemiany pozwoliło mu przywołać wspomnienie najgłębszej
ciemności, z której powstał. Od dawna nie czynił użytku z tej potęgi, nie sięgał do
najgłębszej, ukrytej mocy świata podziemnego, gdzie się zrodził, a jego imię zostało wykute z
ognia i śmierci.
Mroczne istoty przytłaczały przeciwników siłą i potęgą. Jack pożałował venatorów,
ale przypomniał sobie ściągniętą niepokojem twarz Schuyler. Hrabina odpowiadała za śmierć
i rozlew krwi na ich ceremonii połączenia więzią. Nic nie można było na to poradzić. Miał
tylko nadzieję, że Schuyler będzie w stanie wykonać swoją część planu, że wraz z
przyjaciółmi jest bezpieczna.
 Jack popatrzył na metalową obrączkę na swoim palcu, matową i zwyczajną, mimo że
mroczna magia lśniła w niej zdradzieckim ogniem.
 Pięć
Wyprawa ratunkowa

Schuyler zadrżała, gdy Jack znikał w wymiarze uroku. Będzie bezbronny, tak jak
chcieli tego venatorzy. Co się z nim stanie? Musiała wierzyć, że sobie poradzi. Ze będzie
potrafił zadbać o siebie i że zrozumiał to, czego nie mogła mu powiedzieć.
Zanim wyruszyli, Jack poprosił ją, żeby zaufała mu i postępowała zgodnie z planem.
Zamierzał zwabić venatorów w wymiar uroku i unieszkodliwić ich, podczas gdy ona i Bliss
miały uwolnić Olivera. Jack jasno dał Schuyler do zrozumienia jedną rzecz: cokolwiek się
wydarzy, musi mu zaufać. Nawet jeśli będzie się działo coś dla niej niewytłumaczalnego.
Poprosił, żeby mu to obiecała, a ona się podporządkowała.
- Gotowa? - zapytała Schuyler, patrząc na sufit.
- Jesteś pewna, że dasz sobie radę? - Bliss z niepokojem obrzuciła wzrokiem grube
deski. Schuyler wróciła myślami do wcześniejszej walki z venatorem. Nie zdawała sobie
sprawy z prawdziwej potęgi miecza Gabrieli, dopóki omal nie podcięła całego dachu, bez
najmniejszego wysiłku.
- Myślę, że uda mi się zrobić małą dziurkę - uśmiechnęła się, unosząc miecz.
Ostrze wykroiło nierówny otwór w suficie. Schuyler wskoczyła piętro wyżej i
spojrzała w dół, na Bliss.
- Dołączysz do mnie? - zapytała.
Bliss spochmurniała, a Schuyler uświadomiła sobie, że jej przyjaciółka nie dysponuje
już siłą, która dla niej była naturalna. - Przepraszam - powiedziała, sięgając w dół i wciągając
Bliss do siebie.
Otaczało je morze pustych twarzy. Schuyler napotkała nieruchome spojrzenie
najbliższego venatora. Wydawało się, że mężczyzna jest w transie. Serce zaczęło jej mocniej
bić. Plan Jacka się powiódł. Zwabił venatorów w wymiar uroku. Teraz nadeszła jej kolej, aby
dokończyć akcję ratunkową.
- Rozdzielmy się i sprawdźmy, czy wszyscy tam są - rzuciła Schuyler.
Przepchnęły się przez zamarły w katatonii tłum. Ciało osoby przebywającej w
wymiarze uroku pozostaje nieruchome i bezwładne w świecie rzeczywistym. Patrzyła w oczy
każdemu mijanemu venatorowi, Bliss robiła to samo. Armia była nieszkodliwa. Nieszkodliwa
tylko pod warunkiem, że wszyscy znajdują się w wymiarze uroku. Nie spodziewała się, żeby
Poszukiwacze Prawdy pozostali całkiem bezbronni. Musiał być tu ktoś, kto tylko udawał,
naśladując martwotę. Musiała go znaleźć, zanim on ją znajdzie.
- Umgghh.
Dźwięk rozległ się w kompletnej ciszy. To z pewnością Oliver. Znajdował się gdzieś z
tyłu, niewidoczny za nieruchomymi ciałami. Schuyler i Bliss rzuciły się w jego kierunku z
przeciwnych stron pokoju. Schuyler roztrącała gwałtownie śpiących venatorów, którzy
porwali jej przyjaciela i grozili mu śmiercią.
Znalazła Olivera zakneblowanego i związanego na starym drewnianym krześle.
Bliss zjawiła się przy nim w tej samej chwili. Obejrzała się przez ramię.
- Wydaje mi się, że wszyscy są wyłączeni, Sky. - Ostrożnie szturchnęła jednego z
venatorów w ramię, wpatrując się w jego martwe oczy.
- Rozglądaj się, z pewnością nie jesteśmy sami - rzuciła Schuyler, wyjmując knebel z
ust Olivera.
Zakasłał i wziął głęboki oddech, a potem podniósł głowę.
- Dzięki - powiedział cicho. Rozejrzał się zmęczonym wzrokiem, zdezorientowany. -
Bliss, czy to ty?
-Jedyna i niepowtarzalna - uśmiechnęła się Bliss. - Dobrze cię widzieć - dodała,
szturchając go w ramię.
- Musimy się stąd wydostać. - Schuyler przecięła sznury wokół piersi Olivera. - Dasz
radę iść? - zapytała.
Podniósł się i skinął głową. Chwyciła go za rękę i poprowadziła w stronę otworu w
podłodze.
- To było proste - zauważyła Bliss, gdy przekradali się między nieprzytomną armią.
- Nie całkiem - rozległy się ciche słowa.
Schuyler odwróciła się. Rozpoznała ten głos.
Jeden ze śpiących venatorów skoczył w ich kierunku. Ten sam, który wcześniej ją
zaatakował.
- Wasza trójka pomoże mi wszystko zakończyć - oznajmił i machnięciem ręki sprawił,
że wszystko ogarnęła ciemność.
Kiedy Schuyler otworzyła oczy, usłyszała dzikie wycie w oddali.
Znajdowali się w wymiarze uroku.
 Sześć
Klątwa Abbadona

Jack uniósł pięść i armia mrocznych duchów zatrzymała się na chwilę. Skrzeczenie
ich szalonych głosów brzmiało ogłuszająco. Poskręcane kształty zmieniały się, rozpływając i
znowu formując, jakby przerażające tornado przemieszczało się w kilku kierunkach
jednocześnie. Wyczuwał przerażenie venatorów. Poszukiwacze Prawdy żyli od wielu
wieków, byli weteranami konfliktów zarówno wśród ludzi, jak i istot nadnaturalnych, ale
stwory ciemności pozostawały nieodparcie przerażające. Pozwolił, aby mroczna masa zawisła
na moment nad jego wrogami.
Potworne wycie ucichło na chwilę, kiedy Jack skoncentrował się na dowódcy
venatorów. Zwrócił się do mężczyzny, który wcześniej z niego drwił.
- Wypuść Olivera, a oszczędzę twoją armię. Możecie bez strat powrócić do hrabiny.
Dowódca skrzywił się.
- Nie ma dla nas powrotu, przyjacielu. Zostaliśmy wysłani, aby sprowadzić cię za
wszelką cenę. Może moja armia jest na twojej łasce, ale ja mam twoich przyjaciół.
W tym momencie zmaterializowały się trzy sylwetki: Oliver, Bliss i Schuyler, każde
pilnowane przez venatora. Ten, który trzymał Schuyler, miał w ręku miecz lśniący czarnym
ogniem. Oliver i Bliss byli lekko zielonkawi. Ludzie, żyjące dusze, mogli wkraczać w wymiar
uroku, ale fizjologia i fizyczność sprawiały, że cienisty wymiar był dla nich nieprzyjemnym
miejscem. Efekty uboczne obejmowały zawroty głowy i mdłości.
Dowódca venatorów uśmiechnął się, zaciskając wargi.
- Poddaj się, Abbadonie. Pozwól, aby hrabina pomogła ci odnaleźć drogę powrotną do
Niosącego Światło.
- Nie... Jack, nie! - krzyknęła Schuyler. - Nie pozwól, żeby cię zabrali!
Więc tego chciała Druzylla. Jego dawnej wierności. Okazji, aby mógł odkupić winy w
oczach dawnego władcy. Ponieważ Lucyfer był także i jego dowódcą.
Jack powoli pokręcił głową. Ciemność stanowiła ogromną, ale nieukierunkowaną
potęgę. Wezwane przez niego istoty mogły z najwyższą łatwością rozrywać ciała i broń, ale
nie byłyby w stanie ocalić jego przyjaciół przed szybkim ciosem noża. Nie mógł ich ochronić.
Nie mógł ochronić swojej ukochanej. Wiedział, co musi zrobić. Popatrzył na obrączkę na
palcu.
Venator znów się odezwał.
 - Wybór należy do ciebie. Poddaj się, a puścimy ich wolno. Stań do walki, a oni umrą.
Jack nie wahał się. Otworzył pięść, uwalniając gniew Ciemności. Spojrzał wprost w
oczy wroga i ryknął:
- A WIĘC NIECH UMIERAJĄ!
Bliss wrzasnęła, a Oliver zamachnął się na trzymającego go mężczyznę, uderzając go
mocno w pierś. Ale Schuyler przez chwilę stała nieruchomo.
Nie wiedziała, w co powinna wierzyć. Musiała zaufać Jackowi. Musiała uwierzyć, że
miał powód, aby tak postąpić. Dlatego musiała uwierzyć, że poświęcenie ich stanowi część
jego planu. Obiecała, że mu zaufa. Niezależnie od tego, co się stanie. Nawet jeśli stanie się
coś, co będzie dla niej nie do pojęcia.
- Zacznij od niej - warknął Jack, wskazując Schuyler. Spojrzała w jego ściągniętą
gniewem twarz. Przez moment odwzajemnił jej spojrzenie, a Schuyler wzdrygnęła się, widząc
tak wielką nienawiść w jego oczach.
To był podstęp, na pewno. Kłamał. Prawda? Zaczynała wpadać w panikę, ale zmusiła
się, żeby myśleć chłodno. To musiało być kłamstwo, ale z jakiegoś powodu Jack chciał, żeby
uwierzyła, iż jej nie kocha. W tym momencie zrozumiała. Jack wiedział. Wiedział o obrączce
i o związanej z nią klątwie, podtrzymywanej przez najgłębsze uczucie w duszy Schuyler:
miłość do niego. Musiała znaleźć sposób, żeby przestać go kochać. To była najtrudniejsza
rzecz w jej życiu, ale zmusiła się, żeby uwierzyć w kłamstwo. Postarała się uwierzyć w nie z
całego serca. Jack nie kochał jej. Jack nigdy jej nie kochał. Jack chciał jej śmierci. Jack...
I tak jak tego pragnął, jej miłość do niego na moment zadrżała.
Klątwa została złamana, a powstrzymująca moc obrączka upadła na ziemię, dymiąc.
Przemiana nastąpiła momentalnie. Jack zniknął, a zamiast niego stał Abbadon, Anioł
Zniszczenia, unosząc ohydną głowę i łopocząc mrocznymi skrzydłami.
Z potworną siłą Abbadon pochwycił strażnika z czarnym mieczem. Broń wygięła się i
rozpękła na części. Abbadon uniósł słabego i zdezorientowanego venatora za kark, ciskając
nim w kierunku mrocznego wiru.
Schuyler działała równie szybko, obracając się, aby powalić venatora, którego
pojawienie się rozpoczęło ten okropny wieczór. Wślizgnęła się między Olivera a ostrze
venatora, nisko opuszczając swoją broń, aby odparować cios. Venator odrzucił sztylet i
sięgnął po dłuższe ostrze. Ale Oliver, wreszcie pozbawiony więzów, poczuł pulsującą w
żyłach adrenalinę. Momentalnie dojrzał niechroniony punkt venatora i uderzył. Tamten
odwrócił się, unosząc miecz, ale ten ruch sprawił, że odsłonił prawy bok.
Schuyler cięła w odsłonięte miejsce, a jej ostrze przebiło zbroję mężczyzny. Venator
zachwiał się, zdezorientowany kolejnymi ciosami, nieprzygotowany na siłę jej miecza.
Spróbował odzyskać równowagę, ale nagły i nieoczekiwany kopniak Bliss popchnął go na
ziemię. Upadł, pokonany.
Schuyler pochyliła się, łapiąc oddech, kiedy Jack położył czule rękę na jej ramieniu.
- Skończone - powiedział. - Jesteśmy bezpieczni. Chodźmy stąd.
-Jack... - nie mogła znaleźć słów. Nawet jeśli wygrali walkę, miała poczucie, że go
zawiodła. Nawet jeśli to było oszustwo, nawet jeśli to było coś, co musiała zrobić, aby mógł
odzyskać moc, pragnęła teraz, żeby uwierzył, że nigdy nie przestała go kochać. Nawet na
tamten moment. Zdołała oszukać zaklęcie i złamać klątwę, ale uczucie w jej sercu pozostało
niezmienne.
- Wiem - powiedział cicho. - I mam nadzieję, że ty wiesz...
- Nie musisz nic mówić - wyszeptała. Łzy napłynęły jej do oczu, kiedy zobaczyła
zielone oczy Jacka lśniące zwykłym ciepłem. Zbyt przerażające byłoby uwierzyć w jego
gniew i obojętność. To był jej największy lęk: że uczucie Jacka do niej okaże się fałszywe, że
ich miłość była tylko snem. Ale teraz, kiedy trzymał ją w ramionach, Schuyler uświadomiła
sobie, że jej lęki są tylko sennym koszmarem, a ich miłość pozostała prawdziwa.
- Przepraszam, że musiałaś przez to przejść. Wybacz mi -powiedział, wtulając twarz w
jej włosy. Dłonią podtrzymywał jej głowę delikatnie, ale z zaborczą siłą, która zawsze budziła
w niej skrywany dreszcz.
Potrząsnęła głową. Przeszli próbę, której razem sprostali. Ich przyjaciele byli
bezpieczni, a ich miłość okazała się silniejsza niż jakakolwiek klątwa. Nic nie mogło ich teraz
zatrzymać.
Kiedy znowu zamrugała oczami, znaleźli się wszyscy z powrotem w świecie
rzeczywistym, w tunelach pod pałacem.
 Siedem
Próba generalna

Wznoszę toast - oznajmił Oliver, stojąc z uniesionym kieliszkiem wina. Przy stole
zebrali się tylko we czwórkę: młoda para i dwoje przyjaciół, którzy przejechali pół świata,
aby być z nimi tego dnia. Stawili czoła przemocy i złu, a teraz byli gotowi, aby świętować.
Schuyler z uśmiechem oparła się o Jacka, czekając na słowa Olivera. Kiedy uciekli z
Villa Malavolta, pozostawiając armię venatorów na usługach hrabiny rozgromioną, leżącą
pokotem i nie stanowiącą już dla nikogo zagrożenia, Jack poprowadził ich z powrotem na
ulice miasta. Ulokowali przyjaciół w hotelu i umówili się, że po kilku godzinach na
odświeżenie się i odpoczynek spotkają się w lokalnej trattorii na obiedzie.
Kiedy szli do restauracji, Oliver odciągnął Schuyler na bok, biorąc ją pod ramię.
- Nie będzie miał nic przeciwko? - uśmiechnął się, wskazując Jacka.
Schuyler potrząsnęła głową.
-Jasne że nie, Ollie. Tak bardzo cieszę się, że cię widzę! - ścisnęła mocniej jego ramię.
Zadziwiała ją naturalność, z jaką się zachowywała, okazując swoją radość. Kiedy zaledwie
kilka miesięcy temu rozstawali się na lotnisku, zastanawiała się, czy kiedykolwiek go
zobaczy, a teraz serce jej rosło, gdy widziała, że jest szczęśliwy i zdrowy. - Wyglądasz
inaczej. Wyglądasz lepiej. Co takiego zrobili z tobą ci venatorzy? - zażartowała.
- Nic, z czym bym sobie nie poradził - zapewnił ją. - Ale masz rację. Zmieniłem się.
Opowiedział jej o Freyi, czarownicy, która uleczyła jego serce i jego krew.
- Nie jestem już naznaczony - wyjaśnił.
- Wyczułam to - skinęła głową Schuyler. Przyjrzała się jego szczerej, życzliwej
twarzy. - Tak bardzo się cieszę.
Wrócili do dawnego układu, jako dwoje przyjaciół, których uczucia były elegancko
poukładane w taki sam sposób, jak niegdyś. Oliver miał rację. To musiały być czary.
- Więc to coś poważnego? - uśmiechnęła się. Oliver pokręcił głową.
- Nie. Prawdopodobnie już nigdy jej nie zobaczę, ale to nie szkodzi. Nie martw się o
mnie - powiedział, całując ją czule w czoło.
- Hej! - zawołał Jack. - Tylko pan młody ma prawo całować pannę młodą!
Schuyler i Oliver zachichotali i weszli za Jackiem i Bliss do małej knajpki. Kiedy
właściciel dowiedział się, że następnego dnia biorą ślub, wyprawił dla nich prawdziwą ucztę:
delikatne wołowe carpaccio i grilowana cukinia, carbonara z białymi truflami, ravioli z
nadzieniem z gruszek i sera pecorino oraz kruchy stek florentyński. Na deser podano patery z
tortem Sachera i tartą Tatin, a także najlepsze tiramisu, jakie Schuyler kiedykolwiek jadła.
A teraz Oliver stanął na środku restauracji i odchrząknął.
- Wznoszę toast - oznajmił. - Wznoszę toast za wspaniałą parę. Chciałem w tej
doniosłej chwili powiedzieć coś prostego i eleganckiego, odwołam się zatem do słów poety.
Oto wiersz napisany z okazji ślubu. - Zaczął czytać fragmenty wiersza Franka O'Hary. Była to
budująca opowieść o miłości i przyjaźni, której zgromadzeni słuchali z uwagą. - Wiersz ten
jest tak długi, ponieważ nasza przyjaźń także trwa długo, jak na to życie i te czasy -
uśmiechnął się Oliver. - A ja zamierzam przeciągnąć ją na tyle, na ile tylko się da.
- Brawo, brawo! — zawołał Jack, a Schuyler stuknęła się z Oliverem kieliszkiem.
Oliver usiadł z powrotem przy dźwięku gromkich braw, ponieważ także inni goście
restauracji zasłuchali się w muzykę jego słów.
Następnie wstała Bliss.
- Ollie, trudno cię będzie prześcignąć - skarciła go. Odchrząknęła. - Chciałam tylko
powiedzieć, że to dla mnie niesamowity zaszczyt, że mogę tu dzisiaj być. Kochamy cię, Sky,
a ponieważ kochamy Sky, kochamy również ciebie, Jack. Dbajcie o siebie nawzajem. Bądźcie
dla siebie dobrzy. Składamy wam najlepsze życzenia z głębi serca. Nie zapomnijcie o nas i
nie wahajcie się prosić nas o pomoc, gdybyście jej potrzebowali. - Urwała, a Schuyler
pomyślała o licznych niebezpieczeństwach, którym niebawem będą musieli stawić czoła. Jej
przyjaciele wiedzieli, że po ceremonii ona i Jack będą musieli się rozdzielić, że to tylko
krótka chwila, oaza szczęścia poprzedzająca długą i mroczną opowieść o rozstaniu i
nieznanych zagrożeniach.
Pojutrze każde z nich wyruszy z Włoch we własną niebezpieczną podróż. Oliver wróci
do Nowego Jorku, w którym miały miejsce tajemnicze porwania wampirów. Bliss uda się na
poszukiwania nieuchwytnej piekielnej sfory. Schuyler pojedzie do Aleksandrii, aby wypełnić
testament dziadka, a Jack będzie musiał się zmierzyć ze swoją bliźniaczką i swoim
przeznaczeniem, aby przekonać się, czy zdoła wygrać walkę z samą Śmiercią.
Ale Bliss nie wspomniała o żadnej z tych mrocznych spraw. Nie musiała: wszyscy
myśleli o tym samym. Czystym głosem zawołała:
- Za zdrowie Schuyler i Jacka!
Później nastąpiły szczęk kieliszków i składanie życzeń. Bliss gorąco uściskała
Schuyler. Schuyler przyciągnęła do siebie Jacka, a Bliss zrobiła miejsce dla Olivera, tak że
cala czwórka złączyła się w nierozerwalnym kręgu.
 Osiem
Ślubny poranek

Wczesnym rankiem następnego dnia, w zaciszu sypialni, Schuyler przytuliła się

mocniej do Jacka. Dzisiaj mieli zostać połączeni więzią. Czuła dłoń Jacka na swoich plecach,
dotyk jego skóry na swojej skórze, kiedy wsunął rękę pod delikatną tkaninę. Odwróciła się do
niego, objęta jego ramionami i zgniatana w nich.
Jack bez słowa zaczął całować jej policzki i szyję, a Schuyler poczuła, jak jego ciało
przesuwa się, przygniatając ją swoim ciężarem. Tego wieczora zostaną połączeni więzią.
Ale tego ranka byli jeszcze po prostu parą zakochanych.
Ktoś mógłby pomyśleć, że po tych wszystkich schadzkach w tajemnym apartamencie
przekroczyli już dawno granicę. Ale Schuyler nadal była czysta. Nadal była niewinna, choć
może nie tak naiwna jak dziewica z nerwowym drżeniem wślizgująca się do ślubnego łoża.
Nie - nie aż tak niewinna. Ale pragnęła zaczekać, aż będzie gotowa, a teraz nie chciała już
czekać dłużej.
Zobaczyła, że Jack patrzy na nią. Na pytanie w jego oczach odpowiedziała
pocałunkiem. Tak, najdroższy. Tak. Teraz.
Zsunęła jego koszulę i pomogła mu się rozebrać, delikatnie muskając jego ciało
palcami. Był taki ciepły i prawdziwy. I należał do niej. Czuła się wiotka w jego ramionach.
Jego skóra była gorąca w dotyku, Schuyler miała wrażenie, że oboje płoną.
Nie była w stanie oddychać, nie była w stanie myśleć, mogła jedynie czuć - jego
pocałunki, jego dotyk i jego ciężar, czuć ich oboje razem.
Jack zatopił kły w jej szyi, a ona poddała się mu, poddała się miłości i rozkoszy,
uczuciu, że on jest wszędzie - w każdej cząstce jej ciała. Przyciągnął ją i przytrzymał, a kiedy
wszystko się stało, poczuła się rozbita, wolna i odnowiona.
Nie mogła powstrzymać łez. Była niesamowicie szczęśliwa, chociaż „szczęście" nie
określało właściwie tego, co czuła. Potężne emocje wypełniały ją, rozpalając jak świecę,
stanowiąc odzwierciedlenie jego miłości i pożądania, jakby była przedłużeniem jego
zakończeń nerwowych. Czuła się otwarta, scalona i pokonana.
- Coś nie w porządku, najdroższa? - wyszeptał, a jego twarz dzielił od jej twarzy jeden
oddech. Pocałowała go chciwie.
Wszystko jest w porządku. Wszystko... Zupełnie wszystko.
To było cudowne, przerażające, trudne i ekstatyczne, a jej zaczęło się kręcić w głowie
od krwi i bólu. Ale rozkosz była silniejsza i wspanialsza niż wszystko, co sobie wyobrażała.
Słodkie zapomnienie.
Dziś wieczorem zostaną połączeni więzią. Dziś wieczorem będzie należeć do niego.
Ale już do niego należała.
 Dziewięć
Anielska panna młoda

O zachodzie słońca Schuyler weszła do niewielkiej kaplicy w północnej części miasta.

Zgodnie z tradycją przyszła sama, lekko stąpając po bruku w nowych skórzanych sandałach.
Bliss czekała na nią w przedsionku.
- Wyglądasz cudownie, jak zwykle - westchnęła jej przyjaciółka. - A ta suknia!
Bliss podała jej bukiet dzikich kwiatków. Takich samych, jak te, które Jack podarował
jej podczas wędrówki przez Mount Rosa.
- Jack prosił, żebym ci je dała.
Schuyler wzięła bukiet z uśmiechem i wpięła jeden kwiat we włosy. Serce waliło jej
mocno, czuła się otoczona bezmiarem miłości - nie tylko Jacka, ale także przyjaciół, którzy
byli przy niej tego wieczora.
- Gdzie nasza dziewczynka? - zapytał czyjś głos.
- Ollie! - krzyknęła Schuyler, odwracając się, żeby uściskać go mocno. Chociaż
widzieli się zaledwie poprzedniego wieczoru, po tym wszystkim, przez co przeszli, Schuyler
była szczęśliwa, że nadal mają siebie nawzajem. Tego właśnie pragnęła. Ceremonia
połączenia więzią była zarówno przysięgą między nią a Jackiem, jak i okazją do święta dla
ich społeczności. To byli jej bliscy.
- Chyba mam cię poprowadzić do ołtarza w roli ojca - powiedział z uśmiechem Oliver.
- To bardzo stosowne, nie uważasz?
Zza drzwi kaplicy rozległy się dźwięki Marsza Weselnego Wagnera. Był to
konwencjonalny wybór, ale Schuyler w dniu ceremonii nie chciała sprzeciwiać się tradycjom.
Z głębi serca pragnęła okazać szacunek związkowi, w który wkraczała.
- Chyba na nas kolej - powiedziała do Olivera, biorąc go pod rękę. Bliss otworzyła
drzwi i pierwsza weszła do środka jako druhna.
Schuyler nie czuła tremy ani lęku, których się spodziewała. Patrzyła wprost przed
siebie.
Ponieważ on tam był.
Jej Jack stal wyprostowany i prawdziwy. Ich miłość musiała sprostać wielu próbom,
ale wyszła z nich cało. Ich miłość była silniejsza niż kiedykolwiek. Jasne, pogodne szczęście
napełniające wnętrze kościoła było zasługą Jacka. Rzucił własne zaklęcie, zdołał odszukać
Bliss i sprowadził Olivera z Nowego Jorku. Nie byli jedynymi obecnymi tu przyjaciółmi.
Niewielką kaplicę wypełniały uśmiechnięte, znajome twarze. Znalazła się tu cała drużyna
lacrosse'a: Bryce Cutting, Jamie Kip, Booze Langdon i Froggy Kernochan. Byli tu także
Hattie i Julius Jacksonowie, rozpromienieni i dumni. Pojawił się Christopher Anderson.
Przyszedł także Ghedi, który po tym wszystkim, co razem przeszli, pozostał ich przyjacielem.
Oliver pocałował Schuyler w policzek i potrząsnął dłonią Jacka.
Potem Jack ucałował ją w czoło i oboje podeszli do ołtarza. To było właściwe, to było
cudowne. To był najszczęśliwszy dzień w jej życiu.
Gdzieś blisko Schuyler czuła obecność tych, którzy odeszli. Czuła uśmiech Dyłana.
Czuła miłość dziadków, Lawrence'a i Cordelii. Ale ponad wszystko wyczuwała pełną miłości
obecność i troskę matki i ojca, gdziekolwiek się znajdowali.
Przy ołtarzu nie czekał na nich ksiądz. Związki błękitnokrwistych przypieczętowywała
sama para młodych. Aby uświęcić więź, musieli tylko wypowiedzieć odpowiednie słowa.
Jack stanął twarzą do Schuyler, ujął jej lewą dłoń i wsunął na palec obrączkę. Tę
samą, którą przyniósł jej venator. Przeklętą obrączkę.
- Druzylla myślała, że zrujnuje nam ten dzień, ale się myliła - powiedział Jack. -
Powinienem jej z głębi serca podziękować, bo zwróciła mi coś, co zgubiłem dawno temu.
Schuyler z ciekawością popatrzyła na obrączkę na palcu. Nie była już zrobiona z
białego metalu. Teraz miała ciemną barwę, ze szkarłatnymi żyłkami, jakby została wykuta z
żelaza i krwi.
Jack podniósł ją do światła.
Przez wszystkie te lata na Ziemi zgromadziłem fortunę w klejnotach i skarbach. Mogę
podarować ci diamenty i rubiny, szafiry i szmaragdy. Ale żaden klejnot nie może równać się z
blaskiem twoich oczu.
Gdy wypowiedział te słowa, Schuyler uświadomiła sobie, że otworzył przejście do
wymiaru uroku. Kiedy zamrugała oczami, stali naprzeciwko siebie w cienistym świecie.
Kościół i ich przyjaciele zniknęli.
Nie martw się, dla nich upłynie zaledwie ułamek sekundy.
Stanął przed nią w prawdziwej postaci, z uniesionymi łukowato hebanowymi
skrzydłami i rogami wyrastającymi z czoła.
Schuyler spojrzała na obrączkę i zobaczyła, że została ona wykuta z czarnego ognia.
Czy znasz historię powstania aniołów!
Potrząsnęła głową.
Kiedy Wszechmogący stwarzał świat, stworzył także Pierworodnych. Anioły Światła:
Michał, Gabriela i ich bracia zostali stworzeni z pajęczyny gwiazd w niebiosach. Anioły
Podziemi zostały ulepione z mrocznej materii, podtrzymującej Ziemię. Nie ma Światła bez
Ciemności. Powstałem z ognia i żelaza, z węgla i siarki.
Kiedy wygnano nas z Raju, na zawsze utraciliśmy fragment naszych dusz. Częścią
naszej kary było przekleństwo niepozwalające nam na nowo poznać miłości. Zamiast tego
zostaliśmy związani przypisanym z góry przeznaczeniem. Azrael i ja nigdy nie wybraliśmy
siebie nawzajem, wybór został dokonany za nas. Nie znaliśmy niczego innego.
Obrączka, którą trzymasz, jest częścią mojej duszy, którą pomogła mi odzyskać twoja
matka. To ona ocaliła nas przed Ciemnością i poprowadziła z powrotem do Światła. Jako jej
córka jesteś także Aniołem Światła. Ogień cię nie skrzywdzi- Straciłem ten pierścień podczas
walk w Rzymie. Ale teraz został mi zwrócony.
Tę obrączkę pobłogosławiła sama Gabriela. Nigdy nie dałem nikomu tego pierścienia.
Azrael nigdy go nie dostała.
To jedyna część mnie, która naprawdę do mnie należy, a teraz należy także do ciebie.
Kiedy powrócili z wymiaru uroku, Schuyler z zachwytem popatrzyła na ciemną
obrączkę na palcu. Wydawała się tak niepozorna i zwyczajna, a jednak kryła sekretną historię
wojny, krwi, miłości, utraty, przebaczenia i przyjaźni.
- Nigdy jej nie zdejmę - obiecała. - I ja także mam dla ciebie obrączkę.
Tym razem jej dłonie były pewne jak ręce chirurga, gdy wsuwała obrączkę na jego
palec. Była to zwykła złota obrączka z wyrytą datą ślubu rodziców Schuyler. Wyjeżdżając z
Nowego Jorku, zdołała zabrać ze sobą kilka najcenniejszych pamiątek.
To obrączka mojego ojca - przekazała. - Jest w niej zaklęcie ochronne rzucone przez
moją matkę, kiedy zostali połączeni więzią. Chcę, żebyś ją nosił.
Wzięli się za ręce i w obecności zgromadzonych w kaplicy przyjaciół wypowiedzieli
słowa, które wiązały ich ze sobą, słowa, których nie można było cofnąć.
- Oddaję się tobie i przyjmuję ciebie jako część mnie - oznajmił Jack lekko drżącym
głosem. Miał łzy w oczach.
- Oddaję się tobie i przyjmuję ciebie jako część mnie - odpowiedziała jak echo
Schuyler. Czuła głęboki spokój i patrzyła na niego z bezgraniczną miłością.
Dokonało się.
Byli połączeni więzią.
Kiedy znowu spojrzała na Jacka, jego szmaragdowe oczy lśniły radością, szczęściem i
dumą. Schuyler była przepełniona miłością. Na przekór wszystkiemu byli razem. Na przekór
wszystkiemu należała do niego, a on należał do niej.
Czy poczuła jakąś różnicę? Wyobrażała sobie, że pomiędzy nimi powstanie
niewidzialna więź, pojawi się fizyczne uczucie połączenia. Ale czuła się tak samo, jak
przedtem. Tylko lepiej. Tylko bardziej kompletna. Spokojniejsza.
Niewielka kaplica napełniła się gwarem wiwatów i gratulacji.
Kiedy przy radosnych dźwiękach Marsza Weselnego Mendelssohna wyszli z kościoła,
przyjaciele powitali ich lśniącymi zimnymi ogniami i oznajmili głośno ciemnemu niebu ich
imiona.
Jack mocniej ścisnął jej dłoń, a Schuyler w odpowiedzi ścisnęła jego rękę dwukrotnie.
To był ich tajemny szyfr. Oznaczał kocham cię.
Jutro Jack ją opuści. Jutro powróci do Nowego Jorku, a ona pojedzie do Aleksandrii.
Ale dziś wieczorem zatańczą.
 Podziękowania

Z całego serca dziękuję mojej rodzinie. Mike'owi i Mattie. Mamie. Ainie, Steve'owi,
Nicholasowi i Josey. Chitowi i Christinie. Mamie i Tacie J. oraz wszystkich pozostałym
Johnstonom. Tęsknię za tobą, Tato. Dziękuję moim wspaniałym redaktorom, Christianowi
Trimmerowi i Stephanie Lurie oraz wszystkim pracownikom wydawnictwa Hyperion.
Dziękuję mojemu cudownemu agentowi, Richardowi Abate. Dziękuję wszystkim, którzy od
tak dawna śledzą losy błękitnokrwistych. Na razie arrivederci. Niedługo znów się spotkamy.