TRZY PRZESŁANIA OJCA ŚWIĘTEGO

JANA PAWŁA II SKIEROWANE DO

KLERYKÓW REGULARNYCH
ŚW. PAWŁA – BARNABITÓW
 Strona |1

AUDIENCJA SPECJALNA OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II

Z OKAZJI 450-LECIA ZGROMADZENIA OJCÓW BARNABITÓW

26 listopada 1983

Kochani Ojcowie, najdroższa Młodzieży,

1. Z dogłębną radością witam was na tym spotkaniu, które dzięki waszej serdeczności
przebiega w tak ciepłej i sympatycznej atmosferze. Kieruję do każdego z was moje serdeczne
pozdrowienie, wdzięczny za te wasze odwiedziny, w których widzę wymowne świadectwo
waszej miłości dla Kościoła założonego przez Chrystusa na opoce Piotrowej.

Okazję do tego spotkania nastręczył fakt, że tego roku przypada 450 rocznica
zatwierdzenia waszego Zgromadzenia - Zgromadzenia Księży Regularnych św. Pawła,
znanego powszechnie pod nazwą Ojców Barnabitów.

Data to ważna, pełna treści, radosna; data, którą chcecie obchodzić nie jak ten, kto się
ogranicza do zwykłego przypomnienia historii, lecz z dogłębnym zaangażowaniem tego, kto
z podobnej rocznicy chce zaczerpnąć bodziec do gruntownego zweryfikowania życia z
perspektywy pierwotnego charyzmatu Zgromadzenia.

Dzięki głęboko odczutej potrzebie odnowy przyjęliście tę rocznicę jak prawdziwy dar
Boży, podkreślając jej opatrznościową zbieżność z Rokiem Odkupienia i z Narodowym
Kongresem Eucharystycznym; w zbieżności tej dostrzegliście zaproszenie ze strony Boga do
utwierdzenia waszej miłości opierając się na dwóch filarach waszej duchowości, którymi są
Chrystus Ukrzyżowany i Eucharystia.

Dzisiejsza audiencja jest ukoronowaniem obchodów, które miały miejsce w ubiegłych

miesiącach, i wiem, że prosiliście o nią, chcąc, aby błogosławieństwo Boże i Kościoła umocniło
wasze Zgromadzenie, abyście w ten sposób stali się jeszcze bardziej czynni i zaangażowani w
budowie Królestwa Niebieskiego i w służbie ludziom.

2. Wasz założyciel, św. Antoni Maria Zaccaria zapragnął określić swe życie i swe dzieło
dwoma słowami: «reforma i świętość». Dnia 18 lutego 1533 r. papież Klemens VII zatwierdził
w Bolonii wasze Zgromadzenie, zadośćczyniąc w ten sposób prośbie grupy osób, które
pojmowały swą epokę jako «czas obietnicy odnowienia mężczyzn i kobiet to jest jako czas
nowego zrywu i powszechnej odnowy. W świetle historii można ocenić, jak opatrznościowy
okazał się ten impuls wzbudzony przez Ducha św.

Obchody rocznicowe dają zawsze okazję do radości i do wdzięczności, ale też do

przemyśleń i refleksji nad poszczególnymi etapami przebytej drogi, a szczególnie nad
motywacjami ideowymi, które inspirowały jej początki, uzyskały one bowiem zatwierdzenie
Kościoła, który w ten sposób uznał ich wartość dla wspólnoty chrześcijan, realizujących w
czasie odwieczne wartości ewangeliczne. Należy zatem odkryć na nowo te motywacje, aby
lepiej zrozumieć charyzmat Zgromadzenia, aby bardziej zdecydowanie postępować za
Chrystusem, aby jeszcze gorliwszym oddaniem odpowiedzieć na głos Miłości Odwiecznej,
która zstąpiła w granice naszego ziemskiego czasu, by zacząć pulsować w sercu cielesnym,
podobnym naszemu sercu.
 Strona |2

Kochać Chrystusa w braciach, kochać braci w Chrystusie: oto wasze prawo i wasz
ideał. Przykładem niech wam w tym będzie Apostoł Paweł, który wołał: «Miłość Chrystusa
przynagla nas, pomnych na to, że skoro Jeden umarł za wszystkich... po to, aby ci, co żyją, już
nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał» (2 Kor 5, 14n). Dajcie
się zarazić tym zapałem, który płonął w sercu Pawłowym, podobnie jak stało się to z waszym
Założycielem. Wymowny jest fakt, że ikonografia przedstawia go z wzrokiem utkwionym w
Apostoła Narodów, od którego otrzymuje księgę waszych Konstytucji. Święty Antoni Maria
Zaccaria studiował z zapałem pisma św. Pawła, na nich się uformował, oddając się bez reszty
naśladowaniu osobowości Apostoła i jego stylu życia.

3. Wychowanie młodzieży było od początku jednym ze specyficznych celów Zgromadzenia i

pozostało nim w ciągu wieków. Również dziś obecność tutaj 9 tysięcy studentów świadczy o
tym, że duchowi synowie św. Antoniego Marii Zaccaria kontynuowali tę misję z poczuciem
odpowiedzialności i z oddaniem.

Prowadźcie nadal, najdrożsi, tę pracę tak doniosłą! Wychowywać - znaczy pomagać

młodemu człowiekowi do otwarcia się na pełnię rzeczywistości, do rozwinięcia zatem
wszystkich swoich potencjalnych zdolności w stosunku do różnorodnych jej aspektów,
prowadząc go w ten sposób do zajęcia postawy aktywnej wobec samego siebie i wobec tego
wszystkiego, co staje się przedmiotem jego doświadczenia: osób, rzeczy, wydarzeń.
Wychowywać - znaczy w szczególności; przysposobić młodego człowieka do określone
prawdy i do określonego przeznaczenia, które uwarunkowania społeczno-kulturalne mogą
wprawdzie przyćmić, ale nigdy zniszczyć i zdławić.

A wy, młodzi, słuchajcie z uwagą waszych rodziców i nauczycieli, podobnie jak w

ogóle wszystkiego, co dzieje się wokół was, bo uwaga ułatwia wysłuchanie i refleksję, sprzyja
szczeremu i konstruktywnemu dialogowi, utrzymuje zawsze żywą zdolność zachwycania się
pięknem stworzenia, w którego cudownej harmonii uwidaczniają się dowody pełnej miłości,
opatrznościowej obecności Boga-Stwórcy.

Dzięki takiej postawie ufnego otwarcia się dojdziecie do zrozumienia i coraz głębszego
przeżywania tajemnicy Odkupienia jako spotkania z miłosierdziem Bożym objawionym w
Jego Synu, który zstąpił z nieba, aby nas zbawić. Będziecie dumni z możliwości nawiązania z
Nim stosunku, który nabiera płomiennych barw przyjaźni, i podejmiecie z radością
zobowiązania do dawania świadectwa pełnego dynamizmu oraz różnorodnego w formie,
zwłaszcza między waszymi rówieśnikami, tak często przyciąganymi zawodnym urokiem
pseudowartości rozpowszechnianych przez modę, której na imię jest mistyfikacja i
konsumizm.

Wybór Chrystusa w konkrecie życia codziennego, nacechowanego walką między dobrem a

złem, przybiera z konieczności charakter nawrócenia: nawrócenie umysłu, dzięki któremu
Pan staje się ostatecznym i bezapelacyjnym kryterium oceny życia; nawrócenie naturalnych
instynktów tak, żeby stać się zdolnymi kochać, aby dawać, nie zaś aby posiadać. Jako podporę
tego nawrócenia Pan ustanowił Sakrament Pojednania. W nim sam Chrystus wychodzi na
spotkanie człowieka przytłoczonego świadomością własnej słabości, dźwiga go z poniżenia,
w którym się znajduje, daje mu siłę konieczną, aby rozpocząć drogę od nowa. W Sakramencie
życie Chrystusa Zmartwychwstałego przelewa się w duszę wierzącego, odnawiając w nim
szlachetność intencji w porywie pragnienia jeszcze bardziej świadomego przylgnięcia do swej
Ewangelii.

Ukochana młodzieży, wy, którzy patrzycie w przyszłość z sercem pełnym nadziei, i

wy, wychowawcy, którzy oddajecie w służbę tych młodych waszą wiedzę i wasze
doświadczenie, chcąc ułatwić im pozytywne włączenie się w nurt życia, szukajcie w
 Strona |3

Chrystusie tego światła i tego ciepła, którego potrzebuje każda istota ludzka. Chrystus nie
zawodzi tego, kto w Nim zawierzył. Umiejcie więc w Nim się modlić, z Nim czuwać, dla
Niego cierpieć: będziecie mogli wówczas odczuć przedsmak tej niewymownej radości, którą
«Bóg przygotował tym, którzy Go miłują» (1 Kor 2, 9).

Moje błogosławieństwo apostolskie niech wam będzie pomocą i podporą i niech ono
stanie się zadatkiem licznych łask Bożych dla was, dla waszych rodzin i dla tych wszystkich,
którzy są wam drodzy w Panu.

______________________________________

Prowincja Polska Zgromadzenia Księży Regularnych Św. Pawła – BARNABICI

02-679 Warszawa | ul. M. Smoluchowskiego 1
barnabitepublications@gmail.com | barnabiciwaw@gmail.com
 Strona |4

II

PRZESŁANIE OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II

SKIEROWANE DO KSIĘZY REGULARNYCH ŚW. PAWŁA - BARNABITÓW
Z OKAZJI KAPITUŁY GENERALNEJ
8 lipca 2000

Drodzy Księża Regularni Św. Pawła !

1. Cieszę się, że mogę spotkać się z wami z okazji Kapituły Generalnej waszego Zakonu. Jest
to wydarzenie łaski, które jest potężnym wezwaniem do odkrywania autentycznych korzeni
waszego Zgromadzenia, do refleksji nad swoim specyficznym charyzmatem i do próby
rozeznania najodpowiedniejszych sposobów życia nim w dzisiejszym kontekście społeczno-
kulturowym.

Pozdrawiam Przełożonego Generalnego i jego Radę oraz delegatów zebranych na

Kapitułę. Serdecznie pozdrawiam wszystkich barnabitów, którzy prowadzą wspaniały
apostolat we Włoszech, Europie, Afryce, Ameryce i Azji. W tych dniach intensywnej pracy
wspólnotowej zastanawiacie się nad inspirującym tematem „Patrząc w przyszłość”. Wierni
swojemu charyzmatowi, zamierzacie podtrzymywać żywe i skutecznie nauczanie św. Pawła
w trzecim tysiącleciu, w służbie Kościoła i ludzkości.

Zachęcam do odwagi w waszych zamierzeniach. Potwierdźcie z radością swoją

wierność duchowemu dziedzictwu waszego Założyciela, św. Antoniego Marii Zaccarii,
którego wspomnienie liturgiczne obchodziliśmy w ubiegłą środę. Kapłan zakorzeniony w
Bogu, a jednocześnie entuzjastycznie nastawiony do człowieka, żył duchowością wymagającą,
opartą na „głupstwie krzyża”. Apostoła Pawła przyjął za swojego nauczyciela, wzór życia i
przewodnika w prowadzeniu apostolatu miłosierdzia na rzecz duchowieństwa i całego ludu
chrześcijańskiego. W czasach powszechnego rozluźnienia, św. Antoni Maria Zaccaria, ożywił
wiarę, pielęgnując intensywne życie wewnętrzne, skoncentrowane na Ukrzyżowanym i na
nabożeństwie do Eucharystii, które jest sercem życia Kościoła. Niech jego przykład zachęci
was do kontynuowania Jego misji, równie potrzebnej dzisiaj, jak wtedy, ponieważ jej celem
jest głoszenie i dawanie świadectwa Chrystusowi, który umarł i zmartwychwstał dla naszego
zbawienia.

2. Drodzy bracia, ukazując swoim duchowym synom ideał życia zakonnego i apostolskiego,
św. Antoni Maria Zaccarii wskazał miłosierdzie jako jedyną rzeczywistość, która ma znaczenie
(Kazanie IV), dodając, że aby osiągnąć tę cnotę teologalną, jest koniecznym postępować w
doskonałości, według trzech podstawowych dróg duchowych (Konstytucje VI). Duchowość
misyjna waszej rodziny zakonnej rozwinęła się na solidnym fundamencie tych konkretnych
punktów odniesienia. „Odrośle i filary chrześcijańskiego zapału”(List VII), bracia, którzy
utworzyli pierwszy wieczernik życia ascetycznego i apostolskiego inspirowanego przez ks.
Antoniego Marię w kościele św. Barnaby w Mediolanie i starając się wcielać w życie jego
doktrynę i przykład. Zaangażowali się także w reformę obyczajów, a szczególną troskę
poświęcili edukacji młodzieży w szkołach i oratoriach.

Na tej samej wymagającej i ewangelicznie owocnej drodze Księża Regularni św. Pawła
nadal czują, że są dziś wzywani do dawania świadectwa Ewangelii miłości swoim
współczesnym. Miłość do Jezusa, „Ukrzyżowanego, który żyje” i pragnienie objęcia
wszystkich bez różnicy w miłością, skłania ich do poszukiwania, z proroczą wolnością i
 Strona |5

mądrym rozeznaniem, nowych sposobów bycia żywą obecnością w Kościele, w komunii z

Papieżem i we współpracy z biskupami.

3. Patrząc na rozległe horyzonty nowej ewangelizacji, widzimy coraz pilniejszą potrzebę

głoszenia i dawania świadectwa ewangelicznego orędzia wszystkim, bez różnicy. W ten
sposób pole waszego apostolatu jest tak rozległe jak świat i, jak nalegał wasz święty Założyciel,
musi rozciągać się tam, gdzie Chrystus „ustawił granice” (List VI). Rzeczywiście, jak wiele
osób wciąż czeka na poznanie Jezusa i Jego Ewangelii! Ileż sytuacji niesprawiedliwości,
trudności moralnych i materialnych istnieje w tak wielu częściach świata! Ale aby wypełnić tę
pilną misję, każdy z was, drodzy bracia, musi codziennie spotykać Chrystusa w nieustannej i
żarliwej modlitwie. Tylko w ten sposób będziecie mogli wskazywać innym drogę, która do
niego prowadzi.

Umocnieni tą wewnętrzną rozmową z Panem, będziecie mogli pracować z Nim w

zbawieniu dusz i zaspokajać potrzeby ludzi w duchu apostoła Pawła, nie lękając się przeszkód
i trudności.

4. W związku z tym dowiedziałem się, że wasze Zgromadzenie z głęboką troską zadaje sobie
pytanie o inne wasze apostolstwo pierwotne, szkoły, które przeżywa poważny kryzys we
Włoszech. W ostatnich latach musieliście niestety zamknąć prestiżowe instytuty edukacyjne,
które ukształtowały sumienia wielu młodych ludzi, przekazując im wzniosłe ideały życia
ludzkiego i chrześcijańskiego. Chciałbym was zachęcić, abyście nie tracili ducha, ale zachowali
spokój nawet w tej bolesnej próbie, ufając w Bożą pomoc i wsparcie waszego Założyciela.

Należycie do Zakonu z wielką tradycją, który służył Kościołowi na różnych polach,

często mierząc się z bardzo trudnymi sytuacjami. Wystarczy przypomnieć osoby takie jak św.
Aleksander Sauli, spowiednik św. Karola Boromeusza i św. Franciszka Ksawerego Bianchi,
uczeń św. Alfonsa Marii de Liguori. Patrząc na świadectwo tych waszych współbraci, którzy
byli wiernymi uczniami Chrystusa i wspaniałomyślnymi głosicielami Ewangelii, idźcie z
ufnością i pomnażajcie waszą gorliwość apostolską.

Niech Niepokalana Dziewica chroni i kieruje drogą waszej Rodziny Zakonnej i

doprowadzając do wypełnienia wszystkich waszych dobrych intencji.

Z tymi życzeniami serdecznie was błogosławię, zapewniając o pamięci w modlitwie za

każdego z was i za tych, których spotykacie w codziennej posłudze apostolskiej.

______________________________________

Prowincja Polska Zgromadzenia Księży Regularnych Św. Pawła – BARNABICI

02-679 Warszawa | ul. M. Smoluchowskiego 1
barnabitepublications@gmail.com | barnabiciwaw@gmail.com
 Strona |6

III
PRZESŁANIE JANA PAWŁA II Z OKAZJI 500. ROCZNICY
URODZIN ŚWIĘTEGO ANTONIEGO MARII ZACCARII
5 LIPCA 2002

Przewielebny Ojciec Generał

Giovanni Maria Villa
Przełożony Generalny Księży Regularnych Św. Pawła

1. Z okazji pięćsetnej rocznicy urodzin św. Antoniego Marii Zaccarii pragnę duchowo
dołączyć się do radości tego Zgromadzenia, a także Sióstr Anielanek św. Pawła i Świeckich
św. Pawła i wznieść żarliwą wdzięczności Panu za to, że dał Kościołowi tego niestrudzonego
naśladowcę Pawła Apostoła i świetlany wzór miłości duszpasterskiej. Wyrażam najgorętszą
nadzieję, że uroczyste obchody Jubileuszu będą cenną okazją do podkreślenia daru świętości,
który promieniuje w Kościele przez wszystkie wieki, a znalazło w XVI wieku w św. Antoniego
Marii Zaccarii wyjątkowego świadka. Mam również nadzieję, że będziecie wiernie podążać
jego śladami, z tymi, którzy z wami pracują i z całą duchową rodziną św. Antoniego Marii
Zaccarii. Doprowadził on niezliczone dusze do „poznania miłości Jezusa Chrystusa”,
inspirując różne charyzmaty w życiu konsekrowanym. Nieustannie wskazywał znaczenie
świętości nie tylko swoim współbraciom, którzy wkroczyli na drogę duchowej „reformy” czy
„odnowy”, ale wszystkim wiernym, którym przypomniał o swoim wezwaniu, by stać się „nie
małymi... ale wielkimi świętymi” (List XI).

Obchody pięćsetnej rocznicy urodzin Założyciela są cenną okazją do bliższego

przyjrzenia się aktualności jego przesłania. Jestem przekonany, że refleksja nad jego żarliwą
miłością do Jezusa „wywyższonego na krzyżu i ukrytego pod zasłoną Eucharystii” oraz
niesłabnąca gorliwość o dusze skłoni jego duchowych synów do poświęcenia się z
odnowionym entuzjazmem wychowaniu ludzkim i chrześcijańskim młodych pokoleń, które
stanowią przyszłość Kościoła i całego społeczeństwa.

2. W dążeniu do tego celu św. Antoni Maria Zaccaria inspirował się Apostołem Narodów.
Dlatego lubił nazywać siebie „kapłanem Apostoła Pawła”. Był to wzór, który wskazywał
rodzinom zakonnym i założonemu przez siebie ruchowi świeckiemu. Lubił polecać swoim
naśladowcom: „Bądźcie więc pewni i ufni, że będziecie budować na fundamentach Pawła, nie
na sianie ani na drewnie, ale na złocie i perłach, a niebiosa i ich skarby otworzą się nad wami”
(List. VI).

W szkole św. Pawła nauczył się podstawowej zasady życia duchowego, rozumianego
jako „wzrost z krok po kroku” (List X), aż do osiągnięcia w Chrystusie postawy doskonałego
człowieka, poprzez nieustanne porzucanie starego człowiek, aby jako nowy człowiek
przyoblec się w sprawiedliwość i w świętość (por. Ef 4, 22-24).

Przez całe życie musiał zmagać się z przeszkodami i prześladowaniami, ale zawsze
wykazywał niezłomną odwagę i ufność Panu. Dziś te same uczucia muszą żywić wszystkich
członków jego duchowej rodziny. Rzeczywiście, jeśli z odwagą zrodzoną z miłości macie
nadal oddawać bogactwo waszej tradycji pedagogicznej w służbie młodzieży, ich rodzin i
społeczeństwu, musicie stawić czoła trudnej sytuacji wielu waszych zasłużonych i wiekowych
instytucji edukacyjnych.
 Strona |7

Ponadto należy ze szczególną gorliwością poświęcić się chrześcijańskiej formacji

nowych pokoleń poprzez głoszenie Słowa Bożego, regularne i pobożne sprawowanie
sakramentów, zwłaszcza Pojednania, kierownictwo duchowe, rekolekcje i ćwiczenia duchowe
Wszystkie te cechy, które od samego początku stanowiły szczególny rys charyzmatu
barnabitów, wymagają od Księży Regularnych św. Pawła śmiałej i stałej gorliwości
apostolskiej. Lud Boży bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje autorytatywnych
przewodników i obfitego wsparcia duchowego, aby mogli przyjąć i żyć „wysokimi
standardami życia chrześcijańskiego” poprzez odpowiednią „pedagogię świętości” (por.
Novo Millennio Ineunte, nr 31).

3. Słowa i przykład Założyciela nadal skłaniają jego synów do odnowionej wierności zapałowi
misyjnemu, który żywi się żarliwą modlitwą i opiera się na solidnej formacji teologicznej i
kulturowej. Tylko w ten sposób bowiem możliwe jest skuteczne głoszenie i wiarygodne
świadectwo Ewangelii wszędzie (por. Novo Millennio Ineunte, nry 42-57) i przyczynianie się do
szerokiego działania nowej ewangelizacji, która obejmuje całą wspólnotę kościelną.

Niech to godne pochwały Zgromadzenie, czerpiąc z bogatego dziedzictwa duchowego

Założyciela, kroczy z determinacją drogą Bożą (por. Kazanie VI), aby nieść ludowi
chrześcijańskiemu „żywotność duchową” (List V).

Nie bójcie się, drodzy bracia i siostry, otwartego zwalczania przeciętności,

kompromisu i wszelkiego rodzaju letniości wiary, którą święty Założyciel określił jako
„plagę i największego wroga ukrzyżowanego Chrystusa, tak rozpowszechnioną we
współczesnych czasach” (List V). Niech każdy dokłada wszelkich starań, aby otrzymane
dary owocowały i wytrwały w modlitwie i dziełach miłości, zachowując żywą ufność w
Bożą Opatrzność w każdych okolicznościach.

4. Św. Antoni Maria Zaccaria nie tylko troszczył się o nieustanne przypominanie świeckim o
powszechnym wezwaniu do świętości, ale starał się włączyć ich w ewangelizację. Wzorując
się na jego przykładzie, drodzy Barnabici, wraz z Anielankami i Świeckimi św. Pawła, nie
wahajcie się zachęcać wszystkich, którzy czują się powołani, aby świadczyć o charyzmacie
waszego Założyciela w różnych sytuacjach społecznych. Ponadto promujcie gorliwe
duszpasterstwo powołań, aby towarzyszyć i wspierać osoby, które Pan powołuje do życia
konsekrowanego.

W ten sposób potrójna Rodzina duchowa, którą założył św. Antoni Maria Zaccaria,
będzie wzrastać we wspólnocie zamiarów i serc, i będzie w stanie na nowa wskazywać, z
zawsze nowym zapałem, drogę świętości mężczyznom i kobietom naszych czasów.

Niech Pan przez wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny, do której św. Antoni
Maria Zaccaria miał czułe i wierne nabożeństwo, obudzi w każdym członku waszych
Zakonów odwagę w służbie Bogu i naszych potrzebujących braci.

Wraz z tymi życzeniami z serca udzielam Czcigodnemu Ojcu Generałowi,

Współbraciom Barnabitom, Siostrom Anielankom i członkom Świeckich św. Pawła,
Apostolskiego błogosławieństwa, które niech przyniesie łaski, odnowę duchom i apostolską
gorliwość.

______________________________________

Prowincja Polska Zgromadzenia Księży Regularnych Św. Pawła – BARNABICI

02-679 Warszawa | ul. M. Smoluchowskiego 1
barnabitepublications@gmail.com | barnabiciwaw@gmail.com