“Ang Alamat ng Makahiya”

NARRATOR: Noong unang panahon ay may mayamang mag-asawa, sina Mang

Dondong at Aling Iska. Mayroon silang labindalawang taong gulang na anak na
babae na nagngangalang Maria. Mahal na mahal nila ang kanilang anak.
Si Maria ay responsible at masunuring anak. Siya ay masipag at mabait, dahil
dito ay gusto siya ng lahat.

Ngunit ang pagkamahiyain ay isa sa natatanging katangian ni Maria.

Dahil sa mahiyain ay ilang sya sa pakikipag-usap sa mga tao.
Para maiwasan niya ang makita o makisalamuha sa mga tao, ay palagi niyang
kinukulong ang sarili niya sa kanyang silid.

Mayroong hardin ng mga bulaklak si Maria. Ang mga bulaklak ay magaganda at

alam ito ng buong bayan. Matiyaga at magiliw niyang inaalagaan ang kanyang
mga halaman. Sapagkat dito siya nakakakita ng kaligayahan.

Maria: (humuhuni habang nagdidilig)

NARRATOR: Isang araw, ay kumalat ang balita na isang grupo ng mga bandido
ang sumalakay sa kalapit bayan. Pinapatay ng mga bandido ang mga tao at
tinatangay ang salapi ng mga residente.

Dondong: Pano na ito, sana ay di umabot sa ating lugar ang mga bandidong
iyon. Tulungan mo ako Iska na isarado ang tarangkahan at lagyan ito ng harang.
Iska: Osige, Maria jan ka lang sa loob ng bahay wag ka lalabas.

NARRATOR: Kinabukasan, ang mga bandido ay dumating kung saan

naninirahan si Mang Dondong at Aling Iska at ang anak na si Maria. Nakita ni
Mang Dondong na parating ang mga bandido, nagdesisyon siya na itago si Maria
sa hardin para sa kaligtasan nito.

Nagtago si Aling Iska sa kanilang bahay, nanginginig sa takot habang naririnig

niyang pilit binubuksan ng mga bandido ang kanilang tarangkahan. Siya ay nag
sambit ng panalangin para sa paghahanda kung ano man ang maaaring
mangyari.

Iska: “Aking Panginoon!”

NARRATOR: panalangin ni Aling Iska.
Iska: “Iligtas nyo po ang aking anak.”

NARRATOR: Biglang nabuksan ang pinto. Pumasok ang mga bandido sa bahay
at pinalo sa ulo si Mang Dondong. Nawalan ng malay si Mang Dondong at
bumagsak sa lapag. Sinubukan na tumakas ni Aling Iska pero pinalo rin siya sa
ulo.
Ginalugad ng mga bandido ang buong bahay. Matapos kuning lahat ang salapi at
alahas, hinanap nila si Maria. Pero di nila nakita ito. Umalis na ang mga bandido
para nakawan ang ibang pang bayan.

Nang matauhan na ang mag-asawa ay nakaalis na ang mga bandido.

Nagmadali silang pumunta sa hardin para hanapin si Maria. Pero wala doon si
Maria.

Iska at Dondong: Anak? Nasaan kana!--

Dondong: Mariaaaa!
Iska: Mariaaa!

NARRATOR: Muli, ay hinanap nila ang kanilang anak sa lahat ng sulok ng hardin
pero wala doon ang kawawang si Maria.

Iska: “Ang anak ko! Tinangay nila ang anak ko!”

NARRATOR: iyak ni Aling Iska

NARRATOR: Biglang-bigla ay naramdaman ni Mang Dondong na may tumusok

sa kanyang mga paa. Nagulat siya dahil may nakita siyang isang maliit na
halaman na mabilis na tumitiklop ang mga dahon nito. Ito ang unang beses na
makakita ng ganitong uri ng halaman. Siya ay lumuhod at tinitigang mabuti ang
halaman, ganon din ang ginawa ni Aling Iska. Pagkatapos ng matagal na
panahon na tinitigan ang halaman, ang mag-asawa ay naniniwalang ang
halaman iyong ay si Maria. Ginawang halaman ng Panginoon si Maria para
mailigtas sa mga bandido.
Hindi mapigilan at napaiyak si Aling Iska at Mang Dondong, ang bawat luha na
pumapatak sa halaman ay nagiging isang maliit, bilog na kulay rosas na
bulaklak.
Magmula noon ay inalagaan nila ng mabuti ang halaman. Naniniwala sila at alam
nila na ang halaman ay ang anak nilang si Maria. Katulad ng kanilang anak, ang
halaman ay mahiyain din. Dahil dito ay tinawag nila itong “makahiya”, dahil
nagtataglay ito ng katangian ni Maria – pagkamahiyain – at tinawag na nga itong
“makahiya”.