Maciej Drzewicki

Grzegorz Kubicki
 W S T Ę P 9

R O Z D Z I A Ł 1

KRÓL PODWÓRKA 11
R O Z D Z I A Ł 2

KRÓL SŁUPSKA 50
R O Z D Z I A Ł 3

UCIEKINIER 81
R O Z D Z I A Ł 4

MISTRZ ŚWIATA 113


R O Z D Z I A Ł 5

MISTRZ Z HAMBURGA 149

R O Z D Z I A Ł 6

KRÓL ŻYCIA 196

RO Z D Z I A Ł 7

KONIEC KARIERY 239

R O Z D Z I A Ł 8

DAREK MILIONER 267

ZAWODOWE WALKI DARIUSZA MICHALCZEWSKIEGO 296

 
6 7
 WSTĘP
To książka o  mnie takim, jakim byłem i  jestem naprawdę.
Tak chciałem, żeby wyglądała. Żadnego lukrowania, udawania,
pomijania niewygodnych faktów. I choć dziś na wiele spraw pa-
trzę inaczej niż wtedy, gdy byłem młodym, pełnym ambicji spor-
towcem, szukającym swego miejsca w życiu uciekinierem z ko-
munistycznej Polski do Niemiec, czy już uznanym mistrzem świa-
ta, bokserem, który w sumie dwadzieścia trzy razy bronił swojego
tytułu, to przecież nie wymażę swojej historii, nie jestem w sta-
nie niczego zmienić. Jedyne, co mogę, to stwierdzić czasami: dziś
pewnie postąpiłbym inaczej.
To prawdziwa historia chłopaka z gdańskiego Przymorza, któ-
ry miał marzenia. I smykałkę do boksu. I może jeszcze tyle ambi-
cji i samozaparcia, by nie bać się dążyć do realizacji wszystkiego,
czego zapragnął.
9
Rozmawiamy o wszystkim – o sporcie, o życiu w Polsce i w Nie­m­
czech, o cudownych rzeczach, które mi się wydarzyły, i o wszystkich
zakrętach, które pokonywałem – czasem ledwo, ledwo. O baletach,
imprezach, życiu celebryty. I o kobietach. Zwłaszcza o kobietach. Za-
wsze szczerze. Czasem może nawet brutalnie szczerze. Ale tak miało
być i z tego cieszę się najbardziej.
Mam fajne życie, trudno byłoby wymyślić sobie lepsze. Przy-
gotowanie tej książki było dla mnie cudowną podróżą do prze-
szłości. To cały ja. Miłej lektury. Mam nadzieję, że się nie zawie-
dziecie.

Dariusz Michalczewski
 R O Z D Z I A Ł 1

KRÓL PODWÓRKA
10
∞ Ojciec ∞ Mieszkanie na Kołobrzeskiej ∞ Smurkul i Dagusia ∞
∞ Pierwsza walka: w przedszkolu ∞ Szkolny chuligan ∞
∞ Podwórkowe przyjaźnie ∞ Boks, moja miłość ∞ Dorota po raz pierwszy ∞
∞ Zawodówka „pod kontrolą” ∞
 Twoje pierwsze wspomnienie z dzieciństwa?
– Jak gram z ojcem w piłkę. Ojciec się na mnie przewrócił i jakoś
tak przygniótł, że nie mogę się ruszyć, prawie nie mogę oddy-
chać. Ale to i tak jedno z najszczęśliwszych takich wspomnień,
w których on występuje.
Ile miałeś lat?
– Pewnie jeszcze do przedszkola chodziłem. Pięć, może cztery.
Zapamiętałem to tak dobrze, bo niestety w mojej pamięci obrazy
ojca do najmilszych raczej nie należą. Może jeszcze jak ubierali-
śmy razem choinkę. Ojciec, mój brat, siostra i ja... A poza tym pa-
miętam głównie rygor. Mówię wam, w komunistycznym wojsku
tak nie było. Przy ojcu nie można się było potknąć, oblać czymś
przy jedzeniu albo zamlaskać.
Czyli krótko was trzymał.
– Bardzo, bardzo, bardzo. Kochał nas – to na pewno. Kazał się
przytulać, całował nas często itd. To tak. Ale wolności to nam nie
dawał. Wszystko, co się dla niego liczyło, to była nauka. Dzień
w dzień nauka.
Ojciec miał dużo czasu, nie pracował, był na rencie. Ciągle tyl-
12
ko albo leżał w szpitalu – w Akademii, albo wracał z niej do domu,
albo się do niej wybierał. Tak to pamiętam: szpital – dom, dom
– szpital. A jak „dom”, to lekcje, lekcje, lekcje.
Dzisiaj sobie myślę, że pewnie wiedział, że szybko umrze,
i chciał nas wychować, żebyśmy sobie w życiu poradzili. A że wy-
chodziło mu to trochę sadystycznie... Pewnie inaczej nie umiał.
Twardziel taki.
W sumie mu się chyba udało. Moja mama ma teraz dobre
dzieci. Jesteśmy dobrymi ludźmi, nikogo nie oszukujemy, nikomu
krzywdy nie robimy. Ani ja, ani moja siostra, ani mój brat.
Co było ojcu?
– Nowotwór węzłów chłonnych. Jakby dzisiaj żył, bym go wyle-
czył. Już jak byłem mistrzem świata, dwadzieścia lat temu, już
wtedy bym go wyleczył. Ale na przełomie lat siedemdziesiątych
i osiemdziesiątych nasza medycyna była jeszcze bezsilna, che-
mia słaba... Oj, dużo on tej chemii dostawał. Ale i tak wytrzymały
był bardzo.
Pamiętam wizyty u ojca w szpitalu. Zawsze jak przyjeżdżaliśmy
na oddział, słyszałem rozmowy dorosłych: ten już nie żyje, tam-
ten nie żyje. Mówię wam, padali wokół jak muchy – kostnica to
była, a nie szpital. A mój tata cały czas żył.
Męczył się z tym siedem lat. Zachorował jako trzydziestolatek,
zmarł, jak miał trzydzieści siedem. Miałem wtedy dwanaście lat...
Wiecie, to przecież ja miałem pięć lat, jak zachorował. Dla mnie
ojciec zawsze był chory, innego go właściwie nie pamiętałem.
Chociaż wiadomo, z roku na rok było coraz gorzej, choroba go
zjadała. Był bardzo nerwowy, wszystko go wkurzało coraz bar-
dziej. Jak ktoś za głośno drzwi zamknął, to kazał sto razy otwie-
rać i zamykać. I liczyć przy tym, ale tylko te odpowiednio ciche
zamknięcia.
Coraz bardziej się męczył, później w domu już na kolanach
chodził, jak miał bóle. Albo długie godziny klęczał przy tapczanie.
KRÓL PODWÓRKA
Masakra. Pod koniec to już go cały czas bolało.
I mimo to tak trzymał rygor?
– No masz. Codziennie trzeba było w domu sprzątać. Wszystko
lśnić musiało. A jak nie lśniło, to jeszcze raz – do skutku. Potem
zakupy robiliśmy i do nauki. Wszystko musiało być odrobione,
13
powtórzone, wyuczone na śpiewająco. Odrobiłeś, pokaż. Nie-
nauczone? Wracaj! I tak przez dwie albo trzy godziny.
A jak nam to odrabianie lekcji za dobrze szło, to przerabiali-
śmy w domu materiał na dwie lekcje do przodu. Ojciec zawsze
miał jakąś wymówkę. Dopiero jak mama przychodziła, to była
szansa na chwilę oddechu, na uwolnienie. Mama ojca zagada-
ła, my się jakoś mu wymknęliśmy – „mamo, możemy?” – i wtedy
było sezamie, otwórz się. Nawet i ze dwie godziny na podwórku.
Lepiej bywało tylko w piątki albo soboty, kiedy do rodziców
wpadali goście, przynosili flaszeczkę, dorośli trochę sobie popili.
Wtedy było więcej luzu. Ojciec już się nie nudził, przy tej flaszce
pomagał ludziom pisać pisma do urzędów, bo w tym był dobry,
i wtedy już się tak nami nie zajmował. Nie przeszkadzało mu, że
nas w domu nie ma. Zwłaszcza że przy gościach i tak nie mogli-
śmy siedzieć w dużym pokoju. A jak zostawaliśmy w swoim, to
miała być totalna cisza.
Oj, ojciec naprawdę nas męczył. Nie tylko chodzi o  te lek-
cje. Nie mogliśmy na biwaki jeździć, późno do domu wracać,
 z kolegami dłużej pograć w piłkę, w kapsle, podchody urządzić
albo ognisko na plaży. U nas też żadnych imprez robić nie było
wolno. No, to akurat rozumiem – ojciec był chory. Ale co tam
imprezy, skoro nawet na dworze dłużej nie można było zostać.
Byliśmy bardzo krótko trzymani, mówię wam. Jeszcze dziś pa-
miętam, jak musiałem spać w środku dnia. Na siłę. Nie tylko po
przedszkolu, nawet jak już zacząłem do szkoły chodzić. Prawdzi-
wy dramat – przecież ja zawsze byłem ruchliwy, szybki, wszędzie
mnie było pełno. A tu masz, śpij.
Czyli wracałeś ze szkoły i obowiązkowo jeszcze...
– ...spanie. Wiecie, najgorzej było, jak dzieciaki za oknem słysza-
łem. Bo tuż obok było przedszkolne boisko i tam mecze trwały
non stop, do późnego wieczora. Leżę i słyszę: „Łysy, podaj”, „An-
drzej, wal”. A ja w łóżku. A jak wstanę, to mam jeszcze posprzątać
na błysk, a potem do książek.
I wreszcie, na sam koniec, mogłem wyjść na podwórko. No,
chyba że ojciec był w  szpitalu. Wtedy wychodziłem wcześniej
i na dłużej. Jak matka krzyczała przez okno: „Darek, do domu”, to
jeszcze zostawałem na godzinkę albo i dłużej. Kilka razy musiała
wołać. A jak ojca zobaczyłem w oknie, to nie musiał wołać. Przez
14
wysoki płot przeskakiwałem bez dotknięcia, byle szybciej wrócić.
Kat był straszny, rygor trzymał. Ale kochał nas.
Był system kar?
– Wpierdol na gołą dupę. Sam przynosiłem pasek, krzesło i dosta-
wałem serię pasem.
Ile razy?
– Dziesięć. Ciężko to było wytrzymać, nie myślcie sobie, do dziś to
pamiętam.
To pewnie też ty najczęściej obrywałeś? Z tego, co wiemy,
opinii najlepszej to ty nie miałeś.
– Eeee, gadanie. Dobry chłopak byłem, grzeczny, pomocny.
Do dziś mnie sąsiadki lubią, dobrze wspominają... Spytajcie
moich sąsiadów – pani Bendkowska, Klimkowa, Kwaśniewska
– wszystkie mnie kochają. Zawsze byłem uczynny: przynieść
coś, pomóc, zakupy zrobić, drzwi przytrzymałem od klatki
schodowej, „dzień dobry” mówiłem. No dobra, oni wiedzieli, że
Darek zawsze coś tam nabroi, ale byłem lubianym łobuzem.
Nie to, że specjalnie coś musiałem zbroić, tak przy okazji wy-
chodziło. No bo wypuść dzieciaka, pełnego temperamentu, siły
fizycznej, tylko na godzinę na dwór. Ta godzina musiała mi za
cały dzień wystarczyć. I ciągle albo to komuś wtrzepałem, albo
szyba jakaś poszła, a woźny akurat widział... I był problem.
Jaka jest różnica wieku między tobą a twoim rodzeństwem?
– Rok. Ja jestem najstarszy, później przyszli oni – rok i miesiąc po
mnie. Tomek i Dagusia. Jak ja się urodziłem, ojciec był bardzo dum-
ny. A za drugim razem w szpitalu pyta: „Panie doktorze, no i co
jest?”. A doktor na to: „A co by pan chciał?”. „Obojętnie”. „No to ma
pan to i to”. Ojciec podobno się załamał (śmiech). Wiadomo, były
ciężkie czasy, w domu się nie przelewało...
KRÓL PODWÓRKA
Dagmara też pasem obrywała?
– No tak. Nyta na nią mówił. Nyta... Tomek był Smurkul, że niby
taki obsmarkaniec. A ja byłem po prostu Darek.
Jesteś podobny do ojca?
15
– Tak, tak. Bardzo. Jestem taki bardzo... Bo ja wiem. Twardy. Nie-
zależny. Głowę wysoko noszę. Jak on... Na wszystko, co mam,
sam zapracowałem. Od nikogo nigdy niczego nie chciałem.
Poza mamą, trenerem i jeszcze kilkoma ludźmi, którym jestem
wdzięczny, że byli ze mną, kiedy tego potrzebowałem, nie jestem
nikomu nic dłużny.
Ale tak sobie myślę, że jakby ojciec dłużej żył, to mielibyśmy
zgrzyty jak cholera. Czułem do niego szacunek i respekt, ale po-
dejrzewam, że tak by to długo nie funkcjonowało. Ręki na ojca na
pewno bym nie podniósł, nigdy, tego jestem pewien. Ale bunto-
wałbym się pewnie, może z domu uciekał... Ja też byłem charak-
terny – takie mi geny dał. Bałem się go jak cholera. Ale i tak go
kochałem.
Mieszkaliście na Kołobrzeskiej na Przymorzu – największym
gdańskim blokowisku.
– Kołobrzeska 69, ostatni blok, tuż koło przedszkola. Trzecie pię-
tro, dwa pokoje, jakieś czterdzieści pięć metrów.
 To ja ze Smurkulem, jak go nazywał tata, czyli moim młodszym o rok
bratem Tomkiem. Zawsze się kochaliśmy, byliśmy ze sobą blisko,
ale też często walczyliśmy. Powód zawsze się znalazł, tym bardziej
że Tomek ma charakter nie bardziej ustępliwy niż ja.

Niewielkie jak dla małżeństwa z trójką dzieci.

– Eeee, dla mnie było duże... Do dzisiaj nie jestem taki, że u mnie
musi być coś wielkiego, jakieś superluksusy... Dzisiaj mamy z Basią
te trzysta metrów, ale niepotrzebnie... A w domu zawsze było faj-
nie, tylko ojciec był chory. I dlatego zachowywał się tak a nie inaczej.

Czyli pokój dzieliłeś z rodzeństwem?

– No tak. Ja spałem z Tomkiem, Dagusia obok.

KRÓL PODWÓRKA
Jak wyglądał wasz pokój?
– Stał tapczan, taki podwójny, chyba nie składany, łóżko Dagu-
si. No i co... Jedna szafka, biblioteczka z wysuwanym biurkiem,
takim barkiem w zasadzie, ale my używaliśmy tego jako biurka.
I to chyba było już wszystko. Faktycznie, malutkie to mieszkanie.
Duży pokój z kolei, rodziców, to taka meblościanka, łóżko, dwa
16 17
fotele i stolik. I fikus. No tak, jeszcze ten cholerny kwiat. Mówię
wam, taki fikus, że czasem jak liść jeden spadł, to lanie od ojca
też było. Jednego razu nie zapomnę. „Kto strącił ten liść!?” – pyta
ojciec. Podchodzimy po kolei. Ja: „Nic nie zrobiłem”. Tomek też
nie, Dagusia też. Ojciec: „To się zastanówcie i zaraz mi powiecie,
które to”. I wiadomo już, że będzie lanie, że się nie wymigamy.
I Dagucha do mnie w naszym pokoju mówi: „Darek, weź ty się
przyznaj, bo to ja zrobiłam”. No i musiałem się przyznać. I baty
były od starego.

Poważnie, poświęciłeś się za siostrę?

– Dziewczyna w końcu, nie?

A jaki plakat miałeś na ścianie?

– Scorpionsów.

Serio? Jako dorosły się z nimi zaprzyjaźniłeś.

– Naprawdę! I jeszcze Davida Bowiego.
 Kołobrzeska 69, tu mieszkaliśmy. Trzecie piętro, dwa pokoje, jakieś
45 metrów kwadratowych. Mało jak dla pięcioosobowej rodziny?
Dla mnie to wtedy było dużo. Zresztą wszyscy tak mieszkali.
Zawsze lubiłem wracać na moje Przymorze. Tu – podczas jednej
z wizyt w latach 90.

Kojarzyłeś wtedy, jaką muzykę grają? Słuchałeś ich piosenek?

– Nie, gdzie tam. W ogóle nie wiedziałem, o co chodzi. Nigdy nie
byłem z tych „muzycznych”. Dostałem gdzieś taki plakat albo
w gazecie znalazłem, to powiesiłem. Ale pamiętam dokładnie,
że tych Scorpionsów miałem. Potem im o tym opowiadałem. Ile
ja mogłem mieć wtedy lat? Siedem-osiem. Czterdzieści lat temu,
a oni wciąż na scenie... Rudolfa Tania jest młodsza od mojej żony
Basi, a sam Rudolf jest w wieku mojej mamy. Bardzo się przyjaź-
nimy, już od ponad dwudziestu lat.

KRÓL PODWÓRKA
Mama pracowała?
– Była księgową, później pracowała w firmie turystycznej. Nie
miała za dużo czasu dla siebie. A  jak tata zmarł, to już tylko
praca, dom, gotowanie, sprzątanie. Nic z tego życia nie miała...
Teraz za to może sobie pozwolić na więcej, wiecie: samochód,
18 19
mieszkanko mebluje w dobrym punkcie nad morzem. Teraz ma
lepiej.

Syn dba...
– No tak. Maria jest tylko zazdrosna o te wszystkie moje ko-
biety (śmiech). Zawsze mi truła: siostra powinna mieć, twój
brat powinien mieć, a ty na te baby wydajesz... A ja jej mó-
wię: „Mamo, to nie moja wina, że jesteś moją mamą. Ani moja
wina, że brat jest moim bratem, a siostra siostrą. Ale już to, że
ta czy tamta jest moją żoną, to już jak najbardziej moja wina”.
Kurczę, nie mogła tego zrozumieć. Zresztą ona najbardziej ko-
cha Tomka, później Dagusię, później jest długo, długo nic i na
końcu jestem ja.

Dobra, dobra, tylko tak mówisz.

– Żart taki. Za to jak z rodziną przychodzimy do mamy na jedze-
nie, to najpierw dostaję ja, dopiero później moja żona i dzieci.
Tradycja.
 Dziś mieszkasz niedaleko Przymorza. Lubisz czasem
odwiedzić stare śmieci?
– Często jeżdżę tamtędy. Darusiowi, mojemu synkowi, pokazuję,
gdzie mieszkałem. Ale sam też lubię ot, tak sobie przejechać koło
szkoły na Kołobrzeskiej, koło boiska, taki sentyment.
Wiele się nie zmienia?
– Kiedyś, jak graliśmy w piłkę, na rezerwie za bramką siedziało z pię-
ciu, sześciu chłopaków. A dziś wszystkie osiedlowe boiska są puste.
Czym zajmował się przed chorobą twój ojciec?
– Był radiotechnikiem. Skończył Wyższą Szkołę Morską i miał pły-
nąć w próbny rejs. Ubecy go wzięli na rozmowę, chcieli go wcią-
gnąć w jakąś współpracę. Nie wiem dokładnie, w domu się o tym
nie mówiło. Tata się nie zgodził. No to mu nie pozwolili podejść
do egzaminów końcowych. Moja babcia jeszcze jeździła na uczel-
nię i prosiła, ale nic nie wskórała. Tata był charakterny. Nie, to
nie. I poszedł wtedy pracować jako radiotechnik, w zakładzie tuż
przy stoczni w Gdańsku. Ale pracował tam krótko, bo zaraz za-
chorował. I siedział już głównie w domu, pracował tylko doryw-
czo. Zawsze gdzieś sobie dorobił.
20
Najlepiej mieliśmy, jak lał wazony u prywaciarza. Tyle kasy
zarabiał, że to się w pale nie mieści. A potem już nie mógł tak
dużo pracować – guzy mu się robiły pod pachami od tej fizycz-
nej roboty. Było coraz ciężej. Dostawał chemię. Nawet operację
mu zrobili, ale podobno jak już go otworzyli, to uznali, że nic nie
wskórają, i tylko go zaszyli jako tako. Byli przekonani, że już pój-
dzie do ziemi. Szybko go wypisali, a kiedy później wrócił do szpi-
tala, to lekarze: „Jak to, to pan jeszcze żyje?”. A on wrócił tylko
dlatego, że go właśnie byle jak zaszyli. Zamiast rozpuszczalnych
szwów dali mu jakieś badziewiaste i się zakażenie wdało.
Twardy był strasznie. Innych „wujków” z oddziału chowali, tyl-
ko on walczył.
Z rodzeństwem trzymaliście się razem?
– Pewnie. Zadry były, jak wszędzie się zdarza. Ale my się do dzi-
siaj kochamy bardzo.
Ja mojemu bratu nie pomagam, on jest dumny bardzo, am-
bitny, sam sobie radzi w biznesach, ma dom w Oliwie. A moja
siostra z mężem mieszkają w Hamburgu, mają piękne mieszka-
nie, dobrze sobie radzą. Dagusia pracuje, Jurek pracuje, mają
superżycie. Syn ich studiuje, mój chrześniak – Denis, w Wiedniu.
Ostatnio był w Stanach w ramach jakiejś wymiany, nie wiem do-
kładnie. W sumie ja to wszystko opłacam, sponsoruję znaczy.
Miałeś w szkole potyczki o siostrę? Broniłeś jej?
– Tak, zdarzały się. Za Daguchę, czasem za Tomka, który w koń-
cu młodszy był. Nie da się ukryć, przywaliłem parę razy. W sumie
tylko o nich szło, ja o siebie nie musiałem się nigdy bić. Bo i nikt
mnie nie zaczepiał. Uwierzcie, ja nie byłem konfliktowy. Ale jak
już ktoś sam chciał, to wiecie...
Jak byłem w szóstej klasie, to już rządziłem podstawówką. Po-
trafiłem przywalić w łeb, uderzyć w twarz pięścią, obojętnie jak
duży byłby przeciwnik. To wystarczyło, żeby mnie wszyscy poznali
KRÓL PODWÓRKA
i sami nie startowali. A jak już zacząłem boksować w klubie, bę-
dąc w tej szóstej klasie, to już w ogóle nie było tematu.
Czyli zanim zacząłeś trenować, już wiemy, że wiedziałeś,
co robić z rękami. Mówisz, że w szóstej klasie rządziłeś
podstawówką, a wtedy klas było osiem.
21
– No, osiem. Tam się mnie bali jak ognia. Ale powtarzam – ja nie
byłem taki, żebym specjalnie lubił się bić. Jakoś tak się działo, że
jak adrenalina mi skakała, wtedy waliłem w łeb.
Jakieś kłopoty przez to w szkole?
– Przez ten reżim ojca naprawdę się dobrze uczyłem. W szóstej
klasie, jak tata zmarł, to miałem same piątki od góry do dołu. Tyl-
ko nigdy świadectwa z paskiem nie dostałem, bo miałem najwy-
żej dobre sprawowanie, a trzeba było mieć co najmniej wyróżnia-
jące. A tak wysoko nigdy mi się nie udało doskoczyć.
Ale co tam. Wiecie, mnie panie w szkole kochały. Naprawdę.
Pani Baranowska, wychowawczyni, mówiła, że jestem taki łobuz
ze złotym sercem. Do dziś mamy kontakt. Słuchajcie, ona mnie
w szóstej klasie z lekcji zwalniała. Uczyła matematyki. Ja już za-
cząłem boksować, nie miałem jeszcze wyników, ale a to w gaze-
cie coś napisali, że boksował w reprezentacji Gdańska, a to tre-
ner przychodził do szkoły, pytał się o mnie. I ta moja wychowaw-
czyni mnie z ostatnich lekcji często zwalniała. Siedziałem zawsze
 Świadectwo zawsze miałem dobre, piątki praktycznie od góry
do dołu. Tylko nigdy nie udało mi się doskoczyć do czerwonego
paska. To przez sprawowanie. Najwyżej miałem „dobre”,
a potrzebne było co najmniej „wyróżniające”.

w pierwszej ławce, tak mi kazała, żebym bardziej się skupiał. Ale

już w tej szóstej klasie często nachylała się nade mną i pytała:
„Masz dzisiaj trening?”. Ja na to: „Mam”. „To bujaj się”.
Nikomu się nie przyznawałem, o co chodzi, innym dzieciom
się nie tłumaczyłem, ona też nie. Nie powiedziała też: „Nie mów
nikomu”. Wiedziała – albo jesteś mądry, albo nie. Wstawałem po
prostu i wychodziłem na trening, a dzieciaki w klasie nie wiedziały,
co się dzieje.

KRÓL PODWÓRKA
Nie pytali? Też pewnie by tak chcieli.
– Pytali. Ale ja nic nie mówiłem.

Przyznaj, że w szkole było tak lekko dzięki tym wszystkim

godzinom nauki z ojcem...
– No nie da się ukryć, wiedzę ogólną mieliśmy dużą, podstawy
22 23
mocne. Ale ja też i byłem zdolny. Szybko się wierszy uczyłem, do-
brze czytałem, szybko liczyłem.

Na co tata stawiał nacisk?

– Na wszystko, nie miał jakiegoś swojego konika. Materiał mieliśmy
przepracowany zawsze z dwa tygodnie do przodu. Na lekcjach to
nie miałem co robić, bo jak nauczycielka jakiś temat z książki robiła,
to ja już byłem „po”. Tyle że to wcale na dobre nie wychodziło. Bo
się nudziłem. A jak się nudziłem, no to rozrabiałem. Strzelało się na
lekcjach skobelkami, z rurki, z gumy, plasteliną.

Jaki przedmiot ci leżał najbardziej?

– Najbardziej to matematyka. Lubiłem liczyć.

A czego nie lubiłeś?

– Biologii. Uczyła mnie – dzisiaj ją widzę inaczej – taka wredna
nauczycielka, u której nie można było głośniej niczego powie-
dzieć. Tak trzymała nas wszystkich pod kontrolą, że głowa boli.
 Pani dostawałem do śpiewania. Przed całą szkołą – osiemset dzieci.
Baranowska, Ale co wtedy śpiewałem, dziś już nie pamiętam.
moja W szkolnym zespole wokalnym też śpiewałem. Przydało się
wychowawczyni
później, bo kilka razy wystąpiłem, i to przed naprawdę dużą pu-
w podstawówce,
blicznością: w przerwie warszawskiego koncertu Scorpionsów,
mówiła,
że jestem taki
w Sopocie z Lady Pank, a na festiwalu w Opolu śpiewałem „Taki
łobuz ze złotym ze mnie zimny drań”. Z towarzyszeniem chóru i na żywca. I wy-
sercem. szło całkiem, całkiem.
Wspaniała
kobieta. Zdjęcie Zostawmy szkołę i wróćmy do przedszkola.
z połowy lat 90., Często powtarzasz, że przyjaźnie, które tam się zaczęły,
ale do dziś mamy trwają do dziś.
kontakt. – Było tam kilku chłopaków: Pasztet, Żelazny... To właśnie z Żela-
znym w przedszkolu zaliczyłem moją pierwszą walkę.

KRÓL PODWÓRKA
O co poszło?
– Nie pamiętam już dokładnie. Musieliśmy być dyżurnymi. Wie-
cie, kiedy rodzice przychodzili po dzieci, to tacy dyżurni siedzieli
w szatni i przez mikrofony wywoływali z sal: „Andrzej z czwartej
grupy do domu”, „Marysia z piątej, mama czeka”. Tak czy owak,
tłukliśmy się z Żelkiem, aż się krew lała – na piąchy.
24 25
I jak się ta walka skończyła?
– Nie pamiętam. Tyle mi zostało w głowie, że się naprawdę ostro
grzaliśmy po pyskach.

Ktoś was próbował rozdzielić?

Nie dość, że nie lubiłem się tego uczyć, czego ona wymagała, to
jeszcze człowiek się normalnie bał. Tak, biologii nie cierpiałem.
Od twojej siostry wiemy, że śpiewałeś w szkolnym chórze.
– Panie mnie prosiły, a jak nie chciałem, to obiecywały lepszą oce-
nę z rosyjskiego czy z matematyki. Grzech było nie skorzystać.
Tym bardziej że głos miałem dobry. Długo to trwało, ze cztery
lata. Od piątej do ósmej klasy. Z prób zawsze szczęśliwy wycho-
dziłem. Widocznie nieźle mi to wychodziło, skoro nawet solówki
– Czy ja wiem? To były zupełnie inne czasy.
Wiecie, że ja kilka razy uciekłem z przedszkola? Najzabaw-
niejsze, że nikt tam nawet nie zauważył, że Dareczka nie ma.
Następnego dnia przychodziłem jak gdyby nigdy nic. Do star-
szych kolegów uciekałem. Oni już chodzili do szkoły, o dwuna-
stej lekcje kończyli i mogli na boisko iść, a ja w tym przedszkolu
do szesnastej, tylko przez płot patrzyłem, jak się bawią. To kilka
razy przez płot przeskoczyłem i już mogłem być z kolegami. Byle
mnie panie z przedszkola nie zauważyły.
Raz mnie ojciec przyuważył. Ależ ja wtedy wpierdol przy trze-
paku dostałem... Ale widocznie mnie to niczego nie nauczyło,
skoro potem znowu zwiewałem.
 Z nudów?
– Pewnie tak. Ciepło było, może już lato. Koledzy ze szkoły mieli wa-
kacje, a ja jeszcze w tym przedszkolu muszę siedzieć. To uciekałem.
Tak się jakoś składało, że zawsze miałem starszych kolegów. Wszy-
scy tak mniej więcej o trzy lata więcej mieli. Zawiązała się paczka,
wszystko razem robiliśmy – w piłkę graliśmy, po osiedlu się szwen-
daliśmy, po piwnicach kluby robiliśmy.
Niestety, nie wszystko, co robiliśmy, było mądre, dzisiaj to
wiem.
Na przykład?
– Pamiętam, że w podstawówce butapren się wąchało.
Ty też?
– Na pewno – skoro inni, to dlaczego nie ja? Upijaliśmy się też,
sami bimber i wino robiliśmy. Tylko to było jeszcze, jak mój tata
żył, więc – na szczęście – musiałem uważać. Nie korzystałem
z tego tak mocno jak inni. Bo wiecie, jakby się stary dowiedział,
to by mnie zabił. Na szczęście niczego nie wykrył nigdy. A chło-
paki ostro rządzili. Alkohol to było wtedy coś wyjątkowego. Ina-
czej niż teraz. Chłopcy dziesięcio-, jedenastoletni próbujący po-
26
pijać to dopiero była „odwaga”. Tak to w każdym razie wtedy
widzieliśmy.
A jak to wino i bimber robiliście?
– Nie pamiętam już, kto się na tym znał. Pamiętajcie, że koledzy
byli starsi ode mnie. Jak miałem dwanaście lat, to oni czternaście-
-piętnaście, już znacznie więcej wiedzieli. Ale że ja się umiałem
dobrze napierdalać, to mnie przyjęli do bandy.
Ostry musiałeś być, skoro kumplowali się z tobą o trzy lata
starsi. W tym wieku to przepaść.
– Dobrze w piłkę grałem, w koszykówkę, szybko biegałem. I jesz-
cze się potrafiłem bić. To co, zły kolega? A jak w wieku dwuna-
stu lat zacząłem chodzić na treningi, boksować, to już w ogóle
wszystkim imponowałem.
Oni wszyscy byli duzi, więc ja miałem ksywę Mały. Niektórzy
do dzisiaj tak na mnie wołają. Długo po prostu byłem mikrus, do-
piero któregoś lata nagle wystrzeliłem.
W piłkę grałeś między innymi z Tomkiem Wałdochem,
później znanym piłkarzem, wielokrotnym reprezentantem
Polski. Też jest z Przymorza.
– Praktycznie z  jednego podwórka jesteśmy. Tomek grywał
z nami, ale nie zawsze. Młodszy był ode mnie o dwa lata, to
i  nie zawsze się łapał. Widać już było, że gra dobrze, ale też
nie mogę powiedzieć, żeby jakoś wyjątkowo się prezentował,
że już wszyscy wiedzieli, co z niego wyrośnie. Jeszcze wtedy fi-
zycznie odstawał. A tam żartów nie było, graliśmy na poważnie.
Na kasę. Każda drużyna wrzucała po pięć stów i zwycięzca brał
wszystko.
Podobno szybko nauczyłeś się pływać.
– Miałem pięć lat chyba, może cztery. Ojciec mnie nauczył. Był
ratownikiem – dorabiał sobie jako rencista w wakacje w Szar-
KRÓL PODWÓRKA
locie, takim ośrodku wczasowym zakładów mięsnych, w któ-
rych pracowała moja babcia. W wakacje długie tygodnie spę-
dzaliśmy zawsze nad jeziorem na Kaszubach, koło Kościerzy-
ny. Ośrodek składał się z takich małych domków wakacyjnych.
Tata dostawał zawsze taki niebieski, z literą R wymalowaną na
ścianie – od „ratownika”. Pamiętam, że mieliśmy łóżka piętro-
27
we. Cudowne czasy – tam się nauczyłem na rowerze jeździć,
pływać, szybko biegać. Na kajakach się też pływało, na ryby
chodziło. Chociaż – żebyście sobie nie myśleli – na wakacjach
zawsze też był rygor. Pamiętam dobrze, że było nam dużo
mniej wolno niż innym dzieciakom w ośrodku. Zawsze wcześ­
niej niż inni musieliśmy wracać do domku. Potem jeszcze obo-
wiązkowe mycie w jeziorze, tata nas sam namydlał. Higiena
musiała być.
W Gdańsku dużo czasu spędzaliście wtedy na plaży, całą
paczką.
– No tak, w wakacje, jak tylko nie byliśmy z rodzicami na Ka-
szubach, to całe dnie spędzaliśmy na plaży. W końcu to od nas
tylko jakiś kilometr, może trochę dalej. Jedliśmy w domu śnia-
danie, no i na plażę, całą paką. Żarcia nie było tak jak teraz,
że bierzesz z lodówki i już. Rodzice pracowali, to samemu się
robiło kanapki albo i nie. A na plaży, jak to na plaży. Zabawa,
zawody pływackie, takie tam.
 Tata zmarł, gdy miałem 12 lat, na raka węzłów chłonnych. Siedem
lat się męczył. Twardy był, zawzięty, ale choroba go w końcu zmogła.
Jakby dzisiaj żył, bym go wyleczył. Już jak byłem mistrzem świata,
20 lat temu, już wtedy bym go wyleczył. Ale na przełomie lat 70. i 80.
nasza medycyna była jeszcze bezsilna, chemia słaba...

Całą paczką, czyli w ilu?

– Dwanaścioro-piętnaścioro dzieciaków. Kiedyś na osiedlach były
takie paczki. Siedziało się na ławce pod domem albo gdzieś – my
mieliśmy swoją ławkę pod drzewem, na terenie przedszkola. Ale
blisko bloku. Od mojej klatki to z kilkanaście metrów. Siedzieliśmy
tam w wakacje zawsze do późna – oczywiście jak u mnie akurat ojca
w domu nie było. Potem, gdy miałem dwanaście-trzynaście lat, to
już do późnej nocy się siedziało. Wiecie, sąsiedzi narzekali, że głoś­
no. I fakt, łatwego życia z nami nie mieli. „Ej, zamknijcie się” – wołał
ktoś z okna. To my po cichu, żeby nikt inny nie słyszał: „A spierdalaj,
taki a taki” albo „Dlaczego jest pan takim chujem, co?”. To gościa
krew zalewała i darł się na całe osiedle: „Co wy, kurwa, gówniarze,
mówicie?!”. No to my spokojnie, ale już głośno: „Dlaczego pan takie
słowa na nas, takie wulgaryzmy? Kto to słyszał!”. Prowokowaliśmy
strasznie. Wydawało nam się to wtedy zabawne.
28
Miałeś opinię chuligana?
– Jak ktoś mnie nie znał, to mógł tak mówić. Bo bali się mnie
wszyscy. Trochę tam ode mnie oberwali różni tacy. Trochę po
dupach kopałem. Ale nigdy ze złością, wściekłością, raczej dla za-
bawy, dla jaj.
Tak to dzisiaj pamiętam.
Mocno przeżyłeś śmierć ojca...
– No pewnie, szok... Niby wiedzieliśmy, że tak to się skończy, że nie
ma ratunku, ale jednak szok. Byłem załamany, płakałem. W ogóle
pogubiłem się strasznie. Dzisiaj wiem, że odbiło mi i tyle. A kie-
dyś nie było psychologa, który by pomógł, coś wyjaśnił, pozwolił
przez to przejść. Dzisiaj to co innego. A wtedy: spokój, gówniarzu,
bo w dupę dostaniesz, i koniec. Tylko że na mnie to nie działało.
Tata umarł, nie miałem już nad sobą jego ręki, więc uznałem,
że wszystko mi wolno. Zacząłem pić. Co tam pić – chlać, palić pa-
pierosy. Te wakacje, jak tata zmarł, były straszne.
Mama sobie nie potrafiła ze mną poradzić. Kiedyś przypro-
wadziła do domu ciocię i wujka, żeby ze mną porozmawiali, coś
przetłumaczyli. Ciotka do mnie: „Słuchaj, Darek...”. A ja od razu:
„Spierdalajcie, wynocha”. Oczy wielkie zrobili, bo przecież jeszcze
niedawno byłem taki grzeczny, ułożony, uczynny, kochany Darek
29
po prostu, a tu takie rzeczy mówię.
Pamiętasz ten moment, kiedy tata umarł?
– To był akurat koniec roku szkolnego, wracałem do domu ze
świadectwem. Byłem szczęśliwy, bo i świadectwo miałem dobre.
Wchodzę do klatki schodowej, a tam ryk. Co jest? Podbiega do
mnie taki Adaś, Mały Willy na niego wołaliśmy, i mówi ze łzami:
„Twój tata nie żyje. On umarł”.
Poleciałem do góry, wpadam do mieszkania, a tam wszyscy
wyją. Nie wiedziałem, jak się zachować. Dlatego po prostu ucie-
kłem. Wszedłem, zobaczyłem ten płacz i wyszedłem.
Tata zmarł w szpitalu kolejowym. Nie byłem na to przygoto-
wany. Wiedzieliśmy, że jest chory, ale nie wiedziałem, że to już
kwestia dni. Wierzyliśmy wszyscy, że z tego jeszcze wyjdzie. Prze-
cież tak długo się trzymał. Dla mnie to był szok, jakbym dostał
pałą w łeb, i może właśnie dlatego później zwariowałem. Mama
była załamana, już mnie tak nie pilnowała, a ja zacząłem chlać
i się rozdrabniać.
 Tomek i Dagmara też tak mocno przeżywali śmierć taty?
– Nie wiem, nie pamiętam. Jak dziś sobie przypominam tamten
czas, to jakbym był wtedy w jakiejś próżni.
Nie należeli do waszej blokowej paczki?
– Nie no, byli za mali.
Mówisz, że wszyscy się ciebie na podwórku bali. A sam
oberwałeś kiedyś?
– Hmm, raz kiedyś przyszli do mnie całą bandą z falowca [typ blo-
ku z wielkiej płyty, w którym mieszka po kilka tysięcy osób – stoją
takie na Przymorzu]. Przyszli po mnie, żeby dać mi rewanż, bo
komuś nastukałem. Z pięćdziesięciu ich było. Wtedy bym pewnie
dostał porządnie, ale zaraz zebrała się inna ekipa, która się za
mną wstawiła.
Była bójka?
– Nie, jakoś się rozeszło.
Nigdy zatem nie oberwałeś?
– Wychodzi na to, że nie. Ja też nikogo nie lałem nigdy za nic ani
30
sam nie zaczynałem zwady. Naprawdę nie było tak, żebym sam do
kogoś bez powodu startował. Przeciwnie – to ja zawsze mówiłem:
„Zostawcie, chłopaki, dajcie spokój”. Wstawiałem się za słabszymi.
Chciałem mieć spokój, nie było tak, że z tych nawalanek, jak już do
nich dochodziło, czerpałem jakąś przyjemność.
Mieliście kosy z jakimś innym osiedlem?
– Były takie wojny blok na blok, jak to na osiedlach, po stu pięć-
dziesięciu chłopa się naparzało, cegłówki latały. Ale ja nie brałem
w tym udziału, za mały wtedy byłem, ojciec jeszcze żył. A potem
ten mój okres buntu też nie trwał długo. Jak się zaczęły treningi,
kompletnie się zmieniłem, wtedy już tylko to mnie interesowało,
nie jakieś osiedlowe nawalanki.
Zawsze ciągnęło cię do sportu.
– I to jak! Kochałem piłkę nożną. Jak ja chciałem trenować... Ale
jak ojciec żył, to musiałem w tajemnicy wszystko robić, później ze
szkoły przychodzić, że niby lekcji więcej miałem.
Ojciec nie chciał, żebyś coś trenował?
– Uważał, że to mi niepotrzebne. Liczyła się wyłącznie nauka. A ja
byłem zafascynowany sportem. To był dla mnie inny świat, bajka.
Zresztą nie tylko piłka mnie kręciła. Po cichu byłem parę razy
na treningu zapasów u Józka Alijewa. Tak – to był mój pierwszy
sport, zapasy.
Dlaczego zapasy?
– Bo mój kolega akurat trenował. A mnie było obojętnie co, byle
trenować. Zresztą to mi później wcale nie przeszło. Już w Stocz-
niowcu, jak trenowałem boks, każdy trening to było święto. Nikt
mnie nie musiał pilnować. Przez te kilka lat może z kilku zajęć
się urwałem. Raz mnie mama wtedy zobaczyła – jak gdzieś tam
z chłopakami szedłem, zamiast być w hali. I potem szydziła: „Ale
z ciebie wielki bokser, jak ty zamiast trenować gdzieś z kumplami
KRÓL PODWÓRKA
łazisz”. Było mi wstyd jak cholera, cały czerwony stałem. A uwierz-
cie, mnie ciężko było zawstydzić.
A piłkę gdzie trenowałeś?
– Też w Stoczniowcu. Zresztą jakiś czas ciągnąłem to z boksem. Naj-
pierw piłka, później jeden przystanek tramwajem albo dziesięć mi-
31
nut na piechotę, na Jana z Kolna, do hali, gdzie trenowali bokserzy.
Na boks namówił cię wujek?
– Wujek Józek, brat mamy, ale też i dobry przyjaciel mojego ojca.
Podobno na łożu śmierci tata powiedział mu: „Pamiętaj, żebyś
się Darkiem zaopiekował”. Ja tego nie słyszałem, ale podobno tak
właśnie było. Wujek był trenerem w Stoczniowcu, więc mnie tam
wkręcił. Akurat było lato, załapałem się na obóz juniorów Stocz-
niowca w Goszynie.
Wujek został twoim pierwszym trenerem?
– Nie, on zajmował się seniorami. Ale tam wówczas naprawdę
świetna paka była, dobrzy trenerzy – Andrzej Gajewiak, Zygmunt
Pacuszka. Trafiłem w dobre ręce.
Szybko złapałeś bakcyla?
– Dla mnie to było coś pięknego. Niebo się nade mną otworzyło
po prostu. Uwielbiałem to i czułem, że potrafię. To znaczy tak mi
 się wtedy wydawało, że potrafię (śmiech). Ten obóz w Goszynie to
był dopiero raj! Mogłem się wyżyć – biegać, pływać na kajakach,
a do tego jeszcze trenować boks.
W wieku dwunastu lat? Nie za wcześniej było dla ciebie?
– Fakt, byłem najmłodszy, większość miała po piętnaście-szesna-
ście lat. Ale w ogólnorozwojówce – biegach, pływaniu – nie od-
stawałem. Robiłem to samo co inni. Nigdy nie zapomnę tamtego
obozu. Goszyn to było takie moje „sezamie, otwórz się”. Kiedy
wróciłem, nic więcej już się dla mnie tak na poważnie nie liczyło.
Był tylko boks, treningi, Stoczniowiec.
Miałeś na tym obozie pierwsze sparingi czy byłeś jeszcze
za mały?
– Tak, tak. Był z nami jeszcze syn kierownika, też młodszy od in-
nych, miał pewnie ze trzynaście lat, może czternaście. To sobie
boksowaliśmy. Lepszy byłem od niego, trochę go lałem. Chyba
miał przeze mnie słabe wakacje, bo tam bywało ostro. A ja, wie-
cie, poczułem – chyba pierwszy raz w życiu – że coś mi naprawdę
wychodzi. Wiedziałem jedno: kocham boks, chcę, żeby był moim
życiem. O niczym innym już nie marzyłem.
32
Pierwsza oficjalna walka?
– Trochę musiałem poczekać, wiadomo, byłem za młody.
­Najpierw stoczyłem dwie pokazowe, z  seniorami z  Gdańska,
ale niepunktowane. Pierwszą punktowaną, taką oficjalną,
­miałem –  pamiętam jak dziś – kilka dni przed moimi piętnas­
tymi ­urodzinami, 1 maja 1983  roku, w  Słupsku, podczas me-
czu ­towarzyskiego Czarni – Stoczniowiec. Wygrałem na punk-
ty. ­Kciuki miałem porozbijane jak nie wiem co, przez rękawice.
Z  ­takim całkiem dobrym chłopakiem boksowałem, starszym
o rok czy dwa, ale ze mną szans nie miał.
I od razu zarobiłem – 3 tysiące złotych. Wiecie, jaka to wtedy
kasa była? Od razu mnie zepsuli (śmiech). Ludzie tyle i w miesiąc
nie zarabiali. Moja mama wtedy może z 1,5 tysiąca miała. Z oka-
zji urodzin takie balety wyprawiłem, że głowa boli.
Jakie balety?
– Kupiliśmy wódę, browary. Miałem tyle kasy, że się nie musiałem
liczyć z kosztami. Dokładnie nie pamiętam, nawet tego, gdzie była
impreza. Pewnie gdzieś w piwnicy albo u kogoś w domu...
Dostałeś od razu te pieniądze?
– Jakoś mi się udało. Chcieli dać mojej mamie, ale się postawi-
łem, że jak to – ja już mam balety nagrane, kasę muszę mieć
­natychmiast.
Drugą walkę stoczyłem w takiej hali koło Szpitala Wojewódz-
kiego w Gdańsku, też tam kiedyś boksowali. Tym razem już wy-
grałem przed czasem, przez nokaut, po ciosie na wątrobę. Wyż-
szy był, dużo starszy, ale i tak nie dał rady.
W jakiej kategorii wtedy boksowałeś?
– Zaczynałem od papierowej. W  swojej karierze przeszedłem
prawie wszystkie, skończyłem na cruiser, czyli tylko w ciężkiej nie
KRÓL PODWÓRKA
boksowałem.
Jak dziś, z perspektywy czasu, oceniasz swoje treningi
w Stoczniowcu?
– Przede wszystkim były nieprawdopodobnie ciężkie. Jako za-
wodowiec później nigdy tyle nie trenowałem. Dziś wiem, że tego
33
było dużo za dużo, czasem zupełnie bez sensu. Takie serie trzy-
dzieści razy po trzydzieści sprintów na przykład. Po co? To w ogó-
le nie miało nic wspólnego z dobrze zaplanowanym treningiem.
Można było złapać kontuzję albo tak wyeksploatować organizm,
że kariera się kończyła, zanim na dobre się zaczęła. Trenowałem
wtedy pięć dni w tygodniu, po co najmniej półtorej godziny. A na
obozach treningi były nawet dwa razy dziennie, czyli po dziesięć
w tygodniu. Z drugiej strony zawsze słynąłem z żelaznego przygo-
towania kondycyjnego, wszyscy wiedzieli, że czego jak czego, ale
sił mi w czasie walki nie zabraknie. Może to dzięki tej katordze na
treningach od najmłodszych lat?
Jak już mówiłem, moimi pierwszymi trenerami byli Zygmunt
Pacuszka i Andrzej Gajewiak, ale szybko przejął mnie Ryszard
Broniś. Wszyscy byli fajni, dobrze się rozumieli, choć natural-
nie moim patronem był cały czas wujek Józek, który na wszyst-
ko patrzył, wszystko koordynował. Ten Broniś był też w stoczni
traserem. Nie lubi, jak o tym mówię, ale uwielbiał grać w karty.
I to na duże stawki. Jak przyjeżdżaliśmy na trening, a pod halą
 Wejście do sali treningowej Stoczniowca.
Lubiłem tu wracać – także gdy byłem już mistrzem świata
– spotykać starych trenerów, kolegów z szatni.

Stoczniowca stały jakieś wypasione bryki – to był początek lat

osiemdziesiątych, więc mówię np. o fiatach mirafiori – to było
wiadomo, że koledzy cinkciarze do szefa przyjechali i w karty gra-
ją. I trening wtedy był, ale ktoś inny go prowadził. Albo i sami da-
waliśmy sobie radę, jak trzeba było.

A oni grali wtedy w karty?

– Tak. Ale Broniś był bardzo w porządku. Jak wygrywał, zawsze
dzielił się z nami kasą. Można powiedzieć, że wypłacał nam ta-

KRÓL PODWÓRKA
kie prywatne stypendia. A uwierzcie, te pieniądze były dla mnie
bardzo ważne. W domu się przecież nie przelewało. Jakbym nie
miał tej kasy, tobym pewnie musiał z  chłopakami po rynkach
gdzieś biegać, handlować. Nie bardzo nawet wiem, czym oni tam
handlowali, bo mnie z nimi przecież nie było. Ale dobrze im się
powodziło. Nosili, pamiętam, fajne spodnie – montany, wrangle-
34 35
ry. To pewnie nie chciałbym być gorszy, a treningi szlag by trafił.
A tak dostawałem „stypendium” i mogłem być skoncentrowany
na boksie. A do tego wiedziałem przecież, że jak wygram jakiś
turniej, to dostanę dobrą kasę. Tylko trenować trzeba było, a to
przecież uwielbiałem.

Po pierwszych treningach, walkach co ci mówili trenerzy?

„Pompowali cię”, jaki to masz talent, czy raczej krytykowali,
żeby ci sodówka za wcześnie do głowy nie uderzyła?
– Trudno powiedzieć. Pamiętajcie, że pierwsze trzy lata trenin-
gów to ja – jako za mały – prawie nie boksowałem. Te sparingi
w Goszynie to był wyjątek, a tak trenowałem kompletnie na su-
cho. Zresztą nie chodziło wyłącznie o wiek. Przecież to były takie
czasy, że jak rękawice dostaliśmy na treningu, to było prawdziwe
święto. Na worku bokserskim to my mogliśmy trenować raz na
jakiś czas. A tak, poza ogólnorozwojówką, rzutami piłkami lekar-
skimi, była głównie praca nad techniką, walka z cieniem. Kroczek
do przodu – lewa, kroczek do tyłu – prawa, kroczek w bok – lewa,
 lewy sierp, lewy-prawy, lewy-prawy. To było takie monotonne...
Naprawdę trzeba było to kochać, żeby po drodze nie rzucić
wszystkiego w diabły.
Może dzięki temu zostałeś takim dobrym technikiem
w ringu?
– Fakt, tylko tak się dochodzi do perfekcji. Tak powinno właśnie
być, nie to co dziś. To pożal się Boże dzisiejsze „szkolenie”. Chło-
paki wchodzą na ring, dostają rękawice i chcą się po prostu na-
pieprzać. Gdzie tu prawdziwy boks? Przecież oni nie mają żad-
nych fundamentów! Pojęcia w ogóle nie mają, co robić. Bo niby
skąd mają wiedzieć?
Łatwo ci mówić. A ty nie chciałeś od razu się bić?
– No pewnie, że chciałem! Ale to trener rządził, nie ja.
Zasłynąłeś później w świecie ze swojego lewego prostego.
Długo się trzeba było tego uczyć?
– To była polska szkoła boksu. Broniś i inni trenerzy ciągle to
powtarzali. Lewy, lewy, podwójny lewy, odskok i lewy. A ja do-
datkowo tak się nauczyłem bić tą lewą, bo – cholera – nie umia-
36
łem uderzać prawą. Nie ma się co śmiać. Źle byłem ustawiony
od początku, a nikt tego nie skorygował, dopiero po latach. Ja
wtedy po prostu nie miałem prawa dobrze trafiać prawą. Potem
dopiero to zobaczyłem. Ale póki co tak lewą nawalałem, że ona
była prawie jak prawa. I dlatego później – kiedy już walczyłem za-
wodowo – nikt nie mógł mi uciec. Nie było takiego kozaka. Lewa
była tak szybka, że dostawał w łeb, zanim zdążył pomyśleć. Pew-
nie, że prawą bokser praworęczny – jak ja – bije mocniej. Ale ja
zamiast raz uderzyć prawą, to uderzałem trzy razy lewą i efekt
był taki sam.
Pierwsze sukcesy?
– Pierwszy, jaki pamiętam, taki osobisty sukces, to gdy napisali
o mnie w gazecie (śmiech). To była zapowiedź meczu w ramach
makroregionu Toruń, Grudziądz, Gdańsk. Składy drużyn po pro-
stu tam były, a wśród zawodników: Dariusz Michalczewski, takim
małym drukiem. Nie zapomnę tego do końca życia. Jak tę gazetę
dorwałem, to zaraz po treningu pobiegłem do moich ukochanych
dziadków, na Siedlce. Mieszkali niedaleko szpitala kolejowego,
przy parku. Mnóstwo czasu tam za dzieciaka spędziłem. Uwiel-
białem u nich być. Tam była zupełnie inna atmosfera, taka ciepła,
pełna miłości, akceptacji. Nie to co domowy rygor ojca. Babcia
i dziadek od strony mamy przytulili, pogłaskali, coś dobrego po-
wiedzieli. Chciało się z nimi być. Babcia zawsze dla mnie miała
czekoladę, odkładała na to z renty. Robiła pyszne racuchy, ko-
gel-mogel. Mieszkała z nimi moja prababcia. Jak byłem zupełnie
mały, pomagałem jej pielić ogródek.
Babcia od strony taty też była przekochana, ale po prostu
inna. Bardziej na dystans, tata pewnie trochę to po niej miał. Bar-
dzo nam pomagała. Pracowała w zakładach mięsnych, dostawała
deputaty różne i potem z tymi siatami wypełnionymi schabami
i takimi tam do nas przychodziła. Na piechotę, nie autobusem.
Silna babka, z krwi i kości. Tylko jak tata zmarł, to co mnie wi-
KRÓL PODWÓRKA
działa, zaczynała płakać. Nie mogła się powstrzymać. Tylko mnie
zobaczyła i w ryk od razu.
Taki byłeś podobny do taty?
– Pewnie tak. Chociaż ja myślę, że bardziej z  charakteru niż
z ­wyglądu.
37
My w ogóle, wszyscy faceci w rodzinie, twardzi jesteśmy, nie-
zależni. Niewiele wiem o moim dziadku, w domu się o tym nie
­mówiło. Wiecie, że nazywał się Moros? Nazwisko na ­Michalczewscy
dopiero później zmieniliśmy, po wojnie, a ja za dzieciaka jedną
z ksywek właśnie taką miałem – Moros... W czasie wojny jego ojca,
a mojego pradziadka, zabili Rosjanie. Na oczach mojego dziadka.
A on im uciekł i potem się mścił. W niemieckim wojsku się mścił.
Na froncie, na Rosjanach. Podobno strasznie zawzięty był, wszyscy
się go bali. Ale ja prawie nic nie wiem, babcia nigdy nic powiedzieć
nie chciała. Taka rodzinna tajemnica. Nie wiem nawet, jak to się
stało, że po wojnie wrócił do Gdańska. Podobno interesowały się
nim nowe władze, ale dziadek krótko po wojnie zmarł. Na raka.
Pierwsze dziewczyny na podwórku...
– Pierwsza była Dorota, która została potem moją żoną. Nie była
to może pierwsza dziewczyna, z którą się przespałem, bo to przy-
trafiło mi się już w wieku trzynastu lat, ale Dorota to moja pierw-
sza miłość.
 Nie da się ukryć
– miałem talent
do boksu i wyniki
przyszły szybko.
Praktycznie
z każdych
zawodów
przywoziłem
jakieś trofeum.
Szybko zacząłeś.
– Miałem wtedy trudny moment, po śmierci ojca. Ona była ode
mnie starsza ze trzy lata, jakoś tak wyszło. Ale potem była już
Dorota. Miałem piętnaście lat, jak ją poznałem. Trzy lata później
wzięliśmy już ślub.
Jak się właściwie poznaliście?
– Siedzieliśmy kiedyś z kolegami koło trzepaka, przy śmietniku
i płocie od szkoły, i właśnie wtedy „zobaczyłem” Dorotę. My tu
gadka szmatka, a koło nas przeszła piękna dziewczyna, najpięk-
niejsza na osiedlu. Pamiętam tamten moment. Coś wyjątkowego.
Zacząłem za nią latać w szkole, ona była w klasie A, a ja w C.
Szybko zamieniło się to w piękną miłość. Nawet na przerwach
chodziliśmy za rączkę, na wagarach zresztą też.
Ale potem – tak gdzieś po roku – pokłóciliśmy się i rozsta-
liśmy. Ja byłem sportowcem zaangażowanym w codzienne tre-
ningi, a Dorota chciała mnie mieć tylko dla siebie. Każdy dzień
to tylko szkoła, trening i od razu do Doroty. Do domu wracałem
na spanie, w ogóle mnie dla chłopaków nie było. Ale na dłuższą
metę tak się nie dało. Nawet mama mnie wtedy za często nie wi-
dywała.
Dorota związała się potem z moim kolegą z bloku, Krzyśkiem,
który był od nas o trzy lata starszy.
Pozwoliłeś na to?
– W ogóle mnie to nie interesowało, przecież już nie byliśmy ra-
zem. To był mój kolega, nie zazdrościłem. Potem Dorota była
z takim rugbystą, Maćkiem. Znamy się zresztą do dziś, nawet so-
bie kiwamy, jak się widzimy.
Tak rok po naszym zerwaniu spotkaliśmy się z Dorotą wieczo-
rem na podwórku. Wyszła akurat z psem na spacer, miała wilczu-
ra – Sonię. I jakiś facet się do tej Soni ciskał, bo na niego szcze-
KRÓL PODWÓRKA
kała. Wtrzepałem gościowi za to, że na psa i jeszcze na Dorotę
krzyczy. Pijany był, więc dostał tylko na schaby, czyli na wątrobę.
Raz, dwa i od razu gleba.
Jak padł, Dorota mi podziękowała, że ją z  kłopotów wyba-
wiłem, a potem pyta: „A co u ciebie?”. Taka gadka o niczym, aż
w  końcu mówię: „No to pozdrów narzeczonego” – tak sobie
39
strzeliłem. A ona na to: „Już nie ma narzeczonego”. Ooo... Lamp-
ka się zapaliła, w takim razie zacząłem jeszcze raz – witam ser-
decznie, witam panią, a jeszcze raz powiedz mi, kochanie, co
u ciebie słychać...
„No nic, w porządku, rodzice właśnie wyjechali”. „Aha, wyje-
chali”. No i skończyliśmy u Doroty w domu, zostałem u niej na
noc. I już na dobre. Jakiś rok później wzięliśmy ślub.
Pamiętasz swoją pierwszą przegraną walkę?
– To był Jorg Welter, DDR-owiec, od niego najbardziej dostałem.
Ależ straszne baty. Po prostu mnie zmasakrował. To było na tur-
nieju o Srebrną Łódkę w 1985 roku. Przeszedłem akurat z wagi
piórkowej do półśredniej i  miałem kryzys. Zacząłem rosnąć,
z małego stawałem się duży – ręce mi urosły, nogi też, koordyna-
cja była zaburzona. A poza tym to był okres, w którym pojawiły
się papieroski – takie popalanie bardziej, piwko, inne pokusy.
Po tych batach od niego wziąłem się jednak do roboty. Zresz-
tą i tak nie było szansy na ściemę, bo trenerzy od razu widzieli,
 że coś jest nie tak. Pamiętam, że zaczęli mi nawet sprawdzać Kiedyś – już wiele lat później – poszli wieczorem na bilard.
łapy, paluchy wąchać – „co ty, palisz papierosy, głupi jesteś?”. Przyjechałem po nich, zresztą z synem. Czekam na nich, patrzę
Może więc i dobrze, że wtedy od tego Niemca takie baty do- przez szybę auta i widzę, że z kimś się szarpią. Ale dziwnie tak ja-
stałem. Jak się porządnie oberwało, najlepsze wnioski można koś: jednego dotknęli – upadł, drugiego – upadł, trzeci – to samo.
było wyciągnąć. Co jest? – myślę. Wpadli w końcu do samochodu, krzyczą: „Spier-
I tego Weltera rok później na mistrzostwach Europy juniorów dalamy”, bo z tego lokalu za nimi cała ekipa wyleciała. Jedziemy,
zlałem przed czasem. a ja ich pytam, dlaczego ci ludzie tak szybko upadali. A oni tłuma-
czą, że ich kulami bilardowymi tłukli. Kozaki, co? Ja takich sytuacji
O jakich pokusach mówisz? nie miałem.
– Byłem w takim a nie innym towarzystwie. Jak się spotykaliśmy,
to oni opowiadali, co dziś ukradli, z kim się pobili. A ja gadałem Nie wierzymy. Legendy krążą o tobie.
o treningu, zawodach, turnieju w Olsztynie czy gdzieś tam jesz- – No dobra. Kiedyś wyskoczył do mnie taki jeden w Atrium i w ryj
cze. Tyle że na imprezy razem chodziliśmy. od razu dostał. Zmasakrowałem go w parę sekund. Z innymi było
podobnie. W Sekwoi na przykład – widzę, że moje chłopaki szar-
Gdzie? pią się z jakimś bandziorem. Niegrzeczny był, rzucał się do nich.
– Różnie: Sawa, Atrium, Sekwoja. Jak miałem szesnaście lat, lubi- Nie wiem, o co im tam poszło, ale strasznie się awanturował,
łem też jeździć do Palowej, na Długiej w Gdańsku. Fajna dysko-
teka, z takimi kulami podwieszanymi do sufitu – to była wtedy
nowość. Ale to było naprawdę rzadko, bo nie miałem czasu. Co-
dziennie treningi, w weekendy zazwyczaj turnieje, walki. Luz był
jedynie pod koniec roku albo w wakacje.
40 41
Kiedyś upiliśmy się w Palowej z Krzyśkiem Żmiją. To też był
duży talent, dwukrotny mistrz spartakiady. Chodziliśmy potem
po Długiej w Gdańsku z szampanami w ręku, nawaleni jak auto-
busy. Wstyd był straszny.
Dla nas, piętnasto-, szesnastolatków, takie wypady do lokali to
było coś. W tym wieku nie było łatwo tam wejść, ale my bramkarzy
– z Palowej, Sekwoi, Sawy, Atrium – znaliśmy, bo to byli najczęściej
inni bokserzy albo piłkarze ręczni GKS Wybrzeże, więc z wejściem
nie było problemów. A to dodawało nam tylko odwagi. Czasem się
jakiegoś drinka wypiło, w sobotę zostawało trochę dłużej – tak do
pierwszej. Rządziliśmy, mieliśmy kasę, czuliśmy się jak młode wilki.

Jak widzicie,
Awantury były?
imprezować
– Tak, ale przeważnie kończyły się jeszcze, zanim zdążyłem się wtrą-
lubiłem
cić. Najczęściej dochodziło do czegoś w dyskotekach, a wtedy już by- od małego.
łem nawalony. A poza tym moje chłopaki działali zawsze strasznie Tu sylwestrowa
szybko – taki Volvo na przykład to był straszny kot, walił, jak popadło. domówka
Mój brat to samo. Krzesła latały, wszystko. z przyjaciółmi.
 a oni nie mogli sobie z nim dać rady. Podbiegłem do niego, jeden
strzał, od razu miał spanie i spokój na imprezie był.
Ale najwięcej bójek i awantur to miałem chyba ze swoim bra-
tem, Tomkiem. I to takich na serio. A najgorsze, że zawsze pobi-
liśmy się o jakiegoś obcego frajera, który nawet sobie na to nie
zasłużył. Bo Tomek, jak tylko zawiązywała się jakaś sprzeczka, sta-
wał w obronie tych, z którymi się kłóciłem. Zawsze, taki charak-
ter. Ja się wkurzałem, wyrywałem do bójki, a ten mnie stopował.
I kończyło się tak, że sami zaczynaliśmy się okładać. Wiem, że to
bez sensu, ale tak było.
Kto wygrywał?
– Zawsze ja. Jak już potem mieliśmy pub, to takie spory na dole
w piwnicy rozstrzygaliśmy. On wkładał rękawice, ja też. Nagle
on... wali mnie w nos. No to za nim lecę, nie trafiłem wcale czysto,
a od razu pada na ziemię. Że niby taki mocny cios. No to ja mu od
razu kopa – ty oszuście, to mnie sam tak walnąłeś, a teraz uda-
jesz, żebym ci nie oddał? Wstawaj!
Zawsze się kochaliśmy, ale często ze sobą walczyliśmy. Powód
zawsze się znalazł. Tomek nigdy nie umiał odpuścić, na każdą za-
czepkę odpowiadał. No i kończyło się bójkami.
42
Tomek nie miał ze mną łatwo. A przy okazji dostawali też kole-
dzy – Volvo, Bezan, wszyscy. Za to, że się za nim wstawiali w głu-
pich sprawach.
Pamiętasz stan wojenny w Gdańsku?
– Pewnie, cały początek lat osiemdziesiątych. Przecież trenowali-
śmy tuż obok Stoczni. Wychodziliśmy z hali Stoczniowca [kilkaset
metrów od słynnej Bramy nr 2 Stoczni im. Lenina], na Jana z Kol-
na, a tam nie raz i nie dwa wszystko było zagazowane. I też się
biliśmy z zomowcami. A na osiedlu jak się z nimi ganialiśmy, po
naszych falowcach... „Gliny, gliny, ZOMO, chodźcie, bydlaki!” – tak
prowokowaliśmy. Wiedzieliśmy, że nic nam nie mogą zrobić, bo
niby jak? Oni w ciężkich butach i płaszczach, a my, młode chło-
paki, w adidasach. Nie mieli żadnych szans. A poza tym to my
znaliśmy wszystkie piwnice i przejścia.
Nie wiedzieliśmy wtedy dokładnie, o co chodzi z tymi komu-
nistami, z tym ZOMO, ale była fajna zabawa. Niebezpieczna, ale
fajna.
Interesowałeś się boksem jako dziecko? Oglądałeś jakieś
walki w telewizji?
– Pierwsza walka, którą dobrze pamiętam, to ta Muhammada
Alego z George’em Foremanem w 1974 roku. To było w nocy,
tata nas obudził. Był kibicem boksu. Sam trochę boksował
w Gedanii, w drugiej lidze, miał pięćdziesiąt walk na koncie. Ale
bez większych sukcesów. Pamiętam jak dziś, jak siedzieliśmy
przed naszym czarno-białym telewizorem, oglądając, jak Fore-
man długo naparzał Alego. A w końcu Ali mu oddał takim cio-
sem z półobrotu. Wielki mistrz. Cieszyłem się, jak wygrał.
Ojciec pozwalał oglądać takie walki, ale jednocześnie nie
chciał, żebym boksował. Zresztą on nie chciał, żebym cokolwiek
robił. Miałem się tylko uczyć.
To piękne, że potem, po latach, poznałem i  Foremana,
i ­Alego. Z Alim byłem na trzygodzinnym lunchu w Los Angeles.
KRÓL PODWÓRKA
Z ­George’em widywaliśmy się często – zwykle w Hamburgu.
O czym marzyłeś, kiedy zaczynałeś boksować?
– Na pewno nie o mistrzostwach i medalach. Wtedy chciałem tyl-
ko mieć etat w Stoczniowcu albo „sprzedać się” do innego klubu,
boksować przy wypełnionych trybunach i żyć z tego. Nie myśla-
43
łem o jakichś wielkich kokosach, a zawodowstwo mi się nawet nie
śniło. Ale widziałem, jak chodzą ubrani inni bokserzy, jakimi sa-
mochodami jeżdżą. Jeden starszy kolega w 1983 roku miał fiata
mirafiori. To było coś. Nie wiedziałem wprawdzie wtedy, że dora-
bia sobie handlem walutą... Ale inni też nie mieli źle. Chciałem tak
samo.
Po śmierci taty twoja mama związała się ze swoim obecnym
mężem. Z ojczymem macie dobry kontakt, bardzo dobrze
o nim mówisz, ale przecież nie zawsze tak było. Początki
były trudne. Raz nawet doszło do incydentu z nożem.
– Tak, tak, leciałem na niego z nożem. To było w przedpokoju
naszego mieszkania, pamiętam. Rysiek pojawił się gdzieś tak rok
po śmierci taty. Byłem zazdrosny o mamę. Po prostu. Załamany,
z pięściami się rzucałem. No i raz z tym nożem.
O co konkretnie poszło?
– No o to, że jest, mieszka z nami. Byłem głupi, nieprzygotowany
 Mama od początku kibicowała mojej karierze.
Myślę, że cieszyła się, że się zająłem czymś konkretnym, zamiast
tracić czas na głupoty.

do tego wszystkiego, niedojrzały. Przecież mama nic złego nie

zrobiła, a Rysiek był fajny facet. Do dzisiaj zresztą jest.

Jak się dogadaliście?

– Wiesz, czas goi rany. Długo był problem, ale później jakoś to
sobie poukładaliśmy. Mądrzy ludzie – trenerzy w Stoczniowcu na
przykład, mój wujek, chłopaki z klubu też – mówili: „Darek, two-
ja mama do śmierci ma być sama?”. W końcu to zrozumiałem.
Przyrzekała tacie, że będzie z nim do śmierci. Przetłumaczyli mi

KRÓL PODWÓRKA
to. I dobrze, bo nieźle mieszałem, denerwowałem mamę.

Z tym nożem to tak na serio czy chciałeś tylko postraszyć?

– Nie pamiętam. Wiem tylko, że to było w przedpokoju. Była jakaś
awantura, krzyczałem, że Rysiek ma stąd wyjść. Naprawdę nie
wiem, jak ten nóż się znalazł w moim ręku.
44 45
Ktoś cię powstrzymał?
– Nie wiem, naprawdę. Pewnie i tak nic bym nie zrobił. Rysiek był
jeszcze dużo większy ode mnie, pewnie by mnie kopnął w dupę
najwyżej. Nie dałbym sobie z nim raczej rady.
Wiecie, miałem poczucie porażki: że już nie będę rządził, że
jest w domu inny, starszy facet. Poza tym byłem przecież jeszcze
dzieckiem. Pamiętałem, jak ojciec przed śmiercią nam powta-
rzał: „Zobaczycie, przyjdzie do mamy ktoś nowy, następną cho-
inkę już z nim będziecie ubierali”. A my wtedy się zarzekaliśmy: Co?
„Tatusiu, nie, to niemożliwe”. No to nie chciałem, żeby tak się – Na wątrobę.
jednak stało.
Ale jak „oberwał”?
Na zakończenie podstawówki doszło z kolei do potyczki – Spokojnie, to był duży chłop. Dostał ode mnie na oponę i od-
z dyrektorem szkoły. Co się stało? puścił. Zamknąłem mu drzwi przed nosem. To był niezły kat, lał
– Złapał nas, jak piliśmy z chłopakami wino już po zakończeniu wszystkich. Czymkolwiek – pałą, ręką po pysku. Za wszystko. Cza-
roku szkolnego. Schowaliśmy się w kanciapie woźnego. Chciał sem za poważne rzeczy, jak się zbiło szybę na przykład. Ale cza-
mnie uderzyć, ja się postawiłem. Oberwał na schaby. sem wystarczyło na lekcjach rozmawiać.
 Pan Jan, woźny z mojej podstawówki. Parę razy od niego
kijem dostałem... Ale tak naprawdę on był kochany.
Wiecie, grzecznych nie lał. Za darmo się nie dostawało.

Niezła była ta wasza szkoła.

– Parę nauczycielek też potrafiło przylać. W domu się nic nie mó-
wiło, bo by się jeszcze raz oberwało – od ojca.
Od woźnego też parę razy kijem dostałem. Ale woźny był inny,
kochany. No wiecie, grzecznych nie lał. Za darmo się nie dosta-
wało.
A dyrektor był naprawdę groźny. Jak rzucał w ciebie na lekcji
pękiem kluczy, to do dziś myślę, że jakby się w łeb dostało, to
mógł nawet zabić.

KRÓL PODWÓRKA
Do jakiej szkoły poszedłeś po podstawówce?
– Do zawodówki na Dzierżyńskiego. Stolarz tapicer jestem.
Mama i ciotki namawiały mnie na liceum, potem na techni-
kum, a ja specjalnie wybrałem sobie taką szkołę, żeby nie był za
wysoki poziom. Gdzie ja się tam będę męczył... W tej zawodówce
46 47
niemal nie musiałem się uczyć. Z trzech lat, jakby tak zsumować
nieobecności, to przez dwa w ogóle nie byłem. Mój wychowaw-
ca i nauczyciel polskiego Marek Dynowiak od początku skumał
bazę, o co chodzi, że mi bardziej niż na szkole zależy na trenin-
gach. I nie przeszkadzał za bardzo.

Od razu zostałeś postrachem okolicy, jak w podstawówce?

– Cóż, w pierwszych dniach nastrzelałem jednemu czy drugiemu.
Jednemu w szkole, drugiemu na warsztatach.

O co poszło?
– Chciałem od razu mieć wszystko poustawiane. Oczywiście najle-
piej było trafić od razu tego najsilniejszego. Później był już spokój.

A mówiłeś, że pierwszy nigdy nie zaczynałeś.

– Bo nie zaczynałem. Weźmy tę bójkę na warsztatach. Siedzę sobie
przed ósmą na schodach, czekam na zajęcia, czytam „Przegląd Spor-
towy”, a tu podchodzi jakiś chłopak i wali: „Dawaj, kocie, tę gazetę!”.
 I rzuca ją na bok. Okazało się, że to był właśnie szkolny boss. To ja nocy. To wystarczało. Bo to nie było trudne, materiał jak dla
go od razu w łeb. I już wszyscy wiedzieli, że mojej gazety nie wol- ­debili.
no dotykać. Pamiętam, że jak go wtedy trafiłem, to wylądował na Jeden z nauczycieli, od spraw zawodowych, bardzo go nie lu-
drzwiach mistrza, który prowadził warsztaty. I ten mistrz wychodzi, biłem, mówił: „Trója, Michalczewski. Normalnie to powinieneś
patrzy na tego gościa w progu i pyta: „I co, trafiła kosa na kamień?”. dostać cztery, ale cały rok nic nie robiłeś”. Miał rację, bo jak były
A potem woła mnie i mówi: „Słuchaj, mały. Nie wolno się bić”. sprawdziany, to często po prostu pustą kartkę oddawałem. I do
Mój wychowawca był super. Wszystko rozumiał. Mówię mu: tego sobie jaja z nauczycieli robiłem.
„Dwa tygodnie mnie nie będzie, na obóz muszę jechać”. „Dobra,
w porządku, jakoś to nadrobimy”. Uczył polskiego, to z tym mia- Jakie jaja?
łem spokój. Matmę z kolei rozumiałem, to też miałem dobrze. – A różne. Na przykład pani od rosyjskiego nie chciała mnie prze-
A poza tym matmy uczył dyrektor, a o mnie w gazetach już wtedy puścić do następnej klasy, to poszedłem na końcowe zaliczenie.
pisali, to też miałem poukładane. Przed wejściem na salę namalowałem sobie na powiekach napis:
W szkole – jak już mówiłem – nie bywałem za często, ale ni- LOVE. I tak siedzę przed nią, mrugam tymi oczami i mówię: „Bar-
gdy nie było tak, że chodziłem na wagary. Jak mnie nie było na dzo panią proszę, bardzo proszę. Niech mnie pani przepuści”.
lekcjach, to znaczy, że byłem na treningu. Bo przed południem A ona taka skrępowana: „Darek, przestań. No coś ty, przestań”.
trenowałem z seniorami, a po południu z juniorami. Kochałem I mi wstawiła tróję.
trenować.
Od seniorów dostawałem pierwsze baty na treningach. Jak
wychodziłem z takim Jurkiem Dominikiem czy Leszkiem Kose-
dowskim – a myślałem wtedy, że jestem przekozak – to nawet
sztycha nie zrobiłem. Pięć lewych, krew poleciała i Darek do za-
48
jezdni.
Byłem silny, ambitny, miałem młode, waleczne serce, ale jak
mnie z seniorami puszczali, to tylko się napalałem i walczyłem
bez głowy. Albo jak chodziłem z nimi biegać. Kilka razy gdzieś
mnie zostawili na górkach oliwskich, bo już nie miałem siły.
Śniegu po kolana, zgubiłem się i do domu musiałem wracać kil-
ka godzin.

W tej szkole to się w ogóle czegoś nauczyłeś?

– Niczego. Na koniec musiałem przynieść pracę na zaliczenie zawo-
du. To przywiozłem mistrzowi trzy flachy Żytniej z Pewexu. Wyjmu-
ję je i pytam: „Mistrzu, gdzie to postawić”. A on nerwowo rozglą-
da się po sali i mówi przez zaciśnięte zęby: „Darek, weź to zabierz,
wyjdź z tym”. „No dobra, mistrzu, ale gdzie to postawić, do szafy?”.
„Tak, do szafy”. „Ale zdałem?”. „Zdałeś. Uciekaj mi stąd”.
Jeżeli chodzi o inne przedmioty, to uczyłem się tylko na sam
koniec. Jak groziła mi pała na świadectwie. Przychodził do mnie
kolega, taki Wojtek, i uczyliśmy się wszystkiego w ciągu dwóch
 R O Z D Z I A Ł 2 Kiedy zacząłeś zarabiać duże pieniądze?
KRÓL SŁUPSKA
∞ Dorota, dziewczyna z sąsiedztwa, Dorota, moja żona ∞
∞ Kontrakt w Czarnych ∞ Pierwsze sukcesy sportowe ∞ Życie młodego
obiecującego sportowca w klubie średniej klasy w drugiej połowie lat
osiemdziesiątych ∞ Wojsko ∞ Pierwsze wyjazdy zagraniczne ∞
∞ Jak się bawią młodzi bokserzy ∞
– Szybciej, niż myślicie... I niekoniecznie na boksie. Jako nasto-
latek w Gdańsku dużo grałem w kości, w pokera, na flipperach.
Miałem nawet ksywę Cinkciarz.
Cinkciarz?
– No od tej kasy. Od razu ze szkoły biegłem przez płot do Cock-
tail Baru na Kołobrzeskiej, tam były flippery. Graliśmy w różnych
konfiguracjach: pierwsze i drugie miejsce wygrywa albo trzech
ostatnich płaci pierwszemu. Stawki były po 500 złotych, nawet po
1000. A zakłady to już w ogóle potrafiły być grube.
A w pokera wygrywałeś?
– Różnie. Raz miałem farta, a raz nie. Wiecie, w pokera trzeba
mieć szczęście, no i trzeba być cwaniakiem. Musisz mieć kasę
KRÓL SŁUPSKA
i musisz umieć blefować. Ja umiałem.
Czyli długów sobie nie narobiłeś?
– Przeciwnie, zwykle byłem mocno do przodu. Od chłopaków
fanty wygrywałem, jak już całą kasę przegrali. Dwa razy nawet
obrączki. Ale potem im oddałem. Nie było mi to do niczego po-
51
trzebne.
Koledzy z osiedla?
– A  któż by inny. Kiedyś wszystko się robiło w  swoim gronie,
z kumplami. Wszystko zostawało „w rodzinie”. Dopiero później
kasyna zniszczyły takie zdrowe, kumpelskie zasady. Bo kasyna
wszystkich poogrywały.
Potem, już na Zachodzie, próbowałeś szczęścia w hazardzie?
– Nieee.
No dobrze, raz tylko przegrałem w ruletkę. W Las Vegas w 1994
roku, byłem tam na walce George Foreman – Michael Moorer.
Dużo przegrałeś?
– Dychę. I byłem załamany.
Dychę czego?
– Marek. Tysięcy oczywiście.
 Czy lubię niedawno przerżnąłem cztery dychy w kasynie w Grandzie.
hazard? Nie. Inna sprawa, że od razu plotki w miasto poszły, że pół milio-
A przynajmniej na przegrałem.
nie mam z tym
Z tymi plotkami to wymyśliłem nawet taki patent. Jak chcę
problemu.
przemycić jakąś informację, żeby wszyscy wiedzieli, to mam ta-
Ale za młodu
kie osoby, którym się niby zwierzam. I oczywiście dodaję: „Tylko
byłem w tym
niezły. Wiecie, nikomu nie mówcie”. I wtedy taka informacja idzie jeszcze szyb-
w pokera trzeba ciej, niż sam bym zaczął krzyczeć na środku ulicy.
mieć szczęście, Kiedyś pokłóciłem się z Basią, moją obecną żoną, i na dziewięć
no i trzeba być dni przeprowadziłem się do Grand Hotelu. Basia zaczęła węszyć,
cwaniakiem. co ja tam robię, a ja dla zabawy wypuściłem w miasto informację,
Pasuje do mnie że z trzema dziewczynami tam sobie mieszkam. I Basia zaraz do
jak ulał. mnie przybiegła: „Co, myślisz, że nie wiem, kto do ciebie przyje-
chał”. Od razu wiedziałem, że tak naprawdę nic nie wie. Bo nic nie
było, tylko to wymyśliłem.

52
To jeszcze nie tak źle. Byłeś już wtedy przecież mistrzem
świata.
– Dla mnie to i tak był koniec świata. Nie chodziło o to, ile marek.
Dla mnie najważniejszą sprawą było, że przegrałem. Byłem już
mistrzem świata w dwóch kategoriach wagowych, ale tak to prze-
żywałem, że do dziś mnie skręca, jak sobie przypomnę. Była kasa
i nie ma...
To cię czegoś nauczyło na przyszłość?
– Pewnie tak, skoro tak to przeżyłem. Ale żeby na zawsze
mnie oduczyło, to nie mogę powiedzieć. Cholera, całkiem
KRÓL SŁUPSKA
Wróćmy do początków kariery. Dlaczego przeniosłeś się
z Gdańska do Słupska?
– Kiedy poznałem Dorotę, byłem młodym chłopakiem, ale szybko
dojrzewałem – już w wieku osiemnastu lat myślałem o ślubie. Po
prostu kochaliśmy się i chcieliśmy być razem.
53
Jak tu się pobrać? Uznaliśmy, że najlepiej, jakby Dorota zaszła
w ciążę – wtedy rodzice nie będą mieli wyjścia i się zgodzą, a i ja
dostanę zgodę z sądu – bo jako mężczyzna przed dwudziestym
pierwszym rokiem życia takiej potrzebowałem. No i zaszła pod
koniec 1986 roku.
Poszedłem wtedy do klubu, do Stoczniowca, i mówię: „Dziec-
ko w drodze, żenić się chcę, dajcie mi mieszkanie. I jeszcze więcej
kasy oczywiście”. A oni na to: „Słuchaj, Darek, słabo jest”.
Ściemniali. W końcu zaproponowali jeden pokój w stocznio-
wym bloku i byle jakie pieniądze. Ależ zły na nich byłem.
Trenerem młodzieżowej reprezentacji Polski był wtedy Cze-
sław Ptak, miał dobre kontakty z Marianem Boratyńskim ze Słup-
ska, który był prezesem Czarnych, zresztą świetnym. Marian był
wielki jak na tamte czasy, megamenedżer. Wszystko potrafił zor-
ganizować.
No i ci ze Słupska zaczęli mnie namawiać, żebym do nich prze-
szedł. Przyjeżdżali do mnie do Gdańska, odwiedzali na obozach.
No i przekonali.
 Dorota, moja pierwsza wielka miłość. Poznaliśmy się w wieku
15 lat, trzy lata później wzięliśmy ślub, choć po drodze
zdążyliśmy się już rozstać po raz pierwszy.

Po mistrzostwach Europy wylądowaliśmy w Warszawie, a na

lotnisku czekały na mnie dwa samochody i dwie delegacje – jed-
na z Gdańska, druga ze Słupska. Już byłem dogadany z tymi ze
Słupska, więc pojechałem z nimi.

To musiała być filmowa scena. Wychodzisz z samolotu

do hali przylotów, a tu czekają na ciebie dwie ekipy...
– Serce mnie bolało, to było brutalne.

KRÓL SŁUPSKA
Jak ci z Gdańska próbowali cię zatrzymać?
– Coś tam próbowali, chyba trener Bronisz albo mój wujek, nie
pamiętam.
Głupia sytuacja, mało przyjemna. Ale już byłem zdecydowany.
Nie chciałem dyskutować, poszedłem do tych ze Słupska.

54
Jak to przyjęli w Stoczniowcu, kiedy się dowiedzieli?
– Ciężko. Mieli spore pretensje. Ale ja w życiu miałem parę ucieczek
– z Gdańska do Słupska, z Polski do Niemiec, z amatorstwa na za-
wodowstwo. Zawsze coś było nielegalnie, tak to już się układało.
A  z  tym Słupskiem przecież nie mogłem wybrać inaczej.
W  Gdańsku dawali mi kawalerkę i  śmieszne pieniądze, chyba
200 tysięcy złotych. A w Słupsku dali trzy pokoje i 1,5 miliona za
samo podpisanie umowy. I jeszcze wartburga dorzucili. Do tego
zarabiałem około 150 tysięcy miesięcznie, a  walkę to miałem
może jedną w miesiącu.
Kontrakt podpisywaliśmy w Słupsku w hotelu Rowokół, który
niedawno zresztą kupiła moja fundacja – stworzymy tam takie
centrum treningowe dla młodych sportowców. Zaraz po umowie
była wtedy wielka uczta, taka na całą noc, bajery-rowery.
Dbali tam o mnie. Wszystko było z wielką klasą.
Jak wyjechałeś do Słupska, Dorota była już w ciąży.
Pamiętasz, jak się o tym dowiedziałeś?
55
– Dla mnie to nie była żadna sensacja. Chcieliśmy tego dziecka,
byliśmy młodzi, zdrowi. Wiedzieliśmy przecież, skąd się biorą
dzieci, nie? Pojechaliśmy z tą informacją do jej rodziców. „Słuchaj-
cie, kochani, pani Czesiu, panie Piotrze... Dorota jest w ciąży, bę-
dziemy mieli dziecko i będziemy chcieli się pobrać”. I trzeba przy-
znać, źle to przyjęli.
Jej matka na to: „Co?! Jaka ciąża, jaki ślub?! Do lekarza mi, już!”.
Byłem spokojny i mówię: „Proszę nie krzyczeć na Dorotę, bo
ona jest w ciąży”.
Ale dalej grzecznie nie było, więc powiedziałem Dorocie, żeby
brała klamoty, bo wychodzimy.
 Dlaczego Dlaczego?
przeszedłem – Nie przewidywałem wielu rzeczy, które mogły się stać. Nie my-
ze Stoczniowca ślałem o możliwych chorobach, jakichś wypadkach. Czyli nie mia-
do Czarnych?
łem tego, co mam teraz. Poczucie troski staje się z wiekiem coraz
Dostałem
większe. Czasem mam takie myśli, wyobrażam sobie, co się sta-
3-pokojowe
nie, jak to czy tamto się wydarzy, i aż się za głowę łapię.
mieszkanie,
wartburga
i 1,5 mln zł A jak wtedy zareagowała twoja mama?
za samo – Szczęśliwa nie była, ale nic nie mówiła. Zarabiałem już wtedy
podpisanie w Stoczniowcu nie najgorszą kasę, wiedziała, że jakoś sobie po-
kontraktu. radzimy. Zarabiałem więcej niż zwykły robotnik, powiedzmy – jak
Na moim miejscu inżynier. A byłem jeszcze juniorem.
byście nie
skorzystali?
Jak wyglądał wasz ślub?
– Odbył się w Gdańsku. To był ślub cywilny, zaprosiliśmy sześć-

KRÓL SŁUPSKA
dziesiąt czy siedemdziesiąt osób. Zresztą tyle też było na moim
ostatnim – z Basią. Wtedy, na tamtym ślubie, strasznie się pory-
czałem...

Naprawdę?
– Ceremonia była w urzędzie na Grunwaldzkiej, a ja ryczałem jak
57
dzidzia.

Długo rodzice byli źli?
– Mieszkaliśmy u mnie kilka dni, a oni do nas tak popukiwali, ba-
dali teren. Próbowali złapać kontakt przez ciotkę. Szybko zaak-
ceptowali nieuchronne. Mama Doroty tylko na początku przeży-
ła szok. Potem było już super, do teraz jest wspaniałą babcią dla
obu wnuczków. Dziś jej się nie dziwię, że się wtedy tak wściekła.
Dorota była jedynaczką, byliśmy młodzi, pewnie za młodzi. Na
ich miejscu zareagowałbym teraz tak samo. Teraz wiem, że nie
ma możliwości, aby człowiek w tym wieku był już na tyle dojrzały,
żeby mieć dzieci. To był nasz błąd.
Kurczę, a może jednak nie błąd? Bo przecież mam z tego mał-
żeństwa dwóch wspaniałych synów. Ale na pewno było to nieod-
powiedzialne. W ogóle byłem nieodpowiedzialnym ojcem.
Dlaczego?
– Taki byłem wzruszony. Bo ja uczuciowy jestem. Czasem na fil-
mach płaczę, łezka się w oku zakręci. Ale tam to normalnie rycza-
łem. Dorota nie płakała, ale też była w szoku.
Jak się urządziliście w Słupsku?
– Dostałem mieszkanie, meble. Mieszkaliśmy na osiedlu koło jed-
nostki wojskowej. Sami to mieszkanie do końca wyposażaliśmy,
różni ludzie nam w tym pomagali. Ukradliśmy cegły z pobliskiej
budowy, żeby sobie nimi tak fajnie wannę zamurować. Dorota
też z nami po te cegły chodziła, nosiliśmy je w torbie.
Niby była kasa, ale wiecie, wtedy w sklepach prawie nic nie
było. Zresztą człowiek miał przeświadczenie, że jak coś jest pań-
stwowe, to znaczy, że niczyje. Choć akurat złodziej to ze mnie
słabiutki. Kiedy chodziłem z nimi po te cegły, układ był taki – oni
brali, a ja musiałem dźwigać. Ale miałem stracha.
 Rok 1986, ślub z Dorotą w Gdańsku. Niewiele pamiętam,
poryczałem się jak dzidzia. Może nie widać na pierwszy
rzut oka, ale ja naprawdę jestem bardzo uczuciowy,
łatwo się wzruszam.

Ale fajnie to mieszkanie w końcu urządziliśmy, bardzo fajnie.

Jak na tamte czasy to była bajera. Rzadko kto tak miał, może
w Warszawie, bo ja wiem...
Do tego mieszkania w Słupsku nie przywiązywałem szczegól-
nej wagi. Godziłem się na to, co chciała moja partnerka. Zresztą
tak jest do dzisiaj, partnerki się tylko zmieniają (śmiech). Ja wtedy
chciałem innych rzeczy – sukcesu i kasy.
Choć może to źle, że taki jestem? Jak teraz myślę, to trochę
żałuję – ani nic nie zbieram, nic mnie nie obchodzi... Może to jest

KRÓL SŁUPSKA
próżne? Ostatnio zacząłem przynajmniej czytać książki.

Co teraz czytasz?
– Taką fajną książkę, tytułu nie pamiętam, ale jest o tym, co ko-
biety o nas myślą.

58 59
Mówiłeś, że za przejście do Słupska dostałeś od Czarnych
wartburga. Wtedy jeszcze chyba nie miałeś prawa jazdy.
To kto jeździł tym samochodem?
– Stał sobie pod blokiem, kolor taki – bo ja wiem – żółtawy, jasny.
Parę razy sobie w nim posiedziałem, ale jeździć nie jeździłem. Sprze-
dałem go, jak już postanowiliśmy z Dorotą, że uciekamy do Niemiec.

To po co ci był ten samochód, jak prawka nie miałeś?

– Sam się zastanawiałem, czy brać ten talon na wartburga. Ale
Dorota mówi: „Dają, to bierz”. No to się nie opierałem.

A jak się odnalazłeś w nowym klubie w Słupsku?

– Źle nie miałem. Niby mnie kupili, a przez cały pobyt zabokso-
wałem tylko jedną walkę w I lidze. Bo potem im już uciekłem.
Choć z drugiej strony mistrza Polski zdążyłem jeszcze w ich bar-
wach wywalczyć.
W  Słupsku prowadził nas trener Żyliński. Zajęcia były do-
bre, ale strasznie ciężkie. Może momentami nawet przesadne,
niepotrzebne, nawet na zawodowstwie nie trenowałem tak jak
wtedy w  Słupsku. Robiliśmy np. trzydzieści trzydziestek, czyli
30 sekund pracy i 30 przerwy, dwukilometrowe biegi, ciężary na
siłowni, mnóstwo zajęć z piłkami lekarskimi.
I znów – jak w Stoczniowcu – może właśnie to ci się
w karierze przydało? Kondycyjnie, przygotowaniem
fizycznym zawsze niszczyłeś rywali.
– Może tak. Przecież niektórzy nazywali mnie „Konditionswun-
der”. Bazę na pewno miałem dobrą, bo jeszcze w Gdańsku jako
młody chłopak biegałem z Przymorza na treningi do Stoczniowca,
trenowałem i z powrotem biegiem na Przymorze. A to było dzie-
więć kilometrów w jedną stronę.
Ale o Czarnych złego słowa nie powiem. To był wtedy niesa-
mowicie mocny klub, świetni zawodnicy: Jarek Margas, Sławek
Forsztek, Tomek Krupiński, Henryk Sienkiewicz. Janek Dydak
oczywiście... Na mistrzostwach Polski w 1987 roku zdobyliśmy
sześć medali. Trzy złote – Sienkiewicz, Dydak i ja... Oj, mieliśmy
ekipę. Można się nas było bać.
Jak zapamiętałeś swoje walki na tych mistrzostwach Polski?
To były dla ciebie pierwsze mistrzostwa seniorów. Czułeś, że
to duży przeskok?
– Wszystkich już znałem wcześniej, choć nie z wszystkimi jesz-
cze walczyłem. Pierwszą walkę miałem z  Piotrem Dorszem,
z nim akurat wygrałem w młodzieżówce. Potem łatwo nie było,

KRÓL SŁUPSKA
61

Mieliśmy wtedy,
w 1987 roku,
w Słupsku
świetną paczkę,
mało kto w kraju
miał szansę
z Czarnymi.
Na zdjęciu
od lewej – Heniu
Sienkiewicz,
Sławek Forsztek,
Janek Dydak,
Jarek Margas,
ja i Stasiek
Szeszko.
 wtedy polski boks naprawdę stał nieźle, to byli świetni zawod-
nicy. W mojej wadze lekkośredniej – do 71 kilogramów – musia-
łem pokonać Leszka Czarnego, Andrzeja Krysiaka. Zwłaszcza ten
pierwszy miał uderzenie... A w finale był Włodek Zgierski, prywat-
nie bardzo fajny chłopak. Taki bardzo szczupły, wysoki, strasznie
niewygodny przeciwnik. Niby najsłabszy fizycznie z nich wszyst-
kich, ale walczyło się z nim ciężko.
Zresztą on też do finału za darmo przecież nie wszedł, musiał
kilku niezłych gości obić. Miał świetną lewą, tak jak ja. Mocno nią bił.
W finale, pamiętam, bardzo pomógł mi wujek Józek Baranowski,
ten który zaprowadził mnie na pierwsze treningi do Stoczniowca...
...zaraz, zaraz, to on też przeszedł do Czarnych?
– Nie, nie. Był na mistrzostwach ze swoją ekipą z Gdańska. Ale aku-
rat podczas finału stał blisko ringu i zauważyłem, co pokazuje – że
mam zbijać jego lewą i oddawać swoją prawą. Taki zwód mi poka-
zał, a to mi bardzo podpasowało. I tylko tym tę walkę wygrałem. On
próbował trafiać, a ja jego lewą zbijałem i tylko lekko oddawałem.
I trafiałem za każdym razem. Co on mi lewy, to ja go bum.
Pamiętasz pierwszą kontuzję na ringu?
62
– To było w Słupsku, na strefowych mistrzostwach Polski, gdzie
wygrałem. To był Stanisław Szeszko chyba. Uderzył mnie tak ja-
koś łokciem.
Faul?
– Rękawicą to raczej nie rozbijesz łuku brwiowego. Tylko jak gło-
wą stukniesz albo łokciem. Niechcący to było, przecież nie mó-
wię, że specjalnie.
Szermierka na pięści? Sport dla dżentelmenów?
– A żebyście wiedzieli. To było superboksowanie. Trener by cię
chyba zabił, jakbyś zaczął bez sensu się nawalać, łapami młócić.
Jak ja widzę dziś tych zawodowców, to mnie po prostu krew
zalewa. Kiedyś, jak dałeś dupy, to trener w przerwie w narożni-
ku w ogóle wody ci nie dawał, a opierdolił tak, że sam chciałeś
uciekać. Mnie to może i nie spotkało, ale widziałem tak u in-
nych. Od trenera w narożniku to i po pysku mogłeś dostać, jak
zasłużyłeś.
W klubie mieliście sparingpartnerów? Bo klub nie zatrudniał
po dwóch w każdej kategorii?
– Nie, między sobą sparowaliśmy, byle zawodnicy z sąsiednich
kategorii byli.
Z kim boksowałeś najczęściej?
– Ja miałem Czarka Banasiaka. Oj, słuchajcie, tyle co on ode mnie
lewych zainkasował, to złotówek w  kieszeni w  życiu nie miał
(śmiech). Czarek był mańkut, wyższa waga. Silny, silniejszy ode
mnie, ale technicznie surowy.
Z mańkutami podobno ciężej się walczy?
– Niby jest taka zasada, ale ja akurat uwielbiałem z takimi się bić.
Normalnie z mańkutem wygrywa się prawą ręką. A ja wygrywa-
łem lewą. Richarda Halla np. tak pokonałem, Paula Carlo. Gracia-
KRÓL SŁUPSKA
no Rocchigiani też był mańkutem...
Ale w samym Słupsku za dużo to nie powalczyłeś?
– Zaraz po podpisaniu umowy zadebiutowałem w Słupsku w re-
prezentacji Polski, w meczu z Anglią. Później z większych turnie-
jów był taki w Norwegii, mistrzostwa Polski, jedna walka w lidze
63
i uciekłem.
To po co właściwie byłeś potrzebny Czarnym, dlaczego tak
o ciebie walczyli?
– A skąd ja mogę wiedzieć? Nie interesowało mnie to. Wziąłem
kasę i cześć. Choć przy ucieczce do Niemiec niewiele mi z tej kasy
zostało. Złotówki trzeba było zamienić na dolary. Przed wyjaz-
dem miałem odłożone 4,5 miliona złotych, a dolar chodził wtedy
po 1,5 tysiąca. No to ile mi tych dolarów zostało? 3 tysiące. Z tym
wyjeżdżałem na Zachód. I jeszcze z jedną torbą.
Choć w Polsce to było wtedy oczywiście dużo pieniędzy, a my
żyliśmy jak królowie – oczywiście na standardy Polski ludowej.
Dorota jeździła wtedy do Rembertowa kupować sobie futro
z lisów, które kosztowało tyle, co trzy małe fiaty. Pieniądze trzy-
maliśmy w domu w szafie, upychaliśmy je na taką specjalną pół-
kę, zamiast ciuchów.
W Słupsku wszyscy mnie znali, lubili i szanowali. Słuchajcie,
kiedyś Dorocie ukradli taki piękny sweter, który przywiozłem jej

z Niemiec. Normalnie wzięli z linki, jak wisiał po praniu na balko-
nie, a mieszkaliśmy na parterze. O żeż ty, idę do miasta. Popyta-
łem w jednym miejscu, popytałem w drugim i ktoś mi poradził,
żebym poszedł szukać do takich jednych Cyganów. No to posze-
dłem. Wchodzę na podwórko, w rogu jakieś ognisko się pali. Sta-
nąłem przed takimi starymi drewnianymi drzwiami. Nie pukałem.
Wszedłem z kopa, spektakularnie. A byłem zupełnie sam, ich tak
kilku chłopa. „Gdzie jest mój sweter” – pytam. Ostra wymiana
zdań, kilka gróźb, ale od razu widziałem, że się boją. I znalazł się
ten sweter. Zresztą potem Cyganie strasznie mnie zawsze kocha-
li, na całym świecie. Wielu z nich było moimi kibicami.
Mój debiut w kadrze, mecz Polska – Anglia w 1986 roku.
Mieli jakiś specjalny powód?
– Nie wiem. Oni są żądni sukcesu, ja też. Ale w sumie to sympa-
tyczni ludzie. Od tamtej historii z tym swetrem już nic nam z linek
balkonowych nie zginęło.
W Słupsku mieliście pieniądze, ale w sklepach nic nie można
było kupić.
– Oj tam, można było, ale „po układzie”. Mnie panie sklepowe
szynkę, pomarańcze czy banany same do domu przynosiły. I jesz-
KRÓL SŁUPSKA
cze Dorocie pomagały gotować. Takie fanki.
Żyć nie umierać.
– Najgorzej – wyobraźcie sobie – jak ludzie w autobusie chcieli
ustąpić mi miejsca. Nawet dużo starsi ode mnie. Głupio mi było,
nigdy nie siadałem. Ale drużyna bokserska w Słupsku była na ab-
65
solutnym topie, hala pękała zawsze w szwach. Ulubieńcami mia-
sta byliśmy.
Mieliście co robić w małym, w porównaniu z Gdańskiem,
mieście?
– Nie za bardzo był wybór, ale na dyskoteki się chodziło. Była
taka dyskoteka w centrum miasta, naprzeciwko ratusza, Metro
się nazywała. Miałem tam jednego razu małą walkę z takim by-
kiem. Akurat dostałem z Alki nowe buty, piękne – skoki, z obca-
sami. Zrobili mi je na zamówienie. I w tych nowych butach wy-
brałem się do Metra, a tam do mnie taki chłop wyskoczył. Chyba
na bramce stał, nie pamiętam już dobrze. Walczyliśmy trochę,
skakaliśmy do siebie, aż w końcu mu sił zabrakło. No to mu przy-
łożyłem, dołożyłem parę kopów, żeby więcej nie przyszło mu do
głowy startować, ale buty miałem do wyrzucenia.
O co wam poszło?
– Nie wiem. Chyba chciał się sprawdzić.
 Często się tak zdarzało?
– Nie. Unikaliśmy – my, bokserzy – takich sytuacji, wyskakiwania
„na solo”. Baliśmy się, bo wiecie – to jest niebezpieczne, można
było kogoś zabić. Raz mieliśmy mocną awanturę w zajeździe, przy
drodze ze Słupska na Szczecin. Byliśmy akurat całym zespołem,
ostra jatka się zrobiła. Ale naprawdę na co dzień staraliśmy się
unikać takich sytuacji. I pamiętajcie – nigdy nie było tak, że dostał
ktoś niewinny albo słaby. Tylko tacy, którzy zasłużyli.
Słupsk to małe miasto. Pewnie prezes wiedział, gdzie
chodzicie, co robicie, z kim się spotykacie?
– Dokładnie. Po tej akcji w zajeździe zamknęli mnie na dołek.
Akurat wtedy byłem już w wojsku, ale ubrany po cywilnemu
przyjechałem do Słupska na przepustkę. No i jak awantura się
zrobiła i milicja przyjechała, to wszyscy się wywinęli, a ja tra-
fiłem za kraty. Pech. Wkurzony byłem strasznie i do tego tak
głodny, że do dziś pamiętam. Nagle drzwi celi się otwierają,
a w nich stoi prezes: „Wychodź!”. Wyciągnął mnie, ale następ-
nego dnia zawołał do gabinetu w klubie i chciał mi wlepić karę.
Poszedłem do niego po treningu, prosto spod prysznica, tylko
w ręczniku. A on mi mówi, że będę musiał zapłacić kilkanaście
66
tysięcy kary i że mam jeszcze podpisać dokument, że przyjmuję
to do wiadomości i się zgadzam. Wziąłem ten papier, więc mu-
siałem puścić ręcznik i mówię: „Co to jest, cyrograf?!”. Stałem
tak na golasa, a nasz prezes czerwony cały, nie wiedział, gdzie
oczy podziać.
Podpisałeś wtedy tę karę?
– Nie. Prezes się speszył, kiedy ściągnąłem ręcznik, więc się od-
wróciłem i wyszedłem. Nie wracał do tematu.
Nie nudziło się wam z Dorotą w Słupsku?
– Super było, kochaliśmy się. Długo nie było kłopotów, jak to
w  młodym małżeństwie, zwłaszcza jak kasa jest na wszystko,
o czym się pomyśli. Dopiero po pewnym czasie Dorota uznała, że
jednak jej się nudzi, że chce wrócić do Gdańska. Pamiętajcie, że ja
niemal cały czas na różnych obozach byłem, w domu byłem go-
ściem. Ale wtedy, jak wróciła do Gdańska, mocno się pogubiłem.
Na baby ostro zacząłem łazić, fikać.
Dorota mnie zostawiła, że niby z nami koniec. A z Michałkiem
i tak mieszkali już w Gdańsku.
Urwałeś się ze smyczy, jak to mówią.
– No wiecie, inaczej jest, jak się do domu wraca. Takiego domu
z całą rodziną, to jasne. Ja też zawsze z chęcią wracałem, na tych
wszystkich zgrupowaniach, na których spędzałem wiele miesięcy
w roku, bardzo tęskniłem. Kochałem bardzo Michała... Masz – ko-
chałem. Cały czas go bardzo kocham. On był moim pierwszym
dzieckiem, uwielbiałem się z nim bawić. Karmiłem go, przebiera-
łem. W sumie w tamtych czasach nie było za wiele innych zajęć.
Dziecko było moim największym szczęściem. Zakochany w nim
po prostu byłem. Cały mój świat.
Dzisiaj jest inaczej, dzisiaj mamy więcej bodźców, życie ja-
koś szybciej płynie, bardziej powierzchownie. Bardzo kocham
KRÓL SŁUPSKA
swoje dzieci. Dziś też jest tak, że tęsknię za Nelką czy za Daru-
siem, żeby ich zobaczyć, przytulić. Ale wiecie, są też i inne za-
jęcia, nie? Wtedy w Słupsku to wszystko było dla mnie nowe.
I wyjątkowe.
Wstawałeś w nocy do Michałka?
67
– Pewnie. Myłem, karmiłem, przewijałem. Full serwis.
Jak się Michał rodził, to ja byłem akurat w wojsku w Koszali-
nie i nie dali mi przepustki z tej okazji. Zacząłem się awanturo-
wać, aż w końcu po kilku dniach dostałem zgodę na odwiedziny
w domu. Ale jak dotarłem do Gdańska, Dorota wyszła już ze szpi-
tala. Była z małym u teściów.
Pamiętam, jak wszedłem do nich – łóżeczko, a tam Michał taki
czarny leży – taki czarny łepek miał. Wtedy byłem bardziej od-
ważny – brałem na ręce, zmieniałem pieluchę. A dziś... Biorę tę
naszą małą Nelkę na ręce, czy jeszcze niedawno Darka i – dzieci
dziś wydają mi się takie bardziej delikatne. Nie potrafię już tego
robić co kiedyś, boję się. Jak sobie przypomnę, jak Michałka albo
Nicolasa podrzucałem albo na jednej ręce wysoko w górze trzy-
małem... Dzisiaj boję się na samą myśl, co się wtedy mogło przez
przypadek wydarzyć...
Wasz związek z Dorotą był bardzo dynamiczny, dużo się
działo. Kłóciliście się, godziliście, znowu kłóciliście.
 – Kochaliśmy się, ale to było tak – z sobą nie mogliśmy i bez sie-
bie też nie. Poza tym mieliśmy dzieci, i to w bardzo młodym wie-
ku, co było piękne, fajne, ale też nie do końca odpowiedzialne.
Choć teraz i tak bym nie chciał, żeby było inaczej – mam z Dorotą
dwóch pięknych, wspaniałych synów i nie wyobrażam sobie, żeby
ich nie było.
To nie był sztuczny związek, na pokaz. Byliśmy ze sobą z mi-
łości, z serca, byliśmy sobie oddani, zakochani. Nikomu nie przy-
szłoby wtedy nawet do głowy, że kiedyś Dorota może chcieć mnie
tak wypompować finansowo.
O tym jeszcze porozmawiamy. Z Dorotą psuło się najczęściej
wtedy, kiedy nie było pieniędzy.
– To standard – jak nie ma kasy, to jest źle. Dorota znikała, a wia-
domo – jak samiec jest sam, to idzie na polowanie. Co innego,
jakby kobieta była w domu.
Tak było np. w Słupsku, kiedy Dorota się znudziła i w pewnym
momencie po prostu wyjechała. Jak teraz o tym myślę, to nawet
się jej nie dziwię – to było miasto z czterema domami i dwiema
ulicami. Ja trenowałem, sporo wyjeżdżałem na zgrupowania,
a Dorota w końcu wzięła dziecko i wróciła do Gdańska. Zostałem
68
sam, a wtedy kozioł beczał. Choć z tą Wiolą to było nawet sym-
patycznie.
Z jaką znowu Wiolą?
– Bardzo fajna dziewczyna, mieszka teraz w Berlinie, dużo ode
mnie nie chciała. To były luźne spotkania – raz się spotykaliśmy,
potem nie, nikt nie miał pretensji. Spotkałem się z nią jeszcze po-
tem, właśnie u niej w Berlinie, przed walką z Richardem Hallem.
Wtedy – po latach – też się przespaliśmy, w hotelowym pokoju,
tak jakoś wyszło. To było nieporządne, tak pięć dni przed walką.
Nigdy tego wcześniej nie robiłem, ale Wiolka to taka przesympa-
tyczna, kochana dziewczyna.
Dlaczego trafiłeś do wojska?
– Normalnie, ponieważ skończyłem szkołę, to trzeba było iść
do wojska. Takie były wtedy zasady – pobór był obowiązkowy.
W Warszawie chciała mnie Legia, chciała mnie Gwardia. Pierw-
szy klub był klubem wojskowym, drugi milicyjnym, w obu można
było „odsłużyć wojsko”, wielu sportowców tak właśnie robiło,
startując w barwach tych klubów podczas odbywania zasadni-
czej służby. Oba podchody „pode mnie” robiły zresztą już wte-
dy, gdy byłem w Stoczniowcu. Ale nie chciałem do nich jechać,
skorzystałem więc z tego, że gdy zgłaszałeś się na ochotnika, to
miałeś prawo wyboru jednostki. Zgłosiliśmy się więc do Wojsk
Ochrony Pogranicza, do Koszalina. Ja, Dydak, Gmiński i Banasiak,
czyli cała czwórka, która dzięki transferom trafiła wcześniej do
klubu ze Słupska. Poszliśmy akurat tam, bo prezes Boratyński
znał pułkownika Kuśmidera, który rządził tym całym WOP. Tam
wszystko miało już być poukładane.
Wojsko było niby załatwione „po układzie”, mieliśmy tam za dłu-
go nie siedzieć, ale i tak siedzieliśmy. Najpierw do przysięgi, a po-
tem się okazało, że Legia i Gwardia jednak z nas nie zrezygnowały.
Ich działacze zaczęli pociągać za sznurki, oparło się to podob-
KRÓL SŁUPSKA
no o samych ministrów. Na chwilę trafiliśmy jeszcze do jednostki
w Ustce, potem do Lęborka, aż w końcu wzięli nas do Warszawy,
do Jednostek Nadwiślańskich. Tam przez pięćdziesiąt jeden dni
próbowali nas złamać i  skaperować do Legii albo Gwardii. Bo
z jednostki do jednostki to mogli nas przerzucać, ale żeby kazać
nam walczyć w takim a nie innym klubie, to już nie. Teoretycznie
69
groziło nam, że przez dwa lata – tyle trwała wtedy obowiązkowa
służba wojskowa – nie powąchamy rękawic i ringu. Ale my mówili-
śmy: „Nigdzie nie przejdziemy”.
Byliśmy twardzi, tym bardziej że prezes ze Słupska co chwi-
la nam kasę przywoził. Żebyśmy tylko do Legii albo Gwardii nie
przechodzili, a on nam w końcu załatwi przeniesienie bliżej Słup-
ska. I żebyśmy mogli trenować. Chyba z 800 tysięcy wtedy od nie-
go wyciągnąłem.
Gdyby nie ta kasa, to pewnie bym pękł. Bo ja słaby byłem
–  myślałem: żona, dziecko, że co ja będę w tym Słupsku robił, jak
tu mi takie rzeczy proponują. Było mi najtrudniej, bo jako jedyny
z chłopaków myślałem nie tylko o sobie, ale i rodzinie.
Jak was próbowali złamać?
– To kocówy próbowali robić, to nas wodą oblali albo wodę nam
do łóżka wlali. Jakieś musztry urządzali, regularne sprzątania.
Nawet w nocy. Zawsze po różnych nalotach w Warszawie pod-
suwali nam papiery – akces do Legii albo Gwardii. Ale my się
 zaparliśmy: ni chuchu, nic nie podpiszemy. Któregoś dnia to ich
nawet w konia zrobiliśmy. Zadeklarowaliśmy, że jak nam dadzą
przepustkę, to pojedziemy do domów, przemyślimy sprawę
i może coś podpiszemy po powrocie. Zgodzili się. A jak wrócili-
śmy, to im powiedzieliśmy, że jednak nie, dziękujemy.
W międzyczasie moja mama i Dorota pisały pisma do Kiszcza-
ka i Jaruzelskiego, żeby mnie w końcu puścili z tej Warszawy, że
nie mogą mnie zmuszać, bo ja mam rodzinę.
W końcu widocznie sprawa zaczęła im śmierdzieć albo ktoś
znalazł odpowiednie dojście. W każdym razie cofnęli nas do Ko-
szalina. Ale myśmy się wtedy nawalili na Dworcu Centralnym.
Pamiętam, że z zapaśnikami Legii wtedy pobalowaliśmy. Kiedy
dojechaliśmy do Koszalina, to musieli nas przemycać do jednost-
ki, bo my mundury mieliśmy porozdzierane, pomalowane jakoś.
Ledwo na nogach staliśmy.
Zresztą mało brakowało, żebyśmy w  Warszawie do tego
pociągu nie wsiedli. Ledwo na oczy widzieliśmy. Pamiętam, że
tym samym pociągiem jechali inni żołnierze, kaprale jacyś, i nas
prowokowali: „Co, kurwa, koty?!”. No to jednemu wtrzepałem.
Wybranemu, tak dla przykładu. I reszta od razu uciekła. Potem
wchodzę do kibla, a tam plutonowy siedzi. „Plutek, wypierdalaj”
70
– mówię. „Co, jak, żołnierzu?!” – zaczął wrzeszczeć. „Spierdalaj,
ale już”. Co z tego, że to był zawodowy żołnierz i to rangą wyższy.
Poszedł sobie.
Straszny łobuz wtedy byłem, oj, dużo się biłem.
W wojsku to miałem dziesiątki walk, dosłownie. Co chwilę się
biłem.
A o co były te bójki?
– Jak to o co? Idę na przykład po schodach, dopiero co skończy-
łem czyścić buty. Bo choć w wojsku za wiele nie robiłem, to aku-
rat buty mogłem wyczyścić, OK. A tu mi nagle na tych schodach
jakiś kapral wyrywa buty i zrzuca z powrotem na dół. No to zsze-
dłem po nie, wróciłem do góry i od razu – lufa! Oberwał w łeb
i miałem z nim spokój.
Albo leżę sobie na łóżku, a tu przychodzi plutonowy – pamię-
tam, że Adaś miał na imię – każe mi wstać i bez powodu roz-
wala całe łóżko. Że niby źle pościelone było. No to też od razu
oberwał. Chociaż nie – za pierwszym razem spytałem: „Kufel
– bo taką miał ksywę – o co ci chodzi, jestem zmęczony, odejdź”.
I uczciwie ostrzegłem go, ale on dalej na mnie krzyczał: „Kurwa,
wstawać, ścielić, kocie jeden!”, to przecież sam się prosił. Zwłasz-
cza że chłopacy patrzyli.
W wojsku był taki moment, że codziennie miałem walkę. Ilu ja
tam ludziom wtrzepałem... Wszystkich tłukłem.
Spotkały cię za to jakieś konsekwencje?
– Gdzie tam. Dostawaliśmy jakieś ochrzany od kapitana, ale ogól-
nie nic się nie działo. Byliśmy chronieni jako bokserzy. Dużo mo-
głem, bo szefem jednostki w Koszalinie był ten Kuśmider, poukła-
dany z Boratyńskim, prezesem naszego klubu. Nic mi nie mogli
zrobić i dobrze o tym wiedziałem.
Czyli po tym pierwszym numerze z butami już nikt inny
KRÓL SŁUPSKA
ze schodów ich zrzucać nie próbował?
– Pewnie, że nie. Kto by chciał z takim wariatem jak ja zaczynać.
W ogóle w wojsku nie mieli ze mną łatwo.
Kiedyś na poligonie porucznik zaczął rozkazywać: „Żołnie-
rze, czołganie przez pełzanie”. I takie tam. „Weź pan, panie,
daj pan spokój” – mówię. „Jaki panie, chyba poruczniku? Jaki
71
panie?!”– wrzeszczał na mnie. A ja spokojnie: „Panie, daj pan
spokój”.
I jak było czołganie, to siedziałem sobie najczęściej z boku
albo nawet leżałem i piłem browary. Zły tylko byłem, bo za mnie
próbowali się odegrać na innych. „Ponieważ Michalczewski nie
chce się czołgać, to wy będziecie się czołgać więcej, za niego”.
I chłopaki wtedy wołali: „No chodź, Darek, daj spokój”. Ale na to
się nie dawałem naciągać. „Też się nie czołgajcie, kto wam każe.
Siadaj z boku i pij piwo, a nie się tam brudzisz, jeszcze w tym
zimnie”.
Był taki strasznie zimny dzień, a mnie na wartę dali. Przechla-
pane, śnieg pada cały czas. Giwerę położyłem sobie koło tej budy
dla strażnika, aż tu nagle idzie przełożony. Wtedy trzeba było mó-
wić mniej więcej tak: „Stój, kto idzie”, i dalej jakaś formułka wyku-
ta na pamięć. Ale nie ja. Co się będę wygłupiał. Podeszli do mnie:
„Żołnierzu, dlaczego nie było komendy zapytania?”. „A po co ja
mam się drzeć, przecież widzę, że to wy idziecie. Daj pan spokój,
panie...”. „Żołnierzu, jaki panie?! Obywatelu! I gdzie jest broń?!”.
 „No tu leży, przecież zimno jest, nie będę jeszcze tej broni dźwi-
gał”. Krew ich zawsze zalewała.
Za to najlepiej ze wszystkich maszerowałem, zawsze szedłem
pierwszy z prawej. Nawet mnie jako wzór stawiali. „Michalczew-
ski, pokaż, jak się maszeruje”. Wychodziłem, pokazywałem – „wi-
dzicie, robić tak jak Michalczewski”.
Po pewnym czasie zawodowi przestali już nawet zaglądać do
naszej sali w koszarach. Już im się odechciało, po prostu się bali.
Ale i dobrze im tak. Przecież te zasady były bez sensu, a ci
wszyscy kaprale często ze zwykłej złośliwości próbowali się na-
przykrzać. Weźcie takie prysznice. Pod prysznic często chodzi-
liśmy we czwórkę – ja, Gmiński, Dydak i Banasiak. Jak ja pilno-
wałem, to wody nigdy nikomu nie zakręcili. Nigdy. A jak oni we
trójkę pilnowali, a ja się kąpałem, to wodę ze trzy razy zakręci-
li. Aż dziwne, że po pierwszym nie przestali, bo od razu waliłem
w łeb. I jeszcze z kopa. Tak, żeby bolało, żeby następnym razem
takie głupie pomysły do głowy mu nie przychodziły. Pewnie nikt
się potem z nich nie chciał przyznać, że oberwał od kota, dlatego
następni zakręcali ciepłą wodę.
Te walki w wojsku to się mi też przydały. Bo jak nas w końcu
wypuścili do rezerwy, to z marszu pojechaliśmy z Jankiem Dyda-
72
kiem na mistrzostwa Polski. I właściwie bez treningu wygraliśmy
te mistrzostwa – i Janek, i ja.
Mówiłeś, że alkoholu wam w wojsku nie brakowało. Jak go
przemycaliście do jednostki?
– Żadnego problemu nie było. Żadnego. Mieliśmy kasę, to nie
mieliśmy kłopotów, proste. Wystarczyło przekupić kaprala. Ci
starzy mieli więcej możliwości, żeby wyjść z jednostki i przynieść
wódę. Pieniędzy mieliśmy jak lodu, chętnych do pomocy nie bra-
kowało. Wszystkich mogłem upić, całą jednostkę. Nie pamiętam,
żeby ktoś odmawiał.
To jak dawałeś radę sportowo? Przecież nie powiesz nam, że
te imprezy dało się pogodzić ze „sportowym trybem życia”.
– Zaraz, zaraz, wyjaśnijmy to sobie. Jak był czas na balety,
to były balety. Ale jak trzeba było trenować, to ja tak zawsze
­zapieprzałem, że nie było zmiłuj. Słuchajcie, my wtedy ­byliśmy
po osiem miesięcy w  roku na obozach, zgrupowaniach.
Można było się fizycznie przygotować. A  na obozach raczej
się nie piło. Może z raz na cztery obozy zdarzało mi się pójść
w ­t ango. Ale to naprawdę od wielkiego dzwonu. No i potem
znowu praca.
A  jak między treningami się poszło na piwo czy dwa, to
przecież nic nie znaczyło, nie? Zrozumcie, kochałem ten sport
i chciałem sukcesu. Byłem żądny zwycięstw. Wiedziałem, że
jak przesadzę z  imprezami, to się nie wybiję... Później, już
podczas kariery zawodowej, było tak: po walce obowiązkowo
była balanga – dwa, trzy, cztery dni. Ale potem znowu do ro-
boty. Od tych balang wprawdzie bliżej do sukcesu nigdy nie
miałem, ale... takie imprezy to też była dla mnie wielka moty-
wacja. Ciężko pracowałeś tygodniami przed walką, żeby od-
nieść sukces, zarobić kolejne pieniądze. A po co ci pieniądze?
Żeby móc się później zabawić. Po co ci sukces, jak go potem
KRÓL SŁUPSKA
nie możesz opić?
O Słupsku nie zapomniałeś? Sentyment chyba pozostał?
– No pewnie, często tam bywam i zawsze chętnie. Z byłym pre-
zydentem Maciejem Kobylińskim jesteśmy kolegami, odwie-
dzamy się. Z prezydentem Biedroniem też miałem kontakt, po-
73
gadaliśmy chwilę. Być może będę mógł jakoś pomóc. Planów
konkretnych nie ma, w każdym razie bardzo chcę. No i tam Ja-
nek Dydak ciągle mieszka, Czarek Banasiak, Jarek Margas, Edek
Misiak, Jacek Gmiński, cała ta stara gwardia z Czarnych. Chło-
paki pokończyli kariery i już tam zostali. Dzwonimy do siebie,
odwiedzam ich czasami.
Już przechodząc do Czarnych, byłeś kadrowiczem.
A kadrę mieliśmy bardzo silną w drugiej połowie lat
osiemdziesiątych. Na olimpiadzie w Seulu w 1988 roku, kilka
miesięcy po twojej ucieczce, medale – wszyscy brązowe
– zdobyli Dydak, Petrich, Gołota i Zarenkiewicz.
– A jeszcze Krzysiek Kosedowski boksował, Raubo...
Jak wam się układało w kadrze?
– Super. Naprawdę dobrze się rozumieliśmy. Byli starsi – Petrich,
Zarenkiewicz, Łakomiec, no i my – takie młode wilki: Dydak, Go-
łota, ja...
 Ta kadra
juniorów
młodszych
naprawdę
obfitowała
w duże talenty.
W górnym
rzędzie, piąty
od lewej, stoi
Andrzej Gołota.
Ja siedzę
w pierwszym
rzędzie, drugi
z prawej.
Cetniewo, 1984.

KRÓL SŁUPSKA
75

I dogadywaliście się z tą starą gwardią?
– Tam nikt nie miał prawa do nikogo fikać. Wszyscy byliśmy zży-
ci. OK, może się zdarzało, że ktoś się z kimś nie lubił, ale bez
ekscesów. Ci starsi zresztą widzieli, że tacy jak Janek Dydak czy
ja swoje umiemy, jesteśmy już dobrymi pięściarzami, a pewnie
będziemy jeszcze lepsi, więc pozwalali nam na trochę więcej
– swobodnie z nimi gadać, powygłupiać się wspólnie. Ale hierar-
chia była zawsze. Nikt tam z młodych nie mógł „wyskoczyć” do
starszyzny, obrazić kogoś. To było nie do pomyślenia. Inne czasy,
mówię wam.
W latach osiemdziesiątych nasi sportowcy często narzekali
na sprawy organizacyjne: słabe ośrodki szkoleniowe, brak
sprzętu...
– Wszystkiego brakowało, wszystkiego było za mało. Albo... za
małe. Poważnie mówię, jak już sprzęt przychodził od producenta,
to musiałeś uważać, żeby ci dobrą numerację dali. Mnie to nigdy
nie spotkało, ale byli tacy, co potem chodzili w za małych albo
za dużych dresach (śmiech). Tragedia. W Niemczech to już było
co innego. W klubie, w reprezentacji oni nas tym sprzętem wręcz
zasypywali. Butów ile chcesz, tak samo z dresami.
 Rozumiemy, że jako sportowcy mieliście powodzenie
u dziewczyn?
– No tak, problemu nie było, co tu ukrywać. W  Cetniewie czy
w Zakopanem – tam najczęściej mieliśmy obozy, zgrupowania
– recepcjonistki na przykład nas dobrze znały. Chętne dziewczy-
ny były, to i do różnych rzeczy dochodziło. Z nami na obozach
były i inne dziewczyny, sportsmenki. Kiedyś obozy były długie,
dziewczyny wyposzczone... Siatkarki, piłkarki ręczne, lekkoatletki,
judoczki... O, judoczki to były fajne dziewczyny.
Ale też miejscowych było dużo. I w Cetniewie, i w Zakopanem.
Na dyskotekach lgnęły. W kawiarni tylko czekały, żeby zagadać...
Szukać to nigdy nie trzeba było (śmiech). I dobrze, bo prze-
cież treningi naprawdę były ciężkie, to i sił potem nie było na
szukanie. Potrafiliśmy mieć nawet cztery razy treningi w ciągu
dnia. Masakra. Jako zawodowiec trenowałem dwa razy dziennie
– dwie godziny i półtorej. I to naprawdę wystarczało, żeby formę
zbudować.
Pamiętasz pierwsze wyjazdy na Zachód?
– Pierwszy raz byłem na Węgrzech, czyli jeszcze nie taki Zachód.
Ale już tam wszystko wyglądało inaczej niż u nas. Bo u nas nic
76
nie było. A jak w końcu wylądowaliśmy w takim Frankfurcie... To
lotnisko! Potem te sklepy, te wystawy, uliczki udekorowane, bo
akurat było przed świętami. Wszędzie pełno bajerów, wszystko
ci się podoba, wszystko byś chciał. Dla mnie to był kosmos.
Albo weźmy nasze walki. Tam wszystko było na kolorowo, tur-
nieje miały piękną oprawę, pełno świateł. A u nas wszystko było
wtedy czarno-białe.
Handlowałeś na takich wyjazdach?
– Wszyscy handlowali. Wiadomo było, co się do Niemiec wozi
– bursztyn, wódkę i lisy. Wszystko było zawsze nagrane, ktoś już
czekał na towar, chwilę pohandlowałeś i było po sprawie. Zwłasz-
cza wóda szła momentalnie, zresztą nie tylko u Niemców. Kiedyś
wzięliśmy trochę butelek do Norwegii – ci to się dopiero na to
rzucili. Bo tam wóda strasznie droga była, zresztą teraz też jest.
Wtedy kupowaliśmy ją u nas, załóżmy, za 10 złotych, a w Norwe-
gii sprzedawaliśmy za 100. I oni byli jeszcze szczęśliwi, że mają
wódkę tak tanio.
Złapali was kiedyś na przemycie?
– Jako sportowcy, jako reprezentacja byliśmy faworyzowani i aż
tak nas nie trzepali.
Wszystko było tam takie kolorowe?
– Jedno pamiętam nieprzyjemne zdarzenie. Policja przyjechała do
sklepu, w którym byliśmy. No tak, ale chłopaki za dużo nakradli.
?
– Obsługa pewnie wezwała policję, bo skąd by się tam wzięli?
Pewnie sprzedawcy przyuważyli.
Ty też kradłeś?
– Nie potrafiłem. Raz jeden wyniosłem slipki ze sklepu. Takie faj-
ne, eleganckie, niebieskie. Długo je potem nosiłem. Przynajmniej
KRÓL SŁUPSKA
coś z tego miałem, bo tyle się wtedy strachu najadłem... Cykora
miałem strasznego, akurat w tym nie jestem kozakiem. Byłem
przekonany, że wszyscy na mnie patrzą. Co innego koledzy. Pa-
kowali wszystko, co im się do ręki przykleiło. Dosłownie wszyst-
ko. Kiedyś jeden zapakował sobie w kozaki dziecięce śpiochy. Nie
wiem, po co mu to było, ale wziął. A kiedy szukał innych „fantów”,
77
to te śpiochy mu z buta wystawały. Ciągał je tak za sobą po skle-
pie i chodził jak panisko. Ja to widzę i mówię: „Rudy, co ty robisz,
weź to schowaj”. W imię Ojca i Syna... Masakra jakaś.
Wtedy pewnie można by za te wszystkie wyniesione rzeczy za-
płacić – ale po co? Przecież nie trzeba było. Nikt niczego nie pil-
nował, przy kasie się czasem długo czekało, zanim ktoś podszedł
i pozwolił ci łaskawie zapłacić. No to niektórzy nie czekali.
Jaka atmosfera panowała na takich wyjazdach? Sportowa?
– Oczywiście zdarzało się, że ktoś się napił, ale rzadko. A poza
tym nie każdy potrafił się z tym ukryć. Pamiętam apel na koniec
obozu – wieczór, pożegnanie. „Dobra, panowie, dzięki za pracę,
jutro się rozjeżdżamy. Czy są jakieś pytania?”. A tu jeden z napi-
tych chłopaków się wychyla i mówi totalnym bełkotem: „Nie mam
pytań”. No to go od razu namierzyli. Gdyby się nie odzywał, to
miałby spokój.
My tam raczej nie chlaliśmy – ja, Janek Dydak, Gołota. Go-
łota tylko czasami znikał, szedł gdzieś w  miasto po nocach,
 chodził swoimi ścieżkami, gdzieś tam się bujał, nie wiadomo
gdzie. Nie wiem, czy pił. Zresztą na zgrupowaniach, nie tylko za-
granicznych, to pili najczęściej starzy i tacy mniej utalentowani.
Dla nas najważniejszy był trening i praca.
Mnie się tylko raz zdarzyło – w Cetniewie się nawaliłem. Aha,
i jeszcze raz w Wiśle.
Z kim się najbliżej trzymałeś?
– Z Jankiem Dydakiem, Darkiem Kosedowskim, Grześkiem Jabłoń-
skim. Taką paczkę mieliśmy. Byliśmy młodzi, trzymaliśmy się ra-
zem, a osobną grupę stanowili starsi – Petrich, Łakomiec i ta cała
gwardia. Oni się cieszyli, że jesteśmy. Byliśmy dla nich konkuren-
cją, ale i wartościowymi rywalami w sparingach, potrafiliśmy się
postawić. Zresztą oni chyba też już czuli, że pociąg im ucieka, bo
my idziemy. Dlatego dobrze z nami trzymali.
My z kolei mieliśmy dla nich szacunek, czuliśmy respekt. Nigdy
nikt nie powiedział, nawet żartem, czegoś głupiego w kierunku
starszego kolegi.
A z Gołotą byliście kolegami?
– Respektowaliśmy się. On był Warszawka, a ja ­byłem zawsze
78
łącznikiem pomiędzy Warszawą a  chłopakami z  małych mia-
steczek – z Chełmna czy Brodnicy. I broniłem tych teoretycznie
słabszych, mniejszych, bo ci z Warszawy – z Legii czy Gwardii
– to wyżej srali, niż dupy mieli. To oni mieli modniejsze stroje,
byli z Warszawy i wydawało im się, że wszystko mogą. A ja się
stawiałem. Mówiłem do Heńka Zatyki: „Co ty myślisz, że jak ci
gacie w dupę wchodzą, to małych możesz ścigać?”. Jaja też sobie
robiliśmy np. z Darka Snarskiego. Chłopak się jąkał. Kiedyś na
przykład – sam to wspomina – kazałem mu kamienie do buzi
włożyć, że to mu niby pomoże. On uwierzył i tak chodził z tymi
kamieniami. A na jednym z obozów przegrał ze mną w pokera
wszystko, co miał – całe pieniądze i cały sprzęt.
Podobno kiedyś z Gołotą niemal się pobiliście?
– To było na zgrupowaniu, kiedy wszedł do nas do pokoju z pa-
pierosem. „Wypierdalaj stąd z tą fajką” – mówię do niego. I wte-
dy on zaczął kozaczyć. Wymieniliśmy dwa ostrzejsze zdania
i nagle mnie złapał od tyłu. To go wtedy tyłem głowy walnąłem.
I na tym się właściwie skończyło, sczepiliśmy się, ale tylko kró-
ciutko, bo chłopaki doskoczyli – Banasiak i Janek Dydak – i nas
rozdzielili.
Potem nawet do tego nie wracaliśmy, bo my każdego dnia
naprawdę respektowaliśmy się nawzajem – przecież to my
najlepiej boksowaliśmy, byliśmy najlepsi na treningach, w bie-
gach itd.
Po latach Gołota wyzwał cię na pojedynek. Po swojej
zwycięskiej walce z Brianem Nixem powiedział, że z tobą
to może walczyć nawet na Kamczatce.
– Nie na Kamczatce, tylko na Ka-ka-ka-kamczatce – tak się dziś
chłop zacina. Siedziałem wtedy w telewizji, byłem ekspertem, ale
nawet tego nie komentowałem, bo po co. Ja już wtedy nie bokso-
wałem, uśmiechnąłem się tylko po nosem, bo to było tylko takie
KRÓL SŁUPSKA
gadanie. Nie brałem tego poważnie pod uwagę, odpowiedziałem
chyba tylko, że nie walczę z dwudziestym czy trzydziestym za-
wodnikiem w rankingu i żeby w ogóle móc stanąć ze mną do rin-
gu, trzeba się trochę postarać, wypracować pozycję i powspinać
się w rankingach. Bo pewnie, że każdy chciałby ze mną walczyć,
ale nie każdy może.
79
Gołota miał talent?
– Na pewno, olbrzymi. Był bardzo szybki, dynamiczny. Zawsze
świetnie przygotowany fizycznie, dobrze biegał w górach, na
długie dystanse, ale był też najlepszy na setkę, dobrze grał
w koszykówkę. Był wszechstronny. To on został mistrzem Eu-
ropy z Kopenhagi, jedyny wśród nas, ja zdobyłem tam brąz,
i to on był taką naszą ozdobą, zwłaszcza że boksował w wadze
ciężkiej.
Gołota miał ogromny potencjał, powiem nawet, że to był
talent stulecia. Tylko psychicznie był za słaby, tak jego kole-
dzy z klubu twierdzili, którzy go dobrze znali i często widzieli
przed walkami. I to od małego – zawsze taki sztywny, paniko-
wał i bał się przed wejściem do ringu, chodził w kółko, strasz-
nie się spinał. Po prostu nie miał odpowiedniej psychiki, a to
jest przecież najważniejsze. W każdej dziedzinie życia głowa
jest najważniejsza, nie tylko w sporcie. A Andrzej akurat tej
„zimnej głowy” nie miał.
Czyli te późniejsze ucieczki z ringu cię nie zdziwiły? R O Z D Z I A Ł 3
– Nie, zawsze było widać, że nawet jak już idzie do walki, to jest
spięty, a nawet się trzęsie cały, był słaby emocjonalnie.
Ale to fajny facet, dobry człowiek. A w boksie, mimo tych sła-
bości, też nie był daleko od sukcesu. Kilka razy zabrakło mu do-
słownie centymetrów...

A gdyby miał twoją głowę?

– Gdyby babcia miała wąsy, toby była dziadkiem.
Podobnie można mówić o  moim bracie. Gdyby Tomek nie
miał złamanej ręki, to może by był lepszy ode mnie. Ale tego
nie wiemy i się nie dowiemy. Złamał rękę w ringu, podczas wal-
ki. Operację mu potem spieprzyli i uraz ciągle powracał, co jakiś
czas ręka zaczynała go boleć, puchnąć. Tomek to był wielki talent,
ale może nie aż tak zdeterminowany jak ja, nie chciało mu się tak

UCIEKINIER
ciężko pracować. I oczywiście przeszkadzała mu ta ręka. Ale przy
tym nie miał takiego zacięcia, nie był charakterny.

∞ Plany ucieczki ∞ Turniej w Karlsruhe ∞ Na autostradzie ∞

∞ Nikt tu nie chce bokserów z Polski ∞ Co ja tutaj robię? ∞ Kłótnie w domu ∞
∞ Sparingi z reprezentacją Niemiec ∞ Wyjazd do Leverkusen ∞
∞ Praca w Bayerwerku ∞ Pierwszy rozwód ∞ W kadrze Niemiec ∞
∞ Znowu w Polsce ∞
 Pierwsza myśl o ucieczce do Niemiec?
– Nie myślałem do końca, jak to konkretnie będzie. Nawet nie
wiecie, jaki ja byłem podniecony na myśl o tym, że będzie skan-
dal, że będą o mnie pisać. Wtedy właśnie w takich kategoriach
to rozpatrywałem. Ale pamiętajcie – miałem przecież dwadzieścia
lat, młody szczur byłem, nie zdawałem sobie sprawy z konse-
kwencji, nie bałem się, że coś może pójść nie tak. Uciekamy i już
– postanowione. Nawet nie miałem stracha, że komuś z mojej ro-
dziny będą jakieś przykrości robili, że Dorota nie będzie mogła
wyjechać. Komuna powoli już padała, chociaż – jasne – niebez-
piecznie mogło jeszcze być.
To był 1988 rok.
– No tak, ostatnie podrygi, przecież rok później był już koniec.
Zresztą dwa lata po ucieczce po raz pierwszy przyjechałem do
Polski.
W którym momencie pojawił się właściwie ten pomysł?
– W latach osiemdziesiątych na Zachód uciekło trzech chłopaków
z Gdańska – Andrzej Chabowski, Krzysztof Kania i Andrzej Śliwiń-
ski. Takie fajne chłopaki, moi starsi koledzy, też bokserzy. Później
82
uciekali następni. Bo wszyscy wiedzieli, że tamtym się udało, że
radzą sobie dobrze, i to kusiło.
Do Niemiec wyjechał też Leszek Kosedowski, starszy brat
Darka, też bokser, i to dobry, brązowy medalista igrzysk w Mon-
trealu. On wyjechał akurat legalnie, pojechał boksować w ama-
torskim klubie z Frankfurtu. Jak tylko przyjeżdżał do kraju no-
wym samochodem, to od razu było widać, że dobrze mu się
tam powodzi. Rzuciłem kiedyś do Doroty, że chyba ucieknę. Ona
podchwyciła, że to dobry pomysł, że przecież innym się udaje,
ale to było tylko takie gadanie, nic poważnego. Wtedy nawet nie
kontynuowałem tego tematu, niczego jeszcze na serio nie plano-
wałem.
Dopiero któregoś razu z Darkiem Kosedowskim zgadaliśmy
się, już tak konkretnie, że chcemy uciec. To było na zgrupowa-
niu reprezentacji w Zakopanem, siedzimy tak sobie w pokoju,
od słowa do słowa, aż tu nagle sprawa stała się poważna. Gadka
szmatka i zapadła szybka decyzja – dajemy dyla. Już wtedy, w tym
pokoju, wymyśliliśmy sobie, że zrobimy to podczas wyjazdu na
turniej do Karlsruhe, ostatni przedolimpijski. Pojedziemy, poka-
żemy się, zaboksujemy i zwiejemy.
Przecież on ma w Niemczech brata i Leszek na pewno nam
pomoże, a ja mam w Hamburgu ciotkę, więc będzie gdzie się za-
trzymać na start. Powinienem też dostać papiery – za pochodze-
nie. No i tak nam się to wszystko ułożyło, długiego zastanawiania
się nie było. Urywamy się? To się urywamy.
Kiedy doszło do tej rozmowy?
– To było pod koniec 1987 roku. Później zaczęliśmy planować
szczegóły – jak uciec z hotelu, jak dojechać do Hamburga. No
a my z Dorotą powoli wyprzedawaliśmy rzeczy, pojechaliśmy
do Warszawy wymienić pieniądze na dolary. Przed wyjazdem
na turniej złapałem sporą nadwagę. Sport spadł na drugi plan,
bo i tak wiedzieliśmy, że obojętnie, co tam będzie, to i tak ucie-
kamy.
UCIEKINIER
Ale skąd w ogóle taka decyzja? Przecież w Polsce byliście
królami życia.
– Nie narzekaliśmy, ale wiedzieliśmy, że możemy mieć jeszcze
lepiej. Wiecie – młodzi ludzie, pełni pomysłów, kombinują, co by
83
tu zrobić. Poza tym akurat wtedy w Słupsku zaczęło mi się psuć,
pozabierali mi etaty. Najpierw jeden, potem drugi, zaraz mieli za-
brać też trzeci. A tych etatów to miałem wtedy cztery albo pięć,
już nie pamiętam. W tamtych czasach byłem zatrudniony w bu-
tach – w Alce, w budowlance, jeszcze w jakiejś firmie autobuso-
wej. Oczywiście zatrudniony tylko na tej zasadzie, że raz w mie-
siącu jeździłem podpisywać listę i dawali mi za to kasę – 20 albo
25 koła za jeden etat. I jeszcze przepraszali, jak w jakimś miesiącu
wypłacali te pieniądze bez premii. Poważnie.
To była wtedy normalna praktyka – klub był przecież amator-
ski, etatów nie zapewniał. Żeby utrzymać sportowców, załatwiał
im lewe posady. W Słupsku w większości były to miejskie przed-
siębiorstwa, które w ten sposób stawały się de facto sponsorami
klubu, tylko że kasa płynęła bezpośrednio do zawodników. Tak to
w PRL-u było poustawiane.
Powiedziałeś rodzinie o swoich planach?
– Mamie tak. Bratu i siostrze też.
 Jak reagowali?
– Oni wiedzieli, że ja zawsze byłem... inny. Zawsze ekstremalny,
zawsze chciałem więcej.
Ciągnęło mnie dalej, wyżej.
Mama nie prosiła: „Darek, nie wyjeżdżaj”?
– Tak to nie. Zresztą nic by to nie dało, byłem żądny sukcesu,
chciałem wygrywać, iść do przodu. No i – powiedzmy to sobie
jasno – chciałem być zamożny, lepiej żyć. Wiedziałem, jak jest
w Polsce, a jak tam – na Zachodzie. Kiedy w 1984 roku byłem po
raz pierwszy w Niemczech Zachodnich, przeżyłem szok! Pamię-
tam jak dziś to uczucie, że nawet trawę chciałem tam jeść, taka
mi się wydawała bardziej zielona, ładna. A potem, jak wracałem
do ludowej Polski, do tej naszej szarej rzeczywistości, to mi się
rzygać chciało. Tak, zakochałem się w tym zachodnim komforcie.
Albo w tym, jak sobie wtedy to życie na Zachodzie wyobrażałem.
Dorota cały czas wspierała cię w tym pomyśle?
– Nawet była prowodyrem, namawiała mnie, ona była zdecydo-
wana. Bo ja się jednak trochę łamałem, rozmyślałem, szukałem
co za, a co przeciw. Zbliżały się przecież igrzyska w Seulu, choć
84
nie mogłem mieć stuprocentowej pewności, że osiągnę na nich
sukces.
I wtedy nie było jeszcze olimpijskich emerytur, które
każdemu medaliście po trzydziestym piątym roku życia
i zakończeniu kariery zapewniają emeryturę w wysokości
średniego wynagrodzenia.
– To mnie w ogóle nie interesowało. Emerytura? Dajcie spokój,
chciałem zarobić kasę jak najszybciej. I wiedziałem, że potem
przez resztę życia trzeba tą kasą obracać. Możecie wierzyć lub
nie, ale już wtedy dobrze czułem, jak to działa, i miałem na sie-
bie plan. Na emeryturę od państwa nie liczyłem, zresztą gadaj-
cie o  emeryturze młodemu chłopakowi, który wierzy, że ma
świat u stóp.
Te stracone igrzyska w Seulu oczywiście trochę potem prze-
żywałem. Jak Whitney Houston śpiewała olimpijski hymn „One
Moment In Time”, to ryczałem. Oglądałem to już w Niemczech
i byłem załamany. Pomyślałem: co ja tu robię, co ja zrobiłem?
Zapierdalam na budowie, ta tu hymn olimpijski śpiewa, a u mnie
nic się nie dzieje. A przecież miał być złoty świat. Smutny wtedy
byłem, choć szybko mi przeszło. Zwłaszcza że potem igrzysk już
za bardzo nie oglądałem, w niemieckiej telewizji nie pokazywa-
li przecież polskich zawodników. Nawet nie widziałem, jak Janek
Dydak brązowy medal zdobywał.
Ale taki był mój wybór – uciekłem do Niemiec, zrezygnowałem
z igrzysk, można powiedzieć, że oddałem tę szansę walkowerem.
Tak po prostu.
Zresztą tak samo walkowerem oddałem cztery lata później
Barcelonę, już jako reprezentant Niemiec, bo zdecydowałem
się przejść na zawodowstwo. Wtedy pojechał za mnie Torsten
May i został mistrzem olimpijskim, a potem jeszcze mistrzem
świata.
Mogłeś być na jego miejscu.
UCIEKINIER
– Mogłem. Ale przynajmniej dwa razy go na ringu zlałem.
Nie żałujesz dzisiaj, że nigdy nie pojechałeś na igrzyska?
– Dajcie spokój – a wiadomo, co by było później, jak by się po-
toczyły moje losy? Naprawdę mam poczucie, że sporo w życiu
85
osiągnąłem, zostałem znanym sportowcem, zarobiłem kasę.
Trzymam się tego, co mam, trudno mi sobie wyobrazić, że mo-
głoby być jeszcze lepiej. A może na tych igrzyskach, jednych czy
drugich, złapałbym kontuzję i dziś byśmy nie rozmawiali?
W Niemczech uciekliście, zgodnie z planem, przy okazji
międzynarodowego turnieju w Karlsruhe. Jak to konkretnie
zaplanowaliście?
– Nie wszystko było do końca pewne, nie wiedzieliśmy np., czy
Darek Kosedowski też ucieknie. Bo ja byłem bardziej pewny,
ja już się nie wahałem. Przed wyjazdem na turniej sprzedałem
ostatnie rzeczy, meble i wartburga za trzy banie. A jak już wyje-
chaliśmy z kadrą do Niemiec, to chłopaki – mój brat z Volvem
i Bezanem – szybciutko wyprowadzili Dorotę ostatecznie ze Słup-
ska do Gdańska. Zabrali wszystko, co mogli.
Pamiętam, że jak sprzedaliśmy tego wartburga, to z moim
bratem Tomkiem i Volvem wieźliśmy kasę do Gdańska. Po dro-
dze trafiliśmy do jakiegoś „bałaganu” – lokal nazywał się, zdaje
 To dla mnie wyjątkowe zdjęcie. Wiosną 1988 r., przed wyjazdem na
turniej do Karlsruhe, kadra trenowała w Cetniewie. Odwiedzili mnie
tam Dorota z Michałkiem. Siedzimy na ławce – razem z Darkiem
Kosedowskim – i planujemy ucieczkę do Niemiec. To nasze ostatnie
zdjęcie przed ucieczką.

się, Sekwoja – powiesiliśmy torbę z pieniędzmi na wieszaku, a po-

tem zapomnieliśmy zabrać. Dopiero w drodze zorientowaliśmy
się, że nie ma pieniędzy. Wróciliśmy i kasa na szczęście była, cały
czas tam wisiała.

Coś przykrego spotkało Dorotę po twojej ucieczce?

– Nie. W Słupsku wszyscy byli zaszokowani, nie wiedzieli, jak się
zachować. Ale żadnych negatywnych reakcji nie było, tym bar-
dziej wobec babki z dzieckiem.

A kto wiedział, że uciekacie, oprócz najbliższej rodziny?

– Volvo wiedział, bo on już wtedy był moim najbliższym przyja-
cielem. Wiecie już, że mam przyjaźnie jeszcze od przedszkola,
zawsze byłem łącznikiem między starymi i młodymi. Młodsi byli
pod moim skrzydełkiem, wśród nich Volvo. Ale z czasem niektó-
86
rzy zaciągnęli ręczny, nasze spojrzenia na życie, potrzeby zaczęły
się rozjeżdżać. Ja, jako bokser, zdążyłem już łyknąć trochę świa-
ta, bywałem za granicą – Budapeszt, Praga, Bukareszt, Moskwa,
Tbilisi. A tu niektórzy – nic im nie ujmując, bo to kochane chło-
paki – nie wiedzieli nawet, co to jest Pałac Kultury w Warszawie.
Byli, niestety, i tacy, u których nie było już czego szukać – nie byli
otwarci, nie rozwijali się, biznesów się z nimi robić nie dało. Ale
byli i ci bardziej kumaci, jak właśnie Volvo czy mój brat, wiedzia-
łem zawsze, jak ich wykorzystać. A akurat Volvo łapał to wszystko
najszybciej, dobry cwaniak, bez obrazy. Zresztą jaka obraza – ja
też siebie uważam za dobrego cwaniaka.
O naszej ucieczce wiedzieli też koledzy Darka, to oni zrobili
nam pożegnanie w Warszawie, w dyskotece. To byli cinkciarze
spod Pewexu, Darek ich znał, bo sobie u nich dorabiał. Treno-
wał w Legii, ale poważne pieniądze zarabiał pod tym Pewexem.
Albo pod jubilerem, gdzie handlowali złotem. To był dobry biznes
i lekka praca. Ja nie musiałem tego robić, bo w Słupsku miałem
akurat dobrą kasę. Oni w Legii dostawali mniejszą, ale mieli za
to większe możliwości, aby sobie dorobić na mieście, w centrum
87
Warszawy.
W tej dyskotece, pamiętam jak dziś, grali w kółko kawałek Bee
Geesów – „You Win Again”. Tak chyba wyszło przypadkowo, ale
potem zabraliśmy tę piosenkę ze sobą, często słuchaliśmy jej
z Darkiem po ucieczce.
Jedziesz na zgrupowanie przed turniejem w Karlsruhe i już
wiesz, że nie wrócisz. Pamiętasz tamte emocje?
– Zbieraliśmy się w Cetniewie, dopiero potem był wspólny wyjazd
do Warszawy i wylot. Do Cetniewa przyjechała też wtedy Dorota,
mamy zresztą takie zdjęcie, jak siedzimy razem na ławce – Darek
Kosedowski, Dorota, mój mały Michał i ja. Nasze ostatnie zdjęcie
przed ucieczką.
Planujecie ostatnie szczegóły?
– Dokładnie. Z Warszawy lecimy z kadrą do Frankfurtu, a potem
jedziemy do Karlsruhe, gdzie miały się odbyć zawody. To był In-
tercup, mocny turniej, dobrzy rywale. Przyjechali tam m.in. tacy

dwaj Rosjanie, przekozaki, wielokrotni mistrzowie Europy, jeden
z nich był akurat w mojej wadze. Ale oni pewnie niezbyt dobrze
tamten turniej wspominają, bo zanim zdążyliśmy uciec, to ich zła-
pali już na jakiejś kradzieży.
Po kolei – co zabrałeś do Niemiec?
– Nic specjalnego, przecież nikt nie mógł podejrzewać, że uciek-
niemy. Od związku dostaliśmy akurat nowy sprzęt, Adidasa, już
taki na igrzyska. A dres z napisem „Polska” to było wtedy coś wy-
jątkowego – jak Biblia w domu, tak się do tego podchodziło. Bluza
z orzełkiem to było jak koronacja, byłeś wyróżnionym wśród wy-
różnionych. Ja to tak przynajmniej traktowałem.
Dostajesz dres z napisem „Polska”, a tu chcesz uciekać.
Miałeś chwilę zawahania?
– Nie, bez przesady. Jestem patriotą, kocham Polskę, tu się uro-
dziłem. Ale wpływu na to nie miałem, prawda? Mnie chodziło
o lepsze życie.
Max Schmeling był wielkim bokserem, przed wojną mistrzem świata
w wadze ciężkiej. A przy tym to był mądry facet. Wielokrotnie się
spotykaliśmy. Wciąż powtarzał mi, żebym uważał na to, co robię,
że na boksie świat się nie kończy, żebym oszczędzał i nie szastał
kasą. Bo prawdziwe biznesy zaczynają się dopiero po karierze.
Czyli ucieczka to była decyzja czysto biznesowa.
– To naprawdę było proste: chciałem uciec, żeby mieć kasę. Czy
to coś złego, czego trzeba się wstydzić? A niby dlaczego? Wszy-
scy wszystko robimy dla kasy, niektórzy może nie chcą się tylko
przyznać.
Czyli tylko dres i ubranie służbowe? Żadnych rzeczy
osobistych do Niemiec nie zabrałeś?
– Nigdy nie byłem przesądny, nie zwracałem uwagi na jakieś
talizmany. Kiedyś, to było już w Niemczech, dostałem od Maxa
UCIEKINIER
Schmelinga malutkie rękawiczki. To niby miał być właśnie mój
talizman.
Max był mistrzem świata, który wygrał z Joe Louisem. On był
wielki, był na przykład szefem niemieckiego przedstawicielstwa
Coca-Coli, i to do końca życia. Mieszkał kiedyś niedaleko Słupska,
89
do dziś są tam po nim jakieś działki. Wielokrotnie się z nim spoty-
kałem, to był mądry facet. Wciąż powtarzał mi, żebym uważał na
to, co robię, że na boksie świat się nie kończy, żebym oszczędzał
i nie szastał kasą. Bo prawdziwe biznesy zaczynają się dopiero po
karierze. Max to była mądra głowa. Może wielkim sportowcem
nie był, przynajmniej dla mnie, bo co on tam miał za tytuły, ale
wiele się od niego nauczyłem, takich życiowych historii.
No i Max dał mi kiedyś te rękawiczki. Brałem je na walki, ale
niewiele mnie to obchodziło, szczerze mówiąc. Niby zawsze mia-
łem je w torbie, na zasadzie: niech one już tam sobie są. Bo ja
zawsze wierzyłem tylko w siebie, swoją pracę, a nie w zaklęcia.
Uciekliście, i to już wbrew planom, jeszcze przed turniejem.
– Nerwówka była straszna. Mnie się z tych nerwów boksować
odechciało, przecież to i tak nie miało znaczenia, na igrzyska i tak
nie jechaliśmy. To ja wymyśliłem, że zmieniamy plany i uciekamy
przed turniejem. Będziemy się już mogli napić, nażreć. Koniec
nerwów, miałem już tego dosyć.
 Czyli emocje jednak były.
– W ostatnich godzinach – straszne. Nie byłem już w stanie skon-
centrować się na boksowaniu, w ogóle. Chciałem już tylko jak naj-
szybciej na tę wolność.
Zaraz zapytacie, kto mnie w  tamtej Polsce tak więził. Pew-
nie, że byliśmy wolni, w Polsce nigdy nie czułem jakiegoś nęka-
nia. Wtedy reprezentacja Polski to coś znaczyło, a jak już byłeś
w kadrze olimpijskiej, to już naprawdę byłeś gość. Ale powta-
rzam wam – jak się już kilka razy na ten Zachód pojechało, jak
się to zobaczyło... Mnie się te Niemcy śniły po nocach. Te sklepy,
te rzeczy, których w Polsce nie było, jedzenie na uginających się
półkach, samochody. Jak zobaczyłem na ulicy golfa, to też chcia-
łem takiego mieć. Albo opla kadetta. Przyrzekłem sobie, że jak już
ucieknę, to kiedyś będę miał właśnie taki samochód.
Sprawdziło się?
– E tam, jaki opel. Miałem przez chwilę takiego grata, ale szybko
jeździłem już nowym mercedesem 190. Można powiedzieć, że od
razu przeskoczyłem kilka klas wyżej.
Nie baliście się, że w ostatniej chwili jacyś smutni panowie
90
z SB staną wam na drodze? Bo podobno kadra, zresztą nie
tylko bokserska, jechała zawsze za granicę z takim ogonem.
– To jakieś farmazony wymyślone, nigdy kogoś takiego nie przy-
uważyłem. W każdym razie nikt mi nigdy na drodze nie stawał.
Poszliście jeszcze na oficjalne ważenie przed turniejem.
– No tak, trzeba było. Ale już wieczorem daliśmy dyla.
Jak to się odbyło?
– Wszyscy z kierownictwa kadry pojechali na wieczorne losowanie i wte-
dy zeszliśmy z torbami na dół, do recepcji, nikt nas nawet nie widział.
Podjechał po nas umówiony chłopak, Ciobek chyba na niego wołali,
Polak, który też wcześniej uciekł, kolega Tomka Nowaka – też boksera
kadry. I Tomek z tym Ciobkiem zawieźli nas z Darkiem na autostradę.
Tomek też myślał o ucieczce?
– Myślał, ale nie był zdecydowany. Spod hotelu wywieźli nas na
autostradę i wtedy poczułem się wolny i szczęśliwy.
Na autostradę i co dalej?
– Do Hamburga, do mojej ciotki. Tak to sobie zaplanowaliśmy.
Stopem?
– Stopem. Mieliśmy ze sobą tekturową planszę z literami HH,
takimi, jakie mają na rejestracjach samochody z Hamburga. Jak
dziś o tym myślę, było to trochę szalone, bo my po niemiecku ni
w ząb – może tylko „Kaugummi” i „danke schön”. W każdym razie
kupiliśmy piwo, wypiliśmy na odwagę po pięć czy sześć butelek
i delikatnie wstawieni stanęliśmy przy tej autostradzie.
I kto was podwiózł?
– Jechaliśmy po kawałku, w sumie pięcioma stopami, bo z Karl-
sruhe do Hamburga jest jakieś sześćset kilometrów. Raz to nas
nawet autobus na stopa zabrał, a na ostatnim odcinku wiózł nas
Peter Sebastian, znany piosenkarz, który nie dość, że nas zgar-
UCIEKINIER
nął z ulicy, to jeszcze po drodze na pizzę zaprosił. Co ciekawe,
później się z tym Sebastianem poznałem, nawet piosenkę z nim
śpiewałem w jakimś programie telewizyjnym. Pamiętam, że po
tej autostradzie zapieprzał wtedy 220 na godzinę takim granato-
wym fordem scorpio. Pierwszy raz w życiu tak szybko jechałem,
91
myślałem, że oszaleję, tak te światła migały. Byliśmy już jednak
tak zmęczeni, że w końcu z Darkiem zasnęliśmy.
Ale nie znaliście przecież niemieckiego. Jak się
dogadywaliście z kierowcami?
– Trzeba było improwizować, nie? Darek kumał też delikatnie
po angielsku, to trochę pomogło. A w drodze to głównie między
sobą gadaliśmy, nie interesowało nas za bardzo nic innego. A że
byliśmy podchmieleni, to i się człowiek zachowywał bardziej od-
ważnie niż zwykle.
Do Hamburga dotarliśmy w nocy, czyli ucieczka trwała już po-
nad dobę. U cioci w odwiedzinach była akurat moja mama, więc
znów poczułem się trochę jak w domu. Ale u ciotki zostaliśmy tyl-
ko ze trzy dni i ruszyliśmy dalej, do Flensburga.
Dlaczego akurat tam?
– Bo Andrzej Śliwiński, jeden z  bokserów Stoczniowca, którzy
wcześniej uciekł, tam boksował, pojechaliśmy do niego.
 Wszystko było ustalone?
– Tak nam się zdawało, ale tak naprawdę nikt nie wiedział do
końca, czy my się naprawdę zerwiemy, czy wszystko się uda. Nic
nie było więc do końca załatwione, wszystko na żywioł, a jeszcze
potem okazało się, że Erwin Pophal nas tam w tym Flensburgu
wcale nie chce.
w Grosskrotzenburgu – na działce, z grillem. Dla mnie to było
po królewsku – uczta była taka, że głowa bolała, wtedy człowiek
pierwszy raz na oczy grilla widział, nie wiedział w ogóle, co to jest.
To ci gospodarze wyprawili ci urodziny?
– Tak, Emi i Klaus, kochani byli.

Trener? Wynajmowaliście u nich pokoje?

– Szef drużyny, właściciel. Zresztą, cholera wie, może on tam też – No właśnie nie, oni nas tak za darmo przygarnęli. W Leszku Ko-
i trenerem był? Wtedy to byli tacy trenerzy i zawodnicy jak z ko- sedowskim, jak tam boksował i u nich mieszkał, byli zakochani.
ziej dupy trąba. Poziom żaden, łatwo i bez treningu można było Oj, to był świetny zawodnik, brałem z niego przykład. Niesamo-
zostać najlepszym. Tylko że oni tam nie chcieli, żebyśmy im to wity technik.
udowodnili.
Jakie mieliście warunki w tym domu?
I co dalej? – To był wielki dom – na dole stara księgarnia, a część mieszkalna
– No właśnie. Wróciliśmy do Andrzeja i zaczęliśmy się zastana- była wyżej. Mieliśmy widok na rzekę Men. Ja z Dorotą i Michał-
wiać, co tu robić. Skoro tu nie wyszło, to trzeba szukać gdzieś da- kiem w pokoju z łazienką, Darek w drugim. Kuchnia była wspól-
lej. Leszek Kosedowski, brat Darka, jak boksował we Frankfurcie, na. Warunki bardzo w porządku.
to mieszkał koło Hanau, w takiej małej wiosce Grosskrotzenburg
w Hesji, blisko granicy z Bawarią. Mieszkał tam u takiej pary –
Emi i Klausa, którzy prowadzili księgarnię i sklep warzywny. Do-
92
brze wspominali Leszka i przygarnęli nas. Później dołączyła Do-
rota, która zaraz po naszej ucieczce dojechała do ciotki w Ham-
burgu.

Czyli udało im się wyjechać, zanim sprawa zrobiła się

głośna? Bo w innym wypadku władze mogłyby nie puścić
twojej rodziny na Zachód.
– Jak w polskich gazetach pisali, że Michalczewski uciekł i zostawił
żonę z dzieckiem, to oni byli już wtedy u mnie. Choć Dorota to się
strachu najadła, do ostatniej chwili nie wiedziała, czy nie cofną jej
z lotniska. Ja uciekłem 24 kwietnia, a ona na początku maja była
już u mnie. Pamiętam to dokładnie, bo 5 maja miałem urodziny

Z Darkiem Kosedowskim w hamburskim Ritze, początek lat 90.

Jak widzicie, tam też bywało piwko, ale to już inne czasy
– teraz już znów byliśmy bokserami.
 Sparing z Darkiem Kosedowskim
w Grosskrotzenburgu, pokazówa na festynie.

Chcieliśmy się im odwdzięczyć, więc sprzątaliśmy im tę księ-

garnię, rozpakowywaliśmy też towary w warzywniaku. Czasami
sobie trenowaliśmy na takim ganku. Ten domek był naszą bazą,
stamtąd jeździliśmy na treningi i sparingi. Tylko że te sparingi to
były rzadko. Reszta to był tzw. czas wolny, czyli dużo piwa.

Jak wam się żyło?

– Zależy, o co pytacie. Warunki nie były złe. Raz w tygodniu, za-
wsze w niedzielę, chodziliśmy do restauracji takiego Murzyna,
w której dawali królewskie steki. Po prostu niebo w gębie, do dziś
pamiętam ten smak.
A tak na co dzień to wiecie – szału nie było, roboty brak, per-
spektyw jakby też. Dorota z Darkiem jechali czasami do Hanau, to
jakieś 10-12 kilometrów, coś tam dzióbnęli. To znaczy ja jechałem
z nimi, ale musiałem pilnować Michałka przed sklepem. Strasznie
94
się zawsze denerwowałem, bo akurat kraść to ja nie umiałem.
Oni brali tam kosmetyki, mydła, szampony. Zresztą kosmety-
ków to my w ogóle nie kupowaliśmy. Ale strach był. Co Dorota
wchodziła do sklepu, to myślałem, że na zawał serca umrę. Co
ona tam wynosiła... Kurtki dla Michałka za kilkaset marek, jakieś
ubrania dla niej. Nakładała na siebie i już. A ja za cholerę ukraść
nie potrafiłem.
Myślałem, że wszyscy będą na mnie patrzeć, że będą wie-
dzieć, co robię, czułem się w tym słaby. A przecież ja taki luzak
jestem, nie?
Dorota z Darkiem byli w tym dobrzy, to im trzeba przyznać.
Do dziś nie wiem, jak oni to robili. Potrafili zachować spokój,
choć kiedyś nie było kamer, sprzedawcy też nie bardzo pilnowali.
Gdzieś tam upychali te wszystkie rzeczy i wychodzili jak gdyby ni-
gdy nic. A ja z Michałkiem na ręku czekałem zesrany.
Często urządzaliście takie wypady do Hanau?
– Parę razy się zdarzyło.
Baliście się o przyszłość?
95
– Kasy po ucieczce starczyło na kilka tygodni. Bo jak się człowiek
dostał na Zachód, to taka dzicz z niego wychodziła, że hej. To tak
jak idziesz głodny do sklepu na zakupy – wszystko musisz kupić,
wszystko ci się podoba.
No, chyba że wyniesiesz.
– Ale tego wszystkiego, co ci się podoba, to nie dasz rady.
W tych Niemczech to nam przynajmniej browaru nie brako-
wało, piwo było prawie za darmo – jakieś fenigi kosztowało, mar-
kę najwyżej.
Czułeś stres? Wyjechałeś, żeby mieć lepsze życie, a tutaj...
– Prawda jest taka, że byliśmy załamani. Kłóciliśmy się z Dorotą,
jak zawsze, gdy zaczynało brakować kasy.
Zresztą, dobra – nie zawsze z powodu pieniędzy, czasem była
to moja wina. Z Darkiem Kosedowskim chlaliśmy to piwo bez li-
mitu. I wcale się Dorocie nie dziwię, że to się wtedy wydawało ta-
kie bez przyszłości, bez pomysłu na życie, bo nasze życie polegało
 tylko na piciu tego piwa. Mieszkaliśmy w tym Grosskrotzenbur-
gu, wielkości mniej więcej obecnego sopockiego ogrodu w Grand
Hotelu, można się było udusić, tragedia. My z Darkiem byliśmy
akurat zadżumieni tym browarem, a Dorota tylko to wszystko
oglądała. A ile można na coś takiego patrzeć?
Z Darkiem, oprócz chlania piwa, raz w tygodniu jeździliśmy do
Hanau, żeby sobie potrenować. Był tam amatorski klub z trenin-
gami raz w tygodniu. To było dla mnie święto – móc potrenować!
Robiliśmy tam zresztą za wielkich mistrzów, bo my się tam na-
prawdę wyróżnialiśmy.
Ale rozglądaliście się, szukaliście czegoś, jakiegoś klubu?
– No pewnie. Po paru miesiącach dostałem już niemieckie papie-
ry. Wiecie, ja tam nie jechałem zupełnie w ciemno, wiedziałem,
że obywatelstwo powinienem mieć dość szybko, dostałem je na
pochodzenie. Moja ciotka już tam wcześniej była, mamy siostra,
dziadek ze strony ojca był w niemieckiej armii... Paszport dosta-
łem więc szybciutko.
Wtedy niemieckie obywatelstwo było oknem na świat.
– Teraz też jest tak wygodniej, wszystkie moje dzieci mają nie-
96
mieckie paszporty, najmłodsze – Nelka i Daruś – też.
Wtedy w  Niemczech, jak już było obywatelstwo, to i  socjal
się pojawił. Były już jakieś pieniążki na przeżycie, dostaliśmy też
z Dorotą mieszkanie w Hanau – takie, powiedzmy, komunalne.
Całkiem w centrum, przy skrzyżowaniu, na dole była restauracja.
Mieliśmy dwa pokoje – sypialnia i duży pokój, taki, jak to się teraz
mówi, dzienny. Ładnie mieliśmy to urządzone.
W Hanau stacjonowało wtedy dużo amerykańskich żołnierzy.
Przeprowadziliśmy się tam razem z Darkiem, tam też piliśmy
piwo, od czasu do czasu poszło się na jakiś balet. Wtedy znowu
zaczęło nam się psuć z Dorotą, pieniędzy ciągle było mało, cią-
gle na wszystko brakowało. Kłóciliśmy się, doszło do szarpaniny
i Dorota złożyła pozew o rozwód. A ja wyprowadziłem się do Le-
verkusen.
Boksować?
– Przyjechał do mnie i do Darka taki cwaniaczek, co to kiedyś
niby boksował w  Polonii Warszawa. Włodek miał na imię, nie
pamiętam, jak się nazywał. Taki bardziej cinkciarz niż bokser, ale
fajny chłopak, kumał bazę. Mieszkał niedaleko nas, w Aschaffen-
burgu, razem z Bogdanem Maczugą, który też wcześniej uciekł,
też boksował, był nawet mistrzem Polski i reprezentantem kraju.
Włodek poznał nas właśnie przez Bogdana.
No i Włodek kiedyś do nas przyjechał i mówi, że reprezenta-
cja Niemiec Zachodnich przygotowuje się do mistrzostw świata
w Moskwie i że on może nam załatwić sparingi z tymi reprezen-
tantami. Co obiecał, to załatwił, wyciągnął nas z tej wiochy. Poje-
chaliśmy do Mannheim na te sparingi i ja się tam naprawdę do-
brze pokazałem, wlałem ich reprezentantowi Markusowi Bottowi,
który później był zresztą zawodowym mistrzem świata w wadze
cruiser, wyższej niż moja półciężka. Tytuł zdobył jeszcze przede
mną, później stracił, a ja go odzyskałem.
Rozumiemy, że wygrałeś z nim mimo braku poważnego
UCIEKINIER
treningu przez ładnych kilka miesięcy?
– Widział to Valentin Silaghi, drugi trener reprezentacji Niemiec,
który kompletował akurat drużynę w swoim klubie – Bayerze Le-
verkusen. Od początku wpadłem mu w oko, aż w końcu mówi do
mnie: „Ty, przyjeżdżaj do mnie, do Leverkusen”. No to pojecha-
97
łem. Sam, bo sprawa o rozwód była już wniesiona, Dorota została
w Hanau, dzieliło nas ponad 200 kilometrów.
W Leverkusen zacząłem już zarabiać konkretne pieniądze, po
dwa tysiące marek za wygraną walkę. Na początku mieszkałem
na poddaszu z chłopakiem z Tunezji, Iszem Kalai się chyba na-
zywał, razem boksowaliśmy w klubie. Mieszkanie było malutkie
– każdy miał pokoik, wspólna kuchnia. Ale więcej nam nie było
trzeba, mnie i tak całe dni w Leverkusen wypełniał trening.
A  jak tylko miałem wolne, to ciągle jeździłem do ­Hanau.
­T ęskniłem za Michałkiem, no i  wciąż kochałem Dorotę.
­Kiedy przyjeżdżałem do Hanau, to stać mnie już było, żeby
­kupić ­Michałowi np.  samochód elektryczny czy inne ­bajery.
W  ­Leverkusen ­właściwie nic nie wydawałem na siebie, więc
wszystko, co dostawałem, zawoziłem im do Hanau.
Znowu było dobrze, coraz lepiej, znowu była zgoda. Bo była
kasa. Skończyło się na tym, że Dorota z  Michałkiem przepro-
wadzili się do mnie do Leverkusen, znowu wszystko było si, za-
cząłem wtedy ostro zachrzaniać. Szybko wynieśliśmy się z tego
 Gdyby nie angaż do Bayeru Leverkusen, nie wiem,
jak potoczyłaby się moja kariera, czy w ogóle pozostałbym
bokserem. Tam mogłem się odbudować, trafiłem do niemieckiej
kadry i... potem już poszło jak z płatka.

poddasza, znaleźliśmy fajne mieszkanie około 10 kilometrów od

Leverkusen – w Monheim, trzypokojowe, jakieś 90 metrów kwa-
dratowych, już umeblowane.
Boksowałem w  Leverkusen, wygrywałem, zarabiałem kon-
kretną kasę. Bo zatrudnili mnie jeszcze na etacie w Bayerwerku,
tam, gdzie aspirynę produkują [znana, nie tylko w Niemczech, fir-
ma farmaceutyczna, właściciel klubu]. Pracowałem na pół etatu,
a dostawałem za cały. Miesięcznie zarabiałem trzy tysiące marek,
to już było OK.

UCIEKINIER
A co robiłeś w tym Bayerwerku?
– Na parkingu przyzakładowym parkowałem służbowe auta
­k ierownictwa, czyściłem je, tankowałem, takie tam. Cztery
­godziny pracowałem, a za osiem brałem. Zrobiłem ich ­centralnie
w ­konia, że ja tu jestem tylko na pół etatu, bo przecież jeszcze
98 99
boksuję w ­należącym do koncernu klubie. Powinienem ­pracować
­normalnie, ale nikt tam tego nie sprawdzał. Dali boksera na pół
etatu, to niech jest. Nawet potem wcześniej mnie do domu
puszczali: „Idź tam już, Darek, na trening”. Tak to sobie wszystko
­poukładałem.
W Monheim Dorota zaszła w ciążę, miał urodzić się Nicolas,
i choć mieliśmy fajne mieszkanie i kasa teoretycznie też była, to
w pewnym momencie przeinwestowaliśmy. Za dużo rzeczy kupi-
liśmy na kredyt i ledwo starczało na raty. Samochód stał pod do-
mem, ale co z tego, skoro nie było na benzynę, więc na treningi jeź-
dziłem na rowerze. Ale nawet fajnie wyszło, bo ­trasa nad Renem
była przepiękna, a przy okazji była to też jakaś f­ orma treningu.
Żyliśmy sobie cieniutko przez to przeinwestowanie, ale jakieś
perspektywy były. Tylko że nasza sprawa rozwodowa cały czas
była w toku. I jak już naprawdę zaczęło być między nami lepiej,
to wtedy przyszło wezwanie do sądu. Patrzymy na siebie, Dorota
pyta: „Jedziemy?”. „Jak tam chcesz”. „To może idź to wycofaj”. „Ja?
Nie ma mowy! Przecież sama założyłaś sprawę, to ją sobie teraz
 Gdy w 1991 roku urodził się Nicolas, my z Dorotą byliśmy... świeżo
po rozwodzie. Wprawdzie kryzys w małżeństwie udało nam się
zażegnać, znów mieszkaliśmy razem, ale żadne z nas nie chciało
pierwsze wycofać wniosku o rozwód.

sama wycofuj. Ja tam ręką nie ruszę”. „Nie, to nie”. Jedno bardziej
uparte od drugiego. Aż w końcu pojechaliśmy na tę sprawę i po
prostu... się rozwiedliśmy.
Razem pojechaliśmy i razem wróciliśmy. A chwilę potem uro-
dził się Nicolas.

Naprawdę żadne nie mogło ustąpić?

– No nie.

Nie rozmawialiście ze sobą, że to przecież bez sensu?

– Młodzi byliśmy, nie potrafiliśmy rozsądnie przemyśleć wielu
rzeczy. Zresztą ja to w ogóle myślałem wyłącznie o boksie, ­byłem
non stop żądny treningu i  sukcesu. Zafiksowałem się na tym
punkcie, chciałem wygrywać – jak najszybciej i jak najwięcej.

100
W Leverkusen przeszedłeś też poważną operację. To po niej
masz pamiątkę na szyi?
– Tak, to się stało krótko po tym, gdy przyjechałem z Hanau. Zaczęła
mi puchnąć szyja. Powtarzali mi: „Chodź, musisz z tym jechać do
szpitala”, ale ja, że nie, altacet sobie tylko przyłożę i będzie dobrze.
Ale nie było. W końcu pojechaliśmy do tego szpitala, a tam zaraz
mnie na stół położyli. Operacja trwała podobno cztery godziny.

Co to było?
– Nawet się nie dowiedziałem. Jak już się obudziłem, to za-
pytałem tylko: „Doktor, krebs [rak]?”. „Nein”. No to dobrze,
i po temacie. Zresztą, wtedy nie umiałem się jeszcze po nie-
miecku dogadać, nie bardzo rozumiałem, co do mnie w tym
szpitalu mówili. Na szczęście nie było żadnych powikłań po tej
operacji. Pamiętam, że tam już w kiblu na oddziale trenowa-
łem, choć miałem jeszcze założone bandaże. Ale walczyłem
już przecież w I lidze, w Bayerze, znowu miałem cel i liczył się
­tylko boks.
Ale początki w Bayerze były trudne, dwie pierwsze
walki ligowe – z Bbeegem i Ottkem przegrałeś. Sven
Ottke też został później mistrzem świata zawodowców,
konkurowaliście o uznanie kibiców i on zawsze podkreślał,
że wygrał z tobą w amatorach.
– I to dwa razy – najpierw w Leverkusen, a potem jeszcze w Ber-
linie, też w lidze. Ale o ile jeszcze w Leverkusen walka była wy-
równana, to w tym drugim przypadku naprawdę porządnie mu
wtrzepałem, ale sędziowie mnie wtedy przekręcili.

W mediach często dogryzaliście sobie z Ottkem, ty lubiłeś
podkreślać, że jego gaże za walki są kilkakrotnie niższe od
twoich. Peter Kohl po twoim drugim pojedynku z Richardem
Hallem w 2001 roku powiedział nawet na konferencji:
„Darek zasłużył teraz na coś łatwiejszego, załatwię mu walkę
z Ottkem”. Nigdy jednak do walki nie doszło.
– No nie. Ottke nie boksował spektakularnie, jakoś tak dziwnie.
Był mistrzem świata, ale myślę, że nie miałby ze mną szans, i wca-
le nie chodzi o to, że się teraz przechwalam.
Jak nauczyłeś się języka?
– Wiecie, jak masz dwadzieścia lat, to wszystko po prostu się do
ciebie przykleja, nie wiem, jak to się stało. Nigdy nie byłem prze-
cież na żadnym kursie.
Moja pierwsza walka w barwach Leverkusen – przeciwnik
nazywał się Bbeege. Niestety, przegrałem.
A jak podpisywałeś umowy, kontrakty, ktoś ci pomagał?
– Wszystko sam. Słuchajcie, pierwszego zawodowego kontraktu,
który podpisywałem, nawet nie przeczytałem. Bo niby jak miałem
to zrobić, skoro nie znałem dobrze języka? Nawet dziś bym pew-
nie nie przetłumaczył precyzyjnie takiej skomplikowanej umo-
wy. Tylko mniej więcej. Oczywiście teraz takie rzeczy daje się do
prawnika, ale wtedy zobaczyłem tylko tę kasę.
To miałeś szczęście, że promotor Klaus-Peter Kohl okazał się...
– To on miał szczęście, że ja odniosłem sukces. No dobra – obaj
UCIEKINIER
mieliśmy.
A w Leverkusen, oprócz etatu na parkingu, dostawałeś coś
z klubu?
– Zasady były takie, że dawali nam po tysiąc marek za każdą wal-
103
kę – czy wygrałeś, czy przegrałeś. No to ja zaproponowałem, że
nie chcę kasy za przegraną, ale za to niech mi płacą po dwa ty-
siące za każde zwycięstwo. I w efekcie wyszło tak, że wszyscy inni
zarabiali po – powiedzmy – dwanaście tysięcy, a ja miałem dwa-
dzieścia cztery. Bo przecież prawie wszystko wygrywałem.
Musieli płacić więcej, ale szefom chyba się podobało,
że jesteś taki ambitny?
– Nie wiem, czy im się podobało, ale płacić musieli. Zresztą ja tam
u nich tylko chwilę poboksowałem, bo niedługo potem było już
zawodowstwo.
Jak to się stało, że dostałeś się do kadry Niemiec?
– Tak jak mówiłem, trener Leverkusen Valentin Silaghi był jed-
nocześnie drugim trenerem w reprezentacji. To był taki dobry
Rumun, też uciekinier, został m.in. medalistą mistrzostw Europy.
To on wziął mnie z klubu do kadry. Zresztą, słuchajcie – czy oni
mieli wyjście? Wygrywałem wszystko, miałem paszport, to chyba

musieli mnie do tej reprezentacji wziąć, nie? Choć akurat w swo-
jej wadze miałem wtedy superkonkurencję – byli w niej przyszły
mistrz świata i olimpijski Torsten May i aktualny mistrz Europy
Sven Lange. To była moja waga, półciężka. Chłopy były konkret-
ne, ale to ja pojechałem na mistrzostwa Europy. Jako reprezen-
tant Niemiec.
104
No to w tej kadrze musieliście ostro rywalizować.
Jak wyglądała walka o to, kto pojedzie na mistrzostwa?
– Normalnie. Byłem bezkonkurencyjny, lałem ich wszystkich.
A jak przyjęli w kadrze Polaka?
– Tam nie było, że Polaka, było zupełnie normalnie. Czasem się
tylko wygłupiali, wołali np. „Hej, Polak, o której to się na trening
przychodzi?”. Z naciskiem na Polak. To ja im wtedy zawsze odpo-
wiadałem, tym DDR-owcom: „Słuchaj, kolego, ja byłem pierwszy
Niemcem niż ty. Bo ty zostałeś nim dopiero rok po mnie”. Żarto-
waliśmy sobie z tego, zawsze mieliśmy do tego dystans.
Kiedyś boksowaliśmy mecz Niemcy – USA, grają hymn nie-
miecki, a ja, tak dla jaj, pytam się kolegi obok: „Ty, to nasz hymn
grają czy to jest ich?”. Choć oczywiście sam hymn traktowałem
z wielką powagą, to było wyróżnienie. Zawsze – niemiecki czy pol-
ski, ale hymn trzeba przyjmować z dumą i honorem, nie można
sobie olewać.
Trening z Valentinem Silaghim. To on dał mi szansę
w Bayerze Leverkusen.
W kadrze Niemiec, w ogóle w Niemczech, nigdy nie czułem
się gorszy. Wręcz przeciwnie – wszyscy mnie tam kochali. A gdy
cię kochają, gdy jesteś komunikatywny i dostępny, to nieważne,
jaki masz paszport. Myślę, że przez to, jaki byłem, jak się zacho-
wywałem, udało mi się choć trochę zmienić w Niemczech opinię
o Polsce i Polakach. Jak przyjechałem tam w 1988 roku, byliśmy
złodziejami samochodów, zbieraczami truskawek i niewiele wię-
cej. Dziś zupełnie inaczej na nas patrzą i myślę, że dołożyłem do
tego cegiełkę.
UCIEKINIER
Jak wyglądały te mistrzostwa, w których reprezentowałeś
Niemcy?
– Jako amator boksowałem dla Niemców tylko w trzech turnie-
jach. Wygrałem w Halle, gdzie – pamiętam – podczas turnieju
105
przebojem był kawałek Sinéad O’Connor „Nothing Compares
2 U”. Strasznie to z Darkiem Kosedowskim lubiliśmy, super to
było. To właśnie w Halle pobiłem m.in. Langego i Maya, obaj
dostali wtedy ode mnie czasówę – wygrałem z nimi przed cza-
sem.
Później był turniej w Mestre w Wenecji – tam też wygrałem.
No i potem były już właśnie mistrzostwa Europy w Göteborgu
w 1991 roku. I tam wygrałem, zresztą od początku czułem, że je-
stem najmocniejszy.
Docierały do ciebie sygnały z Polski? Jak odebrano to,
że walczysz dla Niemców?
– Śmiałem się z tego. Zwłaszcza że zawsze co innego pisali, a co
innego rzeczywiście było. Najpierw byłem uciekinierem, który zo-
stawił w Polsce żonę i dziecko, potem zdrajcą Polski, który zosta-
wił polskie godło, zapomniał o Monte Cassino, Armii Krajowej itd.
Zresztą o czym my mówimy – do dziś niektórzy mówią, że zdra-
dziłem.
 W Göteborgu
w 1991 r.
zostałem
mistrzem
Europy
amatorów.
Moim
finałowym
przeciwnikiem
był Holender
Peter
Zwezerijnen
(na zdjęciu
z lewej).

Kiedy to ostatnio usłyszałeś?
– Do mnie osobiście jeszcze nikt tak nie powiedział, ale pojawiają
się takie rzeczy anonimowo, w internecie. Bo u nas to jest dziś
najprostsze – obsmarować kogoś w internecie, ale broń Boże się
nie pokazać, ujawnić. Twarzą w twarz jak już podchodzą, to tylko
ci z pozytywnym nastawieniem.
A ty tęskniłeś wtedy za Polską?
– Za przyjaciółmi. Na początku rozmawialiśmy tylko telefonicznie
i do tego rzadko. Jak pierwszy raz przyjechałem do Polski, to były
takie emocje... Takie, że od razu po przyjeździe rozwaliłem się sa-
mochodem, a przyjechałem wtedy nową mazdą 626.
Facet wyjechał mi z  podporządkowanej, taksówkarz, któ-
ry zresztą uciekł. To wyglądało na ciężki wypadek, jechaliśmy
z  Dorotą i  Michałem, wpadliśmy do betonowego rowu. Na
szczęście nikomu nic poważnego się nie stało. Gorzej było z sa-
mochodem, zwłaszcza że tę mazdę wziąłem od przyjaciela – Pe-
tera Hanrathsa.
UCIEKINIER
107
Dzwonię do niego i mówię: „Peter, wiesz, co się stało, mazdę
rozwaliłem”. A on do mnie: „Daruś, co ty się przejmujesz, kocha-
ny, przecież auto jest ubezpieczone. Powiedz mi lepiej, co z wami
– cali jesteście?”. Kamień z serca.
Jak przyjechałem ten pierwszy raz, to od razu poszliśmy z ko-
legami „na przedszkole”, na ławeczkę, tam, gdzie siedzieliśmy za-
wsze jako dzieciaki. Flaszkę kupiliśmy i siedzieliśmy do samego
rana.
Zazdrościli ci?
– Nie, a przynajmniej tego nie widziałem. Poza tym ja zawsze suk-
cesem potrafiłem się podzielić. No i kiedyś jak komuś się udało,
to inni przyjmowali to z szacunkiem i respektem.
Na tych mistrzostwach w Göteborgu spotkałeś się
z Polakami?
– Pewnie. Wyściskaliśmy się, potem niemal cały czas z nimi sie-
działem. Bo ci moi DDR-owcy to zawsze chowali się w pokojach
 i chlali te najgorsze trunki, takie rumy 60- czy 70-procentowe.
Mnie takie chlanie po cichu nie interesowało, ja piłem oficjalnie,
na bankietach. Pamiętam choćby imprezę w niemieckiej amba-
sadzie na Kubie. Tam akurat przegrałem pierwszą walkę, ale po
wygranych turniejach to piłem zresztą nawet z szefostwem ka-
dry, nawaliłem się, coś im zawsze nagadałem, powygłupiałem się,
wszyscy się pośmiali. A ci w pokojach – wygrana czy przegrana,
chleją po cichu. Choć może mnie było łatwiej – w końcu to ja by-
łem mistrzem, a nie oni.
Na mistrzostwach w  Szwecji przed walką finałową posze-
dłem na spacer z  trenerem Fritzem Sdunkiem. Na co dzień
Sdunek pracował ze mną w Leverkusen, ale na mistrzostwach
trenował kadrę Holandii. A moim finałowym przeciwnikiem był
akurat Holender – Peter Zwezerijnen. Fritz nie chciał stać w na-
rożniku Holendra akurat w tej walce, zastąpił go ojciec Zweze-
rijnena.
Idziemy sobie, gadamy, aż tu nagle słyszę: „Ej! Ej! Tutaj!”. Od-
wracam się, a tam mój brat i chłopaki z Polski, specjalnie na fi-
nał przyjechali. Myślałem, że mi serce pęknie, że się poryczę, taki
wzruszony byłem tą niespodzianką. Wtedy wiedziałem już na
pewno, że nie mogę przegrać.
108
Zwezerijnen był wysoki – miał ze dwa metry wzrostu, mańkut.
Ale mańkuci zawsze mi pasowali, zlałem go jak psa. No i nie za-
wiodłem chłopaków.
Z mistrzostw wróciłem do Monheim. Mieszkaliśmy na siód-
mym piętrze, w pięknym mieszkaniu, 90 metrów kwadratowych.
Zaraz po powrocie leżę sobie któregoś dnia na kanapie, jeszcze
zmęczony, aż tu nagle słyszę za oknem: „Sto lat, sto lat...”. „Kurde,
kto to się tak drze” – myślę. Dorota mnie woła: „Darek, chodź,
zobacz!”. Wyglądam przez okno, a tam koło piaskownicy ze sto
osób stoi – z szampanami i flagami, niemieckimi i polskimi. Byli
też Turcy. Sąsiedzi, znajomi, znajomi znajomych.
Wtedy takie akcje zdarzały się częściej, trzymaliśmy się razem,
sąsiedzi z jednego rejonu. Jak jedna wielka rodzina – głównie Po-
laków i Turków. Jak pod blokiem grilla robiliśmy, to ze sto osób
zawsze przychodziło. Często graliśmy też w piłkę – Polacy kontra
Turcy, Polacy kontra Niemcy czy Włosi. Niemal zawsze wygrywa-
liśmy. Emocje na meczach były zawsze ogromne, wyzwiska non
stop latały, a nawet kopy w dupę szły.
Domyślamy się, że ciebie nikt na boisku nie zaczepiał?
– Bić to ich nie biłem, ale czasami kogoś za ucho złapałem. Zresz-
tą ja nawet nie chciałem, żeby mi zawsze na siłę rację przyzna-
wali. Był aut, nie było – jak ktoś miał rację, to oddawałem piłkę
i gramy dalej.
Czyli awantur nie było?
– Na boisku raczej nie, ale w Monheim mieliśmy kiedyś taką dużą
awanturę, w samym centrum miasta. Był wieczór. Mój brat wte-
dy przyjechał, chyba też Volvo, cała nasza rodzina – wujek Józek,
wujek Zibi, ciotka Gośka z Hamburga – i iluś tam ludzi jeszcze.
Cała nasza paczka. Pamiętam, że wtedy to z pół miasta wpierdol
dostało, i to tak mocno – połamane nogi, szczęki i ręce były, oczy-
wiście kupa rozbitych głów. W ruch poszły kije, latały butelki. A ja
stałem na pierwszym froncie. Biliśmy się z Turkami.
A zaczęło się od tego, że taki jeden ode mnie dostał, bo mnie
UCIEKINIER
czymś prowokował. Nawet nie pamiętam, o co poszło. Posze-
dłem potem spokojnie na frytki, a on przyleciał ze swoją ekipą
i pokazuje – „O, to ten, chodź tu, gnoju”. „No chodź tu, podejdź,
taki kozak teraz jesteś?”. Dojadłem spokojnie do końca te frytki,
dopiłem colę i podszedłem do tego pierwszego, największego
109
Turka. Strasznie go trafiłem i się zaczęło.
Mieliście przez tę bitwę jakieś kłopoty?
– Nie. Bitwa się skończyła i wszyscy się rozeszli. Policja przyjecha-
ła, ale nikogo już nie było, nikt nic nie widział. Nie to, co teraz.
Nie tak dawno w Sopocie mieliśmy spięcie z takimi miśkami,
co to się tylko prężyć potrafią. Byliśmy na festiwalu w Operze Leś­
nej, a po nim na kolację zaprosił nas jeden biznesmen. Wchodzi-
my do lokalu, oni już tam siedzą, wyraźnie im się nudzi, a ja się
grzecznie zapytałem, gdzie możemy usiąść. I wtedy jeden z nich
rzucił do mnie: „Nie masz gdzie dupy posadzić, bokserku? Nie
możesz sobie poradzić?”. No to się zaczęło.
Od razu po akcji wezwali policję – aua, aua, do lekarza na
obdukcję pojechali. Sami zaczęli, prowokowali, a potem to my
sprawę w sądzie mieliśmy. Zostaliśmy uniewinnieni, ale swoje
w sądzie powiedziałem. Mówię do niego: „Ty, miśku, to ty jakieś
porwania robisz, morderstwa, kluby go-go, przestępca jesteś,
a tu mi aua, aua krzyczysz?”. Sąd mnie uspokajał: „Zaraz pana
 wyrzucę”, ale ja mu jeszcze dodałem: „Dobrze ci zrobiło to zła-
manie szczęki, może w końcu zmądrzejesz”. Bo tam ostro było
– noga złamana, szczęka też, i to w trzech miejscach, trzydzieści
szwów na łbie.
Choć akurat ja nikogo wtedy nie biłem, moi kibice nam pomo-
gli. Ja dałem tylko w pysk temu biznesmenowi, co nas do tego lo-
kalu na kolację zaprosił – bo zaczął na nas krzyczeć, że to wszyst-
ko przez nas, a przecież nie myśmy zaczęli. Ale tak lekko dostał,
z otwartej ręki, plaskacza takiego ode mnie przyjął.
To w końcu kto ich pobił – ty, twoi koledzy czy kibice?
– No kibice. Akcja była naprawdę szybka.
Ale „Bild” wydrukował zdjęcia, na których wyraźnie widać,
że nie stałeś tam obojętnie.
– Te zdjęcia pojawiły się też w sądzie, ale nic nie zmieniły. Pamię-
tam takie ujęcie, jak Volvo trzyma w ręce butelkę, ale wytłuma-
czyliśmy, że on nic nie chciał z nią zrobić, tylko ją komuś zabrał
i akurat odstawiał na miejsce. A moje zdjęcia? Stałem gotowy do
walki, owszem, ręce w górze, ale w odległości od rywala i to była
właściwie pozycja obronna. Poza tym te zdjęcia i tak nie miały
110
żadnego znaczenia, bo oni zeznawali w tym sądzie byle jak, to
przecież byli bandyci.
Wróćmy do Niemiec. Dużo było trudnych momentów
po wyjeździe?
– Zdarzało się, że nawet na loda dla dziecka nie mieliśmy. Za
dużo kredytów na mieszkanie czy meble wzięliśmy i trzeba było
pasa zacisnąć. Makaron się jadło przez cały dzień, bo dziennie
można było wydać tylko dwie marki. Tak to mieliśmy policzone,
nawet takie momenty były. Rzadko, raz na parę dni, ale się zda-
rzały.
Ale tymi finansami nigdy się nie przejmowałem, wiedziałem,
że będzie dobrze. Gorzej było z kłopotami w uczuciach, kiedy nie
mogliśmy się dogadać z Dorotą. Zawsze to przeżywałem i stara-
łem się odreagować. Kiedyś wyprowadziłem się do brata, bo już
koło nas mieszkał, i jakiegoś dnia wracałem do niego do domu
z dziewczyną. I Dorota mnie zauważyła. Raz czy dwa razy to się
zdarzyło. Głupio się wtedy czułem, bo z jednej strony chciałem
do domu, serce bolało, a z drugiej – coś się nam nie układało, za-
wsze w czymś się nie zgadzaliśmy, jakbyśmy się w ogóle nie znali.
Nie pasowaliśmy do siebie.
A o kasę to się nie bałem. Pamiętam, że Emi i Klaus namawiali
mnie czasem: „Darek, tam we Frankfurcie tobyś miał dożywot-
nią robotę”. A ja sobie myślałem: „Kurde, ja tu chcę Casino de
Paris, a oni mi o jakimś lotnisku we Frankfurcie gadają, o rencie
i emeryturze”. Tak to sobie od początku wymyśliłem. I w końcu to
sobie wyczarowałem.
Ale jak trzeba było, to w warzywniaku pracowałeś.
– Akurat tam nigdy nie migałem się od roboty. A nawet sam się
domagałem: „Dajcie mi coś robić, pozwólcie sobie pomóc”. Emi
i Klaus sprzedawać nam w warzywniaku nie pozwolili, ale rano
przywoziliśmy warzywa z chłodni, wieczorem jechaliśmy je scho-
wać z powrotem. Robiliśmy to często z nudów, nawet nic nam za
UCIEKINIER
to nie płacili. To była taka praca, a właściwie podziękowanie, za
koryto i dach nad głową.
Kiedy pojawiły się pierwsze pieniądze?
– W ringu pierwsze 300 marek dostałem za sparing w Kolonii,
111
właśnie z Valentinem Silaghi, później moim trenerem w Lever-
kusen. A przed ringiem pracowałem jeszcze na czarno w Hanau,
w takiej prywatnej firmie, która płoty stawiała, sąsiad mi taką ro-
botę załatwił. Podjeżdżała mała ciężarówka, na niej były łopaty,
taczki, zabieraliśmy to i wkopywaliśmy płoty. Łapy miałem wte-
dy masakryczne, pęcherz na pęcherzu. Pracowałem ze szczyp-
cami, straszne odciski zostawiały, ale i tak byłem szczęśliwy, że
do roboty jadę. Po dziesięć-jedenaście godzin na dzień robiłem,
w weekendy też, a czasami musiałem wstawać w nocy. Praca była
ciężka, ale blisko stówę za każdy dzień przywoziłem. To trwało ze
dwa miesiące, do tego cały czas łapałem język.
Szybko się nauczyłeś?
– Chwila moment. Debil nie byłem, a że wszędzie dookoła po nie-
miecku mówili, to przecież nawet psa nauczysz. Potem nie było
już żadnych problemów – nie bałem się rozmawiać. Ani z kanc-
lerzem Gerhardem Schröderem, ani z doradcą Helmuta Kohla
Hansem-Hermannem Tiedje, ani z burmistrzem Hamburga, ani
z nikim innym. To byli zresztą moi serdeczni znajomi. Język łapa- R O Z D Z I A Ł 4
łem naturalnie, nawet ten trudniejszy, głupi nie byłem. Przecież
gdybym był głupi, tobym tak długo mistrzem świata nie był.

A miałeś jakieś wpadki językowe?

– Może na początku słabo mówiłem gramatycznie, ale potem
szybko już wszystko złapałem. Początkowo miałem też opory, ale
przecież nie mogłem nie mówić, musiałem się szybko nauczyć,
bo nie mogłem tracić czasu na to, żeby nie rozmawiać po nie-
miecku. Choć przecież do żadnej szkoły nigdy nie poszedłem.

Często jeździłeś do Polski?

– Po walkach. A wyglądało to niemal zawsze tak: lądowałem, wy-
chodziłem z lotniska, podchodziłem do chłopaków do samocho-
du. Wtedy otwierał się bagażnik, a w nim czekała już taca. Na niej

MISTRZ ŚWIATA
węgorzyki, śledzik, pięćdziesiąteczki, wszystko przygotowane.
No to co – hop, hop, hop, parę lufek jeszcze na parkingu i dopie-
ro po flaszce ruszaliśmy dalej. Wtedy przed lufą mieliśmy zawsze
takie powiedzenie: „No to wobec powyższego...”.
Najgorzej było – a zdarzyło się tak ze trzy razy – jak leciałem
po walce np. z Hamburga do Gdańska i samolot nie mógł wylą-
dować ze względów pogodowych. A tam balety przygotowane,
koledzy na lotnisku czekają. Nie mogłem się doczekać, a tu taka ∞ Pierwszy kontrakt zawodowy ∞ Życie rodzinne w Hamburgu ∞
wtopa – przepraszamy, lecimy do Warszawy. To wtedy brałem od
razu taksówkę, żeby jak najszybciej być w Gdańsku. ∞ Pierwsze walki ∞ Jak się negocjuje stawki za pojedynki ∞
∞ Leeonzer Barber ∞ Piękny seks ∞
 Co spowodowało, że zdecydowałeś się przejść
na zawodowstwo? Pieniądze?
– Przed mistrzostwami Europy w Göteborgu nasz klub z Lever-
kusen zaprosił bokserów na spotkanie do siedziby firmy Bayer
z szefostwem firmy. Zapytałem ich wtedy, czy będzie jakaś kasa,
jak zdobędę dla Niemiec mistrzostwo Europy. Oni na to: „Darek,
zdobądź najpierw medal, to pogadamy. Kasa na pewno wtedy
będzie. I to taka, że nie będziesz miał problemów”. No dobra, ale
ile konkretnie premii jest przewidziane? „Zostaw ten temat. Zdo-
bądź medal, a kasa będzie”. No to przywiozłem im złoto. Oprócz
mnie z zawodników Bayeru jeszcze Holender Arnold Vanderly-
de – on w ciężkiej, ja w półciężkiej. Zrobili nam w firmie uroczy-
ste powitanie, były gratulacje, podziękowania, dostaliśmy też po
eleganckiej torbie, a w środku – czek. To sprawdziłem od razu,
a przy pierwszej okazji zajrzałem do koperty, bo pomyślałem, że
zanim zacznę się z nimi bawić – bo różne alkohole były już przy-
gotowane – najpierw sprawdzę, ile mi dali. Patrzę, a tam na czeku
20 tysięcy marek. „Super – myślę – no to się postarali”. Wracam
do sali i wrzeszczę do nich od wejścia: Danke, danke. Od razu była
lufa-lufa i zabawa ruszyła na całego.
Po powrocie do domu rzuciłem tę torbę na stół i wołam do
114
Doroty: „Tylko uważaj, żeby się stół nie załamał, tyle kasy jest
w środku”. Ona otwiera zamek, patrzy na czek i mówi z gryma-
sem: „Tylko 2 tysiące? No to się nie postarali”. Co?! Jakie 2 tysią-
ce?! Patrzę – rzeczywiście. Walnąłem się o jedno zero...
Byłem załamany. I wściekły. To ja się zarzynam, non stop tre-
nuję, przywożę dla klubu mistrzostwo Europy, a oni mi dają 2 ty-
siące?
Nawet nie poszedłem z pretensjami, ale dwa tygodnie później
zadzwonił do mnie Peter Hanraths. To menedżer, a nawet bardziej
pasjonat boksu, zresztą były zawodnik, który opiekował się mną
w Leverkusen. Sam mieszkał w Geilenkirchen koło Akwizgranu,
prowadził tam salon Mazdy, dobrze nim kręcił. Oprócz tego miał
też mały klubik bokserski, który utrzymywał. Zawsze przyjeżdżał
z żoną Brigitte na wszystkie walki do Leverkusen. Co jakiś czas da-
wał mi różne prezenty, bo taki był wtedy zwyczaj, że jak ktoś miał
pieniądze i ktoś mu się spodobał w ringu, to go delikatnie wspierał,
nieoficjalnie. Na początku dostałem więc sweter, potem starego
opla albo forda, a później już pieniądze. Choć pieniądze dawał mi
tylko za wygrane walki. Pamiętam zwłaszcza ten samochód, bo to
był właściwie i opel, i ford, dwa w jednym, taki grat złożony z dwóch
aut. Ale to był tak naprawdę mój pierwszy samochód, tzn. pierwszy,
którym nauczyłem się jeździć. Bo przecież już w Słupsku miałem
wartburga, ale w nim to tylko siedziałem, w Polsce nie jeździłem.
Peter mnie obserwował, przyjeżdżał na moje walki, interesował się
wtedy mną i Michaelem Loewe, Rumunem, też z Bayeru Leverku-
sen, który uciekł z kraju tak jak ja.
Hanraths to był fan boksu, a dla mnie taki sponsor, który de
facto był odkrywcą mojego talentu, to on skontaktował mnie po-
tem z Kohlem. Kiedyś do mnie zadzwonił i mówi: „Darek, słuchaj,
mamy do ciebie sprawę z Klausem-Peterem Kohlem, menedże-
rem z Hamburga. Chodzi o przejście na zawodowstwo. Jest kasa,
przyjedź do nas”.
Jakie zawodowstwo? Wtedy to było dla mnie jak zupełnie obcy
MISTRZ ŚWIATA
język, jakby po chińsku ktoś do mnie mówił. Ja tu chciałem na
igrzyska jechać – rok później, w 1992 roku, były igrzyska w Bar-
celonie, a ten mi mówi o jakimś zawodowstwie. Ale pojechałem
do tego Hamburga. Hanraths i Kohl przyjęli mnie razem ze swo-
imi żonami – takie eleganckie panie, damy. Miłe i kochane. Gad-
ka szmatka, rozmawiamy o boksie i nagle oni mówią: „No i za to
115
wszystko dostaniesz 150 tysięcy marek. Za sam podpis”. Myśla-
łem, że się skicham. Oczywiście próbowałem udawać, że się za-
stanowię, pomyślę, ale w głębi ducha krzyczałem: „Co oni gadają?
Tyle kasy!”. A oni wtedy jeszcze – może myśląc, że się waham, że
liczyłem na więcej – dodali: „A potem 10 tysięcy marek za każdy
miesiąc treningów”. No to co miałem robić? Udałem, że „to nie
takie proste”, ale w końcu mówię: „Dobra, biorę to!”.
Do domu to dosłownie leciałem. Wracam, opowiadam wszyst-
ko Dorocie, a ona woła przestraszona: „Co ty żeś zrobił, co ty
podpisałeś? Tyle kasy...”. W głowie jej się to nie mieściło, dopie-
ro po czasie się oswoiła. A potem to już zawsze było jej za mało
(śmiech).
Jeszcze się z przytupem pożegnałem z dotychczasową pra-
cą. Wcześniej z tego przyzakładowego parkingu trafiłem do fir-
my Aqua związanej z  Bayerwerkiem. Przepakowywałem filmy
do aparatów fotograficznych – z dwóch palet kartonów robiłem
jedną. Tak jak wcześniej oficjalnie byłem zatrudniony na pełny
etat, a pracowałem na pół. I jak podpisałem ten mój pierwszy
 Peter Hanraths i Klaus-Peter Kohl – to dzięki nim w 1991 r.,
krótko po zdobyciu tytułu mistrza Europy amatorów, zostałem
zawodowym bokserem, a już trzy lata później mistrzem świata.
Z ich Universum Box Promotion byłem związany przez całą karierę.

zawodowy kontrakt, poszedłem jeszcze do roboty, ale byłem

już nieźle rozkojarzony. Majster kazał coś mi zrobić, a mnie się
za bardzo nie chciało. Zaczął się drzeć, że zaraz mnie zwolni.
„A zwalniaj, cześć”, odwróciłem się i wyszedłem. I tyle mnie wi-
dzieli.

Kiedy jechałeś na to spotkanie do Hamburga, na co liczyłeś?

– Nie miałem pojęcia, co mnie czeka. Jakby mi wtedy dali 50 za-
miast 150 tysięcy, to też bym podpisał. Wyobraźcie sobie, że ja
wtedy tego kontraktu nawet nie przeczytałem! Tylko cyferki. I ni-
gdy później już do niego nie wracałem.

Oczywiście za walki były osobne stawki?
– Dokładnie. Od razu było powiedziane, że im więcej będę wal-
czył i wygrywał, tym więcej dostanę za kolejne walki. Choć na
116
początku było tak, że wypłacali mi te 10 tysięcy marek co mie-
siąc, ale po roku byłem rozliczany. I tego właśnie nie doczytałem
w umowie. A było tak, że miałem ustalone stawki za kolejne wal-
ki – na początku 10, potem 15 tysięcy marek. Ale te 10 tysięcy
marek miesięcznie to były jakby zaliczki za te przyszłe walki. Po
roku więc siedliśmy i liczyliśmy, czy kolejnymi walkami zapraco-
wałem 120 tysięcy za rok. Jakby wyszło np. 150 tysięcy, to by było
OK, Kohl by mi dopłacił 30 tysięcy. Ale na początku okazało się,
że trochę zabrakło. Kohl nic mi więc nie musiał dopłacać, ja też
nie musiałem zwracać różnicy. Wkurzyłem się wtedy. Powiedzia-
łem, żeby dał już sobie spokój z tymi miesięcznymi wypłatami, że
od teraz będziemy handlować za każdą walkę osobno. Szybko
się zorientowałem, co trzeba zrobić, i dzięki temu szybko zaczą-
łem zarabiać duże pieniądze.
Czyli ten kontrakt warto było jednak przeczytać...
– A właśnie, że nie. Jeszcze bym się zaczął burzyć, jeszcze bym
wtedy kontraktu nie podpisał i  nie wiadomo, jak by się to
skończyło. Zostałbym na olimpiadę – OK. Ale przecież mogłem
też złapać kontuzję. A tak skończyło się przecież dobrze.
Kiedy zaczęliśmy ustalać kasę za poszczególne walki, bez sta-
117
łej pensji, nie miałem litości. Taki układ zaczął się bodaj od walki
z Brytyjczykiem Noelem Magee – powiedziałem, że chcę za nią
70 tysięcy. Kohl w płacz: „Darek, za tę walkę mogę ci dać mak-
symalnie 50”. „Nie. Chcę 70”. „Darek, odpuść, weź te 50, bo ci
przyprowadzę kogoś, kto taki ci łomot spuści, że potem już długo
nie powalczysz”. Wtedy się jeszcze zamknąłem i odpuściłem. Ale
jak później zorientowałem się, kto jest kto, co sam potrafię i o co
w tym wszystkim chodzi, to już nie odpuszczałem. Poznałem ten
rynek bardzo dobrze. I dlatego później mówiłem już do Kohla:
„Dawaj za walkę tyle i tyle, nic mniej. I sobie przyprowadzaj, kogo
chcesz. Tylko mi zapłać tyle, ile chcę”. Wtedy czułem się już jak
ryba w  wodzie. To był sport, ale też mój biznes. Jak chciałem
stówę, to stówę dostawałem.
Kiedy przechodziłeś w Niemczech na zawodowstwo, tam też
boks zawodowy dopiero raczkował, prawda?
– Tak, byłem jednym z pierwszych. Jeszcze Henry Maske, Axel
Schultz, później Sven Ottke, Graciano Rocchigiani.
 Maske był w latach dziewięćdziesiątych wielkim idolem
w Niemczech. Bez obrazy – ale w porównaniu z tobą był
bardziej „prawdziwym Niemcem”.
– E tam, gadanie. On był z NRD, tak jak zresztą wielu tych lep-
szych bokserów niemieckich w tamtych czasach. Oni jeszcze
później zostali Niemcami – tymi prawdziwymi, zachodnimi
– niż ja. Bo ja już w 1988, oni dopiero rok później... Te mistrzo-
stwa Europy w  1991 roku, które wygrałem, to były w  ogóle
pierwsze mistrzostwa, na które pojechała reprezentacja zjed-
noczonych Niemiec. No i z nimi ja, Polak. Skomplikowane to
wszystko było, co?
Miałeś z nimi dobre kontakty?
– Zatargów żadnych nie było. Wszyscy oni z DDR-u byli straszny-
mi dusigrochami. Nic, tylko kasa, kasa, kasa. Ale głów do intere-
sów to chyba za dużych nie mieli, skoro pamiętam, jak na zgrupo-
waniach dziwili się, jak to jest, że Michalczewski na treningi mer-
cedesem E-klasą przyjeżdża, a ich na takie auto nie stać.
Co to było? Stodziewięćdziesiątka, obiekt marzeń
wszystkich taryfiarzy w Polsce?
118
– Dokładnie. Miałem taką naprawdę wypasioną. Metalik.
Wróćmy do pierwszych kroków w zawodowstwie. Miałeś
jakieś obawy?
– Nie. A poza tym Kohl od początku wszystko dobrze mi zapla-
nował. „Walczymy, walczymy, a  po trzech latach boksujemy
o mistrza świata” – zapowiedział. Taki był plan i właściwie tak to
prawie było, co do roku, a nawet niemal co do miesiąca. Umo-
wę podpisaliśmy w 1991 roku, a w 1994 walczyłem już o mistrzo-
stwo.
Finansowo też wszystko ci zaplanował?
– Finansowo układ był prosty – będą walki, będzie kasa. A jak
będą zwycięstwa, to i kasa będzie rosła. A poza tym niewiele wię-
cej mnie obchodziło. Ja chciałem walczyć, chciałem wygrywać.
Mnie nie interesowały jakieś zabawy we własne firmy, żeby wy-
ciągnąć jak najwięcej się da z każdego kąta. Pamiętam, jak mnie
załamywał Tomek Adamek. Ze cztery razy wiozłem go do Kohla,
żeby mu załatwić kontrakt na walkę. A Adamek koniecznie chciał
zostać jeszcze współpromotorem. A ja na to: „Tomek, to ty chcesz
boksować czy walkę organizować? Mów, za ile, i co cię obchodzi,
gdzie będzie jakaś reklama – jaka na ringu, jaka na macie. Czy re-
klama piwa, czy czegoś innego. Na to nie ma czasu”.
Dlatego mnie nigdy nie interesowało, kto ile zarabia. Niech za-
rabiają jak najwięcej. Ważne, żebym ja był zadowolony.
Kohl proponował ci stawki, z których byłeś zadowolony?
– Szybko poznałem rynek, dlatego zawsze jasno precyzowałem
swoje oczekiwania: „Peter, za tę walkę chcę tyle i tyle”. Za pierw-
szą walkę o mistrzostwo, z Leeonzerem Barberem, dostałem ja-
kieś 300 tysięcy marek. To była kwota „delikatnie wyhandlowa-
na”, bo jednak Kohl też miał swoje koszty. Barber był wtedy dość
drogi, a poza tym to on był mistrzem, który ma swoje żądania.
MISTRZ ŚWIATA
Czasami mówi się, że w boksie jakaś walka była kupiona. Tak,
to prawda, była kupiona, bo trzeba było tego mistrza „kupić”,
żeby on przyjechał zaboksować na obcym ringu, przy obcych ki-
bicach. I to wszystko kosztuje. I po to ma się ten tytuł mistrza,
żeby na tym kasę zarabiać. Ale przecież nie chodzi o to, że ten
mistrz się „sprzeda” w tym sensie, że walkę odpuści. Co to to nie.
119
Przynajmniej ja z takimi nie walczyłem. Wszystko musiałem sam
w ringu wyszarpać.
Jak się dowiedziałeś o tej pierwszej walce o tytuł
mistrzowski?
– To był sylwester, z 1993 na 1994. Dostałem wtedy od Petera
w prezencie jeepa, mercedesa pięćsetkę. Takiego kwadratowego,
„ciosanego”, niedawno znowu takie wróciły. I Kohl powiedział mi
wtedy: „Darek, w tym roku będziemy boksowali o mistrzostwo,
będę miał dla ciebie walkę”. Byłem przeszczęśliwy.
Wtedy z Peterem super ze sobą żyliśmy, to były jeszcze ta-
kie niczym niezepsute, przyjacielskie stosunki. Rodzinne nie-
malże. Do dzisiaj mamy zresztą ze sobą kontakt. I  z  Kohlem,
i z ­Hanrathsem. Oni są pokłóceni, ale ja jestem z nimi w porząd-
ku. Dobrze, że w końcu uciekłem z tego Hamburga i nie słysza-
łem już tych wszystkich awantur. Zresztą awantur o pietruszkę,
o nic, bo jak ja wyszedłem z gry, to kasy już nie było i nagle wszy-
scy byli pokłóceni.
 A ten kwadratowy mercedes – z jakiej okazji taki drogi
prezent?
– No na gwiazdkę. Nie chciałem go na początku przyjąć, bo od
razu pomyślałem: „No tak, on mi daje samochód, to pewnie za-
raz gaże za walki będą ostro handlowane”. Od razu czytałem to
po swojemu, byłem czujny. My też im wtedy jakiś fajny prezent
zrobiliśmy, jakąś niespodziankę, ale już nie pamiętam jaką. Do-
rota coś wymyśliła.
Dorota była wtedy matką mojego sukcesu. To ona wszystko
ogarniała. Ja tam sobie gdzieś wyskoczyłem, czasem nawet „w bok”,
ale do domu zawsze wracałem. A Dorota ogarniała dom, dziecia-
ki, tworzyła atmosferę. Dzięki niej miałem rodzinę, miałem swoje
gniazdo. Byłem młody chłopak, dobrze wyglądałem, to gdzieś tam
jak pies polatałem, gdzieś zabalowałem – tak to teraz widzę. Ale ro-
dzina zawsze była dla mnie ważna. Kochałem wtedy Dorotę.
Gdy przeprowadziliście się do Hamburga, zamieszkaliście
w sąsiedztwie posiadłości Kohla. Pierwszy taki poważny,
duży dom...
– Nie był jeszcze taki wielki. Bez piwnicy, ale fajny. W dobrej dziel-
nicy – Farmsen-Berne. Miał może ze 150 metrów kwadratowych.
120
Cztery pokoje, kuchnia, dwie łazienki, fajny ogródek. Dla naszej
czwórki – Doroty, Michała, Nicolasa i dla mnie – idealny. Ale to
nie było nasze, tylko dom gościnny Petera, stojący tuż obok jego
posiadłości. Zresztą początkowo sam w nim mieszkałem. Bywało
tak, że po mnie Peter do dyskoteki przyjeżdżał, rachunek płacił
i do domu zabierał, a ledwo wyszedł, to ja już znowu w długą na
kolejną imprezę. Dorota z dziećmi wprowadziła się pod koniec
1992 roku.
Wynajmowaliście ten dom od Kohla?
– Nie. Po prostu mieszkaliśmy tam. Bardzo było sympatycznie.
W niedzielę rano chodziliśmy do Kohlów na śniadanko, jak było
lato, to urządzali je w ogrodzie. Dzieciaki się bawiły. Ute, żona Pe-
tera, bardzo kochała moje dzieci.
Kohl traktował cię chyba wtedy trochę jak syna?
– Tak, na pewno. Byliśmy taką ich rodziną. Z ich córką, Gabi, mia-
łem nawet mały romans.
Co? Przecież mieszkałeś z Dorotą i dziećmi?
– No spotykałem się z nią. W tym czasie zresztą nie tylko z nią.
Były jeszcze Kinga, Marion. Nikt nie wiedział o nich.
Kohlowie dowiedzieli się o twoim romansie z ich córką?
– To było takie cicho sza. Ute, żona Kohla, może nawet by chciała,
żebym został jej zięciem, a ona moją teściową. Myślę, że Peter też
by to zaakceptował, bo Ute mu wszystko mówiła.
W żaden sposób nie wpływało to na nasze relacje zawodowe,
właściwie nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Ani kiedy byłem z Gabi,
ani kiedy się rozstaliśmy.
Mogłeś się pogubić?
– Faktycznie, byłem trochę pogubiony. Odbiło się to na przygo-
towaniach do walki z Rocchigianim. Nic dziwnego, ciężko się było
MISTRZ ŚWIATA
dobrze przygotować do tej walki. Za dużo tego...
Mówisz, że sąsiedztwo Kohlów było super, ale przecież
zdarzały wam się awantury. Podobno jak wrzeszczeliście
na siebie z Kohlem, to ściany się trzęsły?
– Bez przesady, tylko czasem dochodziło do kłótni.
121
W związku z twoimi wyskokami?
– Nie, dlaczego? Przecież na sali treningowej zawsze byłem wzo-
rem dla wszystkich. Jak się kłóciliśmy, to zawsze chodziło o pie-
niądze. On chciał dać jak najmniej, a ja jak najwięcej zarobić. Tak
„negocjowaliśmy” stawki za kolejne walki. Łatwo nie było, ale tak
to już jest, jak się dwa „byki” spotykają.
W 1996 roku przeprowadziliście się z Dorotą do nowego
domu – pierwszego naprawdę swojego. Dlaczego w końcu
wyprowadziliście się od Kohlów?
– No wiesz, domek był fajny, ale my zawsze chcieliśmy coś swoje-
go. Takiego pięknego domu, jaki kupiliśmy wtedy, to ja wcześniej
w życiu nie widziałem. Ze 300 metrów, może więcej. Fajny basen,
ogród nie za duży. Kosztowało to paręset tysięcy marek, nie pa-
miętam dokładnie. Dużo też wydaliśmy na marmury w salonie,
wszystkie wykończenia. Meble na zamówienie. Wszystko to Do-
rota planowała.

122
Dorota wiedziała, że spotykasz się z innymi kobietami?
– Nie. Przecież ona nie wiedziała nawet o Kindze, z którą by-
łem w Hamburgu przez pięć lat. A może po prostu nie chciała
wiedzieć? Jeździła porsche carrera cabrio, miała kasę, było za-
jebiście. Zwłaszcza że jej też nigdy w domu nie zaniedbywałem,
swoje zrobiłem, kiedy trzeba było. Scen zazdrości nigdy nie
miałem. A że byłem taki, jaki byłem, taki dzikus... Zresztą wtedy
wydawało mi się, że kocham i Dorotę, i Kingę, i tu, i tu był też
piękny seks.
Z Tomkiem, moim bratem, zawsze byliśmy mocno zżyci. Też wyjechał
do Niemiec, krótko po mnie. Bardzo mi pomógł, był moją ostoją
i niewidocznym wiatrem w plecy. Ma wielki procent w moim sukcesie. Bo choć
jest młodszy, to czułem się wtedy przy nim znacznie pewniej. Sam też był
obiecującym bokserem. Jego karierę przerwała niestety kontuzja ręki.
A kiedy właściwie pojawiła się Kinga?
– Po walce o mistrzostwo świata z Leeonzerem Barberem.
Do tej walki dojdziemy. Najpierw powiedz, jak wyglądały
pierwsze zawodowe treningi? Czym się różniły od tych
w Bayerze?
– Najpierw trenowałem z  wujkiem Józkiem, bratem mojej
mamy. Tym, który wcześniej trenował mnie w Gdańsku, bo on
też uciekł do Niemiec. Wziąłem go wtedy do siebie, to było jesz-
MISTRZ ŚWIATA
cze w Leverkusen. Jego i brata mojego taty, Zibiego, który ma-
lował obrazy. Obaj przyjechali z rodzinami, załatwiłem im pa-
piery, mieszkali u mnie. Nie było mi wtedy lekko. Zwłaszcza że
na początku musiałem ich wszystkich utrzymywać, bo oni albo
nie mogli jeszcze pracować, albo nie znali języka. Zarabiałem
już wtedy nieźle, ale tyle dodatkowych osób było sporym ob-
123
ciążeniem.
Ktoś jeszcze do ciebie przyjechał do Niemiec?
– Brat. On przyjechał jako pierwszy. Miał iść do wojska, więc
uciekł do mnie. Choć akurat ja też bardzo chciałem, żeby przy-
jechał. Byliśmy zżyci, brakowało mi go. Zresztą Tomek dużo mi
pomógł, był moją ostoją i niewidocznym wiatrem w plecy. Dawał
mi powera, siłę, taką braterską miłość. Ma wielki procent w moim
sukcesie. Bo choć jest młodszym bratem, to czułem się wtedy
przy nim znacznie pewniej.
Tomek też boksował w Leverkusen, miał sukcesy, ale nic mu
z kariery nie wyszło. Jak już wspomniałem, rozwalił sobie rękę
jeszcze w Gdańsku jako amator i źle mu to zoperowali. On z tą
ręką potem boksował, ale cały czas miał problem, nie mógł
w ogóle prawą bić.
Kiedy wszyscy zaczęli nagle przyjeżdżać do mnie do Nie-
miec, mieszkałem wtedy u Gerda Zimmermanna, prezesa Ba­
yeru Leverkusen, sam, bo pokłóciłem się z Dorotą, która została
 w Monheim. Zimmermann miał firmę, która robi dachy, był dość
zamożnym człowiekiem, Gérard Philipe na niego mówiliśmy. Po-
mógł mi z mieszkaniem, a poza tym zawsze dawał kasę, tak poza
klubem. Miał fajny dom z basenem, a my mieszkaliśmy obok,
w jego mniejszym domku.
Mieszkałem tam w dwóch pokojach z kuchnią razem z bra-
tem, wujkiem Józkiem, potem przyjechał wujek Zibi. I do tego
jeszcze ciocie. W pewnym momencie zrobiło się tak ciasno, że
się nie mieściliśmy. Później, jak już pracowałem w Aquie, to do-
stałem mieszkanie i przeniosłem się do niego razem z Tomkiem.
A wujkom, za ostatnie pieniądze, najpierw wynająłem hotel, a po-
tem załatwiłem mieszkanie socjalne.
Jak trenowaliście z wujkiem Józkiem na zawodowstwie?
– Jeździliśmy po różnych klubach, najczęściej do Solingen koło
Monheim, bo w  Leverkusen jako zawodowiec trenować już
nie mogłem. Obrazili się. W tym Solingen kolega miał studio,
­pozwalał nam trenować. Ale jeździliśmy też wszędzie tam, gdzie
można było poćwiczyć – najczęściej do fitness clubów.
Urządzaliśmy sparingi po dwanaście czy nawet piętnaście
rund, biegałem po dziesięć czy piętnaście kilometrów. Byłem
124
­ambitny, zapieprzałem, ile wlezie. W powietrzu się unosiłem – tak
bardzo chciałem.
Nikt nie miał nic przeciwko temu, że jako zawodowiec
trenujesz z wujkiem?
– Na początku nie było z tym problemu, wujek też się cieszył. Jó-
zek był kochany, był moim przyjacielem, moją otuchą, ale Kohl
już wtedy wiedział, że wujkowi zabraknie doświadczenia, by być
moim pierwszym trenerem. I  stanąłem w  końcu przed wybo-
rem: albo będziesz mistrzem, albo będziesz kochał wujka. Trze-
ba było decydować. W takich sytuacjach trzeba było być egoistą
i całe szczęście, że nim byłem. To ciężkie, ale potrafiłem. ­Podobny
Trening stał się całym moim życiem. Uwielbiałem te zajęcia w Ritze,
gdzie początkowo bazę miało Universum Box Promotion.
problem miałem później, gdy trenowali mnie wspólnie Chuck
­Talhami i Fritz Sdunek. Też jeden z nich musiał odejść.
Na tych pierwszych treningach z wujkiem nie miałem dobrych
sparingpartnerów, więc tych chłopów, co do mnie wychodzili, bi-
łem jak psów. Takich po 100 czy 120 kilogramów wagi, wszystkich
nokautowałem.
Skąd ich braliście?
– To byli pseudozawodowi bokserzy. W  Niemczech były wte-
dy takie „stajnie”, grupy – powiedzmy, choćby w Akwizgranie,
gdzie trenowali np. bramkarze z okolicznych klubów. I ja ich tam
wszystkich strasznie lałem.
Pamiętam, że w  Kolonii była taka pierwsza liga bramka-
rzy z dyskotek. Kickbokserzy. Kiedy na nich trafiłem, ważyłem
z osiem dych. Trochę z nimi poboksowałem, trochę się pokopa-
MISTRZ ŚWIATA
łem. Człowiek chwytał się wtedy byle czego, żeby tylko się po-
ruszać. Szefem tego klubu bramkarzy był niejaki Ako, najlepszy
w całej lidze. Swego czasu ochraniał Claudię Schiffer czy kogoś
równie sławnego. Aż w końcu doszło do sparingu – ja kontra Ako.
Koledzy długo obwiązywali mu ręce bandażami. Ja tylko
ręce zabandażowałem, sznurki do rękawic schowałem i byłem
125
 gotowy. I czekam na niego. A on dalej – bawi się z tymi rękawi- Na „gruszce”
cami, ze sznurkami. W końcu wyszedł. Jeden cios, lewy prosty. zacząłem

Nos mu złamałem i było po herbacie. trenować dopiero

po przejściu
Krew się leje, on wyje: „Nos mi złamałeś!”. Ja też byłem nie-
na zawodowstwo.
zadowolony, bo myślałem, że powalczymy. A to nawet nie było
Wcześniej
mocno, raz i już. Fama szybko się rozniosła, od razu miałem taki czegoś takiego
szacun w Kolonii. Jak gdzieś się pokazałem w dyskotece, to już za nie znałem.
nic nie płaciłem. Bo ich szefa zlałem, jednym ciosem, nawet się
nie zdążył obejrzeć. Bo Ako to był kawał chłopa, Indianin.

Ten Ako nie miał pretensji?

– No gdzie? I o co? Uczciwy przecież był sparing. Potem był zresz-
tą moim kolegą i nawet bodyguardem – wziąłem go ze sobą na
kilka walk.

W pierwszych miesiącach trenowałeś w Ritze.

Dziwne miejsce...
– Nie, dlaczego. Zwykły klub bokserski. Luksusów tam nie było,
ale chodziło o to, żeby trenować, a nie o luksusy. Wam pewnie
chodzi o to, że nad salą treningową był nocny klub. Ale co z tego?
Przecież to St. Pauli, taka dzielnica Hamburga. Do tego klubu
126
zresztą było bardzo oryginalne wejście – szło się między malun-
kiem przedstawiającym rozchylone nogi kobiety.
Po kilku miesiącach wujka w roli trenera zastąpił Eckhard
Dagge. Dlaczego?
– To był pomysł Kohla. Powiedział, że wujek może zostać jako
drugi trener, może patrzeć i podglądać, a nawet dostanie za to
jakąś kasę, ale podkreślał, że brakuje mu doświadczenia. I że
moim pierwszym trenerem zostanie Eckhard Dagge. Bo był
mistrzem świata zawodowców, znaną postacią. A tak przy oka-
zji – także znanym alkoholikiem. Wielu mistrzów świata zostało
alkoholikami, ale tylko jeden alkoholik został mistrzem świata.
Eckhard sam tak o sobie mówił.
Wujek odszedł, choć mógł zostać. Mógł zostać do końca, ale
nie chciał się uczyć, nie chciał być drugi. Zaczął mi truć dupę,
psuć atmosferę. Nie miałem na to czasu, nie było na to miej-
sca – wszyscy mieli dmuchać w jedną trąbkę. A wujek nie mógł
np. zrozumieć, dlaczego on zarabia mniej ode mnie. Zjadała go
ambicja – że to ja błyszczę, a nie on. Głupie to było, a mnie to
wkurzało.
Zresztą Fritz [Sdunek, trener Michalczewskiego w jego najważ-
niejszych walkach] potem też mi już przeszkadzał, przez ostatnie
pięć lat. Jęczał, że pójdzie do Kohla, że coś jest nierozliczone, że
kasa się nie zgadza. Ja mu mówię: „Fritz, to idź już do tego Kohla,
tylko skończ pierdolić!”. „Nie, Darek, może nie teraz, może po
twojej walce, ale ja mam to ciągle nierozliczone...”. A ja nie mia-
łem czasu, żeby się tym interesować. Robiłem swoje i nic więcej
nie mogło mnie obchodzić.
Czego nauczył cię Eckhard Dagge?
– Przede wszystkim tempa, takiego bardziej zawodowego, wal-
ki bardziej ekonomicznej. Tego na przykład, żeby nie tylko bić,
ale potrafić też popchnąć, przesunąć przeciwnika, gdzieś tam
wejść pod łokieć. Takiego cwaniactwa, sprytu, zmęczenia rywala.

Żeby nie tylko walić lewy prosty, prawy prosty, lewy sierp czy se-
rią. To był fajny dodatek do tego, co już miałem. A miałem swoją
lewą rękę. I wiedziałem, co mogę z nią zrobić. Jej ewenement po-
legał na tym, że potrafiłem z bliska uderzyć mocno. Prawa ręka
wiadomo – jest przestrzeń, każdy mocno walnie, masz na to dużo
miejsca. Ale jednocześnie uderzenie będzie mniej precyzyjne,
bo przecież jest z pół metra dalej do celu. A ja się potrafiłem tak
złożyć, tak uderzyć tą lewą ręką, która była bliżej przeciwnika, że
mimo mniejszego dystansu i tak waliłem mocno. Tak z 80 pro-
cent tego, co bym dał z prawej.
Eckhard Dagge zastąpił w roli trenera mojego wujka. Znana postać, był
mistrzem świata zawodowców. A także alkoholikiem. Sam powtarzał,
że wielu mistrzów świata zostało alkoholikami, ale tylko jeden alkoholik
został mistrzem świata. Bardzo go lubiłem, był dla mnie jak starszy brat.
Tu jesteśmy w Nowym Jorku, gdzie polecieliśmy na treningi.
Jak wyglądały bezpośrednie przygotowania do walk?
– Tylko w 1992 roku miałem jedenaście walk i wtedy czasu na ja-
kieś wielkie zgrupowania nie było. Choć już w bezpośrednie dni
przed pojedynkiem był pewien rytuał. Rano wstawałem o pią-
tej-szóstej, ubierałem się, jechałem na trening. Zawsze byłem
pierwszy, miałem jeszcze czas na kawkę z trenerem. Potem je-
chałem na śniadanko. Kupowałem bułki albo kupiła je już wcze-
śniej jedna z dziewczyn – Kinga, Patrycja albo inna, zależy, do
kogo jechałem. Po śniadanku albo numerek, albo i nie. Ale raczej
MISTRZ ŚWIATA
tak, bo się wtedy lepiej spało. Po spanku wstawałem, kawka i na
drugi trening, na głodniaka. I to był błąd, bo brakowało mi po-
tem energii. Ale byłem wtedy głupi jak but, uparty, nie chciałem
mieć żadnego dietetyka. A w odżywianiu byłem akurat słaby. Jak
w ostatnich dniach przed walką brałem kroplówkę, wapń czy
coś, właśnie na głodniaka, to z tego głodu szoku dostawałem.
129
To pociągnijmy już sprawę trenerów do końca.
Dlaczego rozstałeś się z Eckhardem Daggem,
którego zastąpił Chuck Talhami?
– To była robota Kohla. W 1993 roku Eckhard nie chciał się prze-
nieść z Ritze do nowej sali treningowej Universum Box Promotion
[firma Kohla organizująca gale bokserskie]. Eckhard chciał być
bardziej samodzielny, nie chciał iść na nowe. Poza tym nie robił
planów treningowych, zaczynał trochę „odstawać”, bo wymaga-
nia się zwiększały. Coraz bardziej olewał, kilka razy zalał pałę.
W końcu musiałem się z nim rozstać, bo ja nie mogłem się oglą-
dać za siebie, chciałem iść do przodu.
Eckharda bardzo lubiłem, był jak mój brat. Tak jak bardzo lu-
biłem swojego wujka. Ale i z jednym, i drugim musiałem się roz-
stać. Boks to brutalny sport, indywidualny, nie mogłem się pa-
trzeć na nikogo, tylko na siebie. Żal mi było, ale tylko na chwilę.
Bo to było tak: albo pójdziemy razem na dno, albo pójdę sam do
góry. Był tylko boks i ja.
 Wejście do sali zrobiłeś, pięknie chodzi ta lewa ręka”. Bo jesteś tego głodny.
treningowej Oczywiście wiesz, że czasem to były farmazony.
naszej grupy Trener był bardzo potrzebny, ale pewnie jeszcze ważniejsze
– Universum Box
było moje podejście do treningów. A ja zawsze wiedziałem, że jak
Promotion. Przez
się nie przyłożę, nie wypracuję wszystkiego na treningach, to po-
wiele lat kariery
tem nie wygram. Gdybym nie miał zdrowia i szybkości, to żadna
był to mój drugi
dom. taktyka, choćby najlepsza, by mi nie pomogła.
A Chuck był właśnie słaby w treningu kondycyjnym. Na szczęś­
cie zaraz do Universum dołączył też Fritz Sdunek i to on robił dla
mnie plany treningowe. Ja te jego plany wykonywałem, a oni się
kłócili. Miałem wrażenie, że Chuck nie patrzy na to, czy coś będzie
dla mnie dobre, czy złe – ważne, żeby zrobić inaczej, niż mówi
Fritz. Dlatego musiałem jednego wyrzucić.

Co takiego dał ci Talhami?

– Był fajny, tylko śpioch, taki śmieszny misio. Przychodził rano,
ja już na bieżni trenowałem, a on siadał obok z kawą. Ja patrzę,
130
a jemu się głowa coraz niżej nad tą kawą pochyla. Zdrzemnął się,
skubany.
Ale miał doświadczenie, to na pewno. Trenował znanych ame-
rykańskich bokserów, stał m.in. w narożniku Muhammada Alego
jako drugi trener. Dał mi na pewno jakiś nowy impuls.

Zawsze strasznie cię chwalił.

– Wiem, wiem, miał dobrą bajerę, taką amerykańską. Ja tych baje-
rów słuchałem, ale swoje i tak wiedziałem.
Pamiętajcie, że przed taką walką jesteś właściwie sam, wszyst-
ko masz na swoich barkach. Dźwigasz całe Universum, całą rodzi-
nę, wiesz, że jak wygrasz, to wszyscy będą mieli dobrze. To jest
obciążenie. Dlatego fajnie, jak ktoś ci mówi: „Darek, pięknie to

Eckharda ­Daggego zastąpił Amerykanin Chuck Talhami. ­Szkoleniowiec

z doświadczeniem, stał m.in. w narożniku Muhammada Alego jako
drugi trener. Na ­zdjęciu ­pozujemy w ­Wielkim K
­ anionie K
­ olorado.

Byłem źle przygotowany do pierwszej walki z Rocchigianim [za-
kończyła się skandalem – dyskwalifikacją Rocchigianiego po cio-
sie po komendzie stop, ale Michalczewski w powszechnej opinii
przegrywał tę walkę]. Co prawda akurat wtedy, w 1996, miałem
też inne kłopoty, z kobietami i tak dalej, ale kondycyjnie też nie
było dobrze. Dlatego po tej walce wywaliłem Chucka. Został Fritz.
Czym plany treningowe Sdunka różniły się od tych
wcześniejszych?
– Był świetnym fachowcem, naprawdę. Wcześniej to była wolno-
amerykanka, od przypadku do przypadku. Pytałem: „To co? Na
skakankę teraz?”. „No dobra, na skakankę”. „A ile serii? Dwie?
Trzy?”. „No niech będą trzy”. „A może cztery”. „To rób cztery”.
U Fritza od razu wszystko stało się jasne. Dzisiaj robimy to, jutro
tamto. Wszystko wyjaśnione, dobrze ułożone.
Ci wcześniejsi trenerzy nie bardzo wiedzieli, o co chodzi.
Nic samo nie przychodziło, wszystko trzeba było wypocić
na treningach. Na rowerze jedzie Fritz Sdunek, trener, który
prowadził mnie w najważniejszych walkach. Po prawej – Witalij
Kliczko, mistrz świata wagi ciężkiej.
Tłumaczył ci, dlaczego danego dnia ćwiczysz akurat tak
a nie inaczej?
– Nie pytałem... Nie oczekiwałem tego. On po prostu był wia-
rygodny. Wiedział, czego chce, i dało się odczuć, że wie, co robi
i dlaczego.
Jak wspominasz pierwsze walki zawodowe?* Pierwszą
walkę stoczyłeś z Frederikiem Porterem. Rozpracowywałeś
wcześniej przeciwnika?
MISTRZ ŚWIATA
– Nie, nawet dobrze nie pamiętam tej walki. Ten Porter to był Mu-
rzyn, taki dobrze zbudowany, silny, ale strasznie sztywny. Jedyne,
co mu się wtedy udało, to dobrze się przewrócić. Byłem wtedy
tak wytrenowany, tak dynamiczny, że nie miał szans – w drugiej
rundzie był już koniec.
Ta walka odbyła się w  Hamburgu. W  takim dużym salonie
133
gier, bo Kohl miał wtedy automaty – jednoręki bandyta, stoły do
bilardu i takie tam. Zarobił na nich sporo pieniędzy. Do tej sali
schodziło się po schodach, do dużej piwnicy, mieściło się w niej
gdzieś sześćset osób, nie więcej. Na czas gali Kohl przestawiał te
automaty i bilardy, wstawiał trybuny i organizował walki. Pamię-
tam, że nawet z pięć lub sześć pierwszych walk tam boksowałem,
a transmisje były w Screensporcie, był kiedyś taki kanał telewizyj-
ny, w Polsce też zresztą dostępny. Dopiero potem przeszliśmy do
dużych hal.
Koledzy z sali treningowej, zawodowi bokserzy.
Zawarłeś bliższe znajomości?
– Z Koko Kovácsem, Arturem Grigorianem trzymaliśmy się dość
blisko. Z Kliczkami [Władimir i Witalij, późniejsi mistrzowie świata
– dziś ten pierwszy wciąż jest mistrzem, a drugi... merem Kijowa
* Spis wszystkich walk zawodowych Dariusza Michalczewskiego na końcu
książki, s. 296.

– też zaczynali w Universum] jako tako, podobnie z Juanem Car-
losem Gomezem. Spotykaliśmy się raczej tylko na oficjalnych im-
prezach, rozdaniach nagród czy galach. I oczywiście na zgrupo-
waniach.
Najbardziej trzymałem się z Istvánem Kovácsem. Koko to in-
teligentny, fajny chłopak. On zdobył wszystkie możliwe złote me-
dale – był mistrzem olimpijskim, świata i Europy, a potem jesz-
cze mistrzem świata i Europy zawodowców. Nie wiem, czy ktoś
inny coś takiego zrobił. Ale on był fenomenalny, waga piórkowa.
Rywale to go szukali w ringu, nie wiedzieli, gdzie on jest, nawet
16 września 1991, moja pierwsza walka zawodowa – z Frederikiem
Porterem. Był dobrze zbudowany, silny, ale strasznie sztywny.
Jedyne, co mu się wtedy udało, to dobrze się przewrócić.
Kubańczycy musieli go szukać za plecami. Przekozak był. Został
też mistrzem świata zawodowców, ale przegrał pierwszą walkę
w obronie tytułu, zresztą u siebie, w Budapeszcie. I nie chciał już
walczyć, wycofał się. Dziś jest ważną postacią w federacji WBO.
Cały czas utrzymujemy kontakt.
Uwierało cię w jakikolwiek sposób, że jesteś z Polski?
Uciekinier, gastarbeiter...
– Jeżeli już, to pozytywnie. Byłem takim rodzynkiem. A w Univer-
MISTRZ ŚWIATA
sum wszyscy byliśmy ausländerami. Żadnego Niemca, a jak już,
to ze wschodu.
Ale przy okazji walki z Rocchigianim dostałeś swoją porcję
gwizdów. Przyjemnie raczej nie było.
– No tak. Jak wychodziłem do walki z Rocchigianim, to krzyczeli,
135
że Polak, i raczej nie chodziło im o komplement. Zaskoczony by-
łem strasznie, przecież boksowałem w Hamburgu, czyli u siebie.
Rocchigiani był z Berlina...
Po raz pierwszy chyba tak się zdarzyło, że miałeś przeciwko
sobie publiczność?
– Tak. I to jeszcze w Hamburgu. Przykra sprawa. Ale to było raz.
Potem wygrałem z nim w 2000 roku i wszystko było już OK. Słu-
chajcie, ja kocham kibiców. Ale są jak chorągiewki. Jak wygrywasz,
to cię kochają, jak nie wygrywasz – to cię nienawidzą. Tak to po
prostu jest i trzeba się z tym pogodzić. A ja w tej pierwszej walce
z Rocchigianim byłem słaby. Tak to sobie wytłumaczyłem przynaj-
mniej.
To prawda, że nie rozpracowywałeś nigdy swoich rywali
przed walkami?
– W ogóle mnie to nie interesowało. Jak tylko Fritz Sdunek kazał
mi kogoś oglądać, to była dla mnie straszna kara. Jak już potem
 mieliśmy walki o mistrzostwo świata, to chodziliśmy do takiej
naszej kanciapy, u nas w gymie. Ja tam miałem masaże, spokoj-
nie sobie leżałem, a Fritz przybiegał z telewizorkiem i kazał mi
walki rywali oglądać. „Darek, warto” – przekonywał. No dobra,
zobaczyłem jedną rundę i mówię: „Wystarczy, Fritz, naprawdę,
już wszystko wiem”. To i tak nic nie dawało. Wystarczyło, że zo-
baczyłem, jak koleś stoi, w myślach się do niego ustawiłem i już.
Dość. Nie wiem, czy w całej karierze pooglądałem kogoś więcej
niż przez trzy rundy.
Wiedziałem, że takie oglądanie rywali tak naprawdę nic mi
nie daje. Tylko nerwowy byłem, bo i tak musiałem mieć swój
styl. Wejść na ring i lewą ręką nawalać. Moim zdaniem najważ-
niejsze nie jest to, kto jak walczy, ale to, kto jak komu podpasu-
je. Ten z tym może wygrać, potem przegrać z tamtym, a tamten
może wygrać z tym. To strasznie skomplikowane, to są niuan-
se. Małe ruchy, milimetr w tę, milimetr w tamtą i już coś nie
pasuje.
Od tego oglądania walk rywali dużo ważniejszy był dla mnie
dobór sparingpartnerów, a tych miałem zwłaszcza dobrych i wy-
magających. Takich, dzięki którym dobrze byłem przygotowany
do walki.
136
Kto ich załatwiał?
– Hedi, matchmacher, to on mi załatwiał sparingpartnerów pod
kolejnych rywali. Sdunek i Kohl mu tylko w tym pomagali. On ni-
gdy nie szedł na łatwiznę, sparingi były trudne, ale jednocześ­
nie świetnie dopasowane. Jeśli czekała mnie walka z wyższym
rywalem, to sparingpartner też był ode mnie wyższy, jeśli czekał
mnie mańkut, sparingi też miałem z mańkutami. I wszystko na
wysokim poziomie. Podczas takich sparingów parę razy byłem
na deskach.
Pamiętam, że szczególnie trudnego sparingpartnera miałem
przed drugą walką z Hallem, w Brunszwiku. Ależ on mi nie pa-
sował, jak szedłem z nim na sparing, to miałem sraczkę. Gorzej
niż przed walką, taki niewygodny był. Może nie bił za mocno, ale
miał takie regularne, jednakowe, ale i dość ciężkie ciosy. Nie mo-
głem się do niego dobrać. Za to potem, jak wyszedłem z Hallem...
OK, na początku mnie zmasakrował, te pierwsze rundy, ale wie-
działem, że przetrwam, wiedziałem, że sobie poradzę, bo Hall mi
pasował. I byłem pod niego przygotowany. No i wygrałem przed
czasem.
Jak zostałeś Tygrysem – Tigerem Michalczewskim?
– Karierę zawodową zaczynałem razem z  Michaelem Loewe,
razem podpisaliśmy kontrakty z  Universum Kohla. Wcześniej
to on był Rumun – Mihai Leu się nazywał, więc jak zmienił oby-
watelstwo, to został Loewe. Na początku zawsze walczyliśmy na
tych samych galach. No i przed jedną z takich gal Hans Reski,
wówczas szef sportu w „Bild Zeitung”, zadzwonił do Kohla wypy-
tać o naszą formę, przygotowania. I pyta: „Jak tam z tym twoim
Lwem”. „Michalczewski” było mu ciężko wymówić, więc chlapnął:
„A co u tego drugiego, tego Tygrysa”. I tak już zostało.
Spodobało ci się?
MISTRZ ŚWIATA
– W ogóle mnie to nie interesowało. Ale wszystko do siebie pa-
sowało, zaraz ktoś wynalazł „Eye of Tiger...” [utwór, przy którym
Michalczewski zawsze wychodził do ringu]. Bardzo szybko się ta
ksywa do mnie przykleiła.
Zawsze potrafiłeś zagrać pod publiczkę, przypodobać
137
się fanom. Bodaj jako pierwszy po wygranych walkach
skakałeś na narożniki ringu, prężyłeś się w geście
zwycięstwa i pozdrawiałeś fanów. To był twój pomysł?
– Wszystko było tylko i wyłącznie moje. Później wszyscy tak ska-
kali, zresztą do dzisiaj skaczą. Ale zacząłem ja.
A co pamiętasz ze swojej walki o mistrzostwo
świata w 1994 roku?
– Barber to było nazwisko. Taki tur. Silny, szybki, sztywny. Potrafił się
bić. Dużo wtedy chodziliśmy z Kohlem na spacery, dużo rozmawiali-
śmy. O boksie, o walce, choć nie tylko. Bo Peter nie znał się na bok-
sie, ale lubiłem z nim po prostu rozmawiać. To znaczy jemu się wyda-
wało, że się znał na boksie, czasami wydzierał się nawet na walkach.
A ja się wtedy wkurzałem i mówiłem komuś w narożniku: „Weź idź
powiedz Kohlowi, żeby się zamknął”. Oj, ile razy ja to powtarzałem.
Cieszyłeś się, że pierwszym rywalem będzie właśnie
Leeonzer Barber?
 Pierwsza walka o mistrzostwo świata, z Leeonzerem Barberem,
10 września 1994 r. Barber nie miał żadnych szans, żeby mnie
dopaść. Ani razu mnie nawet mocno nie uderzył, żebym to jakoś
specjalnie poczuł. Musiałem wygrać.

– Było mi to obojętne, w ogóle mnie to nie interesowało. Wiedzia-

łem tylko, że jestem głodny, napakowany, że jestem gotowy fi-
zycznie i psychicznie. Obojętnie na kogo.
Dzień przed walką z Barberem była waga, gdzieś w hotelu
koło Hamburga. Pamiętam, że podchodziłem do niego z sza-
cunkiem, z respektem, to już był przecież prawdziwy zawodnik.
Co innego, jak boksują jakieś ogórki, to wtedy można się prężyć
na wadze. Jak ktoś nie umie boksować, to co ma robić? Mordę
musi drzeć.
Przed walką z Barberem czułem nerw, ale jednocześnie byłem
spragniony tej walki. Miałem taki sen: stoję po walce na ringu
z mistrzowskim pasem w rękach i unoszę go do góry. To było coś,
co mnie nakręcało.

Jak wyglądał dzień pojedynku?

138
– Spałem z pięć godzin, więcej się nie dało. Chciałem już jak naj-
szybciej zacząć. Pojechaliśmy do hali, wchodzimy. Ja idę pierwszy,
za mną Kohl, trenerzy, cały sztab. A tu nagle podchodzi do mnie
strażnik i... „Bilet poproszę”. Chciał mi skasować bilet!

Przecież byłeś już znany w Niemczech, to nie była twoja

pierwsza walka.
– Dokładnie. Nie mam pojęcia, z jakiej choinki chłopak się urwał. Ale
on tak na poważnie. Nie chciało mi się z nim gadać, zrobiłem tylko
w tył zwrot i chciałem wyjść. Nie zdążyłem, bo zaraz za mną był Kohl
i tak zrugał tego gościa, że aż mi się go szkoda zrobiło. Wyzywał go od
durniów, nieuków, głąbów. Myślałem, że go tam pobije. Czyli zaczęło
się nerwowo, choć jakby na to z boku popatrzeć, to było śmieszne.

A sama walka?
– Superboksowałem, pełna realizacja planu. Zdyscyplinowany
byłem niesamowicie. Barber nie miał żadnych szans, żeby mnie
dopaść. Ani razu mnie nawet mocno nie uderzył, żebym to jakoś
 specjalnie poczuł. Może w drugiej rundzie. Ale naprawdę miałem
walkę pod kontrolą.
Po ósmej rundzie Ralf Rocchigiani, wówczas mistrz świata
WBO w junior ciężkiej, który komentował walkę dla stacji
Premiere, pokazał ci, że jest remis.
– Tak? Nie pamiętam tego. Moim zdaniem prowadziłem wyraźnie.
A Rocchigiani był zazdrosny, może dlatego tak mu się wydawało.
Czyli byłeś pewien, że wygrywasz?
– Zdecydowanie. Tylko że nagle – w dziesiątej rundzie chyba
– zgasło w hali światło. Tragedia, przez chwilę byłem załama-
ny. Już zaraz koniec, już zaraz będę mistrzem, a tu taki klops.
Oczywiście, zawsze mógł mnie jeszcze trafić, to przecież boks,
a – jak już ustaliliśmy – Barber ogórkiem nie był. Zestresowa-
łem się strasznie. Na szczęście zaraz włączyli to światło i mogli-
śmy dokończyć.
A po walce sen z unoszeniem pasa nad głową się spełnił.
– Niesamowita chwila. Tym bardziej że moje zwycięstwo mogli
oglądać wszyscy najbliżsi – mama, dziadek też był, wujek, brat.
140
No i przyjaciele, Scorpionsi. Dużo fajnych ludzi, aktorów, piosen-
karzy. Pamiętam, że po werdykcie padłem na kolana. Potem szu-
kałem najbliższych, żeby się z nimi wyściskać.
W ringu rozkleił cię Michał.
– Miał siedem lat, nie wiedziałem, że jest na walce. To w ogóle była
jedyna moja walka, na której był. Nie chciałem, żeby moje dzieci
były na walkach. Przecież zawsze mogło mi się coś stać. Ale wtedy
nagrywał wszystko z ostatnich rzędów kamerą. Fritz go wziął do
teamu... Popłakaliśmy się wtedy obaj z Michałkiem w ringu.
Pamiętasz, co Barber mówił po walce?
– Good man, good man... Zmęczony był bardzo, porozbijany, bo
tych lewych ode mnie przyjął sporo. Już mu się gadać za bardzo
nie chciało...
Impreza była zaplanowana?
– Tak, chociaż nie wiedziałem wcześniej, kto na niej będzie.
A w razie porażki był plan B? Czy impreza miała być tak czy
siak, najwyżej by się zamieniła w stypę?
– Trudno powiedzieć, nie zastanawiałem się nad tym. Ale impre-
za pewnie by była, nawet jakbym przegrał. Dwie ostatnie walki
w karierze przecież przegrałem, a imprezy po nich były takie,
że głowa boli. Chociaż wtedy to już może przyzwyczajenie grało
dużą rolę. Poza tym impreza po walce to już był pewnego rodzaju
biznes. Bawiliśmy się w konkretnych dyskotekach – kasowałem
po 50 tysięcy euro za to, że zachodziliśmy właśnie tam.
Nie tylko w dyskotekach. Chodziłeś też po walkach
do kasyna.
– Zdarzyło się po jednej z ostatnich walk. Bodaj ostatniej wygra-
nej. Chłopaki urządzili w hotelu kasyno na czarno, stół do seven
eleven wstawili. Podszedłem do stołu, w dwadzieścia minut wy-
MISTRZ ŚWIATA
grałem 25 koła i wyszedłem.
Dali ci wygrać...
– Tam zaraz dali. Rzuciłem parę razy i już.
No tak, ale chodziło o to, żeby inni widzieli, jak wygrywasz,
141
i sami spróbowali „być jak Tiger”.
– Nie wiem, jak to tam funkcjonowało. Nic mnie to nie obchodzi-
ło. Rzuciłem, wygrałem i tyle. Nigdy nie byłem hazardzistą.
Na tej imprezie po walce z Barberem poznałeś Kingę?
– Impreza była u mnie w gymie, tłum. Nagle podchodzi dziewczyna,
łapie mnie dłońmi za policzki, głaszcze i mówi: „Jesteś wspaniały”.
Ja w szoku, takie oczy zrobiłem, na dodatek byłem wtedy totalnie
„głodny” po miesiącach ciężkiej pracy. Seksu miałem niewiele, a jak
już, to tylko szybki. A tu podchodzi dziewczyna i tak fajnie się za-
chowuje. Głaszcze mnie i mówi: „Dziękuję, Darku, tak fajnie bokso-
wałeś”. Normalnie mnie zatkało, oszalałem. Uciekaliśmy wtedy z tej
imprezy z chłopakami na inną imprezę, ale mówię do Volva: „Tyl-
ko weź mi numer do tej dziewczyny, koniecznie, muszę go mieć”.
I Volvo go zdobył, Kinga zapisała mu go na klatce piersiowej.
Następnego dnia rano, zaraz po porannej mszy, wpadam do
gymu i od wejścia szukam Volva, żeby mi dał ten numer. Wcho-
dzę do sali, a oni jeszcze imprezy nie skończyli, w ringu – totalnie
 Michał tylko raz był na mojej walce – właśnie na tej
z Barberem o mistrzostwo świata. Fritz Sdunek zabrał go
w tajemnicy przede mną.

po pijanemu – jeszcze ostatnie walki trwają. Ktoś tam kogoś trafił,

ktoś leży z boku. No tak, nasi, moje chłopaki. Idę do Volva – „da-
waj ten numer”, a tu mu te cyfry już po klacie spływają... Udało
się uratować. Teraz już tego numeru nie pamiętam, tylko adres
Kingi, bo jak mi prawo jazdy zabrali, to często do niej taksówką
jeździłem i podawałem go kierowcy.

Wpadłeś na końcówkę tej imprezy prosto z mszy?

– No tak. Bo wtedy regularnie po swoich walkach chodziłem

MISTRZ ŚWIATA
następnego dnia do kościoła. Może nie zawsze, ale starałem
się wpaść. Tak samo zresztą jak teraz staram się chodzić.
Wierzę w Boga, może do kościoła chodzę już mniej regular-
nie, ale dla mnie nie znaczy, że jak wierzący, to musi być od
razu co tydzień praktykujący. Tak to nie, ale pięknie jest, jak
wchodzę do kościoła, w którym nikogo nie ma, niekoniecznie
142 143
w niedzielę.

Nie wiedziałem,
że mój siedmiolet-
ni syn Michał jest
na walce z Bar-
berem. Gdy po
ostatnim gongu
wskoczył na ring,
rozkleiłem się 
zupełnie.

144
Opowiedz o Kindze.
– To była Polka, która mieszkała w  Hamburgu, pani magister
historii – to znaczy wtedy jeszcze studiowała. A później została
korespondentką stacji ZDF w Warszawie. Była wspaniała, ładna
i wszystko perfekcyjnie organizowała.
Kilka dni po walce z Barberem musiałem pojechać na targi
sportowe do Norymbergi, jakiś obowiązek, musiałem się poka-
zać, wpadło mi za to trochę kasy – 50 czy 80 tysięcy marek, bo
„mistrz świata przyjechał”. Wracam samolotem do Hamburga
i w drodze już sobie wyobrażam to powitanie na lotnisku – wszy-
scy na pewno będą, Dorota z dzieciakami, Peter z Ute przyjdą,
Dzień po walce
zawsze szedłem
na mszę,
zrobił się
z tego rytuał.
Tu – w katedrze
w Kolonii.
MISTRZ ŚWIATA
145
będzie ten, będzie tamten, wszyscy chcą powitać wielkiego mi-
strza. Wychodzę podniecony z hali przylotów, a tam... nikogo nie
ma. Gdzie oni są, pewnie w balona mnie robią, zaraz skądś wy-
biegną. Ale nic, cisza. Idę dalej – znowu nikogo, nie przyjechali.
Elegancko mi wtedy noseczka utarli – „ty, wielki mistrzu świata,
którego nikt nie wita”. To była dla mnie wielka szkoła, nastrzelali
mnie po pysku, i to tak porządnie.
Stoję, czekam, szukam, a tam nikogo, kompletnie, zero. Usia-
dłem wściekły, ale zaraz – przecież miałem ten numer. No to za
telefon: „Cześć, aniołku, cześć, Kingusia, co robisz?”. „Akurat jest
u mnie kolega...”. „Nie szkodzi, zaraz do ciebie przyjadę”. „Ale...”.
 Z Dorotą wielokrotnie odchodziliśmy od siebie i wracaliśmy.
Z piekła do nieba i z powrotem. Tu rodzinny spacer z Nicolasem
i pieskiem Leo ulicą Długą w Gdańsku, druga połowa lat 90.

„Wpadnę zaraz, jaki tam jest adres?” – bo już w taksówce siedzia-

łem. „No dobra, przyjeżdżaj” – i podała mi adres. Jak przyjecha-
łem, to kolegi już nie było. Wchodzę, cześć, cześć i od razu – seks
jeszcze w korytarzu. A widzieliśmy się dopiero drugi raz w życiu!
Pierwszy raz tak miałem, to było wyjątkowe.
Kinga była we mnie bardzo zakochana, czego ona dla mnie
nie robiła. Jak przyjeżdżałem na kolację, to na stole leżały zawsze
porozrzucane serduszka, była niesamowita. To była wielka mi-
łość, którą przez pięć lat musiałem dzielić z Dorotą. Ale Kinga nie
miała ze mną źle.

Jak udało ci się pogodzić życie na dwa domy? Często

spotykałeś się z Kingą?
– Codziennie. Schemat był np. taki – po porannym treningu je-
chałem do Kingi, wiadomo po co, na śniadanie i spanie, potem
146
wracałem na drugi trening, a po nim jechałem na kolację – albo
z Kingą, albo z Dorotą.

I Dorota niczego się nie domyślała?

– Doroty to nie obchodziło. Zresztą w 1996 roku to ja miałem
nawet trzy „narzeczone”, wtedy to musiałem się dopiero gim-
nastykować i chować. Z jednymi spotykałem się częściej, z inny-
mi rzadziej, ale musiałem sobie jakoś radzić. Dziewczyn miałem
oczywiście jeszcze więcej, ale nie liczę tych, z którymi spotyka-
łem się tylko na raz. Takich to nie musiałem się pękać, że je
spotkam. Gorzej z tymi trzema, z nimi musiałem już troszkę po-
kombinować.

Miałeś grafik?
– Gdzie tam, wszystko spontanicznie. Raz straszną wpadkę mia-
łem. Jak wyrywałem się z domu i nie wracałem kilka dni, a zda-
rzało się, to mówiłem potem zawsze Dorocie, że byłem u kole-
gi, u Hortela, to był taki barman w Ritze. No i któregoś razu nie
było mnie trzy dni, wracam do domu w poniedziałek, a Dorota R O Z D Z I A Ł 5
od razu: „Gdzie byłeś?”. A ja: „Jak gdzie byłem, daj spokój, skaco-
wany jestem. No gdzie byłem? Na Kitzu byłem, w Ritze”. „A kto
tam jeszcze był?”. „No weź przestań, wszyscy byli”. „Wszyscy, czy-
li kto?”. „No Hortel był...” – zacząłem wyliczać, a w tym momen-
cie Dorota kładzie mi przed nos gazetę. Było w niej napisane, że
Hortel zmarł w sobotę, spadł ze schodów i się zabił. To nie było
śmieszne, ale po tej historii zrobiło się z tego powiedzonko: „Co,
u Hortela byłeś?”.

MISTRZ Z HAMBURGA
∞ Roy Jones Junior ∞ Wielkie pieniądze ∞ Celebryci i chłopaki z miasta ∞
∞ Z wizytą u papieża ∞ Jazda na podwójnym gazie ∞ Koniec małżeństwa ∞
∞ Bruno Bruni ∞ Scorpionsi ∞ Konie ∞ Najważniejsze: być sobą ∞
∞ Tiger Pub ∞ Paparazzi ∞ Mamy cię! ∞

Już trzy miesiące po walce z Leeonzerem Barberem wygrałeś
z Nestorem Giovanninim i zostałeś mistrzem świata
federacji WBO także w wyższej kategorii – cruiser. Od razu
150
wiedziałeś, że nie zatrzymasz pasa w tej nowej dla ciebie
kategorii?
– Nie można było mieć pasa jednocześnie w dwóch kategoriach
wagowych. Federacje zarabiają przecież na tym, że każda ma
dwunastu mistrzów – tyle jest kategorii – i każdy broni swojego
tytułu. Jeden mistrz w dwóch kategoriach jednocześnie zaburzał-
by te zasady, musiałem więc zrzec się jednego tytułu.
Miałeś dylemat: półciężka czy cruiser?
– Nie. Cruiser nie była jeszcze dla mnie, byłem wtedy ­chucherko.
Później limit wagi dla kategorii cruiser zwiększono jeszcze
do 90  kilogramów, to już w  ogóle nie byłoby o  czym mówić.
Ten wcześniejszy limit – 86 kilogramów – jeszcze ­ewentualnie
mógł być, ale też tylko w przypadku niektórych ­przeciwników.
Tam naprawdę za silne – jak na moje warunki fizyczne – ­chłopaki
były. Ten Giovannini akurat mi pasował, bo był raczej z  tych
mniejszych. Pojawiła się szansa, żeby zdobyć tytuł w  innej
­kategorii, to się zdecydowaliśmy.
17 grudnia 1994 r. pokonałem Nestora Giovanniniego
przez techniczny nokaut i zdobyłem tytuł w drugiej kategorii
wagowej – junior ciężkiej.
To nie był zły bokser.
– Łobuz i faularz, próbował uderzać łokciami i głową. Brzydko
boksował.
Byłeś mistrzem federacji WBO. Miałeś możliwość wyboru
innej? WBO przez lata miała opinię federacji najbardziej
europejskiej. Wybraliście ją, bo Kohl miał tam kontakty?
– Dajcie spokój, zobaczcie, kto był mistrzem WBO – Oscar de la
MISTRZ Z HAMBURGA
Hoya, Prince Naseem Hamed. Najbardziej znani, najlepsi w swo-
im czasie, bez względu na kategorie. I to miała być słabsza fede-
racja?
Później jak najbardziej. Ale to ty byłeś bodaj pierwszym
głośnym mistrzem WBO.
– Jak słyszę taką krytykę, to krew mnie zalewa. Nam ciągle coś nie
151
pasuje. Federacja zła? Federacje są tak dobre, jak mocni są ich
mistrzowie. I koniec, o czym tu gadać.
Zresztą po zwycięstwie nad Virgilem Hillem zdobyłem tytuły
w trzech federacjach – WBO, IBF i WBA. Ja wygrałem z Hillem,
a wcześniej Hill z Henrym Maskem, wieloletnim mistrzem świata
federacji IBF w kategorii półciężkiej. No to co? Kto był najlepszy?
Albo – jak wolicie – która federacja miała najlepszego mistrza?
Najpóźniej w 1998 roku wszystko było już poukładane, wiadomo
było, kto rządzi. Został tylko Roy Jones Jr.
Właśnie do niego zmierzaliśmy. Roy Jones Jr był w drugiej
połowie lat dziewięćdziesiątych uznawany za najlepszego
pięściarza bez podziału na kategorie. Co kilka miesięcy
w Niemczech i Polsce podnosiły się głosy o możliwej waszej
walce. Jak to było?
– Ja o niczym nie decydowałem, kłóciłem się tylko o kasę. Gdyby
kasa się zgadzała, na pewno stanąłbym do walki. Zresztą zawsze
tak było – przeciwnik nie miał znaczenia. Nigdy nie pytałem, z kim
 walczę następnym razem, nigdy nie stawiałem warunków, że
z tym tak, a z innym to już nie. Nigdy nie stroiłem fochów, że ktoś
mi nie pasuje. Raz jedyny odmówiłem walki, ale powód był wtedy
zupełnie inny.
Przygotowywałem się do obrony pasa, ale mój przeciwnik Asłu-
din Umarow wypadł z gry, bo doznał kontuzji, i nasza walka została
przesunięta. I Kohl znalazł mi na szybko nowego rywala, tylko że
ten dowiedział się o walce tydzień wcześniej. Siedem dni wcześniej,
że ma boksować o mistrzostwo świata, rozumiecie?! To wtedy od-
mówiłem. Na specjalnej konferencji prasowej powiedziałem, że to
byłoby niegodne, że nie mógłbym tak oszukiwać kibiców.
Jak to na konferencji? Jak zareagował Kohl?
– Wkurwiony był jak nie wiem co. Ale to nie moja wina, że Uma-
row się wykruszył, a Kohl znalazł mi rywala z łapanki, na tydzień
przed walką. Do ostatniej chwili próbował mnie przekonywać:
„Ale Darek, on jest mocny”. A ja: „Nie będę boksował z jakimś fra-
jerem. Peter, robimy ludzi w balona, to nie jest godne, ten facet
nie może być dobrze przygotowany”.
Nawet nie wiedziałem do końca, kto to jest, ale za to wiem po
sobie, że w tydzień do takiej walki bym się nie przygotował. Kohl
152
walczył: „Ale on cały czas był w treningu” – i takie tam pierdoły.
Ale powiedziałem twardo, że nie.
Jakieś zasady musiały być. A za tę walkę miałem już dostać mi-
liony, nie pamiętam dokładnie kwoty. Nawet moja żona nama-
wiała mnie jeszcze przed tą konferencją: „Darek, może jednak za-
boksujesz?”. Ale ja jestem ambitnym człowiekiem, przecież byłem
mistrzem świata, tak?
Kohlowi szybko przeszło?
– Wściekły był, ale tylko przez chwilę. Później za to, jak przegra-
łem swoją czterdziestą dziewiątą walkę i nie wyrównałem rekor-
du zwycięstw Rocky’ego Marciano, lubił mi wypominać: „Widzisz,
jakbyś wtedy zaboksował, tobyś ten rekord Marciano pobił”. Ale
to takie pieprzenie.
Wróćmy do Roya Jonesa. Poznałeś go osobiście?
– Tak, w Biloxi, na wadze przed jego walką z Virgilem Hillem, na
którą pojechałem.
Widziałeś jego walki? Wiemy już, że nie lubiłeś oglądać
rywali.
– Ale akurat jego obserwowałem. Nie ma co, spektakularnie bok-
sował.
Jak dziś na chłodno oceniasz swoje szanse, gdyby doszło
między wami do pojedynku?
– To może być tylko i wyłącznie gdybanie, ale myślę, że bym go
lewą ręką wyrolował, zmógłbym go tą moją podwójną gardą, krót-
kim dystansem. Bo on trzymał ręce nisko, taką słabość miał. Ale
z drugiej strony świetnie tańczył na ringu, trudno go było dopaść.
Miał dobre ciosy z dołu, na które ja byłem akurat bardzo podatny,
takie haki, którymi w sumie nikt mnie nie bił. Choć jak mnie raz
Roberto Dominguez trafił – prawym podbródkowym – to gwiaz-
MISTRZ Z HAMBURGA
dy zobaczyłem. Ale na Roya Jonesa bym się naturalnie specjalnie
nastawił, uważałbym na te haki. Myślę, że w tym czasie – w dru-
giej połowie lat dziewięćdziesiątych – on by mojego tempa jednak
nie wytrzymał. I mojej lewej ręki. Nie mówię, że by mi pasował, co
to to nie, to był przecież wielki mistrz, przechuj. Ale walka byłaby
świetna. No dobra – myślę, że bym go rozjechał.
153
Wszyscy czekali na tę walkę, to miał być pojedynek Ameryki
z Europą.
– Z 10 milionów dolarów mógłbym wtedy zarobić. I to razy trzy.
Jak to?
– No walka, rewanż i potem jeszcze jedna walka – rewanż za re-
wanż, jak tylko byśmy się mądrze dogadali. Tylko że nie wszyst-
ko zależało od nas, bokserów, każdy miał swoje kontrakty, każ-
dy z inną telewizją, każdy chciał zarobić. Universum Kohla mia-
ło wtedy nowy kontrakt z telewizją ZDF, na bodaj 40 czy 50 mi-
lionów marek w pięć lat, za serię gal, gdzie to ja byłem zawsze
gwiazdą wieczoru.
To porozmawiajmy chwilę o pieniądzach. Wiemy już, że za
pierwszą walkę o mistrzostwo świata dostałeś 300 tysięcy
marek. Później, jak rozumiemy, stawki poszły w górę?
– Tak, 800 tysięcy dostałem za walkę z Meksykaninem Everardo
Armentą, takim mańkutem, w 1995 roku. On był wtedy bodaj bez
 Za walkę z Everardo Armentą w 1995 r. dostałem 800 tys. marek.
Wygrałem pewnie, przed czasem.

porażki, wszystkie zwycięstwa miał przez nokaut. Pierwszy milion

musiałem pewnie przekroczyć zaraz później.

Z Armentą wygrałeś przed czasem. Gorzej było chyba przed

walką – podobno podczas testu na AIDS o mało nie zemdlałeś?
– Boję się zastrzyków. Teraz jest już może lepiej, ale wtedy zrobiło
mi się słabo i musiałem się na chwilę położyć.

Strach przed zastrzykiem? U boksera, który widzi dużo krwi...

– To jest właśnie to. Jak bokser, to co? My jesteśmy takimi samy-
mi ludźmi jak wszyscy, tylko że potrafimy się bić.

A przed czym konkretnie jest ten strach?

– Że nie mam na coś wpływu. Ktoś ci ingeruje w organizm, a ty nic
nie możesz zrobić, jesteś skazany na kogoś innego. Bo jak bok-
154
sujesz, to wprawdzie przeciwnik może cię trafić, ale przecież nie
musi – można zrobić unik, zejść z linii ciosu. A przy takim zastrzy-
ku musisz się po prostu poddać.
Sama walka z Armentą?
– Wygrałem bez problemów. Boksowaliśmy w  Düsseldorfie,
w półodkrytej hali hokejowej na 8 tysięcy ludzi. Było bardzo go-
rąco, a na widowni siedziała m.in. Teresa Orlowski, gwiazda nie-
mieckich filmów porno.
Ma polskie korzenie?
– Tak, tak, rozmawia po polsku.
I co – rozmawialiście?
– Poznaliśmy się po walce, na bankiecie, przywitaliśmy się ser-
decznie. Sympatyczna kobieta. Wiecie, to były jeszcze czasy, gdy
Polacy kojarzyli się Niemcom głównie ze złodziejami. My, jako
te gwiazdy, reprezentowaliśmy Polskę – tak, tak, ja też – raczej
dobrze. Mało nas wtedy takich było. OK, jej branża może i chluby
nie przynosi, ale porno nie ma nic do rzeczy. Bokser też nie musi
na co dzień dusić dzieci albo jeść je na obiad, tak? A że ona aku-
rat w takiej branży odniosła sukces... Zajebiście. Ja tam jestem za,
a nawet przeciw. Z Teresą porozmawialiśmy chwilę, na więcej nie
było czasu.
Dużo ludzi bywało na tych moich bankietach, aktorów, cele-
brytów. Mój serdeczny kolega Ralf Möller, Til Schweiger, Heinz
Hoenig, Otto Waalkes, no i Udo Lindenberg. Ten to był wyjąt-
kowy.
Dlaczego?
– Udo to legenda, wydał blisko pięćdziesiąt albumów, to takie
połączenie Krzysztofa Krawczyka, Maryli Rodowicz i  Zbignie-
wa Wodeckiego w jednym. Taki jest sławny. On przez całe życie
mieszka w hotelu, a przynajmniej mieszkał wiele lat, kiedy się
spotykaliśmy. Konkretnie w Atlanticu, najlepszym w Hamburgu.
Udo Lindenberg to w Niemczech człowiek instytucja.
Takie połączenie Krzysztofa Krawczyka, Maryli Rodowicz
i Zbigniewa Wodeckiego. Taki jest sławny. Przez całe życie mieszka
w hotelu, a przynajmniej mieszkał wiele lat, kiedy się spotykaliśmy.

Jak to w hotelu?
– Normalnie, nie ma domu czy mieszkania, bo stać go na to, żeby
mieszkać w hotelu i wszystko mieć podane pod nos.
Z Udo spotykaliśmy się najczęściej na St. Pauli, wpadał też do
nas do Ritze, kilka razy balowaliśmy razem. Zdarzało się, że koń-
czyłem gdzieś imprezę o drugiej czy trzeciej i szedłem jeszcze do
Udo, właśnie do hotelu. A tam wiadomo – alkohol, dziewczyny.
Przyznam, że początkowo nawet nie znałem jego repertuaru, nie
wiedziałem, że to taka gwiazda. Traktowałem go raczej jak fajne-

MISTRZ Z HAMBURGA
go faceta i kolegę. Dopiero potem się dowiedziałem, co śpiewa
i jak to jest popularne. Aż w końcu, już nie pamiętam gdzie, wy-
szedłem z nim na scenę i zaśpiewaliśmy razem piosenkę „Der
blaue Planet”. Czekajcie, jak to leciało... Auf dem blauen Planet ist
ja wohl... Kurde, nie przypomnę sobie dalej.
Udo to taki szczerowinka facet. Zawsze był sobą i to mnie fa-
scynowało. Bo ja lubiłem fajnych ludzi. I szczerych. Dlatego nie im-
157
ponował mi np. Dieter Bohlen z Modern Talking, też mój kolega,
ale raczej taki sztuczny, na pokaz. Taki piękniś, najchętniej by się
cały czas pudrował. Też sławny, ale jakże inny niż Udo.

Lindenberg był kibicem boksu?

– Wszyscy byli wtedy kibicami, chcieli się pokazywać, siedzieć
w pierwszym rzędzie. To był ten boom – Michalczewski, Maske, Roc-
chigiani... I nagle całe Niemcy pokochały boks. Podczas gali, jak mia-
łeś bilet w pierwszym rzędzie, to znaczy, że siedziałeś w czwartym.

Jak to?
– Bo bliżej siedzieli jeszcze ważniejsi od ciebie i oni mieli bilety
do rzędów zero jeden, zero dwa i zero trzy. Tak to załatwiali. Ale
takie bilety kosztowały po kilkanaście tysięcy marek.

A z Polski też przyjeżdżali celebryci?

– Pewnie. I Jasiu Kulczyk bywał, i Rysiu Krauze. Wszyscy przyjeżdżali
– Czarek Pazura, Olaf Lubaszenko... Na bankiety razem chodziliśmy.
 Załatwiałeś im bilety?
– Nie pamiętam, komu akurat załatwiałem, a kto sam sobie ku-
pował. Ale zawsze miałem swoją pulę biletów o wartości około
100 tysięcy euro. Mogłem sam to sprzedać.
Albo rozdać.
– Albo rozdać. I zawsze rozdawałem, i zawsze było za mało, więc
moje chłopaki – kumple z Gdańska, taka gwardia – w efekcie na
plakietki musieli wchodzić, bo biletów już dla nich nie starczało.
Na jakie plakietki?
– Takie tam, co się na szyi wieszało, że niby są z teamu. Oczywi-
ście miałem dla nich zawsze bilety, ale im bliżej było walki, tym
więcej ludzi się po nie zgłaszało i w końcu zaczynało brakować.
A moje chłopaki byli ze mną niemal na każdej walce, więc ochro-
na – to też byli przecież ci sami ludzie – już ich znała, wpuszczała
ich na twarz. Przyznaję – to było strasznie po polsku robione.
A politycy też przyjeżdżali?
– Nie kojarzę. Tamta polityka nie była tak celebrycka jak teraz.
158
O tobie się mówiło, że ciebie kochają wszyscy: od polityków,
przez celebrytów, gwiazdy, po gangsterów...
– No tak. Dziwki, złodzieje, gangsterka, politycy, księża, artyści.
Byłem ich wszystkich, wszyscy mnie kochali. Coś takiego w so-
bie mam. W  Hamburgu, gdziekolwiek poszedłem, to od razu
była dobra zabawa – buźka, buźka, to jest ten Darek, który jest
kochany. Zawsze potrafiłem przejąć inicjatywę, to ja byłem wo-
dzirejem, nakręcałem imprezę, dbałem o klimat. Tak mam do
dzisiaj. Jak akurat była gangsterka, to nie było gadania o prze-
mytach, porwaniach, tylko o boksie, a czasami nawet śpiewanie.
A jak były prostytutki, to nie o ich pracy gadaliśmy, tylko były
śmichy-chichy. A jak muzycy, to nie o muzyce. Jakoś tak się dzia-
ło, że wiedziałem, jak podkoloryzować, co i jak opowiadać, żeby
atmosfera była fajna.
Z politykami też ci zawsze dobrze szło.
– Potrafiłem fajnie rozmawiać zwłaszcza ze Schröderem. Ile to
razy byliśmy z Gerhardem u Bruna Bruniego na winie.
Jesteś z kanclerzem na ty?
– Tak, jesteśmy kolegami. Ale kogokolwiek ja znam, to jesteśmy
właściwie od razu serdeczni koledzy. Jak ktoś mnie zna, to... mnie
zna, nie ma „dzień dobry, panie Darku”. To by znaczyło, że mnie
nie zna, tak?
Gangsterzy z Polski też przyjeżdżali na twoje walki?
– Nie miałem kontaktu z taką wielką gangsterką.
A ci trójmiejscy?
– Masę znałem, Nikosia też, Zachara. Powiem wam, że chłopaki
z miasta zawsze dobrze się mną opiekowali.
Co to znaczy?
MISTRZ Z HAMBURGA
– No na jakichś imprezach, dyskotekach, jak gdzieś razem byli-
śmy. Raz tylko zrobiło się nieprzyjemnie w  sopockim Maxie.
Patrzę, a oni tam jakąś dziewczynę napastują, zaczyna się szar-
panie, ona już płacze. Ale im wtedy awanturę zrobiłem. „A co
ty, kurwa? Powaliło cię, co ty jej robisz? Puszczaj ją, zostaw, ale
już”. Ona zapłakana, zaraz gdzieś uciekła. Dla mnie nie może
być mowy o żadnej przemocy. Jak oni sobie chcieli srać, to nie
159
w moim towarzystwie.
Czyli posłuchali cię?
– Tak.
Nie bałeś się tak startować do nich? Wiemy, że w pięściach
jesteś mocny, ale ich było więcej. I pewnie nie z gołymi
rękami.
– Jakoś o tym nie myślałem. Zresztą ja zawsze byłem słuchany.
Opowiadałem wam o  zdarzeniu w  Warszawie, w  Champions
Pubie w Marriotcie? Jak ja na nich wtedy naskoczyłem...
Nie.
– W Marriotcie, właśnie w Championsie, pracują takie fajne kel-
nerki, od wielu lat te same panie. Do dziś mnie wspominają.
Siedzimy sobie większą paczką, był też Janek Borysewicz,
no i oni – Nikoś, Zachar, jakiś Lelek-śmelek – brzydko zacho-
wywali się wobec tych kelnerek. Wiecie, takie tam: „Ej, chodź
tu, dawaj”. Panie były w naszym wieku, więc jak to tak można?
W końcu nie wytrzymałem. „Czy was pogięło? Jak wy się do pań
odzywacie? Co to w  ogóle znaczy? Grzecznie i  miło ma być!
Duży rachunek będzie, tak? To i duży napiwek trzeba tym pa-
niom zostawić”.
A oni co?
– Przez chwilę zrobiło się cicho. W końcu ktoś się odezwał: „Darek
ma rację, ma rację”. Inni zaraz: „Nie, no ma rację”. Atmosfera się
oczyściła, piliśmy dalej. Niektórzy tam ćpali przy stole, tak oficjal-
nie, a na kelnerki jeszcze krzyczeli. To było nieładne.
Albo taka historia, tym razem z  Gdańska i  chłopaki z  mia-
sta są tylko w tle. To było mniej więcej w 1999 roku. W krótkich
spodenkach wybrałem się do kasyna w  Gdańsku, pograliśmy
chwilę, trochę wygrałem. W kieszeni miałem 10 tysięcy marek,
w banknotach setkach. W końcu wyszedłem z kasyna, wsiadłem
do taksówki i kazałem się zawieźć do Maxa. Tam balety, rowe-
ry-bajery. Z kim, to już nie pamiętam, ale jakaś gangsterka też
Z Lechem Wałęsą
podczas jednego
z oficjalnych
spotkań
w latach 90.
Wyniku walki
nie pamiętam,
ale tym razem
nokautu nie było.
tam była. W końcu miałem dość. Rachunek chciałem zapłacić,
ale mówię że nie mam polskiej kasy, więc zapłacę w markach.
Sięgam do kieszonki, a tam... pusto. Mówię, że zaraz wrócę i za-
płacę, wychodzę z lokalu, a tam stoi taksówkarz, ten, z którym
jechałem, i macha tymi moimi markami. Całym plikiem. Musiały
mi wypaść w taksówce.
Nie ma co, porządny gość.
– Jasne. Dałem mu tysiąc. Znaleźne – 10 procent.
Kiedyś jechałem z taksówkarzem w Trójmieście, który
niedługo wcześniej wiózł też ciebie. Nie mógł się ciebie
nachwalić: „Panie, co to jest za facet. Wiozłem go do jego
pubu, a że jestem kibicem, to mówię, że kurs gratis będzie,
MISTRZ Z HAMBURGA
tylko o autograf poproszę. A pan Darek jeszcze na mnie
nakrzyczał, że ja chyba za bogaty jestem, bogatszy od niego.
Zapłacił i zdjęcie z autografem też dostałem”.
– Kasę to ja akurat mam. Zapłacone musi być. Już taki jestem – za
darmo to gardło boli. A potem będą jeszcze gadać. Dlatego za-
wsze daję z górką.
Słuchajcie, ludzie są serdeczni – ale co oni mają mi fundować?
161
Niech mają lepiej, a nie gorzej.
Kiedy poczułeś, że jesteś królem Hamburga?
– W Hamburgu czuję się jak u siebie do dziś, chociaż od lat tam
przecież nie mieszkam. Zostałem nawet kiedyś Hamburczykiem
Roku. Bardzo wzruszająca uroczystość była w ratuszu, czułem się
zaszczycony. Laudację wygłosili wtedy Scorpionsi – ależ chłopaki
mi przycukrowali, przesadzili, że hej. „Nasz cudowny, ­wspaniały,
wielki mistrz...”. Takie słowa z  ust takich legend! Łzy same mi
­poleciały.
Za co cię spotkało takie wyróżnienie?
– Sporo udzielałem się charytatywnie, brałem udział w akcjach,
jak „Sport przeciwko przemocy”, trenowałem z  dzieciakami
i z taką – jak to się mówi – ciężką młodzieżą. Z aktorem Ralfem
Möllerem mieliśmy też fundację Royal Fishing – jeździliśmy na
ryby, telewizja nas pokazywała, a przez to zbieraliśmy pieniądze
na dzieciaki.
 Rok 1995, audiencja w Watykanie. „A co ty, synku, tu z Niemcami
robisz?” – zapytał Jan Paweł II. No to zacząłem opowiadać,
że w 1988 r. uciekłem do Niemiec, dostałem paszport...
„I teraz boksuję dla Niemiec, Ojcze Święty”. A papież na to:
„No tak, no tak, słyszałem, słyszałem...”.

Raz sprzedałem na aukcji obraz, który sam namalowałem.

No, Bruno Bruni delikatnie mi w tym pomógł. Obraz przedsta-
wiał mnie stojącego tyłem. Poszedł za 30 tysięcy marek i prze-
kazałem te pieniądze na pozłocenie kopuły kościoła św. Mikoła-
ja w Hamburgu, największego w mieście. Za to nie tylko dali mi
ten honorowy tytuł, ale w 1995 roku zostałem też zaproszony
do papieża.

MISTRZ Z HAMBURGA
Pojechałeś sam?
– Nie, kilkoro nas było. Dorota, Kohl z żoną Ute. To było duże
przeżycie, takie serdeczne.

O czym rozmawialiście z Janem Pawłem II?

– Całkiem długo, bo z dziesięć minut sobie gadaliśmy, ale niewie-
162 163
le pamiętam, z tych emocji byłem tak zamroczony. Szliśmy na au-
diencję, pełno kontroli, jedna po drugiej, ci żołnierze. Wszystko
w Watykanie było wielkie, drogie, bogate. Nierealne w ogóle. Póź-
niej rozmowa z papieżem. Tamci po niemiecku nawijali, a ja się
po polsku odezwałem.
„A co ty, synku, tu z Niemcami robisz?” – zapytał Jan Paweł II.
No to zacząłem opowiadać, że w 1988 roku uciekłem do Niemiec,
dostałem paszport... „I teraz boksuję dla Niemiec, Ojcze Święty”.
A papież na to: „No tak, no tak, słyszałem, słyszałem...”.
Pewnie nie słyszał, tak tylko chlapnął. A  może i  słyszał?
On  sportowiec, sportem się przecież interesował. Wiedział,
nie wiedział – nieważne, w każdym razie elegancko z tego wy-
brnął.
A najlepsze, że tylko Dorota wiedziała, o czym rozmawiali-
śmy, bo to przecież było po polsku. Na koniec powiedział jesz-
cze: „No super, syneczku”, pogłaskał mnie, pobłogosławił i do-
stałem różaniec. Osobiście mi go wręczył. Nie wiem, gdzie teraz
jest, szkoda.
 Warto było zachować.
– No widzicie, warto, ale ja już taki jestem. Nawet wszystkich pa-
sów mistrzowskich nie mam. W domu leżały na dobrym miejscu,
ale jak się wyprowadzałem od Doroty, to wziąłem tylko torbę.
1995 to także ten rok, w którym straciłeś prawo jazdy.
– Napruty jechałem w Hamburgu, miałem prawie dwa promile.
Pokłóciłem się z  Dorotą, wyszedłem z  domu i  jechałem na
St. Pauli. Złapali mnie na moście, koło dworca. Za szybko jecha-
łem, inaczej by mnie nie namierzyli, bo prowadziłem normalnie,
żadnego zajeżdżania na boki nie było.
Jechałem wtedy oplem calibrą, zatrzymali mnie, od razu od-
dałem im prawo jazdy. Jeszcze wzięli ode mnie krew. A potem
poszedłem w długą. Kohl zaczął mnie szukać, jak Dorota alarm
podniosła, że Darka nie ma już któryś dzień.
Prasa nieźle cię wtedy przeczołgała.
– Nic z tym nie mogłem zrobić.
Jakoś się tłumaczyłeś, ratowałeś wizerunek?
– Nie. Nawalony byłem i tyle – jak się miałem tłumaczyć? Zabrali
164
mi prawko na rok i koniec tematu.
Czy mimo to jeździłeś dalej?
– Absolutnie, przez rok jeździłem taksówkami. Wszyscy taksówka-
rze w mieście mnie za to znali.
Kiedy po raz drugi pobraliście się z Dorotą? I właściwie
– dlaczego?
– Długo nam nie przeszkadzało, że jesteśmy po rozwodzie i żyje-
my na kocią łapę. Chodziło jednak o ewentualne kwestie spadko-
we i usynowienie Nicolasa, który urodził się już po naszym rozwo-
dzie, czyli teoretycznie nie był moim dzieckiem. Prosiłem naszego
adwokata Petera Wolfa, by jakoś to uregulował i odpowiednio
zabezpieczył Nicolasa. Zaproponowałem nawet, że mogę go po
prostu adoptować – przecież i tak to była tylko formalność. Ale
Wolf bardzo narzekał, że to ciężka droga, długo wszystko potrwa.
„Już lepiej, jakbyście się z Dorotą ponownie pobrali” – stwierdził.
A ja na to: „To dobra, bierzemy ślub”.
No i się pobraliśmy, to była czysta formalność. Przecież to
było już po tym, gdy poznałem Kingę, u której spędziłem zresztą
noc poślubną po drugim ślubie z Dorotą.
Kinga nie miała żalu o ponowny ślub? Bo rozumiemy,
że Dorota jeszcze o Kindze nie wiedziała...
– Dorota nie wiedziała o Kindze, a Kinga o ślubie. Przyjechałem
po prostu do niej wieczorem. Wcześniej pożegnałem się w Paoli-
no z gośćmi – tam była taka mała uroczystość, i pojechałem do
Kingi.
A Dorota co? Pojechała do domu?
– Pewnie tak, chwilę po mnie.
MISTRZ Z HAMBURGA
Faktycznie, ognia w tym waszym związku już nie było.
– Tak to wygląda, co? Dorota była wtedy panią Hamburga. Miała
Michalczewskiego, męża mistrza, więc rządziła. Miała wszystko,
co tylko chciała.
Masz na koncie wypadek w 2000 roku w Hamburgu,
o którym było głośno w całych Niemczech. Co się wtedy
165
stało?
– No tak, trzy pierwsze strony w „Bildzie” z rzędu, dzień po dniu.
To było tak... Byliśmy z Brunem Brunim na przyjęciu, na którym
wielcy kucharze, tacy gwiazdkowi, gotowali, a my degustowaliśmy.
Wypiłem parę lampek wina. Nie tak, żebym był pijany, ale też nie
ma co ukrywać – było tego sporo, promil miałem na pewno.
Impreza się kończyła, więc mówię do Bruna: „Jadę do domu”,
a Bruno mi na to, żebym tylko swoim autem nie jechał. „Nie, nie,
wezmę taksówkę”. Ale wyszedłem z hotelu, samochód stoi, a co
tam – myślę – dobrze się czuję, to pojadę.
Przejeżdżałem akurat koło miejsca, gdzie mój znajomy prowa-
dził burdel – bardzo znany, Relax – i z bocznej drogi wyjechał mi
wtedy jakiś Turek. Ostro się zderzyliśmy. No nic. „To ja spadam”
– myślę.
Czyja była wina?
– Jego. On też był pod wpływem, jak się okazało, gdy go policja
zatrzymała. A ja uciekłem – do tego burdelu mojego znajomego.
 Samochód był mocno rozbity?
– Bardzo. Mercedes pięćsetka CL. Wszyscy wiedzieli, że to mój,
jeździłem przecież takim jako jeden z pierwszych.
Jak wbiegałem do tego burdelu, widziało mnie dwóch po-
licjantów po cywilnemu. Ale nie wiedzieli, co się stało, że był
wypadek. Jak już się w  końcu dowiedzieli, to zaraz po mnie
poszli.
Jak tylko wbiegłem do Relaxu, to zacząłem krzyczeć, że samo-
chód, że wypadek, żeby mi pomogli. I zaraz mnie wywieźli – do
Patrycji, mojej nowej dziewczyny, o której jeszcze nikt nie wie-
dział. Oficjalnie byłem żonaty z Dorotą.
Jak w Relaxie zjawili się policjanci – grupa specjalna z psami,
to zaraz zrobili tam kipisz. Wszystkim dziewczynom sprawdzali
paszporty, dowody. „On tu jest” – mówią do Dietera, właściciela
burdelu i mojego kolegi. On odpowiada: „No to jak on tu jest, to
go sobie bierzcie”. Bo już wiedział, że mnie tam nie ma.
Nad ranem policjanci przyszli po mnie, w towarzystwie dzien-
nikarzy zresztą, do domu Patrycji.
Czyli ktoś jednak już o niej wiedział.
– Ktoś się wysypał. Zapytali, czy miałem wypadek samochodowy.
166
A ja, że nie, że całą noc u Patrycji byłem. „A gdzie samochód?”.
A zostawiłem pod hotelem. „Ale pan nim jechał, widziano pana”.
Mnie ktoś widział? Co wy mówicie? Przecież ja tutaj cały czas je-
stem. Z Patrycją. Całą noc.
Dziennikarze wszystko opisali – że spotkali mnie u dziewczy-
ny, kochanki znaczy. Ostro się zrobiło. Zwłaszcza że dziennikarze
pojechali zaraz potem do Doroty, pod domem koczowali, dzieciaki
łatwego życia nie miały. To było najgorsze.
A ty co robiłeś?
– Normalnie żyłem, jak wcześniej.
No to „Bild” miał o czym pisać.
– Nie tylko oni, zdjęcia rozwalonej pięćsetki wyglądały fajnie
w  każdej gazecie. Ale pojawił się inny, dużo poważniejszy
problem. Tacy dwaj – Armin i Roberto – zaczęli mnie szanta-
żować.
Znajomi?
– Przyjaciółmi moimi nie byli. Szantażowali mnie, że albo dam im
milion, albo powiedzą, jak naprawdę było, bo widzieli mnie za
kierownicą CL-ki. Mogli namieszać.
Pojechałem więc do mojego przyjaciela Felixa, Albańczyka, któ-
ry prowadził nad wodą restaurację. Wszyscy go znali i on wszyst-
kich znał. Wchodzę do Felixa, a ten pyta: „Co się stało, Darek? Coś
ty taki przygaszony?”. „Słabo, Felix” – mówię. – „Szantażują mnie
tacy dwaj”. Popatrzył na mnie, poklepał po ramieniu i mówi: „Już
cię nie szantażują”. „Ale...”. „Mówię ci, że już nie ma tematu”.
I co?
– Faktycznie, przestali mnie szantażować. Później się dowiedzia-
łem, że ten Roberto miał wypadek, sporo złamań. Trzy tygodnie
MISTRZ Z HAMBURGA
w szpitalu leżał.
I policja dała ci spokój? Przecież to bez sensu, samochód
sam jechał i zderzył się z autem tego Turka?
– Znalazł się taki jeden Albańczyk, który się przyznał. Nie znam
faceta. Uciekł z miejsca wypadku, bo był w szoku.
167
Jak to się przyznał? Kibic jakiś?
– A bo ja wiem. Felix i jego koledzy mieli swoich ludzi.
Czekaj, czekaj. Poszedł na policję i powiedział, że to on rozbił
twój samochód?
– Tak.
I co?
– Dostał za to dwie dychy. Dwadzieścia tysięcy znaczy.
Poszedł siedzieć?
– Nie, dlaczego?
Ale prawo jazdy pewnie stracił.
– Nie wiem nawet, czy stracił. On zeznał, że nie był pijany, a uciekł,
bo był w szoku. Tamten Turek był za to pijany. No i ten wypadek
był z jego winy – wyjeżdżał z podporządkowanej.
 Skąd się wziął ten twój wybawca?
– Nie wiem, Felix miał swoich ludzi.
Dostałem tylko informację, że trzeba te dwie dychy zapłacić.
To chyba nieduża cena w porównaniu z tym, co ci groziło?
– Karę by mi taką przywalili, żebym się nie pozbierał. Z milion, bo
kara byłaby liczona od zarobków, a ja już wtedy zarabiałem po
cztery miliony za walkę. Dobrze, że się w Polsce wychowałem,
wiedziałem, co trzeba robić, nie byłem gapa.
À propos Albańczyków, to pamiętam jeszcze jedną historię.
Byłem raz w takim lokalu na Herbertstrasse, siedzę przy barze
i rozmawiam właśnie z jakimś Albańczykiem. Wiedział, kim je-
stem – to na pewno. Z głów się dymi, dyskusja ostra, ale nawet
nie pamiętam, o co poszło. W każdym razie tamten wyciąga nagle
pistolet i przykłada mi go do głowy, że teraz to on mi pokaże, kto
jest lepszy. Chyba był naćpany. Wytrzeźwiałem w jednej sekun-
dzie. Jakoś to wytrzymałem, siedziałem cicho, bez ruchu. W koń-
cu odłożył pistolet, a ja tylko na to czekałem. Mówię wam – jak
mu przywaliłem, to przeleciał przez cały lokal. I stracił przytom-
ność. Kazałem barmanowi zamówić taksówkę, poczekałem, aż
przyjedzie, na wszelki wypadek sprawdziłem jeszcze, czy Albań-
168
czyk śpi. „Cześć” i wyszedłem.
Miałeś dwie wpadki w Niemczech, ale w Polsce też cię
kiedyś zatrzymali za jazdę pod wpływem.
– No tak, rano jechałem na lekkim kacu, myślałem, że już mogę,
miałem 0,3 promila. Na pół roku mi prawo jazdy zabrali i wtedy
wziąłem sobie kierowcę. Efekt uboczny był taki, że... się rozpiłem.
Teraz już nie jeżdżę po pijaku, to jest totalna głupota. Kiedyś,
OK, głupi byłem. Ale już koniec. A co by się stało, jakbym kogoś
stuknął i zabił? Miałbym do końca życia mieć wyrzuty sumienia?
Przecież ja sobie mogę trzy taksówki wziąć do domu, jak mi się
już zdarzy zabalować. Trzy – jedna z przodu, jedna z tyłu i ja w tej
w środku. Nie można stracić głowy dla takiej głupoty. Wszyscy
moi koledzy mają zresztą przykazane, że muszą się pilnować –
i siebie, i mnie na wszelki wypadek też.
Po twoim wypadku w 2000 roku rozstaliście się z Dorotą.
W końcu coś ostatecznie pękło.
– Po wypadku nocowałem u Patrycji. Dorota właśnie wtedy się
o nas dowiedziała – z prasy.
Powiedziała „dość” czy kazała ci wybierać?
– Nie działo się nic dramatycznego. Jak już wcześniej mówiłem, nasz
związek był już tylko formalny. Dorota powiedziała mi wtedy: „Wy-
prowadź się”. A ja: „OK, jak chcesz, tylko przygotuj mi jakieś miesz-
kanie”. Znalazła mi takie niedaleko gymu, w którym trenowałem,
ładnie mi wszystko umeblowała. I właśnie tam zamieszkałem.
Dorota została w waszym domu, tym, który kupiliście
w 1996 roku?
– Tak.
MISTRZ Z HAMBURGA
Od razu wystąpiła o rozwód?
– Nie tak szybko, dopiero dużo później. Przez pewien czas żyliśmy
sobie osobno, ale widywaliśmy się, spotykałem się z dzieciaka-
mi. To była dziwna sytuacja, przecież ja jej wszystko zostawiłem
– dom, wszystkie konta itd. OK – byłem głupi jak but. Albo, jak
wolicie, klasyczny sportowiec. Ale wtedy jeszcze boksowałem, ta-
kie przyziemne sprawy mnie nie interesowały, kasę przecież i tak
169
miałem. I ciągle perspektywy, że zarobię kolejną. Robiłem swoje,
życie toczyło się dalej. O formalnościach, finansach nie chciało mi
się myśleć, a tym bardziej nimi zajmować.
Jak tak teraz sobie myślę, to byłem superrozwodnikiem. Jak
już się któraś musi rozwodzić, to życzę jej takiego męża jak Mi-
chalczewski.
Podobno rozwód kosztował cię aż 10 milionów euro.
– Dorota dostała połowę majątku. OK, zasłużyła. Mówiłem wam
już, że stworzyła nam superdom, fajnie zajmowała się dziećmi.
Ale w sądzie zgodziłem się jeszcze na jej inne żądanie – 16 ty-
sięcy euro alimentów miesięcznie. Zarabiałem kasę, wciąż bok-
sowałem, więc mówię: „Masz te 16 tysięcy, dobra”. Że coś tu jest
nie tak, zrozumiałem dopiero, jak przestałem boksować. Myślę
sobie: „Z czego ja mam teraz na te alimenty brać? Z kupki zabie-
rać?”. Wziąłem z kupki raz, drugi, trzeci i w końcu stwierdziłem, że
tak nie może być, bo w końcu nic mi nie zostanie. Wziąłem adwo-
kata i inaczej żeśmy się dogadali.
 Nicolas próbował W dodatku Dorota wyjechała z synami na stałe do Miami.
boksować, – Ale ja musiałem najpierw wyrazić na to zgodę, inaczej by nie
miał nawet pojechali.
pierwsze
sukcesy.
Nie robiłeś problemów?
Mówię wam,
– Nie, dlaczego? Pewnie, że szkoda mi było, że jadą tak daleko,
to wykapany
ja – te same ale chłopaki i tak nie chcieli ze mną gadać. A ja przecież wiedzia-
ruchy, to samo łem, jak dobrą matką jest Dorota, że Michał i Nicolas krzywdy
zachowanie. tam mieć nie będą.
Mógłby być Dorota zawsze była wobec nich konsekwentna, jak trzeba, to
Tigerem II. surowa, ale potrafiła wychować dzieci. I dawała im dużo miłości.
Wiecie, w naszym związku to ona była poukładana, a ja taki oszo-
łom. Dorota to była matka, matka, matka, a dopiero w czwartej
kolejności żona. Zawsze tak było i chyba jest do dzisiaj. Myślę,

MISTRZ Z HAMBURGA
że Dorota wciąż jest sama, bo po prostu cały czas na pierwszym
miejscu jest matką, ma zresztą cudowny kontakt z dziećmi. Byście
usłyszeli, jak oni się do niej zwracają. Dorosłe chłopaki, a z mamą
gadają jak przedszkolaki – „mamuśku, ciuciuśku...”. Stare chłopy
tak do mamy wołają.

Trochę chyba zazdrościsz?

Tym razem poszło już na ostro – pamiętamy z gazet.
– Czy ja wiem.
Straciłeś na przykład kontakt z dziećmi.
– To też i ja podnosiłem. Mówiłem: „Słuchaj, ty chcesz alimenty,
a ja nawet nie mam kontaktu z dziećmi”. Fakt, że chłopaki – któ-
rzy dzisiaj mnie uwielbiają – byli wtedy do mnie nastawieni bar-
dzo wrogo. Pamiętam takie przykre sytuacje, jak Nicolas próbo-
wał boksować. Przyjeżdżałem na jego walki, chciałem później
pogratulować, uściskać go, a ten mnie tylko odpychał, wyganiali
mnie z sali. To były bardzo przykre momenty, mocno to przeży-
wałem.
Z punktu widzenia twoich synów zostawiłeś rodzinę.
– Toteż ja im się nie dziwię i pewnie podobnie bym zareagował,
jakby mój ojciec od nas odszedł.
171
– No co wy, śmieszy mnie to tylko. A jak potrzeba pieniędzy, to
chłopaki i tak idą do ojca. Kurczę, nie wiem, jak długo jeszcze
dam radę to wszystko finansować (śmiech).
Nicolas może już bardziej sam sobie radzi, ale i tak garnitury
to ja mu muszę jeszcze szyć. Jutro akurat przyjeżdża, bo gramy
taki piłkarski turniej charytatywny. Jak się dowiedział, to zadzwo-
nił: „Tato, mam przyjechać?”. „Pewnie, przyjeżdżaj synu”. „A bile-
cik na samolot?”.
Oj, kosztuje mnie to wszystko.
Z tych alimentów udało się w końcu wycofać.
– Ale musiałem najpierw splajtować. Schować się. Moi doradcy
finansowi potrafili tak to zrobić, że oficjalnie nie miałem nic. Do-
chodów też, bo już skończyłem przecież karierę. A Dorota szukała
przez prawników i komorników możliwości, by dalej egzekwować
te alimenty. W końcu spotkaliśmy się i postawiłem sprawę jasno:
„Możesz dostać to i to, ale to już będzie wszystko”. Zgodziła się.
Dostała mój apartament w Sopocie na Monte Cassino i Tiger Pub.
Musiała jeszcze tylko podpisać oświadczenie, że nie ma już in-
nych roszczeń i że opłaciłem edukację dzieci aż do końca. W koń-
cu miałem spokój.
Skąd w ogóle pojawiła się Patrycja i dlaczego to akurat ona
– a nie Kinga, Gabi czy Marion – została twoją drugą żoną?
– Tak naprawdę – patrząc z perspektywy czasu – ten ślub był mi
w ogóle niepotrzebny. Poznałem ją w dyskotece Corner w Ham-
burgu, w tej, w której robiłem później imprezę po swojej pierw-
szej przegranej walce. Patrycja to była nawet dobra dziewczyna,
tylko miała słabe chwile. Była łobuziarą i wtedy właśnie tym mi
zaimponowała. Dobry, szybki seks, w domu czy na dworze, ko-
leżankę też przyprowadziła, jak trzeba było. Gangsterka taka. To
było dla mnie takie zwariowane, inne, przygoda.
Choć love story też było. Może nie wielkie, ale zakochałem się
w niej. Patrycja miała już wtedy dwójkę dzieci – Oskara i Olo, faj-
ne chłopaki, miałem z nimi dobry kontakt. Dla obu byłem bardzo
hojny, finansowo traktowałem ich lepiej niż swoje dzieci. Zwłasz-
cza że swoim nic nie dawałem – oprócz alimentów oczywiście
– bo wtedy nie miałem z nimi żadnego kontaktu. A Oskar i Olo
mieli wszystko.
Patrycja była raz dobrą mamą, a innym razem już nie, np. jak
jeździła gdzieś ze mną, sama, a dzieci zostawały. Bo Patrycja to
była łobuziara, zupełnie inna niż Dorota czy teraz Basia, czy na-
wet Kinga. Ona nie pasowała zupełnie do moich pozostałych mał-
żeństw.
To co się stało, że się związaliście?
– Byłem wtedy zagubiony, poznaliśmy się w 2000 roku. Kiedy wy-
prowadziłem się od Doroty, żyłem przez chwilę w tym mieszkaniu
obok gymu, a potem zamieszkałem już z Patrycją. Wynająłem je-
MISTRZ Z HAMBURGA
den z najpiękniejszych domów w Hamburgu, w najlepszej dziel-
nicy, od gangstera, który oszukał kupę ludzi na kasę. Dom miał
500 metrów kwadratowych, basen, kuloodporne szyby, siłownię.
Moim sąsiadem naprzeciwko był Michael Otto, ten od katalo-
gów wysyłkowych z ciuchami – dostawaliście takie do domu? Za
wynajem płaciłem wtedy z 6 tysięcy euro miesięcznie – działka
miała 4 tysiące metrów kwadratowych. Był tam ogród z pięknymi
173
drzewami, ale tak duży, że nigdy nie byłem w nim na końcu, przy
płocie, nigdy tam nie doszedłem. Na dole w domu mieliśmy też
dyskotekę, takie balety tam odwalaliśmy...
Pamiętam, że chłopaki przyjechali tam kiedyś do mnie na
urodziny, niespodziankę mi zrobili. Cała banda – Volvo, Pasztet,
Bolek, Cinek, Piernik... Oczywiście najpierw naściemniali mi, że
nie przyjadą, że nie dadzą rady. Siedziałem wtedy taki smutny
na tarasie, gapiłem się na ogród, zaprosiłem jakichś adwokatów
czy prawników, żeby samemu nie siedzieć. Ci adwokaci śpiewają
mi „Sto lat”, aż tu nagle z końca ogrodu, stamtąd, gdzie nigdy
nie byłem, jacyś przebierańcy lecą. „W porządku” – pomyślałem,
pewnie sąsiedzi przyszli, nie ma problemu, zapraszam. Ale ci
Chwila relaksu z Dorotą i Michałkiem. Kto wygrał, nie pamiętam,
ale pewnie ja. Michał i Nicolas do dziś śmieją się: „Tato, tak nas
w kartach czy w chińczyka nauczyłeś oszukiwania, przekręcania,
cwaniactwa, że na studiach z nami nikt w nic nie chciał grać”.
 Bruno Bruni, znakomity włoski malarz, jest jednym z moich
najbliższych przyjaciół. W Hamburgu byliśmy nierozłączną parą.
Z jego lekką pomocą nawet namalowałem kilka obrazów.

przebierańcy nagle się zatrzymali i zaczęli we mnie rzucać jaki-

miś lotkami, z daleka. „Co jest, kurde?”. Schyliłem się raz, drugi,
aż w końcu myślę: urodziny urodzinami, ale przecież im zaraz
przywalę. Oni podchodzą bliżej, patrzę, a tu Bolek. A za nim Pier-
nik. I cała reszta. Poprzebierani za Elvisa Presleya i inne postaci.
Popłakałem się wtedy tak, że głowa boli – a jednak są, taką nie-
spodziankę mi zrobili.
Urodzinowe balety trwały wtedy kilka dni. W  którymś mo-
mencie mieli już wyjeżdżać, stali w holu z torbami, a Patrycja ich
jeszcze woła: „Chodźcie, zaczekajcie, bo żurek zrobiłam, to jesz-
cze zjecie przed drogą”. No i ten żurek dwa dni jedliśmy. Jedliśmy,
piliśmy, zaczęliśmy wspominać stare czasy. Śmiechu było mnó-
stwo.

Jak się poznaliście z Bruno Brunim, znakomitym włoskim

174
malarzem, który od 1960 roku mieszkał w Niemczech?
– Przed jedną z moich walk o mistrzostwo świata. Poznał nas
Wolfgang Weggen, dziennikarz „Bild Zeitung”. „To taki fan bok-
su” – przedstawił Bruna. Potem spotkaliśmy się u Bruna, on coś
ugotował, przypadliśmy sobie do gustu i tak już zostało. Bruno
ma niesamowite atelier – 600 metrów kwadratowych, jeden po-
kój. Wcześniej działał tam basen, najstarszy w Hamburgu. Kiedyś
nawet tam boksowałem, a stacja Premiere pokazywała tę walkę.
Przychodziłem do niego często, nawet trzy razy w tygodniu,
głównie do południa. Ciągle się u niego jakieś modelki kręciły,
więc różne rzeczy się tam zdarzały. Raz spotkałem u niego taką
śliczną modelkę, piękną dziewczynę. Przychodzę, Bruno ją ma-
lował, ale akurat wyszedł po coś do kuchni. Cześć, cześć, buźka,
buźka. Jak Bruno wrócił, to już... No wiecie.
A jak się poznałeś ze Scorpionsami?
– Na początku lat dziewięćdziesiątych w Hamburgu, na uroczy-
stości wręczenia platynowej płyty Mickowi Jaggerowi. Oni są
fanami boksu, o tym słyszałem już wcześniej, ale nawet nie mia-
łem pojęcia, że to są Niemcy. Opowiadałem wam, że na Przymo-
rzu miałem ich plakat nad łóżkiem – ich i Davida Bowiego. To było
jedyne, co miałem kiedykolwiek na Kołobrzeskiej. Na tej imprezie
okazało się, że oni oglądali moje walki w Screensporcie na dłu-
go przed tym, gdy zostałem mistrzem świata. Zaprosiłem ich na
kolejną walkę, ucieszyli się. I tak już zostało, złapaliśmy świetny
kontakt.
Na moje walki zawsze przychodziło doborowe towarzystwo.
Taki Otto Kern – modern designer, twórca mody. Znacie? Z Otto
miałem nawet podpisany kontrakt, nosiłem jego logo na spoden-
kach w pierwszych walkach. To był zresztą mój pierwszy kontrakt
sponsorski.
 Jedno z „męskich
spotkań”
w Hamburgu
– zawsze
16 stycznia
– organizowane
przez Götza
von Fromberga
(drugi z lewej).
Oprócz niego na
zdjęciu od lewej
– Bruno Bruni,
były kanclerz
Niemiec Gerhard
Schröder, Klaus

MISTRZ Z HAMBURGA
Meine z grupy
Scorpions,
ja i Zucchero.

Ze Scorpionsami zostaliście przyjaciółmi na lata.
– No tak. Później u  kanclerza Schrödera się spotykaliśmy,
176
Gerhard bywał też na ich urodzinach. Zwłaszcza u Rudolfa Schen-
kera, bo on znał się dobrze ze Schröderem. Scorpionsi, Bruno
Bruni, Schröder – to była taka nasza grupa. Bruno zawsze dzwo-
nił: „Chodź, idziemy, będzie szef”, czyli Schröder. Do dziś zresztą.
Co roku 16 stycznia organizowane jest takie spotkanie – w mę-
skim gronie. Organizuje je Götz von Fromberg, adwokat Schröde-
ra. Choć nie wiem, jak to teraz będzie, bo z tego, co słyszałem,
ostatnio się pokłócili.
Na jednym z tych męskich spotkań, właśnie 16 stycznia, do-
wiedziałem się, że Basia jest w ciąży. Poszedłem wtedy z chłopa-
kami, Basia miała iść z dziewczynami, ale została, bo się źle czu-
ła. Kupiła sobie test ciążowy, zrobiła i wyszło, że będziemy mieli
dziecko. Zadzwoniła do mnie i od razu stamtąd uciekłem, poje-
chałem prosto do niej.
Jak poznałeś kanclerza Schrödera?
– Przez Bruna Bruniego. Oni się dobrze znali, tworzyli taką zgraną
paczkę – Bruno, Gerhard, Sigmar Gabriel – obecnie wicekanclerz.
W jednej z kampanii Sigmara brałem zresztą udział, wspierałem
go. Kiedy spotkaliśmy się pierwszy raz z Gerhardem, dziś już nie
177
pamiętam. Ale Schröder to bardzo sympatyczny gość, a z drugiej
strony ostry, twardy. Może tylko nie do kobiet – bo żenił się cztery
razy. Facet z jajami, ale i z zasadami. No i z charyzmą. A poza tym
dobry człowiek. Przecież z czwartą żoną Doris adoptowali dwoje
dzieci z Rosji. Doris to zresztą przekochana kobieta. Sympatycz-
na, miła, mądra. Bardzo się lubiliśmy.
W Niemczech znałeś praktycznie wszystkich?
– No, prawie.
Chcieliśmy zapytać o pieniądze spoza boksu. Dużo mówiłeś
o kasie za walki, ale sportowcy zarabiają też na kontraktach
reklamowych. Wiemy już, że na spodenkach miałeś logo
Otto Kerna. Dużo za to dostawałeś?
– To były jakieś dodatki, chodziło bardziej o image, a dokładniej
o modę na takie rzeczy. Przecież byłem jednym z pierwszych pię-
ściarzy w Niemczech, który dostał spodenki i reklamę na nich od
projektanta mody. Potem jechałem zresztą do ich sklepu, gdzie
 ubierali mnie od stóp do głów. To były eleganckie rzeczy, bajka po
prostu. Otto zainwestował we mnie jeszcze przed walką z Leeon-
zerem Barberem, kiedy nie byłem jeszcze mistrzem świata. Zapła-
cił mi wtedy jakieś 200 tysięcy marek za roczny kontrakt.
Kohl dbał o te kontrakty jako twój menedżer?
– Sam byłem dla siebie menedżerem. Później zaprzyjaźniłem
się już z Hansem-Hermannem Tiedje, który został takim moim
mentorem. Ale nigdy nie był moim menedżerem, raczej serdecz-
nym kolegą, od którego wiele się nauczyłem. Nie mówił mi nigdy
wprost: „Darek, zrób to czy tamto”, tylko opowiadał o różnych
mechanizmach, pokazywał możliwości. A ja niektóre z tych rzeczy
wychwytywałem i potrafiłem je wykorzystać. Hans-Hermann mą-
dre rzeczy mi podpowiadał.
W pewnym momencie hodowałeś nawet konie.
– Bez przesady, kupiłem tylko dwa konie, zresztą oba na spółkę.
Jeden z Götzem von Frombergiem, daliśmy bodaj po 40 tysięcy
marek. Drugi – z Veroną Feldbusch. Ten był droższy, kosztował
mnie jakieś 150 tysięcy. Puszczaliśmy je potem w gonitwach.
178
Opłacało się?
– Na tym drugim na pewno z Veroną nie straciliśmy. Po jakimś
czasie go sprzedaliśmy i co najmniej wyszliśmy na swoje. Z tym
pierwszym było gorzej.
Jeździsz konno?
– Potrafię. Ale pasjonatem nie jestem.
Jak sobie radziłeś z popularnością w Hamburgu? Osobie na
świeczniku nie jest łatwo, traci się prywatność.
– Wystarczy, że ogłoszono moją kolejną walkę, telewizja trąbiła:
„Michalczewski znów boksuje”, na mieście pojawiły się pierwsze
plakaty i ludzie wariowali. Idę w centrum, zatrzymuję się przed
pasami, bo mam czerwone. Ale samochody też stoją, choć mają
zielone. I taki gość macha mi uprzejmie przez szybę – „proszę,
szefie”. I to nie było raz czy dwa, tak było cały czas.
Jak wchodziłem do restauracji, to nawet goście wstawali, ro-
bili owację, wołali: „Tiger, Tiger”, zaczepiali – „Siema Tiger”, „Co
słychać, Tiger”. Bo oni wszyscy mnie znali. Ja też udawałem, że
ich wszystkich znam – „siema, siema”, bo nie chciałem im zepsuć
dobrej zabawy.
Do dzisiaj tak czasami mam. Witam się z kimś na ulicy, czę-
sto serdecznie, odchodzimy, a Basia mówi: „Przecież nawet nie
wiesz, kto to był”. „No nie wiem, to prawda”. Ale nie chcę robić
innym przykrości.
W Hamburgu to mnie po prostu kochali. Wszyscy. Jeszcze dzi-
siaj ciągle mnie zaczepiają, jak tam pojadę – autografy, zdjęcia.
Fajne to jest.
A prywatność?
– Wszędzie czułem się jak u  siebie w  domu. W  dyskotekach,
­r estauracjach, ale też w  burdelach. W  niedzielę jeździłem
MISTRZ Z HAMBURGA
­sobie ­zawsze do sauny w  burdelu. Miałem obok basen, nikt
mi nie ­zawracał dupy, siedziałem sobie elegancko. Dałem się
­wymasować. Co tylko chciałem.
Wszystko na mieście było dla mnie otwarte. Najlepsze
­restauracje też. Gdziekolwiek wchodziłem, zawsze najlepszy
stolik miałem.
179
Nie płaciłeś rachunków?
– Różnie. Czasami tylko napiwek, ale wiecie, mnie takie gratisy za
bardzo nie interesowały. Ja pieniądze miałem, płaciłem i nawet
nie sprawdzałem rachunku. Do restauracji chodziłem nie po to,
żeby ktoś mi stawiał, chodziłem, bo to kochałem.
A jak mnie zapraszali i nie chcieli kasy, to wtedy dawałem duży
napiwek kelnerom. Ja tutaj, np. w Giannim w Sopocie, też mam
dobre rabaty, 50 procent. Jak mam zapłacić zamiast 300 złotych
– 150, bo 50 procent zniżki, to i tak daję 250. Stówa dla obsługi.
Ja jestem zadowolony, oni są zadowoleni.
No wiadomo, na to trzeba mieć kasę, ale też umieć się tą kasą
dzielić. Nie można być zachłannym.
Miałeś dużo walk, zwłaszcza na początku kariery. Tylko
w 1992 roku było ich aż jedenaście. Trzymałeś się jakichś
zasad, np. że siedem dni przed walką nie piję już nawet wina?
– Picia nie było właściwie podczas całych przygotowań. Może
­tylko sporadycznie i niewielkie ilości.
 Tiger Pub
w Gdańsku
uroczyście
poświęcił
ksiądz Henryk
Jankowski.
Czy to mnie coś
kosztowało?
Usłyszałem
od księdza:
„Co łaska,
500 marek”.
A pod koniec kariery, zamiast powąchać wino, to już sobie łyk-
nąłem, to tak. Ale nie, żeby się upić. Najwyżej lampkę, no, może
dwie. Pod koniec kariery byłem już inny, do wielu spraw inaczej
podchodziłem, coraz więcej kalkulowałem, jako stary cwaniak.
180
Kiedy w Niemczech byłeś królem Hamburga, w Polsce
otworzyłeś w Gdańsku Tiger Pub. To był dobry interes?
– Moja mama z tego żyła, inni z rodziny też, tylko się strasznie
wściekali, jak przyjeżdżałem, bo wtedy wszyscy przez kilka dni pili
za darmo. Ale ja też chciałem z tego coś mieć, przecież nie bra-
łem od nich za ten pub żadnej kasy.
Ten pub był jednym z lepszych w Gdańsku, tylu ludzi tam przy-
chodziło, cała gangsterka. Oni to sobie tam przychodzili broń czy-
ścić. Siedzieli w knajpie na górze, na takim ringu i mój brat Tomek
dzwoni do mnie: „Darek, weź coś zrób, bo oni tam z bronią siedzą”.
Wtedy nie interweniowałem, akurat gdzieś byłem, ale innym razem
siedzę sobie z nimi w Cristalu we Wrzeszczu. Cała gangsterka tam
była, mordercy, bandyci, Zachary, Nikosie i jeszcze chłopaki z Wro-
cławia. Gadka szmatka, a ja sobie wtedy tę sytuację z Tomkiem
przypomniałem. I wypaliłem nagle: „Panowie, kurwa, następnym
razem to sobie tę broń gdzie indziej czyśćcie. Czy ja wam sram
w domu obok kibla? Nie, do środka sram, spuszczam wodę i jesz-
cze tą szczotką po sobie posprzątam. Więc róbcie, proszę, to samo”.
Jak zareagowali?
– Znów na początku była cisza. Dość długa. Aż w końcu znów ktoś
się pierwszy odezwał: „No nie, ma rację Darek”. Poszło. „Ma ra-
cję”, „Tak, ma rację”. I przestali czyścić broń.
Tiger Pub był fajny, co tam się nie działo. Chłopaki naklejali pi-
janym gościom kartki na plecach, np. „Łyknę loda”. I siedział taki
facet nieświadomy z tą kartką, a wszyscy z niego ubaw mieli. Albo
jak ktoś zasnął, to inni go rozbierali i mazakami pisali na ciele, np.
„Zdradzam żonę” albo „Kocham Gabrysię”. Potem go ładnie ubie-
rali, a on jak się obudził, szedł prosto do domu.
Raz przyjechał do pubu prezes poważnej firmy. Kozaczył, to mu
chłopaki dali piwo z wkładką, takiego u-boota. Jak po którymś za-
snął, to wszystkie paznokcie mu pomalowali markerem, a na czole
napisali nazwę jego firmy. Facet po obudzeniu niczego nie zauwa-
MISTRZ Z HAMBURGA
żył. Później mi tylko powiedział: „Darek, to już była przeginka”.
Włosy też obcinali – maszynką golili, tak dla hecy. Pamiętam,
jak facetowi wygolili na środku głowy.
Ludzie tam przychodzili z samej ciekawości, co się będzie dzia-
ło, nie tylko dlatego, że to po prostu fajny pub był.
A ktoś przychodził do pubu z propozycją ochrony?
181
– Kiedyś przykleił się do mnie taki jeden. Któregoś dnia siedzimy
u mnie w domu na Świętopełka w Gdyni, pijemy, a on mi nagle
mówi, że jakiś gangster zaczął się mną interesować. Ale że jego ko-
lega „może to załatwić”. Za pierwszym razem to zignorowałem – do-
bra, dobra, dawaj dalej, lufa, lufa, pijemy. Po chwili znowu słyszę:
„Wiesz, bo ja mógłbym ochraniać ciebie i dzieci...”. Nie wytrzymałem
i drzwi mu otworzyłem. Kilka mocnych słów przy tym poleciało.
Już prawie o tym zapomniałem, ale ten facet winny był mi grub-
szą sumę, jakieś 100 tysięcy złotych. I zaczął coś kręcić, że on mi tę
kasę odda nie do ręki, ale „w naturze” – ochraniając mnie. No to
odwiedzili go moi koledzy. Poprosili grzecznie, żeby dał mi święty
spokój, a ten zrobił z igły widły i sprawę im w sądzie wytoczył – że
mu niby grozili. Zresztą ja też byłem wezwany na jedną z rozpraw.
Skończyło się na uniewinnieniu. I słusznie, przecież tam nic nie było.
Ten facet do dziś jest mi winien 50 tysięcy. Głupi był, przykleił
się do mnie, że niby mnie obstawia. Z koltem za pazuchą chodził
po mieście. I nawet mnie ludzie zaczepiali: „Ty, to ten gość cię ob-
stawia?”. „Mnie? Przecież to ja jego mogę obstawiać”.
 Nie bałeś się nigdy?
– Czego?
No tych ludzi z koltami.
– Nie. Zawsze trzeba sprawić tak, żeby to oni bali się ciebie. Poza
tym znam układy, nie wybieram się z motyką na armię. Siedzę
w tym klimacie, nie pcham się tam, gdzie siedzą zgraje nawalo-
nych. Trzech czy czterech chłopaków cię złapie, gdzieś cię skopią,
łatwo zdrowie stracić. Dlatego trzeba uważać.
Czyli nie miałeś żadnych obaw, przebywając w tym
towarzystwie?
– Ja nie potrafię się nawet martwić, a co dopiero bać. Wystarczy,
że moja rodzina się o mnie martwi.
Ostatnio w ośrodku Czesia Lange przeszedłem terapię Ger-
sona. To taka specjalna dieta, kilka dni byłem tylko na owocach
i warzywach. Wracam do domu, otwieram lodówkę, a tam się
ballantine’s do mnie uśmiecha. Zamknąłem drzwi, wracam po
chwili, a ballantine’sa już nie ma. To moja Basia. No to jej mówię:
„Dziękuję ci, kochanie, że schowałaś tego ballantine’sa”.
Moja rodzina martwi się o mnie w każdym drobiazgu. Kiedyś
182
przybiega do mnie teściowa i skarży się, że są jakieś problemy
w  moim ośrodku wypoczynkowym, który kupiłem niedawno
w Borach Tucholskich: „Darek, ja to policzyłam, wydaje mi się, że
oni źle te środki czystości rozliczyli”. Jakie środki? Janka, kurczę,
daj mi spokój z takimi duperelami. Ja tu się o miliony modlę, a ty
mi tu z jakimiś środkami czystości wyjeżdżasz.
Jak sobie radziłeś z fankami, tak zwanymi groupies?
Dla wielu byłeś pewnie ciachem.
– No tak, zwłaszcza dla kategorii 40+. Takie kobiety po prostu
mnie ubóstwiały, trudno się było opędzić, do tego stawiały naj-
lepsze szampaniki, kawiorki-śmorki. Takie wiecie – bogate żony
bogatych mężów. Tak, one mnie kochały najbardziej.
To były najczęściej mądre, wykształcone i fajne babki.
Były też oczywiście gorsze partie, burdelmama też się trafiła.
Ale z nimi też się charytatywnie przespałem, nie, że tylko z tymi
ładnymi. Jak kiedyś mojej Basi pokazałem te swoje „miłości”, to
się załamała: „To ja, jak się zaczęłam z tobą spotykać, wstydziłam
się swojej figury, krępowałam się rozebrać, a  ty tu z  kimś ta-
kim...”. „No to właśnie dlatego ci je pokazałem, żebyś się nie krę-
powała” – mówię.
Rozmawiacie o takich rzeczach?
– Baśka wiedziała, że nie jestem księdzem. Przecież była na moim
kawalerskim, przed ślubem z Patrycją. Widziały gały, co brały.
Zresztą nie musiałem się wtedy Basi tłumaczyć, bo dopiero co
zaczęliśmy się na poważnie spotykać. Sama też o nic wtedy nie
pytała.
Dla mnie to jest dzisiaj wiocha, jak na to patrzę, jak o tym opo-
wiadam. Ale tak było, nie wyprę się tego, nie wymażę. Często
było to prymitywne – w piwnicy czy w samochodzie, ale to był taki
czas, żeby tylko zaliczyć. Wtedy taka była zabawa.
MISTRZ Z HAMBURGA
Mężowie tych pań 40+ wiedzieli, jak bardzo im się podobasz?
– A bo ja wiem? To znaczy, że dla ich żon byłem ciachem, to pew-
nie wiedzieli, ale że mają rogi, to już niekoniecznie. Zresztą może
to ich nie obchodziło?
Ale to wszystko były łatwe strzały, takie na raz. Siedziało się
w restauracji, mrugnęło na taką panią i po chwili byliśmy już ra-
183
zem w toalecie. Znajomi, którzy wiedzieli co i jak, potem się ze
mnie śmiali: „Ale delikatnie mrugnąłeś, naprawdę, nikt nic nie wi-
dział”. Z ich perspektywy musiało to śmiesznie wyglądać.
Ale wiecie, co wam powiem? Ja w  tym wszystkim byłem
–  mimo wszystko – całkiem wierny...
No proszę cię!
– Jak popatrzycie na skalę moich możliwości i poziom chęci z dru-
giej strony, to i tak byłem wierny.
Myślałeś kiedyś o liczbie kobiet w twoim życiu?
– Hmmm... Nigdy nie próbowałem liczyć, nie wiem.
Ale burdelowania nie liczymy? Bo wiecie – chyba nie powinni-
śmy. Tam zamawiasz, płacisz i tyle. Normalna usługa. Zresztą ja
nawet w burdelach miałem stałe dziewczyny. Jak już raz byłem, to
potem zawsze brałem to samo. Po co coś zmieniać, skoro byłeś
zadowolony poprzednim razem? A tak miałem przynajmniej bez
niespodzianek.
 No dobra, przyznaję, moje życie seksualne było bogate, ale
powiem wam zupełnie szczerze – i chcę, żebyście to dokładnie
zapisali – że i tak najbardziej kochałem zawsze seks ze swoimi
kobietami. To zawsze było najpiękniejsze przeżycie, najfajniejszy
seks. Te inne historie to były przygody, zupełnie bez znaczenia,
czasem po pijaku i takie tam. Tylko wiecie, jak to jest ze „stałymi”
kobietami. A to głowa ją boli, a to tamto, a to owamto. Jak chodzi-
łem na boki, to zawsze właśnie dlatego. Normalnie w życiu bym
nie poszedł. Ale jak ją głowa boli... Nie to nie (śmiech).
Całe szczęście, że w tym wszystkim nie miałem nigdy kontak-
tów z małolatami, wiecie, o czym mówię, głośno ostatnio o takich
historiach. Ja – nigdy, nigdy mnie nie ciągnęło, zawsze mówiłem
nie. I nie miałem też dzięki temu żadnych skandali, nazwijmy to
„seksualnych”. I dzieci na boku też nie mam. Michalczewski nie
ma dzieci na boku. I tyle.
A jeśli ktoś to czyta i się oburza, to powiem wam, że każdy
musi w takich sytuacjach za własny nosek się złapać. Taki świę-
ty chcesz być? To pomyśl sobie, co ci się śni po nocach, a potem
184
wyobraź sobie, że to wszystko masz na wyciągnięcie ręki. I co te-
raz? Będziesz lepszy niż Michalczewski czy może gorszy?
I żeby było jasne – to nie dotyczy tylko mężczyzn. Kobiety też
teraz na prawo i lewo facetów łapią, bez żadnych zahamowań.
Dziś facet zupełnie nie wie, jak duże rogi ma. Czasem tylko pew-
nie przez drzwi się nie może przecisnąć i nie wie, dlaczego.
W Niemczech byłeś celebrytą?
– Pierwszy wywiad na żywo miałem w telewizji N3. Kupiłem sobie
nowy garnitur. Jak do komunii się wystroiłem. Nie znałem wtedy
niemieckiego, niewiele rozumiałem, o co mnie pytają, dlatego ga-
dałem na chybił trafił.
Oczywiście później to już byłem gość, dyskutowałem na
wszystkie tematy – sportowe, polityczne, gospodarcze. Dlatego
MISTRZ Z HAMBURGA
często mnie zapraszali. Byłem szczery, waliłem prosto z mostu ta-
kie rzeczy, które innym wydawało się, że nie wypada. Zresztą te-
raz w Polsce też tak robię. Kiedy zaraz po wyborze Andrzeja Dudy
na prezydenta opowiedziałem w jednym z serwisów, że dzięki
wyborom i nowemu prezydentowi zarobiłem na wymianie euro
kilkanaście tysięcy złotych, to wielu się oburzyło, co ja mówię. No
co – zarobiłem, to opowiedziałem.
185
Niemcy zapraszali cię nie tylko na wywiady, ale też do
filmów.
– Zagrałem w czterech czy pięciu znanych serialach, takich ta-
siemcach. Zawsze gościnnie, najczęściej siebie, czyli boksera, cza-
sami np. trenera. Ale na planie byli wtedy ze mną Heinz Hönig,
Ben Becker, Martin Semmelrogge czy Oliver Rudolph, czyli nie-
miecka czołówka. Najczęściej był to tylko jeden dzień zdjęciowy,
dosłownie takie wstawki, za które dostawałem jednak dobrą kasę
– 10, 15 czy 18 tysięcy marek. Taki dodatek, choć robiłbym to na-
wet za darmo, bo to przygoda.
Na planie jednego z niemieckich seriali, w którym wystąpiłem
gościnnie. Na zdjęciu z kolegami aktorami: pierwszy z lewej Oliver
Rudolph. Z kolei z prawej stoi Ben Becker, a obok niego Martin
Semmelrogge.
 Do tych miniwystępów nie musiałem się nawet przygotowy-
wać, uczyć roli. To znaczy dawali mi tekst, który mam powiedzieć,
ale ja tylko zerknąłem, o co chodzi, i mówiłem potem swoimi sło-
wami, przecież głupi nie jestem. Po swojemu, ale o tym, o czym
oni chcieli.
Chodzili za tobą paparazzi?
– Kiedyś w ekskluzywnej, kultowej restauracji w Hamburgu, na
Milchstrasse, zamknąłem się z dziewczyną w toalecie – ona sie-
działa, a ja byłem oparty o ścianę. Fotografka z aparatem weszła
do kibla obok i zrobiła mi zdjęcie z góry, zobaczyłem tylko flesz.
Zabrałem jej wtedy aparat i go skasowałem o ziemię. Ale na drugi
dzień „Morgenpost” i tak napisał: „Co robi Tiger w damskiej toale-
cie?”. Oczywiście bez zdjęcia.
W Hamburgu znają mnie i lubią do dziś. Ostatnio mój syn
Nicolas był tam w restauracji, dzwoni do mnie i daje kogoś do
telefonu: „Cześć, stary Polaku, tu mówi Pascuale”. Pascuale był
kiedyś kelnerem w Paolino, superrestauracji, a teraz otworzył
własną. Bo tam wszyscy tak robią. Kelnerzy, którzy w eksklu-
zywnych restauracjach nieźle zarabiają, odkładają kasę na swo-
je lokale.
Pascuale był zabawny. Jak jakaś dama narzekała, że jej się stół
trzęsie, to on jej odpowiadał z rozbrajającą powagą: „Droga pani,
ten stół to się tu tak od dwudziestu lat buja”. I było po temacie.
Interesowali się tobą paparazzi, ale też dziennikarze.
Powiedziałeś kiedyś, że w porównaniu z Niemcami polskie
dziennikarstwo jest pikusiowate. O co chodzi?

MISTRZ Z HAMBURGA
Innym razem w dyskotece z Patrycją – jeszcze nie byliśmy ofi- – Bo tak jest. Tam jechali zawsze ostro, a tutaj dziennikarze boją
cjalnie parą – tańczyliśmy, byliśmy blisko, całowaliśmy się nawet, się pisać. Albo dzwonią i pytają: „Darek, bo słyszeliśmy, że byłeś
a ktoś zaczął nam robić zdjęcia z balkonu. Ale kiedy tylko zszedł, tam i tam, robiłeś to i tamto, tylko nie wiemy, czy możemy o tym
to moje chłopaki go złapali. I znowu zdjęć nie było. napisać”. I to jest pikusiowate. Niemcy się nie szczypali, tam to
Wtedy tych paparazzi nie było chyba tak dużo, a poza tym ja było nie do zastopowania.
nie miałem za wiele do ukrycia. Jak szedłem do burdelu, to nie
chowałem się po kątach, tylko po prostu wchodziłem. Nie wsty-
186 187
dziłem się. Chciałem mieć fajnie i to była moja sprawa. Raz na
jakiś czas zostawiałem tam 15 tysięcy marek za wieczór, wypiłem
szampana, powygłupiałem się w basenie. Krzywdy nikomu nie
robiłem, wszystko jest dla ludzi.

W tym Hamburgu to ty klawe życie miałeś.

– Jak chodziłem na turnieje tenisowe, to zawsze mnie w pierw-
szym rzędzie sadzali. A jak grali akurat Boris Becker czy Michael
Stich, to mieliśmy taki zwyczaj, że oni przed meczem ostentacyj-
nie mnie witali, wręcz z przesadą robili ukłon w moim kierunku.
Dorota od razu czerwona się robiła, a ja rozglądałem się na boki,
że niby nie wiem, komu się tak w pas kłaniają.

Na meczach tenisowych Borisa Beckera siedziałem zawsze

w pierwszym rzędzie. Mieliśmy taki zwyczaj, że on przed
spotkaniem ostentacyjnie mnie witał, wręcz z przesadą robiąc ukłon
w moim kierunku.
 Miałem kiedyś okazję przejechać się bolidem Formuły 3.
Pamiętam, że miało być jedno kółko, a skończyło się na dwudziestu.
Mówię wam, niezwykłe przeżycie, non stop 220 km/godz.

Poza tym oni umieli zasiać, poczekać, aż wyrośnie, i dopie-

ro potem cięli – ale wtedy już tak, że wióry leciały. Rozumiecie,
o co mi chodzi? Sami potrafili kogoś wykreować, stawiali go na
piedestał, pisali dużo i zwykle dobrze. A jak później już był sław-
ny i w końcu powinęła mu się noga – nie mieli litości, nie było
zmiłuj.
Kilka razy chciał mnie wsypać taki jeden – wielka szycha
w niemieckich mediach. Gość sam zresztą mieszkał w burde-

MISTRZ Z HAMBURGA
lu. Parę razy byłem u  niego na imprezach i  on odgrażał się
kilka razy, najczęściej pijany, że mnie sprzeda – to było po tym
wypadku, co uciekłem. Chwalił się wszystkim, że ma newsa, że
wie, że to ja byłem, ale chłopaki go wtedy trochę przytempe-
rowali. Dziwne, bo byliśmy przecież dosyć dobrze zakolego-
wani, a on chciał mnie tak wrobić.

188 189
Naprawdę mieszkał w burdelu?
– Mieszkał tam przez jakiś czas, miał swój pokój. Wszyscy
o tym wiedzieli. To był właśnie Relax, najlepszy burdel w Ham-
burgu. Ekskluzywny – godzina chyba z 300 euro tam kosztuje,
a szampan to z sześć stów nawet. Tam już tylko bogaci przy-
chodzą. I tylko fajne dziewczyny są, no i perwersja pełna.
Szefem tego burdelu był mój serdeczny przyjaciel Dieter. Nie-
wielu mam w życiu przyjaciół, ale akurat Dieter się do nich zali-
cza. Dużo mi w życiu pomógł. Nie tak, że dał mi kasę, bo wtedy
już miałem i nie potrzebowałem, ale pomagał mi dobrą radą.
Jak coś się działo, to często pytałem właśnie Dietera, to był do- A teraz chodzą za tobą paparazzi?
świadczony życiowo facet. – Ja już nie jestem ciekawy. Bo co pokażą – że się czasem nawalę?
Wiem, wiem, pewnie zaraz pomyślicie – strasznie zepsuty był Po pierwsze, to się rzadko zdarza, a po drugie, co w tym cieka-
tamten świat. Ale dla mnie on nie był wtedy zepsuty, był normal- wego. Chodzą za mną, ale raczej nie polują, tylko proszą o różne
ny. Bo przecież nic nie musiałeś, nikt ci nie kazał robić cokolwiek. ustawki. A jak ktoś mnie prosi, to staram się pomóc. „Panie Dar-
Tylko to, co chcesz, takie życie na bogato. Chyba każdy facet ku, może pan wyjść do parku na spacer? Panie Darku, może pan
chciałby chociaż przez chwilę tak pożyć. pójść na mecz?”.

Tylko moja Basia źle na to reaguje, zawsze jest zła. A zwłaszcza
190
kiedy zapominam jej powiedzieć i potem wychodzi bez makijażu.
Dlatego teraz zawsze staram się pamiętać. Zresztą ona już sama
wyczuwa, że są przy nas paparazzi.
W jaki sposób?
– Jak jestem podejrzanie uprzejmy i  lecę otworzyć przed nią
drzwi. „Co, jakaś ustawka?” – wali od razu Baśka, bo widzi, że coś
jest nie tak.
Choć to nie jest tak, że jak nie ma paparazzi, to nie jestem
dżentelmenem. Raz otworzę drzwi, raz nie, raz puszczę ją przo-
dem, innym razem zapomnę. Staram się, ale czasami zapominam,
normalnie, jak w życiu. Choć jak jej te drzwi już otwieram, to ona
się zawsze na boki rozgląda, czy przypadkiem ktoś zdjęć nie robi.
Kiedyś wyjeżdżaliśmy na urlop, paparazzi o tym wiedzieli, cze-
kali, aż będziemy wychodzić spakowani. A ja zapomniałem Baśce
powiedzieć. Potem miałem awanturę przez pół urlopu, strasznie
wyła, bo nie była zrobiona. Ja jej tłumaczę, że właśnie takie zdję-
cia są najlepsze, ale ona tego nie rozumie.
W Heide-Parku, największym parku rozrywki w północnych
Niemczech. Może tego nie widać, ale byłem tak przerażony,
że do dziś to pamiętam. Obok mnie mój przyjaciel Dieter.
W Niemczech było też o tobie głośno, jak wrobili cię
w telewizji w niemieckiej wersji takiego naszego „Mamy cię!”.
– To było w Monachium. Dostałem informację, że mam tam spo-
tkanie z  jakimś potencjalnym sponsorem i  koniecznie trzeba
lecieć. Tylko że dzień wcześniej zalałem pałę, Doroty akurat nie
było, naprawdę mocno wtedy popłynąłem.
Wkręcała mnie Kiki Dietzemann, taka moja dziewczyna od PR.
Kiedy leżałem w łóżku na strasznym kacu, Kiki wysłała po mnie
MISTRZ Z HAMBURGA
rano taksówkarza. Ten puka, puka, puka i nic. W końcu się jednak
obudziłem, tak zaczął do drzwi walić. „Panie, musi pan jechać na
lotnisko, bo zaraz samolot”. „Nigdzie nie jadę, wracam do łóżka”.
„Ale Kiki kazała...”. No nic, w końcu do mnie dotarło, że to miało
być jakieś ważne spotkanie.
Szybko się wykąpałem, ubrałem i zdążyliśmy nawet na ten
samolot do Monachium. Tam na lotnisku wynajęliśmy z Kiki
191
bmw i  jedziemy na to spotkanie. Nagle Kiki mówi: „Darek,
stań tam z  boku, bo muszę coś załatwić”. Ledwo zdążyłem
zaparkować, a tu nagle stanął przy nas facet z takim ubija-
czem do betonu, z taką dużą maszyną. I jak tylko z tym sta-
nął, to od razu mówi, że robi sobie przerwę. I zniknął. Sie-
dzimy w samochodzie, odjechać nie możemy, bo ten ubijacz
nam przeszkadza, zablokował nas na amen. I jeszcze do tego
okazuje się, że drzwi do bmw nie można otworzyć, pewnie
zablokowali zamki jakimś pilotem, ale ja oczywiście nie mia-
łem o niczym pojęcia.
Zacząłem się gotować. Zapowiedziałem Kiki, że jak tylko wróci
facet od tego ubijacza, to wjebię debilowi tak, że mnie do końca
życia popamięta.
Ale to był dopiero początek...
Patrzymy, a podchodzą do nas strażnicy miejscy. I chcą mi
mandat wystawić! 10 marek, bo stanąłem w miejscu robót dro-
gowych. To ja wtedy zacząłem się drzeć, przeklinać, że przecież
chętnie odjadę, ale mnie zablokowali.
 Kląłeś po polsku?
– Po niemiecku. Ale dobra – mandat to mandat. Opuszczam trochę
szybę i daję strażniczce 100 marek, a ona do mnie: „Dzięki za napi-
wek”. I z tą stówą odchodzi, żadnego kwitka, nic. Ależ byłem wście-
kły! Z tej bezsilności zacząłem kopać nogami w przednią szybę, żeby
ją wybić i uwolnić się z samochodu. Myślałem, że jak tylko wyjdę, to
ich wszystkich pozabijam. I tego od utwardzacza, co sobie przerwę
zrobił, i tych strażników miejskich. Kiki krzyczy, prosi: „Darek, nie,
zostaw!”. A ja kopię tę szybę, ale nie mogę jej rozwalić. Zacząłem
więc manipulować przy bocznej szybie i bardziej ją opuszczam, aż
tu nagle jakiś inny gość – też od tych robót drogowych, co niby tam
trwały – zaczyna nam takim kärcherem auto myć. I woda zaczyna
się lać do środka przez tę uchyloną szybę.
Naprawdę myślałem, że zwariuję.
W  końcu przyjechała policja. Otwiera jakoś drzwi do auta
i wtedy słyszę: „Mamy cię!”.
Myślałem, że się tam przewrócę. Ale wiecie co, wszystko świet-
nie się udało, show w telewizji był super. A że moim kosztem, to
trudno, też lubię się pośmiać.
W Niemczech dałeś się wkręcić nawet dwa razy.
192
– Za drugim razem wrobił mnie Hans Reski, szef sportu w „Bild-
-Zeitung”, akcja działa się przy bankomacie. W banku, w takim
pokoju. Chciałem wypłacić pieniądze, a ta budka się zamknęła.
Z bankomatu zaczęły wylatywać pieniądze, pojawił się jakiś wa-
riat, który zaczął się dusić i mdleć. Do tego zaczęła lecieć woda
z systemu antypożarowego. Ależ tam się działo.
A pamiętasz polską edycję „Mamy cię!”?
– Mój przyjaciel Volvo mnie wtedy wrobił. Pojechaliśmy do War-
szawy na spotkanie biznesowe. To znaczy ja miałem to spotkanie,
ale pojechali też ze mną Patrycja już jako narzeczona, Volvo i jesz-
cze ktoś. Dzień wcześniej w hotelu była impreza. Rano wstaję
i mówię, że muszę jechać na to spotkanie. A Volvo na to: „To po-
jadę z tobą”. Ja na to: „Super, Patrycja niech śpi, a my ruszamy”.
„A skąd ty tak dobrze wiesz, którędy jechać” – pytam. „A, bo
ja tu kiedyś butami handlowałem” – odpowiada Volvo. No to OK.
W pewnym momencie wyprzedził nas van z otwartymi drzwia-
mi. Normalnie latały mu w tę i we w tę. A na zakręcie ze środka
wypada worek. „Stój!” – krzyczę. Wysiadłem, patrzę, a w tym wor-
ku jest kasa, dużo kasy. Wsiadłem szybko z powrotem i krzyczę:
„Goń ich, goń!”.
Pewnie realizatorzy programu robili zakłady, czy będziesz
chciał worek oddać, czy może zaczniesz kombinować.
– Dziękuję bardzo, cudzego mi nie trzeba, mam swoje. Ale Volvo
faktycznie podjudzał: „Bierzemy to i spadamy”. A ja na to: „Prze-
cież ich tam zatłuką. Rodziny przecież mają, nie?”.
Dorwaliśmy tych ludzi na stacji benzynowej, byli kompletnie za-
kręceni. Ale może po prostu nerwowi tacy. „Macie tu zgubę” – mó-
wię. Rzuciłem im ten worek i tyle. Pojechaliśmy na to nasze spotka-
nie, weszliśmy do budynku i czekamy. Słychać wiadomości w radiu,
a tam: „Pilna wiadomość. Doszło do napadu na bank. Przejęcie
łupu nastąpiło na stacji benzynowej”. Słuchałem, ale olałem to. Za
chwilę jednak znowu radio trąbi o napadzie. Zimno mi się zrobiło,
zacząłem coś kojarzyć. Od razu do baru – podwójny ballantine’s!
Volvo mówi: „Jedziemy na policję”. „Jak, gdzie, co im powiesz?
Że im łup podwieźliśmy? Volvo, nie chcę. Kaca mam, a tam trze-
ba będzie opowiadać, na maszynach do pisania będą stukać. Ni-
gdzie nie jadę”. Ale Volvo dalej namawiał i w końcu się zgodziłem.
Jedziemy i nagle widzę na poboczu policję. Mówię: „Podjedźmy
do nich”. A Volvo: „Spierdzielamy”.
Odbił w drugą stronę i w długą. Wjechaliśmy do jakiegoś lasu,
zacząłem się na niego drzeć: „Co ty, debilu, robisz?!”. Nagle pa-
trzymy, a  przy drodze ci goście z  vana akurat się kasą dzielą.
Volvo stanął, ja wyskoczyłem i do nich. „Chodź tu, stój, bo ci za-
raz zajebię”. I tak z pięściami na nich. A oni popatrzyli na siebie,
rzucili worki z kasą i w las. Podszedłem do worków, podnoszę je,
a w tym momencie policja na sygnałach wpada.
I taka scena: las, pusto, a Michalczewski stoi z workami ze
skradzioną kasą. Gliniarze w kominiarkach biorą mnie na muszkę
i krzyczą: „Leżeć!”. Nerwowo patrzą po sobie, nie bardzo wiedzie-
li, co dalej. Ja zresztą też nie.
Zagotowałem się strasznie, ale na szczęście to już był koniec,
zaraz wyskoczyli z kwiatami i okrzykiem „Mamy cię!”.
Wyszedłeś na Robin Hooda.
– Potem w nocy to zasnąć nie mogłem.
194

MISTRZ Z HAMBURGA
195
 R O Z D Z I A Ł 6 Jak się negocjuje kolejne walki o mistrzostwo?
KRÓL ŻYCIA
∞ Negocjacje o coraz większe gaże ∞ Najtrudniejsze walki ∞
∞ Zamieszanie z Rocchigianim ∞ Z Hillem zostaliśmy friendami ∞
∞ Przeprawa z Hallem ∞ Sędziowie ∞ Znowu ten Girard ∞
∞ Imprezy po walkach ∞ W polskich barwach ∞
– Nie zaczyna się od pieniędzy. Najpierw słyszałem: „Darek, bok-
sujesz z tym i z tym, w takim terminie”. Przygotowania zaczynały
się na dwanaście, maksymalnie piętnaście tygodni przed walką.
Później, około pięciu tygodni przed pojedynkiem, były sparingi.
Ja już wtedy wiedziałem – i Kohl zresztą też – ile będę chciał za
to dostać. Negocjacje niemal zawsze przebiegały tak samo – on
płakał, piszczał i handlował: „Darek, tyle nie mam”. Czasami było
ostro, czasami śmiesznie, nieraz wychodziłem i mówiłem mu: „To
weź się zastanów”.
Kohl pytał pierwszy, ile chcesz za walkę, czy po prostu
mówił, ile może ci dać?
– On dobrze znał moje zasady. Za każdą kolejną walkę o mi-
strzostwo chciałem coraz więcej, nigdy nie boksowałem za tyle
samo ani tym bardziej za mniej. Raz powiedziałem, że chcę 500
KRÓL ŻYCIA
tysięcy więcej niż ostatnio, innym razem 400, jeszcze innym
300. Różnie bywało. Obojętnie, ile powiedziałem, Kohl i tak pła-
kał, że chcę za dużo.
Ostatnio wpadła mi w ręce umowa za walkę z Markiem Prin-
ce’em w 1998 roku. Dostałem za nią 3 miliony 850 tysięcy marek,
197
przed podatkiem. Pamiętam, że chciałem wtedy 4 miliony, a Kohl
chciał mi dać 3,5 miliona.
Czasami mu trochę ustępowałem. Mówiłem: „Dobra, to daj
te 3 miliony 850 tysięcy, ale kup mi jeszcze samochód, np. mer-
cedesa cabrio, E klasę”. Albo innym razem – harleya. W pewnym
momencie miałem z sześć tak wynegocjowanych samochodów,
niektóre z nich zamieniałem od razu na kasę.
Kurde, znowu dużo mówię o tych pieniądzach, ale kasa nie
jest dla mnie na pierwszym miejscu.
A co jest?
– Ważniejsza jest choćby atmosfera, którą jestem w stanie za-
pewnić swoim bliskim – właśnie dzięki pieniądzom, które zaro-
biłem. W interesach z kolei ważne jest też to, by dwie strony były
zadowolone, albo nawet trzy, a nie jedna. Bo wtedy to jest oszu-
stwo, a nie biznes.
Może mam jakieś stare zasady, ale tak się nauczyłem – suk-
cesem trzeba się umieć dzielić. W biznesie wolę wziąć kogoś do
 spółki, dać mu dobrą kasę, ale jednocześnie zrobić tak, żebym się
przy tym za wiele nie narobił. Bo już mi się nie chce.
Leniem nigdy nie byłem na treningu. Ale już w  szkole, na
warsztatach czy w robocie w Niemczech najbardziej to się lubi-
łem właśnie opierdalać. W tym też byłem mistrzem świata.
Wróćmy do negocjacji gaży za walki. Zdarzyło się kiedyś,
że nie dogadaliście się z Kohlem?
– Kohl krzyczał czasem: „Nie chcesz, to nie boksuj!”. A ja na to: „To
nie boksuję!”. On potem przychodził, już spokojniejszy, i mówił:
„Darek, nigdy nie mów do mnie – to nie boksuję”. A ja mu na to:
„To ty nie mów do mnie nigdy – to nie boksuj”. I mieliśmy zała-
twione. Nie było innego wyjścia, jak się dogadać.
Zwłaszcza że Kohl też dobrze na tym zarabiał.
– Oficjalnie miał 30 procent od mojej gaży. Ale myślę, że brał na-
wet z 50 procent. Zawsze narzekał, ale jak mówiłem np.: „To po-
każ mi kontrakt z telewizją”, to natychmiast zmieniał temat, od
razu się dogadywaliśmy.
Ale mnie naprawdę nie interesowało, ile on wyciągnie, niech
bierze jak najwięcej. Ważne było tylko to, ile ja z tego będę miał.
198
A co sobie Kohl przy tym ugrał, to już nie moja sprawa.
Ale jak ktoś chciał reklamę na moich spodenkach, to brałem
za to minimum 50, a  najczęściej 100 tysięcy marek, a  potem
euro. A jak nie chcieli tyle zapłacić, to mówiłem sio i oddawałem
to miejsce koledze, np. Brunowi Bruniemu. Nawet za darmo.
Biznesmen Andrzej Grajewski umieszczał na moich spoden-
kach reklamę piwa Hasseröder albo swojego centrum handlo-
wego. Kiedyś po walce, to było w Hanowerze, spotkaliśmy się
przed halą i mówię do niego: „Dawaj moją kasę za spodenki”. Bo
umówiliśmy się na 50 tysięcy, 30 dostałem wcześniej, a pozostałe
20 miał wypłacić zaraz po walce. Potrzebowałem pilnie tych pie-
niędzy dla swoich chłopaków, żeby mieli na różne ruchy – temu
trzeba było zapłacić, tamtemu, tam za imprezę, tam za hotel itd.
Grajewski zaczął coś kręcić, strasznie mnie wtedy wnerwił. Aż
w końcu zaprowadził mnie na taki podziemny parking, otworzył
bagażnik, potem neseser, a ja od razu – łapa do środka. A on mi
jeb tym neseserem po łapach, ale się chwilę spóźnił, bo swoje
zdążyłem chwycić. To znaczy nawet więcej niż swoje, bo potem
okazało się, że w ręce zmieściło mi się około 25 tysięcy marek
–  w banknotach po tysiąc marek.

A z czyjego wynagrodzenia opłacaliście przygotowania

czy sparingpartnerów – twojego czy Kohla?
– Kohl wszystko brał na siebie, trenera zresztą też. Ale to nie były
wielkie koszta. Zwłaszcza że on oprócz tych oficjalnych 30 pro-
cent dorabiał zawsze na boku. A to się dogadał z jakimś hotelem,
w którym mieliśmy zamieszkać przed walką albo w którym odby-
wała się konferencja prasowa, a to się dogadał z jakimś lokalem,
w którym robiliśmy pokazowe treningi czy wagę. I od każdego
brał kasę.

Z Christophe’em Girardem walczyłem dwa razy – 8 czerwca 1996

i 13 grudnia 1996. To był dla mnie bardzo niewygodny rywal.
W pierwszej walce wygrałem tylko na punkty. Jak się dowiedziałem,
że znów mam boksować z Girardem, byłem załamany.
Z dwie minuty sam ze sobą walkę toczyłem: „Darek, ja pierdzielę,
znowu on. Po co ci to?”. Nie pasował mi w ogóle.
 Kontuzję łokcia złapałem tuż przed walką z Asłudinem Umarowem.
Byłem już przebrany, rękawice na rękach i nagle zablokował mi się
łokieć. Po prostu nie mogłem ruszać ręką. Strachu się najadłem tyle...
Co im wszystkim powiedzieć? Na szczęście po paru minutach nagle
wszystko przeszło. Ale prosto po walce pojechałem na operację,
okazało się, że w łokciu były odpryski kości, które trzeba było usunąć.

Nie miał pretensji?

– Wtedy, na tym parkingu, nawet o tym nie gadaliśmy. Nic nie
liczyliśmy, capnąłem mu tyle, ile mi się zmieściło do łapy. Czasy
były wtedy bogate, te marki to mu się po tym bagażniku walały.

Pamiętasz najtrudniejsze negocjacje przed walką?

– Zawsze było trudno, a chwilę potem, po podpisaniu umowy,
była najczęściej kupa śmiechu. Raz się tylko porządnie wkurzy-
łem, kiedy przed moją ostatnią walką z Fabrice’em Tiozzo Kohl

KRÓL ŻYCIA
wysłał do mnie Hanrathsa, ja jak niemal zawsze podpisałem
umowę bez czytania, a potem okazało się, że to była umowa nie
na walkę, tylko na przedłużenie kontraktu. Bo Kohl się bał, że na
koniec kariery ucieknę do kogoś innego.

200 201
Która walka w obronie tytułu była dla ciebie najtrudniejsza?
– Virgil Hill w  1997 roku. Druga z  Richardem Hallem w  2002.
I może jeszcze pierwsza z Christophe’em Girardem w 1996.

Girard też?
– Później go znokautowałem, ale w pierwszej walce w Kolonii był
dla mnie strasznie niewygodny, męczyłem się. Wygrałem z nim
wtedy na punkty, a przecież jak Michalczewski wygrywał z kimś
bez nokautu, to była sensacja.
Co z tego, że każdy sędzia dał mi pięć punktów przewagi? I tak
był szok, a prasa grzmiała – Michalczewski wygrał tylko na punkty!
Od razu był skandal, bo nie znokautowałem gościa. A to, że i tak
wygrałem z nim bezapelacyjnie, nie miało już większego znaczenia.
Czasem może lepiej wygrać na punkty niż przez nokaut.
Asłudina Umarowa znokautowałeś tak, że przez dobrych
kilka minut nie wstawał w ringu. Było widać, że jesteś
przerażony.
– Bo nie boksuje się po to, żeby zrobić komuś krzywdę. Nokaut,
jest radość, ale potem tamten wstaje i jest OK. A tu ten śpi i śpi.
Dziwne uczucie, strach o niego, przecież ma rodzinę, matkę, ojca.
Na szczęście w końcu się obudził. To był strasznie agresywny
gość, rzucał się do mnie przed walką, na konferencji, strasznie był
naładowany.
Do tej walki mogło w ogóle nie dojść i to w ostatniej chwili...
– To było dosłownie kilka minut przed walką. Byłem już przebra-
ny, rękawice na rękach i nagle zablokował mi się łokieć. Nigdy
wcześniej ani później czegoś takiego nie przeżyłem. Po prostu
nie mogłem ruszać ręką, nie mogłem jej rozprostować. Strachu
się najadłem tyle... Co im wszystkim powiedzieć? Na szczęście po
 paru minutach nagle wszystko przeszło. Ale prosto po walce po-
jechałem na operację, okazało się, że w łokciu były odpryski kości,
które trzeba było usunąć. Tak się w pewnym momencie ułożyły,
że zablokowały łokieć.
Mówiliśmy o najtrudniejszych walkach, a nie wymieniłeś
Roberto Domingueza w 1995 roku. Przecież niemal cię
znokautował już w pierwszej rundzie.
– Nie, on był sztywny. Walnął mnie prawym sierpem, to prawda,
ale to nie był dobry zawodnik, wszystko było wtedy pod kontrolą.
Dla nas, kibiców, to był szok i niedowierzanie.
– Z Dominguezem, podobnie jak pierwszą walkę z Girardem, wal-
czyłem w Kolonii. I ta Kolonia była dla mnie jakaś pechowa. Z tym
Hiszpanem po prostu nie byłem skoncentrowany, walnął mnie
prawym i poleciałem na deski.
Ale w drugiej rundzie już mu oddałeś.
– Tak, później szybko go znokautowałem, jak już doszedłem do
siebie. W ogóle to była dziwna walka. Przed wyjściem na ring
Dorota mówi do mnie: „Darek, jakoś tak dziwnie wyglądasz”.
202
I faktycznie – byłem jakiś nieswój. Jeszcze pamiętam, że na ring
wjeżdżałem wtedy z góry w takiej głupiej klatce.
Czyj to był pomysł? Promotora?
– Tak, ale mnie to w sumie nie przeszkadzało. Tak mi się przynaj-
mniej wydawało. Zresztą – przecież wygrałem, nie? A to znaczy,
że ta klatka chyba mi jednak nie przeszkadzała.
A skąd to rozkojarzenie?
– Nie lubiłem, jak Dorota przychodziła do mnie przed walką, bo
mnie rozklejała. No i rzeczywiście dostałem wtedy w tej pierwszej
rundzie. Ale ta walka, a właściwie jej przebieg, to była dla mnie
dobra nauka. Bo ja już wtedy myślałem, że jestem najlepszy i nikt
mi nie może podskoczyć. Tytuł w wadze półciężkiej wygrałem,
w cruiser też, i chyba mi odbiło.
Aż tu mnie taki Hiszpan ostudził. Gdyby nie ta walka, to nie
KRÓL ŻYCIA
wiem, czy bym tutaj z  wami dziś siedział, bo dostałem wtedy
w samą porę lekcję pokory. Przecież jakbym wtedy nie oberwał
od Domingueza, to później mógłby mnie tak samo trafić ktoś
inny, kto by mnie już z ręki nie wypuścił.
203
Wtedy też było blisko, żebyś przestał być mistrzem świata.
– I nie wiadomo, jak by się potoczyły moje losy. Jak bym przyjął
porażkę w tamtym momencie kariery. Na szczęście wstałem i mu
oddałem.
Jak się czuje człowiek po ciosie, który zwala z nóg? Można to
opisać?
– Nie wiem, nic się nie myśli. Odcina ci prąd i tyle. Potem wstajesz
i teraz, kurwa, kombinuj. A w głowie ci huczy.
11 marca 1995 r. Roberto Dominguez mnie zaskoczył i w pierwszej
rundzie znalazłem się na deskach. Oddałem mu w drugiej
i wygrałem przed czasem.
 Byłeś zamroczony po ciosie Domingueza? Pierwsza walka
– Tak. Jeszcze na początku drugiej rundy, jak dostałem dodatko- z Graciano Rocchi-

wo w ucho, to szukałem lin, żeby się przytrzymać, i udawałem, gianim, 10 sierp-

nia 1996. Niezbyt
że wszystko jest OK. W takich podbramkowych sytuacjach trzeba
miło ją wspomi-
improwizować, nie? Dlatego tak ważne są ostre sparingi przed
nam. Najpierw
walką. Jak na nich przechodzisz takie kryzysy, to później jest ci
przywitały mnie
łatwiej, wiesz, jak się zachować, co będzie się z tobą dalej działo. gwizdy kibiców
Jakbym czegoś takiego nie przeszedł wcześniej, podczas sparin- – i to w „moim”
gów, to może bym się potem złożył. Hamburgu,
a potem zupełnie
Zdarzyło ci się tak obrywać w sparingach... mi nie szło. To nie
– Sparingi miałem czasami mocniejsze niż same walki. Bo w wal- byłem ja! W końcu

ce ogromną rolę odgrywa już psychika, jak sobie radzisz z ocze- oberwałem po
komendzie „stop”
kiwaniami kibiców. Wszyscy dookoła ci powtarzają: „Darek, ale
i sędzia zakończył
wygrasz? Musisz! Jesteś w gazie – wygrasz!”. I weź tu ich potem
walkę. Najpierw
zawiedź – mamę, żonę, dzieci, trenera, rodzeństwo, kuzynów,

KRÓL ŻYCIA
ogłoszono prze-
przyjaciół, przyjaciół przyjaciół, fanów z hali i sprzed telewizora. dziwny werdykt:
Dlatego przed walką ogromną rolę odgrywają emocje, z którymi techniczny remis,
musisz sobie radzić. A jak sobie nie radzisz, to leżysz. Bo na tre- ale później po
ningu czy podczas sparingu to jesteś gość – nawalasz sobie na lu- prostu zdyskwa-
zie, widzą cię tylko trener i kilku kolegów z gymu. A potem wycho- lifikowali Rocchi-
204 gianiego.
dzisz na walkę, zbliżasz się do ringu i nagle na trybunach widzisz
tego, tamtego, tą, tamtą. I wtedy trzeba być twardym.
zadyma, policja gnała po niego na sygnale. Niby pierdoła, ale
Trudna była też na pewno ta kontrowersyjna walka dekoncentruje. Oczywiście gdyby tego pasa nie było, nic by się
z Graciano Rocchigianim? nie stało, choć wyglądałoby to nie bardzo. Przecież zawsze przed
– Wcale nie. Nic strasznego się nie stało, krzywdy mi wtedy żad- walką obok pięściarza idzie ktoś, kto niesie mistrzowski pas, to
nej nie zrobił. Co innego walki z Hillem czy Hallem. W nich to element spektaklu. U mnie zawsze była długa kolejka chętnych,
mordę miałem strasznie obitą. kto ma nieść pas przy następnej walce.

Ale z Rocchigianim to była pierwsza walka, kiedy było widać, I do tego wychodzisz na ring, a tu w pierwszym rzędzie
że przegrywasz. Tłucze cię, nagle jest jego cios po komendzie siedzi Dorota.
sędziego. I dziwny werdykt – techniczny remis, zamiast – No, niespodziankę mi zrobiła, bo na walki raczej nie przycho-
dyskwalifikacji za cios po zatrzymaniu walki. Zaczęła się dziła.
dyskusja, czy udawałeś, że nie możesz dalej walczyć po tym
jego ciosie. Chyba tym większą, że kilka rzędów dalej siedziała twoja
– Wtedy źle się czułem już przed walką, do tego na ringu było kochanka Kinga?
strasznie gorąco, to nie był dobry dzień. Pamiętam, że do hali – Tak, też była. Mówiłem wam, że to był okres, w którym miałem
zapomnieli zabrać z domu mojego mistrzowskiego pasa, wielka cztery dziewczyny.
 Po tej pierwszej walce z Rocchigianim miałeś taką refleksję,
że trochę się pogubiłeś w życiu prywatnym. Za dużo było
dziewczyn, randek, imprez.
– Ta walka trochę mi otworzyła oczy, że może się jednak trochę
pogubiłem, że przesadzam, że przez to nie jestem taki skon-
centrowany, jak mógłbym być. Kinga, Gabi, Marion, do tego
oczywiście Dorota – kurde, to było fajne, taki luz blues, rządzi-
łem sobie, ale w okresie przygotowań do walki na pewno nie
pomagało.
Myślałem jednak, że jestem mistrz ponad mistrzami, że nic
mi nie zaszkodzi, ale ta walka z Rocchigianim, tamten wieczór,
stała się sygnałem ostrzegawczym.
Chociaż, wiecie co – nie wiem, czy przed tamtą walką ktoś mi
czegoś nie dosypał. Przecież byłem wtedy kompletnie zamulony,
i to już przed pojedynkiem. Totalny odlot, jakby mi ktoś podał
taką porządną tabletkę na spanie, spowolniony byłem strasz-
nie. Oczywiście nie wiedziałem tego, i do dziś nie wiem, nie mam
żadnych dowodów.
Ale przecież nie byłem jakoś specjalnie wypruty, przed walką
nie uprawiałem seksu. Zresztą na kilka dni przed pojedynkiem
– czy ci się chce, czy nie, stres powoduje, że nie masz głowy do
206
dup.
Dlatego dopuszczam możliwość, że ktoś mi coś dosypał. W tej
walce z  Rocchigianim miałem takie momenty w  ringu, że już
kompletnie odjeżdżałem i wcale nie po jakimś ciosie. Do dziś, jak
o tym opowiadam, tego nie rozumiem. Nie mam pojęcia, co trze-
ba nasypać do napoju, żeby człowiek czuł się tak spowolniony
jak ja wtedy. Niby ktoś zawsze pilnował moich butelek z napoja-
mi, ale...
Oczywiście żadnych dowodów nie mam, tylko wątpliwości, bo
uwierzcie – nigdy wcześniej ani nigdy później nie czułem się tak
jak podczas tej walki z Rocchigianim.
Mówiłeś, że wyciągnąłeś wnioski z tej walki, że ona
otworzyła ci oczy na wiele spraw. Jakie to były wnioski?
– Przede wszystkim później pilnowałem jeszcze bardziej butelek,
tego, co piję w dniu walki. Poprosiłem Krzyśka Busza, mojego ma-
sażystę, by też miał na to oko.
A kobiety?
– No nie, one nie były głównym problemem. To zamieszanie z ko-
bietami wpływało pewnie na moje życie, na koncentrację, ale to
nie przez nie ta walka wyglądała tak, jak wyglądała.
Dni przed walką z Rocchigianim w ogóle były szalone.
Podobno dostawaliście listy z pogróżkami?
– Przyszedł list, że podłożą bombę pod samochód czy coś takie-
go, policja obstawiała wtedy nasz dom. To znaczy ja trenowałem
do walki, ale Dorota z dziećmi przecież tam mieszkała.
Ale wróćmy do pytania – udawałeś po tym ciosie
po komendzie sędziego czy nie?
– Nie. Dostałem w łeb po zatrzymaniu walki, i to ostro, cały czas
mi w głowie szumiało. Czasem na chwilę puszczało, ale wszystko
działo się tak jakby w zwolnionym tempie. Choć prawda jest też
KRÓL ŻYCIA
taka, że akurat tego dnia byłem słaby – brakowało mi kondycji,
byłem wolny, zablokowany. Nic mi nie wychodziło, nie słuchałem
w ogóle tego, co mówią trenerzy. Aż w końcu dostałem ten strzał.
I się zaczęło – na moment puszczało, a za chwilę obraz znowu się
zamykał. I tak w kółko. Pamiętam, że byłem wystraszony. Zwłasz-
207
cza że ten cios dostałem na brodę, na rozluźnioną buzię. Dlate-
go z tym udawaniem i takimi teoriami to jest nie fair – nie może
być tak, że ktoś cię walnie po gongu, siły ci odbierze, ostatecznie
przez to wygra, a ty masz udawać, że nic się nie stało. Za takie
udawanie toby chyba musieli Oscary rozdawać.
Przed tamtą walką kibice po raz pierwszy przywitali cię
gwizdami, i to u siebie w Hamburgu, na stadionie St. Pauli!
Dlaczego?
– Nie mam pojęcia. Byłem w szoku, przecież czułem się tam jak
w domu. Na meczach piłkarzy St. Pauli, na tym stadionie, siady-
wałem na ławce rezerwowych, z innymi zawodnikami.
Wyszło, że jednak dla kibiców jesteś ausländerem?
– Pewnie tak. To był naprawdę zły dzień – fizycznie, psychicznie
– i jeszcze wtedy miałem swoje kłopoty osobiste, z Kingą. Nie,
to było chyba z Marion... Ale ta walka – i ten dzień – dużo mnie
 nauczyły. Dowód dałem zresztą cztery lata później, kiedy mocno
go zlałem, choć Rocchigiani był wtedy w strasznym sztosie.
Dyskusja po tej pierwszej walce była długa i gorąca, ale do
waszego kolejnego starcia doszło właśnie dopiero cztery
lata później. Dlaczego tak długo to trwało?
– To Kohl wszystkim sterował, wszystko organizował. A tę całą
dyskusję w dupie miałem.
To dlaczego w prasie obrzucaliście się wyzwiskami.
– To trwało tylko moment. Powiedzieliśmy sobie szczerze kilka
mocniejszych słów, padło kilka wyzwisk, ale ogólnie mieliśmy do
siebie respekt – on do mnie i ja do niego. W tę dyskusję włączyła
się wtedy mocno jego żona. Zresztą ta Christine, jego żona, później
bardzo mnie polubiła, to ona jako pierwsza zaczęła nas godzić. Po
pewnym czasie było już: cześć, Dareczku, buźka, buźka. I to on był
bardziej wkurzony. W końcu zostaliśmy jednak kolegami.
Waszą drugą walką w 2000 roku w Hanowerze żyły już całe
Niemcy.
– To była rzeźnia, taka atmosfera! Prasa huczała, gorąco było
niesamowicie, prowokacje szły w obie strony. Ale ja byłem wte-
dy skoncentrowany... Pobiłem go jego własną bronią – podwójną
gardą. Stanąłem czoło w czoło i mu napierdalam. On się potem
dziwił, co ja robię, ale to była jego mocna strona – podwójna gar-
da i z bliska.

KRÓL ŻYCIA
208 Druga walka 209
z Graciano
Rocchigianim
– 15 kwietnia
2000 r.
Złamałem
go wtedy
psychiczne,
nie wyszedł
do dziesiątej
rundy. Poddał
się. Taki kozak,
taki fighter,
a na ringu
z zimną krwią
powiedział: Ich
bin sad, czyli
jestem pełny,
po prostu mam
dość.
 Chwila oddechu z bliskimi przyjaciółmi. Z prawej mój trener
Fritz Sdunek, stoi za nami Detlef Przybyla, czyli po prostu Purzel,
człowiek legenda, z którym na niejednej imprezie się bawiłem.
Złamałem go wtedy psychiczne, nie wyszedł do dziesiątej run-
dy. Wszyscy go wtedy opluli. Gdyby jeszcze przegrał przez nokaut
czy przed czasem. Ale nie – poddał się. Taki kozak, taki fighter,
a na ringu z zimną krwią powiedział: Ich bin sad, czyli jestem peł-
ny, po prostu mam dość.
Przed drugą walką też się nasłuchałeś wyzwisk i gwizdów
publiczności.
– Ale tym razem byłem już na to przygotowany, dostałem naucz-
kę za pierwszym razem. Gdyby nie ta pierwsza walka z Rocchigia-
nim, to nie wiem, czy potem tak długo byłbym mistrzem świata.
Dużo mnie nauczyła, dodała pokory. Dopiero potem miałem naj-
większe walki – Hill, Hall, Prince. To była dla mnie dobra lekcja,
z tym zachowaniem kibiców też, to mnie zahartowało.
210
Po walce Rocchigiani nie przestał prowokować, nazwał cię
głupim Polakiem.
– No tak, ale odebrałem to już raczej jak słaby żart. Powiedział
coś takiego: „Dobrze dzisiaj boksowałeś, ale i tak jesteś głupim
Polakiem”. Odpowiedziałem mu: „Ale za to bogatym”.
Jak pamiętasz walkę z Hillem? To był twój szczyt kariery,
naprawdę coś – nagle łączyłeś trzy pasy mistrzowskie!
– Trzy lata po ucieczce do Niemiec zostałem mistrzem Europy
amatorów, trzy lata później byłem już mistrzem świata zawodow-
ców, po trzech latach jako pierwszy w historii połączyłem do tego
trzy mistrzowskie pasy – WBA, WBO i IBF.
Z Hillem walczyłem w piątek 13 czerwca. On rządził po wy-
granej z Henrym Maskem i Kohl naturalnie do mnie przyleciał,
że trzeba się do niego zabrać. Powiedziałem, że chcę za tę walkę
3,5 miliona. Hill dostał nawet bańkę więcej, bo to ja byłem preten-
dentem. Walczyliśmy w Oberhausen. No właśnie! Jak tylko myślę
o walkach w Oberhausen, to od razu mi się Purzel przypomina.
Miałem takiego serdecznego kolegę, który nazywał się Purzel
i był – jak to się mówi – artystą życiowym. To znaczy naprawdę
nazywał się Detlef Przybyla, ale miał w parku w Essen fajną re-
211
staurację Purzelbaum i dlatego wołaliśmy na niego Purzel. Zresz-
tą nawet sam w niej gotował – świetne steki robił albo kartofle
w folii. Był tam kucharzem, kelnerem i jeszcze wydawał jedzenie
dla wszystkich. „Proszę bardzo, steczki już gotowe”, wołał. Oj, ile
imprez się u niego kończyło...
Jak boksowałem w Oberhausen, to po walce szedłem najpierw
z chłopakami do Sheratona, gdzie zbierali się w kasynie zawodo-
wi gracze. Tam wpadałem tylko na chwilę, dosłownie na piętna-
ście minut, wygrywałem na szybciora ze trzy dychy – oczywiście
wszystko ustawione – i potem szedłem najczęściej do Purzela. Już
sam. A u niego czekało zamówione np. z piętnaście dziewczyn.
I do tego tylko ja i on. No i jeszcze na zewnątrz ochroniarze, żeby
się nikt po okolicy nie kręcił. Ja protestowałem, pytałem zawsze,
po co ta ochrona, jak tu i tak nikogo nie ma. Ale Purzel się upie-
rał, że ma być, i koniec.
Bo Purzel zawsze był wyjątkowy. Zawsze na wysokim pozio-
mie. Jak organizował jakąś walkę w Oberhausen, to do pierw-
szego rzędu kazał sobie wstawiać kanapę. Zamiast kilku krzeseł.
 Albo jak palił cygaro, to sobie popiół za koszulę strzepywał. Moja
Basia nie mogła uwierzyć, jak to zobaczyła. A jak jeździliśmy po
mieście jego rolls-royce’em... Kiedy tylko zobaczył w lusterku ja-
kąś ładną panią w innym aucie, to niemal zawsze się zatrzymywał,
wyskakiwał z wozu i np. malował jej na szybie piękne serce. Ta
zaskoczona: „Co pan robi?”, a on na to: „No co? Jest pani piękna,
zasłużyła pani”. Purzel miał tyle pomysłów, coś niesamowitego.
Po jednej z walk w Oberhausen i imprezie we dwójkę u Pur­
zela byłem strasznie nawalony. Budzę się rano, jakaś szósta czy
siódma, a tam muzykę za oknem słyszę. Okazało się, że Purzel
saksofonistę sobie wynajął. I obrazek był taki – w parku z przo-
du idzie saksofonista, gra, za nim pięć dziewczyn na golasa, a na
końcu idzie Purzel. I dyryguje.
Innym razem siedzę u niego przy barze w restauracji, a on wy-
chodzi nagle z kuchni z ogromnymi białymi wąsami pod nosem.
Sam proch, cały uwalony. Pokazuję mu dyskretnie – Purzel, nos,
nos! Bo on był fajnym kucharzem, artystą, ale towaru za dużo
brał. A on mi na to, tak przy ludziach: „Ja to robię charytatywnie.
Wszystko to, co ja wezmę, dzieci w szkołach nie dostaną”.
Albo taki robił show. Miał swoje stanowisko w sali restauracyj-
nej, takie biurko z szufladą. No i Purzel czasami tę szufladę otwie-
212
rał, w środku banknoty po pięćset czy tysiąc marek, a on woła do
gości: „Zjedli już państwo? To proszę się jeszcze częstować. Proszę,
śmiało!” – i pokazuje tę szufladę pełną marek. Ludzie nie wiedzieli,
co mają robić, jak się zachować. Purzel był naprawdę artystą.
Ostatnio przyjechał do mnie na urodziny. But miał jeden czer-
wony, drugi biały. W sopockim Grandzie został na tydzień, powie-
dział, że rachunek Darek płaci. Taksówkę też na Darka brał. Rzą-
dził jak dawniej.
Dalej prowadzi tamtą restaurację?
– Nie, musiał oddać. Lubił się bawić, wystawne życie, piękne
dziewczyny, a to wszystko kosztuje. Ale wrócił – teraz znów pro-
wadzi popularną restaurację w Essen.
Mieliśmy mówić o walce z Hillem, a rozmawiamy o Purzelu.
– Bo to był bardzo prominentny kibic boksu.
Z Hillem szybko się skumaliśmy, byliśmy friendami jeszcze
przed walką, spotykaliśmy się całymi rodzinami, robiliśmy sobie
pamiątkowe zdjęcia. W Oberhausen emocje były wtedy ogrom-
ne. Transmisję z walki pokazywali w Premiere, a dzień później
w prime timie powtórkę dał Sat. 1. W sobotę.
Po walce z Hillem imprezowałem z Tomkiem Sobockim, któ-
ry grał wtedy w piłkę w FC St. Pauli. Fritz Sdunek wpada do nas
o siódmej rano, a my dalej pijemy, totalnie nieprzytomni. Fritz
krzyczy: „Co tu się dzieje, przecież do telewizji masz iść!”. A ja so-
bie myślę: „Do jakiej telewizji, o czym on do mnie mówi?”. Choć
sam to przecież przyklepałem. No to Fritz nam zapodał lekar-
stwo na kaca, takie DDR-owskie – kawa, zimny prysznic, gorąca
wanna, zimna wanna, znowu kawa, w międzyczasie witaminy,
jakieś mikstury.
O trzynastej czekał mnie występ na żywo w Sat. 1. I to w Ber-
linie. A o tej siódmej to ja jeszcze ledwo mówiłem, zresztą nie
mogło być inaczej – ciężka walka, zero snu i jeszcze do świtu chla-
liśmy. Ale Fritz mnie wtedy wyleczył. Wlewał mi te mikstury bez-
KRÓL ŻYCIA
pośrednio do pyska. W tej telewizji już jako tako wyglądałem.
Do Berlina polecieliśmy wtedy helikopterem, zrobili mi zresztą
miłą niespodziankę, bo spotkałem się tam z dzieciakami – Nicola-
sem i Michałem.
213
Hill to był wielki mistrz. Miałeś przed tą walką specjalne
przygotowania?
– Przygotowania do niej zacząłem w Katarze, razem z piłkarzami
St. Pauli, którzy grali wtedy w 1. Bundeslidze. Grali tam wtedy
Driller, właśnie Sobocki...
Ale jak to z piłkarzami? Uczestniczyłeś w ich treningach?
– No tak. W treningach piłkarskich to uczestniczyłem już wcześ­
niej, w HSV Hamburg. Znałem się dobrze z trenerem Felixem
Magathem, więc nikomu nie przeszkadzało, że nie jestem w ich
składzie, że nie jestem zawodnikiem. Chodziłem więc na treningi,
a nawet zagrałem w kilku gierkach. Bo ja kochałem piłkę.
W St. Pauli z kolei znałem się dobrze z trenerem Ulim Maslo,
z  niektórymi piłkarzami, więc na tym obozie w  Katarze to by-
łem właściwie członkiem ich kadry. Wszystko mi opłacali, nawet
w sparingach mnie wtedy wystawiali, trener Maslo ustawiał mnie
na prawym ataku. Mówię wam – nie poznalibyście, że jestem
spoza drużyny, tak grałem. Może nie byłem asem, ale też nie było
 Na przygoto- Niezaprawieni w bojach.
wania do walki – No raczej nie.
z Virgilem Hillem W Niemczech zawsze po ich meczu szliśmy na imprezę. Oni
wybrałem się
kochali ze mną chodzić. Potrafiłem się bawić, a poza tym wszyscy
do Kataru, razem
mnie rozpoznawali. Oni byli trochę mniej znani.
z piłkarzami
St. Pauli.
Tu – z Tomkiem Te piłkarskie przygotowania w Katarze przydały ci się
Sobockim, w ogóle przed walką z Hillem?
piłkarzem – Pewnie. To był pierwszy, styczniowy etap przygotowań, które dłu-
hamburczyków. go się ciągnęły, bo walka została przełożona z kwietnia na czerwiec.
Ze względu na Hilla, nie pamiętam już, ale pewnie kontuzja jakaś.

Takie przekładanie walki to jest problem?

– Nie. W pewnym momencie trzeba po prostu chwilę odpocząć
i potem znów wrócić do ostrego treningu. Przygotowania do Hilla
miałem zresztą perfekcyjne. Miałem dobrych sparingpartnerów,

KRÓL ŻYCIA
dobrze się prowadziłem, wagi prawie nie robiłem. Ważyłem chy-
ba 83 kilogramy, super się wtedy odżywiałem, tylko zdrowe je-
dzenie. To były nie tylko intensywne, ale i piękne przygotowania.
Niemal non stop wspaniała pogoda.
W całej karierze miałem dwa najpiękniejsze i ulubione okre-
214 215
sy przygotowań – właśnie przed Hillem, a wcześniej przed wal-
ką z Everardo Armentą. To był 1995 rok, w Düsseldorfie, byłem
wtedy zakochany w Kindze, spędziliśmy tam razem trzy tygodnie.
I tylko trening, a potem love story, spacerki nad rzeką i takie tam.
Moim trenerem był wtedy Chuck Talhami.

widać, że nie jestem od nich, plamy nie dawałem. A oni byli wte-
dy w Bundeslidze.
W tym Katarze, w zamian za obecność na ich zgrupowaniu
i możliwość treningu, załatwiałem im np. alkohol. Bo oni to prze-
cież nie bokserzy, tylko piłkarze, więc oficjalnie nic nie mogli.
Ale już jak ktoś im załatwi, chociaż na weekend, to dlaczego nie.
To kogoś tam przekupiłem i robiłem zamówienie, nie dla wszyst-
kich, bo nie wszyscy chcieli pić – siedem skrzynek piwa i pięć fla-
szek whisky. Wystarczyło, wszyscy, którzy chcieli, się nawalili. Po
cichu i elegancko. Gorzej było następnego dnia, zwłaszcza pod-
czas biegania. Biegnę z nimi z przodu, gadamy, a po chwili już nie
mam z kim pogadać, bo wszyscy z tyłu zostali.
Przed Hillem nie było już żadnego love story?
– To już były inne czasy. Przygotowania wyglądały dużo bardziej
profesjonalnie. Ale wtedy fajna była ta atmosfera – piękna pogo-
da, limuzyny, wizyty u Purzela, fajna znajomość z Hillem.
Jak się zakolegowaliście?
– Hill był sympatyczny – kumał bazę, umiał się napić, potrafił dziew-
czyny zbajerować. Dopasowaliśmy się idealnie, z żadnym innym
­rywalem z ringu nie miałem tak dobrego kontaktu.
Imprezowaliśmy już po pierwszej wspólnej konferencji ­prasowej.
To znaczy popiliśmy trochę. Zresztą zaraz po walce też daliśmy ra-
zem ognia.
 Z Virgilem A taki Muhammad Ali? On i dużo mówił, i dobrze boksował.
Hillem mieliśmy – Ali to był Ali. On był wyjątkowy, potrafił perfekcyjnie i to, i to.
okazję spędzić I dlatego został sportowcem stulecia.
trochę czasu
przed walką.
Ale coś nie możemy uwierzyć, że z kolegą nie boksuje się
Zostaliśmy nawet
trudniej.
„friendami”.
Z żadnym moim – To uwierzcie. Wchodzisz do ringu i wszystkie emocje zostają
ringowym z boku. Te negatywne i te pozytywne. Skupiasz się na swojej ro-
rywalem bocie, chcesz ją wykonać jak najlepiej i koniec. To jest rywalizacja
nie miałem – kto z nas będzie lepszy.
takich relacji. Zresztą przerabiałem to zawsze z  moim bratem Tomkiem.
To spoko gość. Czy to podczas sparingów, czy na ulicy. Jak mnie zdenerwował,
Tu towarzyszy a ja jego, to stawaliśmy do walki. Tak po prostu. Laliśmy się, choć
nam mój syn
w tym przypadku z emocjami, ale liczyło się tylko to, kto wygra.
Nicolas.
Nic więcej. I tak samo było z Hillem – między linami interesowała
mnie tylko wygrana.

KRÓL ŻYCIA
Jak wyglądała sama walka? Pamiętamy, że miałeś przed nią
podbite oko.
Dość często się spotykaliśmy. Kiedyś zaprosili nas do pro- – Podbite oko nic nie znaczy, nie pierwszy i nie ostatni raz. Często
gramu Thomasa Gottschalka do RTL, nagrywaliśmy go w Mona- się to zdarzało, nawet na ostatnich sparingach – podbite oko czy
216 217
chium. Razem z nami były w tym programie pływaczka Franziska
van Almsick i gimnastyczka Magdalena Brzeska. No to Virgil po
programie: co, dziewczyny? I idziemy już do najlepszej dyskoteki
w mieście. Elegancko się tam wtedy z nimi zrobiliśmy.

Jak to było przed walką – imprezujecie razem i co?

Rozmawiacie o walce?
– Prawie w ogóle. Jedynie jakieś żarty: „Tylko uważaj w ringu na
schabik czy wątrobę”, ale nic poza tym, bo poważni bokserzy za
dużo nie gadają. Wiedzą, że gadanie nic nie znaczy, kompletnie,
cokolwiek powiesz, to są bzdety. Liczy się tylko to, co w ringu.
Żadne emocje, żadne wyprowadzanie z równowagi – to komplet-
nie nie ma znaczenia. Chyba że dla ogórków albo głupków.

Virgil Hill to był wielki mistrz. Ale wygrałem wyraźnie. Powiem wam

szczerze, że miałem nawet taki moment zamyślenia – „a może
go jednak nie kończyć, może go nie walić przed czasem?”.
Tak z szacunku.
 nawet pęknięty łuk brwiowy. A sama walka to był boks na najwyż-
szym światowym poziomie. Pamiętam, że schodziłem do ringu
po takiej długiej taśmie, która zaczynała się już przy suficie hali.
Była bardzo pochylona i wygięta w taki sposób, że o mało się na
niej nie wywaliłem.
Takie efektowne wejścia się wcześniej ćwiczy, są jakieś
próby?
– Nigdy nie wiesz, o co do końca chodzi. Pamiętam, że przed wal-
ką z Markiem Prince’em idę do ringu, a tu mi nagle tygrys wyska-
kuje. Prawdziwy, wielki, bengalski! Musiałem go szybko wyminąć,
dosłownie w moment, jednym uskokiem. Elegancko to wtedy wy-
myślili, ale, kurde – mogli mnie uprzedzić.
Zdekoncentrował cię?
– Od razu o tym zapomniałem. Przecież robota na mnie czekała.
Walkę z Hillem zapowiadał w ringu znany aktor – Heiner Lau-
terbach. Zapowiadał ją tak po aktorsku, nawet śmiesznie wtedy
było.
Miałeś jakieś rytuały przed tak ważnymi walkami?
218
– Niespecjalnie. Przyjeżdżałem do hali dwie i pół godziny przed
walką, rozkładałem w szatni swoje rzeczy, które zawsze sam pa-
kowałem. Ze mną był mój masażysta Krzysiek. Przeglądałem pro-
gram, kto walczy przede mną, co jakiś czas ktoś zajrzał do szatni,
ale ogólnie był spokój. Dużo kawy zawsze piłem.
Myślisz wtedy o walce czy raczej się wyluzowujesz?
– Pewnie, że myślisz. W całym okresie przygotowań, czyli przez
około dwunastu tygodni przed walką, myślisz głównie o niej. Nie
masz wyjścia. Jak w ciągu dnia uda ci się o niej zapomnieć na dłu-
żej niż dziesięć minut, to jest sukces. A tak to budzisz się z myślą
o walce i kładziesz się spać z myślą o niej.
W  szatni, im bliżej walki, tym nerwy były oczywiście coraz
większe, choć wielkiej paniki nigdy nie miałem. Emocje rosły, ale
bez przesady. Oglądałem najczęściej wcześniejsze walki, choć ra-
czej kątem oka, chwilę sobie poleżałem, gdzieś się przeszedłem.
Jak się zaczynała ostatnia walka przed moją, to zaczyna-
łem rozgrzewkę. W międzyczasie przychodził supervisor i ktoś
z obozu przeciwnika, bo trzeba było przy nich bandażować ręce.
Ale w tym nie było nic skomplikowanego, bo ja te ręce banda-
żowałem zawsze minimalnie i byle jak. Np. kciuków w ogóle nie
bandażowałem, bo i tak miałem je najczęściej powybijane.
Przed walką z Hillem miałem wyjątkowo wielką szatnię i pa-
miętam, że kiedy musieliśmy już wychodzić, to mi... sikać się
zachciało. A ja już w tych rękawicach. To nic, mówię do Fritza:
„Chodź tutaj ze mną, dawaj, idziemy do kibla. Czy trener może
mi potrzymać?”. No bo jak samemu? Zwłaszcza że miałem już też
suspensorium, czyli ten ochraniacz, który w kiblu trzeba było od-
ginać. Ale to nie było nawet jakoś specjalnie krępujące, po prostu
sytuacja wymagała takiego zachowania, choć to był epizod, nigdy
wcześniej czy później mi się to nie zdarzyło.
Przy okazji walki z Hillem człowiek, który szył mi zawsze stroje
i ubrania, strasznie się spóźnił. Pojawiły się niepotrzebne, dodat-
kowe nerwy, ale w takich sytuacjach starasz się zachować spokój.
KRÓL ŻYCIA
A nawet się nie starasz – po prostu musisz być spokojny, bo prze-
cież zaraz wychodzisz.
Waszą walką żyły tysiące.
– To miał być wielki rewanż za porażkę Maskego. Niewielu wtedy
219
we mnie wierzyło, a może nawet nikt. Kibicowali, ale nie wierzyli.
Ale po tej walce już wszystkich do siebie przekonałem. Zwłaszcza
że ten pojedynek układał mi się od początku, od pierwszych mo-
mentów czułem, że mam wszystko pod kontrolą, że mam Hilla
mocno na widelcu. Powiem wam nawet więcej – to właśnie w tej
walce miałem taki moment zamyślenia – „a może go jednak nie
kończyć, może go nie walić przed czasem?”. Tak z szacunku. By-
łem tak pewny siebie, że przez chwilę zastanawiałem się, czy go
nokautować, czy nie.
To mogło być niebezpieczne.
– Dlatego zdarzyło mi się pierwszy i ostatni raz. Wygrywałem wy-
raźnie, Virgil był już wtedy słaby, dlatego z tyłu głowy pojawiła mi
się taka dziwna myśl.
Po walce radość była olbrzymia – w końcu miałem trzy pasy!
Najpierw ogłosił to jakiś ekspert, a później – już po niemiecku –
z entuzjazmem opowiadał o tym Heiner Lauterbach. Tylko że on
mówił, że zdobyłem pasy federacji IBF i WBA, więc podbiegłem
 Po walce z Virgilem Hillem radość była olbrzymia – w końcu
miałem trzy pasy! Oprócz federacji WBO, także IBF i WBA.

do niego i przypomniałem, że mam jeszcze WBO. No to w końcu

to dodał. Hill od razu po walce – jeszcze tak mocno zmasakro-
wany – przyznał, że należała mi się ta wygrana, że byłem lepszy
i zwyciężył sportowiec z wielką klasą, wielki mistrz.
Od razu po walce wypiliśmy piwo, jeszcze przed konferencją
prasową. Obiecaliśmy to sobie zresztą bez względu na rezultat.
Powiedzieliśmy sobie tak: „Obojętnie, co będzie, ma być gaz.
Na walce i po walce”. Pamiętam, że na tej konferencji to już mi
się język nieźle plątał. Popiliśmy wtedy trochę z Virgilem, a po-
tem imprezę kończyłem z Tomkiem Sobockim. Dobrze, że Fritz

KRÓL ŻYCIA
do nas wtedy przyszedł o siódmej, bo nie wiem, jak by się to
skończyło.

Widzieliście się jeszcze potem z Hillem?

– Byłem u niego w Biloxi w Stanach, kiedy boksował z Royem Jo-
220 221
nesem. Przegrał wtedy.

A była szansa, żebyś boksował kiedyś z Henrym Maskem?

– Nic o tym nie wiem. Niby były jakieś propozycje, coś się o tym
mówiło, ale żadnych konkretów. Chyba nigdy nawet blisko takiej
walki tak na serio nie było.

Kolejna ciężka walka w twoim rankingu to był Richard Hall.

– Hall, nasza druga walka, to była tragedia. Tak mnie zaskoczył,
tak mnie zmasakrował, pod tym względem to była dla mnie chy-
ba najtrudniejsza walka.

Czym cię zaskoczył?

– Zaczął mnie walić, tak po prostu.

To był bardzo dobry zawodnik.

– No tak, ale w naszej poprzedniej walce w Berlinie ograłem go,
jak chciałem. Oko miał zapuchnięte, w ogóle nie chciał boksować.
A tutaj wyszedł – jeb, jeb, lewą zaczął mnie tak stukać, że długo
nie wiedziałem, o co chodzi. Zaskoczył mnie raz, drugi, trzeci,
czwarty... Leciały na mnie bomby, a ja byłem bezradny. Rozwalił
mnie w tych pierwszych rundach.
W trzeciej próbowałem już coś robić, ale cały czas zaskakiwał
mnie mocnymi ciosami. Zanim się połapałem i ogarnąłem, to już
miałem mordę całą opuchniętą.
Mało co widziałem i to był z czasem coraz większy problem.
Bo na punkty to on te trzy pierwsze rundy wygrał pewnie, ale to
był jego maks. I potem to już ja go lałem i to w cuglach. Lałem go
równo, w ostatnich rundach Hall miał już opuszczone ręce, tylko
o liny się opierał.
To prawda, że w ostatnich rundach nic już wtedy
nie widziałeś?
– Bodaj po dziewiątej rundzie wróciłem do narożnika i mówię do
Ale widziałeś czy nie?
– Jakieś tam kontury widziałem. Dobrze, że Hall był czarny, to
się bardziej wyróżniał. Później, już po walce, zabłysnąłem w te-
lewizji. Przeprowadzali ze mną wywiad jeszcze na ringu. Ja taki
opuchnięty mówię: „Zrobiłem to dla was, bo – i  pokazuję na
drugie, to »lepsze«, mniej obite oko – mit dem zweiten sieht man
besser”. Czyli że tym drugim widać lepiej. A to było wtedy hasło
reklamowe ZDF, czyli niemieckiej telewizyjnej „Dwójki”. Wyszło
błyskotliwie.
Pod koniec twojej kariery pojawiały się komentarze,
że sędziowie zbyt szybko kończą twoje walki. To znaczy
zyskujesz przewagę, atakujesz, ale sędzia przerywa walkę
bez nokautu, uznając, że przeciwnik ma już dość. A ten
chodzi później po ringu z pretensjami, że przecież chciał
jeszcze walczyć. Ot, choćby taka walka z Drakiem Thadzim.

KRÓL ŻYCIA
Sdunka: „Fritz, ja już nic nie widzę”. A Fritz mi mówi: „To musisz – A, to ta walka, w której biłem rekord kolejnych obron tytułu.
go znokautować”. Tak se walnął. Wiecie, mam gdzieś takie opinie, tzw. ekspertów. Jak było na
punkty albo walka przerwana pod koniec, to: „Eee, Tiger na pew-
no się nie przygotował”. Bo za długo. A jak był szybki nokaut, to
na pewno mu klienta podstawili. W sumie tacy to byli komenta-
Po mojej drugiej 223
torzy jak teraz ci w Polsce od piłki nożnej. Wszyscy się przecież
walce z Richar- znają na futbolu, nie?
dem Hallem,
A weźcie porównajcie moje walki z tym, jak jest teraz. I co ci
14 września
sami ludzie mówią o  obecnych „mistrzach”. Mnie krytykowa-
2002 r. nie wyglą-
li Janusz Pindera, Andrzej Kostyra, a teraz słyszę ich komentarz:
dałem za dobrze,
to fakt. Bodaj „I piękny prawy krzyżowy”. Mówię do Kostyry: „Andrzej, jak ty
po dziewiątej możesz prawy cep nazywać pięknym krzyżowym?”. A ten odpo-
rundzie wróciłem wiada: „Takie czasy, Darek. Trzeba boks promować”.
do narożnika Pewnie tak trzeba atmosferę podgrzewać. Dzisiaj mamy jed-
i mówię do Sdun- nego mistrza świata – Krzyśka Głowackiego, ale on dopiero zdo-
ka: „Fritz, ja już był tytuł. A jak ja dwadzieścia trzy razy broniłem pasa, to było źle,
nic nie widzę”. że niby wszyscy rywale to słabiaki albo że sędziowie za szybko
A Fritz na to:
kończą. Ja miałem klientów? A ci dzisiejsi to co, z mistrzami bok-
„To musisz go
sują? Ci to dopiero mają klientów. I jeszcze nie raz od nich baty
znokautować”.
Wygrałem przez
dostają.
techniczny
nokaut w dziesią- Mówiło się, że w Niemczech wygrywają gospodarze, że nie
tej rundzie. ma szans, by ktoś inny mógł tam wygrać na punkty.
 To się sprawdzało, ale tylko do czasu. Najpierw Wilfried Jak walczysz w kolejnej walce i nagle przeciwnik nie chce
Sauerland zorganizował Henry’emu Maske walkę z Virgilem się przewrócić – a ci wcześniejsi zawsze padali, to jest taki
Hillem – ostatnią w karierze Maskego. I niepokonany moment, gdy myślisz: co jest, co robię nie tak?
wcześniej Niemiec przegrał ją na punkty... – Nie, nie. Nigdy przed walką nie zakładasz, że koniecznie musisz
– Ja też przegrałem przecież taką walkę. wygrać przed czasem. Nie ma takiej możliwości, to nie na tym
polega.
No właśnie. Ciebie uznano za pokonanego w walce z Julio
Césarem Gonzálezem, w której miałeś wyrównać rekord A co się stało z tym Girardem?
zwycięstw bez porażki Rocky’ego Marciano. Ale do tego – Girard był strasznie niewygodny. Są tacy pięściarze, którzy ze
jeszcze wrócimy. Na razie chcielibyśmy zapytać, jak ty względu na swój styl pasują ci bardziej albo mniej. Ten sprawiał
podchodziłeś do sprawy sędziów. mi problem – dziwnie się ustawiał, miał specyficzne ruchy.
– Słuchajcie... Ci sędziowie nie dostawali żadnych pieniędzy Słuchajcie, to są naprawdę drobiazgi, dosłownie ręka cen-
oprócz oficjalnej, raczej niewielkiej gaży. Byli za to goszczeni tymetr w tę lub tamtą ustawiona, i już jest różnica, i już ktoś ci
i zapraszani na różne imprezy organizowane przed galą. Chu- pasuje bardziej lub mniej.
chało się na nich i dmuchało, traktowało po królewsku. Nikt
niczego im nie sugerował, nie żądał, nie oczekiwał. Ale prze-
cież sędziowie to tylko ludzie. Wiedzą, kto ich ugościł, jakie
atrakcje im zapewnił. Nie mówię, że każdy dostawał od razu Po walce z Ri-
dziwki do łóżka. Ale przeważnie faceci lubią się tak zabawić chardem Hallem
i takie rzeczy się im organizuje. Normalna rzecz, ludzka. No zabłysnąłem
i później, wiecie... w telewizji.
224 Przeprowadzali 225
Taki sędzia może też patrzeć, jaki promotor ma jakich za-
wodników, ile jeszcze razy będzie zapraszany na jego gale. Nikt ze mną wywiad
jeszcze na ringu.
mu nie każe nie być obiektywnym. Ale człowiek jest tylko czło-
Ja taki opuch-
wiekiem. Nie mówię, że na każdego tak to działa, ale pewnie na
nięty mówię:
wielu. Tak to rozumiem.
„Zrobiłem to dla
was, bo – i poka-
Trzecią szczególnie trudną dla ciebie walką, którą zuję na drugie, to
wymieniłeś, była ta z Christophe’em Girardem w 1996 roku, »lepsze«, mniej
wygrana na punkty. obite oko - mit
– No tak. W ogóle pierwszą walką wygraną przeze mnie dopiero dem zweiten sieht
na punkty była ta z Philippe’em Michelem. Oj, pamiętam ją do- man besser”. Czyli

brze, bo jak wariat, kompletny amator i debil, wyszedłem na nią że tym drugim
widać lepiej. A to
w nowych butach i nowych skarpetkach. Stopy miałem wtedy tak
było wtedy hasło
pozdzierane... Pod spodem na obu nogach były wielkie czerwone
reklamowe ZDF,
plamy. Ale i tak zlałem tego Michela jak psa, chociaż się nie prze- czyli niemieckiej
wrócił. Mańkut, więc mi pasował. Trochę podobny do Halla, ale telewizyjnej
bardziej sztywny, bardziej surowy. „Dwójki”. Wyszło
błyskotliwie.
 Co Fritz Sdunek był ci w stanie przekazywać między
rundami, gdy siadałeś w narożniku? Wielkie emocje,
zmęczenie, wokół zgiełk. Coś w ogóle dociera do boksera?
– Fritz raczej nie miał u mnie za dużo do gadania. „Słuchaj, idzie
dobrze, tak operujemy dalej”. Głównie to pamiętam.
Bo co miał mi gadać, jak wszystko wygrywałem.
Ale z Graciano Rocchigianim przy waszej pierwszej walce
na pewno tak ci nie mówił.
– Z Rocchigianim w narożniku było ich dwóch – Sdunek i Chuck
Talhami. Jeden gadał i  drugi gadał. Tylko że każdy co innego.
A to najgorsze, co może być. Już lepiej mieć w narożniku jednego
średniego sekundanta niż dwóch dobrych.
Nie słuchałeś ich wtedy?
– Zdenerwowany byłem. Nie dość, że walka nie idzie tak, jak bym
chciał, to jeszcze ci nie potrafią się dogadać. Słuchajcie, w każdej
dziedzinie, we wszystkim, co robimy, najważniejsza jest dobra at-
mosfera. Jak tego nie ma, nic nie działa tak, jak by mogło.
A w naszym narożniku każdy ciągnął wtedy w swoją stronę.
Jeden przed drugim chciał pokazać, że jest lepszy, że dzięki jego
226
pomysłom wygram walkę. Ten mówi: robimy tak, a drugi: nie, tak
wystarczy.
Zresztą tak było wtedy nie tylko w ringu, całe przygotowania
tak wyglądały. Prawie codziennie był stres. Starałem się tuszować
te niesnaski, nieporozumienia, nie okazywać emocji, ale pewnie
mnie to mocno osłabiało.
Bałeś się w ogóle jakiegoś rywala?
– Znowu przychodzi mi do głowy Girard. Jak się dowiedziałem, że
po raz drugi mam z nim boksować, to byłem załamany. Z dwie
minuty, dosłownie, sam ze sobą walkę toczyłem: „Darek, ja pier-
dzielę, znowu on. Po co ci to?”. Nie pasował mi w ogóle. Wysoki,
chudy, niewygodny, taki paralityk. Ale trzeba było się zabrać do
roboty. Nic Kohlowi nie powiedziałem. Tylko: „Dobra, boksuje-
my”, i tyle, jak zawsze. No i za drugim razem już mu czasówę za-
łożyłem, znokautowałem go w ósmej rundzie.
Bardzo mocny, przynajmniej tak się wydawało przed walką,
był też Nicky Piper, który wcześniej miał na deskach Leeonzera
KRÓL ŻYCIA
Barbera. Ale on już od razu w pierwszych sekundach dostał ode
mnie lewy sierp, taki na spanie, mocny cios, po którym ledwo
się ocknął. Piper też bardzo mocno bił, to fakt, ale za cholerę nie
potrafił przyjąć ciosów. Jak go uderzyłem w czoło, to od razu się
przewracał, breakdance’a odstawiał. Ale to była świetna walka,
227
on nawet fajnie technicznie boksował. Dobrze mi się z nim biło,
dotrwał do siódmej rundy.
To była najłatwiejsza walka w obronie tytułu?
– Nie. Dużo łatwiejsza była na pewno moja druga walka w obro-
nie tytułu, z Paulem Carlo. To był najsłabszy zawodnik, z jakim się
biłem o tytuł, tak go zapamiętałem. Mańkut, niższy ode mnie. Od
razu miał przechlapane.
Asłudin Umarow też nie powalczył...
– Ha, Umarow był właśnie bardzo mocny, bardzo. Tylko że on
też akurat mi pasował, ustawiał się dokładnie tak, jak chciałem.
6 kwietnia 1996 r. Asłudin Umarow przez kilka minut po walce
nie wstawał z ringu. Dziwne uczucie, strach o niego, przecież ma
rodzinę, matkę, ojca. Boksuje się nie po to, żeby zrobić komuś
krzywdę. A tu ten śpi i śpi. Na szczęście w końcu się obudził.
Nie  uniknął żadnego lewego prostego, dochodziło dosłownie
wszystko, mogłem zamknąć oczy, a i tak bym go trafił. Czasem
tak jest. To był mocny, dynamiczny chłopak. Obawiałem się go
troszkę, tej jego agresji.
Podobnie było zresztą z Montellem Griffinem, to był przecież
kozak, wygrał przez dyskwalifikację z Royem Jonesem Juniorem.
Ale ze mną nie miał szans, po prostu mi pasował.
Po wielu latach zdecydowałeś się w końcu wrócić do
polskich barw. Skąd w ogóle pomysł, by boksować jako
Polak?
– Ludzie w Gdańsku, jak tylko przyjeżdżałem, ciągle mnie prowo-
kowali. Sąsiadki, pani w sklepie, przechodnie w parku: „Darek, ga-
dają, że pan dla Niemiec walczy, jak to tak?”. Ciągle to słyszałem.
Nie w formie pretensji, hejtu, ale bardziej takiej troski.
W  końcu poszedłem z  tym do Kohla i  mówię twardo: „Pe-
ter, boksujemy w Polsce”. „No dobra, a gdzie?”. „W Gdańsku,
jest tam taka hala Olivia”. „Dobra, ale niech Grajewski się w to
włączy”. Poszedłem więc do Andrzeja Grajewskiego, on też szyb-
ko się zgodził.
To była moja decyzja. Oni musieli to klepnąć formalnie, ale
nikogo nie pytałem o pozwolenie. To tak samo jak z moim suk-
cesem – to ja jestem ojcem, matką i synem tego sukcesu. Nikt
nie może też powiedzieć, że mam u niego dług wdzięczności. Bo
ja nic nigdy nie robiłem za darmo. I nikt dla mnie nic nie robił
za darmo. Zawsze się rozliczam. Wdzięczność? Tak, ale na moich
warunkach. To jest taki egoizm czy egocentryzm. Tak myślę, choć
tych trudnych słów za bardzo nie znam.
Walka w Polsce to jedno, a w jakich barwach – to już coś
zupełnie innego.
– Wiedziałem od początku, że nie mogę tutaj, u siebie w Gdań-
sku, boksować pod niemiecką flagą. Ale nie dla wszystkich było to
oczywiste. Później, gdy walka była już załatwiona i trwały przygo-
KRÓL ŻYCIA
towania, trzy albo cztery tygodnie przed pojedynkiem mówię do
Kohla: „Peter, a wiesz, że wychodzę z polskim hymnem?”. Wielkie
oczy zrobił, szczena mu opadła.
Nie wiedział wcześniej?
229
– Nie.
I co teraz?
– „Peter, inaczej nie boksuję” – mówię. Trochę się bałem, że Kohl
będzie mi to odradzał, więc od razu postawiłem sprawę ostro. Tu
nie chodziło o sprawy biznesowe. To było dla moich najbliższych,
dla pani Klimkowej, Bendkowskiej, dla pani Baranowskiej ze szko-
ły, dla pana woźnego. Dla kolegów – wiadomo, też. Żeby mogli
dumnie powiedzieć: „A co – jest z Polski, to boksuje dla Polski”.
Miałeś w ogóle polski paszport?
– Tak. W ambasadzie wyrobiłem. Dziś mam podwójne obywatel-
stwo.
Joey De Grandis przed walką ze mną w Gdańsku przegrał
nieznacznie na punkty z Virgilem Hillem. To nie był przypadkowy
przeciwnik. Znokautowałem go w drugiej rundzie.
 Wychodzi na to, że nie zdawałeś sobie sprawy ze wszystkich
konsekwencji, jakie niosła zmiana barw.
– Jakich konsekwencji? Byłem po prostu szczęśliwy, że to zrobiłem.
Nie kosztowało mnie to jakoś dużo zdrowia. Trzeba było tylko
znaleźć odpowiedni moment, żeby o tym wszystkim powiedzieć,
żeby nikt nie mógł już tego odkręcić. Zresztą finalnie wyszło tak,
że przy ringu w Olivii zawisły dwie flagi – i polska, i niemiecka. Bo
akurat sędzia z Niemiec przyjechał. I wszystko elegancko wyszło.
Kohl bał się chyba tego, co w Niemczech powiedzą?
– Niektórym Niemcom stałem jak ość w gardle. Najbardziej uta-
lentowany niemiecki zawodnik, a nazywa się Dariusz Michalczew-
ski. A tak – ość wyciągnąłem i byli szczęśliwi.
Nie było przypadkiem tak, że teraz to tam zarzucano ci,
że ich zdradziłeś?
– Nieee, no dajcie spokój. W ogóle skąd u nas ta obsesja zdrady?
A ci, co teraz do Anglii albo Norwegii wyjechali za pracą, to też są
zdrajcami? Jaka zdrada, ludzie.
Jak przebiegały przygotowania do walki w Olivii?
230
– Fajnie było, jak zwykle. Mieszkaliśmy w hotelu Marina w Jelitko-
wie, dobra obsługa, spokój. Tylko szlag mnie trafił tuż przed samą
walką. Akurat okazało się, że stacja Premiere ma jakieś problemy,
a miała pokazywać tę walkę. Kohl i Grajewski wcześniej nie chcieli
mi dać kontraktu do podpisania, a tu coraz bliżej gali... W końcu
mówią: „Po wadze, po wadze, Darek”. A to już dzień przed walką!
Stanąłem na tej wadze i chwilę potem ich pytam: „Słuchajcie, to
gdzie jest ten kontrakt? Andrzej, Peter, co jest?”.
Zaczęli coś kręcić. No to już mówię twardo: „Panowie, jak do
osiemnastej nie będę miał kontraktu, to piję pierwszą lufę. Już jest
nawet polana. I wtedy walki na pewno nie będzie”. Bo oni pewnie
myśleli, że jak mam walczyć w Polsce, to nie będę chciał się wyco-
fać, zwłaszcza tuż przed galą, i może coś utargują. A ja zagrałem
va banque.
I co, wypiłeś tę lufę?
– Grajewski przyjechał z kontraktem na czas. A ten kieliszek cały
czas stał na barze. Zwykle umowy podpisywałem na kolanie, nie
czytając ich, ale tym razem dałem ją do sprawdzenia prawnikowi,
który był ze mną.
Rozumiemy, że warunki mieliście
wcześniej dogadane?
– Tak, ale kontrakt trzeba było podpisać. Kiedy te problemy Pre-
miere wyszły na jaw, Andrzej i Peter próbowali się targować, że
mniej pieniędzy jest w puli. Ale co mnie to obchodziło? Przecież
ja nie miałem kontraktu z telewizją, tylko z nimi. Jakoś wcześniej
mi swoich kontraktów telewizyjnych Kohl nie pokazywał, praw-
da? I tak samo teraz – problemy telewizji nie było moim proble-
mem, tylko jego.
To były dobre pieniądze za tę gdańską walkę
z Joeyem De Grandisem? W Polsce w puli było pewnie
trochę mniej niż zwykle?
KRÓL ŻYCIA
– A dlaczego? To bajki, że z czegoś musiałem zrezygnować, żeby
walczyć tutaj. Nie na tym to polega, żeby rezygnować. Ja chcia-
łem zaboksować pod polskim hymnem, w Gdańsku, a załatwie-
nie reszty nie należało już do mnie. A finanse były takie same
– wszystkie kontrakty negocjowało się jak zwykle, transmisje te-
231
lewizyjne, bilety... Dlaczego więc miałbym godzić się na niższe
stawki?
Jak zapamiętałeś samą walkę w Gdańsku?
– Po prostu nic, zero. Pamiętam dopiero od momentu, jak póź-
niej sobie dwie panienki do hotelu wziąłem.
20 kwietnia 2002 roku, hala Olivia, hymn, 5 tysięcy ludzi
śpiewa Mazurka Dąbrowskiego...
– Kompletna czarna plama. Nic. Tak mi tego szkoda, muszę tę
walkę sobie zobaczyć.
Emocje cię dopadły?
– Oj, tak, straszne. Ten hymn Polski, wejście do ringu wśród tych
kibiców, to mnie po prostu przeraziło. Byłem już doświadczonym
bokserem, wielokrotnym mistrzem świata, a tu w ogóle tego nie
pamiętam... Może ja rzeczywiście jestem jednym z większych pa-
triotów w tym kraju?
 Może nie uwierzycie, ale niczego nie pamiętam z gdańskiego
pojedynku z Joeyem De Grandisem, takie były emocje.
Z innych walk – wszystko, a z tej nic. Tylko jak jadę
do hali Olivia i tyle.

Fakt, wyglądałeś na poruszonego. No i jakoś tak wyjątkowo

się cieszyłeś po nokaucie w drugiej rundzie.
– Żebyście wiedzieli, jaki kamień spadł mi wtedy z  serca! No
przecież nie mogłem tego przegrać. Ulżyło mi jak kiedyś po zwy-
cięstwie nad Andreą Magim we Frankfurcie, boksowałem z nim
wtedy ze złamanym nosem. Jak z nim skończyłem w czwartej
rundzie, to... jakby niebo się otworzyło, do dziś to pamiętam.
A on nieźle się bił, taką ciężką lewą miał. Brrr.

KRÓL ŻYCIA
Jak to ze złamanym nosem? Na początku walki ci złamał?
– Nie, wcześniej oberwałem, podczas sparingu. Taki dobry chło-
pak mi ten nos złamał – Mitchel się nazywał, też był później mi-
strzem świata. Tak, porządnie mi wtedy ten nos złamał.
232 233
To musiało być spore ryzyko wychodzić do walki w takim
stanie.
– Zawsze jest spore ryzyko, jak stajesz do walki.

De Grandis, twój rywal z Gdańska, od początku wyglądał na

przestraszonego.
– Ta publiczność, całe to zamieszanie w Gdańsku, bo tu wszystko
było nowe, pierwszy raz w historii odbywała się tu walka o mi-
strzostwo świata zawodowców... Podejrzewam, że to go trochę
przytłoczyło. Tym bardziej że dobrze wiedział, że tak naprawdę
idzie na pożarcie.
Ale to nie był zły zawodnik. Niedługo wcześniej przegrał
z Virgilem Hillem tylko 1:2. Hill był już wtedy co prawda po prze-
granych ze mną, z Royem Jonesem i Thomasem Hearnsem, ale
przecież cały czas był mocny. A De Grandis mu się postawił. Zaś
w Gdańsku może gdyby miał okazję dłużej poboksować, to coś by
tam pokazał, a tak...
 Trafiłeś go w drugiej rundzie podbródkowym. Dostał kilkanaście godzin na zbicie wagi i mu się udało. Ale ile
– Pamiętam tylko, że ten mój cios wydał mi się wtedy taki... pół- się wysiedział w saunie, jak się odwodnił, to tylko on wie. To było
trafiony. bardzo nieprofesjonalne.

Ale rywal przewrócił się ładnie. Wygrałeś, ale po walce twój promotor przyznał, że walczyłeś
– Nie wiem, czy on się tak przewrócił od tego ciosu, czy może miał z gorączką – miałeś 38 stopni.
już dość tej presji. – No tak, to nie było bezpieczne. Ale zaryzykowałem.

Potem powiedział, że jeszcze by zdążył wstać, ale w hali było I jeszcze złamałeś kciuk.
tak głośno, że nie słyszał liczenia. – Nawet nie wiem, w którym momencie. W walce to mi nie prze-
– Cha, cha. Dobre. szkadzało, w ogóle tego nie czułem. Dopiero później, jak mi wszy-
scy gratulowali, czułem, że ten palec mnie boli, że puchnie coraz
Wróciłeś do Niemiec, ale w następnych walkach walczyłeś bardziej.
już jako Polak.
– Następna była od razu właśnie ta druga walka z Hallem. Czy twoje imprezy po walkach miały różne scenariusze
w zależności od tego, czy przegrasz, czy wygrasz?
Odczułeś jakieś zmiany w nastawieniu publiczności – Najczęściej sam to wszystko organizowałem, wszystko
do ciebie? było na mojej głowie. Różne dyskoteki się do mnie zgłaszały,
– Nie, zupełnie. Oglądałem ostatnio moją drugą walkę z ­Hallem,
tę już w polskich barwach. Zobaczcie sobie, jak ci moi niemiec-
cy kibice przeżywali, co się działo. Jak się cieszyli, gdy jednak tę
234
walkę wygrałem. Nic ich nie obchodziło, jaka flaga czy jaki hymn.
Wszyscy stali elegancko, nikt nie gwizdał czy coś. Sport się liczył.

Twoja czterdziesta ósma walka, jak się później okazało –

ostatnia zwycięska, nie tylko miała dramatyczny przebieg.
Przed walką musiałeś już ostro zbijać wagę, prawda?
– Oj tak, katorga.

Ale na ważeniu okazało się, że to twój przeciwnik – Derrick

Harmon – waży za dużo. Limit wynosił 79,3, a on miał... 82,7.
Ty – 79,2.
– Nie mam pojęcia, jak to się mogło stać, jak w jego obozie mogli
się tak pomylić.

W walce z Derrickiem Harmonem – 29 marca 2003 r. – złamałem

kciuk. Nawet nie wiem, w którym momencie. W ogóle to mi nie
przeszkadzało, nie czułem tego. Dopiero później, jak mi wszyscy
gratulowali, palec bolał coraz bardziej.
 proponowały, żeby to do nich wstąpić po walce. Pod koniec ka-
riery brałem po pięć dych euro za to, że na trochę pójdziemy do
tej konkretnej dyskoteki.
Nie rozpraszało cię to? Jakbyśmy dzisiaj słyszeli,
że zawodnik przed walką planuje party po gali, nie
wyglądałoby to profesjonalnie.
– Ale mnie to naprawdę nie przeszkadzało. Robiłem to, żeby
właśnie zapomnieć o czekającej mnie walce, o całym tym stre-
sie. Traktowałem to jako oderwanie się od tego wszystkiego.
Przecież nie latałem po mieście z wywalonym językiem, tylko
brałem telefon i  negocjowałem, ustalałem cenę. Na te parę
sekund zapominałem przynajmniej o pojedynku. To mi wręcz
pomagało, pozwalało odetchnąć. Choć i tak tylko na trochę, bo
przecież zawsze ustalałeś to, co będzie właśnie „po walce”. Cały
czas z tyłu głowy miałeś, co cię najpierw czeka, w ringu, przed
baletami.
Czego się boisz przed samą walką? Bólu?
– Nieee, bólu nie. Boisz się porażki – tak ogólnie. I co powiedzą
twoi najbliżsi. I ci dalsi też. Że zawiedziesz kibiców.
236
A bólu nawet nie poczujesz. Jak buzuje ci adrenalina, to nic cię
nie boli. Już bardziej boli, jak ci u lekarza krew pobierają.
Jak po walce ci zszywają łuk brwiowy, to prawie tego nie czu-
jesz. Z drugiej strony trzymasz piwo i sobie popijasz.
Bo pewnie znieczulenie działa.
– No tak, na drugi dzień, trzeci trochę może poboleć. Plecy cię
bolą, głowa. No, chyba że coś ci pękło, wtedy jest gorzej. Ale to
naprawdę nic takiego.
Migreny nigdy nie miałem. A i kaca się też po walkach nie ma.
Czasem tylko... niewygodnie może być.
Co to znaczy?
– Pamiętam, jak zabawiałem się z Patrycją zaraz po walce. Nagle
patrzę – a z łuku brwiowego mi krew na nią kapie.
Kontuzje w trakcie kariery raczej cię omijały.
– Poważniejszych nie miałem. Kciuki miałem tylko powybijane.
To od uderzeń?
– Tak, jak źle uderzyłeś, to mogłeś sobie kciuk wybić. Pod koniec
kariery łuki brwiowe mi się też rozwalały. Ale to już był element
większej całości. Przed walkami musiałem zrzucać dużo kilogra-
mów, żeby „zrobić wagę”. Dużo zrzucałem i skóra nie była już
taka mocna jak kiedyś.
Po 2001 roku nie wyglądałem za dobrze po walkach. A jesz-
cze po walce z Rocchigianim nie miałem śladu, a przecież tam
dopiero ostra pralnia była. W sumie posypałem się w ostatnich
czterech latach kariery. Po drugiej walce z Hallem to już często
łeb miałem rozbity. Nie dlatego, że więcej przyjmowałem, bo tyle
samo, co wcześniej, ale skóra była już inna.
Ile trwały takie imprezy po walkach?
– Do rana to na pewno.
KRÓL ŻYCIA
Pamiętasz szczególnie jakąś imprezę po walce?
– Raz było tak. Wchodzę do pokoju mojego apartamentu, drzwi
otwarte, patrzę, a  tam mój brat zabawia się z  dziewczyną,
a Ben Becker, niemiecki aktor, bardzo znany, siedzi na podło-
dze i sobie z nią gada. Aspiryna rozkruszona na stole, wszystko
237
na wierzchu. To ja do nich: „Czy wy jesteście niepoważni? Ben,
tu ktoś może wejść. Jak to będzie wyglądało? Przecież to mój
apartament”.
Na tych imprezach sporo się działo.
– Żebyście wiedzieli. Po jednej z takich imprez w hotelu po walce
miałem rachunek na 10 tysięcy marek. Co tam się wtedy działo....
Telewizory, meble przez okno leciały.
Albo innym razem – przyjechało do mnie na walkę takich
dwóch gumisiów z Gdańska. Jeden chciał ukraść z pokoju hotelo-
wego telewizor, już go nawet spakował do torby. Ale drugi mówi:
„Co Darek powie? Zwariowałeś?!”. W końcu wyjęli ten telewizor.
Schodzą na dół, wszystko już oczywiście zapłaciłem wcześniej, ale
pani z recepcji woła jeszcze za nimi: „Pay-per-view”. Pewnie oglą-
dali pornole i trzeba było dopłacić. A oni nie zrozumieli, o co cho-
dzi tej kobiecie, i jeden pomyślał, że ten drugi pewnie jednak ten
telewizor wynosi, więc zaczął się drzeć na cały hotel: „Pierdolnięty
jesteś, po co brałeś ten telewizor?”.
 A opowiadałem wam o Rafale? To taki gość ze Słupska, mój R O Z D Z I A Ł 7
kibic. Był chyba na każdej walce i to zawsze blisko mnie. Naj-
śmieszniejsze jest to, że ja go długo w ogóle nie znałem i byłem
przekonany, że to ktoś z obsługi. A obsługa brała go za człowieka
z mojego teamu. I dzięki temu mógł wejść praktycznie wszędzie.
Inna historia. Był taki reżyser, który bardzo chciał nakręcić film
o mnie, mojej karierze, życiu. Chciał najpierw klimaty poznać, to
mówię: przyjedź do mnie na walkę z chłopakami. No i się zdecy-
dował.
Już z pubu w Gdańsku wyjeżdżali z sześć godzin. „Zaraz wy-
chodzimy, zaraz ruszamy” – i tak w kółko. Wszyscy byli już nieźle
zrobieni, jak w końcu ruszyli w trasę. Ten reżyser jedyny trzeźwy
– bo kierował. Volvo, który siedział z tyłu, już przed Wejherowem
mówi do niego: „Słuchaj, kolego, wyjechaliśmy za późno i chyba
nie zdążymy”. Pas bezpieczeństwa podciągnął kierowcy na szyję

KONIEC KARIERY
i dodał: „Pamiętaj, żeby ci wskazówka licznika poniżej stówy nie
schodziła, bo nie wiem, co się stanie”. Tak go nastraszył.
Potem ten reżyser już nie chciał filmu robić, więcej się nie ode-
zwał. Ale pewnie naprawdę się bał, bo tam mu jeszcze wszyscy
mówili: „Darek to jest dopiero wariat”.

∞ Dlaczego przegrałem ostatnie walki ∞

∞ Fizycznie w wielkiej formie, głowa odmawia posłuszeństwa ∞
∞ Co robić po karierze, czyli jak i dlaczego zostałem biznesmenem ∞
∞ Słodkie życie na emeryturze ∞ Dlaczego większość bokserów
zostaje bankrutami i dlaczego mnie to nie spotkało ∞
∞ Koniec z Patrycją ∞ Basia ∞
 Październik 2003, twoja czterdziesta dziewiąta walka
w karierze zawodowej, z Julio Césarem Gonzálezem. Właśnie
masz wyrównać rekord Rocky’ego Marciano, słynnego
amerykańskiego boksera wagi ciężkiej, który w karierze
stoczył czterdzieści dziewięć walk i pozostał niepokonany.
Co się stało? Jak to możliwe, że przegrałeś?
– No tak, wszystko było przygotowane do wielkiej fety. Pamiętam
plakat reklamujący walkę, przypominający właśnie o rekordzie
Marciano...
Wszystko było na dobrej drodze. Przygotowania mocne, moż-
na powiedzieć, że jak zwykle. Tylko że – przyznaję – ja już nie by-
łem tak skoncentrowany jak wcześniej. Mój biznes kręcił się całą
gębą, choćby napój Tiger, miałem dużo nieruchomości, inwestycji
pootwieranych.
Pojawił się problem ze zrobieniem wagi przed pojedynkiem?
– Tak, pewnie. Przed tymi ostatnimi walkami po dziesięć-jede-
naście kilogramów musiałem zrzucić, żeby zmieścić się w limicie
półciężkiej [79,3 kilograma, 175 funtów].
o siódmej-ósmej, szedłem do sauny trzy razy po piętnaście mi-
nut, tam zgubiłem z  dwa kilogramy. Później jeszcze z  półtora
„zrobiłem” na treningu. Wszystko tuż przed oficjalnym ważeniem.
Ale nie dawałem po sobie poznać, że coś jest nie tak.
A walka w sobotę?
– No tak. Ale nie ma szans, żeby po takim wariactwie nie pozostał
ślad. Organizmu nie oszukasz, po ósmej-dziewiątej rundzie za-
czynał o sobie przypominać... Ale to tylko ja wiedziałem. Zauwa-
żyliście kiedykolwiek w ringu, żebym miał problemy z kondycją?
Z Gonzálezem było tak samo – nikt by nie dostrzegł, że mam
jakieś problemy kondycyjne. Nie to zaważyło na tym, że nie wy-
grałem.
Mówię wam: ja tej walki nie przegrałem, ona była dwoma-trze-
ma punktami dla mnie. Jestem tego pewny. Nie ma innej możli-
wości, kto chce, może sobie ten pojedynek na YouTubie obejrzeć.

Skąd te problemy?
240 241
– Jadałem w superrestauracjach, zawsze za dużo, co się będzie-
my oszukiwać. A wagę to wiecie jak się traktowało – jutro, jutro
się o tym pomyśli. Potem ruszały przygotowania do następnej
walki, a ja się bałem na wagę stawać. Najwięcej ważyłem 91 ki-
logramów. Dwanaście tygodni przed walką. Tę szóstkę to w mo-
ment się zrobiło, ale później już była ciężka walka o każde sto
gramów.
Fritz Sdunek pytał przed treningiem: „Jak tam waga?”. A ja:
„Wszystko OK, elegancko”. „Chodź cię sprawdzę”. „Później mnie
sprawdzisz, po co teraz dupę zawracać, zaczynajmy trening”. Tak
sobie gadaliśmy.
Oszukiwałem go, ale później zawsze gubiłem te kilogramy...
Wstawałem czasami rano jeszcze w  piątek przed walką, tak

18 października 2003 r. przegrałem swoją pierwszą walkę

w zawodowej karierze, z Julio Césarem Gonzálezem. Ogólnie: słabo
zaboksowałem. Byłem lepszy, ale jak na mnie prezentowałem się
słabo. Wygrywałem przecież z lepszymi przed czasem.
 Z Julio Césarem Gonzálezem przegrałem na punkty 1:2. Tych dwóch
sędziów, którzy dali wygraną Gonzálezowi, było z Ameryki – jeden
z USA, drugi z Kanady. Jak w ogóle mogło do tego dojść, że dwóch
z trzech sędziów było z Ameryki?!

To ja atakowałem, ja zadałem więcej ciosów. I ja przegrywam tę

walkę? Mistrz świata? Przecież to ja broniłem tytułu. W takich sy-
tuacjach pretendent musi wyraźnie pokazać, że jest lepszy, ina-
czej sędziowie zwykle punktują dla mistrza. To zasada stara jak
świat w boksie zawodowym.
Dlaczego więc przegrałem? Zwróćcie uwagę, że przegrałem
1:2. Tych dwóch sędziów, którzy dali wygraną Gonzálezowi, było
z Ameryki – jeden z USA, drugi z Kanady. Jak w ogóle mogło do
tego dojść, że dwóch z trzech sędziów było z Ameryki? Przecież
zwykle było tak, że jeden był amerykański, jeden niemiecki i trzeci
– powiedzmy – neutralny. Dlaczego tym razem było inaczej?
No właśnie, dlaczego?
– Nie mam pojęcia. Lachę w to wbiłem. Przegrana to przegrana,
zamknąłem temat i koniec.
242
Jak zapamiętałeś samą walkę?
– Ogólnie: słabo zaboksowałem.
Byłem lepszy, ale jak na mnie prezentowałem się słabo. Wy-
grywałem przecież z lepszymi przed czasem. Obojętnie kogo by
wymienić: Montell Griffin, Richard Hall, Leeonzer Barber, Nestor
Giovannini... Wszyscy oni byli o klasę-dwie lepsi od Gonzáleza.
Jakbym był wtedy w  takiej normalnej formie, pokonałbym go
przed czasem jak nic.
Ale i tak byłem pewny, że wygrywam. Fritz też tak mi mówił
w narożniku. Wszystko było pod kontrolą, a tu nagle... Nigdy się
pewnie nie dowiem, jak do tego doszło. Czy ktoś mnie specjalnie
załatwił, czy tylko czegoś nie dopilnował. Zostało mi tylko gdyba-
nie. Niczego nikomu nie udowodniłem i już nie udowodnię.
bratu. Inni by może mordę darli, do Kohla skakali, a ja to wziąłem
na klatę, spokojnie, godnie. Wynik jest wynik.
Co by mi dało, jakbym poskakał po ringu jak debil? Pokazałem
klasę wtedy, kiedy jej najbardziej było potrzeba. Bo pokazywać
trzeba ją zawsze, ale jak się wygra i pociesza przegranego, to wte-
243
dy jakoś łatwiej ją znaleźć. Jestem dumny, że tak się wtedy zacho-
wałem. Tak odchodzi champion, tak zawsze chciałem...
No, nie chciałem przegrać, ale tak sobie marzyłem, że jakby
się zdarzyło, to żebym potrafił właśnie tak się zachować.
Mocno przeżyłeś porażkę?
– No właśnie nie. Byłem już chyba zahartowany poprzednimi
walkami. Poza tym mój sukces – w całej karierze – był tak duży,
że mnie ta porażka nie poraziła. Pewnie, że szkoda, ale bardziej
żałowałem tych wszystkich ludzi po walce, moich kibiców. Tych,
którzy po werdykcie płakali, a było ich sporo. I Niemcy, i Polacy.
To była wtedy – w tej hali – jedna wielka rodzina. Smutna rodzina.
Wszyscy byli załamani, a ja ich pocieszałem: „Dobra, świat się nie
kończy”.

Pamiętasz sam moment ogłoszenia werdyktu? Nie chciałeś rewanżu?

– Tak. I powiem wam, że to, jak to wtedy przyjąłem, do dziś na- – Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. On nie był jakimś wielkim
pawa mnie dumą. Nigdy tego nie mówiłem – nawet mamie czy mistrzem, lepszych od niego załatwiałem przed czasem. Było,
 Efekt jednej z dziesiątek sesji zdjęciowych, w których
brałem udział jako mistrz świata. Tutaj – w sali treningowej
Universum Box Promotion.

minęło. Zresztą długo pasa nie utrzymał. I potem zginął młodo,

w wypadku na motorze.

Jak Kohl zareagował?

– Nie wiem, nie patrzyłem wtedy w ringu na niego. Tylko Tomek,
mój brat, skoczył do Kohla i Hanrathsa i wrzeszczał po niemiecku
„Oszuści, sprzedaliście go!”.
Pamiętam, że Kohl bał się później przyjść do szatni. Tomek
tam ich wszystkich ostro powyzywał.

KONIEC KARIERY
O co chodziło z tym „sprzedaliście go”?
– Tomek nie miał żadnych dowodów i  ja też – ani wtedy, ani
dziś. Emocje po prostu go poniosły. A  chodziło mu pewnie
­chociażby o tych dwóch sędziów z Ameryki, dlaczego Kohl tego
nie d
­ opilnował.
244 245
Pytałeś go kiedyś o to?
– Nie.

Ale kontaktów biznesowych nie zerwaliście?

– Nie, dlaczego? Biznes jest biznes, trzeba oddzielać takie rzeczy.
A jemu pewnie samemu głupio było, bo przecież samobója sobie
strzelił. Miał człowieka, który mógł być drugim po Rockym Mar-
ciano, niezwyciężonym mistrzem świata.
Miał kurę znoszącą złote jaja. A tak jeżeli chciał mi na złość
zrobić, to bardziej sobie zrobił.

Dlaczego miałby ci robić na złość? Mieliście jakiś konflikt

przed walką? Może o kontrakt?
– O kontrakt nie. Ale przed tą walką w Niemczech głośno było
o mojej wypowiedzi, że to ja pokazałem Kohlowi, gdzie jest dobre
żarcie w Hamburgu. Tak walnąłem, taka pikanteria. Ale ja prze-
cież prawdę powiedziałem.
 W 2003 roku nasze stosunki z Kohlem faktycznie nie były już
takie jak dawniej. Miałem już innych znajomych, swoje życie. My-
ślał, że to on mnie zrobił, on mnie ulepił i to tylko on będzie mnie
teraz miał. Dla Kohla sukcesem by było, jakbym jako mistrz świa-
ta wygrał te czterdzieści dziewięć czy pięćdziesiąt walk, skończył
karierę i pracował w którymś z jego biznesów. Żebym był jego
człowiekiem po prostu.
Ale nie można zjeść ciastka i mieć ciastko. Albo masz mistrza
i musisz „grać na niego”, wynosić go na piedestał, chuchać i dmu-
chać, albo masz pikusia, ale to już wtedy nie jest mistrz. Nie był-
bym mistrzem świata, gdybym był taki, jak chciał Kohl.
Ale on nie potrafił tego zrozumieć. On by chciał, żebym te
pięćdziesiąt walk wygrał i był mu wdzięczny do końca życia, że się
udało. A przecież ten biznes robiliśmy wspólnie. Byliśmy partne-
rami. On dzięki mnie, a ja dzięki niemu. Często mu to powtarza-
łem, a on niekoniecznie chciał przyjąć do wiadomości, że też mi
coś zawdzięcza. Organizował gale, załatwiał kontrakty telewizyjne
itd. Ale w ringu stałem ja.
246
Żeby to zresztą tylko tak było: jeden organizuje, a drugi pierze
po mordach. Ale to ja byłem kapitanem statku, ja wychodziłem
do najważniejszych walk, ze względu na mnie mieliśmy kontrakty
telewizyjne. Wiele osób mi mówiło: „To Universum to tylko dzięki
tobie”. A Peterowi gul skakał, jak to do niego dochodziło, bo pew-
nie dochodziło.
To naprawdę nie chodzi o jakieś wydumane zasługi, o wielkie
ego. Niedawno pojechałem na obchody dwudziestopięciolecia
Universum. Przyjechało wielu bokserów, kolegów z sali trenin-
gowej. Kohl o wszystkich mówił dobrze – Kliczków na piedestał
stawiał, chociaż oni byli u niego krótko – a o mnie nic. W końcu
Bruno Bruni mówi: „Darek, idziemy stąd”. I z przyjaciółmi wyszli-
śmy z tej imprezy.
Potem Kohl mnie zapewniał: „Wszystko było przygotowane,
wielki tort specjalnie dla ciebie na zapleczu, na finał”. Nie wie-
KONIEC KARIERY
rzę w to.
Ostatnią walkę w ringu stoczyłeś z Fabrice’em Tiozzo
w 2005 roku. Ale zaczęło się od kolejnego spięcia z Kohlem
w sprawie kontraktu.
– Było tak. Trenowaliśmy już pięć tygodni, właśnie rozpoczynały
247
się sparingi. Podszedł do mnie Hanraths i mówi: „Darek, tu umo-
wa jest do podpisania”. Pytam: „Zgadza się suma?”. „Tak, zgadza
się”. Podpisałem, nie czytając.
Po walce z Gonzálezem nie kusiło cię, żeby odejść od Kohla?
– Dlaczego miałem to zrobić? Dostałem od Kohla propozycję
kolejnej walki, więcej pieniędzy niż za Gonználeza. Kogo innego
miałem szukać? Robimy wszystko dla kasy, tak? A to, że nie przy-
czepiłem się do obsady sędziowskiej i jak barana mnie obrobili?
Zdobywanie doświadczenia czasem musi boleć.
Sprawdzałeś przed Tiozzo, skąd będą sędziowie punktowi?
– Nie, nie patrzyłem. Myślałem już o życiu po boksie...
Z dziennikarzami trzeba dobrze żyć. Tu – jeden z treningów
otwartych dla mediów. Worek trzyma Fritz Sdunek.
 Moja druga
porażka
i jednocześnie
ostatnia walka
w karierze
– z Fabrice’em
Tiozzo,
26 lutego 2005 r.
Boksowałem
nieźle, naprawdę.
Chociaż czułem,
że to już nie to.
Musiałem się na
chwilę zagapić
i dlatego tak to
się skończyło

KONIEC KARIERY
– porażką przed
czasem w szóstej
rundzie.

248

A  tu Hanraths przychodzi do mnie po ostatnim sparingu
i mówi: „Darek, tu masz do podpisania kontrakt”. „Przecież już
podpisaliśmy...”. A ten: „Nie, no wcześniej to ty podpisałeś prze-
dłużenie kontraktu”.
Jakie przedłużenie?
– Nie wiem, przecież nie czytałem. Pewnie chcieli się zabezpie-
czyć, w razie gdybym kontynuował karierę, żebym faktycznie nie
szukał jakiejś innej grupy poza Universum.
„Gdzie jest Kohl!?” – pytam. „W biurze”. Poleciałem do niego,
nawet butów bokserskich nie zdjąłem. Wpadam i krzyczę: „Dawaj
kontrakt!”. „Ale co?”. „Dlaczego mnie oszukałeś?” – ostro z nim je-
chałem. „Dawaj ten kontrakt”. Wyszarpałem mu go w końcu i po-
darłem. Ten o przedłużeniu.
„A teraz, zanim podpiszę kontrakt na walkę z Tiozzo, chcę do-
datkowo 200 koła, za karę. Czekam tam i tam, do dziewiętnastej.
Nie będzie kasy, sam będziesz boksował”. No i przyjechali na czas.
Z tym kontraktem do podpisania i dodatkowymi pieniędzmi.
Przyjaźni to już faktycznie między wami nie było.
– Biznes jest biznes.
Sama walka z Tiozzo. Nokaut w szóstej rundzie...
– Nie no, tamta walka była super, naprawdę. Boksowałem ­nieźle.
Musiałem się na chwilę zagapić i dlatego tak to się skończyło. Ale
prawda jest też taka, że miałem już watę w rękach. Czułem w rin-
gu, że nie biję tak mocno jak kiedyś. Robiłem duży show, jak daw-
niej, ale już nie miałem powera. Powietrze s­ puszczone...
Dlaczego?
– Nie wiem. Słaby byłem i tyle...
On bił dużo mocniej, ja byłem fizycznie słaby.
 Przygotowania były tak mocne jak dawniej czy już
odpuszczałeś?
– Niby wszystko było jak dawniej, ale... Zdarzało się np. winko
do kolacji. Nie mówię, żeby się nawalić, ale już ten jeden kieli-
szek wina był nieprofesjonalny. Dawniej podczas przygotowań,
w tej najważniejszej fazie, za nic bym alkoholu do ust nie wziął.
Ani kropli. To była twarda zasada, nie do ruszenia.
Co się zmieniło?
– Już po prostu żyłem przyszłością. Tą dalszą – po walce. Nie było
takiego głodu zwycięstwa. Częściej zapominałem o czekającym
mnie Tiozzo, bo myślałem o biznesie.
Pierwsza myśl po walce z Tiozzo?
– Że to już koniec. Już w ringu wiedziałem na sto procent. To
była pięćdziesiąta walka, w sam raz – akurat pasowało, żeby za-
kończyć karierę. Zresztą co się będziemy oszukiwać – co innego
mi zostało? Z wagą miałem problemy, a boksowanie w cruiser,
w kategorii wyżej, między półciężką a ciężką, w ogóle mi nie pa-
sowało.
To był już koniec. Ale przynajmniej dobrze płatny. Za walkę
250
z Tiozzo dostałem 4,3 miliona euro. To też była taka nagroda
dla mnie, na pożegnanie.
Myślałeś o zdrowiu?
– Nieee, ja się dobrze czułem. Zdrowie... Dykcję do dziś mam do-
brą, głowa mnie nie boli.
To niestety w boksie zdarza się często – sztucznie
wydłużane kariery, gdy widać już, że setki potężnych ciosów
pozostawiły na zawodniku trwały ślad, a ten wciąż wychodzi
na ring.
– Zwykle to nie miłość do boksu. Decydujesz się na to, bo brakuje
ci kasy.
Jak widzę, że cały czas boksuje np. taki Oliver McCall, urodzo-
ny w 1965 roku, to mi się wierzyć nie chce. Przecież on jest upo-
śledzony, ma kłopoty emocjonalne. Inna sprawa, że i tak wygry-
wa z naszymi „nadziejami” boksu, tymi naszymi niby-gwiazdami,
i to boli jeszcze bardziej.
Ty kilka razy w ringu porządnie oberwałeś, ale na szczęście
nic poważnego nigdy ci się nie przydarzyło.
– Na szczęście nie. Ale bywało różnie.
W ostatnich latach kariery doszło do tego, że czasem w ringu
wolałem już przyjąć trzy ciosy niż jednego uniknąć.
Jak to?
– Bo to unikanie ciosów kosztowało mnie więcej sił niż ich przyj-
mowanie.
Po zakończeniu kariery nie ciągnęło cię z powrotem na ring?
– Nigdy. Odwrotnie – w ciągu ostatnich pięciu lat nie mogłem się
doczekać ostatniej walki.
Miałeś coś takiego jak filmowy Rocky, który bodaj w trzeciej
KONIEC KARIERY
części stracił głód wygrywania, agresję...
– Nie tyle straciłem głód zwycięstw, ten miałem zawsze. Ale już
nie było tej koncentracji co wcześniej. Już robiłem biznesy, mia-
łem inne zajęcia, co innego zaprzątało mi głowę. A nie można dać
z siebie 99 procent, bo te 99 procent to jest tak naprawdę zero
procent. Jak ktoś ci mówi: „Na 99 procent masz to załatwione”, to
251
znaczy, że nic nie jest załatwione. W sporcie jest tak samo. I ja za
to zapłaciłem pod koniec kariery, dlatego że równolegle już wte-
dy organizowałem sobie życie poza sportem.
Ale o mało jednak nie wróciłeś na jeszcze jedno starcie – na
trzeci pojedynek z Graciano Rocchigianim.
– Mieliśmy się bić w 2007 roku. Skasowałem za to paręset tysięcy
euro. Najłatwiej zarobione pieniądze w życiu. Na walkę namawiał
mnie Andrzej Grajewski. Przyjechał kiedyś i mówi, że jest grupa
biznesmenów, którzy chcieliby coś takiego zorganizować w Berli-
nie. Odpowiedziałem mu, że już nie boksuję.
Jak cię przekonał?
– No jak? Kasą. Najpierw powiedział, że mogę zarobić milion
złotych. Odpowiedziałem, że za tyle to ja nie wstaję rano z łóż-
ka. W końcu wytargowałem dwa miliony euro. Dwie bańki, kupa
kasy, co? Może jeszcze bym się wahał, ale przyjechał do mnie
sam Graciano. „Siema, bruder” – on dialektem berlińskim gada,
 śmiesznym takim. „Chodź, powalczymy” – namawiał. To ja mó- Pod tym względem Peter o  mnie dbał. Ale ja miałem też
wię: „No dobra, Graciano, jak trzeba, to trzeba, trudno”. innych znajomych – Scorpionsów, Bruna Bruniego, Gerhar-
To miało być dziesięć rund, już nie o żaden tytuł. Ot tyle, żeby da Schrödera, Hainza Hönischa, Otto Kerna, szefów wytwór-
show zrobić. Tylko że ja zastrzegłem, że muszę mieć jakieś gwa- ni płytowych... Nie robiłem z nimi żadnych interesów, ale byli
rancje, nie będę się przecież przygotowywał bez pewności, że moimi kolegami – oni mnie lubili, a ja ich. I sporo się od nich
walka dojdzie do skutku. Pojechałem do tych biznesmenów do uczyłem.
Berlina i wytargowałem, że będą mi wypłacać 100 tysięcy euro
miesięcznie na przygotowania – z tej mojej dwumilionowej puli. Pod koniec kariery byłeś więc już bokserem biznesmenem,
No i płacili, a ja z tych pieniędzy żyłem jak król. który oprócz treningów i walk rozkręcał też swoje interesy.
Najpierw zafundowałem sobie kompleksowe oczyszczanie or- – W uszach dźwięczały mi słowa Kohla i innych: „Pamiętaj, praw-
ganizmu w Wunstorfie, w takiej klinice, gdzie pojechałem tak na- dziwe życie zaczyna się dopiero po sporcie. I musisz się do tego
prawdę zrzucić parę kilogramów. Oj, tam to był hardcore. Dawa- prawdziwego życia przygotować. Musisz mieć na nie kasę”. Ja się
li ci trzy litry wody, do tego specjalną sól i musiałeś to wszystko tego bardzo bałem – tego, co może być po końcu kariery. Jak to,
wypić. Przez jedenaście dni żadnego żarcia, a do tego codziennie nie będę mieszkał w pięknym domu, nie będę miał tego wszyst-
30 kilometrów na rowerze i serie ćwiczeń na brzuch. Tragedia. kiego co do tej pory? Zwyczajnie bałem się plajty. I dlatego jesz-
Pod koniec było już łatwiej, po prostu nie czułem głodu, ale na cze boksując, zabezpieczałem już swoją przyszłość.
początku chodziłem po kryjomu wszędzie, gdzie tylko mogłem,
szukałem kuchni i czegoś do jedzenia, ale zapomnij – wszystko
pozamykane.
Potem urządziłem sobie jeszcze obóz w  Zakopanem. Cały
Centralny Ośrodek Sportu się tam ze mną bawił – zapaśnicy, wio-
252 253
ślarze, piłkarze ręczni. Jak urządzałem grilla czy pieczenie dzika,
to wszystkich zapraszałem. Wesoło było. Trwało to wszystko kilka
miesięcy. Dostałem cztery albo pięć rat i w końcu okazało się, że
walki nie będzie. Nawet nie wiem dlaczego. Skończyły się zaliczki,
to i ja skończyłem przygotowania.

Nie wszystkim udaje się złapać odpowiedni moment

na zakończenie kariery.
– Mnie się udało, bo byłem życiowym cwaniakiem. Słuchałem lu-
dzi, interesowałem się różnymi rzeczami. Dużo nauczył mnie też
Peter Kohl, to właśnie on mi najczęściej powtarzał: „Darek, słu-
chaj, uważaj na pieniądze, odkładaj je, nie szalej”.

Z Patrycją, moją drugą żoną, podczas uroczystości

zakończenia przeze mnie kariery.
 Chodziło konkretnie o to, żeby to, co się odłożyło w ­trakcie
­­
kariery na kupkę, nie malało, wręcz przeciwnie. Żeby nic nie
­zabierać, a żeby jeszcze do tego dokładać. Bo tylko głupi bierze
z kupki, która kiedyś się przecież skończy.
Poza tym ja mam tak, że jak nie umiem zarobić, to się czuję
słaby. Do dziś tak mi zostało. Dlatego cały czas szukam nowych
możliwości na zarabianie pieniędzy, działam coraz bardziej
­profesjonalnie, zatrudniam już w sumie kilkaset osób. Co praw-
da nie wszystkich znam osobiście, ale jednak szefem i właścicie-
lem j­estem.
Jakie były te twoje pierwsze biznesy?
– Manhattan wybudowaliśmy, czyli centrum handlowe w Gdań-
sku Wrzeszczu, byłem w nim udziałowcem. Zarobiłem na tym
z cztery razy tyle, ile włożyłem.
Pamiętasz, jak zapadła taka śmiała decyzja: budujemy
Manhattan?
– Pomysłodawcą i  ojcem wszystkiego był Wojtek Majchrza-
kowski, mój przyjaciel i  przewspaniały człowiek. Kupę kasy
przy Wojtku zarobiłem. Jesteśmy jak rodzina prawie. Przecu-
254
downy człowiek, przewielki. Później dzięki niemu jeszcze parę
nieruchomości kupiłem. Ja w ogóle mam szczęście do takich
ludzi.
Manhattan stanął w miejscu, gdzie jako mały chłopak myłeś
szyby samochodowe.
– Niemal w tym samym miejscu. W 1980 roku, jak mój tata zmarł,
zacząłem tam z  kolegami myć szyby. Nie pamiętam, skąd się
wziął ten pomysł. Był tam jakiś parking, samochody się zatrzy-
mywały, to zaoferowaliśmy usługę. Dużo zagranicznych aut tam
parkowało, z Niemiec głównie. Pamiętam, że marka po 60 złotych
wtedy była. No i tam z gąbeczką pracowałem.
Ile płacili?
– Moja mama zarabiała wtedy z 1500 złotych miesięcznie, a ja
przyniosłem za miesiąc pracy 3 tysiące. Z  samego mycia. No
ale nie było też tak kolorowo, jak się teraz wydaje. Trzeba było
walczyć o swoje, dosłownie. Inne grupy dzieciaków chciały nas
wyrzucić z tego miejsca, chętnych do mycia szyb było wielu. Jak
już się sytuacja robiła bez wyjścia, to Mały zawsze wychodził
– to znaczy ja, bo to ja Mały byłem, ksywę taką miałem. I zawsze
­dawałem radę, choć krew się lała.
Miałeś wtedy dwanaście lat.
– Ojca już nie było, a dla mnie już samo to, że mogę bezkarnie
na tym parkingu pracować – we Wrzeszczu, tak daleko od domu
– było dla mnie czymś wyjątkowym. Król życia – tak się czułem.
I ktoś mi nie będzie pozwalał szyby w aucie umyć? No to wiecie
– biłem się, chłopaków piętnastoletnich ­waliłem. Ale co tam?
Po prostu zamiast raz musiałem cztery razy p ­ rzywalić.
Lałem tylko tych, którzy chcieli nas stamtąd wygonić.
A po latach w tym miejscu zbudowaliśmy Manhattan. Niezła
KONIEC KARIERY
historia – od pucybuta do milionera, nie?
Ile zarobiłeś przez całą karierę bokserską?
– Nie jestem w stanie tego dokładnie policzyć. 30 milionów euro
netto – to na pewno. Sporo też oczywiście wydawałem, ale uda-
ło mi się doprowadzić do tego, że po zakończeniu kariery nigdy
255
nie żyłem gorzej niż w czasach, kiedy boksowałem. Nigdy nie
musiałem sprawdzać, ile dokładnie kosztuje dom, samochód,
zakupy.
Tylko raz miałem moment, że musiałem się „schować”, ­kiedy
moich pieniędzy szukała Dorota. W związku z alimentami mu-
siałem wtedy na c­ hwilę splajtować, na chwilę się przewrócić.
Jak to „splajtować”?
– (Śmiech) Normalnie. Jak jeździliśmy wtedy z Basią do Medio­
lanu albo Paryża na zakupy, to zamiast karty kredytowej
­musieliśmy dźwigać reklamówkę. Bo na karcie nic przecież nie
miałem.
Ładnie to tak się bawić w podchody z byłą żoną?
– Nie mam wyrzutów. Nie chciałem już płacić 16 tysięcy
euro ­miesięcznie alimentów, skoro skończyłem karierę i  nie
­zarabiałem już aż tyle.
 Gotowy do kolejnej walki. Podpisy złożył mój promotor
Klaus-Peter Kohl. Jako ciekawostkę powiem wam, że nikt nie potrafił
podrobić mojego podpisu tak, żebym się nie zorientował,
że to fałszywka.
Czy ktoś nakłaniał cię, żebyś jednak nie kończył kariery?
– Nikt o tym nie mówił, ale wszyscy wiedzieli, że moja decyzja jest
ostateczna. I wiedzieli, że jestem strasznie uparty.
Jakie miałeś interesy na głowie, kiedy jeszcze boksowałeś?
– Przeróżne. Budowaliśmy już wtedy centrum handlowe Manhat-
tan, „kręciłem” też innymi nieruchomościami, które kupowaliśmy
i sprzedawaliśmy.
Wiedziałeś, co chcesz robić po zakończeniu kariery?
– Oczywiście. Nic nie chciałem robić. Tak po prostu. I to mi się
udało.
Teraz, jak już coś robię, to głównie charytatywnie. W  biz-
nesach też oczywiście sam nie działam za dużo. Mam dobrych
wspólników, kolegów z dawnych czasów i tych nowszych, których
256
znam od kilku lat. Każdy jest za coś odpowiedzialny, ja muszę
tylko podjąć jakąś decyzję raz na jakiś czas. Ale na co dzień nie
pracuję. A nawet jak pracuję, to nie zamknięty w zwykłym biurze,
tylko np. w restauracji Gianni w Sopocie albo w ogrodach Grand
Hotelu. Wtedy jest fajniej, lepiej się koncentruję.
Kiedy pojawił się temat powrotu do Polski już tak na stałe?
– Decyzja zapadła już po walce z  De Grandisem. To ­w tedy
­k upiłem sobie w  Gdyni fajne mieszkanie na ­Ś więtopełka,
na Dworze Królowej Marysieńki. Zacząłem je urządzać,
­s zykowałem sobie kącik. W  Hamburgu nic już nie miałem,
a  to, co miałem, to i  tak musiałem pochować przed Dorotą.
­Wszystko ­kręciło się już wtedy w Polsce, byłem już tutaj jedną
nogą.
Obawiałeś się powrotu do Polski?
– Nie, bo ja tak naprawdę nigdy stąd nie wyjechałem. A na pewno
nie mentalnie.
A nie bałeś się, że po zakończeniu kariery zacznie
ci czegoś brakować – przygotowań, emocji, adrenaliny?
Bo o pieniądze się zatroszczyłeś.
– Jedyne, czego mi brakowało po zakończeniu kariery, to tej at-
mosfery w naszym gymie – porannej kawy z trenerami, wspólne-
257
go biegania, treningów, żartów. Ale też bez przesady, emerytu-
ra po trzydziestce to nie jest najgorsze, co się może człowiekowi
przytrafić.
I jak wyglądały twoje pierwsze dni po zakończeniu kariery?
– Jak to jak? Budzę się rano i podejmuję decyzję – wstaję czy
nie wstaję? A jak wstaję, to czy idę na śniadanie, czy może na
śniadanie za późno, bo jest już pora lunchu. No i bez względu
na to, czy śniadanie, czy lunch, kolejne pytanie to – gdzie dziś
jemy?
Mocno się też udzielałem charytatywnie, bo wtedy działała już
moja fundacja Równe Szanse, którą wymyślił Volvo, żeby jakoś
uporządkować te moje wszystkie działania. Dużo też wtedy wy-
jeżdżaliśmy z Patrycją, bo to przecież jeszcze Patrycja przyjechała
ze mną do Polski.
Chcieliśmy dopytać o te śniadania – kanapki czasami sobie
robiłeś?
 Mój Nicolas miał wielki talent, zostałby najmłodszym mistrzem
świata, mówię wam. Szkoda, że gdy wyjechał z matką
do Stanów, zarzucił treningi.

– Nigdy. Może na początku w Niemczech, jak mieszkałem sam

w Leverkusen. Ale wtedy kupowałem chleb już pokrojony, tak
samo jak ser i szynkę, i to jadłem. Masła już nie dawałem, bo mi
się nie chciało smarować. Taką dietę miałem. Zresztą o odżywia-
nie nigdy nie dbałem – wolałem się nażreć dwa razy dziennie niż
– tak jak teraz – jeść częściej, mniej, ale regularnie.

Pofolgowałeś sobie po powrocie do Polski – kiedy nie było

już tego rygoru, reżimu treningowego?

KONIEC KARIERY
– Właściwie nic się nie zmieniło. Przecież nawet jak boksowałem,
to jak można było i jak chciałem, to imprezowałem. A ile można
imprezować? Przecież nie da się zjeść więcej niż trzy kotlety. A na-
wet dwa jest ciężko.

A nie korciło cię, żeby po karierze zostać w boksie, np. jako

258 259
trener, poprowadzić kogoś?
– Nie. Przede wszystkim: brzydzę się robotą, a to by była ciężka
praca.
A poza tym nie jestem pedagogiem, nie jestem cierpliwy. By-
cie trenerem to nie zajęcie dla mnie. Przecież widziałem, jak ten
mój Fritz czy inni trenerzy zapieprzali, jak się angażowali, zała-
twiali, biegali. Strasznie niewdzięczna robota.
A potem stoisz w tym narożniku i widzisz, jak twój zawodnik
daje dupy. Przecież bym go tam chyba zabił... Zwłaszcza że wy-
magałbym od niego tyle, ile zawsze wymagałem od siebie.

A jak było z twoim synem Nicolasem? On też próbował

swoich sił w boksie.
– Miał wielki talent, zostałby najmłodszym mistrzem świata, mó-
wię wam.
Chodził ze mną często na treningi, zabierałem go na nie na-
wet na wagary. Odwoziłem go do szkoły, a on mi mówi: „Tata, ja
nie chcę do szkoły, ja chcę na trening”. Czasami się zgadzałem.
 Zawsze powtarzałem: „Tylko nie mów mamie”, ale wieczorem
Dorota i tak już o wszystkim wiedziała. I musiałem słuchać: „Ty
durniu jeden nieodpowiedzialny. Dzieciaka do szkoły nie puści-
łeś, a potem mu jeszcze drogich rzeczy nakupowałeś”. A ja sobie
myślałem: „Znowu się wygadał, małpa jedna, więcej go nie biorę”.
Ale szybko mi przechodziło.
Nicolas stoczył nawet dwie albo trzy walki. Fajnie boksował.
Niestety, potem on i Michał wyjechali z Dorotą do Ameryki, nasz
kontakt się urwał i jego przygoda z boksem też. Tłumaczył mi,
że nawet próbował, ale miał za daleko na trening, że matka nie
chciała go cały czas wozić, a poza tym słabo znał angielski.
Szkoda, bo potencjał miał niesamowity, to mógł być Tiger II.
Taki napis miał nawet na spodenkach. Widziałem w nim swoje
ruchy. Walczył inaczej, ale wiedział, o co chodzi, kumał bazę, lewą
prostą miał znakomitą. Nicolas to wykapany ja – te same ruchy,
to samo zachowanie. Może właśnie dlatego moi starzy znajomi
trzymają teraz z moim Nicolasem – biznesmeni, łobuzy, chłopaki,
którzy mają pod kontrolą całe St. Pauli. I Nicolas się z nimi zaprzy-
jaźnił, jeżdżą zawsze razem na jakieś Majorki-śmorki.
Nicolas ma teraz dwadzieścia cztery lata, mieszka w Londynie,
otworzył firmę inwestycyjną, kręcą pieniędzmi bogatych ludzi.
260
To znaczy zarządzają nimi. Bo Nicolas skończył Uniwersytet No-
wojorski, studiował finanse. I teraz się rozwija, ma charakter, daje
sobie radę. A poza tym jest bardzo lubiany w towarzystwie, jest
fajnym kolegą.
Mój drugi syn Michał ma dwadzieścia osiem lat. On skończył
z kolei Babson College, studiował biznes, uczył się, jak organizo-
wać firmy, zarządzać nimi, budować strategie. Michał jest bar-
dziej stonowany, taki samotnik. Chce zostać artystą. Skończył jed-
ną z najlepszych szkół na świecie, a chce być artystą... Ostatnio
zaczął robić w złocie. Oczywiście pierwszym klientem byłem ja
– kupiłem bransoletkę za 10 tysięcy euro. OK, mogę kupić jesz-
cze jedną, na drugą rękę, ale trzeciej już nie mam. Dlatego trzeba
pomyśleć o innych rynkach zbytu.
A Michała nie ciągnęło do boksu?
– A gdzie tam... Jak tylko próbował zrobić pozycję bokserską, to tyl-
ko był straszny obciach. Do dziś sobie żartujemy: „Michał, zrób po-
zycję bokserską...”. On robi. „O Boże! Idź mi z tym, pokrako jedna”.
Jak skończył się twój związek z Patrycją?
– Dowiedziałem się, że ma jakiegoś chłopaka na boku. Ale to
w sumie było mi na rękę, bo od dawna byłem już z Basią. Nie-
wierność Patrycji sprawiła, że łatwiej było mi ze wszystkiego zre-
zygnować. Patrycja dostała ode mnie 200 tysięcy euro przy roz-
wodzie. W sumie była biedna, nie wykorzystała tego, że ma na
nazwisko Michalczewska. Pewnie dlatego, że była za dużą balan-
garą, nawet po ślubie. Cieszyłem się, że już jej nie ma. Zwłaszcza
że wtedy mogłem się już spokojnie zająć Basią.
Basia spadła mi z nieba. Wkurza mnie oczywiście czasami jak
nie wiem co, ale jest wyjątkowa. Jest mądra, kocha mnie, mam
nowe dzieci, czego bym się w życiu nie spodziewał. Jest wspania-
ła, stworzyła mi znowu rodzinę, taką prawdziwą, jakiej zawsze
chciałem.
Wkurza mnie czasami do oporu, bo ja chciałbym jeszcze od cza-
KONIEC KARIERY
su do czasu choć trochę pobalować, a ona mi nie pozwala, mówi
wtedy, że się martwi. Ostatnio wracałem do domu taksówką spóź-
niony trochę i rozładowała mi się komórka. Spóźniałem się może
kilkanaście minut, a obdzwonieni byli już chyba wszyscy – Sławek,
Andrzej, Crazy... Potem, już jak się podłączyłem, to tylko telefony
odbierałem: „Darek, co się z tobą dzieje, Basia cię wszędzie szuka”.
261
Ale dobrze, że Basia jest przy mnie – bez niej byłoby mi ciężko.
Basia to moje słońce, tak naprawdę nie mogę o niej złego słowa
powiedzieć. Słuchajcie, jak ona się o mnie troszczy, martwi. Wzru-
szające. Jest jak moja mama, ciocia, babcia, siostra... I żona, ale
dopiero na końcu.
Po co był ci właściwie ślub z Patrycją, skoro byłeś już wtedy
z Basią?
– Kurczę, panowie, tak to czasami jest. Byłem wtedy zagubiony,
a poza tym akurat kobiety to była moja najsłabsza strona. Zawsze
im wierzyłem, lubiłem z nimi balety, lubiłem życie z kobietami. Pa-
miętam, że kiedy miałem już pieniądze, to byłem tak zaur­o­czony
tym światem, balety, kobiety, seksparty... Brałem sobie wtedy
po kilka naraz, nawet się od tego trochę uzależniłem. To jest ta-
kie proste i prymitywne, ale przy tym fajne. Myślę, że każdy fa-
cet chciałby to przeżyć. W tamtym okresie to była dla mnie bajka
po prostu. Dopiero Baśka sprowadziła mnie znowu na ziemię,
i to szybko. Była ładna, kochana, tak czule się mną opiekowała.
 I z tego całego wariactwa ściągnęła mnie na dół: „Kolego, gdzie A Basia nie była wściekła, że się ożeniłeś?
ty żyjesz, w kosmosie? Jak ty wyglądasz, jak ty się zachowujesz? – Szczęśliwa oczywiście nie była, ale szybko jej wytłumaczyłem,
Przecież to nie jesteś ty, to nie jest twoje życie, długo tak nie po- że to nie ma żadnego znaczenia. Najważniejsze, że się kochamy.
ciągniesz, to ma krótkie nogi”. Basia nie chciała mnie też chyba stracić, nie potrafiła powiedzieć:
Powiem wam, że to był dla mnie szok – że spotkało mnie jesz- „Wziąłeś ślub? To się bujaj”.
cze coś takiego. Dziś to już co innego – jakbym tylko jakąś pocałował, to od
razu bym kopa w dupę dostał.
No to po co ci był ten ślub z Patrycją?
– Szczerze – chyba tylko po to, żeby był kolejny balet, kolejna oka- Jak się rozstawałeś z Dorotą, to byłeś już z Patrycją, potem
zja. I to balet w Sansibarze na wyspie Sylt, czyli w najlepszej re- pojawiła się Basia, ale po drodze jeszcze nam gdzieś Kinga
stauracji w Niemczech, przynajmniej moim zdaniem. A na pewno zniknęła.
bardzo drogiej. Jeżdżę tam do dziś, zajmuję najczęściej dwa sto- – Kinga to była wielka miłość, do dziś mam z nią kontakt. Zresztą
ły. I jak kelnerzy przynoszą potrawy, to ludzie zawsze podchodzą moja Basia zna Kingę, Dorota też już ją zna i Patrycja. Wszystkie
i pytają: „To pan to zamawiał? A można s­ fotografować?”. się już spotkały i poznały.
Tam jadali Gerhard Schröder, Dieter Bohlen, Udo Lindenberg, Z Kingą nam nie wyszło dopiero, jak postanowiliśmy w koń-
Boris Becker i inni. A dla mnie mają tam zawsze bardzo dobre cu razem zamieszkać, kiedy wyprowadziłem się od Doroty i po-
miejsce, bo Herbert, właściciel, jest moim fanem. wiedziałem jej o Kindze. Wcześniej z Kingą to była wielka miłość
Polubił mnie jak inni – tego biednego Polaka, który przyjechał
tylko z torbą, a potem jako jeden z pierwszych w mieście merce-
desem CL jeździł. I został mistrzem.
Na ślubie z Patrycją, choć był bez sensu, czułem się całkiem
262 263
dobrze, fajne party wtedy było. Dopiero potem poczułem, że tę-
sknię za Basią, że chcę być z nią, że ona nie jest tylko moją ko-
chanką. Zrozumiałem, że jednak źle zrobiłem z tym ślubem.
Tak jakoś wyszło... Pomysł na zaręczyny z Patrycją podsunęła
mi nasza wspólna koleżanka Alexandra Jahr. Lecieliśmy z Patry-
cją helikopterem, właśnie na obiad do Alexandry, a tu nagle na
dole, na polu, pojawił się wielki napis: „Kocham Cię! Czy chcesz
być moją żoną?”.
Takie bajery, zabawa bardziej, ustawka pod „Bild-Zeitung”,
show taki.

Ale ten napis to ty zrobiłeś czy ta Alexandra?

– Ona to zleciła. Przyszła do mnie kiedyś i mówi, że możemy to
zrobić tak i tak. „A pewnie, zajebiście, superpomysł. Tylko mi nie
każ nic przy tym robić”.

Moja Basia kochana. Zakochałem się w niej od pierwszego

wejrzenia. Mówię wam, to było jak uderzenie pioruna.
 – pływaliśmy razem promem do Grecji, spaliśmy na balkonie
przytuleni. Podobnie było we Włoszech. Kinga mnie tak oczaro-
wała, że nawet na biwaki się godziłem – jeden po drugim, choć ja
biwaków nie cierpię.
Kiedy Kinga została korespondentką ZDF, mieszkała w War-
szawie, a ja często do niej przyjeżdżałem. Na początku zatrzymy-
wałem się jeszcze w Sheratonie, w apartamencie prezydenckim,
a w nim wiadomo – balety ostre. Potem przyjeżdżałem już tylko
do Kingi, do jej mieszkania, można powiedzieć, że mieszkaliśmy
ze sobą. I dopiero wtedy wyszło szydło z worka.
Któregoś dnia wstaję rano i mówię Kindze, żeby załatwiła ko-
goś do sprzątania, bo syf straszny dookoła, trzeba też wyprać moje
rzeczy. A ona mi na to: „Dała Bozia rączki?”. Co?! „No weź załatw
kogoś, niech to ogarnie”. A ona to samo: „Dała Bozia rączki?”. No to
się spakowałem i tyle mnie widzieli, wróciłem do Hamburga.
Nie chciałem, żeby ona to sprzątała, miała tylko kogoś zała-
twić, a ja bym za to zapłacił. A ona z tym swoim: „A dała Bozia
rączki?”. Spieprzałem stamtąd szybko, wróciłem jak kundel do
Doroty, z podkulonym ogonem.
Wpuściła cię?
264
– Przyjęła mnie, a nawet się chyba cieszyła, że wróciłem. Pamię-
tam też, że jak byliśmy z Kingą, to jeszcze sobie wtedy łeb na łyso
ogoliłem. Na zero, wyglądałem jak bamber. Nawet nie wiem, dla-
czego to zrobiłem – tak po prostu, dla jaj, przecież byłem zako-
chany i szczęśliwy. Ale już nigdy tego numeru nie powtórzyłem.
Z tą Kingą i z tym sprzątaniem to był dla mnie szok. Dobrze, że
kiedy zamieszkaliśmy razem, zdążyliśmy się sprawdzić. I dobrze,
że teraz moja Basia aż tak mnie nie ściga. Ostra jest, nie powiem,
ale nie aż tak.
Jak właściwie poznałeś Basię?
– Była już na mojej walce z Fabrice’em Tiozzo. Przyjechała do
Hamburga z  całym autokarem, to był organizowany wyjazd
z Polski, z mojego Tiger Gymu. Ale poznaliśmy się dopiero póź-
niej, w Polsce, kiedy przyjechałem na pierwszą rocznicę właśnie
Tiger Gymu. Wchodzę do tej sali, patrzę, a  przy barze siedzi
taka piękna dziewczyna, nigdy nie widziałem piękniejszej. My-
ślę sobie: „Kurde, co to za piękność?!”. Skichałem się od razu.
I zacząłem dopytywać, kto to jest i dlaczego ja jej jeszcze nigdy
nie widziałem. Takiej damy, takiej dziewczyny. Nikt mi nie po-
trafił dokładnie powiedzieć, kto to właściwie jest, ale nie czeka-
jąc na konkrety, od razu ją zaatakowałem. Konkretnie w prze-
bieralni. Mówię do niej: „Chodź tu, moja piękności, moje szczę-
ście...”. A ona do mnie: „Zostaw mnie, proszę cię, zostaw. Ja tu
jestem z chłopakiem”. A ja o tym nie wiedziałem. I oczywiście
odpuściłem.
Później okazało się, że Basia jest przyjaciółką Ani, naszej me-
nedżerki z  Tiger Gymu. Pracowała w  Gdańsku w  przychodni
homeopatycznej, prowadziła biuro, zajmowała się rejestracją
pacjentów. Często ją odwiedzałem. Namawiałem, żeby rzuciła
pracę, bo do czego ona była jej potrzebna. A jak Basia się upiera-
ła, że nie, to rozmawiałem z jej szefem, właścicielem przychodni,
żeby ją w końcu zwolnił. Robiłem to, bo chciałem, żeby więcej
KONIEC KARIERY
czasu spędzała ze mną, bo Basia nie wychodziła mi z głowy.
Zobaczyłem ją raz i nie mogłem zapomnieć. Piękna dziewczy-
na, pięknie pachniała, pięknie się poruszała, pięknie ubierała.
­Elegancka pod każdym względem.
Potem któregoś dnia pojechaliśmy do Oświęcimia na urodziny
mojego kolegi Lolka, który też był jednym z menedżerów naszego
265
klubu. Basia też go znała, więc pojechała, podróżowaliśmy wszy-
scy wynajętym busem. No i tam to już nie było wyjścia – niemal
od startu już było love story.
Jak wróciliśmy do Trójmiasta, to Baśka miała od razu jechać
do Włoch na wczasy. Zaczęła sugerować, że może jednak zosta-
nie, że wcale nie musi tam jechać. A ja jej na to: „Ależ jedź, ko-
chanie, jedź do tych pięknych Włoch”. Dopiero potem Basia mi
zdradziła, że liczyła po cichu, że nie pozwolę jej jechać, że będę ją
zatrzymywał. Ale przecież ja wtedy zupełnie tak do tego nie pod-
chodziłem, luz blues, przecież dopiero co się poznaliśmy. Choć
jak pojechała, to za nią tęskniłem.
A co na to Patrycja?
– Ona była wtedy w Hamburgu, kasę miała, też tam już swoje rze-
czy pewnie robiła. Ale mnie to nie obchodziło. Pamiętam, że po
powrocie z tego Oświęcimia podchodzę do Volva i mówię: „Baśka
jest moją nową dziewczyną”. A on tylko: „Wiedziałem, kurwa, wie-
działem”.
Jak się oświadczyłeś Basi? Też był helikopter? R O Z D Z I A Ł 8
– Lepiej spytajcie Basię. Powiem wam tylko, że nie wyszło tak, jak
chciałem. Kupiłem w Antwerpii brylant, ale wyszło, jak wyszło.
Czekajcie...
(Dariusz Michalczewski dzwoni do żony i ustawia telefon na tryb
głośnomówiący)
Dariusz Michalczewski: – Cześć, kochanie, opowiedz chłopa-
kom, jak wyglądały nasze zaręczyny.
Barbara Michalczewska: – Byliśmy mocno pokłóceni. Wracali-
śmy w nocy samochodem z Warszawy, byłam już wtedy w ciąży.
Wjechaliśmy do garażu, wysiedliśmy i wtedy wyciągnąłeś z kie-
szeni pierścionek i powiedziałeś: „Miałem ci nie dawać, ale masz”.
Dariusz Michalczewski: – Fakt, za romantycznie nie było. Choć
powiem wam, że i tak bardziej to przeżywałem niż wtedy z Patry-
cją, w helikopterze nad tym polem.

DAREK MILIONER
Barbara Michalczewska: – W ogóle się zdziwiłam, że wcześniej
sam podjąłeś ten temat. Sam z siebie powiedziałeś mi kiedyś:
„Jak tylko się rozwiodę, to zaraz bierzemy ślub”. Pamiętam, że nie
myślałam, że będziesz chciał się jeszcze kiedyś żenić. Ale skoro
sam zacząłeś... Liczyłam tylko, że wszystko odbędzie się w takiej
kolejności: zaręczyny, ślub i potem dopiero dziecko.
Ale jak już się rozwiodłeś, długo do tematu nie wracałeś. Cze-
kam, czekam, a tu nic, o ślubie już nie mówisz. A ja nie miałam ∞ Najlepsze restauracje są w Hamburgu ∞ Tata Darka i Nel ∞
odwagi się zapytać, pomyślałam, że może się jednak rozmyśliłeś.
Zaczęliśmy za to rozmawiać o dziecku – ty chciałeś i ja chciałam. ∞ Biznesy Tigera ∞ Dzień powszedni milionera ∞
Nie było to za bardzo po kolei, jeśli chodzi o moje plany, ale jakoś
∞ Akcje charytatywne ∞ Ostatni balet na cmentarzu ∞
się z tym pogodziłam. Tak że te twoje oświadczyny to i tak była
niespodzianka. Za to ze ślubem już nie chciałam czekać. Mówi-
łeś, żebyśmy poczekali do urodzin dziecka, że wtedy będę mogła
przynajmniej pobalować, ale się uparłam. Chciałam, żebyśmy już
byli po ślubie, jak się dziecko urodzi. I tym razem postawiłam na
swoim.
 Lubisz dobrze zjeść.
– Nie da się ukryć, uwielbiam dobrą kuchnię, dobre restauracje,
dobry serwis. To fantastyczne miejsca, w których chce się być, do
których się tęskni i zawsze chętnie wraca. Sól życia.
Najlepsza restauracja w Trójmieście?
– Dla mnie gdyński Moon. Kuchnia mieszana – chińska, ale i euro-
pejska. Wszystko na dobrym poziomie. Taka polędwica na przy-
kład, palce lizać. Chociaż dawno nie jadłem, bo od maja jestem
wegetarianinem...
Nie brakuje ci mięsa?
– W ogóle. Super się czuję. Ja zresztą nigdy nie przepadałem za
szynkami, kiełbasami, kotletami. Kocham za to ser, makaron
i rybę – tych ostatnich akurat mi brakuje, bo ryb też nie jem.
Restauracje w Polsce można już porównać z twoimi
ulubionymi lokalami w Hamburgu?
– A  skąd. Przepaść jest wielka, nie ma czego porównywać.
W Hamburgu mieszka najwięcej milionerów w całych Niemczech,
to i restauracje muszą być najlepsze. Mówię wam – Paolino, Cu-
268
neo, zresztą nie tylko te – to jest zupełnie inna półka.
I co? Ten kucharz zdał egzamin?
– Zdał. Jak wrócił i zrobił mi makaron, pachniało jak w Cuneo.
Przestańmy już o tym, bo ślinka mi leci.
Dla jasności: nie masz żadnych udziałów w Giannim.
– Nie, nie mam z tym nic wspólnego. Oprócz tego, że często tu je-
stem. Fajne miejsce: plac Przyjaciół Sopotu, fajna obsługa, dobre
jedzenie. Ale nie tylko tu bywamy. Niedaleko mamy Hotel Grand,
nieco dalej Dworek Admirał.
Gianni pełni funkcję twojego zastępczego biura?
– (Śmiech) Faktycznie, jak mówię w domu, że idę „do biura”, to
wiadomo, że jestem w Giannim. W prawdziwym biurze, w cen-
trum handlowym Manhattan w  Gdańsku Wrzeszczu, bywam
może raz w roku. To w Giannim najczęściej robię moje biznesy,
spotykam się ze znajomymi, z dziennikarzami, tu mam swój sto-
lik, który zawsze na mnie czeka. Nawet miejsce wybrałem takie,
żeby w lustrze widzieć, kto ulicą przechodzi.

À propos Cuneo. To prawda, że wysłałeś tam kiedyś

na własny koszt kucharza z sopockiej restauracji Gianni
na staż?
– Tak, pojechał na dziesięć dni. Już niestety go tu nie ma, zmienił
pracę. Ale pojechał i tam się uczył. Jak odwiedzałem kiedyś Cuneo
i zamawiałem makaron, to kiedy mi przynosili danie, najpierw za-
mykałem oczy i wąchałem. Mówię wam, niesamowite doznanie.
Zapach zupełnie wyjątkowy, nie ma gdzie indziej takiego. Smak
zresztą też.

Z Buno Brunim (z pasem) uwielbialiśmy wizyty w najlepszych

hamburskich restauracjach. Dobrze poznałem ich właścicieli.
Z tyłu – szef Cuneo, pierwszy z prawej – właściciel Paolino.
 Na wszelki wypadek?
– Eee, nie. Żadne nieprzyjemności mnie tu nigdy nie spotkały.
Żeby było jasne: ja się nie biję. Nie trafiam do takiego towarzy-
stwa, ja się spotykam z porządnymi ludźmi. Po dyskotekach też
już nie chodzę. Moja Basia bardzo na mnie uważa, najpóźniej
o dziesiątej jestem w domu.
Ale rano czy wieczorem?
– Nie, no, poważnie mówię.
Ty, król życia?
– Kocham dobrą atmosferę, to dla mnie największa motywacja
– wcale nie kasa, którą i tak musiałem zawsze zarobić i muszę
zarabiać dzisiaj. Lubię, jak wszyscy się cieszą, a ja mam świa-
domość, że sam to wszystko zorganizowałem. A bawić nie mu-
szę się przecież po nocach, przeniosłem zabawę na wcześniej-
sze godziny. Z  Basią mamy już dwójkę małych dzieci, to nas
też ogranicza. Tyle że my i tak nie mamy czasu na balowanie
w Trójmieście, bo ciągle jesteśmy w rozjazdach, cały czas na
urlopach...
270
Mieszkacie teraz w Gdańsku, ale od powrotu do Polski
zdążyłeś już mieszkać i w Sopocie, i w Gdyni.
– Najpierw był apartament na Monte Cassino w Sopocie. Ostatnie
piętro kamienicy, jakieś sto metrów. Najbardziej pamiętam z nie-
go... kościelne dzwony za oknem. Co piętnaście minut. Pierwszy
kwadrans – jeden gong, drugi – dwa, trzeci – trzy, pełna godzina
– cztery. Czasami to już było denerwujące.
Oj, co tam się w tym mieszkaniu działo, ile się dziewczyn prze-
winęło... Ja je tam przez okno bajerowałem.
Tak? Nie wierzymy.
– No mówię wam, że przez okno wyrywałem. Na mistrza świata...
To mieszkanie potem Dorota dostała, jak się ostatecznie roz-
liczaliśmy.
W międzyczasie kupiłem apartament na Świętopełka w Gdyni,
też jakieś 90 metrów kwadratowych. Piękne miejsce, tylko nie dla
dzieci.
To znaczy?
– Żadnych dzieci tam nie było, sami starsi. Nawet później zlikwido-
wali piaskownicę. Sprzedałem całkiem niedawno, za 2,5 miliona
złotych, bez żadnych targów. Po dziesięciu latach używania, bez
zmian, renowacji. Wyszło ponad 27 tysięcy za metr. Kupcy chcieli
całe wyposażenie – lampy, stół. Zostawiłem wszystko, co chcieli.
Po Świętopełka wybrałeś osiedle Nadmorski Dwór
w Gdańsku?
– Trzysta metrów. To prawie cała klatka. Pięć mieszkań połączo-
nych już na etapie budowy. Mamy duży taras, cały ogród dla nas.
Niby blok, ale kilkaset metrów ogródka, w lesie. I morze blisko.
Ale mieszkacie w bloku.
– Mamy taki ogród, że w mało którym domu się to zdarza. I słon-
DAREK MILIONER
ko przez cały dzień. Basia się cieszy. Osiedle jest ogrodzone,
bezpieczne, a miałbym dom, to bym się martwił. A tak budka
strażnika – bo to przecież strzeżone osiedle – graniczy z naszym
ogrodem.
Planowaliście dzieci czy wpadka?
271
– Oboje bardzo chcieliśmy mieć dzieci. Tyle pamiętam, resztę wie
Basia.
Barbara Michalczewska: – Mam wszystko dokładnie uporząd-
kowane, wszystko oprócz męża. Z Darkiem jesteśmy razem już
dziesięć lat, a z nim każdy rok to razy siedem. Czyli w sumie już
siedemdziesiąt lat. A dzieci planowaliśmy bardzo długo...
Jak Darek zareagował, kiedy się dowiedział, że znów będzie
tatą?
Barbara Michalczewska: – Byliśmy na takiej męskiej imprezie
w Niemczech. Był 16 stycznia, pamiętam, bo to też urodziny mo-
jej siostry. Pojechaliśmy razem, ale gdy się okazało, że impreza
jest męska, wróciłam do hotelu – nie znałam jeszcze dobrze języ-
ka, nie czułabym się najlepiej. Test ciążowy miałam ze sobą – wia-
domo, czekaliśmy na dziecko. Jak wyszło mi, że jestem w ciąży,
zadzwoniłam do Darka i poprosiłam, żeby przyszedł wcześniej.
Dopiero wtedy mu powiedziałam.
 Z Darkiem juniorem na spacerze. Mam takie poczucie,
że z poprzednimi dzieciakami nic nie robiłem, a teraz mam taką
potrzebę. Żeby chociaż Darek miał coś z tego ojca...

A jak było z drugim dzieckiem?

Barbara Michalczewska: – Nelka też była zaplanowana. O tym,
że jesteśmy w ciąży, dowiedzieliśmy się w Turcji. Byliśmy tam ze
znajomymi, oni pili drinki, a ja odmawiałam, bo już czułam, że
może coś być na rzeczy. I faktycznie – któregoś wieczoru zrobi-
łam test i pokazał, że jest ciąża.

A gdy Darek się dowiedział, że po raz pierwszy zostanie

ojcem córeczki?

DAREK MILIONER
Barbara Michalczewska: – A tego akurat długo nie wiedział. Do-
wiedziałam się od lekarza w dwunastym tygodniu ciąży, ale Dar-
kowi od razu nie powiedziałam, żeby później miał niespodziankę.
Dariusz Michalczewski: – Dobrze, że tym razem okazało się,
że będzie dziewczynka, bo jeszcze raz bym musiał próbować

273

I?
Barbara Michalczewska: – Zareagował normalnie, bez szału. Ucie-
szył się, ale liczyłam, że będzie skakał pod sufit (uśmiech).
Dariusz Michalczewski: – Baśka twierdzi, że jak się Darek urodził,
to mnie przez pół roku w domu nie było. Ale to nie jest prawda.
Żadnej ucieczki od pieluch nie odstawiałem, zresztą Baśka i tak
mnie do takich spraw nie dopuszczała. Ale myślała, że wciąż, cały
czas będziemy razem, że będziemy ze sobą spędzać całe dnie.
Bo tak było, kiedy byliśmy sami, bez dzieci. Rano wstawaliśmy ra-
zem, wszędzie razem chodziliśmy i wieczorem kładliśmy się spać Odpoczywamy
z Nelką. Dobrze,
– też razem. Ale kiedy na świecie pojawił się Darek, a potem Nel,
że tym razem
to już się tak nie dało. Basia musiała się zająć dziećmi, domem,
urodziła
a ja – chodzić na różne spotkania, biznesowe i nie tylko, lokalne, się córka,
ale i w różnych innych miastach, do tego spotkania z chłopakami bo musiałbym
itd. Ale żadnych szaleństw. Nawet jak była zabawa, to odpowie- próbować
dzialnie. do skutku.
 Z Darkiem na basenie – junior uczy się pływać.
To była naprawdę fajna zabawa.

(śmiech). Zresztą Basia już zapowiedziała, że kto wie, czy nie

będzie jeszcze jednego. A  czemu nie? Pieniądze są, warun-
ki też. Ale na razie czeka mnie wychowywanie Nelki. Miałem
do tej pory trzech chłopaków, to co nieco już wiem. Ale co ja
z córką będę robił? Wszyscy mnie straszą, że będzie inaczej.
No i fakt. Moje dorosłe chłopaki – Michał i Nicolas – śmieją
się: „Tato, tak nas w kartach czy w chińczyka nauczyłeś oszu-
kiwania, przekręcania, cwaniactwa, że na studiach z nami nikt
w nic nie chciał grać”. Z dziewczynką to jednak zupełnie co in-
nego.
Albo jak będzie chciała rękawice bokserskie założyć, to co?
Przecież jej nie oddam. Nokautować mnie będzie i tyle. Darko-
wi się daję nokautować, ale sam też musi trochę przyjąć, żeby
wiedział, co to znaczy, a  dziewczynka to dziewczynka. Tylko
żeby nie wyszło, że biję dzieci, wiecie, o co mi chodzi. Darkowi
274
nie daję łatwo wygrywać, musi zrozumieć, co to rywalizacja.

A ćwiczy chętnie? W jednym z wywiadów powiedziałeś, że dopiero przy

– Boks? Nie ma czasu. Dzień w dzień ma pływanie, tenis, piłka, te-
nis, piłka... On tylko albo uprawia sport, albo maluje. No i tablet,
rzecz jasna, ale to chyba wszyscy.
Ma talent?
– Niezwykły. Trener od tenisa mówi, że mały po tygodniu gra jak
ktoś, kto ćwiczył dwa lata. Ma niesamowite wyczucie. Zresztą
w badmintona grał już, jak miał trzy latka. Odbijał ze mną nawet
po dziesięć-dwadzieścia razy.
Chciałbyś, żeby syn zrobił sportową karierę?
– Ma wielkie szanse, ale to nie jest takie proste, jak się może wy-
dawać. Ale jak w piłkę będzie chciał grać... Mam wszystkie moż-
liwości, żeby mu to umożliwić, wspieram go, jak mogę. Na razie
trenuje dwa razy w tygodniu.
trzecim dziecku zrozumiałeś, jak to jest być ojcem.
– Bo coś w tym jest. Teraz często wożę popołudniami Darka na
piłkę. Mogłaby Basia albo Janeczka, moja wspaniała teściowa, ale
nie. Jak tylko mogę, to ja tam muszę być. Mam takie poczucie, że
z poprzednimi dzieciakami nic nie robiłem, a teraz mam taką po-
trzebę. Żeby chociaż Darek miał coś z tego ojca...
Jak Michał i Nicolas byli mali, ja byłem mistrzem świata. Cią-
gle miałem mnóstwo zajęć. Musiałem się pokazywać – na tenisie,
koszykówce, piłce nożnej, Formule 1. Jak chłopaki chcieli, chodzili
ze mną. Dla nich to była „VIP-owska” atrakcja, ale przecież tylko
„przy okazji”. Dla nich samych nie miałem czasu.
W domu było tak: cicho, bo tata śpi, cicho, bo tata je, cicho, bo
tata jest zmęczony. A teraz już tak nie jest. Tata jest stary pryk, nic
nie ma pilnego do roboty, to stara się mieć też czas dla dziecka.
Oczywiście mam też co robić.

Co to takiego?
– Dużo by opowiadać. Z Volvem – przyjacielem z dzieciństwa,
276
rozkręcamy sieć gymów pod marką Tiger. Na razie mamy pięć
w Trójmieście, ale kolejne już są w planach. Pojawiła się nawet
szansa na budowę ogólnopolskiej sieci.
Jest marka napojów energetycznych Tiger Energy Drink, która
robi już ponad 120 milionów złotych obrotu rocznie. Ale to nie
jest mój biznes. Użyczam firmie, która napój produkuje, znaku
towarowego – Tiger. Wiecie, to taka moja renta... Kilka milionów
rocznie wpada.
Teraz zaczynamy ogromny temat: szybki internet w każdym
miejscu w Polsce – Tiger speed. Jestem tym mocno podekscyto-
wany. Liczę, że jak rozkręcimy ten interes, to za kilka lat będzie
wart wiele milionów.
Ale nie tylko to. Mam grupę zaufanych współpracowników.
Siadamy i dyskutujemy – inwestować w to czy nie, kupić czy nie.
Mam mądrych ludzi, ale na końcu i tak decyzję ja muszę podjąć,
powiedzieć – w prawo czy w lewo. Bo ostatecznie zawsze jest tak
samo – albo wszyscy wygramy, albo... ja przegram. To jest ta od-
powiedzialność, to jest ta presja.
Nie ma to jak wypoczynek z najbliższymi.
Tu – z Basią i moimi starszymi synami
Michałem i Nicolasem na Kaszubach.
Firmy często cię zapraszają na swoje eventy?
– Mało kogo stać, bo biorę 100 tysięcy złotych za jeden dzień, bez
względu na to, ile godzin. Wtedy coś opowiem, podpiszę autogra-
fy, mogę się nawet z nimi napić, jeśli chcą. Takich imprez, mimo
ceny, mam około pięciu w roku. Stawkę mam wysoką, bo mi się
po prostu nie chce robić (śmiech). A jeżeli już muszę, to chcę za
to dostać odpowiednie pieniądze. Tylko że wtedy oddaję się już
całkowicie – mam przemówienie, pozuję bez ograniczeń do zdjęć,
rozdaję autografów tyle, ile trzeba, jestem do dotknięcia. Full
DAREK MILIONER
opcja, a ja jestem po prostu zajebisty. A klient szczęśliwy.
Chętnych jest wielu, ale kiedy słyszą, że chcę za to stówę, to
około 90 procent od razu odpada. Ale o to mi właśnie chodzi. Bo
ile można pracować.
Jakie pytania najbardziej cię denerwują na takich
277
spotkaniach?
– „Panie Darku, kiedy następna walka?”. Wyobrażacie sobie? Nie
boksuję już ponad dziesięć lat, a ludzie potrafią zapytać, kiedy
znów wyjdę na ring. Co oni, z kosmosu są? Może to właśnie dlate-
go, że cały czas jestem aktywny, cały czas się udzielam i wszędzie
mnie przedstawiają jako mistrza świata w boksie. I wtedy ludzie
głupieją i pytają, kiedy znów będę walczył. Przecież dziesięć lat to
wieczność! Rozumiem, gdyby pytali o to Włodarczyka czy innego,
który jeszcze boksuje. Ale mnie?!
Co wtedy odpowiadasz?
– „Ludzie, przecież ja już dziesięć lat na emeryturze jestem. Nie
dziesięć miesięcy, ale dziesięć lat!”. A oni wtedy: „E, tak pan tylko
gada. Dobrze pan wygląda cały czas”.
A w więzieniach o co cię pytają?
– Tam to głównie ja mówię. Opowiadam o szacunku i respekcie.
„Panowie, ja wiem, że wszyscy tu jesteście niewinni, ale prawda

jest taka, że napompowaliście się gdzieś w piwnicy albo nażarliś­
cie jakiegoś gówna, a potem komuś zrobiliście krzywdę. I gdzie
tu jest rozum? A każdy z was ma jakiś talent. Ty umiesz ładnie
278
malować, ty pisać, ty recytować, a ty masz smykałkę do majster-
kowania... Szukajcie swojej szansy. Interesujcie się światem, inte-
resujcie się życiem, bo w nim nie ma szybkich strzałów, panowie.
Do wszystkiego trzeba mieć przede wszystkim fundament, a ten
buduje się pracą, pracą i jeszcze raz pracą”.
Opowiadam im, jak jako małolat zapieprzałem na treningi
rano i wieczorem. Po kilka kilometrów na piechotę w jedną i dru-
gą stronę. A jak szedłem na wagary, to tylko po to, żeby się urwać
na trening właśnie. „Panowie – mówię im – ja nie chciałbym tu
być nawet trzech godzin, a wy tu posiedzicie nie wiadomo ile. To
trzeba być pierdolniętym, przecież tam na zewnątrz są takie moż-
liwości”.
Naprawdę, uwierzcie mi, że te wszystkie szybkie strzały są
przereklamowane. Nie chodzi tylko o jakieś „lewe numery”. Weź-
my takiego totolotka. 90 procent ludzi, którzy wygrali dużą kasę,
już po roku kończy jako bankruci. Plajta, po herbacie. Bo skąd oni
mają wiedzieć, jak wydawać, a przede wszystkim obracać takimi
pieniędzmi? Trafił im się szybki strzał, niby są milionerami, ale
Uwielbiam piosenki Maryli Rodowicz. Miałem nawet okazję
wystąpić z nią w programie „Show!Time” w 2006 r.
kasę łatwo się wydaje, a potem jest kicha. Bo co z tego, że kupiłeś
sobie wielki samochód, wypasiony dom, jak za chwilę okazuje się,
że nie masz na czynsz, nie masz go za co utrzymać. Bo ile można
brać z kupki? Dlatego uważam, że w totolotka powinni wygrywać
bogaci. Oni wiedzą, co zrobić z taką kasą (śmiech).
Dużo podróżujesz, znasz wiele sław, z większością się
przyjaźnisz. Ale dlaczego chciałeś dać po głowie Cristiano
Ronaldo?
DAREK MILIONER
– Kiedyś byłem u Jurka Dudka na meczu w Madrycie, następne-
go dnia poszedłem z nim na trening. A ten Ronaldo to dla mnie
taki niesympatyczny, arogancki gość, którego trudno lubić. Po
tym treningu podbiegły do niego dzieciaki i poprosiły o autograf
czy zdjęcia. A on je totalnie olał. Tych dzieci było pięcioro, mak-
symalnie sześcioro, żadne tłumy. Przecież mógł się na chwilę za-
279
trzymać, to byli jego fani! Zwłaszcza że on nie był prywatnie, nie
był na urlopie, tylko był na treningu, czyli w pracy. Strasznie mnie
chłopak zawiódł. I wtedy zawołałem na głos: „Patrzcie, najchęt-
niej za to w pysk dałbym mu albo w dupę kopnął”. Jurek mnie
uspokoił, ale strasznie żal mi było tych chłopaków, smutni byli,
oni tam kilka godzin czekali.
Nigdy nie lubiłem tego Ronaldo, ale wtedy stracił w moich
oczach już zupełnie.
Ronaldo-srardo czy inne zagraniczne gwiazdy – mimo że je-
stem fanem piłki – nigdy mi nie imponowały. Co innego w Polsce.
Dużo bardziej wolałem poznać polskich aktorów, piosenkarzy czy
sportowców, to było dla mnie bardziej wartościowe. Np. woka-
listę Perfectu Grzegorza Markowskiego albo Budkę Suflera czy
Marylę Rodowicz. To są fajne postaci. Janek Borysewicz... To są
dla mnie gwiazdy. Z aktorów lubię też Olbrychskiego, Englerta,
Pazurę, Lindę, Kondrata. Oni to są fajne chłopaki, a nie to co ten
cały Ronaldo. Bardziej od niego to już wolę naszych piłkarzy, choć
raczej byłych – Bońka, Lubańskiego, Majewskiego, Nawałkę.
 Kiedyś byłem
u Jurka Dudka
na meczu
w Madrycie.
Na tym zdjęciu
jest z nami mój
przyjaciel Andrzej.

DAREK MILIONER
280 281

Podobno zdarza się, że kiedy celebryci przyjeżdżają do
Trójmiasta, to śpią u ciebie w domu. Np. Natalia Siwiec,
która pobyt u ciebie powinna dobrze zapamiętać...
– Natalka u mnie spała razem ze swoim partnerem, ksywa Dia-
beł, bo dobrze się wtedy kolegowaliśmy. Później się to jakoś ro-
zeszło, bo ona błysnęła, miała swoje pięć minut, korzystała z tego
i nie miała już za wiele czasu.
Ostro wtedy pobalowaliśmy i jak wszyscy poszli już spać, to
mi się jakiś szwendak włączył. Poszedłem w nocy do lodówki na
jeszcze jedną lufę i zacząłem głośno wołać grubym głosem: „Je-
stem stary niedźwiedź i wykorzystam zaraz wszystkie niewiasty,
wychodzić”. I podobno Natalka strasznie się wtedy bała, bo ja tro-
chę po tym domu chodziłem i cały czas wrzeszczałem.
Ale tak za często to my w domu gości nie mamy, spotykamy
się raczej na mieście. Czasami zapraszamy też do domu kucharza
albo kucharzy z dobrych restauracji, żeby nam fajną kolację przy-
gotowali – dobre żarcie, do tego dobrane wino, przy okazji trochę
o tym poopowiadają. Taka wyższa klasa.
No dobrze, jak zatem wygląda zwykły dzień milionera?
Na przykład dzisiaj...
– Wstaję o  dziesiątej w  poniedziałek i  o  dwunastej zaczynam
weekend (śmiech).
Dobra, dobra, widzimy przecież, że rozmawiając z nami,
co chwila odbierasz biznesowe telefony.
– No tak, dzwonią do mnie, odbieram pewnie ze sto telefo-
nów dziennie. Ale ja kocham kontakt z  ludźmi, dla mnie to
hobby. Kocham dialog, rozmowę. Nie oszukujmy, roboty dużo
nie mam. Dużo bardziej angażują mnie wszystkie sprawy
 związane z  działalnością charytatywną. Mnóstwo jest tego.
W tygodniu muszę podpisać kilkaset autografów, paręnaście
rękawic, książek, koszulek. Kurczę, ciągle jestem mile zaska-
kiwany takim powodzeniem tych gadżetów – przecież skoń-
czyłem karierę już dziesięć lat temu. Poza tym mam dużo spo-
tkań w szkołach, domach dziecka, więzieniach, nawet przed-
szkolach. To miłe, fajne, ale zajmuje mnóstwo czasu, a odma-
wiać głupio.
Pytaliście o mój zwykły dzień. Tak poważnie to wstaję rano, jak
odwożę Darka, to za piętnaście siódma. Jedziemy do przedszko-
la, a potem idę biegać – na bieżni w Manhattanie. Potem trochę
robię siłkę. Od czasu do czasu mamy z Volvem rozkminkę – pla-
nujemy, co musimy zrobić i na kiedy. Robimy sobie sauenkę, dwa
razy piętnaście minut, i tam wszystko omawiamy. No i potem
jadę do biura. Czyli do Gianniego.
Około czternastej przychodzą chłopaki, jeszcze gadamy o inte-
resach. Na szesnastą zawożę Darka na piłkę. Potem z powrotem
„biuro”. I do domu.
A wieczorami? „M jak miłość”, „Taniec z gwiazdami”?
– Do tego „Tańca z gwiazdami” to mnie do każdej edycji zaprasza-
282
ją. Ale moje stawki znają. Powtarzam za każdym razem, że cena
jest stała – chcę milion. I muszę wygrać.
Czyli wieczorami co?
– TVN 24. Kocham naszą politykę. Mam swoje ulubione pro-
gramy: oglądam Monikę Olejnik, „Szkło kontaktowe”, „Kawę na
ławę”, te wszystkie wiadomości. Mam swoje zdanie, interesuję
się, co się u nas dzieje. Wkurzam się czasem jak nie wiem co. Ale
do polityki bym nie poszedł.
Robisz sam zakupy?
– Czasami, jak mnie Basia po coś wyśle. Niektóre ekspedientki
dziwnie patrzą, bo z przyzwyczajenia w każdym sklepie daję na-
piwki. Biorę to, to i to. 43 złote? To daję 50. A, i jeszcze rozmie-
niam kasę, żeby mieć po 10 złotych dla koleżków pod sklepem.
Wiem, że wydadzą na wódkę, ale nie mogę ich olać. Weźcie sobie
wyobraźcie: masz przecież kasę i nie dasz tym chłopakom? Dla
mnie to piękna sprawa, że można ich wspomóc.
Inna rzecz, że sam wiem, że z tym potrafię przegiąć. Mam
takiego Zupkę. Znacie? Nie? Przychodzi do mnie często tu
w Sopocie: „Daj na zupkę, Darek, proszę”. Stary gracz. Zresztą
z tego, co wiem, ciągle chodzi do kasyna. No fakt, mam do nie-
go słabość. Czasami ode mnie i trzy stówy dziennie wyciągnie.
Przychodzi raz – dostanie stówkę. Po kilku godzinach wraca:
„Darek, daj na zupkę”. „No przecież już dostałeś”. „Ale tak dłu-
go cię nie było, proszę”. Koledzy mają ubaw, wiedzą, co będzie.
Kiwają głowami: „No, długo cię nie było, prawda”. No to drugi
raz mu daję. A wróci później, jak już się zabawa porządnie roz-
kręciła, to jeszcze raz wycygani. Koledzy mi mówią, że jestem
pierdolnięty.
Naprawdę „Zupki” nie znacie?
Niedawno mocno zaangażowałeś się w kampanię „Ramię
DAREK MILIONER
w ramię po równość – LGBT i przyjaciele”. I oberwałeś swoje
w internecie. Z perspektywy czasu – warto było?
– W ogóle się nad tym nie zastanawiam. Ja niczego, co robię,
nie robię wbrew sobie. Po prostu mówiłem, co myślę. A tej jaz-
dy z homoseksualistami nie rozumiem. Pewnie, że wśród nich
są normalni i  nienormalni. Tak jak w  każdej grupie społecz-
283
nej. Ale przecież powinno liczyć się to, czy człowiek jest fajny,
czy niefajny, a nie to, z kim śpi. To jego sprawa! Ktoś tu kogoś
krzywdzi? No nie. Wiecie, my w ogóle jako społeczeństwo jeste-
śmy bardzo nietolerancyjni. Bo tu nie chodzi wyłącznie o ho-
moseksualistów. My po prostu nie lubimy innych – grubych,
chudych, małych, wysokich, Murzynów, Żydów, Chińczyków.
I to jest nasz problem.
Wielka dyskusja się zrobiła, czy geje powinni mieć dzieci, czy
nie. Myślałem o tym i powiem wam, że ja już wolałbym mieć dwie
mamy niż ojca, który mnie leje, molestuje albo nie wiadomo co
jeszcze. Jeżdżę dużo po domach dziecka, daję kasę, prezenty.
I widzę te dzieciaki. Myślicie, czyby ich obchodziło, że mają dwie
mamy albo dwóch ojców? Oni po prostu marzą o fajnym życiu,
które takie osoby mogłyby im dać...
I co, myślicie, że u nas potem w szkole będzie problem, bo się
inne dzieci będą śmiały? Akurat. To rodzice im powiedzą: „Nie
bawcie się z nim, bo to dziecko pedałów”. Z zazdrości pewnie, bo
sami nie potrafią sobie życia dobrze ułożyć.
 W sieci olbrzymią karierę zrobiła twoja dyskusja
o problemach homoseksualistów z Krzysztofem Bosakiem,
kiedyś posłem LPR. W pewnym momencie stwierdziłeś:
„Rozmawiamy już od pewnego czasu, ale ja mam wrażenie,
jakbyśmy byli w różnych stacjach, pan w Telezakupach,
a ja w CNN”.
– Faktycznie zrobiło się wtedy głośno. Nieźle mi wyszło, co?
Gość był załatwiony. To była dyskusja w TVN-ie, przyłączyłem
się do rozmowy ze studia w Gdańsku. Pamiętam, że nie miałem
pojęcia, kim jest ten człowiek, ale to, co mówił, jeżyło mi włosy
na głowie. Musiałem jakoś zareagować i tak palnąłem.
Innym razem starłeś się z posłanką Beatą Kempą
w programie Tomasza Lisa. Też poszło o poparcie wobec
środowisk LGBT.
– Pamiętam, ona kompletnie nie miała argumentów. Nie wiem,
może to jest mądra kobieta, ale akurat w tamtym momencie wy-
padła fatalnie. A właściwie nie wypadła wcale. Dziwiłem się, bo
nawet nie wiedziałem, że aż tak niski jest poziom naszej polityki.
Są fajni ludzie, z którymi można rzeczowo porozmawiać, na po-
ziomie, np. Rysiu Kalisz czy Władek Frasyniuk, ale wtedy byłem
284
załamany. Poziom żaden, zero argumentów. Lis to wtedy słabo
zagrał, bo to ona cały czas gadała i nie dała mi dojść do głosu,
powinien jej przerwać. Chociaż jej chyba się nie dało przerwać,
bo cały czas się nakręcała i w kółko na tę samą melodię. Śpiewa-
ła swoje nagranie, które znała chyba jeszcze z przedszkola. I ni-
komu nie dała dojść do słowa.
Komentarzy przychylnych po twoich publicznych
wypowiedziach było dużo, ale w internecie jest też
mnóstwo hejtu. Nie zabolało cię nic, co przeczytałeś o sobie
w internecie?
– Nie zwracam uwagi na to, co piszą. Bardziej mnie zastanawiają
ci, którzy takie wpisy robią. Tam są czasem naprawdę fajne tek-
sty. Negatywne, ale pomysłowe. Ktoś musiał dużo wysiłku włożyć,
czas poświęcić, żeby coś takiego stworzyć. Kurczę, przecież on
nic z tego nie ma, za darmo się napracował. To niewyobrażalne.
Żeby oni te swoje pomysły, ten czas wykorzystali w jakiejś dobrej
sprawie, np. żeby mieć lepiej albo coś na tym zarobić...
A o tych naszych awanturach o homoseksualistów jest głoś­
no nie tylko u nas. Ostatnio w Hamburgu znajomi mnie pytali:
„Co się tam u was dzieje?”. Oni widzą, jak się Polska zmienia, są
zachwyceni. Dlatego nie mogli pojąć, co my od tych gejów chce-
my. Dla nich to już normalne sprawy, że każdy sypia, z kim chce.
Nie wiedziałem, jak im wytłumaczyć, że mentalność to my mamy
jeszcze daleko, daleko za Europą.
Cały czas zresztą ludzi kręci ten temat. Ostatnio płynąłem stat-
kiem po Motławie w towarzystwie m.in. Adama Korola, teraz mi-
nistra sportu, a jakiś gość z brzegu krzyczy w naszym kierunku
„Ch... w dupę pedałom”. Co za kretyn. Jakby te „pedały” miały coś
przeciwko.
Wspomniałeś o Niemczech. Obraz Polski w Niemczech
chyba mocno zmienił się w ostatnich latach?
DAREK MILIONER
– Bardzo. Nie chodzi już tylko o to, że oni tu przyjeżdżają i widzą,
jak się rozwijamy. Przecież stadiony czy hale sportowe mamy
nowsze niż oni. Dużo dobrego robią Niemcy, którzy tu przyje-
chali do pracy – kadra menedżerska. Oni u siebie złego słowa
na Polskę nie dadzą powiedzieć. Wściekają się, jak jeszcze ktoś
próbuje w telewizji opowiadać stare dowcipy o Polakach, w sty-
285
lu: „Jedź do Polski na urlop, twój samochód już tam jest”. Takie
żarty są już w złym guście.
Deklarujesz się jako osoba wierząca.
– Bo tak jest, chodzę do kościoła. Może nie co tydzień, ale chodzę.
A jak ksiądz na kolędzie ostatnio był, to został trochę dłużej, po-
gadaliśmy.
O Kościele?
– Nie, o tym to nie. Okazało się, że był moim kibicem, wszystkie
walki oglądał.
Ja się w tej wierze wychowałem. Być dobrym, oddanym,
pomocnym, nie być zazdrosnym – to jest moja wiara. Słu-
cham w kościele, co księża mówią, i powiem wam, że więk-
szość mówi mądre rzeczy. Ale jak wszędzie – jedno zepsute
jabłko psuje całą skrzynkę. Nakłaniania do głosowania, upra-
wiania polityki w kościołach – tego nie chcę. Dla mnie to jest
patologia.

Jak to się stało, że sakrament bierzmowania przyjąłeś
dopiero w 2009 roku?
– To, że nie byłem bierzmowany jak wszyscy w szkole, wyszło tak
286
niechcący. Coś tam przegapiłem, gdzieś nie poszedłem, jakiegoś
świadectwa nie dostarczyłem i miałem po sakramencie. Powiedz-
my, że przegrałem z biurokracją, a potem najzwyczajniej nie mia-
łem do tego głowy. Chodziłem do kościoła, w pewnym momencie
nawet regularnie, co niedzielę, codziennie rozmawiałem z Bo-
giem, ale o bierzmowaniu jakoś nie myślałem.
Potrzebowałem bierzmowania do ślubu kościelnego z Basią.
Podczas uroczystości dookoła mnie były same dzieciaki, które
były chyba dumne, że w tak ważnym dniu jestem razem z nimi.
Bo cały czas się na mnie patrzyły, a potem wszyscy chcieli sobie
ze mną zdjęcia robić. Ale wcześniej na żadne nauki z nimi nie
chodziłem, miałem nauczanie prywatne. Takie audiencje u księ-
dza Pawła, po lufie też czasami wypiliśmy, pogadaliśmy trochę.
Po trzech ślubach cywilnych zdecydowałeś się na kościelny.
Basia naciskała?
– Nie miałem żadnych nacisków. Tak po prostu wyszło, chcieli-
śmy mieć wszystko na biało – kościół, konie, karetę. Oczywiście
Potrzebowałem bierzmowania do ślubu kościelnego
z Basią. Udzielił mi go sam arcybiskup Tadeusz Gocłowski.
Podczas uroczystości dookoła mnie były same dzieciaki,
chyba dumne, że w tak ważnym dniu jestem razem z nimi.
to Basia bardziej chciała, ona to planowała, ale ja też się zaan-
gażowałem, właściwie razem wszystko wymyśliliśmy, jak ten ślub
będzie wyglądał. Bo skoro decydujemy się już na ślub kościelny,
to musi wszystko wyjść porządnie. Żaden supersamochód, tylko
kareta. Na naszym weselu było z siedemdziesiąt osób, zrobiliśmy
je w Dworze Oliwskim w Gdańsku. Na bogato raczej było.
Tabloidy pisały, że wydaliście na wesele 150 tysięcy złotych.
– Nie pamiętam, ale aż tyle to chyba nie. Raczej 100 albo 120 ty-
DAREK MILIONER
sięcy. Nieważne – ważne, że impreza była fajna, oczepiny wyszły
super, ostro zabalowaliśmy.
Najfajniejsze prezenty?
– Kto miał nam co sprezentować, przecież my wszystko mamy!
O, pamiętam, że od przyjaciół z Niemiec dostałem wtedy ­voucher
287
na dwutygodniowe oczyszczanie organizmu do Warnsdorfu.
I mam go do dzisiaj. Może jeszcze skorzystam, bo to jest taki
bon bezterminowy, chociaż akurat to oczyszczanie jest brutalne
– dużo wody pijesz i nic nie jesz. Chyba już nie dla mnie. A z tymi
prezentami to ogólnie jest ze mną trudno – wszystko mam,
­gadżeciarzem nie jestem, a poza tym wolę dawać, a nie brać.
Z tego ślubu to pamiętam jeszcze, że dość długo czekałem na
Basię przed kościołem. Przynajmniej tak mi się wydawało. W koń-
cu Basia podjeżdża, wysiada i po ­chwili... ­wraca do samochodu
i odjeżdża. Okazało się, że zapomniała ­wiązanki i w efekcie spóź-
niła się grubo na swój własny ślub. Ależ się wtedy wkurzyłem.
Mówię do księdza: „Macie tu coś do picia?”. „Ale co?”. „No coś
mocniejszego, bo się zdenerwowałem, muszę coś szybko wal-
nąć”. „Tylko mszalne, panie Darku”. „A, to nie...”.
Bałeś się, że Basia uciekła sprzed ołtarza?
– Nie, po prostu zły byłem, że się spóźnia. Bo Baśka zawsze się
spóźnia.
 Ślub z Basią. Niby już mój trzeci, a licząc dwa z Dorotą,
to nawet czwarty, ale za to pierwszy kościelny.

Nie jest tajemnicą, że potrafisz się dzielić tym, co masz.

– Nie zależy mi, by o tym mówili. Zresztą wiecie, nigdy nie mam
tyle, by wszystkim dać tyle, ile potrzebują. Znajomi to się nawet
ze mnie śmieją: „Darek, po co to robisz, w gazetach i tak ci dupę
obsmarują”. I trudno. To jest taka moja odskocznia. Robię, co lu-
bię, skoro mnie na to stać.

Skąd pomysł na twoją fundację?

– Volvo wymyślił. Mówi kiedyś: „Ty pomagasz wszystkim, to zrób

DAREK MILIONER
chociaż fundację, żeby to jakoś uporządkować”. I tak się zaczę-
ło. Moja fundacja pomaga młodym sportowcom. Celowo za-
węziłem w statucie nasze cele – chciałem wspierać takich jak ja
kiedyś. ­Organizujemy obozy, dajemy stypendia, teraz budujemy
w ­Słupsku centrum szkolenia olimpijskiego, są kolejne plany.
Duża część pieniędzy, jaką wygraliśmy od producenta napoju
288 289
energetycznego, który wcześniej używał nazwy Tiger – to prawie
16 milionów złotych – poszła na fundację.

Nie mówimy tylko o fundacji.

– Jak zgłasza się ktoś po pomoc, staram się pomóc. I wszystko.
Doktor Zaorski kilka lat temu mi nos zoperował, miałem krzywą
przegrodę i przez to ciągle nos zapchany. Narobił się chłop przy
tym, po tych wszystkich moich ringowych krwotokach i złama-
niach. Zapytał niedawno, czy nie pomógłbym mu wyremontować
oddział, laryngologię w wojewódzkim. Zapytałem, ile potrzeba.
Wyszło, że 70 tysięcy. To dałem. Inny lekarz, mój serdeczny ko-
lega, szefuje neurologii. „Darek, potrzebujemy ponad 100 koła”.
I zrobiliśmy remont. Za 150 tysięcy. Na inne oddziały, szpitale też
daję kasę. Kupuję sprzęt na urologię na Zaspie, daję na onkolo-
gię w Akademii Medycznej... Nie tyle pewnie, ile by chcieli, ale ile
mogę. Wpłaciłem pieniądze na hospicjum – tak jak obiecałem po
śmierci Ani Przybylskiej – 50 tysięcy. 60 tysięcy z kolei na budowę
domu dla autystyków. To wszystko przykłady z ostatnich miesięcy.
 Moja fundacja
pomaga
młodym
sportowcom.
Celowo
zawęziłem
w statucie
nasze cele
– chciałem
wspierać takich
jak ja kiedyś.

DAREK MILIONER
291

Z  hospicjum cały czas mamy kontakt. Jestem wolonta-
riuszem, z dzieciakami się spotykam. Co roku 1 listopada na
cmentarzu Łostowickim zbieram pieniądze na hospicjum. Do-
chodzi do zabawnych sytuacji. Jak ktoś znajomy podchodzi
– chłopak z miasta – i dychę wrzuca, to zaraz wołam: „Kolego,
pogięło cię? Weź tu zaraz stóweczkę dawaj”. A na koniec dnia,
jak sprawdzają, ile zebrałem, dorzucam od siebie drugie tyle.
Zdarzyło się, że powiedziałeś komuś „nie”?
– Na pewno. Przecież tego jest za dużo, nie jesteś w  stanie
pomóc wszystkim. Zwykle mówię, że mam fundację, tam już
dużo pomagam. Ale robię, co mogę. Często chodzi o napraw-
dę drobne sprawy. Podchodzi kobiecina na ulicy – nie znam
pani – i mówi: „Panie Darku, ja jestem chora, a potrzebuję te-
lefon. Zepsuł mi się i co ja teraz zrobię, jak coś mi się stanie?”.
No to kiwnąłem na swojego człowieka, żeby zaraz poszedł
tam obok, jakiś telefon kupił, taki za dwie stówy. Ale to prze-
cież drobiazg, nie ma się nad czym zatrzymywać. Dostała pani
telefon i tyle.

W tym roku zmarł twój wieloletni trener Fritz Sdunek.

– Mocno mnie to przybiło. Wiecie, na każdego przychodzi
pora... Pojechaliśmy z  Basią na pogrzeb, spotkałem się przy
okazji z dawnymi kolegami z sali treningowej. Przynajmniej sty-
pa była na wesoło, też bym taką chciał. Przeznaczyłem nawet
kasę w  testamencie z  zastrzeżeniem, że na moim pogrzebie
mają być balety.

?
– A co, płakać mają? Nie pozwalam. Oczywiście nie tak zaraz, jesz-
cze trochę. Choć nie wiadomo, każdy ma swoją świeczkę.
A wiecie, jak bym chciał być zapamiętany? Tak prawdziwie: na-
pierdalał, pił, szkodził, ale jak było trzeba, to pomógł, w biedzie
nie zostawił... I kochał życie. Taki łobuz z dobrym sercem.

Niby jestem na emeryturze, wstaję w poniedziałek

o 10,  a o 12 zaczynam weekend, ale zajęć mi nie brakuje.
Biznesy też, ale głównie sprawy charytatywne. Mam co robić.
 16 września 1991, Berlin
Frederic Porter
zwycięstwo, techniczny nokaut w 2. rundzie

15 października 1991, Berlin

Peter Cenki
zwycięstwo, techniczny nokaut w 2. rundzie

10 stycznia 1992, Akwizgran

Zoltan Habda

ZAWODOWE WALKI DARIUSZA MICHALCZEWSKIEGO

zwycięstwo, techniczny nokaut w 2. rundzie

28 stycznia 1992, Berlin

Yves Monsieur
zwycięstwo, techniczny nokaut w 4. rundzie

21 lutego 1992, Berlin

Sean Mannion
zwycięstwo, techniczny nokaut w 3. rundzie

ZAWODOWE WALKI
4 kwietnia 1992, Düsseldorf
Robert Johnson
zwycięstwo, techniczny nokaut w 2. rundzie

DARIUSZA
22 maja 1992, Dinslaken
Terrence Wright
zwycięstwo, techniczny nokaut w 2. rundzie
297

MICHALCZEWSKIEGO
27 czerwca 1992, Almancil
Richard Bustin
zwycięstwo, nokaut w 4. rundzie

28 sierpnia 1992, Akwizgran

Sylvester White
zwycięstwo, techniczny nokaut w 5. rundzie

29 września 1992, Hamburg

Steve McCarthy
zwycięstwo, dyskwalifikacja w 3. rundzie

7 listopada 1992, Kolonia

Cecil Simms
zwycięstwo, nokaut w 2. rundzie

17 listopada 1992, Lubeka

Keith Williams
zwycięstwo, techniczny nokaut w 2. rundzie

8 grudnia 1992, Berlin

Mike Peak
zwycięstwo na punkty po 8 rundach
 12 stycznia 1993, Akwizgran
Willie McDonald
zwycięstwo, nokaut w 2. rundzie
13 lutego 1993, Hamburg
Ali Saidi
zwycięstwo, nokaut w 10. rundzie
3 kwietnia 1993, Hamburg
Pat Alley
zwycięstwo, nokaut w 4. rundzie
22 maja 1993, Akwizgran
Noel Magee
zwycięstwo, techniczny nokaut w 8. rundzie
26 czerwca 1993, Hamburg
Juan Alberto Barrero
zwycięstwo, nokaut w 5. rundzie
11 września 1993, Akwizgran
Mwehu Beya
zwycięstwo na punkty po 12 rundach
20 listopada 1993, Hamburg
Sergio Daniel Merani
298 zwycięstwo, decyzja techniczna w 9. rundzie
19 lutego 1994, Hamburg
David Vedder
zwycięstwo, dyskwalifikacja w 1. rundzie
23 kwietnia 1994, Halle
David Davis
zwycięstwo, nokaut w 7. rundzie
28 maja 1994, Akwizgran
Melvin Wynn
zwycięstwo, nokaut w 2. rundzie
10 września 1994, Hamburg
Leeonzer Barber
zwycięstwo na punkty po 12 rundach,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
17 grudnia 1994, Hamburg
Nestor Hipolito Giovannini
zwycięstwo, nokaut w 10. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii cruiser
11 marca 1995, Kolonia
Roberto Dominguez
zwycięstwo, nokaut w 2. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
20 maja 1995, Hamburg
Paul Carlo
zwycięstwo, nokaut w 4. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
ZAWODOWE WALKI DARIUSZA MICHALCZEWSKIEGO
19 sierpnia 1995, Düsseldorf
Everardo Armenta Jr
zwycięstwo, nokaut w 5. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
7 października 1995, Frankfurt
Philippe Michel
zwycięstwo na punkty po 12 rundach,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
6 kwietnia 1996, Hanower
Asłudin Umarow
zwycięstwo, techniczny nokaut w 5. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
8 czerwca 1996, Kolonia
Christophe Girard 299
zwycięstwo na punkty po 12 rundach,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
10 sierpnia 1996, Hamburg
Graciano Rocchigiani
zwycięstwo, dyskwalifikacja w 7. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
13 grudnia 1996, Hanower
Christophe Girard
zwycięstwo, techniczny nokaut w 8. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
13 czerwca 1997, Oberhausen
Virgil Hill
zwycięstwo na punkty po 12 rundach,
mistrz świata WBO, WBA i IBF w kategorii półciężkiej
4 października 1997, Hanower
Nicky Piper
zwycięstwo, techniczny nokaut w 7. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
 13 grudnia 1997, Hamburg 20 kwietnia 2002, Gdańsk
Darren Zenner Joey De Grandis
zwycięstwo, przeciwnik zrezygnował w 6. rundzie, zwycięstwo, nokaut w 2. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej

20 marca 1998, Frankfurt 14 września 2002, Brunszwik

Richard Hall
Andrea Magi
zwycięstwo, techniczny nokaut w 10. rundzie,
zwycięstwo, techniczny nokaut w 4. rundzie, mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
29 marca 2003, Hamburg
19 września 1998, Oberhausen Derrick Harmon
Mark Prince zwycięstwo, nokaut w 9. rundzie,
zwycięstwo, nokaut w 8. rundzie, mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
18 października 2003, Hamburg
12 grudnia 1998, Frankfurt Julio César González
Drake Thadzi porażka na punkty po 12 rundach
zwycięstwo, techniczny nokaut w 9. rundzie,
26 lutego 2005, Hamburg
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej Fabrice Tiozzo
porażka, techniczny nokaut w 6. rundzie
3 kwietnia 1999, Brema
Muslim Biarsłanow
zwycięstwo, techniczny nokaut w 7. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej

28 sierpnia 1999, Brema

300 Montell Griffin
zwycięstwo, techniczny nokaut w 4. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej

15 kwietnia 2000, Hanower

Graciano Rocchigiani
zwycięstwo, techniczny nokaut w 10. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej

16 grudnia 2000, Essen

Ka-Dy King
zwycięstwo, techniczny nokaut w 7. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej

5 maja 2001, Brunszwik

Alejandro Lakatos
zwycięstwo, nokaut w 9. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej

15 grudnia 2001, Berlin

Richard Hall
zwycięstwo, techniczny nokaut w 11. rundzie,
mistrz świata WBO w kategorii półciężkiej
Redakcja: Mariusz Burchart
Korekta: Danuta Sabała
Fotoedytor: Maciej Jaźwiecki
Projekt graficzny okładki, makiety, skład i łamanie oraz przygotowanie zdjęć
do druku: Paweł Panczakiewicz/PANCZAKIEWICZ ART.DESIGN
www.panczakiewicz.pl
Zdjęcie na okładce: Renata Dąbrowska/Agencja Gazeta
Fotografie w książce: Z archiwum Dariusza Michalczewskiego s. 6-7, 10, 16, 19, 22, 24, 29,
34, 38, 41, 45, 46, 52, 55, 56, 58, 60-61, 64, 74-75, 87, 88, 93, 95, 99, 101, 102, 104, 106-107,
117, 122, 125, 127, 128, 130, 131, 132, 133, 138 (2), 142, 143, 144-145, 147, 150, 155, 156,
163, 170, 172, 175, 176-177, 180, 184, 187, 189, 190, 194-195, 199, 201, 202, 205, 208-209,
211, 214, 216, 217, 220, 222, 225, 226, 245, 257, 258, 269, 273, 275, 276, 280-281, 290-291,
294-295; KFP s. 160; Wojtek Jakubowski/KFP/REPORTER s. 228, 232; Christof Stache/AP Photo/
East News s. 235, 241, 248-249; Fabian Bimmer/AP Photo/East News s. 243; Damian Kramski/
Agencja Gazeta s. 246, 263, 272; PIOTR GRZYBOWSKI/Agencja SE/East News s. 253; PIOTR
BŁAWICKI/Agencja SE/East News s. 278; TOMASZ RADZIK/Agencja SE/East News s. 286; Rafał
Malko/Agencja Gazeta s. 288, 302-303; Renata Dąbrowska/Agencja Gazeta s. 293

Autorzy i Agora SA oświadczają niniejszym, że pomimo podjętych starań nie udało im

się ustalić osób uprawnionych z tytułu praw autorskich do fotografii i opublikowanych
w książce (poza wyżej wymienionymi). Osoby uprawnione z tytułu tych praw prosimy
o kontakt z Agorą SA (00-732 Warszawa, ul. Czerska 8/10, tel.: 22 555 40 00) w celu uregu-
lowania należności prawnoautorskich.

ul. Czerska 8/10, 00-732 Warszawa

WYDAWNICTWO KSIĄŻKOWE:
Dyrektor wydawniczy: Małgorzata Skowrońska
Redaktor naczelny: Paweł Goźliński
Koordynacja projektu: Katarzyna Kubicka

© copyright by Agora SA 2015

© copyright by Dariusz Michalczewski 2015
© copyright by Maciej Drzewicki & Grzegorz Kubicki 2015

Wszelkie prawa zastrzeżone

Warszawa 2015

ISBN: 978-83-268-2304-6

Druk: Drukarnia Perfekt

Książka, którą nabyłeś, jest dziełem twórcy i wydawcy. Prosimy, abyś przestrze-
gał praw, jakie im przysługują. Jej zawartość możesz udostępnić nieodpłatnie
osobom bliskim lub osobiście znanym. Ale nie publikuj jej w internecie. Jeśli cytujesz jej fragmen-
ty, nie zmieniaj ich treści i koniecznie zaznacz, czyje to dzieło. A kopiując ją, rób to jedynie na uży-
tek osobisty.
Szanujmy cudzą własność i prawo!
Polska Izba Książki