POLE MAGNETYCZNE MAGNESU: Najsilniejsze pomiędzy biegunami (S czerwony, N niebieski); bieguny jednoimienne: odpychają się –

bieguny różnoimienne: przyciągają się; bieguny magnetyczne występują zawsze parami w postaci dipoli magnetycznych; kierunek linii pola
jest styczny do igły magnetycznej, a zwrot pokazuje północny biegun igły magnetycznej; PRZEWODNIK Z PRĄDEM W POLU MAGNETYCZNYM:
Na przewodnik z prądem działa siła elektrodynamiczna o kierunku prostopadłym do płaszczyzny; Wartość siły eletromag.: max: przewodnik
i linie pola do siebie prostopadłe, równe zeru: są do siebie równoległe; WEKTOR INDUKCJI MAGNETYCZNEJ: Indukcja magnetyczna to
stosunek wartości maksymalnej siły elektrodynamicznej do iloczynu natężenia prądu i długości elementu; kierunek B jest styczny do linii pola
magnetycznego; jednostką indukcji jest tesla (1 T = 1 kg/A*s2); NAŁADOWANA CZĄSTKA W POLU MAGNETYCZNYM: Na cząstkę o ładunku q
poruszającą się w polu magnetycznym z prędkością v działa siła Lorentza FL = q*v*sin(v,B); FL max = q*v*B; Tor naładowanej cząstki w polu
magnetycznym zależy od kąta między prędkością „v” i kierunkiem linii pola, czyli kierunkiem „B”: 1) równoległa do linii pola – ruch
jednostajnie prostoliniowy; 2) prostopadła do linii pola – ze stałą szybkością po okręgu o promieniu r = mv/qB, T = 2πm/qB; 3) tworząc z
liniami pola kąt alfa różny od 0, 90, 180, 270, 360 – linia śrubowa ruchem złożonym z dwóch ruchów: jednostajnego prostoliniowego z
szybkością v cos alfa wzdłuż linii pola i jednostajnego po okręgu z szybkością v sin alfa prostopadle do linii pola; W polu magnetycznym energia
kinetyczna naładowanej cząstki nie zmienia się, bo siła Lorentza jest siłą dośrodkową; POLE MAGNETYCZNE PRZEWODNIKÓW, PRZEZ KTÓRE
PŁYNIE PRĄD: 1) PRZEWODNIK PROSTOLINIOWY: B = u0*I/2πr, u0 = 4π*10-7 N/A2 – przenikalność magnetyczna próżni; 2) ZWOJNICA: B =
u0*n*I/L, gdzie L – długość zwojnicy, n – liczba zwojów; 3) POJEDYNCZY ZWÓJ(PĘTLA): B = u0*I/2r