Lees of luister NRC IK WORD ABONNEE

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Luister naar
04:52

Waarom de Oscarwinnende titelsong van

The Lion King zo abrupt eindigde
ZAP In de documentaire Hans Zimmer – Hollywood Rebel vertellen
regisseurs van onder meer Pirates of the Caribbean en Rain Man over
het genie van de Duitse filmcomponist, die met een paar
pianotoetsen een karakter schetst.
Rinskje Koelewijn 22 maart 2023 om 9:31 Leestijd 2 minuten
:
Filmcomponist Hans Zimmer (NTR, Het Uur van de Wolf: Hans Zimmer - Hollywood Rebel)

Soms word je zo beloond. Een documentaire over een filmcomponist had

dinsdagavond niet direct mijn interesse, ook al is de man wereldberoemd en
won hij twee keer een Oscar, voor de filmmuziek van The Lion King en Dune.
Dat filmmuziek geen franje is, een extraatje als het budget het toelaat, had ik
natuurlijk best kunnen weten. Luister maar eens naar wat veruit het vaakst
wordt gepingeld op piano’s in stationshallen: de titelsong van Frozen. Soms
alleen de eerste maten of een riedeltje refrein. Je hoort het en als vanzelf
verschijnt de Disney-film over ijsprinses Elsa in je gedachten. Soms beklijft
muziek zelfs beter dan beelden.

In Hans Zimmer – Hollywood rebel (NTR) vertellen bekende regisseurs van

beroemde films (Rain Man, Pirates of the Caribbean, Batman, 12 Years a Slave)
over het genie dat Hans Zimmer is. Geboren in 1957, in een joods gezin, in
Frankfurt. Een jongetje dat zijn vader verloor, een week voor zijn zesde
verjaardag, op een vrijdag. Zijn moeder vroeg hem daarna of hij soms op
pianoles wilde. Dat wilde hij wel, zegt hij, want de enige momenten dat zijn
moeder nog glimlachte waren als hij piano speelde. Zelf vond hij de lessen
nogal tegenvallen, hij had gehoopt dat wat hij in zijn hoofd hoorde als bij
toverslag uit zijn vingers zou stromen. En een „Duitse leraar” die hem bij elk
foutje op z’n vingers tikte, bedierf de pret helemaal. Na twee weken ging hij
van pianoles af, en van bladmuziek gaat z’n hoofd nog altijd duizelen, zelfs nu
hij de meest gevraagde componist van filmmuziek ter wereld is.

Grote woorden zijn niet besteed aan Hans Zimmer. Hoor hoe simpel, licht en
klein hij uitlegt wat hij nou eigenlijk doet. In zijn Amerikaanse studio werkt hij
aan een soundtrack voor een natuurdocumentaire voor de BBC, Frozen Planet
II, ingesproken door Sir David Attenborough. Hij zit achter een enorme bak
met elektronische schuiven en knoppen en zoekt iets dat „bevroren” klinkt.
Hij tovert een stukje geluid uit zijn machine. „Ik maak het iets toendra-
achtiger.” En verdomd, je hoort toendra. „Hier komt de wind, die erdoorheen
ratelt.” Hij luistert zoals een sommelier wijn proeft. „Koel. Dat kan nog koeler.”
Nu hoor je vrieskou. Hij luistert met z’n ogen dicht. „Wind op de toendra
:
klinkt hetzelfde als bakkend spek.” Tuurlijk, als hij het zegt.

Een gevoel laten ontstaan

Vanaf dit moment had-ie me. Deze man die met geluid doet wat anderen met
woorden of beelden kunnen. Een verhaal vertellen, een gedicht schrijven, een
gevoel oproepen, of nee, een gevoel laten ontstaan. En hij kan daarover zo
praten dat iemand zoals ik, die niet overdreven auditief is ingesteld, het een
soort van begrijpt. Ik geloof dat ik in vijftig minuten meer over geluid leerde,
dan in al die jaren krassen op m’n kinderviool.

Neem het tikken dat je in veel filmmuziek van hem hoort, als je erop let.
„Geen ritme, geen accenten, alleen tikken. Elke tik kondigt de volgende maat
aan of de volgende scène. Als een rivier die stroomt en je meeneemt.”
Natuurlijk wiegt en schommelt de filmmuziek van Pirates of the Caribbean.
„Schip en rum zorgen voor wankele ritmes.”

Hans Zimmer spreekt een taal die ik nog niet kende, maar die ik blijk te
verstaan. Met een paar pianotoetsen schetst hij zijn interpretatie van het
karakter van Jack Sparrow, hoofdpersonage in de film. Eén noot omhoog voor
zijn onschuldige hoop. Een verkeerd akkoord, want hij is goedaardig. Een
duivels interval voor zijn stoutheid, daarna één seconde een andere
toonsoort. Ik kan het nauwelijks navertellen, maar toen ik het Hans Zimmer
hoorde vertellen leek het gesneden koek.

We weten nu ook waarom de Oscarwinnende titelsong van The Lion King zo

abrupt eindigt. „De producent stond al in de studio, maar ik was nog niet
klaar.” Eén tromroffel, en het lied leek af. „Boink.” Het klinkt als een
uitroepteken.

Benieuwd naar meer van NRC?

Als NRC abonnee heb je onbeperkt toegang tot alle artikelen. Investeer in
onze journalistiek en blijf geïnformeerd. Word nu ook abonnee.
:
 Onbeperkt toegang tot nrc.nl
Vanaf € 2 p/w
14 dagen bedenktijd

IK WORD ABONNEE

Al abonnee? Inloggen
: