Βιογραφικο με βάση το κειμενο

Λέγομαι Κριστίνα Μάντι, με φωνάζουν Κρις και οι δικοί μου Κρίσι.Ειμαι 26 χρόνων και ζω στο
Μπαλιμπεγκ της επαρχίας του Ντονενγκαλ με τις τέσσερις αδερφές μου, τον μεγάλο μας αδερφό Τζακ
και την αφεντιά του, το γιο μου τον Μάικλ που είναι 7 ετών. Ασχολούμαι με τις δουλειές του σπιτιού,
φροντίζω το Μάικλ και καμιά φορά βοηθώ τις αδερφές μου με τα πλεκτά τους, τελειώνω τη δουλειά
τους για την ακρίβεια κάνοντας τους τα στριφωματα στη ραπτομηχανή.

Είμαι η μικρότερη της οικογένειας. Πάντα μου έλεγαν πως είμαι όμορφη αλλά εγώ δεν νιώθω καθόλου
έτσι. Θα ήθελα να είμαι αλλιώς. Αυτά τα θαμπά ξανθά μαλλιά μου, Θεέ μου.. Είναι σαν θάμνος. Και
παραείμαι χλωμή. Η Κέιτ λέει πως φταίει το ότι δεν γυμνάζομαι. Δεν βγαίνω πολύ από το σπίτι.. Πφφ..
Απλά χρειάζομαι λίγο χρώμα.. Λίγο κόκκινο κραγιόν θα εκανε τη δουλειά.

Μερικές φορές ίσως γίνομαι λίγο απότομη και ειρωνική.Και νευρική. "Μη μιλάς σαν αλήτης του
δρόμου Κρίστινα!Μα δεν έχεις την παραμικρή αίσθηση ευπρέπειας?" η αδερφή μου η Κέιτ
υπογραμμίζει πάντα σαν καλή δασκάλα την κακή μου διαγωγή. Θα το ομολογήσω πως οι τρόποι μου
δεν είναι πάντα οι καλύτεροι. Ίσως και ο Μάικλ πήρε την αυθάδειά του από εμένα. Επίσης ο τυχερός
πήρε τα μάτια μου, και για κακή του τύχη τα μαλλιά μου... Οι αδερφές μου με διαβεβαιωνουν πως
είναι καλός. Κατά βάθος ξέρω πως κι εγώ έτσι είμαι.

Λατρεύω το χορό. Νομίζω πως θα μπορούσα να χορεύω ασταμάτητα αν κάποιος δεν με σταματούσε.
Όλη τη νύχτα, όλη τη βδομάδα, όλο το μήνα.!Αλλα πάντα κάτι με σταματάει. Ούτε το ραδιόφωνο μας
δεν λειτουργεί κανονικά, για όνομα του Θεού!

Με τον πατέρα του Μάικλ, τον Τζέρι Έβανς δεν παντρεύτηκαμε ποτέ. Όχι επειδή δεν το ζήτησε. Απλά
δεν τον πιστεύω όταν μου το λέει γιατί τον ξέρω. Ξέρω τη φύση του. Και ξέρω πως νιώθω κάθε φορά
που φεύγει. Και ξέρω πως νιώθω κάθε φορά που έρχεται ξανά. Αυτό το καλοκαίρι του 1936,
εμφανιστηκε ξαφνικά μετά από 13 μήνες απουσίας. Ήρθε και με έκανε πάλι να γελώ και να νιώθω τόσο
ευτυχισμένη. Ξέρω όμως πως δεν θα κρατήσει πολύ. Αυτή τη φορά μου ανακοίνωσε πως θα φύγει για
την Ισπανία. Ω ναι, αυτή τη φορά ξεπέρασε και τον ίδιο του τον εαυτό! Θα πάει να πολεμήσει με την
Ιερή ταξιαρχία. Για τη δημοκρατία. Για την περιπέτεια λέω εγώ..

Όταν χορεύω με το Τζέρι ο χρόνος σταματά. Τα λόγια των τραγουδιών χάνονται, είναι μόνο αυτός κι
εγώ σε ένα άλλο κόσμο. Ο Τζέρι λέει πως είμαι πολύ καλή χορεύτρια. Εγώ πάλι δεν πιστεύω λέξη από
όσα λέει. Αλλά με κάνει να γελώ πολύ.. Όταν τον κοιτώ με κάνει να ταξιδεύω σε έναν άλλο κόσμο. Και
όταν φεύγει, ο κόσμος αυτός χάνεται.. και βυθιζομαι.. Έχω όμως το Μάικλ. Και είμαι πολύ τυχερή που
τον έχω.Ετσι λέει ο Τζακ.

Ο αδελφός μας ο Τζακ επέστρεψε πριν λίγο καιρό σπίτι, μετά από πολλά χρόνια που ζούσε σαν
ιεραποστολος στην Ουγκάντα. Δυστυχώς όχι έτσι όπως τον θυμό Ντούσαν όλοι και σίγουρα όχι όπως
ελπίζαμε. Τουλάχιστον δεν τον ενοχλεί η "ιδιαίτερη" κατάσταση μας ε το παιδί και αυτό ήταν για μένα
μεγάλη ανακούφιση. Η Κέιτ προσπαθεί μανιωδώς να τον "φτιάξει". Εγώ λέω πως τον αγαπώ λίγο
περισσότερο έτσι. Δεν τον είχα γνωρίσει γιατί ήμουν μόλις λίγων μηνών όταν έφυγε αλλά θυμάμαι να
μεγαλώνω με τα γράμματα του που έστελνε από εκεί. Τώρα που γύρισε είναι σαν να έχουμε τρία μωρά
στο σπίτι. Γιατί έχουμε και τη Ροουζι. Η γλυκιά μας Ροουζι είναι από μόνη της ένα ολόκληρο κεφάλαιο.
 Βιογραφικο με βάση το κειμενο

Πιάνω τον εαυτό μου μερικές φορές να ανησυχω γι'αυτην παραπάνω από ότι για τον Μάικλ. Αυτό το
κάθαρμα ο Ντάνι Μπραντλει...ας μην χαλάσω το σάλιο μου γι' αυτό το παλιοτομαρο του κερατά... Θεέ
μου σχωρα με..

Τα πράγματα για μένα δε πηγαίνουν ποτέ όπως θα τα ήθελα. Ο Τζέρι έφυγε για την Ισπανία. Δεν
μείναμε ποτέ μαζί. Σιγά σιγά οι επισκέψεις του έγιναν αραιές μέχρι που σταμάτησαν τελείως. Εκείνο το
φθινόπωρο η Ροουζι μας έφυγε, μαζί με την Αγκνες, αφου έχασαν τη δουλειά τους, με το άνοιγμα του
εργοστασίου στο Ντονενγκαλ. Ο Τζακ πέθανε μερικούς μήνες μετά. Εγώ και η Κέιτ τον θρηνησαμε
πολύ. Προσπάθησα οσο μπορούσα για να τα βγάλουμε πέρα, αφου και η Κέιτ είχε χάσει τη δουλειά
της. Έπιασα δουλειά στην Κλωστουφαντουργια του Ντονενγκαλ. Με μια μικρή ελπίδα ότι τα πράγματα
θα άλλαζαν, πως ίσως περνοντας ο καιρός έβρισκα κάτι να με κάνει χαρούμενη-ένα χρωματιστό
ύφασμα ίσως? - Αλλά ο καιρός εκεί μέσα, σε αυτό το θορυβώδες και χωρίς αέρα μέρος περνούσε
αμείλικτα σκληρά και γκρίζα, κι εγώ δεν κατάφερα ποτέ να βγω.