Επιχειρώντας μια διασκευή της πλοκής του έργου Στέλλα Βιολάντη με τρόπο

μη γραμμικό, θα το έκανε να μοιάζει με παζλ, καθώς τα γεγονότα και οι αντίστοιχες

σκηνές δε θα οργανώνονταν με την ευθύγραμμη χρονολογική σειρά και την
τυπική/κανονική διαδοχή τους, όπως τις έχουμε υπόψη μας.

Α΄ εκδοχή
Η εναρκτήρια σκηνή θα μπορούσε να προέρχεται από την γ΄ πράξη με
στοιχεία από την α΄ πράξη. Στη μικρή σοφίτα του αρχοντικού των Βιολάντηδων είναι
κλεισμένη η Στέλλα μέρες τώρα, για να τιμωρηθεί και να υποκύψει στο θέλημα του
πατέρα της. Ακολουθεί ο διάλογος της ηρωίδας με την αγαπημένη της θεία, καθώς
αναπολεί το πρώτο ερωτικό της σκίρτημα για τον αγαπημένο της Χρηστάκη, και
δηλώνει πως δε θα υποχωρήσει μέχρι τέλους στον αυταρχικό παραλογισμό του
πατέρα της.
Στη στενόχωρη σοφίτα κάθεται η Στέλλα, κοιτώντας έξω από το μικρό
παράθυρο τον ουρανό. Μια μικρή μπουγαρινιά σε ένα γλαστράκι στολίζει το περβάζι
του παραθύρου της. Στο τραπέζι ένα πιάτο με φαγητό απείραχτο. Είναι τόσο χλωμή
από την αδυναμία, που το δέρμα της μοιάζει διάφανο. Τα μαλλιά της ξέπλεκα,
ανακατεμένα. Η θεία Νιόνια φτιάχνει τα μαξιλάρια στο κρεβάτι, ισιώνει τα σεντόνια,
την πλησιάζει, με τα δάχτυλά της της στρώνει τα μαλλιά και της πιάνει τρυφερά τα
χέρια.
Θεία: - Είσαι τόσο αδύναμη, σε παρακαλώ κόρη μου, να φας μια μπουκιά, για
μένα κάντο.
[φέρνει το πιάτο κοντά στη Στέλλα]
Στέλλα: - Δεν μπορώ, θεία, δεν θέλω!
Θεία: - Μόνο μια μπουκιά ...
Στέλλα: - Σε παρακαλώ, άκουσέ με. Μην μιλάς για φαγητό, ούτε για αυτούς
κάτω. Τελείωσα με όλα αυτά. Μόνο σε σένα θα το πω, δεν με νοιάζει να πεθάνω. Η
ζωή είναι δική μου, εγώ την ορίζω, ακόμα κι αν τη χάσω θα ξέρω ότι δεν υποτάχτηκα
σαν τη μάνα μου. Το νιώθεις, έτσι δεν είναι καλή μου Νιόνια;
Η Νιόνια κλαίει.
Θεία: - Πώς θα ζήσω χωρίς εσένα; Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;
Στέλλα: - Θυμάσαι πόσο πολύ ήθελα να ζήσω ευτυχισμένη. Μόνο που δεν
έγινε όπως το ονειρεύτηκα. Δεν τη θέλω αυτή τη ζωή, που ετοίμασαν για μένα. Το
ξέρεις, καλή μου Νιόνια, εσύ με καταλαβαίνεις. Δεν με νοιάζει, αλήθεια, ό,τι κι αν
γίνει. Έρχεται στο μυαλό μου ξανά και ξανά η στιγμή που τον γνώρισα. Μόνο σε
σένα θα το πω, μόνο εσύ θα ξέρεις πώς έγινε. Ήταν απόγευμα, είχα πάει στις βάρκες,
στο Κρυονέρι. Ο ήλιος έβαφε τον ουρανό με χρώματα μαβιά. Χάζευα τα σύννεφα που
άλλαζαν, όταν με πλησίασε αυτός! Το χέρι του άγγιξε το δικό μου, με έκαψε. Έχασα
τα λόγια μου, έμεινα να κοιτώ το διπλωμένο χαρτάκι, που έβαλε στην παλάμη μου,
χωρίς να τολμώ να κουνηθώ. Όλη μου η ζωή είναι εκείνη η στιγμή. Δεν με νοιάζει αν
πεθάνω, αλήθεια σου λέω, δεν πρέπει να κλαις. Είναι τόσο σπουδαία η αγάπη, τόσο
σημαντική, που μια στιγμή μόνο φτάνει για να αλλάξουν όλα. Δεν είμαι ο ίδιος
άνθρωπος, δε γυρίζω σε αυτό που ήμουν. Αχ, έρωτας! Έχουν δίκιο τα τραγούδια, τότε
το κατάλαβα. Πώς να υποχωρήσω, τι να αρνηθώ; Μια ζωή για μια στιγμή, καλή μου
Νιόνια, μην κλαις.

Β΄ εκδοχή
Η θεία Νιόνια θυμάται μετά τον θάνατο της Στέλλας …

- Έτσι μου τα είπε ήσυχα ένα απόγευμα πριν φύγει. Όλα όσα θα ήθελα να ζήσω εγώ
θεία μου, μού είπε η Στέλλα, τα έζησα σε μια στιγμή. Πέθανε ήσυχα το πουλάκι μου,
ούτε αναστεναγμός δεν ακούστηκε. Όλοι στο σπίτι τώρα κάνουν ότι πενθούν. Κανείς
άλλος εκτός από μένα δεν την έχασε. Σε μένα είπε την αλήθεια, όταν την
παρακαλούσα να φάει, να μην πεθάνει.
- Θυμάσαι πόσο πολύ ήθελα να ζήσω ευτυχισμένη. Μόνο που δεν έγινε όπως
το ονειρεύτηκα. Δεν τη θέλω αυτή τη ζωή που ετοίμασαν για μένα. Θέλω να ορίζω
εγώ τον εαυτό μου. Το ξέρεις, Νιόνια, εσύ μόνο με καταλαβαίνεις. Δεν με νοιάζει,
αλήθεια, τι θ’ απογίνω. Έρχεται στο μυαλό μου ξανά και ξανά η στιγμή που τον
γνώρισα. Μόνο σε σένα θα το πω, μόνο εσύ θα ξέρεις πώς έγινε. Ήταν απόγευμα τότε
που είχα πάει στο Κρυονέρι. Ο ήλιος έβαφε τον ουρανό με χρώματα μαβιά. Χάζευα
τα σύννεφα που άλλαζαν, όταν με πλησίασε ο Χρηστάκης! Το χέρι του άγγιξε το δικό
μου, με έκαψε. Έχασα τα λόγια μου, έμεινα να κοιτώ το σημείωμα που μου έβαλε στο
χέρι, χωρίς να τολμώ να κουνηθώ. Όλη μου τη ζωή θα έδινα για εκείνη τη στιγμή.
Δεν με νοιάζει, αλήθεια σου λέω, ό,τι κι αν γίνει από δω και πέρα, και δεν πρέπει να
κλαις. Είναι τόσο σπουδαία η αγάπη, τόσο σημαντική, που μια στιγμή μόνο φτάνει
για να αλλάξουν όλα. Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος, δεν γυρίζω σε αυτό που ήμουν. Αχ,
έρωτας! Έχουν δίκιο τα τραγούδια, τότε το κατάλαβα. Πώς να υποχωρήσω, τι να
αρνηθώ; Μια ζωή για μια στιγμή, καλή μου Νιόνια, μην κλαις.
Έτσι μου είπε, έτσι έγιναν και τώρα ό,τι και να πούμε δίκιο μόνο η Στέλλα
έχει.