ელეონორის ბუნების სიყვარულის საჩუქარი

გორაკებს შორის მოთავსებულ ულამაზეს პატარა სოფელში ცხოვრობდა

ქალი, სახელად ელეონორი. იგი იყო ცნობილი თავისი მომხიბლავი ბაღით,
ადგილით, სადაც ბუნების საოცრებები ჰარმონიულად ყვავის,მისნაირი
ყვავილები და ხეები ასე არსად ყვავოდა, როგორც მის ბაღში. ელეონორას
განსაკუთრებული საჩუქარი ჰქონდა - მას შეეძლო ყვავილებთან
ურთიერთობა, მათთან ლაპარაკი. ის თვლიდა,რომ ყვავილებს, ხეებს მისი ესმოდათ,
სულ აქებდა და ეუბნებოდა “რა სასწაულებრივად ლამაზი ხარ, ჩემო კარგო,გულს
მიხარებ შენი არსებობით.”თითქოს ყვავილებიც კეკლუცობდნენ და თავს აწონებდნენ
-უფრო მეტად ყვავილობდნენ.

ზაფხულის ერთ თბილ საღამოს, როცა მზე ჰორიზონტის ქვემოთ ჩავიდა და მის ბაღს
ოქროსფერი ბზინვარება მოჰფინა, ელეონორა იჯდა აყვავებული
ხეებისა და ყვავილებს შორის და უჩურჩულებდა ამბებს თავის
ყვავილოვან კომპანიონებს. მას ღრმა სიყვარული ჰქონდა მარტოხელა ხის
მიმართ, სახელად ამარა. ამარას ღრმა ჟოლოსფერი ყვავილი ინახავდა ამბებს,
რომელიც მხოლოდ ელეონორამ იცოდა. მისი ფოთლები ნაზი, საყვარელი
სიცილივით შრიალებდა .

ელეონორა სულ უყვებოდა ამ ხეს თავის ამბებს , მის გასაჭირსა თუ ლხინს , მან ,
როდესაც განაგრძო ამარასთვის ამბების მოყოლა, მისი ფიქრები ბუნებასთან ღრმა
კავშირზე გადავიდა, გაახსენდა ადრინდელი ერთი პატარა ამბავი. იგი საკუთარ თავს
უფრო მეტს ხედავდა, ვიდრე მისი ბაღის მომვლელად; მას
სჯეროდა, რომ იგი ბუნებისგან იყო დაჯილდოვებული. ეტყობოდა ესეც,
იღბალი მუდამ მის გვერდით იყო, თითქოს ბუნების კეთილგანწყობილი
ხელი წარმართავდა ცხოვრებისეულ ტალღებში.

იყო განსაკუთრებული შემთხვევა მისი წარსულიდან, რამაც განამტკიცა მისირწმენა

ამ არაჩვეულებრივი კავშირის მიმართ. მრავალი წლის წინ, ბოროტმა პატარა ბიჭმა
სოფლიდან, ელეონორის სახლის გარეთ ხეებს კანი ააცალა და დაჭრა. მან მოგლიჯა
ტოტები, მოჭრა ნერგები და დატოვა განადგურების კვალი.

ელეონორას გული გაუსკდა ამის დანახვისას. ვერ ხვდებოდა, რატომ

აყენებდა ვინმე ზიანს იმის ცხოვრების არსს, რომელიც მისთვის
უძვირფასესი იყო, იმასაც ვერ ხვდებოდა რა დაუშავა ვინმეს ასეთი , რომ ასე ატკინა
მის ნაშრომს. იმ ღამეს ელეონორა ტიროდა მთელი ღამე, მისი
ცრემლები ნაზი წვიმასავით ცვიოდა დაჭრილ ხეებზე. მან ის არ იცოდა,რომ, მისი
ცრემლები ბუნებისადმი სიყვარულით იყო გაჟღენთილი და ასე
ეფინებოდა მის ბაღს , ყვავილებსა და ხეებს.
 როდესაც გამთენიის პირველი სხივები ხეებს შეეხო, ელეონორა
დამძიმებული გულით გავიდა გარეთ და ელოდა, რომ საყვარელი ხეები
გამხმარი დახვდებოდა და იმაზე უფრო ტკიოდა გული, რომ ვერაფრით
შველოდა. მისდა გასაოცრად, მას დახვდა სანახაობა, რომელიც ლოგიკას
ეწინააღმდეგებოდა. ყველა დაზიანებული ხე ახლად აყვავებული იყო ახალი
სიცოცხლის უნარიანობით. ფოთლები უფრო მწვანე იყო, ტოტები უფრო
ძლიერი და ჰაერი სავსე იყო აყვავებული ყვავილებისა და ხეების ტკბილი
სურნელით.

სწორედ იმ მომენტში გააცნობიერა ელეონორამ მისდამი ბუნების

სიყვარულის სიღრმე, მას უყვარდა ყვავილები და ხეები უძლიერესად და
თურმე ბუნებასაც ძალიან შეყვარებია ელეონორა. იგი თავს კურთხეულად
და არჩეულად გრძნობდა, თითქოს ბუნების მცველი იყო ამ მიწიერ სფეროში.იმ
დღიდან მოყოლებული, ელეონორას კავშირი ბუნებრივ სამყაროსთან
კიდევ უფრო გაღრმავდა და მისი ბაღი ისე აყვავდა, როგორც არასდროს.

როდესაც მან განაგრძო ამარასთვის ამ ამბის მოყოლა , ელეონორამ იცოდა,

რომ მისი კავშირი ბუნებასთან მართლაც არაჩვეულებრივი იყო, საჩუქარი,
რომელიც მას დიდ პასუხისმგებლობას აკისრებდა - დაეცვა, აღეზრდა და
დაეფასებინა სამყარო, რომელმაც მას ასეთი ურყევი სიყვარული და სიკეთე დაუფასა.

ელენე ფიცხელაური