Świadectwo

Gdyby nie Matka Boża,

już bym nie żyła
„Panie, dobyłeś mnie
z Szeolu, przywróciłeś
mnie do życia spośród
schodzących do grobu”
(Ps 30,4) – ten werset
opisuje najlepiej to,
przez co przeszła
Agata. Jeśli oczy są
zwierciadłem duszy,
to dziś ewidentnie
widać, jak wielki cud
dokonał się w jej życiu
za wstawiennictwem
Maryi – cud ocalenia,
uzdrowienia
i uwolnienia.

M am na imię Agata i mam

27 lat. Trzy lata temu po-
zwoliłam, by Matka Boża
Fot. Rostislav Dubina / Dreamstime.com

mnie uratowała. Gdyby nie Ona, już

bym nie żyła.
Wszystko się zaczęło, gdy mia-
łam cztery lata. Zostałam w tym
wieku wykorzystana przez chłop-
ca z patologicznej rodziny, który
chodził ze mną do przedszkola…
Od tamtego czasu czułam do siebie
niechęć, agresję i chęć autodestruk- Stan takiego napięcia i niechęci również uzależniać od używek. Oczy-
cji, które skrzętnie skrywałam przed do samej siebie towarzyszył mi przez wiście przerwałam studia. Nie byłam
wszystkimi, nawet przed najbliższy- wiele lat. Pomimo tego w 19. roku w stanie robić niczego twórczego.
mi. To odbiło się w końcu na moim życia zdecydowałam się na studiowa-
zdrowiu. Gdy wewnętrznych proble- nie leśnictwa. W tym czasie pojawi- „Kładę przed tobą życie
mów nie dało się dłużej ukryć, ro- ły się u mnie trudne do opanowania i szczęście, śmierć
dzina chciała mi pomóc. Specjaliści zachwiania psychiczne i coś we mnie i nieszczęście” (Pwt 30,15)
wysyłali mnie na terapię, ale przez pękło. Doświadczyłam głębokiej de-
kilka lat nie udało się jej rozpocząć. presji, pogrążając się w niewyobra- Gdy ujawniła się moja głęboka de-
Przyczyną było moje duchowe znie- żalnym lęku i beznadziejnie przytła- presja, moi bliscy dowiedzieli się
wolenie i rozdarcie między wolą ży- czającej ciemności. Oprócz zachowań o tym, co przeżyłam w dzieciństwie.
cia a pragnieniem śmierci... autoagresywnych zaczęłam się Byli zaskoczeni i zszokowani

Trwajcie w miłości nr 2023-03 33


zarówno tym, przez co przeszłam,
jak i tym, że tak starannie i „dziel-
nie” ukrywałam to przez tyle lat.
W tym okresie ciężar tamtego do-
świadczenia okazał się dla mnie
nie do uniesienia. Załamałam się
i po raz pierwszy w życiu zawoła-
łam o pomoc.
Rodzina chciała mi pomóc naj-
lepiej, jak potrafiła, ale ta część
mnie, która od tylu lat dążyła do
destrukcji, przejęła kontrolę: zaczę-
łam uciekać z domu, nawiązałam
kontakt z ludźmi uzależnionymi.
Brałam narkotyki, o których nazwy
nawet nie pytałam, i mieszałam je
z lekami psychotropowymi oraz
alkoholem. Potrafiłam zamieszkać
z nowo poznanymi ludźmi przez kil-
ka dni czy nawet przez parę miesię-
cy. Po ostatnim powrocie do domu
i wielu godzinach bez używek i snu
byłam tak wycieńczona, że przy
próbie odpoczynku poczułam, jak
moje ciało sztywnieje. Z moich ust
płynęła piana... Rodzice, niosąc
mnie na rękach, próbowali podać mi
lekarstwo, ale nie chciałam go przy-
jąć. Nie pierwszy raz przeżywałam
wtedy tzw. syndrom odstawienny,
spowodowany dłuższym brakiem
używek. Jednak świadkiem tego
wszystkiego stała się tym razem
moja mama. Zdałam sobie wtedy
sprawę, jak bardzo ona to wszyst-
ko przeżywa. Jej miłość przebiła się
w końcu przez moją znieczulicę i do-
tarło do mnie, że sytuacja jest tak
poważna jak nigdy wcześniej. Mama
z bólem serca prosiła mnie, bym się
zastanowiła nad swoimi wybora-
mi. Wówczas dotarło do mnie, że nie
chcę tak dalej żyć. Nie chcę umierać,
wycieńczona używkami i grzechem.
Zrozumiałam, że stoję na progu
śmierci wiecznej i że to już nie są
przelewki.
Oddanie się Maryi
Jako nastolatka kilka razy uczest-
niczyłam w pieszej pielgrzymce na
Jasną Górę. Odczuwałam pragnienie
Pana Boga, sama jednak stawiałam
przeszkody na drodze Jego działa-
nia, miłości i uzdrowienia. Rela-
cja z Ojcem Niebieskim wydawała
mi się nieosiągalna. Szatan omotał
mnie poczuciem winy, wstrętu do
siebie i rozpaczą. Zdarzyło mi się raz
34 Trwajcie w miłości nr 2023-03
Świadectwo
Dotarło do mnie,
że nie chcę tak
dalej żyć. Nie chcę
umierać, wycieńczona
używkami i grzechem.
Zrozumiałam, że stoję
na progu śmierci
wiecznej
poprosić kobiety wchodzące do ko-
ścioła na Mszę św. o modlitwę, bo
czułam się niegodna, by wejść do
świątyni. Brakowało mi doświad-
czenia żywego Boga i Jego miłości.
Samo pragnienie natomiast wciąż
gdzieś się we mnie tliło...
Przełomowym wydarzeniem
było oddanie przeze mnie życia
Maryi, poprzedzone 33-dniowymi
rekolekcjami, które podjęłam dzięki
swojej siostrze Justynie. W trakcie
zawierzenia doświadczyłam uwol-
nienia serca. Zaszły we mnie rady-
kalne zmiany. Zerwałam kontakty
ze środowiskiem ludzi pogubio-
nych, destrukcyjnych i uzależ-
nionych. Niezdrowa tęsknota
stopniowo ustępowała miejsca
modlitwie i nadziei na przemia-
nę życia. W konsekwencji zawie-
rzenia trafiłam także do egzorcysty,
od którego wcześniej kilkukrotnie
coś (albo raczej ktoś) skutecznie
mnie odciągało.
Do mojego zniewolenia ducho-
wego przyczyniło się też tzw. świa-
dome śnienie. Było ono dla mnie
odskocznią od tego, co przeżywałam.
Nie zgłębiłam jednak tej okulty-
stycznej praktyki na tyle, by w pełni
kontrolować swoje sny. W swych
snach widziałam nieraz przeraża-
jące i nadprzyrodzone rzeczy, a jed-
nocześnie wołałam w sercu do Ojca
Niebieskiego o pomoc...
Pewnej nocy, wybudzona przez
koszmar, spanikowana przyszłam
do swojej siostry i opowiedziałam jej
wszystko, co przeżywałam, przeła-
mując swoją skrytość. Zwierzyłam
się jej z tego, w co się wpakowałam.
Było około trzeciej w nocy. Zmówi-
łyśmy razem Koronkę do miłosierdzia
Bożego, a siostra okazała mi miłość,
współczucie i wsparcie, przy czym
nie obwiniała mnie. To było dla
mnie bardzo cenne doświadczenie,
bo sama w swoich oczach znaczy-
łam wówczas niewiele. Tymczasem
siostra przyjęła moją przeszłość na
spokojnie, nie przerażając się moimi
błędami. Następnego dnia zadzwoni-
łyśmy razem do egzorcysty i umówi-
łyśmy się na wizytę u niego. W czasie
rozmowy z księdzem poczułam jakby
mroczną siłę, przecinającą powietrze
między mną a nim. Przy samym eg-
zorcyzmie zło się nie manifestowało.
W niedługim odstępie czasu zdarzy-
ło mi się jeszcze zobaczyć duchową
postać stojącą nade mną po obu-
dzeniu, dlatego egzorcyzm odbył się
ponownie. Skutkiem mojego oddania
się Maryi było też rozpoczęcie przeze
mnie terapii.
Nowy człowiek
Z czasem zaczęłam dostrzegać nowe
owoce modlitwy, oddania się Maryi
i terapii. Pokochałam siebie. Wciąż
czuję ciężar „starego człowieka”, ale
teraz niosę go z Maryją i z Jezusem –
moim Panem. Staram się Ich z całego
serca kochać. Moje zawierzenie
Jezusowi przez Maryję nastąpi-
ło 24 kwietnia 2020 r. Dziś wiem,
że to jedyna droga i jedyna dobra
duchowość. To wolność, która
dawniej zdawała się dla mnie
nieosiągalna!
Po siedmiu latach ponownie
poszłam na pieszą pielgrzymkę.
Podjęłam też pracę. Żyję na co dzień
w stanie łaski uświęcającej i czuję
to błogosławieństwo. Zanim Pan
Bóg zaczął prostować moje życie, nie
wyobrażałam sobie wytrwać po spo-
wiedzi świętej bez grzechu ciężkiego
dłużej niż dwa tygodnie.
Na koniec dodam, że przebaczy-
łam temu chłopcu z dzieciństwa.
Nie obwiniam go w żaden sposób.
Uważam, że każdy grzesznik za-
sługuje na przebaczenie, tak jak
mi już tyle razy przebaczył Ojciec
Niebieski, do którego nieraz w bólu
wołałam i który cały czas na mnie
czekał – na swoją marnotrawną i za-
gubioną córkę. Jego miłość i miło-
sierdzie są naprawdę nieskończone!
Jedna kropla świętej Krwi Jego Syna
obmywa nas ze wszystkich win! On
przywrócił mnie do życia przez wsta-
wiennictwo najlepszej Matki. Niech
Bóg będzie uwielbiony!
Agata