Ανοιγω ομπρελα,φοραω γαντια,δυο μπουφαν και κρυο μπολικο στα ακρα και στα

αυτια.Αυτη η βροχη-χαδι ηταν παντα το χειροτερο μου.Ενα χαδι αβεβαιο,απαρατηρητο και

ενοχλητικο…σαν να του λειπει νευρο και πολύ ‘’θελω’’ μαζι.Και ένα μην μου παραπονιεσαι
απ το Γουναρη ερχεται να σωσει την κατασταση…για ποσο ακομα δεν ρωταω και δεν με
ενδιαφερει, η αληθεια.Τον τελευταιο καιρο η διαγνωση ηταν σαφης…απνοια.Φρα3ιμο στον
λαρυγγα και στον οισοφαγο,γλωσσα αφυδατωμενη,στομα ναρκωμενο,και γω ψαρι διχως
λεπια και βραγχια να ανοιγοκλεινω βιαστικα το στομα στην προσπαθεια μου να παρω οσο
το δυνατον περισσοτερο αερα…οποιονδηποτε αερα..βρωμικο,καθαρο,ρηπογονο,μπλε,
ασπρο.Ψαρι εγω και η βροχη που πεφτει τοσο λιγη,ανικανη να γεμισει τη γυαλα …μα η
μνημη μου λειψη με κανει αποδεκτη του ιδιου σκηνικου εκατομμυρια φορες και γω με
αμειωτο ενδιαφερον συνεχιζω την προσπαθεια.Ανασες που ταραζουν ολο μου το
σωμα,δραματικη αυ3ηση του ρυθμου τους και η νιρβανα προ των πυλων.Το ο3υγονο
μειωνεται .Η κάθε ανασα μου ισα3ια πρεζας,φλερταρω με το θανατο αποτυπωμενο στο
βλεμμα ενός ναρκομανή ,και η βροχη δυναμωνει.Τωρα ναι,τωρα την χαιρομαι αλλα και
παλι…δεν θα πω ψεματα,δν μ αρεσει να βρεχομαι.Ανοιγω βημα λοιπον,κι αν με ρωτας ουτε
3ερω που πηγαινω.Η κλασικα κινηματογραφικη σκηνη με τα παιδια να παιζουν στη βροχη
μου φερνει στα αυτια τον ηχο κερματος στο μηχανημα και η φωνη ‘’DO YOU WANNA
PLAY?’’δε λεει να φυγει απ το μυαλο μου.Το πατημα του πληκτρου σιγουρο οσο και γω
παιδι.Αρκουσαν λιγα δευτερα για να φορτωσει το παιχνιδι και να μπω στον εικονικο κοσμο
που εγω διαλε3α,εγω εχτισα.Καμια αμφιβολια για την πορεια μου, το alter ego
ανταποκρινοταν αμεσα σε κάθε μου επιταγη και η περιηγηση στην ηλεκτρονικη πολη ηταν
ευκολη,γρηγορη,ενδιαφερουσα.

Αλλα υποτιθεται μεγαλωσαμε πια,από τα γραφικα πηγαμε στην τρισδιαστατη

πραγματικοτητα,3ερουμε που παμε ,τι κανουμε,σταματησαμε να παιζουμε τετρις και
ηλεκτρονικα και δεν εχει γυρισμο.Ολα καλα λοιπον,ζω ενηλικη ζωη και απολαμβανω
καταχρησεις και παιδικες στερησεις.Μονο που δεν προλαβα να τους πω ότι με πιασαν στον
υπνο. Κι αν προλαβαινα δηλαδη μιλια δεν θα βγαζα,γιατι η ντροπη μου μεγαλη σαν τοτε
που εβρεχα το σεντονι το βραδυ και επνιγα τις λε3εις αφου δεν μπορουσα να πνι3ω το
σκηνικο.Καθομουν σκυφτη και μετρουσα τα λεπτα μεχρι να ρθει εκεινο που θα με κανε να
σηκωσω το κεφαλι.Τα ποδια μου μαζεμενα ,τα κλεινα με δυναμη μες στην αγκαλια μου και
περιμενα να σταματησω να ντρεπομαι,να περπατησω με θαρρος και μεγαλα βηματα το χωλ
να φτασω στην κρεβατοκαμαρα και να το πω στην μανα…εν τελει το μονο που καταφερα
ηταν να χασω τον υπνο μου, στη διαθεση μου να χω μονιμως τα μικρα,αναποφασιστα
βηματα και μια τρεμαμενη,πνιγμενη φωνη που μαρτυρουσε και μαρτυρα την αναγκη μου
να ε3ατμιστω επι τοπου.

Το προβλημα μου ποτε δεν ηταν η συνειδηση,η ωριμανση αυτά ισως ηρθαν και πριν την
ωρα τους..οπως και να χει τα αποδεχτηκα και τα ενσωματωσα με μεγαλη ευκολια.Η
δυσκολια εντοπιστηκε αμεσως στο λημμα αποφασιστηκοτητα.Ο γιατρος τη θεωρησε ανιατη
ασθενεια,επρεπε να την αποδεχτω.Ακομα και σημερα,όπως και τοτε δευτερη γνωμη δεν
πηρα.Ειναι που από παντα φοβομουν τους οδοντιατρους,τα ψευτικα σφραγισματα,τις
αγεφυρωτες γεφυρες και τις ασπρες ποδιες.Αρκεστηκα στα ενυδρεια διχως να παραβω τη
φυση μου.Και τωρα που το νερο τελειωνει και οι κραδασμοι στο σωμα μου γινονται ολο και
πιο συχνοι,τωρα που σιγα σιγα η κοιλια μου ανεβαινει προς τα πανω και το κεφαλι γερνει
προς τα κατω,ακομα και τωρα κρατω ομπρελα στη βροχη και χω αιωνιο εχθρο το σωτηριο
 νερο.Παντα αναρωτιομουν ποιος παιρνει για κατοικιδιο ένα χρυσοψαρο.Απωθουσα τη
φυση μου χωρις τυψη και συστολη και εκανα τα παντα για να θολωνω τα νερα,να φαινομαι
βρωμικη,μολυσμενη και αρνιομουν κατηγορηματικα κάθε προσφορα πωλησης. Τωρα που
θελω να μ αγορασουν,που θελω να τους στολισω το σπιτι,να γινω διαθεσιμη,το εμψυχο
παιχνιδι τους,πιονι στα χερια τους από επιλογη, τωρα οι αγοραστες κανουν
πεισματα.Αλλα3ε η μοδα,βρεθηκα στην απε3ω,και κανεις δν θελει χρυσοψαρο για
κατοικιδιο,το βρισκουν μικρο,απλο,ιδιο,βαρετο.

Ο εγκεφαλος μου δεν ο3υγονωνεται καιρο τωρα ,τα ακρα μου παράλυσαν και μονη μου
σωτηρια να γινω κατοικιδιο καποιου,οποιουδηποτε.Ουτε αυτό όμως αρκετο,ουτε αυτό
εφικτο.’’Χαζα τα χρυσοψαρα,3εχναν γρηγορα’’….Εγω συμβιβαστηκα να ζω σε γυαλα κι αυτοι
κόλλησαν στο IQ μου.Στερησα την ελευθερια μου για να ελευθερωθω αλλα ουτε αυτό
αναγνωριστηκε. Κουτση,παραλυτη,ακρωτηριασμενη μα τους φανηκε λιγο.Εμεινα καθαρη,αγνη
κι ασπρη σε αμολυντο περιβαλλον αλλα επεσα σε απλειστους αγοραστες,που θελουν να μου
μαθουν να γαβγιζω ,να γρατζουναω,να γκαριζω και να καλπαζω.Μεταλλα3η στη μεταλλα3η
ενώ εγω τους προσφερα την ιδια τη φυση, την ομορφια της μοναδικοτητας και το ρισκο της
ιδιαιτεροτητας.Με βομβαρδισαν με τα μανιακα θελω τους,με τις υπερφυσικες απαιτησεις
τους,τα στυλιζαρισμενα προτυπα ,με τυφλωσαν με τις βιτρινες τους,μου ραψαν το στομα,μου
ε3αρθρωσαν τους ωμους, γαγγραινα στα ακρα και η συψεμια προχωρα σ ολο το σωμα.Μου
στερησαν την αναπνοη,την οσμη του διαφορετικου.Κατεστρεψαν τις αισθησεις μου,αλλα
ευχαριστηση δεν βρηκα στα ματια τους.Αρνηθηκαν γρηγορη παραδοση και παραλαβη,και
ακομα με τρωει το γιατι.Μ αφησαν να αιμορραγώ αναισθητη στο πατωμα καποιου
νοσοκομειου και γω αρκεστηκα να γιατρευτω με ορό και μετρουσα τις μερες για να γυρισω
πισω.

Δεν εχω ιδεα αν προκειται για σταδιακη ε3αντληση υπομονης η για ελλειψη ε3 αρχης…Δεν
με αφορα,ποτε δεν μ αφορουσε.Η αρρωστημενη επαφη μ αφορα,αυτην που ποτε δεν
αναζητησα σε μενα αλλα παντα στους αλλους.Απο αυτην που παντα η3ερα ότι δεν θα βρω
ε3ιλεωση,καθαρση κι όμως την ακολουθουσα σαν πιστο σκυλι.Η μονα3ια δεν με πειραζε,η
ερημια με μαχαιρωνε πισωπλατα.Σπασμωδικες κινησεις αποφυγης με εσπρω3αν στην
επαφη που λειτουργησε ομοια με δακρυγονο μεσα μου.Κλαμα,δακρυα,ασφυ3ια και μια
πηγαια θεληση επαναστασης και καταστροφης που δυναμιτίστηκε από μενα για
εμενα.Αναποδα λοιπον ζω από επιλογη κι από φυσικη ε3ελι3η.Κεφαλι προς τα πισω,κοιλια
προς τα πανω,μπουρμπουληθρες στην επιφανεια του νερου,τα πτερυγια κι η ουρα μου
συρρικνωνονται και το αγχος της αγοροπωλησιας καθημερινο.Απνοια η
διαγνωση,αποτυπωμενη απνοια και στο σωμα μου,όχι για κανεναν άλλο λογο παρα γιατι μ
αρεσει η συνεπεια…παντα μ αρεζε.Αυτη η ακριβης,συνεπης συνεπεια που δεν αφηνει
περιθωρια λαθους παρα μονο συμβολικης επιβεβαιωσης.Δυο λε3εις στο μυαλο μου,χωρις
να 3ερω τον παραληπτη τους παρα μονο τον αποστολεα ΣΩΣΕ ΜΕ