que a Galicia mal queira pode vivir sosegado: fun o vinteoito 4 feira enon vin unha monteira, nin un dengue colorado. “Fale meu bisavé” ‘Quezais alguén me non crea: os sombreiros de Sevilla estén de moda na aldea, en'hai bonita nin fea, que non chufe coa toquilla. Pon medo, asi eu tefia a Dios: na vida dos meus avés un mantelo jera un tesouro!,, e menos dunha onza de ouro non se mercaba un dos bos. ‘Agora campa o percal, {algunhas, que nin pra sal tefien un carto no peto, visten ique meten respetol, i hastra se enfouzan con cal [. Os mozos marifteiros da fiada Tembranse rindo alleos de coidados; cheira a aceite e pemento requeimados rustido de xurés en caldeirada. Conta o patron nun corro a treboada do ano setenta historia de alogados— ¢ empuxandose, inando’, entran mollados os homes dunha «lancha de enviada». Pasa de man en man a xerra roiba de albario, e namentres cae a choiva € 0 vento fai tembrar a casa enteira, detras do mostrador clarexa 0 ceo nas trenzas de ouro, no mirar sereo, na sorrisa de luz da taberneira RaMOn CaBanittas, No desterro * nar: respirar con dificultade. @ Abrétema Pra mina filla Candida A bretema, atu sabes?, ¢ ceguina 9s pineirales pouco a pouco explora, ¢ anda sempre descalza, ¢ se se espina, sangrar, non sangra; pero chorar, chora.. Chora copiosamente a probresita! como chorou Xestis, cal chora a aurora, een mans do sol ¢ cada lagrimina derramada unha estrela brilladora.. Lagriminas preciosas!, recollelas mil veces se me ocorre, pra con elas facer... (se xa non sono, gque eu faria?) {Una sarta me pides? Lograreina, jcomo un rei a quixera pra unha reinal, ‘como nunca se veu na xoieria Nonieca VaReLa, Do ermo (1920) € unha breve pucharquifia sobre un enorme penedo. “Toda humilde belleza me namora” eS Vago xirén de brétema, atavio Sen fatuidade urbana miranse naquel espello as frorifias dun carpazo, ‘a ramaxe dun esvedro, soberbio de irta xesta, reidora, fulgurante doffia de rocio (pazo do sol e légrima da aurora); linda pastora de Anaigo, las estrelifias do ceio. E unha breve pucharquifia sobre un enorme penedo. ralola de lunar que bica 0 rio, ‘lor marelifia que entre espitias chora, ou das redes da a arafia un tenue fio, toda humilde belleza me namora. E un vermifio de luz 0 amigo caro do meu nume saudoso... Antes reparo na nudez adorable dunha estrela que nas rosas dos vales, que sorrien, escuro e triste de noite, e triste e escuro de dia.. \Vereda, vereda torta cen duras laxes aberta, ~arrodeada de toxos, Icamifio longo dda mifia vida! crebada polas lameiras... que nos mantos dos pinos, que se engrien, o que nas blondas do mar, que se rebel Camifio, camifio longo. ‘A choiva, a neve e as sllvas enchéronme de friaxe, cubrironme de feridas... Ivereda torta, tionde me levas! \Vereda, vereda fonda de fontes tristes, sin 4g03; sin carballos que den sombra, ninchouzas que den pousada.. ivereda fonda, ticando acabas!