«Η ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ»

Μια μικρή διασκευή για το κουκλοθέατρο της Γ’ και της Δ’ Δημοτικού βασισμένη στο
ομόνυμο παραμύθι των αδερφιών Γκριμ
ΠΡΟΣΩΠΑ: 1. 3.
2. 4.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Η μικρή πριγκίπισσα Ραπουνζέλ ώρες-ώρες, ένιωθε ότι ήταν απαρηγόρητη
καθώς έβγαινε στο μικρό παράθυρο του μαγικού πύργου. Κάποιες μέρες, μάλιστα ένιωθε τόσο
πολύ στεναχωρημένη, που έβαζε τα κλάματα.
ΡΑΠΟΥΝΕΛ: Αχ! Έχει κάποιο νόημα η ζωή, εάν, δεν μπορείς να παίξεις καθόλου;
Δεν έχω τίποτα να κάνω πάλι σήμερα, λα λαλαλαμμμ, λα λαλαλαμμμ όλη μου τη ζωή μου τα
όνειρα μου μετράω , λα λαλαλαμμμ, λα λαλαλαμμμ , μαλλιά κουβάρια το μαλλί μου στο
παράθυρο αυτό λα-λα λο, κι άμα οι πόρτες θα ανοίξουν, κι αν τα κουβάρια θα λυθούν, οι ευχές
μαζί με ευχές θα σμίξουν, και θα ελευθερωθούν!
ΜΑΓΙΣΣΑ: Ραπουζνέλ, Ραπουνζέλ. Ρίξε τα μαλλιά σου για να ανέβω!
Γιατί τραγουδάς τόσο μελαγχολικά τραγούδια; Τέλος πάντων, γιατί δεν διαβάζεις κανένα
παραμύθι ή ακόμη καλύτερα γιατί δεν τακτοποιείς την συλλογή σου με τα γραμματόσημα;
ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ: Όχι δεν θέλω! Θέλω να μου φέρεις να παίξω με κάποιον στην δική μου ηλικία.
Συνήθως κανείς δεν έρχεται να μου κάνει παρέα ή να μείνει μαζί μας. Θέλω κάποιον να
παίζουμε κάθε μέρα στο μπόουλινγκ με τα διαμαντένιο μήλο, είτε να κάνουμε αστείες
γκριμάτσες στους καθρέπτες, είτε να σκαρφαλώσουμε στους τεράστιους πολυελαίους του
κάστρου, να κουνήσουμε τα αυτιά μας, να κάνουμε αέρα με πούπουλα μαξιλαριών ή έστω να
πάμε ένα περίπατο ωραίο και ήσυχο και κάπως πιο διασκεδαστικό…
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Καθημερινά η Ραπουνζέλ, σαν ανεμόσκαλα έριχνε τα λαμπερά, μακριά και ξανθά
μαλλιά της από το παράθυρο για να σκαρφαλώνει η γριά Μάγισσα στον μαγεμένο πύργο που
δεν είχε ούτε πόρτα, ούτε σκάλα… Ώσπου κάποιο απόγευμα ένας πρίγκιπας καθώς περνούσε
από εκεί κοντά με τ’ άλογο του φώναξε…
ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Ραπουζνέλ, Ραπουνζέλ. Ρίξε τα μαλλιά σου!(Δυνατά)
ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ: Οι τοίχοι αυτού του πύργου είναι ψηλοί και μαγεμένοι και είναι δύσκολο να
σκαρφαλώσεις. Επίσης δεν θα ‘θελα με τίποτα να σ’ δει η Γριά Μάγισσα που με κρατάει
αιχμαλωτισμένη εδώ μέσα.
ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Είναι αρκετές μέρες που κυνηγάω στο δάσος με τ’ αυτιά μου ακούω το τραγούδι
σου. Όμως απόψε βρήκα το κουράγιο να μην φοβηθώ. Είναι τόσο λαμπερά τα μαλλιά σου. Ω!
Ραπουνζέλ, Ραπουνζέλ φωτίζεις σαν φτερωτός άγγελος τ’ ουρανού.
ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ: Ω Πρίγκιπα, Πρίγκιπα! Ορκίσου στην αγάπη…
ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Σε παρακαλώ να δεχτείς φίλος δικός σου να είμαι, και να δεχτείς τον λόγο μου
χωρίς όρκους περιττούς.
ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ: Ε, ναι λοιπόν αφήνω την μοίρα μου στα χέρια σου, γιατί θέλω να σε
ακολουθήσω στα πέρατα του κόσμου. Όμως Πρίγκιπα! Ακούω κάποιο θόρυβο … κάποιος
έρχεται!Αντίο!
ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Καληνύχτα, καληνύχτα, χίλιες φορές καληνύχτα μέχρι να ξημερώσει.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Από εκείνη την στιγμή ο Πρίγκιπας με τη Ραπουνζέλ βλέπονταν κάθε μέρα στα
κρυφά. Για κακή τους τύχη όμως, η γριά Μάγισσα γρήγορα ανακάλυψε πως σχεδίαζαν να
παντρευτούν. Οργισμένη άρπαξε το ψαλίδι και χραπ! Έκοψε τη μακριά χρυσαφένια κοτσίδα με
μια ψαλιδιά. Έπειτα η Μάγισσα πήγε κι έκρυψε τη Ραπουνζέλ σ’ ένα μέρος που δε θα μπορούσε
κανείς να τη βρει Τέλος , έδεσε την κομμένη κοτσίδα στο πόμολο του παραθύρου ώσπου το
ίδιο απόγευμα, ο πρίγκιπας σκαρφάλωσε πάνω της …μα, αντί να βρει την αγαπημένη του
στηνκά μαρα της…
ΜΑΓΙΣΣΑ: Χά χα χα χα! Ήρθες να δεις την καλή σου; Πάει αυτή! Η Ραπουνζέλ έφυγε.
ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Αυτό δεν είναι καθόλου αστείο! Λύσε τα μάγια, και φανέρωσε τη τώρα!
ΜΑΓΙΣΣΑ: Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Για να λυθούν τα μάγια πρέπει να βρεις μόνος
σου πού έχω κρύψει την αγαπημένη σου Ραπουνζέλ! Χί χί χί! Υπάρχουν χιλιάδες πριγκίπισσες
κι εσύ έχεις μόνο μία ευκαιρία… Φρουπ! (τον σπρώχνει από το παράθυρο) Χά χα χα χα.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Ο πρίγκιπας, που ήταν πολύ στεναχωρημένος έπεσε στο χώμα ανάμεσα σε κάτι
κοφτερούς θάμνους και έκλαψε με λυγμούς. Έκλαψε, έκλαψε τόσο πολύ μέχρι που τον πήρε
ο ύπνος. Από το επόμενο πρωί και για πολλά χρόνια έψαχνε μέσα στο δάσος για
εκείνη (δηλαδή την Ραπουνζέλ) αλλά χωρίς επιτυχία. Ανάμεσα στα μεγάλα και πράσινα
και σκουρόχρωμα δέντρα κατέληξε να μοιάζει περισσότερο σαν τυφλός παρά σαν πρίγκιπας.
ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Έχω ρωτήσει παντού αλλά κανείς δεν ξέρει. Ρώτησα νέους - γέρους, ρώτησα
γενναίους που πολεμούσαν με δράκους, ρώτησα νάνους με ένα μάτι, ρώτησα οδηγούς με
άμαξες από μπρούτζο, ρώτησα και φίλους μου με κορόνες όμως κανείς δεν ήξερε που είναι η
αγαπημένη μου πριγκίπισσα, η μοναδική και σπάνια Ραπουνζέλ.
ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ: (κάθεται κάπου κρυμμένη) Λα λαλαλαμμμ, λα λαλαλαμμμ όλη μου τη ζωή μου τα
όνειρα μου μετράω , λα λαλαλαμμμ, λα λαλαλαμμμ , μαλλιά κουβάρια το μαλλί μου κι αν τα
κουβάρια θα λυθούν, οι ευχές μαζί με ευχές θα σμίξουν, και θα ελευθερωθούν, κι αν ο
Πρίγκιπας μου με βρει πάντα θα τραγουδάω λαλαλαλάμ λαλαλαλόμ.
ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Χμμμμ! Μου φαίνεται είναι πολύ άδικο να μην την βρίσκω πουθενά για να την
αγκαλιάσω και για να φιλήσω τα δυο της μάγουλα που ήταν χρώμα κόκκινο σαν τη φωτιά.
Όμως είναι ώρα τώρα που ορκίζομαι ότι ακούω την ίδια την μαγεμένη Ραπουνζέλ να λέει το
τραγούδι της. Μήπως είναι κάπου εδώ κοντά μου;
ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ: (κλαίει) Αυτήν που διάλεξες, αυτήν που από όλους προτιμάς να βρεις, αυτή και
μόνο αυτή είμαι εγώ. Και βρίσκομαι ακριβώς μπροστά σου Ω πρίγκιπας μου πόσο πολύ
φαίνεται ότι βασανίστηκες για να με συναντήσεις
ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ: Ω! Μην δακρύζεις Ραπουνζελ και τώρα που σε ξαναβρίσκω εγώ ο πρίγκιπας σου
τώρα πλέον θα σε παντρευτώ.
ΡΑΠΟΥΝΖΕΛ: Ω! Ο πρίγκιπας μου θα με παντρευτεί; Μα αυτό είναι θαυμάσιο!
ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Η αγαπημένη του η Ραπουνζέλ τον αγκάλιασε, κλαίγοντας με δάκρυα χαράς.
Δύο δάκρυά της μάλιστα κύλησαν πάνω στα μάτια του. Θαύμα! Αμέσως, ο πρίγκιπας
ξαναβρήκε το φως του που το είχε χάσει προσωρινά. Μετά πιασμένοι έτσι, χέρι με χέρι,
επέστρεψαν στο παλάτι του πρίγκιπα κι έζησαν χρόνια πολλά παντρεμένοι κι ευτυχισμένοι
όπως τους άξιζε.