Ang Alamat ng Pinya nangyayari.
Walang bagay na di makita at agad
Noong unang panahon may
nakatirang mag-ina sa isang
malayong pook. Ang ina ay si
Aling Rosa at ang anak ay si
Pinang. Mahal na mahal ni Aling
Rosa ang kanyang bugtong na anak. Kaya lumaki si
Pinang sa layaw. Gusto ng ina na matuto si Pinang ng
mga gawaing bahay, ngunit laging ikinakatwiran ni
Pinang na alam na niyang gawin ang mga itinuturo ng
ina. Kaya't pinabayaan na lang niya ang kanyang anak.
Isang araw nagkasakit si Aling Rosa. Hindi siya
makabangon at makagawa ng gawaing bahay. Inutusan
niya si Pinang na magluto ng lugaw. Isinalang ni Pinang
ang lugaw ngunit napabayaan dahil sa kalalaro. Ang
lugaw ay dumikit sa palayok at nasunog. Nagpasensiya
na lang si Aling Rosa, napagsilbihan naman siya kahit
paano ng anak.
Nagtagal ang sakit ni Aling Rosa kaya't napilitang si
Pinang ang gumagawa sa bahay. Isang araw, sa kanyang
pagluluto hindi niya makita ang posporo. Tinanong ang
kanyang ina kung nasaan ito. Isang beses naman ay ang
sandok ang hinahanap. Ganoon ng ganoon ang
tinatanong ang kanyang ina. Nayamot si Aling Rosa sa
katatanong ng anak kaya´t nawika nito: " Naku! Pinang,
sana'y magkaroon ka ng maraming mata upang makita
mo ang lahat ng bagay at hindi ka na tanong nang
tanong sa akin.
Ang Alamat ng Pinya
Noong unang panahon may
nakatirang mag-ina sa isang
malayong pook. Ang ina ay si
Aling Rosa at ang anak ay si
Pinang. Mahal na mahal ni Aling
Rosa ang kanyang bugtong na anak. Kaya lumaki si
Pinang sa layaw. Gusto ng ina na matuto si Pinang ng
mga gawaing bahay, ngunit laging ikinakatwiran ni
Pinang na alam na niyang gawin ang mga itinuturo ng
ina. Kaya't pinabayaan na lang niya ang kanyang anak.
Isang araw nagkasakit si Aling Rosa. Hindi siya
makabangon at makagawa ng gawaing bahay. Inutusan
niya si Pinang na magluto ng lugaw. Isinalang ni Pinang
ang lugaw ngunit napabayaan dahil sa kalalaro. Ang
lugaw ay dumikit sa palayok at nasunog. Nagpasensiya
na lang si Aling Rosa, napagsilbihan naman siya kahit
paano ng anak.
Nagtagal ang sakit ni Aling Rosa kaya't napilitang si
Pinang ang gumagawa sa bahay. Isang araw, sa kanyang
pagluluto hindi niya makita ang posporo. Tinanong ang
kanyang ina kung nasaan ito. Isang beses naman ay ang
sandok ang hinahanap. Ganoon ng ganoon ang
nangyayari. Walang bagay na di makita at agad
tinatanong ang kanyang ina. Nayamot si Aling Rosa sa
katatanong ng anak kaya´t nawika nito: " Naku! Pinang,
sana'y magkaroon ka ng maraming mata upang makita
mo ang lahat ng bagay at hindi ka na tanong nang
tanong sa akin.
Dahil alam niyang galit na ang kanyang ina ay di na
umimik si Pinang. Umalis siya upang hanapin ang
sandok na hinahanap. Kinagabihan, wala si Pinang sa
bahay. Nabahala si Aling Rosa. Tinatawag niya ang
anak ngunit walang sumasagot. Napilitan siyang
bumangon at naghanda ng pagkain.
Pagkaraan ng ilang araw ay magaling-galing na si Aling
Rosa. Hinanap niya si Pinang. Tinanong niya ang mga
kapitbahay kung nakita nila ang kanyang anak. Ngunit
naglahong parang bula si Pinang. Hindi na nakita ni
Aling Rosa si Pinang.
Isang araw, may nakitang halaman si Aling Rosa sa
kanyang bakuran. Hindi niya alam kung anong uri ang
halamang iyon. Inalagaan niyang mabuti hanggang sa
ito'y magbunga. Laking pagkamangha ni Aling Rosa ng
makita ang anyo ng bunga nito. Ito'y hugis-ulo ng tao at
napapalibutan ng mata.
Biglang naalaala ni Aling Rosa ang huli niyang sinabi
kay Pina, na sana'y magkaroon ito ng maraming mata
para makita ang kanyang hinahanap. Tahimik na
nanangis si Aling Rosa at laking pagsisisi dahil tumalab
ang kanyang sinabi sa anak. Inalagaan niyang mabuti
ang halaman at tinawag itong Pinang, Sa palipat-lipat sa
bibig ng mga tao ang pinang ay naging pinya.
Dahil alam niyang galit na ang kanyang ina ay di na
umimik si Pinang. Umalis siya upang hanapin ang
sandok na hinahanap. Kinagabihan, wala si Pinang sa
bahay. Nabahala si Aling Rosa. Tinatawag niya ang
anak ngunit walang sumasagot. Napilitan siyang
bumangon at naghanda ng pagkain.
Pagkaraan ng ilang araw ay magaling-galing na si Aling
Rosa. Hinanap niya si Pinang. Tinanong niya ang mga
kapitbahay kung nakita nila ang kanyang anak. Ngunit
naglahong parang bula si Pinang. Hindi na nakita ni
Aling Rosa si Pinang.
Isang araw, may nakitang halaman si Aling Rosa sa
kanyang bakuran. Hindi niya alam kung anong uri ang
halamang iyon. Inalagaan niyang mabuti hanggang sa
ito'y magbunga. Laking pagkamangha ni Aling Rosa ng
makita ang anyo ng bunga nito. Ito'y hugis-ulo ng tao at
napapalibutan ng mata.
Biglang naalaala ni Aling Rosa ang huli niyang sinabi
kay Pina, na sana'y magkaroon ito ng maraming mata
para makita ang kanyang hinahanap. Tahimik na
nanangis si Aling Rosa at laking pagsisisi dahil tumalab
ang kanyang sinabi sa anak. Inalagaan niyang mabuti
ang halaman at tinawag itong Pinang, Sa palipat-lipat sa
bibig ng mga tao ang pinang ay naging pinya.
Ang Unggoy At Paru-
Paro
Isang araw, sa taas ng puno na
malapit sa bundok, pinagmasdan
ni Unggoy ang kanyang
paboritong bulaklak habang
kumakain ng saging. “Ang ganda-
ganda talaga ng bulaklak na iyon. Gusto ko siyang
pagmasdan araw-araw,” wika ni Unggoy sa kanyang sarili.
Pagkatapos niyang kumain ng saging, itinapon ni Unggoy
ang balat ng saging sa lupa at humiga sa kanyang sanga.
Nakita ito ni Paru-paro at linapitan niya si Unggoy.
“Unggoy napansin kong nahulog mo ang balat ng saging na
iyong kinain sa lupa.”
Ang wika naman ni Unggoy, “Naku sadya iyan Paru-paro.
Lagi kong itinatapon ang mga pagkain ko sa lupa.“Kaya
pala ang daming basura dito. Hindi mo dapat basta-basta na
lamang tinatapon ang mga basura mo kung saan-saan
lamang Unggoy. Maari kang makadulot ng trahedya.
Meron namang mga basurahang malapit dito ah. Doon mo
nalang itapon ang mga basura mo,” paliwanag ni Paru-
paro.
"Hay nako Paru-paro, tigilan mo nga ako! Ang tagal-tagal
ko ng ginagawa yan ah, wala namang nangyayaring
masama,” galit na sagot ni Unggoy. “Umalis kana nga,
sinisira mo araw ko,” dagdag pa nito.
Lumipad si Paru-paro ng walang imik. Isang madilim na
gabi habang natutulog si Unggoy sa taas ng kanyang puno,
ay biglang
Ang Unggoy At Paru-
Paro
Isang araw, sa taas ng puno na
malapit sa bundok, pinagmasdan
ni Unggoy ang kanyang
paboritong bulaklak habang
kumakain ng saging. “Ang ganda-
ganda talaga ng bulaklak na iyon. Gusto ko siyang
pagmasdan araw-araw,” wika ni Unggoy sa kanyang sarili.
Pagkatapos niyang kumain ng saging, itinapon ni Unggoy
ang balat ng saging sa lupa at humiga sa kanyang sanga.
Nakita ito ni Paru-paro at linapitan niya si Unggoy.
“Unggoy napansin kong nahulog mo ang balat ng saging na
iyong kinain sa lupa.”
Ang wika naman ni Unggoy, “Naku sadya iyan Paru-paro.
Lagi kong itinatapon ang mga pagkain ko sa lupa.“Kaya
pala ang daming basura dito. Hindi mo dapat basta-basta na
lamang tinatapon ang mga basura mo kung saan-saan
lamang Unggoy. Maari kang makadulot ng trahedya.
Meron namang mga basurahang malapit dito ah. Doon mo
nalang itapon ang mga basura mo,” paliwanag ni Paru-
paro.
"Hay nako Paru-paro, tigilan mo nga ako! Ang tagal-tagal
ko ng ginagawa yan ah, wala namang nangyayaring
masama,” galit na sagot ni Unggoy. “Umalis kana nga,
sinisira mo araw ko,” dagdag pa nito.
Lumipad si Paru-paro ng walang imik. Isang madilim na
gabi habang natutulog si Unggoy sa taas ng kanyang puno,
ay biglang
bumuhos ang malakas na ulan. Hindi niya ito pinansin at
sinusubukan muling matulog. Ngunit sa halip na makatulog
ay napatayo pa si Unggoy dahilan sa may bigla siyang
narinig na malakas natunog. Nagsimulang manginig ang
kanyang puno at muntikan na siyang mahulog. Napatalikod
siya at nabigla na lamang sa kanyang nakita. Lupang
bumubuhos pababa mula sa bundok.
“Isang landslide!” Walang magawa si Unggoy kung hindi
sumigaw. “Tulong! Tulungan ninyo ako,” sigaw niya.
Tumumba ang kanyang puno at nahimatay si Unggoy. “Ito
ang resulta ng pagtatapon mo ng mga basura mo sa
kalikasan Unggoy. Ito ag trahedyang sinasabi sa iyo,”
paliwanag ni Paru-paro. Napansin ni Unggoy ang lupa
kung saan nakatanim doon ang paboritong bulaklak ni
Paru-paro. Natabunan itong lupa at basura.
“Paru-paro patawad. Nagsisisi na ako sa kasalanang aking
ginawa. Magbabago na ako. Hindi na ako magtatapon ng
basura sa kapaligiran,” umiiyak at nagmamakaawa sa
Unggoy. “Kung kaya mong magbago Unggoy at hindi
muna talaga ito gagawin pa ulit, pinapatawad na kita. Pero
tulungan mo ako at ang iba pang mga hayop para mabigyan
muli ng buhay ang ating tahanan at patawarin ka rin ni
Inang Kalikasan.”
Simula noon, hindi na muling nagtapon si Unggoy ng
basura kung saan-saan na lamang at unti-unti ay muling
nabigyan buhay ang kanilang tirahan, malinis at
mapayapa.
bumuhos ang malakas na ulan. Hindi niya ito pinansin at
sinusubukan muling matulog. Ngunit sa halip na makatulog
ay napatayo pa si Unggoy dahilan sa may bigla siyang
narinig na malakas natunog. Nagsimulang manginig ang
kanyang puno at muntikan na siyang mahulog. Napatalikod
siya at nabigla na lamang sa kanyang nakita. Lupang
bumubuhos pababa mula sa bundok.
“Isang landslide!” Walang magawa si Unggoy kung hindi
sumigaw. “Tulong! Tulungan ninyo ako,” sigaw niya.
Tumumba ang kanyang puno at nahimatay si Unggoy. “Ito
ang resulta ng pagtatapon mo ng mga basura mo sa
kalikasan Unggoy. Ito ag trahedyang sinasabi sa iyo,”
paliwanag ni Paru-paro. Napansin ni Unggoy ang lupa
kung saan nakatanim doon ang paboritong bulaklak ni
Paru-paro. Natabunan itong lupa at basura.
“Paru-paro patawad. Nagsisisi na ako sa kasalanang aking
ginawa. Magbabago na ako. Hindi na ako magtatapon ng
basura sa kapaligiran,” umiiyak at nagmamakaawa sa
Unggoy. “Kung kaya mong magbago Unggoy at hindi
muna talaga ito gagawin pa ulit, pinapatawad na kita. Pero
tulungan mo ako at ang iba pang mga hayop para mabigyan
muli ng buhay ang ating tahanan at patawarin ka rin ni
Inang Kalikasan.”
Simula noon, hindi na muling nagtapon si Unggoy ng
basura kung saan-saan na lamang at unti-unti ay muling
nabigyan buhay ang kanilang tirahan, malinis at
mapayapa.