Grade 2

Ang Mahiwagang Baul ni Mang

Pedro

Sa isang maliit na barangay sa gitna ng

kagubatan ay may nakatirang matandang lalaki
na nagngangalang Mang Pedro.

Isa siyang mahilig sa pagtatahi at paggawa ng

mga kakaibang bagay.

Ngunit ang pinakapaborito niyang bagay ay ang

isang lumang baul na natagpuan niya sa loob ng
kanyang tahanan.

Ang baul na ito ay may misteryosong anyo at

taglay ang misteryong hindi matukoy ng sino
man sa barangay.

Nang tanungin si Mang Pedro kung ano ang

laman nito, palaging sagot niya ay, “Isang araw,
malalaman din ninyo.”

Sa bawat umaga, si Mang Pedro ay nagbubukas

ng baul at nagsisimulang mag-eksperimento.
Ginagawa niya itong laruan, gamit, at kahit
anong bagay na pumasok sa kanyang isip.
Ngunit hindi niya pinapakita ang mga nilalaman
ng baul sa mga tao sa barangay.

Grade 3

Ang Tatlong Maliliit Na Baboy (Kuwentong Pambata)

May tatlong biik na nagdesisyong maglakbay upang hanapin ang

kanilang kapalaran. Napag-usapan ng mga biik na kapag
nakakita sila ng maayos na lugar para sa kanila ay sisimulan na
nilang magtayo ng bahay.

May pagkatamad ang unang biik kung kaya't nagtayo siya ng

sarili niyang bahay na gawa sa mga dayami. Isang araw dumating
ang isang malaking lobo, sa isang malakas na pag-ihip lamang ay
napatumba nito ang bahay na ginawa ng unang biik.

Sa takot na makain ng lobo ang unang biik ay nagtatakbo siya

patungo sa ikalawang biik.

Wais naman si pangalawang biik kaya nagtayo siya ng kanyang

bahay na gawa sa kahoy at pawid, ngunit nang dumating
nanaman ang malaking lobo, natulad lamang ang kanyang bahay
sa naunang biik. Sa takot ng dalawang biik ay nagtatakbo naman
sila patungo sa bahay ng ikatlong biik.
Ang ikatlong biik ay masipag at matalino. Nagtayo siya ng bahay
na gawa sa bato. At hindi nga nagtagal ay dumating na ang
malaking lobo. Hinipan nito ng paulit-ulit ang bahay ng ikatlong
biik, ngunit hindi siya nagtagumpay. Naiisip ng lobo na magdaan
sa chimineya upang makapasok sa loob.

Dahil sa nangyari sa naunang dalawang bahay ng mga biik.

Naglagay sila ng apoy at nagsalang doon ng mainit na tubig
upang sa gano'n ay mapaso at masunog ang lobo kung sakali
mang dumaan ito sa chimineya. At ganoon nga ang nangyari,
nagdaan sa chimineya ang lobo at doon tuluyang napaso.
Nagtatakbo ang lobo sa sakit at hindi na muling nagbalik.
Grade 4

Ang Bagong Kaibigan

May napulot akong papel. Nakasulat doon na may matatagpuan daw
akong isang kaibigan. Kinakailangan ko raw sumakay para matagpuan ito.
Umuwi ako agad sa amin dahil baka naroon na ang kaibigang tinutukoy sa
papel.

Sumakay ako sa likod ng kabayo pero wala doon ang bagong kaibigan.
Binuksan ko ang binatana at nakita ko ang aming hardin. Maraming
halaman at insekto doon. Masaya silang naglalaro pero hindi ko sila
maintindihan. Lumabas ako sa likod-bahay at nagpunta sa dagat. Sumakay
ako ng bangka upang hanapin ang aking kaibigan pero walang ibang tao
sa dagat. Ah alam ko na. Sumisid ako sa ilalim ng dagat, sumakay ako sa
likod ng dolphin at doon nakita ko ang iba’t-ibang hayop at halaman, pero
hindi ako mabubuhay doon. Kaya bumalik na lamang ako sa amin.

Gabi na ng makauwi ako. Mula sa aking silid ay may natanaw ako na

maliwanag sa langit. Mayroong isang bituin na ubod ng laki. Ahah!
Pupuntahan ko ang bituin. Kumapit ako sa lobo at pinuntahan ko ito. Pero
walang tao roon. Mula sa itaas ay tanaw na tanaw ko ang daigdig na bilog
at nagliliwanag. Ang ganda ng kulay. Para itong bolang umiilaw. May kulay
bughaw, luntian at kulay lupa. Naisip kong bumalik na, mula sa itaas ay
nagpalundag-lundag ako sa mga ulap, ang sarap! Parang mga bulak!
Nagpadulas ako sa bahaghari! Subalit wala pa rin akong kalaro kaya
gumamit ako ng isang malaking payong at ginawa kong parachute.
Napunta ako sa kagubatan. Doon ay nagpupulong ang mga hayop. Hindi
ko sila maintindihan kaya bumalik na ako sa amin sakay-sakay ng isang
elepante. Maya-maya ay kinalabit na ako ni inay.

“Gising na anak, may pasok ka ngayon”

“Nay, nanaginip ako na may makikilala akong bagong kaibigan!”

“Oo, meron nga, doon sa inyong paaralan kaya gumising ka na at darating

na ang school bus.“
Grade 5

Ang Unggoy At Paru-Paro (Maikling Kuwento)

Isang araw, sa taas ng puno na malapit sa bundok, pinagmasdan ni Unggoy ang kanyang
paboritong bulaklak habang kumakain ng saging.

“Ang ganda-ganda talaga ng bulaklak na iyon. Gusto ko siyang pagmasdan araw-araw,”

wika ni Unggoy sa kanyang sarili. Pagkatapos niyang kumain ng saging, itinapon ni
Unggoy ang balat ng saging sa lupa at humiga sa kanyang sanga. Nakita ito ni Paru-
paro at linapitan niya si Unggoy.

“Unggoy napansin kong nahulog mo ang balat ng saging na iyong kinain sa lupa.”Ang
wika naman ni Unggoy, “Naku sadya iyan Paru-paro. Lagi kong itinatapon ang mga
pagkain ko sa lupa.

“Kaya pala ang daming basura dito. Hindi mo dapat basta-basta na lamang tinatapon
ang mga basura mo kung saan-saan lamang Unggoy. Maari kang makadulot ng
trahedya. Meron namang mga basurahang malapit dito ah. Doon mo nalang itapon ang
mga basura mo,” paliwanag ni Paru-paro.

"Hay nako Paru-paro, tigilan mo nga ako! Ang tagal-tagal ko ng ginagawa yan ah, wala
namang nangyayaring masama,” galit na sagot ni Unggoy. “Umalis kana nga, sinisira
mo araw ko,” dagdag pa nito.
Lumipad si Paru-paro ng walang imik. Isang madilim na gabi habang natutulog si
Unggoy sa taas ng kanyang puno, ay biglang bumuhos ang malakas na ulan. Hindi niya
ito pinansin at sinusubukan muling matulog. Ngunit sa halip na makatulog ay napatayo
pa si Unggoy dahilan sa may bigla siyang narinig na malakas natunog. Nagsimulang
manginig ang kanyang puno at muntikan na siyang mahulog. Napatalikod siya at
nabigla na lamang sa kanyang nakita. Lupang bumubuhos pababa mula sa bundok.

“Isang landslide!” Walang magawa si Unggoy kung hindi sumigaw. “Tulong! Tulungan
ninyo ako,” sigaw niya. Tumumba ang kanyang puno at nahimatay si Unggoy. “Ito ang
resulta ng pagtatapon mo ng mga basura mo sa kalikasan Unggoy. Ito ag trahedyang
sinasabi sa iyo,” paliwanag ni Paru-paro.

Napansin ni Unggoy ang lupa kung saan nakatanim doon ang paboritong bulaklak ni
Paru-paro. Natabunan itong lupa at basura.

“Paru-paro patawad. Nagsisisi na ako sa kasalanang aking ginawa. Magbabago na ako.

Hindi na ako magtatapon ng basura sa kapaligiran,” umiiyak at nagmamakaawa sa
Unggoy.

“Kung kaya mong magbago Unggoy at hindi muna talaga ito gagawin pa ulit,
pinapatawad na kita. Pero tulungan mo ako at ang iba pang mga hayop para mabigyan
muli ng buhay ang ating tahanan at patawarin ka rin ni Inang Kalikasan.”

Simula noon, hindi na muling nagtapon si Unggoy ng basura kung saan-saan na

lamang at unti-unti ay muling nabigyan buhay ang kanilang tirahan, malinis at
mapayapa.
Grade 6

Ang Alamat ng Pinya

Noong unang panahon may nakatirang mag-ina sa isang malayong pook. Ang ina ay si
Aling Rosa at ang anak ay si Pinang. Mahal na mahal ni Aling Rosa ang kanyang
bugtong na anak. Kaya lumaki si Pinang sa layaw. Gusto ng ina na matuto si Pinang ng
mga gawaing bahay, ngunit laging ikinakatwiran ni Pinang na alam na niyang gawin ang
mga itinuturo ng ina. Kaya't pinabayaan na lang niya ang kanyang anak.

Isang araw nagkasakit si Aling Rosa. Hindi siya makabangon at makagawa ng gawaing
bahay. Inutusan niya si Pinang na magluto ng lugaw. Isinalang ni Pinang ang lugaw
ngunit napabayaan dahil sa kalalaro. Ang lugaw ay dumikit sa palayok at nasunog.
Nagpasensiya na lang si Aling Rosa, napagsilbihan naman siya kahit paano ng anak.

Nagtagal ang sakit ni Aling Rosa kaya't napilitang si Pinang ang gumagawa sa bahay.
Isang araw, sa kanyang pagluluto hindi niya makita ang posporo. Tinanong ang
kanyang ina kung nasaan ito. Isang beses naman ay ang sandok ang hinahanap.
Ganoon ng ganoon ang nangyayari. Walang bagay na di makita at agad tinatanong ang
kanyang ina. Nayamot si Aling Rosa sa katatanong ng anak kaya´t nawika nito: " Naku!
Pinang, sana'y magkaroon ka ng maraming mata upang makita mo ang lahat ng bagay
at hindi ka na tanong nang tanong sa akin.
Dahil alam niyang galit na ang kanyang ina ay di na umimik si Pinang. Umalis siya
upang hanapin ang sandok na hinahanap. Kinagabihan, wala si Pinang sa bahay.
Nabahala si Aling Rosa. Tinatawag niya ang anak ngunit walang sumasagot. Napilitan
siyang bumangon at naghanda ng pagkain.

Pagkaraan ng ilang araw ay magaling-galing na si Aling Rosa. Hinanap niya si Pinang.

Tinanong niya ang mga kapitbahay kung nakita nila ang kanyang anak. Ngunit
naglahong parang bula si Pinang. Hindi na nakita ni Aling Rosa si Pinang.

Isang araw, may nakitang halaman si Aling Rosa sa kanyang bakuran. Hindi niya alam
kung anong uri ang halamang iyon. Inalagaan niyang mabuti hanggang sa ito'y
magbunga. Laking pagkamangha ni Aling Rosa ng makita ang anyo ng bunga nito. Ito'y
hugis-ulo ng tao at napapalibutan ng mata.
Biglang naalaala ni Aling Rosa ang huli niyang sinabi kay Pina, na sana'y magkaroon ito
ng maraming mata para makita ang kanyang hinahanap. Tahimik na nanangis si Aling
Rosa at laking pagsisisi dahil tumalab ang kanyang sinabi sa anak. Inalagaan niyang
mabuti ang halaman at tinawag itong Pinang, Sa palipat-lipat sa bibig ng mga tao ang
pinang ay naging pinya.