Stephanie M.

Tuardon BSED Filipino 3A

Sariling Gawang Maikling Kuwento
KUWENTONG BAYAN
Palukso-luksong Palaka
Ayon sa kuwento, sa bayan ng San Juan ay may batang mahilig sa larong luksong-baka.
Siya ay si Ika, sampong taong gulang. Kasama niya sa pamumuhay ang kaniyang Lola Iska at
nakatatandang kapatid na si Mira. Madalas magbangayan ang magkapatid sa mga gawaing bahay
at pagtulong Kay Lola Iska sa pagtatanim at pag-aalaga ng kanilang gulayan.
Isang araw, pagkatapos mamitas ng mga talong at okra ni Mira ay inis na inis niyang
hinanap si Ika sapagkat ito'y hindi pa nakakapaghugas ng pinggan at nakapagsaing para sa
kanilang pananghalian. Natagpuan ni Mira si Ika sa kanilang kapit-bahay na naglalaro na naman
ng luksong-baka kasama ang kaniyang mga kaibigan.
"Nandito ka na Naman?. Hindi bat kabilin-bilinan ni Lola na maghugas ka ng pinggan at
magsaing ng pananghalian." naiinis na sabi ni Mira.
"Mamaya na Ate, tapusin ko lang itong aking paglalaro", sagot Naman ni Ika. "Anong
Mamaya na? Anong oras na Ika! Mag aalas-dose na ng tanghali. Si Lola Iska ay gutom na gutom
na", pagalit na sabi ni Mira.
"Ako na nga lang ang magsasaing. Basta umuwi ka na maya-maya at maghugas ka ng
pinggan", pasigaw na sabi ni Mira habang nililisan ang lugar kung saan naglalaro sina Ika.
Naiwan si Ika at masayang nakipaglaro ng luksong baka kasama ang kaniyang mga
kaibigan. Hindi alintana ni Ika ang gutom at pagod, hindi rin ito nakapagtanghalian at inabot na
ng hapon sa kabitbahay dahil sa paglalaro ng luksong-baka.
Mag-aalas singko na ng hapon nang makauwi si Ika. Pagdating sa kanila ay naroon si
Mira at Lola Iska na nagkikilo ng mga talong at okra na pinamitas kaninang Umaga upang ibenta
kinabukasan sa palengke.
Agad namang tinungo ni Ika ang kusina, nagbukas ng kaldero at naghanap ng makakain
dahil gutom na gutom ito. Pagkatapos niyang kumain ay agad na naghugas ng pinggan at
nagsaing para sa kanilang hapunan.
Kinabukasan maagang umalis sina Mira at Lola Iska upang mag lako ng gulay at
tumungo sa palengke upang doon ibenta ang hindi naubos na gulay mula sa kanilang paglalako.
Nag-iwan sila ng sulat na nagbibilin kay ika na maghugas ng pinggan, maglinis ng bahay
at magsaing ng pananghalian sapagkat uuwi sila bago ang tanghalian.
Pagkagising naman ni Ika ay niligpit niya ang kaniyang higaan. Tumungo sa kusina at
doon nakita sa lamesa ang sulat nag nagbibilin ng kaniyang mga dapat gawin. Binasa niya ito
subalit binalewala. Sandali siyang naupo sa labas ng bahay upang mag muni-muni.
Maya-maya ay napagpasyahang kumain ng umagahan at pumunta sa kapit-bahay upang
muling maglaro.
Muli ay nakalimutan niya ang bilin ng kaniyang Lola dahil sa paglalaro ng luksong-baka.
Maaga pa nang yayain niyang maglaro ang mga batang kapit-bahay, tumango naman ang
mga ito sa tuwing sila ay lapitan ni Ika at yayayain na maglaro. Sa kanilang paglalaro ay
natapakan ni Ika ang isang punso. Lingid sa kaniyang kaalaaman ay tinamaan niya ang hari ng
mga Nuno na matagal na ring pinagmamasdan at napapansin ang taglay na katamaran ni Ika
kaya sinumpa niya ito na maging kasin-liit nila at ang tanging paraan upang makalipat mula sa
isang lugar tungo sa isa pang lugar ay sa pamamagitan lamang ng paglukso. Sa tagal ng kanilang
paglulukso-lukso ay nakaramdam si Ika ng pananakit ng kaniyang paa kaya napagpasyahan
nitong umuwi na muna. Pagdating sa kanilang bahay agad itong pumasok sa kanilang kuwarto
humiga at nakatulog. Nagising lamang si Ika ng marinig ang noses ng kaniyang Ate Mira na
tinatawag ang kaniyang pangalan.
"Saan na naman kaya napunta ang batang iyon? Hindi pa nakapaghugas ng pinggan at
nakapagsaing", sabi ni Mira Mula sa labas ng kuwarto.
"Ate, nandito ako sa kwarto", sigaw ni Ika ngunit tila'y walang nakakarinig sa kaniya.
"Wala ba ito sa mga kabit-bahay?", tanong ni Lola Iska kay Mira.
"Wala po Lola, sabi ng mga kalaro niya kanina ay umuwi raw po dahil sumakit ang mga
paa", tugon ni Mira sa tanong ng kaniyang Lola.
 "Ee saan napunta ang batang iyon?", nag-aalalang tanong ni Lola Iska sa kawalan.
"Lola papasok na muna ako sa kuwarto, magbibihis po muna ako", pagpapaalam ni Mira
Kay Lola Iska.
"Aahhhhhhhh... Lola....", sigaw ni Mira mula sa kuwarto na narinig ni Lola Iska kaya
agad itong pinuntahan.
"Ano ba iyan apo? Bakit ka sumisigaw?", tanong ni Lola Iska kay Mira nang makarating
sa kuwarto.
"Lola ano pong nilalang iyan?, kulay berde at palukso-lukso", tanong ni Mira.
"Ate ako to, si Ika ang kapatid mo.", umiiyak na sambit ni Ika habang palukso-luksong
lumalapit sa Lola at kapatid ngunit hindi siya maintindihan ng mga ito. "Ano ba ang nangyayari?
bakit hindi nila ako marinig at maintindihan?", tanong ni Ika sa sarili.
"Kumuha ka ng walis o ng kahoy pantaboy sa hayop na ito. Bakit Kasi ito nakapasok
dito", utos ni Lola Iska kay Mira.
Pagdating ni Mira na may dalang walis ay agad na pinagtataboy ang hayop. Si Ika naman
ay palukso-lukso upang makaiwas sa walis ng kaniyang Lola Iska. Patuloy siya sa palukso-lukso
hanggang makalabas ito sa kanilang bahay at saka siya tinigilang tabuyin ni Lola Iska gamit ang
walis.
"Mira, hanapin mo na ang kapatid mo. Ako na dito ang magsasaing at maghugas ng
pinggan", utos na sabi ni Lola Iska kay Mira.
Agad namang umalis si Mira upang hanapin ang kapatid. Inisa-isa nitong tinanong ang
mga kapit-bahay kung may nakakita ba sa kanila kay Ika, ngunit ang lagi nilang sambit ay hindi
nila ito napansin o nakita. Inabot si Mira ng gab'i sa paghahanap Kay Ika, maging ang kabilang
baryo ay naabot narin ni Mira sa pagbabakasakaling nagawi doon si Ika ngunit bigo parin siyang
makita ni Ika. Umuwi si Mira na malungkot hindi niya alam ang gagawin sa kaniyang Lola Iska
sapagkat sigurado ito na malungkot ang kaniyang Lola sa pagkawala ni Ika.
Papasok na sana si Mira sa bahay ng lumingon siya sandali, nagbabakasakaling
sumusunod ang kaniyang kapatid. Ngunit sa kaniyang paglingon ay ang tanging napansin niya
ang hayop na nakita niya kanina sa loob ng kwarto. Palukso-lukso ito papunta sa kaniya. Dito ay
naalala niya ang ang kaniyang kapatid na mahilig sa larong luksong-baka at paminsan-minsan
pay palukso-lukso rin na tinutungo ang kuwarto. Hindi naman ito pinagtuunan ni Mira ng
matagal na pansin, tuluyan siyang pumasok sa bahay at malungkot na sinabi sa kaniyang Lola na
Hindi niya nakita si Ika.
Kinabukasan ay nagpasya silang ipaalam sa pulis ang nangyari. Sa kanilang paglabas sa
pintuan ay bumungad sa kanila ang hayop na kahapon ay nandoon sa loob ng kuwarto nina Ika at
Mira.
Sa kanilang pag-uwi mula istasyon ng pulis ay sinalubong sila ng hayop na nakita nila sa
kuwarto na palukso-lukso.
Lumipas ang ilang araw ngunit wala paring balita tungkol kay Ika. Nawalan na ng pag-
asa si Mira at Lola Iska na makikita pang muli si Ika. Malungkot man at mahirap tanggapin ay
pinilit nina Mira at Lola Iska na magpakatatag. Sa paglipas ng Ilan pang mga araw ay napansin
nina Mira at Lola Iska na hindi umaalis ang hayop na palukso-lukso.
"Alam mo Lola, para siyang si Ika na palukso-lukso", sabi ni Mira Kay Lola Iska.
"Palukso-luksong Ika", sagot naman ni Lola Iska.
Sa paglipas ng ilang mga araw na paulit-paulit nilang nakikita ang hayop na palukso-
luksong parang si Ika, mula sa palukso-luksong Ika, ito ay tinawag nilang Palaka na palukso-
lukso rin katulod ni Ika.
KUWENTONG KATATAKUTAN
Lagim sa Lagoon
Masayang naglalakad noon habang nag-uusap ang magkaibigang Jella at Norie papunta
sa kung tawagin ay green lagoon ng kanilang bayan. Marami man ang bali-balitang hindi na
nakakabalik ang mga taong napapadpad dito ay hindi ito pinaniwalaan ng magkaibigan sa
kanaisang matunghayan ng harapan ang kagandahan ng lawa. Nang makarating lawa ay bakas sa
kanilang mukha ang labis na pagkamangha sa kagandahan ng lawa, napakalinis ng tubig nito,
luntian ang kulay dahil sa repleksyon ng mga nagsisilakihang puno na nakapalibot dito.
Napakasariwa ng hanging yumayakap sa katawan ng magkaibigan at napakaaliwalas ng paligid.
Napakasarap sa tainga ng huni ng mga ibon sa paligid.

Dahil sa labis na pagkamangha sa lugar ay napagpasyahan ng magkaibigan na doon na

muna manatili at ipagpatuloy ang masaya nilang kuwentuhan. Masayang nagkuwentohan at
nagtawanan ang magkaibigan doon. Sa tagal ng kanilang pag-uusap ay kanilang napag-usapan
ang tungkol sa mga nakakatakot nilang karanasan. Ilang sandali pa ng kanilang pag-uusap ay
ramdam nila na tila'y may mga matang nakakatitig sa kanila mula sa kalayuan at may buhay na
nilalang sa ilalim ng lawa. Bigla silang napasigaw at napatayo ang kanilang balahibo ng may
marinig na parang may mga paa na lumalakad papalapit sa kanila mula sa kanilang likuran.
Takot subalit lakas loob na tumayo ang magkaibigan upang maglakad paalis sa lugar na iyon.

Nasa kalahating oras na sila ng paglalakad subalit hindi parin nila natutungo ang labasan
ng gubat. Kanila namang napansin na tila'y pabalik lang sila sa daan na tinatahak. Sa mga oras na
iyon ay labis nang kinakabahan ang magkaibigan, balisa at hindi na alam ang gagawin. Bigla
namang lumakas ang ihip ng hangin, naging mas malamig na dumagdag lalo sa kaba ng
magkaibigan. Tumakbo ang dalawa ngunit bigo parin na matungo ang labasan, sa katunayan
napadpad sila pabalik sa hindi kalayuan mula sa lawa. Napatigil sila sa pagtakbo at hingal na
hingal.

Ilang minuto ang nakalipas nang kanilang mapansin na parang may mga kamay mula sa
ilalim ng lupa ang humahawak sa kanilang mga paa. Unti-unti ay may lumitaw na nilalang sa
harapan nila, isang lamanlupa. Niyapos nito ang magkaibigan subalit pilit na kumawala ang
dalawa. Dali-dali sila na nagsitakbo ngunit walang ibang matutunguhan kung hindi ang dulo ng
lupa kung saan ilang hakbang pa nila ay sa tubig ng lawa ang kanilang bagsak. Ang paglukso sa
tubig ay ang nakita nilang tanging paraan upang makaligtas at makalayo sa nakatatakot na
lamanlupa.

Sa kanilang paglukso ay inakala nilang sila'y makakaligtas lingid sa kanilang kaalaman

dito ay nakaabang ang kanilang katapusan. Sa kanilang pagbagsak sa tubig ay hinigop sila
palubog at pailalim ng lawa. Pagkatapos ng pangyayaring iyon ay hindi na namataan muli ang
magkaibigan. Tanging tsinelas ng dalawa ang naiwang palutang-lutang sa lawa. Nakaligtas man
ang dalawa mula sa lamanlupa subalit sila'y walang ligtas sa nilalang mula sa ilalim ng lawa.
KUWENTO NG PAG-IBIG

Kaibigan Hindi Ka-ibigan

Halos apat na taon narin kaming magkaibigan ni Henri. Simula kasi nang lumipat siya ng
paaralan dito sa amin ay ako ang una niyang nakilala at naging kaibigan.

Ako si Therese, nasa unang taon sa kolehiyo ng San Agustin at kumukuha ng kursong
pang-edukasyon. Nasa ikapitong baitang ako noon ng lumipat si Henri sa aming paaralan, dito
kami unang nagkakilala, naging magkaibigan at naging matalik na magkaibigan. Madalas
kaming magkasama sa uwian, sa pag-aaral, paggawa ng mga gawain at takdang aralin. Madalas
din kaming natatanong kung ano ba kami para sa isa't-isa, lagi namang sagot ni Henri ay
"magkaibigan kami". Sa bawat panahon na marinig ko ang mga katagang iyon ay nanlulumo ako.
Hindi ko mawari na ang pagpapakita niya ng totoong pagmamalasakit, pagmamahal at
pagpapahalaga sa akin ay pawang pangkaibigan lang. Umasa ako na lahat ng mga iyon ay may
dahilan at nagpapakita na ako'y kaniyang mahal higit pa sa isang kaibigan.

Binalak ko isang hapon na magtapat sa kaniya ng aking nararamdaman. Pagkatapos ng

klase, tulad ng aming nakasanayan ay hinintay ko siya sa aming tagpuan upang magkasamang
umuwi. Hindi ko na rin siya pinadalhan ng mensahe gamit ang aking telepono dahil alam kong
ito na ang aming nakasanayan at palagi naman siyang nakararating sa aming tagpuan tuwing oras
ng uwian. Subalit ako’y nagtataka dahil sa pagkakataong ito ay nabigo ako sa paghihintay sa
kaniya at ito ang unang beses na nakalimutan niya akong tagpuin sa oras ng uwian.

Kasabay ng magkaibang landas na aming tinahak sa kolehiyo ay ang unti-unti ring

pagbabago sa aming samahan at pagkakaibigan. Ang unang beses na nabigo ako sa kaniyang
pagdating tuwing uwian ay nasundan pa at naging madalas. Nais man ng aking puso na
magtampo at magalit ay hindi ko magawa dahil kaibigan nga lang naman ako at siguro'y abala
narin siya sa kaniyang pag-aaral.

Isang gabi, ay napansin kong madalas na laman ng kaniyang Facebook story ang
kaniyang mukhang masaya kasama ang idang babae. Ito pala ang dahilan kaya madalas nang
hindi niya ako masamahan pauwi dahil nililigawan na daw niya. Pagkatapos ng balitang ito na
kinumpirma din niyang totoo pagkatapos ko siyang tanungin sa pamamagitan ng Facebook
messenger ay ang unti-unting pagpatak ng mga likido mula sa aking mga mata. Marami akong
katanungan tungkol sa amin. Ilang beses ko ring tinanong ang aking sarili kung sa loob ba ng
apat na taon ay ni minsan hindi niya talaga ako tinuring na higit pa sa isang kaibigan. Maraming
mga tanong subalit hindi mabigyan ng kasagutan at mananatiling tanong dahil tanging si Henri
lang ang makakasagot.

Tuluyan na ngang nagbago ang aming pagkakaibigan lalo na nang sila'y opisyal na
naging magkasintahan. Nang malaman ko ito ay ako na mismo ang dumistansiya sa kanila,
bukod kasi na masasaktan ko ang aking sarili ay maaaring masira ko ang kanilang pagsasama.
Masakit man ay pinilit kong lumayo kasabay nang kaniyang unti-unting paglaho sa aking buhay.
Itinuon ko na lamang ang aking sarili sa pag-aaral, naging abala sa mga gawain at pagpapalago
ng aking mga kalakasan at kakayahan. Nakahanap rin ako ng bagong kakampi at kaibigang
masasandalan. Dahil sa mga ito ay unti-unti kong nalimot ang sakit na idinulot ng aking kaibigan
na akala ko'y aking magiging ka-ibigan.
KUWENTO NG KABABALAGHAN

Ang Dalaga sa Talon

Mula Maynila ay maagang nakarating ang pamilya Santos sa probinsiya ng Luisiya

upang magbakasyon. Dito nakatira ang mga magulang ni Ginoong Santos, kasama sa bakasyong
ito ang kambal na sina Elaisha Elaijah.

"Magandang araw po Lolo at Lola", masayang pagbati ng kambal sa kanilang Lola

Asking at Lolo Piyo.

"Ang ganda naman po dito Lola. Ang sariwa ng hangin at andaming prutas", Ani Elaijah.

"Lolo hindi ba sabi ninyo ay may magandang talon dito sa inyong probinsiya?", tanong
naman ni Elaijah. "Oo apo, subalit malayo-layo rin ang lalakarin bago mararating ang talon.
Bihira narin itong puntahan ng mga tao", sagot ni Lolo Piyo sa apo. "Bakit naman po Lolo?",
tanong muli ni Elaijah.

"Hay naku Elaijah! tama na ang maraming tanong. Pumasok na muna tayo sa bahay",
pagputol sa usapan ni Gg. Santos. “Halina’t pumasok na muna tayo sa bahay ng lolo’t lola
ninyo”, dugtong ni Gng. Santos. “Oo nga, tara na sa loob at nakahanda na ang roon ang
umagahan”, ani naman ni Lola Pasing.

Magkasamang tumungo sa loob ng bahay ang pamilya habang si Elaisha naman ay

patuloy na iniisip ang dahilan kung bakit bihira na lamang puntahan ng mga tao ang talon.

Sa hapag kainan ay maraming napag-usapan ang pamilya. Nang patapos na silang

kumain ay biglang naisingit ni Elaisha ang tanong na kanina pa niya iniisip.

“Lolo, bakit nga po pala bihira na lang puntahan ng mga tao ang talon?”, tanong ni
Elaisha. Sa puntong ito hindi na napigilan nina Gng at Gg. Santos si Lolo Piyu na magkuwento
tungkol sa bagay na ito.

“Ganito kasi iyan apo”, ani Lolo Piyu.

Noong unang panahon kasi ay may nawalang binata dito sa aming probinsya at bali-balita
na kinuha raw ng dalagang namamalagi sa talon. Hapon kasi noon ng nagawi sa parte malapit sa
talon ang isang binate upang sana ay manguha ng kahoy na panggatong. Pagdating nito malapit
sa talon ay napansin niya ang isang magandang dalaga na sarap na sarap sa paliligo sa talon.
Hindi naman ito pinansin ng binate bagkus siya ay nagpatuloy sa pangunguha ng kahoy. Nagulat
ang binate ng biglang may tumatawag sa kaniya mula sa kaniyang likuran at laking gulat niya ng
makita ang dalaga sa kaniyang likod na kani-kanina lang ay naliligo sa talon.

Inanyayahan ng dalaga ang binata na maligo sa talon. Sa unang beses ng pag-anyaya ng

dalaga ay hindi pumayag ang binata ngunit nang tiningnan niya ito sa mata ay walang ano-ano’y
sumunod ang binata sa kaniyang paglusob sa tubig ng talon.

“Eh, lolo saan naman po nanggaling ang kuwentong ito?”, tanong ni Elaisha na hindi
makapaniwala sa kuwento ng kaniyang Lolo Piyu. “Ito ay galling mismo sa akin apo. Noon kasi
ay nangangahoy din ako at nakita ko silang dilawa mula sa hindi kalayuan.” Sagot ni Lolo Piyu.

“Sino naman po ang dalaga?”, tanong naman ni Eliajah. “Ay dalagang iyon ay
pinaniniwalaang diwata na namamalagi sa talon at nabihag sa binata kaya niya ito kinuha at
marahil ay dinala sa kanilang kaharian”, sagot ni Lolo Piyu.

Natapos ang pagkukuwento ni Lolo Piyu na hindi parin makapaniwala ang kambal.
Nagligpit na lamang ang mga ito ng hapag kainan at tumungo sa kuwarto pagkatapos upang
magpahinga mula sa kanilang mahabang byahe.
KUWENTONG SIKOLOHIKO

Si Ella Sa Kaniyang Inuupahan

“Tulong! Tulo! Tulungan niyo ako. Huwag po. Huwag po, pakiusap, maawa po kayo”
Booom!!!
Nasagi ng kamay ni Ela ang plorera ng bulalak na nakapatong sa mesa sa gilid ng
kaniyang higaan dahilan upang ito ay mahulog at gumawa ng ingay sa gitna ng matahimik na
gabi. Ang pagkahulog ng plorerang ito ay nagsilbing tagapagligtas ni Ella mula sa isang
masamang panaginip. Mangiyak-ngiyak siyang nagising, ilang gabi narin kasi na pabalik-balik
ang panaginip na ito. Hindi niya maaninag ang mukha ng lalaki sa kaniyang panaginip na
nangahas na siya ay gahasain at pagtangkaang patayin. Ilang patak din ng oras ang kaniyang
iginugol sap ag-iisip kung bakit pabalik-balik ang panaginip na ito.
Makalipas ang ilan pang mga oras ay tumunog ang kaniyang telepono. Palatandaan ito ito
na alas sais na ng umaga, kailangan na niyang bumangon at maghanda para sa araw ng kaniyang
pagtatapos sa kolehiyo. Bago siya tuluyang lumabas sa pinto ng silid na kaniyang inuupahan ay
lumingon muna siya. Sandali niyang tinitigan ang litrato ng kaniyang pamilya na nakalagay sa
lagayan ng litrato at nakasabit sa dingding. Napangiti si Ella, hindi na siya makapaghintay na
makita ang kaniyang pamilya na masaya sa kaniyang pagtatapos. Pagkalabas ng pintuan ay
tinungo niya ang kusina upang sana ay magluto ng kaniyang umagahan subalit nadatnan niya
roon si Sidro, ang asawa ng babaeng may-ari ng kaniyang inuupahang silid. Batid niyang
matatagalan ito sa pagluluto kung kaya tumungo na muna siya sa banyo at inuna na niya ang
paliligo. Nasa kalagitnaan siya ng paliligo nang mapansin niya ang butas sa isang sulok na hindi
naman kalakihan. Hindi naman niya ito pinansin bagkus nagpatuloy lang siya sa kaniyang
paliligo nang ano-ano ay may tunog ng bote na parang nahagip mula sa likurang banda ng banyo.
Nahinto siya sa paliligo at pinakiramdaman niya kung may tao bas a labas ng banyo. Ilang
Segundo ang lumipas ay narinig niyang may tao na kumaripas ng takbo mula sa likurang bahagi
ng banyo. Dali-dali naman niyang tinapos agad ang paliligo at lumabas na ng banyo.
Mula sa bintana sa kusina ay sumilip siya sa labas, doon ay nakita niya si Sidro na
nagdidilig ng halaman at si Martin na papasok sa pintuan. Si Martin ang binatang matagal nang
nanliligaw sa kaniya ngunit hindi niya sinasagot dahil marami itong bisyo.
Tinungo naman ni Ella ang kaniyang silid matapos niyang makita ang dalawang lalaki sa
labas. Patungo sa kaniyang silid ay isa-isa niyang nasalubong ang kaniyang mga kasamahan sa
paupahan. Bit-bit ng mga ito ang kanilang mga gait dahil tapos na ang pasukan at bakasyon narin.
Tanging si Ella, si Sidro at si Martin ang naiwan sa paupahan. Si Aling Tasing kasi na
asawa ni Sidro ay nagbakasyon sa probinsiya ng kanilang anak at sabi-sabi rin na pupunta rin
doon si Sidro sa oras na makauwi na ang lahat ng mga umuupa sa kanilang paupahan.
Nagbibihis si Ella sa kaniyang silid ng biglang bumukas ang pinto, nilingon niya ang
pintuan at bumungad sa kaniya ang isang lalaki. Agad itong lumapit sa kaniya habang
tinututukan ng baril. “Tumahimik ka, kung hindi, babarilin kita”, ato ang sabi ng lalaki na hindi
makita ang mukha dahil sa ito ay naka-bonet. Dahan-dahang lumapit ang lalaki sa kaniya upang
siya ay gahasain. Nang makakuha ng pagkakataon si Ella upang makatakas ay tinadyakan niya
ng buong lakas sa puson ang lalaki at tumakbo palabas ng pinto. Hindi pa man siya nakalalabas
ng pintuan ay may narinig siyang putok ng baril. Sa kaniyang likuran ay ramdam niyang may
likidong lumalabas mula sa kaniyang katawan. Ramdam din niya ang sakit habang unti-unti
siyang bumabagsak sa sahig at nawalan ng paningin.
Ilang oras ang lumipas ay may dumating na pulis, nagsumbong pala si Sidro ukol sa
nangyari. Dito ay nadatnan ang katawan ni Ella at wala nang buhay. Pilit namang itinatanggi ni
Sidro ang nangyaring pagbaril kay Ella. Maging si Martin ay hindi rin nakita, wala narin ang
mga gamit nito sa silid na kaniyang inuupahan.