Pulong Ng Mga Hayop

Noong unang panahon, tinawag ng hari ng mga hayop ang

lahat ng kanyang kampon para malaman niya ang kayang
gawin ng bawat isa.
Dumating sila at lahat ay nagnanais na ipaalam sa hari na
sila ay may higit na kakayahan kaysa iba.
Sabi ng kalabaw, Ako ang pinakamalakas sa lahat dahil
nakahihila ako ng mabibigat na dala-dalahan.
Sabi ng bubuyog, Nakagagawa ako ng pinakamatamis na
pulut-pukyutan.

Wika naman ng usa, Walang makatatalo sa bilis kong

tumakbo.
Sabi ng aso, Binabantayan ko gabit araw ang bahay ng
aking amo.
At nagturing din ang pusa, Ang dagang kumakain ng palay
ng amo ko ay aking nililipol.
Ang manok ay nagtanong, Kaya ba ninyong umitlog?
Pang-almusal ng taoy araw-araw kong ibinibigay.
Tumingin ang hari sa ibon. Hindi ka nagsasalita, munting
ibon. Ano ang kaya mong gawin?

Umaawit po ako, sabi ng ibon, para silay maging masaya

habang silay may ginagawa.

Modelong Bata
Isang hapon nang papauwi si Danilo galing sa paaralan, siyay hinarang ng limang
batang lalaki. Ang mga ito ay naghahanap ng basag-ulo.
Pinatigil si Danilo sa paglakad at pinagsalitaan ng isa, Kung talaga kang matapang
ay lumaban ka. Pumili ka ng isa sa amin na kasinlaki mo, ang hamon.
Malumanay na sumagot si Danilo, Ayaw ko ng away. Bakit ako lalaban sa inyo?
Hindi naman tayo nagkagalit!
Umiiwas ang Boy Scout sa away.
Lumaban ka! at dinuraan ang mukha ni Danilo. Ang lumait na bata ay maliit kaysa
kay Danilo. Siyay mayabang at nagmamagaling. Muling hinamon si Danilo, Ikaw ay
isang duwag!
Kaibigan ako ng sinuman. Ang sabi ng titser ay dapat akong magpaumanhin sa
umaaglahi sa akin!
Totoong maraming dahilan! Lumaban ka kung lalaban. Isa kang duwag! at sinipa
si Danilo.
Nakiusap si Danilo, Akoy aalis na. Hinihintay ako ng aking ina. Ayaw niyang akoy
gabihin sa pag-uwi!
Lumakad nang paunti-unti si Danilo. Siyay sinundan ng mga batang mapanudyo.
Silay nakarating sa puno ng tulay.
Sa ilalim ng tulay ay may narinig silang pagibik, Sag gi pin ninyo ako! Tulong!
Isang bata ang nalulunod!

Walang kumilos sa mga batang nagmamatapang. Mabilis na lumusong si Danilo sa

pampang ng ilog. Ibinaba niya ang mga aklat at naghubad na dali-dali. Lumukso at
nilangoy ang batang sisingab-singab.
Nang mga unang sandaliy nahirapan si Danilo sa pagkawit at pagsakbibi sa bata ng
kanyang kaliwang kamay. Ikinaway niya ang kanan sa paglangoy. Ang dalaway
dinala ng mabilis na agos. Malayo sila sa pampang subalit sa katagalay nakaahon.
Ang mga batang iba ay nakapanood lamang. Nakita ng pinakalider ng gang na ang
bata palang sinagip ni Danilo ay kanyang kapatid. Siyay nagpasalamat kay Danilo at
humingi ng tawad, Maraming salamat sa iyo. Patawarin mo ako sa aking ginawa
kanina. Ngayon ko nabatid na ang katapangan ay hindi nasusukat sa salita kundi sa
gawa at tibay ng loob!

Matulunging Bata
Ang mabait, masipag, maalalahanin at mapagmahal na bata ay tumutulong nang
kusa sa bahay, di lamang para sa sarili kundi pati sa mga magulang at mga kapatid.
Para sa aking sarili, ay inilalagay ko sa kanya-kanyang lalagyan ang lahat ng aking
gamit sa paaralan, sa bahay at sa iba pa. Sa ganito, ay hindi ako maghahanap at
mag-aaksaya ng panahon lalo na kung nagmamadali ako.
Hindi na rin ako makagagalitan. Laging nasa lugar ang mga libro, notebook, lapis,
pentelpen, pad paper, school bag, payong, sapatos, at lahat-lahat na. Walang
kakalat-kalat.
Sa Kuya at Ate ay tumutulong din ako lalo na kung sila ay abalang-abala sa ibang
gawain. Pagdating nila mula sa paaralan ay sasalubong na ako sa hagdan pa
lamang, upang kunin ang kanilang gamit at ilalagay ko na sa kani-kanilang lalagyan.
Kapag nagpuputol ng panggatong ang Kuya ko, ay iniaakyat ko na ang maliliit na
piraso. Sa Ate naman, kapag nagwawalis, ay kukunin ko ang basahan at ako na ang
magpupunas sa mga mesa at upuan.

Si Tatay at Nanay ay wala; sila ang gumagawa para sa amin. Ay, mayroon pala. Sabi
ng Nanay na malaking tulong daw sa kanila ni Tatay kung ako, kaming
magkakapatid, ay masunurin, masipag, magalang at malinis. Natutuwa daw sila at
hindi raw nila nararamdaman ang pagod, at nagpapasalamat pa sa Panginoon.
Kaya naman maingat kami sa damit upang di sobrang marumi ang lalabhan. Takbo
ako agad sa pagtulong kung kaya ko rin lamang gaya ng paghahanda sa hapagkainan, pag-urong ng mga ito pagkatapos, paghugas at pagligpit.
Ang dami, ano? Pagnakagawian na ay walang mahirap. At napakasarap pang
pakiramdaman at pakinggan ang, Ay salamat! Mabait at matulungin ang aking
anak!

Kung Bakit May Tagsibol At Taglagas

Si Proserpina ay isang dalagang magandang-maganda. Katulong siya ng kanyang inang si Demiter sa
pangangalaga sa mga halaman sa lupa. Kung minsan ang mag-ina ay namimitas ng mga bulaklak na
basa pa ng hamog kung bukang-liwayway. Kung minsan naman ay nakikipagsayaw si Proserpina sa
kanyang mga kapwa dalaga sa gitna ng parang. Masaya ang buhay ng mag-ina.
Nang mga panahong yaon ay malungkot si Pluto. Nag-iisa siya sa kanyang kaharian sa ilalim ng lupa.
Ibig niyang magkaroon ng reyna. Marami nang dalaga ang kanyang pinaghandugan ng mga mahal
at magagandang hiyas, ngunit isa man ay walang mahikayat na tumira sa kanyang kaharian.
Isang araw ay nagtungo si Pluto sa ibabaw ng lupa. Nakalulan siya sa kanyang gintong karosa na
hinihila ng mga kabayong walang kamatayan. Mabilis ang takbo ng mga kabayo. Nagkataong nasa
parang noon sina Proserpina at ang kanyang mga kaibigan. Nakita siya ni Pluto.
Siya ang gagawin kong reyna ng aking kaharian, ang bulong ng hari.
Pinatakbo ni Pluto ang kanyang mga kabayo at inagaw ang dalagang namimitas ng mga bulaklak.
Humingi ng tulong si Proserpina. Tumawag siya sa kanyang amang si Seus, ngunit hindi siya narinig
nito.
Walang nakarinig sa kanyang kasisigaw maliban sa isang mahiwagang diyosang ang pangalan ay
Hekate. Gayunman ay sumigaw rin nang sumigaw si Proserpina. Ang alingawngaw ng kanyang sigaw

ay ikinalat ng hangin sa mga burol at kagubatan hanggang sa narinig ni Demiter na nooy nasa
malayong pook.

Dali-daling nagbalik sa Sisilya si Demiter. Una niyang tinungo ang kanilang tahanan upang tingnan si
Proserpina. Wala roon ang dalaga. Naghanap si Demiter. Siyam na araw niyang hinanap ang
nawawalang anak. May dala siyang dalawang sulo na itinatanglaw sa lahat ng sulok ng lupa, ngunit
di niya matagpuan ang dalaga. Dahil sa laki ng kanyang kalungkutan ay hindi siya tumikim ng
anumang pagkain ni inumin.
Dumating sa kanya si Hekate nang ikasampung araw. Ibinalita sa kanyang narinig niya ang mga
sigaw ni Proserpina ngunit hindi niya nakita kung sino ang umagaw.
Hindi naasikaso ni Demiter ang kanyang gawain sa ibabaw ng lupa. Namatay ang mga halaman at
nagkagutom ang mga tao. Habang lumalakad ang mga araw ay lalo silang nagkakagutom. Lumapit
sila kay Demiter at hiniling ditong patubuin na ang mga halaman sa lupa.
Naging matigas ang puso ni Demiter dahil sa kalungkutan. Sinabi niya sa mga tao na hanggat hindi
niya nakikita ang kanyang anak ay hindi niya maasikaso ang mga gawain niya sa lupa.
Naghanap siya nang naghanap. Nang wala na siyang pag-asa ay lumapit siya kay Seus. Hiniling niya
sa diyos ng mga diyos na ibalik sa kanya si Proserpina.
Kung siyay ibabalik sa akin ay muling magkakaroon ng masaganang ani sa lupa, ang sabi ni
Demiter kay Seus.
Naawa sa kanya si Seus. Ipinangako sa kanyang ibabalik sa piling niya si Proserpina kung ang
dalagay hindi kumain ng anuman samantalang siyay nasa kaharian ni Pluto.
Natuwa si Demiter. Nagtungo siya sa ilalim ng lupa. Natagpuan niya si Proserpina sa palasyo ni
Pluto. Nagyakap ang mag-ina. Ibig na ibig na ng dalagang masilayan ang ibabaw ng lupa na
sinisikatan ng araw.
Ngunit siya palay kumain ng araw na yaon ng anim na buto ng granada. Dahil sa pagkakain niyang
yaon ay minarapat ni Plutong mamalagi sa kanyang piling si Proserpina sa loob ng anim na buwan,
at sa piling naman ni Demiter sa nalalabing anim na buwan bawat taon.
Kung si Proserpinay nasa piling ng kanyang ina ay tagsibol at tag-araw sa ibabaw ng lupa. Kung
siyay nasa kaharian ni Pluto ay taglagas at taglamig sa ibabaw ng lupa.

Kapuri-Puring Bata
Nais ko pong ipabili sa aking ina para sa aming notse buena yaong pagkaing pinananabikan
ko, katulad ng mansanas at fried chicken
Tugon ito ni Ralph, Grade III 1, ng Paaralang Bagong Barangay, nang siya ay tanungin ng
kanyang guro sa Journalism kung ano ang kanyang gagawin sa kanyang tatlong alkansiyang
puno ng mga barya. Ito ay natipon niya sa pagiging batang-basurero.

Namumukod si Ralph, 10 taong gulang, sa mga ininterbyu ni Gng. Aida Escaja, isang
tagapayo ng pahayagang pampaaralan. Dalawang palagiang trabaho ang ginagampanan ni
Ralph. Ipinagtatapon niya ng basura ang mga nakatira sa Bagong Barangay Tenement at
errand boy sa palengke ng may bibingkahan sa kanilang pook.
Napili ng kanyang guro ang sinulat ni Ralph, Kumita Habang Nag-aaral para sa kanilang
pamaskong isyu. Si Ralph ay isa sa mga batang sinasanay ng kanilang guro upang maging
kagawad ng patnugutan pagtuntong niya ng ikaanim na grado. Matalino siya pagkat lagi
siyang kasama sa Top Ten ng kanilang klase mula pa noong Grade 1.
May kabutihan ding nagagawa ang kahirapan sa mga bata. Maaga pay nalalantad na sila sa
pakikibaka sa buhay kaya nagiging matatag sila sa pagharap sa mga suliranin sa buhay.
Hindi sila nagpapanik na tulad ng mga sanay sa ginhawa. Nagiging malikhain sila sa
paghanap ng mapagkakakitaan.
Kasama ni Ralph sa pagtatapon ng basura sina Topher, 11 taong gulang, Grade III din, at si
Jun-jun, 6 na taong gulang at nasa unang baitang.
Tumatanggap sila ng mula biyente sentimos hanggang dalawang piso, ayon sa rami ng
basurang kanilang itinatapon. Tuwing alas-dos naroroon na sila na may dalang sako.
Nagkaisa sila sa hatian ng kanilang kita: 45 porsiyento para kay Topher na malaki at
malakas; 35 porsiyento para kay Ralph at 20 porsiyento para kay Jun-jun. Magkakapitkwarto ang kanilang tinitirhan at tsuper ang kanilang mga ama.
Kapuri-puri ang tatlong batang ito na maagang nagising sa katotohanang sa iyong pawis
manggagaling ang iyong ikabubuhay.

Ayon sa kanilang magulang, may isang taon nang nangungulekta ng basura sa tenement
house ang tatlong batang ito. May recycling pa silang ginagawa, ipinagbibili nila ang mga
nakukuha nilang papel, plastik, bote, at bakal bago nila ito tuluyang itapon.
Isang errand boy si Ralph ng may-ari ng bibingkahan. Siya ang nagpapagiling ng bigas sa
may palengke at siya pa rin ang kumukuha ng isang sakong bao sa palengke.
Sa puspusang pag-aaral at paggawa dapat imulat ang mga bata. Ito ang panuntunang
sinunod ni Rizal sa kanyang munting paaralan sa Dapitan. Naniniwala ang ating bayani na
maaga pa ay dapat nang ituro sa mga bata ang pagmamahal sa paggawa.
Maliit pa sina Ralph, Topher at Jun-jun ay may direksyon na ang kanilang buhay. Sa
pamamagitan ng pagbabanat ng buto at pagpapatulo ng pawis, sila ay kumikita na. Hindi
na sila matitigil sa pag-aaral. May tiyak na silang mababaon, may kaunti pang maibibigay sa
magulang at may maihuhulog pang barya sa alkansiya.