W VII w.

Włoch Józef Szymon Bellotti, nadworny architekt i Jana III Sobieskiego, zbudował pałac
Murano (resztki rozebrano na przełomie XIX - XX w.), który nazwał tak, by upamiętnić wyspę Murano, należącą
do jego ojczystej Wenecji[1].
Muranów – historyczna część miasta Warszawy położona w dzielnicach Wola i Śródmieście.
Muranów znajduje się w centralnej części Warszawy, a jego granice wyznaczają al. „Solidarności” i ul. Leszno od
południa, ul. Okopowa od zachodu, tory kolejowe od północy oraz ulice Bonifraterska i Miodowa od wschodu.
Pierwsze osiedle mieszkalne powstało na tym terenie w XVII w. Tereny obecnego Muranowa zajmowały
jurydyki, miały własną administrację (ratusz), prawa miejskie, osadnictwo. Spełniały zadanie współczesnych
przedmieść. Początkowo jurydyki zasiedlane były przez ludność niemiecką, co dało początek wielokulturowości
Muranowa.
W XIX w. tereny współczesnego Muranowa zostały zasiedlone przez ludność żydowską, pochodzącą głównie z
Litwy i Białorusi. Językami ulicy stały się jidysz, hebrajski (główny język judaizmu) oraz rosyjski. W 1916 roku
zabudowa była bardzo gęsta, a obiekty o charakterze przemysłowym występowały na przemian z zabudową
mieszkaniową. Miejscami zabudowa była tak gęsta, że przypadało 1000 osób na kilometr kwadratowy..
Przed wybuchem II wojny światowej mieszkało tam ćwierć miliona osób, gdzie Żydzi stanowili około 90%
populacji. Była to najgęściej zabudowana część Warszawy.
Dominacja ludności żydowskiej wpłynęła na decyzję o włączeniu Muranowa do getta podczas II wojny
światowej. 16 listopada 1940 getto zostało zamknięte i odcięte od świata oraz otoczone murem z 450 000
mieszkańców[7]. W 1943, w wigilię żydowskiego święta Paschy, doprowadzono do wybuchu powstania w getcie.
Po upadku powstania zrównano z ziemią cały Muranów zostawiając jedynie kościół św. Augustyna, kilka
budynków.
Po zakończeniu wojny Muranów, jako najbliższa centrum dzielnica mieszkaniowa, miał być przeznaczony
głównie dla ludzi pracujących w biurach i instytucjach śródmieścia[8]. Część nowych budynków została
posadowiona na pozostawionych gruzach ceglanej zabudowy getta co sprawia, że w tych miejscach teren poza
ulicami i chodnikami jest podwyższony[9]. Z biegiem lat część budynków zaczęła osiadać i musiała zostać
wzmocniona[9].