Wielka Rafa Koralowa

największa na świecie rafa koralowa, położona wzdłuż północno-wschodnich wybrzeży Australii, na

Morzu Koralowym. Największa na Ziemi pojedyncza struktura wytworzona przez organizmy żywe,
widoczna z kosmosu jako biała smuga na tle błękitnego oceanu.

Wielka Rafa Koralowa nie jest ciągłym, jednolitym tworem, lecz obejmuje ponad 3000 pojedynczych
raf , ok. 1000 wysp, a także wiele obszarów mielizn.

W wodach rafy żyje ok. 600 gatunków koralowców, 1625 gatunków ryb, 3000 gatunków mięczaków,
630 gatunków szkarłupni, 6 gatunków żółwi morskich, 30 gatunków wielorybów i delfinów, 133
gatunków rekinów i mant, 14 gatunków węży morskich oraz jedna z największych populacji diugoni.
Większe wyspy pokryte są gęstą roślinnością tropikalną.

Swoje wyraziste kolory koralowce zawdzięczają obecności w ich tkankach fotosyntetyzujących alg
zooksantelli, które żyją z nimi w symbiozie, dostarczając im produkty syntezy w zamian za dostęp do
światła.

Algi opuszczają koralowce, kiedy wzrasta temperatura ody lub poziom jej zanieczyszczenia, a także w
przypadku chorób koralowców. Koralowiec traci wówczas główne źródło pożywienia, zaczyna
głodować i traci barwę – ulega wybieleniu – jego tkanki staja się przezroczyste i uwidaczniają jego
biały szkielet. Jeśli niesprzyjające warunki będą krótkotrwałe, algi powrócą do koralowca, który
jednak będzie bardziej podatny na choroby. Jeśli niesprzyjające warunki będą miały charakter
przewlekły (kilka tygodni), koralowiec umrze z głodu. Wielka Rafa Koralowa ulegała bieleniu
siedmiokrotnie. Ostatnie, najpoważniejsze w latach 2014-2017. 85% koralowców zostało dotkniętych
blaknięciem. Ponad 60% koralowców wyblakło zupełnie. Niespełna 10% rafy nie było ani trochę
objęte zjawiskiem.

Główną przyczyną bielenia był wzrost temperatury wody, dodatkowy wzmocniony przez El Niño .

El Niño – zjawisko pogodowe i oceaniczne, polegające na utrzymywaniu się ponadprzeciętnie

wysokiej temperatury na powierzchni wody w strefie równikowej Pacyfiku. Powstaje, gdy słabną
wiejące ze wschodu pasaty i następuje zahamowanie upwellingu ( podnoszenie się oceanicznych wód
głębinowych) Zjawisko to otrzymało nazwę El Niño (po hiszpańsku chłopiec, dzieciątko), z powodu
jego związku z okresem Bożego Narodzenia i Dzieciątkiem Jezus. Jego przeciwieństwem jest zjawisko
La Niña charakteryzujące się nadzwyczajnie niskimi temperaturami wody.

Od 26 października 1981 roku, rafa jest objęta ochroną jako park morski (ang. Great Barrier Reef
Marine Park). W 1981 roku rafa została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Zanurkuj w Wielkiej Rafie Koralowej !!!

Prawdziwy raj dla podwodnych fotografów oraz miłośników nurkowania i
snorkelingu! Podróż do Australii nie może odbyć się bez zobaczenia Wielkiej
Rafy Koralowej ciągnącej się wzdłuż południowo-wschodniego wybrzeża.
W wyniku działalności człowieka i ocieplenia wód Morza Koralowego, powoli umiera, tracąc swe
piękne, zachwycające barwy. A zawdzięcza je ona symbiozie alg morskich z koralowcami. Gdy
warunki są niekorzystne, algi opuszczają koralowce, które w wyniku głodu bieleją. Nie czekaj! Nie
zastanawiaj się dłużej i za cel wakacji wybierz Australię.

Park Narodowy Uluru-Kata Tjuta

W 1987 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Uluru – najnowsze badania pokazują, że nie jest to monolit, jak wcześniej sądzono,
lecz częścią większej formacji skalnej, do której należą również Kata Tjuta. Jest
twardzielcem.

Twardzielec, twardziel (monadnok, inselberg) – forma ukształtowania powierzchni Ziemi

– odosobnione wzgórze, zbudowane ze skał twardszych (tzn. odporniejszych na procesy
niszczące powierzchnię Ziemi) niż skały go otaczające.

W Polsce przykładem twardzielca jest Śnieżka

Monolit – geologiczny twór (np. góra lub obelisk) składający się z pojedynczego bloku
skalnego. Formacje takie zazwyczaj ujawniane są na skutek erozji. Najczęściej stworzone są z
niezwykle twardej skały metamorficznej.

Zbudowane z prekambryjskich piaskowców (arkozy), zawierając różne minerały, Uluru

wydaje się zmieniać kolory w zależności od padającego światła. Czerwonawy kolor skały
powoduje tlenek żelaza (III) na jej powierzchni, co jest naturalne w wypadku skał
zawierających wiele tlenków żelaza w swoim składzie, lecz w tym wypadku może być
podkreślane przez gładką powierzchnię skały i warunki oświetlenia.

Jest to święte miejsce dla miejscowych Aborygenów, w jaskiniach u podnóża skały znajduje się wiele
malowideł ściennych.

Park jest corocznie odwiedzany przez setki tysięcy turystów. Pomimo wyraźnej prośby rdzennych
mieszkańców i tablicy proszącej o poszanowanie kultury i tradycji Aborygenów turyści wciąż mają
możliwość wejścia na szczyt góry.

Samo podejście jest bardzo strome i wiele osób rezygnuje z wejścia już w drodze. Prawie każdego
roku na Uluru ginie kilka osób w trakcie wchodzenia na nią, najczęściej na skutek poślizgnięcia lub na
atak serca.

Największą atrakcję dla turystów stanowi obserwowanie skały Uluru o zachodzie słońca lub o
wschodzie słońca kiedy z minuty na minutę zmienia ona swój kolor w zależności od oświetlenia.
Turyści gromadzą się na miejscach widokowych gdzie przez parę godzin piknikują. Do dobrego tonu
należy otwarcie butelki szampana w momencie gdy słońce zachodzi i przestaje oświetlać skałę.
Większość turystów przylatuje samolotami na położone w pobliżu skały lotnisko, ogląda Uluru o
zachodzie i wschodzie słońca. W pobliżu jest też kompleks hoteli i kempingów oraz restauracji.

Dla Anangu Uluru jest świętym miejscem i woleliby oni aby turyści nie wchodzili na górę. 26
października 2019 wszedł w życie zakaz wspinaczki na górę. Ostatni turyści zdobyli szczyt
25 października[6], jeden dzień przed zamknięciem na stałe góry Uluru dla zwiedzających.
Zakaz został ustanowiony w 34. rocznicę powrotu monolitu do pierwotnych właścicieli[4].

W odległości około 30 km znajduje się zespół skalny Kata Tjuta, którego wygląd z oddali
przypomina leżącą kobietę.

Jest to grupa 30 monolitów. Zbudowane są z prekambryjskich, bardzo zwietrzałych skał,

najwyższy z nich wznosi się na wysokość 1096 m n.p.m..

Aborygeńska nazwa Kata Tjuta oznacza dosłownie „wiele głów” i według wierzeń
miejscowych plemion jest to miejsce święte, w którym często odprawiane były rozmaite
ceremonie. Między innymi było to miejsce publicznych sądów i często publicznego
wykonania wymierzonych kar. Na przykład, molestowana kobieta mogła po uzyskaniu
wyroku przebić dzidą nogę winowajcy.

Europejska nazwa Olga została nadana temu miejscu przez brytyjskiego podróżnika Ernesta
Gilesa na cześć królowej Wirtembergii Olgi Nikołajewny Romanowej.

Sydney Opera House

budynek w stylu nowoczesnego ekspresjonizmu, położony na przylądku Bennelong Point w

Sydney.

Opera budowana była w latach 1959–1973[1], wykonana została ze stali, betonu i szkła.
Otwarcie nastąpiło 20 października 1973 – na uroczystości z tej okazji przybyła królowa
Elżbieta II.

Opis i cikawostki:

Budynek opery to fantastyka architektoniczna dostosowana do współczesnej ery podróży

kosmicznych. Jest on jednym z najsłynniejszych symboli Australii.

W gmachu jest pięć sal, w których odbywają się przedstawienia teatralne i baletowe oraz
koncerty, znajdują się tu również kino i dwie restauracje. W sali operowej mieści się 1550
osób, w koncertowej 2700, w teatralnej 550, a w sali muzyki kameralnej 420 osób.

Cotygodniowo w operze odbywa się ok. 40 przedstawień i koncertów. Budowa znajdujących się tam
wielkich organów zajęła 10 lat, są one największe na świecie, posiadają 10 154 piszczałek.
Budowa opery trwała 10 lat dłużej niż przypuszczano początkowo.

Początkowo zakładany koszt budowy miał wynosić 7 milionów dolarów, jednak jego koszt wzrósł do
aż 102 milionów, podobnie czas budowy, zamiast planowanych 4 lat, ukończono Operę dopiero po 14
latach.
Corocznie opera przyciąga ponad 8,2 miliona turystów, co przekłada się na przychody rzędu miliarda
dolarów. Dodatkowo dzięki temu dodatkową pracę znajduje ponad 12 tysięcy osób.

Opera jest chłodzona wodą morską pobieraną bezpośrednio z portu. Krążąca przez rury łącznej
długości 35 kilometrów jest zarówno podgrzewana jak i używana do chłodzenia i klimatyzacji.

Gmach jest otwarty 363 dni w roku, zamknięty jest jedynie w Boże Narodzenie i Wielki Piątek.

Opera w Sydney została w 2007 roku wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Góry Błękitne

Góry Błękitne (ang. Blue Mountains) – pasmo górskie w Nowej Południowej Walii (Australia), około
100 km na zachód od Sydney. Najwyższy szczyt gór, One Tree Hill ma wysokość 1 111 m n.p.m., góry
stanowią część Wielkich Gór Wododziałowych. Mają powierzchnię 1 436 km². Park Narodowy Gór
Błękitnych znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.

Góry zawdzięczają swoją nazwę porastającym ich stoki eukaliptusom. Ulatniające się olejki eteryczne
które zawarte są w liściach tych drzew powodują, że kiedy góry oglądane są z odległości co najmniej
kilkuset metrów to wyglądają jakby były przykryte lekką, niebieskawą mgłą, poświatą.

W okresie australijskiej zimy – najczęściej w lipcu zdarzają się tu niewielkie opady śniegu, co
jest okazją w hotelach i pensjonatach do ubierania choinek i serwowania świątecznych
kolacji, co jest popularne wśród mieszkańców niedalekiego Sydney.

Istnieją tutaj dodatkowe atrakcje turystyczne np. obejmujące kolejkę oraz kolej linową.
Ponadto znajdują się tutaj muzea oraz liczne szlaki turystyczne.

Melbourne – w latach 1901–1927 stolica Australii [2]

, oraz drugie pod względem
wielkości w Australii (po Sydney), z liczbą ludności wynoszącą 4,8 mln mieszkańców.
Uznane przez czasopismo „The Economist” za „Najlepsze miasto do życia na świecie” w
latach 2011–2017. W Melbourne – obok Sydney – znajduje się największe skupisko polonijne
Australii[. Siedziba konsula honorowego Polski.
Klimat

Klimat Melbourne charakteryzuje się, jako przejściowy morski z dobrze zauważalnymi

wahaniami wilgotności – względnie dużymi opadami zimą (czerwiec-sierpień) i suchym
latem (grudzień-luty). Powodem tego jest położenie Melbourne znajdującego się na
pograniczu dwóch stref: gorącej śródlądowej i zimnej południowo-oceanicznej.

Dzienne różnice temperatur są najbardziej zauważalne wiosną i latem. Spowodowane jest to

tworzeniem się wtedy chłodnych frontów atmosferycznych nadchodzących od strony morza.
Są one przyczyną szeregu zjawisk takich jak: burze i wichury, duże zmiany temperatur oraz
intensywne deszcze. Występują one przelotnie. Są często uciążliwe i znacznie obniżają
temperaturę, ale też szybko mijają i bardzo szybko „rozpogadza się”, rośnie nasłonecznienie i
z tym temperatura, które szybko ustępują na rzecz wcześniejszych opadów. Takie wahania
pogodowe zdarzają się wielokrotnie w ciągu dnia.

Melbourne zimą jest najchłodniejszą spośród wszystkich stolic stanów kontynentalnej

Australii.

Jakkolwiek zima w Melbourne jest bogata w opady, to śnieg występuje tu niezwykle rzadko.
Ostatni opad śniegu z deszczem wystąpił w centrum miasta 25 sierpnia 1986 r..

 platforma widokowa, umieszczona na wysokości 237 metrów na 55. piętrze wieżowca

Rialto, oferująca spektakularny widok na miasto i okolice. Rialto jest najwyższy w Melbourne
(251 metrów) po ostatnio wybudowanej Eureka Tower (297 metrów).
 Melbourne Park, miejsce rozgrywania corocznego turnieju tenisowego Wielkiego Szlema:
Australian Open (w styczniu).
 Budynek Wystawy Królewskiej i Ogrody Carlton (wpisane na Listę światowego
dziedzictwa UNESCO jako pierwszy na tej liście obiekt w Australii będący dziełem rąk
ludzkich, 2004).
 Góry Dandenong – pasmo górskie leżące w granicach Melbourne (najwyższy szczyt 660 m
n.p.m.), rejon lasów deszczowych porośniętych ogromnymi eukaliptusami oraz paprociami
drzewiastymi. W górach zlokalizowana jest również wąskotorowa kolejka parowa Puffing
Billy

 Półwysep Mornington – półwysep okalający zatokę Port Phillip od wschodu, rejon

mieszczący wiele znakomitych winnic, kilka parków narodowych, znakomite plaże (zarówno
nad oceanem, jak i nad zatoką) oraz dzielnice Melbourne uznawane za najbogatsze dzielnice
w całej Australii (Portsea, Sorrento).

Tekapo
Tekapo – jezioro w Nowej Zelandii, na Wyspie Południowej o powierzchni 87 km² oraz
maksymalnej głębokości 120 m.

Jest jeziorem polodowcowym. Magiczne miejsce na Wyspie Południowej.

Poza dostarczaniem wyjątkowych wrażeń estetycznych jezioro jest również wykorzystywane

do produkcji energii elektrycznej. Co do samych widoków – ciężko sobie nawet wyobrazić –
to trzeba po prostu zobaczyć! Krystalicznie czyste, turkusowe, ogromne jezioro. Dorzućmy
do tego łąki i pagórki ze scenerii Władcy Pierścieni, wielkie góry z ośnieżonymi szczytami
i… jako wisienka na torcie – stary, kamienny kościół na szczycie Mount Cook.

największy park narodowy spośród 14 parków narodowych Nowej Zelandii, obejmuje obszar
12 500 km². Położony w południowo-zachodniej części Wyspy Południowej, w Alpach
Południowych.

Fiordland National Park

Najważniejszym elementem krajobrazu, jak i całej Nowej Zelandii, są fiordy, przekształcone
przez lodowiec z plejstocenu dawne doliny rzeczne o stromych zboczach, wypełnione dzisiaj
wodą morską. Najsłynniejszym fiordem jest Fiord Milforda mający swój początek w Zatoce
Milforda i ciągnie się przez 19 km.

Fiord - rodzaj głębokiej zatoki, mocno wcinającej się w głąb lądu, często rozgałęzionej, z
charakterystycznymi stromymi brzegami, powstałej przez zalanie żłobów i dolin polodowcowych.

Na terenie parku biegnie znany w Nowej Zelandii i na świecie szlak Milford.

Szlak Milford – (ang. Milford Track) – najsławniejszy szlak turystyczny Nowej Zelandii i
jeden z najbardziej znanych na świecie. Przebiega wśród wspaniałej scenerii wśród gór,
wodospadów i lasu deszczowego. Znajduje się na terenie Fiordland. Szlak jest również
nazywany przez Nowozelandczyków jako ‘Najlepszy szlak pieszy na świecie’ .

Podczas letniego szczytu trwającego od października do kwietnia, dostęp do szlaku jest

regulowany. Turyści muszą przejść szlak w ciągu 4 dni idąc tylko w kierunku północnym.
Zabronione jest rozbijanie namiotów na szlaku. Maksymalnie 90 turystów może przejść
dziennie ten szlak (40 indywidualnych i 50 z przewodnikiem). Zwykle te 90 miejsc jest
zarezerwowanych na wiele miesięcy wcześniej, mimo dość wysokiej ceny za przejście z
przewodnikiem.

Turyści indywidualni spędzają każdą noc w schronisku wybudowanym przez Departament of

Conservation. Schroniska te mają podstawowe wyposażenie, lecz turyści muszą mieć swoją
żywność. Turyści z przewodnikiem nocują w schroniskach prywatnych. Te są znacznie lepiej
wyposażone, zapewnione jest również wyżywienie.

Miejsce to od wieków uchodziło za szczególne. Jako pierwsi odkryli je Maorysi, którzy

uznają, że to właśnie tu jako pierwszy postawił stopę legendarny wojownik Kupe,
rozpoczynając okres maoryskiego panowania na tej ziemi.

Po pierwsze zobaczycie Mitrę Peak. To symbol tego miejsca i najczęściej fotografowany

szczyt w Nowej Zelandii. Nazwa góry jest związana z jej kształtem, który (podobno)
przypomina biskupią mitrę.
Kolejnymi atrakcjami są fantastyczne wodospady (Lady Bowen i Stirling Falls), pod które
podpływa się na tyle blisko, że można się niemal kapać pod ich strumieniem. Nie ma opcji by
się nie zmoczyć. Kolejnym punktem programu są okolice Seal Rock - skały, na której
wylegują się foki. Podobno czasem widuje się tu również delfiny butlonose i pingwiny.
Tahiti
– wyspa w południowej części Oceanu Spokojnego w archipelagu Wysp Towarzystwa (Wyspy
Na Wietrze). Tahiti to wulkaniczna wyspa otoczona rafami koralowymi.

Mieszkańcy mają obywatelstwo francuskie. Największe miasto to Papeete w północno-

zachodniej części wyspy.

Tahiti – raj utracony?

Wyspę można objechać w jeden dzień. Ma kilka niezwykle uroczych miejsc, jaskiń i wodospadów,
strzelistych, hipnotyzujących pagórków, ścieżek wijących się z góry na dół, widoków zapierających
dech, ale jak leje to nic na po tym.

Atrakcje:

 Ogród Botaniczny – można tam podziwiać liczne okazy tropikalnych drzew, krzewów czy
kwiatów.
 Podwodne obserwatorium – zwiedzający mogą zobaczyć kilka tysięcy egzotycznych ryb,
rekiny, żółwie oraz inne niezwykłe stworzenia morskie.
 Muzeum Gauguina – gromadzi pamiątki związane z życiem i twórczością jednego z
najwybitniejszych malarzy francuskich, który ostatnie dwanaście lat swojego życia spędził na
Tahiti i Markizach.
 Muzeum Pereł – jest to jedyne na świecie muzeum w całości poświęcone tym klejnotom..
 Grobowiec Króla Pomare – grobowiec w którym pochowano ostatniego króla Tahiti i jego
rodzinę. Zbudowany został z koralowych bloków.

Fidżi
Fidżi położone jest w Melanezji, ok. 2800 km na wschód od Australii oraz ok. 2000 km na
północ od Nowej Zelandii. Położone jest na przeszło 332 wyspach i 500 wysepkach
pochodzenia wulkanicznego, otoczonych rafami koralowymi. Niezamieszkanych jest około
110 wysepek.

Na wyspach wznoszą się góry wulkaniczne sięgające ponad 1200 m n.p.m., porośnięte wiecznie
zielonymi lasami równikowymi, lasami zrzucającymi liście i sawannami. Klimat wysp równikowy
wilgotny, od listopada do kwietnia występują cyklony tropikalne.

Złote Piaski Zatoki Likuliku

Dzisiaj rano zostanie zabrani samochodem do portu skąd katamaranem odpłyniecie na

wysepkę Waya. Z chwilą, gdy znajdziecie się na plaży w zatoce Likuliku zaczniecie się
zastanawiać, czy nie zostać tutaj do końca życia ;) Odkryjecie tutaj najlepsze nurkowanie na
Fiji…wystarczy wyjść z Waszego bungalowu na plaży. Weźcie świeżego kokosa do ręki,
pobujajcie się w hamaku z widokiem na turkusową wodę wpływającą na złoty piasek, a
odkryjecie prawdziwe znaczenie słowa chillout…czysta kwintesencja raju na ziemi.
Wysepka Nanuya Balavu

Po śniadaniu katamaranem przepłyniecie do kolejnego raju…tym razem na wysepkę Nanuya

Balavu. To właśnie tutaj doświadczycie co oznacza prawdziwy relaks na Fiji…idylliczne
białe plaże, nieziemska kuchnia i orzeźwiające koktajle kosztowane w scenerii rodem z
pocztówki. Dla ochłody przed tropikalnym słońcem polecamy popływać z płaszczkami i
popodziwiać wibrującą rafę koralową pełną życia.

Hotel znajduje się zaraz obok przesmyku gdzie pływają “diabły morskie”, więc polecamy
zabrać maskę i rurkę i popływać z 2-tonowymi mantami – niesamowite przeżycie.

Palau, Republika Palau – wyspiarskie państwo samorządowe, stowarzyszone ze Stanami

Zjednoczonymi, położone na Oceanie Spokojnym, w Oceanii oraz w Mikronezji (łącznie
ponad 250 wysp). Palau obejmuje ponad 250 wysp (największe – Babeldaob, Koror) w
zachodniej części archipelagu Karoliny, otoczonych szeroką rafą. Występują jeziora krasowe
z wodą morską i jaskinie. Najwyższym punktem jest Ngerchelchauus, który ma wysokość 242
m n.p.m. Klimat wysp to klimat równikowy wybitnie wilgotny (odmiana monsunowa):
średnia temperatura miesięczna w ciągu całego roku wynosi ok. 28°C, a roczne opady 3800
mm. Bujna szata roślinna; drzewo żelazne, pandan, gaje palmy kokosowej. Palau posiada
bogatą faunę, występuje tam ponad 1400 gatunków ryb, 700 korali, żyją tam także
słonowodne krokodyle.

Drzewo żelazne – nazwa stosowana wobec wielu gatunków drzew, wyróżniających się
bardzo ciężkim i twardym drewnem.

Krokodyl różańcowy
Krokodyl różańcowy (Crocodylus porosus) – gatunek gada z rodziny krokodyli właściwych
(krokodylowatych). Jest największym współcześnie żyjącym gadem, a także największym
drapieżnikiem na lądzie i rzekach całego świata.

Na świecie Republika Palau znana jest przede wszystkim z nurkowania. Najbardziej znanym
miejscem, do którego udają się osoby pragnące zanurkować jest słynące z rekinów Blue
Corner.
Klimat wysp to klimat równikowy wybitnie wilgotny (odmiana monsunowa). Wpływ na
klimat mają okołorównikowe ciepłe prądy morskie. Średnia temperatura miesięczna w ciągu
całego roku wynosi ok. 28°C. Tajfuny występują od czerwca do grudnia. Charakterystyczna
dla tego regionu jest wysoka wilgotność powietrza, która w ciągu całego roku wynosi około
80%.