Wybaczenie

Wybaczam ci mamo,
Że nie powstrzymałaś mnie przed zrobieniem błędu
Że nie pokochałaś mojej pierwszej miłości
Że nie uchroniłaś mnie przed cierpieniem
Wybaczam ci tato,
Że nie uwierzyłeś, iż choruję z rozpaczy
Że nie byłam w centrum twojej uwagi
Wybaczam,
Że dopiero niedawno odkryłam,
Że mogę komuś wybaczać
nie czułam się na tyle ważna
Wybaczam
I…
Otula mnie wdzięczność
Że mogę istnieć
I być tu gdzie jestem

Miłość

Miłość to Mama, którą posługuje się Bóg,

 by ulepić nas z gliny-

- Przeszłości Bezkresnej Przodków

Pięknej, rozpaczliwej czasem płonącej Szczęściem

I to też Tata - TU I TERAZ

I jakie to szczęście,

gdy nieprzytomni z rozkoszy

otwierają Bramę Życia

Łuk Amora puszcza strzały

ostre pociski pełne kropel

z Jeziora Szczęśliwego Cierpienia

Tylko takie znajdziesz w Krainie Miłości

Otul się, otocz, ogarnij radością

Obfituj w wybaczenie

Odziej w cierpliwość

dla innych i siebie

Śmierć niech będzie kresem wzajemnej życzliwości

Śmiechem i humorem

Wspierania codzienności

Ćwicz ciszę, by otchłań słów nie-miłości

nie pochłonęła

Spojrzenia Wdzięczności
 Radość

Gdzie jesteś?
klejnocie bezcenny,
skarbie większy niż cokolwiek -
-radość?
jak Ciebie mam czuję spełnienie
to życie ma sens
to dotykam nieba
doświadczam szczęścia

o radości, szukam cię w moim sercu

widzę cię, tańczysz w duecie filigranowa, zgrabna w piruetach
z uśmiechem, w doskonałej harmonii

ach, gdzież ona się ukryła...

odsuwam szafy pełne bolesnych wspomnień
odrzucenie, przemoc, poczucie winy, żal, poniżenie, rozczarowanie...

uff... ciężko było, ale... posprzątane

Widzę radość ponownie

to śmiech dziecka w podskokach
porywa mnie, ja też się śmieje
lekko i radośnie...

Puszka Pandory z lękiem, brakiem nadziei, zagubieniem bezradnością

zamknięta.
nie otwieram.

uwolniłam radość
Pokój

Na oceanie niepewności wokół

Wewnątrz szukam Przystani – to Pokój
Bo wiem, że za horyzontem czeka coś nowego
Co zaskoczy pięknem zapachu radości
Że wczorajsze sztormy
nie zaprzeczają
delikatnym powiewom dziś
Mam nadzieję je sprowadzić
Wiarą i nadzieją
Pomimo złych snów i cierpienia
Pokój jest dla mnie
i dla innych,
Którzy go pragną
Zwiastuje uśmiech przyszłości
Rozświetla drogę
Śmierć

Odszedłeś tak młodo

Za wcześnie
Tylko 45 lat
Tworzyłeś z nami rzeczywistość
Zostały po Tobie dzieci
Za małe byś mógł odejść
Czemu?
Gdzie jesteś?
Powinieneś być i wspierać
To niesprawiedliwe.
Człowiek niezastąpiony odchodzi
Jak sobie poradzić bez Twej obecności?
Pustka niczym ciężki głaz
Zakryła wejście do groty w skale.
Groty, w ktorej ukryte szczęście, radość i miłość.
Jak tam wejść?
Musiałbyś zmartwychwstać, odsunąć głaz.
Chryste, tęskniłeś za nim bardziej niż jego żona i małe dzieci
Ja, ale gdzie?

Robię co chcę.
Pracuję, odpoczywam, uśmiecham się
Tworzę, marzę, snuję nić przyszłości.
Z odwagą podejmuję wyzwania.
A potem…
Przesypiam okazje
Obojętnie mijam zaproszenia
Topię się w bezradnej apatii

Zanim utonę
Chwycę przepływający kawałek drewna.
Płynę do brzegu.

I znów biegnę.
Wierzę.
Mam nadzieję.
I próbuję odnaleźć
Prawdę i Miłość.
Gniew

Gniew. GNIEW. G-N-I-E-W.

Buntu niezgody zew
TO nie powinno się stać
Czy wyjaśnienie ktoś może mi dać?
Oczekiwałam miłych słów
A groźby słyszę wciąż i znów.
Nie ma życzliwości.
Z gniewu drżą tkanki i kości!
Czemu?
Dlaczego?
Nie zgadzam się!
Chcę ciepła, serca, zobaczyć jak śmiejesz się.
Nie
Nie wszystko poddaje się oczekiwaniom
Nie łatwo rzeczywistości skupić się na kochaniu…
WROCŁAWSKA KSIĘŻNICZKA

Jestem wrocławska księżniczka

Wesoły mam uśmiech, radosne policzka
Krasnale – moja świta
W moim imieniu przybyszów wita.

Powiem wam, co mówi jeden krasnal stary:

„Najlepsze na spacery są nad Odrą bulwary,
Ostrów Tumski z uroczymi wyspami,

Tam przychodzą się bawić dzieci z rodzicami

W dzień, a wieczorem
Idą na rozświetloną fontanną Pergolę.”

A ja zapraszam was na rynek pełen tajemnicy

Wspaniała jest historia każdej kamienicy,
W restauracjach są pyszne potrawy,
Wrocław to miejsce najzdrowszej zabawy!

Mówię to ja – Wrocławska Królewna

I tego jestem pewna,
Że Dolnego Śląska Stolica
Jak ja – urodą wszystkich zachwyca!