Ενότητα 6η Η ομορφιά δεν είναι το παν

῎Ελαφος εὐμεγέθης ὥρᾳ θέρους Ένα μεγαλόσωμο ελάφι σε εποχή καλοκαιριού,

διψῶν παραγίνεται καθώς διψούσε, φτάνει κοντά

ἐπί τινα πηγὴν διαυγῆ καὶ βαθεῖαν σε κάποια καθαρή και βαθιά πηγή

καὶ πιὼν ὅσον ἤθελεν και, αφού ήπιε όσο (νερό) ήθελε,

προσεῖχεν τῇ τοῦ σώματος ἰδέᾳ. παρατηρούσε τη μορφή του σώματός του.

Καὶ μάλιστα μὲν ἐπῄνει τὴν φύσιν τῶν κεράτων Και κυρίως επαινούσε τη φύση των κεράτων του

με την ιδέα ότι αυτά ήταν στολίδι για όλο το σώμα

ὡς κόσμος εἴη παντὶ τῷ σώματι.
του.

Ἔψεγεν δὲ τὴν τῶν σκελῶν λεπτότητα Αντίθετα, κατηγορούσε τα λεπτά του πόδια,

επειδή, κατά τη γνώμη του, δεν μπορούσαν να

ὠς οὐχ οἵων τε ὄντων φέρειν πᾶν τὸ βάρος.
αντέξουν όλο το βάρος του.

Ἐν ᾧ δὲ πρὸς τούτοις ἦν, Και ενώ ασχολούνταν με αυτά,

ὑλακή τε κυνῶν αἰφνιδίως ἀκούεται ξαφνικά ακούγεται γάβγισμα σκυλιών

καὶ κυνηγέται πλησίον. και κυνηγοί το πλησιάζουν.

Ὁ δὲ πρὸς φυγὴν ὥρμα Αυτό άρχισε να τρέχει ορμητικά, για να ξεφύγει,

καὶ μέχρις ὅπου διὰ πεδίου ἐποιεῖτο τὸν δρόμον, και όσο έτρεχε σε ομαλό έδαφος,

ἐσῴζετο ὑπὸ τῆς ὠκύτητος τῶν σκελῶν. σωζόταν από την ταχύτητα των ποδιών του.

᾽Επεὶ δὲ εἰς πυκνὴν καὶ δασεῖαν ὕλην ἐνέπεσεν, Όταν όμως έφτασε σε αδιαπέραστο και πυκνό δάσος,

ἐμπλακέντων αὐτῷ τῶν κεράτων ἑάλω, επειδή του μπλέχτηκαν τα κέρατα, παγιδεύτηκε

πείρᾳ μαθὼν και έμαθε εξ ιδίας πείρας

ότι πράγματι ήταν άδικος κριτής των ατομικών του

ὅτι ἄρα ἄδικος ἦν τῶν ἰδίων κριτὴς
γνωρισμάτων,

ψέγων μὲν τὰ σῴζοντα, γιατί κατηγορούσε αυτά που το έσωζαν,

ἐπαινῶν δὲ τὰ προδόντα αὑτόν. ενώ επαινούσε αυτά που το πρόδωσαν.

 Απόδοση νοήματος
Οι μύθοι του Αισώπου είναι αλληγορικές ιστορίες, κάτι σαν τις παραβολές που χρησιμοποιούσε ο
Χριστός, με ήρωες ζώα. Στη συγκεκριμένη ιστορία πρωταγωνιστής είναι ένα όμορφο ελάφι που σταμάτησε,
για να πιει νερό σε κάποια πηγή στο δάσος. Την ώρα που έπινε, είδε την αντανάκλαση του κορμιού του στην
επιφάνεια του νερού και θαύμασε το όμορφο σώμα του και ιδίως τα μεγάλα επιβλητικά κέρατα που
στόλιζαν το κεφάλι του σαν στέμμα βασιλιά. Δεν έμεινε όμως ικανοποιημένο με την εμφάνιση των ποδιών
του, που ήταν πολύ λεπτά και αδύνατα. Δεν πίστευε ότι ταίριαζαν με την υπόλοιπη εμφάνισή του. Εκείνη τη
στιγμή άκουσε ήχο από σκυλιά και ανθρώπους που κυνηγούσαν στο δάσος. Φοβισμένο άρχισε να τρέχει, για
να γλιτώσει. Όση ώρα έτρεχε σε ανοικτό χώρο, τα άσχημα πόδια του το βοηθούσαν να ξεφύγει από τους
διώκτες του. Όταν όμως βρέθηκε σε περιοχή που το δάσος ήταν πολύ πυκνό, τα όμορφα κέρατά του
πιάστηκαν στα κλαδιά και το ελάφι αιχμαλωτίστηκε από τους διώκτες του.

Απαντήσεις στις ερωτήσεις κατανόησης του σχολικού βιβλίου

1) Γιατί καμάρωνε το ελάφι κοιτάζοντας την εικόνα του μέσα στο νερό; Ποιο ανατομικό του
χαρακτηριστικό θεωρούσε ότι δεν ταίριαζε με τη συνολικά καλή εικόνα του;

Απάντηση: Το ελάφι του μύθου που διδαχτήκαμε κοιτάζοντας την εικόνα του που καθρεφτιζόταν στο νερό,
επαινούσε τα κέρατα του διότι τα θεωρούσε κόσμημα του σώματος του. Αντιθέτως όμως, κατέκρινε τα πόδια
του διότι κατά την άποψη του ήταν λεπτά και δεν μπορούσαν να αντέξουν το βάρος του σώματός του.

2) Ποιο χαρακτηριστικό του ελαφιού το βοήθησε να ξεφύγει αρχικά από τους κυνηγούς; Ποιο
χαρακτηριστικό του, αντίθετα, αποδείχθηκε μοιραίο;

Απάντηση: Σύμφωνα με το μύθο, το ελάφι φοβισμένο από τους κυνηγούς και τα σκυλιά που πλησιάζανε
τράπηκε σε άτακτη φυγή. Αρχικά, όσο έτρεχε σε ελεύθερο πεδίο σωζόταν εύκολα χάρη στα γρήγορα πόδια
του. Όταν όμως μπήκε στο δάσος τα κέρατα του, τα οποία επαινούσε υπερβολικά, αποδείχθηκαν μοιραία και
μπλέχτηκαν στα κλαδιά των δέντρων με αποτέλεσμα να αιχμαλωτιστεί από τους κυνηγούς. Τότε το ελάφι
αναγνώρισε ότι άδικα κατηγορούσε τα πόδια του και επαινούσε τα κέρατα του.

3) Τι νομίζετε ότι διδάσκει ο μύθος αυτός του Αισώπου;

Απάντηση: Ο μύθος του Αισώπου μας διδάσκει αρχικά να μην επικεντρωνόμαστε μόνο στην εξωτερική
εμφάνιση αλλά στη χρηστικότητα και την αποτελεσματικότητα. Μέσα από τον μύθο καταλαβαίνουμε πως
δεν πρέπει να νιώθουμε ντροπή για ορισμένα χαρακτηριστικά μας που τα θεωρούμε αρνητικά, αλλά να
καταλάβουμε πώς αυτά βοηθούν στην καθημερινή μας ζωή. Ταυτόχρονα, δεν θα πρέπει να νιώθουμε
ιδιαίτερη περηφάνια για ένα χαρακτηριστικό μας που μπορεί να το θεωρούμε εξαιρετικά όμορφο, χωρίς
όμως να γνωρίζουμε πώς να το αξιοποιήσουμε σωστά.