ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ - ΟΜΟΛΟΓΙΑ

ΜΕΡΟΣ Β΄

Πρὸς ἅπαν τὸ Χριστεπώνυμον πλήρωμα

28ῃ Φεβρουαρίου 2024 (Ὀ.Ἡ)

Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Τίμιον Πρεσβυτέριον, Ὁσιώτατοι Μοναχοὶ καὶ Μοναχές,

Περιούσιε Λαὲ τοῦ Θεοῦ.

Ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις, «ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος
περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (Α΄ Πέτρ. ε΄, 8), καὶ πᾶσαν τέχνην κατεργάζεται ἵνα
ἀπολέσῃ «εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς» (Ματθ. κδ΄, 22), κυρίως διὰ μέσου τῶν
αἱρέσεων. Μία ἐκ τῶν ἐπικινδυνοτέρων πασῶν τῶν αἱρέσεων εἶναι ἡ πρὸς τὴν ἀλήθειαν
ὁμοιάζουσα. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος μᾶς προειδοποιεῖ λέγων:
«καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς
μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν» (Πράξ. κ΄, 30), καὶ «δεῖ γὰρ καὶ αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα οἱ
δόκιμοι φανεροὶ γένωνται ἐν ὑμῖν». (Α΄ Κορ. ια', 19). Εἰς μίαν τοιαύτην περίοδον
κλυδωνισμοῦ εὑρίσκεται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ἐξ᾽ αἰτίας τῆς
ἐμφανίσεως τοῦ σοβαροτάτου δογματικοῦ ζητήματος τῆς ῥητῆς ἀρνήσεως τῆς
προαιωνιότητος τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τοὺς
κακοδόξως φρονοῦντας, ὅτι «ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι προαιώνιος».
Ἕνεκα τούτου, συνεκλήθη ἡ Ἱερὰ ἡμῶν Σύνοδος εἰς συνεδρίασιν τῇ 11/02/2023,
εἰς τὴν ὁποίαν κατόπιν προσκλήσεως, παρευρέθησαν κληρικοὶ καὶ μοναχοὶ τῆς
Ἐκκλησίας καὶ ἐσυζητήθη ἐκτενῶς τὸ σοβαρότατον αὐτὸ δογματικὸν ζήτημα. Κύριος
ἐκφραστὴς καὶ ὑπέρμαχος τοῦ φρονήματος αὐτοῦ ἦτο καὶ παραμένει ὁ Σεβ. Ἀττικῆς &
Μεγαρίδος Κοσμᾶς. Καθ’ ὅλην τὴν πολύωρην διάρκειαν αὐτῆς, ἀπεδείχθη μὲ πλῆθος
Ἁγιοπατερικῶν μαρτυριῶν, ὅτι τὸ φρόνημα καὶ ἡ ἔκφρασις «ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι
προαιώνιος» εἶναι φρόνημα αἱρετικόν, ἀντίθετον πρὸς τὸ φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας καὶ
Ἁγιοπατερικῶς ἀμάρτυρον. Δυστυχῶς ὅμως, ὁ Σεβ. Κοσμᾶς καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ δὲν
ἠθέλησαν νὰ κατανοήσουν τὸ σοβαρὸτατον δογματικὸν λάθος εἰς τὸ ὁποῖον ἔχουν
ὑποπέσει καὶ ἕως τέλους ἠρνήθησαν νὰ μετανοήσουν, νὰ ἀνακαλέσουν καὶ νὰ
καταδικάσουν τὸ αἱρετικὸν φρόνημα καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα, ὅτι
ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι «προαιώνιος» καὶ «πρόσφατος», διότι «φέρει τόσον
ἅπαντα τὰ θεϊκά, ὅσο καὶ ἅπαντα τὰ ἀνθρώπινα ἰδιώματα».
Εἰς τὴν συνεδρίασιν αὐτὴν κατετέθη ἡ «Διακήρυξις - Ὁμολογία» ἡμῶν τῶν
Ἀρχιερέων Ἰγνατίου καὶ Ἰακώβου, εἰς τὴν ὁποίαν ἀποδεικνύεται μὲ πλῆθος
Ἁγιοπατερικῶν χωρίων ἀπὸ τὰς Ἁγ. Οἰκουμενικὰς Συνόδους, τοὺς Ἁγ. Πατέρας καὶ τὴν
«Ποιμαντορικὴν Ἐγκύκλιον» τῆς Ἱ. Συνόδου τοῦ 2005, ὅτι τὸ φρόνημα καὶ ἡ ἔκφρασις «ὁ
Χριστὸς δὲν εἶναι προαιώνιος» εἶναι «κακόδοξον καὶ αἱρετικὸν καὶ κατὰ πάντα ἀντίθετον
πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρας» («Διακήρυξις - Ὁμολογία», σελ. 11), καὶ

1
διατρανώνεται τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι «προαιώνιος» καὶ
«χρονικός». Ἡ «Διακήρυξις - Ὁμολογία» αὐτὴ ἀνεγνώσθη εἰς τὴν συνεδρίασιν εἰς
ἐπήκοον πάντων, καὶ συνυπεγράφη ὑπὸ πάντων τῶν παρευρισκομένων κληρικῶν καὶ
μοναχῶν, ἐκτὸς τοῦ Σεβ. Κοσμᾶ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ. Ἀργότερα συνυπεγράφη καὶ ἀπὸ τὰς
Ἡγουμένας τῶν γυναικείων Ἱ. Μονῶν.
Εἰς τὸ τέλος, ἡ «Διακήρυξις - Ὁμολογία» ἀναφέρει, ὅτι “θὰ πρέπῃ πάραυτα καὶ
σύμφωνα μὲ τοὺς Ἱ. Κανόνας καὶ τὰς Παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Σεβ. Κοσμᾶς, καὶ
ὅποιος ἄλλος ὁμόφρονάς του, νὰ ἀνακαλέσῃ καὶ καταδικάσῃ τὸ φρόνημα καὶ τὴν
ἔκφρασιν, ὅτι «ὁ Χριστὸς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ προαιώνιος», καθὼς καὶ ὅλα τὰ πρὸς ὑπεράσπισιν
τούτου λανθασμένα καὶ κακόδοξα ἐπιχειρήματα. Θὰ πρέπῃ, ἀκόμη, νὰ ὁμολογήσῃ τὸ
Ὀρθόδοξον φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας ὅπως αὐτὸ διατρανώνεται εἰς τοὺς ὅρους τῶν Ἱ.
Συνόδων, εἰς τὰ ἁγιοπατερικὰ κείμενα καὶ εἰς τὴν «Ποιμαντορικὴν Ἐγκύκλιον» τοῦ 2005,
ὅτι ὁ Κύριος καὶ Θεὸς καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι καὶ «προαιώνιος» καὶ
«πρόσφατος»”. («Διακήρυξις - Ὁμολογία», σελ. 12)
Ἔκτοτε καὶ ἐπὶ ἕνα ὅλοκληρον ἔτος, ἡμεῖς οἱ Ἀρχιερεῖς, ἐπιδεικνύοντες τεραστίαν
ἀνοχὴν καὶ μεγάλη μακροθυμίαν καὶ ὑπομονήν, ἀνεμέναμεν ὅτι ὁ Σεβ. Κοσμᾶς, κατόπιν
ὅσων ἔλαβον χώραν εἰς τὴν Συνεδρίασιν τῆς Ἱ. Συνόδου, καὶ ἔχων εἰς χεῖράς του τὴν
«Διακήρυξιν - Ὁμολογίαν» μὲ πλῆθος Ἁγιοπατερικῶν μαρτυριῶν, θὰ ἐπεδείκνυε, ὡς
ὤφειλεν, τὴν πρέπουσαν σύνεσιν καὶ μετάνοιαν. Δυστυχῶς, διαπιστοῦμεν μὲ ἄφατον
θλῖψιν, ὅτι οὐδὲν ἐξ’ ὧν ὤφειλε καὶ πάντες ἀνεμέναμεν ἔπραξεν. Εἰς ὅλον αὐτὸ τὸ
διάστημα, οὔτε μετενόησεν, οὔτε ἀνεκάλεσεν, οὔτε κατεδίκασεν τὰ αἱρετικὰ
φρονήματα καὶ συγγράμματα, οὔτε ὡμολόγησεν οὔτε διεκήρυξεν τὸ Ὀρθόδοξον
φρόνημα, καὶ οὔτε βεβαίως συνυπέγραψε τὴν «Διακήρυξιν - Ὁμολογίαν». Ἀντιθέτως,
καθ’ ὅλον τὸ ἔτος, ἐσκληρύνθη ἔτι περισσότερον καὶ ἐκήρυττε γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, τὰ
αἱρετικά του φρονήματα, παραπλανῶν τοὺς Ὀρθοδόξους Πιστούς.
Ἡ «Διακήρυξις - Ὁμολογία» ἐπικεντρώνεται σχεδὸν ἀποκλειστικὰ εἰς τὸ
σοβαρότατον δογματικὸν ζήτημα τῆς ῥητῆς ἀρνήσεως τῆς προαιωνιότητος τοῦ Κυρίου
ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλα αἱρετικὰ φρονήματα, τὰ ὁποῖα
ἐκφράσθηκαν, εἴτε γραπτῶς, εἴτε διὰ πρώτην φορὰν προφορικῶς ἐνώπιον τῆς
συνεδριάσεως τῆς Ἱ. Συνόδου τῇ 11/02/2023, μὲ τὰ ὁποῖα δὲν εἶχε ἀσχοληθῆ ἡ
«Διακήρυξις - Ὁμολογία». Διὰ τοῦτο παρέστη ἐπιβεβλημένη ἀνάγκη νὰ προβῶμεν εἰς τὴν
παροῦσαν «Διακήρυξιν-Ὁμολογίαν, Μέρος Β΄» διὰ νὰ στηλιτεύσωμεν καὶ
καταδικάσωμεν καὶ αὐτὰ τὰ αἱρετικὰ φρονήματα, καὶ νὰ διακηρύξωμεν τὸ Ὀρθόδοξον
φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Σεβ. Κοσμᾶς καὶ οἱ φρονοῦντες τὰ αὐτὰ αἱρετικὰ φρονήματα ὁφείλουν, ἐκτὸς
τῶν διαλαμβανομένων εἰς τὴν «Διακήρυξιν - Ὁμολογίαν», νὰ καταδικάσουν καὶ
ἀναθεματίσουν καὶ τὰ νεώτερα αἱρετικὰ φρονήματα, καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὰ Ὀρθόδοξα
φρονήματα, συμφώνως τοῖς Ἁγ. Πατράσι.

2
 ΠΡΩΤΟΝ

ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ καὶ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ὅτι:

1) Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, Θεός τε καὶ Ἄνθρωπος, ἡ αὑτὴ μία Ὑπόστασις
εἶναι Προαιώνιος καὶ Πρόσφατος. Προαιώνιος μὲν κατὰ τὴν Θεότητα, Πρόσφατος δὲ
κατὰ τὴν Ἀνθρωπότητα.
2) Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Προαιώνιος, δίχως νὰ εἶναι καὶ ἡ ἰδία Αὐτοῦ
Σὰρξ Προαιώνιος ἢ νὰ ἔχῃ Σαρκωθῆ Προαιωνίως, ὅπως ἐπίσης, καὶ ὅτι ὁ αὐτὸς Κύριος
ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Πρόσφατος, δίχως νὰ εἶναι καὶ ἡ ἰδία Αὐτοῦ Θεϊκὴ Οὐσία
Πρόσφατος.
3) Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, αἱ Ἅγ. Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι, οἱ Ἅγ. Πατέρες, καὶ ἡ
Συνοδικὴ «Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος»1 τοῦ 2005, ὁμολογοῦν τὸν Κύριον ἡμῶν
Ἰησοῦν Χριστὸν Προαιώνιον καὶ Πρόσφατον.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καὶ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τὸ φρόνημα καὶ τοὺς φρονοῦντας ἢ

φρονήσαντας, ὅτι:
1) «Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι προαιώνιος» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις -
Μέρος Δεύτερον», «Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον»)
2) «Ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς δὲν εἶναι προαιώνιος» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ,
«Διαλεύκανσις - Μέρος Δεύτερον», «Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον», «ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ -
ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ»)
3) «Ὁ Χριστὸς ὡς Θεάνθρωπος δὲν εἶναι προαιώνιος» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ,
«Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον», «ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ - ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ»)
4) «Εἶναι ὀρθόδοξον φρόνημα, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι προαιώνιος» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον»)
5) «Εἶναι αἱρετικὸν φρόνημα, ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εἶναι προαιώνιος» (ΑΤΤΙΚΗΣ &
ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον»)
6) «Εἶναι θέσις κατὰ πάντα ὀρθόδοξη, ὅτι δὲν εἶναι προαιώνιος ὡς Θεάνθρωπος ὁ Χριστὸς» (ΑΤΤΙΚΗΣ
& ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον»)
7) «Εἶναι θέσις κατοχυρωμένη ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρας, ὅτι δὲν εἶναι προαιώνιος ὡς Θεάνθρωπος ὁ
Χριστὸς» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον»)
8) «Εἶναι θέσις πατερικῶς τεκμηριωμένη, ὅτι δὲν εἶναι προαιώνιος ὡς Θεάνθρωπος ὁ Χριστὸς»
(ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον»)
9) «Εἶναι ἡ θέσις τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς δὲν εἶναι προαιώνιος» (ΑΤΤΙΚΗΣ &
ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον»)
10) «Εἶναι αἵρεσις εἰς τὸ Χριστολογικὸν δόγµα, ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εἶναι προαιώνιος»
(ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον», «ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ -
ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ»)
11) «Χαρακτηρίζοντας Αὐτὸν καθ᾽ Αὐτὸν τὸν Θεάνθρωπον Χριστόν, τότε λέγομεν ὅτι δέν εἶναι
προαιώνιος» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ - ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ»)

1
«Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος - Πρὸς Φωτισμὸν καὶ Ἀποκατάστασιν τῆς Ἀληθείας», Ἀρ.
Πρωτ. 22, 03/06/2005.

3
 12) «Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 2005 καταδικάζει τὸ φρόνημα ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς εἶναι προαιώνιος»
(ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον»)
13) «Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 2005 ἀποδεικνύει περιφραστικῶς, ὅτι ὁ Θεάνθρωπος δὲν εἶναι προαιώνιος»
(ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον»)
14) «Ὁ ὑποστηρίζων, ὅτι ἡ σύνθετος Ὑπόστασις τοῦ Θεανθρώπου εἶναι προαιώνιος, ὑποστηρίζει
τοιουτοτρόπως, πὼς ἐσαρκώθη προαιωνίως ὁ Χριστός» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ,
«Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον»)
15) «Εἶναι λανθασμένο συμπέρασμα, ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, δηλαδὴ ἡ Σύνθετος Ὑπόστασις,
εἶναι προαιώνιος, ἐπειδή ἡ Θεία Του Φύσις εἶναι προαιώνιος» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ,
«Διαλεύκανσις - Μέρος Τρίτον»)
16) «Δὲν εἶναι δογματικὰ ἐσφαλμένη ἡ θέσις, ὅτι ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς δὲν εἶναι προαιώνιος»
(ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις - Μέρος Δεύτερον», «Διαλεύκανσις -
Μέρος Τρίτον»)

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΧΩΡΙΑ
Αἱ Ἅγ. Οἰκ. Σύνοδοι καὶ οἱ Ἅγ. Πατέρες καθὼς καὶ ἡ «Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος» τῆς
Ἱ. Συνόδου τοῦ 2005, ὁμολογοῦν καὶ κηρύττουν τὰ κάτωθι:
1. «… καὶ αὐτός ἐστι πρὸ πάντων, καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκε, καὶ
αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος, τῆς ἐκκλησίας· …» (ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ,
«Καινὴ Διαθήκη», Κολ. α΄,17-18)
2. «Τοιοῦτοι δέ εἰσιν οἱ ἀπὸ Μαρκέλλου2 καὶ Σκοτεινοῦ3 τῶν Ἀγκυρογαλατῶν,
οἳ τὴν προαιώνιον ὕπαρξιν τοῦ Χριστοῦ, καὶ τὴν θεότητα, καὶ τὴν
ἀτελεύτητον αὐτοῦ βασιλείαν ὁμοίως Ἰουδαίοις ἀθετοῦσιν, …» (ΑΓΙΟΣ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G. 26,732A)
3. «Εἰ Θεοῦ Χριστὸς δύναμις καὶ σοφία, ταῦτα δὲ ἄκτιστα καὶ συναΐδια Θεῷ
(οὐ γὰρ ἦν ποτε ἄσοφος καὶ ἀδύναμος)· ἄκτιστος καὶ συναΐδιος4 Χριστὸς Θεῷ»
(ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ, P.G. 29,689B)
4. «Πιστεύω … Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὸν
μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων· … Τὸν δι’
ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα ἐκ τῶν
οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου καὶ
ἐνανθρωπήσαντα» (ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΛΛΗΣΙΑΣ,
«Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ. 286)
5. «Ὁ τῆς δικαιοσύνης τριήμερος Ἥλιος ἀνέτειλε σήμερον, καὶ πᾶσαν τὴν
κτίσιν ἐφώτισεν· ὁ τριήμερος καὶ προαιώνιος Χριστὸς ὁ βότρυς ἐβλάστησε, καὶ
τὴν οἰκουμένην εὐφροσύνης ἐπλήρωσε» (ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ, P.G. 43,465A)

2
Πρόκειται περὶ τοῦ αἱρετικοῦ Μαρκέλλου Ἀγκύρας (4ος μ.Χ. αἰ.).
3
Πρόκειται περὶ τοῦ αἱρετικοῦ Φωτινοῦ Σιρμίου (4ος μ.Χ. αἰ.), μαθητοῦ καὶ πρῴην διακόνου τοῦ ὡς ἄνω
αἱρετικοῦ Μαρκέλλου Ἀγκύρας. Λόγῳ τῆς ἀντιθέσεως μεταξὺ τῆς λέξεως “Φῶς”, ἡ ὁποία δηλώνει τὴν
Ἀλήθειαν καὶ τὴν Ὀρθοδοξίαν, καὶ μεταξὺ τῆς λέξεως “Σκότος”, ἡ ὁποία δηλώνει τὸ Ψεῦδος καὶ τὴν
Αἵρεσιν, ὁ Μέγ. Ἀθανασιος διασκευάζει τὸ ὄνομά του ἀπὸ Φωτινὸς εἰς “Σκοτεινός”, ὥστε ἀκόμη καὶ μέσῳ
τούτου νὰ φανερώσῃ τὸ τὶ ἀληθῶς ἦτο ἐκεῖνος.
4
Τὸ ὁποῖον σημαίνει· ὑπάρχων ὁμοίως αἰώνιος.

4
 6. «Πῶς οὖν ἡμᾶς φησι λέγειν μὴ ἐξ ἀρχῆς εἶναι τὸν Χριστόν; Οὐ μὴν ἐπειδὴ
Χριστὸν ἀϊδίως εἶναι ὁμολογοῦμεν, ἤδη καὶ τὴν παρ’ αὐτοῦ πλασθεῖσαν
σάρκα πάντοτε περὶ αὐτὸν ἐννοοῦμεν, ἀλλ’ οἴδαμεν τὸν αὐτὸν καὶ
προαιώνιον Χριστόν τε καὶ Κύριον, καὶ μετὰ τὸ πάθος πάλιν τε αὐτὸ
τοῦτο ὁμολογοῦμεν, …» (ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ, P.G. 45,1252A)
7. «Οὐκοῦν, εἰ μή ἐστιν ἕτερος παρὰ τὸν ἐκ Θεοῦ Πατρὸς Λόγον, ὁ ἐκ
σπέρματος τοῦ Δαβίδ, λεγέσθω καὶ προαιώνιος» (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G. 75,1309AB)
8. «Εἰ δὲ δή τις λέγοι καὶ προαιώνιον Χριστὸν Ἰησοῦν, οὐκ ἂν ἁμάρτοι
τἀληθοῦς, εἴπερ ἐστὶν εἷς Υἱὸς καὶ Κύριος, ὁ προαιώνιος Λόγος, τὴν ἐν ἐσχάτοις
τοῦ αἰῶνος καιροῖς κατὰ σάρκα ἐκ γυναικὸς ὑπομείνας γέννησιν» (ΑΓΙΟΣ
ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G. 75,1309B)
9. «… ἄκουε πάλιν αὐτοῦ τοῦ Παύλου τοῦτο διδάσκοντος· “Ἰησοῦς Χριστός,
φησίν, χθὲς καὶ σήμερον, ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας·” τὸ γάρ, χθές, λέγων, τὴν
προαιώνιον αὐτοῦ σημαίνει δόξαν» (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G.
76,285D)
10. «Ὅτι δὲ ὁ ἀληθινὸς καὶ ἐπὶ πάντων Θεός, ἄνθρωπος γέγονεν ἀληθῶς, οὔτε
ὃ ἦν τραπείς, καὶ ὃ οὐκ ἦν προσλαβών, ἐκ φύσεων δυοῖν καὶ εἷς ὑπάρχων Υἱός,
ἄναρχος καὶ ἀπέραντος, πρόσφατος καὶ ἀΐδιος, …» (ΟΣΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ Ο
ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΗΣ, P.G. 78,369B)
11. «… μὴ γὰρ οὐκ ἔστιν ἄναρχος, ἐὰν γένηται πρόσφατος;» (ΑΓΙΟΣ
ΠΡΟΚΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, P.G. 65,741B)
12. «Τοῦτον εὑρήκαμεν, ἀνάρχως γεννηθέντα, καὶ ἐπ’ ἐσχάτων φανερωθέντα·
τὸν θησαυρόν, οὗ ἡ εὐπορία ἀκένωτος, καὶ ὁ πλοῦτος ἄσυλος, καὶ ἡ ὕπαρξις
ἄναρχος, καὶ ἡ εὕρεσις πρόσφατος» (ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΚΛΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, P.G. 65,828B)
13. «… καὶ ἀκατάληπτος ὤν, ἠβουλήθη καταλαμβάνεσθαι, καὶ προαιώνιος
μένων, εἶναι ἤρξατο ἀπὸ χρόνου, καὶ τοῦ παντὸς ὢν δεσπότης, τὴν δουλικὴν
μορφὴν ἀνεδέξατο, …» (ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ & ΑΓΙΑ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ
ΣΥΝΟΔΟΣ5, «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Β΄, σελ. 7)
14. «Ἑπόμενοι τοίνυν τοῖς ἁγίοις Πατράσιν, ἕνα, καὶ τὸν αὐτὸν ὁμολογεῖν υἱὸν
τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν συμφώνως ἅπαντες ἐκδιδάσκομεν, τέλειον τὸν
αὐτὸν ἐν θεότητι, καὶ τέλειον τὸν αὐτὸν ἐν ἀνθρωπότητι, Θεὸν ἀληθῶς, καὶ
ἄνθρωπον ἀληθῶς τὸν αὐτὸν ἐκ ψυχῆς λογικῆς, καὶ σώματος, ὁμοούσιον τῷ
πατρὶ κατὰ τὴν Θεότητα, καὶ ὁμοούσιον τὸν αὐτὸν ἡμῖν κατὰ τὴν
ἀνθρωπότητα, κατὰ πάντα ὅμοιον ἡμῖν χωρὶς ἁμαρτίας· πρὸ αἰώνων μὲν ἐκ τοῦ
πατρὸς γεννηθέντα κατὰ τὴν θεότητα, ἐπ’ ἐσχάτων δὲ τῶν ἡμερῶν τὸν αὐτὸν

5
Τὴν παροῦσαν «Ἐγκύκλιον Συνοδικὴν Ἐπιστολὴν» τοῦ Ἅγ. Λέοντος Πάπα Ῥώμης ἔκρινεν ἡ Ἁγία Δ΄
Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ὅτι εἶναι «σύμφωνος» καὶ «συνᾴδει» μὲ τὴν «πίστιν», τὰ «ὁρισθέντα» καὶ
τὰ «πεπραγμένα» τῶν προηγουμένων τριῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἤτοι τῆς Α΄, Β΄ & Γ΄ Οἰκ.
Συνόδου, καὶ ἅπαντες οἱ Ἅγ. Πατέρες ἰδίᾳ «χειρὶ» τὴν «ὑπέγραψαν» (Αὐτόθι, σελ. 133-142). Ὡς ἐκ τούτου, δὲν
εἶναι αὕτη μόνον «Ἐπιστολὴ» ἑνὸς Ἁγίου, ἀλλὰ εἶναι ἐπίσης καὶ «Ἐπιστολὴ» τῆς Ἁγίας Δ΄ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου, καὶ ἔκτοτε ἔχει ἀποκτίσει κῦρος Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

5
δι’ ἡμᾶς, καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν, ἐκ Μαρίας τῆς Παρθένου τῆς Θεοτόκου
κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν Χριστόν, υἱόν, κύριον, μονογενῆ, ἐκ
δύο φύσεων ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως γνωριζόμενον·
οὐδαμοῦ τῆς τῶν φύσεων διαφορᾶς ἀνῃρημένης διὰ τὴν ἕνωσιν, σῳζομένης δὲ
μᾶλλον τῆς ἰδιότητος ἑκατέρας φύσεως, καὶ εἰς ἓν πρόσωπον, καὶ μίαν ὑπόστασιν
συντρεχούσης, οὐκ εἰς δύο πρόσωπα μεριζόμενον, ἢ διαιρούμενον, ἀλλ’ ἕνα, καὶ
τὸν αὐτὸν υἱόν, καὶ μονογενῆ, Θεὸν λόγον, κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν … τούτων
τοίνυν μετὰ πάσης πανταχόθεν ἀκριβείας τε, καὶ ἐμμελείας παρ’ ἡμῶν
διατυπωθέντων, ὥρισεν ἡ ἁγία, καὶ οἰκουμενικὴ σύνοδος, ἑτέραν πίστιν μηδενὶ
ἐξεῖναι προφέρειν, ἢ γοῦν συγγράφειν, ἢ συντιθέναι, ἢ φρονεῖν, ἢ διδάσκειν
ἑτέρους. Τοὺς δὲ τολμῶντας, ἢ συντιθέναι πίστιν ἑτέραν, ἢ γοῦν
προσκομίζειν, ἢ διδάσκειν … εἰ μὲν εἶεν ἐπίσκοποι, ἢ κληρικοί, ἀλλοτρίους εἶναι
τοὺς ἐπισκόπους τῆς ἐπισκοπῆς, καὶ τοὺς κληρικοὺς τοῦ κλήρου· ἡ δὲ μονάζοντες,
ἢ λαϊκοὶ εἶεν, ἀναθεματίζεσθαι αὐτούς» (ΑΓΙΑ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ6,
«Ὅρος τῆς ἐν Χαλκηδόνι τετάρτης Συνόδου», «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων &
Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Β΄, σελ. 155-156)
15. «… πῶς τοῦ προσώπου τὸ μοναδικὸν ἀποδέδεικται· πῶς Ἰησοῦς Χριστὸς
χθές, καὶ σήμερον, ὁ αὐτός, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας· πῶς πρόσφατος, καὶ ἀΐδιος· …»
(ΑΓΙΑ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν
Συνόδων», Τόμος Β΄, σελ. 212)
16. «… πρόσφατον τὸν αὐτὸν καὶ ἀΐδιον, …» (ΑΓΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ
ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ & ΑΓΙΑ ΣΤ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ 7, P.G. 87Γ,3165C, «Πρακτικὰ
Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Γ΄, σελ. 607)
17. «… καὶ τὸν Υἱὸν τὸν ἕνα καὶ πρὸ πάντων αἰώνων καὶ πρόσφατον
κατὰ τὰς ἁγίας Γραφὰς ὁμολογήσεις» (ΑΓΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ &
ΑΓΙΑ ΣΤ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ8, P.G. 87Γ,3177A, «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων &
Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Γ΄, σελ. 609)
18. «Καὶ μετ’ ὀλίγα· “Καὶ ταπεινώσει συκοφάντην. Καὶ συμπαραμενεῖ τῷ ἡλίῳ
καὶ πρὸ τῆς σελήνης γενεᾶς γενεῶν;” Ταῦτα οὐ σαφῶς δηλοῖ τοῦ Χριστοῦ τὴν
προαιώνιον ὕπαρξιν;» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 95,213D)
19. «… ὅς ἐστι Χριστὸς Ἰησοῦς, ὁ Κύριος τῶν ἁπάντων, ὅς, συνάναρχος ὢν
καὶ συναΐδιος τῷ Πατρὶ καὶ τοὺς οὐρανοὺς τῷ λόγῳ καὶ τὴν γῆν ὑποστήσας, …»
(ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 96,873B)

6
Ὁ παρὼν «Ὅρος τῆς ἐν Χαλκηδόνι τετάρτης Συνόδου» ἀνεγνώσθη καὶ εἰς τὴν Ἁγ. ΣΤ΄
Οἰκουμενικὴν Σύνοδον. (ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΩΝ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ, «Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνον», «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων &
Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Γ΄, σελ. 543)
7
Τὴν παροῦσαν «Συνοδικὴν Ἐπιστολὴν» τοῦ Ἅγ. Σωφρονίου Ἱεροσολύμων ἔκρινεν ἡ Ἁγία ΣΤ΄
Οἰκουμενικὴ Σύνοδος καὶ εὕρον τὰ περιεχόμενα αὐτῆς ὡς σύμφωνα «τῇ ἀληθεῖ πίστει» καὶ «ὡς
ὀρθόδοξα» (Αὐτόθι, σελ. 628). Ὡς ἐκ τούτου, δὲν εἶναι αὕτη μόνον «Ἐπιστολὴ» ἑνὸς Ἁγίου, ἀλλὰ εἶναι ἐπίσης
καὶ «Ἐπιστολὴ» τῆς Ἁγίας ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καὶ ἔκτοτε ἔχει ἀποκτίσει κῦρος Οἰκουμενικῆς
Συνόδου.
8
Ὅρα ὑποσημείωσιν 7.

6
 20. «… ὅτε γὰρ ἐκ δύο φύσεων μία ὑπόστασις σύνθετος γένηται, ταῦτά τε
κἀκεῖνα, τά τε τῆς θείας τυχὸν φύσεως φυσικά τε καὶ ὑποστατικὰ ἰδιώματα καὶ
τῆς ἀνθρωπίνης τῆς αὐτῆς ὑποστάσεως συστατικὰ γίνεται. Ὅθεν ὁ Χριστὸς
θεός τε καὶ ἄνθρωπος, ἄναρχος καὶ ἠργμένος9 ἡ αὐτὴ μία ὑπόστασις,
ὁρατὴ καὶ ἀόρατος, κτιστὴ καὶ ἄκτιστος, περιγραπτὴ καὶ ἀπερίγραπτος, παθητὴ
καὶ ἀπαθής, υἱὸς θεοῦ καὶ υἱὸς παρθένου εἴτουν ἀνθρώπου, ἀμήτωρ ἐκ πατρός,
ἀπάτωρ ἐκ μητρός, προαιώνιος καὶ πρόσφατος, ἀσχημάτιστος καὶ ἐν μορφῇ
δούλου καὶ ἐν σχήματι ἀνθρώπου, “ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν
ἀνθρώπων”» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Κριτικὴ Ἔκδοσις τοῦ ὁμωνύμου
Λόγου τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις “Walter De Gruyter”, Τόμος IV, “De duabus in Christo
voluntatibus”, σελ. 175)
21. «Τὸ µοναδικὸν δὲ καὶ ἑνιαῖον τῆς ὑποστάσεως, φυλάττεσθαι
πιστεύοµεν ἄτμητον καὶ ἀῤῥαγὲς διαμένον … ἐντεῦθεν τὸν αὐτὸν κτιστὸν καὶ
ἄκτιστον ὁμολογοῦμεν· προαιώνιόν τε καὶ ὑπέρχρονον, …» (ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, P.G. 100,185D-188A,«Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν
Συνόδων», Τόμος Γ΄, σελ. 912,«Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος - Πρὸς Φωτισμὸν καὶ
Ἀποκατάστασιν τῆς Ἀληθείας», 03/06/2005, Ἀρ. Πρωτ. 22, σελ. 29 ἢ σελ. 17)
22. «Ὁ τῆς δικαιοσύνης ἥλιος Χριστὸς ἄναρχος ὑπάρχων καὶ προαιώνιος,
…» (ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, P.G. 151,297C)
23. «Ὁ αὐτὸς ἐπίγαιος καὶ οὐράνιος, πρόσκαιρος καὶ ἀΐδιος, ἠργμένος καὶ
ἄναρχος, ἄχρονος καὶ ὑπὸ χρόνον, κτιστὸς καὶ ἄκτιστος, παθητὸς καὶ ἀπαθής,
Θεὸς καὶ ἄνθρωπος, κατ’ ἄμφω τέλειος, εἷς ἐν δύο, καὶ ἐν δυσὶν εἷς» (ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
Ο ΣΥΡΟΣ, «Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Τὰ Εὑρισκόμενα Πάντα - Sancti
Patris Nostri Ephraem Syri, Opera Omnia Quae Exstant», Ῥώμῃ 1743, Τόμος 2, σελ. 49)
24. «Τό γεγογός10 ὅτι ὁ Χριστός ΕΙΝΑΙ προαιώνιος (κατά τήν Θεότητα)11
οὐδόλως σηµαίνει ὅτι καί ἡ Ἐκκλησία εἶναι προαιωνία, καθ’ ὅτι αἱ ἰδιότητες τῆς
θεϊκῆς φύσεως ἀνήκουν µόνον εἰς τόν Θεόν» (ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Ποιμαντορικὴ
Ἐγκύκλιος - Πρὸς Φωτισμὸν καὶ Ἀποκατάστασιν τῆς Ἀληθείας», Ἀριθμ.
Πρωτ. 22, 03/06/2005, σελ.8 ἢ σελ. 5)
25. «Ὁ Χριστός ὡς Θεάνθρωπος ΕΙΝΑΙ προαιώνιος» καὶ «ὁ Χριστός ὡς
Θεάνθρωπος ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ χρονικός» (ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Ποιμαντορικὴ
Ἐγκύκλιος - Πρὸς Φωτισμὸν καὶ Ἀποκατάστασιν τῆς Ἀληθείας», Ἀριθμ.
Πρωτ. 22, 03/06/2005, σελ.28 ἢ σελ. 16)

9
Τὸ ὁποῖον σημαίνει· ἔχων ἀρχήν.
10
Οἱ τότε Ἀρχιερεῖς τῆς Ἱ. Συνόδου καὶ ὅλη ἡ τότε Ἐκκλησία ὄχι μόνον ἐφρόνουν, ὅτι «ὁ Χριστός ΕΙΝΑΙ
προαιώνιος», ἀλλὰ ἐφρόνουν ἐπίσης, ὅτι τοῦτο εἶναι καὶ «γεγονός», καὶ ἑπομένως δὲν ἐπιδέχεται
ἀμφισβήτησιν.
11
Ὁ Σεβ. Κοσμᾶς ἔχει δυστυχῶς καταλάβει λανθασμένως, τὸ τὶ σημαίνει «κατά τήν Θεότητα», ὅπως
λανθασμένως ἔχει καταλάβει καὶ ὅσα σχετίζονται μὲ τοὺς ὅρους, οὐσία, φύσις, ὑπόστασις ἢ πρόσωπον,
καὶ κυρίως ὅλα τὰ σχετικὰ μὲ τὰ φυσικὰ καὶ ὑποστατικὰ ἰδιώματα. Αὕτη εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ ἀντορθοδόξου
φρονήματος τῆς ῥητῆς ἀρνήσεως τῆς προαιωνιότητος τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ
Χριστοῦ.

7
 26. «Ὁμολογοῦμεν τὸν κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν ἐκ τοῦ πατρὸς
πρὸ αἰώνων κατὰ πνεῦμα πρὸ αἰώνων γεννηθέντα, ἐπ’ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν ἐκ
παρθένου κατὰ σάρκα τεχθέντα, ἓν πρόσωπον σύνθετον ἐκ θεότητος οὐρανίου,
καὶ ἀνθρωπείας σαρκός· καὶ καθὸ ἄνθρωπος, ἕν· καὶ ὅλον θεόν, καὶ ὅλον
ἄνθρωπον· ὅλον Θεὸν καὶ μετὰ τοῦ σώματος, ἀλλ᾽ οὐχὶ καθὸ σῶμα θεόν· καὶ
ὅλον ἄνθρωπον καὶ μετὰ τῆς θεότητος, ἀλλ’ οὐχὶ κατὰ τὴν θεότητα
ἄνθρωπον. οὕτως ὅλον προσκυνητὸν καὶ μετὰ τοῦ σώματος, ἀλλ’ οὐχὶ κατὰ τὸ
σῶμα προσκυνητόν. ὅλον προσκυνοῦντα καὶ μετὰ τῆς θεότητος, ἀλλ’ οὐχὶ κατὰ
τὴν θεότητα προσκυνοῦντα. ὅλον ἄκτιστον καὶ μετὰ τοῦ σώματος, ἀλλ’
οὐχὶ κατὰ τὸ σῶμα ἄκτιστον. ὅλον πλαστὸν καὶ μετὰ τῆς θεότητος, ἀλλ’
οὐχὶ κατὰ τὴν θεότητα πλαστόν· ὅλον ὁμοούσιον Θεῷ καὶ μετὰ τοῦ
σώματος, ἀλλ’ οὐχὶ καθὸ σῶμα ὁμοούσιον τῷ Θεῷ· …» (ΑΓΙΑ Α΄ & Γ΄
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος
Α΄, σελ. 588)
27. «Πῶς οὖν σὺ ὁ Σαμοσατεύς12, μὴ λέγων τὸν Χριστὸν Προαιώνιον,
λέγεις ὅτι ἔλαβε δούλου μορφήν; εἰ γὰρ ὁ Χριστὸς οὐκ ἔστι πρὸ αἰώνων, ἀλλ’
ἐκ Μαρίας, ἄρα κατὰ σὲ ὁ δοῦλος δοῦλον ἔλαβε» (ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ.
119)

ΔΕΥΤΕΡΟΝ

ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ καὶ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ὅτι:

1) Χριστὸς καὶ Θεὸς Λόγος εἶναι μία καὶ ἡ αὐτὴ Ὑπόστασις, ἓν καὶ τὸ αὐτὸ Πρόσωπον.
2) Πρὸ τῆς σαρκώσεως, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἦτο Ὑπόστασις ἁπλῆ. Μετὰ δὲ
τὴν σάρκωσιν, ἀπὸ Ὑπόστασις ἁπλῆ γέγονεν Ὑπόστασις σύνθετος, Θεὸς ὁμοῦ καὶ
Ἄνθρωπος, καὶ ἐκλήθη Χριστός, ἀλλὰ μεμένηκεν καὶ οὐδέποτε ἔπαυσεν ἀπὸ τοῦ νὰ εἶναι
ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καὶ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τὸ φρόνημα καὶ τοὺς φρονοῦντας ἢ

φρονήσαντας, ὅτι:
1) «Ἄλλη εἶναι ἡ ὑπόστασις τοῦ Θεοῦ-Λόγου καὶ ἄλλη ἡ ὑπόστασις τοῦ Χριστοῦ»
2) «Ὁ Λόγος καὶ ὁ Θεάνθρωπος δὲν εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτό» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ,
Ἐν Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)
3) «Δὲν ταυτίζεται ὁ Θεὸς Λόγος μὲ τὸν Θεάνθρωπον» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν
Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)
4) «Θεὸς Λόγος δὲν εἶναι ἴσον Χριστὸς» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν Συνόδῳ τῇ
11/2/2023)
5) «Τὸ δεύτερον Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι ὁ Θεὸς Λόγος, ἡ Ἁπλῆ Ὑπόστασις, δὲν εἶναι ὁ
Χριστὸς» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)

12
Πρόκειται περὶ τοῦ αἱρετικοῦ Παύλου Σαμοσατέα.

8
 6) «Ἡ Σάρκα εἶναι τοῦ Θεανθρώπου, ὄχι τοῦ Θεοῦ Λόγου» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ,
Ἐν Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)
7) «Δὲν ἐδημιούργησε ὁ Χριστὸς τὰ Πάντα, ἀλλὰ ὁ Λόγος» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)
8) «Ὁ Υἱὸς δὲν εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τὸν Χριστόν, γιατὶ ὁ Χριστὸς ἔχει καὶ τὴν Ἀνθρωπότητα» (ΑΤΤΙΚΗΣ
& ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΧΩΡΙΑ
Αἱ Ἅγ. Οἰκ. Σύνοδοι καὶ οἱ Ἅγ. Πατέρες ὁμολογοῦν καὶ κηρύττουν τὰ κάτωθι:
1. «Πιστεύω … Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ
τὸν μονογενῆ, τὸν ἐκ τοῦ Πατρὸς γεννηθέντα πρὸ πάντων τῶν αἰώνων»
(ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΠΙΣΤΕΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΛΛΗΣΙΑΣ, «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων &
Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ. 286)
2. «Ἑπόμενοι τοίνυν τοῖς ἁγίοις Πατράσιν, ἕνα, καὶ τὸν αὐτὸν ὁμολογεῖν
υἱὸν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν συμφώνως ἅπαντες ἐκδιδάσκομεν …
ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν Χριστόν, Υἱόν, Κύριον, Μονογενῆ, ἐν δύο φύσεσιν
ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως γνωριζόμενον, οὐδαμοῦ τῆς τῶν
φύσεων διαφορᾶς ἀνῃρημένης διὰ τὴν ἕνωσιν, σῳζομένης δὲ μᾶλλον τῆς
ἰδιότητος ἑκατέρας φύσεως καὶ εἰς ἓν πρόσωπον καὶ μίαν ὑπόστασιν
συντρεχούσης, οὐκ εἰς δύο πρόσωπα μεριζόμενον ἢ διαιρούμενον, ἀλλ ̓ ἕνα
καὶ τὸν αὐτὸν Υἱὸν καὶ Μονογενῆ, Θεὸν, Λόγον, Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν...»
(ΑΓΙΑ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ13, «Ὅρος τῆς ἐν Χαλκηδόνι τετάρτης Συνόδου»,
«Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Β΄, σελ. 156)
3. «Εἴ τις λέγει ἄλλον εἶναι τὸν Θεὸν Λόγον τὸν θαυματουργήσαντα, καὶ
ἄλλον τὸν Χριστὸν τὸν παθόντα, ἢ τὸν Θεὸν Λόγον συνεῖναι λέγει τῷ Χριστῷ
γεννωμένῳ ἐκ γυναικός, ἢ ἐν αὐτῷ εἶναι ὡς ἄλλον ἐν ἄλλῳ, ἀλλ’ οὐχ ἕνα καὶ τὸν
αὐτὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν τοῦ Θεοῦ Λόγον σαρκωθέντα καὶ
ἐνανθρωπήσαντα, καὶ τοῦ αὐτοῦ τάτε θαύματα καὶ τὰ πάθη ἅπερ ἑκουσίως
ὑπέμεινε σαρκί, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω» (ΑΓΙΑ Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ,
«Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Β΄, σελ. 483)
4. «Εἴ τις οὐχ ὁμολογεῖ τὴν τοῦ Κυρίου σάρκα ζωοποιὸν εἶναι, καὶ ἰδίαν
αὐτοῦ τοῦ ἐκ Θεοῦ Πατρὸς Λόγου, ἀλλ’ ὡς ἑτέρου τινὸς παρ’ αὐτόν,
συνημμένου μὲν αὐτῷ κατὰ τὴν ἀξίαν, ἤγουν, ὡς μόνην θείαν ἐνοίκησιν ἐσχηκότος
καὶ οὐχὶ δὴ μᾶλλον ζωοποιόν, ὡς ἔφημεν, ὅτι γέγονεν ἰδία τοῦ Λόγου τοῦ τὰ
πάντα ζωογονεῖν ἰσχύοντος, ἀνάθεμα ἔστω» (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
& ΑΓΙΑ Γ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ14, P.G. 77,121CD & «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων &
Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ. 460, 553, 566 & 584)

13
Ὁ παρὼν «Ὅρος τῆς ἐν Χαλκηδόνι τετάρτης Συνόδου» ἀνεγνώσθη καὶ εἰς τὴν Ἁγ. ΣΤ΄
Οἰκουμενικὴν Σύνοδον. (ΑΓΙΟΣ ΑΓΑΘΩΝ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ, «Ἐπιστολὴ πρὸς τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνον», «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων &
Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Γ΄, σελ. 543)
14
Ἡ «τῆς καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας» παροῦσα «πίστις» ἀνεγνώσθη καὶ εἰς τὴν Ἁγ.
Γ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον. (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, «Ἴσον ἐπιστολῆς Κυρίλλου ἐπισκόπου Ἀλεξανδρείας πρὸς Νεστόριον περὶ
τῆς ἀκοινωνησίας», «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ. 482)

9
 5. «… ὥσπερ γὰρ ἡ αὐτοῦ σὰρξ, σὰρξ τοῦ Θεοῦ λόγου λέγεται καὶ
ἔστιν, οὕτω καὶ τὸ φυσικὸν τῆς σαρκὸς αὐτοῦ θέλημα ἴδιον τοῦ Θεοῦ
λόγου λέγεται καὶ ἔστι, …» (ΑΓΙΑ ΣΤ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Δογματικὸς
Ὅρος τῆς Συνόδου», «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Γ΄, σελ.
651)
6. «οὐ χρὴ ἕτερον μὲν τὸν Λόγον, ἕτερον δὲ Χριστὸν νοεῖν, ἀλλ’ ἕνα
καὶ τὸν αὐτὸν διὰ τὴν ἕνωσιν τὴν πρὸς τὴν θείαν αὐτοῦ καὶ φιλάνθρωπον
συγκατάβασίν τε καὶ ἐνανθρώπησιν» (ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G.
26,516BC)
7. «“Τίνα λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;” διαῤῥήδην ἀναβοᾷ·
“Σὺ εἶ ὁ Χριστός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος”. Οὐκ, Ἐν σοί, φησίν, ὁ Υἱός· ἀλλ᾽
εἰδὼς ἕνα καὶ τὸν αὐτόν, καὶ πρὸ σαρκός, καὶ μετὰ σαρκός, “Σύ, φησίν, εἶ ὁ
Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος”» (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G. 77,576A)
8. «οὕτως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς ὁ Χριστὸς ἦν μὲν ἀεὶ τοῦ Θεοῦ Υἱός,
Θεὸς ὑπάρχων ἀληθινός, προσλαβὼν δὲ ἐν ὑστέροις χρόνοις καὶ τὸ ἀνθρώπινον,
εἷς καὶ ὁ αὐτὸς ὑπάρχει, κἂν Θεὸς λέγηται, κἂν ἄνθρωπος, κἂν Ἰησοῦς»
(ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G. 76,272C)
9. «οὐκ ἄλλον καὶ ἄλλον, μὴ γένοιτο, ἀλλ’ ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν Κύριον
Ἰησοῦν Χριστὸν Θεοῦ Λόγον, …» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, P.G.
51,760)
10. «Διὸ καὶ εἷς Χριστός, διὰ τὴν μίαν καὶ παντάπασιν ἀμέριστον
ὑπόστασιν τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ» (ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Ε.Π.Ε. 5,382)
11. «εἷς γὰρ Υἱὸς ὁ Χριστός, καὶ πρὸ σαρκός, καὶ μετὰ σαρκός, καὶ πρὶν
ἄνθρωπος γένηται καθ’ ἡμᾶς, καὶ ὅτε γέγονεν ἄνθρωπος» (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G. 74,152C)
12. «“Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο”. Ἀλλ’ οὐ πέπαυται τοῦ εἶναι Λόγος,
καὶ εἰ γέγονε σάρξ» (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G. 76,1249B & «Πρακτικὰ
Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ. 395)
13. «οὐ διπλοῦν δὲ τὴν ὑπόστασιν, ἤτοι τὸ πρόσωπον· διὰ τὸ ἕνα καὶ τὸν
αὐτόν, καὶ πρὸ σαρκὸς εἶναι, καὶ μετὰ σαρκὸς μεμενηκέναι· μηδὲ μιᾶς
γενομένης προσθήκης τῇ ἁγίᾳ Τριάδι, ἢ ὑφαιρέσεως, ἐκ τῆς τοῦ λόγου σαρκώσεως»
(ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, P.G. 91,468D)
14. «Εἷς γὰρ ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ μετὰ τὴν πρόσληψιν
τῆς σαρκὸς ὑποστατικῶς καὶ οὐ φυσικῶς· οὐ γὰρ προσετέθη τῇ Τριάδι τέταρτον
πρόσωπον μετὰ τὴν ἄῤῥητον ἕνωσιν τῆς σαρκός» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο
ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 96,1345AB)
15. «“Ἔπινον γάρ, φησίν, ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας· ἡ δὲ πέτρα
ἦν ὁ Χριστός”. Τὸ Χριστὸς ὄνομα τέθειται τῷ Ἐμμανουήλ, ὅτε γεγέννηται διὰ
τῆς ἁγίας Παρθένου. Πῶς οὖν αὐτὸς ἦν ἡ πέτρα ἡ ποτίζουσα τὸν Ἰσραήλ; ᾿Αλλ’
ἔστι δῆλον, ὅτι Χριστὸν καὶ Υἱὸν οἶδεν ἕνα τὸ Γράμμα τὸ ἱερόν. Γεγονὼς
γὰρ ὁ Λόγος σάρξ, πάλιν αὐτός ἐστιν ἡ πνευματικὴ πέτρα, τῆς οἰκείας
φύσεως τὸ πρεσβύτατον οὐκ ἀποβαλὼν διὰ τὸ νέον τῆς οἰκονομίας»

10
(ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G. 76,1301BC & «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων &
Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ. 407)
16. «Εἴ τις οὐχ ὁμολογεῖ, τὸν τοῦ Θεοῦ Λόγον παθόντα σαρκί, καὶ
ἐσταυρωμένον σαρκί, καὶ θανάτου γευσάμενον σαρκί, γεγονότα δὲ
πρωτότοκον ἐκ νεκρῶν, καθὸ ζωή ἐστι, καὶ ζωοποιός, καὶ Θεός· ἀνάθεμα ἔστω»
(ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G. 76,312BC & «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων &
Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ. 554,568,584 & Τόμος Β΄, σελ. 481-482)
17. «εἰ γὰρ μὴ ἦν αὐτόχρημα ὁ Χριστός, ἄρα περισσῶς γράφει Παῦλος, λέγων.
ὅτι ὁ Ισραὴλ ἔπινεν ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας. καὶ ὅτι Χριστὸς ἦν ἡ
πέτρα; εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἦν, ἄρα, ὃ μὴ γένοιτο, οὔτε λόγος ἦν. σὺ15 γὰρ
λέγεις. ὅτι πρὸ Μαρίας οὐκ ἦν. Ἱερεμίας δὲ λέγει συνεπιμαρτυροῦντος τοῦ
ἱεροῦ διδασκάλου, ὅτι ἡ πέτρα ἦν ὁ Χριστὸς» (ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ.
111)
18. «Τοιγαροῦν ὁμολογοῦμεν αὐτόν, ἕνα Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ μετὰ τὴν
ἐνανθρώπησιν, καὶ Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου τὸν αὐτόν, ἕνα Χριστόν, ἕνα
Κύριον, τὸν μόνον μονογενῆ Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ, Ἰησοῦν τὸν Κύριον
ἡμῶν» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 94,1009BC)
19. «Ὑπέδειξε γὰρ τὸν ἴδιον Υἱὸν ἐν τῷ Ἰορδάνῃ, λέγων· “Οὗτός ἐστιν ὁ
Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα”. ᾿Αλλ’ οὐ γυμνὸν ἡμῖν παρέδειξε τὸν
ἴδιον Λόγον, ἀλλ’ ἑνωθέντα σαρκί. Καὶ οὐκ εἴρηκεν, ὅτι Ἐν τούτῳ ἐστὶν ὁ Υἱός
μου, ἀλλ’, “Οὗτός ἐστιν”, ὁ μετὰ σαρκός» (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ,
P.G. 76,1312CD & «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ.
409)
20. «Οὐ λέγομεν μὴ ἔχειν τὴν σάρκα τοῦ κυρίου ὑπόστασιν ἢ πρόσωπον -
ἀδύνατον γὰρ μὴ ἔχειν, ἀλλὰ λέγομεν μὴ ἔχειν αὐτὴν ἄλλην ὑπόστασιν ἢ
πρόσωπον παρὰ τὸν τοῦ θεοῦ λόγον» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ,
Κριτικὴ Ἔκδοσις τοῦ ὁμωνύμου Λόγου τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις “Walter De Gruyter”,
Τόμος IV, σελ. 243)
21. «Εἷς οὖν ἄρα Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, … Ἃ μὲν γὰρ ἦν πρὸ σαρκός,
ἀναποβλήτως ἔχει· Θεὸς γὰρ ἦν, καὶ Υἱὸς ἀληθινός, μονογενής τε καὶ φῶς, ζωή,
καὶ δύναμις. Ἃ δὲ οὐκ ἦν, ταῦτα προσειληφὼς ὁρᾶται διὰ τὴν οἰκονομίαν·
ἴδια γὰρ ἐποιήσατο τὰ τῆς σαρκός» (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G.
77,301CD & «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ. 639)
22. «ἡ ὑπόστασις τοῦ Θεοῦ Λόγου πρὸ τῆς σαρκώσεως ἁπλῆ ἦν καὶ
ἀσύνθετος καὶ ἀσώματος καὶ ἄκτιστος, σαρκωθεῖσα δὲ αὕτη γέγονε καί τῇ
σαρκί ὑπόστασις καί γέγονε σύνθετος ἐκ Θεότητος ᾗς ἀεὶ εἶχε καὶ ἐξ’ ᾗς
προσείληφε σαρκὸς καὶ φέρει τῶν δύο φύσεων τὰ ἰδιώματα ἐν δυσὶ
γνωριζομένη φύσεσιν ὥστε ἡ αὐτὴ μία ὑπόστασις ἄκτιστός τε ἐστὶ τῇ Θεότητι
καὶ κτιστῇ τῇ ἀνθρωπότητι, ὁρατὴ καὶ ἀόρατος». (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο
ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 94, 1109CD)

15
Πρόκειται περὶ τοῦ αἱρετικοῦ Παύλου Σαμοσατέα.

11
 ΤΡΙΤΟΝ

ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ καὶ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ὅτι:

1) Ἅπαντα τὰ Ἰδιώματα τῆς Θείας Φύσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἡ Προαιωνιότης, καὶ
ἅπαντα τά Ἰδιώματα τῆς Ἀνθρωπίνης Φύσεως τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἡ Χρονικότης,
«Προσδίδονται» καὶ «ἀναγνωρίζονται» εἰς τὸ Πρόσωπον καὶ εἰς τὴν Ὑπόστασιν τοῦ
Θεανθρώπου Χριστοῦ.
2) Δὲν ἀρκεῖ μόνον ἡ ἀναγνώρισις τῶν ἰδιωμάτων ἑκάστης φύσεως εἰς αὐτήν, ἀλλ’
εἶναι ἀπαραίτητος ἡ ἀναγνώρισις τῶν ἰδιωμάτων αὐτῶν καὶ εἰς τὸ Πρόσωπον καὶ τὴν
Ὑπόστασιν τοῦ Χριστοῦ, διότι διαφορετικὰ καταλύεται ἡ ὑποστατικὴ ἕνωσις τῶν φύσεων
εἰς τὸ ἓν πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ.
3) Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Προαιώνιος καὶ Πρόσφατος (Προαιώνιος μὲν
κατὰ τὴν Θεότητα, πρόσφατος δὲ κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα), ὄχι ἐπειδὴ ἔχει ὡς Ἰδιώματα
Ὑποστατικὰ τὴν Προαιωνιότητα καὶ τὴν Χρονικότητα (διότι αὐτὰ εἶναι φυσικὰ ἰδιώματα),
ἀλλὰ ἐπειδὴ ἡ Ὑπόστασις τοῦ Χριστοῦ ἔχει καὶ φέρει “κατ’ ανάγκην” ἅπαντα τὰ Ἰδιώματα
καὶ τῶν Δύο Φύσεών Του.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καὶ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τὸ φρόνημα καὶ τοὺς φρονοῦντας ἢ

φρονήσαντας, ὅτι:
1) «Τὸ ἰδίωμα τῆς προαιωνιότητος τῆς Θείας Φύσεως τῆς μιᾶς Ὑποστάσεως τοῦ Θεανθρώπου, ποὺ
πάντοτε θὰ ἔχει αὕτη ἡ Φύσις, δὲν ἀποδίδεται εἰς τὴν σύνθετον Ὑπόστασιν, διότι αὕτη ὑπάρχει μὲ τὴν ἐν χρόνῳ
ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ Λόγου» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις
Ἐκκλησιαστικών ζητημάτων - Μέρος Τρίτον» σελ. 19)
2) «Ἡ Χρονικότητα εἶναι Ὑποστατικὸν Ἰδίωμα» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν
Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)
3) «Ἡ Ὑπόστασις (τοῦ Χριστοῦ) ἔχει μόνον ἕνα Ἰδίωμα Χρονικότητος, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχῃ δύο»
(ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)
4) «Δὲν προσδίδεται τὸ ἰδίωμα τῆς προαιωνιότητος τῆς Θείας Φύσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν Ὑπόστασιν»

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΧΩΡΙΑ
Αἱ Ἅγ. Πατέρες καθὼς καὶ ἡ «Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος» τῆς Ἱ. Συνόδου τοῦ 2005
ὁμολογοῦν καὶ κηρύττουν τὰ κάτωθι:
1. «Πᾶσα ὑπόστασις σύνθετος ἐκ διαφόρων φύσεων συντεθειμένη, τὰ
φυσικὰ ἰδιώματα τῶν τοιούτων φύσεων κατ’ ἀνάγκην ἔχει· κἂν σύγχυσις
θεωρῆται ἐν τῇ ἑνώσει» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 95,129Α)
2. «Ὅτε γὰρ ἐκ δύο φύσεων μία ὑπόστασις σύνθετος γένηται, ταῦτά
τε κἀκεῖνα· τουτέστι τά τε τῆς θείας φύσεως φυσικά τε καὶ ὑποστατικὰ
ἰδιώματα, τά τε τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τῆς αὐτῆς ὑποστάσεως
ὑποστατικὰ γίνεται» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 95,129D)
3. «δὲν ἀρκεῖ μόνον ἡ ἀναγνώρισις τῶν ἰδιωμάτων ἑκάστης φύσεως εἰς
αὐτήν, ἀλλ’ εἶναι ἀπαραίτητος ἡ ἀναγνώρισις αὐτῶν καὶ εἰς τὸ
πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, καθ’ ὅτι μὴ ἀναγνωριζομένων τῶν ἰδιωμάτων τῶν
φύσεων εἰς τὸ πρόσωπον καταλύεται ἡ ὑποστατικὴ ἕνωσις αὐτῶν εἰς τὸ ἓν

12
πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ» (ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος - Πρὸς
Φωτισμὸν καὶ Ἀποκατάστασιν τῆς Ἀληθείας», Ἀριθμ. Πρωτ. 22, 03/06/2005,
σελ. 17 ἢ σελ. 29)
4. «Καί πάλιν προσδίδει16 εἰς τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ τό φυσικόν
ἰδίωμα τῆς προαιωνιότητος ἀνεξαρτήτως τῆς φύσεως, ἐνῶ παραλλήλως
παραλείπῃ νά προσδώσῃ τό τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἰδίωμα εἰς τό
πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ”» (ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος - Πρὸς
Φωτισμὸν καὶ Ἀποκατάστασιν τῆς Ἀληθείας», Ἀριθμ. Πρωτ. 22, 03/06/2005,
σελ. 19 ἢ σελ. 31)
5. «τὰ δὲ ἐν πάσαις ταῖς ὑπὸ τὸ αὐτὸ εἶδος θεωρούμενα ὑποστάσεσι,
φυσικά, καὶ οὐχ ὑποστατικά» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 95,165A)
6. «᾽Αλλὰ ταῦτα πάντα φύσεώς εἰσι καὶ οὐχ ὑποστάσεως· πάντα
γὰρ ταῦτα ἐν ἑκάστῃ ὑποστάσει θεωροῦνται» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο
ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Κριτικὴ Ἔκδοσις τοῦ ὁμωνύμου Λόγου τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις
“Walter De Gruyter”, Τόμος IV, σελ. 243)
7. «Οὕτως, ὁ πρ. Θεσ/νίκης διακηρύττει τήν “προαιωνιότητα” ὡς
θεϊκόν ὑποστατικόν (τοῦ προσώπου) ἰδίωμα, ὄχι καί φυσικόν (τῆς
φύσεως), ὅπως πραγματικῶς εἶναι, …» (ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Ποιμαντορικὴ
Ἐγκύκλιος - Πρὸς Φωτισμὸν καὶ Ἀποκατάστασιν τῆς Ἀληθείας», Ἀριθμ.
Πρωτ. 22, 03/06/2005, σελ. 16-17 ἢ σελ. 28)

ΤΕΤΑΡΤΟΝ

ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ καὶ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ὅτι:

1) Κατὰ τὴν Ἐνανθρώπησιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρὸ 2024 ἔτη, Ἔλαβεν
Ἀρχὴν ἡ Ἀνθρώπινος Φύσις Του, καὶ ὄχι ἡ Ὑπόστασίς Του.
2) Ὅλα τὰ πρὸ τῆς Σαρκώσεως Φυσικὰ καὶ Ὑποστατικὰ Ἰδιώματα τὰ ὁποῖα εἶχε ὁ
Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἐξακολουθεῖ νὰ τὰ ἔχῃ καὶ μετὰ τὴν Σάρκωσιν.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καὶ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τὸ φρόνημα καὶ τοὺς φρονοῦντας ἢ

φρονήσαντας, ὅτι:
1) «Ἡ Ὑπόστασις (τοῦ Χριστοῦ) ἔλαβεν ἀρχὴν μὲ τὴν ἐν χρόνῳ ἐνανθρώπησιν» (ΑΤΤΙΚΗΣ &
ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις Ἐκκλησιαστικών ζητημάτων - Μέρος Τρίτον» σελ.
7)
2) «Δὲν ἔχει αὕτη ἡ Ὑπόστασις (Θεάνθρωπος Χριστὸς) τὴν προαιωνιότητα, διότι δὲν ὑφίσταται
προαιωνίως. Ὑφίσταται πρὶν ἀπὸ 2022 χρόνια. Προαιωνίως ὑφίσταται ὁ Θεὸς Λόγος (ἁπλὴ Ὑπόστασις),
ὅταν δέν ἦταν Θεάνθρωπος Χριστὸς» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις
Ἐκκλησιαστικών ζητημάτων - Μέρος Τρίτον» σελ. 4)
3) «Τὸ «ἔτος ἀπὸ Θεανθρώπου 1583» (τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου), ἡ Ὑπόστασις ἦτο τότε 1583 ἐτῶν»
(ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)

16
Ἀναφέρεται εἰς τὸν πρ. Θεσσαλονίκης Χρυσόστομον

13
 4) «Τὰ ἰδιώματα τῆς Ὑποστάσεως τοῦ Θεανθρώπου… ξεκινοῦν νὰ ὑπάρχουν ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπησιν, ἡ
ὁποία ἔγινεν ἐν χρόνῳ καὶ ὄχι προαιωνίως» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, «Διαλεύκανσις
Ἐκκλησιαστικών ζητημάτων - Μέρος Τρίτον» σελ. 20)
5) «Ἡ Ὑπόστασις ποὺ λέει στὴν Δ΄ Οἰκ. Σύνοδον, Θεὸς καὶ ἄνθρωπος μαζί, ἔλαβεν ὕπαρξιν μὲ τὴν
ἐνανθρώπισιν τοῦ Λόγου ἐν χρόνῳ» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν Συνόδῳ τῇ
11/2/2023)

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΧΩΡΙΑ
Αἱ Ἅγ. Οἰκ. Σύνοδοι καὶ οἱ Ἅγ. Πατέρες ὁμολογοῦν καὶ κηρύττουν τὰ κάτωθι:
1. «Θεοτόκος οὖν ἡ ἁγία Παρθένος. Θεὸς γὰρ ὁ ἐξ αὐτῆς τεχθείς, οὐκ ἐκεῖθεν
τοῦ εἶναι τὴν ἀρχὴν λαβών, ἀλλὰ ἐκεῖθεν τὴν ἀρχὴν τῆς ἐνανθρωπήσεως
δεξάμενος» (ΑΚΑΚΙΟΣ ΜΕΛΙΤΗΝΗΣ, P.G. 77,1472A & «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων &
Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ. 590)
2. «Ὅταν τοίνυν γεγεννῆσθαι λέγηται, καὶ ἐκ γυναικός, ἀναγκαίως τὸ κατὰ
σάρκα προσεπιφέρεται· ἵνα μὴ ὑπάρξεως ἀρχὴν νοοῖτο λαβὼν ἐκ τῆς ἁγίας
Παρθένου» (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G. 77,257B & «Πρακτικὰ Τῶν
Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ. 630)
3. «Εἶπεν αὐτὸν Χριστόν, ἵνα δείξῃ ὅτι κατὰ ἀλήθειαν γέγονεν ἄνθρωπος·
εἶπεν αὐτὸν ἐξ Ἰουδαίων τὸ κατὰ σάρκα, ἵνα δείξῃ ὅτι οὐκ ἀφ’ οὗ ἐσαρκώθη ἔκ
τοτε µόνον ὑπάρχει· εἶπεν αὐτὸν ὄντα, ἵνα ἄναρχον βροντήσῃ» (ΑΓΙΟΣ
ΠΡΟΚΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, P.G. 65,872BC & «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων &
Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ. 650)
4. «Ἀποκηρύττομεν δὲ ἐκεῖνος, … καὶ ὅτι τοῦ Χριστοῦ πρὸ αἰώνων
ὄντος, διδόασιν αὐτῷ ἀρχήν, καὶ τέλος, ὅπερ οὐκ ἐν καιρῷ, ἀλλὰ πρὸ
παντὸς χρόνου γέννησιν ἔχει» (ΕΝ ΣΑΡΔΙΚΗ ΑΓΙΑ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Πρακτικὰ Τῶν
Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ. 245)
5. «ὥστε καὶ ἀνάθεμα ἔστω πᾶς, ὃς τὸν ἐκ Μαρίας υἱὸν οὐχ ὁμολογεῖ
θεὸν λόγον ἔνσαρκον, ὁμοούσιον τῷ πατρὶ καὶ ἐξ ἀρχῆς ὄντα, …» (ΙΟΥΛΙΟΣ Α΄
ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ, «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Α΄, σελ.
220)
6. «Α΄. Φωτεινός17, ἐξ οὗπερ Φωτεινιανοί, … Φάσκει δὲ οὗτος, ἀπαρχῆς τὸν
Χριστὸν μὴ εἶναι, ἀπὸ δὲ Μαρίας καὶ δεῦρο αὐτὸν ὑπάρχειν» (ΑΓΙΟΣ
ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ, P.G. 42,373C-376A)
7. «… καὶ ἀκατάληπτος ὤν, ἠβουλήθη καταλαμβάνεσθαι, καὶ προαιώνιος
µένων, εἶναι ἤρξατο ἀπὸ χρόνου, καὶ τοῦ παντὸς ὢν δεσπότης, τὴν δουλικὴν
μορφὴν ἀνεδέξατο, …» (ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ & ΑΓΙΑ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ
ΣΥΝΟΔΟΣ18, «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Β΄, σελ. 7)

17
Πρόκειται περὶ τοῦ αἱρετικοῦ Φωτινοῦ Σιρμίου (4ος μ.Χ. αἰ.).
18
Τὴν παροῦσαν «Ἐγκύκλιον Συνοδικὴν Ἐπιστολὴν» τοῦ Ἅγ. Λέοντος Πάπα Ῥώμης ἔκρινεν ἡ Ἁγία Δ΄
Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ὅτι εἶναι «σύμφωνος» καὶ «συνᾴδει» μὲ τὴν «πίστιν», τὰ «ὁρισθέντα» καὶ
τὰ «πεπραγμένα» τῶν προηγουμένων τριῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἤτοι τῆς Α΄, Β΄ & Γ΄ Οἰκ.
Συνόδου, καὶ ἅπαντες οἱ Ἅγ. Πατέρες ἰδίᾳ «χειρὶ» τὴν «ὑπέγραψαν» (Αὐτόθι, σελ. 133-142). Ὡς ἐκ τούτου, δὲν

14
 8. «Τὰ δὲ ἰδικῶς τε καὶ φυσικῶς προσόντα τῷ Λόγῳ, καὶ πρὸ σαρκός,
ταῦτα πάλιν αὐτῷ καὶ ἐν σαρκὶ γεγονότι προσάπτει» (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, P.G. 77,569A)
9. «Ἐὰν τοίνυν ἀκούσῃς τοῦ Εὐαγγελίου λέγοντος, Βίβλος γεννήσεως Ἰησοῦ
Χριστοῦ υἱοῦ Δαβίδ, υἱοῦ Ἀβραάμ, τὸ κατὰ σάρκα νόησον. Υἱὸς μὲν γὰρ Δαβὶδ
ἐπὶ συντελεία τῶν αἰώνων, Υἱὸς δὲ Θεοῦ πρὸ πάντων τῶν αἰώνων,
ἀνάρχως. Κἀκεῖνο μὲν προσέλαβεν, ὅπερ οὐκ εἶχε· τοῦτο δὲ ὃ ἔχει, ἀϊδίως ἔχει,
γεννηθεὶς ἐκ Πατρὸς» (ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, P.G. 33,696B)
10. «Τὰ μὲν οὖν πρὸ τῆς ἑνώσεως, καὶ μετὰ τὴν ἕνωσιν ἐπ’ αὐτῷ
λεχθήσεται· τὰ δὲ μετὰ τὴν ἕνωσιν, πρὸ τῆς ἑνώσεως οὐδαμῶς, εἰ μήτιγε
προφητικῶς, ὡς ἔφημεν» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 94,1184AB)
11. «Ἡ αὐτὴ γὰρ τοῦ Λόγου ὑπόστασις ἀμφοτέρων τῶν φύσεων
ὑπόστασις χρηματίσασα.» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 94,1017Α)
12. «Οὐ γὰρ ἰδιοσυστάτως ὑπέστη ἡ τοῦ Θεοῦ Λόγου σάρξ, οὐδέ
ἐτέρα ὑπόστασις γέγονε παρὰ τὴν τοῦ Θεοῦ Λόγου ὑπόστασιν, ἀλλ’ ἐν
αὐτὴ ὑποστάσα, ἐνυπόστατος μᾶλλον, καὶ οὐ καθ’ αὐτήν ἰδιοσύστατος
ὑπόστασις γέγονε. Διὸ οὐδὲ ἀνυπόστατός ἐστιν, οὐδὲ ἑτέραν ἐν τῇ Τριάδι
παρεισφέρει ὑπόστασιν» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 94,1017Β)
13. «Οὐ λέγομεν μὴ ἔχειν τὴν σάρκα τοῦ κυρίου ὑπόστασιν ἢ πρόσωπον -
ἀδύνατον γὰρ μὴ ἔχειν, ἀλλὰ λέγομεν μὴ ἔχειν αὐτὴν ἄλλην ὑπόστασιν ἢ
πρόσωπον παρὰ τὸν τοῦ θεοῦ λόγον» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ,
Κριτικὴ Ἔκδοσις τοῦ ὁμωνύμου Λόγου τοῦ Ἁγίου ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις “Walter De Gruyter”,
Τόμος IV, σελ. 243)

ΠΕΜΠΤΟΝ

ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ καὶ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ὅτι:

1) Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι «ὁ εἷς τῆς Ἁγ. Τριάδος», ἡ Δευτέρα ἐκ
τῶν Τριῶν Ὑποστάσεων τῆς Ἁγ. Τριάδος.
2) Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι «ὁ εἷς τῆς Ἁγ. Τριάδος», καὶ μετὰ
σάρκωσιν.
3) Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι «ὁ εἷς τῆς Ἁγ. Τριάδος», καὶ μετά τῆς
σαρκὸς αὐτοῦ.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καὶ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τὸ φρόνημα καὶ τοὺς φρονοῦντας ἢ

φρονήσαντας, ὅτι:
1) «Τὸ δεύτερον Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι ὁ Θεὸς Λόγος, ἡ Ἁπλῆ Ὑπόστασις, δὲν εἶναι ὁ
Χριστὸς» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)
2) «Δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς τὸ δεύτερον Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, διότι Χριστὸς εἶναι μὲ τὴν Σάρκα
μαζὶ» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)

εἶναι αὕτη μόνον «Ἐπιστολὴ» ἑνὸς Ἁγίου, ἀλλὰ εἶναι ἐπίσης καὶ «Ἐπιστολὴ» τῆς Ἁγίας Δ΄ Οἰκουμενικῆς
Συνόδου, καὶ ἔκτοτε ἔχει ἀποκτίσει κῦρος Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

15
 3) «Πατήρ, Χριστός, καὶ Ἅγιον Πνεῦμα δὲν εἶναι Ἁγία Τριάδα αὐτό» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ
ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)
4) «Δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς τὸ δεύτερον Πρόσωπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, διότι δὲν γεννᾶται ἐκ τοῦ Πατρὸς
Θεάνθρωπος» (ΑΤΤΙΚΗΣ & ΜΕΓΑΡΙΔΟΣ ΚΟΣΜΑΣ, Ἐν Συνόδῳ τῇ 11/2/2023)

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΧΩΡΙΑ
Αἱ Ἅγ. Οἰκ. Σύνοδοι καὶ οἱ Ἅγ. Πατέρες ὁμολογοῦν καὶ κηρύττουν τὰ κάτωθι:
1. «Εἴ τις οὐχ ὁμολογεῖ τὸν ἐσταυρωμένον σαρκὶ Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν
Χριστὸν θεὸν εἶναι ἀληθινὸν καὶ Κύριον τῆς δόξης καὶ ἕνα τῆς ἁγίας τριάδος,
ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω» (ΑΓΙΑ Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ19, «Ὅρος
κεφαλαιώδης καὶ ἀναθεματισμοὶ τῆς ἁγίας πέμπτης οἰκουμενικῆς συνόδου»,
«Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Β΄, σελ. 343 & σελ. 484)
2. «Εἴ τις μὴ λέγει, … τὸν ἕνα τῆς ἁγίας Τριάδος, κυρίως Χριστόν, …
ἀνάθεμα ἔστω» (ΑΓΙΑ Ε΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Τῶν ἁγίων ΡΞΕ΄ (165)
πατέρων τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ἁγίας πέμπτης συνόδου κανόνες δεκαπέντε
κατὰ Ὠριγένους», «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Β΄, σελ.
345)
3. «Ἡ ἁγία καὶ οἰκουμενικὴ σύνοδος εἶπεν· … ἕνα τῆς ἁγίας Τριάδος καὶ
μετὰ σάρκωσιν τὸν κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν
εἶναι πιστεύοντες, …» (ΑΓΙΑ ΣΤ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Δογματικὸς Ὅρος
τῆς Συνόδου», «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Γ΄, σελ. 652)
4. «... ἕνα τῆς ἁγίας Τριάδος τὸν κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ
σαρκωθέντα δοξάζομεν …» (ΑΓΙΑ ΣΤ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Πρακτικὰ Τῶν
Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Γ΄, σελ. 658)
5. «Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπε· … ἤτοι μιᾶς ὑποστάσεως τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας
τοῦ ἑνὸς τῆς ἁγίας Τριάδος κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ
ἡμῶν ἀποδείκνυται» (ΑΓΙΑ ΣΤ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Πρᾶξις Η΄», Τόμος Γ΄, σελ.
576)
6. «Ἡ ἁγία σύνοδος ἐξεβόησεν· … ἀνάθεμα τοῖς διδάξασι καὶ ἐκθεμένοις,
διδάσκουσιν, ἢ καὶ μέλλουσι διδάσκειν ἓν θέλημα, καὶ μίαν ἐνέργειαν ἐπὶ τῆς
ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ
ἡμῶν, τοῦ ἑνὸς τῆς ἁγίας Τριάδος» (ΑΓΙΑ ΣΤ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Πρᾶξις
ΙΔ΄», «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Γ΄, σελ. 640)
7. «καὶ γὰρ ἐπέγνωμεν, ὅτι ἡ ἁγία καὶ μεγάλη καὶ οἰκουμενικὴ ἕκτη
σύνοδος, … ὁμογνωμόνως ἅμα ἡμῖν συνωμολόγησε τὸν ἕνα τῆς ἁγίας καὶ
ἀχωρίστου Τριάδος εἶναι τὸν κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, …» (ΛΕΩΝ
ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ, «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Γ΄, σελ. 676)
8. «ὁμολογοῦμεν δὲ καὶ τὸν ἕνα τῆς αὐτῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου Τριάδος,
τὸν κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν ἀληθινὸν Θεόν, …» (ΑΓΙΑ Ζ΄
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Πρᾶξις Δ΄», Τόμος Γ΄, σελ. 805-806)

19
Τὸν ἐν λόγῳ «κεφαλαιώδη ὅρον» καὶ τοὺς «ἀναθεματισμοὺς τῆς ἁγίας πέμπτης οἰκουμενικῆς
συνόδου» ἐπανέλαβεν καὶ ἡ ἐν Λατερανῷ ἐπὶ Ἁγ. Μαρτίνου Πάπα Ῥώμης μεγάλη Σύνοδος τῷ 649 μ.Χ.

16
 9. «Ἀλλ’ ἡμᾶς μὴ γένοιτο ἄλλως λατρεύειν, ἀλλ’ ἢ Τριάδι Ἁγία· ἑνὶ
Πατρὶ μιᾷ ὑποστάσει· ἑνὶ Υἱῷ καὶ Λόγῳ τοῦ Θεοῦ σεσαρκωμένῳ, μιᾷ
ὑποστάσει μετὰ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ· ἑνὶ Ἁγίῳ Πνεύματι μιᾷ ὑποστάσει, Τριάδι
παναγίᾳ καὶ δεδοξασμένῃ» (ΑΓ. ΙΩΑΝ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, P.G. 95,140C)
10. «… καθὼς παραδέδωκεν ὁ αὐτὸς Θεὸς Λόγος ὁ ἐνανθρωπήσας, ὁ εἷς
αὐτῆς τῆς ἁγίας καὶ ἀκαταλήπτου θείας Τριάδος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς
Χριστός, …» (ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ & ΑΓΙΑ Ζ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ
ΣΥΝΟΔΟΣ20, P.G. 98,157B & «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος
Γ΄, σελ. 797)
11. «Πιστεύομεν δὲ καὶ εἰς τὸν ἕνα τῆς αὐτῆς ἁγίας καὶ ὁμοουσίου
τριάδος κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν» (ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ & ΑΓΙΑ Ζ΄
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος
Γ΄, σελ. 764)
12. «Εἰ γὰρ εἷς τῆς ἁγίας τριάδος τῆς ἀκτίστου, καὶ συναΐδιος, ὁ
σταυρωθεὶς Θεὸς λόγος, …» (ΦΙΛΗΞ Γ΄ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ & Η ΕΝ ΡΩΜΗ ΣΥΝΟΔΟΣ,
«Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Β΄, σελ. 245)
13. «ἀλλ’ ὑπόστασις μία σύνθετος κατὰ τοὺς Πατέρας, καθ’ ἣν ὅλος τε
Θεός ἐστιν ὁ αὐτὸς καὶ εἷς τῆς ἁγίας καὶ πανευφήμου Τριάδος μετὰ τῆς
ἀνθρωπότητος διὰ τὴν θεότητα, καὶ ὅλος ἄνθρωπος καὶ αὐτός, καὶ εἷς τῶν
ἀνθρώπων μετὰ τῆς θεότητος διὰ τὴν ἀνθρωπότητα» (ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο
ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, P.G. 91,525C)
14. «Εἷς γὰρ ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ μετὰ τὴν πρόσληψιν
τῆς σαρκὸς ὑποστατικῶς καὶ οὐ φυσικῶς· οὐ γὰρ προσετέθη τῇ Τριάδι
τέταρτον πρόσωπον μετὰ τὴν ἄῤῥητον ἕνωσιν τῆς σαρκός» (ΑΓΙΟΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 96,1345AB)
15. «… ἀλλ’ ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν υἱὸν μονογενῆ, θεὸν λόγον κύριον Ἰησοῦν
Χριστὸν ὁμολογῶ· οὐδὲ γὰρ τετάρτου προσώπου ἡ ἁγία Τριὰς προσθήκην
ἐδέξατο καὶ σαρκωθέντος τοῦ ἑνὸς τῆς αὐτῆς Θεοῦ λόγου» (ΠΕΤΡΟΣ
ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΙ & ΑΓΙΑ ΣΤ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Πρακτικὰ Τῶν
Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν Συνόδων», Τόμος Γ΄, σελ. 600)
16. «Διὸ ὡς ἑνὶ τῆς Τριάδος συμπροσκυνῶ τῷ Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι,
Χριστῷ, τῷ σαρκωθέντι Υἱῷ τοῦ Θεοῦ καὶ Θεῷ» (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο
ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, P.G. 95,140D-141A)
17. «… ὥσπερ δύο φύσεις, οὕτω καὶ δύο φυσικὰ θελήματα, καὶ δύο φυσικὰς
ἐνεργείας ἐπὶ τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ ἑνὸς τῆς ἁγίας Τριάδος κυρίου
ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ» (ΠΕΤΡΟΣ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΙ

20
Μετὰ τὸ πέρας τῆς ἀναγνώσεως τῆς ἐν λόγῳ «Ἐπιστολῆς Γερμανοῦ πρὸς Ἰωάννην ἐπίσκοπον
Συνᾴδων», ἔλαβεν εὐθὺς τὸν λόγον ὁ πρόεδρος τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ Ἅγ. Ταράσιος
Κωνσταντινουπόλεως, ὁ ὁποῖος ἀπευθυνόμενος πρὸς τὴν Ἁγίαν Σύνοδον, ἠρώτησε αὐτὴν τὸ ἑξῆς·
«Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπε· ὁ πατὴρ ἡμῶν ὁ ἅγιος Γερμανὸς συμφωνεῖ τοῖς
πρὸ αὐτοῦ ἁγιωτάτοις πατράσιν»· λαβὼν ἐξ τῆς Ἁγίας Συνόδου, ὁ Ἅγ. Ταράσιος, τὴν ἑξῆς
ἀπάντησιν· «Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεν· ἀληθῶς δεσπότα ἐν πᾶσι συμφωνεῖ» (Αὐτόθι, σελ. 798). Ὡς ἐκ
τούτου, ἡ ἐν λόγῳ «Ἐπιστολὴ» ἔχει ἀποκτίσει κῦρος Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

17
& ΑΓΙΑ ΣΤ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ, «Πρακτικὰ Τῶν Ἁγίων & Οἰκουμενικῶν
Συνόδων», Τόμος Γ΄, σελ. 600)

Φανερὸν εἶναι, ὅτι τὸ πλῆθος τῶν ἀνωτέρω Ἁγιοπατερικῶν χωρίων ἔρχονται εἰς
εὐθεῖαν ἀντίθεσιν μὲ τὰ φρονήματα τοῦ Σεβ. Κοσμᾶ καὶ τῶν μετ’ αὐτοῦ καὶ τὰ
ἀποδεικνύουν ὡς αἱρετικά. Ὡς ἐκ τούτου, θὰ πρέπῃ αὐτὸς καὶ οἱ τὰ αὐτὰ φρονοῦντες νὰ
ἀνακαλέσουν, καταδικάσουν καὶ ἀναθεματίσουν ὅλα τὰ αἱρετικὰ καὶ κακόδοξα
φρονήματα καὶ ἐκφράσεις, τόσον αὐτὰ τὰ ὁποῖα στηλιτεύονται εἰς τὴν «Διακήρυξιν -
Ὁμολογίαν», ὅσον καὶ εἰς τὴν παροῦσαν «Διακήρυξιν - Ὁμολογίαν, Μέρος Β΄», ὅπως τὸ
ὅτι «ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι προαιώνιος», ὅτι «ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι εἰς τὴν Ἁγίαν Τριάδα», ὅτι
«ἡ ὑπόστασις τοῦ Χριστοῦ ἔλαβεν ἀρχὴ μὲ τὴν ἐνανθρώπισιν πρὶν ἀπὸ 2024 ἔτη», ὅτι «ὁ
Θεὸς Λόγος καὶ ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι ἡ μία καὶ ἡ αὐτὴ ὑπόστασις», ὅτι «δὲν προσδίδεται
τὸ ἰδίωμα τῆς προαιωνιότητος τῆς Θείας Φύσεως τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν Ὑπόστασιν».
Θὰ πρέπῃ ταυτοχρόνως νὰ ὁμολογήσουν τὸ Ὀρθόδοξον φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας
ὅπως αὐτὸ διατρανώνεται ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν Ἁγ. Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων,
τὰ Ἁγιοπατερικὰ χωρία καὶ τὴν Συνοδικὴν «Ποιμαντορικὴν Ἐγκύκλιον» τοῦ 2005, τὰ
ὁποῖα εὑρίσκονται εἰς τὴν «Διακήρυξιν - Ὁμολογίαν» καθὼς καὶ εἰς τὴν παροῦσαν
«Διακήρυξιν - Ὁμολογίαν, Μέρος Β΄», καὶ κηρύττουν «τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν,
ὄχι μόνον ἄναρχον καὶ τέλειον Θεὸν ἀλλὰ καὶ τέλειον ἄνθρωπον γενόμενον ἐπ’ ἐσχάτων
τῶν ἡμερῶν», καί ὅτι «ὁ Χριστὸς εἶναι προαιώνιος καὶ πρόσφατος», διότι «φέρει τόσον
ἅπαντα τὰ θεϊκά, ὅσο καὶ ἅπαντα τὰ ἀνθρώπινα ἰδιώματα». Ἐπίσης ὅτι· «ὁ Χριστὸς εἶναι
ὁ εἷς τῆς Ἁγ. Τριάδος καὶ μετὰ σάρκωσιν», ὅτι «κατὰ τὴν ἐνανθρώπησιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν
Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸ 2024 ἔτη, ἔλαβεν ἀρχὴν ἡ Ἀνθρώπινος Φύσις Του, καὶ ὄχι ἡ
Ὑπόστασίς Του», ὅτι «ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνα καὶ τὸ αὐτὸ πρόσωπον,
μία καὶ ἡ αὐτὴ ὑπόστασις», ὅτι «τά Ἰδίωματα τῶν Φύσεων τοῦ Χριστοῦ «Προσδίδονται»
καὶ «ἀναγνωρίζονται» εἰς τὸ Πρόσωπον καὶ εἰς τὴν Ὑπόστασιν τοῦ Θεανθρώπου
Χριστοῦ», καί ὅτι «δὲν ἀρκεῖ μόνον ἡ ἀναγνώρισις τῶν ἰδιωμάτων ἑκάστης φύσεως εἰς
αὐτήν, ἀλλ’ εἶναι ἀπαραίτητος ἡ ἀναγνώρισις αὐτῶν καὶ εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ».
Ἐὰν δὲν πράξουν τοιουτοτρόπως, δυστυχῶς θὰ ἐπιφέρουν ἐπ’ αὐτῶν τὰ
ἀναθέματα καὶ ἐπιτίμια τῶν Ἁγ. Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ θὰ θέσουν ἑαυτοὺς ἐκτὸς
Ἐκκλησίας.
Σεῖς δὲ πιστὲ Κλῆρε καὶ Ὀρθόδοξε λαέ, ἀκολουθοῦντες τοῖς ἴχνεσι τῶν Ἁγ.
Πατέρων καὶ τῶν πρὸ ἡμῶν Ἀρχιερέων, μὴ δίδητε ἀκοὴν εἰς τοιαῦτα κακόδοξα καὶ
αἱρετικὰ φρονήματα καὶ ἐκφράσεις, ἀλλὰ μείνατε σταθεροὶ καὶ ἀκλόνητοι εἰς τὴν
Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν καὶ παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τοὺς ὅρους καὶ ἀποφάσεις
τῶν Οἰκ. Συνόδων, εἰς τοὺς Ἁγ. Πατέρας, εἰς τὴν «Ποιμαντορικὴν Ἐγκύκλιον» τοῦ 2005,
καθὼς καὶ εἰς ὅσα διαλαμβάνονται εἰς τὴν «Διακήρυξιν - Ὁμολογίαν» καὶ τὴν παροῦσαν
«Διακήρυξιν - Ὁμολογίαν, Μέρος Β΄». Μὴν λησμονῆτε, ὅτι οἱ Ἅγ. Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκ.
Συνόδου προστάζουν, ὅτι «ἑτέραν πίστιν μηδενὶ ἐξεῖναι προφέρειν, ἢ γοῦν
συγγράφειν, ἢ συντιθέναι, ἢ φρονεῖν, ἢ διδάσκειν ἑτέρους. Τοὺς δὲ τολμῶντας,
ἢ συντιθέναι πίστιν ἑτέραν, ἢ γοῦν προσκομίζειν, ἢ διδάσκειν …

18