ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆ (Uniform civil code )UCC

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯು ಪ್ರತಿ ಪ್ರಮುಖ ಧರ್ಮದ ಧರ್ಮಗ್ರಂಥಗಳು ಮತ್ತು ಪದ್ಧತಿಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ
ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿ ನಾಗರಿಕರನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತದೆ .ಈ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಕಾನೂನಿನಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು
ಮದುವೆ, ವಿಚ್ಛೇದನ, ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ, ದತ್ತು ಮತ್ತು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುತ್ತದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಡೈರೆಕ್ಟಿವ್ ಪ್ರಿನ್ಸಿಪಲ್ಸ್ನ ಆರ್ಟಿಕಲ್
44 ಅದರ ಅನುಷ್ಠಾನವನ್ನು ರಾಜ್ಯದ ಕರ್ತವ್ಯವಾಗಿ ಹೊಂದಿಸುತ್ತದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸೆಕ್ಯುಲರಿಸಂಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಪ್ರಮುಖ ವಿಷಯವಲ್ಲದೆ,
ಇದು 1985 ರಲ್ಲಿ ಶಾ ಬಾನೋ ಪ್ರಕರಣದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸಮಕಾಲೀನ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ವಿವಾದಾತ್ಮಕ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ
ಒಂದಾಗಿದೆ.
ಮುಸ್ಲಿಂ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನಿನ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿತು, ಇದು ಭಾಗಶಃ ಷರಿಯಾ ಕಾನೂನನ್ನು ಆಧರಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ಉಳಿದಿದೆ. ದೇಶದಲ್ಲಿ
ಏಕಪಕ್ಷೀಯ ವಿಚ್ಛೇದನ ಮತ್ತು ಬಹುಪತ್ನಿತ್ವವನ್ನು ಅನುಮತಿಸುವ ಮೂಲಕ 1937 ರಿಂದ ಸುಧಾರಿತವಾಗಿಲ್ಲ.
ಬಾನೊ ಪ್ರಕರಣವು ರಾಜಕೀಯವಾದ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿ ಗುರುತಿಸುವಿಕೆ ರಾಜಕೀಯವನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿತು-ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಧಾರ್ಮಿಕ
ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು ಅದರ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಗುರುತನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವ ಮೂಲಕ.

ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಮೊದಲು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ರಾಜ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ರಚಿಸಲಾಯಿತು, ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಹಿಂದೂ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ.
ಮಹಿಳೆಯರ ಹಕ್ಕುಗಳು, ಸಮಾನತೆ ಮತ್ತು ಜಾತ್ಯತೀತತೆಯ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಇಪ್ಪತ್ತನೇ ಶತಮಾನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳಾ
ಹೋರಾಟಗಾರರು ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಮೊದಲು ಮುಂದಿಟ್ಟರು.

ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರಧಾನಿ ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರು, ಅವರ ಬೆಂಬಲಿಗರು ಮತ್ತು ಮಹಿಳಾ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು
ಮಾಡಿದ್ದರೂ, ಭಾರೀ ವಿರೋಧದಿಂದಾಗಿ ಅವರು ಅದನ್ನು ನಿರ್ದೇಶನ ತತ್ವಗಳಿಗೆ ಸೇರಿಸುವ ರಾಜಿಗೆ ಅಂತಿಮವಾಗಿ
ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಯಿತು.

ಬ್ರಿಟಿಷರು ಭಾರತೀಯ ಸಾರ್ವಜನಿಕರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ದೇಶೀಯ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವ-ಸರ್ಕಾರದ ಪ್ರಯೋಜನವನ್ನು ಹೊಂದಲು ರಾಣಿಯ
1859 ರ ಘೋಷಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಧಾರ್ಮಿಕ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ಹಸ್ತಕ್ಷೇಪ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಭರವಸೆ ನೀಡಿದರು.

ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳು ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ, ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ, ಮದುವೆ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಮಾರಂಭಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿವೆ. ಸಾರ್ವಜನಿಕ
ಕ್ಷೇತ್ರವು ಅಪರಾಧ, ಭೂ ಸಂಬಂಧಗಳು, ಒಪ್ಪಂದದ ಕಾನೂನುಗಳು ಮತ್ತು ಪುರಾವೆಗಳ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಮತ್ತು ಆಂಗ್ಲೋ-ಇಂಡಿಯನ್
ಕಾನೂನಿನಿಂದ ನಿಯಂತ್ರಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ - ಇವೆಲ್ಲ ವೂ ಧರ್ಮವನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿ ಸದೆ ಪ್ರ ತಿಯೊಬ್ಬ ನಾಗರಿಕರಿಗೂ ಸಮಾನವಾಗಿ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತ ದೆ.

ದೇಶದಾದ್ಯಂತ, ಧರ್ಮಗ್ರಂಥ ಅಥವಾ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಿಗೆ ಆದ್ಯತೆಯಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿತ್ತು ಏಕೆಂದರೆ ಅನೇಕ ಹಿಂದೂ ಮತ್ತು
ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಮುದಾಯಗಳಲ್ಲಿ, ಇವುಗಳು ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸಂಘರ್ಷದಲ್ಲಿ ವೆ; ಇಂತಹ ನಿದರ್ಶನಗಳು ದ್ರಾ ವಿಡರಂತಹ ಸಮುದಾಯಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು
ಬರುತ್ತದ.

1937 ರ ಷರಿಯತ್ ಕಾನೂನನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಲಾಯಿತು, ಇದು ಎಲ್ಲಾ ಭಾರತೀಯ ಮುಸ್ಲಿ ಮರು ಮದುವೆ, ವಿಚ್ಛೇದನ, ನಿರ್ವಹಣೆ,
ದತ್ತು, ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ ಮತ್ತು ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರದ ಮೇಲೆ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಕಾನೂನುಗಳಿಂದ ನಿಯಂತ್ರಿಸಲ್ಪಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಷರತ್ತು ವಿಧಿಸಿತು.

ಹಿಂದೂ ಕಾನೂನು ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ, ಮರುಮದುವೆ ಮತ್ತು ವಿಚ್ಛೇದನದಿಂದ ವಂಚಿತಗೊಳಿಸುವ ಮೂಲಕ ತಾರತಮ್ಯ
ಮಾಡಿದೆ. ಅವರ ಸ್ಥಿತಿ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಹಿಂದೂ ವಿಧವೆಯರು ಮತ್ತು ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಸ್ಥಿತಿಯು ಈ ಮತ್ತು ಇತರ ಪ್ರಚಲಿತ ಪದ್ಧತಿಗಳಿಂದಾಗಿ
ಕಳಪೆಯಾಗಿತ್ತು.

ಶಾಸಕಾಂಗ ಸುಧಾರಣೆಗಳು

• ಭಾರತೀಯ ವಿವಾಹ ಕಾಯಿದೆ 1864 ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ವಿವಾಹಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಕಾರ್ಯವಿಧಾನಗಳು ಮತ್ತು ಸುಧಾರಣೆಗಳನ್ನು
ಹೊಂದಿತ್ತು.

• 1856 ರ ಪುನರ್ವಿವಾಹ ಕಾಯಿದೆ, 1923 ರ ವಿವಾಹಿತ ಮಹಿಳೆಯರ ಆಸ್ತಿ ಕಾಯಿದೆ ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ
ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ (ಅಂಗವೈಕಲ್ಯಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕುವುದು) ಕಾಯಿದೆ, 1928, ಇದು ಮಹತ್ವದ ಕ್ರ ಮದಲ್ಲಿ , ಹಿಂದೂ ಮಹಿಳೆಯ ಆಸ್ತಿಯ
ಹಕ್ಕನ್ನು ಅನುಮತಿಸಿತು

• 1937 ರ ಹಿಂದೂ ಮಹಿಳೆಯರ ಆಸ್ತಿ ಹಕ್ಕು ಕಾಯಿದೆಯ ಅಂಗೀಕಾರವು ದೇಶಮುಖ್ ಬಿಲ್ ಎಂದೂ ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತದೆ,
ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಹಿಂದೂ ಕಾನೂನುಗಳ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಲು ಸ್ಥಾ ಪಿಸಲಾದ ಬಿ.ಎನ್.ರಾವ್ ಸಮಿತಿಯ ರಚನೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು
•
• 1947 ರಲ್ಲಿ ಸಂಸತ್ತು.ಭಾರತೀಯ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ನಾಗರಿಕ ವಿವಾಹದ ಆಯ್ಕೆಯನ್ನು ನೀಡುವ ವಿಶೇಷ ವಿವಾಹ
ಕಾಯಿದೆಯನ್ನು ಮೊದಲು 1872 ರಲ್ಲಿ ಜಾರಿಗೆ ತರಲಾಯಿತು
•
• ನಂತರದ ವಿಶೇಷ ವಿವಾಹ (ತಿದ್ದುಪಡಿ) ಕಾಯಿದೆ, 1923 ಹಿಂದೂಗಳು, ಬೌದ್ಧರು, ಸಿಖ್ಖರು ಮತ್ತು ಜೈನರು ತಮ್ಮ
ಧರ್ಮವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸದೆ ಮತ್ತು ಅವರ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ಅವರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನಿನ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಅಥವಾ
ಕಾಯಿದೆಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಮದುವೆಯಾಗಲು ಅನುಮತಿ ನೀಡಿತು

ಶಾ ಬಾನೋ ಪ್ರಕರಣ (1985)

ಮುಖ್ಯ ಲೇಖನ: ಶಾ ಬಾನೋ ಪ್ರಕರಣ

ಹಿಂದೂ ಕೋಡ್ ಮಸೂದೆಯ ಅಂಗೀಕಾರದ ನಂತರ, ಭಾರತದಲ್ಲಿನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳು ಅನ್ವಯವಾಗುವ ಎರಡು ಪ್ರಮುಖ
ಕ್ಷೇತ್ರಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದವು: ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾರತೀಯ ನಾಗರಿಕರು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಂ. ಸಮುದಾಯ, ಅವರ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಯಾವುದೇ
ಸುಧಾರಣೆಗಳಿಂದ ದೂರವಿಡಲಾಗಿದೆ. ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಜಾತ್ಯತೀತ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಅಧಿಕಾರಿಗಳ ನಡುವಿನ
ಆಗಾಗ್ಗೆ ಸಂಘರ್ಷವು ಅಂತಿಮವಾಗಿ 1985 ರ ಶಾ ಬಾನೋ ಪ್ರಕರಣದವರೆಗೆ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿತು.

ಬಾನೊ 73 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನ ಮಹಿಳೆಯಾಗಿದ್ದು, ಅವರು ತಮ್ಮ ಪತಿ ಮುಹಮ್ಮದ್ ಅಹ್ಮದ್ ಖಾನ್ ಅವರಿಂದ ಜೀವನಾಂಶವನ್ನು
ಕೋರಿದರು. ಅವನು 40 ವರ್ಷಗಳ ಮದುವೆಯ ನಂತರ ಅವಳನ್ನು ಟ್ರಿಪಲ್ ತಲಾಕ್ಮೂಲಕ ವಿಚ್ಛೇದನ ಮಾಡಿದನು ("ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು
ಮೂರು ಬಾರಿ ವಿಚ್ಛೇದನ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ" ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ) ಮತ್ತು ಅವಳ ನಿಯಮಿತ ಜೀವನಾಂಶವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದನು; ಈ ರೀತಿಯ
ಏಕಪಕ್ಷೀಯ ವಿಚ್ಛೇದನವನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಂ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನಿನ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಅನುಮತಿಸಲಾಗಿದೆ. 1980 ರಲ್ಲಿ ಸ್ಥಳೀಯ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ
ತೀರ್ಪಿನ ಮೂಲಕ ಆಕೆಗೆ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಜೀವನಾಂಶವನ್ನು ನೀಡಲಾಯಿತು.

ಖಾನ್, ಸ್ವತಃ ವಕೀಲರು ಈ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ, ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ಇಸ್ಲಾ ಮಿಕ್ ಕಾನೂನಿನ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಎಲ್ಲಾ
ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಿದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ಅಖಿಲ ಭಾರತ ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ಕೋಡ್‌ನ "ಹೆಂಡತಿಯರು, ಮಕ್ಕಳು ಮತ್ತು ಪೋಷಕರ
ನಿರ್ವಹಣೆ" ನಿಬಂಧನೆ (ವಿಭಾಗ 125) ಅಡಿಯಲ್ಲಿ 1985 ರಲ್ಲಿ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ಅವಳ ಪರವಾಗಿ ತೀರ್ಪು ನೀಡಿತು, ಇದು ಧರ್ಮವನ್ನು
ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಎಲ್ಲಾ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ.
ಇದು ಮುಂದೆ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆ ರೂಪಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಿದೆ.

ಅವಳ ಪ್ರಕರಣದ ಜೊತೆಗೆ, ಇನ್ನೆ ರಡು

ಮುಸ್ಲಿಂ ಮಹಿಳೆಯರು ಈ ಹಿಂದೆ 1979 ಮತ್ತು 1980 ರಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ಕೋಡ್ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಜೀವನಾಂಶವನ್ನು ಪಡೆದರು.
ಶಾ ಬಾನೋ ಪ್ರಕರಣವು ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ರಾಷ್ಟ್ರವ್ಯಾಪಿ ರಾಜಕೀಯ ವಿಷಯವಾಯಿತು ಮತ್ತು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ-
ವಿವಾದವನ್ನು ಚರ್ಚಿಸಿದರು. ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ನಂತೆಯೇ ಹಲವು ಷರತ್ತುಗಳು
ಶಿಫಾರಸು, ಆಕೆಯ ಪ್ರಕರಣವು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಆಸಕ್ತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ.

ನಂತರ
ಮಹಿಳಾ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಬಲವಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಿದಾಗ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ತನ್ನ ಹಿಂದಿನ ನಿಲುವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿತು ಮತ್ತು ಈ ಮಸೂದೆಯನ್ನು
ಬೆಂಬಲಿಸಿತು.
ಮುಸ್ಲಿಂ ಮಹಿಳೆಯರ (ವಿಚ್ಛೇದನದ ಮೇಲಿನ ಹಕ್ಕುಗಳ ರಕ್ಷಣೆ) 1986 ರಲ್ಲಿ ಅಂಗೀಕರಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿತು, ಇದು ಕ್ರಿ ಮಿನಲ್ ಪ್ರೊ ಸೀಜರ್ ಕೋಡ್‌ನ ಸೆಕ್ಷನ್
125 ಅನ್ನು ಮುಸ್ಲಿಂ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಅನ್ವಯಿಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಸಂಸತ್ತಿನ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸದಸ್ಯರೊಬ್ಬರು ಇಂತಹ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಂ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರು ಮಾತ್ರ ಮಧ್ಯಸ್ಥಿಕೆ ವಹಿಸಬಹುದು ಎಂದು ಹೇಳುವ
ಮೂಲಕ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯಕ್ಕಿಂತ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸಮುದಾಯದ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯನ್ನು ಒತ್ತಿಹೇಳಿದರು.
ನಂತರ ಹೇಳಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಬಾನೊ ಅವರು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ತೀರ್ಪನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದರು.
ಇದು ರಾಜಕೀಯ ನಾಯಕ ಜಾಫರ್ ಷರೀಫ್ ಅವರ ನಿರ್ದಿ ಷ್ಟ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣ ವಾಗಿ ಮಹಿಳೆಯ ಹಕ್ಕ ನ್ನು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸುವ ವಾದಕ್ಕೆ
ಕಾರಣ ವಾಯಿತು,
"ಇಂದು, ಶಾ ಬಾನೋ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ, ಅನೇಕ ಜನರು ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಮಹಿಳೆಯರಿಗಿಂತ ಮುಸ್ಲಿಂ ಮಹಿಳೆಯರ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಹಾನುಭೂತಿ
ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ*

ರಾಜಕೀಯೀಕರಣವು ಎರಡು ಪ್ರಮುಖ ಬದಿಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ವಾದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು: ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಮತ್ತು

ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಂಪ್ರದಾಯವಾದಿಗಳು ವಿರುದ್ಧ ಹಿಂದೂ ಬಲಪಂಥೀಯ ಮತ್ತು ಎಡಪಂಥೀಯರು.

1986 ರಲ್ಲಿ ವಕ್ಫ್ ಮಂಡಳಿಯಿಂದ ಯಾವುದೇ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಜೀವನಾಂಶ ನೀಡಲಾಗಿಲ್ಲ ಎಂದು ವರದಿ ಮಾಡಿದರು. ಮಹಿಳಾ
ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು ತಮ್ಮ ಕಾನೂನು ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ತೋರಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಅವರ ಪ್ರಕಾರ, "ಮುಖ್ಯ ಸಮಸ್ಯೆಯೆಂದರೆ ಅದು.
ಅನೇಕ ಕಾನೂನುಗಳಿವೆ ಆದರೆ ಮಹಿಳೆಯರು ಜಾತ್ಯತೀತ ಕಾನೂನುಗಳಿಂದಲ್ಲ, ಏಕರೂಪದ ನಾಗರಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಿಂದಲ್ಲ, ಆದರೆ
ಧಾರ್ಮಿಕ ಕಾನೂನುಗಳಿಂದ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ." ಮುಸ್ಲಿಂ ಮಹಿಳಾ ಕಾನೂನನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುವ ಕಾನೂನು ಹಿಂತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಿಕೆಯು
1980 ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರವ್ಯಾಪಿ ಮಹಿಳಾ ಚಳುವಳಿಯನ್ನು ಗಮನಾರ್ಹವಾಗಿ ಅಡ್ಡಿಪಡಿಸಿತು.

1985 ರ ನಂತರದ ವಿವಾದ

ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಚರ್ಚೆಯು, ಅದರ ವೈವಿಧ್ಯಮಯ ಪರಿಣಾಮಗಳೊಂದಿಗೆ ಮತ್ತು ದೇಶದಲ್ಲಿ ಜಾತ್ಯತೀತತೆಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದೆ,
ಇಪ್ಪತ್ತೊಂ ದನೇ ಶತಮಾನದ ಭಾರತೀಯ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ವಿವಾದಾತ್ಮಕ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ಅದನ್ನು ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸಲು ಮುಖ್ಯ
ಸಮಸ್ಯೆಗಳು
ದೇಶದ ವೈವಿಧ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಮಿಕ ಕಾನೂನುಗಳು, ಇದು ಪಂಥವಾರು ಮಾತ್ರ ಭಿನ್ನ ವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ ,ಆದರೆ ಸಮುದಾಯ, ಜಾತಿ
ಮತ್ತು ಪ್ರದೇಶದಿಂದ.

ಮಹಿಳಾ ಹಕ್ಕುಗಳ ಗುಂಪುಗಳು ಹೇಳಿವೆ

ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯು ಅವರ ಹಕ್ಕುಗಳು ಮತ್ತು ಭದ್ರತೆಯನ್ನು ಮಾತ್ರ ಆಧರಿಸಿದೆ, ಅದರ ಹೊರತಾಗಿ
ರಾಜಕೀಯಗೊಳಿಸುವಿಕೆ.
ಅದರ ವಾದಗಳೆಂದರೆ: ಸಂವಿಧಾನದ 44 ನೇ ಪರಿಚ್ಛೇದದಲ್ಲಿ ಅದರ ಉಲ್ಲೇಖ, ದೇಶದ ಏಕತೆ ಮತ್ತು ಸಮಗ್ರತೆಯನ್ನು ಬಲಪಡಿಸುವ
ಅಗತ್ಯತೆ, ವಿವಿಧ ಸಮುದಾಯಗಳಿಗೆ ವಿವಿಧ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸುವುದು, ಲಿಂಗ ಸಮಾನತೆಗೆ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರ
ಪುರಾತನ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಸುಧಾರಿಸುವುದು-ಇದು ಏಕಪಕ್ಷೀಯವಾಗಿ ಅನುಮತಿಸುತ್ತ ದೆ.

ವಿಚ್ಛೇದನ ಮತ್ತು ಬಹುಪತ್ನಿತ್ವ. ಕುತುಬ್ ಕಿದ್ವಾಯಿ ಪ್ರಕಾರ, ಮುಸ್ಲಿಂ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳು "ಆಂಗ್ಲೋ-ಮೊಹಮ್ಮದನ್" ಬದಲಿಗೆ
ಕೇವಲ ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ಆಗಿದೆ.

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಏಕೈಕ ರಾಜ್ಯ ಗೋವಾ.

ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಎ.ಪಿ.ಜೆ ಅಬ್ದುಲ್ ಕಲಾಂ ಅವರು ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದರು.

ದೇಶದ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡು,

ಸಿಖ್ಖರು ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧರು ಆರ್ಟಿಕಲ್ 25 ರ ಪದಗಳನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದರು, ಅದು ಅವರಿಗೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಕಾನೂನುಗಳನ್ನು ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ.
ಆದಾಗ್ಯೂ, ಅದೇ ಲೇಖನವು ಸಿಖ್ ನಂಬಿಕೆಯ ಸದಸ್ಯರಿಗೆ ಕಿರ್ಪಾನ್ ಹೊಂದುವ ಹಕ್ಕನ್ನು ಖಾತರಿಪಡಿಸುತ್ತದೆ.

ಅಕ್ಟೋಬರ್ 2015 ರಲ್ಲಿ, ಭಾರತದ ಸರ್ವೋಚ್ಚ ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ಏಕರೂಪ ನಾಗರಿಕ ಸಂಹಿತೆಯ ಅಗತ್ಯವನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿತು ಮತ್ತು
"ಇದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳ ಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ , ಇಲ್ಲ ದಿದ್ದ ರೆ ಪ್ರ ತಿಯೊಂದು ಧರ್ಮವು ತನ್ನ ವೈಯಕ್ತಿ ಕ ಕಾನೂನಿನ ವಿಷಯವಾಗಿ ವಿವಿಧ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸುವ
ಹೊಂದಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತದೆ. ನಾವು ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ,ಇದನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣ ವಾಗಿ ಒಪ್ಪುತೇವೆ. ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ತೀರ್ಪಿನ ಮೂಲಕ
ಇದನ್ನು ಮಾಡಬೇಕು. ” ಎಂದು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ನಿರ್ಧಾರಿಸುತ್ತದೆ.